Geschreven door: Pieter
(deel 1)
Inleiding
Ik keek voor de zekerheid nog eens goed om me heen voordat ik het toilet instapte. Niemand had me gezien en ik was veilig. Nu was het weer tijd om wraak te nemen op de klote school en al mijn meesters en juffrouwen. Ik had een ideale manier gevonden om ze allemaal terug te pakken, zolang ze maar niet wisten dat ik het deed.
Het laatste half jaar was ik steeds met tegenzin naar school gegaan. Ik kon niet zo goed leren en ik had het gevoel dat de andere kinderen veel beter waren. Ik was begin vorige maand twaalf jaar geworden en zat in de laatste klas van de lagere school. Ik had het gevoel dat mijn schoolmeester me niet aardig vond en dat hij er alles aan deed om mijn leven er een stuk onaangenamer te maken.
Toen ik een paar weken geleden voor de zoveelste keer naar de gang werd gestuurd, was ik op dit geniale idee gekomen. Toen had ik het voor de eerste keer toegepast en niemand had ontdekt dat ik het had gedaan. Een paar dagen had ik in spanning gezeten, maar toen ik een paar dagen later bij de hoofdmeester moest melden en ik weer op mijn donder had gekregen, had ik uit woede het plan nog een keer uitgevoerd. Het was een hele opluchting geweest, maar ik wist dat ik het niet te vaak kon doen, aangezien ze me dan wel zouden ontdekken.
Vorige week had ik mijn plannetje ook een keer in de meisjestoiletten uitgevoerd, alleen om te verdenking een beetje te verdelen. Ik voelde me veiliger dan ooit en had het vandaag ook weer aangedurfd.
Ik maakte mijn gulp open en frummelde mijn plasser erdoorheen. Ik voelde hoe de stroom op gang kwam en richtte mijn plasser op de muur naast de toiletpot. Met een grote boog plaste ik het hele toilet onder en met een pijnlijk gezicht kneep ik daarna mijn plasser dicht.
Ik schoof snel een hokje op en deed daar precies hetzelfde. Twee van de drie toilet hokjes stonken al snel naar mijn urine, kleine plasjes geel vocht lag op de granieten vloer en de wc-brillen waren eveneens nat.
Snel waste ik mijn handen en liep terug naar de klas. Met een ontspannen blik liep ik terug het klaslokaal in en zocht mijn plaats, linksvoor in de klas, op. Ik glimlachte bij het feit dat het me weer gelukt was om er een flinke troep van te maken. Als iemand opmerkte dat ik als laatste naar het toilet geweest was, zou ik gewoon zeggen dat ik toevallig naar dat ene toilethokje was geweest die schoon was.
Die middag kwam de hoofdmeester bij ons de klas binnen. Ik voelde meteen onraad.
"Kinderen, luister. De laatste tijd worden steeds vaker de toiletten bevuild. Dit kan natuurlijk zo niet doorgaan. Ik geloof dat het telkens door hetzelfde kind wordt gedaan, en we denken dat we ook weten wie het gedaan heeft. We, de schoolleiding en ik, hebben besloten dat we diegene die het gedaan heeft nog een extra kans geven. Als de dader zich vanmiddag na schooltijd meldt, dan krijgt hij, of zij, een lichte straf. Als hij zich niet meldt en wij komen erachter wie het gedaan heeft, dan zal de straf aanzienlijk zwaarder zijn."
De hoofdmeester stond voor de klas en had met zijn strenge blik iedereen tijdens zijn verhaaltje even aangekeken. Ik had toevallig net even een andere kant uitgekeken toen hij mijn kant opkeek. Ik moest mijn angst wegslikken, want ik wist dat ik bijna gesnapt was. Voorlopig wisten ze nog niet zeker dat ik het had gedaan, en aangezien ze dat ook niet konden bewijzen, voelde ik me nog redelijk veilig. Wel werd ik er behoorlijk zenuwachtig van, en ik besloot om mijn plannen voorlopig maar niet meer uit te voeren.
Ik was blij toen de hoofdmeester de klas weer verliet en de rust weer in de klas terugkeerde. Ik hoorde dat de hoofdmeester hetzelfde verhaaltje ook in de klas hiernaast vertelde en dat luchtte me in zoverre op dat ze blijkbaar nog niet wisten dat de dader in deze klas zat. Natuurlijk zou ik me vanmiddag niet melden, ik wist zeker dat ze niet konden bewijzen dat ik het had gedaan.
Dag 1
Het was alweer twee dagen geleden dat de hoofdmeester in de klas was gekomen en sindsdien waren er geen schokkende dingen meer gebeurd. De spanning was alweer gezakt en langzaam kraag ik weer dat triomferende gevoel dat ik er zonder problemen mee weg zou komen. Toch zou ik het voorlopig niet meer doen, maar ik had het toch vaak genoeg gedaan om er een hoop plezier aan te hebben beleefd.
"Meneer, mag ik naar de wc?" Vroeg ik. We waren met een rekenopdracht bezig en de hele klas zat voorovergebogen over zijn schrift en boeken. Het was eigenlijk niet eens een vraag, maar meer een opmerking want het kwam nooit voor dat iemand niet naar het toilet mocht.
"Nee, Rinke. Je mag niet naar het toilet. Heb je je rekenopdracht al af?" Vroeg de meester en met een lichte blos schudde ik mijn hoofd. Nerveus draaide ik me maar weer naar mijn opdracht toe en probeerde de moeilijke sommen te maken. Ik vroeg me af waarom ik niet naar de wc mocht, maar ik dacht dat het niets te maken had met mijn wraakacties.
Een uur later hadden de meeste kinderen de rekenopdracht allang af en mochten ze gaan tekenen. Ik zat nog steeds te zweten boven mijn opdracht. Mijn blaas raakte voller en voller en het begon langzaam een beetje pijn toe doen. Gelukkig klonk de bel van de pauze en kon ik snel naar de wc gaan. Alle kinderen stonden op en wilden naar buiten lopen, maar ineens stond iedereen stil.
"Alleen als je opdracht af is, mag je naar buiten. De rest blijft binnen!" Riep de meester streng. Angstig keek ik om me heen en zag dat iedereen gewoon weer verder naar buiten liep, alleen ik bleef achter.
"Meester, mag ik naar de wc?" Vroeg ik nogmaals wanhopig. De meester keek me streng aan, en ik voelde de moed in mijn schoenen zakken.
"Nee, Rinke. Straks mag je naar de wc, als je opdracht af is." Hij ging achter me staan en bekeek mijn vorderingen. Tijdens het begin van de opdracht had ik wat getreuzeld en daar had ik nu vreselijk spijt van. Met een beetje geluk zou ik over een kwartiertje klaar zijn en tot die tijd zou ik het nog wel uit houden, maar niet veel langer.
"Vraag 2, 5... 12 en 15 zijn fout. Maak ze nog maar een keer." Wanhopig keek ik omhoog. Nogmaals wilde ik vragen of ik niet eerst naar het toilet mocht, maar de strenge blik weerhield me. Met een stekende pijn in mijn blaas probeerde ik de sommen te maken.
Vijfentwintig minuten later zat iedereen alweer een tijdje in de klas. Nog steeds waren mijn sommen niet af, maar ik moest nu echt heel snel naar de wc. Ik stond op en keek met een blozend gezicht naar de meester.
"Meester, ik moet..."
"Zitten! Je opdrachten zijn nog niet af." Maar ik kon niet gehoorzamen. Ik probeerde langs hem heen te lopen, op weg naar de wc, maar ik werd bij mijn arm gegrepen. Midden voor de klas hield hij me beet.
"Meester, alstublieft... Waarom..." Stamelde ik met tranende ogen. Alle blikken waren op me gericht. De hele klas zag me lijden, ze begrepen het niet.
"Je mag niet naar de wc, omdat je dat niet kunt, Rinke. Natuurlijk weet ik dat jij degene bent die de laatste tijd de wc's ondergeplast hebt. Dacht je nu echt dat we niet wisten dat jij dat was!" Hij keek me boos aan en bleef me stevig aan mijn rechterbovenarm vasthouden. Er klonk een verbaasd gemompel vanuit de klas. Ik kon wel door de vloer zakken van schaamte. Ik wilde me verdedigen, maar ik kon het niet. De pijn was zo erg, dat ik weg moest. Ik moest nu plassen!
"Nee... Nee..." Riep ik kwaad en probeerde me los te rukken, maar de meester was te sterk. Met nog een laatste krachtsinspanning probeerde ik me nog een laatste keer los te rukken, ik voelde hoe de vingers om mijn bovenarm verslapten. Bijna was ik los, nog een klein beetje.
Toen knapte er iets. Een pijnscheut gleed door mijn lichaam, daarna was de pijn een ogenblik weg. Ik voelde mijn blaas niet meer, maar... Ik voelde vocht langs mijn benen stromen, mijn onderbroek werd nat en warm. Een grote straal urine spoot uit mijn plasset in mijn onderbroek en binnen een paar tellen was mijn kruis helemaal nat. Brede strepen vocht waren zichtbaar langs mijn broek, ik voelde hoe mijn eigen urine in mijn sokken liep, in mijn schoenen.
De meester liet me los en ik zakte verslagen op de grond. Ik hoorde de klas lachen toen ze begrepen wat er gebeurde. Eerst was er maar een iemand die durfde te lachen, toen de hele klas.
"Stilte!" Riep de meester en het lachen ging over in gniffelen en gegrinnik. "Rinke heeft meerdere malen bewezen dat hij niet weet hoe hij in het toilet kan plassen, daarom mocht hij niet naar de wc." Hij bukte naar me toe en pakte weer mijn bovenarm beet. Hij trok me omhoog en liep met me het lokaal uit. In de deuropening draaide hij zich nog een momentje om.
"Jullie blijven rustig doorwerken. Ik wil niemand horen!" Zei hij. Ik huilde hardop en kon mezelf niet meer beheersen. Mijn totale vernedering was zojuist voltrokken en nooit kon ik meer de klas in, zonder dat ik de glimlachende blikken op mijn gezicht zou voelen. Ik had al geen plezierige tijd op school, en het zou er nu niet beter op worden.
Ik werd meegetrokken door de gangen van de school. Onhandig liep ik struikelend mee. Tranen liepen van mijn wangen naar beneden en luid snikte ik. Ineens werd ik met beide handen beet gegrepen en door elkaar geschud.
"Houd op met janken, baby. Je hebt dit zelf verdiend, we hebben je zelfs nog een kans gegeven. Nu zul je merken dat we geen clementie tonen." Zei hij terwijl hij me recht in de ogen keek. Ik trilde van angst en schaamte en huilde door. Ik voelde hoe ik weer verder getrokken werd en door mijn tranen heen zag ik dat we naar de kleuterklassen liepen. Ik verzette me ineens heftig, maar een pets op mijn wang deed wonderen.
Mijn meester klopte met zijn vrij hand op de deur van de laagste kleuterklas. De kleuterjuffrouw zag ons door het ruitje al staan en kwam naar buiten.
"Aangezien je vast wel vaker ongelukjes meemaakt, heb je vast wel een verschoning voor deze jongen." Zei de hoofdmeester. Angstig keek ik naar de kleuterjuf op. Een vreemde glimlach verscheen op haar gezicht en ik zag dat ze niet verbaasd was. Blijkbaar had ze ons wel verwacht en dat beloofde weinig goeds.
"Ik heb geen schone kleren voor hem, maar een passende luier moet wel lukken." Zei ze met een lach. "Wacht even, dan laat ik de hulpjuf de klas even overnemen." Zei ze en liep weer even naar binnen. Ik was geschrokken van het woord 'luier', maar ik stond er hulpeloos en verstijfd bij. De kleuterjuf kwam weer terug en legde een hand op mijn schouder.
"Kom je mee, dan zal ik je even wassen en zullen we ervoor zorgen dat je geen ongelukje meer kunt krijgen. OK?" Zei ze en het drong tot me door dat ze me echt een luier gingen omdoen. Ik hapte naar adem, maar mijn keel was droog. Ik kon niets meer zeggen.
Ik werd geduwd naar een klein kamertje en dat leek op een soort badkamer. Ik had deze ruimte hier nog nooit gezien, maar natuurlijk gebeurden er in de kleuterklas wel vaker ongelukjes. De kleuterjuf liep voor me uit de ruimte in en ik stond stilletjes in de deuropening. Ik rook mijn eigen urine en voelde me vies en vernederd. De meester stond achter me en ik kon geen kant op.
Ik keek de ruimte door, die bijna geheel betegeld was. Achterin stond een douchecel met een glazen wand, ook stond er een wasmachine met daar bovenop een wasdroger. Twee grote kasten stonden links tegen de muur en rechts stond een lange tafel, met daarnaast een wastafel.
De kleuterjuf draaide de warme kraan van de wastafel open en ineens kwam ik weer bij bewustzijn. Ze wilde we gaan wassen alsof ik een klein kind was. En daarna zou ik ook nog een luier omkrijgen. Belachelijk, dit konden ze niet maken. Ik draaide me abrupt om en probeerde langs de hoofdmeester te glippen, maar het was hopeloos. Hij had op me staan wachten.
Hij duwde me hardhandig de ruimte in en duwde me met mijn buik tegen de tafel. Met een ferme ruk trok hij mijn broek naar beneden, ik voelde de knoop van mijn gulp breken. Daarna trok hij mijn onderbroek een stukje naar beneden en met een harde klap op mijn blote billen maande hij me tot rust.
"Je doet gewoon wat de juf zegt, anders zal ik je eerst eens een flink pak voor je billen geven. Is dat begrepen?" Ik kermde en gilde, maar het hielp niet. Ik bleef spartelen, terwijl ik zag dat de kleuterjuf al klaar stond met het washandje. Natuurlijk werkte ik niet mee, alles beter dan gewassen worden door de kleuterjuf.
Nogmaals sloeg de meester op mijn billen, ditmaal veel harder. En nogmaals. Ik huilde van de pijn en kronkelde onder zijn handen door, maar ik werd keer op keer geraakt. De pijn was enorm en ik dacht helemaal niet meer aan schaamte en vernedering. De pijn was hoofdzaak nummer een, en toen de meester ophield haalde ik opgelucht adem.
Ik voelde hoe ik op de tafel werd getild. Mijn pijnlijke billen raakten het gladde kunststof van de tafel. Mijn voeten bungelden naar beneden en ik voelde hoe mijn schoenen en sokken uitgetrokken werden. Daarna werd mijn broek uitgetrokken en zelfs mijn onderbroek ging helemaal uit.
Ik werd achterover geduwd en de meester hield mijn armen stevig vast. Ik schreeuwde het uit toen ik de hand met het washandje tussen mijn benen voelde en mijn hele plasser omvatte. Het water was koel, niet helemaal koud, en ik trappelde met mijn benen. Een arm werd losgelaten en ik voelde een harde pets op mijn wang. Mijn benen strekten zich en langzaam voelde ik hoe het washandje tussen mijn benen woelde.
Keer op keer voelde ik het natte washandje terug keren, soms op mijn plasser, soms op mijn buik en soms tussen mijn benen. De kleuterjuf bleef maar door gaan en het leek uren te duren voordat ze klaar was.
Toen voelde ik ineens een handdoek tussen mijn benen. Met zachte handen werd ik afgedroogd, maar het werd er niet minder pijnlijker door. Mijn armen werden nog steeds stevig vastgehouden, maar ik spartelde niet meer. Het had geen zin. Ik huilde alleen nog maar, hardop. Dikke tranen liepen langs mijn wangen naar beneden.
Toen zowel ik als de tafel helemaal droog waren, werd ik ineens losgelaten. Ik kwam overeind en zitten op de tafel keek ik rond. Ik veegde met de mouw van mijn trui mijn wangen droog en hoopte dat ik verder niet vernederd zou worden. Op de grond zag ik mijn vieze broek en onderbroek liggen en ik vroeg me af wat voor kleren ik zou moeten gaan dragen. Ik hoopte maar dat ze mijn moeder hadden gebeld en dat zij me zou komen ophalen, met schone kleren.
"We hebben geen schone broek voor je, Rinke." Zei ze kleuterjuf met haar bedeesde stemmetje, terwijl mijn meester zijn schouders ophaalde.
"Alleen een luier is wel genoeg!" Zei hij streng. Ik smeekte om genade.
"Nee, alstublieft. Ik zal het nooit meer doen, ik... Ik ben al genoeg gestraft, alstublieft." Huilde ik weer. Ik zag hoe de kleuterjuf de kastdeur opendeed en erin begon te zoeken. Ik herkende heel duidelijk een pak Pampers voor peuters, maar daar zou ik nooit in passen. Uiteindelijk bukte de juf en scheen wat van de onderste plank te pakken. Toen ze zich omdraaide kermde ik luid.
Ze hield een grote luier voor me omhoog, de luier was groot genoeg voor mij. Ik keek naar de meester en die knikte. Ik probeerde de luier uit haar handen te pakken, om hem daarna weg te gooien, maar de meester greep in. Hij pakte me bij mijn kin beet en duwde mijn hoofd achterover.
"Luiers zijn noodzakelijk voor kleine kinderen die niet naar de wc mogen! Je mag kiezen: een luier om, of een pak slaag en daarna een luier om!" Riep hij me kwaad toe. Zijn stem bulderde in mijn oren en ik sloeg angstig mijn handen voor mijn gezicht. Meteen werd ik achterover geduwd op de tafel en al snel voelde ik de luier onder mijn billen. Ondanks dat ik tegenspartelde voelde ik al snel het plastic in mijn liezen knellen en hoorde ik een dreigend gekraak bij elke beweging. De plakstrips werden dichtgedrukt en ik voelde me steeds kleiner worden.
"Nee... Nee..." Huilde ik. Het voelde alsof er een strakke plastic zak om mijn kruis zat gespannen en ik durfde er niet naar te kijken. Ik bleef stilletjes liggen op de tafel, mijn bovenbenen uit elkaar gedrukt door de luier, mijn wangen nat van het huilen, en met koude, blote voeten.
"Je gaat met de kleuterjuf mee. Het is misschien wel een goed idee om je een tijdje tussen de kleuters te laten spelen." Zei de meester en ik zweeg. De kleuterjuf trok mijn handen voor mijn gezicht weg en veegde met een doekje mijn gezicht droog, tevergeefs. Ik keek omhoog naar de strenge blik van mijn meester en de minder strenge, bezorgde blik van de kleuterjuf.
Heel voorzichtig kwam ik omhoog, de luier kraakte onder me. Dikke rimpels absorberende stof liepen irritant onder mijn billen door, mijn zitvlak was niet egaal en vlak, maar hobbelig. Het voelde vreselijk. De juf duwde mijn benen van de tafel af en liet me van de tafel afspringen.
"Je moeder komt je straks halen, tot die tijd blijf je bij de kleuterjuf. Je moeder weet dat je een luier om hebt en is vooraf gewaarschuwd dat je deze straf zou krijgen. Je ouder waren het er mee eens." Ik hoorde het aan, maar het drong niet zo goed tot me door. Ik keek naar mijn voeten, langs de immense luier die ik aan had.
"O, Rinke. Wanneer je vanmiddag zonder luier de klas binnenkomt, zal ik je er ter plekke een omdoen. Is dat begrepen?" Ik knikte. De meester liep weg en ik moest mee de kleuterklas in. De kinderen keken naar me, vonden het wel vreemd, maar lachten me gelukkig niet echt uit. Ik mocht achter in de klas zitten, een beetje uit het zicht, zodat ik de klas niet zoveel zou storen.
Mijn moeder was me op komen halen en ik huilde bij haar uit. Toch wilde ze me niet helpen en stuurde ze me anderhalf uur later weer gewoon naar school. Met tegenzin liep ik het schoolplein op. Ik had zolang mogelijk gewacht, want ik wilde zo kort mogelijk voordat het tijd was aankomen. De kinderen uit mijn klas keken lachend naar me, maar ze lieten me met rust. Dat was wel vreemd, maar ik begreep later dat ze dat was opgedragen door de meester. Toch was het pijnlijk genoeg dat ze naar me lachten en geniepig met elkaar praatten, over mij. Hun hoofden draaiden als ik langs liep en hun blik was op mij gericht.
Ik liep meteen door de klas binnen en schrok. De klas was veranderd. Achter in de klas, in de hoek stond een groot scherm, dat een klein gedeelte van de klas afdekte. Intuitief wist ik dat dat met mij te maken moest hebben. Nieuwsgierig, en ook een beetje bang, liep ik er naar toe. Alles wat achter het scherm lag, bleef goed verborgen, totdat ik langs een kleine opening aan de zijkant liep.
Tranen sprongen in mijn ogen. De tafel waarop ik was gewassen, stond nu hier tegen de muur. Er stond een bakje met water klaar. Boven de tafel hing een plankje met daarop een flinke stapel luiers. Naast de luiers lagen nog wat spulletjes, zoals talkpoeder, babyzalf en een stapeltje handdoeken en washandjes. Ik huilde, terwijl ik de kinderen achter me binnen hoorde komen.
De meester was voor ze uit gelopen en trok het scherm aan de kant en liet alles open en bloot zien.
"Vanaf nu draagt Rinke luiers, aangezien hij hier op school niet meer naar de wc mag, en hij zijn plas niet lang genoeg kan ophouden, zoals we vanmorgen hebben gemerkt. Dit hoekje is speciaal voor Rinke, zodat ik hem een schone luier kan geven als dat nodig is, zonder dat ik het lokaal hoef te verlaten. En om toch een klein beetje aan Rinke zijn gevoelens te denken, mogen jullie helaas niet meekijken." Zei hij met een brede glimlach. Ik kon wel door de grond zakken en huilde.
"En nu allemaal gaan zitten, dan kunnen we beginnen. Rinke, kom jij even achter het scherm staan." Zei hij, terwijl hij de hoek weer afschermde met het scherm. Gedwongen door het feit dat al mijn bezwaren en smeekbeden in de klas te horen waren, moest ik wel gehoorzamen.
De meester bukte naast me neer en trok mijn broek naar beneden. De klas was stil en probeerde te luisteren naar wat er achter het scherm gebeurde. De meester inspecteerde mijn luier, die uiteraard nog droog was, en trok daarna mijn broek weer omhoog.
"Prima, Rinke. Ga maar zitten." Onder het toeziend oog van al mijn klasgenoten liep ik naar mijn plaats, precies in de andere hoek van het lokaal. Het was misschien zes meter lopen, maar het zouden nog eens zes hele moeilijke meters worden.
Gelukkig hoefde ik de rest van de middag niet meer te plassen. Vijf minuten voordat de laatste bel zou gaan en we naar huis mochten, stond de meester op en liep richting het afgeschermde gedeelte.
"Rinke, kom je. Het is bijna tijd, ik zal je luier afdoen." Zei hij hardop. Een aantal kinderen grinnikten zachtjes. Met een vuurrood hoofd stond ik op en liep door de klas heen. Eenmaal voelde ik een hand langs mijn billen glijden toen ik tussen de kinderen doorliep. Ik durfde niet te kijken wie het was.
Ik moest langs de meester lopen en hij leidde me met een hand op mijn schouder naar binnen. Hij duwde me richting de tafel en ik ging erop liggen. De meester kwam vlak bij me staan en zijn hand gleed naar mijn broek. Hij opende hem en trok hem helemaal naar beneden. Mijn luier werd zichtbaar, maar de meester concentreerde zich eerst op mijn schoenen.
Hij trok ze uit en zette ze op de grond neer. Daarna trok hij mijn spijkerbroek over mijn voeten heen en legde hem op de tafel neer. Daarna kwam hij weer ter hoogte van mijn middel staan. Ik voelde zijn grove handen op mijn luier en ik huiverde. Een voor een werden de plakstrips geopend en een koude luchtstroom kwam de openvallende luier binnen. De meester pakte mijn beide enkels in een greep en tilde ze op. Hij duwde ze richting mijn billen en mijn knieen kromde zich. De luier viel tussen mijn benen vandaan en de meester trok hem weg. Even voelde ik zijn hand op mijn billen en hij knikte.
"Grote jongen, je billetjes zijn nog prima droog." Zei hij vernederend, want natuurlijk had hij aan de luier kunnen zien dat ik er niet in geplast had, maar nu kon de hele klas het horen. Hij pakte een van mijn onderbroeken van de stapel op de plank en duwde mijn voeten er een voor een in. Hij trok mijn onderbroek omhoog en hielp me daarna ook met mijn spijkerbroek. Het was een enorme vernedering om zo met het aankleden geholpen te worden, maar ik had geen alternatief.
Toen hij ook mijn schoenen weer had aangetrokken en zelfs mijn veters had gestrikt mocht ik de klas weer in. Nog steeds was mijn gezicht rood van schaamte, maar ik was blij met het vertrouwde gevoel van een onderbroek.
Ik zat net weer en toen ging de schoolbel. Gelukkig mocht ik naar huis, maar het was nog maar maandag en de hele week lag nog voor me. Ik wist niet hoelang ik luiers moest gaan dragen, maar ik kreeg het vermoeden dat het wel een behoorlijk lange tijd zou gaan duren, gezien de speciale verbouwing in de klas. Ik huiverde nogmaals.
Dag 2
Schuchter liep ik het schoolplein op. Met tegenzin was ik vanmorgen uit mijn bed gestapt. Stilletjes had ik ontbeten en mijn moeder had me het huis uit moeten duwen. Met lood in mijn benen was ik naar school gelopen. Kinderen stonden in verschillende groepjes verdeeld over het schoolplein. Een aantal klasgenootjes keken naar me, maar ik meed ze.
De bel ging en iedereen liep richting de ingang. Ik stapte mijn klaslokaal binnen en keek naar de hoek die verborgen bleef achter het scherm. Ik wist niet wat ik moest gaan doen, moest ik in die hoek wachten op de meester, of moest ik gewoon gaan zitten. Ik negeerde hatelijke opmerkingen van een paar kinderen en besloot toch maar te gaan zitten op mijn eigen plaats. Misschien was de meester het vergeten, of misschien hoefde ik vandaag geen luier meer om.
De meester kwam binnen en keek de klas rond. Iedereen was aanwezig, en daarna viel zijn blik op mij. Hij keek mij langer aan dan ieder ander. Daarna keek hij naar zijn bureau en rommelde tussen wat papieren. De stilte was veelzeggend, want iedereen in de klas wachtte op de gebeurtenis, wetend wat er ging gebeuren, hopend zelfs.
"Goedemorgen. Vandaag beginnen we met taal. Pak allemaal je taalschrift maar voor je, dan zal ik de opdrachten uitdelen." Zei hij en begon een velletje papier op iedere tafel neer te leggen, terwijl wij onze schriften uit onze laatjes pakten.
"Jullie hebben drie kwartier voor de opdracht. Beginnen jullie maar, dan doe ik eerst Rinke even een luier om. Kom je, Rinke!" Het was geen vraag maar een keihard gebod, zijn stem daalde en hij keek me streng aan. Met een vuurrood hoofd keek ik naar hem, maar ik verroerde me niet.
"Nee, alsjeblieft." Smeekte ik, maar de meester keek me recht in de ogen aan. Alle ogen uit de klas waren op me gericht en ik durfde niet op te staan. De gedachte dat iedereen zou kunnen horen dat ik een luier omkreeg, was te erg.
"Zal ik een luier pakken en je die daar omdoen?" Vroeg hij en ik slikte. Ik was bang dat het geen loos dreigement was. Tot nu toe hadden de kinderen mijn luier niet gezien, alleen de kinderen in de kleuterklas, en dat wilde ik zo houden. Het was al erg genoeg dat ze het wisten.
Heel langzaam stond ik op. Vijfentwintig paar ogen volgden me bij elke stap. Zigzaggend liep ik door de tafeltjes door en met het angstzweet op mijn voorhoofd kwam ik bij het scherm aan. Gelukkig kon ik uit het zicht verdwijnen. Ik hoorde de kinderen in de klas zachtjes praten en grinniken en wist dat het over mij ging. De meester liet ze hun gang gaan, wist dat hij ze toch moeilijk stil kon krijgen, voor hen waren het ook spannende tijden. De spanning voor mij was veel groter. Ik zat te wachten tot de meester ook achter het scherm kwam staan en angstig keek ik naar hem omhoog.
Ik moest op de tafel gaan zitten en daarna knielde hij voor me neer om mijn schoenen uit te trekken. Daarna duwde hij me achterover en moest ik languit gaan liggen op de tafel. Hij frummelde wat met mijn gulp en trok mijn broek naar beneden. Aangezien hij mijn onderbroek wilde uittrekken, moest hij de spijkerbroek ook helemaal uittrekken.
Angstig stil lag ik op de tafel. Tot mijn grote verbazing zag ik hoe hij mijn spijkerbroek over de rand van het scherm hing, en een ingehouden gelach welde op. Nu was mijn onderbroek aan de beurt, maar beschermend hield ik mijn handen ervoor.
"Alstublieft, ik... ik..." Smeekte ik nog een laatste keer. De meester keek me kwaad aan.
"Wil je een pak voor je billen, Rinke?" Vroeg hij en ik liet mijn handen zakken. De klas had het ook gehoord en dat deed pijn. Zijn handen trokken mijn onderbroek ruw naar beneden en mijn billen lagen nu op het koele kuststof van de tafel. Beschermend hield ik mijn handen voor mijn plasser. Maar mijn naaktheid was niet eens de grootste vernedering.
Ik zag hoe de meester een luier van de plank af pakte en hij vouwde de luier open. Ik hoorde de luier kraken en mijn klasgenootjes moesten dat misschien ook wel kunnen horen. De meester duwde een hand onder mijn rug en tilde me iets op. Met zijn andere hand schoof hij de luier onder mijn billen, waarna hij beide zijkanten van de luier beetpakte en de luier recht onder mijn billen schoof.
Toen moest ik mijn benen spreidden. Voor de tweede keer in mijn tienerjaren voelde ik hoe de luier tussen mijn benen door omhoog getrokken werd. Ik begon zachtjes te huilen, maar zorgde er wel voor dat niemand dat zou kunnen horen. Tranen biggelden over mijn wangen terwijl de luier strak getrokken werd en ik hoorde hoe de plakstrips dichtgeplakt werden.
"Ziezo. Jij hoeft niet meer bang te zijn voor ongelukjes, en wij hoeven niet bang te zijn dat onze toiletten vies worden." Zei hij hardop en ik zakte bijna door de tafel heen van schaamte.
"Trek je broek en schoenen aan, veeg de tranen van je gezicht en begin dan maar snel aan je opdracht." Zei hij gemeen, waarna hij me alleen liet. Snel trok ik mijn spijkerbroek weer aan en met moeite kon ik mijn broek dicht krijgen, door de dikte van de luier. Toen ik even later ook mijn schoenen aan had, liep ik snel en zonder om me heen te kijken, naar mijn plek. Natuurlijk waren alle ogen gericht op mijn kruis en billen, maar ze konden weinig zien, alleen maar gissen. Een beetje onrustig begin ik met achterstand aan mijn taalopdracht.
Natuurlijk duurde het niet lang voordat ik mijn blaas begon te voelen, en de schoolmelk die uitgedeeld werd, hielp daar natuurlijk ook niet bij. Met een steeds groter wordende jaloezie zag ik de kinderen naar de wc gaan, sommige glimlachten dan eerst even naar me, wetend dat ik niet naar de wc mocht.
Gelukkig haalde ik het tot kwart over twaalf. De schoolbel ging en iedereen liep de klas uit voor de middagpauze. Ik keek naar de meester, terwijl ik ook opstond.
"Ben je nat, Rinke?" Vroeg hij, terwijl hij me recht ik de ogen keek. Ik schudde mijn hoofd. Mijn luier was inderdaad nog steeds droog, alhoewel het niet lang meer zou duren.
"Weet je het zeker? Kom maar even hier!" Zei hij en ik gehoorzaamde. Iedereen was de klas al uit op het moment dat de meester mijn broek openmaakte. Hij trok hem een klein stukje naar beneden, ver genoeg om te zien dat ik niet gelogen had. Meteen daarna trok hij mijn broek weer omhoog en trok hij mijn gulp dicht.
"Goed zo, laat ik niet merken dat je liegt, want dan zwaait er wat. Ga nu maar snel naar huis!" Zei hij en draaide zich van me af. Mijn blaas stond op knappen en ik wist dat ik thuis niet zou halen. Mijn moeder zou me ook deze keer geen redding kunnen brengen. Snel liep ik de school uit en keek angstig om me heen.
Om de hoek, uit het zicht van iedereen in de school, stopte ik. Ik ging een beetje wijdbeens staan en met een zucht begon ik in mijn luier te plassen. Ik vloekte inwendig op alles en iedereen die met school te maken had, maar wist ook dat dit allemaal mijn eigen schuld was. Ik boog iets voorover en keek naar mijn kruis, hopend dat er geen natte vlekken op mijn broek tevoorschijn kwamen.
Het vocht hoopte zich onder in de luier op, terwijl mijn blaas zich nog steeds leegde. Ik wist zeker dat de luier dit nooit allemaal zou kunnen vasthouden, maar nog steeds was er niets aan mijn broek te zien. Pas toen ik ophield met plassen en ik het vocht langzaam voelde wegtrekken, haalde ik opgelucht adem.
Ik keek op en wilde verder lopen toen ik ineens een moeder en een kind naar me zag kijken. Het kind zat achter op de fiets, terwijl zijn moeder nog naast de fiets stond. Ik herkende de vrouw en het kind, omdat ze bij mij in de straat woonden. Aan hun verbaasde blikken kon ik zien dat ze niet helemaal begrepen wat ik daar had staan doen. Ik realiseerde me dat het een vreemd gezicht moest zijn geweest.
"Mam, dat is die jongen met die luier. Van gisteren, weetjewel?" Hoorde ik de jongen zeggen en meteen liep mijn gezicht weer rood van schaamte aan. Ik zag nog net dat de moeder glimlachte en snel liep ik weg. Ik hoorde hoe de moeder wat tegen het kind zei, maar kon het niet meer verstaan.
Snel liep ik naar huis, de vochtige luier vreemd tussen mijn benen wrijvend. Het voelde heel vreemd, en vreselijk aan. Ik hoopte dat mijn moeder me kon helpen, dus hoopval liep ik even later ons huis in. Mijn moeder had de tafel al gedekt en toen ik binnenkwam ging ze zitten. Ik twijfelde en bleef staan.
"Hoi, schat. Hoe was het op school? Ga maar snel zitten, dan kunnen we eten." Zei ze, terwijl ze een boterham uit de zak pakte.
"Mama, ik... mijn luier is nat." Zei ik stamelend, maar mijn moeder keek me niet eens aan.
"Dat spijt me lieveling, ik heb geen schone luiers voor je. Ik heb geen rekening gehouden dat je met twaalf jaar nog luiers zou dragen." Zei ze kil. Ze smeerde haar boterham in met een dun laagje boter en toen pas keek ze me aan.
"Maar mama, je weet toch..."
"Ga nou maar zitten! De school heeft een aparte manier om je te straffen en daar kan ik niets aan doen. Jij hebt je misdragen, dus jij zult op de blaren moeten zitten." Zei ze en wanhopig ging ik zitten.
"Ik kan toch niet met een natte luier terug naar school?" Vroeg ik huilend, maar mijn moeder haalde haar schouders op.
"Ik kan je helaas niet helpen, schat. Kom, eet wat." Zei ze, maar het duurde even voordat ik een hap door mijn keel kreeg. Ik realiseerde me dat ik van mijn mama en papa blijkbaar geen enkele genade kreeg, en dat ook zij achter de straf stonden die ik kreeg. Ik veegde de tranen weg en probeerde wat te eten. Ik dacht aan hoe ik op school verschoond zou worden, want dat was toch datgene wat er ging gebeuren, en waar ik vreselijk tegenop zag.
Net voordat ik weer naar school ging, werd er aangebeld. Mijn moeder deed open, terwijl ik me schuilhield op mijn kamer. Ik had mijn broek op mijn knieen hangen en keek naar de enorme gele vlek die op mijn luier zichtbaar was. De vernederende aanblik deed me bijna weer in huilen uitbarsten, en even kreeg ik de neiging om de luier van me af te scheuren. Ik wist niet precies wat erger was, een natte luier verschonen achter het scherm of een luier om voor het scherm.
Ik deed het toch maar niet en hield mijn luier aan. Snel trok ik mijn broek weer omhoog en verborg mijn luier, want ik hoorde mijn moeder de trap opkomen.
"Rinke? Aangezien je toch ook naar school gaat, kun je wel samen met kleine Robin naar school lopen. Dan hoeft zijn moeder hem niet te brengen. Robin wacht beneden, en het is al bijna tijd om te gaan." Ik haalde mijn schouders op, maar toen ik naar beneden liep keek ik recht in de ogen van het kind dat ik vanmorgen ook al had gezien. Toen stond hij samen met zijn moeder naar mij te kijken, terwijl ik mijn luier stond te plassen.
Het kind keek me lachend aan en ik bloosde. Snel trok ik mijn jas aan, zei mijn moeder gedag en samen met de kleuter liep ik naar school.
"Mama zegt dat jij een luier draagt, omdat je stout geweest bent." Zei hij, terwijl hij zijn handje in de mijne duwde. Hand in hand liepen we naar school. Ik antwoordde niet.
"Wat heb je dan gedaan? Ik ben ook wel eens stout, maar dan krijg ik nooit een luier om." De jongen praatte verder, maar ik keek ongeinteresseerd voor me uit.
"Mama moest lachen toen ze hoorde dat jij een luier droeg. Ze geloofde het niet." De jongen leek zich niet te storen aan mijn desinteresse, en merkte ook niet dat ik liever had dat hij zijn mond hield.
"Mama zegt dat alleen baby's luier dragen. Ben jij dan ook een baby." Plots stond ik stil. Ik ergerde me steeds meer aan de jongen. Ik keek hem streng aan.
"Nee, ik ben geen baby. En houd nu je mond, OK?" De jongen schrok en keek me angstig aan. Gelukkig hield hij de rest van de weg zijn mond en kon ik hem op het schoolplein alleen laten. Het duurde even voordat de schoolbel ging en ik hield me nog steeds wat afzijdig.
Even later zaten we weer met zijn allen in de klas. Ik hoopte maar dat mijn natte luier niet opgemerkt zou worden, maar natuurlijk was dat tevergeefs. De meester keek al snel mijn kant op en keek me onderzoekend aan.
"Heb je een schone luier nodig, Rinke?" Vroeg hij hardop, terwijl er vanuit de klas werd gegniffeld. Ik schudde heftig mijn hoofd, maar de meester keek dwars door me heen. Natuurlijk wist hij dat ik nat was.
"Weet je het zeker, Rinke? Zal ik voor de zekerheid je luier maar even controleren?" Zei hij, terwijl hij aanstalten maakte om op te staan. Meteen was mijn verzet gebroken, bang om voor de klas mijn broek naar beneden getrokken te krijgen.
"Nee... Nee... Ik heb... ben nat." Zei ik heel zachtjes, maar de klas had mijn woorden niet nodig om te weten wat ik gezegd had. De klas lachte hardop en ze riepen me kleinerende scheldwoorden.
"Zullen we dan de kleuterjuf maar even vragen of ze je komt verschonen?" Zei hij met een glimlach en pakte de telefoon op. Hij drukte op een enkele toets en al snel nam de kleuterjuf op.
"Ik heb hier een jongen die graag een schone luier zou krijgen, wil jij hem even verschonen?" Hoorde ik, en ik begreep dat deze afspraak vooraf al was gemaakt. Zonder plichtplegingen was het gesprek ten einde en de meester keek nu naar mij.
"Je mag je helemaal uitkleden, op de luier na natuurlijk, en op de tafel plaatsnemen. De kleuterjuf komt je zo dadelijk wassen en verschonen." Natuurlijk was mijn gezicht vuurrood van schaamte, maar ik had geen keus. Zo snel als ik kon liep ik naar het scherm en verdween uit het zicht. Ik huilde weer, maar trok wel mijn kleren uit. Nogmaals keek ik naar mijn vieze luier en schaamde me vreselijk. Ik keek naar mijn eigen urine, en de woorden van de kleuter dreunden nog tot me door: "Ben jij dan ook een baby?" Hoe pijnlijk was dat.
Op mijn luier na, naakt ging ik op de tafel liggen. Stilletjes hopend dat de kleuterjuf niet zou komen opdagen. Maar al snel hoorde ik de deur opengaan. De meester zei dat ik al klaar lag en met angst en beven keek ik het moment tegemoet dat de kleuterjuf achter het scherm tevoorschijn zou komen.
Liggend vanaf de tafel keek ik naar haar op. Haar ogen gleden over mijn lichaam en zachtjes praatte ze tegen me. Op de achtergrond hoorde ik de meester tegen de klas praatten en ik wist dat de stem van de kleuterjuf niet achter het scherm vandaan zou komen. Het vrolijke gezicht hing boven me en veegde een traan van mijn wang.
"Kom, niet huilen. Binnen een paar tellen heb ik je weer in een frisse, schone luier gehesen." Ze maakte de plakstrips van de luier open, de urinegeur vrijlatend, en met mijn knieen vlakbij mijn borst trok ze de luier weg. Mijn rug was gekromd en mijn billen waren vrij van de tafel, zodat ik die niet zou bevuilen.
Het bakje met water stond voor haar klaar en weer voelde ik het koele, natte washandje op mijn billen. Ik zou er nooit aan wennen en begon weer zachtjes te huilen. Ik had vreselijk spijt van mijn daden in de wc's en wist dat ik nooit meer zoiets stoms zou uithalen. Daden waarvan de straf nog lang niet uitgewerkt zou zijn.
Mijn billen en kruis waren weer schoon en met een handdoek werd ik snel afgedroogd, mijn wang bleef nog even nat. De stapel luiers op de plank werd weer iets kleiner, en al snel voelde ik de droge, zachte luier onder mijn billen. Het verschil met de natte luier was enorm. Ik verborg de opluchting dat ik uit de natte luier was, en weer helemaal schoon was. De plakstrips werden weer dichtgedrukt en een laatste controle tussen mijn beentjes bewees dat de luier goed dicht zat.
Weer veegde ze de tranen van mijn wang. Een vriendelijke glimlach moest mijn humeur opvrolijken, het mislukte.
"Kijk, dat voelt vast al een stuk beter. Kleed je maar snel aan." Zei ze zachtjes en hielp me overeind. Ze nam het bakje met het vieze washandje mee en verdween. Zonder iets te zeggen liep ze de klas uit, maar ze had waarschijnlijk wel met een hoofdgebaar aangegeven dat ik me netjes gedragen had.
Ik kleedde me snel aan en voorzichtig kwam ik om de hoek van het scherm vandaan. De meester keek me aan, de kinderen trouwens ook, en hij gebaarde me dat ik snel moest gaan zitten.
De middag verliep snel en zonder problemen, de leraar deed me na schooltijd mijn luier af, en toen ik het lokaal uitliep stond Robin alweer op me te wachten. Ik begon steeds meer een hekel aan die praatgrage kleuter te krijgen en blijkbaar werd er nu ook van me verwacht dat ik een soort van oppas speelde. Het leek mijn taak geworden om de jongen van en naar school te brengen, terwijl ik daar absoluut gen zin in had. We waren nog geen vijf meter van het schoolplein af, of hij keek me alweer vragend aan.
"Had je in je luier geplast? De juf heeft je een schone luier gegeven, toch?" Vroeg hij en het maakte me kwaad, ik werd nu zelfs al door een kleuter vernederd. Ik keek op hem neer en pakte hem bij zijn bovenarm beet.
"Houd je mond, baby." Riep ik hem toe en schudde hem even flink door elkaar. Blijkbaar was hij niet onder de indruk. Hij bleef om me heen dartelen.
"Ik heb je gisteren horen huilen." Lachte hij en ik keek hem stomverbaasd aan. Ik herinnerde me dat de deur inderdaad open gestaan had toen ik hardhandig werd gewassen en verschoond. Ik had het me nog niet gerealiseerd, maar meer mensen hadden het blijkbaar gehoord, en misschien ook wel gezien.
"Ik ben niet bang, als ik het tegen de juf zeg, krijg jij een pak voor je billen." Lachte hij, toen hij mijn dreigende blik zag. Ik voelde me steeds beroerder, mijn woede nam toe en alle frustraties van de afgelopen dagen leken boven te komen.
"Auw, auw. Niet slaan." Piepte hij met een hoog stemmetje en ik realiseerde me dat hij mij nadeed. Lachend liep hij daarna voor me uit en ik keek hem verbijsterd aan. Het deed pijn om zo vernederd te worden door een kleuter. Hij schold mij uit voor baby, terwijl hij nog maar net zelf zijn billen mocht afvegen. Toch was ik degene die een luier droeg, ik had in mijn broek geplast en ik had een pak voor mijn billen gekregen.
"Ik zal jou eens een pak voor je billen geven!" Riep ik kwaad en snel rende ik achter hem aan. Ik pakte hem stevig beet en voordat ik het wist had ik hem al drie keer hard op zijn billen geslagen. Ik hoorde hoe de jongen onder me schokte, terwijl hij krijste. Meteen had ik spijt, want ik wist dat ik dit niet ongestraft kon doen. Mijn straf zou alleen maar erger zijn en dat maakte mijn woede nog groter.
Ik trok hem overeind en keek hem recht aan. Ik schudde hem door elkaar totdat hij ook naar mij keek.
"Luister, baby. Als jij dit aan iemand vertelt, zal ik je tien keer zo hard terugpakken. Is dat begrepen?" Zei ik woedend en hij knikte. Waarschijnlijk maakte ik het alleen maar erger, maar er was ook een kans dat hij het inderdaad niet durfde door te vertellen, of pas nadat mijn straf allang was afgelopen.
"Beloof het, want ik meen het. Ik zal je broek naar beneden rukken en je net zolang slaan dat je niet meer kunt zitten." Zei ik, mijn woede nog steeds niet onder controle hebbend. Hij keek me angstig aan en snotterde. Ik veegde zijn gezicht droog met zijn eigen trui, terwijl hij trilde onder mijn handen. Ik geloofde dat hij echt bang voor me was, en dat was misschien wel een goed teken.
Toen hij wat gekalmeerd was liepen we verder. Toen ik hem voor de deur afzette waarschuwde ik hem nog eenmaal. Hij knikte weer en beloofde dat hij niets zou zeggen, en toen liet ik hem alleen. Een beetje nerveus, want ik vertrouwde het toch nog niet helemaal, liep ik door naar mijn eigen huis.
(deel 1)
Inleiding
Ik keek voor de zekerheid nog eens goed om me heen voordat ik het toilet instapte. Niemand had me gezien en ik was veilig. Nu was het weer tijd om wraak te nemen op de klote school en al mijn meesters en juffrouwen. Ik had een ideale manier gevonden om ze allemaal terug te pakken, zolang ze maar niet wisten dat ik het deed.
Het laatste half jaar was ik steeds met tegenzin naar school gegaan. Ik kon niet zo goed leren en ik had het gevoel dat de andere kinderen veel beter waren. Ik was begin vorige maand twaalf jaar geworden en zat in de laatste klas van de lagere school. Ik had het gevoel dat mijn schoolmeester me niet aardig vond en dat hij er alles aan deed om mijn leven er een stuk onaangenamer te maken.
Toen ik een paar weken geleden voor de zoveelste keer naar de gang werd gestuurd, was ik op dit geniale idee gekomen. Toen had ik het voor de eerste keer toegepast en niemand had ontdekt dat ik het had gedaan. Een paar dagen had ik in spanning gezeten, maar toen ik een paar dagen later bij de hoofdmeester moest melden en ik weer op mijn donder had gekregen, had ik uit woede het plan nog een keer uitgevoerd. Het was een hele opluchting geweest, maar ik wist dat ik het niet te vaak kon doen, aangezien ze me dan wel zouden ontdekken.
Vorige week had ik mijn plannetje ook een keer in de meisjestoiletten uitgevoerd, alleen om te verdenking een beetje te verdelen. Ik voelde me veiliger dan ooit en had het vandaag ook weer aangedurfd.
Ik maakte mijn gulp open en frummelde mijn plasser erdoorheen. Ik voelde hoe de stroom op gang kwam en richtte mijn plasser op de muur naast de toiletpot. Met een grote boog plaste ik het hele toilet onder en met een pijnlijk gezicht kneep ik daarna mijn plasser dicht.
Ik schoof snel een hokje op en deed daar precies hetzelfde. Twee van de drie toilet hokjes stonken al snel naar mijn urine, kleine plasjes geel vocht lag op de granieten vloer en de wc-brillen waren eveneens nat.
Snel waste ik mijn handen en liep terug naar de klas. Met een ontspannen blik liep ik terug het klaslokaal in en zocht mijn plaats, linksvoor in de klas, op. Ik glimlachte bij het feit dat het me weer gelukt was om er een flinke troep van te maken. Als iemand opmerkte dat ik als laatste naar het toilet geweest was, zou ik gewoon zeggen dat ik toevallig naar dat ene toilethokje was geweest die schoon was.
Die middag kwam de hoofdmeester bij ons de klas binnen. Ik voelde meteen onraad.
"Kinderen, luister. De laatste tijd worden steeds vaker de toiletten bevuild. Dit kan natuurlijk zo niet doorgaan. Ik geloof dat het telkens door hetzelfde kind wordt gedaan, en we denken dat we ook weten wie het gedaan heeft. We, de schoolleiding en ik, hebben besloten dat we diegene die het gedaan heeft nog een extra kans geven. Als de dader zich vanmiddag na schooltijd meldt, dan krijgt hij, of zij, een lichte straf. Als hij zich niet meldt en wij komen erachter wie het gedaan heeft, dan zal de straf aanzienlijk zwaarder zijn."
De hoofdmeester stond voor de klas en had met zijn strenge blik iedereen tijdens zijn verhaaltje even aangekeken. Ik had toevallig net even een andere kant uitgekeken toen hij mijn kant opkeek. Ik moest mijn angst wegslikken, want ik wist dat ik bijna gesnapt was. Voorlopig wisten ze nog niet zeker dat ik het had gedaan, en aangezien ze dat ook niet konden bewijzen, voelde ik me nog redelijk veilig. Wel werd ik er behoorlijk zenuwachtig van, en ik besloot om mijn plannen voorlopig maar niet meer uit te voeren.
Ik was blij toen de hoofdmeester de klas weer verliet en de rust weer in de klas terugkeerde. Ik hoorde dat de hoofdmeester hetzelfde verhaaltje ook in de klas hiernaast vertelde en dat luchtte me in zoverre op dat ze blijkbaar nog niet wisten dat de dader in deze klas zat. Natuurlijk zou ik me vanmiddag niet melden, ik wist zeker dat ze niet konden bewijzen dat ik het had gedaan.
Dag 1
Het was alweer twee dagen geleden dat de hoofdmeester in de klas was gekomen en sindsdien waren er geen schokkende dingen meer gebeurd. De spanning was alweer gezakt en langzaam kraag ik weer dat triomferende gevoel dat ik er zonder problemen mee weg zou komen. Toch zou ik het voorlopig niet meer doen, maar ik had het toch vaak genoeg gedaan om er een hoop plezier aan te hebben beleefd.
"Meneer, mag ik naar de wc?" Vroeg ik. We waren met een rekenopdracht bezig en de hele klas zat voorovergebogen over zijn schrift en boeken. Het was eigenlijk niet eens een vraag, maar meer een opmerking want het kwam nooit voor dat iemand niet naar het toilet mocht.
"Nee, Rinke. Je mag niet naar het toilet. Heb je je rekenopdracht al af?" Vroeg de meester en met een lichte blos schudde ik mijn hoofd. Nerveus draaide ik me maar weer naar mijn opdracht toe en probeerde de moeilijke sommen te maken. Ik vroeg me af waarom ik niet naar de wc mocht, maar ik dacht dat het niets te maken had met mijn wraakacties.
Een uur later hadden de meeste kinderen de rekenopdracht allang af en mochten ze gaan tekenen. Ik zat nog steeds te zweten boven mijn opdracht. Mijn blaas raakte voller en voller en het begon langzaam een beetje pijn toe doen. Gelukkig klonk de bel van de pauze en kon ik snel naar de wc gaan. Alle kinderen stonden op en wilden naar buiten lopen, maar ineens stond iedereen stil.
"Alleen als je opdracht af is, mag je naar buiten. De rest blijft binnen!" Riep de meester streng. Angstig keek ik om me heen en zag dat iedereen gewoon weer verder naar buiten liep, alleen ik bleef achter.
"Meester, mag ik naar de wc?" Vroeg ik nogmaals wanhopig. De meester keek me streng aan, en ik voelde de moed in mijn schoenen zakken.
"Nee, Rinke. Straks mag je naar de wc, als je opdracht af is." Hij ging achter me staan en bekeek mijn vorderingen. Tijdens het begin van de opdracht had ik wat getreuzeld en daar had ik nu vreselijk spijt van. Met een beetje geluk zou ik over een kwartiertje klaar zijn en tot die tijd zou ik het nog wel uit houden, maar niet veel langer.
"Vraag 2, 5... 12 en 15 zijn fout. Maak ze nog maar een keer." Wanhopig keek ik omhoog. Nogmaals wilde ik vragen of ik niet eerst naar het toilet mocht, maar de strenge blik weerhield me. Met een stekende pijn in mijn blaas probeerde ik de sommen te maken.
Vijfentwintig minuten later zat iedereen alweer een tijdje in de klas. Nog steeds waren mijn sommen niet af, maar ik moest nu echt heel snel naar de wc. Ik stond op en keek met een blozend gezicht naar de meester.
"Meester, ik moet..."
"Zitten! Je opdrachten zijn nog niet af." Maar ik kon niet gehoorzamen. Ik probeerde langs hem heen te lopen, op weg naar de wc, maar ik werd bij mijn arm gegrepen. Midden voor de klas hield hij me beet.
"Meester, alstublieft... Waarom..." Stamelde ik met tranende ogen. Alle blikken waren op me gericht. De hele klas zag me lijden, ze begrepen het niet.
"Je mag niet naar de wc, omdat je dat niet kunt, Rinke. Natuurlijk weet ik dat jij degene bent die de laatste tijd de wc's ondergeplast hebt. Dacht je nu echt dat we niet wisten dat jij dat was!" Hij keek me boos aan en bleef me stevig aan mijn rechterbovenarm vasthouden. Er klonk een verbaasd gemompel vanuit de klas. Ik kon wel door de vloer zakken van schaamte. Ik wilde me verdedigen, maar ik kon het niet. De pijn was zo erg, dat ik weg moest. Ik moest nu plassen!
"Nee... Nee..." Riep ik kwaad en probeerde me los te rukken, maar de meester was te sterk. Met nog een laatste krachtsinspanning probeerde ik me nog een laatste keer los te rukken, ik voelde hoe de vingers om mijn bovenarm verslapten. Bijna was ik los, nog een klein beetje.
Toen knapte er iets. Een pijnscheut gleed door mijn lichaam, daarna was de pijn een ogenblik weg. Ik voelde mijn blaas niet meer, maar... Ik voelde vocht langs mijn benen stromen, mijn onderbroek werd nat en warm. Een grote straal urine spoot uit mijn plasset in mijn onderbroek en binnen een paar tellen was mijn kruis helemaal nat. Brede strepen vocht waren zichtbaar langs mijn broek, ik voelde hoe mijn eigen urine in mijn sokken liep, in mijn schoenen.
De meester liet me los en ik zakte verslagen op de grond. Ik hoorde de klas lachen toen ze begrepen wat er gebeurde. Eerst was er maar een iemand die durfde te lachen, toen de hele klas.
"Stilte!" Riep de meester en het lachen ging over in gniffelen en gegrinnik. "Rinke heeft meerdere malen bewezen dat hij niet weet hoe hij in het toilet kan plassen, daarom mocht hij niet naar de wc." Hij bukte naar me toe en pakte weer mijn bovenarm beet. Hij trok me omhoog en liep met me het lokaal uit. In de deuropening draaide hij zich nog een momentje om.
"Jullie blijven rustig doorwerken. Ik wil niemand horen!" Zei hij. Ik huilde hardop en kon mezelf niet meer beheersen. Mijn totale vernedering was zojuist voltrokken en nooit kon ik meer de klas in, zonder dat ik de glimlachende blikken op mijn gezicht zou voelen. Ik had al geen plezierige tijd op school, en het zou er nu niet beter op worden.
Ik werd meegetrokken door de gangen van de school. Onhandig liep ik struikelend mee. Tranen liepen van mijn wangen naar beneden en luid snikte ik. Ineens werd ik met beide handen beet gegrepen en door elkaar geschud.
"Houd op met janken, baby. Je hebt dit zelf verdiend, we hebben je zelfs nog een kans gegeven. Nu zul je merken dat we geen clementie tonen." Zei hij terwijl hij me recht in de ogen keek. Ik trilde van angst en schaamte en huilde door. Ik voelde hoe ik weer verder getrokken werd en door mijn tranen heen zag ik dat we naar de kleuterklassen liepen. Ik verzette me ineens heftig, maar een pets op mijn wang deed wonderen.
Mijn meester klopte met zijn vrij hand op de deur van de laagste kleuterklas. De kleuterjuffrouw zag ons door het ruitje al staan en kwam naar buiten.
"Aangezien je vast wel vaker ongelukjes meemaakt, heb je vast wel een verschoning voor deze jongen." Zei de hoofdmeester. Angstig keek ik naar de kleuterjuf op. Een vreemde glimlach verscheen op haar gezicht en ik zag dat ze niet verbaasd was. Blijkbaar had ze ons wel verwacht en dat beloofde weinig goeds.
"Ik heb geen schone kleren voor hem, maar een passende luier moet wel lukken." Zei ze met een lach. "Wacht even, dan laat ik de hulpjuf de klas even overnemen." Zei ze en liep weer even naar binnen. Ik was geschrokken van het woord 'luier', maar ik stond er hulpeloos en verstijfd bij. De kleuterjuf kwam weer terug en legde een hand op mijn schouder.
"Kom je mee, dan zal ik je even wassen en zullen we ervoor zorgen dat je geen ongelukje meer kunt krijgen. OK?" Zei ze en het drong tot me door dat ze me echt een luier gingen omdoen. Ik hapte naar adem, maar mijn keel was droog. Ik kon niets meer zeggen.
Ik werd geduwd naar een klein kamertje en dat leek op een soort badkamer. Ik had deze ruimte hier nog nooit gezien, maar natuurlijk gebeurden er in de kleuterklas wel vaker ongelukjes. De kleuterjuf liep voor me uit de ruimte in en ik stond stilletjes in de deuropening. Ik rook mijn eigen urine en voelde me vies en vernederd. De meester stond achter me en ik kon geen kant op.
Ik keek de ruimte door, die bijna geheel betegeld was. Achterin stond een douchecel met een glazen wand, ook stond er een wasmachine met daar bovenop een wasdroger. Twee grote kasten stonden links tegen de muur en rechts stond een lange tafel, met daarnaast een wastafel.
De kleuterjuf draaide de warme kraan van de wastafel open en ineens kwam ik weer bij bewustzijn. Ze wilde we gaan wassen alsof ik een klein kind was. En daarna zou ik ook nog een luier omkrijgen. Belachelijk, dit konden ze niet maken. Ik draaide me abrupt om en probeerde langs de hoofdmeester te glippen, maar het was hopeloos. Hij had op me staan wachten.
Hij duwde me hardhandig de ruimte in en duwde me met mijn buik tegen de tafel. Met een ferme ruk trok hij mijn broek naar beneden, ik voelde de knoop van mijn gulp breken. Daarna trok hij mijn onderbroek een stukje naar beneden en met een harde klap op mijn blote billen maande hij me tot rust.
"Je doet gewoon wat de juf zegt, anders zal ik je eerst eens een flink pak voor je billen geven. Is dat begrepen?" Ik kermde en gilde, maar het hielp niet. Ik bleef spartelen, terwijl ik zag dat de kleuterjuf al klaar stond met het washandje. Natuurlijk werkte ik niet mee, alles beter dan gewassen worden door de kleuterjuf.
Nogmaals sloeg de meester op mijn billen, ditmaal veel harder. En nogmaals. Ik huilde van de pijn en kronkelde onder zijn handen door, maar ik werd keer op keer geraakt. De pijn was enorm en ik dacht helemaal niet meer aan schaamte en vernedering. De pijn was hoofdzaak nummer een, en toen de meester ophield haalde ik opgelucht adem.
Ik voelde hoe ik op de tafel werd getild. Mijn pijnlijke billen raakten het gladde kunststof van de tafel. Mijn voeten bungelden naar beneden en ik voelde hoe mijn schoenen en sokken uitgetrokken werden. Daarna werd mijn broek uitgetrokken en zelfs mijn onderbroek ging helemaal uit.
Ik werd achterover geduwd en de meester hield mijn armen stevig vast. Ik schreeuwde het uit toen ik de hand met het washandje tussen mijn benen voelde en mijn hele plasser omvatte. Het water was koel, niet helemaal koud, en ik trappelde met mijn benen. Een arm werd losgelaten en ik voelde een harde pets op mijn wang. Mijn benen strekten zich en langzaam voelde ik hoe het washandje tussen mijn benen woelde.
Keer op keer voelde ik het natte washandje terug keren, soms op mijn plasser, soms op mijn buik en soms tussen mijn benen. De kleuterjuf bleef maar door gaan en het leek uren te duren voordat ze klaar was.
Toen voelde ik ineens een handdoek tussen mijn benen. Met zachte handen werd ik afgedroogd, maar het werd er niet minder pijnlijker door. Mijn armen werden nog steeds stevig vastgehouden, maar ik spartelde niet meer. Het had geen zin. Ik huilde alleen nog maar, hardop. Dikke tranen liepen langs mijn wangen naar beneden.
Toen zowel ik als de tafel helemaal droog waren, werd ik ineens losgelaten. Ik kwam overeind en zitten op de tafel keek ik rond. Ik veegde met de mouw van mijn trui mijn wangen droog en hoopte dat ik verder niet vernederd zou worden. Op de grond zag ik mijn vieze broek en onderbroek liggen en ik vroeg me af wat voor kleren ik zou moeten gaan dragen. Ik hoopte maar dat ze mijn moeder hadden gebeld en dat zij me zou komen ophalen, met schone kleren.
"We hebben geen schone broek voor je, Rinke." Zei ze kleuterjuf met haar bedeesde stemmetje, terwijl mijn meester zijn schouders ophaalde.
"Alleen een luier is wel genoeg!" Zei hij streng. Ik smeekte om genade.
"Nee, alstublieft. Ik zal het nooit meer doen, ik... Ik ben al genoeg gestraft, alstublieft." Huilde ik weer. Ik zag hoe de kleuterjuf de kastdeur opendeed en erin begon te zoeken. Ik herkende heel duidelijk een pak Pampers voor peuters, maar daar zou ik nooit in passen. Uiteindelijk bukte de juf en scheen wat van de onderste plank te pakken. Toen ze zich omdraaide kermde ik luid.
Ze hield een grote luier voor me omhoog, de luier was groot genoeg voor mij. Ik keek naar de meester en die knikte. Ik probeerde de luier uit haar handen te pakken, om hem daarna weg te gooien, maar de meester greep in. Hij pakte me bij mijn kin beet en duwde mijn hoofd achterover.
"Luiers zijn noodzakelijk voor kleine kinderen die niet naar de wc mogen! Je mag kiezen: een luier om, of een pak slaag en daarna een luier om!" Riep hij me kwaad toe. Zijn stem bulderde in mijn oren en ik sloeg angstig mijn handen voor mijn gezicht. Meteen werd ik achterover geduwd op de tafel en al snel voelde ik de luier onder mijn billen. Ondanks dat ik tegenspartelde voelde ik al snel het plastic in mijn liezen knellen en hoorde ik een dreigend gekraak bij elke beweging. De plakstrips werden dichtgedrukt en ik voelde me steeds kleiner worden.
"Nee... Nee..." Huilde ik. Het voelde alsof er een strakke plastic zak om mijn kruis zat gespannen en ik durfde er niet naar te kijken. Ik bleef stilletjes liggen op de tafel, mijn bovenbenen uit elkaar gedrukt door de luier, mijn wangen nat van het huilen, en met koude, blote voeten.
"Je gaat met de kleuterjuf mee. Het is misschien wel een goed idee om je een tijdje tussen de kleuters te laten spelen." Zei de meester en ik zweeg. De kleuterjuf trok mijn handen voor mijn gezicht weg en veegde met een doekje mijn gezicht droog, tevergeefs. Ik keek omhoog naar de strenge blik van mijn meester en de minder strenge, bezorgde blik van de kleuterjuf.
Heel voorzichtig kwam ik omhoog, de luier kraakte onder me. Dikke rimpels absorberende stof liepen irritant onder mijn billen door, mijn zitvlak was niet egaal en vlak, maar hobbelig. Het voelde vreselijk. De juf duwde mijn benen van de tafel af en liet me van de tafel afspringen.
"Je moeder komt je straks halen, tot die tijd blijf je bij de kleuterjuf. Je moeder weet dat je een luier om hebt en is vooraf gewaarschuwd dat je deze straf zou krijgen. Je ouder waren het er mee eens." Ik hoorde het aan, maar het drong niet zo goed tot me door. Ik keek naar mijn voeten, langs de immense luier die ik aan had.
"O, Rinke. Wanneer je vanmiddag zonder luier de klas binnenkomt, zal ik je er ter plekke een omdoen. Is dat begrepen?" Ik knikte. De meester liep weg en ik moest mee de kleuterklas in. De kinderen keken naar me, vonden het wel vreemd, maar lachten me gelukkig niet echt uit. Ik mocht achter in de klas zitten, een beetje uit het zicht, zodat ik de klas niet zoveel zou storen.
Mijn moeder was me op komen halen en ik huilde bij haar uit. Toch wilde ze me niet helpen en stuurde ze me anderhalf uur later weer gewoon naar school. Met tegenzin liep ik het schoolplein op. Ik had zolang mogelijk gewacht, want ik wilde zo kort mogelijk voordat het tijd was aankomen. De kinderen uit mijn klas keken lachend naar me, maar ze lieten me met rust. Dat was wel vreemd, maar ik begreep later dat ze dat was opgedragen door de meester. Toch was het pijnlijk genoeg dat ze naar me lachten en geniepig met elkaar praatten, over mij. Hun hoofden draaiden als ik langs liep en hun blik was op mij gericht.
Ik liep meteen door de klas binnen en schrok. De klas was veranderd. Achter in de klas, in de hoek stond een groot scherm, dat een klein gedeelte van de klas afdekte. Intuitief wist ik dat dat met mij te maken moest hebben. Nieuwsgierig, en ook een beetje bang, liep ik er naar toe. Alles wat achter het scherm lag, bleef goed verborgen, totdat ik langs een kleine opening aan de zijkant liep.
Tranen sprongen in mijn ogen. De tafel waarop ik was gewassen, stond nu hier tegen de muur. Er stond een bakje met water klaar. Boven de tafel hing een plankje met daarop een flinke stapel luiers. Naast de luiers lagen nog wat spulletjes, zoals talkpoeder, babyzalf en een stapeltje handdoeken en washandjes. Ik huilde, terwijl ik de kinderen achter me binnen hoorde komen.
De meester was voor ze uit gelopen en trok het scherm aan de kant en liet alles open en bloot zien.
"Vanaf nu draagt Rinke luiers, aangezien hij hier op school niet meer naar de wc mag, en hij zijn plas niet lang genoeg kan ophouden, zoals we vanmorgen hebben gemerkt. Dit hoekje is speciaal voor Rinke, zodat ik hem een schone luier kan geven als dat nodig is, zonder dat ik het lokaal hoef te verlaten. En om toch een klein beetje aan Rinke zijn gevoelens te denken, mogen jullie helaas niet meekijken." Zei hij met een brede glimlach. Ik kon wel door de grond zakken en huilde.
"En nu allemaal gaan zitten, dan kunnen we beginnen. Rinke, kom jij even achter het scherm staan." Zei hij, terwijl hij de hoek weer afschermde met het scherm. Gedwongen door het feit dat al mijn bezwaren en smeekbeden in de klas te horen waren, moest ik wel gehoorzamen.
De meester bukte naast me neer en trok mijn broek naar beneden. De klas was stil en probeerde te luisteren naar wat er achter het scherm gebeurde. De meester inspecteerde mijn luier, die uiteraard nog droog was, en trok daarna mijn broek weer omhoog.
"Prima, Rinke. Ga maar zitten." Onder het toeziend oog van al mijn klasgenoten liep ik naar mijn plaats, precies in de andere hoek van het lokaal. Het was misschien zes meter lopen, maar het zouden nog eens zes hele moeilijke meters worden.
Gelukkig hoefde ik de rest van de middag niet meer te plassen. Vijf minuten voordat de laatste bel zou gaan en we naar huis mochten, stond de meester op en liep richting het afgeschermde gedeelte.
"Rinke, kom je. Het is bijna tijd, ik zal je luier afdoen." Zei hij hardop. Een aantal kinderen grinnikten zachtjes. Met een vuurrood hoofd stond ik op en liep door de klas heen. Eenmaal voelde ik een hand langs mijn billen glijden toen ik tussen de kinderen doorliep. Ik durfde niet te kijken wie het was.
Ik moest langs de meester lopen en hij leidde me met een hand op mijn schouder naar binnen. Hij duwde me richting de tafel en ik ging erop liggen. De meester kwam vlak bij me staan en zijn hand gleed naar mijn broek. Hij opende hem en trok hem helemaal naar beneden. Mijn luier werd zichtbaar, maar de meester concentreerde zich eerst op mijn schoenen.
Hij trok ze uit en zette ze op de grond neer. Daarna trok hij mijn spijkerbroek over mijn voeten heen en legde hem op de tafel neer. Daarna kwam hij weer ter hoogte van mijn middel staan. Ik voelde zijn grove handen op mijn luier en ik huiverde. Een voor een werden de plakstrips geopend en een koude luchtstroom kwam de openvallende luier binnen. De meester pakte mijn beide enkels in een greep en tilde ze op. Hij duwde ze richting mijn billen en mijn knieen kromde zich. De luier viel tussen mijn benen vandaan en de meester trok hem weg. Even voelde ik zijn hand op mijn billen en hij knikte.
"Grote jongen, je billetjes zijn nog prima droog." Zei hij vernederend, want natuurlijk had hij aan de luier kunnen zien dat ik er niet in geplast had, maar nu kon de hele klas het horen. Hij pakte een van mijn onderbroeken van de stapel op de plank en duwde mijn voeten er een voor een in. Hij trok mijn onderbroek omhoog en hielp me daarna ook met mijn spijkerbroek. Het was een enorme vernedering om zo met het aankleden geholpen te worden, maar ik had geen alternatief.
Toen hij ook mijn schoenen weer had aangetrokken en zelfs mijn veters had gestrikt mocht ik de klas weer in. Nog steeds was mijn gezicht rood van schaamte, maar ik was blij met het vertrouwde gevoel van een onderbroek.
Ik zat net weer en toen ging de schoolbel. Gelukkig mocht ik naar huis, maar het was nog maar maandag en de hele week lag nog voor me. Ik wist niet hoelang ik luiers moest gaan dragen, maar ik kreeg het vermoeden dat het wel een behoorlijk lange tijd zou gaan duren, gezien de speciale verbouwing in de klas. Ik huiverde nogmaals.
Dag 2
Schuchter liep ik het schoolplein op. Met tegenzin was ik vanmorgen uit mijn bed gestapt. Stilletjes had ik ontbeten en mijn moeder had me het huis uit moeten duwen. Met lood in mijn benen was ik naar school gelopen. Kinderen stonden in verschillende groepjes verdeeld over het schoolplein. Een aantal klasgenootjes keken naar me, maar ik meed ze.
De bel ging en iedereen liep richting de ingang. Ik stapte mijn klaslokaal binnen en keek naar de hoek die verborgen bleef achter het scherm. Ik wist niet wat ik moest gaan doen, moest ik in die hoek wachten op de meester, of moest ik gewoon gaan zitten. Ik negeerde hatelijke opmerkingen van een paar kinderen en besloot toch maar te gaan zitten op mijn eigen plaats. Misschien was de meester het vergeten, of misschien hoefde ik vandaag geen luier meer om.
De meester kwam binnen en keek de klas rond. Iedereen was aanwezig, en daarna viel zijn blik op mij. Hij keek mij langer aan dan ieder ander. Daarna keek hij naar zijn bureau en rommelde tussen wat papieren. De stilte was veelzeggend, want iedereen in de klas wachtte op de gebeurtenis, wetend wat er ging gebeuren, hopend zelfs.
"Goedemorgen. Vandaag beginnen we met taal. Pak allemaal je taalschrift maar voor je, dan zal ik de opdrachten uitdelen." Zei hij en begon een velletje papier op iedere tafel neer te leggen, terwijl wij onze schriften uit onze laatjes pakten.
"Jullie hebben drie kwartier voor de opdracht. Beginnen jullie maar, dan doe ik eerst Rinke even een luier om. Kom je, Rinke!" Het was geen vraag maar een keihard gebod, zijn stem daalde en hij keek me streng aan. Met een vuurrood hoofd keek ik naar hem, maar ik verroerde me niet.
"Nee, alsjeblieft." Smeekte ik, maar de meester keek me recht in de ogen aan. Alle ogen uit de klas waren op me gericht en ik durfde niet op te staan. De gedachte dat iedereen zou kunnen horen dat ik een luier omkreeg, was te erg.
"Zal ik een luier pakken en je die daar omdoen?" Vroeg hij en ik slikte. Ik was bang dat het geen loos dreigement was. Tot nu toe hadden de kinderen mijn luier niet gezien, alleen de kinderen in de kleuterklas, en dat wilde ik zo houden. Het was al erg genoeg dat ze het wisten.
Heel langzaam stond ik op. Vijfentwintig paar ogen volgden me bij elke stap. Zigzaggend liep ik door de tafeltjes door en met het angstzweet op mijn voorhoofd kwam ik bij het scherm aan. Gelukkig kon ik uit het zicht verdwijnen. Ik hoorde de kinderen in de klas zachtjes praten en grinniken en wist dat het over mij ging. De meester liet ze hun gang gaan, wist dat hij ze toch moeilijk stil kon krijgen, voor hen waren het ook spannende tijden. De spanning voor mij was veel groter. Ik zat te wachten tot de meester ook achter het scherm kwam staan en angstig keek ik naar hem omhoog.
Ik moest op de tafel gaan zitten en daarna knielde hij voor me neer om mijn schoenen uit te trekken. Daarna duwde hij me achterover en moest ik languit gaan liggen op de tafel. Hij frummelde wat met mijn gulp en trok mijn broek naar beneden. Aangezien hij mijn onderbroek wilde uittrekken, moest hij de spijkerbroek ook helemaal uittrekken.
Angstig stil lag ik op de tafel. Tot mijn grote verbazing zag ik hoe hij mijn spijkerbroek over de rand van het scherm hing, en een ingehouden gelach welde op. Nu was mijn onderbroek aan de beurt, maar beschermend hield ik mijn handen ervoor.
"Alstublieft, ik... ik..." Smeekte ik nog een laatste keer. De meester keek me kwaad aan.
"Wil je een pak voor je billen, Rinke?" Vroeg hij en ik liet mijn handen zakken. De klas had het ook gehoord en dat deed pijn. Zijn handen trokken mijn onderbroek ruw naar beneden en mijn billen lagen nu op het koele kuststof van de tafel. Beschermend hield ik mijn handen voor mijn plasser. Maar mijn naaktheid was niet eens de grootste vernedering.
Ik zag hoe de meester een luier van de plank af pakte en hij vouwde de luier open. Ik hoorde de luier kraken en mijn klasgenootjes moesten dat misschien ook wel kunnen horen. De meester duwde een hand onder mijn rug en tilde me iets op. Met zijn andere hand schoof hij de luier onder mijn billen, waarna hij beide zijkanten van de luier beetpakte en de luier recht onder mijn billen schoof.
Toen moest ik mijn benen spreidden. Voor de tweede keer in mijn tienerjaren voelde ik hoe de luier tussen mijn benen door omhoog getrokken werd. Ik begon zachtjes te huilen, maar zorgde er wel voor dat niemand dat zou kunnen horen. Tranen biggelden over mijn wangen terwijl de luier strak getrokken werd en ik hoorde hoe de plakstrips dichtgeplakt werden.
"Ziezo. Jij hoeft niet meer bang te zijn voor ongelukjes, en wij hoeven niet bang te zijn dat onze toiletten vies worden." Zei hij hardop en ik zakte bijna door de tafel heen van schaamte.
"Trek je broek en schoenen aan, veeg de tranen van je gezicht en begin dan maar snel aan je opdracht." Zei hij gemeen, waarna hij me alleen liet. Snel trok ik mijn spijkerbroek weer aan en met moeite kon ik mijn broek dicht krijgen, door de dikte van de luier. Toen ik even later ook mijn schoenen aan had, liep ik snel en zonder om me heen te kijken, naar mijn plek. Natuurlijk waren alle ogen gericht op mijn kruis en billen, maar ze konden weinig zien, alleen maar gissen. Een beetje onrustig begin ik met achterstand aan mijn taalopdracht.
Natuurlijk duurde het niet lang voordat ik mijn blaas begon te voelen, en de schoolmelk die uitgedeeld werd, hielp daar natuurlijk ook niet bij. Met een steeds groter wordende jaloezie zag ik de kinderen naar de wc gaan, sommige glimlachten dan eerst even naar me, wetend dat ik niet naar de wc mocht.
Gelukkig haalde ik het tot kwart over twaalf. De schoolbel ging en iedereen liep de klas uit voor de middagpauze. Ik keek naar de meester, terwijl ik ook opstond.
"Ben je nat, Rinke?" Vroeg hij, terwijl hij me recht ik de ogen keek. Ik schudde mijn hoofd. Mijn luier was inderdaad nog steeds droog, alhoewel het niet lang meer zou duren.
"Weet je het zeker? Kom maar even hier!" Zei hij en ik gehoorzaamde. Iedereen was de klas al uit op het moment dat de meester mijn broek openmaakte. Hij trok hem een klein stukje naar beneden, ver genoeg om te zien dat ik niet gelogen had. Meteen daarna trok hij mijn broek weer omhoog en trok hij mijn gulp dicht.
"Goed zo, laat ik niet merken dat je liegt, want dan zwaait er wat. Ga nu maar snel naar huis!" Zei hij en draaide zich van me af. Mijn blaas stond op knappen en ik wist dat ik thuis niet zou halen. Mijn moeder zou me ook deze keer geen redding kunnen brengen. Snel liep ik de school uit en keek angstig om me heen.
Om de hoek, uit het zicht van iedereen in de school, stopte ik. Ik ging een beetje wijdbeens staan en met een zucht begon ik in mijn luier te plassen. Ik vloekte inwendig op alles en iedereen die met school te maken had, maar wist ook dat dit allemaal mijn eigen schuld was. Ik boog iets voorover en keek naar mijn kruis, hopend dat er geen natte vlekken op mijn broek tevoorschijn kwamen.
Het vocht hoopte zich onder in de luier op, terwijl mijn blaas zich nog steeds leegde. Ik wist zeker dat de luier dit nooit allemaal zou kunnen vasthouden, maar nog steeds was er niets aan mijn broek te zien. Pas toen ik ophield met plassen en ik het vocht langzaam voelde wegtrekken, haalde ik opgelucht adem.
Ik keek op en wilde verder lopen toen ik ineens een moeder en een kind naar me zag kijken. Het kind zat achter op de fiets, terwijl zijn moeder nog naast de fiets stond. Ik herkende de vrouw en het kind, omdat ze bij mij in de straat woonden. Aan hun verbaasde blikken kon ik zien dat ze niet helemaal begrepen wat ik daar had staan doen. Ik realiseerde me dat het een vreemd gezicht moest zijn geweest.
"Mam, dat is die jongen met die luier. Van gisteren, weetjewel?" Hoorde ik de jongen zeggen en meteen liep mijn gezicht weer rood van schaamte aan. Ik zag nog net dat de moeder glimlachte en snel liep ik weg. Ik hoorde hoe de moeder wat tegen het kind zei, maar kon het niet meer verstaan.
Snel liep ik naar huis, de vochtige luier vreemd tussen mijn benen wrijvend. Het voelde heel vreemd, en vreselijk aan. Ik hoopte dat mijn moeder me kon helpen, dus hoopval liep ik even later ons huis in. Mijn moeder had de tafel al gedekt en toen ik binnenkwam ging ze zitten. Ik twijfelde en bleef staan.
"Hoi, schat. Hoe was het op school? Ga maar snel zitten, dan kunnen we eten." Zei ze, terwijl ze een boterham uit de zak pakte.
"Mama, ik... mijn luier is nat." Zei ik stamelend, maar mijn moeder keek me niet eens aan.
"Dat spijt me lieveling, ik heb geen schone luiers voor je. Ik heb geen rekening gehouden dat je met twaalf jaar nog luiers zou dragen." Zei ze kil. Ze smeerde haar boterham in met een dun laagje boter en toen pas keek ze me aan.
"Maar mama, je weet toch..."
"Ga nou maar zitten! De school heeft een aparte manier om je te straffen en daar kan ik niets aan doen. Jij hebt je misdragen, dus jij zult op de blaren moeten zitten." Zei ze en wanhopig ging ik zitten.
"Ik kan toch niet met een natte luier terug naar school?" Vroeg ik huilend, maar mijn moeder haalde haar schouders op.
"Ik kan je helaas niet helpen, schat. Kom, eet wat." Zei ze, maar het duurde even voordat ik een hap door mijn keel kreeg. Ik realiseerde me dat ik van mijn mama en papa blijkbaar geen enkele genade kreeg, en dat ook zij achter de straf stonden die ik kreeg. Ik veegde de tranen weg en probeerde wat te eten. Ik dacht aan hoe ik op school verschoond zou worden, want dat was toch datgene wat er ging gebeuren, en waar ik vreselijk tegenop zag.
Net voordat ik weer naar school ging, werd er aangebeld. Mijn moeder deed open, terwijl ik me schuilhield op mijn kamer. Ik had mijn broek op mijn knieen hangen en keek naar de enorme gele vlek die op mijn luier zichtbaar was. De vernederende aanblik deed me bijna weer in huilen uitbarsten, en even kreeg ik de neiging om de luier van me af te scheuren. Ik wist niet precies wat erger was, een natte luier verschonen achter het scherm of een luier om voor het scherm.
Ik deed het toch maar niet en hield mijn luier aan. Snel trok ik mijn broek weer omhoog en verborg mijn luier, want ik hoorde mijn moeder de trap opkomen.
"Rinke? Aangezien je toch ook naar school gaat, kun je wel samen met kleine Robin naar school lopen. Dan hoeft zijn moeder hem niet te brengen. Robin wacht beneden, en het is al bijna tijd om te gaan." Ik haalde mijn schouders op, maar toen ik naar beneden liep keek ik recht in de ogen van het kind dat ik vanmorgen ook al had gezien. Toen stond hij samen met zijn moeder naar mij te kijken, terwijl ik mijn luier stond te plassen.
Het kind keek me lachend aan en ik bloosde. Snel trok ik mijn jas aan, zei mijn moeder gedag en samen met de kleuter liep ik naar school.
"Mama zegt dat jij een luier draagt, omdat je stout geweest bent." Zei hij, terwijl hij zijn handje in de mijne duwde. Hand in hand liepen we naar school. Ik antwoordde niet.
"Wat heb je dan gedaan? Ik ben ook wel eens stout, maar dan krijg ik nooit een luier om." De jongen praatte verder, maar ik keek ongeinteresseerd voor me uit.
"Mama moest lachen toen ze hoorde dat jij een luier droeg. Ze geloofde het niet." De jongen leek zich niet te storen aan mijn desinteresse, en merkte ook niet dat ik liever had dat hij zijn mond hield.
"Mama zegt dat alleen baby's luier dragen. Ben jij dan ook een baby." Plots stond ik stil. Ik ergerde me steeds meer aan de jongen. Ik keek hem streng aan.
"Nee, ik ben geen baby. En houd nu je mond, OK?" De jongen schrok en keek me angstig aan. Gelukkig hield hij de rest van de weg zijn mond en kon ik hem op het schoolplein alleen laten. Het duurde even voordat de schoolbel ging en ik hield me nog steeds wat afzijdig.
Even later zaten we weer met zijn allen in de klas. Ik hoopte maar dat mijn natte luier niet opgemerkt zou worden, maar natuurlijk was dat tevergeefs. De meester keek al snel mijn kant op en keek me onderzoekend aan.
"Heb je een schone luier nodig, Rinke?" Vroeg hij hardop, terwijl er vanuit de klas werd gegniffeld. Ik schudde heftig mijn hoofd, maar de meester keek dwars door me heen. Natuurlijk wist hij dat ik nat was.
"Weet je het zeker, Rinke? Zal ik voor de zekerheid je luier maar even controleren?" Zei hij, terwijl hij aanstalten maakte om op te staan. Meteen was mijn verzet gebroken, bang om voor de klas mijn broek naar beneden getrokken te krijgen.
"Nee... Nee... Ik heb... ben nat." Zei ik heel zachtjes, maar de klas had mijn woorden niet nodig om te weten wat ik gezegd had. De klas lachte hardop en ze riepen me kleinerende scheldwoorden.
"Zullen we dan de kleuterjuf maar even vragen of ze je komt verschonen?" Zei hij met een glimlach en pakte de telefoon op. Hij drukte op een enkele toets en al snel nam de kleuterjuf op.
"Ik heb hier een jongen die graag een schone luier zou krijgen, wil jij hem even verschonen?" Hoorde ik, en ik begreep dat deze afspraak vooraf al was gemaakt. Zonder plichtplegingen was het gesprek ten einde en de meester keek nu naar mij.
"Je mag je helemaal uitkleden, op de luier na natuurlijk, en op de tafel plaatsnemen. De kleuterjuf komt je zo dadelijk wassen en verschonen." Natuurlijk was mijn gezicht vuurrood van schaamte, maar ik had geen keus. Zo snel als ik kon liep ik naar het scherm en verdween uit het zicht. Ik huilde weer, maar trok wel mijn kleren uit. Nogmaals keek ik naar mijn vieze luier en schaamde me vreselijk. Ik keek naar mijn eigen urine, en de woorden van de kleuter dreunden nog tot me door: "Ben jij dan ook een baby?" Hoe pijnlijk was dat.
Op mijn luier na, naakt ging ik op de tafel liggen. Stilletjes hopend dat de kleuterjuf niet zou komen opdagen. Maar al snel hoorde ik de deur opengaan. De meester zei dat ik al klaar lag en met angst en beven keek ik het moment tegemoet dat de kleuterjuf achter het scherm tevoorschijn zou komen.
Liggend vanaf de tafel keek ik naar haar op. Haar ogen gleden over mijn lichaam en zachtjes praatte ze tegen me. Op de achtergrond hoorde ik de meester tegen de klas praatten en ik wist dat de stem van de kleuterjuf niet achter het scherm vandaan zou komen. Het vrolijke gezicht hing boven me en veegde een traan van mijn wang.
"Kom, niet huilen. Binnen een paar tellen heb ik je weer in een frisse, schone luier gehesen." Ze maakte de plakstrips van de luier open, de urinegeur vrijlatend, en met mijn knieen vlakbij mijn borst trok ze de luier weg. Mijn rug was gekromd en mijn billen waren vrij van de tafel, zodat ik die niet zou bevuilen.
Het bakje met water stond voor haar klaar en weer voelde ik het koele, natte washandje op mijn billen. Ik zou er nooit aan wennen en begon weer zachtjes te huilen. Ik had vreselijk spijt van mijn daden in de wc's en wist dat ik nooit meer zoiets stoms zou uithalen. Daden waarvan de straf nog lang niet uitgewerkt zou zijn.
Mijn billen en kruis waren weer schoon en met een handdoek werd ik snel afgedroogd, mijn wang bleef nog even nat. De stapel luiers op de plank werd weer iets kleiner, en al snel voelde ik de droge, zachte luier onder mijn billen. Het verschil met de natte luier was enorm. Ik verborg de opluchting dat ik uit de natte luier was, en weer helemaal schoon was. De plakstrips werden weer dichtgedrukt en een laatste controle tussen mijn beentjes bewees dat de luier goed dicht zat.
Weer veegde ze de tranen van mijn wang. Een vriendelijke glimlach moest mijn humeur opvrolijken, het mislukte.
"Kijk, dat voelt vast al een stuk beter. Kleed je maar snel aan." Zei ze zachtjes en hielp me overeind. Ze nam het bakje met het vieze washandje mee en verdween. Zonder iets te zeggen liep ze de klas uit, maar ze had waarschijnlijk wel met een hoofdgebaar aangegeven dat ik me netjes gedragen had.
Ik kleedde me snel aan en voorzichtig kwam ik om de hoek van het scherm vandaan. De meester keek me aan, de kinderen trouwens ook, en hij gebaarde me dat ik snel moest gaan zitten.
De middag verliep snel en zonder problemen, de leraar deed me na schooltijd mijn luier af, en toen ik het lokaal uitliep stond Robin alweer op me te wachten. Ik begon steeds meer een hekel aan die praatgrage kleuter te krijgen en blijkbaar werd er nu ook van me verwacht dat ik een soort van oppas speelde. Het leek mijn taak geworden om de jongen van en naar school te brengen, terwijl ik daar absoluut gen zin in had. We waren nog geen vijf meter van het schoolplein af, of hij keek me alweer vragend aan.
"Had je in je luier geplast? De juf heeft je een schone luier gegeven, toch?" Vroeg hij en het maakte me kwaad, ik werd nu zelfs al door een kleuter vernederd. Ik keek op hem neer en pakte hem bij zijn bovenarm beet.
"Houd je mond, baby." Riep ik hem toe en schudde hem even flink door elkaar. Blijkbaar was hij niet onder de indruk. Hij bleef om me heen dartelen.
"Ik heb je gisteren horen huilen." Lachte hij en ik keek hem stomverbaasd aan. Ik herinnerde me dat de deur inderdaad open gestaan had toen ik hardhandig werd gewassen en verschoond. Ik had het me nog niet gerealiseerd, maar meer mensen hadden het blijkbaar gehoord, en misschien ook wel gezien.
"Ik ben niet bang, als ik het tegen de juf zeg, krijg jij een pak voor je billen." Lachte hij, toen hij mijn dreigende blik zag. Ik voelde me steeds beroerder, mijn woede nam toe en alle frustraties van de afgelopen dagen leken boven te komen.
"Auw, auw. Niet slaan." Piepte hij met een hoog stemmetje en ik realiseerde me dat hij mij nadeed. Lachend liep hij daarna voor me uit en ik keek hem verbijsterd aan. Het deed pijn om zo vernederd te worden door een kleuter. Hij schold mij uit voor baby, terwijl hij nog maar net zelf zijn billen mocht afvegen. Toch was ik degene die een luier droeg, ik had in mijn broek geplast en ik had een pak voor mijn billen gekregen.
"Ik zal jou eens een pak voor je billen geven!" Riep ik kwaad en snel rende ik achter hem aan. Ik pakte hem stevig beet en voordat ik het wist had ik hem al drie keer hard op zijn billen geslagen. Ik hoorde hoe de jongen onder me schokte, terwijl hij krijste. Meteen had ik spijt, want ik wist dat ik dit niet ongestraft kon doen. Mijn straf zou alleen maar erger zijn en dat maakte mijn woede nog groter.
Ik trok hem overeind en keek hem recht aan. Ik schudde hem door elkaar totdat hij ook naar mij keek.
"Luister, baby. Als jij dit aan iemand vertelt, zal ik je tien keer zo hard terugpakken. Is dat begrepen?" Zei ik woedend en hij knikte. Waarschijnlijk maakte ik het alleen maar erger, maar er was ook een kans dat hij het inderdaad niet durfde door te vertellen, of pas nadat mijn straf allang was afgelopen.
"Beloof het, want ik meen het. Ik zal je broek naar beneden rukken en je net zolang slaan dat je niet meer kunt zitten." Zei ik, mijn woede nog steeds niet onder controle hebbend. Hij keek me angstig aan en snotterde. Ik veegde zijn gezicht droog met zijn eigen trui, terwijl hij trilde onder mijn handen. Ik geloofde dat hij echt bang voor me was, en dat was misschien wel een goed teken.
Toen hij wat gekalmeerd was liepen we verder. Toen ik hem voor de deur afzette waarschuwde ik hem nog eenmaal. Hij knikte weer en beloofde dat hij niets zou zeggen, en toen liet ik hem alleen. Een beetje nerveus, want ik vertrouwde het toch nog niet helemaal, liep ik door naar mijn eigen huis.
Mijn eerste echte verhaal dat ik las, nog op de oude site. Had het geprint, en m'n moeder vond het, maar het was het allemaal waard 
