Geschreven door: Karin1982
Margreet’s dilemma (deel 1)
“Geen tijd Katleen, geen tijd nu. Leg maar op mijn bureau. Ik heb nu stafvergadering. Vanmiddag ben terug.” Katleen knikte en stak begroetend haar hand op naar de voorbijsnellende Margreet.
“Ah Margreet, fijn dat je er bent” begroette Jan Huizinga de rood aangelopen Margreet die snel neerplofte aan de vergadertafel. Margreet glimlachte flauwtjes en keek op haar horloge. Iets voor half tien, dus weer keurig op tijd.
“Goedemorgen allemaal. We kennen elkaar, dus geen voorstelronde deze keer. Om 12.00 komen er broodjes. We wachten niet meer op Anja”, ging Jan verder. “Zij heeft vandaag een stagiaire onder haar hoede en komt in de loop van de ochtend nog.” De vijf aanwezigen knikten.
“Anne, mag ik je uitnodigen?” vroeg Jan. Anne Geerdink stond op en liep langzaam naar het white board dat was opgesteld. Ze knikte vriendelijk en wenste iedereen goedemorgen en begon aan haar lezing.
Margreet haar gedachten dwaalden al snel af. Ze had de presentatie samen met Anne voorbereid en kende de inhoud al. Ze wist dat het drie vermoeiende uren zouden worden. Jan kennende was er waarschijnlijk nauwelijks tijd voor pauze. Een kleine pijnscheut in haar maag herinnerde Margreet er weer aan dat ze eigenlijk eerst een toilet op had moeten zoeken. Maar ja, door de file was ze nog maar net op tijd het kantoor binnengekomen. Jan hield er de nogal kinderachtige gewoonte op na om laatkomers te noteren. Hij zorgde er iedere keer weer voor dat die meldingen werden doorgegeven aan P&O zodat tijdens ieder functioneringsgesprek dit thema aan de orde kwam. Margreet genoot inwendig dat Jan haar ook vandaar weer niet hoefde te noteren. Margreet voelde wel dat ze een pauze nodig had en hoopte maar dat Jan zou pauzeren. Gelukkig was ook Nina Dales in de zaal aanwezig. Zij rookte als een ketter en Jan had een zwak voor haar. Dus de eerste rookpauze zou Margreet gebruiken voor een toiletgang.
Naast Jan, Anne en Nina, waren ook Niels de Koning en Emelda Samuels aanwezig. Niels lachte breeduit toen Margreet’s blik die van hem kruiste. “Nog niet in je wildste dromen” mompelde Margreet die wist dat Niels een oogje op hem had, waar zij niets van moest weten.
Emelda was de jongste van het stel. Met haar 19 jaar, nog studerend, was ze aanwezig voor het maken van de notulen. Ze zou het vandaag rustig hebben, want Anne gaf haar presentatie aan de hand van sheets.
Een flinke krampscheut deed Margreet schrikken. Zo hevig had ze het nog nooit gevoeld. Ze wipte langzaam iets omhoog in haar stoel. Nu wist ze het zeker. Ze zou zo meteen snel een toilet opzoeken. Omdat ze niet bekend was in de oostvleugel, waar de nieuwe vergaderzalen zich bevonden probeerde ze zich het dichtst bijzijnde toilet voor de geest te halen. Waarschijnlijk bij de centrale liften, bedacht ze zich. Dat was een minuut of twee lopen.
Weer liet Margreet haar ogen rondgaan. Jan en Niels luisterden aandachtig en maakten aantekeningen. Nina staarde voor zich uit en Emelda speelde met haar pen. Ze hoefde inderdaad weinig te doen. Gemakkelijk verdiend vandaag, dacht Margreet. Ze zou tijdens het volgende werkoverleg het onderwerp studentwerkers aan de orde stellen. Soms dacht ze wel eens dat ze de studenten alleen inhuurden voor het mannelijk personeelsbestand. Want het waren altijd vrouwen die er goed uitzagen. Nou wist Margreet dat zij er ook best mocht wezen en met 29 jaar was ze een van de lekkere wijven van de vloer, zoals ze een mannelijke collega ooit hoorde zeggen.
Margreet merkte dat Emelda wat ongemakkelijk keek. Nu ze er op ging letten, zag ze dat het meisje haar linkerhand onder de tafel hield. Margreet glimlachte. In ieder geval nog iemand met hoge nood. Ze besloot een balletje op te werpen.
“Nina, moet jij niet roken?” fluisterde Margreet. Nina keek verbaasd. “Roken? Weet je het dan nog niet? Ik ben gestopt.” Margreet verbeet zich. Nee he. Ze wist dat ze nu zelf om een pauze moest vragen. Daar had ze een hekel aan. Tijdens haar schooltijd had ze het al vervelend gevonden haar vinger op te moeten steken en te vragen of ze mocht. Maar nu zeker. Vooral omdat Jan nog wel eens vervelend wilde reageren. Ze besloot nog even door te bijten.
“Anne, als ik je even mag onderbreken”, viel Jan in. “Zijn er liefhebbers voor een korte pauze. Of zullen we doorgaan tot 11.30 uur. Dan hebben we pauze tot de lunch.” “Goed plan” stemde Niels meteen in. “Mijn verslaving is onder controle, ik ben voor” lachte Nina. Jan keek Emelda en Margreet aan. “Emelda?” Het meisje schudde verlegen haar hoofd. Goed, dan gaan we door. Margreet?”
Margreet was te verbouwereerd om een woord uit te brengen en slikte haar verzoek in. “Anne ga verder.”Ze wist niet hoe ze het had. Had ze zich voorgenomen om een pauze te vragen, was Jan haar voor geweest. En natuurlijk had ze van Emelda niets hoeven verwachten. Zij durfde natuurlijk niet toe te geven dat ze moest. Ze zou het toilet waarschijnlijk niet eens gevonden krijgen. Margreet dacht na. Ze kon natuurlijk Jan alsnog vragen te pauzeren en Emelda gebruiken. Maar hoe pakte ze dat aan. “Volgens mij heeft hier iemand hoge nood, of ik geloof dat onze notuliste op knappen staat?” Nee, ze besloot zich nog even te verbijten en bad en smeekte dat ze het op zou kunnen houden. Ze was allang blij dat ze vanochtend nog wel flink had geplast.
“En nu kom ik bij een gedeelte waar ik geen sheets van heb” zei Anne terwijl ze Emelda aankeek. Deze begreep de hint en sloeg haar blocnote open. Ze begon ijverig te pennen. Arm kind, dacht Margreet. Ze kon aan de lichaamshouding van Emelda zien dat ze nu echt snel een toilet nodig had. Waarschijnlijk een nummer 1 dacht Margreet. Dat herinnerde haar weer aan haar oude leraar Nederlands. Die vroeg standaard of iemand nummer 1 of 2 moest. Ze begreep pas later dat het een flauwe grap was, maar veel kinderen trapten erin. De houding van Emelda deed Margreet terugdenken aan haar vriendinnetje op de middelbare school, Steffie. Steffie babbelde altijd honderd uit en dat kwam haar vaak op een reprimande te staan. Ooit had ze het bij Daans verbruid. Mond houden tot het einde van de les op straffe van nablijven en strafregels. Daar hield de 16-jarige scholiere zich netjes aan. Ze netjes, dat ze ook niet durfde te vragen of ze naar de wc mocht. Dat eindigde in een natte broek. Gelukkig voor Steffie pas op de weg van de lokalen naar de zijuitgang. Alleen Margreet was getuige geweest.
Margreet dacht na. Als Emelda alsnog om een pauze zou vragen, zou ze direct de zaal uitlopen met de mededeling snel een telefoontje te moeten plegen. Ze zou het damestoilet bij de liften dan waarschijnlijk als eerste bereiken.
Opeens zag Margreet Niels verbaasd om zich heen kijken. Margreet keek rond. Emelda was opgehouden met schrijven. Ze staarde voor zich uit. “Misschien moeten we even een break inlassen”, onderbrak Niels Anne abrupt. “Ik denk dat Emelda last heeft van haar vingers.” Emelda keek verschrikt op. Jan keek haar vragend aan. “Eh, ja. Als het even kan?” “Prima. Vijf minuten. Oh Emelda, kom je even dan laat ik je meteen iets zien” haakte Anne snel in.
Margreet was opgestaan en beende naar de uitgang. “Ik ga even bellen” verontschuldigde ze zich. Nog voordat iemand kon reageren, was ze bij de deur. Die vloog onverwachts open. Margreet schrok daar zo van, dan ze forse wind liet. Van schrik ging ze op een stoel in de hoek van de zaal zitten en frummelde zenuwachtig aan haar telefoontje. De conciërge was binnen gekomen. “Dames, heren even jullie aandacht. We hebben in de oostvleugel geen water. Lek. Wordt aan gewerkt. Voor koffie, thee, toiletbezoek etc. dus graag naar de westvleugel.” De conciërge wachtte niet op antwoord en vervolgde zijn weg. Jan keek Margreet vragend aan. “Als je nog wilt bellen, graag snel want we moeten verder.” Margreet knikte en liep gedwee terug naar haar plek. Ze voelde dat ze niet alleen een wind had gelaten. Ze had een kleine druk in haar slip gedaan.
“Anne, je mag weer” moedigde Jan aan. Anne knikte en vroeg Emelda te gaan zitten. Die gehoorzaamde. Margreet had een kleine blik geworpen op de billen van de studente. Als ze zich niet vergiste was daar een klein nat plekje zichtbaar. Margreet wiebelde een beetje op haar stoel. Het kleine drolletje in haar slip zat nog tussen haar billen geklemd. Met een beetje geluk zou niemand iets merken. En het voordeel was dat de ergste druk nu weg was. Van de andere kant, dat de toiletten in de oostvleugel niet in gebruik waren maakte het lastig. De dichtstbijzijnde toiletruimte was die van het secretariaat. Daar was het altijd druk. En Margreet wist dat Emelda daar haar werkplek had en ook daar naar de wc zou gaan, dus ze moest snel zijn. Tenminste…
“Ohhh” klonk het zacht, gevolg door het geluid van neerkletterend vocht. Een stoel werd met een ruk naar achteren geschoven. Emelda stond op en bleef achter haar stoel staan. Van onder haar rokje spoot een ferme straal. De zitting van haar stoel was doornat. Het ongelukkige meisje hield haar hand voor haar mond en barste in tranen uit. “Ik, ik”. De overige aanwezigen keken elkaar aan. Niemand wist zich een houding te geven. Emelda leek op een reactie te wachten. Ze stond nog steeds als verstijfd haar slipje nat te plassen. Nina greep het initiatief en stond op. “Ach Emelda toch. Schat. Je had gewoon even mogen vragen om naar het toilet te gaan.” Nina legde een hand op haar schouder en duwde haar in de richting van de deur. “Zie ik je straks in mijn kamer?” vroeg Jan aan Emelda toen zij passeerde. Het meisje knikte alleen en snikte.
Margreet had ondertussen haar eigen zorgen. Het schouwspel had de aandacht dan wel afgeleid, zelf zat ze ook in de problemen. Een nieuwe krampscheut had van zich laten horen, op het moment dat Emelda was opgesprongen. Margreet had er niks aan kunnen doen. Ze was op het puntje van haar stoel geschoven. Haar billen hadden niks hards meer onder zich gehad. Een flinke drol had zich naar buiten geperst en het slipje van Margreet doen bollen. Op het moment dat Nina met Emelda de deur was uitgelopen, had Margreet de schade opgenomen. Een poepbroek ter grootte va een sinasappel. Tenminste als ze haar boodschap niet zou platten. Ze besloot net te doen alsof ze in haar stoel zat, maar ondertussen hield ze haar billen net van de zitting, steunend met haar armen op de armleuningen. Een goede training voor een turnster, maar of Margreet het lang zou volhouden.
“Ik ga er van uit dat we hier allemaal zeer discreet mee omgaan” zei Jan, die zijn woorden zorgvuldig koos. Emelda is een goed student en ik wil haar hier straks graag aan het werk hebben.” “De secundaire arbeidsvoorwaarden heb ik al klaar” ging Niels verder. “Een pak pampers”. Niels vond het een goede mop, maar hij kreeg geen bijval. “Ik ben duidelijk geweest, neem ik aan”, eindige Jan zijn rede. “Anne als jij verder wilt? Moet iemand anders notuleren?” “Nee. Ik kom met drie zinnen weer bij de sheets uit. Pagina 8. Maar zou er een raam open kunnen”, vervolgde Anne. Jan knikte. “Ik geloof dat onze notuliste iets meer dan een natte broek heeft” zei hij. Niels was al opgestaan en had de ramen geopend. De blik richting Margreet was fel. Margreet slikte. Het spel was uit.
Anne vervolgde haar verhaal. Niels keek Margreet uitdagend aan. Hij krabbelde iets op een blaadje en schoof het Margreet toe. Die las: “luier nodig?” Shit, dacht Margreet. Ze kon wel janken. Ze had niet eens gemerkt dat ze weer op haar stoel zat en haar lading flink had geplat. Ze wist dat ze geen keus had. Ze krabbelde iets op een nieuw blaadje en schoof het naar Niels. Die las: “Red me hier uit en je hebt je date.” Niels grijnsde van oor tot oor.
Hoe hij het flikte wist ze niet, maar het lukte hem. Nog geen halve minuut later piepte Niels’ telefoon. Hij deed net alsof hij een smsje las en onderbrak Anne. “ Sorry, sorry. Ik krijg een berichtje van Katleen. Die grijze Audi tegenover de kantine, dat is toch jouw auto?” vroeg Niels aan Margreet.” Deze snapte de truc en speelde mee. “Ja, hoezo?” “Ingebroken” vervolgde Niels. Margreet keek perplex. “Nou waar wacht je op” vroeg Jan. “Ga maar kijken.” Margreet knikte en verontschuldigde zich. Ze stond behoedzaam op. Zo te voelen hield ze alles binnen. Niks te zien op de bekleding. Ze zorgde dat niemand zicht had op haar billen en verliet de zaal. Door de glazen deur keek ze Niels aan en stak haar duim op.
Zo snel als haar poepbroek het toeliet, ze wilde onderweg niets verliezen, beende Margreet weg. Ze was in ieder geval voor even gered. Ze besloot de schade te haan bekijken op het damestoilet in de centrale hal beneden. Dan had ze de minste kans en bekende tegen te komen. Als het meeviel zou ze zich verschonen en teruggaan. Zo niet, dan ging ze naar huis. Ze kwam niemand tegen en dook een lift in. Ze hoopte maar dat niemand in zou stappen. Voorlopig niet. Ze drukte op de 0. De cijfers van de verdiepingen sprongen snel terug. 9, 8, 7, 6, pling. De deur opende zich. Een onbekende stapte in. Margreet knikte vriendelijk. 5, ping. De man stapte uit. Was waarschijnlijk te kort ingestapt om iets te ruiken. Tot Margreet’s schrik stroomde de lift vol met kinderen en een begeleider. De kinderopvang was op weg naar de lunch. De begeleidster zei vrolijk goedendag tegen Margreet en begon een gesprek. Hoewel Margreet daar iet op zat te wachten, had ze geen keus. “Het wordt alsmaar drukker. Vorig jaar hadden we nog vijf werknemers die gebruik maakten va de opvang, nu al tien.”Even viel er een stilte. De begeleidster snoof. “ Ik geloof dat ik een paar broekjes moet controleren”, zei ze. “Jongens als we dadelijk uit de lift zijn, gaan we allemaal even op een rijtje staan. Afgesproken?’” zie de begeleidster op vrolijke toon. “ Waarom dan juf?” vroeg een vroegwijs ventje. “Ik denk dat iemand iets te laat naar de wc is gegaan?” antwoordde de vrouw. Dat leidde meteen tot commotie en bijna alle kinderen trokken een vies gezicht en maakten scheetgeluiden. Margreet werd rood, maar vertrok geen spier. “Sorry voor de overlast” zei de begeleidster vriendelijk tegen Margreet. “Geen probleem” kon Margreet nog net uitbrengen. Ze haalde opgelucht adem toen de groep op de 1e verdieping uitstapte.
De deuren waren half open, toen Margreet de lift uit schoot. Ze had nog maar acht passen nodig voor de damestoiletten. Ze opende de deur van de centrale hal van de toiletten. Gelukkig was er niemand in het halletje. Een toilet was bezet, de andere was vrij. Snel opende Margreet de deur en deed deze achter zich op slot.
Margreet trok haar mantelpakje voorzichtig uit. Ze haalde opgelucht adem, toen ze constateerde dat het zitvlak schoon was. Haar slip was er erger aan toe. Ze had een kwartier nodig om zich zo goed en zo kwaad als het kon te verschonen. Haar slip verdween in de prullenbak. Het was dan wel koud zo, maar haar mantelpakje was lang genoeg om alle gluurders te snel af te zijn. Ze bekeek zich in de spiegel en haalde opgelucht adem.
Toen ze de deur van het damestoilet opendeed, keek ze in het gezicht van Nina. “Hoi Nina” begon Margreet, die zich nu een stuk prettiger voelde. “Ha Greet, toch een toiletbreak gekregen?” zei Nina. “Tja, erg vervelend voor dat kind. Hoe is het met haar?” “Ze heeft haar vriend gebeld. Die komt haar halen. Ik vrees dat we haar niet meer terugzien. Ze wilde niet dat ik haar hielp. Ze heeft alleen een natte slip geloof ik. Ze staat buiten te wachten.” “Zullen we dan maar terug gaan?” “Neen. Ik moet even naar mijn auto. Niels kreeg het bericht dat er ingebroken zou zijn. Ik ga even polshoogte nemen.” “Oh vervelend. Wel gek, ik heb er niks van gehoord, terwijl ik net nog even een praatje heb gemaakt met de portier. Nou, hopelijk valt het mee. Tot straks!”
Toen Margreet de deur van de vergaderzaal opende zat iedereen aan de broodjes. Die werden zwijgzaam opgepeuzeld. Het verbaasde Margreet dat niemand vroeg of er echt was ingebroken. Niels meed oogcontact. “Degenen die hun maag rond hebben, mogen gaan wat mij betreft. Volgende week maandag deel 2.” Nina en Niels lieten zich dat geen twee keer zeggen en verlieten de zaal. Anne volgde een paar tellen later.
“Zo” begon Jan. “Als je genoeg hebt gegeten, zie ik je zo meteen graag even op mijn kantoor” zei Jan. Die toon waarop hij de zin uitsprak, dulde geen tegenspraak. Margreet knikte.
Een kwartier later klopte Margreet op de deur van het kantoor van Jan. “Binnen” vervolgde hij. Margreet stapte binnen en nam plaats. “Koffie?” vroeg Jan. “Nee, dank je.” Jan keek Margreet een paar seconden aan. “Nou, ik zal maar meteen ter zake komen. Iedereen weet dat er niet is ingebroken en dat Niels je heeft willen dekken. Heel erg collegiaal. Maar ik zit wel met een probleem Margreet. Ik had de papieren al klaarliggen om jou voor te dragen voor de functie van all-round manager. Met dito salaris, nieuwe auto, bonusregeling, noem maar op. Maar ik twijfel. Ik twijfel. Een manager moet namelijk actie ondernemen, daadkrachtig zijn. Als hem of haar iets van het hart moet, dan moet hij er voor uit komen. Daar past niet bij het niet durven vragen naar een pauze. En al helemaal niet krijgen van een, eh, laat ik maar zeggen ongelukje.” Jan liet een stilte vallen. Margreet kon geen woord uitbrengen. “Ik heb voldoende mensenkennis om te weten dat we Emelda niet meer terugzien. Die zal nu op weg zijn naar huis. Maar jou Margreet wil ik binnen houden. Maar hoe? Als manager van onze ploeg? Die zullen alleen maar terugdenken aan de gebeurtenis van zo-even. Die zien jou niet als hun baas. Ik weet het goed gemaakt. Kom vanavond na kantoortijd even terug. Dan zal ik je een passend voorstel doen. Hebben we een deal?” Jan stak zijn hand uit. Margreet pakte deze aan. “Sorry” was het enige wat ze uit kon brengen.
Dus toch! Margreet dacht koortsachtig na toen ze op weg was naar haar kantoor. Jan zag dus wel iets in haar. Had haar manager willen maken. Maar viel dat in duigen door een ongelukje? Een simpel ongelukje in haar broek. Dan kon toch gebeuren. Natuurlijk wist ze dat Niels, Anne en Nina er vreemd van op hadden gekeken, maar toch. En was het wel zo dat iedereen er van af wist? Had Niels zijn mond voorbij gepraat, of had Jan het ook gemerkt. Of Anne ook? En hadden ze Nina bijgepraat? Ze wist dat ze met haar achtergrond en opleiding die managementfunctie moest pakken. Ze had geen keus. Ze hoopte maar dat Jan een mooi voorstel had klaarliggen.
Iets na half zeven klopte Margreet voor de tweede keer op de deur van het kantoor van Jan. Deze deed zelf de deur open en sloot deze af. Hij belde Katleen op dat ze kon gaan en vroeg het alarm er op te zetten. Hij en Margreet zouden de achteruitgang nemen.
Jan keek Margreet weer lang aan. “Ik heb nagedacht” zei hij. Ik wil je volgende maand voordragen. Maar wel onder wat voorwaarden.” Hij liet weer een stilte vallen. “En die zijn?” vroeg Margreet. Jan glimlachte. “Kijk. In je broek poepen tijdens een meeting is uit den boze. Onprofessioneel. Dus je hebt wel straf verdiend. Straf die past bij het vergrijp. Net zoals wij hier salaris betalen naar prestatie. Snap je? En je zult ook nog even aan je misstap herinnerd moeten worden.” “Jan, alsjeblieft voor de draad ermee.” Jan genoot. Als was in zijn handen. “Goed. Hogerhand hoeft niets te weten. Volbreng je de opdracht, dan heb jij je promotie begin volgende maand. Hoef je je geen zorgen om te maken, Financieel zit het goed, een mooie werkplek. Fijne collega’s. Gaat het niet goed? Tja, dan is er maar één weg. Ontslag. Dan zal ik je optreden van vanochtend moeten melden. Dat zal waarschijnlijk leiden tot oneervol ontslag. Bij P&O passen ze daar wel een mouw aan. Natuurlijk, ze krijgt je 7 maandsalarissen, maar dan is het uit. En met jouw concurrentiebeding! Wordt lastig Margreet.”
“Nou goed. Wat ik je nu ga zeggen, blijft tussen ons. Het gesprek heeft nooit plaatsgevonden. Klap je uit de school? Niemand zal je geloven. Eerst die straf. Dat stelt niks voor. Een passende straf in dit soort gevallen is er maar één. Een pak voor je broek. Billenkoek ja, dat zal lang geleden zijn voor je. En dan het vervolg. Je draagt de komende vier weken altijd een luier. Ik zal zorgen dat er een pakket voor je klaar ligt. Ik zal persoonlijk toestemming geven voor een verschoning. En aan vals spelen zul je niet denken. Daar ben je te verstandig voor. Nou hebben we een deal?
deel 2
Margreet keek Jan verbijsterd aan. Hoorde ze het nu goed? Werd ze gestraft voor haar ongelukje? Natuurlijk wilde ze die promotie. Maar op deze manier? Van de andere kant, alle naaste collega’s wisten er dus kennelijk van. Tenminste als Jan de waarheid vertelde. “Komt de rest hier achter?” vroeg ze. Jan grinnikte. “Je doet het dus, maar je wilt nog wat extra achtergrondinformatie. Dat kan. Kijk. Toen Niels zogenaamd een smsje kreeg had ik al lang door dat niet alleen Emelda een ongelukje had gehad. Nina vertelde dat Emelda alleen een nat slipje had en de poeplucth, nou ja je begrijpt me. Toen was het natuurlijk duidelijk voor mij. Maar als je je afvraagt wie er echt van weet? Ik denk alleen Niels en ik. Misschien Anne ook. Maar we hebben er niet over gesproken. En of er iemand achter komt? Ik zal hele discrete luiers laten komen. Die zijn natuurlijk wat dikker dan een gewone slip, maar het zal niet meteen opvallen. ” Jan keek Margreet aan. “Maar wat bedoel je met toestemming vragen. Ik…” Jan dacht na. “Kijk. Ik wil gewoon even een maand wat extra aandacht aan je besteden. Je hoeft je tijd nu ook niet te verdoen met toiletbezoek. Jullie vrouwen zijn daar altijd meesters in geweest. Allemaal verloren tijd. Dus concreet het volgende. Als je een verschoning nodig hebt, meld je je bij mij. Dat zal alleen nodig zijn wanneer je twee of drie flinke plassen in je luier hebt gedaan. En natuurlijk, nou ja, na een grote boodschap. Kom dan maar gewoon naar mijn kantoor. Je kunt je verschonen in mijn toiletruimte. Je weet toch dat in mijn kamer een privétoilet zit, met douche?” Jan wees op de deur achter de boekenkast. “Daar zullen ook de verschoningen klaarliggen.” Jan keek Margreet weer aan. Die knikte alleen. Ze had geen keuze. “Ik doe het.” “Mooi” antwoordde Jan. “Morgenvroeg beginnen. Meld je maar om negen uur bij mij op kantoor.” Margreet stond op. “Oh. En die pak billenkoek Margreet. Je kunt kiezen. Nu of morgen?” Margreet werd rood. Even had ze gehoopt dat Jan het daar niet meer over zou hebben. Ze beet op haar lip. Ze had nu alleen haar rok aan. Niks eronder. Jan leek haar gedachten te kunnen lezen. “Ik zal het niet op je blote billen doen.” Margreet knikte en liep terug. Jan schoof zijn stoel naar achteren en wenkte Margreet. “Kies maar. Over de knie, of gebukt over het bureau.” Margreet zweeg en draaide met haar billen naar Jan terwijl ze zich naar voren boog. “Nou goed. Twintig tikken met de blote hand is voldoende. Komen ze.” Margreet verbeet zich. Jan deelde een paar flinke tikken uit. Ze was blij toen de twintigste tik voorbij was. Snel sprong Margreet overeind en bevoelde haar pijnlijke achterwerk. Jan glimlachte. “Nou tot morgen. En op vals spelen staat dezelfde straf.” Margreet beende de kamer uit, zo goed en zo kwaad als haar pijnlijke billen dat toelieten.
“Schat, wat ben je laat!” Bram had de deur opengezwaaid nog voordat Margreet goed en wel de sleutel in het slot had kunnen doen. “Het was me het dagje wel” begroette Margreet haar vriend. “Ik ga me opfrissen. Wat eten we?” “Ik heb een pizza in de oven liggen.” “15 Minuten.” Margreet sprong snel onder de douche en dacht na. Als alles meezat zou Bram nergens achter komen. Niet achter haar ongelukje van vandaag en niet achter haar opdracht voor de komende maand. Margreet prees zich gelukkig dat ze zaken en privé altijd zo goed gescheiden had gehouden. Bram kende niemand van haar collega’s. Ze baalde er wel van dat ze niet aan Jan had gevraagd of ze ook na haar werkdag van luier naar onderbroekje mocht wisselen. Maar daar zou ze morgen wel achter komen.
Toen ze eenmaal aan de eettafel zaten, schoot Bram iets te binnen. “Oh ja. Ene De Koning heeft voor je gebeld. Of je hem terugbelt” vertelde Bram. Margreet schrok. Nee he. Gelukkig was Bram niet achterdochtig. “Oh Niels. Collegaatje. Ik bel hem wel.” “Goed. Ik ben even hardlopen” zei Bram. “Ruim jij op?” Margreet knikte. Toen ze Bram even later de hoek om zag gaan, belde ze Niels.
“Wil je me nooit meer op mijn vaste lijn bellen!” beet Margreet Niels toe, toen hij de telefoon op had genomen. Het bleef even stil. “Je nam je mobiel niet op” antwoordde hij rustig. “Voor je gaat denken dat ik je hebt verraden…” “Stil maar” brak Margreet in. “Ik heb Jan gesproken en hij heeft me verteld dat hij het zelf heeft gemerkt.” “Oh. Ok.” “En euh. Nog problemen gehad met Jan. Hij is nu eenmaal erg ouderwets in dit soort dingen.” Margreet slikte. “Nee hoezo?” Niels lachte. “Kom op Margreet, je weet hoe hij is. Als iemand te laat komt, noteert hij je naam. En hij houdt nog al van straffen op maat. Het zou met niets verbazen als jij een straf hebt gekregen die dicht in de buurt komt van jouw, nou eh, ongelukje.” Margreet had altijd bewondering gehad voor Niels’ snelle denkvermogen, maar nu vond ze het te dichtbij komen. “Niels alsjeblieft. Ik wil het hier niet over hebben.” “Margreet, kom op. Neem me nou in vertrouwen. Laten we een deal sluiten. Ik weet dat je niet zit te wachten op een date met mij. Daar zal, Bram heette hij toch, ook niet op zitten te wachten. Nee, ik zal afstand houden. Maar dan wil ik wel weten wat Jan bekokstoofd heeft.” Margreet dacht na. Ze zuchtte. “Nou vooruit dan. Maar het blijft tussen ons Niels. Anders kost het mijn kop. Ik eh. Ik moet de komende vier weken een luier dragen op de werkvloer.” Het was eruit voor ze het wist. Niels grinnikte. “Ik wist wel dat het zo iets moest zijn. Balen zeg. Nou ja. Ik zal waar ik kan proberen te helpen.” “Je enige hulp is je mond houden.” “Goed dan. Ik zie je morgen wel.” “Goed. Dag.”
Om iets voor negen uur de volgende ochtend zaten Jan en Margreet achter een kop koffie. “Zo, goed geslapen?” vroeg Jan. “Gaat” antwoordde Margreet zacht. “Nou, ik zal je laten zien wat de bedoeling is.” Jan opende de deur van het toilet en wenkte Margreet. Hij opende een kastje en pakte er een pak luiers uit. “Hier liggen ze. Pak er maar één uit en trek hem aan. In het geval je niet weet hoe, er ligt een gebruiksaanwijzing bij. Ik zie je wel weer, als je hem om hebt.” Jan trok de deur achter zich dicht en liet Margreet alleen. Deze haalde diep adem en kleedde zich om. Haar slip legde ze in het kastje en ze deed de luier om. Die paste prima. Jan had in ieder geval niet gelogen. Hij was wel wat dikker dan haar slip, maar erg opvallen deed hij niet.
“En?” vroeg Jan. “Het gaat wel” antwoordde Margreet. “Mooi. Nou werk ze dan maar zou ik zeggen.”
Margreet liep naar haar eigen plek. Ze merkte dat de luier wel een knisperend geluid maakte. Ze nam zich voor goed op te letten wanneer er collega’s in de buurt waren. Als ze rustig op stond en rustig ging zitten, was het geluid heel zacht hoorbaar. Katleen sprak haar bij over de notities die Margreet de dag ervoor nog had ontvangen. Shit! Ze zou al over vijf minuten de directeur van een grote klant ontvangen. Ze besloot zich snel in te lezen en vroeg Katleen de man naar de vergaderzaal in de oostvleugel te brengen. Dan zou ze nog even tijd hebben om wat stukken door te nemen.
“Goedemorgen, Margreet Jansen.” “Hector Jelbersma, aangenaam.” Het gesprek ging goed. Margreet sprak met overtuiging en Jelbersma bleek zeer onder de indruk. Hij stelde wel kritische vragen, maar daaruit leidde Margreet wel af dat hij zeer geïnteresseerd was. Alleen duurde het erg lang. “Ik bel even met kantoor, en dan kom ik zo terug” zei Jelbersma. De man verliet de kamer en ging op de gang een lang mobiel telefoongesprek aan. Margreet had het niet meer. De koffie bij Jan op kantoor had haar druk op haar darmen al snel doen toenemen, maar nu had ze echt hoge nood. Nog niet zo erg als de dag ervoor, maar het zou niet al te lang meer moeten duren. En Jelbersma bleef maar praten. Margreet dacht koortsachtig na. Ze wist dat ze zich zo meteen maar het beste bij Jan kon melden en kon opbiechten dat ze erg nodig moest. Dan hoorde ze wel wat Jan van haar verlangde.
Eindelijk was Jelbersma uitgebeld. Ze bespraken nog even de details en na vijf minuten was het gesprek rond. Margreet begeleidde Jelbermsa naar de wachtruimte en vertelde hem dat hij zo zou worden uitgelaten. Margreet belde Katleen op. “Katleen, we zijn uit bespreking. Haal jij meneer even op en wijs je hem de uitgang?” Katleen stribbelde tegen. “Sorry Margreet, ik moet voor Jan een klus afmaken. Zou je meneer zelf uit willen laten?” “Katleen. Kom alsjeblieft. Ik heb hoge nood. Ik kan…” Margreet hoorde wat geruis aan de andere kant. Katleen fluisterde tegen iemand. “Jan hier, ben jij dat Margreet?” Margreet slikte. “Katleen is bezig. Laat meneer zelf uit, hoor je. En dan zie ik je wel op kantoor. En geen gekke dingen waar vreemden bij zijn. Ik zie dat als een vorm van vals spelen.”
“Meneer Jelbersma, ik zal u zelf even uitlaten.” “Ach wat aardig mevrouw Jansen. Graag. Misschien kunt u mij wat vertellen over het pand. Zo oud is het nog niet dacht ik.” Margreet wist niet hoe ze het had. Ze had hoge nood en nu wilde die klant ook nog een rondleiding. Ze vertelde zo goed en zo kwaad als het ging over het pand en zorgde wel dat ze snel de centrale liften bereikten. In de lift ging het mis. Een hoorbare wind ontsnapte. Jelbermsa hield zijn gezicht in de plooi, maar Margreet wist dat hij het gehoord had. En toen was het echt foute boel. Een krakend geluid met nog een zachte wind en het knisperend geluid van een bollende luier. Jelbersma keek vanuit zijn ooghoeken naar Margreet. Deze voelde dat ze knalrood werd. Eenmaal op de begane grond aangekomen, reikte Jelbersma Margreet zijn hand. “Bedankt. Ik zie de contracten wel verschijnen. Het was fijn zaken gedaan te hebben.” Net op het moment dat Margreet de lift weer in wilde stappen, bedacht ze dat ze Jelbersma persoonlijk moest afmelden bij de portier. Anders zou hij niet naar buiten worden gelaten. “Oh, ik loop nog even met u mee. Ik moet u afmelden bij de portier. Dat zijn de regels.” Jelbersma knikte en liep samen met Margreet richting balie. Margreet merkte dat Jelbersma zijn pas inhield en even naar haar achterwerk keek. Ze bereikte de balie en Margreet werkte de formaliteiten af. Ze kon niet voorkomen dat ze, hangend over de balie om het formulier in te vullen, nog een drol in haar luier drukte. Ook nu voelde en hoorde ze het luier opbollen. Jelbermsa kuchte. “Mevrouw Jansen, kan ik u buiten nog even spreken?” vroeg hij. “Natuurlijk.” Ze liep met haar klant de draaideuren door. Jelbersma zocht een stille plek. “Vergis ik mij, mevrouw Jansen, of heeft u in uw broek gepoept?” “Wat een direct vraag meneer Jelbersma! Daar geef ik geen antwoord op.” Jelbersma keek nu boos. “Laat me uw billen eens zien.” Nog voordat Margreet kon tegenstribbelen, voelde ze de hand van Jelbersma onder haar rok op haar luier. Hij kneep in het zachte materiaal van de gevulde luier en wreef er over. “Zo zo zo. Een flinke poepluier. Ik weet niet of ik wel zaken kan doen met een luierpoeper.”
“Margreet?” Margreet schrok op. Katleen was de vergaderkamer binnengekomen. Even keek Margreet om zich heen. Had ze nu gedroomd? Had ze? Ze groef in haar geheugen. Jelbersma had gebeld, ze hadden de deal gesloten. Jelbersma was in de wachtruimte gaan zitten en Margreet had in de vergaderzaal gewacht op de komst van Katleen. Ze had gedroomd dat Katleen geen tijd had. Gedroomd dat Jan het gesprek over had genomen. Gedroomd dat ze in de lift en aan de balie in haar luier had gepoept en gedroomd dat Jelbersma haar daarop had aangesproken en de poepluier had bevoeld. “Ah, Katleen” herpakte Margreet zich. “Zou jij meneer uit willen laten. Hij zit in wachtruimte B.” “Natuurlijk” lachte Katleen en liet Margreet alleen achter.
Margreet haalde diep adem. Wat ze niet had gedroomd was dat ze weldegelijk hoge nood had. En ze wist niet hoe ze het aan moest pakken. Zich melden bij Jan, of gewoon teruggaan naar haar plaats. Of snel de luier uittrekken, naar de wc gaan en de luier weer aantrekken? Dat zou toch niemand merken? Ze voelde veel voor die optie, maar wilde ook haar promotie niet op het spel zetten. Stel je voor dat Jan er wel achter kwam. Ze besloot Jan te bellen. “Ja” klonk het. “Jan, met Margreet.” “Dag Margreet.” “Jan, ik moet.” “Ja, wat moet ik daarmee?” klonk het bits. “Wat wil je van me?” reageerde Margreet geprikkeld. “Ik kan pas iets constateren als er wat gebeurd is.” “Ik zie je wel verschijnen als er iets loos is. Oke?” Jan hing op.
Margreet besloot een eigen draai te geven aan de spelregels van Jan. Ze beende de vergaderzaal uit en zocht het damestoilet schuin tegenover de kamer van Jan en in de buurt van haar werkplek. Ze opende de deur en wilde net een leeg hokje inschieten, toen ze een bekende stem hoorde. “Ik neem aan dat je alleen dorst hebt en wat water gaat drinken.” Margreet draaide zich verschrikt om. Jan keek haar met een brede lach aan. “Deels mijn fout. Ik had misschien nog duidelijker moeten zijn. Toiletbezoek tijdens kantooruren is absoluut verboden. Dat beschouw ik als vals spelen.” Jan wenkte Margreet. “Kom kom.” Margreet had het niet meer. Ze was boos, gefrustreerd. Ze zou Jan wel een klap in zijn gezicht willen geven. Ze stond nu te dansen op haar voeten. Een harde wind klonk. Jan grinnikte. “Nou, nou. Ik denk dat ik me maar even terugtrek. Ik zie je zo wel denk ik?” Jan klopte Margreet bemoedigend op haar schouder en verliet de toiletten.
Nog voordat Jan de toiletruimte goed en wel had verlaten, hield Margreet het niet meer. Ze hurkte en liet alles gaan. Als een peuter zat ze haar luier vol te poepen. De luier bolde op. Langzaam stond Margreet op. Ze voelde dat de volle luier haar in haar beweging belemmerde. Langzaam waggelde ze de toiletruimte uit. Ze veegde de tranen uit haar ogen.
“Binnen” klonk het. Margreet waggelde de kamer van Jan binnen. “Kijk aan, mevrouw Jansen.” “Wat kan ik voor u doen?” “Dat weet je best Jan.” Jan lachte. “Laat me eens zien. Kom.” Margreet volgde Jan de toiletruimte in. “Trek je rokje maar wat omhoog.” Margreet gehoorzaamde. Jan inspecteerde de luier. Hij bewaarde afstand. “Ja, dat is een flinke. Je hebt mijn toestemming voor een verschoning. Fris je maar op en trek een schone luier aan.”
deel 3 katleen ruikt iets
Jan had in ieder geval gezorgd voor voldoende opfrismogelijkheden. Shampoo, zeepjes, body lotion, zalf, haarlak, een föhn etc. Amper een half uur later stond Margreet fris gewassen met een schone luier weer voor Jan. Deze keek snel onder het rokje van Margreet. Toen hij daar een schone luier zag, glimlachte hij. “Ik ben blij dat je zo braaf meewerkt. Als je zo doorgaat, kort ik de vier weken misschien wel in tot drie en een halve week. Mijn complimenten trouwens dat je niet in het bijzijn van Jelbersma in je broek hebt gepoept. Dat moet je kosten wat het kost voorkomen. Kijk, een plas zal nog wel gaan, dat merkt niemand. Maar een poepluier. Ik ga er van uit dat je daar goed op let.” Margreet knikte. “Ik zal die drie en een halve week volhouden. Ga daar maar van uit. Ik gun jou niet het plezier dat het mis gaat.” Jan keek verbaasd. “Ach beste Margreet. Maar dat wil ik ook niet. Kijk, het moet wel leuk blijven natuurlijk. Gewoon doorzetten, dan komt het allemaal goed. Oh ja. Voor ik het vergeet. Volgende week woensdag en donderdag vindt in Brussel de jaarlijkse beurs plaats. Ik wil graag dat Niels en jij daar naar toe gaan.” Margreet dacht na. “Laat me raden. Dat beschouw jij als werktijd?” Jan lachte. “Natuurlijk. Dus zorg dat er in je koffer ruimte is voor een pak luiers.” Margreet zuchtte. “Oh ja. Ik ben vanavond iets eerder weg. Als je je vanavond om wilt kleden, haal dan even de sleutel bij Katleen.” Margreet knikte. Ze had in ieder geval antwoord op een nog niet gestelde vraag. Ze mocht zich dus omkleden aan het einde van de dag.
De middag verliep rustig. Margreet besloot niet te bezuinigen op het nuttigen van koffie, thee en water. Net voor vijven had ze flinke aandrang voor een plas. Die liet ze behendig lopen. Alleen als je goed luisterde kon je het plassen horen. Margreet bewoog eventjes en wiebelde met haar billen. Zo te voelen hield de luier het vocht binnen. Even later zag ze Jan voorbij lopen. Margreet besloot meteen van de gelegenheid gebruik te maken om zich om te kleden. Douchen zou ze thuis wel doen. “Katleen, breng je me de sleutel van Jan’s kantoor even alsjeblieft.” “Ja, ik kom eraan.” Katleen legde de sleutel op het bureau van Margreet en keek haar vragend aan. Margreet begreep best dat Katleen wilde weten waarom zij de sleutel kreeg, maar ze besloot te zwijgen. “Bedankt Katleen. Als je wilt, mag je een kwartiertje eerder weg.” Katleen knikte en verliet de kamer van Margreet. Een kwartier later liep Margreet het kantoor uit. Ze gooide een tasje waar ze de natte luier in had gedaan weg in een prullenbak op de parkeerplaats. Ze had niet gemerkt dat Katleen haar was gevolgd. Toen Katleen Margreet weg zag rijden, graaide ze het tasje uit de prullenbak en opende deze. Met een vies gezicht keek ze in de tas en gooide het ding snel terug.
“Ik wist niet dat Margreet kinderen heeft” begon Katleen de volgende ochtend voorzichtig tegenover Niels. “Die heeft ze ook niet, hoezo?” Katleen werd een beetje rood. Stom! Waarom had ze Niels die vraag ook gesteld! Hoe moest ze zich hier nu uit redden. Ze kon moeilijk zeggen dat ze uit een prullenbak een tas met daarin een luier had gegraaid die Margreet daar in had gegooid. “Nee zomaar. Laat maar.” Niels fronste zijn wenkbrauwen. Hij wilde woord houden tegenover Margreet. Haar zoveel mogelijk helpen. Wat zou Katleen weten? Had ze Margreet een luier zien vasthouden? Dan kon Niels zich niet voorstellen. Zelf had hij Margreet trouwens nog niet gezien met luier aan, want hij had de dag ervoor vrij gehad. Niels besloot Margreet te vertellen dat Katleen mogelijk iets wist.
“Binnen” klonk de stem van Margreet. Niels opende de deur en kwam de kamer van Margreet binnen. “Dag Niels. Wat kan ik voor je doen?” Niels keek Margreet aan. Margreet voelde dat Niels probeerde of hij kon zien dat ze een luier droeg. Margreet zuchtte en stond op. Ze draaide haar billen in de richting van haar collega. Ze had al enkele malen in de spiegel gekeken en wist dat het nauwelijks opviel. “Niks te zien” zei Niels verwonderd. “Gelukkig niet.” Niels snoof en ademde flink in. “Je zult niks merken Niels. Ik ben nog schoon.” “Waarom ik hier ben, komt omdat Katleen mogelijk iets heeft gemerkt.” Margreet keek verschrikt. “Hoezo?” “Nou ze vroeg me vanochtend uit het niets of jij kleine kinderen had.” “Nou en?” vroeg Margreet. “Nou ja, ik dacht, misschien weet je dan wel of Katleen iets gezien heeft.” Margreet dacht snel na. Ze kon zich niet herinneren dat. Neen. Of? “Oh neen” zei Margreet en hield een hand voor haar mond. Ze besloot Niels opnieuw in vertrouwen te nemen. “Jan was gisteren eerder weg. Hij heeft de sleutel van zijn kamer aan Katleen gegeven. Die heb ik bij haar gevraagd en me in het toilet van Jan verschoond. Ik heb de luier in een tas gestopt en buiten weggegooid. Zou die feeks mij gevolgd zijn en die tas hebben bekeken!” Margreet was boos en verwonderd tegelijk. “Tja, het is een nieuwsgierig aagje. Dat weet je toch” zei Niels, die het maar dom vond dat Margreet die fout had gemaakt. “Misschien weet ik iets.”
“Oh Katleen, vraagje.” Niels was het secretariaat binnengekomen waar alleen Katleen zat. “Je weet toch dat Jan het vervelend vindt als er kinderen op kantoor komen?” “Ja, hoezo?” “Nou, eh. Margreet vond gisteren een, eh, natte luier op de toiletten. Waarschijnlijk van een kind van iemand van hier. Weet jij toevallig wie er gisteren zijn kind mee heeft genomen naar onze afdeling?” Katleen dacht na. Alleen zij en Anja hadden jonge kinderen in de luierleeftijd. Maar Katleen maakte geen gebruik van de opvang op het werk en Anja bracht haar kinderen op woensdagen altijd bij haar ouders. “Geen idee. Die van mij niet.” “Nou ok. Dank je.” Katleen vond het vreemd, dat Niels dit kwam vragen. Van de andere kant, nu snapte ze waarom Margreet een tasje met een natte luier had weggegooid. Toch bleef ze het vreemd vinden. Ze besloot een plannetje te maken.
De maandag erop had Katleen haar onderzoek afgerond. Ze was er achter gekomen, dat Margreet iedere ochtend eerst bij Jan binnenging en ’s avonds weer. Als hij er niet was kwam ze consequent bij Katleen de sleutel vragen. Een keer had ze aan de deur geluisterd. Ze hoorde duidelijk dat Margreet niet in het kantoor bleef, maar een deur opende. Katleen wist dat dit de deur naar het toilet was. Dat herinnerde Katleen eraan dat ze Margreet de afgelopen dagen nooit naar de toiletten op het secretariaat zag gaan. Vreemd, dacht ze. Ze besloot het plan uit te bouwen. Toen ze die middag van Jan de sleutels kreeg van zijn kantoor, besloot ze de gok te wagen. Aan de sleutelbos hingen twee sleutels. De grote gaf toegang tot het kantoor, dus de kleine moest wel van de toiletruimte zijn. Ze wrikte net zolang tot de kleine sleutel iets krom was gebogen. Katleen lachte.
Margreet was ondertussen gewend geraakt aan het geluierd werken. Ze had een regelmatige stoelgang en dat betekende ’s morgens of ’s avonds een grote boodschap. Het was haar alleen die vrijdag gelukt op ’s morgens nog thuis te drukken. Ze hoopte maar dat dit haar vaker zou lukken. Die maandag in ieder geval niet. Pas tegen vier uur kreeg ze een lichte aandrang en tegen vijven moest ze echt nodig. Jan had haar bij het naar huis gaan wederom gezegd dat Katleen de sleutel had. Margreet had geknikt. Ze had het inmiddels uit haar hoofd gezet dat ze de gok zou wagen en gewoon naar het toilet zou gaan. Ze dacht na. De kans was groot dat ze het niet redde om met een schone broek thuis te komen. Ze besloot om Katleen de sleutel te vragen, te wachten tot zij naar huis was en vervolgens rustig in haar luier te poepen. Dan had ze alle tijd om zich te verschonen. Nina en Anne waren er niet en van Niels hoefde ze niks te vrezen. “Hoi Katleen, mag ik de sleutel.” Katleen overhandigde de sleutel en wenste Margreet een prettige avond. Ze pakte haar spullen en deed net alsof ze naar huis ging. In werkelijkheid sloot Katleen zich op in het rommelhok naast de kamer van Jan. Ze wist dat in de muur van het hok een kier zat die zicht gaf op de werkkamer en de deur van het toilet.
Toen Margreet dacht dat ze Katleen weg had zien gaan, stond ze op. Ze hurkte en perste. Drie minuten later had een stevige boodschap zich in haar luier genesteld. Haar plas hield ze bewust nog even op. Een beetje vals spelen durfde ze nog wel aan. Tijdens het douchen zou ze haar blaas de vrije loop geven.
Ze stak de sleutel in het sleutelgat van de deur van Jan’s kantoor en draaide. Snel glipte ze binnen en sloot de deur af. Ze nam de kleine sleutel en frunnikte deze in het sleutelgat van de toiletdeur. He. Hij paste niet. Margreet bekeek de sleutel zorgvuldig. Ze merkte dat deze iets gebogen was. Nee he! Zou Jan dit expres.. Nee, dat kon ze zich niet voorstellen. Wat nu? Ze keek op haar horloge. Wilde ze de centrale toiletten nog gebruiken dan moest ze snel zijn. Deze werden om 18.00 uur op slot gedaan. De toiletten van het secretariaat waren al op slot. Margreet baalde. Ze merkte dat haar lading begon te ruiken. Snel liep ze naar buiten. Katleen was ondertussen het hok uitgekropen en rende snel naar de liften. Daar aan gekomen, draaide ze zich om en beende in de richting van haar werkplek. Net toen ze bij de deur van Jan’s kamer was aangekomen, vloog deze open. Katleen botste tegen Margreet op. “Oh Katleen, sorry” verontschuldigde Margreet zich. Katleen keek Margreet aan. “Ben mijn sleutels vergeten” zei Katleen bedeesd. “Oh, nou tot morgen” zei Margreet die snel afscheid wilde nemen van Katleen, omdat Margreet voelde dat de geur duidelijk merkbaar was. “Vreemd luchtje hier he?” vroeg Katleen die met haar neus snoof. Margreet speelde mee. “Ja, nou je het zegt.” “Nou ik ben er vandoor, dag.” “Dag” zei Katleen. Katleen keek Margreet na. Ze had vanuit het hok gezien dat Margreet het toilet van Jan had willen gebruiken en geroken dat ze net te laat was geweest. Katleen snapte niet waarom Margreet niet gewoon tijdens kantooruren de normale toiletten had gebruikt. Zou Margreet die vies vinden ofzo? Had Jan erin toegestemd dat zij die van hem mocht gebruiken. Katleen vond het maar vreemd. Erg vreemd. Toen ze Margreet de lift in zag stappen, trok Katleen een sprintje. Net voordat de deur zich sloot, drukte Katleen op de liftknop. De deuren openden zich en Katleen stapte in. Margreet vloekte inwendig.
“Had mijn sleutels toch bij me” giechelde Katleen zenuwachtig. Margreet glimlachte alleen. Katleen rook opnieuw die vieze lucht. Ze keek Margreet expres doordringend aan. Ze besloot zich niet langer van de domme te houden en Margreet te confronteren met een wel erg directe vraag. “Margreet, heb je een, eh ongelukje gehad?” vroeg Katleen. Margreet slikte. Ze duwde op de stopknop van de lift. “Kun je een geheimpje bewaren?” vroeg Margreet. Katleen knikte gretig. Ze had nog nooit meegemaakt dat een volwassen vrouw, bijna 5 jaar ouder dan zij, in haar broek had gedaan. “Ik was net te laat. De sleutel paste niet” “Oh, wat vervelend” zei Katleen. “Heb je een flinke poepbroek?” vroeg ze, alsof ze haar dochtertje van vier bevroeg. “Ik geloof het wel” antwoordde Margreet die ondertussen ook haar plas liet lopen. “Maar waarom wilde je Jan’s toilet gebruiken dan? Die van het secretariaat waren toch gewoon open?” “Allemaal bezet” loog Margreet. Katleen fronste haar wenkbrauwen. “Bezet? Maar er was bijna niemand vandaag.” Margreet slikte. “Ik vind je vragen eigenlijk best vervelend Katleen. Ok. Een volwassen vrouw in een poepbroek is natuurlijk erg vreemd en ik snap je verbazing, maar maak het alsjeblieft niet nog onprettiger voor me. “ Katleen knikte. Ze wist dat er op kantoor geen toiletten meer open waren. Katleen woonde op een steenworp afstand van kantoor. “Als je wilt, kun je je bij mij verschonen” bood Katleen aan. Margreet wist dat Katleen dichtbij woonde en dat er geen toilet meer open was. Ze knikte. “Graag.”
deel 4 Bram ontdekt
Katleen woonde best ruim. Hoewel je zou verwachten dat Margreet geen oog zou hebben voor de smaakvolle inrichting van Katleen’s woning, complimenteerde Margreet haar. Katleen nam de complimenten verlegen in ontvangst en wees Margreet de deur van de badkamer op de eerste verdieping. Katleen’s dochter van vier werd net door de buurvrouw thuisgebracht toen Margreet de kraan van de douche had opengedraaid. Katleen had ondertussen wat ramen opengezet en de flauwe poepgeur weggespoten met luchtverfrisser. Ze wilde Margreet de hoon van een vierjarige besparen. “Kom Susie, ga maar even t.v. kijken” commandeerde Katleen haar dochtertje, waarmee ze voorkwam dat ze naar haar kamer zou glippen tegenover de badkamer. Gelukkig luisterde Susie die ondertussen druk vertelde over haar middag bij buurvrouw Jet. Katleen luisterde maar half. Toen ze hoorde dat Margreet de kraan dicht had gedraaid, liep ze stilletjes naar boven. Ze klopte op de deur. “Margreet, kan ik iets voor je doen?” vroeg ze. “Ja, heb je misschien een plastic tasje voor je weet wel.” “Komt eraan.” Even later stak Katleen een tasje toe. Margreet glimlachte. “Bedankt Katleen. Dit stel ik zeer op prijs.” Een kwartier later verliet Margreet het huis van Katleen en liep terug naar kantoor, waar ze in haar auto stapte. De plastic tas legde ze op de achterbank.
De dinsdag verliep hectisch. Margreet was extra vroeg opgestaan. Het was haar laatste dag voor de beurs en ze had haar koffers al gepakt. Hoefde ze dat ’s avonds niet meer te doen. Bram had de auto nodig, zodat Margreet besloot om te lopen. Daar deed ze weliswaar bijna een uur over, maar het was goed weer. En zo compenseerde ze meteen haar verloren sportavond van de woensdag. Op het werk moest ze veel dingen afhandelen. De lunch schoot er bij in. Tegen zes uur was ze dan toch klaar. Niels was nog even bij haar binnengelopen om afspraken te maken voor de beursdag. Ze hadden besloten met de trein te gaan en spraken af elkaar op het station te ontmoeten. Toen Niels gedag had gezegd, stapte Jan binnen. “Dag Margreet.” “Hallo Jan.” “Klaar voor de beurs?” “Jazeker.” Jan lachte. “Mooi. Omdat je je keurig aan de regels hebt gehouden, zal ik je belonen. Je hoeft tijdens je verblijf in Brussel geen luier om. Neem vrijdag een dagje vrij. Dan beginnen we maandag weer.” Jan wachtte niet op een antwoord. Stak als afscheid zijn hand op en verliet de kamer. Margreet zuchtte.
Waarschijnlijk kwam het omdat ze zo gelukkig was met Jan’s beloning, dat ze vergat zich om te kleden. Nou had ze ook maar een kleine plas in haar luier gedaan, dus echt nodig was het ook niet. De wandeltocht naar huis was aangenaam. Hoewel de avonden alweer wat frisser werden, gaf de luier een behaaglijk warm gevoel. Ze zou zeker een blaasontsteking hebben opgelopen als ze nu een gewone slip zou hebben gedragen. Opgewekt opende ze de deur. Bram zat al te wachten. “Dag schat” begroette Margreet Bram. Bram kuchte minzaam. “Hoi schatje. Kom je even naast me zitten. Misschien moet je me wat vertellen.” Margreet schrok. Als verstijfd keek ze naar de salontafel. Daarop lag de plastic tas. Hoe stom kon ze zijn! Had ze die laten liggen op de achterbank van de auto. Nee he. Ze voelde hoe ze langzaam rood werd. “Waarom heb je het me nooit verteld?” Bram keek teleurgesteld. “Ik… ik” stamelde Margreet. Beiden werden opgeschrikt door de mobiele telefoon van Margreet. Margreet nam snel op, voordat Bram zich ermee kon bemoeien. Op het schermpje zag ze het nummer van Katleen.
“Margreet.” “Hallo Margreet met Katleen. Ja sorry dat ik je thuis bel, maar eh.” “Geen punt. Wat is er?” Margreet had hier helemaal geen tijd voor! Ze dacht koortsachtig na hoe ze zich uit de situatie met Bram moest redden en nu dit ook nog. `Ik denk, neen, ik weet het zeker Margreet. Je hebt eh, niet de goede tas meegenomen.` Margreet fronste haar wenkbrauwen. “Wat?” “Ja sorry. Ik vond de tas met je weet wel in de gang. Dat herinnerde me eraan dat daar precies dezelfde tas stond. Alleen zat daar iets anders in.” Margreet haalde diep adem. “Wat dan?” vroeg ze. “Heb je nog niet gekeken dan, of heb je de tas al weggegooid?” “Nee ik heb hem nog.” “Nou ja. Simon houdt daar nu eenmaal van. Oh ik schaam me zo! Het zijn DVD’s met filmpjes waarop vrouwen en meiden billenkoek krijgen in allerlei poses. Ik hoop dat je ze terug wilt brengen. Als Simon er achter komt dat ze weg zijn. Nee sterker, als hij er achter komt dat een collega van mij ze heeft.”
Margreet slikte. Ze wist niet wat erger was. Bram’s ontdekking van een poepluier of van DVD met dit soort filmpjes. Ze moest meteen terugdenken aan de bestraffing van Jan. Bram keek Margreet aan. “Je had best wel eens mogen vertellen dat je een keer een flinke pak voor je broek wilt. Mijn voorkeur heeft het niet, maar ik wil best een keer… Nou ja.” Margreet keek verlegen. “Sorry Bram. Ik. Eigenlijk vind ik het ook niks. Kwam ze tegen en.” Margreet pakte de tas van tafel en liep ermee naar boven. “Laat me even” zei ze.
Die avond zaten Margreet en Bram op de bank. Margreet had zich opgefrist en keek uit naar twee luierloze dagen. Bram stuurde ondertussen aan op een billenkoeksessie. Hij vond het maar wat spannend om zijn vriendin eens lekker over de knie te leggen. Hij had daar als puber wel eens over gefantaseerd. Zelf kon hij zich niet heugen na zijn 8e ooit nog een pak voor zijn broek te hebben gehad. Een vriendje en vriendinnetje van hem kregen tot hun 12e op die manier straf, maar hij gelukkig niet. “Heb je al lang deze fantasie?” vroeg Bram. Margreet was erop voorbereid geweest dat ze een dergelijke vraag kon krijgen. Ze besloot maar mee te spelen. “Neen. Een collega van me heeft ooit eens opgebiecht dat zij vroeger als ze ondeugend was geweest billenkoek kreeg. Zelfs nog toen ze als zestienjarige te laat thuis was gekomen en als achttienjarige haar eindexamen Engels had verprutst. In haar relatie maakt het onderdeel uit van, nou je weet wel. Ze heeft me aangeraden ook eens nieuwe wegen te ontdekken en me die drie DVD’s meegegeven.” Bram knikte en schoof naar Margreet toe. Ze kusten hevig. Bram trok haar op schoot en legde zijn hand op de billen van Margreet. Een ogenblik later lag Margreet in de billenkoekhouding. Bram gaf haar een paar stevige kletsen. Margreet kreunde. Eigenlijk vond ze dit best prettig. Ze speelde met haar dingetje en kwam klaar, haar billen rood, haar slipje wat vochtig. De stevige paal van Bram gleed even later zonder mankeren naar binnen.
Margreet’s dilemma (deel 1)
“Geen tijd Katleen, geen tijd nu. Leg maar op mijn bureau. Ik heb nu stafvergadering. Vanmiddag ben terug.” Katleen knikte en stak begroetend haar hand op naar de voorbijsnellende Margreet.
“Ah Margreet, fijn dat je er bent” begroette Jan Huizinga de rood aangelopen Margreet die snel neerplofte aan de vergadertafel. Margreet glimlachte flauwtjes en keek op haar horloge. Iets voor half tien, dus weer keurig op tijd.
“Goedemorgen allemaal. We kennen elkaar, dus geen voorstelronde deze keer. Om 12.00 komen er broodjes. We wachten niet meer op Anja”, ging Jan verder. “Zij heeft vandaag een stagiaire onder haar hoede en komt in de loop van de ochtend nog.” De vijf aanwezigen knikten.
“Anne, mag ik je uitnodigen?” vroeg Jan. Anne Geerdink stond op en liep langzaam naar het white board dat was opgesteld. Ze knikte vriendelijk en wenste iedereen goedemorgen en begon aan haar lezing.
Margreet haar gedachten dwaalden al snel af. Ze had de presentatie samen met Anne voorbereid en kende de inhoud al. Ze wist dat het drie vermoeiende uren zouden worden. Jan kennende was er waarschijnlijk nauwelijks tijd voor pauze. Een kleine pijnscheut in haar maag herinnerde Margreet er weer aan dat ze eigenlijk eerst een toilet op had moeten zoeken. Maar ja, door de file was ze nog maar net op tijd het kantoor binnengekomen. Jan hield er de nogal kinderachtige gewoonte op na om laatkomers te noteren. Hij zorgde er iedere keer weer voor dat die meldingen werden doorgegeven aan P&O zodat tijdens ieder functioneringsgesprek dit thema aan de orde kwam. Margreet genoot inwendig dat Jan haar ook vandaar weer niet hoefde te noteren. Margreet voelde wel dat ze een pauze nodig had en hoopte maar dat Jan zou pauzeren. Gelukkig was ook Nina Dales in de zaal aanwezig. Zij rookte als een ketter en Jan had een zwak voor haar. Dus de eerste rookpauze zou Margreet gebruiken voor een toiletgang.
Naast Jan, Anne en Nina, waren ook Niels de Koning en Emelda Samuels aanwezig. Niels lachte breeduit toen Margreet’s blik die van hem kruiste. “Nog niet in je wildste dromen” mompelde Margreet die wist dat Niels een oogje op hem had, waar zij niets van moest weten.
Emelda was de jongste van het stel. Met haar 19 jaar, nog studerend, was ze aanwezig voor het maken van de notulen. Ze zou het vandaag rustig hebben, want Anne gaf haar presentatie aan de hand van sheets.
Een flinke krampscheut deed Margreet schrikken. Zo hevig had ze het nog nooit gevoeld. Ze wipte langzaam iets omhoog in haar stoel. Nu wist ze het zeker. Ze zou zo meteen snel een toilet opzoeken. Omdat ze niet bekend was in de oostvleugel, waar de nieuwe vergaderzalen zich bevonden probeerde ze zich het dichtst bijzijnde toilet voor de geest te halen. Waarschijnlijk bij de centrale liften, bedacht ze zich. Dat was een minuut of twee lopen.
Weer liet Margreet haar ogen rondgaan. Jan en Niels luisterden aandachtig en maakten aantekeningen. Nina staarde voor zich uit en Emelda speelde met haar pen. Ze hoefde inderdaad weinig te doen. Gemakkelijk verdiend vandaag, dacht Margreet. Ze zou tijdens het volgende werkoverleg het onderwerp studentwerkers aan de orde stellen. Soms dacht ze wel eens dat ze de studenten alleen inhuurden voor het mannelijk personeelsbestand. Want het waren altijd vrouwen die er goed uitzagen. Nou wist Margreet dat zij er ook best mocht wezen en met 29 jaar was ze een van de lekkere wijven van de vloer, zoals ze een mannelijke collega ooit hoorde zeggen.
Margreet merkte dat Emelda wat ongemakkelijk keek. Nu ze er op ging letten, zag ze dat het meisje haar linkerhand onder de tafel hield. Margreet glimlachte. In ieder geval nog iemand met hoge nood. Ze besloot een balletje op te werpen.
“Nina, moet jij niet roken?” fluisterde Margreet. Nina keek verbaasd. “Roken? Weet je het dan nog niet? Ik ben gestopt.” Margreet verbeet zich. Nee he. Ze wist dat ze nu zelf om een pauze moest vragen. Daar had ze een hekel aan. Tijdens haar schooltijd had ze het al vervelend gevonden haar vinger op te moeten steken en te vragen of ze mocht. Maar nu zeker. Vooral omdat Jan nog wel eens vervelend wilde reageren. Ze besloot nog even door te bijten.
“Anne, als ik je even mag onderbreken”, viel Jan in. “Zijn er liefhebbers voor een korte pauze. Of zullen we doorgaan tot 11.30 uur. Dan hebben we pauze tot de lunch.” “Goed plan” stemde Niels meteen in. “Mijn verslaving is onder controle, ik ben voor” lachte Nina. Jan keek Emelda en Margreet aan. “Emelda?” Het meisje schudde verlegen haar hoofd. Goed, dan gaan we door. Margreet?”
Margreet was te verbouwereerd om een woord uit te brengen en slikte haar verzoek in. “Anne ga verder.”Ze wist niet hoe ze het had. Had ze zich voorgenomen om een pauze te vragen, was Jan haar voor geweest. En natuurlijk had ze van Emelda niets hoeven verwachten. Zij durfde natuurlijk niet toe te geven dat ze moest. Ze zou het toilet waarschijnlijk niet eens gevonden krijgen. Margreet dacht na. Ze kon natuurlijk Jan alsnog vragen te pauzeren en Emelda gebruiken. Maar hoe pakte ze dat aan. “Volgens mij heeft hier iemand hoge nood, of ik geloof dat onze notuliste op knappen staat?” Nee, ze besloot zich nog even te verbijten en bad en smeekte dat ze het op zou kunnen houden. Ze was allang blij dat ze vanochtend nog wel flink had geplast.
“En nu kom ik bij een gedeelte waar ik geen sheets van heb” zei Anne terwijl ze Emelda aankeek. Deze begreep de hint en sloeg haar blocnote open. Ze begon ijverig te pennen. Arm kind, dacht Margreet. Ze kon aan de lichaamshouding van Emelda zien dat ze nu echt snel een toilet nodig had. Waarschijnlijk een nummer 1 dacht Margreet. Dat herinnerde haar weer aan haar oude leraar Nederlands. Die vroeg standaard of iemand nummer 1 of 2 moest. Ze begreep pas later dat het een flauwe grap was, maar veel kinderen trapten erin. De houding van Emelda deed Margreet terugdenken aan haar vriendinnetje op de middelbare school, Steffie. Steffie babbelde altijd honderd uit en dat kwam haar vaak op een reprimande te staan. Ooit had ze het bij Daans verbruid. Mond houden tot het einde van de les op straffe van nablijven en strafregels. Daar hield de 16-jarige scholiere zich netjes aan. Ze netjes, dat ze ook niet durfde te vragen of ze naar de wc mocht. Dat eindigde in een natte broek. Gelukkig voor Steffie pas op de weg van de lokalen naar de zijuitgang. Alleen Margreet was getuige geweest.
Margreet dacht na. Als Emelda alsnog om een pauze zou vragen, zou ze direct de zaal uitlopen met de mededeling snel een telefoontje te moeten plegen. Ze zou het damestoilet bij de liften dan waarschijnlijk als eerste bereiken.
Opeens zag Margreet Niels verbaasd om zich heen kijken. Margreet keek rond. Emelda was opgehouden met schrijven. Ze staarde voor zich uit. “Misschien moeten we even een break inlassen”, onderbrak Niels Anne abrupt. “Ik denk dat Emelda last heeft van haar vingers.” Emelda keek verschrikt op. Jan keek haar vragend aan. “Eh, ja. Als het even kan?” “Prima. Vijf minuten. Oh Emelda, kom je even dan laat ik je meteen iets zien” haakte Anne snel in.
Margreet was opgestaan en beende naar de uitgang. “Ik ga even bellen” verontschuldigde ze zich. Nog voordat iemand kon reageren, was ze bij de deur. Die vloog onverwachts open. Margreet schrok daar zo van, dan ze forse wind liet. Van schrik ging ze op een stoel in de hoek van de zaal zitten en frummelde zenuwachtig aan haar telefoontje. De conciërge was binnen gekomen. “Dames, heren even jullie aandacht. We hebben in de oostvleugel geen water. Lek. Wordt aan gewerkt. Voor koffie, thee, toiletbezoek etc. dus graag naar de westvleugel.” De conciërge wachtte niet op antwoord en vervolgde zijn weg. Jan keek Margreet vragend aan. “Als je nog wilt bellen, graag snel want we moeten verder.” Margreet knikte en liep gedwee terug naar haar plek. Ze voelde dat ze niet alleen een wind had gelaten. Ze had een kleine druk in haar slip gedaan.
“Anne, je mag weer” moedigde Jan aan. Anne knikte en vroeg Emelda te gaan zitten. Die gehoorzaamde. Margreet had een kleine blik geworpen op de billen van de studente. Als ze zich niet vergiste was daar een klein nat plekje zichtbaar. Margreet wiebelde een beetje op haar stoel. Het kleine drolletje in haar slip zat nog tussen haar billen geklemd. Met een beetje geluk zou niemand iets merken. En het voordeel was dat de ergste druk nu weg was. Van de andere kant, dat de toiletten in de oostvleugel niet in gebruik waren maakte het lastig. De dichtstbijzijnde toiletruimte was die van het secretariaat. Daar was het altijd druk. En Margreet wist dat Emelda daar haar werkplek had en ook daar naar de wc zou gaan, dus ze moest snel zijn. Tenminste…
“Ohhh” klonk het zacht, gevolg door het geluid van neerkletterend vocht. Een stoel werd met een ruk naar achteren geschoven. Emelda stond op en bleef achter haar stoel staan. Van onder haar rokje spoot een ferme straal. De zitting van haar stoel was doornat. Het ongelukkige meisje hield haar hand voor haar mond en barste in tranen uit. “Ik, ik”. De overige aanwezigen keken elkaar aan. Niemand wist zich een houding te geven. Emelda leek op een reactie te wachten. Ze stond nog steeds als verstijfd haar slipje nat te plassen. Nina greep het initiatief en stond op. “Ach Emelda toch. Schat. Je had gewoon even mogen vragen om naar het toilet te gaan.” Nina legde een hand op haar schouder en duwde haar in de richting van de deur. “Zie ik je straks in mijn kamer?” vroeg Jan aan Emelda toen zij passeerde. Het meisje knikte alleen en snikte.
Margreet had ondertussen haar eigen zorgen. Het schouwspel had de aandacht dan wel afgeleid, zelf zat ze ook in de problemen. Een nieuwe krampscheut had van zich laten horen, op het moment dat Emelda was opgesprongen. Margreet had er niks aan kunnen doen. Ze was op het puntje van haar stoel geschoven. Haar billen hadden niks hards meer onder zich gehad. Een flinke drol had zich naar buiten geperst en het slipje van Margreet doen bollen. Op het moment dat Nina met Emelda de deur was uitgelopen, had Margreet de schade opgenomen. Een poepbroek ter grootte va een sinasappel. Tenminste als ze haar boodschap niet zou platten. Ze besloot net te doen alsof ze in haar stoel zat, maar ondertussen hield ze haar billen net van de zitting, steunend met haar armen op de armleuningen. Een goede training voor een turnster, maar of Margreet het lang zou volhouden.
“Ik ga er van uit dat we hier allemaal zeer discreet mee omgaan” zei Jan, die zijn woorden zorgvuldig koos. Emelda is een goed student en ik wil haar hier straks graag aan het werk hebben.” “De secundaire arbeidsvoorwaarden heb ik al klaar” ging Niels verder. “Een pak pampers”. Niels vond het een goede mop, maar hij kreeg geen bijval. “Ik ben duidelijk geweest, neem ik aan”, eindige Jan zijn rede. “Anne als jij verder wilt? Moet iemand anders notuleren?” “Nee. Ik kom met drie zinnen weer bij de sheets uit. Pagina 8. Maar zou er een raam open kunnen”, vervolgde Anne. Jan knikte. “Ik geloof dat onze notuliste iets meer dan een natte broek heeft” zei hij. Niels was al opgestaan en had de ramen geopend. De blik richting Margreet was fel. Margreet slikte. Het spel was uit.
Anne vervolgde haar verhaal. Niels keek Margreet uitdagend aan. Hij krabbelde iets op een blaadje en schoof het Margreet toe. Die las: “luier nodig?” Shit, dacht Margreet. Ze kon wel janken. Ze had niet eens gemerkt dat ze weer op haar stoel zat en haar lading flink had geplat. Ze wist dat ze geen keus had. Ze krabbelde iets op een nieuw blaadje en schoof het naar Niels. Die las: “Red me hier uit en je hebt je date.” Niels grijnsde van oor tot oor.
Hoe hij het flikte wist ze niet, maar het lukte hem. Nog geen halve minuut later piepte Niels’ telefoon. Hij deed net alsof hij een smsje las en onderbrak Anne. “ Sorry, sorry. Ik krijg een berichtje van Katleen. Die grijze Audi tegenover de kantine, dat is toch jouw auto?” vroeg Niels aan Margreet.” Deze snapte de truc en speelde mee. “Ja, hoezo?” “Ingebroken” vervolgde Niels. Margreet keek perplex. “Nou waar wacht je op” vroeg Jan. “Ga maar kijken.” Margreet knikte en verontschuldigde zich. Ze stond behoedzaam op. Zo te voelen hield ze alles binnen. Niks te zien op de bekleding. Ze zorgde dat niemand zicht had op haar billen en verliet de zaal. Door de glazen deur keek ze Niels aan en stak haar duim op.
Zo snel als haar poepbroek het toeliet, ze wilde onderweg niets verliezen, beende Margreet weg. Ze was in ieder geval voor even gered. Ze besloot de schade te haan bekijken op het damestoilet in de centrale hal beneden. Dan had ze de minste kans en bekende tegen te komen. Als het meeviel zou ze zich verschonen en teruggaan. Zo niet, dan ging ze naar huis. Ze kwam niemand tegen en dook een lift in. Ze hoopte maar dat niemand in zou stappen. Voorlopig niet. Ze drukte op de 0. De cijfers van de verdiepingen sprongen snel terug. 9, 8, 7, 6, pling. De deur opende zich. Een onbekende stapte in. Margreet knikte vriendelijk. 5, ping. De man stapte uit. Was waarschijnlijk te kort ingestapt om iets te ruiken. Tot Margreet’s schrik stroomde de lift vol met kinderen en een begeleider. De kinderopvang was op weg naar de lunch. De begeleidster zei vrolijk goedendag tegen Margreet en begon een gesprek. Hoewel Margreet daar iet op zat te wachten, had ze geen keus. “Het wordt alsmaar drukker. Vorig jaar hadden we nog vijf werknemers die gebruik maakten va de opvang, nu al tien.”Even viel er een stilte. De begeleidster snoof. “ Ik geloof dat ik een paar broekjes moet controleren”, zei ze. “Jongens als we dadelijk uit de lift zijn, gaan we allemaal even op een rijtje staan. Afgesproken?’” zie de begeleidster op vrolijke toon. “ Waarom dan juf?” vroeg een vroegwijs ventje. “Ik denk dat iemand iets te laat naar de wc is gegaan?” antwoordde de vrouw. Dat leidde meteen tot commotie en bijna alle kinderen trokken een vies gezicht en maakten scheetgeluiden. Margreet werd rood, maar vertrok geen spier. “Sorry voor de overlast” zei de begeleidster vriendelijk tegen Margreet. “Geen probleem” kon Margreet nog net uitbrengen. Ze haalde opgelucht adem toen de groep op de 1e verdieping uitstapte.
De deuren waren half open, toen Margreet de lift uit schoot. Ze had nog maar acht passen nodig voor de damestoiletten. Ze opende de deur van de centrale hal van de toiletten. Gelukkig was er niemand in het halletje. Een toilet was bezet, de andere was vrij. Snel opende Margreet de deur en deed deze achter zich op slot.
Margreet trok haar mantelpakje voorzichtig uit. Ze haalde opgelucht adem, toen ze constateerde dat het zitvlak schoon was. Haar slip was er erger aan toe. Ze had een kwartier nodig om zich zo goed en zo kwaad als het kon te verschonen. Haar slip verdween in de prullenbak. Het was dan wel koud zo, maar haar mantelpakje was lang genoeg om alle gluurders te snel af te zijn. Ze bekeek zich in de spiegel en haalde opgelucht adem.
Toen ze de deur van het damestoilet opendeed, keek ze in het gezicht van Nina. “Hoi Nina” begon Margreet, die zich nu een stuk prettiger voelde. “Ha Greet, toch een toiletbreak gekregen?” zei Nina. “Tja, erg vervelend voor dat kind. Hoe is het met haar?” “Ze heeft haar vriend gebeld. Die komt haar halen. Ik vrees dat we haar niet meer terugzien. Ze wilde niet dat ik haar hielp. Ze heeft alleen een natte slip geloof ik. Ze staat buiten te wachten.” “Zullen we dan maar terug gaan?” “Neen. Ik moet even naar mijn auto. Niels kreeg het bericht dat er ingebroken zou zijn. Ik ga even polshoogte nemen.” “Oh vervelend. Wel gek, ik heb er niks van gehoord, terwijl ik net nog even een praatje heb gemaakt met de portier. Nou, hopelijk valt het mee. Tot straks!”
Toen Margreet de deur van de vergaderzaal opende zat iedereen aan de broodjes. Die werden zwijgzaam opgepeuzeld. Het verbaasde Margreet dat niemand vroeg of er echt was ingebroken. Niels meed oogcontact. “Degenen die hun maag rond hebben, mogen gaan wat mij betreft. Volgende week maandag deel 2.” Nina en Niels lieten zich dat geen twee keer zeggen en verlieten de zaal. Anne volgde een paar tellen later.
“Zo” begon Jan. “Als je genoeg hebt gegeten, zie ik je zo meteen graag even op mijn kantoor” zei Jan. Die toon waarop hij de zin uitsprak, dulde geen tegenspraak. Margreet knikte.
Een kwartier later klopte Margreet op de deur van het kantoor van Jan. “Binnen” vervolgde hij. Margreet stapte binnen en nam plaats. “Koffie?” vroeg Jan. “Nee, dank je.” Jan keek Margreet een paar seconden aan. “Nou, ik zal maar meteen ter zake komen. Iedereen weet dat er niet is ingebroken en dat Niels je heeft willen dekken. Heel erg collegiaal. Maar ik zit wel met een probleem Margreet. Ik had de papieren al klaarliggen om jou voor te dragen voor de functie van all-round manager. Met dito salaris, nieuwe auto, bonusregeling, noem maar op. Maar ik twijfel. Ik twijfel. Een manager moet namelijk actie ondernemen, daadkrachtig zijn. Als hem of haar iets van het hart moet, dan moet hij er voor uit komen. Daar past niet bij het niet durven vragen naar een pauze. En al helemaal niet krijgen van een, eh, laat ik maar zeggen ongelukje.” Jan liet een stilte vallen. Margreet kon geen woord uitbrengen. “Ik heb voldoende mensenkennis om te weten dat we Emelda niet meer terugzien. Die zal nu op weg zijn naar huis. Maar jou Margreet wil ik binnen houden. Maar hoe? Als manager van onze ploeg? Die zullen alleen maar terugdenken aan de gebeurtenis van zo-even. Die zien jou niet als hun baas. Ik weet het goed gemaakt. Kom vanavond na kantoortijd even terug. Dan zal ik je een passend voorstel doen. Hebben we een deal?” Jan stak zijn hand uit. Margreet pakte deze aan. “Sorry” was het enige wat ze uit kon brengen.
Dus toch! Margreet dacht koortsachtig na toen ze op weg was naar haar kantoor. Jan zag dus wel iets in haar. Had haar manager willen maken. Maar viel dat in duigen door een ongelukje? Een simpel ongelukje in haar broek. Dan kon toch gebeuren. Natuurlijk wist ze dat Niels, Anne en Nina er vreemd van op hadden gekeken, maar toch. En was het wel zo dat iedereen er van af wist? Had Niels zijn mond voorbij gepraat, of had Jan het ook gemerkt. Of Anne ook? En hadden ze Nina bijgepraat? Ze wist dat ze met haar achtergrond en opleiding die managementfunctie moest pakken. Ze had geen keus. Ze hoopte maar dat Jan een mooi voorstel had klaarliggen.
Iets na half zeven klopte Margreet voor de tweede keer op de deur van het kantoor van Jan. Deze deed zelf de deur open en sloot deze af. Hij belde Katleen op dat ze kon gaan en vroeg het alarm er op te zetten. Hij en Margreet zouden de achteruitgang nemen.
Jan keek Margreet weer lang aan. “Ik heb nagedacht” zei hij. Ik wil je volgende maand voordragen. Maar wel onder wat voorwaarden.” Hij liet weer een stilte vallen. “En die zijn?” vroeg Margreet. Jan glimlachte. “Kijk. In je broek poepen tijdens een meeting is uit den boze. Onprofessioneel. Dus je hebt wel straf verdiend. Straf die past bij het vergrijp. Net zoals wij hier salaris betalen naar prestatie. Snap je? En je zult ook nog even aan je misstap herinnerd moeten worden.” “Jan, alsjeblieft voor de draad ermee.” Jan genoot. Als was in zijn handen. “Goed. Hogerhand hoeft niets te weten. Volbreng je de opdracht, dan heb jij je promotie begin volgende maand. Hoef je je geen zorgen om te maken, Financieel zit het goed, een mooie werkplek. Fijne collega’s. Gaat het niet goed? Tja, dan is er maar één weg. Ontslag. Dan zal ik je optreden van vanochtend moeten melden. Dat zal waarschijnlijk leiden tot oneervol ontslag. Bij P&O passen ze daar wel een mouw aan. Natuurlijk, ze krijgt je 7 maandsalarissen, maar dan is het uit. En met jouw concurrentiebeding! Wordt lastig Margreet.”
“Nou goed. Wat ik je nu ga zeggen, blijft tussen ons. Het gesprek heeft nooit plaatsgevonden. Klap je uit de school? Niemand zal je geloven. Eerst die straf. Dat stelt niks voor. Een passende straf in dit soort gevallen is er maar één. Een pak voor je broek. Billenkoek ja, dat zal lang geleden zijn voor je. En dan het vervolg. Je draagt de komende vier weken altijd een luier. Ik zal zorgen dat er een pakket voor je klaar ligt. Ik zal persoonlijk toestemming geven voor een verschoning. En aan vals spelen zul je niet denken. Daar ben je te verstandig voor. Nou hebben we een deal?
deel 2
Margreet keek Jan verbijsterd aan. Hoorde ze het nu goed? Werd ze gestraft voor haar ongelukje? Natuurlijk wilde ze die promotie. Maar op deze manier? Van de andere kant, alle naaste collega’s wisten er dus kennelijk van. Tenminste als Jan de waarheid vertelde. “Komt de rest hier achter?” vroeg ze. Jan grinnikte. “Je doet het dus, maar je wilt nog wat extra achtergrondinformatie. Dat kan. Kijk. Toen Niels zogenaamd een smsje kreeg had ik al lang door dat niet alleen Emelda een ongelukje had gehad. Nina vertelde dat Emelda alleen een nat slipje had en de poeplucth, nou ja je begrijpt me. Toen was het natuurlijk duidelijk voor mij. Maar als je je afvraagt wie er echt van weet? Ik denk alleen Niels en ik. Misschien Anne ook. Maar we hebben er niet over gesproken. En of er iemand achter komt? Ik zal hele discrete luiers laten komen. Die zijn natuurlijk wat dikker dan een gewone slip, maar het zal niet meteen opvallen. ” Jan keek Margreet aan. “Maar wat bedoel je met toestemming vragen. Ik…” Jan dacht na. “Kijk. Ik wil gewoon even een maand wat extra aandacht aan je besteden. Je hoeft je tijd nu ook niet te verdoen met toiletbezoek. Jullie vrouwen zijn daar altijd meesters in geweest. Allemaal verloren tijd. Dus concreet het volgende. Als je een verschoning nodig hebt, meld je je bij mij. Dat zal alleen nodig zijn wanneer je twee of drie flinke plassen in je luier hebt gedaan. En natuurlijk, nou ja, na een grote boodschap. Kom dan maar gewoon naar mijn kantoor. Je kunt je verschonen in mijn toiletruimte. Je weet toch dat in mijn kamer een privétoilet zit, met douche?” Jan wees op de deur achter de boekenkast. “Daar zullen ook de verschoningen klaarliggen.” Jan keek Margreet weer aan. Die knikte alleen. Ze had geen keuze. “Ik doe het.” “Mooi” antwoordde Jan. “Morgenvroeg beginnen. Meld je maar om negen uur bij mij op kantoor.” Margreet stond op. “Oh. En die pak billenkoek Margreet. Je kunt kiezen. Nu of morgen?” Margreet werd rood. Even had ze gehoopt dat Jan het daar niet meer over zou hebben. Ze beet op haar lip. Ze had nu alleen haar rok aan. Niks eronder. Jan leek haar gedachten te kunnen lezen. “Ik zal het niet op je blote billen doen.” Margreet knikte en liep terug. Jan schoof zijn stoel naar achteren en wenkte Margreet. “Kies maar. Over de knie, of gebukt over het bureau.” Margreet zweeg en draaide met haar billen naar Jan terwijl ze zich naar voren boog. “Nou goed. Twintig tikken met de blote hand is voldoende. Komen ze.” Margreet verbeet zich. Jan deelde een paar flinke tikken uit. Ze was blij toen de twintigste tik voorbij was. Snel sprong Margreet overeind en bevoelde haar pijnlijke achterwerk. Jan glimlachte. “Nou tot morgen. En op vals spelen staat dezelfde straf.” Margreet beende de kamer uit, zo goed en zo kwaad als haar pijnlijke billen dat toelieten.
“Schat, wat ben je laat!” Bram had de deur opengezwaaid nog voordat Margreet goed en wel de sleutel in het slot had kunnen doen. “Het was me het dagje wel” begroette Margreet haar vriend. “Ik ga me opfrissen. Wat eten we?” “Ik heb een pizza in de oven liggen.” “15 Minuten.” Margreet sprong snel onder de douche en dacht na. Als alles meezat zou Bram nergens achter komen. Niet achter haar ongelukje van vandaag en niet achter haar opdracht voor de komende maand. Margreet prees zich gelukkig dat ze zaken en privé altijd zo goed gescheiden had gehouden. Bram kende niemand van haar collega’s. Ze baalde er wel van dat ze niet aan Jan had gevraagd of ze ook na haar werkdag van luier naar onderbroekje mocht wisselen. Maar daar zou ze morgen wel achter komen.
Toen ze eenmaal aan de eettafel zaten, schoot Bram iets te binnen. “Oh ja. Ene De Koning heeft voor je gebeld. Of je hem terugbelt” vertelde Bram. Margreet schrok. Nee he. Gelukkig was Bram niet achterdochtig. “Oh Niels. Collegaatje. Ik bel hem wel.” “Goed. Ik ben even hardlopen” zei Bram. “Ruim jij op?” Margreet knikte. Toen ze Bram even later de hoek om zag gaan, belde ze Niels.
“Wil je me nooit meer op mijn vaste lijn bellen!” beet Margreet Niels toe, toen hij de telefoon op had genomen. Het bleef even stil. “Je nam je mobiel niet op” antwoordde hij rustig. “Voor je gaat denken dat ik je hebt verraden…” “Stil maar” brak Margreet in. “Ik heb Jan gesproken en hij heeft me verteld dat hij het zelf heeft gemerkt.” “Oh. Ok.” “En euh. Nog problemen gehad met Jan. Hij is nu eenmaal erg ouderwets in dit soort dingen.” Margreet slikte. “Nee hoezo?” Niels lachte. “Kom op Margreet, je weet hoe hij is. Als iemand te laat komt, noteert hij je naam. En hij houdt nog al van straffen op maat. Het zou met niets verbazen als jij een straf hebt gekregen die dicht in de buurt komt van jouw, nou eh, ongelukje.” Margreet had altijd bewondering gehad voor Niels’ snelle denkvermogen, maar nu vond ze het te dichtbij komen. “Niels alsjeblieft. Ik wil het hier niet over hebben.” “Margreet, kom op. Neem me nou in vertrouwen. Laten we een deal sluiten. Ik weet dat je niet zit te wachten op een date met mij. Daar zal, Bram heette hij toch, ook niet op zitten te wachten. Nee, ik zal afstand houden. Maar dan wil ik wel weten wat Jan bekokstoofd heeft.” Margreet dacht na. Ze zuchtte. “Nou vooruit dan. Maar het blijft tussen ons Niels. Anders kost het mijn kop. Ik eh. Ik moet de komende vier weken een luier dragen op de werkvloer.” Het was eruit voor ze het wist. Niels grinnikte. “Ik wist wel dat het zo iets moest zijn. Balen zeg. Nou ja. Ik zal waar ik kan proberen te helpen.” “Je enige hulp is je mond houden.” “Goed dan. Ik zie je morgen wel.” “Goed. Dag.”
Om iets voor negen uur de volgende ochtend zaten Jan en Margreet achter een kop koffie. “Zo, goed geslapen?” vroeg Jan. “Gaat” antwoordde Margreet zacht. “Nou, ik zal je laten zien wat de bedoeling is.” Jan opende de deur van het toilet en wenkte Margreet. Hij opende een kastje en pakte er een pak luiers uit. “Hier liggen ze. Pak er maar één uit en trek hem aan. In het geval je niet weet hoe, er ligt een gebruiksaanwijzing bij. Ik zie je wel weer, als je hem om hebt.” Jan trok de deur achter zich dicht en liet Margreet alleen. Deze haalde diep adem en kleedde zich om. Haar slip legde ze in het kastje en ze deed de luier om. Die paste prima. Jan had in ieder geval niet gelogen. Hij was wel wat dikker dan haar slip, maar erg opvallen deed hij niet.
“En?” vroeg Jan. “Het gaat wel” antwoordde Margreet. “Mooi. Nou werk ze dan maar zou ik zeggen.”
Margreet liep naar haar eigen plek. Ze merkte dat de luier wel een knisperend geluid maakte. Ze nam zich voor goed op te letten wanneer er collega’s in de buurt waren. Als ze rustig op stond en rustig ging zitten, was het geluid heel zacht hoorbaar. Katleen sprak haar bij over de notities die Margreet de dag ervoor nog had ontvangen. Shit! Ze zou al over vijf minuten de directeur van een grote klant ontvangen. Ze besloot zich snel in te lezen en vroeg Katleen de man naar de vergaderzaal in de oostvleugel te brengen. Dan zou ze nog even tijd hebben om wat stukken door te nemen.
“Goedemorgen, Margreet Jansen.” “Hector Jelbersma, aangenaam.” Het gesprek ging goed. Margreet sprak met overtuiging en Jelbersma bleek zeer onder de indruk. Hij stelde wel kritische vragen, maar daaruit leidde Margreet wel af dat hij zeer geïnteresseerd was. Alleen duurde het erg lang. “Ik bel even met kantoor, en dan kom ik zo terug” zei Jelbersma. De man verliet de kamer en ging op de gang een lang mobiel telefoongesprek aan. Margreet had het niet meer. De koffie bij Jan op kantoor had haar druk op haar darmen al snel doen toenemen, maar nu had ze echt hoge nood. Nog niet zo erg als de dag ervoor, maar het zou niet al te lang meer moeten duren. En Jelbersma bleef maar praten. Margreet dacht koortsachtig na. Ze wist dat ze zich zo meteen maar het beste bij Jan kon melden en kon opbiechten dat ze erg nodig moest. Dan hoorde ze wel wat Jan van haar verlangde.
Eindelijk was Jelbersma uitgebeld. Ze bespraken nog even de details en na vijf minuten was het gesprek rond. Margreet begeleidde Jelbermsa naar de wachtruimte en vertelde hem dat hij zo zou worden uitgelaten. Margreet belde Katleen op. “Katleen, we zijn uit bespreking. Haal jij meneer even op en wijs je hem de uitgang?” Katleen stribbelde tegen. “Sorry Margreet, ik moet voor Jan een klus afmaken. Zou je meneer zelf uit willen laten?” “Katleen. Kom alsjeblieft. Ik heb hoge nood. Ik kan…” Margreet hoorde wat geruis aan de andere kant. Katleen fluisterde tegen iemand. “Jan hier, ben jij dat Margreet?” Margreet slikte. “Katleen is bezig. Laat meneer zelf uit, hoor je. En dan zie ik je wel op kantoor. En geen gekke dingen waar vreemden bij zijn. Ik zie dat als een vorm van vals spelen.”
“Meneer Jelbersma, ik zal u zelf even uitlaten.” “Ach wat aardig mevrouw Jansen. Graag. Misschien kunt u mij wat vertellen over het pand. Zo oud is het nog niet dacht ik.” Margreet wist niet hoe ze het had. Ze had hoge nood en nu wilde die klant ook nog een rondleiding. Ze vertelde zo goed en zo kwaad als het ging over het pand en zorgde wel dat ze snel de centrale liften bereikten. In de lift ging het mis. Een hoorbare wind ontsnapte. Jelbermsa hield zijn gezicht in de plooi, maar Margreet wist dat hij het gehoord had. En toen was het echt foute boel. Een krakend geluid met nog een zachte wind en het knisperend geluid van een bollende luier. Jelbersma keek vanuit zijn ooghoeken naar Margreet. Deze voelde dat ze knalrood werd. Eenmaal op de begane grond aangekomen, reikte Jelbersma Margreet zijn hand. “Bedankt. Ik zie de contracten wel verschijnen. Het was fijn zaken gedaan te hebben.” Net op het moment dat Margreet de lift weer in wilde stappen, bedacht ze dat ze Jelbersma persoonlijk moest afmelden bij de portier. Anders zou hij niet naar buiten worden gelaten. “Oh, ik loop nog even met u mee. Ik moet u afmelden bij de portier. Dat zijn de regels.” Jelbersma knikte en liep samen met Margreet richting balie. Margreet merkte dat Jelbersma zijn pas inhield en even naar haar achterwerk keek. Ze bereikte de balie en Margreet werkte de formaliteiten af. Ze kon niet voorkomen dat ze, hangend over de balie om het formulier in te vullen, nog een drol in haar luier drukte. Ook nu voelde en hoorde ze het luier opbollen. Jelbermsa kuchte. “Mevrouw Jansen, kan ik u buiten nog even spreken?” vroeg hij. “Natuurlijk.” Ze liep met haar klant de draaideuren door. Jelbersma zocht een stille plek. “Vergis ik mij, mevrouw Jansen, of heeft u in uw broek gepoept?” “Wat een direct vraag meneer Jelbersma! Daar geef ik geen antwoord op.” Jelbersma keek nu boos. “Laat me uw billen eens zien.” Nog voordat Margreet kon tegenstribbelen, voelde ze de hand van Jelbersma onder haar rok op haar luier. Hij kneep in het zachte materiaal van de gevulde luier en wreef er over. “Zo zo zo. Een flinke poepluier. Ik weet niet of ik wel zaken kan doen met een luierpoeper.”
“Margreet?” Margreet schrok op. Katleen was de vergaderkamer binnengekomen. Even keek Margreet om zich heen. Had ze nu gedroomd? Had ze? Ze groef in haar geheugen. Jelbersma had gebeld, ze hadden de deal gesloten. Jelbersma was in de wachtruimte gaan zitten en Margreet had in de vergaderzaal gewacht op de komst van Katleen. Ze had gedroomd dat Katleen geen tijd had. Gedroomd dat Jan het gesprek over had genomen. Gedroomd dat ze in de lift en aan de balie in haar luier had gepoept en gedroomd dat Jelbersma haar daarop had aangesproken en de poepluier had bevoeld. “Ah, Katleen” herpakte Margreet zich. “Zou jij meneer uit willen laten. Hij zit in wachtruimte B.” “Natuurlijk” lachte Katleen en liet Margreet alleen achter.
Margreet haalde diep adem. Wat ze niet had gedroomd was dat ze weldegelijk hoge nood had. En ze wist niet hoe ze het aan moest pakken. Zich melden bij Jan, of gewoon teruggaan naar haar plaats. Of snel de luier uittrekken, naar de wc gaan en de luier weer aantrekken? Dat zou toch niemand merken? Ze voelde veel voor die optie, maar wilde ook haar promotie niet op het spel zetten. Stel je voor dat Jan er wel achter kwam. Ze besloot Jan te bellen. “Ja” klonk het. “Jan, met Margreet.” “Dag Margreet.” “Jan, ik moet.” “Ja, wat moet ik daarmee?” klonk het bits. “Wat wil je van me?” reageerde Margreet geprikkeld. “Ik kan pas iets constateren als er wat gebeurd is.” “Ik zie je wel verschijnen als er iets loos is. Oke?” Jan hing op.
Margreet besloot een eigen draai te geven aan de spelregels van Jan. Ze beende de vergaderzaal uit en zocht het damestoilet schuin tegenover de kamer van Jan en in de buurt van haar werkplek. Ze opende de deur en wilde net een leeg hokje inschieten, toen ze een bekende stem hoorde. “Ik neem aan dat je alleen dorst hebt en wat water gaat drinken.” Margreet draaide zich verschrikt om. Jan keek haar met een brede lach aan. “Deels mijn fout. Ik had misschien nog duidelijker moeten zijn. Toiletbezoek tijdens kantooruren is absoluut verboden. Dat beschouw ik als vals spelen.” Jan wenkte Margreet. “Kom kom.” Margreet had het niet meer. Ze was boos, gefrustreerd. Ze zou Jan wel een klap in zijn gezicht willen geven. Ze stond nu te dansen op haar voeten. Een harde wind klonk. Jan grinnikte. “Nou, nou. Ik denk dat ik me maar even terugtrek. Ik zie je zo wel denk ik?” Jan klopte Margreet bemoedigend op haar schouder en verliet de toiletten.
Nog voordat Jan de toiletruimte goed en wel had verlaten, hield Margreet het niet meer. Ze hurkte en liet alles gaan. Als een peuter zat ze haar luier vol te poepen. De luier bolde op. Langzaam stond Margreet op. Ze voelde dat de volle luier haar in haar beweging belemmerde. Langzaam waggelde ze de toiletruimte uit. Ze veegde de tranen uit haar ogen.
“Binnen” klonk het. Margreet waggelde de kamer van Jan binnen. “Kijk aan, mevrouw Jansen.” “Wat kan ik voor u doen?” “Dat weet je best Jan.” Jan lachte. “Laat me eens zien. Kom.” Margreet volgde Jan de toiletruimte in. “Trek je rokje maar wat omhoog.” Margreet gehoorzaamde. Jan inspecteerde de luier. Hij bewaarde afstand. “Ja, dat is een flinke. Je hebt mijn toestemming voor een verschoning. Fris je maar op en trek een schone luier aan.”
deel 3 katleen ruikt iets
Jan had in ieder geval gezorgd voor voldoende opfrismogelijkheden. Shampoo, zeepjes, body lotion, zalf, haarlak, een föhn etc. Amper een half uur later stond Margreet fris gewassen met een schone luier weer voor Jan. Deze keek snel onder het rokje van Margreet. Toen hij daar een schone luier zag, glimlachte hij. “Ik ben blij dat je zo braaf meewerkt. Als je zo doorgaat, kort ik de vier weken misschien wel in tot drie en een halve week. Mijn complimenten trouwens dat je niet in het bijzijn van Jelbersma in je broek hebt gepoept. Dat moet je kosten wat het kost voorkomen. Kijk, een plas zal nog wel gaan, dat merkt niemand. Maar een poepluier. Ik ga er van uit dat je daar goed op let.” Margreet knikte. “Ik zal die drie en een halve week volhouden. Ga daar maar van uit. Ik gun jou niet het plezier dat het mis gaat.” Jan keek verbaasd. “Ach beste Margreet. Maar dat wil ik ook niet. Kijk, het moet wel leuk blijven natuurlijk. Gewoon doorzetten, dan komt het allemaal goed. Oh ja. Voor ik het vergeet. Volgende week woensdag en donderdag vindt in Brussel de jaarlijkse beurs plaats. Ik wil graag dat Niels en jij daar naar toe gaan.” Margreet dacht na. “Laat me raden. Dat beschouw jij als werktijd?” Jan lachte. “Natuurlijk. Dus zorg dat er in je koffer ruimte is voor een pak luiers.” Margreet zuchtte. “Oh ja. Ik ben vanavond iets eerder weg. Als je je vanavond om wilt kleden, haal dan even de sleutel bij Katleen.” Margreet knikte. Ze had in ieder geval antwoord op een nog niet gestelde vraag. Ze mocht zich dus omkleden aan het einde van de dag.
De middag verliep rustig. Margreet besloot niet te bezuinigen op het nuttigen van koffie, thee en water. Net voor vijven had ze flinke aandrang voor een plas. Die liet ze behendig lopen. Alleen als je goed luisterde kon je het plassen horen. Margreet bewoog eventjes en wiebelde met haar billen. Zo te voelen hield de luier het vocht binnen. Even later zag ze Jan voorbij lopen. Margreet besloot meteen van de gelegenheid gebruik te maken om zich om te kleden. Douchen zou ze thuis wel doen. “Katleen, breng je me de sleutel van Jan’s kantoor even alsjeblieft.” “Ja, ik kom eraan.” Katleen legde de sleutel op het bureau van Margreet en keek haar vragend aan. Margreet begreep best dat Katleen wilde weten waarom zij de sleutel kreeg, maar ze besloot te zwijgen. “Bedankt Katleen. Als je wilt, mag je een kwartiertje eerder weg.” Katleen knikte en verliet de kamer van Margreet. Een kwartier later liep Margreet het kantoor uit. Ze gooide een tasje waar ze de natte luier in had gedaan weg in een prullenbak op de parkeerplaats. Ze had niet gemerkt dat Katleen haar was gevolgd. Toen Katleen Margreet weg zag rijden, graaide ze het tasje uit de prullenbak en opende deze. Met een vies gezicht keek ze in de tas en gooide het ding snel terug.
“Ik wist niet dat Margreet kinderen heeft” begon Katleen de volgende ochtend voorzichtig tegenover Niels. “Die heeft ze ook niet, hoezo?” Katleen werd een beetje rood. Stom! Waarom had ze Niels die vraag ook gesteld! Hoe moest ze zich hier nu uit redden. Ze kon moeilijk zeggen dat ze uit een prullenbak een tas met daarin een luier had gegraaid die Margreet daar in had gegooid. “Nee zomaar. Laat maar.” Niels fronste zijn wenkbrauwen. Hij wilde woord houden tegenover Margreet. Haar zoveel mogelijk helpen. Wat zou Katleen weten? Had ze Margreet een luier zien vasthouden? Dan kon Niels zich niet voorstellen. Zelf had hij Margreet trouwens nog niet gezien met luier aan, want hij had de dag ervoor vrij gehad. Niels besloot Margreet te vertellen dat Katleen mogelijk iets wist.
“Binnen” klonk de stem van Margreet. Niels opende de deur en kwam de kamer van Margreet binnen. “Dag Niels. Wat kan ik voor je doen?” Niels keek Margreet aan. Margreet voelde dat Niels probeerde of hij kon zien dat ze een luier droeg. Margreet zuchtte en stond op. Ze draaide haar billen in de richting van haar collega. Ze had al enkele malen in de spiegel gekeken en wist dat het nauwelijks opviel. “Niks te zien” zei Niels verwonderd. “Gelukkig niet.” Niels snoof en ademde flink in. “Je zult niks merken Niels. Ik ben nog schoon.” “Waarom ik hier ben, komt omdat Katleen mogelijk iets heeft gemerkt.” Margreet keek verschrikt. “Hoezo?” “Nou ze vroeg me vanochtend uit het niets of jij kleine kinderen had.” “Nou en?” vroeg Margreet. “Nou ja, ik dacht, misschien weet je dan wel of Katleen iets gezien heeft.” Margreet dacht snel na. Ze kon zich niet herinneren dat. Neen. Of? “Oh neen” zei Margreet en hield een hand voor haar mond. Ze besloot Niels opnieuw in vertrouwen te nemen. “Jan was gisteren eerder weg. Hij heeft de sleutel van zijn kamer aan Katleen gegeven. Die heb ik bij haar gevraagd en me in het toilet van Jan verschoond. Ik heb de luier in een tas gestopt en buiten weggegooid. Zou die feeks mij gevolgd zijn en die tas hebben bekeken!” Margreet was boos en verwonderd tegelijk. “Tja, het is een nieuwsgierig aagje. Dat weet je toch” zei Niels, die het maar dom vond dat Margreet die fout had gemaakt. “Misschien weet ik iets.”
“Oh Katleen, vraagje.” Niels was het secretariaat binnengekomen waar alleen Katleen zat. “Je weet toch dat Jan het vervelend vindt als er kinderen op kantoor komen?” “Ja, hoezo?” “Nou, eh. Margreet vond gisteren een, eh, natte luier op de toiletten. Waarschijnlijk van een kind van iemand van hier. Weet jij toevallig wie er gisteren zijn kind mee heeft genomen naar onze afdeling?” Katleen dacht na. Alleen zij en Anja hadden jonge kinderen in de luierleeftijd. Maar Katleen maakte geen gebruik van de opvang op het werk en Anja bracht haar kinderen op woensdagen altijd bij haar ouders. “Geen idee. Die van mij niet.” “Nou ok. Dank je.” Katleen vond het vreemd, dat Niels dit kwam vragen. Van de andere kant, nu snapte ze waarom Margreet een tasje met een natte luier had weggegooid. Toch bleef ze het vreemd vinden. Ze besloot een plannetje te maken.
De maandag erop had Katleen haar onderzoek afgerond. Ze was er achter gekomen, dat Margreet iedere ochtend eerst bij Jan binnenging en ’s avonds weer. Als hij er niet was kwam ze consequent bij Katleen de sleutel vragen. Een keer had ze aan de deur geluisterd. Ze hoorde duidelijk dat Margreet niet in het kantoor bleef, maar een deur opende. Katleen wist dat dit de deur naar het toilet was. Dat herinnerde Katleen eraan dat ze Margreet de afgelopen dagen nooit naar de toiletten op het secretariaat zag gaan. Vreemd, dacht ze. Ze besloot het plan uit te bouwen. Toen ze die middag van Jan de sleutels kreeg van zijn kantoor, besloot ze de gok te wagen. Aan de sleutelbos hingen twee sleutels. De grote gaf toegang tot het kantoor, dus de kleine moest wel van de toiletruimte zijn. Ze wrikte net zolang tot de kleine sleutel iets krom was gebogen. Katleen lachte.
Margreet was ondertussen gewend geraakt aan het geluierd werken. Ze had een regelmatige stoelgang en dat betekende ’s morgens of ’s avonds een grote boodschap. Het was haar alleen die vrijdag gelukt op ’s morgens nog thuis te drukken. Ze hoopte maar dat dit haar vaker zou lukken. Die maandag in ieder geval niet. Pas tegen vier uur kreeg ze een lichte aandrang en tegen vijven moest ze echt nodig. Jan had haar bij het naar huis gaan wederom gezegd dat Katleen de sleutel had. Margreet had geknikt. Ze had het inmiddels uit haar hoofd gezet dat ze de gok zou wagen en gewoon naar het toilet zou gaan. Ze dacht na. De kans was groot dat ze het niet redde om met een schone broek thuis te komen. Ze besloot om Katleen de sleutel te vragen, te wachten tot zij naar huis was en vervolgens rustig in haar luier te poepen. Dan had ze alle tijd om zich te verschonen. Nina en Anne waren er niet en van Niels hoefde ze niks te vrezen. “Hoi Katleen, mag ik de sleutel.” Katleen overhandigde de sleutel en wenste Margreet een prettige avond. Ze pakte haar spullen en deed net alsof ze naar huis ging. In werkelijkheid sloot Katleen zich op in het rommelhok naast de kamer van Jan. Ze wist dat in de muur van het hok een kier zat die zicht gaf op de werkkamer en de deur van het toilet.
Toen Margreet dacht dat ze Katleen weg had zien gaan, stond ze op. Ze hurkte en perste. Drie minuten later had een stevige boodschap zich in haar luier genesteld. Haar plas hield ze bewust nog even op. Een beetje vals spelen durfde ze nog wel aan. Tijdens het douchen zou ze haar blaas de vrije loop geven.
Ze stak de sleutel in het sleutelgat van de deur van Jan’s kantoor en draaide. Snel glipte ze binnen en sloot de deur af. Ze nam de kleine sleutel en frunnikte deze in het sleutelgat van de toiletdeur. He. Hij paste niet. Margreet bekeek de sleutel zorgvuldig. Ze merkte dat deze iets gebogen was. Nee he! Zou Jan dit expres.. Nee, dat kon ze zich niet voorstellen. Wat nu? Ze keek op haar horloge. Wilde ze de centrale toiletten nog gebruiken dan moest ze snel zijn. Deze werden om 18.00 uur op slot gedaan. De toiletten van het secretariaat waren al op slot. Margreet baalde. Ze merkte dat haar lading begon te ruiken. Snel liep ze naar buiten. Katleen was ondertussen het hok uitgekropen en rende snel naar de liften. Daar aan gekomen, draaide ze zich om en beende in de richting van haar werkplek. Net toen ze bij de deur van Jan’s kamer was aangekomen, vloog deze open. Katleen botste tegen Margreet op. “Oh Katleen, sorry” verontschuldigde Margreet zich. Katleen keek Margreet aan. “Ben mijn sleutels vergeten” zei Katleen bedeesd. “Oh, nou tot morgen” zei Margreet die snel afscheid wilde nemen van Katleen, omdat Margreet voelde dat de geur duidelijk merkbaar was. “Vreemd luchtje hier he?” vroeg Katleen die met haar neus snoof. Margreet speelde mee. “Ja, nou je het zegt.” “Nou ik ben er vandoor, dag.” “Dag” zei Katleen. Katleen keek Margreet na. Ze had vanuit het hok gezien dat Margreet het toilet van Jan had willen gebruiken en geroken dat ze net te laat was geweest. Katleen snapte niet waarom Margreet niet gewoon tijdens kantooruren de normale toiletten had gebruikt. Zou Margreet die vies vinden ofzo? Had Jan erin toegestemd dat zij die van hem mocht gebruiken. Katleen vond het maar vreemd. Erg vreemd. Toen ze Margreet de lift in zag stappen, trok Katleen een sprintje. Net voordat de deur zich sloot, drukte Katleen op de liftknop. De deuren openden zich en Katleen stapte in. Margreet vloekte inwendig.
“Had mijn sleutels toch bij me” giechelde Katleen zenuwachtig. Margreet glimlachte alleen. Katleen rook opnieuw die vieze lucht. Ze keek Margreet expres doordringend aan. Ze besloot zich niet langer van de domme te houden en Margreet te confronteren met een wel erg directe vraag. “Margreet, heb je een, eh ongelukje gehad?” vroeg Katleen. Margreet slikte. Ze duwde op de stopknop van de lift. “Kun je een geheimpje bewaren?” vroeg Margreet. Katleen knikte gretig. Ze had nog nooit meegemaakt dat een volwassen vrouw, bijna 5 jaar ouder dan zij, in haar broek had gedaan. “Ik was net te laat. De sleutel paste niet” “Oh, wat vervelend” zei Katleen. “Heb je een flinke poepbroek?” vroeg ze, alsof ze haar dochtertje van vier bevroeg. “Ik geloof het wel” antwoordde Margreet die ondertussen ook haar plas liet lopen. “Maar waarom wilde je Jan’s toilet gebruiken dan? Die van het secretariaat waren toch gewoon open?” “Allemaal bezet” loog Margreet. Katleen fronste haar wenkbrauwen. “Bezet? Maar er was bijna niemand vandaag.” Margreet slikte. “Ik vind je vragen eigenlijk best vervelend Katleen. Ok. Een volwassen vrouw in een poepbroek is natuurlijk erg vreemd en ik snap je verbazing, maar maak het alsjeblieft niet nog onprettiger voor me. “ Katleen knikte. Ze wist dat er op kantoor geen toiletten meer open waren. Katleen woonde op een steenworp afstand van kantoor. “Als je wilt, kun je je bij mij verschonen” bood Katleen aan. Margreet wist dat Katleen dichtbij woonde en dat er geen toilet meer open was. Ze knikte. “Graag.”
deel 4 Bram ontdekt
Katleen woonde best ruim. Hoewel je zou verwachten dat Margreet geen oog zou hebben voor de smaakvolle inrichting van Katleen’s woning, complimenteerde Margreet haar. Katleen nam de complimenten verlegen in ontvangst en wees Margreet de deur van de badkamer op de eerste verdieping. Katleen’s dochter van vier werd net door de buurvrouw thuisgebracht toen Margreet de kraan van de douche had opengedraaid. Katleen had ondertussen wat ramen opengezet en de flauwe poepgeur weggespoten met luchtverfrisser. Ze wilde Margreet de hoon van een vierjarige besparen. “Kom Susie, ga maar even t.v. kijken” commandeerde Katleen haar dochtertje, waarmee ze voorkwam dat ze naar haar kamer zou glippen tegenover de badkamer. Gelukkig luisterde Susie die ondertussen druk vertelde over haar middag bij buurvrouw Jet. Katleen luisterde maar half. Toen ze hoorde dat Margreet de kraan dicht had gedraaid, liep ze stilletjes naar boven. Ze klopte op de deur. “Margreet, kan ik iets voor je doen?” vroeg ze. “Ja, heb je misschien een plastic tasje voor je weet wel.” “Komt eraan.” Even later stak Katleen een tasje toe. Margreet glimlachte. “Bedankt Katleen. Dit stel ik zeer op prijs.” Een kwartier later verliet Margreet het huis van Katleen en liep terug naar kantoor, waar ze in haar auto stapte. De plastic tas legde ze op de achterbank.
De dinsdag verliep hectisch. Margreet was extra vroeg opgestaan. Het was haar laatste dag voor de beurs en ze had haar koffers al gepakt. Hoefde ze dat ’s avonds niet meer te doen. Bram had de auto nodig, zodat Margreet besloot om te lopen. Daar deed ze weliswaar bijna een uur over, maar het was goed weer. En zo compenseerde ze meteen haar verloren sportavond van de woensdag. Op het werk moest ze veel dingen afhandelen. De lunch schoot er bij in. Tegen zes uur was ze dan toch klaar. Niels was nog even bij haar binnengelopen om afspraken te maken voor de beursdag. Ze hadden besloten met de trein te gaan en spraken af elkaar op het station te ontmoeten. Toen Niels gedag had gezegd, stapte Jan binnen. “Dag Margreet.” “Hallo Jan.” “Klaar voor de beurs?” “Jazeker.” Jan lachte. “Mooi. Omdat je je keurig aan de regels hebt gehouden, zal ik je belonen. Je hoeft tijdens je verblijf in Brussel geen luier om. Neem vrijdag een dagje vrij. Dan beginnen we maandag weer.” Jan wachtte niet op een antwoord. Stak als afscheid zijn hand op en verliet de kamer. Margreet zuchtte.
Waarschijnlijk kwam het omdat ze zo gelukkig was met Jan’s beloning, dat ze vergat zich om te kleden. Nou had ze ook maar een kleine plas in haar luier gedaan, dus echt nodig was het ook niet. De wandeltocht naar huis was aangenaam. Hoewel de avonden alweer wat frisser werden, gaf de luier een behaaglijk warm gevoel. Ze zou zeker een blaasontsteking hebben opgelopen als ze nu een gewone slip zou hebben gedragen. Opgewekt opende ze de deur. Bram zat al te wachten. “Dag schat” begroette Margreet Bram. Bram kuchte minzaam. “Hoi schatje. Kom je even naast me zitten. Misschien moet je me wat vertellen.” Margreet schrok. Als verstijfd keek ze naar de salontafel. Daarop lag de plastic tas. Hoe stom kon ze zijn! Had ze die laten liggen op de achterbank van de auto. Nee he. Ze voelde hoe ze langzaam rood werd. “Waarom heb je het me nooit verteld?” Bram keek teleurgesteld. “Ik… ik” stamelde Margreet. Beiden werden opgeschrikt door de mobiele telefoon van Margreet. Margreet nam snel op, voordat Bram zich ermee kon bemoeien. Op het schermpje zag ze het nummer van Katleen.
“Margreet.” “Hallo Margreet met Katleen. Ja sorry dat ik je thuis bel, maar eh.” “Geen punt. Wat is er?” Margreet had hier helemaal geen tijd voor! Ze dacht koortsachtig na hoe ze zich uit de situatie met Bram moest redden en nu dit ook nog. `Ik denk, neen, ik weet het zeker Margreet. Je hebt eh, niet de goede tas meegenomen.` Margreet fronste haar wenkbrauwen. “Wat?” “Ja sorry. Ik vond de tas met je weet wel in de gang. Dat herinnerde me eraan dat daar precies dezelfde tas stond. Alleen zat daar iets anders in.” Margreet haalde diep adem. “Wat dan?” vroeg ze. “Heb je nog niet gekeken dan, of heb je de tas al weggegooid?” “Nee ik heb hem nog.” “Nou ja. Simon houdt daar nu eenmaal van. Oh ik schaam me zo! Het zijn DVD’s met filmpjes waarop vrouwen en meiden billenkoek krijgen in allerlei poses. Ik hoop dat je ze terug wilt brengen. Als Simon er achter komt dat ze weg zijn. Nee sterker, als hij er achter komt dat een collega van mij ze heeft.”
Margreet slikte. Ze wist niet wat erger was. Bram’s ontdekking van een poepluier of van DVD met dit soort filmpjes. Ze moest meteen terugdenken aan de bestraffing van Jan. Bram keek Margreet aan. “Je had best wel eens mogen vertellen dat je een keer een flinke pak voor je broek wilt. Mijn voorkeur heeft het niet, maar ik wil best een keer… Nou ja.” Margreet keek verlegen. “Sorry Bram. Ik. Eigenlijk vind ik het ook niks. Kwam ze tegen en.” Margreet pakte de tas van tafel en liep ermee naar boven. “Laat me even” zei ze.
Die avond zaten Margreet en Bram op de bank. Margreet had zich opgefrist en keek uit naar twee luierloze dagen. Bram stuurde ondertussen aan op een billenkoeksessie. Hij vond het maar wat spannend om zijn vriendin eens lekker over de knie te leggen. Hij had daar als puber wel eens over gefantaseerd. Zelf kon hij zich niet heugen na zijn 8e ooit nog een pak voor zijn broek te hebben gehad. Een vriendje en vriendinnetje van hem kregen tot hun 12e op die manier straf, maar hij gelukkig niet. “Heb je al lang deze fantasie?” vroeg Bram. Margreet was erop voorbereid geweest dat ze een dergelijke vraag kon krijgen. Ze besloot maar mee te spelen. “Neen. Een collega van me heeft ooit eens opgebiecht dat zij vroeger als ze ondeugend was geweest billenkoek kreeg. Zelfs nog toen ze als zestienjarige te laat thuis was gekomen en als achttienjarige haar eindexamen Engels had verprutst. In haar relatie maakt het onderdeel uit van, nou je weet wel. Ze heeft me aangeraden ook eens nieuwe wegen te ontdekken en me die drie DVD’s meegegeven.” Bram knikte en schoof naar Margreet toe. Ze kusten hevig. Bram trok haar op schoot en legde zijn hand op de billen van Margreet. Een ogenblik later lag Margreet in de billenkoekhouding. Bram gaf haar een paar stevige kletsen. Margreet kreunde. Eigenlijk vond ze dit best prettig. Ze speelde met haar dingetje en kwam klaar, haar billen rood, haar slipje wat vochtig. De stevige paal van Bram gleed even later zonder mankeren naar binnen.
