Verhaal Klaar Met open ogen een groei in ons huishouden tegemoet!

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Editor's note: in dit verhaal zijn de meeste namen ook weer in het Engels uitgesproken!

Dit verhaal is volledig verzonnen, behalve de ik-figuur, want dat ben ik en ik besta wel echt. Ik hoop dat jullie dit verhaal leuk vinden!

Proloog

Jullie weten nog hoe ik <a href="http://www.ab-dl-tb-club.nl/index.php?topic=17656.0">laatste herfst</a> een wees werd, bij Lucas en zijn vader Flint introk en in één keer naar de Nowhere Islands verhuisde, hè? En dat ik sindsdien Kumatora als surrogaatmoeder kreeg? Wel, na die tijd is er veel veranderd in mijn leven.
Ik leef mijn leven tegenwoordig als grotendeels fulltime baby, waar ik erg trots op ben. Nou ja, baby is niet helemaal het juiste woord, want in mijn ageplay ben ik 2, maar ik hoop dat jullie me desondanks toch begrijpen. Door mijn nieuwe manier van leven ben ik zelfs in aanraking gekomen met meer mensen die ook zulke gevoelens hebben als ik, dat ze weer eens klein willen zijn, en hetzelfde geldt voor Lucas, en we zijn er beiden hartstikke trots op. Sinds die dag doen we vaker dingen met vrienden, al of niet op afstand, maar we genieten er natuurlijk wel volop van.
Maar door de maanden heen is mijn huishouden ook een beetje toegenomen, wat voor mij ook behoorlijk fijn is, moet ik zeggen. Ik voel er meer geborgenheid, veiligheid, liefde, en dat soort positieve dingen. Door het verhaal heen worden alle w-vragen en de 'hoe' over een groter huishouden beantwoord, en dit natuurlijk wel stukje bij beetje...
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
1. Twee plus één
Golly, wat was ik toch doodop gisteravond. Ik merkte dat ik lang had geslapen, want het was al bijna kwart over 9. Ik was gisteren met Lucas naar een film geweest, en alle andere tijden dan half 9 's avonds waren uitverkocht, dus drie keer raden op welk tijdstip we gingen. De film was overigens heel mooi, want het ging over de natuur, hoe daar allerlei organismen waren, en hoe deze leefden.
Lucas wilde me namelijk graag een plezier doen aangezien ik lichtelijk verkouden ben geworden, en niet alleen maar met een volle neus thuis wilde zitten. En die film heeft me zeker weten wel goed gedaan.
December is zeker weten een drukke maand geweest, want het begon allereerst met Tony en Jeff op Skype, die graag een weekendje bij me wilden komen slapen. Ik zei ja, en die namiddag erna was er ook nog eens een feest van Britta's vriend Sophocles, die 16 jaar was geworden en dat feest hield met Undertale en wilde muziek uit hetzelfde spel, en ik genoot er volop van, evenals de rest van de mensen die daar waren. (En ik had serieus ook niet verwacht dat Sophocles het typetje was van wilde muziek, met zijn appearance als een soort huisman!)
Vervolgens schreven Kumatora en ik kerstkaarten, en gingen we windowshoppen om inspiratie op te doen voor cadeaus, maar tegelijkertijd ook echt shoppen.
Weken verstreken, en de winter viel, en toen kwamen Jeff en Tony ook een weekend bij ons logeren, wat uiteraard meer dan gezellig was.
Tenslotte was er ook een kerst-event, die zich eigenlijk in de grote hal van de hoofdstad plaats zou vinden, maar door de planners ervan gek genoeg toch is gehouden in de evenementenhal die inmiddels al een tijdje gesloten is voor een verbouwing. Ik ben behoorlijk benieuwd naar wat het zal gaan worden.

Ik besloot zelf op te staan, en mezelf uit mijn slaapkleding en gebruikte luier te werken. Ik voorzag mezelf van een schone luier en koos makkelijke kleding uit, omdat ik vandaag waarschijnlijk toch bijna niets zou gaan doen.
Hierna paste ik de puffer toe, pakte de borstel en verloste mijn haar van de knopen en de war, keek of alles in orde was, en nam in de woonkamer vervolgens plaats op de sofa, waar ik de afstandsbediening pakte en toch maar YouTube op de tv opzette, omdat er op de gewone televisie meestal bijna niets meer te zien is. Ach, YouTube heeft toch bijna alles, dacht ik bij mezelf, en stel als Duster op een dag bij ons komt intrekken, dan hebben we altijd de Apple TV nog.
Al snel realiseerde ik me even dat ik behoorlijke trek had, omdat mijn maag als een gek rommelde, dus wachtte ik nog even met het uitzoeken van een filmpje en ging eerst naar de keuken om brood voor mezelf klaar te maken en water te pakken, waarna ik me terug vestigde op de sofa en de grappigste fragmenten uit Aqua Teen voor mezelf opzette.
Hierna zette ik mijn glas op de tafel neer, waste ik mijn bord en mes af, ging ik naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en tenslotte weer terug naar mijn eigen kamer, waar ik mijn mobiele telefoon pakte en keek of er berichtjes waren. En jazeker, die waren er ook, van Peridot.
Hallo Marcie! Heb je zin om 's middags bij me langs te komen? :D
Dat was een leuke vraag van haar! Ik gaf meteen antwoord erop.
Jazeker, maar waar ben je nu? Je eigen huis of bij pa/dunkle?
Ik wilde dit graag weten omdat ik anders in de war zou zijn en de weg niet zou kunnen vinden. Natuurlijk weet ik wel waar ze wonen, maar ik apprecieer altijd duidelijkheid, want zo ben ik.
Ik ben bij mijn eigen huis. Maakt het je nog uit wanneer je wilt komen? Mij niet. Dat was wat Peridot mij daarnet had gestuurd.
Ik dacht even na, en op zich zou het helemaal niets uit moeten maken, dacht ik bij mezelf, maar zou Kumatora het wel goed vinden? Ik antwoordde gewoon maar.
Mij maakt het niets uit, ik zie wel wanneer ik er ben. :)
Niet veel later kreeg ik een duimpje omhoog verstuurd, betekenend dat het ook prima was van Peridot zelf.

“Wat leuk dat Peridot dat heeft gevraagd!” zei Kumatora. “Ben je eens bij haar thuis geweest?”
“Alleen toen ze bij pap thuis was” zei ik, “en jij was daar volgens mij ook bij, als ik me niet vergis. Ik denk dat dit de eerste keer is dat ik naar haar eigen huis ga.”
“Oh ja” zei Kumatora, “dat klopt volledig, dat ik daar niet aan dacht...”
Ik warmde mijn handen aan een fles koffie zonder cafeïne, met een beetje slagroom erdoor. In winters als deze wenste ik voor bijna niets anders. Het was intussen al kwart over 11, en behoorlijk stil buiten, op zo nu en dan een auto die voorbij reed na. Tja, dit was dan ook het typische seizoen voor binnen zijn.
“Ga jij eigenlijk nog iets interessants doen, mam?” vroeg ik. “Anders verveel je je zometeen zo, en ik denk niet dat dat nou bepaald de bedoeling is.” Ik nipte een beetje van de koffie, die inmiddels op temperatuur was.
“Misschien wel” zei Kumatora, “in ieder geval verwacht ik Duster wel hier, ongeveer wanneer jij bij Peridot bent.”
“Mam, dat is straks al” zei ik, hoofdschuddend en met een ironische grijns. “Oftewel, wanneer ik de koffie op heb en jou nog even gedag heb gezegd.”
“Dat weet ik nog niet” zei Kumatora, die haar schouders ophaalde. “Ik zie wel wanneer het gebeurt, vroeg of laat.”
Ik knikte, nam de fles bij me, kroop tegen Kumatora aan en dronk er langzaam maar zeker uit, omdat het veel te lekker was. Ik hield echt van dat warme gevoel, al sinds ik hier laatste oktober ben gekomen. Van hoe lief iedereen hier tegen me is, in tegenstelling tot in Amerika, waar er vooral erge weirdo's woonden. Van hoe ik in één keer behoorlijk wat vrienden erbij had. Enzovoorts. Te veel om op te noemen, maar in ieder geval allemaal positief.
Na een tijdje had ik de fles leeg, stond ik op, waste deze zelf af en ging hierna weer even terug om Kumatora gedag te zeggen.
“Veel succes bij Peridot, meis” zei Kumatora, die mij een stevige knuffel en een zoen op mijn voorhoofd gaf.
“Tot later, mama” zei ik, die een knuffel terug gaf. Hierna pakte ik mijn schoudertas nog even van één van de tafels in de hal en ging de deur uit.
Allemachtig, wat was het koud buiten. Onmiddellijk begon mijn neus weer te lopen, en pakte ik een papieren tissue uit mijn jaszak tevoorschijn, waarmee ik zo nu en dan mijn neus even mee blies, wat zeker wel nodig was met de rest van mijn verkoudheid.
Ik kwam onderweg alleen de twee kinderen van de lokale winkelier nog even tegen, die ieder een fort uit de dikke laag sneeuw bouwden. Verder was het nog steeds erg stil op de straten, misschien ook deels omdat het glad was en niemand nog de moeite had gedaan om zout te strooien.
Een paar hectometer en drie doorweekte tissues later kwam ik eindelijk bij Peridot's huis aan. Ze had het adres ongeveer tijdens de koffie doorgegeven, en ik wist precies waar het was, omdat Eve in dezelfde buurt woont, maar dan één straatje verderop.
Het was een mooi huisje, bestaande uit één verdieping, en aan een paar roosters in de grond te zien waarschijnlijk ook voorzien van een kelder. Ik stond voor de deur, en toen ik eens had geklopt, ging mijn hart ineens redelijk tekeer van de zenuwen. Wie zou er straks opendoen? Dat hoefde ik me al snel geen twee keer meer af te vragen, want Peridot zelf deed open.
“Hoi!” groette Peridot mij enthousiast. “Kom maar snel binnen, want anders neemt je verkoudheid misschien wel toe.”
Ik ging snel naar binnen, de deur werd voor me dichtgedaan en ik deed mijn jas en laarzen uit. Wat zag het er toch gezellig uit daar binnen...! Ik zag een hoekbank staan, een brede televisie, een keukenblok, een paar andere deuren, en dergelijke.
“Ga maar zitten” bood Peridot mij aan, terwijl ze me naar de hoekbank verwees. “Je zult het vast wel best koud hebben.”
“Klopt volledig” zei ik, terwijl ik zelf ook even aan mijn luier voelde. Die was blijkbaar behoorlijk nat geworden gedurende het lopen, want ik merkte er anders helemaal niets van. “Misschien is het nu wel even een rare vraag, maar waar is de wc? Ik moet mezelf even van een droge luier voorzien.”
“Niks geen rare vraag” lachte Peridot, “de wc is als je eens beneden bent, meteen naar links, oké?”
“Oké, dank je” zei ik, terwijl ik mijn tas meenam en naar beneden liep. Ik deed de aangewezen deur open, en daarachter zat een kleine maar gezellige badkamer, met één wastafel, een wc, en een kleinere badkuip dan bij mij thuis. De tegels op de muren waren een soort groenblauw, en ze gaven een soort gloed af alsof het parels waren.
Ik pakte een droge luier en het doosje lotiondoekjes uit mijn tas, deed mijn broek omlaag en mijn natte luier af, en ging voor de zekerheid op de wc zitten, om te voorkomen dat de vloer vies zou worden, en dat was allesbehalve gastvrij. Er was niets gekomen, dus ik maakte mijn streek goed schoon met twee lotiondoekjes, deed mezelf hierna maar de droge luier aan en deed de rest weg.
Hierna ging ik weer terug naar boven, waar ik weer op de hoekbank ging zitten, terwijl Peridot de tafel aan het dekken was voor de lunch.
“Wat wil je straks hebben voor je lunch?” vroeg Peridot.
“Gewoon een broodje of zo” antwoordde ik, terwijl ik op de sofa achterover leunde en de muren bekeek. Er hing zo nu en dan een klein schilderijtje of een zwart-witfoto eraan. Ik wist dat de foto's in zwart-wit waren omdat ze vóór ongeveer drie jaar terug nog geen digitale camera's in kleur hadden, en in plaats daarvan van die grote, lompe, antieke camera's die de foto's op een glasplaat of zo zetten.
De foto's zagen er behoorlijk interessant uit, ze waren of van personen, of van een landschap of zo. Wauw, hoe dat allemaal door de jaren heen kon veranderen, dat kon ik niet geloven.
Na een tijdje kwam ik aan de tafel zitten, waar ik en Peridot zelf ons brood klaarmaakten, en tijdens het eten ook nog praatten over het één en ander.
“Waar is je moeder eigenlijk?” vroeg ik. “Ik heb haar nog nooit persoonlijk leren kennen.”
“Die moest nog even wat regelen met haar werk” zei Peridot. “Jazeker, ook vandaag nog, erg hè? We vinden haar dan ook niet voor niets een workaholic.” Ze stak het laatste stuk brood in haar mond en pakte nog een cracker.
“Wanneer verwacht je haar thuis?” vroeg ik. “Trouwens, je mag het gewoon zeggen als ik een rare vraag stel, hoor.” Ik legde het mes op het bord neer, betekenend dat ik al klaar was.
“Geen idee” zei Peridot, “ik zie het wel.”
We hadden nog een tijdje gepraat, de afwas gedaan, en ik kreeg tenslotte ook een rondleiding door het huis. Ook al mocht het een redelijk klein huis zijn, het was er desondanks toch wel erg gezellig, moet ik zeggen.
Toen we bijna bij de laatste kamer aankwamen, hield Peridot me nog even tegen bij de deur. Ik keek haar vragend aan.
“Ik moet mijn luier even verwisselen” zei Peridot, “en misschien weet je al dat ik gène ken...?”
“Ik geef je al je privacy” zei ik, “en als je me toch zoekt, wacht ik gewoon hier naast de deur.”
“Prima” zei Peridot, en met een knikje deed ze de deur dicht.
Ik keek intussen nog even de hal rond. Ook daar hingen hier en daar foto's en zo aan de muren. De foto die het dichtst bij me hing, was er eentje van Peridot die blijkbaar geslaagd was, vanwege de hoed die ze op haar hoofd had en het oorkonde dat ze vasthield. Er was zelfs een bijschrift bij geplakt, welke ik las. Peridot geslaagd voor lessen thuis, geen school. 29 juni 2013. Toen was ze nog 12. Gek eigenlijk, dat iedereen op deze eilanden tot zijn twaalfde naar school moet, maar tegelijkertijd maakte het mij ook weer jaloers, omdat ik dat ook best had gewild. Nou ja, Lucas had zelf ook lessen thuis gehad, vertelde hij zelf, en jaloers was hij niet op mij, maar omgekeerd wel, omdat hij blijkbaar deze zomer al klaar mocht zijn. Dat hadden we destijds ook een beetje gevierd, nog terug in Amerika.
Ik bekeek de foto nog eens, en Peridot zag er daar niet eens uit alsof ze 12 was. Ze leek er eerder niet ouder dan een jaar of zes, omdat ze destijds haar volledige melkgebit nog had, in tegenstelling tot tegenwoordig, waar ze echt om de haverklap lijkt te wisselen. In haar mond zat dus tegenwoordig een soort van fietsenrek, bij wijze van spreken.
Niet veel later schrok ik van een hand die op mijn schouder tikte.
“Sorry van het schrikken” zei ik, “maar ik hou er absoluut niet van als iemand me aanraakt zonder het te vragen.”
“Geeft niet” zei Peridot, “ik zal er de volgende keer wel aan denken.” Ze gaf me een knuffel.
“Nu ben ik eens benieuwd naar hoe je kamer er nu uit ziet...” zei ik, terwijl mijn ongeduld intensifiseerde. “En niet zo'n beetje ook.”
Welcome to my special hell...” zei Peridot, met een pseudo-mysterische klank in haar stem, toen ze de deur van haar kamer opende.
Mijn ogen werden meteen groot. Haar kamer zag er zo perfect uit... Eén muur was appelgroen, met gebroken witte gordijnen voor het enige kleine raampje erboven. Er was een commode, een bed met spijlen, een groot zitkussen, een klein, fraai bureautje, wat kasten, en in één hoek een speelgoedkist.
“Wauw, echt wauw...” zei ik, zachtjes en verrast. “Dit is serieus één van de meest perfecte kamers die ik heb gezien in mijn aardse leven!”
“Dank je, bollie” zei Peridot, die mij een vriendelijk klapje op mijn schouder gaf. “In feite heb ik zelf het interieur samen mogen stellen, omdat ik oorspronkelijk te groot ben geworden voor mijn vorige bed en commode!”
“Klinkt logisch, niet dan?” zei ik met een lach. “Zelfs ik zou er niet meer in passen, ben ik bang!” Ik stond recht voor Peridot, en ondanks het feit dat ze een beetje kleiner dan mij was, begreep ik prima wat ze daarnet zei.

We hadden behoorlijk wat lol gehad bij Peridot thuis, en ze is zelfs zo lief geweest om mij weer terug naar huis te brengen door de ijzige kou.
Weer thuis aangekomen rook het al lekker naar eten, maar dat was natuurlijk logisch, omdat het al 5 over half 6 was toen we aankwamen. Meteen na het uittrekken van de jassen en de schoenen wouden we naar de woonkamer om weer bij te kletsen, toen we ineens nog iemand anders dan Kumatora in de keuken zagen staan...
“Hé, papa, lang niet gezien!” riep ik, terwijl ik naar Duster toe kwam om hem eens goed te knuffelen.
“Hallo daar, dunkle!” riep Peridot, nog wat enthousiaster dan ik, die mij zo'n beetje verdrong om hem ook een knuffel te kunnen geven.
“Dag, meisjes” zei Duster, die ons beiden even goed knuffelde. “Alles goed?”
“Ja, prima” zei ik. “Het was echt gezellig net bij Peridot!”
“Mee eens!” lachte Peridot, “we hadden wat snacks gehad, geluncht, bijgepraat, en de gewoonlijke dingen gedaan.”
“Dan zal ik even goed nieuws vertellen” zei Kumatora, die de aardappeltjes in de inmiddels opgewarmde pan deed. “Duster komt hier wonen, want het leven op zichzelf is hij meer dan beu, dus het wordt hier een gezellige boel!”
Peridot en ik konden wel een gat in de ozonlaag springen van geluk, zo blij waren we met dit nieuws. Vooral ik was er blij mee, omdat ik dan eindelijk eens twee surrogaatouders zou hebben die er voor me konden zijn in plaats van slechts één.
“Dan gaan we maar eens kijken of er verandering is gekomen in de woonkamer” zei Peridot, “want ik verheug me er behoorlijk op!” We gingen richting de woonkamer, en keken eerst op de tafel met de televisie of daar wat verandering in was gekomen. En jazeker, dat was er ook.
“Hoezee, eindelijk!” riep ik. “Het werd eens tijd dat de Apple TV er ook zou zijn. Peridot, wat voor series kijk jij er eigenlijk op?”
“Je ziet wel” zei Peridot, die naar me knipoogde. Hierna ging ze even naar de keuken om Duster te vragen of we er series op mochten kijken. “Dunkle! Mogen we wat op je Apple TV kijken?”
“Jazeker” antwoordde Duster, “maar let wel op met wat je aan Marcie laat zien!”
“Natuurlijk doe ik dat, gekkie” lachte Peridot. “Wist je van tevoren dan niet dat Marcie best tegen een beetje geweld en bloed in cartoons kan?”
“Als het Happy Tree Friends is” zei ik, “dan ken ik het al.”
“Nee, nee” zei Peridot, toen ze zowel de tv als de Apple TV aanzette. “Het is zoiets als, eh... Happy Tree Friends versie 2.0! Maar de enige verschillen zijn dan het land van oorsprong, het feit dat dit een flash-animatie zal zijn, en dat er weinig tot geen dieren in voorkomen.”
Ik lachte, en plofte op de sofa neer terwijl ik heel geconcentreerd begon te kijken toen het woordje 'magic' op het scherm verscheen. Natuurlijk was dit een animatie die Adobe Flash-stijl was, daar had Peridot wel gelijk in. Over dieren gesproken... de personen die ik erin zag waren een jongen in een rood-wit gestreept pak van schouders tot teen met een staart, en een roze hoed met konijnenoren, en een paarse wolf met een oranje zwembroek met gele sterren erop, en met meerdere maskers die regelmatig van zijn gezicht af vielen, om zijn gezichtsuitdrukkingen te veranderen. Natuurlijk had Peridot ook weer gelijk met het 'weinig tot geen dieren'.
Ik bleef een tijdje kijken, tot ik me ineens iets realiseerde.
“Wacht eens even” zei ik, “volgens mij heeft één van mijn vrienden hier eens tegen mij over gepraat!” Ik had het over Tony, van toen ik eens met hem aan het winkelen was, en toen ik iets paste, toen zei hij dat ik net op iemand leek wiens naam ik niet meer weet, en daar dacht ik dus aan toen ik die jongen op tv zag.
“Dan moet ik ook maar de titel van de serie verklappen, chica” zei Peridot, pseudo-teleurgesteld. “Het heet Popee the Performer, niet te verwarren met Popeye.”
“Aha” zei ik, “dus Tony zei dat ik bijna op Popee leek... welnee, ik heb niet eens blauwe ogen of een pony in mijn haar! En bovendien zou ik dat soort kleren nooit iedere dag willen dragen.” Ik barstte in lachen uit.
“Je bent gek, Marcie” zei Peridot, “als in grappig gek. Je lijkt als een druppel waterstofperoxide op hem, oftewel helemaal niet.” Ze grijnsde erbij.
We keken nog een paar afleveringen, totdat het eten klaar was. Aan tafel was het behoorlijk gezellig, we hadden volop gepraat over de afgelopen dagen en onze plannen in de toekomst, ook met vrienden.
Hierna zei Peridot ons gedag, omdat haar moeder thuis vast redelijk bezorgd over haar zou zijn, zoals ze dat zelf zei.

Ik had Duster en Kumatora met het afwassen geassisteerd, wat zij zeer waardeerden.
“Gek eigenlijk dat ik je nu als je eigenlijke zelf meemaak” zei Duster. “Ik ben je kleine zelf misschien toch wat meer gewend...!”
“Papa, zo gek is dat ook weer niet, hoor” zei ik, “je zult aan mijn beide kanten moeten wennen nu je hier echt woont.” Ik grijnsde erbij.
“Ze is als haar echte zelf zo'n beetje, eh... als ik” zei Kumatora. “Of niet, Marcie?”
Ik barstte in lachen uit, tegelijkertijd met mijn blaas. Natuurlijk had Kumatora hier gelijk in, want net als haar was ik als mijn 'gewone' zelf bijvoorbeeld behoorlijk jongensachtig. Een ware tomboy dus. Zo moeder, zo dochter.
“Klopt volledig, mam” zei ik, en richtte hierna mijn aandacht weer op Duster, “moet jij maar eens opletten op een dag...!”
Na een tijdje was alles weer blinkend schoon, en besloot ik zelf in bad te gaan, ook al had ik net niet intensief gedefeceerd of zo, maar in de avond hoorde het er ook gewoon bij.
Even in mijn eentje in bad zitten had ik lang niet meer gedaan, en het voelde aan de andere kant ook best wel gek, dat ik nu mezelf moest gaan wassen. Ach, dacht ik bij mezelf, morgen mag ik weer gewassen worden, omdat ik straks weer lekker 2 ben...!
Om ongeveer kwart voor 8 ging ik uit het bad, trok de stop eruit, droogde mezelf af, kleedde me in een droge luier en mijn slaapkleding, borstelde mijn haar en schrobte tenslotte ook mijn tanden.
Hierna ging ik even naar mijn kamer, waar mijn mobieltje nog aan en op stil op het zitkussen lag. Ik ging zitten, keek of er berichtjes waren, die waren er niet, dus ik zette hem uit en legde hem weer terug in de kast. Ik was hierna mooi weer klaar met bijna 17 te zijn, dus ik liep naar mijn bed toe en pakte daar mijn kleine deken en speentje uit, die ik meenam naar de woonkamer, waar de televisie weer aan stond, maar deze keer niet op de Apple TV.
“Hallo, pluizenbolletje” begroette Kumatora mij. “Weer lekker fris gewassen?”
Ik knikte, stopte mijn speentje in mijn mond en ging op de sofa tussen haar en Duster in zitten. Dat voelde nog veel vertrouwder van voorheen.
“Er is echt niets op de gewone tv laatste tijd” zuchtte Duster tegen Kumatora, “of is dat alleen maar mijn mening?”
“Dat is ook het mijne, schat” zei Kumatora, die de televisie weer uitzette. “Ik heb wel zin in een film of zo, maar met Marcie erbij hebben we wel erg veel uiteenlopende meningen erover, nietwaar?”
“Jullie zo van die tv-lappen zijn” zei ik hoofdschuddend, “waarom jullie nie even mij praten?”
Duster barstte door mijn 'verspreking' in lachen uit. Misschien ook omdat ik tegelijkertijd een beetje gelijk erover had.
Meneer en mevrouw tv-zuignap, zul je bedoelen!” lachte Duster, die mij neerlegde, met mijn hoofd op Kumatora's schoot, en me begon te kietelen.
“Nee, dada, nee!” schaterde ik, omdat als ik ergens wel niet tegen kon, was dat kietelen.
Na ongeveer anderhalve minuut stopte Duster, en nam mij tegen zich aan.
“Mag ik wel zeggen dat je aan beide kanten van jezelf grappig bent?” vroeg hij. “Het hoeven niet per sé woordgrappen of zo te zijn, hè? Ook hoe je nog niet zo goed kunt spreken.”
“Mag je zeggen, dada” zei ik, “dan ik zeggen da jij lief bent.” Ik gaf Duster eens een goede knuffel, maar een zoen kon ik door mijn speentje helaas niet geven. Ach, een knuffel alleen kon ook wel eens goed doen.
“Wij zijn allemaal wel even lief” zei Kumatora, die erbij kwam, waardoor ik bijna geplet werd en daardoor een beetje buiten adem raakte.
“Gaat het wel?” vroeg Duster, die dit merkte en ons gauw losliet.
“Misschien vertel ik je het nu te laat en al voor de zoveelste keer” zei Kumatora, “maar Marcie heeft lichte astma, en daar probeer ik zelf ook rekening mee te houden. Ik ben zo terug, even de puffer voor haar halen.” Ze stond op van de bank om te doen wat ze zelf zei.
Duster nam me weer even bij zich, en begon mij zachtjes over mijn rug te strelen. Ik kreeg zelfs van hem een zoen op mijn voorhoofd, dus ik zocht één van zijn wangen op en gaf hem er daar een terug.
Niet veel later kwam Kumatora terug met de puffer, die ze op mij toepaste. Dat voelde al veel beter, want ik begon het net bijna weer benauwd te krijgen.
Ik merkte niet lang hierna ook dat ik langzaam moe begon te worden, dus ik verplaatste me en ging een beetje tegen Kumatora aan hangen.
“Vind je mij ineens liever?” lachte ze.
“Jullie allebei lief” mompelde ik, “niemand hier liever dan iemand anders, hoor.”
Deze opmerking maakte de twee weer aan het lachen. Ik had zelf geen idee waarom ik als 'kind' vaak ook logisch nadacht in veel opzichten, maar gelukkig werd ik nu alleen maar toegelachen, betekenend dat ik nu wel serieus werd genomen.
“Dan denk ik dat hier iemand véél slimmer is dan wij tweeën bij elkaar, lieffie” zei Duster tegen Kumatora, en ze lachten er alletwee nog eens bij.
We hadden nog wat gepraat en zo totdat het kwart over 9 was, waar ik echt op het punt van metaforisch instorten stond. Ik gaf Duster nog een nachtzoen en een knuffel, waarna Kumatora mij op haar arm meenam naar mijn kamer, waar het gewoonlijke ritueel weer werd gedaan, en hierna het centrale licht uitging en mijn nachtlichtje aan.
“Slaap lekker, hè, meisje?” zei Kumatora, toen ze mij in had gestopt. “Ik hoop dat je straks nog wel kunt slapen met het lawaai van straks...”
“Ik ook, mama” mompelde ik, want het was vandaag de laatste dag van het jaar, en je weet wat het betekent als het nieuwe jaar intreedt: één en al herrie buiten, waar ik meestal wel wakker van schrok.
Kumatora gaf me nog een laatste nachtzoen, en ging hierna de kamer uit.
Ik keek uit het raam, want de gordijnen stonden nog op een redelijk grote kier. Het was stikdonker buiten, en in het licht van een paar lantaarnpalen verderop zag ik nog wat sneeuw vallen. In enkele huizen stond het licht nog aan, maar in de meesten zaten de gordijnen allang dicht. In het huis van Fuel, dat precies tegenover mijn raam stond, waren de gordijnen ook dicht, maar zag ik erachter nog dat op zijn kamer ook een nachtlichtje brandde. Die zou dan vast nu ook lekker in bed liggen, proberend in slaap te komen, of allang te slapen.
Ik ging weer terug liggen, draaide me op mijn buik en sloot mijn ogen. Ik hoopte maar gauw dat ik straks om 12 uur niet wakker zou schrikken. Ik concentreerde me vooral op mijn speentje, en viel in slaap met alle twijfels van het universum aan me vast...
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
2. Dit zal ik maar niet in een notendop vertellen!
Wat jammer nu, dat ik dan toch rond 12 uur wakker ben geworden. Mijn oren leden letterlijk aan alle herrie buiten, het was alsof daar bommen ontploften of zo. Ik had nooit geweten dat vuurwerk op de Nowhere Islands zoveel lawaai gaf, en daardoor misschien ook wel gevaarlijk kon zijn.
Ik begon hard te wenen, maar niemand hoorde me, dus ik ging mijn bed uit, nam mijn knuffel mee en ging naar de woonkamer. Vanaf daar rook het een beetje naar champagne, en ik hoorde Duster en Kumatora er ook lachen, totdat ze mij even hoorden, toen stopte het.
“Marcie, wat is er?” vroeg Kumatora. “Gaat het?”
Ik liep naar Kumatora toe, een beetje onhandig door mijn slaapzak, en liet mezelf in haar schoot vallen, waar ik het wenen hervatte.
“Hé...” zei Duster liefkozend, toen hij mij zachtjes over mijn rug streelde.
“Buiten bommen zijn” weende ik. “Ik door da nie slapen, ik hard wenen, maar jullie nie komen, dus ik zelf gekomen...”
“Oh, maar dat zijn toch geen bommen, lieverd” zei Kumatora zachtjes. “Dat is het vuurwerk. En ik snap het wel als het te hard geluid geeft, want daarom blijf ik nou juist op bij nachten als deze.”
“Ondanks het harde geluid” legde Duster uit, “ziet het er natuurlijk wel mooi uit. Wil je er niet naar kijken dan?” Hij wees op de ramen.
“Maar dada” zei ik, “ik nie willen kijken, ik gewoon willen slapen.” Ik begon harder te wenen.
Kumatora nam me tegen zich aan en probeerde me eens goed te troosten, maar het leek wel alsof bijna niets hielp. Ik bleef maar wenen, mijn ogen leken wel lekkende kranen. Ik voelde zelfs hoe mijn organen zich ontspanden, en dat maakte het er niet fijner op.
“Het zit ook niet mee, hè?” suste Kumatora. “Ik hoop dat ik het voor je op kan lossen, dat je snel weer slaapt...” Ze tilde me op, nam me mee naar mijn kamer en zette me terug in bed neer. “Ik ben zo terug, hè? Als er iets aan de hand is, kun je altijd om hulp roepen.” Ze gaf me nog een zoen op mijn kruin en ging toen mijn kamer uit, waarschijnlijk om iets te drinken of zo voor me te halen.
Ik hoopte dat het iets voor mij halen wel een beetje snel zou gaan, want ik zat nu in mijn eigen vuile luier, en dat vond ik allesbehalve leuk.
Ik liet mezelf in mijn kussen vallen en schreeuwde al mijn frustratie daar maar uit. Blij dat het in mijn kussen was, want anders konden ze het misschien op de andere planeten nog wel horen.
Niet veel later hoorde ik hoe Kumatora terug was gekomen, en voelde ik hoe ze mij even optilde om mij op de commode neer te kunnen leggen.
“Ik snap dat je het even niet fijn vond om op een verschoning te wachten” zei Kumatora, “ik had het misschien eerder mogen doen, het spijt me ervoor.” Ze ritste mijn slaapzak los en deed mijn benen naar buiten, zodat het verwisselen van de luier wat makkelijker zou gaan.
De verschoning duurde gelukkig niet zo lang, maar desondanks was ik toch nog lang niet zo stil, en te denken dat het inmiddels al kwart over 12 was.
“Misschien als jij straks rustig in bed ligt” zei Kumatora, “dat ik misschien ook maar naar bed vertrek.”
Ik knikte, en liet mezelf weer optillen, waarna we allebei op de grote stoel zaten. Wat zou er nu gebeuren? Alleen zingen en bewegen zou vast niet veel doen...
Ik hoefde mezelf geen vragen meer af te vragen toen ik een fles warm drinken tevoorschijn zag komen, die ik meteen kreeg. Toen ik zachtjes maar zeker op de flesspeen zoog, zette Kumatora de stoel in beweging en begon zachtjes iets voor me te zingen...
Hitkonu karete anata dake ni tsuite yuku
Kyou mo hakobu tatakau fueru soshite tabe rareru
Hotaka sarete matatte nagerarete
Demo watashitachi anata ni shitagai tsukushimasu...
*
De rest van de tekst kende ik wel, maar ik werd zo slaperig, dat ik het even niet meer kon volgen. Het lied was toevallig klaar toen mijn fles leeg was, en hierna werd ik terug in bed gelegd, opnieuw ingestopt, en kreeg ik mijn speentje en nog een nachtzoen, waarna ik pas echt weer in slaap was gevallen.

Ik werd pas weer wakker om ongeveer half 9. Ik had zo vast geslapen, ik kon het zelf niet eens geloven. Het was allang het nieuwe jaar, maar nu werd ik er voor het eerst eens normaal in wakker.
Ik rekte me uit, ging rechtop zitten en nam één van de knuffels tegen me aan. Het was het grote rode hart met de handen, die me terug kon knuffelen. Een echte pluchen vriend dus. Ik streelde de knuffel zo liefelijk mogelijk, en pakte ook wel eens één van zijn handen, om een beetje aan de vingers te friemelen, want dat vond ik altijd zo leuk.
Na een tijdje hoorde ik de deur opengaan, en daar schrok ik wel een beetje van, want ik was zo geconcentreerd bezig.
“Goedemorgen, meisje” zei Kumatora, die naar me toe kwam en mij een aai over mijn hoofdje gaf. “Heb je nog een beetje kunnen slapen?”
Ik knikte, legde de knuffel opzij en stak mijn armen uit, waarop ik meteen mijn bed uit werd getild, de commode op, waar ik een droge luier en mijn kleding aan kreeg, en tenslotte mijn haar ook geborsteld werd.
Toen ik zag dat Kumatora de borstel weer opzij legde, zag ik iets nieuws aan haar linkerhand. Nee, niets lelijks of zo, en ook niets dat pijn leek te doen. Integendeel, iets heel bijzonders.
“Mama, wa is da dan?” vroeg ik, terwijl ik naar haar hand wees.
“Ach, heb je dat gemist dan?” vroeg Kumatora een beetje geschrokken. “Dat is een ring, want drie keer raden wat Duster met mij wil sinds precies klokslag 12...!”
“Gaan trouwen...?” vroeg ik twijfelachtig. Natuurlijk wist ik wel dat ze al langer een relatie met elkaar hadden, maar op welke manier kon het bijzonderder worden? Dat konden er meerdere zijn...
“Helemaal goed!” riep Kumatora trots, en ze tilde me op, gooide me een beetje voorzichtig omhoog, waarna ze me natuurlijk wel weer opving, draaide een volledige cirkel, ondersteunde me vervolgens met haar arm en gaf me wel tientallen zoenen over mijn gezicht. Hoe kon ik het raden? Geen flauw idee, maar ik had het wel geraden.
Hierna gingen we naar de woonkamer, waar de tafel al volledig in orde was gemaakt. Ik werd in mijn stoel gezet, kreeg een doek om mijn hals, en Kumatora nam plaats naast me. Duster zat nog op de bank, kijkend naar... een tekenfilm die ik normaal gesproken als mijn gewone zelf ook nog keek? Nee, serieus, dat had ik niet eens van hem verwacht. Ik haalde mijn schouders maar op, deed mijn speentje uit en legde deze op het blad van mijn stoel neer.
“Dada!” riep ik, want hij leek wel met magneten aan die tv vast te zitten.
“Ja, schat?” reageerde Duster, een beetje verward, maar toen hij mij zag, klaarde hij volledig op. “Marcie! Heb je lekker geslapen?” Hij stond op en gaf me eens een goede knuffel.
Ik knikte, en toen we alledrie zaten, begonnen we maar aan het eten. We hadden volop gepraat, en ik kreeg nu twee keer zoveel aandacht als eerst, en dat was ik nog niet gewend, want ik werd er redelijk onrustig van. Dit werd opgemerkt, dus Duster en Kumatora besloten zich net iets meer op elkaar te focussen, en het met mij rustig aan te doen.
Na het eten bood Duster aan om zelf alle afwas te doen, wat Kumatora wel aanvaardde, want ze vond het soms vreselijk om alles zelf te moeten doen. Omdat ik mijn tanden ging poetsen, deed zij dat zelf ook maar.
“Jij nog even geslapen, mama?” vroeg ik, toen we allebei klaar waren met het tandenpoetsen.
“Zekers” antwoordde Kumatora, die mij op haar arm nam, waarna we in de woonkamer op de sofa plaats namen. “Bijna meteen toen jij lag te slapen, zei ik tegen mijn schatje: weet je wat? Ik denk dat we na alle onrust ook maar even onze rust moeten pakken. En toen lagen we om ongeveer iets over half 1 in bed, en we hadden behoorlijk vast geslapen, net als jij.” Ze drukte me tegen zich aan, en haalde haar duim zachtjes over mijn kin.
Tevreden zuigend op mijn speentje aanvaardde ik de liefde die ik kreeg. Ik glimlachte erbij, en sloot mijn ogen. Wat hield ik toch van Kumatora. Als surrogaatmoeder, en als niets of niemand anders. Hoe ongelooflijk zelfverzekerd ze was, maar ook hoe ze zo'n ontzettend liefhebbende kant had. Hoe ze bijna nergens een probleem van maakte, en zelfs tegen haar zin in dingen deed om ons te helpen. Ik vond haar gewoonweg te lief, maar dat was natuurlijk altijd goed.
Duster kwam even later weer opdagen, na de afwas, het tandenpoetsen en zo. Hij hield iets achter zijn rug, en had een lach op zijn gezicht die behoorlijk wat boekdelen spraken.
“Schat, kwam je ons verrassen?” zei Kumatora blij. “Wat ontzettend lief van je! We waarderen het al!”
“Wa heb je daar dan, dada?” vroeg ik. “Ik da willen weten! Ik willen kijken wa da is! Da voor mij en mama? Jij jezelf dan nie iets geven?” Ik was zo opgewonden, ik leek wel aan één stuk door te praten.
“Wat kan jij toch veel vragen stellen, bloemetje” zei Duster, die ging zitten, en nog steeds hetgene achter zijn rug hield. “Ik heb inderdaad iets voor jullie, maar wat je daar zojuist zei, met dat ik iets aan mezelf zou moeten geven? Dan is het nou net jammer dat ik daar nu niet aan dacht. Ik heb er in feite best wel spijt van, moet ik toegeven.”
Ik knikte, en begon Duster recht in zijn ogen te kijken. Kumatora scheen precies hetzelfde te doen, alsof we wilden vragen: aan wie ga jij dan eerst iets geven?
“Als jij iets aan ons wilt geven, schat” zei Kumatora, “dan moet ik jou eerst het volgende geven.” Ze pakte iets achter één van de kussens vandaan. Het was een envelop, die ze aan Duster overhandigde. “Hebben we recentelijk geschreven, voor het geval dat je hier echt zou komen.”
Duster opende de envelop, haalde de brief eruit en las deze door. Ik zag dat hij precies zo'n ring als Kumatora aan zijn ringvinger rechts had zitten. Wat jammer dat ik het had gemist, maar wat bijzonder dat ze nu verloofd waren. Ik was benieuwd wanneer er een bruiloft zou komen...
“Dank jullie wel” zei Duster, die mij en Kumatora weer een knuffel en een zoen gaf. “Dan zal ik het nu aan jullie geven. Trouwens, ook nog een fijn nieuw jaar toegewenst.” Hij haalde twee kleine kartonnen doosjes achter zijn rug vandaan, en gaf ons ieder zo'n doosje.
Ik zocht naar de dichtstbijzijnde opening, en die had ik al snel gevonden. Ik deed iedere flap van het doosje omhoog, en er bleek een muziekdoos in te zitten. Ik haalde deze eruit, maar zag door het dikke plastic, naast een plastic maan en sterren die licht in het donker konden geven, nog geen element dat de muziek hoorde te geven erin zitten.
“Dat is gek” zei Kumatora, die dit ook zag. “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?”
“Ik niet, hoor” zei Duster, die erbij lachte. “Zo was hij al te koop. Het is een muziekdoos waarvan je de muzikale elementen kunt verwisselen, zodat je niet iedere avond naar honderd keer hetzelfde liedje hoeft te luisteren. Handig, hè?”
“Dank je, dada” zei ik, terwijl ik alles zolang op de koffietafel neerzette, en hem weer eens een knuffel gaf. Wat een leuk cadeau, en dat was inderdaad wel handig, dat je het element kon verwisselen. En ik hoopte van binnen ook maar dat het niet van die elementen met die royalty-vrije meuk waren, die ik al zo vaak in tv-series had gehoord.
“We zullen straks wel zien welke elementen er allemaal bij zitten, Marcie” zei Kumatora, die mijn gedachten blijkbaar had gelezen, terwijl ze de flappen van haar doosje ook omhoog deed. Het leek alsof er in dat doosje ook een muziekdoos zat, maar dat bleek een sneeuwbol te zijn met een zwart-witfoto van schijnbaar één van hun meest geliefde locaties erin. Het was een kasteel, dat er groot en machtig uit zag. Ik was benieuwd of deze nog zou bestaan...
“Wat goed dat je die foto nog had bewaard...!” zei Kumatora, die kleine tranen van blijdschap in haar ogen kreeg. “Echt super bedankt, lieve Duster...!” Ze kneep hem haast fijn met haar knuffel en ze gaven elkaar ook een lange zoen. Ik werd helemaal warm van binnen, wat was dit toch een fijn gevoel, ware liefde tussen beide surrogaatouders.
Ik voelde tegelijkertijd hoe ik ook weer behoorlijk moe werd, want het was opeens al half 11 geworden, en op dat tijdstip ging ik meestal even slapen.
Kumatora zag dit, en ze nam me meteen bij zich. Ik voelde hoe ze me nog even over mijn rug streelde, waarna ik iets meer dan een halve minuut later tegen haar aan in slaap was gevallen.

Ik werd om ongeveer kwart voor 1 op de sofa wakker, waar ik blijkbaar een kussen onder mijn hoofd had gekregen en een deken over me heen. Ik draaide me langzaam op mijn rug, en ging zitten, maar dat was niet zo'n goed idee, want ik zat weer eens in mijn eigen fecaliën. Ik zuchtte, en stond maar op, waarbij ik de kamer rondkeek of er iemand was. Nee, want ze wilden misschien dat het er even stil was. Ach, ik waardeerde dat ook wel, hoor.
“Mama?” zei ik, terwijl ik om de hoek van de deur naar de gang keek. “Ik een schone luier nodig.”
“Ik doe het met alle liefde voor je, meisje” zei Kumatora, die in de keuken al bezig was voor de lunch. “Heb je lekker kunnen slapen?”
Ik knikte, en Kumatora nam me weer op haar arm mee naar mijn kamer, waar ik een schone luier kreeg. Ik had blijkbaar minder gedefeceerd dan ik zelf had verwacht, want het voelde gek genoeg wel als veel.
Hierna gingen we maar eens aan tafel zitten, want ik had in de tussentijd ook erge trek gekregen. Ik had zelf wat fruit gekregen, en een fles, en dat vulde bij mij wel goed.
Na het eten nam Duster het afwassen weer op zich, en gingen Kumatora en ik maar wat televisiekijken. Na een aantal minten gezapt te hebben kwamen we weer bij de cartoons uit, en op dat moment was een programma genaamd Achter de Tuinmuur net afgelopen, terwijl het me nou net zo interessant leek.
“Niet geschoten mag dan wel mis zijn” zei Kumatora, “maar we kunnen het altijd nog eens een kans geven, hè?”
Ik knikte, en keek maar verder, want wie weet wat de zender ons nog meer te bieden had. En toen kwam er Q*bert, en dat vond ik ook altijd leuk.
Tijdens het kijken gaf Kumatora zo nu en dan een kleine toelichting over een gebeurtenis, waar ik dan eventjes een bevestigend knikje op gaf, want soms kon dat nog wel eens interessant zijn. Of ik merkte iets op, en kon Kumatora daar weer mee interesseren.
Na een tijdje waren zowel het programma als Duster's afwas-sessie klaar, en spendeerden we weer een beetje tijd met elkaar.
“Wil je trouwens weten wat dat voor foto in die sneeuwbol is, Marcie?” vroeg Duster, die Kumatora's sneeuwbol van het tafeltje met de lamp pakte. “Dat is eens een kasteel geweest op dit eiland, ik geloof dat het Osohe Castle of zoiets was, maar het is helaas ingestort, inmiddels, waarbij er dus resten van over zijn, al maakt dat niet dat er minder bezoekers op af komen. Soms is dat wel eens interessant, snap je?”
“Wij daar eens kijken dan?” vroeg ik. “Ik da wel eens willen zien, dada, al nu alleen maar restjes en nie meer kasteel.” Ik kreeg de sneeuwbol overhandigd, hield deze ondersteboven en keerde hem hierna weer om, waardoor het leek alsof het aan het sneeuwen was. Ik giechelde erbij. Wat waren sneeuwbollen toch leuk.
“Wist je trouwens ook dat ik vroeger wel eens zelf in dat kasteel was?” zei Kumatora. “Ze noemen me sindsdien niet voor niets prinses, hè? Ik voel me er zelfs een beetje zelfverzekerder door.”
“Dan dada heel goed denken hebben bij jouw cadeau, mama” zei ik, toen ik de sneeuwbol aan haar gaf. “Mooie foto daar. Wij nu kijken naar mijn doosje, wa voor muziek da dan heeft?”
“Dat wou ik net aan je laten zien, meisje” zei Duster, die mijn kartonnen doos er weer bij pakte, en daar voorzichtig de elementjes met muziek één voor één uit pakte, ondanks dat ze ieder verpakt zaten in een soort vierkante plastic capsule. Op iedere capsule stond een tekstje met een titel van een lied dat bij dat element hoorde. Ik bekeek ze eens goed. Ik kende deze liedjes! Ik had ze eens eerder gehoord op meerdere bronnen van muziek sinds ik hier ben komen wonen. Wat leuk dat het eigenlijk alleen maar leuke liedjes waren, en geen royalty-vrije liedjes die ik toch al te vaak had gehoord! Ik kreeg spontaan een soort opgeluchte lach op mijn gezicht.
“Maar ik nie uit al die liedjes kunnen kiezen, dada” zei ik, “dus jij mij steeds met eentje verrassen? Of mama?”
“Maar natuurlijk” zei Duster, “ik doe het graag voor je.”
“Ik kan ook niet kiezen, hoor, appeltje” lachte Kumatora, “dus ik zal ook proberen mijn best te doen voor je, oké?” Ze gaf me een zoen op mijn wang.
Ik hielp Duster met het terugleggen van de elementen in de doos, en we gingen vervolgens even naar mijn kamer om een geschikte plek te zoeken om deze op te bergen.
“Deze kast, dada” zei ik, terwijl ik de linkerdeur van de kast opendeed. “En dan hier.” Ik wees op een ruime, lege plek in het middelste element.
“Prima plek” zei Duster, die de doos daar neerzette, waarna ik de kast mocht sluiten. “Wat ziet je kamer er trouwens leuk uit.”
“Ja hè?” zei ik, en ik wees alles een beetje aan met een verhaal. “Da was me bed, jij da nog weten? Ik die zelf beetje beter gemaakt, dan ik nie eruit vallen. En hier ik wel eens een schone luier krijgen, maar nie als ik in bad ga, dan in de badkamer. En hier in de box ik dan wel eens gaan spelen, maar soms ook iemand er laten slapen, want één keer Fufu daar geslapen toen hij hier met Jasper en Nana was. En dan hier me kast, waar alles dus in zit. En die stoel is voor als jij of mama mij eens in slaap zal brengen, zoals toen in de nacht, ik nie kunnen slapen door die bommen zo.”
“Wat fijn dat er zoveel verandering in is gekomen” zei Duster, die mij op zijn arm nam. “En ik ben blij dat je ook zoveel verhalen achter je meubels weet! Dat van dat bed weet ik inderdaad nog, want toen zag ik je voor het eerst.” Hij gaf me een zoen op mijn neus, en hierna gingen we terug naar de woonkamer. “Lieve schat, ik vind dat Marcie's kamer echt gaaf is geworden sinds ik hier eens kwam kijken, want destijds was hij nog haast leeg en vol met dozen.”
“Wat fijn om dat zo te horen” zei Kumatora, “want ik vond dat eigenlijk ook wel. Voorheen was het maar een rommelkamer waar ik vrijwel niets mee deed, maar hoe het nu is geworden, gewoon te magnifiek voor woorden.” Ze nam mij van Duster aan, en hierna gingen we een natuurfilm kijken op de Apple TV, en dat was ook wel mooi om te zien.

De dag vloog al snel om, en 's avonds hadden Duster en Kumatora nog eens allebei gekookt, en dat vond ik zeker weten naar meer smaken, misschien wel omdat er meer liefde in zat.
Na het eten werd ik alvast naar de badkamer gebracht, maar dat had misschien maar beter niet kunnen gebeuren, want ik zag hier en daar wel eens wat interessants, en kon het dan niet weerstaan om er voorzichtig aan te voelen of ruiken. Om tegen te gaan dat ik misschien een preek kreeg, pakte ik mijn grote badeend erbij, en nam plaats op de wc, waar de klep van dicht zat. Dit omdat de vloer van de badkamer behoorlijk hard was.
Om ongeveer kwart over 7 kwam Kumatora naar me toe, die me een beetje verrast aankeek omdat ik op de wc met de dichte klep zat.
“Wat zie ik daar?” lachte Kumatora. “Ben je misschien niet meer in de stemming om een luier aan te hebben dan?”
Ik kleurde dieprood en sloeg een hand voor mijn mond. Natuurlijk was ik dat wel, voor altijd zelfs! Hoe kwam ze erbij? Van de schrik liet ik zelfs alles uit mijn systeem lopen, oh, wat was ik toch overspoeld met ontzettend veel gène. Mijn onderlip kwam zelfs een beetje naar voren te staan, en mijn ogen begonnen ook te tranen.
“Ik wel een luier willen, hoor” snikte ik, “ik die zelfs moeten, maar ik wel in me broek gedaan want ik zo geschrokken!” Ik barstte in wenen uit.
“Ach, heb ik het zo gezegd dat je me geloofde?!” zei Kumatora geschrokken. “Dat had ik beter niet kunnen doen. Sorry daarvoor.” Ze tilde mij op, legde mij op de ladekast en liet eerst nog even het bad vollopen voordat ze mij volledig uitkleedde en eerst goed van tevoren schoonmaakte met meerdere lotiondoekjes, want ik had van de schrik blijkbaar behoorlijk wat gedefeceerd.
Toen het bad eens vol genoeg zat, werd ik erin gezet en eerst mijn gezicht goed gewassen, want die was redelijk warm en plakkerig geworden van de tranen.
“Jij me nie meer zo laten schrikken, mama” zei ik, nasniffend. “Ik alles veel te snel geloven.” Het was volledig waar, ik was behoorlijk naïef, zelfs als mijn echte zelf, dus vertel me maar niet al te veel.
“Dat was ik eventjes vergeten, meisje” zei Kumatora, “want ik til me vaak aan andere dingen best wel zwaar. Zoals aan jou!” Ze lachte er vriendelijk bij, en ik lachte er ook om, want natuurlijk was ik best wel zwaar, en het was ook een best grappige woordgrap, vond ik zelf.
Om ongeveer 5 over half 8 vond ik het wel mooi geweest, dus werd ik meteen op de ladekast in een handdoek gewikkeld en afgedroogd, die zo lekker warm en zacht voelde. Hierna kreeg ik een schone luier en mijn slaapkleding aan, werd mijn haar geborsteld, en poetste ik tenslotte weer mijn tanden.
In de woonkamer hadden we nog even een film op de Apple TV gekeken, omdat er zoals gewoonlijk weer bijna niets op de tv was. Natuurlijk was dit wel een film die we allemaal konden kijken, en ik vond het zelf ook hartstikke leuk.
De film was om ongeveer kwart over 9 afgelopen, en toen was ik heel erg moe geworden, merkte ik zelf.
“Mama, dada, jullie allebei even komen?” vroeg ik. “Ik jullie allebei een zoen geven en goed nachtje wensen, nie iemand alleen.”
“Maar natuurlijk, lieverd” zei Duster liefkozend, “wat lief dat je dat vraagt. Ik ben zelf ook eens benieuwd hoe dat zal gaan, als jij naar bed gaat.”
Kumatora nam me ondertussen op haar arm, en eens in mijn kamer aangekomen werd ik meteen mijn bed in gelegd en ingestopt, en ging het centrale licht uit en mijn nachtlichtje aan.
“Wij ook buren hebben, dada” zei ik, terwijl ik al liggend op het raam wees. “Ik Fufu daar wel eens zien, en hij mij ook zien.”
“Zeggen jullie dan ook wel eens iets tegen elkaar?” vroeg Duster.
Ik schudde mijn hoofd. “Nee, wij elkaar nie kunnen horen, maar wel even zwaaien, of duimpje omhoog, of zoentje met de hand.”
Kumatora giechelde er een beetje om. Ze vond het altijd grappig als ze het mij zag doen. Zij en Duster gaven me een nachtzoen en een aai over mijn hoofdje, waarna ik mijn speentje kreeg en mijn muziekdoos werd opgewonden en op het nachtkastje werd neergezet.
Toen de deur was gesloten, draaide ik me op mijn buik, liet ik me met de muziek meeslepen, en volgde het uiteindelijk bijna niet meer. Ik werd er echt rustig van, was me opgevallen, en viel hierdoor ook nog net iets sneller in slaap dan voorheen.

*Dit liedje is Japans, vandaar dat jullie er eerst misschien helemaal niets van begrepen! :p

Editor's note/PS: Sinds er een muziekdoosje in het verhaal bij is gekomen, en jullie je misschien wel afvragen welke niet-royalty-vrije muziek er nou op staat... laat het me alsjeblieft weten als jullie de links naar de liedjes ervan willen als de epiloog komt!
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Editor's note: het eerste stuk van dit hoofdstuk is een timelapse, mijn grootste excuses voor het vele zetten van timelapses in mijn verhalen!

3. Ongeveer twee maanden later...
Jazeker, sinds de eerste dag in het nieuwe jaar zijn ook weer behoorlijk wat dingen gebeurd. Het was inmiddels maart, en ik zal jullie nu even vertellen wat ik in die circa twee maanden zo heb meegemaakt.
Na de eerste dag van het nieuwe jaar bleek het dat Peridot 16 jaar geworden was, dus dat wilden we graag vieren met een feestje waar vooral erg veel suiker en snoep was, wat erin resuleerde dat de meeste mensen zo gek werden als een stel gestoorde wetenschappers in de kroeg. Ik niet natuurlijk, ik werd er daarentegen behoorlijk moe van, want suiker kan altijd wel wat anders met je doen.
De meeste dagen hierna was het behoorlijk rustig gebleven, op één dagje na, en dat was toen ik met mijn beste vrienden bij Lucas binnen ging kamperen, en daar hadden we echt zoveel lol gehad, ook wel met Nana, of met Lucas' hond Boney, maar vooral erg met elkaar. Hierna hebben we het bij mij thuis ook weer grotendeels rustig aan gedaan. Totdat Kumatora dan ook nog eens jarig was, en alweer 21 werd! Mozes kriebel, die tijd vliegt gewoon, niet dan? Ik, Lucas en Duster hadden haar wel verrast met dat we de ruïnes van het Osohe Castle gingen bekijken, en dat vond ik zelf ook wel interessant. Ik heb zelfs een klein stukje steen mee mogen nemen, wat nu in zo'n doosje zit waar ooit een fotorolletje in heeft gezeten. Leuk, hè?
Vervolgens was het weer rustig op de meeste dagen, en toen werd het februari, waarin ook weer het één en ander gebeurde. Allereerst even het ergste... op één morgen viel ik plotseling flauw na het tandenpoetsen, waardoor ik dus behoorlijk hard mijn hoofd bezeerde aan de badrand, en maar wenen, én een schram, én een stoot! Gelukkig waren mijn beste vrienden, Lucas, Peridot en Fuel, er wel allemaal, die me beterschap kwamen wensen en cadeautjes kwamen brengen, lief hè? Ik was destijds weer aan het wenen, maar dan van geluk, van hoe lief en sympathiek mijn vrienden voor me zijn.
De dagen erna ging het gelukkig wel weer beter, en ik ben in dezelfde maand zelfs 17 geworden, en dat had ik ook even gevierd met een klein feestje, waar mijn beste vrienden waren, en dat was het meest gezellige feest van mijn aardse leven geweest. Niet veel later was ik zelfs met hen en Nana wezen schaatsen en spelletjes wezen doen, en dat was natuurlijk ook wel erg gezellig, en best voor herhaling vatbaar in de volgende winter!
Nu in maart, kregen ik, Duster en Kumatora van Lucas de vraag of hij ook bij ons mocht komen wonen, omdat hij ons behoorlijk mist... we hebben ja gezegd, en het mooiste van alles is dat hij morgen al kan komen, dus we hebben alles in ieder geval al klaar staan, en we zijn benieuwd hoe alles verder zal verlopen!

Ik lag nog half te slapen en ik hoorde al regen op het raam tikken. Daar werd ik rustig van, dus ik sliep hierbij nog eventjes verder. Door de kiertjes van mijn ogen zag ik dat het al bijna kwart voor 9 was, dus ik draaide tegen mijn zin in op mijn rug, wat dus echt niet lekker lag, maar ik deed dat om even rustig wakker te kunnen worden. Ik wilde eigenlijk mijn bed al helemaal niet uit omdat mijn deken gewoon veel te warm en zacht was, maar ja, in de winter was dit wel vaker het geval.
Ik schopte de dekens van me af, en probeerde rechtop te gaan zitten, maar mijn rug wilde niet echt meewerken, dus ik rolde me op mijn zij, pakte de spijlen van mijn bed vast en ging met hulp daarvan maar rechtop zitten. Op het moment dat ik net rechtop zat, ging de deur van mijn kamer open en kwam Duster de kamer binnen. Dat gebeurde bijna nooit, maar dat betekende natuurlijk niet dat dat minder fijn was.
“Goedemorgen, pluizenbolletje!” begroette hij mij. “Kon je ook zo lastig wakker worden?”
“Ja” zei ik, “want die dekens veel te lekker zacht zijn, dada. Ik best langer willen liggen, maar ik ook wel honger hebben.” Ik stak mijn armen uit, en meteen werd ik op de commode gelegd en uit mijn slaapkleding gehaald.
“Geen zorgen, Marcie” zei Duster, die alvast wat kleding voor mij pakte. “Ik ben het van Peridot best wel gewend, dus bij jou misschien ook wel. Maar we zien wel hoe het gaat, hè?” Hij deed mijn luier uit en haalde met de voorkant het ergste vuil weg.
Ik keek hem aan, en gaf een waarderende glimlach naar hem. Natuurlijk was hij het gewend, en zeker bij meisjes, omdat Peridot en ik dat allebei waren. Intussen voelde ik die fijne koelte van de lotiondoekjes die de rest van het vuil weghaalden, en vervolgens hoe ik behoorlijk intensief ingepoederd werd voordat ik een schone luier aan had.
Hierna werd ik rechtop gezet, zodat mijn haar geborsteld kon worden en ik ook mijn kleding aan kon krijgen. Toen dit allemaal in orde gemaakt was, gingen we naar de woonkamer, en werd ik in mijn stoel gezet. Er lag nog niets op tafel, nou ja, een beetje stof en kruimels, maar daar kon ik niet bij, dus ik deed mijn speentje alvast uit, en begon ze weg te blazen. Maar zelfs van zo'n kleine afstand hielp dat niet zoveel, dus ik liet het maar zoals het was.
Niet veel later kwam Kumatora binnen met een aantal borden, die ze op tafel en op het blad van mijn stoel neerzette.
“Goedemorgen, meisje!” begroette Kumatora mij enthousiast, terwijl ze me een knuffel en een zoen gaf. “Heb je lekker geslapen?”
“Ik nie me bed uit willen, mama” zei ik, “want lekkere zachte dekens, hè? Jij denk ik ook nie?”
“Ach, da's helemaal waar, hè?” lachte Kumatora. “Da's typisch zo met die koude seizoenen, dus ik herken het volledig.” Ze deed me een doek voor en ging zitten. “Had Duster je goed aangekleed en zo vanmorgen?”
Ik knikte, en was zelf ook best trots op het resultaat.
Niet veel later kwam Duster binnen met het eten, en konden we gelijk beginnen. Kumatora gaf hem allerlei complimenten over hoe goed hij me vanmorgen had verzorgd en voorbereid.
“Schat, ik doe het gewoon te weinig” zei Duster, “vandaar dat ik het aanbood. Trouwens, mij is het opgevallen dat ze wat meer gezet is, is dat erg?”
“Nee joh” zei Kumatora, “da's gewoon hoe ze gebouwd is, ik zweer tot op de botten van de gemaskerde man in de hoofdstad dat ik haar never nooit te veel suiker en zo geef. En trouwens, als haar eigenlijke zelf eet ze dat daarentegen best wel vaak, en zie ik haar toch niet aankomen, zoals ze dat zelf ook door heeft. Zo, nou jij weer.”
Hierbij barstten ze allebei in lachen uit, terwijl ik nog ijverig mijn brood en fruit aan het eten was, en soms zelfs allebei bij elkaar, wat het minder lastig maakte.
“Dada, wa is da nou, gezet zijn?” vroeg ik. “Waarom ik gezet zijn?” Natuurlijk wist ik daar wel vanaf, maar waarom het op was gevallen, dat wilde ik graag weten.
“Nee, niets, hoor” zei Duster, “omdat jij een beetje breder gebouwd bent dan Peridot, ben ik dat dus niet gewend, vandaar.”
Na het eten deden Kumatora en Duster beiden de afwas, terwijl ik mijn doek netjes in de wasmand had gedaan voordat ik mijn tanden ging poetsen. Sinds die val van een maand terug stond ik tijdens het tandenpoetsen altijd tegen de ladekast aan, om te voorkomen dat ik me ergens hard tegen zou stoten.
Toen ik klaar was en mijn tandenborstel had schoongespoeld onder de kraan, voelde ik nog even aan mijn achterhoofd. Het deed geen pijn meer, maar ik voelde nog wel dat het een beetje opgezet was, maar ook weer niet zo extreem meer.
Ik liep naar mijn kamer, haalde wat speeltjes uit mijn kast, een paar knuffels uit mijn bed, en ging ermee de box in, want dat had ik lang niet meer gedaan. Dat kon leuk zijn in mijn eentje, maar als er iemand anders bij was, vond ik het altijd leuker.
Ik ging op mijn buik liggen en ging een beetje dollen met alles wat ik om me heen had. Zo belde het grote hart met de handen één van de mensen van de televisie, of was mijn meest favoriete knuffel ineens een blinddoek geworden voor mevrouw Bomber, omdat zij moest weten wat er was veranderd als het blinddoek af ging. Dat vond ik zelf ook altijd wel een grappig spel, omdat ik door mijn handicap behoorlijk oog voor detail had, en mensen konden daar vaak best wel trots op zijn.
Om ongeveer kwart over 10 vond ik het wel welletjes, ging ik uit de box en legde ik alles weer netjes neer bij waar het vandaan kwam. Uit het bed wisselde ik de zojuist gebruikte knuffels in voor mijn kleine deken, en nam deze mee naar de woonkamer, zodat ik daar eventjes mee kon kroelen, terwijl Duster en Kumatora weer eens tv-zuignappen waren, teveel kijkend naar een programma met humor.
Ik keek tijdens het kroelen één keertje op naar Kumatora, die hard moest lachen om een grap die ik echt niet snapte.
“Hallo, kleine” zei Kumatora liefkozend, terwijl ze mij bij zich nam. “Lekker gespeeld daarnet? Ik hoorde dat je veel lol had.”
Ik knikte, en kroop lekker tegen Kumatora aan, meer aandacht bestedend aan mijn deken dan aan de televisie, waar ik eigenlijk wel geen enkele grap of zo van snapte.
Na een tijdje was het 10 over 11, het programma afgelopen, en ik behoorlijk moe geworden, zo geconcentreerd was ik bezig geweest.
“Mama, ik héél erg moe” zei ik, terwijl ik op haar schoot probeerde te komen. “Ik zo even gaan slapen?”
“Ik ken er nog één” lachte Kumatora, die naar zichzelf wees. “Wil je straks lekker bij mij op het grote bed slapen? Van mij mag het.”
“Nee, van mij niet” zei Duster, eerst heel serieus. “Grapje, natuurlijk mag dat wel, daarvoor heb je ons tenslotte toch?”
Ik kon ondanks mijn moeheid toch nog een klein beetje lachen. Kumatora nam me op haar arm, eerst even mee naar mijn kamer om mij eerst een droge luier te geven, want ik had daarnet blijkbaar ongemerkt heel erg geürineerd, en we waren nog net op tijd, want mijn luier zag er behoorlijk uit alsof hij op elk moment uit elkaar kon spatten.
Toen ik eindelijk een droge luier aan had, was Kumatora ook nog even zo lief om mij mijn meest favoriete knuffel te geven, want zonder deze kon ik absoluut niet slapen. Hierna gingen we allebei naar de ouderlijke slaapkamer, waar ik eerst tot op mijn romper en luier na uitgekleed werd, zodat ik het straks niet te warm zou krijgen. Ik draaide mezelf op mijn buik, zoog nog een paar keer op mijn speentje, en voelde voor ik echt in slaap viel nog even hoe Kumatora me weer bij zich nam, zo lief.

Om 1 uur werd ik langzaam weer wakker, maar voelde dat er iets niet klopte. Nee, niet dat mijn luier weer flink nat was, want dat was bij het wakker worden altijd zo. Ik voelde met mijn rechterhand aan het één en ander, behalve mijn luier, en kwam uiteindelijk bij mijn mond uit, waar mijn speentje ontbrak. Hoe kon die nou weer verdwenen zijn? Ik voelde om me heen, maar zonder resultaat. Ik voelde hoe zorgen mij overspoelden en zette het op een wenen.
“Marcie, meisje, gaat het wel?” vroeg Kumatora als eerste, toen ze rechtop ging zitten. “Vertel eens, wat scheelt er?” Ze hielp mij rechtop en drukte me tegen zich aan.
“Ik me speentje kwijt...!” snikte ik. “Die ineens weg bij wakker worden, mama... jij hem gezien?”
“Ach, lieverd toch” suste Kumatora, “wat naar voor je. Ik zou hem nooit van je gepakt hebben, want ik zou serieus niet durven. Ik zal eens even voor je kijken.” Ze gaf me een zoen op mijn kruin, stond op en keek eerst rond het bed. Ik was zo blij dat mijn beide surrogaatouders het gewoon toestonden dat ik mijn speentje altijd mocht gebruiken, en dat ze nooit van die rare dingen zeiden als “Doe die speen eens uit” of “Is dat de nieuwste mode dan?”.
Ik voelde niet veel later hoe mijn speentje mijn mond weer betrad, en ik werd er een stuk rustiger op. Ik droogde mijn tranen en gaf Kumatora eens een goede knuffel.
“Hij was gewoon naast het bed gevallen” zei Kumatora hoofdschuddend, “en dat gebeurt echt nooit.” Ze deed de rest van mijn kleding terug aan, nam me op haar arm en gaf me op mijn kamer eerst weer een droge luier voordat we aan tafel gingen zitten voor de lunch.
De lunch was weer lekker simpel gehouden, en daar hield ik altijd wel van. Toen iedereen klaar was, werd er blijkbaar een aankondiging ergens op gedaan.
“Mensen, jullie weten hoe de evenementenhal laatst werd verbouwd, hè?” zei Duster. “Wel, het is nu een buurthuis geworden, en ik zou er best wel eens willen kijken. Wat denken jullie?”
Ik knikte, al had ik totaal geen idee wat ik me bij een buurthuis moest voorstellen, maar toch wilde ik met Kumatora instemmen.
“Dan zijn we het allemaal ergens over eens” zei Kumatora, die me uit mijn stoel tilde, mijn speentje aan een koordje vastmaakte, deze aan mijn shirt bevestigde en mij even op de sofa zette zodat ze mijn tas klaar kon maken, terwijl Duster de wagen even uit de kelder tevoorschijn haalde.
Toen alles in orde was gemaakt, ging ik van de sofa af en in de wagen zitten, wachtend op mijn jas en schoenen en tot ik vastgezet werd. Dat gebeurde al snel, waarna we ook de deur uit gingen. Ik voelde me er sinds januari al zo bijzonder bij, dat we eindelijk als een volledig gezin overal heen konden, en nu dus ook.
Ik zag op weg naar het buurthuis hoe er veel mensen in het dorp waren die ik niet kende. Dat waren waarschijnlijk toeristen, want die hadden meestal in maart vakantie. Voorjaarsvakantie. Ik knikte erbij.
Er waren toeristen te voet, of toeristen op de fiets. Of zelfs gezinnen die er zeer gelukkig uit zagen. Alsof Duster, Kumatora en ik langs meerdere spiegelbeelden van ons kwamen.
Toen we er bijna waren, reed er een fietser ineens recht voor mijn neus, waar ik een klein beetje van schrok.
“Pardon!” zei de fietser. “Ik ben niet zo goed in fietsen als mijn maatje...”
“Picky, jij dom blondje!” riep zijn vriend uit. “Heb jij geen controle over de handvaten?”
“Natuurlijk niet” lachte de fietser die Picky heette, “waarom ben ik anders een dom blondje?”
Ik haalde mijn schouders op, en liet de fietsers maar met rust.
“Wij zijn trouwens toeristen” zei de andere fietser tegen mij, Duster en Kumatora, “dat jullie dat weten. We zijn hier omdat we hebben gehoord dat het hier het perfecte seizoen voor fietsen is!”
“Dan ben je op de goede plek” zei Duster. “Succes verder!”
“Dank je, meneer” zei Picky, terwijl hij en zijn vriend van hun fietsen afstapten en deze in het fietsenrek zetten.
We gingen het buurthuis binnen, waar het al redelijk druk was, en vooral met al die toeristen. We gingen zitten, en keken rond of er nog ergens bekenden waren, en die waren er ook.
Ik zag Jasper met zijn vader. Ze keken samen in een boekje met allerlei trivia, en vertelden elkaar steeds het één en ander erover.
Kara was er, samen met haar vriend Ezekiel. Ze hield een pop tegen haar borst en corrigeerde zo nu en dan de capuchon, of aaide deze over de rug.
Amethyst was er, die haar jongere broertjes stil probeerde te houden, maar zonder succes.
Peridot was er met haar moeder, mijn surrogaattante Lilian. Peri was druk bezig met make-up en het corrigeren van haar wimpers, betekenend dat ze nu haar eigenlijke zelf was.
Eve was er ook, en zij was haar kleine zelf ook niet, noch was haar vriend Stoley er. Momenteel had ze haar bril met dikke glazen op, droeg ze haar haren in een visgraatvlecht, een trenchcoat, een vissershoed en laarzen met een lage hak. Ze zag ons, en zwaaide naar me.
Ik zwaaide natuurlijk terug, en brabbelde wat. Hierna keek ik weer wat rond, en zag ik Lucas met zijn vader, grootvader en hond. Hij zag er heel erg nerveus uit, en friemelde een beetje met zijn vingers.
Ik zag zelfs Nana, die bijna recht voor ons zat, die een wenende Fuel troostte, die op haar schoot zat.
“Nana?” brabbelde ik, terwijl ik mijn handen vooruit stak.
“Ja?” reageerde Nana, toen ze achter zich keek. Toen ze me zag, glimlachte ze. “Wel, hallo daar, kleine Marcie. Hoe voel je je?”
“Ik me goed voelen” zei ik. “Fufu wenen?”
“Vertel mij wat” antwoordde Nana. “Arme kleine Fu is ontzettend nerveus over dit hele gedoe, en zelfs zijn speentje wil hem niet stil krijgen. Ik heb zo'n medelijden met hem...” Hierna focuste ze haar aandacht weer op Fuel. “Het is goed, kleintje... ik ben bij je, en dat zal ik ook altijd zijn.”
Plotseling voelde ik mezelf ook een beetje nerveus worden. Ik voelde de fantoomtranen al uit mijn ogen komen.
“Marcie?” zei Duster opeens tegen mij. Hij had blijkbaar door gekregen dat ik nerveus was.
“Ik heel nerveus, dada” zei ik. “Ik bij jou en mama zijn.”
“Van mij mag het, schatje” zei Kumatora, toen ze de riemen van me losmaakte en mij op haar schoot zette. “Ik denk dat je je zelfs beter zal voelen met iets meer dan je lieve mama en dada...” Ze stopte mijn speentje in mijn mond. “Beter?”
Ik knikte, en legde mijn hoofd op haar schouder.
“Mensen, ik ben bang dat de speech van de burgemeester zometeen al gaat beginnen!” zei Amethyst, die voor de microfoon op het podium was gaan staan. “Dus alsjeblieft zitten, bek houden en boos kijken. En jullie vooral, Cubert en Dwight, ik hou jullie in de gaten!”
Iedereen ging als een speer zitten, en ik was behoorlijk verrast. Ik wist niet dat Amethyst zoveel inspraak had! Ik was jaloers.
“Hè, bah, wie bewaart er nou gebruikte tissues?” hoorde ik het meisje Angie roepen. “Smerig!” Ze was blijkbaar op zulke tissues gaan zitten.
“Ik ben daarnet zelfs in een stuk kauwgum gaan zitten!” hoorde ik weer iemand anders roepen, “da's nog erger!” Het was iemand die ik niet kende.
“Nu echt even koppen dicht!” schreeuwde Amethyst, “ik zie hem eraan komen!” Hierbij viel er dodelijke stilte, en zag ik hoe de burgemeester voor de microfoon kwam staan. Ik had 'm nog nooit gezien. Hij zag eruit alsof hij ongeveer in de veertig was, en was behoorlijk beschaafd gekleed, in tegenstelling tot wij de bezoekers.
“Dames en heren” begon de burgemeester, “mag ik even uw aandacht? Ik ben zeer blij dat de evenementenhal een buurthuis is geworden, en ik bedank iedereen die destijds financiële bijdragen hiervoor had gesteund...” Ik volgde de rest absoluut niet meer, en luisterde maar naar de geluiden op de achtergrond. Zo nu en dan hoorde ik iemand kuchen of gapen, maar wat me volledig opviel, was het geluid van een fontein, die ze blijkbaar hadden laten staan. Dat vond ik wel fijn, want die fontein was echt een icoon van de evenementenhal destijds. En more to the point, ik raakte vaak behoorlijk gefascineerd door fonteinen, vooral door hoe ze eruit zagen.
“Dus vraag ik u nu allemaal om een beetje orde hier?” hoorde ik de burgemeester op gegeven moment zeggen. “Dit was de speech, en nog een fijne dag verder.” Dit werd gevolgd door een formeel applaus zonder gefluit of gegil, wat waarschijnlijk wel door velen gewaardeerd werd.
Maar helaas, meteen toen de burgemeester weg was, begon de drukte weer. Sommige jonge tieners begonnen elkaar te plagen, en vooral Cubert en Dwight deden dit.
“Zal ik je ook plagen?” vroeg Duster, terwijl zijn hypno-pendulum liet zien.
“Beter van niet, maat” waarschuwde Kumatora hem, maar Duster scheen haar niet te horen.
“Ik nie geplaagd worden, dada” zei ik. “Ik iets anders dan kindje zijn.”
“Van mij mag het” zei Duster, toen hij het pendulum voor mijn grote groene ogen heen en weer begon te zwaaien. “Je bent half dier, half plant. Je hebt grote oren. Je bent heel erg licht qua gewicht. Je bent sterk, maar ook heel erg schattig. Je bent een kleine gele Pikmin...”
Hierna had ik absoluut geen idee wat er aan de hand was, totdat iemand blijkbaar vlak naast mijn oor in zijn of haar vingers knipte, wat me heel erg deed schrikken. Ik begon hard te wenen en ongecontroleerd te urineren, en ineens begonnen de meeste bezoekers het luider aan te doen.
“Sorry, Marcie” zei Kumatora, die me gelijk tegen zich aan nam. “Ik had dat niet mogen doen, in mijn vingers knippen. Ik was bijna vergeten dat je een veel te scherp gehoor hebt.” Ze zette me terug in de wagen en gaf me een zoen en mijn fles. “Ik maak me zorgen om iedereens reacties...” Dit laatste zei ze tegen zichzelf. En de reacties kwamen ook gelijk.
“Zeg, meneer!” schreeuwde één van de andere mensen tegen Duster. “Wat ongelooflijk onbeleefd om je kind als proefkonijn te gebruiken voor die streken met je pendulum!” Zij was ook een toerist, vanwege haar rijkere Amerikaanse accent. “Als je zoiets nog één keer doet...”
“Ellie, alsjeblieft” zei haar vader, “ik denk dat dat arme kind meer heeft meegemaakt dan je denkt dat ze heeft, dus misschien vindt ze het helemaal niet erg.”
Ik spuugde bijna mijn drinken uit van verbazing. Was die oudere meneer helderziend of zo? Of was dit gewoon toeval? Ik was zeker weten wel verrast.
“Reken maar van jawohl, schoonpappie” zei een andere man. Hij scheen de man van Ellie de toerist te zijn. “Je hebt haar net verrast omdat ik haar net met grote ogen haar drinken uit zag spugen!”
“Wat is er dan?” vroeg een andere toerist. Ze had kort, formeel, donkerblond haar, een zilvergrijze bril, een outfit met een kilt en een soort geruite baret, en een Schots accent.
“Wat heb jij ineens?” viel Ellie haar in de rede. “Alsof ik jou iets vroeg.”
“Wel, als je het echt wilt weten” antwoordde de formele toerist, “ik heb een rare naam. Ik ben Helvetica. Ik ben officieel een lettertype.”
Sommige mensen achter ons lachten om Helvetica's laatst gesproken zin.
“Maar ik dacht dat we Conrad aan het beoordelen waren!” zei één van de lachende mensen.
Mijn ogen werden gelijk groot. Kende hij Duster? Ik deed mijn best om niet in mijn drinken te stikken.
“We beoordelen hier helemaal niemand, Sanchez” zei Duster, toen hij een vinger voor de lippen van de jongeman legde. “Ik zie dat je sinds vorig jaar geen spat bent veranderd.” Hij en de jongeman raakten meteen aan de praat. De jongeman bleek Cole te heten en één van zijn vroegere klasgenoten te zijn. Hij had zijn vrouw bij zich en zijn twee kinderen, die ongeveer vijf en twee jaar leken. De kinderen probeerden hun grenzen te overschrijden, zo druk waren ze.
Ik keek een beetje rond, en zag hoe Nana met Fuel op haar arm naar ons toe kwam, gezien zij net als Kumatora en ik ook niemand hadden om mee aan de praat te gaan.

Niet veel later was het alweer tegen twee uur aan, en we hadden ontzettend veel te praten met elkaar. Zelfs een paar toeristen kwamen naar mij en Fuel kijken, of we echt geen vlieg kwaad deden, want ze keken ons wel eerst aan alsof dat het geval was.
“En dan ben jij het kind van het pendulum” zei Ellie de toerist tegen mij. “Ze noemen mij Ellie, maar officieel heet ik Electra, en misschien hoor je wel dat ik een toerist ben... of misschien ook niet, whatever. Maar wat een pareltje ben je toch!” Ze zag eruit alsof ze ongeveer in de twintig was, en had korte, blonde krullen en een redelijke laag make-up en parfum. Ik begon van het laatste best wel te kuchen, want het rook ongelooflijk naar haarlak of zo!
“Voelen” brabbelde ik, terwijl ik een beweging opmerkte die van Electra's buik afkomstig was, en stak er mijn handen naar uit.
“Wat voelen, Marcie?” vroeg Kumatora. “Wat zag je daar dan?”
“Oh, da's onze zoon” giechelde Electra, “die is momenteel redelijk stuiter, misschien omdat ik daarnet te lang stil had gezeten.” Ze richtte haar aandacht weer op mij. “Natuurlijk mag dat, meisje. Ik denk dat de kleine heel erg blij zal zijn om jou ook eens mee te mogen maken.” Ze kwam iets dichter bij me, en liet me haar buik voelen. Ik voelde de kleine bewegingen van haar ongeboren baby, en dat voelde best wel bijzonder.
“Ikke ook voelen!” riep Fuel enthousiast, en ook hij mocht aan de buik voelen. Hij kreeg er een grote lach op zijn gezicht bij. “Ikke ook een broer of zus willen, ikke die nie gehad.”
“Jij mij toch hebben, Fufu” zei ik. “Ik nie je zusje, maar wel vriend, hè?” Ik haalde mijn hand door zijn haren, die al in de war zaten. Fuel gaf me hier een natte zuigzoen op mijn wang voor terug. Ik giechelde erbij.
Ondertussen waren Lucas, Eve en Amethyst ook even bij mij wezen kijken, en ook zij gaven me veelal positieve aandacht.
“Toeristen!” riep Lucas. “Marcie doet echt niemand kwaad, hoor! Je mag haar positieve aandacht schenken wanneer je dat zelf wilt!” Hij boog zich naar me toe en fluisterde in mijn oor. “Straks zullen ze dat ook wel bij mij merken, hè?”
Ik knikte en giechelde erbij, want ik wist ook dat hij straks als hij bij ons kwam wonen er volledig klaar voor was om grotendeels een leven als een baby te leiden.
Ik hoorde naast me hoe Kumatora en Electra heel enthousiast in gesprek waren geraakt, en dat veelal gepaard was met lachen.
“Dus wat zegt Marcie op dit moment veel en graag?” vroeg Electra.
Ik slikte hier wel bij, en hoopte niet dat Kumatora me voor paal zou zetten met haar antwoord. Thuis in Amerika gebeurde dit mij namelijk te vaak, maar ik was zo opgelucht toen dit allemaal mee bleek te vallen.
“Momenteel” zei Kumatora tegen Electra, “zegt ze onder andere graag mama, dada, worteltje, nee, Popee, Fufu, bonk, boing en hallo.”
“Is dat waar?” zei Electra liefkozend tegen mij. “Wie is hier dan een lief klein worteltje?” Ze tikte met haar vinger op mijn neus. “Boing!”
Ik giechelde en klapte enthousiast in mijn handen. Ik hield er inderdaad van om deze woordjes te zeggen als het kleine kindje als wie ik leefde, omdat sommige woorden mij vaak erg blij konden maken.
“Jongens, jullie moeten Marcie zien en haar blij maken!” riep Eve tegen meerdere jeugdige toeristen. “Ze is één van de liefste mensen die er is!”
Picky de fietser en zijn vriend wiens naam ik nog steeds niet wist kwamen naar me toe en keken naar mij en Electra. 'Dinges' lachte lief naar de gebeurtenis.
“Adam, schatje!” zei Electra tegen haar man. “Ze is echt een lief kind! Je mag best een beetje lol met haar maken!”
Nadat ik veelal aandacht van meerdere mensen, toeristen en bekenden had gekregen die dit eerst bijna niet tot echt niet aanvaardbaar vonden, leerden ze het beter accepteren, en mocht er zelfs aandacht naar Fuel en Kara, die ook zo dapper waren om als hun gewenste zelf hierheen gekomen te zijn. Cole's vrouw Leilu, die terug in december blijkbaar een domme opmerking over me had gemaakt, probeerde er nu ook mee om te gaan, dat onder andere ik deze levensstijl leefde.
Het buurthuis stroomde tegen half drie langzamerhand leeg, en toen besloten Kumatora, Duster en ik ook maar dat het tijd was om terug naar huis te gaan. Het was behoorlijk druk, maar uiteindelijk ook best wel leuk, en een soort moment van leren voor de mensen die nog niet met mijn levensstijl bekend waren.
Eens thuisgekomen werd ik meteen voorzien van een droge luier voordat ik voor de tv geparkeerd werd met iets te drinken en een koekje. Ik had lang geen tv meer gekeken, en toevallig kwam Tijd voor Avontuur ook, dus ik had geluk. Ik had eerst mijn koekje gegeten voor ik aan het drinken ging, en gelukkig waren ze allebei wel lekker.
Aan tafel praatten Duster en Kumatora volop verder over vandaag, over de toekomst, en dergelijke zaken. Ze schenen vandaag erg indrukwekkend te hebben gevonden, en ze waren echt niet de enige twee hierin, want ik wilde best erover meepraten. En dit kon ook toen het programma afgelopen was, en nadat ik de tv uit had gezet.
“Mama, ik op je schoot zitten?” vroeg ik. Dat hoefde ik geen twee keer te vragen, want meteen werd ik op Kumatora's schoot gezet, zodat ik mee kon praten.
“Het was druk maar toch leuk vandaag, hè?” zei Kumatora. “Dat vond ik nu ook. Zoveel mensen, en dan vooral toeristen, en dat maakt het altijd erg leuk.”
“Ja” zei ik, “en een paar van die tristjes mij ook lief gevonden en zo, en zij da eerst gevraagd aan ons, wa jullie daarvan vinden?”
“Ik vond het eerst wel een gek idee” zei Duster, “maar uiteindelijk kon ik er wel aan wennen, hoor. Wat een goede vraag die je trouwens hebt gesteld.” Hij gaf me een aai over mijn hoofd.
“Ik deel je antwoord, schat” zei Kumatora, en ze gaven elkaar een zoen. “Ik ben benieuwd wat er in de toekomst allemaal in dat buurthuis zal zijn.”
“Ik ook” zei ik, terwijl ik me tegelijkertijd geen enkel iets dat in een buurthuis gehouden kon worden kon voorstellen.
We hadden nog lang gepraat en zo, totdat het klokslag 6 was, toen werd ik weer voor de tv gezet terwijl het eten werd klaargemaakt. Ik kreeg zelfs wat kleine worteltjes van tevoren omdat ik de groente die er gekookt zou worden dan straks niet hoefde te eten, omwille van het feit dat ik die niet lekker zou vinden, en worteltjes vond ik altijd lekker, vandaar dus. In de keuken hing er zelfs een volledige lijst met wat ik niet lekker vond, en waar we op moesten letten, want anders zou er altijd onenigheid erover zijn.
Ik zag zo nu en dan nog wel eens kleine trailers voor interessante series langskomen, die ik later misschien zou kijken. Hiernaast keek ik vooral naar Flapjack, en wie weet hoe lang ik dat al niet meer had gezien, want ik was zo blij toen ik het eindelijk weer zag.
Om ongeveer kwart over 6 was het eten klaar, en gingen we aan tafel. Ik kreeg geen bonen omdat ik al worteltjes had gehad, maar de aardappels uit de oven waren ook wel erg lekker, vooral de zure room erbij was bij mij een groot succes.
Toen we allemaal klaar waren met eten, deed Kumatora de afwas, terwijl Duster zelf televisie ging kijken op de Apple TV, en ik nog even de woonkamer rond keek of alles nog in orde was. Ik had bijdrage gedaan door de plantjes in de vensterbank recht te zetten, en degenen die echt waren water te geven, met de gieter uit de keuken die ik van Kumatora mocht gebruiken.
Tijdens mijn bezigheid had ik weer behoorlijk in mijn luier geürineerd, want ik zat grotendeels op mijn knieën toen ik alles in orde maakte.
Niet veel later was alle afwas ook klaar, en nam Kumatora me mee naar de badkamer zodat ik daar in bad kon gaan. Ik zat zoals gewoonlijk weer op de ladekast, maar nu wel dichter tegen de muur, om het risico van eraf vallen te voorkomen.
Terwijl alles voor het bad en erna in orde werd gemaakt, voelde ik hoe ik volautomatisch aan het defeceren was, maar ik raakte niet in paniek, want op het moment dat alles in orde was, werd ik onmiddellijk volledig uitgekleed, schoongelapt met meerdere lotiondoekjes en in bad gezet. Ik was zo blij dat ik meteen in bad zat, want ik voelde me ook een beetje vuil van het feit dat ik veel gezweet had vanmiddag.
“Ik blij da ik meteen in bad gegaan, mama” zei ik, “ik me hiervoor ook al beetje vuil voelen.”
“Ja, het was warm daar, hè?” zei Kumatora, terwijl ze haar mouwen omhoog deed, een washandje om haar rechterhand deed en hiermee mijn gezicht waste. “Ik moet straks denk ik ook maar onder de douche gaan, en als ik klaar ben, Duster maar even van de bank schuiven zodat hij ook even kan douchen.”
Ik liet me weer lekker zorgvuldig wassen, terwijl ik mezelf tegelijkertijd bezig hield met de badeendjes en een lege fles zeep, want dat vond ik altijd zo fijn. Maar met die fles zeep moest ik mezelf altijd wel weerhouden om niet iemand ermee nat te maken, om een preek of zo te voorkomen.
Om ongeveer kwart over 7 werd ik uit het bad in de handdoek getild en afgedroogd, en werd hierna mijn haar zorgvuldig geborsteld, terwijl ik op hetzelfde tempo mijn tanden poetste, voordat ik in één keer in een rap tempo een schone luier en mijn slaapkleding aan kreeg, omdat Kumatora blijkbaar abrupt de boel voor de douche voor wilde bereiden. Toen ik van de ladekast af was, liet ik het haar maar toe, en liep intussen naar de woonkamer, waar ik op de sofa ging liggen en met de ring van mijn speentje friemelde, terwijl ik er in alle rust op zoog.
Algauw toen Kumatora uit de douche was gekomen, kwam ze even om het hoekje van de deur van de woonkamer kijken, keek ze mij aan, en legde ze een vinger voor haar mond, betekenend dat ik moest zwijgen. Dat deed ik dan ook, en ik was sowieso al stil omdat ik Duster even rustig naar Aqua Teen wilde laten kijken. Kumatora liep zachtjes de woonkamer binnen, ging recht voor Duster, die nog niets door had, op haar knieën zitten, en greep zachtjes in zijn enkels, wat hem heel erg deed schrikken.
“Jouw beurt om de douche in te gaan, schat!” riep Kumatora.
“Je komt op een perfect moment” lacht Duster, “de aftiteling was er! Dank je voor het herinneren.” Ze gaven elkaar een tongzoen, en terwijl Duster zich naar de douche snelde, kwam Kumatora naast me zitten.
“Zullen we maar eens iets voor onszelf kijken?” bood Kumatora aan.
Ik knikte, en we keken hierbij een kleine marathon aan meerdere oude cartoons. Om ongeveer 8 uur kwam Duster er zelfs nog gezellig bij zitten, en we keken hierbij tot het ongeveer 10 over 9 was, toen merkten we allemaal wel dat ik behoorlijk moe aan het worden was.
“Jullie da ook merken, mama en dada” mompelde ik, “da ik erg moe ben, hè? Ik best willen slapen...”
Duster en Kumatora begonnen hierop te lachen, en Duster nam me eens op zijn arm mee naar mijn kamer, en toen ik eens in bed lag, merkte ik hoe handig het eigenlijk was om twee surrogaatouders te hebben, want de taken waren dan beter verdeeld. Duster legde mij in bed, stopte mij in en deed de gordijnen zo goed als dicht, terwijl Kumatora het centrale licht verving door mijn nachtlichtje, en ook nog even zo lief was om te kijken of ik mijn speentje al had, en die had ik gelukkig al.
“Slaap lekker, pluisje” fluisterde Duster, waarna hij mij een aai over mijn wang en een nachtzoen gaf, en als eerste de kamer verliet.
Kumatora bleef nog even om de muziekdoos op te winden, en hierna gaf zij mij ook een aai en een nachtzoen.
“Welterusten, prinsesje” fluisterde ze, waarna zij ook de kamer verliet en de deur zachtjes achter zich dicht deed.
Ik draaide me op mijn zij, nam een paar knuffels bij me en zoog nog wat op mijn speentje, terwijl ik nog aandachtig naar het zachte muziekje dat zich afspeelde bleef luisteren, en ook nietsziend keek naar de maan en de sterretjes die in het muziekdoosje ronddraaiden en licht gaven. Op gegeven moment hoorde ik hoe het langzamer werd, en voelde ik tegelijkertijd hoe de slaap van mij won, waarna ik echt niet meer wakker te krijgen was.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
4. En toen waren we een gezin van vier
Ik kon 's morgens onmogelijk slapen. Het was al half 7. Vandaag was de dag dat Lucas hoogstwaarschijnlijk hier zou komen wonen, en daar had ik even niet meer bij stilgestaan. Vandaag was de dag dat ik waarschijnlijk weer een soort grote zus zou worden, in beide opzichten als het om de kanten van mijn leven ging.
Ik kwam met moeite mijn bed uit, maar toen ik er eindelijk uit was, sloop ik zachtjes naar de ouderlijke slaapkamer, en toen ik daar eens was, sloot ik zachtjes de deur en ging ik in het bed meteen tussen Duster en Kumatora in liggen.
“Wat is er, schatje?” fluisterde Kumatora.
“Ik nie kunnen slapen, mama” zei ik. “Ik heel erg alleen zijn zonder jullie. Ik ook erg alleen zonder me kleine broertje.” Ik was lichtelijk verbaasd hierbij, want ik had serieus nog nooit van mijn leven het op die manier over Lucas gehad.
“Oké...” zei Kumatora. “Dus je bent een beetje nerveus over het feit dat Lucas vandaag kan komen?”
Ik knikte, begroef mijn gezicht in Kumatora's borst en begon zachtjes te wenen.
“Het is al goed, kleine...” fluisterde Kumatora. “Het is al goed...” Ze aaide met haar wijsvinger over mijn wang.
“Mama...” snikte ik. “Ik gewoon een knuffel van jou willen...”
“Rustig maar” zei Kumatora, toen ze me een zoen op mijn voorhoofd gaf. “Ik ben er, en dat weet je, hè?”
“Gaat het?” hoorde ik Duster vragen, en niet lang hierna voelde ik zijn hand op mijn schouder. “Wat is er aan de hand?”
“Ze is gewoon een klein beetje gespannen over vandaag...” legde Kumatora hem uit, “snap je dat?”
“Dada!” weende ik, en ik begon luider en intensiever te wenen.
“Ik heb jou ook gemist, schattig pluisje” zei Duster liefkozend. “Is er dan een reden om te wenen?”
“Die is er, dada” snikte ik. “Ik me kleine broertje missen, en ik willen da jij en mama mij rust maken...” Ik probeerde dicht bij zowel Duster als Kumatora te gaan liggen. “Jullie allebei mij rust maken. Ik erg alleen zonder jullie.”
“Ach...” zei Kumatora zachtjes, “als je het vraagt, doen we het gewoon. Dit kan trouwens ook de laatste keer zijn dat we met zijn drieën een knuffel uitwisselen...” Ik hoorde haar een beetje giechelen.
Toen ik zowel Duster als Kumatora dichter bij me voelde komen en van ieder een arm over mijn rug voelde gaan, ebte mijn verdriet langzaam weg, en ik voelde ook geen tranen meer komen.
“Ik heel veel van jullie houwen...” fluisterde ik, voordat ik weer in slaap viel.

Om kwart over 9 werd ik weer wakker van Duster en Kumatora die wakker werden en elkaar een goedemorgen wensten.
Kumatora wilde uit bed gaan om mij te halen, als automatisme, maar ik greep haar gauw bij haar slaap-T-shirt, want ik hoefde helemaal niet gehaald te worden, hooguit nog verschoond en aangekleed. Vooral het eerste kon ik wel merken omdat ik het aan mijn achterste een beetje voelde plakken, en dat was niet al te best.
“Mama” riep ik, “ik hier, hoor, jij mij nie hoeven halen.”
“Ach, was ik dat volledig vergeten?” giechelde Kumatora, die mij op haar schoot nam. “Hè, ik deed dat natuurlijk automatisch. Heb je nog wat kunnen slapen?”
Ik knikte, en legde mijn hoofdje Kumatora's schouder, om nog eventjes tot rust te kunnen komen.
“Goedemorgen, meisje” zei Duster tegen mij, en hij gaf mij een aai over mijn wang en een zoen. “Ik merk dat je nu weer lekker rustig bent, want je had weer eventjes geslapen, hè?”
Ik knikte en haalde mijn speentje even uit mijn mond om hem en Kumatora een zoentje op hun wang te kunnen geven.
“Jij bent me er wel eentje, hè?” zei Kumatora liefkozend, toen ze mij een zoen terug gaf. “Kom, dan zal ik je even verschonen en aankleden.” Ze verstelde mijn positie van op schoot naar op de arm, nam me mee naar mijn kamer, en legde me op de commode neer, waar mijn slaapkleding eerst uitging voordat ik verschoond en aangekleed werd. Hierna werd mijn haar geborsteld en op mijn verzoek er ook nog een strikje in gedaan, want ik had dat lang niet meer gehad.
Toen alles in orde was, zette Kumatora mij eerst in de woonkamer nog even op de sofa, omdat ze zichzelf ook nog moest aankleden.
Ik liet de televisie maar uit, want we konden op elk moment gaan eten. Dat bracht mij op een idee. Ik stond van de sofa op, bekeek de tafel, en zag dat er nog van alles op lag, dus ik legde dat netjes aan de kant, zodat we straks gewoon konden eten.
Ik schrok een beetje uit mijn bezigheid op toen Duster de woonkamer ook binnenkwam. Gelukkig keek hij niet geïrriteerd of zo.
“Dank je, meisje” zei Duster, met een klank van waardering in zijn stem. “Ik was dat gisteren totaal vergeten! Echt bedankt!” Hij tilde mij even op voor een zoen, waarna hij mij in mijn stoel zette en naar de keuken liep om alles te pakken.
Ik wachtte nog eventjes, en niet veel later was Kumatora er ook, die na het mij een doek voor doen meteen ook ging zitten.
“Jij nie dada helpen dan, mama?” vroeg ik.
“Nee” zei Kumatora, met een grote grijns, “ben ik te lui voor.”
“Ik altijd daar lui voor zijn” giechelde ik, “ik jullie al helpen bij andere dingen. Kijken hoe ik alles op tafel zo aan kant heb gelegd.”
“Dank je, Marcie!” zei Kumatora blij. “Ik was dat totaal vergeten!” Ze gaf me nog een zoen op mijn wang.
“Dada da ook vergeten, zei hij” zei ik, terwijl ik mijn speentje weer uitdeed en aan de kant legde.
Op hetzelfde moment kwamen de borden en het eten eraan, en konden we beginnen. Tijdens het eten werd er volop gepraat over wat er vandaag zou kunnen gebeuren, en wat we straks zouden kunnen doen qua voorbereiden.
Na het eten en het tandenpoetsen mocht ik blijkbaar mijn fles water en muziekdoos zolang op de vensterbank zetten, omdat het nachtkastje naar de ouderlijke slaapkamer ging, en er blijkbaar een tweede bed naast het mijne kwam staan. Dat was Lucas' bed dat vrijdag naar ons toe werd gebracht, en ook alvast was aangepast op de situatie van straks, betekenend dat Lucas laatst op zijn matras op de vloer had geslapen, want hij zei dat zelf toen het bed werd gebracht. Ik lachte er een beetje om, en kon toen al helemaal niet wachten tot hij kwam.
“En waar dat doosje en me flesje nu staan, dada?” vroeg ik, toen het bed er eenmaal stond, nu nog zonder matras, deken en kussen.
“Op het hoofdeinde” zei Duster, die naar het hoofdeinde van mijn bed wees. “Kijk eens hoe breed hij is? Daar past het precies op.”
“Jij me wel helpen, dada” zei ik, “ik daar nie zelf bij kunnen, want nu hier twee bedden staan.”
Duster dacht even na, en had hierna een ideetje. Hij zette mij in mijn bed neer, waarbij ik naar het hoofdeinde kroop en daar mijn fles water en muziekdoos aangegeven kreeg, die ik daar vervolgens voorzichtig neerzette. Ik maakte zelfs een gebaar dat ze daar moesten blijven, met zo'n vlak handje, omdat ik echt niet wilde dat ze zouden vallen.
“Het staat er prima, Marcie” zei Duster, “maak je maar geen zorgen.” Hij tilde mij het bed weer uit, gaf me een knuffel en liep hierna de woonkamer weer in, terwijl ik wat knuffels uit mijn bed haalde en de doos met mijn speeltjes uit de kast haalde. Ik zette de knuffels er bovenop, tilde de doos weer op en liep ermee naar de woonkamer, waar ik bij het voorste raam ging zitten en begon te spelen. Ik had nog nooit onder toezicht gespeeld, dus ik deed op het eerst het een beetje rustig aan, waarbij ik ook mijn speentje weer even in had gedaan.
“Wat kun je lief spelen, zeg” zei Kumatora, toen ze even bij me kwam kijken. “Het gaat allemaal zo rustig, merk ik!”
Toen ik niet veel later ook de televisie op de achtergrond hoorde, begon ik er zelfs zachtjes bij te praten. Ik praatte tegen de knuffels, en stelde ze allerlei vragen, bijvoorbeeld of er nog leuke films en series waren, of ze iets wilden drinken, en nog veel meer.
“Wat stel je daar voor vragen tegen ze, Marcie?” vroeg Kumatora, die blijkbaar minder geïnteresseerd was in het programma op de televisie.
“Rouge graag een beetje koffie willen” zei ik, “dus zij wa koffie gekregen. Q*bert willen weten wa er nu achter die tuinmuur is, en ik me precies da ook afvragen. En mevrouw Bomber iemand willen zien.”
“Bedoel je van die serie?” vroeg Kumatora. “Die ook 'Achter de Tuinmuur' heet? Ik vind hem wel leuk, hoor. Zal ik je hem eens laten zien? Maar alleen als jij dat wilt, hoor.”
“Ja, die, mama” zei ik, “maar ik die pas willen kijken als Lucas er ook is.” Ik pakte intussen de hoorn van de plastic telefoon, en nam deze op, alsof ik gebeld werd. “Hallo? Nee, da's de tv, hoor. Dada die aangezet. Ja, mevrouw Bomber jou eens willen zien, zij jou missen. Oh, ik ook, hoor...”
“Tegen wie praat je?” vroeg Kumatora, die blijkbaar mijn gesprek 'aan de telefoon' had 'afgeluisterd'.
“Fufu's rooie Pikmin!” riep ik, zogenaamd verrast, waarna ik het 'gesprek' een beetje hervatte.
Ik had nog lang verder gespeeld tot ik het zelf wel genoeg geweest vond en alles weer teruglegde bij waar het eigenlijk vandaan kwam. Toen dit allemaal geregeld was, kwam Kumatora even om mij een droge luier te geven, want ik had zo geconcentreerd gespeeld dat ik niet had gemerkt dat mijn blaas zich intussen had ontspannen.
Ik had nog maar net een droge luier aan toen er al op de deur geklopt werd. In alle haast liet Kumatora per ongeluk mijn broek op mijn enkels zitten toen ze mij op haar arm nam en de deur opendeed. Daar stond Lucas, met achter zich een steekwagen waar drie kartonnen dozen op elkaar gestapeld stonden. Daar zaten waarschijnlijk zijn meest belangrijke bezittingen in. Ze werden ondersteund door zijn matras, dat eronder lag.
“Hallo Lucas” zei Kumatora, “kom gerust binnen, en als je hulp nodig hebt met de dozen, mag je het altijd aan mij vragen.” Ze liep door naar de woonkamer, waar ze me op de sofa neerlegde om nog even snel mijn broek omhoog te doen, anders was het al heel lang geen gezicht.
“Had je haast, schat?” vroeg Duster lachend.
“Hoe raad je het” zei Kumatora hoofdschuddend, die Lucas nog even verder hielp met de dozen op de steekwagen.
“Dada, wa mama nu aan doen?” vroeg ik.
“Ze is Lucas even helpen met zijn spullen” antwoordde Duster. “En ze had net per ongeluk je broek nog op je enkels laten zitten, hè? Dat was geen gezicht...!”
“Blote benen!” riep ik enthousiast, terwijl ik op Duster's schoot plaats nam. “Mensen m'schien me luier eventjes gezien...!”
“Dat zal gerust” zei Duster, “als er misschien iemand die langs ons huis liep per ongeluk naar jullie keek.” Hij gaf me een vriendelijk klapje op mijn geluierde onderrug, en bleef me intussen met zijn wijsvinger over mijn wang strelen terwijl hij op de rest van het programma lette.
Om ongeveer kwart over 11 was alles blijkbaar al in orde gekomen, want toen kwamen Kumatora en Lucas de woonkamer binnen, en Lucas was in één keer als zijn kleine zelf gekleed, in tegenstelling tot daarnet voor de deur.
“Hallo Marcie!” riep Lucas enthousiast, terwijl hij naar me toe liep en me een knuffel gaf. “Alles goed?”
“Ja” zei ik, “en jij?”
“Met mij ook goed” zei Lucas, die door Duster op de sofa geholpen werd.
We hadden hierna met zijn vieren volop gepraat over hoe alles laatste tijd was, maar Lucas en ik natuurlijk wel in versimpeld Engels, en dat werd ook prima begrepen. Het werd op gegeven moment zo gezellig, dat Lucas en ik er zelfs behoorlijk moe van werden, waarbij we allebei even in Duster en Kumatora's armen mochten slapen.

Om ongeveer half 1 ontwaakte ik als eerste, en keek ik een beetje rond, maar praatte nog niet. Na een tijdje merkte ik dat Lucas en ik nu op de sofa zelf lagen. Ik dacht er een beetje bij na, en realiseerde me hierna dat het natuurlijk kon zijn geweest omdat Duster en Kumatora misschien nog andere belangrijke dingen te doen hadden zonder ons. Of dat er iemand voor de deur stond en er open moest worden gedaan, of dat één van de twee misschien naar de wc moest, weet ik veel. Ik haalde mijn schouders op en draaide me op mijn linkerzij. Lucas lag nog zo vredig te slapen, ook zo schattig, met zijn handje voor zijn mondje, misschien om te voorkomen dat zijn speentje kwijt raakte of zo.
Ik merkte niet lang hierna dat ik ook nog eens een redelijk vuile luier had, dus ik sloeg zachtjes de dekens van me af en ging voorzichtig van de sofa af, maar merkte bij de deur dat deze dicht zat. Stik, dacht ik bij mezelf, hoe moet ik deze nu zachtjes openen? Mijn hand gleed langzaam maar zeker naar de klink, ik leunde even tegen de deur, greep de klink vast en deed de deur uiteindelijk met niet al te veel lawaai open. Ik sloop naar de gang en liet de deur op een kleine kier staan, en zocht vervolgens naar Duster en Kumatora. Ik hoefde dat al snel niet meer te doen, want Kumatora was al in de keuken bezig.
“Mama?” vroeg ik, terwijl ik naar haar toe liep. “Jij nu druk?”
“Niet echt, eigenlijk” antwoordde Kumatora. “Ik verveel me hier een beetje, maar er staan wel alvast wat borden klaar.” Ze nam me op haar arm. “Ik merk dat je eigenlijk kwam om misschien een andere vraag te stellen?”
“Daarom ik gevraagd of je druk was” zei ik, “zo kon je me dan een schone luier geven, anders ik je misschien storen of zo, en jij da nie leuk vinden.”
“Daar heb je wel gelijk in” zei Kumatora, die me mee naar mijn kamer nam en op de commode legde, waar ze mijn luier meteen uit deed. Ze schrok wel een klein beetje van de inhoud, omdat ik blijkbaar ongesteld was geworden. “Voorlopig zal ik je maar blijven verschonen, om schrik bij Duster te voorkomen.” Ze haalde met de voorkant van de luier het ergste weg, lapte mijn streek goed schoon, poederde me eens goed in en niet veel later lag ik eindelijk weer in een schone luier.
Nadat de rest weg was gegooid, werd ik van de commode af getild, wilde ik naar de woonkamer gaan, maar realiseerde me ineens iets.
“Waar dada?” vroeg ik. “Ik hem even nie meer gezien.”
“Die ligt ook even te slapen, zoetje” zei Kumatora. “Lag Lucas in de woonkamer ook nog even te slapen?”
Ik knikte, en legde mijn vinger voor mijn speentje (in plaats van mijn lippen) om aan te geven dat er zachtjes moest worden gedaan. Ik sloop verder de hal in en duwde zachtjes op de deur van de woonkamer. Ik keek naar de sofa, en Lucas lag nog steeds te slapen. Ik ging voorzichtig weer terug de sofa op, en nam plaats naast hem.
“Hij nog nie wakker...” fluisterde ik tegen Kumatora, die nog bij de deuropening stond.
Kumatora knikte, en ging zachtjes in de keuken wachten.
Ik begon Lucas zachtjes met mijn wijsvinger over zijn wang te strelen, en pas na een minuutje reageerde hij hier ook daadwerkelijk op. Hij knipperde geregeld met zijn ogen, en wreef ze ook een beetje uit. Hij voelde wat rond zijn mond, en stopte pas toen hij wist dat zijn speentje nog in zijn mondje zat.
“Hallo, Lucas...” fluisterde ik, en er verscheen een glimlach van achter mijn speentje.
“Marcie...?” mompelde Lucas, nog behoorlijk versuft. “Waar ikke zijn...?”
“Je nieuwe huis” antwoordde ik, terwijl ik hem ook rechtop hielp zitten. Ik legde een arm om hem heen, en legde mijn hoofd een beetje op zijn schouder, waarbij mijn neus een beetje in zijn haar zat. Het rook er naar een mengsel van bloemen en een beetje zeep, misschien was het recentelijk wel gewassen. In ieder geval genoot ik er best wel van.
Na een tijdje kwam Kumatora opdagen met de borden, die ze eerst op de tafel neerzette voordat ze naar ons kwam kijken.
“Lucas wakker zijn, mama” zei ik, “alleen nog nie helemaal.”
“Hallo, kereltje” zei Kumatora, terwijl ze Lucas op haar arm nam en een beetje in zijn wang kneep. “Heb je een beetje geslapen? Ik laat je nog wel eventjes wakker worden, dan zal ik je in de tussentijd maar even een droge luier geven, hè?” Ze liep met hem naar mijn kamer om hem te verschonen, waarbij ik zelf van de sofa opstond en naar de ouderlijke slaapkamer liep om te kijken of Duster al wakker was. Maar toen ik wilde kijken, ging de deur al open, dus ik hoefde al niets meer te doen.
“Hallo, meisje!” begroette Duster mij, terwijl hij mij optilde en een zoen gaf. “Heb je lekker geslapen?”
“Ja, en jij?” vroeg ik.
“Ik heb prima geslapen” zei Duster, “sterker nog, ik voelde me al redelijk slaperig toen ik jullie al zag, dus toen hadden Kumatora en ik jullie naast elkaar op de sofa gelegd, en konden we het allebei even rustig aan doen.” Hij nam me mee naar de woonkamer, maar toen hij me in mijn stoel wilde zetten, maakte ik een afwerend gebaar en wees naar de grond, waar hij me dan ook neerzette.
“Lucas nog geen stoel hebben, dada!” zei ik. “Ik weten waar hij is, jij ook even kijken?”
“Wat goed dat je dat ziet!” zei Duster, “ik dacht er niet eens aan! Dank je!” Hij volgde mij naar de gangkast, en toevallig stond er net zo'n stoel als het mijne precies vooraan, alleen was hij nu nog vermomd als een gewone stoel. Ik begon te kuchen van de dikke laag stof die erop lag.
Duster zette snel de stoel in de woonkamer neer en pakte onmiddellijk een stofdoekje uit de schoonmaakkast in de keuken, waarmee hij eerst de stoel verloste van het stof.
Ik liep, nu redelijk benauwd van het stof, naar mijn kamer, om Kumatora om mijn puffer te vragen. Ze was net klaar met Lucas, en hoefde mij al niet meer te vragen wat er was, ze gaf me gelijk al het medicijn en zette Lucas op de vloer neer.
“Staat nu nog een stoel, en die voor Lucas” zei ik. “Die had veel stof, dus ik een beetje nauw, en dada die stoel nu zo'n beetje opschonen.”
“Helemaal prima” zei Kumatora, “dan weet ik dat.” Ze liep naar de woonkamer, en Lucas en ik volgden haar. De vierde stoel was inmiddels al opgeschoond.
“Ik wist even niet meer waar je was, Marcie” zei Duster. “Ben je misschien allergisch voor stof of zo? Nee, dit is niet als grap bedoeld, Kumatora, het is een serieuze vraag.”
“Nee, want stof en astma gaan ook niet samen” zei Kumatora, “maar allergisch ervoor is Marcie niet.” Ze zette mij en Lucas om de beurt in onze stoelen, en deed ons beiden ook een doek voor.
Duster was even zo aardig geweest om één van de borden op het blad van Lucas' stoel te zetten, want anders kon hij er straks niet bij.
“Lucas, jij wel even iets moeten weten” zei ik, terwijl ik mijn speentje uitdeed en deze op het blad van mijn stoel neerlegde. “Bij eten mag zo'n speentje daar liggen, want waar jij nie mee kunnen eten?”
“Dank je” zei Lucas, die mijn handeling kopieerde. “Da's wel waar, hoor, ikke nie kunnen eten met da.”
Alles op tafel was in de tussentijd in orde gemaakt, en hierna waren we aan het lunchen. Het was aan tafel wel een beetje stil, maar dat kon ik wel begrijpen, want met één nieuweling is er altijd wel iets onwennig.
Lucas was wel eens geneigd om iets te vragen, maar deed het dan toch niet.
“Hoe ikke jullie dan noemen?” vroeg hij na een paar keer proberen aan Duster en Kumatora. “Ikke da nog nie weten.”
“Marcie noemt ons altijd standaard 'dada' en 'mama'” zei Duster. “Wil jij het misschien ook doen? Van mij hoeft het niet, het is geheel aan jou wat je tegen ons zegt, hoor.”
Lucas wreef met zijn duim en wijsvinger aan zijn kin, en dacht diep na, terwijl hij intussen nog wel wat partjes fruit bleef eten.
Ik bekeek het, en at zwijgend mijn bord leeg, waarna ik aan mijn fles begon.
Duster en Kumatora praatten intussen nog wat met elkaar, en ik keek al drinkend nog zwijgend de tafel rond. Lucas had het moeilijk met op een goed antwoord op de vraag van daarnet te komen, hij zuchtte er zelfs bij toen zijn bord leeg was en hij ook aan zijn fles begon.
De stilte bleef een tijdje zo, totdat iedereen klaar was, en ik als eerste de vraag stelde:
“Ik van tafel af?”
“Maar natuurlijk” zei Duster, die opstond om mij van mijn stoel naar de sofa te brengen, en ook zo lief was om het doek dat ik voor had af te doen, net als bij Lucas, die nog in zijn stoel zat.
Op de sofa staarde ik naar het lege beeld van de televisie, mij in mezelf afvragend of ik straks met Lucas iets zou kijken of niet.
Kumatora stond op om de rest van de borden naar de keuken te brengen voor Duster, die daar al aan het afwachten was.
“Mama” riep Lucas naar Kumatora, omdat hij nog steeds in zijn stoel zat. Hij klonk er nerveus bij, hoogstwaarschijnlijk omdat hij zelf geen eigen moeder meer had, die hij vroeger altijd ook zo noemde.
“Ik wou het net gaan doen” zei Kumatora, die Lucas uit zijn stoel haalde, zijn doek af deed en hem naast mij op de sofa neerzette. Hierna liep ze naar de keuken, om Duster met de afwas te helpen.
“Ik snap dat het misschien een beetje onwennig is voor je” fluisterde ik tegen Lucas, “maar uiteindelijk zal je er vast wel vertrouwen in krijgen, over het aanspreken van eh... onze surrogaatouders, zal ik het zo maar even zeggen.”
“Ik weet nog dat jij zei dat je er al snel over uit was” zei Lucas, “en ik voelde me er deels naar aanleiding van dat behoorlijk nerveus over... maar weet je het geheel zeker?”
“Echt waar” zei ik. “Voor mij was het ook eerst een beetje nadenken vereist. Maar ik moest dan ook even de tijd nemen om naar ze toe te groeien, en jij kent ze al wat langer, dus eh... ja.”
Lucas haalde zijn schouders op, kroop een beetje tegen me aan en legde zijn volledige rechterhand op mijn wang. Ik keek hem aan, en zag dat zijn onderlip een beetje naar voren stond en trilde.
“Wacht” zei ik, “ik al weten wat je wil.” Ik stond op van de sofa, en pakte de twee speentjes van de bladen van onze stoelen, en nam eerst mijn eigen in mijn mond voordat ik terug de sofa op ging en Lucas het zijne gaf. “Jij al véél minder nerveus door da, m'schien.”
Het bleek echter alleen maar een tijdje te helpen, want niet lang hierna barstte Lucas alsnog in een weenbui uit.
“Ikke het even nie gewend...” snikte hij. “Ikke een knuffel willen...”
“Jij even een knuffel van mij dan?” vroeg ik, terwijl ik mijn armen om hem heen sloeg, hem tegen me aan nam en hem over zijn rug streelde.
Niet veel later kwamen Kumatora en Duster terug de woonkamer in, en schrokken ze wel even van hoe Lucas zich voelde. Maar hun blikken verzachtten wel redelijk toen ze zagen hoe ik het op probeerde te lossen.
“Wat lief van je dat je Lucas even stil probeert te krijgen” zei Duster. “Ik kan al zien hoe lief je altijd al voor anderen bent.”
“Ik mag je nu wel een lieve grote zus noemen, Marcie” zei Kumatora, die naast me ging zitten en mij over mijn rug streelde. “Ik vind het zo lief, hoe je ermee probeert om te gaan...”
“Ik hem wel stil willen krijgen, mama” zei ik, “maar ik ook erg moeten wenen door da...” Ik voelde de tranen opkomen en begon zelf ook abrupt te wenen.
“Ach, lieverd...” zei Kumatora bezorgd, die me even bij zich nam voor een knuffel. “Ik ken je gevoel, want ik heb het vaker bij meerdere mensen meegemaakt... Zal ik het maar van je overnemen?”
Ik knikte, en werd al gelijk door Duster bij hem genomen. Ook in dat opzicht vond ik wel dat het hebben van twee surrogaatouders tegelijk handig was: als beide kinderen verdriet hebben, hadden ze ieder één iemand die ze vertrouwden die ze stil konden krijgen.
“Ik begrijp volledig hoe je je voelt, zoetje” zei Duster liefkozend. “Dat is heel gewoon bij broers en zussen. Toen je merkte dat Lucas verdriet had, voelde jij het ook. Zo was dat vroeger ook vaak zo tussen mij en mijn zus, ten minste, als we elkaar zagen. Gescheiden ouders hebben is dan ook behoorlijk lastig, moet ik zelf even zeggen...” Hij streelde met zijn vingers over de onderzijde van mijn nek, en ik voelde zijn andere hand over mijn rug gaan.
Normaal hield ik niet zo erg van aangeraakt worden, maar als ik diegene echt vertrouwde, dan mocht het wel. Dus nu hier bij mij thuis vertrouwde ik iedereen het meeste, mochten zij het doen, en hoefden ze het niet per sé te vragen. En mijn beste vrienden vertrouwde ik natuurlijk ook het meeste.
“Jij lief, dada...” mompelde ik. “Jullie allemaal wel lief. Ik veel van jullie houwen...”
“Ik hou ook van jou, en jullie allemaal” zei Duster. “Wat fijn dat we zoveel vertrouwen in elkaar hebben.”
Terwijl ik met mijn rechteroor tegen Duster's borstkas aan lag, luisterend naar zijn hart, zag en hoorde ik ook hoe Kumatora Lucas stil probeerde te krijgen met kalmerende bewegingen en een sereen lied. Ik werd er zelf wel kalm van, maar bij Lucas duurde het wel even. Maar toen hij eenmaal weer volkomen kalm was, was het wel de moeite waard geweest, dacht ik.
Toen de rust weergekeerd was, hadden we het even rustig aan gedaan met elkaar, en hadden Lucas en ik ook nog even een fles gekregen om echt volkomen relaxed te worden.

Om half 7 zaten we weer met zijn vieren aan tafel, en het was nog steeds even onwennig als vanmiddag. Ik had wel geprobeerd met Lucas te praten, en hij ook met mij, en ik moet zeggen dat dat wel goed ging, een gesprekje over ditjes en datjes.
Na het eten had Duster de afwas weer op zich genomen en hielp Kumatora ons met het bed van Lucas op te maken. Het matras zat er al in, maar er moesten nog een matrasdek, een matrasovertrek, een dekbed met hoes en een kussen met sloop komen. We hadden de grootste lol tijdens het bed opmaken, en hierbij waren we er dan ook snel mee klaar.
“Jij nie een paar knuffels, Lucas?” vroeg ik, want het bed zag er verder best wel leeg uit.
“Jawel” zei Lucas, die één van zijn dozen die naast de kast stond opende, en daar een paar van zijn knuffels uit haalde. “Ikke die liefst vinden. En ikke ook nog wat kleertjes hebben.” Hij pakte al zijn kleding uit dezelfde doos en legde het op de vloer neer.
“Ik wat ruimte maken in me kast of zo?” vroeg ik, terwijl ik alle deuren van zowel de commode als de algemene kast opende. In de algemene kast was er nog een segment leeg, en één halfleeg, dus daar kon nog wel wat in. En in de vakken van de commode lagen alleen de segmenten rechts leeg, de rest bevatte onder andere mijn eigen kleding, luiers en dergelijke. “Kijk, ruimte.” Ik wees de beschikbare plekken aan, en hielp Lucas met het inruimen ervan.
“Wat lief van je” zei Kumatora trots, “en ook weer handig, want dan weet ik van wie wat precies is.” Ze bekeek het resultaat en knikte erbij.
Ik was er zelf ook trots op, maar ik kon me lang niet meer positief voelen, want niet veel later klapte ik helemaal in van de pijn, en defeceerde behoorlijk wat. Ik was niet de enige, want naast me zag ik ook hoe Lucas van de pijn in een foetushouding lag, hoogstwaarschijnlijk om dezelfde reden. Ik voelde zelf een lichte weenbui van de pijn opkomen, terwijl Lucas het intussen echt uit begon te schreeuwen omdat hij het niet was gewend.
Kumatora zag dit en schrok er behoorlijk van, en was gelukkig zo sterk om ons allebei tegelijk mee naar de badkamer te nemen, ons eens daar snel uit te kleden en van tevoren af te nemen, terwijl het bad intussen vol liep.
“Willen jullie de reden achter de pijn weten?” zei Kumatora. “Ik wilde graag een soort werkelijke voorstelling geven van hoe het er in de buik van Marcie aan toe gaat aan deze kant van haar leven, en dat komt door een geheim ingrediënt in jullie fles van laatste middag. Ik had alle citrusvruchten die we hadden bij elkaar gesprokkeld, omdat ik dacht dat dat behoorlijk zou werken. Het spijt me wel voor jullie pijn, hoor.”
Ik knikte, en veegde wat zweet van mijn voorhoofd, want van die situatie had ik het wel flink warm gekregen.
Lucas keek Kumatora inderdaad zo aan van: dank je voor het vertellen hiervan, ik schrok me daarnet meer dan wezenloos!
“Vertel eens” zei Kumatora, “gingen jullie altijd apart of allebei tegelijk in bad?”
“Gelijk, mama” zei ik, “we zijn die plek toch al gewend.”
Kumatora keek mij niet-begrijpend aan, maar uiteindelijk knikte ze instemmend omdat ze het toch snapte.
“Wij da nu ook zien, hè?” zei Lucas.
“Van mij mag het wel” zei Kumatora, die ons één voor één in het bad zette. “Is het water lekker warm?”
Lucas en ik knikten, en we pakten ieder wat badspeeltjes van de randen, waarna we al spelend lekker gewassen werden. Ik voelde hoe het washandje door mijn natte haren ging, en zag dat het water niet rood werd, dus dat tijdens de tijd van de maand in bad zitten ook geen probleem was. Maar ja, dat wist ik natuurlijk allang, namelijk sinds ik één keer tijdens het logeren bij een koppel* toen die 'tijd' eerder bij me aan de hand was.
Om 10 over half 8 werden we één voor één uit bad gehaald, afgedroogd en voorzien van een schone luier en slaapkleding. Ook werd ons haar geborsteld en wilden we onze tanden gaan poetsen, maar Lucas realiseerde zich dat zijn tandenborstel nog niet op het plankje lag, dus die gingen we maar halen uit één van zijn dozen, en hierna konden we eindelijk aan het tandenpoetsen gaan.
Toen dit allemaal klaar was, gingen Lucas en ik op de sofa zitten, en besloot Duster zelf dat hij ging douchen, dus lette Kumatora zolang even op ons.
“Willen jullie 's avonds een mooie korte film kijken?” vroeg Kumatora.
“Ja!” riepen Lucas en ik enthousiast.
“Maar dan mogen jullie van mij wel één ding doen” zei Kumatora. “Ik pak de camera en jullie gaan zo mooi mogelijk zitten voor de foto.”
“Ik nie op de foto zonder één van me knuffels, hoor” zei ik, “dus ik die eerst halen.”
“Ikke ook nie!” riep Lucas, en we gingen samen even naar onze kamer om een knuffel te halen. Ik had meneer Bulborb uit bed getrokken, terwijl Lucas zelf zijn kleine deken had uitgekozen. De deken leek van viscose gemaakt te zijn, was lekker zacht en donkerblauw met witte stippeltjes.
Hierna gingen we weer terug op de sofa zitten, waar Kumatora haar mobieltje al in haar handen had, om daar straks de foto mee te maken.
Ik en Lucas gingen zo mooi mogelijk zitten, en ik zag dat Lucas geneigd was om zijn speentje in zijn mond te stoppen.
“Nee, niet valsspelen” zei Kumatora, “je echte mooiste lach, meneertje.”
“Die in je handje houwen” zei ik, terwijl ik op mijn eigen speen in mijn linkerhand wees. “Da de foto hem wel kan zien, maar je mondje hem nie hebben.”
Lucas knikte, en hield zijn speen toch maar vast. Hij en ik keken in de camera en lachten zo goed mogelijk. Na een paar foto's mochten we ze zien, en de laatste bleek de beste te zijn.
“Dada die mogen zien?” vroeg ik, terwijl ik mijn speentje in mijn mond stopte. “Hij heel mooi.”
“Ik zal 'm wel naar hem opsturen” zei Kumatora, die de foto verzond. “Ik ben benieuwd hoe hij deze gaat vinden. Trouwens, dit zal ook mijn nieuwe achtergrond worden voor mijn vergrendelscherm.” Ze stelde de foto als de achtergrond in, klikte twee keer op het bovenste knopje, en het resultaat was prima. “Jullie hebben mooi gelachen naar het appeltje, hoor.” Ze gaf ons beiden een zoen op het voorhoofd.
Ietsje later kwam Duster terug van de douche, en stond Kumatora van de sofa op om er zelf ook maar onder te gaan.
“Wat staan jullie toch leuk op die foto!” zei Duster, die zijn eigen mobieltje erbij pakte en de foto liet zien. “Heeft mama die voor jullie gemaakt?”
Lucas en ik knikten.
“Jij ook foto maken dan?” vroeg Lucas. “Als jij willen, hoor, dada.”
“Oké, prima” zei Duster. “Jullie mogen er op staan zoals jullie dat willen, want ik heb gehoord dat jullie eerst mooi moesten zitten!” Hij lachte erbij.
“In da geval dan...” zei ik, en ik stopte Lucas' speentje in zijn mond. Hij stond hem toch zo schattig. Feed me or nobody sleeps, stond erop.
“Dan moe da ook zo” zei Lucas, die meneer Bulborb, mijn knuffel, een beetje toedekte met zijn kleine deken.
“Kijk maar naar het plaatje onder de camera” zei Duster, die op de 'LG' onder zijn camera wees. “Blijf er maar naar kijken.” Hij maakte een paar foto's, en wij mochten er ook naar kijken.
“Die mooi” zei Lucas, toen de laatste foto in beeld was.
“Jij die naar mama sturen, dada?” vroeg ik.
“Ik zal er maar gelijk bij zeggen dat jullie bij mij zelf mochten kiezen hoe het uitkwam” lachte Duster, die de foto verstuurde en zijn mobieltje hierna terug in zijn zak stopte. “Wat heeft mama nog meer aan jullie gevraagd?”
“Wij een korte film kijken, dada” zei ik.
“Mama da vragen, ja” zei Lucas, ter bevestiging.
“Oh, dat wordt leuk” zei Duster, “ik ben benieuwd welke ze al in haar hoofd heeft. Heeft ze ook al gezegd welke film dat is?”
Lucas en ik schudden ons hoofd.
Na een beetje nog rustig aan te hebben gedaan, kwam Kumatora weer fris gedoucht terug, in slaap-t-shirt en sportbroek, net als Duster. Het was intussen al bijna half 9 geworden.
Het eerste wat Kumatora deed, was Duster uitlachen om de foto die ze zojuist van hem gekregen had.
“Wat heb je nou weer met ze afgesproken?!” schaterde Kumatora. “Dat je ze iets lekkers zou geven straks? Ze hebben hun tanden allang gepoetst, hoor!”
“Helemaal niets, schat!” lachte Duster, lichtelijk gegeneerd. “Ze mochten, in tegenstelling tot jou, zelf kiezen hoe ze op de foto stonden! Bovendien zou ik niet durven, hen iets lekkers geven zonder het eerst te vragen!”
Dat klopte nou weer wel, dat we niets lekkers kregen omdat we onze tanden allang gepoetst hadden, anders hadden we het wel anders aangegeven.
“Maar wij nou die film kijken, mama?” vroeg ik. “Ik al geen geduld meer hebben!”
“Ikke ook nie!” riep Lucas.
“Wist je dat mijn geduld ook al op de proef stond gezien ze het mij hebben verteld?” vroeg Duster.
“Nou, vooruit dan maar” zei Kumatora, die eerst de gordijnen een beetje corrigeerde, het licht dimde en de deur op een kier zette, “als jullie het dan zo graag willen, dan mag het van mij.” Ze zette de televisie en de Apple TV aan, en zocht de korte film op. “Wel, aangezien Marcie graag wilde weten hoe 'Achter de Tuinmuur' precies ging... hier is één van de eerste delen.” Ze selecteerde de titel Tome of the Unknown, en we gingen een beetje tegen elkaar aan zitten tijdens het kijken.
De stijl van de tekenfilm zag er zo mooi uit, ik was er helemaal versteld van. Ik vond sommige karakters zelfs heel erg schattig.
“Zie je die kleine met die theeketel op zijn hoofd?” zei Duster op gegeven moment. “Ik was toen ik klein was precies zoals hem.” Deze opmerking maakte ons allemaal wel aan het lachen.
We hadden die 9 minuten van de korte film volop genoten, en gingen hierna maar weer een natuurdocumentaire kijken, zoals we dat als een gezin van drie wel vaker deden. Dat was ook wel erg mooi.
Op gegeven moment was het al bijna half 10, dus tijd voor mij en Lucas om naar bed te gaan. We werden door zowel Duster als Kumatora naar onze kamer gebracht en in bed gelegd. Ik moest er nog wel aan wennen, dat ik nu aan het voeteneind uit moest stappen in plaats van aan de zijkant, stel dat er iets aan de hand zou zijn, aangezien Lucas' bed nu aan de zijkant van het mijne stond.
Het nachtlichtje en de muziekdoos gingen aan, we kregen allebei een aai en een zoen en we luisterden aandachtig verder naar de muziek.
“Dat was een mooie korte film, hè?” fluisterde ik, toen de muziek was gestopt.
“Zeker wel” fluisterde Lucas terug. “Nu ben ik ook wel benieuwd naar wat dat 'Achter de Tuinmuur' precies is.”
“Het is een tekenfilm die ik een paar maanden terug net had gemist” fluisterde ik, “en vandaag was ik ineens benieuwd waar hij nou over ging, en toen keken we ineens die korte film.”
“Ik denk dat iedereen vroeger wel zoals kleine Greg was, hoor” fluisterde Lucas, “dus niet alleen Dust-- ik bedoel, eh... papa. Wij misschien ook wel!” Dit maakte ons beiden aan het giechelen.
“En nu lekker slapen” fluisterde ik, “voordat we morgen misschien een hele lezing van hier tot Koppai krijgen.” Ik en Lucas gaven elkaar een paar nachtzoenen. “Slaap lekker.”
“Goedenacht” fluisterde Lucas terug, en niet veel later lagen we al snel te slapen, zo diep, dat we voorlopig niet meer wakker zouden worden.

*zie 'Niet doorvertellen...!'.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
5. Meer verdubbeling en een portret
Ik werd om half 8 wakker van Lucas die onrustig lag te woelen in zijn bed.
“Gaat het, Lucas?” vroeg ik.
“Mijn buik doet weer zo'n zeer...” zei Lucas, zijn stem behoorlijk hoog van de pijn. “Wat moet ik eigenlijk doen als mijn organen protesteren...?”
“Het gewoon uit je systeem gooien” zei ik, “dat doet een echt kind toch ook? Mijn organen zijn inmiddels zo aan deze levensstijl gewend dat het nu allemaal automatisch gaat, gek genoeg. Misschien dat het bij jou ook eens gaat komen, we zien wel.”
“Oké...?” zei Lucas, die naar mijn hand zocht. “Als het gaat, knijp ik in je hand, oké?”
Ik knikte, en na ongeveer anderhalve minuut werd mijn hand zowaar fijngeknepen.
“Au!” riep ik. “Nie zo hard, hè?!”
“Dank je” zei Lucas, die een zucht van opluchting slaakte. “Ik moet er inderdaad wel even aan wennen, vooral met dat volle gevoel dat zich nu naar mijn luier heeft verplaatst...!”
“Vertel mij wat” zei ik, toen ik rechtop probeerde te zitten en mijn eigen donkere materie verpletterd voelde worden. “Ik draag al maanden voltijd luiers en ben niets anders gewend!”
Ik liet Lucas maar liggen, want anders zou hij hetzelfde irritante gevoel van in een vuile luier zitten moeten ervaren, en dat wilde ik liever niet, en hij misschien ook niet.
Ik schrok lichtelijk van de deur die openging. Het was Kumatora.
“Ik hoorde iemand hard au roepen?” vroeg ze.
“Ikke weer pijn had” zei Lucas, “en ikke daarna in me broek gedaan.”
“Ik ook” zei ik, “alleen nie pijn dan.”
“Dan zal er maar één resultaat uit gekomen zijn” zei Kumatora, “en ik denk dat ik al precies weet welke.” Ze tilde mij eerst de commode op voor een verschoning, want ik had dan ook nog eens in mijn eigen vuil gezeten, wat het net weer een stuk erger maakte. Hierna werd ik ook gelijk aangekleed, en mijn haar geborsteld, waarna ik zelf alvast even naar de woonkamer mocht, zodat Lucas ook in alle rust verschoond en aangekleed kon worden.
Toen ik op de sofa zat, nam ik één van de kussens bij me en begon hard te lachen. Wat slim van Lucas dat hij zei dat hij zelf “au” riep, ik had daar niet eens op gerekend!
Niet veel later kwam Lucas ook de woonkamer binnen, en kwam hij bij me zitten. Hij zag mijn brede lach die ik nog steeds had.
“Wa nou zo grappig dan?” vroeg Lucas.
“Ik net gelachen” zei ik, “want jij zo slim wezen da jij zei da je zo au ging roepen.”
“Ja, goeie, hè?” zei Lucas, die er ook bij lachte. “Wij zo tv kijken?”
“Nee” zei ik, “eerst eten, dan tv kijken, ja? Da's wa we altijd zo doen.”
Lucas knikte, en ging maar languit liggen.
Na een tijdje kwam Kumatora ook weer opdagen, maar dan nu aangekleed en wel, zette mij en Lucas in onze stoelen en deed ons alvast een doek voor. Hierna ging ze naar de keuken om een fles voor ons te maken, en de rest van het eten voor haarzelf en Duster te pakken.
“Weet je” zei ik, terwijl ik mijn speentje uitdeed en deze weer opzij legde, “ik wel eens van die wafeltjes of zo bij ontbijt willen hebben. Jij?”
“Ja, wafeltjes” zei Lucas enthousiast, “of van die pannenkoeken, die ook zo lekker. En dan héél veel stroop en suiker.”
“Oh, ja, da's ook lekker” zei ik, al met water in de mond bij het idee van wafels of pannenkoeken in de morgen. Iets typisch Amerikaans.
Niet veel later kwam Duster de woonkamer binnen, en nam gelijk plaats aan tafel.
“Goedemorgen, Lucas en Marcie” zei hij.
“Morgen, dada” zeiden Lucas en ik tegelijk.
“Dus jullie hadden al erge trek?” vroeg Duster, naar aanleiding van het feit dat hij ons al aan tafel zag zitten.
“Best wel” zei ik, “maar dan wel in pannenkoeken of wafeltjes zo, al ik nie weten of mama die nu maken is dan.”
“Ja” zei Lucas, “ikke ook wafeltjes willen, en ikke dan tv kijken bij eten.”
“Da's wat we 's avonds wel eens doen, Lucas” zei Duster, “en Marcie, op dit moment worden er helaas geen wafels of zo gemaakt. Misschien een andere keer of zo.”
Om ongeveer 5 over 8 kwam Kumatora dan eindelijk ook aan tafel aanzetten, met de flessen en de rest van het eten. Nu was het aan tafel een stuk gezelliger en werd er ook meer gepraat. Zelfs het onderwerp van tv kijken en wafels kwam van toepassing, maar de tv zou inderdaad alleen soms 's avonds plaatsvinden.
“Maar wafels of pannenkoeken zijn wel een prima idee van jullie, Lucas en Marcie” zei Kumatora. “Ik zal erover nadenken.”
We hadden nog wat gegeten en gepraat, en na Lucas' en mijn vraag of we af mochten, hadden we onze tanden gepoetst, wat knuffels erbij gepakt en weer plaats genomen op de sofa, waar we even wachtten, omdat we meestal alleen tv mochten kijken als iedereen hun tanden had gepoetst.
Om kwart voor 9 mochten we dan ook eindelijk tv kijken, en ik was blij dat het dan ook zo laat was, want zo'n vijf minuten later kwam Huize Herrie op de zender met de cartoons, en vooral ik genoot daar altijd van.
“Nie de tuinmuur dan?” vroeg Lucas.
“M'schien later” zei ik, “maar dit ook leuk, hoor.”
“Da's waar, ja” zei Lucas, die verder keek.
Ik vond het nu zoveel gezelliger, tv kijken met zowel de knuffels als Lucas erbij. En natuurlijk was het altijd het gezelligst als we als een volledig gezin keken, net als gisteren tijdens de films.
Toen de reclame was gekomen, kwam Duster even voor ons zitten om iets te vertellen.
“Jongens” zei hij, “ik ben zo even met de auto weg om het één en ander voor jullie te regelen, en het is natuurlijk wel groot, dus vandaar de auto. Ik hoop niet dat het lang zal duren, maar in ieder geval tot later.” Hij gaf ons tweeën een knuffel.
“Veel succes, dada” zei ik.
“Dag” zei Lucas.
Na nog een knuffel en een zoen voor Kumatora was Duster al vertrokken, en kwam Kumatora bij ons op de sofa zitten.
“Mama, wa dada nou doen?” vroeg ik. “Ik het nie zo goed begrepen. Wa is nou da één en ander?”
“Hij is even naar het dorp vertrokken” legde Kumatora uit, “om het volgende allemaal te regelen: een tweede element aan de wagen laten maken, Marcie, zodat jullie niet om de beurt erin hoeven te zitten, en ook aangezien jij en Lucas allebei niet zo heel ver kunnen lopen, en dat scheelt ons dan ook spierkracht van het optillen. En ook krijgen jullie allebei een eigen autostoel, zodat jullie straks ook mee kunnen tijdens het rijden, en alles ook straks uitermate veilig is.”
“Ja!” riep Lucas blij. “Ikke nie hoeven lopen of op arm zitten, want ikke ook in de wagen gaan!”
“En wij allebei ook in de auto kunnen” zei ik, “zonder da er iets gebeuren!”
“Ik ben alleen maar blij dat het positief benaderd wordt” lachte Kumatora, en op hetzelfde moment was de reclame ook klaar, waarna Achter de Tuinmuur begon, toevallig ook van begins af aan, en we keken gezellig met zijn drieën en de knuffels ernaar.

De middag viel al snel, en om ongeveer kwart over 12 was Duster terug van alle regelingen, en Kumatora, Lucas en ik waren natuurlijk wel erg benieuwd naar wat de resultaten waren.
“Het is beter geworden dan ik dat zelf had verwacht” lichtte Duster toe, terwijl hij Lucas op zijn arm nam en naar de auto liep.
Kumatora nam mij mee, en we waren erg blij met de resultaten. De autostoelen op de achterbank zagen er zeer comfortabel uit, en in de achterbak stond de inmiddels verbeterde wagen, vastgezet met snelbinders, en het element dat eraan was gemaakt, was donkerblauw. Het zag er allemaal inderdaad erg mooi uit.
“Ik denk dat twee enthousiaste pluisjes alles graag even willen testen!” zei Kumatora, die merkte dat Lucas en ik pas echt blij waren. “Ik sta het in ieder geval toe.”
“Ik ook” zei Duster, die het portier achter opende en Lucas in één van de autostoelen zette.
Ik werd in de autostoel bij de deur gezet, en ik moet zeggen dat hij echt ontzettend lekker zat, ik voelde me er zo comfortabel in.
“En dan nu de wagen!” riep ik, toen de deuren van de achterbak open werden gezet en de snelbinders van de wielen van de wagen los werden gemaakt.
“Die ook zo lekker zitten?” vroeg Lucas, die gewoon benieuwd was.
“Dat zullen jullie zo te weten krijgen” zei Kumatora, die de deuren van de achterbak weer dicht deed en ons één voor één van de autostoel naar de wagen verplaatste.
Natuurlijk zat de wagen lekker, dat wist ik allang, maar Lucas scheen er ook heel erg blij mee te zijn, hij was echt alleen maar aan het lachen en enthousiast brabbelen toen hij er eenmaal in zat.
“Die is dan ook goedgekeurd” lachte Duster, die samen met Kumatora de wagen naar binnen duwde, en gelukkig paste deze nog net door de deur, en ook die van de gangkast, want het was tijd voor de lunch, en deze vond zich helaas niet in het plaatselijke café of zo plaats, anders hadden Lucas en ik nog wel langer in de wagen mogen blijven.
Terwijl Kumatora alles klaarmaakte voor de lunch, deed Duster buiten nog even de auto op slot, en kwam niet veel later terug om mij en Lucas aan tafel te zetten, waarbij we om ongeveer half 1 al aan de lunch zaten.
“Mama, dada, jullie toch gisteren foto's van mij en Lucas maken?” vroeg ik. “Waarom wij dan nie een foto maken van ons allemaal?”
“Ik had eigenlijk al een beter idee in mijn hoofd dan dat” zei Kumatora. “Marcie, je weet misschien nog dat ik destijds in de tweedehands-winkel een paar grote oude borden op de kop heb getikt, hè? Ik dacht eraan om daar misschien iets leuks mee te kunnen doen, en ik heb ook nog wat verf in huis, dus wat denk je ervan?”
Ik knikte, want ik vond het een prima idee.
“Nie foto dan?” vroeg Lucas. “Ikke ook wel foto willen!”
“Dan maken we toch ook een leuke foto erbij, Lucas” zei Kumatora, “en dan hangen we die wel naast dat bord.”
“Dan wordt dat wel een heel luxueus staatsportret!” lachte Duster.
“Wa is da dan, dada?” vroeg ik, “een staand palet?” Natuurlijk wist ik wel wat een staatsportret was, maar alleen nog niet zo uitgebreid.
“Een staatsportret?” zei Duster. “Dat is eigenlijk een schilderij van een heel belangrijk iemand, zoals een koning of de president, maar het was eigenlijk als grap bedoeld, omdat wij als gezin behoorlijk bijzonder zijn.”
“Dan wij da doen na eten, dada?” vroeg Lucas.
“Prima idee” zei Duster, “wat denk jij, schat?”
“Ik vind het ook prima” zei Kumatora, “dan doen we dat toch.”
Na het eten werd alles eerst afgeruimd en afgewassen, en mochten Lucas en ik zolang nog even op de sofa zitten.
“Wa jij denken van resultaat straks, Lucas?” vroeg ik. “Ik willen da deze mooi is.”
“Ikke nog nie weten” zei Lucas, die zijn schouders ophaalde. “Wij wel zien, hè?”
Ik knikte, en nam Lucas lekker bij me. Ik hield gewoon teveel van hem als jonger broertje. Hij rook momenteel ook nog zo lekker, en dat vond ik zo bijzonder. Bovendien vond ik zijn blonde haren ook zo lekker zacht, en ik kon het nu echt even niet weerstaan om een beetje met mijn hand er doorheen te gaan.
“Jij zo lief, Lucas” zei ik, “en jouw haren ook zo lekker zacht.”
“Ikke ook van je houwen, Marcie” zei Lucas, met een grote grijns, die me vol een natte zoen op mijn lippen gaf. Mijn wangen kleurden bij deze waarschijnlijk flink rood, want ik voelde mijn gezicht helemaal warm worden. Wat ontzettend lief was dat van Lucas.
Na een tijdje waren Duster en Kumatora klaar met de afwas, en zagen ze hoe pseudo-relaxed ik en Lucas erbij lagen.
“Marcie, heb je koorts of zo?” vroeg Kumatora. “Je wangen zijn zo rood.”
“Nee, mama” zei ik. “Maar Lucas zo lief. Hij me een zoen geven, en ik nu rooie wangetjes daardoor hebben.”
“Marcie ook lief!” riep Lucas blij. “Waarom ikke nie zoen dan?”
Ik rolde een slagje naar rechts en zoende Lucas vol op zijn bolle wang. Nu kleurden zijn wangen ongeveer net zo rood als de mijne.
“Ik heb alles trouwens al opgetrommeld voor het idee van net” zei Kumatora, die het tweedehands bord van tafel pakte en deze even liet zien. “Maar eerst kijken of deze groot genoeg is voor jullie voeten en onze handen bij elkaar.” Ze legde eerst haar eigen hand erop, vervolgens deed Duster precies hetzelfde, en tenslotte probeerden Lucas en ik mee te werken met het opmeten van onze voeten. “Perfect.” Ze pakte de verf, vier sponzen en vier plastic bakjes van tafel, en ging ook nog even naar de keuken om twee bakken warm water en zeep, en een grote handdoek te pakken, voor als we straks de handen en voeten weer schoon wilden hebben.
“Wij eerst, mama?” vroeg Lucas, die al redelijk ongeduldig was.
“Ze moet nog even alles voorbereiden, blondje” zei Duster, die hem en mij even het speentje gaf, “en dat kan altijd wel even duren.”
Ik bekeek al zuigend hoe er een paar plastic bakjes werden voorzien van verf, per bakje weer een andere kleur. Ik vroeg me af voor wie welke kleur bestemd was, en hoopte van harte dat ik straks de gelukkige was van de gele verf, want dat was mijn lievelingskleur.
“Kijk eens aan” zei Kumatora, “alles is in orde. Duster, zou jij graag de voeten van Lucas willen voorzien van kleur? Dan doe ik die van Marcie wel.”
“Van mij mag het, schat” zei Duster, en de twee gaven elkaar al lachend een zoen.
Het voelde best wel gek, verf op de onderkant van je voeten. Ik had, zoals ik al had gehoopt, gele verf onder mijn voeten, en Lucas had lichtblauwe. Het eerste dat je zag toen onze voeten voorzichtig op het bord werden geplaatst, was twee paar voeten in verschillende kleuren, en Lucas' voeten waren net iets kleiner dan de mijne.
Hierna werden onze voeten lekker gewassen in het warme water, en afgedroogd, en keken we verder hoe Kumatora haar eigen handen in het roze op het bord liet zetten, en Duster liet ze erop zetten in het paars. Uiteraard deden ze het wel om de beurt, zodat ze ook nog even de tijd hadden om hun handen schoon te maken en af te drogen.
Hierna werden alle spullen en verf schoongemaakt en opgeborgen, en de verf op het bord droogde sneller dan ik had verwacht.
“Natuurlijk horen daar ook wat namen bij” zei Duster, die een watervaste stift erbij had gepakt, “anders weten we niet van wie al die handen en voeten nou zijn.”
Lucas en ik lachten erbij, maar niet voor heel lang, want ik voelde mijn blaas zichzelf ontspannen, en Lucas misschien ook.
Kumatora had een paar blokjes erbij gepakt, om haar telefoon straks op te steunen op de koffietafel, die toevallig ook in hoogte verstelbaar was.
“Zullen we die foto dan eindelijk maken?” zei Duster, die klaar was met schrijven.
“Prima” zei Kumatora, die de koffietafel wat hoger zette, hem verder weg schoof, en de telefoon liet ondersteunen door de blokjes. “We hebben 15 seconden de tijd om mooi te zitten en te lachen.”
“En dan wel echt lachen” zei Duster, die bij Lucas zijn speentje uit wilde doen, maar Kumatora gaf hem een speelse tik op de vingers, betekenend dat ik en Lucas de speen gewoon zelf uit mochten doen, om gedoe te voorkomen.
“Oké, hier gaat-ie” zei Kumatora, die de zelfontspanner had ingesteld en op het foto-icoon had getikt. Ze ging snel op de sofa zitten, nam Lucas op schoot, terwijl Duster mij bij zich nam. “Klaar voor? Lach maar zoals je zelf wilt, maar geen gekke bekken, hè?”
Ik glimlachte mijn mooiste, zonder mijn tanden bloot. Lucas deed precies hetzelfde. We keken even naar de camera en... klik. En nog eens klik. Er werden meerdere foto's genomen voor het perfecte resultaat, ging ik van uit.
“Ik ben benieuwd hoe het is geworden” zei Duster. “We zullen eens zien.”
“Ikke ook zien” zei Lucas, die zijn speentje terug in zijn mond deed.
Kumatora zette de koffietafel weer laag, pakte de telefoon en de blokjes er van af en ging weer op de sofa zitten.
“Ik ook wel kijken” zei ik, en ik had mijn speentje inmiddels allang terug in mijn mond gestopt.
“We zullen het zien, hè?” zei Kumatora, die de foto's één voor één liet zien. Ze leken allemaal wel hetzelfde eruit te zien, maar de laatste vonden we allemaal wel het mooiste. “Dan zal ik die naar de printer sturen, en in de slaapkamer ophalen.” Ze selecteerde meerdere opties, zette de telefoon hierna op stand-by en stak hem in haar broekzak.
“Dan zal ik een passend lijstje erbij regelen” zei Duster, die ook van de sofa af ging en in één van de kasten ging kijken en rommelen.
“Lucas, ik jou iets laten zien?” vroeg ik, terwijl ik ook van de sofa opstond.
“Ja” zei Lucas, “ikke wel nieuw.” Hij volgde mij mee naar onze kamer, waar we plaats namen op de vensterbank.
“Kijken?” zei ik. “Fufu daar zo wonen, hij ons ook kunnen zien.”
“Echt?” zei Lucas. “Ikke da nog nie weten! Ikke Fufu ook willen zien!”
We wachtten even, en na een paar minuten zagen we Fuel eindelijk verschijnen. Hij keek eerst een beetje verbaasd, maar zwaaide toch naar ons. Wij zwaaiden natuurlijk terug, en we staken ook alledrie onze duim op, betekenend dat het goed ging. Hierna zwaaiden we nog even gedag, en daarna stonden Lucas en ik weer op de vloer.
“Ik hier toen net was” zei ik, “ik toen even in raam zitten, ik vervelen, en toen was Fufu daar. Wij toen elkaar voor eerst gezien.”
Lucas knikte, en gaf me een vriendelijk klapje op de schouder. Het was intussen al bijna 2 uur, en er was al behoorlijk wat gebeurd en veranderd in de tussentijd.
Kumatora kwam op gegeven moment naar de kamer, om te kijken hoe het met mij en Lucas ging. Wij zaten intussen een beetje te praten op het grote zitkussen.
“Zo te zien gaat het prima met jullie” zei Kumatora. “Moet ik jullie verder met rust laten?”
“Nee, mama” zei Lucas, “nie rust laten. Ikke natte luier hebben.”
“Ja, ik ook” zei ik, omdat mijn luier inmiddels behoorlijk zwaar was geworden.
“Dan zal ik wel even ervoor zorgen dat jullie straks weer lekker droog zijn” zei Kumatora, die eerst Lucas van een droge luier voorzag, want hij was echt op de grens van lekken.
Nadat ik ook een droge luier had gekregen, gingen we weer terug naar de woonkamer, waar op één van de muren inmiddels al wat verandering was gekomen.
“Schat, wat heb je dat leuk gedaan!” riep Kumatora blij. “Ik ben echt zo trots op je!” Ze kneep Duster eens goed fijn met haar knuffel, en plakte zijn hele gezicht onder de zoenen.
Lucas en ik keken allebei naar de nieuwe gezinsfoto en het nieuwe 'staatsportret' van onze namen, handen en voeten, die aan de muur hingen. Op het bord stond naast namen, handen en voeten ook, in een redelijk onleesbaar handschrift: Omdat we het perfecte gezin zijn. ♥
“Kleine voetjes” giechelde ik. “Wij kleine voetjes hebben, als kijken naar mama en dada's handen.”
“Ja” zei Lucas. “Ikke vooral kleine voetjes hebben.”
“Ik heel blij met da palet” zei ik. “Ja toch, mama en dada?”
“Ik ben er zeker wel trots op, meisje” zei Kumatora, terwijl ze me optilde, eventjes voorzichtig omhoog gooide, op de sofa ging zitten terwijl ze mij nog vast had, en tenslotte een zoen gaf. “Wij zijn één groot perfect gezin, nietwaar?”
“Ik denk dat de anderen wel verrast zullen zijn als ze het te zien krijgen!” zei Duster, die Lucas wenkte om ook op de sofa te komen.
Toen Lucas ook op de sofa kwam, kwamen we bij elkaar voor een groepsknuffel. Ik vond dat toch zo fijn, zo'n groepsknuffel met mij, mijn beide surrogaatouders en soort van kleine broertje.

Lucas en ik hadden 's middags nog eventjes op de sofa geslapen, totdat het ongeveer kwart over 6 was, want toen was het alweer tijd voor het eten. Het was weer eens pasta geworden, want niemand had blijkbaar zin om iets moeilijks te maken, maar dat maakte mij niet uit, want ik vond het wel lekker, en Lucas ook.
Aan tafel was het weer lekker gezellig, terwijl Lucas en ik ons vooral concentreerden op het eten, hadden Duster en Kumatora hun praatjes ook weer over het één en ander.
Na het eten waren Lucas en ik maar weer naar onze kamer gegaan, en hadden we weer plaats genomen op het zitkussen, wat onze vaste plek voor gesprekken was geworden. Terwijl we druk in de weer waren over wat we straks misschien op tv wilden kijken, hoorde ik de brievenbus aan de voordeur klepperen.
“Ik de post halen!” riep ik. “Zo terug.”
Lucas knikte, en ik liep de kamer uit, naar de voordeur. Er lag een envelop op de mat, en ik pakte deze op. Het handschrift was onherkenbaar, maar het zag er wel erg uit richting die van Eve. Wat zou zij ons dan gestuurd hebben? Ik haalde mijn schouders op, legde de brief in de woonkamer op tafel, en ging hierna weer terug naar onze kamer.
“Wa da nou voor post?” vroeg Lucas.
“Een briefje” zei ik, “en da erop seven stond leek op lettertjes van Eve. Ik nog nie weten alleen.”
“Wa da nou in staan?” vroeg Lucas.
“Ik nie weten” zei ik, “ik nie zomaar brieven openen, want ik dan heel stout wezen, en ik da nie willen.”
“Nee, da's waar” zei Lucas, die het wel herkende. Hij ging van het zitkussen af en op de vloer op zijn knieën zitten. “Ikke weer au in me buik.”
“Jij in je luier moeten doen dan?” vroeg ik, terwijl ik naast hem ging zitten en hem ongemakkelijk over zijn rug streelde. Intussen voelde ik mijn blaas weer leeglopen.
Lucas knikte, en ademde eerst zo diep mogelijk in, waarna hij zowaar dubbel vouwde terwijl hij kracht zette. Misschien wist hij wel dat het bij mij in de buurt niets uitmaakte, het defeceren in de luier. Na een tijdje was de luier dan ook echt vuil geworden, en dat kon ik wel merken.
“Kom, even naar de badkamer” zei ik, terwijl ik Lucas bij de hand pakte en hem mee naar de badkamer nam. “Dan mama nie meer ons heen hoeven brengen, hè?”
Lucas schudde zijn hoofd en ging op de vloer zitten, maar dat vond hij zelf toch niet zo'n goed idee, want omdat hij in zijn eigen vuile luier was gaan zitten, barstte hij in een weenbui uit.
“Nee, da's nie zo fijn, hè?” zei ik. “Ik da ook wel eens per ongeluk doen.” Ik hield mijn adem een beetje in, ging op mijn knieën naast Lucas zitten en streelde hem over zijn schouder. Hij was het echt nog niet gewend, en dat begreep ik best.
Om ongeveer 7 over half 7 kwamen Kumatora en Duster opdagen.
“Wat is er net gebeurd?” vroeg Duster.
“Ikke in me broek gedaan en daarin zitten...” weende Lucas.
“Ik dan even met Lucas hierheen gegaan” zei ik, “want wij zo toch in bad, of nie dan?” Ik voelde in de tussentijd hoe ook mijn buik erg onrustig deed.
“Dan heb je dat dus uit voorzorg gedaan?” zei Kumatora. “Wat lief van je.” Ze nam me even op haar arm, terwijl Lucas werd uitgekleed door een redelijk nerveuze Duster.
“De kraan van bad nog open, mama” zei ik, “want jij da toch doen als de kleren en de luier uit gaan?”
“Oeps, bijna vergeten” zei Kumatora, “dank je.” Ze zette de badkraan aan en stelde hem eerst in op de goede temperatuur voordat de stop in de afvoer werd gestopt. “Is er niets met jouw buik aan de hand dan, Marcie?”
Ik wou net antwoorden van niet toen ik ineens voelde hoe ik volautomatisch aan het defeceren was. Ik voelde mijn gezicht weer rood kleuren en schudde gauw mijn hoofd.
Toen Lucas eindelijk genoeg van tevoren schoongelapt was, werd hij in het bad gezet, en werd het badschuim ook toegevoegd, gezien dat nog niet was gebeurd.
“Ik ga even hun slaapkleding halen” zei Duster. “Moet ik nog iets anders halen?”
“Nee, alleen wat slaapkleding” antwoordde Kumatora, “want hier liggen toevallig ook wat luiers en zo.” Ze kleedde mij nu uit, en nadat ik ook goed schoongelapt was, werd ik ook in bad gezet, en ging de kraan uit.
Omdat mijn handen nog droog waren, deed ik nog even mijn en Lucas' speentjes uit, en overhandigde deze aan Kumatora, die ze zolang op de plank bij de spiegels en de wasbakken legde. Ik pakte eerst een plastic bekertje, vulde deze met water, gooide hem leeg over Lucas' hoofd en ging hierna met mijn hand door zijn natte haren heen.
Lucas nam de beker van mij over en mocht ook mijn haren nat maken. Al werden onze haren vandaag niet gewassen, bij het in bad zitten was ons haar altijd standaard nat, vandaar.
Duster kwam niet veel later terug met alle kleding, en deed zijn mouwen hierna omhoog om Lucas te kunnen wassen, terwijl ik allang door Kumatora werd gewassen.
“Zitten zij altijd met zijn tweeën in bad?” vroeg Duster.
“Ja, ze zijn wel wat van elkaar gewend, hoor, schat” giechelde Kumatora. “Bij broers en zussen hoort het er toch ook bij?”
“Da's waar, ja” zei Duster, die met het washandje over Lucas' gezicht ging.
Ik moest lachen om hoe Lucas erbij keek met zijn bolle wangen, maar had even niet goed opgelet, want ineens voelde ik ook een washandje over mijn gezicht gaan, en kreeg ik helaas ook nog eens zeep in mijn ogen. Ik begon te wenen en het uit te schreeuwen van de pijn.
“Ach, meisje, was je je oogjes vergeten te sluiten?” zei Kumatora liefkozend. “Ik had het je even moeten vertellen, sorry.” Ze deed het washandje even onder water voordat ze mijn gezicht daar weer mee afspoelde. “Het is al goed, en niet aanraken daar, hè?”
“Nee, mama” snikte ik, “want ik dan wrijven, gaat meer au doen, hoor.”
“Wat goed dat je dat weet, Marcie!” zei Duster trots. “Je bent wijzer dan ik dacht...”
Ik voelde nadat mijn gezicht goed was gewassen in één keer drie handen over mij heen gaan. Die van Lucas over mijn rug en schouder rechts, die van Duster op mijn slaap rechts en die van Kumatora onder mijn kin, vlak bij mijn hals. Wat was iedereen toch lief voor me, ook al was er eigenlijk bijna niets aan de hand, zoals net.
Na een tijdje werden Lucas en ik weer uit bad gehaald en eens goed afgedroogd, en gezien Duster en Kumatora er allebei bij waren, hoefden we nog niet eens om de beurt afgedroogd te worden, en hetzelfde gold voor wanneer ons haar geborsteld werd en toen we tenslotte een droge luier en de slaapkleding aan kregen. Uiteraard mochten we wel zelf weer onze tanden poetsen, en kregen we hierna weer ons speentje overhandigd.
“Gate weer beetje, Marcie?” vroeg Lucas.
Ik knikte, en gaf hem nog even een zoen voor ik zelf mijn speentje in deed.
“Wat lief dat je dat vraagt, Lucas” zei Kumatora, “jij bent als klein broertje toch ook zo lief.” Ze gaf hem een zoen op zijn voorhoofd en nam hem op haar arm, terwijl Duster mij meenam naar de woonkamer.
We wilden in de woonkamer net een beetje tv kijken toen er ineens op de deur geklopt werd. Om ongeveer 7 uur nog wel! Wie zou het dan wel niet zijn?
Duster deed open en liet degene binnen. Het was Jasper, die schijnbaar net ook onder de douche was geweest.
“Jasper, wat kom je om 7 uur nog bij ons doen?” vroeg Kumatora.
“Wel, het zit zo” zei Jasper, die uit de zak van zijn badjas een brief haalde, die hetzelfde onleesbare handschrift had als de brief die ik van de voordeur vandaan had gepakt. “Ik heb een uur geleden of zo deze brief ontvangen, en ik vroeg me af wie deze had gestuurd.”
“Ik niet, in ieder geval” zei Duster, “want gezien jij hier direct naast woont, had ik er anders geen adres of zegel op gezet.”
“Laten kijken, Jasper” zei ik, terwijl ik mijn handen naar de brief uitstak.
“Hoezo?” vroeg Jasper. “Heb jij dit dan geschreven, Marcie?”
“Nee” zei ik, “ik nie kunnen sijven, hoor. Ik net zo'n brief gezien, die op tafel liggen.”
“Echt?” zei Kumatora, die naar de tafel liep en de brief naar ons eraf pakte. “Hebben we dan zo'n soortgelijke brief ontvangen? Da's gek. Trouwens, Marcie, dank je voor het halen van de post toen we nog bezig waren.” Ze gaf mij een zoen op mijn voorhoofd en ging terug op de sofa zitten. “Schat, van wie denk je dat deze brief afkomstig is?”
“Van Eve, denk ik?” zei Duster. “Ik herken dit handschrift uit duizenden. Bovendien kan ik het zelfs een beetje ruiken, want ik weet ook dat Eve citrusvruchten erg lekker vindt, en ik herken hier iets van sinaasappel in.”
“Waarom Eve ons dan briefjes sturen?” vroeg Lucas. “Zij ook nie kunnen sijven, hoor.”
“Misschien gedurende de tijd van het versturen wel” zei Jasper. “Weet je, ik zie thuis wel wat erin staat, dan weet ik genoeg. Leuke schilderijen trouwens.” Hij wees op de muur boven de tafel die links van de sofa stond.
“Dank je” zei Kumatora, “al zijn het geen schilderijen, maar samen gevat ons zogeheten staatsportret. Fijne avond verder.”
“Insgelijks” zei Jasper, die het huis uit liep en de deuren achter zich sloot.
“Nou, dan kijken we toch wat erin staat” zei Duster, die met één snelle beweging de envelop al open had gemaakt, de brief eruit haalde en begon te lezen. Het volgende scheen erin te staan:
Beste Kumatora, Duster, Lucas en Marcie,

Bij deze vraag ik jullie een redelijk rare vraag. Of jullie naar de kelder kunnen om op zoek te gaan naar iets dat jullie misschien al heel lang kwijt zijn, en het maakt niet uit wat het precies is. Bovendien vraag ik jullie hierbij vriendelijk om dit ook op video te zetten, indien mogelijk (filmcamera met nachtmodus), en er anders een verslag over te schrijven. Als het is gelukt, laat het me dan graag weten via één van de onderstaande adressen!

Hartelijke groeten van Eve.

Ik fronste bij het zien van de inhoud. Het was een getypte brief, dus de kans zou dan groot zijn dat wel meer mensen zo'n brief van Eve hadden gekregen. Waarom wilde Eve dit eigenlijk, vroeg ik me dan ook af?
“Ik snap het ook niet hoor, Marcie” zei Duster. “Maar als ze dat wil, dan doen we dat toch gewoon?”
“Dan wel een lichtje aan mogen in de kelder?” vroeg ik. “Anders ik nie willen, want ik héél bang in donker!” Ik kreeg al rillingen van de gedachte dat we misschien in het stikdonker moesten, en zocht snel veiligheid op bij Kumatora.
“Dan laten we de deur toch op een kiertje staan, zoetje?” zei Kumatora troostend. “Bovendien ken je de kelder wel, want daar staan onder andere de cv-ketel, de wasmachine en de droger!”
“Ikke ook nie in donker willen” zei Lucas, die ook veiligheid zocht bij Kumatora. “En anders iemand bij me moeten zijn.”
“Ja, ik ook” zei ik.
“En met die camera kan ik iedereen en alles ook wel zien, hoor” zei Kumatora, “ben ik even blij dat mijn camera ook nachtmodus heeft.”
“Al gaat het er dan wel een beetje gek uitzien” zei Duster, “ik heb er al zin in.” Hij vouwde de brief weer op en stopte deze terug in de envelop. “En Marcie, ik ben gewoon bij je, hoor, en mama en Lucas ook. Dat weet je nu.”
“Maar ik nie willen lopen, dada!” zei ik. “Ik wel door jou dragen willen worden, anders ik op je voet staan of zo, en da doet au.”
“Ikke ook dragen willen worden” zei Lucas, “want ikke ook nie au in me teentjes willen.”
“Ik kijk wel of ik iemand kan dragen en alles kan filmen tegelijk” zei Kumatora. “Wacht het maar af, want we doen het morgen na het eten en voor het bad pas.” Ze pakte de afstandsbediening en zette de tv aan, waarna we allevier eventjes naar cartoons keken, tot ongeveer 10 over 9, want toen waren Lucas en ik zo moe, dat we wel naar bed wilden.
Zo gezegd, zo gedaan, en nadat we waren ingestopt, ons speentje echt in hadden, een zoen hadden gekregen en de muziekdoos weer aan stond, bleven we nog even stil totdat de muziek uit was, toen raakten we weer aan het fluisteren.
“Ik hoop echt dat we gedragen worden door mama en papa, Lucas” zei ik. “Want ik wil dat omdat in het donker we elkaar minder goed door hebben, en dus per ongeluk op elkaars tenen trappen of zo.”
“Snap ik” zei Lucas. “Ik hoop dat mam straks gauw bedenkt wat ze in de kelder nou precies al heel lang kwijt is, want ik ben daar eigenlijk wel benieuwd naar.”
“Ik ook” zei ik, “maar we zien wel, hè? Slaap lekker.” Ik deed even mijn speentje uit voor een nachtzoen.
“Welterusten, Marcie” zei Lucas, die mij ook even een nachtzoen gaf.
Om ongeveer half 10 lagen we echt te slapen.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
6. Een aanzienlijk drukke dag
Ik lag nog lekker een beetje te dagdromen na het wakker worden toen Lucas ineens ergens abrupt wakker van schrok. Ik schrok daar net zo hard van, en mijn blaas ook.
“Lucas, gaat het?” vroeg ik.
“Ikke heel erg eng dromen...” zei Lucas, die volledig bleek zag. Hij begon niet lang hierna hard te wenen.
“Kom maar bij mij, Lucas” zei ik, terwijl ik hem mijn bed in hielp. “Ik bij je zijn.” Ik nam hem bij me en gaf hem voor de zekerheid ook nog even één van zijn knuffels, die ik door de spijlen door nog kon pakken. “Vertel eens.”
“Ikke helemaal alleen zijn bij dromen” snikte Lucas. “En toen ineens van alles op me af komen, en die mij allemaal au doen, en...” Verder kwam hij niet, want hij begon alleen maar harder te wenen.
“Stil maar, Lucas” suste ik, terwijl ik hem bij me nam en over zijn rug streelde. “Ik ook wel eens eng dromen, hoor...” Ik voelde zelf ook een paar tranen uit mijn ogen druppelen, ik was weer aangestoken met verdriet. Dat was niet erg, want ik wist prima van mezelf dat ik vaak weende, even als Lucas.
Ik keek even snel op de klok, en het was al bijna kwart voor 9, betekenend dat ik ongeveer een uurtje had liggen dagdromen voordat Lucas wakker schrok.
Niet veel later ging de deur open, omdat Kumatora ons had gehoord. Ze keek bezorgd naar de gebeurtenis.
“Wat is er gebeurd?” vroeg Kumatora. “Ik hoorde Lucas heel hard wenen. Is er iemand ziek?”
“Nee, mama” zei ik, “niemand ziek, niemand een luier die aan druppelen is, of zo. Lucas alleen eng dromen en nog erg bang zijn.”
“Ach, Lucas” zei Kumatora bezorgd, die Lucas het bed uit tilde en even bij zich nam. “Kom maar eventjes bij mij, hoor. Het is helemaal niet erg...” Ze bewoog hem een beetje en gaf hem een zoen op zijn voorhoofd. “Trouwens, Marcie, wat lief van je dat je hem weer eventjes stil wilde krijgen.”
“Ik ook een beetje wenen, mama” zei ik, “maar ja, da wel vaker gebeuren bij ons, denk ik.”
“Ik hoop dat een verschoning en het aankleden het misschien zal verminderen...” zei Kumatora tegen zichzelf, terwijl ze Lucas op de commode legde om hem te verschonen, aan te kleden en zijn haar te doen. Toen ze klaar was, stelde ze Lucas weer een vraag:
“Wat wil je nu dan?”
Lucas kon nog geen antwoord geven, want hij was nog steeds zo bang, en flink wat aan het wenen. Het had blijkbaar nog niets geholpen.
Gelukkig kwam Duster ietsje later aanzetten, die Lucas van Kumatora aannam.
“Hij heeft slecht geslapen” zei Kumatora, “wegens een nachtmerrie. Hij is nu behoorlijk bang, en wil waarschijnlijk niet meer alleen zijn.”
“Ach, wat hoor ik daar allemaal?” zei Duster tegen Lucas. “Je mag zolang even bij mij uitwenen, hoor.” Hij ging in het fauteuil zitten en veranderde Lucas' positie, zodat hij lekker op schoot zat.
“Mama, ik dan ook een schone luier hebben?” vroeg ik, want ik was mijn geduld inmiddels een beetje kwijtgeraakt.
“Ja hoor” zei Kumatora, die mij ook uit bed tilde, naar de commode, voor een verschoning, het aankleden en mijn haar. Bovendien werden mijn tranen, die er nog steeds een beetje waren, ook weggehaald met een droog washandje. Hierna werd ik weer opgetild en vastgehouden, en focuste Kumatora haar aandacht weer op Duster. “Schat, Marcie heeft zelfs Lucas bij haar in bed genomen voor de troost, is dat niet lief?”
“Dat is het zeker wel” zei Duster, iets harder omdat Lucas het nog steeds redelijk uitschreeuwde bij het wenen.
“Dada!” weende Lucas, wiens ogen nu echt lekkende kranen leken.
“Stil maar, pareltje” suste Duster, die Lucas eens goed over zijn rug streelde. “Ik ben bij je, hè?” Hij knuffelde hem zelfs eens goed, want dat had hij zeker wel verdiend na zo'n zware nacht.
“Als jullie ons zoeken” zei Kumatora, “dan zijn we alvast in de keuken.” Ze nam me even mee naar de keuken, waar ik op het aanrecht mocht zitten. “Gaat het nog, Marcie?”
“Beetje, mama” zei ik. “Ik ook schrikken van Lucas toen hij ging schrikken bij wakker worden. Ik hem eventjes toen bij me nemen, en hij een beetje vertellen wat hij ging dromen. Was nie leuk, hoorde ik.”
“Dat snap ik wel” zei Kumatora, “dat dat niet leuk is. Maar nogmaals, ik vind het erg lief van je dat je hem eventjes bij je nam. Meestal wil hij ook echt niet meer alleen zijn na zulke situaties, dat merkte ik al toen hij, ik en Duster nog aan het reizen waren, een paar jaar terug.”
“Ik ook snel bang, mama, weet je nog?” zei ik. “Ik dan ook nie meer alleen willen zijn, en als ik weer eng dromen ben, dan jullie mij wel horen, hè?”
“Dat weet ik nog prima, blondje” zei Kumatora, die snel iets te eten voor zichzelf maakte en dat bijna net zo snel op at. “Zal ik een fles voor jullie maken?”
Ik knikte, en kreeg al meteen een doek om mijn hals. Het duurde ongeveer 5 minuten voordat de flessen klaar waren, en ik kreeg de eerste.
“Blijf jij even hier?” vroeg Kumatora. “Dan breng ik de andere fles even naar Lucas toe.” Ze maakte een 'wacht' gebaar naar mij en ging snel even naar mijn en Lucas' slaapkamer om de fles daarheen te brengen.
Inmiddels had de trek van mij gewonnen en begon ik aan mijn fles. Ik zat daar op het aanrecht even lekker rustig te drinken, totdat het in één keer wazig voor mijn ogen werd. Bovendien verloor ik mijn evenwicht, en viel ik niet veel later pal van het aanrecht af. Au, dat deed echt zeer, joh! Ik was eerst even stil van de heftige pijn, maar begon er hierna abrupt hard van te wenen. Dit was al de tweede keer in mijn aardse leven dat ik bijna flauwviel, kon het erger?!
“Wat gebeurt er?!” hoorde ik iemand op afstand roepen. Hierna hoorde ik diegene snel naar me toe komen, en werd ik gelijk door ze naar de sofa gebracht.
Ik kon alleen maar wenen, en het zag nog steeds redelijk wazig voor mijn ogen. Ik kon door de waas wel zien dat Kumatora degene was die daarnet ingegrepen had.
“Mama...?” kreunde ik, tussen de meerdere tranen door.
“Marcie, je herkent me” zei Kumatora bezorgd en opgelucht tegelijk, “gelukkig. Je ziet er behoorlijk versuft uit, en dat ben je waarschijnlijk ook wel. Kun je me nog vertellen hoe je bent gevallen?”
“Ik, eh...” hakkelde ik. “...ik waas zien voor me ogen, bij drinken... ik hierna hard vallen...” Ik barstte weer in wenen uit.
“Dat is al de tweede keer dat er zoiets is gebeurd...!” zei Kumatora geschrokken. “Ongeveer een maand terug was dit dan ook nog eens in de badkamer gebeurd. Als dit nog eens gebeurt, dan moeten we je eens na laten kijken, ben ik bang.” Ze deed mijn shirt voorzichtig uit, maar liet de rest aan mijn hals zitten, en voelde aan mijn armen en taille. “Hier niets gebroken, gelukkig.” Ze deed het shirt weer op zijn plek, en deed hierna mijn broek omlaag om aan mijn benen te voelen. “Ook niets gebroken. Ik denk dat je hooguit veel blauwe plekken zult krijgen, meisje.” Ze deed tenslotte mijn broek weer omhoog.
“Maar blauwe plekken stoer zijn, mama” mompelde ik, “jij da altijd zeggen.” Ik liet toch een klein glimlachje door mijn tranen heen zien.
“Da's waar, ja” zei Kumatora, die er nerveus bij lachte, mij op schoot nam en mij ook maar de rest van de fles gaf.
Ik zag dat het voor mijn ogen wat minder wazig werd, en ik voelde me ook iets minder licht in mijn hoofd. Met het drinken had ik dan wel weer iets meer moeite gekregen, omdat mijn ademhaling ineens vaak stokte.
“Blij dat ik voor de zekerheid nog iets hiervoor heb meegenomen” zei Kumatora, die de fles even uit mijn mond haalde. “Kijk eens...” Ze gaf me wat medicijn met de puffer, en hierna stopte ze de fles terug in mijn mond, die ik langzaam maar zeker uiteindelijk toch leeg had. Ik gaf zelfs een boer uit mezelf, terwijl ik er vanuit ging dat ik hierbij nog geholpen moest worden gezien ik me nog niet volledig lekker voelde.
“Mama?” vroeg ik. “Jij ook even oogje op me houwen bij tandenpoetsen?”
Kumatora knikte, nam me op haar arm, zette eerst de fles in de keuken neer, en ging hierna met me naar de badkamer, waar ik op de ladekast mocht zitten, maar wel met mijn rug tegen de muur aan. Mijn tandenborstel werd klaargemaakt en mij aangereikt, en ik probeerde zelf te schrobben. Ik was bovendien blij dat ik nog dat doek om mijn hals had, want stel als het toch fout ging, dan was mijn shirt nu niet vies of zo.
“Misschien had ik je beter niet op het aanrecht kunnen laten” zei Kumatora hoofdschuddend. “Waarom was ik dan nou weer vergeten dat je altijd wel iets moet hebben dat je rug steunt, en het aanrecht daar nou niet de handigste plek voor is...” Ze boog haar hoofd zowaar in de wasbak bij het spuwen, en spoelde hierna haar tandenborstel goed af.
Ik was ondanks alles toch snel klaar met het tandenpoetsen. Ik werd zelfs ondersteund toen ik in de wasbak spuwde en mijn tandenborstel afspoelde, en hierna werd mijn doek afgedaan en in de wasmand gestopt, waarna ik ook weer even naar de slaapkamer ging, waar Lucas inmiddels al bijna helemaal stil was geworden.
“Schat, moet jij niet ook snel iets eten straks?” vroeg Kumatora, die Lucas van Duster aannam. “Anders voel je je straks ook niet volledig positief.”
“Prima, lieverd” zei Duster, “want nu je het zegt, voel ik het nu ook heel erg.” Hij stond op en liep naar de keuken om iets te eten te halen.
“Marcie, ik laat jou zolang eventjes op de sofa tv kijken, goed?” zei Kumatora, die haar best deed om zowel mij als Lucas goed comfortabel vast te kunnen houden.
“Nie zonder meneer Bulborb, mama” zei ik, terwijl ik naar het bed boog om de knuffel te pakken, welke gek genoeg dan nog met succes ging.
Hierna werd ik in de woonkamer op de sofa geparkeerd en kreeg ik een deken over me heen.
“Je mag eventjes wat kijken om rustig te worden, meisje” zei Kumatora, “terwijl ik intussen bij Lucas blijf terwijl hij ook gaat tandenpoetsen, oké?”
Ik knikte, en gaf Kumatora nog even een zoen op haar voorhoofd voordat ik mijn speentje kreeg. Toen ik weer eventjes in mijn eentje was, pakte ik de afstandsbediening en zette ik de zender met de cartoons op, waarbij ik samen met mijn knuffel keek naar Clarence, Steven Universe en Gumball. Gedurende de kleine pauze tussen de eerste twee programma's was Lucas lekker bij me komen zitten, die zijn speentje en kleine deken er ook lekker bij had.
“Gate goe, Marcie?” had Lucas gevraagd.
“Beetje” antwoordde ik. “Ik heel hard gevallen bij drinken, en nu beetje veel au gekregen.”
“Da's nie best” zei Lucas, die mij een knuffel en een zoen gaf. “Dan tv kijken m'ssien wel helpen.”
“Ja” zei ik, waarna we allebei verder keken naar de programma's. We werden er zelfs redelijk slaperig van, wat erin resuleerde dat we allebei om ongeveer half 11 voor de tv in slaap waren gevallen, lekker tegen elkaar aan.

Ik werd circa twee uur later wakker in Kumatora's armen, en ik voelde mijn armen en benen weer een beetje pijn doen.
“Ah, je bent wakker, zie ik” zei Kumatora. “Hallo, bloemetje. Ik zag dat je voor de tv lag te slapen samen met Lucas. Heb je een beetje kunnen slapen?”
Ik knikte, en probeerde mijn hoofd rechtop te houden, maar dat lukte nog niet echt, ik was nog zo moe.
“Ach, heb je nog zoveel slaap, pluizenbolletje?” zei Kumatora. “Ik zal je even rustig laten ontwaken, goed? En dan zal ik je ook maar even van een droge luier voorzien, want ik merk dat hij behoorlijk nat is.” Ze verstelde mijn positie, ging voorzichtig van de sofa af en nam me mee naar de slaapkamer, waar ik ook een klein beetje een vuile luier bleek te hebben, en intussen weer lekker koele lotiondoekjes over mijn streek kreeg, weer eens goed werd ingepoederd en tenslotte een droge luier aan had.
Hierna werd ik, eens terug in de woonkamer, voorzichtig in mijn stoel gezet, en kreeg ik weer een doek voor. Ik had gelukkig zelf nog wel wat fut om zelf mijn speentje uit mijn mond te halen en opzij te leggen.
Ik zag niet lang hierna ook hoe Lucas ook in zijn stoel werd gezet en een doek voor kreeg. Hij had alleen minder slaap dan ik, want zijn hoofd hing niet naar voren, in tegenstelling tot ik zelf.
“Jij veel slapen, Marcie?” vroeg Lucas.
“Denk van wel” mompelde ik, en ik liet een vermoeide giechel ontsnappen. “Jij dan wakker?”
Lucas knikte. “Ikke goed wakker zelfs.” Hij legde zijn speentje ook opzij.
“Ik wel veel honger hebben” gaapte ik, “me buik nu zo leeg.”
“Dat zal niet lang meer duren, papavertje” zei Duster, die mijn lunch voor mijn neus zette. “Alsjeblieft.”
“Dank je, dada” zei ik, en wachtte eerst met eten tot Lucas ook zijn lunch voor zich had.
Aan tafel was het weer zo stilletjes, waarschijnlijk omdat er vanmorgen zoveel was gebeurd. Dat was wel begrijpelijk, moet ik zeggen, want anders had men er wel volop over gesproken.
Ik was zelf redelijk onhandig bezig tijdens het eten, waardoor een deel van mijn lunch een beetje aan mijn doek bleef kleven.
“Kan ik helpen, Marcie?” vroeg Kumatora met volle mond.
“Nee, mama, nie met volle mond praten” zei ik, waarbij de rest van de mensen aan tafel in lachen uitbarstte.
Kumatora herhaalde haar vraag toen ze haar mond leeg had, en toen zei ik wel van ja, en hierna werd ik wel eventjes geholpen met het eten. Ik had zelf één helft gegeten, en nu werd dus de andere helft in mijn mond gestopt, met allerlei vliegtuigen en onderzeeërs en dergelijke voertuigen die zogenaamd op mijn lepel zaten. Dat was wel weer even fijn, om van de ander lepeltjes binnen te krijgen, want het was zo lang geleden sinds ik het voor het laatst had meegemaakt.
Na de lunch nam Duster de taak van het afwassen weer op zich, en pakte Kumatora haar laptop er weer eens bij, omdat ze zin had om een spelletje met mij en Lucas te spelen. We speelden deze keer Lego Creator, en we hadden er uiteindelijk behoorlijk wat interessante dingen mee gemaakt.
Na een tijdje was Duster er zelfs bij komen zitten, en ik moet zeggen dat hij veel meer creatieve ideeën had dan ik met mijn simpele geweten.
We waren net bezig met een soort reconstructie van het Osohe Castle toen er op Skype ineens gebeld werd, want Kumatora was daar om één of andere reden altijd op ingelogd. Het was Nana, en die mochten natuurlijk niet missen.
“Hallo!” was het eerste dat Nana zei. “Hoe is het? Wat fijn om jullie eens als een echt gezin van vier te zien.”
“Hallo Nana!” riep ik. “Ik me goed voelen.”
“Ikke ook!” riep Lucas.
“Met ons gaat het inderdaad wel goed” zei Kumatora, “behalve 's morgens dan...”
“Wat was er dan gebeurd?” vroeg Nana. “Bij mij was vanmorgen het volgende zo: Fuel werd met hoge koorts wakker en voelt zich nu nog steeds redelijk belabberd.” Ik hoorde hoe hij op de achtergrond klaaglijk begon te wenen. “Ja, kleine Vulkin, ik kom je zo wel weer een fles geven, hoor.”
“Wa is een Vulkin dan, Nana?” vroeg ik.
“Oh, da's niets bijzonders” zei Nana, “maar als je het echt wilt weten, dan vertel ik het je wel. Een Vulkin is een fictief wezen dat eigenlijk gewoon een vulkaan op vier pootjes is, en altijd zo ontzettend warm aanvoelt, en te bedenken dat Fuel's koorts ongeveer net zo hoog is, vandaar dus.”
“Ik zou zeggen: beterschap voor de kleine” zei Duster, “want het is echt niet fijn om koorts te hebben.”
“En dan nu ons verhaal van vanmorgen” zei Kumatora, die het hele verhaal vertelde, van het Lucas bij mij in bed zien tot het in slaap vallen voor de televisie.
“Gaat het wel weer, Marcie?” vroeg Nana geschrokken toen Kumatora uitgepraat was.
Ik knikte, stroopte één van mijn mouwen op en liet de ontwikkelende blauwe plekken zien.
“Gelukkig” zuchtte Nana, “ik schrok al!”
“Da was ook wel een beetje schrikken, Nana” zei ik. “Maar blauwe plekken wel erg stoer, da heeft mama mij gezegd.”
Nana barstte in lachen uit. “Dat zegt Fu ook altijd als hij is gevallen en geen schrammen heeft! Volgens mij kan ik je wel zeggen dat je behoorlijk jongensachtige trekken hebt, Marcie.”
“Ik ook beetje hebben” zei ik, “en mama ook.”
“Maar voor de rest ben je toch wel een meisje, hoop ik?” zei Duster, die me net iets te ruw bij zich nam.
“Au, da doet au, dada!” riep ik.
“Schat” zei Kumatora, “het is je kind met blauwe plekken, geen pop, hè?”
Onmiddellijk hield Duster me tegen zich aan en streelde me voorzichtig over mijn rug.
“Gate goe?” vroeg Lucas aan mij.
“Ja, Lucas” antwoordde ik, gesmoord door zowel mijn speentje als het feit dat ik met mijn gezicht tegen Duster's borst aan gedrukt zat.
Kumatora en Nana waren nog heel lang en druk aan het praten, en toen het om ongeveer half 4 voorbij was, hadden Lucas en ik geen puf meer om nog een ander spelletje te spelen op de laptop, dus hadden we nog even geslapen voor de rest van de middag.

Om 6 uur werden Lucas en ik weer wakker, en ging ik alvast rechtop staan in mijn bed, want ik wilde als ik straks het bed uit zou proberen te klimmen niet per ongeluk weer vallen.
“Beetje kunnen slapen?” vroeg ik.
“Klein beetje” antwoordde Lucas. “Nie dromen of zo, wel fijn.”
Ik knikte bevestigend, maar schrok snel weer toen de deur weer open ging.
“Hallo, kleine pluisjes” zei Kumatora, die mij als eerste uit bed haalde. “Hebben jullie een beetje kunnen slapen?”
“Klein beetje” zei ik, “en Lucas ook.”
“Mooi zo” zei Kumatora, die me eerst even op de commode had gelegd voor een verschoning, want mijn luier was tijdens het slapen drijfnat geworden, en hetzelfde gold voor Lucas. Toen alles klaar was, mochten we even naar de sofa in de woonkamer om tv te kunnen kijken.
“Wij toch na eten naar kelder, mama?” vroeg ik.
“Ja, ik weet het nog prima” zei Kumatora. “Ik wil jullie er al wel vast een beetje op voorbereiden, want in het donker is alles moeilijk terug te vinden of breekt het snel.” Ze pakte uit het laatje van de tafel links van de sofa twee koordjes, gaf ons ieder een koordje en maakte de speen eraan vast. Dat was zeker wel een goede voorbereiding, vond ik.
Hierna ging ze weer terug naar de keuken en keken Lucas nog even tv, tot ongeveer 10 voor half 7, toen was het eten klaar, werden we aan tafel gezet en voorzien van een doek.
Duster had soep gemaakt, en het was één van de lekkerste dingen die ik ooit had gegeten, moet ik zeggen. Ik moest wel vaak voorzichtig op de lepel blazen omdat het gek genoeg lang heet bleef, maar dat maakte het er niet minder lekker op.
Na het eten en de afwas bereidden we nog de laatste beetjes voor op de opdracht van Eve.
“Maar nie in hele donker, hoor” zei Lucas, “ikke erg bang in donker.”
“Ik ook” zei ik, “dus m'schien de deur op kiertje laten? Maar nie zo groot kiertje?”
“Nee, natuurlijk wel zodat er wat licht naar binnen kan, hè?” zei Kumatora. “Ik hoop dan wel dat de deur straks niet per ongeluk beweegt door de tocht of zo.” Ze nam Lucas op haar arm en probeerde haar telefoon uit haar zak te pakken, en testte of ze hem wel kon vasthouden met één hand, en dat lukte prima.
“Dan denk ik dat alles nu in orde is” zei Duster, die mij op zijn arm nam, de leiding nam en in de hal de deur van de kelder opende. “Here goes nothing.
Toen we eens de kelder hadden betreden, was het op slag stikdonker. Ik kon geen hand meer voor ogen zien, werd behoorlijk bang, voelde mijn urine stromen en greep frequent en snel naar mijn borst, waarna ik na zo'n vier keer mijn speentje vond, en deze direct in mijn mond stopte. Was ik even blij dat hij nu aan een koordje zat.
“Rustig maar, Lucas” hoorde ik Kumatora zeggen. “Ik ben bij je, en ik zal je ook niet loslaten. Ik heb geen twee paar handen, dus hou je nu maar even goed vast aan mij, oké?”
“Ben je bang, Marcie?” vroeg Duster, die merkte dat ik behoorlijke last van meerdere nerveuze zenuwtrekken had.
“Dada, ik nie loslaten willen worden” stotterde ik. “Ik bij je willen zijn.” Ik drukte me dichter tegen hem aan en probeerde mijn benen rond zijn dijen te sluiten, zodat ik zelf ook een beetje stabiel zat.
“Oké dan” zei Kumatora, die haar telefoon erbij had gepakt en de camera aanzette, die van tevoren al op nachtmodus was gezet. “We zijn dus nu in de kelder... en alles gaat tot nu toe goed.” Ze praatte nog door, maar daar lette ik verder niet echt op.
“Het is al goed, pareltje” fluisterde Duster. “Ik ben bij je.” Hij gaf me een vriendelijk klapje op mijn onderrug en herstelde mijn positie van het vastgehouden worden.
Ik hoorde Lucas eventjes giechelen, en een paar seconden erna hoorde ik Kumatora het kort maar krachtig uitschreeuwen. Ik was hier zo verschrikkelijk van geschrokken, dat het leek alsof ik in mijn luier haast ontplofte, zo erg had ik gedefeceerd.
“Wat kroop daar net over mijn rug?!” vroeg Kumatora een beetje angstig.
“Ikke was da, mama” zei Lucas blij.
“En oh help...” zei Kumatora, “wat ruikt hier zo sterk?!” Ze klonk alsof ze op de grens van vomeren was.
“Ik denk dat het deze kleine tijdbom hier was...” zei Duster, die nogal nerveus klonk. “Echt, ik val er bijna flauw van...!”
“Bwaah!” brabbelde ik nerveus. Oh help, wat ongelooflijk gênant was dit dan ook.
“Ja, dan heb je dat ook als je niets kunt zien...” zei Kumatora, “behalve het licht op het scherm van je camera en de kleine lampjes op de droger en de wasmachine.” Ze richtte de camera op een paar planken boven de apparaten. “Ik heb hier lang niet meer gekeken, gezien de lamp hier al eeuwen kapot is, en het is niet per sé specifiek of zo, maar ja...”
“Ikke voelen?” vroeg Lucas. “Dan ikke ook beetje zoeken.”
“Ja hoor” zei Kumatora, “dan zal ik je ook even wat hoger steunen.”
Ik hoorde hoe Lucas' hand zoekend over de plank ging, en hoe het voorzichtig het één en ander wel eens aanraakte.
“Wil jij ook op de plank voelen naar iets dat lang verloren is, Marcie?” vroeg Duster.
“Nee” zei ik, op de grens van wenen. “Ik bij jou willen zijn, dada.”
Ik voelde weer onmiddellijk een hand over mijn rug gaan, en daar schrok ik niet van, want ten eerste kende ik dat gevoel, en ten tweede wist ik ook van wie het vandaan kwam.
“Mama!” riep Lucas, die blijkbaar iets gevonden had. “Ikke iets vonden! Is een doosje of zo.” Hij schatte waar de camera was en probeerde het ervoor te houden.
“Het doosje lichtjes voor de halogeenspots in de woonkamer!” zei Kumatora verrast. “Ach, die was ik al heel lang kwijt! Ik ben benieuwd hoe het er straks uit ziet als alles is vervangen...!”
Ik voelde uiteindelijk hoe het doosje bij mij in de handen werd gedrukt. Al vertrouwde ik het eerst niet, ik voelde er voorzichtig aan, en rook er zelfs aan, en het rook redelijk nieuw, dus dan was het misschien zeker wel tijd om de spots in de woonkamer op te frissen met nieuwe lampjes.
“Nou, Eve” zei Kumatora tegen de camera, “bij deze hebben we dus eindelijk iets gevonden dat we blijkbaar vergeten waren, en dit concludeert dan deze video.” Ze zette de camera uit, de telefoon op stand-by en stopte hem weer in haar zak.
“Ik dan eindelijk in bad gaan?” vroeg ik, want ik begon nu jeuk te krijgen van mijn vuile luier en probeerde er niet te krabben.
“Graag zelfs” zei Kumatora, “en volgens jij ben jij niet de enige die dit nu wil, want hier recht voor mijn neus vind ik het nu ook wel sterk ruiken.”
“Ikke” zei Lucas, “ikke ook in me broek gedaan, dus ikke ook in bad.”
We gingen de kelder uit, en moesten nog even aan het licht wennen dat nog in de hal brandde. Lucas en ik werden in de badkamer weer meteen uitgekleed en schoongelapt terwijl het bad weer vlotjes volliep.
Kumatora was even zo slim geweest om de slaapkleding er weer bij te pakken voor straks, terwijl Duster mij en Lucas even in de gaten hield voordat het bad echt vol was, toen werden we erin gezet.
“Dus hoe vonden jullie het in het donker?” vroeg Duster.
“Heel erg eng, dada” zei ik. “Ik alleen maar bij jou geweest.”
“Ikke ook eng vinden” zei Lucas. “Ikke die lichtjes pakken, maar ikke dat beetje eng vinden, ikke denken da m'ssien iets was da nie fijn was.”
“Maar de lichtjes liggen nu wel veilig in één van de lades, hè?” zei Duster, “dus die zijn we voorlopig niet meer kwijt.”
Lucas en ik werden zo zorgvuldig mogelijk gewassen, en Kumatora was zelfs even zo lief om mij net zo zorgvuldig af te drogen, omdat ik anders pijn had van het fijngeknepen worden. Hierna kregen Lucas en ik de borstel door onze haren, een schone luier en de slaapkleding aan, mochten we nog even onze tanden poetsen en kregen we onze speentjes ook terug voordat we nog even op de sofa tv gingen kijken. Het was intussen al 8 uur geworden.
We keken weer naar Achter de Tuinmuur, en dat paste wel goed bij het weer van dat moment, want het regende buiten pijpenstelen en in de herfst, waar het programma zich toevallig afspeelde, gebeurde dat wel vaker.
Hierna waren er ook nog even Pac-Man en Q*bert op tv, en dat keken we tot het ongeveer 9 uur was, toen waren Lucas en ik er wel weer klaar mee. We werden weer naar bed gebracht, ingestopt, de muziekdoos werd weer aangezet en we kregen tenslotte ook nachtzoenen.
“En als er iets is” zei Kumatora, “dan liggen we hiernaast, hè? Slaap lekker, allebei.” Zij en Duster verlieten zachtjes de kamer, en de deur werd ook voorzichtig gesloten.
“We weten het al van elkaar, hè?” zei Lucas, toen de muziek weer voorbij was. “Van de kelder van daarnet, dus het verhaal is eigenlijk al verteld.”
“Ja” fluisterde ik. “Ik ben echt doodop van deze hele dag, joh, en jij denk ik ook.”
“Klopt” zei Lucas, “en laten we dan ook maar hopen dat morgen misschien beter wordt. Slaap lekker.”
“Goedenacht” mompelde ik, en na een paar nachtzoenen draaide ik me op mijn zij.
Om ongeveer half 10 lagen we net als gisteravond weer te slapen als blokken.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
7. Onverwachte mededeling leidt tot een plan?
Ik werd om 9 uur wakker van een onrustige droom, en kwam zelf bij Lucas liggen, die nog als een blok lag te slapen. Hij zag er zo lief uit als hij sliep. Zijn blonde haren een beetje in de war, en met die schattige bolle wangen. Zijn ogen zo lieflijk gesloten, met die piepkleine wimpers eraan.
Ik ging tegen hem aan liggen en nestelde mijn gezicht voorzichtig in zijn haar, maar niet dat mijn speentje per ongeluk deels in zijn nek zat of zo. Ik sloot mijn ogen, en probeerde met mijn hand zachtjes aan zijn borst te voelen. Ik voelde hoe zijn hart klopte, en werd er ietsje rustiger van. Met mijn andere arm was ik een beetje over zijn hoofd gebogen, en voelde zachtjes aan zijn voorhoofd en zachte haren. Wat was mijn kleine broertje toch zo lief, en moet je lezen wie het zegt; iemand die oorspronkelijk nooit broers of zussen heeft gehad.
Ik voelde niet veel later hoe Lucas ook langzaam wakker werd, en hoe hij zich hierna naar mij toe draaide.
“Morgen, Marcie” mompelde hij. “Jij nie kunnen slapen?”
“Ik nie rustig gedroomd, Lucas” zei ik, “dus ik jou opzoeken. Jij me liefste broertje, hè?”
“Dank je” zei Lucas, die me een knuffel terug gaf en me over mijn wang streelde. “Je wang zo zacht, en jij ook me liefste zus.”
We lagen nog lekker een beetje met elkaar te knuffelen totdat de deur open ging.
“Goeiemorgen, pluisjes” hoorde ik Kumatora zeggen.
Ik schrok een beetje en keek Kumatora abrupt recht in de ogen.
“Ik nie rustig gedroomd, mama” zei ik, “daarom ik in Lucas' bed.”
“Van mij mag het, hoor” zei Kumatora, “je hoeft er niet van te schrikken. Wat goed dat je dan toch één iemand die je vertrouwt bij je hebt.” Ze tilde mij het bed uit en nam me eventjes bij zich. “Heb je ook ondanks je blauwe plekken toch nog kunnen slapen?”
Ik knikte, en liet me op de commode leggen, waar ik verschoond en aangekleed werd, en mijn haar ook geborsteld.
“Ik dan ook staartjes, mama?” vroeg ik, en zo gezegd, zo gedaan. Ik zag er zo schattig uit met twee staartjes in mijn halflange haar. Toen alles klaar was, werd ik weer op de vloer gezet, en liep ik naar de woonkamer om Lucas even rustig verschoond en aangekleed en zo te laten worden.
Ik ging op de sofa zitten en keek een beetje voor me uit, terwijl ik intussen ook aan een hoekje van één van de kussens friemelde. Ik was toen weer weg gezakt in gedachten, want toen Duster de woonkamer binnenkwam, schrok ik weer.
“Morgen, dada” zei ik snel, terwijl ik het kussen tegen me aan drukte en mijn hart snel voelde kloppen.
“Jij ook goedemorgen, bloemetje” zei Duster, die bij me kwan zitten. “Heb je lekker geslapen?”
“Ik nie rustig dromen” zei ik, “dus ik bij wakker worden bij Lucas komen liggen, en beetje knuffelen. Hij me liefste broetje, of nie dan?”
“Weet je waarom dat is?” zei Duster. “Omdat je dan ook zijn liefste zus bent.” Hij nam me bij zich en gaf me een zoen op het voorhoofd.
Niet veel later waren Lucas en Kumatora er ook weer, en werden Lucas en ik alvast aan tafel gezet en van een doek voorzien terwijl het eten nog werd geregeld.
“Wa jij denken da wij vandaag gaan doen, Marcie?” vroeg Lucas.
“Ik nie weten” zei ik. “Ik hoop rustig doen of zo.”
Lucas haalde zijn schouders op, deed zijn speentje uit en friemelde met zijn vingers.
Ik deed ongeveer hetzelfde totdat alles in orde was en we onze fles kregen.
“Lucas, Marcie, we zouden graag iets willen vertellen” zei Duster. “Iets dat van komende maandag tot woensdag zal gebeuren.”
Ik stopte even met drinken om te kunnen luisteren.
“Duster en ik gaan dus drie dagen met vakantie om te vieren dat we verloofd zijn” zei Kumatora, “ja, ik weet het, misschien is het er een beetje laat voor, maar nog steeds. We gaan met zijn tweeën, maar hebben nog niets voor jullie geregeld. Denken jullie in staat te zijn om iets te kunnen regelen in de tussentijd?”
Lucas haalde zijn schouders op en roffelde een beetje met zijn vingers op het blad van zijn stoel.
“M'ssien” zei Lucas. “Ikke wel zien.”
“Waarom wij dan nie met Fufu en Peri ergens heen?” stelde ik voor. “Of bij Jasper of zo?”
“Hè, ja, da's leuk!” zei Lucas. “Dan wij da een beetje regelen zo, maar wanneer, ikke nie weten, hoor.”
“Misschien op de crèche wel” zei Kumatora, “want drie keer raden waar jullie vandaag weer heen mogen!”
“Ja!” riepen Lucas en ik blij, want daar hadden we dan wel zin in, om naar de crèche te gaan en onze vrienden weer te zien.
“Ik hoop dat jullie dan ook een fijne drie dagen hebben” zei Duster, “want verveling terwijl we weg zijn? No way.”
We praatten, lachten en aten nog een beetje, en om kwart voor 10 mochten Lucas en ik onze tanden poetsen en stelden we ook voor om alles voor de crèche alvast voor te bereiden door de tassen in te pakken.
Ik pakte een paar luiers, mijn puffer, twee knuffels, een speentje voor de reserve en het koordje voor de speen. Die was makkelijk herkenbaar, want die was roze met een patroon van lichtroze hartjes.
Lucas pakte ongeveer hetzelfde in als ik, behalve dat hij geen puffer had omdat hij geen astma had, zoals ik. Wel mocht hij van mij een doosje lotiondoekjes meenemen, omdat ik anders te veel bij me had, al dacht ik het zelf.
We waren net bijna klaar met het voorbereiden van de tassen toen Kumatora even bij ons kwam kijken.
“Dus jullie bereiden het helemaal zelf voor?” zei ze trots. “Wat goed van jullie!” Ze bekeek de inhoud van de tassen even. “Echt goed van jullie, dat jullie dat dan ook zelf weten!” Ze tilde ons om de beurt op voor een zoen.
“Wa wij nog meenemen, mama?” vroeg ik.
“Niets, eigenlijk” zei Kumatora, die bevestigend knikte. “Oh, jawel trouwens, jullie mogen ieder nog één lege zuigfles en een doek voor bij het eten mee. Ik ben zo terug.” Ze liep naar de keuken om de flessen en doeken te halen, en stopte ze niet veel later bij ieder van ons in de tas. “Zo, alles in orde.” Lucas en ik liepen met haar mee naar de hal, waar we alvast in de wagen mochten zitten en daar onze jas en schoenen aan kregen.
“Jij al zin in?” vroeg Lucas.
“Ja, best wel” zei ik, “en jij?”
“Ikke ook!” zei Lucas enthousiast. “Ikke iedereen weer zien.”
“Fufu ik nie weten” zei ik, “want die koorts hebben gisteren. Ik wel hopen da ik die weer zie.”
“Ja, da's waar” zei Lucas.
De tassen werden in de mand onderaan gelegd, Lucas en ik werden nog even vastgezet met de riemen, Duster en Kumatora moesten zelf ook nog even hun jas en schoenen aan, en hierna konden we gaan.
Het was nog een beetje koud buiten, maar de zon leek wel regelrecht in mijn ogen te branden alsof het een bos lasers was, dus ik sloot mijn ogen even.
“Mama, dada” zei ik, “die zon in me oogjes branden.”
“Eens kijken of het volgende helpt?” zei Kumatora, die de zonneklep uitklapte. “Beter?”
“Beetje” zei ik, en ik concentreerde me hierna toch grotendeels op mijn speentje en het pluchen boekje dat aan mijn linkerzijde hing.
“Wa staat dan in da boek?” vroeg Lucas, die met mij mee wilde kijken.
“Wa plaatjes, hoor” zei ik, “nie woordjes of zo. Ach, ik toch nie kunnen lezen.” Ik meende het niet, hoor, maar ik zei het wel vaker wegens het feit dat als ik las, er vaak woorden of letters door elkaar gingen, maar ik had geen dyslexie. Bovendien stonden er in het boekje ook echt geen woorden en alleen maar plaatjes.
Lucas en ik hadden net zolang in het boekje gekeken totdat we bij de crèche waren. Het was pas kwart over 10 en nog erg rustig, want ik hoorde vrijwel niemand.
Lucas en ik werden één voor één losgemaakt en voorzien van onze tassen, waarna we ons lokaal opzochten. We waren in januari en februari ook wel eens naar de crèche geweest, hoor, maar we wisten desondanks toch nooit zeker in welk lokaal we altijd zaten, en dit terwijl het nog maar een klein bedrijf was.
Na een paar seconden waren we er al, want Jasper stond ons voor de deur al op te wachten.
“Morgen, Jasper” zeiden Lucas en ik tegelijk, waarna we onze jas en schoenen uitdeden bij de kapstok, en alles ook neerzetten of ophingen.
“Goedemorgen, Lucas en Marcie!” zei Jasper. “Wat fijn dat jullie er weer zijn!”
“Ja, hè?” zei Lucas. “Wij al heel veel zin hebben.”
Ik knikte instemmend.
“Wie nog allemaal komen?” vroeg ik, want ik was er nu al nieuwsgierig over.
“Ik denk iedereen wel” zei Jasper, “al weet ik het van Fuel en Britta niet geheel zeker. Fuel had gisteren hoge koorts, en Britta heeft momenteel redelijke oorpijn.”
“Ach, nee” zei ik hoofdschuddend, “arme Britta. Van Fufu ik al weten, want mama, dada, Lucas en ik gisteren nog met Nana praten.”
“Ze hopen al van harte dat Fuel wel zal komen!” lachte Kumatora.
Lucas en ik gingen in het lokaal zelf alvast op de vloer zitten, terwijl Jasper, Duster en Kumatora nog druk aan het praten waren. We zaten er nog geen seconde of we zagen alweer een nieuw gezicht.
“Aha, twee nieuwe gezichten?” zei de jongedame. “Ik heet Charlie, en ben een jeugdvriend van Jasper, en dit werk lijkt me best wel interessant, vandaar dat ik hier dus ben.”
“Ik Marcie heten” stotterde ik, “en dit me broertje Lucas.” Ik was nooit zo goed geweest in het praten tegen nieuwe mensen.
Lucas verschool zich gelijk achter mij, want hij was echt verlegen. Ik draaide me om en gaf hem een kalmerende knuffel.
“Is Lucas een beetje verlegen dan?” vroeg Charlie.
“Ik ook een beetje” zei ik. “Ik jou nog nie kennen, daarom dus.”
“Je zult wel snel aan me wennen, hoor” zei Charlie. “Hebben jullie een beetje een lieve papa en mama?”
Ik knikte, en pakte Lucas bij zijn hand, om Duster en Kumatora nog even een knuffel te kunnen geven omdat ze zometeen weer terug naar huis zouden gaan tot half 2.
“Veel plezier, hè?” zei Kumatora, die ons beiden een knuffel en een zoen gaf. “Tot later.”
“Tot later, lieve pareltjes” zei Duster, die hetzelfde deed.
We zwaaiden nog even naar de twee, totdat ze de deur uit waren. En we wisten altijd dat als er iets was, dat ze vanuit huis gebeld konden worden, en dat we hierna direct naar huis konden. Zo was dit vorige maand zo wegens het feit dat ik koortsachtig werd.
Lucas en ik pakten de blokken uit de speelgoedkist in de hoek, en gingen er gelijk mee in de weer. We bouwden altijd maar wat, en iedere keer ook steeds iets anders.
“Hallo, Marcie en Lucas!” hoorden we ineens iemand roepen. Van schrik stootte ik per ongeluk het werk om, en keek degene in de ogen. Het was Peridot, en zij liet ons wel vaker schrikken, en ik was het nog steeds niet gewend. Ze lachte haar witte 'fietsenrek' bloot.
“Sorry, Lucas!” zei ik eerst, omdat ik per ongeluk het werk had omgestoten, en richtte hierna mijn aandacht op Peridot. “Hallo, Peri! Alles goed?”
“Ja, prima” zei Peridot. “Oh, kijk, blokken! Ikke ook bouwen?”
“Ja, mag van mij” zeiden Lucas en ik tegelijk, en toen zaten we gezellig met zijn drieën aan de blokken.
We waren volop aan het praten over het één en ander, maar vooral wat er laatst was gebeurd kwam van toepassing, en dat was voor Peridot best wel schrikken, vooral toen ik vertelde dat ik weer bijna flauw was gevallen.
“Gaat het wel weer?” vroeg Peridot bezorgd.
“Jawel” zei ik, en ik stroopte mijn mouw op om wat blauwe plekken te laten zien. “Ook wat op me andere arm, en me benen. Mama zeggen da stoer is, dus ik da ook denken.”
“Dan jij een heel stoere meid zijn, Marcie” zei Peridot, en ze gaf me net iets te hard een vriendelijke klap op mijn schouder.
“Au!” riep ik. “Nie te hard aanraken, oké? Da doet erge au!”
“Sorry” zei Peridot, “dan ikke toch zo doen?” Ze gaf me een knuffel, en kneep me gelukkig niet fijn.
We bouwden nog even verder met de blokken, maar Lucas en ik lieten Peridot even in haar eentje verder gaan toen we Nana en Fuel zagen.
“Hallo, Nana en Fufu” zeiden Lucas en ik, weer tegelijk, en we lachten elkaar erbij toe. We mochten in de realiteit dan wel zo'n 6 jaar verschillen, maar dat maakte niet dat we nog vaak net als een soort tweeling waren.
“Hallo, Lucas en Marcie” zei Nana. “Hoe voelen jullie je?”
“Wel oké” zei ik, met mijn hoofd schuin. “Ik nie rustig dromen 's nachts, en nog een beetje au op me armen en benen.”
“Beetje zelfde als Marcie” zei Lucas, “alleen ikke nie au. Hoe Fufu zich voelen? Hij nog koorts?”
“Nee, gelukkig niet” zei Nana, “hooguit nog een klein beetje verhoging, maar daar kan hij het misschien wel mee doen, hoop ik.”
Fuel zelf was daar echter niet van overtuigd. Hij hing met redelijk betraande ogen tegen Nana aan, en wilde niet meer bij haar weg.
“Fufu wenen?” zei Lucas, die een handje uitstak om hem te willen troosten.
“Hij voelt zich nog niet lekker” zei Nana, “maar ik weet bijna zeker dat het misschien over zal gaan.” Ze richtte haar aandacht weer op Fuel, en gaf hem een knuffel en een zoen. “Het zal goedkomen, kleine. Je vrienden zijn bij je, en die zullen je zolang bezig houden, hè?”
Fuel liet Nana met moeite los en ging een beetje tegen mij aan hangen.
“Dag, Nana” zei ik, “veel succes vandaag.”
“Jullie ook!” zei Nana, toen ze naar ons zwaaide en de hoek om liep, naar één van de kantoren.
Ik liep met Fuel tegen me aan naar het zitkussen, en wilde daar even rustig met hem praten, terwijl Lucas weer met Peridot en de blokken bezig was.
“Gaat het, Fufu?” vroeg ik.
“Ikke me nie lekker voelen...” snikte Fuel, “ikke het heel erg warm hebben, en erg moe ook...”
“Ach, arme Fufu” zei ik, “ik mee-lijden met je hebben... kom maar bij mij, jij daar even lekker uit mogen wenen.”
Meteen hing Fuel met zijn gezicht in mijn schouder om daar eens goed uit te wenen. Het deed een beetje pijn vanwege de grootste blauwe plek die daar zat, maar waarom zou ik het hem niet laten doen als het nou juist zo opluchtte?
Ik nam Fuel bij me, gaf hem zijn speentje, streelde hem over zijn rug, begon voorzichtig te bewegen en zachtjes iets voor hem te zingen.
Recht door de mist
In de glans van de maan
Eeuwige spijt wordt onthuld...
Lang vergeten treurnis
Slechts echo's in de zon
Maar waar gaan we heen?
En voor ik begin
Een droom komt niet uit
Wat heeft het voor zin?
Kijk hoe de wind
De blaadjes zachtjes aait
En najaagt...

Ook al was dit een behoorlijk melancholiek lied, Fuel was er toch behoorlijk rustig op geworden, en er verscheen zelfs een lach op zijn gezicht.
“Wat kun je mooi zingen...!” fluisterde hij in mijn oor.
Ik glimlachte van oor tot oor en gaf Fuel een zoen op zijn voorhoofd.
“Dat zeggen ze wel vaker...!” gniffelde ik, met mijn handje voor mijn mondje, nog steeds met de brede glimlach die op mijn gezicht zat.
We zagen uiteraard ook nog de andere mensen binnenkomen. Om ongeveer 10 voor half 11 was Amethyst, de lieve, gezette, gezellige lolbroek er, die eens hier aangekomen al meteen met Lucas en Peridot mee ging spelen.
Niet veel later kwam ook baby Eve, die altijd zo lekker kon 'kletsen' en het fijn vond om iedereen te observeren.
En tenslotte stroomden Britta en Kara ook samen in. Zij hadden zo'n goede band met elkaar, ze leken wel onafscheidelijk, zoals pindakaas en jam. Of zoiets. Zeg jij het maar.
“Zeg Fufu” zei ik, “over paar daagjes mijn mama en dada eventjes op vakantie gaan, en Lucas en ik graag iets met jou en Peri willen doen. Jij m'schien mee willen denken? Is geheel aan jou, hoor.”
“Ah ja?” zei Fuel verrast. “Ja, ikke best mee willen, hoor! Ikke ook me krijtjes en papier bij me, dus ikke alles op sijven straks?”
Ik knikte bevestigend, en gaf Fuel een vriendelijk klapje op de schouder. Op hetzelfde moment kwamen Lucas en Peridot naar ons toe, die de blokken hadden opgeborgen, zodat Amethyst even met Eve kon spelen, anders had je straks dat er misschien een blok miste of zo, omdat Amethyst altijd wel in de gaten gehouden moest worden.
“Gate weer beetje goe, Fufu?” vroeg Lucas.
“Wa was dan aan handje met je?” vroeg Peridot.
Fuel voelde zich een beetje onder druk gezet, dus verschool hij zich een beetje achter me.
“Fufu alleen beetje koorts hebben” zei ik, “ik hem wel weer stil gekregen door beetje liedje te zingen. Lucas, jij al weten van mijn plan, maar Peri en Fufu nog nie, ik da graag even over willen praten, is da goed?”
Lucas knikte, hij begreep precies waar ik het over had.
“Wa is da dan?” vroeg Peridot, wiens nieuwsgierigheid al op de proef gesteld stond.
“Ik da zo even over willen praten” zei ik, “maar iemand ook even alles op moeten sijven. Kom maar, Fufu, ik bij je zijn als jij alles haalt.” Ik hielp Fuel met opstaan, en hield hem aan zijn hand vast terwijl ik een beetje de leiding nam.
Fuel zelf voelde zich nog een beetje onzeker, dus het was misschien ook maar beter dat ik nu even bij hem was. Bij de kapstok pakte hij zijn kladblok en krijtjes, en liep achter, en bijna tegen me aan weer terug het lokaal in.
“Dus wa wij nou heen willen?” zeurde Peridot.
“Ik da nu vertellen” zei ik. “Lucas en ik ergens heen willen omdat onze mama en dada een paar daagjes met vakantie willen, over een paar daagjes. Wij dan jou, Peri, en Fufu uit willen nodigen om zelfde paar daagjes als mama en dada bij ons komen. Maar Lucas en ik nog nie weten waar we heen willen. Wij nu even moeilijker praten, en fluisteren, want dan alles makkelijker, oké?”
“Ja, prima” zei Lucas, en we gingen met zijn vieren wat dichter bij elkaar zitten om te kunnen fluisteren.
“Nou, het zit zo” fluisterde ik. “Omdat onze surrogaatouders al een aantal maanden verloofd zijn, willen ze 3 dagen met vakantie, vanaf volgende week maandag, en Lucas en ik dachten: we willen niet alleen zijn, we willen iets met jullie doen, Fuel en Peri, maar we hebben nog geen idee wat.”
“Waarom gaan we dan zelf ook niet met vakantie?” vroeg Peridot zachtjes. “Voor mij is dit financieel wel mogelijk, dat ik de hele reis plan en zo.”
“Ja, maar waar willen we dan heen?” vroeg Fuel zachtjes, die het idee alvast noteerde. “Het mag niet met teveel reistijd en tijdsverschil zijn, om een jetlag of zo te voorkomen.”
Deze vraag zette ons wel aan het denken. Het duurde uiteindelijk wel even voordat iemand eindelijk een idee had.
“Ergens in de staat Amerika?” bedacht ik ineens. “Die toevallig in het land met dezelfde naam ligt? Kunnen jullie een beetje van mijn afkomst opsnuiven, bij wijze van spreken. Plus, het is maar één uurtje verschil qua tijd!” De zin van het opsnuiven maakte de rest wel aan het giechelen.
“Ja, wat ligt er dan allemaal in die staat?” vroeg Lucas.
Ik begon weer te denken, ook al was mijn aardrijkskundige kennis niet al te best, ik probeerde een plaats te bedenken waar we misschien leuk heen konden.
“Wat zou je zeggen van Merrysville?” zei ik, “ergens in het zuiden? Daar is best veel te doen, en daar kunnen we ook perfect fietsen. Ik ben er eens eerder geweest, en daar dan langs één of ander vakantiepark gekomen, maar ik was niet op dat park zelf, helaas. Ik zou daar dan best eens heen willen, na zo'n 5 jaar spijt hebben van er alleen langs gelopen te zijn!”
“Weet je dan ook nog hoe dat park heet?” vroeg Peridot, “anders kan ik de reis niet plannen. Zijn wij overigens de enige vier die gaan? Zou het niet gezelliger zijn als we met iets meer personen zouden zijn?”
“Mogen we dan ook nog luiers dragen en zo?” vroeg Fuel.
“Je mag dan zelfs een theeketel op je koppie dragen, Fu” zei ik, “betekenend dat we er ook gewoon mogen zijn wie we altijd al willen zijn. Noteer trouwens ook dat Peridot niet zonder luiers kan, omdat ze absoluut geen controle over haar organen heeft! Trouwens, Peridot, vooral dat laatste was een goede vraag van jou, ik zal er even over nadenken. En hoe heet dat park ook alweer...?” Ik dacht even terug aan de vakantie destijds. “Oh ja, ik geloof dat het Park Noorderlicht heette, maar ik weet het niet meer zo heel zeker.”
Fuel noteerde alles weer, en op het stuk papier stond nu het volgende geschreven:
Vakantie van Fuel, Lucas, Marcie en Peridot gedurende reis Duster en Kumatora. Naar vakantiepark in Merrysville, naam van park? 'Noorderlicht', hopen we. We mogen zijn wie we willen zijn, dus ook altijd luiers dragen! Wie gaan er nog meer mee dan alleen ons vieren?
Verder moest alles nog besproken worden, want we werden na een tijdje onderbroken door Jasper, die ons er moe uit vond zien.
“Ik zie dat jullie een beetje moe zijn?” zei Jasper. “Ik stel voor dat jullie misschien even gaan slapen.”
“Maar wij dan nog even onze spullen voor slapen pakken?” vroeg Fuel, die het kladblok dicht had geklapt en de krijtjes terug in het doosje had gelegd, netjes op kleur gesorteerd.
“Ja” zei ik, “ik nie willen slapen zonder me knuffel, hoor.”
“Prima” zei Jasper, die ons naar de kapstok bracht, waar Lucas, Fuel, Peridot en ik onze benodigde spullen nog even pakten of verwisselden, voordat we naar de aparte slaapkamer werden gebracht. Toevallig kwam Nana ook nog even opdagen om ons vieren voor te bereiden op ons tijdje slapen.
“Jasper, mijn maat” zei Nana, “jij verdient bij deze even alle rust. Kom, kinderen, voordat jullie wallen tot op jullie knieën hebben van het niet slapen straks.” Ze bracht ons vieren naar de aparte slaapkamer, waar we om de beurt een droge luier kregen, en waar ook een fractie van onze kleding uit werd gedaan, want het sliep niet altijd even lekker in alle kleding.
“Nana, jij dan weer komen na tijdje om ons wakker te maken?” vroeg Peridot, “want ikke te veel slapen.”
“Natuurlijk wel, Peri” lachte Nana, die ons ieder over een bed verdeelde en een aai over het hoofd gaf. “Probeer nu allemaal maar lekker te slapen. Sayonara...!” Ze dimde het licht nog even, deed de gordijnen dicht en sloot hierna de deur achter zich.
“We bespreken de rest van onze vakantie wel verder na het slapen en zo” fluisterde ik, waarna ik mijn speentje in mijn mond deed.
“Prima” gaapte Lucas, die zich op zijn zij draaide.
Nadat het een tijdje even stil was geweest in de ruimte, lagen we allevier lekker te slapen.

Om ongeveer half 1 werd ik wakker van Fuel, die zachtjes lag te wenen. Ik kon niet naar hem toe komen om hem te troosten omdat onze bedden te ver weg van elkaar lagen, en eruit klimmen was ook onmogelijk sinds de randen met de spijlen redelijk hoog stonden.
Niet veel later ging de deur open, en Nana was er weer. Meteen veranderde haar blik in een bezorgde blik toen ze Fuel hoorde.
“Ach, Fu, gaat het wel?” vroeg Nana, die naar Fuel's bed toe kwam, de zijkant ervan omhoog deed en Fuel zelf bij zich nam, maar ze schrok hierna een beetje. “Oh, ik zie het al, een beetje vuil bij je benen. Daar mag je best eventjes om wenen. Blijf jij even hier? Ik pak even iets om het weg te halen.”
Ik ging intussen in het bed rechtop zitten, en tranen sprongen mij in de ogen omdat ik ook een vuile luier had. Ik keek bij mijn benen, maar daar was gelukkig niets aan de hand, en begon alsnog te wenen.
Toen Nana klaar was met het schoonmaken van Fuel's bovenbenen en hem hierna te verschonen en de rest van zijn kleding terug aan te trekken, haalde ze mij uit bed voor een verschoning en de rest van mijn kleding.
“Ik had dat nog nooit meegemaakt” zei Nana, “vuile bovenbenen. Maar het kan gebeuren. Als alles klaar is, doe ik die ene deken voor de zekerheid even in de waszak en verwissel ik hem met een schone.” Ze hielp Lucas en Peridot nog even met hetzelfde als ik, en liet ons hierna de ruimte uit, waarna ze de deken van het bed waarin Fuel lag in de waszak deed en verwisselde met een nieuwe, en tenslotte Britta, Kara, Amethyst en Eve de ruimte binnen liet, omdat het nu hun beurt was om te slapen.
Charlie hield ons in de gaten bij de kapstok, terwijl we onze spullen voor het slapen verwisselden met de spullen voor het eten.
Nadat de andere meisjes in de ruimte klaar waren voor hun tijdje slapen, was Nana even zo lief om de flessen van ons vieren op te vullen met drinken, en ons ook een beetje fruit te geven, wat we thuis altijd gewend waren als lunch dus. Nog een toevallig puntje was dat geen van ons vieren melk lustte, dus dat de flessen altijd gevuld waren met oplosspul dat vitaminen bevatte en sojamelk, wat toevallig dan ook wat meer vulde.
Na het eten waren we weer even bij de kapstok om de spullen te verwisselen, waarna we onze kleine vakantie weer verder bespraken.
“Zullen we doen dat we mogen meenemen wat we willen?” vroeg ik zachtjes, “en natuurlijk ook wat primaire behoeften, hè, zoals kleding, en bovendien, het vliegveld in de hoofdstad is overal zo makkelijk over!” Ik friemelde intussen met één van de hoekjes van mijn knuffel. “Oh, en niet te vergeten, de meeste Amerikaanse vliegvelden ook trouwens.”
“Maar ik dacht dat je vliegangst had?” zei Peridot, met een niet-begrijpend fronsje. “Waarom wil je dan ineens wel vliegen?”
“Omdat dat de enige optie is, smart one!” fluisterde ik hoofdschuddend. “En dat we dan na aankomst eerst eventjes gaan wennen aan het huisje, en daarna pas de boodschappen gaan halen, plus nog een goede voorraad aan luiers, in één van die grote winkels waar ze werkelijk alles verkopen. Nee, serieus!”
“Moeten er dan niet een paar in de handbagage?” vroeg Lucas. “Anders kan geen van ons verschoond worden, en gaan mensen ons vermijden als, stel je voor, één van ons een wel heel vuile luier heeft!”
“Ja, dat zeker” zei Peridot, “want ik had dat altijd wel gehad met vliegreizen, luiers in de handbagage, dus dat zal bij ons ook geen probleem zijn.”
“Trouwens, Peri” zei Fuel, “je had het er toch over dat niet alleen wij vieren zouden gaan? Dat is wel een goed idee, maar wie gaan we dan meenemen?”
“Misschien heb ik wel een ideetje” zei ik. “Ik ken een paar mensen die in Winters wonen, die zijn aardig, die kunnen misschien wel met ons mee! De oudste, Maxwell, is een jaar of 18, en hij kan misschien een beetje de leiding over ons nemen. Dan heb je Jeff van 15, die behoorlijk slim en verlegen is, en toevallig alleen 's nachts luiers nodig heeft. En dan heb je tenslotte Tony, die is ook 15, en net als ons stiekem ook een kindje, dus die draagt ook fulltime luiers, en heeft ook een speentje, enzovoorts. Wat denken jullie hiervan?”
“Ik ken Jeff en Tony zelf al” zei Lucas, “even voor de duidelijkheid, maar ik ben het ermee eens.”
“Ik ook” mompelden Peridot en Fuel tegelijk.
Fuel had intussen het volgende erbij genoteerd:
Luiers bij de handbagage is geen probleem. Ons vliegveld is makkelijk over onze bagage, even als de meeste vliegvelden in Amerika. Maxwell (18), Jeff (15) en Tony (15) uit Winters gaan ook mee.
“Trouwens, ik weet de rest van jullie leeftijden eigenlijk nog niet zo goed” zei Fuel, “dat ik die even bij onze namen schrijf. Ik ben zelf net 13 geworden...” Hij schreef zijn leeftijd bij zijn naam.
“Ik ben 11 en een half” zei Lucas, “ik word in augustus pas 12.”
“Ik ben al een paar maanden 16” zei Peridot.
“En ik ben pas 17” zei ik.
“Prima” zei Fuel, die de overige leeftijden noteerde.
“Is de reis bij deze dan volledig gepland?” vroeg Peridot. “Zo ja, dan kan ik alles straks thuis even opzoeken en opslaan in de bladwijzers, dat we het morgen via Skype of zo het er misschien weer over hebben.”
“Ja, prima” zei ik, “ik zou zeggen, we laten het hier maar even bij, ik informeer Jeff, Tony en Maxwell er morgen over, en bespreken het daarna via Skype verder, waar ik een groep aan ga maken waar wij dan met zijn zevenen in zitten, oké?”
“Prima” zei Lucas, die eerst zijn hand met de palm naar beneden recht naar voren stak, waarop Fuel, Peridot en ik de handen op elkaar stapelden en ze hierna lieten 'vliegen', betekenend dat we het tot nu toe overal mee eens waren.
Na de hele bespreking stopte Fuel zijn krijtjes en kladblok weer terug in zijn tas en hierna speelden we in alle rust met een stel knuffels die uit de kast afkomstig waren. We hadden de grootste lol ermee, totdat het alweer kwart voor twee was, en Peridot weer terug naar huis moest.
“Vandaag was leuk!” zei Peridot, en ook tegen Jasper en Charlie. “Heel erg leuk.” Ze schraapte haar keel even. “Maar helaas moet ik alweer naar huis, zie ik. Ik hoop dat jullie nog een fijne dag hebben vandaag. Laters!”
“Dag, Peridot!” zei Charlie. “Leuk je te hebben ontmoet!”
“Wel thuis!” zei Jasper, die zo aardig was om Peridot haar jas, tas en schoenen te geven, en haar naar de deur te leiden.
Niet veel later waren Duster en Kumatora er ook weer, en Lucas en ik waren natuurlijk blij om ze te zien, en dus begroetten we ze met een knuffel.
“Was alles goed gegaan?” vroeg Kumatora.
“Ja, mama” zei ik. “Ik, Lucas, Fufu en Peri een reisje bedacht, en wij die morgen verder spreken!”
“Echt waar” zei Lucas, “dus morgen deze kleintjes hier even er nie zijn, daarna weer wel, hoor.”
“Ik ben benieuwd hoe dat allemaal in zijn werk zal gaan” zei Kumatora, “maar ik wens jullie in elk geval er succes mee.”
Duster was inmiddels met Jasper aan de praat geraakt, en Nana kwam Fuel ook weer oppikken omdat ze straks weer huiswaarts zouden gaan.
“Hoi” zei Nana tegen mij en Lucas. “Ik zie dat Fuel zich weer goed voelt? Hoe hebben jullie dat gedaan dan?” Ze lachte erbij.
“Ik da gedaan, Nana” zei ik. “Ik hem even bij me uit laten wenen, en een beetje een liedje voor hem zingen en zo. Hij zeggen da ik mooi kan zingen, en ik daar heel erg blij mee.”
Fuel bloosde van oor tot oor toen ik dit had gezegd.
“Wauw, jij weet ook echt alles hiervan” lachte Nana. “Dat ik daar niet eerder bij had stilgestaan! Wat erg van mij!”
“Weet je hoe dat komt?” zei Kumatora. “Omdat ik het altijd bij Marcie en Lucas zelf doe, maar ik heb het gek genoeg eigenlijk nooit verteld, dat ze het indien nodig ook bij vrienden toe mogen passen.”
Lucas en ik waren intussen naar de kapstok gegaan, wachtend op Duster die ons de jas en schoenen terug aan zou trekken. We hadden alles pas aan en de tassen ook bij ons na een klein minuutje, en we moesten Kumatora ook eventjes zachtjes porren, betekenend dat we naar huis toe wilden.
“Ik praat zeker weer te lang, hè?” zei Kumatora. “Maar da's typisch iets wat ik en Nana doen, omdat we elkaar lang niet meer hebben gesproken.”
Lucas en ik zeiden de andere 'kinderen', Jasper en Charlie allereerst gedag, en toen Kumatora er zelf eindelijk ook klaar voor was, zeiden we Nana en Fuel ook gedag, voordat we weer door de hal mochten lopen, waar we aan de deur weer in de wagen werden gezet.
Buiten was het gelukkig bewolkt geworden, want de zon was iets dat ik het minst leuke vond aan buiten zijn.
“Ikke erg moe geworden” gaapte Lucas, die zijn speentje uit zijn broekzak haalde en deze in zijn mond deed.
“Vertel mij wat” zei ik, terwijl ik een soort van ging liggen en mijn ogen sloot. Ik was blij dat de rugleuning van mijn zitgedeelte nu naar achteren was gezet, want dat gaf dat ik eventjes kon 'liggen'. Me omdraaien kon ik echter niet, behalve mijn hoofd dan, maar als ik straks weer thuis was, kon ik weer gewoon op de sofa liggen. Mijn speentje gaf me momenteel ook al redelijk wat rust.
Een aantal hectometer later waren we alweer thuis, en werden Lucas en ik direct op de sofa geparkeerd, terwijl Duster en Kumatora ervoor zorgden dat de tassen alvast op onze kamer stonden en de wagen ook weer in de gangkast stond.
“Wij dan beetje tv kijken nu?” vroeg ik. “Jij iets uitkiezen.”
“Graag” zei Lucas, die de afstandsbediening van me aanpakte, de tv ermee aanzette en hem weer op de zender met de cartoons zette, waarop we keken naar Clarence. We moesten geregeld lachen om alle wilde escapades die zich in het programma bevonden.
Er kwamen ook nog allerlei andere programma's op de televisie, en intussen werd er ook eten gemaakt, dat om precies 5 over 6 klaar was.
Ik was blij dat de reclame net was gekomen, dat was de beste tijd om de tv uit te zetten, dus ik zette de tv ook uit en haalde Lucas van de sofa, waarbij we bij onze stoelen aan de tafel gingen staan.
Terwijl Duster de onderzetters en het eten op de tafel plaatste, zette Kumatora Lucas en mij in onze stoelen, en voorzag ons beiden ook van een doek. Toen de borden en het drinken er ook waren, konden we eindelijk aan het eten. Het was iets willekeurigs uit de oven geworden, en het smaakte echt lekker. Niet iedereens kookkunsten hoeven perfect te zijn, zolang het maar lekker is.
Aan tafel hadden Lucas en ik het onderwerp over de reis verder voor ons gehouden, want dat zouden we morgen al bespreken, anders zou het op dit moment te moeilijk worden. We hadden met zijn vieren nog gewoon verder gepraat over het één en ander, hoe onze dag vandaag was, enzovoorts.
Na het eten werd de afwas door Duster en Kumatora gedaan, en gingen Lucas en ik naar onze kamer om de tassen weer uit te pakken en alles dat al gebruikt was, dus de doeken en flessen, in de wasmand te stoppen of naar de keuken te brengen voor bij de afwas.
“Dank jullie wel” zei Kumatora toen we de flessen afgaven. “Wat fijn dat jullie daar zelf aan denken.” Ze kon ons geen knuffel of zo geven door haar natte handen van het sop, dus gaven Lucas en ik haar maar tegelijkertijd een knuffel, misschien dat we er later nog een terug zouden krijgen.
Toen dit alles klaar was, zetten Lucas en ik onze tassen terug in het middelste element links in de kast, en gingen we nog wat praten op het zitkussen.
“Joh, ik heb echt zin in komende maandag!” zei Lucas. “Als ik die zin een cijfer mocht geven, was het een 10,5.”
“Ik een 12!” lachte ik. “Ik heb er zin in omdat ik dan iedereen weer eens zie, en omdat ik dan weer even in mijn oorspronkelijke land ben!”
“Maar dan wel weer op een fijner gedeelte ervan” zei Lucas, die mij een vriendelijk klapje op de rug gaf, maar hierna zich wild schrok. “Oh nee, een spin!”
“Waar?” vroeg ik, en mij werd meteen één van de hoeken van het plafond aangewezen, degene precies boven waar we nu zaten. “Ach, da's maar een onschuldige trilspin, die doet geen mens kwaad! Wel een vlieg, maar wat boeit dat.”
“Gelukkig” zuchtte Lucas, “ik had gedacht dat hij veel dikker was! Van die dikke stofspinnen doen ons wel kwaad, maar deze laten we dan toch maar zitten gezien hij er minder eng uit ziet.”
“Mam zal hem misschien zo wel weghalen” zei ik, en een halve minuut later kwam Kumatora dan ook binnen. “Mama, kijk, een spinnetje. Die hier nie in huis horen.” Ik wees op de hoek van het plafond.
“Zal ik 'm voor jullie weghalen?” bood Kumatora aan. “Anders blijft hij hier 's nachts nog, en dan wordt het misschien wel eng.” Ze pakte even snel een krukje, een glas en een papiertje, en ging toen naar de spin toe. “Kom maar, mager scharminkeltje. Kom maar bij mama. Je gaat zo naar buiten, hè? Want daar hoor je thuis.” Ze deed de spin in het glas met het papiertje, hield het papiertje op de opening van het glas, stapte van het krukje af en ging eventjes naar buiten om het beestje vrij te laten. Hierna legde ze alles weer op hun plek terug, en bracht ze mij en Lucas naar de badkamer.
“Wachten jullie even hier?” vroeg Kumatora. “Ik wil Duster er nog even bij halen, dan kunnen we sneller tv kijken.”
Lucas en ik knikten, en gingen op de vloer zitten, met de rug tegen de badkuip aan.
“Ik me minder vies in me luier voelen” zei ik, “jij?”
“Ikke ook” zei Lucas, “kan gebeuren. Morgen m'ssien weer heel anders.”
Ik knikte, en legde een arm over Lucas' schouder.
Niet veel later had Kumatora Duster meegenomen, werd het bad klaargemaakt, en Lucas en ik beiden volledig uitgekleed en schoongelapt. We hadden inderdaad minder gedefeceerd dan normaal gesproken, maar dat maakte natuurlijk niet dat we dan niet in bad gingen, want dat hoorde nog steeds bij de avond.
“Wij zin hebben in over paar daagjes” zei Lucas, die een bekertje water over zijn haar leeg gooide.
“Ja, met alle vrienden” zei ik, terwijl ik ook water over mijn haar kreeg. “Geef eens, Lucas?” Hij gaf me het bekertje, en ik zette deze op de open kant op zijn hoofd. “Jullie nu raden wie Lucas is.”
“Oh, nog een spinnetje” zei Lucas, die naar de hoek van het plafond wees. Daar zat nog zo'n trilspin.
“Wie zegt dat dan altijd?” vroeg Duster. “Dat er nog een spin zit?”
“Nee, nie zo” zei ik. “Lucas nie iets van diegene zeggen, hoor. Hij iets menen. Mama, jij zo die spin weer weghalen?”
“Prima” zei Kumatora. “Trouwens, sinds ik moet raden wie Lucas nu voor moet stellen, die beker op zijn hoofd heeft me nu wel aan het denken gezet.”
“Is hij een robot met een zwaailicht op zijn hoofd?” raadde Duster.
“Nee” zei ik, “die toch nie van tv.” Ik sloeg meteen mijn hand voor mijn mond omdat ik per ongeluk een hint had gegeven.
“Is het Greg uit 'Achter de Tuinmuur?” raadde Kumatora.
Ik en Lucas knikten, en staken onze duimen omhoog.
“Die toch ook altijd iets met drinken op zijn hoofdje hebben?” zei Lucas, “maar hier geen theepot, dus dan een bekertje.”
“Ik per ongeluk tip gegeven, sorry” zei ik, “ik da nie hadden moeten doen.”
“Dat geeft toch ook niet” zei Kumatora, “ik dacht er toch al aan!” Ze ging met het washandje over mijn gezicht, zodat ik er straks weer als een opgepoetste appel uit zou zien.
“Ik zit er trouwens aan te denken om zo even te gaan douchen” zei Duster, “dat we dan met zijn allen lekker opgefrist zijn straks.”
“Ja, da's weer fijn!” giechelde Lucas.
Om ongeveer kwart voor 7 wilden Lucas en ik er alweer uit, en zo gezegd, zo gedaan, en we werden weer afgedroogd, kregen de borstel door ons haar, een schone luier en slaapkleding aan, en mochten tenslotte weer onze tanden poetsen, terwijl Duster zich alvast voorbereidde op de douche.
Toen Lucas en ik klaar waren, werden we door Kumatora weer op de grond gezet, en gingen we naar onze kamer om de knuffels en speentjes te pakken, maar Lucas had ineens een ideetje.
“Ikke jou me spenen nog nie laten zien!” zei hij, terwijl hij in de kast dook en zijn plasticdoosje met speentjes erbij pakte. Hij opende deze en ik bekeek de inhoud van het doosje. Er zaten er zo'n 8 in, en dat was een prima begin. Zelfs zijn eerste speentje in tijden, die hij van mij had gekregen, lag er nog in. “Die de meeste waarde hebben, dus ikke er heel zuinig op zijn.”
“Hoe jij aan meer gekomen?” vroeg ik, “als ik mag vragen?”
“Beetje in winkeltjes gekeken” zei Lucas, “en toch ook nog een paar van jou gekregen?”
“Oh ja, da's waar” lachte ik, want ik was alweer bijna vergeten dat ik Lucas ook voor zijn vorige verjaardag nog stiekem een setje van twee speentjes had gegeven, die ik zo leuk bij hem vond passen. Eén van hen had hij momenteel zelfs bij zich. “Jij dan toch wat reserve hebben, da's fijn. Ik jou nu die van mij laten zien?”
“Ja, da's leuk!” zei Lucas, die zijn doosje terug in de kast stopte, waarna ik de mijne eruit pakte. Ik had er zelf al 24 of zo, maar dat was omdat ik dan ook echt overal waar ik kwam wel een speentje zag, maar de laatste paar keer had ik ze dan weer wel gekocht, omwille van het feit dat ik ze graag in het grootste formaat wilde.
“Gaaf, zeg” zei Lucas, “jij er net iets meer hebben dan ikke, maar nog gaaf.” Hij gaf me een knuffel.
Toen we uitgekeken waren, stopte ik het doosje ook terug in de kast, en gingen we naar de woonkamer, waar we alvast op de sofa gingen zitten. Er was nog niemand, dus we wachtten met alle geduld.
Maar dat hoefde eigenlijk niet echt, want Duster was al snel klaar met douchen, waardoor Kumatora er meteen ook onder kon.
“Lucas en Marcie” zei Duster, die de tv en de Apple TV aanzette, “niet aan mama vertellen straks, maar willen jullie eventjes Popee kijken?”
“Wa is da dan?” vroeg Lucas.
“Da's zo'n programma” legde ik uit, “met zo'n jongen die Popee heet, die met zo'n wolf met maskers altijd circusje speelt, maar da wel een beetje mis kan gaan soms.”
Lucas knikte, en we gingen kijken, startend bij aflevering 1, en dat was wel logisch, want dit was de eerste keer dat Lucas het ging kijken. Duster had een brede grijns op zijn gezicht en probeerde niet te grinniken, maar hij barstte toch in lachen uit.
“Nee, nu mama jou verraden straks!” zei ik hoofdschuddend. “Nie lachen, oké?”
“Ik zal me ook proberen in te houden, meisje” zei Duster. “Ik ben eerlijk gezegd dan ook niet zo goed in geheimen bewaren...”
Het was maar goed dat zo'n aflevering 4 minuten duurde, en we hadden er drie gekeken, en de laatste was precies ten einde gekomen toen Kumatora er om half 8 aan kwam.
“Heb ik iets gemist?” vroeg ze.
“Nee, mama” zeiden ik en Lucas.
“Zeker niet, schat” zei Duster. “Kom er maar gauw bij zitten, dan zet ik wel een film op.”
Het werd de Lego-film, en dat was lang geleden, joh! Ik weet nog dat ik hem een paar jaar terug met vrienden in de bios had gezien, maar thuis met je surrogaatfamilie was het eigenlijk leuker, moet ik zeggen.
De film was om ongeveer iets over 9 afgelopen, en toen werden Lucas en ik weer in bed gestopt.
“En dan mogen de spinnetjes ons niet storen, hè?” zei Lucas.
“Nee” grapte Duster, “want voor jullie het weten, eten jullie er misschien eentje in jullie slaap...!” Hij maakte ons ermee aan het schrikken, en kietelde ons vervolgens onder de kin.
“Schat!” zei Kumatora. “Even niet van dit soort grappen, oké?”
“Sorry, lieverd” zei Duster, die stopte met mij en Lucas te kietelen. “Ik maakte maar een geintje hoor. Bovendien kunnen ze daar niet eens naar binnen omdat jullie die spenen al hebben, en da's altijd handig, hè?” Hij stopte ons terug in en gaf ons nachtzoenen. “Slaap lekker, pluizenbolletjes.” Hij verliet de kamer en liet de deur op een kier staan voor Kumatora.
“En als er toch iets is, dan weten jullie ons wel te vinden, hè?” zei Kumatora, die de gordijnen nog even op een kier deed, de muziekdoos opwond en Lucas en mij tenslotte ook nachtzoenen gaf. “Welterusten, Lucas en Marcie.” Ze verliet de kamer en sloot zachtjes de deur achter zich.
Lucas en ik waren momenteel te moe om nog alles over vandaag na te bespreken, dus we lieten dat allemaal maar voor morgen en probeerden na een nachtzoen aan elkaar te slapen, en na ongeveer 5 minuten sliepen we dan ook al.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
8. Voorbereidingen van alle kanten
Ik lag nog net zo lekker te slapen toen Lucas me net iets te hard wakker maakte.
“Hoe laat is het...?” mompelde ik. “Laat me nou eens eventjes uitslapen!”
“Marcie, we moeten ons voorbereiden op het plannen van die vakantie, weet je nog?” zei Lucas. “Ik ben ook niet graag vroeg wakker, maar ik herinner het me nog wel.” Het was momenteel kwart voor 8.
“Ach, dat ik daar niet aan dacht” zei ik hoofdschuddend. “Ik kom mijn bed al uit, en als ik volledig verschoond en voorbereid ben, dan verschoon ik jou wel, dat jij jezelf voor kunt bereiden, goed?” Ik klom mijn bed uit, deed mijn slaapkleding uit, en ging zelf de commode op om mezelf van een schone luier en kleding te voorzien, waarna ik mijn haar ook eventjes borstelde.
Hierna hielp ik Lucas even met zijn slaapkleding uit te trekken en hem ook te verschonen, waarna hij even zelf kleding aan kon trekken en zijn haar kon doen.
“Dank je” zei Lucas, toen hij ook helemaal klaar was. Hij plantte een zoen op mijn voorhoofd en liep alvast naar de woonkamer. “Kom jij ook?”
“Ik wil nog even er formeel uitzien” zei ik, “wacht nog even.” Ik pakte een zachte haarband met een strik voorop uit de la met alles voor in het haar, liep naar de badkamer en deed daar voor de spiegel de haarband rond mijn hoofd. “Perfect.” Ik liep hierna naar de keuken om het eten klaar te maken.
“Marcie, kom jij nou nog of niet?” vroeg Lucas ongeduldig.
“Ik ben eten aan het maken, Lucas” zei ik, “want da's ook belangrijk.” Ongeveer vijf minuten later zette ik twee borden met broodjes en twee glazen water op tafel neer, en zette onze twee stoelen zo dat ze even weer gewone stoelen waren. Ik wenkte Lucas om aan tafel te komen en we waren gezellig even aan het eten en aan de praat.
“Die film was gisteren leuk, hè?” zei Lucas.
“Dat was hij zeker” zei ik, “en het mooiste van alles is dat alle films en series wel leuker zijn met jullie erbij.”
“Ach, wat lief dat je dat zo zegt” zei Lucas, “dank je.” Hij lachte er breed bij.
“Wat vond je nou eigenlijk van Popee the Performer gisteren?” vroeg ik. “Te veel of juist weer te weinig geweld en bloed?”
“Ik moet zeggen” zei Lucas, “het is een beetje een vage serie, maar als ik het een cijfer mocht geven, een 8,5 voor de originele verhalen per aflevering.”
Ik grijnsde erbij, en we hadden ook nog even gezellig nagetafeld, totdat we zelf alles opruimden, de stoelen weer op hun eigenlijke stand zetten, de afwas deden en onze tanden poetsten.
We waren weer op onze kamer, en ik pakte onze telefoons en de laptop uit de kast, want die hadden we straks weer even nodig.
“Waarom hebben we eigenlijk nog een luier aan, als ik vragen mag?” vroeg Lucas.
“Voor de zekerheid” zei ik, “want we willen natuurlijk niet dat één van ons per ongeluk de kleren bevuilt, en ik heb sinds ik mijn levensstijl als baby grotendeels ben begonnen te leven vrijwel geen controle meer over mijn organen, snap je?” Ik zette intussen mijn telefoon aan.
“Ja, da's waar” zei Lucas, die hetzelfde deed. “Ik zie wel wanneer ik dan ook bijna niets meer voel.”
Ik had geen berichtjes, en Lucas ook niet, dus ik zette hierna de laptop aan en startte direct na het opstarten Skype op. Daar had ik ook geen bericht, dus ik maakte de groep die ik had beloofd alvast aan.
“Trouwens, Lucas” vroeg ik, “heb jij ook Skype?”
“Jazeker” zei Lucas, “maar we chatten of bellen toch straks allebei vanaf jouw computer?”
“Ik voeg je voor de zekerheid dan toch even toe” zei ik, en zo gezegd, zo gedaan. Uiteindelijk bestond de groep uit mij, Lucas, Peridot, Fuel, Maxwell, Jeff en Tony, en hoefden we alleen nog maar even te wachten totdat iedereen online was.
Lucas opende Skype op zijn telefoon, en las dat hij ook in de groep zat.
“Dank je” zei Lucas, die hierna weer uitlogde.
Om ongeveer kwart voor 9 was iedereen in de groep online, en klikte ik op het icoon voor videobellen, waarbij ieder ander één voor één opnam.
“Waarom zitten we in één keer in zo'n grote groep?” vroeg Maxwell als eerste.
“Oeps” zei ik, terwijl ik een hand voor mijn mond sloeg, “ik was het jullie van tevoren nog vergeten te vertellen, Maxwell, Jeff en Tony. We wilden jullie graag meenemen op een vakantie waar Lucas, Fuel, Peridot en ik het er laatst over hadden.”
“Wat zeg je me daar?” zei Tony. “Een vakantie? Zomaar of om een reden?”
“Maar wat leuk dat je ons dan ook mee wilt nemen!” zei Jeff. “Gaan wij als hele groep op Skype erheen?”
“Jazeker” zei ik. “Fuel, Peridot, dit vertel ik dan nog eens aan Maxwell, Jeff en Tony, al hebben jullie het dan al gehoord. Wel, het zit zo. Mijn en Lucas' surrogaatouders gaan komende maandag tot woensdag op vakantie om net iets te laat te vieren dat ze verloofd zijn sinds de eerste dag van het nieuwe jaar...”
“Echt waar?!” riep Tony uit. “Gefeliciteerd, joh! Wat leuk om dat te horen!”
“Prima reden, denk ik...?” zei Jeff twijfelachtig.
“Dank je, Tony” zei ik, “en Jeff, ik had dat bedacht omdat Lucas en ik anders zo eenzaam zouden zijn. Anyways, wat we dus met zijn vieren hadden besproken gisteren, was dat we naar Merrysville zullen gaan, naar het vakantiepark dat Noorderlicht heet. Daar kunnen we prima fietsen, en de omgeving is er ook mooi. Plus, we kunnen er lekker winkelen en hangen en zo, wie heeft daar nou geen zin in?!”
“Gaan we echt naar Merrysville?” zei Jeff. “Gaaf zeg. Misschien kom ik mijn neef er nog wel tegen!”
“En we wouden jullie dan graag meenemen omdat het anders zo ongezellig zou zijn” zei Lucas. “Althans, da's wat Marcie zei.”
“Dan is dat zeker wel een leuke verrassing” zei Maxwell, “want ik ben al zo'n 10 jaar niet meer op vakantie geweest sinds ik op school zit! Plus, het is komende week dan weer voorjaarsvakantie voor ons, en dan hebben we ten minste een reden om even weg te zijn!”
“Maar hoe gaan we er dan heen?” vroeg Tony.
“Met het vliegtuig” zei Peridot, “en pech gehad als één van jullie misschien vliegangst heeft, maar het is de enige manier dat we er kunnen komen, aldus Marcie, die zelf dan ook toevallig vliegangst heeft. Ik heb het vakantiepark gisteren opgezocht, en ik moet zeggen, prima prijzen voor die huisjes! Ik heb er één in mijn hoofd die vanaf zondag toevallig beschikbaar is, ik zal hem even opsturen...” Ze klikte en typte een beetje, en niet veel later kregen we de link ernaar.
Ik klikte op de link, en het was een huisje voor 6 personen bedoeld, maar met 7 konden we er ook prima in. De prijs was zelfs prima, 12 dollar per dag en 6 per persoon. Dan kwamen we uit op ongeveer 62 dollar, en dat was prima te doen. Ik typte het zelfs in.
“Ja, dat zijn prima prijsjes, hè?” zei Peridot. “Dat heeft Peri Conrad dan eens goed geregeld!” Ze gaf zichzelf een high-five.
“En hebben jullie de foto's dan ook al gezien?” zei Fuel. “Die kamers zien er echt zo gaaf uit! Ik denk dat we daar pas gaan bespreken wie waar gaat slapen, maar in het grote bed kunnen in ieder geval drie personen slapen.”
“Da's toch helemaal prima?” zei Maxwell. “Ik moet in ieder geval even zeggen dat ik alleen ga slapen.”
“Ik ook” zei Peridot, “gezien ik een zeer lichte slaper ben en zelfs al van het geruis van de wind wakker kan worden.” Dit maakte iedereen even aan het lachen.
“Ik schijn in mijn slaap te praten” lachte Maxwell, “en ook een beetje een lucide dromer te zijn. Althans, dat laatste vermoed ik zelf.”
“Nogmaals, we zien wel” zei ik. “Ook moeten we nog even overleggen, Lucas, waar we zolang gaan slapen als het huis leeg is.” Ik wees op de telefoons. “Sinds we dan toch in twee verschillende landen wonen, waarom bespreken we dan niet apart waar we zolang gaan logeren voordat we in het vliegtuig stappen?”
“Goed dat je dat even zegt” zei Peridot, “ik heb wel net al op het huisje gereserveerd, maar nog geen vliegtickets geboekt. Dank je. Ik hou me straks wel met de rest bezig.”
“Wij wonen al vlakbij een vliegveld, hoor” zei Tony, “dus wij hoeven nergens te logeren, net zoals terug in december, waar jij overigens niet bij was, Maxwell.”
“Waren jullie toen bij Marcie logeren?” vroeg Maxwell.
Jeff en Tony knikten.
Ik stelde op de app-groep van mij, Lucas, Peridot en Fuel alvast de vraag waar we zolang gingen slapen voordat we op reis zouden gaan.
Bij mij thuis kan het helaas niet, te weinig ruimte. Dat was Peridot's bericht.
Bij mijn vader thuis ook niet, dezelfde reden, stuurde Lucas.
Bij mijn ouders kan het ook niet, maar bij Nana misschien wel. Ik zal het haar straks vragen, stuurde Fuel.
Ik stuurde een icoontje van een duimpje omhoog op.
“Even aan iedereen hier op Skype” zei ik, “het huisje op het vakantiepark is al geregeld, er worden momenteel zeven vliegtickets geregeld, dus ik denk dat alles bijna in orde is.”
“Da's toevallig” zei Peridot, “ik zie korting staan op de tickets naar Merrysville! Alle retour-tickets, die ik bewust heb gekozen om ook terug te kunnen straks, worden de helft van de prijs, dus onze reis wordt zometeen wel heel goedkoop.”
“Hoeveel kosten zeven tickets nu dan, Peridot?” vroeg Jeff. “En trouwens, wie betaalt het eigenlijk?”
“Ik” zei Peridot, “da's heus niet zo'n probleem, hoor. Maar normaal kost één zo'n ticket dus 20 dollar, maar nu zijn ze dus gewoon de helft van de prijs, zo'n mazzel! Dus de totaalprijs van dit alles wordt ongeveer... eens kijken... 132 dollar, joh, dat valt hartstikke mee! En te bedenken dat dit zonder btw is, en dan toch met luxe, en dat komt dan ook bijna nooit voor! Trouwens, ik zal die tickets zo even printen en goed bewaren, en de drie voor jullie, Maxwell, Jeff en Tony, in een envelop stoppen en naar jullie opsturen, zodat het geen haast heeft. Post naar het buitenland wordt tegenwoordig zo snel verzonden en ontvangen, en zeker als we buurlanden zijn!”
Yes!” riep de rest op de groep.
“Ik kan niet wachten!” zei Tony. “Ik kan al bijna op vakantie, joh!”
“Vertel mij wat” zei ik, “al had ik het zelf bedacht, ik heb er ook wel zin in!”
“Ik zal trouwens ons adres nog even doorgeven” zei Jeff, die het adres van zijn school intypte en verstuurde voor Peridot, “want anders weet je straks niet wie die tickets moeten hebben.”
“Ik zal tenslotte later nog even een e-mail sturen met wat jullie allemaal mee moeten en mogen nemen” zei ik, “en ik zeg er nu alvast even bij dat dat alles mag zijn. Ja, Tony, jij begrijpt dat waarschijnlijk ook wel zeker.”
Tony giechelde en bloosde toen ik dit zei.
“Dan zeg ik bij deze” zei Peridot, “haal jullie koffers en tassen maar alvast tevoorschijn, alles is geregeld, dus zorgen hoeven er bijna niet meer te zijn. Nantekodda!
“Tot maandag!” zeiden Jeff, Tony en Maxwell om de beurt, voordat ze ophingen. Fuel, Peridot, Lucas en ik bleven nog wel even online om te bespreken waar we zolang nog even bleven slapen komende zondag.
“Blijven jullie nog even online?” vroeg Fuel. “Ik zal het Nana zo wel even vragen.” Hij stond op, terwijl ik de browser opende en naar de e-mailsite ging voor als ik de mail straks op ging stellen.
“Want ik wil het ook nog even duidelijk uitleggen aan Maxwell, Jeff en Tony” zei ik, “dus vandaar die hele mail.”
“Da's toch helemaal prima?” zei Peridot. “Dan weet iedereen het wel zeker, want jij kan alles zo goed formuleren!”
Een minuutje later kwam Fuel alweer terug achter zijn computer.
“Het mag!” riep hij blij. “Komende zondag mogen we een nachtje bij haar slapen, waarna ze ons naar het vliegveld wil brengen met de trein en ons voor vertrek ook uit zal zwaaien, lekker makkelijk.”
“Ik heb ook alvast een envelop geregeld voor de jongens in Winters” zei Peridot, “en dan hoef ik nu alleen nog even een zegeltje te regelen, en dan kan hij op de post!” Ze stopte drie van de zeven tickets en nog een extra boodschap erin, haalde een strook plastic van de envelop en plakte deze dicht.
“Prima toch?” zei Lucas. “Gezien het nog ochtend is, zal hij morgenavond vast wel aankomen, denk ik.”
“Klopt volledig” zei Peridot, “ik zal ze trouwens nu wel even opsturen, nu we toch alles al geregeld hebben. Zie jullie later!”
“Tot later!” zeiden Lucas, Fuel en ik nog even om de beurt, voordat we allemaal waren opgehangen.
“Hè hè” zei ik, toen dit alles was gebeurd en ik Skype afsloot om de mail op te stellen. “De rust zelve.” Ik begon druk te typen, en om 5 voor 10 was dit allemaal klaar, toen had ik het volgende ingevuld.
Beste allemaal,
Wij gaan binnenkort drie dagen op vakantie naar Merrysville, en dat wordt leuk! We verblijven in huisje 69 op vakantiepark Noorderlicht, en als we daar eens aangekomen zijn, mogen we zelf verzinnen wat we gaan doen, zoals winkelen, fietsen, uit eten, enzovoorts. (Natuurlijk zijn de boodschappen op de eerste dag wel verplicht!)
Jullie mogen meenemen wat jullie willen, en voor iedereen die ze draagt, luiers mogen ook mee, gezien de meeste vliegvelden hier wel makkelijk mee zijn. We mogen zijn wie we willen, en elders is bijna niets verplicht en gaan we er een leuke vakantie van drie dagen van maken.
Tot maandag!
Veel liefs, Marcie.

“Prima geschreven” zei Lucas, “Peridot had nog gelijk over je schrijfstijl ook.”
“Ja toch?” giechelde ik, terwijl ik de mail verstuurde, uitlogde en de laptop uitzette. “Ik zou zeggen: alle electronica maar even uit tot overmorgen, de koffers pakken, en hierna even slapen, zodat we straks weer leuk baby kunnen zijn.”
“Prima idee” zei Lucas, die mij mee hielp de electronica terug in de kast te leggen. Hierna gingen we naar de gangkast om de koffers te halen, en begroetten we Duster en Kumatora in de woonkamer ook nog even.
“Is alles goed gegaan?” vroeg Duster.
“Jazeker” zei ik, “en we mogen komende zondag voor de reis bij Nana blijven slapen. Peridot heeft alles geregeld, inclusief de tickets, en drie ervan gaan naar Maxwell, Tony en Jeff in Winters, die ook mee gaan.”
“Maar da's toch hartstikke leuk!” zei Kumatora trots. “Dan is het zeker wel goed gegaan. Succes verder.”
“Dank je” zei Lucas, “en maak ons 's middags maar weer wakker, want dan zijn we onze kleine zelf weer.” Hij en ik namen de koffers mee naar onze kamer, waar we ze zolang even in een hoek legden.
Toen alles in orde was, zag ik dat het intussen 6 over 10 was, deed ik de haarband af, verwisselde ik mijn natte luier en deed hetzelfde bij Lucas, gingen we ons bed weer in, pakten we ons speentje er weer bij, en hadden we nog even geslapen.

Ik werd rond half 1 weer langzaam wakker. Ik had echt vast geslapen, merkte ik, want ik had erge moeite met mijn ogen open te krijgen, dus ik ging rechtop zitten en keek of ik dan al wakkerder werd. Een klein beetje.
Naast me lag Lucas nog stilletjes te slapen, en zijn rechterhand lag door de spijlen heen. Ik ging terug liggen en gaf allemaal kleine zoentjes over zijn vingers.
“Zeg” mompelde Lucas in zijn slaap, “zijn mijn vingers zo interessant dan?”
Bij die zin kietelde ik Lucas op zijn pols, waarbij hij slaperig begon te giechelen, en hierna van zijn eigen harde lachen wakker werd.
“Lekker kunnen slapen?” vroeg ik.
Lucas knikte, ging rechtop zitten en rekte zich uit. Ik deed hetzelfde, en dat voelde al een stuk beter.
Niet veel later ging de deur open, omdat Duster ons wakker kwam maken.
“Hallo, pluisjes” zei Duster. “Hebben jullie een beetje kunnen slapen?”
Lucas en ik knikten, en werden om de beurt van een droge luier voorzien, en hierna in de woonkamer in onze stoelen gezet en van een doek voorzien voor het eten. Er stond ook al een groot deel van de benodigdheden voor het eten klaar, dus Duster hoefde alleen maar nog te zitten en te wachten op Kumatora, die al snel met het eten aan kwam zetten.
“Hallo, Lucas en Marcie!” begroette ze ons. “Lekker geslapen?”
“Ja, mama” zei Lucas, en ik begon intussen te giechelen.
“Wat is er zo grappig?” vroeg Duster. “Heb je stiekem iets uitgehaald of zo?” Hij klonk nu wel behoorlijk serieus.
“Nee” zei ik geschrokken. “Ik alleen Lucas een beetje zoentjes op vingertjes geven, en polsje kietelen om wakker te maken.”
“Ach, dat is dan toch niet zo erg?” zei Kumatora. “Schat, je zei het alsof ze iets ergers had uitgehaald, zoals hem expres krabben...” Ze ging achter me staan en legde haar handen lieflijk op mijn schouders. “...maar dat zou je nooit doen, of wel dan, liefje?”
Ik schudde lachend mijn hoofd, en legde mijn speentje opzij, zodat dat wat makkelijker zou eten straks. Waarom zou ik mijn eigen broertje expres krabben dan? Ik was toch geen kat of zo? Bovendien zou ik nooit een amoebe kwaad doen in mijn aardse leven!
We gingen maar aan het eten, want anders werd het allemaal teveel gedoe. Er waren vers gebakken broodjes, en met een beetje boter en het fruit dat we kregen smaakte dat best wel lekker.
Na het eten gingen Lucas en ik naar onze kamer om daar alvast wat kleding uit te zoeken voor straks op de vakantie.
“Beetje makkelijke kleding?” vroeg ik, terwijl ik in mijn vakje in de commode keek. “Ik deze wel mee willen nemen.” Ik pakte wat erg op een blauwe hoodie leek, maar blijkbaar de lange hoodie van Kumatora bleek. “Zeg, da's nie mijn kleding! Die is van mama! Hoe die nou in me kast gekomen?” Misschien een foutje bij de was of zo? Dat we dezelfde maat hadden was onmogelijk, want ik was circa 15 centimeter kleiner dan Kumatora, en ook niet bepaald smal gebouwd.
“Hè?” zei Lucas. “Da's wel gek, ja. M'ssien jij even die op het grote bed leggen, en aan mama vertellen?”
“Prima idee” zei ik, terwijl ik naar de ouderlijke slaapkamer ging, waar Kumatora toevallig de was al deed. “Mama, deze bij mij in me kast liggen, en die toch van jou?”
“Hè?” riep Kumatora verbaasd. “Hoe is die in Masked Man's naam nou in jouw kast beland? Ik wou hem vandaag aan, maar ik was hem ineens kwijt, dus dank je wel voor het terugvinden ervan!” Ze pakte de hoodie van me aan, vouwde deze op, legde hem in de kledingkast en gaf me een zoen voordat ik terug naar de andere kamer ging om verder kleding uit te zoeken.
“Mama heel blij met da ik die had gevonden” zei ik, terwijl ik weer in mijn vakje naar kleding keek.
“Da's fijn” zei Lucas, die intussen al een heel outfit bij elkaar had gesprokkeld en deze naar zijn koffer bracht.
Na een tijdje had ik ook mijn outfit al gevonden, bestaande uit een pastelroze sportbroek met hartjes erop, een vest met dezelfde kleur en print en een zwart T-shirt met de meme 'Sanesss'* erop, omdat hij zo goed bij Lucas' shirt paste waarop stond 'Don't touch da child!'. Ik wist nog dat we die shirts bijna een kwartaal geleden hadden gekocht voordat we naar het restaurant en de film gingen, en dat we zo om de opdruk moesten lachen destijds, omdat ze toevallig ook zo bijpassend waren.
“Dan wij ook daar heel goed bij elkaar passen!” zei ik, toen ik de kleding in de koffer stopte. Lucas lachte erbij, en ik lachte mee.
We bleven voor de koffers zitten en dachten nog even na over wat we mee zouden nemen.
“Nee” zei ik na een tijdje, “da gaan we beetje morgen en overmorgen wel bedenken.” Ik ritste de koffer voorlopig weer dicht.
“Ja” zei Lucas, die hetzelfde deed.
We hadden niet zo heel veel te doen, dus we pakten wat speeltjes uit de kast en gingen ermee de box in. We hadden de grootste lol, maar ik had uiteindelijk een beter idee.
“Waarom wij nie in de woonkamer spelen?” stelde ik voor. “Dan wij alles da we hebben meenemen, want daar meer ruimte.”
“Oké, prima” zei Lucas, wie ik eerst uit de box hielp voordat ik er zelf uit ging, waarna we allebei wat speeltjes en zo meenamen naar de woonkamer om daar verder mee te spelen. Ook daar hadden we de grootste lol, en sinds we bij het raam zaten hadden we ook meer uitzicht. We keken wel eens uit het raam, naar hoe de wind zo nu en dan door de kleine bomen blies. Naar iemand die zo nu en dan langsliep, maar niet per sé een bekende was. Of naar de vensterbank, die mooi was gemaakt door de potten met de plastic bloemen, afgewisseld door echte planten.
“Jij kunnen zien welke echt is?” zei ik, terwijl ik de planten aanwees.
“Ikke willen weten of deze nep is” zei Lucas, die aan een kleine cactus wilde voelen, maar algauw zijn hand terugtrok. “Au! Die nie nep, hoor!”
Ik hoorde Duster op de achtergrond zachtjes grinniken, en ik keek hem zo serieus mogelijk aan. Dat mislukte al snel, omdat ik ook in lachen uitbarstte. De cactus, de meest tsundere van alle planten.
“Die wel nep zijn” zei ik, terwijl ik voorzichtig mijn vingers over een plastic roze bloemetje haalde. “Voelen.”
Lucas twijfelde eerst even, maar begon toen ook voorzichtig te voelen.
“Die lekker zacht” zei hij. “Maar nie zo zacht als me dekentje.”
“En ook nie zo zacht als alle andere knuffels” zei ik. “Waarom wij de speeltjes nie even wisselen met de knuffels? En lekker op de sofa liggen of zo?”
Lucas knikte, en hielp me weer met de speeltjes naar onze kamer brengen, waar ze weer de kast in gingen.
Hierna keken we in onze bedden, welke knuffels we nu wilden pakken. Lucas nam zijn kleine deken uit het bed, maar ik was nog aan het denken...
“Ik die mee willen nemen” zei ik, “wij daarmee kunnen knuffelen.” Ik pakte mijn grote rode hart met de handen uit het bed, en hierna gingen we in de woonkamer op de sofa zitten.
“Gaat het weer, Lucas?” was het eerste dat Duster vroeg, terwijl hij Lucas' hand bekeek. “Heb je je bezeerd?”
“Beetje, dada” zei Lucas. “In me vingertje, maar nu nie meer au doen.”
“En nie meer lachen om da” zei ik, “want Lucas echt au hebben.”
“Moet je horen wie het zegt!” lachte Duster, “zij die niet serieus kan kijken! Ik krijg je nog wel, hoor!” Hij legde me neer en begon me over mijn buik te kietelen.
Ik schaterde het uit, en al helemaal toen er vol in mijn navel werd geblazen, en mijn blaas het opgaf. Ik kwam toen alles voorbij was nauwelijks meer bij van het lachen.
“Ik ook nie heel serieus zijn, hoor, dada” zei ik, toen ik eindelijk een beetje bijgekomen was. “Ik alleen zo naar je kijken, want niemand toch lachen als iemand au heeft?”
“Nee, da's waar wat je zegt” zei Duster, die me op schoot nam. “Ik moest alleen lachen omdat Lucas dacht dat de cactus misschien nep was, maar ik had hem expres gekocht omdat hij maar eens per maand water nodig heeft, en ik ben niet zo van het planten water geven, snap je?”
“Oh” zei ik met een lange uithaal. “Maar die roze bloemetjes wel best zacht, hoor. Mama die gekocht toen ik hier kwam.”
“Die vind ik ook wel mooi, ja” zei Duster. “Maar weet je wat ik het mooiste vind? Jullie lach, die is nog mooier dan een parelketting.” Hij gaf mij en Lucas ieder een zoen op het voorhoofd.
Na een tijdje kwam Kumatora er ook bij zitten, gezien zij klaar was met de was.
“Ik hoorde jullie heel hard lachen” zei Kumatora. “Had dada weer eens een slechte grap verteld?”
“Nee, mama” zei Lucas. “Marcie alleen lachen van dada die haar ging plagen en zo.”
“Omdat ik niet mocht lachen omdat Lucas zich aan de cactus prikte!” lachte Duster. “Maar Marcie had achteraf wel weer gelijk over de reden van het lachen.” Hij boog zijn middelvinger, pakte daar zachtjes Lucas' mondhoek mee, trok het voorzichtig opzij, en liet het erna weer los. Lucas lachte erbij.
“Kijk” zei Lucas, die het met beide wijsvingers deed, en zijn tong uit wilde steken, maar daar mee per ongeluk zijn speentje uit zijn mond duwde.
Ik begon te lachen, en besloot ook maar een beetje gek te doen. Ik probeerde scheel te kijken naar mijn neusbrug, of blies mijn wangen op en deed mijn mond open als mijn wijsvingers contact maakten met de wangen –zonder speentje natuurlijk–, noem maar op. Lucas en ik hadden elkaar er wel goed mee aan het lachen gekregen.
“Stelletje gekken zijn jullie dan ook, hè?” zei Kumatora plagerig, “zo gek als een parade aan Pikmin op een feestje zijn jullie!” Ze nam Lucas op schoot. “Lucas, maak je lippen eens groot voor mama.”
Lucas deed wat er werd gezegd, en meteen haalde Kumatora haar wijsvinger zijwaarts over de lippen, en dat zag er ook weer erg uit, dus ik was weer aan het lachen, en opnieuw duurde het weer even voordat ik bijgekomen was.
“Ik van lachen ook beetje moe worden, mama” zei ik. “Ik en Lucas eigenlijk beetje willen knuffelen, maar was nie zo van gekomen.”
“Nee” zei Lucas, “en ikke ook beetje natte luier gekregen.”
“Dan zal ik jullie luier maar even verwisselen” zei Kumatora, “want ik denk dat jij niet de enige bent die een beetje nat is, Lucas.”
Ik wees op mezelf, knikte, stond op en ging mee naar onze kamer, waar Lucas en ik om de beurt een droge luier kregen voordat we terug op de sofa gingen zitten. In de tussentijd was het al 10 over 3 geworden.
“Dada, mama” vroeg Lucas, “wij beetje tv kijken?”
“Ja, hoor” zei Kumatora, die rechts van mij kwam zitten, de tv op de zender met de cartoons zette en een arm om mijn schouder sloeg.
Ik keek in alle rust naar het beeld, zuigend op mijn speentje en met mijn knuffel tegen me aan. Ik werd er op gegeven moment zelfs een beetje slaperig van. Zo slaperig, dat ik mijn hoofd een beetje tegen Kumatora's schouder legde, mijn ogen sloot en zelfs in slaap was gevallen.

Om 5 voor 6 werd ik alweer wakker van Lucas die zijn wijsvinger over mijn neus haalde. Ik giechelde er slaperig bij.
De tv was zo te zien weer uitgezet, en ik greep slaperig naar de afstandsbediening, maar kon hem nergens vinden.
“Ikke hem hebben” zei Lucas, die de tv weer aanzette, en toevallig was Spongebob er, en dat had ik lang niet meer gezien, en sinds het weer oude afleveringen waren, kon er weer volop worden gelachen.
In de tussentijd hadden Lucas en ik zelfs worteltjes en sneetjes gele paprika gekregen, betekenend dat er weer een groente op het menu zou staan die we niet zouden krijgen omdat we die niet lustten.
Ik was blij dat ik momenteel niet lachte op het verkeerde moment, want met snacks of zo bij me kon ik dat wel vaker hebben, wat erin resuleerde dat ik bijna zou stikken.
Om 10 over 6 was het eten klaar, en konden we aan tafel. Lucas en ik kregen penne met ketchup, terwijl Duster en Kumatora hun eigen gemaakte saus erbij namen.
Ik was blij dat de ketchup niet koud was, anders had het absoluut niet gesmaakt en was het te overheersend geweest in tegenstelling tot de pasta. Ik had er in ieder geval zo van genoten, dat het rond mijn lippen en op het doek om mijn hals behoorlijk rood was geworden, dus na het eten veegde ik het rond mijn mond nog even goed schoon na het met mijn tong te hebben bevochtigd, omdat het er anders niet af ging, en deed hierna het doek af, om het nadat ik uit mijn stoel was gehaald in de wasmand te doen.
Lucas deed precies hetzelfde, en we gingen hierna weer naar onze kamer, waar we het even rustig aan deden.
“Ik wel benieuwd naar morgen” zei ik. “Gewoon, wa wij dan gaan doen.”
“Oké” zei Lucas. “Ikke nie wachten dat we iets gaan doen, maar kan ook anders worden.”
We zaten toevallig voor de kast, en ik dacht even na over wat we zouden doen.
“Wij even kijken of alles daar in orde is?” zei ik, toen ik op de centrale vier deuren van de commode wees, waar altijd de luiers en zo liggen.
Lucas knikte, en we hoefden niet eens op te staan om er te komen, we hoefden hooguit een beetje op onze achterste er naar toe te schuiven, en we waren er al. Plus, het bespaarde mijn hoofd, want anders was ik nu een beetje licht in mijn hoofd geweest.
Ik opende de deuren aan de linkerkant, en bekeek de voorraad. Er was nog ongeveer tien twaalfde over aan luiers, en een verminderend aantal ervan ging iets sneller sinds Lucas hier kwam wonen, maar de kast leek zo volgestouwd, dat het waarschijnlijk even niet nodig was om nieuwe aan te slaan, wat net als met de rest van de boodschappen overigens ook altijd online gebeurde.
Lucas bekeek de voorraad aan de rechterkant, waar alle verzorgingsspullen zoals lotiondoekjes en poeder lagen. Daar hadden we voorlopig ook wel voldoende van, dus alles was echt in orde.
Ik krabbelde voorzichtig overeind nadat alle kastdeuren waren gesloten, en bekeek de plankjes boven de commode. Daar lag ook nog genoeg op, inclusief nog wat spulletjes voor de overige gevallen, zoals wattenstaafjes, vaseline, mijn puffer, en het washandje voor de extreme weenbuien.
“Wij dan ook in de badkamer kijken?” bood Lucas aan, en zo gezegd, zo gedaan, en daar lag gelukkig ook nog een voldoende aantal benodigdheden, dus er hoefde voorlopig vrijwel niets meer gekocht te worden.
We wilden net weer terug gaan naar onze kamer toen ik in de hal ineens mijn buik tekeer voelde gaan, en niet veel later voelde hoe ik aan het defeceren was. En ik was daar een aantal seconden later niet meer de enige in, en op hetzelfde moment kwam Kumatora dan ook nog even opdagen.
“Gaat het wel?” vroeg ze voor de zekerheid.
“Ik en Lucas gekeken of alle spullen nog in orde waren” zei ik, “en alles is da ook, maar wij dan terug willen naar onze kamer, maar toen me buik raar doen, en ik in me broek gedaan.”
“Ikke ook” zei Lucas, die weer opstond na van lichte pijn opgerold te hebben gelegen, en terug naar de badkamer ging.
Kumatora zette eerst de badkraan aan voordat ze mij en Lucas uitkleedde en schoonlapte.
“Ik vind het heel fijn dat jullie ook meekijken naar de voorraden” zei Kumatora. “Ik ben blij dat er ook nog genoeg voor jullie is.” Ze zette de badkraan uit, en zette mij en Lucas één voor één in het bad.
“Kijk, mama” zei Lucas. “Da spinnetje daar nog zitten.” Hij wees op dezelfde hoek van het plafond als gisteren, en inderdaad, de trilspin zat er nog.
“Oeps, ben ik dat gisteren vergeten?” zei Kumatora. “Weet je wat, we laten hem wel zitten en dopen hem om tot, eh... Wirt de badkamerspin.”
“Nee, mama” zei ik, “Wirt al van tv zijn, nie een spinnetje.”
“Fufu dan?” stelde ik voor, het tegelijkertijd bedoelend als grap.
“Gaan we ineens de spin naar bekenden in onze kring noemen?” zei Kumatora plagerig. “Waarom noemen we hem niet gewoon Ionia, naar mijn voormalig voogd dat grotendeels in mijn leven betrokken was?” Ze maakte onze haren nat met het bekertje water en zeepte onze schouders in.
“Wa is een voogd?” vroeg Lucas, alhoewel hij waarschijnlijk diep van binnen allang wist wat het inhield.
“Goede vraag” zei Kumatora, “eigenlijk iets anders dan een ouder, gezien ik zelf eigenlijk nooit ouders heb gehad...”
“Ach, mama” zei ik, toen ik zag dat ze er teleurgesteld bij keek. Ik haalde mijn hand boven water en streelde haar over haar wang met mijn natte duim. “Da's nie leuk...” Ik vond het nooit fijn dat Kumatora altijd teleurgesteld keek bij het feit dat ze geen ouders had, zoals ik.
Kumatora lachte lieflijk naar me, en droogde even snel haar wang met haar mouw, en ging hierna verder met het wassen van mij en Lucas.
“Ikke da aan dada willen vertellen!” riep Lucas enthousiast. “Over spinnetje Ionia in hoekje van plafond!”
“Ik ook!” riep ik. “Jullie dan iemand hebben om mee te praten als jullie alleen in bad zitten of zo!”
“Jullie zijn me er wel een paar” lachte Kumatora liefkozend, die ons ieder een zoen op het puntje van de neus gaf. “Ionia de badkamerspin. Hoe dat verzinsel er is gekomen, mag Duster maar zelf te weten komen.”
Om 7 uur werden Lucas en ik weer afgedroogd, kregen we de borstel door het haar, werden we voorzien van een schone luier en de slaapkleding en mochten we tenslotte weer onze tanden poetsen, voordat we weer op de sofa bij onze knuffels mochten zitten.
“Dada, wij een nieuw huisdier hebben” vertelde Lucas.
“Echt waar?” zei Duster. “Wat voor een dan? Jullie hebben toch al zoveel bijzondere knuffels, zoals meneer Bulborb.”
“Maar die van mij, hoor, dada” zei ik, “en van mij alleen. Zit nog spinnetje in hoekje van de badkamer, en mama die Ionia genoemd.”
Duster barstte in lachen uit toen hij dit hoorde.
“Ik had een raardere reactie van je verwacht, schat” giechelde Kumatora. “Er gingen eerst namen als Wirt en Fufu rond, totdat ik ineens ermee kwam, en dus is ons nieuwe huisdier nu Ionia de badkamerspin.”
“En nie andere namen geworden, hè?” zei ik, “want Wirt al van tv zijn en Fufu al lieve vriend van mij en Lucas zijn.”
“Moeten we de volgende dan prinses Kumatora de tweede noemen?” grapte Duster.
“Als je het maar laat” grinnikte Kumatora, die hem een speelse por gaf.
Na nog wat lol te hebben gehad, ging de tv eindelijk weer aan, en hadden we nog een volledige marathon aan tekenfilms gekeken, inclusief Achter de Tuinmuur om 10 voor 9, en dat was wel een fijn programma om zo te kijken voordat Lucas en ik naar bed toe gingen.
Toen het iets over 9 was, brachten Duster en Kumatora Lucas en mij dan ook naar bed. Het centrale licht ging uit, en het nachtlichtje weer aan. De gordijnen gingen weer op een kiertje. Lucas en ik werden ingestopt en gecheckt of we onze speen nog hadden, die we gelukkig ook nog hadden, de muziekdoos werd weer geactiveerd en we kregen tenslotte nachtzoenen.
“Welterusten, lief gekke pareltjes” zei Duster, die eerst de kamer verliet.
“Slaap lekker, Lucas en Marcie” zei Kumatora, die de deur zachtjes achter zich dichtdeed.
We hadden zoveel gelachen vandaag, en we waren daar al moe van, wat erin resuleerde dat we om ongeveer kwart over 9 al lagen te slapen.

*zie het YouTube-kanaal van Sr. Pelo en <a href="https://scontent.cdninstagram.com/t51.2885-15/s480x480/e35/17881687_1565865196817006_449448111115337728_n.jpg?ig_cache_key=MTM1OTYyOTE0MjQ4NDQ5OTkxMw%3D%3D.2">deze afbeelding</a> voor meer informatie.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
9. Voor het eerst in tijden weer de grote stad in!
Ik leek wel wakker te zijn geworden, maar gek genoeg niet in mijn eigen kamer. In plaats daarvan lag ik in duisternis, waar ik geen hand voor ogen kon zien. Ik probeerde rechtop te zitten, maar dat lukte niet, want ik zat vast. Ineens werd het een klein beetje lichter, en zag ik schaduwen met gemene ogen die licht gaven.
Help, dacht ik, ze willen me iets aan doen! Ik probeerde los te komen, en de schaduwen kwamen op me af, dus ik begon zo hard te gillen als ik kon... en voordat ik het wist, werd ik gillend wakker. Ik schoot overeind en had het behoorlijk heet gekregen. Ik hapte naar adem, en keek angstig om me heen. Lucas was naast me wakker geworden van mijn gegil, en het licht stond nog aan. Ik was nog in onze kamer. Het was kwart over 2 's nachts.
Gelukkig maar, dacht ik, het was allemaal maar een nachtmerrie, en die waren altijd volledig nep. Toch voelde ik me heel erg bang, bijna paranoïde zelfs. Ik balde mijn vuisten, welke trilden, en barstte in hard wenen uit. Ik voelde hoe ik volautomatisch mijn luier flink bevuilde, en werd kortademig, allemaal uit die paranoia. Ik hoorde naast me hoe Lucas ook begon te wenen, waarschijnlijk omdat ik het al deed, maar dat kon ook zijn omdat hij wist dat ik eng had gedroomd.
Ik hoorde in de ouderlijke slaapkamer hoe Duster en Kumatora zich hun bed uit snelden, en binnen no time waren ze al bij ons.
“Marcie, Lucas, wat is er aan de hand?!” riep Kumatora bezorgd. “Is er iets gebeurd?!”
Ik kon geen antwoord geven, omdat ik nog steeds kortademig was. Duster merkte dit, en paste gelijk de puffer op me toe.
“Schat, let jij even op Lucas?” zei Kumatora, “dan let ik wel op Marcie.” Ze tilde mij het bed uit, legde mij op de commode, controleerde mijn luier en verwisselde deze direct. “Misschien weet ik al wat er aan de hand is.” Na de verschoning nam ze me op haar arm mee naar de ouderlijke slaapkamer, om Duster even rustig voor Lucas te laten zorgen. “Vertel eens, meisje, wat is er?”
“Ik... ik...” stotterde ik, “ik eng gedroomd, mama... ik nie alleen... willen zijn...!” Ik weende in alle rust en net zo hard verder.
“Ik had al het gevoel dat er zoiets aan de hand zou zijn” zei Kumatora troostend. “Maar gelukkig ben ik er voor je, hè? En Duster en Lucas zo ook.” Ze gaf me mijn speentje en nam me bij zich, zodat ik even bij haar uit kon wenen.
Niet veel later kwamen Duster en Lucas ook in de ouderlijke slaapkamer opdagen, en was Duster even zo lief om daar het nachtlichtje in het stopcontact te steken.
“Ach, mijn lieve kleine Marcie toch...” zei Duster bezorgd, terwijl hij mij over mijn natte wang streelde. “Mag ik weten wat er aan de hand is?”
“Ik héél eng gedroomd, dada...!” weende ik, tussen allerlei uithalen door. “Allemaal van die zwarte figuren die kwamen op me af... en ik vast zitten... en daarna ik gillen en wakker...” Verder kwam ik niet, want ik begon in één keer te schreeuwen tijdens het wenen, en liters tranen stroomden over mijn wangen. “Mama...!” Onmiddellijk voelde ik het droge washandje dat Lucas net nog had over mijn natte wangen heen gaan.
“Stil maar, meisje...” suste Kumatora. “Het was allemaal maar nep, hè, dat weet je...” Ze ging liggen, met mij nog tegen zich aan, en streelde me over mijn rug.
“Maar ik wel Lucas wakker mee gemaakt...” snikte ik. “Sorry, Lucas...” Ik probeerde me naar Lucas toe te draaien en hem een knuffel en een zoen te geven.
“Wees maar blij dat je er op tijd uit wakker bent geworden, Marcie” zei Duster, “anders was je pas aan het wenen geslagen als we ernaar vroegen, en weet dat wij er altijd voor jullie zijn, hè?”
“Geef nie, Marcie...” snikte Lucas zachtjes. “Ikke zielig voor je vinden van eng dromen... jij nog lieve zus van mij, hoor...” Hij gaf me lief een knuffel en een zoen terug.
“Ik jullie hebben” zei ik nasniffend, “en ik ook van jullie houwen... mama, dada, Lucas... jullie lief.” Ik voelde hierna hoe mijn speentje weer in mijn mond gestopt werd, en begon gelijk te zuigen.
“Probeer allebei nu maar lekker te slapen, hè?” zei Duster zachtjes. “Anders gaat het nog ten koste van de volledige nacht. Slaap lekker.” Ik voelde hoe hij me een zoen op mijn kruin gaf.
Kumatora zei niets, zij gaf me een zoen op mijn voorhoofd voordat ze mij over mijn rug begon te strelen, omdat ik nog bij haar lag. Na een tijdje was ik tegen haar aan terug in slaap gevallen.

Ik werd rond ongeveer 9 uur weer wakker, en ik voelde me een stuk beter dan 's nachts. Kumatora lag nog te slapen, en ze had mij nog tegen zich aan, en dat zag er best lief uit. Duster zag dit, dus ik deed maar alsof ik nog sliep terwijl hij er een foto van maakte.
Lucas lag naast me op zijn buik nog te slapen, met zijn hand voor zijn mond en zijn haren in de war.
Ik draaide me om, en maakte Kumatora daar per ongeluk mee wakker.
“Au...” kreunde ze, “ik geloof dat ik behoorlijk stijf heb gelegen...” Ze draaide zich op haar rug, glimlachte naar me en deed haar linkerarm over mijn schouder. “Hallo, Marcie... heb je nog een beetje kunnen slapen?”
Ik knikte, en kreeg van haar een zoen op mijn kruin. Ik draaide me ook op mijn rug, en keek een beetje rond. Het nachtlichtje dat nog brandde, maar nu wat zwakker omdat hij merkte dat het lichter was geworden. De ventilator op het plafond, die uit stond en een laagje stof erop had. De zes posters op de muur rechts, waar van alles op stond, en waar er nog één van bij was gekomen sinds Duster er is. Dat was er eentje van de band waar hij jaren geleden in had gespeeld als bassist, best wel interessant. De andere posters waren onder andere de wereldkaart en het periodieke systeem van de elementen.
Na een tijdje schrok ik van Kumatora die plotseling een kleine slag naar links draaide omdat ze haar telefoon af zag gaan. Ze had bericht van Duster, waar de foto van ons tweeën bij was gestuurd.
“Schat” lachte Kumatora, “waarom? Zien we er dan zo fabuleus uit op deze manier?”
“Ik vond het er gewoon mooi uitzien” zei Duster, “zo moeder, zo dochter, en een hele hechte band.” Hij boog zich voorzichtig over mij en Lucas heen om Kumatora een zoen te kunnen geven. “Goedemorgen, lieverd.”
“Morgen, dada” zei ik zachtjes, terwijl ik hem ook een knuffel wilde geven. Ik had er achteraf wel spijt van dat de knuffel zo kort duurde, want Duster rook altijd zo lekker naar zijn meest favoriete zeep die toevallig ook in de badkamer stond.
Sinds Kumatora haar telefoon er toch al bij had gepakt, opende ze de camera en maakte ze wat foto's van zichzelf en mij, en hetzelfde deed ze met de filter-app, wat het er juist nog grappiger op maakte.
Na een tijdje werd Lucas ook wakker, en ging gelijk rechtop zitten.
“Morgen, Marcie” fluisterde hij, terwijl hij mij over mijn wang aaide.
Ik ging ook rechtop zitten, en gaf Lucas een knuffel.
“Morgen, Lucas” mompelde ik. “Jij beetje geslapen nog?”
“Heel rustig” antwoordde Lucas. “Ikke ook van jullie houwen.”
Zo langzamerhand werd iedereen wel wat meer wakker, en gezien Lucas en ik 's nachts al een schone luier hadden gekregen, hoefden we dat al niet meer, dus we hoefden alleen nog aangekleed te worden en de borstel door ons haar te krijgen. Ik had om vlechtjes gevraagd, en die kreeg ik dan ook.
Lucas en ik werden nog even op de sofa gezet, terwijl Duster en Kumatora zichzelf ook nog aankleedden en voorbereidden. Toen dat allemaal klaar was, gingen we maar aan tafel voor het eten.
“Da was zellig, hè?” zei Lucas, “zo met z'n allen in grote bed liggen.”
“Ja” zei ik, “wij beetje beter slapen door da.”
“Dat was ons serieus bijna nooit gebeurd, hè, schat?” zei Duster tegen Kumatora. “Dit was de eerste keer dat we als een volledig gezin in het grote bed lagen.”
Ik bekeek het staatsportret aan de andere muur weer. Natuurlijk waren we een gelukkig en perfect gezin, zo stonden we ook op de foto, met die mooie glimlach op alle gezichten.
“Ik ben blij dat we ten minste nooit ruzie ergens over hebben” zei Kumatora, “anders waren we echt het ergste gezin van de Nowhere Islands geweest.”
“En had pa ons er misschien volkomen om gepreekt van hier tot Koppai” zei Duster, “en da's nou absoluut niet de bedoeling.”
Ik keek Duster met grote ogen aan, zo van: hé, 'van hier tot Koppai' is mijn tekst, hoor!
Na gezellig gegeten en lang gepraat te hebben gingen we van tafel af, deed Kumatora deze keer de afwas, en gingen Duster, Lucas en ik alvast de tanden poetsen. Hierna gaf Duster mij het nachtlichtje mee dat nog op de ouderlijke slaapkamer was, en verwees hij mij en Lucas terug naar onze kamer, waar ik de lamp weer zorgvuldig in het stopcontact deed.
“Ik maar hopen da ik nie weer eng zal dromen...” zei ik, terwijl ik op het zitkussen plaats nam.
“Ikke ook nie” zei Lucas, die bij mij op schoot plaats nam. “Ikke zelf ook nie eng willen dromen, trouwens...”
We gingen liggen en een beetje met elkaar knuffelen, omdat we dat 's nachts helaas niet hadden kunnen doen, omdat we bijna direct terug moesten slapen. Ach, dat snap ik wel, mede omdat we morgen natuurlijk naar Nana toe gaan voor de vakantie.
Om ongeveer kwart over 10 kwam Kumatora opdagen, die het gebeuren lieflijk bekeek.
“Ja, mama?” zei ik snel, terwijl ik overeind schoot.
Lucas ging ook weer snel rechtop zitten om te kunnen luisteren naar wat Kumatora mogelijk tegen ons te zeggen had.
“Ik en Duster zaten erover na te denken om eens naar de grote stad te gaan” zei Kumatora, “en drie keer raden waarmee we dan zullen gaan?”
Lucas en ik dachten diep na, maar ik wist het al snel.
“De auto!” riep ik enthousiast.
“Ja” zei Kumatora, ook enthousiast, “jullie mogen voor het eerst voor wat langere tijd op de achterbank zitten, sinds die stoelen toch zo lekker comfortabel zijn voor jullie, hè?”
“Dan ikke beetje inpakken voor daar” zei Lucas, die meteen zijn tas pakte en een beetje nadacht over wat er in moest.
Ik pakte ook het mijne, en deed daar als eerste mijn puffer in, want die was natuurlijk het meest belangrijke. Hierna gingen er ook nog wat luiers mee, en vroeg ik om een doek en een fles, voor zowel mij als Lucas.
“Dan gaat die fles wel even in een klein koeltasje” zei Kumatora, “aangezien hij gevuld mee zal gaan, is dat erg?”
Ik schudde mijn hoofd, en liet Kumatora de flessen voor ons klaarmaken en alvast ieder in het koeltasje stoppen, zodat als er niets te eten voor ons zou zijn, dat we in ieder geval wel iets mee hadden.
Toen alles in orde was, kregen Lucas en ik alvast onze jas en schoenen aan en mochten we ook al in de auto zitten, en we genoten weer van de comfortabele autostoelen waar we in zaten.
“Wa mama en dada nou nog doen?” vroeg Lucas.
“Dingen voor zelf pakken” zei ik, “en eh...” Ik zag hoe de wagen ook de deuropening door ging. “... de wagen ook mee.” Kumatora deed de voordeur op slot.
De deuren van de achterbak gingen open, en de wagen werd erin gezet, en weer vastgezet met de snelbinders. Tenslotte stapten Duster en Kumatora zelf ook in, gingen alle tassen tussen mij en Lucas in op de achterbank, en Duster zat achter het stuur gezien hij de enige was die kon rijden.
De auto werd gestart, en we konden vertrekken. Ik had al zo lang niet meer in een auto gezeten, ik was het hooguit gewend om in de wagen te zitten of met de trein te gaan, maar nu was het zo bijzonder, omdat ik niet meer zomaar op de saaie kale achterbank zat, maar in een superdeluxe comfortabele autostoel, net als Lucas, wiens vader zelf ook geen auto of zo had.
Lucas en ik hadden uit de ramen gekeken, en zoveel gezien en aangewezen, terwijl de radio van de auto op de achtergrond ruiste gezien hij bijna geen signaal meer kon ontvangen, omdat de antenne op het dak ooit behoorlijk gammel was geworden door noodweer.
Op gegeven moment waren we ergens op de snelweg, en waren we op de grens van vast komen te zitten.
“Kom op, zeg” zuchtte Kumatora, “we waren vertrokken om naar de grote stad te gaan, niet om in de file te staan.”
Duster grinnikte hoofdschuddend, want soms kon Kumatora zulke grappige opmerkingen maken over serieuze dingen.
“Mama?” wilde Lucas zeggen, maar werd algauw weer onderbroken door Kumatora:
“Nee, Lucas, nu even niet.”
“Dada, waar wij heen gaan in grote stad?” vroeg ik.
“Dat weet ik nog niet, meisje” zei Duster. “Daar heb ik overigens ook nog niet over nagedacht. We zien wel waar we uitkomen.”
We stonden nog geen halve minuut in de file en ik begon al te gapen.
Mozes kriebel, dacht ik, wat verveel ik me te pletter, ik wou dat er een speelboog of zo voor me hing, want dan kon ik in de tussentijd even tijd verdrijven.
Ik keek naast me, en zag hoe Lucas even verveeld als ik uit het raam staarde, waarschijnlijk precies hetzelfde denkend als ik. Zijn ogen zagen er ook uit alsof hij op elk moment in slaap kon vallen, en dat bracht me ineens op een idee. Ik greep naar mijn speentje, dat aan het koordje aan mijn shirt hing, stopte deze in mijn mond en sloot mijn ogen even. Kijken of we dan straks eindelijk door zouden rijden.
Na een tijdje hoorde ik Duster en Kumatora zuchten van opluchting, dus ik deed mijn ogen op kiertjes open, en raad eens, het reed eindelijk door. Ik keek om me heen of er nog ergens interessante verkeersborden waren op de snelweg, en zag algauw een grote groene staan met de volgende tekst erop: New Pork City, volgende 5 kilometer.
“Het spijt me dat ik je onderbrak, Lucas” zei Kumatora na een tijdje, “maar wat wilde je me vragen?”
“Wa Marcie zo aan dada vroeg” zei Lucas, “maar die vraag al antwoord hebben.”
“Ik twijfel zelf nog tussen het grote winkelcentrum en de meubelgigant” zei Kumatora, “en we zien dan inderdaad wel waar we uitkomen.”
Om 10 over half 11 kwamen we eindelijk bij de eerste parkeerplaats aan die we zagen, waar nog heel veel plek was. Ik voelde de gekke tintelingen al in mijn buik komen, want ik was al zo lang niet meer als mijn momentele zelf in het openbaar geweest. Lucas begon zelfs te wenen van de zenuwen, want hij was dat nog minder gewend dan ik.
“Ach, Lucas...” zei ik zachtjes, terwijl ik me naar hem toe boog om hem een beetje stil te kunnen krijgen. “Jij nog nie als kindje in stad geweest dan?”
Lucas schudde zijn hoofd, en ik gaf hem zijn speentje, terwijl er druk ingeparkeerd werd door Duster, die hier blijkbaar zo perfectionistisch over was.
“Schat” lachte Kumatora, “we staan al recht genoeg, dit gaat nog ten koste van alle stroom!”
“Prima, lieverd” zuchtte Duster, die na nog één keer de auto verstellen eindelijk de motor afzette, de gordel losmaakte en uitstapte om de deuren van de achterbak te kunnen openen om de wagen los te kunnen maken en uit te laden.
Kumatora stapte ook uit, deed de deur van de achterbank open en maakte mij en Lucas los, waarna we één voor één in de wagen werden getild en daar ook weer vast werden gezet. Alle tassen gingen natuurlijk ook mee, in de mand onder in de wagen.
“Zullen we gewoon een beetje rondlopen dat we vanzelf wel ergens uitkomen?” stelde Duster voor.
“Prima, lieverd” zei Kumatora, en ze gaven elkaar een zoen, waarna we de grote stad zelf betraden.
Het zag er zo ongelooflijk gaaf uit in de grote stad, misschien nog beter zelfs, want ik was er al redelijk lang niet meer geweest. Ik merkte zelfs dat Lucas stil was geworden, zo mooi vond hij het. We hadden samen nog veel rond gekeken, niet lettend op de mogelijk negatieve blikken die we van voorbijgangers kregen.
We liepen overal wel langs, leek het wel. Van kleine café's tot grote restaurants, van kleine winkeltjes met bloemen tot reusachtig grote winkelketens met echt alles te koop en te verkoop, of zoiets.
Uiteindelijk, na lang rondgekeken te hebben, kwamen we bij de meubelgigant uit. We namen daar eens aangekomen meteen de lift naar boven, zodat we snel alle showrooms, meubels en dergelijke konden bewonderen.
We kwamen allereerst uit bij de keukens, die er allemaal nog zo nieuw uit zagen, en ook best wel mooi, en de ene soms mooier dan de ander.
“Ik zou best zo'n multifunctionele combimagnetron willen, hoor” zei Kumatora, “dan hoeven we niet alles meer apart op te warmen.” Dit zei ze omdat we thuis zowel een oven als een magnetron hadden, en dat was niet altijd even handig.
“Daar zullen we nog even voor moeten sparen, schat” zei Duster, die erbij lachte. “We hebben ook geld om voor andere doelen uit te geven dan multifunctionele apparatuur.”
“Da's waar, ja” zei Kumatora, en we liepen verder, tot we bij onder andere de woonkamers aankwamen.

We hadden al veel gezien bij de meubelgigant, maar om 5 voor 12 begon ik echt wel te voelen dat ik flink wat trek kreeg. Lucas werd er zelfs een beetje onrustig van. Misschien omdat we net bij het cafetaria aan waren gekomen, en het al rook naar lunch?
“Rustig aan maar, Lucas” zei Duster kalm. “Als jullie het nog even vol kunnen houden tot het eten, dan mogen jullie iets leuks voor jezelf uitzoeken.”
Daar konden we natuurlijk geen nee tegen zeggen, dus ik probeerde Lucas een beetje rustig te houden door een gesprek te starten uit het niets.
“Wa jij nou leukste vinden hier?” vroeg ik.
“Ikke nie zo goed weten” zei Lucas, “m'ssien de bedden en zo wel, en jij?”
“Pfff, ik ook nie zo goed weten” zei ik. “Was dan vast bij de dingen met veel kleuren en zo.” Daarmee bedoelde ik de afdeling voor de kinderen, want dat vond ik er eigenlijk altijd wel heel frivool uitzien.
Voordat we aan de lunch gingen, wachtte Duster aan één van de tafels, terwijl Kumatora mij en Lucas mee naar de wc's bracht, maar dan wel naar degene voor invaliden, om ons van een droge luier te voorzien.
“Lucas, zal ik eerst maar even jou van een droge luier voorzien?” stelde Kumatora voor. “Marcie, dan mag jij hier even wachten.” Ze deed de klep van de enige wc in de ruimte dicht, zodat ik er even op mocht zitten.
Toen Lucas klaar was, mocht hij even zitten, terwijl ik ook even een droge luier kreeg.
“Weet jij al wat je wil eten straks, Marcie?” vroeg Kumatora. “Ik heb het net Lucas gevraagd, maar hij weet het nog niet.”
“Lastig, hoor” zei ik. “Ik m'schien wel beetje brood willen, want ik nie zo veel lekker vinden.”
“Prima” zei Kumatora, die mijn broek terug omhoog deed omdat het klaar was, en mij weer op beide benen neerzette. “Lucas, weet jij het al?”
“Ikke beetje brood willen” zei Lucas.
“Ook helemaal prima” zei Kumatora, “dan zal ik daar wel voor zorgen.” Ze nam ons beiden terug op haar armen, weer terug naar de tafel, waar we weer in de wagen werden gezet. “Schat, weet jij al wat je wilt? Ik zou zelf de soep van de maand wel willen.”
“Ik verras mezelf wel” zei Duster, die met Kumatora van plaats wisselde en onze lunches af ging halen.
“Wat vinden jullie er tot nu toe van?” vroeg Kumatora, “van meubels kijken?” Ze voorzag mij en Lucas ondertussen van een doek om de hals.
“Ikke veel mooi vinden, mama” zei Lucas, “maar vooral bedden erg mooi.”
“Ik die dingen met veel kleuren mooi vinden” zei ik, “en dada net zeggen da als we rustig waren, wij daar iets mochten zoeken.”
“Wat lief van hem” zei Kumatora. “Ik ben wel benieuwd naar wat jullie straks hebben.”
Toen Duster terug was met de lunches, ging hij zitten, en niemand van ons was aan het eten totdat Lucas en ik onze flessen kregen, toen mochten we pas eten.
Ik keek, al zuigend op een korstje van mijn broodje, naar wat er op onze tafel lag. Duster had zo te zien hetzelfde als Kumatora genomen, en beiden genoten ze er behoorlijk van.
Nadat we allevier uitgegeten waren, mochten Lucas en ik nog even iets bij de afdeling voor de kinderen uitkiezen, en dat was best lastig met alles dat even frivool leek. Na een tijdje waren we er wel uit: Lucas had een grote zachte tennisbal, en ik had een lange groene slang, allebei van pluche.
Na het kiezen namen we de lift naar beneden, waar we nog even naar de overige dingen gingen kijken, zoals dekbedhoezen en gordijnen. Om ongeveer kwart voor 1 waren we er wel klaar mee, werd er nog even afgerekend, en gingen we nog even door de rest van de stad om te kijken of er nog iets interessants was. Dat was er al snel niet meer sinds Lucas en ik even geen puf meer hadden om wakker te blijven, dus gingen we weer terug naar de eerste parkeerplaats, waar Lucas en ik weer eerst in de auto werden gezet en voorzien van onze nieuwe voorwerpen, terwijl de tassen ook weer tussen ons in gingen en de wagen ook weer terug in de achterbak voordat Duster en Kumatora ook weer instapten. Hierna gingen we terug naar huis, en Lucas en ik waren zo moe, we hadden ons speentje nog niet in of we lagen al diep te slapen.

We werden thuis op de sofa wakker. Op de achtergrond hoorden we de televisie, die toen ik zelf bijna volledig wakker was op pauze ging.
“Ah, je bent wakker, zie ik” zei Kumatora, die naast me zat. “Die stad had veel indruk op je gemaakt, hè?”
Ik knikte, ging rechtop zitten, en kon nu beter zien wat er nu op tv was.
“Mama, wa is da op de tv?” vroeg ik, al wist ik heel goed dat het Aqua Teen was, maar als mijn 2-jarige zelf moest ik vaak wel nieuwsgierig zijn.
“Niets bijzonders” zei Kumatora, “gewoon een vage serie over een pratende gehaktbal, milkshake en zwevende doos friet en hun rare buurman, en Duster vindt het wel leuk.” Nu ze het zei, vond ik eigenlijk ook wel dat de serie per aflevering steeds vager werd, uit mijn ervaring.
“Die buurman hen opeten dan?” vroeg Lucas.
“Nee” zei Kumatora, “maar hij irriteert ze wel mateloos tijdens hun streken. Maar jullie zouden toch nooit zo snel streken uithalen, hè?”
Ik schudde mijn hoofd en giechelde erbij, even als Lucas. Duster en Kumatora keken ondertussen de serie af.
“Hoe jij da vonden hebben, in de stad?” vroeg Lucas.
“Heel erg leuk en veel indruk” zei ik, “en jij?”
“Ikke zelfde als jij denken, Marcie” lachte Lucas, “veel leuker dan vele jaren terug!”
Ik knikte erbij, en wierp intussen een snelle blik op de klok. Het was al bijna 7 voor 6, en weer had ik trek gekregen.
“Hup, schat” hoorde ik Kumatora naast me plagend zeggen, “in de keuken met jou, ik wil in alle rust Futurama kijken.” Ze probeerde Duster van de sofa te krijgen.
“Prima, lieverd” zei Duster, “maar laat Lucas en Marcie het niet stiekem ook kijken, hè?” Nog een zoen tussen de twee en hij was hem naar de keuken gepeerd.
Kumatora scrollde nog wat rond op de Apple TV, na lang zoeken toch uitkomend op Futurama.
“Zullen we het stiekem toch met zijn drieën kijken...?” vroeg Kumatora zachtjes, mij en Lucas wenkend. “Hij liet jullie toch al achter mijn rug om wel eens samen met hem stiekem Rick & Morty kijken, dus ja...” Ze zette een willekeurige aflevering op, en we keken gewoon.
Het eten was net klaar op het moment dat de aflevering die we keken afgelopen was, en Lucas en ik hadden er aan tafel alle tijd over gezwegen.
“Waarom zei je dat trouwens, schat?” vroeg Kumatora aan Duster, “over dat ik het per sé in mijn eentje moest kijken?”
“Omdat het een serie voor mensen boven de 10 is, schat” antwoordde Duster, “en dat snap je heel goed.”
“Maar jij liet ze ook wel eens Rick & Morty kijken!” lachte Kumatora spottend. “Dat heb je zelf gezegd!”
“Oké, ik heb het al eens toegegeven” zei Duster, “maar dat ging nogmaals geheel per ongeluk, het is niet dat ik een slechte vader of zo ben.”
“Dat snap ik dan ook wel, hoor” zei Kumatora hoofdschuddend, “als ik de kinderen per ongeluk iets laat kijken dat ik wel leuk vind, maakt dat me ook niet meteen een slechte moeder, hoor. We waren pas de slechtste ouders als we ze altijd zulke dingen lieten kijken.”
“Da's helemaal waar” zei Duster, “en ze zeggen tenslotte zelf wel wat ze willen kijken, dus ja.”
Verder bespraken we niet zo veel bijzonders tijdens het eten, en nam Kumatora na het eten deze keer de afwas weer op zich, terwijl Lucas en ik Duster hielpen met de voorbereidingen van het feit dat Lucas en ik straks in bad gingen. Toen alles bijna in orde was, zag ik hoe Lucas een beetje door zijn knieën ging van de pijn in zijn buik om een inmiddels welbekende reden. Het vermoeden dat het mij niet veel later ook zou gebeuren klopte uiteindelijk dan ook nog, en dat terwijl de badkraan precies aan stond, dus Lucas en ik werden onmiddellijk uitgekleed en van tevoren schoongelapt, en niet veel later werden we bijna één voor één in bad gezet, en bijna omdat ik in één keer het uitgilde van de pijn door het net iets te hete badwater.
“Is het water echt te heet?” vroeg Duster, terwijl hij zijn pink in het badwater stak, maar deze gauw weer terugtrok. “Echt, ik moet daar gewoon beter in worden, ik ben het helemaal niet gewend!” Hij zette de koude kraan open, en voelde net zo lang tot de temperatuur weer goed was, hierna deed hij de kraan weer dicht en zaten Lucas en ik zonder enig gedoe eindelijk in bad.
“Waarom da is, dada?” legde ik uit. “Mama ons altijd in bad stoppen, m'schien daarom jij nie gewend.”
“Dat kan heel goed kloppen” zei Duster, terwijl Kumatora ook binnenkwam, en ik mijn eigen en Lucas' haar nat maakte voor het wassen straks.
“Was alles goed verlopen?” vroeg Kumatora.
“Alleen het vullen van het bad niet” zei Duster, “want het water was eerst te heet. Verder was alles goed gegaan, lieten ze zich gewoon uitkleden en zo, en... bereiden ze zich zo te zien nu voor op het haren wassen.”
Kumatora pakte het washandje, stak deze eventjes in het bad en deed er wat shampoo op, wat ze vervolgens in mijn en Lucas' haar zeepte. Bij het uitspoelen alle ogen dicht, en het was goed gegaan.
Lucas en ik werden hierna nog wat verder gewassen, totdat we het allebei beu waren, toen werden we afgedroogd, kregen we de borstel door ons haar, werden we in een schone luier en slaapkleding gehesen en mochten we tenslotte onze tanden weer poetsen, voordat we naar de ouderlijke slaapkamer gingen om daar wat tv te kijken, voor de verandering, maar dat bleek al gauw anders te willen gaan.
“Nee, mama” zei Lucas. “Ikke nie tv willen kijken. Ikke beetje willen knuffelen of zo.”
“Ik ook nie tv kijken” stemde ik in.
“Prima” zei Kumatora, “wat jullie willen.” Ze nam Lucas op schoot en gaf mij een aai over mijn hoofd.
Duster nam mij op schoot en pakte zijn telefoon erbij. Toevallig had hij ook dezelfde filter-app als Kumatora erop staan, en gingen we daar wat foto's mee maken.
“Kijk, ik bloemetjes op me hoofd hebben!” zei ik bij een filter met een bloemenkrans. “Mooi, hè? En jij ook, dada!”
“Ik zie er blijkbaar altijd leuk uit met bloemen op mijn hoofd” lachte Duster, “want zelfs Peridot zegt het altijd als we het zo doen!” Kumatora moest hier zelfs om lachen, waarschijnlijk omdat ze wel vaker zulke foto's langs zag komen op de app.
Na alle foto's hadden we inderdaad nog even wat geknuffeld en gepraat en zo, en dat was wel fijn, want we deden het 's avonds niet zo heel vaak.
Om 5 voor 9 waren Lucas en ik al erg moe, dus werden we naar bed gebracht. Kumatora nam de taken van het instoppen en de speentjes geven op zich, terwijl Duster de gordijnen sloot en het nachtlichtje en de muziekdoos aan deed.
“Het was een drukke dag vandaag, hè?” zei Duster, die ons beiden een nachtzoen gaf. “Slaap lekker.”
“Welterusten, lieve pareltjes” zei Kumatora, die ons ook nachtzoenen gaf. Hierna gingen ze beiden de kamer uit, de deur zachtjes achter zich sluitend.
Lucas en ik waren nu zo moe om vandaag nog uitgebreid te bespreken, dat we elkaar een nachtzoen gaven, ons ieder op de buik draaiden, nog wat naar de muziekdoos luisterden en vanzelf in slaap vielen.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
10. “Veel geluk.”
Het was ongeveer 8 uur toen ik wakker werd. Zoals gewoonlijk lag Lucas nog naast me te slapen als een roosje, met zijn vingers nog zo ontspannen in zijn handen gekruld. Zijn speentje was wel een beetje uit zijn mond gegleden omdat zijn mond een beetje op een kiertje stond. Maar hoe schattig zag het er wel niet uit...!
Ik stak zachtjes een hand door de spijlen heen en duwde voorzichtig Lucas' speentje terug in zijn mond, waarna hij als een soort reflex meteen begon te zuigen.
Vandaag was de dag, dacht ik bij mezelf. Vandaag was de dag dat ik, Lucas, Fuel en Peridot al bijna op vakantie gingen, gaaf hè! Ik realiseerde me niet lang hierna dat er niets meer en niets minder op zat dan de koffers verder in te pakken, dus ik stond zelf op, maar ging blijkbaar net iets te hard op de commode liggen, want Lucas werd er een beetje wakker door. Desondanks voorzag ik mezelf toch van een schone luier en mijn kleding, en stond ik hierna op om mijn haar te borstelen en de haarband weer in te doen.
“Morgen, Lucas” zei ik, toen ik helemaal klaar was en mijn bed bekeek of ik daar één van mijn knuffels uit mee wilde nemen.
“Marcie?” vroeg Lucas, zowel behoorlijk verbaasd als een beetje versuft. “Wat doe jij nu weer als je gewone zelf?”
“Uitzoeken wat ik nog meer mee wil nemen voor de drie daagjes weg” antwoordde ik. “In ieder geval wel een speentje voor de reserve, en Rouge, en vergeet meneer Bulborb natuurlijk niet.” Ik haalde eerst mijn speentje uit mijn mond, pakte hierna de twee knuffels uit mijn bed en stopte ze in mijn koffer.
“Ach, dat ik daar niet bij had stilgestaan” zei Lucas hoofdschuddend. “Zou je me alsjeblieft kunnen verschonen, dat ik me daarna kan klaarmaken en ook een beetje in kan pakken?”
“Met alle liefde” zei ik, terwijl ik Lucas uit bed haalde en op de commode zijn slaapkleding uitdeed en hem van een schone luier voorzag, waarna hij zichzelf nog even verder kon voorbereiden.
Toen we allebei klaar voor de dag waren, deden we onze slaapkleding eerst in de wasmand in de badkamer, en kozen we nieuwe uit voor in de koffer. Ik had gewoon een sportbroek en een slaap-T-shirt uit de kledingkast gepakt, en op het shirt stond een plaatje van het eerste album van de band Coldplay. Ik had voor erbij ook een schattig paar grijze sokken met zuurstokken erop uitgekozen, want ze deden me denken aan één van mijn andere pyjama's.
Lucas had een one-piece pyjama uitgekozen die pastelgroen was met zo nu en dan een klein plaatje van een iets donkerder groen blaadje erop. Die was ooit van mij geweest toen ik nog in Amerika woonde, maar ik had hem één keer aan Lucas gegeven toen hij voor het eerst bij me kwam logeren*, en ondanks dat hij behoorlijk groot viel, zat hij volgens hem wel lekker. Het paar sokken dat hij erbij pakte was dezelfde kleur groen als de blaadjes op de pyjama, maar bij de tenen stonden oogjes en een neusje van twee puntjes, zodat het net kikkers voorstelden.
We hadden voor de zekerheid nog een speentje voor de reserve ingepakt, nog ieder drie paar sokken voor overdag, en zelfs een paar luiers, want je weet maar nooit. Ach, we konden nog altijd bij halen in de megagrote winkel die op het centrumplein was, waar ze werkelijk alles verkochten. Bovendien wisten we ook allang dat het vliegveld in de grote stad behoorlijk vrij was in het meenemen van dat soort dingen, omdat ze niet je hele koffer gelijk controleerden.
Voordat Lucas het vergat, nam hij ook zijn speentje, kleine deken en lapje mee, want als hij ergens niet mee kon slapen, waren die knuffels het wel.
Na het eerste deel van het inpakken, om ongeveer half 9, gingen we even wat eten, tandenpoetsen, en stonden we hierna weer in de keuken.
“Wat denk je?” vroeg ik. “Zullen we ook maar een fles meenemen? Stel dat er een film is, en we willen zo comfortabel mogelijk drinken...”
“Prima idee” zei Lucas, “en ze hebben daar ook vast wel een theedoek of zo dat we dan zolang om kunnen doen voor erbij of zo...”
Ik knikte, en we pakten ieder een fles, die we in een goed beschermde plek van de koffer stopten.
“En misschien dat één van ons dan straks ook een gloednieuw pak lotiondoekjes of zoiets als poeder heeft” zei Lucas, “omdat we die misschien moeten delen, ben ik bang. Over dat gesproken...” Uit de kast haalde hij twee katoenen tassen, en één ervan gaf hij aan mij. “Blij dat er ook een rits op zit, zodat het onze luiertas kan worden voor onderweg.”
“Goeie” zei ik, terwijl ik de tas in het voorvak deed. “We pakken hem 's avonds bij Nana alvast in, dat we dat niet meer hoeven te doen als we morgen vroeg weg moeten of zo, oké?”
“Prima” zei Lucas.
We keken hierna nog rond of we eventueel nog iets anders in konden pakken, en die waren er op zich ook wel. Toilettas, medicijnen, verbanddoos, pleisters, nachtlichtje, tandenborstel, opladers, paspoorten, portefeuilles, enzovoorts. Na een tijdje zag het er prima uit, en deed ik voor de zekerheid zelfs nog mijn laptop in de koffer, voor als er niets op tv zou zijn.
“Die muziekdoos laten we gewoon hier” zei ik, terwijl ik de muziekdoos terug in zijn kartonnen doosje deed, “een kans dat deze anders breekt is redelijk aanwezig, dus ja.” We gingen hierna naar de woonkamer, waar we de tv en de Apple TV aanzetten om een beetje Popee the Performer te kunnen kijken. We waren snel door de afleveringen heen, en hierna gingen we terug naar onze kamer om daar onze telefoons aan te zetten en te kijken naar berichtjes. Ik had er in ieder geval één van Peridot.
Drie van de zeven tickets zijn met succes in Winters aangekomen, en hun achternamen waren gelukkig goed gespeld! ;) Ik moest er een beetje om lachen, want Peridot was zelf niet zo goed met het spellen van voor- en achternamen, wat er regelmatig in resuleerde dat er een beetje onenigheid ontstond. Ik besloot antwoord te geven.
Mooi zo! :D
“Vind je niet dat je Tony moet vertellen dat hij ook een speentje of zo mee mag nemen, Marcie?” vroeg Lucas.
“Goed idee” zei ik, en begon meteen te typen.
Heb je er al aan gedacht om je speentje, fles, wat luiers en verzorgingsspullen mee te nemen? Vergeet ook niet iets makkelijks dat je als luiertas voor onderweg kunt gebruiken! :D
Het duurde even voordat er antwoord kwam, dus Lucas en ik speelden een beetje steen-papier-schaar om tijd te verdrijven. Ik schrok op gegeven moment wel van mijn telefoon die de melding van een antwoord gaf, waardoor ik een beetje urineerde. Maar het antwoord ging als volgt:
Heb alles net bij elkaar gesprokkeld, kan niet zonder, dank je! ;D
Lucas en ik moesten allebei lachen om dit bericht, omdat het ook zo herkenbaar bij ons tweeën was.

In alle tussentijd waren Duster en Kumatora zich natuurlijk ook aan het voorbereiden op hun reis, welke naar de Underground was, dus we zouden elkaar niet toevallig ergens tegenkomen of zo, sinds Merrysville en de Underground niet zo dicht bij elkaar lagen.
“En stuur ons alsjeblieft foto's of zo in de tussentijd!” raadde ik de twee aan, “dan doen Lucas en ik dat ook!”
“Helemaal prima” zei Duster. “Misschien geven we dan ook leuke bezienswaardigheden door voor als we een keer met zijn allen erheen gaan!”
“Als dat vakantiepark van ons dan ook echt goed is” zei Lucas, “dan zullen we dat ook aan jullie vertellen, om daar dan misschien weer met zijn allen heen te gaan.”
“Prima idee” zei Kumatora. “In ieder geval hoop ik dat alle reizen straks goed verlopen, sinds het vliegverkeer niet altijd even stabiel is. Hoe laat vertrekken jullie morgen eigenlijk?”
“Eens kijken...” zei ik, terwijl ik aan alle plannen van Peridot dacht. “Ze zei dat ons vliegtuig om ongeveer 7 uur vertrekt, en dan is het een uur vliegen en één uur vooruit, waardoor we daar dus om 9 uur aankomen... oh help, dan moeten we vast opstaan om half 5.”
“Wij vertrekken in dat geval iets vroeger” zei Duster, “sinds we ook met de auto op de veerpont zullen gaan en de Underground wel drieënhalf uur van hier vandaan ligt.”
“Hebben jullie eigenlijk alles dat belangrijk is al ingepakt?” vroeg Lucas. “Marcie en ik wel, en dan ook de paspoorten, puffer en luiers en zo.”
“Geen idee” zei Kumatora, die haar schouders ophaalde, “we zullen dat wel even bekijken, dank je voor het zeggen.”
“Zal ik lunch voor jullie maken?” vroeg ik, want ik voelde dat mijn maag nogal tekeer ging, en al helemaal omdat het al bijna 1 uur was.
Iedereen wilde wel lunch hebben, en kon het ook wel gebruiken, dus zo gezegd, zo gedaan, en na dat en de afwas hadden we allemaal onze koffers nog eens gecontroleerd.
“We hebben alleen ingepakt wat wel verstandig is mee te nemen” zei ik, terwijl ik mijn koffer terug sloot en alvast rechtop zette.
“En wat was dan alles dat onverstandig was?” vroeg Duster.
“Bijvoorbeeld glaswerk of zo” antwoordde Lucas, “de muziekdoos, de Apple TV, de afstandsbediening, noem maar op.”
“Dan hebben jullie zeker goed nagedacht over de inhoud van jullie koffers” zei Kumatora trots. “Goed gedaan, hoor.” Ze gaf ons beiden een knuffel. “En wat verstandig dat alles tegen de muggen en de steken er ook in zit, want in bosomgevingen wemelt het echt van die beesten, dat jullie weten.”
“En van kevers” zei ik, “motten, rode mieren, zilvervisjes, wespen, en die andere rotbeesten. Ik denk dat ik maar zo veel mogelijk binnen ga zitten om mijn angst te besparen.” Hier was absoluut niets van gelogen, want ik heb dan ook nog eens ernstige entomofobie, waardoor ik bij geen enkele geleedpotige in de buurt wilde zijn.
“Dan kopen we toch lokdoosjes en zo?” raadde Lucas aan. “Vooral die mieren zijn dan zo irritant, stel dat één van ons dan per ongeluk de deur open laat staan, dan is bijvoorbeeld plotseling weer de ander door zo'n ding in zijn of haar enkel gebeten, of zien we ineens wandelende kruimels tijdens de film...” De laatste zin maakte ons wel aan het lachen.
“Dan gaan we misschien wel eerst naar Merrysville in onze eerstvolgende vakantie met het gezin” zei Duster, “want in de Underground schijnen er geen geleedpotigen te zijn.”
Lucas en ik proestten het uit van het lachen. Geen enge rotbeesten in de Underground**?! Wat waren we jaloers! Waarom dachten we daar dan niet véél eerder aan?
“Nee, echt, serieus!” lachte Duster. “Ik weet dat jullie hoogstwaarschijnlijk jaloers zijn op dit moment, want de waarheid komt altijd wel zo hard aan!”
“Maar we zullen jullie wel erg missen, hoor” zei ik, “al weet ik heel goed dat dat best wel gewoon zou kunnen zijn. Ach, het is toch maar voor 3 dagen, dus we moeten niet denken dat het te langzaam zal gaan.”
“Laten we onze koffers in dat geval dan voor de deur zetten, Marcie” bood Lucas aan, en zo gezegd, zo gedaan, waarna we nog even met zijn allen op de sofa meerdere films keken op de Apple TV, tot ongeveer half 6, want toen moesten Lucas en ik naar Nana vertrekken, anders zouden ze zich daar behoorlijke zorgen maken over ons.
Lucas en ik deden eerst onze jas en schoenen aan, deden onze telefoons in de jaszakken, en wilden hierna Duster en Kumatora nog even gedag zeggen.
“Ik wil jullie veel geluk wensen op jullie reis” zei Duster, “en doe eventueel maar de groeten van ons aan hen, en vooral aan Peridot, oké?”
“Jullie ook veel geluk, papa en mama” zei ik, terwijl ik de twee tegelijkertijd een knuffel probeerde te geven.
“Veel geluk” zei Lucas zachtjes, terwijl hij dan weer zo slim was om ze één voor één een knuffel te geven. Dat scheelde weer pijn in de armen.
“Veel liefs” zei Kumatora, en zij en Duster gaven ons nog wat zoenen op het gezicht. “De huissleutels zullen bij ons blijven, dat beloof ik. Veel geluk.”
Na iedereen gedag te hebben gezegd, pakten Lucas en ik onze koffers, deden de deur achter ons dicht, en gingen op pad.
“Ik ben benieuwd hoe het ons allemaal wel zal vergaan...” mompelde ik een beetje tegen mezelf, toen we bij het drukkere gedeelte van het dorp aankwamen.
Veel van de dorpelingen die we goed kenden zeiden ons gedag, en vroegen ons wat we gingen doen. Vooral ik was degene die antwoordde, want Lucas was een beetje stilletjes, en dat snap ik natuurlijk wel, als we voor het eerst in ons eentje met vrienden gaan reizen.
Een paar hectometer later kwamen we dan eindelijk bij Nana's huis vlak bij het strand aan. Ik klopte er op de deur, en er werd meteen geantwoord.
“Marcie! Lucas!” riep Nana blij. “Wat ben ik blij dat jullie de eersten zijn! Kom gauw binnen, het moet wel koud buiten zijn.” Ze liet ons binnen en wilde de deur achter zich dichtdoen net toen Peridot ook aan kwam lopen. “En natuurlijk ook een goedenavond aan jou, Peridot. Kom snel binnen.” Ook Peridot kwam binnen, en nadat we onze koffers in één hoek van de woonkamer hadden geplaatst, namen we plaats op de grote sofa.
Ik was slechts twee keer naar Nana's huis geweest, en ik moet zeggen dat het een best wel gaaf huis was. De woonkamer was klein maar gezellig, en we konden er altijd wel wat doen, zoals kaarten spelen of tv kijken. We herkenden zelfs de muur die we altijd zagen als Fuel meestal met ons op Skype was, want daar tegenover stond de lompe kast met de desktop-computer die allerlei toeters en bellen eraan had.
“Fu, schatje!” riep Nana naar boven. “Iedereen is er, hoor! Laat ze maar niet op je wachten!”
“Nee, zeker niet” lachte Peridot, “en zeker niet omdat ik onze tickets al klaar heb!” Ze stond even van de sofa op en pakte de tickets uit het voorvakje van haar koffer. “Marcie, zou je zo vriendelijk willen zijn om zo even de namen erop te willen controleren?”
Ik knikte. Op hetzelfde moment kwam Fuel binnen, die eerst zijn koffer bij de andere koffers zette voordat hij bij ons kwam zitten.
“Ha, die Fuel!” riep ik blij, terwijl ik hem met een knuffel begroette. “Ben je al nerveus voor de reis? Ik namelijk wel.”
“Vertel mij wat!” lachte Fuel, “dit is onze eerste reis als een groep beste vrienden van elkaar.” Hij begroette Lucas en Peridot ook meteen, voordat ik van Peridot de vliegtickets overhandigd kreeg. Ik keek even snel naar de tickets.
“Eens kijken...” mompelde ik. “Minch staat goed geschreven, even als Greene en Ponder...” Ik overhandigde hierna iedere persoon het ticket met de juiste achternaam erop. “Helaas staat jouw achternaam verkeerd geschreven, Peridot.” Dat was eigenlijk bedoeld als grap.
“Wat, serieus?!” riep Peridot uit, die meteen naar haar ticket keek. “Ik zweer dat ik--!” En voordat ze verder nog iets kon zeggen, haalde ik mijn vinger zijwaarts onder haar neus, naar boven toe. “Nou, nou, beginnen we nu al aan de grapjes? Die was eerlijk gezegd best wel gemeen van jou, hoor!”
Fuel en ik konden er gelukkig wel om lachen, maar we schrokken alledrie wel behoorlijk toen we zagen dat Lucas ineens aan het wenen geslagen was.
“Gaat het wel, Lucas?” vroeg ik, terwijl ik een arm om zijn schouder heen sloeg. “Was je misschien daarom zo lang stil? Dan begrijp ik het wel, hoor.” Ik streelde ongemakkelijk zijn zachte linkerwang erbij.
“Dat klopt volledig...” snikte Lucas. “Ik mis thuis nu al, en het is lastig om me nu even te bedenken dat we straks zonder wijze mensen zitten...” Hij stopte zijn duim in zijn mond sinds hij geen speentje bij de hand had.
“Natuurlijk wel” zei ik, “Maxwell van 18, die zal ons grotendeels beschermen. En je hebt de rest van ons natuurlijk ook nog, hè? En vooral ik zal je vooruit helpen. Kan ik nu iets voor je doen?”
“Graag” zei Lucas. “Zou ik een droge luier mogen? Ik ben bang dat ik door aan het lekken ben of zo.”
“Ik zou het ook wel met alle liefde willen doen, hoor” zei Nana. “Kom maar, Lucas. Neem je speentje ook maar mee, want je duim is niet zo gezond.”
Lucas haalde zijn duim uit zijn mond, droogde deze aan zijn shirt, verwisselde het ticket voor zijn speentje bij het voorvakje van zijn koffer en liep hierna even met Nana mee.
“Ik hou 'm nog even aan” zei ik, “want ik moet meestal nog het ergste in mijn luier doen voordat ik in bad ga.”
“Ik ook” zei Fuel, “zelfde reden.”
Peridot knikte er instemmend bij, want anders was ze bang dat ze Fuel napraatte of zo.
We hadden zelfs even het goede voorbeeld van Lucas gevolgd en ook de tickets alvast in het voorvakje van onze koffers gestopt.
Toen Nana klaar was, gingen we meteen aan het eten, wat ruim van tevoren al klaargemaakt was. Na het eten besloten Peridot, Lucas, Fuel en ik maar om de beurt in bad te gaan, gezien het ergste in de luier bij iedereen op een ander tijdstip bleek te zijn.

We waren die avond nog redelijk lang opgebleven, en om half 10 was de documentaire die we keken klaar, en dus ook tijd om alle slaapkleding aan te trekken.
“En waar mogen we eigenlijk slapen, als ik vragen mag?” vroeg Peridot, toen we allemaal klaar waren. “Ik kan niet slapen op die harde vloer.”
“Jij mag van mij alleen slapen” zei Nana, “in de logeerkamer, gezien ik goed weet dat jij dat graag wilt. Maar je mag als je wilt ook bij mij, als je dat minder druk lijkt.”
“Nana?” vroeg Fuel. “Mogen Lucas en Marcie dan bij mij slapen? Alsjeblieft?” Hij vroeg het laatste behoorlijk smekend, en keek Nana er schattig bij aan.
“Je weet dat dat altijd wel mag, appeltje met de smaragden ogen” zei Nana liefkozend, “dus je hoeft het niet per sé te vragen, hè?” Ze kietelde Fuel onder zijn oksels en kin.
“Passen we wel met zijn allen op één groot bed dan?” vroeg ik.
“Joh, dat bed van mij is uitklapbaar!” zei Fuel. “Had je niet verwacht, hè? Wat een klein ledikant lijkt, hoeft er niet per sé altijd eentje te zijn. Het mijne is dus in dit geval stiekem een tweepersoonsbed met een heel gewoon matras.”
“We zullen zo wel zien wie waar gaat liggen ook” zei Lucas, die bij mij op schoot ging zitten.
“Oh, en by the way” zei Fuel, “voor ik het vergeet, ik zal hem nog even uitklappen, want dat was ik bijna vergeten!” Hij sprintte naar boven om nog snel het bed klaar te maken.
Peridot ging de komende nacht bij Nana slapen, gezien ze elkaar er wel genoeg voor vertrouwden. Niet dat ze de rest van ons gemeen vond of zo, maar omdat ze elkaar al redelijk lang kennen.
“Trouwens, Marcie” zei Nana, “wat lijk je ineens erg op mama Kumatora!”
“In welk opzicht dan?” vroeg ik.
“Je slaap-T-shirt, gekkie!” zei Lucas, die het ook bleek te snappen. “Je weet toch dat mam ook altijd zo'n cd erop heeft staan?”
Hè, waarom dacht ik daar nou niet eerder aan! Ik plantte mijn hand in mijn gezicht en schudde mijn hoofd. Eindelijk wist ik het even weer. Kumatora had ook vaak van die slaap-T-shirts aan waar zo'n album op stond, en bij haar dan grotendeels van bands met ruwere muziek, zoals Nirvana.
Niet veel later kwam Fuel terug, en plofte hij op de sofa omdat hij uitgeput was van het harde werken van daarnet.
“We kunnen er liggen, hoor!” zuchtte hij. “Ik ben al moe!”
“Ik ook wel” zei ik, “dus goed idee. Welterusten, Nana en Peridot.” Ik gaf de twee een knuffel, net als Lucas en Fuel, waarna we naar boven gingen, en meteen op het bed gingen liggen. Het verraste me wel, dat het bed twee in één bleek.
Na kort praten over een indeling van liggen waren we er wel uit. Ik ging gewoon tussen Lucas en Fuel in liggen, omdat ik ze allebei even lief vond. Ik mocht zelfs een wens doen omdat ik tussen twee jongens in lag. Ik wenste stilletjes in mezelf dat de vliegreizen goed zouden verlopen.
“Ik heb geen puf meer om nog iets te bespreken” zei Lucas, “en dan moeten we morgen ook nog eens vroeg op. Slaap lekker.” We wisselden nog wat nachtzoenen met elkaar uit voordat we ons speentje in deden en probeerden te slapen.
Soms lag ik wel eens krap tussen de twee, maar gelukkig kon ik zonder woorden hen ook vriendelijk duidelijk maken dat ik even mijn ruimte nodig had, en toen hadden we ook ieder een beetje ruimte gekregen, om elkaar een plezier te doen. Om ongeveer kwart voor 10 lagen we echt te slapen.

*zie '24 uur lang...'.
**zie 'Lean in de Underground'.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
11. Oh say can you see
Ik kon echt niet slapen die nacht. Ik was nu ineens zo nerveus over die reis van straks. En drie keer raden wie er niet de enige was, omdat Lucas ook niet kon slapen. Het was intussen al kwart over 4, en over een kwartier mochten we pas opstaan.
“Ik ben zo nerveus” fluisterde ik naar Lucas, “ik ben een beetje misselijk...”
“Vertel mij wat” zei Lucas. “Ik heb metaforische beestjes in mijn buik.”
Fuel lag naast ons nog te slapen, gek genoeg. Ik zag dat zijn speentje een beetje uit zijn mondje hing, dus die duwde ik een beetje terug, waarbij ik hem per ongeluk wakker maakte.
“Moeten we nu al vertrekken, Nana...?” mompelde Fuel slaperig.
“Nee, ik was het maar, Fu” zei ik. “Ik had je speentje een beetje terug in je mondje geduwd, maar je er blijkbaar per ongeluk mee wakker gemaakt. Trouwens, het is wel een goed idee om misschien nu op te staan, gezien we over een kwartier eigenlijk al aan de bak moeten.” Ik ging met alle moeite rechtop zitten, en kleedde me gewoon maar aan, zonder mijn luier te verwisselen, omdat ik daar toch nog te moe voor was. Ach, dan liet ik het straks maar even door Nana doen.
Fuel en Lucas volgden mijn voorbeeld maar, en eens beneden stopten we de slaapkleding maar terug in de koffers, zodat we ze niet per ongeluk zouden vergeten. We gingen ook alvast aan tafel zitten, want op de sofa zouden we waarschijnlijk weer op slag in slaap vallen.
“Misschien kunnen we ook beter even zonder speen zijn” zei Fuel, “anders worden we niet volledig wakker, ben ik bang.” Hij en ik deden de speentjes even uit, maar Lucas, die hem met pijn in zijn hart uit deed, begon helaas toch zachtjes te wenen, dus hij stopte hem net zo hard weer terug.
We schrokken 5 minuten later van geluid boven, betekenend dat Nana en Peridot waarschijnlijk wakker werden.
“Eindelijk” mompelde Lucas. “Dan kunnen we op elk moment verschoond worden, want ik begin nu echt de neiging te krijgen om te gaan krabben daar, maar dan wordt het er alleen erger op, denk ik.”
Het duurde even voordat Nana en Peridot ook beneden waren, waarschijnlijk omdat zij zich ook nog moesten voorbereiden, en Peridot zelf ook een schone luier aan moest.
“Goede, eh... nacht denk ik?” zei Nana, toen zij en Peridot binnen kwamen. “Ik zie dat jullie al aangekleed zijn, mag ik dan ook jullie verschonen en de borstel door het haar halen?”
“Jazeker” zei Lucas, terwijl hij, Fuel en ik van tafel opstonden en meteen met Nana terug naar boven gingen.
“We waren nog te slaperig om ons alvast te verschonen, Nana” zei ik, “en ik was zelf bang om dan tijdens die handeling terug in slaap te vallen, vandaar.”
“Ik snap het” zei Nana, die bij mij begon, en al snel klaar was, even als bij Lucas en Fuel, en ze was ook nog even zo lief om ons haar om de beurt te borstelen.
Hierna gingen we terug naar beneden, en deden Lucas, Fuel, Peridot en ik de speentjes nog even snel in de koffer voordat we snel wat gingen eten, tandenpoetsen en onszelf voorzagen van de jas en schoenen.
“Wat goed dat we er dan zo vroeg bij zijn, hè?” zei Peridot. “Al ben ik nog tamelijk moe, ik weet wel al dat we moeten vertrekken. Hebben jullie het ticket nog? Ik namelijk wel.”
Lucas, Fuel en ik lieten het ticket in het voorvakje zien, en daar was Peridot alleen maar blij mee.
“Nou, ik heb dan ook alvast 5 treinkaartjes” zei Nana, “waarvan 4 enkeltjes, en die geef ik dan aan jullie.” Ze gaf ons de kaartjes, die we in onze jaszak staken, bij de telefoon.
“We hebben zelfs de telefoon veilig bij ons, Nana” zei Lucas, “voor noodgevallen en zo.”
“Zorgen we er wel voor dat ze op vliegtuigstand staan tijdens het vliegen?” zei ik, “om storingen en zo te voorkomen?”
Iedereen die mee ging vliegen knikte, en hierna gingen we de deur uit. Op het station was het nog best wel rustig. Er was bijna niemand, behalve een paar conducteurs en andere medewerkers, overige reizigers... en Lighter, de vader van Fuel, die toevallig net uitstapte uit de trein die nu weer weg reed.
Ik voelde mijn hart in mijn keel overslaan. Als hij en Fuel elkaar zagen, was het verdriet voor Fuel, en dat wilde ik voorkomen.
Maar Fuel en Lighter hadden elkaar helaas wel al gezien, en ik kreeg het slechte voorgevoel dat Fuel straks heel verdrietig zou gaan worden.
“Goede reis aan jullie, hè?” riep Lighter tegen ons.
“Ik ga zelf niet op reis” zei Nana, “maar de rest wel, naar Merrysville in Amerika! Toch bedankt!”
We zwaaiden nog wat naar elkaar, maar Fuel niet. Hij ging meteen tegen Nana aan hangen, en barstte in wenen uit.
“Ik snap wel wat er aan de hand is, Fu” zei ik, terwijl ik hem over zijn schouder streelde. “Dat was niet zo handig, hè, dat we elkaar per ongeluk toch hadden gezien.”
Fuel schudde zijn hoofd, en droogde zijn tranen aan Nana's schouder.
Op hetzelfde moment kwam onze trein aan, en stapten we direct in. We gingen in de stille ruimte zitten, gezien iedereen misschien toch een beetje rust voor zichzelf nodig had.
Ik keek om me heen, en zag dat wij de enige mensen in de ruimte waren, dus haalde ik mijn speentje uit het voorvakje, deed deze met de ring om mijn duim, stak de duim omhoog, betekenend dat het nu oké was om de speen te gebruiken, en stak deze in mijn mond.
“Ik denk dat deze direct naar de hoofdstad rijdt” zei Nana, “dus het is van mij goed.” Ze stopte bij Fuel zijn speentje in zijn mond. “Ik denk dat het je nu wel even goed zal doen, hè?”
Fuel knikte, en ging met zijn hoofd tegen Nana's schouder aan hangen.
Ongeveer anderhalve minuut later begon de trein te rijden, en keken we allemaal een beetje afwezig rond, waarschijnlijk allemaal van de zenuwen.
Lucas hing stilletjes tegen me aan op zijn speentje te sabbelen, en ik vond dat zo'n lief gezicht, dat ik een arm om hem heen sloeg en hem met mijn duim over zijn buik langs zijn navel aaide.
Peridot zweeg ook, en las tegelijkertijd een krant die gewoon op één van de andere bankjes slingerde. De Tazmily Village Times, daar kon altijd nog wel wat interessants in staan, maar wat ik het leukste vond aan een krant, waren de kruiswoordpuzzels, sudoku's, cryptogrammen, strips en spotprenten, want die waren net zo serieus als ik, oftewel niet zo.
Geen van ons sprak een woord. Er werd wel zo nu en dan gekucht, geniest, gehoest of gegaapt, maar dat was niet hetzelfde.

“Dames en heren” riep de computergestuurde stem van de trein na een tijdje. “Om kwart over 5 stopt deze trein op het centrale station van New Pork City op perron 1. Ik herhaal: perron 1.”
Ik deed mijn speentje snel uit en stopte hem terug in het voorvakje. Lucas, Fuel en Peridot volgden mijn voorbeeld, en gingen klaarzitten om straks uit te kunnen stappen.
“Ja, want die rare mevrouw de robot trekt jullie aandacht wel, hè?” zei Nana, die ons een knipoog gaf.
Na een halve minuut kwam de trein tot stilstand, en liepen we met onze koffers alvast naar de deur toe, en Peridot was zo lollig om ook even de krant mee te nemen.
“Om hem op het vliegveld voor iemand anders achter te laten” lachte ze.
“Niet zo bescheiden” grapte ik, terwijl we uitstapten en van het perron direct door konden naar het vliegveld, waar het nu iets drukker was.
Het eerste dat we deden was kijken op de schermen van vertrekken en aankomsten. Ach, we waren er nog maar net, en ons vliegtuig vertrok pas om 7 uur, en het was nu iets voor half 6, dus het was even geen probleem.
“Dan kunnen we de luiertassen alvast voorbereiden!” bood Fuel aan. “Maar wel bij de wc voor de invaliden, anders krijgen we vreemde blikken van hier tot onze bestemming straks.” Dit maakte de rest van ons aan het lachen.
“Ik wacht wel hier” zei Nana. “Als jullie me kwijt zijn, ga dan alsjeblieft bij die grote plant in de buurt staan!” Ze wees naar de grote plastic palm die toevallig ook dichtbij was.
“Prima” zeiden Lucas, Fuel, Peridot en ik in koor, terwijl we naar de wc-ruimte liepen en daar snel de luiertassen klaarmaakten van de handige opvouwbare tasjes die we zelf ook mee hadden genomen. Uiteindelijk hadden we ieder wel alle belangrijke dingen erin zitten: ons speentje, het koordje ervoor, wat luiers, een klein rolletje plastic zakken dat we ieder bij de wc zelf vandaan hadden gepakt, een klein pakje lotiondoekjes dat we ieder van Peridot kregen, en een klein potje zinkzalf dat Fuel ons ieder gaf, want als er geen poeder in de buurt is, is dat ook altijd wel handig. Zelf had ik ook mijn puffer er voor de zekerheid in gestopt.
We bedankten elkaar voor het geval er iets gegeven was, liepen de ruimte uit, en gingen weer terug naar waar Nana stond.
“Was alles goed verlopen?” vroeg ze.
We knikten, en liepen nog even langs de winkeltjes die er waren, waar we uiteindelijk toch niets kochten, gezien we op het vliegveld in Merrysville vast ook wel van dat soort winkeltjes tegen zouden komen. Dan konden we souvenirs voor onszelf kopen, en dat was altijd wel leuk.
De tijd dat we de winkeltjes bekeken en zo vloog rond onze oren voorbij, en al snel was het al 6 uur, waarbij we alvast naar het pad van ons platform gingen, daar onze koffers op de band legden om deze te laten checken, wat gelukkig succesvol verliep, en onze paspoorten alvast te laten zien, want dat was natuurlijk ook erg belangrijk, omdat we anders niet mochten reizen.
“Nou” zei Nana, “dan zullen onze wegen hier voorlopig maar scheiden. Ik wens jullie veel geluk, een goede reis en nog een prettige ochtend.” Ze gaf ons ieder een knuffel. “Tot woensdag, want dan kom ik jullie weer oppikken, op dezelfde plek, dus da's wel makkelijk. Dag.” Zwaaiend liep ze terug naar de winkels.
Fuel, Lucas, Peridot en ik waren intussen blij dat onze koffers niet in het laadruim hoefden, en dat die ook handbagage waren, dus we hoefden ze straks alleen nog maar in het vak boven ons te doen, en klaar. Fluitje van een cent.
“Dames en heren” zei de computergestuurde stem niet veel later. “Het volgende vliegtuig naar Merrysville vertrekt om 7 uur. Ik herhaal: 7 uur.”
We liepen meteen door het poortje, dat gelukkig niet af ging, naar het gedeelte waar we in ons vliegtuig mochten stappen, en er stond een redelijk lange rij, dus dat werd nog even wachten.
In de rij was het wel erg druk, vooral met overspannen ouders en vermoeide kinderen die regelmatig riepen dat ze naar de wc moesten. Ach, ik, Lucas, Fuel en Peridot hadden het geluk dat we allevier een luier aan hadden, dus niet snel er tussen uit hoefden te knijpen om alles uit het systeem te laten.
Ik voelde zelf toevallig lichte druk op mijn blaas komen, dus ik liet het er maar automatisch uit lopen, en dat luchtte behoorlijk op.
Na wat wel eeuwen leek te wachten, lieten we onze paspoorten opnieuw zien, en mochten we het vliegtuig in, waar we door wat stewards werden begroet, onze plaats meteen mochten nemen en de koffers in de ruimtes boven ons mochten stoppen. We zaten ongeveer in het midden, en we hadden het geluk dat er rijtjes van vier stoelen waren en dat we naast elkaar geregeld waren, zodat we niet zonder elkaar hoefden of zo.
“Ik ben zo blij met die regeling van deze luchtvaartmaatschappij” zei Peridot, “reken maar dat ik geen spijt heb dat ik 'm heb gekozen. En het mooiste van alles is dat ze in vrijwel heel Noord-Amerika beschikbaar zijn, dus dat ik dan ook makkelijk tickets voor mensen in bijvoorbeeld Foggyland kan boeken, zoals die jongens in Winters, toch?”
“Zeker handig” zei Lucas, die in het vakje in de stoel voor zich keek. Daar zat gelukkig alles dat nodig was nog in, dus voor het geval dat iemand moest vomeren of zo waren we in ieder geval veilig.
Eén voor één pakten we ook onze telefoon uit de jaszak, welke we op vliegtuigstand zetten, zodat er geen storing of zo zou zijn straks. Direct hierna voelde ik allerlei steken in mijn zenuwen, omdat we op elk moment konden vertrekken. Ik leek er een beetje door te schokken aan vrijwel alle kanten.
“Gaat het wel, Marcie?” vroeg Fuel.
“Niet echt” zei ik, “dit is één van de dingen van mijn vliegangst.”
Op hetzelfde moment zat iedereen in het vliegtuig, en na wat ongeveer een eeuwigheid leek, vertrokken we.

Nu in het vliegtuig zitten was weer niet zo'n succes. Mijn oren suisten steeds, en ik moest vaak slikken, maar hoe hard ik ook probeerde, het gesuis kwam steeds weer terug. Ik had zelfs nat van een drijfnatte luier, die ik echt even moest verwisselen.
“Lucas, Peri, mag ik er even langs?” vroeg ik, terwijl ik me zo klein mogelijk probeerde te maken om langs hen heen te komen. “Ik moet even naar de wc...” Ik begon te fluisteren. “...om iets heel belangrijks te doen.”
“Prima” zei Peridot, die haar benen een beetje onder de stoel deed. “Dan zal ik na jou gaan, oké?”
Ik knikte, en ging naar achteren, waar de wc was. De ruimte was een beetje krap, en ik was bang dat ik door de pot zelf opgeslokt zou worden als ik onvoorzichtig deed. Langzaam maar zeker verwisselde ik mijn natte luier, welke ik met alle gemak kon deponeren in de grote vuilbak naast me.
Ik was sowieso ook al niet van plan om op de wc zelf te zitten, ik zou het gewoon allemaal in mijn luier doen, punt uit.
Toen ik terugkwam, had Peridot allerlei broodjes en drinken bij zich gekregen, en toen moest ik me echt wel klein maken toen ik weer wilde zitten, want ik was anders bang dat ik het drinken per ongeluk over haar jas en broek zou stoten. Toen ik weer zat, kregen we ieder een broodje en wat drinken.
“Ik had expres voor ons allemaal hetzelfde genomen” zei Peridot, “omdat er anders onenigheid over zou zijn, snap je?”
“Ik ben blij dat ik echt van vruchtensap hou” zei Fuel, “en toevallig dat je er dan om vroeg, Peri! Dank je!”
We begonnen allemaal aan ons tweede ontbijt (zijn we Hobbits of zo? Nee joh.), en ik voelde weer een grap in me opkomen toen er op mijn broodje kaas met ketchup bleek te zitten, welke een perfecte combinatie was.
“Zeg Lucas” fluisterde ik in Lucas' oor. “Straks moet je Peridot zeggen dat er ketchup op haar neus zit, op het puntje, om precies te zijn. En als ze deze aanraakt, roep ik iets erover uit.”
“Oké...!” gniffelde Lucas. “Peridot, volgens mij zit er wat ketchup op je neus. Op het puntje ervan, om precies te zijn.”
“Echt?” zei Peridot, die met haar vinger naar het puntje van haar neus toe ging. “Hier ergens?”
“Ja, precies daar” zei Lucas, en toen Peridot haar neus aanraakte, kwam ik in actie.
Beep beep!” riep ik uit, waarna ik, Fuel en Lucas in de lach schoten.
Peridot zuchtte erbij, schudde haar hoofd en nam nog een hap.
“Kleuters” zei ze met volle mond.
“Zijn we ook wel een beetje in onze vrije tijd” zei ik, “je mag het gerust zeggen, hoor.”
“Daar heb je dan wel weer gelijk in” zei Peridot met een grijns.
Na mijn broodje dronk ik het hele bekertje sap in één keer leeg. Dat tweede ontbijt had me prima gesmaakt, moet ik zeggen.
“Dames en heren” zei de computergestuurde stem na zo'n vijf minuten. “Over ongeveer vijf minuten zullen we landen op het centrale vliegveld van Merrysville. Dat is om 9 uur 's morgens. Dus zou u zo vriendelijk willen zijn om alvast uw gordel om te doen? Ik herhaal...” De stem herhaalde het eerste wat hij zei, en sloot het tenslotte af met:
“Alvast hartelijk dank.”
Ik klikte meteen mijn gordel vast, en de rest in mijn rij stoelen volgde mijn voorbeeld.
“Niet te geloven dat we nu één uur vooruit zitten” zei Fuel. “Hoe was het voor jou eigenlijk om aan één uur verschil te wennen na je verhuizing, Marcie?”
“Een beetje raar” zei ik, “maar nu moet ik er weer even aan wennen, dus ja...!” Ik giechelde er nerveus bij.
“Maar ik kan dan wel een beetje van jouw afkomst opsnuiven” zei Lucas, “want dat zei je zelf...!”
“Ik ben benieuwd hoe de atmosfeer daar straks is...” zei Peridot. “Ik zal een willekeurig bankje op het vliegveld straks wel mijn krant cadeau geven, zodat ze een beetje van onze atmosfeer mee zullen krijgen.” Ze pakte uit het vakje van de stoel voor zich een post-it briefje en een pen, en begon erop te schrijven.
“Ik ben benieuwd hoe ze op jouw krant zullen reageren, Peri!” lachte Fuel, “ik ga er vanuit dat ze dan misschien zullen denken: hè, wat doet een krant uit Tazmily Village nou weer hier in Merrysville? Dat klopt toch niet?”
“Misschien denken ze ook wel iets anders, hoor, Ponder” zei Peridot, pseudo-ordinair, die het briefje op de krant aan ons liet zien.
Voor de volgende die deze krant zou willen lezen. Je bent geweldig. Liefs, een willekeurige toerist. -x- ♥
“Nogmaals, niet zo bescheiden” lachte ik, “maar als je het wilt doen, mag het van mij.”
Lucas barstte ook in lachen uit van wat er op het briefje stond.
“Ik doe het wel vaker” zei Peridot, die de briefjes en de pen terug stopte, “en dan niet alleen maar met kranten, maar ook met willekeurige tijdschriften of zo, of een klein bosje geplukte bloemen. Kan van alles zijn. Ik maak er zelfs foto's van, gewoon omdat het kan.” De laatste zin maakte mij, Lucas en Fuel weer aan het lachen.
Niet veel later ging het vliegtuig dan ook daadwerkelijk landen, en het duurde even voor hij tot stilstand kwam en het personeel ervoor kon zorgen dat we uit konden stappen.
“Eindelijk” zei ik, toen we de koffers uit de ruimte boven ons hadden gepakt en uitstapten, “voorlopig even geen last meer van dit rare gedoe. Land ahoy!” Dat laatste was bedoeld als een grap, en gelukkig konden Peridot, Fuel en Lucas er ook om lachen.
“Wauw, dat ziet er werkelijk fantastisch uit!” mompelde Fuel, toen we eenmaal waren uitgestapt.
Het was nu 8 uur op de Nowhere Islands, maar 9 uur in Amerika, en ik moest daar wel even aan wennen. En daar was ik lang niet de enige in.
“Kom, dan gaan we eventjes ergens zitten” bood Peridot aan, “sinds het nu ineens 9 uur is. Kunnen we beter ook de tijd op onze telefoon opnieuw instellen met behulp van de wereldklok, oké?” We gingen zitten op het dichtstbijzijnde bankje, waar we meteen de vliegtuigstand van de telefoons uitschakelden en de klok aanpasten op de tijd van nu.
Toevallig zaten we ook recht voor een scherm dat de vertrekken en aankomsten weergaf. Ik las dat het vliegtuig uit Winters pas om kwart over 9 aan zou komen, en dat was nog een kwartiertje.
“Tony, Jeff en Maxwell komen over een half uurtje” zei ik, “dus we kunnen ze het beste even opwachten bij, eh... eens denken... die druk beschilderde muur daar.” Ik wees op een muur met een schildering die exact op die uit Popee the Performer leek. “Dan zullen ze ons vast wel herkennen.”
“Oké” zeiden Lucas en Fuel.
“Prima idee” zei Peridot, die als eerste opstond en haar krant op het bankje liet liggen voor de volgende lezer ervan.
We stonden een tijdje bij de muur, maar werden al snel herkend door de volgenden.
“Jeff! Tony! Maxwell!” riep ik enthousiast, terwijl ik naar ze toe rende om hen een knuffel te kunnen geven. “Wat lang geleden!”
“Hallo Marcie!” riep Jeff even blij als ik. “Je bent wel erg blij om ons te zien, zeker? Vertel mij wat!”
Onmiddellijk werd ik bedolven in de drie die mij een knuffel terug gaven, en ik voelde me zo blij. Toen ik eindelijk los werd gelaten, nam ik ze mee naar de rest van de mensen die bij mij hoorden, bij de muur.
“Nou, mensen” zei ik tegen Jeff, Tony en Maxwell. “Dit zijn mijn vrienden Fuel en Peridot, en mijn broertje Lucas. Fuel, Peri, Lucas, dit zijn dan Jeff, Tony en Maxwell uit Winters.”
Ze stelden zich allemaal aan elkaar voor, alhoewel Lucas, Jeff en Tony elkaar al kenden, en nu was iedereen wel blij om elkaar te zien.
“En hoe komen we eigenlijk snel bij het vakantiepark aan?” vroeg Tony.
“Liften bij iemand?” vroeg Peridot. “Althans, als diegene wel betrouwbaar is, anders niet.”
“Gewoon een taxi roepen” zei Maxwell, “ben ik altijd wel goed in. Kom, dan hoop ik aan een grote te kunnen komen waar we wel goed in passen.”
We liepen naar buiten, waar de zon nu 90 graden aan de hemel stond en recht onze kant op scheen. We waren aan de ingang op de stoep blijven staan, en Maxwell stak zijn duim omhoog om hopelijk de aandacht van de taxi's te kunnen trekken. En dat werkte gelukkig ook nog. Er kwam gelijk een geel met zwarte minivan aanzetten, waar we prima met zijn zevenen konden zitten.
Maxwell ging voorin, ik ging met Lucas en Tony in het midden en Jeff ging met Fuel en Peridot achterin zitten. Toevallig zat ik dan ook nog tussen de twee jongens in, dus deed ik weer een wens. Stilletjes in mezelf hoopte ik dat deze drie dagen weg goed zouden verlopen, en dat er niets desastreus zou gebeuren.
“Marcie, weet jij al hoe het park eruit zal zien?” vroeg Jeff.
“Nee” antwoordde ik, “maar ik hoop dat het mooi is, aangezien het een bosomgeving is, waar we trouwens wel alle ramen en deuren vaak dicht moeten laten in verband met de enge rotbeesten.”
“Ja, da's wel een goeie” zei Tony, “want er zijn hier inderdaad wel wat mensen bang voor spinnen of zo.” Hij keek naar Jeff op de achterbank en trok zijn wenkbrauwen twee keer naar hem op.
“Nou ja, Tony” zei Fuel, die dit zag, “dat vind ik eerlijk gezegd wel een beetje flauw van je. Als je dit bij Marcie zou doen, had je waarschijnlijk een preek of zo van haar gekregen.”
Fair enough” zei ik, die erbij knikte.
“Ik vind het eigenlijk ook wel flauw van je, Tony” zei Jeff. “Niemand kan er tenslotte wat aan doen dat ze bang zijn voor spinnen of andere enge geleedpotigen.”
“Niks engs aan” zei Tony stoer, “ik had één keer een tarantula mogen aaien, en daar ben ik nog trots op ook.”
Peridot moest erom lachen, waarschijnlijk omdat ze niet aan dat idee wilde denken. Zij wilde geen enkel insect met haren of lange poten in haar buurt hebben, en vond ze er al onooglijk uitzien op de tv.
Na een minuutje of 10 waren we al aan de ingang van het vakantiepark, en mochten we uitstappen en onze koffers en tassen uit de achterbak pakken.
Maxwell bedankte de bestuurder, en we gingen eens in het park aangekomen eerst naar de receptie toe om de sleutel te halen.
“Goedemorgen” zei de receptioniste, “waarmee kan ik jullie van dienst zijn?”
“Wij zijn de groep die huisje 69 hebben gereserveerd” zei Peridot, “onder de naam P.H. Conrad, en dat ben ik. Zouden wij de sleutel mogen hebben?”
“Komt in orde” zei de receptioniste, die naar de kastjes ging en daar de sleutel vandaan haalde. “Alstublieft. En hier zijn ook nog een plattegrond van het park en wat foldertjes ter informatie van dergelijke onderwerpen. Ik wens jullie een prettig verblijf toe.”
Peridot pakte de sleutel, de plattegrond en de folders aan.
“Bedankt” zeiden we bijna in koor, en we gingen naar het dichtstbijzijnde kruispunt van het park, waar Peridot de kaart aan mij overhandigde. Ik vouwde hem onhandig open en zocht eventjes.
“Oké” zei ik na even gezocht te hebben. “Hier staan we nu.” Ik wees op het eerste kruispunt. “Als het goed is, komen we één kruispunt later bij ons huisje aan, dat aan onze linkerkant ligt, en ook precies hier.” Ik wees tenslotte op huisje 69, dat net twee huisjes van het kruispunt af lag.
We begonnen er naar toe te lopen, en we raakten ook weer even aan de praat.
“Zijn je eerste initialen echt P.H., Peridot?” vroeg Jeff. “Je achternaam zou maar Neutraal moeten zijn.”
“Oh mijn hemel, Jeff!” lachte Peridot, “die was echt erg van jou! Ik ben ten minste blij dat ik Conrad heet naar mams en mijn dunkle, en niet Harris naar mijn rare vader die niet voor me bestaat.”
“Ik wil er niet aan denken” zei ik hoofdschuddend en met een grijns, “om een vriendin, of eerder een soort nichtje, te hebben met de naam P.H. Neutraal. Je zou maar het mikpunt zijn van rare scheikundige opmerkingen! En wees ook maar blij dat je thuis les hebt gekregen, school is gewoon een marteling voor me geweest.”
Een flink aantal stappen later waren we er eindelijk, en stak Peridot de sleutel in het sleutelgat, waarna we gelijk naar binnen gingen en onze koffers midden in de centrale kamer zetten voordat we onze jassen en schoenen uit deden.
Ik keek het halletje rond, en er waren veel spiegels en bordjes met inspirationele tekst of illustraties erop. Toevallig kwam ik ook een hele toepasselijke tegen, die wel bij mijn thuis paste:
'Ohana' betekent familie. Familie is er altijd voor elkaar.
Ik pakte mijn telefoon erbij en maakte hier gelijk een foto van, die ik naar de app-groep van mijn huishouden verzond. Hij paste gewoon bij ons.
“Lucas, moet je kijken” zei ik, terwijl ik op het bordje wees. “Ik had hem trouwens ook net verstuurd in onze app-groep, al is hij nog niet binnen.”
“Wauw, die is gaaf” zei Lucas, “en hij past wel bij ons. Eens kijken of hier dan ook wifi is.” Hij opende op zijn telefoon de instellingen van connectiviteit, en ja hoor, er was ook gratis wifi op het park met een sterk signaal, en dus was iedereen hier nu blij.
“En dan nu de slaapkamers boven bekijken!” riep Tony ongeduldig, “anders moeten we 's nachts allemaal op de vloer hier slapen!” Zonder koffers en tassen liepen we naar boven, waar we de kamers bekeken, en tot grote vreugde lagen er ook al handdoeken en beddengoed voor ons klaar, ook al hadden we het zelf ook nog meegenomen, maar ach, better safe than sorry, hè?
“Moet ik op het grote bed gaan?” vroeg Maxwell. “Of willen daar meerdere mensen slapen? Wacht, weet je wat, we bespreken het beneden wel allemaal met elkaar.” We gingen naar beneden, namen plaats op de sofa's en bespraken het verder. “Er zijn dus twee kamers met één eenpersoonsbed, één kamer met een stapelbed en één kamer met een tweepersoonsbed. Om onenigheid te voorkomen, wil ik dus bespreken wie waar gaat slapen.” Dat was zeker wel een goede van Maxwell, want anders zouden we, zoals Tony het al zei, de nachten door moeten brengen op de vloer van de centrale kamer, en drie keer raden wie van ons dat nu echt wilde.
Tijdens het bespreken hadden wij die anders ook kind wilden zijn de speen uit de luiertas gehaald, en die in onze broek- of vestzak gestopt, voor het geval er toch iets ergs aan de hand zou zijn qua beestjes straks, sinds we er allemaal wel een beetje bang van waren.
Na een tijdje de bespreking over de kamers te hebben gehad, hadden we eindelijk onze keuzes gemaakt. Peridot en Maxwell sliepen beiden het liefst alleen, dus zij kregen ieder een kamer met een eenpersoonsbed. Jeff en Tony waren te afhankelijk van elkaar, dus zij kregen de kamer met het stapelbed. Tenslotte kregen ik, Fuel en Lucas de kamer met het grootste bed, sinds wij drieën ook te afhankelijk van elkaar waren.
Ik hielp Lucas en Fuel met het bed op te maken, tot ik gepraat en gegiechel hoorde van de kamer rechts. Ik pakte een willekeurig glas van het nachtkastje, hield hem tegen de muur aan, en luisterde.
“Marcie, wat doe jij nou?” grinnikte Fuel, al kon je het geen grinniken meer noemen omdat het net iets harder was dan normaal.
“Ik luister naar wat ze zeggen” zei ik. “Kan ik dan niet nieuwsgierig zijn?”
“Natuurlijk wel” antwoordde Fuel. “Doe wat je hartje je begeert.”
“Pluizenbolletje” giechelde Lucas, “jij bent de gekste en liefste zus die ik ooit heb gehad.”
Ik knikte, glimlachte naar de twee, en ging door met luisteren.
“Wat is er mis, maat?” hoorde ik Jeff vragen. “Zit er een insect of zo in je beddengoed?”
“Nee” antwoordde Tony. “Ik ben bang dat ik momenteel bijna door aan het lekken ben, dus als je me zoekt, neem ik hier even een pauze van omdat ik mezelf onmiddellijk een verschoning moet geven.”
“Prima, man” zei Jeff, en hierna hoorde ik hem met zijn dekbedhoes wapperen, waarschijnlijk omdat hij wel dacht dat er insecten in zaten. Tot ik hem plotseling zo hard als een sirene hoorde gillen. Ik zette het glas terug op het nachtkastje, om te voorkomen dat ik doof zou worden.
“Wel” zei ik tegen mezelf, “ik denk dat hij er misschien wel eentje heeft gevonden. Of hij zag er een spook van, zoals ik dat wel vaker heb.”
“Marcie!” hoorde ik Jeff schreeuwen. “Help me alsjeblieft! Er zit een spin in de kamer!”
“Jongens, ik ben zo terug!” zei ik tegen Lucas en Fuel. “Ik ga kijken naar Jeff's schijnbaar nieuwe kamergenoot!” Ik rende de kamer uit en ging naar de deur van Jeff en Tony's kamer. “Hoe groot is hij, Jeff? Misschien kan ik 'm wel voor je pletten.”
“Kijk zelf maar...” zei Jeff. Hij klonk erg angstig. Hij liet me de kamer binnen, wees naar het raam, en natuurlijk, tegen mijn verwachtingen in, zag ik een spin met een lijf zo groot als een knikker en zijn poten zo lang als duimen.
Ik begon net zo hard te gillen, me tijdelijk niet realiserend dat ik Jeff daarmee doof kon maken. Ik maakte er Jeff zelfs opnieuw mee aan het gillen.
“Maxwell! Fuel! Eh... iemand!” krees ik. “Er zit hier een dinosaurus van een spin! Ik denk dat ik zometeen doorlek!” Natuurlijk was dat laatste ook wel logisch, want niet veel later voelde ik mezelf ongecontroleerd urineren. Ik was echt bang.
Ik hoorde iemand naar de kamer toe rennen. Het was Maxwell, met een stuk keukenrol en een glas.
“Rustig aan, jullie” zei Maxwell. “Het is iets heel normaals als het huisje al lang niet meer is bezocht... kom maar, spinnetje... kijk, nu word je bijna bevrijd...” Hij ving de spin met het glas, en toen de spin er eenmaal in zat, sloot Maxwell de opening van het glas af met het stuk keukenrol.
Jeff en ik volgden Maxwell naar beneden, terwijl ik dichter naar Jeff toe kwam om troost te zoeken. Tegelijkertijd kwam Tony de badkamer uit rennen, naar ons toe, terwijl hij zijn broek omhoog probeerde te doen.
“Wat is er gebeurd?” zei Tony, die buiten adem was. “Ik hoorde jullie gillen...” Hij gaf het omhoog doen van zijn broek op. “Laat ook maar... iedereen hier weet er tenminste van af, en ik bekommer me er niet zo om.” Dat laatste zei hij tegen zichzelf, over het feit dat hij altijd de hele dag luiers droeg. Tot hij de spin in het glas dat Maxwell bij zich had zag. “Aah! Spin! Ik denk dat ik zo weer de controle over mijn blaas verlies...!”
Toen Maxwell naar buiten ging om de spin vrij te laten, gingen Jeff, Tony en ik op de sofa zitten, waar ik na alles hard begon te wenen. De hele situatie was mij te overweldigend.
“Het is al goed, koffieboontje” zei Tony, toen hij een hand op mijn schouder legde. “Alles is in orde.”
“Ik wil mama en dada...!” snikte ik. “Ik een knuffel van hen willen...” Ik plantte mijn beide handen in mijn gezicht, en de tranen stroomden over mijn wangen alsof er ergens lekkende kranen in mijn ogen zaten.
“Kom, kom” hoorde ik Fuel zeggen, terwijl ik ook een hand, die waarschijnlijk die van hem was, over mijn rug voelde gaan. “Zoals Tony het al zei, alles is in orde, meissie.”
“Laat me je ogen eens zien” zei Jeff liefkozend. “Sta jij me toe om ze te drogen? Kom maar, meis.”
Ik opende mijn ogen, ging een beetje tegen Jeff aan zitten, terwijl hij een schone zakdoek pakte en daarmee mijn tranen droogde. Ik zag zelfs dat iedereen rondom mij zat om mij te steunen.
“D... dank je, Jeff” stotterde ik nasniffend, terwijl ik hem ook zachtjes een zoen op zijn wang gaf. “Alle vrienden hier, bedankt voor het steunen van mij. Ik heb dat gewoon te vaak nodig, maar nog steeds, heel erg bedankt...”
“Ach, je bent te lief” zei Jeff, terwijl hij met zijn hand mijn vestzak in ging, wat me eerst een beetje deed schrikken, tot ik mijn speentje in mijn mond voelde komen. “Alsjeblieft. Voel je nu vrij om eerst even rustig te worden.”
“We zijn er allemaal voor je, mijn vriend” zei Peridot. “Er zijn geen zorgen in onze vriendenkring, toch?”

We hadden nog even geslapen of iets anders voor onszelf gedaan, en het eerste dat ik deed na het wakker worden was mezelf een schone luier geven, want hij stond een beetje op exploderen en ik wilde mijn huid geen schade aan doen.
Het was ongeveer kwart voor 12 toen ik beneden kwam na de verschoning in de badkamer en even op de trap bleef staan omdat ik niet zo snel wist waar ik moest zitten.
“Dag Marcie” zei Maxwell. “Heb je een beetje kunnen slapen?”
“Klein beetje” zei ik. “We moeten trouwens nog eten en zo halen in de winkel, sinds we dat net even niet konden doen.”
“Verhip, da's waar” zei Maxwell. “Maar wie gaan er dan allemaal mee, vraag ik me af? Ik zal eerst eens even kijken hoeveel fietsen er zijn, en het daarna even vragen, oké?”
Ik knikte, en ging languit op de sofa liggen. Ik zette de tv aan, en zapte wat, maar er was nu nog even niets, dus hij ging net zo snel weer uit.
Na een tijdje kwamen Fuel en Lucas ook beneden, en kwamen ze bij me op de sofa zitten.
“Gaat het weer een beetje, Marcie?” vroeg Lucas.
Ik knikte. “We moeten zometeen boodschappen halen, en Maxwell is nu even aan het kijken hoeveel fietsen er zijn, waarna hij zal vragen wie er allemaal mee wil.”
Op datzelfde moment kwam Maxwell terug naar binnen, en ging hij op de andere sofa zitten.
“Ik heb goed nieuws en slecht nieuws” zei Maxwell. “Het goede nieuws is dat er fietsen zijn, maar het slechte is dat er helaas maar vier zijn, terwijl we met zijn zevenen zijn.”
“Ik zou wel mee willen” zei ik, “ik kan zelf wel een beetje fietsen.”
“Ja, ik ook wel” zeiden Lucas en Fuel om de beurt.
“We zullen de rest zo vragen of zij dan ook willen” zei Maxwell, “want ik wil zelf ook wel. Sterker nog, het moet wel, gezien ik hier de oudste ben.” Hij lachte erbij.
Niet veel later kwamen Jeff, Tony en Peridot ook eindelijk, en die gingen ook zitten.
“We gaan zometeen naar de winkel fietsen” informeerde ik hen, “maar er zijn maar vier fietsen, als jullie mee zouden willen.”
“Zeker wel” zei Peridot, “ik fiets op de Nowhere Islands altijd wel, dus laat mij maar op eentje bij het stuur zitten.”
“Dan zou ik ook wel willen sturen” zei Jeff, “en zij die dan niet willen of kunnen mogen op de bagagedrager zitten.”
“Mag ik dan bij jou achterop, Jeff?” vroeg Tony.
“Zal ik fietsen, Lucas?” vroeg Fuel aan Lucas, “dat jij op de bagagedrager mag zitten?”
“Dan wil ik bij jou achterop, Peridot” zei ik. “Ik ben tenslotte een redelijk slechte fietser, eerlijk gezegd.” Ik wilde nog even naar één van de gangkasten lopen om daar een grote tas uit te halen, maar veranderde snel van gedachten. “Kan één van jullie misschien mee helpen zoeken? Ik ben nog bang dat er in de gangkast ook een insect kan zitten.”
Meteen stond Maxwell op, opende de gangkast, en ja hoor, het eerste dat we zagen was een stel grote tassen om mee te nemen met de boodschappen straks. Hij was zelfs zo aardig om de tassen buiten voor de zekerheid even uit te kloppen, en er zat dan alleen een beetje stof in.
“Nou, dan kunnen we wel gaan, denk ik” zei Fuel, die naar buiten liep, “ik heb lang niet meer gefietst, dus ik hoop niet dat ik het verleerd ben!”
“Ik hoop niet dat ik te zwaar voor je ben, Peri” zei ik, terwijl ik mijn jas aan deed en het koordje voor mijn speentje uit mijn zak haalde en deze aan zowel mijn speentje als mijn jas bevestigde. Iedereens jas ging nu aan, dus alle mobieltjes gingen ook veilig in de jaszakken.
“Weet je zeker dat je zo naar buiten wilt, Marcie?” vroeg Lucas. “Krijg je dan geen blikken van hier tot daar?”
“Ik ben nog een beetje bang van net, Lucas” zei ik, “dus ik zou 'm nog even in willen houden, als dat mag...” Ik keek iedereen aan. “...wat denken jullie ervan?”
Van iedereen mocht het, gelukkig. Lucas, Tony en ik kregen ieder één of twee grote tassen bij zich, gezien wij de mensen waren die achterop gingen. De indelingen van de fietsen waren als volgt geworden: Maxwell voorop en in zijn eentje, Peridot met mij achterop, Fuel met Lucas achterop en tenslotte Jeff met Tony achterop.
Ik zat zijwaarts op de bagagedrager, omdat ik anders gewoon niet comfortabel zat. Ik keek heel de omgeving rond, en kreeg gek genoeg geen rare blikken, tegen mijn verwachtingen in.
Ik moet zeggen, Merrysville was mooier dan vroeger, en alles zag er ook een stuk moderner uit. De zon scheen nu niet meer zo fel, en het was een beetje bewolkt geworden, en daar hield ik wel van.
Een paar hectometer later waren we eindelijk aangekomen bij de Flash, de grote winkel waar ze werkelijk alles verkochten. We stapten af, parkeerden de fietsen, ik deed snel mijn speentje in mijn jas en we gingen naar binnen.
“En hoe gaan we die boodschappen door de winkel dragen?” vroeg Peridot, maar ze hoefde dit algauw geen twee keer te vragen, omdat Maxwell zo handig was om twee karretjes te regelen met twee muntjes die hij bij zich had.
“Allereerst kijken of er brood is” zei ik, “en wat erop kan, boter en zo.” We splitsten op in groepen, en bekeken alles. We gingen met iedereen die we het beste van elkaar kenden. Wat wel belangrijk was, was de prijs van alles, dus die vergeleken we meteen.
“Goedkoop hoeft niet per sé slecht te zijn, hè?” zei Fuel, die drie hele broden in het karretje legde.
“Kijk eens aan” zei ik, toen ik bijna bij de soorten beleg aankwam, “daar kunnen we mooi wat coupons van meenemen, dat we goedkoper uit zullen zijn.” Ik wees op zo'n dispenser. “Wat denken jullie? Mag het?”
“Van mij wel” zei Lucas, “goedkoper is altijd leuker, toch?”
I'll allow it” zei Peridot.
“Ik gebruik altijd coupons” zei Fuel, “simpel zat. Zullen we doen dat ieder één coupon mag per dispenser die we tegenkomen?”
Iedereen knikte, en ieder kreeg één coupon, die we veilig in de jaszak bewaarden.
Op gegeven moment hadden we het volgende al aangeslagen: drie broden, één pakje boter, een variatie aan beleg omdat niet iedereen hetzelfde lekker vond, een paar pakken sojamelk en vruchtensap, nieuwe keukenrollen, lokdoosjes tegen de insecten, één zak snoep, één voordeelzak chips, ijsblokzakjes, nieuwe vuilniszakken, één doos luiers, en natuurlijk ook voor ieder van ons één speentje, als een leuk hebbedingetje, en ook weer een paar coupons. We kwamen na alles geteld te hebben Jeff, Tony en Maxwell weer tegen, die ook aardig wat mee hadden genomen.
“Wat hebben jullie allemaal gekocht?” vroeg Tony. “Dat ziet er zeer luxueus uit hoor. Ik heb trouwens nog iets voor jullie, maar dat geef ik jullie straks wel cadeau.”
“Ik heb ook nog iets voor jou, Tony” zei ik, “maar jij krijgt dat ook straks pas cadeau, oké?” Ik was zelfs zo bescheiden geweest om hem één zo'n speentje dat bij hem paste cadeau te doen. “Maar nu even alles uitgebreid...” Ik noemde de meest belangrijke dingen op die ik had gehaald.
“Zeker handig om altijd te hebben” zei Jeff, “het meeste tenminste, als je niet om snoep of ijsblokzakjes praat, maar wij hebben in ieder geval een voordeelpak koeken, douchegel, nieuwe blokken zeep, een variatie aan soorten thee, één pak koffie, één pot gel, tandenstokers, flossdraad, ook van die lokdoosjes, ingrediënten voor het eten van vandaag en morgen, zout, peper, wasmiddel, en tenslotte ook een variatie aan fruit, plus natuurlijk net als jullie wat coupons over ons verdeeld, altijd handig.”
“Nou, dan hebben we denk ik alles wel” zei Fuel, “dus afrekenen die handel, zodat we snel alles kunnen sorteren straks.” Hij klonk ongeduldig, dus zo gezegd, zo gedaan, en door de coupons kregen we gelukkig ook nog extra korting, dus we waren uit op ongeveer 21 dollar, en alles paste gelukkig in de in totaal vijf tassen die we bij ons hadden.
Op de fiets ging het iets langzamer door de zware tassen, maar dat maakte niet dat we niet nog eens op het vakantiepark terug zouden komen, waar Maxwell en ik de fietsen op slot deden, terwijl de rest ieder één grote tas naar binnen droeg en op tafel zette. Pas toen alle fietsen op slot waren, gingen we de boodschappen sorteren, zo ging onder andere het meeste beleg, de boter en het brood in de koelkast, en konden de koffie en de thee gewoon zo op het aanrecht staan. Verder zagen we wel waar alles kwam te staan.
“Oh ja” zei ik, “ik zou jou nog wat schenken, Tony, terwijl jij iets aan ons zou geven.” Ik haalde één van de speentjes uit één van de tassen, hield deze achter mijn rug en ging zitten op de dichtstbijzijnde stoel.
“Ik ben al benieuwd wat het zal zijn” zei Tony. “Lucas, Fuel en Peridot, zouden jullie alsjeblieft ook even kunnen zitten?” Hij ging zelf zitten, en Lucas, Fuel en Peridot ook, en toen gaven we alles aan elkaar. “Ach, wat lief van jullie! En wat een toeval dat we allemaal wel iets aan elkaar wilden geven. Dank jullie wel, hoor.” Hij gaf ons ieder een zoen op het voorhoofd, en wij gaven hem ieder eentje terug.
Ik had zelf een geel speentje met een patroon aan hartjes uitgekozen, en die paste wel bij het badstoffen lapje dat Tony mij erbij gaf, welke geel met een roze hart was. Aan dat lapje kon ik die speen gewoon hangen, maar het eerste dat we ieder met zo'n lapje deden, was het met de hand wassen, en daar was het wasmiddel weer heel handig voor. Na het wassen hoefde het alleen nog aan het droogrek te drogen tot vanavond.
Hierna gingen we met zijn zevenen lunchen, en dat was nu wel heel gezellig, maar voor Jeff, Tony en Maxwell een stuk rustiger sinds zij het lunchen op school altijd zo druk vonden.
“Vooral bij mij aan tafel is het altijd wel stil” zei Peridot, “omdat ik dan vaak alleen thuis ben door moeder de workaholic.”
“Bij mij is iedere situatie aan tafel anders” zei Fuel. “Bij mijn ouders wordt er dan vooral gezwegen, en bij Nana praten we daarentegen aan één stuk door. Gek eigenlijk, hè?”
“Als ik en Lucas aan tafel zitten” zei ik, “wordt er wel eens door elkaar of over elkaar heen gepraat, en dan wordt het vaak chaos of lachen erdoor.” Ik en Lucas grijnsden al bij zo'n gedachte. “Maar ja, da's denk ik wel vaker zo in gemengde gezinnen, en of het ook gezellig is.”
We hadden nog gezellig gepraat en gelachen, totdat ik en Maxwell de afwas op zich namen, en we hierna lange tijd voor onszelf hadden.

De tijd vloog weer eens voorbij, en al snel was het bijna avond. Het was inmiddels 5 voor 6. Sinds er weer niets op de tv was, speelde ik een potje kaarten met Tony, Lucas en Jeff. We speelden pesten, en ik wilde echt niet laten zien dat ik zo goed was, maar dat mislukte helaas.
“Laatste kaart” zei Jeff, toen hij een twee op de stapel neerlegde, terwijl ik helaas geen andere kaart voor er bovenop had.
“Hè, melasse” zei ik, toen ik twee kaarten pakte, en hierna een tien neerlegde. “Tien, laat je kaarten zien.”
Jeff deed wat ik zei, en nu wist ik dus hoe ik hem straks in moest maken.
Ik hoorde zelfs Tony naast me lachen alsof hij de robot Bender van tv was, betekenend dat hij hoogstwaarschijnlijk ook iets van plan was.
Lucas legde een paar kaarten neer, en hierna was Tony weer aan de beurt.
“Waarom, Lucas, waarom?!” riep hij uit. “Nu is mijn stiekeme plan vergooid, ik heb er niet eens de juiste kaarten voor!” Hij pakte een kaart, en toen was de beurt weer aan Jeff.
Na lang gespeeld te hebben had ik gewonnen, en was het eten ook klaar. Het was casserole van willekeurige ingrediënten geworden, en hij smaakte mij prima.
“Nou, wat zullen we 's avonds eens doen?” vroeg Fuel, toen hij zijn bord als tweede leeg had. “Spelletjes, of iets op de tv of zo kijken?”
“Ik hoop echt dat er straks dan wel iets op tv is” zei ik, “want drie keer moet dan wel scheepsrecht zijn, in dit geval.”
“Misschien dat we wel iets vinden” zei Jeff, “want de toekomst bestaat niet, en we zien het wel, hè?” Hij verzamelde alle borden en glazen voor de afwas, en deed deze ook gelijk.
“Lucas, gaan wij als eerste in bad?” vroeg ik, “want wij hebben meestal rond deze tijd...” Ik werd onderbroken door de welbekende pijnscheut, waarna ik dus een vuile luier had. “...ik denk dat je weet wat ik bedoel.” Ik en Lucas snelden ons naar boven, en Lucas kreeg dezelfde pijnscheut toen we de handdoeken en dergelijke voor onszelf regelden.
“Daar had je zeker wel gelijk in...” zei Lucas, die zijn tranen en pijn in probeerde te houden.
We liepen hierna naar de badkamer, waar we het bad opvulden, de deur op slot deden en ik eerst zelf mijn kleding en luier uitdeed en meerdere lotiondoekjes over mijn streek heen haalde voordat ik dit bij Lucas mocht doen.
“Eén groot voordeel van straks” zei ik toen ik de kraan uitzette, “is dat we wel ons lekker zachte lapje van het wasrek mogen pakken.” Ik stapte als eerst in bad, en toen Lucas er ook in zat, mochten de eendjes er ook bij.
“Weet je wat me apart zou lijken?” zei Lucas. “Als we in bad zouden zitten met echte eenden, dan heb je ineens dat je denkt: waarom leven mijn badeendjes ineens? En dat je ineens gekwaak hoort, en je je kapot schrikt!” We lachten er allebei bij, terwijl we elkaars haar nat maakten om het te kunnen wassen. We wasten elkaar zelfs met de spons, en dat hadden we al zo lang niet meer gedaan.
“Het bad is wel een beetje krap, vind je niet?” zei ik, terwijl ik merkte dat we beiden weinig tot geen beenruimte hadden in bad.
“Ach, het is maar voor nog één dag, hè?” zei Lucas, “daarna kunnen we thuis weer lekker in het grote bad, lekker weer gewassen worden.”
We waren het intussen beu geworden, dus we stapten uit het bad en lieten deze leeglopen, waarna we elkaar afdroogden en ik ieder van ons eerst van een schone luier voorzag. We wilden onze slaapkleding aantrekken toen er ineens overdreven hard op de deur werd gebonkt, waar we beiden van schrokken.
“Mag ik er alsjeblieft bij?!” hoorde ik Peridot van de andere kant smeken, “ik ben bang dat mijn luier dadelijk overloopt!”
“Even geduld!” riep ik terug, terwijl ik snel mijn slaap-T-shirt over mijn hoofd trok en mijn en Lucas' zachte lapjes van het wasrek haalde. Hierna ontgrendelde ik de deur, pakten Lucas en ik de rest van de spullen en verlieten we de badkamer.
“Bedankt” zuchtte Peridot, “ik was al bang dat het niet goed af zou lopen.” Ze vergrendelde de deur, en Lucas en ik gingen verder met waar we mee bezig waren op onze kamer.
Ik hoefde alleen nog de sportbroek aan, terwijl Lucas nog zijn hele one-piece aan moest voordat we onze haren gingen borstelen en tanden beneden gingen poetsen. Toen alles klaar was, voorzagen we onszelf nog van sokken, de knuffels, ons speentje en het zachte lapje eraan.
“Als iedereen klaar is” zei Maxwell, die een boek aan het lezen was op de sofa, “zullen we dan iets op de tv kijken?”
“Prima idee” zei ik. “Peridot had echt haast, dus ik zal wel denken dat Tony en Fuel het ook wel kunnen hebben?”
“Klopt” zei Tony. “En als ik blijkbaar het bad met Fuel deel, vind ik dat ook geen probleem.”
“Het bad is helaas niet zo ruim” zei Lucas, “dus een probleem is het eigenlijk wel een beetje, vooral met mensen die lange benen hebben.”
“Ik ben een hele lange dwerg” grapte ik naar aanleiding van de laatste zin, dit omdat ik niet zo groot was van lengte, maar gek genoeg nog wel lange benen had. Gelukkig kon de rest er wel om lachen.
“Maar ja” zei Fuel, “die haast van Peridot snap ik wel, sinds ze absoluut nergens controle over heeft, en van die dingen echt niets voelt. De rest van ons die al maanden dag en nacht luiers draagt voelt het daarentegen nauwelijks, en da's niet niks, maar alsnog, dat kan ook haast hebben.”
“Ik heb zelf geen haast” zei Jeff, “maar ik wil omwille van jullie wel graag eerder douchen als de vijfde persoon klaar is. Maxwell, zou jij dan na mij willen?”
Maxwell knikte, terwijl hij intussen verder las.
De tijd vloog, en iedereen probeerde zich snel te wassen, waarna we om ongeveer 10 over 7 allemaal klaar waren om tv te kijken.
“We kunnen nu wel uren tv kijken” zei Peridot blij, “en het is hier nog gezellig ook.” Dat laatste zei ze omdat de grote sofa, waar zij, ik, Lucas, Tony en Fuel op zaten, ook nog eens met allerlei knuffels bezaaid was, om het echt gezelliger te maken volgens ons.
“We zien wel waar we op tv uitkomen, toch?” zei Maxwell, die zijn boek opzij legde en met de afstandsbediening de tv aanzette en een beetje zapte.
Ik keek intussen om me heen, naar iedereen, naar wat voor knuffels of slaapkleding of zo zij nou hadden. Die van mij en Lucas waren al bekend, maar soms zaten er ook nog een paar interessante tussen. Zo had Tony ook een one-piece, maar dan met voetjes en een capuchon, en die was neongroen en hij kon zichzelf ermee in een kikker veranderen door de capuchon. Peridot had een nachtpon tot op haar enkels, die pastelblauw was en de tekst 'Team No Sleep' bevatte, welke ironisch was. Tenslotte had Maxwell ongeveer hetzelfde aan als ik, maar op zijn T-shirt stond dan het logo van Guns 'n Roses, waar hij zelf groot fan van was.
Op tv kwamen we uiteindelijk op de zender Adult Swim uit, waar we keken naar onder andere The Cleveland Show en Rick & Morty, tot ongeveer half 10, toen was iedereen wel een beetje moe en aan slaap toe.
“Slaap lekker, allemaal” zei ik, “en dan hoop ik zelf ook maar dat ik een rustige nacht krijg. Tot morgen.” Ik liep met Lucas en Fuel naar boven, naar onze kamer, waar de gordijnen op een kier werden gezet, het nachtlichtje aan ging en we met zijn drieën in het bed kropen.
“Ligt het niet te krap?” vroeg Lucas, die links van me lag.
“Niet zo heel erg” zei Fuel, “en we zullen straks toch ook ruimte voor elkaar maken, hoop ik?”
Ik wilde mijn speentje in doen toen ik opeens iets verdacht duns uit mijn neus voelde lopen, welke absoluut geen snot was. Ik kneep mijn neus dicht, en zag al een klein rood vlekje op mijn kussen prijken.
“Potverdrie bolletjes...” mopperde ik.
“Wat is er, pluisje?” vroeg Fuel. “Heb je jezelf bevuild?”
“Nee, erger nog” zei ik. “Mijn neus is ongesteld. Zou je alsjeblieft een papiertje of zo voor me willen pakken?”
“Jazeker” zei Fuel, “voordat ons bed compleet in bloed doordrenkt is... zou je je neus zo lang mogelijk dicht willen houden?”
Ik knikte, en keek omhoog.
“Hoe kom je ineens aan die bloedneus?” vroeg Lucas.
“Geen idee” zei ik, “misschien heeft het wel te maken met de vliegreis of zo, geen idee...”
Lucas gaf me de puffer, van welke ik het medicijn meteen innam. Gewoon voor de zekerheid.
Niet veel later kwam Fuel terug met een hele keukenrol en een emmer om de papiertjes in kwijt te kunnen, en overhandigde me gelijk een stukje keukenrol.
“Dank je, Fu” zei ik, terwijl ik mijn neus nu dichtkneep met het papiertje. “Moet ik ze straks de hele nacht in mijn neus houden dan?”
“Als je wilt” zei Fuel, die weer terug naast Lucas ging liggen. “Maar zorg er dan wel voor dat je niet stikt of zo, hè?”
“Niet grappig, Fuel” zei Lucas, wiens mond in één keer door Fuel's hand werd bedekt. “Wat nou?”
“Sorry” zei Fuel, “ik dacht dat je mijn volledige naam zou zeggen of zo, nee, dat zou vreselijk zijn, want als dat gebeurt, is het echt erg.” Hij richtte zijn aandacht weer op mij. “Je weet zeker nog niet van mijn volledige naam, Marcie?”
“Jawel” zei ik, “omdat ik per ongeluk op je paspoort had gegluurd, en ik vind ze best wel schattig, hoor, en ook best bij je passen, dus schaam je je er maar niet voor.”
Fuel proestte het uit van het lachen, en werd nu door Lucas gedempt die hem zijn speentje gaf.
“En nu zou ik graag willen slapen, Fufu” zei Lucas plagerig, “dus liggen, bekken houden en neutraal kijken, oké?” Hij giechelde er zelf een beetje bij omdat hij dit type zin van Amethyst had gejat. “Slaap lekker, en verroer geen vin.” Hij gaf Fuel en mij nachtzoenen en deed zijn speentje in.
“Prima” zei Fuel, “welterusten.” Hij draaide zich vlug op zijn zij, met zijn rug naar mij en Lucas toe.
Ik boog me nog even over Lucas heen om hem en Fuel ook nog even een nachtzoen te kunnen geven, anders vond ik het wel zielig voor ze. Gelukkig waardeerden ze het wel. Ik ging weer liggen, stopte mijn speentje terug in mijn mond, en haalde één papiertje uit het neusgat dat niet bloedde. Ik had het van die bloedneus zelfs een beetje warm gekregen, dus ik deed mijn sportbroek even uit, zodat ik zometeen niet in het zweet wakker hoefde te worden.
Om ongeveer kwart voor 10 lag ik waarschijnlijk als eerste te slapen.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
12. I believe the morning sun
Ik werd om 8 uur wakker en merkte dat ik behoorlijk aan het kwijlen was. Ik haalde voorzichtig het stukje keukenrol uit mijn neus, gebruikte deze om mijn mond en speentje mee te drogen en gooide hem in de emmer.
Ik ging snel het bed uit, en merkte dat mijn luier best wel zwaar geworden was.
Het ziet er naar uit dat ik aan een verschoning toe ben, dacht ik bij mezelf, toen ik naar de badkamer liep om mijn luier te verwisselen. Ik was zelfs op de wc gaan zitten, zodat mijn organen eventueel de rest uit mijn systeem konden gooien, sinds ze niet meer zoals gewoonlijk werken toen ik dag en nacht luiers begon te dragen, wat ironisch was, want normaal gebeurde iets als dit niet zomaar.
Nadat de rest er ongemerkt uit was gegaan, realiseerde ik me zelfs dat mijn streek daarnet ook even wat frisse lucht had gekregen. Ik lapte mijn streek volledig schoon, deed mezelf een schone luier aan en de rest weg, inclusief het doorspoelen van de pot.
Ik liep de badkamer uit, nam de emmer met de papiertjes mee en ging naar beneden om de papiertjes weg te gooien. Tot ik een beetje schrok van Jeff die in de keuken al eten aan het maken was.
“Hè, verdikkie!” zei ik niet eens zo hard, en ik sloeg een hand voor mijn mond.
“Marcie!” zei Jeff geschrokken. “Wat is er met je broek gebeurd?! Ik had verwacht dat je in al je slaapkleding beneden zou komen!” Dit omdat hij van me was geschrokken omdat hij me blijkbaar nog nooit in niks anders dan een slaap-T-shirt en een luier had gezien.
“Die ligt nog boven, slimneus” zei ik hoofdschuddend. “Ik kwam hier trouwens alleen maar om de emmer hier te legen, omdat mijn neus eindelijk niet meer bloedt.”
“Ik sta het toe” zei Jeff. “Maar waarom heb je nu ineens geen broek, als ik vragen mag?”
“Ik had het heet gekregen door die bloedneus” zei ik, “dus ik had 'm even uit gedaan, maar geen zorgen, je ziet me straks weer in een volledige outfit, hoor.” Ik leegde de emmer bij de vuilnisbak, zette hem in de vensterbank en liep terug naar boven, waar Lucas en Fuel inmiddels al wakker waren geworden, en Fuel naar de badkamer liep om zichzelf te verschonen.
“Morgen, Marcie” begroette Fuel me snel, voordat hij de deur van de badkamer vergrendelde.
“Ook goedemorgen, Lucas” zei ik, terwijl ik mijn slaap-T-shirt uit deed en mijn kleding voor vandaag pakte en aantrok.
“Ik werd wakker van jou beneden, gekkie” zei Lucas, “waarom riep jij zo hard?”
“Dat was ik niet” zei ik, “dat was Jeff, die schrok omdat ik beneden kwam om iets weg te gooien, en me blijkbaar nog nooit in alleen een slaap-T-shirt en een luier had gezien. Erg hè?”
Lucas knikte, glimlachte erbij, trok zijn slaapkleding uit en kon al gelijk naar de badkamer omdat Fuel klaar was.
“Hoe gaat het nu met je neus?” vroeg Fuel, die zichzelf ook aankleedde.
“Het is voorlopig gestopt” zei ik, “dus ik zal hem maar niet te vaak blazen, en ook niet erin frunniken. Trouwens, was jij ook wakker geworden van Jeff die van me schrok?”
“Nee, eerder van Lucas die daar weer van schrok” giechelde Fuel, “hoezo?”
“Ik ging beneden dus die emmer legen” zei ik, “en Jeff had dus verwacht dat ik in al mijn slaapkleding zou komen, maar schrok dus van me omdat ik op dat moment niets anders dan mijn slaap-T-shirt en een schone luier aan had!”
Fuel proestte het hard uit van het lachen, en kon er haast niet meer mee stoppen.
“Wat erg, joh!” schaterde hij. “Hij kent jou wel goed, dus hij hoort het misschien wel gewend te zijn! Of niet, weet ik het...!” Hij had nu al zijn kleding aan en liep naar beneden.
Ik sprintte als een wielrenner naar de badkamer om Lucas te helpen met zijn luier aan te doen.
“Dank je” zei Lucas, “ik heb het gek genoeg nog steeds niet onder de knie na al die maanden!” Hierna gingen we ook naar beneden, waar we Maxwell en Jeff hielpen met de tafel te dekken voor het eten straks.
Ik wenste iedereen nog een goedemorgen, en voordat we gingen zitten, kwam Peridot nog snel, verschoond en aangekleed en wel, bij ons aan tafel.
“Goedemorgen” hijgde ze, “hebben we iedereen nu?”
“Volgens mij wel” zei Maxwell.
“Nee” zei ik, terwijl ik de tafel rond keek. “Tony ligt nog te slapen!”
“Echt?” zei Jeff, en hiermee startte wat geroezemoes aan de tafel.
Het was intussen al half 9, en ik stond even van de tafel op.
“Ik ga 'm wel even zachtjes wakker maken” zei ik, en sprintte met dezelfde snelheid van daarnet naar boven, waarbij ik in de kamer waar Tony lag natuurlijk wel zachtjes deed.
En daar lag Tony inderdaad, in het bovenste bed, met de dekens van zich af, te slapen als een roosje. Hij had zijn capuchon van zijn slaapkleding op, en dat maakte het nog schattiger.
“Tony, koffieboontje!” fluisterde ik, terwijl ik hem voorzichtig wakker schudde. “Wakker worden! Wij en het eten staan op je te wachten!”
“Nee, mama” mompelde Tony slaperig, “mag ik nog even 5 minuten blijven liggen?”
“Gast, ik ben het” zei ik, “we zijn in Merrysville, weet je nog?”
“Jeff, ben jij dat dan?” gaapte Tony, die rechtop ging zitten en zijn ogen uitwreef. “Ach, Marcie, heb ik me verslapen? Staat er echt eten voor me klaar?”
“Ja, en wie noemt me anders koffieboontje dan jij?” lachte ik, “een zelfvoldane dronkelap? Hup, het bed uit met jou, voorzie jezelf in alle rust van een schone luier en je kleding en kom dan aan tafel, oké?” Ik kietelde hem plagerig onder zijn oksels.
“Oké, prima” zei Tony, die zijn speentje op zijn kussen neerlegde en voor de rest alles zelf wel deed, terwijl ik weer terug naar beneden liep en weer aan tafel ging zitten.
“En?” vroeg Fuel. “Heb je 'm wakker gekregen? Zo ja, hoe?”
“Gewoon een beetje wakker schudden” zei ik, “maar hij dacht eerst dat ik zijn moeder was of zo, terwijl hij me zelf koffieboontje noemt uit toeval, en niet die bijnaam van iemand anders heeft gejat of zo.”
“Hij zal wel alles sneller doen dan normaal, ga ik vanuit” zei Maxwell, “omdat ik je nog kon horen van: hup, je bed uit, of zoiets.” Hij lachte erbij.
We raakten nog geen brood of beleg aan totdat Tony eindelijk aangekleed, verschoond en wel aan tafel zat, toen pas konden we eindelijk beginnen.
“Sorry dat ik zo laat ben” zei Tony, “maar op vrije dagen ben ik het gewoon gewend om tot ongeveer 9 uur te slapen, snap je?”
“Ik wel” zei Jeff, “en Marcie en Maxwell misschien ook, maar de rest denk ik niet.”
“Ik slaap meestal ook uit” zei Lucas met volle mond, “en dan doet Marcie altijd zo lief tegen me. Wat ze overigens altijd eigenlijk al is...”
“Trouwens, willen jullie een interessant verhaal horen over Marcie?” lachte Fuel. “Vertel eens, wat is er vanmorgen met jou en Jeff gebeurd?”
Jeff's gezicht kleurde volledig rood, alsof hij dacht: nee, alsjeblieft niet, dit is zo gênant...
“Oké dan” zei ik desondanks Jeff's reactie. “Er was eens een jongedame die opstond om iets weg te gooien in alleen een schone luier en een slaap-T-shirt, en een jongeman blijkbaar liet schrikken. Einde.”
Gelukkig kon iedereen er wel om lachen, vooral Tony, die bijna zijn glas water over zijn op kruimels na lege bord uitspoog en zich niet probeerde te verslikken.
“Oh mijn Giygas, Jeff, echt waar?!” schaterde Tony. “Je moet dat wel van haar gewend zijn, joh!”
“Zeg, die statement maakte ik vanmorgen precies tegen Marcie!” zei Fuel, “da's toevallig.”
“Dat doet me precies denken aan zo'n 8 jaar terug” vertelde Peridot lachend, “toen ik eens bij mijn dunkle bleef, en in niets anders dan een luier tv aan het kijken was, en hij ineens naar boven kwam! Daar schrok hij dan waarschijnlijk net zo hard van, alsof hij me nog nooit zo had gezien!” Ze stopte hierna abrupt met vertellen en lachen en hield haar hand voor haar mond om een tandje dat uit viel niet kwijt te raken. Sommigen schrokken hier wel een beetje van. “Geen zorgen joh, da's maar een melktandje, die heb ik al jaren, en sinds laatste zomer willen ze er eindelijk uit!” Ze stopte het tandje zolang in haar borstzak.
De mensen die dit nog niet wisten keken Peridot aan met ogen die leken alsof ze er op elk moment van verbazing uit konden rollen.
“Waar bewaar je ze zolang, Peri?” vroeg ik.
“In een doosje voor mijn speen” zei Peridot, “want ik heb toch al een dopje op de speen zelf zitten, zodat het zuigstuk niet beschadigd raakt.”
“Ach, altijd handig” zei Tony, “zo had ik ze vaak in mijn tandenborstelkoker destijds, als ik dan wel eens met vakantie was.”
“Ik heb ze nog in een klein doosje” zei ik, “maar vroeger had ik eens zulke erge ruzie met een buurtkind, dat die me vol op mijn mond sloeg, wat maakte dat ik er één inslikte*... dat was schrikken toen ik ze een aantal jaar later uit het doosje telde, maar gelukkig heb ik nu een surrogaat voor die verloren tand erbij zitten, zodat het net compleet lijkt.” Dit leverde even wat grote ogen naar mij toe op. “Maar na al dat wisselen en twee beugels versleten te hebben, gebruik ik alsnog zonder problemen speentjes, hoor.”
“Dat zal ik ook wel volhouden straks” zei Peridot, “althans, als mams er niet zo'n groot probleem van maakt, anders moet ik het achter haar rug om doen.”
“Dan zal ik jouw voorbeeld denk ik ook maar opvolgen, Marcie” zei Fuel, “want zelfs met zo'n gek draadje zal het denk ik nog niet gaan verschuiven.”
“Zal ik het dan ook maar volhouden, Fuel?” vroeg Lucas. “Want ik heb zelf over een maand een afspraak voor zo'n beugel als de jouwe, en sinds het pijn zal doen, ben ik alleen maar blij dat ik grotendeels makkelijk voedsel eet in het nieuwe deel van mijn leven, dus ja.”
We hadden nog lekker verder gepraat en gegeten, en we gingen hierna ook tandenpoetsen, maar Tony iets later omdat hij de afwas op zich had genomen.
Toen alles klaar was, maakten we tassen met van alles erin klaar, omdat we zometeen een fietstochtje door het park en zijn omgeving gingen maken. Dat was mijn idee, sinds het fietsen naar de winkel gisteren ook al zo fijn was.
“Maar we hebben maar vier fietsen” zei Maxwell, “dus hoe gaan we het dan doen?”
“Misschien bij de buren regelen dat zij hun fietsen even af willen staan?” bood Peridot aan. “Althans, als zij dat dan ook willen.”
“Ik hoop dan wel dat ze betrouwbaar zijn” zei Lucas, “anders niet.”
“Weet je, ik zal het wel vragen” zei Maxwell, “als jullie me zoeken, ben ik eerst bij huisje 68, en dan bij 70, al kan het ook anders verlopen. Ik ben zo terug, oké?” Hij ging naar buiten en zorgde ervoor dat hij de deuren achter zich ook goed dicht had gedaan.
Op de sofa's praatten we nog even verder over het één en ander.
“Coole beugel heb jij, joh” zei Tony tegen Fuel. “Ik weet dat het meestal misschien zeer doet, maar ik zou er best een willen, het ziet er zo gaaf uit.”
“Soms is het ook lastig met het eten” zei Fuel, “moet ik even zeggen. Er komt wel eens van alles tussen te zitten, en dan heb je weer gedoe met die tandenstokers en ragers en dergelijke om het er tussenuit te willen krijgen. Sindsdien mag ik appels alleen maar gesneden eten in plaats van in hun geheel.”
“Nou, dan moet ik ook even zeggen” zei ik, “dat zo'n draadje soms ook best wel irritant kan zijn. Soms ben ik bang dat hij los zit, dus moet ik er zoveel mogelijk van afblijven van mezelf, maar dan kan dat ineens weer niet omdat er iets tussen zit, zo afgrijselijk!”
“Dat herken ik wel, Marcie!” zei Jeff, “vooral met vruchten en brood heb ik dat vaak, dat het er tussen blijft haken.”
“Ik zie wel hoe het zal gaan” zei Fuel, “maar het zal in ieder geval wel fantastisch voelen, ga ik van uit, dat ik weer met mijn tong over mijn blote, spierwitte tanden kan gaan.” Die opmerking maakte ons wel aan het lachen, en vooral mij en Jeff, omdat wij dat zelf ook zo mee mochten maken.
Na een tijdje kwam Maxwell terug met een opgewonden uitdrukking op zijn gezicht.
“We hebben zeven fietsen!” zei hij blij. “Neem die tassen maar gauw mee, dan kunnen we lekker ritten!”
Iedereen sprong meteen van de sofa's af, en buiten konden we uit fietsen kiezen. Ik nam er eentje waar op het achterste wiel nog twee paar zijwielen zaten, waarschijnlijk omdat Maxwell prima wist dat ik niet zo heel goed kon fietsen.
Na het opstappen en het blij zijn met nu zo'n 7 fietsen te hebben, waarvan 3 te leen, konden we nu in alle rust door het park en zijn omgeving fietsen, en onze ogen een beetje uitkijken op de schoonheid van de 'schijn bedriegt'-bosomgeving. Schijn bedriegt omdat er ook nog wel eens gevaar in kan zitten, zoals nesten van rode mieren of wespen, dus we bleven met de fietsen zo veel mogelijk op de verharde paden.
We waren uiteindelijk zelfs door een fractie van de stad gefietst, en waren daar even gestopt voor wat chips en vruchtensap, waarna we nog even in het rond fietsten tot ongeveer 10 uur, toen gingen we weer terug naar het huisje op het park, waar de fietsen weer werden teruggegeven aan de mensen die ze eigenlijk huurden en we lekker voor onszelf gingen rusten.

De tijd ging snel om, en er werd alvast lunch gemaakt omdat het al bijna 12 uur was. Fuel, Peridot, Lucas, Tony en ik hadden onszelf om de beurt alvast van een droge luier voorzien, zodat we geen last hadden van jeuk op de huid daar aan tafel.
We lunchten deze keer warm, in plaats van brood met beleg aten we aardappelpuree met melasse, en ik moet zeggen, dat was een interessante combinatie.
“En weet je wat nog meer zo toevallig is?” zei ik. “Het is een liedje van de televisie, wie hier bekend is met 'Achter de Tuinmuur', kent 'm vast wel.”
Jeff barstte onmiddellijk in een fikse lachbui uit, en sloeg er zelfs van met zijn vuist op tafel.
“Dat liedje krijg je niet meer uit je hoofd!” riep hij al lachend.
“Da's waar, ja” zei Lucas, “we hadden 'm inderdaad nog een tijdje in ons hoofd hangen. Hij is catchy, hè?”
Tijdens de rest van de lunch hadden we nog meer liedjes en series besproken, en we deden er zelfs met zijn allen de afwas voor, zo gezellig was het uiteindelijk geworden.
We gingen hierna maar met zijn allen op de sofa's zitten om eventueel iets voor onszelf te kunnen doen. Maxwell had zelfs even de tv aangezet, en een tijdje gezapt.
“Waarom is er nou niets op tv?!” zeurde Maxwell, terwijl hij nog lang bleef zappen.
“...en later is er Futurama” zei de tv. “Maar eerst Popee the Performer.”
“Nee, nu niet blijven zappen!” zei ik. “Ik vind Popee the Performer leuk!”
“Ja, ik ook!” zei Fuel.
“Hier nog één” zei Lucas.
“Echt waar?” vroeg Tony. “Kijken jullie Popee?” Hij zette zijn rijke-jongetjes-stem op. “Ordinair, ordinair.”
“Tony, alsjeblieft” zei Maxwell, “als ze het leuk vinden, laat het ze dan ook gewoon kijken.”
Tony haalde zijn schouders op, en hervatte zijn sessie aan Doodle Jump op zijn tablet.
Fuel, Lucas en ik keken met uiterste concentratie naar de show, bij deze nu wetend dat hij blijkbaar wel in andere landen op de lokale televisie kwam. Ik moest vaak lachen om de wilde escapades van de karakters, en Maxwell was verbaasd dat er niet in gesproken werd.
“Geen idee waarom dat dan weer is” zei Peridot, “misschien bewust gekozen door de producent?”
“Kan” zei Maxwell, die zijn schouders ophaalde.
We keken verder, totdat er een programma kwam dat we niet kenden en ook redelijk saai was, dus hierna ging de tv uit en pakten we de kaarten er weer bij.
“Wat zullen we nu spelen?” vroeg Lucas. “Kent iemand nog iets om met deze kaarten te doen?”
“Ik ken behoorlijk wat” zei ik, “patience, spider solitaire, Klondike, Pyramid, FreeCell, eenentwintigen, kwartet...”
“Ja, kwartet, graag!” zei Tony, die zijn tablet op stand-by zette en opzij legde, om ook mee te spelen. “Welke regels passen we toe?” Deze vraag veroorzaakte wat geroezemoes hier en daar, maar uiteindelijk deden we het gewoon volgens de algemene regels.
“Dan zal ik de kaarten wel schudden” zei Fuel, die de kaarten bij zich nam en ze druk door elkaar begon te husselen. Hij kon dat heel snel, en was dan ook snel klaar. “Iedereen krijgt zeven kaarten, en ik denk dat we heel snel door de pot heen zullen gaan gezien we dan ook met zijn zevenen zijn.” Hij deelde de kaarten aan iedereen uit, en hierna konden we beginnen.
We hadden een aantal keer gespeeld, en van de meeste keren had Tony gewonnen, want die kon het beste een neutrale gezichtsuitdrukking hebben om stiekem allerlei tactieken te plannen. Een echte professionele poker face dus.
Hierna hadden we meerdere spelletjes zonder bord of kaarten of dergelijke gedaan, zo nu en dan wel eens onderbroken door een verschoning of zo, maar nog steeds wel gezellig, voor het grootste deel van de tijd. Bij 'doen, durven of de waarheid' hadden we vooral gelachen, vooral toen de waarheid vaak werd gekozen, en Jeff van die dingen vertelden die grappiger waren dan dat hij ze beschouwde.

Voor we het wisten, was het alweer 6 uur 's avonds, en dit keer hadden we voor het eten met zijn allen iets willekeurigs maar toch lekkers gemaakt van alle overgebleven ingrediënten die we te gebruiken vonden. Niets hoeft dus perfect te zijn, in dat opzicht. We hadden zelfs een fruitsalade gemaakt om erna te eten, en die smaakte ook geslaagd.
“Wat zullen we straks eigenlijk doen?” vroeg Jeff, terwijl we weer gezellig met zijn allen aan de afwas zaten.
“Geen idee” zei Lucas.
“Ik heb geen films op mijn tablet of zo...” zei Tony.
“Ik wel!” zei ik. “Kunnen we straks op mijn computer iets op Netflix kijken of zo? Dat zal leuk zijn, met zijn allen een film kijken waar we even veel van zullen genieten.”
“Tja, er zijn er zoveel” zei Maxwell, “we kunnen uit alles kiezen.”
“Maar geen horror, alsjeblieft” zei Peridot, “daar kan ik echt zo slecht tegen.”
“Vertel mij wat” zei Jeff, “iemand liet me dan wel eens Don't Hug Me I'm Scared of zoiets zien, en dat was serieus gewoon het domste dat ik ooit in mijn aardse leven heb gezien. Ik raad het jullie absoluut niet aan.”
“Snap ik” zei ik, “want ik heb er nadat ik ervan had gehoord genoeg over gelezen, en ik zal me nooit met die golf laten meeslepen, filosofisch gezien.” Ik droogde mijn bestek af en legde het in de la. “Ik zal ervoor zorgen dat er een goede film op zal staan, oké? En dan ook iets dat we echt allemaal leuk vinden.”
“Prima idee” zei Fuel, “ik wil straks niet dat we dan niet meer kunnen slapen of zo.”
We waren ondanks het gepraat al snel klaar met de afwas, en de tijd naderde dat er mensen in bad moesten of wilden douchen. Ik, Lucas en Fuel waren op onze kamer al het één en ander aan het voorbereiden voor na het bad, en ik had zelfs mijn laptop erbij gepakt om straks de film mee op te starten, en van tevoren eventueel nog iets anders mee te kunnen doen, een online spelletje of zo.
Ik schrok me eerst bijna wezenloos toen ik Lucas het kort van de pijn uit hoorde schreeuwen, maar ik wist algauw waarom, en ik had niet veel later ook een vuile luier, dus dan konden we direct erna in bad.
“Succes” zei Fuel, die op het bed bleef en even iets ging lezen. “Ik zal op de rest van jullie spullen letten, en beloof plechtig om er ook van af te blijven, oké?”
Lucas en ik knikten, namen onze spullen mee naar de badkamer, vergrendelden daar de deur, vulden het bad op, en na volledig uitgekleed en zo te zijn, konden we er lekker in.
“Wat voor een films vind jij leuk?” vroeg Lucas.
“Eigenlijk alleen maar tekenfilms” zei ik, terwijl ik mijn schouders ophaalde. “En jij?”
“Geen flauw idee” zei Lucas. “We zien wel wat we kijken straks, hè?”
We hadden onze sessie in bad maar korter gemaakt dan normaal, omdat we de anderen ook op tijd in de badkamer wilden laten, en na snel afdrogen, haar borstelen, een schone luier en onze slaapkleding aan was de badkamer weer vrij. Het tandenpoetsen deden we later deze avond wel, omdat we tijdens de film snoep en vruchtensap kregen.
“Jeetje, Lucas en Marcie” zei Fuel, die nog op het bed lag te lezen toen we terugkwamen. “Dat was snel van jullie.”
“We willen zo snel mogelijk de film kijken” zei Lucas.
“Maar vooral op tijd de rest in de badkamer laten” voegde ik eraan toe.
“Ach, da's toch hartstikke lief van jullie” lachte Fuel, “dan zal ik dat straks hopelijk ook doen, oké?”
“Da's helemaal aan jou” zei Lucas. “Als je ons zoekt, zijn we alvast beneden.”
Ik pakte mijn laptop, speentje en knuffels, en liep met Lucas naar beneden, waar we alvast op de grote sofa gingen zitten.
“Is de badkamer nog vrij?” vroeg Tony nerveus, die op de andere sofa zat. “Ik voel me behoorlijk vuil door mijn luier...”
“Dan kun je er beter snel heen gaan” raadde ik aan, “voordat hij net zo snel weer bezet is. Lucas en ik hadden daarom juist een korte sessie in bad genomen, en dat kan ik je ook wel aanraden als je snel de volgende in de badkamer wil laten.”
Thanks” zei Tony, die mij een vriendelijk klapje op de schouder en vol een zoen op mijn wang gaf, en zich vervolgens naar boven haastte om zo snel mogelijk in de badkamer te kunnen zijn.
Ik zette de laptop aan, en verbond direct na het opstarten met de wifi van het park, zodat ik mijn mail nog kon checken, en Skype op kon starten. Nog niemand online. Ach, ik zag wel wanneer ik gebeld zou worden.
Om half 7 was iedereen eindelijk in bad of onder de douche geweest, en wilde ik van Skype uitloggen om op Netflix een film uit te zoeken, toen ik ineens gebeld werd. Ik keek niet naar de naam, en nam gewoon op met de webcam aan. Beide partijen hadden nog even opstarttijd nodig, en uiteindelijk verschenen we beiden in beeld. Het waren Duster en Kumatora, en dat maakte mij en Lucas wel even blij.
“Hoi mam, hoi pap!” zeiden ik en Lucas tegelijk.
“Hallo, pluisjes!” begroette Duster ons. “Hoe gaat het met jullie?”
“Hier gaat het met ons allemaal goed!” zei Lucas. “En jullie?”
“Hier natuurlijk ook” zei Kumatora met een glimlach. “We hebben tot nu toe nog niets bijzonders meegemaakt. Jullie wel?”
“Zekers” grinnikte Fuel.
“Nee” zei Jeff, wiens wangen scharlaken kleurden, “jongens, niet--”
“Wel, het begon allemaal gisteren bij aankomst” zei ik, terwijl ik mijn hand eventjes voor Jeff's mond hield om hem niets te laten zeggen. “We hadden gepraat over de kamers, in welke iedereen nou wilde slapen, en na het besluiten ervan maakten we onze bedden op. Ik luisterde door de muur zelfs naar Jeff en Tony, totdat Jeff begon te gillen en mij te roepen om hulp, omdat hij blijkbaar bang was voor spinnen...”
“Was?” zei Tony, met een boosaardige lach op zijn gezicht. “Is nog steeds, dom blondje!” Hij duwde me omver en begon me overal te kietelen.
“Hartman, kappen” zei Jeff, die serieus klonk. “Ze was nog aan het praten.”
Tony hoorde dit, liet me gelijk los en hielp me weer terug rechtop.
“Dank je” zei ik, en ik focuste mijn aandacht weer op Duster en Kumatora. “Anyways, zoals ik het al zei, Jeff was aan het gillen en mij aan het roepen om hulp vanwege een spin, en ik was zo van: ik hoop dat hij zo groot is als een speldenknopje. Maar... hier komt het... het bleek echt een dinosaurus van zo'n beest te zijn, en ik begon dus ook te gillen! Daarna, niet veel later, kwam Maxwell die spin weghalen met een glas en een stukje keukenrol, en liet hem buiten vrij, en hierna waren we allemaal opgelucht.”
“Jazeker” zei Maxwell trots, “ik ben bang voor geen enkel geleedpotig beest, en wil ze in alle rust komen verwijderen!”
“Dolletjes toch” lachte Kumatora, “dat was dan zeker wel schrikken voor jullie? Ik ken het heel goed. Maar wij gaan straks pas iets bijzonders doen, wij gaan namelijk uit eten aan de grens van het einde in Hotland, en daar schijnt dus ook comedy in het theater te zijn, dus ik hoop maar dat het leuk wordt.”
“Wij gaan straks een film uitzoeken die we allemaal willen en kunnen kijken” zei Peridot. “Dunkle, weet jij nog goede tips voor films die geen horror zijn?”
“Niet echt” zei Duster, “maar er is wel Pixels, en die hadden Kuma en ik gisteren gekeken, en dat was best wel lachen. Wat vinden jullie ervan?”
“Prima idee” zei Lucas, “dank je voor de tip. Ik wens jullie veel succes bij het eten straks.”
“Ja, ik ook!” zei ik. “En natuurlijk ook bedankt voor de tip, pap.”
“Graag gedaan” zei Duster, “en kijk ze, hè? Tot morgen, en aan de rest van jullie uit Winters, tot, eh... een keer, in ieder geval!”
“Tot later, allemaal!” zei Kumatora.
We zeiden met zijn zevenen de twee nog even gedag, en hierna kon ik in alle rust uitloggen van Skype, om Pixels op te kunnen zetten.
“Wisten jullie dat ik deze film al eens had gezien?” zei ik, “in uitstekend 3D, zonder pauze**? Wel, nu zonder dat 3D, maar ik hoop wel dat we hem intussen nu ook niet op pauze hoeven te zetten.” Ik klikte de film aan, zette het beeld op volledig scherm, de laptop zo neer dat iedereen het kon zien, en we keken.
Totdat de film afgelopen was, natuurlijk, toen zochten we weer een nieuwe uit. De volgende film werd een voorstelling van een buikspreker met volwassen humor, en daar hadden we natuurlijk ook veel om gelachen. Om half 10 waren we wel moe geworden, dus sloot ik de laptop af, borg deze terug in mijn koffer op, en we gingen ineens met zijn allen in de badkamer tandenpoetsen, waar we nog even gezellig alles nabespraken.
“Zal ik de volgende keer een film uitkiezen?” bood Jeff aan. “Of er eentje meenemen zelfs?”
“Of zal ik voor wat films op de tablet zorgen?” voegde Tony eraan toe.
“Ach, we zien toch wel wat voor films we in de toekomst zullen kijken?” zei Peridot, “maar nog steeds prima ideeën, hoor.”
We spoelden om de beurt onze tandenborstels af, wensten elkaar een goedenacht, en gingen in de bedden in onze kamers liggen.
“Niet te geloven dat we morgen alweer teruggaan naar de Nowhere Islands, hè?” zei Fuel, die zijn knuffel en speentje bij zich nam.
“Ja, eindelijk weer normale tijd” zei ik, “dan vertrekken we om 11 uur, en komen we nog op hetzelfde tijdstip aan ook.”
“Grappig toch?” zei Lucas, die zich op zijn zij draaide en zijn speentje in zijn mond stopte. “Dan leven we morgen wel 25 uur, en da's een precieus uurtje extra, ga ik vanuit.”
“Ach, jij en je precieuze uren” lachte Fuel. “Of jullie, eigenlijk, sinds jullie er allebei wel erg van houden.” Hij gaf ons beiden een knipoog sinds hij het maar als grap bedoelde.
“Maar het gebeurt morgen pas, hè?” zei ik, “dus we zien dan wel hoe het gaat. Slaap lekker, allebei.” We wisselden nog wat nachtzoenen met elkaar uit, voordat we alledrie echt gingen liggen, met het speentje in en de knuffels erbij, en probeerden te slapen.
Ik lag als tweede te slapen om 10 voor 10.

*net als in het echt! :eek:
**ook in het echt gebeurd :)
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
13. Oost west, thuis best
Maxwell maakte ons ieder om 7 uur wakker omdat we over circa 4 uur alweer de vliegtuigen terug moesten pakken, en die van Maxwell, Jeff en Tony vertrok toevallig een half uur vroeger.
Lucas, Fuel en ik namen voor het gemak onze kleding maar mee naar de badkamer, waar we direct na de verschoning ons konden aankleden.
“Handig van jullie” zei Peridot, “moet ik misschien ook maar eens doen.” Ze sprintte de badkamer in en volgde ons voorbeeld op.
Lucas, Fuel en ik pakten ook snel onze koffers weer in, regelden de luiertassen, tickets en dergelijke voor straks weer, en zetten alles hierna beneden naast de grote sofa neer, zodat we het niet snel zouden vergeten. We hadden zelfs even broodjes gemaakt voor iedereen straks, en wachtten geduldig totdat iedereen klaar was en aan tafel zat om met ons mee te kunnen eten.
“Dank jullie wel voor het maken van de broodjes” zei Maxwell. “Echt, ik had nooit verwacht dat jullie dat zo snel en lekker konden maken. Ik waardeer het bovendien behoorlijk van jullie.”
Van bijpraten kwam er niets, omdat we behoorlijke haast hadden, en de afwas en het tandenpoetsen ging ook sneller dan normaal om dezelfde reden. We hadden zelfs de koffers alvast buiten gezet toen we de ramen gingen sluiten en overal goed gingen schoonmaken en stofzuigen, omdat we niet wilden dat de volgende gasten last zouden hebben van stof of enge beestjes.
Ik was zelfs zo bescheiden om een klein briefje achter te laten over waarom de lokdoosjes er stonden:
Beste bezoeker, let op: er staan lokdoosjes in dit huisje tegen de insecten sinds we erge last hadden van een grote spin bij ons verblijf. Alvast bedankt. Vriendelijke groet, de vorige logé's.
“En dan moeten we ook nog de sleutel terug naar de receptie brengen” zei Peridot, “anders is dat wel heel gek, dat ik ineens een vreemde sleutel heb gejat of zo.”
“Goed dat je dat zegt, Peridot” zei Maxwell, “ik heb er niet eens bij stilgestaan. Bedankt.”
We gingen het huisje uit, Peridot deed de deur op slot en hierna liepen we nog even naar de receptie om de sleutel in te leveren.
“Goedemorgen” zei Peridot tegen de receptionist. “We vertrekken vandaag, en ik kom de sleutel van huisje 69 inleveren.”
“Hartelijk bedankt” zei de receptionist. “Hebben jullie een goed verblijf gehad?”
“Ondanks de megaspin die we eergisteren tegenkwamen, ja” zei Peridot. “Ik hoop hier in de toekomst nog een goed verblijf te kunnen hebben.”
“Da's fijn om te horen” lachte de receptionist, “ik ben blij dat wij als vakantiepark jullie een goed verblijf hadden bezorgd, nog een prettige ochtend, en tot ziens.”
We zeiden de receptionist allemaal nog even formeel gedag, en liepen hierna van het park af. Maxwell had zelfs het idee dat we even naar een bushalte gingen, want daar konden we vandaag blijkbaar gratis meereizen.
“Hoe weet je dat dan?” vroeg Lucas. “Toeval, of het nieuws van vandaag?”
“Gewoon” zei Maxwell, “een beetje op de zoekmachine kijken wat voor bijzonderheden het openbaar vervoer hier heeft. Ik hoop dat dat straks in ons thuisland ook binnenkort weer gebeurt.” Op hetzelfde moment stopte er een bus voor onze neus, waar we direct in mochten stappen, en we gingen zo dicht mogelijk als groep bij elkaar zitten.
“Hoe vonden jullie deze kleine vakantie eigenlijk?” vroeg ik. “Dit vraag ik nu even aan iedereen.”
“Ik vind dat je het prima hebt geregeld” zei Peridot, “leuke locatie ook, en we hebben ook leuke dingen gedaan.”
“Ik vond het ook wel leuk” zeiden Lucas en Fuel om de beurt.
“Ik vond het een leuke verrassing van je” zei Tony, “en ook het fietsen vond ik erg fijn.” Hij gaf me een snelle zoen op mijn wang.
“Vooral het fietsen vond ik ook wel leuk” zei Jeff, “en ik moet zeggen, Merrysville is een prima bestemming voor een vakantie. Ik vind 'm wel voor herhaling vatbaar.” Zijn wangen kleurden een beetje. “Behalve dat er dan de volgende keer niet weer zo'n dikke spin mag zitten.” Dat maakte iedereen wel even aan het lachen.
“Mooie bestemming, mooi park” zei Maxwell, “en de dingen die we deden waren ook wel leuk. Ik vind ook wel dat er nog zo'n vakantie geregeld mag worden.”
“Ik vond het ook erg leuk die drie dagen” zei ik, “ook op die spin na dan, maar het fietsen en de natuur waren wel erg fijn, en ik hoop dat we de volgende keer misschien wat langer kunnen, dat we dan ook bijvoorbeeld een ijsje kunnen eten, of naar een restaurant kunnen gaan, of zo.”
Na een tijdje stopte de bus voor het vliegveld, en stapten we daar uit. Het was intussen al kwart over 8, en we hadden nog ruim de tijd om op het vliegveld ons nog te vermaken. We keken hier in daar in allerlei winkeltjes, en hadden daar ook kleine souvenirs gekocht, namelijk voor ieder een rubber armband en een wenskaart, die we goed bewaarden.
“Marcie, Fuel, Lucas, Peridot” zei Maxwell, toen we uitgekeken waren, “bij deze moeten onze wegen hier helaas alweer scheiden. Nogmaals, ik vond het een heel leuke vakantie, we hebben heel erg genoten, en er een leuke tijd van gemaakt. Ik zou zeggen: bedankt voor deze leuke tijd, tot later, en hopelijk zien we elkaar snel weer.”
“Het was een leuke vakantie, tot later” zei Jeff, wiens ogen al bijna betraand waren.
“Dag, lieve Marcie” zei Tony, toen hij mij in de hals viel. “Ik vond dit één van de beste kleine vakanties ooit. Dank je wel hiervoor. Tot later.” Ik gaf hem een knuffel terug, we wisselden nog een zoen uit, en natuurlijk mochten we de rest niet vergeten gedag te zeggen.
We zwaaiden ze nog na, terwijl we volhielden nog geen tranen in de ogen te krijgen, en ook maar alvast alles voor onze terugreis regelden.

Om 11 uur waren we vertrokken, en we kwamen dan ook nog om 11 uur aan, waarbij we nu een dagje 25 uur leefden. Ik had het in het vliegtuig weer prima volgehouden met vrienden om mij heen, en ook het eten smaakte daar weer lekker.
Toen we alle bagage hadden gepakt, waren uitgestapt en nog wat verder gelopen, wachtte Nana ons al op, en we herkenden haar al aan haar zeer frivole kledij. Een felroze sportpak en bijpassende neon-oranje schoenen.
“Nana!” riepen we met zijn allen, terwijl we haar allevier tegelijk in de hals vielen.
“Mars, Peri, Luc, Fu!” riep Nana blij. “Hoe was jullie kleine vakantie?” Ze gaf ons om de beurt een knuffel terug. Dit was één van de weinige keren dat ze al onze namen ineens afkortte bij een blije groet.
“Geweldig!” riep Fuel. “En stiekem had ik je ook zo ongelooflijk gemist, joh...! Blij dat ik weer terug ben!”
“Echt leuk!” zei ik, “op een reusachtige spin na, maar nog steeds!”
“Prima” zei Lucas. “We hebben zelfs door de natuur gefietst.”
“Ik vond het ook erg leuk” zei Peridot. “Prima regeling, prima park, en we hadden ook erg leuke dingen gedaan.”
“Wat fijn om dat allemaal te horen” lachte Nana. “Ik heb zelfs alvast treinkaartjes voor ons geregeld, zodat we weer veilig terug kunnen naar huis.” Ze gaf ons ieder een kaartje, waarna we naar het station liepen, waar onze trein al toevallig klaar stond. We stapten direct in, en Lucas, Fuel, Peridot en ik bespraken onze kleine vakantie in geur en kleur, met vrijwel alle details erop en eraan.
“Dan zou ik op een dag ook wel daarheen willen” zei Nana, “klinkt allemaal wel leuk. En Fu, schatje, dan zou ik inderdaad wel wat langer willen, zoals Marcie het al zei.”
“De volgende vakantie zal waarschijnlijk met het hele huishouden zijn” zei Lucas, “dat ik, mam, pap en Marcie daarheen gaan, en ik hoop dan dat we 5 tot 10 dagen daar zullen zijn.”
“Ik weet nog niet met wie ik er dan heen wil” zei Peridot, “da's wel een goeie vraag van je, Marcie. Ik heb verder niet echt familie anders dan mams en dunkle. Alhoewel... mijn grootvader heeft nog een neef ergens, en die heeft pas een groot gezin, die dan ook weer grote gezinnen hebben. Misschien dat ik hen wel ga vragen!”
“We zien wel hoe het allemaal uitpakt” zei ik, “maar we zullen in ieder geval dan weer veel lol proberen te hebben.”
Ondanks alle praatjes waren Lucas, Fuel, Peridot en ik wel erg moe, dus deden we het tegelijkertijd ook wel rustig aan door niet teveel te praten.
“Dames en heren” zei de computergestuurde stem op gegeven moment. “Om half 12 stopt deze trein op het centrale station van Tazmily Village op perron 2. Ik herhaal: perron 2.”
“Eindelijk, bijna thuis” mompelde ik voor me uit. “Oost west, thuis best.” Ik keek om me heen, en had zoiets dat de rest van de vakantiegangers precies hetzelfde dachten.
Toen de trein tot stilstand kwam, namen we alle bagage mee, liepen we naar de deur toe, en naarmate ik dichter bij maar één greintje Tazmily Village kwam, hoe sneller mijn hart begon te slaan. Ik was zo nerveus, maar toch zo blij om dan weer thuis te zijn.
We stapten uit de trein, en gingen door naar Nana's huis, maar Peridot niet, want die wilde per sé terug naar haar eigen huis fietsen.
“Waarom eigenlijk?” vroeg Nana.
“Anders wordt mams ongerust” zei Peridot, “want kwart voor 12 is ook echt kwart voor 12 thuis, en niet later.” Ze deed intussen haar best om haar koffer achterop haar fiets te krijgen, tussen de snelbinders.
“Dan snap ik het, en sta ik het wel toe” zei Nana. “Wel thuis.”
“Tot later, Peridot” zeiden Lucas, Fuel en ik.
“Laters” zei Peridot, toen ze op haar fiets stapte, naar ons zwaaide en weg reed.
“Nou” zei ik, “mogen wij dan ook kijken of onze surrogaatouders al thuis zijn, Nana?”
“Wanneer zouden ze thuiskomen dan?” vroeg Fuel.
“Geen idee eigenlijk” zei Lucas, “eens even denken... nee, ik geloof niet dat ze iets hebben gezegd.”
Ik haalde mijn schouders op.
“Ik zou zeggen: wel thuis” zei Nana, “en anders als er niemand thuis is, is Jasper er ook nog, hè, die naast jullie woont.”
“Prima” zei Lucas, terwijl hij en ik nog knuffels en zoenen uitwisselden met Nana en Fuel. “Tot later.”
“Dag” zei ik, en we gingen terug naar huis.
In het dorp was de vakantie over, en zag ik hoe er veel ouders met hun jonge kinderen door de straten liepen, want die waren woensdag altijd eerder vrij van school. Het zag er gezellig druk uit, en alles stond ook in bloei, en dat zag er ook altijd mooi uit.
Intussen waren Lucas en ik even op een bankje wezen zitten, en hadden we onze telefoons terug op onze gewone tijdzone gezet, zodat we niet meer zouden denken: waarom staat het allemaal ineens één uur voor?
“Ik denk dat iedereen straks blij is om elkaar te zien” zei ik, terwijl ik voor me uit keek, naar de bomen die roze waren van de bloesems.
“Dat denk ik precies” zei Lucas. “Vind je het ook weer zo fijn om nu weer terug in ons dorp te zijn?”
“Jazeker” zei ik. “Iedereen ziet er opgelaten uit, en de sfeer lijkt ook erg gezellig, en moet je kijken naar hoe de lente er al bijna is.”
“In ieder geval gezelliger dan op het kleurenfeest” zei Lucas, “waar alles net iets te gekleurd en druk is.”
“Wees dan ook maar blij dat het nu allang maart is, en geen februari meer” zei ik, “ook al valt mijn verjaardag dan toevallig ook in februari, maar ja...” We stonden weer op, liepen verder naar huis, en inderdaad, toen we daar eens aan waren gekomen, stond de welbekende zilvergrijze bestelwagen al voor de deur. Ik klopte op de deur, en wachtte geduldig.
“Ha, die Marcie en Lucas!” riep Kumatora meteen nadat ze de deur opende. “Wat fijn om jullie eindelijk weer te zien!” Direct nadat ze ons binnen had gelaten en de deur daarna had gesloten, gaven we allevier een groepsknuffel aan elkaar.
“Mam, je wil niet weten hoeveel we jullie hebben gemist!” zei ik. “Eindelijk weer met zijn vieren thuis!”
“Ik zou best eerst even alles uit de koffer willen pakken, eigenlijk” zei Lucas. “Zullen we daarna onze vakanties bespreken?”
“Prima” zei Duster, “want dat zullen zeker wel lange verhalen zijn, neem ik aan.” Hij en Kumatora waren even zo lief om mij en Lucas eerst uit de jassen en schoenen te halen.
In onze slaapkamer werd er druk uitgepakt, en alle vuile was eerst in de wasmand van de badkamer gedaan voordat de rest allemaal kon worden teruggelegd, uitgezet, opgeborgen, enzovoorts. Hierna gingen we met zijn vieren op de sofa in de woonkamer zitten, om alles na te bespreken.
“Vertellen jullie maar eerst” zei Kumatora, die mij bij zich nam.
“Wel, we waren dus 's nachts opgestaan” zei ik, “om zo vroeg mogelijk met de trein en het vliegtuig te kunnen vertrekken. Op ons station kwamen we wel per ongeluk de vader van Fuel tegen, waar Fuel zelf wel een beetje van slag van raakte, omdat het niet zo handig was sinds we bijna gingen vertrekken. In het vliegtuig had ik nog steeds last van mijn oren en zo, maar ging het verder wel oké. We vonden het wel nogal gek toen we om 7 uur vertrokken en om 9 uur aankwamen, en dus op die dag zo'n 23 uur konden leven.”
“Ach, die tijdzones ook” lachte Duster, “waren wij even blij dat deze eilanden en de Underground wel dezelfde tijd hadden.”
“Op het vliegveld kwam het vliegtuig van Maxwell, Jeff en Tony dan toevallig een kwartier later aan” zei ik, “en natuurlijk waren we allemaal blij om elkaar te zien, en Maxwell wist heel veel over het vervoer daar, en kon na aankomst zelfs een taxi roepen, en voor vertrek konden we toevallig gratis mee met het openbaar vervoer.”
“Maar de eerste dag was” zei Lucas, “zoals al werd verteld op Skype gisteren, wel nogal chaotisch, vanwege die spin dus. Jeff is dus bang voor spinnen, en vooral van die grote, en Marcie wilde graag weten wat voor één het er was, maar het was helaas zo'n grote, dus ze raakte er uiteindelijk behoorlijk van slag van.” Hij gaf mij een knuffel en een zoen omdat hij het niet slecht bedoelde. “Hierna hadden we even wat voor onszelf gedaan, en waren we met vier fietsen naar de grote winkel gegaan om eten en zo te halen. We hadden precies genoeg, gelukkig, en hadden gisteren zelfs warm geluncht. Aardappelpuree met melasse, en ik moet zeggen, dat is één van de beste dingen die ik ooit in mijn leven heb gegeten.”
“En wie had het dan gekookt?” vroeg Kumatora, “om even zeker te weten dat het kleine Greg van tv niet was?”
“Maxwell natuurlijk” lachte ik, “want hij maakte het meeste eten wel klaar, behalve gisteren, toen we 's avonds met zijn allen wat gingen koken.”
“We hadden gisteren trouwens ook nog 's ochtends gefietst” zei Lucas. “We succeerden erin om nog 3 fietsen van de buren te leen te krijgen, zodat we echt met zijn zevenen konden gaan, door de grote stad en de mooie natuur, en het was echt fijn. Hierna hadden we dan wat spelletjes gedaan, en daar natuurlijk ook erg veel bij gelachen, vooral toen het 'doen, durven of de waarheid' was. Vanmorgen moesten we dan weer terug, en hadden we wat kleine souvenirs op het vliegveld gekocht, die nu in de kast liggen, en dat zijn een rubber armband en een wenskaart, als een soort aandenken van dat mooie Merrysville.”
“En nu zijn we weer gezellig thuis” zei ik, “mogen we dan straks alsjeblieft als onze kleine zelf verder moe zijn van de hele reis, mama, papa? Please?” Ik keek ze met mijn schattigste blik aan.
“Natuurlijk niet voordat wij ook ons verhaal hebben gedaan, slimme neus” lachte Duster. “Wel, bij ons gaat het ongeveer zo. Eergisteren vertrokken wij om 5 uur, na om 4 uur opgestaan te zijn. Op de veerpont was het behoorlijk gezellig, er waren veel mensen, er werd veel gepraat met elkaar, en het uitzicht over de zee was ook erg mooi om te zien. Maar ik werd helaas wel een beetje zeeziek op gegeven moment, waarbij ik het rustig aan heb gedaan door even over de reling te hangen omdat ik me zo ziek voelde dat... grapje, tuurlijk niet, door even lekker buiten ergens rustig te gaan zitten, de frisse lucht binnen te krijgen. Om ongeveer half 9 waren we er eindelijk, en wilde ik eerst nog even acclimatiseren, maar dat ging nogal moeilijk door constant bijna tegen iedere paal op te botsen tijdens het rijden met duizeligheid...” Hij barstte in lachen uit, en het duurde even voordat hij weer verder kon praten. “...en ik moet zeggen, in de Underground was het vaak lekker rustig, waarschijnlijk omdat daar de scholen weer begonnen waren, dus hadden Kuma en ik alle tijd om te doen wat we wilden.”
“Dat klinkt pas als een zeer relaxte kleine vakantie” zei ik. “Ik kan niet wachten tot wij op een dag ook mee mogen.”
“We hadden na de aankomst het ook rustig aan gedaan” zei Kumatora, “vooral een beetje gepraat, naar de markt geweest voor het eten van de volgende dagen, tv gekeken naar geheel andere shows dan hier, en natuurlijk waren we gisteren dan ook nog uit eten geweest, en die sfeer was werkelijk fantastisch, moet ik zeggen. Vandaag waren we dus weer vertrokken, om ongeveer 6 uur, als het goed is, en hadden we op de pont ook iets kleins voor onszelf gekocht...” Zij en Duster lieten ieder een ketting met een half hart zien, die precies op elkaar pasten, met de tekst 'together forever' erop. “...en hierna kwamen we om ongeveer half 10 of zo weer thuis, zodat we even konden uitpakken, stofzuigen en dergelijke.”
“Dat klonk ook wel als een leuke vakantie” zei Lucas. “Ik ben benieuwd hoe onze eerste gezamenlijke vakantie zal gaan, en waar eerst heen.”
“Jullie vakantie klonk ook wel leuk” zei Duster, “en laten we het zo doen: dat we dan eerst naar dat vakantiepark van jullie gaan, en later naar onze bestemming. Ik zal voor lunch zorgen, dan mogen jullie je in alle rust eerst even omkleden.” Hij gaf mij en Lucas een knuffel en een zoen, en liep naar de keuken om de lunch te maken.
Lucas en ik gingen intussen naar onze kamer om onszelf om te kleden, en we haalden zelfs onze nieuw gekregen speentjes met die lekker zachte badstoffen lapjes erbij gehaald, om straks te laten zien.
In de woonkamer werden we door Kumatora in onze stoelen gezet, en kregen we een doek voor. Man, wat voelde dat aan alsof het te lang geleden was.
Duster kwam niet veel later ook opdagen met de lunches, en het had ons prima gesmaakt, en ik denk voor iedereen wel alsof het te lang geleden was.
“Welkom thuis” zei Duster, “there's no place like home.
“Zeker weten” zei Kumatora, waarna de twee elkaar een zoen gaven.
Lucas en ik gaven elkaar ook maar een zoen, maar dan op de wang, omdat we nog aan het eten waren en niet per ongeluk elkaars eten wilden delen op die manier.
Na het eten deed Duster zelf alle afwas, en gingen Lucas en ik met Kumatora even op de ouderlijke slaapkamer helemaal niets doen op het grote bed.
“Ik kan ook wel een beetje zien dat jullie erg moe zijn, hè?” zei Kumatora liefkozend. “Waarom willen jullie niet even slapen?”
“Prima idee” mompelde ik, terwijl ik mijn speentje erbij pakte, even als Lucas. “Mama, kijken wa we nu hebben.”
“Ach, wat enig!” zei Kumatora. “Hebben jullie dat daar gekregen als een klein cadeautje van iemand? Wat ziet het er toch enig uit!”
“Lapje wel kregen” zei Lucas, die zijn lapje een beetje omhoog hield. “Van Tony.” Hij friemelde er wat mee.
“Speentje zelf kiezen” zei ik, “en mijne bij lapje passen, allebei geel, jij da zien, mama?”
“Enig” zei Kumatora, die ons beiden een aai over de bol gaf. “Ik ben zo terug, even iets voor jullie halen.” Ze stond van het bed op, en bleef even weg, totdat ze terugkwam met mijn en Lucas' knuffels, en twee flessen, die ze aan ons gaf. “Kijk eens, alsjeblieft, dan kunnen jullie zo even lekker slapen.” Ze ging terug naast ons zitten, en streelde ons beiden terwijl we aan het drinken waren.
Tijdens het drinken voelde ik inderdaad wel hoe moe ik eigenlijk was, zo moe, dat ik zelfs tijdens het drinken in slaap was gevallen.

Rond ongeveer 3 uur werd ik weer wakker, en was mijn flesje met mijn speentje verplaatst. Ik vond het eerst even gek dat dat zo was, maar toen ik het eenmaal door had, wisselde ik mijn speentje terug met mijn fles, omdat er nog wat in zat dat ik nog niet op had. Het was blijkbaar nog maar een kwart, want ik had het sneller op dan verwacht. Ik gaf zelf een boer, en stopte hierna mijn speentje zelf terug in mijn mond, waarna ik rechtop probeerde te zitten, maar algauw weer door had dat ik een vuile luier had.
Naast me lag Kumatora nog te slapen, en ik wilde haar niet graag wakker maken uit angst voor een bozige reactie, wat ze soms wel vaker heeft, dus ik stond zachtjes op, sloop de kamer uit, zette de fles eerst op het aanrecht in de keuken neer en ging toen naar de woonkamer, waar Duster in alle rust iets aan het lezen was.
“Dada?” brabbelde ik, terwijl ik op mijn knieën voor hem kwam zitten.
“Marcie, ben je al wakker?” zei Duster, die zijn boek even opzij legde en mij op schoot nam. “Slaapt de rest nog dan?”
Ik knikte, en wees op mijn broek.
“Heb je een schone luier nodig?” vroeg Duster. “Wat goed dat je dat dan aan mij vraagt, en ook zo lief van je dat je zo zachtjes hebt gedaan voor mama en Lucas.” Hij stond op, met mij op zijn arm. “Ik voel het aan je, en wat fijn dat je het dan ook aan hebt gegeven.” Eens op mijn kamer werd ik op de commode gelegd, ging mijn vuile luier uit, voelde ik de fijne koelte van de lotiondoekjes weer over mijn streek gaan, werd ik flink ingepoederd en had tenslotte binnen no time weer een schone luier aan. Ook dat voelde alsof het te lang geleden voor me was.
“Trouwens, ik heb dat speentje dat je nu hebt nog nooit eerder gezien” zei Duster, “het is een wel heel identieke speen. Heb je die gekregen of zo?”
“Alleen da lapje eraan, dada” zei ik, “ik speentje zelf kocht. Lapje van Tony kregen.”
“Heeft Lucas ook zo'n identieke speen als jij?” vroeg Duster, die me weer op zijn arm nam.
Ik knikte, en we gingen zachtjes naar de ouderlijke slaapkamer, waar Kumatora inmiddels al wakker was geworden, maar Lucas nog sliep.
“Hallo, Marcie!” zei Kumatora enthousiast, toen ze mij van Duster aannam. “Heb je lekker geslapen?” Ze hield me even met de buik naar haar toe en rook vlakbij mijn navel. “En zo te merken heb je net ook lekker een schone luier aan gekregen, klopt dat?”
Ik knikte, en ging een beetje tegen Kumatora aan hangen, om nog even rustig verder bij te komen.
“Kijk, dada” zei ik, terwijl ik op Lucas wees. “Hij ook zo een speentje hebben, zie je da?”
“Ja, en hij staat hem net zo schattig” zei Duster. “Die hebben jullie echt leuk uitgekozen, en Tony was erg lief geweest om dat lapje erbij cadeau te doen, hè?”
Lucas werd nu ook langzaam wakker, en verplaatste net als ik net zijn speentje met zijn flesje, dat ook nog halfvol was.
“Zou je zo lief willen zijn om Lucas ook van een schone luier te voorzien, schat?” vroeg Kumatora, “dan kan ik nog even met Marcie bijkomen.”
“Voor jou doe ik alles, lieverd” zei Duster, die haar een zoen gaf, Lucas op zijn arm nam en naar de andere kamer nam voor een verschoning.
“Mama, wij 's avonds weer na iedereen wassen tv kijken?” vroeg ik. “Dan wij m'schien sneller naar bed kunnen.”
“Maar natuurlijk” zei Kumatora, die mij rechtop op haar schoot liet zitten en haar laptop erbij pakte, waarbij ik mee mocht kijken naar hoe ze meerdere potjes mijnenveger speelde. Ik wist niet dat ze er zo goed in was, want ze deed alles zo snel en wist meteen waar alle mijnen waren.
Er werd nog lang gespeeld, totdat Kumatora het een beetje beu was, de laptop dichtklapte en met mij op haar arm naar de woonkamer ging, waar Duster en Lucas een beetje tijd met elkaar doorbrachten.
“Schat, Marcie kwam net met een leuk idee voor 's avonds” zei Kumatora, toen we op de sofa plaats namen.
“Ja” zei ik, “wij ons 's avonds na eten even wassen, da we beetje tv gaan kijken naar de tuinmuur en zo.”
“Prima idee” zei Duster, “zal ik dan douchen als het eten wordt gemaakt?”
“Prima” zei Kumatora, “dan zal ik het wassen van Marcie en Lucas wel op me nemen, en daarna mezelf douchen, zodat we allemaal goed schoon zijn voor straks.”
Kumatora, Duster, Lucas en ik hadden nog uren lol met elkaar gehad, en om kwart voor 6 startte alles dat we van tevoren hadden besproken. Ik en Lucas mochten wat tv kijken, terwijl Duster onder de douche ging en Kumatora het eten klaarmaakte. Alles en iedereen was om 6 uur al klaar, en het eten was ook maar makkelijk gehouden sinds we allemaal net terug waren van reizen. Duster en Kumatora aten zelf belegde broodjes uit de oven, terwijl Lucas en ik fruit en een fles kregen, en dat smaakte ons allemaal prima.
Duster deed na het eten alle afwas, terwijl Kumatora intussen mij en Lucas uit onze stoelen haalde, en in het gat van de deur van onze kamer ons ook nog even in de gaten hield.
“We zullen vast ook wel iets eerder slapen door alle moeheid van de reizen, hè?” zei Kumatora. “Maar misschien ook niet. We zien het wel, toch?”
Ik knikte, terwijl ik naast me merkte dat Lucas hetzelfde wilde doen, maar schrok van het feit dat hij aan het defeceren was zonder de welbekende buikpijn waarmee hij het normaal gesproken in combinatie zou hebben.
“Ik denken da snel bad zal gebeuren” zei ik, terwijl ik zelf ook mijn luier meer voelde hangen, omdat al mijn organen nu aan het werk waren.
“Ikke ook wel in bad willen” zei Lucas, “om zelfde als Marcie.”
Kumatora nam ons beiden aan de hand mee de badkamer in, zette de badkraan alvast open, kleedde mij en Lucas hierna volledig uit, en bood ons zelfs aan om een beetje zeep in het bad te mogen doen voordat we er allebei in mochten.
Lucas en ik vonden het weer zo fijn om in een ruimere badkuip te zitten dan terug in Merrysville, en we genoten er ook volop van dat we onszelf even niet meer hoefden te wassen, en dat iemand anders het eindelijk voor ons kon doen. We merkten zelfs dat Kumatora blij was om ons weer te mogen wassen, want ze straalde er behoorlijk bij.
“Wat heb ik dat toch gemist, weten jullie dat?” zei Kumatora. “Dat ik jullie heb mogen wassen. Ik denk dat Duster morgen precies hetzelfde zal gaan zeggen, sinds hij vandaag zichzelf eerder wilde wassen, snap je?”
“Ikke da ook wel gemist, mama” zei Lucas, “jij ons wassen. Bad daar was ook nie groot, dus ikke ook blij da bad hier wel is.”
“Ik da ook vinden” zei ik, “wij daar nie ruim voor beentjes hebben bij wassen.”
Kumatora schoot in de lach, omdat ze het heel goed begreep.
“Ik was het daar ook niet zo gewend, hoor” zei ze, “zo'n krap ligbad waar ik er maar in mijn eentje in kon. Ach, wat zal ik morgen toch blij zijn om weer samen met Duster in bad te kunnen...”
Om ongeveer half 7 wilden Lucas en ik het bad wel uit, dus zo gezegd, zo gedaan, en we waren dan ook weer blij dat we onszelf even niet meer hoefden af te drogen, dat een ander de borstel door ons haar haalde, en hoe we daarna werden voorzien van een schone luier en schone slaapkleding, waarna we tenslotte onze tanden weer mochten poetsen.
Kumatora bracht ons hierna naar de woonkamer, zodat Duster even op ons kon letten terwijl ze zelf aan het douchen was.
“Lekker in bad geweest?” vroeg Duster.
Lucas en ik knikten, en kropen allebei een beetje tegen hem aan, en de speentjes en knuffels maakten het er gezelliger op. Echt, we denken het vast te vaak, maar ook dat hadden we heel erg gemist.
Om kwart voor 7 was Kumatora klaar met douchen, en sinds ze zelf erna haar tanden had gepoetst, bood ze Duster ook zijn tandenborstel aan. Lucas en ik giechelden erbij, wat was dat toch bescheiden van haar.
“Nou” zei Kumatora, toen alles klaar was, “ik zou zeggen, we gaan lekker kijken, en het leukste zoals gewoonlijk voor het laatst bewaren.” Ze knipoogde naar mij en Lucas, die erbij glimlachten.
Toevallig lag de afstandsbediening van de Apple TV naast Lucas, die hem pakte en aan mij doorgaf, zodat ik hem aan Kumatora door kon geven, en we hierna in alle rust eerst naar meerdere cartoons keken, en tenslotte met Achter de Tuinmuur afsloten, omdat we dat allemaal wel het leukste vonden.
Het was intussen 9 uur geworden, en Lucas en ik waren inderdaad behoorlijk moe na alles. Duster en Kumatora brachten ons weer eens lief naar bed, waar alles weer voor ons werd geregeld. Gordijnen op een kiertje, nachtlichtje aan, instoppen, de muziekdoos aan en tenslotte de nachtzoenen.
“Welterusten, lieve kleine aardappeltjes” fluisterde Duster.
“Slaap lekker, hè?” zei Kumatora zachtjes, waarna de twee de kamer zachtjes verlieten.
Sinds Lucas en ik alles toch al hadden besproken en nu ook geen puf meer hadden om nog ergens over te praten, lagen we na een nachtzoen aan elkaar en een halve minuut nadat de muziekdoos tot stilstand kwam al te slapen.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Editor's note: ik plaats nu het hoofdstuk eerder in verband met het feit dat ik om 17:30 zal vertrekken naar een klassenreünie, en hierna niet vroeg thuis zal komen, ben ik bang. Veel succes met lezen! hihi byebye

14. Van chaos naar rust...
Lucas en ik werden pas om kwart voor 10 wakker, als nasleep van de moeheid van onze reis.
“Morgen, Lucas” zei ik. “Beetje kunnen slapen?”
Lucas knikte, en ging met moeite rechtop zitten, waarna hij een vies gezicht opzette. Ik wist precies wat hij ermee bedoelde, want bij mij was precies hetzelfde aan de hand.
Kumatora kwam niet lang hierna de kamer binnen.
“Goedemorgen, Lucas en Marcie” zei ze. “Hebben jullie lekker geslapen?”
Lucas en ik knikten, en werden hierna om de beurt op de commode gelegd voor een verschoning, het aankleden, en het haar borstelen, waarna we alvast naar de woonkamer mochten.
In de woonkamer gingen Lucas en ik even op de sofa tv kijken, maar wat bleek, toen we wilden kijken, was er witte ruis op het scherm in plaats van het kanaal wat het laatst bekeken was. We wisten allebei niet wat we moesten doen, dus we lieten het maar aan staan, terwijl ik intussen zenuwprikkeltjes in mijn buik voelde omdat ik redelijk radeloos was.
De tijd kroop voorbij, en niet veel later was Kumatora in de keuken het eten aan het klaarmaken, terwijl Duster bij mij en Lucas op de sofa kwam zitten.
“Goedemorgen, pluizenbolletjes” zei Duster. “Hebben jullie-- wacht, hier klopt iets niet...!”
“Nee, dada” zei Lucas. “De tv sneeuw laten zien, en nie programma. Ikke nou wel iets willen kijken, hoor.” Hij deed zijn armen over elkaar en beet op zijn lip om niet te wenen.
“Ik ook nie leuk vinden da alleen sneeuw op tv is” zei ik. “Dada, jij de tv kunnen maken?”
“Ik zal het proberen” zei Duster, die naar de tv-kast ging en daar een beetje met de kabels in de weer.
Ik bleef het scherm in de gaten houden, en hield achter mijn rug mijn vingers gekruist, in de hoop dat er zo snel mogelijk weer normaal beeld zou zijn.
Kumatora zette al het eten op de tafel neer, en keek verbaasd naar de gebeurtenis die nu gaande was.
“Schat, wat haal jij nu voor capriolen uit?” vroeg Kumatora. “Kijk eens wat er nu met het beeld aan de hand is.”
“Maar mama” zei ik, “de tv al bij aanzetten da beeld geven. Ik nie sneeuw willen kijken, ik naar series willen kijken.” Ik zuchtte erbij.
“Als hij het nog niet doet” zei Duster, “dan bel ik die provider wel, kijken of andere mensen misschien hetzelfde hebben, en of er dan ook iets aan te doen zal vallen door hen.” Hij sloot alle kabels weer op hun plaats aan, waarna we gewoon maar gingen eten.
Maar zelfs na het eten, tijdens de afwas en het tandenpoetsen bleef de witte ruis op de televisie maar aanhouden.
Lucas en ik wilden net alles waar we mee wilden spelen mee naar de woonkamer brengen toen er ineens op de deur geklopt werd.
“Ik doe 'm wel open, jongens” zei Kumatora, die in de keuken met haar handen vol sop stond. “Jullie mogen blijven doen wat jullie willen.”
Ik knikte, maar dat had ik beter niet kunnen doen tijdens het lopen naar de woonkamer, want ik botste vol tegen de deur op, en de doos blokken viel vol op mijn voeten, en door dit alles was ik eerst met stomheid geslagen van de pijn.
“Marcie, gate goe?!” vroeg Lucas in paniek, en hij hielp me op de grond te zitten. “Jij au hebben?” Er stonden tranen in zijn ogen.
Ik schudde mijn hoofd, en begon hartverscheurend te wenen van de pijn.
Kumatora en Jasper, die ieder aan een andere kant van de centrale deur stonden, schrokken hier ook wel flink van.
Duster kwam mij te hulp schieten, en nam me voorzichtig bij zich, terwijl Lucas zwijgend de zware doos naar een veilige plek in de woonkamer verplaatste.
“Marcie, waar heb je je pijn gedaan?” vroeg Duster. “Op je voorhoofd?”
“Me hoofd en me voeten zo'n au doen...!” weende ik, terwijl ik ook op mijn tenen wees. Mijn sokken waren al een beetje doordrenkt met bloed. Ik voelde zelfs mijn urine lopen, die pijn was me nu echt zo veel.
“Ach, arme kers...” zei Duster, met een klank van wanhoop. “Da's niet leuk, hè, ineens zo veel pijn hebben.” Hij stond op met mij op zijn arm en gaf me aan Kumatora. “Schat, ze heeft pijn en haar tenen bloeden momenteel behoorlijk. Zal ik verdergaan met Jasper?”
“Prima, lieverd” zei Kumatora, die mij mee naar de ouderlijke slaapkamer nam en me daar op het bed legde. “Och lieverd, vertel eens, wat is er allemaal gebeurd? Ik hoorde je ineens hard schreeuwen, en ik schrok me wezenloos...” Ze streelde me met haar vingers over mijn natte wang en gaf me mijn speentje.
“Ik me hoofd en voeten au gedaan!” weende ik. “Ik nie voor me kijken, en toen da gebeurd...!” Mijn ogen stroomden over van de tranen en ik begon bijna te hyperventileren.
“Weet je, ik kan beter niet kletsen, maar gewoon meteen handelen” zei Kumatora, die met alle zorg mijn sokken voorzichtig uit deed, en even de kamer uit liep om alles te halen wat er momenteel nodig was.
Ik zag door mijn tranen heen ook dat Lucas om een hoekje van de deur keek, en hierna ook binnenkwam en op het bed kwam zitten. Kumatora schrok hier wel een beetje van toen ze terugkwam met de puffer, twee natte washandjes en een verbanddoos.
“Ikke nie leuk vinden om alleen zijn” zei Lucas, “en ook nie da Marcie au hebben.” Hij streelde ongemakkelijk mijn linkerarm.
“Dat begrijp ik heel goed” zei Kumatora, die eerst de puffer op me toepaste, en hierna met één washandje mijn met bloed besmeurde tenen schoonmaakte. “Marcie, ik zal je tenen nu ontsmetten, maar dat kan wel erge pijn doen, oké?”
Niet veel later voelde ik hoe er iets van alcohol op mijn tenen werd gedaan. Dat prikte zo erg, ik deed mijn lippen, met mijn speentje ertussen, stijf op elkaar, en slaakte er een intense maar gedempte gil bij.
“Da au doen?” vroeg Lucas zachtjes, terwijl hij met zijn vingers mijn tranen voorzichtig probeerde te drogen, en met zijn andere hand intussen zijn eigen tranen wegveegde.
Ik knikte, en voelde intussen ook hoe mijn tenen nu in pleisters werden gezet, en verbonden. Nu voelde het aan alsof er een soort kussens aan mijn tenen zaten.
“Kijk eens aan” zei Kumatora, die de doos dicht deed, deze opzij legde, weer terug op het bed ging zitten en mij bij zich nam. “Hoe voel je je nu?” Ze legde uit voorzorg ook het andere natte washandje op mijn voorhoofd, sinds ik me daar had gestoten.
“Ik bij jou willen zijn, mama...” snikte ik. “Ik nie veel meer willen doen.”
“Dat is misschien ook beter” zei Kumatora, “dan gaan we zo toch wat tv kijken of zo, op de Apple TV, wat vind je daarvan?”
“Ikke dan wel eerst alles terug in de kast zetten, mama” zei Lucas. “Ligt nog doos blokken en zo, en anders beetje rommel zijn. Ikke da nu even doen, oké?” Hij stond op en deed wat hij zichzelf had beloofd.
“Ik ook een natte luier hebben, mama...” zei ik.
“Dan zal ik dat eerst maar even oplossen, hè?” zei Kumatora liefkozend. “Anders word je er niet gelukkiger op, en da's niet de bedoeling...” Ze nam me mee naar de andere kamer, waar ik op de commode een droge luier kreeg. Hierna zaten we in de woonkamer op de sofa, en had Lucas alles ook weer netjes terug in de kast op onze kamer gestopt, op de knuffels na, want die lagen er nog uit voorzorg van wat er net met me was gebeurd.
“Gaat het wel, Marcie?” zeiden Duster en Jasper om de beurt, nog steeds starend naar het ruisende beeld op de tv.
Ik maakte een twijfelachtige combinatie tussen knikken en mijn hoofd schudden, en haalde vervolgens mijn schouders maar op.
“Gelukkig” zei Jasper, “ik schrok al! Trouwens, ik heb je nog niet gezegd waarom ik er nu ben, hè? Wel, bij mij doet de tv het dus ook niet, en dat heb ik wel bij meerdere buren van hier gezien, dus ik zal straks bellen naar de mensen van de antenne, die hopelijk wat ingenieurs zullen inschakelen die dan onze antenne zullen controleren.”
“Doen de telefoon en zo het bij jou dan ook nog?” vroeg Duster. “Anders kun je niet bellen, of straks met je Chromecast in de weer...”
“Da's een goeie van je, schat” zei Kumatora, “want wij willen straks weer naar de Apple TV kijken, omdat dat naast onze pc's nu het enige is waar we de programma's van kunnen kijken.”
Lucas kwam ook bij ons op de sofa zitten, terwijl Jasper en Duster nog druk aan het praten waren, totdat Jasper niets meer wist, ons gedag zei en zelf terug naar zijn huis keerde. Het was inmiddels al 11 uur geworden.
“Weet je wat ik voor een idee heb?” zei Duster. “Waarom kijken we nu even niet 'Achter de Tuinmuur' af, want het wordt nu zo spannend, dat ook mijn geduld nu wel op de proef staat.”
“Ja, dada” zei ik, met een lach door mijn tranen heen, “ik ook af willen kijken, ik ook wel benieuwd!”
“Ikke ook!” stemde Lucas met me in.
“Prima” zei Kumatora, “want ik dacht nu net exact hetzelfde! Dus dan gaan we er ook maar voor, hè?” Ze wisselde de bronnen van de tv, zette de Apple TV aan, en we keken de laatste 6 afleveringen van de cartoon.
Ironisch genoeg had het uiteindelijk een zeer hartbrekend einde, dus het was erin geslaagd om mij en Lucas weer te doen wenen, maar dat was misschien ook deels zo omdat het zo'n mooi programma was.
“Zo'n einde had ik dus ook totaal niet verwacht...” zei Kumatora zachtjes. Bij haar stonden er ook wat tranen in haar ogen, zag ik, maar dat probeerde ze niet te laten zien.
“Mama wenen?” brabbelde ik, terwijl ik met mijn duim de tranen weg probeerde te halen. “Mama nie wenen. Was mooi programma, hoor. Maar ja, iedereen beetje wenen. Hier, zoentje van Q*bert en van mij.” Ik liet eerst de knuffel een zoen op Kumatora's wang geven, en deed hetzelfde vervolgens zelf.
“Dank je, aardbeitje van me” zei Kumatora liefkozend. “Hartbrekend einde, hè? Het deed me erg denken aan mijn reis met Lucas en Duster drieënhalf jaar terug...” Ze gaf me een zoen op mijn wang terug. “Wat zou je nu willen?”
“Ik wel een fles willen” zei ik. “Lucas, jij ook een fles willen?”
“Ja, graag” zei Lucas, die van Kumatora ook een zoen en wat lieve woordjes kreeg voordat ze naar de keuken ging om de flessen klaar te maken.
Intussen gingen Lucas en ik bij Duster zitten, die een beetje afwezig voor zich uit keek.
“Dada?” brabbelde ik. “Jij er nog?”
“Sorry?” zei Duster snel, voordat hij mij de aandacht gaf. “Ja, ik ben er nog. Ik was nog aan het denken aan het einde van de cartoon, wat me, zoals Kuma al zei, erg deed denken aan het einde van onze reis, zo hartbrekend. Ik had zelfs één traan los mogen laten.”
“Ikke die anders nie zien, hoor” zei Lucas, “waar is die dan?”
Ik onderzocht Duster's gezicht ook, maar zag ook niets.
“Nie liegen, dada” giechelde ik, “ik die traan nie zien, hoor.”
“Ik lieg toch ook niet, gekke druif!” lachte Duster. “Ik zou niet durven! Ik had 'm alleen even snel weggeveegd, omdat ik anders teveel vragen over me heen kreeg.”
Ik knikte, giechelde er weer bij, en ging een beetje tegen Duster aan hangen.
“Ikke ook van je houwen, dada” zei Lucas, die hetzelfde deed als ik.
“Ik ook van jullie, hoor” zei Duster liefkozend, terwijl hij ons ieder een zoen op de kruin gaf.
Niet veel later kwam Kumatora eraan met mijn en Lucas' flessen, die ze aan ons gaf, waarna we er al genietend uit begonnen te drinken. We vielen in slaap toen deze net leeg waren en we ze direct erna hadden verplaatst met het speentje.

Om half 1 werd ik wakker van... de televisie? Maar hoe deed die het nou weer? Ik ging rechtop zitten, rekte me eens goed uit, wreef de ongewenste partikelen uit mijn ogen, en keek. Er was wel een programma op tv, maar het beeld haperde alleen behoorlijk. Ik haalde mijn schouders op, en keek Kumatora aan, die lichtelijk geïrriteerd naar het beeld keek.
“Ja, het schijnt volgens Jasper dus al opgelost te zijn” zei Kumatora, “maar het is nog steeds slecht beeld. Ach, laat ook maar.” Ze zuchtte, en zette de tv maar uit. “Er wordt al voor eten gezorgd, en als Lucas wakker is, zal ik ook wel voor jullie zorgen, hè?” Ze ging bij me zitten, nam me bij zich en knuffelde een beetje met me. “Gaat het trouwens weer beter met je voeten?”
“Beetje, mama” zei ik, het nog steeds een beetje gek vindend dat mijn tenen nu zo dik ingepakt waren om meer pijn erin te voorkomen. “Hoe eigenlijk zitten bij het bad? Dan eerst alles af, en dan weer nieuwe aan?”
“Da's een goeie vraag van je” zei Kumatora, “ik denk het haast wel. Ik hoef Lucas dan in ieder geval niet te vragen of hij voorzichtig kan zijn, want hij kent je wel in dat opzicht, hè?” Ze gaf me een paar zoenen op mijn voorhoofd –natuurlijk wel naast de bult van de stoot van vanmorgen– en mijn beide wangen.
Lucas werd nu langzamerhand ook wakker, ging rechtop zitten, kwam een beetje naar me toe en gaf me ook een zoen op mijn wang.
Ik begon volledig te blozen, wat een verwennerij ineens!
“Jij weer goed voelen, Marcie?” vroeg Lucas.
“Beetje, Lucas” zei ik. “Jij in bad toch nie op me tenen zitten, hè? Mama da zeggen da jij nie deed.”
“Nee joh!” lachte Lucas. “Ikke da echt nooit willen! Ikke me zus nie au willen doen van me leven!”
“Zo mag ik het horen” zei Kumatora trots, terwijl ze mij en Lucas op haar armen naar onze kamer nam om de luiers om de beurt te kunnen verwisselen. Hierna werden we terug in de woonkamer in onze stoelen gezet, van een doek voorzien, en was de lunch net klaar, dus aan het eten konden we gelijk al.
Net toen Duster en Kumatora beiden klaar waren met de afwas, hoorde ik de brievenbus weer klepperen. Ik ging van de sofa af, ging naar de voordeur en pakte de envelop van de vloer af.
“Mama, dada, is post!” riep ik, terwijl ik naar de keuken liep om hen de envelop te laten zien.
“Nou, is dat even toevallig” zei Duster, “die post is voor jou en Lucas! Wie was er dan zo lief geweest om jullie iets te sturen?”
“Bekijk 'm dan eens samen met Lucas” zei Kumatora, “dan kun je zien van wie het precies is.”
Ik knikte, en ging terug naar de sofa in de woonkamer, waar ik weer naast Lucas ging zitten en de envelop zo zorgvuldig mogelijk openmaakte. Ik herkende het handschrift wel een beetje: het was met veel boogjes en kronkels in de letters, en zo schreef Jeff altijd. Misschien had hij wel in de kaart geschreven die ik uit de envelop haalde? Het volgende stond er in:
Beste Marcie en Lucas,

Super bedankt voor die kleine maar fijne vakantie die jullie samen met Fuel en Peridot voor ons hebben geregeld! We hebben 3 uiterst fijne dagen gehad, en we hopen op een dag nog langer te kunnen, maar dat hoeft dan niet per sé in Merrysville te zijn, hoor. ;) En voor de volgende keer natuurlijk ook hopen dat er dan geen enge dikke spin of zo zit op Jeff's kamer, hahaha. ;D

Veel liefs van Jeff, Tony en Maxwell.

Ik glimlachte van oor tot oor. Wat lief van hen dat ze ons via een kaartje hebben bedankt! En ook toevallig dat die vandaag dan ook nog binnenkwam.
“Lief van hen, hè?” zei Lucas.
“Zeker lief” zei ik, terwijl ik de kaart terug in de envelop stopte en hem op het tafeltje aan mijn zijde van de sofa neerlegde. “Ik hen dan best nog eens willen zien.” Ik stond weer van de sofa op en hielp Lucas er ook af. “Wij even op de kamer spelen?”
Lucas knikte, en zo gezegd, zo gedaan. Wij allebei blij dat we de doos met blokken niet meer mee hoefden te slepen, omdat we die straks zo weer in de kast konden zetten. We hadden van alles gebouwd, en zelfs geprobeerd samen tussen één vierkante muur aan blokken te zitten, maar dat lukte niet echt gezien alles dan vaak omviel. Gelukkig konden we hier wel om lachen.
We hadden net zolang gespeeld totdat Duster zei dat de tv het weer deed, toen zetten Lucas en ik alles dat we niet meer nodig hadden terug in de kast, en namen alleen een paar knuffels mee om tv mee te kijken.
“Wat willen jullie eigenlijk kijken?” vroeg Duster. “Kuma en ik gaan intussen toch samen de was en zo doen.”
“Tekenfilmpjes” antwoordde ik, “ik die wel leuk vinden.”
“Ikke die ook leuk vinden, dada” zei Lucas, die de afstandsbediening overhandigd kreeg, zodat we cartoons konden kijken.
“Kijk ze, hè?” zei Duster, die ons beiden een zoen op de wangen gaf voordat hij echt met Kumatora aan het werk ging.
Er was nog even reclame op tv, maar dat was algauw voorbij toen Tijd voor Avontuur kwam, en dat was al zo lang niet meer geweest, dat Lucas en ik nu best wel wilden kijken. En het mooiste van alles was dat het beeld zelfs niet meer haperde, dus dat probleem van vanmorgen was eindelijk opgelost!
We hadden uiteindelijk wel uren cartoons gekeken, al was dat één keertje –gelukkig tijdens de reclame!– onderbroken door een verschoning, en hierna hadden we er zelfs een koekje en wat te drinken erbij gekregen. Uiteindelijk hadden we zo intensief gekeken, dat we er zelfs bij in slaap vielen.

Lucas en ik werden om 6 uur wakker, echt net toen het eten klaar was. Het was soep met brood geworden gezien er geen zin was om iets nog ingewikkelders te maken.
Aan tafel werd er uitgebreid gepraat over hoe deze dag eigenlijk begon met een hele metaforische berg problemen, maar dat deze uiteindelijk toch was ingestort, gelukkig. Tijdens mijn en Lucas' eerste sessie aan 's middags slapen scheen Peridot zelfs gebeld te hebben over dat er bij haar ook zo'n berg was, maar dat ze dat zelf wel op wilde lossen, en nu was iedereen wel benieuwd hoe het verder was gegaan. Duster wilde haar tijdens het eten nog even terug bellen, maar Kumatora stak daar een stokje voor.
“Schat, je weet dat je niet je telefoon aan tafel mag gebruiken, hè?” zei Kumatora. “Pas na de afwas weer.”
Duster zuchtte, stopte zijn telefoon terug in zijn broekzak, en deed na de afwas eindelijk wat er was beloofd, terwijl Kumatora alvast met mij en Lucas in de badkamer was.
Ik zat samen met Lucas op de ladekast, en we keken allebei de badkamer eens goed rond. Ja, we wisten al wat er allemaal was en stond: twee wastafels met een plank en een brede spiegel erboven, een prullenbak, een grote badkuip, een douchecabine, een wc, een raam, enzovoorts. We kenden het al heel goed. Maar we keken nu vooral omhoog, omdat normaal gesproken Ionia, onze zogeheten badkamerspin, in het hoekje van het plafond boven het bad zat, maar die was ineens weg.
“Wat is er dan zo interessant, lieffies?” vroeg Kumatora, die dit zag.
“Boven bad nie spinnetje meer zitten, mama” zei ik, terwijl ik op dat hoekje van het plafond wees. “Spinnetje weg.”
“Ja, die weg, hè?” zei Lucas. “M'ssien ook wel met vakantie gegaan...”
“Inderdaad” lachte Kumatora, “dat ze misschien zoiets had van: jeetje, wat ongelooflijk saai zonder dat lieve gezin hier in huis, ik ga ook maar op vakantie, zoals zij dat nu ook doen.”
Lucas en ik moesten daar ook wel om lachen, totdat we voelden hoe we alles ongecontroleerd uit ons systeem gooiden, toen werden we wel onrustig. Hierop zette Kumatora meteen de badkraan aan, kleedde ze mij en Lucas volledig uit, lapte ze ons volledig schoon en haalde ze zelfs zorgvuldig het verband en alles van mijn tenen weg, zodat dat straks niet een bron van bacteriën of zo werd.
Lucas en ik werden in bad gezet, precies op het moment dat Duster klaar was met bellen en alles aan ons allemaal kwam vertellen.
“Peri heeft alles zelf prima weten op te lossen!” zei Duster, die enthousiast klonk. “Behalve van die tv dan, want ze was zo druk, ze had geen tijd om te bellen. Ach, Jasper heeft die mensen toch al gebeld, dus dat zal wel los zijn gelopen.”
“Da's toch alleen maar mooi” zei Kumatora, die mijn en Lucas' haar nat maakte. “Zo zie je maar dat je hele buurt wel alles prima op kan lossen.” Zij en Duster praatten intussen druk verder, terwijl ze mij en Lucas aan het wassen waren. Wij tweeën vingen er daarentegen geen fluit van op, omdat het onderwerp uiteindelijk toch te volwassen en moeilijk begrijpbaar voor ons werd.
Om 7 uur wilden Lucas en ik het bad wel weer uit, dus zo gezegd, zo gedaan, werden we afgedroogd, kregen we de borstel door ons haar, een schone luier en slaapkleding aan, kreeg ik zelf nieuw verband en zo om al mijn tenen heen, en mochten we tenslotte onze tanden weer poetsen, voordat we met zijn allen weer naar de woonkamer gingen.
Op de tv zelf was er niets meer, dus er begon weer druk gepraat te worden.
“Wij nie paar van die tekenfilmpjes kijken dan?” stelde ik voor. “Dan een film? Of nie?”
“Ja, welke film wij dan kijken?” vroeg Lucas.
“We zien wel wat we straks willen kijken” zei Kumatora, “nu gaan we lekker rustig een beetje cartoons kijken, want ik en Duster vinden dat stiekem ook wel leuk. Toch, schatje?” Ze gaf Duster een speelse por in zijn zij.
“Nou, ligt er totaal aan welke, hoor, meissie” lachte Duster.
Lucas en ik probeerden voor de rest maar kalm te blijven om verdere onenigheid te voorkomen, dus deden we beiden ons speentje in de mond, terwijl de tv series als Huize Herrie en Pac-Man vertoonde, tot ongeveer half 8, want toen mochten we op de Apple TV samen een film uitkiezen.
“Gezien kiezen lastig is” zei Kumatora, “heb ik de films maar een beetje gerangschikt op hoe leuk de buren ze zelf vinden. Kijk maar eens rustig naar wat ik ook bekijk, en zeg het maar als iets jullie interesse wel krijgt.” Ze klikte op de map met de vele gerangschikte films, welke vooral animatie en cartoons waren. Er kwamen allerlei titels langs. Sommigen hadden we nog lang niet gezien, en anderen weer wel. Al snel begonnen de lampjes in mijn hoofd te branden bij eentje die er wel leuk uit zag.
“Die kijken, mama?” vroeg ik, terwijl ik op Minions wees. De karakters uit die film vond ik zelf altijd wel grappig, ook in de hoofdfilms ervan.
“Ja, ikke die ook kijken!” riep Lucas. “Die grappig zijn!”
“Ik vind 'm ook wel grappig” zei Kumatora. “Duster, ben jij 't met deze keuze eens?”
Duster dacht even na, en knikte uiteindelijk. Dus de film van vanavond was Minions geworden, en we hadden er volop van genoten. Er werd veel gelachen om de capriolen die er werden uitgehaald, want Lucas en ik zouden dat nooit doen, dus was het alleen maar goed.
Om ongeveer 9 uur was de film afgelopen, en waren Lucas en ik zo moe geworden van al het lachen, dat we best naar bed toe wilden. Zo gezegd, zo gedaan, en natuurlijk ook weer met al onze voorkeuren: gordijnen op een kier, wij goed ingestopt, speentje in en voldoende knuffels bij ons, het nachtlichtje aan, de muziekdoos ook aan en tenslotte de nachtzoenen.
“Goedenacht, zoetjes” fluisterde Duster, die zelf eerst de kamer uit ging.
“Welterusten, Lucas en Marcie” fluisterde Kumatora, die ons hierna nog één extra nachtzoen gaf voordat ze zelf ook de kamer uit ging en de deur zachtjes achter zich dicht deed.
Er was vandaag ook weer zo veel gebeurd, dat Lucas en ik zelf ook nog te moe waren om het allemaal na te bespreken, en we het nu gewoon weer op een nachtzoen aan elkaar hielden, waarna we verder luisterden naar het zachte liedje van de muziekdoos. We lagen hierna allebei te slapen om kwart over 9.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Epiloog
Ons huishouden voelt nu echt als een waar gezin sinds Lucas er ook is. We kunnen in alle rust delen wat we echt met elkaar willen delen, hebben elkaar eerlijk waar lief, helpen elkaar indien het nodig is, noem maar op. In ieder geval is 99,9% van ons leven met elkaar één en al positief.
Duster en Kumatora vinden mij en Lucas als hun kinderen perfect, maar ze vinden ons eigenlijk liever en aanhankelijker als we in onze ageplay gekeerd zijn, maar dat vinden Lucas en ik zelf ook alleen maar fijner. Ook dat niemand van ons zich ergert aan het gewassen, gevoed en verschoond worden, of iets dergelijks, nee, dat vrijwel alles in ons huishouden gewoon mag, en het leven van mijn droom mocht dan allang uitgekomen zijn, maar nu is het dan ook nog eens uitgebreid, en het voelt echt goed. Niet alleen voor mij, nee, voor iedereen.
Dat wat ik op vakantie naar Merrysville had gezien, had dan ook nog eens volkomen gelijk. Weet je nog? “Ohana betekent familie, en familie is er altijd voor elkaar.” Dat is de meest logische zin die bij ons huishouden past. Fijn, hè?
We kijken als gezin –dat voor ons allen honderd procent compleet is– momenteel terug naar alle foto's die we op onze meest recente vakanties hebben genomen. Mooie herinneringen die we ook best als compleet gezin met elkaar zouden willen maken. Maar natuurlijk ook met vrienden, zo hebben zij ook foto's die zij nu vast ook met elkaar aan het bekijken zijn. Ook net als Eve, eigenlijk, die nu dan vast ook alle verslagen van het zoeken in de kelder terugkijkt. Ze vond die van ons overigens wel grappig, ze heeft er prima om gelachen, en ons een tien plus gegeven voor het totaal niets plannen ervan en alle toeval die we hebben veroorzaakt!
Ik wil jullie graag bedanken voor het lezen van dit verhaal, en hoop ik tenslotte ook dat jullie het erg leuk vonden! :)

Concluderende editor's note: gezien niemand het helaas had over de liedjes die op de muziekdoos in dit verhaal staan, waar ik het er aan het einde van hoofdstuk 2 over had, staan ze hier ook niet. babycry Mocht je toch nog willen weten welke liedjes er nou in dit verhaal af werden gespeeld op de muziekdoos, laat het me dan gerust weten! laterzz
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
björn (XXVII) zei:
jammer dat het alweer afgelopen is :(
Zeker jammer, en zelf hoop ik desondanks weer snel iets nieuws te kunnen schrijven, waarover weet ik nog niet (ik zie het uiteindelijk wel ^-^), maar dan hoop ik in ieder geval wel dat het weer net zo meeslepend zal zijn! ;)
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
S Open je ogen voor je wat koopt of verkoopt . Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 6
Lucky Luca Contacten opdoen in mijn weg naar meer zelfacceptatie (vriendschap; relatie; sex, ik sta voor alles open) Contact advertenties 13
D Een open oproep - (meerdere contact vragen, van online tot real life.) Contact advertenties 5
Dude24 Open afspraak komend weekend Contact advertenties 22
E Tips voor open Buttplug? Hoe? en Wat? 16+ Board 12
jelmer93 binnenkant van de fabine black gaat open Luiers 4
littlegirl_celine Daddy dom open voor littles/subs Contact advertenties 10
stiekemedler DM staat open Contact advertenties 3
DLY85 Mijn partner stelt zich open voor mijn ABDL... onwerkelijk maar waar. Pub 20
D Open buttplugs Broekplassers en Poepers 8
O Luier scheurt open tijdens slaap. Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 5
T Slapen mond open Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 10
diaper willie 2e paasdag shop open? Vragen & Info Shop 4
F open met kerstvakantie? Vragen & Info Shop 3
B luier poepen in het open baar Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 12
D staan de deuren open van het gekken huis?? moderator talk 3
Drentse liefhebber M’n luier is een beetje nat Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 0
L Zoektocht naar een papa of mama Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 1
R Opzoek naar een leuke gezellig klik (f) Contact advertenties 1
O Effetjes voorstellen (lang, sorry, ik werd een beetje enthousiast) Voorstellen 24
D tips bij de start van een DD/lg relatie? Algemeen 10
N Verhaal Klaar Dylan's Turnavontuur: Een Friponneuze Verwisseling D 1
Wieltje Wat als je het een keertje 'anders' deed? Broekplassers en Poepers 4
Drentse liefhebber Dit weekend een keer weer heerlijk luieren. Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 2
Babyboy2024 Een grote beginnende stapje Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 3
F Nog niet klaar Nog steeds een grote meid?? N 84
Babyukkie Een vraag van lid. Wil graag weten hoe we hier mee om gaan moderator talk 1
Pup Gezocht: Online daddy voor een lief kleintje (2.0) Contact advertenties 8
Hans4ABDL Domi man die plaats heeft voor een ABDL subje.Vrouw/jongen/tgirl Contact advertenties 12
secrettess Vandaag iemand zin om af te spreken of een andere keer? Contact advertenties 19
Diaperthijs Lekker Zitten in een poepluier. Yesss of eeewww? VVV 40
I Een enorme stap.. Contact advertenties 9
B Daddy op zoek naar een little Contact advertenties 4
R Ricky krijgt een luier van Adje om Q R 3
baby metalhead 666 trek de stoute schoenen aan en geef het nog maar eens een kans opzoek naar ....... Contact advertenties 1
A Heeft er iemand ervaring/tips om in een luier naar plopsaland de panne te gaan? Polls 6
A Is er iemand voor een afspraakje in Leeuwarden vriendelijke groet Robert AB/DL Fotos 5
C Wie heeft hier een verklaring voor ? Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 15
HarmonixFairy Meisje met een droom stelt zich voor... Voorstellen 21
DiaperT1 Een luier voor het gemak. Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 16
Bam-Bi Ik zoek een lief ab meisje Contact advertenties 7
babydaniel Re meisjes gezocht in België voor een luier date Contact advertenties 4
Baby Charlotte Welke AB spenen hebben nog een ventiel? Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 14
L Met een groepje naar intens Contact advertenties 13
Wants to be in Diapers Een slaafgeborene van het neoliberalisme S 4
P Leuke luier date met een vrouw Contact advertenties 5
AmberLuiertje Discussie met een vriendin Algemeen 50
B op zoek naar een vrouw Contact advertenties 5
M Heb jij een maatje Large maar niet veel centjes om te luieren ? Contact advertenties 5
Bart Wie in de omgeving Zuidwest-Brabant heeft een dikke luier over Contact advertenties 0
Similar threads


















































Bovenaan