JustYouri
Toplid
Lief dagboek,
Vandaag was het dan eindelijk zover. Na weken van doemdenken, zenuwen, en wat allemaal nog meer, ging ik vandaag dan eindelijk naar mijn allereerste “echte” AB meeting. Ik wist dat ik vandaag vroeg mijn bed uit moest, maar alsnog was ik ver voor mijn wekker wakker. Van de zenuwen? Misschien wel. nog half slapend deed ik speciaal voor vandaag een luier aan. Alsof ik het had gepland, kon ik na het eten en scheren meteen richting de bus. 5 minuten wachten is wel te doen, toch?
De dag begon al goed, de bus stond er al dus ik kon meteen lekker warm in de bus stappen. Een gezellig praatje met de chauffeur en een medepassagier, en voor ik het wist was ik al gearriveerd op het station. Zeer waarschijnlijk zat ik hier nog wel even, dus besloot ik maar even plaats te nemen op een bankje, en gezellig te chatten met de mensen waarmee ik vandaag weg zou gaan. Een bakje koffie, en een broodje, en zo maakte ik het uur wachten wel vol. Na een half uur begon het ondanks dat toch wel wat lang te duren, maar ik had het er allemaal voor over. Ik zou Roos (mijn AB-Mommy) weer een keer zien, en ik zou Miyu en Arthur (mijn nieuwe AB broertje en zusje) voor het eerst ontmoeten! Al deze ellende met wachten was het zeker waard, maar toch was ik wel blij toen ik eindelijk warm in de trein kon stappen. Geen idee waarom, maar zo op de vroege ochtend was het toch best al wel druk in de trein. Ik zocht een plek bij het raam, deed mijn oortjes in, en eindelijk kwam ik dan een beetje tot rust. De angst voor vandaag voelde ik steeds meer verdwijnen, en ik moest toch wel echt aan mezelf toegeven dat de trein best wel rustgevend kon zijn. Voor ik het wist was ik dan ook al aangekomen op het station waar ik over moest stappen.
Tijdens het wachten op de volgende trein durfde ik dan eindelijk alles te laten lopen. Langzaam voelde ik mijn luier steeds voller worden, en met dit warme gevoel nam ik plaats in de volgende trein. Ook deze zat weer enorm vol, maar toch viel mijn oog meteen op een heel mooi plekje. Weer bij het raam, weer half in trance door de snel voorbij razende wereld. Het was maar een half uurtje met de trein, maar voor mijn gevoel duurde het laatste kwartier zo ongelofelijk lang. Weer een station dichterbij mijn eindbestemming, weer iedere minuut op de klok kijken. Zoveel stations met de naam “Amsterdam”, iedere keer schrok ik weer op met de hoop dat ik er eindelijk was. Nog 3 stations, nog 2, nog 1 station, en eindelijk wat ik dan op station Amsterdam Centraal. Ma wat zoeken en bellen kwam ik dan eindelijk Roos en Arthur tegen. Druk bijpratend van alles wat er de afgelopen weken was gebeurd, liepen we maar naar een plekje om wat te drinken. We hadden toch tijd genoeg, al ging de tijd stiekem wel heel snel voorbij terwijl we daar zaten.
Nog even langst de winkel, maar daarna moesten we toch echt de metro hebben om Miyu op te gaan halen. Ineens waren daar die zenuwen weer, want ja, een vrouw voor het eerst ontmoeten is toch anders dan een man. Ik wist me dan ook niet echt een plek te geven toen ik haar voor het eerst ontmoette. Nadat ze Roos en Arthur had omhelsd, was het dan toch echt mijn beurt, en ik was blij dat Miyu zelf het initiatief nam om mij te omhelzen, en zelf voelde ik meteen wel een soort van klik. Toch merkte ik wel dat ik meer naar Arthur toe trok tijdens het lopen naar de metro. Een mooi plekje was er voor ons. Lekker met 4en bij elkaar. Steeds vertrouwder en “echter” begon het te voelen voor mij. Helemaal toen het voor iedereen dan tijd was om de cadeautjes uit te delen. Van Roos wist ik al wel een klein beetje wat ik zou krijgen, maar dat nam niet weg dat ik er alsnog enorm blij mee was! Toen kwam het cadeautje van Miyu voor mij, een best wel heel mooie speen. Hier was ik zo blij mee dat ik haar het liefst had willen knuffelen, maar op de een of andere manier durfde ik het niet, en kwam ik niet verder dan een zenuwachtige dankjewel.
Ik weet nog steeds niet of wij nou zo traag waren, maar voor mijn gevoel was er helemaal geen half uur voorbij, toen ik ineens te horen kreeg dat we uit moesten stappen. Alweer die vervloekte zenuwen op weg naar Emma, en tijdens het lopen hield ik me dan ook maar een beetje op de achtergrond. Van op de achtergrond blijven kwam echter niet veel terecht, want Roos bleef me stiekem wel een beetje naar de voorgrond trekken. Niet dat ik kon zeggen dat ik het vervelend vond, alles behalve zelfs, maar toch. Of iemand loog al de hele dag over de afstanden, of ik was gewoon heel slecht in inschatten, want het kan nooit dat we 10 minuten gelopen hadden toen we aankwamen bij het appartement van Emma. De zenuwen waren zo goed als weg toen ik, samen met de anderen, voor de deur stond. De deur ging open, en het eerste wat ik zag was een heel vriendelijk uitziend persoon, Emma bleek later. We begroette elkaar, en liepen verder. Ik had al wel foto’s voorbij zien komen, maar als je er dan zo zelf bent, is het toch echt nóg indrukwekkender.
Nog een paar keer keek ik rond, voordat ik me om ging kleden. Zelf kon ik helaas niet heel veel meenemen, maar gelukkig had Arthur wel wat spullen voor me mee willen nemen. Snel nam ik mijn spullen aan, en liep ik naar het toilet om me om te kleden. Echt makkelijk was het omkleden niet, door de kleine ruimte, maar met een beetje moeite was het me toch gelukt. Ik bekeek mezelf nog 1 keer goed in de spiegel, haalde diep adem, en besloot me weer in de groep te mengen. Nog even ging ik op de bank zitten, nog even een beetje rondkijken. Echt een goede positie wist ik mezelf niet te geven op de bank, al werd dit snel beter naarmate ik met andere mensen aan de praat raakte.
Steeds meer begon ik me op mijn gemak te voelen, en ik besloot dan ook maar eens om wat rond te gaan lopen. 1e halte, het bed waar Roos en Arthur met nog wat mensen aan het praten waren. Ik ging erbij staan, en langzaam maar zeker kon ik me steeds meer in het gesprek mengen. Na een soort voorstelrondje kwamen dan toch echt de gevreesde vragen aan mij. Hoe had ik Roos, Arthur en Miyu ontmoet? Hoe was ik zelf in het AB wereldje terecht gekomen? Hoe vond ik het nou, zo een eerste keer bij een meeting? Op alle vragen probeerde ik zo goed mogelijk te antwoorden, maar toch bleef het antwoord op de 1e vraag door mijn hoofd spoken. 2 à 3 maanden geleden had ik Roos pas ontmoet, en nu mocht ik haar al Mommy noemen, en mocht ik al mee naar dit soort feestjes. Wat er in 3 maanden allemaal kan gebeuren, als je er maar echt voor gaat!
Ik was nog druk bezig met mezelf introduceren, toen iemand ineens het geweldige idee had opgevat om een spelletje te gaan doen. Dit kon ik natuurlijk niet overslaan, en nadat ik 1 spel gewoon mee had gekeken, besloot ik het volgende rondje toch maar om mee te doen. Winnen bij spelletjes is voor mij niet echt weggelegd, maar toch vond ik het wel heel leuk en gezellig om mee te mogen doen. Stiekem vond ik het dan ook wel jammer toen het spelletje ten einde kwam, en iedereen weer zijn eigen weg ging. Zelf besloot ik nog even plaats te nemen op de bank, even wat rust en een soort van tijd voor mezelf. Voor mijn gevoel was er nog maar korte tijd voorbij, maar ik keek naar buiten en stiekem begon het toch al wel donker te worden. Dit kon gelukkig alleen maar betekenen dat het enorm gezellig was.
Nog even zat ik lekker op de bank, tot mijn oog ineens viel op Roos en Miyu. Samen in het bed, het zag er zo schattig uit! Jaloers op Miyu was ik niet echt, maar toch moedigde de aanblik me wel aan om erbij te gaan liggen. Voor ik ging liggen toch eerst nog maar even verschonen, en aangezien little-Youri steeds meer aanwezig was, mocht mijn Mommy voor mij een nieuwe luier uitzoeken. Natuurlijk werd er weer 1 van de dikste luiers gekozen, niet dat ik het heel vervelend vond, maar zelf zou ik die luier nooit hebben uitgekozen. Ik pakte mijn nieuwe luier aan, en verstopte me weer even in het kleine badkamertje. Nog heel even genietend van mijn toch al wel wat natte luier besloot ik er nog 1 keer in te plassen, en me daarna te verschonen. Het verschonen ging me wel echt steeds makkelijker af, en deze keer was ik ook zo klaar. Oude luier opruimen, romper terug dicht, en weer terug naar de gezelligheid!
Tot mijn grote geluk zaten Miyu en Roos nog steeds op het bed, en ik besloot er maar snel naast te gaan zitten, voor ik deze kans zou missen. Links naast Roos nog een mooi plekje, dus ik plofte daar maar neer, en verstopte mijn benen onder het dekentje. Dit was voor mij zelfs nog rustgevender dan gewoon op de bank zitten, vreemd genoeg. Langzaam schoof ik dichter naar Roos toe, tot ik gezellig dicht bij haar zat. Het enige wat eigenlijk nog miste was de voorkant van het bed, deze was namelijk nog naar beneden. Even twijfelde ik om hem dicht te doen, maar dit besloot ik uiteindelijk toch maar niet te doen. Ik wist namelijk niet helemaal hoe de anderen dit zouden vinden, en om heel eerlijk te zijn durfde ik het ook niet echt te vragen. “Dan maar zo”, dacht ik bij mezelf toen ik naar de andere kant van het bed keek. Wat lag ze daar schattig, Miyu, mijn “kleine zusje”. Dit was dan toch wel echt het moment dat ik heel eerlijk moest zijn tegen mezelf, misschien was ik stiekem toch wel een klein beetje jaloers op d’r, dat ze zich zo kon laten gaan.
Kon ik dat allemaal ook maar, zo spontaan uit mezelf. Gewoon simpelweg liggen, met mijn hoofd op het been van Mommy. Geen idee waarom, maar ik durfde het gewoon niet helaas. Vol bewondering bleef ik steeds maar kijken naar Miyu, tot ineens mijn oog viel op een grote knuffelbeer. Het was dat ik over Roos en Miyu heen zou moeten leunen om hem te pakken, maar anders had ik hem met alle plezier gepakt. Nog niet eens voor mezelf, maar meer om bij Miyu te leggen, want dat zou het plaatje echt helemaal hebben afgemaakt! Ondanks dat, wat was het toch lekker hier, gewoon zitten, af en toe drinken uit mijn flesje, een beetje rondkijken, en gezellig praten met Roos en Miyu. Lekker rustig zat ik te zitten, tot er ineens een grote witte knuffelbeer naar me toe kwam. Nu kwam dan toch echt het grote moment dat ik deze beer aan mijn kleine zusje kon geven, maar ondanks dat ik mezelf er niet echt een houding mee kon geven, besloot ik hem toch maar zelf bij te houden. Misschien toch ook wel een beetje omdat ik hem niet aan Miyu durfde te geven, dat moet ik dan toch ook wel toegeven.
Na een beetje rondgekeken te hebben, voegde Emma zich uiteindelijk ook bij ons gesprek. Druk waren we in gesprek, toen toch echt het moment kwam dat iedereen naar huis moest. Ook 1 van de meest geweldige personen, die ik die dag had ontmoet, helaas. Gelukkig bleef ze na het omkleden nog wel heel even hangen voor een gezellig praatje. Na nog wat wijze lessen van Emma moest Miyu er dan toch echt vandoor. Na de laatste omhelzingen wilde ze weg gaan, tot ze ineens met een stift mijn kant op kwam. Nog even wilde ze een poezengezichtje op mijn arm tekenen, gewoon omdat ze dit bij andere mensen ook had gedaan. Nog een paar keer verschuldigde ze zich tegen iedereen, en toen vertrok ze toch maar echt naar haar huis, en ook voor ons zat de dag er helaas weer bijna op.
Vanochtend was ik al gewaarschuwd dat we misschien wel bleven eten als het nou heel gezellig was, en niets bleek minder waar toen er n papier langst ging, met de opdracht om op te schrijven wat voor pizza je zou willen. Zoals altijd ging ik voor mijn oude, vertrouwde pizza shoarma. Daar zaten we dan, met z’n 6’en in een cirkel. Een vrij vervormde cirkel, dat wel. 4 gesprekken werden er gevoerd, en iedereen bemoeide zich met ieder gesprek, met leuke situaties tot gevolg. Soms vielen er stiltes, maar ze waren totaal niet ongemakkelijk. Iedereen was druk in gesprek, toen ineens de bel ging. Eindelijk was daar de pizza en was het stil om me heen. Na het snijden van de pizza’s en het uitdelen van al het eten, had iedereen een fijne zit plek gevonden, en voor mij was het de inmiddels vertrouwde bank. Met de pizza op schoot bedacht ik me ineens weer dat mijn benen niet bedekt waren, en dat pizzadozen niet isoleren.
Nadat iedereen alles op had, was het voor ons dan ook tijd om weer richting huis te gaan helaas. Stiekem was het toch ook al weer 8 uur geworden toen iedereen begon met omkleden. Ik had niet het geluk om mijn romper mee te kunnen nemen naar huis, dus tijdens het omkleden stond ik ineens in alleen mijn luier in de kamer. Ik besloot er niet te veel over na te denken, en probeerde snel mijn broek aan te doen. Het aan doen ging nog wel, maar tijdens het dicht maken van mijn broek werd ik toch ineens weer herinnerd aan het feit dat ik een vrij dikke luier droeg. Na het omkleden nog even gezellig bijpraten, tot iedereen dan echt aanstalten maakte om weer naar huis te gaan. Terug lopend naar de tram bleef ik maar terugdenken aan vandaag, hoe geweldig de dag was geweest! Ik zat nog niet in de tram, of keek al uit naar de volgende keer dat ik weer lekker klein kon zijn!
Vandaag was het dan eindelijk zover. Na weken van doemdenken, zenuwen, en wat allemaal nog meer, ging ik vandaag dan eindelijk naar mijn allereerste “echte” AB meeting. Ik wist dat ik vandaag vroeg mijn bed uit moest, maar alsnog was ik ver voor mijn wekker wakker. Van de zenuwen? Misschien wel. nog half slapend deed ik speciaal voor vandaag een luier aan. Alsof ik het had gepland, kon ik na het eten en scheren meteen richting de bus. 5 minuten wachten is wel te doen, toch?
De dag begon al goed, de bus stond er al dus ik kon meteen lekker warm in de bus stappen. Een gezellig praatje met de chauffeur en een medepassagier, en voor ik het wist was ik al gearriveerd op het station. Zeer waarschijnlijk zat ik hier nog wel even, dus besloot ik maar even plaats te nemen op een bankje, en gezellig te chatten met de mensen waarmee ik vandaag weg zou gaan. Een bakje koffie, en een broodje, en zo maakte ik het uur wachten wel vol. Na een half uur begon het ondanks dat toch wel wat lang te duren, maar ik had het er allemaal voor over. Ik zou Roos (mijn AB-Mommy) weer een keer zien, en ik zou Miyu en Arthur (mijn nieuwe AB broertje en zusje) voor het eerst ontmoeten! Al deze ellende met wachten was het zeker waard, maar toch was ik wel blij toen ik eindelijk warm in de trein kon stappen. Geen idee waarom, maar zo op de vroege ochtend was het toch best al wel druk in de trein. Ik zocht een plek bij het raam, deed mijn oortjes in, en eindelijk kwam ik dan een beetje tot rust. De angst voor vandaag voelde ik steeds meer verdwijnen, en ik moest toch wel echt aan mezelf toegeven dat de trein best wel rustgevend kon zijn. Voor ik het wist was ik dan ook al aangekomen op het station waar ik over moest stappen.
Tijdens het wachten op de volgende trein durfde ik dan eindelijk alles te laten lopen. Langzaam voelde ik mijn luier steeds voller worden, en met dit warme gevoel nam ik plaats in de volgende trein. Ook deze zat weer enorm vol, maar toch viel mijn oog meteen op een heel mooi plekje. Weer bij het raam, weer half in trance door de snel voorbij razende wereld. Het was maar een half uurtje met de trein, maar voor mijn gevoel duurde het laatste kwartier zo ongelofelijk lang. Weer een station dichterbij mijn eindbestemming, weer iedere minuut op de klok kijken. Zoveel stations met de naam “Amsterdam”, iedere keer schrok ik weer op met de hoop dat ik er eindelijk was. Nog 3 stations, nog 2, nog 1 station, en eindelijk wat ik dan op station Amsterdam Centraal. Ma wat zoeken en bellen kwam ik dan eindelijk Roos en Arthur tegen. Druk bijpratend van alles wat er de afgelopen weken was gebeurd, liepen we maar naar een plekje om wat te drinken. We hadden toch tijd genoeg, al ging de tijd stiekem wel heel snel voorbij terwijl we daar zaten.
Nog even langst de winkel, maar daarna moesten we toch echt de metro hebben om Miyu op te gaan halen. Ineens waren daar die zenuwen weer, want ja, een vrouw voor het eerst ontmoeten is toch anders dan een man. Ik wist me dan ook niet echt een plek te geven toen ik haar voor het eerst ontmoette. Nadat ze Roos en Arthur had omhelsd, was het dan toch echt mijn beurt, en ik was blij dat Miyu zelf het initiatief nam om mij te omhelzen, en zelf voelde ik meteen wel een soort van klik. Toch merkte ik wel dat ik meer naar Arthur toe trok tijdens het lopen naar de metro. Een mooi plekje was er voor ons. Lekker met 4en bij elkaar. Steeds vertrouwder en “echter” begon het te voelen voor mij. Helemaal toen het voor iedereen dan tijd was om de cadeautjes uit te delen. Van Roos wist ik al wel een klein beetje wat ik zou krijgen, maar dat nam niet weg dat ik er alsnog enorm blij mee was! Toen kwam het cadeautje van Miyu voor mij, een best wel heel mooie speen. Hier was ik zo blij mee dat ik haar het liefst had willen knuffelen, maar op de een of andere manier durfde ik het niet, en kwam ik niet verder dan een zenuwachtige dankjewel.
Ik weet nog steeds niet of wij nou zo traag waren, maar voor mijn gevoel was er helemaal geen half uur voorbij, toen ik ineens te horen kreeg dat we uit moesten stappen. Alweer die vervloekte zenuwen op weg naar Emma, en tijdens het lopen hield ik me dan ook maar een beetje op de achtergrond. Van op de achtergrond blijven kwam echter niet veel terecht, want Roos bleef me stiekem wel een beetje naar de voorgrond trekken. Niet dat ik kon zeggen dat ik het vervelend vond, alles behalve zelfs, maar toch. Of iemand loog al de hele dag over de afstanden, of ik was gewoon heel slecht in inschatten, want het kan nooit dat we 10 minuten gelopen hadden toen we aankwamen bij het appartement van Emma. De zenuwen waren zo goed als weg toen ik, samen met de anderen, voor de deur stond. De deur ging open, en het eerste wat ik zag was een heel vriendelijk uitziend persoon, Emma bleek later. We begroette elkaar, en liepen verder. Ik had al wel foto’s voorbij zien komen, maar als je er dan zo zelf bent, is het toch echt nóg indrukwekkender.
Nog een paar keer keek ik rond, voordat ik me om ging kleden. Zelf kon ik helaas niet heel veel meenemen, maar gelukkig had Arthur wel wat spullen voor me mee willen nemen. Snel nam ik mijn spullen aan, en liep ik naar het toilet om me om te kleden. Echt makkelijk was het omkleden niet, door de kleine ruimte, maar met een beetje moeite was het me toch gelukt. Ik bekeek mezelf nog 1 keer goed in de spiegel, haalde diep adem, en besloot me weer in de groep te mengen. Nog even ging ik op de bank zitten, nog even een beetje rondkijken. Echt een goede positie wist ik mezelf niet te geven op de bank, al werd dit snel beter naarmate ik met andere mensen aan de praat raakte.
Steeds meer begon ik me op mijn gemak te voelen, en ik besloot dan ook maar eens om wat rond te gaan lopen. 1e halte, het bed waar Roos en Arthur met nog wat mensen aan het praten waren. Ik ging erbij staan, en langzaam maar zeker kon ik me steeds meer in het gesprek mengen. Na een soort voorstelrondje kwamen dan toch echt de gevreesde vragen aan mij. Hoe had ik Roos, Arthur en Miyu ontmoet? Hoe was ik zelf in het AB wereldje terecht gekomen? Hoe vond ik het nou, zo een eerste keer bij een meeting? Op alle vragen probeerde ik zo goed mogelijk te antwoorden, maar toch bleef het antwoord op de 1e vraag door mijn hoofd spoken. 2 à 3 maanden geleden had ik Roos pas ontmoet, en nu mocht ik haar al Mommy noemen, en mocht ik al mee naar dit soort feestjes. Wat er in 3 maanden allemaal kan gebeuren, als je er maar echt voor gaat!
Ik was nog druk bezig met mezelf introduceren, toen iemand ineens het geweldige idee had opgevat om een spelletje te gaan doen. Dit kon ik natuurlijk niet overslaan, en nadat ik 1 spel gewoon mee had gekeken, besloot ik het volgende rondje toch maar om mee te doen. Winnen bij spelletjes is voor mij niet echt weggelegd, maar toch vond ik het wel heel leuk en gezellig om mee te mogen doen. Stiekem vond ik het dan ook wel jammer toen het spelletje ten einde kwam, en iedereen weer zijn eigen weg ging. Zelf besloot ik nog even plaats te nemen op de bank, even wat rust en een soort van tijd voor mezelf. Voor mijn gevoel was er nog maar korte tijd voorbij, maar ik keek naar buiten en stiekem begon het toch al wel donker te worden. Dit kon gelukkig alleen maar betekenen dat het enorm gezellig was.
Nog even zat ik lekker op de bank, tot mijn oog ineens viel op Roos en Miyu. Samen in het bed, het zag er zo schattig uit! Jaloers op Miyu was ik niet echt, maar toch moedigde de aanblik me wel aan om erbij te gaan liggen. Voor ik ging liggen toch eerst nog maar even verschonen, en aangezien little-Youri steeds meer aanwezig was, mocht mijn Mommy voor mij een nieuwe luier uitzoeken. Natuurlijk werd er weer 1 van de dikste luiers gekozen, niet dat ik het heel vervelend vond, maar zelf zou ik die luier nooit hebben uitgekozen. Ik pakte mijn nieuwe luier aan, en verstopte me weer even in het kleine badkamertje. Nog heel even genietend van mijn toch al wel wat natte luier besloot ik er nog 1 keer in te plassen, en me daarna te verschonen. Het verschonen ging me wel echt steeds makkelijker af, en deze keer was ik ook zo klaar. Oude luier opruimen, romper terug dicht, en weer terug naar de gezelligheid!
Tot mijn grote geluk zaten Miyu en Roos nog steeds op het bed, en ik besloot er maar snel naast te gaan zitten, voor ik deze kans zou missen. Links naast Roos nog een mooi plekje, dus ik plofte daar maar neer, en verstopte mijn benen onder het dekentje. Dit was voor mij zelfs nog rustgevender dan gewoon op de bank zitten, vreemd genoeg. Langzaam schoof ik dichter naar Roos toe, tot ik gezellig dicht bij haar zat. Het enige wat eigenlijk nog miste was de voorkant van het bed, deze was namelijk nog naar beneden. Even twijfelde ik om hem dicht te doen, maar dit besloot ik uiteindelijk toch maar niet te doen. Ik wist namelijk niet helemaal hoe de anderen dit zouden vinden, en om heel eerlijk te zijn durfde ik het ook niet echt te vragen. “Dan maar zo”, dacht ik bij mezelf toen ik naar de andere kant van het bed keek. Wat lag ze daar schattig, Miyu, mijn “kleine zusje”. Dit was dan toch wel echt het moment dat ik heel eerlijk moest zijn tegen mezelf, misschien was ik stiekem toch wel een klein beetje jaloers op d’r, dat ze zich zo kon laten gaan.
Kon ik dat allemaal ook maar, zo spontaan uit mezelf. Gewoon simpelweg liggen, met mijn hoofd op het been van Mommy. Geen idee waarom, maar ik durfde het gewoon niet helaas. Vol bewondering bleef ik steeds maar kijken naar Miyu, tot ineens mijn oog viel op een grote knuffelbeer. Het was dat ik over Roos en Miyu heen zou moeten leunen om hem te pakken, maar anders had ik hem met alle plezier gepakt. Nog niet eens voor mezelf, maar meer om bij Miyu te leggen, want dat zou het plaatje echt helemaal hebben afgemaakt! Ondanks dat, wat was het toch lekker hier, gewoon zitten, af en toe drinken uit mijn flesje, een beetje rondkijken, en gezellig praten met Roos en Miyu. Lekker rustig zat ik te zitten, tot er ineens een grote witte knuffelbeer naar me toe kwam. Nu kwam dan toch echt het grote moment dat ik deze beer aan mijn kleine zusje kon geven, maar ondanks dat ik mezelf er niet echt een houding mee kon geven, besloot ik hem toch maar zelf bij te houden. Misschien toch ook wel een beetje omdat ik hem niet aan Miyu durfde te geven, dat moet ik dan toch ook wel toegeven.
Na een beetje rondgekeken te hebben, voegde Emma zich uiteindelijk ook bij ons gesprek. Druk waren we in gesprek, toen toch echt het moment kwam dat iedereen naar huis moest. Ook 1 van de meest geweldige personen, die ik die dag had ontmoet, helaas. Gelukkig bleef ze na het omkleden nog wel heel even hangen voor een gezellig praatje. Na nog wat wijze lessen van Emma moest Miyu er dan toch echt vandoor. Na de laatste omhelzingen wilde ze weg gaan, tot ze ineens met een stift mijn kant op kwam. Nog even wilde ze een poezengezichtje op mijn arm tekenen, gewoon omdat ze dit bij andere mensen ook had gedaan. Nog een paar keer verschuldigde ze zich tegen iedereen, en toen vertrok ze toch maar echt naar haar huis, en ook voor ons zat de dag er helaas weer bijna op.
Vanochtend was ik al gewaarschuwd dat we misschien wel bleven eten als het nou heel gezellig was, en niets bleek minder waar toen er n papier langst ging, met de opdracht om op te schrijven wat voor pizza je zou willen. Zoals altijd ging ik voor mijn oude, vertrouwde pizza shoarma. Daar zaten we dan, met z’n 6’en in een cirkel. Een vrij vervormde cirkel, dat wel. 4 gesprekken werden er gevoerd, en iedereen bemoeide zich met ieder gesprek, met leuke situaties tot gevolg. Soms vielen er stiltes, maar ze waren totaal niet ongemakkelijk. Iedereen was druk in gesprek, toen ineens de bel ging. Eindelijk was daar de pizza en was het stil om me heen. Na het snijden van de pizza’s en het uitdelen van al het eten, had iedereen een fijne zit plek gevonden, en voor mij was het de inmiddels vertrouwde bank. Met de pizza op schoot bedacht ik me ineens weer dat mijn benen niet bedekt waren, en dat pizzadozen niet isoleren.
Nadat iedereen alles op had, was het voor ons dan ook tijd om weer richting huis te gaan helaas. Stiekem was het toch ook al weer 8 uur geworden toen iedereen begon met omkleden. Ik had niet het geluk om mijn romper mee te kunnen nemen naar huis, dus tijdens het omkleden stond ik ineens in alleen mijn luier in de kamer. Ik besloot er niet te veel over na te denken, en probeerde snel mijn broek aan te doen. Het aan doen ging nog wel, maar tijdens het dicht maken van mijn broek werd ik toch ineens weer herinnerd aan het feit dat ik een vrij dikke luier droeg. Na het omkleden nog even gezellig bijpraten, tot iedereen dan echt aanstalten maakte om weer naar huis te gaan. Terug lopend naar de tram bleef ik maar terugdenken aan vandaag, hoe geweldig de dag was geweest! Ik zat nog niet in de tram, of keek al uit naar de volgende keer dat ik weer lekker klein kon zijn!
