Mistery
Luiers dragen vindt ik leuk
Hoi iedereen op deze leuke luier site.
Dit is een waar gebeurd verhaal dat ik hier schijf,alleen zijn de namen van de betrokken personen veranderd.
Ik vondt het te jammer om mijn ervaring voor mezelf te houden,en wil mijn verhaal dus met jullie delen.
Een tijdje geleden ben ik opgenomen in het ziekenhuis als gevolg van een vroeger zwaar verkeers ongeval met mijn scooter.
Door de hevige pijn die ik elke dag had moest ik terug geopereerd worden aan mijn linker onderbeen.
Na een aantal medische testen bleek dat de metalen pin die nog in mijn onderbeen zat,verwijderd moest worden,en dat dit een bijzondere pijnlijke operatie zou worden volgens de dokter.
Maar zij de dokter,we zullen je hier een dagje of vijf in het ziekenhuis houden,en jouw voldoende medicatie geven zodat je bijna geen pijn zal voelen.
Er werd afgesproken dat ik de volgende dag om 7.00 u mij in het ziekenhuis aan de receptie zou aanmelden om opgenomen te worden.
De volgende morgen om 5.30 u ben ik bloednerveus opgestaan,ik had bijna de hele nacht geen oog dicht gedaan en was echt niet op mijn gemak,ik trok eerst mijn natte Tena Ultima uit,nam vervolgens een heel lange douche om mij toch een beetje te ontspannen,en klede mij aan zonder luier.
Toch een vreemd gevoel hoor als je een slip aanmoet in plaats van een luier.
Ontbijten mocht ik ook al niet en zelfs geen glas water drinken ofzo.
Om 6.30 u werd ik aan mijn huis afgehaald door mijn broer en naar het ziekenhuis gebracht.
Veel werd er niet gesproken in de wagen,mijn broer zag ook wel dat ik erg nerveus was.
Bij aankomst op de parking nam hij mijn draagtas met mijn spullen erin en gaf hij mij een schouderklopje en een knuffel met de woorden "ach Rick met jouw komt wel weer alles goed hoor,je bent een ijzer sterke kerel",en begeleide mij verder naar de receptie.
Eenmaal aan de receptie aangekomen kon mijn broer niet veel meer doen voor mij en we namen afscheid van elkaar met de belofte dat hij mij in de vooravond mij zeker een bezoekje zou brengen.
Na mijn aanmelding en de ganse papier winkel verwerkt werd ik opgehaald door een verpleegster die mij naar mijn éénpersoonskamer bracht.
Ze liet me de kamer zien en gaf mij de nodige tijd om mijn spulletjes in de kleerkast en in de badkamer te leggen.
Kort daarop kwam ze met een vragenlijst of ik drugs of andere medicatie gebruik waar ik makkelijk neen kon op zeggen,ik ben namelijk antidrugs.
Daarna moest ik mij uitkleden en een opratieschortje aandoen,ze nam mijn bloeddruk die wel heel hoog stond door al mijn opwinding en gaf mij een pilletje om te kalmeren.
Kort daarop viel ik in een diepe slaap en werd pas gewekt om nogmaals mijn bloeddruk te testen met het comentaar:
Hoe voel jij je nu,ben je nu rustig?
Ik was in een heerlijke diepe slaap gevallen antwoorde ik en ben nu niet meer zo nerveus maar wel wat sufjes.
Dat is prima antwoorde ze,ik ga mijn collega halen en brengen je meteen naar de operatie afdeling.
Half in slaap werd ik in bed naar de operatie afdeling gebracht en nog geen vijf minuten later kreeg ik een rugprik met een sonde waar de dokter een vloeistof injecteerde.
Alle gevoel vanaf mijn middel tot aan mijn tenen verdween.
Voel je nog iets aan je benen vroeg de dokter?
Waarop ik antwoorde dat ik zelfs mijn middel niet meer voelde.
Wil je nog iets zeggen vooraleer ik je volledig verdoof vroeg ie?
Neen antwoorde ik,ik wil hier zo vlug mogelijk vanaf zijn antwoorde ik.
Ok dan ,ik zal je nog een inspuiting via het infuus in je rug geven en dan ben je een tijdje van de wereld weg klonk het.
En inderdaad,nog geen minuut later werd allles stil en donker rond mij.
Na een uurtje of twee kwam ik wakker op de intensive care,alles wazig,verpleegsters die druk waren met slangetjes en draden voor de toestellen,een hele toestand dus.
Ik had een helse pijn aan mijn onderbeen,net alsof er een bus of trein er was overgereden.
Mijn eerste reatie was aaaaaaaaauw!!!!
De verpleegster reageerde direct en vroeg mijn naam en geboortedatum alleen om te weten dat ik bij mijn positieven was gekomen.
Ik Antwoorde Rick -------- En mijn geboortedatum is --_--_-----.
Dit is juist antwoorde ze,je hebt waarschijnlijk heel erge pijn,dus hebben we een Morfinepomp aan je bed geïnstaleerd,als je op dit knopje hier boven je hoofd drukt kan je om de 15 minuten een kleine extra dosis krijgen,de pijn die je nu hebt zal vlug verdwijnen.
Half suf voelde ik aan mijn lakens dat die nat waren,van wat wist ik toen nog niet,maar merkte aan mijn verpleegster op dat mijn bed nat aanvoelde als ik het mijn handen aanraakte.
Ze nam het bovenlaken weg en voelde zelf eventjes.
Ooh zei ze,je hebt geplast zonder dat je het voelde,ik ga onmiddelijk je bed verschonen.
Wat ik nog weet dat er terug vier verpleegsters mijn bed hebben verschoond en toen ik terug wakker werd op mijn kamer dat er een omlegger rond mijn middel was gelegd,maar ik was intussen terug nat geworden.
Hoeveel tijd ertussen was weet ik niet meer,maar de dokter en twee verpleegsters kwamen mijn kamer binnen.
De dokter vroeg meteen ,hoe is het met je,de operatie is in ieder geval goed gelukt maar je zal een paar dagen aan de Morfinepomp moeten blijven liggen,en je moet tenminste vier dagen in bed blijven omdat je geen kracht meer heb in je linker onderbeen.
Ik vertelde de dokter dat ik geen gevoel meer had vanaf mijn middel en dat ik een nat bed had gehad op het intensive care en dat dit nu weer zo was!
Een van de verpleegsters trok terug het bovenlaken weg en zag de natte vlek van mijn bed.
Hij legde mij uit dat dit door de Morfine kwam en dat nog wel enkele dagen kon duren.
De dokter merkte op:we zullen voorzorgen moeten nemen en een catheter moeten inbrengen.
Ik zei tegen de dokter dat ik als de dood ben van een catheter als een verpleegster die inbrengt wanneer ik bij mijn positieven ben,(en dit is zeker waar,een slangetje van meer dan een halve meter in mijn piemel inbrengen,daar huiver ik meer dan wat van).
Dit had ik tien jaar geleden al eens meegemaakt en ben toen van mijn stokje gegaan.
Dan is er maar één oplossing zei de dokter,en dit zijn luiers.
LUIERS,oh my god dacht ik bij mezelf,dan zeker luiers.
Dan maar luiers antwoorde ik de dokter,maar zeker geen catheter!
Zoals je wenst zei de dokter en gaf de hoofdverpleegster de opdracht om mijn bed teug te verschonen en mij een luier om te doen.
Nog geen twee minuten later stond er terug een verpleegster aan mijn bed met een pak luiers,ik denk ongeveer tien stuks.
Eerlijkgezegd was ik hulpeloos en doodsbeschaamd,mijn gezicht was waarschijnlijk vuurrood en wende mijn blik van mijn verpleegster af,zo beschaamd was ik.
Eerst draaide ze mij op mijn linker zijde en waste mijn middel en mijn kontje en droogde mij heel voorzichtig af.
Dan nam ze de luier,een Tena maxi had ik gezien volgens mijn kenners oog,sprijde die open en legde die op bed ter hoogte van mijn middel en ze draaide mij dan voorzichtig weer op mijn rug.
Daarna spreide ze heel voorzichtig mijn benen,nam het onderste stuk van de luier vast en trok die over mijn middel met mijn piemel naar beneden geduwd.
Dan eerst de onderst klevers vastgemaakt en daarna de bovenste zodat alles mooi strak zat.
Daarna een schoon operatiekleedje om en mijn lakens ververst.
Ik was echt vuurrood van schaamte,de tranen stonden in mijn ogen.
Schaam je maar niet zei ze tegen mij,je kan er niets aan doen,we gaan je goed verzorgen zei ze met een lieve glimlach en trok het laken samen met het deken over me heen en ruimde alles op.
Slaap nu maar terug een beetje zei ze tegen me,je bent heel erg moe,en trok de deur voorzichtig dicht van mijn kamer.
Mijn god,dit was de eerste keer sinds mijn kindertijd dat ik verschoond werd door een vrouw,ik voelde onmiddelijk aan mijn strakke luier en wat een geluk zalig gevoel.
Net alsof ik in de hemel was beland.
Kort daarop ben ik heel gelukkig in slaap gevallen met mijn luier om. kindslaapt
Een paar uur later heb ik een kort bezoek gekregen van mijn broer waar ik mij iets heel vaag van herinner,ik lag in slaap volgens hem met een luier om waar ie heel erg van geschrokken was.
Het verplegend personeel had hem wel duidelijk gemaakt waarom ik een luier om moest,dus voor mijn broer moest ik niks meer verbergen.
In de late avond kreeg voor het eerst wat te eten en te drinken plus een fles water.
Als je bedenkt dat je al meer dan twaalf uur niks meer gedronken hebt zal je heel vlug naar een fles met water grijpen.
Er was mij nochtans gezegd om voorzichtig te drinken,met mate dus.
Tja wat doe je dan als je grote dorst hebt,1 glas,2 glazen,3 glazen zijn vlug naar binnen gewerkt ,kortom de liter fles was al vlug leeg.
Bovendien had ik honger als een beer en alles wat op mijn dienblad stond had ik binnen de kortste tijd verorberd.
Om twee uur s'nachts werd ik gewekt door de nachtverpleegster die mijn wonde kwam controleren en ook mijn luier verschonen,die was intussen wel heel erg nat geworden door het vele water drinken.
Dus wederom,klevers open,mij voorzichtig op mijn linker zijde gedraaid,vieze luier uit,kontje en middel gewassen,schone luier die intussen in mijn kleerkast zat gehaald,opengelegd op mijn bed en omgedaan.
Bij het verlaten van mijn kamer gaf Lydia mij nog een nachtzoen en wenst mij nog een goede nacht.
Ik wist echt niet wat mij overkwam en vergat alle pijn die ik had,wederom een zo gelukzalig gevoel door verschoond te zijn door iemand anders.
Ik heb nog enkele minuten liggen nagenieten van mijn schone luier en daarna na een Morfine knop shot vredig in slaap gevallen.
De volgende ochtend werd ik wakker van een vreseljike stank die van onder mijn lakens kwam,ik besefte dat ik een poepluier had en dacht meteen,oh neen toch nu niet nog dat erbij,wat moet ik nu doen,ik kan mijn bed niet uit om mij te verschonen.
Helaas,ik had geen tijd om na te denken,de deur van mijn kamer ging open met,goeie morgen we hebben ontbijt voor je!
Onmiddelijk volgde het commentaar:er ruikt hier iets vreemds,heb je soms een ongelukje gehad?
Ik heb maar meteen bekend dat ik vermoede dat ik een poepluier had maar het echt niet opzettelijk had gedaan,ik voel niets vanaf mijn middel zo luide mijn commentaar.
Het ontbijt werd terug op de kar gezet en een tijdje later kwamen 2 verpleegsters met een karretje met verzorgingsmateriaal binnen.
Ik begon te huilen van schaamte,nam mijn hoofdkussen en draaide mijn hoofd erin (voor mij plassen in luier OK,maar poepen in een luier vindt ik echt vies).
Er werd eerst een onderlegger op mijn bed gelegd,vervolgens luier open,en bah wat een stank,echt vies,vieze poepluier uit,mijn billetjes met doekjes schoongemaakt,daarna kontje en middel gewassen,luier opengelegd,mijn hoofdkussen weggenomen die nat van de tranen was,nieuw kussen sloop erover,en de luier om.
Ik schaamde me rot,maar weer kreeg ik de opmerking:je doet het niet opzettelijk,momenteel kan je er niks aan doen,wij gaan je enkel wat meer komen controleren,we weten dat je niks voeld vanaf je middel,straks brengen we je jouw ontbijt.
Eventjes later kreeg ik een lekker ontbijt met koffie volkoren brood en beleg, youhourt en wat snoep wat me heerlijk gesmaakt heefd.
Na het ontbijt werd ik gewassen,mijn wonde verzorgd en mijn luier gecontroleerd,tja dit keer was ie wel droog hoor.
Het leuke was dat ik ieder uur bezoek kreeg van een verpleegster om mijn luier te checken.
Ik deed mijn best om mezelf niet al te veel van die Morfine shots toe te dienen,die liep via mijn epuderale sonde vanzelf in mijn rug naar binnen,dus bleef ik niks voelen vanaf mijn middel.
Als ik te veel pijn had duwde ik op het knopje die boven mijn hoofd hing,en na een minuutje lag ik in slaap.
Om de vier uur kreeg ik een schone luier om en tja schroom gaat dan wel eens om voor geintjes of grapjes.
Zo heb ik dit meegemaakt met Lydia:
Rond twee uur s'nachts werd ik weer gewekt door haar om mij een schone luier om te doen,dus zoals gewoonlijk vieze luier uit,wassen,zalig dus,luier klaargelegd,en dan opeens,zeg Rick,die piemel van jouw,die mag er best wezen hoor,mijn man heefd niet zo'n grote,tis een schrompie vergeleken bij die van jouw.
Hoe lang is tie eigenlijk wel,toch zo'n 17 centimeter denk ik.
Apetrots als ik was,ja maar Lydia,je moet die wel aankunnen hoor,als ik ermee in actie kom,hou je dan maar vast,waarbij Lydia in een lach schoot van jewelste,de kamers ernaast zullen ook wel wakker geworden zijn.
Daarna kreeg een schone luier om en een dikke nachtzoen.
Met mijn nieuwe luier om heerlijk in slaap gevallen,wat een zalig gevoel om zo goed verzorgd te worden als je zelf niet uit je bed kunt.
Na vier dagen zo prima verzorgd te zijn geweest werd de Morfinepomp stilgelegd!
De dokter had mij gezegd dat ik de eerste twee uur helse pijnen zou doorstaan door een afkicken van de Morfine.
Geloof me of niet,ik weet nu wat drugsverslaafden meemaken tijdens het afkicken,gelukkig kreeg ik medicatie om de pijn te verzachten,de spieren van het lichaam verkrampen totaal,ik heb een stuk doek totaal kapot gebeten van de pijn die ik gehad heb.
Dan nog eens de pijn erbij van mijn been die wakker kwam,was het zeker geen pretje.
In de namiddag kreeg ik een sociale assistente over de vloer om een dagelijkse huisverpleegster en huishoudster te regelen.
De dokter kwam terug op bezoek met de vermelding dat ik de volgende dag naar huis kon gaan,maar ik merkte op dat het probleem met mijn incontinentie nog steeds aan de gang was.
Hij merkte op dat dit nog wel enkele dagen zou duren vooraleer alles weer normaal zou functioneren en hij zou een briefje schrijven voor mijn thuisverpleegster voor de nodige zorgen die zij mij zou moeten toedienen.
Voor de laatste dag werd ik geregeld van mijn luier verschoond en genoot er dus stil maar diep intens van.
De pijn die ik heb gehad is hierdoor heel veel verzwakt.
Op de laatste dag in het ziekenhuis werd ik enorm in de watten gelegd:
Eerst een lekker ontbijt met koffiekoeken,koffie,fruitsap,koekjes enz.
Daarna nachtluier uit,gewassen door twee mooie verpleegsters die wel een oogje hadden op mijn piemel,een heerlijk ruikend zalfje aan mijn billetjes gedaan en een luier om.
Om 10.30 terug een nieuwe luier om door deze dames,mij helpen aankleden en ik was klaar voor vertrek.
Bij het vertrek was het afscheid heel hartelijk van gans het verplegend personeel en kreeg zelfs gratis een rolwagentje mee om te gebruiken die ik pas enkele dagen moest laten terug bezorgen.
Ik was heel blij om weer terug thuis te zijn,maar na een uurtje miste ik al iets,mijn luier controle dus,ik was nat en kon heel moeilijk stappen.
Net toen ik van plan was om zelf een nieuwe luier om te doen ging de deurbel.
Terug in de rolwagen opende ik na een minuut of twee de deur en wie stond daar?
Hoi ik ben Kyra de thuisverpleegster,en dan vlak erna,maar Rick ben jij het?
Ik heb Kyra een jaar of tien geleden acht maanden aan huis gehad om mij te verzorgen vanwege mijn verkeersongeval dus kennen we elkaar maar al te goed.
Kom binnen Kyra zei ik,de weg ken je hier nog wel denk ik.
Zoals vroeger opende zij de deuren voor mij,en eenmaal in de living gekomen vroeg ze mij op ernstige toon;wat is jouw terug gebeurd?
Ik antwoorde dat ik terug geopereerd was aan mijn linker onderbeen en dat alle metalen inplantaten verwijderd waren en overhandigde intussen het briefje van de dokter.
Ma allee Rick gij moet dus luiers dragen klonk het,en heb je die wel?
Ik heb vier luiers meegekregen vanuit het ziekenhuis maar meer heb ik dus niet antwoorde ik.
Hier op dit briefje staat dat je volledig urine incotinent bent zegt Kyra,mag ik die luiers eens zien?
(ik was wel eventjes geschrokken van die volledige urine incotinentie,maar had wel door dat een dokter of verpleegster een foutje hadden gemaakt)
Ja en gij moet ook nog verbanden hebben voor de wonde aan uw been zei ze.
Ik toonde haar mijn Tena Maxi large zoals ze gevraagd had ,waarop ze reageerde,zeg heb je er nu een aan,en hoe lang is het al geleden dat je een nieuw om hebt gekregen.
Ik antwoorde bevestigend dat ik een luier om had,maar dat deze hoognodig verschoond moest worden.
Mag ik een paar handdoeken halen uit de badkamer en washandjes vroeg ze me?
Ja doe maar antwoorde ik.
Heb je ook nog een waskom vroeg ze me?
Ja antwoorde ik die staat in een kast in de keuken.
Ik hoorde ze de kasten van keuken opentrekken tot ik hoorde, hebbes,en al vlug hoorde ik het water in de waskom kletteren.
Ik ga effe de rolluiken wat neerlaten zodat het hier geen opendeurdag is he,kom jij maar uit je rolstoel als je kan en leg je neer op de handdoek in de zetel,dan verschoon ik je.
Voorzichtig hielp ik mij uit mijn rolstoel waarbiij ze mij ondersteunde en hielp mij in de zetel.
Met engelen geduld trok ze mijn broek uit met telkens de vraag: gaat het,heb je niet te veel pijn?
Doe maar hoor zei, ik kan tegen een stootje.
Eenmaal mijn broek uit keek ze naar mijn luier en met de opmerking,die moet hoog nodig verschoond worden.
Onmiddelijk trok ze de zelfklevers open en vroeg me om mijn middel op te heffen waarbij ze in één ruk de luier vantussen mijn dijen trok.
Net zoals in het ziekenhuis waste ze mijn middel en piemel en vroeg ze mij om mij om te draaien op mijn zij.
Ze droogde mij mij met zachte bewegingen af,nam de luier van tafel,spreide die open,en dan,hop met je sexy kontje omhoog zei tegen me,en schoof de luier onder mijn kont heen.
Leg je maar neer hoor zei ze tegen me,terug mijn piemel naar beneden en de luier dicht.
WORDT VERVOLGD,DIT VERHAAL IS NOG NIET AF.
Dit is een waar gebeurd verhaal dat ik hier schijf,alleen zijn de namen van de betrokken personen veranderd.
Ik vondt het te jammer om mijn ervaring voor mezelf te houden,en wil mijn verhaal dus met jullie delen.
Een tijdje geleden ben ik opgenomen in het ziekenhuis als gevolg van een vroeger zwaar verkeers ongeval met mijn scooter.
Door de hevige pijn die ik elke dag had moest ik terug geopereerd worden aan mijn linker onderbeen.
Na een aantal medische testen bleek dat de metalen pin die nog in mijn onderbeen zat,verwijderd moest worden,en dat dit een bijzondere pijnlijke operatie zou worden volgens de dokter.
Maar zij de dokter,we zullen je hier een dagje of vijf in het ziekenhuis houden,en jouw voldoende medicatie geven zodat je bijna geen pijn zal voelen.
Er werd afgesproken dat ik de volgende dag om 7.00 u mij in het ziekenhuis aan de receptie zou aanmelden om opgenomen te worden.
De volgende morgen om 5.30 u ben ik bloednerveus opgestaan,ik had bijna de hele nacht geen oog dicht gedaan en was echt niet op mijn gemak,ik trok eerst mijn natte Tena Ultima uit,nam vervolgens een heel lange douche om mij toch een beetje te ontspannen,en klede mij aan zonder luier.
Toch een vreemd gevoel hoor als je een slip aanmoet in plaats van een luier.
Ontbijten mocht ik ook al niet en zelfs geen glas water drinken ofzo.
Om 6.30 u werd ik aan mijn huis afgehaald door mijn broer en naar het ziekenhuis gebracht.
Veel werd er niet gesproken in de wagen,mijn broer zag ook wel dat ik erg nerveus was.
Bij aankomst op de parking nam hij mijn draagtas met mijn spullen erin en gaf hij mij een schouderklopje en een knuffel met de woorden "ach Rick met jouw komt wel weer alles goed hoor,je bent een ijzer sterke kerel",en begeleide mij verder naar de receptie.
Eenmaal aan de receptie aangekomen kon mijn broer niet veel meer doen voor mij en we namen afscheid van elkaar met de belofte dat hij mij in de vooravond mij zeker een bezoekje zou brengen.
Na mijn aanmelding en de ganse papier winkel verwerkt werd ik opgehaald door een verpleegster die mij naar mijn éénpersoonskamer bracht.
Ze liet me de kamer zien en gaf mij de nodige tijd om mijn spulletjes in de kleerkast en in de badkamer te leggen.
Kort daarop kwam ze met een vragenlijst of ik drugs of andere medicatie gebruik waar ik makkelijk neen kon op zeggen,ik ben namelijk antidrugs.
Daarna moest ik mij uitkleden en een opratieschortje aandoen,ze nam mijn bloeddruk die wel heel hoog stond door al mijn opwinding en gaf mij een pilletje om te kalmeren.
Kort daarop viel ik in een diepe slaap en werd pas gewekt om nogmaals mijn bloeddruk te testen met het comentaar:
Hoe voel jij je nu,ben je nu rustig?
Ik was in een heerlijke diepe slaap gevallen antwoorde ik en ben nu niet meer zo nerveus maar wel wat sufjes.
Dat is prima antwoorde ze,ik ga mijn collega halen en brengen je meteen naar de operatie afdeling.
Half in slaap werd ik in bed naar de operatie afdeling gebracht en nog geen vijf minuten later kreeg ik een rugprik met een sonde waar de dokter een vloeistof injecteerde.
Alle gevoel vanaf mijn middel tot aan mijn tenen verdween.
Voel je nog iets aan je benen vroeg de dokter?
Waarop ik antwoorde dat ik zelfs mijn middel niet meer voelde.
Wil je nog iets zeggen vooraleer ik je volledig verdoof vroeg ie?
Neen antwoorde ik,ik wil hier zo vlug mogelijk vanaf zijn antwoorde ik.
Ok dan ,ik zal je nog een inspuiting via het infuus in je rug geven en dan ben je een tijdje van de wereld weg klonk het.
En inderdaad,nog geen minuut later werd allles stil en donker rond mij.
Na een uurtje of twee kwam ik wakker op de intensive care,alles wazig,verpleegsters die druk waren met slangetjes en draden voor de toestellen,een hele toestand dus.
Ik had een helse pijn aan mijn onderbeen,net alsof er een bus of trein er was overgereden.
Mijn eerste reatie was aaaaaaaaauw!!!!
De verpleegster reageerde direct en vroeg mijn naam en geboortedatum alleen om te weten dat ik bij mijn positieven was gekomen.
Ik Antwoorde Rick -------- En mijn geboortedatum is --_--_-----.
Dit is juist antwoorde ze,je hebt waarschijnlijk heel erge pijn,dus hebben we een Morfinepomp aan je bed geïnstaleerd,als je op dit knopje hier boven je hoofd drukt kan je om de 15 minuten een kleine extra dosis krijgen,de pijn die je nu hebt zal vlug verdwijnen.
Half suf voelde ik aan mijn lakens dat die nat waren,van wat wist ik toen nog niet,maar merkte aan mijn verpleegster op dat mijn bed nat aanvoelde als ik het mijn handen aanraakte.
Ze nam het bovenlaken weg en voelde zelf eventjes.
Ooh zei ze,je hebt geplast zonder dat je het voelde,ik ga onmiddelijk je bed verschonen.
Wat ik nog weet dat er terug vier verpleegsters mijn bed hebben verschoond en toen ik terug wakker werd op mijn kamer dat er een omlegger rond mijn middel was gelegd,maar ik was intussen terug nat geworden.
Hoeveel tijd ertussen was weet ik niet meer,maar de dokter en twee verpleegsters kwamen mijn kamer binnen.
De dokter vroeg meteen ,hoe is het met je,de operatie is in ieder geval goed gelukt maar je zal een paar dagen aan de Morfinepomp moeten blijven liggen,en je moet tenminste vier dagen in bed blijven omdat je geen kracht meer heb in je linker onderbeen.
Ik vertelde de dokter dat ik geen gevoel meer had vanaf mijn middel en dat ik een nat bed had gehad op het intensive care en dat dit nu weer zo was!
Een van de verpleegsters trok terug het bovenlaken weg en zag de natte vlek van mijn bed.
Hij legde mij uit dat dit door de Morfine kwam en dat nog wel enkele dagen kon duren.
De dokter merkte op:we zullen voorzorgen moeten nemen en een catheter moeten inbrengen.
Ik zei tegen de dokter dat ik als de dood ben van een catheter als een verpleegster die inbrengt wanneer ik bij mijn positieven ben,(en dit is zeker waar,een slangetje van meer dan een halve meter in mijn piemel inbrengen,daar huiver ik meer dan wat van).
Dit had ik tien jaar geleden al eens meegemaakt en ben toen van mijn stokje gegaan.
Dan is er maar één oplossing zei de dokter,en dit zijn luiers.
LUIERS,oh my god dacht ik bij mezelf,dan zeker luiers.
Dan maar luiers antwoorde ik de dokter,maar zeker geen catheter!
Zoals je wenst zei de dokter en gaf de hoofdverpleegster de opdracht om mijn bed teug te verschonen en mij een luier om te doen.
Nog geen twee minuten later stond er terug een verpleegster aan mijn bed met een pak luiers,ik denk ongeveer tien stuks.
Eerlijkgezegd was ik hulpeloos en doodsbeschaamd,mijn gezicht was waarschijnlijk vuurrood en wende mijn blik van mijn verpleegster af,zo beschaamd was ik.
Eerst draaide ze mij op mijn linker zijde en waste mijn middel en mijn kontje en droogde mij heel voorzichtig af.
Dan nam ze de luier,een Tena maxi had ik gezien volgens mijn kenners oog,sprijde die open en legde die op bed ter hoogte van mijn middel en ze draaide mij dan voorzichtig weer op mijn rug.
Daarna spreide ze heel voorzichtig mijn benen,nam het onderste stuk van de luier vast en trok die over mijn middel met mijn piemel naar beneden geduwd.
Dan eerst de onderst klevers vastgemaakt en daarna de bovenste zodat alles mooi strak zat.
Daarna een schoon operatiekleedje om en mijn lakens ververst.
Ik was echt vuurrood van schaamte,de tranen stonden in mijn ogen.
Schaam je maar niet zei ze tegen mij,je kan er niets aan doen,we gaan je goed verzorgen zei ze met een lieve glimlach en trok het laken samen met het deken over me heen en ruimde alles op.
Slaap nu maar terug een beetje zei ze tegen me,je bent heel erg moe,en trok de deur voorzichtig dicht van mijn kamer.
Mijn god,dit was de eerste keer sinds mijn kindertijd dat ik verschoond werd door een vrouw,ik voelde onmiddelijk aan mijn strakke luier en wat een geluk zalig gevoel.
Net alsof ik in de hemel was beland.
Kort daarop ben ik heel gelukkig in slaap gevallen met mijn luier om. kindslaapt
Een paar uur later heb ik een kort bezoek gekregen van mijn broer waar ik mij iets heel vaag van herinner,ik lag in slaap volgens hem met een luier om waar ie heel erg van geschrokken was.
Het verplegend personeel had hem wel duidelijk gemaakt waarom ik een luier om moest,dus voor mijn broer moest ik niks meer verbergen.
In de late avond kreeg voor het eerst wat te eten en te drinken plus een fles water.
Als je bedenkt dat je al meer dan twaalf uur niks meer gedronken hebt zal je heel vlug naar een fles met water grijpen.
Er was mij nochtans gezegd om voorzichtig te drinken,met mate dus.
Tja wat doe je dan als je grote dorst hebt,1 glas,2 glazen,3 glazen zijn vlug naar binnen gewerkt ,kortom de liter fles was al vlug leeg.
Bovendien had ik honger als een beer en alles wat op mijn dienblad stond had ik binnen de kortste tijd verorberd.
Om twee uur s'nachts werd ik gewekt door de nachtverpleegster die mijn wonde kwam controleren en ook mijn luier verschonen,die was intussen wel heel erg nat geworden door het vele water drinken.
Dus wederom,klevers open,mij voorzichtig op mijn linker zijde gedraaid,vieze luier uit,kontje en middel gewassen,schone luier die intussen in mijn kleerkast zat gehaald,opengelegd op mijn bed en omgedaan.
Bij het verlaten van mijn kamer gaf Lydia mij nog een nachtzoen en wenst mij nog een goede nacht.
Ik wist echt niet wat mij overkwam en vergat alle pijn die ik had,wederom een zo gelukzalig gevoel door verschoond te zijn door iemand anders.
Ik heb nog enkele minuten liggen nagenieten van mijn schone luier en daarna na een Morfine knop shot vredig in slaap gevallen.
De volgende ochtend werd ik wakker van een vreseljike stank die van onder mijn lakens kwam,ik besefte dat ik een poepluier had en dacht meteen,oh neen toch nu niet nog dat erbij,wat moet ik nu doen,ik kan mijn bed niet uit om mij te verschonen.
Helaas,ik had geen tijd om na te denken,de deur van mijn kamer ging open met,goeie morgen we hebben ontbijt voor je!
Onmiddelijk volgde het commentaar:er ruikt hier iets vreemds,heb je soms een ongelukje gehad?
Ik heb maar meteen bekend dat ik vermoede dat ik een poepluier had maar het echt niet opzettelijk had gedaan,ik voel niets vanaf mijn middel zo luide mijn commentaar.
Het ontbijt werd terug op de kar gezet en een tijdje later kwamen 2 verpleegsters met een karretje met verzorgingsmateriaal binnen.
Ik begon te huilen van schaamte,nam mijn hoofdkussen en draaide mijn hoofd erin (voor mij plassen in luier OK,maar poepen in een luier vindt ik echt vies).
Er werd eerst een onderlegger op mijn bed gelegd,vervolgens luier open,en bah wat een stank,echt vies,vieze poepluier uit,mijn billetjes met doekjes schoongemaakt,daarna kontje en middel gewassen,luier opengelegd,mijn hoofdkussen weggenomen die nat van de tranen was,nieuw kussen sloop erover,en de luier om.
Ik schaamde me rot,maar weer kreeg ik de opmerking:je doet het niet opzettelijk,momenteel kan je er niks aan doen,wij gaan je enkel wat meer komen controleren,we weten dat je niks voeld vanaf je middel,straks brengen we je jouw ontbijt.
Eventjes later kreeg ik een lekker ontbijt met koffie volkoren brood en beleg, youhourt en wat snoep wat me heerlijk gesmaakt heefd.
Na het ontbijt werd ik gewassen,mijn wonde verzorgd en mijn luier gecontroleerd,tja dit keer was ie wel droog hoor.
Het leuke was dat ik ieder uur bezoek kreeg van een verpleegster om mijn luier te checken.
Ik deed mijn best om mezelf niet al te veel van die Morfine shots toe te dienen,die liep via mijn epuderale sonde vanzelf in mijn rug naar binnen,dus bleef ik niks voelen vanaf mijn middel.
Als ik te veel pijn had duwde ik op het knopje die boven mijn hoofd hing,en na een minuutje lag ik in slaap.
Om de vier uur kreeg ik een schone luier om en tja schroom gaat dan wel eens om voor geintjes of grapjes.
Zo heb ik dit meegemaakt met Lydia:
Rond twee uur s'nachts werd ik weer gewekt door haar om mij een schone luier om te doen,dus zoals gewoonlijk vieze luier uit,wassen,zalig dus,luier klaargelegd,en dan opeens,zeg Rick,die piemel van jouw,die mag er best wezen hoor,mijn man heefd niet zo'n grote,tis een schrompie vergeleken bij die van jouw.
Hoe lang is tie eigenlijk wel,toch zo'n 17 centimeter denk ik.
Apetrots als ik was,ja maar Lydia,je moet die wel aankunnen hoor,als ik ermee in actie kom,hou je dan maar vast,waarbij Lydia in een lach schoot van jewelste,de kamers ernaast zullen ook wel wakker geworden zijn.
Daarna kreeg een schone luier om en een dikke nachtzoen.
Met mijn nieuwe luier om heerlijk in slaap gevallen,wat een zalig gevoel om zo goed verzorgd te worden als je zelf niet uit je bed kunt.
Na vier dagen zo prima verzorgd te zijn geweest werd de Morfinepomp stilgelegd!
De dokter had mij gezegd dat ik de eerste twee uur helse pijnen zou doorstaan door een afkicken van de Morfine.
Geloof me of niet,ik weet nu wat drugsverslaafden meemaken tijdens het afkicken,gelukkig kreeg ik medicatie om de pijn te verzachten,de spieren van het lichaam verkrampen totaal,ik heb een stuk doek totaal kapot gebeten van de pijn die ik gehad heb.
Dan nog eens de pijn erbij van mijn been die wakker kwam,was het zeker geen pretje.
In de namiddag kreeg ik een sociale assistente over de vloer om een dagelijkse huisverpleegster en huishoudster te regelen.
De dokter kwam terug op bezoek met de vermelding dat ik de volgende dag naar huis kon gaan,maar ik merkte op dat het probleem met mijn incontinentie nog steeds aan de gang was.
Hij merkte op dat dit nog wel enkele dagen zou duren vooraleer alles weer normaal zou functioneren en hij zou een briefje schrijven voor mijn thuisverpleegster voor de nodige zorgen die zij mij zou moeten toedienen.
Voor de laatste dag werd ik geregeld van mijn luier verschoond en genoot er dus stil maar diep intens van.
De pijn die ik heb gehad is hierdoor heel veel verzwakt.
Op de laatste dag in het ziekenhuis werd ik enorm in de watten gelegd:
Eerst een lekker ontbijt met koffiekoeken,koffie,fruitsap,koekjes enz.
Daarna nachtluier uit,gewassen door twee mooie verpleegsters die wel een oogje hadden op mijn piemel,een heerlijk ruikend zalfje aan mijn billetjes gedaan en een luier om.
Om 10.30 terug een nieuwe luier om door deze dames,mij helpen aankleden en ik was klaar voor vertrek.
Bij het vertrek was het afscheid heel hartelijk van gans het verplegend personeel en kreeg zelfs gratis een rolwagentje mee om te gebruiken die ik pas enkele dagen moest laten terug bezorgen.
Ik was heel blij om weer terug thuis te zijn,maar na een uurtje miste ik al iets,mijn luier controle dus,ik was nat en kon heel moeilijk stappen.
Net toen ik van plan was om zelf een nieuwe luier om te doen ging de deurbel.
Terug in de rolwagen opende ik na een minuut of twee de deur en wie stond daar?
Hoi ik ben Kyra de thuisverpleegster,en dan vlak erna,maar Rick ben jij het?
Ik heb Kyra een jaar of tien geleden acht maanden aan huis gehad om mij te verzorgen vanwege mijn verkeersongeval dus kennen we elkaar maar al te goed.
Kom binnen Kyra zei ik,de weg ken je hier nog wel denk ik.
Zoals vroeger opende zij de deuren voor mij,en eenmaal in de living gekomen vroeg ze mij op ernstige toon;wat is jouw terug gebeurd?
Ik antwoorde dat ik terug geopereerd was aan mijn linker onderbeen en dat alle metalen inplantaten verwijderd waren en overhandigde intussen het briefje van de dokter.
Ma allee Rick gij moet dus luiers dragen klonk het,en heb je die wel?
Ik heb vier luiers meegekregen vanuit het ziekenhuis maar meer heb ik dus niet antwoorde ik.
Hier op dit briefje staat dat je volledig urine incotinent bent zegt Kyra,mag ik die luiers eens zien?
(ik was wel eventjes geschrokken van die volledige urine incotinentie,maar had wel door dat een dokter of verpleegster een foutje hadden gemaakt)
Ja en gij moet ook nog verbanden hebben voor de wonde aan uw been zei ze.
Ik toonde haar mijn Tena Maxi large zoals ze gevraagd had ,waarop ze reageerde,zeg heb je er nu een aan,en hoe lang is het al geleden dat je een nieuw om hebt gekregen.
Ik antwoorde bevestigend dat ik een luier om had,maar dat deze hoognodig verschoond moest worden.
Mag ik een paar handdoeken halen uit de badkamer en washandjes vroeg ze me?
Ja doe maar antwoorde ik.
Heb je ook nog een waskom vroeg ze me?
Ja antwoorde ik die staat in een kast in de keuken.
Ik hoorde ze de kasten van keuken opentrekken tot ik hoorde, hebbes,en al vlug hoorde ik het water in de waskom kletteren.
Ik ga effe de rolluiken wat neerlaten zodat het hier geen opendeurdag is he,kom jij maar uit je rolstoel als je kan en leg je neer op de handdoek in de zetel,dan verschoon ik je.
Voorzichtig hielp ik mij uit mijn rolstoel waarbiij ze mij ondersteunde en hielp mij in de zetel.
Met engelen geduld trok ze mijn broek uit met telkens de vraag: gaat het,heb je niet te veel pijn?
Doe maar hoor zei, ik kan tegen een stootje.
Eenmaal mijn broek uit keek ze naar mijn luier en met de opmerking,die moet hoog nodig verschoond worden.
Onmiddelijk trok ze de zelfklevers open en vroeg me om mijn middel op te heffen waarbij ze in één ruk de luier vantussen mijn dijen trok.
Net zoals in het ziekenhuis waste ze mijn middel en piemel en vroeg ze mij om mij om te draaien op mijn zij.
Ze droogde mij mij met zachte bewegingen af,nam de luier van tafel,spreide die open,en dan,hop met je sexy kontje omhoog zei tegen me,en schoof de luier onder mijn kont heen.
Leg je maar neer hoor zei ze tegen me,terug mijn piemel naar beneden en de luier dicht.
WORDT VERVOLGD,DIT VERHAAL IS NOG NIET AF.
