Geschreven door: Pieter
"Hup, op de commode en begin maar alvast met uitkleden." Zei ik en met mijn handen op haar heupen hielp ik haar springen. Ze werkte niet mee, dus ik had al mijn kracht nodig om het veertienjarige meisje op te tillen en haar met haar billen op de commode te zetten. Ze was inmiddels van haar verbazing bekomen en keek me nu kwaad aan.
"Wat? Nee, natuurlijk niet. Ik kleed me echt niet uit voor je! Sodemieter maar op, ik zorg wel voor mezelf." Zei ze en ze wilde weer van de bijna twee meter lange en zeventig centimeter brede commode af. Ik hield haar tegen, spartelend probeerde ze los te komen.
"Voor jezelf zorgen? Laat me niet lachen! Daar is een spiegel, kijk eens naar jezelf." Riep ik. Ze had vooraf al haar kleren uitgetrokken en droeg nu alleen nog maar haar ondergoed. Ze had verwacht dat ik haar alleen maar naar een badkamer toe zou brengen, en verder niets. Daarin had ze zich vergist.
Ondertussen wees ik haar de spiegel die recht tegenover haar tegen de wand was geplaatst. Het was een spiegel die de hele wand besloeg en ze kon zichzelf er helemaal in zien. Ik duwde haar nog even verder op de commode en deed toen een klein stapje opzij, zodat ik niet in haar beeld stond. Haar gezicht liep inmiddels rood aan van woede, maar ook van schaamte. Ze keek niet naar de spiegel, maar trok mijn hand van haar blote bovenbeen los, zodat ze alsnog van de commode af kon springen.
"Nee, je blijft zitten! Kijk naar jezelf, en vertel wat je ziet." Blijkbaar wilde ze niet in de spiegel kijken, misschien schaamde ze zich voor wat ze dan zou zien, maar ik dwong haar. Ik pakte haar kin stevig beet en duwde haar gezicht omhoog en naar voren gericht. Met mijn andere hand pakte ik de pols van haar linkerarm beet die me probeerde te slaan en te krabben. Eindelijk richtte ze haar ogen op de spiegel.
"Weet je wat ik zie? Wil je dat echt weten? Ik zie een grote, gore klootzak die me vast houdt. Een klootzak die ik straks vreselijk ik zijn kruis gaat trappen, precies daar waar zijn hersenen zitten!" riep ze woedend, ze probeerde haar kin los te rukken, maar ik hield haar nog steviger beet, mijn vingers lieten rode indrukken achter.
"Au! Laat me los." Nu zag ik voor het eerst een enkele traan uit haar ooghoek opwellen. Was dat alleen van de pijn, of was haar zelfverzekerdheid tanende. Ik liet haar niet los en dwong haar weer in de spiegel te kijken.
"Weet je wat ik zie? Ik zie een klein kind op een commode met nat ondergoed, alsof je nog niet zindelijk bent. Hoe oud ben je?" riep ik hard terwijl ik haar kin losliet. Ze wreef over haar pijnlijke kin en keek me aan.
"Veertien, bijna vijftien! Ik..." riep ze, maar ik onderbrak haar meteen.
"Laat me niet lachen! ik geloof je niet, je liegt! Hou oud ben je?" vroeg ik nogmaals. Natuurlijk wist ik haar leeftijd, ze had niet gelogen. "Kijk in de spiegel en vertel het me. Kijk!" gebood ik haar en haar ogen gehoorzaamden. Ze keek haarzelf in de ogen en wendde ze toen af. Ze antwoordde niet.
"Laat me gaan!" huilde ze nu, maar ik had haar niet beet. Ze zat op de commode, schouders afgezakt, natte ogen, rug gekromd.
"Je bent vijf jaar, misschien zes. Ouder niet! Alleen je lichaam lijkt groter, maar je gedrag doet anders vermoeden. Je bent niet zindelijk, je stinkt en je bent vies, je kunt niet eten zonder knoeien, je kunt geen minuut alleen gelaten worden. Een kleuter ben je!" riep ik, haar nog meer vernederend.
Haar houding was veranderd, haar zelfverzekerdheid was weg. Ze was bang, huilde hardop. Ik had geen medelijden met haar, het was haar eigen schuld. Het werd tijd dat iemand haar eens de waarheid vertelde. Nu mocht ik dat doen, en de waarheid kwam hard aan.
"Wat ga je doen?" stamelde ze snotterend.
"Wat denk je?" vroeg ik haar. "Wat gebeurd er met kleine kinderen die in hun broek geplast hebben en op de commode zitten? Dat moet niet al te moelijk zijn, toch?" Ze begreep het, en huilde nu weer net iets harder.
"Nee, alsjeblieft!" huilde ze.
"Kijk me aan, en beantwoord mijn vragen!" zei ik en met een vinger duwde ik haar kin iets omhoog. Ik had nu weinig kracht meer nodig. Ze deed wat ik verlangde, ze had alleen een beetje aanmoediging nodig.
"Hoe oud ben je?" vroeg ik streng.
"Veert....... Ik weet het niet..." Ik glimlachte om haar onzekerheid, het was bijna sadistisch.
"Wat denk je, moet ik dit kleine meisje gewoon ondergoed aantrekken, of kan ik haar maar beter een hele dikke luier omdoen?" Ook hierop moest ze antwoorden, maar jet antwoord liet even op zich wachten. Nogmaals drukte ik haar kin iets omhoog. Ze had haar ogen weer afgewend, maar ik wilde dat ze zag hoe ik op haar neerkeek, en haar uitlachte.
"Een luier." Antwoordde ze, en als compliment aaide ik haar even over haar wang.
"Goed zo! En kleine meisjes die een luier omkrijgen, kunnen die zichzelf wassen?" Ik probeerde de vernedering zo groot mogelijk te maken, en zo lang mogelijk te rekken.
Ze schudde heel zachtjes haar hoofd.
"Dus nu ga jij heel lief liggen, zodat ik je kan uitkleden en wassen, toch?" Vroeg ik tevergeefs.
"Nee!" riep ze ineens weer hardop, ik was blijkbaar net iets te ver gegaan. Ze keek me kwaad aan, haar ogen schoten vuur door de tranen heen. Ze veegde haar wangen snel droog. Ze had weer iets van haar eigenwaarde en zelfvertrouwen terug en zou me nu meer moeite kosten om haar te laten gehoorzamen. Maar natuurlijk was ik groter en sterker, dus uiteindelijk zou het me wel lukken.
"Hup, op de commode en begin maar alvast met uitkleden." Zei ik en met mijn handen op haar heupen hielp ik haar springen. Ze werkte niet mee, dus ik had al mijn kracht nodig om het veertienjarige meisje op te tillen en haar met haar billen op de commode te zetten. Ze was inmiddels van haar verbazing bekomen en keek me nu kwaad aan.
"Wat? Nee, natuurlijk niet. Ik kleed me echt niet uit voor je! Sodemieter maar op, ik zorg wel voor mezelf." Zei ze en ze wilde weer van de bijna twee meter lange en zeventig centimeter brede commode af. Ik hield haar tegen, spartelend probeerde ze los te komen.
"Voor jezelf zorgen? Laat me niet lachen! Daar is een spiegel, kijk eens naar jezelf." Riep ik. Ze had vooraf al haar kleren uitgetrokken en droeg nu alleen nog maar haar ondergoed. Ze had verwacht dat ik haar alleen maar naar een badkamer toe zou brengen, en verder niets. Daarin had ze zich vergist.
Ondertussen wees ik haar de spiegel die recht tegenover haar tegen de wand was geplaatst. Het was een spiegel die de hele wand besloeg en ze kon zichzelf er helemaal in zien. Ik duwde haar nog even verder op de commode en deed toen een klein stapje opzij, zodat ik niet in haar beeld stond. Haar gezicht liep inmiddels rood aan van woede, maar ook van schaamte. Ze keek niet naar de spiegel, maar trok mijn hand van haar blote bovenbeen los, zodat ze alsnog van de commode af kon springen.
"Nee, je blijft zitten! Kijk naar jezelf, en vertel wat je ziet." Blijkbaar wilde ze niet in de spiegel kijken, misschien schaamde ze zich voor wat ze dan zou zien, maar ik dwong haar. Ik pakte haar kin stevig beet en duwde haar gezicht omhoog en naar voren gericht. Met mijn andere hand pakte ik de pols van haar linkerarm beet die me probeerde te slaan en te krabben. Eindelijk richtte ze haar ogen op de spiegel.
"Weet je wat ik zie? Wil je dat echt weten? Ik zie een grote, gore klootzak die me vast houdt. Een klootzak die ik straks vreselijk ik zijn kruis gaat trappen, precies daar waar zijn hersenen zitten!" riep ze woedend, ze probeerde haar kin los te rukken, maar ik hield haar nog steviger beet, mijn vingers lieten rode indrukken achter.
"Au! Laat me los." Nu zag ik voor het eerst een enkele traan uit haar ooghoek opwellen. Was dat alleen van de pijn, of was haar zelfverzekerdheid tanende. Ik liet haar niet los en dwong haar weer in de spiegel te kijken.
"Weet je wat ik zie? Ik zie een klein kind op een commode met nat ondergoed, alsof je nog niet zindelijk bent. Hoe oud ben je?" riep ik hard terwijl ik haar kin losliet. Ze wreef over haar pijnlijke kin en keek me aan.
"Veertien, bijna vijftien! Ik..." riep ze, maar ik onderbrak haar meteen.
"Laat me niet lachen! ik geloof je niet, je liegt! Hou oud ben je?" vroeg ik nogmaals. Natuurlijk wist ik haar leeftijd, ze had niet gelogen. "Kijk in de spiegel en vertel het me. Kijk!" gebood ik haar en haar ogen gehoorzaamden. Ze keek haarzelf in de ogen en wendde ze toen af. Ze antwoordde niet.
"Laat me gaan!" huilde ze nu, maar ik had haar niet beet. Ze zat op de commode, schouders afgezakt, natte ogen, rug gekromd.
"Je bent vijf jaar, misschien zes. Ouder niet! Alleen je lichaam lijkt groter, maar je gedrag doet anders vermoeden. Je bent niet zindelijk, je stinkt en je bent vies, je kunt niet eten zonder knoeien, je kunt geen minuut alleen gelaten worden. Een kleuter ben je!" riep ik, haar nog meer vernederend.
Haar houding was veranderd, haar zelfverzekerdheid was weg. Ze was bang, huilde hardop. Ik had geen medelijden met haar, het was haar eigen schuld. Het werd tijd dat iemand haar eens de waarheid vertelde. Nu mocht ik dat doen, en de waarheid kwam hard aan.
"Wat ga je doen?" stamelde ze snotterend.
"Wat denk je?" vroeg ik haar. "Wat gebeurd er met kleine kinderen die in hun broek geplast hebben en op de commode zitten? Dat moet niet al te moelijk zijn, toch?" Ze begreep het, en huilde nu weer net iets harder.
"Nee, alsjeblieft!" huilde ze.
"Kijk me aan, en beantwoord mijn vragen!" zei ik en met een vinger duwde ik haar kin iets omhoog. Ik had nu weinig kracht meer nodig. Ze deed wat ik verlangde, ze had alleen een beetje aanmoediging nodig.
"Hoe oud ben je?" vroeg ik streng.
"Veert....... Ik weet het niet..." Ik glimlachte om haar onzekerheid, het was bijna sadistisch.
"Wat denk je, moet ik dit kleine meisje gewoon ondergoed aantrekken, of kan ik haar maar beter een hele dikke luier omdoen?" Ook hierop moest ze antwoorden, maar jet antwoord liet even op zich wachten. Nogmaals drukte ik haar kin iets omhoog. Ze had haar ogen weer afgewend, maar ik wilde dat ze zag hoe ik op haar neerkeek, en haar uitlachte.
"Een luier." Antwoordde ze, en als compliment aaide ik haar even over haar wang.
"Goed zo! En kleine meisjes die een luier omkrijgen, kunnen die zichzelf wassen?" Ik probeerde de vernedering zo groot mogelijk te maken, en zo lang mogelijk te rekken.
Ze schudde heel zachtjes haar hoofd.
"Dus nu ga jij heel lief liggen, zodat ik je kan uitkleden en wassen, toch?" Vroeg ik tevergeefs.
"Nee!" riep ze ineens weer hardop, ik was blijkbaar net iets te ver gegaan. Ze keek me kwaad aan, haar ogen schoten vuur door de tranen heen. Ze veegde haar wangen snel droog. Ze had weer iets van haar eigenwaarde en zelfvertrouwen terug en zou me nu meer moeite kosten om haar te laten gehoorzamen. Maar natuurlijk was ik groter en sterker, dus uiteindelijk zou het me wel lukken.
