Tim80
Superlid
Zoals elke zaterdag werd in de app besproken wat we vandaag zouden gaan doen. Ik wilde graag naar de bioscoop, maar de meerderheid bepaalde dat we naar het zwembad van het vakantiepark zouden gaan.
Eigenlijk ga ik niet graag naar het zwembad. Ik houd wel van zwemmen hoor, maar ik ben incontinent en draag een luier. Ik vind het geen fris idee om me te laten gaan, in een zwembad vol met mensen.
Als we met de vriendengroep naar het strandje gaan, dan ga ik wel altijd het water in. Dan draag ik ook geen luier. In de zwemvijver vind ik het niet zo’n probleem om me te laten gaan. Dat doen de vissen ook, denk ik dan.
Mijn vrienden weten wel van mijn incontinentie, maar denken niet altijd na over de praktische consequenties. Goed, dacht ik, ik ga wel gewoon mee en dan blijf ik op de kant zitten.
We spraken af bij de entree en op weg naar de kleedruimte zei ik tegen mijn vrienden: ‘Ik heb niet zo’n zin om te zwemmen. Ik blijf wel op de kant’. Geen reactie. Dat moest ik blijkbaar zelf weten.
Ik deed mijn schoenen en sokken in een kluisje. Ik had geen jas bij me. Het was buiten 15 graden, dat was wel te doen. Mijn luiertas nam ik mee naar de zwemhal. Ik wilde mijn telefoon ook in het kluisje doen, maar ik bedacht me. Ik moest wel iets te doen hebben.
Ik moest tussen de douches door lopen om bij het zwembad te komen, maar wist mijn spijkerbroek, op een paar spetters na, droog te houden. Ik installeerde me aan een tafeltje en zat tussen de ouders van zwemmende kinderen, allemaal druk bezig met hun telefoons.
Een voor een zag ik mijn vrienden, en andere zwemmers, binnen komen door de douches. Sommigen spoelden zich ook echt af, anderen wat minder. Eigenlijk niet zo hygiënisch om niet te douchen, dacht ik. Misschien had ik bij nader inzien best mee kunnen zwemmen, incontinent of niet, aangezien zoveel bezoekers zich blijkbaar weinig zorgen maken over hygiëne. En het zwembad stond natuurlijk stijf van het chloor, de geur onmiskenbaar.
Lucas hield altijd zijn T-shirt aan in het zwembad. Ik weet niet precies waarom. Wat maakt het ook uit? Ik deed het ook wel eens, bij de zwemvijver. Hij had zich gedoucht en kwam binnen met een blauwe zwemshort en een grijs T-shirt met de tekst Superdry. Grappige tekst, Superdry, want hij was al drijfnat. Het zag er mooi uit, zo’n nat shirt. Hij glimlachte naar me en liep naar het water.
Even later lagen al mijn vrienden in het zwembad. Ze zaten eigenlijk alleen maar te relaxen en te praten. Ik zat aan mijn tafeltje een beetje met mijn telefoon te spelen. Na een tijdje riep Roy me, en gebaarde dat ik naar ze toe moest komen.
Ik deed mijn telefoon in mijn luiertas en liep naar het water. Roy zei: ‘Kom erbij Tim, het water is echt lekker!’ Ik glimlachte maar en ging op de rand zitten. De rand was een beetje nat en ik kreeg een natte plek op mijn spijkerbroek, maar dat kon me niets schelen.
Roy bleef aandringen. ‘Kom nou!’ Hij spetterde een beetje water naar me toe. Het water belandde op mijn hoodie. Maurits en Lucas begonnen ook te spetteren. Ik liet ze maar hun gang gaan. Het was wel verfrissend.
Even later verslapte hun aandacht en hervatten ze hun gesprek. Ik kon ze niet goed verstaan dus ik zat maar een beetje weg te dromen op de rand. Ik keek neer op het water, waarop het zonlicht van buiten reflecteerde. Ik raakte gefixeerd op Lucas’ glanzende T-shirt, elke keer dat hij even met zijn schouders boven water kwam.
Zo verdween ik in mijn gedachten, bijna als een soort trance, starend naar het kabbelende, glinsterende water.
Ik had zin om te zwemmen.
Ik merkte niet eens dat ik mezelf onbewust zachtjes naar voren bewoog, van de rand af. Met een klein zetje was ik opeens onder water, omringd door duizenden kleine luchtbelletjes. Vaag zag ik de contouren van mijn zwemmende vrienden.
Ik voelde de druk van het water tegen mijn kleren aan: mijn hoodie en mijn spijkerbroek, en daaronder mijn T-shirt en luier. Het koele zwembadwater stroomde in een oogwenk door mijn kleren, en omhelsde mijn hele lichaam. Eerlijk gezegd voelde het heerlijk. Fantastisch eigenlijk.
In de spontaniteit was ik vergeten mijn adem in te houden, en ik voelde een lichte, benauwende paniek over me heen komen. Ik zwom omhoog en kwam spartelend, hoestend en proestend boven water. Tot groot vermaak van mijn vrienden, die me juichend en klappend aanmoedigden.
Ik grijnsde van oor tot oor. Zoiets spontaans had ik nog nooit gedaan! Maar wat was het heerlijk om in het water te zijn, omringd door mijn beste vrienden. En de manier waarop Lucas naar me keek, wat moest ik daarvan denken? We keken elkaar lachend aan. Was dat een knipoog?
Aan alles komt een einde, en het fluitje van de badmeester schalde door de zwemhal. In de verte zag ik hem langzaam aanlopen. Natuurlijk, je mag helemaal niet met je gewone kleren in het zwembad. Ik knikte naar hem, en zwom langzaam naar het ondiepe gedeelte om weer uit het water te klimmen.
Mijn luier had zich volgezogen met water. Hij kon aardig wat hebben, maar zat bijna direct tot zijn max vol. Het voelde als een klein kussentje in mijn broek.
Ik hees mezelf de trap op, het zwembad uit. Het water gutste uit mijn kleren, en de volgezogen luier maakte het een stuk heftiger. Maar ik genoot er intens van. Het voelde geweldig.
Mijn vrienden waren inmiddels ook uit het water gekomen. Ze hadden wel genoeg gezwommen en wilden een biertje gaan drinken in onze stamkroeg. Ik besloot om even naar huis te gaan, me om te kleden, en ze daarna weer te ontmoeten in de kroeg.
Ik liep naar mijn tafeltje om mijn luiertas op te halen, en daarna door naar de kleedruimte. Ik trok aardig wat bekijks, in mijn doorweekte kleren, maar gek genoeg kon me dat helemaal niets schelen.
Ik liep weer langs de douches, en besloot een moment voor mezelf te nemen. Ik ging onder de douche staan en trakteerde mezelf op een nekmassage van de warme waterstraal. Ik voelde het water onder mijn hoodie en onder mijn T-shirt, mijn luier in stromen.
Een aantal zwemmers, die niets hadden meegekregen van mijn spontane zwempartij, keken me verbaasd en geamuseerd aan, met hoodie en spijkerbroek onder de douche. Wederom maakte me dat niets uit. Ik genoot van het gevoel en had van de aandacht geen last.
In de kleedruimte hing een grote spiegel en ik keek even naar mezelf. Die natte kleren, dat zag er echt gaaf uit. Ik zag wel een enorme bult aan de voorkant vanwege mijn volgezogen luier, en ik had een Brazilian buttlift om trots op te zijn. Maar volgens mij lette niemand daar op. De natte kleren trokken meer bekijks.
Die luier moest ik wel even verschonen. Lopen met zo’n waterzak in je broek is een hoop gedoe, en hij kan knappen. Dan loopt alle pulp er uit en dat geeft een enorme rotzooi. Ik liep naar de toiletten en haalde een nieuwe luier uit mijn tas. De oude rolde ik behendig op, ook al was het pakket flink dikker dan normaal, door al het water dat er in zat. Ik trok mijn spijkerbroek weer omhoog. Het was een apart gevoel om een natte spijkerbroek aan te trekken over een nieuwe, schone luier.
In het toilethok was geen prullenbak. Ook niet handig. Wat volgde was een walk of shame door de kleedruimte, in mijn natte kleren, met een opgerolde luier in mijn handen. Dat laatste was ik trouwens wel gewend. Ik liep regelmatig zo door de toiletten van een tankstation of een winkelcentrum.
Mijn kleren waren nog steeds nat, maar inmiddels was dat een stuk minder zichtbaar. Ik zei mijn vrienden gedag. We zouden elkaar spoedig weer zien in de kroeg. Lucas keek nog net zo naar me als voorheen, duidelijk geamuseerd.
De bus naar huis had gelukkig plastic klapstoeltjes, dus ik hoefde me geen zorgen te maken over natte bekleding. Wel ontstond er langzaam een klein plasje water onder mijn stoel. Maar dat was niet zo erg. Niemand die het zag.
Ik voelde me geweldig. Ik had een leuke middag gehad met mijn beste vrienden. Ik had genoten van de onverwachte tewaterlating en het gevoel van de natte kleren en luier. Het zag er ook echt gaaf uit! Ik zou dit echt veel vaker moeten doen.
Er bestaan speciale zwemluiers voor volwassenen. Ik besloot om daar een pak van te kopen. Die houden misschien niet alles vast, maar het is beter dan niets, en het chloor doet de rest.
De volgende keer dat we naar het zwembad gaan, zwem ik lekker mee, besloot ik.
Met mijn T-shirt aan. Net als Lucas. Gewoon omdat het kan.
Eigenlijk ga ik niet graag naar het zwembad. Ik houd wel van zwemmen hoor, maar ik ben incontinent en draag een luier. Ik vind het geen fris idee om me te laten gaan, in een zwembad vol met mensen.
Als we met de vriendengroep naar het strandje gaan, dan ga ik wel altijd het water in. Dan draag ik ook geen luier. In de zwemvijver vind ik het niet zo’n probleem om me te laten gaan. Dat doen de vissen ook, denk ik dan.
Mijn vrienden weten wel van mijn incontinentie, maar denken niet altijd na over de praktische consequenties. Goed, dacht ik, ik ga wel gewoon mee en dan blijf ik op de kant zitten.
We spraken af bij de entree en op weg naar de kleedruimte zei ik tegen mijn vrienden: ‘Ik heb niet zo’n zin om te zwemmen. Ik blijf wel op de kant’. Geen reactie. Dat moest ik blijkbaar zelf weten.
Ik deed mijn schoenen en sokken in een kluisje. Ik had geen jas bij me. Het was buiten 15 graden, dat was wel te doen. Mijn luiertas nam ik mee naar de zwemhal. Ik wilde mijn telefoon ook in het kluisje doen, maar ik bedacht me. Ik moest wel iets te doen hebben.
Ik moest tussen de douches door lopen om bij het zwembad te komen, maar wist mijn spijkerbroek, op een paar spetters na, droog te houden. Ik installeerde me aan een tafeltje en zat tussen de ouders van zwemmende kinderen, allemaal druk bezig met hun telefoons.
Een voor een zag ik mijn vrienden, en andere zwemmers, binnen komen door de douches. Sommigen spoelden zich ook echt af, anderen wat minder. Eigenlijk niet zo hygiënisch om niet te douchen, dacht ik. Misschien had ik bij nader inzien best mee kunnen zwemmen, incontinent of niet, aangezien zoveel bezoekers zich blijkbaar weinig zorgen maken over hygiëne. En het zwembad stond natuurlijk stijf van het chloor, de geur onmiskenbaar.
Lucas hield altijd zijn T-shirt aan in het zwembad. Ik weet niet precies waarom. Wat maakt het ook uit? Ik deed het ook wel eens, bij de zwemvijver. Hij had zich gedoucht en kwam binnen met een blauwe zwemshort en een grijs T-shirt met de tekst Superdry. Grappige tekst, Superdry, want hij was al drijfnat. Het zag er mooi uit, zo’n nat shirt. Hij glimlachte naar me en liep naar het water.
Even later lagen al mijn vrienden in het zwembad. Ze zaten eigenlijk alleen maar te relaxen en te praten. Ik zat aan mijn tafeltje een beetje met mijn telefoon te spelen. Na een tijdje riep Roy me, en gebaarde dat ik naar ze toe moest komen.
Ik deed mijn telefoon in mijn luiertas en liep naar het water. Roy zei: ‘Kom erbij Tim, het water is echt lekker!’ Ik glimlachte maar en ging op de rand zitten. De rand was een beetje nat en ik kreeg een natte plek op mijn spijkerbroek, maar dat kon me niets schelen.
Roy bleef aandringen. ‘Kom nou!’ Hij spetterde een beetje water naar me toe. Het water belandde op mijn hoodie. Maurits en Lucas begonnen ook te spetteren. Ik liet ze maar hun gang gaan. Het was wel verfrissend.
Even later verslapte hun aandacht en hervatten ze hun gesprek. Ik kon ze niet goed verstaan dus ik zat maar een beetje weg te dromen op de rand. Ik keek neer op het water, waarop het zonlicht van buiten reflecteerde. Ik raakte gefixeerd op Lucas’ glanzende T-shirt, elke keer dat hij even met zijn schouders boven water kwam.
Zo verdween ik in mijn gedachten, bijna als een soort trance, starend naar het kabbelende, glinsterende water.
Ik had zin om te zwemmen.
Ik merkte niet eens dat ik mezelf onbewust zachtjes naar voren bewoog, van de rand af. Met een klein zetje was ik opeens onder water, omringd door duizenden kleine luchtbelletjes. Vaag zag ik de contouren van mijn zwemmende vrienden.
Ik voelde de druk van het water tegen mijn kleren aan: mijn hoodie en mijn spijkerbroek, en daaronder mijn T-shirt en luier. Het koele zwembadwater stroomde in een oogwenk door mijn kleren, en omhelsde mijn hele lichaam. Eerlijk gezegd voelde het heerlijk. Fantastisch eigenlijk.
In de spontaniteit was ik vergeten mijn adem in te houden, en ik voelde een lichte, benauwende paniek over me heen komen. Ik zwom omhoog en kwam spartelend, hoestend en proestend boven water. Tot groot vermaak van mijn vrienden, die me juichend en klappend aanmoedigden.
Ik grijnsde van oor tot oor. Zoiets spontaans had ik nog nooit gedaan! Maar wat was het heerlijk om in het water te zijn, omringd door mijn beste vrienden. En de manier waarop Lucas naar me keek, wat moest ik daarvan denken? We keken elkaar lachend aan. Was dat een knipoog?
Aan alles komt een einde, en het fluitje van de badmeester schalde door de zwemhal. In de verte zag ik hem langzaam aanlopen. Natuurlijk, je mag helemaal niet met je gewone kleren in het zwembad. Ik knikte naar hem, en zwom langzaam naar het ondiepe gedeelte om weer uit het water te klimmen.
Mijn luier had zich volgezogen met water. Hij kon aardig wat hebben, maar zat bijna direct tot zijn max vol. Het voelde als een klein kussentje in mijn broek.
Ik hees mezelf de trap op, het zwembad uit. Het water gutste uit mijn kleren, en de volgezogen luier maakte het een stuk heftiger. Maar ik genoot er intens van. Het voelde geweldig.
Mijn vrienden waren inmiddels ook uit het water gekomen. Ze hadden wel genoeg gezwommen en wilden een biertje gaan drinken in onze stamkroeg. Ik besloot om even naar huis te gaan, me om te kleden, en ze daarna weer te ontmoeten in de kroeg.
Ik liep naar mijn tafeltje om mijn luiertas op te halen, en daarna door naar de kleedruimte. Ik trok aardig wat bekijks, in mijn doorweekte kleren, maar gek genoeg kon me dat helemaal niets schelen.
Ik liep weer langs de douches, en besloot een moment voor mezelf te nemen. Ik ging onder de douche staan en trakteerde mezelf op een nekmassage van de warme waterstraal. Ik voelde het water onder mijn hoodie en onder mijn T-shirt, mijn luier in stromen.
Een aantal zwemmers, die niets hadden meegekregen van mijn spontane zwempartij, keken me verbaasd en geamuseerd aan, met hoodie en spijkerbroek onder de douche. Wederom maakte me dat niets uit. Ik genoot van het gevoel en had van de aandacht geen last.
In de kleedruimte hing een grote spiegel en ik keek even naar mezelf. Die natte kleren, dat zag er echt gaaf uit. Ik zag wel een enorme bult aan de voorkant vanwege mijn volgezogen luier, en ik had een Brazilian buttlift om trots op te zijn. Maar volgens mij lette niemand daar op. De natte kleren trokken meer bekijks.
Die luier moest ik wel even verschonen. Lopen met zo’n waterzak in je broek is een hoop gedoe, en hij kan knappen. Dan loopt alle pulp er uit en dat geeft een enorme rotzooi. Ik liep naar de toiletten en haalde een nieuwe luier uit mijn tas. De oude rolde ik behendig op, ook al was het pakket flink dikker dan normaal, door al het water dat er in zat. Ik trok mijn spijkerbroek weer omhoog. Het was een apart gevoel om een natte spijkerbroek aan te trekken over een nieuwe, schone luier.
In het toilethok was geen prullenbak. Ook niet handig. Wat volgde was een walk of shame door de kleedruimte, in mijn natte kleren, met een opgerolde luier in mijn handen. Dat laatste was ik trouwens wel gewend. Ik liep regelmatig zo door de toiletten van een tankstation of een winkelcentrum.
Mijn kleren waren nog steeds nat, maar inmiddels was dat een stuk minder zichtbaar. Ik zei mijn vrienden gedag. We zouden elkaar spoedig weer zien in de kroeg. Lucas keek nog net zo naar me als voorheen, duidelijk geamuseerd.
De bus naar huis had gelukkig plastic klapstoeltjes, dus ik hoefde me geen zorgen te maken over natte bekleding. Wel ontstond er langzaam een klein plasje water onder mijn stoel. Maar dat was niet zo erg. Niemand die het zag.
Ik voelde me geweldig. Ik had een leuke middag gehad met mijn beste vrienden. Ik had genoten van de onverwachte tewaterlating en het gevoel van de natte kleren en luier. Het zag er ook echt gaaf uit! Ik zou dit echt veel vaker moeten doen.
Er bestaan speciale zwemluiers voor volwassenen. Ik besloot om daar een pak van te kopen. Die houden misschien niet alles vast, maar het is beter dan niets, en het chloor doet de rest.
De volgende keer dat we naar het zwembad gaan, zwem ik lekker mee, besloot ik.
Met mijn T-shirt aan. Net als Lucas. Gewoon omdat het kan.
