Nablijven

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 1 10,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 1 10,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 0 0,0%
  • 8

    Stemmen: 2 20,0%
  • 9

    Stemmen: 4 40,0%
  • 10

    Stemmen: 2 20,0%

  • Totaal stemmers
    10

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
Geschreven door: Pieter


Mijn wang drukte tegen het houten bureaublad. Mijn gezicht lag plat op het bureau. Het bovenste velletje van een stapel papieren stak iets naar voren en kriebelde tegen mijn neus. De spieren in mijn nek protesteerden pijnlijk, maar ik kon de spanning niet verlichten. Mijn ogen wagen gericht op de openstaande deur, naar de lege gang. Ik hoopte dat niemand langs kwam lopen en achteloos naar binnen zou kijken. Het was een klein kantoortje, er was nauwelijks plaats voor een bureau en twee kasten. Achter het bureau stond een zwarte bureaustoel, ervoor een klein houten krukje. Twee hoge kasten met schuifdeuren stonden tegen de zijwand, en naast het raam dat op een pleintje uitkeek, stond simpele wastafel.

"Nee... Laat los..." Kermde ik. Een duim drukte op mijn oor, terwijl de rest van de vingers van die hand gespreid waren en mijn hoofd tegen de tafel drukten. Een zweetdruppel gleed langs mijn voorhoofd naar beneden. Met mijn handen probeerde ik de onderdrukkende hand op mijn hoofd te bereiken. Mijn linkerarm gleed voor mijn gezicht langs en over de stapel papieren. De papieren schoven over de rand van het bureau en ze verspreidden zich over de grond. De druk op mijn hoofd verstevigde. Met mijn voeten zocht ik steun op de grond om me uit mijn voorover gebukte houding te bevrijden. Mijn buik kwam iets van de tafel, maar mijn linkervoet gleed uit over de gladde vloer en ik zakte terug.

Ik voelde een scherpe, stekende pijn. Er klonk een pets die echode in de kleine kamer. Ik slaakte een kreet van schrik, en van de pijn. Ik keek om naar de vrouw die vlak bij me stond en zag alleen haar rok en haar schoenen die ze er onder aanhad. Ik kon mijn hoofd niet bewegen onder de druk van haar hand, en mijn blikveld was beperkt. Nogmaals klonk de luide pets en weer voelde ik de pijn op mijn billen. Bijna had ik op mijn tong gebeten, terwijl ik me probeerde te vermannen. Mijn graaiende handen vlakbij mijn hoofd vielen stil. De hand op mijn hoofd was niet meer van belang, de pijn in mijn billen was het centrum van mijn aandacht.

"Aahhh! Nee, stop!" Smeekte ik. Mijn spijkerbroek beschermde me niet tegen de impact van de liniaal. Weer kwam de liniaal omlaag en hoorde ik hem neerkomen. De stekende pijn bij elke slag bleef, werd zelfs erger, maar tussen de slagen door bleef er nu een zeurende pijn achter. Mijn linkerhand steunde op de tafel en ik probeerde me overeind te drukken. Een nieuwe slag deed me van gedachten veranderen en mijn hand gleed beschermend over mijn billen heen. De liniaal verzaakte niet, kwam net zo hard naar beneden als daarvoor, maar nu werd niet mijn spijkerbroek geraakt, maar de rug van mijn hand. Ik gilde het uit van de pijn en trok mijn hand onmiddellijk weg.

De druk op mijn hoofd verminderde. Een heel kort ogenblik liet ze me los, maar ik voelde haar ijzeren greep meteen op mijn linkerpols. Mijn arm werd op mijn rug gedraaid en ik lag in dezelfde ijzeren houtgreep als hiervoor. Ik kon mijn hoofd nu iets meer bewegen en ik draaide mijn nek tot het uiterste om. Ik keek naar de grimas op het gezicht van mijn lerares Frans. Het zweet stond op haar voorhoofd, en ze stond iets voorovergebogen. Haar rechterarm ging weer omhoog en ik zag de witte liniaal in haar hand.

Ik kermde al voordat de liniaal neer was gekomen. Ik sloot mijn ogen van de pijn. Het ritme van de slagen bleef onveranderd. De pijn werd langzaam erger en ik voelde hoe het zweet op mijn gezicht zich vermengde met de tranen die uit mijn ooghoeken sprongen. Ik huilde niet, maar de pijn deed mijn ogen tranen.

Ineens was het afgelopen. Het ritme was verbroken. Een paar seconden wachtte ik gespannen op de volgende slag. Ik hoorde de liniaal naast me op het bureau gelegd worden, en mijn pols werd losgelaten. Opgelucht haalde ik adem. Ik werd bij mijn haar op mijn achterhoofd gepakt en overeind getrokken. Snel veegde ik mijn wangen droog met de mouw van mijn blouse, terwijl ik recht tegenover de lerares stond. We waren even groot, maar zij was twee keer zo oud. Ik was net vijftien, niet al te groot voor mijn leeftijd. Voor me stond een ongeveer dertigjarige vrouw. Ze was niet onaantrekkelijk. Ze had een mooi lichaam, maar haar gezicht was net iets te grof om echt mooi te zijn. Ze droeg een rokje met daaroverheen een witte blouse. Ze had haar donkere haren opgestoken en een paar slierten hingen nu langs haar gezicht omlaag.

Ze keek me met haar doordringende ogen aan, en ze glimlachte. Het was een vreemd gevoel. Ik wist dat ik sterker was, we waren even groot en ik was steviger gebouwd, maar toch domineerde ze me. Zij was de baas. Ik stond met afgezakte schouders, mijn hoofd naar beneden hangend en mijn handen gleden over mijn billen heen. Ze legde een vinger onder mijn kin en duwde mijn hoofd naar boven. Met een rood gezicht keek ik haar aan. Ik voelde een rilling door me heen trekken.

"Ga maar weer zitten, en houd je mond." Zei ze. Ze trok haar vinger terug en dirigeerde me naar het krukje in de hoek van het kantoortje. Heel voorzichtig ging ik zitten. De pijn was nog lang niet verdwenen en de houten zitting van het krukje bood weinig comfort. Ik leunde met mijn rug tegen de hoek van de muur en zocht een zithouding die niet te veel pijn deed. Mijn lerares liep naar de wastafel en schonk geen aandacht meer aan mij. Ze friste haar gezicht op met koud water en droogde zich af.

"Alles OK?" Hoorde ik. Een wat oudere vrouw stond in de deuropening en keek verontrust het kantoortje in. Mijn lerares keek naar de deur en lachte. Ze hing de handdoek over de rand van de wastafel, terwijl ze naar haar collega keek.

"Alles OK, hoor." Stelde ze de bezoeker gerust. Mijn lerares keek me een ogenblik vluchtig aan en liep toen het kantoortje uit. Ze sloot de deur achter zich en buiten op de gang kon ik de twee vrouwen zachtjes met elkaar horen praten. Ik kon net niet verstaan wat ze zeiden, maar af en toe ving ik een enkel woord op. Door de smalle, hoge strook glas naast de deur kon ik mijn lerares zien, en af en toe keek ze naar mij en draaide ik snel mijn ogen weg. Ik verschoof op het krukje en legde mijn handen ineengeslagen op mijn bovenbenen.

De klok tikte zachtjes naar de vijf uur toe. Ik veegde nogmaals met mijn mouw langs mijn voorhoofd. Al bijna drie uur geleden was mijn laatste lesuur van de dag afgelopen geweest, maar nog steeds mocht ik niet naar huis. De minuten leken uren te duren, terwijl ik onrustig op de kruk heen en weer schoof. Voorzichtig keek ik naar de opengaande deur. Mijn lerares kwam weer binnen en liet de deur open. Haar collega liep weg. Mijn lerares raapte de papieren van de vloer en ging achter haar bureau zitten. Ze keek me niet aan. Ze sorteerde de papieren en legde ze weer als nette stapel op de rand van het bureau. Vanuit mijn ooghoeken volgde ik haar bewegingen. Ik keek haar niet rechtstreeks aan.

"Je hebt nog tot halfzes. Daarna gaat je broek naar beneden en krijg je de hoofdprijs van 100 slagen." Zei de lerares terwijl ze haar blik strak op me gericht had. Even ving ik haar blik in mijn eigen ogen, maar snel keek ik weer naar de grond. Ze meende het. Honderd slagen, en met mijn broek naar beneden. Een huivering trok door mijn lichaam. Haar ijzige ogen richtten zich weer op het bureau. Ik zag haar met een rode pen proefwerken controleren. De pen kraste over het papier heen. Het stapeltje links op de hoek van de tafel werd langzaam kleiner, en het stapeltje aan de rechterkant werd groter. De kleine wijzer stond al bijna op de zes en de grote wijzer kroop er steeds dichter naar toe. De deadline kwam dichterbij.

"Nee!" Riep ik. Ik stond resoluut op. In mijn ooghoek zag ik dat de grote wijzer de kleine had ingehaald. Ik keek naar mijn lerares en zij keek verbaasd van haar werk op. Ik zag dat ook zij naar de klok keek. Ik wendde mijn blik af en keek naar de deur. Mijn eerste drie stappen brachten me recht voor het bureau van mijn lerares. Ik stapte er snel langs, maar ik voelde haar hand al op mijn schouder. Ze was opgestaan en stond achter me. Ze greep mijn schouder beet en draaide me om.

Haar linkerhand kwam uit het niets. Ik zag hem pas op het laatste moment aankomen, en ik was veel te laat om hem nog te kunnen ontwijken. Ze trof me vol op de wang. Ik schreeuwde het uit. Deze pijn was nog erger dan zojuist. De tranen sprongen uit mijn ooghoeken en ik deinsde achteruit, bij de deur vandaan. Mijn hand beschermde mijn wang, maar ik zag dat mijn lerares niet van plan was om nogmaals te slaan. Ze lachte cynisch.

"Lafaard. Ik ben even groot als Kim, en waarschijnlijk even sterk. Waarom ben jij bij haar zo stoer, en bij mij zo laf?" Ze draaide zich naar het bureau om en pakte de liniaal op. Ze kwam naar me toe en greep me bij mijn bovenarm. Ik voelde hoe ik naar het bureau getrokken werd. Mijn blik bleef gericht op de liniaal en mijn gedachten waren volledig bij de pijn die de liniaal kon toebrengen. Ik schuifelde steeds dichter naar het bureau toe. Honderd slagen. Ik huiverde en verkrampte. Broek naar beneden. Mijn gedachten waren onsamenhangend. De angst en de schaamte maakten me onzeker.

Ik trok mezelf los en deinsde weer achteruit. Mijn lerares keek me woedend aan. Afwerend stak ik mijn handen naar voren. Ik voelde een enkele traan in mijn ooghoeken opwellen, en ditmaal niet van de pijn. Met de liniaal naar voren deed de lerares een stapje naar voren. Ik keek haar vertwijfeld aan.

"Nee... Als... alsjeblieft..." Stamelde ik. Het was zinloos. De lerares kwam nog een stapje dichterbij, en ik was nu binnen het bereik van de liniaal. We keken elkaar een ogenblik recht in de ogen, voordat ik mijn blik afwendde en naar de grond keek. Ik huiverde en deed nog een stapje naar achteren. Ik botste met mijn rug tegen de kastdeur. Mijn blik focuste zich op de liniaal die zwaaiende bewegingen maakte. Langzaam kleurde mijn gezicht roze, zweet brak me uit en druppels verschenen op mijn voorhoofd. Mijn gezicht kleurde verder en met een vuurrood gezicht keek ik mijn lerares aan. Ze glimlachte ineens en liet de liniaal zakken. Ontspannen deed ze een stapje achteruit.

Ik ontspande me en voelde onmiddellijk dat het succes had. Al een uur had ik de aandrang gehad om te plassen, maar ik had op mijn kruk moeten blijven zitten. Ik had geweigerd om in mijn broek te plassen en dat had me pijnlijke billen opgeleverd. Nu deed ik het toch, de slagen waren eigenlijk voor niets geweest. Ik voelde het warme vocht in mijn kruis verspreiden. Een natte plek verscheen in mijn broek, langzaam werd de plek groter. Druppels liepen aan de binnenkant van mijn benen naar beneden.

Mijn lerares lachte hardop. Ik keek naar de grond en voelde het vocht in mijn sokken lopen. Eindelijk hield de stroom op, de warmte bleef. Mijn onderbroek en spijkerbroek plakten aan mijn huid, terwijl de scherpe geur van mannenpis mijn neus bereikte. Mijn doorweekte kruis van mijn spijkerbroek begon vocht door te laten en druppels vielen tussen mijn voeten in op de grond. Met afschuw keek ik voorover naar de grond. Mijn lerares stapte naar voren en legde haar vinger weer onder mijn kin. Ze hield een mobiele telefoon vast en stak hem naar me toe.

"Brave jongen." Lachte ze. "En nu mag je Kim vragen of ze even langs wil komen."

"Wat?"

"Je hoorde me wel. Kim zit een paar lokalen verderop, en je mag je excuses aanbieden."

"Nee! Echt niet, ik..." Riep ik fel.

"Het is je enige kans om niet van school te worden gestuurd en om een aanklacht wegens ongewenste intimiteiten te ontlopen." Ik keek mijn lerares met grote ogen aan. Ik boog mijn hoofd. Natuurlijk had ze gelijk. Ik pakte de telefoon van haar aan. Er stond al een nummer op het display en ik hoefde alleen maar verbinding te maken. Ik bracht de telefoon naar mijn oor en hoorde de onderbroken toon. De telefoon ging over. Mijn lerares bleef me nieuwsgierig aanstaren.

"Met Kim." Hoorde ik. De telefoon was nauwelijks twee keer overgegaan. Ik hoorde haar vertrouwde stem; de stem die ik de afgelopen twee maanden zo vaak had gehoord. Mijn mond werd kurkdroog. Ik slikte.

"Hallo?" Hoorde ik Kim roepen. Mijn lerares stootte me aan en keek me dreigend aan.

"Met... met Mark." Stamelde ik schor. Aan de andere kant van de lijn bleef het stil. Het zweet brak me weer uit en ik veegde met mijn vrije hand mij voorhoofd droog. "Ik... Wil je even langskomen?" Vroeg ik. Mijn stem haperde. Kim antwoordde niet. "Ik... Ik ben in kamer... kamer..."

"1-15" Fluisterde mijn lerares.

"Kamer 1-15." Kim bleef zwijgen. Ik voeg me af of ze de verbinding al niet had verbroken. Mijn lerares keek me weer vragend aan. Ik haalde onzeker mijn schouders op.

"Ik kom." Hoorde ik en meteen daarna werd de verbinding verbroken. Ik haalde de telefoon bij mijn oor vandaan en keek naar het display. De verbinding was echt verbroken en mijn lerares naam de telefoon weer van me over. Ze deed een stapje naar achteren en ging op de punt van het bureau zitten. Ze legde de telefoon naast zich op het bureau neer. Samen luisterden we naar een deur die in de verte open en dicht ging. Met grote ogen keek ik mijn lerares aan, en daarna gleed mijn blik naar de openstaande deur. De voetstappen kwamen langzaam dichterbij, ze echoden door de lege gangen. De voetstappen haperden en Kim verscheen in de deuropening.

"Kim? Kom binnen!" Zei mijn lerares en ze lachte vriendelijk naar mijn klasgenote. Kim keek mijn lerares vragend aan en negeerde mij. Ze had in ieder geval nog niet gezien wat ik gedaan had. Ineens zag ik Kim haar neus ophalen, ze draaide haar hoofd abrupt om en keek me recht in de ogen. Een paar tellen lang keek ze me recht aan - ik zag woeden in haar ogen - en toen zakte haar blik langs mijn lichaam naar beneden. Ze zag mijn natte kruis en daarna het kleine plasje urine waar ik middenin stond. Ik zag een minieme glimlach rond haar lippen toen ze weer naar onze lerares keek.

"Ik weet dat excuses niet genoeg zijn om goed te maken wat hij gedaan heeft." Zei mijn lerares op vriendelijke toon tegen Kim. Kim haalde lichtjes haar schouders op, ze voelde zich ook niet helemaal op haar gemak. Mijn lerares stond op en maakte een deel van het bureau vrij, daarna draaide ze zich naar me toe en liep op me af. Ik weerde me af, maar ze greep me bij mijn hoofdharen en trok me naar het bureau toe. Achterwaarts werd ik tegen het bureau geduwd. Ik voelde mijn bovenbenen tegen de rand van het bureau stootten en daarna legde mijn lerares haar andere hand op mijn borst. Achterover kwam ik op het bureau te liggen, met mijn rug naar beneden. Met grote ogen en een rood hoofd keek ik naar mijn lerares op, en naar Kim die zijdelings had toegekeken. Mijn billen lagen op de rand van het bureau en mijn rug kromde zich om mijn voeten op de grond te kunnen laten staan. Ik werd verder op het bureau getrokken, mijn hoofd rustte nu op de rand, terwijl mijn bovenbenen over het bureau een bungelden, en mijn voeten in de lucht hingen.

"Mark moest eens een lesje geleerd worden. Mark is niet zo stoer als hij zich voordoet. Natuurlijk moet hij zijn excuses aanbieden, maar dat vind ik niet genoeg. Vanaf halfdrie heb ik hem elk half uur over het bureau heen laten buigen en hem 25 slagen met de liniaal gegeven. Net zolang tot hij deed wat ik hem had opgedragen: in zijn broek plassen." Ik werd losgelaten en mijn lerares draaide haar rug naar me toe, en keek naar Kim. Het gezicht van Kim was nu voor me verborgen achter mijn lerares.

"Waarom dan?" Hoorde ik Kim vragen. Mijn lerares lachte.

"Omdat zeggen dat het hem spijt niet genoeg is. En een beetje genoegdoening is nooit weg, toch?" Hoorde ik mijn lerares lachen. Ze stapte opzij en ik kon Kim weer zien. Ze keek haar aan, besluiteloos. Ze leek na te denken. Onze lerares ging naast Kim staan en legde een hand op haar rug. Voorzichtig duwde ze Kim naar voren, totdat ze naast het bureau stond, vlakbij mij. Kim keek met een glimlach op me neer. Haar blik was gericht op mijn kruis. Ze zei niets en keek stilletjes naar beneden. Ik schoof mijn handen voor mijn kruis en probeerde de blik op mijn natte broek te blokkeren. Kim keek op en keek naar haar lerares. Ze zag dat de lerares een beetje afzijdig was gaan staan. Aanmoedigend knikte ze, en ze lachte. Kim keek weer naar mij, maar niet naar mijn kruis.

"Jij hebt met je vieze vingers in mijn kruis gezeten." Zei Kim met een glimlach, maar die glimlach verborg veel meer emotie. "En ik zal jouw vieze onderbroek als trofee nemen." Zei ze. Ik huiverde. Kim boog iets over me heen en pakte de liniaal van de tafel. Ze tikte er zachtjes mee op mijn handen en glimlachte me ondertussen gemeen toe. Ik trok mijn handen terug en voelde hoe Kim de knoop van mijn spijkerbroek opende. Mijn gulp werd geopend, en met twee handen trok ze mijn spijkerbroek met een flinke ruk naar beneden. Ik moest me met mijn handen op het bureau ondersteunen, anders had ze me van de tafel getrokken.

"Ik zal even helpen." Hoorde ik van achter me. Ik zag twee handen van achter me over me heen komen, en mijn beide polsen werden vastgegrepen. Ik spartelde nog wel tegen, maar handen werden helemaal naar achteren getrokken en ik kon in deze positie weinig kracht zetten om me los te rukken. Met een vuurrood hoofd keek ik op en zag ik de handen van Kim op mijn blote onderbuik. Ze lachte en trok aan mijn onderbroek. Ze bekeek hem aandachtig, en vooral de gelige, natte plek kreeg aandacht.

"Er ligt een schaar in het pennenbakje." Zei de lerares en Kim boog over me heen en viste de schaar tussen de pennen en de potloden vandaan. Angstig keek ik naar Kim op toen ze de geopende schaar naar mijn heup bracht. Ik voelde de scherpe punt van de schaar onder mijn onderbroekje verschijnen. Ik kermde hardop. De schaar haperde en pas na een paar keer knippen had ze een beginnetje. Toen ging het snel en gleed de schaar gemakkelijker door het dunne katoen.

"Nee, Kim, alsjeblieft. Het spijt me, ik..." Smeekte ik.

"Natuurlijk spijt het je, en je krijgt er nog veel meer spijt van!" Lachte Kim hardop. Kim was haar aanvankelijke terughoudendheid kwijt en ze leek er plezier in te krijgen. Mijn polsen werden nog wat steviger vastgegrepen toen ik ze probeerde los te rukken. De lerares lachte om mijn hopeloze poging en keek toe hoe Kim de schaar aan de andere kant in het katoen zette. De spanning was nu van het elastiek af, en het ging nu nog moeizamer. Ze had haar andere hand nodig om het katoen beet te houden, voordat de schaar enige schade kon aanrichten.

Eindelijk was het elastiek door en gleed de schaar door het dunne katoen heen. Het laatste randje ging weer wat lastiger, maar na drie keer proberen lag mijn onderbroek open. Kim giechelde en liet mijn kruis nog een ogenblik bedekt. Eerst stopte ze de schaar weer terug in het pennenbakje. Nu pakte ze de bovenste rand van mijn onderbroek beet. Heel langzaam trok ze het terug en stukje bij beetje kwam mijn schaamhaar tevoorschijn. Het zat gedeeltelijk tegen mijn lichaam geplakt. Mijn plasser kwam bloot te liggen en ik kermde. Nogmaals probeerde ik me los te trekken, maar tevergeefs.

"Dit is mijn trofee, Mark. Ik zal het bewaren, en elke keer als ik het zie zal ik aan dit zielige, bespottelijk jongetje denken dat nu voor me ligt." Ze gaf een flinke ruk aan de onderbroek en ik voelde hoe het natte katoen tussen mijn benen door gleed. Het laatste stukje onderbroek lag tussen mijn benen en werd weggetrokken. Kim hield de restanten van mijn onderbroek triomfantelijk omhoog, en ze keek er onderzoekend naar.

"Heb je een plastic zakje voor me?" Vroeg Kim. Mijn lerares knikte en viste een boterhamzakje uit een bureaula. Ze had mijn polsen losgelaten, maar ik bleef stilletjes liggen. Het voelde alsof ik een nederlaag had geleden, alsof ik een wedstrijd had verloren en het geen zin had om nog tegen te sputteren. Angst speelde daar een grote rol in. Ik durfde niet meer, de gedachte aan de pijn van de liniaal verlamde me. Mijn onderbroekje verdween als een vormeloze, stinkend hoopje stof in het doorzichtige zakje. Het zakje werd dichtgeknoopt en apart gelegd. Kim draaide zich nu weer naar me toe en keek me met een cynische glimlach aan.

"En dit is dus de Mark waar ik zo bang voor was?" Lachte ze. Ze keek op me neer en liet haar blik over mijn lichaam glijden. Haar blik rustte op mijn kruis en haar blik deed pijn. De naaktheid, de stank en mijn positie deden me meer pijn dan alle slagen die ik tot nu toe had gehad. Een rilling trok door me heen.

"Je krijgt van mij ook nog 25 slagen, en dan mag jij je excuses aanbieden." Zei Kim en het angstzweet brak me meteen weer uit.

"Nee, alsjeblieft. Ik... Ik zal nu mijn..." Smeekte ik. Kim luisterde niet naar me en keek naar mijn lerares. Zijn keek goedkeurend en pakte de liniaal alvast van het bureau op. Ze stak hem naar me toe en voor een paar seconden hing de liniaal zo'n centimeter of dertig boven mijn gezicht. Ik keek ernaar en huiverde.

"Ik heb een beter idee. Doe jij het maar, ik wil Mark zien janken van de pijn." Zei Kim en toen keek ze op me neer. "Op je buik, baby!" Riep ze me streng toe. Ze greep me bij mijn bovenarm en kneep erin. Ze trok me op mijn zij en ik rolde door op mijn buik. Enerzijds was ik blij dat mijn kruis weer uit het zicht kwam te liggen, maar het nadeel was dat mijn vochtige billen nu onbeschermd kwamen. Kim knielde voor het bureau neer en greep mijn kin beet. Ze duwde mijn hoofd iets achterover en we keken elkaar recht in de ogen.

"Begin maar." Moedigde Kim haar lerares aan. De lerares liet er een gras over groeien en ik hoorde de liniaal al door de lucht suizen. Kim keek me lachend aan. Ik kermde toen de pets klonk en de klap mijn lichaam deed trillen. De pijn was minstens zo pijnlijk als voorheen, misschien wel erger, en mijn billen waren al pijnlijk door de vorige klappen. De tranen sprongen uit mijn ooghoeken en ik kneep mijn ogen samen en zette me schrap voor de volgende klap.

"Ach, hij huilt." Lachte Kim. De lerares ging ongehinderd door en de klappen bleven maar komen. Elke slag deed meer pijn dan de volgende, en al snel lag ik luid kermend op het bureau. Ik voelde Kims duim op mijn wang en ze veegde een traan weg. Ik kon haar horen lachen, en als ik mijn ogen ook maar een enkele seconde opende keek ik in het vrolijke gezicht van Kim.

"Oeps, ik ben de tel kwijt." Hoorde ik mijn lerares zeggen. Er volgde een schaterende lach, en ondertussen bleven de klappen maar neerkomen. Ik had geen idee meer hoeveel ik slagen ik inmiddels had ontvangen, maar het voelde alsof mijn billen in brand stonden. Elke klap deed mijn lichaam sidderen van de pijn. Het leek eindeloos te duren en het voelde alsof ik al minutenlang achter elkaar werd geslagen.

Eindelijk stokte het ritme. De liniaal bleef rusten op mijn billen. De pijn bleef achter: een zeurende kloppende pijn. Kim stapte achteruit en de lerares ook. Ze keken elkaar goedkeurend aan, en glimlachten nog steeds.

"Ik denk dat hij zijn lesje wel heeft geleerd." Zei de lerares. Kim knikte. "Mark, ga staan en bied je excuses aan Kim aan." Commandeerde de lerares. Ondanks alle pijn gehoorzaamde ik meteen. Ik stond tegenover een mentale overmacht en het kwam niet eens in me op om nog ongehoorzaam te zijn. Ik schoof mijn benen van het bureau af en ging staan. Mijn spijkerbroek zakte verder naar beneden en een ogenblik keek ik er voorover gebogen naar en twijfelde ik of ik hem omhoog zou trekken. Ik wist bijna zeker dat dát niet de bedoeling zou zijn en ik ging rechtop staan. Ik keek beurtelings naar Kim en de lerares en mijn blik eindigde bij Kim.

Kim was het meisje waar ik de afgelopen maanden verliefd was geweest. Ze had me meerdere keren afgewezen en duidelijk laten merken dat ze me niet zag zitten. Ze was me zelfs begonnen te negeren en mijn goede bedoelingen werden langzamerhand minder goed. Liefde sloeg om in teleurstelling en zelfs in een soort van haat. Haar afwijzing had me pijn gedaan. Uiteindelijk had ik haar vanmiddag in een hoek gedreven en haar klem gezet. Ze had me bespuugd en proberen te slaan, maar ik had mijn ene op haar borsten gelegd en mijn andere hand tussen haar benen geduwd. Ik had haar voor hoer uitgescholden en haar een lange kus op haar voorhoofd geduwd.

Net op het moment dat ik van plan was haar los te laten en weg te lopen, om haar daarna nooit meer aan te kijken, voelde ik iets vreemds. Ik drukte mijn hand steviger in haar kruis en voelde een zachtheid die ik niet verwacht had. Ik had haar verbaasd aangekeken en machteloos had ze moeten toezien hoe ik haar hemdje en blouse uit haar spijkerbroek los trok. Met een schaterende lach had ik het witte, elastische plastic van haar luier bekeken die boven haar spijkerbroek uit kwam. Ik had het woordje baby in haar oor gefluisterd en haar spottend over haar wang geaaid.

Toen had ik haar losgelaten en was ik weggelopen. Mijn obsessie was verdwenen en ik had er een goed gevoel aan overgehouden. Het gevoel van wraak was opwindend geweest en euforisch had ik door de gangen van de school gelopen, totdat ik door mijn lerares Frans binnen werd geroepen. Voordat ik het wist had ik voorover op het bureau gelegen en had ze me de eerste slagen met de liniaal gegeven.

Nu stond ze voor me, en alhoewel ze net iets kleiner was dan ik - het scheelde niet eens zo heel erg veel - keek ze uit de hoogte op me neer. Ik boog mijn hoofd en keek naar de grond, maar niet voor lang. Ik tilde mijn hoofd weer op en keek Kim aan. Haar blik deed me pijn en het was zwaar om haar aan te blijven kijken.

"Ik... Het spijt me. Ik had... Ik had het niet mogen doen, het... het spijt me echt." Stamelde ik. Kim keek me aan en zweeg. Er viel een pijnlijke stilte waarbij ik mijn blik niet van haar af durfde te halen. Eindelijk sprak Kim tegen me.

"Was je straf verdiend?" Vroeg Kim kil. Ik knikte.

"Ja." Stamelde ik fluisterend.

"Zul je de gebeurtenissen van vandaag aan niemand vertellen?" Ik schudde mijn hoofd.

"Aan niemand." Fluisterde ik weer. Kims gezicht brak open en ze glimlachte weer. Ze boog naar me toe en angstig stapte ik achteruit. Kim deed nog een stapje naar voren, legde haar hand op mijn schouder en drukte een kus op mijn wang.

"Dan zullen we maar net doen alsof er niets gebeurd is, toch? Baby!" Zei Kim lachend. Ze pakte echter het zakje met mijn onderbroek op en hield het lachend tussen ons in. "Maar ik zal het nooit meer vergeten." Zei Kim en haar lach was vriendelijk. De lerares lachte goedkeurend en stapte naar me toe. Ze greep me aan mijn haren beet en trok me de kamer uit.

"Dan is nu de les afgelopen." Hoorde ik, terwijl ik voorover gebogen naast de vrouw strompelde. Mijn spijkerbroek hing op mijn knieën en ik kon alleen maar kleine stapjes maken. De lerares trok me mee naar een uitgang en duwde me naar buiten. De koude lucht op mijn pijnlijke billen en mijn natte kruis deed me snel ontwaken. Angstig keek ik om me heen en trok ondertussen mijn broek omhoog. Er was niemand te zien. De deur werd achter me gesloten en vertwijfeld keek ik achterom. Kim kwam ook aanlopen, deed de deur open en gooide mijn schooltas naar me toe.

"Tot morgen, Mark." Lachte Kim cynisch en ze worp me een kushandje toe. De deur werd weer dichtgetrokken en ik bleef alleen achter. Snel liep ik naar huis, mijn kruis met mijn tas bedekkend. Woede en schaamte welden in me op, maar angst overheerste. Ik wist in ieder geval zeker dat ik mijn lesje wel geleerd had. Ik zou dit nooit meer doen.
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
E Nablijven bij juf Ellen 16+ Verhalen 7
Similar threads

Bovenaan