Verhaal Klaar Niet doorvertellen...!

[Little Endy]

Dit verhaal is volledig verzonnen, behalve het ik-figuur, want dat ben ik zelf en ik besta wel echt. Ik hoop dat jullie dit verhaal leuk vinden!

1. De aankomst
Ik zat in de trein die op weg was naar Winters. Er zat niemand naast of tegenover mij, dus ik had alle vrijheid om met mijn benen op het tafeltje voor me te leunen en uit het raam te staren naar het oh-zo-witte winterlandschap dat uit de ramen van de trein perkte. Ik vond het eigenlijk een best wel mooi gezicht, zeker als er zo nu en dan een wit diertje voorbij kwam, en ik had zelf dan ook nog eens geen idee dat er witte eekhoorntjes bestonden, want die waren veel schattiger dan de bruine die al bekend waren.
Ik had mijn laptop ook op schoot, maar die wilde geen verbinding maken met het internet van de trein, dus ik zat op de browser maar het spelletje met de dinosaurus* te spelen.
“Dames en heren” zei een computergestuurde stem ineens. Ik schrok wakker vanuit mijn spelletje en verloor dik. “Om kwart voor 9 stopt deze trein op het centrale station van Winters op perron 5. Ik herhaal: perron 5.”
Potverdrie, dacht ik bij mezelf, perron 5... ik had mijn vrienden in Winters laten weten dat ik op perron 4 zou zijn! Waarom had die stomme website van de reisorganisatie dan niet laten weten dat er verandering zou zijn?
Ik klapte de laptop dicht, stopte deze in mijn tas en ging staan, zodat ik naar de deur toe kon. Gelukkig waren er op dit vroege uur nog niet zoveel mensen, dus kon ik ook makkelijk uitstappen.
Toen ik vanaf perron 5 naar de overkant keek waar perron 4 was, stond er nog helemaal niemand. Zouden zij het misschien al weten...? Op hetzelfde moment ging mijn mobieltje af, dus ik ging op een beschutte plek staan en nam op.
“Hallo?” zei ik. “Ja, ik ben aangekomen, en jullie...? Oh, maar natuurlijk...! Nou, dan zie ik jullie daar... Laters!”
Aan de telefoon was Jeff, de jongen waar ik eerder een oogje op had. Ik ging een weekend bij hem en zijn kamergenoot en vriend Tony logeren om eens mee te maken hoe het op zo'n kostschool nou is. Ik was expres vroeg vertrokken omdat ik ze graag eerder wilde zien, anders bleef de drukte en de spanning nog aanhouden tot ik laat in de avond zou vertrekken, en dat zouden de medepassagiers van de trein niet zo leuk vinden.

Om ongeveer tien voor half tien kwam ik bij de megagrote school aan, die er best wel middeleeuws uitzag. Maar ik heb op de website ervan foto's gezien, dus ik weet beter dan de andere mensen die er langs lopen misschien denken.
Toen ik echt bijna bij de school was, werd ik wel wat zenuwachtig, want wat zouden de andere leerlingen nou vinden van het feit dat ik stiekem luiers droeg? En zelfs nu in het openbaar? Ik haalde diep adem en versnelde mijn aantal stappen. Het geluid van tientallen pratende mensen kwam steeds dichterbij, en toen ik eens bij de poort van de school was, durfde ik er eigenlijk niet doorheen te kijken. Ik keek echter wel door een hoekje heen, en zag de meeste leerlingen gezellig rondhangen, een sneeuwpop of -fort bouwen, sneeuwballengevechten doen, enzovoorts. Ja, want in het oh-zo-witte Winters kunnen ze dat het hele jaar wel doen.
Ik schrok uit mijn kijken van een leerling die me had gezien. Hij was een jaar of 17 en had roodachtig haar en een plastic bril (die wel eens in scheikundelessen worden gedragen) met groentinten.
“Goedemorgen” zei de jongeman. “Kan ik iets voor u betekenen, jongedame?”
“Ik had, eh...” stotterde ik, “ik... pfff... hoe zeg ik dat nou?” Ik wist helemaal niets meer te zeggen, ik stond met mijn mond vol tanden bij wijze van spreken.
“Zeg, was u niet jongedame Minch waar jongeheer Andonuts het laatst over had?” vroeg de jongeman. Wacht, Andonuts? Zo heet Jeff van achteren! Was die leerling die ik niet kende helderziend of zo...?
“Hoe raadt u het...” stamelde ik. “Ik ben haar inderdaad. De naam is Marcelien Minch, aangenaam.” Ik stak mijn hand uit, die trilde van de nervositeit.
“Maxwell Labs” zei de jongeman, die mij een hand terug gaf. “Kom gerust met me mee, ik snap misschien wel dat u een beetje verlegen bent.”
“Da's waar...” zei ik. “En u mag me gewoon 'je' en 'jij' noemen, jongeheer Labs.” Ik liep met Maxwell mee, en kreeg alle ogen van het schoolplein gelijk op mij gericht, maar daar lette ik niet op. Dit omdat er bijna geen meisjes op de kostschool zaten.
Binnen was het lekker warm, en het rook er een beetje naar een mengsel van chocolade en slagroom. Zouden ze bij de lunch een kopje chocola krijgen...? Of 's avonds misschien chocoladepudding met slagroom? Potverdrie, ik kreeg al nog meer honger van de gedachten dan van wat ik rook...
“Ga gerust zitten, Marcelien” zei Maxwell. “Je zult het wel erg koud hebben van de lange reis...” Ik ging zitten aan één van de vele tafels die in de megagrote schoolkantine stond.
“Is de lunch zometeen klaar?” vroeg ik, terwijl ik in mijn handen blies en wreef, want zelfs mét handschoenen leken ze wel bijna stijfbevroren.
“Als alle leerlingen straks binnen zijn, ja” zei Maxwell. “Wil je misschien je jas ophangen? Of zal ik het voor je doen?”
“Graag” zei ik, toen ik mezelf uit mijn jas werkte en deze aan Maxwell gaf, die ermee naar de garderobe liep.
Ik keek de kantine rond. Wat zag deze er toch mooi uit...! Aan het plafond hingen hele dure hanglampen die met platina en diamantjes afgewerkt waren, en de gordijnen aan de ramen waren van groen fluweel gemaakt.
Tijdens het rondkijken zag ik blijkbaar een meisje binnenkomen, dat helemaal rode wangen had en erg bibberde van de ijzige kou.
“Jongeheer Labs!” riep ze. “Kun je alsjeblieft mijn jas bij de garderobe hangen aangezien ik eerder naar binnen mocht?”
Maxwell hielp het meisje gelijk, en hierna ging het meisje naast me zitten.
“Dus jij wil meemaken hoe het hier op de Snow Wood kostschool is?” vroeg ze. “Ik vind het hier zelf best fijn.” Ze leek niet ouder dan een jaar of 15 en had natte, lichtbruine haren waar wat kleine stukjes sneeuw in zaten.
“Eigenlijk wel” zei ik, “naast het feit dat ik hier al twee vrienden heb. Zij zullen mij erbij helpen.”
Het meisje knikte, en na ongeveer 10 seconden vroeg ze:
“Wacht eens even, ben jij niet die jongedame waar Jeff en Tony het laatst over hadden?”
“Waarom weet iedereen dat opeens?” vroeg ik stomverbaasd. “Ik ben Marcelien Minch, 16 jaar en ineens het doelwit van beroemd zijn terwijl ik nooit op deze school heb gezeten...!”
“Ik snap dat ook niet” zei het meisje. “De meeste van mijn vriendinnen, de weinige meisjes hier dus, hebben het ook steeds over hoe Jeff en Tony over jou praten! Mijn naam is trouwens Marie Bender, en ik ben hier één van de nieuwe studenten. Fijn om je eens echt te zien, jongedame Minch.”
“Van hetzelfde... jongedame Bender” zei ik, waar we allebei om moesten lachen. Tegelijkertijd stroomde de kantine langzamerhand vol met de rest van de leerlingen, inclusief Jeff en Tony, die tegenover mij en Marie kwamen zitten.

Wat was het toch fijn om eens een warme lunch te hebben gehad. Ik zat nu bij Jeff en Tony op de kamer op een onhandig bed dat een beetje op mijn bed thuis leek.
Iedere keer als ik met mijn voeten op de vloer kwam, was het lekker warm omdat er vloerverwarming van over het hele gebouw was. Ik had niet veel te doen dan me deels te concentreren op mijn blaas, die me straks weer het nog aangenamere gevoel van een natte luier zou geven... oh, wat vond ik dat toch altijd fijn, en zeker als het erg koud was buiten.
“Dus hoe is het tot nu toe, om hier te zijn?” vroeg Jeff, die de kamer binnenkwam. “Heb je het misschien al een beetje naar je zin?”
“Ik weet het niet...” zei ik. “Wel ken ik nu Maxwell en Marie ook, behalve jij en Tony dan, en zij zijn ook aardig...”
“Heb je nog-” wilde Jeff zeggen, maar op dat moment kwam Tony binnen en zeiden we 'm allebei even gedag.
“Vind je 't hier fijn?” vroeg Tony. “Of zal ik maar niet teveel vragen?”
Ik giechelde alleen maar, terwijl ik het gevoel van mijn protesterende blaas probeerde te onderdrukken.
“Jullie mogen me vrijwel alles vertellen en vragen” zei ik, “bijna niets is verkeerd. Zelfs niet jullie grootste geheim, die jullie misschien niet zo snel zouden willen vertellen.”
“Ik wou inderdaad nog iets vragen” zei Jeff. “Tony, niet van ons afluisteren, alsjeblieft...” Hij boog zich naar mijn oor en fluisterde:
“Heb je nog steeds romantische gevoelens voor mij, als ik vragen mag?”
“Eigenlijk wel...” fluisterde ik terug, “maar ik zal het maar niet teveel laten zien, oké...?” Hè, dat luchtte even op, om de waarheid te vertellen. Alsof er een gewicht van 100 ton uit me verdwenen was.
“En jullie weten het wel, hè?” zei Jeff. “Dat ik 's nachts wel eens in mijn bed urineer, en dat ik daar dan een luier tegen heb.”
Tony en ik knikten, natuurlijk wisten wij dat.
“Bij mij is het helaas iets erger...” zei ik verlegen. “Ik heb dat ik, eh... moet ik het wel vertellen, eigenlijk?” Natuurlijk wisten ze allang van wat ik hen zou gaan vertellen.
“Onthou wat je zelf hebt gezegd, hè?” zei Tony plagerig. “Bijna niets is verkeerd.”
“Oh ja...” zei ik. “Maar niet lachen, hè? Ik heb een driedubbele hekel aan wc's van hier tot Koppai en weer terug, dus ik draag 24 uur luiers...”
“Sinds wanneer?” riep Tony stomverbaasd. Was hij het nou echt vergeten?
“Ben je dat soms vergeten, Tony?” vroeg Jeff. “Dat heeft ze nu al een half jaar! Nou, die wc's haat ze langer, maar je weet wat ik bedoel.” Hij stond van mijn bed op en gaf Tony, die op zijn eigen bed zat, de kieteldood.
“Nee!” riep Tony, die absolúút niet tegen kietelen kan. Na ongeveer een halve minuut moest hij wel even bijkomen van het lachen.
“Eh, geef mij maar ook de kieteldood, hoor” zei ik, “ik heb het lang niet meer meegemaakt!”
Zo gezegd, zo gedaan, naast dat ik het even weer kreeg, stopte mijn blaas ook met protesteren en liet hij de inhoud uit mijn systeem lopen, waarbij het natuurlijk wel eindigde in mijn luier. Fijn, dat lekkere warme gevoel...
Ik moest natuurlijk nog wel even bijkomen van het lachen, en dat ging wel makkelijk met dat aangename warme gevoel onderin.
Toen ik volledig tot rust was gekomen, pakte ik mijn laptop weer en had deze keer wel toegang tot het netwerk, zodat ik even mijn e-mail en zo kon checken en hierna samen met Jeff en Tony een 'dom' spelletje solitaire kon spelen.

Jeff wil graag technicus worden, en Maxwell hielp hem er vaak bij, en vandaag dus ook. Ik en Tony zaten samen op mijn bed, omdat we allebei toch niets te doen hadden. Een paar uur geleden had ik mezelf wel al van een droge luier voorzien, want op gegeven moment neemt de warmte af en kan er ook kans zijn op uitslag, en als ik iets écht niet wil, dan is dat mijn huid daar ruïneren.
Ik schopte maar wat vooruit met mijn voeten, die weer eens zo nu en dan de lekker warme vloer aanraakten. Tony deed precies hetzelfde. Was dat toeval, dat we allebei onrustig waren? Want we zaten ook zachtjes een liedje voor ons uit te zingen, maar natuurlijk niet hetzelfde liedje.
“Heb jij ook 'n liedje in je hoofd?” vroeg ik.
“Ja” zei Tony, “jij?”
Ik knikte, en dacht even na.
“Als het een irritant liedje is” zei ik, “zoals ik die nu in mijn hoofd heb, moet je die heel hard gaan zingen. Weet je wat? Ik ga wel naar het balkon en dan lekker hard zingen zodat het liedje misschien wel weggaat.”
“Nou, is dat even toevallig” zei Tony, “het is inderdaad een zwaar irritant liedje. Kom, ik maak de deur van het balkon wel open.” Hij ontgrendelde de deur en daar stonden we dan allebei op het balkon, alsof het een andere versie van Romeo en Julia was.
Tony begon iets te zingen, maar ik onderbrak hem.
“Néé, niet zo zacht” zei ik. “Rekening hoef je nu met helemaal niemand te houden. Zing maar zó hard, zodat ze het zelfs in de Underground... nee, op Koppai zelfs nog kunnen horen!”
Tony knikte, en ik telde met mijn vingers af van 3 naar 0, waarna we tegelijkertijd zo hard zongen als we konden... wat eigenlijk nu wel tegenviel. Alternatieve rock en blues door elkaar, ja, de mensen worden daar toch gek van?! Maar nu moest het maar, anders bleef het toch in ons hoofd hangen.
Na ongeveer 3 minuten waren we allebei klaar, en ik ging er maar vanuit dat er nu wat bewoners van Koppai de liedjes die we net zongen in hun hoofd hadden. Of zouden ze die daar niet kennen...? Ik besloot het maar op te zoeken. Eens binnengekomen pakte ik de laptop weer en doorzocht ik de zoekmachine op een beetje logische resultaten. Gelukkig waren die er, dus waar ik vanuit ging was dus waar.
“Zeg Marcelien” zei Tony, “ik wil graag iets vertellen, waarvan ik hoop dat jij het natuurlijk niet erg vindt...”
“Ga je gang” zei ik, terwijl ik de computer weer dichtklapte. Wat zou Tony toch vertellen...?

*Kennen jullie dit spelletje op Google Chrome?

 

[Martinus]

Oeh spannend.
Ik ken het spelletje ja mijn record is 1020

 

[luiers:)]

Mooi verhaal

 

[Little Endy]

2. Geheime toeval
“Vertel eens” zei ik, terwijl ik een arm om Tony's schouder heen sloeg.
“Nou, het zit dus zo...” zei Tony verlegen. “Jij vindt het toch fijn om luiers te dragen?”
“Ja” zei ik, “en weet je dan ook nog dat ik stiekem wel eens weer kind ben? Met een speentje en een fles en zo?”
Tony knikte. “Weet je... ik zou dat ook best willen, weer eens kind zijn. Even niet meer belangrijk zijn voor deze saaie buitenwereld... mag het?”
“Natuurlijk mag dat!” zei ik. “Maar op één voorwaarde: als we het ook samen aan Jeff vertellen, en ik hem eerst zeg dat hij ons er niet om mag uitlachen. Natuurlijk is dit alleen tussen ons drieën, en niemand anders mag hiervan weten.”
“Dan hebben we een deal” zegt Tony, die mij uit het niets een knuffel geeft. “Zal ik de deur even vergrendelen zodat je mij misschien een luier kunt geven?”
Ik knikte, dus toen de deur van de kamer vergrendeld was, haalde ik de grote sporttas van onder mijn bed tevoorschijn, waar wel tientallen luiers in zaten. Deze tas had natuurlijk wel een slotje erop, zodat niemand er zomaar in zou neuzen. Ik haalde het slotje eraf, haalde een luier uit de tas en deed het slotje weer terug op de tas.
“Zal ik 'm bij je aan doen?” vroeg ik, “of weet je al hoe het werkt?”
“Eigenlijk niet” zei Tony, “dus doe jij het maar voor me. Vind je het erg als je me halfnaakt ziet?”
Ik schudde mijn hoofd en gebaarde dat Tony op zijn bed moest gaan liggen. Ik deed voorzichtig zijn broek en onderbroek omlaag, schoof de achterzijde van de luier onder zijn rug door, vouwde de voorzijde over zijn onderbuik heen en maakte deze dicht, waarna ik zijn onderbroek en broek terug omhoog deed.
“Hoe zit dat eigenlijk?” vroeg ik. “Is het voor het eerst sinds je een peuter was dat je 'm weer aan hebt?”
“Hij zit lekkerder dan ik verwachtte” zei Tony, “en eigenlijk wel. Ik was zelf wel wat laat zindelijk, dus misschien is het dan wel begrijpelijk.”
Ik bekeek Tony's broek nog even, en zei:
“Hij is wel een beetje zichtbaar, dat je het weet, dus misschien dat er straks wat ogen op je achterste gericht zijn.”
“In dat geval heb ik gewoon de pest aan die medeleerlingen” zei Tony, “doe ik alsof ze allemaal spoken zijn.” Daar moesten we wel om lachen.
Tony ontgrendelde de deur weer en ik schoof gauw de tas terug onder mijn bed, anders zou Jeff straks denken dat we iets vreselijks aan het uitspoken waren. Ik ging gauw weer op mijn eigen bed zitten en pakte mijn mobieltje, waar ik een klein spelletje op deed.

Niet veel later was Jeff weer op de kamer gekomen en hadden Tony en ik over ons kleine geheimpje verteld. Jeff had ons niet uitgelachen, en zou het ook aan absoluut niemand doorvertellen. Dat was dan weer wel fijn.
“Zul je het dan ook niet erg vinden als ik in mijn bed ergens op zuig?” vroeg Tony. “Ik heb zelf nog geen speentje, dus ik zou misschien op een fles moeten zuigen, want een duim voelt niet echt lekker.”
“Ik vind het sowieso niet zo erg” zei Jeff. “Eén van mijn vrienden met wie ik eens op reis was zuigt namelijk nog wel eens op zijn pink.”
“Heb je dan wel zelf een fles?” vroeg ik. “Ik heb zelf wel een aantal speentjes, maar ik deel ze niet.”
Tony knikte en haalde een houten kistje onder zijn bed vandaan, waar hij het slot vanaf haalde en iets uit haalde. Ik kon mijn ogen niet geloven. Dit was een levensechte zuigfles...
“Wat zit er dan in die fles, als ik vragen mag?” vroeg ik. “Hopelijk wel iets dat je tanden niet beschadigt... sorry als ik een beetje de baas over je speel.”
“Er zit altijd water in” zei Tony, “dus het afwassen ervan is dan ook heel simpel. Trouwens, het is helemaal niet erg dat je het zo zegt... ik ben straks een part-time baby, weet je nog?” Hij ging bij me op schoot zitten en nestelde zich een beetje in me. Ik lachte er een beetje nerveus bij.
“Ik zal er niets over zeggen” zei Jeff, “want ik zal ermee leren omgaan. Jullie leren me straks het één en ander erover, hè?”
Dit maakte mij en Tony aan het lachen. Dat opzicht kenden wij namelijk nog niet, dat wij Jeff erover zouden leren.
“Zullen we het één en ander erover bespreken op Skype of zo?” vroeg ik. “Dan kunnen alleen wij het lezen. Niemand anders.”
“Nou, we kunnen het beter allemaal bespreken in een tekstdocumentje” zei Tony, “dan verdwijnt de tekst niet opeens volautomatisch.”
Ik pakte mijn laptop en startte de tekstverwerker op, waarna Tony de eerste vraag intypte: Is het baby zijn wel echt tussen ons tweeën (en Jeff)?
Ik giechelde om de vraag die zojuist ingetypt was, dus ik besloot het volgende antwoord terug te typen: Ja, en niemand anders mag ervan weten, anders geven ze ons een preek van hier tot Koppai (en weer terug).
Tony lachte om mijn antwoord, want ik kan altijd verschrikkelijk overdrijven omdat ik daar wel dol op ben als het om comedy gaat.
Na het lachen werden we weer serieus en probeerden we nog wat vragen te bedenken, en dat waren er best veel, dus we hadden wel een centimeterslange lijst aan voorwaarden die aan ons baby zijn 'hingen'.
Ik typte tenslotte in: We zouden eens uit logeren moeten gaan bij iemand die ons ook echt kind laat zijn, ons een fles geeft, luiers verwisselt, enz.
“Meen je dat?” vroeg Tony. “Diegene moet natuurlijk wel zo betrouwbaar zijn, anders doen we het niet.”
Ik knikte. “Op internet zoeken we een andere keer wel weer op contactadvertenties hiervoor, oké?”

De avond viel snel, en zelfs om ongeveer 8 uur waren er nog mensen op het schoolplein. Ik, Tony en Jeff niet, want we hadden ons al gewassen en praatten nog over van alles en nog wat.
“Denken jullie dat wij de enige drie zijn die nu geen zin hebben om buiten te zijn?” vroeg ik.
Jeff schudde zijn hoofd. “Marie, Maxwell en Dave zijn ook binnen, en met name Maxwell omdat hij nog belangrijke dingen in de richting van scheikunde en techniek moet doen.”
“En waarschijnlijk nog een klein aantal mensen dat niet geïnteresseerd is nu” zei Tony. “Maar daar bekommer ik me niet echt om.”
“Ik ook niet” zeiden Jeff en ik bijna tegelijk, waarna we elkaar aankeken en een beetje naar elkaar lachten.
Na ongeveer een uurtje nog gepraat te hebben besloten we ons maar klaar te maken voor het bed. In de haast lege meisjesbadkamer had ik mezelf opnieuw van een droge luier voorzien en mijn tanden gepoetst, waarna ik op de kamer een oud T-shirt en een lange broek had aangetrokken, in welke ik bijna iedere nacht wel sliep.
Ik lag nog languit op bed, toen Tony binnenkwam met de vraag:
“Zal ik komende nacht slapen met een fles water bij me?”
“Doe wat je wil” zei ik, waarna Tony zijn fles vulde bij het wastafeltje op de kamer, ook zijn slaapkleding aandeed en vlug zijn bed in wilde kruipen, totdat hij kwam met het feit dat hij nog een droge luier moest hebben.
Ik haalde dezelfde tas weer onder mijn bed vandaan en verschoonde Tony snel, want het was ten eerste al best laat, en ten tweede was ik bang dat Jeff het misschien zou zien.
Om ongeveer kwart over 9 kwam Jeff eindelijk de kamer in, terwijl Tony en ik probeerden te slapen.
“Let maar niet al te veel op de details” mompelde ik, “dan zullen wij dat ook niet doen.” Dit zei ik omdat ik door de kiertjes van mijn ogen zelfs nog zag dat de bovenkant van een luier boven Jeff's broek uitstak.
“Oké” zei Jeff, die ook zijn bed in ging. “Goedenacht, hè?”
“Slaap lekker” mompelde Tony.
“Good night, you guys” zei ik, terwijl ik me op mijn buik draaide en mijn ogen nu echt sloot.
Ik begon bijna te 'zweven' uit mijn bed toen ik ineens door Tony weer wakker gemaakt werd.
“Why are you doing this?” vroeg ik, “het is 5 over 10. Veel te laat.”
“Ik vroeg me iets af” zei Tony, “en als ik het nu niet vraag, ben ik het misschien vergeten.” Hij boog zich naar mijn oor en begon te fluisteren. “Eindigt bij jou letterlijk álles in de luier?”
“Waarom niet?” fluisterde ik. “Dat kun jij ook eens proberen, als we nog met zijn tweeën of zo zijn. Trouwens, nu je het zegt, ik heb al een tijdje niet meer gedefeceerd, dus ik weet er misschien iets op. Ik onthou 'm altijd, dus ik zal 'm morgen misschien wel in het tekstdocumentje zetten, goed?”
“Prima” fluisterde Tony, waarna we elkaar een knuffel en een nachtzoen gaven en we allebei weer probeerden te slapen. Tony met de speen van de fles in zijn mond, ik met mijn eigen speentje en knuffel bij me.
Algauw lag ik echt te slapen en was ik bijna niet meer wakker te krijgen.

 

[bosma22]

Leuk verhaal

 

[Little Endy]

3. Toekomstplannen en dat soort dingen
Ik lag nog heerlijk te slapen onder mijn warme deken toen ik weer wakker schrok van Tony. Deze keer lag hij blijkbaar om niets te lachen.
“Why do you have to laugh at this time of morning?” vroeg ik. “I'm still trying to sleep, you know?”
“Marcie, je hebt wel lang geslapen, merk ik” zei Tony, met de flesspeen in zijn mond. “Het is bijna 9 uur.”
Ik keek de kamer rond, en op de klok zag ik dat het inderdaad bijna 9 uur is. Alleen het bed van Jeff was leeg.
“Where's Jeff?” vroeg ik.
“Die is al naar beneden” zei Tony, “Maxwell helpen. Dat doet hij vrijwel iedere morgen, tenzij er andere redenen zijn, zoals ziekte.”
Ik knikte en kwam langzamerhand overeind, terwijl ik tegelijkertijd even mijn blaas leegde, zodat ik daar al van af was.
“Ik zal je nu even iets geven” zei ik, “dat je organen op gang brengt, goed? Dan zal het defeceren op elk moment makkelijker gaan.” Ik pakte de toilettas onder het bed vandaan en nam daar een potje met haast microscopisch kleine pilletjes uit.
“Zo klein maar zo werkzaam...” mompelde Tony toen hij het potje zag. Ik gaf Tony zo'n pilletje, welke hij gelijk onder zijn tong nam... hoe wist hij in mozesnaam dat je 'm zo moest innemen? Dat doe ik ook altijd! Ik nam ook maar zo'n pilletje onder mijn tong en negeerde de lichtelijk zure smaak ervan.
“Zal ik even je luier verwisselen, Tony?” vroeg ik. “Want dan kan ik zo precies hetzelfde bij mezelf doen.”
“Graag zelfs” zei Tony, die op zijn bed ging liggen. Onder mijn bed vandaan pakte ik weer een luier uit dezelfde tas en was met het één en ander al snel klaar. Gelukkig was het alleen maar wat urine, want ik wist natuurlijk wel dat men 's ochtends altijd moest urineren, omdat het 's nachts er allemaal niet uit kon komen.
“Ik ga mezelf even verschonen en aankleden” zei ik, terwijl ik met mijn kleding naar de badkamer liep. De luier lag onderop de stapel die ik vasthield, tegen mijn borst aan, zodat absoluut niemand het kon zien.
Na ongeveer 5 minuten was ik al volledig aangekleed en borstelde ik mijn haar nog even.
“Wil jij 't misschien ook bij mij doen?” vroeg Tony.
Ik knikte, en nadat ik klaar was, gebaarde ik dat Tony bij mij op schoot mocht zitten. Eerst kreeg ik een niet-begrijpende blik van hem, maar direct hierna deed hij het toch. Ik borstelde voorzichtig zijn dikke, krullende, bruine haar uit, dat tot in zijn nek zat.
“Zal ik er misschien ook 'n strikje of zo indoen?” vroeg ik plagerig.
Tony keek me verbaasd aan, wat mij wel heel hysterisch deed lachen.
Op hetzelfde moment kwam Jeff onze kamer weer binnen. Hij was allang aangekleed en hij maakte zijn bril schoon.
“Morgen, Jeff” lachte ik. “Tony staat versteld omdat ik 'm vroeg of hij een strikje wilde.”
“Waarom?!” zei Tony stomverbaasd. “Ik ben toch geen meisje, of wel soms?”
Jeff begon ook hysterisch te lachen. “In je háár nog wel! Nou ja, zeg, wat hoor ik nu? Marcelien is een jongen en Tony is een meisje! Op welke planeet leven we wel niet?!”
“Op aarde, natuurlijk” zei ik, toen ik echt nét klaar was met Tony's haar te borstelen.
“Anders planden we stiekem wel om op de maan of zo te wonen” zei Tony, “want daar is toch ook leven?”
Ik en Jeff knikten, terwijl ik Tony van mijn schoot af liet gaan zodat hij zich aan kon kleden. Ik was geneigd om het soms te bekijken omdat hij natuurlijk een luier droeg, maar ik probeerde het maar niet te doen en pakte ondertussen mijn mobieltje van uit mijn kussen, welke ik aanzette.
Na ongeveer 4 minuten waren we allemaal klaar om naar beneden te gaan voor het eten.

Buiten was het rustig, maar nog wel erg koud. Ik had mezelf nóg verder ingepakt in winterkleding, zodat mijn algemene kleding niet vies zou worden. Plus, mijn luier was hiermee al helemaal niet zichtbaar, dus dat was ook goed. Ik liep het schoolplein een beetje rond, waar niet veel stond. Nou ja, wat houten bankjes, maar die waren een beetje kaal geworden, want het grootste deel van een laag verf was eraf.
Ik keek soms wel eens door de ramen heen, waar de lokalen achter zaten. Ik was buiten omdat ik al een schooldiploma had, dus geen les meer hoefde te volgen. Wel zielig voor Jeff en Tony, die dat nog wel moesten.
Uit pure verveling sprokkelde ik wat sneeuw bij elkaar en maakte daar een klein heuveltje van, waar ik met mijn vinger in schreef: Marcelien Minch was hier.
Toen ik bijna het puntje achter de 'hier' neer wilde zetten, kwam Maxwell aangelopen.
“Hoef jij geen les te volgen?” vroeg Maxwell.
“Nee” zei ik, “ik heb mijn schooldiploma allang behaald.” Ik prikte gauw het puntje in het heuveltje en stond op.
“Niets te doen?” vroeg Maxwell.
“Ik mocht niet binnen blijven” zei ik, “dus ging ik maar naar buiten en bouwde ik een bewijs dat ik hier was van sneeuw.” Ik deed mijn handschoenen even uit en wapperde de ijskoude restjes er van af.
“Ja, dan snap ik het wel” zei Maxwell. “Vermaak je je hier wel een beetje?”
Ik knikte, terwijl ik mijn handschoenen terug om mijn handen deed.
“Het mag eigenlijk niet, hè?” zei ik, “maar ik kijk soms stiekem in het leslokaal waar Jeff en Tony zijn. Niemand die het ziet.”
“Dan is het goed” zei Maxwell, “want bij het leslokaal van de kleuters mag absoluut niemand kijken, zo streng zijn ze daar. Dat weet ik uit ervaring, want zo'n 10 jaar geleden werden ik en een paar vrienden daar betrapt op het meekijken in zo'n leuke les die ik lang niet meer had, en vervolgens kregen we een hele preek van hier tot de Underground. En ja, als je je dat afvraagt, Jeff en Tony zaten daar in dat lokaal.”
Ik knikte en ging door mijn knieën, waarbij alleen de bovenkant van mijn hoofd zichtbaar was via het raam.
“Niemand die dit zelfs kan zien” zei ik. “Ze moeten niet op de wiskunde letten, maar op mij.” Ik giechelde erbij.
“Ik hoef dat ook niet meer te doen” lachte Maxwell. “Ik hoef alleen maar nog techniek of scheikunde te doen wanneer ik dat zelf wil, en soms ook naar buiten als ik niets te doen heb. Wel zo fijn.”
Ik keek op mijn horloge. Het was 10 uur, en op hetzelfde moment schalde de zoemer buiten, terwijl ik binnen de bel hoorde rinkelen.
“Bij de pauzes mag je meestal wel binnen zitten” zei Maxwell, “dat je dat even weet. Ik ga zelf naar binnen.”
“Ik ook” zei ik, terwijl ik Maxwell naar binnen volgde. “Ik hoop dat de volgende les techniek of scheikunde je goed gaat.”
“Dank je” lachte Maxwell. “Stay determined!” Hij zwaaide naar me en liep een lokaal binnen. Niet lang hierna kwam Jeff naar me toe gehold. Hij zag eruit alsof hij in grote paniek was.
“Marcelien, dit kan een noodgeval zijn” hijgde Jeff.
“Staat het gebouw in brand of zo?!” vroeg ik geschrokken, terwijl ik een beetje angstig om me heen keek.
“Nee, maar het is wel erg” zei Jeff. “Tony voelt zich niet lekker, en hij wil jou in zijn buurt. Niet dat hij mij niet aardig vindt, maar nog steeds.”
Ik en Jeff holden naar boven, naar zijn kamer. Wat zou er toch gaande zijn...?

Ik zat ongerust naast Tony's bed. Hij voelde zich echt niet lekker, want hij was nogal bleek geworden en hij weende.
“Wat ongelooflijk niet fijn dat dit ineens gaande is” zuchtte ik, terwijl ik zijn voorhoofd voelde. Deze was niet warm, dus hij had geen koorts.
“Blijf jij bij Tony?” vroeg Jeff. “Dan zal ik 't even tegen Maxwell zeggen, dat hij moet zeggen dat iedereen rustig moet doen de komende uren, oké?”
Ik knikte, en Jeff liep de kamer uit.
“Dit is tussen ons” fluisterde ik, “maar Tony, je niet lekker voelen is nou eenmaal één van de bijwerkingen van die pilletjes. Venijnig, maar wel waar. Sorry dat ik dat niet eerder heb gezegd...”
“Ben jij die pilletjes dan al gewend...?” kreunde Tony.
“Ja” zei ik, “maar een pillencomplex heb ik ook weer net niet. Heb je ergens pijn?”
“Ik heb buikkrampen...” snikte Tony, die iets meer begon te wenen.
“Ach, jongen...” zuchtte ik. “Al is dat wel een goed teken van die pilletjes. Het kan op elk moment op gang komen. Tot die tijd mag je even bij me uitwenen.” Voorzichtig ging ik bij Tony op bed zitten, die ik rechtop hielp zodat hij even bij me uit kon wenen. Ik vond het echt niet fijn dat hij ineens buikkramp had. Ik streelde Tony over zijn rug met mijn linkerhand en omhelsde hem deels met rechts.
“Zullen we niets zeggen over die pilletjes?” zei Tony. “Anders denken de mensen dadelijk nog dat we een pillencomplex hebben.”
“Goed idee” zei ik. “Trouwens, wil je je fles even? Als ik me niet lekker voel, heb ik altijd mijn speentje, en dat helpt prima.”
“Ja, graag” zei Tony. “Hij staat op mijn nachtkastje.”
Ik pakte Tony's fles van zijn nachtkastje en liet hem er even op zuigen. Het water wat erin zat, was gelukkig nog goed. Tegelijkertijd streelde ik nog wat over zijn rug, want ik was daar altijd zo goed in als men zich niet goed voelde.
Toen ik merkte dat Tony over mijn schouder in slaap was gevallen, vroeg ik me af of hij zich nu al een beetje klein voelde. Misschien wel. Ik besloot nu maar even niets te vragen, anders was hij nu wakker geworden.
Niet veel later kwam Jeff de kamer weer op. Hij wou iets zeggen, maar ik legde een vinger voor mijn lippen omdat hij nu stil moest zijn.
Ik legde Tony voorzichtig weer op zijn zij neer en legde de deken over hem heen, en ging bij Jeff op bed zitten.
“Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?” vroeg Jeff zachtjes.
“We hebben het één en ander eventjes besproken” fluisterde ik, “en hierna wilde hij dus even uitwenen en zijn fles, en toen sliep hij ineens. Misschien dat hij zich bij mij nu al veilig kan voelen.”
“Dat is misschien wel even goed voor hem” fluisterde Jeff, “want wat had hij nou precies?”
“Buikkramp” fluisterde ik. “Ik weet niet precies hoe het komt, maar het zal op elk moment wel overgaan, denk ik.” Kort hierna begon ik ook een beetje moe te worden, en ging ik zachtjes in mijn eigen bed liggen.
“Heeft hij je met slaperigheid aangestoken?” giechelde Jeff.
Ik lachte terug en schudde mijn hoofd. “Is vanzelf gegaan. Maak me alsjeblieft wakker als de lunch bijna is, oké?”
“Is goed” zei Jeff zachtjes. “Als je me zoekt, ben ik buiten. Rust goed uit.” Hij liep zachtjes de kamer uit, waarbij ik mijn speentje uit mijn kussen haalde en mijn ogen sloot.

Ongeveer een uurtje later werd ik vanzelf wakker. Ik ging rechtop zitten, rekte me uit en wou zachtjes mijn bed uit. Oeps, niet met mijn speentje nog in, dacht ik bij mezelf. Ik deed mijn speentje uit en stopte hem weer terug in mijn kussen, waarna ik naar Tony's bed toe sloop.
Tony lag nog steeds te slapen, hij lag erbij alsof hij bijna dronken in slaap was gevallen. Behalve dat hij dan zijn fles nog in zijn mond had, want echte dronkelappen hebben dat niet. Ik giechelde er zachtjes bij, want het was een best grappig gezicht.
Na een halve minuut werd Tony ook langzamerhand wakker, waarna ik zijn hand naar zijn buik zag glijden. Zijn gezicht vertrok niet van de pijn, en kleur had deze ook weer een beetje gekregen.
“Ik heb geen pijn meer...” mompelde Tony, die nog steeds de speen van zijn fles in zijn mond had. “Marcelien, jij bent één groot wonder voor mij.”
“Dank je” fluisterde ik, terwijl ik hem een knuffel gaf, waarbij ik ineens iets opmerkte dat bij Tony bijna niet het geval was.
“Wel heb ik een natte broek, denk ik” zei Tony, “zou je die even willen verwisselen?”
Ik knikte, en dacht tegelijkertijd: nee, die heeft geen natte broek, maar donkere materie uit zijn systeem gegooid, dat is nog veel erger.
Ik sloeg de deken van Tony af, pakte alle benodigdheden voor het verschonen en deed zijn broek omlaag.
“Je hebt niet zomaar een natte broek, Tony” zei ik. “Dus ik moet even een handdoek onder je neerleggen, als je dat niet erg vindt.”
Tony tilde zijn rug, achterste en benen op en ik legde er een handdoek onder, zodat ik hierna echt aan het werk kon.
“Wacht eens even...” zei Tony, “dus hiermee wilde je eigenlijk zeggen dat dat kleine maar toch sterke pilletje bij me heeft gewerkt?! Niet moeilijk dat het hier al zo raar rook... dat was ik zelf!” Ik haalde het ergste weg met de voorkant van de luier en maakte hierna de rest goed schoon met een aantal lotiondoekjes, waarna ik Tony ook nog eens goed inpoederde en hem een droge, schone luier gaf. Ik stopte de gebruikte luier in een plasticzak en knoopte deze goed dicht, waarna ik mijn handen even waste bij het wastafeltje en alles hierna ook weer weglegde en de plasticzak in de prullenbak in de hoek deed.
“Je voelt je nu in ieder geval weer veel beter” zei ik, “en je bent nu ook nog lekker schoon. Zeg eens, voel je je al een beetje klein bij me?”
Tony knikte en gaf me een knuffel.
“Ik begin je langzamerhand heel lief te vinden” zei Tony, “maar niet dat ik verliefd op je ben. Eerder als een soort zus die ik nooit heb gehad.”
“Dank je, lieve Tony” zei ik, waarbij ik hem een knuffel terug gaf en we hierna allebei van het bed opstonden.
“Zullen we later deze dag misschien kijken of we leuke plaatsen kunnen vinden waar we als kinderen kunnen logeren op een dag?” vroeg Tony. “Dat lijkt me namelijk fantastisch. Moeten we het wel aan Jeff vragen, vermomd als vraag of ik bijvoorbeeld bij jou in huis kan logeren of zo.”
“Dat is een geweldig idee” zei ik, waarna we allebei de kamer uit liepen, naar de schoolkantine, die langzamerhand vol aan het stromen was met andere leerlingen.

In de avond, na het uitgebreide diner in de zaal, zaten Tony en ik fris gewassen achter de laptop te kijken naar interessante contactadvertenties voor in de toekomst.
“Wat als Jeff zich afvraagt wat we nou aan het doen zijn?” vroeg Tony bezorgd.
“Daar weet ik dan wel iets op” zei ik. “Ik open gewoon solitaire en lieg dat we fanfiction aan het lezen zijn op de browser, goed?” Ik klikte op het Windows-logo, typte 'solitaire' in en opende dezelfde applicatie. Toen de applicatie eenmaal geopend was, vroeg ik:
“Welke van de vijf wil je?”
“Spider” zei Tony, en ik klikte hierbij de Spider Solitaire aan.
Hierna gingen we snel weer terug naar de browser, en tegelijkertijd begon het in mijn onderbuik een beetje te rommelen. Ik had al zo lang niet meer gedefeceerd dat ik er lichtelijk van schrok.
“Het gaat goed” zei ik, toen ik zag dat Tony naar me keek.
Op hetzelfde moment kwam Jeff de kamer binnen, en schakelde ik gelijk over van de browser naar solitaire, waar we ook echt bij aan het spelen waren.
“Hoi Jeff” zeiden Tony en ik tegelijk.
“Hoi” zei Jeff terug, die aan het bureau ging zitten om nog een beetje het een en ander te repareren dat haast kapot is. Een oefening voor technicus zijn, altijd goed.
Ik schakelde weer terug naar de browser en liep toevallig een interessante advertentie tegen het lijf.
“Weet je d-” wilde Tony zeggen, maar ik siste en legde een vinger voor mijn lippen, betekenend dat hij dat niet zomaar hardop mocht zeggen.
“Niet zo hard praten” zei ik streng en zachtjes, “Jeff probeert zich ten eerste te concentreren, en ten tweede is dit tussen ons tweeën en niemand anders.”
“Ik waardeer inderdaad wel wat stilte” lachte Jeff. “Dank je, Marcelien.”
Ik glimlachte en knipoogde naar Jeff, waarna ik de advertentie eens goed doorlas. Het was een koppel, bestaand uit 2 mensen van 29 jaar die al 11 jaar getrouwd waren en toevallig wel kinderen wilden, maar niet zomaar kinderen. De volgende tekst was weergegeven:
Wij, Kenny en Beth Love, zoeken naar kinderen die niet zomaar kinderen zijn... maar tiener-/volwassen baby's! Bent u toevallig zo'n persoon, neem dan gerust contact met ons op via de telefoon of de e-mail. Wij zijn vrijwel altijd beschikbaar, en zeker in weekenden.
“Ik zou ze graag willen e-mailen” zei ik zachtjes, “jij?”
“Goed idee” zei Tony zachtjes. “Dan verraadt niemand ons en valt het minder op. Misschien moeten we tegen die tijd ook samen met elkaar een periode afspreken van hoe lang we dit gaan doen.”
Ik stak mijn duim op en gaf Tony zachtjes een high-five, waarna we de contactadvertentie opsloegen in een map met onze geheime bladwijzers.
Hierna sloot ik de laptop af, legde ik hem weg en pakte mijn toiletspullen, waarbij ik in de meisjesbadkamer even mijn tanden poetste.
Terug op weg naar de kamer kreeg ik lichtelijke kramp in mijn onderbuik, en dat was een slecht teken als er andere mensen bij waren. Ik snelde me terug naar de kamer en ging er abrupt in bed liggen, geen zin om mijn kleding te verwisselen.
Jeff zat nog steeds aan het bureau, nu repareerde hij het laatste van de dag. Ik wilde zelf echt wat donkere materie uit mijn systeem gooien, maar hoe? Ik durfde het nog niet waar Jeff bij was, want die mocht slechts een deel van het geheim tussen mij en Tony weten.
Niet veel later kwam Tony ook de kamer binnen, en probeerde ik mijn sluitspier te bedwingen, maar dat lukte niet... oh, stik, stik, stik, stik, je raadt het al: ik gooide het allemaal ongewild uit mijn systeem.
“Gaat het, Marcelien?” vroeg Tony, die mijn geïrriteerde blik zag.
Ik wenkte Tony om dichter bij me te komen en fluisterde vervolgens in zijn oor:
“Ik heb ongewild in mijn broek gedaan...”
“Ik weet wel een afleidingsmanoeuvre voor Jeff” fluisterde Tony, waarbij hij giechelde. “Zeg Jeff, moet jij je tanden niet poetsen? Het wordt langzamerhand wel laat, hè?”
“Is het al zo laat?” vroeg Jeff, die opkeek van zijn werk. “Ben ik even blij dat ik klaar ben, ik was al bijna de tijd vergeten. Dank je voor het herinneren!” Hij stak zijn armen naar voren, waarbij Tony naar hem toe kwam en ze elkaar een knuffel en een tongzoen gaven. Ik keek er niet van op.
Hierna kwam Tony weer naar me toe en liep Jeff de kamer uit, zodat we even wat privacy hadden.
“Marcelien” zei Tony, “deze vraag zal raar klinken, maar... mag ik misschien je luier verwisselen?”
“Wil je dat echt?” vroeg ik. “Zelfs bij flink beladen luiers zoals deze?”
“Natuurlijk” zei Tony. “Ik zal het op zijn minst wel proberen.” Hij pakte de benodigdheden van onder mijn bed vandaan, waarna ik een wasknijper op zijn neus zette die toevallig op het nachtkastje lag.
“Anders val je flauw van die geur, ben ik bang” lachte ik.
Tony lachte er ook bij, en had mij sneller verschoond dan ik had verwacht. Ik wist zelfs niet dat hij dat ook zo goed kon, want ik voelde me ook best schoon erbij. Zou dat toeval zijn?
“Ik ga ook nog even mijn tanden poetsen” zei Tony, “en dan ben ik er weer.” Hij liep ook de kamer uit, waarbij Jeff toevallig weer binnenkwam.
“Ik was echt de tijd vergeten” zei Jeff. “Kijk eens hoe laat het is!” Hij wees op de klok boven de deur, en het was al kwart over 9.
“Weet je zeker dat je niets vergeten bent?” vroeg ik. “Gewoon voor de zekerheid. Bij mij is alles in ieder geval in orde.”
Jeff ging op zijn bed zitten en dacht even na. Hierna schoot hem inderdaad iets te binnen.
“Ik moet zelf ook nog een luier aan voor 's nachts!” zei hij. “Anders word ik wakker in een nat bed, en dat is natuurlijk niet de bedoeling... zou jij misschien even de andere kant op kunnen kijken?”
“Graag” zei ik, terwijl ik me op mijn zij draaide en mijn speentje ook even uit mijn kussen pakte, welke ik in mijn mond stak.
Toen ik de deur bijna open hoorde gaan, riep ik, slissend door mijn speen:
“Tony, even niet binnenkomen! Ik mag momenteel ook niet kijken!”
“Ik ben allang klaar, slimneus” zei Jeff, en tegen Tony zei hij:
“Je kunt nu wel komen!”
Hierna ging de deur open en plofte Tony op zijn bed, waarbij hij onder zijn dekens ging liggen.
“Was je soms vergeten dat hij nog wel eens in zijn bed urineert, Tony?” vroeg ik.
“Eigenlijk wel” zei Tony, die nerveus lachte. “'s Nachts hebben we in ieder geval wel iets gemeen!”
“Ah ja?” zei Jeff vol ongeloof. “Ik had zoiets niet verwacht... maar ik vind het prima, Tony. Als jij net als Marcelien ook weer kind wil zijn, dan mag dat van mij, en zelfs als het om luiers gaat...”
“Zal ik je fles nog even bijvullen, Tony?” vroeg ik, waarbij ik uit bed opstond. Niemand die lachte omdat ik een speentje in had.
“Ja graag, dank je” zei Tony, en zo gezegd, zo gedaan, waarna we eindelijk echt konden slapen. De gordijnen dicht, het nachtlichtje aan en de sfeer zag er prima uit voor ons drieën.
“Slaap lekker, Tony en Jeff” zei ik, waarbij ik me omdraaide en mijn knuffellap over mijn hoofd heen deed.
“Welterusten” mompelde Tony met de flesspeen in zijn mond.
“Goedenacht” zei Jeff, die zijn bril nog even afdeed, deze op het nachtkastje neerlegde en hierna ook gelijk op zijn zij ging liggen.
Na ongeveer een uurtje lagen we lekker diep te slapen...

 

[Little Endy]

4. Een maand passeert...
Het is al een maand geleden sinds ik een weekendje bij de Snow Wood kostschool had gelogeerd, en ik en Tony hadden via de e-mail en Skype al het één en ander besproken wat betreft de contactadvertentie die we op internet hadden gevonden. Het was in Eagleland, waar ik een paar van mijn vrienden van school had ontmoet, dus er zou best een redelijke kans kunnen zijn dat ik die ook weer zou zien.
Ik was opnieuw met de trein naar Winters vertrokken, en deze keer stopte de trein gelukkig wel op perron 4. Daar stonden Jeff en Tony mij al op te wachten, waarvan Tony een grote tas op zijn rug had en andere kleding droeg dan normaal. Net als ik.
“Hey Tony, lang niet gezien!” riep ik, waarbij ik zo'n beetje dramatisch op hem af stormde alsof het een film was.
“Marcie!” riep Tony, die mij een knuffel gaf. Hij was één van de weinige personen die mijn naam afkortte.
“Hoi Marcelien” zei Jeff lachend. “Dus, ik ben eens benieuwd wat jullie straks in Eagleland ga doen terwijl ik bij mijn vader logeer?”
Ja, dat had ik bewust zo gepland, dat Tony en ik naar Eagleland zouden gaan terwijl Jeff een week bij zijn vader ging logeren.
“We gaan naar het theater voor de nieuwste show” loog ik, “en bezoeken het museum en andere bezienswaardigheden.”
“En dan gaan we vandaag ook nog uit eten en naar de film” loog Tony. “Ik heb er in ieder geval erge zin in!”
“Dat klinkt fantastisch!” zei Jeff. “Veel succes daar hè, en vooral in de grote steden!”
“Dames en heren” riep de computergestuurde stem op het station. “De volgende trein naar Fourside vertrekt om 5 over 9 vanaf perron 3. Ik herhaal: perron 3.” Fourside, hè? Dat was de hoofdstad van Eagleland. Maar daar vond het straks geen plaats, behalve dat Tony en ik Kenny en Beth daar zouden zien.
“Oh, dat is onze trein” zei ik. “Jeff, veel succes bij je vader, en doe onze groeten aan hem!”
“Dank je, zal ik doen!” zei Jeff, “en jullie een goede reis!”
“Van hetzelfde!” riepen Tony en ik, “tot volgende week!” Wij stapten in de trein en namen plaats in één van de hokjes met glazen deuren, waarvan deze geblindeerd glas had, zodat niemand kon zien en/of horen wat we allemaal uitvoerden. Nou ja, er was wel een raam, waardoor we nog even naar Jeff konden zwaaien, totdat de trein echt vertrok om 5 over 9.
Toen we eenmaal op weg waren, begonnen we te lachen.
“Pfff, alsof we echt naar het theater en alle bezienswaardigheden gaan!” giechelde ik.
“Tssss, alsof we echt uit eten en naar de film gaan!” snoof Tony. Want wij wisten zelf natuurlijk véél beter wat we gingen doen.
Omdat wij in het hokje met het geblindeerde glas zaten, deden we allebei onze tassen even af en onze lange jassen uit, want het was behoorlijk warm geworden door de radiator die hier ergens verstopt zat.
We hadden expres een lange jas aangetrokken zodat niemand zou zien wat we daadwerkelijk aan hadden. Ik had zelf een lang T-shirt, een korte broek en lange leggings aan, terwijl Tony een trainingspak aanhad. Onder beide outfits was de luier redelijk zichtbaar, dus we kozen bewust voor geblindeerd glas.
“Heb je de belangrijkste spullen bij je, Tony?” vroeg ik, terwijl ik mijn tas openritste en er een toilettas en dergelijke uit haalde, waaronder mijn speentje en knuffel.
“Reken maar” zei Tony, terwijl hij ook het één en ander liet zien, inclusief de speentjes die hij had gekocht toen we een week geleden samen aan het winkelen waren. Allebei hadden ze groentinten erin, welke Tony's lievelingskleur was.
“Ik heb al erge zin om daar eindelijk te kunnen zijn wie ik al heel lang wil zijn” zei ik. “Geen zorgen, moeder weet er thuis ook van, dus het eten in de koelkast zal niet bederven. Ja, ik heb precies hetzelfde tegen haar gelogen als tegen Jeff. Goed hè?”
Tony en ik gaven elkaar een high-five en plaatsten onze voeten op het tafeltje voor ons, waardoor onze luier nog duidelijker zichtbaar was. We praatten over allerlei dingen, en zelfs dat we tegen onze andere vrienden hadden gelogen dat we geen internet zouden hebben op onze vakantie, omdat we met ze op Skype en zo zaten en ze zich anders af zouden vragen waar we nou zouden blijven. We hadden geen computer meegenomen omdat een echt kind dat nou eenmaal niet heeft. Wel een mobieltje, maar die waren altijd op stil en niet verbonden met het internet omdat we dat hadden uitgeschakeld.
Ongeveer 15 minuten later schrokken we weer van de computergestuurde stem.
“Dames en heren” zei de stem. “Om half 10 stopt deze trein op het centrale station van Fourside op perron 9. Ik herhaal: perron 9.”
Half 10? Dan kwam deze trein eigenlijk te vroeg aan... maar dat was niet erg. Beter vroeg dan nooit. Bovendien hadden we ook afgesproken op perron 9, dus dat was nog beter.
Tony en ik deden onze jas weer aan en tas op onze rug zodat we naar de deur toe konden. Ook vandaag waren er weinig mensen, dus uitstappen ging ook weer makkelijk.
Toen we op perron 9 stonden, waren Kenny en Beth er ook allebei al, waarmee we heel blij waren.
“Hallo!” riepen Tony en ik tegelijk, terwijl we naar het jonge stel toe liepen.
“Hoi” zei de vrouw, die Beth heette. “Jullie moeten Marcelien en Tony zijn, hè?”
Tony en ik knikten tegelijkertijd, waarbij we met haar en Kenny mee mochten naar de parkeerplaats, waar hun grote auto stond.
We werden naar de achterbank verwezen, waar autozitjes waren waarin wij precies pasten. Ik zat er véél lekkerder in dan op die harde banken in de trein. Onze spullen lagen in de achterbak, dus onze rug had daar ook weer geen last van.
“Hebben jullie er een beetje zin in?” vroeg Kenny, die als laatste de auto in kwam en deze opstartte.
Tony en ik knikten tegelijkertijd, en keken maar gewoon wat uit het raam of zo toen de auto eens reed.
Na een minuut of 5 begon ik me een beetje te vervelen, en het was maar goed dat ik één van mijn speentjes in mijn broekzak had gestopt, dus die stopte ik in mijn mond en sloot mijn ogen even. Ironisch genoeg deed Tony precies hetzelfde, en dat was best wel toevallig.
Gelukkig hielp het speentje mij wel, en om ongeveer 10 uur waren we bij een niet te klein maar toch goed uitziend huis aangekomen, waar het allemaal plaats zou vinden. Tony en ik werden door Beth de auto uit getild, wat ons wel verraste omdat ze zo sterk was, en Kenny nam onze bagage mee, die eens in huis op onze kamer werd neergelegd.
Op de kamer waren er twee grote, witte bedden die spijlen hadden, een grote commode met allerlei plankjes erboven, een kunststoffen kamerplant in de ene hoek en een box in de andere.
Toen Kenny en Beth nog het één en ander in orde moesten maken, waren Tony en ik in de box op onze kamer gezet, waar we maar wat zaten. We hadden niets anders aan dan een ander T-shirt en een luier, en hadden ons speentje ook nog in.
Ik keek de kamer maar wat rond, en ironisch genoeg hing er wel een klok boven de deur, terwijl echte kinderen nog niet eens de tijd in de gaten houden. De klok was felgekleurd en de cijfers hadden een aparte kleur groen. Ik was benieuwd of dat nog ergens voor zou dienen?

Ongeveer een kwartiertje later was alles schijnbaar in orde, want Beth kwam op onze kamer even kijken hoe het met ons ging.
“Alles is nu mooi in orde” zei Beth liefkozend, “op twee dingen na.”
Tony en ik keken haar vragend aan, waarbij ik zelfs een vragend geluidje maakte. Zo van: zijn wij dat dan?
“Juist, dat zijn jullie!” zei Beth, die mij als eerste uit de box tilde om mijn luier te verwisselen, want die was flink nat geworden door alle spanning die eruit moest. Ik kreeg ook andere kleding aan, en dat was een witte, simpele jurk met korte mouwen en drukknoopjes aan de onderkant.
Toen ik helemaal 'in orde' was gemaakt, was Tony aan de beurt, zijn luier werd ook verwisseld en hij kreeg een simpel broekje bij zijn T-shirt. Nu waren we allebei 'in orde', en zaten we allebei weer terug in de box.
“Ik ben even naar de keuken” zei Beth, “want jullie zullen vast wel erge honger hebben, of niet soms?”
Tony en ik knikten instemmend, en toen Beth de kamer even uit was, begonnen we even met praten.
“Wat vind je hier tot nu toe van, cutie?” vroeg ik liefkozend. “Ik vind het best wel leuk, en ik zie er nu ook erg schattig uit.” Dit laatste zei ik vooral omdat het gekleurde patroontje van mijn luier een beetje onder mijn jurk uit prijkte.
“Ik vind het ook wel leuk” zei Tony. “Deze kleding zit echt tien keer zo lekker als hetgene wat we hiervoor aan hadden, toch?”
Ik liet me ontspannen vallen in een groot kussen in de hoek van de box en giechelde erbij. Ik voelde me hier wel echt thuis, dat was zeker.
“Weet je wat?” zei ik. “We moeten maar zo veel mogelijk in een babytaaltje proberen te praten, anders zullen ze ons niet snel geloven.”
“Dus met woordjes als 'mama', 'dada' en zo?” vroeg Tony. “Ik moet daar nog eens goed mee oefenen, al ben ik daar iets te nerveus voor...”
Ik knikte en giechelde als een echte baby, waarbij Tony zich ook lachend in hetzelfde kussen liet vallen.
Niet veel later kwam Beth terug op onze kamer, met twee doeken en twee flessen, die Tony en ik kregen, en omdat we net als peuters waren in plaats van baby's, mochten we even zelf drinken.
Toen onze flessen volledig leeg waren, werden Tony en ik ieder in een bed gelegd en kregen we onze knuffel bij ons.
“Zo kunnen jullie nog even bijkomen” zei Beth zachtjes, “misschien is dat ook wel even goed voor jullie, hè? Slaap lekker.” Ze sloot het gordijn, liep de kamer uit en deed de deur zachtjes dicht.
“Op de schaal van 1 tot 10, hoe ongelooflijk moe ben jij?” mompelde Tony moeizaam.
Ik had geen zin om te praten, dus ik brabbelde maar wat terug, wat een goedkeurend knikje van Tony opleverde.
“Sleep well” zei Tony, waarbij hij zich omdraaide en waarschijnlijk ook zijn ogen sloot. Ik sloot mijn ogen ook maar, en was ten minste blij dat de bedden tegen elkaar aan stonden, zodat we makkelijk met elkaar konden praten en we ook dichter bij elkaar waren.
Binnen ongeveer een kwartiertje lag ik echt te slapen.

 

[Little Endy]

Mooi verhaal

Leuk verhaal

Super bedankt voor de reacties! Sorry dat het een beetje laat is, maar ik wist nog niet hoe je meerdere citaten tegelijk toe moest voegen in één reactie.
Over een aantal minuten komt er meer...

 

[Little Endy]

5. Een droom die eindelijk werkelijkheid wordt
Om ongeveer half 1 werden Tony en ik wakker, en ik voelde me inderdaad wel uitgeruster dan voordat ik sliep. Ik ging rechtop zitten en keek om me heen. De cijfers van de klok gaven licht! Hadden ze daarom misschien die vreemde groene kleur als het niet donker was?
Tony draaide zich naar mij toe, en stak een hand door de spijlen heen. Zijn krullen lagen een beetje plat en ze zaten ook iets in de war.
Ik lachte en brabbelde wat naar Tony, waarbij ik mijn speentje even uitdeed en zijn hand kuste.
Hierna ging de deur open en kwam Kenny binnen.
“Hallo” zei hij zachtjes. “Zijn jullie al wakker?”
Tony en ik knikten, waarna we allebei een paar sokken aan onze voeten kregen en naar beneden werden getild, waar we ieder in een kinderstoel werden getild die groter was dan de anderen die we afgelopen week hadden gezien.
Eens in de stoel kregen we weer een doek om ons hals en kregen we een bord voor ons, waar brood zonder korst op lag, in meerdere vierkantjes gesneden. Kenny gaf ons ieder een klein stukje brood, wat lekkerder smaakte dan het brood dat we eigenlijk gewend waren. Het smaakte zoeter. Wat zou er voor bestanddeel in zitten?
Kenny wilde mij uit de kinderstoel tillen, maar ik had dorst gekregen en begon te protesteren.
“Nee” zei ik, “ik iets drinken hebben!”
“Oh, ben ik dat vergeten?” vroeg Kenny, die mij terugzette. “Sorry, Marcie. Tony, wil jij iets te drinken hebben?”
“Ik ook iets drinken!” zei Tony, die onrustig met zijn benen schopte.
“Ik ben zelf bij het eten niets te drinken gewend...” lachte Kenny nerveus. “Mijn lieve vrouw wel... Beth, schat, kun jij nog even drinken voor de kinderen halen?” Dit laatste vroeg hij aan zijn vrouw.
Al snel kwam Beth aan met twee flessen, die wij ook weer zelf leeg mochten drinken. Hierna werden we echt uit onze stoelen getild en op een felgekleurd kleed gezet dat in een hoek van de kamer lag. Het kleed was bezaaid met allerlei speeltjes en was vlak bij een raam.
Ik had al snel een zachte bal gevonden en ging daarmee aan de haal, terwijl Tony zich vermaakte met een rammelaar en twee knuffels.
Dat was een best leuk gezicht, ik en Tony allebei spelend op een felgekleurd kleed, een speentje in de mond en alleen maar vermaak. Beth maakte hier een foto van, waarna we haar een beetje vreemd aankeken.
“Deze zal ik niet delen of zo” zei Beth, “dus geen stress, oké?”
Ik slaakte een zucht van opluchting en keek om me heen, waar ik op de muur links een serie foto's zag hangen van andere 'kinderen' die Kenny en Beth ooit bij hen hebben gehad. Waren dit ze allemaal, of zaten er ook een paar tussen die absoluut géén foto van hen aan de muur wilden?
Ik schrok van toen ik door Tony op mijn schouder werd getikt. Ik keek naar hem en zag zijn lichtelijk gefrustreerde gezicht.
“Wat is er?” vroeg ik.
“Ik wil plassen maar da gaat nie” zei Tony gefrustreerd.
“Ontspan je” zei ik, en ging liggen, alhoewel ik zelf momenteel helemaal niets hoefde te doen.
Tony ging ook liggen, en hierna scheen het hem wel te lukken, want hij slaakte een duidelijke zucht van opluchting.
We speelden net zolang totdat we op de bank mochten zitten bij Kenny en Beth, die ook niets te doen hadden. We knuffelden een beetje met elkaar, terwijl we elkaar eigenlijk nog niet goed kenden.
“Wij lief?” vroeg Tony, die Beth heel lief aankeek.
“Natuurlijk” zei Beth lachend. “Jullie zijn allebei even lief en schattig.”
“Dat vind ik nou ook” zei Kenny, die Beth kuste. Ik voelde me al snel veilig bij ze. Zoveel liefde voor ons allemaal...
Ik gaf Beth maar een stevige knuffel, waarna zij me iets te hard door mijn haar wreef, waarbij haar vingers dus in mijn haar bleven steken. Dat deed pijn...! Zo'n ontzettende pijn dat ik hard begon te wenen.
“Gate goe, Marcie?” vroeg Tony bezorgd.
“Au, me haar doet zo pijn...” snikte ik.
“Sorry, Marcie, schatje” zei Beth troostend, “dat was echt niet mijn bedoeling, het ging maar per ongeluk... Ween maar eens goed uit.”
Ik begroef mijn gezicht in Beth's borst en snikte er eens goed op los. Veel tranen en geschreeuw. Al die druk van de afgelopen uren er even af. Dat voelde eens goed.
Toen ik iets rustiger was geworden, kreeg ik van Beth een zoen op mijn voorhoofd geplakt en ging ze met Kenny praten. Waar het over ging was zelfs voor mijn werkelijke leeftijd onbekend, dus ik ging ook maar met Tony 'praten', wat eigenlijk gewoon willekeurige babytaal was en waarom we vaak erg moesten lachen.

Al snel zette de avond zich in en werd het eten klaargemaakt. Kenny en Beth namen zelf aardappels met wat aubergine, terwijl Tony en ik aardappelpuree kregen die wel handgemaakt was, maar door iets dat wij niet kenden wel veel lekkerder smaakte. Véél lekkerder dan de aubergine die Kenny en Beth hadden, want die zag er in mijn ogen absolúút niet lekker uit. Zo ongelooflijk niet lekker... dat het mijn onderbuik aansloeg. Of was dat toeval? Of misschien de fles die we 's ochtends laat kregen...
Omdat het nog onder het eten was wilde ik het eigenlijk nog inhouden, maar dat lukte niet. In plaats daarvan eindigde de om één of andere reden als blubber voelende substantie in mijn luier, maar dat luchtte tegelijkertijd ook wel erg op.
“Het is niet erg” zei Kenny liefkozend, “het gebeurt iedereen zoals jij wel...” Hij aaide me over mijn hoofd. Gelukkig waren zij het blijkbaar al van de vorige 'kinderen' gewend.
Toen alle borden leeg waren en deze in de keuken werden afgewassen, zag ik Tony opnieuw gefrustreerd kijken. Alsof ik al bijna wist wat er aan de hand was, fluisterde ik naar hem:
“Houd het alsjeblieft niet in! Ze vinden het niet erg als het gebeurt...”
Tony keek me eerst een beetje versteld aan, maar toen gaf hij een goedkeurend knikje en zette wat kracht, wat ook een goed beladen luier bij hem opleverde. Hierbij trok hij een beetje bleek weg, waarschijnlijk omdat hij het nog lang niet gewend was.
Beth was de eerste die weer in de woonkamer terugkwam, en ook ons als eerste opmerkte.
“Wat merk ik nou?” vroeg Beth verbaasd. “Heeft hier iemand iets uit zijn systeem gegooid?”
Ik werd nerveus, maar knikte toch.
“Eh... ja” zei Tony verlegen, “ik ook in me broek gedaan.”
“Goed punt dat jullie dan ook lekker in bad gaan nu” zei Beth liefkozend. “Misschien vinden jullie dat ook wel fijn.”
Dat was inderdaad wel fijn, even in bad gaan. Ik was bovendien al lang niet meer in bad geweest, dus het zou me ook goed doen.
We werden boven niet naar onze kamer, maar naar de badkamer gedragen, waar toevallig ook een commode was. Daar werden we zolang op gezet, toen Beth nog even iets voor ons zou gaan halen. Kenny trok onze kleding (op onze luier na) uit en zette de kraan van het bad open, controleerde de temperatuur en stopte op gegeven moment ook het stopje erin, waarschijnlijk was het water nu op goede temperatuur.
Ik keek nu ook weer om me heen, de badkamer had aan de muur veel witte tegels, maar soms ook één lichtblauwe. Het bad was gelukkig ook groot genoeg voor ongeveer drie mensen, dus ik was weer blij. Nou ja, met één ding niet... met dat het nogal lang duurde namelijk. Ik keek naar mijn luier, en vreemd genoeg zag ik daar een grote, zichtbare bruine vlek in. Dat was ik nog niet gewend. Tony ook niet, want hij stond ook een beetje naar de vlek in zijn luier te staren.
“Eindelijk ben ik er, hoor” zuchtte Beth, die even later met een aantal handdoeken, wat schone kleding en badschuim en -speeltjes aan kwam zetten en het laatste in de badkuip deed. Hierna legde ze de handdoeken en kleding op een ander plankje neer en deed ze bij mij en Tony één voor één de luier uit. Dat voelde al véél beter, niet meer dat kleffe spul aan je achterste, maar koelte van dat het eindelijk weg is.
Hierna werden we in bad gezet, en het water voelde lekker warm aan. Het rook ook zo lekker naar het badschuim. De badspeeltjes zagen er leuk uit, dus ik pakte er een roze badeendje tussen uit.
Tony en ik keken elkaar zo nu en dan ook nog wel eens raar aan omdat we elkaar natuurlijk nog nooit volledig naakt hadden gezien. Totdat ik werd afgeleid door Beth's hand die door mijn natte haren ging, omdat mijn haar werd gewassen. Het was maandag, dus één van de dagen waarop het echt moest. Ik vond het deze keer wel fijn, want de shampoo die in mijn haar zat was babyshampoo en dat rook lekker.
Nadat mijn haar na de was-sessie was uitgespoeld, gebeurde hetzelfde bij Tony, die zijn ogen stijf dicht deed omdat hij niet wilde dat er iets in zijn oog kwam. Wel deed hij per ongeluk zijn ogen weer open toen zijn haren werden uitgespoeld, waarbij hij water met zeep in zijn ogen kreeg en dat deed pijn...! Hij begon hard te wenen en in zijn ogen te wrijven.
“Nie wrijve” zei ik, “doet alleen maar au.”
“Dacht je dat ik al klaar was, Tony?” vroeg Beth. “Ik had het moeten zeggen. Sorry... het is al goed.” Ze streelde Tony over zijn wang met haar vinger, die langzaam maar zeker toch stopte met wenen.
Na 5 minuten was het wel genoeg geweest, werden Tony en ik afgedroogd met een grote, zachte handdoek, kregen we een nachtluier en onze slaapkleding aan, werd ons haar nog even geborsteld en werden zelfs onze tanden gepoetst. Hoe goed kun je het bij Kenny en Beth hebben...!
Hierna mochten we beneden nog even bij hen liggen, waarbij we over onze rug gestreeld werden, en dat ontspande ons heel erg. Hierdoor werden we zelfs zó moe dat we maar gewoon naar bed mochten.
Eenmaal in bed werden de gordijnen weer gesloten en was het op de kamer stikdonker, op het nachtlichtje na, want helemaal donker vonden ik en Tony nou eenmaal niet fijn.
“Is het zo allemaal in orde?” vroeg Beth nog. “Zodat jullie kunnen slapen?”
Tony en ik knikten weer tegelijkertijd, waarna we de deken over ons heen kregen. De deken voelde lekker warm en zacht aan.
“Goedenacht, hè?” zei Kenny. “Rust goed uit.”
“Slaap lekker, Tony en Marcie” zei Beth, waarna ze de kamer verliet en de deur sloot.
“Gate goe, Tony?” vroeg ik zachtjes vanachter mijn speentje.
“Ja” zei Tony. “Ik geen au meer in me ogen.” Hij tastte over het bed om naar zijn speentje te zoeken en stak deze uiteindelijk in zijn mond.
“Dit een droom die werkelijkheid is” zuchtte ik tevreden, terwijl ik me op mijn buik draaide en mijn ogen sloot.
“Ja hè?” zei Tony. “Nu lekker slapen. Goedenacht...” Hij sloot ook zijn ogen en ging liggen in de foetale houding.
Ik deed nog even mijn ogen open om Tony door de spijlen heen een nachtzoen te geven, en hierna deed ik ze weer dicht en mijn speentje terug in mijn mond. Na ongeveer 10 minuten waren we voorlopig niet meer wakker te krijgen.

 

[hiawatha]

we want more

 

[Abbjornnl]

heel goed verhaal wil graag meer lezen

 

[Little Endy]

we want more

heel goed verhaal wil graag meer lezen

Super bedankt! Het nieuwe hoofdstuk komt al snel... ^-^

 

[Little Endy]

Dit is een lekker lang hoofdstuk! Geniet ervan, nu het kan. ;D

6. De eerste helft van de week
Natuurlijk heb ik jullie net al over maandag verteld, dus klopt het eigenlijk niet van de titel... maar ach, wat maakt het uit. Ik en Tony hebben verder een prima tijd! Er is zoveel gebeurd, dat ik het maar even in meerdere dagen heb verdeeld en ingekort, want anders duurt het zo lang... Hetzelfde geldt overigens ook voor de tweede helft van de week.

Dinsdagochtend werd ik om 7 uur wakker en sliep Tony nog naast me. Zijn linkeroog zag nog een beetje dik van het bad-incident van de avond ervoor, maar het zag er ook weer niet zo erg uit. Hij lag desondanks nog zo ontzettend vredig te slapen, in dezelfde ontspannen houding. Zijn speentje hing wel een beetje uit zijn mond, maar hij lag helaas zo ver van me weg dat ik die er niet een beetje terug in kon duwen.
Ik ging rechtop zitten en keek weer eens om me heen, maar mijn bed kon ik helaas niet uit, wat ik aan de andere kant op zich wel snapte. Ik voelde me wel erg onrustig, dus ik ging op mijn rug liggen, hield mijn benen een beetje omhoog en ging maar wat met mijn knuffel spelen. Stil natuurlijk, anders zou Tony wakker worden en het niet geheel waarderen.
Op gegeven moment schoot ik bij het spelen uit en vloog mijn knuffel per ongeluk bij Tony in bed, waar hij wakker van werd.
“Waar... ben ik?” kreunde hij. “Wat ligt daar op me?” Hij vroeg dat laatste een beetje bang, alsof er een spin op zijn schouder lag.
“Die van mij” zei ik, en ik stak mijn rechterarm door de spijlen heen zodat hij me de knuffel terug kon geven. “Niet expres.”
“Dank je” zei Tony, die mij de knuffel terug gaf en ook rechtop ging zitten.
Ik zelf lag daar nog steeds op mijn rug en was ineens versteld van een speelboog die aan allebei de bedden gespannen zat. Ik probeerde erbij te komen, en dat lukte nog maar net. Ik raakte net een zacht figuurtje aan.
“Tony, kijk” zei ik, terwijl ik met mijn vinger het figuurtje in beweging probeerde te brengen. Tegelijkertijd urineerde ik eens goed in mijn luier, want dat was 's ochtends altijd wel nodig.
“Wauw!” zei Tony. “Wist nie dat da was.” Hij ging ook liggen en probeerde ook wat figuurtjes aan te raken. Bij hem ging het makkelijker dan bij mij, want zijn armen waren iets langer.
Om ongeveer half 9 kwam Beth bij ons kijken, en ze lachte erbij.
“Hallo daar” zei ze liefkozend. “Hebben jullie een beetje lekker geslapen?”
Tony en ik knikten, en daar was absoluut niets van gelogen. We hebben beter geslapen dan ik eigenlijk verwachtte.
“Ik al me bed uit?” vroeg ik, terwijl ik langzamerhand ging zitten en hierna ging staan, waarbij ik de spijlen van het bed vasthield.
“Ik wou dat net gaan doen” lachte Beth, die mij het bed uit tilde en mij een droge luier en mijn kleding gaf.
Net toen ze mij hierna in de box wilde zetten, kwam Kenny aanzetten, die ook blij was om ons te zien.
“Zal ik haar alvast naar beneden brengen, schat?” vroeg Kenny.
“Natuurlijk” zei Beth, “neem alle tijd.” Ze gaf Kenny een zoen en tilde Tony zijn bed uit, terwijl ik met Kenny mee naar beneden ging.
Eenmaal beneden zat ik alweer in mijn stoel, waar ik een zachte rammelaar in mijn handen kreeg en hiermee mezelf even mocht vermaken terwijl het eten werd klaargemaakt. Ik was hier zo op geconcentreerd, dat ik zelfs even niet merkte dat Tony ook naast me in zijn stoel werd gezet. Hij, integendeel, kreeg niets om zichzelf te vermaken. Ik zag ook dat zijn ogen een beetje begonnen te tranen.
“Hier, jij die hebben” zei ik, terwijl ik de rammelaar aan hem gaf.
“Nee, jij” zei Tony. “Had je al, ik niets hebben, is nie fijn.”
“Mag van mij” zei ik. “Wij deze delen, of nie?”
“Ah ja?” zei Tony verbaasd. “Da's lief van je.” Hij deed zijn speentje even uit om een zoen op mijn wang te geven.
“Jij nie wenen” zei ik, terwijl ik Tony een zoen terug gaf.
Gelukkig was de rammelaar lang, dus vermaakten we ons er net zo lang mee totdat Kenny met ons eten kwam. Hij liet het bijna vallen toen hij zag hoe lief ik voor Tony was geweest.
“Ik had niet verwacht dat jij zo'n zoetje was” zei Kenny, die het eten op het tafeltje van onze stoelen zette en mij een knuffel gaf. “Echt heel lief van je.”
“Ik lief!” riep ik blij. “Dada ook lief.”
Toen ik 'dada' riep, maakte dat Kenny ook weer verbaasd.
“En ik dan?” vroeg Tony. “Ik ook?”
“Ja, Tony ook” zei ik, terwijl ik mijn schattigste lach aan Tony liet zien.
“Dan is alles helemaal prima” zei Kenny, die ons beiden over het hoofd aaide. Hierna gingen we eindelijk eten, en het smaakte echt véél lekkerder dan thuis, dat was zeker!
Na het ontbijt hielpen Kenny en Beth ons weer met tandenpoetsen, en hierna mochten we weer spelen op het felgekleurde kleed.
Ironisch genoeg begon ik me op gegeven moment te vervelen en viel ik midden op het kleed gewoon in slaap...! Helaas wel voor heel even, want Tony schudde me net iets te ruw wakker, wat mij deed wenen.
“Tony, doe je wel een beetje voorzichtig met Marcie?” vroeg Beth, die naar me toe kwam om me stil te krijgen. “Gaat het wel?”
Ik kon geen antwoord geven, zo hard moest ik wenen, dus ik stortte me weer op het kleed, begroef mijn gezicht in mijn armen en weende eens goed uit, kijken of dat op zou luchten.
“Was nie de bedoeling” hoorde ik Tony zeggen, “had ik moeten weten. Sorry, mama.” Hierna voelde ik zijn hand over mijn rug heen gaan, waarschijnlijk wilde hij me wel stil krijgen. Blijkbaar hielp dat, want na een tijdje weende ik niet echt meer en ging ik rechtop zitten.
“Nie meer doen, hè?” zei ik, nog nasniffend.
“Sorry, Marcie...” zei Tony, die mij eens een goede knuffel gaf, en dat had ik lang niet meer gehad. Dat wenen heeft mij ook goed geholpen, dat merkte ik zelf wel.
Toen Tony op gegeven moment ook lag te slapen, had ik hem maar niet wakker geschud. In plaats daarvan ging ik ook maar een tweede poging doen om even te kunnen slapen, en dat ging prima.

Niet veel later werden Tony en ik tegelijkertijd wakker en hadden we allebei even erge honger gekregen. Ik probeerde zelf rechtop te zitten, maar toen ik eenmaal rechtop zat, voelde ik iets onaangenaams aan mijn achterste kleven.
Hoe is dat mogelijk, dacht ik bij mezelf, dat ik ongemerkt heb gedefeceerd? Ik merkte niet lang hierna ook dat Tony zich precies hetzelfde afvroeg. Alleen reageerde hij er wel iets anders op dan ik, want hij vond het gevoel nóg minder fijn dan dat ik dat vond en zette het op een wenen.
Maar natuurlijk, dacht ik, een echte baby doet dat toch ook? Wat ontzettend slim van Tony dat hij dat zo doet! Omdat ik nog een beetje verdriet in me had zitten, probeerde ik mezelf weer te laten wenen, en dat lukte vrijwel meteen.
“Marcie en Tony, wat is er aan de hand?” vroeg Beth, die ons had gehoord.
Ik wreef mijn tranen vrijwel succesvol weg, maar bij Tony mislukte dat steeds. Hij bleef maar wenen, en omdat ik dat best wel zielig vond begon ik hem over zijn rug en linkerschouder te strelen.
“Ik heb in me broek gedaan” zei ik, en wees naar de vlek in mijn luier die zelfs nog door de onderkant van mijn jurk zichtbaar was. Gelukkig was er niets gaan lekken.
“Gelukkig ben jij er al een beetje aan gewend” zei Beth zachtjes, die ons allebei in haar armen nam. “Arme Tony... jij bent het niet gewend, hè...?” We werden naar boven gebracht zodat onze luier verwisseld kon worden.
Tony werd als eerste verschoond, want blijkbaar was het bij hem ook iets erger, vandaar dat hij niet kon stoppen met wenen.
Bij mij was het op zich niet zo erg, maar het was wel een onaangenaam gevoel. Dus Tony en ik waren allebei wel blij dat we er op gegeven moment van af waren.
Hierna gingen we met z'n allen lunchen. Het vond zich buiten plaats, want de zon scheen fel en er waren echter een paar dunne wolken in de hemel te bekennen. Ik hield er namelijk absoluut niet van als de zon scheen en er geen wind stond, anders had ik het te heet.
“Ik wil vaker van dit weer hebben” zei Kenny, die na het eten in een klapstoel ging liggen.
“Ik eigenlijk ook, schat” zei Beth, die mij en Tony ieder in een schommel zette, die naast heel kinderlijk ook precies groot genoeg voor ons was!
Allebei werden we voorzichtig geduwd, en wat van de wind waaide nog wel eens tussen mijn benen, en ik kreeg het er gelukkig niet koud mee omdat ik een luier aan had. Normaal had ik dat ook als de wind onder het rokje van mijn schooluniform door kwam als ik aan het fietsen was met een haast onzichtbare luier aan, dus nu kon Tony dat ook meemaken, hoewel we nu niet op de fiets of zo zaten.
Na ongeveer een uurtje waren Kenny, Beth, Tony en ik allevier wel klaar met buiten zijn en gingen we binnen wat televisiekijken naar tekenfilmpjes. Toevallig waren het wel de tekenfilmpjes die ik nog van mijn eerdere tienerjaren kende! Leuk toch?
In de tussentijd werd ook het avondeten klaargemaakt, dus was de televisie eigenlijk een afleidingsmanoeuvre voor mij en Tony, maar we bleven kijken, want we hadden die tekenfilmpjes al zó lang niet meer gezien in ons leven, dat we bijna niets wilden missen.
Wat wel een geluksmoment van deze dag was, was dat de televisie uit ging op het moment dat één zo'n aflevering ook echt was afgelopen. Dat was op het moment dat het eten op tafel stond, en we aten deze dag stoofpot. Eigenlijk wel ironisch, want dat eet men normaal op koude dagen, maar nog steeds was het erg lekker.
Na het eten waren Tony en ik weer in bad geweest, waar het deze keer gelukkig wel goed ging. Omdat we er de volgende dag vroeg uit moesten, werden we in bad al geholpen met het tandenpoetsen en snel na het bad in een droge luier en slaapkleding gehesen, waarbij we er om kwart voor 9 al in lagen. Desondanks sliepen we toch redelijk snel.

Woensdag was het 's nachts nogal afgekoeld, want toen ik wakker werd, voelde het zo'n beetje alsof ik half-bevroren was. Ook had ik een lichtelijke kramp in mijn onderbuik en het gevoel van een opgezette sluitspier, dus ik gooide donkere materie uit mijn systeem in de hoop dat deze me nog wel wat warm zou houden omdat de deken die over me heen lag te dun was.
Maar nee, dat hield alleen mijn achterste warm, niet mijn hele zelf. Mijn voeten voelden als koude stenen aan, en hetzelfde gold voor mijn handen, dus ik vouwde mijn handen niet helemaal in elkaar en blies er een paar keer in, waarna ik ze even over elkaar wreef, hopend dat dát ten minste wel hielp. Nee, zelfs dát hielp niet. Dus ik rolde mezelf op tot een bal en begroef de rechterhelft van mijn gezicht in het kussen.
Ik had er eventjes weer door kunnen slapen, dus dat hielp wel. Totdat ik om ongeveer half 8 wakker werd van gesnik uit het andere bed. Ik ging rechtop zitten, naar de rechterkant van het bed toe gedraaid. Ik kon alleen Tony's rug, opgevouwen benen en haar onderscheiden in het halfdonker.
“Wat is er aan de hand, Tony?” fluisterde ik. “Heb je het koud? Of ergens pijn?”
Tony draaide zich om en ging ook met veel moeite rechtop zitten.
“Ik had eng gedroomd” zei Tony zachtjes, “en ik zocht troost, maar mijn knuffel is somehow uit mijn bed gevallen en nu kan ik er niet bij...” Hij weende nu iets harder, ondanks dat hij zijn speentje ook nog in had.
“Geen goede combinatie met die ijzige kou hier” fluisterde ik. “Zal ik hulp halen?” Ik ging alvast op mijn knieën zitten. “Misschien wil je even mijn knuffel lenen?”
“Nee, dank je” snikte Tony. “Maar hulp halen stel ik wel op prijs.” Hij ging weer terug op zijn zij liggen, deze keer lag hij mijn kant op.
“Mama!” riep ik zo hard als ik kon. “Dada! Helpen!”
Geen antwoord. Ik riep nog eens, maar na twee minuten gaf ik het op en plofte ik op mijn rug neer.
“Hoe kan dat nu?” zei Tony, die radeloos zijn gezicht in zijn beide handen plantte. “Ze moeten ons wel kunnen horen vanaf hier, hoor.”
“Misschien moet je harder wenen” zei ik, “dat ze je dan wel kunnen horen.” Tony knikte, waarna ik zijn speentje snel uit zijn mond haalde zodat hij hard begon te wenen. Na een halve minuut kwam Beth eindelijk bij ons op de kamer.
“Tony, schatje, wat is er toch loos?” vroeg Beth liefkozend, terwijl ze Tony uit zijn bed nam en met hem bij zich op een stoel in de hoek van de kamer ging zitten.
“Hij eng gaan dromen door koude” zei ik. “Ikke was bevroren!”
Tony was redelijk gekalmeerd, maar net als de meeste kinderen kon hij nog niet zeggen wat er echt aan de hand was.
“Was je deze misschien kwijt?” vroeg Beth, toen ze Tony terug in zijn bed zette en zijn knuffel van de vloer pakte, welke hij terug aan hem gaf.
“Was die dan weg, mama?” vroeg ik, waarna ik snel naar Tony knipoogde, die weer volledig tot rust was gekomen.
“'Weg' is nogal een groot woord, Marcie” lachte Beth, “maar ja. Zal ik je even verschonen en aankleden? We moeten zo toch al weg.”
“Waarheen, mama?” vroeg ik, terwijl ik voorzichtig op de commode werd neergelegd.
“Dat is nog geheim, meisje” zei Beth. “Als ik het nu zou zeggen, is het natuurlijk geen geheim meer, hè?” Ze maakte mijn luier los, haalde met de voorkant het ergste weg, verwijderde de rest met lotiondoekjes en deed me hierna een droge, schone luier en wat warmere kleding aan.
Hierna werd ik in de box gezet, waarna Tony ook verschoond en aangekleed werd. Ietsje later zaten Tony en ik allebei op de bank in lange kleding, met ons speentje en onze knuffel.
“Wat denk jij dat we gaan doen, Marcie?” vroeg Tony. “Zelf weet ik het niet.”
“Ik ook niet, hoor” zei ik, “we shall see, hè?”
Tijd om uitgebreid te eten hadden we ook niet, want we kregen direct op de bank onze fles al, en ook werden we beneden met het tandenpoetsen geholpen, blijkbaar hadden we erge haast.
“Sorry dat we het even zo doen” zei Kenny, “maar waar we heen gaan, kan het wel druk zijn, dus daarom zijn we zo vroeg.” Hij en Beth gingen nog even snel eten en tandenpoetsen, en hierna zaten we al in de auto.
Omdat Tony en ik behoorlijk nerveus waren over waar we heen gingen, hadden we allebei ons speentje en onze knuffel nog bij ons. Dat hielp wel, maar stiekem wilde ik nog wel even met Tony knuffelen... of het omgekeerd ook zo was, wist ik niet.
De tas die tussen ons in stond, bevatte allerlei spulletjes voor ons, waaronder flessen, luiers en lotiondoekjes. Ik was benieuwd wat er nog meer in zou zitten? Ik vroeg het me gewoon af.
Gedurende de lang durende autorit keek ik gewoon wat uit het raam, me niet bekommerend om het mogelijke feit dat andere automobilisten of -passagiers ons raar aan konden kijken. Ik had maar gewoon de pest aan ze.
Op gegeven moment stonden we stil bij het stoplicht, waarbij de auto die naast ons stond een écht jong kind bevatte. Ze was een jaar of 2 en had wat strikken in haar haar zitten en ook een speentje in haar mond.
“Mama” zei ik, “jij zo me haar borstelen? Zij heeft ook strikjes.”
“Oh jee” lachte Beth. “Je bent achter mijn plannetje gekomen. Ik wou dat namelijk al gaan doen als we er waren!”
“Tony ook strikjes hebben” grapte ik.
“Grapjas” zei Kenny. “Tony is toch geen meisje? Of wel soms?”
“Jij wel me haar ook borstelen, mama” zei Tony. “Maar geen strikjes, da's voor meisjes.”
Voordat het stoplicht op groen stond, zwaaide ik nog even naar het meisje in de auto naast me, waarbij ze verrassend genoeg ook nog eens naar mij terug zwaaide.
Om ongeveer 9 uur kwamen we aan op de parkeerplaats van een of ander gebouw dat ik niet kende en waarvan ik ook niet precies wist wat het was.
“Is da waar we zo heen gaan?” vroeg ik, terwijl ik op het gebouw wees.
“Dat klopt volledig” zei Beth, die de borstel uit de tas naast mij en Tony haalde en mijn haar eens goed borstelde. Dat was wel nodig, want dat waren ze gisteren na het bad blijkbaar vergeten omdat we zo snel naar bed moesten.
Ik kreeg na het borstelen inderdaad een strikje in mijn haar en hierna begon Beth aan het haar van Tony, dat sneller klaar was omdat zijn haar minder lang was dan het mijne.
Beth wilde mij en Tony op haar armen nemen, maar Kenny maakte een afwerend gebaar naar haar, knipoogde naar mij, haalde een strikje uit zijn vestzak en deed deze in Tony's haar. Ik lachte erbij, en Tony wist niet hoe hij moest reageren, hij staarde enkel naar het roze gevalletje op één van zijn voorste lokken.
“Wat zijn jullie toch ook ongelooflijke grapjassen, zeg” lachte Beth, die mij een aai over mijn bol gaf en Kenny een lange zoen.
Tony wist zelf het strikje uit zijn haar te krijgen en stopte deze terug in de tas, waarna we eindelijk bij het gebouw vlakbij naar binnen konden gaan. Het zag er van buiten doodsaai uit, maar van binnen wel oneindig keer veel beter, met allemaal gekleurde muren. Sommige muren hadden neonkleuren, waarop een blauwe lamp scheen, waardoor het leek alsof deze ook licht gaven.
Beth ging met mij en Tony naast zich op een loungebank zitten, terwijl Kenny bij één van de balies stond te praten met een jongedame die hier bleek te werken. Ze had loungekleding aan en blies zo nu en dan een bel uit dikke, roze klapkauwgum.
“Wa is dada nou aan doen, mama?” vroeg ik.
“Hij betaalt de toegang voor waar we naar toe gaan, meisje” zei Beth, “anders kunnen we er niet in, en dat is natuurlijk niet fijn, hè?”
“Ik ook wel weten wa da nou is, mama” zei Tony. “Duurt erg lang.”
Dat vond ik nou ook, ik was zo ongeduldig dat ik maar wat om me heen keek en intussen mijn blaas eens goed leegde om alle spanning even weg te halen.
Op gegeven moment kwam Kenny bij ons terug en liepen we eindelijk verder. Wat bleek: hij had de toegang betaald voor een megagrote privé-speelhal voor tieners en volwassenen die weer 'kind' waren, waar ontzettend veel te doen was! Tony en ik keken verwonderd om ons heen en kregen enorme zin om te gaan spelen.
“Gaaf zeg!” riep ik.
“Mama, mogen wij al?” vroeg Tony ongeduldig.
“Nog even geduld, Tony” zei Beth, die met ons ging zitten aan een grote tafel.
“Please?” smeekten Tony en ik tegelijk, waarbij we Beth en Kenny heel lief aankeken.
“Nou, als jullie willen” zei Kenny, “dan mogen jullie al. Maar onthoud: wees vooral voorzichtig en lief voor elkaar en andere mensen, oké?”
Tony en ik knikten instemmend en gingen naar het gedeelte waar geklommen en zo kon worden, maar wat stiekem ook een doolhof was.
“We moeten zo dicht mogelijk bij elkaar blijven, oké?” zei ik. “Want ik heb geen zin om je uit het oog te verliezen.”
“Ik ook niet” zei Tony. “Dus goed dat je dat even zegt.” Hierna gingen we het gedeelte binnen en konden we wel alle kanten op: naar boven, naar beneden, te voet of kruipend, en ga zo maar door. Zo nu en dan kwamen we iemand tegen die net zoals ons ook weer 'kind' was, en per persoon ook steeds weer een andere 'leeftijd'.
Na een tijdje kwamen Tony en ik eindelijk terug uit het klimgedeelte, hij met een flink natte luier, ik met een die een beetje was gaan lekken omdat ik natuurlijk al eerder had geürineerd.
“Wat goed dat jullie nu zijn gekomen, Marcie en Tony” zei Beth, toen we bij de tafel aankwamen. “Ik was net van plan jullie iets te drinken te gaan geven, maar... wat zouden jullie eerst zeggen van een droge luier?”
“Ja” zei ik, “want me broek is ook een beetje nat, hè?”
“Dan heb je inderdaad wel een verschoning nodig” zei Beth, “maar weet wel dat het natte vlekje op je broek vanzelf droogt, dus denk er maar niet te veel aan, goed?” Ze nam ons op haar armen mee naar de wc's, waar grote tafels waren die voor een verschoning bedoeld waren.
Ik was met mijn bijna overstroomde luier als eerste aan de beurt, en toen ik eenmaal een droge aanhad, voelde dat al veel beter.
Nadat Tony ook een droge luier had gekregen, gingen we terug naar de tafel, waar we niet alleen iets te drinken, maar ook een snoepje kregen, en dat had ik lang niet meer gehad.
“Over ongeveer een uurtje is de lunch er” zei Beth, “dus jullie mogen intussen nog even wat spelen, goed?”
Na een serie knuffels gegeven te hebben gingen Tony en ik naar de trampolines toe, waar we een goede serie aan sprongen en zo maakten, en ik vond het vooral leuk om een beetje over de trampolines heen te rollen of op mijn achterste te landen. Het laatste vond ik nog veel leuker aangezien ik een luier aan had en ik nog zachter landde dan normaal.
Om kwart over 12 zaten Tony en ik terug aan tafel bij Kenny en Beth voor de lunch. Zij hadden een broodje, terwijl wij genoten van vers fruit en wat vruchtensap, en vooral het laatste vond ik erg lekker omdat ik het thuis lang niet meer had gehad.
Na de lunch liepen Tony en ik richting de ruimte waar zowel glijbanen als een megagroot ballenbad waren. Net als de meeste mensen die daar waren, spendeerden wij een groot deel van de tijd daar in het ballenbad, waar we ook kleine spelletjes deden als balanceren of overgooien. Soms deden we het overgooien zelfs met andere mensen erbij, al kenden we ze niet eens.
Op gegeven moment besloten Tony en ik even uit het ballenbad te gaan en gingen we naar een groepje mensen dat op de rand ervan zat. Hiermee raakten we volop in gesprek over het een en ander, en bijna niets was verkeerd: zij waren ook weer 'kind' zoals ik en Tony, met verschillende 'leeftijden', kledingstijlen, interesses, enzovoorts.
Om ongeveer half 4 waren Beth en Kenny ook een beetje moe geworden van aan tafel zitten en niet veel doen dan bijvoorbeeld lezen waar wij niet bij waren, en gingen we terug naar huis.
Omdat er in de auto toch niet zoveel te doen was en Tony en ik ook allebei uitgeblust waren bij wijze van spreken, hadden we ons speentje en onze knuffel weer bij ons en lagen we even te slapen.

Ik werd om 5 over 6 wakker in de woonkamer, waar Kenny en Beth blijkbaar ook een box hadden neergezet, misschien zodat ik of Tony niet per ongeluk pijn zou krijgen van iets.
Ik ging rechtop zitten en wreef wat in mijn ogen, terwijl ik intussen ook mijn speentje nog in mijn mond probeerde te houden, want die was steeds geneigd om eruit te vallen.
Nog half slaapdronken ging ik weer even liggen, terwijl Tony ook langzamerhand wakker werd en bij probeerde te komen.
Omdat ik nog half lag te slapen, defeceerde ik ook zonder controle, waar ik me niet echt zorgen om maakte, want iedereen had dat als jong kind wel.
Tony daarentegen staarde een beetje afwezig naar zijn luier, zo van: waarom heb ik nou een beladen luier zonder dat ik het door had? Misschien had het ook deels te maken met het feit dat hij net als ik net wakker was.
“Zo, ik zie dat er twee mensen compleet uitgeteld zijn na deze middag” zei Beth, die de kamer in kwam. “Klopt dat?”
“Ja, mama” brabbelde ik, “da waar.”
“Jij weten wa nog meer waar is?” vroeg Tony. “Da me luier vies is.”
“Dat is inderdaad waar, Tony” zei Beth, “maar jij bent niet de enige bij wie dat het geval is!” Ze aaide mij over het hoofd, waarna ze Tony neerlegde om hem te verschonen.
Ik ging zelf liggen, zodat het straks wat makkelijker zou gaan. Al snel kreeg ik ook een schone luier aan en kon ik nog even verder wakker worden voordat het eten klaar was.
Om ongeveer half 7 was het eten echt klaar en besloten Tony en ik het eens rustig aan te doen omdat we al een drukke dag hadden gehad. Dat wil zeggen: in plaats van zelf te eten, werd ons eten lepeltje voor lepeltje aan ons gegeven, en er kwam van alles de mond in als het om onder andere denkbeeldige vliegtuigjes en onderzeeërs ging.
Na het eten waren we weer in bad gegaan, en werd ons haar dit keer wel op tijd geborsteld, en ik kreeg er zelfs vlechten in zodat het 's nachts ook niet in de war zou raken. Alleen vond Tony de vlechten van mij zo interessant dat hij er constant aan ging tikken, waarbij ik vaak zijn hand naar beneden moest leggen en 'nee' tegen hem schudde, wat gelukkig wel hielp op gegeven moment.
“Interessant is dat, hè?” zei Kenny, “hoe Marcie's haar nu zit.”
Ik ging met mijn hand voorzichtig door Tony's dikke krullen heen, die lekker zacht aanvoelden omdat ze net doorgeborsteld waren.
“Jij bent lekker zacht, Tony” giechelde ik, terwijl ik hem eens goed knuffelde.
“Ah ja?” vroeg Tony, die mij een knuffel terug gaf. “Jij lekker ruiken, Marcie. Naar het bad.”
We hadden nog lang lol met elkaar tot 9 uur, daar werden onze tanden weer gepoetst en gingen we naar bed.
Nadat we van zowel Kenny als Beth een nachtzoen hadden gekregen, hadden ik en Tony nog lang met elkaar gepraat.
“Hoe vond je het vandaag eigenlijk?” vroeg ik. “Ik vond het wel leuk, om eens medemensen te ontmoeten in de speelhal.”
“Dat vond ik nou ook!” zei Tony. “We kennen er wel weinig, maar als we ze op een dag nog eens zien, moeten we zeker contact met ze houden.”
“Goed idee” zei ik, terwijl ik met mijn gezicht iets dichter naar de spijlen toe kwam. “Geef me je wang eens.”
Tony kwam ook met zijn gezicht naar de spijlen toe, en we gaven elkaar een nachtzoen op de wang.
“Slaap lekker, Marcie” zei Tony, waarbij hij zijn speentje in zijn mond stopte, zich op zijn buik draaide en zijn ogen sloot.
“Goedenacht” zei ik, waarbij ik mijn speentje ook in deed, de knuffel over mijn gezicht en opgerold tot een bal ging liggen. Al snel sliepen we heel diep.

Donderdag werd ik weer door de koude wakker, en Tony toevallig ook.
Ik rolde me opnieuw op tot een bal, waarbij ik door kreeg dat ik in mijn luier gedefeceerd had zonder dat ik dat door had. Lag ik op dat moment misschien te slapen, vroeg ik me af?
“Ik heb het zo ongelooflijk koud...” zei Tony, die bijna letterlijk in zijn dekens gerold lag.
“Je bent niet de enige...” zei ik. “We hebben bijna van alles met elkaar gemeen. Heb jij ook een beladen luier?”
“Hoe raad je het” lachte Tony lichtelijk, waarna zijn gezicht weer op ijzig-koud-modus ging.
Ik wierp snel een blik op de klok. 8 uur. Dan zouden Kenny en Beth ook wel wakker zijn.
Wat ik dacht, was waar, want Kenny kwam bij ons op de kamer en keek ons gelijk al bezorgd aan.
“Hebben jullie het ook zo koud?” vroeg Kenny. “Ik had even niet aan warmere kleding voor 's nachts gedacht, sorry...” Hij pakte twee paar warmere slaapkleren uit de kast en legde deze op een lege plank neer.
“Ikke was bijna bevroren, dada” zei Tony, “kijk maar.”
Kenny moest lachen toen hij Tony zag die in zijn dekens gerold zat.
“We zullen jullie maar net zo warm aankleden als gisteren” zei Kenny. “Die rare zomer ook dit jaar.” Hij tilde Tony zijn bed uit en deed hem zijn kleding en een schone luier aan.
Op dat moment kwam Beth de kamer ook even in, waarbij ze mij uit bed haalde.
“Hebben jullie ook geslapen 's nachts?” vroeg ze. “Of waren jullie weer bijna stijfbevroren?”
“Wij weer bevroren, mama” zei Tony, “da weet dada ook van.”
“Ik heb andere kleding voor 's nachts klaargelegd, schat” zei Kenny, die Beth een zoen gaf.
“Dank je” zei Beth lachend, die mij uiteindelijk ook mij aankleedde en verschoonde, zodat we allemaal naar beneden konden.
Tony en ik kregen allebei eerst wat fruit, maar om één of andere reden nog niets te drinken.
“Jullie krijgen wat als dada boven is” fluisterde Beth. “Dat is dus niet zomaar iets te drinken?”
We keken haar niet-begrijpend aan. Wat kregen we dan te drinken? Hopelijk niet iets dat slecht voor ons was. Misschien zou dat wel niet gebeuren... Ik dacht nog lang na over wat we te drinken zouden krijgen.
Toen Kenny uiteindelijk boven was om zijn tanden te poetsen en zo, mochten Tony en ik bij Beth op schoot zitten, die haar bloesje losknoopte.
Wacht eens even, dacht ik, krijgen we uit de borst? Hoe is dat dan in mozesnaam mogelijk?
“Misschien raadden jullie het al” zei Beth, “maar wees niet bang. Ik bijt niet, dus voel je vrij om dit te doen.”
Ik zette mijn lippen aan één borst vast en begon te zuigen, waar tot grote verrassing inderdaad voeding uit kwam. Ik kon de smaak niet beschrijven, maar het was wel redelijk lekker.
Eigenlijk was het wel een best raar gezicht, aan iedere borst één persoon. Zo nu en dan keken Tony en ik elkaar nog wel eens aan, afvragend hoe we het nou eigenlijk vonden.
Na ongeveer 5 minuten lieten we allebei de borst los, die schoon werden gelapt met een doekje en hierna weer bedekt.
“Hoe vonden jullie het?” vroeg Beth.
Tony en ik haalden onze schouders op, we wisten het nog niet te beschrijven.
“Ik snap het” zei Beth. “Het was lang geleden voor jullie, denk ik. Kom, ik neem jullie even mee zodat ik jullie even kan helpen met tandenpoetsen.” Ze nam ons op haar armen en zo gezegd, zo gedaan, waarna we binnen no time weer beneden zaten.
“Mama, wa wij vandaag doen?” vroeg ik.
“Er komen zometeen vrienden van ons langs” zei Beth, “en die hebben toevallig ook een kind van jullie leeftijd.”
Hè? Bedoelde ze nou fysieke of mentale leeftijd? Als het een echt kind was, moesten we uiterst voorzichtig zijn. Maar wie zou het dan zijn als het onze fysieke leeftijd had? Ik was nogal nerveus en ging achter Tony zitten.
“Het is nog een beetje spannend voor je, hè?” zei Kenny. “Dat snap ik wel, want je hebt ze natuurlijk nooit eerder gezien.” Hij bracht mij en Tony weer naar het felgekleurde kleed, waar we even rustig konden praten, terwijl Kenny en Beth ook met elkaar in gesprek gingen.
“Denk jij dat het een echt kind is of iemand als wij?” vroeg ik.
“Ik hoop vooral het laatste” zei Tony. “Met een echt kind moeten we uiterst voorzichtig zijn, die is zo kwetsbaar als een antieke vaas.”
“Als het iemand is die we kennen” zei ik, “zou het op zich geen probleem moeten zijn.”
“Maar wat als Jeff nou dit geheim ook blijkt te hebben?” vroeg Tony bezorgd.
“Nee joh, die heeft dit niet” zei ik, “dat heeft hij me zelf verteld, dus daar hoef je je nou net weer geen zorgen over te maken.”
“Dan zou het goed kunnen zijn” zuchtte Tony, die op zijn buik ging liggen en met de vormenstoof aan de gang ging.
Ik pakte de zachte blokken en bouwde daar maar iets mee. Ik wilde één van die blokken ook eens een goede knuffel geven, dus dat deed ik ook, waarbij ik schrok van een piepje dat uit het blok kwam.
Dit blok heeft een pieper in zich, dacht ik? Ik kneep er nog eens in, en het was nog waar ook. Desondanks ging ik verder aan hetgene wat ik aan het bouwen was.

Na half 1 hadden we met zijn allen geluncht, waarna Tony en ik weer verder mochten spelen in het hoekje.
Tony en ik waren heel geconcentreerd bezig met een werk uit de blokken toen de bel opeens ging, waarbij ik het werk per ongeluk omstootte van de schrik.
“Zullen dat ze zijn?” vroeg Tony.
Ik knikte, en begon opnieuw met bouwen.
“Tony, Marcie, ze zijn er!” zei Kenny.
Ik en Tony keken naar de mensen die bij ons op bezoek waren gekomen. Het was ook een koppel, maar dan ietsje ouder dan Kenny en Beth, en de vrouw had een jongen van een jaar of 14 gekleed als kind op haar arm.
Gelukkig, dacht ik, iemand met ongeveer dezelfde mentale leeftijd als ons.
“Dit zijn Callum en Sarah” zei Beth, “vrienden van ons die al 14 jaar getrouwd zijn, langer dan ons dus.”
“Hallo...?” zeiden ik en Tony verlegen. Ik urineerde zelfs in mijn broek van de zenuwen.
Sarah zette de jongen bij ons op het kleed neer en ging met haar man Callum, Beth en Kenny aan tafel zitten voor een kop koffie en een gesprek.
“Hoi” zei de jongen. “How's life?”
Wacht... ik kende die jongen ergens van. Maar waarvan ook alweer? Die felblauwe ogen en dat altijd voorovergekamde, bijna zwarte haar?
“Ken ik jou niet ergens van...?” vroeg ik twijfelachtig.
“Ik jullie ook!” zei de jongen. “En volgens mij ben jij Tony...” Bij het laatste wees hij op Tony.
“Dave?!” riep Tony uit.
Oh ja, Dave...! Die zat bij Tony en Jeff op school! Wat deed hij dan ineens als kind?
“Ik heb dit nooit aan jullie verteld” zei Dave. “Aan niemand eigenlijk, maar... ik ben wel eens stiekem kind. Niet doorvertellen, hè?”
“Op één voorwaarde” zei ik, “als jij het ook niet vertelt dat Tony en ik stiekem kinderen zijn.” Ik stak mijn hand recht vooruit.
Tony en Dave legden hun handen er ook op, en hierna lieten we ze 'vliegen', zodat we een belofte hadden gesloten.
“Callum en Sarah zijn 32, en al 14 jaar getrouwd” vertelde Dave. “Ik vind ze hele goede verzorgers van mij. Ik ben uit de school geglipt met de smoes dat ik naar mijn tante en oom in Twoson ging om te logeren.”
“Zo, jij durft!” zei Tony. “Marcie, wat had jij nou voor ons bedacht?”
“Dat we hier een week met vakantie waren, gewoon met zijn tweeën als vrienden” zei ik. “En dat we dingen als het theater en het museum en zo gingen bezoeken. Heel veel mensen, inclusief Jeff en Maxwell, die dat gewoon geloven!”
“Oh ja” lachte Tony, “en dat we toen de trein iets verder van het station vandaan was spontaan begonnen te lachen. We moeten nog leugens bedenken voor straks!”
“Goeie” zei ik, “dat we bijvoorbeeld 's avonds laat nog uit eten zijn geweest...” Ik en Tony giechelden erbij.
“Hoe ben jij eigenlijk op het kind zijn gekomen als ik vragen mag, Tony?” vroeg Dave.
“Ik had al zoiets sinds ik 11 was” zei Tony, “zo'n 2 jaar geleden dus. Ik was altijd wel peanut-butter-jealous op die héle kleintjes in die wagentjes die nog niet hoefden te lopen of naar school of zo... dus ik wilde ook zo worden, en Marcie heeft me erbij geholpen.” Hij gaf me lief een zoentje op mijn wang, wat mij deed blozen.”
“Hij is trouwens niet op mij, dat je weet” zei ik, “weet je nog dat Tony en ik allebei op Jeff zijn, Dave?”
“Maar natuurlijk” zei Dave, “en ik vind het ook niet erg. Ik ben zelf ook zo vaak op meisjes geweest die al iemand hadden...” Hij begon te lachen.
“Wat is nou eigenlijk je mentale leeftijd?” vroeg Tony. “Als je kind bent?”
“Ik ben op zulke momenten altijd bijna 3” zei Dave. “Dus dat ik nog niet naar school ga, nog niet van mijn speentje af ben, nog lang niet zindelijk, en dat soort dingen.”
“Ik en Tony zijn in zo'n geval allebei bijna 2” zei ik, waarbij ik ging liggen, me op mijn buik rolde en de blokken naar voren schoof. “Geïnteresseerd om mee te bouwen, Dave?”
Dave knikte, en zo zaten wij met zijn drieën aan één bouwstuk.
Op gegeven moment stond Dave op, en ik en Tony begrepen niet waarom. Was hij ons beu? Of niet geïnteresseerd? Bij de tafel probeerde hij aandacht te vragen, maar niemand die reageerde, zo druk praatten ze daar.
“Ik ben benieuwd wat hij van hen wil” zei ik, zoekend naar mijn speentje dat toevallig rechts achter me lag. Ik nam hem in mijn mond en rolde me op mijn zij.
Tony ging op zijn buik liggen en nam zijn speentje ook maar. Zo nu en dan tikte hij zachtjes met zijn vinger tegen de zachte bal aan, die toch alleen maar terug kon tuimelen omdat hij niet kon rollen vanwege het feit dat deze ovaal was.
Tony en ik lagen haast te slapen totdat we plots wakker werden van een hard geluid. Ik begon te wenen van de schrik en Tony bijna.
“Wat is er gebeurd?” hoorde ik Sarah vragen.
“Het spijt me dat je bent geschrokken van Dave's val” suste Tony mij, terwijl hij me over mijn rug streelde.
Was Dave dan gevallen? Dat is dan dubbel schrikken geweest voor mij. Op gegeven moment hoorde ik Dave inderdaad hartverscheurend wenen van de pijn. Ik wilde kijken hoe het met hem ging, dus ik ging moeizaam maar zeker weer zitten.
Beth kwam naar ons toe en zag dat ik nog wat aan het wenen was.
“Ach, Marcie” zei ze bezorgd, “was je geschrokken van Dave's val?”
Ik knikte en kwam dichter naar haar toe. Dat voelde wel vertrouwd. Terwijl ik een goede knuffel kreeg, weende ik eens goed uit.
“Ik ook geschrokken van de val” zei Tony, “maar nie zo erg.”
“Tony ook komen knuffelen” zei ik, “wij allebei schrik daarvan.”
Zo gezegd, zo gedaan, en dat voelde nog véél beter.
Hierna gingen we maar met zijn zevenen op de grote sofa zitten, waar Dave nog nasniffend tegen Sarah en Callum tegelijk aan lag. Mij viel het op dat hij op zijn duim zoog in plaats van een speentje.
“Dave nie speen?” vroeg ik, terwijl ik naar Dave wees.
“Nee” zei Callum, “die heeft hij nu niet bij zich. Hoewel...”
“Volgens mij zat hij nog in mijn handtasje, of niet?” zei Sarah, die snel haar handtasje doorzocht. En daar zat inderdaad een speentje in. “Dave, kijk eens, je rubbertje is toch nog veel lekkerder dan je vinger...?”
Rubbertje? Wat een raar woord voor een speentje, vond ik zelf. Maar ik begreep het deels ook wel, omdat het zuigstuk natuurlijk meestal van rubber is gemaakt.
Dave pakte zijn speentje aan en sloot zijn ogen even.
“Nu wij nie praten” fluisterde ik, “hij slapen.” Intussen urineerde ik nog eens, wat ik beter niet had kunnen doen, want mijn luier stond weer bijna op springen.
“Oh jee” zei Beth, “volgens mij heeft hier iemand een droge luier nodig...!”
“Wie, ik?” vroeg Tony, die Beth heel onschuldig aan probeerde te kijken.
Ik schudde mijn hoofd en wees op mezelf, waarop Tony moest lachen en ook naar zichzelf wees.
“Ik ben zo terug, goed?” zei Beth, terwijl ze mij en Tony weer op haar armen nam. “Omdat ze met zijn tweeën zijn, zal het wat langer kunnen duren.” Boven op onze kamer kregen we snel een verschoning en hierna zaten we alweer beneden.
Tony en ik zaten naast elkaar op de bank, met een gedeelde deken en onze knuffels bij ons, omdat we verder toch niet veel te doen hadden. Ik werd langzamerhand wel een beetje moe, dus ik hing met mijn hoofd tegen Tony's schouder aan en zoog nog zachtjes op mijn speentje. Dit vond hij best wel schattig, dus hij zoende mij door zijn speentje heen op mijn hoofd.
Opnieuw schrok ik wakker toen Dave hard begon te wenen, maar deze keer bleef ik kalm. Wel viel mijn speentje hierbij uit, welke Tony lief terug bij me in mijn mond stopte. Ik gaf hem een knuffel als bedankje.
“Wa is met Dave?” vroeg Tony.
“Hij heeft soms zijn fles nodig” zei Sarah, “en nu dus ook. Hij heeft vaker honger dan jullie denken!” Ze lachte erbij, en pakte een fles uit de koeltas, welke ze aan Dave gaf, die meteen stil werd en gulzig begon te drinken.
“Die honger hebben” giechelde ik. “Mama, wij zo ook drinken?”
“Natuurlijk” zei Beth liefkozend. “Kenny, schat, kun jij even drinken voor hen halen?”
“Maar Dave heeft toch al?” vroeg Kenny, die Beth niet-begrijpend aankeek.
“Nee, voor Marcie en Tony natuurlijk” zei Beth, die haar hand in haar gezicht plantte en er levenloos bij lachte.
“Komt in orde” zei Kenny, die de keuken in liep.
Dave lag er best wel grappig bij toen hij uit zijn fles dronk, met zijn benen gevouwen en de fles met beide handen vast, terwijl Sarah hem op haar schoot probeerde te houden. Hij was net een echte peuter zo.
“Wij zo ook zoals Dave liggen?” vroeg ik aan Tony. Het kwam goed uit dat we op het lange stuk van de sofa lagen.
Tony knikte, en op hetzelfde moment kwam Kenny de keuken uit gelopen met ons drinken, dat hij aan ons gaf.
“Dank je, dada” zeiden ik en Tony, die hierna meteen gingen liggen en begonnen te drinken. Beth lachte erbij en gaf ons allebei een aai over de bol.
Wat smaakte het drinken toch lekker...! Iedere keer als we te drinken kregen, was het weer iets anders, het kon variëren van sojamelk tot water of van limonade tot sinaasappelsap dat zelf was gemaakt. Momenteel hadden we zelfgemaakt fruitsap van meerdere vruchten, welke smaakte naar het fruit dat we deze morgen hadden als ontbijt. Misschien zat datzelfde fruit daar wel in? Zou best kunnen.
Niet veel later waren alle flessen leeg, en die van Dave iets eerder. Dat laatste was natuurlijk wel logisch, omdat hij eerder kreeg dan ons.
Ik wierp een blik op de klok aan de muur. Half 3. Nog niet zo laat. Hoe lang waren Callum, Sarah en Dave hier? Dat heb ik niet bijgehouden.
“Proefde je dat ook?” vroeg ik aan Tony. “Dat aten we vanmorgen toch ook?”
“Zoiets dacht ik precies...!” antwoordde Tony. “Echt lekker vond ik het, op één detail na... iets dat naar medicijnen smaakte.”
“Volgens mij is dat een middeltje dat onze organen op gang brengt” zei ik, “vandaar die dunne fecaliën die steeds in de luier eindigen.”
Tony keek me met grote ogen aan. Hij wist hier serieus niet eens iets van? Ik wel, want ik was het kind zijn natuurlijk langer gewend dan hij, dus dan snapte ik het aan de andere kant wel.
Er spookte ineens een vraag door mijn hoofd: zou Dave ook zo'n middeltje in zijn fles gekregen hebben? Dat hoefde ik me geen twee keer af te vragen, want niet veel later begon Dave weer te wenen en drong een sterke geur mijn neus binnen. Ik begon te hoesten en bedekte mijn neus gauw.
“Gaat het wel, Marcie?” vroeg Beth.
“Ruikt niet lekker” kuchte ik nog na.
“Weet je hoe dat komt?” vroeg Kenny. “Da's omdat Dave in zijn broek heeft gedaan.”
Ik knikte naar Beth en Kenny en haalde langzaam de hand voor mijn neus vandaan.
“Waar kan ik zijn luier verwisselen?” vroeg Callum, die Dave over zijn rug streelde, hoewel hij er niet rustiger op werd.
“In de badkamer, graag” zei Kenny.
“Oké, dank je” zei Callum, die met Dave naar boven liep. Nu was mijn hand echt voor mijn neus weg. Ik ademde diep in door mijn neus, het voelde al veel beter dan door mijn mond, waar ik ook mijn speentje nog in moest houden.
In één keer nieste ik uit het niets, en schrok van het feit dat mijn speentje nu op de vloer lag.
“Gezondheid, meisje” zei Beth, die het speentje weer pakte, deze terug aan mij gaf en mij een aai over mijn schouder gaf.
Ik begon wel langzamerhand nog slaperiger dan net te worden, terwijl Tony nog klaarwakker leek. Terwijl ik hem aankeek, lachte hij naar me.
Niet veel later waren Callum en Dave alweer beneden, en moesten zij en Sarah blijkbaar weer weg.
“Nou al?” mompelde ik. “Was net zo leuk.”
“Ja, was inderdaad leuk” zei Tony.
“Zeg je nog even Marcie en Tony gedag, Dave?” vroeg Callum, die met Dave op zijn arm naar ons toe kwam.
“Dag, Dave” zei ik, terwijl ik hem knuffelde. “Zie je later.”
“Tot later, Marcie” zei Dave, “en jij ook, Tony.”
Tony knuffelde Dave ook, en hierna leidde Kenny hen en Sarah naar de hal, terwijl Beth nog even bij mij en Tony bleef.
“Je bent een beetje moe geworden, hè Marcie?” zei Beth. “Het was ook best veel net.”
“Mama, ik zo slapen?” vroeg ik, terwijl ik met mijn hoofd op haar schoot ging liggen.
“Ik ook moe” zei Tony, “ik zo ook slapen, mama.” Hij ging ook liggen, maar dan een beetje op mij. Nu zag ik pas dat zijn ogen nog wel eens geneigd waren om dicht te vallen.
“Dan is het misschien een goed idee dat jullie inderdaad even gaan slapen” zei Beth, die ons tweeën op haar armen nam en naar boven bracht.
Op de kamer realiseerde ik dat ik mijn knuffel niet had, dus ik begon te wenen en Tony troostte me gelijk weer.
“Wil je die van mij even?” vroeg Tony. Daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen, dus ik pakte de knuffel van Tony even aan en Tony zelf streelde me weer lief over mijn rug. Wat was hij toch goed in mij rustig te maken.
Ik bekeek de knuffel eens goed. Hij was van hele zachte pluche gemaakt, oranje, grotendeels rond en had zwarte kraaloogjes. Ik vond 'm echt héél schattig... ik knuffelde hem even goed, waarbij ik er ook achter kwam dat hij best lekker rook. Naar een mengsel van lichte vanille en een beetje citrus. Was hij recentelijk met de hand gewassen?
“Die knuffel van jou ruikt wel lekker, zeg” zei ik, lachend door mijn tranen heen.
“Dank je” zei Tony. “Ik heb 'm laatst gewassen met mijn lievelingszeep, dus dat is het geheim.”
Beth kwam niet veel later terug met mijn knuffel, die ze per ongeluk aan Tony gaf.
“Ik die van Tony alleen lenen, hoor” zei ik, terwijl ik en Tony elkaars knuffels teruggaven.
“Da's lief van Tony” zei Beth, die ons allebei in het bed legde. “Gaan jullie nu lekker slapen?”
Tony en ik knikten, waarna we op onze zij draaide en we een zoen van Beth kregen, die hierna de kamer uit ging.
“Lekker slapen, hè?” zei ik, terwijl ik mijn lippen tuitte en deze weer door de spijlen stak.
Tony liet zijn wang weer zien, op welke ik de zoen gaf, en hierna was het omgekeerde het geval.
“Rust goed uit” zei Tony, waarna ik mijn speentje terug in mijn mond stopte en mijn ogen sloot. Ongeveer een kwartier later lagen we allebei te slapen.

Om ongeveer kwart voor 6 werden we weer wakker. Nou ja, Tony had mij wakker gemaakt door doodleuk op zijn bed te springen, omdat hij weer eens bomvol energie zat.
“Tony, moet dat nou?” vroeg ik, nog een beetje slapend. “Ik wil nog slapen.”
“Sorry, Marcie” zei Tony, die met een doffe knal op zijn achterste landde. “Ik ben weer eens in een drukke bui.”
“Dat merk ik” zei ik half-lachend, terwijl ik overeind ging zitten en een flinke dosis urine liet lopen. “Is dat bed trouwens wel stevig genoeg voor een goed aantal sprongen?”
“Ik hoop het” zei Tony, “en al helemaal dat ik straks geen preek van hier tot Koppai en weer terug krijg. Ieder kind springt wel eens op het bed!”
“Snap ik toch” lachte ik, terwijl ik op mijn knieën ging zitten en de spijlen vastpakte.
Even later kwam Beth de kamer in, die gelukkig niets had gemerkt van het feit dat Tony op zijn bed gesprongen had. Ze haalde ons het bed uit en bracht ons naar beneden, waar we op de bank wat televisie mochten kijken.
“Het eten is zo klaar, goed?” zei ze.
“Wa is da eten dan?” vroeg Tony.
“Ik heb pasta gekookt” zei Beth, “zo hoef ik niet twee verschillende dingen te maken, snappen jullie dat?”
“Lekker” zei ik, met een grote lach op mijn gezicht, want ik vond pasta echt lekker.
Ik en Tony keken weer naar de zender met de cartoons, en dit keer was er 'Tijd voor avontuur' op televisie, welke we ook al een tijdje niet meer gezien hadden. Gelukkig kenden we de afleveringen al een beetje, dus alles was verder in orde.
“Weet je” zei Tony, “ik ken dit programma eigenlijk minder goed dan jij. Ik ken het al een half jaartje.”
“Een half jaar?” vroeg ik verbaasd. “Kijken jullie op de kostschool geen televisie of zo?”
“Eigenlijk niet, nee” zei Tony. “Ik heb wel een laptop, waarop ik wel eens series kijk, live vanaf bepaalde zenders, snap je?”
Ik knikte, want ik begreep dan wel dat ze rekening moesten houden met veel leeftijden tegelijk en daarom ook geen televisie hadden.
Even later werd de televisie weer op het goede moment uitgeschakeld en mochten we aan tafel zitten, en het eten smaakte erg lekker. Zó lekker, dat onze gezichten allebei erg rood waren geworden van de saus.
“Jullie vinden het erg lekker, hè?” zei Beth. “Té lekker, kan ik beter zeggen.” Ze lachte erbij, pakte een servet en veegde onze gezichten schoon, anders zag het er natuurlijk niet echt uit.
Deze keer was het alleen Kenny die de tafel af ging ruimen en af ging wassen in de keuken. Beth bleef bij mij en Tony aan tafel zitten, waarschijnlijk wachtte ze op het juiste moment dat we in bad konden, welke begon bij een onderbuik die erg raar begon te doen. Het leek wel alsof Tony en ik bijna tegelijk een volle lading uit ons systeem gooiden. Maar het was wel waar Beth op wachtte, dat kon ik aan haar lach zien.
Ze nam ons op haar armen naar de badkamer, waar we uitgekleed werden en van onderen goed schoongemaakt, waarna we weer eens lekker in bad konden. Deze keer kreeg niemand zeep in het oog of zo, het ging redelijk snel en we waren heel lief gebleven toen ons haar werd gewassen. Niemand die zijn ogen per ongeluk nog opende als het uitgespoeld moest worden, dus straks ook geen rode ogen.
Na een tijdje werden we weer eens afgedroogd en kregen we een nachtluier en warmere slaapkleding aan, omdat het 's nachts weer koud zou worden.
Beneden gingen we met Kenny en Beth nog even televisiekijken tot 9 uur, waar we weer geholpen werden met tandenpoetsen en naar bed gingen.
“Was het een beetje gezellig vanmiddag?” vroeg Beth.
Tony en ik knikten en lachten erbij.
“Dat is goed om te merken” zei Beth, die ons allebei instopte en een zoen gaf. “Slaap lekker, allebei.”
“Jij ook, mama” zei ik, waarbij ik en Tony elkaar ook nog even een zoen gaven.
“Wat zijn jullie toch lief voor elkaar en ons” zei Beth.
“Ja hè?” zei Tony. “Welterusten, mama.”
Beth deed zachtjes de deur achter zich dicht en Tony en ik praatten nog even over hoe het was, totdat we elkaar een tweede nachtzoen gaven en hierna echt gingen slapen.

 

[Little Endy]

Dit is alweer het laatste hoofdstuk. Geniet er weer van, nu het kan! :-*

7. De tweede helft van de week (slot)
Vrijdagmorgen werd ik gelukkig niet wakker van de koude op een raar tijdstip. Sterker nog, ik werd om ongeveer 5 over 9 wakker uit een aangename droom, die helaas niet meer terug zou kunnen komen. Het ging over mij, dat ik in het Land van Ooo, uit 'Tijd voor avontuur' was omdat Tony gevangen was genomen door slechte personen. Ik, Finn en Jake gingen naar de kerker en met onze magie sloopten we het slot van de cel, waarbij Tony vrij was gekomen en we hierna met vier keer zoveel magie alle slechte personen versloegen die het hadden gedaan.
Helaas, in het echt kon ik geen magie gebruiken. Drie van mijn vrienden die bij me op school zaten wel, maar dan had het eerder te maken met psychokinese, dus niet met 'hocus-pocus-pac-man' of zoiets.
Ik keek naast me, en zag dat Tony nog diep lag te slapen. Zijn speentje hing weer eens een beetje uit zijn mond en zijn handen lagen alsof hij zijn fles vasthield. Best wel een lief gezicht, eigenlijk.
Omdat ik me nog behoorlijk moe voelde van gisteren, sliep ik nog even verder, en liet ondertussen mijn protesterende blaas leeglopen.
Om half 10 kwam Beth ons wakker maken, waarvan Tony wel lichtelijk schrok. Hij was ten minste wel al wakker geworden.
“Rustig maar, Tony” lachte Beth, “ik ben het maar.” Ze tilde Tony uit zijn bed en verwisselde zijn kleding en luier. Hierna deed ze hetzelfde bij mij, en het verraste haar wel dat ik één van de weinigen was die stil kon zitten tijdens een verschoning. Nu vooral, omdat ik me nog steeds erg moe voelde.
Het leek wel alsof ik niet eens nóg wakkerder kon worden, want zelfs tijdens het eten had mijn hoofd wel eens de neiging om naar voren te tilten zodat mijn gezicht in de inhoud van het bord zou vallen. Aan de borst was ik weer bijna in slaap gevallen, en tijdens het tandenpoetsen moest ik ook al een doek om mijn hals hebben omdat ik blijkbaar nogal aan het kwijlen was. Wat was er nou met me aan de hand, vroeg ik me af?
“Gaat het wel een beetje, Marcie?” vroeg Kenny. “Je ziet zo bleek.”
Ik schudde mijn hoofd moeizaam. Ik wist wel van de spiegel in de badkamer dat ik wat kleur op mijn gezicht verloren was, maar niet dat ik dan ook echt bleek was.
“Je ziet er inderdaad een beetje ziekjes uit” zei Beth bezorgd, terwijl ze aan mijn voorhoofd voelde. Ze zuchtte. “Ook dat nog... koorts hebben. Het is niet al te best, begrijp ik.”
Ik hoopte maar niet dat ik té ziek was om nog iets te kunnen doen, maar eten moest ik vandaag denk ik wel minder doen.
“Marcie ziekjes?” vroeg Tony, die bezorgd was en naast me wilde zitten, maar gauw weer terug naar het gekleurde kleed in de hoek werd gewezen.
“Nee Tony” zei Beth, “ze heeft even rust nodig.”
Rust? Wat nou rust? Ik wilde Tony juist naast me hebben! Dan konden we misschien met elkaar knuffelen en zo, tot ik erbij in slaap zou kunnen vallen.
“Kunnen we nog iets voor je betekenen?” vroeg Kenny.
“Ik wil Tony...” mompelde ik bijna onhoorbaar.
“Wil je iets te drinken?” vroeg Beth.
“Of misschien iets kleins te eten?” vroeg Kenny.
Ik werd haast overspoeld met vragen, en na een tijdje was ik het wel een beetje beu aan het worden.
“Wil je anders nog even slapen of zo?” vroeg Beth.
“Maar... nee, nee, nee, nee, nee!” riep ik geïrriteerd. “Ik wil Tony!” Zo, dat luchtte op, zo'n 'nee'-bom.
“Als jij dat dan wil” zei Kenny, “dan mag dat. Sorry dat we je te veel hadden gevraagd.”
“Tony, kom maar bij Marcie zitten” zei Beth, die Tony naar de bank verwees. Hij keek nog steeds een beetje bezorgd.
Ik voelde me ook wat licht in mijn hoofd, realiseerde ik me... zou dat en mijn momentele bui samen betekenen dat ik weer ongesteld moest worden? Ik zou het totaal niet weten, en hoopte al helemaal dat als het zo was, dat er niets over gezegd zou worden.
“Je ziet zo bleek weggetrokken, Marcie” fluisterde Tony. “Heb je wel goed geslapen 's nachts?”
Ik knikte moeizaam, en leunde met mijn hoofd tegen zijn schouder aan.
“Ik moet 'het' denk ik weer worden” zei ik, “als je begrijpt wat ik bedoel.”
“Ik begrijp het” zei Tony. “Marie voelt zich ook vaak zoals jij je nu voelt als die tijd nadert. Ik zal zoveel mogelijk bij je blijven.” Hij liet me liggen en deed vervolgens hetzelfde, zodat hij me één en al kon strelen en rustig kon maken, en dat vond ik fijn.
Ietsje later kwam Beth met twee flessen aanzetten, en lachte bij het feit dat ik en Tony weer eens lief bij elkaar waren. Wat ik hierna wel grappig vond, was dat Tony mij hielp met mijn fles, terwijl hij het zijne ook in zijn mond had zonder deze vast te houden. We kwamen niet allebei verder dan de helft, want hierna vielen we allebei in slaap met de fles nog in onze mond.

Om 1 uur werden we weer wakker, terwijl Kenny en Beth in alle rust nog aan het lunchen en praten waren. Zo nu en dan keken ze ook nog eens naar ons, zelfs terwijl we sliepen.
Ik ging op mijn zij liggen en dronk verder uit de fles zonder mijn handen te gebruiken, en ik voelde intussen dat ik weer half-automatisch aan het defeceren was. Aan de andere kant was het wel best grappig, dat ik me nu net bijna een echte baby voelde, die vaak lag en ongemerkt alles uit het systeem gooide.
Tony ging zelf rechtop zitten en had hierna een niet-begrijpende blik naar zijn broek, alsof hij dacht: hoe kan dat nou, dat ik weer ongemerkt een vuile luier heb? Desondanks dronk hij zijn fles zelf leeg en hielp mij hierna verder.
Ik voelde me nog steeds erg slap, dus toen mijn fles eindelijk leeg was begon ik hard te wenen, en met name omdat ik weer eens aan een schone luier toe was.
Gelukkig waren Kenny en Beth op dat moment klaar met de lunch, en terwijl Kenny de gebruikte borden naar de keuken bracht, kwam Beth naar ons toe om te kijken wat er aan de hand was. In de tussentijd had ik Tony aangestoken met mijn wenen.
“Gaat het nog een beetje?” vroeg Beth. “Oh, ik merk het al...” Ze deed bij ons allebei het speentje terug in de mond en legde onder mij een handdoek neer, wat goed uitkwam omdat ik nog op mijn rug lag. Hierna pakte ze de benodigdheden voor het luiers verwisselen en begon ze bij mij, omdat het bij mij ook nog eens het ergste was. Wat bleek, ik had in mijn slaap ook al gedefeceerd en was hiernaast inderdaad 'het' geworden, dus mijn streek was niet meer zo rein als vanmorgen na de eerste verschoning. Gelukkig zei Beth niets over het feit dat ik 'het' was geworden, en kon ze al snel Tony ook een schone luier geven.
Toen we allebei weer helemaal in orde waren, deed Beth eerst de gebruikte luiers in een plasticzak welke ze in de keuken weggooide, maakte ze haar handen schoon, nam ze me op schoot en fluisterde in mijn oor:
“Ik denk dat het misschien beter is als ik je luiers komende keren verwissel... gaat het al wat beter met je?”
Ik knikte moeizaam, liet mezelf weer voorzichtig van Beth's schoot af glijden en gaf Tony een goede knuffel.
“Ik heel lief geweest met Marcie” zei Tony trots. “Zij ech lief meisje.”
“Jullie zijn allebei lief, weten jullie dat?” zei Beth, die ons allebei tegelijk knuffelde. “Ga maar lief spelen.” Ze zette ons op het kleed in de hoek neer en bleef op de bank om ons in de gaten te houden.
Tony en ik bleven rechtop zitten en rolden een zachte bal met een belletje erin naar elkaar over. Dit gaf me echt het aangename gevoel dat ik weer kind was, en Tony scheen er ook van te genieten. Even bijna niets meer hoeven, dat was fijn.
Na al enkele tientallen keren te hebben gerold, besloot ik een grapje uit te halen. Terwijl ik de bal naar Tony duwde, ging ik zelf ook naar voren met mijn armen vooruit en kietelde Tony onder zijn voeten.
“Nee!” riep hij, en hij begon te lachen. Natuurlijk wist ik wel dat Tony niet tegen kietelen kon, maar ik vond het gewoon leuk om te doen.
“Kan je nie tegen!” giechelde ik, terwijl ik doodleuk doorging met waar ik mee bezig was. Na een tijdje vond ik het wel genoeg geweest en liet ik Tony maar uitlachen, hij scheen het stiekem toch leuk te vinden.
Na een tijdje gelachen te hebben ging Tony weer rechtop zitten, en rolde de bal naar links in plaats van naar mij toe, waarna hij mij zo'n beetje moest forceren om te gaan liggen.
“Da neem je terug!” lachte hij, en kietelde mij terug... onder mijn oksels, mijn zwakke plek. Ik kon echt niet stoppen met lachen en liet ook nog eens een halve liter urine lopen, omdat mijn organen het soms niet trokken tijdens een lachbui.
Na een tijdje stopte hij ook, en gooide hij de bal naar mij. Gelukkig was deze zacht, anders deed mijn wang erg pijn. Ik ging rechtop zitten, pakte de bal en gooide deze terug naar Tony, zodat we een spelletje overgooien speelden. Hier gingen we net zo lang mee door totdat we allebei afgeleid werden van het geluid van regendruppels die op het raam tikten. Bovendien vonden we het eigenlijk wel te lang duren.
“Tony, kijk” zei ik, terwijl ik naar de vensterbank toe ging en bij het raam ging zitten. De lucht was grijs geworden en een paar huizen aan de overkant hadden zelfs het licht aan.
Tony ging ook bij het raam zitten en hierna begon het harder te regenen. Nee, sterker nog, het begon zelfs te hagelen!
“Da's ijzige regen, zeg!” zei Tony.
“Ja, daar boven aan vriezen, toch?” zei ik, terwijl ik naar boven wees.
“Is het aan het hagelen?” vroeg Beth. “Dan denk ik dat ik maar niet meer naar buiten ga. Ik wou net het een en ander voor het eten gaan kopen...”
“Aan hagelen” herhaalde ik. “Ziet anders nie uit als die hagelslag.”
“Nee, is wit” zei Tony, terwijl we de minuscuul kleine hagelsteentjes beter bekeken. “Ook nie lekker, denk ik.”
“Het is toch niet eetbaar?” lachte Beth. “Ik weet zelf ook niet eens waarom het eigenlijk zo heet.” Ze tilde ons op en zette ons op de bank neer. “Hebben jullie een droge luier nodig?”
Ik en Tony knikten, want ik vond het zelf wel tijd dat die natte, klamme luier eens uit ging, na een tijdje voelde dat echt niet lekker meer.
We werden snel verschoond en bleven hierna op de bank zitten, terwijl Beth boven iets voor ons ging halen.
“Ik heb honger” zei ik, terwijl ik mijn buik voelde protesteren.
“Ik eigenlijk ook” zei Tony. “Al een half uur of zo.”
“Werd er nu maar gekookt” zuchtte ik, terwijl ik hongerig op mijn speentje zoog en me verlangde naar mijn knuffel of desnoods een fles.
Niet veel later kwam Beth inderdaad terug met onze knuffels, die ze aan ons gaf.
“Ik ga het eten maken” zei Beth, “het zal niet al te moeilijk te maken zijn, hoop ik.” Ze liep naar de keuken en riep Kenny zodat ze kon beginnen.
“Eindelijk” zuchtte Tony. “Het werd eens tijd.” We gingen allebei liggen en sloten onze ogen nog even.

Om half 7 werden we wakker gemaakt omdat het eten eindelijk klaar was. Ik schrok eigenlijk best wel van dat plotselinge gevoel van Beth's hand op mijn schouder, zo erg dat ik een scheut urine liet lopen en mijn speentje uit mijn mond liet vallen.
“Is het eten klaar?” vroeg ik snel en geschrokken. Hier schrok Tony weer wakker van, wat erin resuleerde dat we allebei in onze stoel werden gezet voor het eten.
Kenny en Beth hadden aardappels en het gewoonlijke erbij, terwijl Tony en ik haast onbewerkte pasta kregen, die gelukkig goed smaakte, niet te veel zout en ook niet te veel peper.
“Sorry dat we dit nu eten” zei Kenny, “maar het regent nu zo hard dat ik echt niet naar buiten wil om naar de winkel te gaan, weten jullie dat?”
“Is nie erg, dada” zei ik.
“Pasta ook lekker” zei Tony, die overduidelijk genoot van zijn laatste lepeltje vol. “Zou ik vaker willen.”
“Ik ook” zei ik, terwijl ik mijn tuitbeker vastpakte en hier eens goed uit dronk omdat ik echt dorst had.
“Gelukkig vinden we het wel lekker, schat” lachte Beth, die Kenny een zoen gaf. “We mogen wel vaker simpel eten, hè?”
“Dan is het goed” zei Kenny, die Beth een zoen terug gaf. “Zullen we morgen dan weer simpel eten?”
Dat was een goede vraag, maar na een tijdje waren we het er wel allemaal mee eens.
“Zouden jullie nu graag in bad willen, Marcie en Tony?” vroeg Beth. “Of moet ik weer even wachten?”
Ondertussen verzamelde Kenny alle borden en bracht deze naar de keuken.
“Nu, graag” zeiden ik en Tony. Ik voelde geen enkele aandrang om te defeceren, dus dan was het wel goed om meteen te gaan.
Beth nam ons op haar armen naar de badkamer, waar we volledig uitgekleed werden om weer eens gewassen te worden. Wat ik zelf fijn vond, was dat het badwater niet rood werd ondanks het feit dat ik 'het' was.
Ik vond het ook fijn om vaak met Tony in bad te gaan, we waren tenslotte toch al elkaars, eh... dinges gewend, als je begrijpt wat ik bedoel.
Na het bad werden we weer afgedroogd en in een droge luier en onze slaapkleding gehesen, waarna ons haar ook weer geborsteld werd en we hierna nog even beneden op de bank mochten zitten met de knuffel en het speentje.
Na een tijdje elkaar aangekeken te hebben zonder te praten raakten Tony en ik aan de brabbels over het een en ander. We hadden het best gezellig en lachten hier ook wel om, totdat opeens mijn speentje uit mijn mond werd getrokken. Ik begon abrupt te wenen en Tony nam me gelijk bij zich voor troost.
“Kenny Love, zoiets doe je toch niet zomaar!” hoorde ik Beth zeggen. Ze klonk boos. “Ze houdt daarvan, en hetzelfde geldt voor Tony.”
“Het was als grap bedoeld...” zuchtte Kenny. “Ik geef hem wel weer.” Van die zin nam mijn wenen af. Ik zag hoe zijn hand het speentje aan Tony gaf, waarna hij deze weer aan mij gaf. Ik was gelijk stil, terwijl Tony mij nog steeds probeerde rustig te maken omdat mijn ogen nog halfvol stonden met tranen.
“Hij heel stout geweest” zei Tony, die Kenny aankeek en zijn wijsvinger naar hem zwaaide. “Foei, dada, foei.”
“Ja, foei” zei ik, waarbij er een lach van achter mijn speentje verscheen. “Nie meer doen.”
Door ons moesten Beth en Kenny wel lachen, en Beth nog harder. Kinderen zijn meestal ook erg schattig en lachwekkend.
Om 5 voor 9 bracht Beth ons weer naar de badkamer zodat ze ons weer kon helpen met tandenpoetsen, waarna we ook weer naar bed gingen.
“Jij dada zeggen da hij da nie meer mag doen, mama?” vroeg ik, toen ik als tweede in mijn bed lag.
“Natuurlijk zal ik dat zeggen” zei Beth. Ze gaf mij en Tony een nachtzoen. “Slaap lekker, hè?” Hierna liep ze de kamer uit en sloot ze de deur zachtjes.
Tony en ik waren erg moe geworden, en dus niet meer geïnteresseerd in nog met elkaar praten, dus we gaven elkaar maar een nachtzoen en sliepen binnen een half uurtje echt.

Zaterdagnacht om 4 uur werd ik wakker van Tony die zachtjes lag te wenen. Ik wou graag bij Tony liggen om hem te knuffelen, dus ik probeerde over het hekje van het bed te klimmen, maar dat ging erg moeilijk met mijn pyjama die uit één geheel bestond. Na een tijdje was het me toch gelukt, en landde ik op mijn voeten aan zijn voeteneind.
“Wat is er aan de hand, Tony?” vroeg ik zachtjes.
Geen antwoord. Vroeg ik het misschien té zachtjes? Ik ging naast hem op mijn buik liggen, legde een hand op zijn schouder en vroeg:
“Hé, wat is er nou loos...?”
“Ik mis mijn lieve Jeff...” snikte Tony, die wat harder begon te wenen. “Ik wil terug naar huis.”
“Tony toch...” zei ik ongerust. “We zijn hier tot morgen, dus het duurt niet lang meer, hoop ik.”
“Ik dacht opeens teveel aan hem” zei Tony, “en zo mis ik hem erg...”
“Stil maar...” fluisterde ik. “Ik ben nu bij je...” Ik streelde hem over zijn schouder en rug en plakte een zoentje op zijn wang.
“Hoe ben je trouwens in mijn bed gekomen?” vroeg Tony.
“Ik ben erin geklommen” zei ik. “Dat was moeilijk, maar mij uiteindelijk toch gelukt. Zo kan ik je makkelijker troosten, toch?” Ik pakte Tony's knuffel van links van zijn kussen en stopte deze voorzichtig in zijn linkerhand. Maar dat scheen niet zo te helpen, want net leek het alsof Tony's verdriet minder was geworden, maar hij begon toch weer hartverscheurend te wenen. Ik vond het maar niets, dus ik knuffelde hem eens goed.
Niet veel later kwam Beth de kamer ingelopen, en ze schrok wel een beetje van het feit dat ik ineens in Tony's bed was.
“Nie boos worden, mama” zei ik. “Tony alleen aan wenen, en da's nie leuk.” Ik pakte intussen Tony's speentje van zijn kussen en stopte deze in zijn mond.
“Het is al goed, Marcie” zei Beth, “je mag gerust bij hem blijven slapen.” Ze tilde Tony zijn bed uit, ging in de stoel zitten en nam hem (Tony, niet de stoel) op haar schoot. “Wat is er loos...?”
Ik pakte intussen mijn knuffel uit mijn bed, tussen de spijlen door, en nam deze bij me. Mijn speentje had ik al, dus die hoefde ik niet meer te pakken.
“Kun je niet slapen?” hoorde ik Beth aan Tony vragen, terwijl Tony nog steeds hard aan het wenen was. Natuurlijk kan hij niet slapen als hij heimwee heeft, maar dat had hij natuurlijk niet aan Beth verteld, want anders was de situatie wel heel vreemd geweest.
“Wij allebei nie kunnen slapen, mama” zei ik. “Ik wakker van Tony die wenen was.”
“Ik zal jullie allebei maar weer in slaap proberen te krijgen, goed?” vroeg Beth, die mij het bed uit tilde en ook op haar schoot nam. Wat wel fijn was, was dat de stoel in de hoek een schommelstoel was, dus we vonden het wel fijn toen Beth deze deed bewegen, zodat we zo'n beetje in slaap bewogen werden. Tony hield langzaam maar zeker meteen op met wenen, en ik zag zijn ogen wat ontspannen.
Na ongeveer 5 minuten werden we allebei weer in hetzelfde bed neergelegd, waarbij Beth ons weer een zoen gaf en terug naar haar kamer ging.
“Rust goed uit” mompelde Tony van achter zijn speentje, en hij gaf me met zijn hand een zoen op mijn wang.
“Slaap lekker” zei ik, waarbij ik op mijn buik ging liggen en mijn hele arm over Tony's rug heen legde. Gelukkig sliepen we al snel weer.

We werden allebei om 10 uur wakker, en het eerste wat ik dacht was: wat doe ik in mozesnaam in Tony's bed? Hierna wist ik het weer.
“Goedemorgen” zei Beth zachtjes, toen ze de kamer weer in kwam. “Hebben jullie nog goed geslapen?”
“Ja, mama” zei ik, terwijl ik me op mijn rug rolde en uitrekte.
“Volgens mij slaapt Tony nog steeds een beetje...” lachte Beth zachtjes, terwijl ze mij uit het bed tilde om me aan te kleden en te verschonen. Ik had een flink beladen luier, en zelf had ik niet eens door gehad dat ik mezelf had bevuild. Zou dat in mijn slaap zijn gebeurd?
Ik werd even in de box gezet, en hierbij ging Tony toevallig rechtop in zijn bed zitten. Hij rekte zich ook eens goed uit, en werd hierna ook aangekleed en verschoond. Hierna gingen we alledrie naar beneden voor het ontbijt. Dit vond zich buiten plaats omdat de zon vandaag eens scheen. Wel fijn, na zo'n regenachtige dag daarvoor. De lucht was ook niet te vochtig, dus er waren gelukkig ook geen enge (naakt)slakken te bekennen.
Omdat het buiten wel nog redelijk fris was, mochten Tony en ik na het tandenpoetsen spelen in de serre. Daar was een box neergezet, en deze was gelukkig ook groot genoeg voor ons tweeën samen.
“Wij straks samen in gras zitten?” vroeg ik. “Heb daar zin in.”
“Ja, ik ook” zei Tony, die op een deel van zijn bijtring aan het sabbelen was.
Ik speelde met de speelboog die aan de spijlen gespannen zat, terwijl ik ook naar de kleding buiten aan de waslijn keek. De kleding zwaaide zachtjes mee met de wind. Zo nu en dan hoorde ik nog wel eens een vliegtuig langskomen, hoog in de lucht. Soms was ik ook wel eens benieuwd waar die nou precies naar toe zouden gaan.
Ik was na een tijdje heel geconcentreerd met de vormenstoof aan de gang toen ik ineens uit het niets een zoen op mijn wang kreeg van Tony. Ik kreeg het er helemaal warm van, er groeide langzamerhand een lach op mijn gezicht en ik zoende Tony maar gauw terug, anders zou hij misschien denken dat ik niet lief was of zo.
“Wij zijn zo naar elkaar toe gegroeid, hè?” fluisterde ik.
“Da's waar, ja” giechelde Tony. “We zullen maar niets tegen Jeff zeggen overmorgen.”
“Nee” lachte ik. “We kunnen 'm maar beter vertellen dat we opnieuw naar de film Undertale waren geweest omdat deze echt fantastisch is.”
“Da's een geweldig idee!” zei Tony. “En dat we daarvoor uit eten waren geweest bij een luxe restaurant. En ook nog dingen als dat we naar het museum waren geweest, naar de toren, naar het café, uit eten in het theater, en dat we Dave hebben gezien in het winkelcentrum.”
“Die moeten we allemaal onthouden...!” zei ik. “Het vertellen ervan heb ik al zin in...!”
“Ik ook...!” zei Tony, waarop we elkaar een high-five gaven.

De ochtend ging snel om, en buiten was het ook al aangenamer geworden, waarbij we ook buiten gingen lunchen en Tony en ik op een picknickkleed in het gras mochten zitten om te spelen. Met een parasol erbij natuurlijk, en we hadden ook een goede laag zonnebrand op gekregen, anders zouden we nog een zonneslag oplopen en dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Beth hield ons in de gaten, terwijl ik daar lief op mijn buik met de zachte blokken lag te spelen, met mijn voeten omhoog. De wind voelde wel lekker tussen mijn tenen, want mijn voeten waren natuurlijk erg warm geworden van het vreemde materiaal van het picknickkleed waar we op lagen. Heerlijk, zo'n laatste dagje in de zon.
Tony speelde zelf met wat kleine houten voertuigjes, en hij scheen er erg van te genieten, want hij lachte er veel bij van achter zijn speentje.
Beth vond ons er zo lief bij liggen dat ze zelfs een foto ervan heeft gemaakt. Hierna kwam ze naar ons toe en vroeg ze:
“Willen jullie dat deze foto aan onze muur komt te hangen?”
Tony en ik knikten instemmend, wat een goedkeurend knikje van Beth opleverde, die gelijk bij ons ging zitten.
“Tony” vroeg ik, “ik iets bouwen voor die auto's en zo?”
“Tuurlijk” zei Tony, en ik begon te bouwen. Het werd een soort garage voor de voertuigjes, want die moesten natuurlijk wel ergens kunnen 'rusten' als ze niet gebruikt zouden worden.
Toen ik klaar was met het bouwen, parkeerde Tony de voertuigjes in het bouwwerk, waar hij overigens ook erg blij mee was. Hij gaf me een goede knuffel en ging toen op zijn zij liggen, waarbij hij zijn ogen sloot.
Ik realiseerde me hierbij ook wel dat ik best moe was geworden van het spelen, dus ik ging maar naast Tony liggen en sloot ook mijn ogen. Even niets meer hoeven op dat moment. Gewoon voelen hoe de zwoele zomerwind over me heen blies, en een soort van zonnebaden in de schaduw. Zou dat schaduwbaden heten? Ik wist het niet.
We kregen allebei in ieder geval nog een aai van Beth en een dunne deken over ons heen, waarna we even een tijdje hadden geslapen.

Om ongeveer 6 uur werden we binnen wakker en rook het al naar het eten dat werd klaargemaakt.
Ik ging langzaam maar zeker rechtop zitten en voelde dat mijn luier flink nat was geworden. Om de tijd te doden tot ik eindelijk een verschoning zou krijgen, pakte ik een deel van de speelboog beet en begon daarmee te spelen.
Naast me ging Tony ook rechtop zitten, en ook hij staarde een tijdje naar zijn luier. Dan zou de kans wel groot zijn dat we allebei een natte luier hadden gekregen.
“Hallo” zei Beth zachtjes. “Fijn dat jullie wakker zijn.” Ze kwam toevallig aanlopen vanuit de keuken.
“Wij weer binnen” zei Tony. “Is straks weer regen?”
“Ik denk het wel” zei Beth. “Hoe vonden jullie het buiten?”
“Was leuk” zeiden Tony en ik tegelijk. Ik keek intussen uit het raam en zag inderdaad dat de lucht grijs was geworden.
“Wat zouden jullie zeggen van een droge luier?” vroeg Beth, “ik merk dat jullie daar wel aan toe zijn.”
Tony en ik knikten instemmend, en hierbij werden we om de beurt voorzien van een droge luier. Toen ik als tweede wel al een droge luier aan had, maar mijn broek nog niet omhoog was, ging de telefoon opeens af.
Ik probeerde bij mijn broek te komen om deze omhoog te halen, maar dat ging erg moeilijk als ik op mijn rug lag.
“Ja, ik heb je wel gehoord, hoor” riep Beth naar de telefoon, “maar ik kan niet alles tegelijk doen...” Ze trok snel mijn broek op en nam de telefoon op.
Ik ging weer rechtop zitten en speelde maar weer verder met waar ik mee bezig was.
Beth was zo lang aan het bellen! Ze bleef zelfs bellen toen Kenny het eten en de borden op tafel zette en mij en Tony in onze stoelen had gezet. Na ongeveer 5 minuten dat we aan tafel zaten was ze eindelijk klaar, en dat verklaarde de opluchtende zucht van mij, Tony en Kenny.
“Sorry dat het zo lang duurde” zei Beth, “maar het was van mijn werk. Ik moet overmorgen weer werken, echt rampzalig dat de vakantie zo snel voorbij gaat...”
We aten allemaal dezelfde pasta die deze keer drie verschillende kleuren had. Ook smaakte iedere kleur anders, dus er hoefde op zich geen saus of extra zout of peper bij.
Het eten was wel erg lekker, en ik vond het al helemaal niet erg dat ik twee dagen achter elkaar hetzelfde had gegeten. Wat ik wel redelijk erg vond, was dat toen Kenny weer met de borden en zo naar de keuken was, ik en Tony weer volautomatisch hadden gedefeceerd zonder enige waarschuwing van de sluitspier. Dat betekende wel iets dat nóg minder erg was: badtijd!
Beth bracht ons naar de badkamer, waar we weer eens volledig uitgekleed en schoongemaakt werden, zodat we snel in het bad konden. Ik vond het eigenlijk wel jammer, dat dit de laatste keer van de week in bad was, want morgen zouden Tony en ik weer terugkeren naar Winters omdat we bijna precies een week in Eagleland zouden blijven.
Het voordeel was wel dat we allebei lekker lang in bad mochten, en dat ons haar gelijk werd gewassen nadat we een hele lading water over ons haar hadden gekregen. Hierna kregen we namelijk nog de tijd om even te spelen met de badspeeltjes die er waren.
Na een halfuurtje in bad te hebben gezeten mochten Tony en ik er alweer uit, waarbij ons haar al geborsteld werd toen we alleen een luier aan hadden.
“Dit is om te voorkomen dat jullie kleding zometeen nat wordt, snap je?” zei Beth, die met mijn haar begon omdat dat wat langer was dan dat van Tony.
Ik had in de tussentijd nog een badeendje vast om niet zo op het irritante gevoel van het borstelen te letten. Al snel merkte ik dat Tony aan de beurt was, en hierna kregen we wel onze slaapkleding aan. Dat voelde inderdaad een stuk beter, omdat het nu niet zo nat was.
Na dit alles waren we alweer naar beneden gegaan, waar Kenny achter zijn bureau op de computer aan het werken was, en Beth met mij en Tony op de bank zat. We hadden vandaag nog niet uit de borst gekregen, dus zou dat nu gebeuren?
Ja hoor, want Beth deed het bovenste element van haar shirt omhoog, waarna Tony en ik gelijk plaats namen aan iedere borst. Dat was fijn, één van de lekkerste dingen voor het laatst bewaren.
Na een tijdje waren we uitgedronken en lagen we maar wat televisie te kijken, met het speentje in onze mond geduwd, een deken over ons heen en zo'n beetje dicht bij elkaar liggend. Een lekker warm en gezellig gevoel, fijn toch?
Om ongeveer 9 uur begonnen Tony en ik zo'n beetje slaapdronken te worden, dus Beth bracht ons naar boven en hielp ons weer met tandenpoetsen, waarna we eens echt naar bed gingen. Deze keer lag ik weer in mijn eigen bed, omdat Tony zich weer prima voelde.
Na een paar nachtzoenen ging Beth de kamer uit en raakten Tony en ik weer in gesprek.
“Weet je nog wat we gingen vertellen?” vroeg Tony.
“Dat we uit eten zijn geweest” zei ik, “voor de tweede keer naar Undertale, naar het museum, het theater, en Dave in het winkelcentrum.”
“Juist ja” lachte Tony. “Trouwens, dit is nog van jou, als je nog wil slapen 's nachts...” Hij gaf me mijn knuffel terug tussen de spijlen door.
“Dank je” zei ik, “en goedenacht.” We gaven elkaar een nachtzoen en probeerden te slapen, maar ik kwam moeilijk in slaap omdat mijn hoofd ineens vol werd geblazen met gedachten over de niet-bestaande toekomst van morgen. Hierdoor draaide ik veelvuldig.
“Ik kan ook niet echt slapen, hoor” zei Tony vanachter zijn speentje vandaan. “Mijn hoofd zit vol.”
“Mijne ook” mompelde ik. “Rust alsnog goed uit.”
“Van hetzelfde” giechelde Tony, waarmee hij mij aanstak.
We lagen hierna allebei redelijk stil, tot het ongeveer 10 uur was, want toen sliepen we echt.

Zondagmorgen werden we allebei om half 8 wakker, en had ik al een geniaal plan bedacht.
“Zeg Tony” zei ik, “zullen wij Kenny en Beth zodadelijk wakker maken? Hopend dat ze het natuurlijk wel zo waarderen...”
“Natuurlijk” zei Tony, die het bed uit probeerde te klimmen en hierna mij uit het mijne hielp. Hierna gingen we allebei naar de hal en zochten de deur van de ouderlijke slaapkamer. Die hadden we gelijk gevonden, maar we deden hem wel zachtjes open, waarbij we allebei voorzichtig op het bed klommen en langzamerhand begonnen te bewegen zodat het bed mee ging veren.
“Wat is er ineens gaande...?” mompelde Kenny.
“Dit is er, dada” giechelde ik. “Een en al wakker.”
“Oh ja, da's waar ook...” zei Beth vanaf de andere kant van het bed. “Goedemorgen, allemaal.” Ze gaf Kenny een lange zoen, waarbij Tony en ik langzamerhand ook weer stopten met bewegen.
“Is tijd!” zei Tony enthousiast. “En al licht buiten.”
“Jullie zijn me er ook wel een paar” lachte Beth, die ons op haar armen nam en in de box op onze kamer zette zodat ze zichzelf nog even aan kon kleden. Niet veel later was ze klaar en werden wij ook aangekleed en verschoond, zodat we nog even snel de belangrijkste spullen in onze tassen konden stoppen.
Buiten regende het, dus buiten gaan eten konden we maar op onze buik schrijven, maar dat maakte het fruit er niet minder lekker op, en het vitaminewater ook niet.
Na het ontbijt werden Tony en ik nog even geholpen met tandenpoetsen, en verder was alles in orde, we hadden zelfs onze eigen kleding van maandag weer aan, waaronder de luier niet echt zichtbaar was.
“Zal ik nog even wat te drinken voor jullie meegeven?” vroeg Beth, want ze wist dat we allebei onze eigen fles ook in de tas hadden zitten. We gaven de flessen aan haar, en na een halfuurtje waren deze niet meer leeg.
“Dank je” zeiden Tony en ik tegelijk, en hierna konden we allemaal weer in de auto naar het station zitten.

“Hoe vonden jullie deze week?” vroeg Kenny.
“Fantastique!” zeiden Tony en ik enthousiast.
“Da's mooi” zei Beth.
“We hadden ons niet beter kunnen voorstellen” zei ik blij, “ik heb echt een fijne tijd gehad!”
“Ik ook” zei Tony.
We hadden nog lang gepraat totdat we eindelijk bij het station aankwamen, waar onze wegen helaas alweer moesten scheiden.
“Komen jullie nog eens langs?” vroeg Beth. “Wij vonden het namelijk ook erg leuk.”
“Natuurlijk!” riep ik, waarop ik en Tony allebei nog een goede knuffel aan Beth en Kenny gaven. “Tot ziens!”
“Tot de volgende keer” riepen Beth en Kenny, “en een goede reis!” Ze zwaaiden nog naar ons toen we naar de hal van de perrons liepen. Ik zocht naar het perron waar onze trein zou gaan vertrekken.
“Perron 7” zei ik, “daar is een trein die naar Winters gaat.” Ik pakte mijn mobieltje uit de tas en zette deze aan. Dat was lang geleden! Wel had ik minder berichten ontvangen dan ik had verwacht, en was ik blij dat er op het station draadloos internet was.
“Ik verlang er echt naar om weer terug naar 'huis' te gaan” zei Tony. “En met name om Jeff weer te zien.” Bij het laatste moest hij een beetje lachen omdat hij misschien al zin had om onze verzonnen verhalen te vertellen.
“Ik ga nog even met je mee” zei ik. “Je hebt toch een laptop? Via dat kunnen we nog even op Skype om Jeff te bellen, en ik zal ook vragen of ik nog een nachtje bij Snow Wood kan blijven, goed?”
“Dat is een geweldig idee” zei Tony. “Jij bent echt goed in bedenken.”
“Dames en heren” zei de computergestuurde stem op het station. “De volgende trein naar Winters vertrekt om 10 uur vanaf perron 7. Ik herhaal: perron 7.”
“Dat is onze trein” zei Tony, waarop we allebei naar de trein liepen en weer in een hokje met geblindeerd glas gingen zitten.
“Weet je wat het voordeel van dat geblindeerde glas hier is?” zei ik. “Dat we misschien in alle rust een luier kunnen verwisselen, als dat nodig is. Bovendien kan niemand dat zien als de trein langs hun dorp of stad of zo rijdt.”
“Da's waar” zei Tony, die eerst in zijn tas keek en hierna aan zijn luier voelde. “Gelukkig had ik er nog een paar bij me. Jij?”
Ik keek ook in mijn tas en knikte, wat een goedkeurend knikje van Tony opleverde.
Na ongeveer 4 minuten ging de trein eindelijk rijden, en keken Tony en ik nog even uit het raam naar die prachtig mooie grote stad.
“Dag Fourside...” fluisterden we tegelijk. “We hopen je weer eens echt te kunnen bezoeken...” Hierna barstten we tegelijkertijd in lachen uit, omdat we natuurlijk in Happy Happy Village waren gebleven in plaats van Fourside.
Tijdens de reis was alles in orde, en hoefden we van elkaar slechts één luier te verwisselen, die alleen maar nat was. We waren allebei ook wel bang dat er dan iemand per ongeluk zou komen kijken, maar dat was gelukkig ook niet gebeurd. Zelfs niet toen we wat te drinken namen uit onze fles, wat afgetapte borstvoeding bleek te zijn en nog net zo lekker smaakte als de andere keren dat we dat dronken.
Ik had in de trein gelukkig wel goed internet deze keer, waarmee ik de mensen die berichten hadden gestuurd heb beantwoord, natuurlijk met dezelfde leugens als diegene die ik en Tony hadden bedacht. Gelukkig geloofden ze mij en vroegen ze niet om al te veel details.
Op gegeven moment verveelden Tony en ik ons, en wachtten we smachtend op de computergestuurde omroeper, die gelukkig snel kwam.
“Dames en heren” zei de stem. “Om half 11 stopt deze trein op het centrale station van Winters op perron 2. Ik herhaal: perron 2.”
Hoezee, dacht ik, we komen snel eraan! Ik keek snel uit het raampje en gebaarde dat Tony dat ook moest doen.
“Hallo Winters...!” riepen we allebei, maar wel zo dat de andere passagiers van de trein dit niet konden horen.
Ik deed snel mijn tas dicht, op mijn rug en mijn mobieltje in mijn jaszak, waarbij Tony bijna precies hetzelfde deed, behalve dat hij dan zijn mobieltje al in zijn tas had terwijl deze niet aan stond.
Toen de trein langzamer begon te rijden, liepen Tony en ik naar de deur en wachtten daar totdat de trein stilstond op het station. Op het station hoefden we op niemand te wachten, want Jeff bleef een dag langer bij zijn vader dan Tony en ik bij Kenny en Beth, dus we konden na het uitstappen gelijk door naar de Snow Wood kostschool.
Eens aangekomen bij de school heb ik weer gevraagd of ik een nachtje mocht blijven, en ze zeiden ja! Ik was niet alleen dáár blij mee, maar ook om Dave, Marie en Maxwell weer eens te zien! En Tony was daar ook erg blij mee.
Eerst hadden we allebei met Dave gepraat over hoe de week was, welke bij Dave echter een halve week was. We hebben vaak moeten lachen om elkaars verhalen, en vooral over de leugens die we hadden verzonnen om aan de anderen te vertellen.
Hierna raakten we in gesprek met Marie en Maxwell, waar we natuurlijk één en al hadden gelogen. En zij geloofden ons ook nog!
“Dat lijkt me echt een zalige film!” zei Marie. “Zelf ben ik er nog niet heen geweest, maar ik wil dat natuurlijk wel... en jij, Maxwell?”
“Ik vind het ook een goede film” zei Maxwell, “hij is echt aan te raden!”
En zo raakten we in gesprek over de film Undertale, waarbij we veelal hebben gelachen.

Na de lunch had Tony zijn laptop aangezet en bij Skype ingelogd, zodat we met Jeff konden videobellen. Hij was erg blij om ons weer eens te zien en omgekeerd.
Tony en ik hebben allebei verteld/gelogen over wat we hadden gedaan, en dit ook weer zonder te lachen of een ander verschijnsel van liegen te hebben gehad. Jeff geloofde ons gelukkig ook, waarbij hij ook weer zijn verhaal deed, wat hij natuurlijk wel héél lang leek te vertellen, omdat er zoveel aan zijn kant was gebeurd!
“Ik beloof om jullie morgen foto's te laten zien!” zei Jeff, “want het was echt een fantastische week!”
“Wij hadden geen foto's” zei ik. “We waren de lader van de telefoon vergeten, en ze waren helaas al snel leeg...”
“Het is niet erg” zei Jeff. “Ik weet zeker dat jullie desondanks toch een goede tijd hebben gehad, of niet soms?”
Dit maakte ons alledrie aan het lachen, en aan het einde van het gesprek hoopten we natuurlijk elkaar zo snel mogelijk weer te zien de volgende dag.

Thanks voor het lezen!
veel liefs, Little Endy