Niet zoals gedacht

patient

Beginneling
Hallo, ik dacht ik schrijf eens een verhaal met mijn fantasie. Ik ben benieuwd wat jullie van het eerste stuk vinden.


Op internet had ik ze gevonden. De manier om je wensen uit te laten komen. Het kostte wat, maar dan heb je ook wel wat; was het idee er achter. Na wat e-mailcontact ben ik nog wezen kijken. Een oud klooster in de Ardennen zou mijn vakantiebestemming zijn. Zelf het vervoer werd geregeld.

Twee weken later was het zover. De afspraak was ik naar Brussel zou gaan met de trein. Daar zou ik om 13.00 uur worden afgehaald. In het restaurant kwamen twee als breed geschouderde kerels op mij af. ‘Marc?’ was het enige dat er werd gevraagd. Ik had aan wat we afgesproken hadden: Een blauwe spijkerbroek, een geel T-shirt en zwarte sportschoenen. Ik zou een grijze backpack bij mij hebben en een groen petje ophebben.

Eenmaal buiten het restaurant werd ik door beide mannen stevig bij mijn onderarmen gepakt. ‘Van gedachten veranderen lukt niet meer’ lachte een van twee. Ik werd bij een witte bestelbus achterin binnen gelaten. Geheel geblindeerd en van buiten onherkenbaar, maar van binnen zeker een ambulance. ‘We gaan je even klaar maken voor het vervoer. Kleed je maar even helemaal uit’. Naakt, maar van buiten was dit niet te zien, stond ik gebogen in de bus. ‘Ga maar even liggen op de brancard. Allereerst neem je deze twee pillen even in.’ Ik kreeg twee pillen en een bekertje water.

‘Je vakantie kan beginnen. Ik zal je kont even schoonmaken. Met een wipe werd mijn kont schoongemaakt en werd er een zetpil in mijn kont geduwd. ‘Onderdeel van de reis’. Ik kreeg een dikke nachtluier met een inlegger om. Er ging een melkwitte plastic broek overheen. Ik kreeg een lichtgele pyjama aan, met achter op de jas ‘patiënt’ geprint. Met een complete segufix werd ik vastgemaakt aan de brancard. ‘Heel goed meegewerkt, nu nog het laatste onderdeel’. Er werd een muilkorf uit een kast gehaald. Dit gevuld leer werd om mijn mond en kin gedrukt. Met riemen over mijn gezicht (langs beide kanten van mijn neus) en onder mijn oren werden de muilkorf vastgezet. ‘Lig je goed?’ ‘Mmprff’ was het enige dat ik kon zeggen.

‘De reis zal ongeveer een uur duren’. De broeder ging naar voren naast zijn collega zitten en de bus zette zich in beweging. Ik probeerde of ik los kon komen, maar ik lag goed vast en ik kon alleen wat kreunen. Wat had ik gedaan. Als een gevaarlijke patiënt liet ik mij vervoeren naar een klooster waar een vleugel was ingericht als privé kliniek. Ik met mijn fetisj. Ineens voelde ik een steek in mijn darmen. De boel ging rommelen en ik voelde dat ik mijn darminhoud al snel zou gaan legen in mijn luier. Ook mijn blaas gaf een teken dat de inhoud niet lang binnen zou blijven. Enkele minuten later piste ik eerst mijn luier vol. Een warme inhoud stroomde langs mijn ballen naar achteren. Even later werd met een gemoffeld gepruttel in de inhoud van mijn darmen als een zachte smurrie in de luier geperst. Ik probeerde mijn kont wat te draaien, maar uiteindelijk zorgde de segufix ervoor dat dik kreunend om mijn rug moest blijven liggen. Niet snel daarna rook ik mijn eigen stront. Was dat wat ik nu wilde? Had ik daar geld voor betaald? De bus verminderde snelheid en de wegen werden bochtiger. De deur naar de cabine ging open en de broeder die mij had aangekleed kwam binnen. ‘Pfouuh, de zetpil heeft gewerkt’ Hij kwam boven mij hangen en zijn gezicht kwam dicht bij mijn gezicht. Hij streelde mijn hoofd. ‘Heeft ons patientje in zijn luier gepoept? Maar goed dat hij een luier om heeft. Als je een uurtje niet eens je poep binnen kan houden, hoe moet dat de komende weken dan? Je hebt er nu voor gezorgd dat je de komende weken 24/7 in luiers bent. Volgens mij is dat ook beter voor kerels als jij? Denk je ook niet? Patiënten moeten zich niet druk maken over wanneer ze naar de wc kunnen. Patiënten kunnen beter de hele dag een toilet om hebben’ Er werd een deken over mij heen gelegd. ‘Tijd voor jouw vakantie’, zei de broeder.

De brancard werd uit ambulance gehaald. Ik zag dat we in een bosrijke omgeving waren. De brancard werd over een klein pleintje gereden naar het gebouw dat ik kende van website. Het oude klooster zag er overweldigend uit. Ik werd naar binnengereden. De broeders stopten in de gang en liepen weg. Ik probeerde hoe sterk de segufix was, maar er viel niets aan te doen. Ik lag vastgebonden op een brancard in een stinkende luier, in een pyjama voor patiënten met een muilkorf voor in een oud klooster in de Ardennen.

Na een tijdje hoorde ik drie mensen aan komen lopen. Het waren de broeders met een verpleegster. De verpleegster ging zo staan dat ik haar kon zien. ‘Daar bent u dan. Klaar voor uw opname. Volgens uzelf is het beter dat u opgenomen wordt in een inrichting voor zwaar psychiatrische gevallen. Volgens de broeders heeft u de reis goed doorstaan, sterker nog, uw eerste luier is al bevuild. Laten we daar maar als eerste iets aan doen. We willen niet dat u met luieruitslag uw week gaat doorbrengen. Dat is veel te pijnlijk’. Ze liep weg en de broeders reden mij er achteraan. Aan het einde van gang reden ze mij een kleine kamer binnen. De broeders haalden de deken weg, maakten de segufix los en gingen aan beide zijden van deur staan.

‘Zo’, zei de verpleegster, ‘Ik zal mij even voorstellen. Ik ben verpleegster Sadie. Ik zal met Henk en Bert verantwoordelijk zijn voor uw verblijf. Komt u maar even rechtop zitten. Bent u er klaar voor?’ ‘Eumpf’ was het enige dat ik kon zeggen met de muilkorf nog op. ‘Ach ja, wat dom’ zei zuster Sadie, ‘Ik haal de muilkorf weg, maar ik wil geen gedoe. Uw verblijf is begonnen en als u gedoe geeft dan zullen Henk en Bert moeten inspringen. Ook al betaalt u, deze week heeft u geen rechten en alleen plichten. Wij bepalen, u heeft 7 dagen niets in te brengen. Net als iedere patiënt zijn uw rechten uw ontnomen. Knik als het duidelijk is’. Ik kon niets anders doen. ‘En nu snel iets aan die luier doen, het stinkt hier een uur in de wind’. Sadie deed mij de muilkorf af. ‘En snel uitkleden tot de plastic broek en dat op commode’. Ik deed wat mij gezegd werd. Sadie deed mij snel en vakkundig de broek uit en de luier af. Ze maakte alles schoon en ik kreeg een nieuwe extra dikke luier om. ‘Dit zijn dikke nachtluiers. Je zult ze 24 uur per dag dragen. Geen dunne, onhoorbare moderne luiers. Je hoort te voelen en te horen dat je een luierdrager bent deze week. Om te zorgen dat je ze niet afdoet ook nog dit’. Ze liet een blauwe plastic broek zien. Het was dik, hard en krakend plastic. ‘Zo deze patiënt is deze week ook een luierboy. Om te zorgen dat hij niet afgaat zitten er metalen draden bij de been- en heupopeningen. Kom, kont omhoog’. Ze deed de broek aan en in een handomdraai zaten er drie slotjes op.

‘Kijk, als laatste een nieuwe gele pyjama. Niet alleen ‘patiënt’, maar ook jouw naam. Mannen pak even zijn jas van de gang’. Henk ging weg en kwam met een rinkelde witte jas terug. Ik wist wat het was, dit was wat ik wilde…ik zou een dwangbuis aankrijgen. ‘Ga staan en doe niet moeilijk, steek je armen uit’. In 10 minuten zat de dwangbuis vast, als laatste trok Sadie de riem onder de dwangbuis door. ‘Lekker strak, zodat je luier in jouw kont duwt. Even jouw mond open’. Ik deed wat gezegd werd, Sadie sprayde een paar keer vloeistof op mijn tong. ‘Een verdoofmiddel dat zo’n 6 uur zal werken. Zo direct wordt jouw tong verdoofd. Voor jouw gevoel zwelt hij op, maar dat is niet zo. Praten zal heel moeilijk worden en helaas zal je gaan kwijlen’. Henk en Bert gingen ieder aan een kant staan en grepen mijn bovenarmen vast. ‘Wacht nog even’, zei Sadie. Ik doe hem nog even slab om in verband met het kwijlen, anders moeten we die dwangbuis meteen gaan wassen’. Ik kreeg een grote witte medisch slab om. ‘Daampjd je ell’ zei ik. Ik probeerde ‘dank je wel’ te zeggen, maar de verdoving werkte al.

‘Och arme’, zei Sadie terwijl ze me aankeek. ‘Gisteren nog een directeur, nu een kwijlende gek in een luier en een dwangbuis in een privékliniek. Ja lieverd, je kwijlt al uit je mond. Kom we gaan eens even jouw eerste kamer bekijken. Kom!’ Ze pakte een paar lichtbruine riemen uit een kast en ze liep de gang in.

Henk en Bert pakten mij weer beet aan mijn bovenarmen. Ze liepen ook met ferme pas de gang in, ik dribbelde een beetje mee, ik voelde nu ook dat de kwijl over mijn kin liep.

Aan het einde van de gang maakte Sadie een deur open. ‘Kijk eens lieverd, jouw slaapkamer voor vannacht’. Ik werd door Henk en Bert een isoleercel ingetrokken. Het was een ouderwetse kamer waarbij alle wanden en vloeren bestonden uit wit rubberen gecapitonneerde elementen. Wat ik ook zou doen. Ik zou mij niet kunnen verwonden door mij tegen een muur of de vloer te gooien. Beide heren pakten van mij een been en zij zetten mij op mijn kont op de grond. Ze hielden mijn enkels vast en zetten deze dicht bij elkaar. Sadie zette om iedere enkel een lichtbruine gevoerde enkelband. Ze klikte ze dicht en gebruikte de haken om een lederen riem er tussen te zetten. Zo kon ik mijn benen bijna niet uit elkaar halen. Lopen zou helemaal niet gaan.

‘Zet hem maar even zitten in een hoek’, zei Sadie. ‘Ja lieverd, jouw week is begonnen. Over een uur of drie komen we met het eten. Later vanavond zullen we jouw luier nog even verschonen en dan zien we morgen wel verder. Nog vragen?’ ‘Eeuuh ele ach ie?’ was het enige wat ik uit mijn mond kon krijgen. Ik wilde vragen: ‘Een hele nacht hier?’, maar Sadie lachte en zij: ‘Dat versta ik niet, naar onzin wil ik niet luisteren. Tot vanavond’. Ze gingen met z’n drieën weg. Sadie keek nog eens door het kleine raampje in de deur en deed toen het licht uit. Het beetje licht in mijn isoleercel kwam door het raampje naar binnen. Ik probeerde een beetje te bewegen. Mijn armen konden een beetje om mijn romp heen en weer; mijn benen kon ik strekken en buigen, maar daar bleef het bij. Ik voelde hoe het kwijl over mijn kin liep. Ik keek naar beneden en zag dat mijn slab al aardig vochtig was. Is dit nou wat ik wilde? Het leek leuk, maar om nou nog een hele nacht hier te blijven in deze ongemakkelijke positie. Bij iedere beweging die ik maakte hoorde ik de plastic broek kraken. Ik kreeg ook nog eens jeuk op mijn kin.

Na een hele lange tijd ging het licht aan. Sadie kwam binnen, gevolg door Bert die een dienblad droeg met overdekte schaal en wat andere spullen erop. ‘Tijd voor het diner’, zei Sadie opgewekt. Bert zette het dienblad neer en kwam naar mij toe. Hij trok mij wat overeind en ging achter mij zitten. Hij deed mijn slab af. Deze was ondertussen kletsnat. Hij gebruikte de slab om mijn kin af te nemen. Hij deed mij een nieuwe slab om. Hij fluisterde in mijn oor: ‘Zo, als ik iets geil vind is het een hulpeloze vent. Goed dat je er bent’. ‘Stil Bert’, zei Sadie. Bert zat achter mij en ik zal een beetje tegen hem aangeleund. Hij streelde over mijn dwangbuis, mijn kruis en mijn benen. Terwijl hij over mijn kruis streek hoorde je de plastic broek kraken.

‘Zo, tijd voor het eten’, zei Bert nu ook. Sadie kwam dichterbij met het dienblad. Ze haalde de deksel eraf. Het was pap. Ze schepte een lepel op en begon met mij te voeren. Door mijn verdoofde tong ging slikken moeilijk. Al snel liep de pap over mijn kin. Ze stopte met voeren, keek me even aan en streelde over mijn wang. ‘Onze patiënt heeft ook iets weg van een baby’tje…in een luier en z’n pap loopt over zijn gezicht’.

Toen alles op was veegde ze mijn gezicht met vochtig lapje af. Ze bleek nog een slab bij zich hebben, deed mij deze om. Bert zette mij weer in de hoek. ‘Drink nog maar wat’, zei Sadie en zij hield mij een beker met een rietje voor. Ik dronk met genoegen de hele beker leeg. Er zat een wat bittere nasmaak aan.

‘Zo’, zei Bert, ‘dat water zit zo weer in de luier van je. Ik zag dat hij nog droog was, maar dat duurt niet lang meer. In het water zaten plaspillen verwerkt’. Lachend liepen ze weg. De deur ging dicht, het licht ging uit. Er was niemand die nog even door het raampje keek.

Na een tijdje kreeg ik het gevoel van een volle blaas. Ik had verdomme toch een luier om en liet het daarom maar lopen. Het warme gevoel verspreidde zich door voorkant van de luier, het bereikte zelfs mijn kont, maar na een tijdje koelde de urine af en zat ik in een koude kleffe bende rond mijn kruis en kont.

Was dit nou wat ik wilde? Ik zat niet lekker, mijn armen en benen begonnen pijn te doen. Die luier begon te irriteren, het was koud. Thuis deed ik als het koud was de luier af, maar hier ging dat niet. Ik verveelde mij te pletter. Vannacht wilde ik gewoon slapen in een bed. Morgen wilde ik wel weer patiënt zijn, maar nu niet meer. ‘Ik eb ier geen zin meer in’. Mijn tong was weer bijna normaal. Het moest wel duidelijk zijn dat ik zeg dat ik er geen zin meer in heb.

Wat later ging het licht aan. Sadie kwam binnen met een dienblad met spullen. ‘Klaar voor de nacht?’. ‘Nee, ik wil hier uit. Morgen gaan we weer verder, maar voor vandaag is het genoeg’. Mijn verdoving was helemaal uitgewerkt. Sadie keek mij teleurgesteld aan.
‘Ik ben bang dat dat niet gaat. Wij hebben afgesproken dat je een week geen rechten hebt. Je blijft de patiënt, punt uit’.
‘Hee, wacht even. Ik betaal jou. Ik vind het voor vandaag mooi geweest. Morgen weer’.
‘Nee, je denkt dat je wil stoppen, maar je moet nu even doorzetten. Ik ga je klaarmaken voor vannacht’.
Ik begon onrustig heen en weer te bewegen. ‘Nee echt, het is mooi geweest. Laat mij er nu uit, nu onmiddellijk!’.
‘Nee, echt dat gaat niet. Doe niet moeilijk, ik moet even je luier verschonen’
‘Niets verschonen, je laat me hier uit. LAAT MIJ ER UIT, NU!!!’
‘Ik ben zo terug’
Ik werd wat rustiger. Godverdomme, wat zullen we nou krijgen. Maar goed dat ze luistert.

Sadie kwam terug met Bert en Henk. ‘Jongens houd hem goed vast, leg hem op zijn buik, dan geef ik een injectie in zijn bil of bovenbeen’. Ik schrok me rot. Wat! Ik begon zoveel mogelijk te bewegen en te schreeuwen ‘NEE, DIT WIL IK NIET, NEE, HOUD OP, IK WIL DIT ECHT NIET’.

Bert en Herman legde mij al snel op mijn buik. Door de dwangbuis en voetriemen kon ik weinig uitvoeren. Ze hielden mij stevig vast.
‘Rustig maar Marc, een kleine prik en het werkt bijna meteen’. Ik probeerde los te komen, maar het lukte natuurlijk niet. Mijn pyjamabroek ging een stukje naar beneden, voor zover het kon door de dwangbuisriem onder mijn kont. Een klein prikje vlak bij mijn bil en al snel ging het bewegen moeilijker en moeilijker. Ik liet een grote zucht. Ik was zo slap als een vaatdoek.

Sadie maakte de riem van mijn dwangbuis los dit onder mijn kont doorliep. Bert en Herman legden mij op rug. Vakkundig maakte deed Sadie de pyjamabroek naar beneden, maakte de plasticbroek los en deed de luier af. Ze maakte alles schoon. Daar lag ik half naakt tegen mijn zin in een isoleercel. Ik lag jammerend met mijn hoofd nee schuddend op de grond ‘Ik wil niet meer, ik wil niet meer, stoppen nou, kappen alsjeblieft…’

Alsof er niets aan de hand was ging een nieuwe luier om, de plastic broek ging omhoog en vast. De pyjamabroek werd weer opgetrokken en Bert en Henk draaiden mij om. De riem ging weer vast. Ik lag weer als een rollade om de grond.

‘Hier heb ik vannacht geen zin’ zei Sadie geïrriteerd. Ze stond op en was weg. Bert en Henk keken lachend naar mij. ‘Valt het tegen?’, vroeg Henk. ‘Dat had je kunnen weten’ voegde Bert toe.

‘Die Sadie heeft het goed bekeken. Jij betaalt om hier te mogen liggen. Wij betalen om jou te mogen verzorgen. Je begrijpt. Wij blijven in onze rol van verzorgers, maar dan moet jij in jouw rol als patiënt blijven. Als dat niet gebeurd willen wij ons geld terug en dat wil zij natuurlijk niet.’
‘Alsjeblieft, morgen weer, alsjeblieft’
‘Nee lekker ding, 7 dagen, 24/7’.
Sadie was terug. Bert en Henk draaiden mij weer om en zetten mij weer in de hoek.
‘Kijk Marc, een knevel met een enorme pik voor jou. Lekker vannacht sabbelen en niet schreeuwen. Er zit een gat voor lucht in.’
‘Nee ik wil niet’
Ze kneep mijn neus dicht en toen ik naar lucht hapte zat de pik in mijn mond. Hij werd van achteren vastgezet en mijn drie kwelgeesten verlieten de isoleercel. Alle drie wensten mij een goede nacht. Ik kon alleen kwaad teruggrommen. Het licht ging uit en ik was alleen…..
 

Bijlagen

patient

Beginneling
De gehele nacht deed ik geen oog dicht. Ik had jeuk, maar kon niet krabben. Ik kreeg spierpijn in mijn armen en schouders en kon niet goed liggen met mijn benen aan elkaar. Af en toe viel ik weg om weer wakker te worden. Dit pik in mijn mond was vreemd genoeg nog rustgevend gevoel. Groot genoeg om op te sabbelen en niet te groot om pijn in mijn kaken te krijgen.

Ik werd onverwacht wakker van het licht dat in de isoleercel aanging. De deur ging open en mijn kwelgeesten kwamen binnen. ‘Goedemorgen Marc’, zei Sadie. ‘Ben je een beetje rustig. Wij gaan je uit jouw lijden verlossen. Eerst maar even dit knevel af.’ Mijn mond was droog toen de knevel er uit was. Bert kwam met een beker met een rietje. Henk zette mij rechtop en Bert liet mij wat drinken. ‘Geil man, zoals je vannacht heen en weer draaide in deze outfit’. ‘Ik vond er niets geils meer aan’ zei ik terug met een boze blik.

‘Kom laten wij je bevrijden uit jouw outfit. Jouw tweede dag begint vandaag en wij willen niet dat onze patiënt zich verveeld. Oh, ik zie dat jouw luier nog schoon is. Je krijgt direct een schone luier voor de rest van de dag, dus ik zou deze gebruiken als ik jou was. Ga op je zij liggen en doe wat je moet doen. Wij komen over een kwartier terug’. Met deze mededeling verliet Sadie de isoleercel met de heren in haar kielzog.

Ik ging maar op zij liggen. Om straks die luier te gebruiken en er de rest van de dag in te zitten. Met wat moeite pieste en poepte ik de luier vol. Dat hoefde laatste hoefde vandaag niet meer.

Sadie, Henk en Bert kwamen wat later terug. Henk en Bert tilden mij overeind. Door hun ondersteund maakte ik kleine stapjes naar de deur van de isoleercel. Buiten de cel stond Sadie klaar met een rolstoel. De heren lieten mij in de stoel zakken. Ik voelde hoe luiervulling zich verdeelde over mijn kont. ‘Zet je voeten maar op een voetensteun’ zei Sadie. Ze rolden mij de hoek om naar een andere gang waar ik nog niet was geweest. Daar gingen wij op de helft van de gang een deur door en kwamen in een flinke kamer met er aan vast een badkamer.

Terwijl ik zat maakten Henk en Bert mijn enkelbanden los. Ik werd omhoog getrokken en de dwangbuis ging uit. Ik mocht mijn benen en armen even strekken. ‘Trek je pyjama maar even uit, dan doe ik je broek uit en dan kun je douchen.’

Ik genoot van de warme douche met de harde straal. Ik kon na het douchen de badjas aandoen die aan deur hing. Bij terugkomst in de kamer stond er een ontbijtje klaar.

‘Je moet begrijpen dat alles wat deze week gebeurt datgene is wat jezelf altijd hebt gewild. Het is niet altijd makkelijk dit vol te houden’ zei Sadie.
‘Ik baalde wel als een stekker vannacht. Ik heb slecht geslapen, maar de douche is lekker.
‘Nou, je mag voor een keer in jouw badjas ontbijten’. Bert kwam binnen met een dienblad. Erop stond koffie, jus d’orange en twee croissants met boter en jam. Ik had het zo op.

‘Klaar voor vandaag?’
‘Ik heb weinig keus toch?’
‘Klopt. Ga eerst maar op onderzoekstafel voor jouw luier en plastic broek.’
Binnen de kortste keren had ik mijn ‘ondergoed’ weer aan en zaten de slotjes weer op hun plaats.
‘Voor vanochtend hebben we niet veel op programma. Je mag kennis maken met andere gasten. Wel eerst even deze dit patiëntenhemd aan. Het was een wit patiëntenhemd met blauwe priegelopdruk. Van achteren ging hij bij de nek vast. Ik keek in de spiegel en zag mezelf in een hemd.
‘Oh ja, nog even dit. Wij hebben een afspraak gemaakt met jou over wat wel en wat niet kan. Je hebt niet aangegeven dat jouw haar moet blijven waar het is, dus ga even zitten. Patiënten hebben geen kapsel. Even de tondeuse erover en we zijn klaar’.
‘Wow, je hebt het wel allemaal doordacht, maar je hebt gelijk. Ik heb niet aangegeven dat ik mijn kapsel wil behouden. Hoe verklaar ik dat volgende week op mijn werk?’
‘Zeg dat je ging schilderen en veel verf in je haar kreeg.’
‘Je wilt dat ik zeg dat ik een onhandige kluns ben met klussen’
‘Liever dat dan te moeten vertellen dat je een week in luiers hebt doorgebracht en in een inrichting hebt gezeten’
‘Dit zit’, lachte ik. Ik ging zitten terwijl Sadie de tondeuse in het stopcontact deed.
In de spiegel zag in een kort tempo mijn haar verdwijnen en boven het patiëntenhemd zag ik een kerel met een kort haar. Ik herkende mezelf bijna niet. Ik zorg er altijd voor dat ik er goed verzorgd uit zie. Het korte haar was snel met een tondeuse gedaan. Er zaten nog langere stukken en je zal een paar strepen waar het haar niet goed weg was gehaald. Op het moment dat ik mijzelf bewonderde in de spiegel kwam er een nieuwe grote rolstoel de kamer in, gebracht door Bert.

Het was een rolstoel met voetsteunen en een hoofdsteun. In het geheel had hij kleine wielen. Hij was niet gemaakt zodat degene die erin zat zichzelf kon voortbewegen. Het was een zwarte stoel, maar de zitting, rugleuning, hoofdsteun en armsteunen waren bekleed met donkergroene leerachtige bekleding. Verder had de stoel vele zwarte banden met een kliksluiting.

‘Voor je gaat zitten doen we je nog even deze witte patiëntenwanten aan’, zei Sadie.
Het waren witte wanten met een dikke vulling. Op de achterkant zat een netachtig materiaal, waardoor ik mijn handen kon zien, maar mijn vingers waren nu gespreid en ik kon mijn handen niet tot een vuist maken. Bij de polsen werden zij met klittenband vastgemaakt.

‘Als de patiënt even wil plaatsnemen’, zei Bert spottend, ‘dan beginnen wij met dag twee’.
Ik nam plaats en mijn torso werd met een soort dubbele autogordel op zijn plaats vastgezet. Mijn benen werden met 4 riemen op de beensteunen vastgezet. Mijn armen werden vastgemaakt aan de armsteun. Met een riem over mijn voorhoofd werd mijn hoofd vastgezet aan de hoofdsteun.
‘Mond open’ zei Sadie, en ze spoot weer het koude spul op mijn tong. ‘Het is weer tijd voor en slab en tijd om kennis te maken met de andere patiënten’.
Bert rommelde iets aan de stoel en de stoel klapte ongeveer 20 graden naar achteren. Ik lag in een houding alsof ik in een wandelwagen zat. Sadie deed de deur open en Bert reed mij door de gang naar een grotere ruimte waar al een paar mensen waren.

‘Marc, ik wil je voorstellen aan onze andere gasten. Henk ken je al. Hij en ik zullen jullie deze week verzorgen. De andere twee ken je nog niet. Dit zijn Esther en Michael. Esther was hier gisterochtend aangekomen en Michael is hier net.’
Esther zat in een zelfde stoel als ik en had dezelfde outfit aan als ik. Haar lange blonde haar had ze gewoon nog. Michael zat in een reguliere rolstoel en had outfit aan die ik gisteren aanhad in mijn isoleercel. Hij had de knevel in en zat met angstige ogen naar ons te kijken terwijl hij probeerde los te komen en zat probeerde te praten.

‘Esther heeft dezelfde wensen als jij Marc, maar Michael is een ander geval. Hij is hier nog niet zo lang en hij weet nog niet wat er gaat gebeuren. Hij heeft zijn vriendin laten weten dat hij graag een keer als patiënt zou worden behandeld. Zijn vriendin heeft zijn opname geregeld’.
Bert liep op Michael af. Het was een jonge jongen, ergens in de twintig.
‘Hij is gisteren met zijn vriendin vertrokken voor een weekje Ardennen. Op de hotelkamer namen ze een drankje en hij werd vanmorgen op de behandelkamer wakker’.
Bert greep Michael bij zijn kin. Michael keek hem angstig aan.
‘Sterre komt zo om te kijken of alles goed met je is Michael. Ze moet echt van je houden, want een weekje hier is niet goedkoop, daar weten wij en deze twee alles van’.
Michael begon te huilen. ‘Och heb een soms een natte luier’, lachte Bert en voelde aan het kruis van Michael, die enorm schrok van deze actie en meteen stopte met huilen.

Henk en Sadie kwamen binnen. Henk keek wat verlekkerd in het rond.
‘Zo, we zijn compleet voor een leuke week. Bert en Henk, jullie patiënten zijn aanwezig. Michael zal een uitdaging zijn, maar dat wilden jullie ook. Breng hem maar even naar de isoleer totdat Sterre er is om hem een en ander uit te leggen’
Michael werd schreeuwend in zijn knevel weggereden door Bert en Henk. Henk sloeg Michael bemoedigd op zijn schouder ‘rustig maar, het maar een spel, echt, alles komt goed’.

‘Zo Esther en Marc, jullie weten nu dat jullie niet de enige patiënt zijn deze week. Jullie zullen elkaar deze week nog wel een paar keer tegenkomen. Vanochtend zetten wij jullie naast elkaar voor het raam. Kunnen jullie van de omgeving genieten. Na de lunch zullen we wat actiever met jullie aan de slag gaan. Bert en Henk zullen straks komen om jullie wat te drinken te geven’.
‘Prima, dat is goed’, zei Esther.
‘imma in i oo’ kwam er uit mond, terwijl ik wilde zeggen ‘prima, vind ik ook’.
‘Marc zal geen gezellige gesprekspartner zijn ben ik bang, Esther’, zei Sadie terwijl ze met mijn slab mijn vochtige kin droogmaakte. Ze zette Esther en mijzelf voor het raam en verliet de kamer.

Het uitzicht was schitterend. Het klooster stond op de rand van een dal met een schitterend uitzicht.
‘Hoe vind jij het Marc’
‘eil’
‘Geil?’
‘a eil’
‘Tot nu toe vind ik het al zijn geld waard. Hoe ben jij aan het adres gekomen?’
‘inene’
‘Wat?’
‘IN E NE’
‘Internet? Nou ik ook’
De deur ging open en Sadie kwam binnen.
‘Mond open Esther, want dit is niet de bedoeling’ Esther deed wat gevraagd werd en ook zijn kreeg de verdoving op haar tong gespoten.
‘Heel goed, brave meid. Nu nog even wachten’
‘Hoe lang gaat duren voordat het erken, euh erken, euh oe ang aat, aaah’
Sadie grinnikte. ‘Niet lang’ en ze liep de kamer weer uit.

Daar zaten we. Met z’n tweeën naast elkaar te genieten van het uitzicht in onze luiers in een rolstoel, niet in staat een gesprek te voeren. Lang nadat de verveling was begonnen ging de deur weer open. Ik hoorde dat een en ander op een tafel werd gelegd en de bezoeker ging weer weg. Even later ging de deur weer open en hoorde we onze verplegers al pratend binnenkomen.
‘Die Michael, ik weet niet of de relatie standhoudt, maar toen hij begreep dat hij een week mag blijven zat hij met een stijve pik in zijn luier. Ach ja, onze andere patiënten, etenstijd.’

Bert en Henk ontfermden zich over ons. We werden naar een tafel gereden, de stoel werd rechtop gezet en we kregen ieder een dienblad aan de stoel gemaakt, over onze armen heen. Het dienblad sloot aan tot ons lichaam.
‘Gezien jullie tong toch maar weer pap’ zei Sadie en Bert begon met mij te voeren; gelijktijdig met Henk, die begon met Esther te voeren.
Terwijl wij gevoerd werden vertelde Sadie wat over het programma van de middag.
‘Esther, jij blijft vandaag binnen, maar wat er vandaag met Marc gebeurt is morgen voor jou. Marc, voor jou een verrassing. Je gaat onder begeleiding een wandeling maken in het dorpje Lons hier dichtbij. Ze zijn daar nog niet zo bekend met patiënten van onze kliniek, maar we zullen zien hoe jou bezoek vandaag gaat. Morgen mag Esther en overmorgen maar Michael. Verpruts het niet’

Na het eten kregen Esther en ik nog wat aangelengde limonade te drinken en werden we weggereden uit de zaal.
‘o orgen’, probeerde ik nog te zeggen, maar ik weet niet of ze begreep dat ik hoopte dat ik haar morgen weer zou zien.

Ik was terug in de kamer met douche.
‘Zo Marc, klaar voor het avontuur in de buitenlucht?’
 

patient

Beginneling
‘i eet iet o i a euk in’
‘Je weet niet of het leuk vindt? Ik weet zeker dat je leuk gaat vinden. Deze hobby van je komt normaal de deur niet uit, toch. Vandaag gaan we daar verandering in brengen. Henk en Bert gaan met jou een stukje rijden en daarna een stukje met lopen in Lons. Meer niet.
Bert en Henk kwamen binnen en maken de gespen van de rolstoel los. Ook mijn wanten mochten af en het hemd ging uit. Bert nam Sadie even apart en overlegde. Sadie begon te lachen ‘Ach waarom niet?’
Ik zag mezelf staan in de grote blauwe krakende plastic broek met slotjes en met een slecht geschoren hoofd.
‘Voor een buitenbezoek moeten we jou wel goed aankleden’.
Sadie pakte een witte medische romper uit een kast.‘Zo te zien heb je XL lijkt mij’.
Ik hielp met de romper over mijn hoofd doen.
‘Benen wijd’, zei Bert en hij maakte de drukknopen vast.
Ik moest verder een soort broek en tuniek van katoenachtige stof aan doen. Het zag eruit als spijkerstof, maar dat was het niet. Er zat alleen elastiek in de broek, geen knopen of rits.
‘Die jas is te warm, dan maar alleen die romper en broek’, zei Sadie

Achter mij sloeg Henk op de zitting van een reguliere rolstoel. ‘Kom maar lekker zitten patientje van ons, gaan we fijn een stukje rijden’.
Ik slikte toen ik in de spiegel keek. De romper zat strak om mijn bovenlichaam. Ik ben niet gespierd, maar zie er niet slecht uit, maar daaronder zat een enorme kont. Toen ik liep naar de rolstoel realiseerde ik mij dat de broek het geritsel van de plastic broek niet maskeerde. Ik ging zitten in de rolstoel.
‘Oh ja, nog even dit’ zei Bert en hij liet de wanten weer zien.
Ik schudde nee ‘Ee ie iet, i ijk an een atien’
Henk greep mijn linkerpols en Bert deed de want aan.
‘Niet zeuren Marc, even doorbijten, er is hier niemand die jou kent’
Ik deed zelf mijn rechterhand omhoog. Bert grinnikte en deed de want aan.
Henk aaide over mijn hoofd ‘Brave patiënt, je leert het al. Ook nog even de mond open’.
Bert spoot nog even twee keer op mijn tong.
‘Och’ lachte Bert, ‘Foutje, nu is een slab weer nodig’. Met een korte handeling had ik weer een witte lange slab voor.
Sadie begon te lachen, ‘Dat is wel heel opvallend, ik had in gedachten waar meer incognito, maar ja dit mogen jullie bepalen’.

Bert rolde mij door de gang naar buiten. Buiten stond een wat oudere bus. Henk deed de schuifdeur open. ‘Neemt u plaats majesteit’. Ik gromde wat geïrriteerd. Nadat ik plaats had genomen kon ik mezelf in de achteruitkijkspiegel zien. Ik lijk wel gek. Kwijlend in een foute outfit met een slab voor naar een dorpje in de buurt. Ik wilde over mijn hoofd strijken om te voelen hoe mijn hoofd voelde, maar de medische wanten zorgden dat ik niets voelde. Bert klapte de rolstoel in en plaatste deze achterin.
Henk en Bert hadden hun witte verpleger-outfit gewoon aan. Henk ging achter het stuur zitten en startte de bus. Bert draaide zich naar mij om en lachte vriendelijk.
‘Jezus Marc, dat je dit durft. Geil hoor. Ik vind het fantastisch om jou te mogen verplegen. Henk en ik verplegen elkaar om de beurt, maar ja dan is altijd een van ons patiënt, terwijl wij dat liever niet zijn. Als we zo in Lons zijn gaan we gewoon een stukje lopen terwijl jij in de rolstoel zit. Wij zijn hier in de winter ook een keer geweest met een patiënt en het viel niemand op. Maar ja, die was geheel gekleed en die had geen wanten aan….’
Bert draaide zich lachend om en Henk lachte mee.
Henk keek in de spiegel naar mij…
‘He Marc, als het niet gaat dan gaan we gewoon terug’
‘a aa erhu’
‘Dat begrijp ik niet, we gaan het gewoon even proberen.

We verlieten het terrein van het klooster. Op de weg kreeg ik af en toe meewarige blikken van automobilisten. Ik moest er belachelijk uitzien met die slab om. Ik zat kwijlend op de bank en als ik probeerde te praten kwam er meer slijm uit dan als ik niet probeerde te praten. Henk en Bert begrepen mij niet of deden in ieder geval of zij mij niet begrepen. Mijn hart begon te kloppen toen er op de borden stonden dat Lons nog één kilometer was.

Henk draaide een drukke parkeerplaats op. Bert grinnikte en keek naar Henk.
‘Wel wat anders dan in de winter dus’
‘e onge i il iet’
Bert draaide zich om. ‘Marc, nu even doorzetten. Niemand kent je hier. Een korte wandeling en weer terug’

Henk pakte de rolstoel en deed de schuifdeur open. ‘Kom maar Marc, ik zal je even helpen’
Hij pakte mij onder mijn oksels en liet mij in de rolstoel zakken. Bert klapte de voetsteunen uit en ik zette mijn voeten hierop. Meteen begon Henk te duwen. Op de parkeerplaats liepen een paar mensen en een gezin met een jong kind. Het kind keek mij van verre aan en fluisterde iets tegen zijn moeder toen we in de buurt waren.
‘Die meneer is heel zielig, daar kan hij ook niets aan doen’
Ik schaamde me rot, volgens mij kreeg ik een hoofd als een biet. We liepen door.
Wat verder fluisterde Bert ‘Dat viel mee toch?’

We kwamen in het dorpje aan. Het was vol souvenirwinkels en terrassen. Het was er enorm druk. Ik werd onrustig en probeerde te zeggen dat ik terug wilde.
‘Even doorzetten Marc. Zeg Henk heb jij ook zo’n dorst?’
Ik schrok. Wilden ze wat gaan drinken?
‘Verderop is een leuke kroeg, ze hebben dat nu vast een terras’.
Ik wou dat ik door de grond kon zakken, ze hadden mij erin geluisd. Een kort ritje door het dorp. Het was er enorm druk. Ik werd van alle kanten aangestaard, mensen stootten elkaar aan en schudden vol medelij het hoofd en nu wilden ze ook nog op een terras gaan zitten.
Bij het terras aangekomen was het tot mijn opluchting helemaal vol.
‘Mevrouw, heeft u nog voor ons drie plaatsjes?’
‘Nee, sorry, maar binnen is wel plaats. U moet dan wel dat trapje op en wij hebben geen rolstoel ingang.’
‘Dat is geen probleem. Marc kan wel lopen hoor. Hij is alleen langzaam, daarom hebben wij de rolstoel meegenomen’
Henk ging op zijn hurken voor mij zitten
‘Hé Marc, we gaan naar binnen. Wel lief zijn hoor, je moet maar een klein stukje lopen’.
Ik schudde verschrikt nee en probeerde te zeggen alsjeblieft niet, maar het klonk als ‘a euh ie nie’
De serveerster fluisterde naar Bert ‘Sorry, maar ik hoop niet dat het problemen gaat geven voor andere gasten?’
‘Nee’, zei Bert, ‘Hij is heel lief, maar hij wil vaak niet lopen’
Bert en Henk gingen aan beide kanten van de rolstoel staan. Ze pakten mij onder mijn oksels en tilden mij op. Terwijl ik voor de rolstoel stond trok Bert mijn broek open.
‘Ben je nog droog?’ Ik schrok me rot.
Henk trok de broek van achteren naar beneden en voelde met een hand met gespreide vingers aan mijn kont. ‘Hier is ook nog niets gebeurt, dat heeft hij niet vaak’ Hij trok mijn broek omhoog, maar eigenlijk iets te ver.
Ik werd tussen beide mannen over het terras geleid. De mensen keken mij aan. Ik hoorde een kind lachen. ‘Hahah, die man heeft een luier aan’’Stil’, klonk het streng, ‘Die meneer is zielig’.

Binnen gingen we in een hoek achteraf zitten. Bert en Henk bestelden een cola. Voor mij een appelsap met een rietje.
Binnen was het niet druk, ik werd hier wat rustiger. Ik hield mijn handen onder tafel en als mensen binnenkwamen dachten ze dat ik een strak T-shirt aanhad. Het was jammer dat ik slab omhad en zat te kwijlen.
Nadat het drinken aan tafel was gebracht pakte Bert een wit zakje. Er zat poeder in. Hij deed het in mijn appelsap en roerde met het rietje totdat het helemaal weg was.
‘Luister Marc, je doet het helemaal goed. Dit is toch wat je wilde. Al deze mensen denken dat je ergens opgenomen bent. Je mag een dagje met twee begeleiders op stap. Drink braaf je drinken op. We wachten hier nog een kwartier en dan gaan we naar huis. Dan mag je daar lekker uitrusten op bed’.

Ik knikte ja en dronk mijn drinken op. Na tien minuten begon mijn luier zich te vullen met urine. Ik schrok met dood. Ik merkte niet dat ik was gaan plassen. Bert en Henk moesten het aan mijn gezicht zien.
‘Hé Marc, dit middel krijg je rest van de week. Het werkt niet alleen van voren’.
Wat bedoelde hij met ‘niet alleen van voren’, dacht ik en op dat moment kreeg ik kramp in mijn darmen. Ik wilde opstaan.
Bert en Henk die aan beide kanten naast mij zaten grepen mijn polsen en bovenbenen.
‘Rustig zitten, het werkt zo’. De krampen werden erger.
Bert betaalde de rekening terwijl ik een gevecht leverde met mijn eigen darmen. Het zweet brak mij uit.
‘Kom we gaan’, zei Bert terwijl hij terug liep. Henk greep mij vast, haalde mij achter de tafel vandaan en Bert pakte mijn andere bovenarm. Zo liep ik tussen hen in door de zaak. Bij iedere stap moest ik vechten tegen de druk in mijn darmen en hield ik mijn billen bij elkaar.
‘Over vijf minuten zijn we uit dit centrum, nog vijf minuten’, dacht ik.
Midden op het terras was er geen tegenhouden meer aan. ‘Prrrrrrrfffffffffffff’ klonk het uit mijn broek.
‘Getverderrie’, hoorde ik iemand zeggen.
Bert streek over mijn hoofd. ‘Och jochie, wat is dat nou, heb jij poepie gedaan?’ Henk voelde even door mijn broek heen. ‘Ja, die moet zo verschoond worden’.
Met een rood hoofd liep ik tussen de mannen over het terras naar de rolstoel. Ik wilde hier zo snel mogelijk vandaan. ‘Die man heeft in zijn broek gepoept, die man heeft in zijn broek gepoept’ zong het kind dat eerder al zo irritant was. ‘Ja’, zei de moeder geïrriteerd, ‘die man heeft in zijn broek gepoept, maar als jij niet oppast krijg je een klap op je broek’.

Ik werd door Henk en Bert in de rolstoel gezet. Bert zei iets te hard dat ik thuis een schone luier zou krijgen en dat ik niet hoefde te huilen. Uit schaamte liet ik mijn hoofd hangen en ik zal dat ik kwijlde op mijn slab. Wat een nachtmerrie!
 

patient

Beginneling
Zonder al te veel haast te maken liepen Bert en Henk met mij door Lons. Toen we bij de bus aankwamen deed Bert de schuifdeur open.
‘Zo Marc, een goede besteding van onze middag, niet. Wij hebben ons kunnen uitleven en jij hebt even kunnen hoe de buitenwereld tegen jou aankijkt’.
Ik klauterde de bus is.
‘Wow, stankalarm. Henk dat wordt met de ramen open rijden’.
De rit terug ging voor mijn gevoel sneller dan de rit heen. Henk en Bert hadden veel lol om onze belevenissen in Lons. Ik was blij dat wij de oprijlaan van het klooster weer opreden.
Henk stopte de bus voor de deur. Bert stapte uit, maakte de rolstoel gereed en liet mij uit de bus.
‘Kom, in de stoel’ Ik ging maar weer zitten. Bert rolde mij door hal naar de bekende kamer met douche. Ik dacht dat hij wat zou doen, maar hij zette mij neer en ging weg. Ik keek om mij heen. Ik had dorst. Ik probeerde de kraan op te maken, maar met mijn wanten aan ging het niet. Ik zuchtte en keek nog wat om mij heen. Ik zag mezelf in de spiegel. ‘Jezus, hebben veel mensen mij zo gezien. Kwijlend, een dikke luierkont, stinkend naar stront. Jak. Ik voelde dat ik een stijve kreeg. Het was ook wel geil om dit mee te maken. Met mijn handen in wanten wreef ik door mijn broek heen, harder en harder. Ik stond wat door mijn knieën gezakt en voorover gebogen over mijn kruis te wrijven toen Sadie binnenkwam.
‘Hé wat krijgen we nou, Bert!, Henk!’
Beide mannen kwamen aangehold. Ik stond met een schuldige blik te kijken.
‘Ik dacht jou even te laten douchen, maar toch maar niet meneertje. Heren grijp hem vast.’
Sadie deed mijn slab af, trok mijn broek naar beneden waar ik uit moest stappen. Ze maakte mijn romper tussen mijn benen los en hij ging met behulp van Bert en Henk uit. Ze hielden mij nog steeds bij pols en schouder vast.

‘Leg hem maar even hier op.’ Ik werd op de commode gelegd. Sadie maakten mijn polsen aan de commode vast. ‘Heren, houd zijn benen vast’ Bert en Henk grepen mijn enkels en plaatsten hun andere hand met veel kracht vlak boven mijn knie.
Sadie maakte de slotjes los. Met hulp van Bert en Henk ging de broek uit. Vervolgens werd de luier losgemaakt. Met enkele natte washandjes werd alles vakkundig schoongemaakt. Ze smeerde mijn kont met crème in en ze deed talkpoeder op mijn kruis. Een schone luiers werd aangedaan en de broek ging op zijn plaats. De slotjes zaten zo weer vast.
Sadie maakte de polsen weer los. Ik kreeg een schoon patiëntenhemd aan.
‘Zo lieverd, jij dacht even alleen te zijn en jezelf even te helpen. Ik dacht het niet. Als straf ga je nu zonder eten naar bed. Hiernaast staat een bed een complete segufix. Goed voor de nacht.

Ik werd meegenomen naar de kamer ernaast. Daar stond inderdaad een ziekenhuisbed met een complete segufix. Ik moest gaan liggen. Snel werd mijn lichaam vastgezet. Vervolgens mijn polsen en enkels. Wat extra banden bij de bovenarmen en de bovenbenen. Als laatste werd mijn hoofd vastgezet.
Bert pakte een laken uit de kast. Samen met Henk zorgde hij ervoor dat ik geheel ingestopt werd. Daarover heen kwam een witte ziekenhuis deken van wit wafelkatoen.
‘Oh vergeet ik bijna iets’, zei Bert. ‘Jouw verdoving is voorlopig nog niet uitgewerkt, dus nog even een nieuwe slab voor onze Marc. Als er iets is of je moet naar het toilet, naast je bed hangt de alarmknop. Oh nee, daar kom je niet bij. Wat zou er moeten zijn. We komen regelmatig kijken en het toilet…ach het toilet heb je om toch.’

Henk deed de gordijnen dicht. Het licht werd gefilterd, maar het was niet geheel donker in de kamer. Ze gingen aan beide kanten van het bed staan.
‘Zo dus Sadie vond jou een stoute jongen’
Bert legde een vlakke hand op mijn kruis. Je hoorde de broek kraken. Hij voelde voorzichtig en begon voorzichtig met een holle hand te strelen. Oh, dat voelde goed. Ik probeerde hoe stevig mijn segufix zat, maar ik kon niets. Ik kon met mijn wanten alleen een beetje draaien. Ik kon niets aanraken, zelfs mijn eigen lichaam niet.
Bert streelde nog wat door en versnelde het strelen. Oh dit voelde goed en…opeens hield hij op. Henk kuste mij op mijn voorhoofd.
‘Welterusten patientje, we komen straks nog wel even kijken’
‘Nee niet weggaan, niet stoppen alsjeblieft’, wilde ik zeggen, maar ik hoorde mezelf zeggen ‘ee ie egaa, ie oopp aeief.’
Bert kwam terug. Keek mij geruststellend aan. ‘Het was een inspannende dag, ik zal straks voor een slaapmiddel zorgen. Dan kun je uitrusten voor morgen’.

Na een tijdje kwam Sadie. Ze maakte mijn hoofd los, hield het omhoog en gaf mij zonder iets te zeggen iets te drinken. Ze maakte mijn hoofd weer vast, haalde de dekens los. Gaf een injectie in mijn arm. Nadat ze dekens weer dicht had geslagen vertrok ze.
Vlak hierna had ik langzaam het gevoel of ik wegzakte. Ik werd ook ineens heel moe.

‘Hé Marc, wakker worden’ Er werd aan mijn bovenarm gevoeld. Ik schrok wakker.
‘Hé’ Bert stond naar mijn bed.
‘Heb je goed geslapen’
‘Ja enorm, ik ben niet wakker geweest’.
‘Voor een deel vermoeidheid en voor een deel slaapmiddel. Je bent gisteren om vijf uur gaan slapen en het is nu 9 uur ’s morgens. Zin in dag drie?’
‘Ja enorm, maar ik geloof dat ik een natte luier heb’.
‘Dat kan kloppen. Het middel van gisteren werkt ongeveer 24 uur. Ik zal eerst die slab eens weghalen, want die heb je nu niet nodig’.
Inderdaad. Ik kon gewoon praten. Bert sloeg de dekens weg. Ik had goed geslapen. Ik was uitgerust en had zin in vandaag. De belevenissen van gisteren leken ver weg. Het was nu alleen maar een gevoel van durf. Dat ik dat gedaan had. Wel eerst met tegenzin, maar wauw.
Ondertussen maakte hij de segufix los. Ik stond op en Bert nam mij mee naar de ondertussen befaamde kamer met de badkamer. Ik deed het hemd uit en Bert maakte de slotjes los. Ik kon mijn luier in een luieremmer doen en een douche nemen.

Na mijn douche was Sadie ook weer aanwezig. ‘Zo Marc. Vandaag hebben wij drie dingen op het programma staan. De ochtend is voor jou in de rolstoel.’ De grote rolstoel van gisteren kwam weer binnen. ‘De middag is voor jou in de isoleercel en vandaag hebben wij ook een avondprogramma. Dat hoor je later wel. Kom we kleden je even aan.’

Ik ging op de commode liggen en binnen de kortste keren waren de luier en plastic broek weer op zijn plaats. Ik kreeg de wanten weer aan en een patiëntenhemd. Bert zette mij vakkundig en sneller dan gisteren vast in de rolstoel. Ik werd niet naar achteren gedraaid, maar het dienblad werd vastgemaakt.

‘Luister Marc, ik heb een leuke uitdaging voor je. Je wordt direct naar de eetzaal gebracht waar Esther ook is. Ik zal je tong niet verdoven, maar misschien moet je maar niet praten. Er zijn een paar Franstalige dames uit de buurt die denken dat ze hier vrijwilligerswerk komen doen in een klein verzorgingshuis. Ze weten dat jullie heel moeilijk zijn en daarom vastzitten in de rolstoelen. Zij zullen jullie direct eten geven en vermaken. Als je praat weten ze dat er niets met jullie is. Michael zal er niet bij zijn. Hij levert toch meer problemen op dan gedacht. Als ik jou was en dat heb ik ook tegen Esther gezegd, moet je maar doen of ik jouw tong verdoofd heb’

‘Ik benieuwd hoe dat gaat, denken ze echt dat wij patiënten zijn?’
‘Jawel Marc, veel plezier’ Bert reed mij de kamer uit naar de eetkamer. Hij deed de deur open en reed mij naar binnen. Binnen waren twee dames en Esther. Ook zij zat vastgesnoerd in haar stoel.
‘Bonjour, il s’appele Marc’
‘Ah, bonjour Marc’ zij de dichtsbijzijnde dame. Ik besloot haar leeg aan te kijken.
Ik spreek niet goed Frans, maar ik begreep dat ze maar bedachten dat wij geen Frans spraken.

Ze gingen in de weer met het klaarmaken van het brood. Er waren boterhammen en er was sap en water. Ik keek Esther aan en gaf haar een knipoog. Ze moest glimlachen. De dames deden ons de ondertussen welbekende slab voor.

We kregen allebei water met een rietje voorgehouden. Ik dronk het allemaal op. Esther kreeg het niet op. Verder werden wij allebei kleine stukjes brood gevoerd. Eerst met kaas, later nog een met jam. Na het eten voelde ik mijn kruis nat en warm worden. Shit, ik pis nog steeds ongewild in mijn luier.

Na het eten maakten ze onze monden schoon en ging de slab af. Ze ruimden de tafel af al druk pratend met elkaar. Het leek of ze weinig aandacht voor ons hadden. Na het opruimen zetten ze muziek aan. Ze begonnen hard en lelijk mee te zingen en met onze stoelen op de muziek mee te zwaaien. De dame die zich had opgeworpen om voor mij te zorgen. Streelde langs mijn gezicht en over mijn hoofd. Ondertussen leegde mijn blaas zich meerdere keren met steeds een beetje. De ochtend leek nog wel langer te duren dan gisteren met die twee tuthola’s die zich met ons bezighielden. Na wat geborrel van mijn darmen schoot de inhoud ervan in mijn luier. Het was te horen en even later te ruiken. Mijn dame had ineens minder aandacht voor mij en keek mij van een afstand met een wat vies gezicht aan.

Om half twaalf kwam Sadie binnen. Ze bedankten de dames uitvoerig en liet ze uit. Bert en Henk kwamen binnen met pap. Oh nee, niet weer.
‘Jullie hebben het goed volgehouden’.
‘Wat een gedoe, vond je ook niet Marc?’zei Esther.
‘Ik moest mij inhouden om niet ineens heel hard tegen ze te roepen dat ze weg moesten gaan’
‘Jij ook, dat gevoel had ik ook’
Bert deed mij een slab voor en Henk deed hetzelfde met Esther.
‘Mondje open, hapje, hapje’
‘Hé Bert, doe normaal, voer nou maar, dan eet ik die pap voordat het koud wordt’, zei ik.
Bert voerde in een enorm tempo. Ik moest snel slikken en de volgde lepel kwam al weer. Na het eten maakte hij snel mijn mond schoon en reed mij weg. Terwijl hij mij wegreed bedacht ik dat Esther vandaag naar Lons zou gaan.
‘Esther, pas op….’ We waren de eetzaal al uit.
‘Niets verklappen Marc’
We gingen naar de bekende kamer. Ik werd uit de stoel gelaten. Het hemd mocht uit en de wanten ook. Ik ging op de commode liggen en ik werd verschoond. Nadat de slotjes van de plastic broek weer op zijn plaats zaten wees Bert naar de stoel. Daar lag mijn pyjama met naam klaar.
Nu voorbereid op wat komen ging deed ik de pyjama aan. Ik hielp Bert zo goed mogelijk toen hij mij een dwangbuis aandeed. Terwijl ik stond deed hij ook de enkelbanden en de riem ertussen weer om. Voor het effect kreeg ik de muilkorf weer voor. Bert draaide mij voor de spiegel.
‘Je bent Hannibal Lector zo, comfortabel genoeg?’
Ik knikte ja. Bert ging naast mij staan en begon te lopen. Ik liep met kleine pasjes met hem mee. Het liep niet makkelijk.
‘Heel goed, kleine pasjes, we hebben geen haast. Als we bij de isoleer zijn, mag je de hele middag uitrusten.’
Aangekomen bij de isoleer deed Bert de deur open. Henk kwam net aanlopen en samen lieten ze mij in een hoek op de grond zakken.
‘Veel plezier Marc’, zei Bert en ze liepen weg.
Wat was dat toch een lekker gevoel om zo vast te liggen. Hier had ik inderdaad voor betaald. Om hier toch te mogen liggen. Ik liet mij op mijn zij vallen, ik draaide om mijn buik en rolde naar het midden van de cel. Ik ging eens uitgebreid proberen of ik hier niet uit kon komen. Shit ik voelde weer een urinestoot in mijn luier lopen. Dit was wel een creepy onderdeel van deze week. Na een hele lange tijd proberen los te komen, waarbij ik zwaar begon te zweten, kwam ik tot de conclusie dat het niet lukte.

Ik probeerde weer overeind te komen en manoeuvreerde mij weer in een hoek. Shit dat was zwaar. Na wat uitpuffen bleef ik rustig zitten. Zo lang dat het zweet alweer opdroogde. Het enige vocht stroomde met enige regelmaat mijn luier in.

Uiteindelijk ging de deur open….
‘Hé Hannibal…we komen je halen.’ Bert raakte langzaam uit zijn rol van verpleger. Het was meer vriendelijk geworden. Buiten stond een rolstoel. Het was maar een klein stukje tot de omkleedkamer, maar lopen zou te lang duren.
‘Wacht ik doe even jouw muilkorf af. Je gaat eerst naar de eetzaal en daarna kleden we je om. Esther en Michael zijn er ook.’
Ik werd de eetzaal ingereden. Het klopte, mijn medepatiënten zaten er ook. Esther zat wat verschrikt in trainingspak. Zij had vanmiddag een vergelijkbare vernedering moeten ondergaan die ik gisteren had meegemaakt.
Michael keek op toen ik binnen werd gereden.
‘Jij betaalt voor deze onzin, jij bent hier vrijwillig. Zeg dat ze mij los moeten laten. Ik wil hier weg. Sterre heeft een fout gemaakt.’
‘Let niet op Michael. Hij kon vanmorgen weg, maar hij heeft ervoor gekozen te blijven. Soms wil hij weg, maar eigenlijk vindt hij het leuk. Ik denk dat hij bang is dat wij denken dat hij het te leuk heeft.’ Sadie was binnengekomen.
‘Het eten komt zo. We zullen jullie voeren. Wij hebben gebakken aardappelen, appelmoes en biefstuk. Klein gesneden natuurlijk.’
Ik kreeg weer eens een slab voor en ik werd door Sadie gevoerd.
Na het eten werd ik naar de omkleedkamer gebracht. De enkelbanden gingen af, de dwangbuis ging uit. Mijn pyjama mocht in de was en de slotjes werden losgemaakt. Ik stapte zelf uit mijn plastic broek en gooide mijn volle luier weg. Even een korte douche en dan een avondprogramma. Na de douchen zou Sadie alles uitleggen.

‘Zo Marc, vanavond heb ik wederom een uitdaging.’
 

patient

Beginneling
‘Misschien moeten we je eerst even voor vanavond aankleden. Je krijgt vanavond een andere plastic broek. Ga maar vast op de commode liggen’
Ik ging liggen en Sadie deed mijn een schone luier om. Wat wel anders was dat zij een dikke inlegger in de luier deed. ‘Voor het geval het een lange nacht wordt’. Verder kreeg ik deze keer een melkwitte plastic broek zonder slotjes over mijn luier.
‘Zo kom maar staan’. Ondertussen kwam Henk binnen met een dwangbuis. Ik kreeg eerst een wit T-shirt en een witte ziekenhuis pyjamabroek aangereikt. Daarover deed Henk de dwangbuis aan. Over mijn voeten kreeg ik een soort witte sokken met een soort rubber zool eronder. Als laatste plaatste Henk de bekende lichtbruine lederen muilkorf over mijn mond en hoofd.

De deur ging open en daar werd Michael door Bert in een rolstoel binnengereden in precies dezelfde outfit als die ik aan had. Bert ging even weg en kwam met rolstoel terug. Ik mocht in die rolstoel gaan zitten ik werd net als Michael met een gordel om mijn plaats in de stoel gehouden. Henk draaide Michael om, Sadie pakte een sporttas die al klaar stond en deed de deur naar de gang open en Henk reed Michael de gang op. Bert deed hetzelfde met mij en zo reden wij achter Henk en Michael aan door gang van het klooster. Bij de deur zei Sadie iets in het oor van Henk en nam zij Michael over.

Sadie en Bert reden ons naar de bus die klaar stond. Michael probeerde wat tegen de sputteren, maar ging toch zelf achterin zitten na wat hulp van Sadie bij het instappen. Ik werd ook geholpen bij het instappen en zo zaten Michael en ik naast elkaar in onze outfit op de achterbank van de bus. Bert nam plaats achter het stuur en Sadie ging naast hem zitten op de plek van de bijrijder.

Ze draaide zich om en begon uit te leggen wat wij gingen doen. ‘Jongens, wat zien jullie er weer schitterend uit. Deze avond is een extraatje. Eigenlijk voor ons allemaal. Ik heb kaartjes voor en fetishfeest en het thema is ‘medical fetish’. Nou, Bert en Henk hebben overlegd en Bert mag met mij om voor jullie te zorgen op het feest. Ik neem aan dat we allemaal wel wat lekkers langs zullen zien komen’

‘Mmpprrfff’, Michael protesteerde wat in zijn muilkorf. Sadie keek eerst naar hem.
‘Stel je niet aan Michael, het is een besloten feest. Niemand kent je daar’.
Ze draaide zich naar mij.
‘Nou Marc, ik weet zeker dat het bezoek gisteren aan Lons erger voor jou was. Geniet vanavond van alle mooie mensen die er rond zullen lopen’.
Ik knikte ja. Ik was nog nooit naar zo’n feest geweest en ons groepje voldeed zeker aan de omschrijving van het thema.

Bert reed ondertussen het terrein af van het klooster. De ramen van de bus hadden aan de achterkant een soort zonnewering opgeplakt gekregen. Het was nu moeilijker om bij ons naar binnen te kijken. Dat was iets wat ik en ook zeker Michael prettig vond. De reis nam ruim drie kwartier in beslag. Toen reden wij naar een afgelegen boerderij waar al veel auto’s buiten geparkeerd stonden.

Michael en ik werden uit de bus gelaten en moesten direct weer plaatsnemen in de rolstoelen. Sadie en Bert maakten bij Michael en mij enkelbanden vast en plaatsten er tussen een leren riem. Er was dit keer genoeg ruimte om onze benen een beetje uit elkaar te houden en wij konden onze voeten op de voetensteunen van de rolstoelen zetten. Sadie pakte de sporttas achter uit de bus en zette die op mijn schoot.

Sadie en Bert reden ons naar de ingang. De boerderij bleek een discotheek te zijn. Er stond ‘love hospital’ op een spandoek boven de deur. De deur werd bewaakt door twee grote kerels in het uniform van een bewakingsfirma. Ze probeerden te doen alsof ze het heel gewoon vonden toen wij aankwamen. Eén van hen deed de deur voor ons open. Bert ging met Michael als eerste naar binnen, maar toen Sadie en ik bijna binnen waren hoorde ik de beide heren gniffelen.

In hal stonden twee jonge vrouwen in overdreven laklederen verpleegster uniformen met grote rode kruizen erop.
‘Welkom, heeft u kaarten?’
Sadie gaf de kaarten.
‘Jullie zien er fantastisch uit. Hoe hebben jullie die heren zover gekregen?’
‘Ze doen het graag…’; zei Sadie.

Sadie rolde mij de zaal in. Ik keek mijn ogen uit. Vrouwen, maar ook mannen in verpleegstersuniformen. Ik zag een aantal mensen in operatieoutfits; meerdere mensen in patiëntenhemden, maar ook mensen omwikkeld met verband en mensen in leren of rubberen kleding. Ik werd door Sadie door de zaal gereden. Er klonk harde dance-muziek en er waren al aardig wat mensen aan het dansen. Er waren mensen die verbaasd, verlekkerd en jaloers naar mij keken. Bij de bar stopte ze, overlegde met de barman, pakte de tas van mijn schoot en liet deze achter de bar zetten. Ze draaide mijn stoel om en zag Bert met Michael nog aan het andere einde van de zaal staan. Bert keek geamuseerd om zich heen. Michael zat naar beneden te kijken. Hij zag er niet gelukkig uit. Sadie riep naar Bert, maar hij hoorde haar niet. Toen hij na een tijdje onze kant op keek wenkte Sadie hem. Bert kwam naar ons toe. Michael kreeg dezelfde blikken als die ik kreeg, hij leek zich nu wat meer op zijn gemak te voelen. Sadie en Bert stonden even te overleggen en Michael en ik konden even naar elkaar kijken. Ik probeerde hem wat op te beuren met mijn ogen en bewegingen van mijn hoofd. Hij schudde wat meewarig, alsof hij wilde zeggen ‘…nou ja, het moet maar…’.

Bert en Sadie rolden ons van elkaar weg en zij liepen los van elkaar langzaam een paar rondjes door de zaal. Zij hadden beiden veel bekijks met ons in onze outfit in de rolstoel. Na deze rondjes kwamen we samen in de VIP-ruimte. Het was een ruimte waar de muziek minder hard klonk en waar je kon zitten en met elkaar (kon proberen te) praten.

‘Nou jongens’, schreeuwde Sadie naar ons drieën, ‘het is fantastisch, niet?’
Bert schudden enthousiast van ja. Ik moest er wel om lachen. Dit soort feesten was niet mijn stijl, maar ik vond dit wel grappig. Geen blikken van mensen die mij zielig vonden, maar meer blikken van mensen die het geil vonden of geïnteresseerd waren.
Michael zag er ondertussen wat geruster uit en schudde tot mijn verbazing ook ja.
‘Kom, dan gaan we even rondlopen’. Sadie maakte mijn riem van de rolstoel los en hielp mij overeind. Bert deed hetzelfde met Michael. Sadie sloeg haar arm om mijn middel heen en begon mij richting de danszaal te begeleiden. Ze zei nog iets tegen Bert die hetzelfde deed met Michael. We liepen niet heel snel. Door riem tussen mijn benen kon ik maximaal een halve normale stap maken. Bij danszaal gingen wij naar rechts en Bert met Michael ging naar links.

Sadie straalde. Ze werd door verschillende mensen aangesproken. Als ze even stilstond werd ik uitgebreid bekeken door de andere gasten. Ik kreeg begrijpende blikken of iemand likte zijn lippen af alsof hij of zij wilde zeggen dat zij het lekker vonden hoe ik eruit zag. Als Sadie met iemand sprak voelde zo iemand aan mijn kont, werd mijn pyjamabroek aan de zijkant een beetje opengetrokken en er was zelfs iemand die tussen mijn benen en aan mijn kruis voelde.

Na een half uur zagen we elkaar terug in de VIP-ruimte. Bert deed de muilkorf van Michael af en Sadie deed hetzelfde met mij.
‘Jongens, het is vanavond feest. Willen jullie een biertje?’ We knikten alle drie en Sadie ging weg om het bier te halen.
‘Te gek feest he’, riep Bert. ‘Ik was eerst bang om herkend te worden, maar dit vind ik ook geil’, schreeuwde Michael. Gezien de muziek was schreeuwen de enige manier om elkaar nog een beetje te verstaan.
Al snel was Sadie terug met vier bier. Sadie en Bert hielpen ons om het biertje naar binnen te werken. Sadie pakte Bert en riep naar de dansvloer en begon met hem te dansen. Michael en ik zaten naast elkaar op een bank.
‘Is dit jou eerste keer op zo’n feest?’, vroeg ik.
‘Ja, en voor jou?’
‘Ja ook. Was je wel eerder buiten je eigen huis in zo’n soort outfit geweest?’
‘Nee, nooit. Deze week heb ik voor het eerst een luier om en een dwangbuis aan. Ik had aan Sterre, mijn vriendin, vertelt dat dit mij wel geil leek. Voor ik het wist zat ik in het klooster. Sterre en ik gingen een week naar de Ardennen. Nu is zij aan het wandelen en zit ik hier. Eerst was ik woest, nu vind ik het toch wel geil. Hoe ben jij hier terecht gekomen?’
‘Via internet. Net zoiets als jij. Altijd al geil gevonden. Nooit iets mee kunnen doen, tot nu’

Tot onze verbazing waren Sadie en Bert al terug.
‘Kom jongens, even staan en dan gaan we voor ronde twee’. Sadie maakte de riem tussen mijn voeten los en ook de riem van de dwangbuis die onder mijn kruis doorliep. Ze trok de pyjamabroek naar beneden waar ik uit moest stappen. Bert deed hetzelfde met Michael. Nadat de broek uit was, ging de dwangbuis weer vast en ook de riem tussen mijn benen ging weer vast, maar nu met een kleinere afstand tussen mijn benen. Ik moest nu kleine pasjes maken om te kunnen lopen.
‘Kom dan gaan we nog eens door de zaal lopen’.
Weer maakte we een rondje door de zaal, Sadie had haar arm om mij heen geslagen. Ik voelde mij een stuk naakter zonder pyjamabroek. Zo kon iedereen zien dat ik een luier omhad. Hiervoor wist niet iedereen dit. Ik voelde mij toch kleiner hierdoor. Er werd ook meer gelachen om mij toen ik rond liep.

We eindigden in de buurt van het podium. Daar hingen twee tuigages naast elkaar. Sadie en Bert hingen Michael en mij erin. Er gingen riemen onder beide benen door en een soort harnas zorgde dat wij rechtop stonden. Eigenlijk stonden we gewoon op de grond, maar als wij onze voeten optilden bleven we hangen. We konden ons omdraaien, maar we konden niet van onze plaats. ‘Lekker blijven hangen jongens’ en weg waren onze verzorgers.

Michael keek mij verbaasd aan. Ik schreeuwde naar hem dat hij er goed uitzag, maar hij begreep het niet. Na nog drie keer proberen gaf ik het op. Wij hingen niet ver van elkaar als versiering aan de zijkant van de zaal. We trokken wel de aandacht. Er kwam een mooie vrouw in een verpleegstersuniform bij Michael staan. Al snel waren zij aan het praten (nou ja, schreeuwen) in elkaars oor. Michael moest veel lachen en straalde. Hij genoot van de aandacht.
Ook ik kwam in de aandacht. Een stoere kerel in operatiekledij kwam bij mij staan.
‘Zo, moet deze patiënt in een dwangbuis’
‘Ja, schijnbaar’
‘Te gevaarlijk om los te laten’
‘En in een luier?’
‘Ja, je kan een gevaarlijke patiënt niet steeds naar het toilet brengen’
‘Mmm, daar zit wat in’
‘Sorry, mag ik even storen’. Sadie stond voor mij. ‘Bert en ik hebben wat drinken voor jullie gehaald; een spa-rood, het moet voor jullie niet te gezellig worden. Wij hebben morgen niets aan patiënten met een kater’.
Ze hield een glas met een rietje voor me. Het was flink warm in de zaal en ik dronk snel het glas leeg. Oeps, te snel en ik liet een grote boer.
Sadie pakte mij hoofd van achteren en siste streng in mijn oor: ‘Mond open en tong naar buiten’. Verbaasd deed ik wat zij zei, wachtend op een knevel, maar zij spoot twee keer verdoving op mijn tong.
‘Heel goed’ zei ze listig en lachte in mijn gezicht. Ze had een valse blik over haar. Ik zag dat Bert hetzelfde deed met Michael.
‘Shit Sadie, hier is voor ons dan niks aan, terwijl jullie dansen kunnen wij met niemand ..aten. Fuck .et ..eint al te .erken’. Het lukte mij niet meer om gewoon te zeggen dat het spul al was begonnen te werken.
‘Wij hebben drie verrassingen voor jullie’ zei Sadie in mijn oor. ‘Dit was één, hier komt twee en drie komt vanzelf.’
De deed een stap terug, toverde een slab tevoorschijn en deed mij die om.

De operatiedokter kwam terug. ‘Mooi detail man, die slab. Ging het drinken soms niet goed dat je deze slab om moet’
Ik wilde zeggen dat de slab voor het kwijlen was, maar er klonk alleen maar ‘.ee, .ij is .oor .et ..ijlen’ en ik voelde het eerste kwijl langs mijn kin lopen.
‘Wow, dude, je kwijlt, wat is dit?’
Op dat moment voelde ik een steek in mijn darmen. Oh nee, er zat iets in het drinken. Ik keek snel naar Michael, maar die stond al met een bleek en bezorgd gezicht mijn kant op te kijken. Bij hem dus ook.
‘Je speelt het goed, zullen we een keer afspreken om dokter – patiënt te spelen.’
Hij zag er goed uit en ik zou na mijn week in het klooster best eens met een ander het spel willen spelen, maar mijn aandacht ging nu meer uit naar mijn darmen. Ik moest niets laten merken, misschien was hij al weg voordat ik het niet meer kon houden.
‘.raag’
‘Wat zeg je’
‘.raag’
‘Oh, graag, spreek even normaal man. Ik zal mijn nummer omschrijven en aan je geven’
Hij pakte een pen en een klein schrijfblokje uit de zak van broek.
Op dat moment voelde ik dat mijn blaas zich had geleegd in mijn luier.
‘Hier, eh waar laat ik dit, zodat je het niet kwijt raakt’.
‘Shit’, dacht ik, ‘ik houd het niet meer’
Mijn luier vulde zich van achteren, het geluid viel niet op in de herrie.
‘Wacht’, zei de operatiedokter, ik stop het in de band van je plastic broek. Hé man, heb je erin gepist. Dat was net nog niet. Wow, ruik je dit ook, het lijkt wel een probleem met het riool. Ik stop het briefje wel in jouw broek…..shit, die lucht komt van jou. Nee man, dat ik mij te heftig. Doei.’
De dokter liep weg. Ik keek naar Michael. De zuster was bij hem terug, maar even later liep zij met een vies gezicht bij hem weg. Ze liep naar vriendinnen met wie zij was en samen kwamen ze bij Michael terug. Ze probeerde met hem te praten en maar liepen even later gierend van de lach weg.

Een kwartier later kwam Sadie langs. ‘Verrassing hé’.
‘. ee, is iet leuk’ Met heel veel inspanning kon ik het laaste woord zeggen.
‘Voor jou en Michael misschien niet helemaal, maar Bert en ik vermaken ons prima om de reacties van de verschillende mensen.

Terwijl Bert en Sadie zich vermaakten met wat dansen, kletsen en wat drinken lieten zij Michael en mij hangen. Na een paar uur kwamen ze met de rolstoelen. Ze lieten ons erin zitten, sloegen een deken over onze benen en reden ons onder veel aandacht van de nog overgebleven gasten naar de bus.

We reden redelijk snel naar het klooster. Michael en ik zaten geïrriteerd achterin.
Michael probeerde nog iets te zeggen, maar ook ik begreep niets van de klanken die hij uitsloeg. Volgens mij was hij woedend, want na vijf minuten klanken kwamen de tranen in zijn ogen, maar niet van verdriet.

‘Stel je niet aan Michael. Je wilde als patiënt behandeld worden. Vanavond heb je gezien hoe mensen, zelfs ons soort mensen, aankijken tegen een weliswaar knappe, maar incontinente, kwijlende vent.’

Terug in het klooster kwam Henk ons tegemoet toen we binnen kwamen.
‘Esther slaapt, hoe was het?’
‘Fantastisch’ zei Bert, vele prachtige outfits gezien, maar wij trokken alle aandacht. Het gezicht van onze patientjes toen ze in de zaal stonden te kwijlen, pissen en schijten, onvergetelijk’.
‘Wow, dat had ik graag gezien’.
‘Misschien een andere keer Henk. Jullie zijn altijd welkom als ik patiënten heb en de fetish-feesten zijn daar wel vaker. Kom laten we eerst deze heren naar bed brengen’

We werden samen naar de omkleedkamer gebracht. Michael was pissig. Dat was te merken toen de dwangbuis uit was. Hij ging eerst douchen. Nadat hij klaar was kon ik snel douchen. Onder de douche probeerde ik te praten, maar dat lukte nog niet. Ik zag ook tijdens het douchen een straaltje urine uit mijn penis komen.

Toen ik uit de douche kwam zag ik dat Michael al weer geluierd in een plastic broek met slotjes zat, een patiëntenhemd aanhad en zijn laatste hand ging op dat moment in een medische want. Het klittenband werd net vastgezet. Als laatste kreeg hij een slab voor. Henk begeleidde hem naar de gang.

Voor mij lag dezelfde kleding klaar. Terwijl ik klaar werd gemaakt voor de nacht door Sadie probeerde ze de stemming nog wat luchtiger te krijgen.
‘Ach Michael is steeds boos, maar eigenlijk is hij wel blij dat hij dit allemaal meemaakt. Zullen we morgen lachen in Lons. Misschien moet je maar even meegaan’
‘Ik schudde nee, een probeerde iets te zeggen, maar er klonken alleen klanken.
‘Vannacht kunnen jullie even bijkomen. Jullie komen bij elkaar op een tweepersoonskamer’
Terwijl ze zorgde dat alles goed zat kwam Bert binnen.

Hij nam mij mee door de gang naar een kamer waar ik nog niet eerder was geweest. Michael lag in een ziekenhuisbed dicht bij de deur. Henk was nog met hem bezig.
‘Jé Michael, je hebt nu al weer geplast in je luier, ik weet niet of je nu makkelijk kan slapen’
Bert liet mij gaan liggen in het bed. Dit keer kregen ik alleen een band mijn middel om mij in bed te houden, maar met een magnetisch slot op de band en de medische wanten om mijn handen zag ik geen mogelijkheid om hier uit te komen.
Bert deed een laken en deken over mij heen en trok het rek aan de zijkant van het bed omhoog. Hij boog even voorover om te zorgen dat mijn slab boven de dekens lag.
‘Welterusten Marc’ en bij het weggaan ‘Welterusten Michael ‘

Michael gromde iets terug. Bert keek nog eens goed, deed het licht uit en deur dicht.
Michael probeerde iets tegen mij te zeggen
‘i eb ier e oe an i il e’
Ik verstond hem niet en probeerde dat te zeggen, maar ook hij begreep mij niet of althans dat dacht ik, want wij lagen nog een paar minuten met elkaar te praten. Nou ja, praten, wij stuurden klanken naar elkaar.
Na een paar minuten stilte hoorde ik dat Michael de gelijkmatige ademhaling van slaap had en voor mij was dat een teken om ook te gaan slapen. Dat lukte snel, want ik wakker toen het licht van buiten in de kamer scheen en Michael begon te schreeuwen.
 

patient

Beginneling
‘SADIE, SADIE, KOM HIER,…HE, HOORT IEMAND MIJ….’
‘Hé Michael, was is er?’, zei ik slaperig.
‘Ik heb er genoeg van, ik wil hier weg. Ik heb het geprobeerd, maar ik kan niet meer’.
Op dat moment kwamen Sadie, Bert en Henk binnenrennen. Volgens mij zaten zij net te ontbijten want zowel Bert als Henk stonden aan zijn bed te kauwen.
‘Michael, wat een herrie, wat is er?’
‘Hoor eens Sadie, ik werd vanmorgen vroeg wakker, ik heb het geprobeerd, maar ik kan het niet meer. Ik wil niet meer 24 uur per dag hulpeloos van jullie afhankelijk zijn. Ik lig hier in bed, ik kan niet opstaan. Ik heb een kletsnatte slab voorhangen. Ik heb vannacht in die luier liggen pissen. Ik kan niets met mijn handen doen. Ik heb er genoeg van.’
‘Michael, blijf nog even rustig liggen. Ik ga met Sterre overleggen’.
‘Met Sterre overleggen, met Sterre overleggen. Je gaat mij eerst losmaken, en dan ga je Sterre bellen waar ik bij sta.’
Sadie’s gezicht vertrok. Ze keek ineens strenger.
‘Hoor eens Michael. Ik heb een contract met Sterre, niet met jou. Als je denkt dat jij dingen kunt bepalen, dan heb jij het mis. Jij bent de patiënt en wij bepalen nog een paar dagen wat goed voor jou is.’
Ze wenkte Bert en Henk en ze liep weg
‘Kom terug, trut, kom terug. Wat vind je daar van, godverdomme, hoe durft ze’
Michael keek naar mij. Ik had het schouwspel met enige lol aanschouwd.
‘Ja lach maar lul, jij vind dit lekker. Ik heb er genoeg van. Godverdomme wat heb ik er genoeg van. Ik lig als een kind in een luier te pissen. Ik lig hier hulpeloos, terwijl ik dacht dat ik een leuk weekje met mijn nieuwe vriendin zou doorbrengen. Wordt ik hier als een gek behandeld en dat niet alleen, ik word gewoon vernederd. WAT EEN KUTZOOI!!’

De deur ging weer open. Sadie kwam met de heren terug. Ze hadden alleen wat spullen bij zich. Bert en Henk grepen Michael zijn benen en vakkundig legde Sadie zijn benen met een segufixband vast. Zij voeten lagen zover mogelijk uit elkaar op bed. Bert en Henk lieten Michael los en hij probeerde zijn voeten los te schoppen.
‘Godverdomme, nee, los zei ik, los, laat mij los’
De heren grepen zijn hoofd en met wat gedoe kreeg Sadie het voor elkaar dat hij een muilkorf droeg. Een hysterisch gegrom kwam uit de muilkorf. Woorden konden we niet verstaan. Het dikke leer was goed gevoerd en het hield geluid tegen en samenhangende teksten konden wij niet meer verstaan.
Met z’n drieën maakten ze zijn armen ook vast en en segufixtuigje zorgde ervoor dat hij zijn schouders niet meer omhoog kon doen. Als laatste gebruikten zij de hoofdset die ervoor zorgde dat zijn hoofd plat op het matras bleef liggen. Michael bleef nog enige tijd proberen los te komen en foeterde door zijn muilkorf heen.

‘Zo Marc, sorry dat het opstaan even duurt, maar jouw kamergenoot is even opstandig. Wij zullen nog even zijn luier verversen en dan halen we jou uit bed.’
Het patiëntenhemd van Michael werd opgetild. Bert maakte de luier los en trok hem bekeek voorzichtig wat er was.
‘Okee, alleen geplast. Hij maakte Michael schoon met een vochtige doek; strooide wat talkpoeder en pakte een dikke nachtluier. Hij vouwde de luier open en met hulp van Henk werd de luier onder Michael geschoven. Deze probeerde zoveel mogelijk tegen te werken.
‘Okee, dit moeten we vandaag niet te vaak doen. Ik pak nog even twee inleggers, dan is de absorptie beter’. Over de luier kwam een plastic broek die met knoopjes van voren werd dichtgedaan.

Henk en Bert kwamen naar mij toe en mij los te maken toen Sadie binnenkwam met een tweede vrouw in een verpleegstersuniform.
‘Dag lieverd’, zei de tweede, jonge, vrouw. ‘Wat lig je lekker in je bedje’
Michael begon te briesen en te grommen.
‘Ze zeggen dat je moeilijk doet. Nou ik kom zelf maar even kijken. Kijk eens wat ik van Sadie kon lenen. Ik denk dat ik maar even kom helpen als je zo moeilijk doet. Ik ga met Sadie overleggen hoe we dit gaan doen. Sadie kan ik even met Michael praten?’
‘Natuurlijk’, zei Sadie, en ze begon meteen met de muilkorf af te doen. Bert, Henk en ik waren erg nieuwsgierig wat er ging gebeuren. Deze vrouw was zeker de befaamde Sterre. De vrouw die haar vriendje, dat ze nog niet zo lang kende, voor zijn plezier een week liet opnemen in deze fetisjkliniek.

‘Sterre, Sterrie, lieverd. Ik wil niet meer. Ik wil samen met jou zijn. Ik weet wat ik heb gezegd over een dwangbuis en luiers, maar dat is voor even, voor een spel, niet voor lang. Lieverd, lieverd, dank je wel, maar ik wil liever met jou de rest van de week doorbrengen. Ik kan dit niet meer’.
‘Sssstt, lieverd, lieverd toch. Jij wilde dit toch. Moet je horen, ik heb mijn vader gebeld en gezegd dat wij het zo naar onze zin hebben. Hij heeft geld overgemaakt zodat wij nog een paar weken langer kunnen blijven. Hij laat wel even weten dat je voorlopig nog niet komt werken. Dat is het handige als je bij jouw toekomstige schoonvader werkt.’
‘Oh lieverd, dank je, ik houd echt van je en nu kunnen we nog lekker samen genieten’ klonk Michael opgelucht.
Bert en Henk keken elkaar met een blik van ‘oh wat lief ‘.
‘Maar Michael, je begrijpt me verkeerd. Ik neem je niet mee. Je bent veel te opstandig. Je moet maar even leren om hier te blijven. Volgens Sadie kun je zeker de komende vier weken nog blijven’.
‘Wat…wat…wat bedoel je’
‘Lieverd, ik vind dat het patiëntenhemd jou wel staat en als je hier toch nog een paar weken blijft kunnen we zo wel beginnen met jouw hoofd kaal te scheren en trouwens jouw kruis en billen ook, want ik heb begrepen dat daar teveel behaard bent om het goed schoon te houden en als je toch nog een paar weken in luiers gaat doorbrengen’
‘NEE, NEE, DOE ME DAT NIET AAN, NEE’
Sadie gebaarde naar mij en wij allen verlieten de slaapkamer; een schreeuwende Michael achterlatend
 

luiersboy80

Toplid
wat een schitterend verhaal wacht met spanning af !1.
en waar is die kliniek ,./ ,./ hahaha lijkt we geweldig.

groeten luiersboy
 

patient

Beginneling
Ik liep met Sadie naar de verkleedkamer.
‘Marc, ik wil je iets vragen. Ik zou vandaag met Henk naar mijn zus in Maastricht gaan. Ze heeft een kledingkast gekocht en wij zouden haar helpen deze in elkaar te zetten. Door de gebeurtenissen met Michael ligt dit nu moeilijk. Zou jij mij kunnen helpen. Ik verreken dan wat de prijs van dit weekend.’
‘Nou, dat is goed.’ Het leek om mij wel leuk om met het mooie zomerweer weer even buiten te komen.
‘Wat gaat er eigenlijk met Michael gebeuren?’
‘Sterre had ontdekt dat Michael zijn medische en luierfetish wilde gaan beleven. Zijzelf heeft wat sadistische trekjes en die kan ze nu mooi uitleven. Ze heeft een paar weken geleden Michael een baan bezorgd bij haar vader en deze denkt dat zij verliefd hand in hand op de bank van een vakantiehuisje zitten. Kom ik maak je wanten los’.
Sadie maakte mijn wanten los, ze hielp het hemd uit te doen en ik kon de luier afdoen. Ik ging even douchen en na de douche stond er een ontbijtje klaar. Sadie was weg. Ik ging even naakt aan de kleine tafel zitten en at het ontbijt op. Sadie kwam binnen met wat kleding en andere spullen.
‘Als we naar mijn zus gaan moet jouw haar wel even goed zitten.’ Ik ging op een stoel voor de spiegel zitten en met de tondeuse werd mijn haar opnieuw gemillimeterd, maar nu egaal glad. Ik kon even mijn tanden poetsen en Sadie had wat kleding klaargelegd.
‘Het wordt vandaag lekker weer.’
‘Als we naar jouw zus gaan moet ik vandaag maar even normaal gekleed gaan.’
‘Oh nee, reken daar maar niet op. Je zou deze week 24/7 luiers dragen, dus ga maar even liggen. Ik doe je wel een luier om de twee inleggers. Als je moet plassen, ga je niet lekken. Ik doe er een gewone plastic broek overheen.’
Sadie pakte een melkwitte, doorzichtige plastic broek. Ik moest gaan staan. Ik kreeg een strakke, witte romper aan en ze pakte een moderne baggy korte broek met camouflageprint . Ik keek in de spiegel. Door de baggy broek zag je niet dat ik een luier omhad. De romper zag eruit alsof ik een strak T-shirt aanhad. Doordat de romper strak zat hoorde je bijna geen geritsel als ik liep. Volgens mij kon ik zo wel over straat zonder opgemerkt te worden.

‘Zullen we gaan?’, vroeg Sadie.
‘Prima’, zei ik.
We pakten de witte ambulance bus waarmee ik naar het klooster was gebracht. Achterin lagen allerlei spullen, maar het leek net een verhuisbusje van de buitenkant. De rit duurde ongeveer anderhalf uur. Onderweg zaten we gezellig te kletsen over mijn werk, hoe Sadie met haar klooster was begonnen, over haar zuster die Linda heette en werkte bij de gemeente en het werk van Sadie wel tolereerde, maar moeilijk accepteerde. Ik vroeg ook hoe het met Michael verder zou gaan vandaag.
‘Michael wordt vandaag voorbereid op een langer verblijf bij ons. Henk en Bert blijven nog wat langer om mij te helpen, dus dat is geen probleem. Michael krijgt straks een spierverslapper ingespoten. Hij zal dan geheel geschoren worden. Ook zijn hoofd zal eerst met de tondeuse worden geschoren en daarna met een scheermes. Hij zal zichzelf niet herkennen in de spiegel. Verder krijgt hij een katheter in en een anaalring.’
‘Een anaalring?’
‘Een anaalring is eigenlijk een open butplug. Deze zorgt ervoor dat zijn sluitspier open blijft en dat hij zo ervaart hoe het is om incontinent te zijn.’
‘Wow, dat zal hij niet leuk vinden’
‘Dat denk ik ook niet, maar het was een idee van Sterre’.

Na een half uur rijden en kletsen kwamen we bij het huis van Linda aan. Door de warmte zat ik te zweten in mijn luier en plastic broek, maar gelukkig zag je dat niet aan mijn korte broek. Linda kwam naar buiten. Sadie en zij omhelsden elkaar en ik werd aan Linda voorgesteld.
Het was een leuke vrouw. Hoewel ik de laatste paar keren seks had gehad met mannen vond ik Linda toch wel heel erg aantrekkelijk.
We gingen in de achtertuin koffie drinken.
‘Zo Marc, ben jij een vriend van Sadie?’
‘Ja dat kun je wel zeggen’, zei ik terwijl ik naar Sadie keek die mij een begrijpende blik gaf.
‘Fijn dat je wil komen helpen. Is dit de man waar je het over had Sadie?’
‘Nee, die kon vandaag niet komen. Hij had andere dingen te doen, maar Marc was zo lief om vandaag mee te komen’.
Na een kwartiertje kletsen gingen we naar binnen. In de hal lagen allemaal dozen. We begonnen met ze naar boven te brengen. Door de temperatuur en het zware werk begonnen we allemaal te zweten.
‘Je mag je shirt wel uittrekken hoor’, zei Linda.
‘Euh, nee laat maar’, zei ik, wat moest ze wel denken als ze zou zien dat het romper was.

In de slaapkamer begonnen we met het in elkaar zetten van de kast. Linda was duidelijk aan het flirten en ik vond haar ook leuk en flirtte terug. Als ik de kastdelen hoog moest houden, ging zij met een vinger van mijn buik naar mijn hals omhoog.
‘Nog even volhouden hoor’ en ze drukte haar vinger om mijn mond alsof ze wilde zeggen ‘sstt, niets zeggen’. Ik kustte haar vinger.

Na een uur zat de kast bijna in elkaar. Terwijl Sadie en ik de planken in de kast aan het maken ging Linda drinken voor ons halen en ik keek haar na toen zij de kamer verliet.
Sadie en ik begonnen fluisterend een gesprek, waarbij Sadie begon door mij pissig iets toe te sissen:
‘Je moet niet denken dat je iets met mijn zus kan beginnen. Leuk dat je mee wilde helpen, maar je bent een klant van mij en van mijn zus blijf je af’
‘Rustig maar, dat is geloof ik niet iets voor jou om iets over te zeggen’.
‘Hoe denk je dat mijn zus zou reageren als ze zou weten wat je aan zou hebben. Dat is helemaal niets voor haar’.
‘Ik kan toch een keer met jouw zus afspreken na deze week?’
‘No way, mijn zus is te goed voor jou.’
‘Nou ja, wat is dat nou weer?’
Ik zag in de spiegel van de kast hoe Linda met een blad binnenkwam. Ik bekeek haar via de spiegel. Ze was echt mooi en ze was vandaag ook erg aardig. Ze pakte een glas drinken en in flits realiseerde ik mij dat een klap op mijn kont wilde geven. Bang om met een luier om betrapt te worden draaide ik mij vlug om, liet de plank vallen die daardoor op Sadies hoofd viel, want zij was bezig hem vast te zetten. Bij mijn draai gaf ik het glas een klap waardoor het grote glas cola over ons drieën heen viel.
‘Wat doe je nou’ zeiden Sadie en Linda in koor.
‘Sorry’ zei ik een beetje beduusd. Dit was niet de bedoeling.
‘Ik ga even een doekje halen’ en Linda rende weg.
‘Wat was dit nou voor iets onhandigs’, zei Sadie terwijl ze over haar hoofd streek. ‘Het doet goed zeer’.
Linda kwam in haar ondergoed terug naar boven. Haar jurk had onder de cola gezeten. Net als mijn romper en broek.
Terwijl ze de vloer aan het schoonmaken was zei ze dan ook:
‘Trek je broek en shirt even uit, dan was ik ze even. In de zon zijn ze zo droog’
‘Eeuh, nee dat hoeft niet.’
‘Doe niet zo raar, ik wel vaker een man in zijn onderbroek gezien’.
‘Nee, echt het hoeft niet. Het is zo droog.’
‘Ja, met grote vlekken’
Sadie begon zich er ook mee te bemoeien
‘Ja Marc, dat is geen gezicht. Niet zo preuts. Linda kan ze even wassen. Misschien kunnen we dan straks nog met z’n allen in de stad wat eten’.
‘Ja leuk idee’, zei Linda.
Ik keek naar Sadie en had niet door dat Linda achter mij was gaan staan. Ik een snelle beweging had zij de knoop los en trok mijn broek naar beneden, riep lachend ‘te laat’ en stopte meteen.
‘Wat ….is dat’
Ik stond bij een vrouw, die ik eigenlijk wel leuk vond, in een witte romper met colavlekken, een luier en een plastic broek op haar slaapkamer,.
‘Marc is incontinent’ zie Sadie snel.
‘Nee, dat is niet zo’, reageerde ik snel. Ik keek Linda aan en Linda keek naar mij en Sadie.
‘Nou trek dat vreemde shirt ook dan maar uit’ zei Linda terwijl ze wat ongelukkig naar mij keek.
Ik maakte de drukknopen los, trok de romper uit en daar stond ik in mijn melkwitte plastic broek. Hij zat doordat ik de hele dag de romper aan had gehad nog strak tegen mij lichaam.

‘Ik stop dit snel in de wasmachine, dan doe ik een paar boodschappen voor de lunch. We moesten maar niet de stad in gaan’. Ze liep snel de slaapkamer uit naar beneden.
Sadie keek mij kwaad aan. ‘Mijn zus snapt nu heus wel hoe het zit. Jij maakt nu geen enkele kans’
‘We vonden elkaar leuk, als ik het uitleg.’
‘Als ik het uitleg, als je wat uitlegt. Dat je een week in luiers en dwangbuizen doorbrengt uit vrije wil’
Beneden ging de wasmachine dicht. Sadie en ik gingen naar beneden.
‘Linda’, zei ik, ‘ik kan het uitleggen. Dit ben ik niet, nou dit is maar een beetje van wie ik ben, ik ben veel meer dan dit’.
Linda keek mij schuchter aan. ‘Ik ga maar even boodschappen doen’ en ze schoof langs mij heen richting de deur. Ze deed daarbij alle moeite om mij niet aan te raken.

Sadie ging ook even weg en ik ging naar tuin. De tuin was redelijk privé. Ik zat dus redelijk onzichtbaar in mijn luier in de tuin.
Sadie kwam de tuin in een rolstoel voortduwend. De rolstoel kwam uit de bus.
‘Ik heb hier een schone romper en een stoel voor je.’
‘Ik ga nu niet in die stoel zitten’
‘Ik dacht het wel’. Ze kwam naar mij toelopen, ik dacht dat ze wat in mij oor ging fluisteren, maar ze prikte met iets in mijn nek.
Ik sprong op ‘HEE, WAT DOE JE’
‘Jou even laten dimmen, je moet niet denken dat ik je heb meegenomen dat je met mijn zus kunt aanpappen. Volgens mij vindt mijn zus jou ook wel leuk en misschien stapt ze zelfs over jouw luierverhaal heen en dat risico wil ik niet lopen’.
Ik zakte door een knie en ging weer snel rechtop staan, maar ik zakte weer door mijn knie.
Sadie greep mij beet en sleurde mij naar de rolstoel. Ze gooide een schone romper op de grond en zette mij in de stoel. Ik probeerde op te staan, maar mijn voeten gleden weg.
Na enkele seconden zat ik als een zoutzak in de rolstoel.
‘Een zware spierverslapper Marc, kijken of mijn zus je zo direct ook nog leuk vindt’
Ik probeerde mijn hoofd op te tillen, maar dat ging heel moeizaam. Ik wilde iets zeggen, maar dat ging niet. Mijn tong lag als een dikke biefstuk bijna onbruikbaar in mijn mond.
Terwijl ik met mijn hoofd voorover hing zag ik dat achter het plastic van de broek mijn luier geel kleurde. Alle spieren waren verslapt.
Sadie deed mij een schone romper aan. Zonder mijn hulp ging het wat moeizaam. Eerst de ene arm, toen de andere. Mijn hoofd erdoor en ze duwde het rugdeel naar beneden. Van voren trok de romper ook naar beneden, maar ze deed geen poging hem dicht te doen en drapeerde hem zo, dat je mijn natte luier zag. Ze gespte mijn lichaam zo vast dat ik niet voorover kon vallen. Mijn voeten werden op de voetensteun gezet en met een band om zijn plaats gehouden.

Sadie ging nog even weg en kwam met nog wat spullen terug.
‘Jouw onhandigheid heeft hier voor gezorgd. Je hebt vandaag goed geholpen, maar deze handen hebben vandaag genoeg veroorzaakt.’
Sadie deed mij de witte wanten aan en trok het klittenband strak, zodat ik ze niet af kon doen. Verder deed ze mij een grote witte slab voor, aangezien ik weer was begonnen met kwijlen.

‘Ik ben er weer’, hoorde ik aan de voorkant van het huis.
Er werd gerommeld in de keuken en Linda riep vanuit het huis ‘Zitten jullie in de tuin….Marc de was is klaar. Ik stop ze in de droger op een lage stand of nee, ik hang ze in de tuin dat gaat nu sneller dan de wasdroger’
Sadie draaide de rolstoel zo dat als Linda de tuin in kwam, dan zat ik in vol ornaat voor haar klaar.
Linda stapte de tuin in ‘Wat willen jullie ……oh mijn god’
Sadie stapte op haar zus af die met haar hand voor haar mond stond. Ze legde een arm om haar schouder en ging naast haar staan zodat ze mij beiden aankeken.
‘Ik lust wel een boterhammetje, we wachten tot de was droog is en dan gaan we maar. Marc moet een schone luier, maar die heb ik niet bij me’
Linda schudde ja en werd door Sadie mee naar binnen genomen.
‘Wat is dat?’ vroeg Linda aan Sadie ‘Het leek een leuke vent, die luiers vond ik al niets, maar daar wilde ik desnoods overheen stappen, maar dit….’
‘Lieverd, Marc is niets voor jou. Wat moet jij nou met een vent die incontinent en kwijlend zijn vakantie wil doorbrengen bij mij.’
‘Is hij een klant van jou?’
‘Ja, voor een beetje korting is hij meegegaan, maar voor de rest moet je niets met hem’
‘Mag ik eens kijken?’
‘Natuurlijk’
De twee zussen kwamen naar buiten. Sadie kwam naar mij toe en tilde mijn hoofd op, zodat Linda goed kon kijken.
‘Marc heeft van mij een spierverslapper gekregen. Hierdoor heeft zijn luier volgepist, hij zal straks ook wel moeten poepen. Door de spierverslapper zit hij ook te kwijlen, vandaar de slab en die wanten zijn ervoor dat hij geen gekke dingen doet.’
Linda kwam dichterbij en voelde aan mijn wanten.
‘Dit zijn stevig’
‘Ze zijn gevuld, zodat hij niets met zijn handen kan doen.’
‘Je leek zo’n leuke vent, maar dit gaat mij te ver’
Ik probeerde wat te zeggen, maar aangezien het toch niet lukte en ik het idee had dat wat ik ook zou zeggen, Linda mij toch niet meer wilde zien, staakte ik mijn poging.

Terwijl Linda bij van dichtbij bekeek liepen mijn darmen leeg in luier.
‘Oh’, zei Sadie, ‘dat wordt rijden met het raam open op de terugweg. Ik ga maar, die kleding haal ik een andere keer weer op. Het is nog anderhalf uur rijden en ik wil niet dat Marc luieruitslag krijgt. Nou ja, dat zal wel gebeuren, maar het moet niet nog erger worden.’

Linda en Sadie namen afscheid en Linda fluisterde nog in mijn oor: ‘Jammer, ik vond je wel leuk’
‘We moeten snel terug, Marc wil straks weer in een dwangbuis of iets anders zitten’
‘Euw, jakkes, wat moet je toch met die freaks’
Sadie rolde mij uit de tuin naar de bus.
‘Verdorie, moet Linda toch even helpen’
Ze liet mij bij de bus staan en liep weer terug de tuin in. Buiten speelden een paar kinderen die nieuwsgierig van een afstandje keken.
Sadie kreeg hulp van Linda om mij in de bus te zetten. Ik zat op bijrijderplaats en ik kreeg snel de autogordel om. Sadie zij nogmaals haar zus gedag en wij begonnen de terugreis naar het klooster.
‘Ik had niet gedacht dat vandaag het zo moest eindigen Marc. Ik zal de intensiteit van jouw verpleging wat opvoeren’
We reden België binnen. Ik keek naar rechts en zag dat ik werd uitgelachen door twee kinderen op de achterbank van een Volvo. Ik zou blij zijn als we weer in het klooster waren.
 

patient

Beginneling
Een kleine anderhalf uur later stopte Sadie de bus voor het hoofdingang van het klooster. Ze liet mij even zitten en kwam terug met Henk en Sterre.
‘Zo, dus dit is stoute Marc, die met de zus van Sadie wilde aanpappen. Nou meneertje, het is tijd dat ik mij met jou gaan bezighouden’.
Ik merkte onderweg al dat de spierverslapper als wat begon uit te werken. Ik kon mijn hoofd weer omhoog houden en mijn armen en benen een beetje bewegen, maar er nog weinig mee doen. Henk hielp mij met uitstappen, zette mij in de rolstoel. Sterre zette mijn voeten op de voetsteunen en begon op een afstandje met Sadie te praten, terwijl Henk met vastzette met gordel in de stoel.
‘Nou mooi’, hoorde ik Sadie zeggen, ‘Laten we allemaal maar eens gaan kijken’
Sterre en Sadie gingen het klooster binnen en Henk duwde mij achter hen aan. We gingen door de grote gang, sloegen af en kwamen bij een voor mij nieuwe kamer aan. Naast de deur zat een naamplaatje: Michael.
De deur ging open en het bleek een grote ziekenhuiskamer te zijn. Links was een doucheruimte en in de kamer die groot genoeg was voor zes patiënten stond maar één bed. Een ziekenhuisbed en bij het raam zat Michael gekanteld in een grote rolstoel. Zij hoofd werd op zijn plek gehouden met een riem en voor de rest zat hij ook vastgesnoerd.
Sterre liep op de stoel af draaide hem om hen toonde trots het resultaat aan Sadie.
Ik schrok een beetje. Daar zat Michael. Helemaal kaal. Geen haar meer op zijn benen, armen, maar wat vooral opviel, ook niet op zijn hoofd. Ik had hem leren kennen als een leuke kerel met een leuke moderne coupe. Zij zat vastgesnoerd in de stoel met alleen luier, plastic broek en romper aan. Zij ogen stonden leeg en keken naar het plafond terwijl zijn mond open hing met het kwijl langs zijn kin. Ook hij had een voor mij ook bekende slab om. Om zijn handen zaten de witte wanten en om zijn voeten korte witte sokken.
‘Een flinke hoeveelheid spierverslapper en morfine om hem suf te krijgen. Mijn lieverd zal vanmiddag zijn rol goed spelen’.
‘Heel mooi, maar Michael zal vanmiddag niet de enige zijn. Ik heb een aanvaring met Marc gehad en hij moet ook maar vanmiddag het Michaelscenario ervaren. Leg Michael maar zo plat mogelijk, dan kunnen met hem zo beginnen’.
Henk rolde mij naar mijn verkleedkamer. Ik werd door hem en Bert geholpen op de commode en ik werd verschoond. Na de verschoning ging de romper dicht en kreeg ik ook witte sokken aan. Sadie kwam binnen met een grote rolstoel. Ook ik kreeg de wanten aan maar werd nog niet vastgezet in de rolstoel.
Ik mocht plaatsnemen op een stoel voor de spiegel. Bert en Henk zorgden ervoor dat weglopen geen zin had. Mijn hoofd werd ingesmeerd met scheerschuim en Sadie schoor mijn hoofd vakkundig kaal. Ze maakte mijn hoofd schoon met een vochtige handdoek. Verder kreeg ik een paar koppen lauwe koffie. Ik moest ze alle vijf opdrinken en daarna mocht ik plaatsnemen in de rolstoel.

Vakkundig werden alle banden vastgelegd en klikten de sluitingen één voor één dicht. Ik kreeg een slab om terwijl ik ondertussen niet meer kwijlde en ook weer kon praten. De rolstoel werd naar geklapt en ik lag achterover in de rolstoel.

‘Sadie, wat ga je doen?’, vroeg ik.
‘Vanmiddag ga je nogmaals naar buiten met jouw vriendje Michael. Eerst gaan we nog een maagsonde aanbrengen’
‘Een maagsonde?’
‘Een slangetje door je neus, om het voedsel in jouw maag te krijgen.’
‘Maar dat hoeft toch niet, ik kan gewoon eten.’
‘Maar dat weet de buitenwereld niet’

Ik werd de kamer van Michael binnengereden. Bij hem was een maagsonde ingebracht. De verdoving was wat uitgewerkt, want hij keek mij met angstige ogen aan.
Sadie kwam met een slangetje aan en duwde het in mijn neus.
‘Gewoon slikken, niet tegenwerken, gewoon slikken’
Ik deed wat mij gezegd werd en binnen de kortste keren zat het slangetje met pleister naast mijn neus vast en liep tot achter mijn oor.

‘Gaat het Michael’, vroeg Sterre
‘..eee..’, zei Michael. Ik begreep uit eigen ervaring dat hij nee probeerde te zeggen.

‘We gaan straks met z’n allen naar Lons. Behalve Bert, want hij blijft bij Esther. Zij levert geen problemen is tevreden met de service. Jullie twee veroorzaken meer problemen.’

Onze beide stoelen werden rechtop gezet.
‘Denk je dat ik het nu erger vind om naar Lons te gaan’, vroeg ik aan Sadie.
‘Niemand die mij daar kent, het was van de week voor het eerst, maar nu ben ik daar minder gevoelig voor.’
‘Ach, jij kent er ook niemand, maar Michael zal wel even moeten slikken als we in Lons zijn’.
Michael keek verschrikt en smekend naar Sterre.
‘Lieverd, maak je niet druk, dat komt daar wel’ Ik kreeg opnieuw medelijden met hem.

Bert kwam aan met een injectienaald. Hij haalde eerst zijn hand over mijn kale hoofd. Hij boog voorover en fluisterde in mijn oor.
‘Ik zal eerst even jouw nieuwe kamer laten zien’. Hij rolde mij weg uit de kamer en rolde mij door gang van het klooster. Schuin aan de overkant van de kamer van Michael stopte hij bij een deur. Naast de deur hing een naambordje. ‘Marc’ stond erop.
‘Ja kijk maar eens goed. Ook voor jouw is een kamer klaargemaakt. Sadie heeft gebeld vanuit Maastricht gebeld dat wij bij jou ook de verpleging gaan verhogen. Deze kamer zal jouw wereldje worden hier in het klooster.’
Hij deed de deur open en rolde mij naar binnen. Mijn kamer was een kopie van de kamer van Michael.
‘Je eigen kamer Marc, want vind je?’
‘Niet slecht, wat gaan jullie verder doen?’
‘Verrassing, het is niet leuk als we vertellen wat er gaat gebeuren. Volgens mij heb je Sadie pissig gemaakt, want ze heeft al kort met Henk en mij overlegd…maar daar hoef jij je niet druk over te maken. Je kan er toch niets tegen doen.’
Hij rolde mijn stoel naar het raam en liet mij uit het raam kijken. Er was weinig uitzicht, bijna meteen bossen. Aan de andere kant had je beter uitzicht over de omgeving. Hij draaide mijn stoel om en liep naar de deur. Hij draaide de deur op slot.
‘Marc, ik moet je zo verder klaarmaken voor vanmiddag, maar ik moet je zeggen dat ik jou heel geil vindt in deze outfit. Je hebt een goed lichaam en met die dikke luier eronder, wow.’
Hij kwam vlak voor mij staan en boog zich voorover naar mijn gezicht.
‘En zo mooi vastgezet in deze stoel. Helemaal hulpeloos en helemaal van ons afhankelijk.’
Hij voelde aan de maagsonde die uit mijn neus kwam.
‘Zo, vandaag weer iets nieuws. Open je mond. ‘
Ik keek hem verbaasd aan
‘Open je mond en snel een beetje’, zei hij geïrriteerd ‘en zuig op mijn vinger’.
Ik deed mijn mond open en zoog op zijn wijsvinger. Hij rolde zijn vinger in en uit mijn mond en draaide hem ook door mijn mond. Met zijn andere hand streelde hij over mijn kale hoofd en langs mijn gezicht.
‘Brave patiënt, ik nog een hoop lol aan jou beleven’
Hij haalde zijn vinger uit mond.
‘Hoe bedoel je, een hoop lol?’
‘Sadie heeft Henk en mij aangewezen om jou wat extra te begeleiden en wij gaan binnenkort beginnen met het tweede deel van jouw wensen.’
‘Tweede deel, hoe bedoel je tweede deel.’
‘Ik heb van Sadie begrepen dat jij nog andere wensen hebt opgegeven.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Je hoeft je voor mij niet van de domme te houden. Henk en ik kijken niet snel van iets op. Wij gaan er voor zorgen dat jij over een aantal dagen tevreden vertrekt.. Het wordt nu tijd voor jouw injectie. Over een paar minuten mag je weer kwijlend en piesend naar buiten toe. Door de koffie wordt jouw urine lekker donker en door de romper zichtbaar voor iedereen die je ziet.’
Bert gaf een injectie in mijn bovenarm. Ik voelde de kracht uit mijn lichaam verdwijnen. Mijn lichaam deed niet wat ik wilde, maar ik was wel gewoon in staat alles te volgen.

Bert deed de deur op en reed mij naar de bus die al buiten stond. Michael was er al ingereden en ik werd naast Michael gereden. Net als gisteravond zaten wij naast elkaar, maar nu wel allebei wat meer geschokt van wat er de afgelopen uren gebeurt was.

Wat later reden wij de mij bekende parkeerplaats van Lons op. Michael en ik werden uit de bus gereden. Sadie en Sterre bemoeiden zich met Michael en Bert en Henk met mij. Sadie, Bert en Henk waren gekleed als verplegend personeel. Sterre had haar gewone kleding aan. Michael en ik werden allebei naar achteren gekanteld. Zo waren wij beter te zien voor voorbijgangers. Ze keken nu recht in ons gezicht en ons kruis was nu ook naar boven gericht. Er was duidelijk te zien dat wij allebei een luier omhadden en er was ook duidelijk te zien dat ze gebruikt waren.

‘Zo, daar zijn we weer’, zei Henk tegen mij en hij gebruikte een zakdoek om wat kwijl van mijn kin te halen.
‘Eens kijken of het personeel van het café je herkent in deze stoel en zonder haren.’ Lachend stootte hij Bert aan, die aan mijn kruis voelde en iets te hard praatte, waardoor de mensen vlak bij ons het konden horen:
‘Ben je erg nat, Marc, oh gossie we blijven niet lang hoor’
Het bleek een ouder echtpaar te zijn dat langs liep en vol medelijden naar mij en Michael keek. We gingen op weg naar het centrum. Waar dat ging liepen ze zo dat we met z’n tweeën naast elkaar werden gereden. Hoewel ik bijna twintig jaar ouder ben dan Michael leken we zo wel veel op elkaar. Sterre speelde de rol van de bezorgde vriendin heel goed. Bert, Sadie en Henk rolde ons langs de souvenirwinkels en pakten regelmatig iets uit het schap om het ons te laten zien. Ze spraken tegen Michael en mij of wij kleine kinderen waren. Ik zag dat wij in de buurt van het terras van het voor mij bekende café kwamen. Sterre ging op haar hurken tussen mij en Michael inzitten. Hierdoor verstond ik wat zij tegen Michael zei
‘Lieverd, hier komt zo de verrassing: op het terras zitten Eric en Kees, jouw beste vrienden. Ik heb ze gebeld of ze hier naartoe wilden komen. Ik heb verteld hoe jij door het lint bent gegaan en dat je met spoed opgenomen moest worden in een psychiatrisch ziekenhuis en dat het daar snel bergafwaarts met je is gegaan. Ik weet niet of ze je herkennen.’
‘..ee, erre iet oen…’, brabbelde Michael terwijl er extra kwijl over zijn kin begon te lopen.

We liepen snel door en Sterre zwaaide naar het terras waar twee mannen met bedrukte gezichten opstonden en naar ons toekwamen.
‘Jezus Sterre, wat erg voor je, gaat het.’
Sterre bleek een prachtige actrice, want de tranen kwamen en tussen het snikken door gaf ze aan dat het zwaar was, maar dat voorop stond dat Michael beter moest worden.’
Ze gingen beiden op hun hurken voor Michael zitten.
‘He Mike, hoe gaat ie?
Michael keek ze angstig aan. Hij probeerde wat te zeggen: ‘at ijf is e, aal e ie e’
Eric sloeg bemoedigd op Michael zijn bovenbenen.
‘Hé joh, wat is er nou gebeurt, snel weer beter worden he.’ Hij stond snel op en liep naar Sterre die op wat afstand was gaan staan.
Kees bleef nog bij Michael zitten. Michael probeerde Kees duidelijk te maken dat hij niet ziek was, dat hij weg wilde, dat dit het idee van Sterre was.
Kees luisterde intensief, maar zei op een gegeven moment dat hij er niets van verstond. Michael gromde uit onmacht.
‘He rustig man, rustig’.
Sadie kwam erbij. ‘Meneer van der Voort, u moet rustig aan doen.’ Ze richtte zich tot Kees.
Ze draaide hem weg, maar Michael en ik konden horen wat ze zei.
‘Het gaat nu langzaam weer wat beter. Hij was eerst heel agressief. Hij wilde steeds zijn haren uit zijn hoofd trekken. Zelfs met de wanten aan probeerde hij het. Nu wij zijn haar hebben afgeschoren doet hij dat niet meer. Hij deed ook steeds zijn kleren uit en hij deed overal zijn behoeftes, vandaar deze kleding. Hij laat de laatste dagen wel alles lopen, dus de luiers zullen voorlopig wel even nodig zijn. Eten was ook probleem, vandaar dat wij hem nu kunstmatig voeden. De situatie is vrij ernstig, maar niet hopeloos. Hij kan er weer bovenop komen. U bent bevriend met hem begreep ik’ en ze begeleidde Kees weg richting Sterre.

Bert draaide Michael zo dat ik hem aan kon kijken. De tranen liepen over zijn wangen. Verraden door zijn vriendin, belachelijk gemaakt voor zijn vrienden.

Sterre kwam met Eric en Kees naar Michael toe.
‘Michael, luister even goed. Eric, Kees en ik ga nu, maar we komen morgen weer op bezoek. Wel lief zijn he.’ Ze maakte met de slab zijn mond schoon en gaf hem een kus op zijn mond. Michael gromde en wilde wegdraaien. Sterre gaf hem toch een zoen.
‘Lieverd, je herkent mij misschien niet, maar ik houd van je en zorg voor je hoor.’
‘Hé man, hou je haaks hé.’
‘He Mike, ik zie je morgen, beter worden; dan kunnen we weer voetballen’.
Kees en Eric namen Sterre tussen hen in en spraken bemoedigende woorden toen ze wegliepen.

‘Zo heren, tijd om naar huis te gaan. Kunnen we straks gaan eten en dan wordt het bedtijd.’
Bert en Henk brachten ons langzaam rijdend door het dorp terug naar de bus. Een half uur later reden Michael en ik door de gang van het klooster.
 

patient

Beginneling
Michael werd naar zijn kamer gereden, ik naar de mijne.
‘Zo’, zie Sadie, ‘Ik laat je nu maar eerst even bijkomen.’
Ik werd door Bert op bed geholpen. De spierverslapper begon al uit te werken en als een slappe pop kon ik een beetje meewerken. Terwijl ik een beetje kon woelen en met mijn hoofd kon draaien werd mijn hoofd en bovenlichaam vakkundig in de segufix gezet. Als laatste werden mijn voeten vastgezet.
Sadie zorgde dat mijn slab goed op mijn bovenlichaam lag. Bert opende mijn romper, knipte mijn plastic broek kapot en begon met mij verschonen. Hij gebruikte nu een plastic broek met drukknoppen die je onder mijn kont kon schuiven en voor dicht kon maken. Ideaal voor liggende verschoningen.
‘Ik zal je maagsonde eens uitproberen’, zei Sadie. Ze pakte een grote spuit en begon een witte pasta door mijn neus naar mijn maag te spuiten. Ze keek me een beetje vals aan en streelde over mijn wang.
‘Is het lekker, lieverd? Doe je mond is wijd open.’
Ik deed wat mij gevraagd werd.
‘Oh ja, kijk Bert, daar loopt het slangetje door zijn keel.’
Na een aantal grote spuiten pasta pakte Sadie een grote standaard en hing daar verschillende zakken vocht aan. Via een aantal slangetjes zaten die zakken aan één slangetje en dat werd weer aan mijn maagsonde vastgemaakt.
‘Zo, de komende uren zullen wij twee liter vocht je maag in laten lopen. Ik vrees dat je het niet droog houdt Marc’. Bert legde een laken en een deken over mij heen. Sadie deed mij nog een slaapmasker op mijn ogen en zo lag ik in het donker.

Ik lag een tijdje na te denken over wat Bert eerder deze middag gezegd had. Ik zou nog andere wensen hebben. Ik viel in slaap en werd wakker toen het slaapmasker van mijn ogen werd weggehaald.
Sadie stond bij mijn bed met Bert en Henk. Ze had een karretje bij zich met een aantal spullen erop. Henk pakte mijn hoofd en trok mijn mond open. Sadie spoot direct een paar keer op mijn tong. Het was voor mijn nu wel duidelijk wat dat was. Ik zou de komende uren niet kunnen praten. Henk hield aansluitend mijn mond een paar minuten dicht. Lang genoeg voor de verdoving om te gaan werken.
‘Zo Marc, klaar voor de volgende stap’, zei Sadie grimmig. ‘Je dacht dat je goed genoeg was om mijn zus te versieren. Nou mannetje, dat dacht ik niet. Je bent niet meer dan een freak. Een vent die zich willens en wetens laat opsluiten met de bedoeling een week lang in luiers te lopen en als een ouderwetse psychiatrische patiënt in dwangbuizen en isoleercellen door te brengen. Nou schat, het wordt tijd dat wij ons wat intensiever met jou gaan bezighouden.

Henk sloeg de dekens van mij af en legde een operatielaken onder mijn kont, rug en bovenbenen. Sadie maakte mijn hoofd los en legde een aantal kussen onder mijn hoofd, waardoor ik kon zien wat er bij mijn kruis gebeurde.

Henk maakte mijn romper en plastic broek los. Hij haalde mijn luier los. Omdat de spierverslapper was uitgewerkt had ik nog niets in mijn luier laten lopen.
‘Oh, hij is niet nat, nou dat gaan we nu veranderen’.
Henk begon mijn penis en kruis in te smeren met een bruine vocht. Sadie kwam met een slangetje en begon dat in mijn penis te duwen. Ik kreeg een Foley-katheter ingebracht. Aan het einde zat nog een stopje, dus de urine uit mijn blaas begon nog niet te lopen. Ze maakten mij van onderen weer schoon, waardoor het bruine ontsmettingsmiddel weg was.
‘Nou Marc, wens één is vervuld. De rest van de week loopt jouw urine zonder dat je er iets aan kan doen in jouw luier. Vanaf nu ben je incontinent. En niet alleen van voren lieverd; kijk eens:’
Ze hield een grote buttplug voor mij zichbaar. Het bijzondere was dat deze hol was. Je keek er doorheen. Mijn kringspier zou zich sluiten om deze buttplug, maar er zou een grote opening ontstaan.
‘Als deze straks is geplaatst dan is de luier niet alleen een wens voor jou, maar gewoon noodzakelijk want straks laat je wat je ook probeert alles gewoon in je luier lopen. Net als heel vroeger, toen je klein was’
Henk en Bert maakten mijn enkels los uit de segufix en ze trokken mijn benen richting mijn borst. Mijn kont lag open naar boven en Sadie gaf een paar prikken bij mijn kont.
‘Even laten inwerken, het is een verdoving. Het inbrengen van zo’n grote buttplug wil nog weleens pijn doen, en dat wil ik je niet aandoen.’
Een paar minuten laten werd de buttplug ingebracht.
‘Klaar, onze Marc is nu officieel incontinent. Vanaf nu moet hij maar in de dikste nachtluiers met inleggers worden verzorgd. Die blaas moet maar even in een schaaltje worden geleegd, anders mogen we direct alweer verschonen.’
Ik zag hoe er urine uit het slangetje zo in een bakje liep. Ik kon niets doen om het tegen te houden. Toen de straal alleen nog maar druppelde werd mijn penis in de luier gestopt en werd de luier dichtgedaan. De plastic broek en de romper werden op hun plaats gedaan. Mijn voeten werden weer in de segufix gestopt. Bert stopte en hij en Henk vertrokken uit mijn kamer met het karretje waarmee ze waren binnengekomen.

Sadie kwam naast het bed staan en de haar handschoenen uit.
‘Zo Marc, ik zal even een kussen weghalen.’ Ze haalde een kussen weg en zette mijn hoofd met segufix vast. Ze maakte met mijn slab mijn mond en kin schoon en verschoonde mijn slab. Ze legde hem boven de laken en deken.
‘We willen niet dat lakens en dekens nat worden, he. Lekker toch Marc dat je nu geen controle over jouw blaas en darmen hebt. Je wilde toch in luiers. Je moet nu wel. Je schijt en pist omdat ik vind dat je dat maar eens een paar dagen moet ervaren. De hele dag omringt door een zweem van urine- en strontlucht, eens kijken wie dat aantrekkelijk vindt. Mijn zus in ieder geval niet. Nu maar lekker slapen.’
Ze hing een paar nieuwe zakken vocht aan de standaard. Ik voelde ondertussen wat warm vocht in mijn luier lopen. Shit, ik lekte nu al in de luier. Sadie deed de gordijnen dicht en liet mij alleen.
 

patient

Beginneling
‘Wakker worden slaapkop’. Sadie schud mij aan mijn arm wakker. Verschrikt doe ik mijn ogen open. Ik probeer omhoog te komen maar ik realiseer mij dat ik vastgebonden in de segufix lig. Ik voel dat ik kletsnat rond mijn kruis ben. Ik heb een zere kont en ik voel een kleverige drab rond mijn kont. Ik heb een droge mond, kuch een beetje en kijk Sadie aan.
‘Wat heb je met me gedaan’
‘Dit wilde je toch. Och, je hebt alle vocht binnengekregen. Dorst heb je niet meer. Ik zal je even klaar maken voor het ontbijt.’
Ze loopt weg en komt even later terug met een bak crèmekleurige pasta. Ze vult een grote injectiespuit en via mijn maagsonde begint ze de derrie in mijn maag te spuiten.
‘Voeding voor patiënten met alle vitamines en mineralen’.
Ik vraag een paar keer wat ze van plan is, maar Sadie zegt niets meer en neuriet een liedje. Het lijkt of ik tegen een muur praat en ik houd na vijf minuten dan maar op met vragen stellen. Nadat de pasta op is spuit Sadie nog een maar keer water door de sonde om hem schoon te maken.

Bert en Henk komen binnen. Ze maken mijn linker hand en arm los, mijn want gaat uit maar ik krijg meteen een dikke lichtbruin gekleurde leren band om mijn pols. Hij is gevuld met dik zacht materiaal. Hetzelfde gebeurd met mijn rechterarm.
Ze doen hetzelfde met mijn benen, mijn sokken gaan uit en om mijn enkels zitten als snel dezelfde banden. Tussen mijn enkelbanden wordt een lerenriem vastgemaakt, waardoor ik mijn benen niet ver uit elkaar kan halen. Schoppen zou niet gaan. Ik word verder losgemaakt uit de segufix. Ik word uit bed geholpen en mijn romper gaat uit. Ik sta in een vieze luier met een plastic broek in de kamer. Ik krijg een riem om mijn middel waar mijn polsbanden aan vast worden gemaakt. Ik kan alleen kleine pasjes lopen en het lijkt van een afstand of ik mijn handen in mijn zij heb.
‘Zo, nu kun je met je handen nergens aanzitten. Ik wordt door Henk en Bert naar de doucheruimte geleid. Daar wordt mijn plastic broek afgedaan en gaat mijn luier af. Hij klettert op grond van de douchebak. De inleggers zijn doorweekt, net als de luier zelf.
‘Wow Marc, die is vol, misschien moeten we gaan denken aan nachtverschoningen.’
De douche wordt aangezet en ik word eerst schoongespoten en daarna met zeep en een washandje goed schoongemaakt.
Na het douchen wordt ik afgedroogd en wordt ik in een po-stoel voor de spiegel gezet. Het slangetje van mijn katheter wordt in de po gehangen, mijn billen hangen er boven. Met een elektrisch scheerapparaat wordt mijn baard en snor weggeschoren en de kleine stoppels (het is niet meer dan een schaduw van haar) wordt met scheerschuim weggeschoren. Ik wordt van de postoel gehaald. In de po ligt een beetje urine.

Ik wordt naar de commode van mijn kamer geleid. Eenmaal erop gelegen gaat er weer een dikke nachtluier met twee inleggers om mijn kruis en kont. Zonder mij verder los te maken wordt een plastic broek met knoopjes aan de voorkant om mijn luier heen gemaakt.
Mijn enkelbanden worden losgemaakt en ik krijg de gele pyjamabroek aan. De enkelbanden worden weer vastgemaakt.
Ik moet van de commode af en gaan staan. De riem rond mijn middel gaat af, net als de polsbanden. Ik krijg het pyjamahemd met de opdruk ‘PATIENT – Marc S.’ aan, gevolgd door een dwangbuis. Als laatste wordt de riem onder mijn kont door vastgemaakt. Bert trekt deze riem hard aan, ik voel de gevoelige plek van de buttplug. Henk vervangt de pleister van mijn maagsonde bij mijn lip en met een nieuwe pleister dicht bij mijn oor wordt de sonde achter mijn oor gehangen. Ook in mijn nek houdt een pleister de sonde op zijn plaats. Ik moet mijn mond open doen. Er wordt een paar keer op mijn tong gespoten en ik krijg een schone grote witte slab om.

Ik wordt door de twee heren voor een spiegel geleid. Ondanks alle belevenissen vind ik het nog steeds geil te zien wat ze met mij doen. Ik voel dat ik een stijve krijg, maar de pijn van de foley-katheter zorgt ervoor dat het gevoel snel verdwijnt.

Sadie komt binnen, gaat rechts naast mij staan en slaat haar linkerarm om mijn schouder. Met haar rechterhand pakt ze mijn rechterbovenarm die in de mouw van de dwangbuis zit.
‘Kom we gaan eens stukje lopen’
Voorzichtig, voetje voor voetje lopen we door kamer naar de gang. Sneller gaat niet, omdat ik alleen maar kleine stapjes kan zetten en omdat mijn kont door de buttplug goed zeer doet.
We lopen door gang naar de achteringang van het klooster. We komen uit in de tuin en we lopen stilzwijgend naast elkaar de tuin in.

‘Marc’, zegt Sadie op een gegeven moment. ‘Ik weet niet wat ik met je aanmoet. Je hebt me geholpen, maar ook tegengewerkt. Ik zit nu te denken aan een aantal opties.’
Ze laat me los en gaat voor me staan.
‘Optie één: ik laat je voorlopig niet los, maar dan krijg ik een probleem dat je niet op je werk verschijnt.
Optie twee: ik regel een ongeluk of ik zorg ervoor dat het lijkt dat je bent ingestort en je verblijft hier legaal nog een tijdje’
Ik schrok me rot, wat is ze van plan. Verbaasd met grote ogen begon ik nee te schudden.
‘Optie drie: Je neemt ontslag, je komt bij mij in dienst als personeel waar sadistische klanten zich kunnen uitleven, je snapt wel, als vaste patiënt voor alle verplegers en doktoren die bij mij een vakantie boeken. Lekker levenslang in luiers en dwangbuizen. Of optie vier: ik verkoop je door aan een rijke dokter of verpleger die een vaste patiënt zoekt voor zijn of haar voorkeuren.’

Ze is gek, wat denkt ze wel niet, ik hier blijven of erger.
Ik begin heftig nee te schudden en probeer van alles te zeggen. Er komen alleen onverstaanbare klanken uit mijn mond. Sadie begint vals te lachen.
‘Wat zeg, dat wil je wel.’
Ik schud nog heftiger nee.
‘Kom nog een stukje lopen, dan kunnen we allebei nadenken.’ Ze pakt me weer vast. Ik probeer mezelf los te rukken. Sadie laat mij demonstratief los en gaat met wijde armen staan.
‘Ga maar als je wilt’
Met kleine pasjes, ongeveer een halve voet per keer loop ik bij haar vandaan. Na een paar minuten komt ze bij me lopen.
‘Hol dan, kom op, ga dan.’
De tuin is ommuurt. De enige uitgang is via het klooster. Ik loop naar het klooster toe. Ik hoor de rustige voetstappen van Sadie achter mij. Ze grinnikt.
‘Als je deur uitkomt, ben je vrij om te gaan’
Ik word nu nog fanatieker. Ik begin te hijgen van de inspanning. Ik ben bijna bij het gebouw. Ik kom bij de deur en realiseer mij……Ik deur gaat naar buiten open. Met geen mogelijkheid krijg ik deze zware deur in deze outfit open.
Sadie komt naast me staan. Ze kijkt via de zijkant van mijn pyjamabroek naar mijn plastic broek en luier.
Ze komt voor mij staan. Ze gebruikt mijn slab om mijn lippen en kin spuugvrij te maken. Ze maakt de slab los en veegt het zweet van mijn voorhoofd. Ze doet de slab weer om en zegt:
‘Je begint alweer nat te worden. Ik zal je straks verschonen. Ik breng je naar de isoleercel, dan kunnen we allebei bedenken wat het beste voor je is’.
Ze doet de deur open en ik wordt als een lam dat naar slachtbank wordt gebracht naar de isoleercel gebracht. Ze maakt de deur open en laat mij naar binnen gaan.
Ik sta in de cel.
‘Je kunt een paar uur blijven staan of jezelf via de muur laten zakken en gaan zitten, maar dat moet jezelf maar weten. Je hoort straks wel wat we gaan doen.’
De zware deur valt dicht en ze doet de grendel erop. Ik voel mij vies, klein en eenzaam.
 
F

ferry3432

Guest
Wow! wat een verhaal.....dat is wel een heel heftige vakantie! Ik ben benieuwd welke optie wordt gekozen....goed verhaal ga zo door!

groetjes Ferry
 
Bovenaan