patient
Beginneling
Hallo, ik dacht ik schrijf eens een verhaal met mijn fantasie. Ik ben benieuwd wat jullie van het eerste stuk vinden.
Op internet had ik ze gevonden. De manier om je wensen uit te laten komen. Het kostte wat, maar dan heb je ook wel wat; was het idee er achter. Na wat e-mailcontact ben ik nog wezen kijken. Een oud klooster in de Ardennen zou mijn vakantiebestemming zijn. Zelf het vervoer werd geregeld.
Twee weken later was het zover. De afspraak was ik naar Brussel zou gaan met de trein. Daar zou ik om 13.00 uur worden afgehaald. In het restaurant kwamen twee als breed geschouderde kerels op mij af. ‘Marc?’ was het enige dat er werd gevraagd. Ik had aan wat we afgesproken hadden: Een blauwe spijkerbroek, een geel T-shirt en zwarte sportschoenen. Ik zou een grijze backpack bij mij hebben en een groen petje ophebben.
Eenmaal buiten het restaurant werd ik door beide mannen stevig bij mijn onderarmen gepakt. ‘Van gedachten veranderen lukt niet meer’ lachte een van twee. Ik werd bij een witte bestelbus achterin binnen gelaten. Geheel geblindeerd en van buiten onherkenbaar, maar van binnen zeker een ambulance. ‘We gaan je even klaar maken voor het vervoer. Kleed je maar even helemaal uit’. Naakt, maar van buiten was dit niet te zien, stond ik gebogen in de bus. ‘Ga maar even liggen op de brancard. Allereerst neem je deze twee pillen even in.’ Ik kreeg twee pillen en een bekertje water.
‘Je vakantie kan beginnen. Ik zal je kont even schoonmaken. Met een wipe werd mijn kont schoongemaakt en werd er een zetpil in mijn kont geduwd. ‘Onderdeel van de reis’. Ik kreeg een dikke nachtluier met een inlegger om. Er ging een melkwitte plastic broek overheen. Ik kreeg een lichtgele pyjama aan, met achter op de jas ‘patiënt’ geprint. Met een complete segufix werd ik vastgemaakt aan de brancard. ‘Heel goed meegewerkt, nu nog het laatste onderdeel’. Er werd een muilkorf uit een kast gehaald. Dit gevuld leer werd om mijn mond en kin gedrukt. Met riemen over mijn gezicht (langs beide kanten van mijn neus) en onder mijn oren werden de muilkorf vastgezet. ‘Lig je goed?’ ‘Mmprff’ was het enige dat ik kon zeggen.
‘De reis zal ongeveer een uur duren’. De broeder ging naar voren naast zijn collega zitten en de bus zette zich in beweging. Ik probeerde of ik los kon komen, maar ik lag goed vast en ik kon alleen wat kreunen. Wat had ik gedaan. Als een gevaarlijke patiënt liet ik mij vervoeren naar een klooster waar een vleugel was ingericht als privé kliniek. Ik met mijn fetisj. Ineens voelde ik een steek in mijn darmen. De boel ging rommelen en ik voelde dat ik mijn darminhoud al snel zou gaan legen in mijn luier. Ook mijn blaas gaf een teken dat de inhoud niet lang binnen zou blijven. Enkele minuten later piste ik eerst mijn luier vol. Een warme inhoud stroomde langs mijn ballen naar achteren. Even later werd met een gemoffeld gepruttel in de inhoud van mijn darmen als een zachte smurrie in de luier geperst. Ik probeerde mijn kont wat te draaien, maar uiteindelijk zorgde de segufix ervoor dat dik kreunend om mijn rug moest blijven liggen. Niet snel daarna rook ik mijn eigen stront. Was dat wat ik nu wilde? Had ik daar geld voor betaald? De bus verminderde snelheid en de wegen werden bochtiger. De deur naar de cabine ging open en de broeder die mij had aangekleed kwam binnen. ‘Pfouuh, de zetpil heeft gewerkt’ Hij kwam boven mij hangen en zijn gezicht kwam dicht bij mijn gezicht. Hij streelde mijn hoofd. ‘Heeft ons patientje in zijn luier gepoept? Maar goed dat hij een luier om heeft. Als je een uurtje niet eens je poep binnen kan houden, hoe moet dat de komende weken dan? Je hebt er nu voor gezorgd dat je de komende weken 24/7 in luiers bent. Volgens mij is dat ook beter voor kerels als jij? Denk je ook niet? Patiënten moeten zich niet druk maken over wanneer ze naar de wc kunnen. Patiënten kunnen beter de hele dag een toilet om hebben’ Er werd een deken over mij heen gelegd. ‘Tijd voor jouw vakantie’, zei de broeder.
De brancard werd uit ambulance gehaald. Ik zag dat we in een bosrijke omgeving waren. De brancard werd over een klein pleintje gereden naar het gebouw dat ik kende van website. Het oude klooster zag er overweldigend uit. Ik werd naar binnengereden. De broeders stopten in de gang en liepen weg. Ik probeerde hoe sterk de segufix was, maar er viel niets aan te doen. Ik lag vastgebonden op een brancard in een stinkende luier, in een pyjama voor patiënten met een muilkorf voor in een oud klooster in de Ardennen.
Na een tijdje hoorde ik drie mensen aan komen lopen. Het waren de broeders met een verpleegster. De verpleegster ging zo staan dat ik haar kon zien. ‘Daar bent u dan. Klaar voor uw opname. Volgens uzelf is het beter dat u opgenomen wordt in een inrichting voor zwaar psychiatrische gevallen. Volgens de broeders heeft u de reis goed doorstaan, sterker nog, uw eerste luier is al bevuild. Laten we daar maar als eerste iets aan doen. We willen niet dat u met luieruitslag uw week gaat doorbrengen. Dat is veel te pijnlijk’. Ze liep weg en de broeders reden mij er achteraan. Aan het einde van gang reden ze mij een kleine kamer binnen. De broeders haalden de deken weg, maakten de segufix los en gingen aan beide zijden van deur staan.
‘Zo’, zei de verpleegster, ‘Ik zal mij even voorstellen. Ik ben verpleegster Sadie. Ik zal met Henk en Bert verantwoordelijk zijn voor uw verblijf. Komt u maar even rechtop zitten. Bent u er klaar voor?’ ‘Eumpf’ was het enige dat ik kon zeggen met de muilkorf nog op. ‘Ach ja, wat dom’ zei zuster Sadie, ‘Ik haal de muilkorf weg, maar ik wil geen gedoe. Uw verblijf is begonnen en als u gedoe geeft dan zullen Henk en Bert moeten inspringen. Ook al betaalt u, deze week heeft u geen rechten en alleen plichten. Wij bepalen, u heeft 7 dagen niets in te brengen. Net als iedere patiënt zijn uw rechten uw ontnomen. Knik als het duidelijk is’. Ik kon niets anders doen. ‘En nu snel iets aan die luier doen, het stinkt hier een uur in de wind’. Sadie deed mij de muilkorf af. ‘En snel uitkleden tot de plastic broek en dat op commode’. Ik deed wat mij gezegd werd. Sadie deed mij snel en vakkundig de broek uit en de luier af. Ze maakte alles schoon en ik kreeg een nieuwe extra dikke luier om. ‘Dit zijn dikke nachtluiers. Je zult ze 24 uur per dag dragen. Geen dunne, onhoorbare moderne luiers. Je hoort te voelen en te horen dat je een luierdrager bent deze week. Om te zorgen dat je ze niet afdoet ook nog dit’. Ze liet een blauwe plastic broek zien. Het was dik, hard en krakend plastic. ‘Zo deze patiënt is deze week ook een luierboy. Om te zorgen dat hij niet afgaat zitten er metalen draden bij de been- en heupopeningen. Kom, kont omhoog’. Ze deed de broek aan en in een handomdraai zaten er drie slotjes op.
‘Kijk, als laatste een nieuwe gele pyjama. Niet alleen ‘patiënt’, maar ook jouw naam. Mannen pak even zijn jas van de gang’. Henk ging weg en kwam met een rinkelde witte jas terug. Ik wist wat het was, dit was wat ik wilde…ik zou een dwangbuis aankrijgen. ‘Ga staan en doe niet moeilijk, steek je armen uit’. In 10 minuten zat de dwangbuis vast, als laatste trok Sadie de riem onder de dwangbuis door. ‘Lekker strak, zodat je luier in jouw kont duwt. Even jouw mond open’. Ik deed wat gezegd werd, Sadie sprayde een paar keer vloeistof op mijn tong. ‘Een verdoofmiddel dat zo’n 6 uur zal werken. Zo direct wordt jouw tong verdoofd. Voor jouw gevoel zwelt hij op, maar dat is niet zo. Praten zal heel moeilijk worden en helaas zal je gaan kwijlen’. Henk en Bert gingen ieder aan een kant staan en grepen mijn bovenarmen vast. ‘Wacht nog even’, zei Sadie. Ik doe hem nog even slab om in verband met het kwijlen, anders moeten we die dwangbuis meteen gaan wassen’. Ik kreeg een grote witte medisch slab om. ‘Daampjd je ell’ zei ik. Ik probeerde ‘dank je wel’ te zeggen, maar de verdoving werkte al.
‘Och arme’, zei Sadie terwijl ze me aankeek. ‘Gisteren nog een directeur, nu een kwijlende gek in een luier en een dwangbuis in een privékliniek. Ja lieverd, je kwijlt al uit je mond. Kom we gaan eens even jouw eerste kamer bekijken. Kom!’ Ze pakte een paar lichtbruine riemen uit een kast en ze liep de gang in.
Henk en Bert pakten mij weer beet aan mijn bovenarmen. Ze liepen ook met ferme pas de gang in, ik dribbelde een beetje mee, ik voelde nu ook dat de kwijl over mijn kin liep.
Aan het einde van de gang maakte Sadie een deur open. ‘Kijk eens lieverd, jouw slaapkamer voor vannacht’. Ik werd door Henk en Bert een isoleercel ingetrokken. Het was een ouderwetse kamer waarbij alle wanden en vloeren bestonden uit wit rubberen gecapitonneerde elementen. Wat ik ook zou doen. Ik zou mij niet kunnen verwonden door mij tegen een muur of de vloer te gooien. Beide heren pakten van mij een been en zij zetten mij op mijn kont op de grond. Ze hielden mijn enkels vast en zetten deze dicht bij elkaar. Sadie zette om iedere enkel een lichtbruine gevoerde enkelband. Ze klikte ze dicht en gebruikte de haken om een lederen riem er tussen te zetten. Zo kon ik mijn benen bijna niet uit elkaar halen. Lopen zou helemaal niet gaan.
‘Zet hem maar even zitten in een hoek’, zei Sadie. ‘Ja lieverd, jouw week is begonnen. Over een uur of drie komen we met het eten. Later vanavond zullen we jouw luier nog even verschonen en dan zien we morgen wel verder. Nog vragen?’ ‘Eeuuh ele ach ie?’ was het enige wat ik uit mijn mond kon krijgen. Ik wilde vragen: ‘Een hele nacht hier?’, maar Sadie lachte en zij: ‘Dat versta ik niet, naar onzin wil ik niet luisteren. Tot vanavond’. Ze gingen met z’n drieën weg. Sadie keek nog eens door het kleine raampje in de deur en deed toen het licht uit. Het beetje licht in mijn isoleercel kwam door het raampje naar binnen. Ik probeerde een beetje te bewegen. Mijn armen konden een beetje om mijn romp heen en weer; mijn benen kon ik strekken en buigen, maar daar bleef het bij. Ik voelde hoe het kwijl over mijn kin liep. Ik keek naar beneden en zag dat mijn slab al aardig vochtig was. Is dit nou wat ik wilde? Het leek leuk, maar om nou nog een hele nacht hier te blijven in deze ongemakkelijke positie. Bij iedere beweging die ik maakte hoorde ik de plastic broek kraken. Ik kreeg ook nog eens jeuk op mijn kin.
Na een hele lange tijd ging het licht aan. Sadie kwam binnen, gevolg door Bert die een dienblad droeg met overdekte schaal en wat andere spullen erop. ‘Tijd voor het diner’, zei Sadie opgewekt. Bert zette het dienblad neer en kwam naar mij toe. Hij trok mij wat overeind en ging achter mij zitten. Hij deed mijn slab af. Deze was ondertussen kletsnat. Hij gebruikte de slab om mijn kin af te nemen. Hij deed mij een nieuwe slab om. Hij fluisterde in mijn oor: ‘Zo, als ik iets geil vind is het een hulpeloze vent. Goed dat je er bent’. ‘Stil Bert’, zei Sadie. Bert zat achter mij en ik zal een beetje tegen hem aangeleund. Hij streelde over mijn dwangbuis, mijn kruis en mijn benen. Terwijl hij over mijn kruis streek hoorde je de plastic broek kraken.
‘Zo, tijd voor het eten’, zei Bert nu ook. Sadie kwam dichterbij met het dienblad. Ze haalde de deksel eraf. Het was pap. Ze schepte een lepel op en begon met mij te voeren. Door mijn verdoofde tong ging slikken moeilijk. Al snel liep de pap over mijn kin. Ze stopte met voeren, keek me even aan en streelde over mijn wang. ‘Onze patiënt heeft ook iets weg van een baby’tje…in een luier en z’n pap loopt over zijn gezicht’.
Toen alles op was veegde ze mijn gezicht met vochtig lapje af. Ze bleek nog een slab bij zich hebben, deed mij deze om. Bert zette mij weer in de hoek. ‘Drink nog maar wat’, zei Sadie en zij hield mij een beker met een rietje voor. Ik dronk met genoegen de hele beker leeg. Er zat een wat bittere nasmaak aan.
‘Zo’, zei Bert, ‘dat water zit zo weer in de luier van je. Ik zag dat hij nog droog was, maar dat duurt niet lang meer. In het water zaten plaspillen verwerkt’. Lachend liepen ze weg. De deur ging dicht, het licht ging uit. Er was niemand die nog even door het raampje keek.
Na een tijdje kreeg ik het gevoel van een volle blaas. Ik had verdomme toch een luier om en liet het daarom maar lopen. Het warme gevoel verspreidde zich door voorkant van de luier, het bereikte zelfs mijn kont, maar na een tijdje koelde de urine af en zat ik in een koude kleffe bende rond mijn kruis en kont.
Was dit nou wat ik wilde? Ik zat niet lekker, mijn armen en benen begonnen pijn te doen. Die luier begon te irriteren, het was koud. Thuis deed ik als het koud was de luier af, maar hier ging dat niet. Ik verveelde mij te pletter. Vannacht wilde ik gewoon slapen in een bed. Morgen wilde ik wel weer patiënt zijn, maar nu niet meer. ‘Ik eb ier geen zin meer in’. Mijn tong was weer bijna normaal. Het moest wel duidelijk zijn dat ik zeg dat ik er geen zin meer in heb.
Wat later ging het licht aan. Sadie kwam binnen met een dienblad met spullen. ‘Klaar voor de nacht?’. ‘Nee, ik wil hier uit. Morgen gaan we weer verder, maar voor vandaag is het genoeg’. Mijn verdoving was helemaal uitgewerkt. Sadie keek mij teleurgesteld aan.
‘Ik ben bang dat dat niet gaat. Wij hebben afgesproken dat je een week geen rechten hebt. Je blijft de patiënt, punt uit’.
‘Hee, wacht even. Ik betaal jou. Ik vind het voor vandaag mooi geweest. Morgen weer’.
‘Nee, je denkt dat je wil stoppen, maar je moet nu even doorzetten. Ik ga je klaarmaken voor vannacht’.
Ik begon onrustig heen en weer te bewegen. ‘Nee echt, het is mooi geweest. Laat mij er nu uit, nu onmiddellijk!’.
‘Nee, echt dat gaat niet. Doe niet moeilijk, ik moet even je luier verschonen’
‘Niets verschonen, je laat me hier uit. LAAT MIJ ER UIT, NU!!!’
‘Ik ben zo terug’
Ik werd wat rustiger. Godverdomme, wat zullen we nou krijgen. Maar goed dat ze luistert.
Sadie kwam terug met Bert en Henk. ‘Jongens houd hem goed vast, leg hem op zijn buik, dan geef ik een injectie in zijn bil of bovenbeen’. Ik schrok me rot. Wat! Ik begon zoveel mogelijk te bewegen en te schreeuwen ‘NEE, DIT WIL IK NIET, NEE, HOUD OP, IK WIL DIT ECHT NIET’.
Bert en Herman legde mij al snel op mijn buik. Door de dwangbuis en voetriemen kon ik weinig uitvoeren. Ze hielden mij stevig vast.
‘Rustig maar Marc, een kleine prik en het werkt bijna meteen’. Ik probeerde los te komen, maar het lukte natuurlijk niet. Mijn pyjamabroek ging een stukje naar beneden, voor zover het kon door de dwangbuisriem onder mijn kont. Een klein prikje vlak bij mijn bil en al snel ging het bewegen moeilijker en moeilijker. Ik liet een grote zucht. Ik was zo slap als een vaatdoek.
Sadie maakte de riem van mijn dwangbuis los dit onder mijn kont doorliep. Bert en Herman legden mij op rug. Vakkundig maakte deed Sadie de pyjamabroek naar beneden, maakte de plasticbroek los en deed de luier af. Ze maakte alles schoon. Daar lag ik half naakt tegen mijn zin in een isoleercel. Ik lag jammerend met mijn hoofd nee schuddend op de grond ‘Ik wil niet meer, ik wil niet meer, stoppen nou, kappen alsjeblieft…’
Alsof er niets aan de hand was ging een nieuwe luier om, de plastic broek ging omhoog en vast. De pyjamabroek werd weer opgetrokken en Bert en Henk draaiden mij om. De riem ging weer vast. Ik lag weer als een rollade om de grond.
‘Hier heb ik vannacht geen zin’ zei Sadie geïrriteerd. Ze stond op en was weg. Bert en Henk keken lachend naar mij. ‘Valt het tegen?’, vroeg Henk. ‘Dat had je kunnen weten’ voegde Bert toe.
‘Die Sadie heeft het goed bekeken. Jij betaalt om hier te mogen liggen. Wij betalen om jou te mogen verzorgen. Je begrijpt. Wij blijven in onze rol van verzorgers, maar dan moet jij in jouw rol als patiënt blijven. Als dat niet gebeurd willen wij ons geld terug en dat wil zij natuurlijk niet.’
‘Alsjeblieft, morgen weer, alsjeblieft’
‘Nee lekker ding, 7 dagen, 24/7’.
Sadie was terug. Bert en Henk draaiden mij weer om en zetten mij weer in de hoek.
‘Kijk Marc, een knevel met een enorme pik voor jou. Lekker vannacht sabbelen en niet schreeuwen. Er zit een gat voor lucht in.’
‘Nee ik wil niet’
Ze kneep mijn neus dicht en toen ik naar lucht hapte zat de pik in mijn mond. Hij werd van achteren vastgezet en mijn drie kwelgeesten verlieten de isoleercel. Alle drie wensten mij een goede nacht. Ik kon alleen kwaad teruggrommen. Het licht ging uit en ik was alleen…..
Op internet had ik ze gevonden. De manier om je wensen uit te laten komen. Het kostte wat, maar dan heb je ook wel wat; was het idee er achter. Na wat e-mailcontact ben ik nog wezen kijken. Een oud klooster in de Ardennen zou mijn vakantiebestemming zijn. Zelf het vervoer werd geregeld.
Twee weken later was het zover. De afspraak was ik naar Brussel zou gaan met de trein. Daar zou ik om 13.00 uur worden afgehaald. In het restaurant kwamen twee als breed geschouderde kerels op mij af. ‘Marc?’ was het enige dat er werd gevraagd. Ik had aan wat we afgesproken hadden: Een blauwe spijkerbroek, een geel T-shirt en zwarte sportschoenen. Ik zou een grijze backpack bij mij hebben en een groen petje ophebben.
Eenmaal buiten het restaurant werd ik door beide mannen stevig bij mijn onderarmen gepakt. ‘Van gedachten veranderen lukt niet meer’ lachte een van twee. Ik werd bij een witte bestelbus achterin binnen gelaten. Geheel geblindeerd en van buiten onherkenbaar, maar van binnen zeker een ambulance. ‘We gaan je even klaar maken voor het vervoer. Kleed je maar even helemaal uit’. Naakt, maar van buiten was dit niet te zien, stond ik gebogen in de bus. ‘Ga maar even liggen op de brancard. Allereerst neem je deze twee pillen even in.’ Ik kreeg twee pillen en een bekertje water.
‘Je vakantie kan beginnen. Ik zal je kont even schoonmaken. Met een wipe werd mijn kont schoongemaakt en werd er een zetpil in mijn kont geduwd. ‘Onderdeel van de reis’. Ik kreeg een dikke nachtluier met een inlegger om. Er ging een melkwitte plastic broek overheen. Ik kreeg een lichtgele pyjama aan, met achter op de jas ‘patiënt’ geprint. Met een complete segufix werd ik vastgemaakt aan de brancard. ‘Heel goed meegewerkt, nu nog het laatste onderdeel’. Er werd een muilkorf uit een kast gehaald. Dit gevuld leer werd om mijn mond en kin gedrukt. Met riemen over mijn gezicht (langs beide kanten van mijn neus) en onder mijn oren werden de muilkorf vastgezet. ‘Lig je goed?’ ‘Mmprff’ was het enige dat ik kon zeggen.
‘De reis zal ongeveer een uur duren’. De broeder ging naar voren naast zijn collega zitten en de bus zette zich in beweging. Ik probeerde of ik los kon komen, maar ik lag goed vast en ik kon alleen wat kreunen. Wat had ik gedaan. Als een gevaarlijke patiënt liet ik mij vervoeren naar een klooster waar een vleugel was ingericht als privé kliniek. Ik met mijn fetisj. Ineens voelde ik een steek in mijn darmen. De boel ging rommelen en ik voelde dat ik mijn darminhoud al snel zou gaan legen in mijn luier. Ook mijn blaas gaf een teken dat de inhoud niet lang binnen zou blijven. Enkele minuten later piste ik eerst mijn luier vol. Een warme inhoud stroomde langs mijn ballen naar achteren. Even later werd met een gemoffeld gepruttel in de inhoud van mijn darmen als een zachte smurrie in de luier geperst. Ik probeerde mijn kont wat te draaien, maar uiteindelijk zorgde de segufix ervoor dat dik kreunend om mijn rug moest blijven liggen. Niet snel daarna rook ik mijn eigen stront. Was dat wat ik nu wilde? Had ik daar geld voor betaald? De bus verminderde snelheid en de wegen werden bochtiger. De deur naar de cabine ging open en de broeder die mij had aangekleed kwam binnen. ‘Pfouuh, de zetpil heeft gewerkt’ Hij kwam boven mij hangen en zijn gezicht kwam dicht bij mijn gezicht. Hij streelde mijn hoofd. ‘Heeft ons patientje in zijn luier gepoept? Maar goed dat hij een luier om heeft. Als je een uurtje niet eens je poep binnen kan houden, hoe moet dat de komende weken dan? Je hebt er nu voor gezorgd dat je de komende weken 24/7 in luiers bent. Volgens mij is dat ook beter voor kerels als jij? Denk je ook niet? Patiënten moeten zich niet druk maken over wanneer ze naar de wc kunnen. Patiënten kunnen beter de hele dag een toilet om hebben’ Er werd een deken over mij heen gelegd. ‘Tijd voor jouw vakantie’, zei de broeder.
De brancard werd uit ambulance gehaald. Ik zag dat we in een bosrijke omgeving waren. De brancard werd over een klein pleintje gereden naar het gebouw dat ik kende van website. Het oude klooster zag er overweldigend uit. Ik werd naar binnengereden. De broeders stopten in de gang en liepen weg. Ik probeerde hoe sterk de segufix was, maar er viel niets aan te doen. Ik lag vastgebonden op een brancard in een stinkende luier, in een pyjama voor patiënten met een muilkorf voor in een oud klooster in de Ardennen.
Na een tijdje hoorde ik drie mensen aan komen lopen. Het waren de broeders met een verpleegster. De verpleegster ging zo staan dat ik haar kon zien. ‘Daar bent u dan. Klaar voor uw opname. Volgens uzelf is het beter dat u opgenomen wordt in een inrichting voor zwaar psychiatrische gevallen. Volgens de broeders heeft u de reis goed doorstaan, sterker nog, uw eerste luier is al bevuild. Laten we daar maar als eerste iets aan doen. We willen niet dat u met luieruitslag uw week gaat doorbrengen. Dat is veel te pijnlijk’. Ze liep weg en de broeders reden mij er achteraan. Aan het einde van gang reden ze mij een kleine kamer binnen. De broeders haalden de deken weg, maakten de segufix los en gingen aan beide zijden van deur staan.
‘Zo’, zei de verpleegster, ‘Ik zal mij even voorstellen. Ik ben verpleegster Sadie. Ik zal met Henk en Bert verantwoordelijk zijn voor uw verblijf. Komt u maar even rechtop zitten. Bent u er klaar voor?’ ‘Eumpf’ was het enige dat ik kon zeggen met de muilkorf nog op. ‘Ach ja, wat dom’ zei zuster Sadie, ‘Ik haal de muilkorf weg, maar ik wil geen gedoe. Uw verblijf is begonnen en als u gedoe geeft dan zullen Henk en Bert moeten inspringen. Ook al betaalt u, deze week heeft u geen rechten en alleen plichten. Wij bepalen, u heeft 7 dagen niets in te brengen. Net als iedere patiënt zijn uw rechten uw ontnomen. Knik als het duidelijk is’. Ik kon niets anders doen. ‘En nu snel iets aan die luier doen, het stinkt hier een uur in de wind’. Sadie deed mij de muilkorf af. ‘En snel uitkleden tot de plastic broek en dat op commode’. Ik deed wat mij gezegd werd. Sadie deed mij snel en vakkundig de broek uit en de luier af. Ze maakte alles schoon en ik kreeg een nieuwe extra dikke luier om. ‘Dit zijn dikke nachtluiers. Je zult ze 24 uur per dag dragen. Geen dunne, onhoorbare moderne luiers. Je hoort te voelen en te horen dat je een luierdrager bent deze week. Om te zorgen dat je ze niet afdoet ook nog dit’. Ze liet een blauwe plastic broek zien. Het was dik, hard en krakend plastic. ‘Zo deze patiënt is deze week ook een luierboy. Om te zorgen dat hij niet afgaat zitten er metalen draden bij de been- en heupopeningen. Kom, kont omhoog’. Ze deed de broek aan en in een handomdraai zaten er drie slotjes op.
‘Kijk, als laatste een nieuwe gele pyjama. Niet alleen ‘patiënt’, maar ook jouw naam. Mannen pak even zijn jas van de gang’. Henk ging weg en kwam met een rinkelde witte jas terug. Ik wist wat het was, dit was wat ik wilde…ik zou een dwangbuis aankrijgen. ‘Ga staan en doe niet moeilijk, steek je armen uit’. In 10 minuten zat de dwangbuis vast, als laatste trok Sadie de riem onder de dwangbuis door. ‘Lekker strak, zodat je luier in jouw kont duwt. Even jouw mond open’. Ik deed wat gezegd werd, Sadie sprayde een paar keer vloeistof op mijn tong. ‘Een verdoofmiddel dat zo’n 6 uur zal werken. Zo direct wordt jouw tong verdoofd. Voor jouw gevoel zwelt hij op, maar dat is niet zo. Praten zal heel moeilijk worden en helaas zal je gaan kwijlen’. Henk en Bert gingen ieder aan een kant staan en grepen mijn bovenarmen vast. ‘Wacht nog even’, zei Sadie. Ik doe hem nog even slab om in verband met het kwijlen, anders moeten we die dwangbuis meteen gaan wassen’. Ik kreeg een grote witte medisch slab om. ‘Daampjd je ell’ zei ik. Ik probeerde ‘dank je wel’ te zeggen, maar de verdoving werkte al.
‘Och arme’, zei Sadie terwijl ze me aankeek. ‘Gisteren nog een directeur, nu een kwijlende gek in een luier en een dwangbuis in een privékliniek. Ja lieverd, je kwijlt al uit je mond. Kom we gaan eens even jouw eerste kamer bekijken. Kom!’ Ze pakte een paar lichtbruine riemen uit een kast en ze liep de gang in.
Henk en Bert pakten mij weer beet aan mijn bovenarmen. Ze liepen ook met ferme pas de gang in, ik dribbelde een beetje mee, ik voelde nu ook dat de kwijl over mijn kin liep.
Aan het einde van de gang maakte Sadie een deur open. ‘Kijk eens lieverd, jouw slaapkamer voor vannacht’. Ik werd door Henk en Bert een isoleercel ingetrokken. Het was een ouderwetse kamer waarbij alle wanden en vloeren bestonden uit wit rubberen gecapitonneerde elementen. Wat ik ook zou doen. Ik zou mij niet kunnen verwonden door mij tegen een muur of de vloer te gooien. Beide heren pakten van mij een been en zij zetten mij op mijn kont op de grond. Ze hielden mijn enkels vast en zetten deze dicht bij elkaar. Sadie zette om iedere enkel een lichtbruine gevoerde enkelband. Ze klikte ze dicht en gebruikte de haken om een lederen riem er tussen te zetten. Zo kon ik mijn benen bijna niet uit elkaar halen. Lopen zou helemaal niet gaan.
‘Zet hem maar even zitten in een hoek’, zei Sadie. ‘Ja lieverd, jouw week is begonnen. Over een uur of drie komen we met het eten. Later vanavond zullen we jouw luier nog even verschonen en dan zien we morgen wel verder. Nog vragen?’ ‘Eeuuh ele ach ie?’ was het enige wat ik uit mijn mond kon krijgen. Ik wilde vragen: ‘Een hele nacht hier?’, maar Sadie lachte en zij: ‘Dat versta ik niet, naar onzin wil ik niet luisteren. Tot vanavond’. Ze gingen met z’n drieën weg. Sadie keek nog eens door het kleine raampje in de deur en deed toen het licht uit. Het beetje licht in mijn isoleercel kwam door het raampje naar binnen. Ik probeerde een beetje te bewegen. Mijn armen konden een beetje om mijn romp heen en weer; mijn benen kon ik strekken en buigen, maar daar bleef het bij. Ik voelde hoe het kwijl over mijn kin liep. Ik keek naar beneden en zag dat mijn slab al aardig vochtig was. Is dit nou wat ik wilde? Het leek leuk, maar om nou nog een hele nacht hier te blijven in deze ongemakkelijke positie. Bij iedere beweging die ik maakte hoorde ik de plastic broek kraken. Ik kreeg ook nog eens jeuk op mijn kin.
Na een hele lange tijd ging het licht aan. Sadie kwam binnen, gevolg door Bert die een dienblad droeg met overdekte schaal en wat andere spullen erop. ‘Tijd voor het diner’, zei Sadie opgewekt. Bert zette het dienblad neer en kwam naar mij toe. Hij trok mij wat overeind en ging achter mij zitten. Hij deed mijn slab af. Deze was ondertussen kletsnat. Hij gebruikte de slab om mijn kin af te nemen. Hij deed mij een nieuwe slab om. Hij fluisterde in mijn oor: ‘Zo, als ik iets geil vind is het een hulpeloze vent. Goed dat je er bent’. ‘Stil Bert’, zei Sadie. Bert zat achter mij en ik zal een beetje tegen hem aangeleund. Hij streelde over mijn dwangbuis, mijn kruis en mijn benen. Terwijl hij over mijn kruis streek hoorde je de plastic broek kraken.
‘Zo, tijd voor het eten’, zei Bert nu ook. Sadie kwam dichterbij met het dienblad. Ze haalde de deksel eraf. Het was pap. Ze schepte een lepel op en begon met mij te voeren. Door mijn verdoofde tong ging slikken moeilijk. Al snel liep de pap over mijn kin. Ze stopte met voeren, keek me even aan en streelde over mijn wang. ‘Onze patiënt heeft ook iets weg van een baby’tje…in een luier en z’n pap loopt over zijn gezicht’.
Toen alles op was veegde ze mijn gezicht met vochtig lapje af. Ze bleek nog een slab bij zich hebben, deed mij deze om. Bert zette mij weer in de hoek. ‘Drink nog maar wat’, zei Sadie en zij hield mij een beker met een rietje voor. Ik dronk met genoegen de hele beker leeg. Er zat een wat bittere nasmaak aan.
‘Zo’, zei Bert, ‘dat water zit zo weer in de luier van je. Ik zag dat hij nog droog was, maar dat duurt niet lang meer. In het water zaten plaspillen verwerkt’. Lachend liepen ze weg. De deur ging dicht, het licht ging uit. Er was niemand die nog even door het raampje keek.
Na een tijdje kreeg ik het gevoel van een volle blaas. Ik had verdomme toch een luier om en liet het daarom maar lopen. Het warme gevoel verspreidde zich door voorkant van de luier, het bereikte zelfs mijn kont, maar na een tijdje koelde de urine af en zat ik in een koude kleffe bende rond mijn kruis en kont.
Was dit nou wat ik wilde? Ik zat niet lekker, mijn armen en benen begonnen pijn te doen. Die luier begon te irriteren, het was koud. Thuis deed ik als het koud was de luier af, maar hier ging dat niet. Ik verveelde mij te pletter. Vannacht wilde ik gewoon slapen in een bed. Morgen wilde ik wel weer patiënt zijn, maar nu niet meer. ‘Ik eb ier geen zin meer in’. Mijn tong was weer bijna normaal. Het moest wel duidelijk zijn dat ik zeg dat ik er geen zin meer in heb.
Wat later ging het licht aan. Sadie kwam binnen met een dienblad met spullen. ‘Klaar voor de nacht?’. ‘Nee, ik wil hier uit. Morgen gaan we weer verder, maar voor vandaag is het genoeg’. Mijn verdoving was helemaal uitgewerkt. Sadie keek mij teleurgesteld aan.
‘Ik ben bang dat dat niet gaat. Wij hebben afgesproken dat je een week geen rechten hebt. Je blijft de patiënt, punt uit’.
‘Hee, wacht even. Ik betaal jou. Ik vind het voor vandaag mooi geweest. Morgen weer’.
‘Nee, je denkt dat je wil stoppen, maar je moet nu even doorzetten. Ik ga je klaarmaken voor vannacht’.
Ik begon onrustig heen en weer te bewegen. ‘Nee echt, het is mooi geweest. Laat mij er nu uit, nu onmiddellijk!’.
‘Nee, echt dat gaat niet. Doe niet moeilijk, ik moet even je luier verschonen’
‘Niets verschonen, je laat me hier uit. LAAT MIJ ER UIT, NU!!!’
‘Ik ben zo terug’
Ik werd wat rustiger. Godverdomme, wat zullen we nou krijgen. Maar goed dat ze luistert.
Sadie kwam terug met Bert en Henk. ‘Jongens houd hem goed vast, leg hem op zijn buik, dan geef ik een injectie in zijn bil of bovenbeen’. Ik schrok me rot. Wat! Ik begon zoveel mogelijk te bewegen en te schreeuwen ‘NEE, DIT WIL IK NIET, NEE, HOUD OP, IK WIL DIT ECHT NIET’.
Bert en Herman legde mij al snel op mijn buik. Door de dwangbuis en voetriemen kon ik weinig uitvoeren. Ze hielden mij stevig vast.
‘Rustig maar Marc, een kleine prik en het werkt bijna meteen’. Ik probeerde los te komen, maar het lukte natuurlijk niet. Mijn pyjamabroek ging een stukje naar beneden, voor zover het kon door de dwangbuisriem onder mijn kont. Een klein prikje vlak bij mijn bil en al snel ging het bewegen moeilijker en moeilijker. Ik liet een grote zucht. Ik was zo slap als een vaatdoek.
Sadie maakte de riem van mijn dwangbuis los dit onder mijn kont doorliep. Bert en Herman legden mij op rug. Vakkundig maakte deed Sadie de pyjamabroek naar beneden, maakte de plasticbroek los en deed de luier af. Ze maakte alles schoon. Daar lag ik half naakt tegen mijn zin in een isoleercel. Ik lag jammerend met mijn hoofd nee schuddend op de grond ‘Ik wil niet meer, ik wil niet meer, stoppen nou, kappen alsjeblieft…’
Alsof er niets aan de hand was ging een nieuwe luier om, de plastic broek ging omhoog en vast. De pyjamabroek werd weer opgetrokken en Bert en Henk draaiden mij om. De riem ging weer vast. Ik lag weer als een rollade om de grond.
‘Hier heb ik vannacht geen zin’ zei Sadie geïrriteerd. Ze stond op en was weg. Bert en Henk keken lachend naar mij. ‘Valt het tegen?’, vroeg Henk. ‘Dat had je kunnen weten’ voegde Bert toe.
‘Die Sadie heeft het goed bekeken. Jij betaalt om hier te mogen liggen. Wij betalen om jou te mogen verzorgen. Je begrijpt. Wij blijven in onze rol van verzorgers, maar dan moet jij in jouw rol als patiënt blijven. Als dat niet gebeurd willen wij ons geld terug en dat wil zij natuurlijk niet.’
‘Alsjeblieft, morgen weer, alsjeblieft’
‘Nee lekker ding, 7 dagen, 24/7’.
Sadie was terug. Bert en Henk draaiden mij weer om en zetten mij weer in de hoek.
‘Kijk Marc, een knevel met een enorme pik voor jou. Lekker vannacht sabbelen en niet schreeuwen. Er zit een gat voor lucht in.’
‘Nee ik wil niet’
Ze kneep mijn neus dicht en toen ik naar lucht hapte zat de pik in mijn mond. Hij werd van achteren vastgezet en mijn drie kwelgeesten verlieten de isoleercel. Alle drie wensten mij een goede nacht. Ik kon alleen kwaad teruggrommen. Het licht ging uit en ik was alleen…..
Bijlagen
-
39 KB Weergaven: 222