Ongelukje!

Kleine Bram

Superlid
Het was een geweldige avond geweest. Leo of Leontien had dingen meegemaakt die voor hem nieuw waren maar wel geweldig. Katie sliep op de bank en Evelien lag naast hem nog diep in slaap. Hij had voor het slapen gaan een nachthemdje gekregen van Evelien en zijn herenpyama's waren in een kledingzak beland. Evelien was van plan om Leo zoveel mogelijk vrouw te maken als ze thuis waren. Leo voelde aan zijn luier die behoorlijk verzadigd was. Hij had zo diep geslapen dat hij niet had gemerkt dat hij geplast had.
Vanmiddag ging hij weer werken. Ook Evelien had weer dienst. Ze zouden allebei een luier dragen. Zo hadden ze dat afgesproken. Hun relatie was door alles alleen maar sterker geworden. Evelien had nog meer ideeen hoe ze het luieren naar hoger niveau konden tillen. Leo was benieuwd.....
 

Kleine Bram

Superlid
Hoofdstuk 21
Leo was bijna aan het eind van zijn dienst. Gelukkig maar want zijn luier was aardig vol. Evelien en Katie hadden met hem afgesproken dat de WC verboden terrein was, ook op het werk. Om doorlekken te voorkomen had Evelien een grote stapel plastic broekjes gekocht, waarvan hij nu één aan had. Leo zij de aflossing van de wacht gedag en liep naar de afdeling waar Evelien werkte om haar op te halen. Onder het lopen merkte hij dat zijn darmen flink aan het werk waren. Hij hoopte van harte dat hij het op kon houden tot thuis. Poepen mocht nog op de WC, gelukkig maar.

Toen hij aankwam op de afdeling waar Evelien werkte zag hij dat ze net bezig was haar spullen te pakken. Ze groette haar collega's en liep naar hem toe. "Hoi schat, fijne dag gehad", ze pakte zijn hoofd vast en kuste hem intens op de mond. Leo genoot ervan en deed een hand om haar middel. Even vergaten ze dat in het ziekenhuis waren. Evelien pakte zijn hand en ze liepen naar de parkeergarage. Leo voelde dat hij echt nodig moest. "Evelien ik moet poepen". Evelien kijkt naar hem en begint te glimlachen."Je hebt toch een luier aan, wat is het probleem". "Ik ga toch niet alles laten lopen. Plassen oke, maar ik weet of ik dat zo lekker vind in mijn eigen stank te zitten".

"Ik verschoon je wel. Verschoon door de dag heen zoveel poepluiers". Evelien en Leo kwamen bij hun auto en stapten in. Leo voelde dat hij langzamerhand de strijd met zijn darmen aan het verliezen was. Evelien zette de auto aan en hij ging naast haar zitten. Ze reden weg en Evelien zou wel zorgen dat hij zijn broek vol zou maken. Zonder dat Leo het in de gaten had reed Evelien de verkeerde kant op en ging met een omweg richting huis. Leo merkte na vijf minuten dat Evelien wel erg om aan het rijden was."Lieve schat, waar ga je naar toe? We hadden al lang thuis konden zijn. En je weet dat ik op knappen sta". "Ik heb geen zin in koken en frieten is een goede optie. Er is in het centrum een hele goede cafetaria. Daar wil ik heen".
Door de drukte duurde het ongeveer een kwartier, alvorens Evelien de auto parkeerde voor overdreven verlichte cafetaria. Evelien verzekerde hem dat ze snel weer terug zou zijn en gaf aan dat hij kon blijven zitten.

Leo checkte zijn telefoon en toen gebeurde het. Een hevig borrelend geluid en toen kon hij het niet meer houden. Voor dat hij het in de gaten had werd zijn luier gevuld. Een grote bobbel verscheen aan de achterkant van zijn luier. Hij was alle controle verloren en liet het dan maar gaan. Het was een apart gevoel, maar hij was blij dat hij van de krampen was verlost.
 

DL-dinges

Toplid
Wow wat een verhaal.
Net alles gelezen en ben heel benieuwd hoe het verder verloopt.
Erg goed en spannend !1
 

Kleine Bram

Superlid
Er komt een vervolg, echter het is even erg druk waardoor ik niet aan het schrijven toe kom. Ergens eind deze week, begin volgende week kunnen jullie lezen hoe het verder gaat met de poepluier van Leo.
 

Kleine Bram

Superlid
Hoofstuk 22
Leo ziet Evelien teruglopen naar de auto met een plastic zak waar hun eten in zit. Hij is blij dat ze zo snel terug is en hij niet te lang in de poepluier hoeft te blijven. Als Evelien de autodeur openmaakt ruikt ze direct dat Leo zijn darmen heeft geleegd. Ze lacht naar hem start de auto en ze rijden naar huis. Als de woonkamer in lopen zet ze het eten op de salontafel en loopt naar de keuken voor borden en bestek. "Lieve schat, vind je het goed dat ik me eerst even verschoon. Het is niet zo'n pretje om samen in mijn stank te zitten". Terwijl Leo al naar de badkamer wil lopen houdt Evelien hem tegen. "Laten we eerst eten, ik verschoon je straks wel even". Ze duwt hem terug naar de bank en terwijl Leo gaat zitten verplaatst de poep zich naar alle kanten.

Na het eten legt Evelien een grote badhanddoek op de grond van de badkamer en ze instrueert Leo hoe hij moet gaan liggen. Binnen een aantal minuten is alles schoon gemaakt, heeft Leo een schone luier en plastic broek aan en een badjas. "Kom eens even mee naar de woonkamer. Ik wil wat met je bespreken", zegt Evelien. Leo is benieuwd wat er gaat komen. "Lieve schat, je weet hoe moeilijk het is geweest de afgelopen jaren om zwanger te worden. We hebben het er best wel moeilijk mee gehad. De laatste tijd is het gelukkig wat makkelijker en blijf ik hopen dat het ons toch gaat lukken. Tot die tijd zit ik wel met moedergevoelens die ik niet kwijt kan. Ik hoop dat je maar daarmee wil helpen. Ik wil niet alleen op mijn werk voor kindjes zorgen, maar ook thuis. Ik heb een plannetje bedacht, maar daar moet jij ook iets voor voelen anders wordt het niks".

Leo vroeg zich af wat dat plannetje zou zijn? Adoptie, pleegzorg of iets anders. "Je weet dat ik alleen het beste met je voor heb en hoeveel verdriet je had en hebt dat we nog steeds geen kind van ons zelf hebben. Daarom wil ik alles doen om je gelukkig te maken wat het ook is". Evelien lacht en vraag zich af of haar plannetje bij hem gaat werken. Bij haar in ieder geval wil. Hij zal haar baby worden. Ze zal voor hem gaan zorgen
 

Kleine Bram

Superlid
Hoofdstuk 23
“Fijn dat je er zo tegenaan kijkt. Ik heb een aantal dingen die ik met je wil gaan doen. Allereerst heb ik ons ingeschreven voor een meeting van Adult Baby’s en mensen die van luiers houden. Het is volgend weekend, twee dagen en nachten. Het is op de Veluwe in een vrijstaande boerderij, waar veel privacy is. Tijdens die meeting zal ik je vertellen wat ik nog mee wil doen samen”. Evelien kijkt hem aan en wacht zijn reactie af. “Evelien ik ga iets doen wat ik nooit heb durven doen. Ik ga leren loslaten en niet altijd de controlfreak zijn. Diep in mijn hart schuilt waarschijnlijk een klein jongetje wat er uit moet komen. Ik ga weer peuter worden en jij mag mijn mammie”. Bij de laatste woorden zag Evelien dat zijn ogen vochtig worden en langzamerhand de tranen over zijn wangen liepen. Leo had niet zo’n geweldige jeugd gehad en had nooit kind mogen zijn van zijn moeder. Hij had al snel op zijn 3 zusjes moeten passen en veel verantwoordelijkheid moeten dragen. Dat had veel met hem gedaan en had hem te snel volwassen gemaakt.
“Huil maar even schatje, kom maar bij mama”. Leo kroop tegen haar aan en huilde intens. Evelien streek door zijn haar en trok hem nog dichter tegen haar aan. De schat, ze zou goed voor hem zorgen. Leo werd langzaam weer rustiger en ontspande weer een beetje. Ze keken die avond nog TV en gingen op tijd slapen, allebei geluierd lekker tegen elkaar aan.
De week vloog voorbij. Ze gingen allebei naar hun werk en als ze thuis waren was Leo het kind waar Evelien zo naar verlangde. Er werden spullen gekocht, zoals rompers, flesjes en een verschoontafel. Het leek of dat het nooit anders was geweest tussen hun twee. Vrijdagmiddag stapten ze in de auto en reden naar de plek van de meeting. Hun TOM-TOM leidde ze naar de plek waar ze moesten zijn. Het was inderdaad een vrijstaande boerderij met op 500 m afstand pas de eerste buren. De achtertuin die erg imposant was, was gedeeltelijk van een muur voorzien en gedeeltelijk door grote majestieuze bomen en struiken waardoor het privé was.
Evelien en Leo liepen naar de voordeur belden aan en wachtten tot de deur openging. Er verscheen een sympathieke vrouw gekleed in een mantelpakje, zorgvuldig uitgezocht en passend bij hoe ze er uit zag. Ze lachte en liet ze binnen. “Jij bent Evelien”, zei ze tegen Evelien en gaf haar een hand. “En dit is kleine Leo zo te zien. Evelien loop jij maar even naar Marieke die staat in de keuken. Zij zal je kamer wijzen. Leo gaat met mij mee. Hij slaapt bij de andere kinderen. Gaan we je meteen even uit de grote mensenkleren hijsen en even verschonen”. Leo pakt ietwat verlegen en gespannen haar hand en liep met haar mee. Hij hoorde uit een deuropening allerlei geluiden die leken op brabbelgeluiden van baby’s en merkte dat ze daar ook naar toe liepen. Toen hij voor de deuropening stond wist hij niet wat hij zag……
 

Kleine Bram

Superlid
Hoofdstuk 24
Een grote ruimte met aan de zijkanten grote kinderledikantjes en in het midden van de ruimte een groot speelkleed. Op dat speelkleed een stuk of vijf volwassen baby’s die aan het spelen waren. Er stonden een stuk of drie dames gekleed in een soort zustersuniformen die de kinderen onder hun verzorging namen. Eén van de drie kwam naar hem toe en het viel hem op dat ze een mooie lach ze had. “Hoi Leo, ik ben Elke en ik ben je Mama voor het weekend. Ik hoop dat je het hier naar je zin zult hebben”. Leo merkte dat hij wat verlegen werd en wist niet waar hij moest kijken. Elke zag het en pakte zijn hand om hem naar de verkleedruimte te leiden. Daar stond een grote verschoontafel en rekken vol met luiers, kleren enz.
“Doe je grote mensenkleren maar uit dan kan ik je omkleden zodat je echt mee kan spelen met de andere kindjes. Want daarvoor was je toch gekomen?” “Ja dat klopt, wist alleen niet wat ik kon verwachten en het is allemaal nieuw voor me”. “Snap ik Leo. Iedereen is hier even onwennig en vind het moeilijk om de stap te maken van volwassene naar het kind zijn. Als je eenmaal die grens over bent gegaan dan wil je niet meer anders. Zullen we dan maar!”. Leo deed zijn kleren uit en merkte dat hij lichtelijk opgewonden werd van het idee dat hij hier zich uit stond te kleden voor een bloedmooie vrouw in een iets te strak en te kort uniform en alleen naar hem lachte. Toen hij naakt voor haar stond gaf ze aan dat hij op de verschoontafel kon gaan liggen. Daar deed ze hem vakkundig de luier aan die dikker voelde dan die hij anders droeg. Toen mocht hij van de tafel komen en in een roze plastic broekje stappen.
“Ik hoorde van je vrouw dat je meisjeskleren ook leuk vindt. Wat dacht je van een leuk tuniekje en maillot?”. Zonder op zijn antwoord te wachten liep ze naar een rek en pakte een roze tuiniekje met figuurtjes erop en een roze maillot. Leo liet zich aankleden en mocht toen naar de spiegel lopen om zich zelf te bekijken. Door zijn, voor een man, vrouwelijke gezicht en half-lange haar kon hij goed voor een kleutermeisje door gaan. Toen mocht hij mee met Elke naar de speelruimte en ging hij nog wat verlegen op het speelkleed zitten. Daar kreeg hij een flesje met speen. De melk die erin zat was nog lekker op temperatuur en Leo merkte dat hij door alle spanning dorst had gekregen. Voor dat hij het wist was zijn flesje leeg.
Elke ging naast hem zitten op het kleed. “Jongens, meisjes, dit is Leontien en zij zal hier ook het hele weekend zijn. Het zou fijn zijn als jullie een beetje lief zijn voor haar. Het is de eerste keer voor haar zonder haar Mama”. Alle kinderen keken naar haar, lachten en knikten instemmend. In een andere ruimte was Evelien staande aan een bar in gesprek met andere mannen en vrouwen die of zelf DL-er waren of hun man of vrouw hadden achter gelaten op de creche. Evelien was verbaasd hoe groot de groep was en hoeveel alleen in T-shirt met luier en eventueel plastic broek aan de bar stonden.
Evelien was verteld dat ze vooral die dingen moest doen die zij prettig vond en dan kwam het vanzelf goed. Ze merkte dat ze enigszins gespannen was om een volgende stap te zetten in haar traject van aanvaarding om openlijk DL-er te zijn. Het wond haar op de luier, maar tegelijkertijd was het ook het gevoel van geborgenheid wat de luier haar gaf. In gedachten verzonken kwam er een vrouw naast haar zitten, slechts gekleed in een witte blouse, luier en roomwitte plastic broek. “Hoi ik ben Lilian. Leuk dat je hier bent”. Ze stak haar hand uit en Evelien schudde de hand. “Evelien heet ik en ik ben hier de eerste keer. Beetje de kat nog uit de boom aan het kijken”.
Lilian begreep het wel. Zo was het bij haar ook begonnen. Evelien zag steeds meer mensen binnenkomen met t-shirt of blouse en daaronder luier en plastic broek. DL-ers die waarschijnlijk ook vaak een Mama of Papa waren. Ze viel op doordat zij één van de weinigen was die nog volledig gekleed was. “Lilian zou je me kunnen vertellen of er mensen zijn die hun ouder-zijn t.o.v. en volwassen baby zouden kunnen uitleggen, zodat ik weet hoe ik met mijn man en nu kleintje kan omgaan?”. “Natuurlijk Evelien, ik zou dat graag aan je willen uitleggen omdat mijn man Bas ook nu bij de oppas is. Basje wil maar niet zindelijk worden. Er is straks iemand die aan de hand van een korte presentatie zal uitleggen hoe je een goed mama kunt zijn. Ook als je zelf DL-er bent. We kunnen er na het eten samen naar toe gaan”. Evelien voelde zich steeds meer ontspannen en knikt naar Lilian. “Wil tussendoor nog wel even naar mijn kamer om op te frissen”. “Prima, we hebben nog een kwartier voordat we gaan eten. Zie ik je in de eetzaal?”. Evelien knikte bevestigend en liep naar haar kamer, die er uitzag als een echte hotelkamer en deed de deur met haar sleutel open.
Het was een grote slaapkamer met een twee –persoonsbed. Ze zou er waarschijnlijk alleen in liggen aangezien Leo het weekend in de creche zou blijven. Evelien liep naar de badkamer, deed haar rok uit en merkte dat haar luier nat was. Na de verschoning liep ze alleen in BH, luier en plastic broek na haar koffer. Ze deed haar BH uit en trok een mooi roze t-shirt aan. Ze deed slofjes aan haar voeten en keek naar het resultaat in de grote spiegel. Daar stond een jonge vrouw gehuld in plastic broek en een T-shirt die half over haar billen viel. Ondanks dat ze gespannen was zou ze in deze outfit gaan eten. Ze wilde niet uit de toon vallen bij de anderen die sinds hun komst al in hun DL-kleding liepen en eerlijk gezegd wond het haar ook wel een beetje op.
Ze deed het licht uit, sloot de deur achter zich en liep richting eetzaal. In de deuropening stond Lilian al te wachten…..
 

Kleine Bram

Superlid
Hoofdstuk 25
"Hoi Evelien. Je ziet er goed uit. Kom gaan we snel een plaatsje zoeken". Ze vonden een plekje bij het raam en hadden zo het zicht over de mooie Veluwe. De maaltijd verliep gezellig en ze praatten honderduit over hun werk, hun partner en wat ze in hun vrije tijd deden. Evelien kon niet ontkennen dat haar tafelgenoot een mooie verschijning was en dat ze blij was dat ze gezelschap had nu Leo ergens anders was. Na het eten liepen ze samen naar de creche om hun mannen oftewel Leontien en Basje goedenacht te wensen.

Leo had een gezellige middag en leefde zich helemaal in zijn rol in. Hij speelde met de poppen die er lagen en was helemaal vergeten dat hij eigenlijk Leo de verpleger was en hier was gekomen met Evelien. Wat hij niet wist dat het flesje met melk, wat hij zo snel had leeggedronken ook een vloeibaar laxeermiddel bevatte. Onder het spelen had hij wel gemerkt dat zijn darmen overactief waren. Elke had van een afstandje staan kijken en had Leontien een aantal keer zijn buikje zien masseren. Zij wist wat er zou gebeuren. Leontien stond op en liep enigszins waggelend door de dikke luier na haar toe."Mama Elke, ik moet poepen en ik zou graag naar de WC willen", zei Leontien. Elke keek hem aan en lachte. "Kleine meisjes gaan niet naar de WC en zeker niet als ze een luier aan hebben. Ga maar weer spelen en je weet waar de luier voor is". Leontien keek haar enigszins ontredderd aan, maar kon niet anders doen dan verder gaan met spelen.

Hij pakte de pop en frommelde wat aan de haartjes. Toen merkte hij dat hij niet langer zijn darmen de baas kon. Langzaam werd zijn luier gevuld en rook hij ook dat zijn luier nu een inhoud had. Hij kon niet anders doen dan wachten tot hij verschoond zou worden. De kinderen om hem heen zeiden niks maar ze wisten dat Leontien in haar luier had gepoept.

Op hetzelfde moment liepen Lilian en Evelien naar de hotelkamer van Lilian, omdat ze tijdens het eten haar luier had volgeplast en ze zich nog wilde verschonen. Ze deed de kamer open en Evelien zag dat de kamers niet veel van elkaar verschilden. Lilian liep naar de kast en pakte en luier, luierdoekjes en een andere plastic broek uit de kast. Ze keek Evelien aan. "Zou je mij willen verschonen. Ik vind het altijd zo'n geklooi om het zelf te doen. Meestal helpt Bas me". Evelien moest even nadenken of ze deze nieuwe uitdaging aan zou gaan. Ze zou eigenlijk eerst Leo willen vragen, maar die zat nu in de crèche. Was ze bang om gevoelens te krijgen voor Lilian?
 
Bovenaan