Ongelukje!

Kleine Bram

Superlid
Ik kreeg opeens een leuk idee voor een korte luierverhaal. Dit was n.a.v. een ongelukje wat ik vanmorgen had op de trap. Zal geen lang verhaal worden denk ik (maar wie weet). Zal het noemen "Ongelukje". Het is een beetje autobiografisch, maar met fictieve namen.

Hoofdstuk 1

Het was op een normale zaterdagochtend. Leo was net wakker geworden en er stond vanochtend eerst sporten op het programma, samen met zijn vriendin. Ze hadden een huis met drie verdiepingen verbonden door twee trappen. Ze woonden in het mooie Apeldoorn, gekozen omdat Leo er werkte. Hij was IC-verpleegkundige en deed dit met veel plezier. Zijn vriendin Evelien werkte ook in hetzelfde ziekenhuis en werkte bij Neo-natalogie ook als verpleegkundige. Ze was de hele dag bezig met de verzorging van prematuurtjes. Ze waren een gelukkig stel, nog geen kinderen vanwege hun beider carriere. Geen vuiltje aan de lucht dus in hun relatie, nou ja geen? Leo was wat je noemt een luierliefhebber. Als bedplasser in zijn kindertijd, wat nu niet meer actueel was, had hij een voorliefde ontwikkeld voor luiers en plastic broekjes. Het was vaak een "no go zone" geweest in eerdere relaties. Toen hij Evelien had leren kennen had het maanden geduurd voordat hij het ter sprake had durven brengen. Uiteindelijk was het meegevallen. Evelien was ruimdenkend en had een eerdere vriend gehad die ook zoiets had gehad. Zij was zelf niet van de luiers, maar vond het niet erg als hij DL-er was zolang hun seksleven er niet onder te lijden had.

Die ochtend werden ze wakker in een warm huis. De zomer sloeg genadeloos toe met temperaturen van 25 graden hoger. Evelien was beneden bezig met het ontbijt. Bram deed het naar beneden en sloeg zijn benen uit het bed. Hij liep alleen gekleed in luier en plastic broek vanuit de slaapkamer richting trap. Onderaan de trap schreeuwde Evelien iets naar hem om mee te nemen. Hij nam het mee liep de trap af en toen gebeurde het....

Op e.e.a. manier gleed hij van de trap af naar beneden als in een flits. Hij probeerde zich vast grijpen, maar dat lukt maar ten delen waardoor hij onderaan de trap met zijn volle gewicht op zijn rechterbeen terecht kwam. Een krak hoorde hij nog en toen lag hij stil onderaan de trap. Er kwam een pijn die steeds heviger werd, waardoor hij spontaan zijn plas liet lopen. Zijn luier zorgde er gelukkig voor dat het niet een plek veroorzaakte op het tapijt. Evelien kwam geschrokken aanlopen en zag Leo daar met een pijn vertrokken gezicht liggen. Het zag er niet goed uit, dat zag ze meteen. Het been lag er raar bij en de enkel al niet veel beter. Ze greep meteen naar haar mobiel en drukte het nummer van de hulpdiensten. "Ja kunt u ze snel mogelijk naar de Bataviastraat 31 komen. Mijn vriend is van de trap gevallen en ik vermoed een enkelbreuk. Hij is nog bij kennis maar de pijn is behoorlijk en ik denk niet dat ik hem in deze toestand moet verplaatsen". Evelien hoorde dat zo snel mogelijk zouden komen en liep naar Leo toe. "Gaat het schatje. Kan ik iets voor je doen? ''.

Leo durfde zich niet te bewegen, omdat bij elke beweging een verschrikkelijk pijnscheut zijn lichaam verlamde."Als ze straks komen dan lig ik hier niet echt toonbaar bij. Wat zullen ze wel denken als ze mij daar zien liggen in luier en broekje?". Evelien pakte even zijn hand vast en streek hem door zijn mooie blonde haren. "Ik zal ze wel inlichten dat je dit moet gebruiken en aangeven dat je incontinent ben. In het ziekenhuis hebben ze wel vaker hiermee te maken gehad. Laten we samen afspreken dat je de komende tijd gewoon steeds zorgt voor een volle luier, dan zal niemand merken dat het niet zo is". Leo dacht na en zag wel iets in het voorstel van Evelien, hoewel hij nooit echt luiers was gaan dragen om ze ook 24/7 vol te plassen. Het ging hem meer om het dragen, het zachte en veilige gevoel.

Vijf minuten later, toen de ziekenauto was gearriveerd en zijn been gestabiliseerd, lag Leo op het brancard met laken over hem heen. Hij werd de ziekenauto ingereden en Evelien nam voorin de auto plaats. Een ziekenbroeder naast hem hield zijn bloeddruk bij. Evelien had de broeder uitleg gegeven ook over zijn plastic broekje en luier. Ze vonden dit niets opmerkelijks en zouden dit ook kenbaar maken bij de overdracht in het ziekenhuis. Leo lag rustig en met een natte luier naar het dak van de ziekenauto te kijken en voelde zich de pijn wat weggaan, waarschijnlijk door het infuus met medicatie. Na een snelle rit hoorde hij de auto afremmen en parkeerde de auto bij de ingang van de Eerste Hulp. De deur ging open en de brancard werd uit de auto gehaald. Leo ging begeleid door Evelien en de ziekenbroeders richting Eerste Hulp.
 

matdamper

Beginneling
hallo Kleine Bram,
wat een goed en leuk stukje heb jij geschreven blijf hiermee doorgaan want ik vindt het super leuk!!!!!!!!!!
mag ik wel vragen wat jouw dan is overkomen???
 

Kleine Bram

Superlid
Het enige wat op mij van toepassing is dat ik inderdaad van de trap ben gevallen in luier en plastic broek, maar gelukkig zonder grote gevolgen.
 

Kleine Bram

Superlid
Toen hij de ruimte van de Eerste Hulp werd binnengereden herkende hij direct een aantal collega's waarmee hij in zijn job te maken had. Ze keken bezorgd naar hem en zagen alleen dat Leo zijn duim omhoog stak. Leo vroeg zich af wat ze zouden zeggen als ze zagen dat hij redelijk schaars gekleed was en dan ook nog in een luier. De ambulancebroeders vertelden in de overdracht wat er aan de hand was. Hij zag dat Evelien werd verzocht even buiten de ruimte plaats te nemen en de zuster knikte toen zij bij het verlaten van de ruimte nog wat tegen haar zei. In een snelle beweging werd hij van het ambulancebed op de tafel van de eerste hulp gelegd en toen werd ook het laken van hem afgehaald. Daar lag hij tussen bekenden in een Eerste hulpzaal in een luier en plastic broekje. Hij probeerde zoveel mogelijk naar het plafond te staren om niets mee te krijgen van de reacties. "Wat hebben we hier", zij een haastig aangelopen arts. "Leo Janssen, 33 jaar. Gevallen van de trap in zijn huis. Vermoedelijk enkelbreuk en wat oppervlakkige schaafwonden. Hij ligt in deze outfit vanwege incontinentie, dat hebben we van zijn vrouw vernomen. Heeft pijnmedicatie via het infuus. Het been is op weg hier naar toe gestabiliseerd". Leo keek Margo aan, de zuster die het e.e.a. had opgedreund en hem aankeek met een geruststellende lach. "Oké, als iemand hem klaar wil maken voor Radiologie, zodat we in beeld krijgen wat er aan de hand is. Margo zou jij meneer even willen voorzien van een schone luier en het plastic broekje willen verwijderen. Mochten we moeten opereren dan gaat hij in ieder geval schoon de operatie in".
Leo bleef alleen achter terwijl Margo en een leerling-verpleegkundige zijn been prepareerden om de foto's te maken. Ook werd zijn plastic broekje kapot geknipt en ging de luier uit. Hij werd gewassen, kreeg wat zalf tussen zijn billen en op zijn penis en ballen en toen werd er vakkundig een nieuwe luier aangetrokken. Voorzichtig deden ze een laken over hem heen, zodat hij op weg naar radiologie enigszins beschermd was. Onderweg naar Radiologie zag hij Evelien aan komen lopen en liep ze naast het bed met hem mee. Aangekomen bij de Radiologie zag hij dat de Margo, die hem hier heen had gebracht even naar haar collega's liep om te vertellen wat de bedoeling was. "Leo ik heb ze verteld dat je incontinent bent, omdat het anders voor jou wat moeilijk uit te leggen was, waarom je er zo bij lag. Ik hoop dat je dat niet erg vond. Betekent wel dat zolang je hier bent, je moet zorgen dat je luier gebruikt gaat worden". Evelien streek hem door zijn haar en lachte naar hem. Wat een schat dat ze het zo had opgelost. Hij moest dus gaan proberen om gebruik te gaan maken van zijn luier en dat zou even wennen zijn. "Dank je schat. Ik zal mijn best doen. Eerst maar hopen dat de schade aan mijn voet meevalt. Gelukkig voel ik niet veel door de medicatie, maar het ziet er niet lekker uit die enkel van mij".

Margo kwam terug en reed hem naar een openstaande deur naar binnen. Daar werd het been van alle kanten op de röntgenfoto gezet om zo een beeld te krijgen van de schade. Evelien zat in de wachtkamer hopende dat het e.e.a. zou meevallen en hij snel weer met een evt. revalidatie zou beginnen. De tijd zou het leren......
 

matdamper

Beginneling
IK raad je aan om de verhaal stukjes in iets kleinere stukjes te doen zodat het verhaal niet te lang wordt en makkelijker te lezen valt
 

Kleine Bram

Superlid
Dank je Jay. Ik zie dat we van ongeveer dezelfde leeftijd zijn. Bedankt voor je reactie. Heb je nog ideeen voor het verhaal?
 

Kleine Bram

Superlid
Hoofdstuk 3

Hij werd vanuit de radiologie in het bed naar de verpleegafdeling van Orthopedie gereden en op een kamer gereden waar nog een bed stond met een jonge vrouw van ongeveer 25 jaar schatte hij. Ze knikten naar elkaar en zijn bed werd op de plaats gezet. "De zaalarts en chirurg hebben nu overleg en zullen zo met u komen praten. Als er iets is dan kunt u op het belletje drukken. En niet stoer doen als de pijn te erg wordt, dan doen we daar iets aan". De verpleegster lachte naar hem en liep de kamer uit. Evelien ging naast hem zitten en pakte zijn hand vast.

"Gaat het een beetje Leo? Is de pijn uit te houden?", zei Evelien en keek hem aan. "Gaat wel, ben een beetje suf van de medicatie. Hoop dat het een simpele breuk is, die makkelijk te verhelpen is. Snap ook niet dat ik naar een afdeling ben gereden en niet naar de gipskamer". Leo was niet het geduldige type en wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer uit dit ziekenhuis weg kunnen. Hij voelde dat zijn blaas weer vol gelopen was. Hij had voorafgaande aan het sporten wat ze wilde doen altijd de gewoonte om genoeg te drinken. "Evelien ik moet pissen", zei hij zacht om te voorkomen dat zijn buurvrouw het hoorde. "Schatje, je hebt toch een dikke luier aan. Laat lekker lopen". Leo moest iets doen wat hij waarschijnlijk jaren geleden als baby en peuter had gedaan. In zijn broek plassen. Hij voelde dat zijn blaas aangaf om te worden geleegt. Langzaam vulde zijn luier met urine en hij voelde een warme gloed over zijn penis en tussen zijn billen. De ontspanning was geweldig en hij merkte dat het niet zo erg was als hij had verwacht.

Op dat moment kwamen twee mannen in witte jassen de kamer binnen. Ze stelden zich voor als zaalarts en orthopedisch chirurg. "Meneer Janssen het ziet er niet goed uit, althans het is niet een gewone breuk", zei de zaalarts. "Chirurg van der Wind zal u vanavond nog opereren. Er zit een breuk in de enkel en twee in het kuitbeen. Die in de enkel is dusdanig gecompliceerd dat er het e.e.a. met schroeven en pinnen gerepareerd zal moeten worden. Als alles goed gaat zult u over een aantal weken het ziekenhuis weer kunnen verlaten". De zaalarts keek naar de chirurg, maar deze had er niet veel aan toe te voegen dan te zeggen dat hij in goede handen is en dat zij hem onder volledige narcose zouden opereren. De beide mannen liepen weg en Leo was even van zijn stuk gebracht door het nieuws. Evelien keek hem aan en wist dat Leo dit niet had verwacht. Ze gaf hem een kus op zijn voorhoofd en werd toen door een zuster gevraagd om even mee te lopen.

"Mevrouw Janssen, ik begreep dat uw man incontinent is". Evelien begreep dat ze het spel mee moest spelen om haar man te helpen. "Ja hij heeft dit al jaren. Sinds ik hem ken. Hij gaat er goed mee om, maar moet zowel luiers als een plastic broekje dragen, vanwege het doorlekken". De zuster noteerde het e.e.a. in zijn status op de computer. "Dat plastic broekje zal straks wat moeilijker gaan vanwege zijn been, maar dat moet op te lossen zijn. IK zal via Inkoop vragen of ze ipv de normale broekjes, die met drukknoopjes kunnen bestellen. Uw man vindt het toch niet erg dat hij de kamer met een vrouw moet delen?". "Ik denk het niet. Leo is daar niet zo moeilijk in. Zou u straks nog wel mijn man kunnen verschonen. Hij heeft daarnet zijn luier volgeplast.".

De zuster liep met Evelien terug naar de kamer en van Leo en vertelde hem wat er straks zou gebeuren in voorbereiding op de operatie. Daarna deed ze het gordijn om het bed heen dicht en liep weg. Ogenblikken later zag hij dat ze een schone luier, washandje en bekken met water en plastic broekje bij zich had. Handig verzorgde ze Leo, deed hem een schone luier om. Nu was het afwachten op het moment dat hij zou worden opgehaald voor de operatie. Leo voelde ondanks de medicatie dat hij gespannen was omdat hij niet wist wat er zou komen.....
 

Kleine Bram

Superlid
Hoofdstuk 4
Leo was versufd door de medicatie die hij vooraf aan de operatie had gekregen. Hij werd door gangen gereden op weg naar de OK. Evelien liep naast het bed en zag er gespannen uit. Voordat de deuren van het operatiegedeelte open gingen gaf ze hem nog een kus en wenste hem sterkte. Ze liep weg en merkte dat de tranen haar erg hoog zaten. Ze had met Leo afgesproken dat ze nog even naar huis zou gaan om wat spullen voor hem te halen. De operatie zou meerdere uren duren, dus wachten had geen zin. Ze reed naar huis en merkte hoe leeg en stil het huis was zonder zijn aanwezigheid.

Ze liep naar de slaapkamer, pakte een weekendtas en stopte er een toilettas in en pakte zijn favoriete plastic broekje met drukknoopjes uit de kast. Ze voelde aan het plastic en begreep nog steeds niet waarom hij het fijn vond om het te dragen. Ze zou deze aan de verpleging geven, ondanks dat het ziekenhuis zou zorgen voor het incontinentiemateriaal. Overmand door verdriet, omdat ze zich zonder Leo zo alleen voelde, liet ze haar tranen even de vrije loop. Leo was alles voor haar en ze wist dat alles wel weer goed zou komen, maar ze was sinds hun trouwen nooit meer zonder hem geweest.

Kijkend in de kast met luiers kreeg ze opeens een rare gedachte. Ze wilde toch wel eens weten waarom Leo zo gesteld was op luiers en plastic broekjes. Door haar tranen heen lachte ze om zichzelf. Doe niet zo gek dacht ze. Met de gevulde tas liep ze naar beneden, belde nog even snel met haar ouders en de ouders van Leo om het nieuws van zijn ziekenhuisopname door te geven en ging toen op de weg terug naar het ziekenhuis. Ze vernam van de afdelingszuster dat Leo nog steeds op de OK lag en liep naar de wachtkamer in de buurt van de uitslaapkamer. Als hij daar naar toe zou worden gebracht zou zij het als eerste horen. De gedachte van het dragen van luiers bleef haar nog even bezighouden en ze merkte dat ze niet meer zo emotioneel en gestrest was als voor de operatie van Leo. Het gaf haar op e.e.a. manier rust.

Ze had er waarschijnlijk al een 2 uur gezeten toen een jonge zuster naar haar toe kwam. "Mevrouw Janssen? Uw man is zojuist binnengebracht. De operatie is goed verlopen. De orthopeed zal straks vertellen wat er gebeurd is. U mag wel even naar uw man toe. Hij komt net een beetje bij". Evelien liep met haar mee en zag halverwege de zaal haar Leo liggen. Zijn been omhoog in een indrukwekkende stellage met overal ijzer in en uit zijn been komende. Ze ging naast zijn bed staan en zag dat hij langzaam zijn ogen probeerde open te doen. Evelien streek hem door zijn haar en zag dat hij probeerde iets te zeggen. "Evelien, ben jij dat? Ik heb een enorme droge strot". Ze lachte en legde haar vinger op zijn mond, ten teken dat hij zich niet moest vermoeien iets te zeggen. "Ik ga de zuster wel even vragen om wat drinken. Probeer maar even rustig bij te komen". Evelien liep naar de zuster en vroeg haar om wat water voor Leo. De zuster zei het te gaan regelen en pakte een glas water en liep met Evelien terug naar het bed van Leo. "Meneer Janssen, probeert u wat te drinken", zei ze op een zacht, vriendelijke toon. "Straks op de afdeling zullen we u verder opknappen. Op weg van de OK hiernaartoe heeft u waarschijnlijk uw plasje laten lopen, maar dat is niet erg.

Leo dronk wat en liet zijn hoofd toen weer zakken en viel weer weg. Over een half uur zouden ze hem terugbrengen naar de afdeling en zou hij verder te horen krijgen hoe het herstel eruit zou zien. Evelien hield zijn hand vast en was benieuwd wat ze te horen zouden krijgen van de orthopeed. Ze was vooral benieuwd hoe lang hij in het ziekenhuis zou moeten blijven.
Ze vond het niet zo fijn om te lang zonder hem te moeten zijn, daarvoor hield ze teveel van hem. In gedachten verzonken schrok ze toen de zuster het bed klaarmaakte om Leo naar de afdeling te vervoeren. Hij werd in zijn kamer gereden en op zijn plek bij het raam neergezet. De gordijnen werden om het bed dichtgeschoven en een zuster zorgde ervoor dat hij weer enigszins toonbaar en schoon werd gemaakt na zijn plasongelukje. Hij kreeg een luier aan en kreeg nog een pilletje tegen de pijn die zeker zou komen. Net toen Evelien van plan was om in het restaurant een broodje te gaan halen kwam de orthopeed binnen.....
 

Ron

Luiers, het meest gender neutrale toilet
Hoi kleine Bram,

Ik ben niet echt iemand die verhalen leest, meestal weet je na het lezen van de eerste drie regels al waar het naartoe gaat en dan is veelal het boeiende er wel af.
Ik vindt de inhoud en de verhaallijn van je verhaal leuk en door een stuk realisme wat er in lijkt te zitten is het boeiend om te lezen (ik wist niet dat ik dit ooit nog eens zou zeggen :) ).
Het is ook mooi te zien dat de tips die je hebt gekregen ook gelijk inzet, de clifhangers op de juiste wijze ingezet, top.
Voor mij persoonlijk zit er ook een stukje herkenbaarheid in en dat is ook wel leuk om zo in een verhaal terug te lezen.

Ron.
 

Kleine Bram

Superlid
Dank je wel Ron. Ik luister vaak naar opbouwende kritiek. Dat kan je alleen maar beter maken. Het realisme is goed voor mijn verhaal. En ja ik probeer nu eens niet bij dit verhaal bij hetzelfde uit te komen zoals in de meeste verhaal het geval.
 

Kleine Bram

Superlid
Hoofdstuk 5
"Goedemiddag meneer en mevrouw Janssen". De arts gaf hen allebei een hand en zette zijn bril op om de papieren en röntgenfoto's beter te kunnen bekijken. "Meneer Janssen we hebben de bedoel kunnen repareren, maar het bleek een dubbele gecompliceerde breuk te zijn. Hier op de foto kunt u zien hoe het e.e.a. er nu uitziet na de operatie". Leo en Evelien keken naar de foto's en zagen veel schroeven en dergelijke. "U zult de komende weken hier blijven ter observatie en voorkoming van wondinfecties. Daarna zult u wat moeten revalideren, maar onze inschatting is dat u over drie maanden weer goed mobiel bent". Leo schrok toch enigszins van wat hij hoorde en drie maanden leken nu eindeloos lang. Het was voor hem de eerste keer in het ziekenhuis en hij merkte dat hij het moeilijk vond om deze "rustpauze" in te lassen.

Evelien bleef nog even bij hem zitten toen de orthopeed al weer weg was. "Kop op Leo, voordat je het weet zijn die weken om en je wordt hier goed verzorgd". Evelien probeerde hem wat op te monteren en schudde zijn kussens wat op. "Ik kan altijd nog mijn zusje vragen bij mij te logeren, mocht ik me eenzaam voelen. Komt wel goed schatje". Leo lachte naar haar en zijn ogen vielen langzaam dicht, waarschijnlijk nog door alle pijnmedicatie die hij kreeg. Evelien pakte haar tas en liep weg en zei nog tot vanavond. Net toen hij helemaal weg begon te zakken merkte hij dat zijn darmen begonnen te werken en een bezoekje aan de WC wel welkom was. Hij pakte de bel aan het bed en drukte erop.

Een kort moment later stond Krystel bij zijn bed,één van de verpleegkundigen."Meneer Janssen u had gebeld?". "Zeg maar Leo, dat praat wat makkelijker. Ik moet naar de WC, de grote boodschap. Als je begrijpt wat ik bedoel". Leo begon het steeds moeilijker te krijgen om de darminhoud binnen te houden. Krystel haalde de bedpan, maar toen was het al te laat. Hij voelde hoe zijn luier aan de achterkant steeds boller en het zich verspreidde langs zijn billen. Krystel liep naar het bed en Leo kreeg een kleur. Krystel begreep het meteen en deed de gordijnen rondom zijn bed dicht. "Is niet erg, het was toch al moeilijk geweest in jouw toestand om de bedpan onder je kont te schuiven. Ik zal in je status zetten dat je tijdelijk ook incontinent bent van faeces, oftewel dat je tijdelijk vanwege je toestand het zo wel moet kwijtraken". Leo was blij met haar begrip maar voelde zich ook wel wat vies om de eerste keer in zijn luier te poepen.

Krystel maakte hem vakkundig schoon. Deed hem een schone luier aan en toverde een plastic broekje met drukknoopjes te voorschijn. "Zo dan ruik je de geurtjes wat minder. Van inkoop met spoed geleverd deze broekjes". Ze duwde het broekje onder zijn kont en maakt de drukknoopjes vast. De gordijnen werden weer opengedaan en zijn buurvrouw keek hem lachend aan. Waarschijnlijk had ze het e.e.a. meegekregen, maar ze zei verder niets. Leo voelde dat zijn ogen zwaar werden en hij langzaam in slaap ging vallen.

Evelien zette de auto voor hun huis, liep naar de voordeur en draaide het slot om. Morgen had ze nog vrij en dan de nachtdienst in. Om niet teveel aan Leo te hoeven denken had ze besloten om even wat wasjes te doen en het bed te verschonen. Ze liep naar het balkon, zette de deur open en zag dat de zon langzaam aan het verdwijnen was. Straks kon ze nog even op het balkon zitten en genieten van het mooie uitzicht. Ze liep terug naar hun strijkkamer en zag dat er nog wat overhemden lagen van Leo die de kast in konden. In de slaapkamer deed ze zijn kledingkast open hing de overhemden weg en keek even naar de twee planken gevuld met luiers en plastic broekjes. Ze vroeg zich nog steeds af waarom hij ze droeg en hij het fijn vond om ze te dragen.

Even mijmerde ze over het e.e.a. en vroeg ze zich toen af of ze zelf is moest proberen hoe het was om een luier te dragen. Net toen ze de luier wilde pakken bedacht ze hoe belachelijk het is om dit te doen. Ze deed de kast dicht en liep weg. Ze kon toch niet een luier gaan dragen als ze hem niet nodig had. De rest van de namiddag en avond was ze druk. Toen ze voor het slapen gaan nog even ging douchen en daarna klaar maakte voor de nacht merkte ze dat ze zich toch alleen voelde zonder Leo. Ze deed een nachthemdje aan en gleed onder de lakens. Het was stil in de kamer en haar blik ging naar de kledingkast van Leo. Zou ze het toch proberen. Niemand die het zou weten en het zou zien. Ze stond weer op deed het licht aan en liep naar de kast.
 

Kleine Bram

Superlid
Ze deed de kast open en pakte één van de luiers van de stapel. Vanuit het ziekenhuis wist ze natuurlijk hoe ze een luier aan moest doen. Ze deed haar nachthemdje uit en ook haar slipje. Ze vouwde de luier open ging op bed liggen en schoof de luier onder haar billen. Ze deed de luier voor goed en deed één voor één de plakstrippen vast. Toen ze het gevoel had dat hij goed zat stond ze op en merkte dat het een behoorlijk dikke prop was tussen haar benen. Onwennig liep ze wat heen en weer en liep toen terug naar kast. Ze zocht een mooie roomwitte plastic broek uit, stapte erin en trok hem over haar heupen. Toen ze het e.e.a. glad streek merkte ze dat haar lichaam reageerde.

Ze ging weer in bed liggen, alleen met de luier en plastic broek. Wauw dacht ze dat voelt heerlijk. Het leek zelfs of ze een beetje opgewonden werd van het plastic om haar billen. Zou Leo ook hetzelfde hebben als hij zijn luier droeg? Langzaam ging haar hand weer tussen haar benen en raakte het zachte plastic aan. Een siddering ging door haar lichaam en ze wist dat als ze verder ging ze binnen no-time klaar zou komen. Nee dacht ze eerst gewoon het gevoel vast houden van het dragen van de luier en plastic broek en niet meteen verbinden aan opwinding en klaarkomen.

Ze deed de deken over en voor dat ze het wist werden haar ogen zwaar, ging ze in een soort foetus-houding liggen en viel ze langzaam in slaap. Op hetzelfde moment werd Leo voor het laatst lastiggevallen in het ziekenhuis. Hij was net ingeslapen toen ze hem nog wat medicatie brachten en verschoonden om de nacht goed door te komen. Katie, de zuster die nachtdienst had, deed zijn laken naar beneden en maakt het plastic broekje los. Leo's luier was zwaar van zijn urine. Ze maakte de plakstrips los en vouwde de luier op en legde hem aan de kant. Katie kende Leo nog van de opleiding in het begin van hun beider carrière. Hij had zich verder gespecialiseerd, zij vond het na een paar jaar studeren genoeg en was verpleegkundige geworden. Ze had nooit geweten dat hij incontinent was, zoals de status vermelde. Ze deed hem een nieuwe luier aan en ze zeiden verder niets tegen elkaar. Een glimlach van Katie stelde Leo gerust dat zij het niet vreemd vond dat hij daar zo lag in een luier. Ze deed hem de schone luier om en daarna het broekje en deed het laken weer omhoog.

Ze ruimde alles op en liep weer naar de zusterspost. Katie had een geheim dat ze goed verborgen hield voor familie, vrienden en collega's. Ze trok haar uniform recht en inspecteerde of alles onder haar uniform goed was.Ze ging zitten en werkte de status van Leo blij. Wat een geluk dat hij nu op haar afdeling lag.....
 

Kleine Bram

Superlid
Hoofdstuk 7
Evelien werd wakker en had heerlijk geslapen. Ze keek op haar wekkerradio en zag dat ze op moest schieten, omdat ze vanmorgen moest werken. Ze liep naar de badkamer en bekeek haar zelf in de spiegel. Een volwassen vrouw met plastic broekje en luier. Ze lachte naar zichzelf en merkte dat haar blaas op knappen stond. Net toen ze op het toilet wilde gaan zitten bedacht ze zich. Waarom zou ze de luier gewoon niet even gebruiken. Ze kon hem toch niet meer terug leggen. Het kostte haar even een beetje moeite, ondanks haar aandrang, maar toen vloeide de urine rijkelijk en begon de luier zich te vullen. Het was een aparte sensatie voor haar, maar ze merkte dat ze er licht opgewonden van werd.

Toen de laatste druppel in de luier was verdwenen deed de plastic broek uit en ontdeed ze zich van de zwaargeworden luier. Ze zette de douche aan en waste zich uitgebreid. Onderwijl dacht ze aan hoe fijn en veilig ze zich had gevoeld vannacht, alsof ze weer even een kleutermeisje was geweest. Hoe zou Leo zich voelen als hij een luier aan had? Ze hadden er eigenlijk nooit over gepraat, omdat zij niets met luiers had gehad. Ze zat de hele dag tussen de baby's en had thuis niet zoveel behoefte aan een volwassen baby. Tot vandaag.

Evelien zette de douche uit, droogde zich af en smeerde zich lekker in met haar body-lotion. Haar lichaam was ondanks dat ze al de dertig naderde meisjesachtig. Door het vele sporten bleef ze in shape en Leo en zij waren zielsgelukkig met elkaar ondanks dat er nog geen zwangerschap was ontstaan. Daarom was ze elke dag weer blij om tussen de baby's te zitten. Dan kon ze in ieder geval haar opkomende moedergevoelens een beetje kwijt. Ze liep naar de slaapkamer en zocht een leuk rokje uit, pakte een slipje en een roze t-shirt. Onderweg van de slaapkamer naar de keuken dacht ze nog even aan Leo en vroeg zich af of hij een goede nacht had gehad. Straks maar even in haar pauze bij hem langs gaan.

Tijdens het klaarmaken van haar werktas dacht ze nog even aan haar nacht in luiers. Zou ze het vanavond weer doen en zou ze dan hetzelfde voelen? Wat zou Leo zeggen als hij het zou weten? Ze moest even lachen om zichzelf en dronk snel haar koffiemok leeg. Nu eerst maar werken en de rest was nu even niet belangrijk. Ze pakte haar spullen, deed de deur achter zich dicht en pakte haar fiets om naar het ziekenhuis te rijden. Op dat moment was Leo ook al wakker, verschoond en naar de radiologie gereden om wat foto's te maken. De orthopeed wilde zien of alles nog oké was met zijn been.

Een aantal kilometers verderop was Katie net onder de douche vandaan gekomen na haar nachtdienst en liep in haar grote appartement naakt naar haar slaapkamer. Ze deed de gordijnen dicht en maakte haar kledingkast open. Ze zocht een luier, deed hem aan, pakte een romper met bloemetjes en ging met de romper aan in bed liggen. Ze was een echte DL-er, maar daarnaast ook AB-moeder die er geen genoeg van kreeg om iedereen die maar iets met luiers had te verzorgen. Wat geweldig dat juist Leo nu op haar afdeling lag. Al sinds de opleiding had ze een oogje op hem en nu kon ze hem verzorgen. Ze glimlachte bij het idee dat hij nog niet wist wat hem de komende tijd te wachten stond......
 

ikke 1

Superlid
Tsjonge !!!! Supersnel dit vervolg, En een kant van Katie die ik niet aan zag komen.
Supergeschreven !!!!!!!
 
Bovenaan