Ontzettend nodig moeten plassen

[Christel.Christel]

Herkennen jullie dit?
Soms moet ik best wel nodig plassen, maar heb ik toch het idee dat ik het wel op kan houden. Maar als ik dan op de wc kom dan krijgt mijn blaas een eigen wil en houd ik het niet meer. Als kind heb ik dat vaak gehad. Kom ik uit school en plas voor de deur in mijn broek. Op de middelbare school heb ik een keer in mijn broek geplast. Het zelfde verhaal. Ik moest best nodig en toen ik op de wc kwam kon ik het niet meer houden. En zie dan nog maar eens de sluiting van je broek op tijd open te krijgen. Te laat en het resultaat was een natte broek en een joelende klas achter me aan. Het is me een keer met vriendinnen in de stad overkomen. Bij een groot warenhuis. We moesten alle drie nodig plassen. Hadden waarschijnlijk te lang gewacht. En toen ik de wc binnenkwam kon ik het niet meer ophouden en heb in mijn broek gedaan. Ik weet nog dat ik een beetje beteuterd bij stond. Ik was, denk ik, een jaar of 15 of 16. Eigenlijk te oud dat dit soort ongelukjes gebeuren. Mijn vriendinnen kwamen niet meer bij van het lachen. Dat werkte aanstekelijk en we zijn alle drie lachend naar huis gegaan. Toen ik thuis kwam was het lachen snel verdwenen, want mijn moeder vond er niets grappigs aan. Integendeel. Dus kreeg ik een uitbrander en de gebruikelijke straf voor een natte broek.
Voor mijn moeder was het simpel: als ik in mijn broek geplast had moest ik voor straf meteen mijn pyjama aan, zodat iedereen in huis kon zien dat het weer eens mis gegaan was.
Ik kan daar nu wel om lachen, maar toen vond ik het vreselijk. Dan zat ik 's avonds aan tafel voor het avondeten in een pyjama.

En dan denk je dat je er over heen groeit, maar ik merk dat naarmate ik ouder wordt ik er steeds meer last van krijg. Ik kan mijn plas prima ophouden. Maar als ik op de wc komt dan vindt mijn plasje het tijd om er uit te komen en moet ik ontzettend mijn best doen om het droog te houden. En dat gaat dus wel eens mis. Ik hou er in zoverre rekening mee en heb op diverse plaatsen een verschoning liggen. Op mijn werk bijvoorbeeld. Ik probeer er ook rekening mee te houden door regelmatig naar de wc te gaan. Maar ja, soms lukt dat gewoon even niet.

wordt vervolgd.

 

[ikke 1]

Ik snap het wel, maar van de andere kant.,daar zijn gelukkig luiers voor. Anders zou ik continue in een natte broek lopen.

 

[Januca]

Ja, ik ken dat gevoel ook wel.
Eerst niets aan de hand, dan voel je dat je moet, maar best nog niet dringend.
Uiteindelijk ga je naar de WC, maar als je wil gaan zitten, loopt het er al uit. Dus regelmatig een waterballet.
Daarom ben ik blij dat er luiers bestaan die er voor zorgen dat ik geen beschaamd gevoel krijg.

 

[ikke 1]

Ja, ik ken dat gevoel ook wel.
Eerst niets aan de hand, dan voel je dat je moet, maar best nog niet dringend.
Uiteindelijk ga je naar de WC, maar als je wil gaan zitten, loopt het er al uit. Dus regelmatig een waterballet.
Daarom ben ik blij dat er luiers bestaan die er voor zorgen dat ik geen beschaamd gevoel krijg.

Je boft dat je het aan voelt komen!

 

[Januca]

Ja, meestal voel ik het nog wel aankomen, maar ook vaak zo laat dat ik de WC niet meer haal als ik buiten ben.
Binnenshuis is het beter te doen, dan is de WC dichterbij.
Ze noemen het bij mij aandrang incontinentie.

 

[Christel.Christel]

Ik ben eigenlijk meer een bedplasser, maar de laatste jaren overkomt het me steeds vaker dat ik ook overdag een ongelukje heb. Ik kan diverse voorbeelden geven waarbij ik als volwassen vrouw in mijn broek heb geplast. Meestal valt het niet echt op en kan ik me thuis snel verschonen. Het hoort nu eenmaal bij mij. Ik ben er redelijk behendig in geworden om er voor te zorgen dat niemand het merkt. Ik heb luiers overwogen, maar eigenlijk wil mijn partner niet dat ik die draag. En ik vind het ook wel een heel gedoe om met een luier te lopen. Ik moet gewoon op tijd naar de wc gaan. En als het een keer mis gaat .....
Maar onlangs overkwam me het volgende:

Ik moest in het ziekenhuis geopereerd worden aan een oude sportblessure. De operatie was vanwege corona al diverse keren uitgesteld, maar nu was het dan zover. Omdat ik na de operatie een tijdje slecht uit de voeten zou kunnen had ik aan mijn moeder gevraagd om in huis bij te springen. Na één nacht in het ziekenhuid mocht ik naar huis. De eerste dag thuis ging moeizaam. Ik had moeite met lopen, kon moeilijk mijn been buigen. Waarschijnlijk door de narcose was mijn evenwichtsgevoel ver te zoeken. Ik voelde me redelijk hulpeloos.
In de middag merkte ik dat ik moest plassen. Gewoon, niet extreem dringend, maar ik moest wel. Mijn moeder heeft me geholpen bij het opstaan en met krukken strompelde ik naar de wc. En toen gebeurde het weer. Mijn blaas kreeg een eigen wil en ik kon het bijna niet meer ophouden. Het onvermijdelijke gebeurde. Ik kon zo snel niet op de wc gaan zitten en plaste in mijn broek. Daar stond ik met een natte broek en op de grond een plas urine. Wat moest ik doen? Verschonen! Maar lukt me dat? 's Ochtends had ik hulp nodig gehad bij het aankleden. De rotzooi op de grond opruimen! Maar ik kon niet echt bukken. Ik had geen keus. Ik moest mijn schaamte overwinnen en mijn moeder roepen. Met een klein stemmetje heb ik mijn moeder geroepen. "Mam, ik moet je iets vertellen. Ik heb een klein probleempje ...". Met verbazing in haar ogen keek mijn moeder me aan. "Plas je nog steeds in je broek", zei ze vol verbazing. "Ik dacht dat je daar toch inmiddels wel van af zou zijn". Wat moet ik daar op antwoorden. Uit ervaring van vroeger weet ik dat niets zeggen het beste is.

Omdat ik zelf niet veel kon moest mijn moeder mij helpen met verschonen. Ondersteund door haar strompelde ik met mijn krukken naar de slaapkamer. Om mijn natte broek uit te trekken moest ik eigenlijk op het bed gaan liggen. Maar ja, dan wordt alles nat. Mijn moeder heeft mijn natte spijkerbroek en slipje zo ver mogelijk naar beneden getrokken en me toen op het bed gezet, zodat ze de natte kleding helemaal uit kon trekken. En daar lag ik. Een volwassen vrouw. Op een of andere manier leek het of mijn moeder er lol in had. Met een washandje heeft ze me verder schoongemaakt. Schoon slipje aan. Daarna pakte ze mijn pyjamabroek. "Je weet wat je aan moet als je in je broek hebt geplast", zei ze. Ik kreeg een rood hoofd. "Mam", zei ik, "dat doe ik echt niet aan. Ik ben geen kind meer!". Met een klein glimlachje zei mijn moeder: "vooruit, voor deze ene keer mag je iets anders aan. Maar als ik het nog een keer meemaak dat je het niet droog houdt dan weet je wat er gaat gebeuren."

 

[Leonardo72]

Komt mij allemaal zeer bekend voor Christel,
Ik heb mijn hele leven al last van Urge incontinentie, niet goed op kunnen houden als je nodig moet. Het heeft mij geholpen om de focus te verleggen. Daar bedoel ik mee dat ik vaak de wc verder weg focus dan dat hij werkelijk is. Dat kan helpen. Tegenwoordig gaat het niet meer zo vaak mis maar toch wel meerdere keren per jaar.
De laatste keer was afgelopen zaterdag. In de supermarkt moest ik al en ik wist dat ik het moeilijk zou gaan krijgen. In de straat aangekomen kon ik niet snel parkeren en moest verder weg gaan staan. Het stukje lopen naar huis was teveel. Voor de achterdeur (schuttingdeur) met de sleutel in mijn handen plaste ik genadeloos in mijn broek. Gevalletje natte sokken en natte schoenen. Gelukkig was ik al thuis en heeft denk ik niemand het gezien.
Zal niet de laatste keer zijn.