geschreven door: Pieter
Ze verwachtte me niet. Ik was een paar dagen bij mijn ouders op bezoek geweest en had niet verteld wanneer ik precies terug zou komen. Ik had verteld dat ik wel een week weg zou blijven, maar door omstandigheden was dat verkort tot vier dagen.
Ze deed de deur open en keek verbaasd.
"Mark?" Ze zag er slordig uit. Haar lange haren waren niet gekamd en haar shirt was vuil en hing gekreukt uit haar broek.
"Hoi." Ik kuste haar, duwde de deur verder open en liep langs haar heen haar tweekamerflat in. Ik had wel verwacht dat het er niet zo netjes zou zijn. Sterker nog, ik had een behoorlijke troep verwacht, maar wat ik zag verbaasde me toch nog. Het was een enorme ravage. Even stond ik verbaasd in het gangetje de kamer in te kijken, waarna ik me naar Sandra omdraaide. Ik zag nu ook dat ze nat was. In het kruis van haar broek zat een vieze natte plek.
"Je bent... Ik dacht dat je langer weg zou blijven." stamelde ze. Ze keek met een beetje angstige ogen naar me en haar wangen kleurden roze. Ik had verwacht dat ik ontzettend kwaad op haar zou worden, maar dat gebeurde niet. Ik wilde haar wel laten merken dat ik dit niet leuk vond en dat ze zich als een baby gedroeg.
Zonder wat te zeggen opende ik de badkamerdeur en draaide de kranen van het ligbad open. Ook in de badkamer was het zeker niet netjes. Vuile kleren lagen over de tegels verspreid, evenals natte badhanddoeken. Sandra liep me achterna de badkamer in en begreep wat er ging gebeuren. Zonder dat ik het hoefde te vragen begon ze zich langzaam uit te kleden. Ik liet het bad niet helemaal vol lopen. Toen er een laagje water van zo'n tien centimeter in het bad stond draaide ik de kranen dicht. Ik draaide me om naar Sandra en zag dat ze haar shirt uit had getrokken, maar verder maar een beetje stond te treuzelen.
"Schiet op, Sandra." moedigde ik haar aan. Ik hielp haar met haar broek en even later trok ze haar slipje naar beneden. Helemaal naakt stapte ze uit haar natte broekje. Ik pakte haar bovenarm beet en duwde haar zachtjes naar het bad. Ze stapte over de rand en ging languit in het bad liggen. Het laagje lauw water reikte nog niet eens tot haar buik en ze lag lang niet helemaal onder water. Ik draaide me om, om een washandje te pakken. Sandra bleef stil liggen.
"Ga je me wassen?" Ik pakte het washandje en draaide me naar haar om. Ik knikte.
"Eerst wassen en daarna zal ik je een pak voor je billen geven." Ze keek bang, maar werd niet kwaad. Ik bukte voor het bad neer en duwde het washandje naast haar in het water. Met een tube badzeep en het washandje waste ik haar. Ze vond het niet leuk, maar op de een of andere manier berustte ze er in. Alsof ze het er mee eens was dat ze zich als een klein kind gedroeg en ook daarnaar behandeld wilde worden. Het vooruitzicht van een pak slaag beurde haar ook niet op. Ze was stil, zei weinig en bleef behulpzaam. Nadat ik haar gewassen had liet ik haar staan en spoelde haar me de douchekop af. Ik droogde haar af en liet haar uit het bad stappen. Ze gehoorzaamde en bleef stilletjes met haar blote voeten op de koude tegels staan. Haar ogen keken angstig en haar wangen kleurden weer iets roze. Ze wist wat er nu ging gebeuren. Ze was er bang voor, maar toch niet zo heel erg. Ze voelde dat ze het verdiend had. Inwendig wilde ze misschien wel zo behandeld worden, maar oppervlakkig schaamde ze zich ervoor. Natuurlijk wilde ze geen pijn gedaan worden. Op dit ogenblik wilde ze weglopen en mij uitschelden. Hoe durfde ik haar zo te behandelen? Haar gedachten waren tweestrijdig, bijna altijd won de schaamte en haar gezond verstand, en gedroeg ze zich als ieder ander. Heel af en toe, mede aangewakkerd door haar liefde voor mij, durfde ze zich zo te gedragen.
Ik liet haar wijdbeens staan met haar armen gespreid. Met een nog droge, en zo te zien schone, handdoek droogde ik haar goed af. Toen ik klaar was liet ik haar in de badkamer achter met de waarschuwing dat ze zich niet mocht bewegen. In de kamer ruimde ik de grote eettafel leeg en maakte hem met een natte doek schoon. Daarna ging ik Sandra halen. Ze stond nog steeds op de plaats waar ik haar achter gelaten heb.
"Ik ga je optillen en op de tafel in de kamer neer zetten. Je bent nu schoon en ik laat je niet door de vieze kamer lopen." Ik tilde haar op en ze sloeg haar armen om mijn nek. Heel langzaam liep ik naar de kamer en zette haar op de schone tafel neer.
"Ga maar op je buik liggen." Ze keek me smekend aan. Ze twijfelde of ze zich durfde te verzetten. Zou ze tegen mij ingaan of zou ze zich hulpeloos laten slaan. Uiteindelijk durfde ze zich toch niet te verzetten. Ze had zelfs niet eens het lef om hardop om genade te vragen. Ze draaide zich op de tafel om en ging liggen zoals ik vroeg. Ik vouwde een handdoek een paar keer dubbel, duwde mijn hand onder haar buik, tilde haar iets omhoog en schoof de handdoek onder haar kruis. Haar billen kwamen iets omhoog, maar ik deed het in eerste instantie om te zorgen dat niet alles nat werd wanneer ze begon te plassen.
Ze draaide haar hoofd opzij en keek me benauwd aan.
"Ga je me slaan?" huilde ze bijna.
"Je krijgt inderdaad een pak voor je billen, omdat ik vind dat je dat verdiend hebt." Ik had een dertig centimeter lange houten liniaal van haar bureau gepakt. Sandra zag de liniaal in mijn hand en begon zachtjes te snikken. Ik haalde de liniaal omhoog en sloeg niet al te hard dwars over haar billen heen. Deze slag had haar niet veel pijn gedaan en meer van de schrik gaf ze een gilletje. De volgende slag was harder en de slag daarna nog harder. Ik sloeg niet helemaal voluit, maar het begon haar toch steeds meer pijn te doen. Ze huilde nu hardop en haar adem stokte elke keer dat ik haar billen raakte. Het hout raakte steeds met een harde pets haar witte huid. Haar handen balden zich tot vuisten en ze kneep zo hard dat elke keer dat ik haar sloeg haar knokkels wit werden. Ze hield haar handen naast haar hoofd en haalde het niet in haar hoofd om te proberen haar billen te beschermen.
De slagen verdeelde ik over haar hele achterwerk, wat langzaam rood werd. Ik sloeg haar een keer of vijfentwintig. Ik wilde graag doorgaan, ik kreeg een bepaalde kick van de macht die ik had, maar ik beheerste me en hield op. Sandra's gehuil werd steeds heviger en haar 'au' geroep luider. Ik legde de liniaal aan de kant en bukte naar haar gezicht. Ze keek me niet aan. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en negeerde me. Haar voorhoofd was vuurrood en zweet en tranen druppelden van haar gezicht. Haar hele lichaam was nu klam van het zweet. Ik kuste haar op haar voorhoofd en ze draaide haar gezicht weg. Ik aaide haar over haar hoofd en langzaam werd haar huilen minder en ging het over tot snikken. Met haar arm probeerde ze haar gezicht droog te vegen en ondertussen werd haar woede groter. Ze wierp een kwade blik naar me. De nog droge handdoek haalde ik onder haar vandaan en ik pakte een luier uit de kast in haar slaapkamer. Terug in de kamer zag ik Sandra voorzichtig met haar handen aan haar billen voelen. Een kleine aanraking deed haar al pijn en ik besefte dat ik haar hard had gestraft. Ik gebood haar op haar rug te gaan liggen zodat ik haar de luier om kon doen. Heel voorzichtig draaide ze zich om en af en toe kermde ze van de pijn. Toen ze op haar rug lag deed ik haar zachtjes haar luier om. Ik plakte haar luier dicht en pakte haar hand om haar overeind te trekken. Ze kreunde. Het zitten deed haar pijn. Ze vloekte en de pijn maakte haar kwaad.
"minder leuk persoon, het doet pijn." schreeuwde ze naar me en met haar rechterhand stompte ze me op mijn arm. Ze wilde van de tafel afkomen om te gaan staan, maar ik hield haar tegen.
"Je blijft zitten tot ik zeg dat je van de tafel af mag. Begrepen?" riep ik. Ik was niet kwaad op haar vanwege de klap. Ik had haar hard geslagen en natuurlijk was ze kwaad. Sandra bleef toch maar op de rand van de tafel zitten en haar benen bungelden over de rand. Op dat moment werd er op de deur geklopt. Sandra keek angstig naar de gang. Ze wilde niet zo gezien worden. Ik liep naar de deur en zag dat de huisbazin voor de deur stond.
"Hallo, Mark. Mag ik binnenkomen." Sandra ging altijd goed met de huisbazin om en ik wist dat ze veel van Sandra af wist. Ze wist bijvoorbeeld dat Sandra incontinent was, ze had vaak genoeg haar lakens gewassen en haar bed verschoond. Ze keek ook niet vreemd op van de rotzooi in de gang en de kamer. Ze had Sandra al vaak gezegd dat ze er wat aan moest doen, maar zelfs het dreigement dat ze de kamer werd uitgezet hielp niet. Sandra gaf alleen een grote bek terug dat ze haar moeder niet was en dat ze zich niet met haar moest bemoeien. Ze had niet het overwicht op Sandra wat ik wel had.
"Kom binnen." zei ik en ik hoorde Sandra vanuit de kamer verontwaardigd "Nee" roepen. De huisbazin was een gezellige, wat dikke vrouw. Ze keek nergens van op en had zelf zeven kinderen gehad die allemaal al het huis uit waren. Ze was zo rond de zestig jaar, schatte ik. Ze liep bijna altijd rond met een geel schort om haar middel, alsof ze de hele dag aan het schoonmaken was. Ze zorgde goed voor Sandra en ik wist dat Sandra vaak bij haar at.
Ze stapte de kamer binnen en zag Sandra in haar luier, verder nog naakt, op de tafel zitten. De huisbazin keek verbaasd. Snel herstelde ze weer.
"Sorry, kom ik ongelegen?" vroeg ze. Haar blik richtte zich op mij, omdat ze aan Sandra zag dat ik min of meer de baas was.
Haar wangen kleurden weer rood van schaamte en woede.
"Je bent een vuile, gore minder leuk persoon." Sandra verborg haar gezicht weer in haar handen.
"Nee hoor." antwoordde ik op de vraag van de huisbazin.
"Ik dacht dat jullie ruzie hadden, of zoiets. Het was een behoorlijk lawaai."
"Het spijt me. Ik heb Sandra een pak voor haar billen gegeven, omdat ze zich de afgelopen dagen weer als een klein kind heeft gedragen." Meteen begon Sandra weer hardop te huilen. De huisbazin keek nog meer verbaasd.
"Heb jij haar geslagen?" vroeg ze meer uit verbazing dan uit afkeer. "Je bedoelt dat ze gewoon op de tafel bleef liggen?" Ik knikte.
"Ik ben de baas." antwoordde ik, met een beetje misplaatste trots. Nog kon ze het niet geloven. Zelf had ze zo veel moeite gehad met Sandra. Ze begreep het niet. Toch kon ze een kleine glimlach niet onderdrukken.
"Het werd wel tijd dat ze eindelijk eens goed onder de duim werd gehouden." Ze lachte en drukte haar vinger onder de kin van Sandra. Ze duwde Sandra's gezicht omhoog tot zij haar aankeek. "Of niet soms, Sandra?"
Sandra knikte beschaamd en schudde met haar hoofd de vinger onder haar kin vandaan.
"Mag ik u een vraag stellen?" vroeg ik.
"Natuurlijk." antwoordde de hospita.
"Mag Sandra straks een paar uurtjes bij u op het logeerbed slapen. Hier is alles vuil en ik laat haar nu niet in het vuile bed slapen.
"Dat is prima, maar weet je wel zeker dat ze haar luier om houdt?"
Sandra bleef passief zitten terwijl ik en de huisbazin het over haar hadden. Sandra schaamde zich verschrikkelijk en uit schaamte durfde ze niets te zeggen. Ze zat stil met alleen een luier om op de tafel en keek met een rood gezicht naar de vloer.
Ik stelde de huisbazin gerust en kreeg toestemming om haar in het logeerbed te leggen. De huisbazin vertrok en ik was weer alleen met Sandra.
"Kijk me aan Sandra." zei ik, terwijl ik recht voor haar ging staan. Langzaam kwam haar hoofd omhoog en keek ze me uiteindelijk aan.
"Je gaat nu een paar uurtjes slapen en ik wil je alvast waarschuwen wanneer je van plan bent je luier zelf uit te trekken. Als je daarvoor het lef hebt zal ik je morgen mee nemen naar het strand en laat ik je de hele middag met alleen een luier om rondlopen. Zo kan iedereen zien wat voor een klein kind je eigenlijk bent! Begrepen?" Sandra keek me met angstige ogen aan en antwoordde zachtjes met ja. Daarna tilde ik haar op en bracht haar door de gang naar de logeerkamer. De huisbazin sloeg net de dekens open en had het bed verschoond. Ik zette Sandra op het bed en ze kroop meteen onder de dekens. Ze was koud geworden van het zitten in de kou. Ik boog naar haar toe om een kus op haar wang te geven, maar chagrijnig draaide ze zich meteen weg en kroop diep onder de dekens.
Ze verwachtte me niet. Ik was een paar dagen bij mijn ouders op bezoek geweest en had niet verteld wanneer ik precies terug zou komen. Ik had verteld dat ik wel een week weg zou blijven, maar door omstandigheden was dat verkort tot vier dagen.
Ze deed de deur open en keek verbaasd.
"Mark?" Ze zag er slordig uit. Haar lange haren waren niet gekamd en haar shirt was vuil en hing gekreukt uit haar broek.
"Hoi." Ik kuste haar, duwde de deur verder open en liep langs haar heen haar tweekamerflat in. Ik had wel verwacht dat het er niet zo netjes zou zijn. Sterker nog, ik had een behoorlijke troep verwacht, maar wat ik zag verbaasde me toch nog. Het was een enorme ravage. Even stond ik verbaasd in het gangetje de kamer in te kijken, waarna ik me naar Sandra omdraaide. Ik zag nu ook dat ze nat was. In het kruis van haar broek zat een vieze natte plek.
"Je bent... Ik dacht dat je langer weg zou blijven." stamelde ze. Ze keek met een beetje angstige ogen naar me en haar wangen kleurden roze. Ik had verwacht dat ik ontzettend kwaad op haar zou worden, maar dat gebeurde niet. Ik wilde haar wel laten merken dat ik dit niet leuk vond en dat ze zich als een baby gedroeg.
Zonder wat te zeggen opende ik de badkamerdeur en draaide de kranen van het ligbad open. Ook in de badkamer was het zeker niet netjes. Vuile kleren lagen over de tegels verspreid, evenals natte badhanddoeken. Sandra liep me achterna de badkamer in en begreep wat er ging gebeuren. Zonder dat ik het hoefde te vragen begon ze zich langzaam uit te kleden. Ik liet het bad niet helemaal vol lopen. Toen er een laagje water van zo'n tien centimeter in het bad stond draaide ik de kranen dicht. Ik draaide me om naar Sandra en zag dat ze haar shirt uit had getrokken, maar verder maar een beetje stond te treuzelen.
"Schiet op, Sandra." moedigde ik haar aan. Ik hielp haar met haar broek en even later trok ze haar slipje naar beneden. Helemaal naakt stapte ze uit haar natte broekje. Ik pakte haar bovenarm beet en duwde haar zachtjes naar het bad. Ze stapte over de rand en ging languit in het bad liggen. Het laagje lauw water reikte nog niet eens tot haar buik en ze lag lang niet helemaal onder water. Ik draaide me om, om een washandje te pakken. Sandra bleef stil liggen.
"Ga je me wassen?" Ik pakte het washandje en draaide me naar haar om. Ik knikte.
"Eerst wassen en daarna zal ik je een pak voor je billen geven." Ze keek bang, maar werd niet kwaad. Ik bukte voor het bad neer en duwde het washandje naast haar in het water. Met een tube badzeep en het washandje waste ik haar. Ze vond het niet leuk, maar op de een of andere manier berustte ze er in. Alsof ze het er mee eens was dat ze zich als een klein kind gedroeg en ook daarnaar behandeld wilde worden. Het vooruitzicht van een pak slaag beurde haar ook niet op. Ze was stil, zei weinig en bleef behulpzaam. Nadat ik haar gewassen had liet ik haar staan en spoelde haar me de douchekop af. Ik droogde haar af en liet haar uit het bad stappen. Ze gehoorzaamde en bleef stilletjes met haar blote voeten op de koude tegels staan. Haar ogen keken angstig en haar wangen kleurden weer iets roze. Ze wist wat er nu ging gebeuren. Ze was er bang voor, maar toch niet zo heel erg. Ze voelde dat ze het verdiend had. Inwendig wilde ze misschien wel zo behandeld worden, maar oppervlakkig schaamde ze zich ervoor. Natuurlijk wilde ze geen pijn gedaan worden. Op dit ogenblik wilde ze weglopen en mij uitschelden. Hoe durfde ik haar zo te behandelen? Haar gedachten waren tweestrijdig, bijna altijd won de schaamte en haar gezond verstand, en gedroeg ze zich als ieder ander. Heel af en toe, mede aangewakkerd door haar liefde voor mij, durfde ze zich zo te gedragen.
Ik liet haar wijdbeens staan met haar armen gespreid. Met een nog droge, en zo te zien schone, handdoek droogde ik haar goed af. Toen ik klaar was liet ik haar in de badkamer achter met de waarschuwing dat ze zich niet mocht bewegen. In de kamer ruimde ik de grote eettafel leeg en maakte hem met een natte doek schoon. Daarna ging ik Sandra halen. Ze stond nog steeds op de plaats waar ik haar achter gelaten heb.
"Ik ga je optillen en op de tafel in de kamer neer zetten. Je bent nu schoon en ik laat je niet door de vieze kamer lopen." Ik tilde haar op en ze sloeg haar armen om mijn nek. Heel langzaam liep ik naar de kamer en zette haar op de schone tafel neer.
"Ga maar op je buik liggen." Ze keek me smekend aan. Ze twijfelde of ze zich durfde te verzetten. Zou ze tegen mij ingaan of zou ze zich hulpeloos laten slaan. Uiteindelijk durfde ze zich toch niet te verzetten. Ze had zelfs niet eens het lef om hardop om genade te vragen. Ze draaide zich op de tafel om en ging liggen zoals ik vroeg. Ik vouwde een handdoek een paar keer dubbel, duwde mijn hand onder haar buik, tilde haar iets omhoog en schoof de handdoek onder haar kruis. Haar billen kwamen iets omhoog, maar ik deed het in eerste instantie om te zorgen dat niet alles nat werd wanneer ze begon te plassen.
Ze draaide haar hoofd opzij en keek me benauwd aan.
"Ga je me slaan?" huilde ze bijna.
"Je krijgt inderdaad een pak voor je billen, omdat ik vind dat je dat verdiend hebt." Ik had een dertig centimeter lange houten liniaal van haar bureau gepakt. Sandra zag de liniaal in mijn hand en begon zachtjes te snikken. Ik haalde de liniaal omhoog en sloeg niet al te hard dwars over haar billen heen. Deze slag had haar niet veel pijn gedaan en meer van de schrik gaf ze een gilletje. De volgende slag was harder en de slag daarna nog harder. Ik sloeg niet helemaal voluit, maar het begon haar toch steeds meer pijn te doen. Ze huilde nu hardop en haar adem stokte elke keer dat ik haar billen raakte. Het hout raakte steeds met een harde pets haar witte huid. Haar handen balden zich tot vuisten en ze kneep zo hard dat elke keer dat ik haar sloeg haar knokkels wit werden. Ze hield haar handen naast haar hoofd en haalde het niet in haar hoofd om te proberen haar billen te beschermen.
De slagen verdeelde ik over haar hele achterwerk, wat langzaam rood werd. Ik sloeg haar een keer of vijfentwintig. Ik wilde graag doorgaan, ik kreeg een bepaalde kick van de macht die ik had, maar ik beheerste me en hield op. Sandra's gehuil werd steeds heviger en haar 'au' geroep luider. Ik legde de liniaal aan de kant en bukte naar haar gezicht. Ze keek me niet aan. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en negeerde me. Haar voorhoofd was vuurrood en zweet en tranen druppelden van haar gezicht. Haar hele lichaam was nu klam van het zweet. Ik kuste haar op haar voorhoofd en ze draaide haar gezicht weg. Ik aaide haar over haar hoofd en langzaam werd haar huilen minder en ging het over tot snikken. Met haar arm probeerde ze haar gezicht droog te vegen en ondertussen werd haar woede groter. Ze wierp een kwade blik naar me. De nog droge handdoek haalde ik onder haar vandaan en ik pakte een luier uit de kast in haar slaapkamer. Terug in de kamer zag ik Sandra voorzichtig met haar handen aan haar billen voelen. Een kleine aanraking deed haar al pijn en ik besefte dat ik haar hard had gestraft. Ik gebood haar op haar rug te gaan liggen zodat ik haar de luier om kon doen. Heel voorzichtig draaide ze zich om en af en toe kermde ze van de pijn. Toen ze op haar rug lag deed ik haar zachtjes haar luier om. Ik plakte haar luier dicht en pakte haar hand om haar overeind te trekken. Ze kreunde. Het zitten deed haar pijn. Ze vloekte en de pijn maakte haar kwaad.
"minder leuk persoon, het doet pijn." schreeuwde ze naar me en met haar rechterhand stompte ze me op mijn arm. Ze wilde van de tafel afkomen om te gaan staan, maar ik hield haar tegen.
"Je blijft zitten tot ik zeg dat je van de tafel af mag. Begrepen?" riep ik. Ik was niet kwaad op haar vanwege de klap. Ik had haar hard geslagen en natuurlijk was ze kwaad. Sandra bleef toch maar op de rand van de tafel zitten en haar benen bungelden over de rand. Op dat moment werd er op de deur geklopt. Sandra keek angstig naar de gang. Ze wilde niet zo gezien worden. Ik liep naar de deur en zag dat de huisbazin voor de deur stond.
"Hallo, Mark. Mag ik binnenkomen." Sandra ging altijd goed met de huisbazin om en ik wist dat ze veel van Sandra af wist. Ze wist bijvoorbeeld dat Sandra incontinent was, ze had vaak genoeg haar lakens gewassen en haar bed verschoond. Ze keek ook niet vreemd op van de rotzooi in de gang en de kamer. Ze had Sandra al vaak gezegd dat ze er wat aan moest doen, maar zelfs het dreigement dat ze de kamer werd uitgezet hielp niet. Sandra gaf alleen een grote bek terug dat ze haar moeder niet was en dat ze zich niet met haar moest bemoeien. Ze had niet het overwicht op Sandra wat ik wel had.
"Kom binnen." zei ik en ik hoorde Sandra vanuit de kamer verontwaardigd "Nee" roepen. De huisbazin was een gezellige, wat dikke vrouw. Ze keek nergens van op en had zelf zeven kinderen gehad die allemaal al het huis uit waren. Ze was zo rond de zestig jaar, schatte ik. Ze liep bijna altijd rond met een geel schort om haar middel, alsof ze de hele dag aan het schoonmaken was. Ze zorgde goed voor Sandra en ik wist dat Sandra vaak bij haar at.
Ze stapte de kamer binnen en zag Sandra in haar luier, verder nog naakt, op de tafel zitten. De huisbazin keek verbaasd. Snel herstelde ze weer.
"Sorry, kom ik ongelegen?" vroeg ze. Haar blik richtte zich op mij, omdat ze aan Sandra zag dat ik min of meer de baas was.
Haar wangen kleurden weer rood van schaamte en woede.
"Je bent een vuile, gore minder leuk persoon." Sandra verborg haar gezicht weer in haar handen.
"Nee hoor." antwoordde ik op de vraag van de huisbazin.
"Ik dacht dat jullie ruzie hadden, of zoiets. Het was een behoorlijk lawaai."
"Het spijt me. Ik heb Sandra een pak voor haar billen gegeven, omdat ze zich de afgelopen dagen weer als een klein kind heeft gedragen." Meteen begon Sandra weer hardop te huilen. De huisbazin keek nog meer verbaasd.
"Heb jij haar geslagen?" vroeg ze meer uit verbazing dan uit afkeer. "Je bedoelt dat ze gewoon op de tafel bleef liggen?" Ik knikte.
"Ik ben de baas." antwoordde ik, met een beetje misplaatste trots. Nog kon ze het niet geloven. Zelf had ze zo veel moeite gehad met Sandra. Ze begreep het niet. Toch kon ze een kleine glimlach niet onderdrukken.
"Het werd wel tijd dat ze eindelijk eens goed onder de duim werd gehouden." Ze lachte en drukte haar vinger onder de kin van Sandra. Ze duwde Sandra's gezicht omhoog tot zij haar aankeek. "Of niet soms, Sandra?"
Sandra knikte beschaamd en schudde met haar hoofd de vinger onder haar kin vandaan.
"Mag ik u een vraag stellen?" vroeg ik.
"Natuurlijk." antwoordde de hospita.
"Mag Sandra straks een paar uurtjes bij u op het logeerbed slapen. Hier is alles vuil en ik laat haar nu niet in het vuile bed slapen.
"Dat is prima, maar weet je wel zeker dat ze haar luier om houdt?"
Sandra bleef passief zitten terwijl ik en de huisbazin het over haar hadden. Sandra schaamde zich verschrikkelijk en uit schaamte durfde ze niets te zeggen. Ze zat stil met alleen een luier om op de tafel en keek met een rood gezicht naar de vloer.
Ik stelde de huisbazin gerust en kreeg toestemming om haar in het logeerbed te leggen. De huisbazin vertrok en ik was weer alleen met Sandra.
"Kijk me aan Sandra." zei ik, terwijl ik recht voor haar ging staan. Langzaam kwam haar hoofd omhoog en keek ze me uiteindelijk aan.
"Je gaat nu een paar uurtjes slapen en ik wil je alvast waarschuwen wanneer je van plan bent je luier zelf uit te trekken. Als je daarvoor het lef hebt zal ik je morgen mee nemen naar het strand en laat ik je de hele middag met alleen een luier om rondlopen. Zo kan iedereen zien wat voor een klein kind je eigenlijk bent! Begrepen?" Sandra keek me met angstige ogen aan en antwoordde zachtjes met ja. Daarna tilde ik haar op en bracht haar door de gang naar de logeerkamer. De huisbazin sloeg net de dekens open en had het bed verschoond. Ik zette Sandra op het bed en ze kroop meteen onder de dekens. Ze was koud geworden van het zitten in de kou. Ik boog naar haar toe om een kus op haar wang te geven, maar chagrijnig draaide ze zich meteen weg en kroop diep onder de dekens.
