Geschreven door: Pieter
(deel 1)
"Plassen, nu!" Klonk het achter me. Het was de stem van mijn vriend en hij riep het van dichtbij in mijn rechteroor. Zijn stem was dreigend, dwingend. Hij duwde me met mijn buik tegen de tegelwand van mijn badkamer, terwijl mijn handen ver boven me in metalen handboeien waren geketend. Ik kon geen klant op en ik kon nog maar net mijn voeten plat op de grond zetten. Mijn borsten waren strak tegen de muur gedrukt. Behalve een gescheurd hemdje droeg ik verder niets meer, mijn spijkerbroek lag verderop in de hoek van de badkamer en mijn vriend, Peter, had mijn witte slipje uitgetrokken en hield het samengeknepen in zijn hand, een slipje waarop de opgedroogde resten van mijn urine nog zichtbaar waren. Hij had zijn hand tussen mijn benen geschoven en drukte het verfrommelde slipje in mijn kruis.
Ik huilde en snikte. Ik was bang voor een nieuw pak slaag. Ik hing al een paar uur in de badkamer vastgeketend, en al een paar uur lang had ik precies elk half uur een pak slaag gekregen. Vijftien slagen met de zweep, zonder genade en voluit geslagen. Zodra ik de koekoeksklok in de kamer kon horen slaan wist ik al dat mijn vriend er aan zou komen. Zijn timing was precies, en ik huiverde elke keer weer als ik de klok hoorde slaan. Mijn billen waren vuurrood door de tientallen slagen die ik al had gehad, en dieprode strepen doorkruisten de rode achtergrond. En nogmaals zou ik vijftien slagen met de zweep krijgen. Het was mijn straf voor het bedrog dat ik mijn vriend had aangedaan. Ik had tegen hem gelogen, ik had een dubbelleven geleid. Dit was mijn straf. Hij nam wraak voor het leed dat ik hem had gedaan, mijn bedrog had zich tegen me gekeerd en nu kon ik er niets meer aan doen. Ik had geen spijt!
Ik perste wanhopig een klein straaltje urine uit mijn blaas, het lukte. Ik voelde een kleine beetje opluchting omdat ik aan zijn bevel had kunnen voldoen. Ik voelde mijn urine nog langs de binnenkant van mijn benen naar beneden lopen, terwijl de hand tussen mijn benen werd weggetrokken. Smekend keek ik naar mijn vriend om. Mijn ogen waren rood van het huilen en de pijn, en mijn gezicht was vertrokken in een grimas. Het doorweekte slipje werd naar mijn gezicht gebracht en haast automatisch opende ik mijn mond. Al sinds de eerste keer dat ik geslagen werd had Peter het slipje vooraf in mijn mond geduwd, het dempte mijn gegil van de pijn. Het was een ritueel geworden dat me alvast deed huiveren, want niet veel later zou ik de zweep op mijn billen voelen. Dit was de eerste keer dat ik eerst mijn slipje moest bevuilen voordat ik hem in mijn mond kreeg. Ik kokhalsde toen ik het vochtige katoen in zijn hand zag. Er zaten druppels op zijn hand, mijn urine. Ik had over zijn hand heen moeten plassen, maar dat leek hem niet te deren.
Mijn mond aanvaardde het slipje noodgedwongen en het werd diep naar binnen geduwd. Weer kokhalsde ik, mijn bijna lege maag had echter niets te braken en het kam niet bij me op om het slipje weer uit te spugen. Mijn tong proefde mijn eigen scherpe urine, en met samengeknepen ogen verbande ik het slipje uit mijn gedachten. Ik had veel grotere problemen, want ik hoorde de zweep van de wasmachine gepakt worden. De zweep zwiepte naar achteren, raakte het opengeschoven douchegordijn, en werd plots naar voren getrokken. De vorm van de zweep veranderde door de luchtweerstand, boog iets achterover alsof het haperde. Met een scherpe pijn en een luide pets landde de zweep op mijn billen en ik gilde, het slipje dempte mijn gil grotendeels. Nogmaals werd de zweep naar achteren gehaald en weer hoorde ik de zweep door de lucht zoemen. Dikke rode striemend tekenden zich op mijn billen, de pijn was onmenselijk. Nogmaals raakte de zweep mijn billen en nogmaals. De kracht van de zweep werd er niet minder op, de pijn werd met elke slag groter. De scherpe pijn van elke slag dreunde door mijn lichaam, terwijl tussen de slagen door een brandende gloed achterbleef.
Ineens was het voorbij. Ik had niet meegeteld, vijftien slagen leken een eeuwigheid te duren. Ik voelde twee vingers in mijn mond glijden en het slipje werd uit mijn mond getrokken. Ik hing in mijn handboeien en voelde het metaal snijden in mijn polsen. Die pijn was niets vergeleken met de pijn in mijn billen. Ik knipperde met mijn ogen en probeerde het traanvocht te verdrijven. Ik draaide mijn hoofd naar de deur en zag nog net hoe mijn vriend aan het koortje trok en het licht in de badkamer uitdeed. Hij verdween in de deuropening en de badkamerdeur werd gesloten.
In het donker bleef ik achter, maar het silhouet van mijn vriend stond in mijn netvlies gebrand. Ik hield van hem, oneindig veel. Ik wilde me verontschuldigen voor mijn daden, mijn excuses aanbieden voor alles wat ik hem had aangedaan. Ik had geen spijt van wat ik gedaan had, maar tegelijkertijd had ik mijn vriend ook niet willen bedriegen. Ik wist me met mijn eigen gevoelens geen raad, twijfel overheerste mijn gedachten. Ik wilde het hem uitleggen, ik wilde vertellen wat er precies was gebeurd en waarom ik het gedaan had, maar ik mocht niet praten. Mijn vriend had zijn eigen manier gevonden om me te straffen en me zijn wil op te leggen. Ik was van hem, ik had me aan zijn wil overgeven, hij mocht me slaan. Dit was de straf die ik had verdiend.
Vrijwel naakt hing ik op hem te wachten, wachtend tot het hem zou bekoren me los te maken. De zweep lag op nog geen twee meter van me te wachten, en ik zou nog veel vaker door de zweep worden geraakt. Ik huiverde bij de gedachte, maar voelde me tegelijkertijd opgewonden. Met elke slag werd onze relatie weer sterker, een relatie die ik op het spel had gesteld met mijn eigen egoïsme. Ik wilde geslagen worden, ik wilde dat hij me vernederde, en ik wilde dat hij me de zijne maakte. Ik hield zielsveel van hem en mijn straf was zijn manier om het me te vergeven. Ik voelde mijn tepels verhardden en kreeg een kriebelend gevoel onder in mijn buik. Ik wilde mijn vinger in mijn vagina duwen, op zoek naar genot, naar die allesoverheersende extase. Maar ik kon niet, mijn handen waren ver boven me in de handboeien geslagen, ik kon niet meer doen dan mijn onderbuik tegen de koude muur duwen en zachtjes heen en weer schuiven.
Het was niet genoeg, ik kon niets anders doen dan wachten. Over minder dan een half uur zou de koekoeksklok weer slaan, en zou de deur weer geopend worden. Weer zou ik met de zweep geslagen worden. Hoe lang nog...
Was het liefde? Ik wist het niet. Ik begreep mijn eigen gevoelens niet, ik kon niet bevatten wat ik deed en wat ik met me liet doen. Mijn gevoelens namen een loopje met me en ik had geen idee hoe, of wat, ik daaraan kon doen. Zelfs mijn spreekwoordelijke vrouwelijke intuïtie had me in de steek gelaten. Ik had er rationeel over proberen na te denken en was telkens weer tot de conclusie gekomen dat ik mijn lot in mijn eigen hand had, dat ik gemakkelijk weg kon blijven, dat niemand me dwong hem op te zoeken. Toch deed ik het, en weer stond ik oog in oog met hem, met die onbekende man. Weer was ik op mijn fiets gestapt en was ik naar zijn huis in de buitenwijk van de stad gereden. Ik had anderhalf uur bij zijn huis staan posten, wachtend op zijn terugkomst. Wachtend totdat de zilvergrijze auto de straat in kwam rijden en hij hem voor zijn garage had geparkeerd. Ik had me in de schaduwen verborgen toen hij was uitgestapt, maar toen hij zijn aktetas van de bestuurdersstoel had gepakt en het portier had dichtgegooid, was ik naar voren gekomen en had ik zijn naam geroepen. Met een sadistische glimlach op zijn gezicht had hij me begroet.
Ik stond te trillen op mijn benen en ik keek gespannen naar hem op. Zijn doordringende blik keek uit de hoogte op me neer, hij schudde meewarig zijn hoofd en zuchtte diep. We stonden in zijn halletje en hij had zijn lange jas opgehangen aan de kapstok. Zwijgend had hij me toegestaan om binnen te komen. Na de eerste glimlach had hij me niet meer aangekeken. Hij wurmde zijn vingers achter de knoop van zijn geel-zwart gestreepte stropdas en trok de knoop losser. Hij opende het bovenste knoopje van zijn witte blouse. Ik volgde zijn bewegingen als in een droom, het voelde vertraagd aan, de tijd leek langzaam vooruit te kruipen en de stilte drukte zwaar op me. Het was een knappe man van negenentwintig jaar, hij was manager bij een groot IT-bedrijf en ik had hem leren kennen bij de plaatselijke Albert Heijn. Onze karretjes waren tegen elkaar gebotst en glimlachend had hij zich verontschuldigd. Ik had naar hem opgekeken en zijn vriendelijke glimlach had me op slag doen smelten. Blozend had ik me met rode wangen afgewend. De ontmoeting had me nog nachtenlang in dromen achtervolgd en had elk daaropvolgend bezoek aan de Albert Heijn tot een nerveuze aangelegenheid gemaakt.
Een huivering trok door me heen en ik voelde hoe ik een deel mezelf eindelijk weer in bedwang kreeg. Mijn gevoelens waren onbedwingbaar, evenals mijn trillende lichaam, maar mijn blaas was tot rust gekomen. Het kwaad was al geschied en ik voelde hoe mijn warme lichaamsvocht zich langs de binnenkant van mijn benen naar beneden sijpelde. Mijn blauwe spijkerbroek vertoonde een grote natte vlek tussen mijn benen met lange uitschieters naar beneden. De man keek naar mijn kruis en schudde nogmaals zijn hoofd. Ik voelde me vies, vernederd en klein, maar alle emoties vielen in het niet bij de angst die ik voelde. Angst om uitgelachen te worden, en om weggestuurd te worden, maar vooral ook om gestraft te worden. En straf zou ik krijgen. Ik was tien jaar jonger dan hij, negentien, bijna twintig, maar ik voelde me een klein kind, een baby. Toch was ik niet ziek en had ik geen problemen met mijn blaas. Ik had bewust in mijn broek geplast.
"Waarom kom je hier?" Zei hij, en zijn hoofd kwam omhoog, zijn ogen leken doordringend, onontkoombaar en dwingend. Ik keek hem aan, moest hem wel aankijken, en voelde me kleiner worden. Waarom had ik in mijn broek geplast? Waarom was ik naar hem toegegaan terwijl ik wist dat hij niet van me hield? Of hield hij wel van me? Waarom was ik gekomen en had ik weer in mijn broek geplast? Tientallen vragen, maar geen enkel antwoord kon ik bedenken. Het was een spel dat we speelden, een spel dat ik continue verloor en wat ik nooit zou winnen. Het was echter ook een spel dat ik wilde verliezen, vrijwillig. Ik ontvluchtte zijn blik en keek schuldig naar de beneden. Zijn schoenen waren onberispelijk gepoetst en onwillekeurig moest ik denken aan de uitspraak in een damesblad dat de schoenen van een man alles vertelden over de drager ervan. Een man kon zich nog zo netjes kleden, maar pas aan de schoenen kon men zien hoe netjes en verzorgd een man werkelijk was. Ik keek naar mijn eigen versleten gympies, en voelde een paar druppels onder mijn broekspijp uitkomen, langs mijn enkel mijn schoen in.
Onze tweede ontmoeting was ook in de Albert Heijn geweest. Soms kwam ik meerdere malen per dag bij de Albert Heijn, bewust, om te zien of 'hij' er toevallig ook was, maar ook noodgedwongen, omdat ik tijdens het boodschappen mijn gedachten maar niet bij mijn boodschappenlijstje kon houden. Ik was me meer bewust van de mensen om me heen dan van de boodschappen in mijn mandje. Er lagen thuis al zeven pakken boter in de koelkast, maar het verse brood was ik al een aantal dagen vergeten. Mijn ontbijt bestond regelmatig uit gevulde koeken uit de snackautomaat op het werk. Precies een week na onze eerste ontmoeting zag ik hem weer. Ik had hem al ontdekt nog voordat hij de winkel in was gelopen. Ik was snel een gang ingedoken en wachtte met spanning of hij hetzelfde gangpad in zou komen. Ik wilde hem weer tegen het lijf lopen, maar had geen idee wat ik tegen hem moest zeggen. Ik drentelde het gangpad op en neer en was bang dat ik hem had gemist, dat hij alweer buiten stond zonder mij gezien te hebben. Ik stond al een minuut in het gangpad en had hem nog steeds niet gezien, maar juist op het moment dat ik naar hem op zoek wilde gaan kwam hij het gangpad inlopen. Ik draaide me razendsnel om en draaide mijn rug naar hem toe. Ik durfde hem niet aan te kijken, laat staan aanspreken. Ik deed alsof ik aandachtig naar de schap keek. "Jouw maat zit er niet bij hoor, daarvoor moet je bij de apotheek zijn." Hoorde ik achter me en ik voelde een hand over mijn rug glijden. Geschrokken keek ik op en realiseerde ik me dat ik voor de schap met babyluiers stond. Mijn gezicht liep rood en weer kruisten onze blikken elkaar. Meteen ontweek ik zijn blik weer en toevallig viel mijn blik op zijn boodschappenmandje: diepvriesmaaltijden, pizza en wijn. Was hij vrijgezel?
Een stekende pijn op mijn rechterwang en een luide pets brachten me terug bij de realiteit. Hij had me geslagen! Ik deinsde achteruit maar stootte met mijn rug tegen zijn buitendeur, een deur die ik had kunnen openen en waardoor ik had kunnen vluchten. Ik wist dat ik niet tegengehouden zou worden, dat niemand me zou beletten weg te gaan. Niemand zou me vragen of gebieden te blijven. De deur bleef dicht.
Weer zag ik zijn hand op me afkomen, nu richting mijn andere wang. Het was te laat om mijn gezicht af te wenden of de hand af te weren. Ik kneep mijn ogen samen, verdreef twee tranen uit mijn ogen en wachtte op de stekende pijn. Ik gilde al voordat de hand mijn wang raakte. Ik zakte door mijn knieën en gleed met mijn rug langs de voordeur naar beneden. De man stond voor me en zette zijn handen in zijn zij. Weer schudde hij zijn hoofd en keek met een harde blik op me neer. Plots deed hij twee stappen naar me toe, greep me bij mijn haren en trok me overeind. Ik gilde weer van de pijn.
"Je bent hier vrijwillig, dat maakt je vogelvrij." Zei hij satanisch. Hij sleurde me het halletje uit, door de gang, de woonkamer in. Mijn blik was vertroebeld door de vele tranen, maar ik wist waar ik naar toe getrokken werd. Hij duwde me naar de grote eettafel en draaide me ruw om. Ik keek hem weer recht in de ogen en zag hoe hij iets door zijn knieën zakte. Apathisch zag ik zijn handen naar mijn spijkerbroek bewegen, hulpeloos en als in slow-motion. Ik was verstijfd en voelde hoe de knoop en de gulp van mijn broek werden geopend. De rand van de tafel drukte in mijn onderrug, maar weerhield de man er niet van om mijn broek ruw naar beneden te trekken.
"Nee..." Ik probeerde hem van me af te duwen maar mijn bewegingen waren krachteloos. Mijn bovenbenen kwamen bloot en mijn broek was tot op mijn knieën naar beneden gezakt. De man kwam weer overeind en van dichtbij torende hij boven me uit. Zijn twee handen grepen mijn beide schouders en hij draaide me ruw om. Hij duwde me voorover en ik werd met mijn bovenlichaam op de tafel geduwd. Ik kermde en huilde, maar worstelde niet tegen. Ik had geen controle meer over de situatie en mijn mogelijkheden om te vluchten waren allang opgedroogd. Nu kon ik niets anders meer doen dan ondergaan wat er voor me gepland stond. Ik wist heel goed wat er ging gebeuren, het was tenslotte niet de eerste keer. Ik wilde vluchten, ik wilde weg van deze plek, maar ik kon niet. Ik legde mijn wang op het koele eikenhout van de eettafel, terwijl de korte kant van de tafel in mijn onderbuik drukte. Mijn handen spartelden doelloos over de tafel terwijl ik voelde hoe mijn slipje naar beneden getrokken werd. Ik voelde koude lucht op mijn billen en huiverend voelde ik kippenvel over mijn hele lichaam. Mijn doorweekte slipje werd zover mogelijk naar beneden getrokken, uiterst langzaam, totdat het werd tegengehouden door mijn spijkerbroek.
"Nee..." Jammerde ik weer, maar ik bleef doodstil liggen. Mijn voeten stonden vlak naast elkaar op de grond, terwijl mijn bovenlichaam voorover gebogen plat op de tafel lag. Niemand hield me zo vast, niemand dwong me zo te staan, maar mijn lichaam weigerde nog steeds te bewegen. Mijn billen staken naar hem toe, blank en onbeschermd. Ik was klaar voor het onvermijdelijke pak slaag dat ik zou krijgen. Mijn verdiende loon, de straf voor het expres in mijn broek plassen. Mijn billen zouden er ongenadig van langs krijgen, ik zou meer pijn lijden dan ik voor mogelijk zou houden. Ik zou gillen van de pijn, kronkelen om de slagen te ontwijken, en smeken om genade. Maar met het zweet op het voorhoofd, het trillen van mijn lichaam en het staccato kloppen van mijn hart bleef ik wachten op mijn lot. Op een vreemde manier voelde ik echter ook hoe opwinding zich vermengde met mijn angst, ik voelde mijn tepels verhardden en een huiverende rilling trok door mijn lichaam. Ik had me volledig aan de man, die ik niet eens van naam kende, overgeleverd. Hopend op genade, genot en oppervlakkige liefde bleef ik stil liggen.
Het was stil. Ik luisterde gespannen naar de geluiden die zouden verklappen wat er gebeurde. Mijn positie gaf me maar weinig gezichtsveld en het gedeelte dat ik kon zien was leeg. Ik durfde mijn hoofd maar een centimeter op te tillen en keek voorzichtig de eetkamer rond. De man was weg, hij had me alleen gelaten. Hij had me in deze vernederende positie gedwongen en me daarna alleen gelaten. Waar was hij heen? Wat moest ik doen, moest ik blijven liggen, of mocht ik overeind komen? De eenzaamheid deed mijn pijn en vernedering verergeren. Onzekerheid maakte me nerveuzer, en nog banger. Ik voelde nog meer tranen in mijn ooghoeken opwellen. Natuurlijk wilde ik niet geslagen worden, maar genegeerd worden was misschien nog wel erger. Ik durfde niet te roepen, maar hoopte dat de man snel terug zou komen.
Een halve minuut leek een uur te duren en ik kon niets anders doen dan blijven wachten. Ik voelde langzamerhand de kou mijn natte billen verkillen. Aandachtig luisterde ik naar alle geluiden die mijn oren opvingen, maar het huis was doodsstil. Ik voelde een minieme windvlaag langs mijn benen en ik gilde van de schrik. Een grote, zwarte kat sprong op de tafel en keek aandachtig naar mijn gezicht. Met zijn onhoorbare tred stapte hij op me af en wreef al spinnend zijn kop tegen de mijne. Zijn zachte zwarte vacht wreef een deel van het zweet van mijn voorhoofd. Ineens hoorde ik voetstappen en de kat sprong van de tafel. Ik draaide mijn hoofd nog iets verder om een glimp van de man op te vangen. Mijn adem stokte toen ik een klein, zwart rijzweepje in zijn hand zag. Mijn billen knepen zich onwillekeurig samen, maar bleven een onverdedigd doelwit.
Ik voelde de punt van de zweep op mijn billen, langzaam bewegend, schijnbaar genietend van mijn angst. De punt gleed in mijn bilnaad en bewoog langzaam naar beneden, naar mijn anus. Gespannen wachtte ik af en voelde hoe de punt van de kunststof zweep op mijn anus rustte. Ik kneep mijn billen samen en voelde hoe de punt van de zweep steeds harde drukte. Ik kon mijn billen niet langer bijeengeknepen houden en moest ontspannen. De punt van de zweep gleed een halve centimeter bij me naar binnen, drukte mijn kringspier uit elkaar. De druk verdween en de punt van de zweep gleed niet verder naar binnen. Ineens werd de zweep teruggetrokken en een gapende leegte leek over te blijven. Ik hoorde hoe de man bewoog en voelde hoe zijn linkerhand mijn linkerpols vastpakte. Mijn pols werd op mijn rug gelegd en daarna werd mijn andere pols naar dezelfde plek gebracht. Beide polsen verdwenen in zijn greep.
Ik zag hem iets voorover gebogen staan om mijn beiden polsen in de holte van mijn rug vast te houden. Ik hield mijn adem in en sloot mijn ogen toen ik zijn rechterhand met de zweep naar achteren zag bewegen. Ik gilde al en voelde de afschuwelijke en verschrikkelijke pijn op mijn billen. De zweep werd meteen weer weggetrokken en nogmaals trof de zeventig centimeter lange, flexibele zweep mijn billen. De pijn werd met elke slag erger. Waar ik enkele ogenblikken geleden nog had kunnen vluchten voor de afstraffing, was ik nu volledig in zijn macht. Elke slag met de zweep trof doel en liet een dieprode striem op mijn billen achter.
Ik had spijt van wat er gebeurd was, zo verschrikkelijk veel spijt. Ik had bij onze derde ontmoeting al beter moeten weten. Ook deze ontmoeting was natuurlijk in de Albert Heijn geweest. Hij had naar me geglimlacht en blozend was ik achter hem aangelopen. Mijn boodschappenlijstje was niet belangrijk meer geweest, alleen de blik op de achterkant van zijn gespierde schouders en strakke billen. Hij was een gangpad ingelopen en had plotseling zijn tred vertraagd. Toen ik vlak achter hem was beland had hij zich omgedraaid. We stonden vlak voor elkaar, onze blikken hadden elkaar gekruist. Hij had een zelfverzekerde blik, vriendelijk glimlachend, maar wel een onderzoekende blik. Ik keek als een verliefde puber naar de zanger van haar favoriete boy-bandje. De man keek om zich heen en deed een klein stapje naar me toe. Hij torende boven me uit, maar boog iets voorover. Ik was verstijfd blijven staan en voelde zijn handen op mijn schouders. Hij had me een kwartslag gedraaid, mijn rug tegen de schappen geduwd en zijn lippen op de mijne gedrukt. Ik voelde zijn tong tegen mijn lippen drukken en de spanning verdween. Langzaam had ik mijn mond geopend en hadden onze tongen elkaar ontmoet.
Ineens was het afgelopen. Hij had zich van me losgetrokken en deed een stapje achteruit, onderwijl voelde ik zijn hand via de binnenkant van mijn dij tussen mijn benen strelen. Hij keek me glimlachend aan en had zich toen omgedraaid en was weggelopen. Ik was totaal van slag geweest. Mijn gezicht was vuurrood, mijn mond stond nog steeds open en ik voelde mijn knieën knikken. Ik kwam maar langzaam bij bewustzijn en zag dat ik weer voor de schap met luiers stond. Was dat toeval?
Ik schreeuwde het uit. De pijn was veel erger dan de vorige keer, en het duurde nu veel langer. Keer op keer voelde ik de zweep neerkomen, als een priemende pijn in mijn billen. Zijn greep op mijn polsen verslapte niet, hij drukte ze stevig op mijn onderrug. Hij had me in een positie waarin ik volkomen hulpeloos was en ik niets anders kon doen dan wachten tot hij zou ophouden met slaan. Ik smeekte en ik huilde om genade. De pijn was overweldigend en de wereld om me heen leek niet meer te bestaan, alleen de zweep en mijn billen waren in mijn gedachten.
Eindelijk hield hij op, hij legde de zweep op de tafel neer, in mijn gezichtsveld, en liet mijn polsen los. Mijn billen gloeiden en moeten vuurrood zijn geweest. Het voelde alsof mijn billen helemaal open waren geslagen, alsof ik voor eeuwig getekend zou zijn. Ik bleef doodstil liggen, terwijl ik niet meer in bedwang werd gehouden. Ik bewoog niet uit eigen beweging en wachtte tot ik een opdracht kreeg, of tot ik tot iets werd gedwongen. Weer verdween hij uit mijn gezichtsveld. Ik probeerde mijn tranen te bedwingen, terwijl ik terugdacht aan de vorige keer. Ook toen werd ik op mijn billen geslagen, alhoewel minder hard dan nu, waarna hij me had omgedraaid en ik met mijn onderrug tegen de tafel was komen te staan. Hij had me op de tafel getild en ik moest gaan liggen. Ik had toegekeken hoe hij zijn broek had laten zakken en hij zijn enorme lul uit zijn onderbroek had gehaald. Hardhandig was hij bij me binnengedrongen. Al snel was hij klaargekomen, maar daarna had hij me met zijn vingers bevredigd en was ik zelf ook klaargekomen. Liggend op de tafel en met mijn benen bungelend over de rand had ik mijn heftigste orgasme ooit gehad. Meteen daarna had hij me van tafel getrokken en door de schuifdeuren naar buiten gezet. Mijn kleren werden me na gegooid. Hijgend, bezweet en vrijwel naakt had ik plotseling in de kou gestaan. De overgang van het orgasme naar de kou was enorm en het had me een paar minuten gekost voordat ik mezelf had aangekleed en naar huis was gefietst.
"Ga rechtop staan!" Hoorde ik dwingend achter me. Voorzichtig kwam ik overeind en ruw werd ik omgedraaid en keek ik weer recht in zijn ogen. Zijn blik was streng, maar met een satanische glimlach. Meteen gleden zijn handen naar mijn blouse en hardhandig werd die naar boven getrokken. Ik hoorde een knoopje wegspringen, maar dat deerde hem niet. Als een vod werd mijn blouse op de grond gegooid, en ook mijn bh werd me ruw afgedaan. Ik was verstijfd en trilde nog na van het pak slaag. Ik durfde me nauwelijks te bewegen en voelde hoe mijn bh van me afgetrokken werd. Daarna bukte hij zich en zonder de moeite te nemen de veters van mijn gympies los te maken trok hij een voor een mijn schoenen uit. Ook mijn sokken werden uitgetrokken, en daarna was mijn spijkerbroek aan de beurt. Nu alleen mijn natte slipje nog op mijn enkels hing, voelde ik me nog kwetsbaarder dan zojuist. De man pakte het slipje beet en ik moest er uit stappen. Hij hield het slipje beet en bracht het naar mijn gezicht. Ik deinsde achteruit maar de tafel weerhield me ervan. Hij drukte het slipje over mijn mond en onder mijn neus.
"Je bent een baby, en als een baby zul je behandeld worden. Naar de zolder!" Zei hij streng. Hij duwde me richting de deur van de kamer, de gang in en ik rende haast voor hem uit de trap op. Ik was volledig naakt, de kou gaf me kippenvel maar mijn billen gloeiden nog na. Ik rende de trap op, mijn handen verkoelend op mijn getergde huid. Boven aan de trap moest ik me even oriënteren, maar rechts van me zag ik nog een trap en ook die rende ik op. Ik hoorde de dreigende voetstappen achter me en wist dat ik hem niet kon ontlopen. Waarom moest ik naar de zolder? Wat was er zo speciaal op de zolder dat ook niet beneden kon gebeuren. Ik vreesde het ergste maar was volledig aan zijn wil overgeleverd. Boven aan de zoldertrap bleef ik staan en wist ik niet meer wat ik moest doen.
De man was vlak na mij boven en hij duwde me de driehoekige ruimte in. Het dak liep links en rechts schuin omhoog en kwam hoog boven me in een scherpe punt bij elkaar. Links van me hing de cv-ketel aan de muur en stond de wasmachine en de wasdroger op elkaar gestapeld. Dozen stonden rommelig onder de schuine daken gestapeld en spulletjes lagen schijnbaar ongeordend gestapeld. De ruimte werd opgedeeld in twee stukken, gescheiden door een wand met een schuifdeur ertussen. De man duwde me door de opengeschoven deur en verbaasd keek ik de ruimte rond. De kamer was een oase van licht en netheid. Het houten beschot van het dak was netjes wit geverfd, het zeil op de vloer was ook wit evenals alle meubels in de kamer. Links stond een ziekenhuisbed onder de schuine zijde van het dak, met opstaande randen en opgemaakt met wit beddengoed. Aan de rechterkant stond een grote, lange tafel, helemaal leeg. Tegen de verre wand, aan de schoorsteenkoof, hing een wastafel met een spiegel erboven. Er stond een kastje naast de wastafel en vol ongeloof keek ik naar de spullen op het kastje en op de open plankjes. Ik kreeg geen tijd om te staren, ik werd naar de tafel geduwd.
"Liggen, hoofd naar links." Snauwde hij, en hij zette zijn gebod kracht bij door me bij mijn bovenarm te pakken en me tegen de tafel te duwen. Ik kermde toen ik met mijn billen op de tafel werd geduwd en ik was blij dat ik de druk van mijn billen af kon halen door me achterover te laten zakken op de tafel. De linkerhand van de man gleed naar een schakelaar en een TL-balk recht boven me zette me in een verblindend licht. Ik voelde me kwetsbaar en bang terwijl ik angstvallig de bewegingen van de man in de gaten hield. Ik zag hem, knielen voor het kastje naast de wastafel en zijn handen gleden naar de bovenste van de twee plankjes. Hij pakte een grote plastic luier van een van de drie stapels, leek nog even te twijfelen of hij toch niet een andere luier zou pakken, en kwam toen overeind. Hij keek me aan en glimlachte. Hij hield de luier voor me omhoog, beschaamd keek ik terug.
"Speciaal ondergoed voor kleine meisjes die nog in hun broek plassen, toch?" Lachte hij. De luier kraakte toen hij voor me werd opengevouwen. Ik had nog nooit luiers in deze maat gezien, en wilde dat dat zo gebleven was. Luiers leken echter als een rode draad door onze ontmoetingen te lopen. Een aantal keren had ik in de gang met de babyluiers op hem staan wachten, omdat het de eerste gang na de ingang was, en hij had me tijdens onze derde ontmoeting met mijn rug tegen de luiers geduwd. De vierde ontmoeting was ook in hetzelfde gangpad. Hij had me daar aangekeken en gevraagd of ik iets met luiers had. Stotterend en met een rood hoofd had ik ontkennend geantwoord. Hij had me daarna omgedraaid en me met mijn gezicht in het schap van de luiers geduwd. Mijn adem had de plastic verpakking van de Pampers doen beslaan. Zijn handen hadden me weer geschonden, een hand onder mijn rokje in mijn slipje, de andere hand was onder mijn shirtje gegleden en had mijn borsten betast. "Volgens mij geil jij op luiers." Had hij gezegd. "Ik voel het." Zijn hand gleed langs mijn vagina op zoek naar mijn clitoris, en hijgend voelde ik dat hij hem had gevonden. Hardop had hij gelachen en me weer losgelaten. "Je bent een klein meisje, je verdient een pak slaag en een luier." Had hij in mijn oor gefluisterd en hij was daarna zonder om te kijken weer weggelopen. Die belofte van toen was hij nagekomen. Ik keek recht in de enorme luier die hij voor me openhield.
Ik smeekte zachtjes, hopend op genade, maar ik liet hem ongestoord zijn gang gaan. Hij tilde mijn benen omhoog en schoof de luier onder mijn billen. Mijn bovenbenen werden uit elkaar getrokken en de luier werd tussen mijn benen door omhoog gehaald. De luier werd nog even op zijn plaats getrokken en de onderste plakstrips werden als eerste gesloten. Daarna werd het plastic op mijn buik strak getrokken en werden ook de laatste twee plakstrips gesloten. Voor het eerste sinds een jaar of zeventien droeg ik weer een luier, en het voelde afschuwelijk. Het scherpe plastic sneed in mijn liezen, drukte op mijn buik en de prop tussen mijn benen duwde mijn bovenbenen uit elkaar.
De man legde zijn hand op de luier in mijn kruis en kneep zachtjes, zijn andere hand gleed naar mijn gezicht en veegde het zweet van mijn voorhoofd. Hij aaide me troostend over mijn wang, zijn sadistische blik van een paar minuten geleden was totaal verdwenen. De angst om geslagen en pijn gedaan te worden verdween, maar ik voelde dat ik nu in een heel ander soort situatie terecht was gekomen, een situatie die ik evenmin kon overzien. Ik had geen idee wat ik nu kon verwachten, terwijl ik juist op een vreemde manier gewend was geraakt aan het pak slaag en de seks daarna. Die tegenstrijdigheid wond me op een vreemde manier op. De pijn nog in mijn achterwerk en de brute manier waarop ik genomen werd verhevigden mijn orgasme die me na afloop steeds werd toegestaan. Haast vakkundig had de man ervoor gezorgd dat ik klaar kwam, nadat hij zelf allang was klaargekomen. Die onnatuurlijke aandacht voor mijn welzijn verdween ogenblikkelijk na mijn orgasme. Daarna keek hij me weer met dezelfde kille blik aan als daarvoor, en was er geen enkel spoortje van medelijden te vinden geweest.
De man hielp me overeind komen en mijn benen bungelden over de rand van de tafel. De man draaide zich om en vulde een groot glas met water. Hij gaf het zwijgend aan me en draaide zich meteen weer van me af. Ik zette het glas aan mijn lippen en dronk het gulzig op. Het water weerhield me er niet van de bewegingen van de man aandachtig te blijven volgen. Ik zag hoe de rand van het bed werd neergelaten en de lakens werden teruggeslagen. Nogmaals vulde hij mijn glas met water en gebood me gebarend het op te drinken. Na drie flinke teugen was het glas leeg en pakte hij het van me aan. Nadat hij het glas op de wastafel had gezet pakte hij me bij mijn pols en liet me van de tafel komen. Mijn luier kraakte en met een vreemd gevoel keek ik naar beneden, naar mijn vreemde outfit. Ik werd naar het bed geleid en ik stapte het bed in. Het matras lag ongeveer op dezelfde hoogte als de tafel waarop ik mijn luier had omgekregen, en zodra ik het matras aanraakte hoorde en voelde ik het laagje plastic over het matras heen. Ik trok mijn voeten op en schoof ze onder de lakens. Ik liet me achterover zakken en het geluid van het plastic onder het hoeslaken deed het kraken van mijn luier wegvallen. Elke beweging, hoe miniem ook, werd begeleid door het afschuwelijke kraken van het plastic. Liggend op mijn rug keek ik naar de man op. Hij knikte goedkeurend en trok de lakens over me heen. De ijzeren railing werd opgetrokken en ik hoorde het metaal in zijn bevestiging vallen. De man bukte voorover en kuste me op mijn voorhoofd.
"Lief gaan slapen, en gedraag je alsjeblieft als een lief klein kind want ik heb geen zin om je nog een pak slaag te geven. Ik zal de babyfoon aanzetten, dus als er wat is hoef je alleen maar hardop te huilen en dan kom ik meteen naar boven. OK?" Zei hij, en ondanks de absurdheid van de mededeling knikte ik bevestigend. De man pakte de babyfoon van het kastje af, zette een schakelaar om en zette hem op de rand van de wastafel, naar mij toe gericht. Daarna schakelde hij het licht boven de tafel uit en liep hij de kamer uit. De schuifdeur werd gesloten en kort daarna ging het licht in de kamer uit. Een klein groen lampje in het stopcontact naast de deur gaf de kamer voldoende licht om alles te kunnen blijven zien. Ik zuchtte en keek naar de babyfoon. Hoeveel kon hij horen? Ik verschoof iets en verlichtte de druk tussen mijn benen door mijn bovenbenen iets te spreiden. Het plastic onder me kraakte. Kon hij dat ook horen?
Mijn blik viel op het kastje naast de wastafel. Er lagen drie stapels luiers op de planken, bij elkaar misschien wel een stuk of twintig. Waren die allemaal voor mij bedoeld? Boven op het kastje stonden wat flesjes en potjes. Ik herkende de gele flesjes van Zwitsal, maar kon de inhoud niet van de etiketten lezen. De tafel tegenover me in de kamer was stevig, maar opklapbaar. Was dit een permanente babykamer voor volwassenen? Als dit ziekenhuisbed zou worden verlaagt tot de normale hoogte en als de randen waren neergeklapt, als alle luiers en babyartikelen van het kastje waren verwijderd, en als de tafel was ingeklapt en weggezet, dan was er weinig meer herkenbaar als volwassen babykamer.
De pijn in mijn billen nam langzaam af en de opwinding van het pak slaag leek ook langzaam weg te ebben. Deze avond leek uit te monden op een grote anti-climax, totaal verschillend met de vorige avonden. De spanning, de pijn en de opwinding zorgden voor een climax die elke keer weer overtroffen werd. Nu lag ik met een luier in bed en gebeurde er niets meer. De schaamte die ik waarschijnlijk zou moeten voelen was maar nauwelijks aanwezig. Mijn kinderlijke behandeling was niet meer dan een plagerijtje die ik snel weer vergeten zou zijn. De pijn van het pak slaag zou veel langer blijven hangen. Natuurlijk werd er van me verwacht dat ik in mijn luier zou plassen, en de twee glazen water die ik net had gedronken zouden binnen korte tijd mijn blaas doen vullen. Ik zou het spelletje meespelen en afwachten wat er verder ging gebeuren. Ik draaide me op mijn buik, het gekraak van het plastic negerend, en legde mijn wang op het matras. Het gebrek aan kussens was een gemis, maar ook zonder kussens kon ik wel een gemakkelijke positie vinden. Ik sloot mijn ogen en probeerde wat te slapen.
Ik schrok wakker van het geluid op de zolder, achter de schuifdeur. Het leek alsof de wasmachine werd geleegd, of misschien de wasdroger. Ik luisterde aandachtig en wachtte tot de schuifdeur werd geopend en ik de man in het schemerlicht zou zien. Ik hoorde de man bewegen, heen en weer lopen en de wasdroger sluiten, maar de schuifdeur bleef dicht. Ik hoorde voetstappen op de trap en even later was het weer stil. Ik vroeg me af hoelang ik had geslapen, maar ik had geen enkel aanknopingspunt om dat aan af te meten. Ik voelde wel mijn blaas en zonder schaamte probeerde ik te ontspannen en mijn plas te laten lopen. Liggend was dat nog lastiger dan ik dacht, maar het lukte. Ik voelde mijn warme urine tussen mijn benen door naar beneden stromen, waar het zich tussen mijn billen verzamelde voordat het werd opgenomen door de luier. Als een warme gloed verspreidde de warmte zich door mijn luier heen. Het begon wat te jeuken bij het elastiek in mijn liezen en voorzichtig, om geen lekkage te veroorzaken, schoof ik mijn vinger even tussen het elastiek en mijn been.
Ik verveelde me en sloot mijn ogen maar weer. Ik fantaseerde over een pak slaag dat ik zou krijgen en de manier waarop we daarna seks zouden hebben. De luier verveelde me en begon me langzaam zelfs wat te irriteren. Ik had geen gevoel bij het babyachtige, dit deel van het spel was niets voor mij. De eerste keer dat ik voor hem in mijn broek had geplast, was in een opwelling gebeurd, en spijt heb ik er niet van gehad. Het was bij de eerste keer dat ik hem naar huis gevolgd was. Ik had goed opgelet in wat voor auto hij was gestapt na het boodschappen doen, en op mijn fiets had ik hem zo goed mogelijk proberen te volgen. Al snel was hij een woonwijk ingereden en na een paar minuutjes zoeken had ik zijn auto op de oprit van zijn huis zien staan. Een kwartier, misschien zelfs een half uur, was ik achteloos een paar keer voorbij gefietst, proberend een glimp op te vangen van de man die me zo aantrok. Toen ik hem eindelijk in een glimp voor het grote woonkamerraam had langs zien lopen wist ik dat hij thuis was, en niet op bezoek bij familie of bij vrienden. Hij had zijn blouse losgeknoopt en zijn stropdas hing los over zijn schouders.
Ik had een manier gezocht om met hem in contact te komen en het enige wat ik kon bedenken was het simpelste: ik zou aanbellen en vragen of ik even naar het toilet mocht. Natuurlijk was het een absurde vraag, maar ik had in ieder geval een reden om aan te bellen. Erg zeker van mijn zaak was ik niet - misschien was hij toch geen vrijgezel - maar ik had een onbedwingbare drang om hem nogmaals te zien. Het was bijna goed uitgekomen dat ik inmiddels echt nodig moest plassen. Verbaasd had hij me aangekeken toen hij de deur opende, en nog verbaasder hoorde hij mijn verzoek aan. Ik had hem zien twijfelen en lachend had ik hem uiteindelijk horen zeggen dat ik maar in mijn broek moest plassen. Ik had geen moment getwijfeld en nog voordat hij de deur weer had gesloten stroomde mijn warme lichaamsvocht tussen mijn benen door naar beneden. Verbijsterd focuste zijn blik zich op mijn kruis en ik had de bobbel in zijn broek al snel ontdekt. Na nog een enkele aarzeling had hij me naar binnen gesleurd, hadden onze lippen elkaar weer gevonden, en hadden we in zijn halletje, leunend tegen de voordeur met elkaar gevreeën. Pas bij de volgende ontmoeting had hij me voor het eerst gestraft voor het wederom in mijn broek plassen. Het was een vreemd spelletje, maar het werkte en het was onderdeel van een ritueel dat we nu al voor de derde keer opvoerden. Dit was de eerste keer dat er luiers in het spel waren, en ook dat er geen climax meteen na het pak slaag gekomen was.
Eindelijk hoorde ik weer voetstappen op de trap. Het licht in mijn kamer ging aan en meteen daarna werd de schuifdeur geopend. Toen ik het gezicht van de man zag was ik teleurgesteld, er was geen enkele spanning meer van af te lezen, alsof het spel voorbij was. Mijn kleren die hij in zijn hand had leken op hetzelfde te wijzen. "Kleed je aan en ga maar naar huis." Zei hij, meer suggererend dan gebiedend. Hij gaf me een speelse glimlach, liet de rand van het bed zakken en legde mijn kleren over het voeteneind neer.
"Ik heb je broek over de verwarming gelegd en hij is alweer bijna droog." Zei hij en ik besefte dat dit inderdaad niet meer bij het spel hoorde, dat hij echt wilde dat ik ging. Waarom had ik dan een luier om gekregen? Had ik voor niets in mijn luier geplast? Verbijsterd kwam ik overeind, niet begrijpend waarom het nu ineens afgelopen was. Mijn teleurstelling was blijkbaar van mijn gezicht af te lezen, want hij glimlachte naar me. "Het spijt me als het niet is wat je ervan verwacht had." Zei hij. Ik keek hem aan voelde diepe teleurstelling. Ik sloeg de lakens van me af en zwaaide mijn benen over de rand van het bed heen. De ijzeren rand van het bed die nu op de hoogte van het matras hing, voelde koud aan mijn bovenbenen. Ik greep de railing van het bed beet en liet me met mijn blote voeten op het koele zeil zakken. De man liet me alleen en liep alweer de kamer uit. Met alleen mijn natte luier om keek ik hem na, in de deuropening keek hij nog eenmaal om. Zijn beweging stokte en in de deuropening bleef hij staan. Zijn gezicht vertrok.
"Wat is dat?" Vroeg hij, en zijn stem daalde. Verbaasd keek ik hem aan, begreep niet wat hij bedoelde. Zijn blik was strak op me gericht, zonder met zijn ogen te knipperen. Dit was de blik die diep tot me door wist te dringen, dit was de blik waar ik van begon te huiveren. Hij liep naar me toe en ik wist me een ogenblik geen raad. Met ingehouden adem zag ik zijn hand op me af komen, en met een luide pets werd mijn rechterwang geraakt. Meteen daarna greep hij mijn kin beet en drukte mijn hoofd achterover. Ik keek hem recht in twee vuur spuwende ogen. Mijn knieën knikten weer en het zweet brak me aan alle kanten uit.
"Je weet echt niet van ophouden! Die luier was om dat kinderlijke broekplassen van je af te leren, maar je hebt je lesje blijkbaar nog niet geleerd." Zei hij en ik kromp ineen, zijn greep op mijn kin verstevigde en ik kermde. Twijfel overviel me, was dit spel of was hij echt kwaad. Het was toch de bedoeling geweest om in de luier te plassen? Ik had toch niet voor niets twee glazen water moeten leegdrinken, of had hij gedacht dat ik dorst had? Had ik het eerste glas water te snel opgedronken, waardoor hij dacht dat ik nog een glas wilde? Ineens voelde ik me belachelijk in mij natte luier, de schaamte kwam nu ineens wel naar boven. Zijn woedende blik deed me smelten en vertroebelden mijn gedachten. Aan mijn kin trok hij me richting de deur en met een flinke zet, duwde hij me naar de deur. Ik struikelde over mijn eigen voeten en ik zakte op het witte zeil ineen. Schuldig en huilend keek ik naar hem op, maar ik zag geen genade. De man draaide zich van me af, pakte mijn kleren van het bed en smeet het naar me toe. Ik ving mijn kleren op en hield het beschermend voor mijn lichaam.
"Wegwezen, baby! Je schoenen liggen op de eettafel." Riep hij en ik kroop achteruit bij hem weg. Bij de deuropening draaide ik me om en met een vertroebelde blik zocht ik mijn weg de trap af. Mijn vertwijfeling was enorm en ik was bang dat ik hier nooit meer zou kunnen terugkomen. Ik wist niet meer zeker of de woede echt was, of gespeeld. Was hij echt boos omdat ik in mijn luier had geplast, of was het juist de bedoeling geweest. Ik wist het niet. Mijn luier kraakte terwijl ik de trappen afliep, mijn kleren stevig in mijn armen geklemd. Ik vluchtte weg van de man die nog op de zolderkamer was, tot aan de eettafel waar mijn schoenen op de tafel stonden. Ik huilde, en het speet me dat het zo gelopen was. Was het spelletje echt afgelopen?
Mijn blik viel op de zweep waarmee ik een paar uur geleden nog afgeranseld was. Onwillekeurig legde ik mijn hand op mijn billen, maar ik voelde alleen maar plastic en een dikke laag absorberende stof. Ik keek met ontzag naar de zweep en mijn hand gleed over het zwarte kunststof. Het was vreemd dat zo'n doods werktuig zoveel pijn kon doen. Dit was de oorzaak van de angst en de pijn die ik had moeten doorstaan. Dit was ook de reden dat ik geen keus had gehad om steeds weer terug te komen. Elke keer weer werd ik langer en harder geslagen dan de vorige keer, en elke keer kwam ik weer terug. Elke keer werd de grens weer wat verder opgeschoven. Hoever zou ik kunnen gaan? Waar lag mijn grens? Ik zou het niet te weten komen. Ik was weggestuurd, moest weg en mocht misschien nooit meer terugkomen. Ik bleef twijfelen, misschien was het toch een spel.
Ik pakte de zweep op en keek naar de deuropening. Ik voelde me miserabel en bang, ik durfde niet, maar ik had geen keus. Het was alsof ik diep van binnenuit werd bestuurd. Ik liet mijn kleren vallen en met de zweep voorzichtig in mijn handen liep ik stilletjes terug naar de trap. Ik had geen idee hoe de man zou gaan reageren, of hij blij zou zijn om me terug te zien? Voetje voor voetje liep ik de trap op. Het voelde kouder in huis dan ooit, en mijn bijna blote lichaam verkilde met elke stap die ik dichter bij de zolder kwam. Mijn hartslag werd alleen maar sneller en hijgend alsof ik een berg had beklommen kwam ik op de zolder aan. Mijn voetstappen waren geluidloos geweest en toen ik in de deuropening stond zag ik de man over het bed heen gebogen staan. Hij trok de lakens recht en had niet in de gaten dat ik weer terug was. Met twee open handen, en de zweep aanbiedend als een cadeau liep ik naar hem toe. Plots draaide hij zich om en keek me recht in de ogen. Hij leek geschrokken, of was het toch opluchting?
(deel 1)
"Plassen, nu!" Klonk het achter me. Het was de stem van mijn vriend en hij riep het van dichtbij in mijn rechteroor. Zijn stem was dreigend, dwingend. Hij duwde me met mijn buik tegen de tegelwand van mijn badkamer, terwijl mijn handen ver boven me in metalen handboeien waren geketend. Ik kon geen klant op en ik kon nog maar net mijn voeten plat op de grond zetten. Mijn borsten waren strak tegen de muur gedrukt. Behalve een gescheurd hemdje droeg ik verder niets meer, mijn spijkerbroek lag verderop in de hoek van de badkamer en mijn vriend, Peter, had mijn witte slipje uitgetrokken en hield het samengeknepen in zijn hand, een slipje waarop de opgedroogde resten van mijn urine nog zichtbaar waren. Hij had zijn hand tussen mijn benen geschoven en drukte het verfrommelde slipje in mijn kruis.
Ik huilde en snikte. Ik was bang voor een nieuw pak slaag. Ik hing al een paar uur in de badkamer vastgeketend, en al een paar uur lang had ik precies elk half uur een pak slaag gekregen. Vijftien slagen met de zweep, zonder genade en voluit geslagen. Zodra ik de koekoeksklok in de kamer kon horen slaan wist ik al dat mijn vriend er aan zou komen. Zijn timing was precies, en ik huiverde elke keer weer als ik de klok hoorde slaan. Mijn billen waren vuurrood door de tientallen slagen die ik al had gehad, en dieprode strepen doorkruisten de rode achtergrond. En nogmaals zou ik vijftien slagen met de zweep krijgen. Het was mijn straf voor het bedrog dat ik mijn vriend had aangedaan. Ik had tegen hem gelogen, ik had een dubbelleven geleid. Dit was mijn straf. Hij nam wraak voor het leed dat ik hem had gedaan, mijn bedrog had zich tegen me gekeerd en nu kon ik er niets meer aan doen. Ik had geen spijt!
Ik perste wanhopig een klein straaltje urine uit mijn blaas, het lukte. Ik voelde een kleine beetje opluchting omdat ik aan zijn bevel had kunnen voldoen. Ik voelde mijn urine nog langs de binnenkant van mijn benen naar beneden lopen, terwijl de hand tussen mijn benen werd weggetrokken. Smekend keek ik naar mijn vriend om. Mijn ogen waren rood van het huilen en de pijn, en mijn gezicht was vertrokken in een grimas. Het doorweekte slipje werd naar mijn gezicht gebracht en haast automatisch opende ik mijn mond. Al sinds de eerste keer dat ik geslagen werd had Peter het slipje vooraf in mijn mond geduwd, het dempte mijn gegil van de pijn. Het was een ritueel geworden dat me alvast deed huiveren, want niet veel later zou ik de zweep op mijn billen voelen. Dit was de eerste keer dat ik eerst mijn slipje moest bevuilen voordat ik hem in mijn mond kreeg. Ik kokhalsde toen ik het vochtige katoen in zijn hand zag. Er zaten druppels op zijn hand, mijn urine. Ik had over zijn hand heen moeten plassen, maar dat leek hem niet te deren.
Mijn mond aanvaardde het slipje noodgedwongen en het werd diep naar binnen geduwd. Weer kokhalsde ik, mijn bijna lege maag had echter niets te braken en het kam niet bij me op om het slipje weer uit te spugen. Mijn tong proefde mijn eigen scherpe urine, en met samengeknepen ogen verbande ik het slipje uit mijn gedachten. Ik had veel grotere problemen, want ik hoorde de zweep van de wasmachine gepakt worden. De zweep zwiepte naar achteren, raakte het opengeschoven douchegordijn, en werd plots naar voren getrokken. De vorm van de zweep veranderde door de luchtweerstand, boog iets achterover alsof het haperde. Met een scherpe pijn en een luide pets landde de zweep op mijn billen en ik gilde, het slipje dempte mijn gil grotendeels. Nogmaals werd de zweep naar achteren gehaald en weer hoorde ik de zweep door de lucht zoemen. Dikke rode striemend tekenden zich op mijn billen, de pijn was onmenselijk. Nogmaals raakte de zweep mijn billen en nogmaals. De kracht van de zweep werd er niet minder op, de pijn werd met elke slag groter. De scherpe pijn van elke slag dreunde door mijn lichaam, terwijl tussen de slagen door een brandende gloed achterbleef.
Ineens was het voorbij. Ik had niet meegeteld, vijftien slagen leken een eeuwigheid te duren. Ik voelde twee vingers in mijn mond glijden en het slipje werd uit mijn mond getrokken. Ik hing in mijn handboeien en voelde het metaal snijden in mijn polsen. Die pijn was niets vergeleken met de pijn in mijn billen. Ik knipperde met mijn ogen en probeerde het traanvocht te verdrijven. Ik draaide mijn hoofd naar de deur en zag nog net hoe mijn vriend aan het koortje trok en het licht in de badkamer uitdeed. Hij verdween in de deuropening en de badkamerdeur werd gesloten.
In het donker bleef ik achter, maar het silhouet van mijn vriend stond in mijn netvlies gebrand. Ik hield van hem, oneindig veel. Ik wilde me verontschuldigen voor mijn daden, mijn excuses aanbieden voor alles wat ik hem had aangedaan. Ik had geen spijt van wat ik gedaan had, maar tegelijkertijd had ik mijn vriend ook niet willen bedriegen. Ik wist me met mijn eigen gevoelens geen raad, twijfel overheerste mijn gedachten. Ik wilde het hem uitleggen, ik wilde vertellen wat er precies was gebeurd en waarom ik het gedaan had, maar ik mocht niet praten. Mijn vriend had zijn eigen manier gevonden om me te straffen en me zijn wil op te leggen. Ik was van hem, ik had me aan zijn wil overgeven, hij mocht me slaan. Dit was de straf die ik had verdiend.
Vrijwel naakt hing ik op hem te wachten, wachtend tot het hem zou bekoren me los te maken. De zweep lag op nog geen twee meter van me te wachten, en ik zou nog veel vaker door de zweep worden geraakt. Ik huiverde bij de gedachte, maar voelde me tegelijkertijd opgewonden. Met elke slag werd onze relatie weer sterker, een relatie die ik op het spel had gesteld met mijn eigen egoïsme. Ik wilde geslagen worden, ik wilde dat hij me vernederde, en ik wilde dat hij me de zijne maakte. Ik hield zielsveel van hem en mijn straf was zijn manier om het me te vergeven. Ik voelde mijn tepels verhardden en kreeg een kriebelend gevoel onder in mijn buik. Ik wilde mijn vinger in mijn vagina duwen, op zoek naar genot, naar die allesoverheersende extase. Maar ik kon niet, mijn handen waren ver boven me in de handboeien geslagen, ik kon niet meer doen dan mijn onderbuik tegen de koude muur duwen en zachtjes heen en weer schuiven.
Het was niet genoeg, ik kon niets anders doen dan wachten. Over minder dan een half uur zou de koekoeksklok weer slaan, en zou de deur weer geopend worden. Weer zou ik met de zweep geslagen worden. Hoe lang nog...
Was het liefde? Ik wist het niet. Ik begreep mijn eigen gevoelens niet, ik kon niet bevatten wat ik deed en wat ik met me liet doen. Mijn gevoelens namen een loopje met me en ik had geen idee hoe, of wat, ik daaraan kon doen. Zelfs mijn spreekwoordelijke vrouwelijke intuïtie had me in de steek gelaten. Ik had er rationeel over proberen na te denken en was telkens weer tot de conclusie gekomen dat ik mijn lot in mijn eigen hand had, dat ik gemakkelijk weg kon blijven, dat niemand me dwong hem op te zoeken. Toch deed ik het, en weer stond ik oog in oog met hem, met die onbekende man. Weer was ik op mijn fiets gestapt en was ik naar zijn huis in de buitenwijk van de stad gereden. Ik had anderhalf uur bij zijn huis staan posten, wachtend op zijn terugkomst. Wachtend totdat de zilvergrijze auto de straat in kwam rijden en hij hem voor zijn garage had geparkeerd. Ik had me in de schaduwen verborgen toen hij was uitgestapt, maar toen hij zijn aktetas van de bestuurdersstoel had gepakt en het portier had dichtgegooid, was ik naar voren gekomen en had ik zijn naam geroepen. Met een sadistische glimlach op zijn gezicht had hij me begroet.
Ik stond te trillen op mijn benen en ik keek gespannen naar hem op. Zijn doordringende blik keek uit de hoogte op me neer, hij schudde meewarig zijn hoofd en zuchtte diep. We stonden in zijn halletje en hij had zijn lange jas opgehangen aan de kapstok. Zwijgend had hij me toegestaan om binnen te komen. Na de eerste glimlach had hij me niet meer aangekeken. Hij wurmde zijn vingers achter de knoop van zijn geel-zwart gestreepte stropdas en trok de knoop losser. Hij opende het bovenste knoopje van zijn witte blouse. Ik volgde zijn bewegingen als in een droom, het voelde vertraagd aan, de tijd leek langzaam vooruit te kruipen en de stilte drukte zwaar op me. Het was een knappe man van negenentwintig jaar, hij was manager bij een groot IT-bedrijf en ik had hem leren kennen bij de plaatselijke Albert Heijn. Onze karretjes waren tegen elkaar gebotst en glimlachend had hij zich verontschuldigd. Ik had naar hem opgekeken en zijn vriendelijke glimlach had me op slag doen smelten. Blozend had ik me met rode wangen afgewend. De ontmoeting had me nog nachtenlang in dromen achtervolgd en had elk daaropvolgend bezoek aan de Albert Heijn tot een nerveuze aangelegenheid gemaakt.
Een huivering trok door me heen en ik voelde hoe ik een deel mezelf eindelijk weer in bedwang kreeg. Mijn gevoelens waren onbedwingbaar, evenals mijn trillende lichaam, maar mijn blaas was tot rust gekomen. Het kwaad was al geschied en ik voelde hoe mijn warme lichaamsvocht zich langs de binnenkant van mijn benen naar beneden sijpelde. Mijn blauwe spijkerbroek vertoonde een grote natte vlek tussen mijn benen met lange uitschieters naar beneden. De man keek naar mijn kruis en schudde nogmaals zijn hoofd. Ik voelde me vies, vernederd en klein, maar alle emoties vielen in het niet bij de angst die ik voelde. Angst om uitgelachen te worden, en om weggestuurd te worden, maar vooral ook om gestraft te worden. En straf zou ik krijgen. Ik was tien jaar jonger dan hij, negentien, bijna twintig, maar ik voelde me een klein kind, een baby. Toch was ik niet ziek en had ik geen problemen met mijn blaas. Ik had bewust in mijn broek geplast.
"Waarom kom je hier?" Zei hij, en zijn hoofd kwam omhoog, zijn ogen leken doordringend, onontkoombaar en dwingend. Ik keek hem aan, moest hem wel aankijken, en voelde me kleiner worden. Waarom had ik in mijn broek geplast? Waarom was ik naar hem toegegaan terwijl ik wist dat hij niet van me hield? Of hield hij wel van me? Waarom was ik gekomen en had ik weer in mijn broek geplast? Tientallen vragen, maar geen enkel antwoord kon ik bedenken. Het was een spel dat we speelden, een spel dat ik continue verloor en wat ik nooit zou winnen. Het was echter ook een spel dat ik wilde verliezen, vrijwillig. Ik ontvluchtte zijn blik en keek schuldig naar de beneden. Zijn schoenen waren onberispelijk gepoetst en onwillekeurig moest ik denken aan de uitspraak in een damesblad dat de schoenen van een man alles vertelden over de drager ervan. Een man kon zich nog zo netjes kleden, maar pas aan de schoenen kon men zien hoe netjes en verzorgd een man werkelijk was. Ik keek naar mijn eigen versleten gympies, en voelde een paar druppels onder mijn broekspijp uitkomen, langs mijn enkel mijn schoen in.
Onze tweede ontmoeting was ook in de Albert Heijn geweest. Soms kwam ik meerdere malen per dag bij de Albert Heijn, bewust, om te zien of 'hij' er toevallig ook was, maar ook noodgedwongen, omdat ik tijdens het boodschappen mijn gedachten maar niet bij mijn boodschappenlijstje kon houden. Ik was me meer bewust van de mensen om me heen dan van de boodschappen in mijn mandje. Er lagen thuis al zeven pakken boter in de koelkast, maar het verse brood was ik al een aantal dagen vergeten. Mijn ontbijt bestond regelmatig uit gevulde koeken uit de snackautomaat op het werk. Precies een week na onze eerste ontmoeting zag ik hem weer. Ik had hem al ontdekt nog voordat hij de winkel in was gelopen. Ik was snel een gang ingedoken en wachtte met spanning of hij hetzelfde gangpad in zou komen. Ik wilde hem weer tegen het lijf lopen, maar had geen idee wat ik tegen hem moest zeggen. Ik drentelde het gangpad op en neer en was bang dat ik hem had gemist, dat hij alweer buiten stond zonder mij gezien te hebben. Ik stond al een minuut in het gangpad en had hem nog steeds niet gezien, maar juist op het moment dat ik naar hem op zoek wilde gaan kwam hij het gangpad inlopen. Ik draaide me razendsnel om en draaide mijn rug naar hem toe. Ik durfde hem niet aan te kijken, laat staan aanspreken. Ik deed alsof ik aandachtig naar de schap keek. "Jouw maat zit er niet bij hoor, daarvoor moet je bij de apotheek zijn." Hoorde ik achter me en ik voelde een hand over mijn rug glijden. Geschrokken keek ik op en realiseerde ik me dat ik voor de schap met babyluiers stond. Mijn gezicht liep rood en weer kruisten onze blikken elkaar. Meteen ontweek ik zijn blik weer en toevallig viel mijn blik op zijn boodschappenmandje: diepvriesmaaltijden, pizza en wijn. Was hij vrijgezel?
Een stekende pijn op mijn rechterwang en een luide pets brachten me terug bij de realiteit. Hij had me geslagen! Ik deinsde achteruit maar stootte met mijn rug tegen zijn buitendeur, een deur die ik had kunnen openen en waardoor ik had kunnen vluchten. Ik wist dat ik niet tegengehouden zou worden, dat niemand me zou beletten weg te gaan. Niemand zou me vragen of gebieden te blijven. De deur bleef dicht.
Weer zag ik zijn hand op me afkomen, nu richting mijn andere wang. Het was te laat om mijn gezicht af te wenden of de hand af te weren. Ik kneep mijn ogen samen, verdreef twee tranen uit mijn ogen en wachtte op de stekende pijn. Ik gilde al voordat de hand mijn wang raakte. Ik zakte door mijn knieën en gleed met mijn rug langs de voordeur naar beneden. De man stond voor me en zette zijn handen in zijn zij. Weer schudde hij zijn hoofd en keek met een harde blik op me neer. Plots deed hij twee stappen naar me toe, greep me bij mijn haren en trok me overeind. Ik gilde weer van de pijn.
"Je bent hier vrijwillig, dat maakt je vogelvrij." Zei hij satanisch. Hij sleurde me het halletje uit, door de gang, de woonkamer in. Mijn blik was vertroebeld door de vele tranen, maar ik wist waar ik naar toe getrokken werd. Hij duwde me naar de grote eettafel en draaide me ruw om. Ik keek hem weer recht in de ogen en zag hoe hij iets door zijn knieën zakte. Apathisch zag ik zijn handen naar mijn spijkerbroek bewegen, hulpeloos en als in slow-motion. Ik was verstijfd en voelde hoe de knoop en de gulp van mijn broek werden geopend. De rand van de tafel drukte in mijn onderrug, maar weerhield de man er niet van om mijn broek ruw naar beneden te trekken.
"Nee..." Ik probeerde hem van me af te duwen maar mijn bewegingen waren krachteloos. Mijn bovenbenen kwamen bloot en mijn broek was tot op mijn knieën naar beneden gezakt. De man kwam weer overeind en van dichtbij torende hij boven me uit. Zijn twee handen grepen mijn beide schouders en hij draaide me ruw om. Hij duwde me voorover en ik werd met mijn bovenlichaam op de tafel geduwd. Ik kermde en huilde, maar worstelde niet tegen. Ik had geen controle meer over de situatie en mijn mogelijkheden om te vluchten waren allang opgedroogd. Nu kon ik niets anders meer doen dan ondergaan wat er voor me gepland stond. Ik wist heel goed wat er ging gebeuren, het was tenslotte niet de eerste keer. Ik wilde vluchten, ik wilde weg van deze plek, maar ik kon niet. Ik legde mijn wang op het koele eikenhout van de eettafel, terwijl de korte kant van de tafel in mijn onderbuik drukte. Mijn handen spartelden doelloos over de tafel terwijl ik voelde hoe mijn slipje naar beneden getrokken werd. Ik voelde koude lucht op mijn billen en huiverend voelde ik kippenvel over mijn hele lichaam. Mijn doorweekte slipje werd zover mogelijk naar beneden getrokken, uiterst langzaam, totdat het werd tegengehouden door mijn spijkerbroek.
"Nee..." Jammerde ik weer, maar ik bleef doodstil liggen. Mijn voeten stonden vlak naast elkaar op de grond, terwijl mijn bovenlichaam voorover gebogen plat op de tafel lag. Niemand hield me zo vast, niemand dwong me zo te staan, maar mijn lichaam weigerde nog steeds te bewegen. Mijn billen staken naar hem toe, blank en onbeschermd. Ik was klaar voor het onvermijdelijke pak slaag dat ik zou krijgen. Mijn verdiende loon, de straf voor het expres in mijn broek plassen. Mijn billen zouden er ongenadig van langs krijgen, ik zou meer pijn lijden dan ik voor mogelijk zou houden. Ik zou gillen van de pijn, kronkelen om de slagen te ontwijken, en smeken om genade. Maar met het zweet op het voorhoofd, het trillen van mijn lichaam en het staccato kloppen van mijn hart bleef ik wachten op mijn lot. Op een vreemde manier voelde ik echter ook hoe opwinding zich vermengde met mijn angst, ik voelde mijn tepels verhardden en een huiverende rilling trok door mijn lichaam. Ik had me volledig aan de man, die ik niet eens van naam kende, overgeleverd. Hopend op genade, genot en oppervlakkige liefde bleef ik stil liggen.
Het was stil. Ik luisterde gespannen naar de geluiden die zouden verklappen wat er gebeurde. Mijn positie gaf me maar weinig gezichtsveld en het gedeelte dat ik kon zien was leeg. Ik durfde mijn hoofd maar een centimeter op te tillen en keek voorzichtig de eetkamer rond. De man was weg, hij had me alleen gelaten. Hij had me in deze vernederende positie gedwongen en me daarna alleen gelaten. Waar was hij heen? Wat moest ik doen, moest ik blijven liggen, of mocht ik overeind komen? De eenzaamheid deed mijn pijn en vernedering verergeren. Onzekerheid maakte me nerveuzer, en nog banger. Ik voelde nog meer tranen in mijn ooghoeken opwellen. Natuurlijk wilde ik niet geslagen worden, maar genegeerd worden was misschien nog wel erger. Ik durfde niet te roepen, maar hoopte dat de man snel terug zou komen.
Een halve minuut leek een uur te duren en ik kon niets anders doen dan blijven wachten. Ik voelde langzamerhand de kou mijn natte billen verkillen. Aandachtig luisterde ik naar alle geluiden die mijn oren opvingen, maar het huis was doodsstil. Ik voelde een minieme windvlaag langs mijn benen en ik gilde van de schrik. Een grote, zwarte kat sprong op de tafel en keek aandachtig naar mijn gezicht. Met zijn onhoorbare tred stapte hij op me af en wreef al spinnend zijn kop tegen de mijne. Zijn zachte zwarte vacht wreef een deel van het zweet van mijn voorhoofd. Ineens hoorde ik voetstappen en de kat sprong van de tafel. Ik draaide mijn hoofd nog iets verder om een glimp van de man op te vangen. Mijn adem stokte toen ik een klein, zwart rijzweepje in zijn hand zag. Mijn billen knepen zich onwillekeurig samen, maar bleven een onverdedigd doelwit.
Ik voelde de punt van de zweep op mijn billen, langzaam bewegend, schijnbaar genietend van mijn angst. De punt gleed in mijn bilnaad en bewoog langzaam naar beneden, naar mijn anus. Gespannen wachtte ik af en voelde hoe de punt van de kunststof zweep op mijn anus rustte. Ik kneep mijn billen samen en voelde hoe de punt van de zweep steeds harde drukte. Ik kon mijn billen niet langer bijeengeknepen houden en moest ontspannen. De punt van de zweep gleed een halve centimeter bij me naar binnen, drukte mijn kringspier uit elkaar. De druk verdween en de punt van de zweep gleed niet verder naar binnen. Ineens werd de zweep teruggetrokken en een gapende leegte leek over te blijven. Ik hoorde hoe de man bewoog en voelde hoe zijn linkerhand mijn linkerpols vastpakte. Mijn pols werd op mijn rug gelegd en daarna werd mijn andere pols naar dezelfde plek gebracht. Beide polsen verdwenen in zijn greep.
Ik zag hem iets voorover gebogen staan om mijn beiden polsen in de holte van mijn rug vast te houden. Ik hield mijn adem in en sloot mijn ogen toen ik zijn rechterhand met de zweep naar achteren zag bewegen. Ik gilde al en voelde de afschuwelijke en verschrikkelijke pijn op mijn billen. De zweep werd meteen weer weggetrokken en nogmaals trof de zeventig centimeter lange, flexibele zweep mijn billen. De pijn werd met elke slag erger. Waar ik enkele ogenblikken geleden nog had kunnen vluchten voor de afstraffing, was ik nu volledig in zijn macht. Elke slag met de zweep trof doel en liet een dieprode striem op mijn billen achter.
Ik had spijt van wat er gebeurd was, zo verschrikkelijk veel spijt. Ik had bij onze derde ontmoeting al beter moeten weten. Ook deze ontmoeting was natuurlijk in de Albert Heijn geweest. Hij had naar me geglimlacht en blozend was ik achter hem aangelopen. Mijn boodschappenlijstje was niet belangrijk meer geweest, alleen de blik op de achterkant van zijn gespierde schouders en strakke billen. Hij was een gangpad ingelopen en had plotseling zijn tred vertraagd. Toen ik vlak achter hem was beland had hij zich omgedraaid. We stonden vlak voor elkaar, onze blikken hadden elkaar gekruist. Hij had een zelfverzekerde blik, vriendelijk glimlachend, maar wel een onderzoekende blik. Ik keek als een verliefde puber naar de zanger van haar favoriete boy-bandje. De man keek om zich heen en deed een klein stapje naar me toe. Hij torende boven me uit, maar boog iets voorover. Ik was verstijfd blijven staan en voelde zijn handen op mijn schouders. Hij had me een kwartslag gedraaid, mijn rug tegen de schappen geduwd en zijn lippen op de mijne gedrukt. Ik voelde zijn tong tegen mijn lippen drukken en de spanning verdween. Langzaam had ik mijn mond geopend en hadden onze tongen elkaar ontmoet.
Ineens was het afgelopen. Hij had zich van me losgetrokken en deed een stapje achteruit, onderwijl voelde ik zijn hand via de binnenkant van mijn dij tussen mijn benen strelen. Hij keek me glimlachend aan en had zich toen omgedraaid en was weggelopen. Ik was totaal van slag geweest. Mijn gezicht was vuurrood, mijn mond stond nog steeds open en ik voelde mijn knieën knikken. Ik kwam maar langzaam bij bewustzijn en zag dat ik weer voor de schap met luiers stond. Was dat toeval?
Ik schreeuwde het uit. De pijn was veel erger dan de vorige keer, en het duurde nu veel langer. Keer op keer voelde ik de zweep neerkomen, als een priemende pijn in mijn billen. Zijn greep op mijn polsen verslapte niet, hij drukte ze stevig op mijn onderrug. Hij had me in een positie waarin ik volkomen hulpeloos was en ik niets anders kon doen dan wachten tot hij zou ophouden met slaan. Ik smeekte en ik huilde om genade. De pijn was overweldigend en de wereld om me heen leek niet meer te bestaan, alleen de zweep en mijn billen waren in mijn gedachten.
Eindelijk hield hij op, hij legde de zweep op de tafel neer, in mijn gezichtsveld, en liet mijn polsen los. Mijn billen gloeiden en moeten vuurrood zijn geweest. Het voelde alsof mijn billen helemaal open waren geslagen, alsof ik voor eeuwig getekend zou zijn. Ik bleef doodstil liggen, terwijl ik niet meer in bedwang werd gehouden. Ik bewoog niet uit eigen beweging en wachtte tot ik een opdracht kreeg, of tot ik tot iets werd gedwongen. Weer verdween hij uit mijn gezichtsveld. Ik probeerde mijn tranen te bedwingen, terwijl ik terugdacht aan de vorige keer. Ook toen werd ik op mijn billen geslagen, alhoewel minder hard dan nu, waarna hij me had omgedraaid en ik met mijn onderrug tegen de tafel was komen te staan. Hij had me op de tafel getild en ik moest gaan liggen. Ik had toegekeken hoe hij zijn broek had laten zakken en hij zijn enorme lul uit zijn onderbroek had gehaald. Hardhandig was hij bij me binnengedrongen. Al snel was hij klaargekomen, maar daarna had hij me met zijn vingers bevredigd en was ik zelf ook klaargekomen. Liggend op de tafel en met mijn benen bungelend over de rand had ik mijn heftigste orgasme ooit gehad. Meteen daarna had hij me van tafel getrokken en door de schuifdeuren naar buiten gezet. Mijn kleren werden me na gegooid. Hijgend, bezweet en vrijwel naakt had ik plotseling in de kou gestaan. De overgang van het orgasme naar de kou was enorm en het had me een paar minuten gekost voordat ik mezelf had aangekleed en naar huis was gefietst.
"Ga rechtop staan!" Hoorde ik dwingend achter me. Voorzichtig kwam ik overeind en ruw werd ik omgedraaid en keek ik weer recht in zijn ogen. Zijn blik was streng, maar met een satanische glimlach. Meteen gleden zijn handen naar mijn blouse en hardhandig werd die naar boven getrokken. Ik hoorde een knoopje wegspringen, maar dat deerde hem niet. Als een vod werd mijn blouse op de grond gegooid, en ook mijn bh werd me ruw afgedaan. Ik was verstijfd en trilde nog na van het pak slaag. Ik durfde me nauwelijks te bewegen en voelde hoe mijn bh van me afgetrokken werd. Daarna bukte hij zich en zonder de moeite te nemen de veters van mijn gympies los te maken trok hij een voor een mijn schoenen uit. Ook mijn sokken werden uitgetrokken, en daarna was mijn spijkerbroek aan de beurt. Nu alleen mijn natte slipje nog op mijn enkels hing, voelde ik me nog kwetsbaarder dan zojuist. De man pakte het slipje beet en ik moest er uit stappen. Hij hield het slipje beet en bracht het naar mijn gezicht. Ik deinsde achteruit maar de tafel weerhield me ervan. Hij drukte het slipje over mijn mond en onder mijn neus.
"Je bent een baby, en als een baby zul je behandeld worden. Naar de zolder!" Zei hij streng. Hij duwde me richting de deur van de kamer, de gang in en ik rende haast voor hem uit de trap op. Ik was volledig naakt, de kou gaf me kippenvel maar mijn billen gloeiden nog na. Ik rende de trap op, mijn handen verkoelend op mijn getergde huid. Boven aan de trap moest ik me even oriënteren, maar rechts van me zag ik nog een trap en ook die rende ik op. Ik hoorde de dreigende voetstappen achter me en wist dat ik hem niet kon ontlopen. Waarom moest ik naar de zolder? Wat was er zo speciaal op de zolder dat ook niet beneden kon gebeuren. Ik vreesde het ergste maar was volledig aan zijn wil overgeleverd. Boven aan de zoldertrap bleef ik staan en wist ik niet meer wat ik moest doen.
De man was vlak na mij boven en hij duwde me de driehoekige ruimte in. Het dak liep links en rechts schuin omhoog en kwam hoog boven me in een scherpe punt bij elkaar. Links van me hing de cv-ketel aan de muur en stond de wasmachine en de wasdroger op elkaar gestapeld. Dozen stonden rommelig onder de schuine daken gestapeld en spulletjes lagen schijnbaar ongeordend gestapeld. De ruimte werd opgedeeld in twee stukken, gescheiden door een wand met een schuifdeur ertussen. De man duwde me door de opengeschoven deur en verbaasd keek ik de ruimte rond. De kamer was een oase van licht en netheid. Het houten beschot van het dak was netjes wit geverfd, het zeil op de vloer was ook wit evenals alle meubels in de kamer. Links stond een ziekenhuisbed onder de schuine zijde van het dak, met opstaande randen en opgemaakt met wit beddengoed. Aan de rechterkant stond een grote, lange tafel, helemaal leeg. Tegen de verre wand, aan de schoorsteenkoof, hing een wastafel met een spiegel erboven. Er stond een kastje naast de wastafel en vol ongeloof keek ik naar de spullen op het kastje en op de open plankjes. Ik kreeg geen tijd om te staren, ik werd naar de tafel geduwd.
"Liggen, hoofd naar links." Snauwde hij, en hij zette zijn gebod kracht bij door me bij mijn bovenarm te pakken en me tegen de tafel te duwen. Ik kermde toen ik met mijn billen op de tafel werd geduwd en ik was blij dat ik de druk van mijn billen af kon halen door me achterover te laten zakken op de tafel. De linkerhand van de man gleed naar een schakelaar en een TL-balk recht boven me zette me in een verblindend licht. Ik voelde me kwetsbaar en bang terwijl ik angstvallig de bewegingen van de man in de gaten hield. Ik zag hem, knielen voor het kastje naast de wastafel en zijn handen gleden naar de bovenste van de twee plankjes. Hij pakte een grote plastic luier van een van de drie stapels, leek nog even te twijfelen of hij toch niet een andere luier zou pakken, en kwam toen overeind. Hij keek me aan en glimlachte. Hij hield de luier voor me omhoog, beschaamd keek ik terug.
"Speciaal ondergoed voor kleine meisjes die nog in hun broek plassen, toch?" Lachte hij. De luier kraakte toen hij voor me werd opengevouwen. Ik had nog nooit luiers in deze maat gezien, en wilde dat dat zo gebleven was. Luiers leken echter als een rode draad door onze ontmoetingen te lopen. Een aantal keren had ik in de gang met de babyluiers op hem staan wachten, omdat het de eerste gang na de ingang was, en hij had me tijdens onze derde ontmoeting met mijn rug tegen de luiers geduwd. De vierde ontmoeting was ook in hetzelfde gangpad. Hij had me daar aangekeken en gevraagd of ik iets met luiers had. Stotterend en met een rood hoofd had ik ontkennend geantwoord. Hij had me daarna omgedraaid en me met mijn gezicht in het schap van de luiers geduwd. Mijn adem had de plastic verpakking van de Pampers doen beslaan. Zijn handen hadden me weer geschonden, een hand onder mijn rokje in mijn slipje, de andere hand was onder mijn shirtje gegleden en had mijn borsten betast. "Volgens mij geil jij op luiers." Had hij gezegd. "Ik voel het." Zijn hand gleed langs mijn vagina op zoek naar mijn clitoris, en hijgend voelde ik dat hij hem had gevonden. Hardop had hij gelachen en me weer losgelaten. "Je bent een klein meisje, je verdient een pak slaag en een luier." Had hij in mijn oor gefluisterd en hij was daarna zonder om te kijken weer weggelopen. Die belofte van toen was hij nagekomen. Ik keek recht in de enorme luier die hij voor me openhield.
Ik smeekte zachtjes, hopend op genade, maar ik liet hem ongestoord zijn gang gaan. Hij tilde mijn benen omhoog en schoof de luier onder mijn billen. Mijn bovenbenen werden uit elkaar getrokken en de luier werd tussen mijn benen door omhoog gehaald. De luier werd nog even op zijn plaats getrokken en de onderste plakstrips werden als eerste gesloten. Daarna werd het plastic op mijn buik strak getrokken en werden ook de laatste twee plakstrips gesloten. Voor het eerste sinds een jaar of zeventien droeg ik weer een luier, en het voelde afschuwelijk. Het scherpe plastic sneed in mijn liezen, drukte op mijn buik en de prop tussen mijn benen duwde mijn bovenbenen uit elkaar.
De man legde zijn hand op de luier in mijn kruis en kneep zachtjes, zijn andere hand gleed naar mijn gezicht en veegde het zweet van mijn voorhoofd. Hij aaide me troostend over mijn wang, zijn sadistische blik van een paar minuten geleden was totaal verdwenen. De angst om geslagen en pijn gedaan te worden verdween, maar ik voelde dat ik nu in een heel ander soort situatie terecht was gekomen, een situatie die ik evenmin kon overzien. Ik had geen idee wat ik nu kon verwachten, terwijl ik juist op een vreemde manier gewend was geraakt aan het pak slaag en de seks daarna. Die tegenstrijdigheid wond me op een vreemde manier op. De pijn nog in mijn achterwerk en de brute manier waarop ik genomen werd verhevigden mijn orgasme die me na afloop steeds werd toegestaan. Haast vakkundig had de man ervoor gezorgd dat ik klaar kwam, nadat hij zelf allang was klaargekomen. Die onnatuurlijke aandacht voor mijn welzijn verdween ogenblikkelijk na mijn orgasme. Daarna keek hij me weer met dezelfde kille blik aan als daarvoor, en was er geen enkel spoortje van medelijden te vinden geweest.
De man hielp me overeind komen en mijn benen bungelden over de rand van de tafel. De man draaide zich om en vulde een groot glas met water. Hij gaf het zwijgend aan me en draaide zich meteen weer van me af. Ik zette het glas aan mijn lippen en dronk het gulzig op. Het water weerhield me er niet van de bewegingen van de man aandachtig te blijven volgen. Ik zag hoe de rand van het bed werd neergelaten en de lakens werden teruggeslagen. Nogmaals vulde hij mijn glas met water en gebood me gebarend het op te drinken. Na drie flinke teugen was het glas leeg en pakte hij het van me aan. Nadat hij het glas op de wastafel had gezet pakte hij me bij mijn pols en liet me van de tafel komen. Mijn luier kraakte en met een vreemd gevoel keek ik naar beneden, naar mijn vreemde outfit. Ik werd naar het bed geleid en ik stapte het bed in. Het matras lag ongeveer op dezelfde hoogte als de tafel waarop ik mijn luier had omgekregen, en zodra ik het matras aanraakte hoorde en voelde ik het laagje plastic over het matras heen. Ik trok mijn voeten op en schoof ze onder de lakens. Ik liet me achterover zakken en het geluid van het plastic onder het hoeslaken deed het kraken van mijn luier wegvallen. Elke beweging, hoe miniem ook, werd begeleid door het afschuwelijke kraken van het plastic. Liggend op mijn rug keek ik naar de man op. Hij knikte goedkeurend en trok de lakens over me heen. De ijzeren railing werd opgetrokken en ik hoorde het metaal in zijn bevestiging vallen. De man bukte voorover en kuste me op mijn voorhoofd.
"Lief gaan slapen, en gedraag je alsjeblieft als een lief klein kind want ik heb geen zin om je nog een pak slaag te geven. Ik zal de babyfoon aanzetten, dus als er wat is hoef je alleen maar hardop te huilen en dan kom ik meteen naar boven. OK?" Zei hij, en ondanks de absurdheid van de mededeling knikte ik bevestigend. De man pakte de babyfoon van het kastje af, zette een schakelaar om en zette hem op de rand van de wastafel, naar mij toe gericht. Daarna schakelde hij het licht boven de tafel uit en liep hij de kamer uit. De schuifdeur werd gesloten en kort daarna ging het licht in de kamer uit. Een klein groen lampje in het stopcontact naast de deur gaf de kamer voldoende licht om alles te kunnen blijven zien. Ik zuchtte en keek naar de babyfoon. Hoeveel kon hij horen? Ik verschoof iets en verlichtte de druk tussen mijn benen door mijn bovenbenen iets te spreiden. Het plastic onder me kraakte. Kon hij dat ook horen?
Mijn blik viel op het kastje naast de wastafel. Er lagen drie stapels luiers op de planken, bij elkaar misschien wel een stuk of twintig. Waren die allemaal voor mij bedoeld? Boven op het kastje stonden wat flesjes en potjes. Ik herkende de gele flesjes van Zwitsal, maar kon de inhoud niet van de etiketten lezen. De tafel tegenover me in de kamer was stevig, maar opklapbaar. Was dit een permanente babykamer voor volwassenen? Als dit ziekenhuisbed zou worden verlaagt tot de normale hoogte en als de randen waren neergeklapt, als alle luiers en babyartikelen van het kastje waren verwijderd, en als de tafel was ingeklapt en weggezet, dan was er weinig meer herkenbaar als volwassen babykamer.
De pijn in mijn billen nam langzaam af en de opwinding van het pak slaag leek ook langzaam weg te ebben. Deze avond leek uit te monden op een grote anti-climax, totaal verschillend met de vorige avonden. De spanning, de pijn en de opwinding zorgden voor een climax die elke keer weer overtroffen werd. Nu lag ik met een luier in bed en gebeurde er niets meer. De schaamte die ik waarschijnlijk zou moeten voelen was maar nauwelijks aanwezig. Mijn kinderlijke behandeling was niet meer dan een plagerijtje die ik snel weer vergeten zou zijn. De pijn van het pak slaag zou veel langer blijven hangen. Natuurlijk werd er van me verwacht dat ik in mijn luier zou plassen, en de twee glazen water die ik net had gedronken zouden binnen korte tijd mijn blaas doen vullen. Ik zou het spelletje meespelen en afwachten wat er verder ging gebeuren. Ik draaide me op mijn buik, het gekraak van het plastic negerend, en legde mijn wang op het matras. Het gebrek aan kussens was een gemis, maar ook zonder kussens kon ik wel een gemakkelijke positie vinden. Ik sloot mijn ogen en probeerde wat te slapen.
Ik schrok wakker van het geluid op de zolder, achter de schuifdeur. Het leek alsof de wasmachine werd geleegd, of misschien de wasdroger. Ik luisterde aandachtig en wachtte tot de schuifdeur werd geopend en ik de man in het schemerlicht zou zien. Ik hoorde de man bewegen, heen en weer lopen en de wasdroger sluiten, maar de schuifdeur bleef dicht. Ik hoorde voetstappen op de trap en even later was het weer stil. Ik vroeg me af hoelang ik had geslapen, maar ik had geen enkel aanknopingspunt om dat aan af te meten. Ik voelde wel mijn blaas en zonder schaamte probeerde ik te ontspannen en mijn plas te laten lopen. Liggend was dat nog lastiger dan ik dacht, maar het lukte. Ik voelde mijn warme urine tussen mijn benen door naar beneden stromen, waar het zich tussen mijn billen verzamelde voordat het werd opgenomen door de luier. Als een warme gloed verspreidde de warmte zich door mijn luier heen. Het begon wat te jeuken bij het elastiek in mijn liezen en voorzichtig, om geen lekkage te veroorzaken, schoof ik mijn vinger even tussen het elastiek en mijn been.
Ik verveelde me en sloot mijn ogen maar weer. Ik fantaseerde over een pak slaag dat ik zou krijgen en de manier waarop we daarna seks zouden hebben. De luier verveelde me en begon me langzaam zelfs wat te irriteren. Ik had geen gevoel bij het babyachtige, dit deel van het spel was niets voor mij. De eerste keer dat ik voor hem in mijn broek had geplast, was in een opwelling gebeurd, en spijt heb ik er niet van gehad. Het was bij de eerste keer dat ik hem naar huis gevolgd was. Ik had goed opgelet in wat voor auto hij was gestapt na het boodschappen doen, en op mijn fiets had ik hem zo goed mogelijk proberen te volgen. Al snel was hij een woonwijk ingereden en na een paar minuutjes zoeken had ik zijn auto op de oprit van zijn huis zien staan. Een kwartier, misschien zelfs een half uur, was ik achteloos een paar keer voorbij gefietst, proberend een glimp op te vangen van de man die me zo aantrok. Toen ik hem eindelijk in een glimp voor het grote woonkamerraam had langs zien lopen wist ik dat hij thuis was, en niet op bezoek bij familie of bij vrienden. Hij had zijn blouse losgeknoopt en zijn stropdas hing los over zijn schouders.
Ik had een manier gezocht om met hem in contact te komen en het enige wat ik kon bedenken was het simpelste: ik zou aanbellen en vragen of ik even naar het toilet mocht. Natuurlijk was het een absurde vraag, maar ik had in ieder geval een reden om aan te bellen. Erg zeker van mijn zaak was ik niet - misschien was hij toch geen vrijgezel - maar ik had een onbedwingbare drang om hem nogmaals te zien. Het was bijna goed uitgekomen dat ik inmiddels echt nodig moest plassen. Verbaasd had hij me aangekeken toen hij de deur opende, en nog verbaasder hoorde hij mijn verzoek aan. Ik had hem zien twijfelen en lachend had ik hem uiteindelijk horen zeggen dat ik maar in mijn broek moest plassen. Ik had geen moment getwijfeld en nog voordat hij de deur weer had gesloten stroomde mijn warme lichaamsvocht tussen mijn benen door naar beneden. Verbijsterd focuste zijn blik zich op mijn kruis en ik had de bobbel in zijn broek al snel ontdekt. Na nog een enkele aarzeling had hij me naar binnen gesleurd, hadden onze lippen elkaar weer gevonden, en hadden we in zijn halletje, leunend tegen de voordeur met elkaar gevreeën. Pas bij de volgende ontmoeting had hij me voor het eerst gestraft voor het wederom in mijn broek plassen. Het was een vreemd spelletje, maar het werkte en het was onderdeel van een ritueel dat we nu al voor de derde keer opvoerden. Dit was de eerste keer dat er luiers in het spel waren, en ook dat er geen climax meteen na het pak slaag gekomen was.
Eindelijk hoorde ik weer voetstappen op de trap. Het licht in mijn kamer ging aan en meteen daarna werd de schuifdeur geopend. Toen ik het gezicht van de man zag was ik teleurgesteld, er was geen enkele spanning meer van af te lezen, alsof het spel voorbij was. Mijn kleren die hij in zijn hand had leken op hetzelfde te wijzen. "Kleed je aan en ga maar naar huis." Zei hij, meer suggererend dan gebiedend. Hij gaf me een speelse glimlach, liet de rand van het bed zakken en legde mijn kleren over het voeteneind neer.
"Ik heb je broek over de verwarming gelegd en hij is alweer bijna droog." Zei hij en ik besefte dat dit inderdaad niet meer bij het spel hoorde, dat hij echt wilde dat ik ging. Waarom had ik dan een luier om gekregen? Had ik voor niets in mijn luier geplast? Verbijsterd kwam ik overeind, niet begrijpend waarom het nu ineens afgelopen was. Mijn teleurstelling was blijkbaar van mijn gezicht af te lezen, want hij glimlachte naar me. "Het spijt me als het niet is wat je ervan verwacht had." Zei hij. Ik keek hem aan voelde diepe teleurstelling. Ik sloeg de lakens van me af en zwaaide mijn benen over de rand van het bed heen. De ijzeren rand van het bed die nu op de hoogte van het matras hing, voelde koud aan mijn bovenbenen. Ik greep de railing van het bed beet en liet me met mijn blote voeten op het koele zeil zakken. De man liet me alleen en liep alweer de kamer uit. Met alleen mijn natte luier om keek ik hem na, in de deuropening keek hij nog eenmaal om. Zijn beweging stokte en in de deuropening bleef hij staan. Zijn gezicht vertrok.
"Wat is dat?" Vroeg hij, en zijn stem daalde. Verbaasd keek ik hem aan, begreep niet wat hij bedoelde. Zijn blik was strak op me gericht, zonder met zijn ogen te knipperen. Dit was de blik die diep tot me door wist te dringen, dit was de blik waar ik van begon te huiveren. Hij liep naar me toe en ik wist me een ogenblik geen raad. Met ingehouden adem zag ik zijn hand op me af komen, en met een luide pets werd mijn rechterwang geraakt. Meteen daarna greep hij mijn kin beet en drukte mijn hoofd achterover. Ik keek hem recht in twee vuur spuwende ogen. Mijn knieën knikten weer en het zweet brak me aan alle kanten uit.
"Je weet echt niet van ophouden! Die luier was om dat kinderlijke broekplassen van je af te leren, maar je hebt je lesje blijkbaar nog niet geleerd." Zei hij en ik kromp ineen, zijn greep op mijn kin verstevigde en ik kermde. Twijfel overviel me, was dit spel of was hij echt kwaad. Het was toch de bedoeling geweest om in de luier te plassen? Ik had toch niet voor niets twee glazen water moeten leegdrinken, of had hij gedacht dat ik dorst had? Had ik het eerste glas water te snel opgedronken, waardoor hij dacht dat ik nog een glas wilde? Ineens voelde ik me belachelijk in mij natte luier, de schaamte kwam nu ineens wel naar boven. Zijn woedende blik deed me smelten en vertroebelden mijn gedachten. Aan mijn kin trok hij me richting de deur en met een flinke zet, duwde hij me naar de deur. Ik struikelde over mijn eigen voeten en ik zakte op het witte zeil ineen. Schuldig en huilend keek ik naar hem op, maar ik zag geen genade. De man draaide zich van me af, pakte mijn kleren van het bed en smeet het naar me toe. Ik ving mijn kleren op en hield het beschermend voor mijn lichaam.
"Wegwezen, baby! Je schoenen liggen op de eettafel." Riep hij en ik kroop achteruit bij hem weg. Bij de deuropening draaide ik me om en met een vertroebelde blik zocht ik mijn weg de trap af. Mijn vertwijfeling was enorm en ik was bang dat ik hier nooit meer zou kunnen terugkomen. Ik wist niet meer zeker of de woede echt was, of gespeeld. Was hij echt boos omdat ik in mijn luier had geplast, of was het juist de bedoeling geweest. Ik wist het niet. Mijn luier kraakte terwijl ik de trappen afliep, mijn kleren stevig in mijn armen geklemd. Ik vluchtte weg van de man die nog op de zolderkamer was, tot aan de eettafel waar mijn schoenen op de tafel stonden. Ik huilde, en het speet me dat het zo gelopen was. Was het spelletje echt afgelopen?
Mijn blik viel op de zweep waarmee ik een paar uur geleden nog afgeranseld was. Onwillekeurig legde ik mijn hand op mijn billen, maar ik voelde alleen maar plastic en een dikke laag absorberende stof. Ik keek met ontzag naar de zweep en mijn hand gleed over het zwarte kunststof. Het was vreemd dat zo'n doods werktuig zoveel pijn kon doen. Dit was de oorzaak van de angst en de pijn die ik had moeten doorstaan. Dit was ook de reden dat ik geen keus had gehad om steeds weer terug te komen. Elke keer weer werd ik langer en harder geslagen dan de vorige keer, en elke keer kwam ik weer terug. Elke keer werd de grens weer wat verder opgeschoven. Hoever zou ik kunnen gaan? Waar lag mijn grens? Ik zou het niet te weten komen. Ik was weggestuurd, moest weg en mocht misschien nooit meer terugkomen. Ik bleef twijfelen, misschien was het toch een spel.
Ik pakte de zweep op en keek naar de deuropening. Ik voelde me miserabel en bang, ik durfde niet, maar ik had geen keus. Het was alsof ik diep van binnenuit werd bestuurd. Ik liet mijn kleren vallen en met de zweep voorzichtig in mijn handen liep ik stilletjes terug naar de trap. Ik had geen idee hoe de man zou gaan reageren, of hij blij zou zijn om me terug te zien? Voetje voor voetje liep ik de trap op. Het voelde kouder in huis dan ooit, en mijn bijna blote lichaam verkilde met elke stap die ik dichter bij de zolder kwam. Mijn hartslag werd alleen maar sneller en hijgend alsof ik een berg had beklommen kwam ik op de zolder aan. Mijn voetstappen waren geluidloos geweest en toen ik in de deuropening stond zag ik de man over het bed heen gebogen staan. Hij trok de lakens recht en had niet in de gaten dat ik weer terug was. Met twee open handen, en de zweep aanbiedend als een cadeau liep ik naar hem toe. Plots draaide hij zich om en keek me recht in de ogen. Hij leek geschrokken, of was het toch opluchting?
