Peetoom (TB, ML, TL, WL, NL, GL, VN, BP)

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 1 1,4%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 1 1,4%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 0 0,0%
  • 8

    Stemmen: 1 1,4%
  • 9

    Stemmen: 10 14,1%
  • 10

    Stemmen: 58 81,7%

  • Totaal stemmers
    71

ikkuh!

Superlid
Re: Peetoom (Nieuwe delen)

Snakebite zei:
Fijn dat jullie zo'n geduld met me hebben gehad. Mochten die anderhalve dag nou net té veel gevraagd zijn, dan heb ik alvast een kort voorproefje van wat er komen gaat.
.
voor jouw verhaal is geduld een schone zaak en na heel wat maandagen uitkijken naar een vervolg heb ik nog steeds zin om verder te lezen aan jouw mooie verhaal :)
 

Daltons

Toplid
Re: Peetoom (Nieuwe delen)

ikkuh! zei:
Snakebite zei:
Fijn dat jullie zo'n geduld met me hebben gehad. Mochten die anderhalve dag nou net té veel gevraagd zijn, dan heb ik alvast een kort voorproefje van wat er komen gaat.
.
voor jouw verhaal is geduld een schone zaak en na heel wat maandagen uitkijken naar een vervolg heb ik nog steeds zin om verder te lezen aan jouw mooie verhaal :)
zeker ook ik kijk nog steeds uit naar een vervolg, ben je al begonnen met je eigen site snakebite?
 

Adotiln

Beginneling
Ik mis Peetoom. Ik hoop dan ook echt dat je de energie weet te vinden om nieuwe hoofdstukken te schrijven. Ondanks alles blijf je ontzettend veel trouwe fans houden!
 

kevin13011999

Luiers zijn love, luiers zijn life
ga alsjeblieft weer verder en laat het een happy ending worden anne raakt van de drugs af en rick blijkt net als marnix toch te leven
 

diaperlover14

Nieuw lid
Alsjeblieft, ga verder met dit ongelooflijk goed verhaal... ik ben 14 en heb al jouw verhalen gelezen. Ik hoop fat je de motivatie teug vindt want dit verhaal is echt goed :)
 

ikkuh!

Superlid
dit verhaal kreeg van mij een 9 omdat dat laatste puntje behaald zou worden met een mooie afsluiter.
zoals het nu uit ziet gaat die 9 naar een 1 !!!! heb een hekel aan verhalen zonder einde . zulke verhalen lees ik het liefst niet!!!
 

Snakebite

Superlid
Forumleiding
Beste allemaal,

Ik dank jullie voor de vele, lieve berichten! Het is hartverwarmend om te zien hoe geliefd de verhalen en personages zijn. ^-^

Hoewel ik al verschillende keren een herstart heb beloofd - en geprobeerd - te maken, was me dit tot op heden niet gelukt. Tot op heden, inderdaad, want in de afgelopen week heeft de inspiratie eindelijk haar weg weer terug naar me gevonden. Er zijn nieuwe hoofdstukken klaar!

Morgen zal ik nummer 68 uploaden. Dank voor jullie geduld. Ik hoop dat dit het wachten waard zal blijken te zijn! :)

Snakebite.
 

Snakebite

Superlid
Forumleiding
Peetoom (Hoofdstuk 68)

Hoofdstuk 68: De Waarheid

De schemering. Het is licht genoeg om zelf te kunnen zien wat je doet, maar ook donker genoeg om dat te verbergen indien nodig. Het ideale moment om ongemerkt het huis binnen te sluipen voor een meisje dat zeventien is geworden en dat heeft gevierd met een dagje blowen. Als Marnix daar toch eens achter zou komen, dan zou ik een groot probleem hebben. Misschien nog wel groter dan op de dag waar hij mijn luiers ontdekte, en weggooide.

Ik vloek even binnensmonds als ik terugdenk aan het moment waarop ik anderhalf pak luiers in de vuilnisbak zag verdwijnen, gevolgd door die van Noor. Zij mag sindsdien wakker worden in een nat bed. Stel je voor – je tienerdochter in een luier ; het meest beschamende wat je als vader kunt hebben. Nee, dan liever ongelukkige kinderen!

Voordat ik de huissleutel in het slot steek, haal ik nog eens diep adem en probeer ik de negatieve energie achter me te laten. Het heeft geen zin die frustratie nu met me mee te slepen. Waarschijnlijk trek ik dan alleen nog maar meer ongeluk aan. Dat is het laatste wat ik nu kan gebruiken. Het plan is duidelijk: naar binnen sluipen en zorgen dat het Marnix niet opvalt. Als ik eenmaal boven ben, komt alles vanzelf wel goed.
Met meer geduld dan ik Rick ooit een kop koffie heb zien wegdrinken draai ik de sleutel langzaam om in het slot. Geruisloos, totdat ik de verwachte klik hoor. Voorzichtig duw ik de deur een klein stukje open en haal ik de sleutel er weer uit. Zo snel als een ninja stop ik die in mijn broekzak, waarna ik de deur steeds verder openmaak. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren en ik bid de hele tijd dat de scharnieren stilletjes instemmen met mijn binnensluipen. Gelukkig doen ze dat, en al snel sta ik in de gang.
Vluchtig sluit ik de deur weer en begeef ik me richting de trap. Ik ben zo slim geweest om buiten mijn schoenen al uit te doen, waardoor mijn stappen geen geluid maken. Halverwege de trap blijf ik ineens stokstijf staan. In mijn concentratie had ik enkele geluiden uit de woonkamer wel gehoord, maar niet geregistreerd.

Er wordt geschreeuwd in de woonkamer…

Ik hurk voorzichtig op de trede waar ik ben blijven staan, terwijl ik me stevig aan de trapleuning vastgrijp. Mijn oren gespitst, speurend naar het schreeuwende stemgeluid dat zich zojuist nog liet gelden.
Dat schreeuwen is inmiddels verstomd. Er wordt nu op normaal niveau gesproken. Ik kan de stemmen niet met zekerheid aan iemand toewijzen, echter is mij duidelijk dat het er pittig aan toe gaat in de woonkamer.

Zouden Marnix en Chantal weer ruzie hebben?

Ik heb nooit begrepen dat die twee zijn getrouwd. Rick was nog maar net verdwenen. Natuurlijk vind ik het logisch dat zijn broer en vriendin daar samen om getreurd hebben. Maar trouwen? Ze hebben zo’n verschillende persoonlijkheden. Ik heb vanaf het begin af aan al gezegd dat het niet zou werken. Natuurlijk werd daar niet naar geluisterd. Wat weet een vijftienjarige ook van liefde, toch? Nou, na een paar wittebroodsweken sloeg het geruzie toe en kreeg die puber toch maar mooi gelijk!

Het is sindsdien iedere week wel raak. Mijn vader drinkt te veel, en daar ergert Chantal zich aan. Dit wordt logischerwijs gevolgd door de irritaties van mijn vader aan het bemoeien van Chantal. Het is net een cirkeltje, waar ze maar niet uit kunnen komen. Tja. Misschien maar gewoon geen alcohol meer in huis halen, Chantal? Óf Marnix stopt met drinken, ofwel hij vertrekt om zelf drank te halen. Deur op slot. Klaar!

Ineens hoor ik het gesprek weer luider worden, en herken ik de stem van Marnix. Ik had kunnen weten dat hij erbij betrokken zou zijn. Voorzichtig leun ik iets richting de muur, in de hoop te kunnen achterhalen met wie hij ruzie aan het maken is.

“Het interesseert me geen bal wat jij denkt, vriend!”, hoor ik Marnix schreeuwen. “Niemand weet precies wat er met Rick is gebeurd! Laat mij toch met rust!”

“Misschien interesseert het jou niet waar je broer is, maar mij wél!”

Het is Max. Ik weet zeker dat het zijn stem is. Wat raar – ik heb hem nog nooit horen schreeuwen. Het is altijd een vrolijke man. Té vrolijk, zoals Rick zou zeggen. Waarom zouden ze na al die tijd nog ruzie maken over Rick?

“Dan ga je hem toch lekker zelf zoeken? Hij is vrijwillig weggegaan. Ik wil er nu niets meer over horen!”, reageert Marnix luid.

Max laat zich duidelijk niet afschepen. “Vrijwillig weggegaan? Hij is vertrokken om zijn gezin te beschermen! Om JOU te redden. Je denkt toch niet dat ik geloof dat jij tóévallig verschijnt als Rick verdwijnt, of wel?”

“Go, Max!”, fluister ik.

“Het interesseert mij echt niet wat jij wel en niet gelooft, Max. Ik heb mijn broer al niet meer gezien sinds Lisa is overleden. Als je dat niet gelooft, dan is híér de deur!”

Ik schrik enorm als de deur van de woonkamer een stukje openvliegt. Gelukkig zit ik al dusdanig hoog op de trap, dat ze mij niet zomaar kunnen zien zitten. Dit is ideaal – nu kan ik de rest van het gesprek volledig meekrijgen!

“Ik ga helemaal nergens naartoe. Je hebt me nu vaak genoeg weggestuurd, Marnix. Rick was als een zoon voor me. Ik wil weten waar hij is!”

“Je bent niet de eerste vader die door Rick is teleurgesteld. Neem het maar niet persoonlijk op”, zegt Marnix cynisch. Ik zie nog net dat hij een bierflesje in zijn hand heeft. Het zou ook eens niet..

“Het gaat niet alleen om mij, Marnix. Iedereen die om Rick geeft heeft recht op de waarheid! Wat dacht je van zijn kind?”

“Om Joni hoef je jezelf geen zorgen te maken, Max. Wij kunnen hier prima voor haar zorgen”, wuift Marnix dat argument weg.

“Ik heb het niet over Joni. Ik heb het over zijn zóón! Niet doen alsof je neus bloedt, vriend. Dat kind heeft het recht om zijn vader te leren kennen!”, roept Max kwaad.

Mijn maag draait zich om. De zoon van Rick? Wat is dit? Sinds wanneer heeft Rick een zoon? Mijn ogen en oren zijn ineens zo groot als schoteltjes.

“Dat kind heeft mazzel dat het nooit hoeft te ontdekken wat voor een loser zijn vader is. Iemand die constant wegloopt voor zijn verantwoordelijkheid! Hij heeft nog wel het goede voorbeeld geha..”.

Marnix krijgt de kans niet om zijn zin af te maken.

“Waag het niet om ooit nog zo over je broer te spreken, lafaard”, roept Max woest, terwijl zijn handen Marnix tegen de muur aanduwen. Dat gaat verdacht makkelijk voor iemand van zijn leeftijd en lichamelijke conditie. Dat moet betekenen dat Marnix weer flink gezopen heeft.

“Het goede voorbeeld? Wie is er jaren weggeweest zonder om te kijken naar zijn dochters? WIE? Juist, jij! En jullie vader? Die zo’n stabiel gezin neergezet heeft dat hij in het buitenland een derde zoon had waar jullie niets vanaf wisten?! Rick keek tegen jou op, ja. Maar jij bent geen schim van de man die Rick in jou zag”, briest Max.

“Ik heb er niet voor gekozen om al die tijd weg te blijven. Dat weet jij ook dondersgoed als je de zogenaamde waarheid kent!”, verdedigt Marnix zich. “Rick kiest ervoor!”

“Dat is niet waar, Marnix! Geef het nou toch toe! Ik weet dat Rick naar Italië is gekomen. Dat jij daar al die tijd tegen je wil geweest bent. Ik wéét het! Wat is er daar gebeurd, Marnix? Waar is Rick? Waar is Jim? Zijn vrouw? Zijn dochter? Voor de draad ermee!”, dramt Max verder.

Ineens hoor ik een heel ander geluid van Marnix komen dan tot nu toe het geval was. Het schreeuwen heeft plaats gemaakt voor snikken. Hij … huilt. Langzaam zie ik hem tegen de muur richting de vloer zakken.

Mijn maag draait nog steeds. Ik voel mezelf echt misselijk worden. Ik wist wel dat er meer achter de verdwijning van Rick zat dan Marnix wilde laten blijken. Rick zou ons nooit zomaar in de steek laten. Hij is dus in Italië!
Maar, wat heeft Eva hiermee te maken? Zij is ook vermist, net als haar ouders. Nooit heeft de politie iets van ze kunnen vinden. Zijn zij dan ook in Italië? Dat kan toch niet? Eva was al een tijdje eerder weg dan Rick..

En dan nog! Waar komt die zoon van Rick nu ineens vandaan? Nooit heeft hij het daarover gehad. Nooit! Waarom zou Max zoiets verzinnen? Om Marnix aan het praten te krijgen? De wiet begint zich te wreken en, in combinatie met de stress van dit moment, begint het kokhalzen.

“Marnix, ik weet dat je jezelf schuldig voelt. Dat je drinkt om dat weg te stoppen. Dat je voor Joni en Chantal zorgt uit schuldgevoel naar Rick. Dat je jezelf schaamt voor Anne en Noor omdat je in jouw ogen niet zo’n goede vader voor ze kunt zijn als Rick was. Dat is niet jouw schuld! Vind je het gek, met al die stress?”, troost Max mijn vader. Zijn toon is compleet milder geworden.

“Hou op, Max. Hou op!”, jammert Marnix. De tranen vloeien rijkelijk over zijn wangen.

“Nee, JIJ moet ophouden. Ophouden met vluchten en met drinken. Jij moet beginnen met praten over wat er is gebeurd. Zo kun je niet verder leven. En de kinderen ook niet, Marnix!”

Een ijzige stilte valt, als ik me realiseer waar Max op doelt. Max weet het. Marnix weet het. En ik weet het nu ook.

“Hij is dood, Max. Rick is dood”, snikt Marnix. De bevestiging snijdt dwars door Max heen, en zijn ogen schieten vol.

“Ik weet het, jongen. Ik weet het”, sust hij Marnix.

Op dat moment houd ik het ook niet meer binnen. Ik barst in snikken uit, die zich al snel laten volgen door oncontroleerbaar geschreeuw. Dit kan niet waar zijn!
 

Truckertje

Little en papa / Caregiver
Yeah, hoop dat er nu weer snel een vervolg komt. Dit is toch 1 van mijn favoriete verhalen.
 

Paddy

Superlid
Ik dacht dat ik eerst moest terug lezen om er weer in te komen. Nou niet dus. Super stuk weer.
Maar toch niet dood? Dat Was niet de bedoeling
 

Snakebite

Superlid
Forumleiding
Peetoom (Hoofdstuk 69)

Hoofdstuk 69: De Waarheid II

Ik tril nog steeds enorm, wanneer Max en Marnix me voorzichtig op de bank in de woonkamer laten zakken. Max gaat naast me zitten en blijft me doordringend aankijken. Dat doet hij altijd als hij me probeert te lezen. Heb ik weer geblowd? Hij zal het snel genoeg in de gaten hebben. Marnix is naar de keuken gelopen, waar hij quasi-bezorgd een glas water voor me haalt.

“Anne, alweer?”, fluistert Max teleurgesteld.

“Het is mijn verjaardag, Max. Laat me. Hij heeft toch te veel gedronken om het door te hebben”, fluister ik geïrriteerd terug.
Al snel is Marnix terug in de woonkamer en hij zet het glas water voor me op tafel. Zelf laat hij zich in de luie stoel zakken. Met één hand masseert hij de tempels van zijn voorhoofd. Zijn blik ontwijkt ons. Marnix weet dat hij er nu niet langer onderuit kan om de waarheid te vertellen, echter verraadt zijn lichaamstaal dat hij dit eigenlijk helemaal niet wilt. Het zal ook voor hem behoorlijk wat slechte herinneringen naar boven halen.

“Ik weet niet goed waar ik moet beginnen”, geeft hij uiteindelijk toe.

“Waarom vertel je ons niet gewoon het hele verhaal?”, stelt Max voor. “Het is tijd dat we voor ééns en voor altijd helder krijgen hoe het verhaal in elkaar zit. En het is allemaal begonnen op de dag dat Lisa is overleden.”
Marnix schudt direct zijn hoofd. “Nee, Max. Het is al vele jaren daarvoor begonnen. Toen Rick en ik nog jong waren.”

“Misschien moet je dan daar beginnen?”, sneer ik, voordat ik toch maar een slok water neem.

“De man die verantwoordelijk is voor alles heet Luca di Stefano”, vertelt Marnix. “Hij heeft ook het ongeluk van mij en Mama laten veroorzaken. Alles gaat terug naar de tijd waar mijn eigen vader nog bij de politie werkte. Hij had mijn moeder, Rick en mij achtergelaten om te werken aan een lange, grote klus. Hierbij moest hij undercover. Dat gaat niet als je een gezin met je mee moet slepen. Hun veiligheid maakt je dan té kwetsbaar.”
Marnix pauzeert even. Hij heeft het zichtbaar moeilijk.

“Mijn vader zat in een internationaal team van agenten, die als doel hadden om Luca te laten veroordelen. Hij was toen al een succesvolle crimineel, met een enorme groep mensen om hem heen. Mijn vader moest die organisatie infiltreren. Uiteindelijk is hem dit gelukt, en wist hij het vertrouwen van Luca te winnen.”
“Maar…?”, probeert Max de gevallen stilte te doorbreken.

“Rick heeft zijn genen niet van een vreemde gekregen. Mijn vader had ook de grootste moeite om van de vrouwen af te blijven. Hij wist niet alleen het vertrouwen van Luca te winnen, maar ook van zijn vrouw. Hun affaire heeft maar kort geduurd, echter niet te kort om haar zwanger te maken. Je oom Tom is daaruit geboren.”
Mijn oren tuiten. Er komt ineens veel informatie op me af. Ik wist dat onze familiegeschiedenis niet zo standaard was, maar het begint langzaam te lijken op een slechte roman.

“Luca heeft altijd gedacht dat Tom zijn zoon was, totdat mijn vader genoeg bewijzen had verzameld om hem te laten veroordelen. Mijn vader kwam toen met Tom terug naar Nederland, maar Tom zwoer wraak. Omdat hij onze moeder niet onder ogen durfde te komen, heeft Pa Tom laten opgroeien bij voormalige collega’s van hem. Onze moeder heeft het nooit geweten”, vervolgt Marnix zijn verhaal.

“Maar Oma is toch heel vroeg gestorven?”, vraag ik verbaasd. Ik kan me herinneren dat Rick wel eens over haar en Opa heeft verteld.

“Dat klopt”, zucht Marnix. “Ik was zeventien, en Rick pas vier. Oma kreeg kanker. Het was zo’n agressieve vorm dat de artsen niets konden doen. Vijf jaar later, vlak voor jouw geboorte, kwam het nieuws dat Luca vervroegd zou worden vrijgelaten. Mijn vader kreeg ontzettend last van stress en toen jij een half jaar oud was, kreeg hij een hartaanval. Hij heeft het niet gered.”
Langzaam banen de tranen zich een weg over de wangen van Marnix. Ook Max heeft het zichtbaar moeilijk met het verhaal. Hij steekt een sigaar aan. Emoties verbergen achter rook. Rick deed dat ook altijd. Sinds ik blow, snap ik heel goed hoe het werkt.

“Uiteindelijk heeft Luca achttien jaar vastgezeten, voordat hij vrijkwam. Wij hebben dat nooit zien aankomen. Er was geen waarschuwing, geen bericht, niets. Achteraf gezien hadden we kunnen verwachten dat hij ooit wraak zou willen nemen. Maar mijn vader was al dood. Er was niemand om wraak op te nemen”, gaat Marnix verder.

“Behalve wij.. Opa’s gezin”, vul ik in.

“Precies. Luca’s haat was zo groot dat hij niet kon accepteren dat alles voorbij was. In zijn ogen had Opa Tom van hem afgepakt. Tom was inmiddels te goed verborgen. Zelfs Luca’s organisatie had hem nooit kunnen vinden. Dus had hij nog maar één keuze. Een zoon voor een zoon.”
Even blijft het stil, terwijl de gedachten van Marnix waarschijnlijk gevuld worden met de herinneringen aan Mama.

“Lisa en ik waren uit eten om te vieren dat ik promotie had gemaakt. We hadden geen idee dat we gevolgd werden. De auto die ons raakte had een verstevigd chassis en was er duidelijk op gebouwd om zijn tegenligger te rammen. Binnen een paar seconden was het gebeurd. Een frontale botsing, waarbij we in een spin terecht kwamen. Door de barrière het water in. Er was niets dat ik voor Mama kon doen, Anne. Echt niet”, snikt Marnix.
“Dat weet ik toch”, zeg ik, opvallend rustig. “Je hebt altijd enorm veel van Mama gehouden. Je zou alles hebben gedaan om haar te redden.”

“Ik was amper uit het wrak van onze auto geklommen, toen ik de handlangers op me af zag komen. Voordat ik er ook maar aan kon denken om mijn pistool te trekken, hadden ze me al vastgebonden. Ik werd achter in hun auto gegooid en verloor mijn bewustzijn. Toen ik bijkwam, waren we al in Italië. Daar hebben ze mij al die tijd vastgehouden”, besluit Marnix zijn verhaal over de dag waarop mijn moeder stierf.
Het valt me op dat Marnix steeds rechter in zijn stoel gaat zitten. Alsof hij meer tot leven komt, naarmate hij zijn verhaal vertelt. Afgezien van Chantal, zal misschien niemand het hebben geweten.

“Luca had nooit de bedoeling om Lisa te vermoorden, maar hij heeft er nooit een traan om gelaten. Hij had zijn wraak genomen, omdat in zijn ogen ons gezin nooit meer gelukkig zou worden.”

“Maar Chantal en Rick hebben natuurlijk wel…”, probeer ik de rest van het verhaal in te vullen, voordat Marnix me onderbreekt.

“Precies. Jullie werden langzaam wél weer gelukkig. Wel weer een gezin. Ik had nooit gedacht dat Rick dat in hem had, maar hij speelde het toch klaar. En jullie ook. Luca probeerde me soms met nieuws van hier te sarren. Dat deed me geen pijn, maar maakte me juist trots.”

Even blijf het stil.

“Luca had al een hele tijd wat mannetjes in Nederland geplaatst. Voor het geval Tom ooit boven water zou komen. Hij had ook zijn eigen zoon meegestuurd. Pierre was een echte smeerlap.”

“Vertel het mij..”, denk ik sarcastisch.

“Pierre gebruikte alles en iedereen om dit gezin alsnog kapot te maken. Jou, Chantal, iedereen. Toen Pierre stierf, sloegen bij Luca alle stoppen door. Hij investeerde veel geld in het omkopen van een agent. Jullie kennen Jim vast nog wel. Luca wilde dat Jim Tom zou opsporen. Daarna moest hij Tom en Rick naar Italië brengen.
In eerste instantie werd Jim verleid door het geld. Na veel inspanningen wist hij Tom te vinden. Toen hij zag hoe Tom werd mishandeld door de handlangers van Luca, gaf hij al het geld terug. Luca wilde persé dat Jim Rick ook naar Italië bracht. Om dat kracht bij te zetten liet hij de vrouw en dochter van Jim ontvoeren. Eva zat bij jou op Scouting, toch?”

Ik knik zachtjes. Vlak voordat Rick verdween, hebben in de buurt ook veel mensen gezocht naar Eva en haar moeder. Ik zie nog voor me hoe Jim er toen aan toe was.

“Jim had geen keuze meer. Hij moest Rick naar Italië krijgen om zijn eigen gezin te redden. Jim had er alleen niet op gerekend dat Rick mee zou werken. Rick was er klaar voor om alles voor ééns en altijd af te sluiten. In de tussentijd had hij namelijk alle informatie al gelezen in mijn logboeken.”

“Dus daarom is Rick zo plotseling vertrokken”, fluister ik zachtjes.

“Voor jullie was het inderdaad plotseling. Maar voor Luca was het allemaal volgens plan. Hij had nu alle drie de zonen van mijn vader bij elkaar. Ook iedereen die hij ooit onder druk had gezet om hem te helpen. Allemaal bij elkaar op een jacht. Eén bom was genoeg om alles voor ééns en altijd uit de weg te ruimen.
Wat echter niet volgens plan was, is dat Rick en Jim eerder in Italië waren dan verwacht. Ze hebben Luca verrast. Hij moest overhaast de bom laten plaatsen en ons zo lang mogelijk bezig houden. Dat lukte niet, en dus begon hij ons één-voor-één te vermoorden. Jim. Zijn vrouw. Merel..”, vertelt Marnix verder.
“Merel ook?”, schrik ik op. Ik heb nooit geweten dat zij bij de hele zaak betrokken was.

“Ja. Uiteindelijk wisten wij drieën met Eva te ontsnappen, maar we kwamen niet ver. Tom en ik hadden al op een speedboot kunnen klimmen. Rick moest Eva dragen. Het arme kind was helemaal in shock. Maar ze konden niet samen beneden komen. Op dat moment stond Luca op het dek. Hij had een pistool gericht op Rick.”
“Hij heeft hem doodgeschoten..”, stamel ik.
“Nee”, schudt Marnix. “De bom ging af. Er was enorm veel chaos. Wij werden in het water geslagen. Overal was bloed, dreven er lichamen. Van Luca, Rick en Eva hebben ze nooit iets terug kunnen vinden. Ze stonden veel te dicht bij de explosie.”

Iedereen huilt. Marnix, Max en ikzelf ook. Van verdriet, omdat ik Rick mis. Van trots, omdat hij zichzelf wilde opofferen voor zijn gezin. Er schiet vanalles door mijn gedachten. Maar er is er ééntje die blijft hangen.
“Jullie hadden het net over de zoon van Rick. Maar, Rick heeft toch helemaal geen kinderen van zichzelf? Alleen ons drieën, zeg maar?”

Ik zie hoe Max en Marnix elkaar vragend aankijken. Het blijft opnieuw even verdacht stil.

“Anne, ik denk dat ik je dat het beste kan vertellen”, zegt Max plotseling.
 

Truckertje

Little en papa / Caregiver
oef, weer een heftig stuk.
Dank. Kijk weer uit naar een nieuw vervolg. Hoop dat Rick toch nog boven water komt.
 
Bovenaan