Ik was zeven jaar en mijn beide vriendjes hadden voor de nacht nog een katoenen luier met plastic broek maatje 6 aan.
Waargebeurd.
Jantje, waarmee ik het meeste speelde had een blauw broekje, welke zijn moeder na het wassen aan de lijn hing te drogen.
Ik zei weleens tegen Jan, is die plastic broek van jouw?
Nee zei hij, die is van mijn zusje.
Totdat zijn moeder dat een keer hoorden. Het liep al tegen bedtijd en Jantje werd naar binnen geroepen door zijn moeder.
Kom jij ook maar mee zij ze tegen mij, dan kan je zien dat het broekje voor zijn zusje is.
Enkele dagen later gingen we op onze step een beetje buiten het dorp steppen.
Mijn oog viel op een witte plastic broek drijvend in de sloot.
Met een stuk tak de broek eruit gevist en op de treeplank van de step meegenomen.
Waarom, ik weet het niet maar de broek in de haag achter onze schuur geworpen.
De volgende dag was hij weg.
Onze buurman was kraandrijver bij de Hoogovens. Bij het spelen ( binnen) zag ik een reuze plastic broek aan het wasrek hangen. Ik vroeg aan mijn vriendje Peter van wie die was.
Oh van mijn vader, die heeft geen tijd om uit de hoge kraan te klimmen en plast in zijn luier met plastic broek.
Na een aantal jaren gingen wij verhuizen naar een nieuwbouwwijk. Ik was inmiddels 8 jaar en altijd op zoek naar waslijnen met plastic broekjes.
Er waren genoeg gevulde lijnen in het midden van de zestiger jaren, maar helaas vaak te klein.
Gelukkig was er een DA drogist in de buurt waar ik regelmatig broekjes maatje 6 pikten.
Thuis gekomen met mijn "geleende" broekje ging ik naar de zolder om het broekje aan te doen.
Na een tijdje in het broekje rond gelopen te hebben deed ik het uit en uit angst van ontdekking door mijn ouders het weggegooid.
Ik bleef hunkeren naar een plastic broek dus jaren later trok ik de stoute schoenen aan om bij een drogist in een ander dorp een plastic sga broek te kopen.
Ik hoor het hem nog zeggen zij je 6 of een patiëntenbroek 46. Niet wetende dat die bestonden zij ik direct 46. Met mijn nieuwe broek durfde ik helemaal niet naar huis te gaan, ik ging hem in het bos passen. Hmm. wat voelde dat lekker, na een tijdje hem uitgedaan en in de holte van een boom verstopt. Ik werd ouder en probeerde niet meer gefocusseerd te zijn op plastic broeken. Hetgeen mij niet lukten. Ik kreeg verkering en mijn meisje begreep dat ik niet zonder luier en plastic broek kon slapen. Op vakantie een extra koffer voor mij met je raad het al, luiers.
De jaren verstreken en ik kreeg enorme last van spierkrampen in de nacht. Van mijn arts daarvoor Baclofen gekregen met als voornaamste bijwerking bedplassen. Inderdaad ik kreeg last van bedplassen zodat ik wel luiers moest dragen.
Waargebeurd.
Jantje, waarmee ik het meeste speelde had een blauw broekje, welke zijn moeder na het wassen aan de lijn hing te drogen.
Ik zei weleens tegen Jan, is die plastic broek van jouw?
Nee zei hij, die is van mijn zusje.
Totdat zijn moeder dat een keer hoorden. Het liep al tegen bedtijd en Jantje werd naar binnen geroepen door zijn moeder.
Kom jij ook maar mee zij ze tegen mij, dan kan je zien dat het broekje voor zijn zusje is.
Enkele dagen later gingen we op onze step een beetje buiten het dorp steppen.
Mijn oog viel op een witte plastic broek drijvend in de sloot.
Met een stuk tak de broek eruit gevist en op de treeplank van de step meegenomen.
Waarom, ik weet het niet maar de broek in de haag achter onze schuur geworpen.
De volgende dag was hij weg.
Onze buurman was kraandrijver bij de Hoogovens. Bij het spelen ( binnen) zag ik een reuze plastic broek aan het wasrek hangen. Ik vroeg aan mijn vriendje Peter van wie die was.
Oh van mijn vader, die heeft geen tijd om uit de hoge kraan te klimmen en plast in zijn luier met plastic broek.
Na een aantal jaren gingen wij verhuizen naar een nieuwbouwwijk. Ik was inmiddels 8 jaar en altijd op zoek naar waslijnen met plastic broekjes.
Er waren genoeg gevulde lijnen in het midden van de zestiger jaren, maar helaas vaak te klein.
Gelukkig was er een DA drogist in de buurt waar ik regelmatig broekjes maatje 6 pikten.
Thuis gekomen met mijn "geleende" broekje ging ik naar de zolder om het broekje aan te doen.
Na een tijdje in het broekje rond gelopen te hebben deed ik het uit en uit angst van ontdekking door mijn ouders het weggegooid.
Ik bleef hunkeren naar een plastic broek dus jaren later trok ik de stoute schoenen aan om bij een drogist in een ander dorp een plastic sga broek te kopen.
Ik hoor het hem nog zeggen zij je 6 of een patiëntenbroek 46. Niet wetende dat die bestonden zij ik direct 46. Met mijn nieuwe broek durfde ik helemaal niet naar huis te gaan, ik ging hem in het bos passen. Hmm. wat voelde dat lekker, na een tijdje hem uitgedaan en in de holte van een boom verstopt. Ik werd ouder en probeerde niet meer gefocusseerd te zijn op plastic broeken. Hetgeen mij niet lukten. Ik kreeg verkering en mijn meisje begreep dat ik niet zonder luier en plastic broek kon slapen. Op vakantie een extra koffer voor mij met je raad het al, luiers.
De jaren verstreken en ik kreeg enorme last van spierkrampen in de nacht. Van mijn arts daarvoor Baclofen gekregen met als voornaamste bijwerking bedplassen. Inderdaad ik kreeg last van bedplassen zodat ik wel luiers moest dragen.
Laatst bewerkt:
