Verhaal Klaar Plotselinge verandering in een groot deel van mijn leven...

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Editor's note: dit verhaal is een mengeling van scènes van dagen en zogeheten 'alleen vertelde' fragmenten, en er vinden ook redelijk wat timelapses plaats!

Na het verhaal van Amethyst's dagboek (dat <a href="http://www.ab-dl-tb-club.nl/index.php?topic=18033.0">hier</a> te lezen is) besloot ik opnieuw om te schrijven vanuit een oogpunt van een vriend van mijn 'verhalen-zelf'. Ik-figuur is Tony. Hij was zich er eerst niet bewust van, maar toen hij 'mij' leerde kennen, veranderde er behoorlijk wat...

Proloog
Ik zal eerst een klein beetje over vroeger vertellen. Toen ik klein was, had ik vaak en lang in het ziekenhuis moeten blijven omdat ik behoorlijke last had van astmatische bronchitis. De eerste vier jaar van mijn leven waren dan ook gelijk meteen de meest intensieve jaren. Allerlei scans, monitoren en weet ik allemaal wel niet wat voor robots om me heen, allerlei gekke buisjes met extra zuurstoftoevoer bij me en om me heen, soms zelfs een mondkapje in het geval van verneveling, noem maar op.
Door al die toestanden en gevallen zag ik mijn ouders en zusje bijna nooit, kon ik niet naar school, en was ik zelfs later zindelijk dan alle andere kinderen van mijn leeftijd. Vóór mijn tienerjaren verbaasde het laatste me eigenlijk het allerminst, totdat ik 11 jaar was.
Mijn ouders, zusje en ik gingen in schoolvakanties vaak naar grote steden, parken en dergelijke toe, en op het moment van dat ik 11 was en dat ik iedere keer van die jongere kinderen langs zag komen, voelde ik iets van binnen. Beestjes in mijn buik, die mijn zenuwen kietelden. Altijd als ik ook maar één detail aan een kindje zag, zoals een speen, of een zichtbare luier. Dit kon ik aan helemaal niemand vertellen, en zelfs niet aan mijn vriend en kamergenoot Jeff, die ik heb leren kennen sinds ik op de Snow Wood kostschool kwam wonen, toen was ik bijna 5 jaar.
Deze zomer, toen de zomervakantie weer bijna naderde en onze klas met een andere kostschool ergens in Seattle in Amerika een uitwisseling had, was er in het opzicht van jaloers worden op jonge kinderen behóórlijk wat veranderd. Dat ik iemand eindelijk kon vertellen dat ik dat was, hoe ik het werd, en zelfs wat ik er graag mee wilde. Dat lees je in het volgende hoofdstuk...!
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
1. Vreemde tintelingen in mijn geheugenbanken
Het was ongeveer half juni. Mijn klas wisselde een maand lang uit met een andere klas van de Apple Of Enlightenment kostschool die ergens in Seattle was, en we waren nu in de tweede week van de uitwisseling. Dat was zo gek, om voor het eerst in tijden weer eens in een zomers klimaat te zijn.
Ik hield daar contact met mijn ouders en zusje via Skype, omdat we de telefoon maar voor beperkte tijd mochten gebruiken, en vrijwel iedereen ook wel een computer of zo bij zich had.
Tegenover de kostschool was een normale middelbare school, het Electra Spheros college, en daar zaten wel interessante leerlingen, moet ik zeggen. Jeff's vrienden en reisgenoten Ness, Paula en Parker zaten er ook, maar daarnaast leerde ik natuurlijk ook hele andere mensen daarvan kennen, waarvan ik er drie het aardigste vond. Dat waren Carlo, een jongen die bijna nergens bang voor was, zijn klasgenoten altijd wel beschermde tegen onheil, hen ook altijd goed aan het lachen kon maken en gek was op muziek luisteren en het spelen van Geometry Dash en Hungry Cat Picross op zijn tablet, maar aan de andere kant ook best apart was omdat hij ervan hield om overal 'nee' op te zeggen. Dan had je ook Marcelien, of Marcie, zoals veel van haar vrienden haar noemden, een verlegen meisje dat half autistisch was maar ook behoorlijk alert, zorgzaam, gevoelig, liefhebbend, goed in talen en cultuur en altijd wel nieuwe vrienden wilde maken. En tenslotte was er ook een meisje Vonnie, zij was heel erg geïnteresseerd in cults, de duivel en gothicisme, en kreeg hierbij ook altijd de bijnaam 'het kwaad' van haar klasgenoten.
Van de drie vond ik Marcelien het aardigste, want ze was gek op het luisteren naar de verhalen van mij en Jeff, en dit omdat ze eigenlijk overal wel all ears over was.
“Ik vind het eigenlijk best wel raar om alleen tijdens pauzes met jullie te spreken” opperde Marcelien eens, “willen jullie mij misschien op Skype of zo verder spreken?”
“Dat is een prima idee” zei ik. “Jeff, wat vind jij?”
“Ik deel jouw standpunt” zei Jeff, en zo wisselden we elkaars gegevens uit.
“Jullie mogen altijd contact met mij opnemen” zei Marcelien. “Ik ben vrijwel overal heel open over, dus voel je vrij om te bespreken wat jullie maar willen.”
De laatste zin had een redelijk intensieve uitwerking op mij, maar dat zette me tegelijkertijd ook weer aan het denken: moest ik er wel over praten...?

Eens teruggekomen op de school en na het maken van mijn huiswerk had ik gelijk de tekstverwerker afgesloten en Skype geopend. Het eerste berichtje dat me opviel, was het contactverzoek van Marcie. Ik accepteerde deze en onmiddellijk begroette ik haar.
Hallo! Alles goed onder de hoed? :) Dit kreeg ik als bericht terug.
Ik antwoordde van ja, en we bleven maar typen en typen, totdat geen van ons na een tijdje iets van elkaar liet horen. Zou dit een goed moment zijn om over mijn grote geheim te praten? Ik dacht even na, en pas toen de screensaver in beeld kwam, besloot ik het maar te doen.
Here goes nothing, dacht ik toen ik de eerste letters langzaam begon te typen. Mijn handen trilden een beetje en ze waren ook een beetje bezweet. Dit was dan ook voor het eerst dat ik iemand over mijn geheim zou vertellen, en tegelijkertijd maakte ik me ook behoorlijke zorgen om haar reactie. Ik sloeg de enter-knop aan, en wachtte af. Het bericht luidde:
Mag ik je eens een geheimpje vertellen? Ik zit er al best lang mee. Iedere keer als ik een kindje zie in het openbaar, word ik er jaloers op, en vooral op de kleine details als een zichtbare luier of een zuigfles of zo.
Er werd aan de andere kant getypt, en nu begon ik me pas echt zorgen te maken. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik voelde de beestjes in mijn buik weer, die mijn zenuwen kietelden. En ook een ijzig gevoel in mijn onderbuik, en ik dacht: kan het erger, je maakt je zorgen om helemaal niets!
Dank je voor het vertellen van je geheim, ik herken mezelf erin! Zo luidde het antwoord op mijn bericht. En direct erna kwam er nog eentje.
Niet het volgende doorvertellen, maar ik draag hierom ook stiekem luiers, zodat mijn gevoel hiermee vergroot wordt.
Dit bericht verbaasde me wel behoorlijk. Ik vroeg waarom precies, want je kunt ze om zoveel verschillende redenen dragen, bijvoorbeeld bij een zwakke blaas, of als je bijkomt van een zware, lange verdoving.
Om die reden van daarnet, maar ook omdat wc's de domste dingen zijn die er bestaan, als je begrijpt wat ik bedoel. Zo luidde het volgende antwoord.
Ik knikte, want ik begreep het prima. De wc's op normale scholen waren altijd slecht onderhouden, of er staan lange rijen in het openbaar... en wel miljoenen andere redenen. Niet lang hierna volgde het volgende berichtje.
Als je er verder over wilt praten, mag dat altijd, en als je het wilt, kan ik je later echt in dat universum welkom heten! ;)
De beestjes en het ijzige gevoel in mijn buik verdwenen, maar mijn hart sloeg nog steeds op hol. Meende ze dit nou? Dat zou echt fantastisch zijn! Maar aan de andere kant zou het ook een hele boel veranderen, en in dat opzicht was ik er dan niet echt klaar voor. Ik zou het later nog wel met mezelf uitzoeken, om verdere zenuwtrekken te voorkomen, want de tintelingen in mijn geheugenbanken door Marcie's berichtjes waren eigenlijk al genoeg voor mij.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Editor's note: dit hoofdstuk lapt grotendeels over met één van mijn <a href="http://www.ab-dl-tb-club.nl/index.php?topic=17078.0">shorts!</a>

2. Het einde van de uitwisseling nadert...
Het was al bijna eind juni, en het einde van de uitwisseling met de scholen was naderbij. Marcie en haar klasgenoten waren eindelijk geslaagd voor de lastige examens die ze in mei hebben gehad, en ik en Jeff waren daar lichtelijk jaloers over, omdat wij nog lang niet in het examenjaar zaten.
In ieder geval, op de vrijdag voordat Marcie en haar klasgenoten officieel met hun diploma's van school getrapt werden, waren Jeff en ik eigenlijk van plan om naar haar huis te fietsen en haar te verrassen vanwege het slagen, maar toen we Marcie, Ness, Paula en Parker al zagen fietsen, viel dat plan helaas in het water, maar we wilden ze toch nog wel zien, dus we fietsten achter hen aan. We hoefden ze niet per sé met onze ogen in de gaten te houden, want de muziek uit Paula's fietsmandje en Marcie's gezang verraadden het eigenlijk al.
“Wil je de nieuwe kampioen van karaoke in het café worden of zo?” vroeg ik, Marcie vierkant uitlachend om hoe luid ze zong.
“Ja, nou goed?” was haar antwoord, gelukkig ook met een lach.
Natuurlijk wist ik wel dat Marcie van zingen hield, dus ik hoefde verder al niets meer te zeggen.
Na een paar minuten kwamen we al bij Marcie's huis aan, en toen ik daar eenmaal binnen was, voelde ik me er gelijk al thuis. De zachte geur van vanille, de warme zonnestralen op de witte muren, zelfs het interieur maakte me behoorlijk kalm.
Jeff en ik hadden de geslaagden allemaal gefeliciteerd, en verder hadden we met zijn allen nog even gepraat en geroddeld onder genot van chips en fris, en dat laatste was zo lang geleden!
Het is me wel opgevallen dat Marcie nu stiller was dan normaal, en vaak ook naar Jeff aan het staren was. Kwam het omdat ze misschien een beetje op hem was? Oh my lordy, een driehoekrelatie, dat zou het lastigste van het hele universum zijn...
Ik zag hoe Jeff Marcie weer oplettend wilde maken, en ik besloot er ook maar op in te gaan.
“Als je een oogje op 'm hebt” zei ik, “dan kun je je beter voelen alsof je kat zwart is. Dat betekent dus ongeluk.” Opeens realiseerde ik me het volgende: ze had me eerder verteld dat ze stiekem wel eens luiers draagt (wat overigens iedereen die aanwezig was inmiddels al wist), en dit associeerde ik onmiddellijk met het feit dat Jeff deze 's nachts ook nodig heeft. Ik begon in haar oor te fluisteren. “Of wil jij misschien dat hij ook langer luiers zal gaan dragen dan 's nachts, zoals jij?”
Marcie schudde haar hoofd duidelijk. Ik zag ook hoe haar wangen een beetje verkleurden. Misschien moest ik het wel anders zeggen. Ach ja, als ik het maar op ten minste een manier heb gezegd.
Op gegeven moment was Marcie er wel klaar voor om de waarheid ergens over te vertellen, maar over welke van de twee dingen was me nog wel even een raadsel.
“Zal ik 't dan maar toegeven?” zei Marcie, met een greintje nervositeit in haar stem. “Nou, goed dan. Jeff, ik... Paula, zet die muziek alsjeblieft wat zachter, anders is de situatie zo dramatisch.”
Waarom nou, dacht ik? Er stond nou net een leuk nummer* op, dat de band van mijn eigenlijke school momenteel aan het oefenen was! Ik zuchtte en moest er maar mee omgaan, omdat Marcie nu echt aan het woord wilde.
“Vertel eens” zei Jeff. “Ik zal je niet uitlachen, dat beloof ik.” Hij en Marcie zweerden dit door elkaars pinken om elkaar heen te houden.
“Jeff...” hakkelde Marcie. “Dit zal nog erger klinken dan het feit dat ik stiekem kind ben, maar... ik heb een oogje op je. Echt waar.”
Wat zei ze ons nu?! Ze had een oogje op Jeff en was ook nog eens stiekem kind, dat laatste dat dus die luiers verklaarde?! Ik kon het haast niet geloven, waardoor ik me dus driedubbel verslikte in mijn drinken.
Ness klopte mij op mijn rug, en na nog een paar keer gerocheld te mogen hebben, voelde ik me al een stuk beter.
“Maar helaas zie je mij niet staan, maar Tony” zuchtte Marcie, die nog net één traan in kon slikken. “Ik zal ermee proberen om te gaan, en jij hopelijk ook.” Ik keek niet op toen ik zag dat ze haar duim vol in haar mond stopte waar iedereen bij was. Ik begon haar nu wel een beetje beter te snappen.
“Dat zal ik zeker” zei Jeff, die een arm om Marcie's schouder heen sloeg en haar met zijn meest sympathieke blik aankeek.
“Goed dat je het hebt verteld” zei ik. “Het is op zich niet zo erg als je geheime hobby, maar ik zal er ook mee leren omgaan.” Ik boog me naar Marcie toe en gaf een zoen op de vuist van welke ze de duim in haar mond had.
“Ik ben het met Tony eens” zei Paula. “Groepsknuffel voor Marcelien, allemaal!” En bij deze vielen we Marcie met zijn vijven in de hals, omdat ze bij deze de best betrouwbare vriendin was die we ooit hebben gehad.

Eens terug naar de school gekomen heb ik Marcie weer gesproken op Skype, om haar verder te vragen naar haar geheime hobby.
“Hier weten dus alleen mijn echt betrouwbare vrienden van” zei Marcie, “dus Ness, Paula, Jeff, Parker en jij. Verder heb ik het nog tegen niemand gezegd, en vooral niet tegen moeder, uit angst dat ik uitgelachen word, of erger nog, een preek krijg van hier tot Koppai, het hele universum rond en weer terug.”
“Allemachtig” lachte ik om de laatste zin, “zo ver? Wat wil je later worden? Interplanetaire schatzoeker?”
“Nee, fulltime baby, nou goed?” grinnikte Marcie. “Grapje. Maar aan de andere kant zou ik het best wel willen... Sorry, maak ik je nu zo tintelig van binnen? Het spijt me, het spijt me...”
“Eigenlijk wel” zei ik, “maar je hoeft je er echt niet voor te verontschuldigen. Weet je dat jij nu de enige bent die van mijn geheim af weet? Verder helemaal niemand. Ik ben zelfs nog niet klaar om het aan Jeff te vertellen, om precies diezelfde reden als waarom jij jouw geheim verzwijgt...”
Marcie knikte. “Je mag het hem vertellen wanneer je er echt klaar voor bent, en desnoods steun ik je er wel bij, pluizenbolletje.”
Ik schoot in de lach. Pluizenbolletje? Hoe verzint ze het! Zeker omdat Jeff en ik haar ook in één keer allerlei bijnaampjes gaven de afgelopen tijd?
“Sorry van het lachen” proestte ik, “maar die bijnaam van mij alleen al!” Ik moest even mijn adem inhouden om niet verder te lachen en serieus te worden. “Maar ik vind het helemaal goed. Moet je er dan per sé persoonlijk bij zijn of niet?”
“Hoeft niet, hoor” zei Marcie. “Kan ook met gewoon bellen op Skype, dan kun je je oortjes gewoon inhouden of zo.”
“Klopt volledig” zei ik. “Ik zal dit alles in mijn oren proberen te knopen, goed?”
Marcie knikte en knipoogde naar me.
“Ik ga maar weer eens verder met het voorbereiden op de terugreis...” zei ik, “veel succes verder, met waar je ook mee bezig bent.”
“Ach, niet zo heel veel bijzonders” lachte Marcie. “Jij succes, en tot later!”
“Tot later, pruimpje!” zei ik, en na een handzoentje was het videogesprek voorbij. Hierna ging ik eindelijk verder met het spullen uitzoeken, omdat we overmorgen alweer zouden vertrekken, en ik had geen zin om mijn belangrijke bezittingen te verliezen. Maar op gegeven moment zou Marcie me wel helpen verdiepen in het onderwerp van weer eens kind kunnen zijn, en daar had ik dan wel best wat zin in!

*Dit leuke nummer is alleen te vinden voor de Windows-gebruikers onder ons! C:/Windows/Media/flourish.mid ;)
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Editor's note: vanaf dit hoofdstuk overlapt het verhaal behoorlijk met 'Niet doorvertellen...!'

3. Gedurende de zomervakantie
Het was inmiddels al juli, en ik was weer terug op mijn eigenlijke school. Home sweet boarding house. Ik vond het in Amerika zo onwennig, en was blij weer in de eeuwige winter die Winters heet terug te zijn.
Ik stond vanmorgen op, deed mijn kleding aan, en toen ik op het balkon stond, voelde het zoveel beter, met al die lagen. Niet meer hoeven te zweten in die felle zomerzon. Niet meer je bloes om je buik te hoeven knopen. Zo fijn, om weer terug 'thuis' te zijn.
“Schat, kun je alsjeblieft van het balkon af komen?” vroeg Jeff, die het binnen koud had. “Ik voel alle haartjes in mijn nek in één keer rechtop staan.”
“Prima” zuchtte ik, en ik deed de deur achter me dicht. “Sorry, maar ik wilde even weer genieten van die lekkere kou daar buiten, da's weer even iets anders dan die brandende Amerikaanse zon.”
“Daar heb je groot gelijk in” lachte Jeff, die ook maar opstond, zijn kleding pakte en naar de badkamer ging.
Ik ging maar met hem mee, want in de badkamer lag de haarborstel, en die had ik elke morgen wel nodig.
Ik had normaal niet zo erg gelet op het feit dat Jeff 's nachts luiers nodig had, maar sinds ik Marcie heb leren kennen, en ik het feitje associeerde met mijn jaloezie, riep het wel iets in me op, en ik wilde daarmee leren omgaan.
Terwijl ik de borstel zorgvuldig door mijn haar haalde, deed ik echt wel mijn best om niet stiekem naar Jeff te kijken via de spiegel. Mislukt. Ik deed het toch, maar gelukkig zag hij het zelf niet, omdat hij zelf al druk was met het omkleden van zichzelf.
Ik had mezelf bij deze beloofd om ook maar niet al te jaloers te worden, om boosheid of zelfs een beëindiging van onze relatie te voorkomen.
“Zeg Tony” zei Jeff, toen hij volledig aangekleed was, “heb jij al zin in de komende uren?” Dit vroeg hij omdat Marcie vandaag bij ons kwam logeren, deels omwille van ons, maar ook deels omdat ze graag wilde weten hoe het er aan toe was op een kostschool.
“Jazeker” zei ik, terwijl ik de haarborstel aan Jeff overhandigde. “Ik ben benieuwd hoe ze het zal vinden, zo in een compleet ander klimaat dan in Seattle.” Ik gaf een likje aan mijn vingers en corrigeerde een paar kleine details in mijn haar ermee.
“Waarschijnlijk dat ze net iets meer lagen aan heeft dan daar!” lachte Jeff, die me aanstak met zijn lachen. Hij legde de borstel terug, en we snelden ons naar beneden, voor het eten.
We hadden het zelfs in de eetzaal nog over Marcie, en veel mensen keken ons er vragend bij aan.
“Komt zij hier straks ook?” vroeg mijn klasgenoot Mark. “Ik ben al dagenlang zo benieuwd, vertel nou eens op!”
“Welke leeftijd heeft ze dan?” vroeg Summer, die een klas hoger zat.
“Ze is 16 jaar” zei ik, “dus net iets jonger dan Maxwell.”
“Wauw, krijgen we dan een nieuwe klasgenoot erbij? Chill!” riep de snuggere Gerald, van ongeveer dezelfde leeftijd.
“Nee joh” zei Jeff hoofdschuddend, “ze komt alleen hier logeren, om te kijken hoe het hier is! Een diploma heeft ze net pas gehaald!” Hij stopte zijn laatste stuk brood in zijn mond. “En oh ja, ze komt uit Amerika.”
“Tof joh!” riep mijn andere klasgenoot Louie, “een Amerikaanse! Is ze een beetje aardig, of een behoorlijk rijk typetje?”
“Louie, doe niet zo flauw!” riep Mark, die hem een por in zijn zij gaf. “Dat zeg je elke keer, en dat ben ik intussen ook wel beu!”
“Net als de meeste Amerikanen ga ik er vanuit dat ze een gemiddeld inkomen zou hebben” zei Jeff, met zo'n serieuze toon alsof het Maxwell was.
“Moet het dan altijd geciteerd worden op mijn toon?” zei Maxwell, met een halve grijns op zijn gezicht, die hoofdschuddend zijn gezicht in zijn handen plantte. “Het is alsof ik een robot ben of zo, die makkelijk na wordt gedaan.”
“We zullen wel zien hoe ze is, mensen” zei Marie, die ook een klas hoger zat. “Of ze extrovert of introvert is, of ze blond of zwartharig is, of ze oer-Amerikaans is of juist weer behoorlijk internationaal... noem maar op.”
“Helemaal mee eens” zei ik knikkend, en ik stond op om af te ruimen en mijn tanden te poetsen.
Jeff en ik hadden eerder niets over Marcie verteld, tot vandaag natuurlijk, want we merkten allebei natuurlijk wel hoeveel iedereen wel barstte van nieuwsgierigheid, door alle roddels, vragen en van-uit-gaans-opmerkingen (of hoe dat ook heten mag) die we eerder hoorden.

Om kwart over 11, tijdens de buitenpauze, had ik even naar Marcie gebeld, om te checken hoe het met haar ging. Jeff en ik waren haar vergeten op te wachten bij het station, maar dat vond ze niet erg, want ze was blijkbaar toch al op een totaal ander perron aangekomen dan er online aangegeven stond.
“Zal ze zenuwachtig zijn als ze hier straks aankomt?” vroeg Jeff.
“Ik denk het haast wel” zei ik, “want behalve ons tweeën kent ze hier natuurlijk helemaal niemand, snap je?”
“Ja, da's waar” zei Jeff, die wat sneeuw pakte en daar een bal uit maakte, die hij vervolgens vol op Louie gooide, die toevallig langskwam. “Dat krijg je ervan als je er altijd van uit gaat dat iedereen rijk en arrogant is!”
“Ik verklaar hierbij oorlog!” riep Louie terug.
“Sneeuwballengevecht!” riep ik met een overslaande stem over het hele schoolplein heen, en onze hele klas kwam meteen bij elkaar.
Ik was blij dat ik bij Jeff in het team zat, want hij dekte mij dan altijd als ik per ongeluk een sneeuwbal mis had gegooid of zo.
Om ongeveer half 12 viel ons sneeuwballengevecht even stil omdat Maxwell iemand op het schoolplein had toegelaten. Ik moest even over het fort heen kijken naar wie het nu was. Gelukkig, het was Marcie, en ze was ook veilig aangekomen. Toen ze eens naar binnen was gelaten, hervatten wij als klas ons sneeuwballengevecht weer, totdat de zoemer over het plein schalde en we allemaal als een speer weer naar binnen gingen.
Eén voor één schoot iedereen uit zijn of haar jas en was het uiteindelijk ook een soort wedstrijdje geworden van wie er het eerste aan de tafel zat. Ik zag dat Marcie, Marie, Dave en Maxwell al aan tafel zaten, en Jeff en ik gingen vlak bij Marcie zitten.
“Hallo!” groette Marcie ons enthousiast met een net iets te stevige knuffel. “Ik heb jullie gemist!” Ze liet ons weer los.
“Mag het de volgende keer wat minder ruw?” lachte Jeff. “Ik ben toch geen pluche knuffel, of wel soms?”
“Schat, dat was aardig bedoeld van haar” zei ik, “je weet dat ze soms alle dagen heel druk kan zijn.”
“Zelfs al heb ik geen ADHD” zei Marcie, “je hebt daar wel gelijk in. Vertel eens, hoe is het met jullie?”
We stonden op om onze lunch op te pikken bij de balie van de kantine, en we waren er al snel uit.
“Nee, vertel jij maar eerst hoe het met jou gaat” zei ik, terwijl ik mijn fles citroenwater opendraaide.
“Ja, how's life?” vroeg Jeff.
“Gaat wel” zei Marcie, “jullie weten misschien allang dat de kat er niet meer is, en dat moeder de workaholic weer eens op vakantie is voor het buitenlandse nieuws. Dat was dus al het minder interessante.” Ze haalde haar broodje uit het papiertje.
“Ben je laatst nog op vakantie geweest?” vroeg ik.
“Helaas niet” antwoordde Marcie, “maar hé, ik kan het feit dat ik hier nu ben wel zien als een vakantie!” Ze giechelde erbij. “Zijn hier nog jarigen of andere logé's geweest?”
“Nee” zei Jeff, met zijn mond vol. “Jij bent de eerste logé dit jaar, en Marie wordt pas over drie weken 15.” Hij maakte een 'neem me niet kwalijk'- gebaar en slikte de inhoud van zijn mond door.
“Hoezo eigenlijk?” vroeg ik, “had jij dat dan wel?”
Marcie knikte en grijnsde. “Begin deze week had ik mijn nieuwe buurjongen Lucas te logeren, en gisteren was ik nog op het verjaardagsfeest van Hau, waar ik Carlo en Vonnie ook weer zag.” Ze stopte de rest van haar broodje in haar mond en niet lang hierna de inhoud in haar wangen, waarna ze tussen haar tanden verder praatte. “Hebben jullie hier dan eerder logé's gehad, als ik vragen mag?”
“Héél soms” zei ik, “maar dan waren het wel alleen maar jongens, totdat de meisjes deze januari erbij kwamen, toen kwam daar wel verandering in.” Ik pakte een paar koeken van mijn dienblad en bood de eerste twee aan Jeff en Marcie aan.
“Binnenkort komt mijn zus hier misschien te logeren” zei Marie, die ons toevallig gehoord had. “En Brianne zei dat ze haar beste vriend hier ook binnenkort zal uitnodigen, dus dat wordt weer een gezellige boel.”
Nadat we onze lunch op hadden, wilde ik Marcie graag voorstellen aan de andere leerlingen.
“Jou, Jeff, Marie en Maxwell ken ik al” zei Marcie, “maar zelf ben ik inderdaad wel benieuwd naar de rest!”
“Da's toch hartstikke mooi” zei ik, terwijl ik Marcie langs de tafels leidde. “Dit zijn de jongens Gerald, Louie, Mark, Ricky, Silver, Alan... te veel om op te noemen eigenlijk.” We lachten erbij, en liepen langs de meisjes. “En hier wat meer meisjes, Brianne, Summer, Viola, Jillian, Fifi en Léanne, daar kan ik het beste mee omgaan.”
De meisjes zwaaiden even naar Marcie, en Marcie zei verlegen hallo terug. Hierna gingen ze weer verder met praten en zo nu en dan een beetje lachen, waarvan ze ook zeiden dat Marcie een aardig meisje leek.

Na de lunch hadden Jeff, Marcie en ik even bijgepraat over het één en ander. We hebben zelfs per ongeluk gelachen om de serieuze zaken, en dit begon bij toen ik blijkbaar was vergeten dat Marcie van het dragen van luiers hield. Ach, wat heb je anders als je iemand al circa 2 weken niet meer hebt gezien?
Toen Jeff bij Maxwell een beetje techniek oefende, praatten Marcie en ik één op één met elkaar bij. Totdat we van elkaar ontdekten dat we allebei een liedje in ons hoofd hadden.
“Heb jij ook 'n liedje in je hoofd?” vroeg Marcie.
“Ja” zei ik, “jij?”
Marcie knikte, en zei na een tijdje stilte:
“Als het een irritant liedje is, zoals ik die nu in mijn hoofd heb, moet je die heel hard gaan zingen. Weet je wat? Ik ga wel naar het balkon en dan lekker hard zingen zodat het liedje misschien wel weggaat.”
“Nou, is dat even toevallig” lachte ik, “het is inderdaad een zwaar irritant liedje. Kom, ik maak de deur van het balkon wel open.” Ik stond op, ontgrendelde de deur van het balkon direct met de sleutel die erin zat, en daar stonden we dan, lekker in een koude windvlaag, terwijl het op het schoolplein doodstil was.
Ik begon na een paar seconden al te zingen:
Dear mother, can you hear me...
“Néé, niet zo zacht” zei Marcie, die met haar wijsvinger heen en weer zwaaide. “Rekening hoef je nu met helemaal niemand te houden. Zing maar zó hard, zodat ze het zelfs in de Underground... nee, op Koppai zelfs nog kunnen horen!”
Ik knikte, en nadat Marcie met haar vingers van 3 naar 0 had afgeteld, begonnen we allebei tegelijk luidkeels te zingen, alsof we nu allebei een wedstrijdje deden wie het mooiste en hardste kon zingen. Het deed me deels denken aan hoe Marcie op de fiets aan het zingen was toen ik nog in de periode van de uitwisseling zat.
Na ongeveer 3 minuten waren we klaar, en moest ik wel zeggen dat alternatieve rock en blues door elkaar zo slecht nog niet klinken. Ik deed de deur van het balkon achter me dicht, en ging op mijn bed zitten, waarbij Marcie gezellig naast me kwam zitten.
“Zeg Marcelien” zei ik niet veel later, met een serieuze toon in mijn stem, “ik wil graag iets vertellen, waarvan ik hoop dat jij het natuurlijk niet erg vindt...”
“Ga je gang” zei Marcie, die haar laptop na een korte zoeksessie dichtklapte. Ze sloeg een arm om mijn schouder. “Vertel eens.”
“Nou, het zit dus zo...” zei ik, in verlegenheid. “Jij vindt het toch fijn om luiers te dragen?”
“Ja” zei Marcie, “en weet je dan ook nog dat ik stiekem wel eens weer kind ben? Met een speentje en een fles en zo?”
Ik knikte, en was tegelijkertijd behoorlijk nerveus aan het worden. Dit zou mijn eerste stap van een plotselinge, drastische verandering in een groot deel van mijn leven worden, weer eens een baby willen zijn. Here goes nothing...
“Weet je...” begon ik, “ik zou dat ook best willen, weer eens kind zijn. Even niet meer belangrijk zijn voor deze saaie buitenwereld... mag het?”
“Natuurlijk mag dat!” zei Marcie, wiens bezorgde uitdrukking behoorlijk opklaarde. “Maar op één voorwaarde: als we het ook samen aan Jeff vertellen, en ik hem eerst zeg dat hij ons er niet om mag uitlachen. Natuurlijk is dit alleen tussen ons drieën, en niemand anders mag ervan weten.” Haar uitdrukking was langzamerhand weer serieus geworden.
“Dan hebben we een deal” zei ik, terwijl ik Marcie omhelsde. “Zal ik de deur even vergrendelen zodat je mij misschien een luier kunt geven?”
Marcie knikte, en ik vergrendelde de deur van de kamer even. Ik ging op mijn bed zitten, en Marcie haalde een grote tas onder haar bed vandaan, die ze ontgrendelde en waaruit ze een luier voor me pakte. Hierna vergrendelde ze de tas weer.
“Zal ik 'm bij je omdoen?” vroeg Marcie, “of weet je al hoe het werkt?”
“Eigenlijk niet” zei ik, “dus doe jij het maar voor me. Vind je het erg als je me halfnaakt ziet?”
Marcie schudde van nee, en toen ze mij gebaarde dat ik moest liggen, deed ik dat ook maar. Ze deed mijn broek en onderbroek omlaag alsof het de normaalste zaak van het universum was en deed me vrijwel vakkundig de luier aan. Ik bekeek in verlegenheid het resultaat, maar dat duurde niet lang, want mijn broek en onderbroek werden weer opgehesen.
“Hoe zit dat eigenlijk?” vroeg Marcie. “Is het voor het eerst sinds je een peuter was dat je 'm weer aan hebt?”
“Hij zit lekkerder dan ik verwachtte, en eigenlijk wel” antwoordde ik, en besloot ook een klein deel van mijn verleden te vertellen. “Ik was zelf wel wat laat zindelijk, dus misschien is het dan wel begrijpelijk.”
Marcie keek of alles in orde was bij mij, en zei vervolgens:
“Hij is wel een beetje zichtbaar, dat je het weet, dus misschien dat er straks wat ogen op je achterste gericht zijn.”
“In dat geval heb ik gewoon de pest aan die medeleerlingen” zei ik vastberaden, “doe ik alsof ze allemaal spoken zijn.” Dat maakte ons wel aan het lachen, vooral van hoe ongelooflijk pseudo-vastberaden ik net deed.
Ik ontgrendelde de deur weer, terwijl Marcie de grote tas weer terug onder haar bed schoof, want je weet maar nooit.

Niet veel later hebben we Jeff verteld wat we daarnet hadden uitgespookt terwijl hij met Maxwell bezig was. Met pijn in vooral mijn hart, maar hij heeft ons gelukkig er niet om uitgelachen.
Bovendien hadden Marcie en ik nog het één en ander uitgetypt over onze nieuwe kindsheid, en heb ik haar zelfs mijn fles laten zien, die nog heel lang in een houten kist bewaard zat. Hierbij had ik zelf besloten dat ik deze zolang als een surrogaat voor een speentje zou gebruiken, omdat ik die momenteel helaas niet in mijn bezit had.
Hierna viel de avond snel, en hadden we met zijn drieën opnieuw wat bijgepraat, totdat we ons klaarmaakten voor de nacht. Toen Marcie er rond 9 uur helemaal klaar voor was, stelde ik haar een vraag.
“Zal ik de komende nacht slapen met een fles water bij me?” vroeg ik, want ik verlangde me er nu al behoorlijk naar.
“Doe wat je wil” was Marcie's antwoord, waarbij ik mijn fles zelf vulde bij het wastafeltje. In de tussentijd voelde ik mijn blaas behoorlijk tekeer gaan, en ontspande deze.
Hierna deed ik mijn slaapkleding aan en wilde al gaan liggen, maar was bijna vergeten te zeggen dat ik al aan een droge luier toe was, want voor je het wist werd ik 's nachts misschien wakker in koude en uitslag.
Marcie verschoonde mij hierbij snel maar verzorgde tegelijkertijd mijn huid 'daar' natuurlijk ook goed, waarschijnlijk omdat ze bang was dat Jeff op elk moment ook kon komen, wat niet veel later ook wel zo was.
“Let maar niet al te veel op de details” zei Marcie tegen Jeff, “dan zullen wij dat ook niet doen.” Heel sympathiek van haar, vond ik zelf.
“Oké” zei Jeff. “Goedenacht, hè?” Hij rolde zich in zijn dekens.
“Slaap lekker” mompelde ik.
Good night, you guys” mompelde Marcie, gesmoord door haar speentje.
Ik kon hierbij helaas echt niet in slaap komen. Ik lag te woelen, te draaien, en onrustig te zijn, maar dat kwam niet door Marcie's nachtlichtje, want ik was dat op zich allang gewend. Er spookten allerlei vragen door mijn hoofd, en ook allerlei dilemma's van of ik er eentje moest stellen of juist niet.
Na een tijdje gaf ik de hoop op en haalde mijn hand zachtjes over Marcie's schouder, wat ze echter niet zo heel erg waardeerde.
Why are you doing this?” mopperde ze, “het is 5 over 10. Veel te laat.”
“Ik vroeg me iets af” zei ik zachtjes, “en als ik het nu niet vraag, ben ik het misschien vergeten.” Ik boog me naar haar oor toe en begon te fluisteren. “Eindingt bij jou letterlijk álles in de luier?”
“Waarom niet?” fluisterde Marcie. “Dat kun jij ook eens proberen, als we nog met zijn tweeën of zo zijn.” Meende ze dit nu? “Trouwens, nu je het zegt, ik heb al een tijdje niet meer gedefeceerd, dus ik weet er misschien iets op. Ik onthou 'm altijd, dus ik zal 'm morgen misschien wel in het tekstdocumentje zetten, goed?”
“Prima” fluisterde ik, tegelijkertijd nog nadekend over wat Marcie zojuist tegen mij had gezegd. Ik gaf Marcie een knuffel en nog een nachtzoen, ging weer terug mijn bed in, stopte de flesspeen in mijn mond en dacht verder na. Wat zou ik ervan vinden, als ik niet alleen maar mijn blaas zou legen in mijn luier? Dan was de kans op schade aan de huid eigenlijk ook wel groter... maar ja, als je een peuter bent, kan het niet anders, toch?
Ja, dacht ik, als ik het dan in dat opzicht bekijk, dan doe ik het ook maar volgens dat opzicht. Ik zoog nog enkele keren op de flesspeen, en lag niet veel later als een blok te slapen.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
4. Met pijn in mijn buik een nog grotere stap tegemoet
Ik werd om half 8 wakker van Jeff, die naar de badkamer ging om zichzelf om te kleden en zijn haar te doen. Ik keek naast me, en Marcie lag nog zo beeldig te slapen, zo met haar knuffel over haar gezicht en in een foetushouding.
Ik ging net zo liggen en concentreerde me een beetje op mijn fles, terwijl ik mijn ogen dicht had. Maar dat was niet succesvol, want circa anderhalf uur later dacht ik in één keer aan iets grappigs, en barstte spontaan in lachen uit.
Why do you have to laugh at this time of morning?” mompelde Marcie naast me. “I'm still trying to sleep, you know?
“Marcie, je hebt wel lang geslapen, merk ik” zei ik, “het is bijna 9 uur.” Ik wist wel dat ik de flesspeen nog in mijn mond had, maar dat boeide me nu even niet.
Where's Jeff?” vroeg Marcie, die nu ook eindelijk door had dat Jeff niet meer in zijn bed lag.
“Die is al naar beneden” antwoordde ik, “Maxwell helpen. Dat doet hij vrijwel iedere morgen, tenzij er andere redenen zijn, zoals ziekte.” Ik ging languit op mijn rug liggen en ontspande mijn blaas, want deze stond haast op knappen.
“Ik zal je nu even iets geven” zei Marcie, “dat je organen op gang brengt, goed?” Ze pakte haar bagage weer onder haar bed vandaan, grabbelde wat in haar toilettas en haalde daar een klein, okergeel potje met een wit deksel uit. Ze liet deze vervolgens aan mij zien. Wat waren die pilletjes klein...!
“Zo klein maar zo werkzaam...” mompelde ik, toen ik de tekst op het labeltje las. Er stond: ½ milligram bevordert werking van organen, overmatig gebruik kan hevige buikloop veroorzaken.
Marcie gaf me zo'n pilletje, welke ik gelijk innam. Zelf nam ze er ook eentje, misschien omdat ze het goede voorbeeld wel aan me wilde geven.
“Zal ik even je luier verwisselen, Tony?” vroeg Marcie. “Want dan kan ik zo precies hetzelfde bij mezelf doen.”
“Graag zelfs” zei ik, want ik was er nu echt wel aan toe. Ik ging alvast liggen, terwijl Marcie alle benodigdheden voor het verschonen onder haar bed vandaan pakte en was binnen no time al klaar ermee.
“Ik ga mezelf even verschonen en aankleden” zei Marcie, terwijl ze haar kleding bij elkaar sprokkelde en vervolgens naar de badkamer liep om te doen wat ze zojuist zei. Na 5 minuten was ze alweer terug, om op haar bed haar haren door te borstelen.
“Wil jij 't misschien ook bij mij doen?” zei ik, toen ik het zag.
Marcie knikte, en toen ze klaar was en de borstel nog even had verlost van de losse haren, gebaarde ze mij dat ik op haar schoot moest gaan zitten.
Daar ben ik toch al veel te groot voor, dacht ik? Of toch niet...? Ik luisterde maar naar de engel in mijn hoofd en ging op Marcie's schoot zitten, waarna ze zorgvuldig mijn haren doorkamde. Niet te hard en niet te snel, zo lief van haar.
“Zal ik er misschien ook 'n strikje of zo indoen?” vroeg Marcie plagerig.
Ik keek Marcie even aan alsof ze een puist had die net een vulkaan op de grens van uitbarsten was. Vervolgens begon ik hysterisch te lachen, waarom stelde ze me überhaupt die vraag?
Toevallig kwam Jeff ook weer binnen, met een blik op zijn gezicht die de vraag al stelde wat er nu precies aan de hand was.
“Morgen, Jeff” lachte Marcie. “Tony staat versteld omdat ik 'm vroeg of hij een strikje wilde.”
“Waarom?!” riep ik stomverbaasd uit. “Ik ben toch geen meisje, of wel soms?”
Jeff was intussen ook in hysterisch lachen uitgebarsten.
“In je háár nog wel!” riep hij uit. “Nou ja, zeg, wat hoor ik nu? Marcelien is een jongen en Tony is een meisje! Op welke planeet leven we wel niet?!”
“Op aarde, natuurlijk” zei Marcie, die echt nét klaar was met mijn haren borstelen en de borstel even opzij legde, waarbij ze mijn armen om mijn middel sloeg en met haar hoofd op mijn rechterschouder leunde.
“Anders planden we stiekem wel om op de maan of zo te wonen” grapte ik, “want daar is toch ook leven?”
Marcie en Jeff knikten, zij wisten genoeg over buitenaards leven.
Marcie liet me vervolgens los, zodat ik van haar schoot af kon, en ik kleedde me snel even aan, zodat we naar beneden konden voor het eten.

Ik had geen idee of er lessen waren vandaag, maar ik wist wel dat ze er waren, dus ik had even snel mijn tanden geschrobt en was als een speer op mijn plek gaan zitten in de wiskundeles.
“Ah, goedemorgen, Tony” zei meneer Johnson, de wiskundeleraar, “je bent de eerste. Heb je de uitwisseling niet meer in je bolletje dan?”
Ik schudde snel van nee, pakte mijn boeken uit het tafeltje, en wachtte af. Ik liep behoorlijk voor op wiskunde, omdat ik er best wel goed in was. Marcie was er daarentegen slecht in, aldus zij zelf, en ik kon niet geloven dat ze in haar laatste schooljaar geen wiskunde hoefde te doen, of zelfs examen daarin, want dat was normaal gesproken verplicht, dacht ik, of lag het gewoon aan mij?
Om ongeveer 5 over half 10 kwamen de rest van mijn klasgenoten binnen, die allemaal best wel verrast waren over het feit dat ik er als eerste zat, want normaal zat de jongen Gene er het eerste, die van ons het minst goede in wiskunde was.
“Aangezien dit de laatste les van het schooljaar is” kondigde meneer Johnson aan, “hoeven jullie voor mijn part alleen nog maar de laatste opdrachten te maken, zodat jullie boek uit is voordat jullie aan een nieuwe mogen volgend jaar.”
Mazzel, dacht ik, ik had nog maar één opdracht in mijn boekje die nog niet af was! Ik zocht deze op en had hem binnen no time al klaar, waarna ik het boekje dichtsloeg en het handboek aan meneer Johnson gaf.
“Af” zei ik, terwijl ik ook alle volgeschreven pagina's van het werkboekje liet zien.
“Nerd!” grinnikte Mark van achterin.
“Mark, laat dat” zei meneer Johnson. “Nou, nou, Tony, hoe heb je dat nu weer voor elkaar gekregen?”
“Tja” zei ik, “dat krijg je als wiskunde je sterkte is, hè?”
“Bij deze ben je officieel verlost van de stof voor de tweedeklassers” grapte meneer Johnson, “en wens ik je succes op je volgende schooljaar.”
“Hartelijk dank, meneer Johnson” zei ik trots, en ik ging weer op mijn plek zitten.
“Stof?” grapte Louie. “Maar meneer Johnson, ik ben allergisch voor stof.”
“Toch niet voor lesstof, hoop ik” zei meneer Johnson hoofdschuddend. “Nu zitten, bek houden en boos kijken als je verder wilt werken en de boel voor je volgende jaar af wilt hebben, Rogers.”
Louie zuchtte en werkte met volle tegenzin door.
Ik was toevallig verdiept in een trivia-tijdschriftje toen Jeff me ineens aanstootte, waar ik best wel van schrok.
“Schat, kun je me helpen?” vroeg Jeff. “Kijk, ik ben nu bij de laatste 5 opdrachten, maar ik snap ze niet zo heel erg.”
Ik knikte, en begon het één en ander uit te leggen, zodat Jeff het op kon schrijven.
“Ja ja” lachte Louie luid, “dat heb je, hè, als je een stelletje bent, dat je elkaar met wiskunde vooruit helpt. Wat jammer nu dat...”
“Gast, mond dicht daarover!” riep Mark boos, die hem een zet gaf. “Je weet dat je daar geen grappen over mag maken! Hou nu je waffel dicht en doorwerken met die hap!”
Mark was van onze klas altijd wel de superheld geweest, want hij beschermde iedereen en was ook een behoorlijke realist. Net als Carlo uit Marcie's oude klas, eigenlijk.
Ik gaf met het Jeff helpen met de laatste 5 opdrachten van wiskunde wel het goede voorbeeld aan de andere leerlingen, want intussen was Emerald ook begonnen met het helpen van Gene, en te bedenken dat zij helemaal niets met elkaar hadden, behalve een normale doorsnee vriendschap.
Ik las samen met Jeff in het tijdschriftje, en daar stonden teveel geinige weetjes in.
“Ik ben dan wel blij dat uniforms zo onopvallend zijn...” giechelde Jeff, die een weetje over schooluniforms aanwees.
“Hoezo dat?” fluisterde ik. “Vind je... dat ene detail dan opvallen aan mij of zo? Niet dat ik dat zelf vind...”
“Nee” fluisterde Jeff. “Maar daar zijn die uniforms nou juist goed voor!”
Bij één weetje kreeg ik zelfs buikpijn van het lachen... of was dat nu iets totaal anders?
“Meneer Johnson...!” riep ik, terwijl ik zowaar bijna verlamd was van de heftige pijn in mijn buik. “Ik voel me nu echt niet lekker...!”
“Van mij mag je de les uit, Tony” zei meneer Johnson, die mij uit de les liet gaan.
“Ik zal Marcie erover vertellen, goed?” zei Jeff. “Dat ze dat in ieder geval wel even weet.”
Ik knikte, en liep half verbogen van de pijn naar boven, naar mijn kamer toe. Eens daar aangekomen liet ik me gelijk op mijn bed vallen.
Au, au, en nog eens au, wat had ik toch een pijn in mijn buik, wie weet waardoor wel! Bovendien had de pijn de strijd van vastbeslotenheid van mij gewonnen, dus ik gaf alle moed op en begon luid te wenen, waarbij de tranen er met veel tegelijk uit wilden.
Niet veel later kwam Marcie me eindelijk te hulp schieten, en ze zag er behoorlijk bezorgd uit. Jeff, die met haar meegekomen was, ook.
“Wat ongelooflijk niet fijn dat dit ineens gaande is” zei Marcie liefkozend en bezorgd tegelijk. Ze legde een hand op mijn voorhoofd, en ik had geen koorts.
Jeff ging snel naar Maxwell om hierover te informeren, en deed de deur wel zachtjes achter zich dicht, omwille van mij.
“Dit is tussen ons” fluisterde Marcie, “maar Tony, je niet lekker voelen is nou eenmaal één van de bijwerkingen van die pilletjes. Venijnig, maar wel waar. Sorry dat ik dat niet eerder heb gezegd...”
“Ben jij die pilletjes dan al gewend...?” bracht ik eruit.
“Ja” zei Marcie, “maar een pillencomplex heb ik ook weer net niet. Heb je ergens pijn?”
“Ik heb buikkrampen...” snikte ik, en mijn wenen nam weer toe.
“Ach, jongen...” zuchtte Marcie bezorgd. “Al is dat wel een goed teken van die pilletjes. Het kan op elk moment op gang komen. Tot die tijd mag je even bij me uitwenen.” Ze ging bij mij op bed zitten en hielp me rechtop zodat ik bij haar eens goed uit kon wenen. Wat een lieverd was ze toch. Ze streelde me zelfs erbij.
“Zullen we niets zeggen over die pilletjes?” vroeg ik. “Anders denken de mensen dadelijk nog dat we een pillencomplex hebben.”
“Goed idee” zei Marcie. “Trouwens, wil je je fles even? Als ik me niet lekker voel, heb ik altijd mijn speentje, en dat helpt prima.”
“Ja, graag” antwoordde ik. “Hij staat op mijn nachtkastje.”
Marcie gaf me mijn fles, nam me weer bij zich, en begon me weer te strelen. Wat voelde dat toch fijn, dat ik eens een soort grote zus had, waarmee ik even lekker kon knuffelen en kroelen als ik niet lekker of zo was.
Na een tijdje begon ik langzaam moe te worden, en lag ik hierna zelfs nog even te slapen, en dat gebeurde serieus bijna nooit.

Ik werd een uurtje later weer wakker, en toen was ik blijkbaar onder de dekens gestopt door Marcie. Lief van haar.
Ik moest nog even wakker worden om door te krijgen dat mijn buikkrampen ineens verdwenen waren.
“Ik heb geen pijn meer...” mompelde ik. “Marcelien, jij bent één groot wonder voor mij.”
“Dank je” fluisterde Marcie, die mij snel een knuffel gaf.
“Wel heb ik een natte broek, denk ik” zei ik, “zou je die even willen verwisselen?” Hoe kon dat dan eigenlijk, dat ik ineens gedurende het slapen geürineerd had? Dat had ik normaal echt nooit!
Marcie knikte, sloeg de dekens van me af, haalde de benodigdheden voor de verschoning er weer bij en deed mijn broek tenslotte omlaag.
“Je hebt niet zomaar een natte broek, Tony” zei Marcie. “Dus ik moet even een handdoek onder je neerleggen, als je dat niet erg vindt.”
Ik tilde hierbij direct mijn achterste op om plaats voor de handdoek te maken. Hierna schrok ik wel even van wat Marcie had gezegd.
“Wacht eens even...” zei ik, “dus hiermee wilde je eigenlijk zeggen dat dat kleine maar toch sterke pilletje bij me heeft gewerkt?! Niet moeilijk dat het hier al zo raar rook... dat was ik zelf!” Mijn stem sloeg werkelijk over toen ik dit zei, zo verbaasd was ik hierover.
Ik liet me voor de rest maar gewoon verschonen, want ik wilde straks niet dat mensen opmerkingen over mij gingen maken. Nou, was ik even blij dat ik eerst goed intensief ingepoederd werd voordat ik een schone luier aan had, want dan konden mensen misschien wel zeggen dat ik lekker rook of zo. Wie weet.
“Je voelt je nu in ieder geval weer veel beter” zei Marcie, die de boel weer opborg, “en je bent nu ook nog lekker schoon. Zeg eens, voel je je al een beetje klein bij me?”
Ik knikte en omhelsde Marcie eens goed.
“Ik begin je langzamerhand heel lief te vinden” zei ik, “maar niet dat ik verliefd op je ben. Eerder als een soort zus die ik nooit heb gehad.” Gek dat ik dit eigenlijk zei terwijl mijn eigen zusje wel best aardig was.
“Dank je, lieve Tony” zei Marcie, die mij een knuffel terug gaf. Hierna stonden we allebei op van het bed.
“Zullen we later deze dag misschien kijken of we leuke plaatsen kunnen vinden waar we als kinderen kunnen logeren op een dag?” vroeg ik. “Dat lijkt me namelijk fantastisch. Moeten we het wel aan Jeff vragen, vermomd als vraag of ik bijvoorbeeld in jouw huis kan logeren of zo.”
“Dat is een geweldig idee” zei Marcie, waarna we de kamer verlieten om te gaan lunchen in de schoolkantine.
Ik, Marcie en Jeff zaten weer gezellig aan een tafeltje, te praten over de zaken die wij zelf interessant vonden, terwijl we soms ook wel eens meeluisterden van andere tafels. Ze hadden het over werkelijk van alles. Webseries, het persoonlijk leven, hun oorspronkelijke thuis, reizen, het weer, noem maar op.
Aan onze tafel was er hier en daar een praatje over school, en dan weer over eten, en dan weer over... ook weer teveel om op te noemen. Maar natuurlijk niet over ons geheim, want dan zou de rest van de hele schoolkantine wel niet in lachen uitbarsten en dat was niet de bedoeling.
Na de lunch hadden Jeff en ik nog even wat Engels gevolgd, ook weer de laatste les, terwijl Marcie bij Maxwell bij scheikunde mocht kijken, en dat vond ze werkelijk fantastisch, dat ze nu echt mocht experimenteren.

In de avond gingen Marcie en ik verder in op het feit dat we eens ergens wilden gaan logeren waar we ook weer een baby konden zijn. We bekeken allerlei contactadvertenties die dit aanboden.
“Wat als Jeff zich afvraagt wat we nou aan het doen zijn?” vroeg ik bezorgd, terwijl er weer beestjes in mijn buik kropen van de zenuwen.
“Daar weet ik dan wel iets op” zei Marcie. “Ik open gewoon solitaire en lieg dat we fanfiction aan het lezen zijn op de browser, goed?” Ze opende het solitaire-programma, en hierna vroeg ze:
“Welke van de vijf wil je?”
Spider” antwoordde ik, en meteen werd dezelfde soort solitaire ook aangeklikt.
Hierna schakelde Marcie weer terug naar de browser, en keek even verder, waarbij ze ook even ergens van schrok.
“Het gaat goed” zei Marcie, toen ze merkte dat ik haar aankeek.
Hierna kwam Jeff ook de kamer weer binnen, en schakelde Marcie gauw weer terug naar solitaire, waar we de eerste kaarten begonnen te verplaatsen.
“Hoi Jeff” zeiden we in koor.
“Hoi” antwoordde Jeff, die meteen achter het bureau ging zitten om allerlei dingen die daar lagen te repareren. Dat was één van zijn lievelingsdingen.
Na een paar seconden scrollde Marcie weer door de contactadvertenties heen en liep ze toevallig een perfecte tegen het lijf.
“Weet je d-” wilde ik zeggen, maar werd door Marcie's gesis onderbroken, en ze had ook een vinger voor haar lippen gelegd.
“Niet zo hard praten” zei Marcie zachtjes maar bozig, “Jeff probeert zich ten eerste te concentreren, en ten tweede is dit tussen ons tweeën en niemand anders.”
“Ik waardeer inderdaad wel wat stilte” zei Jeff. “Dank je, Marcelien.”
Marcie glimlachte en knipoogde naar hem, en las hierna de advertentie eens goed door. Ik besloot mee te lezen, en dit stond er:
Wij, Kenny en Beth Love, zoeken naar kinderen die niet zomaar kinderen zijn... maar tiener-/volwassen baby's! Bent u toevallig zo'n persoon, neem dan gerust contact met ons op via de telefoon of de e-mail. Wij zijn vrijwel altijd beschikbaar, en zeker in weekenden.
“Ik zou ze graag willen e-mailen” zei Marcie zachtjes, “jij?”
“Goed idee” antwoordde ik. “Dan verraadt niemand ons en valt het minder op. Misschien moeten we tegen die tijd ook samen met elkaar een periode afspreken van hoe lang we dit gaan doen.”
Marcie stak haar duim goedkeurend op, en we gaven elkaar zachtjes een high-five, waarna de advertentie in de bladwijzers werd opgeslagen en de laptop werd afgesloten. Hierna pakte ze haar toiletspullen en ging in de meisjesbadkamer haar tanden poetsen of zo.
Ik ging in de jongensbadkamer mezelf maar omkleden, en zag toen ik niet veel later terugkwam dat Marcie zich ineens ook niet lekker voelde.
“Gaat het, Marcie?” vroeg ik, om even sympathiek te zijn.
Marcie wenkte me dat ik even dichter naar haar toe moest komen, en fluisterde vervolgens in mijn oor:
“Ik heb ongewild in mijn broek gedaan...”
“Ik weet wel een afleidingsmanoeuvre voor Jeff” bedacht ik me ineens, en giechelde erbij. “Zeg Jeff, moet jij je tanden niet poetsen? Het wordt langzamerhand wel laat, hè?” Het was namelijk al bijna kwart over 9.
“Is het al zo laat?” vroeg Jeff, die er ook werkelijk op reageerde. “Ben ik even blij dat ik klaar ben, ik was al bijna de tijd vergeten. Dank je voor het herinneren!” We gaven elkaar hierbij een knuffel en een tongzoen, en dat voelde zoals altijd mooi vertrouwd.
Na het maken van de liefde verliet Jeff de kamer even, en ging ik weer naar Marcie toe, misschien om haar te verschonen, of ze wilde het misschien zelf.
“Marcelien” zei ik een beetje onzeker, “deze vraag zal raar klinken, maar... mag ik misschien je luier verwisselen?”
“Wil je dat echt?” vroeg Marcie. “Zelfs bij flink beladen luiers zoals deze?”
“Natuurlijk” zei ik. “Ik zal het op zijn minst wel proberen.” Ik pakte de benodigdheden en stak een zomaar ergens slingerende wasknijper op mijn neus, om te voorkomen dat ik misschien flauw zou gaan vallen.
“Anders val je flauw van die geur, ben ik bang” lachte Marcie.
Ik lachte terug, en dacht hierna weer: here goes nothing...
Ik deed Marcie's broek omlaag, waarbij ze ook zo aardig was om ruimte te maken voor de handdoek zonder dat ik dit hoefde te vragen. Vervolgens deed ik lichtelijk nerveus haar luier uit, en probeerde niet te schrikken, noch te kokhalzen, noch flauw te vallen, noem maar op. Ik deed gewoon alsof het allemaal in orde was en maakte haar eerst goed schoon, poederde haar eens goed in en vouwde eerst de gebruikte luier op en deed deze in een plasticzak voordat ik haar een schone gaf.
Toen alles was gebeurd en ik de zak had weggegooid, knikte Marcie goedkeurend en stak ze twee duimen omhoog. Zie je nu wel dat ik een luier kan verwisselen, al was het net maar behoorlijk amateuristisch van mij.
“Ik ga ook nog even mijn tanden poetsen” zei ik, “en dan ben ik er weer.” En terwijl ik de kamer uit liep, ging Jeff er weer naar binnen.
Ik probeerde mezelf te weerstaan van afluisteren, en dit werkte bijna perfect. Ik snelde me naar de badkamer toe en begon daar als een gek mijn tanden af te schrobben, inclusief de klodder tandpasta ter grootte van een tuinboon. Dit omdat ik snel misschien weer bij wilde praten voordat we naar bed toe gingen.
Toen ik ook hiermee klaar was en terug de kamer in wilde, hoorde ik Marcie van de andere kant van de deur roepen:
“Tony, even niet binnenkomen! Ik mag momenteel ook niet kijken!”
Jeff zei lachend iets tegen haar terug en riep vervolgens tegen mij:
“Je kunt nu wel komen!”
Tja, dat Marcie me waarschuwde was natuurlijk wel grotendeels essentieel omwille van de andere leerlingen, want wie weet had Jeff zich misschien al voorbereid op 's nachts, en als ik dan per ongeluk toch de deur had opengedaan, had iedereen hem misschien wel halfnaakt of deels in zijn luier gezien, en dat was dan allesbehalve de bedoeling geweest!
Ik ging de kamer maar in, deed de deur achter me dicht en plofte gelijk op mijn bed, waarna ik me ook gelijk maar in de dekens rolde.
“Was je soms vergeten dat hij nog wel eens in zijn bed urineert, Tony?” vroeg Marcie.
“Eigenlijk wel” zei ik, die lachte om het feit dat ik inderdaad wel vaker vergeetachtig was over alles. “'s Nachts hebben we in ieder geval wel iets gemeen!”
“Ah ja?” zei Jeff, die dit eerst niet geloofde. “Ik had zoiets niet verwacht... maar ik vind het prima, Tony. Als jij net als Marcelien ook weer kind wil zijn, dan mag dat van mij, en zelfs als het om luiers gaat...”
“Zal ik je fles nog even bijvullen, Tony?” vroeg Marcie, die uit haar bed opstond. Ik zag dat ze haar speen ook al in had, en zei er maar niets van.
“Ja graag, dank je” zei ik, en ik gaf haar de fles, die ze direct vulde en weer terug aan mij gaf.
Hierna ging Marcie weer terug in haar bed liggen en zei ze:
“Slaap lekker, Tony en Jeff.” Ze draaide zich tenslotte om en deed haar knuffel weer over haar gezicht heen.
“Welterusten” mompelde ik, gesmoord door de flesspeen.
“Goedenacht” zei Jeff, die eerst nog even zijn bril afdeed voordat hij zich ook omdraaide.
Ik sloot mijn ogen en begon zachtjes op de flesspeen te zuigen. Eindelijk, na een lange dag, en ik had me ernaar verlangd ook. Nu kon ik het lekker rustig doen in het schemerdonker en in de stilte. De rust zelve.
Na een tijdje gezogen te hebben lag ik weer lekker te slapen.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Editor's note: vanaf dit hoofdstuk vindt er zich nu géén overlapping met andere verhalen plaats!

5. Tijdelijk weer herenigd met mijn eigenlijke huishouden
Het is nu één week geleden dat Marcie bij ons kwam logeren, en ze vond het natuurlijk ook heel jammer dat ze na dat weekend weer weg moest, maar hé, we hebben elkaar sindsdien nog via Skype gesproken, en we hebben allebei al zin in het logeren van over drie weken!
Nu zal ik jullie even vertellen hoe we dit hebben gepland. Jeff weet hier niets van, we gaan pas later vertellen dat we ergens gaan slapen, maar niet precies waar. Marcie en ik hadden via de e-mail contact met het getrouwde stel opgenomen, en zij hebben er zelf natuurlijk ook erge zin in! We zijn benieuwd hoe het allemaal zal gaan en wie ze zijn (en omgekeerd), maar ja, de toekomst bestaat nog niet, dus we zien wel.
Momenteel ben ik een klein weekend bij mijn ouders en zusje thuis, en heb ik Jeff gevraagd of hij er ook wil logeren, en daar kon hij natuurlijk geen nee tegen zeggen, dus ik blij, hij blij, wij allebei blij.
Oh, en nog één ding voordat ik verder ga met wat ik eigenlijk wil vertellen: het gebruik van luiers in het ouderlijk huis beperk ik tot alleen 's nachts, om een preek of zo te voorkomen.

“Hoi mam!” riep ik, toen ik de auto uitstapte en op mijn moeder af rende, die me al op stonden te wachten.
“Hi lieverd” zei moeder, die mij een knuffel gaf. “Fijn dat je weer even thuis bent!”
Jeff stapte ook uit de auto, en begroette haar. Tenslotte stapte vader ook uit, en vergrendelde de auto.
“Ik ben nu wel héél benieuwd naar hoe je vroeger hebt gewoond, schat” zei Jeff, toen we naar binnen liepen en onze jassen en schoenen uitdeden.
“Ik zal je even laten zien hoe ik ooit heb geslapen” zei ik, “en waar we het komende weekend ook grotendeels zullen doorbrengen.” Ik liep met Jeff naar boven en liet hem de logeerkamer zien, waar ik mijn tas op het megagrote tweepersoonsbed neerlegde.
“Gaaf zeg!” riep Jeff vol ongeloof. “We delen eindelijk eens het bed!” Ook hij zette zijn tas op het grote bed neer.
“En dan is er nog iemand die je misschien nog niet hebt gezien” zei ik, “en da's Zinnia, mijn zusje. Althans, ik weet dit niet geheel zeker.”
“Volgens mij ook niet, nee” zei Jeff, die zo knikte van: ik wil haar nu eigenlijk wel zien.
Dus ik klopte op de deur van Zinnia's kamer, die ze zelf opendeed.
“Hé, Tony, lang niet gezien!” riep Zinnia enthousiast, met een hese toon in haar stem, terwijl ze mij knuffelde en hierbij zowaar fijnkneep. “Fijn je weer eens thuis te hebben!”
“Ook fijn om jou te zien, zusje” lachte ik. “Ik heb overigens iemand meegenomen. Zinnia, dit is Jeff, mijn kamergenoot op school. Jeff, Zinnia.”
Jeff gaf Zinnia een hand, en zei:
“Fijn om je eindelijk eens te zien!”
“Ik dacht dat ik je eerder had gezien” zei Zinnia, “maar ik weet dat niet meer zo heel zeker.”
We lachten hier alledrie om, want dat was wel toevallig, dat we alledrie precies hetzelfde dachten. Helaas barstte Zinnia niet lang hierna in een hoestbui uit, die behoorlijk verkouden klonk.
“Gaat het?” vroeg ik.
“Jawel” zei Zinnia, toen ze uitgekucht was, “maar ik ben echt zo verkouden, dat ik me ook behoorlijk beroerd voel, dus dat jullie weten, ik zit grotendeels binnen, mijn interessante dingen te doen.”
Ik knikte, en klopte haar op de schouder, waarna ik met Jeff in de woonkamer aan tafel ging zitten.
“Gaaf huis, hoor” zei Jeff. “Ik zou best willen dat ik zo woonde, in plaats van in dat rare laboratorium van mijn pa, waarvan je vast wel zal denken dat het een spookhuis of zo is.”
“Ach, doe toch niet zo dramatisch” lachte ik, “zoveel geluiden heb ik er laatst ook weer niet gehoord...!”
Terwijl we druk aan het praten waren, kregen we van vader onze lunch aangeboden, en van thuis vond ik het bij deze véél beter smaken dan van de schoolkantine. Nee, serieus, het was gewoon zo fijn, om weer even zo'n huiselijk gevoel te hebben op een andere plek dan de kostschool.
“Zeg Jeff” zei ik, “zullen we zo wat in de schuur rommelen? Ik ga er vanuit dat daar behoorlijk wat ligt dat je misschien wilt repareren, ombouwen of zo.”
“Geen gek idee” zei Jeff met volle mond. “Misschien zullen je pa en ma daar behoorlijk blij mee zijn, als er eindelijk geen rommel meer is!”
“Da's waar, ja” zei ik, “vooral pa is daar zo gek op, als het netjes is. Moeder daarentegen is behoorlijk chaotisch, al zeg ik het zelf.”
Na de lunch zette ik de borden in de afwasmachine neer en liep ik met Jeff langs het kantoor van mijn ouders naar de achtertuin, waar de houten schuur was. Op het kantoor hadden we Zinnia nog even begroet, die op de computer naar filmpjes van Popee the Performer aan het kijken was, want daar kon ze altijd goed om lachen en Japans van leren, aldus zij zelf.
Eens bij de schuur aangekomen konden we er gelijk in, want moeder was hem zoals gewoonlijk weer vergeten op slot te doen. Zo'n typisch ding dat ik me nog van vroeger herinner.
“Het is hier zeker een flinke rommel!” riep Jeff uit, toen ik het licht aanzette.
“Ik zei het je” lachte ik, totdat ik iets in mijn nek voelde. “Help, een spin! Jeff, haal 'm onmiddellijk weg!”
“Een spin?” zei Jeff, die iets uit mijn nek haalde. “Nee joh, da's een pluisje.” Hij liet het aan me zien. Gelukkig maar, want als er iets was waarvan ik echt als de dood was, dan waren het wel van die dikke spinnen.
“Dan moet ik je nog even waarschuwen voor het volgende” zei ik, “in deze schuur kunnen spinnen en insecten zitten, dus wees op je hoede als ik iets uitroep of zo, goed?”
“Ik vind het allemaal prima” zei Jeff. “Al zie je maar een spookje of zo, ik ben er voor je.” Hij keek de schuur rond om te kijken of hij iets kon repareren. “Ah, een gebroken satellietschotel, met alle elementen nog erbij. Eens kijken wat ik ermee kan...”
“Alsjeblieft” zei ik, terwijl ik Jeff de gereedschapsdoos aangaf. “Kun je er meer mee.”
Thanks, buddy” zei Jeff, die me een klapzoen op mijn wang gaf en meteen begon met het sleutelen aan de satellietschotel.
Terwijl mijn wangen nog gloeiden van de zoen van net, keek ik over Jeff's schouder mee hoe hij één voorwerp gelijk een hele metamorfose gaf. Dit ging hier, dat ging daar, en dat moest daar nog aan gesleuteld worden...
“Aanschouw!” riep Jeff na een tijdje. “Een camera voor buiten, om dieven te weerhouden! Eens kijken of hij werkt. Is hier ergens een computer of zo?”
“Ja, hier” zei ik, terwijl ik een zwart kastje onder de werkbank opende, en op hetzelfde moment schoot er een dik, glimmend insect voorbij. “Oh nee, een zilvervisje!”
“Hij ligt nu in mijn voetbereik!” riep Jeff, die het gedrocht abrupt verpletterde onder zijn schoen. “Hè hè, die is weg. Nou, ik hoop nu dat er niet nog meer van die ondingen zitten.”
Me neither” zuchtte ik, en ik haalde de oude laptop uit het kastje, sloot deze aan en startte hem op. Tot onze grote verbazing werkte hij nog gewoon, ondanks dat hij nog altijd op Windows 95 werkte.
Jeff sloot de nieuwe camera op de computer aan, en hij deed het nog ook.
“Mooi” zei Jeff, die de camera weer ontkoppelde en de laptop ook afsloot. “Dan zullen we zo eens aan je ma en pa vragen of we deze in de tuin aan mogen sluiten.”
“Prima idee” zei ik, terwijl ik het licht weer uitzette, en we hierna allebei de schuur verlieten met de oude computer en de nieuw gemaakte camera.
We gingen terug naar binnen, waar Zinnia inmiddels Minecraft aan het spelen was, en bezig met één van de mobs haar huisdier te maken.
“Ik ben benieuwd wat ze ervan zullen vinden...” zei Jeff, die de computer op het bureau neerzette.
“Wat is dat nu?” vroeg Zinnia, die de camera zag. “Dit hebben we serieus nog nóóit eerder in huis gehad...”
“Dit was ooit onze satellietschotel, Zinnia” zei ik, “maar je weet misschien wel hoe slim Jeff is, of niet? Wel, hij heeft hier een camera uit gemaakt, zodat we de inbrekers kunnen zien. We hebben 'm getest op pa's oude computer, en allebei doen ze het prima.”
“Gaaf joh!” zei Zinnia. “We hebben gewoon een genie te logeren.”
“Nee joh” lachte Jeff, een beetje gegeneerd, “zo slim ben ik ook weer niet, hoor. Het was gewoon toeval, toegepast uit mijn grootste hobby.”
“Misschien moet ik ook eens aan pa vragen of de camera ook werkt op de centrale computer” zei ik, en liep naar de keuken. “Papa! We hebben net een camera tegen dieven nieuw gekregen, en we willen 'm graag testen op de centrale pc.”
“Sinds wanneer?” vroeg vader. “Ik wil dat wel zien, hoor.”
“Ik eigenlijk ook wel!” zei moeder, die toevallig een grote wortel sneed. Ze legde het mes terug op de plank en volgde mij en vader naar het kantoor.
Mijn ouders waren beiden verrast over wat er ineens op het bureau lag.
“Heb ik uit de oude satellietschotel gemaakt” zei Jeff trots, “ik ging er van uit dat jullie er toch niet zoveel meer mee konden.”
“En dus willen we 'm nu testen” zei Zinnia, die Minecraft afsloot en Jeff hielp de camera aan te sluiten. Er verscheen meteen een live fractie van het kantoor op het beeldscherm.
“Dat is magnifiek!” riep vader. “Wat fijn dat je dit hebt gedaan, Jeff, nu kan ik beter in de gaten houden wat er zoal in de achtertuin gebeurt, in plaats van alleen maar kiezelsteentjes te hoeven horen.”
“Pap, het was maar toeval van 'm, hoor” zei Zinnia, “dat zei hij zelf. Maar ik ben hem desondanks toch heel dankbaar hiervoor.”
“Hij heeft zelfs je oude computer terug gevonden” zei ik, die de oude computer aan vader overhandigde. “Misschien dat je 'm daar op aan zou kunnen sluiten voor de nacht?”
“Ik zie wel” zei vader, “eerst maar even afwachten tot het avond is.”

De avond was al snel gevallen, en Jeff en ik hadden na de douche en het tandenpoetsen ons al snel lekker op het grote bed geparkeerd, zodat we om half 9 naar een film op de televisie konden kijken. We keken naar sciencefiction, en dat kon nog wel eens spannend zijn.
“Goed hè?” fluisterde Jeff, toen de film begon, “dat we allebei ook nog eens op tijd aan de luier hebben gedacht.”
“Ja” zei ik knikkend, “zolang niemand anders dan wij het maar zien... ach, we hebben de dekens toch nog, dan zien ze het minder snel.”
We keken aandachtig verder naar de film, en hadden zelfs elkaars hand vast, voor het geval dat we schrokken, dat we erin konden knijpen.
Op gegeven moment schrokken we wel allebei, maar niet van de film, maar van de deur die open ging, en we schrokken allebei even hard, waarschijnlijk omdat we allebei een luier aan hadden en bang waren dat we verraden zouden worden.
“Help, een alien!” schreeuwde ik uit, terwijl ik Jeff's hand zowaar fijnkneep.
“Nee joh, ik ben het maar!” lachte Zinnia, die in de deuropening stond. “Aliens bestaan niet eens, hooguit in jullie film en de filmpjes die ik vanmiddag keek! Wat ik nu eigenlijk wilde doen, was gewoon kijken of alles hier in orde was.”
“Alles gaat prima, hoor” lachte ik. “De film is gewoon zo meeslepend...”
“Straks bij de reclame moeten jullie maar eens kijken wat pa daarnet heeft gedaan met de pc en de camera!” zei Zinnia. “Dat ziet er serieus zó gaaf uit.”
“Oké, gaaf” zei Jeff. “Dan zien we je straks.”
Zinnia deed de deur weer dicht, waarna Jeff de film weer op afspelen zette. Altijd handig, die digitale televisie met pauzefunctie.
“Sorry dat ik trouwens je hand bijna verpletterde” fluisterde ik snel.
You'd bet” grinnikte Jeff, die mij een zoen op mijn wang gaf.
We keken nog even verder naar de film, totdat de reclame er was, toen stonden we op, niet bewust van het feit dat onze luiers mogelijk zichtbaar waren, en gingen we naar de computerkamer boven.
“Wauwie...!” riep ik uit, toen ik de oude laptop samen met de camera zag. “Dat zal die dieven zeker wel weghouden...”
“Ik vraag me dan eens af of die pc ook echt de hele nacht aan blijft staan” zei Jeff, “want voor je het weet, jatten ze die ook nog eens.”
“Nee joh” zei moeder, die toevallig ook binnenkwam. “De gordijnen zijn hier 's nachts ook dicht, en de camera is 's nachts toch niet zo heel erg zichtbaar, wegens de donkerte.”
“Da's dan toch alleen maar fijn?” zei ik. “Kom, Jeff, dan gaan we weer terug de film kijken.”
Jeff knikte, en net toen we op de kamer aankwamen, was de reclame al bijna voorbij, dus dat was een goede timing. Ik deed de deur achter me dicht, we ploften allebei op het bed neer, sloegen de deken weer over ons heen, en keken nog even verder.
“Zeg” fluisterde Jeff, “weet je waar ik me net in één keer bewust van werd? Dat ze misschien het hadden gezien... als je begrijpt wat ik bedoel.”
“Echt?” zei ik geschrokken, “oh, verdorie, ik wil geen preek hebben, waarom heb ik me dat niet eerder gerealiseerd!”
Ondanks de schrik keek ik gewoon verder, totdat de film voorbij was, ik de televisie uitzette, en Jeff en ik gelijk in het bed konden liggen.
“Ik maak me behoorlijke zorgen...” fluisterde ik. “Ik zou het morgen willen uitleggen, maar hoe...?”
“Gewoon waar ik erbij ben” zei Jeff, die zijn bril afdeed en deze op het nachtkastje neerlegde. “Dan kan ik ook mijn verhaal doen, al heeft dat niet zoveel met jou te maken.”
“Da's waar, ja” zei ik. “Hoe moeten we dat dan doen? Niet waar Zinnia bij is, want dan lacht ze ons driedubbel uit van hier tot Pluto.”
“Liefst na het ontbijt of zo” zei Jeff, “in ieder geval, wanneer het rustig is. Trouwens, Tony, ga je uiteindelijk ook nog verder in op het feit dat je weer een kind wil zijn?”
“Waarschijnlijk wel” zei ik. “Ik zal dat wel aan Marcie vragen, of ze me dan wil laten zien hoe dat allemaal gaat. Een dagje met haar meelopen of zo, of een gesprekje over ditjes en datjes die daarmee te maken hebben... of misschien wel...” Ik straalde al bij de gedachte van een shoppingtrip waar ik al kleren en speentjes en zo voor mezelf mocht uitzoeken.
“Misschien wel wat?” vroeg Jeff.
“Een shoppingtrip waar ik al dat soort dingen uit kan zoeken” flapte ik er snel uit. “Ik heb niets gezegd!”
“Doe wat je wilt, schat” stelde Jeff mij gerust, terwijl hij mij over mijn schouder streelde. “Ik wil er ook best aan wennen dat je zo bent, want weet je hoe verrast ik was toen ik het voor het eerst van je hoorde?”
“Behoorlijk” lachte ik. “We houden het wel hierbij, morgen vertellen we wel verder. Slaap lekker, cutie.”
“Jij ook goedenacht” zei Jeff, en we gaven elkaar een stevige knuffel en een lange tongzoen, waarna we allebei om ongeveer 5 over half 10 al lagen te slapen.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
6. De bekentenis en meer toekomstplannen
Ik had 's nachts niet kunnen slapen, ten eerste omdat mijn ouders nog niets van mijn 'kleine' ik af wisten, en ten tweede omdat ik mijn fles miste.
Het was kwart over 2. Ik was een beetje verdrietig en nerveus tegelijk, dus ik besloot mijn ware gevoelens uit te schrijven. Ik ging aan het tafeltje in de hoek van de kamer zitten, pakte een potlood en papier en ging schrijven in het maanlicht.
Lieve papa en mama,
Ik heb jullie dit niet eerder verteld... maar sinds een aantal weken terug heb ik ontdekt dat ik nu helemaal geen 14 meer wil zijn, maar anderhalf. Hoe leg ik dit goed uit? Ik weet het niet, ik zal het op zijn minst proberen.
Het begon allemaal toen ik 11 was, dat ik me er echt bewust van begon te worden dat ik jaloers werd op alle kindjes die ik in het openbaar zag. Hoe ze wel eens een zichtbare luier of een speen hadden. Hoe zij nog niet naar school of het werk hoefden. Hoe schattig zij waren. Noem maar op.
Tijdens de uitwisseling met school had ik een meisje van 16 ontmoet dat op de school tegenover het onze zat. Zij houdt ervan om in haar vrije tijd stiekem luiers te dragen en zich daarbij ook vaak als een baby voor te doen. Dit durfde ze eerst ook niet tegen mij te zeggen, dus dat jullie dat even begrijpen. Maar dankzij haar ben ik ook in dat kleine universumpje terechtgekomen, en dat heeft me behoorlijk wonderen gedaan, moet ik zeggen.
Sinds een week geleden ben ik ook begonnen met het luiers gaan dragen, en momenteel draag ik er nu ook een, en heb ik mijn fles terug gepakt (geen zorgen, er gaat alleen maar nog water in), om mijn ware gevoelens te kunnen uiten. Jeff weet hier ook van, en hij vindt het prima.
Ik maak me zorgen over jullie mening, papa en mama, ik hoop maar dat hij niet al te slecht of bekrompen of zo is...
Veel liefs, Tony.
PS: laat dit alsjeblieft niet aan Zinnia lezen, ik ben bang dat ze me hierom uit zal lachen!

Na het schrijven van de laatste regel viel mijn pen uit mijn hand en begon ik echt te wenen. Oh, wat een gedoe allemaal. Ik urineerde hier zelfs bij, maar dat gaf me niet echt opluchting.
Jeff had me gehoord, en hij kwam naar me toe, waarbij hij een hand op mijn schouder legde.
“Lieverd, wat is er aan de hand?” vroeg hij zachtjes.
“Ik heb deze brief aan papa en mama geschreven...” snikte ik, “om te vertellen hoe ik me echt voel... Maar ik maak me zo'n ongelofelijke zorgen om hun reactie hierop...!”
“Wat goed dat je een brief erover hebt geschreven” zei Jeff trots, “dat is alleen maar goed. Ik weet iets: als ze deze hebben gelezen, zullen we dan ons verhaal nog verder uitleggen?”
“Prima” snoof ik. “Ga jij nog maar even liggen, dan leg ik deze brief even op hun plek aan de tafel neer.” We gaven elkaar nog even een zoen, en hierna sloop ik zachtjes naar beneden, waar ik de brief op de eettafel neerlegde. Hierna was ik weer terug naar boven, weer lekker onder de dekens gekropen.
“Ik kan alleen maar hopen dat ze er goed op reageren” zei Jeff. “En dat je post-scriptum ook uitgevoerd wordt.”
“We zien wel” zuchtte ik, en ik draaide me op mijn buik.
Jeff legde een arm over mij heen, en na een zoen lagen we bijna direct weer te slapen.

De ochtend viel binnen de kortste keren, en mijn beide ouders waren lichtelijk geschokt na het lezen van de brief.
“Tony, wat dapper dat je het toch durfde te schrijven...” zei moeder. “Ik had al bijna het gevoel dat je jaloezie misschien die kant op zou gaan.”
“Kind, we zullen het leren accepteren” zei vader, “op zijn allerbest.”
“Dan zouden jullie ook maar het volgende moeten weten, meneer en mevrouw Hartman” legde Jeff uit, “het is dan ook nog eens erg moeilijk om een kamergenoot te hebben die 's nachts nog een zwakke blaas heeft, zoals ik.”
“Ja, want dat maakte het bij mij juist nog veel intensiever” zei ik, “die gevoelens erover.”
“Nogmaals bedankt voor het bekennen ervan, Tony” zei vader, “en voor je steun erbij, Jeff, en ik zou tegen jullie beiden verder zeggen: doe wat je hartje je begeert.”
Hierna gingen we maar aan het ontbijt, en na het tandenpoetsen pakten Jeff en ik nog snel onze koffers in, want we gingen weer op de school af na dit kleine weekend.
“Dag, Jeff en Tony” zei Zinnia, voordat we de auto in stapten. “Het was leuk jullie dit weekend weer eens gezien te hebben.”
“Ik zal je erg missen, zusje” zei ik, terwijl ik Zinnia eens goed omhelsde. “En word natuurlijk ook weer snel beter.”
“Dank je” zei Zinnia, en ze liep na een zwaai weer naar binnen.
“Goede reis, Jeff en Tony” zei moeder, “en veel succes verder.”
Hierna stapten we in de auto, en waren we binnen no time weer bij de school. Het leek er wel uitgestorven, zo stil was het, maar ja, da's op de meeste zondagen wel zo.
“Dag, meneer Hartman” zei Jeff, toen hij de auto uitstapte en zijn koffer ook uit de kofferbak pakte. “Het was fijn om even bij jullie geweest te mogen zijn.”
“Dag, papa” zei ik, terwijl ik vader ook een knuffel gaf na mijn koffer uit de kofferbak te hebben gepakt. “Tot later.”
“Tot later, en een fijn weekend verder” zei vader, en zodra we op de school af liepen, reed hij met de auto weg.
“Wat was dat een fijn weekend, zeg, zo bij jou thuis” zei Jeff. “Ik ben positief jaloers op hoe jij het hebt gehad.”
“Fijn dat je dat allemaal vindt, schat” zei ik, en we gaven elkaar al de zoveelste zoen voordat we de school terug binnen liepen.
Eens op de kamer aangekomen plofte ik gelijk op mijn bed en bewonderde mijn fles weer, die al die tijd nog netjes in de kist in het nachtkastje heeft gelegen. Oh, wat had ik deze toch gemist van het weekend.
Jeff ging aan het bureau weer verder aan het oplappen van oude apparatuur en elektronica, want er lag daar nog behoorlijk wat.
Ik ging weer rechtop op mijn bed zitten en pakte mijn laptop er maar weer bij, en eens ingelogd op Skype werd ik meteen al gebeld. Ik sloot mijn hoofdtelefoon aan en nam op.
Ciao, pluizenbolletje!” riep Marcie als eerste. “Alles goed?”
“Ja, prima” zei ik, “kom net een weekend bij mijn ouders vandaan.”
“Hoe was dat?” vroeg Marcie, “om weer eens zo bij je eigenlijke thuis te zijn geweest? Dat zou best wel gek zijn geweest aan de ene kant, hè?”
“Da's waar” zei ik, “maar desondanks was het wel weer fijn. Ze hebben geleerd van mijn geheime kant, en willen het leren accepteren.”
Marcie's ogen werden groot van verbazing en ze sloeg ook een hand voor haar mond.
“Joh, dat je dat hebt gedurfd!” riep ze uit. “Hier thuis zou dat gehersenspoelde wicht mij een preek van hier tot Koppai geven als ze er ook al achter kwam! Echt, was ik nu maar de biologische zus van Lucas, want zijn vader vindt het wel goed, en daar ben ik heel erg jaloers op!”
Lucas, dacht ik eerst? Maar hierna wist ik het weer, het was haar nieuwe buurjongen. Och arme Marcie, dat ze zo'n bekrompen moeder had die maar niets wilde aanvaarden. Zou ze rechts in de politiek zijn? Want Marcie zelf is daarentegen behoorlijk links.
“Ik weet het, ik weet het” zei ik, “het is altijd behoorlijk schrikken op het eerst. Maar, eh, listen. Ik zou het nu graag willen hebben over... je weet wel. Ik zal het even intypen voor je...” Ik begon te fluisteren. “...zodat Jeff hier niet van zal luisteren.”
Die week weg, van die advertentie, weet je wel? Dat is wat ik had ingetypt.
“Ah, da's een goeie” zei Marcie. “Wel, ik heb via de mail contact met ze opgenomen, en ze zijn pas in augustus weer beschikbaar, omdat ze momenteel al iemand te logeren hebben. Ik zal even de data optrommelen en hier intypen...” Ze begon een beetje te scrollen en te klikken, waarschijnlijk om de data die ze hadden geantwoord te kopiëren en naar mij op te kunnen sturen.
“Ik ben al benieuwd” zei ik, al redelijk ongeduldig, en op hetzelfde moment verschenen de data in beeld. Eens kijken... ik zou best in de eerste week van augustus kunnen.
“Ik kan in de eerste week van augustus” zei Marcie, “jij?”
“Ik ook” zei ik. “Hebben we dan nu een deal?”
“Jazeker” antwoordde Marcie. “Ik zal het ze laten weten, en dan kun je je in alle tijd alvast bedenken wat je mee wil nemen. Ik zet je absoluut niet onder druk omdat het al over drie weken of zo is, want dat doe ik ook maar niet met mezelf.”
“Dan is het allemaal prima” zei ik. “Trouwens, Marcie, ik wilde ook nog iets met jou doen op een dag, om jou een plezier te doen.”
“Laat me raden” vroeg Marcie, “een dag de stad in en ons volledig vermaken met wijntjes, de bios en het theater? Joh, da's nog véél te volwassen voor ons, en by the way, ik lust geeneens alcohol.”
“Nee joh!” lachte ik, “iets nog véél beters! Ik geef wel een paar hints: we kunnen er kleding en dergelijke uitzoeken...”
“Een shoppingtrip!” gilde Marcie uit. Ik moest even mijn hoofdtelefoon afzetten om niet gelijk doof te worden. “Tony, hoe kan ik je bedanken? Dan kan ik je eindelijk helpen om dingen voor je uit te zoeken als speentjes en dergelijke! Alhoewel dat geheel optioneel is, dûh...”
“Wil je dat echt...?” vroeg ik bewonderd. “Dat zou ik je heel dankbaar zijn, pruimpje, nee, serieus, ik zweer dat tot de honderd procent...”
“Zullen we dat dan doen over twee weken of zo?” vroeg Marcie. “En zo ja, waar? Ik hoop dat je naar Fourside wil, want daar is genoeg recreatie.”
“Daar kan ik allemaal geen nee tegen zeggen” zei ik. “Over twee weken naar Fourside? Ik doe het met alle plezier.”
“Oké, prima” zei Marcie knikkend. “Nog iets te vertellen? Ik niet namelijk.”
“Ik ook niet” lachte ik. “Dan zou ik zeggen, tot later, en we zien elkaar misschien nog wel verschijnen.” Ik gaf een handzoentje.
Aight, helemaal prima” zei Marcie, “laters.” Ze gaf een handzoentje terug, en hierna was het videogesprek beëindigd.
Ik pakte gelijk de Windows-agenda erbij en noteerde alles. Oh, wat zou het de komende tijd toch spannend en leuk tegelijk worden...!

De avond viel al snel, en 's avonds na het eten, het douchen en tandenpoetsen was ik weer eens achter mijn laptop gegaan.
Tijdens de chat met Marcie had ik gezegd dat we tijdens de shoppingtrip kleding uit konden zoeken, en dat zette me weer eens aan het denken... makkelijke kleding? Kinderkleding op maat gemaakt? Grotere rompers of pyjama's met voeten? Ik bekeek eerst maar de gewone kledingwinkels op het web. Tot mijn grote verbazing hadden ze daar wel van die body's, die sprekend op rompers leken, maar ja, die waren voor meisjes en vrouwen... en maten voor mannen zijn niets vergeleken met maten voor vrouwen.
Ik keek op een andere site maar eens bij de categorie unisex, en daar stonden dus wel rompers, prima geschikt voor beide geslachten. Misschien zat een maat van unisex wel tussen de maat van mannen en vrouwen in? Geen flauw idee, ik gokte maar wat.
Ik sloeg de suggesties voor kleding op in mijn bladwijzers, en hoopte maar gauw dat ze tegen de tijd dat ik ging shoppen (want die winkels zaten toevallig wel in Fourside) niet uitverkocht waren, nee, sterker nog, dat ze niet alleen maar online verkrijgbaar zouden zijn.
Ik was opnieuw verzonken in gedachten toen Jeff ineens de kamer binnenkwam.
“Hallo, Tony” zei Jeff, die de deur achter zich sloot.
Ik schrok me zo wezeloos, dat ik de computer net iets te hard dichtklapte en tot overmaat van ramp ook nog eens mijn kruis warm voelde worden, omdat ik blijkbaar zonder enige controle aan het urineren was van de schrik.
Ik sprong van mijn bed af, om de rest van het beddengoed droog te houden, en begon lichtelijk te hyperventileren.
“Tony?” vroeg Jeff, die zo snel als hij aan het bureau kwam, weer ging staan. “Wat is-- ach, heb ik je zo erg laten schrikken? Het spijt me in ieder geval wel erg...”
“Nee, het spijt mij!” bracht ik eruit. “Ik had jou nog niet eens gedag gezegd, en ben van je geschrokken!” Ik zakte op de vloer neer en barstte in wenen uit.
“Schat, het geeft helemaal niets” suste Jeff. “Ik wist niet dat je zo diep verzonken was in je gedachten, of misschien met je laptop bezig aan iets belangrijks. Kom, ik zal je wel wat droge kleding geven.” Hij hielp me overeind en pakte wat kleding en een luier voor me uit de kast, waarna hij me op het bed liet zitten en de stapel aangaf.
“Dank je” snikte ik, en kleedde mezelf langzaam maar zeker om. Tegelijkertijd dacht ik bij mezelf: misschien is het wel beter als ik wat langer luiers ga dragen, want dadelijk ben ik nog een deel van de controle over mijn blaas kwijt.
Toen ik klaar was, droeg ik de natte kleren naar het washok en deed ze daar abrupt in de wasmachine, en het was maar goed dat ze bijna allemaal groen waren, anders deed het soort wasmiddel er juist wel toe.
Op de klok stond dat het al kwart voor 9 was. Hierbij besloot ik misschien de computer maar snel af te sluiten, anders kon ik 's nachts onmogelijk slapen.
Eens terug op de kamer deed ik ook maar gelijk wat ik mezelf had beloofd.
“Nogmaals, schat” zei Jeff, toen ik de computer terug in de kast schoof, “het spijt me, ik wist niet dat je in gedachten verzonken of bezig was.”
“Ik kan het je vergeven” zei ik, “en wees blij dat ik alleen maar nat was geworden, anders had mijn verdriet wel 20 minuten of zo geduurd.”
“Da's waar, ja” lachte Jeff. “Kom hier, maat.” Hij spreidde zijn armen, waarop ik hem volautomatisch een knuffel en een zoen gaf. Ook voelde ik van hem een serie aan klapjes op mijn rug, die lief bedoeld waren.
Na een tijdje lieten we elkaar weer los, en merkte ik dat ik moe was, dus pakte ik mijn fles uit het kistje, vulde deze bij het wastafeltje en ging in mijn bed liggen.
“Ik ben me nog even aan het voorbereiden voor straks” zei Jeff, “en dan ben ik er, goed?”
“Prima” mompelde ik.
Toen ik eventjes alleen op de kamer was, keek ik naar mijn fles en voelde ik aan de speen ervan. Ik zuchtte. Wat verlangde ik me toch naar het hebben van een speentje of zo. Dan hoefde ik alleen maar de moeite doen om hem te pakken, en niet hem bij het wastafeltje te vullen of zo.
Ik stopte de flesspeen in mijn mond en pakte mijn knuffel bij het kussen vandaan, en dit was één van de weinige knuffels die ik had. Hij was grotendeels rond, oranje, en had schattige kraaloogjes. Ik was stiekem een beetje jaloers op Marcie die er wel tientallen had, van wie weet hoeveel soorten en maten wel niet. Ik wou dat ze er een paar zou laten zien...
Niet veel later kwam Jeff terug de kamer in en ging nog even op de rand van mijn bed zitten. Ik schrok daar lichtelijk van.
“Ah, ik zie dat je je nu hebt gevestigd in je comfort-zone” zei Jeff, “en daar laat ik je nu ook maar zijn, want ik zie dat je het best fijn had daarnet.”
“Klopt volledig” zei ik, “maar misschien kan ik de volgende keer wel een grotere knuffel gebruiken, want ik ben stiekem een beetje jaloers op Marcie met haar grote collectie.”
“Hè, ja!” lachte Jeff. “Zij heeft gewoon de halve wereld van Pikmin in haar bed liggen, dat zag ik laatst toen ze een rondleiding van haar huis deed!”
“Ik vond dat grote gekke beest met die stippen zo geinig” giechelde ik, “hoe heette die ook al weer...? Iets met de letter 'b' of zo, geen idee, maar in ieder geval zou ik die ook best willen.”
“Dan kijk je straks op je shoppingtrip toch of ze die ergens hebben?” zei Jeff, die zich niet lang hierna toch realiseerde. “Oh nee, da's waar ook, die zijn helaas alleen maar online verkrijgbaar, dat ik daar niet aan dacht...”
“Ach” zei ik, “wie weet kom ik die misschien toevallig toch tegen in de game-winkel, zoals met meer knuffels uit een collectie die van een game afkomstig is.”
“We zien wel hoe het zal gaan” zei Jeff, “van ieders perspectief.” Hij gaf me een zoen op mijn mond en ging in zijn bed liggen. “Slaap lekker.”
“Jij ook, schat” zei ik, waarna ik mijn fles terug in mijn mond stopte, mijn knuffel dicht bij me nam, en niet veel later ook lekker lag te slapen.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
7. De stad in!
De twee weken gingen al snel om, en ik had er al helemaal zin in, de shoppingtrip met Marcie.
Bij het ontbijt begon ik er al over, zo enthousiast voelde ik me al.
“Waar dan?” vroeg Maxwell. “Toch niet hier in de buurt? Joh, daar is vrijwel niets, zelfs geen bioscoop, want die is helemaal in Summers.”
“Nee, in Fourside” zei ik. “Weet je dat ze daar in het winkelcentrum vrijwel alles te bieden hebben, meer dan in het district? Ik ben toevallig op zoek naar leuke kleding voor in mijn vrije tijd, want die uniforms worden eigenlijk ook wel saai, moet ik even eerlijk toegeven.”
“Dan moet ik daar op een dag ook weer eens heen!” opperde Summer. “Ik wil graag een mooie hoed met een brede rand uitzoeken, want diegene die ik nu heb kan ik echt niet op bij de bruiloft van mijn broer straks.”
“In dat geval raad ik je de D&V aan” zei ik, “want daar heb je genoeg hoeden bij de afdeling met jassen, paraplu's en andere vergelijkbare benodigdheden.”
“Als je mij mee wilt nemen, niet doen” zei Marie. “Ik staar toch alleen maar naar de etalages alsof ik een verlegen koper ben.”
“Dat heet windowshopping, Marie” lachte Jeff. “En nee, Tony had al met iemand anders afgesproken, dus het is allemaal al in orde.”
“Toch niet met mij, hè?” zei Dave. “Ik ben hier de impulsieve koper die nooit op de prijzen let en voor je het weet ook nog eens meer uitgeef dan ik mezelf had beloofd.”
“Mensen, jullie maken me nerveuzer dan ik al was!” gierde ik uit. “Ik zie wel waar ik terecht kom en wat er straks in mijn tassen komt te zitten!”
Hierna wilde ik er natuurlijk voor de dag op zijn best uit zien, dus hield ik de badkamer even bezet met wat leek alsof ik wel vier keer achter elkaar intensief mijn tanden schrobte en met zo'n tweehonderd keer hardop tellen mijn haar doorkamde.
“Hè hè, perfect” zei ik na een tijdje. Ik snelde me terug naar mijn kamer, zocht daar de juiste spullen uit en controleerde hierna of alles in orde was.
Eens zien. Ik had een heuptasje met mijn portefeuille en zo bij me, een rugtas met eigen plastic tasjes, een kleine paraplu, mijn regenjas, onder mijn kleding een luier aan, mijn favoriete hoed op... ja, alles was in orde.
Ik stond van mijn bed op, sloot de deur achter me en zei iedereen gedag voordat ik naar het treinstation liep, waar Marcie me al op stond te wachten.
“Tony!” gilde ze uit, terwijl ze op me af stormde en mij een knuffel gaf.
“Hallo, Marcie” zei ik een beetje benauwd door haar stevige knuffel. “Jij bent zeker blij om mij weer eens te zien, hè?”
“Hoe raad je het” lachte Marcie. “Kom nu maar snel mee, de trein vertrekt over circa tweeënhalve minuut en we mogen niets missen.” Ze pakte mijn hand vast en trok me zo'n beetje mee naar de trein naar Fourside die op perron 6a stond te wachten.
“En je bent ook nog eens behoorlijk enthousiast” zei ik, terwijl we allebei de trein in stapten. “Ik merk alles wel niet aan je.”
“Da's waar, ja” zei Marcie. “Maar het is niet dat alleen ik alles ga kopen waar ik zin in heb, hoor. Jij mag ook uitkiezen wat je wilt.” We stapten allebei in een cabine met geblindeerd glas en gingen zitten. “Zoals je geheel eigen speentjes...”
“En vergeet de op maat gemaakte kinderkleding niet” zei ik. “Ik heb het op internet gezien laatst, en weet al precies wat ik wil. En jij?”
“Ik zie wel” zei Marcie. “Trouwens, Tony, wil je misschien ook later een leuke knuffel uitkiezen? Je weet dat ik er wel bijna honderd heb of zo, en dat je er net zo eentje wilde als dat ik al had, dus misschien is het wel leuk dat we straks even bij de speelgoedwinkel gaan kijken wat ze daar allemaal hebben.”
“Lijkt me een prima idee” zei ik. “Dan zie ik ook wel hoe groot het assortiment daar is.”
Niet lang hierna begon de trein te rijden en zagen we hoe het winterse landschap langzamerhand in een westers groen veranderde.
Ik zat gewoon een beetje te dagdromen over wat ik nu allemaal wilde gaan kopen straks, en ook een klein beetje over wat we misschien verder zouden kunnen doen. Helaas werd ik wel na een tijdje wakker geschud uit mijn dagdroom.
“Tony!” fluisterde Marcie, terwijl ze me zachtjes in mijn zij porde. “Heb je wel een luier aan, want die openbare wc's zijn echt goor... en ik wil niet het slechte voorbeeld geven.”
“Jazeker” zei ik, “dus betekent het dat je het goede voorbeeld geeft dan?”
Marcie knikte en giechelde een beetje, en kneep me vervolgens weer bijna fijn met haar knuffel.
“Jeetje, niet zo hard!” zei ik. “Ik ben je menselijke vriend, hè, niet jouw pluchen, eh... mozes kriebel, hoe heet zo'n ding ook alweer, die uit Pikmin? Een bubbel of zo? Je weet toch wel, met die stippen, die grappige ogen en die grote bek?”
“Nee, gekkie, da's een Bulborb, geen bubbel” lachte Marcie. “En net leek je er wel een, want ik zag je ogen er zo'n beetje uit ploppen toen ik je zo lekker knuffelde.”
“Marcie, je bent een gekke meid” zei ik hoofdschuddend, en gaf haar een knuffel terug.

We hadden nog veel met elkaar gepraat, totdat de trein eindelijk bij het aankomststation aankwam, we uitstapten en daar van het station af gingen.
“Hallo Fourside!” riepen we allebei enthousiast toen we eindelijk van het station af waren, misschien wel zo hard dat ze het op Pluto nog wel konden horen.
“Dus, Tony” zei Marcie, “waar wil je eerst heen?”
“De kledingwinkel, natuurlijk” zei ik, “waar wachten we nog op!”
We liepen allebei naar het winkelcentrum toe, waar we na een paar roltrappen in de kledingwinkel aankwamen. Het zag er groot uit, en het was toevallig ook nog eens uitverkoop van de zomer.
Ik keek bij de voorste afdeling gelijk naar wat ik zocht, welke een lichtgroene romper was, en toevallig behoorde dit ook tot een onderdeel van de uitverkoop, en blij dat ik was! Ik deed het kledingstuk gelijk in mijn mand en keek nog even verder, totdat Marcie me vroeg of ik misschien ook wel iets zou kunnen passen voor de zekerheid.
“Maar natuurlijk” zei ik, terwijl we allebei naar de pashokjes liepen. “Wat denk je, zullen we er apart in gaan of samen?”
“Samen, denk ik” antwoordde Marcie, “want als mensen die je kennen je zo met die pyjama zien...” Ze wees op de pyjama met voetjes die bovenin mijn mand lag. “...zullen ze je vast vierkant uitlachen van hier tot Koppai, en ik zweer dat ik geen grapje maak.”
We gingen samen een pashokje in, en gelukkig was er ruimte genoeg voor ons tweeën.
Ik trok eerst al mijn kleren, op mijn luier na, uit, om te kijken of de romper me paste, en keek na het aantrekken ervan in de spiegel. Hij viel een beetje ruim, maar...
“Deze is perfect” zei ik, terwijl ik hem weer uittrok en terug in de mand deed. “Wat vind jij, Marcie?”
“Precies hetzelfde” zei Marcie, die mij een knipoog gaf. “Wil je nu eens kijken of één van deze stukken mij goed staat?”
“Prima” zei ik, en deed mijn t-shirt weer aan, voor de zekerheid.
Marcie viste een rode romper met witte stippen uit haar mand en kleedde zich ook eerst bijna volledig uit voordat ze hem paste. Toen ze hem eens aan had en zichzelf in de spiegel bekeek, barstte ze in lachen uit.
“Wat is er zo grappig?” vroeg ik. “Hij staat je anders prima, hoor.”
“Ik lijk net een dikke Bulborb of zo hierin!” schaterde Marcie. “Moet je eens kijken hoe mijn vetrollen hierin opvallen, joh! Dat kan toch niet!”
“Nou ja, zeg” zei ik hoofdschuddend, “onder je kleding zie je dat toch niet? En hij staat je nogmaals prima.”
“Weet je wat?” zei Marcie. “Je hebt groot gelijk. Ik neem 'm wel.” Ze deed de romper uit, terug in haar mand, en net als ik ook weer haar t-shirt aan.
Het volgende dat ik paste was mijn groene pyjama met voetjes, die toevallig ook een witte binnenkant en een capuchon had. Ik bekeek mezelf hierbij in de spiegel alsof ik één of ander fotomodel of zo was.
“Ik vind hem goed staan” zei ik, “en jij?”
“Hij staat je prima” zei Marcie, “het is prima kleding, en jij zelf maakt het helemaal af.” Ze giechelde erbij.
Ik knikte, deed de pyjama weer uit, stopte deze terug in het mandje, en toen was Marcie weer aan de beurt. Zij had net zo'n type pyjama als ik, maar dan een rood met wit gestreepte. Ik begon hysterisch te lachen toen ze deze eenmaal aan had.
“Marcie, wat wilde jij later ook alweer worden?” gierde ik uit.
“Fotograaf natuurlijk” antwoordde Marcie, “hoezo eigenlijk?”
“Moet je jezelf eens in je eigen spiegelbeeld zien!” schaterde ik. “Je lijkt Popee wel, uit Popee the Performer, iets dat mijn zusje altijd kijkt!”
“Hoedewatte?!” vroeg Marcie bijna stomverbaasd. “Hij staat me anders prima, hoor.”
“Er hadden nog wel een paar andere details bij gemogen als je echt een tweelingzus van Popee wilde worden” zei ik, “maar verder ben ik het wel met je eens. Ik neem wel terug wat ik daarnet heb gezegd.”
“Bedankt, pluisje” giechelde Marcie, die de pyjama uitdeed en terug in haar mand stopte. “Ik ga er vanuit dat de rest ook past, denk ik?” Ze kleedde zich langzamerhand weer in haar gewone kleding.
“Dat denk ik nou ook” zei ik, terwijl ik me ook terug aankleedde.
Hierna gingen we het pashokje uit, rekenden we af en gingen we door naar het warenhuis.
“Hier zullen hopelijk nog wel wat meer spulletjes voor je kleine zelf liggen” zei Marcie, die me gelijk meesleepte naar de afdeling voor baby's.
Ik bekeek de inhoud van de schappen, en knikte zo nu en dan. Totdat mijn ogen vielen op een doosje met twee speentjes, die wit en groen waren.
Oh my goshies...!” fluisterde ik verrast. “Die zien er leuk uit! Mag ik die hebben?”
“Maar natuurlijk” lachte Marcie, “pak wat je wilt, ik zie wel waar we allebei zo mee naar de kassa gaan!”
Ik pakte de speentjes van het rek en stopte deze in mijn mand, waarna ik verder keek. Ik zag van alles. Speentjes nog van andere merken, flessen, losse flesspenen, klein bestek, bijtringen... noem maar op.
“En dit is misschien wel essentieel voor jou ook!” zei Marcie, die een soort afwasborstel voor flessen omhoog hield. “Ik heb er zelf al een, en ik kan ze je wel aanraden.”
“Dank je” zei ik, terwijl ik de borstel aannam en ook in mijn mand stopte. “Wat heb jij eigenlijk al?” Ik boog me over Marcie's mand en zag een fles, een doorzichtig speentje met een blauw midden en een thermometer voor in het bad liggen.
“Ik heb geen flauw benul van wat ik nog meer zou moeten kiezen” zei Marcie, “dus waarom kijken we als jij alles hebt niet straks de rest van het warenhuis rond?”
“Ik heb hier denk ik alles al” zei ik, en sleepte Marcie meteen mee naar de afdeling met de accessoires. “Misschien iets voor jou, één van zulke dingen? Ze kunnen je best schattig staan.”
“Ik zal wel zien waar ik mee eindig” zei Marcie, die meteen haar blik op van die leuke haarelastieken richtte en één voor één naar ze begon te wijzen omdat kiezen lastig voor haar was.
Nadat ze twee setjes had uitgekozen, keken we voor de rest nog even verder, rekenden we alles af, en gingen we door naar de speelgoedwinkel voordat we naar een lunchroom of zo gingen, want het was inmiddels al 10 over half 12 geworden.
“Tony, ik zie wel waarmee ik de winkel uitkom” zei Marcie, “jij mag in ieder geval een knuffel naar jouw wens uitkiezen.”
“Helemaal prima” zei ik, terwijl ik alle knuffels stuk voor stuk bekeek. Merk of geen merk, bekend of niet bekend, lelijk of mooi... het waren er wel honderden, nu werd het kiezen me echt veel te moeilijk. Helaas zag ik de Bulborb waar Marcie het over had er niet tussen staan, dus ik besloot een compensatie voor mezelf uit te kiezen, en na lang na te moeten denken had ik een groene vis met witte stippen en knopen als ogen uitgekozen, want die vond ik er ook wel grappig uit zien.
Ik liep terug naar Marcie, die blijkbaar nog niets had gezien of gepakt.
“En?” vroeg ze nieuwsgierig. “Iets interessants gezien?”
“Alleen deze grappige vis” zei ik, terwijl ik hem liet zien. “Die Bulborb van jou is helaas niet te koop hier.”
“Dan zal ik 'm op een dag toch online voor je kopen?” bood Marcie aan. “Als een verjaardagscadeau of zo? Wat vind je daarvan?”
“Gaaf idee” zei ik, “dank je wel.” Ik gaf Marcie een klapje op de schouder, rekende af en daar stonden we dan in één keer weer in de hal, zoekend naar een lunchroom of zo.
“Zeg Tony” zei Marcie, “ik heb een leuk ideetje. Waarom gaan we niet eerst een broodje en wat drinken bij de lunchroom halen en vervolgens ermee naar de bioscoop? Ik heb een superleuke film in de reclame gezien, en ik dacht: misschien vind jij dat ook wel leuk! De film heet Undertale*, en is gebaseerd op de game met dezelfde naam. Wil je er heen?”
“Ah ja?” zei ik verrast. “Wat een leuke verrassing! Dank je voor het aanbod, ik stem ermee in!” Ik omhelsde Marcie eens goed en gaf haar een flinke serie aan zoenen op haar gezicht.
“Nou, dan hebben we een deal” lachte Marcie, die mij een knuffel en een klein aantal zoenen terug gaf.
Hierna gingen we naar de lunchroom, waar we allebei een broodje en wat vitaminewater kochten, en vervolgens naar de bioscoop, waar we kaartjes en nog snel een grote zak chips kochten, voordat de film begon. We waren precies op tijd, want 5 minuten nadat we in de zaal aankwamen begon de film al en genoten we volop.
Wat nog beter was, was dat we onder de film niet op hoefden te staan of moesten wachten tot de pauze om naar de wc te gaan, en in plaats daarvan gewoon onze luier konden gebruiken. Nee hoor, alleen voor onze blaas, anders zou iedereen in de zaal flauw zijn gevallen en dat was niet de bedoeling geweest.
De film was in ieder geval meer dan fantastisch, de lunch was lekker, en toen ik eenmaal thuis was gebracht door Marcie, merkte ik wel dat ik bijna op instorten stond, dus nadat ik al mijn inkopen onder mijn bed had geschoven, ging ik gelijk maar even snel slapen, me even niet bekommerend om het feit dat ik nog steeds een natte luier had.

Ik werd om half 5 weer wakker van Jeff, die aan het bureau stil aan het werk was. Ik ging gelijk rechtop zitten, pakte de inkopen weer onder het bed vandaan, liep naar de kast, pakte er een ondoorzichtige plastic doos uit en sorteerde het allemaal.
“Hé, Tony” zei Jeff. “Ben je weer wakker?”
“Jazeker” zei ik. “Ik was letterlijk uitgeteld, joh, wil je niet weten. Ik was van alles wat wezen kopen en met de lunch naar de film geweest.”
“De film?” riep Jeff verbaasd uit. “Je had mij kunnen vragen! Tenminste, als het een film over aliens was, of een romantisch drama.”
“Het was Undertale” zei ik, terwijl ik alleen de belangrijkste spullen in de plastic doos liet, deze sloot en terug in de kast deed. “Geen van beide genres die jij leuk vindt, dus.”
“Ach, als je er maar van hebt genoten” zei Jeff. “Raad je hem mij ook aan?”
“Zeker wel” zei ik. “Zelfs al heb je de game met dezelfde naam nog niet gespeeld, nog steeds.”
Hierna hielp ik Jeff een beetje met waar hij mee bezig was, al snapte ik in feite geen fluit van techniek of zoiets in die richting. De tijd vloog ermee wel snel voorbij, en voor het eten om kwart over 6 had ik nog even snel mijn luier verwisseld, want ik was dadelijk nog bang dat er straks een beginnend gat in mijn huid zou zitten of zo.
Eens aan tafel had ik iedereen in alle kleuren van het universum verteld over de dag, en toen ik over de film wilde praten, waren in één keer alle ogen op mij gericht.
“Wat, serieus?” riep Maxwell uit. “Is daar een film van dan?”
“Dan moet ik die ook zien!” zei Brianne, “je weet dat ik daar een die-hard fan van ben, toch?”
“Neem mij dan de volgende keer mee!” zei Mark. “Dan zal ik betalen!”
“Jongens, alsjeblieft zeg!” riep Jeff, om iedereen te kalmeren. “Die film is heus nog niet zo snel uit de bioscoop, hoor, dus waarom besparen jullie het geduld ervoor nou niet? Het is toch ook weer niet zo'n groot drama...”
Ik slaakte een zucht van de opluchting dat Jeff mij beschermde tegen alle drukte.
“Dank je, maat” fluisterde ik in zijn oor. “Ik kon mezelf al niet meer horen denken...!”
“Ik doe het graag voor je” giechelde Jeff, die mij een vriendelijk klapje op mijn bovenrug gaf. “Hé, iedereen is dankzij mij nu wel weer stil, hè?”
Ik knikte en lachte erbij, en ging verder met het eten. Tegelijkertijd voelde ik wel weer mijn blaas onrustig worden, en had nu gewoon even zin om het zonder enige gène te laten lopen. Niemand die het tenslotte zag.
Na het eten ben ik gelijk maar onder de douche gegaan, want na lang lopen is dat natuurlijk ook wel essentieel. Ook had ik mijn haar gewassen en geborsteld, en mijn tanden gepoetst, en na dit alles ging ik maar weer terug naar mijn kamer, waar Jeff en ik samen even Family Guy op zijn computer gingen kijken, tot 5 voor 9, want toen wilde Jeff zich zelf ook graag even voorbereiden voor het naar bed gaan.
“Mag ik de volgende keer ook mee?” vroeg Jeff, toen hij helemaal klaar was, het centrale licht uitdeed en in zijn bed ging liggen.
“Maar natuurlijk” zei ik, “ik vind het helemaal prima. Gewoon met zijn tweeën zeker?”
“Dat kan” zei Jeff, “maar met Marcie of zo mag natuurlijk ook, hoor. Ik laat het allemaal wel aan jou over.”
“Niet zo bescheiden, joh” lachte ik, “het liefste wil ik gewoon één op één met jou, omdat jij de liefste van heel het universum bent.”
“Dank je, schat” zei Jeff, die nog even opstond om mij een knuffel en een lange zoen te kunnen geven. “Hetzelfde geldt in mijn geval uiteraard ook voor jou. Slaap lekker, hè?”
“Jij ook, lieffie” giechelde ik, terwijl ik me op mijn andere zij draaide, mijn twee knuffels bij me nam en mijn fles in mijn mond stopte.
Om ongeveer half 10 lag ik allang diep te slapen.

*Wist je dat ik nog steeds eeuwenlang wacht op een film daarvan? Het lijkt me dan zoveel interessanter dan die andere films van tegenwoordig... ( ͡° ͜ʖ ͡°)
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Editor's note: ook dit hoofdstuk zal erg overlappen met 'Niet doorvertellen...!'

8. Het laatste aantal weken van de zomer in een notendop
Gedurende het laatste aantal weken van de zomer had ik behoorlijk wat meegemaakt, dus ik zal het jullie allemaal even in een notendop vertellen, alsof het een entry uit een dagboek of zo is.
Begin augustus hadden Marcie en ik dus afgesproken om bij een getrouwd stel te logeren die veel met mensen doet die graag een baby willen zijn, weten jullie nog? Nou, we vertrokken per trein, en hiervoor hadden we iedereen wijs gemaakt dat we lekker de stad in gingen, naar het theater en zo. Nou, mooi niet, hoor! Eens aangekomen op het centrale station van Fourside kwamen Kenny en Beth, het koppel, ons direct oppikken, zodat we met hen mee naar hun huis in Happy Happy Village komen, en gelukkig verliep dat behoorlijk vlot aangezien er geen file of zo stond.
Dat huis van Kenny en Beth was klein, maar desondanks toch erg gezellig. Ze hadden en kleine maar fijne woonkamer, met een speelkleed in een hoek, twee kinderstoelen aan de tafel, en een redelijk ruime keuken, waardoor je naar de serre kon lopen, en daar stond een box, die ook even in de woonkamer had gestaan.
Boven hadden ze een badkamer met een kalmerende serie aan tegels op de muur, hun eigen slaapkamer met het grote bed (logisch toch?), en onze logeerkamer bestond uit twee grote bedden met spijlen, nog een box, een kamerplant, een soort schommelend fauteuil, een commode en een paar kasten.

Op de eerste dag, na de aankomst, moesten Marcie en ik nog even aan het één en ander wennen, en zelfs aan de simpelere kleding die we aan kregen. We hadden zelfs al snel gerealiseerd dat we allebei in babytaal moesten praten, dus dat deden we ook maar, en dat werd door Kenny en Beth ten zeerste gewaardeerd.
We hadden het een beetje rustig aan gekregen en gedaan, en zelfs voor het eerst met zijn tweeën in één bad gezeten, terwijl ik eigenlijk had verwacht dat we apart zouden gaan, maar desondanks was het toch wel erg gezellig. Helaas gebeurde er wel het volgende: tijdens het haren wassen kreeg ik per ongeluk zeep in mijn oog, en wenen dat ik deed, joh, dat deed zo'n pijn! Gelukkig konden Beth en Marcie me wel heel lief troosten, dus daar was ik achteraf natuurlijk wel blij mee.

De volgende dag, op dinsdag, voelde mijn oog zich gelukkig weer beter, en schrok ik wakker van Marcie's knuffel die ineens op mijn schouder lag, grappig hè? Voor onze fles was Marcie ook zo lief geweest om de lange rammelaar met mij te willen delen, omdat het wachten natuurlijk ook voor mij lang kan duren. Bij het spelen was ik helaas even niet zo lief geweest: ik had Marcie per ongeluk wakker gemaakt toen ze van de verveling in slaap viel, en na één sorry kon ze me gelukkig nog wel vergeven.
Ook waren we na het slapen in de middag even in de achtertuin geweest, en daar stonden schommels voor ons op maat gemaakt, en die zaten echt hemels! We hebben buiten behoorlijk genoten, totdat we weer naar binnen gingen om tv te kijken voor het eten.

Woensdag was het helaas behoorlijk afgekoeld buiten, en dat was in de kamer ook best wel te merken. Tot overmaat van ramp had ik dan ook nog eens een enge droom gehad, wilde ik mijn knuffel pakken voor de troost, maar die was ik kwijt! Ik was daar natuurlijk behoorlijk verdrietig om, zoals jullie dat misschien al snappen, maar toen Beth kwam om mij rustig te maken, had ze de knuffel gelukkig al gevonden, en toen was ik alweer stil.
Hierna gingen we naar een soort privé-speelhal voor mensen die net zoals Marcie en ik waren, en daar hadden we het ook erg leuk, we hadden zelfs lotgenoten ontmoet en daarmee gepraat en gespeeld. De mensen die ik daarvan best nog eens zou willen zien waren Lean*, Adri, Travis en Yivo, want die hadden in hun dagelijks leven al mensen die voor hen zorgden als baby-zijnde, en daar waren ik en Marcie stiekem wel een beetje jaloers op. Na al het spelen werden we natuurlijk ook behoorlijk moe, en dat was natuurlijk wel een goed teken, namelijk degene dat het erg leuk was.

Donderdag was het weer zo koud 's nachts, en had Kenny gelukkig bij het opstaan wel gezorgd voor warmere slaapkleding voor de komende avond. Bij het ontbijt kregen Marcie en ik fruit, en toen Kenny boven was, kregen we voor het eerst in tijden weer eens uit de borst, jazeker, van Beth! Ik snap niet hoe ze dat voor elkaar had gekregen zonder kinderen van zichzelf te krijgen, maar trots was ik van binnen wel op haar, en ik moest er natuurlijk ook wel even aan wennen, want wie weet hoe lang het al geleden is dat ik uit de borst had gekregen.
We kregen niet lang hierna te horen dat er mensen zouden komen met een kind van ongeveer onze leeftijd, wat Marcie en ik eerst niet snapten. Wat bleek, het getrouwde koppel Callum en Sarah, die langskwamen, hadden een kind van ongeveer onze leeftijd aan ageplay bij zich! En tot een nog grotere verrassing bleek dit Dave uit mijn klas te zijn, die dit eerder echt nooit aan mij had verteld! Eindelijk weer een lotgenootje erbij, en daar waren we alledrie erg blij mee. We hadden elkaars verhalen gedeeld, en die waren ieder behoorlijk anders, maar toch ook wel interessant.
Voordat we hierna even gingen slapen voor de middag, waren we even van knuffels gewisseld, en die van Marcie is best wel interessant, moet ik zeggen. Het was een soort lap met aan iedere hoek een rond uiteinde, en een hoofdje met een rood mutsje erop, en hij was van badstof gemaakt. Marcie vond het mijne (de ronde oranje Fobby, niet de recentelijk gekochte vis) natuurlijk ook erg lief, dus dat waardeerden we allebei zeer van elkaar.

Vrijdag voelde ik me prima, maar met Marcie ging het wat minder. Wat later bleek, ze was 'het' (als je begrijpt wat ik bedoel), en daar kun je je inderdaad wat minder lekker in je vel bij voelen.
Wat op die dag wel weer grappig was, was dat we een fles kregen, maar tijdens het drinken ervan gewoon op gegeven moment in slaap vielen! Hierbij was het voordeel dan wel dat we bij het wakker worden gewoon de rest op konden drinken voordat we verschoond werden, want je wil niet weten wat er uiteindelijk in de luier aan de hand was.
Na dit alles waren we weer wezen spelen, en hebben we bij het balletje overrollen naar elkaar ontdekt dat kietelen een zwakte voor ons allebei is, en daarmee dus nog lang gelachen. Bij het spelen kwamen we er zelfs achter dat het begon te hagelen, dus Kenny had geen zin om eten te halen, maar dat was niet erg, want simpel eten is altijd wel fijn met dat soort weer.
's Avonds na het bad wilde Kenny echter een domme grap uithalen bij Marcie: hij had haar speen uit haar mond getrokken, terwijl ze nu juist zo ontspannen ermee was, en dan begrijp ik wel dat ze daar even verdrietig om was, maar na een kleine preek van Beth kreeg Marcie haar speen gelukkig wel van Kenny terug, en dat wat hij deed vond ik eerlijk gezegd ook niet kunnen.

Zaterdagnacht werd ik wakker van het feit dat ik Jeff erg miste en daar verdrietig om was, en Marcie was even zo lief om mij proberen te troosten door even bij mij in bed te komen. Na een tijdje kwam Beth die op het fauteuil ons beiden op schoot nam en ons kalmeerde met de bewegingen ervan, waarna we niet veel later toch weer lagen te slapen.
Toen de ochtend viel, gingen we na het aankleden en zo buiten eten, en het was prima weer, moet ik zeggen. Na het tandenpoetsen zaten we voor het eerst in de serre, waar we in de box speelden en een klein beetje met elkaar overlegden wat we nu aan iedereen moesten vertellen als we terugkwamen straks. Natuurlijk wel achter Kenny en Beth hun rug om, hoor, anders hadden we gezwegen en gewoon gespeeld.
In de middag hadden we weer buiten gegeten, en hierna op een picknickkleed in het gras gespeeld, onder de parasol, en dat was best wel lekker, zo met de wind die tussen onze tenen blies. Beth maakte zelfs een foto van mij en Marcie, en die mocht ze van ons ook aan de muur hangen, net als vele andere foto's van meerdere 'kinderen' die ze te logeren hadden gehad. Marcie en ik hadden zelfs nog even na het spelen onder de parasol geslapen, en waren in onze slaap weer terug naar de woonkamer gebracht, want daar stond de box uit de serre weer.
Na het eten en het bad kregen we 's avonds pas weer van Beth uit de borst, omdat ze speciaal voor ons het lekkerste voor het laatste wilde bewaren.

Zondag was helaas alweer de laatste dag, maar Marcie en ik hadden Kenny en Beth wel leuk verrast door hen wakker te maken met op hun bed springen, wat ze allebei gelukkig niet zo erg vonden.
Hierna werden we snel verschoond, voorzien van eten, onze gewone kleding en dat soort dingen, zodat we snel weer naar het centrale station van Fourside konden, en voor het vertrek kregen we zelfs onze flessen gevuld met wat afgetapte borstvoeding bleek, en dat was dan wel mooi een aangename verrassing.
De week met Kenny en Beth was werkelijk gaaf en voor herhaling vatbaar, wie weet ga ik de volgende keer misschien wel alleen, maar ja, de toekomst bestaat niet, hè, dus we zien wel.
Bij thuiskomst in de school hadden Marcie en ik iedereen gesproken, en van wat we hebben verzonnen geloofden ze ook nog eens, ik sta er momenteel zelfs nog tranen van te lachen. Zelfs Jeff geloofde ons, en te bedenken dat hij de volgende dag pas van zijn vader thuis zou komen!
Marcie had hierna nog gevraagd of ze nog een nachtje bij mij kon slapen, en dat mocht, en met dat feit concludeerde het de laatste weken van de zomer op een mooie manier, en zou ik het best nog eens mee willen maken. Echt waar.

*toevallig dezelfde hoofdpersoon uit 'Lean in de Underground'!
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
9. Een uiterst dramatische herfst, ook weer in een notendop
Het werd langzamerhand weer september, waarin school weer begon en ik plannetjes maakte voor mijn vijftiende verjaardag, want die zou komende midden september er zijn. De derde klas was met dezelfde klasgenoten als vorig jaar, en we hadden cultuur en politiek als nieuwe vakken, dus dat werd nog meer leren geblazen, en alsof Jeff en ik daar echt zin in hadden!
Midden september was Marcie ook nog even langsgekomen voor mijn verjaardag, en drie keer raden wat ze mij had geschonken...! Dezelfde Bulborb als die zij thuis had, en ik kon wel een gat in de ozonlaag springen van de grootste blijdschap die ik ooit in mijn aardse leven had meegemaakt! Er zat zelfs een klein wenskaartje bij, waarop naast een korte felicitatie ook nog eens het volgende stond:
Be yourself, nothing's wrong.
Dat was behoorlijk inspirationeel van haar, en het kwam ook nog eens overeen met ons geheime leven, dus hiervoor had ze haar hele gezicht onder de zoenen gekregen, omdat iedereen eigenlijk wel zo moet leven.
Marcie kreeg van mij natuurlijk wel een cadeau terug, zoals ik bij iedereen doe die ik het alleraardigst vind, en zij kreeg net als Jeff een buigbare geodriehoek, gewoon voor de grap, maar Marcie was er natuurlijk wel blij mee, omdat ze altijd wel een soort fascinatie voor rubberen voorwerpen heeft. Nee, niet op een seksuele manier of zo, maar gewoon omdat kinderen ook vaak speeltjes hebben die grotendeels van rubber zijn, snap je?

Oktober werd het helaas wel flink dramatisch na mijn derde echte date met Jeff, die zich dit keer in het welbekende grand restaurant van Summers plaatsvond, en welke overigens natuurlijk wel erg gezellig was.
Nu het dramatische: we kregen serieus flink veel huiswerk en praktische opdrachten voorgeschreven, en dat was nog een grotere nachtmerrie dan vorig jaar, omdat we meestal elkaar om hulp moesten vragen zodat het sneller af kon zijn, want met huiswerk en zo sta je natuurlijk altijd onder druk, begrijp je? Blij dat Jeff mij kan helpen met zijn talent voor talen, en ik hem met wiskunde, dus dan is het wel weer goed.
Maar dat huiswerk en zo was natuurlijk niet het enige dat alles zo dramatisch maakte. Het bleek dat Marcie's moeder recentelijk was omgekomen in een massaal verkeersongeluk, en dat ze nu een wees is geworden en in één keer bij haar buurjongen Lucas en zijn vader woont! Ze vertelde dit aan mij en Jeff via Skype, en we waren natuurlijk niets anders dan geschrokken, en zij flink verdrietig erom, en dat begrijp ik wel, als ineens een groot deel van je openbare leven wordt omgeslagen.
Marcie vond het aan de andere kant eigenlijk niet zo heel dramatisch, zei ze zelf, en dat maakte mij en Jeff serieus bijna(!) aan het lachen, maar hoe dat komt, is omdat Marcie haar moeder eigenlijk helemaal niet zo aardig vond, omdat ze vaak problemen met elkaar hadden en zij constant de schuld en preken van helemaal niets kreeg, en dat vond ik natuurlijk ook erg zielig voor haar. Niet moeilijk dat ze haar dan ook vaak voor wicht uitmaakte.
“Ik ben nu dan eigenlijk wel eindelijk van al dat vreselijke gedoe af” had Marcie gezegd, “en misschien ben ik nu dan wel een soort vrije geest die echt kan doen en zeggen wat ze wil, zonder daarvoor in de problemen te komen.”
Ik had zelfs van haar te horen gekregen dat ze niet veel later zelfs ging verhuizen naar de Nowhere Islands of zo, en dat is één uur achteruit van ons, joh! Ik en Jeff hoopten maar dat ze snel aan dit alles zou wennen, en tegelijkertijd hadden we ook zoiets van: een nieuw veilig thuis heeft ze zeker wel verdiend, na dat vreselijke incident bij die eigenlijke veilige plek die ergens in Seattle was. We hadden gebeden, en haar natuurlijk ook het grootste succes gewenst, want dat was zeker wel nodig.

Nu las ik een hele e-mail van Marcie nog even door, want gisteren had ze eindelijk een nieuw thuis gekregen, wat overigens best wel snel was na de verhuizing naar Lucas' oorspronkelijke huis in Tazmily Village.
Marcie was gisteren dus naar een surrogaatmoeder aangewezen, en was ze niet lang hierna naar haar nog nieuwere thuis verhuisd, waar ik ook haar nieuwe adres van heb gekregen. Ik heb het op Google Maps bekeken, en ik moet zeggen dat het een best mooie buurt is daar! Het enige jammere is dat daar geen tuinen of zo zijn, maar dat had Marcie sowieso al gewenst, dus voor haar kwam het prima uit.
Ik zou best naar Marcie's nieuwe huis willen, maar Jeff had me hierbij wel eerst gewaarschuwd dat we per vliegtuig moesten, omdat het één uur verschil en wel miljoenen kilometers verderop was. Ondanks dat zou ik toch wel willen, maar het plannen is natuurlijk ook duur, weet ik van mezelf, omdat vliegreizen sowieso erg duur zijn. Ach, ik zie wel hoe alles straks zal gaan.
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Epiloog
Het is inmiddels al bijna kerst, en Jeff en ik waren laatst bij Marcie uit logeren geweest. Hoe dat ging? Best wel goed, eigenlijk, want tijdens het plannen van die reis had Jeff tegelijkertijd mij de waarheid verteld over dat hij benieuwd was mijn en Marcie's ageplay, en ik zweer dat toen ik dit hoorde, mijn ogen wel tot aan de andere kant van de kamer uit mijn kassen rolden van verbazing, ik moest een verre afstand bereiken om deze te vinden! (Grapje, bij wijze van spreken, hoor.)
Oké, ik moest wel even aan dat idee wennen, maar toen ik eens samen met Jeff op de Nowhere Islands was aangekomen, was ik er eigenlijk al aan gewend, want Marcie had me laatst verteld dat ze haar leven grotendeels in ageplay leeft aangezien ze een behoorlijk hechte band met haar surrogaatmoeder heeft opgebouwd sinds de verhuizingen. En te denken dat ze eerder deze zomer jaloers was op de kinderen in de speelhal die ook een goede verzorger hadden! Nou nou, ik ben nu best wel jaloers op haar, dat haar wens binnen circa 2 maanden uit het niets was uitgekomen.
Gedurende het hele weekend weg had Jeff mij en Marcie geobserveerd, en pas toen we weer terug thuis waren, alles genoteerd, en het resultaat was dat het 'redelijk interessant' was, 'maar men moet het nog leren accepteren aangezien dit niet snel als normaal wordt beschouwd'.
“Als je wilt, kun je dit in je volgende werkstuk verwerken” had ik tegen Jeff gezegd. “Maar onthoud dat het geheel optioneel is, hè? Net als mijn 'kleine' ik, dan bepaal ik ook zelf of ik hem nou ben of niet.”
“Ik zie wel” was Jeff's antwoord.
En weet je, sinds die observatie en zo staat Jeff me nu veel makkelijker toe om mij 'klein' te laten zijn dan eerder in de zomer. Hij accepteerde natuurlijk mijn voorliefde voor luiers eerder, maar wat daar nog meer mee geassocieerd was (mijn fles, speen, en dergelijke), dat duurde wel even, en dat snap ik best, want iedereen zal waarschijnlijk op het eerst een beetje raar denken voordat ze eraan gewend zijn.
Ik hoop dat jullie het leuk vonden om dit gelezen te hebben, en dan wil ik nog één geheel optionele tip geven: ik kan jullie aanraden om na het lezen van dit verhaal, <a href="http://www.ab-dl-tb-club.nl/index.php?topic=17078.0">drie</a> <a href="http://www.ab-dl-tb-club.nl/index.php?topic=17276.0">anderen</a> <a href="http://www.ab-dl-tb-club.nl/index.php?topic=17656.0">vanuit</a> Marcie's oogpunt te lezen, omdat ze bijna gelijk liepen met het mijne! :)
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
Mollie-abdl Plotselinge gevoelens Polls 16
Little_t Verandering van Afvalscheiden Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 8
L Verandering V 0
V Verandering van gevoelens; hetero........ 16+ Board 12
G Van jaloezie tot grote verandering J 2
E Willekeurig verhaal & verandering 'topic geupdate' in verhalenforum Ideeën Bus 6
M Verandering flash logo naar .gif Ideeën Bus 4
M verandering logo bovenin Ideeën Bus 9
iPixie Verandering V 30
Daddy_28 verandering forumnaam Voorstellen 0
Sparrow Een grote verandering G 5
A Verandering V 0
DL_Michel Verhaal Klaar DAG VAN VERANDERING D 0
Drentse liefhebber M’n luier is een beetje nat Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 0
L Zoektocht naar een papa of mama Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 1
R Opzoek naar een leuke gezellig klik (f) Contact advertenties 1
O Effetjes voorstellen (lang, sorry, ik werd een beetje enthousiast) Voorstellen 24
D tips bij de start van een DD/lg relatie? Algemeen 10
N Verhaal Klaar Dylan's Turnavontuur: Een Friponneuze Verwisseling D 1
Wieltje Wat als je het een keertje 'anders' deed? Broekplassers en Poepers 4
Drentse liefhebber Dit weekend een keer weer heerlijk luieren. Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 2
Babyboy2024 Een grote beginnende stapje Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 3
F Nog niet klaar Nog steeds een grote meid?? N 86
Babyukkie Een vraag van lid. Wil graag weten hoe we hier mee om gaan moderator talk 1
Pup Gezocht: Online daddy voor een lief kleintje (2.0) Contact advertenties 8
Hans4ABDL Domi man die plaats heeft voor een ABDL subje.Vrouw/jongen/tgirl Contact advertenties 12
secrettess Vandaag iemand zin om af te spreken of een andere keer? Contact advertenties 19
Diaperthijs Lekker Zitten in een poepluier. Yesss of eeewww? VVV 40
I Een enorme stap.. Contact advertenties 9
B Daddy op zoek naar een little Contact advertenties 4
R Ricky krijgt een luier van Adje om Q R 3
baby metalhead 666 trek de stoute schoenen aan en geef het nog maar eens een kans opzoek naar ....... Contact advertenties 1
A Heeft er iemand ervaring/tips om in een luier naar plopsaland de panne te gaan? Polls 6
A Is er iemand voor een afspraakje in Leeuwarden vriendelijke groet Robert AB/DL Fotos 5
C Wie heeft hier een verklaring voor ? Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 15
HarmonixFairy Meisje met een droom stelt zich voor... Voorstellen 21
DiaperT1 Een luier voor het gemak. Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 16
Bam-Bi Ik zoek een lief ab meisje Contact advertenties 7
babydaniel Re meisjes gezocht in België voor een luier date Contact advertenties 4
Baby Charlotte Welke AB spenen hebben nog een ventiel? Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 14
L Met een groepje naar intens Contact advertenties 13
Wants to be in Diapers Een slaafgeborene van het neoliberalisme S 4
P Leuke luier date met een vrouw Contact advertenties 5
AmberLuiertje Discussie met een vriendin Algemeen 50
B op zoek naar een vrouw Contact advertenties 5
M Heb jij een maatje Large maar niet veel centjes om te luieren ? Contact advertenties 5
Bart Wie in de omgeving Zuidwest-Brabant heeft een dikke luier over Contact advertenties 0
Diaperloverfrom2001 Ik zoek raad: ik heb een relatie, beide wonen we nog bij onze ouders, maar ik ben DL Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 10
T Keer in een dwangbuis Contact advertenties 8
bigjim Ik zie weer een prijsverhoging aankomen Aanbevolen 2
Similar threads


















































Bovenaan