Natuurlijk voelde ik me niet lekker, waarom zou ik me ook wel lekker voelen ik zag er niet uit en was nergens goed voor. Ik stond voor de spiegel en zag mijn lichaam 1.65 meter lang, ietwat mollig en stevig behaard tussen en benen en de oksels. Ik besloot te gaan googlen en vond wat ik zocht. Permanente ontharing! Binnen een uur was de afspraak gemaakt en een week later kon ik er al terecht. Ik moet zeggen het resultaat was verbluffend, met een heerlijk gevoel ging ik mijn weken weer in.
Even had het effect, 3 weken daarna stond ik alweer voor de spiegel, oké ik was iets minder lelijk maar toch nog steeds zag ik er niet uit, het gevoel dat ik gewoon een verschrikkelijk mens was bleef maar in mijn hoofd ronddolen. Ik belde mijn huisarts en maakte een afspraak.
Het was druk in de wachtkamer en ik werd er onrustig van. “Renske, kom je even mee?” vroeg de huisarts. Ik liep achter de huisarts aan naar haar kantoortje. “wat is het probleem?” Vroeg ze. “Nou ik voel me niet helemaal op mijn gemak, ik slaap slecht en blijf steeds ronddolen met nare gedachtes.” Antwoordde ik. De huisarts bleef wat doorvragen en vroeg toen. “hoe is het contact met je ouders Renske?” Ik antwoordde: “Nou dat ik heb ik 10 jaar geleden verbroken toen ik op 18 jarige leeftijd het huis uit ging, ik was ze gewoon zat.” Huisarts: “Had je een minder goede jeugd?” Ik knikte even. “Ik denk dat ik wel wat voor je weet, ik heb een verwijsbrief het is bij psychiatrische instelling de Duinen, je moet even een afspraak maken daar met de psychiater hij kan je verder helpen.” Ik liep met de verwijsbrief de deur uit. Ik wist even niet of ik dat wel zou willen, op gesprek gaan met een psychiater.
Na 2 weken kwam ik bij het opruimen van mijn rotzooi weer die verwijsbrief tegen, ik legde hem op een tafeltje en zat te twijfelen, net op dat moment ging de telefoon ik nam aan: “Hallo met Renske.” “Hallo Renske, je spreekt met dokter de Bruin van de Duinen, ik heb met je huisarts gesproken en ze gaf aan dat ze jou een verwijsbrief voor mij had gegeven.” Zei een rustige stem aan de andere kant van de lijn. Ik slikte en zei stotterend: “j..ja. d..d..dat k…kll..klopt.” stem:”Ik heb dinsdag een gaatje in mijn agenda kom je dan om 10 uur langs?” ik: “ja dat is goed.” Dinsdag was bijna een week verder en dat voelde nog erg lang.
De week vloog dus werkelijk voorbij en het was dinsdag, ik belde aan mij de Duinen. Ik had er weleens over gehoord maar wist niet wat het inhield, het was een groot statig gebouw en het was er muisstil in de buurt. De deur werd open gedaan door een dame van zeker 2 meter lang, ze keek op mij neer: “Hallo, jij moet Renske zijn, je had met de dokter afgesproken hé?” zei ze vriendelijk doch dringend. Ik voelde de kriebels over mijn rug lopen het voelde raar zoals ze me toesprak. Ik zei: “ja dat ben ik, ik ben 5 minuten te laat maar dat kwam doordat de bus vertraging had.” Ze knikte en zei: “Ja dat gebeurd wel vaker, er gingen zeker geen eerdere bussen?” ik: “Nou er ging wel een bus een kwartier eerder.” Zij: “Oke, dat kan gebeuren hé, je zult merken dat als je wat groter bent dat dit soort dingen niet meer gebeuren.” Ze legde haar hand op mijn rug en duwde me zachtjes de grote hal in. “Ga daar maar even zitten” zei ze en ze wees naar de vrolijk gekleurde stoelen met er ernaast een speeltafel en een kastje met stripboeken en voorleesboeken. Dit is dus ook voor kinderen dacht ik, ik ging op een roze stoel zitten en keek rond. Aan de andere kant van de wachtruimte stonden hogere stoelen, duidelijk gericht op mensen die heel lang waren want ze waren groter als normaal. Daar lagen ook tijdschriften. “De dokter is nu eerst met wat anders bezig, hij is er over ongeveer eenhalf uurtje weer, wil je wat drinken? “vroeg de dame. Ik knikte en verwachtte de vraag wat ik wilde drinken maar ze liep weg. Onderweg draaide ze zich om: “Pak maar wat te lezen hoor” zei ze en ze wees naar de kast met stripboeken en voorleesboekjes. Ik stond op en liep naar de grotere stoelen en pakte uit de literatuurkast een tijdschrift. Toen ik terugliep zag ik dat de dame alweer terugwas, ze had een plastik velgroene beker in de hand. Ze liep op me af en pakte het tijdschrift uit mijn handen, “We hebben liever niet dat de literatuur door elkaar gaat.” Zei ze. Ik draaide mijn hoofd om en keek naar de kast met boeken bij de gekleurde stoelen: “Maar dat zijn allemaal kinderboeken” zei ik. Ik voelde hoe de dame haar hand om mijn onderkaak legde en mijn hoofd naar haar toe draaide, vervolgens plaatste ze enkele vingers onder mijn kin en duwde mijn hoofd omhoog, zij keek naar beneden en ik keek omhoog, ik keek haar recht in de ogen. “Heb jij nooit geleerd om mensen aan te kijken als je tegen ze spreekt?” vroeg ze. “J..j..jawel” stootte ik eruit. Mijn eerdere opmerking negerend liep ze weg en legde ze het boekje in de kast bij de witte stoelen. Ik liep weer naar de gekleurde stoelen en ging zitten, ik nam een slok uit de beker, het was limonade en het smaakte me goed. Ik keek wat rond. Na ongeveer 5 minuten stond de vrouw weer bij me. “wil je niet lezen?” zei ze. Omdat een situatie als vlak ervoor te voorkomen boog ik mijn nek waardoor ik recht omhoog keek en in haar ogen keek: “Nee, ik vind die boekjes niet zo leuk” zei ik.
“Dat geeft niet hoor, kleur anders deze kleurplaat maar even in, dat is goed tegen de verveling want je zult nog even moeten wachten.” Ze legde een kleurplaat voor me neer en legde er wat waskrijtjes naast. Ze bleef me indringend aankijken, pas toen ik een waskrijtje pakte liep ze weer naar haar plek toe en begon wat te tikken achter haar pc. Toen ik het krijtje weer neerlegde keek ze op, ik zag haar indringende blik en pakte het krijtje weer en begon te kleuren. Ik keek op de klok en het was al na 10:40, ze had toch gezegd dat hij om 10:30 er zou zijn? Ik nam nog een slok van de limonade en ging door met kleuren. Bijkbaar ging ik toch iets te diep in op mijn tekening want ineens alsof uit het niets : “Jij moet Renske zijn”. Zei een rustige stem. Ik schrok me rot en keek ineens op. De man die naast mij stond en op mij neer keek moest zeker 2 meter 10 zijn, wat een lange man zeg, ik voegde zijn hele lichaam naar boven en keek hem aan. Hij had een glimlach op zijn gezicht en leek de kwaadste niet. “Pak je kleurplaat maar, dan pak ik je limonade dan lopen we naar mijn kamer toe.” Zei hij. “Ik hoef de kleurplaat niet te houden hoor”zei ik. “Neem toch maar mee” zei hij. Ik stond op en stak mijn hand uit om mijzelf fatsoenlijk voor te stellen. Hij negeerde mijn hand, pakte de beker en liep voor mij uit. Ik pakte de kleurplaat en moest en beetje hollend achter hem aan lopen. De lift stond al klaar, “Druk maar op de 4” zei hij vriendelijk doch dringend. Ik drukte op het knopje van de 4e verdieping en de deuren sloten zich.
Op de 4e verdieping aangekomen liep ik weer achter de man aan, we liepen een kamer binnen. De kamer was gezellig ingericht, er stond een grote bank, een bureau en wat stoelen, naast 2 stoelen van groot formaat stond er ook een kleinere stoel welke lichtroze was geverft. “Ga maar zitten” zei de arts en hij wees op één van de hogere stoelen. Ik legde de tekening op een tafel en ging voor de stoel staan, met mijn handen op de zitting sprong trok ik mezelf op de stoel. De psychiater ging ook zitten en zei: “Even goed tegen de leuning zitten hoor, want anders is het niet goed voor je rug”. Ik deed wat hij zei en kwam erachter dat ik daardoor mijn knieën niet meer kon buigen mijn voeten staken een stukje voor de zitting uit. “Hmm, misschien is dat niet de juiste stoel voor jou, wacht maar.” Zei de psychiater en hij pakte de roze stoel en zette die naast mij neer. “Ga daar maar op zitten” zei hij. Ik sprong van de stoel af en ging op de lagere stoel zitten, netjes met mijn rug tegen de leuning, nu kon ik bijna bij de grond met mijn voeten. De psychiater ging ook weer zitten, ik besefte dat ik nu de hele tijd mijn nek gebogen moest houden om met hem te kunnen praten.
“Waarom belde je zelf niet, Renske.” Vroeg de psychiater abrubt. Ik antwoordde: “Ik twijfelde nog of ik echt vond dat het nodig was.” “psychiater: “vertrouw je je huisarts niet?” Ik: “Jawel hoor.” Psychiater: “Waarom nam je die bus eerder niet?” ik: “Ik dacht dat ik die niet hoefde te nemen, die andere was zonder vertraging vroeg zat.” De psychiater ging even achterover zitten en dacht na, na een poosje zei hij: “Ik heb met je huisarts gesproken en op basis daarvan twijfel ik een beetje. Er zijn hier meerdere therapiegroepen waarin je kunt worden geholpen, sommigen zijn geheel intern bij anderen ga je ’s avonds weer naar huis.” Ik: “Ik zou het liefst gewoon naar huis gaan ’s avonds.” Psychiater: “Ja, maar dat betekend dat je iedere dag op tijd moet komen, en je hebt bewezen dat het lastig voor je is. Maar wat wil je liever, een groep waarin mensen zitten die hetzelfde hebben als jou, dus mensen die last hebben met hoe ze gestart zijn of wil je ook de andere kant zien mensen die ouders zijn en worstelen met hoe ze hun kinderen moeten aanpakken.” Ik voelde me een beetje belachelijk gemaakt, 1 keer te laat komen en dan al zulk commentaar krijgen maar toch antwoordde ik zijn vraag: “Ik denk dat het me best lukt om op tijd te komen, ik denk dat ik inderdaad ook wel de kant van de ouders wil zien, hoe zij ermee omgaan.” De psychiater knikte, dat lijkt me ook wel de beste keuze. Dat is overigens wel een interne groep. De volgende groep begint volgende week maandag, ik stel voor dat je zorgt dat je maandagochtend thuis klaarstaat en je je koffers gepakt hebt, zodat je zo in de taxi kunt stappen die we voor je regelen. Ik ga even de papieren voor je invullen, ga maar aan die tafel zitten om je kleurplaat af te maken, er ligt vast wel waskrijt.” Hij zei het een beetje dwingend en ik durfde niet te weigeren, ik tilde de stoel op en pakte de kleurplaat van het tafeltje af en liep naar de door de psychiater aangewezen tafel.
Ik was alweer even aan het kleuren toen hij over mijn schouder meekeek, hij zette de beker met limonade naast me op tafel, “drink maar op, dan kun je zo weer naar huis.” Zei hij. Ik dronk in 2 tegen de beker leeg en stond op. “Moet ik de kleurplaat weer meenemen” vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd: “Die gaat hier in je dossier, je weet de weg wel te vinden hé?” Ik knikte, en stak mijn hand uit. Hij pakte mijn hand en ik voelde hoe zijn hand de mijne insloot, wat een kolenschoppen dacht ik. We zeiden gedag en ik liep naar de lift en daarna liep ik door naar de bus, onderweg bij de uitgang pakte ik nog een brochure over de kliniek.
In de bus bedacht ik me ineens hoe hij eigenlijk helemaal niet had gevraagd of ik de therapie wel wilde volgen. Ik begon in de brochure lezen en las dat het een privekliniek is welke gratis therapie verzorgde voor mensen die dat nodig hadden, ik las door. De bus stopte en ik stapte uit, ondertussen had ik de hele brochure doorgelezen. Het kwam allemaal wel erg goed op mij over, ik had er wel een goed gevoel over. Ik zocht op internet, er stonden veel goede kritieken op onder anderen: “Nu weet ik echt hoe ik met mijn kind om moet gaan.” “Wat fijn om lotgenoten te ontmoeten.” “Ik begreep mijn ouders nooit, nu wel en het heeft mijn ogen geopend, we hebben een eerste stap in het contact met elkaar weer gezet.”
Ik belde mijn werk op, en mijn baas begreep dat ik die therapie nodig had, hij had al gezien dat het niet goed met me ging en hij meldde me per direct ziek. Ik ging even winkelen om wat kleding te kopen voor in de kliniek. Ik twijfelde om nog even naar de kliniek te bellen over de tijdsduur van de behandeling, maar ja de psychiater had al uitgelegd dat hij niet van te voren kon weten hoe lang ik bezig zou zijn.
De week kroop voorbij en gedurende de week vulde ik de koffer tot het maandagochtend 9 uur was. De deurbel ging ik deed open, een lange taxichauffeur stond voor mij. Wat heb ik toch de laatste tijd, steeds zie ik van die lange mensen dacht ik nog. De chauffeur nam mijn koffer en nam zette hem achterin de auto, ondertussen deed ik de huisdeur op slot, ik zag dat er een oudere dame voorin zat, achterin waren getinte ruiten. “Zal ik maar achterin gaan zitten?” zei ik tegen de taxichauffeur. Hij knikte en opende de deur. Ik zag een groot uitgevallen kinderzitje staan. “O, ik loop wel even naar de andere zijde” zei ik. “Dat gaat niet lukken daar ligt je koffer, ik vrees dat je even in het zitje moet zitten, ik heb net gehandicapte kinderen naar school gebracht vandaar dat hij er nog in zat, als ik had geweten dat de dame voorin zoveel bagage had dan had ik de stoel er wel uit gehaald.” Ik zuchtte en keek diep ongelukkig, moest mij dit nou weer gebeuren?!! Ik ging bij de portier staan en bedacht me hoe ik er in moest gaan, voor ik het door had voelde ik een hand om mijn bovenarm die behoorlijk hard trok ik voelde aan mijn andere arm ook een hand en voelde hoe ik van de stoep af de auto in getrokken werd, ik voelde de stoep onder mijn voeten verdwijnen. Het enige dat ik nog kon doen is mijn benen optrekken en ik voelde dat mijn billen het plastick van de autostoel raakten. “Zo moeilijk is het toch niet om in de auto te gaan zitten?” zei de taxichauffeur zonder antwoord te verwachtten, hij sloot de deur. Ik greep naar de gordel en zag dat die over mijn schouders moest en dat er tussen mijn benen ook nog een stukje gordel zat, ik zag de gesp waar de gordel in moest ik twijfelde even. “Nou prinsesje we wachten op je.” Zei de chauffeur plat terwijl hij in de spiegel naar mij keek. Ik klikte de gordel vast en wilde gaan verzitten, ik zag namelijk niet echt prettig. Mijn benen werden uit elkaar geduwd, tijdens de rit voelde ik me niet bepaald op mijn gemak, maar het maakte niet zoveel uit want het zou een kort ritje zijn. Na een half uurtje kwamen we aan bij de kliniek.
De chauffeur parkeerde de Taxi voor de deur, ik drukte op de sluiting van de gordel maar hij klikte niet los. Ondertussen had de chauffeur de koffer al uit de auto getild en was naar de deur van de kliniek gelopen en had aangebeld. Ik bleef aan het slot morren maar kreeg hem niet los. Ik zag dat de dame van de receptie de koffer overnam en dat de chauffeur ondertussen terug liep naar de auto. Toen hij de deur aan mijn zijde opende moest hij lachen om mij, ik was in paniek op de gordel aan het drukken maar er bleef maar niets te gebeuren. “Ja dat werkt zo ook niet” zei hij terwijl hij een sleuteltje in het sleutelgat aan de voorkant van het slotje stak, hij klikte de gordel los en trok mij aan mijn bovenarmen uit het zitje. Ik groette de chauffeur en liep in de richting van de kliniek.
“Ha daar ben je dan, zei de dame van de receptie. Ik heb je koffer al afgegeven zodat ze die op je kamertje zetten, loop je met mij mee naar de groep?” en ze stak haar hand naar me uit. Ik liep naar haar toe maar pakte de hand niet aan dat is zo kinderachtig!, waarop ze haar hand in mijn nek legde en me zo zachtjes de juiste richting op duwde. Eigenlijk wel vreemd, ik voelde me zo klein bij haar en met name ook die hand in mijn nek maakte dat ik me zo klein voelde maar het voelde ook fijn, alsof iemand aandacht aan mij besteedde. We liepen door lange gangen heen en ze zei: “Je hebt geluk jouw groep zit op de begane grond, dan kun je af en toe nog even lekker naar buiten, we hebben hier een groot beschut terrein waar je je helemaal op kunt uitleven.” Ik keek omhoog en zag dat haar glimlachend naar mij kijken. Ik glimlachte even terug. Aan het einde van de gang was een grote deur, de dame hield een pasje voor de deur en ik hoorde een klik van een slot dat losging ze opende de deur en we liepen er samen door. Achter de deur was een gang met aan weerszijden diverse deuren, ze opende een deur en we liepen samen naar binnen. Het was een grote woonkamer met hoge grote banken en hoge tafels en hoge stoelen en kasten ik voelde mij daar zo klein ik huiverde even. De dame bleef even staan, en haalde de arm uit mijn nek en stak haar hand uit. Weer pakte ik de hand niet maar dit keer pakte ze de mijn, voorzichtig trok ze aan mijn hand en trok me mee. aan het einde van de kamer zag ik een groep mensen aan een tafel zitten. Ik herkende de psychiater en hij stond op toen hij me zag. "Ha Renske, daar ben je precies op tijd. Ik heb de groep al wat uitgelegd maar jij zult het allemaal wel merken." Hij pakte mijn hand over van de dame en trok me zachtjes naar de tafels toe. " Mensen, dit is Renske. Zij is in tegenstelling tot jullie een slachtoffer van haar ouders." Ik keek rond naar de mensen aan de tafels en zag dat er 3 mannen en 3 vrouwen zaten allemaal leken ze me groot en sterk. Ik stak mijn vrije hand op en zei " Hallo allemaal." Een van de vrouwen zei: " Dag Renske, ik ben Thea ik ben dus zo'n moeder die uit de ouderlijke macht is ontzegd. Wat zijn wij blij zeg dat jij als enig kind, zal ik het zo maar zeggen, ons wilt leren hoe het voor jou is geweest, zodat wij wellicht kunnen leren van jou." De rest van de groep knikte instemmend, ik voelde me wat ongemakkelijk voelen en pakte. De hand van de psychiater zat om de mijne heen, maar zijn duim was naar binnen gedrukt, ik voelde zijn duim duidelijk zitten en pakte hem beed zodat hij me niet kon loslaten. "Jullie maken me een beetje bang" zei ik. " Ik had gedacht dat dit een combinatiegroep was met meer kinderen van ouders die faalden." De psychiater trok me ondertussen mee naar twee vrije stoelen hij ging zitten, mij geleidde hij tussen beide stoelen, ik wilde op de hoge stoel klimmen maar hij zei: " Wacht even Renske. Groep wat zien wij nu gebeuren?" Ron een van de mannen in de groep zei: " Ze is bang voor ons." Psychiater: " maar hoe zou dat komen?" Ron " Misschien omdat we iets te snel met de deur in huis vallen?" Psychiater: " Ja dat klopt Ron, dat klopt helemaal. Als je bij een kind te snel met nieuws komt dat weleens eng wordt, kan het kind bang worden" de psychiater legde zijn arm op mijn rug en begon te wrijven, ik voelde me kalm worden "Als een kind bang is moet je handelen en niet zoals jullie als groep bijeenblijven en kijken naar het kind, ik zie de hele tijd 6 paar ogen op haar gericht terwijl ze al aangaf bang te zijn. Het beste is dan om het onderwerp de veranderen en het kind wat persoonlijke aandacht te geven. Wil je ook wat drinken Renske?" vroeg hij. Ik keek rond en zag op tafel kopjes koffie en thee staan, ik knikte. De psychiater tilde me in een beweging op de stoel en trok me tegen de leuning aan, hij schoof de stoel naar voren zodat ik ook aan tafel zat, toen stond hij op en liep naar iets dat een klein keukentje leek. Ik was me bewust dat ik wel erg klein leek ten opzichte van mijn groepsgenoten, zij kwamen allemaal ruim boven de tafel uit, mijn neus kwam boven de tafel uit de rest kwam zat eronder. De psychiater kwam terug met een beker limonade en zette het voor mij neer, het was een roze hoge beker met daarop een plaatje van een kuikentje. Ik had wel dorst gekregen en pakte de beker en toen ik een slok nam merkte ik dat de beker uit balans raakte en er schoot een hele straal over mijn gezicht langs mijn nek naar beneden. De psychiater had het gezien en pakte de beker af en zette deze op tafel neer, hij pakte een keukenpapiertje van de tafel af en veegde mijn gezicht af, daarna pakte hij de beker weer en zei: " Doe maar met 2 handjes Renske." Met twee handen pakte ik de beker vast, ik nam een slok en merkte dat het nog lastig was om niet te morsen een veel kleinere scheut liep langs mijn mond naar beneden, weer pakte de psychiater het keukenpapiertje en veegde het af. Terwijl ik de beker nog in mijn hand hield pakte hij met 1 hand ook de beker vast, zachtjes duwde hij de beker weer tegen mijn lippen en begeleide mij met het drinken. Toen de beker leeg was zette de psychiater hem op de tafel zette kwam er net een wat oudere dame de kamer binnen lopen met een kar met daarop 3 grote dozen. “Hallo allemaal ik ben Claudia.” Zei de dame ze vervolgde: “Jullie willen vast weten wat er in deze dozen zit, nou dat zal ik vertellen, maar eerst deel ik even jullie armbandjes uit.” Ze gaf iedereen een armband, er waren 4 kleuren, iedere keer kreeg een dame een armband waarvan de kleur correspondeerde met een armband die de mannen kreeg. Ik kreeg een roze bandje het was een soort van ziekenhuis bandje en ze gespte hem om mijn arm, de psychiater had ook een roze bandje om. “deze bandjes corresponderen met de poppen die in deze dozen zitten, de poppen zijn jullie kinderen”zei Claudia en ze maakte een doos open en haalde een kleine pop eruit en zei: “Dat is de baby” . Ze hield een tweede pop omhoog : “Dat is de kleuter” ik riep: “Maar dat is wel een hele grote peuter, die is net zo groot als mij.” Claudia keek even naar mij, ik vond haar blik raar, alsof ze naar een klein kind zat te kijken ik hoorde een klein lachje door de groep gaan. Claudia ging verder en haalde uit de doos de laatste pop, ze moest hem in elkaar zetten en daar stond ineens een pop die er als tiener uitzag. “En dat is de adolescent” zei ze. “Pakken jullie allemaal de doos met de kleur stikker van jullie polsbandje en maak even goed kennis met je echtgenoot of echtgenote, neem je “kinderen” mee naar de slaapkamers in de gang en leg ze in het juiste bed, op de slaapkamers staan in de kleur van je polsbandje de levensfases van je kind zo kun je de juiste kamer per kind vinden. Renske zoals jij ziet heb je hetzelfde polsbandje als ons, wij gaan straks nog even praten, aangezien jouw therapie net even anders zal zijn als die van de ouders.” De groep liep opgelaten met de dozen weg naar de gang ze gebruikten pasjes om de deur te openen. Claudia ging aan de andere kant van mij zitten zodat ik tussen Claudia en de Psychiater in zat Claudia zei: “Zoals je zag zijn dit allemaal mensen die hun kinderen zijn verloren aan de staat, ze volgen deze cursus om te leren hoe ze met hun kinderen om moeten gaan. Jij hebt juist de ervaring dat jij zo’n type ouders hebt, wij gaan zorgen dat jij gaan ondervinden hoe het is om wel goede ouders te hebben. Vanaf dit moment noem je mij Mamma en dr. De Bruin noem je Pappa ’s avonds en in het weekend worden wij afgelost maar dan zul je gewoon een andere pappa en mamma hebben.” Ik slikte: “Maar Claudia.” Claudia onderbrak me: “Mamma bedoel je.” Ik zei: “Nee ik wil dat niet.” Claudia draaide mijn stoel naar haar toe: “Renske, ik ben nu je mamma je hebt het contract ondertekend vorige week en daarop heb je ingestemd met je behandeling” ik: “Nee ik wil je geen mamma noemen en ik wil naar huis.”
De psychiater zei: “Zie je wel dat we er goed aan deden om haar geen toeganggspas te geven.”
Ik draaide mijn hoofd kwaad om en riep: “Ik wil dat je nu die deur open maakt ik wil naar huis!!” ik duwde mijn stoel naar achteren en sprong eraf, voor ik het wist had Claudia mij vast en hoe ik ook vocht en rukte en deed ze liet mij niet los. Ik zag dat de psychiater weg liep en terug kwam met een injectiespuit. “Nee NEE NEEEEE!!!” riep ik maar het mocht niet baten, mijn broek werd naar beneden getrokken en ik voelde de naald naar binnen gaan. Claudia zat op de grond en ik lag gedraaid over haar benen heen, ik probeerde te vechten maar ik voelde hoe mijn spieren slapper werden en hoe een rust over mij heen kwam. Claudia tilde mij op en droeg me naar een bank. “Kom maar even bij mamma op schoot.” Zei ze poeslief en ze zette me zo op schoot dat ik met mijn benen kruislings over de hare zat en met mijn rug ondersteund werd door haar arm ze drukte mijn hoofd tegen haar borst. Wat heerlijk was dit lekker tegen iemand aan zitten, dit had ik mijn hele leven gemist wat een fijn gevoel wat heerlijk, ik genoot ervan en ook van haar zachte wrijven over mijn rug. Ondertussen hoorde ik op de achtergrond dat iemand de tafel aan het dekken was voor het ontbijt. “Ga je me nu mamma noemen en de dokter Pappa?” vroeg Claudia. Ik had tranen in mijn ogen ik wilde niet maar dit voelde zo fijn zo ontspannen, ik wist dat de medicijnen van de injectie dit met mij deden ik voelde een weerstand maar toch zei ik: “Ja mamma.” Ze gaf me een kus op mijn voorhoofd.
Een minuut of 10 daarna tilde ze me op en droeg ze me naar de tafel en zette ze me op een stoel neer. Voor mij stond een bordje met brood dat al in stukjes was gesneden, de groepsgenoten kwamen binnen en gingen ook aan tafel zitten. Na een korte stilte werd eet smakelijk gewenst en begonnen we te eten, met een enorme vork prikte ik de stukjes brood op en at ze op. Ik zag voor me de beker melk staan en twijfelde of ik het wel wilde, toch besloot ik (met twee handjes) de beker te pakken. Mamma zag het en pakte de beker ook vast en hielp me, ik schaamde me rot. Ik kan zelf mijn melk wel drinken hoor” zei ik. Mamma zei: “Ik ga straks even naar de voorraadkast in het centrale magazijn en dan zorg ik dat je inderdaad zelf je melk kunt drinken.” Na het eten wilden mensen de spullen op gaan ruimen.
De psychiater ging staan en zei: “Oke mensen wat is jullie net opgevallen?” een oorverdovende stilte. “Willen jullie nu zeggen dat er niets is opgevallen?” ik keek rond net zoals de anderen maar niemand viel wat op, mij ook niet maar dat kan komen doordat ik me wat sloom voelde. Psychiater: “Oke ik zal jullie wat helpen, Renske ga eens op de stoel staan.” Ik: “Waarom?” Psychiater “Doe eens wat je gevraagd word meisje.” Ik met tranen in mijn ogen: “Alsjeblieft, nee”. De psychiater keek streng en zei: “AlsJEblieft?, zei je dat nou? Dat moet op zijn minst alstublieft zijn” Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. “Alstublieft ik wil niet op de stoel staan.” Psychiater: “Alstublieft wie?” ik: Alstublieft p…p..pa…pap…pappa.” Bij het woordje pappa werd ik omhoog getrokken en op mijn voeten op de stoel gezet. De psychiater ging door: “Oke wat valt jullie nu op?” Ron: “Ze huilt!”. Psychiater: “Wat kan daar de reden van zijn?” er viel een stilte. Psychiater: “Jullie hebben allemaal kinderen, waar kan huilen en de rode wangetjes van haar op duiden?” weer geen antwoord. “Oke pak jullie schriften en maak aantekeningen, een dreinend kind en/of rode wangen kan betekenen dat je kind een vieze luier heeft, Renske draagt geen luier en heeft geen natte broek, dus dat kan het niet zijn, maar het kan ook betekenen dat ze moe is een een middagdutje moet doen.” Ik slikte en keek verschrikt.
De psychiater vervolgde: “Loop allemaal naar de slaapkamer van jullie kleuter en neem hem mee naar de observatiekamer, dan gaan we jullie laten zien hoe een kleuter te bed wordt gelegd.” De groep stond op en liep de kamer uit. De psychiater tilde me van de stoel en pakte mijn hand beed. “Ik wil niet naar bed hoor” zei ik zachtjes. Hij knikte en zei: “Dat weet ik, maar soms is iets dat je niet wilt toch beter voor je.” Ik was eigenlijk te moe om me te verzetten en liep achter met hem mee de hal in. In de hal zag ik verschillende kamers met groene en rode bordjes met teksten puber, kleuter en baby, daarna kwam observatiekamer en daarna en roze deur met uit hout gezaagd de naam Renske en in verschillende pastelkleurtjes geverfd. De psychiater, mijn pappa deed de deur open. Het was een knusse kamer met overal pastelkleurtjes, natuurlijk zag ik al wat ik verwachtte, er stond een roze babybed in het formaat waar ik makkelijk ik kon, ook stond er een commode waar ik makkelijk op kon er stond ook een schommelstoel en een hobbelpaart allemaal op het formaat van een volwassen niet lange vrouw. “Klim je zelf op de commode?” zei de Psychiater ik voelde aan zijn grip om mijn hand dat ik er niet onderuit kwam. Gelaten probeerde ik op de commode te klimmen maar hij was wat hoog, daarom hielp hij me door me een stukje te tillen. Om mij heen zag ik allemaal spiegels vergezeld met vrolijk gekleurde randen, ik wist gewoon dat ik bekeken werd.
Even had het effect, 3 weken daarna stond ik alweer voor de spiegel, oké ik was iets minder lelijk maar toch nog steeds zag ik er niet uit, het gevoel dat ik gewoon een verschrikkelijk mens was bleef maar in mijn hoofd ronddolen. Ik belde mijn huisarts en maakte een afspraak.
Het was druk in de wachtkamer en ik werd er onrustig van. “Renske, kom je even mee?” vroeg de huisarts. Ik liep achter de huisarts aan naar haar kantoortje. “wat is het probleem?” Vroeg ze. “Nou ik voel me niet helemaal op mijn gemak, ik slaap slecht en blijf steeds ronddolen met nare gedachtes.” Antwoordde ik. De huisarts bleef wat doorvragen en vroeg toen. “hoe is het contact met je ouders Renske?” Ik antwoordde: “Nou dat ik heb ik 10 jaar geleden verbroken toen ik op 18 jarige leeftijd het huis uit ging, ik was ze gewoon zat.” Huisarts: “Had je een minder goede jeugd?” Ik knikte even. “Ik denk dat ik wel wat voor je weet, ik heb een verwijsbrief het is bij psychiatrische instelling de Duinen, je moet even een afspraak maken daar met de psychiater hij kan je verder helpen.” Ik liep met de verwijsbrief de deur uit. Ik wist even niet of ik dat wel zou willen, op gesprek gaan met een psychiater.
Na 2 weken kwam ik bij het opruimen van mijn rotzooi weer die verwijsbrief tegen, ik legde hem op een tafeltje en zat te twijfelen, net op dat moment ging de telefoon ik nam aan: “Hallo met Renske.” “Hallo Renske, je spreekt met dokter de Bruin van de Duinen, ik heb met je huisarts gesproken en ze gaf aan dat ze jou een verwijsbrief voor mij had gegeven.” Zei een rustige stem aan de andere kant van de lijn. Ik slikte en zei stotterend: “j..ja. d..d..dat k…kll..klopt.” stem:”Ik heb dinsdag een gaatje in mijn agenda kom je dan om 10 uur langs?” ik: “ja dat is goed.” Dinsdag was bijna een week verder en dat voelde nog erg lang.
De week vloog dus werkelijk voorbij en het was dinsdag, ik belde aan mij de Duinen. Ik had er weleens over gehoord maar wist niet wat het inhield, het was een groot statig gebouw en het was er muisstil in de buurt. De deur werd open gedaan door een dame van zeker 2 meter lang, ze keek op mij neer: “Hallo, jij moet Renske zijn, je had met de dokter afgesproken hé?” zei ze vriendelijk doch dringend. Ik voelde de kriebels over mijn rug lopen het voelde raar zoals ze me toesprak. Ik zei: “ja dat ben ik, ik ben 5 minuten te laat maar dat kwam doordat de bus vertraging had.” Ze knikte en zei: “Ja dat gebeurd wel vaker, er gingen zeker geen eerdere bussen?” ik: “Nou er ging wel een bus een kwartier eerder.” Zij: “Oke, dat kan gebeuren hé, je zult merken dat als je wat groter bent dat dit soort dingen niet meer gebeuren.” Ze legde haar hand op mijn rug en duwde me zachtjes de grote hal in. “Ga daar maar even zitten” zei ze en ze wees naar de vrolijk gekleurde stoelen met er ernaast een speeltafel en een kastje met stripboeken en voorleesboeken. Dit is dus ook voor kinderen dacht ik, ik ging op een roze stoel zitten en keek rond. Aan de andere kant van de wachtruimte stonden hogere stoelen, duidelijk gericht op mensen die heel lang waren want ze waren groter als normaal. Daar lagen ook tijdschriften. “De dokter is nu eerst met wat anders bezig, hij is er over ongeveer eenhalf uurtje weer, wil je wat drinken? “vroeg de dame. Ik knikte en verwachtte de vraag wat ik wilde drinken maar ze liep weg. Onderweg draaide ze zich om: “Pak maar wat te lezen hoor” zei ze en ze wees naar de kast met stripboeken en voorleesboekjes. Ik stond op en liep naar de grotere stoelen en pakte uit de literatuurkast een tijdschrift. Toen ik terugliep zag ik dat de dame alweer terugwas, ze had een plastik velgroene beker in de hand. Ze liep op me af en pakte het tijdschrift uit mijn handen, “We hebben liever niet dat de literatuur door elkaar gaat.” Zei ze. Ik draaide mijn hoofd om en keek naar de kast met boeken bij de gekleurde stoelen: “Maar dat zijn allemaal kinderboeken” zei ik. Ik voelde hoe de dame haar hand om mijn onderkaak legde en mijn hoofd naar haar toe draaide, vervolgens plaatste ze enkele vingers onder mijn kin en duwde mijn hoofd omhoog, zij keek naar beneden en ik keek omhoog, ik keek haar recht in de ogen. “Heb jij nooit geleerd om mensen aan te kijken als je tegen ze spreekt?” vroeg ze. “J..j..jawel” stootte ik eruit. Mijn eerdere opmerking negerend liep ze weg en legde ze het boekje in de kast bij de witte stoelen. Ik liep weer naar de gekleurde stoelen en ging zitten, ik nam een slok uit de beker, het was limonade en het smaakte me goed. Ik keek wat rond. Na ongeveer 5 minuten stond de vrouw weer bij me. “wil je niet lezen?” zei ze. Omdat een situatie als vlak ervoor te voorkomen boog ik mijn nek waardoor ik recht omhoog keek en in haar ogen keek: “Nee, ik vind die boekjes niet zo leuk” zei ik.
“Dat geeft niet hoor, kleur anders deze kleurplaat maar even in, dat is goed tegen de verveling want je zult nog even moeten wachten.” Ze legde een kleurplaat voor me neer en legde er wat waskrijtjes naast. Ze bleef me indringend aankijken, pas toen ik een waskrijtje pakte liep ze weer naar haar plek toe en begon wat te tikken achter haar pc. Toen ik het krijtje weer neerlegde keek ze op, ik zag haar indringende blik en pakte het krijtje weer en begon te kleuren. Ik keek op de klok en het was al na 10:40, ze had toch gezegd dat hij om 10:30 er zou zijn? Ik nam nog een slok van de limonade en ging door met kleuren. Bijkbaar ging ik toch iets te diep in op mijn tekening want ineens alsof uit het niets : “Jij moet Renske zijn”. Zei een rustige stem. Ik schrok me rot en keek ineens op. De man die naast mij stond en op mij neer keek moest zeker 2 meter 10 zijn, wat een lange man zeg, ik voegde zijn hele lichaam naar boven en keek hem aan. Hij had een glimlach op zijn gezicht en leek de kwaadste niet. “Pak je kleurplaat maar, dan pak ik je limonade dan lopen we naar mijn kamer toe.” Zei hij. “Ik hoef de kleurplaat niet te houden hoor”zei ik. “Neem toch maar mee” zei hij. Ik stond op en stak mijn hand uit om mijzelf fatsoenlijk voor te stellen. Hij negeerde mijn hand, pakte de beker en liep voor mij uit. Ik pakte de kleurplaat en moest en beetje hollend achter hem aan lopen. De lift stond al klaar, “Druk maar op de 4” zei hij vriendelijk doch dringend. Ik drukte op het knopje van de 4e verdieping en de deuren sloten zich.
Op de 4e verdieping aangekomen liep ik weer achter de man aan, we liepen een kamer binnen. De kamer was gezellig ingericht, er stond een grote bank, een bureau en wat stoelen, naast 2 stoelen van groot formaat stond er ook een kleinere stoel welke lichtroze was geverft. “Ga maar zitten” zei de arts en hij wees op één van de hogere stoelen. Ik legde de tekening op een tafel en ging voor de stoel staan, met mijn handen op de zitting sprong trok ik mezelf op de stoel. De psychiater ging ook zitten en zei: “Even goed tegen de leuning zitten hoor, want anders is het niet goed voor je rug”. Ik deed wat hij zei en kwam erachter dat ik daardoor mijn knieën niet meer kon buigen mijn voeten staken een stukje voor de zitting uit. “Hmm, misschien is dat niet de juiste stoel voor jou, wacht maar.” Zei de psychiater en hij pakte de roze stoel en zette die naast mij neer. “Ga daar maar op zitten” zei hij. Ik sprong van de stoel af en ging op de lagere stoel zitten, netjes met mijn rug tegen de leuning, nu kon ik bijna bij de grond met mijn voeten. De psychiater ging ook weer zitten, ik besefte dat ik nu de hele tijd mijn nek gebogen moest houden om met hem te kunnen praten.
“Waarom belde je zelf niet, Renske.” Vroeg de psychiater abrubt. Ik antwoordde: “Ik twijfelde nog of ik echt vond dat het nodig was.” “psychiater: “vertrouw je je huisarts niet?” Ik: “Jawel hoor.” Psychiater: “Waarom nam je die bus eerder niet?” ik: “Ik dacht dat ik die niet hoefde te nemen, die andere was zonder vertraging vroeg zat.” De psychiater ging even achterover zitten en dacht na, na een poosje zei hij: “Ik heb met je huisarts gesproken en op basis daarvan twijfel ik een beetje. Er zijn hier meerdere therapiegroepen waarin je kunt worden geholpen, sommigen zijn geheel intern bij anderen ga je ’s avonds weer naar huis.” Ik: “Ik zou het liefst gewoon naar huis gaan ’s avonds.” Psychiater: “Ja, maar dat betekend dat je iedere dag op tijd moet komen, en je hebt bewezen dat het lastig voor je is. Maar wat wil je liever, een groep waarin mensen zitten die hetzelfde hebben als jou, dus mensen die last hebben met hoe ze gestart zijn of wil je ook de andere kant zien mensen die ouders zijn en worstelen met hoe ze hun kinderen moeten aanpakken.” Ik voelde me een beetje belachelijk gemaakt, 1 keer te laat komen en dan al zulk commentaar krijgen maar toch antwoordde ik zijn vraag: “Ik denk dat het me best lukt om op tijd te komen, ik denk dat ik inderdaad ook wel de kant van de ouders wil zien, hoe zij ermee omgaan.” De psychiater knikte, dat lijkt me ook wel de beste keuze. Dat is overigens wel een interne groep. De volgende groep begint volgende week maandag, ik stel voor dat je zorgt dat je maandagochtend thuis klaarstaat en je je koffers gepakt hebt, zodat je zo in de taxi kunt stappen die we voor je regelen. Ik ga even de papieren voor je invullen, ga maar aan die tafel zitten om je kleurplaat af te maken, er ligt vast wel waskrijt.” Hij zei het een beetje dwingend en ik durfde niet te weigeren, ik tilde de stoel op en pakte de kleurplaat van het tafeltje af en liep naar de door de psychiater aangewezen tafel.
Ik was alweer even aan het kleuren toen hij over mijn schouder meekeek, hij zette de beker met limonade naast me op tafel, “drink maar op, dan kun je zo weer naar huis.” Zei hij. Ik dronk in 2 tegen de beker leeg en stond op. “Moet ik de kleurplaat weer meenemen” vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd: “Die gaat hier in je dossier, je weet de weg wel te vinden hé?” Ik knikte, en stak mijn hand uit. Hij pakte mijn hand en ik voelde hoe zijn hand de mijne insloot, wat een kolenschoppen dacht ik. We zeiden gedag en ik liep naar de lift en daarna liep ik door naar de bus, onderweg bij de uitgang pakte ik nog een brochure over de kliniek.
In de bus bedacht ik me ineens hoe hij eigenlijk helemaal niet had gevraagd of ik de therapie wel wilde volgen. Ik begon in de brochure lezen en las dat het een privekliniek is welke gratis therapie verzorgde voor mensen die dat nodig hadden, ik las door. De bus stopte en ik stapte uit, ondertussen had ik de hele brochure doorgelezen. Het kwam allemaal wel erg goed op mij over, ik had er wel een goed gevoel over. Ik zocht op internet, er stonden veel goede kritieken op onder anderen: “Nu weet ik echt hoe ik met mijn kind om moet gaan.” “Wat fijn om lotgenoten te ontmoeten.” “Ik begreep mijn ouders nooit, nu wel en het heeft mijn ogen geopend, we hebben een eerste stap in het contact met elkaar weer gezet.”
Ik belde mijn werk op, en mijn baas begreep dat ik die therapie nodig had, hij had al gezien dat het niet goed met me ging en hij meldde me per direct ziek. Ik ging even winkelen om wat kleding te kopen voor in de kliniek. Ik twijfelde om nog even naar de kliniek te bellen over de tijdsduur van de behandeling, maar ja de psychiater had al uitgelegd dat hij niet van te voren kon weten hoe lang ik bezig zou zijn.
De week kroop voorbij en gedurende de week vulde ik de koffer tot het maandagochtend 9 uur was. De deurbel ging ik deed open, een lange taxichauffeur stond voor mij. Wat heb ik toch de laatste tijd, steeds zie ik van die lange mensen dacht ik nog. De chauffeur nam mijn koffer en nam zette hem achterin de auto, ondertussen deed ik de huisdeur op slot, ik zag dat er een oudere dame voorin zat, achterin waren getinte ruiten. “Zal ik maar achterin gaan zitten?” zei ik tegen de taxichauffeur. Hij knikte en opende de deur. Ik zag een groot uitgevallen kinderzitje staan. “O, ik loop wel even naar de andere zijde” zei ik. “Dat gaat niet lukken daar ligt je koffer, ik vrees dat je even in het zitje moet zitten, ik heb net gehandicapte kinderen naar school gebracht vandaar dat hij er nog in zat, als ik had geweten dat de dame voorin zoveel bagage had dan had ik de stoel er wel uit gehaald.” Ik zuchtte en keek diep ongelukkig, moest mij dit nou weer gebeuren?!! Ik ging bij de portier staan en bedacht me hoe ik er in moest gaan, voor ik het door had voelde ik een hand om mijn bovenarm die behoorlijk hard trok ik voelde aan mijn andere arm ook een hand en voelde hoe ik van de stoep af de auto in getrokken werd, ik voelde de stoep onder mijn voeten verdwijnen. Het enige dat ik nog kon doen is mijn benen optrekken en ik voelde dat mijn billen het plastick van de autostoel raakten. “Zo moeilijk is het toch niet om in de auto te gaan zitten?” zei de taxichauffeur zonder antwoord te verwachtten, hij sloot de deur. Ik greep naar de gordel en zag dat die over mijn schouders moest en dat er tussen mijn benen ook nog een stukje gordel zat, ik zag de gesp waar de gordel in moest ik twijfelde even. “Nou prinsesje we wachten op je.” Zei de chauffeur plat terwijl hij in de spiegel naar mij keek. Ik klikte de gordel vast en wilde gaan verzitten, ik zag namelijk niet echt prettig. Mijn benen werden uit elkaar geduwd, tijdens de rit voelde ik me niet bepaald op mijn gemak, maar het maakte niet zoveel uit want het zou een kort ritje zijn. Na een half uurtje kwamen we aan bij de kliniek.
De chauffeur parkeerde de Taxi voor de deur, ik drukte op de sluiting van de gordel maar hij klikte niet los. Ondertussen had de chauffeur de koffer al uit de auto getild en was naar de deur van de kliniek gelopen en had aangebeld. Ik bleef aan het slot morren maar kreeg hem niet los. Ik zag dat de dame van de receptie de koffer overnam en dat de chauffeur ondertussen terug liep naar de auto. Toen hij de deur aan mijn zijde opende moest hij lachen om mij, ik was in paniek op de gordel aan het drukken maar er bleef maar niets te gebeuren. “Ja dat werkt zo ook niet” zei hij terwijl hij een sleuteltje in het sleutelgat aan de voorkant van het slotje stak, hij klikte de gordel los en trok mij aan mijn bovenarmen uit het zitje. Ik groette de chauffeur en liep in de richting van de kliniek.
“Ha daar ben je dan, zei de dame van de receptie. Ik heb je koffer al afgegeven zodat ze die op je kamertje zetten, loop je met mij mee naar de groep?” en ze stak haar hand naar me uit. Ik liep naar haar toe maar pakte de hand niet aan dat is zo kinderachtig!, waarop ze haar hand in mijn nek legde en me zo zachtjes de juiste richting op duwde. Eigenlijk wel vreemd, ik voelde me zo klein bij haar en met name ook die hand in mijn nek maakte dat ik me zo klein voelde maar het voelde ook fijn, alsof iemand aandacht aan mij besteedde. We liepen door lange gangen heen en ze zei: “Je hebt geluk jouw groep zit op de begane grond, dan kun je af en toe nog even lekker naar buiten, we hebben hier een groot beschut terrein waar je je helemaal op kunt uitleven.” Ik keek omhoog en zag dat haar glimlachend naar mij kijken. Ik glimlachte even terug. Aan het einde van de gang was een grote deur, de dame hield een pasje voor de deur en ik hoorde een klik van een slot dat losging ze opende de deur en we liepen er samen door. Achter de deur was een gang met aan weerszijden diverse deuren, ze opende een deur en we liepen samen naar binnen. Het was een grote woonkamer met hoge grote banken en hoge tafels en hoge stoelen en kasten ik voelde mij daar zo klein ik huiverde even. De dame bleef even staan, en haalde de arm uit mijn nek en stak haar hand uit. Weer pakte ik de hand niet maar dit keer pakte ze de mijn, voorzichtig trok ze aan mijn hand en trok me mee. aan het einde van de kamer zag ik een groep mensen aan een tafel zitten. Ik herkende de psychiater en hij stond op toen hij me zag. "Ha Renske, daar ben je precies op tijd. Ik heb de groep al wat uitgelegd maar jij zult het allemaal wel merken." Hij pakte mijn hand over van de dame en trok me zachtjes naar de tafels toe. " Mensen, dit is Renske. Zij is in tegenstelling tot jullie een slachtoffer van haar ouders." Ik keek rond naar de mensen aan de tafels en zag dat er 3 mannen en 3 vrouwen zaten allemaal leken ze me groot en sterk. Ik stak mijn vrije hand op en zei " Hallo allemaal." Een van de vrouwen zei: " Dag Renske, ik ben Thea ik ben dus zo'n moeder die uit de ouderlijke macht is ontzegd. Wat zijn wij blij zeg dat jij als enig kind, zal ik het zo maar zeggen, ons wilt leren hoe het voor jou is geweest, zodat wij wellicht kunnen leren van jou." De rest van de groep knikte instemmend, ik voelde me wat ongemakkelijk voelen en pakte. De hand van de psychiater zat om de mijne heen, maar zijn duim was naar binnen gedrukt, ik voelde zijn duim duidelijk zitten en pakte hem beed zodat hij me niet kon loslaten. "Jullie maken me een beetje bang" zei ik. " Ik had gedacht dat dit een combinatiegroep was met meer kinderen van ouders die faalden." De psychiater trok me ondertussen mee naar twee vrije stoelen hij ging zitten, mij geleidde hij tussen beide stoelen, ik wilde op de hoge stoel klimmen maar hij zei: " Wacht even Renske. Groep wat zien wij nu gebeuren?" Ron een van de mannen in de groep zei: " Ze is bang voor ons." Psychiater: " maar hoe zou dat komen?" Ron " Misschien omdat we iets te snel met de deur in huis vallen?" Psychiater: " Ja dat klopt Ron, dat klopt helemaal. Als je bij een kind te snel met nieuws komt dat weleens eng wordt, kan het kind bang worden" de psychiater legde zijn arm op mijn rug en begon te wrijven, ik voelde me kalm worden "Als een kind bang is moet je handelen en niet zoals jullie als groep bijeenblijven en kijken naar het kind, ik zie de hele tijd 6 paar ogen op haar gericht terwijl ze al aangaf bang te zijn. Het beste is dan om het onderwerp de veranderen en het kind wat persoonlijke aandacht te geven. Wil je ook wat drinken Renske?" vroeg hij. Ik keek rond en zag op tafel kopjes koffie en thee staan, ik knikte. De psychiater tilde me in een beweging op de stoel en trok me tegen de leuning aan, hij schoof de stoel naar voren zodat ik ook aan tafel zat, toen stond hij op en liep naar iets dat een klein keukentje leek. Ik was me bewust dat ik wel erg klein leek ten opzichte van mijn groepsgenoten, zij kwamen allemaal ruim boven de tafel uit, mijn neus kwam boven de tafel uit de rest kwam zat eronder. De psychiater kwam terug met een beker limonade en zette het voor mij neer, het was een roze hoge beker met daarop een plaatje van een kuikentje. Ik had wel dorst gekregen en pakte de beker en toen ik een slok nam merkte ik dat de beker uit balans raakte en er schoot een hele straal over mijn gezicht langs mijn nek naar beneden. De psychiater had het gezien en pakte de beker af en zette deze op tafel neer, hij pakte een keukenpapiertje van de tafel af en veegde mijn gezicht af, daarna pakte hij de beker weer en zei: " Doe maar met 2 handjes Renske." Met twee handen pakte ik de beker vast, ik nam een slok en merkte dat het nog lastig was om niet te morsen een veel kleinere scheut liep langs mijn mond naar beneden, weer pakte de psychiater het keukenpapiertje en veegde het af. Terwijl ik de beker nog in mijn hand hield pakte hij met 1 hand ook de beker vast, zachtjes duwde hij de beker weer tegen mijn lippen en begeleide mij met het drinken. Toen de beker leeg was zette de psychiater hem op de tafel zette kwam er net een wat oudere dame de kamer binnen lopen met een kar met daarop 3 grote dozen. “Hallo allemaal ik ben Claudia.” Zei de dame ze vervolgde: “Jullie willen vast weten wat er in deze dozen zit, nou dat zal ik vertellen, maar eerst deel ik even jullie armbandjes uit.” Ze gaf iedereen een armband, er waren 4 kleuren, iedere keer kreeg een dame een armband waarvan de kleur correspondeerde met een armband die de mannen kreeg. Ik kreeg een roze bandje het was een soort van ziekenhuis bandje en ze gespte hem om mijn arm, de psychiater had ook een roze bandje om. “deze bandjes corresponderen met de poppen die in deze dozen zitten, de poppen zijn jullie kinderen”zei Claudia en ze maakte een doos open en haalde een kleine pop eruit en zei: “Dat is de baby” . Ze hield een tweede pop omhoog : “Dat is de kleuter” ik riep: “Maar dat is wel een hele grote peuter, die is net zo groot als mij.” Claudia keek even naar mij, ik vond haar blik raar, alsof ze naar een klein kind zat te kijken ik hoorde een klein lachje door de groep gaan. Claudia ging verder en haalde uit de doos de laatste pop, ze moest hem in elkaar zetten en daar stond ineens een pop die er als tiener uitzag. “En dat is de adolescent” zei ze. “Pakken jullie allemaal de doos met de kleur stikker van jullie polsbandje en maak even goed kennis met je echtgenoot of echtgenote, neem je “kinderen” mee naar de slaapkamers in de gang en leg ze in het juiste bed, op de slaapkamers staan in de kleur van je polsbandje de levensfases van je kind zo kun je de juiste kamer per kind vinden. Renske zoals jij ziet heb je hetzelfde polsbandje als ons, wij gaan straks nog even praten, aangezien jouw therapie net even anders zal zijn als die van de ouders.” De groep liep opgelaten met de dozen weg naar de gang ze gebruikten pasjes om de deur te openen. Claudia ging aan de andere kant van mij zitten zodat ik tussen Claudia en de Psychiater in zat Claudia zei: “Zoals je zag zijn dit allemaal mensen die hun kinderen zijn verloren aan de staat, ze volgen deze cursus om te leren hoe ze met hun kinderen om moeten gaan. Jij hebt juist de ervaring dat jij zo’n type ouders hebt, wij gaan zorgen dat jij gaan ondervinden hoe het is om wel goede ouders te hebben. Vanaf dit moment noem je mij Mamma en dr. De Bruin noem je Pappa ’s avonds en in het weekend worden wij afgelost maar dan zul je gewoon een andere pappa en mamma hebben.” Ik slikte: “Maar Claudia.” Claudia onderbrak me: “Mamma bedoel je.” Ik zei: “Nee ik wil dat niet.” Claudia draaide mijn stoel naar haar toe: “Renske, ik ben nu je mamma je hebt het contract ondertekend vorige week en daarop heb je ingestemd met je behandeling” ik: “Nee ik wil je geen mamma noemen en ik wil naar huis.”
De psychiater zei: “Zie je wel dat we er goed aan deden om haar geen toeganggspas te geven.”
Ik draaide mijn hoofd kwaad om en riep: “Ik wil dat je nu die deur open maakt ik wil naar huis!!” ik duwde mijn stoel naar achteren en sprong eraf, voor ik het wist had Claudia mij vast en hoe ik ook vocht en rukte en deed ze liet mij niet los. Ik zag dat de psychiater weg liep en terug kwam met een injectiespuit. “Nee NEE NEEEEE!!!” riep ik maar het mocht niet baten, mijn broek werd naar beneden getrokken en ik voelde de naald naar binnen gaan. Claudia zat op de grond en ik lag gedraaid over haar benen heen, ik probeerde te vechten maar ik voelde hoe mijn spieren slapper werden en hoe een rust over mij heen kwam. Claudia tilde mij op en droeg me naar een bank. “Kom maar even bij mamma op schoot.” Zei ze poeslief en ze zette me zo op schoot dat ik met mijn benen kruislings over de hare zat en met mijn rug ondersteund werd door haar arm ze drukte mijn hoofd tegen haar borst. Wat heerlijk was dit lekker tegen iemand aan zitten, dit had ik mijn hele leven gemist wat een fijn gevoel wat heerlijk, ik genoot ervan en ook van haar zachte wrijven over mijn rug. Ondertussen hoorde ik op de achtergrond dat iemand de tafel aan het dekken was voor het ontbijt. “Ga je me nu mamma noemen en de dokter Pappa?” vroeg Claudia. Ik had tranen in mijn ogen ik wilde niet maar dit voelde zo fijn zo ontspannen, ik wist dat de medicijnen van de injectie dit met mij deden ik voelde een weerstand maar toch zei ik: “Ja mamma.” Ze gaf me een kus op mijn voorhoofd.
Een minuut of 10 daarna tilde ze me op en droeg ze me naar de tafel en zette ze me op een stoel neer. Voor mij stond een bordje met brood dat al in stukjes was gesneden, de groepsgenoten kwamen binnen en gingen ook aan tafel zitten. Na een korte stilte werd eet smakelijk gewenst en begonnen we te eten, met een enorme vork prikte ik de stukjes brood op en at ze op. Ik zag voor me de beker melk staan en twijfelde of ik het wel wilde, toch besloot ik (met twee handjes) de beker te pakken. Mamma zag het en pakte de beker ook vast en hielp me, ik schaamde me rot. Ik kan zelf mijn melk wel drinken hoor” zei ik. Mamma zei: “Ik ga straks even naar de voorraadkast in het centrale magazijn en dan zorg ik dat je inderdaad zelf je melk kunt drinken.” Na het eten wilden mensen de spullen op gaan ruimen.
De psychiater ging staan en zei: “Oke mensen wat is jullie net opgevallen?” een oorverdovende stilte. “Willen jullie nu zeggen dat er niets is opgevallen?” ik keek rond net zoals de anderen maar niemand viel wat op, mij ook niet maar dat kan komen doordat ik me wat sloom voelde. Psychiater: “Oke ik zal jullie wat helpen, Renske ga eens op de stoel staan.” Ik: “Waarom?” Psychiater “Doe eens wat je gevraagd word meisje.” Ik met tranen in mijn ogen: “Alsjeblieft, nee”. De psychiater keek streng en zei: “AlsJEblieft?, zei je dat nou? Dat moet op zijn minst alstublieft zijn” Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. “Alstublieft ik wil niet op de stoel staan.” Psychiater: “Alstublieft wie?” ik: Alstublieft p…p..pa…pap…pappa.” Bij het woordje pappa werd ik omhoog getrokken en op mijn voeten op de stoel gezet. De psychiater ging door: “Oke wat valt jullie nu op?” Ron: “Ze huilt!”. Psychiater: “Wat kan daar de reden van zijn?” er viel een stilte. Psychiater: “Jullie hebben allemaal kinderen, waar kan huilen en de rode wangetjes van haar op duiden?” weer geen antwoord. “Oke pak jullie schriften en maak aantekeningen, een dreinend kind en/of rode wangen kan betekenen dat je kind een vieze luier heeft, Renske draagt geen luier en heeft geen natte broek, dus dat kan het niet zijn, maar het kan ook betekenen dat ze moe is een een middagdutje moet doen.” Ik slikte en keek verschrikt.
De psychiater vervolgde: “Loop allemaal naar de slaapkamer van jullie kleuter en neem hem mee naar de observatiekamer, dan gaan we jullie laten zien hoe een kleuter te bed wordt gelegd.” De groep stond op en liep de kamer uit. De psychiater tilde me van de stoel en pakte mijn hand beed. “Ik wil niet naar bed hoor” zei ik zachtjes. Hij knikte en zei: “Dat weet ik, maar soms is iets dat je niet wilt toch beter voor je.” Ik was eigenlijk te moe om me te verzetten en liep achter met hem mee de hal in. In de hal zag ik verschillende kamers met groene en rode bordjes met teksten puber, kleuter en baby, daarna kwam observatiekamer en daarna en roze deur met uit hout gezaagd de naam Renske en in verschillende pastelkleurtjes geverfd. De psychiater, mijn pappa deed de deur open. Het was een knusse kamer met overal pastelkleurtjes, natuurlijk zag ik al wat ik verwachtte, er stond een roze babybed in het formaat waar ik makkelijk ik kon, ook stond er een commode waar ik makkelijk op kon er stond ook een schommelstoel en een hobbelpaart allemaal op het formaat van een volwassen niet lange vrouw. “Klim je zelf op de commode?” zei de Psychiater ik voelde aan zijn grip om mijn hand dat ik er niet onderuit kwam. Gelaten probeerde ik op de commode te klimmen maar hij was wat hoog, daarom hielp hij me door me een stukje te tillen. Om mij heen zag ik allemaal spiegels vergezeld met vrolijk gekleurde randen, ik wist gewoon dat ik bekeken werd.
