Luiertje_om
Life's all about feeling the groove.
Hoi allemaal,
bij deze dan het beloofde 2e verhaal.
Ik is wat lenger geworden dan ik dacht en ook nog niet helemaal af.
Bij deze de eerste 10 delen. De rest volgt snel.
Laat je niet afschrikken door de eerste inleidende hoofdstukken, de proloog belooft hopelijk wat goeds.
groet,
Mark
Rick’s bizarre bijbaan (18- A(ge)R(regression) TL WL OB NL PL)
Proloog – Het eind
Mijn mama zegt dat ik vol moet houden, dat ik vast wel weer groter wordt en weer kan studeren en om uit te gaan met vrienden. Ik snap niet wat ze bedoelt. Ze zegt dat ik 19 jaar oud ben, maar dat kan helemaal niet, want mijn broertje van 4 is groter dan ik. Waarom mag ik niet gewoon lekker spelen met mijn liever, zachte knuffels in mijn bed en de blokken in mijn box. Ik spelen met mijn broertje, of een verhaaltje horen van mama. Ik heb ook best honger. Ik wil een schone luier…
deel 1 – Het begin
Mijn naam is Rick, ik ben 19 jaar, zit in de 2e klas van het HBO en woon nog thuis, samen met mijn moeder en mijn stiefvader. Mijn vader is overleden toen ik nog jong was, 6 om precies te zijn. Toen ik 9 was, is mijn moeder opnieuw getrouwd en heb ik weer een vader. Sinds 4 jaar heb ik weer een broertje, Kevin, eigenlijk een halfbroertje dus. Ik pas regelmatig ’s avonds op hem. Voordat ik hem op bed leg, lees ik altijd een verhaaltje voor, net als mijn moeder normaal doet. Eerst las ik voor uit zijn boekjes, maar tegenwoordig verzin ik zelf verhalen. Eerst met hoofdpersonen uit de boekjes die we al gelezen hadden, maar later ook met een zelf verzonnen personage: Stippel, een Dalmatiër pup die op een boerderij woont.
Omdat Kevin ook steeds bij mijn moeder om een verhaaltje van Stippel vroeg, heb ik mijn moeder bijgepraat over de boerderij en inmiddels heeft de pup al heel wat avonturen beleefd. Om de avonturen van Stippel niet te vergeten, ben ik begonnen de verhalen op de computer te bewaren. Zodra mijn broertje slaapt, zet ik de computer aan en typ ik het verhaal dat ik verteld heb in. Inmiddels heb ik al een redelijke verzameling, waar je een flink aantal kinderboeken mee zou kunnen vullen. Ik laat de verhalen ook altijd aan mijn moeder lezen, zodat zij de avond erna verder kan vertellen waar ik gestopt ben en zodat Stippel wat verder kan lopen dan de rand van het erf, voordat mijn broertje in slaap valt.”
Vanmorgen bij het ontbijt heeft mijn moeder me gevraagd of ik het leuk vond om een verhaal van mij op te sturen naar een tijdschrift voor kleuters, “De speelhoek”. Dat blad komt elke week uit en heeft twee bladzijdes met voorleesverhalen. Ik vond het een leuk idee en ik heb de envelop met het verhaal en een begeleidende brief net op de post gedaan. Ik ben benieuw of het goed genoeg is om in te blad gezet te worden.
deel 2 – Een onverwachte reactie
Vandaag is het woensdag. “De Speelhoek” is een weekblad en elke woensdag komt er een nieuw nummer uit, vandaag dus. Ik wilde net naar de winkel gaan om het blad te gaan kopen, toen ik het bij de post zag liggen, in plastic verpakt, met een brief erbij. Het was aan mij geadresseerd, dus scheurde ik het plastic snel open en pakte de brief. “Geachte heer de Koning, ” mijn achternaam, “beste Rick,” was de aanhef van de brief.
“Hartelijk dank voor het insturen van het verhaal. De schrijfstijl en spanning waarmee het verhaal geschreven is bevalt ons zeer en sluit bijzonder goed aan bij de stijl van ons blad. We hebben het opgenomen in de rubriek, ‘voor het slapen gaan’ en het is te vinden op pagina 9.”
Ik heb toen vlug de brief weggelegd en ben naar pagina 9 van het blad gebladerd. Mijn verhaal staat er in, in donkerblauwe letters op een zachtgele achtergrond. Er is zelfs een kleine illustratie gemaakt van Stippel en een kikker, waar het verhaaltje over gaat. Na 5 minuten trots staren naar de bladzijde heb ik het blad weggelegd en heb ik rest van de brief gelezen.
“Ik weet zeker dat veel kinderen hiervan zullen gaan genieten,” was het vervolg van de brief.
“Wij zouden het zeer op prijs stellen als u verdere samenwerking met onze uitgeverij zou willen overwegen. Voordat u daarover een beslissing neemt, zou ik u een andere aanbieding willen doen. Onze uitgeverij heeft ook een blad gericht op ouders van oudere baby’s en peuters, kinderen van 2-3 jaar, genaamd “De Blokkendoos”. “De Speelhoek” is voor kinderen van 4-6 jaar, kleuters dus. Het is voor ons geen probleem om kopij te krijgen voor “De Speelhoek”, maar voor “De Blokkendoos” is dat moeilijker en daarom willen we u vragen of u interesse heeft om voor dat blad te gaan schrijven. Zoals u begrijpt vraagt dat om een andere schrijfstijl en inhoud dan voor kinderen van 4-6 jaar. Mocht u geïnteresseerd zijn, neemt u dan alstublieft zo spoedig mogelijk contact op met ondergetekende. Uiteraard kunnen we het eens worden over een vergoeding voor uw eerste publicatie. Mocht dat verhaal bevallen, zouden wij graag willen onderhandelen over een vaste aanstelling als schrijver bij onze uitgeverij. Met vriendelijke groet, Peter Trapman.”
Dat was nog eens een onverwachte reactie. Ik was al blij geweest als ze het verhaal zouden plaatsen, maar als ik geld zou kunnen verdienen met schrijven, zou dat leuk bijbaantje zijn naast mijn studie.
Omdat ik niet veel huiswerk heb vandaag en mijn ouders en Tim de hele middag nog weg zijn, heb ik heel het huis voor mezelf en ben ik net begonnen aan een verhaal voor peuters. Ik wil de verhalen over Stippel niet veranderen, dus heb ik een nieuw hoofdpersoon bedacht. Een vogel die onder het dak van een stal op de boerderij woont. Het is wel een stuk moeilijker dan ik hoopte. Het is een stuk makkelijker om me te proberen voor te stellen wat kinderen van 5 leuk vinden om te lezen, dan kinderen van 2 of 3. Waar kijken die eigenlijk naar op tv en hoeveel snappen die al ? Voor nu baseer ik me maar op de boekjes van toen mijn broertje jonger was en dan vraag ik aan mijn moeder of ze denkt dat het wat is.
deel 3 – Inleven in peuters
Ik heb het blad natuurlijk direct aan mijn ouders laten zien toen ze thuis kwamen. Die waren net zo enthousiast als ik en feliciteerden me met het aanbod van de uitgeverij. Ik kreeg toestemming van ze om meer verhalen te gaan schrijven, mits het niet ten koste zou gaan van mijn studie. Ik heb ze het verhaal dat ik die middag geschreven had laten lezen en mijn moeder dacht dat het inderdaad beter geschikt is voor kleinere kinderen dan de Stippel-verhalen. Ik heb haar ook verteld dat ik het een stuk lastiger vind om die verhalen te schrijven en dat ik niet veel ideeën meer heb voor nog meer verhalen. We hebben besloten dat ik contact op zal nemen met meneer Trapman om te praten over het voorstel en ook te vertellen van mijn gebrek aan fantasie voor verhalen voor kleine kinderen. Misschien heeft hij nog wat oudere verhalen liggen, om mij op weg te helpen.
Het is nu maandag en nu kan ik er zeker van zijn dat ze mijn peuterverhaal ontvangen hebben en ik hoop ook gelezen. Tijd om Peter Trapman te bellen dus. Ik toets het nummer in en krijg een receptioniste aan de lijn. “Goedemiddag, met Rick de Koning. Ik zou Peter Trapman graag willen spreken.” “Dat treft”, zegt een vriendelijke stem, ”op maandagen is hij altijd op kantoor. Ik zal u meteen doorverbinden.” Nadat de telefoon een paar keer over gaat, wordt hij opgenomen en een man met een vrij hoge stem antwoord:”Met Peter. Ik had je al verwacht. Ik heb je verhaal gelezen en ook dit is prima geschikt voor “De Blokkendoos. Zoals ik zei, zou er een vergoeding aan vast zitten. Onze standaardvergoeding is 100 euro per verhaal, maar omdat je zo vriendelijk was het verhaal op zulke korte termijn in te sturen, zal ik er dit keer 150 van maken.
De receptioniste kan straks jouw gegevens opnemen. Heb je nog nagedacht over mijn voorstel om vaste schrijver te worden voor het blad ?”
Alweer een goede reactie dus. Opgelucht haal ik adem en vertel Peter dat ik het zeker wil proberen, maar dat ik me moeilijk kan inleven in kinderen van die leeftijd. “Kunt u mij misschien een paar oude edities van “De Blokkendoos” opsturen, zodat ik me een beter beeld kan vormen van de gewenste schrijfstijl ?,” vraag ik. “Dat lijkt me geen probleem,” antwoord Peter. “Eerlijk gezegd is dat de grootste reden dat we weinig verhalen krijgen toegestuurd voor het blad. Andere schrijvers komen vaak ook niet verder dan 2 of 3 verhalen. Als je wilt kun je een keer langskomen bij de uitgeverij. Onze voormalig hoofdredacteur, zijn naam is Rinus Drijver, werkt tegenwoordig alleen nog als coach voor de minder ervaren medewerkers bij de redactie.
Hij is meestal 2 dagen per week op het kantoor en wil je vast wel ontvangen om wat tips te geven. Hij verzorgt ook interne opleidingen voor nieuwe medewerkers. Hij heeft naast het werk ook een studie psychologie gedaan, om zelf meer te leren over het inleven in anderen en in het bijzonder kinderen. Ik heb begrepen dat hij bezig is met een trainingsmethode om anderen dat aan te leren. Ik zal je zijn nummer geven en dan kun je contact met hem opnemen. Wacht asjeblieft even tot morgen, dan kan ik Rinus alvast informeren. Als je op de uitgeverij bent, kun je dan ook bij mij langskomen ? Ik vind belangrijk om nieuwe medewerkers een keer gezien te hebben.”
Ik bedank Peter voor het aanbod, hij bedankt mij nogmaals voor het verhaal en wenst me succes met het volgende en verbindt me door met de receptioniste. Ik wordt doorverbonden met de receptioniste waaraan ik mijn persoonlijke gegevens en banknummer geef en
Ik heb 150 euro verdiend en krijg opleiding in het schrijversvak. Dat begint al goed.
deel 4 – De afspraak
Het is nu dinsdag en vandaag kan ik de heer Rinus Drijver bellen. Ik heb vandaag geen les en ook geen andere plannen. Ik besluit de man ’s ochtends vroeg al te bellen. Misschien kan hij mij vandaag zelfs nog ontvangen. Hoe sneller hoe beter, want ik moet voor volgende week dinsdag alweer een nieuw verhaal af hebben voor het nummer van volgende week. Dit keer heb ik een direct nummer gekregen.
De telefoon wordt opgenomen en een man met een zware en licht schrapende stem, ik denk een roker, neemt de telefoon op met:”Rinus.” “Goedemorgen meneer Drijver,” begroet ik hem,”ik ben Rick de Koning, sinds deze week schrijver voor het blad “De Blokkendoos”. “Ah ja, Rick,”antwoordt Rinus,”Peter Trapman heeft me gisteren verteld dat je contact met me op wilde nemen. Je bent geïnteresseerd in het beter begrijpen van peuters, zodat je de verhalen nog beter op hen kunt afstemmen zij hij. Klopt dat ?” “Ja,” is mijn antwoord. “Als ik een verhaal schrijf probeer ik me voortdurend voor te stellen hoe ik het verhaal zelf zou hebben gevonden vroeger. Dat lukt me niet zo goed met nog kleinere kinderen. Daar heb ik zelf niet genoeg herinneringen meer voor.”
“Het klinkt alsof je een prima schrijver kunt worden,“ zei Rinus. “Dat is precies de manier waarop je een verhaal moet schrijven, probeer je fantasie te laten werken als dat van een klein kind. Aangezien je dat in de gaten hebt, denk ik dat ik je nog wel meer kan leren. Ik ben echter maar 2 dagen per week op de redactie, vandaag, ter controle van het blad dat vanmiddag gedrukt wordt en op vrijdag, als de meeste kopij binnen komt en we de inhoud van het volgende blad vast leggen. Ik weet niet wat je het beste uitkomt ?” “Ik zeg eerlijk dat ik het liefst vandaag nog langs wil komen en ik wordt uitgenodigd na de lunch, om 2 uur bij de uitgeverij.
De uitgeverij is in dezelfde stad als waar ik woon, dus ik kan op de fiets.
Iets voor 2 uur zet ik mijn fiets in het rek voor de uitgeverij en wandel ik naar de receptie. “Goedemiddag, kan ik u helpen ?” Ik ben Rick de Koning. Ik kom voor mijnheer Rinus Drijver. Ik heb een afspraak met hem om 2 uur.” “Ah ja, Rick,”zegt de vrouw achter de balie. Ik herken je stem. Leuk je te ontmoeten, mijn naam is Annet Drijver, Rinus is mijn vader. Ik zal hem bellen, zodat hij je kan komen halen bij de balie.”Na een paar minuten komt een stevig gebouwde, wat oudere man, met kort grijs haar, gekleed in een kaki broek, een lichtgeel overhemd en een al wat ouder, donkerbruin colbertje naar de balie. “Goedemiddag Rick, ik ben Rinus. Prettig kennis te maken. Loop maar mee, mijn kantoor is aan het eind van deze gang.” Rinus leidt mij naar zijn kamer en vraagt me plaats te nemen in een grote leunstoel tegenover hem aan zijn bureau. Hij haalt koffie voor me en neemt plaats in zijn eigen stoel achter het bureau.
“Probeer je te ontspannen, dan kan ik je het meeste leren,” zegt hij. Na een kort inleidend gesprek, waarin hij me vraagt naar mijn ervaring en mijn wensen, begint Rinus aan een uitleg over zijn lesmethode. “Ik heb een methode ontwikkeld die het makkelijker voor je moet maken om je in te leven in hoe peuters de wereld om hun heen ervaren. Ik vind het fijn om te horen dat je een jong broertje hebt, want dat maakt het waarschijnlijk een stuk makkelijker. Mijn methode is niet gebaseerd op lesmateriaal uit leerboeken. Ik zou je graag wekelijks ontmoeten hier op mijn kamer. In die wekelijkse sessie, ben ik ook wat ontspanningsoefeningen van plan, maar daarvoor moet ik jouw goedkeur hebben. Ik heb een cursus gedaan als hypnotiseur en als je het goed vind, wil ik elke sessie beginnen met een korte hypnose. De opzet daarvan is dat ik je diep in jezelf laat kijken om te proberen weer wat herinneringen van vroeger terug te halen. Eigen ervaringen zijn naar mijn mening de beste manier om inlevingsvermogen te bevorderen. Die hypnose heeft nog een ander doel. Ik wil proberen of ik ervoor kan zorgen dat je ’s nachts droomt als een klein kind. ’s Ochtends zul je gewoon als jezelf wakker worden, maar ik hoop dat je die dromen kunt herinneren. Herinner je je vaak wat je ’s nachts gedroomd hebt ?” Ik zeg dat dat zo is en ik zeg Rinus ook dat ik veel droom en meestal ook redelijk absurd. Ik heb een behoorlijk grote fantasie lijkt wel. “Dat belooft dan veel goeds,” gaat Rinus verder. Dat dacht ik trouwens ook al toen ik jouw verhaal gelezen had. Na de hypnosesessie wil ik je een paar minuten de tijd geven om weer helemaal wakker te worden en daarna wil ik je nog een half uurtje tips en oefeningen meegeven over het schrijven zelf. Elke sessie duurt daarmee een klein uur. Wat denk je ervan ?” Nadat ik de tijd genomen heb om de informatie over de les te verwerken zeg ik zeker geen hypnose had verwacht, maar dat het me spannend lijkt om te proberen peuterdromen kan krijgen, zodat ik mijn verhalenwereld daarop baseren.”
“Dat is dan afgesproken,” zegt Rinus. “Ik wilde meteen maar beginnen met de eerste sessie nu. Zoals ik al zei wil ik beginnen met een korte hypnosesessie. Blijf rustig zitten in de stoel, maar schuif hem iets van het bureau vandaan, zodat ik dicht tegenover je, op de rand van het bureau kan gaan zitten.” “Kijk nu diep in mijn ogen en ontspan je. Je voelt je op je gemak in deze kamer. De stoel is zachter dan de zachtste stoel waarop je ooit zat. Je voelt jezelf diep in de stoel zakken. Blijf kijken in mijn ogen. Je voelt je hele lichaam ontspannen. Je armen en benen worden bijna gevoelloos. Je voelt jezelf slaperig worden in de heerlijk warme stoel. Ik begin met tellen. Eén, je oogleden worden zwaarder en zwaarder. Twee, het wordt moeilijk om wakker te blijven. Je hoort alles wat ik zeg, ook als je slaapt. Drie. Je ogen vallen dicht en je valt in een diepe, diepe slaap.”
deel 5 – de eerste nacht
“…wakker. Je voelt je fitter dan ooit, klaar voor de rest van de dag.” Dat is het eerste wat ik weer hoor, nadat ik een beetje slaperig mijn ogen open doe. Het duurt even voor ik me herinner dat ik in de kamer van Rinus op de uitgeverij zit en zie nu ook Rinus weer, die inmiddels weer in zijn stoel achter het bureau is gaan zitten. “Hoe gaat het, wil je iets drinken ?” Ik zeg dat ik me prima voel, alleen wat slaperig en dat ik graag wat water zou willen. Nadat Rinus dat voor me gehaald heb,voel ik me ook alweer wat fitter. “Ik heb alleen geen idee wat je me verteld hebt toen ik sliep,” vertel ik Rinus. “Het voelt net alsof ik wakker ben geworden na een lange nacht slapen, alleen heb ik niets gedroomd.
“Dat is precies zoals een hypnose voelt,” geeft Rinus toe. Op mijn cursus zijn we zelf ook een keer kort gehypnotiseerd om te weten hoe het voelt. Deze hypnosesessie duurde echt niet langer dan een kwartier, kijk maar op de klok. Ik wilde voorzichtig beginnen, omdat ik niet wist hoe je erop zou reageren. Ik was je trouwens nog vergeten te vertellen van de pillen die ik gekocht heb. Dit zijn een soort van lichte slaappillen. Als je daar 2 van inneemt een half uur voor je gaat slapen, helpen die je lichaam om nog meer te ontspannen, zodat de kans groter is dat je prettige dromen krijgt. Als je wilt mag je ze gratis hebben van me, maar ik kan je niet verplichten ze in te nemen natuurlijk.” Ik pak de pillen aan van Rinus en stop ze in mijn jaszak. “Ik heb er steeds meer vertrouwen in dat het zou kunnen werken,”gaat Rinus verder. Wil je dit keer ook al wat theorie doornemen ?”
Ik zeg dat ik daar tenslotte voor gekomen ben en na een korte samenvatting van mijn Nederlandse lessen op de middelbare school in een half uur, loopt Rinus weer met me mee naar de receptie en nemen we afscheid. “Volgende week verwacht ik je weer om 2 uur. Loop volgende week maar direct door naar mijn kamer, je weet nu waar het is. Ik zal je nog even naar Peter brengen, die wilde je ook nog even zien.
Na een korte ontmoeting met Peter Trapman, een vriendelijke, kleine, iets mollige man met donker haar, loop ik terug naar de receptie, zeg Annet gedag en loop weer naar mijn fiets. Ik ben benieuwd hoe mijn ouders reageren als ze horen dat ik door een wat oudere man gehypnotiseerd ben en dat ik misschien peuterdromen krijg. Het voelt nu alsof ik misschien wat te snel ingegaan ben op de behandeling en dat ik misschien eerst met hen had moeten overleggen. Maar aan de andere kant ben ik zelf ook oude genoeg om te beslissen en proberen mijn ouders dat ook te stimuleren.
Die avond bij het eten vertel ik van mijn eerste les en van de hypnosesessie. Zoals verwacht zetten mijn ouders vraagtekens bij de hypnose. Mijn moeder zegt dat ze het een eng idee vind, maar dat ze het droomplan wel interessant vind. Ze snapt dat het zeker zal helpen, maar vind het prettig om Rinus ook een keer te ontmoeten. Ik beloof haar dat ze Rinus kan spreken voor de volgende les.
Omdat ik moe ben van de vreemde dag en benieuwd of ik al zal dromen, ga ik vroeg naar bed. Als ik op de trap sta, denk ik ineens aan de pillen in mijn jaszak. Die was ik helemaal vergeten, maar eigenlijk voel ik me niet prettig bij het idee slaappillen in te nemen. Nadat ik de pillen uit mijn jaszak heb gehaald, ga ik naar bed , zonder eerst 2 slaappillen in te nemen.
Die nacht krijg ik een aantal korte dromen. Ik zie een blauw konijn dat rondhopt in een kamer die helemaal geel geverfd is. Ook droom ik van een vis in een veel te grote vissenkom.
Dat was nog niet waar ik op gehoopt had. Zulke vreemde dromen heb ik wel vaker als ik een vreemde dag heb gehad. Ik heb er in elk geval nog niets aan bij het schrijven van mijn nieuwe verhaal. Misschien was ik toch nog teveel in gedachten toen ik ging slapen. Vanavond moet ik misschien toch maar twee pillen innemen voor het slapen gaan, zoals Rinus voorgesteld had.
deel 6 – de eerste droom
De woensdag is een dag zoals elke woensdag.
’s Ochtends naar school, ’s middags huiswerk maken en ’s avonds op Kevin passen. Het enige bijzondere aan deze dag is misschien dat ik op school herinnerd werd aan de tentamens over 3 weken. Eén van de leraren had ons vandaag succes gewenst met leren en een prettige vakantie gewenst. Dat was waar ook. Door al de spanning, was ik vergeten dat ik 2 weken vrij heb vanaf zaterdag, 1 week herfstvakantie en 1 week om te leren. Alle tijd dus om te wennen aan mijn nieuwe bijbaan.
Ik heb net mijn broertje naar bed gebracht en voorgelezen. Ongeveer een uur daarna komen mijn ouders thuis. We kijken nog wat tv met z’n drieën en rond 10 uur wens ik ze welterusten en ga ik naar mijn kamer. Dit keer wil ik wel slaappillen proberen. Ik pak het busje en bedenk me dat ik eigenlijk helemaal nog niet gekeken heb wat voor pillen het zijn, hoe ze heten en of er misschien ook een gebruiksadvies op staat. Het is een vrij eenvoudig wit, plastic busje met zwarte letters. Er staat geen reclame of merknaam op, alleen een paar woorden in een taal die ik niet kan lezen. Net alsof het pillen zijn die in het buitenland op recept bij een apotheek zijn gekocht. Ik besluit om Rinus de week erna naar een bijsluiter te vragen, misschien is er ook een Engelse vertaling. In het busje zitten lichtgele, langwerpige pillen. Ik pak er twee en neem ze mee naar de badkamer en na het tanden poetsen slaag ik erin om, met veel water, de pillen door te slikken. Ze smaken nergens naar, niet zoals ik had verwacht naar aspirine of andere pijnstillers. Direct daarna voel ik een soort van tinteling op mijn hele lichaam. Dat zal wel van de spanning zijn. Nadat ik in bed lig, val ik binnen een half uur in een diepe slaap.
’s Nachts droom ik dat ik wakker wordt. Ik kijk mijn kamer rond, maar herken niets meer. Dit is niet mijn kamer. Deze kamer heeft lichtblauw behang met daarop allemaal kinderachtig getekende plaatjes van dieren. Ik lig ook niet in mijn eigen bed. Dit bed heeft een hoog, dicht hoofd- en voeteneinde en houten spijlen aan de lange zijdes. Ik lig in een bed voor kleine kinderen. Ik heb ook weer een pyjama aan, net als vroeger, maar. deze is niet van katoen, maar van een soort dikke badstof. Mijn onderbroek is veel dikker dan normaal en drukt mijn benen ietwat uit elkaar. Ik vraag me af waarom. In de kamer staat verder nog een bureau, een ladekast, een hoge kast en aan 1 muur hangen planken met daarop allemaal speelgoed en knuffels. Ik herken direct het witte hondje met zwarte stippels dat ik Stippel had genoemd. Op het bureau ligt een dikke plastic mat, net als waarop baby’s verschoond worden. Langzaam wordt het duidelijk. Dat bureau is een commode en die dikke prop tussen mijn benen, zou dat een luier zijn ? Ik probeer met mijn handen te voelen aan mijn onderbroek, maar het lijkt net alsof ik mijn handen niet helemaal goed kan besturen. Ik kan voelen dat er drukknoopjes zitten in mijn kruis, maar ik heb geen idee hoe ik ze zou moeten openen. Terwijl ik me daarover opwind, voel ik dat een warme gloed zich verspreid door mijn onderbroek, die daardoor nog dikker wordt en ik ruik een lichte, maar duidelijke, penetrante urinegeur. Ik heb in mijn luier geplast, zonder dat ik voelde dat ik moest plassen !
Met een schok wordt ik wakker. Ik lig weer in mijn eigen bed, in mijn eigen zolderkamer. De urinegeur is echter niet weg en mijn kruis voelt nog steeds nat aan. Ik sla mijn dekbed weg en zie wat er is gebeurd. Mijn onderbroek is doorweekt en er zit een grote natte plek in mijn lakens. Ik heb in bed geplast. Voor de eerste keer sinds mijn 6e jaar lig in een vies, nat bed. Ik denk dat het komt door de slaappillen, dat ik daardoor te vast heb geslapen. Vannacht maar eens proberen met maar één pilletje.
Ik zie op de wekker dat het al 8 uur is. Op donderdag staat mijn wekker op half negen, want ik heb pas les om half elf. Gelukkig is er verder niemand meer thuis. Mijn vader is al naar zijn werk en mijn moeder is vandaag met Kevin samen naar de markt en daarna op bezoek bij mijn oma en opa, zoals elke donderdag. Ik trek een droog hoeslaken over mijn matras en stop het natte laken in de wasmand. Hopelijk is de plek opgedroogd als mijn moeder een was gaat draaien. De onderbroek doe ik in een plastic zak. Die wil ik onderweg naar school weggooien. Met mijn slaapkamerraam open is de urinelucht ook snel. Net alsof er niets is gebeurt. Hopelijk gebeurt het vannacht niet weer.
deel 7 – de 2e droom
De rest van de dag verloopt zoals gebruikelijk. Ik ben naar school geweest en was pas eind van de middag thuis. Mijn moeder lijkt niets gemerkt te hebben van mijn bedplassen, want ze begint er niet over. Ook niet na het eten of later op de avond als mijn broertje al naar bed is. Ik ga die avond rond half elf uur naar bed. Dit keer neem ik maar één pil in na het tanden poetsen.
Die nacht droom ik dat ik in bad zit. Omdat ik zelf weer zo klein ben, lijkt het bad gigantisch. Er zit zoveel badschuim in het bad, dat ik alleen mijn armen en handjes kan zien. De rest van mijn lichaampje zit onder een dikke laag schuim. Mijn moeder zit naast het bad op een stoel met een boek en houdt me in de gaten. Ik speel rustig met het schuim en heb al een redelijke schuimpop gebouwd. “zo, nu even rustig blijven zitten en dan zal ik je haar wassen,” zegt mama nadat ze haar boek heeft weggelegd. Ze doet wat shampoo uit een gele fles in haar hand en begint me in te zepen. Voorzichtig masseert ze de shampoo in mijn haar en daarna pakt ze een washand en begint de rest van mijn lichaam te wassen. Ik zoel me ultiem gelukkig in het warme water met mijn lieve moeder dicht bij me. Ik wordt er zo rustig van, dat ik niet voel dat ik naar de wc. had moeten gaan. Plotseling voel ik dat ik begin te plassen in het bad. Tegelijkertijd krijg ik kleine krampjes in mijn buik en laat ik een klein scheetje. Mijn moeder moet lachen om de bubbels in het bad en door hoe verrast ik kijk. “Het geeft niet zegt ze, je was gelukkig net schoon, kom, dan til ik je uit het bad.” Vlak voordat ze me vastpakt, voel ik een grotere kramp in mijn buik en ik voel hoe ik langzaam in het badwater poep. Dat voelt heel vreemd aan. Mijn moeder maakt me verder schoon en tilt me uit bad. Met een grote, zachte handdoek maakt ze me droog . Zodra ze me optilt, wordt ik wakker.
Zodra ik wakker ben ruik en voel ik dat er iets helemaal mis is. Ik voel weer een natte plek in mijn bed, maar ik ruik ook een vieze poeplucht en ik voel duidelijk de poep zitten, die tegen mijn billen plakt achterin mijn onderbroek. Voorzichtig kruip ik uit bed en waggel ik de trap af naar de badkamer. Gelukkig is het nog vroeg en ben ik de enige die wakker is. Ik doe mijn vieze onderbroek uit en probeer de poep in het toilet te laten vallen. Het natte laken doe ik weer in de was en mijn vieze onderbroek neem ik mee naar boven, om weer weg te kunnen gooien onderweg naar school.
De rest van de dag op school ben ik met mijn hoofd niet bij de les. Ik luister trouw naar de leraren, maar het dringt niet echt door. Na de lessen ga ik meteen naar huis, zonder eerst nog te blijven kletsen met mijn vrienden. Als ik thuis kom is mijn moeder ook al thuis en ik begroet haar voorzichtig. Natuurlijk heeft mijn moeder direct in de gaten dat ik ergens mee zit en ze roept me bij zich.
“Is er misschien iets waar je met me over wil praten, Rick ?,” vraagt ze. Als ik alleen mompel van niet, vertelt ze me dat ze een witte was gedraaid heeft vandaag. “Ik wilde je een kans geven om er zelf over te beginnen, maar aangezien je dat niet doet zal ik erover beginnen. Ik zag dat er 2 lakens in de was zaten en aangezien ik zaterdag de bedden al heb verschoond voordat ik gewassen heb, had ik die niet verwacht. Natuurlijk zag ik ook de natte plek in 1 van de lakens. Daarnaast viel het me op dat er maar weinig onderbroeken van jou in de wasmand zaten. Wat is er gebeurd ?” Ik kan wel janken. Ik weet niet hoe ik moet vertellen van het bedplassen. “Ik vin d het echt niet erg als je een ongelukje gehad hebt, schat,” zegt ze, “maar ik zou het fijn vinden als je me erover verteld. Je voelt je toch wel goed hoop ik ?” Ik zeg dat ik me prima voel. Ik vertel haar van de dromen van de afgelopen nachten en hoe ik in een nat bed wakker werd. Ik vertel niets over het poepen in bed en ook niets over de pillen.
“Ik hoop dat het niets te maken heeft met die training van je, van die meneer Drijver,”zegt mijn moeder. “Gelukkig kan ik hem dinsdag spreken, want ik ben heel benieuwd wat hij me kan vertellen over zijn lessen. Vertel het me alsjeblieft gewoon Rick, als je weer ’s nachts een ongelukje hebt. Het heeft geen zin om het te ontkennen. Ik heb liever dat we er wat aan proberen te doen. Als het nog een keer gebeurt wil ik graag dat je naar de dokter gaat en misschien moeten we dan ook maar eens aan andere maatregelen denken om je bed droog te houden.” Ik vertel haar dat ik beloof het te zeggen als er nog wat gebeurt en daarmee is de zaak besproken. Daarna vraagt ze hoe het was op school en is de dag verder als normaal.
Na een gezellige, maar rustige avond, ga ik op tijd naar bed. Omdat ik geen zin heb om weer in bed te plassen, besluit ik om geen slaappil in te nemen voor ik naar bed ga
deel 8 – op de boerderij
Die nacht wordt ik wakker in mijn kinderbedje en zie ik dat mijn moeder ook al in mijn kamer is. Ze tilt me uit bed en legt me op de commode. Ik voel nu duidelijk dat ik een natte, volle luier om heb en het voelt goed als mijn mama die afdoet en me schoonveegt. Ik krijg een droge luier om en daarna wordt ik verder aangekleed. Ik krijg een geel shirtje aan en een ruimzittend tuinbroekje. Daarna tilt mijn moeder me op en laat ze me op de commode zitten. Ik krijg sokjes aan en kleine schoentjes.
“Zo, mijn kleine jochie is klaar om te gaan spelen,” zegt mijn moeder. Ze neemt me op haar arm en draagt me mijn kamer uit. Ze loopt met me door een gang een deur door naar een kamer, duidelijk ingericht als woonkamer. Daar zit mijn papa op de bank met een krant. “Ah, daar is mijn kleine jongen,”zegt hij en geeft me een aai over mijn hoofd. “Het is nu nog lekker weer, misschien kunnen we Rick nog even buiten laten spelen voor we gaan ontbijten,” zegt hij tegen mijn moeder. Ik hoor mezelf zeggen:”ja papa, buiten spelen !” Mijn ouders moeten lachen en mijn moeder loopt met me naar een grote glazen deur achterin de woonkamer. Ze neemt me mee naar buiten en dan zie ik allemaal dingen die ik lijk te herkennen. We wonen op dezelfde boerderij als waar Stippel woont. Sterker nog, blaffend komt de dalmatiër pup de hoek om rennen. Stippel is mijn hond ! Mijn moeder zet me op de grond bij de pup. Stippel is zo enthousiast en wild, dat hij me bijna omver springt. Ik hoor mezelf lachen en ik begin achter Stippel aan te rennen, nou ja, rennen. Met die dikke luier is het meer een soort van waggelen, wat je ook altijd ziet in de reclames voor luiers op tv. Na een half uurtje spelen met Stippel, komt mijn moeder me weer halen. Zo Rick, kom maar eens even hier. Ik zal je een schone luier geven en dan gaan we wat eten. Schone luier ? Nu mijn moeder dat gezegd heeft, voel ik inderdaad dat ik een natte luier heb. Door al het spelen had ik niet eens opgemerkt dat ik geplast heb. Zodra mijn moeder me optilt wordt ik wakker, in,
inderdaad, weer een nat bed. Blijkbaar maakt het niets meer uit of ik de slaappillen inneem of niet.
Omdat het nog vroeg is, bijna 6 uur, wil ik nog niemand wakker maken om het te vertellen. Ik haal weer het laken van het bed af en trek ik weer een schone onderbroek aan. Omdat ik bang ben nog een keer in bed te plassen als ik ga slapen tot 8 uur, besluit ik om mijn computer aan te zetten en mijn droom in te typen. Ik weet hem nog goed nu en dit keer kan ik er wel een leuk verhaaltje van maken. In elk geval hebben de dromen dit keer wat opgeleverd tenminste.
Die ochtend na het ontbijt, mijn vader is dan al op zijn werk, vertel ik voorzichtig aan mijn moeder dat ik weer in bed heb geplast. Zoals beloofd wordt ze niet boos, maar ze pakt wel direct de telefoon om een afspraak te maken met de dokter. Het blijkt erg druk te zijn en aangezien ik niet heel ziek ben, kan ik de dokter pas maandag spreken. Daarna ga ik naar school.
deel 9 – maatregels
Die ochtend was het erg gezellig op school. Omdat het bijna vakantie was en alle stof al behandeld was, stelden de lessen niet veel voor en tijdens de laatste les stuurde de leraar ons halverwege naar huis, om “extra uitgerust aan de tentamenweek te kunnen beginnen”. Na nog wat napraten met schoolvrienden zat ik om twaalf uur alweer op de fiets naar huis.
Halverwege de reis voelde ik plotseling behoorlijk veel aandrang om te plassen. Ik had beter nog op school naar de wc. kunnen gaan, maar toen hoefde ik nog niet zo nodig en ik hoef maar een half uur te fietsen. Ik had niet verwacht dat ik plotseling zo nodig zou moeten. Ik wilde snel naar huis en zodra ik extra kracht zette op de pedalen voelde ik dat ik in mijn broek begon te plassen. Ik kon er niets aan doen, ik kon het niet meer ophouden.
Jammer genoeg is mijn moeder op vrijdag altijd heel de dag thuis, dus de kans is groot dat ze het op zal merken.
Ik sta nu bij de schuur en ik hoop dat mijn moeder toevallig net weg is voor een boodschapje. Maar zodra ik om de hoek van de schuur kijk, de achtertuin in, zie ik mijn moeder in een tuinstoel zitten. “Hoi Rick, kom je erbij zitten, ik heb net thee gezet en koeken gekocht, dus misschien vind je dat een leuk begin van je vakantie,”zegt ze. Het heeft nu geen zin meer om het te proberen te verbergen en schuchter loop ik de tuin in. Natuurlijk ziet mijn moeder direct de natte plek in mijn kruis en geschrokken zegt ze:”Ach jongen toch, dit moet nu toch niet gekker meer worden. Het is maar goed dat je vakantie hebt. Misschien ben je gewoon wat oververmoeid met alle nieuwe dingen naast je school.” Opgelucht dat ik er zo makkelijk mee weg kom, ga ik naar de badkamer voor een douche. Daarna ga terug naar de tuin en wordt het een gezellige middag. Vooral omdat mijn vader op vrijdag wat eerder thuis is en omdat het lekker weer is, heeft hij boodschappen meegenomen voor een barbecue.
Terwijl mijn ouders het eten voorbereiden, ga ik achter mijn computer zitten om mijn verhaal bij te schaven dat ik die ochtend geschreven heb. Het is al vrij goed en na een half uurtje stuur ik het via de mail naar de redactie van “De Blokkendoos”. Daarna ga ik naar beneden om mijn ouders te helpen.
Het wordt een gezellige avond en gelukkig kan ik mijn broek droog houden.
Nu is het tijd om naar bed te gaan, het is al twaalf uur geweest en buiten is het fris aan het worden. Op het moment dat ik naar boven wil gaan, zegt mijn moeder:”Als jij je tanden alvast poetst, kom ik daarna nog even naar je kamer.” Daarbij kijkt ze mijn vader aan met een blik die verraadt dat ze samen wat afgesproken hebben, waar ik niets van weet. Even later komt mijn moeder naar mijn kamer en zegt me dat ze het nu zat is, dat ze elke morgen een nat laken in de wasmand vind en dat het voor mij ook niet prettig kan zijn. Zoals aangekondigd is het misschien verstandiger om maatregelen te nemen om het bed droog te houden. “Ik snap het best dat je volwassen bent en zo behandeld wilt worden, maar dit kan echt niet meer,”zegt ze. “Je vader en ik denken dat het verstandiger is als je, in elk geval tot we bij de dokter zijn geweest, ’s nachts weer een luier om doet.” Dat wil ik niet horen natuurlijk, maar ik weet dat ze gelijk heeft, dus protesteer ik niet. “Ik heb je vader gevraagd om toen hij boodschappen ging doen, ook te kijken naar iets wat jou zou passen. Hij heeft iets meegenomen dat “DryNites” heet, dat zijn luierbroekjes voor kinderen van 8-15 jaar. Aangezien je nog steeds mooi slank bent, denk ik dat die nog wel passen.”
Pas dan zie ik dat ze een plastic tas bij zich heeft, die ze nu aan me geeft. “Ik snap dat het niet fijn voor je is, maar je vind het zelf toch ook niet prettiger om steeds in een nat bed wakker te worden ?,”zegt ze en wenst me welterusten, voordat ze alleen in mijn kamer achter laat.
In de plastic tas zitten twee smalle pakken waar DryNites van Huggies op staat en twee blije jongetjes op een dekbed. Ik maak een pakje open en zie dat het inderdaad een soort onderbroekjes zijn, alleen wel met vrolijke figuurtjes erop. Ik probeer er één aan en inderdaad past die nog redelijk.
Daar lig ik dan, op mijn bed, met een luier om. Het voelt wat vreemd aan, maar tegelijkertijd ook onverwacht vertrouwd gevoel, net alsof ik er al aan gewend ben door mijn dromen. Dat is het laatste waaraan ik denk voordat ik onder mijn dekbed kroop en in slaap val.
deel 10 – een luier voor overdag
Die nacht droom ik dat ik in de tuin aan het spelen ben. Het is lekker weer en ik draag alleen een luier en een T-shirt. Stippel ligt in het zonnetje te slapen. Ik hoor een vreemd, kwakend geluid en waggel richting de vijver, richting het geluid. Voor me zie ik een groen wezentje met grote achterpoten wegspringen, het water in. Voordat ik er achteraan kan rennen, het water in, tilt iemand me op en op dat moment wordt ik wakker.
Zuchtend ontdek ik dat weer in mijn bed heb geplast. Gelukkig heeft de luier wel zijn werk gedaan, want mijn bed is droog gebleven. Na het ontbijt die zaterdagochtend begint mijn moeder aan het lijstje voor de wekelijkse boodschappen, die mijn vader en ik altijd samen doen op zaterdag. Direct na het ontbijt gaan we naar de supermarkt en nog voor de middag zitten we weer in de auto op weg naar huis. Onderweg naar huis voel ik dat ik weer heel nodig moet plassen, maar ik denk dat ik het nog wel op kan houden tot thuis. Zodra we thuis zijn, voel ik dat ik het verkeerd heb ingeschat. Nog voordat ik bij de voordeur ben, voel ik mezelf alweer in mijn broek plassen. Mijn vader ziet dat ik stil blijf staan en aan mijn geschrokken gezicht merkt hij dat er iets aan de hand is. Het duurt niet lang voor het duidelijk te zien is wat. Hij stuurt me snel naar binnen en zegt dat ik maar weer moet gaan douchen.
Zodra ik uit da badkamer kom, roept mijn moeder me bij zich in de slaapkamer van mijn ouders. “Ik vind het erg vervelend om te moeten zeggen Rick,” zegt ze, “maar misschien kun je beter de rest van het weekend ook overdag zo’n luierbroekje aan.” Ik kan wel door de grond zakken van schaamte, maar ik heb ook geen zin in nóg een natte broek. “Ik snap het mam,” is het enige wat ik kan bedenken,”ik zou alleen zo graag willen dat ik weer helemaal mezelf zou zijn, want ik voel me nu net als een kleine peuter.” “Weet ik jongen,” probeert mijn moeder me te troosten. “Ik hoop dat het helpt als ik zeg, dat ik denk dat niemand de luier zal zien onder je spijkerbroek. Het wordt verder vast een normaal weekend.” Dat was lief gezegd van haar, maar het werd het vreemdste weekend ooit.
Die middag na de lunch voel ik dat ik weer moet plassen en haal ik het weer niet op tijd naar het toilet. Het lijkt wel alsof ik vrijwel geen controle meer heb over mijn blaas. Zodra ik voelde dat ik nodig moest, begon het al te lopen en plaste ik heel mijn luier vol. Gelukkig is mijn spijkerbroek helemaal droog gebleven. Aangezien ik er nu toch niets meer aan kan doen, besluit ik om de proef op de som te nemen. Met mijn natte luier onder mijn spijkerbroek loop ik naar de woonkamer en ga naast mijn vader op de bank zitten, die de krant aan het lezen is. Ik zet de televisie aan en zet een tekenfilmzender aan. Na een half uurtje zet ik de tv weer uit en loop ik rustig de trap op naar mijn kamer. Mijn vader heeft niets gemerkt ! Vreemd genoeg ben ik er behoorlijk opgewonden van geworden. Ik besluit om de natte Drynites nog wat langer aan te houden.
Aan het eind van de middag, ik heb inmiddels wel een schoon luierbroekje aan gedaan, want ik had alweer in mijn luier geplast, ga ik achter mijn computer zitten om mijn e-mail te checken. Ik heb een bericht van de redactie. Ze hebben mijn verhaal gelezen en vinden het nog beter dan het vorige en zijn blij met een schrijver met zoveel inspiratie. Ze moesten eens weten !
deel 11 – de nachtmerrie
De rest van de zaterdag doe ik niet veel meer. Ik durf nog niet weg te gaan met een luierbroekje aan en gelukkig heb ik niets afgesproken met vrienden die avond. Na een rustige avond voor de televisie ga ik tegelijk met mijn ouders naar bed.
Terwijl ik op mijn kamer mijn spijkerbroek uitdoe, wordt ik weer herinnerd aan de DryNites die ik om heb. Ik ben er al zo aan gewend, dat ik niet eens meer voel dat ik een luier om heb. Het is trouwens maar goed dat ik het nu zie, wat hij is ook alweer behoorlijk nat. Ietwat verward doe ik een droog broekje aan, kruip ik in bed en val ik al snel in slaap.
Die nacht droom ik dat ik in het donker in mijn kinderbedje lig. Ik lig te huilen als een kleine baby en voel duidelijk waarom. Ik heb een stekende pijn in mijn armpjes een beentjes en jeuk over mijn hele lichaam. Heel snel nadat ik begonnen ben met huilen, gaat mijn slaapkamerdeur open en doet iemand het licht uit. Mijn mama tilt me uit mijn bedje en wrijft geruststellend om mijn rug. “Stil maar Rickie, je hebt vast groeipijntjes, je wordt een grote jongen,” zegt ze,” Sssst, stil maar !” Dan voel ik een scherpe pijnsteek en wordt ik echt wakker.
Ik lig in mijn bed nog ligt na te trillen van de nachtmerrie en merk dat ik helemaal bezweet ben. Ik voel en ruik dat ik ook weer van de schrik in mijn luier heb gepoept. Nog half slaperig ga ik naar de badkamer om mezelf schoon te wassen. Zodra ik de eerste tree af stap, val ik bijna doordat de bovenste tree veel hoger lijkt dan ik dacht. De leuning lijkt trouwens ook wat hoger te zitten. Verward loop ik voorzichtig de rest van de trap af.
Alles lijkt net iets groter dan ik me kan herinneren. De deurklinken, de wasbak en de spiegel zitten allemaal hoger. Terwijl ik bij het toilet mijn vieze luier uit doe, zie ik iets dat ik zeker niet had verwacht. Ik heb helemaal geen haar op mijn lichaam. Mijn hele lichaam is zo glad als van een klein kind. Misschien was die jeuk niet alleen in mijn droom. Hoewel ik dat nooit doe, kan ik mijn tranen nu niet bedwingen en zachtjes begin ik te huilen. Een week geleden was ik nog een heel zelfstandige student en nu ben ik een onzindelijke jongen en lijk ik ook lichamelijk weer jonger te worden, hoe absurd dat ook klinkt. Opgelucht na de huilbui, was ik mezelf schoon en gooi de vieze luier in de luieremmer, die mijn moeder weer speciaal voor mij heeft opgezocht tussen de oude spullen van mijn broertje. Terug op mijn kamer doe ik een schone luier om, die nu net iets te groot lijkt te zijn, en ga ik terug na bed. Gelukkig val ik snel weer in slaap.
De rest van de nacht droom ik niet meer, maar ’s ochtends wordt ik wel weer nat wakker. Inmiddels doet het me niet zoveel meer, ik kan er nu toch niets aan veranderen. Waar ik wel behoorlijk bang van wordt is dat mijn bed en mijn kamer allemaal groter lijken dan gisteren, net als vannacht de trap en de badkamer. Toen dacht ik dat het kwam door de slaap, maar nu ben ik klaarwakker !
Na het douchen doe ik een schone DryNites aan en kleed ik me aan. Omdat het lekker weer is doe ik een korte broek aan en een T-shirt. Allebei zijn ze te groot, maar dat valt vast minder op dan met een lange broek of iets met lange mouwen. Ik ben benieuwd of het mijn ouders zal opvallen.
bij deze dan het beloofde 2e verhaal.
Ik is wat lenger geworden dan ik dacht en ook nog niet helemaal af.
Bij deze de eerste 10 delen. De rest volgt snel.
Laat je niet afschrikken door de eerste inleidende hoofdstukken, de proloog belooft hopelijk wat goeds.
groet,
Mark
Rick’s bizarre bijbaan (18- A(ge)R(regression) TL WL OB NL PL)
Proloog – Het eind
Mijn mama zegt dat ik vol moet houden, dat ik vast wel weer groter wordt en weer kan studeren en om uit te gaan met vrienden. Ik snap niet wat ze bedoelt. Ze zegt dat ik 19 jaar oud ben, maar dat kan helemaal niet, want mijn broertje van 4 is groter dan ik. Waarom mag ik niet gewoon lekker spelen met mijn liever, zachte knuffels in mijn bed en de blokken in mijn box. Ik spelen met mijn broertje, of een verhaaltje horen van mama. Ik heb ook best honger. Ik wil een schone luier…
deel 1 – Het begin
Mijn naam is Rick, ik ben 19 jaar, zit in de 2e klas van het HBO en woon nog thuis, samen met mijn moeder en mijn stiefvader. Mijn vader is overleden toen ik nog jong was, 6 om precies te zijn. Toen ik 9 was, is mijn moeder opnieuw getrouwd en heb ik weer een vader. Sinds 4 jaar heb ik weer een broertje, Kevin, eigenlijk een halfbroertje dus. Ik pas regelmatig ’s avonds op hem. Voordat ik hem op bed leg, lees ik altijd een verhaaltje voor, net als mijn moeder normaal doet. Eerst las ik voor uit zijn boekjes, maar tegenwoordig verzin ik zelf verhalen. Eerst met hoofdpersonen uit de boekjes die we al gelezen hadden, maar later ook met een zelf verzonnen personage: Stippel, een Dalmatiër pup die op een boerderij woont.
Omdat Kevin ook steeds bij mijn moeder om een verhaaltje van Stippel vroeg, heb ik mijn moeder bijgepraat over de boerderij en inmiddels heeft de pup al heel wat avonturen beleefd. Om de avonturen van Stippel niet te vergeten, ben ik begonnen de verhalen op de computer te bewaren. Zodra mijn broertje slaapt, zet ik de computer aan en typ ik het verhaal dat ik verteld heb in. Inmiddels heb ik al een redelijke verzameling, waar je een flink aantal kinderboeken mee zou kunnen vullen. Ik laat de verhalen ook altijd aan mijn moeder lezen, zodat zij de avond erna verder kan vertellen waar ik gestopt ben en zodat Stippel wat verder kan lopen dan de rand van het erf, voordat mijn broertje in slaap valt.”
Vanmorgen bij het ontbijt heeft mijn moeder me gevraagd of ik het leuk vond om een verhaal van mij op te sturen naar een tijdschrift voor kleuters, “De speelhoek”. Dat blad komt elke week uit en heeft twee bladzijdes met voorleesverhalen. Ik vond het een leuk idee en ik heb de envelop met het verhaal en een begeleidende brief net op de post gedaan. Ik ben benieuw of het goed genoeg is om in te blad gezet te worden.
deel 2 – Een onverwachte reactie
Vandaag is het woensdag. “De Speelhoek” is een weekblad en elke woensdag komt er een nieuw nummer uit, vandaag dus. Ik wilde net naar de winkel gaan om het blad te gaan kopen, toen ik het bij de post zag liggen, in plastic verpakt, met een brief erbij. Het was aan mij geadresseerd, dus scheurde ik het plastic snel open en pakte de brief. “Geachte heer de Koning, ” mijn achternaam, “beste Rick,” was de aanhef van de brief.
“Hartelijk dank voor het insturen van het verhaal. De schrijfstijl en spanning waarmee het verhaal geschreven is bevalt ons zeer en sluit bijzonder goed aan bij de stijl van ons blad. We hebben het opgenomen in de rubriek, ‘voor het slapen gaan’ en het is te vinden op pagina 9.”
Ik heb toen vlug de brief weggelegd en ben naar pagina 9 van het blad gebladerd. Mijn verhaal staat er in, in donkerblauwe letters op een zachtgele achtergrond. Er is zelfs een kleine illustratie gemaakt van Stippel en een kikker, waar het verhaaltje over gaat. Na 5 minuten trots staren naar de bladzijde heb ik het blad weggelegd en heb ik rest van de brief gelezen.
“Ik weet zeker dat veel kinderen hiervan zullen gaan genieten,” was het vervolg van de brief.
“Wij zouden het zeer op prijs stellen als u verdere samenwerking met onze uitgeverij zou willen overwegen. Voordat u daarover een beslissing neemt, zou ik u een andere aanbieding willen doen. Onze uitgeverij heeft ook een blad gericht op ouders van oudere baby’s en peuters, kinderen van 2-3 jaar, genaamd “De Blokkendoos”. “De Speelhoek” is voor kinderen van 4-6 jaar, kleuters dus. Het is voor ons geen probleem om kopij te krijgen voor “De Speelhoek”, maar voor “De Blokkendoos” is dat moeilijker en daarom willen we u vragen of u interesse heeft om voor dat blad te gaan schrijven. Zoals u begrijpt vraagt dat om een andere schrijfstijl en inhoud dan voor kinderen van 4-6 jaar. Mocht u geïnteresseerd zijn, neemt u dan alstublieft zo spoedig mogelijk contact op met ondergetekende. Uiteraard kunnen we het eens worden over een vergoeding voor uw eerste publicatie. Mocht dat verhaal bevallen, zouden wij graag willen onderhandelen over een vaste aanstelling als schrijver bij onze uitgeverij. Met vriendelijke groet, Peter Trapman.”
Dat was nog eens een onverwachte reactie. Ik was al blij geweest als ze het verhaal zouden plaatsen, maar als ik geld zou kunnen verdienen met schrijven, zou dat leuk bijbaantje zijn naast mijn studie.
Omdat ik niet veel huiswerk heb vandaag en mijn ouders en Tim de hele middag nog weg zijn, heb ik heel het huis voor mezelf en ben ik net begonnen aan een verhaal voor peuters. Ik wil de verhalen over Stippel niet veranderen, dus heb ik een nieuw hoofdpersoon bedacht. Een vogel die onder het dak van een stal op de boerderij woont. Het is wel een stuk moeilijker dan ik hoopte. Het is een stuk makkelijker om me te proberen voor te stellen wat kinderen van 5 leuk vinden om te lezen, dan kinderen van 2 of 3. Waar kijken die eigenlijk naar op tv en hoeveel snappen die al ? Voor nu baseer ik me maar op de boekjes van toen mijn broertje jonger was en dan vraag ik aan mijn moeder of ze denkt dat het wat is.
deel 3 – Inleven in peuters
Ik heb het blad natuurlijk direct aan mijn ouders laten zien toen ze thuis kwamen. Die waren net zo enthousiast als ik en feliciteerden me met het aanbod van de uitgeverij. Ik kreeg toestemming van ze om meer verhalen te gaan schrijven, mits het niet ten koste zou gaan van mijn studie. Ik heb ze het verhaal dat ik die middag geschreven had laten lezen en mijn moeder dacht dat het inderdaad beter geschikt is voor kleinere kinderen dan de Stippel-verhalen. Ik heb haar ook verteld dat ik het een stuk lastiger vind om die verhalen te schrijven en dat ik niet veel ideeën meer heb voor nog meer verhalen. We hebben besloten dat ik contact op zal nemen met meneer Trapman om te praten over het voorstel en ook te vertellen van mijn gebrek aan fantasie voor verhalen voor kleine kinderen. Misschien heeft hij nog wat oudere verhalen liggen, om mij op weg te helpen.
Het is nu maandag en nu kan ik er zeker van zijn dat ze mijn peuterverhaal ontvangen hebben en ik hoop ook gelezen. Tijd om Peter Trapman te bellen dus. Ik toets het nummer in en krijg een receptioniste aan de lijn. “Goedemiddag, met Rick de Koning. Ik zou Peter Trapman graag willen spreken.” “Dat treft”, zegt een vriendelijke stem, ”op maandagen is hij altijd op kantoor. Ik zal u meteen doorverbinden.” Nadat de telefoon een paar keer over gaat, wordt hij opgenomen en een man met een vrij hoge stem antwoord:”Met Peter. Ik had je al verwacht. Ik heb je verhaal gelezen en ook dit is prima geschikt voor “De Blokkendoos. Zoals ik zei, zou er een vergoeding aan vast zitten. Onze standaardvergoeding is 100 euro per verhaal, maar omdat je zo vriendelijk was het verhaal op zulke korte termijn in te sturen, zal ik er dit keer 150 van maken.
De receptioniste kan straks jouw gegevens opnemen. Heb je nog nagedacht over mijn voorstel om vaste schrijver te worden voor het blad ?”
Alweer een goede reactie dus. Opgelucht haal ik adem en vertel Peter dat ik het zeker wil proberen, maar dat ik me moeilijk kan inleven in kinderen van die leeftijd. “Kunt u mij misschien een paar oude edities van “De Blokkendoos” opsturen, zodat ik me een beter beeld kan vormen van de gewenste schrijfstijl ?,” vraag ik. “Dat lijkt me geen probleem,” antwoord Peter. “Eerlijk gezegd is dat de grootste reden dat we weinig verhalen krijgen toegestuurd voor het blad. Andere schrijvers komen vaak ook niet verder dan 2 of 3 verhalen. Als je wilt kun je een keer langskomen bij de uitgeverij. Onze voormalig hoofdredacteur, zijn naam is Rinus Drijver, werkt tegenwoordig alleen nog als coach voor de minder ervaren medewerkers bij de redactie.
Hij is meestal 2 dagen per week op het kantoor en wil je vast wel ontvangen om wat tips te geven. Hij verzorgt ook interne opleidingen voor nieuwe medewerkers. Hij heeft naast het werk ook een studie psychologie gedaan, om zelf meer te leren over het inleven in anderen en in het bijzonder kinderen. Ik heb begrepen dat hij bezig is met een trainingsmethode om anderen dat aan te leren. Ik zal je zijn nummer geven en dan kun je contact met hem opnemen. Wacht asjeblieft even tot morgen, dan kan ik Rinus alvast informeren. Als je op de uitgeverij bent, kun je dan ook bij mij langskomen ? Ik vind belangrijk om nieuwe medewerkers een keer gezien te hebben.”
Ik bedank Peter voor het aanbod, hij bedankt mij nogmaals voor het verhaal en wenst me succes met het volgende en verbindt me door met de receptioniste. Ik wordt doorverbonden met de receptioniste waaraan ik mijn persoonlijke gegevens en banknummer geef en
Ik heb 150 euro verdiend en krijg opleiding in het schrijversvak. Dat begint al goed.
deel 4 – De afspraak
Het is nu dinsdag en vandaag kan ik de heer Rinus Drijver bellen. Ik heb vandaag geen les en ook geen andere plannen. Ik besluit de man ’s ochtends vroeg al te bellen. Misschien kan hij mij vandaag zelfs nog ontvangen. Hoe sneller hoe beter, want ik moet voor volgende week dinsdag alweer een nieuw verhaal af hebben voor het nummer van volgende week. Dit keer heb ik een direct nummer gekregen.
De telefoon wordt opgenomen en een man met een zware en licht schrapende stem, ik denk een roker, neemt de telefoon op met:”Rinus.” “Goedemorgen meneer Drijver,” begroet ik hem,”ik ben Rick de Koning, sinds deze week schrijver voor het blad “De Blokkendoos”. “Ah ja, Rick,”antwoordt Rinus,”Peter Trapman heeft me gisteren verteld dat je contact met me op wilde nemen. Je bent geïnteresseerd in het beter begrijpen van peuters, zodat je de verhalen nog beter op hen kunt afstemmen zij hij. Klopt dat ?” “Ja,” is mijn antwoord. “Als ik een verhaal schrijf probeer ik me voortdurend voor te stellen hoe ik het verhaal zelf zou hebben gevonden vroeger. Dat lukt me niet zo goed met nog kleinere kinderen. Daar heb ik zelf niet genoeg herinneringen meer voor.”
“Het klinkt alsof je een prima schrijver kunt worden,“ zei Rinus. “Dat is precies de manier waarop je een verhaal moet schrijven, probeer je fantasie te laten werken als dat van een klein kind. Aangezien je dat in de gaten hebt, denk ik dat ik je nog wel meer kan leren. Ik ben echter maar 2 dagen per week op de redactie, vandaag, ter controle van het blad dat vanmiddag gedrukt wordt en op vrijdag, als de meeste kopij binnen komt en we de inhoud van het volgende blad vast leggen. Ik weet niet wat je het beste uitkomt ?” “Ik zeg eerlijk dat ik het liefst vandaag nog langs wil komen en ik wordt uitgenodigd na de lunch, om 2 uur bij de uitgeverij.
De uitgeverij is in dezelfde stad als waar ik woon, dus ik kan op de fiets.
Iets voor 2 uur zet ik mijn fiets in het rek voor de uitgeverij en wandel ik naar de receptie. “Goedemiddag, kan ik u helpen ?” Ik ben Rick de Koning. Ik kom voor mijnheer Rinus Drijver. Ik heb een afspraak met hem om 2 uur.” “Ah ja, Rick,”zegt de vrouw achter de balie. Ik herken je stem. Leuk je te ontmoeten, mijn naam is Annet Drijver, Rinus is mijn vader. Ik zal hem bellen, zodat hij je kan komen halen bij de balie.”Na een paar minuten komt een stevig gebouwde, wat oudere man, met kort grijs haar, gekleed in een kaki broek, een lichtgeel overhemd en een al wat ouder, donkerbruin colbertje naar de balie. “Goedemiddag Rick, ik ben Rinus. Prettig kennis te maken. Loop maar mee, mijn kantoor is aan het eind van deze gang.” Rinus leidt mij naar zijn kamer en vraagt me plaats te nemen in een grote leunstoel tegenover hem aan zijn bureau. Hij haalt koffie voor me en neemt plaats in zijn eigen stoel achter het bureau.
“Probeer je te ontspannen, dan kan ik je het meeste leren,” zegt hij. Na een kort inleidend gesprek, waarin hij me vraagt naar mijn ervaring en mijn wensen, begint Rinus aan een uitleg over zijn lesmethode. “Ik heb een methode ontwikkeld die het makkelijker voor je moet maken om je in te leven in hoe peuters de wereld om hun heen ervaren. Ik vind het fijn om te horen dat je een jong broertje hebt, want dat maakt het waarschijnlijk een stuk makkelijker. Mijn methode is niet gebaseerd op lesmateriaal uit leerboeken. Ik zou je graag wekelijks ontmoeten hier op mijn kamer. In die wekelijkse sessie, ben ik ook wat ontspanningsoefeningen van plan, maar daarvoor moet ik jouw goedkeur hebben. Ik heb een cursus gedaan als hypnotiseur en als je het goed vind, wil ik elke sessie beginnen met een korte hypnose. De opzet daarvan is dat ik je diep in jezelf laat kijken om te proberen weer wat herinneringen van vroeger terug te halen. Eigen ervaringen zijn naar mijn mening de beste manier om inlevingsvermogen te bevorderen. Die hypnose heeft nog een ander doel. Ik wil proberen of ik ervoor kan zorgen dat je ’s nachts droomt als een klein kind. ’s Ochtends zul je gewoon als jezelf wakker worden, maar ik hoop dat je die dromen kunt herinneren. Herinner je je vaak wat je ’s nachts gedroomd hebt ?” Ik zeg dat dat zo is en ik zeg Rinus ook dat ik veel droom en meestal ook redelijk absurd. Ik heb een behoorlijk grote fantasie lijkt wel. “Dat belooft dan veel goeds,” gaat Rinus verder. Dat dacht ik trouwens ook al toen ik jouw verhaal gelezen had. Na de hypnosesessie wil ik je een paar minuten de tijd geven om weer helemaal wakker te worden en daarna wil ik je nog een half uurtje tips en oefeningen meegeven over het schrijven zelf. Elke sessie duurt daarmee een klein uur. Wat denk je ervan ?” Nadat ik de tijd genomen heb om de informatie over de les te verwerken zeg ik zeker geen hypnose had verwacht, maar dat het me spannend lijkt om te proberen peuterdromen kan krijgen, zodat ik mijn verhalenwereld daarop baseren.”
“Dat is dan afgesproken,” zegt Rinus. “Ik wilde meteen maar beginnen met de eerste sessie nu. Zoals ik al zei wil ik beginnen met een korte hypnosesessie. Blijf rustig zitten in de stoel, maar schuif hem iets van het bureau vandaan, zodat ik dicht tegenover je, op de rand van het bureau kan gaan zitten.” “Kijk nu diep in mijn ogen en ontspan je. Je voelt je op je gemak in deze kamer. De stoel is zachter dan de zachtste stoel waarop je ooit zat. Je voelt jezelf diep in de stoel zakken. Blijf kijken in mijn ogen. Je voelt je hele lichaam ontspannen. Je armen en benen worden bijna gevoelloos. Je voelt jezelf slaperig worden in de heerlijk warme stoel. Ik begin met tellen. Eén, je oogleden worden zwaarder en zwaarder. Twee, het wordt moeilijk om wakker te blijven. Je hoort alles wat ik zeg, ook als je slaapt. Drie. Je ogen vallen dicht en je valt in een diepe, diepe slaap.”
deel 5 – de eerste nacht
“…wakker. Je voelt je fitter dan ooit, klaar voor de rest van de dag.” Dat is het eerste wat ik weer hoor, nadat ik een beetje slaperig mijn ogen open doe. Het duurt even voor ik me herinner dat ik in de kamer van Rinus op de uitgeverij zit en zie nu ook Rinus weer, die inmiddels weer in zijn stoel achter het bureau is gaan zitten. “Hoe gaat het, wil je iets drinken ?” Ik zeg dat ik me prima voel, alleen wat slaperig en dat ik graag wat water zou willen. Nadat Rinus dat voor me gehaald heb,voel ik me ook alweer wat fitter. “Ik heb alleen geen idee wat je me verteld hebt toen ik sliep,” vertel ik Rinus. “Het voelt net alsof ik wakker ben geworden na een lange nacht slapen, alleen heb ik niets gedroomd.
“Dat is precies zoals een hypnose voelt,” geeft Rinus toe. Op mijn cursus zijn we zelf ook een keer kort gehypnotiseerd om te weten hoe het voelt. Deze hypnosesessie duurde echt niet langer dan een kwartier, kijk maar op de klok. Ik wilde voorzichtig beginnen, omdat ik niet wist hoe je erop zou reageren. Ik was je trouwens nog vergeten te vertellen van de pillen die ik gekocht heb. Dit zijn een soort van lichte slaappillen. Als je daar 2 van inneemt een half uur voor je gaat slapen, helpen die je lichaam om nog meer te ontspannen, zodat de kans groter is dat je prettige dromen krijgt. Als je wilt mag je ze gratis hebben van me, maar ik kan je niet verplichten ze in te nemen natuurlijk.” Ik pak de pillen aan van Rinus en stop ze in mijn jaszak. “Ik heb er steeds meer vertrouwen in dat het zou kunnen werken,”gaat Rinus verder. Wil je dit keer ook al wat theorie doornemen ?”
Ik zeg dat ik daar tenslotte voor gekomen ben en na een korte samenvatting van mijn Nederlandse lessen op de middelbare school in een half uur, loopt Rinus weer met me mee naar de receptie en nemen we afscheid. “Volgende week verwacht ik je weer om 2 uur. Loop volgende week maar direct door naar mijn kamer, je weet nu waar het is. Ik zal je nog even naar Peter brengen, die wilde je ook nog even zien.
Na een korte ontmoeting met Peter Trapman, een vriendelijke, kleine, iets mollige man met donker haar, loop ik terug naar de receptie, zeg Annet gedag en loop weer naar mijn fiets. Ik ben benieuwd hoe mijn ouders reageren als ze horen dat ik door een wat oudere man gehypnotiseerd ben en dat ik misschien peuterdromen krijg. Het voelt nu alsof ik misschien wat te snel ingegaan ben op de behandeling en dat ik misschien eerst met hen had moeten overleggen. Maar aan de andere kant ben ik zelf ook oude genoeg om te beslissen en proberen mijn ouders dat ook te stimuleren.
Die avond bij het eten vertel ik van mijn eerste les en van de hypnosesessie. Zoals verwacht zetten mijn ouders vraagtekens bij de hypnose. Mijn moeder zegt dat ze het een eng idee vind, maar dat ze het droomplan wel interessant vind. Ze snapt dat het zeker zal helpen, maar vind het prettig om Rinus ook een keer te ontmoeten. Ik beloof haar dat ze Rinus kan spreken voor de volgende les.
Omdat ik moe ben van de vreemde dag en benieuwd of ik al zal dromen, ga ik vroeg naar bed. Als ik op de trap sta, denk ik ineens aan de pillen in mijn jaszak. Die was ik helemaal vergeten, maar eigenlijk voel ik me niet prettig bij het idee slaappillen in te nemen. Nadat ik de pillen uit mijn jaszak heb gehaald, ga ik naar bed , zonder eerst 2 slaappillen in te nemen.
Die nacht krijg ik een aantal korte dromen. Ik zie een blauw konijn dat rondhopt in een kamer die helemaal geel geverfd is. Ook droom ik van een vis in een veel te grote vissenkom.
Dat was nog niet waar ik op gehoopt had. Zulke vreemde dromen heb ik wel vaker als ik een vreemde dag heb gehad. Ik heb er in elk geval nog niets aan bij het schrijven van mijn nieuwe verhaal. Misschien was ik toch nog teveel in gedachten toen ik ging slapen. Vanavond moet ik misschien toch maar twee pillen innemen voor het slapen gaan, zoals Rinus voorgesteld had.
deel 6 – de eerste droom
De woensdag is een dag zoals elke woensdag.
’s Ochtends naar school, ’s middags huiswerk maken en ’s avonds op Kevin passen. Het enige bijzondere aan deze dag is misschien dat ik op school herinnerd werd aan de tentamens over 3 weken. Eén van de leraren had ons vandaag succes gewenst met leren en een prettige vakantie gewenst. Dat was waar ook. Door al de spanning, was ik vergeten dat ik 2 weken vrij heb vanaf zaterdag, 1 week herfstvakantie en 1 week om te leren. Alle tijd dus om te wennen aan mijn nieuwe bijbaan.
Ik heb net mijn broertje naar bed gebracht en voorgelezen. Ongeveer een uur daarna komen mijn ouders thuis. We kijken nog wat tv met z’n drieën en rond 10 uur wens ik ze welterusten en ga ik naar mijn kamer. Dit keer wil ik wel slaappillen proberen. Ik pak het busje en bedenk me dat ik eigenlijk helemaal nog niet gekeken heb wat voor pillen het zijn, hoe ze heten en of er misschien ook een gebruiksadvies op staat. Het is een vrij eenvoudig wit, plastic busje met zwarte letters. Er staat geen reclame of merknaam op, alleen een paar woorden in een taal die ik niet kan lezen. Net alsof het pillen zijn die in het buitenland op recept bij een apotheek zijn gekocht. Ik besluit om Rinus de week erna naar een bijsluiter te vragen, misschien is er ook een Engelse vertaling. In het busje zitten lichtgele, langwerpige pillen. Ik pak er twee en neem ze mee naar de badkamer en na het tanden poetsen slaag ik erin om, met veel water, de pillen door te slikken. Ze smaken nergens naar, niet zoals ik had verwacht naar aspirine of andere pijnstillers. Direct daarna voel ik een soort van tinteling op mijn hele lichaam. Dat zal wel van de spanning zijn. Nadat ik in bed lig, val ik binnen een half uur in een diepe slaap.
’s Nachts droom ik dat ik wakker wordt. Ik kijk mijn kamer rond, maar herken niets meer. Dit is niet mijn kamer. Deze kamer heeft lichtblauw behang met daarop allemaal kinderachtig getekende plaatjes van dieren. Ik lig ook niet in mijn eigen bed. Dit bed heeft een hoog, dicht hoofd- en voeteneinde en houten spijlen aan de lange zijdes. Ik lig in een bed voor kleine kinderen. Ik heb ook weer een pyjama aan, net als vroeger, maar. deze is niet van katoen, maar van een soort dikke badstof. Mijn onderbroek is veel dikker dan normaal en drukt mijn benen ietwat uit elkaar. Ik vraag me af waarom. In de kamer staat verder nog een bureau, een ladekast, een hoge kast en aan 1 muur hangen planken met daarop allemaal speelgoed en knuffels. Ik herken direct het witte hondje met zwarte stippels dat ik Stippel had genoemd. Op het bureau ligt een dikke plastic mat, net als waarop baby’s verschoond worden. Langzaam wordt het duidelijk. Dat bureau is een commode en die dikke prop tussen mijn benen, zou dat een luier zijn ? Ik probeer met mijn handen te voelen aan mijn onderbroek, maar het lijkt net alsof ik mijn handen niet helemaal goed kan besturen. Ik kan voelen dat er drukknoopjes zitten in mijn kruis, maar ik heb geen idee hoe ik ze zou moeten openen. Terwijl ik me daarover opwind, voel ik dat een warme gloed zich verspreid door mijn onderbroek, die daardoor nog dikker wordt en ik ruik een lichte, maar duidelijke, penetrante urinegeur. Ik heb in mijn luier geplast, zonder dat ik voelde dat ik moest plassen !
Met een schok wordt ik wakker. Ik lig weer in mijn eigen bed, in mijn eigen zolderkamer. De urinegeur is echter niet weg en mijn kruis voelt nog steeds nat aan. Ik sla mijn dekbed weg en zie wat er is gebeurd. Mijn onderbroek is doorweekt en er zit een grote natte plek in mijn lakens. Ik heb in bed geplast. Voor de eerste keer sinds mijn 6e jaar lig in een vies, nat bed. Ik denk dat het komt door de slaappillen, dat ik daardoor te vast heb geslapen. Vannacht maar eens proberen met maar één pilletje.
Ik zie op de wekker dat het al 8 uur is. Op donderdag staat mijn wekker op half negen, want ik heb pas les om half elf. Gelukkig is er verder niemand meer thuis. Mijn vader is al naar zijn werk en mijn moeder is vandaag met Kevin samen naar de markt en daarna op bezoek bij mijn oma en opa, zoals elke donderdag. Ik trek een droog hoeslaken over mijn matras en stop het natte laken in de wasmand. Hopelijk is de plek opgedroogd als mijn moeder een was gaat draaien. De onderbroek doe ik in een plastic zak. Die wil ik onderweg naar school weggooien. Met mijn slaapkamerraam open is de urinelucht ook snel. Net alsof er niets is gebeurt. Hopelijk gebeurt het vannacht niet weer.
deel 7 – de 2e droom
De rest van de dag verloopt zoals gebruikelijk. Ik ben naar school geweest en was pas eind van de middag thuis. Mijn moeder lijkt niets gemerkt te hebben van mijn bedplassen, want ze begint er niet over. Ook niet na het eten of later op de avond als mijn broertje al naar bed is. Ik ga die avond rond half elf uur naar bed. Dit keer neem ik maar één pil in na het tanden poetsen.
Die nacht droom ik dat ik in bad zit. Omdat ik zelf weer zo klein ben, lijkt het bad gigantisch. Er zit zoveel badschuim in het bad, dat ik alleen mijn armen en handjes kan zien. De rest van mijn lichaampje zit onder een dikke laag schuim. Mijn moeder zit naast het bad op een stoel met een boek en houdt me in de gaten. Ik speel rustig met het schuim en heb al een redelijke schuimpop gebouwd. “zo, nu even rustig blijven zitten en dan zal ik je haar wassen,” zegt mama nadat ze haar boek heeft weggelegd. Ze doet wat shampoo uit een gele fles in haar hand en begint me in te zepen. Voorzichtig masseert ze de shampoo in mijn haar en daarna pakt ze een washand en begint de rest van mijn lichaam te wassen. Ik zoel me ultiem gelukkig in het warme water met mijn lieve moeder dicht bij me. Ik wordt er zo rustig van, dat ik niet voel dat ik naar de wc. had moeten gaan. Plotseling voel ik dat ik begin te plassen in het bad. Tegelijkertijd krijg ik kleine krampjes in mijn buik en laat ik een klein scheetje. Mijn moeder moet lachen om de bubbels in het bad en door hoe verrast ik kijk. “Het geeft niet zegt ze, je was gelukkig net schoon, kom, dan til ik je uit het bad.” Vlak voordat ze me vastpakt, voel ik een grotere kramp in mijn buik en ik voel hoe ik langzaam in het badwater poep. Dat voelt heel vreemd aan. Mijn moeder maakt me verder schoon en tilt me uit bad. Met een grote, zachte handdoek maakt ze me droog . Zodra ze me optilt, wordt ik wakker.
Zodra ik wakker ben ruik en voel ik dat er iets helemaal mis is. Ik voel weer een natte plek in mijn bed, maar ik ruik ook een vieze poeplucht en ik voel duidelijk de poep zitten, die tegen mijn billen plakt achterin mijn onderbroek. Voorzichtig kruip ik uit bed en waggel ik de trap af naar de badkamer. Gelukkig is het nog vroeg en ben ik de enige die wakker is. Ik doe mijn vieze onderbroek uit en probeer de poep in het toilet te laten vallen. Het natte laken doe ik weer in de was en mijn vieze onderbroek neem ik mee naar boven, om weer weg te kunnen gooien onderweg naar school.
De rest van de dag op school ben ik met mijn hoofd niet bij de les. Ik luister trouw naar de leraren, maar het dringt niet echt door. Na de lessen ga ik meteen naar huis, zonder eerst nog te blijven kletsen met mijn vrienden. Als ik thuis kom is mijn moeder ook al thuis en ik begroet haar voorzichtig. Natuurlijk heeft mijn moeder direct in de gaten dat ik ergens mee zit en ze roept me bij zich.
“Is er misschien iets waar je met me over wil praten, Rick ?,” vraagt ze. Als ik alleen mompel van niet, vertelt ze me dat ze een witte was gedraaid heeft vandaag. “Ik wilde je een kans geven om er zelf over te beginnen, maar aangezien je dat niet doet zal ik erover beginnen. Ik zag dat er 2 lakens in de was zaten en aangezien ik zaterdag de bedden al heb verschoond voordat ik gewassen heb, had ik die niet verwacht. Natuurlijk zag ik ook de natte plek in 1 van de lakens. Daarnaast viel het me op dat er maar weinig onderbroeken van jou in de wasmand zaten. Wat is er gebeurd ?” Ik kan wel janken. Ik weet niet hoe ik moet vertellen van het bedplassen. “Ik vin d het echt niet erg als je een ongelukje gehad hebt, schat,” zegt ze, “maar ik zou het fijn vinden als je me erover verteld. Je voelt je toch wel goed hoop ik ?” Ik zeg dat ik me prima voel. Ik vertel haar van de dromen van de afgelopen nachten en hoe ik in een nat bed wakker werd. Ik vertel niets over het poepen in bed en ook niets over de pillen.
“Ik hoop dat het niets te maken heeft met die training van je, van die meneer Drijver,”zegt mijn moeder. “Gelukkig kan ik hem dinsdag spreken, want ik ben heel benieuwd wat hij me kan vertellen over zijn lessen. Vertel het me alsjeblieft gewoon Rick, als je weer ’s nachts een ongelukje hebt. Het heeft geen zin om het te ontkennen. Ik heb liever dat we er wat aan proberen te doen. Als het nog een keer gebeurt wil ik graag dat je naar de dokter gaat en misschien moeten we dan ook maar eens aan andere maatregelen denken om je bed droog te houden.” Ik vertel haar dat ik beloof het te zeggen als er nog wat gebeurt en daarmee is de zaak besproken. Daarna vraagt ze hoe het was op school en is de dag verder als normaal.
Na een gezellige, maar rustige avond, ga ik op tijd naar bed. Omdat ik geen zin heb om weer in bed te plassen, besluit ik om geen slaappil in te nemen voor ik naar bed ga
deel 8 – op de boerderij
Die nacht wordt ik wakker in mijn kinderbedje en zie ik dat mijn moeder ook al in mijn kamer is. Ze tilt me uit bed en legt me op de commode. Ik voel nu duidelijk dat ik een natte, volle luier om heb en het voelt goed als mijn mama die afdoet en me schoonveegt. Ik krijg een droge luier om en daarna wordt ik verder aangekleed. Ik krijg een geel shirtje aan en een ruimzittend tuinbroekje. Daarna tilt mijn moeder me op en laat ze me op de commode zitten. Ik krijg sokjes aan en kleine schoentjes.
“Zo, mijn kleine jochie is klaar om te gaan spelen,” zegt mijn moeder. Ze neemt me op haar arm en draagt me mijn kamer uit. Ze loopt met me door een gang een deur door naar een kamer, duidelijk ingericht als woonkamer. Daar zit mijn papa op de bank met een krant. “Ah, daar is mijn kleine jongen,”zegt hij en geeft me een aai over mijn hoofd. “Het is nu nog lekker weer, misschien kunnen we Rick nog even buiten laten spelen voor we gaan ontbijten,” zegt hij tegen mijn moeder. Ik hoor mezelf zeggen:”ja papa, buiten spelen !” Mijn ouders moeten lachen en mijn moeder loopt met me naar een grote glazen deur achterin de woonkamer. Ze neemt me mee naar buiten en dan zie ik allemaal dingen die ik lijk te herkennen. We wonen op dezelfde boerderij als waar Stippel woont. Sterker nog, blaffend komt de dalmatiër pup de hoek om rennen. Stippel is mijn hond ! Mijn moeder zet me op de grond bij de pup. Stippel is zo enthousiast en wild, dat hij me bijna omver springt. Ik hoor mezelf lachen en ik begin achter Stippel aan te rennen, nou ja, rennen. Met die dikke luier is het meer een soort van waggelen, wat je ook altijd ziet in de reclames voor luiers op tv. Na een half uurtje spelen met Stippel, komt mijn moeder me weer halen. Zo Rick, kom maar eens even hier. Ik zal je een schone luier geven en dan gaan we wat eten. Schone luier ? Nu mijn moeder dat gezegd heeft, voel ik inderdaad dat ik een natte luier heb. Door al het spelen had ik niet eens opgemerkt dat ik geplast heb. Zodra mijn moeder me optilt wordt ik wakker, in,
inderdaad, weer een nat bed. Blijkbaar maakt het niets meer uit of ik de slaappillen inneem of niet.
Omdat het nog vroeg is, bijna 6 uur, wil ik nog niemand wakker maken om het te vertellen. Ik haal weer het laken van het bed af en trek ik weer een schone onderbroek aan. Omdat ik bang ben nog een keer in bed te plassen als ik ga slapen tot 8 uur, besluit ik om mijn computer aan te zetten en mijn droom in te typen. Ik weet hem nog goed nu en dit keer kan ik er wel een leuk verhaaltje van maken. In elk geval hebben de dromen dit keer wat opgeleverd tenminste.
Die ochtend na het ontbijt, mijn vader is dan al op zijn werk, vertel ik voorzichtig aan mijn moeder dat ik weer in bed heb geplast. Zoals beloofd wordt ze niet boos, maar ze pakt wel direct de telefoon om een afspraak te maken met de dokter. Het blijkt erg druk te zijn en aangezien ik niet heel ziek ben, kan ik de dokter pas maandag spreken. Daarna ga ik naar school.
deel 9 – maatregels
Die ochtend was het erg gezellig op school. Omdat het bijna vakantie was en alle stof al behandeld was, stelden de lessen niet veel voor en tijdens de laatste les stuurde de leraar ons halverwege naar huis, om “extra uitgerust aan de tentamenweek te kunnen beginnen”. Na nog wat napraten met schoolvrienden zat ik om twaalf uur alweer op de fiets naar huis.
Halverwege de reis voelde ik plotseling behoorlijk veel aandrang om te plassen. Ik had beter nog op school naar de wc. kunnen gaan, maar toen hoefde ik nog niet zo nodig en ik hoef maar een half uur te fietsen. Ik had niet verwacht dat ik plotseling zo nodig zou moeten. Ik wilde snel naar huis en zodra ik extra kracht zette op de pedalen voelde ik dat ik in mijn broek begon te plassen. Ik kon er niets aan doen, ik kon het niet meer ophouden.
Jammer genoeg is mijn moeder op vrijdag altijd heel de dag thuis, dus de kans is groot dat ze het op zal merken.
Ik sta nu bij de schuur en ik hoop dat mijn moeder toevallig net weg is voor een boodschapje. Maar zodra ik om de hoek van de schuur kijk, de achtertuin in, zie ik mijn moeder in een tuinstoel zitten. “Hoi Rick, kom je erbij zitten, ik heb net thee gezet en koeken gekocht, dus misschien vind je dat een leuk begin van je vakantie,”zegt ze. Het heeft nu geen zin meer om het te proberen te verbergen en schuchter loop ik de tuin in. Natuurlijk ziet mijn moeder direct de natte plek in mijn kruis en geschrokken zegt ze:”Ach jongen toch, dit moet nu toch niet gekker meer worden. Het is maar goed dat je vakantie hebt. Misschien ben je gewoon wat oververmoeid met alle nieuwe dingen naast je school.” Opgelucht dat ik er zo makkelijk mee weg kom, ga ik naar de badkamer voor een douche. Daarna ga terug naar de tuin en wordt het een gezellige middag. Vooral omdat mijn vader op vrijdag wat eerder thuis is en omdat het lekker weer is, heeft hij boodschappen meegenomen voor een barbecue.
Terwijl mijn ouders het eten voorbereiden, ga ik achter mijn computer zitten om mijn verhaal bij te schaven dat ik die ochtend geschreven heb. Het is al vrij goed en na een half uurtje stuur ik het via de mail naar de redactie van “De Blokkendoos”. Daarna ga ik naar beneden om mijn ouders te helpen.
Het wordt een gezellige avond en gelukkig kan ik mijn broek droog houden.
Nu is het tijd om naar bed te gaan, het is al twaalf uur geweest en buiten is het fris aan het worden. Op het moment dat ik naar boven wil gaan, zegt mijn moeder:”Als jij je tanden alvast poetst, kom ik daarna nog even naar je kamer.” Daarbij kijkt ze mijn vader aan met een blik die verraadt dat ze samen wat afgesproken hebben, waar ik niets van weet. Even later komt mijn moeder naar mijn kamer en zegt me dat ze het nu zat is, dat ze elke morgen een nat laken in de wasmand vind en dat het voor mij ook niet prettig kan zijn. Zoals aangekondigd is het misschien verstandiger om maatregelen te nemen om het bed droog te houden. “Ik snap het best dat je volwassen bent en zo behandeld wilt worden, maar dit kan echt niet meer,”zegt ze. “Je vader en ik denken dat het verstandiger is als je, in elk geval tot we bij de dokter zijn geweest, ’s nachts weer een luier om doet.” Dat wil ik niet horen natuurlijk, maar ik weet dat ze gelijk heeft, dus protesteer ik niet. “Ik heb je vader gevraagd om toen hij boodschappen ging doen, ook te kijken naar iets wat jou zou passen. Hij heeft iets meegenomen dat “DryNites” heet, dat zijn luierbroekjes voor kinderen van 8-15 jaar. Aangezien je nog steeds mooi slank bent, denk ik dat die nog wel passen.”
Pas dan zie ik dat ze een plastic tas bij zich heeft, die ze nu aan me geeft. “Ik snap dat het niet fijn voor je is, maar je vind het zelf toch ook niet prettiger om steeds in een nat bed wakker te worden ?,”zegt ze en wenst me welterusten, voordat ze alleen in mijn kamer achter laat.
In de plastic tas zitten twee smalle pakken waar DryNites van Huggies op staat en twee blije jongetjes op een dekbed. Ik maak een pakje open en zie dat het inderdaad een soort onderbroekjes zijn, alleen wel met vrolijke figuurtjes erop. Ik probeer er één aan en inderdaad past die nog redelijk.
Daar lig ik dan, op mijn bed, met een luier om. Het voelt wat vreemd aan, maar tegelijkertijd ook onverwacht vertrouwd gevoel, net alsof ik er al aan gewend ben door mijn dromen. Dat is het laatste waaraan ik denk voordat ik onder mijn dekbed kroop en in slaap val.
deel 10 – een luier voor overdag
Die nacht droom ik dat ik in de tuin aan het spelen ben. Het is lekker weer en ik draag alleen een luier en een T-shirt. Stippel ligt in het zonnetje te slapen. Ik hoor een vreemd, kwakend geluid en waggel richting de vijver, richting het geluid. Voor me zie ik een groen wezentje met grote achterpoten wegspringen, het water in. Voordat ik er achteraan kan rennen, het water in, tilt iemand me op en op dat moment wordt ik wakker.
Zuchtend ontdek ik dat weer in mijn bed heb geplast. Gelukkig heeft de luier wel zijn werk gedaan, want mijn bed is droog gebleven. Na het ontbijt die zaterdagochtend begint mijn moeder aan het lijstje voor de wekelijkse boodschappen, die mijn vader en ik altijd samen doen op zaterdag. Direct na het ontbijt gaan we naar de supermarkt en nog voor de middag zitten we weer in de auto op weg naar huis. Onderweg naar huis voel ik dat ik weer heel nodig moet plassen, maar ik denk dat ik het nog wel op kan houden tot thuis. Zodra we thuis zijn, voel ik dat ik het verkeerd heb ingeschat. Nog voordat ik bij de voordeur ben, voel ik mezelf alweer in mijn broek plassen. Mijn vader ziet dat ik stil blijf staan en aan mijn geschrokken gezicht merkt hij dat er iets aan de hand is. Het duurt niet lang voor het duidelijk te zien is wat. Hij stuurt me snel naar binnen en zegt dat ik maar weer moet gaan douchen.
Zodra ik uit da badkamer kom, roept mijn moeder me bij zich in de slaapkamer van mijn ouders. “Ik vind het erg vervelend om te moeten zeggen Rick,” zegt ze, “maar misschien kun je beter de rest van het weekend ook overdag zo’n luierbroekje aan.” Ik kan wel door de grond zakken van schaamte, maar ik heb ook geen zin in nóg een natte broek. “Ik snap het mam,” is het enige wat ik kan bedenken,”ik zou alleen zo graag willen dat ik weer helemaal mezelf zou zijn, want ik voel me nu net als een kleine peuter.” “Weet ik jongen,” probeert mijn moeder me te troosten. “Ik hoop dat het helpt als ik zeg, dat ik denk dat niemand de luier zal zien onder je spijkerbroek. Het wordt verder vast een normaal weekend.” Dat was lief gezegd van haar, maar het werd het vreemdste weekend ooit.
Die middag na de lunch voel ik dat ik weer moet plassen en haal ik het weer niet op tijd naar het toilet. Het lijkt wel alsof ik vrijwel geen controle meer heb over mijn blaas. Zodra ik voelde dat ik nodig moest, begon het al te lopen en plaste ik heel mijn luier vol. Gelukkig is mijn spijkerbroek helemaal droog gebleven. Aangezien ik er nu toch niets meer aan kan doen, besluit ik om de proef op de som te nemen. Met mijn natte luier onder mijn spijkerbroek loop ik naar de woonkamer en ga naast mijn vader op de bank zitten, die de krant aan het lezen is. Ik zet de televisie aan en zet een tekenfilmzender aan. Na een half uurtje zet ik de tv weer uit en loop ik rustig de trap op naar mijn kamer. Mijn vader heeft niets gemerkt ! Vreemd genoeg ben ik er behoorlijk opgewonden van geworden. Ik besluit om de natte Drynites nog wat langer aan te houden.
Aan het eind van de middag, ik heb inmiddels wel een schoon luierbroekje aan gedaan, want ik had alweer in mijn luier geplast, ga ik achter mijn computer zitten om mijn e-mail te checken. Ik heb een bericht van de redactie. Ze hebben mijn verhaal gelezen en vinden het nog beter dan het vorige en zijn blij met een schrijver met zoveel inspiratie. Ze moesten eens weten !
deel 11 – de nachtmerrie
De rest van de zaterdag doe ik niet veel meer. Ik durf nog niet weg te gaan met een luierbroekje aan en gelukkig heb ik niets afgesproken met vrienden die avond. Na een rustige avond voor de televisie ga ik tegelijk met mijn ouders naar bed.
Terwijl ik op mijn kamer mijn spijkerbroek uitdoe, wordt ik weer herinnerd aan de DryNites die ik om heb. Ik ben er al zo aan gewend, dat ik niet eens meer voel dat ik een luier om heb. Het is trouwens maar goed dat ik het nu zie, wat hij is ook alweer behoorlijk nat. Ietwat verward doe ik een droog broekje aan, kruip ik in bed en val ik al snel in slaap.
Die nacht droom ik dat ik in het donker in mijn kinderbedje lig. Ik lig te huilen als een kleine baby en voel duidelijk waarom. Ik heb een stekende pijn in mijn armpjes een beentjes en jeuk over mijn hele lichaam. Heel snel nadat ik begonnen ben met huilen, gaat mijn slaapkamerdeur open en doet iemand het licht uit. Mijn mama tilt me uit mijn bedje en wrijft geruststellend om mijn rug. “Stil maar Rickie, je hebt vast groeipijntjes, je wordt een grote jongen,” zegt ze,” Sssst, stil maar !” Dan voel ik een scherpe pijnsteek en wordt ik echt wakker.
Ik lig in mijn bed nog ligt na te trillen van de nachtmerrie en merk dat ik helemaal bezweet ben. Ik voel en ruik dat ik ook weer van de schrik in mijn luier heb gepoept. Nog half slaperig ga ik naar de badkamer om mezelf schoon te wassen. Zodra ik de eerste tree af stap, val ik bijna doordat de bovenste tree veel hoger lijkt dan ik dacht. De leuning lijkt trouwens ook wat hoger te zitten. Verward loop ik voorzichtig de rest van de trap af.
Alles lijkt net iets groter dan ik me kan herinneren. De deurklinken, de wasbak en de spiegel zitten allemaal hoger. Terwijl ik bij het toilet mijn vieze luier uit doe, zie ik iets dat ik zeker niet had verwacht. Ik heb helemaal geen haar op mijn lichaam. Mijn hele lichaam is zo glad als van een klein kind. Misschien was die jeuk niet alleen in mijn droom. Hoewel ik dat nooit doe, kan ik mijn tranen nu niet bedwingen en zachtjes begin ik te huilen. Een week geleden was ik nog een heel zelfstandige student en nu ben ik een onzindelijke jongen en lijk ik ook lichamelijk weer jonger te worden, hoe absurd dat ook klinkt. Opgelucht na de huilbui, was ik mezelf schoon en gooi de vieze luier in de luieremmer, die mijn moeder weer speciaal voor mij heeft opgezocht tussen de oude spullen van mijn broertje. Terug op mijn kamer doe ik een schone luier om, die nu net iets te groot lijkt te zijn, en ga ik terug na bed. Gelukkig val ik snel weer in slaap.
De rest van de nacht droom ik niet meer, maar ’s ochtends wordt ik wel weer nat wakker. Inmiddels doet het me niet zoveel meer, ik kan er nu toch niets aan veranderen. Waar ik wel behoorlijk bang van wordt is dat mijn bed en mijn kamer allemaal groter lijken dan gisteren, net als vannacht de trap en de badkamer. Toen dacht ik dat het kwam door de slaap, maar nu ben ik klaarwakker !
Na het douchen doe ik een schone DryNites aan en kleed ik me aan. Omdat het lekker weer is doe ik een korte broek aan en een T-shirt. Allebei zijn ze te groot, maar dat valt vast minder op dan met een lange broek of iets met lange mouwen. Ik ben benieuwd of het mijn ouders zal opvallen.
