Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Hoofdstuk 1 Strafcorvé
Roza slenterde met de bezem over de bovenste verdieping van haar middelbare school. Ze veegde zo nu en dan was stof naar de zijkanten van de gangen. Maar eigenlijk voerde ze helemaal niets uit. Het was ook helemaal niet haar schuld dat ze hier was, ze had niets misdaan. Het enige wat ze had gedaan was dat ze onterecht straf had gekregen en daar tegenin was gegaan. En toen was haar straf dus verhoogt van "om 8 uur melden" naar "strafcorvé om 5 uur". En zo kwam het dat ze hier door deze gang slenterde.
Ze hoorde in haar hoofd al dat ze straf kreeg van de internaatleiding wanneer ze het avondeten miste. Roza woonde namelijk in een internaat sinds haar ouders waren omgekomen bij een auto-ongeluk toen zij 8 jaar oud was. Maar gelukkig zou ze er niet lang meer zijn, want over een aantal maanden werd ze achtien, en dan mocht ze volgens de regels op zichzelf gaan wonen, als ze maar eens in de week op gesprek kwam. Nou, liever eens in de week een gesprekje van een half uur dan daar vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week opgesloten te zitten. Voor Roza was het echt geen probleem om daar weg te gaan. Ze waren namelijk verschrikkelijk streng. En Roza, die al jong volwassen was geweest, had altijd het gevoel dat ze als een kleuter werd behandeld.
Ze zette haar bezem even neer tegen de muur, en plotseling merkte ze hoe nodig ze eigenlijk naar de WC moest. Het lang ophouden was altijd al een probleem geweest voor Roza, die een zwakke blaas had en af en toe 's nachts in bed plaste sinds het ongeluk waarbij haar ouders omkwamen, dit gebeurde vooral in stressperiodes.
Ze voelde aan de deur van de WC, maar deze was al door de congierges op slot gedaan. Ze keek op haar horloge. Nog maar een kwartiertje, dat zou ze wel uit moeten houden.
Maar vijf minuten later stond ze echt te knijpen. Het zou niet lang meer duren of het zou mis gaan. En dan had ze pas een probleem op het internaat. Gelukkig zag ze de nieuwe leerkracht, Nick Stone, zijn kantoor uit komen. Hij was sinds het begin van het schooljaar nieuw hier, vers van de lerarenopleiding en hij was haar mentor. Roza liep naar het toe.
"Meneer, heeft u misschien de sleutels van de toiletten?" vroeg ze hem, terwijl ze haar benen tegen elkaar drukte.
"Ja, ik zal ze even voor je pakken, ze liggen in mijn kantoor. Roza, is het niet?" antwoorde hij.
Roza wachte en hield haar hand even tussen haar benen om de druk iets te verlichten. Al snel kwam meneer Stone terug met de sleutels.
"Gaat het wel?" vroeg hij, terwijl hij onopvallend naar haar hand die ze tussen haar benen hield keek.
"Een beetje..." zei Roza twijfelend, terwijl ze de sleutels aanpakte.
Ze liep zo snel als het kon naar de toilettes. Tijdens het lopen voelde ze dat ze al een aantal druppeltjes verloor. Ze stopte de sleutel in het slot, en probeerde hem om te draaien, maar dat lukte niet meteen. Nog een aantal druppeltjes ontsnapte. Gelukkig kreeg ze de deur open, maar door de kracht die ze moest zetten met twee handen begon ze nu echt te plassen.
"Shit!" riep ze, terwijl ze zo snel mogelijk de WC binnenliep. Ze trok haar spijkerbroek en slipje naar beneden, maar zag dat daar al een flinke vlek in zichtbaar was. Tranen welde op in haar ogen. Niet huilen. Sprak ze zichzelf toe, maar toch rolde er een traan over haar lippen. Het laatste beetje plas druppelde in het toilet, en Roza begon nu echt te snikken. Ze trok haar natte broek niet omhoog maar bleef op het toilet zitten, met haar hoofd in haar handen. Zo bleef ze even zitten.
"Roza, gaat het wel?" klonk plotseling de stem van haar mentor.
Roza reageerde niet.
"Roza, kom er eens uit."
Met enige tegenzin en nog steeds snikkend trok Roza haar natte broek omhoog en stapte het WC hokje uit. Daar stond haar mentor, die natuurlijk gelijk door had wat er aan de hand was. Roza probeerde te stoppen met snikken en Nick Stone legde met een onhandig gebaar zijn hand op haar schouder. Wat moest hij nu met een leerling die nauwelijks drie jaar jonger was, die met een beplaste broek voor hem stond.
Zo stonden ze even.
"Gaat het weer een beetje, Roza?" vroeg meneer Stone.
"Ja-a." zei Roza, een beetje trillerig.
"Ga maar naar huis. We hebben het hier morgen wel over, tijdens ons kennismakingsgesprek." Owja, morgen, niet vergeten, kennismakingsgesprek. Nieuwe mentoren, voor hun nieuwe leerlingen, dus een kennismakingsgesprek.
"Bedankt." prevelde Roza, als wist ze eigenlijk niet waarvoor ze hem bedankte. En achter hem aan liep de de toilettes uit, op weg naar huis.
Roza slenterde met de bezem over de bovenste verdieping van haar middelbare school. Ze veegde zo nu en dan was stof naar de zijkanten van de gangen. Maar eigenlijk voerde ze helemaal niets uit. Het was ook helemaal niet haar schuld dat ze hier was, ze had niets misdaan. Het enige wat ze had gedaan was dat ze onterecht straf had gekregen en daar tegenin was gegaan. En toen was haar straf dus verhoogt van "om 8 uur melden" naar "strafcorvé om 5 uur". En zo kwam het dat ze hier door deze gang slenterde.
Ze hoorde in haar hoofd al dat ze straf kreeg van de internaatleiding wanneer ze het avondeten miste. Roza woonde namelijk in een internaat sinds haar ouders waren omgekomen bij een auto-ongeluk toen zij 8 jaar oud was. Maar gelukkig zou ze er niet lang meer zijn, want over een aantal maanden werd ze achtien, en dan mocht ze volgens de regels op zichzelf gaan wonen, als ze maar eens in de week op gesprek kwam. Nou, liever eens in de week een gesprekje van een half uur dan daar vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week opgesloten te zitten. Voor Roza was het echt geen probleem om daar weg te gaan. Ze waren namelijk verschrikkelijk streng. En Roza, die al jong volwassen was geweest, had altijd het gevoel dat ze als een kleuter werd behandeld.
Ze zette haar bezem even neer tegen de muur, en plotseling merkte ze hoe nodig ze eigenlijk naar de WC moest. Het lang ophouden was altijd al een probleem geweest voor Roza, die een zwakke blaas had en af en toe 's nachts in bed plaste sinds het ongeluk waarbij haar ouders omkwamen, dit gebeurde vooral in stressperiodes.
Ze voelde aan de deur van de WC, maar deze was al door de congierges op slot gedaan. Ze keek op haar horloge. Nog maar een kwartiertje, dat zou ze wel uit moeten houden.
Maar vijf minuten later stond ze echt te knijpen. Het zou niet lang meer duren of het zou mis gaan. En dan had ze pas een probleem op het internaat. Gelukkig zag ze de nieuwe leerkracht, Nick Stone, zijn kantoor uit komen. Hij was sinds het begin van het schooljaar nieuw hier, vers van de lerarenopleiding en hij was haar mentor. Roza liep naar het toe.
"Meneer, heeft u misschien de sleutels van de toiletten?" vroeg ze hem, terwijl ze haar benen tegen elkaar drukte.
"Ja, ik zal ze even voor je pakken, ze liggen in mijn kantoor. Roza, is het niet?" antwoorde hij.
Roza wachte en hield haar hand even tussen haar benen om de druk iets te verlichten. Al snel kwam meneer Stone terug met de sleutels.
"Gaat het wel?" vroeg hij, terwijl hij onopvallend naar haar hand die ze tussen haar benen hield keek.
"Een beetje..." zei Roza twijfelend, terwijl ze de sleutels aanpakte.
Ze liep zo snel als het kon naar de toilettes. Tijdens het lopen voelde ze dat ze al een aantal druppeltjes verloor. Ze stopte de sleutel in het slot, en probeerde hem om te draaien, maar dat lukte niet meteen. Nog een aantal druppeltjes ontsnapte. Gelukkig kreeg ze de deur open, maar door de kracht die ze moest zetten met twee handen begon ze nu echt te plassen.
"Shit!" riep ze, terwijl ze zo snel mogelijk de WC binnenliep. Ze trok haar spijkerbroek en slipje naar beneden, maar zag dat daar al een flinke vlek in zichtbaar was. Tranen welde op in haar ogen. Niet huilen. Sprak ze zichzelf toe, maar toch rolde er een traan over haar lippen. Het laatste beetje plas druppelde in het toilet, en Roza begon nu echt te snikken. Ze trok haar natte broek niet omhoog maar bleef op het toilet zitten, met haar hoofd in haar handen. Zo bleef ze even zitten.
"Roza, gaat het wel?" klonk plotseling de stem van haar mentor.
Roza reageerde niet.
"Roza, kom er eens uit."
Met enige tegenzin en nog steeds snikkend trok Roza haar natte broek omhoog en stapte het WC hokje uit. Daar stond haar mentor, die natuurlijk gelijk door had wat er aan de hand was. Roza probeerde te stoppen met snikken en Nick Stone legde met een onhandig gebaar zijn hand op haar schouder. Wat moest hij nu met een leerling die nauwelijks drie jaar jonger was, die met een beplaste broek voor hem stond.
Zo stonden ze even.
"Gaat het weer een beetje, Roza?" vroeg meneer Stone.
"Ja-a." zei Roza, een beetje trillerig.
"Ga maar naar huis. We hebben het hier morgen wel over, tijdens ons kennismakingsgesprek." Owja, morgen, niet vergeten, kennismakingsgesprek. Nieuwe mentoren, voor hun nieuwe leerlingen, dus een kennismakingsgesprek.
"Bedankt." prevelde Roza, als wist ze eigenlijk niet waarvoor ze hem bedankte. En achter hem aan liep de de toilettes uit, op weg naar huis.
