Brabbelaar
Zo leuk is de grote-mensen-wereld helemaal niet!
Een verhaal wat me voor een keer leuk lijkt om voor een gedeelte! Mee te maken!!! Veel plezier met lezen 
Russische roulette.
Daar sta ik dan. Op het vliegveld van Düsseldorf, op studiebezoek aan Rusland. Het inchecken en de douane viel me allemaal gelukkig mee, voor de verandering. Er werden eindelijk geen ellendige vragen aan mij gesteld. Het valt ze altijd op, ik zie er gespannen uit. Vliegangst blijf ik houden, zeker na de crash welke ik heb gehad.
Met mijn paspoort en boardingpass loop ik naar het vliegtuig toe. Klaar om naar Moskou te vertrekken. De laatste ontbrekende passagiers worden omgeroepen om zo snel mogelijk naar de gate te komen.
De vlucht verloopt soepel en de landing was mooi en zacht. Ik ben tevreden en de spanning viel me alles mee. Snel het vliegtuig uit, en het Russische avontuur starten.
De opdracht welke ik van mijn studie als recherchekundige heb gekregen is het onderzoeken hoe corrupt de Russen nu zijn. Er gaan natuurlijk allemaal verhalen in de rente in Nederland en de rest van de wereld, maar concreet aanwijzingen zijn voor mij nog niet gevonden. Nu moet ik dat gaan uitzoeken. Ik ga daarom ook meekijken bij de Russische politie, maar ben ook zeker van plan om strafkampen, gevangenissen en het leger te bezoeken. Zo veel mogelijk uitsluiten maar voornamelijk onderzoeken. Het is tenslotte mijn scriptie waarmee ik wil afstuderen.
Aangekomen in mijn hotel ontlaat de spanning. Ik drink een biertje aan de bar in de lobby. Ik vermaak me zo wel, en bedenk de strategie welke ik wil gaan toepassen. Ik besluit om als eerst, hoe vreemd ook, de vermoedelijke slachtoffers in het strafkamp te gaan bezoeken. Omdat ik geen Russisch spreek, doe ik het maar in het engels. Ik heb hoop dat dit gaat lukken.
Aangekomen op het strafkamp verloopt het absoluut niet zoals ik dacht. De check welke ik krijg is de zelfde als een gevangene. Ik moet me helemaal uitkleden, en elk stukje van mijn lijf word door de bewakers onderzocht. Ze doorzoeken me spullen, en ondanks dat ik dacht dat alles goed geregeld was, word ik nu zelf opgesloten. Mijn spullen kan ik gedag zeggen voor lange tijd.
Het kledingpakket wordt aan mij gegeven. Ik schrik! Als eerst wordt mij een zetpil gegeven. Ik vraag me af wat ik er mee moet doen en laat hem liggen. Ik ben toch niet ziek?? De bewaker komt naar me toe, grijpt die pil en duwt hem zo me kont in. Hij roept van alles naar me, net kon alles zo goed in het engels maar nu? Daarna word ik gek, ze komen met een luier aanlopen.. Me klomp breekt, sinds ik 3 jaar ben ben ik al zindelijk. Dat heb ik heel niet nodig!! Omdat ik net al weigerde die zetpil in te brengen, leggen ze me maar snel op de grond en doen de luier om. Een romper volgt snel. Daar sta je dan, in een luier voor een stel Russische bewaarders.
Ik word meegenomen naar een apart kamertje. Ik zie een stoel staan, met boeien aan de poten en aan de leuningen. Ook is er eentje voor mijn nek. Ik word er ingezet. Alles gaat vast, maar gelukkig wordt mijn nek vrijgehouden. Er komt een nieuwe bewaarder aan, en deze legt mij uit dat het niet is toegestaan in Rusland om zulke onderzoeken zomaar uit te voeren. Ik word dus gevangen gehouden, tot duidelijk wordt wat ik kom doen en wat ik wil aantonen en bereiken. Of ik moet een belofte doen dat ik niets prijsgeef. Tot die tijd word ik gevangen gehouden en als een baby behandeld. Die zetpil die ik kreeg kan een laxeermiddel zijn. Elke verschoning die ik krijg bevat ook een zetpil. De ene keer is het een laxeermiddel maar over het algemeen is het een placebo. Minimaal 1 keer, en maximaal 2 keer per dag kan het laxerend zijn. De eerste dag is tot mijn genoegen nog geen laxeerpil, Om mij vast te laten wennen aan het idee dat dit elke dag gaat gebeuren.
Ik moet naar bed van de bewaarder. Intussen is mijn luier door angst al gevuld door urine. Aangekomen in mijn cel zie ik een bed. Daar op allemaal touwen en middelen om mij dus vast te leggen. Ik word verschoond op de koude, betonnen grond. Weer die pil, schone luier. Dit keer een veel dikkere. Ik word snel op het bed gelegd, en de touwen worden strak bevestigd. Het word mij duidelijk. Ik moet dit doormaken om te snappen wat de gevangene ook moeten doormaken. Ik vermoed dat dit voor hun hetzelfde is, en als het ze te lang duurt dat ze dan moeten werken. De eerste nacht slaap ik niet. Wie wordt er nu om 4 uur in de middag al op bed gelegd tot de volgende ochtend. Is dit een wanhoopsdaad?
Hoe het is gebeurd weet ik niet, maar ik ben in slaap gevallen. Mijn luier, nog steeds kurkdroog. Niet gek als je niet gewend bent om te plassen in bed, niks gedronken meer hebt sinds ik ben aangekomen, en verkrampt ben door de onnatuurlijke houding.
De bewaker komt langs, en ziet dat ik wakker ben. Hij praat engels tegen mij en vraagt of ik wat water wil. Even later komt hij met een paar glazen water, en drink deze gulzig leeg. Hj voelt ook of mijn luier nog droog is, en loopt weg. Het is nu midden in de nacht en probeer weer te slapen. Dit lukt me dus niet. Mijn slaap moment heb ik gehad. Ik ga liggen malen.
Diezelfde bewaker komt weer langs, en ziet dat ik wakker ben. Weer voelt hij of ik geplast heb. Nu wel. Hij pakt een nieuwe pil, nieuwe luier en een dwangbuis. Hij zegt mij dat ik mee mag naar de post en hij wilt me een spoedcursus Russisch geven.
Waggelend in een dwangbuis komen we aan op de post. Na een hoop geschreeuw en discussie tussen de bewaarders wordt duidelijk dat dit eigenlijk niet getolereerd wordt. De bewaker moet nu eenzelfde discipline ondergaan voor een week zegt hij mij. We worden op dezelfde cel gezet. Ook hij krijgt een dwangbuis aan.
Terwijl hij me wat woorden leert begin ik het te voelen. De eerste roulette zet was geweest. Hij heeft me een laxeerpil gegeven. Ik schijt letterlijk alles er uit en begin bijna te lekken. Ik huil. Waar heb ik dit aan verdiend? Ik kwam toch alleen maar de mensen wat vragen stellen? Hij heeft het ook niet getroffen, hem overkomt het zelfde. We kijken elkaar bedonderd aan.
Een ander stel bewakers zit ons zitten, en laat ons maar even aanmodderen. Hun vinden dat het volgende verschoon moment pas over een uur of 3 plaats zal vinden. Ik ben blij dat ik een Russisch maatje heb gevonden, want nu weet ik ook wat mijn lot zal zijn. Gegeten had ik nog steeds niet sinds ik hier ben. Ik voel mezelf uitgehongerd, maar de Rus zei tegen mij dat het bijna etenstijd is. We krijgen brood, met boter en worden vanzelfsprekend gevoerd. Soms om te treiteren vinden ze het leuk om je als echte baby te behandelen en krijg je alleen melk ofzo uit een fles.
Etenstijd is aangebroken, en nog steeds zitten we vast in de buizen. Me luier irriteert me behoorlijk, en wil weg uit dit land. Ik word letterlijk gek! Maar dat heb ik dus niet meer voor het zeggen. We krijgen brood, en melk. We hebben daadwerkelijk nog een beetje geluk. We worden uitgekleed en worden geboeid. Sta je dan, naakt, handen op je rug geboeid en nu? We worden naar de douche geleid en daar schoongemaakt. Letterlijk "afgewassen" met stugge borstels. Hierna worden we weer terug geleid naar onze cel, krijgen weer een pil en een luier om.
Weer een dwangbuis. Eerlijk, hij begint bijna lekker te zitten. Het went bijna om in die houding maar te zitten en te zitten. We worden opgehaald en een nieuwe schande wordt bereikt. Letterlijk. We worden midden op een plein van het complex aan de schandpaal gezet. Voorover gebukt en vastgezet. Zo staan we uren achter elkaar en iedereen besmeurt ons met van alles, en er zijn mensen die zich honds gedragen en ons afzeiken en onder zeiken. Alsof onze luiers niet genoeg vullen met urine. Rond half 2 is het weer etenstijd. We worden in grote kinderstoelen gezet en gevoerd. Hierna moeten we even slapen. Me luier gaat bijna lekken, maar krijg snel een extra broekje aan. Hij kraakt en al snel bedenk ik me dat dit een plastic broekje is. Fijn, kunnen me benen ook flink geïrriteerd raken.
We beginnen zo langzamer hand na enkele dagen hier gewend aan te raken om totaal machteloos te zijn. Tot de directeur ons meld dat we moeten gaan werken. Het is tenslotte een strafkamp. We worden op stoelen gezet waarbij onze handen vrij zijn. We moeten wasknijpers gaan vouwen, en hebben nu zelf de regie over het drinken. Omdat mijn vochtbalans de laatste dagen zo laag was, blijf ik maar drinken en plassen. Wanneer we opgehaald worden na een dag werken, krijgen we bewust een laxeermiddel zodat we de hele avond EN nacht in de "shit" liggen.
Na een aantal weken zo door te hebben gebracht, kon ik eindelijk naar de rechter, heb ik getekend dat ik dit nooit zal vertellen en mocht ik weg. Aangekomen in Nederland zijn ze tot de ontdekking gekomen dat ik geen scriptie heb, logisch want dat mag ook niet en weet eigenlijk nog niks. Het enige dat ik weet is dat ze niks naar buiten willen hebben. Na een goed gesprek met mijn begeleider, en enkele telefoontjes heb ik alles uitgelegd. Gezworen tegen elkaar dat de Russen dit nooit te weten komen, ben ik afgestudeerd recherchekundige, en tevreden over het Nederlandse stelsel.
Russisch spreek ik nu in redelijke maten, en als er nu Russen aangehouden worden, zullen we ze waarschuwen als ze uitgeleverd willen worden naar het eigen land. Want wat ik heb meegemaakt wil je niemand aandoen......
Russische roulette.
Daar sta ik dan. Op het vliegveld van Düsseldorf, op studiebezoek aan Rusland. Het inchecken en de douane viel me allemaal gelukkig mee, voor de verandering. Er werden eindelijk geen ellendige vragen aan mij gesteld. Het valt ze altijd op, ik zie er gespannen uit. Vliegangst blijf ik houden, zeker na de crash welke ik heb gehad.
Met mijn paspoort en boardingpass loop ik naar het vliegtuig toe. Klaar om naar Moskou te vertrekken. De laatste ontbrekende passagiers worden omgeroepen om zo snel mogelijk naar de gate te komen.
De vlucht verloopt soepel en de landing was mooi en zacht. Ik ben tevreden en de spanning viel me alles mee. Snel het vliegtuig uit, en het Russische avontuur starten.
De opdracht welke ik van mijn studie als recherchekundige heb gekregen is het onderzoeken hoe corrupt de Russen nu zijn. Er gaan natuurlijk allemaal verhalen in de rente in Nederland en de rest van de wereld, maar concreet aanwijzingen zijn voor mij nog niet gevonden. Nu moet ik dat gaan uitzoeken. Ik ga daarom ook meekijken bij de Russische politie, maar ben ook zeker van plan om strafkampen, gevangenissen en het leger te bezoeken. Zo veel mogelijk uitsluiten maar voornamelijk onderzoeken. Het is tenslotte mijn scriptie waarmee ik wil afstuderen.
Aangekomen in mijn hotel ontlaat de spanning. Ik drink een biertje aan de bar in de lobby. Ik vermaak me zo wel, en bedenk de strategie welke ik wil gaan toepassen. Ik besluit om als eerst, hoe vreemd ook, de vermoedelijke slachtoffers in het strafkamp te gaan bezoeken. Omdat ik geen Russisch spreek, doe ik het maar in het engels. Ik heb hoop dat dit gaat lukken.
Aangekomen op het strafkamp verloopt het absoluut niet zoals ik dacht. De check welke ik krijg is de zelfde als een gevangene. Ik moet me helemaal uitkleden, en elk stukje van mijn lijf word door de bewakers onderzocht. Ze doorzoeken me spullen, en ondanks dat ik dacht dat alles goed geregeld was, word ik nu zelf opgesloten. Mijn spullen kan ik gedag zeggen voor lange tijd.
Het kledingpakket wordt aan mij gegeven. Ik schrik! Als eerst wordt mij een zetpil gegeven. Ik vraag me af wat ik er mee moet doen en laat hem liggen. Ik ben toch niet ziek?? De bewaker komt naar me toe, grijpt die pil en duwt hem zo me kont in. Hij roept van alles naar me, net kon alles zo goed in het engels maar nu? Daarna word ik gek, ze komen met een luier aanlopen.. Me klomp breekt, sinds ik 3 jaar ben ben ik al zindelijk. Dat heb ik heel niet nodig!! Omdat ik net al weigerde die zetpil in te brengen, leggen ze me maar snel op de grond en doen de luier om. Een romper volgt snel. Daar sta je dan, in een luier voor een stel Russische bewaarders.
Ik word meegenomen naar een apart kamertje. Ik zie een stoel staan, met boeien aan de poten en aan de leuningen. Ook is er eentje voor mijn nek. Ik word er ingezet. Alles gaat vast, maar gelukkig wordt mijn nek vrijgehouden. Er komt een nieuwe bewaarder aan, en deze legt mij uit dat het niet is toegestaan in Rusland om zulke onderzoeken zomaar uit te voeren. Ik word dus gevangen gehouden, tot duidelijk wordt wat ik kom doen en wat ik wil aantonen en bereiken. Of ik moet een belofte doen dat ik niets prijsgeef. Tot die tijd word ik gevangen gehouden en als een baby behandeld. Die zetpil die ik kreeg kan een laxeermiddel zijn. Elke verschoning die ik krijg bevat ook een zetpil. De ene keer is het een laxeermiddel maar over het algemeen is het een placebo. Minimaal 1 keer, en maximaal 2 keer per dag kan het laxerend zijn. De eerste dag is tot mijn genoegen nog geen laxeerpil, Om mij vast te laten wennen aan het idee dat dit elke dag gaat gebeuren.
Ik moet naar bed van de bewaarder. Intussen is mijn luier door angst al gevuld door urine. Aangekomen in mijn cel zie ik een bed. Daar op allemaal touwen en middelen om mij dus vast te leggen. Ik word verschoond op de koude, betonnen grond. Weer die pil, schone luier. Dit keer een veel dikkere. Ik word snel op het bed gelegd, en de touwen worden strak bevestigd. Het word mij duidelijk. Ik moet dit doormaken om te snappen wat de gevangene ook moeten doormaken. Ik vermoed dat dit voor hun hetzelfde is, en als het ze te lang duurt dat ze dan moeten werken. De eerste nacht slaap ik niet. Wie wordt er nu om 4 uur in de middag al op bed gelegd tot de volgende ochtend. Is dit een wanhoopsdaad?
Hoe het is gebeurd weet ik niet, maar ik ben in slaap gevallen. Mijn luier, nog steeds kurkdroog. Niet gek als je niet gewend bent om te plassen in bed, niks gedronken meer hebt sinds ik ben aangekomen, en verkrampt ben door de onnatuurlijke houding.
De bewaker komt langs, en ziet dat ik wakker ben. Hij praat engels tegen mij en vraagt of ik wat water wil. Even later komt hij met een paar glazen water, en drink deze gulzig leeg. Hj voelt ook of mijn luier nog droog is, en loopt weg. Het is nu midden in de nacht en probeer weer te slapen. Dit lukt me dus niet. Mijn slaap moment heb ik gehad. Ik ga liggen malen.
Diezelfde bewaker komt weer langs, en ziet dat ik wakker ben. Weer voelt hij of ik geplast heb. Nu wel. Hij pakt een nieuwe pil, nieuwe luier en een dwangbuis. Hij zegt mij dat ik mee mag naar de post en hij wilt me een spoedcursus Russisch geven.
Waggelend in een dwangbuis komen we aan op de post. Na een hoop geschreeuw en discussie tussen de bewaarders wordt duidelijk dat dit eigenlijk niet getolereerd wordt. De bewaker moet nu eenzelfde discipline ondergaan voor een week zegt hij mij. We worden op dezelfde cel gezet. Ook hij krijgt een dwangbuis aan.
Terwijl hij me wat woorden leert begin ik het te voelen. De eerste roulette zet was geweest. Hij heeft me een laxeerpil gegeven. Ik schijt letterlijk alles er uit en begin bijna te lekken. Ik huil. Waar heb ik dit aan verdiend? Ik kwam toch alleen maar de mensen wat vragen stellen? Hij heeft het ook niet getroffen, hem overkomt het zelfde. We kijken elkaar bedonderd aan.
Een ander stel bewakers zit ons zitten, en laat ons maar even aanmodderen. Hun vinden dat het volgende verschoon moment pas over een uur of 3 plaats zal vinden. Ik ben blij dat ik een Russisch maatje heb gevonden, want nu weet ik ook wat mijn lot zal zijn. Gegeten had ik nog steeds niet sinds ik hier ben. Ik voel mezelf uitgehongerd, maar de Rus zei tegen mij dat het bijna etenstijd is. We krijgen brood, met boter en worden vanzelfsprekend gevoerd. Soms om te treiteren vinden ze het leuk om je als echte baby te behandelen en krijg je alleen melk ofzo uit een fles.
Etenstijd is aangebroken, en nog steeds zitten we vast in de buizen. Me luier irriteert me behoorlijk, en wil weg uit dit land. Ik word letterlijk gek! Maar dat heb ik dus niet meer voor het zeggen. We krijgen brood, en melk. We hebben daadwerkelijk nog een beetje geluk. We worden uitgekleed en worden geboeid. Sta je dan, naakt, handen op je rug geboeid en nu? We worden naar de douche geleid en daar schoongemaakt. Letterlijk "afgewassen" met stugge borstels. Hierna worden we weer terug geleid naar onze cel, krijgen weer een pil en een luier om.
Weer een dwangbuis. Eerlijk, hij begint bijna lekker te zitten. Het went bijna om in die houding maar te zitten en te zitten. We worden opgehaald en een nieuwe schande wordt bereikt. Letterlijk. We worden midden op een plein van het complex aan de schandpaal gezet. Voorover gebukt en vastgezet. Zo staan we uren achter elkaar en iedereen besmeurt ons met van alles, en er zijn mensen die zich honds gedragen en ons afzeiken en onder zeiken. Alsof onze luiers niet genoeg vullen met urine. Rond half 2 is het weer etenstijd. We worden in grote kinderstoelen gezet en gevoerd. Hierna moeten we even slapen. Me luier gaat bijna lekken, maar krijg snel een extra broekje aan. Hij kraakt en al snel bedenk ik me dat dit een plastic broekje is. Fijn, kunnen me benen ook flink geïrriteerd raken.
We beginnen zo langzamer hand na enkele dagen hier gewend aan te raken om totaal machteloos te zijn. Tot de directeur ons meld dat we moeten gaan werken. Het is tenslotte een strafkamp. We worden op stoelen gezet waarbij onze handen vrij zijn. We moeten wasknijpers gaan vouwen, en hebben nu zelf de regie over het drinken. Omdat mijn vochtbalans de laatste dagen zo laag was, blijf ik maar drinken en plassen. Wanneer we opgehaald worden na een dag werken, krijgen we bewust een laxeermiddel zodat we de hele avond EN nacht in de "shit" liggen.
Na een aantal weken zo door te hebben gebracht, kon ik eindelijk naar de rechter, heb ik getekend dat ik dit nooit zal vertellen en mocht ik weg. Aangekomen in Nederland zijn ze tot de ontdekking gekomen dat ik geen scriptie heb, logisch want dat mag ook niet en weet eigenlijk nog niks. Het enige dat ik weet is dat ze niks naar buiten willen hebben. Na een goed gesprek met mijn begeleider, en enkele telefoontjes heb ik alles uitgelegd. Gezworen tegen elkaar dat de Russen dit nooit te weten komen, ben ik afgestudeerd recherchekundige, en tevreden over het Nederlandse stelsel.
Russisch spreek ik nu in redelijke maten, en als er nu Russen aangehouden worden, zullen we ze waarschuwen als ze uitgeleverd willen worden naar het eigen land. Want wat ik heb meegemaakt wil je niemand aandoen......
