Sashie (oftewel The Return Of Baby Sasha)

[friendly]

Sashie
Hoofdstuk 1: Hernieuwde Kennismaking



*Ik mis je*, toetste ik in op WhatsApp. Mijn eerste berichtje sinds weken.
Mijn duim hing boven het 'stuur'-knopje. En na een minuutje twijfelen drukte ik hem in.
Ik wilde mijn telefoon opbergen. Ik verwachtte niks van het berichtje.
We hadden nog maar weinig contact.
Ik had haar de afgelopen maanden een paar keer eerder ge-appt.
Over ditjes en datjes. En kreeg maar af en toe antwoord.
Ik had dus geen idee of ze deze keer wel zou reageren.
Maar voordat mijn telefoon in mijn zak kon verdwijnen zoemde hij.
Ik keek.
*Ben je nu thuis?*
Mijn hart begon te bonken.
*Ja, hoezo?*
Geen direct antwoord.
De minuten tikten voorbij.
Alsnog niks.
Een kwartier later stak ik mijn telefoon alsnog in mijn zak.
Fuck, ik haatte dit. Die frustratie.
Waarom vroeg ze dat? Wil ze langskomen?
Maar waarom geeft ze dan geen antwoord meer?

Sinds ze Jose had ontmoet waren we elkaar een beetje uit het oog verloren.
Jose, de perfecte Jose.
Een knappe jonge gozer uit Peru die tijdelijk in Nederland verbleef.
Hij deed af en toe missionariswerk in Noord-Afrika en was streng katholiek.
Zo was hij in haar blikveld gekomen. Hij zou gedurende zijn verblijf in Delft deel uitmaken van haar kerkgroepje.
Ze hadden elkaar beter leren kennen en ze was hem gaan zien als een ideale relatie- en misschien zelfs huwelijkskandidaat.
Natuurlijk wist ik dat ze uiteindelijk iemand zou ontmoeten, en ik gunde het haar van harte.
En dat onze vriendschap verwaterde verbaaste me ook niet.
In het begin kwam ze nog vaak langs en vertelde honderduit over haar prille verliefdheid.
Ik luisterde en steunde haar waar ik kon. En gaf advies.
Het beetje pijn dat ik in mijn hart voelde woog niet op tegen mijn wens om haar gelukkig te zien.
Maar geleidelijk aan begon ze minder vaak spontaan langs te komen en moesten we echt concreet iets afspreken als we elkaar wilden zien.
En uiteindelijk gebeurde ook dat steeds minder vaak.
En dat was goed zo, zei ik tegen mezelf.
Ze verdient iemand van haar eigen leeftijd. Haar eigen geloof. Iemand met wie haar ouders blij zouden zijn.
Iemand als Jose.

Maar ik merkte dat ik haar ging missen.
Ik miste haar vriendschap, haar gezelschap. Haar spontaniteit.
En als ik eerlijk was: ik miste haar gezichtje. Haar bruine huid. De fijne zwarte krulletjes bij haar oren.
De geur van haar adem. Haar lach.
Awww. Was ik toch verliefd. Dus.
Maar dat wist ik al, eigenlijk.
Maar dat kon nu eenmaal niet.
Jammer maar helaas.
En natuurlijk miste ik ons spelletje.
Maar in plaats van krampachtig te proberen om dat voort te zetten, probeerde ik de herinnering eraan te koesteren.
Het was een heerlijke tijd geweest, waarvan ik daarvoor nooit had durven dromen dat ik hem ooit zou beleven.
Maar ik wist toen ook al dat het ooit zou eindigen en dat moest ik nu accepteren.
Makkelijk was dat niet. Maar het moest.
Dus toen ik haar appte ging het mij vooral om onze vriendschap.
Die miste ik.
Dacht ik.

H'm, ik ga maar naar bed, mopperde ik bij mezelf.
Het was pas tien uur maar ik was moe en na mijn mislukte app-poging had ik sowieso nergens meer zin in.
Ik schopte mijn schoenen uit en trok mijn broek omlaag.
Dingdong. De voordeurbel.
Wie de fuck zou dat kunnen zijn? Op dit tijdstip?
Misschien toch Sasha? Maar nee, die had haar sleutel nog.
Zeker de buren of zo.
Ik trok mijn broek weer op en liep naar de voordeur.
Ik controleerde even in de spiegel of ik er presentabel uitzag en deed open.
En daar stond ze. Sasha. In al haar pracht en praal.
Haar haar opzij gestoken met een prachtig bewerkte vlinder-speld.
Een mooi afhangend wit shirt met lange mouwen die haar schouders bloot liet.
Een snoeproze rokje tot op haar knieën.
De gebruikelijke smetteloos witte Vans aan haar voeten.

"Hoi!" zei ze vrolijk. "Mag ik binnenkomen?"
"Uhm... natuurlijk" zei ik, een beetje verbaast, en maakte een uitnodigend gebaar naar binnen toe.
"Maar je hebt toch een sleutel? Waarom dan aanbellen?"
Ze stapte naar binnen.
"Ja, maar ik wist niet of je het nog okee zou vinden als ik weer zomaar naar binnen zou komen paraderen."
"Natuurlijk wel. Mijn deur staat altijd voor jou open" zei ik en sloot de deur.
"Mi casa gaat jouw casa wezen. Je weet zelf" voegde ik er in een overdreven Antilliaans accent aan toe.
Dat accentje was een beetje een in-joke tussen ons tweeën.
Ze lachtte haar scheve lachje en sloeg haar armen om me heen.
"Nog steeds even gek" giechelde ze en kuste mijn wang.
"Hmja. Zeker" knorde ik, genietend van haar omhelzing.
"Ik heb jou ook gemist. Heel erg" zei ze zachtjes.
Haar omarming werd steviger.
"En het spijt me dat ik je een beetje verwaarloost heb."
Ik kuste haar terug.
"Geeft niks. Je hebt andere dingen aan je hoofd gehad" zei ik, en dacht aan die perfecte Jose.
"Ja, maar toch. Ik miste je. En ik wilde je zien."

Ze was even stil. Ze drukte haar gezicht tegen mijn borst.
Plotseling een lange trillende zucht. Ik voelde nattigheid tegen mijn huid door mijn t-shirt heen.
"Jose en ik gaan trouwen" zei ze met verstikte stem.
"Volgend jaar. Hij is perfect voor me."
Een paar snikken. Ik streelde haar haren en liet haar begaan.
Niet onderbreken nu. Laat haar vertellen.
"Hij is perfect. Maar jij was, of bent, dat ook. Ik mis alles aan jou. Dat maakt het zo moeilijk."
"Sas. Hij is beter voor jou. In alle opzichten."
"Maar wij waren matties, toch? Wat ik met jou had, heb ik met hem niet zo. Bij jou kon ik gewoon mezelf zijn.
Bij hem moet ik meer... moeite doen. Of zo. Ik weet niet."
"Dat geeft niet. Misschien hoort dat ook zo."
"Maar ik mis het dat ik gewoon kan chillen, zoals met jou. En... ik mis..."
Een pauze.
"Nou...?" vroeg ik na een poosje.
"Ik mis... nou ja... ons spelletje."
Hallelujah!
"Ik ook," zei ik. "Ik mis de grote Sasha vooral. Maar ook mijn lieve baby Sashie."
Ze keek me aan. Haar betraande ogen straalden.
"Heerlijk als je dat tegen me zegt."
"Lieve baby Sashie" fluisterde ik en gaf haar nog een kusje.
Ze leek wel in elkaar te kruipen van genot.
"Dat zou ik dus nooit met Jose kunnen delen. Alleen met jou."
Ik trok haar nog eens extra stevig tegen me aan.
"Kom. Zitten. Praten. Wil je wat drinken?'' vroeg ik toen ik haar losliet.
Wat een vraag. Cola natuurlijk.

We ploften op de bank.
Ik vertelde over mijn wedervaren van de afgelopen maanden.
En over hoe ik in tweestrijd had gezeten.
Zoals gezegd gunde ik haar aan de ene kant van harte alles wat ze nu had.
Aan de andere kant miste ik haar verschrikkelijk.
En ook ik had ons spelletje gemist. Misschien wel meer dan ik aan mezelf had willen toegeven.
Sasha vertelde over haar werk, haar familie en haar relatie.
Hoe die de laatste maanden steeds serieuzer was geworden en uiteindelijk culmineerde in een huwelijksaanzoek.
Hoe ze aan mij gedacht had voordat ze 'ja' had gezegd.
En aan ons spelletje.
Dat dat nooit meer kon.

Toen werd ze plotseling rood.
Of liever, er kwam een roze schijnsel onder de bruine huid van haar wangetjes.
Het leek wel of ze aanstalten maakte om iets te zeggen.
Maar uiteindelijk niet durfde.
"Wat is er dan?" spoorde ik haar aan met een lachje.
"Wat wil baby Sashie dan vertellen?"
"Nou! Niet doen! Niks!"
"Jawel. Heeft baby Sashie geheimpjes?"
"Niet waar!"
Maar na een beetje aansporen vertelde ze het toch.

Hoe ze na een paar weken uitstellen wat spulletjes op internet had besteld.
Een Nuk-speen en een AwwSoCute-rompertje. Knuffels had ze nog wel dus die hoefde ze niet te kopen.
En uiteindelijk, na wat nodeloos geëxperimenteer met WC-papier in haar onderbroekje, ook luiers.
De Cuddlz die ze zo schattig vond. Maar ook andere luiers.
In eerste instantie alleen om mee te slapen. Lekker warm en veilig.
Maar uiteindelijk ook om in te plassen.
Ze had heel wat avonden op haar kamer doorgebracht met een luier om.
Wel oppassen, want ze woonde tenslotte nog bij haar ouders.
Steeds beetjes plassend en zich uiteindelijk pas verschonend voor de nacht.
Hoe heerlijk ze dat vond maar hoe ze ook steeds aan mij dacht.
Hoe ik haar een flesje gaf en knuffelde en verschoonde en...
Haar wangen werden nog roziger.
Ik wist wel waarom.
"Heeft baby Sashie toen stiekem met haar tutje gespeeld?" plaagde ik.
"Nou! Nou ja zeg!"
"Kleine meisjes die genieten van hun luiertje mogen best spelen met hun... "
"Hou op!" Ze gaf me giechelend een tik tegen mijn borst.
Maar haar ogen zeiden genoeg. Het was waar.
Ik werd warm bij de gedachte aan Sashie die zich lekker geluierd lag te bevredigen.
Terwijl ze aan mij en ons spelletje dacht.
Heerlijk.

"Zeg Sas... " begon ik, toen ze weer haar normale kleur had aangenomen.
"Ja?"
"Strikt genomen... als we voorzichtig zijn... kunnen we toch best nog wel ons spelletje spelen?
Ik bedoel, zonder seks en zo. Het is toch geen vreemdgaan, dan? Als we oppassen?"
Ze keek me aan. Beet op haar onderlip.
En vloog me in mijn armen.
"Ooooh ik hoopte zo dat je dat zou zeggen!"
Ik knuffelde haar lekker stevig. Heerlijk, na al die tijd.
Ze wipte omhoog en kwam schrijlings bij me op schoot zitten.
"Zo. Voortvarend" bracht ik een beetje verschrikt uit.
Ze keek me blij en uitdagend aan.
"Ja, misschien wel, maar pappie... " zei ze terwijl ze haar rokje optilde.
De witte Tena Basic contrasteerde prachtig met haar bruine huid.
"Ik ben een beetje nat. Wil je me verschonen?"







8)

 

[luierdromer]

Leuk vervolg.
Meteen spannend.
Benieuwd of haar aanstaande er achter komt.
En zo ja hoe hij reageert .

 

[friendly]

Thx, dromer.
Ik geef alleen geen spoilers... devil2

Overigens zie ik vanmiddag de 'echte' Sasha weer (dat is niet haar echte naam, maar hij lijkt er wel op).
We gaan een bakkie doen en dan naar Stonehearst Asylum. Een vrouw die van horrorfilms houdt! Ideaal!
Zoals gezegd is het gehele eerste hoofdstuk van Baby Sasha naar waarheid geschreven. Alles daarna is fantasie.
Ze moest eens weten wat een raar verhaaltje ik op haar persoon gebaseerd heb, haha!
Gelukkig heb ik het relatief onschuldig gehouden.

8)


PS Trouwens... 329 lezers en maar één reactie??? Come on peeps!

 

[baby jimmy]

PS Trouwens... 329 lezers en maar één reactie??? Come on peeps!

Ik ben het hier helemaal mee eens en dus wil ik je ook even laten weten dat ik het een erg leuk begin vind. Het vooral begint lekker origineel en trekt daardoor in ieder geval mijn aandacht. Dus ga vooral zo verder!!

 

[JustYouri]

Lekkur verhaaltjuh! Normaal vindt ik verhalen met een lang intro niet echt geweldig maar hier komt alles tot zover nog perfect samen. Keep the goed work! En hopelijk snel een vervolg

 

[Reppie]

Begint al meteen goed

 

[Abbjornnl]

Normaal gesproken ben ik niet zo op reageren na 1 hoofdstuk tenzij ik mijj mening gelijk voor wil leggen.
Voor dit verhaal ben ik van mening dat je vooral zo door moet gaan.

Ps. Misschien waren je lezers wel een beetje sprakeloos.

 

[friendly]

Sashie
Hoofdstuk 2: Op het potje


Het hoofd van Matthijs van Nieuwkerk verscheen op de TV. Fuck, is het al zó laat?
Ik schudde zachtjes Sashie wakker. Na een paar seconden gromde ze en kwam overeind.
Op mijn schouder zat een nat plekje waar ze met haar mond had gelegen.
De tune van DWDD klonk door het huis. De herhaling, dus het was al na twaalven.
Sashie rekte zich eens lekker uit. Haar borsten werden omspannen door de zachte stof van het rompertje.
Ze sloeg haar armen om me heen. "Heerlijk gedut."
"Ja, maar je moet naar huis. Het is al twaalf uur geweest. Je ouders gaan uit hun plaat!"
"Nee joh, nu ik verloofd ben zijn ze wat minder streng geworden. Maar ik moet wel zo weg, ja."
Ze stond op.
Ze had bij me op schoot gezeten, buik tegen buik, op mijn bureaustoel zodat haar benen de ruimte hadden.
Na haar verschoond en verkleed te hebben had ik haar op de bank een flesje gegeven.
Daarna waren we hier gaan zitten en was ze prompt in slaap gevallen. Volkomen relaxed en tevreden.
Ik streelde en aaide en knuffelde naar hartelust, ook toen ze al sliep. Met extra veel aandacht voor haar geluierde billen.
Zo zacht en lief. En haar slapende lichaam tegen me aan had ook mij volkomen tot rust gebracht.
Gut, wat had ik hier naar verlangd. Ik had haar nog meer gemist dan ik dacht.
En ik voelde me de koning te rijk dat ze er weer was.
Bij mij.
Haar pappie.

"Even snel omkleden maar" zei ze terwijl ze haar shirt en rokje opraapte.
"Wacht even, dat is pappie's taak" zei ik en nam het van haar over.
Ze glimlachte langs haar speentje en knikte.
Ik maakte de drukknoopjes in haar kruis los en trok de romper uit.
De plakstrips van de luier gingen los en ook die ging uit. Hij was nog droog.
Shirt en rok aan.
"Tsja, een slipje had je niet, toen je hierheen kwam."
Ze had natuurlijk die Tena aangehad.
"Jawel, in mijn tas. Had ik meegenomen."
Ze rommelde even in haar tasje en gaf hem aan.
Ik hielp haar in haar slipje stappen en trok hem omhoog.
"Zo. Klaar, kleine meid."
"Dank je pappie. Ik moet nu echt gaan."
"Is goed, lieve Sashie. Fijn dat je er was."
"Ik app je morgen wel... of eigenlijk... kan ik nog even naar de WC?"
"Ik dacht al. Je luier was nog droog."
"Ja, maar ik moet toch eigenlijk wel heel nodig plassen."

Ze trippelde naar de WC met haar dijen een beetje tegen elkaar geklemd.
Ik dribbelde vrolijk achter haar aan. Bij de WC-deur aangekomen had ze me door.
"Hé, wat ben jij van plan?" vroeg ze terwijl ze naar binnen stapte.
"Mag ik kijken?" giechelde ik. "Ik heb nog nooit een meisje zien plassen."
"Ben je gek? Doe niet zo raar" zei ze, maar trok desondanks haar slip omlaag en ging zitten.
ik knielde voor haar neer, legde mijn handen op haar dijen en wreef wat heen en weer.
"Ah, toe nou. Mag ik kijken?"
Ze keek me even met een vorsende blik aan. Toen trok het scheve glimlachje over haar gezicht en ontspande ze zich.
Haar dijen gingen een beetje uit elkaar.
Ik keek omlaag. Ik zag alleen de bovenkant van Sashie's vulva.
Toen begon er een dun straaltje te lopen, dat al snel voller en krachtiger werd. En een beetje spetterend vanwege haar schaamlippen.
Het vocht leek volkomen helder en werd pas in het water van de pot zachtgeel.
Gefascineerd keek ik toe, van Sashie's gezicht naar omlaag en weer terug. Die keek geamuseerd naar mijn interesse.
De straal nam af tot gedruppel en stopte uiteindelijk.
"Zo. Heb je dat ook een keer gezien."
"Ja. Geweldig Sashie!"
"En als ik nou moest poepen? Wou je dat dan ook zien?"
"Ja, hoor. Lijkt me leuk!"
"Maar dat is toch vies?"
"Ach, jij en ik zijn wel wat gewend, als verpleegkundigen, toch?"
"Ja, da's waar, maar toch... "
"En ik ben je pappie, toch? Een papa vindt niets vies van zijn kleine meisje."
Ze keek me even vertederd glimlachend aan.
Ik wilde net gaan vragen: "Zou je dat voor me doen dan?"
Toen had ik door dat ze het al aan het doen was.

Ik keek tussen haar dijen door en zag een klein donker uitstulpinkje ontstaan bij haar billen.
Het werd langer en dikker en even later viel er een stevig drolletje tegen de achterwand van de toiletpot en stuiterde het water in.
Zo schattig!
"Lieve Sashie" fluisterde ik, nog steeds gefascineerd.
Sashie ontspande zich en ademde rustig uit. Ik wreef nog maar eens over haar dijen.
Ze keek me weer aan en zei glimlachend: "Zo. Klaar. En nu?"
"Billen afvegen natuurlijk."
Sashie knikte en begon aan de toiletrol te draaien.
"Tut tut, jongedame. Ook dat is pappie's taak. Ga maar staan."
Sashie stond op en ik veegde haar bips af met een prop WC-papier.
Dat bleef nagenoeg schoon, dus één keer vegen was genoeg.
Ik gooide de prop in de pot en trok door. Daarna Sashie's slip weer omhoog.
"Nu moet ik wel echt gaan hoor!"
Ze gooide haar armen om me heen en zoende me vochtig en heet op mijn mond.
"Vergeet niet je handen te wassen! Doeiii!"
En weg was ze, de deur uit.
Mij met bonkend hart en stomend kruis achterlatend.

Even dacht ik eraan om eens een lekkere ruksessie in te lassen. Maar daar zag ik toch maar van af.
Dat zou niet eerlijk zijn tegenover Sasha. Of zoiets.
Dus ging ik maar naar bed. En droomde van mijn babymeisje.

De volgende ochtend ging mijn app-signaal af. Sasha.
Geen berichtje, maar een fimpje?
Ik speelde hem af. Ik zag Sasha, bloot op een Cuddlz na. Ze deed een dansje, spreidde haar armen en zei tadaa!
Daarna bewoog ze haar telefoon dichter naar haar kruis.
Ik hoorde zacht geruis en zag de luier nat worden.
Daarna weer haar gezicht.
"Wil jij die vanavond verschonen? Hihi!"

Natuurlijk wilde ik dat.



8)

 

[friendly]

Normaal gesproken ben ik niet zo op reageren na 1 hoofdstuk tenzij ik mijj mening gelijk voor wil leggen.

Okee. Respect !1

Ps. Misschien waren je lezers wel een beetje sprakeloos.

Sprakeloos? Works for me! dance

 

[hansbe]

Alleen al dat (tot op heden) laatste alineaatje.... fantastisch!
Ik heb een poos een goede vriendin gehad waarover ik dat soort fantasien had... sasha voldoet aan haar beschrijving! ;D

 

[friendly]

Sashie
Hoofdstuk 3: Openbaring


Ik ren de roltrap af naar de begane grond van het winkelcentrum.
Waar is ze nou toch?
Wanhoop begint te kriebelen in mijn buik. Ik loop rond en kijk alle kanten op.
Maar ze is er niet. Toch maar weer naar de eerste verdieping dan?
Ja. Met de lift deze keer dan. Ik ren de lift in en druk op 1. De deur sluit zich.
De liftknop reageert echter niet op mijn gedruk en ik eindig op de bovenste verdieping.
Nou ja, dan maar hier even rondkijken.
Mijn benen zijn zwaar en moe en ik kom nauwelijks vooruit.

Het is druk. Overal zijn mensen. Weinig kans dat ik haar hiertussen vind.
Maar dan. Een stem die ik herken. Een lach.
Ik waad door de mensenzee tot ik op een open plek in de massa uitkom.
En daar staat ze. Het middelpunt van een groepje vriendinnen.
Stralend mooi. Haar glimlach. Haar haar.
Ik zucht van opluchting.

Dan vallen haar ogen op mij.
De grote donkere ogen die zo magisch omhoogkrullen bij de buitenste ooghoeken.
En haar gezichtsuitdrukking verandert. Van ontspannen blijdschap naar behoedzaamheid.
Ze ziet blijkbaar iets in mijn gezicht.
"Sasha, eindelijk! Ik was je kwijt! Ik ben zo blij dat ik je weer gevonden heb!"
Ze zegt niets terug maar blijft me aankijken. Op haar hoede.
Het doet pijn, die blik. Vertrouwt ze me niet meer?
"Kom. Kom mee. Naar huis."
Ik pak haar hand. Die trekt ze terug.
"Met jou? Hoezo?"
"Sas, kom mee. Ik ben moe en... "
Ze begint te lachen. Een spottende hoonlach nu.
"Alsof ik met jou mee zou gaan! Hahahaha!"
Ze stoot haar vriendinnen aan. Die beginnen ook te proesten.
Omstanders beginnen onze kant op te kijken.

"Met wat jij daar aanhebt zeker! Haha! Kijk hem staan dan!"
Iedereen lacht nu.
Mensen stoottten elkaar aan en porren elkaar. Moet je dat zien!
Ik kijk omlaag. Nu pas zie ik dat ik een babyoutfit aanheb.
Sokjes, een romper, wantjes, een mutsje.
En natuurlijk een luier.
Duidelijk zichtbaar voor de hele wereld.
"Hahaha! BABY!!!" roept Sasha me toe. Ze kijkt me minachtend aan.
Ik voel me verraden.
Gekwetst tot in het diepst van mijn ziel.
"BABY!!! BABY!!! BABY!!!" begint het publiek te scanderen.
Oh god. Ik moet weg hier. Ik moet vluchten. Maar mijn benen zijn zo zwaar...
"Ew! En hij stinkt ook!" zegt één van Sasha's vriendinnen spottend.
En ja, ik voel nu dat ze gelijk heeft. De warme massa in mijn luier tegen mijn billen.
Iedereen kan zien - en ruiken- wat ik gedaan heb.
Huilend probeer ik mijn volle luier achter mijn handen te verbergen.
"BABY!!! BABY!!! BABY!!!" roept nu het hele winkelcentrum.

Zwetend word ik wakker.
Ik zit al half overeind en val bijna uit bed, verstrengeld met mijn klamme dekbed.
Verdomme! Ik plof terug en moet even bijkomen. Tot de wereld terugkeren.
"Lang geleden dat ik zo'n droom heb gehad" verzucht ik. Heel lang geleden.
Als onzekere tiener, wiens grootste angst het bekend worden van zijn luiergeheim was, had ik ze veel vaker.
Nu was het alweer enige jaren geleden.
En waarom nu? Zo onzeker was ik toch zeker niet meer.

Ik klom uit bed en liep naar het toilet. Ik moest pissen als een paard.
Liters urine stroomden uit mijn overvolle blaas. Een heerlijk ontspannen gevoel van opluchting.
Mijn natte t-shirt uit. De koele lucht op mijn huid.
Nu nog even wat drinken. Ik liet de kraan even lopen tot het water koud werd.
Daarna dronk ik vier glazen achter elkaar in één teug leeg.
Heerlijk, die koude plens in je buik.
Opgefrist en ontspannen kroop ik terug in bed.
De andere kant nu, om het klamme gedeelte van het dekbed te vermijden.

Genietend van mijn opgeluchte, lege blaas en het koele, droge dekbed kroop ik in elkaar.
Ik zou wel even niet kunnen slapen nu, ook al was de droom nu wel aan het vervagen.
Maar ik moest het wel proberen. Straks dagdienst.
Goed. Waarom die droom eigenlijk?
Geen idee. Alles ging juist heel goed nu.
Ik dacht terug aan de avond ervoor.

Sashie was tegen de avond langsgekomen. De luier van het filmpje had ze de hele dag aangehouden.
Die was behoorlijk vol en dik en zwaar, nu. Hij had zich een beetje naar haar dijen gevormd dus kon ze nog redelijk normaal lopen.
Maar nu was ze wel aan een verschoning toe.
Na haar een fijne Tena Basic met inlegger en een romper te hebben aangedaan ging ik koken en aten we samen.
Daarna een heerlijk chille avond. Geen specifieke babyspelletjes, meer een beetje hangen, gamen en TV-kijken.
Sashie zat steeds lekker tegen me aan. Ik sloeg mijn arm om haar heen en knuffelde haar regelmatig.
Af en toe kuste ik haar kruin en zei zachtjes "Lief babymeisje" of "Prinsesje" tegen haar.
Aan haar blik te zien vond ze dat heerlijk. En ik ook.
Tegen twaalven verschoonde ik haar nog eens. Een MyDiapers deze keer.
Die was vrij dun en kon ze onder haar kleding naar huis dragen.
Een innig afscheid. We zouden elkaar bijna een week niet zien.
Ik had dag- en zij avonddiensten.
We spraken af dat we na die dienstenreeks zouden afspreken.
In de tussentijd konden we natuurlijk appen.

Uiteindelijk was ik toch, aan deze heerlijke avond denkend, in slaap gevallen.
Maar niet lang.
De wekker piepte zijn gekmakende piep.
Tijd om op te staan, alweer.
Ik ging eerst maar weer eens pissen en liep daarna gapend naar de keuken om de Senseo op te starten.
Naast de prullenbak lag het plastic zakje waar ik Sashie's natte luier gisteravond ingedaan had.
Wachtend tot het water gong koken raapte ik het op.
Het voelde zwaar aan. Ze had écht veel geplast.
Ik haalde de dichtgeplakte luier eruit. Die voelde koel aan, nu.
Ik maakte de plakstrips los en vouwde hem open.
Aan de manier waarop de inlegger en de luier zelf zich plooiden kon je nog prima zien hoe hij om haar billen gezeten had.
Lieve Sashie. Een gevoel van warme liefde kriebelde in mijn buik.
Ik bracht mijn neus bij de luier en rook eraan.
Geen bijzondere geur of zo. Zeker geen piesgeur.

Ik bekeek de luier nog eens. De plooien in het midden.
Hier had haar lieflijke kutje tegen de inlegger aangezeten.
Brandende liefde in mijn buik.
En een brandende stijve in mijn onderbroek.
H'm. Niet aan denken. Het was Sashie.
Bovendien: geen tijd.
Ik gooide de luier terug in het zakje en deed die in de prullenbak.
Ik liet de koffie doorlopen terwijl ik een boterhammetje smeerde.
En baalde.
Bijna een week zonder Sashie.
Nu alweer. Nu ik haar net weer terug in mijn leven had.

Gedurende die dag bleef de droom me bezighouden.
Niet bewust of zo, maar op onverwachte momenten dreven gedeeltes ervan naar boven.

De lift in het ziekenhuis: de lift in mijn droom.
Drukte op de afdeling, geroezemoes: de mensenmassa in het winkelcentrum.
Lachende vrouwenstemmen: Sasha en haar vriendinnen.
En tijdens een gesprek in de koffiekamer was ik plotseling als enige aan het woord. Alle aandacht was op mij gericht.
En al heb ik normaal gesproken geen moeite met zo'n situatie; nu drong toch even het "voor iedereen te kijken gezet"- aspect van de droom zich aan me op.
Alsof ik daar in een luier zat.

Ook de volgende dag bleven er flarden naar boven komen. Vaak niet eens als beeld, maar meer als een gevoel.
Wat was dat toch? Zo'n stomme droom.

Met tijd komt raad, zegt men.
En aan het einde van de derde dag kreeg ik een soort van openbaring.
Ik wilde Sasha niet meer kwijt. Daar ging de droom over.
De angst om haar kwijt te raken. In de mensenmassa. Het winkelcentrum. De wereld.
De angst dat ze mij niet meer zou willen. De angst dat ik te kakken gezet zou worden.
De risico's van het verliefd zijn. Van de liefde.
Want ik moest het maar gewoon toegeven aan mezelf.
Het was meer dan verliefdheid.
Ik hield van Sasha.
En ik wilde haar niet kwijt.
Ik wilde niet dat ze ging trouwen met die katholieke knakker.
Ze moest en zou bij mij blijven.
Hoe dan ook.
Maar hoe was dat mogelijk?
Dat ging tegen alle afspraken in.





8)

 

[friendly]

Ik kon niet slapen dus heb maar direct hoofdstuk vier eruit geknald.
Weinig luierinhoud deze keer, maar wees gerust, lieve lezertjes, dat komt later ruimschoots goed.

Sashie
Hoofdstuk 4: Eerste hulp

Het is al laat als ik thuiskom van mijn avonddienst.
Ik wil net mijn sleutel in het slot van de portiekdeur steken als ik voetstappen achter me hoor.
Sluipende voetstappen. Ik begin me om te draaien maar ineens ontploft de wereld in een verblindend wit licht.
Ik zak ruggelings tegen de portiekdeur naar beneden.
Hoe? Wie? Wat?
Mijn oog traant. Door de prisma's van gebroken licht zie ik een gestalte over me heen staan.
"You stay away from her, you asshole!"
Engels met een zwaar accent.
"You stay THE FUCK away!!!"
Om zijn vloek te accentueren schopt hij me in mijn zij.
Met de punt van zijn schoen. Ik krimp ineen. De pijn vaagt alles even weg.
Ik hoor rennende voetstappen.
Dan word alles even donker.

Ademen doet pijn. Mijn hoofd doet pijn. Er is iets met mijn gezicht. Mijn wang.
Ik hoor een sirene. Dichtbij. Ik voel beweging.
Zit ik in een auto? Ik wil overeind komen maar word zachtjes doch onverzettelijk teruggeduwd.
"Rustig, gozer. We zijn er bijna."
Hij heeft een geel uniform aan. Een ambulanceverpleegkundige. Ik lig in een ambulance, verdomme.
"Wat is er gebeurd?" mummel ik. Praten lukt niet zo.
"Je hebt een paar klappen gehad. Gebroken kaak en een paar gebroken ribben, denk ik.
We brengen je naar de EH van het Leyenhove. Hoe is het met de pijn?"
"Heel fucking erg" mummel ik. "Ik kan bijna niet ademen."
"Krijg je op de EH wel wat voor. We zijn er al."

Ik ken de EH-verpleegkundige. Jeroen. Heeft nog stage gelopen bij ons.
"Hey Pascal! Heftig avondje gehad jongen?"
Ondanks alles kan ik nog wel glimlachen.
"We gaan je oplappen, vriend. Versnelde procedure."
Eén van de weinige voordelen van het werken in een ziekenhuis. Je word sneller geholpen als je zelf iets hebt.
Ook de traumatoloog ken ik. Ik word direct doorgesluist voor een paar röntgenfoto's.
Hoofd en thorax.

"Je hebt mazzel, Pascal. Je hebt niets gebroken. Maar je ribben zijn gekneust en je kaak is ontzet."
Dat is er dus met mijn gezicht. En daarom kan ik alleen maar mummelen.
"Nu kunnen we je wat morfine geven, want je hoeft niet voor OK. Geniet er maar van!"
Even later komt Jeroen en geeft me een shot.
Net als ik lekker lig te spacen komt de traumatoloog weer binnen.
"Werkt het al een beetje? Mooi. Voel je dit?"
Hij plaatst de vingers van beide handen zorgvuldig op mijn gezicht.
"Ja... ik voel het wel. Doet geen pijn of zo."
"Mooi."
KRAK!
"Auw! Godverdomme!"
Ik mummel niet meer.
"Zo. Je kaak zit goed."
"Moest dat nou zo? Dat deed fucking zeer!"
Hij lacht maar wat. Hij weet natuurlijk wat hij doet.
En de pijn verdwijnt alweer. Is eigenlijk sowieso meteen een stuk minder.
Alleen die ribben... auw.
"Van je ribben zal je nog wel even last houden. Daar kan ik niet veel aan doen."
"En nu?"
"Mag je in principe naar huis. Maar omdat je alleen woont zou ik er meer gerust op zijn als je een nachtje bleef.
Je hebt een flinke klap gehad en je kent de neurologie. Die willen je om het uur laten wekken."
"Als ik blijf, krijg ik dan nog zo'n shotje?"
"Haha, kan ik voor je regelen. En morgen bij ontslag krijg je een recept voor gewone pijnstillers."
"Okee dan."
Een nachtje cruisen op de morfine en eens nadenken over wat deze shit te betekenen heeft.
Dat zag ik wel zitten.

Sasha was vaak bij me geweest de afgelopen weken.
Zo vaak, dat ik me afvroeg of het niet op ging vallen. Bij haar ouders of bij Jose.
Maar nee, ze had alles onder controle, zei ze. En ik vertrouwde op haar oordeel.
Ik had haar nog niets verteld over mijn epifane na die nachtmerrie.
Hoe kon ik ook? Hoe kon ik haar mijn liefde bekennen als ze net verloofd was?
Ik was bang dat ik alles zou verpesten.
Beter niks zeggen en zo doorgaan. Dan had ik dat tenminste. In ieder geval nog een poosje.
Maar diep van binnen begon ik die Jose te haten.
En ik kende hem niet eens.
Die perfecte, godvrezende, ideale schoonzoon Jose.
Die ging dus trouwen met mijn babymeisje.
De eikel.

Mijn herinnering aan het voorval van vanavond was wazig. Retrograde amnesie, noemen ze dat.
Het enige wat ik me goed kon herinneren was het accent waarmee mijn aanvaller sprak.
Was dat geen Spaans accent geweest?
Ik had geen vijanden voor zover ik wist. Maar dit was ook geen random aanval geweest.
Dit was wel degelijk gericht op mij als persoon.
En wat nou... wat nou als die Peruaan erachter gekomen was?
Dat Sashie zo vaak bij mij zat?
Had hij dan niet alle reden om me zoiets te flikken?
Ja. Hij moest het geweest zijn.
En zijn woorden en dat accent bewezen het.
Woede borrelde op.
De lafaard.
In plaats van me direct te confronteren, als een vent, had hij me beslopen en gesuckerpuncht.
Zo kan je het van iedereen wel winnen.
En nu lag ik hier, in mijn eigen ziekenhuis, als patient.

Die nacht sliep ik slecht.
Ik werd sowieso steeds gewekt, maar mijn slaap werd ook onderbroken door allerlei geweldadige wraakfantasieën.
Ik had al zat ideeën voor hoe ik dit aan ging pakken als ik weer fit was.
De volgende dag moest ik wachten op de neuroloog voor ik naar huis kon.
Dus hing ik maar wat rond op bed en keek TV en viel af en toe even in slaap, nog moe van de onrustige nacht.
De pijn was gelukkig al een stuk minder en ik kon wat vrijer ademhalen.
De rechterhelft van mijn gezicht was dik en paarsblauw, maar mijn kaak deed nauwelijks nog pijn.

Vroeg in de middag werd ik langzaam wakker uit mijn zoveelste dutje.
En daar zat Sasha. In uniform. Zeker via collega's gehoord dat ik hier lag.
Haar ogen waren rood en dik en vochtig.
Toen ik haar aankeek begon ze weer te huilen.
"Hee Sas, niet doen. Het is okee. Het gaat wel."
Ik hield mijn armen omhoog en ze stond op om me te omarmen.
"Het is niet okee. Het is mijn schuld."
"Doe niet zo raar."
"Ja wel! Het was Jose! Dat weet ik zeker!"
Ze ging weer zitten.
"Hoe kan je dat nou weten. Je was er toch niet bij."
"Dat maakt niet uit! Hij was het gewoon!"
"Hoezo dan?"
"Hij was me gevolgd. Eergisteren. Naar jouw huis. Hij had van mijn ouders gehoord dat ik 's avonds vaak niet thuis was.
Hij wilde weten waar ik uithing. Toen hij het dus wist ging hij uit zijn dak. Ik ging vreemd en was een bitch en een slet."
De woede begon weer te koken. Hoe durfde hij.
"Ik heb gezegd dat je gewoon een ex-collega bent en een vriend en verder niets. Dat ik zo vaak bij jou zit om mijn ouders een beetje te ontvluchten."
"Dat is toch ook zo."
"Ja! Ja. En uiteindelijk dacht ik dat hij me geloofde. Dat hij het accepteerde. Maar toen dus dit."
"H'mmm." Ik wreef over de blauwe rechterhelft van mijn gezicht. "Is Jose linkshandig?
"Ja? Hoezo?"
"Omdat dit alleen door een linkshandig persoon gedaan kan zijn."
Sasha begon weer te huilen.
Ik wreef wat over haar hand die in mijn schoot lag.
"Niet huilen, Sashie. We vinden er wel wat op."


8)

 

[friendly]

Sashie
Hoofdstuk 5: Babystapje verder

Sashie zat naast me op de bank. De kat lag tegen haar billen aan te spinnen.
Ze had een leuke fleece-onesie aan die ik voor haar had gekocht. Hij was bedrukt met Sesamstraat-print.
Eronder droeg ze alleen een Tena, die ze zelf eerder die avond versierd had met Disney-prinsessenstickertjes.
Gezien de bijna lege fles cola op tafel zou de luier waarschijnlijk alweer flink nat zijn.
Maar Sashie hield ze tegenwoordig het liefst wat langer aan.
Ik keek desondanks alweer uit naar de verschoning.

Ze raakte de rechterkant van mijn gezicht even teder aan met haar vingertoppen.
"Doet het nog pijn?"
"Nee, al lang niet meer. Mijn ribben nog wel, af en toe."
"Hij heeft je goed te pakken gehad, he? Die kllootzak."
"Tut-tut, dat is geen taal voor kleine meisjes. Maar, ja, dat was niet niks, nee."
"En dat noemt zichzelf katholiek. Wel typerend. Vroom van buiten, rot van binnen."
"Tsja. Daar kan ik niet over oordelen."
"Maar ik wel! En ergens ben ik blij dat hij nú zijn ware gezicht heeft laten zien. En niet pas als we getrouwd waren geweest."
"Daar heb je een punt. Nou, ik ben blij dat ik je kon helpen, Sashie."
"Nou! Gek! Zo bedoel ik dat toch niet!"
"Weet ik toch, babymeisje van me."
Ik trok haar eens lekker tegen me aan.
"Laten we dat hele ding gewoon vergeten. Als je dat nu al kan, tenminste. Het was tenslotte je verloofde."
"Nou, fuck him, weet je wel?"
"Tut-tut-TUT!" zei ik lachend en legde een vinger op haar lippen.

Sasha had Jose geconfronteerd en hij had onmiddellijk alles toegegeven. Alsof hij er ergens wel trots op was.
Ze had het direct uitgemaakt en alles aan haar ouders verteld.
Die hadden haar gelijk gegeven. Zo hoorde een goed katholiek zich niet te gedragen, en zeker hun aanstaande schoonzoon niet.
Jose was per direct uit het kerkgroepje gezet en stond nu op het punt om weer naar Afrika te vertrekken.
Opgeruimd staat netjes.
En ik had maar een klein beetje last van onvervulde wraakgevoelens.
Dacht ik.

Omdat niks haar nu meer in de weg stond kwam Sasha wat vaker langs. Niet meer zo vaak als vroeger, maar toch.
En het leek wel alsof onze gezamelijke geschiedenis nu onze relatie had verdiept.
Toch kon ik het nog niet opbrengen om haar mijn ware gevoelens voor haar te tonen.
Gewoon. Omdat ik bang was. Bang om het te verpesten.
En misschien omdat het awkward zou zijn voor haar, zo snel na een verbroken relatie.

We knuffelden innig. Ik liet mijn hand afdalen over haar rug naar haar geluierde billen.
Het onmiskenbare gevoel van een behoorlijk natte luier, zelfs door de fleece-stof heen.
"Moet jij niet eens verschoond worden, kleintje?"
"Mmmmh. Ja. En ik moet ook naar de WC."
"Je hebt toch je luier aan."
"Ja, maar ik moet... je weet wel. Nr.2."
"Oh ja. Nou. Je hebt toch je luier aan?"
"Ben je gek! Dat doe ik niet hoor!"
"Waarom niet? Je bent toch mijn babymeisje?"
"Dat is toch vies!"
"Ik heb je het toch al een keer zien doen. Dat vond ik toch ook niet vies."
"Ja hehe, dat was iets anders. Dat was op de WC."
"Nou? Ik vind het niet vies. En ik verschoon met liefde ook je poepluier, hoor."
"Bekijk het maar! Ik ga naar de WC!" lachtte ze en stond op.
Ze liep naar het toilet, een beetje waggelend door de volle plasluier.
Juist dat vond ze zo'n lekker gevoel, had ze de vorige keer bekend.
Die dikke plasluier tussen haar benen.
"Laat me dan op zijn minst je luier voor je uitdoen!"
"Alleen als je snel bent!" riep ze.

Ik hielp haar uit haar onesie en haar luier. Giechelend duwde ze me het toilet uit.
"Aww, ik wil kijken!" riep ik beteuterd naar de gesloten toiletdeur.
"Jammer dan!" giechelde ze terug.
Toen ze klaar was wilde ze nog wel een schone luier aan.
Ze zag er zo schattig uit. Haar bruine huid. Haar frele lichaampje.
Naakt op de witte luier na.
Schattig én sexy. Dit was voor mij nu wel zo'n beetje de ideale combinatie geworden.
Ik moest mijn stijve een beetje verbergen.
"Zullen we op bed liggen? Knuffelen?" zei ze zachtjes, met een uitnodigende glimlach.
Dat liet ik me geen twee keer zeggen.
Ze dook uitgelaten het bed op en ik volgde haar.
"Pappie pappie pappie!!!" kraaide ze.
Ik sloeg mijn armen om haar heen.
"Lief kleintje. Lief babymeisje."
"Mmmmhh!!!" gromde ze en drukte haar gezicht in mijn hals.
We rolden om en om. De keiharde bult in mijn broek kon haar nu niet meer ontgaan.
Toen we stil lagen voelde ik haar hand over mijn buik omlaag glijden.
Toen de druk van haar handpalm op mijn stijve.
"Zozo" glimlachte ze. "Niet mis."
Ze begon te wrijven en te kneden. Dat was voor het eerst.
Ik kreunde zachtjes en ze keek naar me op.
Die enorme, donkere ogen. Die opkrullende ooghoeken. De ondeugende blik.
"Pappie houdt van baby, hé?"
"Hmmm'ja, heel veel" kreunde ik. Ze ging door met wrijven.
Ik streelde haar borsten. Zachtjes en licht, om de tepels heen. Toen, met mijn duim, ook de tepels.
Haar adem stokte even. Ik trok haar naar me toe en zoende haar lippen.
Ze keek me even warm aan en boog zich weer naar me toe. Haar lippen weken uiteen.
Haar hete, natte tong rond de mijne.
Kreunend en steunend onder haar handmassage liet ik nu ook mijn hand naar haar kruis glijden en begon haar daar zachtjes over de luier te wrijven.
Haar ogen sloten zich... en gingen weer open. Keken me aan.
Niet gewend aan deze stimulatie, van Sashie afkomstig, voelde ik mijn zaad koken.
En verdomme, daar kwam het al.
"Ohhh! Lieve Sashie! OOOOOH!!!"
Een kwak plakkerig heet sperma tegen mijn ballen.
Ik trok haar tegen me aan en omsloot haar met al mijn liefde.
Wat ik niet in woorden durfde uit te drukken deed ik nu met mijn lichaam.
Ik hou van je ik hou van je, Sasha Sashie Sasha!!

Ze omarmde en klemde me vast, uit alle macht leek het wel.
Zo stevig vastgeklemd ging ik verder met wrijven.
Na een paar seconden begon ze tegen mijn beweging in te stoten met haar heupen.
"Oooooh papppiieieieie!!!!" bracht ze kreunend uit.
En kwam klaar.
Nog steeds even vast omstrengeld lagen we even na te hijgen.
En daar was haar mond weer op de mijne. Haar tong. Haar adem.
Tot rust gekomen lieten we elkaar wat meer los.
"Hmmm. Lekker, pappie" verzuchtte ze.
De vraag of we niet te ver waren gegaan drong zich aan me op.
Dit begon toch wel verdacht veel op echte seks te lijken.
Maar uiteindelijk had Sasha de regie.
Zij bepaalde hoever, wanneer, tot welke grens.
Dus had ik er vrede mee.
En wat voelde het goed.

"Ik moet zo maar weer eens naar huis" fluisterde Sashie, nadat we nog een poosje in elkaars armen hadden gelegen.
"Ja, het is laat. Laatste verschoning?"
"Nee, kleren aan maar, deze keer."
"Is goed."

Ik kon het toch niet laten.
"Sashie... "
"Ja?"
"Is het wel okee? Wat we doen?"
"Tsja. Het voelt toch goed? En het is nog steeds geen seks. Niet écht. Dus... "
"Maar... "
"Niks maar. Als je ziet wat Jose geflikt heeft... en dat is nog wel de meest strenge katholiek die ik ken.
Als hij zoiets doet... hoe erg is het dan wat wij doen? Wij doen toch niemand kwaad, of zo."
Ik zweeg even.
Toen zette ik mijn schoolmeestergezicht op.
"Je logica is onberispelijk, jongedame."
Ze moest lachen en gooide haar armen maar weer eens om me heen.
Een zwijgend knuffeltje.
Toen, zachtjes, vanaf mijn borst: "Pascal? ...of pappie, eigenlijk?"
"Ja?"
"Meende je dat echt? Wat je zei?"
"Wat bedoel je?"
Ze keek me nog steeds niet aan.
"Dat je zelfs mijn... dat je zelfs mijn poepluier zou verschonen?"
"Tuurlijk, schatje. Met liefde. Sterker nog, dan zou je soort van pas écht mijn baby zijn."
"Echt waar?"
"Ja. Want dat is wat baby's doen. En dat is wat pappies voor hun baby doen."
"Maar.. ik zou het denk ik niet kunnen. Ook al zou ik willen."
"Dat geeft niet. Het hoeft ook niet. Het leek me gewoon leuk."
Ze keek op en keek me aan.
"Misschien kan ik het een keer proberen? Ooit een keer?"
"Alleen als je zelf wilt. Niet om mij een plezier te doen."
"Ja. Is goed. Nu moet ik echt weg!"

Snel haar kleren aan en ze stoof de deur uit.
"Pfwoei! Wat een avond, Satan!" verzuchtte ik tegen de kat die zich om mijn kuit krulde.
"Mrauw!"
Hij was het met me eens.

De volgende dagen matchten onze roosters weer eens niet.
Af en toe appten we.
Ik stuurde haar random korte berichtjes als *lief babymeisje!* of *klein prinsesje!* waarop ze leuk reageerde.
De derde dag zoemde 's avonds mijn telefoon.
Sashie. Geen berichtje, maar een fimpje. Leuk!
Een overview van Sashie's kamer. Daarna kwam Sashie in beeld.
Bloot op een t-shirt en een Tena na.
Ze deed haar bekende dansje en zei "Tadaa!" met uitgespreide armen.
Daarna haar lachende gezichtje in close-up.
"Let goed op pappie! Ik heb geoefend!" proestte ze.
Haar heupen in beeld, de luier vlak bij. Ze draaide zich om.
Haar billen. Een paar seconden niets.
Toen ontstond er een bultje in de luier dat snel uitgroeide tot een forse bobbel.
En toen enigszins inzakte terwijl haar poep zich settelde in haar luier.
Ik hoorde een zucht van verlichting op de achtergrond.
De billen wiebelden even heen en weer.
Toen verscheen Sashie's lachende gezicht in beeld.
"Ik kan het pappie! Yaaay!"
Een handkusje naar de camera en weg was ze.

Verbijsterd zat ik een paar seconden gedachtenloos naar mijn telefoon te staren.
Toen drukte ik op "opnieuw afspelen".




8)

 

[baby jimmy]

Friendly, wat een heerlijk verhaal schrijf je weer. Vind het al net zo leuk en goed als "Berna"

 

[friendly]

Thx baby Jimmy! dance


Berna ligt even stil. Na het midweekje-hoofdstuk had ik al mijn kruit verschoten, leek het wel.
Maar er staat nog zat te gebeuren, dus zodra de inspiratie aan mijn voordeur belt, ga ik weer loos.
Sashie schrijf ik veel gemakkelijker. Ik weet niet waarom.


8)

 

[Abbjornnl]

Ik vind het leuk en Prettig om te lezen.

 

[friendly]

Sashie
Hoofdstuk 6: Wraak en Vervulling

Sashie lag op de bank tegen me aan. NCIS stond aan, maar we keken niet echt.
"Jose vertrekt morgen, met de boot vanaf IJmuiden.
Een paar mensen van ons groepje met wie hij veel contact had vinden het toch wel jammer dat hij weggaat.
Ongelooflijk, niet? Ze gaan hem zelfs uitzwaaien!"
"H'mmm.... uitzwaaien... " overdacht ik haar woorden.
Een duister plannetje borrelde op in mijn wraakzuchtige geest.
"Ja! Na alles wat hij geflikt heeft!"
"Tsja. Zo zijn mensen. Als het hen zelf niet overkomt... "
"Ja, maar toch. Ze zouden beter moeten weten."
Ik dacht nog even na, en nam een besluit.
"Weet je wat wij gaan doen?"
"Nou?"
"We gaan hem ook uitzwaaien."
Sashie keek me even geschokt aan. Maar toen trok haar flauwe, scheve glimlachje om haar lippen.

"Sasha! Wat doe jij nou hier?"
"Jose uitzwaaien, toch? Net als jullie" zei Sasha uitdagend.
"Oh? Maar... "
"Nou, jullie weten toch ook wat hij gedaan heeft? En jullie zijn ook hier, dus... "
De blik van het meisje ging van Sasha naar mij.
"Dit is Pascal, trouwens."
"Oh? Maar dan ben jij toch... Wat doe jij dan hier?"
"Uitzwaaien" zei ik uitdrukkingsloos.
Het meisje bleef me even aankijken maar haar aandacht werd getrokken door de jongen naast haar.
"Daar is hij!"
Het groepje begon verwoed te zwaaien.
Een aantal mensen had zich op het dek verzameld en zwaaide naar familie en vrienden.
Ik had Jose nog nooit goed gezien, maar er stond maar één jongen met een min of meer Zuid-Amerikaans uiterlijk.
Dat moest hem zijn. Eenzaam en alleen.
Hij zag ons groepje, glimlachte en begon terug te zwaaien.
Toen zag hij Sasha en betrok zijn blik.
Sasha zwaaide lieflijk naar hem.
"Dag Jose! Opgeruimd staat netjes!"
Toen zag Jose mij en ging zijn gezicht op onweer.
Ook ik zwaaide even naar hem en trok toen Sasha naar me toe, zoals we afgesproken hadden.
Ik omhelsde haar en we begon te zoenen.
Eerst kusjes op de wangen en lippen.
En, na even gekeken te hebben of Jose het wel goed zag, een lange, uitgebreide tongzoen.
Elkaar nog omhelzend keken we naar Jose.
Op zijn gezicht was een uitdrukking te zien die wisselde tussen geschokte woede en wanhoop.
Sasha trok me naar zich toe en we zoenden weer. Met passie. De kleine wraakgodin.
Jose's gezicht kreeg nu een uitdrukking van diepe droevenis.
Fuck. Nu had ik weer medelijden met hem. Softie die ik ben.
Het groepje keek nu naar waar Jose naar keek en keken ons vragend aan.
Ze hadden ons niet zien zoenen.
We zwaaiden nog een keer meewarig naar Jose en begonnen toen weg te lopen van het groepje.
"Gaan jullie nu al weg?"
"Ja, we hebben hem toch uitgezwaaid?" zei Sasha gniffelend.
"Doei!"

"Gemeen van ons, he?" giechelde Sasha in de auto.
We waren inmiddels op de terugweg naar Delft.
"Best wel. Maar hij heeft het verdiend."
"Ja. Heeft-ie in ieder geval iets om over na te denken."
"Dat zeker, ja. Zal ik je naar huis brengen? Je hebt avonddienst, toch?"
"Ik hád avonddienst. Ik heb geruild" zei Sasha met een onpeilbaar glimlachje.
"Oh? En wat nu dan?"
"Naar jouw huis natuurlijk, oliebol."

Onderweg nog een tussenstop voor een broodje en een bakkie koffie.
Tegen enen waren we in mijn appartementje.
Satan kwam een aaitje halen en vertrok naar de slaapkamer.
Hij wist blijkbaar dat hij mijn aandacht nu met Sasha moest delen en koos eieren voor zijn geld.
"Ha, lekker! We hebben nog de hele middag én de avond!" knorde Sashie en rekte zich zelfgenoegzaam uit.
"En je ouders dan?"
"Die denken dat ik gewoon avonddienst heb."
"Tut-tut, Sashie. Katholieke meisjes mogen niet liegen."
"Ik heb niet gelogen, ik heb gewoon niks gezegd."
"Dat is ook een soort van liegen, toch?"
"Whatever" wapperde ze mijn bezwaren weg, en daarmee was de kous af.

"Zal ik je een luier omdoen en aankleden?"
Sasha knikte me toe met haar pretoogjes maar zei niets.
Ik begon haar uit te kleden en was eigenlijk maar half verbaast toen ik zag wat ze onder haar spijkerbroek aanhad.
Sashie giechelde een ondeugend giecheltje.
"En hij is nog nat ook!" bracht ik uit.
"Ja! Toen we stonden te zoenen!"
"H'rmmm" gromde ik en trok haar tegen me aan.
"Ondeugend stout babymeisje."
"Ja, he?"
"Daar hou ik wel van."
"Dacht ik wel, pappie!"
"Hrrr'mmmm" gromde ik weer en knuffelde haar eens flink.
"Zo. Verschonen maar" zei ik even later.
"Pappie?"
"Ja?"
"Mag ik deze nog even aanhouden?"
Ik voelde een mengsel van opwinding en vertedering in mijn hart.
"Tuurlijk, lieverd. Wel een rompertje eroverheen?"
"Ja, leuk! De witte!"

We brachten een gezellig middagje door met knuffelen, kleuren en spelen.
Ik gaf haar een flesje en voerde haar een hapje.
Toen haar toch al natte luier nog natter was geworden versierden we samen een witte Tena Basic met stickertjes.
Toen hij naar tevredenheid was gedecoreerd kreeg ze hem aan.
Nu kwam ze op schoot zitten. Schrijlings, haar benen aan weerskanten van mijn heupen.
Haar favoriete positie om te knuffelen en te spelen.
En de mijne ook.
Het feit dat ze zo met haar kruis tegen het mijne gedrukt zat was daar niet onbehulpzaam bij.
Maar het bleef vooralsnog onschuldig.
We speelden giechelend en geitend het bekende speenspelletje.
Uiteindelijk mocht ze de speen in haar mond houden.
Ik drukte een paar zachte kusjes op haar mondhoek naast de speen.
Toen een stil moment. Sashie keek me aan met haar grote ogen.
Ik streek door haar haar dat in twee staartjes opzij zat. De fijne krulletjes bij haar oren.
Sashie's gezichtje. Zo onschuldig, met de speen om dat te accentueren.
Dit was geen act die ze uitvoerde om baby-achtiger te zijn.
Dit was Sashie. Mijn babymeisje.

Ik wilde dit moment wel eeuwig uitrekken, maar mijn gedachten gingen weer eens in de weg zitten.
Hoe kan je iets wat zo schattig en lieflijk is ook seksueel aantrekkelijk vinden?
Zijn dat geen tegenpolen in het magnetisch veld van de menselijke aantrekkingskracht?
Met iets schattigs wil je toch niet naar bed?
Maar Sashie was naast een babymeisje ook een ontzettend aantrekkelijke vrouw.
Een volwassen vrouw, met alles wat daarbij hoort.
Waren het niet de bekende twee zijden van dezelfde medaille?
Schattig én sexy... misschien wel de ultieme combinatie.
In mijn belevingswereld.
Win-win.

Om mijn gedachten te verdrijven kneep ik zachtjes in Sashie's zij.
"Iek!" bracht ze uit en begon te giechelen.
Okee. Tijd voor een kietelsessie.
Even later rolden we lachend over de vloer, elkaar kietelend waar we konden.
"Oh nee! Stop!" riep Sashie plotseling. Maar ik was op dreef dus ging nog even door.
"Nou! Nou!" klonk het benauwd en plots *Prrrrt!*. Een beetje gedempt door de luier.
Sashie lag meteen stil en haar konen werden hoogrood.
Ik keek haar vertederd aan.
"Wat hoor ik daar?"
Ik legde mijn hand op het kussentje van haar luierbillen.
"Heeft baby Sashie misschien een klein scheetje gelaten?"
Sashie zei niets en keek me alleen maar beschaamd aan.
"Nou, schaam je niet hoor. Papa weet dat Sashie wel eens wat meer doet in haar luier dan alleen maar scheetjes laten."
Nog steeds geen woord van Sashie, alleen die beschaamde, kwetsbare blik.
"Baby Sashie had zelfs geoefend en een filmpje gemaakt."
"Ja, maar dat was... " begon Sashie.
"Tut-tut, meisje! Luister naar je pappie."
Ze zweeg en keek me aan, minder beschaamd nu.
"Misschien moet baby eens in de praktijk brengen wat ze geoefend heeft?"
"Nee! Dat kan ik niet met jou erbij!"
"Vast wel."
"Nee... ik... "
"Wil je het niet gewoon een keer proberen? Nu, dus eigenlijk?"
"Nou... "
"Je weet wat ik gezegd heb, toch? Ik vind niets vies en wil juist dat je het doet."
"Omdat ik dan helemaal je baby ben."
"Precies. Dat ben je al, maar dit is de vuurdoop, als het ware."
"Ja... Ja... Snap ik. "
"Dus? Proberen?"
"Ja, maar nu nog niet. Straks."
"Goed. Wanneer jij wil. Of kan."
Ze knikte.
"Beetje gamen, nu?" vroeg ik, bewust van onderwerp switchend.

Sashie had zin in Mario Party. Met veel lol speelden we het ene minigame na het andere.
Het leek er op alsof we allebei al vergeten waren waar we het over gehad hadden.
Wat mij betreft was dat ook zo.
Maar na een uurtje stond Sashie plotseling op en legde haar controller op de salontafel.
Ze drukte haar hand tegen haar billen en zei benauwd, maar ergens ook zakelijk: "Ik moet nu heel erg."
Blijkbaar had ze toch al die tijd al aandrang gehad.
Ook ik legde mijn controller opzij. Ik legde mijn handen op haar heupen, trok haar naar me toe en zoende haar buik.
Mijn lippen tegen de zachte stof van de romper.
Ik liet haar weer los en zei: "Toe maar."
"Maar... ik weet niet... kan ik niet... op de WC, of in de slaapkamer... en dan terugkomen? Misschien is dat... "
Ze had het echt te kwaad nu.
"Nee, Sashie. Doe het maar hier. "
"Maar... "
"Ik wil dat je weet dat ik alles van je accepteer. En niks raar of vies vind."
"Ik weet niet..." Ze stond een beetje te huppelen, nu. Ze moest echt hoognodig.
"Ik hou van je zoals je bent. Met alles wat daarbij hoort."
"Ja... "
"Toe maar... " spoorde ik haar aan.
Ze keek me aan en iets in haar houding ontspande zich.
Onmiddellijk gevolgd door een gedempt *brrrôôppp*-geluid uit de achterkant van haar luier.
Ze sloeg haar handen voor haar ogen. "Oh neeee!!!"
Ik stond op en sloeg mijn armen om haar heen. Trots op wat ze gedaan had.
"Oooh! Het stinkt zooo!"
"Valt wel mee, lieverd."
"Vind je het echt niet vies? Wat ik gedaan heb?"
"Ik ben trots op je."
"Echt waar?"
"Ja, lieve Sashie. Mijn lieve babymeisje."
"Oooh pappieiee!" zuchtte ze en drukte zich nog steviger tegen me aan.
"Ik hou van je, Sashie!"
Dat was nou al de tweede keer binnen een paar minuten dat ik dat zei.
Ik legde een hand onder haar billen en voelde aan de bobbel daar.
Sashie liet me begaan, draaide zelfs haar billen een beetje naar me toe om me erbij te laten kunnen.
"Zal ik je volle luiertje verschonen, babytje?"
"Vind je dat niet vies? Kan ik niet beter douchen?"
"Nee. Je bent mijn babymeisje en ik wil je verschonen."
"Maar... "
"Geen maar, lieve Sashie."
"Okee dan. Maar pappie?"
"Ja, lieverd?"
"Mag ik hem nog even aanhouden?"


Dat mocht.
Ze wilde weer op schoot zitten, zoals eerder bij het speenspelletje.
"Ben ik nu echt je baby, pappie?"
"Ja, lieverd."
"Nu echt helemaal?"
"Echt helemaal, Sashie."
"Nu echt helemaal super-speciaal?"
Ze begon alweer een beetje te geiten. Blijkbaar trok haar schaamte alweer wat weg.
"Nu echt helemaal super-speciaal deluxe!"
Ze giechelde en leunde voorover. Een nat kusje op mijn wang.
Ik liet mijn hand weer dwalen tot onder haar billen en drukte een beetje tegen de bobbel.
Sashie keek me bevreemd aan. Maar leek het wel lekker te vinden, ergens.
"Hoe voelt dat nou?" vroeg ik.
"Nou... warm... en een beetje plakkerig. Baby-achtig. Eigenlijk wel speciaal."
"Super-speciaal?"
"Helemaal super-speciaal deluxe!" giechelde ze en omhelsde me weer.
"Lief klein babymeisje. Ik hou zoveel van je" gromde ik in haar hals
Dat was nou alweer de derde keer vandaag. De rem was er blijkbaar af.
Sashie zei niets maar keek met haar grote donkere ogen in de mijne.
Een open blik.
"Verschonen, nu maar dan?"
"Ja, pappie!"

Als verpleegkundige ben je wel wat gewend. En bovendien meende ik wat ik tegen Sashie gezegd had.
Niks van haar vond ik vies.
Toch lag Sashie nagelbijtend van spanning naar me te kijken toen ik haar poepluier verschoonde.
Haar ogen lieten de mijne geen moment los. Vond ik het toch niet stiekem vies?
Maar ze hoefde zich geen zorgen te maken.
Met plezier veegde ik haar billen schoon en rolde ik de luier met het stevige balletje poep erin op.
Met haar handen bij haar mond en wijdbeens keek ze toe. Vol overgave.
Zo schattig. Zo cute en babyachtig.
Haar zenuwachtigheid versterkte dat gevoel alleen nog maar.
Met babydoekjes friste ik haar gehele luierstreek op.
Zo! Klaar! Niks meer van te merken.
Ik schoof een schone Cuddlz onder haar billen.
Ik wilde net de plakstrips dichtplakken toen Sashie iets begon te zeggen.
"Pappie?"
"Ja, lieverd?"
"Je bent zo lief voor me."
Ze opende haar armen, klaar voor een omhelzing.
"Je bent ook zo'n lieve baby."
Ik kroop over haar heen en ze sloeg haar armen rond mijn hals.
"Meende je dat? Wat je zei?"
"Wat bedoel je?"
"Dat je van me houdt?"
"Heel veel, lieve Sashie."
"En van grote Sasha?"
"Misschien nog wel meer."
Ze trok me naar zich toe, zodat ik bovenop haar kwam te liggen.
Mijn erectie drukte van onderaf tegen haar schaamlippen.
Haar hand gleed naar beneden en bracht hem in de juiste positie.
"Pappie?"
"Ja, lieverd?" kreunde ik.
"Toe maar."

En de hemelpoort opende zich.


8)

 

[friendly]

Sashie
Hoofdstuk 7: Een echt babymeisje


Sashie lag op het speelkleed op de vloer.
Haar witte Tena contrasteerde zoals altijd prachtig met de bruine huid van haar benen.
Aan de vervaagde indicatorstreep en de lichtgelige verkleuring in haar kruis was te zien dat die al aardig nat was.
De roze zolen van haar sierlijke, kleine voetjes waren zichtbaar.
Ze had haar benen iets gekruist en opgetrokken.
Haar lichtblauwe t-shirt met lange mouwen had ze nog aan.
Het beertje tegen haar buik gedrukt.
Haar lange zwarte vlechten over het kleed uitgespreid.
Kleine zilveren oorbelletjes reflecteerden sterretjes van licht.
Haar ogen gesloten.
Verloren in haar babywereld.

Ze draaide haar gezicht naar me toe en opende haar ogen.
Die donkerbruine irissen tussen de nog half geloken oogleden.
"Pappie... " kreunde ze zachtjes.
Haar beertje verdween onder haar rechterarm terwijl haar linkerhand over haar buik naar beneden gleed.
"Oohhh pappie... "
De hand verdween in de luier.
Geen gewrijf over de buitenkant deze keer.
Direct door naar de actie.
Aan het werken van de spieren in haar slanke, ranke onderarm zag ik wat ze deed.
En aan het regelmatig opbollen van de luier in haar kruis, waar haar hand mee bezig was.
"Pappie...!" kreunde ze nogmaals, klageriger nu.
Ze zette haar voeten op de vloer en begon met haar billen te schuiven.
"Pappieee.... oh, mijn papa...!"

Gevoelens alterneerden in mijn hoofd en lichaam.
Mijn liefde voor Sasha.
Mijn liefde voor Sashie.
Mijn liefde voor het babymeisje die zo lag te genieten in haar babywereldje.
De schattigheid van dit onverwachte showtje.
En de opwinding!
Hallo kleine Pascal!
Ik had zin om hem te bevrrijden uit zijn nauwe omsluiting.
Maar ik deed het niet.
Ik bleef alleen maar kijken.
Gefascineerd.

Woordeloze brabbelgeluidjes.
De hand in de luier die sneller op en neer ging.
Haar heupen die omhoog begonnen te stoten, loskomend van de vloer.
Haar hoogtepunt dat nu onontkoombaar naderde.
En toen stopte ze.
Ze wipte op en ging staan.
Draaide haar billen naar me toe en zocht steun met een hand op de tafel.
Haar andere hand verdween weer in de luier, buiten zicht in deze positie.
En begon weer zijn werk te doen.
Zachte knispergeluidjes van het plastic.
"Pappieeeh! Oh pappie tóóóch!"
Haar verstrakkende billen. Haar trillende dijen.
"Oooh! OOOOOHHHH!"
En toen stilte.
Stokstijf bleef ze even staan en duwde toen haar billen wat omhoog.
Een plooi in het zitvlak van de luier werd wat meer naar buiten geduwd.
Een bobbel ontstond... werd groter... en met een zacht geluid vulde de luier zich.
Een kreun van verlichting.
Natrillende dijen.
En haar hand ging weer verder.
Zachte knispergeluidjes.
Haar stem, hees en ademloos.
"Pappiieee... ik heb gepoeeeept!"
De beweging van haar hand, steeds sneller.
"OOH PAPPIE IK HEB EEN VOLLE POEPLUIER!!!"
En het schokken van haar lichaam toen ze haar hoogtepunt bereikte.

"Baby Sashie heeft lekker gepoept, he?"
Ik veegde met de babydoekjes haar billen schoon.
"Een lekkere volle poepluier, he baby?"
"Hmmmja pappie" kreunde ze zachtjes in de nagloed van haar orgasme.
"Kleine meisjes die in hun luier poepen worden lekker verwend door hun papa, toch?"
"Hhhmmmmja pappie."
Met het laatste babydoekje veegde ik het witte vocht uit haar spleetje.
Ik schoof de schone Tena Basic met inlegger onder haar billen en plakte hem dicht.
"Nu moet baby nog wel even goed plassen. We willen geen vervelende infecties en zo."
Onmiddellijk het zachte geruis in haar luier.
Sashie moest altijd flink plassen na een orgasme.
"Goed zo. Grote meid."
Haar half geloken ogen, nog steeds nagloeiend in haar zachte babywereld.
Het blosje op haar wangen. De witte speen tussen haar lippen.
Het beertje lekker tegen zich aan geknuffeld.
"Je bent een lieve baby, Sashie."
"Jij ben liefe pappie" murmelde ze.

In zekere zin had ik gelijk gehad.
Ik wilde dat Sashie haar luier zou volpoepen omdat dat voor mij de bezegeling zou zijn van haar baby-zijn.
Maar aan de andere kant kon ik niet weten wat het met Sashie zou doen.
Hoe het haar laatste reserves zou wegnemen.
En ze werkelijk mijn babymeisje zou worden.
Nog meer dan ik had kunnen vermoeden.
Als ze gepoept had, of wist dat ze het zou gaan doen, veranderde er iets in haar.
Ze werd stiller, trok zich meer in zichzelf terug.
Gedroeg zich baby-achtiger.
En gaf zich meer aan mijn zorg over.
Hoe meer ze aan mij overliet, hoe meer ze zichzelf kon zijn.
Hoe meer ze baby was.
Die overgave deed iets met me.
Hoe intiem en leuk en opwindend ons spelletje ook geweest was, het was niets vergeleken bij dit.
Het was the next level.
Ze gaf zich volkomen bloot.
Dit was ware verbondenheid, ware intimiteit.
Van het soort dat mensen in meer gangbare relaties nauwelijks kennen.
Ik was meer dan gelukkig.

Sashie wilde op schoot.
Ik plofte op de bank en ze kwam schrijlings tegen me aan zitten. Buik aan buik.
Ze drukte haar gezicht in mijn hals.
Ik streelde haar waar ik kon en maakte sussende geluidjes.
Na een poosje gedempte snikgeluidjes.
Nattigheid in mijn hals.
"Aw lieve Sashie? Wat is er dan?"
"Niks." Snikkend.
"Moet baby een beetje huilen?"
Ik voelde dat ze knikte.
"Wat is er dan lieverd?"
Ze snikte nog eens en kwam wat meer overeind.
Ze keek me bedeesd aan en veegde een traantje weg.
Een oneindig schattig gebaar.
Met mijn duimen veegde ik de rest van de nattigheid van haar wangetjes.
"Waarom kan het niet altijd zo blijven?" piepte ze met een klein stemmetje.
"Ach lieverd" kreunde ik, aangedaan tot in de bodem van mijn hart.
"We hebben elkaar toch? En het nu? Dat is het enige dat telt."
Ze keek me droevig aan.
"Ja pappie... " begon ze, onderbroken door een snik.
"Maar ik wil voor altijd je babymeisje zijn!"
Ze sloeg haar armen weer om me heen en begon weer te huilen.
Hardop en met lange uithalen, nu.
Ook ik voelde tranen prikken.
"Sashie, lieve kleine Sashie" mompelde ik zachtjes in haar haar.

Die nacht bleef Sashie slapen.
Ze belde haar ouders niet, dan hoefde ze ook geen excuus te verzinnen.
De hele avond spraken we nauwelijks. We genoten woordeloos van elkaars aanwezigheid.
Een laatste verschoning voor bedtijd.
Haar favoriete witte rompertje en bijpassende sokjes.
Haar haren los. De twinkelende oorbelletjes tussen het zachte, fijne donshaar bij haar oren.
De hele nacht in elkaars armen.
Vastgeklemd alsof ons leven er van afhing.
Ik droomde avontuurlijke dromen.
Hoe Ik Sasha zou schaken en meenemen naar een ver, warm land.
Hoe ik een miljoen zou winnen en we gingen wonen in een prachtig landhuis met een speciaal ingerichte baby-verdieping.
Hoe ik met Sasha ging trouwen, zij in een prachtige witte wolk van een bruidsjurk.
Met in plaats van mooi kanten ondergoed een witte Tena eronder.

Tegen de ochtend werd ik wakker. Sashie lag met haar hoofd op mijn borst.
Ze maakte schattige zachte snurkgeluidjes.
Ik rook haar adem. Niet meer zo fris maar toch aandoenlijk.
Ik blies zachtjes tegen het ragfijne dons in haar hals.
Aaide door haar haren.
Een kusje op haar kruin, zachtjes, om haar niet wakker te maken.
En ze had gelijk.
Waarom kon het niet altijd zo blijven?

Een uurtje later werd Sashie ook geleidelijk aan wakker.
Toen ze zag dat ik wakker was glimlachte ze lieflijk en gaf me een kusje op mijn lippen.
"Was je al lang wakker?" vroeg ze, nog een beetje schor van de slaap.
"Ja. Ik lag naar je te kijken."
"Oooh! Vandaar dat kleine Pascal ook al wakker is!" grinnikte ze, naar beneden kijkend.
Ze wreef eens flink over mijn ochtenderectie.
"Hmmmmh. Kleine Sashie is ook wakker, hoor."
"Misschien moeten we ze weer eens laten kennismaken?"
"Jaaaah pappie! Vinden ze vast leuk!"
We rolden nog eens lekker om in bed.
Toen gingen de knoopjes van haar rompertje en haar luier open.
En met haar billen nog op de natte luier vond de hernieuwde kennismaking plaats.

"Sashie... " knorde ik even later tevreden.
"Jaaah pappie?"
"Zou je echt willen dat het altijd zo bleef?"
"Ja tuurlijk pappie."
"Ik ook."
"Weet ik toch."
"Kunnen we dan niet proberen om dat te laten gebeuren?"
"Ja, maar hoe dan? Je weet toch... mijn ouders, mijn geloof. Blablabla."
"Ik weet niet. Maar misschien moeten we er eens serieus over na gaan denken."
"Serieus?"
"Ja, serieus. Je weet wel, 'zonder grapjes' en zo."
"Nee, ik bedoel, wil je dat serieus?"
Ik keek haar even veelbetekenend aan.
"Ja. Ik wil."
Ze keek me even verbijsterd terug aan na dit dubbelzinnige antwoord.
En begon te giechelen.
"Oh? Heb ik je ten huwelijk gevraagd dan?"
"Dat niet, nee. Maar misschien moet ik dat wel doen."


THE END

8)

 

[Abbjornnl]

en weer een heerlijk hoofdstuk. ga zo door

 

[friendly]

Neuh, het verhaal is klaar. En dat hoofdstuk qua fantasie ook afgesloten.
Ik heb er voor de duidelijkheid maar even THE END achter gezet.

aapje1