Geschreven door: Peutertje
Ik heb nu wat beleefd dat is eigenlijk niet te geloven. Ik moet een opstel maken over een schoolreisje wat we hebben gemaakt vorige week. Ik heb daar wat gezien, dat geloof je pas als je er zelf bij bent en ziet gebeuren.
Ik ben Peter en zit in groep acht. Zoals ieder jaar zijn we dit jaar ook op schoolreisje geweest. In mijn klas zit een sulletje! Een broekenplasser letterlijk en figuurlijk. Als die schrikt of als je hem plaagt heb je grote kans dat hij in zijn broek plast. Misschien was ik ook wel zo geworden als ik zo'n moeder had. Die jongen wordt dus verschrikkelijk geplaagd. Ik doe er niet aan mee, dat wil niet zeggen dat het een vriend van me is. Ik ga er liever niet mee om maar daarom hoef je niet iemand het leven zuur te maken natuurlijk (dat doet zijn moeder al).
Ik zou me rot schamen hoor met zo'n moeder. Gebeurt beslist twee drie keer in de week dat ze naar school komt om te klagen. Dus die jongen is dubbel gehandicapt en in je broek plassen en een gekke moeder! Maar zoals altijd staan zulke moeders altijd vooraan als ze denken dat ze een bijdrage kunnen leveren in het welzijn van ons allemaal. Dan kan het gebeuren dat ze ineens mee moeten op schoolreisje in de begeleiding om ons in plaats van een leuke dag bezorgen, het leven even flink zuur maken. Dan moet je luisteren naar haar in de bus en op commando stomme liedje zingen omdat dat zo hoort (volgens haar).
Gelukkig was ze maar een dag mijn 'oppas'. Wat een vervelend en lastig mens. Trouwens ze ging niet mee om gewoon leuk te doen en zo. Nee, nee ze ging mee om op haar lieve broekenplassertje te letten! En daar gaat het opstel over. We stonden allemaal een beetje uitgelaten te doen op het schoolplein, voor de zekerheid was ik er maar een uur eerder heen gegaan dan afgesproken was. Dan was ik in ieder geval op tijd. En mijn moeder had ik verboden om me gedag te zwaaien. Niet dat het wat geholpen heeft want ze kwam evengoed alleen heel listig, ze bracht mijn broertje naar school. Dus meteen een smoes om me gedag te zeggen.
Daar kwam de bus! We werden geteld en wie was er niet? Meteen goed onze broekenplasser met zijn moeder. We zaten in de bus en daar kwamen ze aan. Hij liep met zijn moeder het schoolplein en had een rugtas om en zijn netste kleren aan leek wel. Ik dacht slim te wezen door gewoon al een plek voor mezelf te reserveren in de bus en iedereen die aankwam om naast me te komen zitten stuurde ik weg! Ik wilde de ruimte van die bank voor mezelf. Kon ik later zelfs even lekker slapen.
Droom aan diggelen, wie komt naast me zitten? Broekenplasser! Wat een pech, hij werd zo door zijn moeder naast me neer gezet. Hij keek me bijna niet aan, hij zat daar maar met zijn hoofd naar beneden en doodstil. Er kwam geen geluid uit! Het maakte me weinig uit want ik had het toch te druk met kijken wie z'n moeder er allemaal waren. Ik was niet de enige die uitgezwaaid werd.
Ik stootte me buurman aan en vroeg hem "ben je ziek of zo?", hij zat daar maar zelfs die rugzak had hij nog niet af. Ik keek naast me en toen viel het me op! Hij zat daar naast me met een korte broek aan en hij had er een luier onder zitten! Anderen was het dus ook opgevallen en hij werd hoe langer hoe ongelukkiger. Hij zat precies naast het gangpad en degene die voor hem zat kon met een beetje kwaaie wil zo in zijn broekje kijken. Wat dus ook gebeurde en dan natuurlijk lachen en doorzeggen, "moet je kijken, zijn moeder is zeker mee om hem straks te verschonen".
Hij keek me hulpeloos aan. Ik gebaarde hem door te schuiven op mijn plaats dan was hij in ieder geval een beetje verlost van die blikken. Dat we eenmaal begonnen te rijden was de aandacht van onze broekenplasser weg en hij zei nog steeds niets maar ik hoorde hem zachtjes snikken.
Ook al is het helemaal niet mijn vriend dit vond ik wel zielig. Het was een en al een hoopje menselijke ellende. Ik hielp hem met zijn rugtas afdoen en vroeg hem wat er allemaal wel niet in zat. "Schone luiers" snikte hij. Ik kon het niet laten om even te kijken en te voelen in de tas. Ik voelde heerlijk zachte dingen allemaal en dik! Nu kon ik het niet laten om mijn buurman eens goed te bekijken. Het was een dwang.
Ik keek naar dat dikke tussen zijn benen en bedacht me hoe dat moest voelen. Jasper snikte nog steeds zachtjes. Ik sloeg mijn arm om hem heen en wilde hem eigenlijk een beetje troosten. Het had een averechts effect want het snikken hield niet op maar werd een stuk duidelijker hoorbaar.
Natuurlijk ook weer anderen kijken en giechelend hoorde je hier en daar Jasper zal wel een droge luier nodig hebben. Ik vond dit allemaal toch een beetje te ver gaan en wilde wel dat het ophield. Jasper trok een beetje aan mijn arm, ik boog naar hem toe en zachtjes zei hij, "laat maar, zeg er maar niets over anders wordt het nog erger". Ik vond het best wel naar voor hem, alleen het gezicht van dat dikke korte broekje vond ik wel verschrikkelijk opwindend.
Ik ging goed zitten op mijn stoel en bekeek het nog eens goed allemaal. Heel verward was ik nu. Ik vond het een verschrikkelijk opwindend gezicht en eigenlijk wenste ik mezelf dat ik die luier zou kunnen dragen. Heerlijk die gedachte alleen al. Ik was heel erg met mijn gedachten bezig en merkte niet dat de moeder van Jasper bij ons was gekomen. Ze bukte naar Jasper en voelde aan zijn broekje, ik merkte dat jasper diep kleurde. Zijn moeder lachte een beetje en zei heel duidelijk hoorbaar,
"Goed dat Jaspertje zijn luier om heeft". Allemaal wisten wel heel duidelijk wat dit inhield. Maar gelukkig kwamen we op een stopplaats en ik wilde opstaan maar Jasper pakte mijn hand en zei alleen maar "Ik ben bang". Ik pakte de hand van Jasper en liep met hem de bus uit. Verschillende wisten te zeggen kijk eens wat lief "Jasper en Peter". Ik voelde toch wel een soort van kwaadheid opkomen. Ik hoorde de opmerkingen niet meer die er gemaakt werden. Het ging dat ik, ik ook een luier zou dragen. Dat ging niet helemaal langs me heen!
Jasper werd geroepen door zijn moeder en die stond te wachten op Jasper met een schone luier in haar hand. "Laat me nu niet alleen" snikte hij en ik voelde me wel verplicht om met Jasper mee te gaan. Het stoorde zijn moeder niet dat ik stond te kijken en daar ging de korte broek van Jasper naar zijn enkels en werden de plakstrips van zijn luier losgemaakt. Onbewust stond ik te kijken en het deed wat met me. Ik werd er opgewonden van.
De schone luier werd tussen de benen van Jasper doorgetrokken en vakkundig de plakstrips weer vastgemaakt en ondertussen stond ik hand in hand met Jasper. In de bus werd ik een beetje raar aangekeken en op die domme opmerkingen van 'jij hebt zeker ook een luier om?' Het deerde me niet.
Dit ging zo de hele dag door, broekenplasser en ik zijn ondertussen dikke vrienden geworden. Morgen zelfs ga ik bij hem logeren en ik kijk daar naar uit want ik weet al dat ik dan eindelijk eens een keer voor een nacht met een luier om moet gaan slapen.
Ik denk trouwens dat ik dan een ander opstel moet gaan schrijven. Ik heb alleen geschreven over Jasper helemaal niet waar we geweest zijn. Daar was trouwens niet veel aan. Het was een dierentuin en een speeltuin. Ik ga zo mijn tanden poetsen en mezelf lekker wassen en lekker dromen over morgen. Ik kijk daar echt wel naar uit!
Ik heb nu wat beleefd dat is eigenlijk niet te geloven. Ik moet een opstel maken over een schoolreisje wat we hebben gemaakt vorige week. Ik heb daar wat gezien, dat geloof je pas als je er zelf bij bent en ziet gebeuren.
Ik ben Peter en zit in groep acht. Zoals ieder jaar zijn we dit jaar ook op schoolreisje geweest. In mijn klas zit een sulletje! Een broekenplasser letterlijk en figuurlijk. Als die schrikt of als je hem plaagt heb je grote kans dat hij in zijn broek plast. Misschien was ik ook wel zo geworden als ik zo'n moeder had. Die jongen wordt dus verschrikkelijk geplaagd. Ik doe er niet aan mee, dat wil niet zeggen dat het een vriend van me is. Ik ga er liever niet mee om maar daarom hoef je niet iemand het leven zuur te maken natuurlijk (dat doet zijn moeder al).
Ik zou me rot schamen hoor met zo'n moeder. Gebeurt beslist twee drie keer in de week dat ze naar school komt om te klagen. Dus die jongen is dubbel gehandicapt en in je broek plassen en een gekke moeder! Maar zoals altijd staan zulke moeders altijd vooraan als ze denken dat ze een bijdrage kunnen leveren in het welzijn van ons allemaal. Dan kan het gebeuren dat ze ineens mee moeten op schoolreisje in de begeleiding om ons in plaats van een leuke dag bezorgen, het leven even flink zuur maken. Dan moet je luisteren naar haar in de bus en op commando stomme liedje zingen omdat dat zo hoort (volgens haar).
Gelukkig was ze maar een dag mijn 'oppas'. Wat een vervelend en lastig mens. Trouwens ze ging niet mee om gewoon leuk te doen en zo. Nee, nee ze ging mee om op haar lieve broekenplassertje te letten! En daar gaat het opstel over. We stonden allemaal een beetje uitgelaten te doen op het schoolplein, voor de zekerheid was ik er maar een uur eerder heen gegaan dan afgesproken was. Dan was ik in ieder geval op tijd. En mijn moeder had ik verboden om me gedag te zwaaien. Niet dat het wat geholpen heeft want ze kwam evengoed alleen heel listig, ze bracht mijn broertje naar school. Dus meteen een smoes om me gedag te zeggen.
Daar kwam de bus! We werden geteld en wie was er niet? Meteen goed onze broekenplasser met zijn moeder. We zaten in de bus en daar kwamen ze aan. Hij liep met zijn moeder het schoolplein en had een rugtas om en zijn netste kleren aan leek wel. Ik dacht slim te wezen door gewoon al een plek voor mezelf te reserveren in de bus en iedereen die aankwam om naast me te komen zitten stuurde ik weg! Ik wilde de ruimte van die bank voor mezelf. Kon ik later zelfs even lekker slapen.
Droom aan diggelen, wie komt naast me zitten? Broekenplasser! Wat een pech, hij werd zo door zijn moeder naast me neer gezet. Hij keek me bijna niet aan, hij zat daar maar met zijn hoofd naar beneden en doodstil. Er kwam geen geluid uit! Het maakte me weinig uit want ik had het toch te druk met kijken wie z'n moeder er allemaal waren. Ik was niet de enige die uitgezwaaid werd.
Ik stootte me buurman aan en vroeg hem "ben je ziek of zo?", hij zat daar maar zelfs die rugzak had hij nog niet af. Ik keek naast me en toen viel het me op! Hij zat daar naast me met een korte broek aan en hij had er een luier onder zitten! Anderen was het dus ook opgevallen en hij werd hoe langer hoe ongelukkiger. Hij zat precies naast het gangpad en degene die voor hem zat kon met een beetje kwaaie wil zo in zijn broekje kijken. Wat dus ook gebeurde en dan natuurlijk lachen en doorzeggen, "moet je kijken, zijn moeder is zeker mee om hem straks te verschonen".
Hij keek me hulpeloos aan. Ik gebaarde hem door te schuiven op mijn plaats dan was hij in ieder geval een beetje verlost van die blikken. Dat we eenmaal begonnen te rijden was de aandacht van onze broekenplasser weg en hij zei nog steeds niets maar ik hoorde hem zachtjes snikken.
Ook al is het helemaal niet mijn vriend dit vond ik wel zielig. Het was een en al een hoopje menselijke ellende. Ik hielp hem met zijn rugtas afdoen en vroeg hem wat er allemaal wel niet in zat. "Schone luiers" snikte hij. Ik kon het niet laten om even te kijken en te voelen in de tas. Ik voelde heerlijk zachte dingen allemaal en dik! Nu kon ik het niet laten om mijn buurman eens goed te bekijken. Het was een dwang.
Ik keek naar dat dikke tussen zijn benen en bedacht me hoe dat moest voelen. Jasper snikte nog steeds zachtjes. Ik sloeg mijn arm om hem heen en wilde hem eigenlijk een beetje troosten. Het had een averechts effect want het snikken hield niet op maar werd een stuk duidelijker hoorbaar.
Natuurlijk ook weer anderen kijken en giechelend hoorde je hier en daar Jasper zal wel een droge luier nodig hebben. Ik vond dit allemaal toch een beetje te ver gaan en wilde wel dat het ophield. Jasper trok een beetje aan mijn arm, ik boog naar hem toe en zachtjes zei hij, "laat maar, zeg er maar niets over anders wordt het nog erger". Ik vond het best wel naar voor hem, alleen het gezicht van dat dikke korte broekje vond ik wel verschrikkelijk opwindend.
Ik ging goed zitten op mijn stoel en bekeek het nog eens goed allemaal. Heel verward was ik nu. Ik vond het een verschrikkelijk opwindend gezicht en eigenlijk wenste ik mezelf dat ik die luier zou kunnen dragen. Heerlijk die gedachte alleen al. Ik was heel erg met mijn gedachten bezig en merkte niet dat de moeder van Jasper bij ons was gekomen. Ze bukte naar Jasper en voelde aan zijn broekje, ik merkte dat jasper diep kleurde. Zijn moeder lachte een beetje en zei heel duidelijk hoorbaar,
"Goed dat Jaspertje zijn luier om heeft". Allemaal wisten wel heel duidelijk wat dit inhield. Maar gelukkig kwamen we op een stopplaats en ik wilde opstaan maar Jasper pakte mijn hand en zei alleen maar "Ik ben bang". Ik pakte de hand van Jasper en liep met hem de bus uit. Verschillende wisten te zeggen kijk eens wat lief "Jasper en Peter". Ik voelde toch wel een soort van kwaadheid opkomen. Ik hoorde de opmerkingen niet meer die er gemaakt werden. Het ging dat ik, ik ook een luier zou dragen. Dat ging niet helemaal langs me heen!
Jasper werd geroepen door zijn moeder en die stond te wachten op Jasper met een schone luier in haar hand. "Laat me nu niet alleen" snikte hij en ik voelde me wel verplicht om met Jasper mee te gaan. Het stoorde zijn moeder niet dat ik stond te kijken en daar ging de korte broek van Jasper naar zijn enkels en werden de plakstrips van zijn luier losgemaakt. Onbewust stond ik te kijken en het deed wat met me. Ik werd er opgewonden van.
De schone luier werd tussen de benen van Jasper doorgetrokken en vakkundig de plakstrips weer vastgemaakt en ondertussen stond ik hand in hand met Jasper. In de bus werd ik een beetje raar aangekeken en op die domme opmerkingen van 'jij hebt zeker ook een luier om?' Het deerde me niet.
Dit ging zo de hele dag door, broekenplasser en ik zijn ondertussen dikke vrienden geworden. Morgen zelfs ga ik bij hem logeren en ik kijk daar naar uit want ik weet al dat ik dan eindelijk eens een keer voor een nacht met een luier om moet gaan slapen.
Ik denk trouwens dat ik dan een ander opstel moet gaan schrijven. Ik heb alleen geschreven over Jasper helemaal niet waar we geweest zijn. Daar was trouwens niet veel aan. Het was een dierentuin en een speeltuin. Ik ga zo mijn tanden poetsen en mezelf lekker wassen en lekker dromen over morgen. Ik kijk daar echt wel naar uit!
