geschreven door: Pieter
(deel 1)
Hoofdstuk een - Schrikken
Een week lang op vakantie met mijn vriendinnetje en haar ouders, dat leek de hoofdprijs uit de loterij. En dat ik die gewonnen was natuurlijk geen geluk geweest, maar zelf had ik er niet op gerekend. Ik had begrepen dat Joyce, mijn vriendinnetje dus, een vriendje mocht uitkiezen om, met haar en haar ouders, mee naar een vakantiepark in Duitsland te nemen. Ik was verbaasd en vooral trots dat ze mij had uitgekozen. Ik had helemaal niet verwacht dat ze mij zou kiezen, ze had immers veel meer vriendjes.
"Hoi, daar ben je. Zet je tas maar meteen maar achter in de auto, dan kunnen we zo meteen weg." Zei Joyce lachend, en ik schoof mijn boordevolle sporttas achterin de al bijna volle stationauto. Ik liep daarna met Joyce door de openstaande voordeur naar binnen. Het was al bijna acht uur in de avond, want we zouden vannacht gaan rijden, zodat we morgenochtend vroeg op onze bestemming in Zuid-Duitsland zouden aankomen. Volgens de papa van Joyce was het minimaal acht uur rijden, en hij wilde de drukke wegen vermijden. Ik liep de woonkamer in en begroette de moeder en vader van Joyce.
"Hallo Mark. Ben je er helemaal klaar voor? We gaan er een hele leuke week van maken." Zei Joyce's moeder en ik knikte, stralend van plezier. Ik had er heel erg veel zin in.
"Ga rustig nog meer even spelen. We rijden pas over een uurtje weg." Zei de papa van Joyce. Ik knikte en Joyce trok me vrijwel meteen mee naar boven. Ze rende voor me uit de trap op naar haar kamer en toen ik binnen was trok ze de deur achter ons dicht. Ik zag dat haar gezicht glansde van plezier. Ik plofte op haar bed neer terwijl Joyce voor me ging staan. Lachend keek ze me aan. Ze leek te popelen om me iets te vertellen, en blijkbaar kon dat geen seconden meer wachten.
"Weet je waarom ik jou gekozen heb?" Vroeg ze en ik ontdekte een gemene glimlach op haar gezicht. Ik schudde mijn hoofd en haalde mijn schouders op.
"Denk je echt dat ik jou het leukst vind?" Vroeg ze en ik begon me een beetje ongemakkelijk te voelen. Ze bleef me met die gemene glimlach aankijken. Ze stond met haar handen in haar zij uitdagend voor me. Met haar dertien lentes was ze niet het mooiste meisje van de klas, maar Joyce had altijd wel de meeste vriendjes om haar heen hangen. Ze was populair in de klas, en niet alleen vanwege haar stralende glimlach, maar ook omdat ze de slimste van de klas was, en met haar lange blonde haren was ze zeker niet lelijk. En ze was niet bang en stond zeker haar mannetje als het er op het schoolplein wat ruwer aan toe ging.
"Waarom... Waarom heb je mij dan gekozen?" Vroeg ik onzeker. Ze gniffelde, en ik vroeg me een ogenblik af of ik het antwoord wel wilde weten. Ik zag dat Joyce twijfelde, ze leek me het antwoord toch nog weer niet te willen geven, maar een plotselinge uitbundige glimlach deed me vermoeden dat ze het wel zou doen.
"Ik weet iets van jou... iets wat jij aan niemand zou willen vertellen." Even wist ik niet wat ze bedoelde, maar toen begreep ik het ineens heel goed. Ik begreep alleen nog niet precies wat het hiermee te maken had. Mijn gezicht liep rood aan van schaamte, en ik vervloekte de persoon die het verteld had. Aan de andere kant, het was inmiddels alweer en tijdje geleden, dus waar maakte ik me zorgen over.
"Je bent een bedplasser, een klein kind dat elke nacht in bed plast, een baby die een luier nodig heeft." Riep ze lachend en confronteerde me op deze manier met mijn ergste kindertrauma. Ik sprong op en schudde woedend mijn hoofd.
"Niet waar! Leugenaar." Riep ik, maar ik wist dat ontkennen geen zin had. Met betraande ogen probeerde ik mijn eer nog een beetje te redden. "Ik... Ik plas... het is al een half jaar niet meer voorgekomen." Dit was de waarheid, op een paar ongelukjes na tenminste. Joyce knikte en ik zag dat ze dit ook al wist.
"En weet je wat het leuke is? De komende week krijg jij 's nachts een luier om, voor de zekerheid." Joyce lachte hardop. Mijn hart sloeg drie slagen over, en ik hoopte maar dat ze met zat te plagen. Luiers waren mijn grootste nachtmerrie, en natuurlijk al helemaal in combinatie met logeren. Ik draaide snel mijn hoofd weg, ik wilde mijn tranen niet tonen.
"Nee, niet waar!" Protesteerde ik, maar inwendig voelde ik al dat dit niet zomaar een plagerijtje was. Joyce stond op en rende de kamer uit, nog geen tien tellen later kwam ze de kamer alweer binnenlopen, en ditmaal had ze een luier in haar hand. Ze vouwde de luier uitdagend voor me open en hield hem recht voor mijn gezicht.
"Ga maar liggen, dan zal ik wel even kijken of hij past." Plaagde ze. Ik deinsde geschrokken achteruit en woedend keek ik naar haar op. Dit was te gek voor woorden en kwaad stond ik op. Ik liep de kamer uit, de trap af en de woonkamer in. De ouders van Joyce keken me vragend aan. Ze stonden samen rond de eettafel en pakten de laatste tassen in. Er lag een stapeltje wegenkaarten op de hoek van de tafel. Joyce's moeder keek me een ogenblik onderzoeken aan, en ze zag mijn verontruste en kwade blik. Ineens glimlachte ze en legde een hand op mijn schouder.
"Aha, Joyce zal je verteld hebben van de luiers. Dat is een beetje gemeen van haar, ik had het er zo zelf nog met je over willen hebben." Zei ze.
"Ik... ik plas niet in bed!" Stamelde ik met onzekere stem. "Al een jaar niet meer!" Ik overdreef een beetje, maar dat kon vast geen kwaad. Joyce's moeder lachte.
"Al vijf maanden niet meer, bedoel je, op een paar ongelukjes na... En behalve toen je vorige maand bij je oma ging logeren. Toen heb je weer drie achtereenvolgende nachten in je bed geplast." Ik slikte en wist dat ze gelijk had. Ze wist alles van me, en ik begreep dat ik haar niet kon overtuigen door de feiten.
"Nee, ik wil geen luier om. Ik beloof dat ik niet in bed zal plassen." Riep ik stellig uit. Ik hoorde Joyce achter me de trap af komen lopen en ze kwam in de deuropening staan. Ze leunde tegen de deuropening en bekeek het schouwspel van een afstandje.
"Je moet niet zeuren! Je krijgt een luier om, discussie gesloten." Snauwde de vader van Joyce, terwijl hij me een strenge blik toewierp. Ik voelde me machteloos, vernederd en gekleineerd. Bijna barstte ik in huilen uit, maar de aanwezigheid van Joyce gaf me de kracht om me in te houden. Ik wilde mezelf niet nog verder vernederen door uitgebreid te staan janken.
"Nee! Ik ben geen baby." Riep ik fel, en ik schrok zelf ook een beetje van mijn brutaliteit. De tekst kwam er harder uit dat ik bedoeld had. Joyce's moeder draaide zich abrupt naar me toe en ook Joyce's vader keek me woedend aan.
"En nu houd je heel snel je brutale mond dicht, je bent nog absoluut niet te oud om over de knie gelegd te worden!" Riep Joyce's moeder uit, haar stem klonk hard en meedogenloos en beschaamd boog ik het hoofd. Deze vakantie had er zo leuk uitgezien maar het begin had ik me heel anders voorgesteld.
"Het spijt me." Stamelde ik berouwvol en zwijgend stonden me met zijn vieren in de woonkamer. Ik draaide me naar Joyce om en ik zag een kleine, gemene glimlach rond haar mondhoeken.
"Trek jullie pyjama's maar alvast aan. In de auto kunnen jullie meteen in de slaapzak." Zei Joyce's moeder na een ogenblik. Haar stem was weer gekalmeerd en ze glimlachte zelfs. Joyce liep voor me uit en huppelde bijna de trap op. Haar humeur was tien keer beter dan die van mij. Ik zag op tegen de hele week vakantie. Mijn stemming was in korte tijd volledig omgedraaid. Joyce rende haar kamer in en trok haar kleren uit. Ze trok een T-shirt aan dat ze onder haar hoofdkussen vandaan trok. Met alleen dit shirt en haar onderbroekje ging ze op het bed zitten en wachtte ze.
Ik kleedde me minder snel uit. Ik sliep meestal gewoon in het T-shirt of hemdje dat ik die avond aan had gehad onder mijn kleren. Ik trok mijn sweater uit en zittend op de rand van het bed trok ik ook mijn broek uit. Ik schaamde me een beetje om mijn onderbroek te tonen, maar ik hoorde de moeder van Joyce de trap al opkomen en ik wilde haar niet nogmaals tegen de haren instrijken. Joyce's moeder kwam de slaapkamer binnenlopen. Ze knikte naar Joyce.
"Ga jij maar alvast naar beneden. We gaan zo meteen weg." Zei ze en Joyce aarzelde zichtbaar. Blijkbaar wist ze wat er ging gebeuren en daar wilde ze dolgraag bij zijn.
"Maar mama..." Begon ze, maar haar moeder schudde haar hoofd.
"Ga nu maar, ik denk dat je Mark voor vandaag al genoeg hebt geplaagd." Zei ze en ik begreep nu ook ineens wat er ging gebeuren. Ik kreeg nu al een luier om! Mijn hoofd werd langzaam vuurrood. Ik zag dat Joyce opstond en langzaam de kamer uitliep. Haar hand gleed nog even langs de opengevouwen luier die nog op haar bureau lag. Toen Joyce de kamer uit was en ik haar de trap hoorde aflopen, pakte Joyce's moeder de luier van Joyce's bureau af en liep ermee naar het bed toe.
"Natuurlijk vind je dit niet leuk, maar 's nachts een luier om lijkt ons de beste oplossing." Zei Joyce's moeder terwijl ze naast me op de rand van het bed kwam zitten. Ik keek haar vragend aan.
"Wie is ons?"
"Jouw papa en mama, en Joyce's papa en ik." Ik slikte, mijn ouders hadden blijkbaar ook al geweten dat ik een luier om zou krijgen. Joyce wist het ook al, het leek alsof iedereen het wist behalve ikzelf. "Kom, zo erg is het niet. 's Avonds doe ik je de luier om, 's morgens word je wakker in een lekker warm en droog bed, en als je je bed uitkomt doe je je luier zelf af." Probeerde Joyce's moeder me op te beuren.
Jarenlang had ik in bed geplast en had ik geslapen op speciale matjes die het matras moesten beschermen. Nooit had ik luiers hoeven dragen, alleen toen ik moest oefenen met een plaswekker had ik een speciaal soort broekje moeten dragen. Dat leek echter bij lange na niet op een luier, en die plaswekker had trouwens ook niet geholpen. Ik werd er twee keer per nacht van uit mijn slaap gehouden, en voordat ik echt wakker was, was het kwaad al geschied. Ik kreeg er alleen maar slaaptekort van, zelfs concentratiestoornissen.
Sinds een aantal maanden bleef ik 's nachts echter ineens droog. Ze hadden me zovaak verteld dat dit kon gebeuren, dat het waarschijnlijk eens vanzelf op zou houden, maar ik had dat nooit geloofd, alleen maar gehoopt. Nu plaste ik nog heel af en toe in bed, misschien eenmaal per maand. Behalve toen ik bij mijn oma ging logeren. Drie nachten achter elkaar had ik weer in bed geplast, en toen ik de eerste nacht weer in mijn eigen bed had geslapen was ik weer gewoon droog gebleven. Die ochtend had ik een gat in de lucht van blijdschap gesprongen. Nu kreeg ik dus alsnog een kinderachtige luier om, net nu mijn bedplassen voorgoed verleden tijd leek.
"Kom, ga maar even liggen. Zodra jij je luier om hebt, dan kunnen we gaan." Zei ze en eigenlijk was ik te verbaasd om tegen te werken. Ik werd met zachte hand achterover gedrukt en ik kwam schuin over het bed heen te liggen. Er werd een tijd verspild, want meteen gleden twee vingers in mijn onderbroek en werd hij genadeloos naar beneden getrokken. Ik snakte naar adem en voelde hoe mijn onderbroek over mijn voeten heen werd getrokken. Joyce's moeder pakte de luier beet en vouwde hem nogmaals goed open.
"Trek je knieën maar in." Zei ze en ik gehoorzaamde, ondanks dat ik haar ondanks alles tegen wilde houden. Dat ik toch gehoorzaamde en de luier onder mijn billen geschoven kreeg moet bijna wel door mijn verbouwereerdheid komen. Mijn bovenbenen werden iets uit elkaar gedrukt en voordat ik wist wat er gebeurde werd de luier al strak dicht geplakt.
Joyce's moeder glimlachte naar me en stak haar hand naar me uit. Ik pakte de hand beet en ze trok me overeind. Ik hoorde de luier kraken, maar dat was niet het ergste. De elastieken knelden in mijn lies en op mijn taille, en een prop duwde mijn bovenbenen net iets uit elkaar. Joyce's moeder gunde me gelukkig even de tijd om aan de luier te wennen, voordat ze een hand op mijn schouders legde en me de kamer uit leidde. Ze pakte nog wel even snel mijn kleren op en nam die mee naar beneden.
Voorzichtig liep ik de trap af, het plastic kraakte protesterend. En beneden aan de trap stond ik in mijn T-shirt en luier voor de openstaande voordeur. Gelukkig blokkeerde de auto grotendeels het zicht op de openbare weg, en net op het moment dat ik opzij wilde stappen, helemaal uit het zicht, en uit de tocht ook trouwens, kwam de papa van Joyce aanlopen.
"Ik zal je wel even tillen naar de auto, anders moet je met je blote voeten over het grind." Zei hij, en vrijwel meteen voelde ik een arm om mijn middel en een hand onder mijn geluierde billen. De hand drukte de luier strak tegen mijn billen aan, en het voelde zacht aan. Schichtig keek ik om me heen of mensen mij in deze beschamende outfit konden zien, maar ik zag alleen Joyce vanaf de achterbank. Ze keek vol belangstelling naar me, en vooral naar mijn middel.
Joyce zat al in haar slaapzak en haar vader opende met een hand de linker achterportier van de auto en zette me op de achterbank achter de bestuurdersstoel neer. Joyce keek lachend naar mijn luier en terwijl haar vader de portier sloot, stak Joyce een hand naar mijn luier uit. Ze lachte terwijl ik haar hand wegsloeg en snel rolde ik de slaapzak open en schoof ik mijn voeten erin. Ik wilde zo snel mogelijk de luier uit het zicht hebben.
"Heb je gehuild toen je je luier omkreeg?" Vroeg ze gemeen. We zaten nog maar met zijn tweeën in de auto en nu durfde ze het wel. De achterklep van de auto ging open en de laatste twee tassen werden in de auto geschoven. De klep ging dicht, en ik zag Joyce's moeder de voordeur van het huis op slot doen. Joyce's papa stapte achter het stuur en startte de auto. Toen ook de moeder van Joyce was ingestapt keek ze lachend naar ons om. De auto kwam langzaam in beweging.
"Hebben we er in zin?" Vroeg ze. Joyce knikte enthousiast. Ik zweeg en keek naar buiten.
Hoofdstuk twee - Plassen
"Ga maar slapen." Had ze gezegd. Natuurlijk kon ik dat niet. De luier zat vreselijk. Het elastiek sneed in mijn liezen, het leek alsof ik een kussen tussen mijn bovenbenen had, en het elastiek van de taille jeukte. Bij elke beweging hoorde ik de luier kraken. Al drie keer de afgelopen uren had ik mijn tranen moeten wegvegen, en al twee keer had ik een standje gekregen dat ik met mijn hand uit mijn slaapzak moest blijven. Ik had het idee dat de moeder van Joyce me nog steeds in de gaten zat te houden. Joyce sliep allang, ze lag onderuitgezakt op de achterbank. Ze had een kussentje tegen het zijraampje gedrukt en daar rustte haar hoofd tegen. Ze ademde zachtjes.
"Slaap je nu nog niet?" Zei de moeder van Joyce zachtjes, terwijl ze zich half op de stoel omdraaide. Ze klonk geïrriteerd en haar gezicht stond op onweer. We reden nu al bijna drie uur en waren al een flink eind opgeschoten. De donkere Duitse snelweg flitste onder ons door, en regelmatig werden we ingehaald door een auto die veel sneller reed.
"Als je niet gaat slapen, breng ik je als we aankomen straks eerst naar bed." Zei ze, terwijl ze zich weer terugdraaide. Ik snikte en wreef nog een traan weg. Waarom deden ze zo gemeen tegen mij? Ik probeerde wel te slapen, maar het lukte gewoon niet. Nogmaals pakte ik mijn kussentje beet en probeerde dezelfde houding als Joyce uit. Ik sloot mijn ogen en probeerde aan leukere tijden te denken. Uiteindelijk viel ik gelukkig toch in slaap.
Ineens schrok ik wakker. Joyce was naast me ook wakker en voor me zag ik dat Joyce's vader en moeder van plaats waren verwisseld. Nu reed Joyce's moeder en zat Joyce's vader op de rechter voorstoel. Joyce keek me lachend aan, terwijl ik gedesoriënteerd naar buiten keek. Het was nog steeds donker, maar ik zag dat we een parkeerplaats afreden, de auto maakte vaart en via de oprit zaten we al snel weer op de snelweg.
"Zo, slaapkop. Ben je eindelijk wakker?" Lachte Joyce. Ze had een trainingspak aan dat ze nu weer uittrok. Met alleen een hemdje en een onderbroekje kroop ze haar slaapzak weer in en trok ze de rits zo ver mogelijk dicht.
"Slaapkop? Hij heeft nog geen anderhalf uur geslapen!" Hoorde ik Joyce's moeder mopperen. Ik keek om en zag dat we een groot wegrestaurant achter ons lieten. Verbaasd en ook een beetje kwaad keek ik naar Joyce's vader en moeder.
"Maar ik... ik moet naar de wc." Stamelde ik en ik voelde ineens de blik van Joyce strak op me gericht. Ze leek mijn gezichtsuitdrukking te bestuderen terwijl ik luisterde naar de sarcastische lach van haar vader.
"Je sliep net, en je hebt je nachtrust hard nodig. Als je de hele nacht al had geslapen hadden we je wel wakker gemaakt, zoals Joyce." Het was niet eerlijk! Ik moest inmiddels best nodig plassen, en de gemene glimlach van Joyce maakte het er allemaal niet beter op.
"Ga maar weer slapen, over een paar uur stoppen we nog een keer, en als je dan lief geslapen hebt zullen we je wakker maken." Zei Joyce's moeder vanachter het stuur vandaan.
"Maar ik moet echt nodig plassen..." Zei ik bijna huilend. Als ik niet binnen een uur zou kunnen plassen, zou het wel heel erg pijn gaan doen.
"En nu houd je je mond en ga je slapen. We stoppen nu niet meteen nog en keer." Joyce's vader werd kwaad op me en wierp een woedende blik mijn kant op. Joyce lachte me uit, maar begreep dat ze zich wel in moest houden, want een kwade papa en mama waren soms net ongeleide projectielen. Als ze eenmaal boos op een persoon waren, kon een andere net zo gemakkelijk een uitbrander verwachten, en dat terwijl hij of zij helemaal niets deed. Joyce wilde niet zelf ook een standje krijgen.
"Je hebt toch een luier om?" Fluisterde Joyce in mijn oor toen ze snel even naar me toe boog, en met een snelle beweging wreef ze met haar hand over mijn slaapzak, ter hoogte van mijn kruis. Ik haatte haar! Ze daagde me uit, en ik durfde niets terug te doen. Haar ouders zaten voorin en hielden me in de gaten. Ze vonden me al niet echt aardig, leek het, en ik wist zeker dat als ik Joyce zou terugpesten, de auto alsnog in de berm werd gezet en ik een pak voor mijn billen zou krijgen.
Joyce dook snel weer haar eigen hoek van de auto in en bleef me gemeen glimlachend aankijken. En ze bleef me en half uur lang in de gaten houden. Ze zag dat ik me steeds ongemakkelijker begon te voelen. De druk in mijn blaas werd steeds groter en het zou niet lang meer duren totdat de druk echt te groot zou worden. Een half uur lang had ik stilzwijgend achterin de auto gezeten en ik probeerde nog een laatste keer om Joyce's ouders zover te krijgen dat ze nog een extra plaspauze zouden inlassen.
"Alsjeblieft... Ik moet plassen..." Joyce's vader opende zijn ogen en keek kwaad om. Joyce's moeder schudde haar hoofd en nu wist ik zeker dat ik was veroordeeld was tot het moeten plassen in mijn luier. Ik voelde tranen in mijn ooghoeken opwellen, en ik kneep mijn bovenbenen bij elkaar om het moment zo lang mogelijk uit te stellen. Even keek ik naar Joyce en ik zag dat ze me nog steeds zat aan te kijken. Ik wist dat ik voor haar niet verborgen kon houden wanneer ik mijn luier zou beginnen te plassen.
Woede en schaamte vermengden zich en ik probeerde me te vermannen. Ik keek naar buiten en zag de bomen langs ons heen schieten. We zoefden onder een viaduct door en even werd de auto verlicht door de verlichting onder het viaduct. Ik voelde een pijnscheut door mijn onderbuik trekken en ik probeerde mijn blaas onder controle te houden. Een blik naar rechts vertelde me dat Joyce me nog steeds zat aan te kijken, ze zat overduidelijk te wachten totdat ik in mijn luier zou gaan plassen.
"Nou, niet doen." Zei ik, bijna huilend. Joyce's moeder keek een ogenblik achterom.
"Wat gebeurt er?" Vroeg ze chagrijnig, maar ze zag en hoorde niets bewegen en begreep niet wat er aan de hand was.
"Ze kijkt naar me." Zei ik beschuldigend en wierp en kwade blik naar Joyce.
"Je moet niet zeuren, Mark. Ook ik heb nog nooit een kind van dertien in zijn luier zien plassen! Ga slapen, ik wil je niet meer horen. Is dat begrepen?" Ik mompelde een bevestiging en berustte in mijn lot. Er zat niets anders op, ik moest in mijn luier plassen. Ik stelde het zo lang mogelijk uit, maar een paar minuutjes later kon ik het niet meer langer ophouden. Uit mijn ooghoek zag ik dat Joyce me nog steeds in de gaten hield. Nonchalant draaide ik mijn gezicht af, ik deed alsof ik naar buiten keek.
Ik concentreerde me op mijn blaas. Na zolang ophouden was het niet zo makkelijk om te gaan plassen, en ook mijn zittende houding was niet de meeste gemakkelijke. Langzaam voelde ik hoe mijn urine zich steeds verder een weg naar buiten zocht, via mijn langzaam ontspannende urineweg. Ineens leken de sluizen zich te openen. Mijn luier vulde zich en ik voelde mijn urine tussen mijn benen stromen, zelfs tot in mijn bilnaad.
De fysieke opluchting was enorm, zelfs al terwijl ik plaste, maar geestelijk was het een ramp. En ik deed nog iets stoms ook, een enkel ogenblik keek ik opzij. Misschien sliep Joyce wel, of lette ze net even niet op. Maar helaas, ik keek recht in de ogen van Joyce. Mijn gezicht werd vuurrood, en ik begreep dat zij wist dat ik op dit moment in mijn luier aan het plassen was. Ik wendde mijn hoofd af en keek naar de grond. Joyce had geglimlacht en haar leedvermaak was omgekeerd evenredig met mijn schaamte.
"Mam, Mark heeft in zijn luier geplast." Zei Joyce en ik gunde haar een woedende blik. Mijn luier voelde langzamerhand gelukkig weer wat droger aan, maar mijn schaamte was nog lang niet weggezakt. Ik was dertien jaar en had een vieze luier om!
"Laten we dan maar hopen dat zijn luier dik genoeg is, of niet?" Ik hoorde de moeder van Joyce vrolijk antwoorden. Dat Joyce me uitlachte kon ik nog wel begrijpen, maar dat ook haar mama dat zou doen, was niet aardig van haar. Het leek alsof ze allemaal samenspanden en me expres zo vernederden.
"Zal ik hem een schone luier omdoen, mama?" Hoorde ik tot mijn grote schrik Joyce vragen. Joyce kwam hoopvol overeind. Ik haatte haar, ik was toch geen baby? Ik wilde niet als Barby behandeld worden die naar believen aan en uitgekleed kon worden, of als een plaspop die naar believen verschoond kon worden
"Nee natuurlijk niet lieverd, dat doe ik straks wel. Gaan jullie nu maar slapen, we zijn er nog lang niet." Joyce zakte teleurgesteld achterover, maar opgelucht was ik niet. Ik wist nu dat mijn bange vermoedens wel bewaarheid werden, ik was inderdaad gewoon een vriendje om mee te spelen. Ik was niet mee om samen met Joyce te spelen, maar om mee gespeeld te worden.
Hoofdstuk drie - Verschoning
Ik moet toch weer in slaap gevallen zijn, want ik schrok wakker toen de auto schokkerig tot stilstand kwam onder het felle licht van een benzinestation. Joyce's papa was inmiddels ook weer wakker en stapte uit om de tank vol te gooien met Diesel. Joyce's mama keek achterom en maakte Joyce wakker.
"Blijven jullie maar liggen. Ik zal wel even wat te eten en te drinken voor jullie meenemen. Of moeten jullie naar de wc?" Joyce schudde slaperig haar hoofd en ging rechtop zitten. Ik schudde ook mijn hoofd, ik had mijn plasje een paar uur geleden al in mijn luier gedaan. Joyce's mama stapte uit en gooide de deur weer dicht. Nu zaten alleen Joyce en ik nog in de auto. Joyce keek me breeduit lachend aan.
"Heeft het baby'tje in zijn luier geplast?" Plaagde ze. Ik keek chagrijnig een andere kant op. Angstvallig wachtte ik op het moment dat ik een schone luier zou krijgen, want dat had de moeder van Joyce gezegd. Ik hoopte dat ze het zou vergeten, of zou uitstellen, want de luier had al het vocht opgenomen en behalve wat vocht in mijn liezen, voelde ik me droog en comfortabel genoeg. Ik wist aan de andere kant ook zeker dat als Joyce's mama het zou vergeten, Joyce haar er wel aan zou herinneren.
"Hoe voelt dat, zo'n natte luier?" Vroeg Joyce.
"Nou, hou op!" Zei ik huilend, de schaamte werd me alweer teveel.
"Jammer, dat ik je niet mag verschonen." Praatte Joyce vrolijk, de slaap was ze alweer helemaal kwijt.
"Nooit!" Riep ik kwaad uit en woedend keek ik Joyce aan. Ze was niet bang voor me en lachte me zelfs uit.
"Nooit? Ach, mijn neefje van vijf maanden mag ik ook verschonen."
"Ik ben geen baby!" Huilde ik nu voluit. Vanuit mijn betraande ogen zag ik Joyce toch een beetje schrikken. Het leek alsof ze een beetje spijt had van haar plagerijen. Ze wist dat ze nog de hele week met me door moest brengen. Echt spijt had ze niet, maar een beetje schuldig voelde ze zich wel. Haar lach verdween van haar gezicht.
"Het is gemeen dat je in je luier moest plassen." Zei ze zachtjes en ze meende het, ondanks dat wist ik dat ze het leuk vond. En ik wist ook dat de komende week nog veel meer plagerijen zou moeten verduren. Ik veegde snel mijn tranen weg en keek naar buiten. Joyce's papa had de auto volgetankt en liep het winkeltje binnen. Even later kwam hij samen met zijn vrouw weer teruglopen. De moeder van Joyce had een plastic tasje bij zich en ik zag er flesjes frisdrank en wat snoep uit steken. Ze stapten samen in en even had ik de hoop dat ik hier niet verschoond zou worden.
"We rijden even het parkeerterrein op, dat kunnen wij daar even pauzeren." Ik wist wat dat pauzeren betekende. Joyce's papa zat nu weer achter het stuur en reed snel even rond de benzinepomp heen de uitgestrekte en uitgestorven parkeerplaats op. Behalve een paar vrachtwagens die vlak bij elkaar stonden, stond er bijna niemand. Joyce's papa reed naar de zijkant van het parkeerterrein en stopte onder een lantaarnpaal. Joyce's mama keek om, haar ogen gleden langs me heen, maar bleven rustten bij Joyce.
"Wil je Fanta, Cola of sinaasappelsap?' Vroeg ze. Joyce koos de Fanta en haar mama gaf het aan. Ze bood ook nog een zakje M&M's aan en Joyce accepteerde die gretig. Ik keek naar Joyce en zag hoe ze het flesje opendraaide en aan haar mond zette. Daarna scheurde ze het zakje M&M's open en begon die langzaam op te eten. Nu pas keek Joyce's moeder mij aan.
"Ik ga jou eerst een schone luier geven, als je lief bent krijg je daarna ook wat." Zei ze en mijn gezicht kleurde rood. De papa van Joyce liep al buiten de auto rond en strekte zijn benen. Nu stapte ook de moeder van Joyce uit en liep rond de auto. Ze deed de achterklep van de stationwagen open en trok er een zwarte weekendtas uit. Angstig keek ik achterom, maar de tassen stonden te hoog opgestapeld om te zien wat er achter de auto gebeurde.
"Waar kreeg ik een schone luier?" Vroeg ik me af, en bevreesd keek ik rond. Buiten zag ik wel een picknicktafel, maar het was veel te koud buiten. Ik nam aan dat ik meegenomen zou worden naar de toiletten, maar we stonden al een behoorlijk eindje van de benzinepomp af. De portier naast me werd opengedaan en ik wist meteen dat ik hier, terplekke, verschoond zou worden, op de achterbank van de auto en dat terwijl Joyce toe zou kijken.
"Nee, alsjeblieft." Huilde ik en ik schoof richting Joyce op. Mijn ogen vonden de hare en ze zag mijn angst en schaamte. Zij voelde zich ook niet erg op haar gemak, ondanks dat ze dit schouwspel wel graag wilde zien. De moeder van Joyce bukte en stak haar hoofd naar binnen. Ze had een schone luier en een geel doosje in haar handen. Ze legde de luier op de grond naast de bank en trok me aan mijn slaapzak naar zich toe.
"Leg je hoofd maar op de benen van Joyce." Zei ze, en ik voelde hoe de rits van de slaapzak opengetrokken werd. De koude buitenlucht stroomde de slaapzak binnen, en even later lag ik in mijn hemdje en luier op de helemaal open geritste slaapzak, languit op de achterank. Mijn hoofd rustte nu inderdaad op de bovenbenen van Joyce en huilend keek ik naar haar op. Ze kon me niet troosten of geruststellen. De moeder van Joyce tilde mijn benen op en ging op het uiterste randje van de achterbank zitten. Mijn voeten staken omhoog en raakten het dak van de auto.
"Wil je even meehelpen, Joyce? Als jij nu even zijn enkels vasthoud." Zei de moeder van Joyce en Joyce gehoorzaamde gewillig. Ik voelde haar zachte handen om mijn enkels en ze trok zich verder naar zich toe. Mijn knieën raakten bijna mijn voorhoofd, terwijl ik angstvallig tussen mijn benen door naar de moeder van Joyce keek. Ik probeerde met mijn handen mijn natte luier af te schermen, maar ze trok ze simpelweg opzij, en meedogenloos trok ze de plakstrips van mijn luier los. De geur van urine vulde de auto toen de luier tussen mijn benen door open viel en mijn natte plasser en beginnend schaamhaar open en bloot kwamen te liggen.
Joyce's mama pakte de bovenkant van de luier en vouwde die naar binnen. Ik voelde de luier onder mijn billen vandaan getrokken worden. De luier werd naar buiten gegooid en nog eenmaal kon ik een glimp van de luier opvangen. Het smalle middenstuk zag er geklonterd en verkreukeld uit, daar waar het grootste gedeelte van mijn plas was opgenomen. Ik wist bijna zeker dat het niet de laatste natte luier was die ik te zien zou krijgen.
De moeder van Joyce bukte en pakte het gele doosje en opende het. Ze haalde er een klein opgevouwen doekje uit en vouwde het doekje open. Ik kermde toen ik het koele, vochtige doekje tussen mijn billen voelde. Joyce had mijn enkels zover naar zich toegetrokken dat mijn rug zich gekromd. Mijn billen hingen boven mijn slaapzak en waren makkelijk bereikbaar voor de hand met het vochtige doekje.
Het doekje werd ook naar buiten gegooid en een volgend doekje werd uit het doosje gepakt. Nu waren mijn liezen en het gebied net onder mijn plasser aan de beurt. Ik begon zachtjes te huilen toen ik hoorde hoe het volgende doekje uit het doosje werd gepakt. Ik wist wat er nu aan de beurt was, en ik had goed geraden. De hand met het vochtige doekje pakte mijn plasser beet en wreef het zachtjes schoon. Ook mijn kleine balzakjes werden niet overgeslagen. Haar hand kwam overal en ik durfde haar niet tegen te houden. Ik huilde alleen maar.
Met een laatste doekje werd mijn onderbuik schoongewreven en eindelijk was ze klaar. Ik keek niet meer, het voelde al erg genoeg. Ik hoorde hoe de schone luier werd opgepakt en al krakend opengevouwen. Toen voelde ik een platte hand onder mijn billen en werd ik nog een klein stukje opgetild. Toen mijn billen weer omlaag kwamen, voelde ik de luier al onder me. Joyce liet mijn enkels los en ik zakte met mijn billen helemaal terug. De luier werd tussen mijn benen doorgetrokken en vakkundig dichtgeplakt.
"Zo, dat is ook weer geregeld. Ik begrijp dat dit niet leuk is, maar ik moet je toch even complimenteren met je gedrag." Hoorde ik Joyce's moeder zeggen en ze wreef even bemoedigend over mijn bovenbeen. Toen tilde ze mijn benen weer in de slaapzak en trok ze de rits weer helemaal tot boven dicht.
"Nog meer kinderen die een schone luier nodig hebben?" Vroeg ze lachend en ik voelde Joyce grinniken. Toen ik naar haar opkeek lachte ze. Haar gezicht betrok een beetje toen ze mijn huilende gezicht zag. Ze veegde met haar vingers de tranen van mijn wang en bracht toen een blauwe M&M naar mijn mond toe. Als een kleuter die zich goed gedragen had werd ik beloond, zo voelde het tenminste, maar ik opende mijn mond en nam het kado'tje aan. Een troostende glimlach van Joyce kreeg ik er gratis bij, er was even geen spoor van leedvermaak te zien.
Ik kwam weer overeind, en zag dat Joyce's moeder de vuile luier en de vochtige doekjes bij elkaar had gezocht en in de prullenbak verderop ging gooien. Toen ze terug kwam deed ze de portier van de bijrijderstoel open. Ze pakte de plastic tas beet en gaf mij ook een zakje M&M's. Ik mocht ook nog kiezen uit Cola of sinaasappelsap, en ik koos de Cola.
Tien minuten later waren we weer op weg voor, volgens de ouders van Joyce, de laatste etappe. Moe van de gebeurtenissen viel ik nu wel snel in slaap, mijn luier vergetend.
Hoofdstuk vier - Waarschuwing
Ik werd wakker van een deur die geopend werd. Gedesoriënteerd opende ik slaperig mijn ogen. Ik was niet meer in de auto, maar in een klein, ongezellig slaapkamertje. De zon scheen door al door een vierkant raam naar binnen, en de hoogte van de zon verraadde dat het al minimaal halverwege de ochtend was. De muren van het slaapkamertje waren wit en kaal, en ik lag op het onderste bed van een stapelbed. Ik lag wel nog steeds in mijn slaapzak, op het nog onopgemaakte onderste bed van het stapelbed.
Joyce's moeder kwam binnen en glimlachte naar me. Ik strekte mezelf uit en draaide me op mijn rug. Mijn luier voelde gelukkig nog droog aan, maar toch voelde het anders aan. Het elastiek drukte niet meer zo strak in mijn liezen en op mijn buik dan vannacht. Ik zag hoe Joyce's moeder door haar knieën zakte en op de rand van het bed ging zitten. Ik wreef mijn ogen uit en kwam langzaam iets overeind. Ineens wist ik wat er anders was: mijn luier was open!
"Het is kwart voor elf. Kom je ook je bed uit?" Vroeg ze, terwijl het angstzweet bij me uitbrak. Ik kon me niet herinneren dat ik mijn luier had losgemaakt, en het leek zelfs alsof ik sinds de laatste autostop niet meer wakker was geweest. Had ik misschien teveel gewoeld in mijn slaap? Joyce's moeder zag mijn onrust en keek me bezorgd aan.
"Wat is er?" Vroeg ze en ik keek haar angstig aan. Had ik me nu alweer in de nesten gewerkt? Dat zou dan de tweede keer in een dag zijn. Ineens duwde ze me achterover en graaiden haar vingers naar de rits van mijn slaapzak. Hortend en stotend trok ze de rits helemaal tot aan het voeteneind open, voordat ze de slaapzak van mijn lichaam gooide. Ik vergat de koude lucht en al steunend op mijn ellebogen keek ik naar mijn middel. De moeder van Joyce deed hetzelfde.
Drie van de vier plakstrips waren geopend, alleen de hoogste rechter plakstrip zat nog vast en hield de luier nog op zijn plaats. De luier zag er verder gekreukt uit, maar mijn gevoel dat de luier droog was, was in ieder geval goed geweest. Angstig keek ik naar het gezicht van Joyce's moeder. Langzaam vertrok haar gezicht en verdween de vrolijke uitdrukking. Ze pakte de voorkant van de geopende zijde beet en tilde hem omhoog, daarna keek ze mij aan.
"Ik... Maar..." Stotterde ik, maar Joyce's moeder liet me niet uitpraten.
"Blijkbaar heb je nog wat langer de tijd nodig om aan je luier te wennen, en die zul je dan krijgen ook." Zei ze chagrijnig. Ze duwde mijn bovenbenen uit elkaar, trok de luier recht en plakte de luier nogmaals dicht. Zonder verder commentaar stond ze op.
"Nee, alsjeblieft..." Huilde ik. Ik wilde niet ook overdag nog een luier dragen. Ik wilde smeken en zeggen dat ik er niets aan kon doen, dat het per ongeluk was gebeurd, dat ik het nooit meer zou doen. Ik wilde beterschap beloven, desnoods een heilige eed zweren.
"Als je uitgehuild bent, mag je je bed uit en komen ontbijten." Zei ze. De moeder van Joyce liep de kamer uit, en nog net voordat ze deur weer had gesloten hoorde ik haar nog wat zeggen.
"Mark komt zo, hij is wakker!" Zei ze, en ze vertelde niets over wat er gebeurd was. De deur werd gesloten en ik bleef alleen met mijn tranen achter. Ik vloekte en huilde hardop. Nu had ik nog steeds een luier om en ik had geen idee voor hoelang ditmaal. De belofte dat het alleen voor 's nachts was, was nu al gebroken en het beloofde alleen nog maar erger te worden.
Een paar minuten huilde ik en keek ik door mijn tranen door het raampje naar buiten. Ik zat nu rechtovereind op het bed, met alleen een T-shirt en mijn luier om. Buiten keek ik uit op een bospad. Verderop stonden nog meer houten huisjes, waarschijnlijk hetzelfde als waarin ik nu ook zat. Er wandelde een jonge man en vrouw langs, gearmd en pratend met elkaar. Ik zag ze en ze leken mij ook te zien. Snel stond ik op en stapte uit het zicht. Dat Joyce en haar ouders me in een luier zagen was al erg genoeg, maar ik wilde niet dat nog anderen me zo te zien zouden krijgen.
Ik verzamelde moed om de slaapkamerdeur open te doen en Joyce en haar papa en mama onder ogen te komen. Ik was nog het meest bang voor Joyce. Ik wist dat ze me graag in een luier zag, en ze zou die kans nog vaak krijgen, vreesde ik. Mijn witte T-shirt zakte maar half over mijn luier heen terwijl ik stond, en ik zag verder geen kleren om mijn luier mee te bedekken. De slaapkamer was verder nog helemaal leeg. Er stond een tafel tegen de andere muur en een stapelbed met twee kale matrassen, verder helemaal niets.
Ik opende de deur en keek een kleine woonkamer in, rechts was een open keuken en links stond een bankstel met twee stoelen. Er liep een houten rondlopende trap naar boven, daar was waarschijnlijk de andere slaapkamer waar Joyce's ouders in sliepen. Recht voor me stond een deur open en buiten zag ik Joyce en haar ouders aan een houten picknicktafel zitten. Ze waren nog aan het ontbijten en hadden nog niet gezien dat ik de slaapkamer was uitgekomen.
Ik keek rond naar kleren om aan te trekken, maar er lag niets. Ik zag dat ook Joyce nog in haar shirt en ondergoed rond liep, en blijkbaar werd dat van mij ook verwacht. Ik slikte en besefte dat ik met mijn luier voor iedereen zichtbaar naar buiten moest. Bedremmeld stapte ik op de deuropening af en Joyce keek het eerste naar me om. Ze keek meteen naar mijn luier.
"Goeiemorgen!" Riep ze vrolijk. "Mag je luier niet af?" Vroeg ze meteen daarna en verbaasd keek ze haar moeder aan. Zij schudde haar hoofd.
"Mark houdt vandaag zijn luier om." Zei ze en nam nog een hap van haar boterham.
"Waarom?" Vroeg Joyce verbaasd.
"Mark is stout geweest, en moet nog leren dat je een luier niet zomaar zelf af mag doen." Joyce glimlachte, en ik durfde de drempel niet over te stappen. Voor het huisje lag een klein grasveldje en daarlangs liep een pad, hetzelfde pad waar net nog dat stelletje overheen had gelopen. Iedereen die langs liep zou mijn luier kunnen zien.
"Kom, Mark. Je zult wel honger hebben." Nodigde Joyce's vader me uit, zijn stem had een dwingende klank. Snel keek ik rond of er nog mensen aan kwamen, en toen dat niet zo bleek te zijn stapte ik snel op de tafel af, liep met mijn voeten door het koele gras, en ging naast Joyce op het houten bankje zitten. Meteen voelde ik onder de tafel de hand van Joyce op mijn luier, ze aaide over het plastic en trok haar hand meteen weer weg. Op dat moment wist ik ineens dat Joyce mijn luier had losgemaakt. Ze had gewild dat ik gestraft werd, en had gehoopt dat het op deze manier zou gebeuren. Ze glimlachte naar me en pakte tegelijkertijd een nog volkoren bolletje uit het rieten mandje.
Inwendig kookte ik van woede, maar ik wist dat ik geen poot had om op te staan. Joyce zou alles ontkennen en ik zou dan waarschijnlijk nog meer straf krijgen. Ik slikte mijn woede in en pakte ook een bolletje. Zittend viel mijn luier gelukkig niet zo op, en er kwamen maar weinig mensen langs lopen.
"Wat gaan we vandaag doen, papa?" Vroeg Joyce. Haar papa en mama waren al uitgegeten, en ondanks dat ze vannacht minder hadden geslapen dan ik leken ze zich fitter te voelen dan ik.
"We gaan even rustig de spullen uitpakken, de boel een beetje organiseren. En dan kunnen we vanmiddag wel even de omgeving verkennen, of het dorp in om wat boodschappen te doen. We zien wel, het is vakantie en we kunnen doen wat we willen." Zei hij, en zijn vrouw knikte instemmend.
"We halen vanavond wel even wat te eten bij de patatzaak, of een pizza. Ik heb nog geen zin om uit te gaan eten of in de keuken te gaan staan." Voegde ze eraan toe. Ze schonk een glas jus d'orange voor me in en dat herinnerde me eraan dat ik weer moest plassen. Ik durfde er nog niet om te vragen, maar ik was bang dat ik het nogmaals in mijn luier zou moeten doen.
Zwijgend at ik drie bolletjes met beleg, en smeerde daarna nog een dikke plak ontbijtkoek met roomboter. Ik dronk mijn glas leeg en zag dat ik als laatste klaar was met eten. Joyce's moeder was al bezig met opruimen en Joyce keek vrolijk rond. Haar papa stond op en wees naar me.
"Wil je even meekomen, Mark?" Zei hij streng en jij liep voor me uit het huisje binnen. Een beetje verbaasd keken Joyce en ik elkaar aan, maar bij mij was er ook nog angst zichtbaar op mijn gezicht. Snel stond ik op en liep onder de nieuwsgierige blik van Joyce haar papa achterna. Hij stond in de kamer bij de geopende deur naar onze slaapkamer en hij gebaarde dat ik naar binnen moest. Hij sloot de deur achter me en draaide zich naar me om.
Met zijn handen in mijn zij tilde hij me op en zette me met mijn billen op de lege tafel neer. Op deze manier zat ik hoger en kon hij me gemakkelijker recht in de ogen kijken. Zijn blik was serieus en streng, en angstig wachtte ik op wat er ging gebeuren. Even was ik bang dat ik een pak slaag zou krijgen, maar hij begon te praten. Zijn stem klonk zwaar en streng.
"Ik verwacht van je dat jij je beter gaat gedragen! Je zult beduidend beter moeten gaan geoorzamen, want anders zul je hier geen leuke tijd hebben. Je kinderachtige gedrag wordt hier absoluut niet gewaardeerd. Is dat begrepen?" Hij keek me recht in de ogen en ik durfde mijn blik niet af te wenden. Zijn grote, stevige hand lag op mijn schouder en kneep me zachtjes om zijn woorden kracht bij te zetten. Met tranen in mijn ogen knikte ik, mijn stem had het begeven.
"Je mocht mee omdat Joyce anders zo alleen zou zijn, en ik verwacht dat jullie hier samen een leuke tijd krijgen. Als ik merk dat je die leuke tijd aan het saboteren bent, zal ik in ieder geval zorgen dat jouw tijd hier nog veel miserabeler wordt. Het is voor mama en ik geen enkele moeite om je kinderachtige gedrag te belonen door je dag en nacht een luier te laten dragen en je drie keer per dag te verschonen. Dus voor je eigen bestwil, zorg dat Joyce een leuke tijd heeft!" Hij keek me nog een ogenblik streng aan en liep toen weg.
Hij moest eens weten! Het was toch juist de schuld van Joyce dat ik gestraft werd. Het was niet eerlijk! Ik moest Joyce tevreden houden, terwijl Joyce alleen tevreden was als ik een luier droeg. Dit was een gevecht dat ik niet kon winnen.
Hoofdstuk vijf - Provocatie
Gelukkig had ik een ruime korte broek aan mogen trekken, tezamen met een nieuw T-shirt en sportschoenen. De luier was nu alleen nog maar te voelen, en was bijna niet meer zichtbaar voor en buitenstaander. Helaas was het voelen al een straf op zich, en was dat erger dan ik me had kunnen voorstellen. Het geestelijke gevoel van een luier omhebben was het ergste, terwijl het jeuken in mijn liezen ook niet te vergeten viel.
We zaten in het gras, en speelden een kaartspelletje. We zaten ver genoeg van het huisje af om vrijuit te kunnen praten, maar Joyce's vader zat op de veranda een krant te lezen en hield ons vanuit zijn ooghoeken in de gaten.
"Wat zei mijn papa tegen je?" Vroeg Joyce. Tot nu toe had ze gezwegen over het incident van vanmorgen en ik had haar ook nog niet laten weten dat ik vermoedde dat zij mijn luier had geopend, waardoor ik straf had gekregen.
"Gaat je niets aan." Snauwde ik chagrijnig. Ik voelde mijn blaas alweer enkele minuten en ik kon me de pijnlijke momenten van gisteren nog heel goed herinneren. Ik beloofde mezelf dat ik het deze keer niet zover zou laten komen, en dat ik, voordat het echt pijn begon te doen, al in mijn luier zou plassen. Op die manier kon ik het ook misschien voor Joyce verbergen dat ik in mijn luier aan het plassen was.
"Moet je nu de hele week een luier om?" Vroeg ze en ik haalde mijn schouders op. Ik schudde hoopvol mijn hoofd, maar was er niet helemaal zeker van. Joyce's moeder had weliswaar gezegd dat het alleen voor vandaag zou zijn, maar ik wist bijna wel zeker dat voor de dag voorbij was er wel weer wat anders zou gebeuren waardoor ik alsnog morgen ook weer een luier zou moeten dragen.
We speelden een paar minuten zwijgend verder. Een vraag brandde op mijn lippen en het duurde een paar minuten voordat ik het lef had om die te stellen.
"Waarom wil je zo graag dat ik een luier om krijg." Vroeg ik. Gelukkig zag ik met mijn rug naar Joyce's vader toe en kon hij mijn huilende gezicht niet zien. Ik veegde mijn tranen weg en probeerde me groot te houden, maar de hele situatie was te vernederend. Joyce keek me nu een beetje onzeker aan. Ook zij wist dat haar vader ons in de gaten zat te houden. Ze haalde haar schouders op.
"Ik... Ik vind het leuk om te zien hoe... hoe kinderen vernederd worden. Ik weet niet waarom." Zei ze en keek me schuldig aan. Ze draaide haar gezicht van me af, voelde zich ongemakkelijk. Ze zweeg een ogenblik en het kaartspel stokte.
"Vooral... vooral met luiers vind ik leuk. Als kinderen voor straf een luier omkrijgen, bedoel ik." Stamelde ze. Haar ogen vonden de mijne en voor een ogenblik zag ik oprechte medelijden.
"Het spijt me." Zei ze heel zachtjes, nauwelijks hoorbaar. Ze keek snel op haar kaarten, blij dat ze haar blik van me af kon wenden, en gooide een kaart op de stapel tussen ons in. Ik haatte haar om de streek die ze me geleverd had, terwijl ik haar altijd best aardig had gevonden. Ik kon me ook eigenlijk niet voorstellen dat ze me zo bewust pijn deed, maar blijkbaar had ik haar verkeerd beoordeeld.
Ik concentreerde me een ogenblik op mijn kaarten en pakte een kaart van de stapel af. We speelden zwijgend door en langzaam kwam het moment om te plassen steeds dichterbij. Mijn blaas begon alweer pijn te doen en terwijl ik nonchalant probeerde door te spelen verschoof ik in een gemakkelijkere positie. Ik kruiste mijn benen en in kleermakerszit kaartte ik door.
Zonder om te kijken en zonder de fout te maken om Joyce weer aan te kijken, zoals ik in de auto had gedaan, begon ik te plassen. Ik voelde hoe de luier zich vulde en mijn plas verspreidde een warme gloed in mijn luier. Ik dwong mezelf een nieuwe kaart van het stapeltje kaarten tussen Joyce en mij in af te pakken en ik legde vier kaarten op tafel. Het leek te lukken, Joyce leek niet te zien dat ik aan het plassen was.
Eindelijk hield de stroom op, en kreeg de luier tijd om het vocht op te nemen. Het was weer een vreselijk vies gevoel, je eigen plas tegen je lichaam voelen. Ik geloof dat ik nooit zou wennen aan deze vieze noodzaak. Ik realiseerde me dat al ik een luier zou moeten blijven dragen ik ook in mijn luier zou moeten gaan poepen. Ik walgde al bij de gedachte alleen.
Joyce pakte ook een kaart van de stapel en legde haar laatste drie kaarten op tafel. Ze lachte triomfantelijk vanwege haar overwinning, dat dacht ik tenminste, maar ze keek me aan.
"Je hebt weer in je luier geplast, toch?" Zei ze. Mijn gezicht werd weer vuurrood van schaamte en woede, en Joyce zag dat ze gelijk had. Haar lach werd breder en uitbundiger, en demonstratief haalde ze haar neus op.
"Zal ik papa vragen of hij je verschoont?" Fluisterde ze, zodat ze zeker wist dat niemand het zou kunnen horen. "Misschien doet hij het wel hier in het gras, kan iedereen meekijken wat voor klein kind je eigenlijk bent." Joyce lachte gemeen, en ik keek haar verbaasd aan. Nog geen paar minuten geleden had ze gezegd dat het haar speet dat ze me zo behandelde, maar ze ging er gewoon mee door. Haar woorden sneden diep in mijn ego en ik voelde me de minuut meer gekleineerd. Ik gooide de kaarten kwaad neer en zocht een uitweg voor mijn woede.
"Baby." Lachte Joyce en ze daagde me nog verder uit. Ik weet niet precies wat ze wilde bereiken, maar als het de bedoeling was om me nog kwader te maken, dan was het gelukt. Haar lach gaf me het laatste zetje dat ik nodig had. Ik kwam snel overeind en ik sloeg Joyce in haar gezicht. Het was niet hard maar de schrik maakte het erger. Ze gilde en viel achterover in het gras.
"Klootzak!" Huilde ik en kroop naar Joyce toe om haar te laten merken dat ik niet met me liet spotten. Angstig keek ze naar me op en ze probeerde achteruit weg te kruipen. Ze had echter schijn van kans en ik stompte haar in haar maag. Op dat moment werd ik ruw achteruit getrokken. Ik viel met mijn rug in het gras en ik zag dat Joyce's vader tussen ons in kwam staan. Zijn gezicht stond op onweer, en beurtelings keek hij ons woedend aan.
"Zij... Ze..." Stamelde ik, maar Joyce had eerder haar stem terug, terwijl ik nog naar de juiste woorden zat te zoeken.
"Ons baby'tje heeft weer een schone luier nodig." Riep ze uit, en lachte weer gemeen. Ze kreeg een woedende blik van haar vader toegeworpen.
"Houd je mond! Je gedraagt je als een kleuter, plaag die jongen niet zo. Hij heeft het al moeilijk genoeg. Als ik nog een keer merk dat je hem zit uit te lachen, zal ik je dezelfde behandeling geven." Dreigde haar vader. Joyce boog geschrokken haar hoofd en mompelde een excuus naar haar vader toe.
"En bied nu je excuses aan Mark aan. Schiet op!" Zei Joyce's vader. Joyce stond op en liep naar me toe. Ik zat nog steeds geschrokken in het gras. Weer keek Joyce me aan met een blik die op medelijden leek, maar ik wist dat ik dat niet kon vertrouwen. Ze boog haar hoofd.
"Het spijt me Mark, ik... ik zal je niet meer pestten." Zei ze en toen draaide ze zich naar haar vader die goedkeurend knikte. Haar vader keek nu naar mij en ik wist dat ik er niet zo genadig vanaf zou komen. Het enige pluspunt dat ik kon ontdekken was de dreiging van haar vader dat Joyce ook een luier zou omkrijgen. Ik wist nu heel zeker dat Joyce zich nu wel twee keer zou bedenken voordat ze me weer zou vernederen en uitlachen.
"En jij jongeman, jij moet leren dat slaan niets oplost. Dat maakt het alleen maar erger!" Hij bukte voor me neer en trok mijn korte broek naar beneden. Mijn natte luier kwam tevoorschijn en door mijn eigen tranen heen zag ik Joyce nieuwsgierig toekijken. De vader van Joyce wurmde mijn voeten met schoenen en al door de openingen en met de korte broek in zijn hand liep hij naar het huisje toe. Ik bleef huilend achter.
"Kom mee!" Zei hij, en gedwee stond ik snel op en volgde ik hem. Ik trok mijn T-shirt zo ver mogelijk naar beneden en probeerde mijn luier te verbergen. Ik had geen idee of er andere mensen toekeken, maar ik durfde uit schaamte niet om me heen te kijken. Joyce's papa gebood me op de veranda te blijven staan en liep zelf het huisje binnen. Trillend op mijn benen moest ik afwachten.
Binnen een minuutje kwam hij alweer terug. Hij had twee veiligheidsspelden in zijn handen en ik keek verbaasd toe. Hij bukte iets en trok de onderkant van mijn T-shirt uit mijn handen. Met kloppend hard begreep ik wat hij ging doen. De speldden waren nodig om de onderkant van mijn T-shirt omhoog te houden, zodat in alle posities mijn luier open en bloot zichtbaar bleef.
"Nee, alstublieft..." Smeekte ik, maar de speld aan de voorkant werd al gesloten en ik werd ruw omgedraaid. Ook de achterkant van mijn T-shirt werd hoog vastgezet en tot ver boven mijn navel beschermde mijn T-shirt me niet meer. Ik huilde van schaamte en van angstige afwachting. Joyce's moeder liep langs me heen me een groot kleed in haar handen. Ze spreidde het uit over het gras, niet al te ver bij het pad vandaan. Daarna liep ze nog een keer naar het huisje en haalde een stapeltje stripboeken op. Ze gooide ze midden op het kleed.
Joyce's papa stuurde ons naar het kleed toe. Ik rende er naar toe, maar pakte geen stripboek. Ik liet me op het kleed vallen en drukte huilend mijn gezicht in het kleed. Zolang ik niet merkte dat ik gezien werd door voorbijgangers was de vernedering misschien niet zo erg.
(deel 1)
Hoofdstuk een - Schrikken
Een week lang op vakantie met mijn vriendinnetje en haar ouders, dat leek de hoofdprijs uit de loterij. En dat ik die gewonnen was natuurlijk geen geluk geweest, maar zelf had ik er niet op gerekend. Ik had begrepen dat Joyce, mijn vriendinnetje dus, een vriendje mocht uitkiezen om, met haar en haar ouders, mee naar een vakantiepark in Duitsland te nemen. Ik was verbaasd en vooral trots dat ze mij had uitgekozen. Ik had helemaal niet verwacht dat ze mij zou kiezen, ze had immers veel meer vriendjes.
"Hoi, daar ben je. Zet je tas maar meteen maar achter in de auto, dan kunnen we zo meteen weg." Zei Joyce lachend, en ik schoof mijn boordevolle sporttas achterin de al bijna volle stationauto. Ik liep daarna met Joyce door de openstaande voordeur naar binnen. Het was al bijna acht uur in de avond, want we zouden vannacht gaan rijden, zodat we morgenochtend vroeg op onze bestemming in Zuid-Duitsland zouden aankomen. Volgens de papa van Joyce was het minimaal acht uur rijden, en hij wilde de drukke wegen vermijden. Ik liep de woonkamer in en begroette de moeder en vader van Joyce.
"Hallo Mark. Ben je er helemaal klaar voor? We gaan er een hele leuke week van maken." Zei Joyce's moeder en ik knikte, stralend van plezier. Ik had er heel erg veel zin in.
"Ga rustig nog meer even spelen. We rijden pas over een uurtje weg." Zei de papa van Joyce. Ik knikte en Joyce trok me vrijwel meteen mee naar boven. Ze rende voor me uit de trap op naar haar kamer en toen ik binnen was trok ze de deur achter ons dicht. Ik zag dat haar gezicht glansde van plezier. Ik plofte op haar bed neer terwijl Joyce voor me ging staan. Lachend keek ze me aan. Ze leek te popelen om me iets te vertellen, en blijkbaar kon dat geen seconden meer wachten.
"Weet je waarom ik jou gekozen heb?" Vroeg ze en ik ontdekte een gemene glimlach op haar gezicht. Ik schudde mijn hoofd en haalde mijn schouders op.
"Denk je echt dat ik jou het leukst vind?" Vroeg ze en ik begon me een beetje ongemakkelijk te voelen. Ze bleef me met die gemene glimlach aankijken. Ze stond met haar handen in haar zij uitdagend voor me. Met haar dertien lentes was ze niet het mooiste meisje van de klas, maar Joyce had altijd wel de meeste vriendjes om haar heen hangen. Ze was populair in de klas, en niet alleen vanwege haar stralende glimlach, maar ook omdat ze de slimste van de klas was, en met haar lange blonde haren was ze zeker niet lelijk. En ze was niet bang en stond zeker haar mannetje als het er op het schoolplein wat ruwer aan toe ging.
"Waarom... Waarom heb je mij dan gekozen?" Vroeg ik onzeker. Ze gniffelde, en ik vroeg me een ogenblik af of ik het antwoord wel wilde weten. Ik zag dat Joyce twijfelde, ze leek me het antwoord toch nog weer niet te willen geven, maar een plotselinge uitbundige glimlach deed me vermoeden dat ze het wel zou doen.
"Ik weet iets van jou... iets wat jij aan niemand zou willen vertellen." Even wist ik niet wat ze bedoelde, maar toen begreep ik het ineens heel goed. Ik begreep alleen nog niet precies wat het hiermee te maken had. Mijn gezicht liep rood aan van schaamte, en ik vervloekte de persoon die het verteld had. Aan de andere kant, het was inmiddels alweer en tijdje geleden, dus waar maakte ik me zorgen over.
"Je bent een bedplasser, een klein kind dat elke nacht in bed plast, een baby die een luier nodig heeft." Riep ze lachend en confronteerde me op deze manier met mijn ergste kindertrauma. Ik sprong op en schudde woedend mijn hoofd.
"Niet waar! Leugenaar." Riep ik, maar ik wist dat ontkennen geen zin had. Met betraande ogen probeerde ik mijn eer nog een beetje te redden. "Ik... Ik plas... het is al een half jaar niet meer voorgekomen." Dit was de waarheid, op een paar ongelukjes na tenminste. Joyce knikte en ik zag dat ze dit ook al wist.
"En weet je wat het leuke is? De komende week krijg jij 's nachts een luier om, voor de zekerheid." Joyce lachte hardop. Mijn hart sloeg drie slagen over, en ik hoopte maar dat ze met zat te plagen. Luiers waren mijn grootste nachtmerrie, en natuurlijk al helemaal in combinatie met logeren. Ik draaide snel mijn hoofd weg, ik wilde mijn tranen niet tonen.
"Nee, niet waar!" Protesteerde ik, maar inwendig voelde ik al dat dit niet zomaar een plagerijtje was. Joyce stond op en rende de kamer uit, nog geen tien tellen later kwam ze de kamer alweer binnenlopen, en ditmaal had ze een luier in haar hand. Ze vouwde de luier uitdagend voor me open en hield hem recht voor mijn gezicht.
"Ga maar liggen, dan zal ik wel even kijken of hij past." Plaagde ze. Ik deinsde geschrokken achteruit en woedend keek ik naar haar op. Dit was te gek voor woorden en kwaad stond ik op. Ik liep de kamer uit, de trap af en de woonkamer in. De ouders van Joyce keken me vragend aan. Ze stonden samen rond de eettafel en pakten de laatste tassen in. Er lag een stapeltje wegenkaarten op de hoek van de tafel. Joyce's moeder keek me een ogenblik onderzoeken aan, en ze zag mijn verontruste en kwade blik. Ineens glimlachte ze en legde een hand op mijn schouder.
"Aha, Joyce zal je verteld hebben van de luiers. Dat is een beetje gemeen van haar, ik had het er zo zelf nog met je over willen hebben." Zei ze.
"Ik... ik plas niet in bed!" Stamelde ik met onzekere stem. "Al een jaar niet meer!" Ik overdreef een beetje, maar dat kon vast geen kwaad. Joyce's moeder lachte.
"Al vijf maanden niet meer, bedoel je, op een paar ongelukjes na... En behalve toen je vorige maand bij je oma ging logeren. Toen heb je weer drie achtereenvolgende nachten in je bed geplast." Ik slikte en wist dat ze gelijk had. Ze wist alles van me, en ik begreep dat ik haar niet kon overtuigen door de feiten.
"Nee, ik wil geen luier om. Ik beloof dat ik niet in bed zal plassen." Riep ik stellig uit. Ik hoorde Joyce achter me de trap af komen lopen en ze kwam in de deuropening staan. Ze leunde tegen de deuropening en bekeek het schouwspel van een afstandje.
"Je moet niet zeuren! Je krijgt een luier om, discussie gesloten." Snauwde de vader van Joyce, terwijl hij me een strenge blik toewierp. Ik voelde me machteloos, vernederd en gekleineerd. Bijna barstte ik in huilen uit, maar de aanwezigheid van Joyce gaf me de kracht om me in te houden. Ik wilde mezelf niet nog verder vernederen door uitgebreid te staan janken.
"Nee! Ik ben geen baby." Riep ik fel, en ik schrok zelf ook een beetje van mijn brutaliteit. De tekst kwam er harder uit dat ik bedoeld had. Joyce's moeder draaide zich abrupt naar me toe en ook Joyce's vader keek me woedend aan.
"En nu houd je heel snel je brutale mond dicht, je bent nog absoluut niet te oud om over de knie gelegd te worden!" Riep Joyce's moeder uit, haar stem klonk hard en meedogenloos en beschaamd boog ik het hoofd. Deze vakantie had er zo leuk uitgezien maar het begin had ik me heel anders voorgesteld.
"Het spijt me." Stamelde ik berouwvol en zwijgend stonden me met zijn vieren in de woonkamer. Ik draaide me naar Joyce om en ik zag een kleine, gemene glimlach rond haar mondhoeken.
"Trek jullie pyjama's maar alvast aan. In de auto kunnen jullie meteen in de slaapzak." Zei Joyce's moeder na een ogenblik. Haar stem was weer gekalmeerd en ze glimlachte zelfs. Joyce liep voor me uit en huppelde bijna de trap op. Haar humeur was tien keer beter dan die van mij. Ik zag op tegen de hele week vakantie. Mijn stemming was in korte tijd volledig omgedraaid. Joyce rende haar kamer in en trok haar kleren uit. Ze trok een T-shirt aan dat ze onder haar hoofdkussen vandaan trok. Met alleen dit shirt en haar onderbroekje ging ze op het bed zitten en wachtte ze.
Ik kleedde me minder snel uit. Ik sliep meestal gewoon in het T-shirt of hemdje dat ik die avond aan had gehad onder mijn kleren. Ik trok mijn sweater uit en zittend op de rand van het bed trok ik ook mijn broek uit. Ik schaamde me een beetje om mijn onderbroek te tonen, maar ik hoorde de moeder van Joyce de trap al opkomen en ik wilde haar niet nogmaals tegen de haren instrijken. Joyce's moeder kwam de slaapkamer binnenlopen. Ze knikte naar Joyce.
"Ga jij maar alvast naar beneden. We gaan zo meteen weg." Zei ze en Joyce aarzelde zichtbaar. Blijkbaar wist ze wat er ging gebeuren en daar wilde ze dolgraag bij zijn.
"Maar mama..." Begon ze, maar haar moeder schudde haar hoofd.
"Ga nu maar, ik denk dat je Mark voor vandaag al genoeg hebt geplaagd." Zei ze en ik begreep nu ook ineens wat er ging gebeuren. Ik kreeg nu al een luier om! Mijn hoofd werd langzaam vuurrood. Ik zag dat Joyce opstond en langzaam de kamer uitliep. Haar hand gleed nog even langs de opengevouwen luier die nog op haar bureau lag. Toen Joyce de kamer uit was en ik haar de trap hoorde aflopen, pakte Joyce's moeder de luier van Joyce's bureau af en liep ermee naar het bed toe.
"Natuurlijk vind je dit niet leuk, maar 's nachts een luier om lijkt ons de beste oplossing." Zei Joyce's moeder terwijl ze naast me op de rand van het bed kwam zitten. Ik keek haar vragend aan.
"Wie is ons?"
"Jouw papa en mama, en Joyce's papa en ik." Ik slikte, mijn ouders hadden blijkbaar ook al geweten dat ik een luier om zou krijgen. Joyce wist het ook al, het leek alsof iedereen het wist behalve ikzelf. "Kom, zo erg is het niet. 's Avonds doe ik je de luier om, 's morgens word je wakker in een lekker warm en droog bed, en als je je bed uitkomt doe je je luier zelf af." Probeerde Joyce's moeder me op te beuren.
Jarenlang had ik in bed geplast en had ik geslapen op speciale matjes die het matras moesten beschermen. Nooit had ik luiers hoeven dragen, alleen toen ik moest oefenen met een plaswekker had ik een speciaal soort broekje moeten dragen. Dat leek echter bij lange na niet op een luier, en die plaswekker had trouwens ook niet geholpen. Ik werd er twee keer per nacht van uit mijn slaap gehouden, en voordat ik echt wakker was, was het kwaad al geschied. Ik kreeg er alleen maar slaaptekort van, zelfs concentratiestoornissen.
Sinds een aantal maanden bleef ik 's nachts echter ineens droog. Ze hadden me zovaak verteld dat dit kon gebeuren, dat het waarschijnlijk eens vanzelf op zou houden, maar ik had dat nooit geloofd, alleen maar gehoopt. Nu plaste ik nog heel af en toe in bed, misschien eenmaal per maand. Behalve toen ik bij mijn oma ging logeren. Drie nachten achter elkaar had ik weer in bed geplast, en toen ik de eerste nacht weer in mijn eigen bed had geslapen was ik weer gewoon droog gebleven. Die ochtend had ik een gat in de lucht van blijdschap gesprongen. Nu kreeg ik dus alsnog een kinderachtige luier om, net nu mijn bedplassen voorgoed verleden tijd leek.
"Kom, ga maar even liggen. Zodra jij je luier om hebt, dan kunnen we gaan." Zei ze en eigenlijk was ik te verbaasd om tegen te werken. Ik werd met zachte hand achterover gedrukt en ik kwam schuin over het bed heen te liggen. Er werd een tijd verspild, want meteen gleden twee vingers in mijn onderbroek en werd hij genadeloos naar beneden getrokken. Ik snakte naar adem en voelde hoe mijn onderbroek over mijn voeten heen werd getrokken. Joyce's moeder pakte de luier beet en vouwde hem nogmaals goed open.
"Trek je knieën maar in." Zei ze en ik gehoorzaamde, ondanks dat ik haar ondanks alles tegen wilde houden. Dat ik toch gehoorzaamde en de luier onder mijn billen geschoven kreeg moet bijna wel door mijn verbouwereerdheid komen. Mijn bovenbenen werden iets uit elkaar gedrukt en voordat ik wist wat er gebeurde werd de luier al strak dicht geplakt.
Joyce's moeder glimlachte naar me en stak haar hand naar me uit. Ik pakte de hand beet en ze trok me overeind. Ik hoorde de luier kraken, maar dat was niet het ergste. De elastieken knelden in mijn lies en op mijn taille, en een prop duwde mijn bovenbenen net iets uit elkaar. Joyce's moeder gunde me gelukkig even de tijd om aan de luier te wennen, voordat ze een hand op mijn schouders legde en me de kamer uit leidde. Ze pakte nog wel even snel mijn kleren op en nam die mee naar beneden.
Voorzichtig liep ik de trap af, het plastic kraakte protesterend. En beneden aan de trap stond ik in mijn T-shirt en luier voor de openstaande voordeur. Gelukkig blokkeerde de auto grotendeels het zicht op de openbare weg, en net op het moment dat ik opzij wilde stappen, helemaal uit het zicht, en uit de tocht ook trouwens, kwam de papa van Joyce aanlopen.
"Ik zal je wel even tillen naar de auto, anders moet je met je blote voeten over het grind." Zei hij, en vrijwel meteen voelde ik een arm om mijn middel en een hand onder mijn geluierde billen. De hand drukte de luier strak tegen mijn billen aan, en het voelde zacht aan. Schichtig keek ik om me heen of mensen mij in deze beschamende outfit konden zien, maar ik zag alleen Joyce vanaf de achterbank. Ze keek vol belangstelling naar me, en vooral naar mijn middel.
Joyce zat al in haar slaapzak en haar vader opende met een hand de linker achterportier van de auto en zette me op de achterbank achter de bestuurdersstoel neer. Joyce keek lachend naar mijn luier en terwijl haar vader de portier sloot, stak Joyce een hand naar mijn luier uit. Ze lachte terwijl ik haar hand wegsloeg en snel rolde ik de slaapzak open en schoof ik mijn voeten erin. Ik wilde zo snel mogelijk de luier uit het zicht hebben.
"Heb je gehuild toen je je luier omkreeg?" Vroeg ze gemeen. We zaten nog maar met zijn tweeën in de auto en nu durfde ze het wel. De achterklep van de auto ging open en de laatste twee tassen werden in de auto geschoven. De klep ging dicht, en ik zag Joyce's moeder de voordeur van het huis op slot doen. Joyce's papa stapte achter het stuur en startte de auto. Toen ook de moeder van Joyce was ingestapt keek ze lachend naar ons om. De auto kwam langzaam in beweging.
"Hebben we er in zin?" Vroeg ze. Joyce knikte enthousiast. Ik zweeg en keek naar buiten.
Hoofdstuk twee - Plassen
"Ga maar slapen." Had ze gezegd. Natuurlijk kon ik dat niet. De luier zat vreselijk. Het elastiek sneed in mijn liezen, het leek alsof ik een kussen tussen mijn bovenbenen had, en het elastiek van de taille jeukte. Bij elke beweging hoorde ik de luier kraken. Al drie keer de afgelopen uren had ik mijn tranen moeten wegvegen, en al twee keer had ik een standje gekregen dat ik met mijn hand uit mijn slaapzak moest blijven. Ik had het idee dat de moeder van Joyce me nog steeds in de gaten zat te houden. Joyce sliep allang, ze lag onderuitgezakt op de achterbank. Ze had een kussentje tegen het zijraampje gedrukt en daar rustte haar hoofd tegen. Ze ademde zachtjes.
"Slaap je nu nog niet?" Zei de moeder van Joyce zachtjes, terwijl ze zich half op de stoel omdraaide. Ze klonk geïrriteerd en haar gezicht stond op onweer. We reden nu al bijna drie uur en waren al een flink eind opgeschoten. De donkere Duitse snelweg flitste onder ons door, en regelmatig werden we ingehaald door een auto die veel sneller reed.
"Als je niet gaat slapen, breng ik je als we aankomen straks eerst naar bed." Zei ze, terwijl ze zich weer terugdraaide. Ik snikte en wreef nog een traan weg. Waarom deden ze zo gemeen tegen mij? Ik probeerde wel te slapen, maar het lukte gewoon niet. Nogmaals pakte ik mijn kussentje beet en probeerde dezelfde houding als Joyce uit. Ik sloot mijn ogen en probeerde aan leukere tijden te denken. Uiteindelijk viel ik gelukkig toch in slaap.
Ineens schrok ik wakker. Joyce was naast me ook wakker en voor me zag ik dat Joyce's vader en moeder van plaats waren verwisseld. Nu reed Joyce's moeder en zat Joyce's vader op de rechter voorstoel. Joyce keek me lachend aan, terwijl ik gedesoriënteerd naar buiten keek. Het was nog steeds donker, maar ik zag dat we een parkeerplaats afreden, de auto maakte vaart en via de oprit zaten we al snel weer op de snelweg.
"Zo, slaapkop. Ben je eindelijk wakker?" Lachte Joyce. Ze had een trainingspak aan dat ze nu weer uittrok. Met alleen een hemdje en een onderbroekje kroop ze haar slaapzak weer in en trok ze de rits zo ver mogelijk dicht.
"Slaapkop? Hij heeft nog geen anderhalf uur geslapen!" Hoorde ik Joyce's moeder mopperen. Ik keek om en zag dat we een groot wegrestaurant achter ons lieten. Verbaasd en ook een beetje kwaad keek ik naar Joyce's vader en moeder.
"Maar ik... ik moet naar de wc." Stamelde ik en ik voelde ineens de blik van Joyce strak op me gericht. Ze leek mijn gezichtsuitdrukking te bestuderen terwijl ik luisterde naar de sarcastische lach van haar vader.
"Je sliep net, en je hebt je nachtrust hard nodig. Als je de hele nacht al had geslapen hadden we je wel wakker gemaakt, zoals Joyce." Het was niet eerlijk! Ik moest inmiddels best nodig plassen, en de gemene glimlach van Joyce maakte het er allemaal niet beter op.
"Ga maar weer slapen, over een paar uur stoppen we nog een keer, en als je dan lief geslapen hebt zullen we je wakker maken." Zei Joyce's moeder vanachter het stuur vandaan.
"Maar ik moet echt nodig plassen..." Zei ik bijna huilend. Als ik niet binnen een uur zou kunnen plassen, zou het wel heel erg pijn gaan doen.
"En nu houd je je mond en ga je slapen. We stoppen nu niet meteen nog en keer." Joyce's vader werd kwaad op me en wierp een woedende blik mijn kant op. Joyce lachte me uit, maar begreep dat ze zich wel in moest houden, want een kwade papa en mama waren soms net ongeleide projectielen. Als ze eenmaal boos op een persoon waren, kon een andere net zo gemakkelijk een uitbrander verwachten, en dat terwijl hij of zij helemaal niets deed. Joyce wilde niet zelf ook een standje krijgen.
"Je hebt toch een luier om?" Fluisterde Joyce in mijn oor toen ze snel even naar me toe boog, en met een snelle beweging wreef ze met haar hand over mijn slaapzak, ter hoogte van mijn kruis. Ik haatte haar! Ze daagde me uit, en ik durfde niets terug te doen. Haar ouders zaten voorin en hielden me in de gaten. Ze vonden me al niet echt aardig, leek het, en ik wist zeker dat als ik Joyce zou terugpesten, de auto alsnog in de berm werd gezet en ik een pak voor mijn billen zou krijgen.
Joyce dook snel weer haar eigen hoek van de auto in en bleef me gemeen glimlachend aankijken. En ze bleef me en half uur lang in de gaten houden. Ze zag dat ik me steeds ongemakkelijker begon te voelen. De druk in mijn blaas werd steeds groter en het zou niet lang meer duren totdat de druk echt te groot zou worden. Een half uur lang had ik stilzwijgend achterin de auto gezeten en ik probeerde nog een laatste keer om Joyce's ouders zover te krijgen dat ze nog een extra plaspauze zouden inlassen.
"Alsjeblieft... Ik moet plassen..." Joyce's vader opende zijn ogen en keek kwaad om. Joyce's moeder schudde haar hoofd en nu wist ik zeker dat ik was veroordeeld was tot het moeten plassen in mijn luier. Ik voelde tranen in mijn ooghoeken opwellen, en ik kneep mijn bovenbenen bij elkaar om het moment zo lang mogelijk uit te stellen. Even keek ik naar Joyce en ik zag dat ze me nog steeds zat aan te kijken. Ik wist dat ik voor haar niet verborgen kon houden wanneer ik mijn luier zou beginnen te plassen.
Woede en schaamte vermengden zich en ik probeerde me te vermannen. Ik keek naar buiten en zag de bomen langs ons heen schieten. We zoefden onder een viaduct door en even werd de auto verlicht door de verlichting onder het viaduct. Ik voelde een pijnscheut door mijn onderbuik trekken en ik probeerde mijn blaas onder controle te houden. Een blik naar rechts vertelde me dat Joyce me nog steeds zat aan te kijken, ze zat overduidelijk te wachten totdat ik in mijn luier zou gaan plassen.
"Nou, niet doen." Zei ik, bijna huilend. Joyce's moeder keek een ogenblik achterom.
"Wat gebeurt er?" Vroeg ze chagrijnig, maar ze zag en hoorde niets bewegen en begreep niet wat er aan de hand was.
"Ze kijkt naar me." Zei ik beschuldigend en wierp en kwade blik naar Joyce.
"Je moet niet zeuren, Mark. Ook ik heb nog nooit een kind van dertien in zijn luier zien plassen! Ga slapen, ik wil je niet meer horen. Is dat begrepen?" Ik mompelde een bevestiging en berustte in mijn lot. Er zat niets anders op, ik moest in mijn luier plassen. Ik stelde het zo lang mogelijk uit, maar een paar minuutjes later kon ik het niet meer langer ophouden. Uit mijn ooghoek zag ik dat Joyce me nog steeds in de gaten hield. Nonchalant draaide ik mijn gezicht af, ik deed alsof ik naar buiten keek.
Ik concentreerde me op mijn blaas. Na zolang ophouden was het niet zo makkelijk om te gaan plassen, en ook mijn zittende houding was niet de meeste gemakkelijke. Langzaam voelde ik hoe mijn urine zich steeds verder een weg naar buiten zocht, via mijn langzaam ontspannende urineweg. Ineens leken de sluizen zich te openen. Mijn luier vulde zich en ik voelde mijn urine tussen mijn benen stromen, zelfs tot in mijn bilnaad.
De fysieke opluchting was enorm, zelfs al terwijl ik plaste, maar geestelijk was het een ramp. En ik deed nog iets stoms ook, een enkel ogenblik keek ik opzij. Misschien sliep Joyce wel, of lette ze net even niet op. Maar helaas, ik keek recht in de ogen van Joyce. Mijn gezicht werd vuurrood, en ik begreep dat zij wist dat ik op dit moment in mijn luier aan het plassen was. Ik wendde mijn hoofd af en keek naar de grond. Joyce had geglimlacht en haar leedvermaak was omgekeerd evenredig met mijn schaamte.
"Mam, Mark heeft in zijn luier geplast." Zei Joyce en ik gunde haar een woedende blik. Mijn luier voelde langzamerhand gelukkig weer wat droger aan, maar mijn schaamte was nog lang niet weggezakt. Ik was dertien jaar en had een vieze luier om!
"Laten we dan maar hopen dat zijn luier dik genoeg is, of niet?" Ik hoorde de moeder van Joyce vrolijk antwoorden. Dat Joyce me uitlachte kon ik nog wel begrijpen, maar dat ook haar mama dat zou doen, was niet aardig van haar. Het leek alsof ze allemaal samenspanden en me expres zo vernederden.
"Zal ik hem een schone luier omdoen, mama?" Hoorde ik tot mijn grote schrik Joyce vragen. Joyce kwam hoopvol overeind. Ik haatte haar, ik was toch geen baby? Ik wilde niet als Barby behandeld worden die naar believen aan en uitgekleed kon worden, of als een plaspop die naar believen verschoond kon worden
"Nee natuurlijk niet lieverd, dat doe ik straks wel. Gaan jullie nu maar slapen, we zijn er nog lang niet." Joyce zakte teleurgesteld achterover, maar opgelucht was ik niet. Ik wist nu dat mijn bange vermoedens wel bewaarheid werden, ik was inderdaad gewoon een vriendje om mee te spelen. Ik was niet mee om samen met Joyce te spelen, maar om mee gespeeld te worden.
Hoofdstuk drie - Verschoning
Ik moet toch weer in slaap gevallen zijn, want ik schrok wakker toen de auto schokkerig tot stilstand kwam onder het felle licht van een benzinestation. Joyce's papa was inmiddels ook weer wakker en stapte uit om de tank vol te gooien met Diesel. Joyce's mama keek achterom en maakte Joyce wakker.
"Blijven jullie maar liggen. Ik zal wel even wat te eten en te drinken voor jullie meenemen. Of moeten jullie naar de wc?" Joyce schudde slaperig haar hoofd en ging rechtop zitten. Ik schudde ook mijn hoofd, ik had mijn plasje een paar uur geleden al in mijn luier gedaan. Joyce's mama stapte uit en gooide de deur weer dicht. Nu zaten alleen Joyce en ik nog in de auto. Joyce keek me breeduit lachend aan.
"Heeft het baby'tje in zijn luier geplast?" Plaagde ze. Ik keek chagrijnig een andere kant op. Angstvallig wachtte ik op het moment dat ik een schone luier zou krijgen, want dat had de moeder van Joyce gezegd. Ik hoopte dat ze het zou vergeten, of zou uitstellen, want de luier had al het vocht opgenomen en behalve wat vocht in mijn liezen, voelde ik me droog en comfortabel genoeg. Ik wist aan de andere kant ook zeker dat als Joyce's mama het zou vergeten, Joyce haar er wel aan zou herinneren.
"Hoe voelt dat, zo'n natte luier?" Vroeg Joyce.
"Nou, hou op!" Zei ik huilend, de schaamte werd me alweer teveel.
"Jammer, dat ik je niet mag verschonen." Praatte Joyce vrolijk, de slaap was ze alweer helemaal kwijt.
"Nooit!" Riep ik kwaad uit en woedend keek ik Joyce aan. Ze was niet bang voor me en lachte me zelfs uit.
"Nooit? Ach, mijn neefje van vijf maanden mag ik ook verschonen."
"Ik ben geen baby!" Huilde ik nu voluit. Vanuit mijn betraande ogen zag ik Joyce toch een beetje schrikken. Het leek alsof ze een beetje spijt had van haar plagerijen. Ze wist dat ze nog de hele week met me door moest brengen. Echt spijt had ze niet, maar een beetje schuldig voelde ze zich wel. Haar lach verdween van haar gezicht.
"Het is gemeen dat je in je luier moest plassen." Zei ze zachtjes en ze meende het, ondanks dat wist ik dat ze het leuk vond. En ik wist ook dat de komende week nog veel meer plagerijen zou moeten verduren. Ik veegde snel mijn tranen weg en keek naar buiten. Joyce's papa had de auto volgetankt en liep het winkeltje binnen. Even later kwam hij samen met zijn vrouw weer teruglopen. De moeder van Joyce had een plastic tasje bij zich en ik zag er flesjes frisdrank en wat snoep uit steken. Ze stapten samen in en even had ik de hoop dat ik hier niet verschoond zou worden.
"We rijden even het parkeerterrein op, dat kunnen wij daar even pauzeren." Ik wist wat dat pauzeren betekende. Joyce's papa zat nu weer achter het stuur en reed snel even rond de benzinepomp heen de uitgestrekte en uitgestorven parkeerplaats op. Behalve een paar vrachtwagens die vlak bij elkaar stonden, stond er bijna niemand. Joyce's papa reed naar de zijkant van het parkeerterrein en stopte onder een lantaarnpaal. Joyce's mama keek om, haar ogen gleden langs me heen, maar bleven rustten bij Joyce.
"Wil je Fanta, Cola of sinaasappelsap?' Vroeg ze. Joyce koos de Fanta en haar mama gaf het aan. Ze bood ook nog een zakje M&M's aan en Joyce accepteerde die gretig. Ik keek naar Joyce en zag hoe ze het flesje opendraaide en aan haar mond zette. Daarna scheurde ze het zakje M&M's open en begon die langzaam op te eten. Nu pas keek Joyce's moeder mij aan.
"Ik ga jou eerst een schone luier geven, als je lief bent krijg je daarna ook wat." Zei ze en mijn gezicht kleurde rood. De papa van Joyce liep al buiten de auto rond en strekte zijn benen. Nu stapte ook de moeder van Joyce uit en liep rond de auto. Ze deed de achterklep van de stationwagen open en trok er een zwarte weekendtas uit. Angstig keek ik achterom, maar de tassen stonden te hoog opgestapeld om te zien wat er achter de auto gebeurde.
"Waar kreeg ik een schone luier?" Vroeg ik me af, en bevreesd keek ik rond. Buiten zag ik wel een picknicktafel, maar het was veel te koud buiten. Ik nam aan dat ik meegenomen zou worden naar de toiletten, maar we stonden al een behoorlijk eindje van de benzinepomp af. De portier naast me werd opengedaan en ik wist meteen dat ik hier, terplekke, verschoond zou worden, op de achterbank van de auto en dat terwijl Joyce toe zou kijken.
"Nee, alsjeblieft." Huilde ik en ik schoof richting Joyce op. Mijn ogen vonden de hare en ze zag mijn angst en schaamte. Zij voelde zich ook niet erg op haar gemak, ondanks dat ze dit schouwspel wel graag wilde zien. De moeder van Joyce bukte en stak haar hoofd naar binnen. Ze had een schone luier en een geel doosje in haar handen. Ze legde de luier op de grond naast de bank en trok me aan mijn slaapzak naar zich toe.
"Leg je hoofd maar op de benen van Joyce." Zei ze, en ik voelde hoe de rits van de slaapzak opengetrokken werd. De koude buitenlucht stroomde de slaapzak binnen, en even later lag ik in mijn hemdje en luier op de helemaal open geritste slaapzak, languit op de achterank. Mijn hoofd rustte nu inderdaad op de bovenbenen van Joyce en huilend keek ik naar haar op. Ze kon me niet troosten of geruststellen. De moeder van Joyce tilde mijn benen op en ging op het uiterste randje van de achterbank zitten. Mijn voeten staken omhoog en raakten het dak van de auto.
"Wil je even meehelpen, Joyce? Als jij nu even zijn enkels vasthoud." Zei de moeder van Joyce en Joyce gehoorzaamde gewillig. Ik voelde haar zachte handen om mijn enkels en ze trok zich verder naar zich toe. Mijn knieën raakten bijna mijn voorhoofd, terwijl ik angstvallig tussen mijn benen door naar de moeder van Joyce keek. Ik probeerde met mijn handen mijn natte luier af te schermen, maar ze trok ze simpelweg opzij, en meedogenloos trok ze de plakstrips van mijn luier los. De geur van urine vulde de auto toen de luier tussen mijn benen door open viel en mijn natte plasser en beginnend schaamhaar open en bloot kwamen te liggen.
Joyce's mama pakte de bovenkant van de luier en vouwde die naar binnen. Ik voelde de luier onder mijn billen vandaan getrokken worden. De luier werd naar buiten gegooid en nog eenmaal kon ik een glimp van de luier opvangen. Het smalle middenstuk zag er geklonterd en verkreukeld uit, daar waar het grootste gedeelte van mijn plas was opgenomen. Ik wist bijna zeker dat het niet de laatste natte luier was die ik te zien zou krijgen.
De moeder van Joyce bukte en pakte het gele doosje en opende het. Ze haalde er een klein opgevouwen doekje uit en vouwde het doekje open. Ik kermde toen ik het koele, vochtige doekje tussen mijn billen voelde. Joyce had mijn enkels zover naar zich toegetrokken dat mijn rug zich gekromd. Mijn billen hingen boven mijn slaapzak en waren makkelijk bereikbaar voor de hand met het vochtige doekje.
Het doekje werd ook naar buiten gegooid en een volgend doekje werd uit het doosje gepakt. Nu waren mijn liezen en het gebied net onder mijn plasser aan de beurt. Ik begon zachtjes te huilen toen ik hoorde hoe het volgende doekje uit het doosje werd gepakt. Ik wist wat er nu aan de beurt was, en ik had goed geraden. De hand met het vochtige doekje pakte mijn plasser beet en wreef het zachtjes schoon. Ook mijn kleine balzakjes werden niet overgeslagen. Haar hand kwam overal en ik durfde haar niet tegen te houden. Ik huilde alleen maar.
Met een laatste doekje werd mijn onderbuik schoongewreven en eindelijk was ze klaar. Ik keek niet meer, het voelde al erg genoeg. Ik hoorde hoe de schone luier werd opgepakt en al krakend opengevouwen. Toen voelde ik een platte hand onder mijn billen en werd ik nog een klein stukje opgetild. Toen mijn billen weer omlaag kwamen, voelde ik de luier al onder me. Joyce liet mijn enkels los en ik zakte met mijn billen helemaal terug. De luier werd tussen mijn benen doorgetrokken en vakkundig dichtgeplakt.
"Zo, dat is ook weer geregeld. Ik begrijp dat dit niet leuk is, maar ik moet je toch even complimenteren met je gedrag." Hoorde ik Joyce's moeder zeggen en ze wreef even bemoedigend over mijn bovenbeen. Toen tilde ze mijn benen weer in de slaapzak en trok ze de rits weer helemaal tot boven dicht.
"Nog meer kinderen die een schone luier nodig hebben?" Vroeg ze lachend en ik voelde Joyce grinniken. Toen ik naar haar opkeek lachte ze. Haar gezicht betrok een beetje toen ze mijn huilende gezicht zag. Ze veegde met haar vingers de tranen van mijn wang en bracht toen een blauwe M&M naar mijn mond toe. Als een kleuter die zich goed gedragen had werd ik beloond, zo voelde het tenminste, maar ik opende mijn mond en nam het kado'tje aan. Een troostende glimlach van Joyce kreeg ik er gratis bij, er was even geen spoor van leedvermaak te zien.
Ik kwam weer overeind, en zag dat Joyce's moeder de vuile luier en de vochtige doekjes bij elkaar had gezocht en in de prullenbak verderop ging gooien. Toen ze terug kwam deed ze de portier van de bijrijderstoel open. Ze pakte de plastic tas beet en gaf mij ook een zakje M&M's. Ik mocht ook nog kiezen uit Cola of sinaasappelsap, en ik koos de Cola.
Tien minuten later waren we weer op weg voor, volgens de ouders van Joyce, de laatste etappe. Moe van de gebeurtenissen viel ik nu wel snel in slaap, mijn luier vergetend.
Hoofdstuk vier - Waarschuwing
Ik werd wakker van een deur die geopend werd. Gedesoriënteerd opende ik slaperig mijn ogen. Ik was niet meer in de auto, maar in een klein, ongezellig slaapkamertje. De zon scheen door al door een vierkant raam naar binnen, en de hoogte van de zon verraadde dat het al minimaal halverwege de ochtend was. De muren van het slaapkamertje waren wit en kaal, en ik lag op het onderste bed van een stapelbed. Ik lag wel nog steeds in mijn slaapzak, op het nog onopgemaakte onderste bed van het stapelbed.
Joyce's moeder kwam binnen en glimlachte naar me. Ik strekte mezelf uit en draaide me op mijn rug. Mijn luier voelde gelukkig nog droog aan, maar toch voelde het anders aan. Het elastiek drukte niet meer zo strak in mijn liezen en op mijn buik dan vannacht. Ik zag hoe Joyce's moeder door haar knieën zakte en op de rand van het bed ging zitten. Ik wreef mijn ogen uit en kwam langzaam iets overeind. Ineens wist ik wat er anders was: mijn luier was open!
"Het is kwart voor elf. Kom je ook je bed uit?" Vroeg ze, terwijl het angstzweet bij me uitbrak. Ik kon me niet herinneren dat ik mijn luier had losgemaakt, en het leek zelfs alsof ik sinds de laatste autostop niet meer wakker was geweest. Had ik misschien teveel gewoeld in mijn slaap? Joyce's moeder zag mijn onrust en keek me bezorgd aan.
"Wat is er?" Vroeg ze en ik keek haar angstig aan. Had ik me nu alweer in de nesten gewerkt? Dat zou dan de tweede keer in een dag zijn. Ineens duwde ze me achterover en graaiden haar vingers naar de rits van mijn slaapzak. Hortend en stotend trok ze de rits helemaal tot aan het voeteneind open, voordat ze de slaapzak van mijn lichaam gooide. Ik vergat de koude lucht en al steunend op mijn ellebogen keek ik naar mijn middel. De moeder van Joyce deed hetzelfde.
Drie van de vier plakstrips waren geopend, alleen de hoogste rechter plakstrip zat nog vast en hield de luier nog op zijn plaats. De luier zag er verder gekreukt uit, maar mijn gevoel dat de luier droog was, was in ieder geval goed geweest. Angstig keek ik naar het gezicht van Joyce's moeder. Langzaam vertrok haar gezicht en verdween de vrolijke uitdrukking. Ze pakte de voorkant van de geopende zijde beet en tilde hem omhoog, daarna keek ze mij aan.
"Ik... Maar..." Stotterde ik, maar Joyce's moeder liet me niet uitpraten.
"Blijkbaar heb je nog wat langer de tijd nodig om aan je luier te wennen, en die zul je dan krijgen ook." Zei ze chagrijnig. Ze duwde mijn bovenbenen uit elkaar, trok de luier recht en plakte de luier nogmaals dicht. Zonder verder commentaar stond ze op.
"Nee, alsjeblieft..." Huilde ik. Ik wilde niet ook overdag nog een luier dragen. Ik wilde smeken en zeggen dat ik er niets aan kon doen, dat het per ongeluk was gebeurd, dat ik het nooit meer zou doen. Ik wilde beterschap beloven, desnoods een heilige eed zweren.
"Als je uitgehuild bent, mag je je bed uit en komen ontbijten." Zei ze. De moeder van Joyce liep de kamer uit, en nog net voordat ze deur weer had gesloten hoorde ik haar nog wat zeggen.
"Mark komt zo, hij is wakker!" Zei ze, en ze vertelde niets over wat er gebeurd was. De deur werd gesloten en ik bleef alleen met mijn tranen achter. Ik vloekte en huilde hardop. Nu had ik nog steeds een luier om en ik had geen idee voor hoelang ditmaal. De belofte dat het alleen voor 's nachts was, was nu al gebroken en het beloofde alleen nog maar erger te worden.
Een paar minuten huilde ik en keek ik door mijn tranen door het raampje naar buiten. Ik zat nu rechtovereind op het bed, met alleen een T-shirt en mijn luier om. Buiten keek ik uit op een bospad. Verderop stonden nog meer houten huisjes, waarschijnlijk hetzelfde als waarin ik nu ook zat. Er wandelde een jonge man en vrouw langs, gearmd en pratend met elkaar. Ik zag ze en ze leken mij ook te zien. Snel stond ik op en stapte uit het zicht. Dat Joyce en haar ouders me in een luier zagen was al erg genoeg, maar ik wilde niet dat nog anderen me zo te zien zouden krijgen.
Ik verzamelde moed om de slaapkamerdeur open te doen en Joyce en haar papa en mama onder ogen te komen. Ik was nog het meest bang voor Joyce. Ik wist dat ze me graag in een luier zag, en ze zou die kans nog vaak krijgen, vreesde ik. Mijn witte T-shirt zakte maar half over mijn luier heen terwijl ik stond, en ik zag verder geen kleren om mijn luier mee te bedekken. De slaapkamer was verder nog helemaal leeg. Er stond een tafel tegen de andere muur en een stapelbed met twee kale matrassen, verder helemaal niets.
Ik opende de deur en keek een kleine woonkamer in, rechts was een open keuken en links stond een bankstel met twee stoelen. Er liep een houten rondlopende trap naar boven, daar was waarschijnlijk de andere slaapkamer waar Joyce's ouders in sliepen. Recht voor me stond een deur open en buiten zag ik Joyce en haar ouders aan een houten picknicktafel zitten. Ze waren nog aan het ontbijten en hadden nog niet gezien dat ik de slaapkamer was uitgekomen.
Ik keek rond naar kleren om aan te trekken, maar er lag niets. Ik zag dat ook Joyce nog in haar shirt en ondergoed rond liep, en blijkbaar werd dat van mij ook verwacht. Ik slikte en besefte dat ik met mijn luier voor iedereen zichtbaar naar buiten moest. Bedremmeld stapte ik op de deuropening af en Joyce keek het eerste naar me om. Ze keek meteen naar mijn luier.
"Goeiemorgen!" Riep ze vrolijk. "Mag je luier niet af?" Vroeg ze meteen daarna en verbaasd keek ze haar moeder aan. Zij schudde haar hoofd.
"Mark houdt vandaag zijn luier om." Zei ze en nam nog een hap van haar boterham.
"Waarom?" Vroeg Joyce verbaasd.
"Mark is stout geweest, en moet nog leren dat je een luier niet zomaar zelf af mag doen." Joyce glimlachte, en ik durfde de drempel niet over te stappen. Voor het huisje lag een klein grasveldje en daarlangs liep een pad, hetzelfde pad waar net nog dat stelletje overheen had gelopen. Iedereen die langs liep zou mijn luier kunnen zien.
"Kom, Mark. Je zult wel honger hebben." Nodigde Joyce's vader me uit, zijn stem had een dwingende klank. Snel keek ik rond of er nog mensen aan kwamen, en toen dat niet zo bleek te zijn stapte ik snel op de tafel af, liep met mijn voeten door het koele gras, en ging naast Joyce op het houten bankje zitten. Meteen voelde ik onder de tafel de hand van Joyce op mijn luier, ze aaide over het plastic en trok haar hand meteen weer weg. Op dat moment wist ik ineens dat Joyce mijn luier had losgemaakt. Ze had gewild dat ik gestraft werd, en had gehoopt dat het op deze manier zou gebeuren. Ze glimlachte naar me en pakte tegelijkertijd een nog volkoren bolletje uit het rieten mandje.
Inwendig kookte ik van woede, maar ik wist dat ik geen poot had om op te staan. Joyce zou alles ontkennen en ik zou dan waarschijnlijk nog meer straf krijgen. Ik slikte mijn woede in en pakte ook een bolletje. Zittend viel mijn luier gelukkig niet zo op, en er kwamen maar weinig mensen langs lopen.
"Wat gaan we vandaag doen, papa?" Vroeg Joyce. Haar papa en mama waren al uitgegeten, en ondanks dat ze vannacht minder hadden geslapen dan ik leken ze zich fitter te voelen dan ik.
"We gaan even rustig de spullen uitpakken, de boel een beetje organiseren. En dan kunnen we vanmiddag wel even de omgeving verkennen, of het dorp in om wat boodschappen te doen. We zien wel, het is vakantie en we kunnen doen wat we willen." Zei hij, en zijn vrouw knikte instemmend.
"We halen vanavond wel even wat te eten bij de patatzaak, of een pizza. Ik heb nog geen zin om uit te gaan eten of in de keuken te gaan staan." Voegde ze eraan toe. Ze schonk een glas jus d'orange voor me in en dat herinnerde me eraan dat ik weer moest plassen. Ik durfde er nog niet om te vragen, maar ik was bang dat ik het nogmaals in mijn luier zou moeten doen.
Zwijgend at ik drie bolletjes met beleg, en smeerde daarna nog een dikke plak ontbijtkoek met roomboter. Ik dronk mijn glas leeg en zag dat ik als laatste klaar was met eten. Joyce's moeder was al bezig met opruimen en Joyce keek vrolijk rond. Haar papa stond op en wees naar me.
"Wil je even meekomen, Mark?" Zei hij streng en jij liep voor me uit het huisje binnen. Een beetje verbaasd keken Joyce en ik elkaar aan, maar bij mij was er ook nog angst zichtbaar op mijn gezicht. Snel stond ik op en liep onder de nieuwsgierige blik van Joyce haar papa achterna. Hij stond in de kamer bij de geopende deur naar onze slaapkamer en hij gebaarde dat ik naar binnen moest. Hij sloot de deur achter me en draaide zich naar me om.
Met zijn handen in mijn zij tilde hij me op en zette me met mijn billen op de lege tafel neer. Op deze manier zat ik hoger en kon hij me gemakkelijker recht in de ogen kijken. Zijn blik was serieus en streng, en angstig wachtte ik op wat er ging gebeuren. Even was ik bang dat ik een pak slaag zou krijgen, maar hij begon te praten. Zijn stem klonk zwaar en streng.
"Ik verwacht van je dat jij je beter gaat gedragen! Je zult beduidend beter moeten gaan geoorzamen, want anders zul je hier geen leuke tijd hebben. Je kinderachtige gedrag wordt hier absoluut niet gewaardeerd. Is dat begrepen?" Hij keek me recht in de ogen en ik durfde mijn blik niet af te wenden. Zijn grote, stevige hand lag op mijn schouder en kneep me zachtjes om zijn woorden kracht bij te zetten. Met tranen in mijn ogen knikte ik, mijn stem had het begeven.
"Je mocht mee omdat Joyce anders zo alleen zou zijn, en ik verwacht dat jullie hier samen een leuke tijd krijgen. Als ik merk dat je die leuke tijd aan het saboteren bent, zal ik in ieder geval zorgen dat jouw tijd hier nog veel miserabeler wordt. Het is voor mama en ik geen enkele moeite om je kinderachtige gedrag te belonen door je dag en nacht een luier te laten dragen en je drie keer per dag te verschonen. Dus voor je eigen bestwil, zorg dat Joyce een leuke tijd heeft!" Hij keek me nog een ogenblik streng aan en liep toen weg.
Hij moest eens weten! Het was toch juist de schuld van Joyce dat ik gestraft werd. Het was niet eerlijk! Ik moest Joyce tevreden houden, terwijl Joyce alleen tevreden was als ik een luier droeg. Dit was een gevecht dat ik niet kon winnen.
Hoofdstuk vijf - Provocatie
Gelukkig had ik een ruime korte broek aan mogen trekken, tezamen met een nieuw T-shirt en sportschoenen. De luier was nu alleen nog maar te voelen, en was bijna niet meer zichtbaar voor en buitenstaander. Helaas was het voelen al een straf op zich, en was dat erger dan ik me had kunnen voorstellen. Het geestelijke gevoel van een luier omhebben was het ergste, terwijl het jeuken in mijn liezen ook niet te vergeten viel.
We zaten in het gras, en speelden een kaartspelletje. We zaten ver genoeg van het huisje af om vrijuit te kunnen praten, maar Joyce's vader zat op de veranda een krant te lezen en hield ons vanuit zijn ooghoeken in de gaten.
"Wat zei mijn papa tegen je?" Vroeg Joyce. Tot nu toe had ze gezwegen over het incident van vanmorgen en ik had haar ook nog niet laten weten dat ik vermoedde dat zij mijn luier had geopend, waardoor ik straf had gekregen.
"Gaat je niets aan." Snauwde ik chagrijnig. Ik voelde mijn blaas alweer enkele minuten en ik kon me de pijnlijke momenten van gisteren nog heel goed herinneren. Ik beloofde mezelf dat ik het deze keer niet zover zou laten komen, en dat ik, voordat het echt pijn begon te doen, al in mijn luier zou plassen. Op die manier kon ik het ook misschien voor Joyce verbergen dat ik in mijn luier aan het plassen was.
"Moet je nu de hele week een luier om?" Vroeg ze en ik haalde mijn schouders op. Ik schudde hoopvol mijn hoofd, maar was er niet helemaal zeker van. Joyce's moeder had weliswaar gezegd dat het alleen voor vandaag zou zijn, maar ik wist bijna wel zeker dat voor de dag voorbij was er wel weer wat anders zou gebeuren waardoor ik alsnog morgen ook weer een luier zou moeten dragen.
We speelden een paar minuten zwijgend verder. Een vraag brandde op mijn lippen en het duurde een paar minuten voordat ik het lef had om die te stellen.
"Waarom wil je zo graag dat ik een luier om krijg." Vroeg ik. Gelukkig zag ik met mijn rug naar Joyce's vader toe en kon hij mijn huilende gezicht niet zien. Ik veegde mijn tranen weg en probeerde me groot te houden, maar de hele situatie was te vernederend. Joyce keek me nu een beetje onzeker aan. Ook zij wist dat haar vader ons in de gaten zat te houden. Ze haalde haar schouders op.
"Ik... Ik vind het leuk om te zien hoe... hoe kinderen vernederd worden. Ik weet niet waarom." Zei ze en keek me schuldig aan. Ze draaide haar gezicht van me af, voelde zich ongemakkelijk. Ze zweeg een ogenblik en het kaartspel stokte.
"Vooral... vooral met luiers vind ik leuk. Als kinderen voor straf een luier omkrijgen, bedoel ik." Stamelde ze. Haar ogen vonden de mijne en voor een ogenblik zag ik oprechte medelijden.
"Het spijt me." Zei ze heel zachtjes, nauwelijks hoorbaar. Ze keek snel op haar kaarten, blij dat ze haar blik van me af kon wenden, en gooide een kaart op de stapel tussen ons in. Ik haatte haar om de streek die ze me geleverd had, terwijl ik haar altijd best aardig had gevonden. Ik kon me ook eigenlijk niet voorstellen dat ze me zo bewust pijn deed, maar blijkbaar had ik haar verkeerd beoordeeld.
Ik concentreerde me een ogenblik op mijn kaarten en pakte een kaart van de stapel af. We speelden zwijgend door en langzaam kwam het moment om te plassen steeds dichterbij. Mijn blaas begon alweer pijn te doen en terwijl ik nonchalant probeerde door te spelen verschoof ik in een gemakkelijkere positie. Ik kruiste mijn benen en in kleermakerszit kaartte ik door.
Zonder om te kijken en zonder de fout te maken om Joyce weer aan te kijken, zoals ik in de auto had gedaan, begon ik te plassen. Ik voelde hoe de luier zich vulde en mijn plas verspreidde een warme gloed in mijn luier. Ik dwong mezelf een nieuwe kaart van het stapeltje kaarten tussen Joyce en mij in af te pakken en ik legde vier kaarten op tafel. Het leek te lukken, Joyce leek niet te zien dat ik aan het plassen was.
Eindelijk hield de stroom op, en kreeg de luier tijd om het vocht op te nemen. Het was weer een vreselijk vies gevoel, je eigen plas tegen je lichaam voelen. Ik geloof dat ik nooit zou wennen aan deze vieze noodzaak. Ik realiseerde me dat al ik een luier zou moeten blijven dragen ik ook in mijn luier zou moeten gaan poepen. Ik walgde al bij de gedachte alleen.
Joyce pakte ook een kaart van de stapel en legde haar laatste drie kaarten op tafel. Ze lachte triomfantelijk vanwege haar overwinning, dat dacht ik tenminste, maar ze keek me aan.
"Je hebt weer in je luier geplast, toch?" Zei ze. Mijn gezicht werd weer vuurrood van schaamte en woede, en Joyce zag dat ze gelijk had. Haar lach werd breder en uitbundiger, en demonstratief haalde ze haar neus op.
"Zal ik papa vragen of hij je verschoont?" Fluisterde ze, zodat ze zeker wist dat niemand het zou kunnen horen. "Misschien doet hij het wel hier in het gras, kan iedereen meekijken wat voor klein kind je eigenlijk bent." Joyce lachte gemeen, en ik keek haar verbaasd aan. Nog geen paar minuten geleden had ze gezegd dat het haar speet dat ze me zo behandelde, maar ze ging er gewoon mee door. Haar woorden sneden diep in mijn ego en ik voelde me de minuut meer gekleineerd. Ik gooide de kaarten kwaad neer en zocht een uitweg voor mijn woede.
"Baby." Lachte Joyce en ze daagde me nog verder uit. Ik weet niet precies wat ze wilde bereiken, maar als het de bedoeling was om me nog kwader te maken, dan was het gelukt. Haar lach gaf me het laatste zetje dat ik nodig had. Ik kwam snel overeind en ik sloeg Joyce in haar gezicht. Het was niet hard maar de schrik maakte het erger. Ze gilde en viel achterover in het gras.
"Klootzak!" Huilde ik en kroop naar Joyce toe om haar te laten merken dat ik niet met me liet spotten. Angstig keek ze naar me op en ze probeerde achteruit weg te kruipen. Ze had echter schijn van kans en ik stompte haar in haar maag. Op dat moment werd ik ruw achteruit getrokken. Ik viel met mijn rug in het gras en ik zag dat Joyce's vader tussen ons in kwam staan. Zijn gezicht stond op onweer, en beurtelings keek hij ons woedend aan.
"Zij... Ze..." Stamelde ik, maar Joyce had eerder haar stem terug, terwijl ik nog naar de juiste woorden zat te zoeken.
"Ons baby'tje heeft weer een schone luier nodig." Riep ze uit, en lachte weer gemeen. Ze kreeg een woedende blik van haar vader toegeworpen.
"Houd je mond! Je gedraagt je als een kleuter, plaag die jongen niet zo. Hij heeft het al moeilijk genoeg. Als ik nog een keer merk dat je hem zit uit te lachen, zal ik je dezelfde behandeling geven." Dreigde haar vader. Joyce boog geschrokken haar hoofd en mompelde een excuus naar haar vader toe.
"En bied nu je excuses aan Mark aan. Schiet op!" Zei Joyce's vader. Joyce stond op en liep naar me toe. Ik zat nog steeds geschrokken in het gras. Weer keek Joyce me aan met een blik die op medelijden leek, maar ik wist dat ik dat niet kon vertrouwen. Ze boog haar hoofd.
"Het spijt me Mark, ik... ik zal je niet meer pestten." Zei ze en toen draaide ze zich naar haar vader die goedkeurend knikte. Haar vader keek nu naar mij en ik wist dat ik er niet zo genadig vanaf zou komen. Het enige pluspunt dat ik kon ontdekken was de dreiging van haar vader dat Joyce ook een luier zou omkrijgen. Ik wist nu heel zeker dat Joyce zich nu wel twee keer zou bedenken voordat ze me weer zou vernederen en uitlachen.
"En jij jongeman, jij moet leren dat slaan niets oplost. Dat maakt het alleen maar erger!" Hij bukte voor me neer en trok mijn korte broek naar beneden. Mijn natte luier kwam tevoorschijn en door mijn eigen tranen heen zag ik Joyce nieuwsgierig toekijken. De vader van Joyce wurmde mijn voeten met schoenen en al door de openingen en met de korte broek in zijn hand liep hij naar het huisje toe. Ik bleef huilend achter.
"Kom mee!" Zei hij, en gedwee stond ik snel op en volgde ik hem. Ik trok mijn T-shirt zo ver mogelijk naar beneden en probeerde mijn luier te verbergen. Ik had geen idee of er andere mensen toekeken, maar ik durfde uit schaamte niet om me heen te kijken. Joyce's papa gebood me op de veranda te blijven staan en liep zelf het huisje binnen. Trillend op mijn benen moest ik afwachten.
Binnen een minuutje kwam hij alweer terug. Hij had twee veiligheidsspelden in zijn handen en ik keek verbaasd toe. Hij bukte iets en trok de onderkant van mijn T-shirt uit mijn handen. Met kloppend hard begreep ik wat hij ging doen. De speldden waren nodig om de onderkant van mijn T-shirt omhoog te houden, zodat in alle posities mijn luier open en bloot zichtbaar bleef.
"Nee, alstublieft..." Smeekte ik, maar de speld aan de voorkant werd al gesloten en ik werd ruw omgedraaid. Ook de achterkant van mijn T-shirt werd hoog vastgezet en tot ver boven mijn navel beschermde mijn T-shirt me niet meer. Ik huilde van schaamte en van angstige afwachting. Joyce's moeder liep langs me heen me een groot kleed in haar handen. Ze spreidde het uit over het gras, niet al te ver bij het pad vandaan. Daarna liep ze nog een keer naar het huisje en haalde een stapeltje stripboeken op. Ze gooide ze midden op het kleed.
Joyce's papa stuurde ons naar het kleed toe. Ik rende er naar toe, maar pakte geen stripboek. Ik liet me op het kleed vallen en drukte huilend mijn gezicht in het kleed. Zolang ik niet merkte dat ik gezien werd door voorbijgangers was de vernedering misschien niet zo erg.
