geschreven door: Erik
Tom en Joost waren al veel jaar op scouting. Hun moeders hadden hen ooit voor die organisatie aangemeld om ze wat meer zelfvertrouwen te geven. Spannende activiteiten moesten dat kunnen bevorderen. Als ze hun overtollige energie kwijt konden, zou dat voorts het notoire bedplassen van beide knulletjes misschien eens stoppen. Er werd een mooi uniform aangeschaft en bij de dump kregen ze een paar vervaarlijke legerkisten aan hun jongensvoeten. Er op los! Ze waren natuurlijk wel een beetje beteuterd toen de eerste keer ‘s avonds de kisten uitgingen en ze voor de nacht een luier aanmoesten. Dat zag er minder heldhaftig uit.
Maar dit was nu allang verleden tijd. Beide jongens waren uitgegroeid tot enorme binken die het liefst overal de dienst wilden uitmaken. Een grote waffel en een last voor de leiding. In de groep waren ze eigenlijk niet te handhaven tussen de jongere scouts. Ze waren beide zestien, maar omdat de overgang naar de hogere leeftijdsgroep pas na de zomervakantie zou plaatsvinden, werden ze in vredesnaam nog even gehandhaafd.
Met een stuk of acht andere jongens gingen ze na de zomer over. Deze procedure kende naast het officiële programma ook een speelse ontgroening. De leiding had zich gebogen wat het dit jaar moest zijn. Eigenlijk speciaal wat betreft de twee brutale rouwdouwers Tom en Joost. Meestal was de ontgroening iets vriendelijks. Een uitdagend spel waarbij het slachtoffer op z’n hoogst onder het water of de groene zeep of zoiets kwam te zitten. Men had dit jaar een buikglijbaan in gedachten. Via een zeil vol glibberigheid de groenen naar de nieuwe groep laten glijden. Hartstikke leuk voor die jongens, maar volgens de leiding een eitje voor Tom en Joost. Ze moesten die jongens toch laten merken dat ze niet de hele wereld in hun zak hadden. Ze waren nog pas zestien!
Een van de oudere leiding herinnerde zich nog hoe jaren terug beide jochies zenuwachtig door hun moeders werden aangemeld.
"Die moeders wilden dat ze wat zelfverzekerder werden. Toen we het eerste jaar op zomerkamp gingen kregen we onder strikte discretie een pak luiers mee omdat ze soms in hun bed plasten. Maar omdat we geen smerige broeken wilden, lieten we die twee ook overdag hun luier aan. Zag je ze rondbanjeren in die legerkisten en daarboven de bobbel van hun luier tussen hun benen!"
Op dit verhaal werd onmiddellijk gereageerd.
"Dat is voor herhaling vatbaar", riep een ander.
"En niet alleen een luier, maar ook een flink pak voor het achterwerk daaronder", voegde een derde die het stel eigenlijk een beetje zat was, er aan toe.
Een speciale behandeling voor Tom en Joost. Daar kwam het op neer.
De dag was daar. Alleen de leiding was precies op de hoogte van de plannen. De glijbaan was een groot succes. Met opzet waren Tom en Joost als laatsten in de rij gezet. Toen zij aan de beurt leken werden ze tegen gehouden. Ze kregen te horen dat voor hen iets bijzonders was bedacht.
Terwijl iedereen wachtte, moesten ze even terug in de grote tent van de leiding. Tot hun verbazing werd daar verzocht de broek naar beneden te doen. Van hun gewoonlijke brutaliteit leek niets over. Ze waren verbluft. De leiding zei dat hun gedrag in het afgelopen jaar zodanig was dat de groep geen risico wilde lopen. Hen moest duidelijk worden gemaakt dat het van nu aan afgelopen moest zijn.
Aarzelend begonnen beide jongens hun broeken los te knopen en langzaam deden ze de rits naar beneden. Ze duwden hun onderkleding ook wat omlaag.
Ze zeiden dat Tom het eerst aan de beurt was. Joost moest met de broek op z’n knieën op een stoel wachten. De leiding nam Tom bij de bovenarmen. Door het onverwachte was de jongen gewillig. Eén van de ouderen had medelijden omdat hij wist wat er ging komen. Hij streelde Tom ter bemoediging door zijn haar. Maar de plannen waren nu eenmaal gemaakt. Tom werd meegenomen naar het hakblok dat in een hoek van de tent stond. Men duwde het jonge, maar gespierde lichaam er overheen. Een paar vaardige scouters bonden de handen vast. Tom voelde hoe z’n legerkisten met beugels aan de palen werden geklikt. Hij kon geen kant op. De oudste van de leiding nam een moment troostend het gezicht van het joch in z’n handen. Tom keek op en zag z’n vriend Joost zielig wachten op zijn beurt. Hij sloot z’n ogen. Hij voelde hoe de anderen met de hand over zijn achterste streken. Hij werd kennelijk gekeurd.
Wat een vernedering dat ze zo brutaal aan z’n kont zaten. Hij rukte of hij zich niet los kon krijgen. Na wat gefluister was er de vlammende pijn. Telkens die vier seconden rust en dan weer die pijn. Hij durfde er niet aan te denken hoe zijn trotse billen er uit kwamen te zien.
Toen waren er de handen die hem losmaakten. Tom richtte zich op. Hij voelde zich zo ellendig dat hij niet meer dan verwilderd kon kijken toen iemand hem een grote luier om deed. Men hielp hem onderbroek en jeans omhoog te doen. Hij kreeg zijn spijkerbroek niet dicht. De broek bleef hangen.
Terwijl hij hulpeloos aan de kant stond, werd Joost meegenomen. De jongen had tranen in zijn ogen en verweerde zich. De gespierde benen van de scout verzetten zich. Zijn legerkisten schuurden machteloos over de grond naar het blok. Joost moest er ook aan geloven. Als zestienjarige was hij kansloos. Sterke armen bonden het lichaam aan het onderstel. Joost voelde hoe ook zijn legerkisten werden vastgeklikt. Eenmaal over het blok onderging de jongen het moedig. Hij trok z’n spieren samen om de klappen op te vangen. Tom zag hoe het achterwerk van z’n vriend er vuurrood uit kwam te zien. Hij dacht aan z’n eigen billen. Na de behandeling was er ook een hagelwitte luier voor Joost. Net als Tom kreeg hij z’n jeans er niet overheen.
De glijbaan en nog meer het publiek wachtte. Toen beide jongens voorover naar beneden gleden voelden ze hoe hun broeken zakten en ze in hun luiers te kijk stonden voor de jongens. Ze rukten zo gauw als kon de dikke prop van tussen hun benen. Het schouwspel werd daarmee alleen maar meer adembenemend. Twee afgezwaaide scouts die duidelijk een zeer flink pak slaag hadden gehad, wisten niet hoe snel ze hun broek weer omhoog hadden. Ze hadden hun lesje geleerd.
Tom en Joost waren al veel jaar op scouting. Hun moeders hadden hen ooit voor die organisatie aangemeld om ze wat meer zelfvertrouwen te geven. Spannende activiteiten moesten dat kunnen bevorderen. Als ze hun overtollige energie kwijt konden, zou dat voorts het notoire bedplassen van beide knulletjes misschien eens stoppen. Er werd een mooi uniform aangeschaft en bij de dump kregen ze een paar vervaarlijke legerkisten aan hun jongensvoeten. Er op los! Ze waren natuurlijk wel een beetje beteuterd toen de eerste keer ‘s avonds de kisten uitgingen en ze voor de nacht een luier aanmoesten. Dat zag er minder heldhaftig uit.
Maar dit was nu allang verleden tijd. Beide jongens waren uitgegroeid tot enorme binken die het liefst overal de dienst wilden uitmaken. Een grote waffel en een last voor de leiding. In de groep waren ze eigenlijk niet te handhaven tussen de jongere scouts. Ze waren beide zestien, maar omdat de overgang naar de hogere leeftijdsgroep pas na de zomervakantie zou plaatsvinden, werden ze in vredesnaam nog even gehandhaafd.
Met een stuk of acht andere jongens gingen ze na de zomer over. Deze procedure kende naast het officiële programma ook een speelse ontgroening. De leiding had zich gebogen wat het dit jaar moest zijn. Eigenlijk speciaal wat betreft de twee brutale rouwdouwers Tom en Joost. Meestal was de ontgroening iets vriendelijks. Een uitdagend spel waarbij het slachtoffer op z’n hoogst onder het water of de groene zeep of zoiets kwam te zitten. Men had dit jaar een buikglijbaan in gedachten. Via een zeil vol glibberigheid de groenen naar de nieuwe groep laten glijden. Hartstikke leuk voor die jongens, maar volgens de leiding een eitje voor Tom en Joost. Ze moesten die jongens toch laten merken dat ze niet de hele wereld in hun zak hadden. Ze waren nog pas zestien!
Een van de oudere leiding herinnerde zich nog hoe jaren terug beide jochies zenuwachtig door hun moeders werden aangemeld.
"Die moeders wilden dat ze wat zelfverzekerder werden. Toen we het eerste jaar op zomerkamp gingen kregen we onder strikte discretie een pak luiers mee omdat ze soms in hun bed plasten. Maar omdat we geen smerige broeken wilden, lieten we die twee ook overdag hun luier aan. Zag je ze rondbanjeren in die legerkisten en daarboven de bobbel van hun luier tussen hun benen!"
Op dit verhaal werd onmiddellijk gereageerd.
"Dat is voor herhaling vatbaar", riep een ander.
"En niet alleen een luier, maar ook een flink pak voor het achterwerk daaronder", voegde een derde die het stel eigenlijk een beetje zat was, er aan toe.
Een speciale behandeling voor Tom en Joost. Daar kwam het op neer.
De dag was daar. Alleen de leiding was precies op de hoogte van de plannen. De glijbaan was een groot succes. Met opzet waren Tom en Joost als laatsten in de rij gezet. Toen zij aan de beurt leken werden ze tegen gehouden. Ze kregen te horen dat voor hen iets bijzonders was bedacht.
Terwijl iedereen wachtte, moesten ze even terug in de grote tent van de leiding. Tot hun verbazing werd daar verzocht de broek naar beneden te doen. Van hun gewoonlijke brutaliteit leek niets over. Ze waren verbluft. De leiding zei dat hun gedrag in het afgelopen jaar zodanig was dat de groep geen risico wilde lopen. Hen moest duidelijk worden gemaakt dat het van nu aan afgelopen moest zijn.
Aarzelend begonnen beide jongens hun broeken los te knopen en langzaam deden ze de rits naar beneden. Ze duwden hun onderkleding ook wat omlaag.
Ze zeiden dat Tom het eerst aan de beurt was. Joost moest met de broek op z’n knieën op een stoel wachten. De leiding nam Tom bij de bovenarmen. Door het onverwachte was de jongen gewillig. Eén van de ouderen had medelijden omdat hij wist wat er ging komen. Hij streelde Tom ter bemoediging door zijn haar. Maar de plannen waren nu eenmaal gemaakt. Tom werd meegenomen naar het hakblok dat in een hoek van de tent stond. Men duwde het jonge, maar gespierde lichaam er overheen. Een paar vaardige scouters bonden de handen vast. Tom voelde hoe z’n legerkisten met beugels aan de palen werden geklikt. Hij kon geen kant op. De oudste van de leiding nam een moment troostend het gezicht van het joch in z’n handen. Tom keek op en zag z’n vriend Joost zielig wachten op zijn beurt. Hij sloot z’n ogen. Hij voelde hoe de anderen met de hand over zijn achterste streken. Hij werd kennelijk gekeurd.
Wat een vernedering dat ze zo brutaal aan z’n kont zaten. Hij rukte of hij zich niet los kon krijgen. Na wat gefluister was er de vlammende pijn. Telkens die vier seconden rust en dan weer die pijn. Hij durfde er niet aan te denken hoe zijn trotse billen er uit kwamen te zien.
Toen waren er de handen die hem losmaakten. Tom richtte zich op. Hij voelde zich zo ellendig dat hij niet meer dan verwilderd kon kijken toen iemand hem een grote luier om deed. Men hielp hem onderbroek en jeans omhoog te doen. Hij kreeg zijn spijkerbroek niet dicht. De broek bleef hangen.
Terwijl hij hulpeloos aan de kant stond, werd Joost meegenomen. De jongen had tranen in zijn ogen en verweerde zich. De gespierde benen van de scout verzetten zich. Zijn legerkisten schuurden machteloos over de grond naar het blok. Joost moest er ook aan geloven. Als zestienjarige was hij kansloos. Sterke armen bonden het lichaam aan het onderstel. Joost voelde hoe ook zijn legerkisten werden vastgeklikt. Eenmaal over het blok onderging de jongen het moedig. Hij trok z’n spieren samen om de klappen op te vangen. Tom zag hoe het achterwerk van z’n vriend er vuurrood uit kwam te zien. Hij dacht aan z’n eigen billen. Na de behandeling was er ook een hagelwitte luier voor Joost. Net als Tom kreeg hij z’n jeans er niet overheen.
De glijbaan en nog meer het publiek wachtte. Toen beide jongens voorover naar beneden gleden voelden ze hoe hun broeken zakten en ze in hun luiers te kijk stonden voor de jongens. Ze rukten zo gauw als kon de dikke prop van tussen hun benen. Het schouwspel werd daarmee alleen maar meer adembenemend. Twee afgezwaaide scouts die duidelijk een zeer flink pak slaag hadden gehad, wisten niet hoe snel ze hun broek weer omhoog hadden. Ze hadden hun lesje geleerd.
