Hoofdstuk 11: Echo’s
Het is vroeg in de volgende avond als Sofie haar zusje uitzwaait. Ze laat haar hand pas zakken als de trein en Joy helemaal uit zicht zijn verdwenen. Hoewel ze echt van dit weekend heeft genoten, voelt Sofie een zware last op haar schouders. Nu Joy naar huis is, heeft ze geen excuus meer om zomaar alles op te volgen wat haar stalker haar opdraagt.
Sterker nog: dit is het beste moment om terug te slaan en uit te zoeken wie haar dit nou allemaal aandoet. De hele weg terug naar het studentenhuis spendeert ze aan het bedenken van een manier om de dader in een val te lokken. Zo iemand moet toch een kéér een fout maken? Maar tot nu toe heeft Sofie nog niets kunnen ontdekken.
“Hij zit weer in zo’n fase”, hoort Sofie iemand in de woonkamer zeggen, als ze de voordeur achter zich sluit. Ze luistert aandachtig en komt tot de conclusie dat het Fleur is.
“Lieverd, dat is normaal. Over sommige verliezen kom je nu eenmaal nooit helemaal heen. Ik weet er alles van.”
Puck. Natuurlijk Puck. Zo’n beetje de enige die iedereen een beetje bij elkaar weet te houden de laatste tijd. Bij wie ga je anders om advies vragen? Sofie besluit om niet langer onbeleefd af te staan luisteren. Het zou haar toch niets brengen.
Eenmaal boven ontdekt ze dat haar slaapkamer weer aardig onder handen is genomen door de stalker. Ze haalt haar schouders op. Inmiddels is het allemaal niet meer zo’n verrassing. Ergens is Sofie nieuwsgieriger dan dat ze bang is. Maar ze weigert om meteen toe te geven. Opstandig gaat ze op bed liggen en kijkt ze een stukje van haar serie. Heel even weet ze de stalker de macht te ontnemen. Tot haar telefoon piept.
“Het is tijd dat we onze afspraken permanent maken.”
Sofie legt haar telefoon weer weg. Vrijwel meteen is er een nieuwe piep.
“Je hebt 24 uur om al je ondergoed weg te gooien. Alles. Blauwe vuilniszak op je bureau. Container.”
Sofie rolt met haar ogen. No way.
“Over de inrichting van je kamer: het pak luiers kan bij je bed blijven staan. Je hebt toch een prima smoes. Je ondergoed vervang je door de luierbroekjes. Er liggen mooie nieuwe pyjama’s voor je klaar in de kast. Daar kun je de speen ook mooi aan vastklikken met je nieuwe koordje.”
Sofie schudt haar hoofd. Vergeet het. Maar dan wordt de wereld onder haar voeten weggeslagen.
“J..Joy?”, stamelt Sofie, terwijl ze geschrokken overeind krabbelt. Ze staart naar de foto’s op haar telefoonscherm. Joy met een luier onder haar pyjama, Joy met een luierbroekje onder haar pyjama en verschillende foto’s van hoe Sofie het allemaal heeft vastgelegd.
Sofie vliegt op en sluit de gordijnen. Opnieuw mist ze de kleine camera. Het is alsof ze onder hoogspanning staat.
“Het is walgelijk hoe je haar gebruikt hebt. Voel nu zelf maar eens hoe dat is. Ondergoed. 24 uur. Of ga je je zusje weer laten boeten voor jouw fouten?”
Sofie zakt op de grond. De tranen stromen over haar wangen. Wat heeft ze gedaan?!
De weken die volgen zijn de zwaarste die Sofie ooit heeft moeten doorstaan. Haar vrijheid is nu echt volledig van haar afgenomen. Verdwenen in de container, samen met alle onderbroeken en bh’s. Sofie voelt zich gereduceerd tot een klein kind. En het ergste van alles is dat ze haar straf terecht vindt.
Daarom luistert ze. Daarom volgt ze alles braaf op. Zelfs als na een paar weken ook nog een bedtijd van 20:00 uur opgelegd krijgt. Ze volgt. Voor Joy. Hoewel Sofie weet dat ze haar schuldgevoel nooit helemaal los zal kunnen laten, is dit wat ze moet doen. Haar vernederingen zijn het meer dan waard als ze daar Joy mee kan beschermen.
Haar enige veilige haven is tegenwoordig haar bed. Ooit bracht het de meest vervelende momenten van de dag met zich mee. Dat is nu anders geworden. Bedtijd – hoe vroeg dan ook – is nu een grote opluchting. Ja, ze draagt nog steeds luierbroekjes en die kinderachtige, te kleine pyjama’s. Ja, ze sabbelt uren als een klein kind op haar speen. Maar dat zijn de momenten dat niemand haar kwaad kan doen. Dan voelt ze zich beschermd en vindt ze een klein stukje rust.
Zo houdt Sofie haar nieuwste leven maanden vol, hoe zwaar het ook is. Op school doet ze enorm haar best. Ze kan het elke dag een beetje beter vinden met Renée en samen hebben ze van Spoor grote complimenten gehad voor hun project.
De band met haar huisgenoten wordt ook steeds beter, zelfs al mist ze elke groepsavond door haar vroege bedtijd. Maar ze heeft genoeg momenten waarop ze met Puck kan lachen en zelfs Mia ontdooit langzaam maar zeker. Ze troost Fleur als het weer eens uit is met Dimi. Ze troost zichzelf als het na een week weer eens aan is met Dimi.
Na ruim drie maanden krijgt ze zelfs een beetje hoop, als de stalker haar een verrassing belooft voor het moment waarop ze honderd dagen gehoorzaam is. Sofie weet het zeker: daar zal het punt komen waarop ze langzaam maar zeker wordt losgelaten. Dan is ze genoeg gestraft, of is op zijn minst het lolletje voor de stalker er wel vanaf. Maar niets blijkt minder waar.
“Honderd dagen een brave meid. Proficiat. Als beloning mag je deze week een half uurtje langer opblijven. Licht uit om half negen!”
En dat is het moment waarop Sofie pas echt breekt. Honderd dagen lang heeft ze haar leven als ee gevangene uit handen gegeven. Het kleine beetje hoop dat ze had durven opbouwen springt als een luchtbel uit elkaar.
In een vlaag van woede gooit Sofie haar telefoon door de kamer. En dat ziet ze zichzelf weer eens in de spiegel. Achttien jaar. Is dit hoe ‘volwassen’ er uit hoort te zien? Een Bambi-pyjama, die zo strak zit dat de randen van haar luierbroekje aan alle kanten zichtbaar zijn? Een roze speen, waarvan ze al niet eens meer in de gaten had dat ze erop aan het sabbelen was?
Can I wish on a star for another life
Cause it feels like I’m all on my own tonight
And I find myself in pieces
(*klik voor muziekje*)
De stalker volgt het op dit moment allemaal niet. Die is aan de andere kant van Maastricht en loopt door een donkere gang in een oud gebouw. Het is de voormalige gevangenis. In de meeste vleugels worden tegenwoordig vluchtelingen opgevangen, maar de stalker is stiekem naar een verlaten afdeling kunnen sluipen.
There are pills on the table and a thought in my head
And I walk through the halls where I used to be led
My heart is filled with reasons
Sofie weet zich in te houden. Het liefst zou ze de spiegel - en daarmee haar reflectie - in duizend stukjes willen slaan. Maar dat gaat haar niet helpen. Dit eindigt nooit, als ze niet zelf het initiatief neemt. Als ze haar vrijheid ooit terug wil krijgen, zal ze die zelf moeten pakken.
I’m trying to be somebody else
I’m finding it hard to love myself
I wanted to be somebody new
But that’s impossible to do
De stalker staat bij één van de cellen op de afdeling. Via een klein raam valt er nog net een straaltje licht op de zachte muren. Allerlei herinneringen komen boven. Een enorm schuldgevoel. Hoe is het toch weer zo ver kunnen komen?
I’m running out of my mind
Is this really my life
I’m running out of time
Is this really my life, my life
Uit een broekzak haalt de stalker een potje met pillen. De naam daarvan is diegene al lang weer vergeten, maar de gele sticker valt zelfs in de duisternis behoorlijk op.
I could run from it all but I’d only get lost
Oh, I’ve walked on the bridge that I shouldn’t have crossed
And I find myself a user
De stalker slikt een aantal van de pillen af en gaat in het midden van de cel op de vloer zitten. Het voelt op een vreemde manier heel vertrouwd aan. En dat is het laatste wat diegene zou moeten willen. Het schuldgevoel is groot, maar het spelletje is al te ver gegaan. De grens voorbij.
Oh I wake everyday with addictions to feed
They all call me a friend but I’ll never be freed
From the face of a faithless future
Sofie kruipt in bed en laat het licht met opzet branden. Ze slaat de deken zo over zich heen dat ze helemaal bedekt is. Alleen zij, Tijgertje, haar telefoon en de laatste fles frisdrank. Er is niemand die nu kan zien wat ze doet.
I’m trying to be somebody else
I’m finding it hard to love myself
I’ve wanted to be somebody new
But that’s impossible to do
De lege dossierkast valt met een harde klap op de vloer van een kantoortje. De stalker hijgt van alle moeite die het heeft gekost om die om te krijgen. Dit kan zo niet doorgaan. Dat arme meisje.. Het moet stoppen! Het moet!
Maar het is te sterk..
I’m running out of my mind
Is this really my life
I’m running out of time
Is this really my life, my life
Sofie is druk bezig op haar telefoon. Doordat het grote licht nog aan is, zal het licht van haar telefoon niet te zien zijn. Als er iemand meekijkt, dan heeft diegene geen flauw idee wat Sofie aan het doen is. Of van welke informatie ze allemaal weet te vinden.
Iedereen op het verdachtenlijstje van Sofie wordt door de online zoekmachines getrokken. Ze is er nu echt klaar mee.
These years pass by and we’re growing older
And I think of you and all we’ve made it through
Some have passed away, some have moved on
But I’m still here today, I’m here today
De informatie die Sofie verzamelt is dan ook niet niks. Er loopt een koude rilling over haar rug als ze de naam van Spoor opzoekt. Allerlei krantenartikelen over een docent die door een leerlinge werd beschuldigd van seksuele intimidatie. Alle beschuldigingen bleken uiteindelijk vals, maar ze speelden vlak voor het overlijden van zijn vrouw. Geen wonder dat die man zo enorm bitter is geworden.
Daarna kijkt Sofie naar de zoekresultaten voor Dimi. Op het eerste gezicht is er niets bijzonders bij, afgezien van wat lovende sportuitslagen. Maar na een tijdje scrollen komt Sofie opnieuw informatie tegen waar ze van schrikt. De overlijdensadvertentie van zijn moeder. Ze had er geen flauw idee van. Renée heeft er ook nooit over gepraat, terwijl ze normaal altijd alles vertelt.
These years pass by and I’m growing older
And I think of you and all we’ve made it through
Some have passed away, there’s no words to say
No second tries, this is my life
De stalker is overmand door emoties. De pillen hebben geen effect meer, hoeveel er ook van worden genomen. De drang is te groot om te controleren. Maar het schuldgevoel ook. Dit is het moment. Nu moet er gekozen worden. Stoppen of uitspelen.
Als de stalker weer op adem is gekomen, haalt die een oude foto uit een broekzak. De kleuren zijn vervaagd en de randjes beschadigd. Maar één ding is glashelder. De persoon die op de foto staat lijkt enorm op Sofie. Als twee druppels water.
And I think of you
I’m running out of my mind
Is this really my life
I’m running out of time
Is this really my life, my life
