Sofie (TB, ML, TL, WL, NL, GL, VN, BP)
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Hoofdstuk 06: Tijgertje
Tijgertje is de oudste knuffel die Sofie heeft. Al sinds ze een dreumes was, wordt Tijgertje overal mee naartoe gesleept. Hij was dan ook de enige knuffel die met Sofie mee mocht verhuizen naar Maastricht. Erg leuk vindt hij het daar eigenlijk niet. Hij mag niet eens op het bed zitten om alles voor zijn baasje in de gaten te houden.
In plaats daarvan brengt Tijgertje zijn tijd meestal door in het donker. Sofie heeft hem bij het uitpakken een plekje in de kast gegeven. Het mag dan wel een prominent plekje zijn, toch vindt Tijgertje dat hij Sofie veel te weinig ziet. Op deze manier kan hij zijn taak als opperknuffel toch nooit goed vervullen?
Maar vanavond heeft Tijgertje geluk. Als Sofie de kastdeur opentrekt, ziet hij dat ze behoorlijk aan het huilen is. Op dat moment weet Tijgertje ook dat zijn bevrijding nabij is. Voor hij het weet wordt hij uit de kast gepakt en mag hij zijn baasje weer troosten en knuffelen. Wat heeft hij dat toch gemist!
Even later zit Tijgertje op het bed van Sofie. Hij ziet dat ze nog altijd behoorlijk overstuur is. Ze controleert wel drie keer of de deur op slot is en of de gordijnen wel helemaal dicht zijn. Het lijkt wel of Sofie ergens heel bang voor is.
Daarnaast blijft Sofie maar op haar telefoon kijken. Tijgertje snapt niet goed waarom. Aan de ene kant lijkt ze ergens op te hopen en aan de andere kant wordt ze ook steeds verdrietiger als ze naar dat scherm kijkt.
Tijgertje mag dan van pluche zijn; hij begrijpt héél goed dat er iets niet klopt. Maar waarom zijn baasje zo overstuur is, kan hij niet ontcijferen. Voorzichtig probeert hij zijn baasje in te seinen dat ze niet moet vergeten om te eten. Om genoeg te drinken. Vroeger was hij er heel goed in om haar aan dat soort dingen te laten denken, maar nu lijkt het wel alsof hij tegen de muren praat.
Na een tijdje ziet Tijgertje dat Sofie een fles frisdrank uit de krat pakt en een paar flinke slokken neemt. Gelukkig maar. Dat is tenminste iets waar hij zich geen zorgen meer over hoeft te maken. Hij ziet hoe Sofie wat drinken over haar hemdje knoeit. Zelfs dat lijkt er al voor te zorgen dat ze weer in tranen uitbarst.
Uiteindelijk maakt Sofie het licht in de kamer uit en komt ze naast Tijgertje op bed liggen. Ze pakt hem in haar armen en knuffelt zo stevig als ze kan.
“Sorry”, hoort Tijgertje zijn baasje snikken.
“Het geef niet, baasje. Het komt wel goed”, denkt Tijgertje.
Al snel zakt Sofie in een diepe slaap weg. Tijgertje vraagt zich af of het hem zou lukken om het dekbed over haar heen te slaan. Alleen een hemdje en zo’n luierbroekje is toch lang niet warm genoeg? Maar uiteindelijk laat hij het maar zo. Hij is al veel te blij dat hij weer in haar armen mag liggen en waakt die nacht beter dan hij ooit gewaakt heeft.
Als hij toch eens zou kunnen vertellen wat hij die nacht allemaal gezien heeft..
Maar zodra Sofie de volgende ochtend wakker wordt, verstaat ze niets van Tijgertje zijn verslag. Het lukt haar amper om de wekker op haar telefoon uit te zetten.
Sinds Sofie in Maastricht is, slaapt ze ook veel dieper en vaster dan normaal. Ze snapt zelf ook niet helemaal waardoor dat komt. Het zullen al die nieuwe indrukken wel zijn. Daar is ze altijd gevoelig voor geweest. Al denkt ze dat iedereen gevoelig zou zijn voor foto’s als degene die ze gisteravond doorgestuurd kreeg.
Het helpt Sofie allemaal ook niet om droog te blijven ’s nachts. In Maastricht is ze tot nu toe ook iedere dag nat geweest. Ze overdrijft het wellicht een beetje, maar ze zou daarnaast kunnen zweren dat haar luierbroekje elke dag voller en zwaarder wordt. Als ze gaat staan, merkt ze meteen dat het broekje een klein stukje afzakt.
Sofie loopt voorzichtig naar de spiegel en irriteert zich mateloos aan wat ze ziet. Voor buitenstaanders zou het vast hilarisch zijn. Ze haat dit. Misschien verdient ze het ook wel gewoon dat die foto naar buiten komt.
Dan piept haar telefoon. Sofie herkent het geluidje niet. Dat moet haast wel speciaal zijn ingesteld en ze heeft zo’n donker vermoeden door wie.
“De foto blijft tussen ons. Zolang je naar me luistert.”
Duidelijk. Niet dat Sofie ook maar het flauwste idee heeft wat diegene wil.
“Wat ik wil?”
Sofie stoort zich mateloos aan het feit dat deze persoon blijkbaar ook nog haar gedachten kon lezen. Dat nieuwe stukje vrijheid valt behoorlijk tegen.
“Je krijgt om 12:00 uur een opdracht en die ga je uitvoeren.”
Sofie probeert te reageren, maar elk berichtje dat ze typt kan niet worden afgeleverd. Vanaf de andere kant blijft het stil. Geïrriteerd gooit Sofie de telefoon op haar bed, waar Tijgertje die nog maar net kan ontwijken.
Na een diepe zucht besluit Sofie dat ze geen andere keuze heeft dan haar leven nu zo normaal mogelijk te proberen leiden. Ze moet wel naar school, anders krijgt ze daar alleen maar nieuwe problemen. Ook al heeft ze geen flauw idee wie hierachter zit, ze zal mee moeten spelen. Hoeveel haar dat ook stoort.
Als Sofie haar kledingkast opent, voelt ze een pijnlijke steek in haar blaas. Serieus? Hoe kan ze nu wéér moeten plassen? Haar luierbroekje is al zo nat dat die haast wel aan zijn capaciteit moet zitten. Sofie besluit om alle voorzichtigheid nu ook maar los te laten en trekt snel een vrolijk jurkje aan, zodat ze zo snel mogelijk naar de wc kan rennen. Fatsoenlijk omkleden kan daarna ook nog wel.
Maar zodra Sofie de kamerdeur open wil maken, lukt dat niet. Die zit op slot.
“Natuurlijk”, zucht Sofie. Die ene keer dat ze er wel aan denkt om haar kamer op slot te doen..
Ze draait zich richting haar bureau en opent de bovenste lade. Geen sleutels. De tweede dan? Ook niet. Alle lades zien er keurig uit. De spulletjes liggen allemaal precies waar ze moeten liggen. Zo netjes gesorteerd dat zelfs Fleur er haar goedkeuring aan zou geven. Alles, behalve de sleutels.
Sofie raakt alleen maar geïrriteerder en haar protesterende blaas helpt niet mee. Met nerveuze bewegingen doorzoekt ze haar hele kamer. Het bed, de boodschappentassen van gister, de kast en zelfs bij de pakken luierbroekjes op haar nieuwe verstopplek. Maar nergens weet ze de sleutels te vinden. Sofie staat nu echt op uitbarsten, op alle mogelijke manieren.
“Kun je me even helpen? Mijn deur is op slot en ik ben mijn sleutels kwijt.”
Het berichtje naar Fleur typen is zelfs lastig. Bij elke beweging lijkt het alsof Sofie haar blaas denkt dat dit het moment is om de dam te laten barsten.
“Geef me een kwartiertje. Sta me om te kleden.”
Ook dat nog! Snapt Fleur nou niet dat het om een noodgeval gaat? Natuurlijk niet. En Sofie voelt zich ook niet in de positie om druk op Fleur te gaan zetten. Stel dat zij..
Sofie wil die gedachte niet afmaken. Natuurlijk kan Fleur degene zijn die haar chanteert. Maar zo zijn er nog wel een paar mensen. Ze is nu afhankelijk van Fleur en dus kan ze beter gewoon stil zijn en wachten tot ze haar komt bevrijden.
Druk loopt Sofie heen en weer door haar kamer. Ze probeert uit alle macht om de controle over haar blaas niet te verliezen. Maar een kwartier? Dat gaat natuurlijk nooit lukken. Sofie zal iets moeten verzinnen. Maar wat?
Een glas? Nee, die heeft ze niet op haar kamer. Gisteravond is ze die vergeten en heeft ze zelfs rechtstreeks uit de fles frisdrank gedronken. Dat zou ze normaal nooit doen, maar nood breekt nu eenmaal wet.
De kast van Sofie staat nog altijd open en wanneer ze er voor de zoveelste keer langsloopt, valt haar oog op het pak luiers. Eerst wil ze er niet aan denken en loopt ze nog maar een rondje. Ze voelt zich haast een gevangene die niets anders kan dan door haar cel slenteren. Opnieuw ziet ze het pak. Het kindje op de verpakking heeft haar armen omhoog uitgestoken. Bijna uitnodigend. Nood breekt nu eenmaal wet. Sofie houdt het niet meer.
Ze stopt bij de kast en scheurt het pak open. Snel trekt ze er een luier uit, die nog een stuk groter blijkt te zijn dan ze had gedacht. Met een paar nerveuze bewegingen laat ze haar natte luierbroekje tot haar enkels zakken en vouwt ze de gewone luier open. Ze gaat tegen de muur staan en houdt de luier met haar hand tegen zich aan. Haar blaas loopt leeg, terwijl de rest van haar lichaam zich lijkt te vullen met opluchting.
Beschaamd wacht Sofie even tot de luier alles heeft opgenomen en vouwt deze daarna dicht. Ze weet niet goed hoe ze zich hierover voelt, maar accepteert dat het de enige logische keuze was.
Precies op dat moment kan Sofie gerommel bij haar deur horen. Dat moet Fleur zijn! In een reflex gooit ze de opgevouwen luier in haar kast en trekt ze haar broekje op. Met haar voet kan ze nog net de kastdeur dichtmaken, als Fleur de sleutel omdraait.
“Oh, gelukkig, je bent er! Dankjewel!”, zegt Sofie opgelucht.
Fleur kijkt haar indringend aan. Bijna geïrriteerd zelfs.
“Ja, sorry, ik ben mijn sleutels kwijt”, geeft Sofie toe.
“Nee, dat ben je niet. Die staken nog op de voordeur. De buurman heeft het gezien en ze gisteravond door de brievenbus naar binnen gegooid.”
Sofie snapt er niets van. Hoe is ze die daar kunnen vergeten?
“We vonden ze vanmorgen vroeg. Hopelijk heb je nu geleerd om op ONZE sleutels te letten.”
“Ja.. echt, sorry”, stamelt Sofie.
“Trouwens, het stinkt hier. Ik zou even een raam openzetten.”
Sofie schrikt even, maar ziet Fleur dan wijzen naar de noodles. Inmiddels hartstikke koud. Sofie heeft er gisteren amper van gegeten.
Fleur geeft Sofie haar sleutels terug en vertrekt. Sofie loopt snel naar het raam. Had ze die gordijnen zelf nou op een kiertje laten staan? Of heeft ze net in haar haastige zoektocht misschien niet goed opgelet? Zodra ze het raam op de kiepstand zet, ziet Sofie dat Spoor weer in zijn voortuin staat. Hij lijkt haar te zien en zwaait. Voorzichtig zwaait Sofie terug, voordat ze zich snel wegdraait. Engerd..
Uren later zit Sofie weer op school. Ze heeft een tussenuur en probeert wat leerwerk te maken. Maar haar aandacht blijft gericht op haar telefoon. Het is tenslotte bijna 12:00. De zenuwen gieren door haar lichaam. Wat zou er van haar gevraagd gaan worden?
Ineens schrikt Sofie op, als iemand een hand op haar schouder legt. Ze draait zich met een ruk naar achter en ziet dat het Spoor is.
“Zo, mevrouw Sofie. Weer hard aan het werk?”
Sofie knikt. Dan ziet ze dat Spoor niet alleen is.
“Mooi. Je kent Renée? Volgens mij hebben jullie wel wat lessen samen. Bij mij zitten jullie echter in een andere subgroep. Renée heeft ook geen partner voor het project, dus het leek me een goed idee als jullie er samen aan kunnen werken.”
Sofie ziet hoe Renée haar nerveus groet. Ze vindt het bijzonder dat Renée al naar de hogeschool gaat, omdat ze duidelijk jonger is dan de meesten hier. Het is niet voor niks dat ze nog een baantje heeft als vakkenvuller.
“Ja, dat kan”, zegt Sofie zachtjes, terwijl ze zich herinnert dat Renée degene was die haar heeft geholpen bij het kopen van de luiers. Al is ‘geholpen’ misschien niet het goede woord.
“Mooi. Sofie vertelt je vast wel alles over het merk waar jullie mee aan de slag kunnen. Daar weet ze blijkbaar alles van. Als er vragen zijn, dan hoor ik het wel.”
Spoor verdwijnt uit de kantine en Renée gaat braaf tegenover Sofie zitten. Ze glimlacht en wacht duidelijk op sturing vanuit Sofie. Maar Sofie staart naar telefoon. Het is 12:02. Geen bericht..
Uiteindelijk komen Renée en Sofie later op de middag aan bij het studentenhuis, waar ze samen aan het project kunnen werken. De studieruimtes op de hogeschool zijn altijd vol en Renée gaf heel duidelijk aan dat ze bij haar thuis ook niet kunnen studeren. Met een enorme hoeveelheid tegenzin heeft Sofie haar dan ook maar meegenomen.
Ze wijst Renée de weg op haar kamer en gaat voor alle zekerheid naar de wc op de badkamer. Ze checkt opnieuw of er een berichtje is binnengekomen. Het is bijna drie uur later. Nog altijd laat diegene niets horen.
Als Sofie haar handen heeft gewassen, besluit ze dat ze het beter los kan laten. Het zal vast een flauwe grap van diegene zijn geweest. Als je zoveel macht over iemand hebt, dan wil je er ook iets mee doen. Maar deze persoon heeft blijkbaar andere prioriteiten. Dan is die angst ook niet nodig. Daarom laat ze Renée ook alleen op haar kamer. Dat ze maar lekker gaat neuzen. Sofie heeft het nu echt even nodig om niet meer bang te zijn.
Eenmaal terug op haar kamer ziet ze dat Renée braafjes op haar bed zit, met één van de studieboeken op haar schoot. Zie je wel? Niets aan de hand.
Renée draait haar hoofd naar Sofie en glimlacht breed.
“Ik vind jouw speen echt zo cool!”
“Mijn wat?”
Sofie zet een stap dichterbij en ziet dan dat Tijgertje niet precies op zijn plek zit. Zoals altijd steekt hij braaf zijn pootje uit. Maar nu houdt hij een grote, roze speen vast.
Tijgertje is de oudste knuffel die Sofie heeft. Al sinds ze een dreumes was, wordt Tijgertje overal mee naartoe gesleept. Hij was dan ook de enige knuffel die met Sofie mee mocht verhuizen naar Maastricht. Erg leuk vindt hij het daar eigenlijk niet. Hij mag niet eens op het bed zitten om alles voor zijn baasje in de gaten te houden.
In plaats daarvan brengt Tijgertje zijn tijd meestal door in het donker. Sofie heeft hem bij het uitpakken een plekje in de kast gegeven. Het mag dan wel een prominent plekje zijn, toch vindt Tijgertje dat hij Sofie veel te weinig ziet. Op deze manier kan hij zijn taak als opperknuffel toch nooit goed vervullen?
Maar vanavond heeft Tijgertje geluk. Als Sofie de kastdeur opentrekt, ziet hij dat ze behoorlijk aan het huilen is. Op dat moment weet Tijgertje ook dat zijn bevrijding nabij is. Voor hij het weet wordt hij uit de kast gepakt en mag hij zijn baasje weer troosten en knuffelen. Wat heeft hij dat toch gemist!
Even later zit Tijgertje op het bed van Sofie. Hij ziet dat ze nog altijd behoorlijk overstuur is. Ze controleert wel drie keer of de deur op slot is en of de gordijnen wel helemaal dicht zijn. Het lijkt wel of Sofie ergens heel bang voor is.
Daarnaast blijft Sofie maar op haar telefoon kijken. Tijgertje snapt niet goed waarom. Aan de ene kant lijkt ze ergens op te hopen en aan de andere kant wordt ze ook steeds verdrietiger als ze naar dat scherm kijkt.
Tijgertje mag dan van pluche zijn; hij begrijpt héél goed dat er iets niet klopt. Maar waarom zijn baasje zo overstuur is, kan hij niet ontcijferen. Voorzichtig probeert hij zijn baasje in te seinen dat ze niet moet vergeten om te eten. Om genoeg te drinken. Vroeger was hij er heel goed in om haar aan dat soort dingen te laten denken, maar nu lijkt het wel alsof hij tegen de muren praat.
Na een tijdje ziet Tijgertje dat Sofie een fles frisdrank uit de krat pakt en een paar flinke slokken neemt. Gelukkig maar. Dat is tenminste iets waar hij zich geen zorgen meer over hoeft te maken. Hij ziet hoe Sofie wat drinken over haar hemdje knoeit. Zelfs dat lijkt er al voor te zorgen dat ze weer in tranen uitbarst.
Uiteindelijk maakt Sofie het licht in de kamer uit en komt ze naast Tijgertje op bed liggen. Ze pakt hem in haar armen en knuffelt zo stevig als ze kan.
“Sorry”, hoort Tijgertje zijn baasje snikken.
“Het geef niet, baasje. Het komt wel goed”, denkt Tijgertje.
Al snel zakt Sofie in een diepe slaap weg. Tijgertje vraagt zich af of het hem zou lukken om het dekbed over haar heen te slaan. Alleen een hemdje en zo’n luierbroekje is toch lang niet warm genoeg? Maar uiteindelijk laat hij het maar zo. Hij is al veel te blij dat hij weer in haar armen mag liggen en waakt die nacht beter dan hij ooit gewaakt heeft.
Als hij toch eens zou kunnen vertellen wat hij die nacht allemaal gezien heeft..
Maar zodra Sofie de volgende ochtend wakker wordt, verstaat ze niets van Tijgertje zijn verslag. Het lukt haar amper om de wekker op haar telefoon uit te zetten.
Sinds Sofie in Maastricht is, slaapt ze ook veel dieper en vaster dan normaal. Ze snapt zelf ook niet helemaal waardoor dat komt. Het zullen al die nieuwe indrukken wel zijn. Daar is ze altijd gevoelig voor geweest. Al denkt ze dat iedereen gevoelig zou zijn voor foto’s als degene die ze gisteravond doorgestuurd kreeg.
Het helpt Sofie allemaal ook niet om droog te blijven ’s nachts. In Maastricht is ze tot nu toe ook iedere dag nat geweest. Ze overdrijft het wellicht een beetje, maar ze zou daarnaast kunnen zweren dat haar luierbroekje elke dag voller en zwaarder wordt. Als ze gaat staan, merkt ze meteen dat het broekje een klein stukje afzakt.
Sofie loopt voorzichtig naar de spiegel en irriteert zich mateloos aan wat ze ziet. Voor buitenstaanders zou het vast hilarisch zijn. Ze haat dit. Misschien verdient ze het ook wel gewoon dat die foto naar buiten komt.
Dan piept haar telefoon. Sofie herkent het geluidje niet. Dat moet haast wel speciaal zijn ingesteld en ze heeft zo’n donker vermoeden door wie.
“De foto blijft tussen ons. Zolang je naar me luistert.”
Duidelijk. Niet dat Sofie ook maar het flauwste idee heeft wat diegene wil.
“Wat ik wil?”
Sofie stoort zich mateloos aan het feit dat deze persoon blijkbaar ook nog haar gedachten kon lezen. Dat nieuwe stukje vrijheid valt behoorlijk tegen.
“Je krijgt om 12:00 uur een opdracht en die ga je uitvoeren.”
Sofie probeert te reageren, maar elk berichtje dat ze typt kan niet worden afgeleverd. Vanaf de andere kant blijft het stil. Geïrriteerd gooit Sofie de telefoon op haar bed, waar Tijgertje die nog maar net kan ontwijken.
Na een diepe zucht besluit Sofie dat ze geen andere keuze heeft dan haar leven nu zo normaal mogelijk te proberen leiden. Ze moet wel naar school, anders krijgt ze daar alleen maar nieuwe problemen. Ook al heeft ze geen flauw idee wie hierachter zit, ze zal mee moeten spelen. Hoeveel haar dat ook stoort.
Als Sofie haar kledingkast opent, voelt ze een pijnlijke steek in haar blaas. Serieus? Hoe kan ze nu wéér moeten plassen? Haar luierbroekje is al zo nat dat die haast wel aan zijn capaciteit moet zitten. Sofie besluit om alle voorzichtigheid nu ook maar los te laten en trekt snel een vrolijk jurkje aan, zodat ze zo snel mogelijk naar de wc kan rennen. Fatsoenlijk omkleden kan daarna ook nog wel.
Maar zodra Sofie de kamerdeur open wil maken, lukt dat niet. Die zit op slot.
“Natuurlijk”, zucht Sofie. Die ene keer dat ze er wel aan denkt om haar kamer op slot te doen..
Ze draait zich richting haar bureau en opent de bovenste lade. Geen sleutels. De tweede dan? Ook niet. Alle lades zien er keurig uit. De spulletjes liggen allemaal precies waar ze moeten liggen. Zo netjes gesorteerd dat zelfs Fleur er haar goedkeuring aan zou geven. Alles, behalve de sleutels.
Sofie raakt alleen maar geïrriteerder en haar protesterende blaas helpt niet mee. Met nerveuze bewegingen doorzoekt ze haar hele kamer. Het bed, de boodschappentassen van gister, de kast en zelfs bij de pakken luierbroekjes op haar nieuwe verstopplek. Maar nergens weet ze de sleutels te vinden. Sofie staat nu echt op uitbarsten, op alle mogelijke manieren.
“Kun je me even helpen? Mijn deur is op slot en ik ben mijn sleutels kwijt.”
Het berichtje naar Fleur typen is zelfs lastig. Bij elke beweging lijkt het alsof Sofie haar blaas denkt dat dit het moment is om de dam te laten barsten.
“Geef me een kwartiertje. Sta me om te kleden.”
Ook dat nog! Snapt Fleur nou niet dat het om een noodgeval gaat? Natuurlijk niet. En Sofie voelt zich ook niet in de positie om druk op Fleur te gaan zetten. Stel dat zij..
Sofie wil die gedachte niet afmaken. Natuurlijk kan Fleur degene zijn die haar chanteert. Maar zo zijn er nog wel een paar mensen. Ze is nu afhankelijk van Fleur en dus kan ze beter gewoon stil zijn en wachten tot ze haar komt bevrijden.
Druk loopt Sofie heen en weer door haar kamer. Ze probeert uit alle macht om de controle over haar blaas niet te verliezen. Maar een kwartier? Dat gaat natuurlijk nooit lukken. Sofie zal iets moeten verzinnen. Maar wat?
Een glas? Nee, die heeft ze niet op haar kamer. Gisteravond is ze die vergeten en heeft ze zelfs rechtstreeks uit de fles frisdrank gedronken. Dat zou ze normaal nooit doen, maar nood breekt nu eenmaal wet.
De kast van Sofie staat nog altijd open en wanneer ze er voor de zoveelste keer langsloopt, valt haar oog op het pak luiers. Eerst wil ze er niet aan denken en loopt ze nog maar een rondje. Ze voelt zich haast een gevangene die niets anders kan dan door haar cel slenteren. Opnieuw ziet ze het pak. Het kindje op de verpakking heeft haar armen omhoog uitgestoken. Bijna uitnodigend. Nood breekt nu eenmaal wet. Sofie houdt het niet meer.
Ze stopt bij de kast en scheurt het pak open. Snel trekt ze er een luier uit, die nog een stuk groter blijkt te zijn dan ze had gedacht. Met een paar nerveuze bewegingen laat ze haar natte luierbroekje tot haar enkels zakken en vouwt ze de gewone luier open. Ze gaat tegen de muur staan en houdt de luier met haar hand tegen zich aan. Haar blaas loopt leeg, terwijl de rest van haar lichaam zich lijkt te vullen met opluchting.
Beschaamd wacht Sofie even tot de luier alles heeft opgenomen en vouwt deze daarna dicht. Ze weet niet goed hoe ze zich hierover voelt, maar accepteert dat het de enige logische keuze was.
Precies op dat moment kan Sofie gerommel bij haar deur horen. Dat moet Fleur zijn! In een reflex gooit ze de opgevouwen luier in haar kast en trekt ze haar broekje op. Met haar voet kan ze nog net de kastdeur dichtmaken, als Fleur de sleutel omdraait.
“Oh, gelukkig, je bent er! Dankjewel!”, zegt Sofie opgelucht.
Fleur kijkt haar indringend aan. Bijna geïrriteerd zelfs.
“Ja, sorry, ik ben mijn sleutels kwijt”, geeft Sofie toe.
“Nee, dat ben je niet. Die staken nog op de voordeur. De buurman heeft het gezien en ze gisteravond door de brievenbus naar binnen gegooid.”
Sofie snapt er niets van. Hoe is ze die daar kunnen vergeten?
“We vonden ze vanmorgen vroeg. Hopelijk heb je nu geleerd om op ONZE sleutels te letten.”
“Ja.. echt, sorry”, stamelt Sofie.
“Trouwens, het stinkt hier. Ik zou even een raam openzetten.”
Sofie schrikt even, maar ziet Fleur dan wijzen naar de noodles. Inmiddels hartstikke koud. Sofie heeft er gisteren amper van gegeten.
Fleur geeft Sofie haar sleutels terug en vertrekt. Sofie loopt snel naar het raam. Had ze die gordijnen zelf nou op een kiertje laten staan? Of heeft ze net in haar haastige zoektocht misschien niet goed opgelet? Zodra ze het raam op de kiepstand zet, ziet Sofie dat Spoor weer in zijn voortuin staat. Hij lijkt haar te zien en zwaait. Voorzichtig zwaait Sofie terug, voordat ze zich snel wegdraait. Engerd..
Uren later zit Sofie weer op school. Ze heeft een tussenuur en probeert wat leerwerk te maken. Maar haar aandacht blijft gericht op haar telefoon. Het is tenslotte bijna 12:00. De zenuwen gieren door haar lichaam. Wat zou er van haar gevraagd gaan worden?
Ineens schrikt Sofie op, als iemand een hand op haar schouder legt. Ze draait zich met een ruk naar achter en ziet dat het Spoor is.
“Zo, mevrouw Sofie. Weer hard aan het werk?”
Sofie knikt. Dan ziet ze dat Spoor niet alleen is.
“Mooi. Je kent Renée? Volgens mij hebben jullie wel wat lessen samen. Bij mij zitten jullie echter in een andere subgroep. Renée heeft ook geen partner voor het project, dus het leek me een goed idee als jullie er samen aan kunnen werken.”
Sofie ziet hoe Renée haar nerveus groet. Ze vindt het bijzonder dat Renée al naar de hogeschool gaat, omdat ze duidelijk jonger is dan de meesten hier. Het is niet voor niks dat ze nog een baantje heeft als vakkenvuller.
“Ja, dat kan”, zegt Sofie zachtjes, terwijl ze zich herinnert dat Renée degene was die haar heeft geholpen bij het kopen van de luiers. Al is ‘geholpen’ misschien niet het goede woord.
“Mooi. Sofie vertelt je vast wel alles over het merk waar jullie mee aan de slag kunnen. Daar weet ze blijkbaar alles van. Als er vragen zijn, dan hoor ik het wel.”
Spoor verdwijnt uit de kantine en Renée gaat braaf tegenover Sofie zitten. Ze glimlacht en wacht duidelijk op sturing vanuit Sofie. Maar Sofie staart naar telefoon. Het is 12:02. Geen bericht..
Uiteindelijk komen Renée en Sofie later op de middag aan bij het studentenhuis, waar ze samen aan het project kunnen werken. De studieruimtes op de hogeschool zijn altijd vol en Renée gaf heel duidelijk aan dat ze bij haar thuis ook niet kunnen studeren. Met een enorme hoeveelheid tegenzin heeft Sofie haar dan ook maar meegenomen.
Ze wijst Renée de weg op haar kamer en gaat voor alle zekerheid naar de wc op de badkamer. Ze checkt opnieuw of er een berichtje is binnengekomen. Het is bijna drie uur later. Nog altijd laat diegene niets horen.
Als Sofie haar handen heeft gewassen, besluit ze dat ze het beter los kan laten. Het zal vast een flauwe grap van diegene zijn geweest. Als je zoveel macht over iemand hebt, dan wil je er ook iets mee doen. Maar deze persoon heeft blijkbaar andere prioriteiten. Dan is die angst ook niet nodig. Daarom laat ze Renée ook alleen op haar kamer. Dat ze maar lekker gaat neuzen. Sofie heeft het nu echt even nodig om niet meer bang te zijn.
Eenmaal terug op haar kamer ziet ze dat Renée braafjes op haar bed zit, met één van de studieboeken op haar schoot. Zie je wel? Niets aan de hand.
Renée draait haar hoofd naar Sofie en glimlacht breed.
“Ik vind jouw speen echt zo cool!”
“Mijn wat?”
Sofie zet een stap dichterbij en ziet dan dat Tijgertje niet precies op zijn plek zit. Zoals altijd steekt hij braaf zijn pootje uit. Maar nu houdt hij een grote, roze speen vast.
Hij is behoorlijk in de minderheid; dat zeker!
Zelfs dat is nog een mysterie!Ik weet het. Het is Spoor.
Hij heeft als buurman op de één of ander manier toegang tot het studentenhuis.
Hij manipuleert de boel op school zo dat het beschamend voor Sofie is.
Én blijkbaar spiket hij haar drinken met diuretica.
Waar kan ik mijn speurderstrofee ophalen?
Nu ga ik natuurlijk niets spoilen, want dat zou zonde zijn van de laatste zeven hoofdstukken. Dus ik doe het zo: van de vijf zinnen in je bericht is er minimaal één correct en minimaal één niet.
beddenplasser
volwassen peuter
@Snakebite en @friendly : alleen die laatste zin is fout. Er is nl. geen speurderstrofee.
Vast wel, maar die is héél moeilijk te vinden.
Al had ik die zin eigenlijk niet meegeteld.
luierjona
Superlid
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Vooral het verhaal vanuit tijgertje was geweldig.
Maar ook het feit dat er om 12 uur dus niets gebeurde !
Wat betreft sleutels kwijt, herkenbaar
Maar ook het feit dat er om 12 uur dus niets gebeurde !
Wat betreft sleutels kwijt, herkenbaar
geenidee0000
Gewaardeerd Lid
Ik krijg echt tweedehands stress van dit verhaal, goed geschreven hoor hahahaha
babylisanne
Nieuw lid
Weer een leuk stuk tekst ben echt benieuwd wie sofie moet hebben
Ja, Tijgertje was een ontzettend handig personage. Je kunt natuurlijk maar zo vaak vertellen dat Sofie overstuur is, voordat het saai wordt.Los van alle speurwerk, mooi en spannend verhaal. Ben benieuwd waar dit naartoe gaat, van kwaad tot erger!
Schattige inbreng ook van Tijgertje. Die mag blijven
Thanks! We gaan morgen zien wat of er nog een opdracht komt.
Als Tijgertjes eens zouden kunnen praten!
Dankjewel!
Gebeurde er niets om 12 uur?
Was ze haar sleutels kwijt? Dankjewel!
Denk aan je bloeddruk! Thanks!
Tja, er zijn 6 mogelijkheden. Ik had eerder gezegd dat het er 7 waren, maar daar had ik Sofie zelf per ongeluk bij opgeteld. Of we moeten Tijgertje natuurlijk als extréém verdacht zien.
Iets eerder dan gepland, aangezien ik morgen erg druk ben! 
Hoofdstuk 07: Escalatie
Sofie kookt van binnen. Wat wil die idioot nou van haar? Eerst moet ze braaf tot twaalf uur wachten op een opdracht. Vervolgens komt die opdracht nooit en nu blijkt dat diegene gewoon wéér op haar kamer is geweest!
“Echt, zo stoer dat je die gewoon nog hebt”, zegt Renée vrolijk.
Sofie heeft geen idee hoe ze dat moet vertalen. Meent ze dat? Dat ze het stoer vindt dat Sofie die bewaard heeft? Of denkt ze soms dat het gewoon haar speen van nu is? En meent ze het dan dat ze het stoer vindt? Wacht eens, wie zegt eigenlijk dat Renée die niet gewoon zelf hier heeft neergelegd? Zou het kunnen?
“Ja, die is nog van vroeger”, probeert Sofie dan maar.
Ze kijkt naar Tijgertje. Niet alleen de speen is nieuw. Hij draagt nu een halsband, die via een ketting aan een verwarmingsbuis is vastgemaakt. Het slotje, waarmee alles vastgezet is, hangt duidelijk open. De sleutel zit er ook gewoon in.
“Oh, echt? Hij is wel een beetje groot voor een baby”, zegt Renée. Houdt dat meisje ooit op met glimlachen?
“Ik heb hem dan ook lang gehad”, zucht Sofie, terwijl ze haar irritatie nog maar nauwelijks kan verbergen.
Langzaam begint ze de eindjes aan elkaar te knopen. Dit is niet het werk van Renée. Daar zou ze iets van hebben gemerkt. Hoe afgeleid Sofie ook was, dat zou haar zijn opgevallen. Maar er is niets dat ze nu kan doen. Niet met Renée erbij. Wat er nog over is van de waardigheid van Sofie, wil ze ook proberen te bewaren.
“Ja, ik ook! Echt, ik zou er zo weer een willen hebben. Maar dan heb ik echt ruzie met mijn ouders, want dan kan ik weer terug naar de ortho voor een beugel”, ratelt Renée vrolijk verder.
“Ah, ja, snap ik. Heb je de opdracht doorgelezen?”
Het lukt Sofie om van onderwerp te veranderen. Het project brengt nou niet bepaald een leuker onderwerp met zich mee, maar dat is een stuk minder confronterend. Terwijl Renée haar ideeën voor het project uiteen begint te zetten, blijft Sofie nog even naar de speen kijken. Hij is inderdaad erg groot. Met sierlijke letters staat er BABY GIRL op het schildje.
“Wil je wat drinken, trouwens?”
Sofie besluit om even uit de situatie te stappen en te proberen om haar evenwicht terug te vinden. Ze haalt beneden twee glazen en doet wat oefeningen met haar ademhaling. Kalméér, kalméér, kalméér. Langzaam komt ze terug tot zichzelf.
Eenmaal weer boven, schenkt ze voor Renée en zichzelf wat Rivella in. Daarna hebben ze nog een uurtje aan het project gewerkt. Sofie moet toegeven dat Renée een aantal heel goede ideeën heeft over hun campagne. Haar inzichten zijn prima. Maar elke keer als ze het over DryNites hebben, blijft het Sofie steken. Ze krijgt het woord soms amper over haar lippen en verslikt zich zelfs een keer bijna als Renée het woord ‘luiers’ gebruikt.
Uiteindelijk spreken ze een goede taakverdeling af en besluiten ze om het er morgen op school nog even over te hebben. Sofie loopt met Renée mee tot aan de voordeur en zwaait haar beleefd uit. Als ze er zeker van is dat Renée de straat uit is, gaat Sofie snel terug naar boven. Op haar slaapkamer haalt ze Tijgertje snel uit de halsband en maakt ze de ketting los van de verwarmingsbuis.
Met grote, boze stappen vervolgt Sofie dan haar weg naar een andere slaapkamer. Zonder te kloppen maakt ze de deur open en loopt ze naar binnen.
Mia kijkt Sofie stomverbaasd aan. Ze zit – zoals altijd – aan haar bureau te werken en wordt nogal overvallen door het bezoekje van Sofie. Mia volgt elke beweging die Sofie maakt. Al snel staat deze naast Mia en kwakt ze de halsband en ketting met een flinke knal op het bureau. Mia ziet dat Sofie redelijk kwaad is, maar is niet snel onder de indruk.
“Denk je dat je grappig bent?”, briest Sofie.
“Lieverd, ik ben hilarisch.”
“Waarom doe je dit?!”
Mia maakt een paar sarcastische bewegingen.
“Zitten, bedoel je? Dan zie ik meestal net iets meer dan wanneer ik lig.”
“Nee, dit!”, roept Sofie, terwijl ze naar de spullen wijst. “Wat moet dit op mijn kamer?”
Mia grinnikt.
“Omdat je een nieuwe hobby hebt gevonden? Even je seksuele vrijheid kunt vieren? Lekker experimenteren? Zolang het maar niet met Dimi is, want Fleur breekt je nek.”
De totale desinteresse van Mia brengt Sofie in verwarring.
“Dus je geeft het niet toe?”
“Wat moet ik toegeven? Waarom zou ik in vredesnaam mijn spullen op jouw kamer later slingeren? En – dat je het even weet – dit soort flutmateriaal gebruik ik al lang niet meer.”
Met een blik van walging bekijkt Mia de ketting en halsband. Wat denkt die rare trut wel niet?
“Serieus, volgens mij heb ik handboeien die dikker zijn dan dat bandje. Geef me je arm eens?”
Sofie trekt snel haar arm weg bij Mia en doet een stap achteruit. Mia schatert het uit. Het was precies de reactie waar Mia op hoopte.
“Ja, zie je? Geen wonder dat je ondersteboven bent van dat amateurspeelgoed. En begrijp me niet verkeerd: we moeten het allemaal leren. Je mag altijd langskomen voor een les. Graag zelfs. Die Drentse preutsheid krijg ik er wel uit, hoor. Maar ik denk dat iemand anders met je aan het kloten is. Hier verspil ik mijn tijd niet aan.”
Sofie staart naar Mia. Ze is nog steeds enorm boos, maar iets aan Mia’s gedrag vertelt dat ze toch echt de waarheid spreekt. Verslagen draait Sofie zich om.
“Neem je die troep even mee?”
Als Sofie de halsband en ketting van het bureau wil pakken, veegt Mia ze met één vloeiende beweging op de grond.
“Daar liggen ze.”
Sofie slikt haar trots in en bukt om de spullen op te rapen.
“Volgende keer wel even kloppen, ja?”
Met een harde klap slaat Sofie de deur achter zich dicht. Het is maar goed dat er verder niemand thuis is, want dan had ze nu heel wat uit moeten leggen. Ze was er zo van overtuigd dat Mia degene is die haar chanteert. Het klopte gewoon aan alle kanten: die halsband, het spelen met mensen, het feit dat ze ICT studeert.
En toch is Sofie er nu zeker van dat het Mia niet is. Dan zou ze nu niet naar haar eigen kamer lopen, maar nog steeds in het hol van de leeuw zitten. Ze heeft zichzelf net zo’n beetje op een bordje aangeboden. Mia had kunnen doen wat ze wilde, als ze die foto daadwerkelijk zou hebben. Die macht zou ze volledig uitgemolken hebben.
Maar wie dan wel? Sofie sluit haar slaapkamerdeur achter zich en gaat op haar bed zitten. Ze neemt een lijstje door in haar gedachten. Fleur en Puck? Die kans is aanwezig, maar Sofie ziet niet in waarom. Mia zou een overduidelijke reden hebben, maar die schrijft Sofie nu af. Dimi zou een mogelijkheid kunnen zijn. Maar daar wil Sofie liever niet aan denken. Hij is altijd zo lief voor haar, dus welke motivatie zou daar dan achter moeten schuilen.
Renée schrijft Sofie ook af. Wat zou zij hier te zoeken hebben? Ze wist niet eens waar Sofie woonde tot vandaag. Daarnaast ziet Sofie ook Renée niet tot zoiets in staat. Of zou het meneer Spoor zijn? Hij had gisteravond naar binnen kunnen komen, als hij had gewild. De sleutels van Sofie hingen aan de voordeur. Blijkbaar. Maar dat zou iemand zijn opgevallen. En aangezien iedereen Spoor zo’n engerd vindt, zou daar ongetwijfeld wel een opmerking over zijn gemaakt.
En waarom zou hij het doen? Sofie wikt en weegt, maar ze komt tot de conclusie dat niemand een duidelijke reden heeft om haar te chanteren. In ieder geval geen die zij nu zelf kan zien. Of begrijpen. Ze doet toch verdorie niemand kwaad?
Sofie pakt het speentje van de poot van Tijgertje. Ze bekijkt het even goed, maar is er inderdaad van overtuigd dat deze niet voor kleine kinderen bedoeld is. Ergens voelt Sofie zo’n kriebel. Hoe zou het zijn? Hoe zou het smaken?
Maar ze geeft daar nu echt niet aan toe. Ze weigert om nog verder toe te geven aan wie het dan ook is die haar dit aandoet.
Waar blijft diegene trouwens? Nog altijd heeft Sofie geen nieuw bericht ontvangen van haar belager, wat ze toch maar vreemd vindt. Het zal toch niet zo zijn dat dit het is? Het grote plan? Sofie afleiden en plaagstootjes uitdelen?
Misschien kan Sofie maar beter hopen van wel.
Uiteindelijk besluit Sofie om haar tijd dan maar productief te besteden. Ze kan niet blijven zitten en bezorgd zijn. Dat is precies waar diegene op hoopt en dus weigert Sofie dat. Ze gaat aan haar bureau zitten en opent haar laptop. Renée is amper een uur weg en heeft nu toch al een paar nieuwe ideeën op de mail gezet. Enthousiast is ze, dat moet Sofie haar nageven.
Sofie wil echter liever aan een ander vak werken en besluit om haar boek voor Engels te pakken. Als ze de bureaulade opentrekt, wacht haar een volgende verrassing. Een pak van haar luierbroekjes ligt in die lade. Verder niets. Woest trekt Sofie ook de andere lades één-voor-één open. In elke lade ligt alleen een pak luierbroekjes. Alle andere spullen zijn weg.
“Wacht eens”, denkt Sofie hardop. “VIJF pakken? Ik heb er maar vier gekocht! Dus toch! Ik wist dat ik er nog één had meegenomen van thuis! Maar.. dan heeft iemand die hier op de eerste dag al weggehaald. Is het echt al zo lang bezig?!”
Verslagen laat Sofie zich op de rand van haar bed zakken. Ze weet wel hoe dit afloopt. Met een boze blik haalt ze alle bureaulades uit het kastje. Jawel, dáár zijn al haar spullen. Hij of zij heeft de luierbroekjes en de spulletjes van plaats gewisseld. Wat een kwaad genie, zeg. Absolute terreur..
Zuchtend ruimt Sofie alles weer op zoals ze het vanmorgen achtergelaten had. Alle broekjes terug op de verstopplek, op ééntje voor vanavond na. De spulletjes weer keurig gesorteerd in de lades. Ook het boek Engels. Sofie heeft er wel weer even genoeg van voor vandaag. Voordat ze laatste bureaula terug schuift, gooit Sofie ook het speentje, de halsband en de ketting in de verstopplek.
Het is natuurlijk nog veel te vroeg om echt te gaan slapen, maar Sofie besluit toch om een oogje dicht te knijpen. Met Tijgertje in haar armen voelt een middagdutje erg fijn. Al gauw zakt ze diep in slaap. Eindelijk weer even rust.
De klok geeft al bijna middernacht aan op het moment dat Sofie eindelijk wakker schrikt. Ze kan niet geloven dat ze zo lang geslapen heeft! Ze ziet het luierbroekje dat ze voor zichzelf had klaargelegd nog op het bureau liggen en beseft dat ze die vergeten is. Ze schrikt op, trekt snel haar jurkje een stuk omhoog en checkt haar bed.
Alles is droog. Opgelucht staat Sofie op. Daar is ze nog goed mee weggekomen. Voor het eerst heeft Sofie in Maastricht een droge slaap meegemaakt en daar is ze best een beetje trots op. Voor alle zekerheid gaat ze nu eerst even plassen. Wat weg is, is nu eenmaal weg. Zelfs op de wc blijft Sofie met gespitste oren luisteren of er niet op haar kamer wordt gerommeld.
Eenmaal terug op haar kamer is Sofie gerustgesteld. Alles ziet er goed uit. Ze besluit beneden nog iets te eten te gaan maken. Iets makkelijks. Gelukkig heeft ze die diepvriespizza nog. Hoe laat het ook is, haar maag geeft duidelijk aan dat er iets gegeten moet worden.
Als ze beneden komt, is Sofie verbaasd om te zien dat al haar huisgenootjes samen een film zitten te kijken in de woonkamer. Zelfs Mia. Ze zit er ongeïnteresseerd bij, maar doet toch mee. Niemand zegt iets terug als Sofie ze groet. Ze haalt haar schouders op en vertrekt maar richting de keuken. Hier heeft ze toch geen zin in.
Terwijl Sofie de oven voorbereid en haar pizza uit de diepvries haalt, spreekt Puck haar aan. Ze is toch even achter Sofie aangelopen om haar uit te leggen dat donderdagavond nu eenmaal de vaste groepsavond is en dat ook van Sofie wordt verwacht dat ze daarbij is. Sofie wist dit ook, maar was helemaal uit het oog verloren dat het vanavond al zo ver was.
Sofie maakt excuses en iedereen wuift het een beetje weg. Ze is nieuw, dus er is niemand die er een al te groot probleem van wil maken. Om haar goede wil te tonen, nestelt Sofie zich na een tijdje met haar pizza op de enige vrije stoel. Hij zit comfortabel en Sofie besluit dat ze dit vaker moet doen.
Halverwege de pizza – en tegen het einde van de film – slaat de klok in de woonkamer middernacht. Iedereen is verzonken in de film, behalve Sofie. Die schrikt zich rot. Direct na de twaalfde slag van de klok, maakt haar telefoon een geluid.
Datzelfde geluid als vanmorgen. Ze heeft een nieuw bericht van de stalker. Voordat ze het opent, kijkt Sofie om zich heen. Niemand zit op een telefoon, computer of tablet. Niemand. Dan kunnen de meiden het dus niet zijn. Toch?
Bevreesd opent Sofie het bericht.
“Vanaf nu draag jij altijd een luierbroekje. 24 uur per dag. 7 dagen per week. Geen smoesjes.”
Hoofdstuk 07: Escalatie
Sofie kookt van binnen. Wat wil die idioot nou van haar? Eerst moet ze braaf tot twaalf uur wachten op een opdracht. Vervolgens komt die opdracht nooit en nu blijkt dat diegene gewoon wéér op haar kamer is geweest!
“Echt, zo stoer dat je die gewoon nog hebt”, zegt Renée vrolijk.
Sofie heeft geen idee hoe ze dat moet vertalen. Meent ze dat? Dat ze het stoer vindt dat Sofie die bewaard heeft? Of denkt ze soms dat het gewoon haar speen van nu is? En meent ze het dan dat ze het stoer vindt? Wacht eens, wie zegt eigenlijk dat Renée die niet gewoon zelf hier heeft neergelegd? Zou het kunnen?
“Ja, die is nog van vroeger”, probeert Sofie dan maar.
Ze kijkt naar Tijgertje. Niet alleen de speen is nieuw. Hij draagt nu een halsband, die via een ketting aan een verwarmingsbuis is vastgemaakt. Het slotje, waarmee alles vastgezet is, hangt duidelijk open. De sleutel zit er ook gewoon in.
“Oh, echt? Hij is wel een beetje groot voor een baby”, zegt Renée. Houdt dat meisje ooit op met glimlachen?
“Ik heb hem dan ook lang gehad”, zucht Sofie, terwijl ze haar irritatie nog maar nauwelijks kan verbergen.
Langzaam begint ze de eindjes aan elkaar te knopen. Dit is niet het werk van Renée. Daar zou ze iets van hebben gemerkt. Hoe afgeleid Sofie ook was, dat zou haar zijn opgevallen. Maar er is niets dat ze nu kan doen. Niet met Renée erbij. Wat er nog over is van de waardigheid van Sofie, wil ze ook proberen te bewaren.
“Ja, ik ook! Echt, ik zou er zo weer een willen hebben. Maar dan heb ik echt ruzie met mijn ouders, want dan kan ik weer terug naar de ortho voor een beugel”, ratelt Renée vrolijk verder.
“Ah, ja, snap ik. Heb je de opdracht doorgelezen?”
Het lukt Sofie om van onderwerp te veranderen. Het project brengt nou niet bepaald een leuker onderwerp met zich mee, maar dat is een stuk minder confronterend. Terwijl Renée haar ideeën voor het project uiteen begint te zetten, blijft Sofie nog even naar de speen kijken. Hij is inderdaad erg groot. Met sierlijke letters staat er BABY GIRL op het schildje.
“Wil je wat drinken, trouwens?”
Sofie besluit om even uit de situatie te stappen en te proberen om haar evenwicht terug te vinden. Ze haalt beneden twee glazen en doet wat oefeningen met haar ademhaling. Kalméér, kalméér, kalméér. Langzaam komt ze terug tot zichzelf.
Eenmaal weer boven, schenkt ze voor Renée en zichzelf wat Rivella in. Daarna hebben ze nog een uurtje aan het project gewerkt. Sofie moet toegeven dat Renée een aantal heel goede ideeën heeft over hun campagne. Haar inzichten zijn prima. Maar elke keer als ze het over DryNites hebben, blijft het Sofie steken. Ze krijgt het woord soms amper over haar lippen en verslikt zich zelfs een keer bijna als Renée het woord ‘luiers’ gebruikt.
Uiteindelijk spreken ze een goede taakverdeling af en besluiten ze om het er morgen op school nog even over te hebben. Sofie loopt met Renée mee tot aan de voordeur en zwaait haar beleefd uit. Als ze er zeker van is dat Renée de straat uit is, gaat Sofie snel terug naar boven. Op haar slaapkamer haalt ze Tijgertje snel uit de halsband en maakt ze de ketting los van de verwarmingsbuis.
Met grote, boze stappen vervolgt Sofie dan haar weg naar een andere slaapkamer. Zonder te kloppen maakt ze de deur open en loopt ze naar binnen.
Mia kijkt Sofie stomverbaasd aan. Ze zit – zoals altijd – aan haar bureau te werken en wordt nogal overvallen door het bezoekje van Sofie. Mia volgt elke beweging die Sofie maakt. Al snel staat deze naast Mia en kwakt ze de halsband en ketting met een flinke knal op het bureau. Mia ziet dat Sofie redelijk kwaad is, maar is niet snel onder de indruk.
“Denk je dat je grappig bent?”, briest Sofie.
“Lieverd, ik ben hilarisch.”
“Waarom doe je dit?!”
Mia maakt een paar sarcastische bewegingen.
“Zitten, bedoel je? Dan zie ik meestal net iets meer dan wanneer ik lig.”
“Nee, dit!”, roept Sofie, terwijl ze naar de spullen wijst. “Wat moet dit op mijn kamer?”
Mia grinnikt.
“Omdat je een nieuwe hobby hebt gevonden? Even je seksuele vrijheid kunt vieren? Lekker experimenteren? Zolang het maar niet met Dimi is, want Fleur breekt je nek.”
De totale desinteresse van Mia brengt Sofie in verwarring.
“Dus je geeft het niet toe?”
“Wat moet ik toegeven? Waarom zou ik in vredesnaam mijn spullen op jouw kamer later slingeren? En – dat je het even weet – dit soort flutmateriaal gebruik ik al lang niet meer.”
Met een blik van walging bekijkt Mia de ketting en halsband. Wat denkt die rare trut wel niet?
“Serieus, volgens mij heb ik handboeien die dikker zijn dan dat bandje. Geef me je arm eens?”
Sofie trekt snel haar arm weg bij Mia en doet een stap achteruit. Mia schatert het uit. Het was precies de reactie waar Mia op hoopte.
“Ja, zie je? Geen wonder dat je ondersteboven bent van dat amateurspeelgoed. En begrijp me niet verkeerd: we moeten het allemaal leren. Je mag altijd langskomen voor een les. Graag zelfs. Die Drentse preutsheid krijg ik er wel uit, hoor. Maar ik denk dat iemand anders met je aan het kloten is. Hier verspil ik mijn tijd niet aan.”
Sofie staart naar Mia. Ze is nog steeds enorm boos, maar iets aan Mia’s gedrag vertelt dat ze toch echt de waarheid spreekt. Verslagen draait Sofie zich om.
“Neem je die troep even mee?”
Als Sofie de halsband en ketting van het bureau wil pakken, veegt Mia ze met één vloeiende beweging op de grond.
“Daar liggen ze.”
Sofie slikt haar trots in en bukt om de spullen op te rapen.
“Volgende keer wel even kloppen, ja?”
Met een harde klap slaat Sofie de deur achter zich dicht. Het is maar goed dat er verder niemand thuis is, want dan had ze nu heel wat uit moeten leggen. Ze was er zo van overtuigd dat Mia degene is die haar chanteert. Het klopte gewoon aan alle kanten: die halsband, het spelen met mensen, het feit dat ze ICT studeert.
En toch is Sofie er nu zeker van dat het Mia niet is. Dan zou ze nu niet naar haar eigen kamer lopen, maar nog steeds in het hol van de leeuw zitten. Ze heeft zichzelf net zo’n beetje op een bordje aangeboden. Mia had kunnen doen wat ze wilde, als ze die foto daadwerkelijk zou hebben. Die macht zou ze volledig uitgemolken hebben.
Maar wie dan wel? Sofie sluit haar slaapkamerdeur achter zich en gaat op haar bed zitten. Ze neemt een lijstje door in haar gedachten. Fleur en Puck? Die kans is aanwezig, maar Sofie ziet niet in waarom. Mia zou een overduidelijke reden hebben, maar die schrijft Sofie nu af. Dimi zou een mogelijkheid kunnen zijn. Maar daar wil Sofie liever niet aan denken. Hij is altijd zo lief voor haar, dus welke motivatie zou daar dan achter moeten schuilen.
Renée schrijft Sofie ook af. Wat zou zij hier te zoeken hebben? Ze wist niet eens waar Sofie woonde tot vandaag. Daarnaast ziet Sofie ook Renée niet tot zoiets in staat. Of zou het meneer Spoor zijn? Hij had gisteravond naar binnen kunnen komen, als hij had gewild. De sleutels van Sofie hingen aan de voordeur. Blijkbaar. Maar dat zou iemand zijn opgevallen. En aangezien iedereen Spoor zo’n engerd vindt, zou daar ongetwijfeld wel een opmerking over zijn gemaakt.
En waarom zou hij het doen? Sofie wikt en weegt, maar ze komt tot de conclusie dat niemand een duidelijke reden heeft om haar te chanteren. In ieder geval geen die zij nu zelf kan zien. Of begrijpen. Ze doet toch verdorie niemand kwaad?
Sofie pakt het speentje van de poot van Tijgertje. Ze bekijkt het even goed, maar is er inderdaad van overtuigd dat deze niet voor kleine kinderen bedoeld is. Ergens voelt Sofie zo’n kriebel. Hoe zou het zijn? Hoe zou het smaken?
Maar ze geeft daar nu echt niet aan toe. Ze weigert om nog verder toe te geven aan wie het dan ook is die haar dit aandoet.
Waar blijft diegene trouwens? Nog altijd heeft Sofie geen nieuw bericht ontvangen van haar belager, wat ze toch maar vreemd vindt. Het zal toch niet zo zijn dat dit het is? Het grote plan? Sofie afleiden en plaagstootjes uitdelen?
Misschien kan Sofie maar beter hopen van wel.
Uiteindelijk besluit Sofie om haar tijd dan maar productief te besteden. Ze kan niet blijven zitten en bezorgd zijn. Dat is precies waar diegene op hoopt en dus weigert Sofie dat. Ze gaat aan haar bureau zitten en opent haar laptop. Renée is amper een uur weg en heeft nu toch al een paar nieuwe ideeën op de mail gezet. Enthousiast is ze, dat moet Sofie haar nageven.
Sofie wil echter liever aan een ander vak werken en besluit om haar boek voor Engels te pakken. Als ze de bureaulade opentrekt, wacht haar een volgende verrassing. Een pak van haar luierbroekjes ligt in die lade. Verder niets. Woest trekt Sofie ook de andere lades één-voor-één open. In elke lade ligt alleen een pak luierbroekjes. Alle andere spullen zijn weg.
“Wacht eens”, denkt Sofie hardop. “VIJF pakken? Ik heb er maar vier gekocht! Dus toch! Ik wist dat ik er nog één had meegenomen van thuis! Maar.. dan heeft iemand die hier op de eerste dag al weggehaald. Is het echt al zo lang bezig?!”
Verslagen laat Sofie zich op de rand van haar bed zakken. Ze weet wel hoe dit afloopt. Met een boze blik haalt ze alle bureaulades uit het kastje. Jawel, dáár zijn al haar spullen. Hij of zij heeft de luierbroekjes en de spulletjes van plaats gewisseld. Wat een kwaad genie, zeg. Absolute terreur..
Zuchtend ruimt Sofie alles weer op zoals ze het vanmorgen achtergelaten had. Alle broekjes terug op de verstopplek, op ééntje voor vanavond na. De spulletjes weer keurig gesorteerd in de lades. Ook het boek Engels. Sofie heeft er wel weer even genoeg van voor vandaag. Voordat ze laatste bureaula terug schuift, gooit Sofie ook het speentje, de halsband en de ketting in de verstopplek.
Het is natuurlijk nog veel te vroeg om echt te gaan slapen, maar Sofie besluit toch om een oogje dicht te knijpen. Met Tijgertje in haar armen voelt een middagdutje erg fijn. Al gauw zakt ze diep in slaap. Eindelijk weer even rust.
De klok geeft al bijna middernacht aan op het moment dat Sofie eindelijk wakker schrikt. Ze kan niet geloven dat ze zo lang geslapen heeft! Ze ziet het luierbroekje dat ze voor zichzelf had klaargelegd nog op het bureau liggen en beseft dat ze die vergeten is. Ze schrikt op, trekt snel haar jurkje een stuk omhoog en checkt haar bed.
Alles is droog. Opgelucht staat Sofie op. Daar is ze nog goed mee weggekomen. Voor het eerst heeft Sofie in Maastricht een droge slaap meegemaakt en daar is ze best een beetje trots op. Voor alle zekerheid gaat ze nu eerst even plassen. Wat weg is, is nu eenmaal weg. Zelfs op de wc blijft Sofie met gespitste oren luisteren of er niet op haar kamer wordt gerommeld.
Eenmaal terug op haar kamer is Sofie gerustgesteld. Alles ziet er goed uit. Ze besluit beneden nog iets te eten te gaan maken. Iets makkelijks. Gelukkig heeft ze die diepvriespizza nog. Hoe laat het ook is, haar maag geeft duidelijk aan dat er iets gegeten moet worden.
Als ze beneden komt, is Sofie verbaasd om te zien dat al haar huisgenootjes samen een film zitten te kijken in de woonkamer. Zelfs Mia. Ze zit er ongeïnteresseerd bij, maar doet toch mee. Niemand zegt iets terug als Sofie ze groet. Ze haalt haar schouders op en vertrekt maar richting de keuken. Hier heeft ze toch geen zin in.
Terwijl Sofie de oven voorbereid en haar pizza uit de diepvries haalt, spreekt Puck haar aan. Ze is toch even achter Sofie aangelopen om haar uit te leggen dat donderdagavond nu eenmaal de vaste groepsavond is en dat ook van Sofie wordt verwacht dat ze daarbij is. Sofie wist dit ook, maar was helemaal uit het oog verloren dat het vanavond al zo ver was.
Sofie maakt excuses en iedereen wuift het een beetje weg. Ze is nieuw, dus er is niemand die er een al te groot probleem van wil maken. Om haar goede wil te tonen, nestelt Sofie zich na een tijdje met haar pizza op de enige vrije stoel. Hij zit comfortabel en Sofie besluit dat ze dit vaker moet doen.
Halverwege de pizza – en tegen het einde van de film – slaat de klok in de woonkamer middernacht. Iedereen is verzonken in de film, behalve Sofie. Die schrikt zich rot. Direct na de twaalfde slag van de klok, maakt haar telefoon een geluid.
Datzelfde geluid als vanmorgen. Ze heeft een nieuw bericht van de stalker. Voordat ze het opent, kijkt Sofie om zich heen. Niemand zit op een telefoon, computer of tablet. Niemand. Dan kunnen de meiden het dus niet zijn. Toch?
Bevreesd opent Sofie het bericht.
“Vanaf nu draag jij altijd een luierbroekje. 24 uur per dag. 7 dagen per week. Geen smoesjes.”
Daar zat ik ook al aan te denken inderdaad.
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
Escorte Sofie Gent | Volwassen Baby's / Luierliefhebbers | 36 |