Mommy Maaike
Gewaardeerd Lid
Het schooljaar was bijna afgelopen en de tijd van schoolreisjes aangebroken. Bijna een jaar was ik nu de stagiair van groep drie en ik ging met de kinderen naar de efteling. Gelukkig hadden zich, naast de klassehulp, ook een drietal moeders zich aangemeld als begeleiders. De kinderen waren enthousiast en ook ik en de andere begeleiders hadden er lol in. We waren bij de fata morgana toen ik tot mijn afschuw merkte dat ik een plas in mijn broek deed. Nooit eerder had ik daar last van gehad en ik had niet eens veel gedronken alleen een flesje fris dat ik van Renée, de moeder van een van de kinderen gekregen had. Ik wist niets beters te doen dan mijn tas voor mijn kruis te houden maar Renée had het al opgemerkt. 'Heb je een probleempje Maikel?', vroeg ze mij. Ik kreeg een rood hoofd. 'Kom maar even mee, ik heb wel een oplossing, als moeder moet je op alles voorbereid zijn'. Ik liep met mijn tas voor mijn kruis met haar mee. Tot mijn schrik liep ze naar de babyverschoonruimte en deed de deur open. Ik wilde niet mee. 'Kom jochie, je kunt zo niet blijven lopen' en ze trok me de ruimte binnen. Binnen waren drie moeders hun kleine kinderen aan het verschonen en er was nog een plek vrij. Renée trok de tas uit mijn handen en de moeders, die al een beetje verbaasd hadden gekeken toen ik aan de hand van Renée de deur binnenkwam begonnen te lachen. 'Kijk dat jongetje heeft ook een ongelukje gehad' zei één van de moeders tegen haar dochtertje. Ik moest van Renée op de vrije verschoonplak gaan liggen en ze deed mijn schoenen, natte broek en onderbroek uit. Daar lag ik in mijn blote kont. Renée pakte tot mijn schrik een grote roze luier uit haar tas. 'Nee, geen luier', zei ik verschrikt. 'Je zult wel moeten, wil je soms in je blote billetjes verder?, was het antwoord, terwijl ze de luier onder mijn kont schoof. Voor ze hem dichtplakte werden mijn billen nog gepoederd. 'Nu even kijken wat we eroverheen doen, jouw spijkerbroekje kun je niet aan die is nat', zei Renée in haar tas zoekend. Ze haalde er een roze sportbroekje uit en schoof dat over mijn benen terwijl ik nog op de verschoontafel lag. De aanwezige moeders, die inmiddels klaar waren met het verschonen van hun kinderen kwam met de kinderen op hun arm om ons heen staan. 'Zie je nu wat er gebeurd als je als grote jongen ook nog in je broekje plast', zie een van de moeders tegen een jongetje van een jaar of vijf. Ik moest van Renée op de verschoontafel gaan staan en ze schoof het sportbroekje over mijn geluierde billen. 'Zo, het is bijna niet te zien dat je nog een onzindelijk jongetje bent en nog een luiertje draagt, je moet alleen niet bukken want dan komt je t-shirtje omhoog en ziet iedereen de bovenkant van je luiertje, die komt boven het broekje uit' zei ze tevreden en ze deed mijn open sandalen weer aan.
Ik weet niet of het aan mijn totaal verdwenen zelfvertrouwen lag, of dat de kinderen wat door hadden, maar de situatie was totaal veranderd. Kwamen de kinderen voor mijn ongelukje naar mij om dingen te vragen, nu leek het of ze alleen aan de andere begeleiders lieten weten wat en waar ze heen wilden. Mijn zelfvertrouwen werd nog minder toen Maaike, de klassehulp, ik had me onbewust wat afgezonderd, zei: 'kom Maikeltje bij de andere kindjes blijven anders moeten we je zo gaan zoeken'. Ik zag Renée lachen toen Maaike me bij de hand pakt en meetrok naar de speeltuin.
De kinderen gingen enthousiast spelen en ik zat bij de vier vrouwen. 'Moet jij niet even lief met de andere kindjes gaan spelen Maikeltje ?' vroeg Maaike . De andere vrouwen barsten in lachen uit. 'Ik ben de stagiair', zei ik. 'Niet lang meer hoor, als mevrouw van den bosch hoort dat jij nog een onzindelijk peutertje bent kom je echt niet meer voor de klas'. Van deze opmerking van Maaike schrok ik. Ik had sinds augustus vorig jaar een jaarcontract en uiteraard had ik het werk nodig. Ik had immers net een huis gekocht. Pas nu realiseerde ik me de mogelijk consequenties en smeekte de vrouwen het niet verder te vertellen. Die reageerden daar niet op.
Wat later ging Renée wat te drinken halen voor ons, mij werd niet gevraagd wat ik wilde drinken. Ze kwam terug met vier koffie en een flesje appelsap met een rietje voor mij. 'Met twee handjes vasthouden, anders wordt het een knoeiboel en ik heb geen slabbetje of schoon shirtje voor je bij me' kreeg ik te horen. Ik ging door de grond, de mensen aan het tafeltje naast ons keken nieuwsgierig onze kant op. Ik hield dus het flesje maar met twee handen vast terwijl ik het leegdronk, ik moest proberen zo onopvallend mogelijk te blijven en verder commentaar zou me in het middelpunt van de belangstelling laten staan.
Na een kwartiertje stond ik op om naar de wc te gaan. 'Waar ga jij naar toe Maikeltje?' vroeg Renée. 'Ik moet even naar de wc', zei ik.'Dat kun je nog niet alleen, moet ik soms even met je mee gaan, dan moeten we naar de dames wc, moet ik daar jouw luiertje af doen en mag je als een grote jongen met open deur zittend op de wc je plasje doen en daarna krijg je je luiertje weer om. Je kunt het ook gewoon in je luiertje doen, die is daarvoor'.
Opnieuw keken de mensen aan het tafeltje nieuwsgierig naar mij. Met een rood hoofd ging ik zitten en liet mijn plasje in de luier lopen.
Op de terugweg gingen we zoals gepland eten bij MacDonalds. Ik liep als een kind aan de hand van Renée naar binnen. We hoefden niet in de rij te staan want onze komst was aangekondigd en de bestelling was al gedaan, maar Renée liep wel naar de balie. 'We hebben besteld, maar kunnen we de bestelling nog iets veranderen?' De bestelling werd veranderd van 20 kindermenu's en 5 volwassenmenu's in 21 kindermenu's en 4 volwassen menu's. 'Is dat kindermenu voor een jongetje of een meisje?' vroeg het meisje aan de kassa. Op dat moment liet Renée haar portemonnee vallen en instinctmatig bukte ik me om hem op te rapen. De bovenste rand van mijn luier werd zichtbaar. 'O, ik zie het al, een jongetje, zal ik er een danoontje als toetje bij doen, daar zijn die kleine kinderen gek op', zei het meisje lachend. We gingen aan de tafeltjes zitten, de kinderen waren uitgelaten. Ik moest tussen Renée en Maaike zitten. Eerst kregen alle kinderen hun eten, als laatste werden de volwassenmenu's gebracht en mijn kindermenu. 'Zo vier menu's voor de grote mensen en een menu voor het jongetje' zei het meisje terwijl ik een aai over mijn hoofd kreeg. De kinderen uit mijn klas leken nog steeds niets door te hebben van mijn vernederingen.
Zoals gebruikelijk werd al het eten niet opgegeten en waren de kinderen al snel van tafel naar de speelplaats verdwenen. Ik at het hele menu op en kreeg een complimentje van Maaike dat ik zo lief al mijn eten opgegeten had. Het meisje kwam lang en vroeg of het gesmaakt had. 'Voor de kleine heb ik nog een danoontje meegenomen, hij zat zo lief te eten', zei ze en gaf mij een danoontje en deed een plastic slabbetje om. Ik kon wel door de grond gaan. 'Wat zeg je dan tegen die mevrouw?' vroeg Renée mij. Ik keek het meisje aan, ze kon niet ouder dan zestien zijn, en zei 'danteweh mevouw'. De vernedering kon niet groter zijn: ik had een meisje van zestien mevrouw moeten noemen als een klein kind. Maar het kon nog erger, het danoontje werd me gevoerd door Renée. De andere vrouwen keken lachend toe. Het is echt een klein kindje was de algemene mening. Met een servetje werd mijn mond schoongemaakt en eindelijk ging het plastic slabbetje af. Het meisje kwam nog een keer terug. 'Als hij nog verschoond moet worden kan ik ervoor zorgen dat er niemand in de verschoonkamer is', zei ze. 'Dat is niet nodig, hij is er al aan gewend samen met andere kindjes verschoond te worden, maar de luier houdt het nog wel tot we thuis zijn' was het antwoord van Renée. Aan mij vroeg ze: 'wil je nog even met de andere kindjes spelen of blijf je liever hier?' Het ontbrak er nog aan dat ze me op haar schoot trok, met al dat publiek erbij, maar dat bleef me gelukkig bespaard. Ik gaf geen antwoord op de vraag.
In de bus naar huis zat ik tot ergernis van haar dochtertje Mila naast Renée . Mila maakte een scène maar Renée was resoluut dat Mila maar naast haar vriendinnetje moest gaan zitten. Bij school aangekomen zei Renée dat ik even in de bus moest blijven zitten tot alle kinderen door hun moeder opgevangen waren. Met de moeder van het vriendinnetje had ze afgesproken dat Mila bij het vriendinnetje zou gaan spelen en dat zij Mila om half acht op zou halen.
Ik liep aan de hand van Renée en Maaike over het schoolplein naar het kantoor van mevrouw van den bosch. Romy van den Bosch was een mooie vrouw van voor in de dertig en ik was heimelijk een beetje verliefd op haar maar had dat nooit laten merken want relaties op het werk zijn uit den boze. Ik zag er als een berg tegen op voor haar ogen vernederd te worden. 'Zo Maikel, ik heb gehoord dat je nog niet zindelijk bent en dat Renée jou in de efteling heeft moeten verschonen'. 'Het was een ongelukje' stamelde ik. 'Ja, dat zeggen alle peutertjes, ik begrijp dat je nu een luier om hebt, doe dat broekje eens naar beneden en laat dat eens zien.' Voordat ik mijn broek naar beneden had kunnen doen had Renée het al gedaan en stond ik in een natte uithangende luier voor Romy. Ik moest mijn mond houden en Renée en Maaike vertelden wat er wat voorgevallen en hoe ze het opgelost hadden. Ik moest opnieuw plassen en wilde het kantoortje verlaten. 'Waar ga jij heen' vroeg Romy met een scherpe stem. 'Ik moet even naar de wc, Romy' antwoordde ik. 'Voor jou is het mevrouw van den bosch, begrepen?' 'Ja mevrouw'. 'Haal jij eens even een potje Maaike, want het peutertje wil bewijzen dat hij al wel een beetje zindelijk is.' Even later werd mijn volle luier losgemaakt, werd mijn t-shirt tot onder mijn oksels opgestroopt en werd ik midden in het kantoor op het potje gezet. Door de vernedering kreeg ik een stijve die tegen de bodem van het potje drukte en kon dus niet plassen. Naar een paar minuten vroeg Romy of ik mijn plas je al gedaan had. Ik moest opstaan en het potje aan haar laten zien. Niets! 'Doe hem maar weer een luiertje om, hij overschat zichzelf, hij weet echt nog niet wanneer hij een plasje moet doen'. Ik kreeg ditmaal een veel dikkere luier om. Het sportbroekje past niet meer.
Ik zat wijdbeens op de grond en kreeg van Romy te horen dat ik niet meer voor de klas kon staan. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik het werk nodig heb, dat ik een huis gekocht had. Terwijl ik op de grond zat overlegden de vrouwen en kwamen tot de conclusie dat Maaike mijn klas maar moest overnemen tot de zomervakantie. Ik kreeg te horen dat ik me de volgende ochtend bij Sabine het hoofd van de crèche moest melden. Me nu ontslaan zou teveel rompslomp geven, ook al omdat mijn contract nog maar drie maanden duurde. Ik bedankte Romy omstandig en verzekerde haar dat ik in die drie maanden zou bewijzen dat ik wel zindelijk ben. Mij ontging haar spottende lachje. De vrouwen namen een borrel en ik kreeg een flesje appelsap van Renée , dat ik uiteraard weer met twee handjes moest vasthouden.
Maaike haalde uit de gymzaal een trainingsbroek die ik aan moest trekken, zodat ik naar huis zou kunnen fietsen zonder dat de luier teveel opviel.
Op weg naar huis liet ik de plas, die ik in het kantoortje al had moeten doen, bijna ongemerkt lopen. Ik had tenslotte toch een luier om. Ik schrok een beetje van het gemak waarmee het ging, net alsof ik echt geen controle had over mijn blaas.
Thuis overdacht ik, terwijl ik mijn luier nog omhad, een magnetronmaaltijd at, de situatie. Ik was er volgens mij wel goed vanaf gekomen, ik was tenslotte niet ontslagen. In de crèche werken was wel een degradatie in mijn ogen maar ik had nog werk en zou bewijzen dat ik zindelijk ben. Op dat moment besefte ik dat ik weer in mijn luier plaste en begon me toch wat zorgen te maken.
Romy, voor mij nu mevrouw van den bosch, is een erg voortvarende directrice. Toen het de basisscholen wettelijk verplicht werd om voor naschoolse opvang van de leerlingen te zorgen heeft zij in een aparte BV gelieerd aan de school een complete kinderopvang opgezet. Een opvang die veel verder gaat dan de gebruikelijk, het is een vierentwintiguurs opvang. Het is voor ouders die in ploegendienst werken of regelmatig meerdaagse zakenreizen maken een ideale oplossing waar veel gebruik van gemaakt wordt. En het mes snijdt aan twee kanten: veel ouders kiezen om die reden voor onze school en de kinderopvang is commercieel een succes, wat extra middelen oplevert.
Ik hield die nacht mijn luier om. De volgende ochtend toen ik me aankleedde vroeg ik me af hoe het moet. Die nacht heb ik nog een keer in mijn luier geplast, maar ik heb geen schone luiers om om te doen en in die volle luier wil ik niet bij Sabine verschijnen. Ik trek een gewone boxer aan en doe er voor alle zekerheid een paar keer dubbelgevouwen velletjes keukenrol in. Hoewel, ik ben een grote vent en zal wel niet in mijn broek plassen.
Bij Sabine aangekomen vertel ik haar dat ik me van mevrouw van den bosch bij haar moest melden en dat ik best zin in het nieuwe werk had. 'Je komt bij de groep van Paris, de babygroep' zei ze me. Op mijn vraag of ik niet bij de oudere groep kon komen omdat ik geen ervaring heb met het verschonen en voeden van baby's moest Sabine hartelijk lachen. 'Je snapt het niet jochie, je komt in de groep niet voor de groep, jij bent het die verschoond wordt en een flesje gevoed krijgt'. Van schrik liet ik onbewust weer een plas lopen en mijn broek werd ondanks mijn voorzorgen nat. 'Zie je wel kleintje, je bent nog niet zindelijk, kom maar mee dan zal ik je even omkleden.'
Terwijl ik op de verschoontafel lag en Sabine mij uitkleedde vertelde ze mij dat ze uitvoerig met Romy gesproken had en dat ze samen besloten hadden dat ik het best in de babygroep zou passen. In de groep met oudere kinderen waren er al een paar die bijna zindelijk waren en het zien van mijn onzindelijkheid zou die kindjes wellicht terugwerpen in de ontwikkeling. Daarnaast zou ik veel spot te verduren krijgen van kindjes die zelf al wel zindelijk zijn terwijl ik het nog niet was. Bij de babygroep zou ik dat probleem niet hebben: baby's zouden het gewoon vinden dat een wat grotere baby net als zij een luier om moet. 'Je moet er maar aan wennen dat je je tijd met babyspeeltjes vol moet maken en dat je eten uit babyvoedsel bestaat. Je moet je aanpassen en we willen alleen maar babygeluidjes uit dat kleine mondje van je horen. Kijk maar goed om je heen en dan zie je hoe baby'tjes zich gedragen en we verwachten dat jij je ook zo gedraagt. Je mag niet lopen, behalve als je door een volwassene aan het handje genomen wordt, je kunt nog niet zelfstandig gaan zitten, kruipen kun je nog niet alleen mag je proberen een beetje te tijgeren. Je zult al snel vriendjes maken en daarom krijg je ook hele mooie roze babykleertjes aan' zei ze terwijl ze een roze rompertje over mijn hoofd trok. Ik kreeg een dikke roze luier om en het rompertje werd in mijn kruis vastgemaakt. Zo, je bent klaar voor je nieuwe carrière, je ziet er schattig uit en, ik zal Wendy, die voor je gaat zorgen, even roepen om je mee te nemen.
Aan de hand van Wendy waggelde ik, door de dikke luier, naar het babylokaal, waar ik in een box gelegd werd.
'Zo schatje, je moet je maar even alleen vermaken want zo meteen komen mamma's de andere kindjes brengen'. Ik kreeg een rammelaar in mijn handen gedrukt en keek om me heen om de ruimte waar ik waarschijnlijk de komende tijd zou doorbrengen in me op te nemen. Ik zag een paar babybedjes en een wat groter ledikantje waar ik waarschijnlijk in zou slapen, een paar boxen en speelkleedjes. Op dat moment kwam het eerste kindje binnen. Tot mijn schrik zag ik dat het het babybroertje van Mila was. Renée kwam bij mijn box staan. 'Zozo, ons kleintje van gisteren is er al, vermaak je je een beetje met je speeltjes. Ik zie dat je geeneens een peutertje bent maar een baby'tje, dat had ik gisteren moeten weten.' Het broertje van Mila werd door Wendy bij mij in de box gezet en begon in zijn handjes te klappen. Ik wist niets beters te doen dan ook in mijn handjes te klappen en babygeluidjes voort te brengen. Ik wilde immers zoveel mogelijk meewerken om zo snel mogelijk uit deze situatie te zijn. Er kwamen steeds meer kindjes. Wendy legde de moeders buiten mijn gehoorafstand af wat er aan de hand was en ik zag een paar moeders glimlachend naar me kijken. Ik constateerde dat in de boxen steeds twee kindjes geplaatst weren en dat andere kindjes op speelkleden geplaatst weren. Verder zag ik dat die kindjes al een beetje konden lopen en dus veel groter waren dan ik verondersteld werd te zijn. Een van die kindjes kwam naar mijn box toe waggelen en raakte mijn luier, die bij mijn beentjes onder het rompertje uitkwam, aan. Ik zei 'dada, kaka', zoals van me verwacht werd en concentreerde me op mijn rammelaar die ik in mijn mondje stak.
Toen, rond half tien, alle andere kindjes er waren was ik als eerste aan de beurt om gevoed te worden. Ik kreeg op de schoot van Wendy een flesje met babymelk, een verschrikkelijke smaak waar ik waarschijnlijk aan zou moeten wennen. Wendy legde mijn handje op haar borst en hield mij tussen mijn beentjes vast terwijl ze mij voedde. Daarna werd ik zittend in de box gezet en kreeg een paar zacht plastic blokken om mee te spelen. Ik kon nu beter rondkijken maar zag niets nieuws en begon de blokken maar op te stapelen. Het broertje van Mila, die ook zijn flesje al gehad had, gooide mijn toren om en ik begon te huilen. 'Jullie moeten lief samen spelen hoor en elkaar niet plagen' kreeg het broertje van Mila te horen, maar op mijn beurt gooide ik de toren die hij inmiddels gebouwd had om. Ik moest tenslotte goed opletten hoe baby's zich gedragen om van te leren was me gezegd. Nu begon het broertje van Mila te huilen, waarop hij uit de box gehaald werd en er een ander kindje bij mij in de box kwam. Daar bouwde ik samen een toren mee wat ons een complimentje van Wendy opleverde. 'dadada', zei ik trots. Zo speelden we een tijdje tot ik moe werd en een beetje onderuitzakte. Ik bedacht me dat ik niet zelfstandig mocht gaan zitten en liet het zo totdat Wendy me op mijn rug legde en een bijtring in mijn hand duwde. Ik dommelde wat tot ik om een uur of twaalf mijn tweede flesje van die dag kreeg, een schone luier omkreeg, wat inmiddels hoognodig was want ik had er al verschillende plasjes in gedaan zonder dat ik daar iets van merkte. Ik werd met een knuffel en een speentje in mijn mondje in het bedje dat ik mezelf al toegedacht had gelegd. 'Ga maar lekker slapen liefje, dat doen baby'tjes 's middags en jij dus ook. Het hekje werd dichtgedaan en ik viel snel in slaap.
Na een paar uur werd ik wakker van de vele babygeluiden en het gekrijs. Ik rook de lucht van poepluiers en realiseerde me weer waar ik was. Met een schok kwam ik tot de ontdekking de de lucht van poepluiers uit mijn eigen luier kwam. Was ik dan echt helemaal onzindelijk geworden en had ik in mijn slaap mijn luier volgepoept? Ik probeerde de aandacht van Wendy en Paris te trekken door hen te roepen, maar bedacht me dat ik alleen als een baby mocht communiceren en begon ook te krijsen. Paris kwam op me af. 'Ach liefje, heb je een poepluier?, Wendy zal je zo verschonen, even wachten nog je bent niet het enige kindje'. Tegen Wendy zei ze dat ik een spuitluiertje had. Nasnikkend wachtte ik op Wendy.
Een paar minuten later lag ik naast het broertje van Mila, die ook een poepluier had, op de verschoontafel. De poep was langs de pijpjes en het rugelastiek van mijn luier doorgelekt dus ook mijn rompertje werd uitgedaan. Ik keek opzij en kreeg een goede indruk hoe ik er bij lag toen ik het broertje van Mila zag liggen met het kontje omhoog de beentjes ter hoogte van de borst terwijl de billetjes schoongemaakt werden met babydoekjes. Zo lag ik er dus bij terwijl mijn billetjes en ruggetje schoongemaakt werden. Op het moment dat we zo lagen kwamen Mila en Renée binnen. 'Kijk mama Stagiair Maikel moet een luier om' zei Mila. Renée lachte, het is niet Stagiair Maikel, het is maikeltje en hij is nog een baby'tje net als je broertje, kijk ze hebben allebei een poepluiertje en worden nu verschoond. Ik besefte op dat moment dat ik nooit meer voor de klas zou staan. Morgen zou heel mijn oude klas weten dat hun Stagiair een klein onzindelijk baby'tje is. Ik beruste op dat moment in mijn lot. Ik kreeg van Renée een aai over mijn hoofd terwijl de schone luier om mijn kontje gevouwen werd. Voor het eerst genoot ik van de zachtheid en veiligheid van een luier. Toen we beide aangekleed waren nam Renée haar zoontje over van Paris en zei: 'geef kleine Maikeltje maar een kusje'. Ik kreeg een nat kwijlkusje van mijn nieuwe vriendje. Op mijn beurt moest ik van Wendy Renée een kusje geven omdat zij de dag ervoor zo goed voor me gezorgd had. Ook Renée kreeg dus een kwijlkusje, ik een tikje op mijn geluierde kontje. Ik nam in stijl afscheid met zwaaiende handjes en een 'dadadada'.
Ik kreeg opnieuw een flesje en terwijl Wendy me zachtjes wiegde en ik aan de speen lag te sabbelen zei Wendy: 'vannacht en morgennacht blijf je hier liefje, vrijdag komt jouw mama je halen en mag je naar huis'. Ik vroeg me al sabbelend en genietend van de lauwe melk af wie mijn nieuwe mama zou zijn.
Ik weet niet of het aan mijn totaal verdwenen zelfvertrouwen lag, of dat de kinderen wat door hadden, maar de situatie was totaal veranderd. Kwamen de kinderen voor mijn ongelukje naar mij om dingen te vragen, nu leek het of ze alleen aan de andere begeleiders lieten weten wat en waar ze heen wilden. Mijn zelfvertrouwen werd nog minder toen Maaike, de klassehulp, ik had me onbewust wat afgezonderd, zei: 'kom Maikeltje bij de andere kindjes blijven anders moeten we je zo gaan zoeken'. Ik zag Renée lachen toen Maaike me bij de hand pakt en meetrok naar de speeltuin.
De kinderen gingen enthousiast spelen en ik zat bij de vier vrouwen. 'Moet jij niet even lief met de andere kindjes gaan spelen Maikeltje ?' vroeg Maaike . De andere vrouwen barsten in lachen uit. 'Ik ben de stagiair', zei ik. 'Niet lang meer hoor, als mevrouw van den bosch hoort dat jij nog een onzindelijk peutertje bent kom je echt niet meer voor de klas'. Van deze opmerking van Maaike schrok ik. Ik had sinds augustus vorig jaar een jaarcontract en uiteraard had ik het werk nodig. Ik had immers net een huis gekocht. Pas nu realiseerde ik me de mogelijk consequenties en smeekte de vrouwen het niet verder te vertellen. Die reageerden daar niet op.
Wat later ging Renée wat te drinken halen voor ons, mij werd niet gevraagd wat ik wilde drinken. Ze kwam terug met vier koffie en een flesje appelsap met een rietje voor mij. 'Met twee handjes vasthouden, anders wordt het een knoeiboel en ik heb geen slabbetje of schoon shirtje voor je bij me' kreeg ik te horen. Ik ging door de grond, de mensen aan het tafeltje naast ons keken nieuwsgierig onze kant op. Ik hield dus het flesje maar met twee handen vast terwijl ik het leegdronk, ik moest proberen zo onopvallend mogelijk te blijven en verder commentaar zou me in het middelpunt van de belangstelling laten staan.
Na een kwartiertje stond ik op om naar de wc te gaan. 'Waar ga jij naar toe Maikeltje?' vroeg Renée. 'Ik moet even naar de wc', zei ik.'Dat kun je nog niet alleen, moet ik soms even met je mee gaan, dan moeten we naar de dames wc, moet ik daar jouw luiertje af doen en mag je als een grote jongen met open deur zittend op de wc je plasje doen en daarna krijg je je luiertje weer om. Je kunt het ook gewoon in je luiertje doen, die is daarvoor'.
Opnieuw keken de mensen aan het tafeltje nieuwsgierig naar mij. Met een rood hoofd ging ik zitten en liet mijn plasje in de luier lopen.
Op de terugweg gingen we zoals gepland eten bij MacDonalds. Ik liep als een kind aan de hand van Renée naar binnen. We hoefden niet in de rij te staan want onze komst was aangekondigd en de bestelling was al gedaan, maar Renée liep wel naar de balie. 'We hebben besteld, maar kunnen we de bestelling nog iets veranderen?' De bestelling werd veranderd van 20 kindermenu's en 5 volwassenmenu's in 21 kindermenu's en 4 volwassen menu's. 'Is dat kindermenu voor een jongetje of een meisje?' vroeg het meisje aan de kassa. Op dat moment liet Renée haar portemonnee vallen en instinctmatig bukte ik me om hem op te rapen. De bovenste rand van mijn luier werd zichtbaar. 'O, ik zie het al, een jongetje, zal ik er een danoontje als toetje bij doen, daar zijn die kleine kinderen gek op', zei het meisje lachend. We gingen aan de tafeltjes zitten, de kinderen waren uitgelaten. Ik moest tussen Renée en Maaike zitten. Eerst kregen alle kinderen hun eten, als laatste werden de volwassenmenu's gebracht en mijn kindermenu. 'Zo vier menu's voor de grote mensen en een menu voor het jongetje' zei het meisje terwijl ik een aai over mijn hoofd kreeg. De kinderen uit mijn klas leken nog steeds niets door te hebben van mijn vernederingen.
Zoals gebruikelijk werd al het eten niet opgegeten en waren de kinderen al snel van tafel naar de speelplaats verdwenen. Ik at het hele menu op en kreeg een complimentje van Maaike dat ik zo lief al mijn eten opgegeten had. Het meisje kwam lang en vroeg of het gesmaakt had. 'Voor de kleine heb ik nog een danoontje meegenomen, hij zat zo lief te eten', zei ze en gaf mij een danoontje en deed een plastic slabbetje om. Ik kon wel door de grond gaan. 'Wat zeg je dan tegen die mevrouw?' vroeg Renée mij. Ik keek het meisje aan, ze kon niet ouder dan zestien zijn, en zei 'danteweh mevouw'. De vernedering kon niet groter zijn: ik had een meisje van zestien mevrouw moeten noemen als een klein kind. Maar het kon nog erger, het danoontje werd me gevoerd door Renée. De andere vrouwen keken lachend toe. Het is echt een klein kindje was de algemene mening. Met een servetje werd mijn mond schoongemaakt en eindelijk ging het plastic slabbetje af. Het meisje kwam nog een keer terug. 'Als hij nog verschoond moet worden kan ik ervoor zorgen dat er niemand in de verschoonkamer is', zei ze. 'Dat is niet nodig, hij is er al aan gewend samen met andere kindjes verschoond te worden, maar de luier houdt het nog wel tot we thuis zijn' was het antwoord van Renée. Aan mij vroeg ze: 'wil je nog even met de andere kindjes spelen of blijf je liever hier?' Het ontbrak er nog aan dat ze me op haar schoot trok, met al dat publiek erbij, maar dat bleef me gelukkig bespaard. Ik gaf geen antwoord op de vraag.
In de bus naar huis zat ik tot ergernis van haar dochtertje Mila naast Renée . Mila maakte een scène maar Renée was resoluut dat Mila maar naast haar vriendinnetje moest gaan zitten. Bij school aangekomen zei Renée dat ik even in de bus moest blijven zitten tot alle kinderen door hun moeder opgevangen waren. Met de moeder van het vriendinnetje had ze afgesproken dat Mila bij het vriendinnetje zou gaan spelen en dat zij Mila om half acht op zou halen.
Ik liep aan de hand van Renée en Maaike over het schoolplein naar het kantoor van mevrouw van den bosch. Romy van den Bosch was een mooie vrouw van voor in de dertig en ik was heimelijk een beetje verliefd op haar maar had dat nooit laten merken want relaties op het werk zijn uit den boze. Ik zag er als een berg tegen op voor haar ogen vernederd te worden. 'Zo Maikel, ik heb gehoord dat je nog niet zindelijk bent en dat Renée jou in de efteling heeft moeten verschonen'. 'Het was een ongelukje' stamelde ik. 'Ja, dat zeggen alle peutertjes, ik begrijp dat je nu een luier om hebt, doe dat broekje eens naar beneden en laat dat eens zien.' Voordat ik mijn broek naar beneden had kunnen doen had Renée het al gedaan en stond ik in een natte uithangende luier voor Romy. Ik moest mijn mond houden en Renée en Maaike vertelden wat er wat voorgevallen en hoe ze het opgelost hadden. Ik moest opnieuw plassen en wilde het kantoortje verlaten. 'Waar ga jij heen' vroeg Romy met een scherpe stem. 'Ik moet even naar de wc, Romy' antwoordde ik. 'Voor jou is het mevrouw van den bosch, begrepen?' 'Ja mevrouw'. 'Haal jij eens even een potje Maaike, want het peutertje wil bewijzen dat hij al wel een beetje zindelijk is.' Even later werd mijn volle luier losgemaakt, werd mijn t-shirt tot onder mijn oksels opgestroopt en werd ik midden in het kantoor op het potje gezet. Door de vernedering kreeg ik een stijve die tegen de bodem van het potje drukte en kon dus niet plassen. Naar een paar minuten vroeg Romy of ik mijn plas je al gedaan had. Ik moest opstaan en het potje aan haar laten zien. Niets! 'Doe hem maar weer een luiertje om, hij overschat zichzelf, hij weet echt nog niet wanneer hij een plasje moet doen'. Ik kreeg ditmaal een veel dikkere luier om. Het sportbroekje past niet meer.
Ik zat wijdbeens op de grond en kreeg van Romy te horen dat ik niet meer voor de klas kon staan. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik het werk nodig heb, dat ik een huis gekocht had. Terwijl ik op de grond zat overlegden de vrouwen en kwamen tot de conclusie dat Maaike mijn klas maar moest overnemen tot de zomervakantie. Ik kreeg te horen dat ik me de volgende ochtend bij Sabine het hoofd van de crèche moest melden. Me nu ontslaan zou teveel rompslomp geven, ook al omdat mijn contract nog maar drie maanden duurde. Ik bedankte Romy omstandig en verzekerde haar dat ik in die drie maanden zou bewijzen dat ik wel zindelijk ben. Mij ontging haar spottende lachje. De vrouwen namen een borrel en ik kreeg een flesje appelsap van Renée , dat ik uiteraard weer met twee handjes moest vasthouden.
Maaike haalde uit de gymzaal een trainingsbroek die ik aan moest trekken, zodat ik naar huis zou kunnen fietsen zonder dat de luier teveel opviel.
Op weg naar huis liet ik de plas, die ik in het kantoortje al had moeten doen, bijna ongemerkt lopen. Ik had tenslotte toch een luier om. Ik schrok een beetje van het gemak waarmee het ging, net alsof ik echt geen controle had over mijn blaas.
Thuis overdacht ik, terwijl ik mijn luier nog omhad, een magnetronmaaltijd at, de situatie. Ik was er volgens mij wel goed vanaf gekomen, ik was tenslotte niet ontslagen. In de crèche werken was wel een degradatie in mijn ogen maar ik had nog werk en zou bewijzen dat ik zindelijk ben. Op dat moment besefte ik dat ik weer in mijn luier plaste en begon me toch wat zorgen te maken.
Romy, voor mij nu mevrouw van den bosch, is een erg voortvarende directrice. Toen het de basisscholen wettelijk verplicht werd om voor naschoolse opvang van de leerlingen te zorgen heeft zij in een aparte BV gelieerd aan de school een complete kinderopvang opgezet. Een opvang die veel verder gaat dan de gebruikelijk, het is een vierentwintiguurs opvang. Het is voor ouders die in ploegendienst werken of regelmatig meerdaagse zakenreizen maken een ideale oplossing waar veel gebruik van gemaakt wordt. En het mes snijdt aan twee kanten: veel ouders kiezen om die reden voor onze school en de kinderopvang is commercieel een succes, wat extra middelen oplevert.
Ik hield die nacht mijn luier om. De volgende ochtend toen ik me aankleedde vroeg ik me af hoe het moet. Die nacht heb ik nog een keer in mijn luier geplast, maar ik heb geen schone luiers om om te doen en in die volle luier wil ik niet bij Sabine verschijnen. Ik trek een gewone boxer aan en doe er voor alle zekerheid een paar keer dubbelgevouwen velletjes keukenrol in. Hoewel, ik ben een grote vent en zal wel niet in mijn broek plassen.
Bij Sabine aangekomen vertel ik haar dat ik me van mevrouw van den bosch bij haar moest melden en dat ik best zin in het nieuwe werk had. 'Je komt bij de groep van Paris, de babygroep' zei ze me. Op mijn vraag of ik niet bij de oudere groep kon komen omdat ik geen ervaring heb met het verschonen en voeden van baby's moest Sabine hartelijk lachen. 'Je snapt het niet jochie, je komt in de groep niet voor de groep, jij bent het die verschoond wordt en een flesje gevoed krijgt'. Van schrik liet ik onbewust weer een plas lopen en mijn broek werd ondanks mijn voorzorgen nat. 'Zie je wel kleintje, je bent nog niet zindelijk, kom maar mee dan zal ik je even omkleden.'
Terwijl ik op de verschoontafel lag en Sabine mij uitkleedde vertelde ze mij dat ze uitvoerig met Romy gesproken had en dat ze samen besloten hadden dat ik het best in de babygroep zou passen. In de groep met oudere kinderen waren er al een paar die bijna zindelijk waren en het zien van mijn onzindelijkheid zou die kindjes wellicht terugwerpen in de ontwikkeling. Daarnaast zou ik veel spot te verduren krijgen van kindjes die zelf al wel zindelijk zijn terwijl ik het nog niet was. Bij de babygroep zou ik dat probleem niet hebben: baby's zouden het gewoon vinden dat een wat grotere baby net als zij een luier om moet. 'Je moet er maar aan wennen dat je je tijd met babyspeeltjes vol moet maken en dat je eten uit babyvoedsel bestaat. Je moet je aanpassen en we willen alleen maar babygeluidjes uit dat kleine mondje van je horen. Kijk maar goed om je heen en dan zie je hoe baby'tjes zich gedragen en we verwachten dat jij je ook zo gedraagt. Je mag niet lopen, behalve als je door een volwassene aan het handje genomen wordt, je kunt nog niet zelfstandig gaan zitten, kruipen kun je nog niet alleen mag je proberen een beetje te tijgeren. Je zult al snel vriendjes maken en daarom krijg je ook hele mooie roze babykleertjes aan' zei ze terwijl ze een roze rompertje over mijn hoofd trok. Ik kreeg een dikke roze luier om en het rompertje werd in mijn kruis vastgemaakt. Zo, je bent klaar voor je nieuwe carrière, je ziet er schattig uit en, ik zal Wendy, die voor je gaat zorgen, even roepen om je mee te nemen.
Aan de hand van Wendy waggelde ik, door de dikke luier, naar het babylokaal, waar ik in een box gelegd werd.
'Zo schatje, je moet je maar even alleen vermaken want zo meteen komen mamma's de andere kindjes brengen'. Ik kreeg een rammelaar in mijn handen gedrukt en keek om me heen om de ruimte waar ik waarschijnlijk de komende tijd zou doorbrengen in me op te nemen. Ik zag een paar babybedjes en een wat groter ledikantje waar ik waarschijnlijk in zou slapen, een paar boxen en speelkleedjes. Op dat moment kwam het eerste kindje binnen. Tot mijn schrik zag ik dat het het babybroertje van Mila was. Renée kwam bij mijn box staan. 'Zozo, ons kleintje van gisteren is er al, vermaak je je een beetje met je speeltjes. Ik zie dat je geeneens een peutertje bent maar een baby'tje, dat had ik gisteren moeten weten.' Het broertje van Mila werd door Wendy bij mij in de box gezet en begon in zijn handjes te klappen. Ik wist niets beters te doen dan ook in mijn handjes te klappen en babygeluidjes voort te brengen. Ik wilde immers zoveel mogelijk meewerken om zo snel mogelijk uit deze situatie te zijn. Er kwamen steeds meer kindjes. Wendy legde de moeders buiten mijn gehoorafstand af wat er aan de hand was en ik zag een paar moeders glimlachend naar me kijken. Ik constateerde dat in de boxen steeds twee kindjes geplaatst weren en dat andere kindjes op speelkleden geplaatst weren. Verder zag ik dat die kindjes al een beetje konden lopen en dus veel groter waren dan ik verondersteld werd te zijn. Een van die kindjes kwam naar mijn box toe waggelen en raakte mijn luier, die bij mijn beentjes onder het rompertje uitkwam, aan. Ik zei 'dada, kaka', zoals van me verwacht werd en concentreerde me op mijn rammelaar die ik in mijn mondje stak.
Toen, rond half tien, alle andere kindjes er waren was ik als eerste aan de beurt om gevoed te worden. Ik kreeg op de schoot van Wendy een flesje met babymelk, een verschrikkelijke smaak waar ik waarschijnlijk aan zou moeten wennen. Wendy legde mijn handje op haar borst en hield mij tussen mijn beentjes vast terwijl ze mij voedde. Daarna werd ik zittend in de box gezet en kreeg een paar zacht plastic blokken om mee te spelen. Ik kon nu beter rondkijken maar zag niets nieuws en begon de blokken maar op te stapelen. Het broertje van Mila, die ook zijn flesje al gehad had, gooide mijn toren om en ik begon te huilen. 'Jullie moeten lief samen spelen hoor en elkaar niet plagen' kreeg het broertje van Mila te horen, maar op mijn beurt gooide ik de toren die hij inmiddels gebouwd had om. Ik moest tenslotte goed opletten hoe baby's zich gedragen om van te leren was me gezegd. Nu begon het broertje van Mila te huilen, waarop hij uit de box gehaald werd en er een ander kindje bij mij in de box kwam. Daar bouwde ik samen een toren mee wat ons een complimentje van Wendy opleverde. 'dadada', zei ik trots. Zo speelden we een tijdje tot ik moe werd en een beetje onderuitzakte. Ik bedacht me dat ik niet zelfstandig mocht gaan zitten en liet het zo totdat Wendy me op mijn rug legde en een bijtring in mijn hand duwde. Ik dommelde wat tot ik om een uur of twaalf mijn tweede flesje van die dag kreeg, een schone luier omkreeg, wat inmiddels hoognodig was want ik had er al verschillende plasjes in gedaan zonder dat ik daar iets van merkte. Ik werd met een knuffel en een speentje in mijn mondje in het bedje dat ik mezelf al toegedacht had gelegd. 'Ga maar lekker slapen liefje, dat doen baby'tjes 's middags en jij dus ook. Het hekje werd dichtgedaan en ik viel snel in slaap.
Na een paar uur werd ik wakker van de vele babygeluiden en het gekrijs. Ik rook de lucht van poepluiers en realiseerde me weer waar ik was. Met een schok kwam ik tot de ontdekking de de lucht van poepluiers uit mijn eigen luier kwam. Was ik dan echt helemaal onzindelijk geworden en had ik in mijn slaap mijn luier volgepoept? Ik probeerde de aandacht van Wendy en Paris te trekken door hen te roepen, maar bedacht me dat ik alleen als een baby mocht communiceren en begon ook te krijsen. Paris kwam op me af. 'Ach liefje, heb je een poepluier?, Wendy zal je zo verschonen, even wachten nog je bent niet het enige kindje'. Tegen Wendy zei ze dat ik een spuitluiertje had. Nasnikkend wachtte ik op Wendy.
Een paar minuten later lag ik naast het broertje van Mila, die ook een poepluier had, op de verschoontafel. De poep was langs de pijpjes en het rugelastiek van mijn luier doorgelekt dus ook mijn rompertje werd uitgedaan. Ik keek opzij en kreeg een goede indruk hoe ik er bij lag toen ik het broertje van Mila zag liggen met het kontje omhoog de beentjes ter hoogte van de borst terwijl de billetjes schoongemaakt werden met babydoekjes. Zo lag ik er dus bij terwijl mijn billetjes en ruggetje schoongemaakt werden. Op het moment dat we zo lagen kwamen Mila en Renée binnen. 'Kijk mama Stagiair Maikel moet een luier om' zei Mila. Renée lachte, het is niet Stagiair Maikel, het is maikeltje en hij is nog een baby'tje net als je broertje, kijk ze hebben allebei een poepluiertje en worden nu verschoond. Ik besefte op dat moment dat ik nooit meer voor de klas zou staan. Morgen zou heel mijn oude klas weten dat hun Stagiair een klein onzindelijk baby'tje is. Ik beruste op dat moment in mijn lot. Ik kreeg van Renée een aai over mijn hoofd terwijl de schone luier om mijn kontje gevouwen werd. Voor het eerst genoot ik van de zachtheid en veiligheid van een luier. Toen we beide aangekleed waren nam Renée haar zoontje over van Paris en zei: 'geef kleine Maikeltje maar een kusje'. Ik kreeg een nat kwijlkusje van mijn nieuwe vriendje. Op mijn beurt moest ik van Wendy Renée een kusje geven omdat zij de dag ervoor zo goed voor me gezorgd had. Ook Renée kreeg dus een kwijlkusje, ik een tikje op mijn geluierde kontje. Ik nam in stijl afscheid met zwaaiende handjes en een 'dadadada'.
Ik kreeg opnieuw een flesje en terwijl Wendy me zachtjes wiegde en ik aan de speen lag te sabbelen zei Wendy: 'vannacht en morgennacht blijf je hier liefje, vrijdag komt jouw mama je halen en mag je naar huis'. Ik vroeg me al sabbelend en genietend van de lauwe melk af wie mijn nieuwe mama zou zijn.
Laatst bewerkt: