iets overdreven maar wel een aantal situaties in het verhaal die waargebeurd zijn. Mijn eerste verhaal, hoop dat jullie het goed vinden.
Ik heb vaak het gevoel dat ik nodig moet, en op de wc komt er dan weinig. dat heb ik heel vaak, en als ik het negeer gaat het wel eens mis. dus ik raak vaak in paniek als ik denk dat ik moet. na een gesprek bij de huisarts werd het blaasontsteking, maar na 2 weken ben ik terug gegaan met de zelfde klachten en toen vroeg ik of ik voor de zekerheid een verband kon krijgen. dat kreeg ik en dat daarbij voelde ik me veel veiliger. toch kwam ik vaak in situaties dat ik niet gepland mijn halve of hele blaaas leegde in de luier. hij kon veel hebben maar ik vond het niet fijn. ( achteraf stiekem wel ) maar op het moment zelf had ik soms geen extra bij of moest ik nog een lange weg voor ik weer thuis was .
Hier zo'n situatie
Ik ben mijn spullen aan het pakken en heb net ontbeten en goed gedronken, medicatie geslikt en klaar om met de bus te vertrekken om verder te gaan met de trein. Ik hoop altijd stiekem dat de wc in de trein defect is, en dat is ook zo.
ik wil altijd van te voren nog naar de wc, maar ben zo chaotisch dat ik dat vergeet ( ookal hoef ik niet )
zodra ik met de bus naar het station ben gegaan, merk ik dat ik wel dorst heb, dus ik koop wat drinken. Ik moet toch ruim 2 uur in de trein zitten, en dan nog met de bus verder voor een halfuur.
na een tijdje merk ik dat ik toch wel naar de wc moet, maar het kan nog wachten en heb ook geen zin om te gaan ( tena slip aan, dus in zo'n wc hokje is dat vervelend )
ik stel het uit en luister muziek, ik klets wat bij via de app met vrienden en staar naar buiten, slokje slokje slokje,
en mijn blaas vult zich. na anderhalf uur in de trein duw ik op mijn blaas, die is best hard en ik overweeg om naar de wc te gaan. na een paar stations is het druk in de trein en de eerste wc is bezet, dus ik ga terug naar mijn plek en hou goed het bordje 'wc' in de gaten. ik zie het rode lampje uit en meteen weer aan gaan dus ik blijf maar gewoon zitten. ik ga er vanuit dat mijn blaas groot genoeg is om gewoon te wachten tot ik op mijn eindbestemming ben, mijn ouders.
na een halfuur stap ik over op de bus. dus geen mogelijkheid meer om te plassen op de wc. ik vind het wel spannend maar heb toch geen zin om alles in mn broek te doen. mijn flesje ice tea is leeg, en dat werkt ook niet echt goed mee op mijn blaas. ik ben niet iemand die staat te wiebelen en te knijpen maar het duurde niet lang.
met de bus moest ik nog 20 minuten en dan zou ik opgehaald worden door mijn broer. dan nog een kwartier rijden en dan zijn we thuis dat moet ik wel redden.
na 10 minuten in de bus stel ik mezelf te vraag of ik eerder uit zal stappen en naar een café of restaurant zou gaan om snel een pitstop te maken, maar dan moet ik weer wachten op de volgende bus en daar heb ik geen zin in. ik begin ligt te zweten en het doet echt pijn met krampen.
na 10 minuten kom ik met veel moeite en pijn in mijn buik aan bij de eindbushalte.
ik zie alleen niet de auto van mijn broer. zal vast niet langer duren, tot hij er is, maar ook tot ik echt mijn blaas moet legen.
ik heb gebeld en hij zei dat hij nu pas aan gaat rijden, dus binnen 10 / 15 minuten er is. dat red ik niet denk ik. ik moet nu gaan. maar waar, ik sta midden in het centrum, en er is geen openbare wc.
langzaam voel ik een beetje plas in mijn luier lopen, waarbij ik begin te knijpen om de scheutjes tegen te gaan. ik ga zitten op een bank en doe mijn benen over elkaar. ookal zie je niet dat ik een luier draag, ik ben wel in een bekend dorp en ik zou niemand willen tegen komen nu. de kramp word zo erg dat ik weer een scheutje laat gaan, deze keer wat meer en ik druk met mijn hand in mijn kruis. het lucht even op maar mijn blaas is nogsteeds aardig vol. na 10 minuten nog niks van mijn broer, bel ik hem, maar hij neemt niet op. ik app hem dat ik even het dorp in ga naar de wc.
zodra ik op sta komt er weer een behoorlijke stroom urine in mijn broek maar met even knijpen stopt het weer. ik ben bijna bij de hema om naar de wc te gaan terwijl op dat moment mijn broer belt dat hij er is.
ik kies ervoor om terug te gaan en thuis naar de wc te gaan.
het is toch even lopen naar bushalte waar ik uit ben gestapt.
tijdens het lopen blijf ik knijpen maar het heeft geen zin, de kramp word te erg en ik verlies de controle, een flinke stroom urine in mijn luier waardoor hij helemaal dik word. ik voel dat ik rood word en loop snel door, ik voel nog of ik doorlek, maar mijn broek is droog. ik baal enorm maar voel me ook wel weer stout.
eenmaal opgehaald en thuis gebracht door mijn broer heb ik toch stiekem genoten van het ongelukje.
Ik heb vaak het gevoel dat ik nodig moet, en op de wc komt er dan weinig. dat heb ik heel vaak, en als ik het negeer gaat het wel eens mis. dus ik raak vaak in paniek als ik denk dat ik moet. na een gesprek bij de huisarts werd het blaasontsteking, maar na 2 weken ben ik terug gegaan met de zelfde klachten en toen vroeg ik of ik voor de zekerheid een verband kon krijgen. dat kreeg ik en dat daarbij voelde ik me veel veiliger. toch kwam ik vaak in situaties dat ik niet gepland mijn halve of hele blaaas leegde in de luier. hij kon veel hebben maar ik vond het niet fijn. ( achteraf stiekem wel ) maar op het moment zelf had ik soms geen extra bij of moest ik nog een lange weg voor ik weer thuis was .
Hier zo'n situatie
Ik ben mijn spullen aan het pakken en heb net ontbeten en goed gedronken, medicatie geslikt en klaar om met de bus te vertrekken om verder te gaan met de trein. Ik hoop altijd stiekem dat de wc in de trein defect is, en dat is ook zo.
ik wil altijd van te voren nog naar de wc, maar ben zo chaotisch dat ik dat vergeet ( ookal hoef ik niet )
zodra ik met de bus naar het station ben gegaan, merk ik dat ik wel dorst heb, dus ik koop wat drinken. Ik moet toch ruim 2 uur in de trein zitten, en dan nog met de bus verder voor een halfuur.
na een tijdje merk ik dat ik toch wel naar de wc moet, maar het kan nog wachten en heb ook geen zin om te gaan ( tena slip aan, dus in zo'n wc hokje is dat vervelend )
ik stel het uit en luister muziek, ik klets wat bij via de app met vrienden en staar naar buiten, slokje slokje slokje,
en mijn blaas vult zich. na anderhalf uur in de trein duw ik op mijn blaas, die is best hard en ik overweeg om naar de wc te gaan. na een paar stations is het druk in de trein en de eerste wc is bezet, dus ik ga terug naar mijn plek en hou goed het bordje 'wc' in de gaten. ik zie het rode lampje uit en meteen weer aan gaan dus ik blijf maar gewoon zitten. ik ga er vanuit dat mijn blaas groot genoeg is om gewoon te wachten tot ik op mijn eindbestemming ben, mijn ouders.
na een halfuur stap ik over op de bus. dus geen mogelijkheid meer om te plassen op de wc. ik vind het wel spannend maar heb toch geen zin om alles in mn broek te doen. mijn flesje ice tea is leeg, en dat werkt ook niet echt goed mee op mijn blaas. ik ben niet iemand die staat te wiebelen en te knijpen maar het duurde niet lang.
met de bus moest ik nog 20 minuten en dan zou ik opgehaald worden door mijn broer. dan nog een kwartier rijden en dan zijn we thuis dat moet ik wel redden.
na 10 minuten in de bus stel ik mezelf te vraag of ik eerder uit zal stappen en naar een café of restaurant zou gaan om snel een pitstop te maken, maar dan moet ik weer wachten op de volgende bus en daar heb ik geen zin in. ik begin ligt te zweten en het doet echt pijn met krampen.
na 10 minuten kom ik met veel moeite en pijn in mijn buik aan bij de eindbushalte.
ik zie alleen niet de auto van mijn broer. zal vast niet langer duren, tot hij er is, maar ook tot ik echt mijn blaas moet legen.
ik heb gebeld en hij zei dat hij nu pas aan gaat rijden, dus binnen 10 / 15 minuten er is. dat red ik niet denk ik. ik moet nu gaan. maar waar, ik sta midden in het centrum, en er is geen openbare wc.
langzaam voel ik een beetje plas in mijn luier lopen, waarbij ik begin te knijpen om de scheutjes tegen te gaan. ik ga zitten op een bank en doe mijn benen over elkaar. ookal zie je niet dat ik een luier draag, ik ben wel in een bekend dorp en ik zou niemand willen tegen komen nu. de kramp word zo erg dat ik weer een scheutje laat gaan, deze keer wat meer en ik druk met mijn hand in mijn kruis. het lucht even op maar mijn blaas is nogsteeds aardig vol. na 10 minuten nog niks van mijn broer, bel ik hem, maar hij neemt niet op. ik app hem dat ik even het dorp in ga naar de wc.
zodra ik op sta komt er weer een behoorlijke stroom urine in mijn broek maar met even knijpen stopt het weer. ik ben bijna bij de hema om naar de wc te gaan terwijl op dat moment mijn broer belt dat hij er is.
ik kies ervoor om terug te gaan en thuis naar de wc te gaan.
het is toch even lopen naar bushalte waar ik uit ben gestapt.
tijdens het lopen blijf ik knijpen maar het heeft geen zin, de kramp word te erg en ik verlies de controle, een flinke stroom urine in mijn luier waardoor hij helemaal dik word. ik voel dat ik rood word en loop snel door, ik voel nog of ik doorlek, maar mijn broek is droog. ik baal enorm maar voel me ook wel weer stout.
eenmaal opgehaald en thuis gebracht door mijn broer heb ik toch stiekem genoten van het ongelukje.
