Andy Adult Baby
André Adult baby zoekt contact met mede AB,ers
Vakantie Rondreis naar Thailand
Voorwoord:
Mijn naam is Andy, ik ben vijf en dertig jaar oud en woon nog steeds bij mijn ouders. Niet omdat ik dat zo leuk vind, maar omdat het onmogelijk lijkt om een eigen huis te krijgen of te kopen.
Sinds kort draag ik weer luiers – iets wat ik stiekem al heel lang deed. Mijn moeder kwam daarachter, en vanaf dat moment besloot ze dat ik voortaan elke dag luiers moet dragen.
Tot mijn verrassing heeft ze een vakantie naar Thailand gepland. Ze heeft niets verteld over wat ze allemaal in petto heeft, dus ik heb geen idee wat me daar te wachten staat.
Het Begin
"Goedemorgen Andy," hoorde ik mijn moeder zeggen terwijl ze mijn slaapkamer binnenkwam. "Wakker worden, we moeten zo naar de luchthaven – onze vakantie begint!"
Ik maakte me snel klaar: wassen, tandenpoetsen, terwijl ik in de spiegel keek naar mijn eigen rode wangen. Mijn hart klopte sneller dan normaal. Ondertussen hoorde ik mijn moeder in de slaapkamer de laatste spullen inpakken.
"Andy," riep ze plotseling. "Kom hier, dan controleer ik nog even je luier voor we vertrekken."
Met een knoop in mijn maag liep ik naar haar toe. Ze wees naar de commode.
"Klim erop," zei ze kortaf.
Ik gehoorzaamde, en voelde hoe ze de luier opende.
"Tjonge," zei ze hoofdschuddend, "je bent helemaal doorweekt. Je leert het ook nooit, hè?"
Voor ik iets kon antwoorden, kreeg ik al een frisse, dikke luier om. Deze keer deed ze er zelfs een extra inlegger in.
"Zo, dat houdt je wel even droog. Voor de zekerheid gaat er een plastic broekje overheen."
Ik voelde de knopen van de romper dichtklikken en wist dat er geen weg meer terug was. Vervolgens hielp ze me in een tuinbroek en trok een T-shirt over mijn hoofd. Mijn hart sloeg een slag over toen ik las wat erop stond: ABDL Adultbaby.
"Moet dit écht?" fluisterde ik, mijn stem trilde.
Ze antwoordde niet met woorden, maar gaf me een paar stevige tikken op mijn luier. Klats, klats. Het geluid deed mijn wangen gloeien.
"Zo," zei ze, "nu kunnen we gaan."
De koffers stonden klaar. De motor van de auto ronkte. We vertrokken.
In de auto voelde ik elke hobbel, elke beweging. De dikke luier duwde tegen mijn benen en ik kon bijna niet normaal zitten. Het voelde alsof iedereen me kon zien, alsof het op mijn voorhoofd stond geschreven.
"Nu hoef ik je niet zo vaak te verschonen," zei mijn moeder vrolijk, alsof dit een normale dag was.
Maar ik dacht alleen maar aan wat er straks zou komen. De luchthaven. De drukte. De douane.
Wat als ze iets merken? Wat als iemand het ziet?
Mijn wangen gloeiden nog steeds. Ik kon alleen maar denken: Wat gaat er allemaal gebeuren in Thailand?
De incheckbalie ging probleemloos. Maar daarna kwam het moment waar ik al dagen tegenop had gezien: de douanecontrole.
"Paspoort alstublieft," zei de beambte. Mijn handen trilden toen ik het aanreikte.
"Loop maar even door de scanner."
Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik stapte door het poortje – PIEP! Het geluid sneed door de hal.
"Even blijven staan," klonk het scherp. De beveiliger wenkte een collega. "Hij moet extra gecontroleerd worden."
Mijn adem stokte. Mijn gezicht werd gloeiend heet. Een tweede medewerker kwam erbij en gebaarde dat ik mijn armen moest spreiden. De handscanner piepte opnieuw, precies bij mijn middel.
"Er zit iets onder zijn kleding," zei de beveiliger. "Komt u maar even mee, dan kunnen we dit rustig controleren."
Mijn maag draaide om. Mijn moeder kwam rustig naast me staan en zei met een glimlach:
"Geen probleem. Hij draagt een luier, hij is incontinent."
En tot mijn afschuw wees ze naar mijn T-shirt.
"Kijk maar, hij is een echte adult baby. Het staat er zelfs op."
De beveiligers wisselden een verbaasde blik. Ik voelde hoe mijn gezicht in brand stond.
In een klein, fel verlicht kamertje moest ik mijn tuinbroek losmaken. Met trillende vingers deed ik wat er gevraagd werd. De witte romper en het glimmende plasticbroekje kwamen tevoorschijn. De beveiligers keken even, maar knikten toen.
"Alles in orde," zei de ene beveiliger. Zijn mondhoek trok omhoog in een grijns.
"Heeft u wel genoeg luiers bij u voor deze… baby?"
Mijn moeder lachte zacht. "Meer dan genoeg," antwoordde ze.
Ik wilde door de grond zakken.
Ze sloot mijn tuinbroek, gaf me een stevige klap op mijn luier en fluisterde:
"Zie je wel? Niks aan de hand. Vooruit, we hebben nog een vlucht te halen."
Toen we terugliepen naar de gate voelde ik de blikken van de mensen in de rij branden. Mijn benen trilden en ik durfde niemand aan te kijken. Dit was nog maar de douane…
Wat zou er in Thailand allemaal met me gebeuren?
Bij de gate zaten we te wachten tot we mochten boarden. Mijn hart bonsde in mijn keel, elke slag voelde alsof hij in mijn borstkas zou ontploffen. Het moment bij de douane zat nog vers in mijn geheugen gegrift, en de klap op mijn luier voelde alsof hij net gebeurd was.
"Kom op, Andy," zei mijn moeder toen de eerste passagiers mochten instappen. "We gaan."
Elke stap door de slurf voelde alsof ik over een dun touw liep boven een afgrond. Het gezoem van de motoren, het piepen van de trolleys, het geroezemoes van andere reizigers – alles leek mijn angst uit te vergroten. Mijn luier voelde zwaar en ongemakkelijk, elke hobbel van de vloer leek mijn geheim naar buiten te willen schreeuwen.
We vonden onze stoelen. Mijn moeder had bewust stoelen aan het gangpad gekozen.
"Dan kan ik er straks makkelijker bij als ik je moet verschonen," zei ze kalm, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.
Ik voelde de ogen van de passagiers achter ons branden. Mijn handen trilden terwijl ik me in mijn stoel liet zakken. Mijn moeder trok mijn tuinbroek even naar beneden en voelde mijn romper.
"Nog droog," zei ze, maar haar blik beloofde dat het niet lang zou duren.
Het opstijgen voelde als een marteling. Elke trilling van het vliegtuig drukte de dikke luier tegen mijn huid, elke hobbel leek mijn geheim te willen onthullen. Mijn blaas begon hevig te protesteren, en langzaam voelde ik de warmte zich verspreiden.
"Je weet wat ik zei," fluisterde mijn moeder naast me, haar stem koel en beslist. "Je hoeft niet te wachten tot we landen. Daar heb je je luier voor."
Mijn wangen vlamden, mijn hart bonsde alsof het uit mijn borst wilde springen. De spanning, de druk, het gezoem van de motoren – het werd te veel. Heel langzaam voelde ik de warmte zich verspreiden. Mijn moeder wierp me een kort, goedkeurend knikje toe en glimlachte.
"Goed zo," fluisterde ze. "Daarvoor heb je hem om."
Na een paar uur boog ze zich naar me toe.
"Zo, tijd om te verschonen," zei ze zacht.
"Hier?!" fluisterde ik bijna hysterisch.
"Nee, natuurlijk niet," zei ze terwijl ze de luiertas onder de stoel vandaan haalde. "Kom, voordat het te laat is."
Elke stap door het gangpad voelde alsof iedereen naar ons keek. Mijn luier ritselde zwaar bij elke beweging. Twee stewardessen keken nieuwsgierig toen we bij de toiletten aankwamen. Hun ogen volgden elke beweging van mijn moeder, maar niemand zei iets.
"Alles oke?" vroeg één van hen, voorzichtig glimlachend.
"Ja hoor," zei mijn moeder vrolijk. "Alleen een kleine verschoning voor deze jongen."
Mijn gezicht brandde. Ik voelde dat mijn wangen gloeiend rood waren. Het liefst had ik me willen verstoppen.
In het piepkleine vliegtuigtoilet voelde ik me opgesloten, kwetsbaar, bijna paniekerig. Mijn moeder legde een wegwerponderlegger op de gesloten toiletbril.
"Kom, op je rug," zei ze resoluut.
Met trillende knieën en een bonzend hart deed ik wat ze vroeg. Het vliegtuig wiebelde licht, waardoor elke beweging voelde alsof ik op het punt stond om ontdekt te worden. Ze maakte mijn tuinbroek los, opende de romper en verwijderde voorzichtig mijn luier.
"Je was behoorlijk nat," zei ze bijna vrolijk. "Gelukkig heb ik dikke meegenomen."
Het scheuren van de plakstrips leek in mijn oren te echoën. Ze veegde me schoon, klikte een nieuwe luier vast en gaf me een stevige klap op mijn schone luier.
Toen we het toilet uitkwamen, stonden er twee passagiers en twee stewardessen te wachten. Hun blikken waren nieuwsgierig, licht verward, en ik voelde een golf van schaamte door mijn lichaam razen. Elke seconde leek alsof iedereen ons kon horen, kon zien, kon oordelen.
"Alles oke?" vroeg een van de stewardessen.
"Ja hoor, prima," zei ik zacht. "Hij heeft weer een schone luier om, maar waar kan ik de vuile luier kwijt?"
"Oh, deze kunt u hier weggooien," zei de stewardess vriendelijk. "Loop jij maar even mee, dan help ik je."
Elke stap terug naar de afvalbak voelde alsof de hele cabine op ons lette. Mijn luier ritselde zwaar, ik voelde me bloot en kwetsbaar.
Terug op mijn stoel voelde ik me warm en schoon, maar mijn hart bonsde nog steeds als een dreunende trom. Mijn wangen brandden. De angst, de spanning, het gevoel van totale kwetsbaarheid – alles zat nog in mijn lichaam.
Moeder zei, het is nog maar de helft van de vlucht ik hoop dat ik je in het vliegtuig niet meer je luier hoef te verschonen in die kleine ruimte, anders vraag ik of ze een grotere ruimte hebben.
Het eten kwam eraan, mijn moeder zei hij hoeft niet ik heb een hapje en een fles bij mij voor hem, ik schok mij rot, mijn moeder vroeg of ze eerst mijn flesje kan warmen?
Geen probleem zei de stewardess, wilt u dat ik dit nu doe? graag!
"Kom maar even naar voren, dan kan ik je slap even aandoen," zei mijn moeder rustig. Ik voelde dat alle ogen op ons gericht waren. Een van de stewardessen kwam terug met mijn flesje, en mijn moeder bedankte haar beleefd.
Ze pakte een pilletje uit haar tas. "Neem deze even in, dan kun je straks lekker slapen," zei ze. Ik dacht even dat het iets rustgevends was en voelde een moment van opluchting. Wat ik niet wist, was dat het een laxerend pilletje was.
"Kom maar, dan kan ik je de fles geven. Ga maar een beetje bij me liggen, lieverd," zei ze zacht.
Rustig dronk ik mijn flesje leeg, terwijl ik haar ogen voelde die over me heen glipten. Daarna klopte ze zacht op mijn rug en liet twee kleine boertjes ontsnappen. "Goed zo," zei ze.
Om ons heen zag ik mensen glimlachen en zacht lachen, en ik voelde hoe mijn wangen gloeiend rood werden. Ik kon me nergens verstoppen. Mijn moeder drukte op het belletje van het vliegtuig. "Kunt u zijn hapje nog even warm maken?" vroeg ze.
"Geen probleem, ik kom zo terug," zei de stewardess, terwijl mijn moeder fluisterde: "Hou je slap nog maar even aan."
Even later kwam de stewardess terug met het warme hapje. "Eet ze maar op, ventje," zei ze tegen me, maar haar woorden lieten een golf van gelach los bij meerdere passagiers. Mijn hart bonsde in mijn keel en ik voelde het liefst door de vloer zakken.
"Kom maar, mondje open," zei mijn moeder zacht. "Eet het maar snel op, dan ben je er zo vanaf." Ik deed wat ze zei, en ze prees me: "Goed zo, je hebt je bordje goed opgegeten."
"Kan je lekker gaan slapen," zei ze daarna. Ze deed mijn slap af, boog zich naar de tas en legde hem voorzichtig erin. Ze pakte een speen met een koortje erbij.
"Wat is dit?" vroeg ik zacht.
"Een lekker speentje," zei ze glimlachend. "Zo kan je lekker slapen." Ze maakte het koortje aan mijn tuinbroek vast, zodat ik het niet kwijt kon.
Op de speen stond de tekst baby met kleine beertjes erop. "Ga maar lekker slapen, lieverd," fluisterde ze. Ik voelde de warmte van haar hand en het zachte gewicht van de speen. Ik wist dat dit nog maar het begin was van een vlucht vol onverwachte uitdagingen, maar voor nu voelde ik me even veilig… en tegelijk vol spanning.
Het begon langzaam. Eerst voelde ik een lichte kramp in mijn buik. Ik dacht even dat het gewoon de spanning was, maar al snel werd het duidelijk dat het pilletje effect begon te hebben. Mijn wangen gloeiden van schaamte bij het idee dat dit gebeurde, midden in het vliegtuig.
"Alles goed daarbinnen?" fluisterde mijn moeder. Ze glimlachte alsof ze alles onder controle had. Maar ik voelde me helemaal niet goed. Mijn buik knorde luid en onophoudelijk, en ik merkte dat mijn luier zwaar begon te drukken.
Elke hobbel van het vliegtuig liet een golf van ongemak door mijn lichaam trekken. Ik probeerde mezelf klein te maken, mijn handen tegen mijn buik gedrukt, hopend dat niemand het zou merken. Maar ik wist dat de luier elke beweging verried.
"Rustig maar, lieverd," zei mijn moeder zacht, terwijl ze haar hand op mijn knie legde. "Het is normaal. Daar is je luier voor."
Het werd erger. De krampen kwamen sneller en heviger, en ik voelde een warme, onontkoombare druk toen ik probeerde het tegen te houden. Mijn hart bonsde, mijn adem stokte, en ik durfde nauwelijks te bewegen.
Om ons heen hoorde ik zachte geluiden van andere passagiers, het geritsel van trolleys, en het zachte gezoem van de motoren. Elke beweging leek mijn situatie nog zichtbaarder te maken. Mijn moeder drukte geruststellend op mijn hand.
"Je doet het goed, lieverd," fluisterde ze. "Blijf rustig, ik ben bij je."
Maar hoe meer ik probeerde kalm te blijven, hoe heviger de krampen werden. Mijn luier voelde dik en zwaar, en ik wist dat er geen ontsnappen mogelijk was. Elke seconde leek eindeloos terwijl ik me realiseerde dat ik niets kon doen om dit te stoppen.
Stewardessen liepen langs, passagiers keken nieuwsgierig, en ik voelde de ogen van iedereen op mijn middel branden, ook al probeerde ik me te verstoppen. Mijn moeder glimlachte nog steeds, maar ik kon zien dat ze genoot van de controle die ze had.
Toen het echt begon, voelde ik een diepe schaamte. Mijn luier deed zijn werk, maar het voelde alsof iedereen het hoorde en zag. Mijn wangen brandden, mijn hart bonsde, en ik voelde me compleet kwetsbaar en overgeleverd aan de situatie.
"Goed zo, lieverd," fluisterde mijn moeder terwijl ze zacht op mijn rug klopte. "Dat is wat je luier doet. Alles is goed."
Ik wilde verdwijnen. Mijn handen klemden zich om mijn knieën, mijn blik op de vloer gericht, terwijl ik probeerde de paniek onder controle te houden. Het gevoel van machteloosheid, schaamte en totale afhankelijkheid van mijn moeder overspoelde me.
Opeens voelde mijn moeder een tik op haar schouder.
“Ja mevrouw, wat is er?” vroeg ze, zich omdraaiend.
“Volgens mij heeft de baby in zijn broek gepoept,” zei de stewardess, haar gezicht een mengeling van medelijden en lichte paniek.
Mijn hartje sloeg een paar tellen over. Mijn moeder zuchtte diep en zei zacht:
“O, is dat zo? Kom eens hier voor mij staan, dan kan ik even je luier controleren.”
Ik wiebelde ongemakkelijk. Een vreemde mengeling van schaamte en opwinding trok door me heen. Mijn moeder keek me aan en mompelde:
“Jeetje, wat heb je nou gedaan… en dit op een vliegtuig, hè.”
Mijn moeder riep de stewardess nogmaals.
“Waar kan ik mijn ventje even verschonen? Hij heeft in zijn broek gepoept.”
De stewardess keek rond in de smalle WC. “Hm… dit wordt krap,” zei ze, terwijl ze een wenkbrauw optrok. “Maar geen paniek, we hebben nog een geheime superruimte. Volg me maar.”
We liepen door het smalle gangpad. Ik probeerde mijn billetjes in te houden—maar dat lukte natuurlijk niet. Andere passagiers keken nieuwsgierig op. Een oudere man fronste: “Wat is dat nou weer voor avontuur?”
De stewardess deed een deur open en daar was het: een ruime ruimte met een grote verschoontafel en een douche. Alles glom alsof het net gepoetst was door een team van superhelden.
“Hier kunt u hem verschonen, en als het nodig is, kunt u hem ook douchen,” zei de stewardess, bijna alsof ze een geheim wapen onthulde.
“Dank u wel!” zei mijn moeder opgelucht, terwijl ze me op de tafel tilde.
“Kom maar hier liggen, lieverd, even rustig.”
Ik voelde me ineens een soort circusact. Mijn moeder begon mijn tuinbroek uit te doen, rompertje los, plastic broekje af. “Zo, babytje, je hebt echt je best gedaan,” zei ze terwijl ze mijn billetjes voorzichtig schoonveegde.
“Billen omhoog!” riep ze, terwijl de vieze luier verdween als sneeuw voor de zon.
“Ik heb nog wel een dikke luier van Crinkelz,” zei ze. Ze schoof de nieuwe luier onder me, vouwde twee inleggers erin, en plakte alles vast alsof ze een origami-meester was.
Mijn plastic broekje ging weer aan, de drukkers van het rompertje dicht, en toen mijn tuinbroek. “Zo, daar gaan we weer,” zei ze met een triomfantelijke glimlach.
Ik voelde me opgelucht… en een beetje heldhaftig. Want wie kan nu zeggen dat ze in een vliegtuig een luierwissel-avontuur hebben overleefd met publiek en alles?
De andere passagiers keken nog steeds nieuwsgierig, sommigen giechelend, anderen gefascineerd. Mijn moeder fluisterde: “Zie je wel, klein avontuur, groot succes.”
Ga maar lekker zitten, speentje in je mond. Nog vier uur vliegen en dan landen we in Dubai. Daar moeten we drie uur wachten voordat we doorvliegen naar Bangkok. Dan kan ik meteen even je luier controleren.
De vrouw achter ons boog zich naar mijn moeder en fluisterde:
“Heeft u hem net verschoond? Hij ruikt in ieder geval weer heerlijk fris.”
Ik moest lachen. Hopelijk blijft hij nog even droog, dacht ik. Het is voor haar ook een hele opgave, zo’n lange vlucht. Zelf vind ik het niet erg om te helpen, maar een volle luier blijft toch altijd een beetje spannend en – eerlijk gezegd – soms een beetje vies. Maar ja, daar zijn luiers nu eenmaal voor.
Na een tijdje dommelde ik weg. Toen ik weer wakker werd, voelde ik het meteen: mijn luier was warm en nat. Mijn moeder keek me aan en vroeg met een glimlach:
“Ben je nog droog?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Ach, wat moet ik toch met jou, baby,” grapte ze zacht.
Nog een paar uur, dan zouden we landen. Ik wist dat het moment eraan zat te komen.
De lampjes voor de veiligheidsgordels gingen aan en het vliegtuig begon te dalen. Mijn hart klopte net iets sneller – niet van angst, maar van verwachting. Toen we eindelijk met een bonk op de baan stonden en de motoren gierden, voelde het alsof ik opgelucht adem kon halen.
“Zo,” zei ik, “nog even volhouden.”
Iedereen stond op, de bagagevakken klapten open en de rij in het gangpad schoof langzaam vooruit. Toen we eindelijk het vliegtuig verlieten, glimlachte de stewardess.
“Succes met de kleine!” zei ze vriendelijk.
Ik knikte met een brede grijns. “Ja, ik ga zo meteen zijn luier even controleren.”
Mijn hart klopte sneller terwijl we richting de verschoonruimte liepen. Tijd om te zien wat me te wachten staat, dacht ik.
“Kom,” zei mijn moeder zacht. “Even kijken hoe het met je luier is.”
Ze tilde me op en legde me voorzichtig op de smalle verschoontafel. Het ventilatortje in het kleine hokje zoemde zacht en de vloer wiebelde nog een beetje van de landing.
Voorzichtig schoof ze mijn tuinbroek naar beneden en maakte de drukkertjes van mijn romper los. De plastic broek zakte af tot op mijn knieën. Even bleef het stil, alleen het geritsel van de luier was te horen toen ze met haar hand voelde.
“O,” zei ze met een glimlach, “deze luier kan nog wel even mee.”
Een zucht van opluchting ontsnapte me. Alles werd weer netjes dichtgedaan: romper vast, plastic broek omhoog, tuinbroek dicht. Toen ze me weer rechtop zette, voelde ik me opgelucht én een beetje trots.
“Je bent al een grote jongen aan het worden,” zei mijn moeder met een knipoog. “Een klein plasje, maar daar hoef je nog geen schone luier voor.”
Ik glimlachte. Gelukkig maar, dacht ik. Klaar voor het volgende avontuur
Wij liepen verder naar de tassencontrole voor onze vlucht naar Bangkok. Wat ik niet wist, was dat mijn moeder een flesje in mijn tas had gestopt – dezelfde tas waar ook mijn luiers in zaten.
We moesten door het poortje lopen; dat ging allemaal goed, en ik kreeg mijn tas weer terug. De tas van mijn moeder ging echter apart voor controle. Ze moest hem openmaken en toen werden mijn luiers zichtbaar. De beveiligers keken een beetje vreemd toen ze die zagen.
Mijn moeder zei: “Die luiers zijn voor deze kleine jongen, kijk maar,” en gaf me een paar tikjes op mijn billen. De beveiligers moesten lachen, maar voor mij voelde het heel vernederend. De controle werd nog vervelender toen ze ook een flesje water uit de tas haalden – dat was de reden dat de tas apart was gelegd. Het flesje mocht niet mee.
Later vroeg ik mijn moeder:
“Waarom deed u dit zo? Dit vond ik helemaal niet leuk!”
Ze lachte en zei:
“Ja, ik vond het ook niet leuk om jouw poepluier te verschonen in het vliegtuig. Daarom heb ik dit zo laten gebeuren, hahaha!”
We liepen door de drukke luchthaven richting Gate A20. Het geluid van rollende koffers en geroezemoes vulde de hal, maar mijn gedachten waren bij de vlucht die ons over een uur naar Bangkok zou brengen. Mijn hart klopte sneller van spanning.
Eenmaal aan boord namen we plaats op 37 D en E. Ik kroop bij het raam, trok de deken strak om me heen en stak mijn speen in mijn mond. Proberen te slapen leek de enige manier om de tijd door te komen, maar een lichte warmte in mijn luier herinnerde me aan een klein ongemak dat ik hoopte onopgemerkt te houden. “Loop je alweer te plassen in je luier, stoute jongen?” fluisterde ik zachtjes. De gedachte dat iemand het zou kunnen zien, maakte het nog spannender.
Naast ons zat een klein meisje van ongeveer drie jaar met haar moeder. Haar nieuwsgierige blik gleed over mij en mijn moeder. “Draagt hij nog een luier?” vroeg ze zachtjes. Mijn moeder glimlachte en knikte: “Ja, dat klopt. U dochter heeft het goed gezien.” Mijn hart maakte een sprongetje. Het voelde vreemd om zo bekeken te worden, maar op een onverwachte manier ook opwindend.
De lange vlucht naar Bangkok leek eindeloos. Buiten zag ik wolken voorbijtrekken in het felle zonlicht, maar mijn gedachten waren bij wat ons daar te wachten stond: het Adult Baby Playhouse. Een plek waar ik volledig mezelf kon zijn, waar alles veilig en vertrouwd voelde, en waar ik verzorgd zou worden als een baby. De spanning gierde door me heen, een mix van nervositeit en anticipatie, terwijl het vliegtuig hoger en hoger steeg.
Ik werd zachtjes wakker gemaakt door mijn moeder. “We zijn er bijna,” fluisterde ze. De landing was ingezet, en ze keek me bezorgd aan. “Ben je nog droog?” vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. “Nee… sorry, ik ben heel erg nat.” Ze glimlachte geruststellend. “Maak je geen zorgen, ik verschoon je wel op de luchthaven in Bangkok.”
Toen we het vliegtuig konden verlaten, voelde ik de bobbel in mijn broek. Het was duidelijk dat ik een beetje doorgelekt was; mijn moeder merkte op dat mijn stoel zelfs een klein beetje nat was geworden onder mijn billen. Met een mengeling van schaamte en spanning liepen we naar de aankomsthal om onze koffers te halen.
Onderweg kwamen we langs een wc. Ik dacht dat ik daar misschien een schone luier zou krijgen, maar we liepen er gewoon voorbij. Mijn hart begon sneller te kloppen. Wat zou er nu gaan gebeuren?
Onze koffers kwamen als eerste van de band. Terwijl we daar stonden, zag ik een bord met “Andy AB uit Holland” erop en een ander bord met de naam van mijn moeder. Iets voelde meteen anders. Een vrouw die het bord met mijn naam vasthield, glimlachte en zei: “Kom maar mee naar de auto.”
In de auto moest ik in een grote kinderstoel gaan zitten. Ze hadden plastic op de stoel gelegd vanwege mijn doorgelekte luier, en de gespen werden stevig vastgezet en afgesloten met een klein sleuteltje. Het voelde tegelijkertijd veilig en spannend.
Mijn moeder kwam nog even naar de auto gelopen om afscheid te nemen. “Dag lieverd, tot over twee weken. Dan kom ik even bij je op bezoek. Veel plezier.” Mijn hart maakte een sprongetje, een mengeling van heimwee, spanning en nieuwsgierigheid naar wat me te wachten stond. Bangkok voelde ineens een stuk dichterbij, en het avontuur dat voor me lag, begon nu pas echt.
Naar de Adult Baby Nursery in Bangkok.
Ik kreeg een brief in mijn hand gedrukt met de bestemming, en een gevoel van nieuwsgierigheid en spanning maakte zich van me meester. Bijgevoegd was een korte handleiding en uitleg over de Nursery.
Welkom bij Nanny Rose – De Volwassen Baby Ervaring
Bij Nanny Rose word je verzorgd en begeleid alsof je een echte baby bent, met aandacht voor plezier, spel en comfort. Onze nanny biedt:
Nanny Rose biedt een unieke ervaring waarin volwassenen kunnen genieten van volledige zorg, aandacht en spel in een veilige en gecontroleerde omgeving.
Voorwoord:
Mijn naam is Andy, ik ben vijf en dertig jaar oud en woon nog steeds bij mijn ouders. Niet omdat ik dat zo leuk vind, maar omdat het onmogelijk lijkt om een eigen huis te krijgen of te kopen.
Sinds kort draag ik weer luiers – iets wat ik stiekem al heel lang deed. Mijn moeder kwam daarachter, en vanaf dat moment besloot ze dat ik voortaan elke dag luiers moet dragen.
Tot mijn verrassing heeft ze een vakantie naar Thailand gepland. Ze heeft niets verteld over wat ze allemaal in petto heeft, dus ik heb geen idee wat me daar te wachten staat.
Het Begin
"Goedemorgen Andy," hoorde ik mijn moeder zeggen terwijl ze mijn slaapkamer binnenkwam. "Wakker worden, we moeten zo naar de luchthaven – onze vakantie begint!"
Ik maakte me snel klaar: wassen, tandenpoetsen, terwijl ik in de spiegel keek naar mijn eigen rode wangen. Mijn hart klopte sneller dan normaal. Ondertussen hoorde ik mijn moeder in de slaapkamer de laatste spullen inpakken.
"Andy," riep ze plotseling. "Kom hier, dan controleer ik nog even je luier voor we vertrekken."
Met een knoop in mijn maag liep ik naar haar toe. Ze wees naar de commode.
"Klim erop," zei ze kortaf.
Ik gehoorzaamde, en voelde hoe ze de luier opende.
"Tjonge," zei ze hoofdschuddend, "je bent helemaal doorweekt. Je leert het ook nooit, hè?"
Voor ik iets kon antwoorden, kreeg ik al een frisse, dikke luier om. Deze keer deed ze er zelfs een extra inlegger in.
"Zo, dat houdt je wel even droog. Voor de zekerheid gaat er een plastic broekje overheen."
Ik voelde de knopen van de romper dichtklikken en wist dat er geen weg meer terug was. Vervolgens hielp ze me in een tuinbroek en trok een T-shirt over mijn hoofd. Mijn hart sloeg een slag over toen ik las wat erop stond: ABDL Adultbaby.
"Moet dit écht?" fluisterde ik, mijn stem trilde.
Ze antwoordde niet met woorden, maar gaf me een paar stevige tikken op mijn luier. Klats, klats. Het geluid deed mijn wangen gloeien.
"Zo," zei ze, "nu kunnen we gaan."
De koffers stonden klaar. De motor van de auto ronkte. We vertrokken.
In de auto voelde ik elke hobbel, elke beweging. De dikke luier duwde tegen mijn benen en ik kon bijna niet normaal zitten. Het voelde alsof iedereen me kon zien, alsof het op mijn voorhoofd stond geschreven.
"Nu hoef ik je niet zo vaak te verschonen," zei mijn moeder vrolijk, alsof dit een normale dag was.
Maar ik dacht alleen maar aan wat er straks zou komen. De luchthaven. De drukte. De douane.
Wat als ze iets merken? Wat als iemand het ziet?
Mijn wangen gloeiden nog steeds. Ik kon alleen maar denken: Wat gaat er allemaal gebeuren in Thailand?
De incheckbalie ging probleemloos. Maar daarna kwam het moment waar ik al dagen tegenop had gezien: de douanecontrole.
"Paspoort alstublieft," zei de beambte. Mijn handen trilden toen ik het aanreikte.
"Loop maar even door de scanner."
Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik stapte door het poortje – PIEP! Het geluid sneed door de hal.
"Even blijven staan," klonk het scherp. De beveiliger wenkte een collega. "Hij moet extra gecontroleerd worden."
Mijn adem stokte. Mijn gezicht werd gloeiend heet. Een tweede medewerker kwam erbij en gebaarde dat ik mijn armen moest spreiden. De handscanner piepte opnieuw, precies bij mijn middel.
"Er zit iets onder zijn kleding," zei de beveiliger. "Komt u maar even mee, dan kunnen we dit rustig controleren."
Mijn maag draaide om. Mijn moeder kwam rustig naast me staan en zei met een glimlach:
"Geen probleem. Hij draagt een luier, hij is incontinent."
En tot mijn afschuw wees ze naar mijn T-shirt.
"Kijk maar, hij is een echte adult baby. Het staat er zelfs op."
De beveiligers wisselden een verbaasde blik. Ik voelde hoe mijn gezicht in brand stond.
In een klein, fel verlicht kamertje moest ik mijn tuinbroek losmaken. Met trillende vingers deed ik wat er gevraagd werd. De witte romper en het glimmende plasticbroekje kwamen tevoorschijn. De beveiligers keken even, maar knikten toen.
"Alles in orde," zei de ene beveiliger. Zijn mondhoek trok omhoog in een grijns.
"Heeft u wel genoeg luiers bij u voor deze… baby?"
Mijn moeder lachte zacht. "Meer dan genoeg," antwoordde ze.
Ik wilde door de grond zakken.
Ze sloot mijn tuinbroek, gaf me een stevige klap op mijn luier en fluisterde:
"Zie je wel? Niks aan de hand. Vooruit, we hebben nog een vlucht te halen."
Toen we terugliepen naar de gate voelde ik de blikken van de mensen in de rij branden. Mijn benen trilden en ik durfde niemand aan te kijken. Dit was nog maar de douane…
Wat zou er in Thailand allemaal met me gebeuren?
Bij de gate zaten we te wachten tot we mochten boarden. Mijn hart bonsde in mijn keel, elke slag voelde alsof hij in mijn borstkas zou ontploffen. Het moment bij de douane zat nog vers in mijn geheugen gegrift, en de klap op mijn luier voelde alsof hij net gebeurd was.
"Kom op, Andy," zei mijn moeder toen de eerste passagiers mochten instappen. "We gaan."
Elke stap door de slurf voelde alsof ik over een dun touw liep boven een afgrond. Het gezoem van de motoren, het piepen van de trolleys, het geroezemoes van andere reizigers – alles leek mijn angst uit te vergroten. Mijn luier voelde zwaar en ongemakkelijk, elke hobbel van de vloer leek mijn geheim naar buiten te willen schreeuwen.
We vonden onze stoelen. Mijn moeder had bewust stoelen aan het gangpad gekozen.
"Dan kan ik er straks makkelijker bij als ik je moet verschonen," zei ze kalm, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.
Ik voelde de ogen van de passagiers achter ons branden. Mijn handen trilden terwijl ik me in mijn stoel liet zakken. Mijn moeder trok mijn tuinbroek even naar beneden en voelde mijn romper.
"Nog droog," zei ze, maar haar blik beloofde dat het niet lang zou duren.
Het opstijgen voelde als een marteling. Elke trilling van het vliegtuig drukte de dikke luier tegen mijn huid, elke hobbel leek mijn geheim te willen onthullen. Mijn blaas begon hevig te protesteren, en langzaam voelde ik de warmte zich verspreiden.
"Je weet wat ik zei," fluisterde mijn moeder naast me, haar stem koel en beslist. "Je hoeft niet te wachten tot we landen. Daar heb je je luier voor."
Mijn wangen vlamden, mijn hart bonsde alsof het uit mijn borst wilde springen. De spanning, de druk, het gezoem van de motoren – het werd te veel. Heel langzaam voelde ik de warmte zich verspreiden. Mijn moeder wierp me een kort, goedkeurend knikje toe en glimlachte.
"Goed zo," fluisterde ze. "Daarvoor heb je hem om."
Na een paar uur boog ze zich naar me toe.
"Zo, tijd om te verschonen," zei ze zacht.
"Hier?!" fluisterde ik bijna hysterisch.
"Nee, natuurlijk niet," zei ze terwijl ze de luiertas onder de stoel vandaan haalde. "Kom, voordat het te laat is."
Elke stap door het gangpad voelde alsof iedereen naar ons keek. Mijn luier ritselde zwaar bij elke beweging. Twee stewardessen keken nieuwsgierig toen we bij de toiletten aankwamen. Hun ogen volgden elke beweging van mijn moeder, maar niemand zei iets.
"Alles oke?" vroeg één van hen, voorzichtig glimlachend.
"Ja hoor," zei mijn moeder vrolijk. "Alleen een kleine verschoning voor deze jongen."
Mijn gezicht brandde. Ik voelde dat mijn wangen gloeiend rood waren. Het liefst had ik me willen verstoppen.
In het piepkleine vliegtuigtoilet voelde ik me opgesloten, kwetsbaar, bijna paniekerig. Mijn moeder legde een wegwerponderlegger op de gesloten toiletbril.
"Kom, op je rug," zei ze resoluut.
Met trillende knieën en een bonzend hart deed ik wat ze vroeg. Het vliegtuig wiebelde licht, waardoor elke beweging voelde alsof ik op het punt stond om ontdekt te worden. Ze maakte mijn tuinbroek los, opende de romper en verwijderde voorzichtig mijn luier.
"Je was behoorlijk nat," zei ze bijna vrolijk. "Gelukkig heb ik dikke meegenomen."
Het scheuren van de plakstrips leek in mijn oren te echoën. Ze veegde me schoon, klikte een nieuwe luier vast en gaf me een stevige klap op mijn schone luier.
Toen we het toilet uitkwamen, stonden er twee passagiers en twee stewardessen te wachten. Hun blikken waren nieuwsgierig, licht verward, en ik voelde een golf van schaamte door mijn lichaam razen. Elke seconde leek alsof iedereen ons kon horen, kon zien, kon oordelen.
"Alles oke?" vroeg een van de stewardessen.
"Ja hoor, prima," zei ik zacht. "Hij heeft weer een schone luier om, maar waar kan ik de vuile luier kwijt?"
"Oh, deze kunt u hier weggooien," zei de stewardess vriendelijk. "Loop jij maar even mee, dan help ik je."
Elke stap terug naar de afvalbak voelde alsof de hele cabine op ons lette. Mijn luier ritselde zwaar, ik voelde me bloot en kwetsbaar.
Terug op mijn stoel voelde ik me warm en schoon, maar mijn hart bonsde nog steeds als een dreunende trom. Mijn wangen brandden. De angst, de spanning, het gevoel van totale kwetsbaarheid – alles zat nog in mijn lichaam.
Moeder zei, het is nog maar de helft van de vlucht ik hoop dat ik je in het vliegtuig niet meer je luier hoef te verschonen in die kleine ruimte, anders vraag ik of ze een grotere ruimte hebben.
Het eten kwam eraan, mijn moeder zei hij hoeft niet ik heb een hapje en een fles bij mij voor hem, ik schok mij rot, mijn moeder vroeg of ze eerst mijn flesje kan warmen?
Geen probleem zei de stewardess, wilt u dat ik dit nu doe? graag!
"Kom maar even naar voren, dan kan ik je slap even aandoen," zei mijn moeder rustig. Ik voelde dat alle ogen op ons gericht waren. Een van de stewardessen kwam terug met mijn flesje, en mijn moeder bedankte haar beleefd.
Ze pakte een pilletje uit haar tas. "Neem deze even in, dan kun je straks lekker slapen," zei ze. Ik dacht even dat het iets rustgevends was en voelde een moment van opluchting. Wat ik niet wist, was dat het een laxerend pilletje was.
"Kom maar, dan kan ik je de fles geven. Ga maar een beetje bij me liggen, lieverd," zei ze zacht.
Rustig dronk ik mijn flesje leeg, terwijl ik haar ogen voelde die over me heen glipten. Daarna klopte ze zacht op mijn rug en liet twee kleine boertjes ontsnappen. "Goed zo," zei ze.
Om ons heen zag ik mensen glimlachen en zacht lachen, en ik voelde hoe mijn wangen gloeiend rood werden. Ik kon me nergens verstoppen. Mijn moeder drukte op het belletje van het vliegtuig. "Kunt u zijn hapje nog even warm maken?" vroeg ze.
"Geen probleem, ik kom zo terug," zei de stewardess, terwijl mijn moeder fluisterde: "Hou je slap nog maar even aan."
Even later kwam de stewardess terug met het warme hapje. "Eet ze maar op, ventje," zei ze tegen me, maar haar woorden lieten een golf van gelach los bij meerdere passagiers. Mijn hart bonsde in mijn keel en ik voelde het liefst door de vloer zakken.
"Kom maar, mondje open," zei mijn moeder zacht. "Eet het maar snel op, dan ben je er zo vanaf." Ik deed wat ze zei, en ze prees me: "Goed zo, je hebt je bordje goed opgegeten."
"Kan je lekker gaan slapen," zei ze daarna. Ze deed mijn slap af, boog zich naar de tas en legde hem voorzichtig erin. Ze pakte een speen met een koortje erbij.
"Wat is dit?" vroeg ik zacht.
"Een lekker speentje," zei ze glimlachend. "Zo kan je lekker slapen." Ze maakte het koortje aan mijn tuinbroek vast, zodat ik het niet kwijt kon.
Op de speen stond de tekst baby met kleine beertjes erop. "Ga maar lekker slapen, lieverd," fluisterde ze. Ik voelde de warmte van haar hand en het zachte gewicht van de speen. Ik wist dat dit nog maar het begin was van een vlucht vol onverwachte uitdagingen, maar voor nu voelde ik me even veilig… en tegelijk vol spanning.
Het begon langzaam. Eerst voelde ik een lichte kramp in mijn buik. Ik dacht even dat het gewoon de spanning was, maar al snel werd het duidelijk dat het pilletje effect begon te hebben. Mijn wangen gloeiden van schaamte bij het idee dat dit gebeurde, midden in het vliegtuig.
"Alles goed daarbinnen?" fluisterde mijn moeder. Ze glimlachte alsof ze alles onder controle had. Maar ik voelde me helemaal niet goed. Mijn buik knorde luid en onophoudelijk, en ik merkte dat mijn luier zwaar begon te drukken.
Elke hobbel van het vliegtuig liet een golf van ongemak door mijn lichaam trekken. Ik probeerde mezelf klein te maken, mijn handen tegen mijn buik gedrukt, hopend dat niemand het zou merken. Maar ik wist dat de luier elke beweging verried.
"Rustig maar, lieverd," zei mijn moeder zacht, terwijl ze haar hand op mijn knie legde. "Het is normaal. Daar is je luier voor."
Het werd erger. De krampen kwamen sneller en heviger, en ik voelde een warme, onontkoombare druk toen ik probeerde het tegen te houden. Mijn hart bonsde, mijn adem stokte, en ik durfde nauwelijks te bewegen.
Om ons heen hoorde ik zachte geluiden van andere passagiers, het geritsel van trolleys, en het zachte gezoem van de motoren. Elke beweging leek mijn situatie nog zichtbaarder te maken. Mijn moeder drukte geruststellend op mijn hand.
"Je doet het goed, lieverd," fluisterde ze. "Blijf rustig, ik ben bij je."
Maar hoe meer ik probeerde kalm te blijven, hoe heviger de krampen werden. Mijn luier voelde dik en zwaar, en ik wist dat er geen ontsnappen mogelijk was. Elke seconde leek eindeloos terwijl ik me realiseerde dat ik niets kon doen om dit te stoppen.
Stewardessen liepen langs, passagiers keken nieuwsgierig, en ik voelde de ogen van iedereen op mijn middel branden, ook al probeerde ik me te verstoppen. Mijn moeder glimlachte nog steeds, maar ik kon zien dat ze genoot van de controle die ze had.
Toen het echt begon, voelde ik een diepe schaamte. Mijn luier deed zijn werk, maar het voelde alsof iedereen het hoorde en zag. Mijn wangen brandden, mijn hart bonsde, en ik voelde me compleet kwetsbaar en overgeleverd aan de situatie.
"Goed zo, lieverd," fluisterde mijn moeder terwijl ze zacht op mijn rug klopte. "Dat is wat je luier doet. Alles is goed."
Ik wilde verdwijnen. Mijn handen klemden zich om mijn knieën, mijn blik op de vloer gericht, terwijl ik probeerde de paniek onder controle te houden. Het gevoel van machteloosheid, schaamte en totale afhankelijkheid van mijn moeder overspoelde me.
Opeens voelde mijn moeder een tik op haar schouder.
“Ja mevrouw, wat is er?” vroeg ze, zich omdraaiend.
“Volgens mij heeft de baby in zijn broek gepoept,” zei de stewardess, haar gezicht een mengeling van medelijden en lichte paniek.
Mijn hartje sloeg een paar tellen over. Mijn moeder zuchtte diep en zei zacht:
“O, is dat zo? Kom eens hier voor mij staan, dan kan ik even je luier controleren.”
Ik wiebelde ongemakkelijk. Een vreemde mengeling van schaamte en opwinding trok door me heen. Mijn moeder keek me aan en mompelde:
“Jeetje, wat heb je nou gedaan… en dit op een vliegtuig, hè.”
Mijn moeder riep de stewardess nogmaals.
“Waar kan ik mijn ventje even verschonen? Hij heeft in zijn broek gepoept.”
De stewardess keek rond in de smalle WC. “Hm… dit wordt krap,” zei ze, terwijl ze een wenkbrauw optrok. “Maar geen paniek, we hebben nog een geheime superruimte. Volg me maar.”
We liepen door het smalle gangpad. Ik probeerde mijn billetjes in te houden—maar dat lukte natuurlijk niet. Andere passagiers keken nieuwsgierig op. Een oudere man fronste: “Wat is dat nou weer voor avontuur?”
De stewardess deed een deur open en daar was het: een ruime ruimte met een grote verschoontafel en een douche. Alles glom alsof het net gepoetst was door een team van superhelden.
“Hier kunt u hem verschonen, en als het nodig is, kunt u hem ook douchen,” zei de stewardess, bijna alsof ze een geheim wapen onthulde.
“Dank u wel!” zei mijn moeder opgelucht, terwijl ze me op de tafel tilde.
“Kom maar hier liggen, lieverd, even rustig.”
Ik voelde me ineens een soort circusact. Mijn moeder begon mijn tuinbroek uit te doen, rompertje los, plastic broekje af. “Zo, babytje, je hebt echt je best gedaan,” zei ze terwijl ze mijn billetjes voorzichtig schoonveegde.
“Billen omhoog!” riep ze, terwijl de vieze luier verdween als sneeuw voor de zon.
“Ik heb nog wel een dikke luier van Crinkelz,” zei ze. Ze schoof de nieuwe luier onder me, vouwde twee inleggers erin, en plakte alles vast alsof ze een origami-meester was.
Mijn plastic broekje ging weer aan, de drukkers van het rompertje dicht, en toen mijn tuinbroek. “Zo, daar gaan we weer,” zei ze met een triomfantelijke glimlach.
Ik voelde me opgelucht… en een beetje heldhaftig. Want wie kan nu zeggen dat ze in een vliegtuig een luierwissel-avontuur hebben overleefd met publiek en alles?
De andere passagiers keken nog steeds nieuwsgierig, sommigen giechelend, anderen gefascineerd. Mijn moeder fluisterde: “Zie je wel, klein avontuur, groot succes.”
Ga maar lekker zitten, speentje in je mond. Nog vier uur vliegen en dan landen we in Dubai. Daar moeten we drie uur wachten voordat we doorvliegen naar Bangkok. Dan kan ik meteen even je luier controleren.
De vrouw achter ons boog zich naar mijn moeder en fluisterde:
“Heeft u hem net verschoond? Hij ruikt in ieder geval weer heerlijk fris.”
Ik moest lachen. Hopelijk blijft hij nog even droog, dacht ik. Het is voor haar ook een hele opgave, zo’n lange vlucht. Zelf vind ik het niet erg om te helpen, maar een volle luier blijft toch altijd een beetje spannend en – eerlijk gezegd – soms een beetje vies. Maar ja, daar zijn luiers nu eenmaal voor.
Na een tijdje dommelde ik weg. Toen ik weer wakker werd, voelde ik het meteen: mijn luier was warm en nat. Mijn moeder keek me aan en vroeg met een glimlach:
“Ben je nog droog?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Ach, wat moet ik toch met jou, baby,” grapte ze zacht.
Nog een paar uur, dan zouden we landen. Ik wist dat het moment eraan zat te komen.
De lampjes voor de veiligheidsgordels gingen aan en het vliegtuig begon te dalen. Mijn hart klopte net iets sneller – niet van angst, maar van verwachting. Toen we eindelijk met een bonk op de baan stonden en de motoren gierden, voelde het alsof ik opgelucht adem kon halen.
“Zo,” zei ik, “nog even volhouden.”
Iedereen stond op, de bagagevakken klapten open en de rij in het gangpad schoof langzaam vooruit. Toen we eindelijk het vliegtuig verlieten, glimlachte de stewardess.
“Succes met de kleine!” zei ze vriendelijk.
Ik knikte met een brede grijns. “Ja, ik ga zo meteen zijn luier even controleren.”
Mijn hart klopte sneller terwijl we richting de verschoonruimte liepen. Tijd om te zien wat me te wachten staat, dacht ik.
“Kom,” zei mijn moeder zacht. “Even kijken hoe het met je luier is.”
Ze tilde me op en legde me voorzichtig op de smalle verschoontafel. Het ventilatortje in het kleine hokje zoemde zacht en de vloer wiebelde nog een beetje van de landing.
Voorzichtig schoof ze mijn tuinbroek naar beneden en maakte de drukkertjes van mijn romper los. De plastic broek zakte af tot op mijn knieën. Even bleef het stil, alleen het geritsel van de luier was te horen toen ze met haar hand voelde.
“O,” zei ze met een glimlach, “deze luier kan nog wel even mee.”
Een zucht van opluchting ontsnapte me. Alles werd weer netjes dichtgedaan: romper vast, plastic broek omhoog, tuinbroek dicht. Toen ze me weer rechtop zette, voelde ik me opgelucht én een beetje trots.
“Je bent al een grote jongen aan het worden,” zei mijn moeder met een knipoog. “Een klein plasje, maar daar hoef je nog geen schone luier voor.”
Ik glimlachte. Gelukkig maar, dacht ik. Klaar voor het volgende avontuur
Wij liepen verder naar de tassencontrole voor onze vlucht naar Bangkok. Wat ik niet wist, was dat mijn moeder een flesje in mijn tas had gestopt – dezelfde tas waar ook mijn luiers in zaten.
We moesten door het poortje lopen; dat ging allemaal goed, en ik kreeg mijn tas weer terug. De tas van mijn moeder ging echter apart voor controle. Ze moest hem openmaken en toen werden mijn luiers zichtbaar. De beveiligers keken een beetje vreemd toen ze die zagen.
Mijn moeder zei: “Die luiers zijn voor deze kleine jongen, kijk maar,” en gaf me een paar tikjes op mijn billen. De beveiligers moesten lachen, maar voor mij voelde het heel vernederend. De controle werd nog vervelender toen ze ook een flesje water uit de tas haalden – dat was de reden dat de tas apart was gelegd. Het flesje mocht niet mee.
Later vroeg ik mijn moeder:
“Waarom deed u dit zo? Dit vond ik helemaal niet leuk!”
Ze lachte en zei:
“Ja, ik vond het ook niet leuk om jouw poepluier te verschonen in het vliegtuig. Daarom heb ik dit zo laten gebeuren, hahaha!”
We liepen door de drukke luchthaven richting Gate A20. Het geluid van rollende koffers en geroezemoes vulde de hal, maar mijn gedachten waren bij de vlucht die ons over een uur naar Bangkok zou brengen. Mijn hart klopte sneller van spanning.
Eenmaal aan boord namen we plaats op 37 D en E. Ik kroop bij het raam, trok de deken strak om me heen en stak mijn speen in mijn mond. Proberen te slapen leek de enige manier om de tijd door te komen, maar een lichte warmte in mijn luier herinnerde me aan een klein ongemak dat ik hoopte onopgemerkt te houden. “Loop je alweer te plassen in je luier, stoute jongen?” fluisterde ik zachtjes. De gedachte dat iemand het zou kunnen zien, maakte het nog spannender.
Naast ons zat een klein meisje van ongeveer drie jaar met haar moeder. Haar nieuwsgierige blik gleed over mij en mijn moeder. “Draagt hij nog een luier?” vroeg ze zachtjes. Mijn moeder glimlachte en knikte: “Ja, dat klopt. U dochter heeft het goed gezien.” Mijn hart maakte een sprongetje. Het voelde vreemd om zo bekeken te worden, maar op een onverwachte manier ook opwindend.
De lange vlucht naar Bangkok leek eindeloos. Buiten zag ik wolken voorbijtrekken in het felle zonlicht, maar mijn gedachten waren bij wat ons daar te wachten stond: het Adult Baby Playhouse. Een plek waar ik volledig mezelf kon zijn, waar alles veilig en vertrouwd voelde, en waar ik verzorgd zou worden als een baby. De spanning gierde door me heen, een mix van nervositeit en anticipatie, terwijl het vliegtuig hoger en hoger steeg.
Ik werd zachtjes wakker gemaakt door mijn moeder. “We zijn er bijna,” fluisterde ze. De landing was ingezet, en ze keek me bezorgd aan. “Ben je nog droog?” vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. “Nee… sorry, ik ben heel erg nat.” Ze glimlachte geruststellend. “Maak je geen zorgen, ik verschoon je wel op de luchthaven in Bangkok.”
Toen we het vliegtuig konden verlaten, voelde ik de bobbel in mijn broek. Het was duidelijk dat ik een beetje doorgelekt was; mijn moeder merkte op dat mijn stoel zelfs een klein beetje nat was geworden onder mijn billen. Met een mengeling van schaamte en spanning liepen we naar de aankomsthal om onze koffers te halen.
Onderweg kwamen we langs een wc. Ik dacht dat ik daar misschien een schone luier zou krijgen, maar we liepen er gewoon voorbij. Mijn hart begon sneller te kloppen. Wat zou er nu gaan gebeuren?
Onze koffers kwamen als eerste van de band. Terwijl we daar stonden, zag ik een bord met “Andy AB uit Holland” erop en een ander bord met de naam van mijn moeder. Iets voelde meteen anders. Een vrouw die het bord met mijn naam vasthield, glimlachte en zei: “Kom maar mee naar de auto.”
In de auto moest ik in een grote kinderstoel gaan zitten. Ze hadden plastic op de stoel gelegd vanwege mijn doorgelekte luier, en de gespen werden stevig vastgezet en afgesloten met een klein sleuteltje. Het voelde tegelijkertijd veilig en spannend.
Mijn moeder kwam nog even naar de auto gelopen om afscheid te nemen. “Dag lieverd, tot over twee weken. Dan kom ik even bij je op bezoek. Veel plezier.” Mijn hart maakte een sprongetje, een mengeling van heimwee, spanning en nieuwsgierigheid naar wat me te wachten stond. Bangkok voelde ineens een stuk dichterbij, en het avontuur dat voor me lag, begon nu pas echt.
Naar de Adult Baby Nursery in Bangkok.
Ik kreeg een brief in mijn hand gedrukt met de bestemming, en een gevoel van nieuwsgierigheid en spanning maakte zich van me meester. Bijgevoegd was een korte handleiding en uitleg over de Nursery.
Welkom bij Nanny Rose – De Volwassen Baby Ervaring
Bij Nanny Rose word je verzorgd en begeleid alsof je een echte baby bent, met aandacht voor plezier, spel en comfort. Onze nanny biedt:
- Kleding en verzorging: Babykleding, speelkleding, feestkleding en accessoires passend bij je rol. Haarstyling, make-up en persoonlijke verzorging.
- Verzorging en hygiëne: Luiers verschonen, badrituelen en het zorgen voor je algehele welzijn.
- Voeding: Lepel- en flesvoeding op een veilige en comfortabele manier.
- Activiteiten en spel: Voorlezen, zingen, knutselen en spelen, zowel binnenshuis als bij uitstapjes naar parken en speeltuinen.
- Herinneringen maken: Er worden foto's en video's gemaakt van je activiteiten.
- Discipline en structuur: Gedragsregels en grenzen worden door de nanny op een gepaste manier gehandhaafd.
- Speciale gelegenheden: Verjaardagsfeestjes en andere evenementen passend bij de ervaring.
Nanny Rose biedt een unieke ervaring waarin volwassenen kunnen genieten van volledige zorg, aandacht en spel in een veilige en gecontroleerde omgeving.
Laatst bewerkt:
