Christel.Christel
Superlid
Het was druk op de reünie van mijn middelbare school. Ik liep wat verloren tussen de reünisten rond. Er was niemand die ik kende. ik nam onderweg een drankje en liep verder. Hoe kan het nou dat ik helemaal niemand ken? Vreemd. Ik nam nog een drankje en liep naar een andere zaal. Ook hier vond ik geen bekende gezichten. Ik moest plassen. Eerst maar eens even naar de wc. Ik liep naar de plaats waar de wc's waren, maar daar waren ze niet meer. Wat gek. Blijkbaar zijn ze na mijn schooltijd verplaatst naar een andere locatie. Ik ging zoeken, maar nergens een wc te bekennen. Ik moest nu best wel nodig en liep verder het schoolgebouw in. Ik kwam nu in een oud gedeelte waar verder niemand was. ik zag nog steeds nergens een wc. Ik deed op goed geluk een deur open. Achter de deur was een soort bergkast met daarin een stenen spoelbak. Ik moest nu echt heel nodig en besloot in die spoelbak te plassen. Het lukte me wonderwel om te plassen en met een hand de deur dicht te houden. Ik was bijna klaar met plassen toen ik stemmen op de gang hoorde. Snel deed ik mijn kleding goed en sloop de gang op. Op de gang waren al mijn klasgenoten verzameld. Waar kwamen die nu vandaan? Waarom had ik ze niet eerder gezien? ik probeerde me ongemerkt tussen ze te mengen. Op eens zei een stem achter me "Christel heeft weer in haar broek geplast". Wat een onzin. Ik draaide me om, maar bij het omdraaien voelde ik iets nats. Wat gek!
En toen werd ik wakker.
Ik had gedroomd en in bed geplast. Vreselijk. Ik schaam me dood. Mijn partner ligt naast me te slapen. Mijn drie kinderen, een meisje van 11, een twee jongens van 9 en 7 jaar liggen in hun eigen kamer te slapen. Ik moet iets doen. Ik kan zo niet blijven liggen. Voorzichtig sta ik op en loop naar de badkamer. Natte broek uit. Met een natte handdoek maak ik me een beetje schoon. Ik ga morgen wel uitgebreid douchen. In de slaapkamer pak een schoon broekje. Dan in de kast op zoek naar schone lakens. Mijn man wordt half wakker en kijkt wat ik aan het doen ben. "Heeft de jongste al weer in bed geplast?", vraagt hij. "Nee", zeg ik aarzelend. "Ik heb in bed geplast". Verbaasd kijkt hij me aan. Hij moppert wat onverstaanbaars en draait zich om. Ik verschoon mijn bed. Gooi de lakens in de badkamer en probeer nog even te slapen.
Ik kan de slaap niet echt meer vatten en sta vroeg op om me uitgebreid te douchen. Ik kleed me aan. De oudste is ook al op. Een wijsneus. Zij ziet de lakens in de badkamer liggen en vraagt waarom ik het bed in de nacht verschoont heb. Ik mompel dat er een vlek op zat. Wat natuurlijk ook klopt, maar niet de hele waarheid is. Dan komt de jongste naar me toe. Ik zie al aan zijn gezicht dat er iets aan de hand is. "Mama", zegt hij met een klein stemmetje, "Ik heb in bed geplast". Ik trek hem zachtjes tegen me aan en geef hem een kus op zijn voorhoofd. "Geeft niks, jongen, dat kan iedereen overkomen". Mijn man kan een lach nauwelijks onderdrukken. "kan inderdaad iedereen overkomen", zegt hij. "twee bedplassers bij elkaar". Mijn zoontje is te veel met zich zelf bezig en hoort het gelukkig niet. Ik stuur mijn zoontje naar de badkamer om zich te douchen en ga naar zijn kamer om zijn bed af te halen. Ik voel me vreselijk.
Als iedereen beneden bij het ontbijt is kan de oudste het niet laten om nog even haar broertje te laten weten dat hij een bedplasser is. Ik zeg tegen haar dat ze hem niet mag pesten. Mijn man komt niet meer bij van het lachen. "Waarom lach je?", vraagt mijn dochter. "Vraag dat maar aan je moeder", is zijn antwoord. Ik haal mijn schouders op, maar ik heb tranen in mijn ogen van schaamte. Als iedereen naar school of werk is stop ik de natte lakens en pyjama's in de wasmachine. Daarna ga ik ook naar mijn werk. Ik heb het idee dat iedereen aan mijn gezicht kan zien wat er vannacht gebeurd is.
En toen werd ik wakker.
Ik had gedroomd en in bed geplast. Vreselijk. Ik schaam me dood. Mijn partner ligt naast me te slapen. Mijn drie kinderen, een meisje van 11, een twee jongens van 9 en 7 jaar liggen in hun eigen kamer te slapen. Ik moet iets doen. Ik kan zo niet blijven liggen. Voorzichtig sta ik op en loop naar de badkamer. Natte broek uit. Met een natte handdoek maak ik me een beetje schoon. Ik ga morgen wel uitgebreid douchen. In de slaapkamer pak een schoon broekje. Dan in de kast op zoek naar schone lakens. Mijn man wordt half wakker en kijkt wat ik aan het doen ben. "Heeft de jongste al weer in bed geplast?", vraagt hij. "Nee", zeg ik aarzelend. "Ik heb in bed geplast". Verbaasd kijkt hij me aan. Hij moppert wat onverstaanbaars en draait zich om. Ik verschoon mijn bed. Gooi de lakens in de badkamer en probeer nog even te slapen.
Ik kan de slaap niet echt meer vatten en sta vroeg op om me uitgebreid te douchen. Ik kleed me aan. De oudste is ook al op. Een wijsneus. Zij ziet de lakens in de badkamer liggen en vraagt waarom ik het bed in de nacht verschoont heb. Ik mompel dat er een vlek op zat. Wat natuurlijk ook klopt, maar niet de hele waarheid is. Dan komt de jongste naar me toe. Ik zie al aan zijn gezicht dat er iets aan de hand is. "Mama", zegt hij met een klein stemmetje, "Ik heb in bed geplast". Ik trek hem zachtjes tegen me aan en geef hem een kus op zijn voorhoofd. "Geeft niks, jongen, dat kan iedereen overkomen". Mijn man kan een lach nauwelijks onderdrukken. "kan inderdaad iedereen overkomen", zegt hij. "twee bedplassers bij elkaar". Mijn zoontje is te veel met zich zelf bezig en hoort het gelukkig niet. Ik stuur mijn zoontje naar de badkamer om zich te douchen en ga naar zijn kamer om zijn bed af te halen. Ik voel me vreselijk.
Als iedereen beneden bij het ontbijt is kan de oudste het niet laten om nog even haar broertje te laten weten dat hij een bedplasser is. Ik zeg tegen haar dat ze hem niet mag pesten. Mijn man komt niet meer bij van het lachen. "Waarom lach je?", vraagt mijn dochter. "Vraag dat maar aan je moeder", is zijn antwoord. Ik haal mijn schouders op, maar ik heb tranen in mijn ogen van schaamte. Als iedereen naar school of werk is stop ik de natte lakens en pyjama's in de wasmachine. Daarna ga ik ook naar mijn werk. Ik heb het idee dat iedereen aan mijn gezicht kan zien wat er vannacht gebeurd is.