Verliefd

[Augur_DL]

geschreven door: Pieter

DAG 1


Ik gooide de deur open en liep de slaapkamer binnen. Het licht dat vanuit de gang naar binnen scheen, tekende een rechthoek op de vloer en verlichtte de donkere kamer voldoende om mijn weg te kunnen vinden. Rechtstreeks liep ik naar het bed en kwaad keek ik op het zestienjarige meisje neer. Ze was nog wakker en keek verbaasd naar me op.

Ik was even oud als haar en woonde in dit veel te grote huis. Twee vrienden en drie vriendinnen logeerden deze week bij mij, en allen hadden ze een eigen slaapkamer. Vandaag was de eerste dag geweest en vanmiddag om vier uur waren ze aangekomen. Onze chauffeur had ze van het treinstation opgehaald, waarna ze in een limousine naar onze afgelegen huis waren gebracht.

Ons huis stamde uit de late achttiende eeuw en was gebouwd als versterkt buitenhuis. Het lag in de bossen verscholen, omringd door siertuinen die fulltime door twee tuinieren werden onderhouden. Ze hadden hun ogen uitgekeken, en ondanks dat ik hier veel vaker kwam, bleef ik ook altijd even staan als ik het Heerenhuis vanaf de kilometers lange oprit voor het eerst zag staan.

"Wat... Wat is er?" Stamelde Saskia, terwijl ze overeind in het bed ging zitten. Snel controleerde ze even haar nachthemd, en trok het recht, terwijl ze het dekbed dicht tegen zich aan trok.

"Ik ben teleurgesteld in je!" Zei ik, maar ik was ook kwaad op haar. Ik stond met mijn handen in mijn zij, een klein pakketje stevig vasthoudend, en keek kwaad op haar neer. Ik zag hoe haar gezicht langzaam roze kleurde, terwijl ze zich realiseerde waarom ik hier was.

"Wat... Waarom?" Zei ze, waarschijnlijk om wat tijd te rekken. Het hielp haar niet.

"Je weet heel goed waarom ik hier ben? Dacht je echt dat we van niets wisten, wees alsjeblieft niet zo naïef!" Zei ik hard. Ik draaide me om en liep naar de deur. Om haar privacy toch wat te beschermen deed ik de deur dicht en liep weer naar het bed.

"Je had de hele avond de tijd om erover te beginnen, en ik heb je zelfs de kans gegeven om mij, of mijn ouders, even alleen te spreken. Ik heb je nog uitdrukkelijk gevraagd of je nog wat nodig had, maar je antwoord was duidelijk." Ik keek haar strak aan en haar ogen ontweken me. Met een beschaamde blik keek ze een andere kant op. Er viel een pijnlijke stilte tussen ons, een stilte die ik zo lang mogelijk rekte.

"Hoeveel keer heb je de afgelopen weken in je bed geplast? Hoeveel?" Vroeg ik indringend, maar het enige antwoord wat ik kreeg was een minieme beweging met haar schouders. Ze leek het niet te weten, of wilde er geen antwoord op geven.

"Laat ik het dan anders vragen. Hoe vaak ben je droog geweest de afgelopen twee weken? Meer dan twee keer?" Drong ik weer aan, maar Saskia antwoordde niet. Passief keek ze naar haar voeten en schuifelde onrustig op haar bed. Mijn woede werd er niet minder op, en het drukte de teleurstelling naar de achtergrond.

"Geen een keer, Saskia! De afgelopen twee weken ben je geen een keer 's nachts droog gebleven. En dan kom je hier logeren, weiger je luiers mee te nemen, en stapt gewoon in bed alsof er niets aan de hand is!" Ik begreep haar echt niet. Natuurlijk snapte ik wel dat ze zich schaamde en dat ze niet in een luier gezien wilde worden, maar ze verwachtte toch niet dat ze de hele week haar bed droog zou kunnen houden?

"Hoe weet je dat?" Vroeg ze verbaasd, maar die vraag negeerde ik.

"Dus je was gewoon van plan vannacht in dit bed te plassen! Dat je dat in je eigen bed doet moet je zelf weten, maar niet in een van onze bedden." Ik gooide het pakketje, dat ik al die tijd had vastgehouden op het bed. Saskia keek er verbaasd naar, maar ineens realiseerde ze wat het was. Haar gezicht vertrok van afschuw en woedend keek ze me aan.

"Dat meen je niet!" Riep ze en pakte het pakketje op. Het was een grote, dikke plastic luier. Ik wist dat ze thuis speciale broekjes had, die ze soms wel, maar vaak niet aanhad in bed. Die luierbroekjes kon je als een gewone onderbroek aantrekken, maar dit was een echte luier. Vier plakstrips sloten de luier af, waarna het na openen niet meer gesloten kon worden. Ze gooide de luier in de hoek van de kamer, met een blik alsof ze iets view van zich afsmeet.

Ik deed nog een stap dichter naar haar toe en greep haar dekbed beet. Ik trok het uit haar handen vandaan en trok het dekbed van haar af. Geschrokken keek ze naar me op.

"Wat..." Stamelde ze, maar ik praatte door haar heen.

"Kleed je maar aan, Saskia. Je gaat met de nachttrein weer naar huis, ik zal je vader bellen dat hij je vannacht bij het station kan ophalen." Zei ik kwaad. Haar gezicht verbleekte.

"Nee, dan kun je niet maken." Zei ze voorzichtig. Ze stond van haar bed op en trok haar nachthemd beschermend naar beneden. Langzaam kwam haar brutale karakter weer boven drijven.

"Nee! Ik ga niet naar huis, en ik ga zeker geen luier dragen." Ze stond dreigend voor me, en haar arrogante blik verraadde dat ze dacht dat ik haar toch niets kon maken. Dat was een foute gedachte, want haar ouders waren allang op de hoogte gebracht. Haar ouders hadden ons in eerste op de hoogte gebracht van haar bedplassen en vanmiddag hadden ze ons nogmaals gebeld met de mededeling dat ze had geweigerd om luierbroekjes in te pakken.

Op dat moment had mijn vader en haar ouders samen afgesproken dat het maar eens tijd werd dat Saskia met de neus op de feiten gedrukt moest worden. We hadden Saskia de kans gegeven om de waarheid te vertellen en om haar problemen op te biechten, waarna we samen naar een oplossing hadden kunnen zoeken. Nu was het daar echter te laat voor, ze had haar kans niet gegrepen. Ze kreeg nu de kans om alsnog een luier de gaan dragen, of op de eerste trein naar huis te gaan.

Ik had mijn vader ervan weten te overtuigen dat ik haar dat wilde vertellen. Ik hoopte dat ik haar zover kon krijgen dat ze die luier zou dragen, want ik vond haar best een aardige meid en wilde haar er graag bij hebben. Mijn smeekbede om haar alsnog een luierbroekje te mogen laten dragen, werd resoluut van de hand gewezen. Ze vonden dat ze te ver was gegaan en deze straf had verdiend. Ik kon dat deels wel begrijpen, en dus stemde ik er ook maar mee in.

"Saskia, of je naar huis gaat of niet, is niet jouw keuze. Dat beslissen mijn ouders voor je. Jij kunt alleen kiezen uit wel of niet een luier dragen." Zei ik, maar ik geloof niet dat ik haar op deze manier kon overtuigen. Saskia schudde wild haar hoofd.

"Ik ga echt niet naar huis, mijn vader vermoord me!" Zei ze.

"Waarom heb je niet van die speciale broekjes meegenomen?" Vroeg ik verwijtend, maar ze haalde haar schouders op.

"Weet ik niet, en dat gaat je ook geen barst aan." Ze draaide zich van me af en ik vroeg me af of ze huilde. Ik kwam het niet te weten.

"Alsjeblieft, doe die luier om, anders moet ik mijn vader roepen." Met haar rug naar me toe stond een ogenblik stil voor zich uit te staren. Toen draaide ze zich naar me om.

"Ga weg, ik... ik doe hem wel om!" Zei ze plots, ik had deze ommezwaai niet verwacht. Het leek alsof ze van het ene op het andere moment van gedachten was veranderd. Ze keek me een ogenblik strak aan.

"Als ik ook maar een keer het woord 'lief' of 'schattig' hoor, dan kun je het vergeten. Begrepen!" Riep ze waarschuwend. Ik geloof dat ze het ongeloof van mijn gezicht kon lezen. Ik begreep er helemaal niets van. Toch had ik wel het idee dat ze serieus was, dat ze me niet in de maling zat te nemen. Als ik het idee had dat ze alleen maar had toegestemd om mij uit de kamer te krijgen, en dat ze helemaal niet van plan was de luier aan te trekken, dan zou ik alsnog mijn vader hebben geroepen. Op de een of andere manier geloofde ik haar wel.

"Beloof je het?" Vroeg ik toch maar even voor de zekerheid. Ze keek me met een lichte blos op haar wangen aan. Ze knikte. Ik glimlachte en snel drukte ik een kus op haar wang. Ze schrok en stapte achteruit, toen glimlachte ze ook.

"Bedankt! Welterusten." Zei ik en ik liep met een voldaan gevoel haar slaapkamer uit.

"Welterusten, Mark." Riep ze me nog na. Ik liep naar mijn vader en vertelde hem wat er was gebeurd. Hij knikte, maar had geloof ik minder vertrouwen dat het bed vannacht droog zou blijven. Morgenochtend zouden we weten wie er gelijk had.

 

[Augur_DL]

DAG 2

Natuurlijk had mijn vader toch gelijk. Het was half acht en ik liep door de gang heen om iedereen wakker te maken. We hadden een fietstocht gepland door de bosrijke omgeving, en we zouden niet al te laat weggaan. Ontbijten zouden we onderweg, in een klein hotelletje, dat een paar kilometer verderop in de bossen verborgen lag.

Natuurlijk ging ik als eerste langs Saskia. Ik was erg benieuwd of het haar was gelukt om de luier vannacht om te houden, of misschien had ze wel helemaal nooit een luier omgehad. Voor mij was Saskia's keuze, of het resultaat daarvan, doorslaggevend voor het verloop van de rest van de dag. Als mijn vader haar op de trein zou zetten, zou het plezier waarschijnlijk grotendeels verdwenen zijn. Want ondanks haar problemen, was Saskia gewoon een heel aardige meid, en bracht ze altijd een vrolijke stemming in de groep.

Zodra ik de deur van haar slaapkamer open deed, wist ik dat het fout zat. Buiten was het al licht en het zonlicht sijpelde door de gordijnen heen de kamer in. Zonder dat ik de gordijnen open hoefde te doen, zag ik de luier in de verre hoek van de kamer liggen. De luier was verscheurd, maar was wel gedragen. Het kruis van de luier was nat, en de absorberende stof in het midden was samengeklonterd. Ze had er in geplast!

Saskia merkte dat er iemand binnen was gekomen en langzaam opende ze haar ogen. Ze rekte zich uit en wreef de slaap uit haar ogen. Een ogenblik keek ze beduusd voor zich uit, toen keek ze ineens angstig mijn kant op. Ik hoefde niets te zeggen, haar gezicht werd vuurrood van schaamte en ze leek weer weg te willen zakken onder het dekbed.

"Je had het beloofd, Saskia!" Zei ik teleurgesteld. Natuurlijk had mijn vader gelijk gehad, hij was veel beter in het beoordelen van mensen dan ik, maar ik had zo gehoopt dat Saskia haar belofte zou houden.

"Ik... Het spijt me. Ik..." Stamelde ze, maar mijn boosheid kreeg de overhand. Saskia had het voor elkaar gekregen om deze week al op de eerste dag te verpesten. Zonder me te realiseren dat ze misschien wel naakt in bed lag, trok ik het dekbed van haar af. Mijn ogen fixeerden zich op de natte, ronde plek in de lakens. Ze had dus niet alleen in haar luier geplast, maar daarna ook nog in bed.

Saskia droeg alleen maar een lang T-shirt in bed en beschermend trok ze het naar beneden om zich te bedekken. Ze keek even onzeker om zich heen, waarna ze zich weer tot mij richtte.

"Ik... Het spijt me echt. Ik heb het geprobeerd, maar... vannacht... Ik ben het niet gewend, ik draag thuis nooit een... een luier." Ze verontschuldigde zich, maar mijn kwaadheid werd er echt niet minder om. Ik probeerde een manier te bedenken om deze week toch nog tot een leuke week te maken, maar het enige dat ik wilde was mijn woede afreageren op Saskia. Ik begreep dat ik maar beter weg kon gaan en het verder aan mijn vader over laten, want misschien deed anders wel dingen waar ik later spijt van zou krijgen.

"Misschien is het maar beter ook dat je naar huis gaat, je kinderachtige gedrag past niet in de groep!" Zei ik hatelijk, terwijl ik wegliep. Ik liep naar de slaapkamer van mijn ouders. Ze lagen beiden nog in bed, maar waren wel wakker. Toen mijn vader me binnen zag komen, wist hij precies wat er aan de hand was.

"Heeft ze in bed geplast?" Vroeg hij overbodig. Ik knikte.

"Het bed is doorweekt. Haar luier lag nat in de hoek van de kamer. Blijkbaar werd ze vannacht wakker, nat, en besloot toen dat het blijkbaar niet meer nodig was om een luier te dragen." Mijn moeder keek me bezorgd aan, ze zag mijn woede en teleurstelling.

"En nu?" Vroeg ze.

"Kan me niet schelen! Stuur haar maar naar huis, ik wil haar er niet meer bij hebben." Dat klonk hard, maar het was gemeend. Mijn vader stapte uit bed en trok zijn ochtendjas aan. Hij legde een arm op mijn schouder en probeerde me te troosten.

"Kom, ik zal wel met haar praten. Ik weet nog niet wat ik ga doen, of ik haar op de trein ga zetten." Ik keek mijn vader verbaasd aan. Gisteren leek hij een stuk zekerder van zijn zaak, en nu leek hij het haar te willen vergeven.

"Maar..."

"Sst. Laat je vader het maar oplossen. Ga jij de rest maar wakker maken." Zei mijn moeder. Samen met mijn vader liep ik richting de slaapkamer van Saskia. Hij ging daar naar binnen, terwijl ik een voor een de andere kamers binnenliep.

Een half uur later zaten we met zijn allen op de fiets. Mijn vader had nog vijf fietsen kunnen huren, en al pratend reden we de drie heuvels op en af die ons huis scheidden van het hotel. De zon scheen hier en daar door het dichte bladerdak heen en warmde de aarde in een snel tempo uit. De vochtige lucht tussen de bomen was nog koel. Onze magen knorden en we konden niet wachten totdat we bij het hotel aankwamen.

Ik geloof dat Jennifer de enige was die voelde dat er een spanning tussen mij en Saskia hing. Het was haar opgevallen dat Saskia zorgvuldig uit mijn buurt bleef. Ze voelde dat er wat was gebeurd, maar kon niet verklaren wat er was gebeurd. Ze voelde ook dat ik met niet zo op mijn gemak voelde, dat ik niet zo vrolijk was dan anders.

"Wil je me vertellen wat er is gebeurd?" Vroeg ze, terwijl ze naast me kwam fietsen. Ik was wat achterop geraakt en Jennifer had haar remmen ingeknepen en had op me gewacht.

"Nee." Zei ik glimlachend, want ik zag dat ontkennen niet zoveel zin meer had.

"Hebben Saskia en jij ruzie gehad?"

"Zoiets, maar ik ga er toch niets over zeggen." Waarschuwde ik haar.

"Is het zo erg dat je de hele dag chagrijnig gaat doen? Want dan blijf ik ook uit jouw buurt, dan ga ik lekker naast Saskia fietsen, of zo." Lachte ze, en ik begreep dat ze gelijk had. Ik moest me niet door Saskia's gedrag van een leuke week laten beroven. Toch duurde het nog een tijdje voordat mijn goede humeur weer helemaal hersteld was.

Na het ontbijt, dat ons goed smaakte, fietsen we verder. De volgende stop was gepland op een afgelegen stuk strand, waar mijn vader alvast een aantal spullen had uitgeladen. Daar zouden we lunchen, zwemmen en uitrusten, voordat we weer terug zouden gaan.

De zon stond inmiddels al weer flink hoog aan de hemel en het werd al behoorlijk warm. De flessen met water werden doorgegeven en iedereen dronk gretig. Ook ik pakte de fles met water aan en zag tot mijn verbazing dat het Saskia was die me de fles had aangegeven. Ze keek me een beetje onzeker aan.

"Dus je wilt echt dat ik naar huis ga?" Vroeg ze teleurgesteld. Ik antwoordde niet, bang om weer kwaad te worden en nogmaals mijn goede humeur te verpesten. Ze bleef een ogenblik stilletjes naast me rijden, terwijl ik vanuit de verte Jennifer naar ons zag kijken. Zij reed vijftig meter voor ons, maar hield ons blijkbaar nog steeds in de gaten.

"Je vader wil me pas morgenochtend naar het station brengen, dus je zit in ieder geval vandaag nog met me opgescheept." Zei ze schuldbewust. Ik begreep heel goed wat mijn vader wilde bereiken. Hij hoopte dat mijn woede morgenochtend was verdwenen en dat ik haar dan niet meer weg wilde hebben. Tegelijkertijd gaf hij Saskia ook nog een laatste kans om te bewijzen dat ze wel de intentie had om haar bed droog te houden. Zo vind hij twee vliegen in een klap.

Al die tijd had ik recht naar voren gekeken, haar ogen ontweken. Ik had een confrontatie willen ontwijken, maar blijkbaar had Saskia andere ideeën. Zij wilde het uitpraten, de confrontatie juist aangaan. Abrupt draaide ik mijn hoofd naar haar toe, en geforceerd probeerde ik mijn stem zachtjes te laten klinken. Anderen hoefden dit gesprek niet mee te hoeven kunnen luisteren.

"Ik ben gewoon teleurgesteld. Ik vind je heel aardig, anders had ik je ook niet uitgenodigd, maar als je iets beloofd, moet je je daaraan houden." Zei ik.

"Mark, ik... Het spijt me echt. Ik kan dat wel blijven zeggen, maar als je dat niet wilt geloven, dan..." Ze keek weer voor zich uit, ze voelde zich machteloos. In de hoek gezet door iemand van haar eigen leeftijd. Ik had echter nog steeds het idee dat ik in mijn recht stond, alhoewel ik ook wel begreep dat ik haar hard aanpakte. Maar haar gedrag maakte mijn aanpak acceptabel, vond ik tenminste.

"Geef dan tenminste nog een kans, verdomme." Vloekte ze, terwijl ze voor zich uit bleef kijken.

"Ik hoef je geen nieuwe kans te geven, die kans heb je al gekregen." Saskia keek me aan. Ook zij begreep dat mijn vader haar niet toevallig pas morgen naar het station wilde brengen. Ze vermoedde ook wel dat ik daar andere gedachten over had, ze hoopte maar dat als ze deze laatste kans zou grijpen, dat ik haar het eerste ongelukje ook zou vergeven.

Stilletjes fietsen we nog een stuk naast elkaar. Twee van de groep reden inmiddels een flink stuk voor ons uit, maar twee anderen bleven zelfs nog verder achter. Bovenop de heuvel zag ik Jennifer en haar fietsmaatje op ons wachten, schuilend voor de zon onder een oude eik.

"Ik had niet verwacht dat jij strenger was dan je vader." Zei Saskia ineens en een glimlach brak op haar gezicht door. Ik keek een ogenblik verbaasd naar haar, maar ik zag de ironie er ook wel van in.

Na anderhalf uur in de beschutte baai gezwommen en geluncht te hebben, fietsen we weer terug. De rest van de middag brachten we door rond ons eigen zwembad. We maakten plannen om vanavond laat nog een wandeling met zaklantaarns door het bos te maken. Het leek ons wel spannend om in het donker een weg te zoeken dwars door het bos heen.

Na het avondeten liep ik naar Saskia toe. Het was al acht uur geweest en de planning was om tegen elf uur op pad te gaan. Saskia was een van de grootste voorstanders van de wandeling geweest, maar ik had besloten, na overleg met mijn vader, om Saskia een teleurstelling te bezorgen. Een soort van straf.

"Saskia, wil je even helpen?" Vroeg ik, want Saskia zat met een paar vrienden te praten. Ik wilde haar zo neutraal mogelijk uitnodigen voor een kort gesprekje dat niemand anders hoefde te horen. Saskia keek me een ogenblik vragend aan, maar begreep dat het een prive-gesprekje zou worden. Ze bereidde zich al voor op het ergste en ik zag haar met een lichte blos op haar wangen opstaan.

Jennifer keek ook naar me, ze begreep dat er iets ging gebeuren. Ze had echter nog geen flauw idee wat er tussen ons afspeelde, dus ze wist niet of dit een goed of een slecht teken was. Zodra Saskia en ik uit het bereik van nieuwsgierige ogen en oren waren keek ik haar strak aan.

"Je gaat straks niet mee wandelen, Saskia." Zei ik, en ze keek me verbaasd aan, maar die verbazing liep langzaam over verontwaardiging.

"Wat? Waarom niet?"

"Ik wil dat je om half tien in bed ligt. Zeg maar dat je hoofdpijn hebt, of zere voeten, maar je gaat niet mee."

"Waarom? Wat is dit voor onzin?" Zei ze verontwaardigd, ze had zich juist zo verheugd op de wandeling. Ze keek me aan, ongemakkelijk met de hele situatie, maar ze was niet van plan om zich hier zomaar bij neer te leggen.

"Dit is jouw idee, toch? Jij wil me straffen voor afgelopen nacht. Is dat het?" Zei ze kwaad en ik knikte. Het voelde vreemd aan, ik was zestien jaar en ik gaf straf een iemand die even oud was. Vanmiddag had ik lang met dit idee rondgelopen en uiteindelijk was ik ermee naar mijn vader gestapt. Hij had begrepen dat ik een uitweg moest zien te vinden voor mijn kwaadheid en teleurstelling en hij vond eigenlijk ook wel dat Saskia wel een straf verdiende. Alhoewel hij zelf deze straf niet zou hebben opgelegd, stemde hij er wel mee in om me hierin te steunen.

Saskia duwde me aan de kant en liep kwaad weg, drie meter verder stopte ze echter weer en kwam weer naar me toe. Ik zag dat ze op het punt stond om in huilen uit te barsten, en natuurlijk had ik medelijden met haar. Ik had mijn besluit echter al genomen,e die zou ik niet meer terugdraaien.

"Je bent een klootzak, Mark." Zei ze, maar het kwam er niet zo gemeend uit. Met een cynisch lachje draaide ze zich naar me toe. Ze leek zich te berusten in het feit at ze dit gevecht niet kon winnen.

"OK, je hebt gewonnen. Ik ga vroeg naar bed, met een luier om. Maar... Alleen op een voorwaarde!" Zei ze, terwijl ze me recht aankeek. Ik haalde mijn schouders op, ik vond dat ze niet zoveel te eisen had, maar ik wilde haar wel aanhoren.

"Als morgenochtend mijn bed droog is, dan heb ik mijn straf wel gehad, en dan mag ik blijven. OK?" Zei ze hoopvol. Ik schudde mijn hoofd.

"Het gaat er niet om of het bed droog is, het gaat erom dat jij je luier omhoudt. Als jij de hele nacht je luier draagt en morgen blijkt dat toch het bed een beetje nat is, hoor je niemand klagen, maar als jij weigert je luier te dragen en morgen is toevallig je bed nog droog, dan mag je in je blote kont naar huis lopen." Zei ik, maar halverwege mijn zin zag ik al dat Saskia dit bedoeld had, haar glimlach had mijn woede afgezwakt.

"Ja, ja, dat bedoel ik. Dus als ik morgenochtend mijn luier nog om heb, dan ben je niet meer boos?" Vroeg ze nogmaals voor de zekerheid en ik knikte. Alhoewel mijn kwaadheid en teleurstelling van de afgelopen nacht nog lang niet verdwenen waren, wist ik dat ik het verleden op een keer moest laten rusten. Na een straf mocht ik niet langer meer boos op haar zijn, en als zij de hele nacht haar luier om zou houden, zou dat aangeven dat ze de intentie had om haar bed droog te houden, en dat was voldoende.

Nu stonden we een beetje ongemakkelijk tegenover elkaar. We waren blij dat we een oplossing hadden gevonden voor onze problemen. Blijkbaar konden we beiden goed leven met de straf en het feit dat Saskia het nu weer helemaal in eigen hand had. Ook zij had zich gerealiseerd dat er wat moest gebeuren om mijn teleurstelling te verwerken en Saskia had ook wel wat schuldgevoel overgehouden na vannacht. Beiden hoopten dat morgen alles weer vergeven en vergeten zou zijn. Saskia moest dan natuurlijk wel de hele nacht haar luier omhouden, en dat zou waarschijnlijk nog wel een lastige klus voor haar worden.

Saskia en ik liepen samen terug naar de kamer die wij als woonkamer gebombardeerd hadden. Op deze manier hadden mijn ouders geen last van ons en konden we doen en laten wat we wilden. Toen we de kamer binnenliepen keken Jennifer en ik elkaar als eersten aan. Jennifer zag dat onze gezichten iets vrolijker stonden dan voordat we samen de kamer uitliepen.

Toen Saskia om kwart over negen plotseling op stond en zich verontschuldigde, keek Jennifer meteen naar mij. Ze begreep heel goed dat Saskia niet de waarheid vertelde en helemaal geen hoofdpijn had. Jennifer stond ook op en liep daarna achter Saskia aan, ze gaf me een onbestemde blik toen ze voorbij liep.

De stemming in onze woonkamer bleef goed, er was wel teleurstelling dat Saskia niet mee kon gaan, maar ach vrouwen: die hadden wel vaker last van kwaaltjes. We hingen wat voor de televisie en gaven onze benen nog wat rust van de fietstocht. Tien minuten nadat Jennifer de kamer uit was gegaan kwam ze terug. Ze bleef in de deuropening staan en wenkte me. Zodra ik de gang in stapte, sloot ze de deur achter me en keek me kwaad aan.

"Ik wil weten wat er aan de hand is! Het is niet normaal dat Saskia nu huilend in bed ligt, waarom? Wat is er gebeurd?" Vroeg ze, maar ik schudde mijn hoofd. Het deed me echter wel zeer om te horen dat Saskia huilde. Blijkbaar had ze echter niets tegen Jennifer verteld en ik zou dat natuurlijk ook niet doen.

"Sorry, dat gaat je helemaal niets aan." Zei ik een beetje uit de hoogte, maar Jennifer liet zich er niet mee afschepen.

"Ik heb er wel mee te maken, want Saskia is mijn vriendin. En als jij haar het leven zuur maakt, ga ik liever naar huis. Ze had juist zo'n zin om vannacht te gaan wandelen, maar sinds jij met haar gepraat hebt, heeft ze er met geen woord meer over gesproken. Toen wist ze al dat ze niet mee ging wandelen. Dus waarom begint ze nu ineens met een smoes over hoofdpijn. Het kan me echt niet schelen wat er tussen jullie gebeurd is, maar ik wil dat het opgelost wordt!" Ik kon niets anders doen dan glimlachen, want juist op dit moment werd er gewerkt aan de oplossing. Jennifer kon natuurlijk niet raden dat Saskia's vroeg naar bed gaan juist onderdeel was van de oplossing.

"Als Saskia je niets verteld heeft, dan zeg ik er ook niets over!" Zei ik. Jennifer stoomde bijna van frustratie. Graag had ze willen helpen het probleem op te lossen, maar ze kon niets doen als ze het probleem niet eens begreep.

"Dan ga ik wel naar Saskia toe. Ze moet het me vertellen!" Zei ze, bijna moedeloos. Ze wilde langs me heen stappen, maar ik hield haar tegen.

"Laat haar met rust, je maakt het alleen maar erger." Zei ik. Moedeloos gaf Jennifer toe en liet het probleem maar rusten, alhoewel dat niet van harte ging.

 

[Augur_DL]

DAG 3

Het was al half twee toen we van de wandeling terugkwamen. Sommigen waren besmeurd door de modder na struikelingen over boomstronken, andere hadden schaafwondjes van laaghangende takken. We leken wel een bataljon verslagen soldaten, behalve dan dat ons humeur, mede door de flessen alcohol die we onderweg genuttigd hadden, een stuk beter was.

Met zijn allen zochten we onze slaapkamers op, want moe waren we wel. De drie jongens en de twee meiden deelden een badkamer, terwijl ik mijn eigen badkamer tot mijn beschikking had. Ik douchte me snel en twijfelde of ik nog even langs Saskia zou gaan. Het leek me beter van niet, morgen zou ik wel merken wat er vannacht was gebeurd.

Ik liep net mijn badkamer uit, droeg niet meer dan een onderbroek, toen er zachtjes op de deur werd geklopt. Instinctief wist ik dat het Saskia moest zijn. Vrijwel meteen werd de deur opengedaan en kwam Saskia de kamer binnen. Ze droeg een lang, wit hemd dat bijna tot haar knieën hing, maar aan haar bewegingen en het zachte krakende geluid wist ik dat ze haar luier nog om had. Dat was een goed teken.

Toen ze zag dat ik alleen nog maar mijn onderbroek aanhad keek ze een ogenblik bedeesd een andere kant op terwijl ik een ochtendjas aantrok.

"Was het leuk?" Vroeg ze belangstellend. Ik hoorde geen spoor van teleurstelling of woede in haar stem. Ik knikte, realiseerde me dat ik niet helemaal nuchter meer was, terwijl ik mijn ogen niet van haar af kon wenden. Haar stevige borsten duwde haar shirt naar voren, en drukten hun volle vormen in het shirt. Haar haren hingen door de war over haar schouder, en alhoewel ze er helemaal niet galant uitzag, reageerde mijn lichaam seksueel op haar. Ik liep snel naar mijn bureau en leunend op het bureau vouwde ik nog eens nonchalant een gedeelte van mijn ochtendjas over mijn kruis heen om de bobbel te verbergen. Ik probeerde me te concentreren en haar uiterlijk te negeren, maar dat lukte maar moeilijk.

"Sander loopt mank na een aanvaring met een boomstronk, Jennifer verloor bijna een oog door een scherpe tak en Stefan dacht dat hij wel over een afgevallen tak kon springen, maar helaas... Verder was het wel leuk." Saskia lachte, ze moest ook gemerkt hebben dat ik wat teveel gedronken had. Niet genoeg om gekke dingen te doen, maar wel voldoende om wat remmingen weg te nemen.

"Ik... Heb je nog een luier voor me?" Vroeg ze. Misschien dat het door de drank wat langer duurde voordat ik begreep wat er aan de hand was, maar het maakte het er voor Saskia niet prettiger door. Langzaam liep haar gezicht rood aan van schaamte, voordat ik reageerde.

"O, sorry. Natuurlijk. Je... Je hebt..." Stotterde ik. Saskia knikte terwijl ik niet meer uit mijn woorden kon komen. Ook ik kreeg een rood hoofd wegens een soort van plaatsvervangende schaamte toen ik realiseerde dat haar luier nat was. Luiers lagen echter in een opslagruimte ergens verderop in de gang en ik stond op om er een te gaan halen. Juist op dat moment werd er op de deur geklopt.

Saskia en ik keken elkaar geschrokken aan, zeker toen vrijwel meteen daarna de deur al geopend werd.

"Mark?" Hoorde ik Jennifer roepen, terwijl ik razendsnel in beweging kwam. Ik kwam bij de deur aan, voordat hij helemaal geopend werd en weerhield Jennifer ervan de kamer in te komen. Ik wilde voorkomen dat Jennifer Saskia zo zou zien, want de luiers moesten voor haar verborgen blijven. Jennifer zag mijn geschrokken blik, maar reageerde er nog niet op.

"Saskia is er niet. Weet jij waar ze is?" Zei ze en duwde me bijna aan de kant. Misschien had ze een vermoeden dat Saskia hier zou zijn, maar ik wilde niet dat ze een blik de kamer in kon werpen. Saskia kon geen kant uit, want als ze via de enige andere uitweg, via mijn badkamer, wilde ontsnappen, dan moest ze voor de halfopen deur langs. Jennifer zou haar dan gemakkelijk kunnen zien.

Ik probeerde nonchalant mijn schouders op te halen en net te doen alsof ik niet wist waar ze was.

"Misschien even naar het toilet?" Opperde ik en Jennifer verminderde de druk op de deur die ik krampachtig dicht hield. Ik haalde opgelucht adem. Jennifer leek het op te geven en Saskia was gered. Maar plots gaf ze een ruk tegen de deur en de klink gleed uit mijn handen. De weg was vrij!

Jennifer stapte langs me heen en keek verbaasd de kamer in. Ik draaide me om en voor een ogenblik was ik Saskia kwijt. Ze stond niet meer midden in de kamer, en mijn ogen zochten naar mogelijke plaatsen om je te verstoppen. Tot mijn verbazing zag ik dat ze zich helemaal niet had proberen te verstoppen, ze had een plek gevonden waar ze duidelijk zichtbaar was. Haar luier was in ieder geval duidelijk weggestopt, haar geheim zou niet ontdekt worden.

"Wat?" Jennifer's mond viel open van verbazing. Ik probeerde mijn eigen verbazing te verbergen en al snel speelde er een kleine glimlach om mijn mond. Jennifer keek vol verbazing op Saskia neer die in mijn bed lag, de dekens stevig over zich heen getrokken. Saskia keek een beetje ongemakkelijk en was geloof ik een beetje bang voor mijn reactie.

Jennifer begon te lachen. Het werd er voor haar niet duidelijker op, ze begreep nog steeds niet wat er tussen ons aan de hand was, en het feit dat Saskia in mijn bed lag, hielp haar niet, het werd er alleen maar onoverzichtelijker door. Jennifer begreep heel goed dat Saskia hier niet thuis hoorde.

"Alsjeblieft, vertel me wat er aan de hand is. Ik begrijp er niets meer van. Jullie lijken de hele dag ruzie te hebben en dan ineens vind ik jou in zijn bed." Zei Jennifer tegen Saskia, die nonchalant haar schouders probeerde op te halen.

Saskia draaide zich op haar zei en maakte het zich gemakkelijk in mijn bed. Haar toneelspel was voortreffelijk, alsof ze al de hele avond in mijn bed gelegen had. Ik pakte Jennifer beet en begeleidde haar mijn kamer uit.

"Hup, naar je eigen kamer toe. Ik wil slapen!" Zei ik lachend. Jennifer draaide zich in de gang nog een keer naar me toe en keek me een ogenblik onderzoekend aan. Ze probeerde mijn gemoedstoestand te peilen, maar het lukte haar niet. Zodra ik de deur weer achter me gesloten had, en Saskia en ik weer alleen waren, stapte Saskia met een schuldige blik uit mijn bed. Terwijl ze haar voeten onder de dekens vandaan haalde en op de grond zette, kreeg ik een kort uitzicht op haar luier. Lang genoeg om te zien dat ze inderdaad een schone nodig had.

"Het spijt me... Ik hoop dat ik je bed niet vies gemaakt hebt." Zei ze. Ik haalde mijn schouders op.

"Ik zal even een luier voor je pakken." Zei ik, terwijl ik nog na genoot van Jennifer's verwarring. Saskia liep schuchter achter me aan naar haar eigen kamer, waar ze op me bleef wachten. Binnen een minuutje stond ik voor haar slaapkamerdeur met een luier in mijn hand. Het was een vreemd gevoel met zo'n grote luier rond te lopen, en ook al was hij niet voor mij bedoeld, ik wilde er zeker niet mee gezien worden.

Ik klopte zachtjes op de deur, wilde geen andere bewoners in de gang wakker maken. De deur stond op een kiertje en ik hoorde Saskia tegen me praten.

"Kom maar binnen, ik ben in de badkamer. Geef de luier maar..." Zei ze, terwijl ze een hand door de deuropening van de badkamer stak. Ik duwde de luier in haar handen en meteen verdween de luier naar binnen. Ik bleef een beetje onzeker achter. Ik wist niet of ik zou blijven wachten totdat ze uit de badkamer kwam, of dat ik nu meteen weg moest gaan.

In de badkamer hoorde ik het plastic van de luier kraken en ik vroeg me af of ze hem liggend of staand omdeed. Ik kreeg een vreemd opwindend gevoel bij het feit dat ik Saskia haar vernederende ondergoed hoorde omdoen. Ik hoorde hoe de plakstrips werden dichtgeplakt en even later kwam Saskia uit de badkamer vandaan. Haar luier was volledig bedekt door haar lange T-shirt en ik voelde me teleurgesteld. Het waren vreemde gevoelens voor me, en ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan.

"Ben je er nog?" Zei ze, een beetje gegeneerd vanwege het feit dat ik haar luier kon horen kraken, terwijl ze langs me heen liep. Ik vermoedde dat het de alcohol was die me deze vreemde impulsen gaf, maar ik stond op het punt naar haar toe te lopen en een flinke kus op haar mond te drukken. Ik kon me maar moeilijk beheersen.

"Wel... Welterusten, Saskia." Stamelde ik met een rood hoofd en onder de verbaasde blik van Saskia liep ik snel de kamer uit. Onrustig liep ik naar mijn eigen slaapkamer en stapte snel mijn bed in. De gedachte aan Saskia, met of zonder luier, bleef echter nog uren door mijn hoofd waren.

Om tien uur in de ochtend schrok ik wakker. De zon scheen langs de half gesloten gordijnen en verwarmde de lucht. Mijn hoofd was weer helder en met een beetje een onplezierig gevoel dacht ik na over de gebeurtenissen van gisteravond en nacht. Aangezien het al vrij laat was, en ik niet zo'n uitslaper was, stapte ik snel mijn bed uit.

Al lopend trok ik mijn ochtendjas aan en als eerste liep ik naar Saskia's kamer. Ik vermoedde dat ze allang uit bed was, aangezien ze al sinds gisteravond half tien in bed lag. Toen ik voorzichtig haar deur opende zag ik Saskia echter vanuit haar bed naar me kijken. Ze leek klaar wakker, maar desondanks leek ze nog niet van plan haar bed uit te gaan.

"Goeiemorgen, Mark." Zei ze opgewekt en legde haar handen onder haar hoofd. Ze schoof wat overeind en leunde tegen het hoofdeinde van het bed aan.

"Goedemorgen. Lekker geslapen?" Vroeg ik, terwijl ik naar haar toe stapte. Ik had de deur van de slaapkamer achter me dicht gedaan dus we konden veilig praten zonder dat iemand ons zou kunnen horen. Saskia knikte.

"Heerlijk. Het is best lang geleden dat ik zolang in bed gelegen heb." Zei ze en ik realiseerde me dat wakker worden in een nat bed niet uitnodigde tot uitslapen.

"Je... Je vindt het niet erg meer van je... eh... luier." Zei ik en haar wangen kleurden lichtelijk roze, maar ze schudde haar hoofd. Ze keek even een andere kant op, maar lachte toen naar me.

"Dus ik mag blijven?" Ze wist het antwoord al.

"Ik... Het spijt me dat het zo gelopen is. Ik..." Begon ik.

"Nee... Nee, het is mijn eigen schuld." Onderbrak ze me. "Ik begrijp best dat je boos was." We keken elkaar een ogenblik begrijpend aan, ongemakkelijk vanwege de vreemde situatie.

"Een ding begrijp ik niet, toen je de eerste avond zei dat je een... een luier zou gaan dragen, zei je dat je dat alleen zou doen als ik niet de woordjes 'schattig' of zo zou horen. Wat bedoelde je daarmee?" Die ene zin had me verbaasd en was me bijgebleven.

"Ik... Ik heb al jaren problemen met bedplassen. Toen ik jaren geleden luiers droeg vond mijn moeder dat altijd zo vreselijk 'schattig' en 'lief', dat ik die woorden ben gaan haten." Zei ze. Ik fronste, begreep het nog niet helemaal.

"Waarom 'schattig'?" Vroeg ik. Saskia haalde haar schouders op.

"Ik geloof dat mijn moeder het wel leuk vond om mij een luier om te doen. Ik haatte het. Dan sprak ze tegen me alsof ik een baby was: dat ik zo'n lieve meid was, en dat het niet zo erg was dat ik nog in bed plaste. Als ik mijn vader en moeder een goede nacht kuste, dan wreven ze altijd even zogenaamd nonchalant over mijn billen." Saskia leek nog boos te worden over wat er toen was gebeurd.

"Dus sindsdien plas je liever in bed, dan dat je een luier draagt." Saskia keek me verwijtend aan, haar ogen leken vuur te spuwen. Maar haar blik kalmeerde en voorzichtig knikte ze.

"Natuurlijk wordt ook ik liever wakker in een droog bed, maar ik laat me niet als een baby behandelen." Zei ze en ik moest haar wel gelijk geven. Toch begreep ik dat ik haar hier ook een beetje als een kind behandeld had. Ik had erop aangedrongen dat ze een luier zou dragen, anders zou ze voor straf naar huis moeten, en gisteren had ik haar zelfs voor straf vroeg naar bed gestuurd.

Er viel een stilte over ons. Ik wilde haar nog zoveel vragen over haar bedplassen, maar durfde het niet. Saskia schaamde zich om zich bloot te geven, en zei ook niets. We keken elkaar een ogenblik aan en ik voelde weer een warme golf door mijn lichaam trekken. Het dekbed was afgezakt tot onder haar borsten en de vormen waren nu weer duidelijk zichtbaar onder haar nachthemd.

"Ik zal mijn vader bedanken dat hij je niet naar huis wilde sturen, ik... het spijt me dat ik zo gemeen was." Verontschuldigde ik me nogmaals. Saskia stapte uit haar bed, ik keek gespannen toe of ik toevallig nog een stukje luier te zien zou krijgen, maar helaas. Saskia stond nu naast me, vlakbij. Ik voelde haar adem.

"Het geeft niet, ik ben het al bijna vergeten." Zei ze en plots boog ik naar haar toe en drukte een kus op haar wang. Het was een aandrang die ik niet had kunnen beheersen en het was zeker niet gepland.

Saskia stapte geschrokken achteruit, ze keek me verontwaardigd aan en ik stond met een rood hoofd en een mond vol tanden. Ik wilde haar bedanken dat ze niet boos op me was, maar mijn bedankje had grote gevolgen.

"Ik... Het spijt me. Ik..." Stotterde ik als een kleuter. Ik voelde me klein en kinds, bang voor haar afwijzing. Misschien werd ze wel boos. Een ogenblik stonden we tegen over elkaar, onze eigen gevoelens aftastend, zoekend naar een passende reactie.

Eindelijk kwam iemand in beweging. Saskia stapte weer naar me toe en kuste me, op mijn lippen. We persten onszelf tegen elkaar en onze tongen vonden elkaar. Ik drukte haar stevig tegen me aan, mijn handen op haar rug. Ik voelde de luier, onder haar shirt, tegen me aandrukken en het geheel wond me vreselijk op.

Ik voelde hoe haar handen door mijn haar woelden en hoe ze mijn hoofd bedwong. Haar borsten drukten zich tegen mijn borstkas aan, mijn hand gleed over haar onderrug. Even raakte ik haar luier aan, per ongelijk, meteen trok ik mijn hand terug. Toch voelde ik een ogenblik haar lichaam verstijven, maar we bleven elkaar stevig vasthouden.

Eindelijk bevrijdden we ons uit elkaars greep. We keken elkaar met een lichte schaamte aan. Van binnen voelde ik me euforisch, maar vreselijk onzeker. Ik zag hetzelfde gevoel in Saskia's ogen. We waren zestien jaar en niet ervaren met dit soort intense liefde. Het ongemakkelijke gevoel werd alleen maar erger naar mate we langer naar elkaar keken en niets deden, alsof we verstijfd waren.

Saskia draaide zich beschaamd om en mompelde dat ze zich ging douchen. Ik bleef achter, haar geur nog ruikend, de smaak van haar tong tegen de mijne, haar lichaamswarmte. Onzeker draaide ik me om. Ook ik zocht de douche op, een koude douche zou me goed doen.

Een half uurtje later kwam ik onze woonkamer binnen. De twee jongens zaten nog een beetje duf of de bank, ongedoucht. Jennifer was al wel volledig gewassen en aangekleed en bladerde door een tijdschrift. Ik voelde niet alleen Jennifer's blik op me gericht, maar ook die van de jongens. Jennifer moest de jongens wat verteld hebben, ik vroeg me af wat.

"Goedemorgen! Goed geslapen?" Vroeg ik opgewekt. Ik had nooit echt last van ochtendhumeur, maar vandaag was het zelfs opperbest. Behalve een onzeker gevoel over Saskia was verder alles prima in orde.

"Goedemorgen, was het lekker warm in bed?" Vroeg Jennifer met een brede grijns op haar gezicht. Haar dubbelzinnige opmerking deed de jongens grinniken. Ik lachte mee.

"Het is niet wat jullie denken?" Zei ik, wetend dat ze niets aan die opmerking hadden. De dubbelzinnige opmerkingen zouden voorlopig nog niet afgelopen zijn, maar ik stoorde er me niet aan. Aangezien ik wist dat het geheel iets anders lag dan zij dachten, deed me elke keer weer glimlachen.

We brachten de rest van ochtend en het begin van de middag door langs het zwembad. We zwommen en lagen in de zon, een radio zorgde voor het nodige lawaai en ik geloof dat mijn ouders het huis uit waren gevlucht. We tennisten onder de brandende zon en speelden daarna een combinatie van rugby en waterpolo in het zwembad. De tuinman hadden we ook weer wat werk bezorgd, doordat we het grasveld na een potje voetbal behoorlijk beschadigd achterlieten.

Rond een uur of twee trokken er wat dikke wolken voor de zon en verhuisden we naar binnen. Het sporten had ons flink uitgeput. De planning was dat we vanavond zouden gaan barbecuen, als het weer dat tenminste toeliet, maar tot die tijd hadden we nog behoorlijk wat tijd over.

Stefan, Joyce, Sander en ik besloten dat we een taxi zouden nemen naar het dichtstbijzijnde dorpje. Mijn ouders waren nog steeds spoorloos dus die konden ons niet rijden. Saskia en Jennifer bleven achter, ze hadden niet zo veel zin meer om door een dorpje te gaan slenteren. Saskia was echt moe van het sporten, aangezien ze zich er volledig in had gestort, en Jennifer wilde wel en tijdje alleen met Saskia zijn, zodat ze misschien wat meer te weten kwam over de gebeurtenissen.

Ik liep naar mijn slaapkamer om me eerst nog even te douchen, anderen volgden mijn voorbeeld. Vanuit mijn slaapkamer belde ik een taxi, en daarna douchte en kleedde ik me aan. Tegen de tijd dat de taxi voor de deur stond, was iedereen klaar. Met zijn vieren kropen we in de taxi en lieten ons naar het vissersdorpje brengen. Het was een klein dorpje dat nog niet op de toeristische kaarten voorkwam. Het had een pittoresk haventje waar vervallen scheepjes rustig dobberden op de flauwe deining van de golven die de baai binnen kwamen rollen.

Onder de zilte zeelucht zakten we neer op het terrasje van de stamkroeg van het dorp. Het bier smaakte ons voortreffelijk en de croissants als lunch smaakten ook prima. Pas tegen een uur of vijf stapten we weer in een taxi naar huis. Ze zon was inmiddels alweer tevoorschijn gekomen en het zou een goede avond worden voor een barbecue.

Zodra de taxi de oprijlaan opgereden was en we stil stonden voor de deur, kwam Jennifer in paniek naar ons toelopen. Ze rende over het knisperende grind en hijgend stond ze voor me stil.

"Saskia is naar huis! Jouw vader is haar een half uur geleden weg gaan brengen naar het station. Ik..." Riep Jennifer, maar brak haar zinnen af. Ik keek haar verbaasd aan. Ik kon het bijna niet geloven, zeker niet na wat er vanmorgen gebeurd was. De rest van het groepje keek verbaasd naar ons, naar mij eigenlijk, en ik had geen idee wat ik moest doen.

"Maar wat..." Stamelde ik, terwijl Jennifer richting de taxi trok. Ze boog naar me toe en fluisterde bijna.

"Ze is even naar bed gegaan, en... haar bed is nat." Niemand van de groep kon dat gehoord hebben, alleen ik. Ik keek Jennifer met afschuw aan, en begreep nu ineens waarom Saskia 'weggelopen' was.

"Ze was overstuur, ik heb haar zien huilen." Zei Jennifer, nu wat harder, maar nog steeds niet had iedereen dat kunnen horen. En als ze het hadden kunnen horen, hadden er waarschijnlijk toch niets van begrepen. Ik stond in dubio, ik was kwaad op Saskia omdat ze zo onvoorzichtig was geweest. Het was haar eigen schuld geweest, en de prijs die ze daarvoor moest betalen was hoog. Nu wist ook Jennifer van haar problemen en misschien zou die het wel doorvertellen, aangezien de rest van de groep u ook wel aanvoelde dat er wat aan de hand was.

Toch had ik ook medelijden met haar. Natuurlijk had ze het niet expres gedaan, maar had ze er waarschijnlijk gewoon niet over nagedacht. Het feit dat ze thuis nooit een luier droeg, en er dus ook niet aan hoefde te denken, pleitte haar gedeeltelijk vrij, maar nog steeds bleef ze verantwoordelijk voor haar eigen daden.

"Nou, kom. Doe je nog wat!" Jennifer stootte me aan en maande me tot spoed. Maar wat kon ik doen? Mijn vader was al een half uur weg en misschien was haar trein allang vertrokken, maar misschien ook niet... Ik bukte me voorover door het geopende portierraampje praatte ik met de chauffeur.

"Kun je me naar de stad brengen, naar het Centraal Station?" Vroeg ik en hij knikte. Snel stapte ik achterin de auto, terwijl ik de rest van de groep aankeek.

"Sorry jongens, ik ben over een uurtje wel weer terug. Jullie vermaken je wel, toch? Mijn moeder is er ook, dus..." Zei ik en ik zag hoe Jennifer naast me in de auto stapte. Ik keek haar verbaasd aan, wilde haar eigenlijk wegsturen want dit was een prive-zaak. Ze schudde echter resoluut haar hoofd.

"Nee, ik ga mee! Saskia is ook mijn vriendin!" Zei ze. De chauffeur keek me aan met een vragende blik. Hij wilde weten of we konden vertrekken. Ik keek eerst naar Jennifer en zag haar vastbesloten blik. Het had geen zin om haar te vragen uit te stappen, want dat zou ze weigeren. Er zat dus niets anders op om haar mee te nemen. Ik knikte naar de chauffeur en voorzichtig begon hij te rijden over het rulle grind.

We waren nog geen twintig seconden onderweg, toen Jennifer zich naar me toe draaide.

"Dus Saskia plast in bed." Merkte ze op. Ik wilde dat eigenlijk niet toegeven, maar liegen wilde ik ook niet.

"Kom, je kunt het nu wel vertellen. Ik heb het natte bed gezien, en ik heb haar huilend weg zien lopen." Ze bleef me aankijken, en ik voelde me verdrietig. Ik was haar de Saskia de afgelopen dagen nog aardiger gaan vinden, en het idee dat ze weg was deed me pijn.

"Het spijt me." Zei ik en ik schudde mijn hoofd. Ik wilde kon het Jennifer nog niet vertellen.

De volgende kilometers zaten we stilletjes achterin. Mijn gedachten waren bij de chauffeur, omdat hij veel te langzaam reed, en bij Saskia. Ik probeerde te bedenken wat ik tegen haar moest zeggen, als ik tenminste nog op tijd was. De kans was behoorlijk groot dat ik veel te laat op het station aankwam en dat Saskia allang op weg naar huis was.

Ik realiseerde me dat ik misschien wel een beetje verliefd op haar geworden was, ondanks alles wat er gebeurd was. Ik kon Saskia niet uit mijn gedachten zetten. Het lukte niet. Ik zou haar straks vertellen dat ik haar heel erg aardig vond, dat ik niet erg vond wat er gebeurd was, en dat iedereen fouten maakt. Daarna zou ik haar vragen of ze alsjeblieft terug wilde komen.

 

[Augur_DL]

1 Re: VERLIEFD by jhonny11

Prachtig verhaal echt een top verhaal!
hoop op een vervolg(best wel open eind)
Ga zo door!

 

[luieluieraar]

wat een prachtig verhaal hoop dat ik dat ook een keer mag mee maken! !1

hoop dat er nog een vervolg komt

 

[jhonny11]

Er komt geen vervolg meer op dit verhaal.
Dat heeft de auteur al gemeld.

gr,
Jonathan