Hoofdstuk 6 – Opnieuw straf
Ik schudde resoluut mijn hoofd. Ze had me al heel wat dingen laten doen die ik niet had gewild, en ze had me al over heel wat grenzen geduwd die ik voor onmogelijk had gehouden, maar dit ging echt te ver. Waarschijnlijk zou ze me straffen, en zou ik er misschien wel spijt van krijgen, maar wat ze nu van me verlangde was echt een stapje te ver voor me.
Toch was ik nerveus, want Claudia stond naast me en ik voelde haar blik op me gericht. We stonden samen vooraan in het klaslokaal en presenteerden ons plan van aanpak en de doelstellingen voor het project. Claudia had het grootste deel van het plan uitgeschreven en ik had het grootste gedeelte gepresenteerd. Ik was behoorlijk nerveus geweest, want ik hield er helemaal niet van om een groep mensen toe te spreken. Claudia wist dat, maar had er toch op gestaan dat ik dat ging doen.
Met grote jaloezie had ik gezien met wat voor een gemak Claudia sprak en hoe ze zich op haar gemak voelde voor het klas. Ik had haar zelfs eens op een podium zien zingen tijdens een schoolfeest. Ze was zo zelfverzekerd en spontaan, en zo het tegenovergestelde van mij.
Ik beantwoordde nog een laatste vraag van onze docent en voelde dat daarmee een eind gekomen was van onze presentatie. Ik klapte de laptop dicht en koppelde de kabels los. Ik durfde Claudia niet aan te kijken, want ik wist al dat ze boos op me was. Ik had niet gedaan wat ze van me verlangd had, ondanks de dreigementen die ze had gedaan.
Gelukkig hadden we de rest van de middag vrij en ik was van plan om zo snel mogelijk weg te glippen, voordat Claudia het doorhad. Natuurlijk mislukte dat. Ze hield me in het lokaal totdat onze klas leeg was, en zelfs totdat de zoemer van het begin van het volgende lesuur alweer geklonken had. Het lokaal was nu leeg en een deel van de leerlingen ging naar huis, terwijl de rest zich in een ander lokaal bevond.
Claudia schudde haar hoofd. “Ik noem je al het hele jaar ‘baby’, en ‘vies kind’, en het wordt nu toch echt tijd dat je aan al je klasgenoten gaat laten zien dat ik gelijk heb. Dat ik meteen al zag dat je nog een ‘baby’ bent.”
Ik kon geen kant op. Ze stond tussen mij en de deur in, met haar handen in haar zei. “Nu lachen ze mij uit omdat ik met jou moet samenwerken, maar ik wil dat ze jou uitlachen.” Zei ze met een brede glimlach. “Ik wil dat iedereen jou ‘baby’ gaat noemen.”
Ik schudde mijn hoofd weer, wat minder resoluut nu we met zijn tweeën waren achtergebleven in het lokaal. Nu de rest van de klas weg was, was Claudia ineens een stuk machtiger, maar waren de gevolgen ook minder erg. Nu waren er geen toeschouwers bij die een eventuele nieuwe vernedering zouden meemaken.
“Wat had je vandaag tijdens de presentatie moeten doen? In het bijzijn van de hele klas? Tijdens de presentatie? Terwijl iedereen naar je keek?” Vroeg ze streng.
“In… In mijn broek… plassen.” Stamelde ik zachtjes. Claudia keek me strak aan, maar ik ontweek haar blik. Ik hoefde haar niet aan te kijken om te zien dat ze ontstemd was, en dat ik straf zou krijgen. Ik wist dat ik gestraft zou worden, dat had ik al geweten aan het begin van de presentatie toen ik had besloten om niet in mijn broek te plassen.
En de straf kwam al heel snel. Ik moest meekomen naar het oude gedeelte van de school, waar de meeste lokalen inmiddels leeg stonden en alleen in nood gebruikt werden. Ik werd het damestoilet ingeduwd, en Claudia drukte op het lichtknopje waardoor een reeks TL-balken knipperend aansprongen. Natuurlijk had ik tegengewerkt, ik had getrapt en geschopt, en me proberen te verdedigen, maar bij voorbaat was ik al kansloos.
Met alleen nog maar mijn boxershort aan, lag ik inmiddels op mijn rug op de grond. Ik lag precies tussen de zes toiletten in, drie aan elke zijde, en met mijn hoofd naar de achterwand waar de wasbakken waren. Ik had boeien om mijn enkels en polsen en aan die boeien zaten banden die aan poten van de tussenwandjes van de toiletten waren bevestigd. Wijdbeens en met mijn armen gespreid naar achteren lag ik vast, met een klein beetje bewegingsruimte
Ik had een bal in mijn mond die met een bandje achter mijn hoofd vast zat, en ik gilde zo hard als mogelijk. Maar ik hoorde zelf wel dat mijn gil gedempt werd. Ik schoof met mijn blote rug over de vloertegels, terwijl ik beurtelings mijn linker en rechter hand probeerde los te trekken. Ook mijn voeten kon ik een centimeter of twintig van de grond trekken, maar verder zat er geen rek meer in.
Claudia knielde naast me neer. Ik zag het zweet op haar voorhoofd. Het gaf me geen voldoening te weten dat ik het haar niet gemakkelijk had gemaakt. Het resultaat was nog steeds dat ik volledig hulpeloos op de grond lag, zonder enige hoop om zelf los te komen, en met maar een kledingstuk aan. De rest lag op een hoopje naast me, op een plek waar ik niet bij zou kunnen komen.
“Lig je lekker?” Sneerde ze. Haar linkerhand kneep aan de voorkant in mijn boxer en ze kneep raak. Ik kermde en probeerde onder haar hand vandaan te komen, maar natuurlijk lukte dat niet. Ze moest de wanhoop in mijn ogen gezien hebben, maar ze lachte alleen maar. Ik schreeuwde en smeekte, maar er kwam alleen een gedempt gemompel uit mijn mond.
Ik kon niet voorkomen dat ze ook mijn zicht afnam. Ze drukte een blinddoek op mijn gezicht en knoopte hem stevig vast. Ik zag alleen nog maar wat licht langs de randen binnensijpelen, maar dat was dan ook echt alles.
“Je hebt nog één kans, baby.” Ik voelde een vinger over mijn wang glijden, richting mijn mond. Haar vinger gleed over het bandje dat de bal in mijn mond op zijn plaats hield. “Nog één kans om te doen wat ik je vraag. En je zult doen wat ik wil, baby. Ik kan nog veel ergere dingen verzinnen dan dit.” Ik hoorde haar lachen, maar haar stem klonk langzaam verder weg. Ik denk dat ze was gaan staan.
Ineens voelde ik haar voet op mijn kruis. Ze drukte precies op mijn plasser en schoof met haar voet zachtjes heen en weer. Ze deed me pijn en ik kermde. “Je zult in je broek gaan plassen midden voor de klas, en je zult iedereen laten zien wat voor een baby je bent.”
Ik schudde mijn hoofd en voelde de druk van haar voet nog wat opgevoerd worden. Ik tilde mijn hoofd op, maar natuurlijk kon ik niets zien en liet ik mijn hoofd weer zakken. Ik kermde en ik huilde in de blinddoek.
“Iedereen zal je uitlachen en je voortaan baby noemen. En ze zullen gelijk hebben. Je bent nog een baby.” Haar voet verdween en ik hoorde haar weglopen. Ik hoorde zelfs de deur openen. Het licht ging uit en de deur sloot zich. Ik was alleen!
Ik rukte tevergeefs aan mijn boeien, maar ik had allang gevoeld dat ik er geen enkele beweging in kreeg. De boeien zaten strak op de huid, en de poten van de tussenwandjes van de toiletten waren stevig aan de vloer verankerd. Ik trok nog harder, probeerde al mijn kracht uit op de rechter polsboei, maar er gebeurde helemaal niets.
Ik kermde hardop van frustratie en woede en bleef maar even stil liggen. De vloer was koud en hard en mijn rug schuurde soms pijnlijk over de scherpe randjes van de tegels. Ik besefte heel goed dat ik niets anders kon doen dan wachten, wachten tot Claudia weer terug kwam. Ik vroeg me af hoe groot de kans was dat ik hier gevonden zou worden. Sommige klaslokalen waren nog in gebruik vanmiddag, maar het was al halverwege de middag en sommige klassen waren al naar huis.
Ik wist eigenlijk niet eens zeker of ik wel gevonden wilde worden. Wat zou er dan gebeuren? De directeur zou er bij geroepen worden, of een leraar. Nog afgezien van het meisje dat me zou vinden. Ze zou het ongetwijfeld aan iedereen doorvertellen. Ik zou het lachertje van de klas zijn. En Claudia? Zou ik Claudia verraden? Ik vermoed van wel. Het was tijd dat ook zij straf zou krijgen. Ze zou misschien wel van school gestuurd worden. Of erger.
De kou van de tegels drong door de dunne stof van mijn boxershort heen. Ik kon me een heel klein beetje op mijn zij draaien en een bil van de grond houden, maar dat hield ik niet lang vol. Er was geen gemakkelijke en comfortabele houding te vinden.
De deur ging open, en door de randjes van mijn blinddoek drong ineens weer wat licht binnen. Ik hoorde een gilletje, en toen een lach. De deur werd weer gesloten. Dit was Claudia niet! Het klonk alsof degene die binnen was gekomen verrast was geweest. Dat ze niet had verwacht dat ik hier lag. Dus het was zeker niet Claudia!
Ik voelde een punt van een schoen in mijn zij prikken. Ik kermde en schoof het kleine beetje aan de kant dat de banden me toelieten. Nogmaals schopte ze me in mijn zij, met een lach. Ik probeerde aan haar stem te ontdekken wie het was, maar ze praatte niet, en haar lach was niet genoeg.
Ik voelde dat ze vlak bij me stond, maar ik hoorde haar niet meer. Weten dat er iemand vlak bij je stond, neerkijkend op je bijna naakte lichaam, en niet kon zien wat ze deed of ging doen, was verschrikkelijk. Ik was gespannen en bang, en dit leek minuten te duren.
Nu hoorde ik haar voetstappen. Ze stapte over me heen en ging een toilet binnen. Ik hoorde een broek naar beneden gaan en vlak daarna een straal urine in de pot klateren. Ze had niet eens de moeite genomen om het deurtje van het toilet te sluiten. Ik hoorde de wc-rol afrollen en papier scheuren, en daarna werd het toilet doorgetrokken.
Weer hoorde ik papier scheuren en even daarna voelde ik het wc-papier op mijn buik, net boven het elastiek van mijn boxer. Met het papier en dus zonder dat ze zelf mijn boxershort hoefde aan te raken, trok ze het elastiek omhoog en wat naar beneden. Ik schopte en trok aan de boeien en ik gilde in de bal. Ik schokte en schudde op de tegels, maar ik was niet in staat om haar tegen te houden. Ik probeerde mijn bovenbenen ook wat bij elkaar te duwen, maar ook dat kon niet.
Het elastiek van mijn ondergoed rekte volledig uit en ik voelde haar blik op mijn plasser. Ik hoorde haar grinniken, maar ook dat was niet genoeg om te kunnen herkennen wie er nu over me heen gebogen stond. Was dit nog steeds Claudia die een spelletje met me speelde, of stond er echt iemand anders naast me.
Ik schreeuwde en huilde, maar de zachte bol in mijn mond en de dikke blinddoek maakte dat allemaal grotendeels onschadelijk. Het gevoel van hulpeloosheid was enorm. Er was niets was ik kon doen, en dit was nog erger dan gedwongen worden iets te doen wat je niet wilde. Dan had je tenminste nog een keus, dan had je in theorie nog de optie om het niet te doen. Nu was ik volledig overgeleverd aan de wil van degene die me vond.
Met een pets kwam het elastiek op mijn buik neer. Ze had mijn boxershort losgelaten. En nu leek ze me zelfs alleen te laten. Ik hoorde haar voetstappen en daarna zag ik het licht uitgaan. En de deur werd geopend en gesloten. Ik hoopte eigenlijk dat ze hulp zou gaan halen. Dat ze me zou redden van deze vernedering en mishandeling. Het kon me niet meer schelen dat iedereen dan wist wat me aangedaan was, misschien zou het daarna zelfs stoppen. Behalve de scheldwoorden dan, want die zouden nooit meer stoppen.
Doodstil was het ineens weer, en ik was weer op mezelf aangewezen. Ik was weer alleen in mijn eigen wereld. Ik kreeg het langzaam koud en de kou van de vloer op mijn blote huid hielp me niet. Minutenlang lag ik in het donker te wachten. De volgende persoon die binnenkwam zou mijn redding kunnen zijn, maar me ook nog meer kunnen vernederen en pesten.
Eindelijk ging de deur weer open. Ik hoorde voetstappen. De deur ging eerst dicht en toen pas ging het licht aan. Had ik nu echt meerdere voetstappen gehoord? Waren er nu meerdere mensen die op me neerkeken? Zou mijn vernedering nog groter worden?
Ik hoorde gegiechel en gegrinnik. Van meerdere personen. Het waren meisjesstemmen maar ze hielden hun identiteit natuurlijk geheim. Ik verstijfde wel, maar ik had de nutteloosheid van me verzetten en inspannen inmiddels wel ingezien. Smeken, schelden of dreigen kon ik niet. Ik hoorde en voelde hoe ze om me heen kwamen staan. Ik denk dat ze knielden en ik schrok toen ik een eerste aanraking voelde. Ik voelde een koele, plastic vinger me in mijn buik prikken. Het was in ieder geval geen huid op huid contact. Al snel voelde ik meer handen. Ze prikten en porden me, en het voelde alsof ik van alle kanten werd aangeraakt. Maar alle aanrakingen waren van plastic handschoentjes.
Het gegrinnik en de stiekeme lach klonken dichterbij, de meiden zaten om me heen geknield, handen op mijn buik, benen en hoofd. Plots voelde ik een hand op mijn kruis, bovenop mijn boxer. Ik schrok en verstijfde, en tevergeefs probeerde ik mezelf onder de hand vandaan te manoeuvreren. Ik schreeuwde, schopte, en balde mijn vuisten. Mijn hoofd stootte op de grond en ik kermde van de pijn. Ik hoorde alleen maar gedempt lachen.
De hand verdween en voor een heel kort moment voelde ik niemand meer. Die rust was van korte duur. Ik huilde van ontzetting en paniek toen ik drie handen onder het elastiek van mijn boxershort voelde glijden. Heel langzaam voelde ik de vingers naar beneden glijden in de richting van mijn plasser en er was helemaal niets wat ik er tegen kon doen.
De vingers hadden geen haast, alsof ze me plaagden, maar ik voelde ze al door mijn schaamhaar glijden. De kille, onpersoonlijke vingers, in het plastic gehuld, gleden nu nog weer verder naar beneden. Ik voelde andere handen plat op mijn borst, op mijn voorhoofd en ook op mijn benen. Waren er dan vier personen? Of waren het er meer?
De vingers vonden waar ze naar op zoek waren en het voelde alsof een golf van vingers mijn schaamstreek overspoelde. Ze voelden, plukten, wreven en knepen zachtjes in mijn teelballen en plasser. Ik voelde vingers op het kopje van mijn plasser en een andere vinger die zich onder mijn voorhuid duwde. Ik voelde vingers die andere vingers wegduwden en leken te zoeken naar genoeg ruimte om mijn plasser voor haarzelf te hebben. En het gegrinnik ging ondertussen gewoon door.
Doodstil lag ik nu en ik probeerde me af te sluiten van wat er allemaal met me gebeurde. Onder de blinddoek sloot ik mijn ogen en probeerde aan andere dingen te denken. De aanrakingen gingen maar door. Nieuwe vingers, of dezelfde. Ik raakte er niet aan gewend. Elke aanraking deed pijn, geen fysieke pijn, maar het deed wel pijn. En het was een aanhoudende, langdurige pijn.
Nu voelde ik twee handen op mijn hoofd. Ze aaiden me over mijn voorhoofd. “Je bent een stout jongetje. Heel stout, Tommie.” Hoorde ik. Dit was Claudia. Ze was nu vlak bij mijn hoofd. “En stoute jongetjes verdienen nu eenmaal straf.” Haar aanrakingen waren bijna liefkozend, als de situatie niet heel anders was. Ze wachtte een aantal seconden en begon toen het riempje van de zachte bal in mijn mond, los te maken. De bal zat onder het kwijl toen ze hem tussen mijn tanden vandaan trok. Ik slikte en kuchte, maar durfde niets te zeggen.
“Zullen we ophouden?” Vroeg ze zachtjes. Ik knikte en hoopte dat het inderdaad nu bijna afgelopen was. “Als ik je losmaak en je laat staan, zal je dan je blinddoek nog even ophouden?”
“Ja, ja… Alsjeblieft. Ik…” Huilde ik. Claudia legde een vinger over mijn lippen.
“Sst. Ik praat en jij luistert, baby.” Siste Claudia. Nog steeds voelde ik de priemende vingers in mijn ondergoed, en ik kermde zachtjes toen ik nogmaals geknepen werd. Dit was overduidelijk een signaal dat het nog niet helemaal voorbij was. Weer was het een aantal seconden stil.
“En als ik je laat staan, waar hoort je duimpje dan?” Vroeg ze, en blijkbaar moest ik toch praten. En aan de vraag wist ik al waar het naar toe ging en hoe ik er straks bij zou moeten staan. Maar dat vond ik een noodzakelijk kwaad als daarmee een einde zou komen aan deze marteling.
“In mijn mond.”
“En je middelvingertje?” Ik hoorde de glimlach in haar stem.
“In… In mijn kont.” Ik hoorde weer het zachte gegiechel van de toeschouwers.
“Beloof je dat, baby’tje? Ik wil geen verrassingen.”
“Ja, ja… Ik beloof het. Alsjeblieft… Ik zweer het.” Ik zou alles beloven wat ze me maar vroeg om uit mijn huidige situatie te komen. Ik voelde hoe alle handen zich terugtrokken, ook die van Claudia, en ik wachtte op wat er komen ging. Het duurde seconden, en het voelde eindeloos. Ik hoopte met heel mijn hart dat ik eindelijk losgemaakt zou worden.
Gelukkig gebeurde dat ook. Mijn opluchting was enorm, ondanks dat ik er nog niet helemaal vanaf was. Ik voelde dat mijn handen en voeten door verschillende meiden tegelijkertijd werden losgemaakt. Niet alleen werden mijn boeien geopend, maar ook hoorde ik hoe de banden waaraan de boeien vast hadden gezeten werden opgeruimd. Ook dat was een opluchting.
Ik voelde een hand op mijn bovenarm en ik werd overeind geholpen. Ik was hulpeloos en gedesoriënteerd door de blinddoek. Ik krulde mijn tenen op de koude vloer en huiverde. Ik denk dat het Claudia was die me tegen een muur duwde. Ik wist dat we nog met minimaal vijf personen in de toiletruimte waren en ik zou heel graag willen weten wie er behalve Claudia nog meer bij waren, maar ik durfde de blinddoek niet af te doen. Er was een kort moment van twijfel geweest, maar ik wist dat ik mezelf dan nog meer in de problemen zou werken.
Ik wist wat ik moest doen, en ik maakte mijn middelvinger weer nat in mijn mond en duwde die hand achter in mijn boxershort. Ik was veel te gespannen en mijn eigen lichaam weigerde mijn vinger toe te laten, en Claudia zag het meteen aan mijn bewegingen. Ze gaf me even de tijd en ik probeerde me te ontspannen. Gelukkig lukte het me en gleed mijn vinger langzaam verder bij me naar binnen. Ook stak ik mijn duim in mijn mond.
Weer dat gegiechel en gesmoorde lachen. Ik voelde hoe mijn boxershort van achteren werd geopend en er werd gecontroleerd of mijn vinger echt wel diep in mijn achterste zat gestoken. Ik stond weer iets voorover gebogen en deed echt mijn best om mijn vinger zo diep mogelijk in mijn poepgaatje te steken. Ik werd aan mijn arm getrokken en volgens mij werd ik de kring met meiden rond geduwd, alsof ik tentoongesteld werd.
Volgens mij kwam ik uiteindelijk weer tegen de muur te staan. Ik voelde iemand vlak bij me komen staan. “Plas maar in je broek. Dat is het laatste, dan is het voorbij.” Hoorde ik in mijn oor gefluisterd. Het was zo zacht dat de anderen het niet hadden kunnen horen. Ik schrok, maar ik wist al meteen dat ik zou gehoorzamen. Ik was murw geslagen en de langdurige marteling had me bevrijd van mijn schaamte en terughoudendheid. Ik zou gehoorzamen als Claudia me iets vroeg, in ieder geval op dit moment.
Claudia deed een stapje terug, of een paar stapjes, en ik voelde dat ik alleen stond. Letterlijk en figuurlijk. Ik voelde me verachtelijk en verslagen met de duim in mijn mond en de vinger in mijn kont, maar de vernedering werd nog erger. Ik had geen enkele moeite om te plassen. Mijn blaas was al een tijdje behoorlijk vol geweest.
Ik liet mijn plas lopen. Ik ontspande en gaf me over aan het moment. Een ogenblik voelde ik een warme gloed in mijn boxershort, en toen voelde ik mijn urine langs mijn benen naar beneden stromen, langs mijn knieën, over mijn kuiten en langs mijn voeten. Ik stond al snel in een natte plas.
Ik huilde, en ik huilde hardop. Ik hoorde de verrassing van de meiden en de harde lach. Ik huilde zo hard dat ik de stemmen niet meer herkende. De stemmen die toch in elkaar overgingen en zich vermengden tot een kakafonie aan vernederende tonen.
Minutenlang stond ik stil in mijn eigen pis, en minutenlang hoorde ik ze lachen. Natuurlijk waren het geen echte minuten, maar het voelde wel zo lang.
“Nog vijf minuutjes zo blijven staan, en dan mag je weg. Tel maar zachtjes tot driehonderd.” Hoorde ik Claudia zeggen, en ondertussen ging de deur al open en ging het licht uit. Even was er nog wat licht vanuit de gang, maar toen de deur werd gesloten was het weer helemaal donker.
Ik telde tot driehonderd, en voor de zekerheid tot driehonderdvijftig omdat ik misschien wel te snel had geteld.