Dit verhaaltje is een beetje geïnspireerd op het topic van @Icetea ..
Maar dan meer; wat als je nou een maatje in dit wereldje zou hebben.
Een maatje zoals in mijn verhaaltje beschreven waarmee je zo nu en dan, al dan niet stiekem aan geluierde dingetjes doet?
Veel lees plezier en laat even een reactie achter wat je ervan vindt.
Het lijkt me ook leuk als iemand een tegen verhaal schrijft in de vorm van de andere persoon. Wil je dat doen? PM me dan even, dat lijkt me super tof!
--
Een paar keer per jaar spreken we af.
Volledig buiten het oog van de buitenwereld, stiekem en met het volledige vertrouwen en respect van de ander.
Deze keer zijn we er op uitgetrokken naar een stad uit de regio. Wel eentje waarbij de kans op bekenden nihil is want het spel wordt gespeeld.
Ik was vanochtend naar jou toe gekomen.
We hebben even heerlijk bijgepraat onder het genot van een kop thee.
Twee personen met totaal verschillende levens, maar één dezelfde interesse en bovenal, vriendschappelijke gevoelens.
Zoiets aan anderen uitleggen heeft geen zin, laat staan aan het thuisfront.
Het zet te veel op het spel
Dus, wat niet weet wat niet deert.
Het laatste slokje van de flinke mok glijdt bij je naar binnen, ik sta op en pak zonder enig overleg de leiding deze dag.
Normaliter schiet één van de twee de ander in een luier, of beide... afijn, net hoe de wind op dat moment waait.
Vandaag zijn de regels eenvoudig, jas aan en gaan.
Het wordt een dag om niet snel te vergeten.
Ondanks dat je geen idee kunt hebben wat de bedoeling is zijn we ontspannen met elkaar.
We hoeven ook niet te liegen, we zijn super goeie vrienden en deden al veel lollige dingen samen.
Na iets meer als een half uurtje parkeert mijn auto zichzelf in een parkeervak aan de rand van de stad.
Betalen gaat contactloos en zo makkelijk is het gewoon in deze hypermoderne tijd.
Zoals een mooi dagje uit betaamd beginnen we met, nog maar, een kop thee in een bistro aan het begin van de winkelstraat
Jij verteld over je werk als Verpleegkundig Specialist en de roerige periode ten tijden van het virus. Ik vertel over de coverband waarin ik speel.
'We spelen voortaan ook U2'
We delen een plakje carrotcake.
'Heb je eigenlijk specifieks nodig?' vraag ik.
Want ja, we zijn toch in de stad, het is jammer om dan alsnog online je kleding te bestellen, niet waar?
We hebben afgerekend en jij pakt je jas, tas en tracht op te staan.
'Nog even pla....' wil je zeggen.
Maar ik onderbreek je met een hand op je enige arm die nog op tafel ligt.
Ik kijk op mijn horloge om te weten hoe laat het is.
'Kom, het is al bijna middag, we gaan' stel ik gedwee.
En je blik verteld me dat jij óók weet 'hoe laat het is'.
Lichtelijke angst voel ik bij je aanwezig maar ik weet dat jij weet dat je op mij kunt vertrouwen en dat ik er hoe dan ook gewoon bij ben.
Only, WE, Shoeby, H&M, Zara en zelfs Coolcat!
Winkel na winkel struinen we af en vooralsnog merk ik aan niets het 'probleem' waar ik je mee op poog te zadelen.
Maar je moet het moeilijk hebben, kan niet anders.
Nog even terug naar Only, voor die ene leuke broek.
Ongelofelijk maar waar, deze jongen vind het shoppen op deze manier fantastisch.
Het is gelukkig ook niet zo druk, dat scheelt ook wel.
Jij pakt die broek die je bij het eerste bezoek al zag hangen.
ik zet me in de lederen stoel bij de pashokjes.
En jij verdwijnt achter het gordijn.
Ondertussen veeg ik wat nutteloos over mijn telefoon als de winkelbediende een kijkje komt nemen.
'Lukt het hier?' vraagt ze beleefd.
Nog voor ik wat zeg klinkt vanuit het pashokje een ietwat paniekerige 'ja hoor'.
Hoogstemmig en kortaf.
'Past de broek, of liever een maatje groter?' vraagt de mevrouw.
'Lauwie, wil je even komen?'
Ik zie je met je hoofd door het gordijn komen.
Ik sta op en loop in jouw richting.
Nu steek ik mijn hoofd door het gordijn, het pashokje in.
En dan zie ik het.
De gloednieuwe broek uit de winkel volledig doorweekt en een doodsbange blik in je ogen.
Je fluistert; wat nu?
Je bent bang, in staat om te huilen.
Maar ik huiver in deze situatie, in de positieve zin van het woord.
Een hele ochtend thee heeft zich verspreid over de nog niet gekochte jeans uit de winkel.
'Past de broek? Is ie mooi? vraagt de teruggekeerde winkelbediende.
Mijn ogen kijken naar jouw ogen.
Jouwe vol angst, mijne vol pret. Sadist!
Maar je vertrouwt me en geeft je over aan het moment. (Alsof jij dat niet leuk vindt?;-))
Ik haal mijn hoofd terug uit het pashokje.
'Hebt u de broek die ze nu heeft toevallig nóg één in dezelfde maat? vraag ik.
En ik besluit even met haar mee te lopen.
'Uhm, excuseert u mij mevrouw. Maar het zit zo. Het beschamende feit is zo dat mijn vriendin een ongelukje heeft gehad'
Ik vertel het net hard genoeg dat jij en anderen in de winkel het kunnen horen.
In het pashokje staat je toerental van de schaamtemeter in het rood en in de winkel kijkt een verbaasde medewerker mij aan.
'Nogmaals excuses, volledig mijn schuld. Normaal gezien draagt ze nog een luier. Vanochtend was ze stellig en had ze me beloofd dat het goed zou gaan vandaag'
Ondertussen haal ik uit mijn tas een Rearz Alpaca luier.
'Niet dus..' antwoord ik met de luier in de hand.
Er is angstvallig weinig leven vanuit het pashokje en nog steeds kijkt een verbaasde medewerker mij aan.
Een klant probeert net te doen of ze de hele situatie mist, maar ik doe mijn best om iedereen mee te laten genieten.
Overigens wel zo dat het niet opvalt, dus niet overdrijven.
Maar wel met die luier in m'n hand dus.
Ze kijkt me boos aan.
'U begrijpt toch dat deze kosten voor u zijn, meneer' stelt de winkelbediende streng.
Ik knik instemmig, ze geeft me de andere broek en met een knikje naar de luier;
'Zorg je even dat dit vandaag in ieder niet meer voorkomt?' aldus de medewerkster.
Ik stel me nederig op en toon jegens de vrouw zo veel mogelijk gene en empathie.
Maar van binnen kook ik, eveneens in de positieve zin van het woord. Ik geniet hiervan.
Eerst steek ik mijn hoofd door het gordijn en kijk ik recht in je betraande ogen.
Zonder enige twijfel doe ik het gordijn ruim open.
De broek heb je inmiddels uit gedaan en nu sta je slecht in je doorweekte 'big girl' onderbroekje in het zicht van iedereen die zou willen kijken.
Maar het is rustig in de winkel.
Bof jij even.
'Kom schat, we zullen toch maar weer je luier terug om doen'
Het onvoldongen feit dat jij als een kleuter in je broek hebt staan te plassen hoeft wat mij betreft niet meer verbloemt te worden.
Jij kijkt rechtop en ziet jezelf in de spiegel van het pashokje aan de andere kant en slaat je handen voor je licht betraande ogen.
Op mijn knieën dirigeer ik je de choreografie om zo goed mogelijk de luier rond je billen vast te tapen.
Een volwassen vrouw in een met Alcapa's beprintte luier, hoe gênant wil je het hebben?
Nog gènanter?
Ik help je in de andere broek uit de winkel en doe de knoopjes en gulp dicht.
Beschamend of niet, je laat me mijn gang gaan.
Ik weet wat je voelt.
Er is inmiddels een andere dame in het pashokje in hoek gegaan, heeft ze alles gezien?
'Aah kijk, deze past perfect over je luier' zeg ik.
Dan heeft ze het nu wel gehoord.
Ik doe de broek weer naar beneden en wéér sta je in vol ornaat in je blote luier onder je bovenkleding.
Weer zie je jezelf in de spiegel.
En weer sla je je handen voor je ogen om te voorkomen dat jij ziet dat iemand het ziet.
En terecht want we zijn inmiddels niet meer alleen.
Ik verbloem niets maar doe wat nodig is om te doen.
Je leunt met twee handen op mijn schouders als ik je in je broek, die je vandaag aan hebt, help.
Het gekrinkel en gekraakt van je luier zodra je been voor been de broek in stapt.
Je hoofd en met name je ogen heb ik sinds de openlijke aan doen van je luier niet meer gezien.
Ze zitten nog steeds verstopt in je handen.
Bij je middel gaat de broek maar net dicht.
En rondom je billen verschijnen duidelijk de contouren van een kinderlijke pamperkont.
Je truitje is net wat te kort om de uitstekende flapjes te maskeren.
De witte gekleurde randjes zullen bij een keertje bukken verdubbelen qua grootte en zo ben ik dan ook wel weer;
'Raap je even je plasbroek op? Geef maar even aan mij'
Ik laat het verder verloop van het aankleden aan jouw zelf over.
Dat gaat niet snel, misschien omdat je niet zo heel zeker bent of je je pashokje wel uit durft.
Het gordijn schuift langzaam opzij en ik kijk in verbauwereerde bange ogen.
Je hoofd hangt naar beneden en iemand in de winkel aan kijken? No way!
De gène zal ongetwijfeld zijn uitwerking hebben aan de binnenkant van je dik gepamperde billen.
Geluk is met je dat je jas lang genoeg is om totale schaamte in de gehele winkelstraat te voorkomen.
Had je vanochtend een voorgevoel?
De schone met daarboven de natte broek geef ik aan jou en met je adem in begin je de 'walk of shame' naar de kassa.
Dit is het gemeenschappelijke wat wij delen, waar ik het eerder in dit verhaal over had.
Waar menig dame, én heer, psychisch crasht bij deze gênante gang van zaken, genieten wij beide deze 'afgang'.
Publieke vernedering.
Dit is nagenoeg hetgeen we de vorige keer hadden afgesproken en toegegeven;
Het is spannender dan je jezelf kunt voorstellen.
Bij de kassa aangekomen leg je het stapeltje, met de natgeplaste jeans bovenop, op de toonbank.
De vrouw kijkt je indringend aan.
Volledig bewust van de situatie en van je 'onzindelijk gedrag' én jouw luier.
'Zo meisje, had je een ongelukje schat?'
Haar toon is duizend keer milder dan haar blik doet vermoeden.
Je klamme handen wrijven over de toonbank en het liefst zou je je duim in je mond steken om de druk in je hoofd te verlichten.
'Geeft niets, schat. Wordt maar lekker in je eigen tijd droog'
'Ik reken ze beide af, mevrouw' zeg ik.
En de instemmende blik maakt voor mijn gevoel dat er geen wrok achterblijft in de winkel.
Ik wens de dame een prettige middag en pak je hand.
Met een tas 'nieuwe' broeken in de ene hand en een kleine grote geluierde meid in m'n rechterhand lopen we de winkel uit en verdwijnen we in het volk in de winkelstraat.
Als vanzelf lopen we richting de auto, het is ook tijd om naar huis te gaan.
Bij het dichtslaan van de deuren barst je in tranen uit.
'Oh mijn god!....'
Ik kijk verschrokken, ben ik te ver gegaan?
Bang kijk ik in je betraande wangen.
'Het spijt me! Ik wilde niet...' en je schudt nee.
'Het is oké, het was... zó spannend, zó eng.. maar zó speciaal' verzucht je.
'Ik heb me nog nooit zo klein gevoeld...'
En we knuffelen, vrienden voor het leven.
Volgend afspraakje weer iets leuks verzinnen?
Je knikt en via een Happy Meal bij MacDonalds breng ik je thuis en verdwijnen we voor heel even weer terug in het normale leven.
Alleen beter even niet meer in die ene stad naar de Only gaan..
Maar dan meer; wat als je nou een maatje in dit wereldje zou hebben.
Een maatje zoals in mijn verhaaltje beschreven waarmee je zo nu en dan, al dan niet stiekem aan geluierde dingetjes doet?
Veel lees plezier en laat even een reactie achter wat je ervan vindt.
Het lijkt me ook leuk als iemand een tegen verhaal schrijft in de vorm van de andere persoon. Wil je dat doen? PM me dan even, dat lijkt me super tof!
--
Een paar keer per jaar spreken we af.
Volledig buiten het oog van de buitenwereld, stiekem en met het volledige vertrouwen en respect van de ander.
Deze keer zijn we er op uitgetrokken naar een stad uit de regio. Wel eentje waarbij de kans op bekenden nihil is want het spel wordt gespeeld.
Ik was vanochtend naar jou toe gekomen.
We hebben even heerlijk bijgepraat onder het genot van een kop thee.
Twee personen met totaal verschillende levens, maar één dezelfde interesse en bovenal, vriendschappelijke gevoelens.
Zoiets aan anderen uitleggen heeft geen zin, laat staan aan het thuisfront.
Het zet te veel op het spel
Dus, wat niet weet wat niet deert.
Het laatste slokje van de flinke mok glijdt bij je naar binnen, ik sta op en pak zonder enig overleg de leiding deze dag.
Normaliter schiet één van de twee de ander in een luier, of beide... afijn, net hoe de wind op dat moment waait.
Vandaag zijn de regels eenvoudig, jas aan en gaan.
Het wordt een dag om niet snel te vergeten.
Ondanks dat je geen idee kunt hebben wat de bedoeling is zijn we ontspannen met elkaar.
We hoeven ook niet te liegen, we zijn super goeie vrienden en deden al veel lollige dingen samen.
Na iets meer als een half uurtje parkeert mijn auto zichzelf in een parkeervak aan de rand van de stad.
Betalen gaat contactloos en zo makkelijk is het gewoon in deze hypermoderne tijd.
Zoals een mooi dagje uit betaamd beginnen we met, nog maar, een kop thee in een bistro aan het begin van de winkelstraat
Jij verteld over je werk als Verpleegkundig Specialist en de roerige periode ten tijden van het virus. Ik vertel over de coverband waarin ik speel.
'We spelen voortaan ook U2'
We delen een plakje carrotcake.
'Heb je eigenlijk specifieks nodig?' vraag ik.
Want ja, we zijn toch in de stad, het is jammer om dan alsnog online je kleding te bestellen, niet waar?
We hebben afgerekend en jij pakt je jas, tas en tracht op te staan.
'Nog even pla....' wil je zeggen.
Maar ik onderbreek je met een hand op je enige arm die nog op tafel ligt.
Ik kijk op mijn horloge om te weten hoe laat het is.
'Kom, het is al bijna middag, we gaan' stel ik gedwee.
En je blik verteld me dat jij óók weet 'hoe laat het is'.
Lichtelijke angst voel ik bij je aanwezig maar ik weet dat jij weet dat je op mij kunt vertrouwen en dat ik er hoe dan ook gewoon bij ben.
Only, WE, Shoeby, H&M, Zara en zelfs Coolcat!
Winkel na winkel struinen we af en vooralsnog merk ik aan niets het 'probleem' waar ik je mee op poog te zadelen.
Maar je moet het moeilijk hebben, kan niet anders.
Nog even terug naar Only, voor die ene leuke broek.
Ongelofelijk maar waar, deze jongen vind het shoppen op deze manier fantastisch.
Het is gelukkig ook niet zo druk, dat scheelt ook wel.
Jij pakt die broek die je bij het eerste bezoek al zag hangen.
ik zet me in de lederen stoel bij de pashokjes.
En jij verdwijnt achter het gordijn.
Ondertussen veeg ik wat nutteloos over mijn telefoon als de winkelbediende een kijkje komt nemen.
'Lukt het hier?' vraagt ze beleefd.
Nog voor ik wat zeg klinkt vanuit het pashokje een ietwat paniekerige 'ja hoor'.
Hoogstemmig en kortaf.
'Past de broek, of liever een maatje groter?' vraagt de mevrouw.
'Lauwie, wil je even komen?'
Ik zie je met je hoofd door het gordijn komen.
Ik sta op en loop in jouw richting.
Nu steek ik mijn hoofd door het gordijn, het pashokje in.
En dan zie ik het.
De gloednieuwe broek uit de winkel volledig doorweekt en een doodsbange blik in je ogen.
Je fluistert; wat nu?
Je bent bang, in staat om te huilen.
Maar ik huiver in deze situatie, in de positieve zin van het woord.
Een hele ochtend thee heeft zich verspreid over de nog niet gekochte jeans uit de winkel.
'Past de broek? Is ie mooi? vraagt de teruggekeerde winkelbediende.
Mijn ogen kijken naar jouw ogen.
Jouwe vol angst, mijne vol pret. Sadist!
Maar je vertrouwt me en geeft je over aan het moment. (Alsof jij dat niet leuk vindt?;-))
Ik haal mijn hoofd terug uit het pashokje.
'Hebt u de broek die ze nu heeft toevallig nóg één in dezelfde maat? vraag ik.
En ik besluit even met haar mee te lopen.
'Uhm, excuseert u mij mevrouw. Maar het zit zo. Het beschamende feit is zo dat mijn vriendin een ongelukje heeft gehad'
Ik vertel het net hard genoeg dat jij en anderen in de winkel het kunnen horen.
In het pashokje staat je toerental van de schaamtemeter in het rood en in de winkel kijkt een verbaasde medewerker mij aan.
'Nogmaals excuses, volledig mijn schuld. Normaal gezien draagt ze nog een luier. Vanochtend was ze stellig en had ze me beloofd dat het goed zou gaan vandaag'
Ondertussen haal ik uit mijn tas een Rearz Alpaca luier.
'Niet dus..' antwoord ik met de luier in de hand.
Er is angstvallig weinig leven vanuit het pashokje en nog steeds kijkt een verbaasde medewerker mij aan.
Een klant probeert net te doen of ze de hele situatie mist, maar ik doe mijn best om iedereen mee te laten genieten.
Overigens wel zo dat het niet opvalt, dus niet overdrijven.
Maar wel met die luier in m'n hand dus.
Ze kijkt me boos aan.
'U begrijpt toch dat deze kosten voor u zijn, meneer' stelt de winkelbediende streng.
Ik knik instemmig, ze geeft me de andere broek en met een knikje naar de luier;
'Zorg je even dat dit vandaag in ieder niet meer voorkomt?' aldus de medewerkster.
Ik stel me nederig op en toon jegens de vrouw zo veel mogelijk gene en empathie.
Maar van binnen kook ik, eveneens in de positieve zin van het woord. Ik geniet hiervan.
Eerst steek ik mijn hoofd door het gordijn en kijk ik recht in je betraande ogen.
Zonder enige twijfel doe ik het gordijn ruim open.
De broek heb je inmiddels uit gedaan en nu sta je slecht in je doorweekte 'big girl' onderbroekje in het zicht van iedereen die zou willen kijken.
Maar het is rustig in de winkel.
Bof jij even.
'Kom schat, we zullen toch maar weer je luier terug om doen'
Het onvoldongen feit dat jij als een kleuter in je broek hebt staan te plassen hoeft wat mij betreft niet meer verbloemt te worden.
Jij kijkt rechtop en ziet jezelf in de spiegel van het pashokje aan de andere kant en slaat je handen voor je licht betraande ogen.
Op mijn knieën dirigeer ik je de choreografie om zo goed mogelijk de luier rond je billen vast te tapen.
Een volwassen vrouw in een met Alcapa's beprintte luier, hoe gênant wil je het hebben?
Nog gènanter?
Ik help je in de andere broek uit de winkel en doe de knoopjes en gulp dicht.
Beschamend of niet, je laat me mijn gang gaan.
Ik weet wat je voelt.
Er is inmiddels een andere dame in het pashokje in hoek gegaan, heeft ze alles gezien?
'Aah kijk, deze past perfect over je luier' zeg ik.
Dan heeft ze het nu wel gehoord.
Ik doe de broek weer naar beneden en wéér sta je in vol ornaat in je blote luier onder je bovenkleding.
Weer zie je jezelf in de spiegel.
En weer sla je je handen voor je ogen om te voorkomen dat jij ziet dat iemand het ziet.
En terecht want we zijn inmiddels niet meer alleen.
Ik verbloem niets maar doe wat nodig is om te doen.
Je leunt met twee handen op mijn schouders als ik je in je broek, die je vandaag aan hebt, help.
Het gekrinkel en gekraakt van je luier zodra je been voor been de broek in stapt.
Je hoofd en met name je ogen heb ik sinds de openlijke aan doen van je luier niet meer gezien.
Ze zitten nog steeds verstopt in je handen.
Bij je middel gaat de broek maar net dicht.
En rondom je billen verschijnen duidelijk de contouren van een kinderlijke pamperkont.
Je truitje is net wat te kort om de uitstekende flapjes te maskeren.
De witte gekleurde randjes zullen bij een keertje bukken verdubbelen qua grootte en zo ben ik dan ook wel weer;
'Raap je even je plasbroek op? Geef maar even aan mij'
Ik laat het verder verloop van het aankleden aan jouw zelf over.
Dat gaat niet snel, misschien omdat je niet zo heel zeker bent of je je pashokje wel uit durft.
Het gordijn schuift langzaam opzij en ik kijk in verbauwereerde bange ogen.
Je hoofd hangt naar beneden en iemand in de winkel aan kijken? No way!
De gène zal ongetwijfeld zijn uitwerking hebben aan de binnenkant van je dik gepamperde billen.
Geluk is met je dat je jas lang genoeg is om totale schaamte in de gehele winkelstraat te voorkomen.
Had je vanochtend een voorgevoel?
De schone met daarboven de natte broek geef ik aan jou en met je adem in begin je de 'walk of shame' naar de kassa.
Dit is het gemeenschappelijke wat wij delen, waar ik het eerder in dit verhaal over had.
Waar menig dame, én heer, psychisch crasht bij deze gênante gang van zaken, genieten wij beide deze 'afgang'.
Publieke vernedering.
Dit is nagenoeg hetgeen we de vorige keer hadden afgesproken en toegegeven;
Het is spannender dan je jezelf kunt voorstellen.
Bij de kassa aangekomen leg je het stapeltje, met de natgeplaste jeans bovenop, op de toonbank.
De vrouw kijkt je indringend aan.
Volledig bewust van de situatie en van je 'onzindelijk gedrag' én jouw luier.
'Zo meisje, had je een ongelukje schat?'
Haar toon is duizend keer milder dan haar blik doet vermoeden.
Je klamme handen wrijven over de toonbank en het liefst zou je je duim in je mond steken om de druk in je hoofd te verlichten.
'Geeft niets, schat. Wordt maar lekker in je eigen tijd droog'
'Ik reken ze beide af, mevrouw' zeg ik.
En de instemmende blik maakt voor mijn gevoel dat er geen wrok achterblijft in de winkel.
Ik wens de dame een prettige middag en pak je hand.
Met een tas 'nieuwe' broeken in de ene hand en een kleine grote geluierde meid in m'n rechterhand lopen we de winkel uit en verdwijnen we in het volk in de winkelstraat.
Als vanzelf lopen we richting de auto, het is ook tijd om naar huis te gaan.
Bij het dichtslaan van de deuren barst je in tranen uit.
'Oh mijn god!....'
Ik kijk verschrokken, ben ik te ver gegaan?
Bang kijk ik in je betraande wangen.
'Het spijt me! Ik wilde niet...' en je schudt nee.
'Het is oké, het was... zó spannend, zó eng.. maar zó speciaal' verzucht je.
'Ik heb me nog nooit zo klein gevoeld...'
En we knuffelen, vrienden voor het leven.
Volgend afspraakje weer iets leuks verzinnen?
Je knikt en via een Happy Meal bij MacDonalds breng ik je thuis en verdwijnen we voor heel even weer terug in het normale leven.
Alleen beter even niet meer in die ene stad naar de Only gaan..
Laatst bewerkt:
