Verhaal Klaar winkelierster...
- Onderwerp starter beddenplasser
- Startdatum
-
- Tags
- voltooid verhaal
beddenplasser
volwassen peuter
schrik dat het gedaan is ? mijn verhaal eindigt met een epiloog dus zolang dat niet als hoofdstuktitel verschijnt, komt er nog meer.
beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 52
Els stond voor de voordeur te wachten op Jan, en hoorde Mia haar zoon roepen.
“Jan, wil je nu eens voortmaken. Els en haar tante komen je enkel ophalen, die gaan niet mee binnenkomen hoor. En vergeet dat pak luiers niet mee naar beneden te nemen.”
Mia deed de deur open, en gaf haar schoondochter een kus.
“Dag Elsje, hij komt er zo aan. Mag ik je zijn K-way al geven ? Dan kan hij die al niet vergeten. Het is nu wel zonnig, maar niks zegt dat dat over een week nog zo zal zijn.”
Een minuutje later kwam Jan naar beneden met een reistas op zijn schouder en een vol pak luiers aan zijn hand.
“Zoetje, je had van mijn pak mogen gebruiken, hoor. We gebruiken toch dezelfde.”
“Els, ik weet dat jullie dezelfde gebruiken, maar die luiers blijven al bij al niet goedkoop. Het kan niet de bedoeling zijn dat Jan op de kosten van je ouders luiers gebruikt voor langere tijd. Laat hem maar gewoon ook zijn eigen pak gebruiken.”
Toen Greet zag dat Jan klaarstond, stapte ze uit en bood aan zijn gerief al in de auto te leggen. Ze nam de reistas en het pak luiers over, zodat Els en Jan afscheid konden nemen van Mia.
“Jan, doe me een lol en doe geen domme dingen. Je gaat gewoon om te werken, dus zie dat je het ’s avonds ook niet te bont maakt. Je moet elke dag op het veld kunnen staan, hé. Daar betaalt de nonkel van Els je uiteindelijk voor.”
In de auto bleef het lange tijd stil. Jan was in gedachten verzonken, maar ook Els had een tijdlang geen zin om te praten. Uiteindelijk trok Greet het gesprek op gang door te vragen naar de schoolresultaten.
“Och, tante, zoals elk jaar. Alles goed, alleen zoals gewoonlijk mijn talen die niet super zijn.”
“Heb je eigenlijk al een idee wat je na volgend jaar wil doen ?”
“Ja en nee. Ik zou wel graag met mensen werken, maar ook wetenschappen boeien mij. Misschien dat ik wel iets van verpleging of ergotherapie ga doen. Ik weet het nog niet.”
“En jij Jan. Bij jou alles in orde ?”
Jan had zich al wel aan zo’n vraag verwacht zodat hij bij het gesprek betrokken zou geraken.
“Ja, ik was er gewoon door, zonder potten te breken. En ik weet nog totaal niet wat ik volgend jaar ga doen, om al op je volgende vraag te antwoorden. Ik doe heel graag geschiedenis, maar mama heeft al enkele keren laten vallen dat ik ook goed met kinderen omga. We zullen wel zien in de loop van het jaar.”
“Ja, onze Patrick heeft er al eens iets van gezegd, wat voor een goeie babysit dat je blijkbaar bent voor het dochtertje van Marthe. Hoe is het trouwens met haar ? Evert zei me verleden week dat ze blijkbaar een relatie is begonnen met een vrouw, klopt dat ?”
Els legde uit dat Marthe inderdaad sinds kort een relatie had met de tweelingzus van Jan, wat een ergernisreactie uitlokte bij haar tante.
“Da’s weer typisch Evert. Jan, je gaat hem nog wel leren kennen. Hij is eigenlijk heel openminded, alleen duurt het altijd lang vooraleer zijn mind effectief openstaat. Hij heeft veel liever dat alles blijft zoals hij het kent en veranderingen vragen bij hem altijd wat inwerkingsperiode.
Waarschijnlijk gaat Patrick hebben gezegd dat Marthe met je zus samen is, maar heeft hij dat laatste verdrongen omdat hij al moest aanvaarden dat Marthe lesbisch is. Hij gaat er geen enkel probleem mee hebben dat ze dat is, het vraagt alleen weer een aanpassing van de wereld die hij kent.”
“Tante, hoe denk je dat hij gaat reageren op Jan ?”
“Daar zou ik me niet teveel zorgen in maken. Hij weet dat jullie samen zijn. Uiteindelijk hebben we zelf ook twee dochters moeten laten vertrekken met hun vriend. Hij heeft van hen beiden trouwens ook moeten aanvaarden dat ze niet getrouwd zijn.”
Na een tijdje vielen de twee tieners weer stil. Els had de hand van Jan vastgenomen en hij merkte dat ze behoorlijk gespannen was. Toen hij zijn hand op haar been legde, voelde hij een rilling door haar lijf gaan.
Hij keek haar aan, maar zij knikte met haar hoofd en legde een vinger op zijn mond. Toen Jan zijn hand wou terugtrekken, hield Els hem tegen. Bovendien legde ze haar hoofd tegen zijn schouder.
Ook Greet merkte op dat Els was stilgevallen en dat ze zich tegen Jan had gelegd. Ze vroeg zich af of ze ziek aan het worden was, of dat er iets anders in haar hoofd omging. Iets zei haar dat Els met muizenissen zat.
Als ze zich echt niet goed voelde, dan zou ze dit wel al gezegd hebben. Om de situatie niet moeilijker te maken, zweeg Greet hierover. Als Els de nood had om er over te praten, dan zou ze dit wel doen. Els bleef de rest van de autorit stil leunen tegen Jan.
Jan merkte na een lange tijd rijden op bij Greet dat ze al dicht bij de grens moesten zitten ?
“Dat klopt Jan. Onze boerderij is maar een dikke kilometer van de grens. De kans is groot dat jullie op ’t Hollands moeten gaan werken, want een aantal van onze gronden liggen daar.”
“Hebben jullie eigenlijk ook dieren ?”
“Nee. We hebben enkel akkerteelt. Evert zou trouwens graag volledig overschakelen naar bioteelt, maar zolang de huidige aardbeivelden het nog goed doen, laat hij die nog renderen. Onze patatten en groenten zijn al wel in opbouw naar bio. Nog enkele jaren en we zullen ons attest wel ontvangen waarschijnlijk.”
Aangekomen bij de boerderij liet Greet hen eerst even naar het bureau komen, waar hen gevraagd werd het arbeidscontract te tekenen.
“Evert wil geen risico lopen. Hij wil het niet op zijn geweten hebben dat jullie iets zouden voor hebben op weg naar de velden zonder verzekerd te zijn. Op het veld zelf is de kans eerder klein op een accident, maar er rijden teveel tractors hier rond, en jullie zijn het niet gewend om die gevaartes te moeten passeren.”
Pas daarna gaf ze hen een korte rondleiding, en werd het gerief naar de slaapkamer gebracht. Terwijl Els en Jan elk hun reistas droegen, nam tante Greet de beide pakken luiers, en leidde hen naar boven.
“Zal ik de luiers in de badkamer zetten, of hebben jullie die liever op de slaapkamer staan ?”
“Op de slaapkamer graag, tante. Euhm tante, moeten wij eh.., apart slapen ?”
“Slapen jullie nu apart ?”
Jan nam over.
“Eigenlijk niet. We hebben vanaf dag één in hetzelfde bed geslapen als we onder eenzelfde dak waren. We sliepen zelfs al in één bed nog voor we samen waren.”
“Dan doen jullie dat hier ook !”
“En gaat nonkel Evert dat goed vinden ?”
Els vroeg het eerder aarzelend, zeker na wat ze het gehoord in de auto.
“Evert is misschien op het veld jullie baas, maar hij heeft er niets over te zeggen of jullie samen slapen of niet. Hij draait wel bij als hij er niet mee akkoord is.”
Het viel Greet op dat er meteen een grote glimlach bij Els verscheen die ze sinds het begin van de autorit niet meer had gezien.
“Els, was dit hetgeen je dwars zat tijdens de autorit ? Ik dacht toch wel dat je me beter kon inschatten. Waarom zou ik dáár een probleem van maken ?”
Els zag in dat ze zich teveel had laten leiden door haar gedachten en besefte dat dit inderdaad niet overeenkwam met het beeld dat ze van haar tante had. Diep van binnen wist ze inderdaad beter. Ambetant van schaamte was het enige dat ze nog kon uitbrengen een gemeende “Sorry, tante !”
Terwijl tante Greet het eten klaarmaakte, maakten Jan en Els hun slaapkamer in orde, en verkenden nadien de rest van de boerderij en de stallingen.
Jan verbaasde zich over de vele speciale toestellen die gebruikt werden bij de groententeelt. Van sommige toestellen kon Els nog zeggen waar die voor dienden, maar zeker ook niet van alles. Jan besefte dat dit een wereld was die hij totaal niet kende.
De avond werd vervolmaakt met een gezamenlijke afwas en een korte avondwandeling. Omdat ze vroeg moesten opstaan, besloten ze om half tien zich toch al maar klaar te maken. Tijdens het tandenpoetsen hoorden ze eindelijk ook nonkel Evert thuiskomen.
Greet stond hen op te wachten toen ze uit de badkamer kwamen, en wandelde met hen mee. Terwijl Els zich gedecideerd begon uit te kleden, deed Greet één van de luierpakken open en haalde er twee luiers uit. Voor Jan goed en wel besefte wat er gebeurde, lag Els met blote poep en benen omhoog klaar om geluierd te worden.
“Jan, kleed je ook maar uit, dan kan ik je na Els ook je luier aan doen.”
Greet sprak het zo vanzelfsprekend uit dat Jan bijna geneigd werd dit automatisch op te volgen, maar hij was tegelijkertijd te verbouwereerd waardoor hij zich toch inhield. Els zag dit en besefte dat ze iets cruciaals was vergeten doen.
“Tante, ik heb eigenlijk er nog niets van tegen Jan gezegd. Misschien kan je hem even uitleggen wat er gebeurt.”
“Sorry Jan. Dat wist ik niet. Ik heb al van zolang ze hier komt logeren altijd de luier van Els om gedaan, en dat zijn we tot op de dag van vandaag blijven doen.
Ik ging er eigenlijk van uit dat jij dit ook ging laten doen, ook omdat Els totaal niets had gezegd. Ik wilde je helemaal niet voor schut zetten. Als je liever zelf je luier aan doet, dan vertrek ik als ik klaar ben met Els.”
Jan had nog enkele seconden tijd nodig om te wennen aan het idee, maar al snel begon hij toch maar zijn kleren uit te doen. Uiteindelijk was tante Greet ook wel gewoon verpleegster en het gewend om luiers te verschonen bij oudere mensen.
Bovendien vond hij het toch wel prettig als iemand anders de luier aan deed. Hij bleef het lastig vinden om in te schatten of de luier wel volledig recht was aangedaan. Als hij Els bijvoorbeeld luierde, merkte hij altijd onmiddellijk of haar luier goed lag of niet.
Els maakte dan ook snel plaats nadat ze een romper had aangedaan. Jan ging liggen, en verbaasde zich over de efficiëntie waarmee tante Greet tewerk ging. Hij merkte ook verschil op met Marthe. Marthe was efficiënt, maar zacht in de omgang. Tante Greet deed het meer klinisch, of zo voelde het toch aan. Ook Jan deed een romper aan.
“Misschien is het gemakkelijker als je nu naar nonkel Evert gaat om te vragen waar jullie morgen naartoe moeten. Hij wil dikwijls al om vijf uur opstaan en er aan beginnen. Als je het nu gaat vragen, dan kunnen jullie morgen net ietsje langer nog blijven liggen.”
Jan schrok van de mededeling. Hij was er eigenlijk van overtuigd dat hij nu al ging slapen, en voelde er niets voor om zich op die manier te tonen aan haar nonkel, een man die trouwens ook voor de komende weken hun baas was.
Els nam hem echter bij de hand en begon hem mee te trekken, de trap af.
“Nonkel Evert heeft me al heel dikwijls in een luier en romper gezien, en hij weet ook dat jij bedplast, dus hij gaat er echt niets van zeggen. Komaan.”
Beneden aangekomen begroette Els haar nonkel met een dikke zoen. Jan merkte dat ze het toeliet dat nonkel Evert zijn hand vol op haar luier legde.
“Dag kleintje. Alles in orde. En jij moet Jan zijn. Kom maar verder binnen. Ik bijt echt niet.”
Met een brede glimlach stak hij zijn hand naar Jan uit. Jan verwachtte een stevige pijnlijke handdruk, maar verbazend genoeg was het net een zachte handdruk toen hij de uitgestoken hand beantwoordde.
“Even praktisch voor morgen. Els, weet je nog het veld waar je verleden jaar als laatste hebt geplukt, aan die brede beek ? Daar beginnen jullie morgen. Ik heb er net dezelfde helpers als vorig jaar op gezet. Ik ga zelf niet komen, maar mijn werkers kunnen jullie even goed, of misschien zelfs nog beter, alles uitleggen. Weet je nog wie het waren, meid ?”
Toen Els had gehoord dat ze net dezelfde arbeiders zou hebben als verleden jaar, was ze zichtbaar opgelucht. Ze knikte alleen maar op de laatste vraag van haar nonkel.
“Ik stel wel voor dat jullie nu toch al gaan slapen. Het lijkt misschien vroeg Jan, maar aardbeien plukken is vermoeiender dan je denkt. En jullie moeten er morgen al vroeg uit. In welke kamer slaap je Els ?”
“In de kamer van Greet, waar ik de laatste jaren altijd in slaap.”
“En jij slaapt dan in de kamer vooraan, Jan ?”
Ze hadden tante Greet niet horen aankomen, maar zij nam het gesprek over.
“Die slaapt gewoon bij Els, schat. Die hebben dat al veel meer gedaan.”
Op de manier waarop ze het zei, werd haar man duidelijk gemaakt dat hierover niet werd gediscussieerd.
Enigszins van zijn stuk gebracht stond hij op, gaf Els een nachtzoen en een klopje op haar luier. Jan kreeg nog een tweede hand, maar ook hij kreeg een vriendelijk klopje op zijn luier, wat hij totaal niet verwachtte. Hij schrok wel even, maar wist niet of nonkel Evert dit nog had gezien, aangezien hij al wegdraaide richting de trap toen dit gebeurde.
Ook tante Greet volgde terug mee tot op hun slaapkamer.
“Ik zal jullie wel wekken als ik klaar ben met wassen. Ik moet zelf om kwart voor zeven vertrekken, dus tegen dan moeten jullie wel het huis uit zijn, zodat ik kan afsluiten.”
Ze gaf hen beiden nog een nachtzoen voor ze terug naar beneden ging.
Jan werd wakker toen de gordijnen werden opengetrokken en het zonlicht op zijn gezicht viel, en met een opgewekte “Goeiemorgen”. Het volgende dat gebeurde was dat er iets uit zijn mond werd genomen.
Hij besefte plotseling wat dit was, sperde van verbazing en schrik zijn ogen wijd open, en keek vol in de zachte blik van tante Greet, die allebei de fopspenen op het nachtkastje legde.
Zonder er verder woorden aan vuil te maken, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was, deed ze de romper los en maakte ze de natte luier open.
“Kom er maar uit, Jan, dan kan ik gemakkelijker de luier van Els uitdoen.”
Puur op automatische piloot deed Jan wat van hem gevraagd was. Hij was zwaar in shock. Els moest hem in zijn slaap de fopspeen hebben gegeven, maar waarom was hem een raadsel.
En waarom deed tante Greet alsof dit een normaal slaapattribuut van een zeventienjarige was. Een luier was al niet echt normaal, laat staan een fopspeen.
Jan was nog altijd niet bekomen op het moment dat Els bij hem kwam staan, hem een stevige kus op de mond gaf, haar en zijn romper uitdeed, en vervolgens intens knuffelde, dit alles voor de ogen van een geamuseerde tante Greet.
“Ga jullie maar snel klaarmaken. Ik ga ondertussen de tafel al dekken en beginnen eten.”
Els trok haar vriend de gang op, maar nu kwam Jan eindelijk een beetje bij kennis. Hij bleef staan en wees naar zijn naakte lichaam.
“Eh, nonkel Evert ?”
“Maak je maar geen zorgen, schat. Die is al niet meer thuis. Het is enkel wij twee en tante Greet. Komaan, snel naar de badkamer een douche pakken zodat we kunnen gaan eten.”
Els blokkeerde tijdens het wassen elk gesprek met Jan. Ze wist toch waarover het gesprek zou gaan, en wilde dit pas beneden doen, samen met tante Greet. Jan kreeg aan tafel echter de tijd niet om er zelf over te beginnen, want het was tante Greet die het initiatief nam.
“Els, aan de reactie van Jan vanmorgen te zien, was hij niet echt voorbereid. Was je niet bang dat hij kwaad ging worden ?”
“Bwa, ik ken mijn ventje ondertussen wel een beetje. Hij heeft gereageerd zoals ik dacht. Als het veilig genoeg is, kan hij wel tegen een kleine vernedering.”
Als extraatje trakteerde ze hem op een kneepje in zijn kaak, wat Jan maar gewoon toeliet. Hij was te nieuwsgierig geworden over de rol van tante Greet in dit alles. Hij verwachtte van haar een uitleg, maar het was Els die begon.
“Weet je nog dat Marthe me betrapte toen ik de tut van Ella net iets te lang in mijn mond had ? Dat gebeurde hier, toen ik hier verleden zomer kwam werken, en we hier allemaal samen waren het laatste weekend van juni.
Marthe heeft me nadien overgehaald om ook een fopspeen te proberen, maar het is eigenlijk tante Greet geweest die mijn ogen heeft geopend.”
Tante Greet ging vanaf dat punt verder. Ze vertelde dat ze ook alles had zien gebeuren, alhoewel noch Els, noch Marthe dit wisten. Zij had daarna een lang gesprek gehad met Els over haar gevoelens, haar bedplassen, maar ook haar relatie met haar ouders en Marthe.
Het was tante Greet geweest die Els had doen beseffen dat ze behoefte had om zich wel eens klein te voelen, zodat het dragen van een luier nog meer normaal voelde.
“En wist Marthe van jullie gesprek ?”
Tante Greet vertelde dat zij nadien een telefoongesprek heeft gehad met Marthe over de kindse gevoelens van Els. Ze wilde dit weghouden van Patrick en Erica. Die waren volop bezig met de verhuis en de problemen van Patrick zelf, en ze wist heel goed dat Marthe de situatie zou begrijpen.
“Jan, ik weet dat je vanmorgen enorm hard bent geschrokken. Dat was ook aan je gezicht te zien. Alleen was ik er al langer van op de hoogte dat jullie al wel eens durven fopspenen ’s nachts.
Ik mag dat gerust zeggen dat Marthe me af en toe om raad heeft gevraagd over hoe ver ze moest gaan. Alleen heeft ze het knap voor me verborgen weten houden dat ze een relatie is begonnen met je zus.”
“Wist je dat wij dat hier gingen doen ? Nee, ik moet me verbeteren. Wist je dat Els dat hier ging doen ? Ik werd vanmorgen gewoon wakker met de fopspeen in mijn mond, en je had hem er uit genomen voor ik me bewust er van was dat hij in mond zat.”
“Ik wist het niet concreet. Ik vermoedde wel dat Els spenen had meegenomen, omdat ze wist dat het hier veilig was om ze te gebruiken.”
Jan was even verbijsterd.
“En nonkel Evert dan ?”
“Jan, je kent Evert niet. Die heeft sinds dat onze dochters vijftien-zestien jaar oud waren geen voet meer in hun kamers gezet. Als we nu logees hebben, blijft hij angstvallig uit de kamers om toch maar niemand voor het hoofd te stoten. Hier in huis is hij een lammetje.”
Na het gesprek aten ze eerst verder en maakten hun lunchpakketten klaar. Toen ze de tafel aan het afruimen waren, sprak tante Greet Jan terug aan.
“Jan, je zult het snel genoeg ondervinden, maar ze spreken mekaar op het veld aan met de achternaam. Mochten ze het hebben over ‘den Bloembol’, dan hebben ze het over Evert. Zijn echte achternaam is Tulp, maar iedereen kent en gebruikt ook regelmatig zijn bijnaam.”
“Elsje, ben je gereed met de tafel af te kuisen ? Leg er dan maar een grote handdoek op.”
Els ging naar boven om een handdoek te halen, maar kwam even later niet alleen terug met een handdoek, maar ook met een luier. Jan kreeg echter niet de kans om vragen te stellen, want tante Greet verplichtte hem om te proberen nog kaka te doen.
“Tot ver in de namiddag ben je weg, en er is geen wc op de velden. Het is niet de bedoeling dat je dat op het veld moet doen.”
Tegen dat hij terugkwam, stonden Els en tante Greet al vertrekkensklaar. Hij werd aangemaand zo snel mogelijk zijn schoenen aan te doen, waarna ze het huis uit gingen naar de stal met de fietsen. Jan herkende duidelijk de luier die zich rond de poep van zijn vriendin vormde.
Els stond voor de voordeur te wachten op Jan, en hoorde Mia haar zoon roepen.
“Jan, wil je nu eens voortmaken. Els en haar tante komen je enkel ophalen, die gaan niet mee binnenkomen hoor. En vergeet dat pak luiers niet mee naar beneden te nemen.”
Mia deed de deur open, en gaf haar schoondochter een kus.
“Dag Elsje, hij komt er zo aan. Mag ik je zijn K-way al geven ? Dan kan hij die al niet vergeten. Het is nu wel zonnig, maar niks zegt dat dat over een week nog zo zal zijn.”
Een minuutje later kwam Jan naar beneden met een reistas op zijn schouder en een vol pak luiers aan zijn hand.
“Zoetje, je had van mijn pak mogen gebruiken, hoor. We gebruiken toch dezelfde.”
“Els, ik weet dat jullie dezelfde gebruiken, maar die luiers blijven al bij al niet goedkoop. Het kan niet de bedoeling zijn dat Jan op de kosten van je ouders luiers gebruikt voor langere tijd. Laat hem maar gewoon ook zijn eigen pak gebruiken.”
Toen Greet zag dat Jan klaarstond, stapte ze uit en bood aan zijn gerief al in de auto te leggen. Ze nam de reistas en het pak luiers over, zodat Els en Jan afscheid konden nemen van Mia.
“Jan, doe me een lol en doe geen domme dingen. Je gaat gewoon om te werken, dus zie dat je het ’s avonds ook niet te bont maakt. Je moet elke dag op het veld kunnen staan, hé. Daar betaalt de nonkel van Els je uiteindelijk voor.”
In de auto bleef het lange tijd stil. Jan was in gedachten verzonken, maar ook Els had een tijdlang geen zin om te praten. Uiteindelijk trok Greet het gesprek op gang door te vragen naar de schoolresultaten.
“Och, tante, zoals elk jaar. Alles goed, alleen zoals gewoonlijk mijn talen die niet super zijn.”
“Heb je eigenlijk al een idee wat je na volgend jaar wil doen ?”
“Ja en nee. Ik zou wel graag met mensen werken, maar ook wetenschappen boeien mij. Misschien dat ik wel iets van verpleging of ergotherapie ga doen. Ik weet het nog niet.”
“En jij Jan. Bij jou alles in orde ?”
Jan had zich al wel aan zo’n vraag verwacht zodat hij bij het gesprek betrokken zou geraken.
“Ja, ik was er gewoon door, zonder potten te breken. En ik weet nog totaal niet wat ik volgend jaar ga doen, om al op je volgende vraag te antwoorden. Ik doe heel graag geschiedenis, maar mama heeft al enkele keren laten vallen dat ik ook goed met kinderen omga. We zullen wel zien in de loop van het jaar.”
“Ja, onze Patrick heeft er al eens iets van gezegd, wat voor een goeie babysit dat je blijkbaar bent voor het dochtertje van Marthe. Hoe is het trouwens met haar ? Evert zei me verleden week dat ze blijkbaar een relatie is begonnen met een vrouw, klopt dat ?”
Els legde uit dat Marthe inderdaad sinds kort een relatie had met de tweelingzus van Jan, wat een ergernisreactie uitlokte bij haar tante.
“Da’s weer typisch Evert. Jan, je gaat hem nog wel leren kennen. Hij is eigenlijk heel openminded, alleen duurt het altijd lang vooraleer zijn mind effectief openstaat. Hij heeft veel liever dat alles blijft zoals hij het kent en veranderingen vragen bij hem altijd wat inwerkingsperiode.
Waarschijnlijk gaat Patrick hebben gezegd dat Marthe met je zus samen is, maar heeft hij dat laatste verdrongen omdat hij al moest aanvaarden dat Marthe lesbisch is. Hij gaat er geen enkel probleem mee hebben dat ze dat is, het vraagt alleen weer een aanpassing van de wereld die hij kent.”
“Tante, hoe denk je dat hij gaat reageren op Jan ?”
“Daar zou ik me niet teveel zorgen in maken. Hij weet dat jullie samen zijn. Uiteindelijk hebben we zelf ook twee dochters moeten laten vertrekken met hun vriend. Hij heeft van hen beiden trouwens ook moeten aanvaarden dat ze niet getrouwd zijn.”
Na een tijdje vielen de twee tieners weer stil. Els had de hand van Jan vastgenomen en hij merkte dat ze behoorlijk gespannen was. Toen hij zijn hand op haar been legde, voelde hij een rilling door haar lijf gaan.
Hij keek haar aan, maar zij knikte met haar hoofd en legde een vinger op zijn mond. Toen Jan zijn hand wou terugtrekken, hield Els hem tegen. Bovendien legde ze haar hoofd tegen zijn schouder.
Ook Greet merkte op dat Els was stilgevallen en dat ze zich tegen Jan had gelegd. Ze vroeg zich af of ze ziek aan het worden was, of dat er iets anders in haar hoofd omging. Iets zei haar dat Els met muizenissen zat.
Als ze zich echt niet goed voelde, dan zou ze dit wel al gezegd hebben. Om de situatie niet moeilijker te maken, zweeg Greet hierover. Als Els de nood had om er over te praten, dan zou ze dit wel doen. Els bleef de rest van de autorit stil leunen tegen Jan.
Jan merkte na een lange tijd rijden op bij Greet dat ze al dicht bij de grens moesten zitten ?
“Dat klopt Jan. Onze boerderij is maar een dikke kilometer van de grens. De kans is groot dat jullie op ’t Hollands moeten gaan werken, want een aantal van onze gronden liggen daar.”
“Hebben jullie eigenlijk ook dieren ?”
“Nee. We hebben enkel akkerteelt. Evert zou trouwens graag volledig overschakelen naar bioteelt, maar zolang de huidige aardbeivelden het nog goed doen, laat hij die nog renderen. Onze patatten en groenten zijn al wel in opbouw naar bio. Nog enkele jaren en we zullen ons attest wel ontvangen waarschijnlijk.”
Aangekomen bij de boerderij liet Greet hen eerst even naar het bureau komen, waar hen gevraagd werd het arbeidscontract te tekenen.
“Evert wil geen risico lopen. Hij wil het niet op zijn geweten hebben dat jullie iets zouden voor hebben op weg naar de velden zonder verzekerd te zijn. Op het veld zelf is de kans eerder klein op een accident, maar er rijden teveel tractors hier rond, en jullie zijn het niet gewend om die gevaartes te moeten passeren.”
Pas daarna gaf ze hen een korte rondleiding, en werd het gerief naar de slaapkamer gebracht. Terwijl Els en Jan elk hun reistas droegen, nam tante Greet de beide pakken luiers, en leidde hen naar boven.
“Zal ik de luiers in de badkamer zetten, of hebben jullie die liever op de slaapkamer staan ?”
“Op de slaapkamer graag, tante. Euhm tante, moeten wij eh.., apart slapen ?”
“Slapen jullie nu apart ?”
Jan nam over.
“Eigenlijk niet. We hebben vanaf dag één in hetzelfde bed geslapen als we onder eenzelfde dak waren. We sliepen zelfs al in één bed nog voor we samen waren.”
“Dan doen jullie dat hier ook !”
“En gaat nonkel Evert dat goed vinden ?”
Els vroeg het eerder aarzelend, zeker na wat ze het gehoord in de auto.
“Evert is misschien op het veld jullie baas, maar hij heeft er niets over te zeggen of jullie samen slapen of niet. Hij draait wel bij als hij er niet mee akkoord is.”
Het viel Greet op dat er meteen een grote glimlach bij Els verscheen die ze sinds het begin van de autorit niet meer had gezien.
“Els, was dit hetgeen je dwars zat tijdens de autorit ? Ik dacht toch wel dat je me beter kon inschatten. Waarom zou ik dáár een probleem van maken ?”
Els zag in dat ze zich teveel had laten leiden door haar gedachten en besefte dat dit inderdaad niet overeenkwam met het beeld dat ze van haar tante had. Diep van binnen wist ze inderdaad beter. Ambetant van schaamte was het enige dat ze nog kon uitbrengen een gemeende “Sorry, tante !”
Terwijl tante Greet het eten klaarmaakte, maakten Jan en Els hun slaapkamer in orde, en verkenden nadien de rest van de boerderij en de stallingen.
Jan verbaasde zich over de vele speciale toestellen die gebruikt werden bij de groententeelt. Van sommige toestellen kon Els nog zeggen waar die voor dienden, maar zeker ook niet van alles. Jan besefte dat dit een wereld was die hij totaal niet kende.
De avond werd vervolmaakt met een gezamenlijke afwas en een korte avondwandeling. Omdat ze vroeg moesten opstaan, besloten ze om half tien zich toch al maar klaar te maken. Tijdens het tandenpoetsen hoorden ze eindelijk ook nonkel Evert thuiskomen.
Greet stond hen op te wachten toen ze uit de badkamer kwamen, en wandelde met hen mee. Terwijl Els zich gedecideerd begon uit te kleden, deed Greet één van de luierpakken open en haalde er twee luiers uit. Voor Jan goed en wel besefte wat er gebeurde, lag Els met blote poep en benen omhoog klaar om geluierd te worden.
“Jan, kleed je ook maar uit, dan kan ik je na Els ook je luier aan doen.”
Greet sprak het zo vanzelfsprekend uit dat Jan bijna geneigd werd dit automatisch op te volgen, maar hij was tegelijkertijd te verbouwereerd waardoor hij zich toch inhield. Els zag dit en besefte dat ze iets cruciaals was vergeten doen.
“Tante, ik heb eigenlijk er nog niets van tegen Jan gezegd. Misschien kan je hem even uitleggen wat er gebeurt.”
“Sorry Jan. Dat wist ik niet. Ik heb al van zolang ze hier komt logeren altijd de luier van Els om gedaan, en dat zijn we tot op de dag van vandaag blijven doen.
Ik ging er eigenlijk van uit dat jij dit ook ging laten doen, ook omdat Els totaal niets had gezegd. Ik wilde je helemaal niet voor schut zetten. Als je liever zelf je luier aan doet, dan vertrek ik als ik klaar ben met Els.”
Jan had nog enkele seconden tijd nodig om te wennen aan het idee, maar al snel begon hij toch maar zijn kleren uit te doen. Uiteindelijk was tante Greet ook wel gewoon verpleegster en het gewend om luiers te verschonen bij oudere mensen.
Bovendien vond hij het toch wel prettig als iemand anders de luier aan deed. Hij bleef het lastig vinden om in te schatten of de luier wel volledig recht was aangedaan. Als hij Els bijvoorbeeld luierde, merkte hij altijd onmiddellijk of haar luier goed lag of niet.
Els maakte dan ook snel plaats nadat ze een romper had aangedaan. Jan ging liggen, en verbaasde zich over de efficiëntie waarmee tante Greet tewerk ging. Hij merkte ook verschil op met Marthe. Marthe was efficiënt, maar zacht in de omgang. Tante Greet deed het meer klinisch, of zo voelde het toch aan. Ook Jan deed een romper aan.
“Misschien is het gemakkelijker als je nu naar nonkel Evert gaat om te vragen waar jullie morgen naartoe moeten. Hij wil dikwijls al om vijf uur opstaan en er aan beginnen. Als je het nu gaat vragen, dan kunnen jullie morgen net ietsje langer nog blijven liggen.”
Jan schrok van de mededeling. Hij was er eigenlijk van overtuigd dat hij nu al ging slapen, en voelde er niets voor om zich op die manier te tonen aan haar nonkel, een man die trouwens ook voor de komende weken hun baas was.
Els nam hem echter bij de hand en begon hem mee te trekken, de trap af.
“Nonkel Evert heeft me al heel dikwijls in een luier en romper gezien, en hij weet ook dat jij bedplast, dus hij gaat er echt niets van zeggen. Komaan.”
Beneden aangekomen begroette Els haar nonkel met een dikke zoen. Jan merkte dat ze het toeliet dat nonkel Evert zijn hand vol op haar luier legde.
“Dag kleintje. Alles in orde. En jij moet Jan zijn. Kom maar verder binnen. Ik bijt echt niet.”
Met een brede glimlach stak hij zijn hand naar Jan uit. Jan verwachtte een stevige pijnlijke handdruk, maar verbazend genoeg was het net een zachte handdruk toen hij de uitgestoken hand beantwoordde.
“Even praktisch voor morgen. Els, weet je nog het veld waar je verleden jaar als laatste hebt geplukt, aan die brede beek ? Daar beginnen jullie morgen. Ik heb er net dezelfde helpers als vorig jaar op gezet. Ik ga zelf niet komen, maar mijn werkers kunnen jullie even goed, of misschien zelfs nog beter, alles uitleggen. Weet je nog wie het waren, meid ?”
Toen Els had gehoord dat ze net dezelfde arbeiders zou hebben als verleden jaar, was ze zichtbaar opgelucht. Ze knikte alleen maar op de laatste vraag van haar nonkel.
“Ik stel wel voor dat jullie nu toch al gaan slapen. Het lijkt misschien vroeg Jan, maar aardbeien plukken is vermoeiender dan je denkt. En jullie moeten er morgen al vroeg uit. In welke kamer slaap je Els ?”
“In de kamer van Greet, waar ik de laatste jaren altijd in slaap.”
“En jij slaapt dan in de kamer vooraan, Jan ?”
Ze hadden tante Greet niet horen aankomen, maar zij nam het gesprek over.
“Die slaapt gewoon bij Els, schat. Die hebben dat al veel meer gedaan.”
Op de manier waarop ze het zei, werd haar man duidelijk gemaakt dat hierover niet werd gediscussieerd.
Enigszins van zijn stuk gebracht stond hij op, gaf Els een nachtzoen en een klopje op haar luier. Jan kreeg nog een tweede hand, maar ook hij kreeg een vriendelijk klopje op zijn luier, wat hij totaal niet verwachtte. Hij schrok wel even, maar wist niet of nonkel Evert dit nog had gezien, aangezien hij al wegdraaide richting de trap toen dit gebeurde.
Ook tante Greet volgde terug mee tot op hun slaapkamer.
“Ik zal jullie wel wekken als ik klaar ben met wassen. Ik moet zelf om kwart voor zeven vertrekken, dus tegen dan moeten jullie wel het huis uit zijn, zodat ik kan afsluiten.”
Ze gaf hen beiden nog een nachtzoen voor ze terug naar beneden ging.
Jan werd wakker toen de gordijnen werden opengetrokken en het zonlicht op zijn gezicht viel, en met een opgewekte “Goeiemorgen”. Het volgende dat gebeurde was dat er iets uit zijn mond werd genomen.
Hij besefte plotseling wat dit was, sperde van verbazing en schrik zijn ogen wijd open, en keek vol in de zachte blik van tante Greet, die allebei de fopspenen op het nachtkastje legde.
Zonder er verder woorden aan vuil te maken, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was, deed ze de romper los en maakte ze de natte luier open.
“Kom er maar uit, Jan, dan kan ik gemakkelijker de luier van Els uitdoen.”
Puur op automatische piloot deed Jan wat van hem gevraagd was. Hij was zwaar in shock. Els moest hem in zijn slaap de fopspeen hebben gegeven, maar waarom was hem een raadsel.
En waarom deed tante Greet alsof dit een normaal slaapattribuut van een zeventienjarige was. Een luier was al niet echt normaal, laat staan een fopspeen.
Jan was nog altijd niet bekomen op het moment dat Els bij hem kwam staan, hem een stevige kus op de mond gaf, haar en zijn romper uitdeed, en vervolgens intens knuffelde, dit alles voor de ogen van een geamuseerde tante Greet.
“Ga jullie maar snel klaarmaken. Ik ga ondertussen de tafel al dekken en beginnen eten.”
Els trok haar vriend de gang op, maar nu kwam Jan eindelijk een beetje bij kennis. Hij bleef staan en wees naar zijn naakte lichaam.
“Eh, nonkel Evert ?”
“Maak je maar geen zorgen, schat. Die is al niet meer thuis. Het is enkel wij twee en tante Greet. Komaan, snel naar de badkamer een douche pakken zodat we kunnen gaan eten.”
Els blokkeerde tijdens het wassen elk gesprek met Jan. Ze wist toch waarover het gesprek zou gaan, en wilde dit pas beneden doen, samen met tante Greet. Jan kreeg aan tafel echter de tijd niet om er zelf over te beginnen, want het was tante Greet die het initiatief nam.
“Els, aan de reactie van Jan vanmorgen te zien, was hij niet echt voorbereid. Was je niet bang dat hij kwaad ging worden ?”
“Bwa, ik ken mijn ventje ondertussen wel een beetje. Hij heeft gereageerd zoals ik dacht. Als het veilig genoeg is, kan hij wel tegen een kleine vernedering.”
Als extraatje trakteerde ze hem op een kneepje in zijn kaak, wat Jan maar gewoon toeliet. Hij was te nieuwsgierig geworden over de rol van tante Greet in dit alles. Hij verwachtte van haar een uitleg, maar het was Els die begon.
“Weet je nog dat Marthe me betrapte toen ik de tut van Ella net iets te lang in mijn mond had ? Dat gebeurde hier, toen ik hier verleden zomer kwam werken, en we hier allemaal samen waren het laatste weekend van juni.
Marthe heeft me nadien overgehaald om ook een fopspeen te proberen, maar het is eigenlijk tante Greet geweest die mijn ogen heeft geopend.”
Tante Greet ging vanaf dat punt verder. Ze vertelde dat ze ook alles had zien gebeuren, alhoewel noch Els, noch Marthe dit wisten. Zij had daarna een lang gesprek gehad met Els over haar gevoelens, haar bedplassen, maar ook haar relatie met haar ouders en Marthe.
Het was tante Greet geweest die Els had doen beseffen dat ze behoefte had om zich wel eens klein te voelen, zodat het dragen van een luier nog meer normaal voelde.
“En wist Marthe van jullie gesprek ?”
Tante Greet vertelde dat zij nadien een telefoongesprek heeft gehad met Marthe over de kindse gevoelens van Els. Ze wilde dit weghouden van Patrick en Erica. Die waren volop bezig met de verhuis en de problemen van Patrick zelf, en ze wist heel goed dat Marthe de situatie zou begrijpen.
“Jan, ik weet dat je vanmorgen enorm hard bent geschrokken. Dat was ook aan je gezicht te zien. Alleen was ik er al langer van op de hoogte dat jullie al wel eens durven fopspenen ’s nachts.
Ik mag dat gerust zeggen dat Marthe me af en toe om raad heeft gevraagd over hoe ver ze moest gaan. Alleen heeft ze het knap voor me verborgen weten houden dat ze een relatie is begonnen met je zus.”
“Wist je dat wij dat hier gingen doen ? Nee, ik moet me verbeteren. Wist je dat Els dat hier ging doen ? Ik werd vanmorgen gewoon wakker met de fopspeen in mijn mond, en je had hem er uit genomen voor ik me bewust er van was dat hij in mond zat.”
“Ik wist het niet concreet. Ik vermoedde wel dat Els spenen had meegenomen, omdat ze wist dat het hier veilig was om ze te gebruiken.”
Jan was even verbijsterd.
“En nonkel Evert dan ?”
“Jan, je kent Evert niet. Die heeft sinds dat onze dochters vijftien-zestien jaar oud waren geen voet meer in hun kamers gezet. Als we nu logees hebben, blijft hij angstvallig uit de kamers om toch maar niemand voor het hoofd te stoten. Hier in huis is hij een lammetje.”
Na het gesprek aten ze eerst verder en maakten hun lunchpakketten klaar. Toen ze de tafel aan het afruimen waren, sprak tante Greet Jan terug aan.
“Jan, je zult het snel genoeg ondervinden, maar ze spreken mekaar op het veld aan met de achternaam. Mochten ze het hebben over ‘den Bloembol’, dan hebben ze het over Evert. Zijn echte achternaam is Tulp, maar iedereen kent en gebruikt ook regelmatig zijn bijnaam.”
“Elsje, ben je gereed met de tafel af te kuisen ? Leg er dan maar een grote handdoek op.”
Els ging naar boven om een handdoek te halen, maar kwam even later niet alleen terug met een handdoek, maar ook met een luier. Jan kreeg echter niet de kans om vragen te stellen, want tante Greet verplichtte hem om te proberen nog kaka te doen.
“Tot ver in de namiddag ben je weg, en er is geen wc op de velden. Het is niet de bedoeling dat je dat op het veld moet doen.”
Tegen dat hij terugkwam, stonden Els en tante Greet al vertrekkensklaar. Hij werd aangemaand zo snel mogelijk zijn schoenen aan te doen, waarna ze het huis uit gingen naar de stal met de fietsen. Jan herkende duidelijk de luier die zich rond de poep van zijn vriendin vormde.
Laatst bewerkt:
beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 53
Op weg naar huis viel het Mia op hoe stil haar dochter was.
“Wat is er, Lies. Je bent zo stil. Ik zou denken dat je net blij zou zijn omdat je Marthe en Ella gaat zien. Is er iets gebeurd met de collega’s ?”
Lies schrok op uit haar gedachten.
“Nee, mama. Er is niets gebeurd. Ik heb me zelfs goed geamuseerd vandaag. Dat Japans slagzwaard vertrok vandaag naar de rechtbank, en Dieter en Pierre vonden er niet beter op dan nog enkele gevechtshoudingen op foto te leggen voor we het naar boven lieten gaan.”
Mia keek argwanend naar haar dochter.
“Mama, die weten echt wel hoe ver ze kunnen gaan. Dat zwaard is echt niet bloot komen te liggen. ’t Is dat het zo groot is. Anders had het in een gewone doos gezeten en wisten we niet dat het een zwaard was. Nu kon je er niet naast kijken.”
Mia verbaasde zich er elke keer weer over hoe snel mensen zich aanpasten aan hun werkomgeving. Lies werkte nu nog geen twee weken in het archief, en ze beschreef net één van de bloederigste wapens uit het archief alsof het niets was.
Ze wist dat de sporen van de moord dat er mee begaan was, nog op het ganse wapen te zien waren, en toch deed het haar blijkbaar niets. Dat nam ook niet weg dat ze nog niet wist wat nu wel de muizenissen van haar dochter waren.
“Lies, toch zit je duidelijk met iets. Je bent veel stiller dan anders. Is alles in orde met Marthe ?”
“Ja, mama. Alles is in orde met Marthe en met Ella.”
Het bleef nog even stil, maar Mia wist dat Lies wel verder zou vertellen als ze de tijd kreeg.
“Alleen is het zo, mama, dat mijn regels doorkomen. Ik had gehoopt dat ik het weekend zou halen, en dat is niet het geval.”
Mia besefte goed welke gevolgen dit had voor Lies. Zij zou nog twee dagen met een luier moeten werken. Op school had ze zich minder zorgen gemaakt, maar Mia begreep goed haar angst.
In het archief was het behoorlijk warm, en het zou opvallen dat ze ineens meer aaneengesloten kleding zou dragen. Het zou nagenoeg onmogelijk zijn om een luier te blijven verbergen.
“Lies, ik los dat wel op vanavond. Jij gaat gewoon morgen naar het werk op de manier dat het voor jou het beste is, en dat is met een luier aan. Laat mij maar doen.”
Ze zag Lies zenuwachtig met haar lichaam draaien. Blijkbaar had Lies deze woorden niet verwacht, of op zijn minst niet zo direct. In ieder geval bleef ze stil tot ze bij de ouders van Marthe waren.
Op het moment dat ze de motor stillegde, zag Mia dat Lies iets wou zeggen, en wachtte geduldig af.
“Betekent dat dat je gaat zeggen wat er aan de hand is, mama ?”
Een traan bengelde bij haar naar beneden.
“Ik ga dat inderdaad zeggen. Ik ga als we thuis zijn naar Pierre bellen. Ik ken hem vrij goed van vroeger, en ik ben er van overtuigd dat hij dit goed gaat opnemen. Hij heeft zelf een gehandicapt kleindochtertje, dus je moet geen schrik hebben dat hij je uitlacht.”
Lies keek verbaasd naar haar moeder. Ze wist zelfs niet dat haar baas al kleinkinderen had. Mia legde uit dat Pierre niet snel iets loste uit zijn privéleven, maar dat zij intensief met hem moest samenwerken net op het moment dat zijn kleindochter geboren werd en bleek dat ze een aangeboren verlamming had.
“Het meisje is enkele jaren ouder dan Ella. Ik weet zelfs niet of ze in de week nog naar huis gaat. Ze kan volgens mij nog altijd niet zelfstandig eten.”
Lies voelde zich verveeld met haar gevoel. Zij maakte zich zorgen over het dragen van een luier, terwijl dat kind al van bij haar geboorte veroordeeld was tot drastische aanpassingen. Haar moeder voelde haar dochter goed aan. Ze nam haar in haar armen voor zover de auto dat toeliet.
“Lies, ik weet dat het luier dragen je nog niet altijd af gaat, en dat is niet meer dan normaal. Wil je dat ik Ella alleen ga halen, dat jij nog wat kan bekomen ?”
Lies knikte ja, maar tegen de tijd dat Mia uit de auto was en op het voetpad stond, zag ze dat ook Lies toch maar mee kwam.
Toen ze hoorde dat Lies in de hal stond, was Ella komen aangelopen terwijl ze luid “MAMA LIES” riep, en had haar letterlijk besprongen. Lies werd vol op de mond gekust door de kleine meid, waarna ze zich tegen haar aan nestelde als een baby-aapje. Mia moest lachen met het tafereel.
“Geen tijd meer voor een pruimelipje. Als je zo’n ontvangst krijgt, dan kan je alleen nog maar vrolijk worden.”
Lies pakte haar meid mee de woonkamer in, legde ze in de zetel, deed haar kleedje naar omhoog, en begon haar liefkozend te bijten in haar buik, tot net boven haar luier.
Ella schaterde het uit door de kriebelende bewegingen. Zowel Erica als Mia konden niet anders dan mee vrolijk worden van de guitige schaterlach die Ella had. Na een tijdje stopte Lies, boog zich meer voorover en rook aan de luier.
“Ik dacht al dat ik iets rook. Volgens mij ben je nog maar net verschoond, en is oma helemaal niet gierig geweest met de luierzalf. Klopt dat, Ella ?”
Ella schudde hard met haar hoofd, maar Lies had goed genoeg door dat Ella stiekem hoopte op een tweede kriebelpartij.
Erica vertelde dat ze Ella kort daarvoor had verschoond.
“Ze heeft het begin van luieruitslag. Ik heb er inderdaad een goede dikke laag zalf op gesmeerd, in de hoop dat het helpt.”
“Dan heb je extra werk de komende twee dagen, mama.”
Mia zwaaide de bedenking van haar dochter weg.
“Maar nee, gij. Misschien dat ik ze zelfs in haar blootje kan laten rondlopen overdag. Ik ga me vooral in de tuin zetten, en daar kan eigenlijk niemand haar zien. Onze buren zijn toch op verlof. Niks beters tegen luieruitslag dan gewoon de vrije lucht. En misschien gaat ze uit zichzelf merken dat ze plast.”
De laatste opmerking deed bij Erica een bedenkelijk gezicht ontstaan.
“Je houdt je dromen voor werkelijkheid, vrees ik, Mia. Ella heeft me gisteren nog een douche bezorgd toen ik haar luier had afgedaan voor de echte douche. En denk nu niet dat er een sorry of zo van haar kant kwam, hé. Neenee, Ella beseft nog altijd niet dat ze plast.”
“Lies, kan je de autostoel van Ella al in de auto installeren en daarna haar gerief in de auto leggen ? Vergeet ook haar buggy niet, hé.”
Lies zette Ella in de zetel, en begon er aan. Terwijl Lies weg was, praatten Erica en Mia nog even over de twee andere jobstudenten.
“De laatste keer dat ik hem heb gehoord, was vorige donderdag. Jan is nu wel geen prater, maar ik had nu toch wel gedacht dat hij af en toe iets zou laten weten. Blijkbaar is het daar te goed.”
Erica moest glimlachen.
“Greet kennende zou dat nog wel eens waar kunnen zijn. Ik had zelf gedacht dat ze van ’t weekend naar huis zouden komen, zoals oorspronkelijk voorzien, maar Greet was heel overtuigend. Ze hebben het echt naar hun zin.”
Mia vertrouwde het niet helemaal en polste hoe ze Greet moest inschatten.
“Greet durft verwennen, en Evert al helemaal. Als Jan even goed ligt bij Evert als ons Els, dan zien we die twee voor de rest van ons leven niet meer terug.”
“Van waar komt de innige band tussen Evert en Els ?”
“Evert heeft nooit ook maar één opmerking over haar luiers gemaakt. In ieder geval heeft hij haar altijd openlijk in bescherming genomen, ook tegenover ons en de andere familieleden als het over haar probleem ging. Dat heeft Els al snel ook opgemerkt natuurlijk. Daarnaast is hij ook enorm lief voor kinderen.”
“Heeft hij zelf misschien als kind ook gebedplast ?”
“Eerlijk gezegd denk ik van wel, maar ik heb het nooit aan hem of Greet gevraagd. Het zou natuurlijk wel zijn houding kunnen verklaren.”
“Slaapwel, kleine !”
Het karakteristieke klopje op zijn luier volgde op de slaapgroet van nonkel Evert. Al vanaf de tweede avond was hij niet meer Jan voor de uit de kluiten gewassen landbouwer, maar gewoon kleine, net zoals hij zijn jongste nichtje dikwijls kleintje noemde. Zeker bij het avondritueel werden er geen namen meer gezegd.
Nu, na tien dagen, was hij er al volledig aan gewend. Na het klaarmaken nog even naar beneden om tante Greet en nonkel Evert slaapwel te zoenen. Bij het kussen legde nonkel Evert gegarandeerd zijn hand op de luier, en bij het vertrek werd er nog even zacht op getikt.
Het ritueel dat tussen Els en haar nonkel doorheen de jaren was ontstaan, werd gewoon bij hem verdergezet alsof dit ook al jaren gebeurde.
Ook koste het hem geen moeite om tante Greet nu op de mond te zoenen, zoals blijkbaar gebruikelijk was in hun familie. Ze had hem daarvoor al te dikwijls naakt gezien, meer zelfs dan er dagen waren dat hij hier was.
Twee minuutjes later lag Jan met zijn hoofd op Els haar buik, zijn handen rustig spelend met de rondingen die hem het zicht ontnamen op Els haar gezicht. Haar twee tepels lieten zich parmantig zien doorheen de romper.
“Ik ga het hier echt missen, Els. Je tante en nonkel zijn echt schatten van mensen. Overdag is het keihard werken, maar dit wordt meer dan goed gemaakt met de uren dat we vrij zijn. Wat mij betreft kom ik hier volgend jaar terug.”
“Volgend jaar pas ? Ik had de voorbije jaren de gewoonte van ook tussendoor af en toe een paar dagen mee te pakken. En ik ben er zeker van dat ze ook een boontje voor jou hebben gekregen.”
Jan dwaalde af met zijn gedachten toen Els dit had gezegd. Het was hem ook al opgevallen dat tante Greet en nonkel Evert ook voor hem heel zorgzaam waren. Niet verbazend ook na wat er was gebeurd in die tien dagen.
Hij kreeg echter niet de tijd om zijn overpeinzingen af te werken. Het gespeel van Jan had Els dermate opgewonden dat zij nu niet meer wou stoppen.
Ze wriemelde haar hand onder hem om de knoopjes van de romper los te maken, en zijn hand onder haar romper te begeleiden. Zijn andere hand vond vlotjes de weg in haar luier, om ook daar opwindend werk te verrichten.
“Wat gaan wij sebiet eten ?”
Lies merkte dat haar maag grolde van de honger.
“Pasta met koude groentjes. We kunnen er ook een eitje bij doen. Heb je zo’n honger ? Je bleef trouwens nog lang in de badkamer daarjuist ?”
“Ja, ik scheur van de honger, en ik heb al maar een luier aangedaan toen ik bij Erica naar de wc ging. Ik wou geen ongelukje in de auto. Eet Ella met ons mee ?”
“Tuurlijk dat. Denk je dat die er mee akkoord gaat dat zij boterhammen krijgt terwijl wij pasta eten ? Het zal rap duidelijk zijn, zo slim is ze wel.”
Lies kon het niet laten achterom te kijken naar het meisje dat rustig in de autostoel zat, en haar met een grote glimlach beantwoordde. Het bleef haar verbazen hoe Ella zonder één woord te zeggen je heel veel kon duidelijk maken.
Er was afgesproken dat zij zich de rest van de avond met Ella zou bezighouden, eventueel samen met Marthe. Ze stuurde een berichtje naar Marthe dat ze op komst waren. Marthe bleef later op het werk. Van haar werk tot bij Lies thuis was het maar een paar minuutjes stappen.
Terwijl Mia zich goed zette om achterwaarts de oprit op te rijden, draaide Lies zich nog eens om. Ella zat een beetje onderuit gezakt, en had haar benen opgetrokken, zodat haar luier open en bloot lag.
“We zijn thuis, meid ! Zullen we nog even in de tuin gaan ? Dan kan mama beginnen koken.”
Nog terwijl Ella een luide “Jaaa !” antwoordde, zag Lies de luier geelbruin verkleuren ter hoogte van haar blaas.
Ella en Lies bleven even kijken naar Mia, die bezig was de auto in de garage binnen te rijden. Nog voor ze goed en wel wist wat er gebeurde, werd Ella naar boven getild en super hard geknuffeld door de enige persoon die ze nog liever zag dan alle andere samen.
“Dag meid. Was het plezant bij oma en opa ?”
Ella kronkelde zich rond haar mama, die op haar beurt ook een innige kus gaf aan Lies. Met dat ze Lies een kus gaf en daarbij even haar poep beroerde, viel het Marthe op dat Lies geluierd was.
“Oei ? Je regels ? Zijn die niet te vroeg ?”
Lies voelde zich enigszins betrapt door Marthe, ondanks dat ze goed genoeg wist dat Marthe enkel maar bezorgd was.
“Ze zijn eigenlijk twee dagen te vroeg, ja.”
“En je werk ?”
“Mama heeft beloofd dit mee op te lossen.”
Tien minuutjes later lag Ella op en over Lies te rollebollen in het gras. Het viel Marthe op dat ze alle twee eigenlijk volledig hetzelfde gekleed waren. Lies had zich omgekleed, en had haar werktenue geruild voor een loshangend rokje en een t-shirt, net zoals Ella. Zelfs hun luiers waren bij wijze van spreken gelijkaardig verkleurd.
Voor Lies maakte het niet uit dat haar luier zo zichtbaar was. Vanaf de straat en de parking van de supermarkt kon je niet in de tuin kijken, en haar allereerste schaamte van tien minuten eerder was volledig weg.
Het feit dat Ella Lies als speelkameraad gebruikte, maakte Marthe vrolijk. Ze merkte doorheen de weken dat Lies heel bewust mee voor haar dochter had gekozen, maar ook Ella was duidelijk intens gelukkig met Lies.
Ze kon nog niet zeggen of Ella voelde dat er een verschil was in relatie in vergelijking met pakweg Jan, maar ze zag wel dat Lies misschien nog meer dan Jan en Els een plaatsje had veroverd in het hart van haar dochter. Net dat maakte ook Marthe intens gelukkig.
Lies liet zich de kronkelingen en het gehuppel van Ella welgevallen. Zij was volledig in charge voor het meisje vanavond, en ze besefte hoe gemakkelijk ze zich daarbij voelde.
Tot voor enkele weken zou ze niet hebben geweten wat haar te doen stond, en nu voelde het als niet meer dan normaal. Wat haar betrof was Ella al een volbloed dochter, met alle verantwoordelijkheid die daar bij hoorde.
Jammer genoeg hoorde ze net op dat moment een geluid dat ze niet graag hoorde. Ella was in al haar enthousiasme te fel weggerend en had zich miskeken op het loopfietsje dat op het gras lag. Lies hoorde het fietsje wegspringen en wist meteen dat Ella lelijk tegen de grond was gegaan.
Marthe zag het accidentje gebeuren en was al op weg om naar Ella te gaan, maar Lies riep naar Marthe dat het haar beurt was. Misschien nog sneller dan Marthe was ze bij Ella, die hevig was beginnen huilen.
Een straaltje bloed was vanaf haar knie naar beneden beginnen lopen. Terwijl ze bij Ella knielde zag ze ook zich een bobbel vormen aan de onderkant van de luier.
“Ella toch. Kom hier !”
Ze nam de brullende kleuter in haar armen en droeg haar naar binnen. Pas nu zag ze ook de schaafwondjes op beide benen en het zand en gras dat op haar mond was achtergebleven.
Toen Mia Lies zag binnenkomen, kwam ze onmiddellijk mee in actie. Ze vroeg Marthe om het eten even over te pakken en nam de EHBO-spullen erbij.
“Mama, is het mogelijk om de tafel volledig vrij te maken en er een handdoek te leggen. Ik vrees dat Ella waarschijnlijk van de schok een extra cadeautje heeft achtergelaten in haar luier.”
Lies moest veel moeite doen om boven het gehuil van het gewonde meisje uit te komen. Marthe was gelukkig eerst naar de reiszak van Ella gelopen, en had daar haar tutje genomen. Die deed wonderen.
Een halfuurtje later zaten de vier dames aan de buitentafel te genieten van de pastaschotel. Ella had eigenlijk al vrij snel gedaan met eten, maar was nog altijd niet volledig bekomen van de schok, en had niet veel zin meer om op het gras te gaan.
Lies had extra veel moeite gedaan bij de verzorging. Mia had voorgesteld ze al ineens in bad te steken en was boven alles gaan klaarmaken, terwijl Lies zich met Ella zelf bezigheld. Zowel tijdens het bad als daarna bij de rest van de verzorging was Lies superlief.
Ze bleef wel haar kordaatheid behouden als dit nodig was bij de verzorging van de wondjes. Niet alleen haar knie en beentjes kwamen aan de beurt, maar ook de al beschadigde billetjes kregen extra liefde en vooral billenzalf.
Lies merkte op dat Ella niet veel honger meer had, en nam haar op de schoot. De fles thee wilde nog net lukken, maar die werd daarna onmiddellijk ingeruild voor de fopspeen. Nog voor Lies klaar was met eten, had ze gevoeld dat Ella niet meer wakker was.
Ze wachtten met dessert eten tot Lies terug was uit de slaapkamer van Jan, waar ze het bedje hadden gezet deze keer. Zo moest Mia niet extra stil zijn als ze ging slapen.
Na het eten belde Mia eerst met de baas van Lies, die het nieuws zoals ze had verwacht zonder problemen opnam. Hij zou ’s morgens ook met Dieter praten, en het werk zodanig verdelen dat Lies geen diensten moest aflopen. Dan was de kans het kleinste dat haar luier zou opgemerkt worden.
Jan voelde zijn bovenbenen warm worden, en wist dat Els in haar slaap plaste. Het was hem al eerder opgevallen dat Els soms snel na het inslapen bedplaste, maar vandaag spande toch wel de kroon. Ze was hooguit drie of vier minuten aan het slapen.
Ze moest echt uitgeput zijn, maar dat kon ook niet anders na een dag zwoegen op het veld en bijkomend nog twee vrijpartijen. Bij elk van de twee was zij het geweest die hem overtuigde verder te gaan. Zonet had hij wel haar borsten en tepels zitten strelen, maar dit was zonder de intentie om verder te gaan. Dat was in de vooravond niet anders.
Bij het omkleden had Jan niet kunnen verbergen dat hij opgewonden werd van Els, die naast hem volledig naakt stond. Ze had haar luier uitgedaan en haar poep opgefrist, en zat op haar dooie gemak, maar wel compleet naakt, een propere onderbroek te zoeken.
Els moest geweten hebben dat hij hiervan opgewonden raakte, want toen ze zich omdraaide, had ze geen propere onderbroek vast maar een klein vierkant pakje.
Voor hij kon reageren, lag hij op zijn rug op bed, werd de condoom omgedaan en plantte zij zich boven op hem. Met een simpel sst-gebaar wist ze hem duidelijk te maken dat er geen tegenspraak mogelijk was.
Ondanks het compleet gebrek aan voorspel - of tenminste zo voelde dat voor hem op dat moment; nu wist hij beter – werd het een trage, heerlijke vrijpartij die beiden genot gaf. Jan had zich er even moeten over zetten dat ze niet thuis waren, maar Els trok hem toch vlot mee in haar verleidend spel.
Els kwam zelfs eerder klaar dan hem, en Jan besefte dat ze deze avond gewoon het vervolg deed van wat ze eerder hadden afgebroken. Jan zelf was blij dat hij haar gewoon kon assisteren in haar lichamelijke beleving. Hij had niet het gevoel dat hij nog eens had kunnen klaarkomen.
Ondanks dat frustreerde het Jan dat hij niet in slaap sukkelde. Hij wist dat zijn lichaam doodop was, maar door zijn geest dwaalden de belevenissen van de voorbije tien dagen terug door zijn hoofd. Hij moest terugdenken aan die eerste werkdag op weg naar de fietsenstal, en de verbazing die hij toen had omdat Els openlijk een luier droeg.
Op weg naar huis viel het Mia op hoe stil haar dochter was.
“Wat is er, Lies. Je bent zo stil. Ik zou denken dat je net blij zou zijn omdat je Marthe en Ella gaat zien. Is er iets gebeurd met de collega’s ?”
Lies schrok op uit haar gedachten.
“Nee, mama. Er is niets gebeurd. Ik heb me zelfs goed geamuseerd vandaag. Dat Japans slagzwaard vertrok vandaag naar de rechtbank, en Dieter en Pierre vonden er niet beter op dan nog enkele gevechtshoudingen op foto te leggen voor we het naar boven lieten gaan.”
Mia keek argwanend naar haar dochter.
“Mama, die weten echt wel hoe ver ze kunnen gaan. Dat zwaard is echt niet bloot komen te liggen. ’t Is dat het zo groot is. Anders had het in een gewone doos gezeten en wisten we niet dat het een zwaard was. Nu kon je er niet naast kijken.”
Mia verbaasde zich er elke keer weer over hoe snel mensen zich aanpasten aan hun werkomgeving. Lies werkte nu nog geen twee weken in het archief, en ze beschreef net één van de bloederigste wapens uit het archief alsof het niets was.
Ze wist dat de sporen van de moord dat er mee begaan was, nog op het ganse wapen te zien waren, en toch deed het haar blijkbaar niets. Dat nam ook niet weg dat ze nog niet wist wat nu wel de muizenissen van haar dochter waren.
“Lies, toch zit je duidelijk met iets. Je bent veel stiller dan anders. Is alles in orde met Marthe ?”
“Ja, mama. Alles is in orde met Marthe en met Ella.”
Het bleef nog even stil, maar Mia wist dat Lies wel verder zou vertellen als ze de tijd kreeg.
“Alleen is het zo, mama, dat mijn regels doorkomen. Ik had gehoopt dat ik het weekend zou halen, en dat is niet het geval.”
Mia besefte goed welke gevolgen dit had voor Lies. Zij zou nog twee dagen met een luier moeten werken. Op school had ze zich minder zorgen gemaakt, maar Mia begreep goed haar angst.
In het archief was het behoorlijk warm, en het zou opvallen dat ze ineens meer aaneengesloten kleding zou dragen. Het zou nagenoeg onmogelijk zijn om een luier te blijven verbergen.
“Lies, ik los dat wel op vanavond. Jij gaat gewoon morgen naar het werk op de manier dat het voor jou het beste is, en dat is met een luier aan. Laat mij maar doen.”
Ze zag Lies zenuwachtig met haar lichaam draaien. Blijkbaar had Lies deze woorden niet verwacht, of op zijn minst niet zo direct. In ieder geval bleef ze stil tot ze bij de ouders van Marthe waren.
Op het moment dat ze de motor stillegde, zag Mia dat Lies iets wou zeggen, en wachtte geduldig af.
“Betekent dat dat je gaat zeggen wat er aan de hand is, mama ?”
Een traan bengelde bij haar naar beneden.
“Ik ga dat inderdaad zeggen. Ik ga als we thuis zijn naar Pierre bellen. Ik ken hem vrij goed van vroeger, en ik ben er van overtuigd dat hij dit goed gaat opnemen. Hij heeft zelf een gehandicapt kleindochtertje, dus je moet geen schrik hebben dat hij je uitlacht.”
Lies keek verbaasd naar haar moeder. Ze wist zelfs niet dat haar baas al kleinkinderen had. Mia legde uit dat Pierre niet snel iets loste uit zijn privéleven, maar dat zij intensief met hem moest samenwerken net op het moment dat zijn kleindochter geboren werd en bleek dat ze een aangeboren verlamming had.
“Het meisje is enkele jaren ouder dan Ella. Ik weet zelfs niet of ze in de week nog naar huis gaat. Ze kan volgens mij nog altijd niet zelfstandig eten.”
Lies voelde zich verveeld met haar gevoel. Zij maakte zich zorgen over het dragen van een luier, terwijl dat kind al van bij haar geboorte veroordeeld was tot drastische aanpassingen. Haar moeder voelde haar dochter goed aan. Ze nam haar in haar armen voor zover de auto dat toeliet.
“Lies, ik weet dat het luier dragen je nog niet altijd af gaat, en dat is niet meer dan normaal. Wil je dat ik Ella alleen ga halen, dat jij nog wat kan bekomen ?”
Lies knikte ja, maar tegen de tijd dat Mia uit de auto was en op het voetpad stond, zag ze dat ook Lies toch maar mee kwam.
Toen ze hoorde dat Lies in de hal stond, was Ella komen aangelopen terwijl ze luid “MAMA LIES” riep, en had haar letterlijk besprongen. Lies werd vol op de mond gekust door de kleine meid, waarna ze zich tegen haar aan nestelde als een baby-aapje. Mia moest lachen met het tafereel.
“Geen tijd meer voor een pruimelipje. Als je zo’n ontvangst krijgt, dan kan je alleen nog maar vrolijk worden.”
Lies pakte haar meid mee de woonkamer in, legde ze in de zetel, deed haar kleedje naar omhoog, en begon haar liefkozend te bijten in haar buik, tot net boven haar luier.
Ella schaterde het uit door de kriebelende bewegingen. Zowel Erica als Mia konden niet anders dan mee vrolijk worden van de guitige schaterlach die Ella had. Na een tijdje stopte Lies, boog zich meer voorover en rook aan de luier.
“Ik dacht al dat ik iets rook. Volgens mij ben je nog maar net verschoond, en is oma helemaal niet gierig geweest met de luierzalf. Klopt dat, Ella ?”
Ella schudde hard met haar hoofd, maar Lies had goed genoeg door dat Ella stiekem hoopte op een tweede kriebelpartij.
Erica vertelde dat ze Ella kort daarvoor had verschoond.
“Ze heeft het begin van luieruitslag. Ik heb er inderdaad een goede dikke laag zalf op gesmeerd, in de hoop dat het helpt.”
“Dan heb je extra werk de komende twee dagen, mama.”
Mia zwaaide de bedenking van haar dochter weg.
“Maar nee, gij. Misschien dat ik ze zelfs in haar blootje kan laten rondlopen overdag. Ik ga me vooral in de tuin zetten, en daar kan eigenlijk niemand haar zien. Onze buren zijn toch op verlof. Niks beters tegen luieruitslag dan gewoon de vrije lucht. En misschien gaat ze uit zichzelf merken dat ze plast.”
De laatste opmerking deed bij Erica een bedenkelijk gezicht ontstaan.
“Je houdt je dromen voor werkelijkheid, vrees ik, Mia. Ella heeft me gisteren nog een douche bezorgd toen ik haar luier had afgedaan voor de echte douche. En denk nu niet dat er een sorry of zo van haar kant kwam, hé. Neenee, Ella beseft nog altijd niet dat ze plast.”
“Lies, kan je de autostoel van Ella al in de auto installeren en daarna haar gerief in de auto leggen ? Vergeet ook haar buggy niet, hé.”
Lies zette Ella in de zetel, en begon er aan. Terwijl Lies weg was, praatten Erica en Mia nog even over de twee andere jobstudenten.
“De laatste keer dat ik hem heb gehoord, was vorige donderdag. Jan is nu wel geen prater, maar ik had nu toch wel gedacht dat hij af en toe iets zou laten weten. Blijkbaar is het daar te goed.”
Erica moest glimlachen.
“Greet kennende zou dat nog wel eens waar kunnen zijn. Ik had zelf gedacht dat ze van ’t weekend naar huis zouden komen, zoals oorspronkelijk voorzien, maar Greet was heel overtuigend. Ze hebben het echt naar hun zin.”
Mia vertrouwde het niet helemaal en polste hoe ze Greet moest inschatten.
“Greet durft verwennen, en Evert al helemaal. Als Jan even goed ligt bij Evert als ons Els, dan zien we die twee voor de rest van ons leven niet meer terug.”
“Van waar komt de innige band tussen Evert en Els ?”
“Evert heeft nooit ook maar één opmerking over haar luiers gemaakt. In ieder geval heeft hij haar altijd openlijk in bescherming genomen, ook tegenover ons en de andere familieleden als het over haar probleem ging. Dat heeft Els al snel ook opgemerkt natuurlijk. Daarnaast is hij ook enorm lief voor kinderen.”
“Heeft hij zelf misschien als kind ook gebedplast ?”
“Eerlijk gezegd denk ik van wel, maar ik heb het nooit aan hem of Greet gevraagd. Het zou natuurlijk wel zijn houding kunnen verklaren.”
“Slaapwel, kleine !”
Het karakteristieke klopje op zijn luier volgde op de slaapgroet van nonkel Evert. Al vanaf de tweede avond was hij niet meer Jan voor de uit de kluiten gewassen landbouwer, maar gewoon kleine, net zoals hij zijn jongste nichtje dikwijls kleintje noemde. Zeker bij het avondritueel werden er geen namen meer gezegd.
Nu, na tien dagen, was hij er al volledig aan gewend. Na het klaarmaken nog even naar beneden om tante Greet en nonkel Evert slaapwel te zoenen. Bij het kussen legde nonkel Evert gegarandeerd zijn hand op de luier, en bij het vertrek werd er nog even zacht op getikt.
Het ritueel dat tussen Els en haar nonkel doorheen de jaren was ontstaan, werd gewoon bij hem verdergezet alsof dit ook al jaren gebeurde.
Ook koste het hem geen moeite om tante Greet nu op de mond te zoenen, zoals blijkbaar gebruikelijk was in hun familie. Ze had hem daarvoor al te dikwijls naakt gezien, meer zelfs dan er dagen waren dat hij hier was.
Twee minuutjes later lag Jan met zijn hoofd op Els haar buik, zijn handen rustig spelend met de rondingen die hem het zicht ontnamen op Els haar gezicht. Haar twee tepels lieten zich parmantig zien doorheen de romper.
“Ik ga het hier echt missen, Els. Je tante en nonkel zijn echt schatten van mensen. Overdag is het keihard werken, maar dit wordt meer dan goed gemaakt met de uren dat we vrij zijn. Wat mij betreft kom ik hier volgend jaar terug.”
“Volgend jaar pas ? Ik had de voorbije jaren de gewoonte van ook tussendoor af en toe een paar dagen mee te pakken. En ik ben er zeker van dat ze ook een boontje voor jou hebben gekregen.”
Jan dwaalde af met zijn gedachten toen Els dit had gezegd. Het was hem ook al opgevallen dat tante Greet en nonkel Evert ook voor hem heel zorgzaam waren. Niet verbazend ook na wat er was gebeurd in die tien dagen.
Hij kreeg echter niet de tijd om zijn overpeinzingen af te werken. Het gespeel van Jan had Els dermate opgewonden dat zij nu niet meer wou stoppen.
Ze wriemelde haar hand onder hem om de knoopjes van de romper los te maken, en zijn hand onder haar romper te begeleiden. Zijn andere hand vond vlotjes de weg in haar luier, om ook daar opwindend werk te verrichten.
“Wat gaan wij sebiet eten ?”
Lies merkte dat haar maag grolde van de honger.
“Pasta met koude groentjes. We kunnen er ook een eitje bij doen. Heb je zo’n honger ? Je bleef trouwens nog lang in de badkamer daarjuist ?”
“Ja, ik scheur van de honger, en ik heb al maar een luier aangedaan toen ik bij Erica naar de wc ging. Ik wou geen ongelukje in de auto. Eet Ella met ons mee ?”
“Tuurlijk dat. Denk je dat die er mee akkoord gaat dat zij boterhammen krijgt terwijl wij pasta eten ? Het zal rap duidelijk zijn, zo slim is ze wel.”
Lies kon het niet laten achterom te kijken naar het meisje dat rustig in de autostoel zat, en haar met een grote glimlach beantwoordde. Het bleef haar verbazen hoe Ella zonder één woord te zeggen je heel veel kon duidelijk maken.
Er was afgesproken dat zij zich de rest van de avond met Ella zou bezighouden, eventueel samen met Marthe. Ze stuurde een berichtje naar Marthe dat ze op komst waren. Marthe bleef later op het werk. Van haar werk tot bij Lies thuis was het maar een paar minuutjes stappen.
Terwijl Mia zich goed zette om achterwaarts de oprit op te rijden, draaide Lies zich nog eens om. Ella zat een beetje onderuit gezakt, en had haar benen opgetrokken, zodat haar luier open en bloot lag.
“We zijn thuis, meid ! Zullen we nog even in de tuin gaan ? Dan kan mama beginnen koken.”
Nog terwijl Ella een luide “Jaaa !” antwoordde, zag Lies de luier geelbruin verkleuren ter hoogte van haar blaas.
Ella en Lies bleven even kijken naar Mia, die bezig was de auto in de garage binnen te rijden. Nog voor ze goed en wel wist wat er gebeurde, werd Ella naar boven getild en super hard geknuffeld door de enige persoon die ze nog liever zag dan alle andere samen.
“Dag meid. Was het plezant bij oma en opa ?”
Ella kronkelde zich rond haar mama, die op haar beurt ook een innige kus gaf aan Lies. Met dat ze Lies een kus gaf en daarbij even haar poep beroerde, viel het Marthe op dat Lies geluierd was.
“Oei ? Je regels ? Zijn die niet te vroeg ?”
Lies voelde zich enigszins betrapt door Marthe, ondanks dat ze goed genoeg wist dat Marthe enkel maar bezorgd was.
“Ze zijn eigenlijk twee dagen te vroeg, ja.”
“En je werk ?”
“Mama heeft beloofd dit mee op te lossen.”
Tien minuutjes later lag Ella op en over Lies te rollebollen in het gras. Het viel Marthe op dat ze alle twee eigenlijk volledig hetzelfde gekleed waren. Lies had zich omgekleed, en had haar werktenue geruild voor een loshangend rokje en een t-shirt, net zoals Ella. Zelfs hun luiers waren bij wijze van spreken gelijkaardig verkleurd.
Voor Lies maakte het niet uit dat haar luier zo zichtbaar was. Vanaf de straat en de parking van de supermarkt kon je niet in de tuin kijken, en haar allereerste schaamte van tien minuten eerder was volledig weg.
Het feit dat Ella Lies als speelkameraad gebruikte, maakte Marthe vrolijk. Ze merkte doorheen de weken dat Lies heel bewust mee voor haar dochter had gekozen, maar ook Ella was duidelijk intens gelukkig met Lies.
Ze kon nog niet zeggen of Ella voelde dat er een verschil was in relatie in vergelijking met pakweg Jan, maar ze zag wel dat Lies misschien nog meer dan Jan en Els een plaatsje had veroverd in het hart van haar dochter. Net dat maakte ook Marthe intens gelukkig.
Lies liet zich de kronkelingen en het gehuppel van Ella welgevallen. Zij was volledig in charge voor het meisje vanavond, en ze besefte hoe gemakkelijk ze zich daarbij voelde.
Tot voor enkele weken zou ze niet hebben geweten wat haar te doen stond, en nu voelde het als niet meer dan normaal. Wat haar betrof was Ella al een volbloed dochter, met alle verantwoordelijkheid die daar bij hoorde.
Jammer genoeg hoorde ze net op dat moment een geluid dat ze niet graag hoorde. Ella was in al haar enthousiasme te fel weggerend en had zich miskeken op het loopfietsje dat op het gras lag. Lies hoorde het fietsje wegspringen en wist meteen dat Ella lelijk tegen de grond was gegaan.
Marthe zag het accidentje gebeuren en was al op weg om naar Ella te gaan, maar Lies riep naar Marthe dat het haar beurt was. Misschien nog sneller dan Marthe was ze bij Ella, die hevig was beginnen huilen.
Een straaltje bloed was vanaf haar knie naar beneden beginnen lopen. Terwijl ze bij Ella knielde zag ze ook zich een bobbel vormen aan de onderkant van de luier.
“Ella toch. Kom hier !”
Ze nam de brullende kleuter in haar armen en droeg haar naar binnen. Pas nu zag ze ook de schaafwondjes op beide benen en het zand en gras dat op haar mond was achtergebleven.
Toen Mia Lies zag binnenkomen, kwam ze onmiddellijk mee in actie. Ze vroeg Marthe om het eten even over te pakken en nam de EHBO-spullen erbij.
“Mama, is het mogelijk om de tafel volledig vrij te maken en er een handdoek te leggen. Ik vrees dat Ella waarschijnlijk van de schok een extra cadeautje heeft achtergelaten in haar luier.”
Lies moest veel moeite doen om boven het gehuil van het gewonde meisje uit te komen. Marthe was gelukkig eerst naar de reiszak van Ella gelopen, en had daar haar tutje genomen. Die deed wonderen.
Een halfuurtje later zaten de vier dames aan de buitentafel te genieten van de pastaschotel. Ella had eigenlijk al vrij snel gedaan met eten, maar was nog altijd niet volledig bekomen van de schok, en had niet veel zin meer om op het gras te gaan.
Lies had extra veel moeite gedaan bij de verzorging. Mia had voorgesteld ze al ineens in bad te steken en was boven alles gaan klaarmaken, terwijl Lies zich met Ella zelf bezigheld. Zowel tijdens het bad als daarna bij de rest van de verzorging was Lies superlief.
Ze bleef wel haar kordaatheid behouden als dit nodig was bij de verzorging van de wondjes. Niet alleen haar knie en beentjes kwamen aan de beurt, maar ook de al beschadigde billetjes kregen extra liefde en vooral billenzalf.
Lies merkte op dat Ella niet veel honger meer had, en nam haar op de schoot. De fles thee wilde nog net lukken, maar die werd daarna onmiddellijk ingeruild voor de fopspeen. Nog voor Lies klaar was met eten, had ze gevoeld dat Ella niet meer wakker was.
Ze wachtten met dessert eten tot Lies terug was uit de slaapkamer van Jan, waar ze het bedje hadden gezet deze keer. Zo moest Mia niet extra stil zijn als ze ging slapen.
Na het eten belde Mia eerst met de baas van Lies, die het nieuws zoals ze had verwacht zonder problemen opnam. Hij zou ’s morgens ook met Dieter praten, en het werk zodanig verdelen dat Lies geen diensten moest aflopen. Dan was de kans het kleinste dat haar luier zou opgemerkt worden.
Jan voelde zijn bovenbenen warm worden, en wist dat Els in haar slaap plaste. Het was hem al eerder opgevallen dat Els soms snel na het inslapen bedplaste, maar vandaag spande toch wel de kroon. Ze was hooguit drie of vier minuten aan het slapen.
Ze moest echt uitgeput zijn, maar dat kon ook niet anders na een dag zwoegen op het veld en bijkomend nog twee vrijpartijen. Bij elk van de twee was zij het geweest die hem overtuigde verder te gaan. Zonet had hij wel haar borsten en tepels zitten strelen, maar dit was zonder de intentie om verder te gaan. Dat was in de vooravond niet anders.
Bij het omkleden had Jan niet kunnen verbergen dat hij opgewonden werd van Els, die naast hem volledig naakt stond. Ze had haar luier uitgedaan en haar poep opgefrist, en zat op haar dooie gemak, maar wel compleet naakt, een propere onderbroek te zoeken.
Els moest geweten hebben dat hij hiervan opgewonden raakte, want toen ze zich omdraaide, had ze geen propere onderbroek vast maar een klein vierkant pakje.
Voor hij kon reageren, lag hij op zijn rug op bed, werd de condoom omgedaan en plantte zij zich boven op hem. Met een simpel sst-gebaar wist ze hem duidelijk te maken dat er geen tegenspraak mogelijk was.
Ondanks het compleet gebrek aan voorspel - of tenminste zo voelde dat voor hem op dat moment; nu wist hij beter – werd het een trage, heerlijke vrijpartij die beiden genot gaf. Jan had zich er even moeten over zetten dat ze niet thuis waren, maar Els trok hem toch vlot mee in haar verleidend spel.
Els kwam zelfs eerder klaar dan hem, en Jan besefte dat ze deze avond gewoon het vervolg deed van wat ze eerder hadden afgebroken. Jan zelf was blij dat hij haar gewoon kon assisteren in haar lichamelijke beleving. Hij had niet het gevoel dat hij nog eens had kunnen klaarkomen.
Ondanks dat frustreerde het Jan dat hij niet in slaap sukkelde. Hij wist dat zijn lichaam doodop was, maar door zijn geest dwaalden de belevenissen van de voorbije tien dagen terug door zijn hoofd. Hij moest terugdenken aan die eerste werkdag op weg naar de fietsenstal, en de verbazing die hij toen had omdat Els openlijk een luier droeg.
Laatst bewerkt:
plas broek
Nieuw lid
Een heel mooi verhaal.
Ik heb verhaal eindelijk ingehaald van begin tot eind. En ik vind het een fantastisch verhaal van begin tot eind. Het enige minpuntje is de indeling van je paragrafen. Dat kan een beetje onduidelijk zijn' last but not least is je probleem van ""muur van tekst"" dat het lezen soms irritant Is.
Dat zou je moeten verbeteren.
Voor de rest heb ik niks dan loof voor je verhaal.
Dat zou je moeten verbeteren.
Voor de rest heb ik niks dan loof voor je verhaal.
beddenplasser
volwassen peuter
kan je me alsjeblief aangeven waar ? ik probeer zoveel mogelijk dit te vermijden, maar jammer genoeg sluipt er toch nog soms een fout in, en dat kan niet de bedoeling zijn.björn (XXVI) zei:
Ik ga vanaf het volgend hoofdstuk het vormelijk ietsjes anders aanpakken. Even lange hoofdstukken, maar minder lange tekststukken aan elkaar. Hopelijk vergroot dit de leesbaarheid.
Abbjornnl
Wees jezelf ongeacht wat andere ervan zeggen
Na het eten belde Mia eerst met de baas van Lies, die het nieuws zoals ze had verwacht zonder problemen opnam. Hij zou ’s morgens ook met Dieter praten, en het werk zodanig verdelen dat Marthe geen diensten moest aflopen. Dan was de kans het kleinste dat haar luier zou opgemerkt worden.beddenplasser zei:
beddenplasser
volwassen peuter
björn (XXVI) zei:
beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 54
Mia legde de telefoon neer, en vroeg zich af wat ze nog kon verwachten van die twee. Ze had net met Greet gebeld om concreet af te spreken voor de zaterdag die volgde. Els had gevraagd of ze niet nog een nachtje bij Mia kon blijven, omdat ze ’s zondags had afgesproken voor het kamp.
Tijdens het telefoongesprek was Mia nog enkele andere details te weten gekomen over de twee. Iets in haar zei haar dat Greet wel eens meer kon zijn dan enkel maar een tante.
Het naturel waarmee ze de feiten vertelde, deed Mia vermoeden dat ze een grotere invloed had op Els dan gedacht, en zelfs op Jan. Het was vooral de manier waarop Greet afsloot dat haar de wenkbrauwen deed fronsen. Zij zei wel degelijk dat ze hun kleintjes dan zouden afzetten voor ze verder reden naar Patrick en Erica.
Slapen was er niet bij na de vrijpartijen van eerder op de dag, en de werkdagen op de boerderij passeerden door Jan zijn gedachten. Jan dacht met plezier terug aan die allereerste rit naar het aardbeienveld.
Jan kon er met zijn hoofd niet bij. Ze stonden klaar om naar het veld te rijden, maar begreep totaal niet waarom Els een luier had aangedaan. Dit lokte een lachsalvo uit bij Els.
“Zoetje, jij bent echt om op te eten als je zo onbeholpen kijkt. Probeer nu eens zelf te verzinnen waarom ik een luier aan heb gedaan.”
Jan pijnigde zijn hersenen.
“Je hebt geen accidentjes, je hebt ook je regels niet. En we gaan er ook niet naartoe om te slapen. Help mij even verder, Els.”
“Wat ga jij doen als je straks op ‘t veld moet plassen ?”
Ze zei het met een blik van ‘Heb je het nu door ?’, maar dit ontging Jan toch nog in eerste instantie.
“Gewoon aan de rand van het veld, denk ik.”
Het was pas toen hij het zei, dat hij besefte dat dit voor Els misschien minder gewoon was.
“Waarom dan een luier ? Het valt toch niet op dat je even je broek naar beneden doet, en wij staan daar toch ook eventjes bloot.”
“Jan, ne jarbezenplant is misschien dertig cm hoog. Als ik buk, zie je nog alles. En eerlijk gezegd vind ik het ook wel gewoon fijner zo.”
Jan bleef haar onbegrijpend aankijken.
“En die andere werkmannen dan ? Die zien toch ook je luier ? Gaan die jou niet uitlachen ?”
“Zoetje, die verwachten niet anders volgens mij dan dat ik geluierd naar het werk ga.”
Els was wel degelijk al heel de tijd van plan geweest het gehele verhaal te vertellen, maar ze wou gewoon nog kunnen genieten van Jan zijn verbijstering, vooral omdat hij volgens haar dan zo kinderlijk onbegrijpend kon kijken, een blik die haar volledig deed wegsmelten.
Het probleempje met het moeten plassen op het veld ervoer ze een jaar eerder al een dag na het fopspeengebeuren met Ella, en stond er niet volledig los van.
Toen ze toen de tweede dag haar beklag deed bij de oudste van de drie collega-plukkers, een jeugdvriend van haar nonkel, deed die half grappend, half serieus het voorstel om een luier aan te doen.
De drie collega’s waren allemaal op de hoogte van haar nachtelijk probleem, en wisten dus dat ze ’s nachts luiers droeg. De jeugdvriend begreep heel goed de gène die ze elke keer voelde als ze naast het veld plaste. Hij zei “het heel goed te begrijpen als je in de plaats daarvan één van je luiers zou aan doen.”
De uitspraak was blijven hangen en kwam ook naar boven toen tante Greet met haar sprak over haar kindgevoelens. Vanaf de vierde dag, en na een goed gesprek met de oudste collega, droeg ze op het veld een luier. Ze moest alleen toestaan dat ze naast Kleintje ook Pamperke werd genoemd.
Toen ze aankwamen aan het veld, werd Els dan ook eenmaal begroet door “Goeiemorgen Kleintje” en tweemaal door “Dag Pamperke”, waarbij één van de twee haar rok licht optilde, zag dat ze een luier droeg en voldaan stelde dat ze gekleed was zoals het hoorde.
Jan had nooit gedacht dat aardbeien plukken zo vermoeiend zou zijn. Het constante geconcentreerd zijn dat je geen vruchten mist onder een blakke zon, zorgde er voor dat Jan na drie dagen stikkapot naar huis reed, en wegdroomde hoe hij de rest van de namiddag zou volmaken.
Omdat tante Greet deeltijds werkte en kortere werkdagen had, was ze altijd al thuis als de twee werkers in de loop van de namiddag bij haar thuis aankwamen. Ze hadden de dagen ervoor gewandeld en gefietst, maar nu hoopte hij op de boerderij te kunnen blijven.
Het wegdromen zorgde echter voor een totaal ander gevolg, want voor hij het goed en wel besefte lag Jan met fiets en al anderhalve meter lager in een gracht. Het drong tot hem door dat Els vlak ervoor keihard “Jan !” had geroepen.
Het duurde even vooraleer Jan terug wist waar hij was. Els boog naar hem met een extreem bezorgde blik.
“Jan, wat gebeurde er ? Je vloog ineens opzij en duikelde naar beneden. Heb je pijn ? Bloedt je ergens ?”
“Ik weet niet wat er is gebeurd. Ik was aan het wegdromen denk ik en heb niet op de weg gelet.”
Jan krabbelde recht. Pas toen hij goed en wel terug op de weg stond, voelde hij de plekken waar zijn lichaam onzacht in aanraking was gekomen met de grond of de fiets. Zijn hoofd was verdwaasd, en op zijn rechterbeen waren de sporen te zien van contact met een bramenstruik.
Het meeste pijn had hij op zijn rechterborstkas en aan zijn kruis. Hij vermoedde dat het stuur er voor iets tussen zat.
“Zoetje, zeg me dat je gewoon in een plas hebt gelegen hé. Je poep en kruis is helemaal nat.”
Jan keek naar beneden en voelde er aan. Hij kon een kreun niet onderdrukken. Hij had een enorme déjà-vu van de val bij Marthe thuis. Ook nu besefte hij dat zijn drang om te plassen, die hij kort daarvoor nog had gevoeld, volledig verdwenen was, en zich nu letterlijk in zijn broek bevond.
Toen ze bij tante Greet kwamen, schoot ze onmiddellijk in actie. Jan werd al een eerste keer geïnspecteerd. De wondjes die hij had, werden verzorgd. Ook belde ze de huisarts. Jan protesteerde wel, maar tante Greet zei dat de huisarts zeker moest langskomen omdat dat voor de verzekering belangrijk was.
Tante Greet verplichtte hem om zijn bovenkleding uit te doen, zodat ze de wonden aan zijn romp kon nakijken. Twee grote bloeduitstortingen waren zichtbaar op de plaats waar zijn romp onvrijwillig kennis had gemaakt met de handvaten van het stuur. Vooral die aan het kruis baarde tante Greet zorgen.
“Jan, heb je totaal niets gevoeld toen je plaste ?”
Jan schudde verslagen zijn hoofd. Niet alleen schaamde hij zich erover dat hij geplast had zonder het te voelen. Pas nu merkte hij pas hoeveel pijn hij had aan zijn kruis. Hij moest toegeven dat hij schrik had.
“Jan, denk je dat je met je hoofd ergens bent tegen gevallen ? Als dat is, moeten we in het oog houden of je geen hersenschudding hebt. Als je zonder helm met de fiets tegen de grond gaat, zit dat risico er altijd in.”
Ook nu ontkende Jan. Hij had even tijd nodig gehad om te weten wat er gebeurd was, maar hij had nergens pijn aan zijn hoofd, dus hij dacht niet dat zijn hoofd geraakt was.
Terwijl tante Greet bezig was geweest Jan te verzorgen, had Els propere kleren uitgezocht voor Jan. Tante Greet zag de aarzeling bij Jan toen hij de onderbroek wou aantrekken.
“Sorry Jan, ik zal even weggaan zodat je je kan aankleden, of heb je net hulp nodig ?”
Jan keek tante Greet quasi smekend aan.
“Mijn kruis doet echt wel pijn. Ik heb veel schrik dat ik …, dat ik het terug niet ga voelen.”
“Dus eigenlijk vraag je nu aan mij of je gewoon een luier mag aandoen ?”
Tante Greet kon de geamuseerde blik in haar ogen niet verhullen. Dit maakte dat Jan zich nog meer schaamde.
“Eigenlijk wel, ja.”
“Neem je kleren maar mee. Ik doe dat liever even op het bed.”
De luier redde Jan trouwens in de loop van de avond. De huisarts kon pas laat naar hen toekomen, en in ieder geval te laat voor Jan die kort na het avondeten in slaap was gesukkeld toen hij buiten nog even van de avondzon wou genieten.
Ondanks het feit dat tante Greet de huisarts op de hoogte bracht van de plasoplossing die Jan aan had, was wel duidelijk dat de man veel minder ervaring had met luiers dan haar. Hij bekeek eerst alle andere wonden, maar aarzelde te opzichtig om de luier los te maken.
Tante Greet had veel minder scrupules. Zonder verpinken maakte ze de luier los, en maakte ze zijn kruis wat proper met een washandje. De dokter voelde plaatsvervangende schaamte, Jan daarentegen werd vuurrood van echte schaamte. Hij besefte te laat dat hij zelfs niet tegenstribbelde toen zij hem zo open en bloot waste.
Ook de dokter kon niet anders dan vaststellen dat zijn kruis de zwaarste slag had opgevangen. De schaamte van Jan werd nog erger toen de dokter de inhoud van de luier nakeek en er aan rook.
“Waarom deed je dat, dokter ?”
“Jongeman, ik keek of je toevallig bloed verloor via je urine. Ik heb op dit moment het meeste schrik voor je nieren. Mocht er bloed in je urine hebben gezeten, dan had ik je onmiddellijk naar het ziekenhuis gestuurd, maar daar blijf je voorlopig van gespaard.”
“Greet, ik neem aan dat jij wel zalf tegen blauwe plekken in huis hebt. Laat hem dat er maar op smeren. En Jan, als je zou merken dat er bloed in je urine zit, of je urine zou ineens sterk en scherp beginnen ruiken, dan ga je binnen voor een urologisch onderzoek. Ik zal een verwijsbriefje opstellen.”
Tante Greet vond Jan nog steeds naakt op de handdoek in de keukentafel zittend nadat ze afscheid had genomen van de huisarts, maar nu wel in een troostende omhelzing met Els.
“Gaat het een beetje ? Ik neem aan dat je wel bent geschrokken van wat hij vertelde. Ik geef hem anders wel gelijk dat we je urine in het oog moeten houden. Een blauwe plek is nog wel iets anders dan pakweg een nierscheur. Als je echt zeer blijft hebben, gaan we terug.”
“Trouwens, schatjes, ik stel voor dat jullie het allebei voor bekeken houden voor vandaag. Jan kan zijn slaap meer dan goed gebruiken nu, en ook voor jou Els is het een zware dag geweest. Jan, ik ga ook nog je wonden verzorgen. Kan je misschien eerst je klaarmaken ?”
De volgende morgen voelde Jan zich beter, buiten een stekende pijn op zijn borst en in zijn schaamstreek. Ook nu werd hij na het wassen boven verwacht, naar hijzelf dacht voor het verzorgen van de wonden. Toen hij op de slaapkamer kwam, zag hij ook een luier klaarliggen.
“Is die voor mij ?”
Ditmaal was hij vooral argwanend.
“Alleen als je zelf wil, maar als je niet wil, dan ga je in een fles moeten plassen, want ik wil je urine kunnen nakijken straks. Heb je zonet moeten plassen op de wc ?”
Jan schudde zijn hoofd.
“Eigenlijk nooit ’s morgens. Dat zit altijd al in mijn luier.”
Na de wondverzorging gaf Jan aan dat hij toch maar liever een luier om had. De pijn in zijn kruis was niet weg te steken, en hij had teveel schrik dat hij nog steeds niet zou voelen dat hij moest plassen.
“Dat is allemaal goed voor mij. Maar zo rap ben je nu ook niet incontinent hoor, Jan. Ik ben er vrij zeker van dat je schrik ongegrond is.”
Met een forse tik op zijn geluierde billen werd hem duidelijk gemaakt dat hij plaats moest maken voor Els.
Alhoewel Jan zoveel mogelijk probeerde de luier te verbergen voor de drie collega-plukkers, toch moest hij zich na enkele uren gewonnen geven voor de oudste collega. Toen ze toevallig allebei een vol bakje aardbeien naar de laadwagen brachten, werd hij aangesproken.
“Jan, ik weet dat je de vriend van Els bent, maar ik neem aan dat dat niet de reden is waarom jij nu ook een luier draagt. Je gaat toch wat uitleg moeten geven. Ook de twee ander hebben het trouwens al gezien.”
Met een vuurrode kop bracht Jan het relaas, te beginnen met het bedplassen, en vervolgens de gebeurtenissen van de dag ervoor.
“Op dat vlak ben je weer met je gat in de boter gevallen. Greet trekt er zich geen fluit van aan dat ze jullie moet verzorgen. Ze doet niet liever. Mijn moeder is altijd blij als ze hoort dat Greet in haar gang van het rusthuis staat.”
Tegen de middag was hij definitief veroordeeld tot zijn nieuwe bijnaam Pissevent, naast die van Kleine. Evert had bij zijn werkbezoek eerder die week gevraagd waar hun Kleine was. Dat het niet over Els ging was onmiddellijk duidelijk geweest, want die stond op dat moment recht voor hem. Sinds dat moment werd hij meestal als Kleine aangesproken, maar nu was daar dus Pissevent bijgekomen.
Toen ze die vrijdag om drie uur naar huis gingen, werd het koppel een prettig geluierd weekend gewenst door de drie plukkers. Zeker toen ze naast elkaar stonden en het niet konden laten mekaar dik te zoenen, kon de pret niet op, zeker omdat hun lichte kleren langs geen kanten konden verhullen dat hun luiers gebruikt waren.
“Zie je wel dat jullie bij elkaar passen. Ziedaar ons klein mannen, Pissevent en Pamperke.”
Terwijl ze dit zeiden, drukte Els Jan stevig tegen zich aan en legde haar handen op zijn luier. Stil genoeg sprak ze hem aan.
“Jij beseft toch dat je er nu ook aan vasthangt voor de rest van de tijd dat je plukt. Die drie gaan het niet meer pikken dat je geen luier meer aan hebt.”
“Els alsjeblief…”
Jan keek haar smekend aan, maar van binnen wist hij dat ze overschot van gelijk had en dat het geen zin had te proberen hiertegen te gaan vechten.
Toen Jan enkele minuten later op bed lag om zich te laten inspecteren door tante Greet, moest hij bekennen dat een luier dragen ook een enorm voordeel had gehad. Hij had gemerkt dat de pijn in zijn onderbuik veel beter te verdragen was als hij heel veel kleine plasjes liet. Ze verschoot dan ook niet toen hij haar vroeg opnieuw een luier om te doen.
“Jan, één afspraak gaan we maken. Zolang die blauwe plek en de pijn in je onderbuik er nog is, mag je luiers dragen overdag, maar constant het zomaar laten lopen is wel degelijk vragen om controle te verliezen.”
Toen hij vijf minuutjes later zich terug beneden presenteerde, kon Els het niet laten hem terug in de luier te knijpen en hem een “Jan Van Hoof, je bent een profiteur !” voor zijn voeten te smijten voor ze hem een kus gaf.
Die vrijdagavond was een avond geweest als alle andere. Nonkel Evert was nog op de baan en dus zaten ze met zijn drieën aan de buitentafel. Het voelde voor Jan vreemd aan dat hij de dag erop terug naar huis zou gaan.
Ondanks de fysieke ongemakken en de vermoeidheid voelde Jan zich opperbest. Tante Greet kon heel lekker koken en met alle verzorging die hij kreeg, had Jan totaal niet het gevoel dat hij hier was om te werken. Hij wist dat Els er net hetzelfde over dacht. Je zag het ook aan haar dat ze enorm genoot.
Nippend aan het glaasje wijn dat tante Greet hen had voorgeschoteld zaten ze samen naast mekaar te genieten van het zicht op de uitgestrekte velden en weiden die voor hen lagen. Jan volgde met zijn ogen enkele scholeksters en kieviten die het met elkaar aan de stok hadden gekregen.
Hij had niet door dat Els zat te genieten van de aandacht waarmee hij de vogels volgde. Hij voelde zelfs niet dat zij haar hoofd op zijn schouder legde en hem vastnam.
Het was pas toen tante Greet zijn glas even terugnam om bij te vullen dat zijn aandacht terug naar de eettafel werd getrokken.
“Schatjes, ik heb een vraagje voor jullie. Er was afgesproken met jullie ouders dat ik jullie morgenvroeg al naar het station breng. Ik heb echter een aanbod gekregen dat jullie misschien wel interesseert.”
“Als jullie willen, kunnen jullie een weekendje weg, maar als jullie ja zeggen, dan wil dat zeggen dat ik jullie vanavond al weg doe, en dat tot zondagavond.”
“Dat is wel een changement de decor, tante. Ik neem aan dat je eerst nog wel wat uitleg geeft voor we beslissen ?”
“Tuurlijk dat, Els. Jullie kunnen een weekendje logeren bij een collega van mij. Zij is volledig op de hoogte van jullie probleempjes, en zou het fijn vinden om nog eens voor twee geluierde kindjes te zorgen.”
Jan kon zijn argwaan niet verbergen. Hij had het gevoel dat hij voor de zoveelste keer niets in de pap te brokken had over het geheim houden van zijn luiergebruik.
“Mijn collega heeft jarenlang haar gehandicapte zoon verzorgd, maar die is nu al enkele maanden permanent in een instelling. Toen ik vertelde dat ik twee luierkindjes te slapen had, zei ze me dat ze dat ongelooflijk miste. Meer voor de grap vroeg ze me vanmorgen of ik jullie niet enkele dagen kon missen.”
“Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat zelf wel zag zitten, en ben zo vrij geweest al met jullie ouders te bellen, en ze vinden het geen probleem als jullie dit weekend hier blijven.
Dus schatjes, als jullie er mee akkoord gaan, dan wacht jullie dit weekend een vertroetelweekend om u tegen te zeggen. En je mag er zeker van zijn dat Marian nog veel meer dan mij jullie slaapattributen aanvaardt. Wat denken jullie ?”
Mia legde de telefoon neer, en vroeg zich af wat ze nog kon verwachten van die twee. Ze had net met Greet gebeld om concreet af te spreken voor de zaterdag die volgde. Els had gevraagd of ze niet nog een nachtje bij Mia kon blijven, omdat ze ’s zondags had afgesproken voor het kamp.
Tijdens het telefoongesprek was Mia nog enkele andere details te weten gekomen over de twee. Iets in haar zei haar dat Greet wel eens meer kon zijn dan enkel maar een tante.
Het naturel waarmee ze de feiten vertelde, deed Mia vermoeden dat ze een grotere invloed had op Els dan gedacht, en zelfs op Jan. Het was vooral de manier waarop Greet afsloot dat haar de wenkbrauwen deed fronsen. Zij zei wel degelijk dat ze hun kleintjes dan zouden afzetten voor ze verder reden naar Patrick en Erica.
Slapen was er niet bij na de vrijpartijen van eerder op de dag, en de werkdagen op de boerderij passeerden door Jan zijn gedachten. Jan dacht met plezier terug aan die allereerste rit naar het aardbeienveld.
Jan kon er met zijn hoofd niet bij. Ze stonden klaar om naar het veld te rijden, maar begreep totaal niet waarom Els een luier had aangedaan. Dit lokte een lachsalvo uit bij Els.
“Zoetje, jij bent echt om op te eten als je zo onbeholpen kijkt. Probeer nu eens zelf te verzinnen waarom ik een luier aan heb gedaan.”
Jan pijnigde zijn hersenen.
“Je hebt geen accidentjes, je hebt ook je regels niet. En we gaan er ook niet naartoe om te slapen. Help mij even verder, Els.”
“Wat ga jij doen als je straks op ‘t veld moet plassen ?”
Ze zei het met een blik van ‘Heb je het nu door ?’, maar dit ontging Jan toch nog in eerste instantie.
“Gewoon aan de rand van het veld, denk ik.”
Het was pas toen hij het zei, dat hij besefte dat dit voor Els misschien minder gewoon was.
“Waarom dan een luier ? Het valt toch niet op dat je even je broek naar beneden doet, en wij staan daar toch ook eventjes bloot.”
“Jan, ne jarbezenplant is misschien dertig cm hoog. Als ik buk, zie je nog alles. En eerlijk gezegd vind ik het ook wel gewoon fijner zo.”
Jan bleef haar onbegrijpend aankijken.
“En die andere werkmannen dan ? Die zien toch ook je luier ? Gaan die jou niet uitlachen ?”
“Zoetje, die verwachten niet anders volgens mij dan dat ik geluierd naar het werk ga.”
Els was wel degelijk al heel de tijd van plan geweest het gehele verhaal te vertellen, maar ze wou gewoon nog kunnen genieten van Jan zijn verbijstering, vooral omdat hij volgens haar dan zo kinderlijk onbegrijpend kon kijken, een blik die haar volledig deed wegsmelten.
Het probleempje met het moeten plassen op het veld ervoer ze een jaar eerder al een dag na het fopspeengebeuren met Ella, en stond er niet volledig los van.
Toen ze toen de tweede dag haar beklag deed bij de oudste van de drie collega-plukkers, een jeugdvriend van haar nonkel, deed die half grappend, half serieus het voorstel om een luier aan te doen.
De drie collega’s waren allemaal op de hoogte van haar nachtelijk probleem, en wisten dus dat ze ’s nachts luiers droeg. De jeugdvriend begreep heel goed de gène die ze elke keer voelde als ze naast het veld plaste. Hij zei “het heel goed te begrijpen als je in de plaats daarvan één van je luiers zou aan doen.”
De uitspraak was blijven hangen en kwam ook naar boven toen tante Greet met haar sprak over haar kindgevoelens. Vanaf de vierde dag, en na een goed gesprek met de oudste collega, droeg ze op het veld een luier. Ze moest alleen toestaan dat ze naast Kleintje ook Pamperke werd genoemd.
Toen ze aankwamen aan het veld, werd Els dan ook eenmaal begroet door “Goeiemorgen Kleintje” en tweemaal door “Dag Pamperke”, waarbij één van de twee haar rok licht optilde, zag dat ze een luier droeg en voldaan stelde dat ze gekleed was zoals het hoorde.
Jan had nooit gedacht dat aardbeien plukken zo vermoeiend zou zijn. Het constante geconcentreerd zijn dat je geen vruchten mist onder een blakke zon, zorgde er voor dat Jan na drie dagen stikkapot naar huis reed, en wegdroomde hoe hij de rest van de namiddag zou volmaken.
Omdat tante Greet deeltijds werkte en kortere werkdagen had, was ze altijd al thuis als de twee werkers in de loop van de namiddag bij haar thuis aankwamen. Ze hadden de dagen ervoor gewandeld en gefietst, maar nu hoopte hij op de boerderij te kunnen blijven.
Het wegdromen zorgde echter voor een totaal ander gevolg, want voor hij het goed en wel besefte lag Jan met fiets en al anderhalve meter lager in een gracht. Het drong tot hem door dat Els vlak ervoor keihard “Jan !” had geroepen.
Het duurde even vooraleer Jan terug wist waar hij was. Els boog naar hem met een extreem bezorgde blik.
“Jan, wat gebeurde er ? Je vloog ineens opzij en duikelde naar beneden. Heb je pijn ? Bloedt je ergens ?”
“Ik weet niet wat er is gebeurd. Ik was aan het wegdromen denk ik en heb niet op de weg gelet.”
Jan krabbelde recht. Pas toen hij goed en wel terug op de weg stond, voelde hij de plekken waar zijn lichaam onzacht in aanraking was gekomen met de grond of de fiets. Zijn hoofd was verdwaasd, en op zijn rechterbeen waren de sporen te zien van contact met een bramenstruik.
Het meeste pijn had hij op zijn rechterborstkas en aan zijn kruis. Hij vermoedde dat het stuur er voor iets tussen zat.
“Zoetje, zeg me dat je gewoon in een plas hebt gelegen hé. Je poep en kruis is helemaal nat.”
Jan keek naar beneden en voelde er aan. Hij kon een kreun niet onderdrukken. Hij had een enorme déjà-vu van de val bij Marthe thuis. Ook nu besefte hij dat zijn drang om te plassen, die hij kort daarvoor nog had gevoeld, volledig verdwenen was, en zich nu letterlijk in zijn broek bevond.
Toen ze bij tante Greet kwamen, schoot ze onmiddellijk in actie. Jan werd al een eerste keer geïnspecteerd. De wondjes die hij had, werden verzorgd. Ook belde ze de huisarts. Jan protesteerde wel, maar tante Greet zei dat de huisarts zeker moest langskomen omdat dat voor de verzekering belangrijk was.
Tante Greet verplichtte hem om zijn bovenkleding uit te doen, zodat ze de wonden aan zijn romp kon nakijken. Twee grote bloeduitstortingen waren zichtbaar op de plaats waar zijn romp onvrijwillig kennis had gemaakt met de handvaten van het stuur. Vooral die aan het kruis baarde tante Greet zorgen.
“Jan, heb je totaal niets gevoeld toen je plaste ?”
Jan schudde verslagen zijn hoofd. Niet alleen schaamde hij zich erover dat hij geplast had zonder het te voelen. Pas nu merkte hij pas hoeveel pijn hij had aan zijn kruis. Hij moest toegeven dat hij schrik had.
“Jan, denk je dat je met je hoofd ergens bent tegen gevallen ? Als dat is, moeten we in het oog houden of je geen hersenschudding hebt. Als je zonder helm met de fiets tegen de grond gaat, zit dat risico er altijd in.”
Ook nu ontkende Jan. Hij had even tijd nodig gehad om te weten wat er gebeurd was, maar hij had nergens pijn aan zijn hoofd, dus hij dacht niet dat zijn hoofd geraakt was.
Terwijl tante Greet bezig was geweest Jan te verzorgen, had Els propere kleren uitgezocht voor Jan. Tante Greet zag de aarzeling bij Jan toen hij de onderbroek wou aantrekken.
“Sorry Jan, ik zal even weggaan zodat je je kan aankleden, of heb je net hulp nodig ?”
Jan keek tante Greet quasi smekend aan.
“Mijn kruis doet echt wel pijn. Ik heb veel schrik dat ik …, dat ik het terug niet ga voelen.”
“Dus eigenlijk vraag je nu aan mij of je gewoon een luier mag aandoen ?”
Tante Greet kon de geamuseerde blik in haar ogen niet verhullen. Dit maakte dat Jan zich nog meer schaamde.
“Eigenlijk wel, ja.”
“Neem je kleren maar mee. Ik doe dat liever even op het bed.”
De luier redde Jan trouwens in de loop van de avond. De huisarts kon pas laat naar hen toekomen, en in ieder geval te laat voor Jan die kort na het avondeten in slaap was gesukkeld toen hij buiten nog even van de avondzon wou genieten.
Ondanks het feit dat tante Greet de huisarts op de hoogte bracht van de plasoplossing die Jan aan had, was wel duidelijk dat de man veel minder ervaring had met luiers dan haar. Hij bekeek eerst alle andere wonden, maar aarzelde te opzichtig om de luier los te maken.
Tante Greet had veel minder scrupules. Zonder verpinken maakte ze de luier los, en maakte ze zijn kruis wat proper met een washandje. De dokter voelde plaatsvervangende schaamte, Jan daarentegen werd vuurrood van echte schaamte. Hij besefte te laat dat hij zelfs niet tegenstribbelde toen zij hem zo open en bloot waste.
Ook de dokter kon niet anders dan vaststellen dat zijn kruis de zwaarste slag had opgevangen. De schaamte van Jan werd nog erger toen de dokter de inhoud van de luier nakeek en er aan rook.
“Waarom deed je dat, dokter ?”
“Jongeman, ik keek of je toevallig bloed verloor via je urine. Ik heb op dit moment het meeste schrik voor je nieren. Mocht er bloed in je urine hebben gezeten, dan had ik je onmiddellijk naar het ziekenhuis gestuurd, maar daar blijf je voorlopig van gespaard.”
“Greet, ik neem aan dat jij wel zalf tegen blauwe plekken in huis hebt. Laat hem dat er maar op smeren. En Jan, als je zou merken dat er bloed in je urine zit, of je urine zou ineens sterk en scherp beginnen ruiken, dan ga je binnen voor een urologisch onderzoek. Ik zal een verwijsbriefje opstellen.”
Tante Greet vond Jan nog steeds naakt op de handdoek in de keukentafel zittend nadat ze afscheid had genomen van de huisarts, maar nu wel in een troostende omhelzing met Els.
“Gaat het een beetje ? Ik neem aan dat je wel bent geschrokken van wat hij vertelde. Ik geef hem anders wel gelijk dat we je urine in het oog moeten houden. Een blauwe plek is nog wel iets anders dan pakweg een nierscheur. Als je echt zeer blijft hebben, gaan we terug.”
“Trouwens, schatjes, ik stel voor dat jullie het allebei voor bekeken houden voor vandaag. Jan kan zijn slaap meer dan goed gebruiken nu, en ook voor jou Els is het een zware dag geweest. Jan, ik ga ook nog je wonden verzorgen. Kan je misschien eerst je klaarmaken ?”
De volgende morgen voelde Jan zich beter, buiten een stekende pijn op zijn borst en in zijn schaamstreek. Ook nu werd hij na het wassen boven verwacht, naar hijzelf dacht voor het verzorgen van de wonden. Toen hij op de slaapkamer kwam, zag hij ook een luier klaarliggen.
“Is die voor mij ?”
Ditmaal was hij vooral argwanend.
“Alleen als je zelf wil, maar als je niet wil, dan ga je in een fles moeten plassen, want ik wil je urine kunnen nakijken straks. Heb je zonet moeten plassen op de wc ?”
Jan schudde zijn hoofd.
“Eigenlijk nooit ’s morgens. Dat zit altijd al in mijn luier.”
Na de wondverzorging gaf Jan aan dat hij toch maar liever een luier om had. De pijn in zijn kruis was niet weg te steken, en hij had teveel schrik dat hij nog steeds niet zou voelen dat hij moest plassen.
“Dat is allemaal goed voor mij. Maar zo rap ben je nu ook niet incontinent hoor, Jan. Ik ben er vrij zeker van dat je schrik ongegrond is.”
Met een forse tik op zijn geluierde billen werd hem duidelijk gemaakt dat hij plaats moest maken voor Els.
Alhoewel Jan zoveel mogelijk probeerde de luier te verbergen voor de drie collega-plukkers, toch moest hij zich na enkele uren gewonnen geven voor de oudste collega. Toen ze toevallig allebei een vol bakje aardbeien naar de laadwagen brachten, werd hij aangesproken.
“Jan, ik weet dat je de vriend van Els bent, maar ik neem aan dat dat niet de reden is waarom jij nu ook een luier draagt. Je gaat toch wat uitleg moeten geven. Ook de twee ander hebben het trouwens al gezien.”
Met een vuurrode kop bracht Jan het relaas, te beginnen met het bedplassen, en vervolgens de gebeurtenissen van de dag ervoor.
“Op dat vlak ben je weer met je gat in de boter gevallen. Greet trekt er zich geen fluit van aan dat ze jullie moet verzorgen. Ze doet niet liever. Mijn moeder is altijd blij als ze hoort dat Greet in haar gang van het rusthuis staat.”
Tegen de middag was hij definitief veroordeeld tot zijn nieuwe bijnaam Pissevent, naast die van Kleine. Evert had bij zijn werkbezoek eerder die week gevraagd waar hun Kleine was. Dat het niet over Els ging was onmiddellijk duidelijk geweest, want die stond op dat moment recht voor hem. Sinds dat moment werd hij meestal als Kleine aangesproken, maar nu was daar dus Pissevent bijgekomen.
Toen ze die vrijdag om drie uur naar huis gingen, werd het koppel een prettig geluierd weekend gewenst door de drie plukkers. Zeker toen ze naast elkaar stonden en het niet konden laten mekaar dik te zoenen, kon de pret niet op, zeker omdat hun lichte kleren langs geen kanten konden verhullen dat hun luiers gebruikt waren.
“Zie je wel dat jullie bij elkaar passen. Ziedaar ons klein mannen, Pissevent en Pamperke.”
Terwijl ze dit zeiden, drukte Els Jan stevig tegen zich aan en legde haar handen op zijn luier. Stil genoeg sprak ze hem aan.
“Jij beseft toch dat je er nu ook aan vasthangt voor de rest van de tijd dat je plukt. Die drie gaan het niet meer pikken dat je geen luier meer aan hebt.”
“Els alsjeblief…”
Jan keek haar smekend aan, maar van binnen wist hij dat ze overschot van gelijk had en dat het geen zin had te proberen hiertegen te gaan vechten.
Toen Jan enkele minuten later op bed lag om zich te laten inspecteren door tante Greet, moest hij bekennen dat een luier dragen ook een enorm voordeel had gehad. Hij had gemerkt dat de pijn in zijn onderbuik veel beter te verdragen was als hij heel veel kleine plasjes liet. Ze verschoot dan ook niet toen hij haar vroeg opnieuw een luier om te doen.
“Jan, één afspraak gaan we maken. Zolang die blauwe plek en de pijn in je onderbuik er nog is, mag je luiers dragen overdag, maar constant het zomaar laten lopen is wel degelijk vragen om controle te verliezen.”
Toen hij vijf minuutjes later zich terug beneden presenteerde, kon Els het niet laten hem terug in de luier te knijpen en hem een “Jan Van Hoof, je bent een profiteur !” voor zijn voeten te smijten voor ze hem een kus gaf.
Die vrijdagavond was een avond geweest als alle andere. Nonkel Evert was nog op de baan en dus zaten ze met zijn drieën aan de buitentafel. Het voelde voor Jan vreemd aan dat hij de dag erop terug naar huis zou gaan.
Ondanks de fysieke ongemakken en de vermoeidheid voelde Jan zich opperbest. Tante Greet kon heel lekker koken en met alle verzorging die hij kreeg, had Jan totaal niet het gevoel dat hij hier was om te werken. Hij wist dat Els er net hetzelfde over dacht. Je zag het ook aan haar dat ze enorm genoot.
Nippend aan het glaasje wijn dat tante Greet hen had voorgeschoteld zaten ze samen naast mekaar te genieten van het zicht op de uitgestrekte velden en weiden die voor hen lagen. Jan volgde met zijn ogen enkele scholeksters en kieviten die het met elkaar aan de stok hadden gekregen.
Hij had niet door dat Els zat te genieten van de aandacht waarmee hij de vogels volgde. Hij voelde zelfs niet dat zij haar hoofd op zijn schouder legde en hem vastnam.
Het was pas toen tante Greet zijn glas even terugnam om bij te vullen dat zijn aandacht terug naar de eettafel werd getrokken.
“Schatjes, ik heb een vraagje voor jullie. Er was afgesproken met jullie ouders dat ik jullie morgenvroeg al naar het station breng. Ik heb echter een aanbod gekregen dat jullie misschien wel interesseert.”
“Als jullie willen, kunnen jullie een weekendje weg, maar als jullie ja zeggen, dan wil dat zeggen dat ik jullie vanavond al weg doe, en dat tot zondagavond.”
“Dat is wel een changement de decor, tante. Ik neem aan dat je eerst nog wel wat uitleg geeft voor we beslissen ?”
“Tuurlijk dat, Els. Jullie kunnen een weekendje logeren bij een collega van mij. Zij is volledig op de hoogte van jullie probleempjes, en zou het fijn vinden om nog eens voor twee geluierde kindjes te zorgen.”
Jan kon zijn argwaan niet verbergen. Hij had het gevoel dat hij voor de zoveelste keer niets in de pap te brokken had over het geheim houden van zijn luiergebruik.
“Mijn collega heeft jarenlang haar gehandicapte zoon verzorgd, maar die is nu al enkele maanden permanent in een instelling. Toen ik vertelde dat ik twee luierkindjes te slapen had, zei ze me dat ze dat ongelooflijk miste. Meer voor de grap vroeg ze me vanmorgen of ik jullie niet enkele dagen kon missen.”
“Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat zelf wel zag zitten, en ben zo vrij geweest al met jullie ouders te bellen, en ze vinden het geen probleem als jullie dit weekend hier blijven.
Dus schatjes, als jullie er mee akkoord gaan, dan wacht jullie dit weekend een vertroetelweekend om u tegen te zeggen. En je mag er zeker van zijn dat Marian nog veel meer dan mij jullie slaapattributen aanvaardt. Wat denken jullie ?”
Laatst bewerkt:
beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 55
Toen hij het voorstel van tante Greet aanhoorde, sloeg de schrik Jan op het hart. Hij zou gewoon bij een wildvreemde gaan slapen, en alleen al het idee dat ze hun fopspenen zouden meenemen was voor Jan ondenkbaar. Hij stond dan ook op het punt om vriendelijk te bedanken voor het aanbod, maar Els was hem voor.
“Tante, dat is een geweldig aanbod. Natuurlijk dat wij dat willen doen. Wij kijken er echt naar uit.”
Zonder ook maar één keer naar Jan om te zien of zijn mening te vragen, pikte tante Greet in op haar nichtje.
“Prachtig ! Ga dan maar naar boven wat gerief bij elkaar zoeken dat je dit weekend nodig hebt. Ik bel naar Marian dat jullie vanavond komen.”
Jan voelde zijn hartslag stijgen. Er werd hier gewoon in zijn naam beslist, volledig tegengesteld aan hetgeen hij zelf wilde, en wat hem nog het meeste schrik bezorgde, hij bleek niet in staat zijn mond open te doen en te zeggen dat hij niet wilde.
Van de rest van de maaltijd en de inpak kon Jan zich achteraf niets meer herinneren. Zelfs zijn gedachten wilden niet meer mee werken. Hij deed wel alles mee, maar zonder zich er nog van bewust te zijn.
Hij at dessert, antwoordde gedwee op vragen die hem werden gesteld, en ging na het eten gewoon een zak klaar maken om mee naar Marian te nemen, maar geen van zijn handelingen bleven hangen.
Het ging zelfs zover dat hij zich nog wel kon herinneren dat hij plaste in zijn luier, maar zelfs niet dat hij zijn lichaam toestemming gaf om te plassen. Het enige dat hij zich hierover herinnerde was het feit dat hij voelde dat hij een natte luier had, en dat niet erg vond.
Els kreeg medelijden met haar vriend. Toen haar tante het voorstel deed, vermoedde ze dat Jan uit zichzelf niet akkoord zou gaan. Ze was er echter van overtuigd dat hij wel zou loskomen. Alleen had ze niet verwacht dat haar tante hem ook compleet zou negeren.
Nadat ze had toegezegd, en haar tante er even ad rem op had gereageerd, had ze de stemmingswissel van Jan wel opgemerkt. Hij was veel meer in zichzelf gekeerd, en was bij wijze van spreken enkel nog maar lijfelijk aanwezig.
Ze wist echter dat ze nu moest doorzetten. Jan kon dit onmogelijk inschatten, maar Els wist maar al te goed dat haar tante zo’n voorstel niet zou doen als ze er niet heilig van overtuigd was dat ze in goede handen zouden zijn. Els wist dat ze op dat vlak haar tante blindelings kon vertrouwen.
Tante Greet hoopte dat ze Jan niet te hard voor het hoofd had gestoten. Ze had de woordkeuze van Els duidelijk genoeg opgemerkt, en ook de bedenkelijke blik van Jan gezien terwijl zij het voorstel deed. Het enthousiasme dat Els uitstraalde, en de zelfzekerheid waarmee zij in naam van de twee sprak, deed haar oordelen dat Els de situatie voldoende in handen had.
Toch had ze te doen met de jongen. Hij was nog tijdens het eten stilgevallen, en leek niet meer in staat te zijn een eigen wil te hebben. Ze had zich niet aan dit gedrag verwacht, en hoopte dan ook dat hij zou loskomen eenmaal ze bij Marian waren.
In ieder geval wist ze dat ze er alle drie veel deugd van zouden hebben. Marian zou het jonge koppel absoluut in de watten leggen, en ze was er zeker van dat hun babygevoelens een plaats zouden krijgen bij Marian. Stiekem verdacht ze Marian van gelijkaardige gevoelens, maar ze durfde haar collega niet voor het hoofd stoten en het haar te vragen.
Het was haar altijd al opgevallen dat haar zoon kinds werd gehouden. Het was zeker mogelijk dat haar zoon dat zelf wou, maar gezien zijn handicap verdacht ze Marian er van hem ook wel expres kleiner te houden, omdat zij dat nodig had.
Ondanks haar vermoeden gunde ze het Marian van harte om de twee een weekendje te hebben. Zeker Els was mondig genoeg om haar grenzen aan te geven, en voor Marian zou het ook een fijne ervaring zijn om twee ‘baby’s’ in huis te hebben die uit zichzelf konden aangeven wat ze wel of niet leuk vonden, tenminste als Jan terug uit zijn cocon zou komen.
Jan kon achteraf niet zeggen aan wat het lag, maar het was pas in de korte autorit naar Marian dat Jan terug een beetje bij kennis kwam. Toen tante Greet de motor stillegde, kon Jan een kreun niet onderdrukken. Els draaide zich bezorgd naar Jan.
“Wat is er ?”
“Ik weet het niet, Els. Het is nogal overdonderend voor mij. Ik voel me heel ongemakkelijk op dit moment. Ik heb zo niet het gevoel dat ik mijn eigen leven nog in handen heb.”
“Is dat zo erg ? Of ons Marthe dat nu voor jou beslist, of ik, of jullie Lies, dat is toch net hetzelfde ? En van ons aanvaard je dat toch wel. Ik ken die Marian ook niet, maar ook dan vertrouw ik op de goede afloop.”
“Ik weet het niet meer, Els. En ik had ook niet gedacht van zo bij iemand wildvreemd te moeten aankomen.”
Hij richtte zijn handen naar zijn natte luier.
“Ik was gewoon niet in staat te zeggen dat ik een onderbroek wou aandoen, of desnoods op zijn minst een propere luier.”
Tante Greet zag dat bij Jan de veer op breken stond en richtte zich naar hem. Ze ging er wel van uit dat hij bij Marian ging blijven, maar ze wou ook niet dat zijn weekend werd verpest door een slecht gevoel.
“Jan, als je een propere luier aan wil, dan zal Marian er wel voor zorgen. Ik kan je maar één raad geven. Je krijgt dit weekend een gedroomde kans om te ontdekken wat er allemaal in je leeft van gevoelens, en dan vooral je babygevoelens.”
Jan keek haar verschrikt aan.
“Wat heb jij haar dan allemaal verteld ?”
“Ik heb enkel verteld dat jullie ’s nachts luiers dragen omdat jullie bedplassen, en ze weet van je totter die je gisteren hebt gemaakt met de fiets. Voor de rest weet ze niks.”
“Waarom ben je er dan zo van overtuigd dat onze babygevoelens bij haar een plaats hebben ?”
“Ik merk dat je helemaal terug bent, Jan. Ik ken Marian wel een beetje. Zij heeft het nodig om haar mamagevoelens er volledig te laten zijn. En bij haar horen daar ook fopspenen en dergelijke bij. Dat heb ik genoeg aan haar zoon gemerkt toen die er nog was.”
Het bleef even stil bij Jan. Ook Els besefte dat ze dit moment van stilte er moest laten zijn, zodat Jan wat op zijn positieven kon komen.
“Toch heb ik schrik.”
“Jan, dat is normaal. Ook Marian zal wel schrik hebben, vermoed ik. Zij gaat ook geen fouten willen maken. Gewoon aangeven wat je wel of niet wilt. En als het niet lukt van dit zelf te zeggen, dan denk ik dat Els het wel van je overneemt. Is het niet, schat ?”
Els bevestigde de vraag van haar tante, en gaf Jan een dikke zoen op zijn kaak.
“Laat u gaan, zoetje. Vertrouw op mij dat dit een zalig weekendje wordt.”
Jan stapte met een heel klein hartje uit de auto. Zijn vertrouwen in vooral Els hield hem recht, maar ondanks dat voelde hij zich heel, heel klein, niet in het minst doordat hij een natte luier had, een luier die vermoedde hij nu ook duidelijk zichtbaar zou zijn.
Jan wist niet van waar het beeld kwam, maar in zijn fantasie verwachtte hij een tweede tante Greet te zien. Hij kwam zwaar bedrogen uit. Marian was ten eerste zichtbaar jonger, waarschijnlijk ergens in de dertig, maar ook een heel pak knapper en rondborstiger. Jan besefte direct dat dit nog problemen kon opleveren.
Uit schrik dat zijn hormonen het zouden overnemen, stopte Jan zich zoveel mogelijk weg. De combinatie van alles was voor hem moordend : logeren bij iemand die je niet kent, maar die volbloed vrouw is terwijl jij tjokvol adolescente hormonen zit, en waarvan het de bedoeling is dat ze je als een klein kind zal behandelen voor een vol weekend, met alles erop en eraan.
Tante Greet zag dit en kon het toch niet nalaten hem terug in een vernederende positie te brengen. Ze duwde hem naar voor zodat hij recht voor Marian stond.
“Marian, je hebt zo direct al gelijk werk want dit kleintje hier gaat ondertussen wel een propere luier kunnen gebruiken.”
De situatie werd er niet beter op toen Marian hem daarop in het gezicht aaide.
“Dat komt zeker in orde, mijn jongen. Niks zo vervelend als met een natte poep te moeten rondlopen, hé.”
Jan zonk ineen van schaamte. Nog voor hij zelfs zijn mond maar had opengedaan was het voor iedereen duidelijk wat zijn positie voor dit weekend was.
Dit werd nog verergerd toen hij zijn mond opendeed om te reageren, maar niks kon uitkramen. Pas na enkele pijnlijke seconden herstelde Jan zich, en deed zijn mond terug toe.
Ondanks alle vernedering en pijnlijke situatie besefte Jan dat hij dit nog niet eens heel erg vond. Hij moest er niet aan denken, dat deden anderen al wel voor hem. Het besef van dit gevoel overdonderde hem compleet. Hier was weer maar eens een vrouw die hem zo rond zijn vinger wond, en hij vond dat gewoon oké, welke gevolgen dit ook voor hem had.
Mia legde haar arm rond haar dochter. Nu begreep ze veel beter de gevoelens die er in haar dochter omgingen. Het was haar al eerder opgevallen dat Lies heel onrustig werd als haar regels doorkwamen, maar anders dan enkele maanden eerder had Lies nu wel een uitlaatklep.
Vroeger kon Lies behoorlijk bitsig doen op zo’n dagen. Zowel Jan als Mia respecteerden dit en hielden dan afstand, ook om geen verdere ruzie te veroorzaken. Alleen had Mia altijd het gevoel blijven hebben dat er meer speelde.
Nu wist Mia eindelijk wat het was, en kon ze er op inspelen. Anders dan wat ze vroeger liet uitschijnen, had Lies net extra veel behoefte aan verzorging en moederliefde. Lies liet zich dan ook gedwee klaarmaken door haar moeder.
Nu lag Lies geleund tegen haar moeder te genieten van de film die ze samen aan het zien waren. Uit heel haar houding merkte Mia dat Lies in rust was. Dat ze de dag nadien geluierd naar het werk moest gaan, was op dit moment niet belangrijk.
Tijdens de pauze zette Mia zich verder aan de opruim van de keuken. Terwijl ze de zuigfles van Ella uitwaste, dacht ze aan de fopspeen die boven op Lies haar kamer lag. Die lag steevast naast haar hoofdkussen te wachten.
Ze had gedacht dat Lies de speen wel zou wegsteken in haar nachtkastje, maar de voorbije weken was dat in ieder geval niet gebeurd. Ze wist niet of ze hem elke nacht gebruikte, maar ze maakte er geen enkel geheim van dat ze er één had, want elke keer als Mia de kamer binnenkwam, zag ze de speen klaarliggen.
Ze vermoedde bovendien dat Marthe zelfs een fles durfde geven aan Lies als ze bij haar bleef slapen. Marthe had het nooit met zoveel woorden toegegeven, maar Mia wist het eigenlijk wel zeker dat zowel Els als Jan dit genoegen al hadden gehad.
Tijdens het volgende deel van de film – Lies had zich weer knus tegen haar moeder genesteld – kon Mia het beeld van een zuigende Lies niet van zich af zetten. Hoe vreemd het ook voor haar voelde, haar nieuwsgierigheid was enorm geprikkeld. Ze vroeg zich af of Lies zich ook bij haar in een babyrol zou kunnen begeven.
Ondanks haar nieuwsgierigheid probeerde ze het denkbeeld toch te verdringen. Ze voelde een sterke remming om haar fantasie te laten gaan. Haar dochter was zeventien jaar. Ze vond het niet kunnen dat ze een fantasiebeeld door haar hoofd liet gaan waarbij haar dochter dergelijke rol te ondergaan had.
Mia besefte dat ze er totaal geen probleem mee had om dergelijke fantasie er te laten zijn in een spel tussen twee gelijken, maar haar situatie was anders. Zij bleef in eerste instantie de moeder van een minderjarige dochter, een moeder wiens plicht het was een zo goed mogelijke opvoeding te voorzien voor haar dochter.
“Voor we naar binnen gaan één praktisch vraagje. Jan, denk je dat je luier het nog een half uurtje uithoudt, of moet je nu echt wel verschoond worden ?”
Jan wou nog steeds zeggen dat hij geen nieuwe luier nodig had. Langs de andere kant vermoedde hij dat Els er misschien wel op rekende om ook al terug een luier omgedaan te krijgen. Het resultaat was een gehakkel en gestotter dat uit zijn mond kwam, gevolgd door het duidelijke “Doe maar !”
Marian deed teken dat hij naar boven mocht gaan. Ook Els volgde, vooral uit nieuwsgierigheid. Op de overloop ging Marian hen voor naar één van de kamers. Eenmaal binnen begrepen Jan en Els dat dit de kamer van de zoon was geweest.
Het was een ruime kamer die volledig op de verzorging van de zoon was voorzien. Naast een verschoontafel zagen ze een afgebakende hoek met allemaal kussens, maar ook met een soort zit-lig-meubel waarin iemand gefixeerd zat zonder riemen.
Aan de andere kant van de kamer stond een ruim bed met spijlen en op meerdere plaatsen fixatiebanden. Jan raakte niet wijs uit de wirwar aan banden. Het leek wel of er genoeg banden waren om drie of vier personen te binden.
Marian gebood Jan op het verzorgingskussen plaats te nemen. Twee dingen vielen hem onmiddellijk op. Ten eerste bleek de tafel de ideale hoogte voor Marian te hebben. Zij kon gewoon rechtstaan achter en naast de tafel om alle handelingen te doen zonder te moeten buigen.
Ten tweede lag het kussen geweldig. Je zag het door de overtrek die errond zat eigenlijk niet als er niemand op lag, maar het was op en top een verzorgingskussen dat aan de zijkanten opliep. Jan voelde zich onmiddellijk fysiek gesteund door de verhoogde randen.
Nog terwijl Jan zich nestelde op het kussen, was Marian al in actie geschoten. Uit de zak van Jan zocht en vond ze een luier, maar ook de romper die hij ’s nachts wou aandoen werd er uit genomen.
‘Omhoog met die beentjes, jongen.”
Haar professionele ervaring zal er wel een rol in gespeeld hebben, maar Jan kon weinig beginnen tegen de efficiëntie waarmee ze zijn benen tilde en de short die hij aanhad verwijderde. Zijn luier lag heel even bloot, maar niet voor lang, want Marian trok de plakstrips los, tilde zijn poep op en verwijderde de natte luier.
De vernedering voor Jan ging nog verder. Zonder iets te zeggen, begon ze hem met vochtige doekjes proper te maken. Jan hoopte er snel van af te zijn en keek al uit naar het moment dat de in zijn ogen toch onnodige luier rond zijn poep zou zitten.
“Slaap jij ook in deze luier, of gebruik je dikkere luiers voor de nacht ?”
Jan verbaasde zich over deze vraag. Zijn hoop dat hij snel de luier om zou hebben, voelde hij wegstromen.
“Dit zijn onze nachtluiers. Wij hebben geen andere. Ik dacht dat het al nachtluiers waren ?”
“Het zijn inderdaad al redelijk dikke, maar toch. Mag ik je een voorstel doen, Jan ?”
Om er snel van af te zijn, bevestigde Jan maar, geen idee wat er stond te gebeuren. Daarop deed Marian een schuif open die zich blijkbaar onder het kussen bevond. Ze haalde er een superdikke luier uit, die bovendien bedrukt was met kinderlijke tekeningen.
“Dit zijn veel betere nachtluiers. Ze zijn de favoriet van mijn zoon. Ik stel voor dat we jou deze al aandoen. Die enkele uurtjes dat je nog wakker bent, kunnen er gerust bij.”
Een tijdje later lag Jan dan toch met een luier aan op het kussen. Marian had hem gevraagd rechtop te gaan zitten, en had zijn t-shirt uitgedaan en was nu bezig hem zijn romper aan te doen. Jan voelde de dikke luier goed zitten. Het lukte hem moeilijk zijn bovenbenen tegen elkaar te drukken.
Toen hij uiteindelijk van het kussen kwam, werd hij met een dikke kus begroet door een enthousiaste Els.
“Die luier staat je veel beter dan de gewone. Jammer eigenlijk dat die romper er over is gegaan, want met die tekeningetjes erop ben je nog veel meer een baby’tje dan je al was.”
“Els, in plaats van Jan te zitten uitlachen, zou je beter hier komen liggen. Bij mijn weten heb jij ze ook nodig. Dan kan je maar beter ook goed beschermd zijn.”
Els had dit niet echt verwacht, maar plooide onmiddellijk. Enkele minuten later kon ook zij wijdbeens naar beneden wandelen.
Marian nam hen mee in de tuin, waar ze zich tegoed deden aan een glaasje wijn. Marian polste naar hun verwachtingen.
“Tante Greet zei ons dat we een verwenweekendje gingen krijgen, en dat we onze babykant konden leren kennen.”
Els wond er geen doekjes om.
“Babykantjes ? Kan je dat concreet maken ?”
“Eerlijk gezegd kunnen wij allebei genieten van ons klein te voelen. Wij hebben bijvoorbeeld fopspenen voor ’s nachts, en wij hebben ook alletwee al van een zuigfles gedronken. Jan verliest trouwens de controle over zijn blaas als hij van een zuigfles drinkt.”
“Dus het feit dat ik jullie nu in deze luiers heb gestoken, kunnen jullie wel appreciëren ?”
“Ik wel, en jij ook wel, hé schat ?”
Jan was enorm verbaasd dat Els zo open en bloot tegen iemand praatte die ze absoluut niet kenden, en kon eigenlijk geschrokken alleen maar knikken op Els haar laatste vraag.
“Ik denk dat ik ook maar beter volledig open ben. Wat mij betreft mogen jullie je volledig laten gaan in jullie rol als jullie dit willen. Ik zal jullie hierin ondersteunen, verzorgen, voeden, alles wat je maar wil.
Mijn zoon is altijd volledig incontinent gebleven, en heeft heel veel moeite met eten doordat hij spasmen heeft. Ik ben dus wel wat gewend. Jullie mogen alles aan mij vragen. Als ik het niet zie zitten, dan zeg ik het jullie gewoon.”
Voor ’s nachts stel ik voor dat ik jullie in Johan zijn bed leg. De spanbanden kunnen gemakkelijk weggeborgen worden. Er zijn ook trappelzakken als jullie dat willen, maar die zijn wel met een rugsluiting, dus je krijgt die niet zelf los.
Ik heb ook twee fixatiestoelen waarin jullie wel passen. Ze zijn eigenlijk bedoeld om Johan te kunnen voeden als hij te sterke spasmen heeft, maar niets belet ons ze te gebruiken als een kinderstoel.
Voor morgen zie ik het wel zitten om er een welnessdagje van te maken. In de badkamer staat het toestel waarmee ik Johan in bad legde. Het lijkt misschien eng, maar het is gemaakt voor pure verwennerij. En een uitgebreide babymassage is natuurlijk een stevige optie.”
“Hebben jullie zelf nog speciale wensen ? Hebben jullie nog vragen ? Gooi het gewoon op tafel. Daarvoor zitten we hier nu bij elkaar.”
“Marian, waarom doe jij dit ?”
“Els, ik ga niet rond de pot draaien. Ik mis de verzorging van Johan, iets wat jullie tante Greet ook weet. Zij weet ook als geen ander dat ik ervaring heb met ‘grote’ baby’s.
Zij liet duidelijk uitschijnen dat jullie klaar waren voor een verken- en verwenweekend. Zonder woorden had ik door dat dit in babystijl mocht zijn. Twee vliegen in één klap dus. Ik verzorg supergraag en jullie kunnen je volledig laten gaan.”
Ook Jan voegde zich er eindelijk tussen, zij het in het begin hakkelend.
“Marian, ik eh, wij…, wat eh, is… het… de bedoeling dat wij ook eh, kaka doen in onze luier ?”
Marian moest even lachen.
“Ik snap je schrik, Jan. Jullie zijn baas. Ik ben het gewend om kakluiers te moeten verschonen, dus je moet je niet tegenhouden daarvoor, maar de wc is geen verboden terrein voor jullie. Laat dat heel duidelijk zijn. Van mij moeten jullie niets, tenzij jullie er eerst zelf om hebben gevraagd.”
“Gaan wij buitenshuis gaan ?”
“Ik was dat niet van plan, Els. Ik weet dat jij niet onbekend bent hier in het dorp, en ik wil Greet en Evert ook niet opzadelen met vreemde vragen. In de tuin kunnen jullie wel doen en laten wat jullie willen. Die is volledig aan het zicht onttrokken.”
“Marian, hoe komt het dat jij zoveel materiaal hebt. Een extra groot bed, twee fixatiestoelen, …. Jij hebt toch maar één zoon ?”
“Dat heb je goed opgemerkt, Jan. Er zijn er maar weinigen die dit weten, maar als Johan hier is, is zijn vriendin hier ook meestal. Zij heeft een gelijkaardige problematiek, en in de instelling doen ze heel veel zaken gemeenschappelijk. Ze hebben gemerkt dat ze beide veel rustiger zijn als ze samen zijn. Hier thuis hebben ze de mogelijkheid om ook in een veilige omgeving samen te slapen.”
“Is dat veilig ?”
Els besefte dat de vraag eruit was voor ze het besefte, en wou al sorry zeggen, maar Marian was haar voor.
“Jij bedoelt dat ze seks hebben ?”
Beschaamd moest Els toegeven dat ze daarop zinspeelde.
“Johan is gesteriliseerd. Het was een extreem moeilijke beslissing om te nemen, maar onze zoon gaat nooit voor iemand kunnen zorgen. Verstandelijk is hij niet veel ouder dan twee-drie jaar, net zoals Trisha. Dat neemt niet weg dat zij het lichaam van een volwassene hebben, en dat seksuele ontlading moet kunnen.”
Jan keek onbegrijpend naar Marian.
“Wat bedoel je daarmee ?”
“Zeker hier thuis laten we het gebeuren als ze opgewonden worden van elkaar. Mijn man en ik houden een oogje in ’t zeil dat ze mekaar niet pijn doen, maar voor de rest kan en mag er veel.”
“Hebben die dan echt, eh, seks met elkaar ?”
Els’ nieuwsgierigheid was nu enorm geprikkeld.
“Dat gaat niet, Els. Ze dragen allebei permanent luiers, en hebben allebei spasmen. Wat we wel doen, is ze naakt bij elkaar leggen, en hen begeleid van elkaars lichaam laten genieten bijvoorbeeld. Je zou het niet verwachten, maar de lichamelijke aanraking en soms opwinding vermindert bij momenten hun spasmen, raar maar waar.”
“Marian, vind jij het niet raar dat wij babyspullen gebruiken ? Jij doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is.”
“Voor mij is het ook de normaalste zaak van de wereld. Johan slaapt ’s nachts altijd met een fopspeen en hij drinkt regelmatig van een zuigfles. Nu valt het mee, maar toen hij veertien-vijftien jaar oud was, moest hij constant een fopspeen dragen voor de spasmen in zijn mond. Hij kon toen ook niet normaal drinken.
De mensen zullen wel gedacht hebben dat wij hem klein hielden, maar hij had gewoon geen andere mogelijkheid dan zijn drinken te zuigen met een zuigfles. Het was dat of hem laten sterven van de dorst.
En ik ben ondertussen wel vertrouwd met het fenomeen dat mensen zonder noemenswaardige handicaps zo’n dingen durven dragen. Ik zie niet in waarom iemand dat niet zou mogen doen. Zolang je er maar niemand mee kwetst.”
“Dus jij vindt het niet kwetsend dat wij dit doen, terwijl je zoon dit noodgedwongen moet doen.”
“Bij mijn weten moeten jullie één ding ervan wel noodgedwongen doen, hé. Als ik al gekwetst zou zijn, dan is dat eerder mijn ego dat gekwetst is, en niet zozeer mijn zoon. Als iemand het zou doen om mij of mijn zoon uit te lachen, dan heb ik reden om me gekwetst te voelen, maar nu ?”
De drie bleven nog een tijdje praten met elkaar. Het was vooral Els en Marian die praatten. Jan had last van de zalf die Marian goed dik op zijn blauwe plek boven zijn penis had uitgesmeerd. Kwam het door de dikke luier, of door de hoeveelheid zalf, maar hij had het gevoel dat zijn kruis te warm stond.
Ook begon hij de wijn te voelen. Hij was al aan zijn derde glas doorheen de avond bezig, eerst bij tante Greet en nu bij Marian. Toen Marian hem even zag wegdraaien, besefte ze dat ze beter eerst de avondroutine in gang kon zetten.
Tijdens het volgende reclameblok veranderde Mia van tactiek. Haar nieuwsgierigheid was nog steeds niet gestild, maar ze wilde het niet in de praktijk omzetten, of toch niet uit zichzelf.
“Liesje, mag ik je eens iets vragen over jou en Marthe ? Heb jij eigenlijk ooit al iets meer gedaan dan een fopspeen gedragen terwijl je bij Marthe was ?”
“Nee mama. Wat zou er nog meer kunnen dan ? Had jij iets in gedachten ?”
“Ja, ik weet niet ? De stap tussen een fopspeen en pakweg een zuigfles vind ik zelf niet groot.”
“Allee mama, ik snap wel wat je bedoelt, maar waarom zou Marthe dat doen. Of weet jij meer ?”
“Ik ga eerlijk zijn, Lies. Ik verdenk Marthe er van dit al bij Els en Jan te hebben gedaan. Els heeft haar mond eens een keer voorbij gepraat. Ik wist toen niet wat ze bedoelde, maar toen ik daarstraks de fles van Ella uitspoelde, viel mijn frank.”
“Bedoel je dat Marthe onze Jan en Els van een fles heeft laten drinken ?”
“Hm, hm !”
Het bleef een tijdje stil. Kort voor het einde van het reclameblok kwam Lies echter met een voor Mia half verwachte vraag. Ze had haar dochter goed ingeschat.
“Mama, had jij bijbedoelingen met jouw eerste vraag ? Kan het zijn dat jij aan het fantaseren was geslagen hoe het zou zijn als ik hier met een zuigfles zou liggen.”
“Liesje, je begint me blijkbaar goed te kennen.”
Terug bleef het even stil, maar nu was het de beurt aan Mia om terug te beginnen.
“Moet ik voor jou kamillethee maken ?”
‘Graag !”
Lies moest zelfs niet nadenken over haar korte antwoord.
Een kwartiertje later lag Lies volledig genesteld tegen Mia’s borsten te genieten van een zuigfles kamillethee. Mia moest toegeven dat ze een enorme déjà-vu had, maar wel één die enorm veel emoties bij haar naar boven deed komen.
Anders dan het verschonen van een luier was het voeden van Lies echt wel een element dat ze vijftien jaar lang niet meer had moeten doen. De manier ook waarop Lies was gaan liggen, sprak boekdelen.
Ze leunde echt tegen Mia’s borsten, haar benen zo goed mogelijk ingetrokken. Ze lag zelfs zo goed dat Mia vol uitzicht had over de luier die Lies aanhad. Mia kon niet anders dan besluiten dat ze vanavond terug een baby’tje in haar armen had.
Toen hij het voorstel van tante Greet aanhoorde, sloeg de schrik Jan op het hart. Hij zou gewoon bij een wildvreemde gaan slapen, en alleen al het idee dat ze hun fopspenen zouden meenemen was voor Jan ondenkbaar. Hij stond dan ook op het punt om vriendelijk te bedanken voor het aanbod, maar Els was hem voor.
“Tante, dat is een geweldig aanbod. Natuurlijk dat wij dat willen doen. Wij kijken er echt naar uit.”
Zonder ook maar één keer naar Jan om te zien of zijn mening te vragen, pikte tante Greet in op haar nichtje.
“Prachtig ! Ga dan maar naar boven wat gerief bij elkaar zoeken dat je dit weekend nodig hebt. Ik bel naar Marian dat jullie vanavond komen.”
Jan voelde zijn hartslag stijgen. Er werd hier gewoon in zijn naam beslist, volledig tegengesteld aan hetgeen hij zelf wilde, en wat hem nog het meeste schrik bezorgde, hij bleek niet in staat zijn mond open te doen en te zeggen dat hij niet wilde.
Van de rest van de maaltijd en de inpak kon Jan zich achteraf niets meer herinneren. Zelfs zijn gedachten wilden niet meer mee werken. Hij deed wel alles mee, maar zonder zich er nog van bewust te zijn.
Hij at dessert, antwoordde gedwee op vragen die hem werden gesteld, en ging na het eten gewoon een zak klaar maken om mee naar Marian te nemen, maar geen van zijn handelingen bleven hangen.
Het ging zelfs zover dat hij zich nog wel kon herinneren dat hij plaste in zijn luier, maar zelfs niet dat hij zijn lichaam toestemming gaf om te plassen. Het enige dat hij zich hierover herinnerde was het feit dat hij voelde dat hij een natte luier had, en dat niet erg vond.
Els kreeg medelijden met haar vriend. Toen haar tante het voorstel deed, vermoedde ze dat Jan uit zichzelf niet akkoord zou gaan. Ze was er echter van overtuigd dat hij wel zou loskomen. Alleen had ze niet verwacht dat haar tante hem ook compleet zou negeren.
Nadat ze had toegezegd, en haar tante er even ad rem op had gereageerd, had ze de stemmingswissel van Jan wel opgemerkt. Hij was veel meer in zichzelf gekeerd, en was bij wijze van spreken enkel nog maar lijfelijk aanwezig.
Ze wist echter dat ze nu moest doorzetten. Jan kon dit onmogelijk inschatten, maar Els wist maar al te goed dat haar tante zo’n voorstel niet zou doen als ze er niet heilig van overtuigd was dat ze in goede handen zouden zijn. Els wist dat ze op dat vlak haar tante blindelings kon vertrouwen.
Tante Greet hoopte dat ze Jan niet te hard voor het hoofd had gestoten. Ze had de woordkeuze van Els duidelijk genoeg opgemerkt, en ook de bedenkelijke blik van Jan gezien terwijl zij het voorstel deed. Het enthousiasme dat Els uitstraalde, en de zelfzekerheid waarmee zij in naam van de twee sprak, deed haar oordelen dat Els de situatie voldoende in handen had.
Toch had ze te doen met de jongen. Hij was nog tijdens het eten stilgevallen, en leek niet meer in staat te zijn een eigen wil te hebben. Ze had zich niet aan dit gedrag verwacht, en hoopte dan ook dat hij zou loskomen eenmaal ze bij Marian waren.
In ieder geval wist ze dat ze er alle drie veel deugd van zouden hebben. Marian zou het jonge koppel absoluut in de watten leggen, en ze was er zeker van dat hun babygevoelens een plaats zouden krijgen bij Marian. Stiekem verdacht ze Marian van gelijkaardige gevoelens, maar ze durfde haar collega niet voor het hoofd stoten en het haar te vragen.
Het was haar altijd al opgevallen dat haar zoon kinds werd gehouden. Het was zeker mogelijk dat haar zoon dat zelf wou, maar gezien zijn handicap verdacht ze Marian er van hem ook wel expres kleiner te houden, omdat zij dat nodig had.
Ondanks haar vermoeden gunde ze het Marian van harte om de twee een weekendje te hebben. Zeker Els was mondig genoeg om haar grenzen aan te geven, en voor Marian zou het ook een fijne ervaring zijn om twee ‘baby’s’ in huis te hebben die uit zichzelf konden aangeven wat ze wel of niet leuk vonden, tenminste als Jan terug uit zijn cocon zou komen.
Jan kon achteraf niet zeggen aan wat het lag, maar het was pas in de korte autorit naar Marian dat Jan terug een beetje bij kennis kwam. Toen tante Greet de motor stillegde, kon Jan een kreun niet onderdrukken. Els draaide zich bezorgd naar Jan.
“Wat is er ?”
“Ik weet het niet, Els. Het is nogal overdonderend voor mij. Ik voel me heel ongemakkelijk op dit moment. Ik heb zo niet het gevoel dat ik mijn eigen leven nog in handen heb.”
“Is dat zo erg ? Of ons Marthe dat nu voor jou beslist, of ik, of jullie Lies, dat is toch net hetzelfde ? En van ons aanvaard je dat toch wel. Ik ken die Marian ook niet, maar ook dan vertrouw ik op de goede afloop.”
“Ik weet het niet meer, Els. En ik had ook niet gedacht van zo bij iemand wildvreemd te moeten aankomen.”
Hij richtte zijn handen naar zijn natte luier.
“Ik was gewoon niet in staat te zeggen dat ik een onderbroek wou aandoen, of desnoods op zijn minst een propere luier.”
Tante Greet zag dat bij Jan de veer op breken stond en richtte zich naar hem. Ze ging er wel van uit dat hij bij Marian ging blijven, maar ze wou ook niet dat zijn weekend werd verpest door een slecht gevoel.
“Jan, als je een propere luier aan wil, dan zal Marian er wel voor zorgen. Ik kan je maar één raad geven. Je krijgt dit weekend een gedroomde kans om te ontdekken wat er allemaal in je leeft van gevoelens, en dan vooral je babygevoelens.”
Jan keek haar verschrikt aan.
“Wat heb jij haar dan allemaal verteld ?”
“Ik heb enkel verteld dat jullie ’s nachts luiers dragen omdat jullie bedplassen, en ze weet van je totter die je gisteren hebt gemaakt met de fiets. Voor de rest weet ze niks.”
“Waarom ben je er dan zo van overtuigd dat onze babygevoelens bij haar een plaats hebben ?”
“Ik merk dat je helemaal terug bent, Jan. Ik ken Marian wel een beetje. Zij heeft het nodig om haar mamagevoelens er volledig te laten zijn. En bij haar horen daar ook fopspenen en dergelijke bij. Dat heb ik genoeg aan haar zoon gemerkt toen die er nog was.”
Het bleef even stil bij Jan. Ook Els besefte dat ze dit moment van stilte er moest laten zijn, zodat Jan wat op zijn positieven kon komen.
“Toch heb ik schrik.”
“Jan, dat is normaal. Ook Marian zal wel schrik hebben, vermoed ik. Zij gaat ook geen fouten willen maken. Gewoon aangeven wat je wel of niet wilt. En als het niet lukt van dit zelf te zeggen, dan denk ik dat Els het wel van je overneemt. Is het niet, schat ?”
Els bevestigde de vraag van haar tante, en gaf Jan een dikke zoen op zijn kaak.
“Laat u gaan, zoetje. Vertrouw op mij dat dit een zalig weekendje wordt.”
Jan stapte met een heel klein hartje uit de auto. Zijn vertrouwen in vooral Els hield hem recht, maar ondanks dat voelde hij zich heel, heel klein, niet in het minst doordat hij een natte luier had, een luier die vermoedde hij nu ook duidelijk zichtbaar zou zijn.
Jan wist niet van waar het beeld kwam, maar in zijn fantasie verwachtte hij een tweede tante Greet te zien. Hij kwam zwaar bedrogen uit. Marian was ten eerste zichtbaar jonger, waarschijnlijk ergens in de dertig, maar ook een heel pak knapper en rondborstiger. Jan besefte direct dat dit nog problemen kon opleveren.
Uit schrik dat zijn hormonen het zouden overnemen, stopte Jan zich zoveel mogelijk weg. De combinatie van alles was voor hem moordend : logeren bij iemand die je niet kent, maar die volbloed vrouw is terwijl jij tjokvol adolescente hormonen zit, en waarvan het de bedoeling is dat ze je als een klein kind zal behandelen voor een vol weekend, met alles erop en eraan.
Tante Greet zag dit en kon het toch niet nalaten hem terug in een vernederende positie te brengen. Ze duwde hem naar voor zodat hij recht voor Marian stond.
“Marian, je hebt zo direct al gelijk werk want dit kleintje hier gaat ondertussen wel een propere luier kunnen gebruiken.”
De situatie werd er niet beter op toen Marian hem daarop in het gezicht aaide.
“Dat komt zeker in orde, mijn jongen. Niks zo vervelend als met een natte poep te moeten rondlopen, hé.”
Jan zonk ineen van schaamte. Nog voor hij zelfs zijn mond maar had opengedaan was het voor iedereen duidelijk wat zijn positie voor dit weekend was.
Dit werd nog verergerd toen hij zijn mond opendeed om te reageren, maar niks kon uitkramen. Pas na enkele pijnlijke seconden herstelde Jan zich, en deed zijn mond terug toe.
Ondanks alle vernedering en pijnlijke situatie besefte Jan dat hij dit nog niet eens heel erg vond. Hij moest er niet aan denken, dat deden anderen al wel voor hem. Het besef van dit gevoel overdonderde hem compleet. Hier was weer maar eens een vrouw die hem zo rond zijn vinger wond, en hij vond dat gewoon oké, welke gevolgen dit ook voor hem had.
Mia legde haar arm rond haar dochter. Nu begreep ze veel beter de gevoelens die er in haar dochter omgingen. Het was haar al eerder opgevallen dat Lies heel onrustig werd als haar regels doorkwamen, maar anders dan enkele maanden eerder had Lies nu wel een uitlaatklep.
Vroeger kon Lies behoorlijk bitsig doen op zo’n dagen. Zowel Jan als Mia respecteerden dit en hielden dan afstand, ook om geen verdere ruzie te veroorzaken. Alleen had Mia altijd het gevoel blijven hebben dat er meer speelde.
Nu wist Mia eindelijk wat het was, en kon ze er op inspelen. Anders dan wat ze vroeger liet uitschijnen, had Lies net extra veel behoefte aan verzorging en moederliefde. Lies liet zich dan ook gedwee klaarmaken door haar moeder.
Nu lag Lies geleund tegen haar moeder te genieten van de film die ze samen aan het zien waren. Uit heel haar houding merkte Mia dat Lies in rust was. Dat ze de dag nadien geluierd naar het werk moest gaan, was op dit moment niet belangrijk.
Tijdens de pauze zette Mia zich verder aan de opruim van de keuken. Terwijl ze de zuigfles van Ella uitwaste, dacht ze aan de fopspeen die boven op Lies haar kamer lag. Die lag steevast naast haar hoofdkussen te wachten.
Ze had gedacht dat Lies de speen wel zou wegsteken in haar nachtkastje, maar de voorbije weken was dat in ieder geval niet gebeurd. Ze wist niet of ze hem elke nacht gebruikte, maar ze maakte er geen enkel geheim van dat ze er één had, want elke keer als Mia de kamer binnenkwam, zag ze de speen klaarliggen.
Ze vermoedde bovendien dat Marthe zelfs een fles durfde geven aan Lies als ze bij haar bleef slapen. Marthe had het nooit met zoveel woorden toegegeven, maar Mia wist het eigenlijk wel zeker dat zowel Els als Jan dit genoegen al hadden gehad.
Tijdens het volgende deel van de film – Lies had zich weer knus tegen haar moeder genesteld – kon Mia het beeld van een zuigende Lies niet van zich af zetten. Hoe vreemd het ook voor haar voelde, haar nieuwsgierigheid was enorm geprikkeld. Ze vroeg zich af of Lies zich ook bij haar in een babyrol zou kunnen begeven.
Ondanks haar nieuwsgierigheid probeerde ze het denkbeeld toch te verdringen. Ze voelde een sterke remming om haar fantasie te laten gaan. Haar dochter was zeventien jaar. Ze vond het niet kunnen dat ze een fantasiebeeld door haar hoofd liet gaan waarbij haar dochter dergelijke rol te ondergaan had.
Mia besefte dat ze er totaal geen probleem mee had om dergelijke fantasie er te laten zijn in een spel tussen twee gelijken, maar haar situatie was anders. Zij bleef in eerste instantie de moeder van een minderjarige dochter, een moeder wiens plicht het was een zo goed mogelijke opvoeding te voorzien voor haar dochter.
“Voor we naar binnen gaan één praktisch vraagje. Jan, denk je dat je luier het nog een half uurtje uithoudt, of moet je nu echt wel verschoond worden ?”
Jan wou nog steeds zeggen dat hij geen nieuwe luier nodig had. Langs de andere kant vermoedde hij dat Els er misschien wel op rekende om ook al terug een luier omgedaan te krijgen. Het resultaat was een gehakkel en gestotter dat uit zijn mond kwam, gevolgd door het duidelijke “Doe maar !”
Marian deed teken dat hij naar boven mocht gaan. Ook Els volgde, vooral uit nieuwsgierigheid. Op de overloop ging Marian hen voor naar één van de kamers. Eenmaal binnen begrepen Jan en Els dat dit de kamer van de zoon was geweest.
Het was een ruime kamer die volledig op de verzorging van de zoon was voorzien. Naast een verschoontafel zagen ze een afgebakende hoek met allemaal kussens, maar ook met een soort zit-lig-meubel waarin iemand gefixeerd zat zonder riemen.
Aan de andere kant van de kamer stond een ruim bed met spijlen en op meerdere plaatsen fixatiebanden. Jan raakte niet wijs uit de wirwar aan banden. Het leek wel of er genoeg banden waren om drie of vier personen te binden.
Marian gebood Jan op het verzorgingskussen plaats te nemen. Twee dingen vielen hem onmiddellijk op. Ten eerste bleek de tafel de ideale hoogte voor Marian te hebben. Zij kon gewoon rechtstaan achter en naast de tafel om alle handelingen te doen zonder te moeten buigen.
Ten tweede lag het kussen geweldig. Je zag het door de overtrek die errond zat eigenlijk niet als er niemand op lag, maar het was op en top een verzorgingskussen dat aan de zijkanten opliep. Jan voelde zich onmiddellijk fysiek gesteund door de verhoogde randen.
Nog terwijl Jan zich nestelde op het kussen, was Marian al in actie geschoten. Uit de zak van Jan zocht en vond ze een luier, maar ook de romper die hij ’s nachts wou aandoen werd er uit genomen.
‘Omhoog met die beentjes, jongen.”
Haar professionele ervaring zal er wel een rol in gespeeld hebben, maar Jan kon weinig beginnen tegen de efficiëntie waarmee ze zijn benen tilde en de short die hij aanhad verwijderde. Zijn luier lag heel even bloot, maar niet voor lang, want Marian trok de plakstrips los, tilde zijn poep op en verwijderde de natte luier.
De vernedering voor Jan ging nog verder. Zonder iets te zeggen, begon ze hem met vochtige doekjes proper te maken. Jan hoopte er snel van af te zijn en keek al uit naar het moment dat de in zijn ogen toch onnodige luier rond zijn poep zou zitten.
“Slaap jij ook in deze luier, of gebruik je dikkere luiers voor de nacht ?”
Jan verbaasde zich over deze vraag. Zijn hoop dat hij snel de luier om zou hebben, voelde hij wegstromen.
“Dit zijn onze nachtluiers. Wij hebben geen andere. Ik dacht dat het al nachtluiers waren ?”
“Het zijn inderdaad al redelijk dikke, maar toch. Mag ik je een voorstel doen, Jan ?”
Om er snel van af te zijn, bevestigde Jan maar, geen idee wat er stond te gebeuren. Daarop deed Marian een schuif open die zich blijkbaar onder het kussen bevond. Ze haalde er een superdikke luier uit, die bovendien bedrukt was met kinderlijke tekeningen.
“Dit zijn veel betere nachtluiers. Ze zijn de favoriet van mijn zoon. Ik stel voor dat we jou deze al aandoen. Die enkele uurtjes dat je nog wakker bent, kunnen er gerust bij.”
Een tijdje later lag Jan dan toch met een luier aan op het kussen. Marian had hem gevraagd rechtop te gaan zitten, en had zijn t-shirt uitgedaan en was nu bezig hem zijn romper aan te doen. Jan voelde de dikke luier goed zitten. Het lukte hem moeilijk zijn bovenbenen tegen elkaar te drukken.
Toen hij uiteindelijk van het kussen kwam, werd hij met een dikke kus begroet door een enthousiaste Els.
“Die luier staat je veel beter dan de gewone. Jammer eigenlijk dat die romper er over is gegaan, want met die tekeningetjes erop ben je nog veel meer een baby’tje dan je al was.”
“Els, in plaats van Jan te zitten uitlachen, zou je beter hier komen liggen. Bij mijn weten heb jij ze ook nodig. Dan kan je maar beter ook goed beschermd zijn.”
Els had dit niet echt verwacht, maar plooide onmiddellijk. Enkele minuten later kon ook zij wijdbeens naar beneden wandelen.
Marian nam hen mee in de tuin, waar ze zich tegoed deden aan een glaasje wijn. Marian polste naar hun verwachtingen.
“Tante Greet zei ons dat we een verwenweekendje gingen krijgen, en dat we onze babykant konden leren kennen.”
Els wond er geen doekjes om.
“Babykantjes ? Kan je dat concreet maken ?”
“Eerlijk gezegd kunnen wij allebei genieten van ons klein te voelen. Wij hebben bijvoorbeeld fopspenen voor ’s nachts, en wij hebben ook alletwee al van een zuigfles gedronken. Jan verliest trouwens de controle over zijn blaas als hij van een zuigfles drinkt.”
“Dus het feit dat ik jullie nu in deze luiers heb gestoken, kunnen jullie wel appreciëren ?”
“Ik wel, en jij ook wel, hé schat ?”
Jan was enorm verbaasd dat Els zo open en bloot tegen iemand praatte die ze absoluut niet kenden, en kon eigenlijk geschrokken alleen maar knikken op Els haar laatste vraag.
“Ik denk dat ik ook maar beter volledig open ben. Wat mij betreft mogen jullie je volledig laten gaan in jullie rol als jullie dit willen. Ik zal jullie hierin ondersteunen, verzorgen, voeden, alles wat je maar wil.
Mijn zoon is altijd volledig incontinent gebleven, en heeft heel veel moeite met eten doordat hij spasmen heeft. Ik ben dus wel wat gewend. Jullie mogen alles aan mij vragen. Als ik het niet zie zitten, dan zeg ik het jullie gewoon.”
Voor ’s nachts stel ik voor dat ik jullie in Johan zijn bed leg. De spanbanden kunnen gemakkelijk weggeborgen worden. Er zijn ook trappelzakken als jullie dat willen, maar die zijn wel met een rugsluiting, dus je krijgt die niet zelf los.
Ik heb ook twee fixatiestoelen waarin jullie wel passen. Ze zijn eigenlijk bedoeld om Johan te kunnen voeden als hij te sterke spasmen heeft, maar niets belet ons ze te gebruiken als een kinderstoel.
Voor morgen zie ik het wel zitten om er een welnessdagje van te maken. In de badkamer staat het toestel waarmee ik Johan in bad legde. Het lijkt misschien eng, maar het is gemaakt voor pure verwennerij. En een uitgebreide babymassage is natuurlijk een stevige optie.”
“Hebben jullie zelf nog speciale wensen ? Hebben jullie nog vragen ? Gooi het gewoon op tafel. Daarvoor zitten we hier nu bij elkaar.”
“Marian, waarom doe jij dit ?”
“Els, ik ga niet rond de pot draaien. Ik mis de verzorging van Johan, iets wat jullie tante Greet ook weet. Zij weet ook als geen ander dat ik ervaring heb met ‘grote’ baby’s.
Zij liet duidelijk uitschijnen dat jullie klaar waren voor een verken- en verwenweekend. Zonder woorden had ik door dat dit in babystijl mocht zijn. Twee vliegen in één klap dus. Ik verzorg supergraag en jullie kunnen je volledig laten gaan.”
Ook Jan voegde zich er eindelijk tussen, zij het in het begin hakkelend.
“Marian, ik eh, wij…, wat eh, is… het… de bedoeling dat wij ook eh, kaka doen in onze luier ?”
Marian moest even lachen.
“Ik snap je schrik, Jan. Jullie zijn baas. Ik ben het gewend om kakluiers te moeten verschonen, dus je moet je niet tegenhouden daarvoor, maar de wc is geen verboden terrein voor jullie. Laat dat heel duidelijk zijn. Van mij moeten jullie niets, tenzij jullie er eerst zelf om hebben gevraagd.”
“Gaan wij buitenshuis gaan ?”
“Ik was dat niet van plan, Els. Ik weet dat jij niet onbekend bent hier in het dorp, en ik wil Greet en Evert ook niet opzadelen met vreemde vragen. In de tuin kunnen jullie wel doen en laten wat jullie willen. Die is volledig aan het zicht onttrokken.”
“Marian, hoe komt het dat jij zoveel materiaal hebt. Een extra groot bed, twee fixatiestoelen, …. Jij hebt toch maar één zoon ?”
“Dat heb je goed opgemerkt, Jan. Er zijn er maar weinigen die dit weten, maar als Johan hier is, is zijn vriendin hier ook meestal. Zij heeft een gelijkaardige problematiek, en in de instelling doen ze heel veel zaken gemeenschappelijk. Ze hebben gemerkt dat ze beide veel rustiger zijn als ze samen zijn. Hier thuis hebben ze de mogelijkheid om ook in een veilige omgeving samen te slapen.”
“Is dat veilig ?”
Els besefte dat de vraag eruit was voor ze het besefte, en wou al sorry zeggen, maar Marian was haar voor.
“Jij bedoelt dat ze seks hebben ?”
Beschaamd moest Els toegeven dat ze daarop zinspeelde.
“Johan is gesteriliseerd. Het was een extreem moeilijke beslissing om te nemen, maar onze zoon gaat nooit voor iemand kunnen zorgen. Verstandelijk is hij niet veel ouder dan twee-drie jaar, net zoals Trisha. Dat neemt niet weg dat zij het lichaam van een volwassene hebben, en dat seksuele ontlading moet kunnen.”
Jan keek onbegrijpend naar Marian.
“Wat bedoel je daarmee ?”
“Zeker hier thuis laten we het gebeuren als ze opgewonden worden van elkaar. Mijn man en ik houden een oogje in ’t zeil dat ze mekaar niet pijn doen, maar voor de rest kan en mag er veel.”
“Hebben die dan echt, eh, seks met elkaar ?”
Els’ nieuwsgierigheid was nu enorm geprikkeld.
“Dat gaat niet, Els. Ze dragen allebei permanent luiers, en hebben allebei spasmen. Wat we wel doen, is ze naakt bij elkaar leggen, en hen begeleid van elkaars lichaam laten genieten bijvoorbeeld. Je zou het niet verwachten, maar de lichamelijke aanraking en soms opwinding vermindert bij momenten hun spasmen, raar maar waar.”
“Marian, vind jij het niet raar dat wij babyspullen gebruiken ? Jij doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is.”
“Voor mij is het ook de normaalste zaak van de wereld. Johan slaapt ’s nachts altijd met een fopspeen en hij drinkt regelmatig van een zuigfles. Nu valt het mee, maar toen hij veertien-vijftien jaar oud was, moest hij constant een fopspeen dragen voor de spasmen in zijn mond. Hij kon toen ook niet normaal drinken.
De mensen zullen wel gedacht hebben dat wij hem klein hielden, maar hij had gewoon geen andere mogelijkheid dan zijn drinken te zuigen met een zuigfles. Het was dat of hem laten sterven van de dorst.
En ik ben ondertussen wel vertrouwd met het fenomeen dat mensen zonder noemenswaardige handicaps zo’n dingen durven dragen. Ik zie niet in waarom iemand dat niet zou mogen doen. Zolang je er maar niemand mee kwetst.”
“Dus jij vindt het niet kwetsend dat wij dit doen, terwijl je zoon dit noodgedwongen moet doen.”
“Bij mijn weten moeten jullie één ding ervan wel noodgedwongen doen, hé. Als ik al gekwetst zou zijn, dan is dat eerder mijn ego dat gekwetst is, en niet zozeer mijn zoon. Als iemand het zou doen om mij of mijn zoon uit te lachen, dan heb ik reden om me gekwetst te voelen, maar nu ?”
De drie bleven nog een tijdje praten met elkaar. Het was vooral Els en Marian die praatten. Jan had last van de zalf die Marian goed dik op zijn blauwe plek boven zijn penis had uitgesmeerd. Kwam het door de dikke luier, of door de hoeveelheid zalf, maar hij had het gevoel dat zijn kruis te warm stond.
Ook begon hij de wijn te voelen. Hij was al aan zijn derde glas doorheen de avond bezig, eerst bij tante Greet en nu bij Marian. Toen Marian hem even zag wegdraaien, besefte ze dat ze beter eerst de avondroutine in gang kon zetten.
Tijdens het volgende reclameblok veranderde Mia van tactiek. Haar nieuwsgierigheid was nog steeds niet gestild, maar ze wilde het niet in de praktijk omzetten, of toch niet uit zichzelf.
“Liesje, mag ik je eens iets vragen over jou en Marthe ? Heb jij eigenlijk ooit al iets meer gedaan dan een fopspeen gedragen terwijl je bij Marthe was ?”
“Nee mama. Wat zou er nog meer kunnen dan ? Had jij iets in gedachten ?”
“Ja, ik weet niet ? De stap tussen een fopspeen en pakweg een zuigfles vind ik zelf niet groot.”
“Allee mama, ik snap wel wat je bedoelt, maar waarom zou Marthe dat doen. Of weet jij meer ?”
“Ik ga eerlijk zijn, Lies. Ik verdenk Marthe er van dit al bij Els en Jan te hebben gedaan. Els heeft haar mond eens een keer voorbij gepraat. Ik wist toen niet wat ze bedoelde, maar toen ik daarstraks de fles van Ella uitspoelde, viel mijn frank.”
“Bedoel je dat Marthe onze Jan en Els van een fles heeft laten drinken ?”
“Hm, hm !”
Het bleef een tijdje stil. Kort voor het einde van het reclameblok kwam Lies echter met een voor Mia half verwachte vraag. Ze had haar dochter goed ingeschat.
“Mama, had jij bijbedoelingen met jouw eerste vraag ? Kan het zijn dat jij aan het fantaseren was geslagen hoe het zou zijn als ik hier met een zuigfles zou liggen.”
“Liesje, je begint me blijkbaar goed te kennen.”
Terug bleef het even stil, maar nu was het de beurt aan Mia om terug te beginnen.
“Moet ik voor jou kamillethee maken ?”
‘Graag !”
Lies moest zelfs niet nadenken over haar korte antwoord.
Een kwartiertje later lag Lies volledig genesteld tegen Mia’s borsten te genieten van een zuigfles kamillethee. Mia moest toegeven dat ze een enorme déjà-vu had, maar wel één die enorm veel emoties bij haar naar boven deed komen.
Anders dan het verschonen van een luier was het voeden van Lies echt wel een element dat ze vijftien jaar lang niet meer had moeten doen. De manier ook waarop Lies was gaan liggen, sprak boekdelen.
Ze leunde echt tegen Mia’s borsten, haar benen zo goed mogelijk ingetrokken. Ze lag zelfs zo goed dat Mia vol uitzicht had over de luier die Lies aanhad. Mia kon niet anders dan besluiten dat ze vanavond terug een baby’tje in haar armen had.
Laatst bewerkt:
!