Verhaal Klaar winkelierster...

beddenplasser

volwassen peuter
Zo direct hoofdstuk 70. Het volgende hoofdstuk zal terug langer op zich laten wachten, want ik heb nog een computerloos reisje voor de boeg. Ik heb alleen nog een aantal taalfouten te corrigeren in de vorige hoofdstukken. Hopelijk lukt dit nog voor ik weg ben. Dan ben ik van dat karweitje ook weer verlost.

Vele groeten,
beddenplasser.
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 70

Om het effect wat groter te laten zijn, dronk Waf eventjes. Jan voelde bij wijze van spreken zijn eigen onderbroek nat worden.
“En natuurlijk begon het nog echt te stortregenen ook. Binnen de kortste keren was ik zeikedenat. En wat doet ne zesjarige in zo’n geval, die jankt en brult de kleren van zijn lijf. De tranen die ik had, zag je toch niet door de regen.”
“Het stopte met regenen, en ik bleef maar door huilen. In plaats van uit die put te kruipen, kroop ik er bij wijze van spreken van pure ellende alleen maar dieper in. Ik was compleet verloren, en niemand zou mij hier nog terugvinden en ik zou doodgaan…”
“Ik heb geen idee hoe lang ik daar heb gezeten, maar ze hebben me na een tijd toch gevonden. Niet moeilijk ook, ze moesten maar op het gejank afkomen.”
“Toen ik terug op de kampplaats kwam, vloog ik natuurlijk gelijk onder de warme douche. Ze hebben me die avond goed verwend met warme chocomelk en zo om niet ziek te worden, en me het hele verhaal verteld.”
Bleek dat Waf bij het in de put kruipen zonder het door te hebben gehad toch de weg was overgestoken die het speelterrein afbakende. Ook was die dag toevallig de hond van de kampeigenaar weggelopen. De leiding wist dit, maar de kinderen niet. De leiding was dus niet ongerust door het vele geblaf dat ze hoorde.

Jan kon het niet laten een vraag te stellen toen het even stil bleef.
“Dus die tweede hond dat jij hoorde… ?”
“Dat was natuurlijk de echte hond van de kampeigenaar. Dat ik geen antwoord meer kreeg kort voor het onweer losbarstte, kwam gewoon omdat de eigenaar de hond had teruggevonden nadat de leiding hem op de hoogte had gebracht waar dat beest was.”
“Was het spel al afgelopen toen het onweer begon ? Kwamen ze je niet zoeken ?”
“Jawel. Het spel was afgeblazen en ze kwamen me natuurlijk zoeken, maar op het moment dat het onweer begon, was ik zelf van schrik stil geworden, en konden ze me niet horen. Daarna begon het zo hard te gieten dat ze ook mijn huilen niet hoorden. Pas na de stortbui hebben ze me gehoord onder die struik. Ik was ook zo stom om te blijven zitten waar ik zat.”
“Hadden ze dan niet door dat ze op het geluid van de tweede hond moesten afkomen nadat de eerste gevonden was ? ”
“Nee, en dat was volledig mijn eigen schuld. Ik kon te goed een hond nadoen om de leiding ongerust te maken. Ik weet nog heel goed dat de leiding vroeg of ik het kaartje nog had waarop mijn dier stond. De kookploeg had het gelukkig uit mijn broekzak gehaald vooraleer ze de vieze broek in het warme water te week hadden gezet.”
Jan had al zo’n beetje een gevoel wat de clou van het verhaal was.
“Kan het zijn dat daar misschien geen hond op stond ?”
“Nee, natuurlijk niet. Ik met mijn stomme kop had niet goed gekeken. Ik zat daar heel de tijd zo goed mogelijk een hond na te doen terwijl er een beer op mijn kaartje stond, zoals bij al de rest. Dat spel was gewoon de aanzet van de berenavond die die avond doorging.”
Jan wist niet wat hij op dat moment moest doen. Lachen of medelijden hebben. Hij kon zich perfect inbeelden wat voor impact de ervaring op zo’n zesjarig jongetje moest hebben gehad, maar langs de andere kant was de hele situatie ook gewoon lachwekkend.
“En dus heb je die dag een bijnaam gekregen.”
“Klopt ! Het was eerst Wafwaf, maar later is dat korter geworden. En voor alle duidelijkheid, Jan. Ik kan er ondertussen ook smakelijk om lachen.”
Blijkbaar was zijn gezicht beter af te lezen dan hij zelf besefte.

‘6:04’, las Mia van haar wekkerradio af. ‘Hoe kan die klein nu al wakker zijn !’, dacht ze bij zichzelf. Mia was door Ella wakker gemaakt, maar ze moest wel toegeven dat het meisje stijl had. Ongeveer om de tien seconden klonk er een “Moeke ?” door het huis. De ene keer zangerig, dan weer luid, nog een andere keer alsof ze enorm bang was.
Gecharmeerd door de klaagzang kwam Mia uit bed om te kijken wat er aan de hand was. Waarschijnlijk merkte ook Ella dat ze succes had, want nog terwijl de deur van Lies haar slaapkamer werd opengedaan door Mia, kwam er een hoog vragend “Moeke ?” uit Ella’s mond.
Toen ze Mia zag, gingen vlot beide armen de lucht in. Ella leunde volledig met haar lijfje tegen de rand van het reisbedje om toch maar zo dicht mogelijk bij Mia te komen.
“Moeke, ik moet kaka doen.”
“Oei, dan zullen we maar rap zijn. Je bent mij al eventjes aan het roepen, hé meid. Trouwens goeiemorgen, Ella !”
Mia pakte het meisje op, en zonder ook maar één moment te wachten plantte het meisje haar lippen op die van Mia als begroeting.
“Jij bent echt wel goed gezind. Komaan, snel naar de badkamer. Slaapzak en pyjama uit, luier uit en naar de wc.”

“Wie van voor, wie van achter ?”
Marthe vroeg nieuwsgierig naar de voorkeuren nadat ze zich hadden verzameld aan haar auto. Jan antwoordde als eerste, en probeerde het er zo droog mogelijk uit te krijgen.
“Marthe, ik stel voor dat jij van voor gaat.”
“Onnozelaar, ik moet rijden. Ik heb het over jullie drie natuurlijk.”
“Da’s toch simpel. De jongsten van achter. ’t Is er trouwens aan te zien ’s morgens dat ze de jongsten zijn. Elke morgen is hun pamper nat.”
“”Hela gij. En ons Marthe dan ? Die is toch ook elke nacht nat, en als gij uw regels hebt, hou je het zelfs overdag niet droog. Dat zie je mij niet doen, kleintje !”
Els beet op een speelse manier van zich af.
“Marthe is al een moeder en mijn lief. Die telt niet mee. En per maand gebruik ik minder luiers dan jou, dus ik win.”
Met veel zwier en zwaai nam Lies de klink van de rechtervoordeur van de auto, deed die open en ging zitten.
“Allé kindjes, maak dat je in de auto zit en maak jullie vast. De mama wacht niet graag.”

Het verbale steekspel tussen de vier was al eerder op de avond aan de tafel begonnen. Het gesprek was verzeild geraakt bij het verschonen van kinderen. Luc vroeg Marthe of ze het niet raar vond dat ze op haar werk jongeren behandelde en soms verschoonde die even oud waren als haar vriendin.
“Nee jong. Dat blijft mijn werk. Hetzelfde kan je toch zeggen van verpleging of andere mensen in de zorg. Die werken toch ook dikwijls met leeftijdsgenoten. Trouwens, ik heb die drie daar ook al meer dan eens verschoond.”
Terwijl ze dat zei, knikte ze met haar hoofd in de richting van Els, Lies en Jan, die wat verder aan de lange tafel zaten. Waf, die ondertussen wel beter aanvoelde hoe ver hij mocht gaan, kon het niet laten hen te plagen.
“Jantje, Liezeke en Elske, ik hoor hier net dat jullie Marthe eigenlijk vooral een mama voor jullie is. Blijkbaar hebben jullie haar hulp nodig als jullie gaan slapen.”
Ostentatief klopte hij op zijn poep als teken dat daar een luier zou zitten. Lies was het meest bij de pinken. Alhoewel ze geen van de drie goed en wel wisten wat de Waf daarmee eigenlijk wou zeggen, durfde Lies hem toch van antwoord dienen.
“Wafke, ik heb daarjuist nog gehoord dat jij het in het verleden ook niet droog hield bij momenten. Waarom denk jij dat Steph zoveel keer heeft meegeholpen bij de verschoning van de kleintjes ?”
De volledige tafel bulderde. Voor de tweede keer die avond moest Waf ondergaan dat hij in zijn hemd werd gezet. Vooral het feit dat Steph dit volledig zag zitten, deed hem nog meer zonder woorden vallen. Toen ze hoorde wat Lies zei, was ze opgesprongen en naar hem toegelopen om daar in zijn poep te knijpen.
“Die zullen we nog wel goed inpakken. Ik denk wel dat ik nu training genoeg heb gehad.”
Ze gaf hem een dikke zoen op de mond, maar aan de blik van Waf kon je toch zien dat hij het niet helemaal vertrouwde.

“Ik zal toch blij zijn als ik terug in een bed ga liggen. Hoe zien jullie het voor sebiet ? Jullie twee in het grote bed, en Els en ik in de logeerkamer ?”
“Jullie mogen voor mijn part ook in het grote bed, hoor ?”
“Maar nee, Marthe. Jan en ik hebben al meer dan eens in een eenpersoons gelegen. Wij leggen ons wel in de logeerkamer.”
“Marthe, heb jij iets afgesproken met ons mama ?”
“Niet echt. Ze neemt Ella mee naar opa en oma, maar voor de rest zijn we volledig vrij. De eerste die morgen opstaat, zorgt voor pistolets en koffiekoeken. Ik zal mijn sleuteltje al in het fietsslot steken.”
De drie zeventienjarigen gingen akkoord met dit voorstel. Jan haakte in met verdere instructies.
“Mij best. De tweede zet koffie en de derde maakt de vierde wakker.”
Bij dat laatste kwam er een kreun van Lies. Jan had het eerder als grap bedoeld, maar de rest vond het eigenlijk wel een goede regeling.
Tegen de tijd dat ze allemaal hun zeg hadden gedaan over wat er bij de bakker kon gehaald worden, zat de korte rit van de jeugdlokalen tot voor de garagepoort van Marthe erop. Lies stapte uit, opende de garagedeur, wachtte totdat Marthe binnen de motor had afgezet en trok daarna de garagepoort opnieuw dicht. Ze waren thuis.

“Wie we daar hebben…!”
Ella stond te glunderen toen Erica de voordeur opendeed. Nog terwijl ze de woorden zei, kreeg ze al een dikke knuffel van de kleuter.
“Oma, ik ben op kamp geweest, en nonke Jan is leider.”
“Voila, alles is gezegd. We kunnen weer naar huis, denk ik.”
Met een extra knipoog gaf ook Mia Erica een zoen als begroeting.
“Wat bedoelt ze met ‘Jan is leider’ ?”
“Ze zei het gisteren ook tegen mij. Ik weet het nog niet officieel, maar ik ben er zeker van dat ze Jan hebben gevraagd om ook in de leiding te komen.”
“Dat lijkt me wel plezant. Alleen vrees ik dat we onze dochter dan nog minder gaan zien. Die zal dan in het weekend wel vooral bij jou of ons Marthe willen blijven slapen.”
“Och Erica, dat zien we wel. Ze gaat ook naar het zesde, hé. Ik ga niet toelaten dat hun schoolwerk eronder lijdt, en voor zover ik je ken, zit jij op dezelfde golflengte.”
“Dat klopt. Voorlopig is dat geen probleem geweest bij ons Els. Maar nu is ze natuurlijk wel van ’t straat. Hout vasthouden, zullen we maar zeggen.”

Het was maar een bizar zicht aan de keukentafel van Marthe. De vier geliefden zaten aan één kant van de tafel, elk met een glas spuitwater in de hand. Naast hen lagen hun vier toiletzakken en op de kop van de tafel de drie aangezette pakken luiers die mee waren geweest op het kamp.
“Ik stink !”
“Och Elske, wij allemaal. Ik heb daarstraks dan wel gedoucht bij zullie mama, maar ik ben ondertussen ook terug keibezweet. Het was bij momenten snikheet in het restaurant.”
“Vooral met dat geflambeerd spul. Dat was keilekker, man. Alleen wist ik niet dat die vlammen zo warm werden. Ik hoor het die kok nog zeggen dat ik verder naar achter moest gaan zitten. Ik had rap genoeg door waarom.”
“Heb je je toen verbrand, broertje ?”
“Nee, dat niet, maar warm was het wel, letterlijk. En lekker.”
“Ik hoor de Luc nog zeggen dat het gene grand chic zou zijn. Ik ben daar nog nooit gaan eten, maar dan vraag ik mij toch wel af wat grand chic wel is. Vijf gangen, begot, En dat voor maar tien euro. Ik wil niet weten hoeveel de kas nog moet bijleggen.”
“Zes gangen als ge de aperitief meetelt.”
“Klopt. Zeg schattekes, ik wil nu niet moeilijk doen, maar ik denk dat het stillekes aan tijd wordt dat we naar boven gaan. Ik wil morgen niet té laat bij ons mama aankomen, en ik zou vanavond toch nog wel graag mijn Liesje onder handen willen nemen. En jullie zijn volgens mij ook nog niet aan slapen toe.”
De heftigheid waarmee Marthe het voorspel had ingezet, deed Lies rood kleuren. Langs de andere kant vond ze het enorm opwindend, te weten dat iedereen wist wat er te gebeuren stond.
Ze was er helemaal klaar voor. Terwijl ze de pakken luiers in de badkamer zette, voelde ze al druppels pipi van haar benen naar beneden komen, pipi die ze van de seksuele opwinding niet meer kon tegenhouden.

Jan had net hun luiers op de stoel gelegd toen Els de logeerkamer binnenkwam. In haar hand had ze hun twee fopspenen en enkele zakjes met condooms.
“Wat ben jij in godsnaam allemaal van plan. Schatje, één keer gaat heel zeker lukken, maar ik heb geen idee hoe lang ik het kan volhouden.”
“Dat is ook niet allemaal voor nu. Ik wil ook nog slapen. Alleen heb ik geen zin om morgen naar de bakker te gaan.”
Jan begreep direct haar dubbele boodschap.
“Is dat zo ? Da’s wel stout van jou. Maar wel plezant en ik kan dan gelijk bekennen dat ik ook geen zin heb om naar de bakker te gaan.”
Ze ging ostentatief voor hem tussen zijn benen staan. Het zicht werd hem ontnomen door haar borstkas, en heel concreet door haar toch wel stevige borsten. Gewillig legde hij zijn hoofd er tegen.
“Weet je, schat, ik moet eerlijk toegeven dat wat jullie Marthe daarnet in de keuken zei, behoorlijk opwindend was. Heel raar. Ze zegt wat zij van plan is, en toch word ik zo geil als iets dat ook zij weten dat wij hier sebiet in bed gaan duiken.”
“Jan, ge moest eens weten hoe nat ik ervan werd. En trouwens, ook jullie Lies had het al goed zitten. Ik kwam achter haar de trap op, en ze had zelfs al niet meer de moeite gedaan haar benen af te drogen. Bij haar kan je het extra hard zien als ze opgewonden is en niet op tijd op de wc is geraakt.”
Jan wist wat hem te doen stond. Hij nam de voorkant van haar rok vast en maakte de knopen los. De rok viel naar beneden, en je kon zien dat Els behoorlijk nat stond. Haar inlegkruisje had de strijd compleet verloren.
Nu was het Els haar beurt. Ze zakte door haar benen, waarbij ze onderweg Jan zijn gezicht tegen kwam en hem een vluchtig kusje gaf, terwijl ze goed genoeg had gezien dat zijn mond open stond om haar een tongzoen te geven. Ze zakte totdat ze ook bij hem de short kon losmaken, en onder hem uit trekken.
Els was wel zo stiekem om ook in één beweging zijn onderbroek mee te trekken. Jan kon zijn ondertussen staalhard geworden penis onmogelijk verbergen. Els boog voorover, nam hem in de mond, en begon heel langzaam maar stevig te zuigen.

Marthe was als eerste naar boven gegaan na het huis te hebben afgesloten en het sleuteltje van haar fietsslot in het slot te steken. Ze was er eigenlijk vrij zeker dat zijzelf naar de bakker zou moeten gaan, maar het was het proberen waard.
Ze had vlak daarvoor de fopspenen van Jan en Els in die haar handen gestopt toen die haar tanden kwam poetsen.
“Ik weet niet of je ze wil gebruiken. IK heb ze vlak voor het kamp terug uitgekookt, dat ze zeker proper zijn. Vergeet geen condooms, hé zusje.”
Die laatste opmerking vond Els niet zo leuk, maar ze begreep haar grote zus wel. Die wist natuurlijk ook dat ze de pil niet nam, en ze was maar al te bezorgd dat Els te jong moeder werd. Marthe zou Ella voor geen geld van de wereld kunnen missen, maar ze wist ook goed genoeg wat ze allemaal had moeten laten doordat ze vrij jong moeder werd.
“En oh ja, Elske. Ge weet, voor mij gene koffiekoek met pudding, hé.”
De zussen gaven mekaar nog een innige slaapwelzoen op de mond, waarna Marthe met enkele badhanddoeken en luiers voor haar en Lies in de hand naar boven ging.
Marthe legde het gerief op het bed en zette zich achter de slaapkamerdeur, klaar om Lies te verrassen. Ze hoorde achter zich eerst Jan naar boven komen, en korte tijd later Els en Lies. Ze hoorde de twee meisjes mekaar een kus geven, dus ze wist dat Lies elk moment kon binnenkomen.

“Ik verschiet er van dat Patrick met Ella naar de speeltuin gaat. Zo’n speelvogel is hij toch niet.”
Mia hielp Erica mee in de keuken. Een beetje op aanstoken van Mia was Patrick bereid gevonden om met Ella naar een speeltuin in de buurt te gaan.
“Nee, helemaal niet. Hij zet zich gewoon op een zitbank en kijkt vooral en geniet op zijn eigen passieve manier. En als er andere opa’s in de buurt zijn, dan stoeft hij zijn kleindochter de hemel in. En hij zal ze zeker een keer duwen op de schommel, of haar een keer ronddraaien op zo’n zwierding. Maar vraag van hem niet om mee op een glijbaan te gaan. Da’s een brug te ver.”
“Dus gaan zwemmen met haar ?”
“Mia, alsjeblief. Patrick en zwemmen ? Serieus blijven, hé. Als er één trauma is dat onze meisjes mogelijk hebben opgelopen van hun jeugdtijd, dan is het wel dat we bijna nooit gingen zwemmen.
Wij hebben hier zo’n plonsbad liggen voor Ella, maar je moet niet denken dat Patrick dat spontaan opblaast. Al maar goed dat wij nog een dochter hebben die hier af en toe woont.”
“En zelfs dat zit er volgens jou dan niet meer in. Ik zal er mee aan denken dat het badje dient te worden opgeblazen bij goei weer. Tegen wanneer verwacht je de kampgangers eigenlijk ?”
“Na de middag pas. Je kent ons Marthe ook. Die is veel te huiselijk. Die gaat er op staan dat er nog uitgebreid ontbeten wordt. ’t Is te zeggen, ’t zal eerder nen brunch worden. Die gaan al stikkapot zijn tegen dat ze hier zijn, en dat gaat zeker niet alleen van het kamp zijn.”
Met een luide lach zette ze de net gevulde koffiethermos op de tafel.

Lies kwam binnen, maar zag Marthe niet onmiddellijk staan. Ze keek voor haar naar de verkeerde plaats, want op het moment dat ze achter zich de deur hoorde dichtklikken, voelde ze twee hete handen op haar borsten komen.
Onmiddellijk gleden de handen naar onder, sensueel hun weg zoekend naar een plaats tussen haar benen, daar waar er geen stijf textiel van de rok was, maar enkel het dunne, ondertussen doorweekte, lapje stof dat haar slipje nog voorstelde.
Tegelijkertijd plantte Marthe haar lippen in de nek van haar geliefde en begon een overwinningstocht richting Lies haar lippen. Gewillig draaide Lies haar hoofd om ook contact te maken met de lippen en de tong van Marthe.
Marthe voelde het natte slipje. In tegenstelling tot haarzelf wist ze dat Lies niet constant bescherming droeg tegen haar urineverlies. Dat haar slipje nu doorweekt was, kon eigenlijk maar één ding betekenen : Lies was net zo opgewonden en klaar voor een avontuur.
Lies voelde de vingers van Marthe tussen haar benen. Ze wist dat Marthe haar natte slipje voelde, en toch voelde dit goed. Dit was volledig veilig. Dit hoorde erbij. Dit zou een zalige nacht worden.
Hun lippen vonden elkaar, en terwijl hun tongen contact kregen, draaide Lies zich om, zonder ook maar één moment het contact te verbreken met het warme natte lichaamsdeel van Marthe waarmee ze in volle aanraking was.
Ze maakte de broek los die Marthe aan had, zodat die op de grond viel rond haar benen. Ze ging met haar handen onder het t-shirt van Marthe, vond de sluiting van de beha, en maakte die los. Ze nam het t-shirt vanonder vast en trok het omhoog, waarbij de beha in één beweging mee kwam.
Met enkel nog een slip aan met het door de urine opgezwollen incontinentieverband in, duwde Marthe Lies richting het bed. Voor het bed onderging Lies op een gelijkaardige manier de handelingen die Marthe had ondergaan. T-shirt, beha en rok werden weggezwierd, bij de kleren van Marthe.

Terwijl Els zich te goed deed aan de warme massa in haar mond, kon Jan zowel bij haar als bij hem de bovenkleren uit doen. Nadat dat gebeurd was, vond Jan het welletjes. Het was terug zijn beurt om Els te verwennen.
Hij trok haar omhoog en draaide haar het bed op. Hij ging op haar liggen om haar nu wel de aangeboden tongzoen te geven, maar begon dan een zegetocht naar het paradijs, een zegetocht waarbij eerst twee steile heuvels dienden beklommen te worden, met op de top een geweldig uitzicht, waarna een dal volgde, met finaal de afzonk naar de diepten van het paradijs.
Voor hij daar aan kwam, moest nog wel haar slip onder haar onderuit getrokken worden, maar Els wou die zo mogelijk nog sneller uit hebben dan Jan. Jan wou het op een trage liefdevolle manier doen, maar dit was buiten de waard gerekend. Els was hem voor en gooide de slip ver weg.
Jan begon de afzonk met het kussen en likken van het bekken, daarna beide bovenbenen, waarbij hij keer op keer dichter bij de zone van de waarheid kwam. Els had haar beide benen al opgetrokken, wachtend op wat nog komen zou.
Jan verraste Els op het einde nog, want in plaats van de trage aanpak die hij eerst deed, ging hij vol in de aanval. Hij zette zijn mond op de lippen en gaf een diepe tongzoen in het paradijs. Een diepe oergrom van genot was het resultaat.
Nu nam Els het terug over. Zij stond op het punt om klaar te komen, maar wou dat doen terwijl Jan in haar zat. Ze nam snel een condoom, en ondanks haar weinige ervaring was die behoorlijk snel om Jan zijn lid.
Die wist wat hem te doen stond. Ook nu begon een ontdekkingstocht richting het paradijs, maar ditmaal kruis tegen kruis, en geleid door Els. Op het moment dat Els voelde dat ze ging klaarkomen, leidde ze Jan binnen. Hij voelde hoe zijn lid werd vastgezet door haar stevige spieren, terwijl zijn vriendin het opperste genot kende.

Marthe nam de rechtervoet van Lies vast, en begon met een combinatie van korte likjes, zachte beetjes en strelingen Lies warm te maken. Ze waren wel zo slim geweest van eerst de badhanddoeken onder zich te leggen, want al snel voelde Marthe warme druppels op haar armen komen.
Dit maakte Marthe alleen maar opgewondener. Zonder problemen nam ze ook de delen in de mond die haar vriendin kort ervoor nog had besproeid doordat ze urine verloor.
Lies liet zich trouwens ook niet onbetuigd, want niet alleen had ze tijdens het liefdesspel de onderbroek van Marthe tussen de tenen kunnen grijpen, zodat die allang ergens te velde lag, maar terwijl Marthe haar lichaam bewerkte, nam Lies genoegen tot de voor haar onzichtbare diepte die tussen Marthe’s blaas en anus te vinden was.
Ook Lies voelde bij momenten een scheut warm water op haar hand en arm komen. Ze wist dat dit het gevolg was van haar handelingen, en dat zette haar er alleen maar meer toe aan om verder te gaan in de stimulatie.
Na een tijdje lag Marthe vol op Lies. Ze konden het niet laten om bij elkaar de borsten en tepels te beroeren.
De eerste golf van wellust werd vervangen door het intiem en knus genieten van elkaars lichaam, terwijl hun lippen geen plekje van mekaars mond onbedekt lieten.

Ongeveer op hetzelfde moment kwamen Lies en Marthe tot het besluit dat het tijd was voor ronde twee. Marthe mocht blijven liggen, maar anders dan ervoor zette Lies zich bovenop haar vriendin, haar kruis wachtend op de lippen en tong van Marthe, terwijl zij zelf de aanval kon inzetten op de klaarliggende opgezwollen lippen van Marthe.
Een intieme wedstrijd begon waarbij het de kunst was de ander te doen klaarkomen vooraleer jij het deed. Voor allebei werkte het urineverlies van de ander als een enorme stimulans om verder te doen. De geur en de smaak die anderen allang de zin tot vrijen zou doen opgeven, was bij hen net het ultieme bewijs van hun liefde voor mekaar.
Lukte het Lies om de wedstrijd te winnen, Marthe was de morele winnaar van het pleit. Marthe kwam wel als eerste klaar, maar ze had allang door dat het kwestie van seconden was.
Op het moment dat bij haar het diepste genot haar deed kronkelen en alle spieren activeerde die ze op dat moment maar kon activeren, klemde ze haar mond op de schaamlippen van Lies, en liet haar eigen orgasme doorvoelen tot bij Lies. Het gevolg was een explosieve ontlading bij Lies, eerder onverwacht omdat Lies zelf heel even inhield. Lies kon een diepe lang aangehouden oerbrul niet tegenhouden.

“Dit was echt zààààlig. Maar waar jij de energie vandaan blijft halen, dat snap ik niet. Hoe kun jij nu op zo’n korte tijd twee keer klaarkomen. Het is half twee gepasseerd. Ik kan niet meer, schat. Ik wil slapen.”
Els moest lachen. Ze had haar Jantje behoorlijk doen afzien. Ze had hem zijn orgasme gegund, maar nadat ze de eerste keer was klaargekomen, voelde ze de energie nog te vol stromen in haar lijf. Ze had hem uitgenodigd haar nog verder met zijn mond en handen te bewerken. Zij nam rustig de tijd om hem ondertussen opgewonden te houden.
Het resultaat was dat ook de resterende energie die zij doorheen haar lichaam voelde, de kans kreeg om zich te ontladen in een nog diepergaand orgasme dan de eerste keer. Als beloning mocht Jan op zijn rug liggen en werd hij bereden door Els totdat zij voelde dat ook bij hem de opgestapelde energie zich een weg naar buiten baande.
“Blijf maar liggen, zoet. Ik doe je wel even je luier om.”
“Wacht, Els. Ik moet nog plassen.”
“Zotteke. Doe dat toch gewoon sebiet in je luier. Hij is dik genoeg om je plas van vannacht er ook bij te nemen. En ik vind dat heel plezant als ik het warm voel worden als ik mijn hand erop heb liggen.”
Jan was te moe om veel verzet te tonen. Al snel had Els zijn luier onder hem geschoven en was ze bezig de plakstrips dicht te kleven.
“Schuif jij eventjes op, zoet. Ik zal zelf mijn luier wel aandoen. Blijf jij maar rustig liggen. Jij hebt meer dan schitterend werk verricht daarjuist.”
Jan verlegde zich zo dat Els voldoende plaats had om op een goede manier haar luier aan te doen. Hij had meer dan een goed beeld op het naakte lichaam dat naast hem lag. Hij wist dat hij haar even met rust moest laten totdat haar luier goed zat, maar daar had hij alle moeite van de wereld mee. Els had daar een veel te aantrekkelijk lijf voor.

Anders dan gewoonlijk lag Lies nu achter Marthe. Lies had haar vrije hand rond het middel van Marthe gelegd. Na hun wilde vrijpartij hadden ze samen het bed geprepareerd. De handdoeken hadden het vocht tegengehouden, maar veel had het op sommige plaatsen niet gescheeld. Je voelde op enkele plekken klammigheid, en de geur van hun lichamen en de vrijgekomen vochten zat toch op meerdere plaatsen in de lakens.
Ze hadden mekaar liefdevol geluierd. Alhoewel Lies haar regels nog niet waren doorgekomen, en ze dus heel waarschijnlijk een droge nacht zou hebben, voelde de luier toch als een bevrijding aan. Ze besefte dat ze eigenlijk meer met dan zonder luier sliep.
Marthe dommelde al weg toen ze merkte dat haar luier van voor naar voren werd geduwd. Lies haar hand ging in de luier, tot helemaal onderaan. Ze voelde een zacht rubberachtig iets tegen haar door de urine terug natte schaamlippen komen, en heel even werd het rubber, of wat het ook was in haar vagina geduwd. Heel ver ging het er niet in, want al snel voelde ze dat een plastieken houder verder gaan tegenhield.
Lies trok het voorwerp terug uit haar luier, en toen herkende Marthe het typische geluid van Lies haar fopspeen. Lies had haar fopspeen even in Marthe doen komen. Ze voelde hoe Lies naar voren kwam en haar op de wang kuste.
“Slaapwel schattebol. Sorry dat ik niks zei. Ik wil je gewoon heel de nacht kunnen proeven…”
 
Laatst bewerkt:

hiawatha

Toplid
Ik vind het echt een geweldig verhaal, maar het laatste hoofdstuk was me toch teveel seksualiteit en te weinig verhaal.
 

beddenplasser

volwassen peuter
Goeiemiddag,

Ik ben ondertussen terug begonnen aan het volgende hoofdstuk. Ik begrijp je commentaar, en verder dan dit zal het nooit gaan qua seksualiteit, maar ik vind dat het erbij hoorde. Het blijven drie zeventienjarigen en een voorlopig nog tweeëntwintigjarige die in volle bloei zijn, en daar dus ook af en toe de vruchten van plukken. It's part of their life.
In de volgende hoofdstukken gaan er terug grotere tijdssprongen zijn.

Tot later,
beddenplasser
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 71

“Je kijkt zo, mama ? Je bent precies boos.”
“Nee, Jan. Dat is het niet. Je overvalt me alleen hard met je nieuws.”
“Waarom ?”
“Gewoon. Ik ben het zo gewend dat jij altijd thuis bent. De voorbije maanden ging je dan wel babysitten, en af en toe zette je ook al eens een stapje in de wereld, maar nu ga ik je heel wat meer moeten missen. Op dinsdag ga je weg zijn, en in de weekends zal je ook niet meer veel thuis zijn. Dat is alles.”
Mia voelde zich heel wat neerslachtiger dan ze nu al aan haar zoon durfde toegeven. Het nieuws dat haar zoon leider werd, en twee keer in de week zou kunnen babysitten, hakte er bij haar serieus in.
“Mama, dat van dinsdag is nog niet zeker. De mama van Anje ging dat met haar man bespreken en me dan terugbellen.”
“Jantje, denk jij nu echt dat haar man nee gaat zeggen. Dat is waarschijnlijk al lang in kannen en kruiken.”
“Zeg mama, ik snap wel dat het voor jou wennen zal zijn, maar voor dinsdag is het toch geen probleem dat Jan weg is. Dan ben je zelf naar de harmonie.”

Ditmaal was het Erica die zich in het gesprek mengde.
“Harmonie ? Speel jij muziek, Mia ? Geweldig. Waar is dat dan te doen ? Bij mijn weten is er toch geen muziekvereniging in het dorp ?”
“Nu wel, Erica. Maar wij zijn nog geen jaar bezig. Zolang het renovatiedossier van het oude gildenhuis nog niet is afgerond, mogen wij van de gemeente gratis daar repeteren.”
“En ben je er al lang bij ?”
“Van begin dit jaar. Maar repeteren is veel gezegd. We houden voorlopig samenspeloefeningen om elkaar goed te leren kennen, en te zien wie waar goed in is. Het is de bedoeling dat we vanaf september of oktober beginnen repeteren voor een echt programma.”
“Mia, als ge voor uw stuk nog extra volk nodig hebt, ik ben zeker kandidaat. Ik heb altijd graag muziek gespeeld en ik kan aardig uit de voeten op een klarinet.”
“Ik ga het doorgeven, Erica. Dat lijkt me wel fijn, zo samen muziek maken. Maar eh, nu effe naar jullie terug. Lies, die Anje zit bij jou in de groep. Wie zijn die mensen eigenlijk ? Ken ik ze ?”
“Misschien. Hun achternaam is Mertens, en ze wonen in de Schoolstraat, enkele huizen verder als Hilde.”
“Hun vader is toevallig toch niet de Frank Mertens ? Dan weet ik al waarom ze een babysit willen. De Frank zit al van in april te hopen dat zijn vrouw meekomt naar de harmonie. Als ze dat inderdaad zijn, dan heb je volledig mijn zegen om te gaan, Jan. De Frank is echt nen hele fijne mens. Ik zal een dinsdag eens polsen als ze tegen dan nog niet hebben gebeld.”

“Marthe, schat, hoe zien jouw dagen er nu eigenlijk nog uit ? Of is het gewoon uitblazen van het kamp ?”
“Het wordt vooral dat laatste, mama. Alleen had ik graag met Lies een zaterdag nog weg geweest. Kan ik ons Ella naar jou brengen ?”
Marthe zag aan de blik van haar moeder dat die in tweestrijd werd gebracht.
“Ik had eigenlijk graag naar ons ma gegaan. Ik wil Ella wel meepakken, maar je kent ze. Ons ma en Ella is niet zo’n geweldige combinatie.”
Mia schrok van dit nieuws.
“Dat klinkt niet goed.”
“Och Mia, ons ma is gewoon heel prikkelbaar geworden de laatste jaren, en zeker voor kinderlawaai en zo. Er moet maar een kind in de straat wat te hard praten of ze begint al te kankeren.
Ze zit altijd te zagen dat ze Ella te weinig ziet, maar als ze haar dan ziet, doet ze of het een lastig kind is. Ella is een doodbraaf kind, en zelfs het feit dat het haar achterkleinkind is, maakt haar niet milderder. En ze vindt het totaal niet kunnen dat we Ella op haar eigen tempo droog laten worden. Het is dan wel mijn moeder, maar echt veel plezier heb je er niet meer aan.”
“Marthe, schat, je mag ze naar mij brengen, maar ik kan pas in de vooravond boodschappen gaan doen. Die mag van mij gerust mee, maar dan ga je wel op tijd bij ons moeten zijn.”
“Je woont naast een supermarkt. Doe je er zo lang over ?”
“Daar ga ik nooit. Te duur voor wat het is. Alleen voor dringende zaken gaan we naar daar. En als ge het toch wilt weten wijsneus, ik heb meerdere winkels te doen.”

Het gesprek werd wild verstoord doordat Ella plots de aandacht opeiste. Ze had kans gezien op de tafel te klimmen, kroop nu naar Jan en zette zich voor hem op tafel met haar beentjes bengelend tegen zijn buik.
“Ella. Ga van de tafel af. Je weet dat ik niet wil dat je op de tafel kruipt. Zeker niet als er glazen staan.”
Jan had Erica nog niet boos gezien, en ook nu was ze niet boos, maar de strengheid in haar stem was er wel. Ook Ella begreep dat ze beter direct luisterde. Zonder iets te zeggen, boog ze voorover en liet zich op Jan zijn schoot vallen.
“Kom, Pruts, zullen wij eens naar buiten gaan ?”
“Naar de speeltuin ?”
Vol verwachting keek ze haar grote vriend aan.
“Ella, je bent vanmorgen al met opa naar de speeltuin gegaan. Zou je dat wel doen ?”
Jan deed Erica een teken dat hij dat niet erg vond. Hij nam zijn pruts op de arm en draaide zich terug naar de tafel.
“Iemand goesting om mee te gaan ?”

“Ik vind het spijtig dat je niet terug mee kan, schat.”
Jan, Els en Lies waren op weg naar de speeltuin over hun verdere weken begonnen. Lies kon nog twee weken terug naar haar eerdere studentenjob. Haar moeder had het kunnen regelen dat zij twee weken in juli en twee weken in augustus kon komen.
Els ging nog twee weken naar haar nonkel. Ze ging deze keer niet helpen met de pluk, maar zou eerder worden ingezet in administratie. Ze had nog gevraagd of Jan ook terug mee kon, maar haar nonkel Evert had al gezegd dat er zelfs voor haar amper voor twee weken werk zou zijn. Ze had er zich bij moeten neerleggen dat ze haar vriend een tijdje niet zou zien.
“Och, Elske, die weken vliegen voorbij. En je weet dat Marthe de derde week van augustus ook vrij heeft en het wel zag zitten om er met ons vijven tussenuit te trekken. Ik ben al lang blij dat ze nog verlof heeft en dat ik ze nog een weekje ook overdag ga zien.”
“Ik weet het, Liesje, maar toch had ik het plezant gevonden. Ik vond dat wel iets hebben, zo samen werken op het veld.”
“Ga je nu ook overdag een luier aan doen, zoals vorige keer ?”
“Wat zijn we grappig ! Hahaha ! Ons ventje zegt ook eens iets. Ik zit nu wel binnen, hé. Ik kan gewoon naar de wc.”
“Zijt maar blij, Els. Ik hang er weer aan vast volgende week. Ze hebben gelukkig minder goei weer voorspeld. Met wat geluk kan ik gewoon een lange rok aan doen. Dan zie je dat niet gemakkelijk.”
“Sorry zusje. Ik vergeet soms dat het voor jou en Marthe toch nog wel anders is dan voor ons. Maar nu we toch over luiers bezig zijn. Prutske, kom eens even hier.”
Ella, die enkele meters voor hen uit wandelde, draaide zich om en huppelde naar Jan. Die hief haar op tot boven zijn hoofd, zodat hij onder haar kleedje kon kijken. Daarna legde hij haar op zijn schouder en deed met zijn andere hand even haar kleedje omhoog en voelde aan haar luier.
“Dat wordt verschonen voor je mag gaan spelen, Pruts.”

Aangekomen bij de speeltuin legde Jan Ella op haar rug in het gras. Ze hadden geluk dat er een rijtje struiken stond, zodat ze van op de weg niet zichtbaar lag, en in de speeltuin was er maar één ander kindje aan het spelen. De moeder zat met haar rug naar hen de turen naar het schermpje van haar gsm.
Puur op routine had Ella haar kleedje al naar omhoog getrokken en deed ze haar beentjes in de lucht zodat haar natte luier kon verwijderd worden. Jan trok de kleefstrips los, en rolde de luier op tot een bolletje en kleefde hem dicht.
Lies had ondertussen uit haar rugzak de nieuwe luier gepakt en ook de billenzalf. Zeker met het aanhoudende zomerweer dat ze al gehad hadden, wisten Ella’s billetjes van het constante geluierd zijn, en de bescherming die de luierzalf gaf, had ze echt nodig.
Jan trok de propere luier open en schoof hem onder Ella. Na nog wat schuiven werd de poep ingesmeerd en kon ze die laten zakken. De luier werd dichtgevouwd en vastgekleefd. Als afsluiter plaatste Jan zijn lippen op Ella’s buik en blies extra hard.
Ella wist goed genoeg wat er ging komen en bereidde zich voor. Het harde geluid van de ontsnappende lucht deed haar schaterlachen. Ze bleef genoeg bij de pinken om haar benen rond Jan zijn nek te leggen. Met haar handen duwde ze zijn hoofd terug tegen haar buikje.
“Nog eens, nonke Jan !”
“Laat jij zo graag scheetjes ? Ik dacht dat jij al een grote meid was en die dingen op het potje deed.”
“Jij laat scheetjes.”
“Ik laat scheetjes ? Tante Els, Ella hier zegt dat ik scheetjes laat. Is dat waar ?”
Natuurlijk knikten Lies en Els overdreven hard.
“Dan zal ik het maar geloven, zeker.”
Jan zette zijn mond terug op haar blote buik en blies zo hard hij kon.
Het harde geluid en de schaterlach die Ella maakte, deed de moeder op de bank achter hen omkijken. Vanwaar zij zat had ze toch goed zicht op Ella haar luier. Ze keek eventjes verbaasd op, maar deed daarna gewoon verder op haar gsm.
Ella werd verlost van haar sandalen, en ze stortte zich met veel overgave op de speeltuin. Eerst enkele keren op de glijbaan, maar daarna kreeg ze de schommel in het oog. Ze had kort voor het kamp leren schommelen, en ze profiteerde er nu van dat ze de speeltuin zo goed als volledig voor zichzelf had.

Terwijl Ella’s kleedje keer op keer omhoog wapperde als ze naar voor kwam op de schommel, waardoor ook haar luier keer op keer voor de hele wereld werd geshowd, kwamen de vakantieplannen terug op de tafel van de overgebleven volwassenen.
“Dus als ik het goed begrijp, gaat Lies volgend weekend naar die Marian. Weet ze dat zelf al ?”
“Nee, ze weet het nog niet, en nee, het is nog niet zeker, Marthe. Lies moet dat inderdaad zien zitten. Maar het komt ons allemaal mooi uit.”
Marthe had net te horen gekregen dat Marian eerder op de dag had getelefoneerd naar Erica. Ze liet weten dat ze onverwacht een weekendje vrij had, en altijd bereid was kindjes op te vangen.
“Kijk, schat. Tante Greet wil Lies ook absoluut leren kennen, en ze wil jou en Ella ook nog eens zien. Ik ben er vrij zeker van dat ons Els, als Lies het wil, mee zal gaan met Lies. En Jan ook. Die heeft de vorige keer ook sterke ervaringen opgedaan.”
Marthe bleef toch haar bedenkingen hebben. Vooral de therapie was haar slecht gevallen. Ze had het gevoel dat haar vriendin genezen moest worden van iets waarvan ze zelf nog niet wist dat ze het had.
“Schat, je hebt me verkeerd begrepen. Het is inderdaad de bedoeling dat het huis een therapiehuis wordt, maar nu is het nog gewoon een woning die is uitgerust om een zwaar fysiek en mentaal gehandicapte jongen in groot te brengen. Niks therapie.”

“Het is toch niet de bedoeling dat ik mee ga ?”
Marthe keek haar moeder met enige schrik aan, maar het antwoord van Erica was nog vele malen laconieker dan Marthe verwachtte.
“Zegt de vrouw die haar eigen zus, haar lief én haar babysit met veel liefde verschoont, en voor hen een fopspeen heeft gekocht. Je opmerking komt raar over. Wat schrikt je af ?”
Marthe moest even nadenken over deze vraag. Na een tijdje was ze er uit, en moest ze toegeven dat ze zich niet goed voelde in een rol als kindje, en werd ze niet graag zo behandeld.
“Jij bent liever een mama dus. Ook in de liefde ?”
“Mia, wat bedoel je daarmee ? Ik kan toch nooit de ‘mama’ van Lies zijn ?”
“Nee, en toch ja, schat. Je blijft sowieso Lies haar vriendin, en op dat vlak ben je evenwaardig, maar je kan het ook anders bekijken. Wie staat er het dichtste bij je hart ? Ik denk dat dat op dit moment vier personen zijn, elk op hun manier.”
“Jij bedoelt Ella, ons Els, Lies en Jan, neem ik aan.”
“Ben ik mis met te zeggen dat die vier je hart hebben gestolen ?”
“Je hebt daar gelijk in, ja.”
“En het liefste dat jij doet is er te zijn voor hen, voor hen alle vier. Je wilt hen verzorgen, hen beschermen, hen alle liefde geven die je maar kan. Kortom, je bemoedert hen, alle vier en elk op een andere manier. En de dag dat één van ons hier zou beginnen te sukkelen, dan ga je ons ook beginnen bemoederen.”

Marthe bleef stil, in gedachten verzonken. Mia had overschot van gelijk, maar het lukte Marthe niet te bepalen waarom Mia dit nu zei.
“Martheke, ik wil dat je heel eerlijk antwoordt. Wat voelde je toen wij daarnet voorstelden dat Lies naar Marian zou gaan ?”
“Woede, onbegrip. Wat heeft dat mens dat ik niet heb ? Waarom moet Lies naar zo iemand gaan terwijl ik dat ook kan ? Ik beschouwde dat als verraad.”
“Je bent dus jaloers. Jaloers op relatievlak ? Of jaloers omdat Lies naar een andere mama gaat ?”
Mia had voldoende aan de blik van Marthe om te weten wat het antwoord op die vraag was. Ze nam het hoofd van haar schoondochter in haar handen en kuste haar liefdevol op het voorhoofd.
“Marthe De Ro, ik hou van jou.”

“Mama Lies, ik moet kaka doen.”
“Prutske, jij gaat daar toch mee wachten tot dat we bij oma zijn. Dat je pipi doet terwijl je in mijn nek zit, dat vind ik niet erg, maar je gaat geen kaka doen.”
“Ella, kan je het nog even ophouden alsjeblief ?”
Lies zag de teleurstelling in de ogen van de kleuter. Jan had Ella voor de zoveelste keer in de nek genomen, maar dan nog was het nog meerdere minuten wandelen voor ze terug bij Erica en Patrick waren.
“Ik zal ook blij zijn als we er zijn. Ik voel dat ik ook stilletjesaan moet plassen, en te lang kan ik het niet ophouden. Dan druppelt het er vroeg of laat uit.”
Jan nam zijn zus bij de hand, en samen wandelden ze verder.
“Bepaal jij het tempo maar, zusje. Dan hou je het beste controle.”
Eenmaal aangekomen zette Jan onmiddellijk koers naar het toilet. Hij had Ella bij het binnenkomen op de arm genomen, maar zette haar nu op de grond. Hij deed haar rokje naar omhoog, maakte de luierstrips los, en zette haar op de wc. Haar beentjes bengelden in de lucht.
Bij hen thuis en ook bij Marthe was de wc-pot betrekkelijk laag en viel het niet op dat Ella nog niet met haar voetjes aan de grond kwam. Hier was de pot nog een pak hoger, waardoor Ella haar beentjes ver boven de grond bleven.
Jan boog voorover over het meisje om al wc-papier te nemen. Ella liet dat niet toe en duwde hem weg.
“Nonke Jan, Mama Lies doen.”
“Moet mama Lies jouw poep afkuisen ?”
“Ja !”
Jan maakte als de bliksem dat hij weg was uit het toilet. Hij vond het niet erg om haar proper te maken, maar had er toch nog altijd minder problemen mee om dit uit handen te geven.
“Liesje, uw dochter heeft een vrouwelijk touch nodig bij het proper maken van haar poep.”
Lies bliksemde haar broer met haar ogen neer, maar Jan kon niet zeggen omdat dit was omdat zij er aan hing om Ella’s poep te verschonen, of omwille van het feit dat hij Ella haar dochter had genoemd.

Enkele uren later, letterlijk tussen de soep en de patatten, kreeg Lies te horen wat haar moeder en schoonmoeder voor haar in petto hadden. Zijzelf vond het eerst maar niets, maar Els haar enthousiasme prikkelde haar wel.
Ze had Els al eerder over die Marian horen praten natuurlijk, en ze wist dat ook Jan veel deugd van het weekendje bij haar had gehad, maar het idee dat ze proefkonijn was voor een babybehandeling bleef ze maar akelig vinden.
“Liesje, jij gaat gewoon logeren, en Marian gaat je gewoon verwennen.”
“Mama, dat is niet waar. Ik wordt niet gewoon verwend, en dat weet je. En wat als ik mezelf daardoor tegenkom ?”
“Dan kom je jezelf daardoor tegen, en dan kom je als een rijker persoon terug naar huis. Heb je liever dat er iemand mee gaat ? Misschien wil Els of Jan nog wel eens terug.”
“Kan dat dan ?”
“Ik denk het wel. Twee extra zal misschien wat moeilijk zijn, maar de vorige keer zijn Jan en Els toch ook samen geweest ? Dat valt altijd af te spreken met Marian.”

“Els, ben je boos op me ?”
Els en Lies hadden zich even teruggetrokken op Els haar kamer. Jan was bezig Ella al voor bed klaar te maken vooraleer Marthe naar huis vertrok. Marthe was maar wat blij dat ze niets meer moest doen als ze met Ella thuiskwam buiten haar in haar bedje te leggen. Els had zich dwars op haar bed gelegd, haar rug leunend tegen de muur waartegen het bed stond. Lies lag met haar hoofd op de buik van Els, en keek Els nu bezorgd aan na haar vraag te hebben gesteld.
“Lies, waarom zou ik boos op jou zijn ? Jij hebt me toch niks gedaan.”
“Ik heb voor Jan gekozen.”
“Ja, en… ? Jij gaat toch met wie jij wil.”
“Ik had ook met jou willen gaan.”
“Dat weet ik, en ik begrijp heel goed dat jij met Jan wil gaan. Het is nooit jouw babytijd geweest, maar altijd jullie babytijd. Ik vind het heel logisch dat als je terug wordt gebracht naar je babytijd, je dat wil doen met de persoon die toen ook altijd naast je lag.”
“Ik heb er veel schrik van. En als ik me dan toch moet verliezen, dan heb ik liever dat Jan er is. Ik wil niet dat Marthe me al zo ziet. Ik wil haar vriendin blijven, niet haar tweede baby’tje.”
“Dat weet ik, en dat weet zij ook. Alleen vergeet je één ding, meid. Ons Marthe heeft al vier baby’s. Je bent hopeloos te laat met je gevoel.”
Lies wist goed genoeg wat Els bedoelde. Marthe haar moedergevoel was gekomen samen met haar liefde voor Lies. Els had haar er voor gewaarschuwd, maar haar ook de raad gegeven het er gewoon te laten zijn.
“Ik weet het, Els, maar op dit moment wil ik het zelf even niet tonen. Ik wil vooral er voor zorgen dat Marthe mijn volwassen kant kan ervaren. Mijn babykant zal ze nog genoeg ontdekken, maar als die Marian het bij mij echt gaat uitlokken, dan is dat nog wel iets anders. De enige die mij op dit moment zo mag zien is onze Jan.”
Els legde haar hand op de kaak van haar vriendin. Na enkele seconden voelde ze nattigheid langs haar vingers komen, afkomstig van de warme tranen die Lies in stilte liet ontsnappen.

“Lies, weten jullie al waar je morgen naartoe gaat ?”
Voor het eerst sinds lang voelde het voor Mia nog eens als een normale gezinssituatie. Zij zat aan het stuur op weg naar huis, terwijl Jan en Lies op de achterbank zaten. De situatie zou maar van korte duur zijn. Lies ging de dag nadien al shoppen met Marthe en Ella. Ook bleef ze er tot zondag slapen. Ze zou alleen zaterdag Ella even komen brengen.
Alleen Jan bleef nu een tijdje thuis. Ondanks alles wat er de voorbije maanden gebeurd was, wist Mia dat Jan dit nog niet eens zo erg vond.
“We moeten sowieso nog kleren voorzien voor Ella. Niet alle kleren hebben blijkbaar het kamp overleefd, en sommige kleren kan Marthe niet meer herstellen. Ik denk dat we gewoon naar de stad gaan. Ella in de buggy, en wij gewoon arm in arm over ‘t straat.”
“Het perfecte gezinnetje. Hoor je dat, mama. We hebben afgedaan. Madam is van ’t straat en wij bestaan al niet meer. Ze moet nu kunnen stoefen met haar vrouw en hare kleine.”
Lies gaf haar broer een stomp in zijn zij. Tot voor enkele maanden zou ze gewoon hebben doorgeklopt, maar ergens kon ze niet anders dan haar broer gelijk geven. De stomp was er nog wel, maar zacht genoeg om geen pijn te doen.
Ook Jan voelde dat ze niet doorklopte, en begreep de boodschap van zijn zus. Zijn plagerij bevatte al te veel waarheid. Zou hij vroeger hebben teruggeklopt, nu nam hij gewoon zijn zus haar hand vast.

Eenmaal thuis werd alle kampgerief in de mate van het mogelijke al op zijn plaats gelegd. Mia had verwacht dat ze zoals de laatste tijd gebruikelijk was het benedenrijk voor zich alleen had, maar deze keer was daar niets van aan.
Haar tweeling zette zich aan weerszijden van haar op de zetel. Voor de eerste keer in maanden keken ze nog eens met hun drieën naar een film. Het maakte voor de tweeling zelfs niet uit welke. Zonder dat er ook maar iets afgesproken was, werd het een nog meer dan gezellig gezinstv-avondje.
Mia had tijdens de film al zo’n vermoeden wat er die nacht ging gebeuren, en na afloop werd haar vermoeden bevestigd. Jan en Lies gingen samen naar boven. Uit nieuwsgierigheid had Mia de benedendeur open laten staan. Ze hoorde op de tweede verdieping inderdaad maar één deur opengaan, alleen kon ze niet horen in wiens kamer de tweeling naar binnen was gegaan.
Mia was zelf nog langs geen kanten moe. Ze was uit zichzelf al een avondmens, maar het avondje samen met haar gezin had haar zo gelukkig gemaakt dat ze nog geen zin had dit gevoel terug los te laten. Uiteindelijk trok ze toch naar boven, en ging onmiddellijk kijken op het tweede.
Blijkbaar lagen ze deze keer in Lies haar bed. Zoals tegenwoordig gebruikelijk was hadden ze niet de moeite genomen om een pyjama aan te trekken. Met enkel een luier aan en hun fopspeen in de mond, lag de tweeling gelepeld tegen elkaar.
Ze was er zeker van dat de tweeling bij elkaar de luier had aan gedaan, en dat ze daarbij mekaar de liefde hadden gegeven die ze voor mekaar hadden. Ze kon zich goed inbeelden hoe eerst Jan werd geluierd, waarbij Lies hem zorgvuldig inzalfde, zonder hem ook maar één keer te stimuleren. Op dezelfde manier kon Jan zijn zus luieren.
Eén ding verbaasde Mia wel. Dat de verklikkerlijnen op Jan zijn luier al waren verkleurd, dat vond ze normaal, maar ook Lies haar luier had blijkbaar al de nodige urine opgezogen. Ze vroeg zich af of Lies bewust in haar luier had geplast of niet.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 72

Jan voelde de warme urine rustig langs zijn kruis en billen naar beneden stromen. Hij lag al een tijdje wakker en had geen zin om uit bed te komen om naar de wc te gaan. Of hij nu wakker in zijn luier plaste of straks als hij sliep, maakte voor hem niets meer uit.
Het nieuws van die avond hield hem uit zijn slaap. Het bleef maar door zijn hoofd spoken wat hij allemaal kon doen. Alhoewel er ergens achterin zijn hoofd ook een stemmetje bleef zeggen dat er nog tijd voor school ook nodig was.
Terwijl de luier het gele vocht rustig absorbeerde, dwaalden Jan zijn gedachten al terug af. Vlak na het avondeten hadden ze telefoon gekregen van Lianne. Jan mocht inderdaad gaan babysitten bij de Mertensen. De eerste keer zou drie weken later zijn, dus in de laatste week van de zomervakantie.
Het kon al een week vroeger, maar die week gingen de twee koppeltjes er samen met Ella nog een weekje tussenuit, naar een vakantiepark in Noord-Brabant ergens. Marthe had nog een huisje voor vier kunnen boeken. Ella kwam gewoon in het babybedje te liggen dat standaard in zo’n huisjes was voorzien.
Alles kwam die avond samen. De bevestiging van het babysitten, Marthe die het nieuws van het huisje had gemaild in de vooravond, en het feit dat hij die vrijdag met Marthe en Ella mee kon naar hun tante Greet vond hij ook best plezierig. Marian zou hen dan daar komen oppikken. Het had hem trouwens niet verbaasd dat Lies liever met hem op weekend zou gaan naar Marian. En dan natuurlijk nog het heuglijke nieuws van Els.

Lies streek met haar hand over haar luier. Hij was nog droog, maar ze was er vrij zeker van dat dat deze nacht niet meer zou blijven. Als haar regels op tijd waren, dan zouden die stilaan beginnen, en ze wist al uit ervaring dat ze meestal een dag of twee van tevoren urine begon te verliezen.
Ze voelde de ondertussen vertrouwde katoenachtige buitenkant van haar luier. Ze had sinds ze terug waren van het kamp ’s nachts altijd een luier gedragen, gewoon ook omdat dit haar een zekerder gevoel gaf.
De voorbije dagen was ze altijd droog gebleven, of toch terwijl ze sliep. Ze was er ondertussen voldoende aan gewend geraakt om te plassen in een luier dat ze het aandurfde ’s nachts als ze wakker werd haar luier vol te plassen terwijl ze bleef liggen.
De gedachten aan en de gevoelens van het weekend dat gepasseerd was, kwamen volledig terug. De vrijdag ervoor was ze al vroeg naar Marthe gegaan, in ieder geval vroeg genoeg om moeder en dochter ongewassen aan de keukentafel terug te vinden.
Toen ze de keuken bij Marthe binnenkwam, besefte ze plots dat dit haar leven zou kunnen worden. Zij die samen met Marthe en Ella een gezin zou kunnen zijn. Ella had het in ieder geval niet aan haar hart laten komen dat haar tweede mama misschien wat afwezig hierdoor was, want ze kroop van haar stoel en sprong vlotjes in de armen van Lies. Haar lippen kwamen in contact met die van haar meisje voor een echte natte Ella-ochtendkus, ditmaal met een extra touch van kleverige siroop.

Lies werd uit haar overpeinzingen gebracht doordat de ring van de fopspeen van Ella tegen het schildje tikte. Ze draaide zich wat zodat ze naar het meisje kon kijken door de mazen van het reisbedje door. Mia vond dat het maar beter was dat Ella zoveel mogelijk bij haar op de kamer bleef slapen, eerder dan in haar kamer.
Ze vroeg zich af waar Marthe nu mee bezig was. Die had eerder in de namiddag gebeld vanop haar werk. Er was een ongeval gebeurd met de persoon die de avondshift voor haar rekening moest nemen, en Marthe had voorgesteld die shift over te nemen. Ze moest er alleen voor zorgen dat Ella dan van de kleuteropvang werd gehaald.
Het was een geluk bij een ongeluk dat zij een dag eerder mee was gegaan om Ella af te zetten bij de opvang en dat Marthe ook Lies toestemming had gegeven om haar dochter te komen afhalen.
Het was vooral de bedoeling dat Mia bekend zou worden bij de opvang zodat die in september Ella zou kunnen afhalen, en omdat Lies met haar moeder mee reed naar het vakantiewerk, hadden de drie gemakkelijkheidshalve afgesproken aan de kleuteropvang.
Het afgelopen weekend was de band tussen Marthe, Lies en Ella heel veel sterker geworden. Marthe en Lies hadden echt de tijd genomen om elkaar beter te leren kennen, en die zaterdag bij hun avondje uit hadden ze al een keer zitten fantaseren wat het zou geven als ze samen zouden wonen.
Ze wisten goed genoeg dat dat nog niet voor de komende jaren was, maar Marthe stond er wel op dat Lies al medezeggenschap kreeg over de inrichting van het huis. Lies van haar kant vond het een enorm gemak te weten dat haar huisje al klaarstond mocht het ooit zover komen dat ze zouden kunnen samenwonen.

“Marthe, hoe oud is jouw vriendin eigenlijk ? Volgens mij is die niet veel ouder als ik.”
Marthe was serieus van haar melk. Ze besefte dat de jongen die nu voor haar lag terwijl ze bezig was diens luier dicht te kleven, ouder was dan Lies. Bovendien had ze nog tegen niemand in het centrum verteld dat ze een vriendin had, met uitzondering van enkele collega’s.
Hij was eigenlijk al te oud voor het opvangtehuis waar ze werkte. Hij was er maar voor hooguit enkele dagen in crisisopvang, tot hij voldoende terug in staat was zijn eigen leven terug op te starten, een eigen leven dat nog maar enkele weken daarvoor was begonnen. Hij had het geluk dat er tijdens de grote vakantie altijd wel bedden leeg bleven van semi-vaste bewoners, zoals hij in de jaren ervoor ook regelmatig was geweest.
“Hoe weet jij dat ik een vriendin heb ?”
“Ik heb jullie gezien zaterdag, in het restaurant van Murhan. Laten we zeggen dat je er niet naast kon kijken dat jullie twee verliefd aan het kussen waren.”
Marthe herinnerde zich inderdaad één van de kussen die net ietsje verder ging dan zomaar een kus op de mond. Ze besefte pas nu dat dit misschien niet overal in goede aarde was gevallen.
“Ik had inderdaad daar afgesproken met Lies, en je mag weten dat ze jonger is dan jou.”
“Jonger zelfs dan mij. Wow, Marthe, stoer. Ik wist niet dat jij op jonkies valt. En was jij niet eerder getrouwd geweest ? Jij hebt toch een dochtertje ?”
“Nieuwsgierigaard. Ja, ik ben blijkbaar bisexueel. Ik heb dat zelf pas begin dit jaar ontdekt. En ja, Lies is jong, maar het klikt heel goed tussen ons. En de liefde tussen Ella en Lies is wederzijds.”
Marthe zag de pijnlijke blik in zijn ogen. Hij had moeite om zijn tranen te verbijten.
“Sorry maat. Het was er uit voor ik het besefte.”
“Laat maar, Marthe. Jij verdient dat. Alleen heb ik het gevoel dat liefde niet voor iedereen is weggelegd.”

Els was te verdiept naar het computerscherm aan het kijken dat ze niet had gemerkt dat er iemand de deur van de bureauruimte had opengeduwd. Plots merkte ze dat twee zachte armen rond haar kwamen en ze een vrouwenkus kreeg op haar kaak.
“Dag kleine nichtje. Paps heeft niet gezegd dat je hier zat. Ben je voor jezelf bezig of voor paps ?”
Els draaide zich en begroette Irene, de jongste dochter van Greet en Evert.
“Ik ben voor nonkel Evert bezig. Hij had nog een klein vakantiewerkje liggen dat hij niet graag zelf deed.”
“Laat me raden. Je moet van alle velden alle opbrengstcijfers per bak en zo invullen. Als er nu één ding is waar paps een hartsgrondige hekel aan heeft, dan is het dat. Vroeger moesten wij dat altijd doen, maar ja, nu kan hij dat niet meer vragen. We hebben ons eigen leven nu. Je wordt er toch voor betaald, hoop ik ?”
Els knikte. Ze bewaarde het bestand waarin ze bezig was, en draaide de bureaustoel en keek naar haar jongste nicht.
“Pauze ? Of heb je geen tijd ?”

Marthe had medelijden. De jongen zat nu ineengedoken op het bed tegen de muur. Hij had zelfs de moeite niet gedaan iets bovenaan te trekken, zodat hij voorlopig enkel een luier aan had.
“Had jij afgesproken met Murhan, dat je in zijn restaurant was ?”
“Nee, ik was daar met mijn vader. Hij vond het nodig om me mee te nemen op restaurant.”
“Je vader ? Is die dan vrij ?”
“Nee, penitentiair verlof. Hij had toestemming om met me te gaan eten. Hij moest om elf uur terug binnen zijn.”
“Was het toeval dat jullie daar waren ?”
“Maar nee. Mijn vader wou absoluut mee naar mijn stageplaats. Hij kleedt het in als er willen zijn voor mij, maar op die manier kan hij maar mooi weer controle houden op hetgeen ik doe. Als mijn uitkering hoog genoeg was, dan had ik de opleiding volledig zelf kunnen betalen, maar ik heb het geld van mijn vader eigenlijk te hard nodig.”
“En dus zijn jullie nu zaterdag daar gaan eten. Hoe kende je vader het restaurant ?”
“Hopelijk niet. Ik heb de stageplaats aangeboden gekregen door mijn mentor op de koksschool. Ik hoop dat ze in de gevangenis echt niet weten dat Murhan en Angel een goei draaiend restaurant hebben. Die namen zullen daar ook wel gekend zijn, met wat die vroeger hebben uitgespookt. Ik hoop echt dat mijn vader niet weet dat ik hen ken.”
“Verliep het contact tussen jullie twee wat goed ?”
“Nee, tuurlijk niet ! Hij is alleen over zichzelf bezig. En als hij het over mij heeft, dan kankert hij wat over mijn bedplassen, luid genoeg dat iedereen het kan horen. Het is godverdomme zijn schuld dat ik in bed plas. Als die rotzak mijn moeder niet had vermoord, dan had ik hier niet gezeten.”
De jongeman viel volledig stil, de pijn van zijn eigen miserabel leven verbijtend. Marthe bleef even bij hem zitten, haar hand rustend op zijn schouder. Ze wist maar al te goed dat het luiermoment ook dikwijls een excuus was voor de jongens om tijd op te eisen. Marthe liet het toe. Ze kwam op die manier meer dan eens dingen te weten die zelfs tijdens therapiesessies niet gezegd werden.
Na een tijdje moest ze echter terug aan het werk. Ze gaf de jongeman nog een nachtzoen op zijn voorhoofd.
“Ik moet terug aan het werk. Voor vannacht ben je in ieder geval veilig. Hier kan niemand je iets maken. En ga morgen met de directeur praten. Misschien dat je de komende dagen hier wel kan blijven als vrijwilliger. Contact met de jongsten zou jou en hen goed doen, denk ik. Slaapwel, maatje.”
“Slaapwel, mama Marthe !”

Het duurde even voor ze het geluid kon thuisbrengen. Het had wat weg van kittens die in het nest lagen te piepen, maar ze wist dat het dat niet kon zijn. Ze deed half slaperig haar nachtlampje aan. Het licht vulde onmiddellijk de ruimte, en Lies moest haar ogen even terug sluiten om ze te laten wennen.
Ze had snel genoeg door dat het geluid afkomstig was van het kinderbedje dat haar moeder bij haar in de slaapkamer had geplaatst. Ze stapte uit bed om te zien wat er met Ella aan de hand was dat die zo’n raar geluid maakte.
Ze zag dat Ella zich helemaal in een hoekje had geduwd en nu onrustig lag te woelen. Lies was er zeker van dat Ella nog diep in slaap was, maar een heel nare droom had.
Ze probeerde voorzichtig Ella wat naar achteren te trekken, maar dit had verre van het effect dat Lies had verwacht. Ella schoot nu echt in paniek, en begon zo mogelijk nog luider te roepen en te bewegen.
Ella wrikte zich los en duwde zich terug in de hoek waarin ze eerder vastzat. Lies was al blij dat ze in het reisbedje lag met zijn wanden van stof. Mocht dit bij haar thuis gebeuren, dan had ze zich zeker pijn gedaan aan de houten spijlen van haar bedje thuis.
Ella werd natuurlijk alleen maar extra onrustig nu ze zich terug in de hoek had geduwd. Nog steeds diep slapend begon ze nu hardop te gillen. Lies liep snel rond het bedje en moest al haar kracht gebruiken om Ella weg te trekken uit de hoek en bij haar te nemen. En zelfs dan werd Ella nog niet rustig.
Lies hoorde de houten vloer een verdieping lager kraken. Haar moeder was blijkbaar uit bed. Ze vroeg zich af of die naar boven zou komen, maar ze hoorde de voetstappen niet de trap op gaan, maar wel de badkamer in gaan.
Ze zette zich op de rand van het bed. Ze wilde Ella gewoon op haar schoot nemen, maar Ella, die ondertussen half wakker was geworden, plantte haar benen rond het middel van Lies en klemde zich tegen haar lijf. Lies voelde het kleine hartje als een razende tekeergaan.
Ze bleef zo een tijdje zitten, maar werd zich ook langzaam bewust van een behoorlijk onaangename geur die zich verspreidde over de ruimte. Was de kaka oorzaak van de nachtmerrie, of net andersom, het resultaat was voor Lies hetzelfde. Er zat niets anders op dan ook de badkamer op te zoeken.

Jan werd wakker van geroep en gekreun. Was het een onbewust gevoel van vaderschap, of was hij gewoon licht aan het slapen, dat kon Jan niet zeggen, maar hij was onmiddellijk klaarwakker omdat hij besefte dat het Ella was, die in de kamer naast die van hem eigenlijk behoorde te slapen.
Jan luisterde naar de geluiden die uit Lies haar kamer kwamen. Hij vermoedde dat zijn zus Ella even uit haar bedje had gehaald om haar te kalmeren. Het gekreun en piepen was in ieder geval opgehouden.
Net op het moment dat hij zijn ogen terug wou sluiten om in te slapen, hoorde hij Ella plots luid beginnen wenen. Enkele ogenblikken later hoorde hij Lies naar beneden gaan, terwijl ze sussend tegen het meisje sprak.
Jan had geen idee wat er aan de hand kon zijn en besloot om maar even te gaan zien. Met dat hij opstond, voelde hij zijn luier goed gevuld tussen zijn benen zitten. Hij was maar wat blij dat hij had gekozen om een romper aan te doen. Mocht hij nu naar beneden moeten gaan zonder romper, dan zou de luier waarschijnlijk beginnen doorhangen.
In de badkamer binnengekomen, rook hij meteen een scherpe, zurige stank.
“Jakkes, Lies, je bent toch wel groot genoeg om gewoon kaka op de wc te doen. Moest je dat nu echt in je luier doen ?”

“Ik had mams eigenlijk al thuis verwacht. Het is toch al vier uur gepasseerd.”
“Die zal hier sebiet wel staan. Gisteren was ze ook pas na vier uur hier. Heb je afgesproken met haar ?”
“Ja en neen. Ik had gezegd dat ik wel zou binnenspringen. We zitten in de problemen met opvang voor Amelie en Trisha. Ik wou aan ons mams vragen of zij ze niet kon opvangen voor enkele dagen.”
“Amelie en Trisha ? Honden gekocht ?”
“Maar neen, gij, geen honden.”
De verontwaardiging was duidelijk hoorbaar in Irene’s stem.
“Heeft ons mams niks gezegd ? David en ik hebben sinds enkele weken twee pleegkindjes. Amelie is bijna twee en Trisha bijna drie.”
Els zag twinkelingen in de ogen van haar twaalf jaar oudere nicht. Ze wist dat ze heel veel problemen hadden om eigen kinderen te krijgen, en blijkbaar waren ze nu toegelaten als pleegouders.
“Tof. Irene, ik ben echt content voor jullie. Vallen ze wat mee ? Zijn het brave kindjes ? Ga je ze lang hebben, of is het maar voor korte duur ?”
“Amai, zoveel vragen. Het zijn absolute schatjes. Hun mama is alleenstaand, en is moeten opgenomen worden in de psychiatrie. We hebben al veel contact met haar gehad, maar de zorg voor haar kindjes kan ze niet meer aan.”
“En eigenlijk mag ik dat niet weten, maar de verpleging heeft al laten weten dat ze geen goed gevoel hebben bij haar toestand. We gaan de kinderen waarschijnlijk voor lange tijd bij ons hebben.”
“Maar zo jong nog. Jullie hebben ineens heel wat materiaal in huis moeten halen, dan ?”
“Ja. En eerlijk gezegd hebben we er serieus corvee mee. De meisjes hebben allebei een serieuze ontwikkelingsachterstand opgelopen. Amelie praat bijvoorbeeld niet en kan amper lopen. Ze kruipt vooral. En Trisha is nog totaal niet schoolrijp. Die zit nog vol in de luiers, en kan nog niet uit een beker drinken. Maar ze zijn wel ongelooflijk lief.”
“En dat lukt zo’n beetje ?”
“Soms, zoals bij elke ouder met vallen en opstaan.”
Irene toverde een brede glimlach op haar gezicht.
“Ik heb gelukkig al veel hulp gehad van ons mams.”
Met dat Irene dat laatste zei, hoorde ze Greet binnenkomen.

Marthe had nog maar net de deur dichtgetrokken, of ze bedacht zich iets. Ze draaide zich om, zette haar hand terug op de klink en klopte aan. Ze had moeite om niet terug spontaan binnen te gaan, maar het werd er op het centrum ingedrilld dat iedereen de kans moest krijgen zelf te beslissen wanneer iemand binnen kwam.
Na de verlossende “Ja ?” te hebben gehoord, ging ze terug de kamer binnen waar ze twintig seconden eerder nog stond.
“Maatje, mag ik er op rekenen dat je dat nieuws van mij en Lies voor jezelf houdt ? Niemand van de gasten hier weet er al van.”
“Tuurlijk. Maar je weet dat je jezelf daarmee in een zwakke positie brengt, hé. Alles wat we hier te weten komen over jullie dat het daglicht niet mag zien, wordt vroeg of laat tegen jullie zelf gebruikt.”
“Dat weet ik ook wel, maar zo levensbedreigend vind ik het nu ook niet. Ik wil het alleen graag zelf naar boven brengen. Ik weet niet of iedereen hier er zo goed mee om kan.”
“Wat, dat jij een relatie hebt ? Of dat je een relatie met een vrouw hebt ?”
“Het tweede.”
“Marthe, alsjeblief. We leven in de eenentwintigste eeuw. Dat wordt veel meer geaccepteerd dan vroeger. Als er al jongens problemen mee hebben, dan is dat eerder omdat ze jaloers zijn. Ik ben lang niet de enige die vindt dat jij een moordlijf hebt.”
“Vleier. Denk je echt dat er weinig zijn die er een probleem in zien.”
“Maar allee, meiske. De meesten hebben het al moeilijk genoeg om voor zichzelf uit te maken wat liefde is. Die gaan zich echt niet bezighouden met het liefdesleven van het personeel.”
“Ben jij jaloers ?”
“Een beetje. Zeker op het feit dat jij nu iemand hebt. Ik zou ook wel een vrouw zoals jou willen hebben. Het maakt me eenzaam. Ik voel weer extra hard hoe alleen ik ben op de wereld.”
“Heb je een zakdoek ?”
“Gij zijt ook wel een plezante. Ge weet al dat ik hier sebiet lig te snotteren zeker.”
“Ja, dat weet ik. En ik weet ook dat jij weet dat dat hier mag en kan, en dat jij dat kan om dat bij jezelf toe te laten. Zal ik na het toeren langs de gangen nog even langskomen ?”
“Graag, en kom maar gewoon binnen. Je moet niet kloppen.”

“Jan, nu niet.”
Jan had zelf zijn roepende zus niet nodig om te zien dat de situatie eigenlijk geen flauwe moppen toeliet. Hij zag Ella in bad staan met bruine smurrie langs haar beentjes, rillend, hard huilend met tranen die overal op haar kaken en in haar hals hingen.
“Ga liever beneden in de zak die Marthe daarstraks nog heeft gebracht, zien of daar nog iets in zit dat Ella kan aandoen voor vannacht.”
Jan had geen andere woorden nodig om te beseffen dat er nu vooral geholpen moest worden. Hij was al terug omgedraaid toen hij Mia nog hoorde zeggen dat hij ook de koortsthermometer moest meepakken.
Terug boven gekomen zag hij dat Lies haar pyjama had uitgedaan en nu enkel in haar luier bezig was Ella te ontdoen van haar vuile kleertjes. Ella had een volle laag diarree uit haar lichaam gespoten terwijl ze rond Lies geklemd zat.
Een deel was langs de bovenkant van de luier eruit gekomen en had zich in haar en Lies haar pyjama geboord. Een ander deel kwam langs de onderkant eruit, ook hier weer zowel op Lies als op Ella’s pyjama. Ella was luid beginnen wenen, en Lies had geen andere keuze dan direct naar de badkamer te gaan. Onderweg begon de bruine smurrie verder langs Ella haar benen te lopen.
In de badkamer was Mia er gelukkig nog. Ze raadde aan Ella maar ineens in het bad te zetten en haar daar uit te kleden. Pas in de badkamer zagen ze ook hoe bleek dat Ella was.
“Jan, kan je voor mij boven ook iets anders gaan zoeken. Ik heb daarjuist ook een goei laag meegekregen van Ella.”
Terwijl Mia zich ontfermde over het vuilgoed, zette Ella de sproeier van de douche zacht open op zoek naar een goeie temperatuur. Een minuutje later was het water goed, werd de overvolle vuile luier van Ella onder haar uit gehaald en kon operatie ‘Propere Ella’ van start gaan.

“Tante Greet, jij hebt niet gezegd dat Irene pleegkindjes had.”
Greet kreeg niet de tijd om haar nicht en dochter een goeiedag te wensen, zo snel was Els er met haar opmerking.
“Ook een goeienavond, Elske. Wanneer had ik dat moeten zeggen ? Een zondagavond was Evert met je bezig alles uit te leggen, en gisterenavond stond jouw mond niet stil en vertelde je alles van het kamp.”
Ze stapte achter Els door en pakte haar dochter goed vast en gaf haar een zoen.
“Dag meiske, hoe loopt het nu bij jullie ?”
“Heel goed, maar we zitten met een praktisch probleempje. Ik had toch gezegd dat wij al langer die citytrip hadden geboekt volgende week. De ouders van David kunnen zich absoluut niet vrijmaken. Zouden de meisjes eventueel hier terecht kunnen ?”
“Ireentje toch. Waarom vraag je dat nu pas ? Eén dag zou misschien nog wel lukken, maar geen drie volle dagen. En de paps gaat zich ook niet kunnen vrijmaken, laat staan dat hij zomaar voor die meisjes zou kunnen zorgen.”
Irene keek zorgelijk. Ze vreesde al dat haar plannen in het water zouden vallen. Haar gezicht sprak dan ook boekdelen.
“We hebben wel een annulatieverzekering genomen, maar plezant is anders. Geen van ons tweeën is al in Praag geweest.”
Els zag de teleurstelling en kwam op een wild ideetje.
“Zeg tante, is er geen mogelijkheid dat er hier een babysit is voor die meisjes ?”
“Els, ik vind het heel lief dat je aanbiedt om op die meisjes te passen, maar onze paps gaat niet willen dat jij zijn werk niet doet.”
“Irene, ik was niet aan mezelf aan het denken.”
Nu begreep Greet het ook.
“Wacht even, Ireentje, ik weet wat Els bedoelt. Ik ga eventjes een belleke doen met iemand.”

Jan had geen idee wat voor pyjama Lies wou aandoen. Hij kon geen keuze maken, ook omdat hij eigenlijk niet had opgelet welke pyjama Lies tot dan had aangehad. Hij besloot het anders aan te pakken en gewoon een romper te nemen van de stapel.
Aangekomen in de badkamer was Lies volop bezig Ella af te spuiten met de sproeier in de hand. Ella was gestopt met huilen, maar uit de hevigheid waarmee ze op haar fopspeen zoog, kon Jan opmaken dat het verdriet nog niet verdwenen was.
“Oh Jan, goed dat je er bent. Pak even een washandje uit de kast. Dat ben ik vergeten. Kan jij Ella eventjes wassen, alsjeblief. Dan kan ik mezelf ook wat opfrissen op de plaatsen waar Ella me gedoopt heeft daarjuist.”
Jan begon Ella in te zepen na eerst even met het warme washandje over haar gezicht te zijn geweest. Jan kon het niet laten dit te doen terwijl haar tut nog in de mond zat. Jan was blij genoeg toen hij zag dat Ella hierom moest glimlachen.
Als laatste zeepte hij haar poep en intieme delen in. Hij was hier nog maar net mee klaar toen Ella, met haar tut terug in de mond, met een pijnlijke grimas “Nonke Jan, kaka !” zei.
Jan had door dat ze terug een grote boodschap moest doen, maar zijn handen waren zelf volledig vol met zeep, en hij durfde ze zo niet uit het bad te halen en op de wc te zetten.
Hij nam snel de sproeier om zijn hand zeepvrij te krijgen, maar terwijl hij daarmee bezig was, zag hij Ella lichtjes door de knieën gaan. Het volgende moment kwam er een nieuwe explosie van diarree, waarbij de spetters maar net binnen het bad bleven.
Ella begon als reactie hierop terug luidop te wenen, en Jan had geen andere keuze dan het bad en Ella af te spoelen, en opnieuw het meisje in te zepen.

“Gelukt. Irene, laat de meisjes maar hier. Wat mij betreft mogen ze tot donderdag blijven. Donderdag kan ik vrij zeker verlof nemen. Ik zal het je nog wel laten weten. De andere dagen is er ne crème van nen babysit hier.”
“Je bedoelt ne man ?”
“Eerder jongeman. Hij is even oud als ons Els, en een ongelooflijk schattig ventje. Els kent hem ook heel goed.”
“Bedoel jij jouw vriend ? Heb jij de babysit van Marthe haar dochter niet aan de haak geslagen ?”
“Helemaal raak, dochter. Ik heb net met Mia, zijn moeder, gebeld. Die gaat het regelen dat Marthe zondag twee reisbedjes meeneemt. Dan moet jij daar niet voor zorgen.”
“Ik kan niet goed volgen. Mia kent Marthe ook ?”
“Je bent kennelijk iets vergeten. Ik had toch gezegd dat Marthe samen was met een vrouw. Die vrouw is de tweelingzus van de vriend van Els, dus Mia is dus de schoonmoeder van zowel Els als Marthe. Trouwens, blijkbaar is Ella voor vanavond bij Mia.”
“En ik krijg die de zondag te zien ?”
“Mia niet, maar al de rest wel. Dan kan je ineens kennismaken met Jan.”
“Komt Reine ook ?”
“Ons Reine. Nee, mijn zusje is op deze moment ergens in de VS op jacht naar ne vent en dinobotten, al dan niet in die volgorde.”
“Elske, Mia zei me dat jij het tegen Jan mag zeggen dat hij hier mag blijven de zondag. Ze dacht dat jij dat wel plezant ging vinden, en hij ook.”

“Wat zit je ons uit te lachen ?”
“Ik zit jullie niet uit te lachen. Ik zit gewoon te genieten van wat ik zie.”
Lies en Jan waren volop bezig met het klaarmaken van Ella. Ella stond op de brede rand van het bad, en had net haar luier aangekregen. Ze deed haar armpjes in de lucht om het rompertje aan te doen dat Jan uit de zak had gehaald die Marthe de avond tevoren in het laat nog had gebracht, zodat Ella de dag nadien tenminste propere kleren kon aandoen.
“Jullie zijn een geweldig tafereel om te zien. Twee jongelui met een gebruikte luier en romper aan hun lijf die een kleuter een propere luier aandoen en daarna een romper. En vooral dat jullie dat de normaalste zaak van de wereld vinden. Jullie zijn ongelooflijke schatten, en schattig…”
 
Laatst bewerkt:

lucsje66

Toplid
Beste beddenplasser,

Je bent er andermaal in geslaagd om een prachtig hoofdstuk toe te voegen aan dit al fantastische verhaal.
Keep the good work going.

Groetjes,
Lucsje
 

Abbjornnl

Wees jezelf ongeacht wat andere ervan zeggen
Dit verhaal staat hoog in mijn lijst met favoriete verhalen.
Ik kan niet anders zeggen dan dat je mij elke keer weer verbaast hoe goed je schrijfstijl is.
Hoop nog vaker en meer te lezen
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 73

“Staan jullie hier nu nog ?”
Jan en Els deden hun ogen open en schoten samen in de lach, wat er voor zorgde dat hun monden los kwamen van elkaar. Ze zagen tante Greet geamuseerd naar hen kijken.
“Sorry tante. We hebben elkaar gewoon gemist.”
“Jullie hebben mekaar ochgottekes een week niet gezien. Ik ben hier daarjuist gepasseerd met de vuile was en dan waren jullie al met jullie monden tegen elkaar. Ik heb de was gesorteerd, ne zwarte was ingestoken en de witte opgehangen, en als ik terugkom staan jullie nog altijd te doen of het is de laatste kus van jullie leven. Stevig werk moet ik zeggen.”
Jan schaamde zich toch wel. Hij wist niet hoe te reageren, maar gelukkig voor hem deed Els dat.
“Wij zien mekaar gewoon graag.”
Tante Greet schoot keihard in de lach.
“Liefst. Dat zou er nog aan moeten mankeren ook. Onze tongen plakken wel al tien minuten tegen elkaar, maar eigenlijk hebben we niets met mekaar, hoor. Goed geprobeerd, meisje. Elske, ga jij maar rap je vuil gerief boven pakken. Marthe wil terug naar haar dochter, dus ik zou maar maken dat je gereed bent om mee te gaan.”
“En jij, Jan, zet je zak maar ineens boven. Bij Marian ga je toch niet teveel van je eigen kleren aandoen. Als je honger hebt, kan je al een boterham eten in de keuken. En zeg dat ook maar tegen jullie Lies. Ik weet niet wanneer Marian jullie juist komt ophalen.”

“Rij je ineens naar ons mama, of gaan we eerst Ella oppikken ?”
“Best eerst Ella even gaan oppikken. Mia vindt het wel niet erg om op haar te passen, maar dan zien ons mama en papa ons Ella ook nog eens.”
“Is ze al wat beter ?”
“Nu wel. Maar ’t is wel de moeite geweest. Jan is drie dagen thuis kunnen blijven met Ella. De woensdag heeft hij ze drie keer in bad kunnen steken. Gelukkig heeft ze heel de tijd willen blijven drinken.”
“En wat zij de dokter dan ?”
“Gewoon, buikgriep. Niks aan te doen, gewoon uitzieken en zorgen dat ze voldoende blijft drinken. En bij te erge diarree, wat ondersteunen met Enterol.”
“Ik blijf het wel straf vinden dat jij het hebt aangedurfd gewoon te gaan werken en Ella bij Jan te laten. Maar wel een knap staaltje vertrouwen dat jij in mijn ventje hebt. Dankjewel, zus !”

Marthe verbaasde zich er zelf nog altijd over. Ze had ’s woensdagsmorgens telefoon gekregen van Mia dat Ella goed ziek was, koorts had en in bed lag. Mia had voorgesteld dat ze die dag niet naar de opvang ging. Mia was toch thuis, en Jan ook.
Toen ze ’s avonds na de dokter bij Mia thuis ging eten (“Ik heb toch genoeg, en dan moet jij daar al niet aan denken !”) had ze al een nieuwe zak met kleren bij voor de dagen die volgden.
Mia had het heft in handen genomen, en eerlijk gezegd vond Marthe dat wel eens prettig. Haar eigen moeder had haar altijd op haar verantwoordelijkheid gewezen, en ze voelde dat dat haar enorm veel had bijgebracht op haar jonge leeftijd.
Mia had haar duidelijk gemaakt dat ze zich niets moest aantrekken van de zorg voor Ella. Jan was thuis, en zou haar wel door haar buikgriep helpen.
Tijdens de drie dagen dat Ella ziek bij Mia was, had Marthe zich ettelijke keren afgevraagd hoe het kwam dat zij er geen enkel probleem mee had Ella achter te laten. Zelfs bij haar eigen moeder was dit ondenkbaar. Hoe raar ze het ook vond, ze voelde dat Ella gewoon veilig was.

“Je kijkt zo, Lies. Precies of je bent teleurgesteld.”
“Ja. Nee. Ik had alleen… Ik heb misschien te veel fantasie of te veel vooruitgedacht, maar ik had eigenlijk een kinderstoel verwacht.”
Marian moest glimlachen.
“Dat is toekomstmuziek, als het er al ooit van komt. Zo’n stoelen bestaan wel, maar dan in de gehandicaptenzorg. Die krijg je niet zomaar als particulier te pakken. Maar ik ben wel blij met het compliment.”
Tijdens het instappen voelde Lies dun vocht met kracht haar luier in lopen. Ze wist dat ze gespannen was. Elke keer als ze gespannen was, leegde haar blaas zich met meer kracht, of zo leek het toch. En welke moeite ze ook deed, het tegenhouden was geen optie.
Ze was al blij dat haar regels op haar laatste benen liepen. Ze besefte dat ze op dat vlak wel geluk had. Ze had nooit lang haar regels, en pijn had ze ook maar zelden. Stemmingswisselingen hoorden er wel bij, maar het chagrijn dat sommigen van de leiding standaard in hun periode toonden, bleef haar de laatste tijd gelukkig meestal bespaard.

De rit naar het huis van Marian duurde niet lang, maar voor Lies lang genoeg om wat rustiger te worden. Bij het uitstappen zorgde Marian er terug voor dat Lies de volle spanning voelde. Ze liet Jan rustig uitstappen, en nam Lies haar hand aan toen die uit de auto kwam.
Alleen, Marian liet niet meer los en liet Lies terug merken wat er te gebeuren stond. Binnen de seconde kwam de spanning terug bij Lies, net als de scheuten warme urine die ze onwillekeurig losliet.
“Wat is er, Lies ? Je voelt zo gespannen ? Ben je zenuwachtig ?”
Marian zocht oogcontact met Lies en zag een bange dame voor zich staan. Lies kreeg geen woord over haar lippen.
“Ben je bang ? Alles komt in orde. Zullen we gewoon samen naar binnen gaan ? Jan, neem jij de zakken eventjes mee naar binnen ? Daar moet deze kleine meid niet voor zorgen.”

Mia kleefde de kleefstrips van de luier dicht. Ella lag voor haar met enkel haar roze romper met lichtgele biezekes aan te neuriën op het verzorgingskussen, te wachten totdat Mia klaar was met het verschonen van de luier. Mia was blij dat het meisje eindelijk terug kleur had op haar lichaam.
Twee dagen eerder was ze niet meer dan een voddenpopje dat niets meer kon. Ze was maar wat blij toen ze hoorde dat Jan haar had blijven doen drinken, al was het dan via de zuigfles. Ella dronk normaal gewoon uit een beker, maar die woensdag was er blijkbaar geen beginnen aan geweest, had haar zoon gezegd.
’s Morgens nog had hij ontdekt dat zuigen nog wel ging, en had haar de rest van de dag maar gewoon van de fles doen drinken, zodat ze niet zou uitdrogen.
Het meisje dat nu met haar benen langs haar middel lag te wachten, was terug de vrolijke meid die ze altijd was. Ze had net nog een lange dut gedaan en met een stralende glimlach had Mia haar enkele minuutjes ervoor teruggevonden in haar bedje.
“Ik heb geen kaka, Moeke.”
“Heel goed, meid. Heb je nog pijn in de buik.”
“Nee. De auw is weg.”
Mia deed de rits van de trappelzak los en bevrijdde daarna de armen van het meisje.
“Moet je nu kaka doen ? Zullen we anders gewoon even proberen ?”
Ze tilde het meisje op en maakte de drukknoopjes van de romper los terwijl ze naar beneden stapte op weg naar de badkamer.”
In de badkamer deed Mia een overvolle natte luier uit en zette Ella op het toilet. Binnen de paar seconden hoorde ze een voor Ella bevrijdende luide plons. De buikgriep leek inderdaad voorgoed bestreden. Ze had in ieder geval geen platte kaka meer.
Na haar poep te hebben proper gemaakt met wc-papier, kwam er even een spannend stukje. Ella werd verder naar beneden gedragen, waar het verzorgingskussen lag. In haar blote poep ging het de trap af, en Mia hoopte dat ze nu geen pipi zou verliezen, want dan ze zichzelf moeten omkleden en de trap gaan kuisen.
Beneden werd de romper naar boven geslagen, werd de poep even opgefrist met water, afgedroogd en ingezalfd met billenzalf. De diarree had zichtbare sporen nagelaten op haar billen. Het verbaasde Mia eigenlijk dat Ella er niet over zeurde. In de plaats daarvan lag het onbezorgde meisje gewoon te neuriën.

Jan begreep niets van de reactie van zijn zus. Ze kon kortaf zijn als ze zenuwachtig was, en een enkele keer wist ze niet goed wat zeggen, maar dit was anders. Over het algemeen was hij altijd degenen die meer moeite had met nieuwe onbekende situaties.
Het enige dat hij kon bedenken was een schrik bij Lies om zichzelf tegen te komen. Misschien besefte ze dat ze nu niet meer terug kon. Zelfs bij Greet thuis kon ze nog zeggen dat ze niet mee ging, maar nu was ze hier en was ze bij het uitstappen geholpen door haar mama-voor-één-weekend.
Extra confronterend was dan ook dat Marian al volledig in die rol was gekropen en ook Lies geen ruimte meer liet om een andere rol aan te nemen. Marian was de mama, en Lies het kleine baby’tje dat net had leren lopen, of toch iets van die aard.
Jan had ook niet verwacht dat Lies gewoon zat af te wachten. Ze had zelf de hand van Marian vastgenomen, en nam niet het minste initiatief om verder te gaan of om de hand los te laten. Ze straalde zelf ook uit dat zij gewoon het kleine peutertje was dat bang was voor de vreemde omgeving.
Zijn eigen start bij Marian was nu ook niet van die aard geweest dat hij er zelf fier over was, maar nu kreeg Jan toch wel schrik dat Marian haar beeld van zijn zus te fel vertekend zou worden door het toch wel onverklaarbare gedrag van die laatste.
Terwijl hij de zakken uit de koffer hees, nam Jan zich voor toch maar even aan Lies te vragen wat er scheelde dat ze zich zo snel in haar rol liet duwen. Hij zette de zakken op de grond, zette de beweging in gang waarmee het kofferdeksel zachtjes en automatisch dichtviel, en wachtte totdat de kenmerkende klik van het slot was te horen.
Hij nam de zakken en had zijn mond al open om aan Lies te vragen wat er was, toen hij merkte dat Marian en Lies weg waren. Hij had niet gezien dat ze al verder door waren, het huis in.

“Dag schat. Ik heb het reisbedje hier al klaargelegd. Misschien dat je het best ineens in de auto legt. Dan kan je het al niet vergeten. En ik heb ook beddengoed erbij gelegd. Gaat Ella ergens logeren dat je zo ineens ons bedje nodig hebt ?”
Ella hoorde haar naam en liep recht naar haar oma en sprong ongevraagd in haar armen, er vol op vertrouwend dat haar oma haar wel zou oppakken. Erica ving haar inderdaad op tijd op en kreeg al snel de lippen van het meisje op die van haar geduwd.
“Goeienavond, Ella. Ben je helemaal genezen ? Geen pijn meer in de buik ?”
Ella was niet snel genoeg met antwoorden en wist even niet meer wat te doen, want het antwoord op de eerste vraag was ja en dat op de tweede vraag neen. Ze wou te snel beide antwoorden knikken met haar hoofd, waardoor de antwoorden in elkaar overvloeiden in een weinig zeggend hoofdgeschud.
“Daar begrijp ik nu eens niets van. We gaan het opnieuw doen. Ben je genezen ?”
Ella was maar wat blij dat er nu maar één vraag was waarop ze moest antwoorden en knikte heftig.
“Je bent dus genezen. Dus je hebt geen buikpijn meer ?”
Nu schudde het hoofd heftig van links naar rechts en terug.
“Hoe neen ? Schud je neen omdat je net wel nog buikpijn hebt, of schud je neen omdat je geen buikpijn hebt ?”
De vraag was te ingewikkeld voor het kleine meisje. Ze probeerde te begrijpen wat haar oma nu net had gezegd, en ze snapte ook niet wat er nu fout was aan haar antwoord. Ze wist niet meer wat doen of zeggen.
Erica zag onmiddellijk in dat ze een te moeilijke vraag had gesteld. Ze zag haar kleindochter verdwaasd kijken, met de nodige angst in haar ogen. Ze vermoedde dat Ella het niet meer volledig begreep.
“Ella’tje toch. Ik maakte maar een grapje. Tuurlijk weet ik dat je genezen bent. Kom, pakt uw oma maar goed vast. Dan gaan we de opa eens zoeken.”
Dit laatste moest Ella zich geen twee keer laten zeggen. Ze klemde zich stevig vast aan de moeder van haar moeder, en samen stapten ze de woonkamer in.

Binnengekomen zag Jan dat er een grote plastic was gespannen in de traphal, tussen de trap en de muur, waardoor je niet meer naar de deuren achterin kon wandelen.
Hij wist wel dat de werkmannen bezig waren het aanpalende gedeelte van het woonhuis klaar te maken als woon- en verzorgingsruimte voor Johan, de zoon van Marian, en diens vriendin als die meekwam, maar Jan had niet gedacht dat ook de hal daarin betrokken was.
Hij hoorde gedempte stemmen en vermoedde dat Lies en Marian in de woonkamer waren. Hij deed de deur open, maar hoorde nu alleen maar stilte. Blijkbaar waren Lies en Marian eerst naar boven gegaan. Hij zette de reiszakken in de woonkamer, en ging daarna terug de hal in en de trap op.
Boven hoorde hij dat de stemmen kwamen uit de slaapkamer. Hij deed de deur open en zag Lies al op het verschoonkussen op de commode liggen, terwijl Marian bezig was de tweede schoen los te maken en uit te doen. Lies lag gewoon stilletjes het te ondergaan.
Hij vermoedde wel dat Lies wist dat hij was binnengekomen, maar hij liet het tafereel nu gewoon gebeuren en zette zich tegen het bed, zodat Lies hem niet zag tenzij ze zich omdraaide.
Nadat Marian haar schoenen en sokken had uitgedaan, werd ze rechtgetrokken en ging de bovenkleding uit, tot en met de beha. Lies moest niets doen. Marian kleedde haar uit zoals ze zou doen met een klein kindje.
Voor Marian was het natuurlijk niet anders dan dat ze haar zoon zou uitkleden, maar Jan vroeg zich toch wel af wat er nu in Lies haar hoofd omging.
Nadat de bovenkleding uit was, werd Lies terug neergelegd, en werd de rok onder haar uit getrokken en verder uitgedaan. Lies lag nu naakt op het verzorgingskussen, met alleen nog haar luier aan. Zelfs van waar hij zat, zag je de verkleuring van de luier die was veroorzaakt door de urine en het menstruatiebloed.

“Marthe’ke, je hebt nog altijd niet geantwoord op mijn vraag van daarnet. Gaat ons Ella ergens logeren dat je zo dringend ons bedje nodig hebt ?”
Erica had net haar kleindochter achtergelaten op de schoot van de opa en richtte terug haar aandacht op haar oudste dochter.
“Ik heb die niet nodig, maar tante Greet. De pleegdochtertjes van Irene komen volgende week logeren, en tante Greet vroeg of ik bedjes op overschot had. Dan moet Irene er geen gaan kopen.”
“Dat is ook niet eerlijk. Dan gaan jullie die kleintjes nog eerder zien dan ik, terwijl ik toch haar meter ben.”
“Waarom ga je zondag niet mee ? Ik kan jullie toch meepakken ? Er is toch nog plaats in de auto. En je weet dat tante Greet graag veel volk over de vloer heeft.”
“Ik zou het wel fijn vinden, maar we gaan er voor passen. Ik wil rustig kunnen inpakken voor onze reis. Anders zou het allemaal nog maandag moeten gebeuren, en daar heb ik geen zin in. En voor de papa is het ook beter dat hij zich niet moet haasten. Dan is er minder kans dat hij een aanval krijgt.”
“Zeg, maar mama. Wij kunnen toch evengoed mee helpen morgen. Marthe is alleen thuis, en ik heb morgen ook niks te doen. Als wij nu eens inpakken ? Dan kunnen jullie zondag mee naar tante Greet.”
“Mama, ons Els heeft gelijk. En ons Ella gaat het plezant genoeg vinden om met de opa heel de dag bezig te zijn. Wij zullen alles wel mee klaar leggen. Ik moet alleen morgen nog wel boodschappen gaan doen ’s morgens.”
Erica was compleet overdonderd door de spontaan geboden hulp. Ze voelde dat ze eigenlijk niet veel meer had om neen tegen te zeggen.
“Ik haat volwassen dochters. Ik heb gewoon geen eigen leven meer. En wie zegt dat dat zomaar kan voor tante Greet ? Maar ik vind het wel lief van jullie. Maar Els, zie jij dan maar dat je het geregeld krijgt met je tante.”

Marian installeerde een badje met water. Jan zag waterdamp omhoog kringelen, dus het moest redelijk warm water zijn. Ook werd een nieuwe luier klaargelegd en een pakje textiel waarvan Jan vermoedde dat dit een romper was.
Marian trok de kleefstrips los, haakte haar arm onder Lies haar knieën en duwde haar benen licht naar omhoog zodat ze de natte luier onder haar uit kon trekken.
Behendig en snel waste ze Lies haar poep. Ze was vooral beducht voor het bloed, omdat dit nog ongecontroleerder kwam dan de urine. Na het wassen en afdrogen werd de nieuwe luier op dezelfde manier klaargelegd, waarna een verfrissende laag babypoeder werd gestrooid. Het poeder werd nog wat uitgesmeerd, waarna de dikke luier werd dichtgekleefd.
Lies werd rechtgetrokken zodat Marian de romper over haar hoofd kon doen, en de armen in de daarvoor bestemde gaten kon steken. Terug ging het in ligstand. De benen ging terug even de hoogte in, zodat het achterstuk van de romper goed kon worden getrokken, en de drukknoopjes konden worden gesloten.
Een laatste keer werd Lies terug tot in zitstand rechtgetrokken. Jan zag dat zijn zus even rondkeek. Hij vermoedde dat ze zocht of er nog iets anders van kleding zou worden aangedaan, maar dat leek niet het geval.
“Zo, mijn kleintje. Kom er maar af. Zet je maar eventjes op de bank. Dan kan ik je broertje klaarmaken. Gaat dat lukken van even te wachten ?”
Jan moest inwendig toch wel lachen om de kleinerende toon die Marian tegen hen gebruikte. Was het eerste weekend in juli gewoon kennismakend geweest, en een rijke ervaring, nu was het duidelijk dat ook Marian zich in een specifieke rol had gezet. Hij vroeg zich af of ze voor zondag nog terug uit die rol zou stappen.

Marthe legde Ella neer op het verschoonkussen in de badkamer. Het viel haar op dat Ella groter werd, want ze begon moeilijker en moeilijker op het kussen te passen. Ze moest tegenwoordig goed opletten dat Ella laag genoeg lag, zodat ze niet met haar hoofdje tegen de houten dwarsbalk van de verschoontafel botste.
Marthe vroeg zich af waarom ze Ella toch al niet bij haar ouders had klaargemaakt. Ze had eigenlijk alle gerief bij, maar om de één of andere reden vond ze niet de energie om de zak uit de auto te halen, en de pyjama van Ella te zoeken.
Hier lag alles binnen handbereik, maar veel zin om haar dochter te verschonen had ze niet meer. Ze begon ook meer en meer te verlangen naar de periode dat Ella op zijn minst overdag droog zou zijn. Voor ’s nachts moest ze er niet op rekenen, maar overdag zou het een gemak zijn.
Puur op routine deed ze de natte luier los en rolde hem op een bolletje op. Ze ging kort met een vochtig doekje langs de intieme delen, en schoof dan een droge luier onder de kleuter.
Marthe was al blij dat Ella geen al te rode billen meer had. Over het algemeen had Ella niet zoveel last van luieruitslag, maar de diarree van de dagen ervoor waren een zware aanslag geweest op de weerbaarheid van haar tere huid.
De billetjes werden dik ingesmeerd met billenzalf en de luier werd strak dicht gekleefd. De pyjama ging aan en dochterlief werd daarna door haar mama naar boven gedragen en in het bedje gelegd. Na nog een dikke slaapwelzoen verdween de tut in de mond en gingen de ogen van het meisje dicht, nog voor Marthe het licht had uitgedaan.

“Zo, grote jongen. Jij bent ook terug helemaal proper verschoond. Zullen we nog heel eventjes naar beneden gaan, en misschien het huisje even bekijken zodat we niet verloren lopen ?”
Jan wist goed genoeg zijn weg in het huis, en verloren lopen was natuurlijk compleet onmogelijk in dit huis, maar hij vond de vraag van Marian wel grappig. Hij smaakte het ook wel dat ze zei dat hij ‘terug’ verschoond was, alhoewel hij gewoon een onderbroek had aangehad ervoor.
“Kom meisje, dan gaan we beneden nog eventjes een beetje drinken. Kom je mee ?”
Ze reikte Lies zoals eerder haar hand, met de bedoeling om Lies aan de hand de trap te doen afgaan. Jan vroeg zich op weg naar beneden af wanneer hij tijd kreeg om met Lies te praten over haar eerste ervaringen. Hij kon er nog steeds niet bij dat er nog geen enkele vorm van verzet was gekomen bij Lies.
Beneden aangekomen werd Jan verrast doordat Lies door Marian via de woonkamer en de keuken de tuin werd ingeleid. Jan volgde, net zoals Lies op blote voeten. Ze werden door Marian naast elkaar op de houten tuinbank gezet, waarna zij een extra tuinstoel aanschoof en tegenover hen ging zitten.
Lies liet zich het aangeboden comfort maar wat graag welgevallen. Op de tuinbank lagen dikke kussens. Lies zette zich comfortabel half liggend, waarbij ze haar benen optrok en opendeed. Aan haar vrijliggend kruis, verscholen achter het textiel van de romper, zag je de dikke bolling van de nachtluier met inlegger die Marian had aangedaan.

Marthe kreeg het warm van opwinding. Dat ze een glaasje wijn aan het drinken was, hielp er misschien wel aan, maar toch was het vooral het mailtje van haar baas dat haar het positief gevoel gaf.
Enkele minuten eerder was ze toch maar argwanend toen ze de mail opendeed. Mails van het werk werden eigenlijk enkel naar het thuisadres gestuurd als het belangrijke informatie was die geweten moest zijn voor de werkdag begon.
De mail met als onderwerp ‘Recup…’ bleek dan ook een meevaller van formaat. Er was een collega die haar komende vrijdag wou overnemen, als recuperatie voor de dinsdagavond die ze voor haar rekening had genomen. De bevestiging aan haar baas was sneller teruggestuurd dan ze tijd nodig had het bericht te lezen.
Ze hadden dus nog een half dagje langer om te genieten van hun verlof. Ze konden vanaf drie uur in het huisje, dus ze konden gewoon vroeg op de middag vertrekken en het rustiger aan doen. Eerder zag ze er wat tegenop om die vrijdag nog te moeten inladen en af te rijden naar Nederland. Nu viel zelfs die stress weg.

“Dag Lies en Jan ! Zin in een wijntje ?”
De volwassen toon van Marian was compleet tegengesteld aan haar toon en gedrag die ze had getoond sinds ze de motor van de auto had stilgelegd. Er werd nu geen rol meer gespeeld. Dit werd een gesprek tussen Marian, de volwassene, en Lies en Jan, de jongvolwassenen.
Terwijl Marian in de keuken het nodige ging halen, keek Jan Lies onderzoekend aan.
“Je kijkt zo ?”
“Lies, wat wil je ? Zo ken ik jou niet. Dat je je laat gaan als je geluierd wordt, tot daar aan toe, maar jij toonde zelfs helemaal niets van protest. Was dat toneel, of wat zat daar achter ?”
Lies wachtte even met antwoorden. Jan kon niet zeggen of ze naar de juiste woorden zocht, of bewust niets wou zeggen. In ieder geval wachtte ze lang genoeg totdat Marian terugkwam en Marian het gesprek terug in handen kon nemen.
Marian schonk drie glazen met rode wijn in, gaf ieder van de tweeling een glas, en zette zich daarna terug in de tuinstoel tegenover hen. Jan was verrast dat hij de eerste vraag voorgeschoteld kreeg.

“Jan, zeg mij eens. Wat verwacht jij van dit weekend ?”
“Ik ? Ik dacht dat jij vooral met Lies wou praten. Ik weet niet. Ik ben meegegaan om bij ons Lies te zijn en er voor haar te zijn. Waarom wil je weten wat ik van het weekend verwacht ?”
“Omdat dat misschien net zo belangrijk is dan wat Lies van het weekend verwacht. Dus, opnieuw, wat verwacht jij van dit weekend ?”
Jan besefte dat hij even in zichzelf moest graven. Na een kort moment van stilte kon hij antwoorden.
“Ik verwacht zelf dat ons Lies bij zichzelf leert te ontdekken wat haar in zichzelf doet keren als ze geluierd wordt. En ik vermoed dat ze ook zichzelf beter leert kennen.”
“En voor jezelf ?”
“Ik weet al aan wat ik me kan verwachten, tenzij je nog andere zaken plant te doen dan een maand geleden. Maar misschien dat wij als tweeling nog wel dingen leren kennen, of misschien terug leren kennen. Het is al lang geleden dat wij als tweeling nog eens echt bij elkaar waren net omdat we een tweeling zijn.”
“Mooi. We gaan niets forceren, natuurlijk. Jullie zijn hier niet in therapie of iets dergelijks. Maar als je elkaar door de ervaring beter leert kennen, dan is dat natuurlijk mooi meegenomen.”

Marian draaide zich nu naar Lies.
“Dag Lies. Voor jou was het natuurlijk wel een nieuwe ervaring. Mag ik vragen wat je van de behandeling al vond ? Was het wat je verwachtte ? Of vind je dat ik te sterk in mijn rol ben ?”
Jan was benieuwd wat hij te horen ging krijgen, maar net zoals bij hemzelf duurde het even voor er antwoord kwam.
“Marian, toen we daarjuist uit de auto stapten, wist ik niet te reageren op de manier dat jij me aanpakte. En eigenlijk was dat maar goed. Je doet dat heel goed; want ik heb me vanaf dat we hier binnen gingen gewoon klein gevoeld.”
“Klein in de zin van… ?”
“Gewoon een klein kindje dat een mama heeft die alles voor haar doet. Ik ga er van uit dat wij aan niets moeten denken, zelfs niet aan het verschonen van onze luiers.”
“Oké, dat is dan ineens een deel van het antwoord op mijn volgende vraag. Ik wou vragen hoe jij mijn rol ziet, maar blijkbaar is het echt wel de bedoeling dat ik dit weekend jullie mama ben. Geldt dat ook voor jou, Jan ?”
“Ik volg ons Liesje, dus als zij dat wil, dan ik ook.”

De drie praatten nog een tijdje verder, waarbij ook werd gepolst naar het gebruik van zuigflessen, grote boodschappen, fopspenen e.d. Marian wou niet voor verrassingen komen te staan, noch wou ze dat Lies of Jan verder gingen dan ze eigenlijk wilden.
Lies wou zo ver mogelijk gaan, alhoewel ze nog niet overtuigd was dat ze het aandurfde kaka in haar luier te doen. Jan zag het ook zitten om ver te gaan, maar hij besloot wel gewoon naar de wc te gaan als hij kaka moest doen.
Het gesprek werd afgesloten met het leegmaken van de fles wijn. Na het klinken op een gezellig weekend kwam Marian wel nog met een praktische vraag.
“Liesje, ik zag dat jij je regels hebt. Ik was halvelings van plan jullie morgen pas na het ontbijt te verschonen, maar mocht je teveel last van irritatie van het bloed hebben, aarzel dan alsjeblief niet om dit te zeggen.”
“Merci Marian, maar ik denk niet dat het nodig zal zijn. Ik verwacht eigenlijk dat ze vannacht zullen stoppen. En zo’n luier absorbeert ook bloed toch een pak beter dan maandverband. Last heb ik er niet van.”

Marian deed de gordijnen met een forse ruk open. Lies deed snel terug haar ogen dicht om te wennen aan het felle zonlicht dat de slaapkamer binnenkwam. Na enkele seconden keek ze opzij en zag dat Jan ook wakker was geworden.
Geen van de twee kon zich verroeren. Net zoals een maand geleden was de tweeling er nu mee ingestemd om te worden vastgebonden met de riemen die aan het bed vasthingen.
Marian had hen na de fles wijn elk nog een boterham met confituur gegeven, waarna een grote zuigfles warme melk werd gegeven op de schoot van Marian. Nadien volgde al snel een avondroutine, waarbij Marian hun tanden poetste, en hen verder prepareerde voor de nacht. Als laatste kregen ze hun fopspeen in de mond.
Lies voelde dat ze de speen nog steeds in haar mond had. Ergens was ze daar blij om. Ze was gewend geraakt aan inslapen met een speen, maar meestal viel die in de loop van de nacht uit. Nu was dat dus al niet het geval geweest.
“Zo kleintjes. We zullen eens zien wie van jullie er een kakkebroek heeft.”
Jan hoorde de woorden van Marian. Hij rook niets dat er op wees dat er één van hen kaka had gedaan, maar dat kon natuurlijk gewoon gewenning aan de geur zijn.
Hij had in ieder geval geen kaka gedaan. Hij wist met zekerheid dat hij dan wel zou wakker geworden zijn. Hij keek naar rechts, waar zijn zus naast hem lag. Zij keek recht naar hem, en hij zag een grote angst in haar ogen.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 74

“Schatje, heb je al iets van Lies gehoord ?”
“Maar mama, dat heb ik vrijdag toch al verteld. We hebben afgesproken dat we geen contact met elkaar hebben tot straks bij tante Greet.”
“Ja, dat klopt, maar het had toch gekund ?”
“Mama, laat Lies alsjeblief straks met rust, hé. Ze was een vrijdag behoorlijk gespannen, en ik heb geen idee wat voor effect het weekend op haar zal hebben gehad.”
“Martheke, je moet niet zo geprikkeld reageren. Ik ken mijn plaats echt wel.”
Erica had onmiddellijk de verandering van toon gehoord in Marthe haar stem. Ze had zo’n vermoeden wat er bij Marthe onderliggend speelde en besloot wijselijk er niet meer verder op in te gaan.
Jammer genoeg had Els het gehoord, en was die in één van haar zeldzame buien dat ze vond dat ze alles tegen haar zus mocht zeggen, wat ook de gevolgen waren. Els had net Ella geholpen met haar jas en schoenen, en had de kleine meid op haar arm.
“Mama, je moet ons Marthe begrijpen. Ze heeft al een heel weekend moeten toestaan dat Marian Lies haar ‘mama’ is en niet zij. Ze heeft gewoon schrik dat jij bij tante Greet die rol gaat over pakken.”
Het effect was er naar, te oordelen naar Marthe’s luide roepende reactie.
“Hou op jij ! En waar bemoei jij je eigenlijk mee. Lies is gewoon mijn vriendin, en ik wil er zijn voor haar. Dat is toch logisch.”
“Klopt niet, zusje. Jij vergeet dat ik ook in de running was om met haar mee te gaan dit weekend. En trouwens, je hebt het nog op een ander vlak ook mis. Lies is mijn vriendin, en jouw vrouw !”
Marthe wist niet meer te reageren. Er viel een moment stilte, waar Els van profiteerde om met haar nichtje de woonkamer in te gaan gevolgd door haar moeder.
Els had sterk de nadruk gelegd op haar laatste woord, en dat was haar niet ontgaan. Ze vroeg zich af waarom haar zus dat zei. Bedoelde ze dit als contrast tussen haar en haar zus, en wou ze het verschil in relatie aantonen, of bedoelde ze dat ze vond dat ze Lies teveel bemoederde en haar meer moest zien als een volwaardige partner.
Ze wist dat het geen zin had het nu aan Els te vragen. Ze had net ruzie gemaakt met haar zus, dus een deftig gesprek zou maar pas kunnen als de situatie terug rustig was.

Erica nam Ella snel over van Els. Ze had bij het binnengaan van de woonkamer Ella’s onderlip zien trillen, en wist dat het een kwestie van seconden was voor ze luid zou beginnen wenen.
Ze begreep het ook wel. Het meisje was enorm geschrokken. Haar mama schreeuwde zelden tegen iemand, en al zeker niet waar zij bij was. Erica had er ook geen idee van wat Els met Ella van plan was, maar wou de situatie ook niet nog erger maken.
Ze was al blij dat de ruzie tussen de zussen maar heel kort was. Een wenende Ella in de armen van Els zou wel eens voor effect kunnen hebben dat de ruzie terug zou oplopen, en daar had Erica nu totaal geen zin in.
De zussen waren nooit grote ruziemakers geweest. Dit kwam waarschijnlijk door het leeftijdsverschil, maar los daarvan hadden ze ook gewoon zachte karakters.
De zeldzame keren dat het dan toch tot een ruzie kwam, gebeurde het niet zelden dat ze er niet uit raakten, en het conflict ettelijke uren kon duren. Dat zou de sfeer voor vandaag compleet verzieken.
Met dat Erica haar arm onder Ella haar poepje legde, kwam een diepe luide ween naar boven, samen met een harde straal urine die Erica’s arm lokaal verwarmde. De schrik en het verdriet om haar boze mama zocht zijn weg naar buiten.

“Bwad isj er ?”
De fopspeen verhinderde Jan beter te articuleren, maar die viel tijdens het spreken uit zijn mond. Lies volgde zijn voorbeeld om beter te kunnen antwoorden, en liet haar speen uit haar mond vallen.
“Wat bedoel je daar nu weer mee ? Het is toch duidelijk wat er is gebeurd. Jij hebt haar toch ook gehoord ?”
“En wie zegt dat ik het niet ben ?”
Lies lag met tranen in de ogen naar haar broer te kijken, boos, bang en verdrietig tegelijkertijd.
“Jan, je weet dat dat niet waar is. Je hebt zelf gezegd dat je dan wakker wordt, en je hebt ook gezegd dat je het niet meer wil doen.”
“En je hebt niets gevoeld ? Je bent niet wakker geworden ? Voel je zelf iets ?”
Hij zag dat Lies ongewoon gespannen stil lag.
“Jan, ik durf niet te voelen. Ik ben veel te bang. Ik ben als een blok in ’t slaap gevallen en ben nu pas wakker geworden. Dit is nog nooit gebeurd. Wat is er met mij aan de hand ?”

Marthe kwam de woonkamer binnen en zag dat haar dochter zich had ingegraven bij haar oma. Haar lichaampje schokte terwijl ze adem zocht om een nieuw ween naar buiten te laten komen.
“Wat is er gebeurd, mama ?”
De toon die Marthe aansloeg, vertoonde veel achterdocht. Mogelijk verdacht Marthe Els ervan niet al te lief met Ella te zijn geweest, of mogelijk was het gewoon schrik dat ze door haar eigen woede er niet was geweest voor Ella. Erica wist gelukkig haar kalmte te bewaren.
“Wat denk je zelf, meisje. Je hebt in de gang tegen Els geroepen terwijl Ella op haar arm zat. Jouw dochter is gewoon enorm bang geworden. Mogelijk denkt ze dat je kwaad op haar bent geworden. Laat ze nu maar eventjes bij mij op adem komen. Ze ligt hier goed.”
Erica keek recht in de ogen van haar oudste dochter, en daarna in die van haar jongste, die in haar gezichtsveld dichtbij de deur van de woonkamer was blijven staan.
“En jullie twee, je krijgt twee minuten om het bij te leggen. Dan wil ik vertrekken. En doe dat maar in de gang. Ik moet daar niet bij zijn.”
Terwijl haar twee dochters naar de gang vertrokken, boog zij licht voorover, zodat Ella haar speentje kon nemen, dat daar op het aanrecht al klaar lag om in de auto aan het meisje te geven.

Marian kwam naast Jan staan en begon stelselmatig hem te ontdoen van de fixatiebanden aan zijn armen, middel en benen. Zijn speen werd op het nachtkastje naast het bed gelegd en zijn deken werd naar achter getrokken. Als laatste werd de trappelzak open geritst en werden de armen bevrijd.
“Dat lijkt me enkel een natte luier te zijn. Maar wel een hele natte, zo lijkt me. Kom, kleintje, ik ga je ineens een proper luiertje geven. Ik dacht nog eerst een flesje te geven, maar deze luier is te vol.”
Jan probeerde op zijn stijve spieren te staan, maar de kracht was er nog niet volledig terug in, en hij wankelde terug het bed op. Marian stond al klaar om hem op te vangen.
“Dat is natuurlijk het verschil tussen jullie en Johan. Door te fixeren heeft Johan dikwijls meer kracht en controle ’s morgens in zijn armen en benen. Bij jullie heeft dat een volledig tegengesteld effect. Jullie zijn gewoon zo stijf als een plank.”
Marian tilde hem op en legde hem op het verschoonkussen. Lies trok grote ogen. Ze wist wel dat Marian in de zorg werkte en dat haar zoon zwaar hulpbehoevend was, maar ze had niet gedacht dat ze zo sterk was dat ze zonder veel problemen iemand alleen kon tillen.
Jan vond het ook wel prettig om nog eens gedragen te worden, al was het maar voor die enkele seconden dat Marian nodig had om hem van het bed op het kussen te leggen.
Op het verschoonkussen werd de vertrouwde routine in gang gezet. Jan zijn romper werd opengeklikt en naar boven gevouwen. Pas toen de laatste kleefstrip was losgetrokken, en de luier open viel, merkte Jan hoe zwaar die wel niet was. Maar dat kon eigenlijk ook moeilijk anders na al het vocht dat Marian hen nog had laten drinken.

Lies kon vanaf haar positie in bed niet zien hoe de verschoning gebeurde, maar ze zag wel dat Marian boven haar een dik pak nam waarvan ze vermoedde dat dit een katoenen luier was. Dit vermoeden werd nog bevestigd door het onmiskenbare geluid van velcro die werd losgetrokken, waarna vlak daarna het typische geritsel van een plastic broek volgde.
“Zo ventje. Jij bent al klaar. Ga maar even hier op de grond zitten, dan kan ik je zusje ook klaarmaken.”
Lies hoorde Marian weggaan uit de kamer. De deur viel terug dicht. Ze had geen idee wat Marian was gaan doen, maar het gedacht dat het zo aan haar was, en ze geconfronteerd ging worden met de inhoud van haar luier, bezorgde haar des te meer rillingen.
Een minuutje later hoorde Lies Marian terug binnen komen. Ze passeerde het bed op weg naar het kussen, met in haar handen een dampend badje water. De spanning bij Lies was zo hoog dat ze een traan niet meer kon onderdrukken.
“Kindje toch. Waarom die traantjes ? Was je bang dat ik je alleen liet ? Ik had toch gezegd dat ik je ging verschonen.”
Marian zette zich op de rand van het bed, en veegde met een warme hand de tranen van Lies haar gezicht. Ook al wist ze dat Marian er totaal geen probleem mee had, zelf kreeg ze het nog niet over haar lippen te vertellen wat het eigenlijk probleem was.
Net zoals eerder met Jan maakte Marian ook nu haar volledig los, deed de deken naar achter, en hielp haar uit de trappelzak. Anders dan bij Jan voelde ze dat Marian haar onmiddellijk in de armen nam. Ze voelde de kracht van de vrouw terwijl ze omhoog werd gelift en licht deinend naar het verzorgingskussen werd gedragen.
“Je kijkt zo, meisje ?”, reageerde Marian toen Lies haar vol bewondering aankeek.
“Jij bent sterk. Wij wegen toch veel, en je lift ons zo op.”
“Jij weegt meer dan je broer, ja, maar ik ben wel erger gewend. Jullie werken onbewust mee. Dat kan ik van mijn Johan niet zeggen. Maar die krijg ik nu wel niet meer in de lucht, moet ik eerlijk toegeven.”

“En, kleine meid, heb je nog kaka in je pampertje gedaan ?”
Greet kreeg een verontwaardigde blik van de kleine meid die op haar arm zat.
“Was jij niet ziek in je buikje vorige week ?”
Ella begreep nu beter de vraag en knikte, direct gevolgd door een heftig nee schudden.
“Enkel nog maar pipi in je pamper ? Dat is beter. Ga maar snel in de tuin spelen.”
Ella maakte dat ze weg was. Ze herkende de plek van een maand eerder en hoopte dat de schommel er nog hing die daar een maand eerder ook had gehangen. Nu kon ze ook echt schommelen. Dan kon ze toen nog niet.
“Dag schat. Hoort mij. Ik zit tegen je dochter te zeggen dat het goed is van pipi in haar pamper te doen. Ik zal het nog wat gaan stimuleren ook.”
“Och tante, dat komt wel. Er zijn er meer die pas in de tweede kleuterklas droog worden. We zullen wel zien. Wanneer komen Lies en Jan terug ?”
“Je zit echt wel op hete kolen, hé. Je voelt veel te gespannen aan. Maar je zal nog wat geduld moeten hebben. Ze komen pas na het middageten, net als ons Irene.”

Lies werd op het kussen gelegd en haar romper werd losgemaakt en naar boven gevouwen. Ze hoorde Marian het pak met vochtige doekjes opendoen, direct gevolgd door het lostrekken van de strips. Lies verwachtte zich aan het ergste.
Marian stond al klaar met een vochtig doekje toen ze de laatste strip lostrok en de luier dichtvouwde. Lies rilde helemaal. Ze verwachtte een misselijkmakende stank, maar die bleef enigszins uit. Lies zag Marian met verbazing naar haar achterwerk kijken.
“Dat valt heel goed mee. Ik had het veel erger verwacht.”
Lies wist niet wat te denken van deze opmerking. Ze vond het vreemd dat ze nog steeds niets rook, maar blijkbaar moest het toch ferm sterk geroken hebben dat Marian dacht dat het zo’n miserie zou zijn.
“Heb ik…, eh… Marian, was het veel kaka ?”
“Kaka ? Jij hebt helemaal geen kaka gedaan. Ik wist alleen niet hoe vies je poep er zou uitzien door je menstruatie, maar dat viel allemaal heel goed mee. Je poep is eigenlijk helemaal niet vies. Al het bloed zit in je luier.”
Lies was helemaal van de kaart door wat ze hoorde. Van de ene seconde op de andere was haar hele angst op lucht gebleken. Spontaan kwamen er terug tranen in de ogen.
“Maar… jij zei toch… dat er iemand… kaka in zijn luier heeft gedaan ?”
“Maar zoetje toch, dat heb ik toch niet gezegd. Ik heb gezegd dat we gingen zien wie er een kakkebroek had, en bij geen van jullie twee was dat het geval.”
Dit nieuws was ronduit teveel voor Lies. De angst dat ze in haar slaap het had gedaan, was veel te groot daarvoor. Ze begon nu alle angst ongehinderd eruit te huilen. Warme tranen liepen langs haar gezicht op het verzorgingskussen, terwijl haar lichaam zachtjes schokte.
Marian deed ongehinderd voort, luierde haar met alle liefde van de wereld en trok haar daarna recht. Ze deed nog snel de romper vast, waarna ze Lies terug opnam, met haar naar het bed wandelde.
Jan werd gevraagd het opstapbankje dat standaard aan het verzorgingskussen stond bij het bed te zetten zodat Marian met Lies in haar armen op het bed kon gaan zitten. Lies kreeg haar fopspeen terug in de mond en zachtjes wiegend bleven de twee zo zitten, te wachten totdat Lies gekalmeerd was.

“Zo, voor jou dus geen kakkepampers ?”
“Nee, echt niet, zo vies. Ik voel er niks voor om dat tussen mijn benen te hebben hangen. Bwèk.”
Lies haar verontwaardiging ontlokte een lachsalvo uit bij Jan en Marian. De ochtendsessie was na het verschoonincident ’s morgens al bij al nog rustig verlopen. Ze hadden bij Marian op de schoot een volle zuigfles warme melk gekregen om de dag te starten. Jan hoopte stiekem dat er ook een tas koffie zou volgen maar dat was ijdele hoop.
Na het ontbijt, met in soldaatjes gesneden boterhammen, die ze moesten opeten vanuit de aangepaste eetstoelen, hadden ze beiden een kruippak om gekregen en was het niet meer de bedoeling dat ze zelf zouden rechtstaan en wandelen, tenzij Marian hen een handje gaf.
Jan had weinig behoefte aan de ver doorgedreven babybehandeling, maar hij merkte wel dat Lies er veel meer van genoot. Ook Marian had dit snel door, en paste zich dan ook wat aan.
Niet dat ze de voeding van de tweeling aanpaste, maar ze liet Jan al sneller een keer alleen iets halen, en ook liet ze hem alleen op de wc terwijl ze Lies verschoonde.
Lies werd daarentegen zo klein mogelijk gehouden. Ze schikte zich volledig in de rol van klein zusje. Het viel Jan des te meer op dat zij zich aan hem vastklampte. Meermaals nam ze in plaats van Marian haar hand zijn hand vast om samen ergens naartoe te gaan.
Ook was haar taterwater stilgevallen. Als gewone zeventienjarige kon ze honderduit vertellen, maar nu zweeg ze veel. Ook het babytaaltje dat Marian tegen haar gebruikte, werd nauwelijks beantwoordt, en al zeker niet op die manier. In plaats van zelf als een baby te kirren had ze blijkbaar besloten gewoon niets te zeggen.

Lies legde haar armen rond de nek en kuste de vrouw vol op de mond.
“Heb jij jouw regels nu nog ? Je draagt nog altijd een luier.”
Marthe kon haar verbazing niet verhullen over het feit dat haar vriendin haar geluierd in de armen viel.
“Nee. Maar ik had geen zin om hem af te doen. Het weekend was heel fijn, Marthe. Ik heb echt genoten, maar nu ben ik er terug voor jou. Je ruikt zo zalig. Nieuw parfum gekocht gisteren ?”
“Niet gekocht. Gekregen, van tante Greet. Ze vond dat haar petekindje nog eens extra verwend mocht worden voor haar verjaardag.”
“Ik ben jaloers. Zo’n fijn cadeau heb ik nog nooit gekregen van mijn meter. Het ruikt echt heerlijk.”
Lies begroef nog een keer haar neus in Marthe haar nek en snoof het parfum van haar vriendin diep op. Toen ze haar ogen terug open deed, keek ze recht op de schoenen en benen van een vrouw die ze eerst niet had zien staan.
Lies trok grote ogen. Ze besefte dat die vrouw daar al eerder stond en dat ze dus elk woord van het gesprek tussen haar en Marthe moest hebben gehoord, en dan vooral het feit dat ze een luier droeg en geen zin had gehad om hem uit te doen.
Tijd om in haar schulp te kruipen, kreeg Lies niet, want de vrouw had gezien dat Lies keek en begroette haar enthousiast.
“Goeiemiddag Lies. Ik ben Irene, de nicht van Marthe en Els. Mams heeft niet overdreven toen ze zei dat Marthe er een schoon aan de haak had geslagen. Welkom hier. Blijkbaar heb je al een fijn weekend gehad.”

Jan nipte van zijn glas wijn. Hij moest tegen even wennen aan de wisseling van de rollen. Lies niet. Alhoewel haar kleding het niet deed vermoeden was zij teug de jongvolwassene van zeventien jaar, die klaar zat voor een vragenronde.
“Mag ik weten wat je er al van vind, Lies ?”
Ook Marian was weer in haar gewone rol. Anders zou ze Lies wel met een koosnaampje hebben genoemd. Voor het avondeten had Lies kenbaar gemaakt dat ze de knop even wou omdraaien.
Marian had daar direct op gereageerd en hen uitgenodigd om een glaasje wijn te drinken.
“Ik vond het een heel fijne ervaring al. Gewoon het feit dat ik echt aan helemaal niets moet denken vind ik echt wel zalig. Ik kan zo alles loslaten.”
“Alles loslaten. Een grote boodschap zie je toch niet zitten. Denk je dat je nog andere dingen tegenhoudt ? En wat vind je zo fijn aan alles loslaten ? Wat maakt dat meer waard dan andere ervaringen die je hier ongetwijfeld ook krijgt ?”
De vragen van Marian waren een binnenkomer en het duurde even voor Lies het verwoord kreeg.
“Je hebt gelijk dat ik op zijn minst één ding niet durf loslaten. Misschien moet ik het toch maar een keer proberen, puur om te zien wat voor effect het heeft.”
Marian keek Lies vriendelijk in de ogen terwijl ze wachtte tot Lies terug uit haar woorden kwam.
“Al van jongsaf heb ik het gevoel dat ik de eerste ben. Ik ben inderdaad eerst uit de buik gekomen, maar ook daarna leek dat altijd zo. Ik kon sneller praten, ik kon sneller lopen en fietsen, ik was als eerste droog overdag én ’s nachts. Het voelt gewoon zo eens fijn dat ik hier nu het kleine zusje die nog niet alles kan of mag.”
“Jan, herken je dat gevoel bij je zus, dat zij schijnbaar in alles de oudste en de eerste is ? Heb jij het gevoel dat je altijd de tweede was.”
“Marian, ik denk dat we moeilijk kunnen ontkennen dat ik ook heel dikwijls de tweede was, zoals ons Lies al heeft gezegd. Maar ik heb dat nooit zo gevoeld. Ik was daar niet mee bezig, en nu trouwens ook nog niet. Maar ik ben Lies niet.”
“Zit je daarmee, Lies ?”
“Nee, helemaal niet. Ik heb daar geen trauma van of zo, in de verste verte niet. Maar nu en hier vind ik het wel fijn dat ik gewoon klein ben, en Jan ietsje groter. Het is plezant dat die rollen hier zijn omgedraaid.”
“Is dat ook wat je voelt als Marthe of je mama je verschoond, want ook dan zak je in babystatus heb ik gehoord ?”
“Ja, ik denk het eigenlijk wel. Toen ons mama mij zo eens luierde, had ik echt een déjà-vu van de momenten dat ons mama ons verschoonde en naar boven bracht. En ik uit dat blijkbaar op een heel belevende manier.”
“Waarom wou je nu even uit je rol stappen ?”
“Ik wou gewoon even kunnen babbelen. Het voelt voor mij niet goed mijn stem te gebruiken als ik klein ben. Bij de kleine Lies hoort stil zijn.”
“Iets van vroeger ?”
Lies keek naar Jan. Ze kon zich zelf niet herinneren dat dit uit een thuissituatie kwam, en zocht steun bij Jan. Diens bedenkelijke vragende blik gaf haar bevestiging van het feit dat ze het antwoord niet wisten. Ook Marian zag dit.
“Op zich niet zo belangrijk. Het kon zijn, hé, dat er een herinnering aan vroeger meespeelde.”

“Neem ze er maar uit, als je wil.”
Jan had net kennis gemaakt met Irene, en had zich op zijn hurken gezet bij de twee witblonde meisjes die met grote bange ogen zaten te kijken naar een voor hen nog onbekende wereld.
Jan klikte van de twee meisjes de schouder- en heupbanden los. Bij het losklikken kwam er al een scherpe stank in zijn neus. Ze konden dus op zijn minst één van de twee al verschonen.
Als eerste tilde hij Trisha uit de dubbele kinderwagen. In het volle licht was het nog meer te merken hoe blond het meisje wel niet was. Ella was ook wel blond, maar je zag dat ze dat blonde haar niet zou behouden.
Jan tilde Trisha even naar omhoog zodat hij aan haar luier kon ruiken. Zij was niet de boosdoener. Hij liet haar terug tot zijn arm zakken, keek haar aan en streelde haar kaak.
“Dag meisje. Ik ben Jan, ik ga deze week veel voor jou zorgen. Zullen wij sebiet Ella eens gaan zoeken. Dat is nog een ander kindje dat hier is, en waar jij goed mee zal kunnen spelen.”
Hij zette haar op de grond, maar Trisha bleef gewoon staan waar hij haar neerzette. Jan kon niet anders dan haar even te verplaatsen, zodat hij op een goede manier bij de kinderwagen kon om Amelie er uit te halen.
“Weet jij of er hier ergens een verzorgingskussen ligt ? De jongste zal waarschijnlijk verschoond moeten worden. Er kwam daarjuist geen al te aangename geur uit de kinderwagen.”
“Kunnen we dat niet in het gras buiten doen ?”
“Je mag dat altijd proberen. Maar doe jij dat maar. Jou kent ze. Misschien moeten we Trisha ook maar verschonen dan. Die heeft alleen een pipiluier. En misschien moet Ella ook nog verschoond worden.”
“En je zus ?”

Irene vroeg het zonder enige zweem van ironie, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Jan wist niet wat hij hoorde. Hij wist totaal niet wat Irene concreet wist, maar blijkbaar was het voor haar heel normaal dat een vrouw van zeventien jaar een luier droeg, en ze was er ook van op de hoogte dat Lies er één droeg. Lies had het niet verborgen gehouden.
“Ons Lies is groot genoeg. Trouwens, ik denk niet dat ze er een boodschap aan heeft om een propere luier te moeten krijgen en in haar bloot gat te moeten liggen waar haar schoonvader bij is.”
Irene kleurde rood. Het naturel waarmee Marthe en zo omgingen met hun incontinentie en met luiers had haar even doen vergeten dat luiers verschonen voor volwassenen meer tot de privésfeer behoorde dan bij kinderen.

“Schat, heb jij nooit de behoefte gehad om je nog eens klein te voelen ?”
Marthe en Lies wandelden hand in hand op het pad achter de boerderij.
“Nee. Eigenlijk niet. Als kleuter speelde ik al veel met poppen, en was ik natuurlijk altijd de mama, en nadien is dat eigenlijk nooit overgegaan. Logisch ook, eerst kon ik een verantwoordelijkheid opnemen voor ons Els, en nadien voor ons Ella.”
“En nooit zo eens de rollen omgedraaid met jullie Els ? Wou Els zo eens niet een keer baas zijn ?”
“Dat wel, maar als het er op aan kwam om te zorgen voor iemand, dan ben ik altijd een mama geweest. Ik kan er ook niet altijd tegen dat er voor mij gezorgd wordt. De enige van wie ik dat eigenlijk echt kan toelaten, is vreemd genoeg jullie mama.”
“Ik vond het net fijn dat het eens mijn beurt was.”
“Zoetje, ik ben blij voor jou dat het zo goed is meegevallen, en dat je jezelf beter hebt leren kennen. En als je er behoefte aan hebt om weg te zakken, dan zal ik met plezier mama spelen voor jou. Dan wordt dat gewoon deel van onze relatie.”
Lies zei niets, maar Marthe voelde haar hand samengeknepen worden als teken van appreciatie.
“Zoetje, één ding heb je me nu nog altijd niet verteld. Heb je bij Marian nu eigenlijk kaka in je luier gedaan ?”
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 75

“Jan, je vindt het toch echt niet erg, hé. Wij vertrouwen jou honderd procent. Dit is buiten onze wil.”
Irene werd aan de arm meegetrokken door haar moeder.
“Irene, laat die jongen nu toch. Hij heeft daarstraks al gezegd dat hij akkoord ging. Wat zit je hem er nu nog mee te pesten ? Hij weet waar hij aan begint, ik weet dat en jij ook. Laat het daar bij !”
Irene voelde zich schuldig over de afspraken die ze met Jan had moeten maken. Zelf wou ze alles gewoon losser houden, maar het bureau voor pleegzorg dat de twee peuters had geplaatst, had bedenkingen bij het feit dat Jan minderjarig was.
Daarom had ze Jan moeten vragen dat hij, elke keer als hij met de meisjes weg ging van het huis, tante Greet zou verwittigen, zelfs als het was om even het paadje achter de boerderij op en af te wandelen.
Ook zou hij moeten bijhouden hoeveel keer hij hen verschoonde en andere zorghandelingen verrichte. Tante Greet zou als een soort supervisor moeten optreden.
Irene was al lang blij dat de echte moeder geen bezwaar had gemaakt bij het logeerpartijtje dat haar dochtertjes zou maken en dat Jan hun oppasser zou worden. De moeder had er begrip voor dat Irene en haar man hun reisje liever niet wilden uitstellen.
Ondanks dat was Irene zelf niet blij met de beperkingen. Ze had liever gehad dat het minder formeel zou gaan. Ze vertrouwde erop dat ze het zeker zouden horen als er iets met de meisjes zou zijn. En haar moeder had het telefoonnummer van de psychiatrische kliniek als er toch een beslissing zou genomen moeten worden door de natuurlijke moeder.

Degene die nog het meest van al in de war was ’s avonds, was Ella. Ze begreep niet goed waarom zij met Marthe, Lies en haar opa en oma mee terug moest, terwijl Jan en Els bij de meisjes bleven.
Jan had haar ook ineens klaargemaakt voor de nacht, nadat hij samen met Irene de twee peuters had klaargemaakt, en Ella ging er blijkbaar van uit dat ook zij in een bedje zou worden gelegd. Toen ze op de arm van Jan naar beneden werd gedragen in plaats van naar de slaapkamer, kon Jan van haar gezicht aflezen dat ze niet begreep wat er aan de hand was.
Hoezeer Jan, en daarna Marthe en Lies, het probeerde uit te leggen, niets hielp om Ella te doen begrijpen dat zij niet bleef logeren.
Ze konden dan ook niet vermijden dat Ella dikke tranen van verdriet liet rollen toen ze haar in de auto zetten. Het enige dat Jan kon doen, was haar zelf vastleggen en een hele dikke knuffel en kus geven.
Hij wist goed genoeg dat ze zou slapen vooraleer ze op de grote steenweg zouden zijn. Ze had heel intensief met de twee meisjes gespeeld, en was supermoe. Alleen had Ella zelf daar nu geen boodschap aan. Zij wilde gewoon blijven waar ze was.

De volgende morgen werden Jan en Els wakker gemaakt door tante Greet. Hetzelfde ritueel van begin juli voltrok zich ook nu weer. Tante Greet deed bij de twee slapers de luiers af, en stuurde hen naakt naar de badkamer. Maar anders dan enkele weken eerder konden ze nu zelf de tijd nemen die ze wilden.
Tante Greet vertrok na het wekken naar haar werk. Ze wilde wel dat ze alle twee al gewassen waren vooraleer Jan de meisjes zou wekken en klaarmaken. Uitslapen zat er dus niet in tot en met vrijdag.
Jan was maar wat blij dat hij nog de tijd kreeg om een tas koffie te drinken vooraleer de babyfoon begon te kraken en hij naar de slaapkamer van Trisha en Amelie diende te vertrekken. Els had leedvermaak in de ogen, maar toen hij de deur naar de traphal opendeed, hoorde Jan Els nog wel zeggen dat ze boterhammen voor hem zou smeren.

Trisha stond recht in haar bedje, en Jan zag aan haar gezicht dat ze toch niet volledig op haar gemak was. Hij zag haar rondkijken en ook contact zoeken met haar zusje, maar die lag nog te slapen, of zo leek het toch.
Hij had zoveel mogelijk tijd met hen doorgebracht de dag voordien, en toen hij hen ’s avonds klaarmaakte om te gaan slapen, had hij wel het gevoel dat ze hem aanvaardden, maar nu was het natuurlijk zonder Irene.
Hij zette zich op zijn knieën voor haar en begon haar in het gezicht te strelen. Na een tijdje klapte hij in zijn handen en deed daarna zijn armen wijd open. Trisha’s antwoord was dat haar twee armpjes omhoog gingen als teken dat ze gepakt wilde worden.
Vooraleer hij haar oppakte, deed Jan eerst de trappelzak uit, en legde die open op de rand van het reisbedje. Hij had al lang geroken dat Trisha meer dan alleen maar pipi had gedaan, en riskeerde het niet om al vanaf dag één een vuile trappelzak te hebben.
Bij Trisha was dat trouwens gemakkelijk. Die stond gewoon recht en werkte vlot mee. Amelie deed amper moeite om recht te staan. Jammer genoeg had ze al wel de spierkracht en het gewicht van een kind dat richting de twee jaar ging.

Jan moest onwillekeurig aan Lieke en Elia denken terwijl hij bezig was met zijn nieuwe oppaskindjes. Lieke bijvoorbeeld was toch nog wel enkele maanden jonger dan Amelie, maar het verschil in ontwikkeling was immens.
Lieke was een babbelaar en een wegloper eerste klas, waarbij je meestal niet toekwam met één paar ogen om ze te blijven volgen. De dochter van Luc en Fride probeerde op het kamp met wisselend succes zelfs al te springen.
Amelie had nog steeds serieuze moeite om rechtop te blijven staan als je haar op haar voetjes zette. Als ze al een stap vooruit zette, dan leek dit eerder toevallig. Kruipen kon Amelie wel, en goed zelfs. Jan begon te begrijpen waarom Irene zoveel broeken had meegegeven voor het kleinste meisje.
Amelie was wel een enorm opgewekt meisje, met een stralende glimlach, die met haar mimiek alles gedaan kreeg. Ze sprak dan wel nog niet, maar ze had geen woorden nodig om zich verstaanbaar te maken.

Elia dan weer was vele maanden jonger dan Trisha, maar ook tussen hen was het verschil in ontwikkeling goed te merken. Elia was eigenlijk klaar om naar de kleuterklas te gaan, en keek er ook naar uit. Hij had natuurlijk wel het voordeel van een oudere zus te hebben.
Trisha was nog totaal niet klaar om naar school te gaan. Zelfstandig eten was er niet bij. Drinken uit een beker was bijvoorbeeld ook nog geen optie. Irene zei dat ze het één keer hadden geprobeerd, maar Trisha wist zelfs niet hoe ze de beker moest vasthouden. Zelfs haar zuigfles was voor Trisha soms nog moeilijk om al zelf vast te houden.
Trisha was verbaal gelukkig wel voldoende sterk. Ze was geen veelbabbelaar, maar ze sprak wel mooi en duidelijk, en kende wel degelijk veel woorden.
Op nog een ander vlak was Trisha ook nog helemaal niet klaar. Elia wist het bijvoorbeeld goed als hij een vuile luier had. Het tegenhouden tot hij op de wc zat lukte nog niet goed genoeg, maar hij was goed op weg. Trisha niet.

Hun onzindelijkheid was niet het probleem. Ook de kinderarts waar Irene met de meisjes naartoe was gegaan, had dat bevestigd. Vooral hun motorische achterstand en hun tragere taalontwikkeling baarde zorgen.
Jan moest zich er niet mee bezighouden. Irene en haar man zouden zich daar over bekommeren als ze terug waren. Hij moest er vooral voor zorgen dat de meisjes een fijne tijd hadden.
Het was Jan al wel opgevallen dat ze een rustige ziel waren. Het leek erop dat de ziekte van hun moeder vooral effect had op hun lichamelijke ontwikkeling. Geestelijk leken ze veel minder aangetast.
Trisha had hem de dag eerder bijvoorbeeld lang zitten aankijken toen hij in de namiddag Ella verschoonde in het gras. Trisha zat naast hen, en hield hem heel de tijd in het oog. Het was onmogelijk te zeggen wat er in haar om ging, maar hij had niet de indruk dat ze bang was.
Ook toen zij vlak erna door Irene werd verschoond, bleef zij heel de tijd Jan rustig aankijken. Op geen enkel moment gaf zij te kennen dat ze het erg vond dat Jan naast haar zat.
Trouwens, bij die verschoonbeurt bleek nog maar eens dat ze nog volledig onzindelijk was, want bij het opendoen van de luier liet Trisha haar grote boodschap gaan zonder dat ze ook maar één moment liet blijken dat er iets uit haar lichaam kwam.

Lies legde zich in bed. Ze was blij dat het weer zonder luier kon. Ze vonden het dragen van een luier wel prettig, en zeker de momenten dat ze last had van haar incontinentie waren de luiers voor haar een partner in crime.
Maar evengoed voelde ze opluchting als ze de luiers niet meer nodig had. En zeker na het afgelopen weekend was het dragen ervan voor haar even niet meer nodig. Het was goed geweest.
In de loop van de namiddag had ze genoeg gehad van de luier die ze kort voor de middag nog had om gekregen van Marian. Ze had er nog wel in geplast, maar ze voelde toen al dat de controle over haar blaas terug voldoende sterk was en ze perfect zonder luier kon. De komende twee weken en een half zou ze normaal gezien geen last hebben en eigenlijk geen incontinentieverbanden nodig hebben.
Het hele luierweekend was voor haar veel intenser geweest dan ze voor mogelijk had gehouden. Ze was zelfs even weggedommeld nadat ze oma en opa bij hen thuis hadden afgezet en op weg waren naar hun eigen dorp.
Ook Ella was toen al lang in dromenland. Ze zou de kleine meid pas ’s woensdags terug zien. Dan bleef ze heel de dag bij haar moeder. Marthe bleef dan ’s avonds bij hen eten voor ze met Ella terug naar huis ging.

Lies moest terug aan Jan denken, en zijn taak voor de komende week. Ze bewonderde haar broer voor zijn moed. Hij had toegezegd om op de kleintjes te passen terwijl hij maar amper iets af wist van hun achterstand.
Ze wisten wel dat ze achterstand hadden, maar dat het zo erg was, wisten ze niet. Ook Erica en Patrick hadden hun ongerustheid geuit in de autorit op weg terug naar huis. Erica was eigenlijk wat vies gezind op tante Greet dat ze naar hun mening te weinig info hadden gekregen.
Ook Patrick moest zijn vrouw gelijk geven.
“Ik bewonder uw broer, Lies. Ik vind het knap dat hij het gewoon gaat doen. Vooral met die Amelie gaat hij nog afzien, denk ik. Die klein is echt ver achter. Dat is echt nog een baby’tje.”
“Och papa. Dat loopt wel los. Vergeet niet dat Jan op ’t kamp niets anders heeft gedaan. Ik denk eigenlijk dat Jan zich aanpast aan de kindjes zelf, en niet ziet naar wat ze eigenlijk zouden moeten kunnen.”
“Ik hoop het voor hem, en chapeau als hij dat kan. Ik snap het pleegbureau heel goed dat ze die kinderen strikt opvolgen. Het zal een hele toer worden om die kinderen terug een beetje op niveau te krijgen.”
“Schatje, Jan kan dat. Ge moogt niet vergeten dat die jongen al meer met kleine kinderen heeft gedaan het afgelopen half jaar dan dat jij hebt gedaan in de bijna drieëntwintig jaar dat je nu kinderen hebt.”

Hoe het kwam wist ze zelf niet, maar Lies haar gedachten dwaalden af van het gesprek in de auto naar de weken die voor haar lagen. Plots leek het heel snel te gaan. Deze week vakantiewerk, dan het weekje Nederland met hun vijven en dan al ineens de laatste week schoolvakantie.
Vooral naar de week verlof met hun vijven keek Lies enorm hard naar uit. Tante Greet zou Jan en Els donderdag in de namiddag naar huis brengen. Ze hadden dan een dag om te pakken en ’s vrijdags vertrokken ze terug in de loop van de namiddag naar het vakantiepark.
Ze moest terugdenken aan enkele maanden eerder, toen Els vroeg of ze bij haar kon slapen. Het voelde zo raar. Els was eigenlijk altijd iemand geweest met wie zo supergoed overweg kon, en diep van binnen voelde ze dat ze bij wijze van spreken zielsverwanten waren.
Toch kon ze niet zeggen waarom het zolang had geduurd vooraleer Els aan haar had gevraagd om te blijven slapen. Ze kon niet zeggen of het aan haar of aan Els lag, maar er bestond blijkbaar nog een schroom om in elkaars privéleven te duiken.
En als je dan zag wat er in tussentijd allemaal was gebeurd. Ze hadden op het kamp van heel wat mensen te horen gekregen dat ze al lang wisten dat Els en zij eigenlijk bij elkaar hoorden. Feit was wel dat zij en Els nu twee handen op één buik waren geworden.

Jan was er van overtuigd dat het geen kwaad kon. Misschien dat het niet veel hielp, maar als ze het plezant vonden en ze pikten er toch iets van op, dan was dat mooi meegenomen.
Amelie zat volledig bloot op het verzorgingskussen, op een volle natte luier na. Ze leunde met haar rug tegen de borstkas van Jan en Jan had net haar handje in het warme natte washandje gestoken.
Vlak ervoor had hij al haar tandjes gepoetst door het tandenborsteltje in haar handje geklemd te houden, terwijl hij poetste. Hij zag dat ze het maar een raar iets vond wat hij deed, maar ze liet het wel toe.
Het was iets dat hij ook al enkele keren met Ella had gedaan als zij te moe was om haar tandjes alleen te poetsen, of als ze geen zin had en op die manier aangemoedigd moest worden.
Nu was het dus Amelie haar beurt om zichzelf te wassen. Natuurlijk deed Jan dat door haar handje langs haar gezicht te leiden, maar hij hoopte dat de peuter het des te plezanter zou vinden, en misschien dat ze wel doorhad dat zij het ‘zelf’ deed.
Hij voelde wel dat Amelie zich goed voelde, want ze duwde zich sterk tegen hem aan. De eerste keer had hij het signaal nog verkeerd begrepen, en haar terug recht gezet, maar onmiddellijk zocht ze terug het fysiek contact van de rug tegen zijn buik.
Het wassen ging zeker veel beter dan verwacht. Een brede glimlach kwam op haar gezicht nadat ze met het warme washandje langs haar ogen en mond was gegleden. Toen hij vroeg of ze dit nog eens wou, kwam er nog een bredere glimlach en een heftig knikken.

Els hoorde het hoge lachen en kirren dat zo typisch was voor peutermeisjes. Ze was zo gewend geraakt aan de geluidjes de voorbije dagen dat ze wist dat ze dat geluid zou missen de week die volgde. Ella kon ook hoog lachen, maar dat was niets vergeleken met deze twee.
Ze wist dat Jan bezig was de meisjes in bad te zetten, en blijkbaar hadden ze dolle pret. Ze hoorde bij momenten ook het water klotsen, onmiddellijk gevolgd door kreetjes van het verschieten of van plezier.
Ze was jaloers in hun plaats, want ze wist dat Jan van plan was de twee na het bad volledig in te wrijven en te masseren met baby-olie vooraleer hij hen luierde. Ze had er veel voor over om zelf ook op het verschoonkussen terecht te komen en door haar vriend gemasseerd te worden met baby-olie.

Jan kon niet zeggen waar hij het meeste van genoot. Die twee in bad zetten was al een enorm plezante ervaring geweest. Het grote voordeel van een bad was dat je verschillend speelgoed er in kon leggen dat ze moesten oppakken, en dat het niet uitmaakte of je nu smoste of niet.
Hij wist niet in hoeverre ze in hun thuissituatie veel in bad gingen, maar hij kon wel zien dat de twee peuters dolle pret hadden. Zowel Amelie als Trisha vonden het heerlijk om heen en weer gewiegd te worden in het warme water. Maar er was meer.
Trisha had al snel de beker met gaatjes ontdekt en lukte erin om voor zichzelf een douche te maken door de beker boven haar hoofd te houden. Na een tijdje had ze door hoe ze de beker moest vasthouden zonder dat hij op haar hoofd viel, of helemaal leeg was vooraleer hij boven haar hoofdje hing.
Amelie was dan weer enorm gefascineerd dat ze een met water gevuld badeendje kon leegspuiten met haar handje door erop te duwen. Het water spoot er zachtjes uit via het verluchtingsgaatje.
En dat was natuurlijk nog niet alles. Daarna vulde Jan het terug opnieuw door het onder water te vullen. En dan kwamen weer die luchtbelletjes naar boven. Amelie probeerde ze te grijpen met haar handen, maar Jan vulde het eendje bijvoorbeeld ook onder haar, zodat de luchtbelletjes langs haar lichaampje naar boven stegen.
Het bad-event duurde veel langer dan verwacht, en Jan wist dat hij nog een enorme opkuis stond te wachten, maar hij was er zeker van dat de meisjes de tijd van hun leven hadden gehad.
Het resultaat was wel dat ze allebei op het verschoonkussen in slaap vielen terwijl Jan hen insmeerde. Het zou voor de twee deze keer een lange middagdut worden.

Lies werd wakker. Haar wekkerradio leerde haar dat het twintig voor twee was, en haar blaas leerde haar dat het plastijd was. Ze trok een grimas, zwaaide haar benen uit bed en zocht met haar voeten haar sloefen.
Het was toch elke keer weer een beetje wennen. De eerste dagen nadat haar regels gedaan waren en ze terug controle had over haar blaas, moest ze er uit om naar de wc te gaan.
De dag ervoor zou dat normaal gezien ook gebeurd zijn, maar toen sliep ze zalig in de warme armen van haar broer in het huis van Marian, en liet ze het lopen in de luier die ze toen aan had.
Nu had ze geen luier om, en had geen andere keuze dan er uit te gaan en de badkamer op te zoeken. Ze vroeg zich af of dit zou blijven duren. Ze had ondanks alles veel schrik dat ze een keer toch eens niet wakker zou worden en ’s morgens zou moeten constateren dat ze het bed had onder geplast.
Op het toilet drong het tot haar door. Nog maar vier uur slapen en die wekker zou afgaan en haar werkweek zou beginnen. Gelukkig maar een korte want vrijdag was het feestdag en moest ze natuurlijk niet gaan werken.
Ze kon een kreun niet onderdrukken. Ze wist niet waarom, maar moest aan haar broer denken. Die had hopelijk meer geluk met het uur dat hij moest opstaan.

Jan duwde de dubbele buggy de straat op. Net zoals de voorbije dagen profiteerde hij van het al bij al nog aangename weer om met de twee meisjes te gaan wandelen.
Terwijl de meisjes sliepen, had hij samen met Els zijn administratie verder aangevuld. Els had hem voorgesteld om alles gewoon in een excelsheet te steken, zowel de verzorging als de momenten dat hij buitenging. Met tante Greet was afgesproken dat een sms’je volstond als hij buitenshuis vertrok.
Het enige jammere vond Jan dat hij geen speeltuin of iets dergelijks had gevonden. Tante Greet woonde redelijk ver buiten de dorpskern midden tussen de andere boerderijen, velden en weien.
Nergens was er een grote zandbak of speeltuin op wandelafstand, en hij had ook geen fiets waar hij de meisjes mee kon vervoeren. Els kon ook niet onmiddellijk zeggen of er eigenlijk wel één was in het dorp.
In de weien stonden dikwijls koeien, en zelfs als dat niet zo was, was het risico op hun vlaaien er altijd nog. Het was dus geen doen om de meisjes in de weien achter te laten. En in de velden met hun zwarte zand was ook geen optie, zeker als er ook nog iets op die velden groeide.
Gelukkig was het nu voor een keer avond, en was Els klaar met haar werk. Het enige dat er nu nog van haar werk moest gebeuren, was alles afprinten en in de juiste mappen klasseren. Maar daar had ze nonkel Evert bij nodig en dat zouden ze de dag nadien doen in de voormiddag.
Nu had Els tijd om met hen mee te gaan voor nog een stevige namiddagwandeling. Els was van plan hen mee te nemen naar één van haar favoriete plekjes.

Lies deed de voordeur open. Ze hoorde vanuit de keuken het nodige gestommel en harde gebonk. De deur tussen de woonkamer en de traphal vloog open en dat kleine halfblonde scharminkel kwam met veel geweld op haar afgelopen.
“Mama Lies ! Je ben thuis. Kusje ?”
Nog voor ze ook maar antwoord kon geven of zelfs maar haar zak wegzetten vloog Ella in haar armen en gaf haar een dikke knuffel en een stevige zoen op de lippen.
“Mama is hier ook. Jij moet meekomen.”
Ella worstelde zich op de grond en nam Lies haar hand stevig vast en begon ze mee naar de woonkamer te trekken.
“Schattebol, wacht eventjes. Ik ben nog niet klaar. Ik ga eerst mijn jas en mijn schoenen uitdoen en mijn zak op de juiste plaats leggen.”
Lies deed haar schoenen, gaf ze aan Ella en zei waar ze die mocht zetten. Haar jas hing ze zelf op, maar uit haar zak haalde ze haar boterhammendoos.
“Wil je die voor mij in de keuken zetten ?”
Gretig pakte Ella de boterhammendoos in haar handjes en Lies hoorde ze naar de keuken hollen. Zelf zette ze haar zak op zijn plaats in de kast en wachtte op haar kleine duiveltje.
Al snel kwam Ella terug, nam haar hand vast en trok haar de woonkamer in op weg naar haar mama. Lies had geen andere keuze dan eerst haar grote liefde een smakelijke zoen te geven. Eerder wou de kleine meid niet weggaan.

Ze waren al een dik kwartier aan het stappen toen Els zonder iets te zeggen van de weg afstapte, en richting een klein bosje stapte.
“Waar ga je naartoe ?”
“Gewoon volgen. Ik leg het sebiet uit.”
Jan had de nodige last om de dubbele buggy in het hogere gras vooruit te krijgen, maar eenmaal onder de bomen verminderde de begroeiing en kon hij terug vlotter rijden.
Na enkele bomenrijen te zijn gepasseerd kwamen ze op een kleine open plek. Vreemd genoeg had je langs de buitenkant niet door dat die plak er was.
“Haal ze maar uit te buggy. Het is hier klein genoeg om ze zo in het oog te houden.”
“Waar zijn we ?”
“Dit is ook één van de eigendommen van nonkel Evert. Nonkel Evert doet er eigenlijk niets mee. Het levert alleen hout op voor de houtkachel bij hen thuis.”
“Waarom heb je me dit niet eerder laten zien ? Ik ben hier de voorbije dagen zeker twee keer gepasseerd. Als ik het had geweten, had ik hier even een verschoonpauze of zo kunnen houden.”
“Schat, ik dacht er daarjuist pas aan. En vorige maand wou ik het je eigenlijk laten zien, maar dat was op de dag dat je toen met de fiets bent gevallen, en daarna heb ik er niet meer aan gedacht.”
“Kunnen ze ons vanaf de straat zien ?”
“Tuurlijk niet. Waarom denk je dat ik je mee naar hier heb genomen ?”

“Moeke, mama Lies en mama zijn verliefd !”
Mia moest glimlachen. Een vierjarige die even tegen haar kwam zeggen dat twee vrouwen verliefd op mekaar zijn. Alleen al het feit dat een vierjarige met zoiets bezig was, was al bijzonder, maar hier ging het dan ook nog over twee vrouwen.
Voor Ella was het de gewoonste zaak van de wereld. Dat was wel heel duidelijk. Mia hoopte maar dat dit zo zou blijven. Ella strekte haar armen uit naar Mia, die haar op de arm pakte.
“Wat zijn je mama’s aan het doen ?”
“Kussen. Moeke, ik ben ook verliefd.”
Met gespeelde verbazing antwoordde Mia.
“Ben jij ook verliefd ? En op wie ben jij dan wel verliefd ?”
“Op jou !”
Mia kreeg geen tijd meer om iets te doen, want de lippen van de kleine meid stonden al op die van haar, onmiddellijk gevolgd door een gemeende knuffel.
Op het moment van de knuffel vonden in de woonkamer naast de keuken en ergens op een open plek in een bosje in het noorden van het land tongen elkaar om zo in hemelser sferen te komen. Het beloofde voor beide koppels een fijne avond te worden.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 76

Een rilling ging door Els toen Jan een volle handpalm babyolie op haar buik deed belanden en begon uit te smeren. Dit voelde nu wel even heel koud aan.
Al snel was de rilling verdwenen en begon ze verder te genieten van de ongelooflijke fijne avond die ze al had. Zeker omdat Jan nu stilaan zijn finale begon voor te bereiden. Zijn warme handen gleden steeds meer naar boven, op weg naar haar heuvellandschap.
In plaats van haar borsten al te beroeren, maakte hij eerst nog een omweg door het midden, terug richting haar borstkas, die al een tijdje fel naar de typische Zwitsalgeur rook. Els wist maar al te goed dat ze zo direct een nog veel fellere rilling kon verwachten als twee met babyolie gevulde handen zich zouden neerleggen op haar al fel uitstekende tepels.

Het uitzicht vanop de eettafel in de woonkamer was nu niet bepaald stimulerend. Een boekenkast met een aantal leesboeken en een rek vol kinderboekjes. Daarnaast een vitrinekast met oude wijnglazen en dan de buffetkast waarin servies stond en versiermateriaal.
Toch kon haar dat weinig schelen. Ze lag op haar buik op twee achter elkaar gelegde verschoonkussens en voelde de twee masserende handen haar lichaam bewerken.
Ze had eerder al haar vriendin op dezelfde manier bewerkt, en had niet kunnen nalaten extra aandacht te besteden op de gevoelige plaatsen, wat natuurlijk er voor zorgde dat ze allebei nat werden van de ontsnappende urine.
Net dat gegeven maakte het voor hen beiden opwindend. Het hoorde simpelweg bij hun liefdesspel. Het was of nat worden, of niets. Lies was wel zo slim geweest ook haar kleren al uit te doen, maar net dat maakte het natuurlijk ook weer extra opwindend.
Nu wist Lies dat Marthe ook bij haar op weg was naar de meest gevoelige plaatsen. De handdoeken onder haar waren al kleddernat, maar ze wist dat dit klein bier zou zijn bij wat er zou komen mocht Marthe met haar vingers haar vagina zou beroeren. De gedachte alleen al deed haar rillen.

Haar avond kon in ieder geval niet meer stuk. Haar moeder had haar voorgesteld gewoon nog naar Marthe te gaan toen die naar huis vertrok. Lies kon niet zeggen wie er blijer was, zij, Marthe of Ella.
Ella wou zelfs absoluut blijven wachten tot Lies op haar fiets verscheen nadat Marthe de motor had stilgelegd. Ze danste op en neer toen ze Lies zag verschijnen, en Marthe moest haar zelfs tegenhouden zodat Lies veilig van haar fiets kon gaan.
Alhoewel ze onmiddellijk begonnen met de avondroutine van de kleuter, toch voelden beide dames dat het goed zat. Zonder dat dit met veel woorden moest worden gezegd, gunde Marthe Lies haar plaats in het huis en het gezin.
Geen van de twee kon zeggen hoe het kwam, maar spontaan hadden ze eigenlijk hun eigen functie bij de verzorging. Lies kleedde Ella uit, terwijl Marthe zich bezighield met het tandenpoetsen. Het verschonen van de luier werd dan weer terug gedaan door Lies.

Els schrok zelf van het hoge gilletje dat uit haar mond kwam. De aanraking van de koude babyolie op haar tepels ging nog veel dieper dan ze dacht, en ze kon het geluid niet tegenhouden.
Ze keek naar haar vriend die boven haar gebogen stond, en voelde dat ze rood werd. Ze wist dat het totaal niet hoefde, maar om de één of andere reden schaamde ze zich dat ze geluid had gemaakt.
Het voelde ook allemaal zo spannend aan. Ze wisten dat ze alleen waren, want zowel haar tante als haar nonkel waren niet thuis en de meisjes lagen al een tijdje in bed.
Jan had voorgesteld om samen in bad te gaan, maar dat zag Els niet zitten omdat haar menstruatie nog niet volledig gedaan was. Samen in bad gaan terwijl er mogelijk nog bloed ontsnapte in het water vond ze maar raar, en tampons had ze niet meer.
In ruil hadden ze afwisselend gedoucht en ook gezellig samen bij de wissel. Toen zij uit de douche kwam, stond Jan klaar met de nodige handdoeken, en leidde hij haar naar de keukentafel beneden. Alle gordijnen waren dicht en op de eettafel lagen enkele grote handdoeken.
Toen ze ging liggen, voelde ze dat onder de handdoeken de massagematras lag die bij hen op de slaapkamer in de kast lag. Els werd volledig afgedroogd door haar vriend, waarna hij haar was beginnen insmeren en masseren met de babyolie.
Zonder dat hij het wist, willigde hij zo haar wens in van eerder die middag, toen ze hoorde dat hij hetzelfde deed met Trisha en Amelie. Alleen, ze had totaal geen idee van de tijd en ze wist dat haar tante en nonkel vroeg of laat naar huis zouden komen.

Lies voelde hoe ze haar benen quasi onvrijwillig naar boven deed. Ze kreunde zachtjes, maar genoot van elk moment. Marthe was zachtjes bezig met haar vingers en ging af en toe wat dieper. Ze wist dat het daarbij bleef, maar ondanks dat vond ze het meer dan zalig.
Ze had eerder op de avond Marthe ook volledig ingesmeerd, en natuurlijk had ze meer dan genoeg moeite gedaan om Marthe genot te schenken. Het verschil was wel dat Marthe op haar rug had gelegen, waar zij nu op haar buik lag, en dus niet zag wat Marthe deed.
Ze probeerde zo stil mogelijk te liggen, maar haar lichaam liet dat maar half toe. Ze had zelf zonder dat ze het eerst had opgemerkt haar borsten al onder haar vastgenomen. Niet dat dat aangenamer lag, maar ergens voelde dat gewoon beter.
Wat eigenlijk nog het aangenaamste voelde van allemaal, was niet Marthe haar vingers, maar de kleine scheutjes urine die Marthe verloor doordat ook zij nog behoorlijk opgewonden was.
Ze wist dat Marthe zo goed als tegen haar stond, want de warme urine kwam steeds tegen de onderkant van haar billen, en vormde samen met haar eigen gele vocht de natte onderlaag waarop ze nu lag.

Ze wilde niet liever dan dat hij verder ging, hier op de eettafel of boven in bed, maar ze wist dat het niet ging. Ze nam zelf geen voorbehoedsmiddelen, en ze hadden op dit moment geen condooms in huis, dus het zou zuiver bij het lichamelijke genot van de massage blijven.
Ze vond het wel spijtig dat ze niet tegen de pil kon, en een spiraaltje vond ze om diezelfde reden ook te riskant, maar ze was wel blij dat Jan er niet om maalde. Hij vond het maar normaal om een condoom aan te doen als hij verder wou gaan.
Trouwens, Els had bij het binnenkomen van de eetruimte achter haar luiers zien liggen, dus het leek voor haar logisch dat zij na de massage verder zou worden ingepakt voor de nacht.
Ze wist alleen niet of Jan van haar iets verwachtte. Wou hij ook nog een massage krijgen, of was hij dit moment aan haar cadeau aan het doen. Els werd in haar overpeinzingen bruusk weggetrokken door haar lichaam, dat heftig reageerde nu Jan zich begon te concentreren op haar kruis.

Marthe verwijderde de deken, en deed de fopspeen uit de mond. Niets in haar lichaam deed haar wakker worden. Marthe had echter geen andere keuze en begon haar verder wakker te maken.
Nadat Ella goed en wel wakker was, en uit haar bedje was gehaald, begon ze onmiddellijk rond te kijken. Voor Marthe haar kon tegenhouden, liep ze naar de grote slaapkamer, en daarna naar de logeerkamer, en daarna terug naar haar eigen kamer.
“Mama Lies ?”
In haar stem was al enige paniek merkbaar, en haar lipjes trilden al lichtjes. Ze wist eigenlijk het antwoord al dat haar mama ging geven.
“Zoetje, mama Lies is gisterenavond terug naar huis gegaan. Dacht je dat ze hier nog zou zijn ?”
Tegen de tijd dat Marthe was uitgesproken, stonden er tranen in Ella’s oogjes en trilden haar lippen nog harder dan ervoor. Het verdriet dat Lies er niet meer was, kwam helemaal los toen haar mama haar in de armen nam en naar beneden droeg.
Luid wenend gingen ze de badkamer in, en het wenen stopte maar pas toen Ella klaar stond om haar tanden te poetsen. Ondertussen had Marthe haar pyjama en luier al uitgedaan, haar op de wc gezet om kaka te doen en haar op het verzorgingskussen zelfs al volledig gewassen en opnieuw geluierd, wat zelfs al een andere volgorde was dan normaal.
“Morgen zie je ze terug, en dan zijn we een hele week bij elkaar. Weet je wat. Als ik nu eens met mama Lies bel als we sebiet gaan eten. Ze zal wel bij moeke in de auto zitten op weg naar hun werk.”
Ella kon niet praten met haar mond vol schuimende tandpasta, maar knikken en vrolijk trappelen met haar beentjes lukte wel als antwoord op het voorstel van haar mama.

“Goeiemorgen, meisje, je ruikt nog altijd even hard naar Zwitsal als gisteren. Jan heeft het busje babyolie blijkbaar goed aangesproken.”
Els kreeg weinig kans om rustig wakker te worden. Ze voelde hoe haar fopspeen uit haar mond werd gehaald door Jan, die er meteen van profiteerde om haar fopspeen te vervangen door zijn lippen.
Tegelijkertijd had haar tante de deken naar achter getrokken, en was ze bezig de luier los te maken en onder haar uit te trekken. Terwijl ze vertrok uit de ruimte, nam Jan de plaats in van haar deken en ging vol op haar liggen.
“Tante Greet heeft gelijk, je bent nog een echt Zwitsalmeisje.”
Hij deed haar romper naar omhoog en plantte zijn neus pal tussen haar borsten. Terwijl hij haar borsten tegen zijn gezicht duwde, snoof hij extra diep in.
“En nu naar de badkamer. Nog een laatste keer hier wassen. We moeten klaar staan als Irene ons komt ophalen.”

Els dacht terug aan de spanning die ze de dag ervoor had ervaren. Na haar massage had Jan de moeite genomen haar uitvoerig klaar te maken voor de nacht. Daarna was hij zelf gaan liggen, zodat Els hem kon klaarmaken.
Els was maar net begonnen zijn luier dicht te trekken toen ze achter zich een deur hoorde open gaan. Verschrikt had ze achter zich gekeken, en was maar wat blij dat het tante Greet was die binnenkwam en niet nonkel Evert.
Ze hoorde tante Greet snuiven, en voelde zich niet op haar gemak. Ze kon ook niet onmiddellijk stoppen, want Jan lag open en bloot klaar met een ingesmeerde poep en zijn luier moest nog dicht gekleefd worden.
Els voelde hoe tante Greet aan haar haar en nek rook.
“Elsje, schat, daar ben jij toch veel te klein voor nu. Nu ben je maar een klein baby’tje, met je dikke luier en je romper aan, en helemaal ingesmeerd met Zwitsal. Baby’tjes doen andere baby’s toch geen pamper aan. Kom hier.”
Els durfde zich niet te verzetten tegen haar tante. Ze wou zo graag Jan verwennen, maar ze wist op dat moment niet wat ze van de reactie van haar tante moest denken. Ze ging opzij om plaats te maken voor haar tante.
Was ze geamuseerd door wat ze zag, was ze geïrriteerd dat we zichtbaar een spel hadden gespeeld bij hen op de eettafel, was ze misschien zelfs boos ? Els kon het niet zeggen, en liet haar tante veiligheidshalve Jan maar verder klaarmaken.

“Dag Marthe. Ben ik iets vergeten dat je nu al belt ?”
“Nee, schat, maar er zit hier iemand naast mij die heel verdrietig was vanmorgen dat jij niet in huis was.”
“Oh ! Dat is erg. Geef ze dan maar rap door.”
Het bleef eventjes stil aan de lijn, waarna er een aarzelend “Mama Lies ?” volgde.
“Hey meisje, goeiemorgen. Mama zei dat je zo verdrietig was vanmorgen. Kan je zeggen waarom ?”
“Jij was niet thuis.”
“Dat is waar. Ik ben terug naar mijn eigen huis gegaan, gisteren. Ik woon nog bij moeke hé.”
“Ik wil niet dat je weggaat. Kom jij bij ons wonen ?”
De vraag van Ella ontroerde haar. Het was de eerste keer dat Ella duidelijk liet merken dat ze echt begreep dat de relatie tussen Lies en haar mama verder ging dan gewoon vriendschap.
“Voorlopig gaat dat niet. Maar op vakantie gaan kunnen we wel. Je bent toch niet vergeten dat we morgen een weekje op vakantie gaan. Wij met drie, samen met nonkel Jan en Tante Els. Gaan we het plezant maken ?”
“Ja, mama Lies. We gaan zwemmen, en spelen.”

“Wat vond jij van gisterenavond ?”
“Spannend. Vooral die moment dat je tante binnenkwam. Ik had geen enkel idee wat er door haar heen ging, en had veel schrik dat ze kwaad zou worden.”
“Klopt. Ik had net hetzelfde gevoel. Zeker het moment dat ze het van me over nam, durfde ik niet te reageren.”
“Ik reageerde maar al te hard. Ze zal ook wel hebben gemerkt dat ik mijn plas niet kon inhouden. Die combinatie was gewoon teveel. Niet meer geplast na de douche, seksuele opwinding, die veel te koude billenzalf, en dan je tante die het ineens overnam. Mijn luier was al nat voor ze de laatste strip vastkleefde.”
“Misschien daarom dat ze daarna extra goed gezind was. Ze zal misschien hebben gevonden dat je al genoeg gestraft was door je in je natte luier te houden.”
“Dat kan, maar ik was toch blij dat ze ons daarna nog even verwende met dat glaasje wijn. En nu moeten we er uit, zodat ik die andere baby’s uit hun bed kan kieperen. We mogen trouwens niet vergeten de reisbedjes terug mee te pakken straks.”

Nonkel Evert kwam binnen op het moment dat Jan bezig was Trisha te verschonen. Tante Greet had geen verzorgingstafel meer staan. Daarom deed Jan de verschoning van de meisjes beneden op de eettafel.
“Jongeman, je bent met de verkeerde bezig. Waar zit jou grote baby, Evert.”
Jan voelde hoe er stevig op zijn billen werd gemept. Hij had niet gehoord dat samen met nonkel Evert ook zijn oudste werkman was binnen gekomen, de man die hem enkele weken eerder de knepen van het aardbeien plukken had geleerd, en dus ook wist hoe de vork in de steel zat met hun luiers.
Natuurlijk was de mep op zijn billen ineens ook een test om te zien of hij zelf ook geluierd was, maar niettemin kwam de pets toch venijnig hard aan.
Op het geluid van nonkel Evert kwam Els naar beneden gestormd. Ze zouden samen alles klasseren. Ze hoopte dat het nog maar een uurtje of zo werk zou zijn. In ieder geval zou Irene tegen de middag afkomen om dan nog samen te eten en hen terug naar huis te rijden.
Ook Els werd met een stevige tik op de billen begroet, waarna hij aanstalten maakte om te vertrekken. In de deuropening draaide hij zich nog even om.
“Evert, jongen, je hebt je personeel niet in de hand. Dat wordt wel door jou betaald, maar ze hebben hun werktenue niet aan. Volgende keer beter, jullie, hé.”
Met een knipoog verliet hij de woonkamer. Nonkel Evert en Els vertrokken op hun beurt naar de aangrenzende bureauruimte. Jan bleef met de twee meisjes achter, maar ook niet voor lang. Hij maakte ze nu verder klaar om naar buiten te gaan.
Nog een laatste keer zou hij met hen een wandeling maken, en als het klopte wat Klaas, de werkman, vlak ervoor had doen uitschijnen, dan zou er nu eerst een tractor op hen staan te wachten voor een ritje.

Buiten aangekomen trokken niet alleen de kleine meisjes grote ogen, maar ook Jan. De tractor die voor hen klaarstond was een mastodont eerste klas. De achterwielen waren groter dan Jan. Klaas stond hen op te wachten.
“Die is niet van Evert, hoor, maar van mijn jongste zoon. Die is loonwerker hier in ’t dorp, en rijdt dikwijls voor Evert. En het plezante is dat mijn zoon de cabine wat heeft aangepast zodat hij zijn zoontjes af en toe kan meenemen.”
Zonder iets te zeggen tilde Klaas Trisha op en droeg haar de cabine in. Jan kon niet zien wat er gebeurde, maar na een minuutje was Amelie aan de beurt. En na nog een minuutje deed Klaas teken dat Jan naar boven kon.
In de cabine zag Jan dat de meisjes rechts van de bestuurder zaten. Op de wielkap waren blijkbaar twee zitjes vastgemaakt, zodat twee kindjes er veilig vastgegespt konden zitten.
Op de wielkap links was ook een zitplaats gemaakt, maar zonder veiligheidsgordel of iets, maar wel enkele beugels om je vast te houden.
“Het heeft mijn zoon naar ’t schijnt een bom geld gekost om dat geïnstalleerd te krijgen, maar zijn zoontjes zijn altijd superblij als ze met hun papa mogen meerijden.”
“Wordt het enkel een ritje, of gaan we ook nog het veld op ?”
“Het veld op moet niet, en zou ik zelf niet doen met die meisjes. Op een veld werken met een tractor is minder simpel dan je denkt. Maar we moet wel nog enkele karren gaan oppikken om ze terug binnen te brengen.”

Marthe stapte de supermarkt uit, en keek schuin naar boven. Ze zag beweging in de kamer van Jan. Ze ging er van uit dat Jan bezig was zijn zak te maken voor het weekje verlof dat hen te wachten stond.
Het was kwart voor vijf, dus Mia en Lies zouden nog niet terug zijn. Ook had ze zelf nog een te drukke avond voor de boeg, anders zou ze even binnenspringen. Nu moest Ella eerst worden opgehaald van de opvang, moest ze nog eten maken, Ella in bad zetten, en nog aan de inpak beginnen.
Toch gingen haar gedachten terug naar zoveel maanden terug. Wat zou er gebeurd zijn als Jan niet door haar geïntrigeerd was geraakt ? Iets in haar had hem nieuwsgierig in haar gemaakt, en net zoals anders kwam ze ook nu weer mooi om kwart voor vijf uit de supermarkt gewandeld.
Als hij niet in haar was geïnteresseerd, dan had hij waarschijnlijk haar briefje niet gelezen, en dan zag hun wereld er anders uit. En het rare was, dat ze er zeker van was dat Jan niet verliefd op haar was. Soms leek het of de liefde en de onafscheidelijke band die hij had voor zijn tweelingzus, doorstraalde naar haar.

Jan had Marthe de winkel zien uitkomen, maar kon net op dat moment niets doen, want hij had een grote onstabiele stapel kleren in zijn handen. Zijn moeder had er niet beter op gevonden nog een werklijstje klaar te leggen voor als hij thuis kwam.
En liet nu net één van de taakjes zijn alle propere was op de kamers leggen, en als het kon in de kasten. Hij had de propere was van zowel Lies als hem in één grote stapel naar boven gedragen. Dat bespaarde hem een wandeling tot het hoogste, maar de stapel was zo onstabiel dat Jan onderweg naar boven al dik spijt kreeg.
Toen hij op zijn kamer een plekje zocht om de stapel veilig neer te leggen, zag hij Marthe buitenkomen. Als hij een hand had vrij gehad, dan had hij zeker gewuifd, maar nu een hand van de stapel nemen, stond gelijk met een zeker teveel aan overmoed.

Bij het in de kast leggen van zijn rompers moest hij terugdenken aan de twee meisjes. Het was een speciale week geweest. Hoeveel liefde en aandacht hij ze ook gaf, onwillekeurig bleef hangen dat dit eenmalig was.
Ze waren ook anders van karakter dan Ella. Ze deden absoluut niet moeilijk, maar Jan was zo gewend geraakt aan de lichamelijkheid van Ella, dat het even wennen was dat Trisha en Amelie dit veel minder waren.
Je kon er van op aan dat Ella altijd probeerde naast of op iemand te zitten. Ze deed dan haar ding, maar ze wou gewoon bij iemand zijn. Ook bij alledaagse dingen als koken of strijken zorgde Ella er altijd wel voor dat ze dicht genoeg in de buurt was.
Trisha en Amelie hadden niet zo’n lichamelijke band. Je merkte dat als je ze vast had. Ze vonden het zeker fijn, maar ze zochten het zelf ook niet altijd op.
Het afscheid daarstraks in de auto was zo’n typisch voorbeeld. Jan deed de achterdeur nog even open om de meisjes een kus te geven en eventueel nog een knuffel.
Ella zou al lang haar armen wijd open hebben gehouden om toch nog maar een knuffel te kunnen krijgen. Trisha niet. Die zwaaide gewoon enthousiast. Amelie keek alleen met grote ogen naar Jan. Het was onmogelijk na te gaan of zij verdrietig was, boos, bang, of nog iets anders.
Toen hij zijn gezicht begroef in haar buik, als speels afscheid, voelde hij wel dat ze haar beide handjes op zijn hoofd tegenhield. Jan was al lang blij dat ze toch iets liet merken dat ze fijn vond.
Lies ging naar buiten met twee volle reiszakken. Het zou toch een serieuze puzzel worden om alles in de auto te krijgen, dacht ze. Het was dan wel maar voor een week, maar ze vroeg zich af hoe die berg materiaal allemaal in de auto kon.
Naast de reiszakken stonden er meerdere plooibakken met eten, speelgerief, en heel wat drank. Ook stond er een zak met toiletgerief en ander verzorgingsgerief klaar in de badkamer. En dan te weten dat er nog een buggy en een grote frigobox bijkwamen.

Els en Jan waren onder andere nog naar de bakker, en brachten het sleuteltje van de brievenbus en de reservesleutel van het huis naar Mia. Ondertussen had Lies voorgesteld de auto al te beginnen inladen.
Ze was begonnen met de buggy en enkele plooibakjes en bestudeerde nu de vrije ruimte.
Ze had niet door dat ze grandioos in de weg stond midden op het smalle voetpad. Ze zag nog net op tijd dat er een man traag aan kwam. Ze schatte hem nog geen vijftig, maar hij ging maar vooruit met een snelheid die eerder aan een tachtiger deed denken.
Tegen de tijd dat die magere kleine man met zijn donkerbruin haar eindelijk voorbij de auto was, had Lies een besluit genomen hoe ze de auto ging inladen.

Marthe keek enorm uit naar de vakantie. Voor de eerste keer sinds heel lang zou ze nog eens samen met anderen op verlof gaan. De voorbije jaren ging ze wel met Ella op vakantie, maar dat was toch anders. Nu had zij zelf nog eens echt gezelschap.
Het enige wat de ochtend een beetje had verstoord, was dat Lies geluierd rondliep. Lies had verschrikkelijk slecht geslapen, en had bij het opheffen van haar reiszak het gevoel gehad dat ze haar plas niet kon tegenhouden. Het was misschien een vals gevoel, maar Lies wou voor zichzelf geen risico pakken en had gewoon een luier aangedaan.
Alleen stoorde het Marthe dat Lies dat gevoel had gehad. Haar eigen incontinentie was zuiver een fysiek kapot lichaam. Haar blaas sloot niet meer volledig af, waardoor zij eigenlijk constant urine in de urinebuis had zitten.
Bij Lies zat het probleem duidelijk op een ander vlak. Lies liet uitschijnen dat zij het niet aan haar hart liet komen, maar Marthe stoorde het dat Lies het incontinentiegevoel had in een periode dat zij geen maandstonden had. En ze was er zeker van dat Mia er net hetzelfde over dacht.

Een half uurtje later was het vijftal zo goed als klaar om te vertrekken. De auto was zo goed als ingeladen. Lies was alleen nog bezig pakken luiers in de auto te steken.
Voor het gemak gingen er gewoon nieuwe pakken luiers mee. Lies had alleen moeite om ze in de auto te krijgen. Ze had schrik dat ze zouden loskomen en naar voor vallen tijdens het rijden.
Een zoveelste poging viel niet goed uit. Ze zette de pakken luiers terug op de grond. Het laatste pak lag redelijk diep. Ze moest door haar kleinere gestalte op haar tippen gaan staan om er aan te kunnen.
Ze voelde hoe haar t-shirt naar omhoog werd getrokken en de bovenkant van haar luier bloot kwam te liggen. Nadat ze het laatste pak op de grond had gezet, deed ze eerst haar t-shirt terug goed.
Pas toen zag ze terug de trage kleine man, die geduldig naast de auto stond te wachten tot het voetpad weer vrij was.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 77

Lies kwam zwaar ademend, knalrood en opgelaten de gang in. Van de goed gehumeurde dame die enkele minuten eerder naar buiten ging met in haar handen de pakken met luiers schoot niets over.
Marthe zag haar binnenkomen, en had natuurlijk ook door dat er iets gebeurd was. Ze nam Lies bij de hand en trok haar mee naar de keuken. Ze nam een glas, vulde het aan de kraan en gaf het Lies.
“Eerst water drinken, en dan vertel je maar even wat er buiten gebeurd is.”
Ook Els kwam de keuken binnen, terwijl Jan nog bezig was met Ella een laatste keer een propere luier aan te doen vooraleer ze zouden vertrekken.
Het koude water deed Lies kalmeren. Ze vertelde wat er buiten gebeurd was, en dat de man ongetwijfeld had gezien dat zij een luier droeg.

Marthe omhelsde haar vriendin innig, maar kon een glimlach toch niet onderdrukken.
“Ik neem aan dat je Jaak hebt gezien, mijn achterbuurman. Ik zag hem daarstraks wandelen. Trek het je echt niet aan. Het kan bijna niet anders dan dat hij weet dat ik ook luiers draag, en van Ella weet hij het zeker want die loopt meer dan eens met alleen een luier aan in de tuin.”
“Ja, maar toch. Wie weet hoe lang stond hij er al. Hij moet me hebben zien sukkelen met die pakken luiers. Wat moet die wel niet denken ?”
“Dat er een familie luierdragers op reis vertrekt. En laat dat nu toevallig ook het geval zijn. Schat, Jaak leeft een heel gesloten leven. Ik heb hem nog nooit volk of zo weten ontvangen. Ik weet alleen dat hij graag foto’s trekt.”
“Jij bedoelt zo’n oude man die in zijn kamertje stiekem vieze foto’s bekijkt en bewerkt.”
Marthe voelde een siddering door Lies haar lichaam gaan.
“Nee. Dat geloof ik niet. Hij trekt meer foto’s voor de kunst. Ik heb soms de indruk dat ik de enige ben die af en toe iets tegen hem zegt. Veel contact met de andere buren zie ik hem nooit hebben.”
“Ik vond het toch maar vreemd. Ik had ook de indruk dat hij echt naar mij keek.”
“Lies, genoeg. Waarschijnlijk vond hij het maar vreemd dat er een vreemde vrouw bij mij was, die mijn auto inlaadde, en die dicht genoeg bij mij stond dat ze mijn luiers gewoon in de auto mocht leggen. Jaak zal zich waarschijnlijk terecht de vraag gesteld hebben of er meer aan de hand is.”

Het was uiteindelijk Ella die de boel ontmijnde, zonder het zelf door te hebben. Jan was met Ella uit de badkamer gekomen, en Ella zag dat Lies in de gang met haar mama stond te babbelen.
Marthe was net klaar met praten toen Ella naar Lies liep. Ze omhelsde haar tweede mama stevig. Door haar kleine gestalte omklemden haar armen de achterkant van Lies haar luier, terwijl het hoofd van het meisje de voorkant tegen haar lichaam duwde. Voor Ella was het de normaalste zaak van de wereld dat haar mama’s luiers droegen, net als zijzelf.
Op Lies had de innige omhelzing, net op die plaats van haar lichaam, het ontdooiend effect dat ze nodig had. Ze nam de kleine meid in haar armen, en gaf haar een dikke kus. Ze maakte het waarschijnlijk inderdaad veel erger dan nodig was, dacht ze.
“Kom meid, de auto is eigenlijk klaar. Wat mij betreft kunnen we vertrekken.”

Tien minuten later waren ze goed en wel op weg naar de snelweg. Marthe nogal logisch aan het stuur, met naast zich Lies. Achteraan zat Ella in haar stoeltje achter Marthe, daarnaast Jan in het midden en achter Lies zat Els.
Ella wist maar al te goed wat er ging komen. Speciaal voor de reis had Marthe haar nog een extra verrassing gegeven de avond voordien. Op haar bedje had Marthe nog een cadeautje klaarliggen, een cadeautje speciaal voor in de auto.
Het papier rond het cadeau was meer dan snel losgetrokken, en toen Ella zag wat het was, kostte het zeker vijf minuten extra om haar in haar bed te krijgen. Ella was enthousiast op en neer beginnen springen van blijdschap, en voor één keer had ze veel moeite om haar tater te houden.
Marthe moest toch nog kleren klaarleggen in haar kamer, dus ze vond het helemaal niet erg dat het eventjes later werd voor haar dochter. De reactie van haar dochtertje deed haar superveel deugd, ook al wist ze dat ze voor de komende jaren zichzelf een enorme quasi onuitroeibare kwaal op de hals haalde.
“Wat ben je aan het pakken, Lies ?”
Jan had gezien dat Lies iets uit het handschoenkastje had genomen, maar kon niet zien wat.
“Marthe heeft gisterenavond Ella haar allereerste eigen cd cadeau gedaan, met de belofte dat die op mocht. Snap je nu waarom er eentje naast jou zo zit te glunderen.”
“Ah, ik ben benieuwd. Ken ik het ?”
“Dat weet ik niet. Ik wel, en Els zeker. En Marthe hier zal rap genoeg de cd helemaal van buiten kennen, of ze nu wil of niet. Daar zal haar dochter wel voor zorgen.”
Terwijl Lies met haar ene hand de cd in de gleuf duwde, legde ze even haar andere hand op het been van haar geliefde.
Een minuutje later schalde de Belgische haardriekleur hun ‘Pina-pinacolada’ uit de boxen van de auto, vocaal al dan niet toonvast ondersteund door Lies, Els en Ella, waarbij vooral hoorbaar was dat er aan Ella geen al te groot zangtalent verloren was gegaan. Haar enthousiaste stemgeluid en haar willen meedansen ondanks dat ze stevig vastzat, maakte de cd tot een ware belevenis voor de andere vier.

De rit naar het vakantiepark verliep zonder noemenswaardige problemen, de enkele files op de Nederlandse wegen niet te na gesproken. Kort na de middag draaide Marthe de parking voor het hoofdgebouw op.
Ze konden pas om drie uur in het huisje zelf, maar daar had Marthe al rekening mee gehouden. Na het inchecken stond er een wandeling op het programma langs de dichtstbijzijnde speeltuinen. Onderweg was er tijd en ruimte zat voor een picknick en een verschoonbeurt voor zij die het nodig hadden.
Ella trok er zich natuurlijk niets van aan dat ze zo nodig in open lucht werd verschoond in het zicht van andere mensen. Zij wist niet beter. Lies was minder op haar gemak. Zij had zich misrekend op het aantal plaatsen waar ze haar luier kon uitdoen.
Aan het hoofdgebouw waren er natuurlijk, maar de andere plaatsen lagen redelijk ver uit de buurt, en zo ver zouden ze die namiddag niet meer wandelen. Er zat dus voor haar niets anders op dan te wachten tot ze in het huisje zaten, dan wel een verschoonbeurt in open lucht riskeren.

Het was al half vier gepasseerd toen Ella het huisje binnenstormde. Nieuwsgierig begon ze alle deuren open te doen om te bekijken wat er te zien was. Natuurlijk was ze al snel terug in de woonruimte, en ontdekte al even snel de gezelschapspellendoos die daar in het rek lag.
Terwijl Ella haar nieuwsgierigheid botvierde op de spellendoos, namen Els en de tweeling de tijd om de kamers te bekijken, om daarna een blik te werpen op de keuken en de informatiemap van het park.
Na een kwartiertje was Marthe er met de auto. Het vijftal laadde de auto snel uit, waarbij Ella zich mocht ontfermen over de pakken luiers. Ze waren dan misschien niet al te zwaar, maar het gewicht samen met de logheid van de pakken maakte het toch tot een komisch tafereel. Koppig wist Ella de pakken uiteindelijk op de slaapkamers te krijgen.
Na enkele minuutjes kon Marthe al terug weg om de auto op de centrale parking te zetten. Jan en Els begonnen al met het uitladen van de zakken, daarbij geholpen door Ella, die maar al te graag haar tante en nonkel hielp.

Lies profiteerde van andere zaken. Vlak nadat alle gerief was binnengezet, was ze op zoek gegaan naar haar zak en naar de zak met het toiletgerief. Al snel vond ze wat ze moest hebben.
Ze voelde het al toen ze op weg waren naar het huisje, maar tijdens het uitladen was het schuren van haar luier zo erg geworden dat ze nu eerst en vooral haar luier wou uitdoen en kunnen genieten van een onderbroek.
Ook voelde ze hoe langer hoe sterker dat er een grote boodschap naar buiten moest, en één keer in haar leven dit in een luier doen was voor haar echt wel meer dan genoeg. Daar hoefde geen tweede keer bij.
Het losmaken van de kleefstrips voelde deze keer echt als een bevrijding. Ze had haar luier veel langer aangehouden dan eerst voorzien. Hij stond op het randje van doorlekken, wat ook het schuren aan haar huid natuurlijk mee verklaarde.
Ze legde de doornatte luier voorzichtig op de grond, en liep half ontbloot naar het toilet in het kamertje naast de badkamer. Ze ging zitten en moest geen moeite meer doen om het te laten komen. Dat had in ieder geval ook niet veel langer meer mogen duren, bedacht ze zich.

Na een tijdje kwam ze opgelucht en verlicht terug de badkamer in, en zag daar Ella staan met enkele toiletzakken in haar handen. Nieuwsgierig keek ze naar haar Mama Lies, die haar luier had uitgedaan en nu half naakt rondliep. Ze holde snel de badkamer uit, en Lies hoorde ze naar de woonkamer teruglopen.
Nog geen twintig seconden later kwam Ella terug met het pak luiers in handen dat voor Els en Lies was bedoeld. Lies begreep de hint van het meisje maar al te goed.
“Dank je wel, Ella, maar ik ga nu geen nieuwe luier aan doen. Ik ga een gewone onderbroek aan doen.”
Ella keek Lies met een rare blik aan, maar besloot om zich dan op de rand van het bad te hijsen en te kijken hoe haar tweede mama zich met billendoekjes opfriste en daarna aankleedde.
Lies besefte dat het nog een hele klus zou worden om Ella duidelijk te maken dat volwassenen eigenlijk geen luiers droegen. Het was nog niet erg genoeg dat haar eigen mama luiers droeg, maar ook alle andere grote mensen in haar meest directe omgeving droegen er. Niet moeilijk dat Ella zelf geen enkele stimulans had om droog te worden.

Doordat Ella op de hoge badrand zat en een rokje droeg, kreeg Lies op een bepaald moment goed uitzicht op de dikke bobbel die zich had gevormd tussen Ella’s benen. Lies wist dan ook wat haar te doen stond als ze met zichzelf klaar was.
Een tijdje later kon je de twee dan ook terugvinden op één van de slaapkamers. Terwijl Jan het bed naast hen opdekte, lag Ella op een grote handdoek met blote poep te glunderen op het tweede bed. Lies had net de natte luier weggehaald en was nu bezig de billendoekjes te nemen om Ella op te frissen.
Ella vond het maar al te fijn dat zowel Lies als Jan bij haar waren, ook al zeiden ze dan niet veel tegen haar. Het liefste van al was ze recht gekropen om hen een dikke knuffel te geven, maar ze wist dat Mama Lies daar niet akkoord mee zou gaan, dus bleef ze maar liggen genieten.
Ze was altijd blij als Mama Lies haar een propere luier gaf. Mama was gewoon mama. Die deed het elke dag al. Tante Els deed het met veel plezier, maar die was gewoon niet zo goed. Zij moest al eens rapper de plakkers opnieuw doen. En nonke Jan deed het heel goed, en bij hem was het dikwijls heel plezant, maar Mama Lies was het zachtste.
Zeker als er zalf werd gesmeerd, of als ze zoals nu met de doekjes bezig was, genoot ze het meeste bij Mama Lies. En zij had zo’n lekker zachte handen. Zelfs het met een vinger met zalf in haar poepgaatje gaan, vond ze helemaal niet erg als het de vinger van Mama Lies was.
Ella wachtte geduldig tot de luier goed was dicht gekleefd. Lies trok haar recht op bed, en kreeg een hele dikke knuffel als antwoord, met zoals gebruikelijk in die situatie een dikke natte zoen op de mond. En Jan, die kon deze keer fluiten achter een knuffel, tot groot jolijt van zijn zus.

Terwijl Jan de bedden onder handen nam, en Lies even voltijds mama was, zetten de beide zussen zich aan de eettafel, allebei gewapend met een mes, een snijplank en de groenten voor het avondeten. Niets zo gemakkelijk als een eenvoudige pastasalade, zeker als die met twee werd gemaakt.
In het begin werkten de twee in stilte, maar dat veranderde toen Marthe met een krop sla afkwam en die proper begon te maken.
“Marthe, hoe ga je de sla serveren ? Zoveel grote kommen heb ik hier nu ook niet zien staan.”
“Gewoon, bij de rest.”
“En die dochter van jou ? Veel succes met haar dan van de groenten te doen eten.”
“Ha, dan ken je mijn dochter niet. Ik heb op het kamp iets ontdekt. Weet je nog hoe de sla was met de barbecue toen ?”
“Mmm, ja. Was die niet heel fijn gesneden, zo in reepjes ?”
“Klopt, en wie denk je dat er met heel veel smaak van heeft gegeten toen ? Ik denk dat Ella die grote bladeren niet ziet zitten. Het moet voor haar klein gesneden zijn. Op dat vlak heeft ze het niet van vreemden.”
“Hoe bedoel je ?”
“Komaan Els. Dat je dat niet meer weet. Ik denk dat je al een jaar of negen waart vooraleer je gewoon een blad sla at. Bij jou moest dat ook altijd volledig zijn fijngesneden.”

Marthe zag dat Els een kleur kreeg.
“Schaam jij je er nu over ? Da’s toch eerder gewoon grappig.”
“Dat is het niet. Het klopt dat ik op dat vlak net zo was als Ella. Maar ik besef net dat jij dat dikwijls voor mij deed, zelfs als ik al ouder was. Ik ben veel te lang klein gebleven.”
“En dan. Daar is nu niets meer van te merken. En trouwens, wij hebben even goed er aan mee gedaan met je klein te houden. Van onze kant uit kreeg je ook niet te veel stimulans.”
Els bleef een tijdje stil verder werken, in gedachten verzonken. Marthe liet haar maar doen. Ze zag terug even haar kleine zusje dat altijd achterop hinkte, zich altijd klein voelend, niet in het minst omdat ze niet droog geraakte.
“Marthe, hoe lang is dat al geleden dat wij samen op reis zijn geweest ? Volgens mij zat ik nog in ’t lager toen.”
“Dat kan kloppen. De laatste jaren ben ik altijd mee geweest met mama en papa als jij op kamp was. En de jaren dat ik met Erik was, ben ik niet meer met jullie mee geweest.”
“Waarom ging jij toen niet met ons mee ?”
“Elske, ik was zestien-zeventien jaar. Ik wou iets anders doen, dan altijd met jullie mee gaan. Ik voelde me toen gewoon te groot.”
“Te groot om elke avond je zus een pamper te moeten aandoen. Ik snap het wel.”
Els zei het niet kwaad, eerder gewoon begripvol. Ze was dan wel een ajuin aan het snijden, Marthe wist goed genoeg dat de tranen in haar ogen gewoon van verdriet waren.

Marthe liet haar zus terug even bekomen en zweeg.
“De laatste keer dat ik me kan herinneren dat je bent mee geweest, was toen die vakantie in Duitsland.”
“Klopt, in de Eiffel, op die camping aan dat meer.”
“Dat we zo ver moesten stappen naar de douches en zo, was dat daar niet ? Dan was dat de eerste vakantie dat ik mijn grotere luiers had.”
“Ja, juist. Je probeerde ’s morgens op weg naar de douches zo hard te verbergen dat je luiers droeg, dat je zo raar liep dat iedereen na één dag al wist dat je luiers droeg.”
“Probeer jij dat maar eens. Met zo’n dik pak rond je poep wandelen. Ik was die luiers totaal niet gewoon. Die waren veel dikker dan de gewone babyluiers. Heb ik me toen echt zo idioot gedragen ?”
“Idioot niet, maar het was wel ongelooflijk grappig en schattig. En je hebt er toen toch maar schoon wat speelkameraadjes aan overgehouden, want ik weet nog dat er in de tent naast ons ook twee bedplassers waren waar jij toen veel mee hebt gespeeld.”
“Op dat vlak is er dan ook nog niet veel veranderd. Ik speel ook nu nog het liefst met bedplassers.”
Marthe was maar al te blij dat ze terug een glimlach zag op het gezicht van haar kleine zusje.

Marthe had net olie in de kom gegoten waar Els met haar handen de groenten aan het mengen was, toen Els langs haar hals twee handen naar beneden voelde glijden, de insnijding van haar kleed passerden waarna de handen haar borsten omklemden.
De handen begonnen de borsten goed te masseren, onder het eerder stiekem genietende dan verbaasde oog van haar grote zus. Els voelde onder de handen haar borsten gloeien en haar tepels stijf worden. Als Jan zo doorging zou ze binnen de kortste keren een doorweekte onderbroek hebben.
Gelukkig voor haar hield haar vriend zich in en voelde ze hoe de handen terug naar omhoog gingen. Ze gleden door naar boven tot in het haar, waar Jan een tijdje met haar haar begon te spelen.
Els had geen mogelijkheid om iets terug te doen. Haar handen zaten onder de olie en tomatenpitjes en zo. Ze wilde ook geen vlekken op de kleren riskeren. Maar wat ze niet kon met haar handen, kreeg ze wel gedaan met haar mond.
“Vrijen is voor vanavond, maar ik wil nu wel een kusje. Ik vind het zo spijtig dat ik je niet gewoon kan vastpakken. Ik zou gewoon de kleren ruïneren met mijn vetpollen. Dat is niet de bedoeling.”
Jan boog zich naar Els , en gaf haar een lange tongzoen. Els kon geen kant op doordat haar handen in de groenten zaten. Maar ze was maar wat blij met de kus die ze nu vooral moest ondergaan.

“Ga je niet meer mee spelen ?”
Ella schudde haar hoofd. Ze zette zich op de grond en begon met de grassprietjes te spelen. Ze liet haar handen over de korte sprietjes glijden. Al snel lag ze op haar buik in het gras. Haar hoofd zocht langzaamaan ook contact met de door de zon opgewarmde grond.
Lies wist dat het een verloren strijd was. Waarschijnlijk was Ella ook gewoon al moe. Ze was het niet gewend om veel te wandelen, en vandaag hadden ze dat gedaan. Ook was Ella geen meisje om veel met ballen te spelen.
Ella was kort daarvoor wel enthousiast geweest toen Lies voorstelde om te petanquen. Marthe had zo’n petanque met plastieken ballen, en Lies dacht wel dat Ella met die ballen wel kon gooien.
Dat viel alleen dik tegen. Ella snapte wel wat ze moest doen, maar ze miste de kracht en de behendigheid om de gekleurde ballen in de richting van het zwarte balletje te gooien. Hoeveel moeite Lies ook deed om slecht te gooien, niets lukte om Ella een schijn van een kans te geven.

Lies legde zich naast Ella neer in het gras. Ze voelde een warme bries onder haar kleedje komen. De lucht vlak boven de grond was meer dan voldoende opgewarmde door de zon, voelde ze. Ella draaide zich tegen haar twee mama aan, en stopte met het strelen van het gras waar ze zo intensief mee bezig was.
“Waarom stop je met spelen ?”
“Ik was niet aan het spelen. Ik streelde het gras.”
“Waarom streelde je het gras ?”
“Dat is plezant. Dat is fijn.”
“Waarom stop je er dan mee ?”
“Ik wil bij jou zijn. Bij jou is het fijner.”
“En wat wil je met mij doen ?”
Ella dacht eventjes na. Ze keek vol in Lies haar ogen. Haar eigen ogen straalden één en al deugnieterij uit.
“Mama Lies, ik wil jou opeten. Mag ik jou opeten ?”
Lies had geen eten wat haar te wachten stond, maar het aanbod en de speelse blik van haar kleine meid kon en mocht ze onmogelijk negeren.
“Tuurlijk mag jij mij opeten. Kies er maar het lekkerste stukje uit.”
Lies verwachtte dat Ella zich gewoon op haar buik of hals zou storten, maar dat draaide even anders uit. Ella begon haar langs alle kanten te bekijken, en vond niets naar haar goesting. Tot ze opmerkte dat er onder het kleedje enkel maar een onderbroek was.
Ze kroop het gelukkig voor Lies ruime kleedje bij in. En ook nu had Ella een verrassing van formaat in petto. Lies had haar buik eigenlijk al opgespannen, omdat ze verwachtte dat Ella haar blootliggende buik zou aanvallen.
In de plaats daarvan voelde ze dat Ella zelfs nog hoger kroop. Toen pas besefte ze ook dat Ella open zicht had op Lies haar borsten. Lies had haar beha uitgedaan tijdens haar verschoonbeurt, en had hem uitgelaten omdat ze wist dat ze toch niet meer weg gingen gaan die dag.
Ze voelde hoe Ella zich op haar buik neerlegde en hoe haar linkerborst in de mond werd genomen door Ella. Lies kreeg wel schrik. Als Ella ook maar een kleine beetje kracht zette met die scherpe melktandjes van haar, dan ging dit pijnlijk worden. Lies stond net op het punt te zeggen tegen Ella dat ze liever niet had dat ze die borst eerst ging opeten, toen ze doorhad dat het meisje rustig lag en aan haar tepel zoog.
 
Laatst bewerkt:
Bovenaan