Verhaal Klaar winkelierster...
- Onderwerp starter beddenplasser
- Startdatum
-
- Tags
- voltooid verhaal
beddenplasser
volwassen peuter
Merci om de foutjes aan te geven. Ik heb ze verbeterd. Laat maar weten als je er nog vindt. Ik heb zelf ontdekt dat ik het voorlezen aan het vergeten was, dus dat heb ik er terug in verwerkt in een aantal avonden. Ik heb ook een aantal logische foutjes eruit gehaald en waar ik ze zag de tikfouten.nina15000 zei:
beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 10
Marthe belde in de loop van de week nog een keer. Niet alleen wou ze nog even horen hoe het nu met Jan ging na zijn val van de vrijdag ervoor, maar ook wou ze vragen of Jan misschien om zes uur al kon komen. Dan kon alles een beetje rustiger verlopen. Hij zou dan met hen warm eten.
Jan zag dit (natuurlijk) zitten, en ook zijn moeder had er geen enkel probleem mee.
"Je zus is zo dikwijls weg tijdens het eten, en als ik jou niet zou roepen om te eten, dan zou je ook niet beneden komen. Je kan gerust een maaltijd wegblijven"
Ze zei alleen dat het wennen zou zijn dat hij twee avonden weg zou zijn, ook al zagen ze hem meestal niet omdat hij op zijn kamer zat. Ze waren het niet gewend dat hij 's avonds iets te doen had, laat staan twee avonden na elkaar.
Die vrijdagavond zette Jan zijn fiets al om tien voor zes op slot bij Marthe. Hij was al heel de vooravond gespannen, en zijn moeder was zijn zenuwachtigheid beu.
"Je loopt hier maar als een kieken zonder kop. Ik ben er zeker van dat Marthe het niet erg gaat vinden dat je nog een beetje vroeger bent. Hopelijk kalmeer je daar een beetje."
Anders dan de voorbije weken kwam Ella nu mee naar de deur. Jan gaf Marthe een zoen , en deed zijn armen open naar Ella. Die deed haar armen ook richting Jan en hij pakte haar en zoende haar ook.
"Dag mijn kleine meid. Vind je het goed dat ik blijf slapen vannacht ?"
Het bleef stil van haar kant, maar het feit dat ze hem een dikke knuffel gaf, beschouwde hij als een ja.
"Jan, het is eigenlijk wel goed dat je zo vroeg bent. Gaan we eerst even naar boven, dan laat ik de slaapkamer zien."
Met zijn drieën gingen ze naar boven. Ze gingen de kamer binnen die achter die van Ella lag. Jan zag naast enkele kasten een groot dubbel bed staan.
"Dit bed was het bed van mijn man. Na de geboorte van Ella is het misgegaan tussen ons. We stonden op het punt uit elkaar te gaan toen hij in een auto-ongeluk is gebleven. Sindsdien wil ik eigenlijk niet meer in dit bed slapen. Ik slaap al bijna drie jaar in de logeerkamer, en als ik logees heb, dan mogen die hierin slapen."
Jan wist niet goed wat zeggen.
"Marthe, het eh, het spijt me van je ex-man. Ik wist niet... Ik vroeg mij al af hoe het zat met Ella's vader, maar dit pakt me toch wel."
"Jan, zit er maar niet teveel over in. Mijn man wou mij vooral verlaten, en ik was er helemaal klaar mee op het moment dat hij stierf. Het was alleen praktisch niet altijd zo simpel met Ella, maar uiteindelijk is voor alles een oplossing, zoals jij ook bewezen hebt hier."
Jan kon dit alleen maar beamen.
"Jan, wat ga je doen met de luierbroekjes ? Ga je ze nog aandoen, of mogen ze weg ?", vroeg Marthe plots.
Jan wou eigenlijk zeggen dat Marthe ze mocht wegdoen, maar aarzelde. Marthe zag zijn aarzeling.
"Ik zie dat je er nog niet uit bent. Zie maar wat je doet. Ze liggen nog steeds naast Ella's luiers onder het verzorgingskussen."
Ze gingen naar de keuken, maar Jan ging nog eerst even naar de badkamer. Terwijl Jan op het toilet zat, besloot hij toch maar terug een broekje aan te doen. Vreemd genoeg gaf hem dit een soort veiligheid. Toen hij de keuken binnenkwam, had Marthe meteen door wat hij had gedaan.
"Voel je je veiliger met een broekje ? Geen probleem hoor. Mij kan het niet schelen, en als jij je daardoor beter in je vel voelt, dan gaan we ze gewoon laten liggen. Je hebt hier ondertussen al genoeg meegemaakt."
Tijdens het eten viel het Jan op dat Ella aan tafel behoorlijk uit de voeten kon. Had ze op enkele vlakken nog veel baby in zich, dan was er aan tafel niet veel van te merken. Toen Jan dit opmerkte, was het Marthes beurt om fier te zijn.
"Eten is inderdaad haar sterke punt. Ze heeft eigenlijk al van vroeg geleerd zelf boterhammen te eten, en ook warm eten lukt heel aardig zoals je ziet. Je moet het natuurlijk nog wel fijnsnijden, maar voor de rest doet ze alles zelf."
Na het eten moest Marthe stilaan vertrekken.
"Tenzij je ergens heen moet morgenvroeg, mag je voor mijn part morgen wat langer slapen. Is het goed dat ik je om negen uur wakker maak ?"
Voor Jan was dit in orde. Hij moest pas in de loop van de namiddag weg naar een vriend van hem.
De avond verliep voor de rest heel goed. Ella was duidelijk genezen en werkte heel goed mee. Anders dan de voorbije weken wou Ella nog eens zelf haar fles drinken. Ze was nog wel op zijn schoot gaan liggen, maar ze hield nu zelf de fles vast.
In haar slaapkamer deed Jan nog eens het fopspeenspelletje dat hij ook al eerder had gespeeld. Ella schaterde het uit van plezier toen hij dat deed. Uiteindelijk was het toch slapentijd voor het meisje. Met nog een dikke zoen op de kaak deed Jan het licht uit.
Na alles te hebben opgeruimd, nam Jan een glas cola en ging hij zitten lezen. Om negen uur werd er aangebeld. Jan ging naar de voordeur, en Els, Marthes zus, kwam binnen. Ze gaf Jan een zoen.
"Dag Jan, hoe gaat het ermee. Ik heb gehoord van je val verleden week. Is alles in orde ? Heb je nog ongelukjes gehad ?"
Jan vertelde dat eigenlijk alles ondertussen genezen was. Hij vroeg zich wel af wat ze concreet met dat laatste bedoelde.
"Ik kom hier gewoon wat gerief leggen voor morgen", zei ze terwijl ze ook drank pakte en naar de woonkamer ging en zich daar in de zetel zette.
"In het weekend heb ik al dikwijls bij mijn zus geslapen. Onze ouders zijn enkele maanden geleden verhuisd om dichter bij papa's werk te wonen."
Els vertelde dat ze vroeger ook in het dorp woonden, maar dat hun vader een oogafwijking had gekregen, waardoor hij bij momenten plots troebel ziet. Hij durft daarom geen lange afstanden meer te rijden met de auto. Om met de fiets naar zijn werk te kunnen rijden, zijn ze verhuisd.”
Els vond dat wel spijtig, want haar sociale leven speelt zich grotendeels in hun dorp hier af. Daarom was ze blij dat haar zus hier nog woonde. Haar ouders hadden er alles aan gedaan om Marthe hier te laten blijven wonen na de dood van haar man. Ze vonden het heel erg dat ze op vrijdag niet meer konden babysitten, maar het was te gevaarlijk voor hun vader.
"Je mag gerust weten dat ons papa en mama jou heel dankbaar zijn. Ik vermoed trouwens dat het eigenlijk ons papa is die voor de centjes zorgt. Zoveel verdient ons Marthe nu ook weer niet."
Jan en Els praatten nog even verder over vroeger. Het verbaasde hem dat hij hen nog nooit had gezien, maar Marthe en Els waren blijkbaar nooit hier naar school geweest, maar in het dorp ernaast, waar hun moeder lesgaf.
Tegen half elf ging Els terug weg. Ze ging met enkele vriendinnen nog drinken in het jeugdhuis in het dorpscentrum. Els wachtte heel even met rechtstaan, en toen Jan rechtstond, hield zij haar hand op zijn rug.
Tijdens het rechtstaan gleed de hand over zijn rug, tot ze net boven zijn poep losliet. Jan verschoot wel een beetje, maar vond het ook wel een aangenaam gevoel. Hij was er echter vrijwel zeker van dat Els had willen voelen of hij een luierbroekje aan had. In de hal gaf Jan Els nog een zoen op de kaak, waarna ze vertrok.
Jan nam nog een glas cola en ging verder lezen. Marthe had niet gezegd wanneer ze ging thuis zijn, maar Jan dacht niet dat dit voor één uur ging zijn.
Tegen half twaalf voelde hij zich moe worden en begon zich klaar te maken. Hij kleedde zich om in de badkamer en poetste zijn tanden. Daarna ging hij naar boven in het grote bed liggen.
Het was de eerste keer in zijn leven dat hij in een dubbel bed sliep, en onwennig legde hij zich niet in het midden, maar aan één van beide zijdes. Dit voelde ergens vertrouwder. Het luierbroekje had hij ook aangelaten. Hij had wel geen accidentjes meer gehad, maar toch voelde hij zich meer op zijn gemak met dit broekje aan.
Hij werd wakker gemaakt door Ella. Die kroop eerst op hem, tot bij zijn gezicht. Ze kroop zelfs tot op zijn gezicht waarbij Jan zich zeer bewust werd van de typische geur van haar goed gevulde luier.
Hij nam Ella bij zich, zoende haar op de kaak, zei "Goeiemorgen Ella" en legde haar naast hem in bed. Dit was niet naar haar zin. Ella was te wakker om bij hem te willen liggen.
Ze stond op en begon de deken van Jan af te nemen, zo goed en zo kwaad als dat ging met haar korte armpjes en beentjes. Toen pas had hij door dat er iets gebeurd was die nacht...
Marthe belde in de loop van de week nog een keer. Niet alleen wou ze nog even horen hoe het nu met Jan ging na zijn val van de vrijdag ervoor, maar ook wou ze vragen of Jan misschien om zes uur al kon komen. Dan kon alles een beetje rustiger verlopen. Hij zou dan met hen warm eten.
Jan zag dit (natuurlijk) zitten, en ook zijn moeder had er geen enkel probleem mee.
"Je zus is zo dikwijls weg tijdens het eten, en als ik jou niet zou roepen om te eten, dan zou je ook niet beneden komen. Je kan gerust een maaltijd wegblijven"
Ze zei alleen dat het wennen zou zijn dat hij twee avonden weg zou zijn, ook al zagen ze hem meestal niet omdat hij op zijn kamer zat. Ze waren het niet gewend dat hij 's avonds iets te doen had, laat staan twee avonden na elkaar.
Die vrijdagavond zette Jan zijn fiets al om tien voor zes op slot bij Marthe. Hij was al heel de vooravond gespannen, en zijn moeder was zijn zenuwachtigheid beu.
"Je loopt hier maar als een kieken zonder kop. Ik ben er zeker van dat Marthe het niet erg gaat vinden dat je nog een beetje vroeger bent. Hopelijk kalmeer je daar een beetje."
Anders dan de voorbije weken kwam Ella nu mee naar de deur. Jan gaf Marthe een zoen , en deed zijn armen open naar Ella. Die deed haar armen ook richting Jan en hij pakte haar en zoende haar ook.
"Dag mijn kleine meid. Vind je het goed dat ik blijf slapen vannacht ?"
Het bleef stil van haar kant, maar het feit dat ze hem een dikke knuffel gaf, beschouwde hij als een ja.
"Jan, het is eigenlijk wel goed dat je zo vroeg bent. Gaan we eerst even naar boven, dan laat ik de slaapkamer zien."
Met zijn drieën gingen ze naar boven. Ze gingen de kamer binnen die achter die van Ella lag. Jan zag naast enkele kasten een groot dubbel bed staan.
"Dit bed was het bed van mijn man. Na de geboorte van Ella is het misgegaan tussen ons. We stonden op het punt uit elkaar te gaan toen hij in een auto-ongeluk is gebleven. Sindsdien wil ik eigenlijk niet meer in dit bed slapen. Ik slaap al bijna drie jaar in de logeerkamer, en als ik logees heb, dan mogen die hierin slapen."
Jan wist niet goed wat zeggen.
"Marthe, het eh, het spijt me van je ex-man. Ik wist niet... Ik vroeg mij al af hoe het zat met Ella's vader, maar dit pakt me toch wel."
"Jan, zit er maar niet teveel over in. Mijn man wou mij vooral verlaten, en ik was er helemaal klaar mee op het moment dat hij stierf. Het was alleen praktisch niet altijd zo simpel met Ella, maar uiteindelijk is voor alles een oplossing, zoals jij ook bewezen hebt hier."
Jan kon dit alleen maar beamen.
"Jan, wat ga je doen met de luierbroekjes ? Ga je ze nog aandoen, of mogen ze weg ?", vroeg Marthe plots.
Jan wou eigenlijk zeggen dat Marthe ze mocht wegdoen, maar aarzelde. Marthe zag zijn aarzeling.
"Ik zie dat je er nog niet uit bent. Zie maar wat je doet. Ze liggen nog steeds naast Ella's luiers onder het verzorgingskussen."
Ze gingen naar de keuken, maar Jan ging nog eerst even naar de badkamer. Terwijl Jan op het toilet zat, besloot hij toch maar terug een broekje aan te doen. Vreemd genoeg gaf hem dit een soort veiligheid. Toen hij de keuken binnenkwam, had Marthe meteen door wat hij had gedaan.
"Voel je je veiliger met een broekje ? Geen probleem hoor. Mij kan het niet schelen, en als jij je daardoor beter in je vel voelt, dan gaan we ze gewoon laten liggen. Je hebt hier ondertussen al genoeg meegemaakt."
Tijdens het eten viel het Jan op dat Ella aan tafel behoorlijk uit de voeten kon. Had ze op enkele vlakken nog veel baby in zich, dan was er aan tafel niet veel van te merken. Toen Jan dit opmerkte, was het Marthes beurt om fier te zijn.
"Eten is inderdaad haar sterke punt. Ze heeft eigenlijk al van vroeg geleerd zelf boterhammen te eten, en ook warm eten lukt heel aardig zoals je ziet. Je moet het natuurlijk nog wel fijnsnijden, maar voor de rest doet ze alles zelf."
Na het eten moest Marthe stilaan vertrekken.
"Tenzij je ergens heen moet morgenvroeg, mag je voor mijn part morgen wat langer slapen. Is het goed dat ik je om negen uur wakker maak ?"
Voor Jan was dit in orde. Hij moest pas in de loop van de namiddag weg naar een vriend van hem.
De avond verliep voor de rest heel goed. Ella was duidelijk genezen en werkte heel goed mee. Anders dan de voorbije weken wou Ella nog eens zelf haar fles drinken. Ze was nog wel op zijn schoot gaan liggen, maar ze hield nu zelf de fles vast.
In haar slaapkamer deed Jan nog eens het fopspeenspelletje dat hij ook al eerder had gespeeld. Ella schaterde het uit van plezier toen hij dat deed. Uiteindelijk was het toch slapentijd voor het meisje. Met nog een dikke zoen op de kaak deed Jan het licht uit.
Na alles te hebben opgeruimd, nam Jan een glas cola en ging hij zitten lezen. Om negen uur werd er aangebeld. Jan ging naar de voordeur, en Els, Marthes zus, kwam binnen. Ze gaf Jan een zoen.
"Dag Jan, hoe gaat het ermee. Ik heb gehoord van je val verleden week. Is alles in orde ? Heb je nog ongelukjes gehad ?"
Jan vertelde dat eigenlijk alles ondertussen genezen was. Hij vroeg zich wel af wat ze concreet met dat laatste bedoelde.
"Ik kom hier gewoon wat gerief leggen voor morgen", zei ze terwijl ze ook drank pakte en naar de woonkamer ging en zich daar in de zetel zette.
"In het weekend heb ik al dikwijls bij mijn zus geslapen. Onze ouders zijn enkele maanden geleden verhuisd om dichter bij papa's werk te wonen."
Els vertelde dat ze vroeger ook in het dorp woonden, maar dat hun vader een oogafwijking had gekregen, waardoor hij bij momenten plots troebel ziet. Hij durft daarom geen lange afstanden meer te rijden met de auto. Om met de fiets naar zijn werk te kunnen rijden, zijn ze verhuisd.”
Els vond dat wel spijtig, want haar sociale leven speelt zich grotendeels in hun dorp hier af. Daarom was ze blij dat haar zus hier nog woonde. Haar ouders hadden er alles aan gedaan om Marthe hier te laten blijven wonen na de dood van haar man. Ze vonden het heel erg dat ze op vrijdag niet meer konden babysitten, maar het was te gevaarlijk voor hun vader.
"Je mag gerust weten dat ons papa en mama jou heel dankbaar zijn. Ik vermoed trouwens dat het eigenlijk ons papa is die voor de centjes zorgt. Zoveel verdient ons Marthe nu ook weer niet."
Jan en Els praatten nog even verder over vroeger. Het verbaasde hem dat hij hen nog nooit had gezien, maar Marthe en Els waren blijkbaar nooit hier naar school geweest, maar in het dorp ernaast, waar hun moeder lesgaf.
Tegen half elf ging Els terug weg. Ze ging met enkele vriendinnen nog drinken in het jeugdhuis in het dorpscentrum. Els wachtte heel even met rechtstaan, en toen Jan rechtstond, hield zij haar hand op zijn rug.
Tijdens het rechtstaan gleed de hand over zijn rug, tot ze net boven zijn poep losliet. Jan verschoot wel een beetje, maar vond het ook wel een aangenaam gevoel. Hij was er echter vrijwel zeker van dat Els had willen voelen of hij een luierbroekje aan had. In de hal gaf Jan Els nog een zoen op de kaak, waarna ze vertrok.
Jan nam nog een glas cola en ging verder lezen. Marthe had niet gezegd wanneer ze ging thuis zijn, maar Jan dacht niet dat dit voor één uur ging zijn.
Tegen half twaalf voelde hij zich moe worden en begon zich klaar te maken. Hij kleedde zich om in de badkamer en poetste zijn tanden. Daarna ging hij naar boven in het grote bed liggen.
Het was de eerste keer in zijn leven dat hij in een dubbel bed sliep, en onwennig legde hij zich niet in het midden, maar aan één van beide zijdes. Dit voelde ergens vertrouwder. Het luierbroekje had hij ook aangelaten. Hij had wel geen accidentjes meer gehad, maar toch voelde hij zich meer op zijn gemak met dit broekje aan.
Hij werd wakker gemaakt door Ella. Die kroop eerst op hem, tot bij zijn gezicht. Ze kroop zelfs tot op zijn gezicht waarbij Jan zich zeer bewust werd van de typische geur van haar goed gevulde luier.
Hij nam Ella bij zich, zoende haar op de kaak, zei "Goeiemorgen Ella" en legde haar naast hem in bed. Dit was niet naar haar zin. Ella was te wakker om bij hem te willen liggen.
Ze stond op en begon de deken van Jan af te nemen, zo goed en zo kwaad als dat ging met haar korte armpjes en beentjes. Toen pas had hij door dat er iets gebeurd was die nacht...
Laatst bewerkt:
BabyBoyKris
Babyboy
Meer meer meer toppie
Pamperboy 42
Toplid
Ga zo door dance
beddenplasser
volwassen peuter
Het was duidelijk te laat toen ik hoofdstuk 10 afwerkte. Ik heb nog een aantal schrijffouten eruit gehaald en ook licht het afscheid van Els aangepast en de begroeting van Ella 's morgens. Nu is het meer wat ik voor ogen had.
beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 11
Jan had de avond ervoor met zekerheid een pyjama aangedaan, en was met zijn luierbroekje gaan slapen. Nu lag hij met zijn benen bloot en hij had geen luierbroekje meer aan. In de plaats daarvan had hij een echte luier aan, met twee klevers aan beide kanten.
Onwennig voelde hij aan het dik pak tussen zijn benen. De luier voelde droog aan, maar ergens in zijn onbewuste wist Jan beter. Hij voelde met zijn hand tussen zijn huid en de luier, en zijn vermoeden werd bevestigd : Jan had weer in zijn slaap geplast. Nu had de luier alles opgevangen, en daar was Jan wel blij om. Dat was al één genant punt minder.
Hij was daardoor Ella wel even vergeten. Nadat ze de deken helemaal naar achter had gekregen, kroop ze terug op bed, en ging met haar volle luier bovenop Jans luier zitten, en liet zich toen bovenop Jan vallen. Jan was meteen klaarwakker, en was ook meteen de luier vergeten, en hoe hij eraan kwam.
Na wat met Ella te hebben gedold, ging Jan zijn bed uit. Hij zag de pyjamabroek op het andere stuk van het bed liggen. Hij deed de broek terug aan, en ging naar beneden. Halverwege stak hij Ella voorbij en hielp haar even tot beneden.
Jan was eigenlijk van plan geweest naar de badkamer te gaan en daar de luier uit te doen en te gaan plassen, maar Ella trok hem mee naar de keuken. Daar was Marthe al druk in de weer.
"Dag Jan, goed geslapen ?"
Ella had blijkbaar de taak gekregen Jan wakker te maken en hem naar de keuken te brengen, want toen ze in de keuken kwamen, liet ze onmiddellijk los en ging spelen in de woonkamer.
"Ben je niet te hard geschrokken vanmorgen ? Je was zo diep aan het slapen dat ik het zonde vond om je wakker te maken vannacht. Heb je de luier nodig gehad ?"
Marthe vertelde dat ze de avond ervoor tijdens haar werk zich bedacht dat er een grotere kans bestond dat Jan terug een ongelukje zou krijgen. Ze had onvoldoende vertrouwen in de luierbroekjes, ook al heetten ze dan Drynites.
Om die reden was ze 's nachts tot bij hem gekomen, had zijn pyjamabroek en het luierbroekje uitgedaan en had hem de echte luier aangedaan. Hij sliep zo vast dat het haar niet onmiddellijk lukte zijn pyjamabroek terug aan te krijgen, dus had ze dat maar uitgelaten en het dekbed zo over hem gelegd.
"Zou je even je pyjamabroek naar beneden kunnen doen ? Dan kan ik zien of de luier goed past."
Jan had wel door dat Marthe de luier had omgedaan 's nachts. Toen ze het hoe en waarom vertelde, was hij absoluut niet kwaad. Integendeel, hij was haar eerder dankbaar dat zij daaraan dacht. Hij deed dan ook zonder problemen zijn pyjamabroek naar beneden en stapte eruit.
Ook al was het misschien een vreemd gezicht, een zestienjarige met een luier aan die voor een vrouw staat die volgens hem hooguit zes of zeven jaar ouder was. Toch had Jan er geen enkel probleem mee. Hij vertrouwde Marthe volledig.
Op de luier waren duidelijk een bruine vlek en twee gekleurde groene strepen, waar dit meer bovenaan gele strepen waren.
"Hij is duidelijk nodig geweest"
"Ben je wakker geworden tijdens het plassen ?"
Jan liet weten dat hij niets had gemerkt, noch van het luieren, noch van het plassen. Hij was teleurgesteld dat hij terug in bed had geplast, maar ook opgelucht dat er een manier was om de gevolgen klein te houden.
"Is het goed dat we nu iets eten ? Ik moet ook nog eten dus we kunnen het samen doen. Drink je koffie ?"
Marthe begon de tafel te dekken. Jan wou eigenlijk naar de badkamer, maar hij merkte ook dat hij scheurde van de honger, en Marthe was bezig om een zalig geurende tas koffie in te schenken voor hem.
"Neem nog even het brood achter je en ga dan maar zitten, dan kunnen we er aan beginnen."
Jan nam het brood, en ging zitten, en merkte toen dat hij zelfs zijn pyjamabroek was vergeten, zo innemend kon Marthe zijn. Marthe zag Jan naar zijn pyjamabroek kijken.
"Laat maar liggen, tenzij je het koud zou hebben natuurlijk. Voor mij maakt het geen barst uit hoe je hier rondloopt, en voor Ella moet je het ook niet doen. Die zal ook wel gezien hebben dat je luier volgeplast is."
Dat laatste vond Jan maar een rare gedachte, maar hij bleef wel gewoon op de stoel zitten.
Tijdens het eten durfde Jan eindelijk vragen wat hij al vanaf dag één wou vragen. 't Is te zeggen, hij vroeg haar of het kon dat hij haar enkele keren de supermarkt had zien uitkomen zo rond kwart voor vijf.
Marthe zei dat ze dan van haar werk kwam. Ze werkte als verzorgende in de jeugdinstelling die in het dorpscentrum was. Ze had om half vijf gedaan met werken, en via de supermarkt was het voor haar een kortere weg naar de bus.
Op woensdag werkte ze niet, maar ze had normaal op vrijdag avondshift, en om de zoveel weken had ze een weekend lang langere avondshifts.
Het was Jan nog nooit opgevallen, maar het kon kloppen dat hij Marthe nooit op woensdag zag. Op woensdag was hij meestal bezig met de groepswerken die op school werden uitgedeeld, en dikwijls moest hij dan naar een klasgenoot, of kwamen ze naar hem om aan een groepswerk te werken, en dan kon Jan zich niet voor het raam neerpladijzen.
"Werk je er al lang ?"
"Ik ben onmiddellijk na mijn middelbaar er gaan werken. We waren allebei nog maar 18 toen we trouwden, en ik was op het moment dat we trouwden eigenlijk al zwanger. Ik moest nog negentien worden toen Ella geboren werd.
Mijn werkgever wil me graag opvoeder maken, maar dan moet ik wel eerst het diploma halen. Gelukkig wil het werk mijn opleiding daarvoor betalen, maar zolang Ella nog zo klein is, is dat praktisch moeilijk."
"Wat doe je dan eigenlijk zoal ?" wilde Jan weten.
Marthe vertelde dat haar werk heel divers was. Zij stond mee in voor de verzorging van de leefgroepen tot zestien jaar. Het waren kinderen en jongeren die uit moeilijke gezinssituaties kwamen, en er waren heel wat van de kinderen die daardoor een incontinentieprobleem hadden. Vandaar dat ze ook geen enkel probleem had om hem een luier om te doen.
"Oei", zei Jan, "Ik heb toch niet de indruk dat ik het moeilijk heb thuis."
"Ik ben er van overtuigd dat dat niet zo is. Jouw ongelukjes zullen ook wel hun oorzaak hebben, maar dat is geen zorg voor nu."
Jan besefte plots dat zijn bedplassen inderdaad een oorzaak had, en dat bracht hem volledig van slag. De tranen kwamen in zijn ogen. Marthe ging naast hem staan en bracht zijn hoofd weer bij haar boezem, zoals twee weken eerder. Ook nu kalmeerde Jan al snel door het contact met haar boezem en haar rustige ademhaling.
Jan ging zich daarna wassen en aankleden. Zijn slaapgerief bleef bij Marthe omdat hij dat dezelfde avond terug nodig had. Voor Jan vertrok, vroeg Marthe of Jan zijn eerdere ongelukjes had besproken met zijn moeder, maar Jan moest toegeven dat hij dat nog niet had aangedurfd. Hij gaf haar nog een zoen en zei "Tot straks".
Jan had de avond ervoor met zekerheid een pyjama aangedaan, en was met zijn luierbroekje gaan slapen. Nu lag hij met zijn benen bloot en hij had geen luierbroekje meer aan. In de plaats daarvan had hij een echte luier aan, met twee klevers aan beide kanten.
Onwennig voelde hij aan het dik pak tussen zijn benen. De luier voelde droog aan, maar ergens in zijn onbewuste wist Jan beter. Hij voelde met zijn hand tussen zijn huid en de luier, en zijn vermoeden werd bevestigd : Jan had weer in zijn slaap geplast. Nu had de luier alles opgevangen, en daar was Jan wel blij om. Dat was al één genant punt minder.
Hij was daardoor Ella wel even vergeten. Nadat ze de deken helemaal naar achter had gekregen, kroop ze terug op bed, en ging met haar volle luier bovenop Jans luier zitten, en liet zich toen bovenop Jan vallen. Jan was meteen klaarwakker, en was ook meteen de luier vergeten, en hoe hij eraan kwam.
Na wat met Ella te hebben gedold, ging Jan zijn bed uit. Hij zag de pyjamabroek op het andere stuk van het bed liggen. Hij deed de broek terug aan, en ging naar beneden. Halverwege stak hij Ella voorbij en hielp haar even tot beneden.
Jan was eigenlijk van plan geweest naar de badkamer te gaan en daar de luier uit te doen en te gaan plassen, maar Ella trok hem mee naar de keuken. Daar was Marthe al druk in de weer.
"Dag Jan, goed geslapen ?"
Ella had blijkbaar de taak gekregen Jan wakker te maken en hem naar de keuken te brengen, want toen ze in de keuken kwamen, liet ze onmiddellijk los en ging spelen in de woonkamer.
"Ben je niet te hard geschrokken vanmorgen ? Je was zo diep aan het slapen dat ik het zonde vond om je wakker te maken vannacht. Heb je de luier nodig gehad ?"
Marthe vertelde dat ze de avond ervoor tijdens haar werk zich bedacht dat er een grotere kans bestond dat Jan terug een ongelukje zou krijgen. Ze had onvoldoende vertrouwen in de luierbroekjes, ook al heetten ze dan Drynites.
Om die reden was ze 's nachts tot bij hem gekomen, had zijn pyjamabroek en het luierbroekje uitgedaan en had hem de echte luier aangedaan. Hij sliep zo vast dat het haar niet onmiddellijk lukte zijn pyjamabroek terug aan te krijgen, dus had ze dat maar uitgelaten en het dekbed zo over hem gelegd.
"Zou je even je pyjamabroek naar beneden kunnen doen ? Dan kan ik zien of de luier goed past."
Jan had wel door dat Marthe de luier had omgedaan 's nachts. Toen ze het hoe en waarom vertelde, was hij absoluut niet kwaad. Integendeel, hij was haar eerder dankbaar dat zij daaraan dacht. Hij deed dan ook zonder problemen zijn pyjamabroek naar beneden en stapte eruit.
Ook al was het misschien een vreemd gezicht, een zestienjarige met een luier aan die voor een vrouw staat die volgens hem hooguit zes of zeven jaar ouder was. Toch had Jan er geen enkel probleem mee. Hij vertrouwde Marthe volledig.
Op de luier waren duidelijk een bruine vlek en twee gekleurde groene strepen, waar dit meer bovenaan gele strepen waren.
"Hij is duidelijk nodig geweest"
"Ben je wakker geworden tijdens het plassen ?"
Jan liet weten dat hij niets had gemerkt, noch van het luieren, noch van het plassen. Hij was teleurgesteld dat hij terug in bed had geplast, maar ook opgelucht dat er een manier was om de gevolgen klein te houden.
"Is het goed dat we nu iets eten ? Ik moet ook nog eten dus we kunnen het samen doen. Drink je koffie ?"
Marthe begon de tafel te dekken. Jan wou eigenlijk naar de badkamer, maar hij merkte ook dat hij scheurde van de honger, en Marthe was bezig om een zalig geurende tas koffie in te schenken voor hem.
"Neem nog even het brood achter je en ga dan maar zitten, dan kunnen we er aan beginnen."
Jan nam het brood, en ging zitten, en merkte toen dat hij zelfs zijn pyjamabroek was vergeten, zo innemend kon Marthe zijn. Marthe zag Jan naar zijn pyjamabroek kijken.
"Laat maar liggen, tenzij je het koud zou hebben natuurlijk. Voor mij maakt het geen barst uit hoe je hier rondloopt, en voor Ella moet je het ook niet doen. Die zal ook wel gezien hebben dat je luier volgeplast is."
Dat laatste vond Jan maar een rare gedachte, maar hij bleef wel gewoon op de stoel zitten.
Tijdens het eten durfde Jan eindelijk vragen wat hij al vanaf dag één wou vragen. 't Is te zeggen, hij vroeg haar of het kon dat hij haar enkele keren de supermarkt had zien uitkomen zo rond kwart voor vijf.
Marthe zei dat ze dan van haar werk kwam. Ze werkte als verzorgende in de jeugdinstelling die in het dorpscentrum was. Ze had om half vijf gedaan met werken, en via de supermarkt was het voor haar een kortere weg naar de bus.
Op woensdag werkte ze niet, maar ze had normaal op vrijdag avondshift, en om de zoveel weken had ze een weekend lang langere avondshifts.
Het was Jan nog nooit opgevallen, maar het kon kloppen dat hij Marthe nooit op woensdag zag. Op woensdag was hij meestal bezig met de groepswerken die op school werden uitgedeeld, en dikwijls moest hij dan naar een klasgenoot, of kwamen ze naar hem om aan een groepswerk te werken, en dan kon Jan zich niet voor het raam neerpladijzen.
"Werk je er al lang ?"
"Ik ben onmiddellijk na mijn middelbaar er gaan werken. We waren allebei nog maar 18 toen we trouwden, en ik was op het moment dat we trouwden eigenlijk al zwanger. Ik moest nog negentien worden toen Ella geboren werd.
Mijn werkgever wil me graag opvoeder maken, maar dan moet ik wel eerst het diploma halen. Gelukkig wil het werk mijn opleiding daarvoor betalen, maar zolang Ella nog zo klein is, is dat praktisch moeilijk."
"Wat doe je dan eigenlijk zoal ?" wilde Jan weten.
Marthe vertelde dat haar werk heel divers was. Zij stond mee in voor de verzorging van de leefgroepen tot zestien jaar. Het waren kinderen en jongeren die uit moeilijke gezinssituaties kwamen, en er waren heel wat van de kinderen die daardoor een incontinentieprobleem hadden. Vandaar dat ze ook geen enkel probleem had om hem een luier om te doen.
"Oei", zei Jan, "Ik heb toch niet de indruk dat ik het moeilijk heb thuis."
"Ik ben er van overtuigd dat dat niet zo is. Jouw ongelukjes zullen ook wel hun oorzaak hebben, maar dat is geen zorg voor nu."
Jan besefte plots dat zijn bedplassen inderdaad een oorzaak had, en dat bracht hem volledig van slag. De tranen kwamen in zijn ogen. Marthe ging naast hem staan en bracht zijn hoofd weer bij haar boezem, zoals twee weken eerder. Ook nu kalmeerde Jan al snel door het contact met haar boezem en haar rustige ademhaling.
Jan ging zich daarna wassen en aankleden. Zijn slaapgerief bleef bij Marthe omdat hij dat dezelfde avond terug nodig had. Voor Jan vertrok, vroeg Marthe of Jan zijn eerdere ongelukjes had besproken met zijn moeder, maar Jan moest toegeven dat hij dat nog niet had aangedurfd. Hij gaf haar nog een zoen en zei "Tot straks".
Laatst bewerkt:
beddenplasser
volwassen peuter
Ik ga enkele dagen naar het buitenland. Ten vroegste vrijdag kan je een nieuw vervolg verwachten. Typfoutjes of zo mag je altijd melden. Ik verbeter waar nodig.
Winnie de Poep
klein zijn is fijn.
toppie
PietjeDLimburg
Superlid
Ik had ook wel Jan willen zijn
slaaf.johannes
Superlid
het ver haal net in 1x gelezen prachtig hoop op meer
