Verhaal Klaar winkelierster...

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 1

Bingo. Het was kwart voor vijf en daar was ze weer. Elke weekdag zag hij ze buitenkomen uit de supermarkt. Hij wist niet wie ze was, hoe oud ze was, en of ze misschien in de supermarkt werkte. Hij wist alleen dat hij haar om kwart voor vijf uit de supermarkt kon zien komen. Vanuit zijn slaapkamer kon hij niet de volledige parking zien, dus wist hij zelfs niet of ze in een auto stapte.
Hij had haar enkele weken geleden de eerste keer opgemerkt. Ze was niet onknap met haar lang bruin haar en niet al te grote gestalte. Het was echter de manier waarop ze liep dat hem opmerkte. Het had wel iets van een waggelgangetje. Het leek wel of er iets tussen haar benen hing, maar dat kon ook zijn fantasie van dat moment zijn.

Jan fantaseerde wel meer over rare dingen, vooral dan als hij na schooltijd in zijn kamer zat weg te dromen terwijl hij naar de winkelende wriemelende massa keek die de supermarkt in en uit ging.
In ieder geval, sinds die eerste keer viel het hem op dat ze elke keer ongeveer op het zelfde moment uit de winkel kwam. Gefascineerd door dit feit merkte hij de laatste dagen dat hij extra zijn best deed om zeker op tijd te zijn om haar te zien buitenkomen.

Jan was anders dan de meeste anderen van zijn klas niet zo'n uitgangstype. Meestal reed hij na school onmiddellijk naar huis om zich thuis te amuseren met zijn boeken, strips en muziek.
Als zijn moeder hem niet af en toe erop attent maakte dat er nog zoiets bestond als een tafel, met daarop voorwerpen die andere mensen zonder meer voedsel noemden, zou hij zelfs compleet vergeten eten. Al te dikwijls sliep hij in met een hongergevoel omdat zijn moeder wel zo slim was hem niet altijd te roepen.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 2

Al enkele dagen liep Jan met de stille wens rond te weten te komen wie de mysterieuze vrouw was. Hij had al verschillende scenario's in zijn hoofd uitgedacht, maar geen enkele van deze scenario's af hem een bevredigend gevoel.
Zo had hij uitgedacht om tegen haar aan te lopen als ze uit de supermarkt kwam, zodat haar boodschappen op de grond zouden vallen en hij haar kon helpen in de hoop op die manier in contact te komen. Alleen had hij al gemerkt dat ze niet altijd boodschappen bij zich had, en hij kon zich perfect inbeelden dat ze eerder boos op hem zou worden. Uiteindelijk liet hij dit plan maar varen.
Hij liep ook met het idee rond om haar te volgen, maar hij zag al snel het nutteloze van de zaak in. Niet alleen kon het perfect zijn dat haar auto op dat deel van de parking stond dat hij vanaf zijn kamer niet kon zien, en dan zou de volgtocht maar van heel korte duur zijn.
Ze kon ook de bus nemen aan de bushalte die aan de achteruitgang van de parking lag. En hij mocht er niet aan denken wat er zou gebeuren als de vrouw het door zou hebben dat hij haar aan het volgen was.
Het jammere voor hem was dat hij zo'n slechte leugenaar was. Zijn moeder zou het onmiddellijk opmerken als hij een smoes gebruikte om naar de winkel aan de overkant te komen.

Het was echter zijn moeder die hem die maandag een ongelooflijke kans aanbood. Hij was thuisgekomen om kwart na vier en hoorde zijn moeder uit de keuken zichzelf verwensen dat ze brood was vergeten kopen.
Nog voor hij zijn jas en schoenen had uitgedaan, stond hij al in de keuken met de vraag of hij misschien even brood moest gaan halen in de supermarkt en of ze misschien nog andere dingen moesten hebben. Vijf minuten later was hij op weg naar de winkel met op het boodschappenlijstje brood, fruit en wat bussen melk en fruitsap.
In de winkel had hij al snel de zaken die hij moest hebben in het mandje gelegd, maar aangekomen bij de kassa zonk de moed in de schoenen. Vier kassa's open en aan alle vier stonden oudjes van dagen met veel te veel hopen tijd die ze met veel graagte opgebruikten. Er zat niets anders op dan te beginnen aanschuiven.
Hij had doelbewust de kassa gekozen met mensen zonder hulpmiddelen zoals een wandelstok. Hij hoopte dat deze mensen ook net iets sneller zouden zijn met hun boodschappen. Toen het eindelijk aan hem was, was het bijna kwart voor vijf.
Hij legde de boodschappen op de winkelband en besefte plotseling wat voor oen hij was. Niet alleen de parking had een voor- en achteringang. Ook de winkel zelf had een tweede ingang die uitgaf op een plein waaraan een school, enkele kantoren en ook enkele crèches lagen.
Het was perfect mogelijk dat Mrs. X, zoals hij haar was beginnen noemen in zijn fantasie, de winkel gebruikte als passage naar de parking. Hij moest dus niet alleen de uitgang in het oog houden maar ook de tweede ingang.
Net toen de winkelbediende begon met zijn producten te scannen, zonk de moed hem nog meer in de schoenen. Hij zag haar op enkele meters passeren. Ze had inderdaad de tweede ingang genomen en ging naar de andere uitgang. Zijn kans om haar te ontmoeten leek verkeken.

Van dichtbij viel het hem nog meer op dat ze eigenlijk helemaal niet zo oud was. Ze had een fijn gezicht met, voor zover hij de tijd had gehad het te kunnen zien, donkerbruine ogen. Ook nu viel haar speciale manier van wandelen op. Het kon niet haar kleine gestalte zijn, want bij nader inzien was ze groter dan hij dacht.
Hij kreeg zelfs de tijd niet om haar te zien buitenwandelen want de winkeljuffrouw (ttz juffrouw viel te betwijfelen aan haar leeftijd te zien...) maakte duidelijk dat ze geld verwachtte. Hij gooide snel het gekochte in de boodschappentas die hij had meegenomen van thuis, en liep bijna de winkel buiten.
Wat hij toen zag had hij totaal niet verwacht. Het was al tien voor vijf, maar Mrs. X was bezig een boodschap achter te laten op het ouderwetse berichtenbord dat nog steeds in de winkel hing. Jan stopte onmiddellijk, zogezegd om iets op de winkelrekening na te kijken, en wachtte totdat de boodschap ophing.
Hij had nog meer geluk want makkelijker kon het briefje niet hangen. Toen ze weg was ging Jan naar het prikbord, nam het briefje dat de vrouw helemaal links beneden had opgehangen en las het...
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 3

"Ik ben op zoek naar een babysit voor nu vrijdag van zeven uur tot elf uur om op mijn dochter van 3,5 jaar te letten. U mag me contacteren op het telefoonnummer dat hieronder staat. Alvast bedankt. Marthe D.R."

Dit had Jan totaal niet verwacht. De vrouw leek hem niet veel ouder dan hem, maar ze had blijkbaar al een dochter van drie jaar. En als er een dochter is, is er ook een vader. Behoorlijk van zijn melk, en met het briefje nog steeds in zijn handen stapte hij verder naar huis.
Het was pas toen hij de boodschappentas in de gang op de grond zette, dat hij besefte dat hij volledig vergeten was het briefje terug te hangen op het prikbord van de supermarkt. Hij stak het in zijn achterzak, deed zijn schoenen en jas uit en ging in de keuken de boodschappen wegzetten. Zijn moeder was in het washok bezig, en eigenlijk vond Jan dat niet zo erg. Hij riep naar zijn moeder dat hij naar boven ging.

Boven op zijn kamer ging hij op zijn bed liggen. Dit deed hij zelden, maar nu moest hij toch even gaan liggen om te bekomen. Het feit dat hij enkele minuten geleden net niet tot bij haar was geraakt deed hem nog steeds inwendig vloeken.
Hij wist niet waarom, maar hij wou ze absoluut ontmoeten. Iets aan haar intrigeerde hem bijzonder sterk, maar hij kon niet onmiddellijk zeggen wat.
Als hij inging op het aanbod kreeg hij de kans haar te zien, maar tegelijkertijd schrikte het hem ook hard af. Hij zag zichzelf nog niet onmiddellijk babysitten, alhoewel hij altijd al goed met kleine kinderen overweg kon. Hij had daar al meermaals complimenten over gekregen. Ook was hij er niet op voorbereid dat er een man in haar leven ging zijn.
Hij had in al zijn fantasieën en bedenksels van de voorbije weken er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat deze vrouw ook een leven had buiten om kwart voor vijf uit de winkel te komen, en dat het niet meer dan normaal was dat er een man en zelfs een kind was.

Hij had geluk met zijn hoeveelheid huiswerk. Toen hij daarmee klaar was, zette hij muziek op (die Best of van R.E.M. van zijn ma was eigenlijk geweldig goed...) en vloog in de laatste van Largo Winch. Niets beter dan wat stevige actie om zijn zinnen te verzetten.
Tijdens het eten begon hij echter toch verder te denken over dat babysitten. Hij was al langer aan het denken aan een manier om een centje bij te verdienen, en babysitten was misschien toch niet zo'n slecht idee. Hij was content met een boek en had niet de behoefte om elke avond uit te gaan. Dus als hij op een ander een boek kon lezen en er voor betaald worden ook nog, dan was hij met elk centje dat hij daarmee verdiende tevreden. Hij wou wel eerst een tweede mening horen.

Hij ging naar beneden en liet het briefje lezen aan zijn moeder en vroeg haar wat zij er van zou denken als hij dat zou doen. Het antwoord verraste hem toch wel, want zijn moeder zei dat dit echt iets voor hem was. Ze had in hem altijd een goede kleuterleider gezien, zei ze. Geen idee waar ze dat vandaan haalde, maar hij ging er niet tegenin, want uiteindelijk kende zijn moeder hem langer dan dat hij zichzelf kende. In zijn achterhoofd zat een stem die zei nu beter te zwijgen en te luisteren.
Ze vond wel dat hij alles moest regelen met de vrouw van het briefje. Opgepept door zijn moeder en vol adrenaline van de spanning besefte Jan dat hij nu moest handelen. Hij nam de telefoon en tikte de cijfers van het telefoonnummer in dat op het briefje stond. Het hoorde de lijn overgaan en na een twintigtal seconden was er een stem aan de andere kant van de lijn.
"Hallo, met Marthe De Ro... "
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 4

"Goeienavond. U spreekt met Jan Van Hoof. Ik zag daarstraks uw briefje hangen op het prikbord van de Delhaize. U zoekt een babysit voor deze vrijdag ?"
Jan had heel veel schrik dat de vrouw op zoek was naar een meisje om te komen babysitten. Het leek hem in ieder geval toch iets dat meisjes sneller deden dan jongens, toch zeker als ze zestien waren zoals hij.
Marthe had echter geen enkel probleem met een jongen. Ze vroeg wel of hij al eerder had gebabysit, en toen hij deze vraag kreeg, kreeg Jan het behoorlijk warm. Hij moest natuurlijk toegeven dat hij dat nog nooit had gedaan, maar toen hij zei dat hij al van meerdere mensen te horen had gekregen dat hij goed met kleuters kon omgaan, ging ze overstag.
Dat zijn moeder duidelijk hoorbaar tegen hem zei dat hij dit zeker moest zeggen, had misschien ook wel geholpen om Marthe te overtuigen. Het feit dat zijn moeder liet merken af te weten van de vraag om te komen babysitten, was natuurlijk voor Marthe een extra bevestiging dat Jan geen flauwekul verkocht.
Het telefoongesprek bleek in alle opzichten een meevaller. Ten eerste bleek Marthe een aangename vrouw met een zeer aangename zachte stem. Ten tweede mocht hij van Marthe proberen, en ten derde bleek Marthe gewoon bij hen in het dorp te wonen, zodat hij er met de fiets naartoe kon rijden.

De rest van de week gebeurde er maar weinig, met uitzondering van de plaagstoten van zijn tweelingzus Lies, die er van overtuigd was dat babysitten de enige vorm van geld verdienen was die haar broer kon en wou. Hij kon dan immers blijven doen wat hij wou, nl. zitten lezen, en er nog voor betaald worden.
Deels had ze gelijk, maar gelukkig vroeg ze niet hoe hij op het briefje was uitgekomen. Als ze dat had geweten, had ze hem nog veel harder geplaagd.
Hij kwam zeer goed overeen met zijn zus, maar over gevoelens praatten ze eigenlijk nooit. Ook qua karakter waren ze behoorlijk verschillend. Hij was afwachtend, rustig en in zijn ogen normaal. Lies was enorm bevlogen en sociaal zeer actief, o.a. in de jeugdbeweging. Zijn zus was dan ook zelden thuis, terwijl Jan zeer tevreden was met zijn kamer en zijn boeken.

Die vrijdagavond kreeg Jan amper een hap door zijn keel. Hij was meestal vrij stressbestendig maar nu had hij het even niet. Jan was dan ook erg blij dat hij op zijn fiets kon kruipen en naar Marthe en haar dochter kon rijden. Langer dan vijf minuutjes was hij niet onderweg en even voor zeven uur belde hij aan. Hij hoorde gestommel en Marthe deed open.
"Hallo, ik ben Marthe. Jij bent Jan neem ik aan ? Kom binnen !"
Jan was verrast door de warme ontvangst. Marthe liet hem onmiddellijk zien waar hij zijn jas en schoenen - "Er ligt overal tapijt en vloerverwarming dus je kan perfect op sokken rondlopen" - kon laten.
"Ik ben nog even bezig ons Ella aan het klaarmaken. Ga maar al in de woonkamer. We komen zo."
Vijf minuutjes later kwamen Marthe en Ella binnen, Ella verlegen verstopt achter de rug van haar moeder. Marthe zette Ella voor de tv en gaf Jan daarna de nodige uitleg.
Ze moest voor haar werk weg, en zou tegen elf uur normaal gezien terug zijn. Ze had de nodige telefoonnummers op een briefje op de tafel gelaten, en zei waar hij drank en snacks kon terugvinden. Ella zou haar gewone avondroutine kunnen volgen.
"Om kwart na zeven mag ze haar thee drinken. Die staat af te koelen in de keuken. Daarna lees je nog maar een verhaaltje voor uit haar verhalenboek dat daar in de zetel ligt, en breng je haar naar boven. Haar kamer is de eerste deur rechts."

Marthe gaf Ella nog een dikke zoen, bedankte Jan al en vertrok. Jan was nu officieel babysitter. Hij zag trouwens dat de klok al zestien na zeven aanwees dus hij ging naar de keuken. Hij schrok wel even want midden op de tafel stond een zuigfles met lauwwarme kamillethee in.
Hij draaide de dop met de speen erop. Hij had geen idee hoe hard hij de dop erop moest draaien en hoopte maardat het niet tè strak was. Daarna ging hij er mee naar Ella.
"Dag Ella. Ik heb hier je thee. Drink die maar op en dan lezen we daarna nog een verhaaltje."
"Oké", was het muisstille, korte en bondige antwoord van het meisje.
Jan ging naast het meisje in de zetel zitten terwijl ze langzaam haar fles thee leegzoog. Halverwege de fles stopte het meisje en voor dat Jan besefte wat er gebeurde kroop het meisje bij hem op de schoot en zoog verder.
Toen de fles leeg was kroop Ella van schoot, zette de fles op het salontafeltje, nam het boek van de zetel en wou terug op Jan zijn schoot gaan zitten. Jan hield haar tegen met zijn hand.
"Zullen we eerst de televisie uitzetten ? Ik lees niet graag als er tv opstaat."
Ella keek met een beetje beteuterd gezicht, en gaf antwoord.
"Jij mij dragen !"
”Oké !"
Dat was in orde voor Ella. Ze nam de afstandsbediening en drukte op de knop om de tv stand-by te zetten. Ze kroop terug bij Jan op de schoot met het boek in haar handen. Er stak een papiertje op de plaats waar ze gebleven waren. Het waren allemaal kleine verhaaltjes en het eerstvolgende was een verhaaltje over een grote witte poes.
”En nu naar bed !"
Hij legde het boek op de zetel en stond recht terwijl hij Ella ophief. Hij nam ze op de arm, en toen pas merkte hij dat ze een luier aan had. Hij ging met haar naar boven haar kamer in.
Daar stond een houten spijlenbedje klaar. Op haar kopkussen lag een fopspeen. Hij legde het meisje in bed en deed de deken over haar. Haar fopspeen zat ondertussen al in haar mond.
"Slaapwel, Ella", zei Jan toen hij het licht van haar kamer uitdeed.

Hij ging naar beneden en zette de tv terug op. Hij was toch even uit het lood geslagen. Hij wist niet dat meisjes van 3,5 nog een zuigfles hadden en met een fopspeen sliepen. De avond verliep verder heel rustig en om vijf voor elf kwam Marthe binnen.
"Hoe is het geweest ?"
Toen hij vertelde dat Ella tijdens het zuigen op zijn schoot was komen zitten, verschoot Marthe.
"Hoe heb je dat voor mekaar gekregen ? Dat doet ze bij mij nooit meer."
Marthe vroeg of hij dit in de toekomst nog zou doen, en of ze hem misschien nog meer mocht bellen. Jan had niet het gevoel dat hij veel had moeten doen en zei ja. Marthe betaalde hem en bedankte hem nog een keer.
Jan had een warm gevoel toen hij naar huis reed. Wat Marthe zei over wat Ella had gedaan deed hem heel veel deugd, en blijkbaar had hij ook op Marthe een goede indruk gemaakt.
 
Laatst bewerkt:

Martinus

Toplid
Tof verhaal

Een correctie: "tijdens het zuigen kroop Marthe op de schoot..." maar dat was toch Ella?

Groetjes
Martinus
 

nina15000

Superlid
Super leuke verhaal ga zo door
En ik hoop dat er snel een nieuw hoofdstuk komt vindt het een superverhaal

Als ik punten kon geven kreeg je een 9 van mij

Groetjes Nina
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 5

Toen Jan de volgende morgen beneden zat te ontbijten, vroeg zijn moeder hoe het geweest was. Hij vertelde dat alles goed was gegaan, dat het lieve mensen waren, en dat Marthe had gepolst of ze hem nog mocht bellen.
Hij vertelde ook dat hij niet goed wist wat te denken van het feit dat Ella nog een zuigfles dronk 's avonds, en dat ze nog een fopspeen had. Zijn moeder stelde hem echter gerust.
"Jan, ik zou er maar niet over in zitten. Elke ouder heeft een andere aanpak over het loslaten van de babytijd en de babyvoorwerpen. Het is niet abnormaal dat kinderen van die leeftijd dat nog doen. Je bent blijkbaar vergeten dat jullie zelf ook al de vijf gepasseerd waren vooraleer jullie je tutters vaarwel hebben gezegd."
Dat laatste was Jan inderdaad compleet vergeten. Hij had langer dan zijn zus luiers moeten dragen omdat hij in bed plaste, zo tot zijn tien jaar, maar blijkbaar waren ze allebei ook verknocht geweest aan een babyvoorwerp. Ella was in die zin nog 'maar' drie en een half jaar oud.

Na het gesprek met zijn moeder was het laatste beetje twijfel verdwenen bij Jan. Mocht Marthe opnieuw bellen, dan zou hij zonder enig probleem kunnen toezeggen. Er was niets toegezegd, maar toch voelde Jan enige teleurstelling toen hij na tien dagen nog niets had gehoord. Ergens hoopte hij dat dit elke week of zo zou zijn, maar hij besefte al gauw dat hij absoluut niet mocht hopen op meer.
Toen hij die woensdag van school terugkwam, wist zijn moeder te zeggen dat Marthe had gebeld met de vraag of hij die vrijdag terug kon babysitten. Ze wist dat het kort dag was, maar ze moest op haar werk invallen voor een collega, en hoopte dat Jan kon. Het was terug om zeven uur en zou terug duren tot een uur of elf.
Jan moest geen twee keer nadenken. Hij belde onmiddellijk Marthe op, maar kreeg haar voicemail aan de lijn. Teleurgesteld dat hij ze niet zelf aan de lijn kreeg, sprak hij maar iets na de biep.

Die vrijdag belde Jan weer kort voor zevenen aan bij Marthe en Ella. Marthe liet hem binnen, en zei dat ze de thee al had klaargezet, en dat Ella in de badkamer op het toilet zat.
Ze nodigde hem uit om haar mee klaar te maken. Samen gingen ze naar de badkamer. Ella was net klaar en was zelf al van de pot gekropen. Marthe nam wc-papier en maakte Ella's poep schoon. Op de lavabo lag al een tandenborstel klaar.
"Heb je ooit al de tanden gepoetst van een kleuter ?", vroeg Marthe.
Jan zei dat hij nog nooit een kind had klaargemaakt voor het slapengaan, dus nee, tanden poetsen bij kinderen had hij nog nooit gedaan. Marthe liet zien hoe zij het deed. Toen ze ermee klaar was, kreeg Ella zelf nog haar kans om te laten zien wat ze kon, waarna de mond werd gespoeld.
"Zie je het eventueel zitten om Ella haar luier aan te doen ?"
Jan wist niet of hij dit kon, maar hij had het gevoel dat Marthe hoegenaamd niet boos zou zijn mocht hij de mist in gaan. Marthe's vertrouwen in hem gaf zijn zelfvertrouwen zo'n boost dat hij er geen probleem had om "Goh ja, waarom niet !" te antwoorden.
Marthe legde de verschillende stappen uit die Jan moest doen. Hij moest Ella, die al door Marthe was uitgekleed voor ze door haar op het toilet was gezet, op het verzorgingskussen leggen dat op een verzorgingstafel lag in het midden van de badkamer, naast het bad. In een mand onder het kussen lagen de propere luiers.
Jan moest de luier openvouwen en Ella's benen licht opheffen ('t is te zeggen, eigenlijk gooide Ella zelf haar benen naar omhoog), zodat de achterkant van de luier onder haar gelegd kon worden. Gelukkig was het voor Jan snel duidelijk wat de voor- en achterkant van de luier was. Haar benen werden aan weerszijden naast hem gelegd, zodat hij de luier rond haar middel kon leggen, en vastkleven.
Toen hij daarmee klaar was, moest hij Ella's romper en pyjama aandoen. Jan had niet het gevoel dat hij veel fouten had gemaakt. Het voelde alleen even wat onwennig om de drukknopjes van de romper in het kruis van het meisje te moeten vastmaken.
Toen hij klaar was, feliciteerde Marthe hem. Ze kon moeilijk begrijpen dat hij dit nog nooit had gedaan, zo vlot ging het.

Door het feit dat Jan had meegeholpen had het allemaal wat langer geduurd. Toen ze in de woonkamer kwamen bleek het al twintig na zeven, en moest Marthe dringend vertrekken.
De rest van de avond verliep net zoals de vorige keer, met die uitzondering dat nu de tv niet opstond, en Ella nu perfect op Jan zijn schoot kon blijven zitten nadat ze haar fles kamillethee had leeggezogen.
Jan wist nu ook wat hij kon verwachten en had dus ook geen probleem meer met de zuigfles en de fopspeen. Toen Ella in bed was gelegd, ging Jan met de zuigfles naar de keuken, draaide de dop los, maakte de speen los en spoelde alles af. Er stonden nog twee andere zuigflessen waarbij de spenen uit de dop waren gehaald, daarom dat Jan wist dat dit geen probleem was.

Toen Marthe thuiskwam, wist Jan niet veel meer te vertellen dan de vorige keer. Hij bedankte Marthe wel dat ze hem het vertrouwen gaf om Ella zelf klaar te maken. Dit was echter bewust de bedoeling van Marthe, alleen kon Jan dat aan het begin van de avond nog niet vermoeden.
Voor dat hij naar huis ging, vroeg Marthe of hij de vrijdag die volgde terug kon komen, maar dan om half zeven. Hij zou dan Ella volledig moeten klaarmaken, met alles erop en eraan.
Jan was enorm verrast met deze vraag, maar het vertrouwen dat Marthe hem gaf, was voor hem signaal genoeg om ja te zeggen.
 
Laatst bewerkt:
Bovenaan