Verhaal Klaar winkelierster...

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 56

Lies lag al zo lang bewegingloos in de schoot van haar moeder dat Mia zich afvroeg of haar dochter misschien in slaap was gevallen. Net toen ze dit wou nakijken, draaide Lies haar lichaam zodat ze Mia kon aankijken.
“Dag meisje. Ik dacht dat je in slaap was gevallen. Zo stil bleef je liggen.”
“Ik lag gewoon te genieten, maar ook na te denken, mama. Ik ben helemaal in de war. Het kan toch niet wat wij nu gedaan hebben. Ik ben zeventien jaar. Ik moet geen zuigfles meer krijgen. En toch deed mij dat heel veel deugd. Het was precies of ik dit al heel lang nodig had.”
Mia merkte aan Lies haar stem dat ze behoorlijk overstuur was geworden, en legde geruststellend haar hand op het voorhoofd van haar dochter.
“Je vond het fijn ?”
“Ja. Dat is het hem juist. Welke zeventienjarige vindt dat nu fijn om een zuigfles te krijgen ? Ik blijkbaar. Ik heb ne pamper aan, en houd ervan om een tutter in mijn mond te hebben en van een papfles te drinken. Kan het nog zotter ?”
“Ik kan anders vlot uit mijn hoofd nog wel twee andere namen van zeventienjarigen opnoemen als je wilt, hoor. Ik had alleen niet gedacht om op mijn leeftijd nog twee baby’tjes in huis te hebben.”

Lies bleef even terug in gedachten verzonken.
“Sorry, mama, dat ik die gevoelens heb. Ik heb op dit moment heel hard het gevoel dat er iets mis met mij is, dat ik binnenkort goed ben voor het zothuis.”
“Ben je nu helemaal knetter geworden, Lies. Laat mij één ding heel duidelijk stellen : jij bent niet psychisch ziek. Je beleeft wel een aantal van je gevoelens op een manier die afwijkt van de gangbare norm, dat kan je wel zeggen, maar dat is nog iets anders dan psychisch ziek zijn. In de psychiatrie kun jij niks gaan doen.”
“Hoe komt het dan dit ik er zo van slag door ben ? Ik kan er enorm van genieten op het moment zelf, maar ik kan dit toch niet constant gaan doen. Ik zou nogal uitgelachen worden.”
“Liesje, niemand zegt dat je dit constant moet doen. Dat bepaal jij vooral zelf, maar ik denk dat het geen kwaad kan om te luisteren naar mensen die je vertrouwt zoals mij, Marthe en die andere baby’tjes in huis.”

Mia deed haar hand terug weg van Lies haar gezicht.
“Liesje, voor we verdergaan, zou ik willen vragen dat je rechtkomt. Het nadeel van zo’n groot baby’tje te zijn is je gewicht. Je begint pijnlijk door te wegen.”
Onmiddellijk kwam Lies recht met de nodige sorry’s. Ze voelde zich nog schuldiger dan ervoor nu ze wist dat ze haar moeder had pijn gedaan.
“Lies, hou op alsjeblief. Je drijft het veel te ver door. Ten eerste ben ik het zelf geweest vanavond die de aanzet heeft gegeven om je een fles te geven. Ten tweede vind ik dat helemaal niet erg, en ten derde ben ik zelf groot genoeg om aan te geven waar mijn grens ligt. Je hebt me niet pijn gedaan. Het had alleen niet langer mogen duren.”

Lies rolde zich in een bolletje op in de zetel.
“Mama, waarom heb jij dat eigenlijk gedaan, voorgesteld dat ik een fles zou drinken ?”
“Vooral uit nieuwsgierigheid. Ik vroeg me af of je dit zag zitten, en wat dit bij jou zou teweegbrengen. Blijkbaar veel zo te merken. Je bent behoorlijk van de kaart, hé ?”
“Ja. Ik ben wel blij dat je me dit hebt laten ervaren, maar het is er wel niet simpeler op geworden. Ik mis het nu al, dat gevoel, en daar worstel ik vooral mee. Het is precies of ik wil niet liever dan dit altijd te ervaren.”
“Eerlijk gezegd denk ik dat er zowel bij jou als bij Jan vele jaren opgekropte leegte aan het loskomen zijn, Lies. Jullie zijn opgegroeid zonder vader, en daardoor zijn jullie op een aantal vlakken veel sneller groot moeten zijn dan andere kinderen. Ik heb zo’n vermoeden dat dat gemis en die ervaring nu een kanaal heeft gevonden om zich te tonen.”
“Dus wij compenseren nu het feit dat wij te weinig klein hebben kunnen zijn.”
“Het is zeker niet één op één, Lies, maar het speelt volgens mij wel een rol. Daarom kan ik het ook gewoon aanvaarden, en ben ik bereid samen met jullie uit te zoeken hoe diep het gaat en hoe ver jullie beleving is.”
“Dus jij wil zo ook jouw keuze van zestien jaar geleden goedmaken ?”

Mia was verrast door deze plotse draai die aan het gesprek werd gegeven. Ze was het niet gewend dat de problemen die ze met haar ex-man had gehad door haar kinderen werden opgerakeld. Ze waren nog baby’tjes toen, en hun vader kwam slechts heel sporadisch ter sprake.
Nu moest Mia dan ook even slikken van de heldere gedachtegang van haar dochter.
“Lies, ik weet niet of je de zaken zo zwart op wit mag stellen. Ik moet eerlijk toegeven dat je me er wel mee pakt, met die uitspraak.”
“Dus je voelt je wel aangesproken ?”
“Dat in ieder geval. Ik heb me altijd afgevraagd en er schrik voor gehad dat jullie schade zouden ondervinden van het feit dat wij uit elkaar zijn gegaan. Je mag dat gerust een schuldgevoel noemen.
Het mag dan misschien wel een misplaatst schuldgevoel zijn, daar valt nog over te discussiëren, maar dat zorgt er wel voor dat ik er geen enkele moeite mee heb dat jullie nu proberen te ontdekken waar jullie gevoel je heen leidt. En ik help jullie er heel graag mee.”
“Ik heb je toch niet gekwetst toen ik dat vroeg daarjuist ?”
“Toen je dat zei van die keuze ? Nee, Liesje. Je hebt me verrast en doen beseffen dat je bijna volwassen bent, maar gekwetst zeker niet. Daar moet je geen schrik voor hebben.”

Jan werd wakker maar het duurde even voor hij zich kon oriënteren. Ook merkte hij dat zijn bewegingsvrijheid heel beperkt was. Hij lag op zijn zij naast Els, maar het lukte hem niet naar de andere kant te rollen, zoals hij wilde.
Hij had totaal geen besef van de tijd. Het was op een zacht lampje in de hoek van het bed na pikdonker in de kamer. Het lampje bood net voldoende licht om te zien dat hij naast Els lag, maar daar bleef het bij.
Gaandeweg besefte hij terug waar hij was. Hij lag in het bed van Marian haar zoon, en ze kwamen hier een weekend lang logeren. Hij vroeg zich af hoe laat het was. De raam werd verduisterd door een gordijn, maar hij vermoedde dat er ook een rolluik was.
Hij kon zich nog maar amper iets herinneren van het slapengaan. Hij had nog wel beelden van een massage door Marian, maar hij moest op de één of andere manier toch in bed zijn geraakt. Hij vond het op zich wel al een geruststelling dat zijn fopspeen nog in zijn mond stak.
Hij bracht zijn hand naar zijn mond om de speen een beetje rechter te steken, en toen merkte hij dat de stof meetrok tot aan zijn middel. Hij kon het niet goed zien, maar hij was er eigenlijk zeker van dat hij in één van de trappelzakken stak waar Marian het over had.
Hij bedacht zich dat ze hem misschien ook hadden gefixeerd met de banden. In ieder geval moest hij veel moeite te doen om te proberen zich te verdraaien. Het lukte precies wel, maar dan moest hij op dezelfde plaats zich verdraaien en niet naar de andere kant rollen.
Pas toen hij zich op zijn andere zij had gerold, drong het tot hem door waarom hij wakker was geworden. Urine verliet ’s nachts zijn lichaam zonder enig probleem. Daar sliep hij los door. Nu was de situatie anders. Hij was wel degelijk wakker geworden omdat hij kaka moest doen.

Toen Marian merkte dat Jan begon te knikkebollen, maande ze haar twee gasten aan om hun glas wijn leeg te drinken, en daarna nog twee volle glazen water te drinken, zodat ze zeker geen kater zouden hebben.
Jan stemde er mee in om als eerste zich te laten verzorgen. Na het tanden poetsen meldden de twee zich in de slaapkamer. Jan legde zich op het verzorgingskussen met enkel nog zijn romper en luier aan, zoals Marian had gevraagd.
Hij verwachtte eigenlijk dat Marian hem toch nog ging verschonen, maar ze begon met hem zachtjes te masseren. Terwijl ze dat deed, gaf Els hem zijn fopspeen al. Het resultaat was dan ook dat Jan al op het verzorgingskussen in dromenland was.
Toen Marian dit merkte, besloot ze hem in bed te leggen met behulp van de badlift. Els hielp hem mee in de trappelzak. Hij werd op zijn zij gelegd, waarna Els er niet beter op vond de brede velcroband die over het middel ging strak vast te maken.
“Els, ik weet niet waarom je dit doet, maar die krijgt hij niet zelf los. Ik weet niet wanneer hij de laatste keer een grote boodschap heeft gedaan, maar als hij vannacht wakker wordt daarvoor, zal jij hem moeten losmaken.”
“Dat weet ik, Marian. En dat wil ik nu juist testen. Het is bij hem al geleden van vanmorgen, dus de kans is groot dat hij morgenvroeg echt wel moet. Ik wil eigenlijk weten of hij zou durven vragen of ik hem wil helpen. Ik ben er eigenlijk vrij zeker van dat hij me wil laten slapen, en niet anders zal durven dan het in de luier te doen.”
“Eerlijk gezegd, Els, kan ik je werkwijze niet echt goedkeuren. Dat is niet wat we hebben afgesproken over eigen keuze.”
“Nee, dat klopt, Marian, maar dat los ik wel met hem op. Trouwens, Jan heeft dikwijls niet liever dan dat de keuze door iemand anders wordt gemaakt. Op dat vlak is hij nog veel meer een baby’tje dan ik ooit zal zijn.”
“Als jij weet waar je begint, dan is het voor mij ook in orde. Maar nu, kleertjes uit en de commode op. Ik moet jouw ook nog onder handen nemen.”

Jan was in een geweldige tweestrijd verwikkeld. Hij verafschuwde het idee om kaka in de luier te moeten doen, maar hij wilde Els er ook niet mee lastig vallen. Ook had hij voor zichzelf al de bedenking gemaakt dat zij waarschijnlijk ook zo vastliggen, en hem dus niet zou kunnen helpen.
Hij overwoog om te roepen, maar daar zou Els even goed van wakker worden, dus ook dat was een in zijn ogen nutteloze gedachte. Hij wilde vooral Els niet storen, dan moest hij zeker niet roepen.
Om de beslissing nog wat uit te stellen, wilde hij weten of de luier nog wat kon hebben, maar ook daar kwam hij van een kale reis thuis. Hij voelde dat er en dikke band over zijn middel lag, en die verhinderde dat hij lager kon voelen. Marian had trouwens gezegd dat de trappelzakken aan de achterkant open gingen.
De aandrang was door het gepieker alleen maar groter geworden. Jan besefte dat hij maar één echte keuze had als hij Els niet wou wakker maken. Hij voelde zich nog te moe om al op te staan, en hij hoopte dat hij terug in slaap zou vallen. Langzaam zette hij druk op zijn sluitspier.

Marthe was maar wat blij dat Hilde haar kwam helpen. Ze had nog nooit gekampeerd met haar dochter, en al zeker niet met de jeugdbeweging. Ondanks haar eigen kampervaring vond ze het knap lastig in te schatten wat ze allemaal moest voorzien voor Ella.
Toen ze met enkele vragen naar Hilde had gebeld, had die spontaan aangeboden om af te komen. Haar kinderen waren bij haar ouders, dus ze had alle tijd om haar vriendin te komen helpen.
Dankzij de input van Hilde waren de twee vrouwen al snel klaar met het bepalen wat Marthe best meenam, en werd het tijd om zich in de tuin te placeren met een fris wijntje. Een bonte mengeling van gebabbel, geroddel, praktische info en vragen en leuke weetjes werd tussen hen beide uitgewisseld.
Marthe had frisse ideeën voor op kamp, zoals een aparte verzorgings- en crèchetent, waar de kleintjes in alle rust konden gevoed, verzorgd en te rusten konden worden gelegd, zodat slechts één volwassene de boel op een gemakkelijke manier kon overzien. Het was voor zowel Marthe als Hilde duidelijk dat dit Jan zijn plekje zou worden.
Nogal logisch kwamen hun relaties ook ter sprake. Hilde begreep maar al te goed hoe voorzichtig Marthe was met Lies. Ook zij was nog minderjarig geweest toen ze met haar man een relatie begon, haar man die nu voor de zoveelste keer met zijn eenheid een missie had in het buitenland, en waarop ze dus niet kon rekenen voor de rest van de grote vakantie.

“Ken jij toevallig de plannen van Jan voor de rest van de vakantie. Ik kan nog wel een babysit gebruiken in augustus.”
“Voor zover ik weet blijft hij thuis na het kamp. Wij gaan wel met ons vijven nog een weekje weg de laatste week van de verlof. Hij gaat wel ook nog op ons Ella passen af en toe, maar er valt denk ik wel iets te regelen.”
“Trouwens, over Jan gesproken, ik had de indruk met de kampbespreking dat hij serieus onder de sloef van jullie Els ligt. Klopt dat ?”
“Onder de sloef is niet juist, maar hij laat zich veel te gemakkelijk beïnvloeden door vooral vrouwen. Als ik wil heb ik hem ook zo rond mijn vinger gedraaid. Gelukkig weet Els dat ook. Ik denk niet dat ze er echt misbruik van maakt.”
“Maar ze gebruikt haar macht wel ?”
Marthe bleef even stil. “Toch wel. En ik heb hem eigenlijk nog nooit zien revolteren of stop zeggen.”
“Ik denk dat ik zondag even met de Waf ga praten. Dat die Jan maar een beetje onder zijn hoede neemt tegen de batterij vrouwen rondom hem. Het zou spijtig zijn als we ongewild te ver gaan, niet ?”
“100 % gelijk. En de Waf gaat dat zeker willen doen. Zoals die ons Els nog altijd beschermt…”

Els werd wakker met een scherpe stank in haar neus. Ze hoorde Jan naast zich diep slapen, maar wist onmiddellijk dat hij in een vuile luier lag. Ze kon zich niet inbeelden dat hij dat in zijn slaap had gedaan, wat dus ook wou zeggen dat haar inschatting volledig juist was geweest. Hij had haar niet willen wakker maken, en had de voor hem weer maar eens meest vernederende optie gekozen.
Ook zij voelde hoe de brede band op haar middel haar tegen de matras duwde. Marian had hem omgedaan nadat ze was gaan liggen. Els wilde wel protesteren, maar kon dat niet al te hard. Op het moment dat zij ging liggen, was Jan al ver in dromenland. Marian was behoorlijk duidelijk geweest toen ze de velcro vastkleefde.
“Jan heeft niet mogen kiezen of hij vrij kwam of niet, dus jij ook niet. Ik kom jullie morgenvroeg om negen uur wekken. Slaapwel, schatje !”
Met een kus op het voorhoofd van Els vertrok ze en deed het licht uit, met uitzondering van het waaklampje in de hoek van het bed.
Els was er vrij zeker van dat het bijna tijd was om op te staan, maar kon zich de enorme schaamte van Jan wel inbeelden als hij in zijn vuile luier wakker werd gemaakt.
Ze wist dat ze die schaamte maar op één manier wat kon verzachten, een hint die Marian haar de avond voordien al had getoond door haar ook te fixeren. Ze voelde wel een drang, maar wist niet of dit voldoende zou zijn. Geduldig maakte ze zich klaar, en ze verbaasde zich erover met welk gemak de stinkende smurrie haar lichaam verliet.

Het gesprek met haar dochter bleef toch hangen bij Mia. Kort na het gesprek met Lies was wel duidelijk geworden dat Lies te moe was om de film verder uit te zien. Mia was mee naar boven gegaan om haar in te stoppen.
Lies genoot er met volle teugen van, maar Mia moest voor zichzelf toegeven dat ze het toch maar vreemd vond om de fopspeen in haar dochter haar mond te steken. Lies had op één punt overschot van gelijk. Ze was zeventien. Mia kon het beeld bijgevolg ook niet wegnemen dat ze een fopspeen aan een volwassene gaf in plaats van aan een kind.
Nu zat Mia na te denken in de zetel. De film was al afgelopen, maar ze wilde eerst rust in haar hoofd vooraleer ze zelf naar boven ging. Deed ze het echt als compensatie voor het feit dat ze zonder vader waren grootgebracht ?
Het schuldgevoel dat ze had tegenover de kinderen klopte volledig. Ze besefte heel goed dat haar kinderen geen vader hadden, en er was ook nooit meer een man in haar leven geweest. Ondanks al haar psychologische kennis ontbrak het haar nu aan inzicht om de situatie beter te begrijpen.
Vooral haar eigen rol was haar onduidelijk. Dat ze er wilde zijn voor haar kinderen (en schoonkinderen) stond als een paal boven water, maar waarom was ze er zo van overtuigd dat dat de rol was die ze moest innemen ? Waarom werd ze niet kwaad, of waarom keurde ze het niet af wat er voor haar ogen gebeurde ?
Eén ding was haar wel opgevallen tijdens de avond. Toen ze Lies de fles gaf, was ze zelf volledig ontspannen. Lies haar houding zal er wel niet vreemd aan zijn geweest, want die was ook de volledige ontspannenheid zelve, maar toch.
Ze wist dat het niet de babyspullen of de luiers waren die haar ontspanden. Ze had er geen voeling mee, noch negatief, noch positief. En toch deed de verzorging van haar kinderen haar iets. Het maakte haar van binnen volledig warm dat Lies zo genoot van de aanraking en verzorging die ze in de loop van de avond had gekregen.

“Hilde, mag ik je nog iets vragen over het kamp ? Gaan de kleintjes ook mee naar het zwembad gaan als de groep gaat zwemmen ?”
“Goeie vraag. Da’s misschien niet zo’n slecht idee. Wij ontfermden ons inderdaad vroeger ook over de kleintjes van de kookploeg. Waarom vraag je dat ?”
“Ik moet eerlijk toegeven dat ik de watergewenning van ons Ella verwaarloos. Ik zou het fijn vinden mocht ze mee kunnen gaan zwemmen.”
Marthe zweeg even, maar Hilde begreep dat ze nog niet uitgesproken was.
“Ik heb heel veel schrik dat ik zichtbaar urine verlies is het zwembad, en dan zeker als ik in het peuterbad sta. Daar sta je als ouder teveel recht.”
“Ga je dan zelf nooit zwemmen ? Ook niet met je werk ?”
“Jawel, toch zeker met het werk. Is het heel erg als ik zeg dat het me weinig kan schelen dat het gebeurt als ik zelf gewoon zwem ? Maar om dat nu in het bijzijn van andere ouders en kindjes te gaan doen ? Nee, sorry, dat durf ik niet.”
“Tuurlijk, Marthe. Ik zou dat ook nooit willen. Komaan zeg, hoe vernederend is dat. Weet je, misschien valt er wel iets te regelen in de eerste week, als de jongste groepen er nog niet zijn.”
“Dat zou echt fijn zijn.”
“Is Ella dan nog nooit naar een zwembad geweest in haar leven ?”
“Jawel, met ons Els, maar veel te weinig naar mijn goesting. Ik maak zelf sneller wandelingen met haar, of we gaan naar de speeltuin.”
“Stuur Jan toch met haar naar het zwembad. Je hebt nu een slaaf voor je dochter. Maak er dan ook gebruik van.”
Dit laatste zei Hilde met een dikke glimlach en een knipoog richting haar vriendin, die de dubbele bodem maar al te goed had begrepen.

“Schatjes, er is hier iemand die het niet proper heeft gehouden vannacht. Eens zien wie we gaan moeten schoon krijgen.”
Jan was nog aan het wakker worden toen de stem van Marian hem met de neus op de feiten drukte. Doordat hij sliep, rook hij de scherpe geur die in de slaapkamer hing niet onmiddellijk. Ook vervloekte hij het feit dat de elektronische rolluik onverbiddelijk zonlicht in de kamer binnen liet.
Het bed was zo geplaatst dat Marian er gemakkelijk langs beide zijden aan kon. Ze zette zich naast Jan en trok gestaag de brede fixatiestrip los. Tegelijkertijd boog ze voorover richting zijn poep.
“Gevonden !”
Jan werd nog roder dan hij al was. Hij wist maar al te goed dat hij voor de stank in de kamer zorgde en had al bij de eerdere zin van Marian de schaamte niet kunnen tegenhouden van zijn gezicht. De laag die Marian er nu op legde, maakte het alleen maar erger.
“Kom jij er al uit ? Dan ga ik met jou beginnen.”

Jan wilde zijn fopspeen wegleggen, maar Marian hield hem tegen.
“Laat die maar in. Dan heb je iets om je aandacht weg te leiden als ik met je bezig ben.”
Marian liet hem eerst op het verschoonkussen zitten, met zijn benen loshangend naar beneden, zodat ze de trappelzak kon losmaken. Dit had natuurlijk als gevolg dat Jan de smurrie over zijn volledige zitvlak verspreid voelde worden.
Nog was de ellende van Jan niet voorbij, want nadat ze warm water had genomen, liet ze Jan zachtjes naar achteren kantelen, met natuurlijk nog meer verspreiding als resultaat.
Eenmaal gelegen begon de verschoonbeurt zelf. Eerst werd de trappelzak en de romper losgemaakt. Een handdoek werd onder zijn poep geschoven en de plakstrips werden losgetrokken. Een penetrante kakgeur kwam nu nog heviger in Jan zijn neus.

“Zo jongeman, jij hebt flink je best gedaan. Dat is niet in je slaap gebeurd, hoop ik.”
Jan knikte neen.
“Dus je was wakker. Waarom heb je me niet wakker gemaakt ? Ik had toch gezegd dat ik volledig voor jullie klaar stond.”
Jan deed nu wel de fopspeen uit zijn mond om te kunnen antwoorden.
“Ik wist niet hoe laat het was, en ik wilde Els niet wakker maken. Trouwens, ik lag vast.”
“Dat is toch geen argument. Je had gerust iemand kunnen wakker maken. Als ik ’s nachts wakker zou worden omdat ik kaka moet doen, en ik merk dat ik gefixeerd ben, dan zal ik er wel voor zorgen dat ze mij hebben gehoord. Je hebt er dus zelf voor gekozen om het in je luier te doen. Vond je het fijn ?”
Jan merkte dat hij in de verdediging was geduwd. Zijn argument leek ijzersterk, maar Marian was zo zelfzeker dat hij zich nu echt belachelijk voelde en een klein onzindelijk kind dat opgevoed moest worden.
“Ik vond het helemaal niet fijn.”
“Alhoewel je daarnet nog gelukzalig lag te slapen, dus zo onfijn zal het wel niet gevoeld hebben.”
“Ik wou gewoon nog verder slapen, en het gewoon laten lopen leek me op dat moment het gemakkelijkste.”

Marian was ondertussen rustig blijven verder werken. Binnen een mum van tijd was de poep proper gemaakt, en had Jan een dikke katoenen luier aan, en vroeg Marian hem nu om in een plastieken broek te stappen.
“Waarom doe je me geen gewone luier aan ?”
Marian keek hem vreemd aan.
“Vreemde vraag die je stelt. Een zeventienjarige die overdag perfect naar het toilet kan die nu uit zichzelf de vraag stelt waarom hij geen gewone luier aan moet doen.”
Jan voelde zich figuurlijk compleet in zijn blootje gezet. Hij wou nog reageren en deed zijn mond open, maar kon niet anders dan hem terug te sluiten omdat er geen woorden kwamen.
“Ik wil jullie de kans geven om ook eens een katoenen luier te doen voelen. Dat is toch een andere ervaring dan een wegwerpluier. Dat is al.”
Ze sloot de romper, en deed teken dat hij op de rand van het bed moest wachten.

“En nu die andere kakkebroek nog. Kom Elsje.”
Jan keek verbouwereerd naar Els. Hij had heel de tijd terwijl Marian met hem bezig was er van uitgegaan dat hij de enige was die zijn luier had vuil gemaakt, maar nu bleek dat ook Els dat had gedaan.
“Wanneer heb jij kaka gedaan ?”
“Ik weet niet hoe laat het was, maar jij was eerst. Ik werd op een bepaald moment wakker en rook onmiddellijk jouw luier. Omdat ik ook gefixeerd lag, besloot ik ook om het eens te proberen. Jij had toch ook besloten om het eens een kans te geven, dus dan was ik niet de enige.”
“Ik wou niet het ‘eens proberen’, ik moest kaka doen, maar durfde je niet wakker maken.”
Jan protesteerde nog, maar Marian duwde hem terug in de verdediging.
“Daarnet zei je dat je haar niet wilde wakker maken, en nu durfde je niet. Waarom durfde je niet ? Bang dat ze kwaad ging zijn ? Jan, in jouw situatie had ik haar zeker wakker gemaakt.”

Els was ondertussen losgemaakt, en zat al klaar op het verschoonkussen.
“Ik snap waarom baby’s huilen als ze een kakkebroek hebben. Dat is echt geen pretje, zeker niet rond en in mijn vagina. Kan je die zeker goed proper maken, alsjeblief ?”
“Tuurlijk schatje. Da’s toch logisch dat ik alles goed proper maak. Je wil niet meemaken dat dat begint te ontsteken. Ik zal er zeker genoeg billenzalf op smeren.”
“Trouwens Jan, ik heb daarnet bij jou gemerkt dat die blauwe plek begint te genezen. Heb je er nog veel pijn van ?”
Jan knikte neen. Hij was in zichzelf gekeerd. Hij voelde zich ronduit belachelijk. Hij had inderdaad gewoon voor zichzelf moeten kiezen, en op zijn minst Els even wakker maken.

Tien minuutjes later zaten de twee tieners op het bed met Marian tussen hen in.
“Ik heb jullie nu gewoon opgefrist zodat we kunnen ontbijten. Daarna is het badtijd. Jullie hebben de keuze bij het ontbijt. Een zuigfles of niet, warme melk, koude melk, thee, koffie, iets anders eventueel, vraag het gewoon maar.”
Els was er als de kippen bij. “Die zuigfles, is dat met echte flessenvoeding ? Of is dat gewone melk ?”
“Met flessenvoeding begin ik niet. Dat is echt voor kleuters en jonger. Als je warme melk kiest is het gewone melk. En eten jullie boterhammen of iets anders ?”
Allebei wilden ze wel eens een zuigfles warme melk proberen, maar hadden ze ook gewoon nood aan een grote tas koffie. Ze gingen naar beneden om alles klaar te zetten. Kort na de koffie legde Jan zich als eerste tegen de warme boezem van Marian en werd de speen van de zuigfles naar zijn mond gebracht.
 
Laatst bewerkt:

DaddyDave

NL Daddy en DL, woonachtig in Duitsland.
Heerlijk nieuw stuk weer. Maar snel even zelf een luier om doen voor de kerst
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 57

“Dag schattebol, is het nog een beetje gegaan gisteren en vandaag ?”
Marthe omhelsde haar vriendin innig nadat ze de voordeur had open gedaan. Ella zat rustig in de buggy te wachten om losgemaakt te worden totdat het koppel had besloten dat de begroeting kon worden beëindigd.
“Het is veel beter gegaan dan ik had verwacht. Ik ben zo blij dat mama op voorhand met Pierre heeft gebeld. Hij had zelfs speciaal voor mij enkele grote badhanddoeken meegenomen voor in het invalidentoilet, zodat ik me aangenamer kon verschonen.”
“En Dieter ?”
Lies kon een glimlach niet onderdrukken.
“Da’s een geval apart. Die heeft twee kwade dagen gehad, hoor, het schatje. Wat hij ook probeerde, hij kon zijn ogen niet van mijn poep afhouden.”
“Hij heeft toch niets geprobeerd ?”
“Maar nee gij zot. Ik heb hem enkele keren erop betrapt en elke keer werd hij vuurrood van schaamte. Daarstraks vroeg ik het hem gewoon vlakaf. De stakker kon niet anders dan toegeven dan hij mijn poep er enorm aantrekkelijk vond uitzien zoals ze nu is.”
“Is hij verliefd op jou ?”
“Marthe, komaan. Hij is vanachter in de twintig en bij mijn weten gelukkig getrouwd. Trouwens, hij weet dat wij een koppel zijn. Ik ben er zeker van dat het hem louter om mijn poep en mijn luier ging.”

“Maar er is wel meer, hé zoet. Ik zie het aan je ogen dat er iets aan het verhaal nog niet verteld is.”
“Je moet dat nu niet aan mama zeggen, maar daarstraks toen ik doorging, gaf ik hem nog een zoen, en zag ik kans zijn hand even op mijn luier te leggen. De “Bedankt !” die hij zei was denk ik meer bedoeld voor het feit dat ik zijn stiekeme wens had ingewilligd, dan voor het feit dat ik hem een afscheidszoen gaf en voor het werk dat ik had gedaan.”
“Meiske, dat was serieus op het randje hé. Voor hetzelfde geld had hij het niet graag, legt hij klacht neer, en draagt niet alleen jij maar ook je moeder mee in de klappen.”
“Dat weet ik Marthe, maar ik ben er zeker van dat Pierre het ook al had gezien dat Dieter interesse in mijn poep had, dus ik ben er vrij gerust in dat Dieter eerder tevreden dan aangedaan was.”

Marthe maakte haar dochter los. De kleine meid kroop uit de buggy en plakte zich tegen het been van haar moeder.
“Zeg Lies, heeft je mama nog iets gezegd tegen jou over mijn vraag die ik haar heb gesteld over haar naam.”
“Da’s juist, nu je er over begint, weet ik het weer. We hebben het er gisteren over gehad. Ze was heel verrast met je vraag, en heeft er blijkbaar van woensdag op donderdag toch niet echt goed van geslapen.”
“Oei, zo moeilijk was die vraag toch niet ?”
“Nee, maar ze had ze gewoon niet verwacht. Beeld je haar situatie nu eens in. Ze heeft een tweeling van zeventien jaar, en krijgt ineens de vraag voorgeschoteld hoe ze wil dat haar kleinkinderen haar gaan noemen, zodat Ella dit kan gebruiken.
We zijn nog geen twee maand samen, en ons mama wordt er nog maar eens mee geconfronteerd dat ze in zekere zin al een kleinkind heeft.”
“Mag ik jou er aan herinneren dat jouw moeder een meer dan actieve rol heeft gespeeld in het feit dat wij samen zijn. Ze wist dat ze ons Ella er bij moest nemen, dus moet ze wat mij betreft ook niet teveel protesteren. Weet ze het al wat het moet worden ?”
“Ja. Moeke.”
“Hoor je dat Ella ? Je hebt nu niet meer alleen oma en opa, maar ook moeke die erbij hoort.”

Els had met Jan te doen. Zijn ochtend was al niet schitterend begonnen, en nu dit ook nog. Marian had hem duidelijk laten aanvoelen dat hij alleen verantwoordelijk was voor de keuze van een vuile luier, en nu had hij natuurlijk ook onvrijwillig in zijn luier geplast, zoals bijna elke keer al het geval was geweest als hij een fles kreeg.
Jan was er zich deze keer wel van bewust geworden. Of beter, hij kreeg een vuurrode kop toen zijn fles leeg was en hij aan zijn luier voelde. Hij herinnerde zich blijkbaar het resultaat van vorige voedingen, en had even gecheckt of hij ook nu een natte luier had.
Ook Marian wist vrij zeker hoe laat het was. Misschien had ze de urine ook wel horen of voelen stromen, maar ze moest nu enkel maar naar Jan kijken om te weten wat er gebeurd was. Uiteindelijk hadden ze het de avond ervoor er nog over gehad.
“Jij gaat echt wel voor de volle ervaring, zo te zien. Maar dat is niet erg. Ik stel voor dat we na het ontbijt jou als eerste in bad zetten. Een natte katoenen luier is op langere termijn naar het schijnt minder aangenaam dan een natte wegwerpluier.”

Els plaste tijdens het ontbijt in de dikke katoenen bundel die haar benen en billen uit elkaar duwde. Ze had enorm genoten van de fles die Marian haar gaf, zelfs in die mate dat ze terug even was ingedommeld. Marian had haar moeten wakker maken om verder te zuigen.
Nu zaten ze verder te genieten van een stevige tas koffie met omelet met gebakken tomaat. Els voelde het vocht in het katoen dringen. Ze vond het veel gemakkelijker in dit dikke pak al zittend te plassen, dan als ze een wegwerpluier aan had.
Ze voelde het vocht zich verspreiden langs alle open plaatsjes die haar lichaam bood. Nu pas had ze ook de ervaring van een natte poep. Met een wegwerpluier werd je poep wel even nat, maar als alle vocht was opgenomen, dan voelde dat niet meer nat aan.
Nu had ze veel meer het gevoel dat alles nat bleef. Het was een nieuwe en andere ervaring, maar voor haar geen onaangename. Ze wist niet wat Jan er van vond, maar deze combinatie was voor haar zeker voor herhaling vatbaar.

Mia had zich met een boek buiten in het late zonnetje gezet. Het was lang geleden dat zij volledig alleen thuis was. Ze moest terugdenken aan wat ze tegen Lies had gezegd.
‘Moeke. Ik ga er mee moeten leren leven dat ik wordt aangesproken met moeke. De volgende keer dat ik Ella zie, bestaat de kans dat ze dat tegen mij zegt. Raar.’ Nog een hele resem andere gedachten passeerden Mia’s hoofd.
Toen Marthe haar de vraag twee dagen eerder stelde, wist ze het antwoord eigenlijk al in haar hoofd, maar ’s nachts besefte ze dat ze er toch niet zo op was voorbereid.
Ze had willens nillens echt wel een kleinkind onder haar hoede, en dat kind lag een verdieping hoger te slapen. Tijdens het logeerpartijtje besefte Mia dat Marthe’s vraag nog niet zo gek was. Ook zij wist niet hoe Ella haar het beste aansprak. Niet dat dat gebeurde, maar toch. Dan kon ze maar beter het ineens en voor altijd uitklaren.
En moeke had ze altijd al in gedachten gehad, zoals alle grootmoeders langs moeders kant werden genoemd. Zelfs geen moeke Mia of moeke Lies of zo, neen gewoon kort en bondig moeke.

Jan lag te genieten op het verschoonkussen. De start van de ochtend was eigenlijk helemaal niet zo fijn geweest. Niet alleen voelde hij zich heel klein door de harde waarheden die Marian had gezegd, maar vlak nadat Marian hem een zuigfles melk had gegeven, herinnerde hij zich wat er bij Marthe enkele keren was gebeurd, en ook nu had hij prijs.
Bovendien had Marian dit ook opgemerkt. Het was zeker liefkozend bedoeld toen ze hem extra dicht tegen haar aantrok, maar voor Jan was dit eigenlijk extra bevestiging dat hij eerder een baby was dan een gast van zeventien jaar. Zijn zelfvertrouwen had een ferme deuk gekregen.
Na het ontbijt was het badtijd. De manier waarop mochten ze helemaal zelf invullen. Els had al langer besloten dat zij volledig gewassen wilde worden met alle toeters en bellen en de nodige naverzorging.
Bij gebrek aan inspiratie had Jan er mee ingestemd dit ook te ondergaan. Nu was hij heel blij dat hij deze keuze had gemaakt. Het bad zelf was al een belevenis. Marian had voor haar zoon een soort drijvend harnas dat toeliet dat zij hem volledig kon wassen terwijl hij gefixeerd was.
Jan (en Marian) had al gemerkt dat dit hem in een staat van opwinding bracht die hij niet eerder had gehad. Het feit dat hij vastlag, maar toch zacht en bemoederlijk werd behandeld, maakte dat hij er niet onbewogen bij bleef.
Marian ging er op een heel normale manier mee om, alsof dit de gewoonste zaak van de wereld was. Ze stimuleerde het niet, maar ze vermeed het ook niet. En met een welgemikte twist kon ze er nog een praktisch voordeel in zien ook.
“Handig dat die zo overeind staat. Dan kan ik er tenminste overal goed aan, en ben ik er zeker van dat ik alles heb proper gemaakt zonder een stukje te zijn vergeten. Dat mag je meer doen.”
Jan zag er de humor wel van in en gaf antwoord dat dit graag gedaan was.

Na het verkwikkende bad was het de beurt aan de naverzorging. Marian kende blijkbaar wel iets van aromatherapie. Het bad was verrijkt met verfrissende vrolijk makende geuren, en in de slaapkamer hingen rustgevende zachte geuren.
Marian begon na het proper maken van oren en nagelknippen hem in te smeren met een soort bodymilk of olie. Het was in ieder geval onmiskenbaar de geur van een Zwitsal-product. Tegen de tijd van Marian klaar was om hem op zijn rug te leggen om heel de voorkant te behandelen, was Jan al in zo’n trance dat hij het niet meer moest weten wat er op zijn lichaam werd gesmeerd.
Jan was zo hard in trance dat hij achteraf zelfs niet meer kon zeggen of hij echt geslapen had of niet. Hij wist het simpelweg niet. Hij herinnerde zich nog wel dat Marian hem op een bepaald moment op het voorhoofd kuste, waarbij hij terug bij zijn positieven kwam.
Op dat moment bleek hij al opnieuw geluierd te zijn met opnieuw een dik katoenen pak tussen zijn benen. Marian hield al een plastiek broekje in haar handen, en als laatste kwam een romper tevoorschijn dat uit heel lichte stof was gemaakt, speciaal voor warme zomerdagen. De romper bleek ook korte open pijpjes te hebben zoals een short.

Na de uitgebreide verzorgingsbeurt was het de beurt aan Els. Hij wist dat die in de ruimte naast de slaapkamer was, maar wist niet wat ze daar deed. Ze waren de avond ervoor niet in die ruimte geweest, en Marian had ook niet gezegd wat er daar was.
Marian ging eerst Els halen, en leidde daarna Jan in de kamer. Jan zijn oog viel onmiddellijk op het zit-lig-meubel dat de avond voordien nog op de slaapkamer had gestaan. Jan had niet doorgehad dat Marian dit had verplaatst.
“Jan, weet je wat snoezelen is ?”
Jan moest het antwoord schuldig blijven, maar daar schrok Marian niet van.
“Veel mensen kennen dat niet , hoor. Je bent lang niet de enige. Het is een manier om meervoudig gehandicapten zoals onze Johan zintuiglijk te prikkelen in een voor hem rustgevend kader. Je kan het in zeker zin vergelijken met een box voor baby’s. Je zit in een veilige aangepaste omgeving en toch krijg je de kans om indrukken op te doen.”
“Dus ik ga hier zitten snoezelen terwijl jij met Els bezig bent ?”
“Klopt. Ik stel voor dat je in de ligkuip gaat liggen om mee te beginnen. Onze Johan blijft daar in liggen, maar als je het handig aanpakt, dan kan je er zelf zeker uit klimmen om je ergens anders te zetten.”
Jan legde zich in de kuip. Het klopte dat je het gevoel had tussen zitten en liggen in te zijn. Het meubel ondersteunde de volledige onderzijde van het lichaam.
Marian sloot de gordijnen zodat er enkel nog gedempt zonlicht in de kamer binnenkwam. Ook zette ze rustige klassieke muziek op. Vlak voor ze doorging, stak ze Jan zijn speen nog in zijn mond.
“Gewoon genieten en ontspannen alles op je laten afkomen. Dan is de ervaring het rijkste. Tot strakjes.”

Jan begon met een tijdje naar de muziek te luisteren. De muziek stond zo zacht dat hij soms moeite moest doen om de stillere passages nog te horen.
Hij merkte na verloop van tijd dat de ligkuip toeliet om zich in één richting te kantelen en terug zonder dat je hard begon te schommelen of vast kwam te zitten. Op die manier rustig draaiend en kerend ontdekte hij meerdere hoekjes in de ruimte.
Zo schenen er in één hoek van de kamer verschillende kleurlampen door elkaar, met telkens nieuwe kleurcombinaties tot gevolg. Ondanks de simpelheid van het concept moest Jan toegeven dat hij er gefascineerd naar keek en kon blijven kijken.
Nog in een ander deel van de ruimte lag een mat die zo op het eerste zicht wat weghad van een valmat uit de turnles. Daarbovenop zag hij enkele raar gevormde blokken liggen. Ze leken uit het zelfde zachte materiaal te bestaan als de valmat, maar kon niet zeggen waar ze juist voor dienden.
Aan de kant van het raam zag hij verschillende kraalsnoeren, te vergelijken met de metalen stangen met kralen die ze voor baby’tjes verkochten. Voor zover hij kon zien waren de snoeren uit verschillende materialen gemaakt, net als de kralen zelf.

Hoe zeer de ruimte hem ook fascineerde, op geen enkel moment had Jan het gevoel dat hij zich verveelde. Ook voelde hij geen enkel moment de behoefte om de speen uit zijn mond te nemen. Hij besefte zelfs niet meer dat hij die in zijn mond had.
Zijn allereerste reactie was dan ook een gedempt “Nu al ?”, toen Marian terug binnenkwam. Marian moest smakelijk lachen.
“Weet je dat Els krak dezelfde reactie had als jij toen ik haar daarjuist kwam halen ? Ook zij had haar speen nog in de mond, en vroeg “Nu al ?” toen ik binnenkwam.”
Pas op dat moment besefte Jan inderdaad dat hij zijn fopspeen nog in zijn mond had. Snel haalde hij die er uit en legde die in Marian’s reikende hand.

Samen gingen ze naar beneden, waar Els al klaar zat in de zetel. Ook zij had een zomerromper aan.
“En Jan, wat is je eerste reactie ?”
“Eerlijk gezegd Marian, had ik niet gedacht dat die ruimte me zo kon boeien. Het lijkt misschien heel simpel, maar ik denk dat ik er gerust nog een paar uurtjes had kunnen blijven.”
“Da’s fijn om te horen, maar ik denk ook dat dat komt omdat het voor jullie de eerste keer is. Na een paar keer zal het nieuwe er voor jullie echt wel af zijn, net als het kalmerend effect.”
“En wat met de volledige ochtend, Jan ?”, wilde Marian weten.
Jan vertelde van zijn slecht gevoel bij het opstaan, en dat dit slechte gevoel wel was verdwenen door het bad en de tijd in de snoezelkamer.
“Jan, ik denk dat jij vooral moet leren voor jezelf op te komen. Niemand heeft jou verplicht in je luier kaka te doen. Dat heb jij beslist. Zou je me daarstraks hebben onderbroken als ik je bewust had gestimuleerd bij het wassen ?”
Jan keek verschrikt en schuldig naar Els.
“Zij weet ervan, Jan. Trouwens, ze hield het zelf niet volledig droog toen ik haar edele delen waste, niet, meisje ?”
Els antwoordde enkel maar met een instemmend gemompel. Jan van zijn kant kon niet anders dan toegeven dat hij haar waarschijnlijk niet had durven onderbreken.
“Jij beseft toch dat ik op dat moment bezig zou zijn geweest je te verkrachten. Ook een man kan verkracht worden, dat weet je toch ?”
Ook nu weer voelde Jan zich enorm dom en klein. Hij wist wel dat het bestond, een mannelijke verkrachting, maar had zich nog nooit de vraag gesteld hoe hij zou reageren als iemand dat bij hem deed.

“Zie je Jan. Hier ben je om je grenzen te leren kennen, maar ook om ze te bewaken. Een vraagje, wil je nog een keer kaka in je luier doen vandaag of morgen ?”
Jan schudde zijn hoofd.
“Dat is dus al één grens. Dan verwacht ik van jou dat jij de nodige stappen zet om het niet opnieuw zo ver te laten komen. En als er nog andere grenzen zijn, dan zal jij degene moeten zijn die die grenzen mee moet stellen. Afgesproken ?”
Jan probeerde nog met gewoon ja te knikken, maar dit antwoord volstond niet voor Marian. Ze wachtte net zolang tot Jan zelf antwoordde.
“Ja, Marian.”

“Heb jij nu nog iets gehoord van Jan en ons Els ? Ze probeert me zenuwachtig te maken door niets van zich te laten weten, maar ik ben niet zoals haar. Als er echt iets ernstigs gebeurd was, dan had tante Greet al lang iets laten weten. Waarschijnlijk heeft ze gewoon de tijd van haar leven gehad met Jan.”
“Mij hebben ze wel nieuwsgierig gekregen ondertussen. Jan is absoluut geen prater, maar zelfs ons mama heeft niets uit hem losgekregen. Dat kan maar twee dingen betekenen. Ofwel is het een rotslechte tijd geweest, ofwel net niet. En waarschijnlijk is het dus het tweede.”
“Ik vraag me af of Jan ook luiers gaat hebben gedragen overdag.”
“Wat bedoel je ? Ook ? Draagt Els daar luiers overdag ?”
“Ja, toch op het veld. Ik vertel je het volledige verhaal wel als bibi hier weg is, maar het klopt wel dat ons Els om praktische redenen een luier draagt tijdens het plukken.”
“Als bibi hier weg is ? Dan gaat het nog wel een tijdje duren.”
Lies keerde haar hoofd zo goed en zo kwaad als mogelijk naar Marthe en gaf haar een zoen.

De twee lagen al een tijdje bloot naast elkaar, maar geen van beide had zin om zich te verleggen. De reden was de kleuter die boven op hen lag.
Ze hadden na het bad liggen spelen op het grote bed. Toen ze even naast elkaar lagen, was Ella boven op hen gaan liggen.
Was het nog macht der gewoonte, was het doelbewust nog eens willen proberen, Marthe wist het niet, maar Ella had één van de tepels van haar moeder in de mond genomen, en zoog er bij momenten aan.
Marthe liet dit maar toe, ook omdat ze voelde dat Ella hier nu nood aan had.
Het was voor beide dames alleen wel lastiger geworden nadat Ella in slaap was gesukkeld, en ze tijdens het inslapen een borst van Lies stevig had vastgenomen, en niet van plan leek die vrijwillig los te laten.

“Doet ze jou niet pijn ? Ze heeft je borst toch vrij hard vast ?”
“Zolang we niet teveel bewegen gaat het goed. Ze knijpt er niet echt in. Ik heb alleen wel schrik dat dit wel gaat gebeuren als we ze proberen losmaken.”
“Daar heb je groot gelijk in. Ik heb ook schrik dat ze gaat bijten als we ze van mijn borst af gaan nemen.”
“Doet het bij jou niet pijn ? Of heeft het juist een ander effect ?”
Marthe was blij verrast met de vraag van Lies. Ze had zelf al de bedenking gehad dat eender welk ander persoon, en dan zeker Lies, haar al zeker tot een orgasme zou hebben gebracht. Ella zoog niet alleen, maar ze beroerde regelmatig de tepel met haar tong.
“Zoetje, straks is die tepel terug voor jou, en dan laat ik me volledig leiden. Maar nee, effe serieus, het is ons Ella, hé. Dat is mijn dochter. Het is een heel speciaal en intens gevoel, maar daar is niks seksueels aan. En ik moet toegeven dat het me emotioneel heel diep raakt. Je gaat me even wat tijd moeten geven.”
“Ik geef je zeker de tijd die je nodig hebt. Trouwens, mij doet het ook enorm veel dat ze me zo vast heeft. Het is dan wel mijn dochter niet, maar ik heb wel de indruk dat ik een speciale plaats in haar leven heb veroverd.”
Met dat ze deze woorden uit haar mond liet komen, kon Lies een snik en een traan niet onderdrukken. Marthe legde haar hoofd tegen dat van haar vriendin.
“Liesje, ik ben er eigenlijk zeker van dat Ella doorheeft dat jij haar tweede mama aan het worden bent. En ik kan alleen maar zeggen dat ik daar als eerste mama super blij om ben. Ik zie jou heel graag, en ik zie ook dat Ella jou ook heel graag ziet, dus ik ben meer dan dubbel gelukkig.”
Lies barstte nu vol in tranen uit. Tussen het snikken door kreeg ze er nog wel in horten en stoten één zinnetje uit :
“Ik hou ook van jou !”

Els en Jan lagen te genieten van de avondzon. De grootste felheid werd verschemerd door de talloze blaadjes die aan de fruitbomen hingen. De tuin was bovendien volledig afgeboord met een meer dan twee meter hoge haag, zodat ook de wind hooguit af en toe een zucht kon laten waaien onder de bomen door.
Al heel de dag droegen ze de zomerromper die Marian hen had aangedaan, en Jan moest toegeven dat die enorm comfortabel zat. Zijn luier werd wel degelijk op zijn plaats gehouden, maar voor de rest hing het heel luchtig aan zijn lijf.
Marian had hen in de loop van de dag allerlei babysettings aangeboden, zoals een ruimte die veel weg had van een grote box. Dat was het in de praktijk ook natuurlijk, voor die momenten dat Marian Johan toch even alleen moest laten.
Ook haalde ze in de namiddag waterspeelgoed boven, zodat ze na verloop drijfnat waren, natter zelfs dan de anders natte katoenen luier die hun poep sierde.
Nu lagen ze dus op een laken te genieten terwijl Marian bezig was met de afwas. De twee hadden verbod gekregen om te helpen, ook al wilden ze dit graag.

“Ik weet niet hoe jij er over denkt, maar ik wil absoluut nog eens zo verwend worden zoals vanmorgen, met alles erop en eraan.”
Vooraleer Jan kon reageren, merkte hij dat Els rood aanliep en met haar heup wiegde. Het was duidelijk dat zij haar luier vulde, maar niet met urine.
Jan was jaloers. Ook hij wou absoluut nog eens zo’n sessie als ’s morgens. De verzorging door Marian was een absoluut genot, zeker ook omdat ze zich niet liet afleiden door de opwinding die dit deed ontstaan.
Els koos nu resoluut voor de weg voorwaarts. Hij wist dat Marian ze goed zou verzorgen, en waarschijnlijk veel verder zou gaan met al haar smeersels en geuren.
Hij voelde dat het bij hem trouwens ook niet meer lang zou duren vooraleer hij een grote boodschap moest doen. De druk in zijn darmen was ondertussen duidelijk voelbaar, maar niet pijnlijk of dringend.
“Wil jij je niet opnieuw laten verwennen zoals vanmorgen ?”
“Tuurlijk wel, Els. Dat was echt zalig.”
“Je weet wat je moet doen, hé schat.”
Jan kreeg het koud in zijn maag van deze opmerking. Els stuurde er duidelijk op aan dat hij zich ook liet gaan. Hij keek haar recht aan, steun zoekend voor zijn beslissing. Als antwoord legde Els haar hand op zijn kaak, en sloot met haar andere hand zijn ogen.
Jan vatte dit op als een teken van steun en zette kracht op zijn buikspieren, en ontspande zijn sluitspier.
 
Laatst bewerkt:

lucsje66

Toplid
Terug een fantastisch stuk aan dit al wondermooie verhaal toegevoegd. Heb terug met volle teugen zitten te genieten.
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 58

Ella vloog Jan in de armen. Ze waren eigenlijk op een diefje binnengekomen en werden hartelijk begroet door Mia, maar toen Ella door het raam zag dat Jan en Els er waren, was ze het huis binnengestormd, recht naar Jan toe.
“Dag Prutske. Jij hebt me precies wel gemist, hé.”
Ella klemde zich met heel haar lijfje rond haar grote vriend, en Jan wist dat ze hem niet onmiddellijk zou loslaten. Ook Els had al lang door dat het vergeefse moeite zou zijn om haar los te weken. Ze probeerde het anders nog wel smekend.
”Krijg ik geen kusje van mijn grote meid ?”
De heftigheid waarmee Ella neen knikte, ontlokte bij Els alleen maar een brede glimlach.
“Als jij mij geen kusje geeft, dan geef ik jou er maar eentje.”
Ze zette zich achter de twee-eenheid, bukte licht door haar knieën en gaf Ella een dikke knuffel en kus in de hals en op haar kaak.

“Zijn ons Lies en Marthe er ook ?”
“Nee. Die zijn naar de winkel nog wat kampeerspullen gaan kopen voor Marthe en Ella. Ze vroegen of Ella even hier kon blijven, dan konden ze het rustiger aan doen. Het is de bedoeling dat ze tegen vanavond terug hier zijn. Ik heb gezegd dat ze gerust mogen blijven eten. Hebben jullie plannen voor vanavond ?”
“Wij wilden vanavond gewoon hier blijven, Mia. Het is gisterenavond laat geworden, veel later dan wij zelf wilden.”
Mia keek haar onbegrijpend aan.
“Tante Greet heeft ons mee op restaurant genomen voor onze laatste dag. De mannen hadden ons eerst al meegenomen op café voor een afscheidsdrink. We waren blij dat we eindelijk bij tante Greet waren, maar die stond klaar om ons mee te sleuren naar het restaurant. Nonkel Evert zat ons daar al op te wachten.”
“En, zat geworden ?”
“Nee, mama. Licht wel, maar niet zat. Trouwens, we moesten nog met de fiets naar huis.”
“En jullie tante Greet ?”
“Tante is nuchter gebleven. Ik denk dat ze dat ook zeker wou blijven om ons te helpen. En misschien maar goed, want ik denk niet dat ik zelf mijn luier vannacht goed had gekregen.”
“Heeft zij jou luier aangedaan ?”
“Niet alleen die van mij, ook die van Jan. Het gaat wennen zijn om hem terug zelf te moeten aandoen. We zijn op dat vlak tien dagen verwend geweest.”
“Hoe bedoel je ? Heeft zij jullie dan elke dag jullie luier aangedaan ?”

Els vertelde dat haar tante verpleegster was, en het eigenlijk een gewoonte van vroeger was die nooit was opgehouden, ook niet toen Els al lang groot genoeg was om zelf een luier aan te doen.
Toen Els daarop het relaas van de tien dagen ervoor verder begon te vertellen, met dan vooral ook de nieuwsgierige blik en vragen van zijn moeder toen het weekend ter sprake kwam, besloot Jan even met Ella naar buiten te gaan.
Niet alleen was het relaas van het weekend ervoor niet bepaald iets wat Ella moest horen, maar Jan wilde ook lastige vragen van zijn moeder ontwijken.
Hij had dan eindelijk wel geleerd hoe hij zijn verlangens en grenzen kenbaar moest maken, maar om dit meteen te moeten testen bij zijn moeder, dat was voor hem op dat moment nog een brug te ver. Hij hoorde in gedachten terug Marian nadat ze had ontdekt dat hij terug in zijn luier had gekakt.
“Ik weet niet of ik teleurgesteld moet zijn in jou, hard moet lachen of net heel boos. Ik dacht toch wel dat we hadden afgesproken dat je je grenzen ging afbakenen en ging aangeven wat je wou. Wat wilde je hiermee nu bereiken ?”
Jan had aangegeven waarom hij dat had gedaan, maar hij besefte eigenlijk al tijdens het vertellen dat hij in zijn eigen val was getrapt. Els had natuurlijk bedoeld dat hij dat gewoon moest vragen aan Marian, maar in plaats daarvan had Jan gedacht dat hij hetzelfde moest doen als Els.
Marian liet ook voelbaar merken dat zijn vuile demarche geen winst voor hem opleverde. Het opkuisen van zijn poep deed ze zo onprettig mogelijk, zonder hem echt pijn te doen. Ruw, met koud water en eerst gewoon wc-papier.
Ze liet hem daarna ook heel de tijd met een blote poep in een hoek van de slaapkamer staan. Hij moest toe zien hoe Els met de grootste liefde van de wereld werd proper gemaakt, en geprepareerd voor de nacht. Pas nadat zij helemaal klaar was, was hij terug aan de beurt gekomen om op een even liefdevolle manier de nachtvoorbereiding mee te maken.

Marthe schoot midden in de winkel in de lach toen ze even haar berichtjes bekeek. Lies was natuurlijk nieuwsgierig geworden.
“Wat is er ? Waarom begin je zo ineens te lachen ?”
“Ella heeft haar grote liefde teruggevonden.”
Marthe liet een foto zien die Els net had doorgestuurd. Lies zag Jan in hun tuin liggen, met Ella die zich volledig tegen hem aan had geklemd.
“Wie denk je dat er het meest geniet, Ella of onze Jan ?”
“Goeie vraag. Ik ben toch geneigd ons Ella te zeggen. Jan heeft Els ook hé, maar Jan is afgezien van ons papa de enige man in het leven van ons Ella. Ook in de kleuterschool zijn er bijvoorbeeld geen kleuterleiders. Jan is zo’n beetje alles voor haar : vriend, grote broer, papa, nonkel, …”
“Over Ella gesproken, hebben we nu voor haar eigenlijk alles, afgezien dan van de slaapzak en de reismatras voor in het reisbedje ?”
“Nee, Hilde had me ook aangeraden om een zwemtruitje te kopen. Niet alle zwembaden hebben even warm water in de zomer. Zeker kleine kinderen kunnen het snel té koud hebben, zelfs als de zon schijnt. En we mogen straks niet vergeten langs het Kruidvat te gaan voor zwemluiers.”
“Wanneer komen jouw zwemspullen eigenlijk aan, schat ?”
“Ofwel overmorgen, ofwel dinsdag. Als ze dinsdag pas aankomen, dan ga jij ze in jouw bagage moeten steken. Ik geraak na het werk niet meer op tijd bij jullie en dan nog eens aan het lokaal met al onze bagage. Je mama weet dat ondertussen nu toch al dat ik het naar jullie heb laten komen ?”
“Jaja. Ze snapte direct dat er bij ons grotere kans is dat er iemand thuis is. En ik zal het straks aan Jan vertellen, dat hij niet denkt dat het voor hem is of zo.”
Marthe moest terug lachen.
“Oh ja, direct. Ik zie hem al staan met een roze-purper incontinentiezwempak met franjes aan de riempjes en aan de liezen. Je kan nu veel van je broer zeggen, maar travestie is volgens mij toch niet aan hem besteed.”

“Dus als ik het goed begrijp, dan hebben jullie de voorbije tien dagen meer wel dan geen luier gedragen.”
Mia trok er maar een bedenkelijk gezicht bij.
“Ben je boos, mama ?”
“Boos ? Nee, totaal niet. Er is toch niets om boos over te zijn. Laten we het er op houden dat ik in de war ben. Ik ben psycholoog genoeg om te weten wat er gaande is, maar dit botst toch wel ergens met mijn moedergevoelens.”
“Je had dit liever niet gehad ?”
“Elsje, dat is geen kwestie van liever niet hebben, maar je hebt op voorhand altijd een beeld van hoe je kinderen zich op latere leeftijd zullen gedragen, maar ik had totaal niet ingeschat dat dit terug richting de babietjes ging.
Het blijft voor mij toch surreëel. Niet alleen jullie twee, maar ook ons Lies die zo haar momenten heeft. Het blijft heel bizar om te ervaren.”
“Lies ?”
“Ja, ons Lies ook. Ik denk dat ik jullie straks beter een tijdje alleen laat om bij te praten. Misschien dat ik nog even langs onze pa kan gaan. Kan ik er gelijk nog wat rooie bessen en zo gaan plukken.”

Mia vond om 23 uur het huis nog net zoals ze het had achtergelaten toen ze na het avondeten was vertrokken. Ze was allang blij dat de afwas gelukkig wel was gebeurd. Ook had de afwasmachine zijn ding gedaan, want het eindsignaal piepte.
Ze zag vanuit het keukenraam de flikkeringen van enkele tuinkaarsen. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Ze was er vrij zeker van dat de twee koppels gewoon aan de tuintafel buiten zaten, maar helemaal zeker was ze niet.
De vier hadden haar al zo dikwijls verbaasd dat ze niet meer wist wat te verwachten. Voor hetzelfde geld lagen ze alle vier naakt ik het gras te genieten van elkaars lichaam, en alhoewel ze elk van hen al naakt had gezien, toch sprak dat denkbeeld haar nu niet aan.
Ze besloot eerst nog maar wat op te ruimen vooraleer ze voor zichzelf een besluit zou nemen of ze ook nog even buiten gedag zou zeggen. Het mocht dan ondertussen al wel donker zijn, het was nog aangenaam warm buiten. Het bakje rode bessen verdeelde ze over kleinere potten die ze in de tweede ijskast in de garage zette, tezamen met de frambozen en de zwarte bessen.

Tegen de tijd dat ze klaar was, was haar besluit genomen, vooral ook omdat ze merkte dat haar favoriete zelfgemaakte fruit-op-jenever niet in de kast stond. Ze had zo’n donkerbruin vermoeden dat ze die zou terugvinden op de tuintafel buiten. Ze hoopte alleen dat er nog iets in zat.
Met een leeg borrelglaasje in de hand deed ze de achterdeur open en duwde de vliegendeur naar buiten. Het was opmerkelijk stil. Haar blik werd aangetrokken door de brandende kaarsen die rond de tuintafel stonden. Ze stapte er naar toe, zag de fles jenever op tafel staan met vier lege borrelglaasjes. Afgaande op de fles hadden ze het vrij proper gehouden.
Ze stapte op de tuintafel af, schonk haar glaasje en merkte toen mooi naast elkaar op een gedeelte van de zit drie beha’s en vier onderbroeken. Verblind door het licht van de verschillende kaarsen kon ze de vier geliefden niet onmiddellijk zien, maar door de kledingstukken die ze had zien liggen, voelde ze er ook niet teveel meer voor om ze te gaan zoeken.
Haar nieuwsgierigheid dwong haar echter te blijven zitten. Haar gevoel was heel dubbel. Ze wilde hen eigenlijk liever niet zien, maar langs de andere kant pookte een stemmetje in haar het ondeugende genoegen op hen te betrappen.
Het meeste kans op slagen leek haar zo stil mogelijk te blijven zitten. Het kon niet anders dan dat ze vroeg of laat een geluid zou horen. Het kon bijna niet anders dan dat ze hadden gehoord dat zij ook naar buiten was gekomen en zich aan de tafel had gezet.
Het zou volgens haar niet lang meer duren vooraleer op zijn minst één van hen zijn lach niet zou kunnen inhouden.

Marthe vleide zich naast het nieuwbakken koppeltje neer, of zo leek het een beetje voor haar. Ella lag in haar volle lengte bovenop Jan, gewoon met haar ogen open, terwijl Jan ze net gesloten had en rustig lag te genieten.
“Wie van jullie twee heeft het initiatief genomen ? Zijn jullie al lang samen ? En waarom heeft geen van jullie twee er niets van gezegd ?”
Jan opende zijn ogen en draaide zijn hoofd naar het geluid. Hij keek recht in de ogen van zijn ‘schoonmoeder’.
“Wat zijn we grappig. Dag Marthe. Zoals je ziet ben ik een tijdje gekaapt door uw dochter.”
Marthe boog zich naar hen toe en gaf haar en daarna hem een kusje op de mond.
“Dag Jan. Zijn jullie al lang terug ?”
‘Van een uur of vier, schat ik. Jullie waren in ieder geval al weg.”
“Wij zijn al op schok van kort na de middag, dus dat is normaal dat je ons hebt gemist. Is ons Elsje hier ook ?”
“Ja, maar die is even naar de winkel. Mama had gevraagd of ik iets wou gaan halen, maar Els is in mijn plek gegaan zodat Ella nog even bij mij kon blijven. En, zijn jullie nu volledig klaar voor het kamp ?”
“Eigenlijk wel. Ik wacht zelf nog op zwemgerief dat ik heb besteld, en voor de rest moet ik straks of morgen nog enkele zaken bespreken met je moeder. Morgen en overmorgen inpakken, en dan dinsdag na het werk alles gaan afzetten aan de camion.”

“Dus kort samengevat, jij hebt die twee een weekend lang bij iemand ondergebracht die het niet beter vond hen volledig terug te brengen tot een babystadium. En volgens jou gingen ze er allebei nog mee akkoord ook.”
Greet knikte.
“En hoe ver zijn ze dan gegaan ? Heel de dag in een luier en met een tut rondlopen ?”
“Ik denk het.”
“Gingen ze nog verder ? Hebben die van een tutfles zitten drinken ?”
“Ik vermoed het.”
“En ga me nu toch niet vertellen dat die ook kaka in hun pamper deden, hé. Alhoewel, ik zie ons Els er nog wel toe in staat om dat gewoon te doen. En zoals die Jan rond haar vinger kan draaien, gaat die jongen mogelijk door haar zijn meegesleurd zijn geweest. Of hij dat nu wou of niet.”
Greet keek haar schoonzus aan. Ze wist dat ze recht in haar schoenen stond. Els en Jan hadden klaar en duidelijk gezegd dat het voor herhaling vatbaar was, en ook Marian had aangegeven dat het voor de twee jongelui zowel leerrijk als plezant was geweest.

“Greet, het is maar raar. Eigenlijk zou ik heel boos op je moeten zijn dat je mijn dochter er naartoe hebt gebracht zonder mij volledig op de hoogte te brengen, maar ik hoorde ons Els gisterenavond ook stellig beweren dat ze een ongelooflijk plezant weekend achter de rug had gehad.”
“Erica, het spijt me dat ik er niets van heb gezegd, maar ik wist dat je je bedenkingen ging hebben, en tegelijkertijd had ik door dat dit voor die twee een gedroomde gelegenheid was om elkaar op een aparte, maar veilige plaats beter te leren kennen.”
“En heeft dat dan effect gehad, of hebben jullie het er daarna niet over gehad ?”
“Oh jawel. We hebben het er gisteren over gehad aan tafel. Jan was blij dat hij eindelijk doorhad hoe hij bij zichzelf wensen of blokkeringen kon herkennen en die uiten, en dat hij dat in de loop van de dagen die restten al had toegepast op Els en zichzelf.”
“Hoe bedoel je ?”
“Erica, jij bent toch ook jong geweest. Twee zeventienjarigen die je samen laat slapen nadat ze een dag hard hebben gewerkt. Ik durf er voor wedden dat het niet bij slapen is gebleven, en dat ze mekaar nu beter hebben leren kennen en waarderen.”
“Jij bedoelt …”
“Ja, Erica, ik bedoel dat die gegarandeerd met elkaar hebben zitten vrijen.”

Of het toeval was, konden ze niet zeggen, maar feit was wel dat ze met hun vieren ongeveer gelijktijdig wakker werden en in de badkamer stonden. Toen ze achter elkaar beneden binnen kwamen, had Ella haar fles melk al leeggezogen, en zagen ze Mia met een vermoeid en half groen lachend gezicht het gezelschap aankijken.
“Wie van jullie is er gisterenavond op het onzalige idee gekomen om de kaarsen te laten branden, de lege glaasjes en de drank buiten te laten staan, maar toch vrolijk naar boven te trekken om te gaan slapen, of andere activiteiten te gaan doen die het daglicht niet mogen zien.“
Lies durfde het aan haar moeder aan te spreken.
“Eigenlijk, mama, is dat een beetje uit zichzelf gegroeid. We waren er vrij zeker van dat jij rond elf uur ging thuis komen. Dat doe jij altijd als jij langs de vokke gaat. Wij waren nog maar net boven toen we jou hoorden binnenkomen.”
Marthe durfde de vraag stellen die geen van de drie anderen durfde stellen.
“Ben je tot laat blijven zitten ?”
Het was heel goed zichtbaar dat Mia een grandioze nederlaag moest toegeven. Ook zijzelf besefte dat maar al te goed.
“Oké, jullie hebben me heel goed liggen gehad. Het was pas na twaalf uur vooraleer ik besefte dat jullie niet ergens in het gras lagen of onder een struik mekaar aan het bepotelen waren. En ja, ik geef eerlijk toe dat ik zelfs in de struiken ben gaan zoeken.
Het was pas toen ik al terug binnen was dat ik doorhad dat dit waarschijnlijk gepland was en dat jullie mij ongelooflijk goed voor de zot hebben gehouden.”

“Ben je boos ?”, wilde Els weten.
“Nee, natuurlijk niet. Het was een heel geslaagde grap. Ik kon er alleen vanmorgen niet mee lachen dat Ella bij mij op de kamer lag. De klein was er al om zeven uur, dus ik heb mijn bezigheid al gehad.”
“Mama, jij hebt zelf voorgesteld dat ze bij jou op de kamer kwam.”
“Dat weet ik, Jan, en je hebt er groot gelijk in. Alleen wil dat nog niet zeggen dat ik dat plezant moet vinden als ik om zeven uur wordt wakker gemaakt met geneurie dat verdacht veel weg heeft van ‘’k zag twee beren’.”
Jan kon het niet laten zijn babysitkindje op de arm te nemen.
“Prutske, jij moet toch niet voor klokradio spelen. De moeke heeft al een radio op haar slaapkamer staan. Afgesproken ?”
Mia zag het meisje knikken naar haar zoon, en vroeg zich af of Ella er ook maar iets van had begrepen. Iets anders had Mia veel meer begrepen. Jan had wel degelijk over haar gesproken als de moeke. Die informatie was blijkbaar doorgesijpeld naar Els en Jan, en Jan had nu de rollen meteen hertekend. Zij was nu echt wel de moeke.

“Schatjes, kunnen jullie even jullie programma voor vandaag zeggen ? Dan kan ik er rekening mee houden voor het eten.”
De hilariteit die was ontstaan bij het opstaan had nadien plaatsgemaakt voor een rustig ontbijt. Mia wou met haar vraag niet wachten tot iedereen zich begon klaar te maken.
Els ging samen met Lies en de rest van de leiding een knutseldag houden in het lokaal. Marthe ging samen met Ella naar haar ouders, zodat ook zij hun kleinkind nog konden zien voor het kamp. ’s Avonds zou ze dan Els even gaan ophalen.
Jan was gevraagd om samen met enkele anderen al het kookgerief na te kijken en te poetsen vooraleer dit werd ingepakt om meegenomen te worden op de camion met het kampmateriaal.

“Jan, voordat jij naar het lokaal vertrekt, wil ik dat jij op de zolder de babybox naar beneden haalt, samen met de matras en de kussens die er bij horen.”
Jan kreeg onmiddellijk een schrikbeeld dat zijn moeder iets met hem van plan was dat hij totaal niet zag zitten. De ervaring bij Marian was heel aangenaam en leerrijk geweest, maar hij voelde er niets voor om dit in zijn eigen huis te ervaren. Bovendien zou de box veel te klein zijn.
Mia merkte zijn vertwijfelde natuurlijk op.
“Jan, je kijkt zo twijfelachtig. Heb je schrik dat die box voor jou is bedoeld ?”
Jan wou nog zeggen dat hij dat niet dacht, maar hij zag vier paar ogen op hem gericht zijn, en besefte dat hij dit beter toegaf.
“Jan, jongen, vorig weekend is precies toch nog niet volledig uit je systeem. Tuurlijk is die box niet voor jou, en ook niet voor één van de meisjes. Hoe kan dat nu, jullie zijn toch al veel te groot. Nee schat, die box gaat mee op kamp.”

Jan klikte zijn fietsslot vast en stapte de lokalen binnen. Hilde had tegen hem gezegd dat ze er gingen zijn, maar hij wist eigenlijk niet waar. Hilde ging er waarschijnlijk van uit dat hij de indeling van de lokalen wel kende, en Jan besefte dat hij dat ook niet specifiek aan Hilde had gevraagd. In ieder geval kende hij de indeling niet.
Bij het tweede lokaal waar hij zijn hoofd binnenstak, zag hij Els samen met een medeleiding een grote kartonnen burcht schilderen. Els kwam onmiddellijk op hem af om hem een zoen te geven.
“Dag zoet, als je Hilde zoekt, die zal boven op de zolder zijn. De trap helemaal tot op het hoogste.”
Terwijl ze dit zei, voelde hij Els haar plakkerige handen tegen zijn benen glijden. Toen hij even later de trap op ging, zag hij op elk been een dikke grijze streep verf kleven.

Op weg naar de zolder herkende hij het typische stemgeluid van de Waf, zo’n diepe basstem die los onder iedereen anders doorkwam.
Toen hij de zolderdeur opendeed, klonk een alarmerend “Stòòp !!” uit meerdere monden. Verschrikt liet Jan de deur los, en keek hij eerst de ruimte in. Achter de deur zat Lieke op de grond te spelen.
“Hey dag Lieke. Jij zit daar wel een beetje in de weg lijkt me. Kom jij eens hier.”
Lieke zette grote ogen op toen Jan haar op zijn arm pakte en de volwassenen ging begroeten. Hij zag alleen maar veelzeggende bevestigende gezichten.
“Heb ik iets verkeerds gedaan ? Jullie kijken zo raar.”
“Ja Jan, wat kunnen wij daarop zeggen ? Iemand anders zou het nog niet in zijn hoofd halen om ons Lieke daar weg te nemen. En het is natuurlijk weer des te straffer dat ons Lieke het weer toelaat.”
“Moest ik ze dan laten zitten ? Dat leek me toch niet direct de meest veilige plek voor zo’n baby. Jullie reactie toen ik de deur opendeed was er anders wel naar.”
“Jan, ik geef jou groot gelijk dat je ze wegnam, maar dat bedoel ik eigenlijk. Jij stelt zelfs niet aan mij of aan Luc de vraag of het wel mag, maar jij doet het gewoon, omdat jij zelf aanvoelt dat ze beter weg blijft uit dat hoekje.”

Na de eerste begroeting met Fride zette Jan Lieke op de grond en bekeek wat er te gebeuren stond en wie er allemaal was. Hij zag Luc, Fride en de Waf bezig. De anderen leden van de kookploeg waren er niet.
“Zijn Steph en Hilde er niet ?”
“Die vriendin van mij moest werken en Hilde is de smoskes gaan maken.”
“Smoskes ? Oei, ik wist niet dat we die gingen eten. Moest je die bestellen, want dan vrees ik dat ik dat niet heb gedaan.”
“Heeft Els of Lies je dat niet gezegd ? Langs de andere kant, het is voor hen ook de eerste keer, zo’n kampvoorbereiding. Nee Jan, je moet je geen zorgen maken. Tijdens het knutselweekend voorziet de kookploeg al een eerste keer de catering. Gisteren ben ik koffiekoeken gaan halen voor iedereen, vandaag zijn het smoskes en belegde broodjes.”
Jan ontspande zichtbaar door dit nieuws, waarna hij werd ingewijd in het werk. Het was de bedoeling dat alle kookmateriaal werd nagekeken, geteld, waar nodig proper gemaakt en uitgetest. Dingen die hersteld moesten worden of bijgekocht werden op een lijst gezet. Het gerief om af te wassen stond al verzameld op één plaats bij de deur.
“Daar vliegen we na de middag in. En als je wil mag je je botvieren op het proper maken van de gasbekkens. Eén of anderen oen heeft spaghetti gemaakt en de bekkens daarna niet gekuist. Zo nemen we ze niet mee op kamp.”

Al snel zat Jan mee in de flow van tellen, sorteren, nakijken, Lieke verplaatsen en af en toe een oogje werpen op Lukas, die vanuit zijn relax zijn discipelen in het oog hield.
Kort voor één uur hoorden ze geroezemoes van buiten en vanop de lagere verdiepingen. Even later werd er aan de trap naar de zolder geroepen.
“Hilde is gearriveerd. Komen jullie ook eten ?”
Ieder van de aanwezigen had reuzehonger. Luc en de Waf vertrokken al naar beneden met een eerste lading afwas. Fride was net klaar met de verschoning van Lieke op de geïmproviseerde verzorgingstafel.
“Da’s weer een schitterende timing. Net nu ons Lieke haar fles moet krijgen en ik Lukas moet voeden is het eten er. En Lukas zou ook beter nog eerst verschoond worden.”
Jan zag Fride een zuigfles uit de verzorgingstas nemen, samen met een doosje melkpoeder.
“Fride, kan ik helpen ? Moet ik anders Lieke haar fles klaarmaken ?”
“Jan, dat is heel lief, maar ik wil dat zelf doen. De microgolf hier heeft soms kuren, en ik wil er zeker van zijn dat de melk niet te heet is. Anders duurt het nog veel langer.”
“En de verschoning van Lukas ?“
Fride schatte Jan in.
“Zie je dat zitten ?”
“Anders had ik het niet voorgesteld. Ik heb je daarnet toch ook bezig gezien met Lieke.”
“Jan,dat zou me inderdaad helpen. Dan kan ik al wat eten terwijl Lieke haar fles drinkt.”

Enkele minuutjes later lag Lukas al deels ontbloot klaar op het verzorgingskussen. Jan hoorde achter zich eerst Luc materiaal komen oppikken en terug naar beneden gaan, en daarna was Waf aan de beurt.
Jan hoorde dat Waf bekkens in de hand nam, terwijl hij een volle pipiluier onder Lukas’ poep onderuit trok.
Plots hoorde hij gevloek, en een seconde later gevolgd door een bekken dat met heel veel lawaai op de grond terechtkwam. In een reflex zette Jan zijn hand op Lukas en keek achterom.
“Alles in orde, Waf ? Ben je gewond ?”
“Ja, alles in orde hoor. Er glipte een bekken uit mijn handen, en dat maakt natuurlijk geweldig lawaai. Zo’n ding kan gelukkig wel tegen een stootje.”
Waf pakte het bekken op en vertrok naar beneden. Voor Jan kon verder doen met de verzorging van Lukas kwam hij tot de constatatie dat zijn kruis behoorlijk nat aanvoelde.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
Het heeft inderdaad wat langer geduurd. Feestdagen, druk op het werk, en effe de inspiratie wat moeten laten opborrelen, maar wees gerust, ik heb het verhaal nooit losgelaten. Ik vertrouwde erop dat de tijd en de fantasie vanzelf terugkwam.

groetjes,
beddenplasser
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 59

“Oh Lukas, komaan, dit is echt niet grappig !”
Jan wilde het eigenlijk zeggen, het lag op het puntje van zijn tong, maar voor hem lag zo’n gelukzalig guitig gezichtje naar hem te glimlachen dat hij er zich niet toe kon brengen het ook echt tegen Lukas te zeggen.
In plaats daarvan maakte hij snel het baby’tje verder klaar en nam hem op de arm. Waarschijnlijk was Lukas van het schrikken pipi beginnen doen. Alleen merkte Jan wel op dat hij zich niet had ingehouden. Hij voelde stilaan het vocht door zijn onderbroek komen.
Jan had meer in een opwelling gezegd dat hij verder voor Lukas zou zorgen. De verzorging zag hij zeker zitten, maar nu hij daarmee klaar was, besefte dat hij nog voor een moeilijk taak stond. Hij moest met de baby de trap af gaan.

Trappen doen met Ella was niet zo moeilijk. Zij hield zich altijd goed vast, en zat stabiel. Nu voelde Jan zich toch een pak onzekerder. Hij kende de trap helemaal niet goed, en om dan naar beneden te moeten komen met een onvoorspelbare baby van zes maanden was toch nog wat anders.
De kleffe, beplaste kleren van Jan hielpen hem ook niet vooruit. Jan probeerde steeds maar zijn natte broek niet te moeten voelen, waardoor het eerste deel van de toch wel steile trap heel moeizaam verliep.
Op het tussenplateau hield Jan in. Hij besefte dat hij zichzelf en Lukas in gevaar bracht met zijn probeersels om zijn natte kleren niet te voelen. Hij had geen andere keuze dan nu gewoon te aanvaarden dat zijn kleren vochtig voelden. Nu lukte het wel om met Lukas veilig de trap af te gaan.

Dat Lukas onvoorspelbaar kon zijn, merkte Jan op de trap naar het gelijkvloers. Jan had maar goed één trede genomen of hij voelde hoe Lukas uit nieuwsgierigheid zijn kaak vastnam. Lukas kneep niet hard, maar net daardoor tintelde en kriebelde Jan zijn kaak nog veel harder.
Met geen moment dacht Jan nu nog aan zijn natte kleren. Al zijn aandacht werd ingenomen door de fysieke gevoelens in zijn kaak.
Jan was maar wat blij dat er een stevige leuning aan de trap was, want het lukte hem niet in één keer van de trap te komen. De kriebels in zijn kaak waren zo heftig dat hij halverwege toch moest pauzeren om aan het gevoel terug te wennen.
Jan had ook geen andere keuze dan het te ondergaan. In zijn ene hand zat de kleine baby, en de andere hand hield Jan stevig rond de leuning geklemd. Hij durfde niet loslaten om Lucas zijn handje van de kaak los te maken. De tintelingen in zijn kaak waren zo kriebelend dat hij toch schrik had een moment de controle te verliezen over Lukas.
Jan had trouwens ook geen zin om Lukas los te maken. Eigenlijk vond hij het geweldig plezant dat Lukas dit bij hem deed. Misschien sloeg hij de bal volledig mis en was dit normaal voor baby’tjes, maar hij dacht toch wel dat Lukas dit deed omdat hij zich goed voelde bij Jan.

Op het moment dat Jan verder naar beneden ging, merkte hij op dat hij werd bekeken door Hilde.
“Jan, ik kwam even kijken of het lukte. Maar ik zie dat je broek helemaal nat is. Is dat pipi ?”
Jan knikte alleen maar terwijl hij de laatste trede nam.
“Jan, zo kan je niet blijven rondlopen. Ga rap even naar huis andere kleren aan doen. Langer dan een kwartiertje zal je wel niet weg zijn, denk ik. Ik zal enkele smoskes apart houden voor je. Tegen dat je terug bent zullen we zeker nog aan het eten zijn.”
Hilde nam de baby over van Jan. Jan wou de situatie wel verder uitleggen, maar Hilde deed teken dat hij moest vertrekken.
“Doe dat maar als je terug bent. Komaan, maak dat je wegkomt. Zal ik aan Lies vragen dat ze voor jou kiest welke smoskes je graag hebt ?”
Jan deed zijn duim achter hem omhoog terwijl hij naar de buitendeur liep.

Thuis aangekomen zat Mia te genieten van een tas thee toen Jan binnenkwam. Verbaasd keek ze hem aan. Jan legde uit wat Lukas bij hem aan gedaan toen het gasbekken op de grond viel.
Mia moest smakelijk lachen toen Jan alles had beschreven.
“Ja Jan, Lukas is een jongetje, hé. Jij hebt mij vroeger ook een aantal keren te grazen genomen met je gespuit. Ik denk zelfs dat je de twee al gepasseerd was toen je me de laatste keer nat maakte. Bij jongens moet je veel meer opletten dan bij meisjes. Je moet het penisje goed afdekken tijdens het verschonen.”
“Mama, krijg je deze natte kleren nog mee gewassen tegen dinsdag ? Ik ga iets moeten aandoen dat klaarligt om dinsdag in de valies te steken.”
“Dat moet wel lukken. Als ik het deze namiddag nog was, dan is het zeker droog tegen dinsdagnamiddag.”

Al na enkele minuten zat Jan al terug op de fiets op weg naar de jeugdlokalen. Zijn moeder vond het weer typisch hem dat hij er geen punt van maakte dat hij was volgepist door een klein ventje.
Hij verdedigde zich door te zeggen dat Lukas daar toch totaal niets tegen kon doen, en dat hij zelf maar wat oplettender had moeten zijn, maar die verdediging draaide op niets uit.
“Jan je luistert niet naar hetgeen ik zeg. Ik denk dat er heel veel mensen inderdaad wel zouden beseffen dat Lukas er niets aan kon doen, maar het punt is dat jij dat niet erg vind. Iemand anders zou zitten vloeken op alles en iedereen, op Lukas of op zichzelf omdat zijn kleren vuil of nat zijn geworden.”
“Ja, en. Dat is toch wel het laatste om kwaad over te worden. Ja, mijn broek is nat geworden, en echt prettig vind ik het niet dat het de pipi is van iemand anders, maar komaan, een baby’tje van 6 maanden, daarover kan je toch niet kwaad zijn. Hoe belachelijk is dat nu.”
“Jan, vergeet al uw scenarioschrijven en kunst en geschiedenis en zo, jongen. Iemand met zo’n instelling hoort maar op één plaats thuis, en dat is bij kleine kindjes. Gij gaat dat zo goed doen op het kamp. Dat weet ik nu al.”
De woorden van zijn moeder zinderden nog steeds na in zijn hoofd toen hij zijn fiets vastlegde aan de jeugdlokalen.

In de gang aangekomen zag hij in het leidingslokaal, het eerste lokaal aan de rechterkant, Fride zitten die Lukas de borst gaf in één van de zetels die er stonden.
“Jan, kom even binnen als je wilt.”
Jan ging binnen en zette zich in een zetel naast Fride.
“Jan, nog eens merci voor onze Lukas te verschonen.”
Jan haalde zijn schouders op om het compliment wat weg te wuiven.
“Ik zie dat je inderdaad andere kleren aan hebt. Hilde vertelde me dat je een natte broek had. Ze had groot gelijk je even naar huis te sturen.”
Hij gaf toe dat hij zich nu inderdaad wel een pak frisser voelde.
“Els wist ons te vertellen dat je dat al meer had gehad. Knap vervelend voor je. Ik dacht dat je enkel een bedplasser was, maar dat moet echt rot zijn als het ook overdag gebeurt.”

Jan werd vuurrood. De gedachten in zijn hoofd gingen als een rollercoaster te keer. Wat bedoelde Fride ? Dachten ze dat hij in zijn broek had geplast. En wad had Els allemaal verteld ?
“Jan, sorry dat ik je er mee overval. Ik zie dat je wat bent aangeslagen. Ik wou alleen maar mijn medeleven tonen.”
Het lukte Jan niet te reageren. Hij bleef wezenloos voor zich uit staren, zich afvragend wie wat wist, en hoe hij uit deze situatie uit moest geraken. Zijn zin om nog maar op kamp te gaan, verdween met de seconde.
Iedereen dacht nu dat hij ook overdag de nodige ongelukjes had, maar met uitzondering van het onverklaarbare plassen als hij een fles kreeg, waren er steeds aanleidingen geweest voor zijn ongelukjes.
Fride zag dat zijn ogen meer en meer waterig werden. Het ontglipte hem dan ook dat zij naar enkele mensen sms’jes stuurde.

De eerste die zijn hoofd door de deur stak, was haar man. Luc stapte naar haar toe, gaf haar eerst een kus en zette zich dan op zijn hurken bij Jan.
“Jan jongen, ik begrijp dat je in de put zit met het feit dat je een ongelukje hebt gehad. Lies zei ook dat jullie nog onderzoeken moeten laten doen. Er zal zeker iets uit de bus komen, en met een beetje geluk geraak je er terug van af.”
De beheerste stem van Luc gaf Jan de rust die hij nodig had.
“Ik had niet in mijn broek geplast.”
Luc keek Fride onbegrijpend aan.
“Hoe bedoel je ? Hilde zei toch dat je een natte broek had.”
Jan kon niet vermijden dat er een lichte opwinding in zijn stem kwam. Zijn stem klonk dan ook luider dan hij zelf wou.
“Ik had helemaal niet in mijn broek geplast, maar Lukas had tijdens het verschonen tegen mijn broek geplast toen ik mijn gezicht even draaide omdat Waf iets had laten vallen. Ik had alleen de pech dat het én veel én op de verkeerde plaats was.”

Fride kon haar lach niet inhouden toen ze het hoorde.
“Oh Jan, ik mag er niet mee lachen, want het is extra pijnlijk voor de situatie die nu ontstaan is, maar eerlijk gezegd vind ik het ook wel ongelooflijk grappig.”
Door het lachen van Fride en het op en neer gaan van haar buik loste Lukas met zuigen. Hij draaide zijn hoofd naar Luc en Jan en toverde zo’n innemende stralende glimlach op zijn gezicht dat beide heren spontaan mee in de lach schoten.
“Lacht mij maar uit ja, gij deugeniet. Ik ben niet bedoeld om tegen te pissen, daar dient uwe pamper voor.”
Jan stapte op Lukas af, en streek met zijn wijsvinger langs het neusje van de baby. Met zijn hand leidde hij zijn hoofdje terug naar de klaarliggende tepel.
“Verder eten, gij. Dan kunt ge me tenminste al niet meer uitlachen.”
Jan zette zich even bij Fride, en nam het handje van Lukas in zijn hand.
“Jan, ik ben blij dat je al terug kunt lachen. Luc is terug naar de rest. Ik neem aan dat hij daar wel een update zal geven. Voor jou staat er ondertussen denk ik iemand anders klaar.”

Jan keek in de deuropening en zag de bezorgde blik van Els. Snel propte ze zich naast hem in de zetel en omhelsde hem. Jan aarzelde echter om haar omhelzing even innig te beantwoorden, wat Els oppikte.
“Wat is er ?”
Alhoewel de bezorgde blik van Els hem ook wel deugd deed, toch kon hij in zijn antwoord een licht verwijtende ondertoon niet vermijden.
“Waarom heb je tegen iedereen gezegd dat ik overdag ook ongelukjes heb ? Wat denkt iedereen nu van mij ?”
“Maar Jan, ik heb dat helemaal niet gezegd. Zo is het totaal niet gegaan.”
Fride kwam tussen in het gesprek.
“Jan, Els heeft gelijk. Ik was daarjuist misschien niet volledig duidelijk. Els heeft geen enkele keer gezegd dat je overdag ongelukjes had.”
Fride vertelde dat Els en Lies veelzeggend naar elkaar keken toen Hilde liet ontvallen dat Jan een natte broek had en naar huis was gestuurd. Toen Waf vroeg of jij al eerder natte broeken had gehad, hadden ze beiden geknikt.
“Dit is gewoon één groot misverstand. We zijn er allemaal van uit gegaan dat jij in je broek had geplast, en hebben geen moment beseft dat we de juiste situatie niet kenden.”
“En wat heeft ons Lies dan van die onderzoeken gezegd ?”
“Daar moet je niets achter zoeken. Luc vroeg of jullie er al lang last van hadden, en Lies heeft gewoon geantwoord dat dat iets van de laatste maanden was, en dat jullie allebei nog moeten onderzocht worden.”
Els keek verbaasd naar haar vriend.
“Jan, wacht even. Wat zegt Fride nu ? Had jij niet in je broek geplast ? Hilde heeft je toch naar huis gestuurd voor een natte broek. Je hebt trouwens andere kleren dan vanmorgen aan, dus dat was toch wel waar.”
Jan vertelde opnieuw het verhaal van het accidentje met Lukas.
Na afloop nam Els hem stevig in haar armen.
“Wij hebben je echt wel in een lastige situatie gebracht. Sorry Jan, ik voel me nu echt rot hierdoor.”

Samen bleven ze elkaar troosten, tot Fride tussenbeide kwam.
“Els en Jan, jullie mogen hier gerust blijven zitten, maar zou jij niet stilletjesaan wat gaan eten, Jan ? Sebiet zijn die smoskes zo plat als maar kan zijn, en dat zou zonde zijn van het werk dat Hilde er heeft ingestoken.”
Jan aarzelde om recht te komen.
“Zie je er tegenop om terug onder de mensen te komen ?”
Jan knikte.
“Iedereen denkt nu dat ik constant in mijn broek plas.”
“Dus je hebt nog nooit natte broeken gehad ?”
Jan besefte dat hij nu zelf kleur moest bekennen. Hij had enkele seconden tijd nodig om te kunnen reageren.
“Jawel Fride, maar daar was altijd een reden voor.”
“Dat wou ik horen, Jan. Jij kent het juiste verhaal, en als er geen punt is om je voor te schamen, dan kan je met een gerust hart gaan eten. Als er nu één ding is wat de groep hier doorheen de jaren heeft geleerd, is mensen niet te veroordelen op basis van hun gebreken. Ga eten, Jan. Trouwens, ik denk dat de meesten al terug bezig zijn met hun werk.”

Hand in hand stapten Els en Jan naar het grasplein achter de lokalen. Verspreid over het terrein zag hij groepjes leiding bezig met knutselwerken en materiaalvoorbereiding. Op een grote tafel tegen de muur lagen nog ettelijke broodjes klaar, en stonden er thermossen warme drank en flessen frisdrank. Waf kwam het koppel tegemoet.
“Jan, ik moet je mijn excuses aanbieden, jong. Ik ben er nog maar eens in geslaagd je in een hoek te duwen die je zelf niet wou waarschijnlijk.”
“Waf, als Els en Lies niet naar elkaar hadden gekeken, dan had jij die vraag niet gesteld. En ik kan Els en Lies ook niets verwijten, want ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Ik kan mijn verleden gewoon niet wegpakken. Als ik dat niet had gehad, dan was er niets gebeurd.”
Terwijl Jan zich omdraaide naar de tafel om broodjes te nemen, keken Els en Waf met een blik van herkenning naar elkaar. Waf zag dat Els met tranen van geluk stond te trillen op haar benen, en hij snapte onmiddellijk waarom.
Jan snapte dan ook niet dat Els hem vastgreep, hem langdurig en plein public een tongzoen gaf terwijl de tranen ondertussen langs haar wangen naar beneden drupten.
“Zoeteke, ik hou zo ontzettend hard van jou !”
Ze riep het bijna toen ze eindelijk losliet, waarna ze dansend het lokaal binnenging.
Waf schoot in de lach toen hij het compleet onbegrijpende gezicht van Jan zag.
“Jan, ik weet waarom Els zo reageerde. Ik stel voor dat wij straks samen de gasbekkens onder handen nemen. Dan kunnen we gelijk wat praten. Zeg maar wat je wil drinken, dan geef ik het je en dan ga ik daarna het laatste van de zolder naar beneden halen.”

“Oké, Waf, je hebt me nu een half uurtje laten sudderen. Nu wil ik toch wel eens weten wat dat daarstraks was met Els ?”
Jan en Waf hadden zich in een hoekje van het terrein apart gezet met de gasbekkens, en het nodige gerief om te proberen ze terug proper te krijgen.
“Jan, heeft Els jou eigenlijk al het volledige verhaal van haar instorting verteld ?”
Jan knikte neen. Hij had er bij haar ook niet meer verder achter gevraagd om Els niet te kwetsen of oude wondes te laten openkomen.
“Vind je het niet gek dat zelfs de leiding niet afwist van haar bedplassen ? Jij hebt zelf een medische vragenlijst moeten invullen. Ik neem aan dat jij hebt ingevuld dat je bedplast ?”
Met dat de Waf dit zei, viel het inderdaad op dat er iets niet klopte aan de situatie. Dit had inderdaad geweten moeten zijn.
“De ouders van Hilde en Luc zijn daar mee schuldig aan. Zij gingen tot het jaar ervoor mee als kookouder, en hadden het op een akkoordje gegooid met de ouders van Els en Marthe dat zij op kamp de natte luier van Els overdag zouden komen weghalen. Ook de propere luier deed zij ’s avonds aan in hun tent.”
“Viel dat niet op ?”
“Ja en neen. Els heeft ook langere tijd gesukkeld met haar gezondheid en slikte toen meerdere medicijnen. Het was de moeder van Hilde die die voor haar bewaarde en gaf. Pas nadien heb ik beseft dat dit waarschijnlijk een soort antidepressiva moet zijn geweest. Nu is ze er gelukkig van af.”
“In ieder geval, Jan, als ik haar voorgeschiedenis volledig had gekend, dan had ik nooit gedaan wat ik heb gedaan, en was ze waarschijnlijk niet ingestort.

Waf vertelde dat de groep die bewuste zondag een ‘Waarheid, durven of doen’ rond familie en relaties speelden. Els had een doe-opdracht gekozen en het was Waf zijn beurt om de opdracht uit te delen.
Hij had samen met de andere leiding spulletjes bij elkaar gebracht voor leuke doe-opdrachten en één ervan was het dragen van een luier. Via-via hadden ze er één op de kop kunnen tikken die voor de meesten van hun leden wel zou passen.
Het was de bedoeling dat Els een luier zou aandoen onder haar onderbroek. Toen ze de opdracht hoorde, werd ze heel zenuwachtig, maar niemand maakte daar iets uit op. Zeker de andere meisjes giechelden om ter hardst, waarschijnlijk vooral opgelucht dat zij deze opdracht niet moesten doen.
Enkele minuutjes later was Els terug binnengekomen. Toen ze ging zitten, zag iedereen de luier onder haar rok, en vooral het feit dat ze geen onderbroek meer aan had. Toen iemand er een opmerking over maakte, zei ze dat ze geen zin had om haar onderbroek uit te rekken en dat ze die gewoon in haar zak had gestopt.
“Na een tijdje zat Els nog steeds met haar luier aan, en ze deed terug vrolijk mee. Het viel me toen al op dat ze er geen punt van maakte. We hadden niet afgesproken hoe lang ze die luier moest aan doen, maar het stoorde haar precies niet.”

“Als ik toen had geweten dat ze elke nacht nat was, dan had ik gezwegen, maar ik zei na haar volgende beurt om te plagen tegen haar dat ze er erg schattig uitzag, en dat een luier precies wel bij haar paste.”
Jan bekeek hem met een pijnlijke blik.
“Je slaat de nagel op de kop. Els is huilend weggelopen en ik heb ze in een hoekje van het materiaalkot teruggevonden. In het begin heb ik gewoon bij haar gezeten en na verloop van tijd is ze beginnen vertellen.”
Waf vertelde dat ze schrik had om haar vrienden te verliezen, dat dat de reden was waarom ze niet mee durfde op tweedaagse, waarom ze niet intiem durfde zijn met anderen.
“Ik dacht altijd dat Els een heel sociale was die bij iedereen op bezoek ging, maar toen pas besefte ik dat dat maar deels zo klopte. Ze was bijvoorbeeld nog nooit bij iemand van haar vrienden blijven slapen.”
“Ik ga nu iets zeggen Jan, dat ik nog nooit eerder tegen iemand heb verteld, omdat we hebben afgesproken hierover te zwijgen. Als er nu één iemand is die het recht heeft om dit te weten, ben jij het. Ik ga het straks ook tegen Els zeggen dat ik het je heb verteld. Dat is niet meer dan eerlijk.”
Waf vertelde dat Els al zichtbaar in de luier had geplast toen hij bij haar kwam. Tijdens de huilbui en hun gesprek erna kwam dit niet ter sprake, maar vlak voor ze naar de groep gingen, maakte Waf dit duidelijk aan Els.
“Els haar reactie was toen heel beslist, waarmee ik ook wist dat zij voor zichzelf echt een klik had omgedraaid. Ze zei : “Dat kan er ook nog wel bij !”
Het kan niet anders dan dat sommigen in de groep dit moeten hebben gezien. Daarom ook dat wij toen de afspraak hebben gemaakt dat niets maar dan ook niets van al hetgeen er was gebeurd, mocht doorverteld worden.”

Jan keek even op van zijn schuurplek. Terwijl Waf vertelde, was hij bezig geweest met het opschuren van een sausplek aan de binnenzijde van zijn bekken. Hij dacht dat alles nu wel sausvrij was.
“Kan je linken leggen met jouw gebeurtenissen, Jan ?”
Jan keek de Waf aan.
“Waarom vraag je dat ?”
“Omdat ik er zeker van ben dat jij meer verdringt dan dat goed is voor jou en dan nodig is voor jou. Jij hebt dus al enkele plasaccidentjes gehad ?”
Jan knikte.
“En ik neem aan dat daar een goeie reden voor bestaat ?”
Jan was niet geneigd te antwoorden, maar de Waf bleef hem zo doordringend aankijken dat Jan zich uiteindelijk gewonnen gaf en vertelde van de valpartijen.
“En zijn er nog momenten geweest dat je ongewild plaste ?”
Nu bleef het lang stil. Jan besefte wel dat zijn stilzwijgen al een bevestiging was van Waf zijn vraag, maar hij durfde niet in detail gaan. Hij vond het maar niks iets te moeten zeggen over het plassen terwijl hij van een fles zoog.
“Hou je dat liever voor jezelf ? Dat mag ook, hé Jan. Je bent niet verplicht iets tegen me te zeggen. Maak voor jezelf duidelijk wie wat mag weten, maar ik denk niet dat het veel zin heeft té veel te verzwijgen.”
Jan was blij dat Waf hem zelf de uitweg aanbood.

Ze gingen nog een tijd door met het proper maken van de bekkens. Tegen dat ze klaar waren, keek Jan onderzoekend naar Waf.
“Er klopt iets niet. Jouw verhaal van daarnet was niet volledig. Dat verklaarde nog niet de reactie van Els, en dat was uiteindelijk mijn allereerste vraag.”
“Klopt, en ik was benieuwd wanneer je frank ging vallen. Jij hebt daarstraks zonder het te weten het bewijs geleverd dat jullie absoluut voor elkaar gemaakt zijn.”
“Hoe dan ?”
“Door wat je zei.”
Jan snapte het nogal logisch nog steeds niet, maar Waf hield ervan de spanning wat op te bouwen.
“Weet je wat het allerlaatste was wat Els tegen me zei voordat we ons die bewuste zondag terug bij de groep voegden ?”
“Laat horen…”
“Ik kan mijn verleden gewoon niet wegpakken. Als ik dat niet had gehad, dan was er niets gebeurd.”
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 60

Mia trok net de natte luier onder Ella haar poep toen de bel ging.
“Jan, doe jij even open ? Dat gaat Marthe zijn neem ik aan.”
Als reactie op de deurbel begon Ella heftiger te bewegen.
“Helaba meisje ! Jij moet nog even wat stilliggen. Anders kan ik je geen propere luier aan doen.”
Marthe begroette de twee terwijl Mia verder deed met de verzorging.
“Is het wat gegaan vandaag ?”
“Absoluut, maar ze is heel zenuwachtig, al heel de dag. Dit is al haar vijfde verschoonbeurt. Haar pisblaas heeft nog geen moment stilgestaan volgens mij. Ze beseft heel goed dat er iets staat te gebeuren.”
“Ik vind het zelf ook wel spannend. Ik ben nog nooit echt lang weg geweest met ons Ella. Ze heeft trouwens nog nooit bewust in een tent geslapen. De laatste keer was ze nog maar een baby. Daar weet ze niets meer van.”

“Zijn Lies en ons Els er nog ?”
“Ga maar naar de badkamer. Die zitten boven in bad.”
“Tesamen ?”
“Ik denk het wel. Ik hoorde ze toch zoiets in die aard zeggen.”
Nieuwsgierig trok Marthe naar boven en vond in de badkamer de twee dames languit liggend in het schuim, elk met hun hoofd aan een kant van het bad. Ze begroette hen alle twee met een kus op de mond. Die bij Lies duurde alleen veel langer.
“Dat ziet er hier gezellig uit. Zijn jullie nog iets van plan misschien ?”
“Wij gaan met de dames nog een avondje stappen. Een ideetje van Greet, de zus van de Waf. Zij wou nog eens alleen wat oestrogeen rondom haar voor we tien dagen ondergedompeld worden in gemengd doen.”
“Klinkt plezant. Wij gaan wel stilaan vertrekken. Het is toch vlot meer dan een uur rijden, en wij moeten onze tent ook nog rechtzetten. Ik wil dat Ella niet te laat in haar bed ligt.”
“Heeft mama de luiers van Ella al gegeven ? Ze heeft voor alle veiligheid maar twee pakken gekocht. Dat leek haar beter. Trouwens, Els, voor jullie heeft ons mama ook twee pakken voorzien.”
“Dat zijn er toch veel te veel. Er zitten er dertig in zo’n pak. Zelfs met één pak komen we waarschijnlijk vlot toe.”
“Heeft ze er niets van gezegd. Ze heeft een zwaardere variant aangekocht. Jan is de voorbije week twee keer doorgelekt, en het leek haar beter een dikkere te bestellen. Jij moet maar zien welke jij neemt, maar Jan weet dat hij beter de dikkere neemt.”

Nadat Ella haar moeke nog een dikke zoen had gegeven, was het de beurt aan Marthe om afscheid te nemen. Mia pakte haar goed vast.
“Schattebout, je bent zelf ook zenuwachtig, hé. Ik voel je spanning gewoon in je lijf. Het komt allemaal in orde. Probeer er gewoon zoveel mogelijk van te genieten.”
“Ik weet het, Mia. Ik ben ook niet zozeer zenuwachtig, maar wel opgewonden. Ik begin terug te beseffen dat ik terug op kamp ga. Dat is gewoon terug spannend. Ik hoop alleen dat Ella het een beetje naar haar zin gaat hebben.”
“Onze Jan is mee, vergeet dat niet. En Lies zal ook wel af en toe een momentje met haar willen doorbrengen. Als het er echt op aan komt, heeft ze genoeg mensen bij wie ze zich kan terugtrekken.”
Mia gaf haar schoondochter nog een extra lange knuffel. Marthe had eigenlijk niet veel zin om los te laten. In die korte tijd dat ze Mia nu kende, was hun contact zeer innig geworden. Meer nog dan haar eigen moeder gaf Mia haar ook enorm veel aandacht.
Voor haar eigen moeder was ze altijd de oudste geweest en gebleven, en ze besefte door het goede contact met Mia dat ook zij nog enorm kon genieten van de moederlijke aandacht die Mia haar gaf. Ze had nu heel sterk het gevoel dat ze er terug twaalf dagen alleen voor stond. De knuffel met Mia was haar laatste strohalm voor ze zich aan dat avontuur moest wagen.

Jan klikte Ella vast en zette zich naast Marthe in de auto. Marthe startte de motor en reed de oprit af en zette zich op weg naar het kamp.
“Marthe, één ding snap ik toch niet. De rest van de kookploeg is ook pas vandaag vertrokken. Waarom moest de camion dan absoluut dinsdag ingeladen worden ? De woensdag is alleen de diepvriezer met alle diepvrieseten er nog op gezet. Waarom kon dat niet gisteren of vanmorgen ?”
“Hilde wist me dat te vertellen dinsdagavond. Den baas van de Vanla Transport op de Grote Steenweg rijdt de oplegger met het kampgerief altijd naar en van het kamp. Door omstandigheden kon die deze week alleen nog maar op woensdag oprijden. Anders zou dat inderdaad pas later in de week gepland zijn geweest.”
“Waarom moet die dat doen ?”
“Hij is zelf jarenlang leider geweest, net als zijn kinderen. Zijn jongste is nog een leidster van mij geweest. Voor hem is dat even goed traditie. Ik heb nooit anders geweten dan dat het zijn oplegger was die mee ging op kamp. Trouwens, diezelfde oplegger wordt ook bijvoorbeeld elk jaar met de voetbalfeesten gebruikt als podiumwagen.”
“Wordt die dan niet meer gebruikt voor transport ?”
“Ik betwijfel het. En zolang die oplegger niet in de weg staat op zijn terrein kunnen de verenigingen van het dorp er maar wel bij varen.”

“Jan, ga jij met Ella mee naar de andere kindjes ?”
Jan kon een blik van teleurstelling niet wegsteken.
“Marthe, ik had eigenlijk gehoopt dat ik mee de tent kon opzetten.”
“Dus het antwoord is ‘neen’ ?”
Jan besefte ook wel dat het gemakkelijker was als hij Ella gewoon mee nam, en Marthe samen met Luc en de Waf hun tent liet opzetten ? Langs de andere kant, Marthe kon hem even goed nog maar eens aan het testen zijn.
“Marthe, ik ga van mijn hart een steen maken. Ik wil inderdaad zelf mee de tent opstellen. Ella kan er toch gewoon bij zitten ?”
Marthe stapte naar hem toe, en gaf hem een dikke achterwaartse knuffel.
“Eindelijk kom jij eens voor jezelf op. Natuurlijk zou Ella gewoon bij ons kunnen blijven, maar het lijkt me gemakkelijker als ze even onder de hoede van Hilde komt. Maar ik ben heel blij dat jij zegt wat jij wil. Dat gaat alles veel gemakkelijker maken.”
Jan voelde de lippen van Marthe zich tegen zijn kaak zetten, terwijl haar armen zich langs zijn hals neerlegden. Hij wist eigenlijk nog niet goed of dit nu een bewuste zet was van Marthe om hem te testen, maar het compliment deed hem in ieder geval veel deugd.

Een half uurtje later zat de volledige kookploeg met hun kroost te genieten van de grote porties frieten die Steph had besteld en afgehaald.
“Dit is voor mij nu echt de start van het kamp. De kookploeg die een laatste keer niet moet koken en gewoon geniet van een berg frieten”, zei Hilde.
“Gebeurt dat elk jaar ?”
“Ja. Twee dagen voor het kamp zorgen wij er altijd voor dat de keuken en de EHBO-tent en zo volledig in orde is. Morgenvroeg houden we een volledige kampdoorloop, en morgennamiddag moet er alleen nog maar naar de supermarkt worden gegaan. De leiding verwacht ik vlak na de middag.”
Hilde begon verder te vertellen over vroegere kampen. Niet alleen Jan, maar ook Steph en de Waf hingen aan haar lippen. Ook voor hen was het het eerste jaar dat ze meegingen als kookouder, en niet als leiding.
Terwijl dat Hilde vertelde, was Ella met Rina beginnen spelen. Jan, die naast Elia zat, zag het zoontje van Hilde geschrokken omkijken. Zijn grote zus was ineens weg, en hij kon ook niet bij iemand anders terecht. Zijn moeder was druk aan het vertellen, en zijn tante en nonkel hadden hun eigen kinderen op schoot.
Geruststellend legde hij zijn arm op de schouder van de jongen. Aangetrokken tot de rust die Jan uitstraalde, schoof Elia tot tegen Jan aan en kroop weg in zijn zij.

Hilde werd opgeschrikt door een felle lichtflits.
“Wat was dat ?”
“Zusje, ik heb gewoon een foto genomen van dat bolletje zoon dat recht tegenover jou ligt.”
Toen pas merkte Hilde haar zoontje op die volledig ineengedoken op Jan zijn schoot al lag te slapen. Jan had de peuter bij hem genomen toen hij merkte dat Elia begon weg te zakken. De geborgenheid van Jan zijn schoot deed Elia het gevecht met de slaap definitief verliezen.
“Is het niet beter dat jij ook even jouw kinderen in bed legt, Hilde ? Fride is ons Lieke ook aan het klaarmaken.”
Marthe pikte er op in. Ook zij vond het een goed idee om Ella te gaan klaarmaken. Ze vertrok naar de keuken om de fles thee te gaan zetten. Luc volgde haar om ook voor Lieke een fles melk voor te bereiden.
“Drinken de kinderen van Hilde nog een fles voor ze gaan slapen ?”
“Ja, maar ik weet niet hoeveel ze drinken. Trouwens, ik heb geen idee wat ze met Elia gaat doen. Die was serieus weg, maar ik kan me inbeelden dat ze hem nog wel zijn fles wil geven. Anders staat die misschien in het midden van de nacht de boel wakker te huilen van de dorst en honger.”

Hilde was ondertussen samen met Jan naar de verzorgingstent gegaan. Jan merkte dat de tent was onderverdeeld in enkele stukken die afgescheiden waren door doeken.
Aan de rechterkant zag hij in een eerste stuk enkele stoelen en een tafel staan. Aan de zijkant stonden allemaal boxen met stickers met een rood kruis op. Dit was blijkbaar de EHBO-ruimte. Daarachter was een tweede ruimte waar een stevig veldbed stond met een echte stevige matras.
De rest van de ruimte werd ingenomen door twee verzorgingstafels en twee opvouwbare babyboxen. Ook stond er een vouwbedje opgesteld. Op een tafel naast de verzorgingstafels stonden allemaal pakken met babyluiers klaar. Voor elk pak luiers stond een mandje waarop de naam van elk kindje was vastgemaakt.
“Dat leek ons gemakkelijk. In het mandje kan een knuffel en een tut komen te liggen, en achter elk mandje staat per kind het juiste pak luiers, dat je niet kan missen qua grootte.”
Jan moest toegeven dat dit knap was uitgedokterd. Zo kon iedereen de kinderen verschonen, of hun knuffel of tut komen halen zonder dat je je moest afvragen of je wel juist zat.

“Jullie luiers kunnen er nog naast, Jan. Dan moet Els niet altijd naar jullie tent gaan om er één te komen halen.”
Jan voelde er niets voor om hier zijn luiers te zetten, ook al wist iedereen ondertussen wel zo’n beetje hoe de vork in de steel zat. Hij snapte ook wel dat Els vrij over haar luiers moest kunnen beschikken, en dat die niet in haar slaaptent konden blijven. Ook van de andere bedplassers werden de pakketjes met luiers in de EHBO-tent gelegd.
Het was echter niet alleen het feit dat hun luiers hier open en bloot zouden komen te liggen. Hij schaamde zich er over dat hij een zwaardere maat nodig had dan Els, en hij voelde er niet veel voor om dat bekend te laten worden.
“Jan, je kijkt zo bedenkelijk ?”
Jan schrok op uit zijn overpeinzingen. Hilde en Fride, die bezig was Lieke haar pyjamapakje aan te doen, keken hem allebei aan. Aarzelend kwam Jan uit zijn woorden.
“Is dat echt nodig dat mijn luiers hier komen te liggen ?”
“Ik denk gewoon dat dat het gemakkelijkste is, Jan. De luiers van Els hebben de voorbije jaren hier altijd gelegen, verleden jaar zelfs gewoon open. Els vertelde me dat jullie altijd dezelfde luiers gebruiken, dus vond ik het logischer dat jullie pak hier kwam te liggen.”
Jan zat nu in tweestrijd. Hij had geen zin om te zeggen dat hij dikkere luiers nodig had, maar als hij dat toegaf, dan zou zijn pak tenminste in zijn tent kunnen blijven liggen. Tenzij dat Els natuurlijk ook liever de dikkere wilde gebruiken…
Jan was maar wat blij dat Fride aangaf dat hij dit gerust met Els de dag erna kon oplossen. Er zou zeker een momentje zijn waarop dit besproken kon worden.

Hilde opende de luier van haar zoontje en een walgelijke stank verspreidde zich over de tent. Jan had Lieke even bij zich genomen, zodat Fride nog wat gerief uit hun tent kon gaan halen.
“Jan, had die die kakkebroek al toen jij hem op schoot nam ?”
Jan schudde neen, en zei dat Elia dit deed nadat hij bij hem in slaap was gesukkeld.
“Jan, je had me echt wel mogen onderbreken. Ik weet niet met wie ik het meeste medelijden moet hebben. Met Elia hier die in zijn kak lag, of met jou die in zijn stank heeft gezeten. Man, jong, dat stinkt.”
De kille vochtige doekjes waarmee Hilde de kak verwijderde, en de frissere avondlucht die aan Elia zijn poep snuffelde, deden de jongen wakker worden. Was het de onaangename kilte aan zijn poep, of de vreemde omgeving, of gewoon honger en dorst, het was in ieder geval voldoende signaal voor Elia om zijn klep open te zetten.
Vergeefs zocht Hilde naar zijn tut, maar die lag nog in haar tent. Lieke, geschrokken door de reactie van haar neefje, wilde niet onderdoen en zette ook haar keel open.

Vijftien minuutjes later kwam Jan met Rina op zijn schoot aan de eettafel. Lieke en Elia lagen na hun onverwachte huilbui rustig hun fles op te zuigen. Rina kon er nog steeds niet van over dat Jan haar had klaargemaakt om te gaan slapen. Zowel tijdens het verschonen als nu bleef ze hem met grote ogen aanstaren, niet wetend of ze nu moest wenen of niet.
“Is het gegaan met ons Rina ?”
“Het ging wat mij betreft heel goed, maar ik denk dat zij toch maar haar bedenkingen heeft, Hilde. Ze zit me al heel de tijd aan te staren. Ik denk niet dat ze bang is, maar echt op haar gemak is ze volgens mij ook niet. Het was wel goed dat ze samen met Ella werd verschoond. Dan was ze niet alleen. Die twee verzorgingstafels gaan bij momenten echt nodig zijn.”
Jan zette zich aan de tafel. Rina zette hij op zijn linkerbeen zodat zij haar moeder aan de overkant van de tafel kon zien. Hij reikte haar haar fles melk aan, maar ze was niet geneigd die aan te nemen. Ze nam de fles wel in haar handen, maar bleef tegelijkertijd Jan aankijken.
Jan tikte met zijn wijsvinger op haar neusje.
“PEUP !”
Hij wachtte even en tikte dan twee keer met zijn vinger op haar neus.
“PEUP PEUP !”
Na ook nog een keer drie en vier keer dit te doen, kwam er een glimlach op haar gezicht, maar de fles bleef gewoon in haar hand.
Jan leidde daarop de fles mee naar haar mond. In plaats van daarop zelf het heft in handen te nemen, legde Rina haar hoofd tegen zijn borstkas en liet haar fles los, zodat ze ten volle kon genieten van die grote meneer die haar nu een fles gaf.

Kort na de middag reed de eerste auto luid toeterend het kampterrein op. Compleet uitgelaten stapten er vijf luid kwebbelende vrouwen uit, waaronder Els en Lies. Lies kreeg echter een heel speciale aankomst. De andere vier kregen de tijd om even rond te kijken. Lies niet.
Vanaf het moment dat Ella had gezien dat zij was uitgestapt, had ze alles laten vallen, en was luid “MAMA LIES” roepend naar Lies toegerend en was haar in de armen gesprongen.
De knuffel en de kus die Lies daarbij kreeg was zo diep gemeend, dat ze moeite had om haar tranen te bedwingen. En niet alleen zij was ontroerd. Aan de blikken van enkele anderen kon ze zien dat ook zij aangedaan waren door dit tafereel.

De rest van de namiddag verliep voor iedereen rustiger. Terwijl Hilde, Luc en Marthe naar de winkel waren, had Fride zich aan het fruit gezet. Waf en Jan waren vrij en hielpen de leiding mee de tenten recht te zetten, terwijl Steph zich over de kinderen bezorgde.
Bij de kampbespreking ’s morgens was er afgesproken dat één iemand van de kookgroep altijd kinderdienst had. Alleen Waf was hiervan vrijgesteld, zodat die altijd beschikbaar zou blijven voor de keuken.
Het was Jan wel opgevallen dat Steph even gretig stond om te babysitten. Toen hij naar Marthe keek, knipoogde ze en Jan vatte dit op als bewijs dat ook zij had opgemerkt hoe graag Steph voor de kindjes wou zorgen.

“Jan, ge beseft het zelf waarschijnlijk niet, maar je doet me wat aan.”
Jan hoorde een licht sarcasmein de woorden van Waf terwijl die met een hamer een stormtouw vastzette met een piket. Jan was naast hem bezig de touwen vast te maken aan de tent.
“Wat heb ik gedaan ?”
“Steph haar kop zot gemaakt.”
Jan keek met een angstige, onbegrijpende blik. Hij had amper iets gezegd tegen Steph sinds ze de dag ervoor waren aangekomen, laat staan dat ze fysiek contact hadden gehad. Hij kon zich in de verste verte niet inbeelden wat hij verkeerd had gedaan.
Onmiddellijk kwam in hem weer een spookbeeld van een kamp dat in het water zou vallen doordat hij iets verkeerd had gedaan en de sfeer binnen de kookploeg daardoor onder het vriespunt zou zakken.
Waf moest lachen. Hij zag de reactie van Jan, en vermoedde dat die het in zijn hoofd weer veel erger maakte dan het in realiteit was.
“Steph is zot van kinderen, Jan, en haar kinderwens is er absoluut. Ze is stikjaloers op jou dat het voor jou allemaal zo gewoon is, zonder dat het je energie kost. Waarom denk je dat ze absoluut kinderdienst wou deze namiddag ?”
“Maar daar kan ik toch niets aan doen ?”
“Nee, tuurlijk niet. Ik was je ook maar aan het plagen. Ze zit gewoon al van na de examens zich zorgen te maken over of het wel zou gaan met de kleintjes. En elke keer kwam jij dan terug ter sprake. Jij bent in haar ogen de perfecte kinderman. Ze wil niets liever dan jouw feeling te hebben.”
Jan stond met zijn mond vol tanden. Hij kon het niet vatten dat Steph, die dan toch vier jaar ouder was dan hem zo naar hem opkeek. Ook had hij schrik dat Waf hem als indringer zag in zijn relatie.
“Ik…, sorry Waf, ik wil niet dat Steph... Ben je kwaad op mij ?”
Waf schoot keihard in de lach. De leiding, die ook allemaal bezig waren met tenten recht te zetten, keken allemaal naar de plotse luide lach van Waf.
“Da’s ongelooflijk, jullie twee. Gij Jan, gij zijt zo onzeker als wat tegenover andere mensen, maar geeft jou ne kleine en je bent vertrokken.
En Steph werkt in haar studie rond assertiviteit en zelfzekerheid bij volwassenen en is zo perfectionistisch als wat, maar die is in staat van zelf van onzekerheid in haar broek te plassen als ze een baby vastheeft.”

Jan zat aan tafel tomaten te snijden voor het avondeten. Waf was in de keuken al achter de kookpotten, terwijl nog anderen zich bezighielden met tafel dekken bijvoorbeeld. Jan werd voor de rest geflankeerd door vrouwvolk.
Recht voor hem zat Fride haar zoontje de borst te geven. Naast hen zaten Els en Greet, de zus van Waf, bezig stukken stof ruwweg aan elkaar te naaien tot jonkvrouwenjurken.
Aan zijn andere kant was Lies bezig M&M’s per kleur in aparte zakjes te steken, geteld en al. Ze werd flink geholpen door Ella, die alle snoepjes op kleur sorteerde. Ze werd in haar concentratie gestoord door Fride.
“Hoe komt het eigenlijk dat jij hier bent, Lies ? Jouw leden vertrekken toch morgen ? Ik dacht dat jij met je leden zou meekomen ?”
“Nee, voor twee redenen. We gaan morgenvroeg met twee deze zakjes verstoppen vanaf het station tot hier. Eén van ons moest wel naar hier om te weten welke zakjes waar steken. En ik ben voor morgen aangeduid als gastvrouw van dienst. Ik moet er staan als de eerste groep aankomt, en de kans zit er dik in dat dat niet mijn eigen groep is.”
“Lies en Els, gaan jullie er van profiteren om nog een laatste keer bij Marthe en Jan te kruipen vannacht ?”
De vraag van Fride had het grappige gevolg dat de drie jongeren aan haar overzijde allemaal tegelijk naar haar keken, en dan naar elkaar. Het was duidelijk dat ze het er nog niet over hadden gehad, dat het idee hen wel aanstond, maar dat ze niet durfden. Greet was er als de kippen bij om te reageren.
“Je moet niet naar mij kijken. We zijn op voorkamp. Van mij mag dat.”

Jan ervoer tijdens het eten terug hoe sterk de banden waren binnen zo’n jeugdbeweging. Niet alleen de kinderen gingen vlotjes van schoot tot schoot, of het nu was om een knuffel te krijgen, te ravotten of voor een fles, iedereen van de leiding en de kookploeg vond het normaal.
Maar het ging nog verder dan dat. Tegen dat het eindelijk tijd was dat ook de volwassenen gingen slapen, had iedereen wel een keer naast iedereen gezeten, en ook nu waren sommige schoten populair gebleven.
Vooral Waf en Steph waren voor heel wat leiding een volwaardig alternatief als zitbank voor de harde houten zitting van de klapbanken.
Els, Marthe en Lies zagen er geen graten in om Jan volop mee te betrekken in dit gebeuren. Elk van de vier zat wel een keer bij elkaar op de schoot.
Jan kreeg het alleen knap lastig toen Els zich vol op zijn schoot zette. Jan kon niet vermijden dat zijn jongeheer zich roerde toen het aantrekkelijke lichaam van zijn jongedame zich op zijn schoot neervlijde. Al snel voelde Els een bolle vorm komen onder haar rok.
Subtiel spreidde ze heel even haar benen, voldoende om Jan zijn lid verder plaats te geven om naar boven te komen. Jan zijn dunne broek kon de opwaartse druk toch niet tegenhouden. Toen Els haar benen terug sloot, zat Jan dan ook gevangen zolang hij zo opgewonden was.
De rest dacht dat Els zich gewoon had goed gezet maar zij wist nu natuurlijk wel dat Jan alle moeite van de wereld zou hebben om zijn opgewondenheid te verbergen voor de rest.
Els had er bovendien een duivels genoegen in om af en toe haar billen op te spannen, waardoor Jan zijn lid er aan herinnerd werd dat zo’n billenpartij geweldig opwindend kan zijn.

Els en Lies waren nog behoorlijk uitgelaten toen ze samen met Marthe en Jan naar hun tent vertrokken. Ze hadden geen van allen gedacht dat er nog een gezamenlijke nacht zou volgen voor het kamp, en vooral Els en Lies vonden dat idee heel bijzonder.
Aangekomen in de tent zagen ze de reiszakken van Marthe en Jan staan, net als de twee aangebroken pakken luiers van Marthe en Jan. Een derde pak luiers stond onaangebroken ernaast, waarin de minder dikke luiers zaten die Els altijd aan had.
Els zag de blik van Lies weifelend naar het pak kijken. Lies had ze niet echt nodig, maar Els twijfelde niet. Ze trok het pak open en haalde er een luier uit.
“Kom Liesje. Sandalen uit, rok uit, t-shirt uit, onderbroek uit en gaan liggen.”
“Ik weet niet Els. Ik heb die niet nodig als ik mijn regels niet heb. We zijn hier al wel op het kamp.”
“Fysiek heb je ze misschien niet nodig, emotioneel wel. Kom, gaan liggen. En ik ga het geen derde keer zeggen.”

Tien minuutjes later stond de vier volwassenen geluierd en al hun tanden te poetsen buiten in de voortent. Rondom hen hoorde ze de andere leden van de kookploeg zich ook klaarmaken. Ze hadden hun vier tenten bewust in een cirkel opgesteld. Dit was én gezelliger én gemakkelijk voor de elektriciteitsvoorziening naar elk van de tenten.
Voor Jan bleef het een beangstigende gedachte dat iedereen die er op lette hun luiers zou zien onder hun pyjama. Els had zelfs de moeite niet gedaan om een broek aan te doen. Zij liep gewoon in haar luier rond.
Na mekaar nog een laatste nachtzoen te hebben gegeven, gingen de twee koppels elk in hun slaapcompartiment. De tent had drie compartimenten die rond een centraal woonruimte lagen. Marthe en Jan sliepen elk in de tegenoverliggende compartimenten, Ella in dat er tussenin.
Jan kroop in hun samengeritste slaapzak terwijl Els het licht uitknipte. Jan kreeg niet de tijd om zich goed te leggen, want terwijl hij nog bezig was zich goed in te duffelen, voelde hij zijn broek naar beneden getrokken worden. Daarna voelde hij hoe Els haar hand aan zijn lies onder zijn luier bracht en zijn lid vastnam.
Stil fluisterde ze in zijn oor “En nu ben ik eens benieuwd hoe stil jij kan blijven…”
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 61

Jan werd wakker door zonlicht dat vol op zijn gezicht scheen. Hij voelde dat hij met zijn hoofd op Els haar borstkas lag, met zijn lippen leunend tegen één van haar tepels. Haar andere borst werd omsloten door zijn hand.
“Dat is hier duidelijk gezellig geweest. Goeiemorgen duifjes.”
Met een ondeugende blik in haar ogen voelde hij de lippen van Lies zich tegen de zijne zetten, waarna ze zich verzette en op dezelfde manier Els verder wakker kuste.
“Klopt het dat het hier gisterenavond warmer aan toe ging ? Marthe en ik hebben gewed.”
Lies zag direct aan de gezichten van Els en Jan dat zij de weddenschap had gewonnen.
“Yes, ik wist het. Ik vond al dat ik zo’n rare geluiden hoorde. Marthe dacht dat Jan gewoon onrustig was, maar ik gokte erop dat er meer aan de hand was.”
“En jullie hebben braaf liggen slapen zeker.”
Els probeerde serieus te kijken, maar de combinatie van schaamte, ondeugend genot en toch wel wat schrik voor de reacties van anderen die het misschien ook hadden gehoord, zorgden ervoor dat haar stem lang niet zo zelfzeker overkwam.
“Schoonzusje, het spijt me dat te moeten zeggen, maar uw zusje heeft de laatste dag van haar regels, dus nee, bij ons was er niet zoiets als zitten spelen met mekaar, maar dat wil nog niet zeggen dat het bij ons niet gezellig was.”

Ze zette zich terug recht. Toen pas merkte Jan onder haar slaapkleed de goed gevulde luier op. Blijkbaar was zij ook nog maar pas wakker.
“Komen jullie uit bed. De meesten zijn al wakker. Marthe en ik hebben onze tanden al gepoetst, en zij is nu Ella gaan wassen.”
Els verdraaide zich onder Jan uit, dook naar beneden om hem met een natte tongzoen goeiemorgen te wensen, en kroop uit de dubbele slaapzak. Jan was vergeten dat ze gisteren op haar luier na naakt in bed had gelegen.
Nu deed ze haar t-shirt terug aan, nam haar toiletzak, propere onderbroek en rok, en wandelde naar buiten, onderaan niks anders dragend dan haar natte luier. Lies nam haar bij de hand, en hand in hand zag Jan de twee geluierde vriendinnen wegwandelen.
Jan, aangemoedigd door de durf van zijn vriendin, liet zich niet onbetuigd. Hij deed zijn pyjamabroek aan, nam zijn toiletzak en kroop ook uit de tent. Hij zag enkele tientallen meters voor hen uit Els en Lies de verzorgingstent binnengaan.

Op weg naar de tent dacht hij met plezier terug aan de avond ervoor. Els had hem genadeloos doen klaarkomen in zijn luier, en hij moest alle moeite van de wereld doen om zich stil te houden. Hij kwam uiteindelijk klaar terwijl hij op zijn buik lag, met zijn hoofd diep in zijn kopkussen verborgen om het toch maar niet te veel uit te schreeuwen.
Als toemaatje liet Els zich daarna vlot bedienen door Jan. Uit wraak probeerde hij Els te dwingen tot het maken van geluid, maar hij had de indruk dat zij er nog veel bedrevener in was dan hem om geen geluid te maken.
Wat hij ook probeerde, het bleef stil van haar kant. Of hij haar nu vingerde, haar borsten langs alle kanten beroerde met tong, tanden of handen, of haar kletsnatte vagina bewerkte met zijn tong terwijl hij haar luier opzij duwde, niets hielp. Hij vermoedde dat hij meer geluid had gemaakt dan haar.
De korte oversteek van hun tenten naar de tent met de verschoontafels werd op die manier al snel overbrugd, en met een gezicht vol binnenpretjes ging hij in de tentopening staan.

Ella kwam op hem af, zwaaide haar armpjes rondom hem en knuffelde hem, zich geen barst aantrekkend van het feit dat ze haar gezicht in een natte luier drukte.
Jan tilde haar boven zijn hoofd op, niet beseffend dat daarmee zijn pyjamavest omhoog kroop en de bovenkant van de luier nu heel zichtbaar werd voor de mensen die in zijn buurt stonden.
“Dag Prutske. Heb jij goed geslapen ? Ik denk het wel, want ik heb jou totaal niet gehoord vannacht.”
Hij gaf haar een zoen op de mond en zette haar neer. Els had ondertussen haar luier uitgedaan, haar poep opgefrist met enkele luierdoekjes en haar kleren aangedaan.
“Durf jij je hier zomaar in je blootje zetten en opfrissen ? Wat als er iemand anders was binnengekomen ?”
“Risico van het vak, schat. Voor de vrouwen heb ik geen schaamte, en als Luc of de Waf hadden binnengekomen, dan had ik rap een verzorgingskussen voor mij gehouden. Ik ga hier buiten mijn tanden rap poetsen en dan eten. Het ontbijt staat er al eventjes. We zijn echt de laatsten.”
Met twee volle luiers wandelde ze naar buiten. Zonder dat Jan het merkte, had Lies net hetzelfde als Els gedaan, en had ze haar volle dichtgekleefde luier aan Els gegeven.

Terwijl hij Els nakeek werd hij vanachter hard op zijn geluierde billen geklopt. Een dof geluid weerklonk en deed enkele van de leiding in zijn richting kijken. Snel draaide Jan zich om en keek in de ogen van Marthe.
“Dag dromer. Dankzij jou heb ik een weddenschap verloren. Dit was mijn wraak. Goeiemorgen trouwens.”
De twee vrienden begroetten mekaar ook met een kus op de mond, en Jan omhelsde zijn schoonzus, een omhelzing die zij beantwoordde door hem stevig aan haar boezem te drukken.
“Komaan makker, je hebt mijn zus gehoord. Maak dat je klaar bent.”
Ze liet Jan alleen achter in de verzorgingstent. Hij deed zijn broek naar beneden en had de klever van de luier al bijna vast toen hij zich realiseerde dat hij met een serieus praktisch probleem zat. In zijn luier zat niet alleen urine, maar ook het restant van de seksuele activiteiten van de avond voordien.
Hij wist van eerdere ervaringen dat zijn zaad zich niet zo eenvoudig met vochtige doekjes liet verwijderen, en hij zag het ook niet zitten om hier langdurig open en bloot te staan knoeien met het risico dat één van de vrouwen hier een kindje kwam verschonen.
Hij besefte dat er maar één ding op zat, namelijk de pyjamabroek terug optrekken en dan maar geluierd tanden gaan poetsen en gaan eten. Na het ontbijt zou hij dan kunnen gaan douchen.

Jan zijn keuze om zijn luier aan te houden bezorgde hem wel meerdere gênante momenten. Het begon al toen hij bij Els ging staan om zijn tanden te poetsen. Els keek raar, waarna hij uitlegde wat het probleem was. Van het lachen verslikte Els zich zo hard in haar tandpasta dat meerdere mensen naar hen kwamen om te helpen.
Even later stond Jan voorovergebogen zijn tanden te poetsen, vergeefs proberend om de luier toch te verbergen met zijn pyjamabroek. Die broek had daar echter geen zin in, en schoof steevast terug wat lager, zodat de volle luier duidelijk zichtbaar werd voor elke passant.
Toen ze uiteindelijk aan tafel zaten, zette Rina zich direct op Jan haar schoot. Ze voelde met haar handen de luier en keek met grote ogen naar Jan.
“Jan luier ?”
Ze vroeg het luider dan Jan had gewild. Jan bleef er veel kalmer onder dan hij zelf voor mogelijk had gehouden.
“Ik heb mijn luier nog aan, ja. Ik doe die na het eten uit.”

Toen Rina even later vertrok om te gaan spelen, zette Hilde zich er bij.
“Dat heb je knap opgevangen, Jan. En dat maakt het misschien ook gemakkelijker voor de komende dagen. Als ze jou met een luier ziet, zal ze het normaal vinden. Maar waarom heb je die eigenlijk nog niet uitgedaan ?”
Els was zo ad rem dat Jan zelfs geen mogelijkheid kreeg om zijn mond open te doen. Zij kopte een voorzet binnen die Hilde niet zo had bedoeld.
“Hilde, Jan heeft een extra lading in zijn luier zitten die je niet zo gemakkelijk met billendoekjes proper krijgt.”
Hilde keek heel verbaasd naar Jan. Jan was zo verbouwereerd door het antwoord van Els dat hij zelfs niet boos keek naar haar. Hij werd alleen vuurrood. Hilde boog zich naar hem en vroeg heel stilletjes.
“Jan, heb jij kaka gedaan in je luier ?”
Terwijl Jan neen knikte, maar wel zweeg, boog Els zich naar Hilde en fluisterde in haar oor. Een veelbetekenende blik kwam even later in zijn richting.
“Ik begrijp nu wat het probleem is. Jan, wil je dat ik je sebiet even help met verschonen ? Ik heb wel ervaring met het proper maken van vieze jongetjes.”
Hilde stelde haar vraag met een grote geheimzinnige glimlach op haar gezicht. Jan bleef vuurrood, maar hij kon de gelaagdheid van haar vraag wel smaken, wat te merken was aan het feit dat er een glimlach op zijn gezicht verscheen.
“Nee Hilde, het is lief dat je het aanbiedt, maar het gaat me wel lukken van alleen te douchen.”
Als antwoord zetten Hilde zich naast Jan op de zitbank, klopte met haar hand op zijn luier en zei droogweg “Mooi zo !”

Toen hij uiteindelijk afgedroogd en wel uit de douches kwam, was iedereen al druk in de weer. Hijzelf werd in de keuken verwacht waar hij samen met Luc dagpakketten moest samenstellen.
De al aangekochte voorraden werden per dag verdeeld, afhankelijk van het aantal mensen dat die dag ging eten. Op die manier hield men de aantallen onder controle, en kon beter opgevolgd worden wat er gegeten werd.
Steph en Waf waren al bezig met voorbereidingen voor het eten, terwijl de drie moeders met hun kroost weg waren voor een verkennende wandeling in de buurt.
Alsof het zo was afgesproken, was iedereen twee en een half uur later samen klaar en terug op de kampplaats, en werd er nog een laatste keer samen met de leiding gegeten. De rest van het kamp zou de kookploeg altijd na de rest eten.
Nu was het ook de laatste keer dat de kindjes de volle aandacht kregen. Met uitzondering van Lukas, die gewoon braaf bij Steph op de schoot bleef zitten, profiteerden de kleuters en de peuters er van dat ze de leiding voor zich alleen hadden, tot grote tevredenheid van de ouders, die hun kroost met plezier in handen gaven van de jongelui.

Na het eten ging de ganse kookploeg zwemmen met de kleintjes. Zo konden die ook niet in de weg lopen als de verschillende leeftijdsgroepen aankwamen en hun weg begonnen zoeken op het kampterrein.
Bovendien moesten de twee oudste groepen hun tenten zelf recht zetten, zodat ze daar zeker niet in de buurt moesten rondlopen. De leden kregen dan weer de mogelijkheid om het terrein op hun manier te bezetten.
Nu gaan zwemmen had voor de ouders nog een ander voordeel. Ze zouden het zwembad leren kennen, zodat ze de volgende keer beter konden inschatten hoeveel mensen van de kookploeg mee zouden moeten naar het zwembad. Dan zouden ze met heel de groep gaan zwemmen, wat het altijd spannender maakte.

Marthe was heel gespannen toen ze de zwemzak maakte. Het was voor haar de eerste keer sinds heel lang dat ze nog eens ging zwemmen, en de eerste keer met haar incontinentiebadpak. Ze was zeker van de maat van het badpak, maar ze hoopte dat het niet te zichtbaar zou zijn dat het een aangepast badpak was.
Jan was al snel klaar met zijn gerief, en kwam haar compartiment binnen. Hij legde zijn hand om haar middel. Een rilling ging door haar lichaam.
“Zenuwachtig ?”
“Ja, stom hé. Ik voel me juist zo’n klein kind dat niet het water in durft.”
“Heb je het al gepast ?”
Marthe schudde neen.
“Ik ga dat pas in het zwembad doen. Ik ben zeker van de maat, maar als ik het nu aan doe, dan ga ik zitten sukkelen met mijn incontinentieverband, en daar heb ik geen zin in. En ik wil ook niet dat er nu al per ongeluk urine in komt.”
“Je gaat er Ella in ieder geval een heel groot plezier mee doen. Heeft zij ook een speciaal zwempak ?”
“Nee, voor haar heb ik van die gewone wegwerpzwemluiers mee.”

Het zwembad was voor de volledige kookploeg een geweldig succes. Vooral Steph en Jan amuseerden zich kostelijk met de kleuters. Die laatsten profiteerden met volle teugen van de aandacht die ze kregen van de grote mensen die bij hen waren.
Zeker nadat Lieke en Lukas met hun tweeën te slapen waren gelegd in één van de kinderboxen die langs de rand van het zwembad waren opgesteld, profiteerden de andere kleuters er volop van dat ze alle aandacht konden opeisen die ze wilden.
Lieke en Lukas hadden trouwens geen enkele moeite om in te slapen, ondanks het lawaai rondom hen. Voor Lukas was het de allereerste zwembadervaring uit zijn jonge leven, maar ook Lieke haar pijp was snel uit. Kort nadat Lukas in de box was gelegd, was zij naast de box bij Marthe op de schoot gekropen, om pas wakker te worden toen Luc haar uit de box nam toen ze terug vertrokken naar de kampplaats.

Marthe genoot van de eerste tot de laatste minuut. Nog terwijl zij in de kleedkamer stond, had zij gevoeld dat zij urine verloor in het speciale zwempak, eigenlijk een combinatie van een urineerbroekje en een gewoon zwempak. Tot haar grote tevredenheid merkte ze dat er langs de buitenkant totaal niets van te merken was.
Het enige vervelende momentje dat Marthe ervoer, was nadat ze zich hadden geïnstalleerd. Luc en Hilde waren samen met Marthe nog bezig zich goed te zetten, toen zowel Luc als Hilde zich tot haar wendden met de vraag of er meer was tussen haar en Jan.
De vraag was er bij haar oude vrienden gekomen omdat zij samen met Jan en Ella in één klein verkleedhokje waren gegaan. Steph en Waf hadden zich heel logisch ook in een hokje gewurmd, terwijl de anderen één grote familiekamer namen. Hilde en Luc hadden alleen niet verwacht dat Jan en Marthe ook samen zouden gaan.
Marthe had er totaal niet bij stilgestaan dat het voor een buitenstaander inderdaad vreemd overkwam dat zij samen met de vriend van haar zus zich ging omkleden in een klein hokje. Dat haar vierjarige dochter de jongeman bovendien volledig bloot zou te zien krijgen, kwam daar nog een keer bovenop.
Marthe zag zich verplicht de situatie uit te leggen. Dat zij en Jan mekaar al meer bloot hadden gezien, en een open relatie hadden ten opzichte van elkaar. Dat ook Ella Jan al enkele keren bloot had gezien door omstandigheden, en het voor de kleuter de normaalste zaak van de wereld was. En dat hun vriendschap zich ook lichamelijk uitte, zonder dat hierbij seks kwam kijken.
Luc en Hilde trokken grote ogen toen Marthe dit vertelde, maar begrepen daarna ook beter hun relatie. Het was voor iedereen al vanaf de eerste dag van het kamp duidelijk geweest dat hun relatie veel verder ging dan die tussen ouder en babysit, of die tussen schoonzus en schoonbroer. Alleen viel het niet te zeggen wat het dan wel was. Dezelfde chemie hadden ze trouwens ook al gemerkt tussen Lies en Els.

Terug in de kleedkamer vertelde Marthe al fluisterend aan Jan wat ze tegen Luc en Hilde had gezegd. Ze had net haar badpak tot op haar heupen laten zakken en stond haar haar af te drogen, terwijl Jan bezig was Ella af te drogen en een propere luier te geven. Hij had zichzelf al afgedroogd tot op zijn middel.
“Ik snap wel dat het voor anderen vreemd overkomt, maar ik ben toch blij dat wij elkaar op die manier gevonden hebben, en dan bedoel ik eigenlijk wij met ons vieren.”
Om zijn woorden kracht bij te zetten, zette hij Ella op het zitbankje en trok Marthe tot bij zich en gaf haar al zittend een knuffel. Zijn hoofd kwam vol tussen de stevige borsten van Marthe te zitten.
Ella, jaloers op zoveel liefde, liet dit niet zomaar gebeuren. Ze kwam van het bankje af en wroette zich tussen Jan en Marthe in, en duwde zich omhoog door zich af te zetten op Jan zijn benen.
Dit tot groot jolijt trouwens van Marthe en Jan, die haar op zijn schoot nam, rechtstond, en na Marthe een kusje op de mond te hebben gegeven haar even liefdevol bedankte.
Ella werd daarop langs beide kanten stevig geknuffeld en gekust. Haar antwoord liet niet lang op zich wachten. Net zoals zo dikwijls als ze te veel liefde kreeg, kwamen er warme tranen. Ook voelde Jan zijn arm warm worden onder haar luier. Lang geniet had ze dus niet van haar droge luier.

Toen ze terug aankwamen op de kampplaats, zagen ze dat iedereen ondertussen was aangekomen. De laatste tenten waren rechtgezet door de oudste groepen, en ze zagen dat de leiding zich gereedmaakte voor het openingstoneeltje van het kampthema.
Ella en Rina waren onmiddellijk gefascineerd aan het kijken naar de geknutselde decorstukken die nu opgesteld stonden tegen de leeggemaakte oplegger. Lies zag dit en nam haar zo-goed-als-dochter op de arm en nam Rina in de andere hand mee naar het podium.
Steph en Jan waren vrij van keukendienst en Lies wenkte hen. Jan nam Elia, die ter plaatse bleef dremmelen en niet goed wist of hij zijn zusje wel durfde volgen of bij zijn mama wilde blijven, op de arm en volgde zijn zus.
Jan zette zich in kleermakerszit, plaatste Elia op zijn schoot en legde zijn armen rond de peuter. Veilig omringd voelde Elia zich nu helemaal in zijn nopjes. Ontspannen legde hij zich verder tegen Jan zijn borstkas, wachtend op wat er zich voor hem zou afspelen.
Lies had geen scene in het openingsstuk en had de twee kleuters allebei op haar schoot genomen, op elk been een kind. Allebei hadden ze zich tegen haar boezem gelegd, en genoten nu van het toneelstuk.
Het toneeltje, over een valse ridderes en haar toch niet zo heel mooie prins, had niet veel om het lijf, maar dat deerde niet. Eén keer werd er van het script afgeweken, door Rina, toen ze heel luid “Mama, die doen mekaar pijn !” zei tijdens het eerste ‘steekspel’.

De dagen die daarop volgden, hadden al snel een vast ritme voor de kookploeg. ’s Morgens werden de vijf bengels als enige moment van de dag nog gewassen door de respectieve ouders. Jan, Steph en Waf verzorgden het ontbijt.
Na het ontbijt vlogen ze meestal met vijf van de zeven volwassenen in de keuken voor de warme maaltijd van ’s middags. De twee anderen hadden kinderoppasdienst. Het was al snel duidelijk dat dit een job was voor Steph en Jan, en het gebeurde regelmatig dat ze met hun tweeën in de verzorgingstent een kind aan het verschonen waren.
’s Morgens was ook meestal het moment voor de lange wandelingen. Lukas en Lieke in hun dubbele koets, en daarnaast nog een buggy voor nog een derde. Meestal was Elia de gelukkige. Jan zag er geen graten in om een vierde in de nek te nemen.
Lukas heeft de wandelingen nooit bewust meegemaakt, en Lieke heeft met uitzondering van één keer nooit bewust meegemaakt dat ze aankwamen. Zelfs Elia is er een keer in geslaagd de eindmeet niet te halen.

In de namiddag viel het tempo wat terug. Er werd naar de winkel gegaan, fruit gesneden voor het vieruurtje, pudding gemaakt voor na het avondeten, maar ook de keuken kreeg dan normaal gezien haar poetsbeurt.
Jan en Steph stonden altijd in voor de middagrush van de kleintjes, wat betekende dat ze van jong naar oud werden verschoond en klaargemaakt voor hun middagdutje. De twee jongsten sliepen altijd gezamenlijk in één van de boxen, net als Rina en Elia nog samen in een box gingen. Ella sliep in het babybedje dat tegen de boxen stond.
Bijna altijd was het wakker worden anders dan het gaan slapen. Dikwijls kroop Rina bij Ella in bed. Ook Lieke lukte het om in de aangrenzende box van haar neef en nicht te klimmen, net zoals Elia soms bij zijn jongere neef en nicht kroop.
Al na twee dagen kwamen Luc en de Waf af met een gokreglement. De winnaar van de dag was de dag erna vrijgesteld van keukenafwas ’s middags. De inzet was natuurlijk wie waar sliep, en dit werd vastgelegd met een foto.

Na het avondeten was de was en de plas van de kinderen terug voor Steph en Jan, af en toe geholpen door één van de ouders. Het in bed leggen gebeurde wel nog door de ouders, ook om de privacy van de tenten te bewaren.
Jan was maar wat blij dat geen van de vijf er een probleem van maakten dat ze door anderen werden verschoond. Lukas had in het begin wel moeilijk gedaan toen Steph hem verschoonde, maar dit werd opgevangen door hem samen met zijn zus te verschonen. Na enkele keren was ook Lukas gewend dat Steph hem een propere luier aandeed.

De enige die eigenlijk een duidelijke voorkeur had, was Ella. Steph mocht haar wel verschonen, maar als ze ook maar de kans kreeg, zorgde ze er wel voor dat Jan haar luier kon verwisselen.
Ella had trouwens nog een ander privilege ontwikkeld. Ze wou absoluut nog een slaapwelkus van haar mama Lies. De eerste echte kampavond was Lies volop bezig met een spel, en was Ella ontroostbaar. Gelukkig voor Ella liep Lies in het terugkomen langs hun tent en sprong ze even binnen toen ze Ella hoorde huilen.
De dagen erna vroeg Ella steeds naar haar mama Lies. Nu eens ging Jan met Ella op zoek op het terrein, een andere keer zorgde Lies er zelf voor dat ze in de buurt was op het moment dat Ella haar fles leeg had gezogen en naar haar bedje werd gebracht. In ieder geval miste Lies daarna geen enkele nachtzoen meer.

In de vierde nacht stond het nachtspel voor de oudste groep op het programma. De dag erna zouden de drie oudste groepen op tweedaagse vertrekken, en het nachtspel vormde eigenlijk de voorloper van de tweedaagse van die groep.
De volledige leidingsploeg deed mee aan het spel, en ook de Waf en Jan waren gevraagd om mee te doen. Omdat de kookploeg vroeger opstond dan de leiding zelf, was Jan al een pak vroeger gaan slapen dan anders.
Els had er van geprofiteerd om nog mee de tent in te sluipen toen hij zich aan het klaarmaken was. Een lange kus werd onderbroken door Jan zijn hormonen, die er voor zorgde dat zijn vingers hun weg naar haar overstroomde grotje vonden. Els blokte het echter vakkundig af. Ze waren uiteindelijk op een tentenkamp waar er ook al jongere kinderen waren.
De zeer korte vrijpartij ging terug over in een lange kus, waarna Els hem liefdevol een luier aandeed vooraleer ze de tent verliet. Lies sprong ook binnen. Jan was er eigenlijk zeker van dat zij van bij het compartiment van Ella kwam, en vooral hoopte Marthe aan te treffen.
Jan wist echter dat Marthe er samen met Hilde op uit was gegaan om een pint te gaan pikken in het naburige dorp. Het idee was ontstaan aan de avondtafel en blijkbaar had Marthe het niet tegen Lies gezegd of kunnen zeggen. Luc zorgde er voor dat Elia en Rina in bed werden gelegd, en Jan had Ella naar bed gedaan.

’s Nachts werd Jan gewekt doordat Els hem zacht maar lang genoeg wakker kuste.
“Komaan schatje. We zijn ons aan het klaarmaken voor het nachtspel, en jij moet nog donkere kleren aandoen. Met jouw pyjama geef je bijna licht af in het donker.”
Jan haastte zich naar buiten en wandelde op blote voeten door het gras naar de leidingstent. Hij voelde een aanhoudende kilte langs zijn onderbuik gaan en besefte dat het ’s nachts behoorlijk frisjes kon zijn. Hij versnelde zijn pas nog wat om sneller in de leidingstent te zijn. Daar zou het sowieso warmer zijn omdat daar al heel de avond volk zat.
Het was de bedoeling dat Jan en de Waf langs het kampterrein, daar waar het bos stopte en de kampweide begon, zouden wandelen en de stiekemerds die het probeerden de weide te gebruiken te bestraffen en terug het bos in te jagen. Zij moesten zo donker mogelijk blijven.

Jan verheugde zich er al op dat hij kleren over zijn pyjama kon aantrekken. Zijn luier zorgde dan misschien wel voor een warme poep, maar zijn buik was kil van de kou, die niet werd tegengehouden door zijn zomerpyjama.
Aangekomen in de leidingstent sloot Jan snel de zijflappen zodat hij uit de kilte van de nacht stond. Hij keek voor zich en zag iedereen van de leiding zijn richting uitkijken. Het viel hem wel op dat sommigen bleven kijken.
Toen viel hem nog iets anders op. De kilte op zijn onderbuik was gebleven, alhoewel het in de tent beduidend warmer was dan buiten. Nieuwsgierig geworden door deze kilte keek hij naar beneden en hij wist meteen waarom sommigen hem bleven aankijken.
Op zijn pyjamabroek en pyjamavest zag hij een duidelijke donkerder verkleuring. Zijn luier had het niet gehouden en hij was in de korte tijd dat hij had geslapen zwaar doorgelekt.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 62

Jan keek onwillekeurig terug naar de leiding. Hij voelde het bloed naar zijn hoofd stromen. Het in een luier rondlopen was al een overwinning geweest op zichzelf, maar het gemak waarmee Els dit deed, gaf hem moed om zich daarin bloot te geven.
Hij liep er niet open en bloot mee te koop, maar deed ook niet de moeite hem te allen prijze te verbergen. Als hij zichtbaar boven een pyjamabroek kwam piepen, dan was dit maar zo.
Nu was de situatie wel even anders. In een luier rondlopen was tot daar aan toe, maar nu was weer heel goed zichtbaar waarom hij luiers droeg, en dat daar behoorlijk onaangename gevolgen aan konden vasthangen.

Els was de eerste die zich herstelde. Ze kwam van haar plaats en ging naar hem toe. Met dat ze opstond, zag Jan dat ook zij gewoon een luier aan had. Blijkbaar had zij ook nog wat geslapen.
Hij vond het trouwens ook maar normaal dat zij ook geluierd was. Zij had hem tenslotte overhaald mee te doen met het nachtspel en zijn luier gewoon aan te laten. Na het spel zou hij dan gewoon terug in zijn bed kunnen kruipen.
Els trok hem mee terug naar buiten en samen wandelden ze naar de EHBO-tent.
“Zoetje, hoe komt het dat je terug bent doorgelekt ? Helpen die dikkere luiers dan ook niet.”
“Blijkbaar niet. Of heb jij hem niet goed aangedaan ? Ik heb er eigenlijk zelf niet op gelet. Hij leek me wel goed te zitten.”
“We zullen het zo direct weten. Hoe staat het met jouw slaapzak ? Is die niet nat ?”
Jan zuchtte diep. Hij had zich nog niet gerealiseerd dat zijn slaapzak ook het nodige vocht zou te verwerken hebben gekregen. Daardoor kon hij in zijn reactie hierop een lichte ergernis niet wegsteken.
“Els, ik wist zelfs niet dat ik was doorgelekt. Denk jij dat ik daar zo zou hebben gestaan als ik wist dat ik natte kleren had ? Zo stom ben ik zelfs niet.”

Els besefte dat haar vriend zich eigenlijk dood schaamde.
“Zoetje, sorry dat ik het vroeg. Ik had inderdaad zelf ook wel kunnen raden dat jij het nog niet door had. Anders had je op zijn minst iets er over aangetrokken.”
In de tent deed Els het licht aan. Ze trok hem mee in de ruimte van de EHBO. Ze deed snel zijn pyjamavest uit en nog geen twee seconden later lag ook diens broek aan zijn voeten.
Met dat ze zijn pyjamabroek naar beneden trok, verkleurde ook Els haar gezicht.
“Wat is er, Els ?”
“Sorry, Jan. Ik heb je daarstraks terug een gewone luier aangedaan, en geen dikke. Waarschijnlijk gewoon macht der gewoonte. Verdomme toch. Dit had niet gebeurd geweest als ik wat meer mijn hoofd er had bijgehouden.”
Jan trok Els recht, die nog geknield voor hem zat, en gaf haar een zoen.
“Elsje, ik heb op mijn buik geslapen blijkbaar. Ook zo’n dikke luier had dat waarschijnlijk niet tegengehouden.

Els gaf hem een knuffel, maar maakte zich vrij plots ruw los.
“Wat is er ?”
“Ik weet zeker dat ik uit jouw zak een luier heb gepakt. Jij hebt de luier gekregen die ik hier daarstraks voor mezelf al had gepakt.”
Ze deed zelf haar nachtkleed naar omhoog en beiden zagen nu dat zij de dikke luier rond haar poep had zitten. Jan begon te lachen.
“Jij bent een goei. Eerst mij zo’n dunne vod aandoen, en dan zelf een goeie dikke luier aandoen, dat je zeker niet lekt.”
Els kon het niet laten hem een por tegen zijn borstkas te geven.
“Lies heeft mij daarstraks geluierd nadat wij gefikfakt hadden. Ze stelde het me zelf voor toen we jou achterlieten. Waarschijnlijk heeft ze gewoon gedacht dat ik ook wel zo’n dikke luier wou.”
Jan besefte dat hij niets daarvan had opgemerkt, alhoewel het zich vlak naast hem had afgespeeld. Hij was blijkbaar als een blok in slaap gevallen.

Enkele minuutjes later lag Jan op het ziekbed, met onder hem beide verzorgingskussens en daarop een badhanddoek. Els was bezig hem proper te maken met billendoekjes.
Hij had besloten toch nu al een nieuwe luier aan te doen in deze tent, zodat hij Marthe niet zou moeten storen. Els wou hem graag prepareren om haar vergissing met de luiers goed te maken. Zijn nieuwe luier en pyjama lagen dan ook al klaar, samen met de donkere kleren die hij moest aandoen voor het spel.
Toen Els de luier had dichtgekleefd en met haar vingers had gecontroleerd dat de lekrandjes goed zaten, verraste Jan haar door haar met zijn benen te omklemmen en haar mee op de kussens te dwingen. Een natte dankuwel-kus volgde, waarna ze beiden maakten dat ze aan het spel konden beginnen.

Het spel zelf was heel plezant. Iedereen die probeerde om de andere kant van het bos te bereiken via de kampweide in plaats van zich door het bos zelf te wroeten, riskeerde het getrakteerd te worden op de grijpgrage handen van Jan en de Waf, met als resultaat een stevige veeg alcoholstift op hun gezicht.
Wat de functie van de vegen was, was voor de twee heren totaal onbelangrijk. Veel belangrijker was dat ze vooral zoveel mogelijk vegen wilden uitdelen. Al snel hadden ze een beproefde tactiek.
Ze wisten dat de leden niet in de buurt van de tenten durfden komen, uit schrik over de stormtouwen te struikelen. Aan de boskant waren maar enkele passages vlot bereikbaar. Op heel wat plaatsen stonden genoeg braamstruiken om de leden het leven zuur te maken.
Jan legde zich pal in het midden van zo’n passage, terwijl Waf zich in het open veld legde. Vanop een afstand was moeilijk uit te maken of er zand lag of een jager. Als één van beiden dan toch rechtkwam, liepen de vluchters dikwijls recht naar de ander toe, die gemakkelijk wat vegen kon uitdelen.
Helemaal plezant werd het toen ook Steph zich mengde in het spel. In het begin als onschuldige die naar de leden stapte en hen aanmaande stiller te zijn. Dat ze en passant vegen uitdeelde, was natuurlijk mooi meegenomen.
Na een tijdje werd ze volop stoorzender, door net heel zichtbaar een passage af te sluiten, en zo het net van de twee andere jagers nog nauwer te doen aansluiten.

Toen de zus van Waf hen na dik een uur kwam vertellen dat hun taak erop zat, waren ze leeg, maar voldaan. Ze hadden geen idee van de aangerichte schade. Dat zouden ze pas bij het ontbijt kunnen aanschouwen.
Aangekomen bij hun tenten merkten ze een onverwachte bedrijvigheid op. Ze zagen zowel Luc als Fride aan hun tent staan, en in de tent van Hilde was volop licht. Jan zag dan weer dat de voortent van zijn tent niet was toegeritst.
Luc zag hen en kwam hen tegemoet.
“Jullie hebben wat gemist. Ik weet niet wie dat een plezant idee vond, met vijf baby’s en kleuters op reis gaan met de tent.”
In zijn stem hoorde Jan zowel een ergernis als een geamuseerdheid.
“Oke, Luc. Vertel. Laat u gaan. Geef u bloot. Vertel het eens aan de papa.”
Ook de Waf lukte het meerdere lagen in zijn stem te doen weerklinken, voldoende in ieder geval om een lach te ontlokken aan Luc.

Bleek dat Elia wakker was geworden van Lukas, toen die zijn klep openzette voor zijn nachtvoeding. Daarop was Elia in paniek geschoten. Had hij slecht gedroomd, of was hij gedesoriënteerd, ze wisten het niet, maar het resultaat was wel dat ook Elia onbedaarlijk was beginnen huilen.
De twee jongste mannelijke kampbewoners wekten op die manier niet alleen hun zussen en ouders. Ook Marthe stak haar hoofd buiten. Ze moest al snel terug naar binnen omdat ook Ella zich roerde.
“En als klap op de vuurpijl kwam Lies zonet met één van haar meisjes in de armen in de EHBO-tent. Die was aan de wc’s uitgegleden en had haar hoofd lelijk tegen een toiletpot gebotst. Hilde heeft voorgesteld dat ze vannacht in het ziekbed slaapt. Hilde gaat haar opvolgen.”
“Dus jullie zijn al even bezig ? Moet er nog iets gebeuren ?”
“Ik weet niet. Ik heb net Lieke verschoond en terug in bed gelegd. Hilde en Marthe hebben eerst de kinderen van ons Hilde terug in bed gelegd. Lukas ligt in onze tent te wachten op zijn voeding. Fride wou daar net aan beginnen.”
“En Ella ?”
“Voordat jullie aankwamen hoorde ik haar stilletjes huilen, Jan. Ik ben er niet zeker van dat Marthe haar daarstraks terug in slaap heeft gekregen.”

Jan wist wat hem te doen stond. Hij stapte hun tent in, en deed zo stil mogelijk het compartiment van Ella open. Hij hoorde haar inderdaad stilletjes wenen.
Jan deed haar kampeerlampje aan. Ella draaide nieuwsgierig haar gezicht en keek met tranende ogen Jan aan. Toen ze zag wie er stond, gingen haar remmen verder los. Smachtend strekte ze haar armen in de hoop dat Jan haar uit haar bedje zou halen.
Nog terwijl Jan haar omhoog hees, voelde hij al dat ze opnieuw zwaar begon te snikken. Waarschijnlijk had ze zich proberen sterk te houden, en kon ze nu eindelijk zelf haar angst en verdriet laten gaan.
Ook voelde Jan de overvolle luier. Alhoewel zijn eigen lichaam liever plat ging, vond hij het beter eerst het meisje te gaan verschonen. Net toen hij met haar uit de tent stapte, kwamen Lies en Marthe arm in arm aangewandeld.

“Heel groot verdriet en een volle pamper. Ik was net op weg om te gaan verschonen.”
Marthe hield hem tegen.
“Jan, Lies vertelde me van je accidentje daarstraks. Hoe zit het eigenlijk met je slaapzak ?”
“Verdomme, daar heb ik niet meer aan gedacht. Ik weet niet hoe groot de schade is. Ik zag pas in de leidingstent dat ik was doorgelekt, en ben daarna niet meer hier geweest.”
“In dat geval, lieve broer, geef je Ella maar met mij mee. Dan kan jij jouw smosboel gaan opkuisen.”
“Wat een schat van een zus ben je toch. Ik had toch gehoopt dat jij dat voor mij zou doen. Weet jij trouwens waar de reserveslaapzakken liggen ? Hilde had gezegd dat er mee werden genomen. Liggen die in de EHBO-tent.”
Lies vloekte binnensmonds.
“Ja, die liggen daar. En natuurlijk onder het bed waar Anje net in slaap is gevallen. Ik heb echt geen zin om haar nu terug te moeten storen.”
Ze bleef even nadenken, en Jan zag net genoeg van haar gezicht om te weten dat er iets broedde.
“Jan ik heb een ideetje. Ga nu eerst je slaapzak ophangen, en kom dan met het dekentje van Ella naar de EHBO-tent.”

Een kwartiertje later lagen Jan, Lies en Ella gezellig bij elkaar onder haar slaapzak en Ella’s dekentje in één van de lege tenten die gingen dienen voor de jongste groepen. Lies was op het idee gekomen om beide boxmatrassen naast elkaar te leggen met daarbovenop dekentjes van de kinderbedjes.
Het was eigenlijk als bed voor Jan bedoeld, maar nog voor ze kans zag zelf naar de EHBO-tent te vertrekken, vroeg Marthe haar of Ella eventueel bij haar kon blijven. Marthe had gezien hoe stevig Ella Lies vasthad, en besefte dat ze wel wat lichamelijk contact kon gebruiken.
Lies besloot daarop maar bij Ella te blijven slapen, en dan kon ze dat beter samen met Jan doen. Daarom dat de tweeling nu Ella tussen hen in had liggen. Ella had echter besloten zich tussen de borsten van haar mama Lies te begraven, want ze lag helemaal ingegraven tegen Lies, terwijl ze Lies haar brede slaapt-shirt naar omhoog had geduwd.

Het waren Luc en Hilde die hen ’s morgens kwamen zoeken. Luc had gezien dat de twee boxmatrassen weg waren samen met de dekentjes. Hij vermoedde al dat hij richting de lege tenten moest gaan zoeken.
Ze vonden het zonde hen te moeten wekken in de staat waarin ze lagen. Niet alleen lag Ella helemaal tegen Lies aangeschurkt, maar ook Jan had zijn bovenste arm rond de twee dames gelegd. Ella was veilig gesandwiched tussen de tweeling.
Jammer genoeg voor Lies moest zij er zeker uit, aangezien zij wekdienst had die dag. Zachtjes werd ze wakker geschud door Hilde. Daarmee beroerde ook Ella zich, waarschijnlijk mee gewekt doordat Lies ondanks alles bewoog bij het ontwaken.
Nadat Hilde er zeker van was dat Lies echt wakker was, vertrokken broer en zus terug voor hun dagtaken. Lies boog zich over Ella en gaf haar een zoen op de kaak. Zachtjes fluisterde ze in haar oortje.
“Goeiemorgen schoonheid ! Heb je goed geslapen ?”
Het antwoord van Ella was zoals gewoonlijk non-verbaal. Ze draaide zich om, begroef zich in Lies haar borsten, kroop omhoog en gaf haar mama Lies een dikke zoen.
“Prutske, ik weet niet waar jij die pipi vandaan blijft halen, maar je hebt nog flink je best gedaan vannacht. Ik kan je maar beter eerst gaan verschonen. En Lies, dank je wel dat je me een schoonheid noemde. Jij mag er anders ook best wezen.”
“Onnozel manneke. Hoe lang ben jij al wakker ? Kon je niet gewoon je ogen open doen ?”
“Ik ben wakker geworden kort voor Luc en Hilde hier waren. Maar ik had nog geen zin om er uit te komen, dus deed ik maar alsof ik nog sliep.”

“Hoe zit het eigenlijk met jouw luier ? Jij moet van Ella niet teveel zeggen, hé makker. Die van jou was er vannacht erger aan toe.”
Jan voelde aan zijn luier, en merkte dat hij droog was. Wel had hij een drang om te plassen.
“Kom meisje, luiers zijn niet gemaakt om droog te worden gehouden. Als straf omdat hij heeft gejokt dat hij nog sliep, moet uw nonkel een lesje krijgen. Kruip maar op zijn buik en huppel maar wat. Als ik hem kietel tegelijkertijd, houdt hij het nooit droog.”
Jan had niet de energie om onmiddellijk van de matrassen te springen. Ella daarentegen had maar aan een half woord van mama Lies genoeg om bij Jan op de buik te gaan zitten en haar volle luier keer op keer op zijn luier te doen neerploffen.
Lies deed ondertussen inderdaad kietelwerk in zijn zij, maar al snel zag ze aan haar broer dat die het pleit verloren had en was beginnen plassen.

Jan was toch wat aangedaan door het feit dat hij zo gemakkelijk tot plassen te dwingen was.
“Was dat nu echt nodig ? Ik schaam me rot dat dat zo gemakkelijk ging, en zeker omdat Ella er bij is.”
“Jan, ga jij nu echt beschaamd zijn voor een kind dat jou al bijna vanaf dag één in de luiers heeft geweten. En denk je niet dat ik niet even gemakkelijk alles zou loslaten, en waarschijnlijk nog sneller. Ik wil alleen niet dat je dat nu doet bij mij, want ik heb geen luier aan.”
“Allee merci. Omdat ik een luier aan heb, mag ik gedwongen worden om te plassen. Goed bezig. Ik had trouwens ook wel tegen Marthe en zo hebben willen zeggen dat ik droog was. Dat kan nu ook niet meer.”
“Zegt de man die vannacht zijn bed heeft ondergepist. Ik denk dat je zelf ook wel doorhebt dat dat vrij belachelijk zou overkomen.”
Om het toch wat goed te maken, legde Lies zich tegen haar broer en gaf hem een knuffel en kus.
“Toch nog ne goeiemorgen, Jan.”
“Trouwens, Jan, ik heb vannacht nog aan iets liggen denken. Mama had toch van die plastieken broekjes gekocht. Ik stel voor dat jij straks je sleutel van ons huis aan Els geeft. Die gaat morgenvroeg terug om de twee jongste groepen op te halen. Zij kan evengoed even langs ons thuis passeren om enkele broekjes mee te nemen.”
Jan was zeker gewonnen voor dit idee. Hij zag er wel tegenop om de broekjes te moeten dragen. Het zou voor iedereen nog zichtbaarder zijn dat hij nog meer bescherming nodig had dan Els, maar hij voelde er niets voor terug een natte slaapzak te drogen te moeten hangen.

De rest van de dag verliep in een opperbeste stemming. Het begon al aan de ontbijttafel. De ravage die Jan, Steph en de Waf hadden aangericht bij de oudste groep, was nu uitermate zichtbaar. Sommigen hadden tot tien vegen op hun gezicht.
Niet verrassend hadden de stoerste en de in hun ogen toch coolste jongens de meeste strepen. De leiding had daar natuurlijk ook op gehoopt. De hilariteit was ten top toen bleek dat de gestreepten de eer hadden het water te moeten dragen op de tweedaagse. Per streep kreeg je een fles mee.
De jongste groep had dan weer omgekeerde dag. Alhoewel de meesten wel wisten wat de bedoeling was, hadden sommigen het toch maar moeilijk om hun ontbijt te beginnen met chocoladepudding met een boudoir, waarna warme frikadellenbollen met krieken volgden.
Ook op Elia had de omgekeerde dag een onverwachte uitwerking. Ella en Rina trokken zich geen barst aan van het ontbijt van de anderen, maar Elia kon er totaal niet bij dat er sommige kinderen wel chocoladepudding kregen en hij niet.
Zijn huilbui van eerder die nacht werd nog eens vlotjes overgedaan. Het was uiteindelijk Jan die de jongen terug tot rust kreeg, na eerst met hem over het terrein te hebben gewandeld en te hebben gelopen.

Kort na het middageten, tenminste dat van de kookploeg, wist Jan het toch wel even niet meer waar hij het had. Jan had voorgesteld de middagslapers alleen klaar te maken, maar dat alleen kon hij compleet vergeten.
Het programma dat hun leiding had voorzien was sneller klaar dan voorzien, en de groep van Lies, die het hele terrein voor zich alleen had die dag, had vrij spel gekregen tot zij om 14 uur hun middageten zouden beginnen met een suikerwafel.
In de EHBO-tent stonden een stuk of zeven meisjes naar Jan te kijken terwijl die bezig was de kleintjes één voor één te verschonen en klaar te maken voor de middagdut.
Eigenlijk waren ze meegekomen met Anje, die gevraagd had of ze nog niet even terug in het ziekenbed kon rusten. De val die ze die nacht had gemaakt, was nog niet uit haar systeem.
De meisjes zagen natuurlijk hun kans schoon om die broer van hun leidster uit te horen. En hij was natuurlijk niet alleen de broer van Lies, maar ook het lief van Els. Dat maakte het extra spannend. Ze waren wel zo fair om weg te gaan toen Jan dat vroeg voor hij ook Ella neerlegde.

Terwijl hij bezig was het verschoongerief op te ruimen, hoorde hij achter zich een hinnikend gesnik. Hij stapte de slaapruimte binnen en vond daar Anje, die ineengedoken lag te huilen. Hij zette zich op het bed neer en legde een hand op haar schouder.
“Wil je er over spreken ?”
Hij zag Anje wel nee knikken, maar hij voelde wel de spanning onder zijn hand verminderen. Hij vermoedde dat ze wel zou praten als hij nog even bleef zitten. Toch nog sneller dan verwacht, vatte ze het gesprek aan.
“Ik durf niet te gaan slapen.”
“Ben je bang ?”
Anje knikte.
“Ik ben bang voor… Ik wil niet… Ik heb vanmorgen…”
Anje kreeg het niet gezegd, maar Jan wachtte geduldig af. Haar volgende vraag had hij dan weer totaal niet zien aankomen.
“Klopt het verhaal dat jij nog in bed plast en dat Els en jij daarom samen zijn ?”
Verbaasd keek Jan Anje aan.
“Is dat belangrijk ?”
“Voor mij wel nu, ja.”
“Oke. Els en ik zijn samen omdat wij van elkaar houden, niet omdat ik nog in bed plas. Maar het is waar dat ik nog in bed plas en dat heeft er mee voor gezorgd dat wij een koppel zijn kunnen worden. Begrijp je het verschil ?”
Anje knikte. Jan keek haar doelbewust aan. Hij vroeg zich toch wel serieus af wat haar laatste vraag met haar probleem had te maken.

“Ik durfde… Ik durfde vanmorgen niet alleen naar de wc toen ik wakker werd. Ik heb veel te lang gewacht om toch maar te gaan, en was te laat en ik heb toen in mijn onderbroek en pyjama geplast.”
“En heb je nu schrik om dat tegen iemand te zeggen ?”
“Ook ja, maar…”
“Je hebt schrik dat je dat straks terug gaat voor hebben, mocht er niemand hier komen kijken en jij toch naar de wc moet.”
Anje knikte bedeesd.
“Ik zal tegen de Lies en de rest van de leiding zeggen dat ze af en toe moeten komen piepen of je al wakker bent. Langs de andere kant denk ik dat het beter is dat je toch probeert alleen naar de wc te gaan.”
“Dat wil ik ook, maar…”
“…je weet niet of je dat wel op tijd gaat lukken.”
“Hm, hm !”

Jan bedacht zich iets. Hij legde zijn hand op haar gezicht en draaide het zodat ze hem aankeek.
“Mag je iets voorstellen anders ? Je mag gerust weigeren, maar het kan wel een oplossing bieden om alleen naar de wc te gaan.”
Anje knikte met haar ogen als teken dat Jan zijn voorstel mocht doen.
“Wat zou je er anders van vinden dat je gewoon een luier van Ella aan kreeg. Ik ben er zeker van dat die jou ook gaat passen.”
Jan bedacht zich dat Marthe hem vier maanden eerder net dezelfde had aangedaan, en dat die zelfs hem nog paste.
“Dat blijft natuurlijk ons geheimpje. Onder je kleren zie je die luier niet, en na het plassen laat je de luier maar uit. Je kan die gewoon bij de rest van de vuile luiers gooien. Ik ga het zelf wel tegen ons Lies zeggen, mocht je het doen. Zij is jouw leidster, hé.”
Anje kreeg een traan in haar oog, maar Jan zag ook de rust op haar gezicht terugkomen, en wist dat ze inging op zijn voorstel.
Drie minuten later gaf Jan het geluierde meisje een slaapwelzoen op haar voorhoofd en wandelde de EHBO-tent uit.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
Blijft een fantastisch goed verhaal.
Blijf het ook mooi vinden dat sommige uitdrukkingen en of woorden.
In (sommige delen van Nederland anders zijn dan in Vlaanderen).
En zowel in Nederland als Vlaanderen ook nog weer verschillen.
Is niks mis mee, integendeel het houd mij in ieder geval scherp het verhaal goed te lezen en de aandacht erbij te houden.
Kortom ga zo door.
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 63

Jan en Els stapten arm in arm terug het kampterrein op toen ze zagen dat Lies naar hen toe kwam.
“Jan, ik ben blij dat je terug bent. Er zit iemand op je te wachten in de EHBO-tent.”
“Ella ?”
“Nee, nee. Dan had ik er zelf wel bij gebleven. Nee, het is Anje, en ze zit er ondertussen al vlotjes een half uur. Ze wil absoluut jou spreken.”
Jan keek naar Els. Hij had gehoopt dat hun romantisch momentje toch nog wat langer kon duren, maar hij besefte dat dat er niet meer in zat. Samen trokken ze maar richting de tent waar Anje wachtte.

Jan was aangenaam verrast eerder op de avond. Jan was net begonnen aan de avondrush. Hij had Lieke klaargemaakt voor de nacht en had ze aan Luc gegeven toen hij rond zijn middel twee armen voelde.
“Dag zoet. Jij hebt gedaan met babysitten voor vandaag. Jij bent nu van mij en van niemand anders.”
Jan draaide zich om, legde zijn armen rond zijn vriendin en kuste haar.
“En ik neem aan dat ik niks in de pap te brokken heb.”
“Goed geraden, kleintje. Laat de mama maar beslissen wat goed voor je is.”
“Jij weet goed genoeg dat jij mijn mama niet bent, deugniet.”
Met een brede glimlach kneep hij liefdevol in haar neus. Het nog niet volledig vattend keek hij de eettafel rond waar naast Luc ook nog Hilde en Marthe zaten.
“Het is in orde, Jan. Neem maar een avond vrijaf. Els legt het wel verder uit.”

Els vertelde dat ze die avond geen leidingsvergadering hadden omdat er meerdere leiding met hun groep op tweedaagse waren. Blijkbaar was het gewoonte, maar omdat zijzelf ook eerstejaars leiding waren, waren ze niet gewend aan deze routine.
Enkelen gingen later op de avond nog op café gaan, maar Els wou er van profiteren om tijd met haar ventje te krijgen. Omdat ze wist dat hij meestal redelijk vroeg ging slapen, was tot laat uitgaan geen optie. De dag nadien zou trouwens voor de kookploeg zowat de zwaarste dag van allemaal worden. Het was de bedoeling hem eens goed te verwennen, niet hem extra moe te maken.
“Naar waar trekt het ?”
“Verrassing !”
“Maar we gaan wel ergens naartoe ?”
“Ja !”

Het was duidelijk dat Jan niet veel ging loskrijgen uit zijn vriendin. In zijn tent gaf ze hem een lijstje met materiaal dat hij moest nemen, en de vindplaats waar dit lag (of behoorde te liggen).
Zijn rugzak was gemakkelijk. Die lag bij zijn reiszak. De picknickdeken die normaal gezien in Marthe haar auto lag, had hij ook al op zijn bed zien liggen. Blijkbaar had Els daar al voor gezorgd. En in de keuken vond hij dan weer een fles rode wijn, naast enkele andere zaken die hij daar moest nemen.
Gearmd verlieten ze de kampplaats, het bospad volgend. Jan besefte al snel dat hij reddeloos verloren was, en volledig op Els moest vertrouwen. Ze volgden dan wel het bospad, maar ze kruisten met de regelmaat van de klok andere paadjes en een enkele keer sloegen ze af. Jan had geen flauw benul meer waar ze waren, en zou nooit alleen nog terug kunnen.

Na een dik half uur kwamen ze aan op een plek in het bos. Vastgebonden tussen drie bomen zag Jan een stevige gesjorde boomhut, een kleine twee meter boven de grond. Nog terwijl hij vol bewondering naar boven keek, zag hij Els een gesjorde ladder onder een hoop blaren onder uit halen.
Jan had gedacht dat er zich op de bodem van de hut niks zou liggen, maar niets was minder waar. Niet alleen lagen er enkele spaanplaten boven op de gesjorde vloer, maar ook zag Jan in de verst afgelegen hoek allemaal kussens en een matras liggen.
Els had alles tot in de puntjes gepland. Ze had wel verwacht dat Jan verbaasd zou blijven staan als hij boven aankwam. Zelf had ze ook verbaasd gekeken toen hun oudste groep haar naar boven had laten komen.
Nu kwam ze als tweede boven, maar niet voor ze zich snel van haar kleren had ontdaan. Het pakketje kleren legde ze in het dichtstbijzijnde hoekje, en ze omarmde volledig puur haar vriend, die nog niets doorhad. Enkel in haar hand hield ze een klein vierkant blinkend pakje vast. Nog terwijl ze rond hem hing, verklaarde ze waarom ze er mee zwaaide.
“Om te vieren dat we zo goed als vier maanden samen zijn.”
Met grote ogen keek Jan naar het condoom in Els haar hand. Nog grotere ogen trok hij toen hij zich omdraaide, en Els volledig naakt zag in de volheid van de opening van de boomhut.
Jan kreeg onmiddellijk een dubbel gevoel. Langs de ene kant kreeg hij enorm veel schrik dat iemand hen zou betrappen, maar langs de andere kant…
Alleen al het idee dat ze hier in deze hut de liefde zouden bedrijven, en gewoon ook het zicht op Els, die trouwens haar vagina al niet langer droog kon houden, Jan had geen andere stimulans nodig.
Terwijl Jan even snel als haar zijn kleren uitdeed, installeerde Els verder het liefdesnestje. De grote picknickdeken werd over de matras gelegd, en Els vleide zich neer, wachtend op het warme zwaard dat haar schede zou vullen.

Twee volle condooms later lagen ze naast elkaar op hun buik op en onder de grote picknickdeken te genieten van de eerste beker wijn. Jan kon het niet laten Els nog een dikke zoen te geven.
“Sorry Els dat ik niks voor je heb. Ik moet eerlijk toegeven dat het me ook niet was opgevallen dat we al vier maanden samen zijn.”
“Zoetje, we zijn nog geen vier maanden samen, dat is pas over een paar dagen. En ik verwacht ook niet dat jij iets voor mij hebt. En ik heb dit alles ook een beetje gedaan om het goed te maken dat ik me vorige nacht van luier heb vergist.”
“Maar…”
“Geen gemaar, zoet. Geniet gewoon van je wijn. Er is alleen weinig romantisch aan die gekleurde plastieken bekers, maar soit. Ik wilde geen glazen meenemen. Een dom accidentje is te rap gebeurd, en ik wou absoluut met jou nog een wijntje kunnen drinken na onze actie.”
“Wanneer ben je op dit idee gekomen ?”
“Tijdens het middageten, samen met ons Marthe. Die fles wijn is eigenlijk van haar. Dat geluk had ik dat wij vandaag samen met jullie konden eten.”
“En hoe wist je dat die hut hier was ?”
“Die hebben de oudsten gemaakt de eerste dag van het kamp. Wij zitten hier maar op een dikke honderd meter van het terrein, by the way.”
Jan moest toch even slikken toen hij dit hoorde. Heel de wandeling was waarschijnlijk één grote cirkel geweest.
“Dus er kon evengoed iemand van de kookploeg hierlangs een wandeling maken ?”
“Absoluut !”
Els zei het met een brede glimlach, maar ook met de nodige uitdagende spanning in haar stem. Het was meer dan duidelijk dat ook zij dit risico had ingeschat, bereid was dit te nemen en dit dan nog reuzespannend te vinden ook.
Alhoewel Els niet meer condooms had meegenomen, vormde dit voor Jan geen probleem. Haar hint was meer dan duidelijk, en ook Jan raakte superopgewonden van het idee dat hij eigenlijk vlak bij de kampplaats in de hut lag. Hij draaide zich om en plantte zijn gezicht in de vochtige omgeving die Jan aantrof ter hoogte van de samenkomst van haar beide benen.

Jan vond Anje in kleermakerszit op het EHBO-bed, de donsdeken van dat bed rond haar gewikkeld. Els had hem nog een dikke knuffel en zoen gegeven toen ze hem afzette aan de tent. Nu ging Jan op de rand van het bed zitten, naast het meisje dat ondertussen zat te rillen van de vermoeidheid.
Anje kroop tegen hem aan en hij legde zijn arm rond haar.
“Mag ik… mag ik terug zo’n pamper aan zoals daarstraks ?”
Jan was stomverbaasd, maar liet daar niets van merken en haar vriendelijk bevroeg.
“Waarom ? En waarom vraag je dat aan mij ? Dat mocht je toch ook aan ons Lies vragen. Ik heb je daarstraks toch gezegd dat ik het tegen ons Lies zou zeggen dat ik je een luier had aangedaan. Je zit hier te bibberen van de kou en de vermoeidheid. Jij moet dringend in je bed.”
“Ik durfde niet. Dit was ons geheimpje.”
Het was de enige verklaring die Anje wou geven.
“Oké, dat snap ik. Maar waarom wil je er één ? Een meisje van jouw leeftijd moet toch niet met een luier slapen als dit niet nodig is. Of plas je ’s nachts terug in je bed, zoals ik.”
Anje ontkende, maar op de aarzelende toon waarop ze het ontkende, vermoedde Jan dat er nog wel een staartje was.
“Je plast dus niet als je slaapt, maar er is wel iets anders. Niet ?”
Nu knikte het meisje enkel.
“Heeft het te maken met het feit dat je niet naar de wc durft ?”
Opnieuw volgde enkel geknik.
“Heb je misschien terug in je pyjama geplast, zoals vorige nacht per ongeluk ?”
Nu schudde Anje haar hoofd.

Jan besefte dat het lang kon duren voor hij tot antwoorden kwam van het meisje dat tegen hem aan zat. Hij had geen zin in een eindeloze vragenreeks en veranderde zijn tactiek. Hij verzette zich zodat hij tegenover haar zat.
“Kijk Anje, ik ga eerlijk tegen je zijn. Ik voel er niet veel voor om je terug met een luier naar bed te sturen. Daarstraks was een eenmalig ideetje om je van je angst te verlossen, maar luiers zijn volgens mij geen oplossing.”
Anje schrok van de plotse ommezwaai. Haar idee bleek niet te werken, en de tranen kwamen terug in haar ogen. Ook Jan zag dit natuurlijk.
“Je gaat me toch meer moeten vertellen wat er aan de hand is. Ik voel dat er een diepere reden is. Geen enkel meisje van elf jaar vraagt zomaar een luier om mee te slapen.”
Jan nam haar handen in zijn handen in de hoop dat ze op die manier meer kalmeerde. Na een kleine halve minuut stil tegenover mekaar te hebben gezeten, lukte het haar terug iets te zeggen.
“Ik heb geen schrik om naar de wc te gaan. Ik durf mijn bed niet uit.”
“En weet je hoe dat komt ?”
Opnieuw kon Anje enkel maar haar hoofd schudden.
“Zeg maar Anje, dat is toch nog geen reden om met een luier te willen slapen. Je plast toch niet in je bed.”
Jan had duidelijk een gevoelige snaar geraakt, want hij zag haar ogen vol tranen komen en al snel bengelden ze via haar kaken naar beneden.
“Je hebt daarnet toch gezegd dat je niet in je bed plast. En nu laat je uitschijnen dat je dat toch doet ?”
Tussen de tranen door kwam haar antwoord.
“Ik doe dat niet als ik slaap.”
“Wacht even. Bedoel je dat jij hier op kamp al in je bed hebt geplast omdat je veel te lang wacht om naar het toilet te gaan omdat je je bed niet uit durft ?”
Anje knikte bevestigend.

Jan wist niet wat hem te doen stond. Langs de ene kant wou hij het meisje niet teleurstellen, en het was duidelijk dat ze een probleem had met naar de wc te gaan. Langs de andere kant vond hij het geen keuze die hij mocht maken. Op zijn minst moest haar leiding op de hoogte zijn, en liefst van al had hij eigenlijk de goedkeuring van haar ouders.
“Anje, Ik ga dit niet beslissen. Ik ben je leider niet, maar gewoon iemand van de kookploeg. Daarstraks heb ik je geholpen, maar ik had niet gedacht dat dat ging herhaald worden. Als het al niet zo laat was, zou ik zelfs met je mama of papa durven bellen.”
Heel nuchter antwoordde Anje, veel nuchterder dan Jan had verwacht gezien haar emotionele toestand.
“Papa heeft de late deze week. Die is op zijn werk, maar ons mama is heel zeker nog wakker. Dit is toch nog bezig het laatste gerief aan het klaar pakken voor onzen Bernd. Die zit bij Els in de groep.”
“Zou je het willen dat we naar huis bellen ? Wil je misschien zelf bellen ?”
Anje schudde heftig haar hoofd.
“Wacht, je wil wel dat wij met je moeder bellen, maar zelf wil je of durf je niet te bellen. Is het dat ?”
Anje knikte.
“Anje, ik ken jouw mama totaal niet. Is er iemand van de leiding of van de kookploeg die jouw mama wel kent ?”
“Hilde woont enkele huizen voorbij ons.”
“Vindt je het een goed idee dat ik aan Lies vraag dat zij Hilde vraagt om samen even naar hier te komen. Ik zal de situatie wel even uitleggen.”
Een ingetogen knikje deed Jan uit de tent gaan, waar Lies nog stond te wachten.

“Met Mertens.”
“Lianne, het is Hilde hier van op het kamp. Er is niks ergs gebeurd, maar uw dochter wil dat wij een vraag aan jou stellen, en ze zei ons dat je nu toch nog wakker zou zijn.”
“En weet mijn dochter hoe laat het is ? Het is al bijna elf uur. Ik schrok me rot toen de telefoon ging. Ik dacht al dat er iets met de Frank gebeurd was.”
“Anje was er van overtuigd dat je toch nog bezig was met de zak van jullie Bernd. Wil je dat ik eerst een inleiding geef, of wil je dat ik met de deur in huis val ?”
“Je bent nu toch al goed bezig. Doe het tweede maar.”
“Je hebt er zelf om gevraagd. Anje vraagt of ze ’s nachts een luier mag dragen.”
Het bleef verdacht stil aan de lijn. Pas na een tijdje reageerde de moeder van Anje.
“Doe misschien toch maar eerst de inleiding.”

Hilde schetste kort de situatie, waarna Lianne het beter kon plaatsen.
“Hilde, als ze zich er zelf beter door voelt, laat ze dan maar voorlopig met een luier slapen. Ze weet wat het is. In september heeft ze een endeldarmoperatie moeten ondergaan, en toen heeft ze tijdens haar revalidatie drie weken lang noodgedwongen luiers moeten dragen. Ik had alleen niet gedacht dat ze er ooit zelf nog om zou vragen.”
“En haar angst om niet naar de wc te gaan ?”
“Dat gaan we gewoon hier thuis aanpakken. Eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat ze er op het kamp last van zou hebben, maar het is toch dieper ingeslagen dan ik dacht.”
Lianne hield even in, maar Hilde voelde duidelijk aan dat ze vooral moest zwijgen.
“Anje heeft geen fijne vakantie gehad toen we begin van de verlof in Zuid-Frankrijk waren. Ze is drie keer verloren gelopen toen ze ’s nachts naar de wc-blok liep.
Drie keer hebben ze haar heel lief opgevangen, maar jammer genoeg een keer door Fransen, een keer door Italianen en een keer door Duitsers. Met haar Nederlands is ze nooit ver geraakt, en het heeft altijd wat zoekwerk gevraagd voor ze terecht was.”
“Dus nu heeft ze teveel schrik om terug bij vreemde mensen terecht te komen ?”
“Ik denk het. Trouwens, ook bij ons was haar slaapzak de laatste twee dagen een beetje nat, dus ook toen al durfde ze niet meer naar de wc.”
“Hilde, nog even praktisch. Ik heb hier nog een open pak luiers staan van in september. Ik zal dat meegeven met Els morgen, als ik onzen Bernd kom afzetten.”

Jan voelde de rust in het lichaam van het meisje weerkeren toen hij de luier dichtkleefde, waarna hij haar recht trok en ophief om haar naar de tent te dragen. Toen hij de EHBO-tent had verlaten, kon Jan het niet laten haar te plagen.
“Blijkbaar heb je een bijnaam gekregen in Zuid-Frankrijk. Zal ik jouw vanaf nu ook Bambino noemen ?”
“Ik ben geen bambino. Weet je wat dat betekent ? Baby !”
“Zegt het meisje dat ik juist een luier heb omgedaan. Ik denk dat die Italianen op jullie verlof groot gelijk hadden. Jij bent met recht en rede een echte bambino.”
Om zijn woorden kracht bij te zetten, tikte Jan enkele keren op haar poep, zodat het geluid van haar luier goed te horen was tussen de stilte van de slaaptenten. Anje kon niet veel anders dan met haar vuisten op zijn schouders kloppen. Ze was wel zo slim om niet teveel lawaai te maken.
Heel stilletjes legde Jan zijn slachtoffer in haar bed. Hij boog zich nog even voorover om haar een zoen te geven. Ook fluisterde hij nog zachtjes in haar oor.
“Anje, bambino betekent in het Italiaans zowel baby als kind. Aan jou om te bepalen welk van de twee op jou van toepassing is. Slaapwel, Bambino.”

De volgende morgen was Jan volop bezig Ella klaar te maken toen Hilde samen met Anje de EHBO-tent binnenkwam. Hilde wilde zeker weten dat Anje terug in orde was, en wou haar even in alle rust spreken.
Na enkele minuutjes was Hilde klaar, en kwam Anje bij Jan staan. Hij legde zijn arm even rond haar, terwijl Ella bezig was te proberen haar t-shirt aan te doen.
“Goeiemorgen, Bambino. Nog goed geslapen ?”
“Ja. Jan, waar kan ik met mijn luier blijven ?”
“Och, die kan gewoon hier bij de rest in de vuilbak. Doe het anders nu, er is hier toch niemand anders.”
Anje dremmelde genoeg om Jan te laten weten dat ze met iets zat.
“Zeg het eens.”
“Ik heb geen onderbroek bij. Als ik mijn luier uitdoe, dan heb ik niets onder mijn slaapkleedje aan.”
“Anje, maak dan dat je naar de tent bent, en kom terug met een onderbroek. Waar wacht je nog op.”
Een minuutje later kwam de meid terug de tent binnen, op het moment dat Jan de sandalen van Ella aan het vastmaken was.
“Gelukt ? Doe nu maar de luier uit, dan kan je je onderbroek aan doen en je verder gaan klaarmaken.”
Terug aarzelde het meisje.
“Durf je niet ? Ik heb je anders al twee keer bloot gezien. Ga gewoon hiernaast. Daar zit je afgescheiden.”
Nog steeds aarzelde ze. Jan begon door te hebben wat er aan de hand was, maar wou het haar zelf doen vertellen. Hij veranderde daarom van tactiek. Ella was ondertussen klaar en al op de grond gezet.

Uit het niets liftte hij Anje op en zette ze op het vrij liggende verzorgingskussen. Haar slaapkleedje verborg nu onvoldoende het zicht, en Jan zag voldoende verdikking van de luierstof.
“Ik heb vannacht in mijn luier geplast. Ik was wakker geworden maar wilde er niet meer opnieuw uit. Ik heb het gewoon laten lopen en ben dan terug gaan slapen.”
Jan keek haar maar bedenkelijk aan. Hij gaf haar het pak billendoekjes dat er standaard klaar lag, maar zette haar niet onmiddellijk op de grond.
“Anje, ik snap wel waarom je vannacht in de luier hebt geplast, maar maak daar geen gewoonte van. Het is echt wel de bedoeling dat je gewoon terug uit je bed durft te komen om ’s nachts naar de wc te gaan. Nu doe je net het tegenovergestelde.”
Een minuutje later gaf Anje gezwind het pak billendoekjes en de volle luier aan Jan.
“Help jij mij straks terug ?”
“Dat kan ik niet beloven, Bambino, maar ons Lies is bijvoorbeeld ook heel goed met het aandoen van luiers. Die gaat je ook met plezier willen helpen.”
Jan kreeg nog een dikke knuffel, waarna ze vrolijk huppelend de kampweide op ging.

De rest van de dag was voor de kookploeg zware corvee. Niet alleen was het de jaarlijkse gewoonte dat de kookploeg voor die middag de boterhammen smeerde.
Of het nu was voor de groep van Lies die als enige op het kampterrein was gebleven, voor de twee groepen die op tweedaagse waren geweest of voor de twee jongste leeftijdsgroepen die die dag aan hun kamp begonnen, voor elk van hen lag een grote stapel belegde boterhammen te wachten.
Na de middag wachtte dan de voorbereiding op de grote schranspartij van het kamp : frieten met stoofvlees en koude plat. Dat het de meesten vooral om dat eerste deel van de menu ging, was van compleet ondergeschikt belang.
Jan was er al voor gewaarschuwd dat zij zelf pas laat zouden kunnen eten. Voor één keer zouden de kleintjes samen met de leden aan tafel gaan, zodat ook zij op een redelijk uur zouden eten en op hun normale slaapuur zouden kunnen gaan slapen. Fride, die rond die tijd Lukas moest voeden, en Steph zouden deze keer bij hen blijven.

Zoals het traditie was dat het die dag frieten waren, zo was het ook traditie dat de mannen die dag patattendienst hadden. Jan, Luc en de Waf vermaakten zich vrolijk gedurende de voormiddag.
Toen Jan de berg aardappelen zag die voor die dag geschild moesten worden, kreeg hij het wel Spaans benauwd, maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door het enthousiasme van zijn twee compagnons.
Het werd een voormiddag vol vleeskeuring van de twee groepen die terugkwamen van tweedaagse, vrolijkheid over het gesukkel waarmee de jongsten hun zware reiszakken probeerden voort te slepen en tegen elf uur het eerste pintje van de dag (“Dat hoort erbij ! Venten kunnen enkele maar patatten jassen als er alcohol in het lijf is !”).

Tijdens hun activiteit kregen ze ook kort het bezoek van Anje. Toen die door Jan werd begroet met “Dag Bambino” kreeg ze de volle laag van de drie heren. Ze kon niet anders dan haar verhaal doen, waarna ze door Waf officieel werd gedoopt tot Bambino, geheel met patattenspoelwater en een kruisje op het voorhoofd.
Toen kort voor de middag Els langskwam om haar ventje een kus te geven, kreeg ze weerwoord van Luc.
“Elske, je hebt concurrentie, meid. Uwe vent heeft zijn oogje laten vallen op een jongere griet van elf jaar. Hij heeft ze zelfs al een nieuwe naam gegeven. Ik zou maar uit uw kot komen om hem te behouden.”
Als reactie plantte ze zich op Jan zijn schoot en gaf hem een tongzoen die Jan knalrood deed uitslaan. Luc en Waf zagen zich ook verplicht hun werkzaamheden even uit te stellen omdat ze hun lach niet konden inhouden.

Nadat Els weer was vertrokken, werd het gesprek wel even serieus voor Jan, en dat op een manier die hij niet had zien aankomen. Hij had zelf gereageerd dat ze niet zo onnozel moesten doen over Anje, maar dat viel dik tegen voor Jan.
“Jan, je bent misschien nog net te jong om dit in te zien, maar Anje heeft wel degelijk een heel serieuze boon voor jou. Denk je dat het toevallig was dat ze even langs ons passeerde ? Je hebt indruk gemaakt op die meid.”
“Maar, ik ben er zeventien en zij elf. Dat slaat op niks, en ze weet dat ik de vriend ben van Els.”
Jan was behoorlijk verontwaardigd en hij riep dan ook bijna uit. Luc reageerde kalm op zijn uithaal.
“Jan, ook elfjarigen kunnen al last hebben van hun hormonen, ook al beseffen ze dat zelf nog niet.”
“En wat moet ik dan doen ?”
Jan besefte dat hij zich totaal geen raad wist met deze situatie. Hij had Anje wel graag, maar voor hem was en bleef ze gewoon een elfjarig kind.
“Jan, je moet niks speciaals doen. Doe gewoon wat je gisteren en vanmorgen al met haar hebt gedaan. Trouwens, ik ben er zeker van dat je niet alleen op haar indruk aan het maken bent. Ze gaat volgens mij genoeg concurrentie ondervinden van de andere meisjes uit haar groep.”
Het resultaat van het gesprek was wel dat Jan na afloop zo rood als een tomaat zag. Hij, degenen die op school nooit interesse toonde in meisjes, stond nu zelf in het middelpunt van de belangstelling.

In de namiddag trokken de drie heren zich terug achter de friteuses. Maar ook daar kreeg Jan bevestiging van zijn nieuw verworven status. Zowel Lies als Els kwamen hem een bezoekje brengen, en allebei wisten ze te melden dat ze de oren van de kop waren uitgehoord door de meisjes, dit tot groot jolijt van Waf en Luc, die goed genoeg wisten dat Jan zich nog geen houding wist te geven.
Het meest van al werd de nieuwe situatie zichtbaar bij het avondeten. Eerder toevallig stond Anje als eerste van een groep meisjes aan te schuiven om haar bord te laten vullen. Waf en Jan waren op dat moment bordenvullers van dienst, en Waf vond het er niet beter op dan de situatie nog wat sterker uit te spelen.
“Ha, de mooie Bambino. Helemaal klaar voor een goed gevuld buikje. Ik geef je het stoofvlees en uw schattige vriend Jan zorgt voor de goudgebakken versiering. Flink dankuwel zeggen tegen uw nieuwe aanwinst, hoor.”
Jan wist dat hij vooral Anje op de kast aan het jagen was, wat trouwens super goed lukte. Haar dankuwel was superkort, en met een knalrood hoofd ging ze naar haar tafel terug. De meisjes die volgden, hoopten alleen maar dat ook zij zo’n speciale entree kregen.
 
Laatst bewerkt:
Bovenaan