Verhaal Klaar winkelierster...

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 64

Jan werd wakker doordat hij een plotse druk voelde op zijn zij en iets wat op een hand leek dat door zijn haar ging. Het volgende wat hij voelde was een warme hand op zijn kaak en twee zachte lippen die zich op zijn mond zette.
“Goeiemorgen, Jan. Het is echt wel tijd om op te staan.”
Nog voor Jan kon reageren voelde hij hoe Ella over hem kroop om het voorbeeld van haar moeder te volgen en haar natte lippen ook op zijn mond zette. Marthe kon niet anders dan glimlachen hoe Ella’s kus natte speekselsporen had achtergelaten op Jan zijn mond.
“Nonke Jan moet opstaan.”
Jan draaide zijn hoofd om met zijn hand zijn lippen wat droog te maken, maar veel uitzicht op de bovenkant van de binnentent was hem niet gegund. Hij kreeg net de tijd om zijn mond droog te maken, want op dat moment schoot Ella in actie.
Ella had besloten dat hij echt wel het bed uit moest en kroop bovenop hem om zijn slaapzak los te trekken. Ze ging vol op zijn gezicht zitten waarbij haar goed gevulde natte luier bloot kwam te liggen onder haar slaapkleedje en zich in Jan zijn neus boorde. Dat dit voor Jan een aparte ervaring betekende, kon haar geen barst schelen.
Enkele seconden lang kon Jan genieten van het intense aroma van een doorheen de nacht gevulde babyluier. Gelukkig voor hem had Ella vrij snel zijn slaapzak los en ging ze verder naar beneden, stelselmatig zijn t-shirt blootleggend.
Nog even later lag Jan volledig bloot en hadden Ella en Marthe ook uitzicht gekregen op de geluierde poep van Jan, die voor de eerste keer ook extra ingepakt was met een gele doorschijnende plastic broek.
“Heb je er last van gehad ?”
“Daar heb ik weinig kans toe gehad. Ik heb zelfs niet meer geweten dat jij gisterenavond bent vertrokken uit mijn tent. Ik ben als een blok in slaap gevallen en ben door jullie nu gewekt.”

De herinnering aan de avond tevoren kwam terug. Voor ze zelf aan tafel zouden gaan, besloot Jan toch maar mee de avondrush van de kleintjes te doen. Alleen had hij niet gedacht dat het daar niet bij zou blijven.
Nog terwijl hij Ella klaarmaakte als laatste van de kookploegkinderen kwam Els de tent binnen. De jongste leeftijdsgroep stond op het punt om hun eerste nacht op het kamp in te gaan, en heel wat onder hen dienden nog langs de EHBO-tent te passeren.
Els vroeg Jan of hij het zag zitten haar een beetje te helpen, zodat ze sneller klaar zouden zijn. Al snel kwamen ze tot de conclusie dat het beter was dat Els zich zou bezighouden met de medicijnen. Bedplassers kon Jan verder helpen als de leden dit wilden.
Eén voor één werden de leden mee naar binnen genomen. Wel werd duidelijk dat Els heel wat meer tijd nodig had met de medicijnen. Zij moest natuurlijk in elke medische fiche gaan zien wat er juist moet worden ingenomen.
Het lukte Jan wel al snel om er de bedplassers uit te pikken. Een bedremmeld gezicht, naar beneden kijken en een enkel kind nog met een zakje met broekjes in de handen omdat de moeder vergeten was dit ’s morgens af te geven, het was goed zichtbaar wie er pilletjes moest hebben, en wie de nacht niet droog zou doorkomen.
Jan nam hen apart in de ruimte met het bed, en hielp hen zo nodig het broekje aan te doen. Twee kinderen droegen nog luiers met kleefstrips, en waren meer dan blij dat ze op bed konden liggen terwijl Jan hen luierde.

Jan had trouwens niet onmiddellijk door dat de tweede groep die die dag was aangekomen zich aansloot bij de eerste groep. De zoektocht naar de medicijnen of het juiste pakje met luiers nam zoveel tijd in beslag dat het al tijd was aan de volgende leeftijdsgroep om zich klaar te maken.
Els had er ook niet beter op gevonden dan aan de leiding van die groep te zeggen dat Jan zich bezighield met de bedplassers. Gelukkig voor Jan ging het maar over enkele kinderen, wiens probleem trouwens voldoende gekend was bij hun leiding en er gemakkelijk werden uitgepikt.
Maar ook dan was het nog niet gedaan voor Jan, want net toen hij dacht dat hij eindelijk kon gaan eten, kwam Anje binnengestrompeld. Zij was tijdens hun spel in botsing gekomen met iemand anders, en was zo aangedaan dat ze aan Lies had gevraagd of ze al niet mocht gaan slapen.
Ze keek zo hoopvol naar Jan dat die niet durfde weigeren haar te luieren. Ze kreeg hem zelfs zo ver dat hij haar terug naar haar bed droeg. Het kwam haar wel op een genante situatie te staan. Net toen ze de oudste leeftijdsgroep passeerde, glipte haar nachtkleed naar boven. Haar luier kwam kort bloot te liggen, maar wel lang genoeg dat iedereen kon zien dat ze er één droeg.
Op de vraag van Jan of ze het eigenlijk aan iemand verteld had, schudde ze neen, maar ze moest toegeven dat ze morgen gegarandeerd hierover vragen zou krijgen. Toen hij haar even later neerlegde, knielde hij nog even bij haar.
“Ik vrees, Bambino, dat je bijnaam meer bijklank heeft gekregen nu. Iedereen heeft het ondertussen door dat Waf en ik je zo noemen.”
Anje besefte dat hij gelijk had en kreeg een rode kleur.
“Da’s een probleem voor morgen, meisje. Nu is het slapen geblazen.”
Met een kus op haar voorhoofd nam hij afscheid en kon hij eindelijk naar de keuken om zich te storten op de zelfgemaakte frieten.

Zo hectisch dat de dag ervoor was geweest, zo rustig was het de zevende dag. Het middageten was vooral à la minute-werk. Marthe en Waf hadden voorgesteld het weinige voorbereidende werk op zich te nemen. Luc, Fride en Hilde profiteerden ervan om met hun vier kinderen naar een speeltuin in de buurt te gaan, en Steph was blij genoeg dat ze terug haar bed in kon.
Jan had gedacht om dan maar met Ella te spelen, maar dat was buiten Ella zelf gerekend. Niet alleen waren er heel wat kinderen die haar kenden van tijdens de speeltijden op school, maar ze had al lang door dat ze ook geliefd was bij de oudere leden.
Op zoek naar een goede invulling van haar voormiddag stootte ze op de oudste groep die bezig waren met voorbereidingen van toneeltjes. Al snel was ze welkom op de schoten van de vooral vrouwelijke leden.
Een enkele keer bood een schoot een heerlijke ligplaats, en zelfs een verschoning van haar luier werd geïntegreerd in de toneelvoorbereiding.
Jan had zelf geen zin om te slapen of te lezen, en trok nieuwsgierig het kampterrein rond. De groep van Lies nam het op tegen de oudere groep in een hevige kamp-15-kamp, met 15 uiterst moeilijke proeven zoals om ter meeste buitenlanders vinden zonder van het kampterrein af te komen.
Voor Jan goed en wel besefte wat er gebeurde, had hij achtereenvolgens een zelfgemaakte cowboyhoed, kimono, hawairokje en rosse-hollander-pruik te verwerken gekregen, en was hij ettelijke keren voor de eeuwigheid vastgelegd op de gevoelige plaat van het fototoestel.

Jan genoot eigenlijk wel van de aandacht die van hem werd opgeëist door de jongelui. Dit ontging ook Lies en haar medeleiding niet. Tegen de tijd dat hij werd losgelaten en zijn speurtocht doorheen het kamp kon verderzetten, stond zijn geest volledig op zot doen.
Dit kwam hem goed van pas toen hij de waterspelende groep van Els tegen het lijf liep. Dat mocht trouwens vrij letterlijk genomen worden, want enkele petotters die net het eerste leerjaar achter de rug hadden, liepen hem onder de voet toen hij achter een tent de hoek omdraaide.
De emmerlading water die bedoeld was voor de hoofden van de kleine kinderen, belandde vol in de buik en het kruis van Jan. Toen Jan de dader bekeek, waren de rollen heel snel omgedraaid. Geholpen door de vluchters had Jan al snel Els tegen de grond gewerkt.
Met zeiknatte broek en t-shirt placeerde hij zich op Els, die natuurlijk in badpak rondliep en zo mogelijk nog natter was. Al snel stond heel haar groep rond het koppel en kregen ook andere leden hen in de gaten.
Aangemoedigd door enkele ouderen begon heel de groep “KUSSEN ! KUSSEN ! KUSSEN !” te scanderen. Jan liet zich dat geen twee keer zeggen. Hij legde zich op Els en gaf haar een passionele zoen, dit tot groot jolijt van de leden.
Jan besefte alleen veel te laat dat hij nooit had mogen gaan liggen, want terwijl meerdere leden zich bij het koppel voegde, riep Els tegen de rest.
“Met wat zijn wij aan het spelen ?”
De groep riep uit volle borst “MET WATER”.
“En wat worden wij van water ?”
“NAT !”

Tegen dat ze ’s middags in de auto gingen zitten om naar de winkel te gaan, waren Jan zijn kleren eindelijk droog. Zijn haar was zelfs tijdens het verschonen van de slapers nog niet volledig drooggeraakt. Hij merkte dit vooral doordat er op Rina haar onderbuik een druppel water viel net toen hij haar natte luier opendeed.
Ze schrok zo hard dat ook zij water liet lopen. Jan was er maar net op tijd bij om de natte luier terug tegen haar buik te duwen. Anders had hij haar ook nog van droge kleren moeten voorzien.
Ella ging mee naar de winkel. Zij begon minder slaap nodig te hebben, en vroeg soms zelf of ze wakker mocht blijven. Zeker vandaag was dat mogelijk. Er was afgesproken dat Jan samen met Hilde en Marthe zou gaan winkelen en een vierjarige kleuter kon gerust nog mee.
Ella was dan ook de koning te rijk toen ze hoorde dat ze mee mocht. Ze klom zo fier als een gieter in de auto van Hilde, en liet zich door haar vastzetten in het stoeltje waar Rina normaal gezien zat. Jan zette zich naast haar, en tijdens de korte autorit naar de supermarkt blonk ze de hele tijd dat zij als enige groot genoeg was om mee naar de winkel te mogen.

Jan vond het wel grappig. Op de parking wou ze absoluut in Jan zijn nek. Ze blonk dan wel van fierheid dat zij groot genoeg was voor de winkel, maar haar luier kwam heel zichtbaar onder haar rokje onderuit toen ze in zijn nek zat, en Jan voelde bovendien in de korte wandeling naar de ingang zijn nek warm worden van de verse pipi die door de grote meid werd losgelaten in de luier.
In de supermarkt werd er opgesplitst. Terwijl Hilde en Marthe de koelafdeling opzochten om zich onder andere te bekommeren om de 150 eieren die die avond nog zouden gekookt worden, bezochten Jan en Ella met een apart lijstje de dranken en de koekenafdeling op.
Alhoewel Ella eerst nog in het zitje van de winkelkar was geplaatst, maakte ze Jan al snel duidelijk dat ze mee wou helpen. Jan liet haar dan maar de pakken met koeken voor het vieruurtje aan hem aangeven. Het zelf in de kar laten leggen was nog te hoog gegrepen, letterlijk dan. Het zou er op neerkomen dat ze alles in de kar zou moeten laten vallen, en dan zouden er teveel koeken sneuvelen.
Bij de dranken stond Ella al meteen klaar om ook een volle doos brikken melk op te tillen. Ze zag Jan door zijn knieën gaan om de twaalf liter op te heffen, en deed vrolijk hetzelfde. De door de urine opgebolde luier werd goed zichtbaar, zeker toen ze met alle moeite van de wereld om de doos te pakken dieper boog. Haar rokje viel voorover en de luier stak nu bolrond te pronken boven alles uit.
Ella kreeg natuurlijk de doos met brikken melk niet de lucht in en staakte haar pogingen. Haar armpjes gingen smekend de lucht in. Jan, gecharmeerd door haar pogingen om toch maar de melk te pakken, nam haar al snel in de armen, gaf haar een dikke knuffel en zette haar in het zitje van de winkelkar terug.

De rest van de winkeltijd kreeg een ander patroon. Jan vroeg aan Ella waar iets stond, en zij moest het dan zoeken. Dat Jan het natuurlijk al veel eerder zag dan haar en bewust in de juiste richting reed, had Ella totaal niet door.
Samen vonden ze alle spullen die op hun briefje stonden. Pas toen de twee koppels mekaar terug zagen, snapte Jan ook waarom ze met de grote wagen van Hilde waren gekomen.
Zijn kar stond boordevol drank en nog wat koeken en een kleuter, terwijl hun kar vol lag met spullen uit de versafdeling en nog wat diepvriesgerief. Hoe ze het vond, snapte Jan ook niet, maar ondanks dat de dozen verborgen zaten onder allerlei groenten had Ella onmiddellijk gezien dat er ijshoorntjes in de andere kar lagen. De teleurstelling was leesbaar op haar gezicht toen ze hoorde dat de ijsjes pas voor de volgende dag waren.
Van de terugweg wist Ella niets meer. Tijdens het vullen van de auto had Marthe haar in de autostoel gezet met haar fopspeen. Het magische voorwerp deed zijn taak meer dan behoorlijk, want toen Jan enkele minuutjes later instapte, zag hij dat ze al diep in slaap was.

De rest van de dag verliep rustig. Voor het avondeten waren de drie mannen van de kookploeg uitgedaagd om ook hun eerste wedstrijd van het kamp-Kubb-toernooi te spelen.
Jan kende het spel maar half, maar zijn gebrek aan ervaring werd ruimschoots goedgemaakt met het volleerde spel van de Waf, die met enkele rake worpen het zestal van de oudste groep knock-out sloeg. Jan kreeg de eer twee pogingen te doen voor de koning te raken. Met de doffe tik van hout op hout bepleitte hij het spel.
Jan verbaasde zich erover hoezeer hij opging in het spel. Zeker toen hij de koning tegen de vlakte wierp, voelde hij zich oppermachtig. Zij moesten en zouden de Kubb-cup te pakken krijgen, koste wat het kost.
De gretigheid waarmee Jan het spel had afgesloten, was trouwens niet onopgemerkt gebleven. Ook Luc en Waf zagen dit en waren dik tevreden. Wist Jan op dat moment veel dat de kookploeg een reputatie hoog te houden had.

’s Avonds na het eten werden Steph en Jan verrast in de EHBO-tent. Terwijl Waf, Luc en Hilde eieren aan het koken waren voor de daguitstap de volgende dag, waren zij traditiegetrouw begonnen de jongsten te preparen voor het bed.
Zij waren nu tot hun verrassing niet alleen. Nog terwijl ze bezig waren met Rina en Ella kwam de jongste leeftijdsgroep al binnen. Zij hadden pyjama-avond en ze moesten al volledig slaapklaar zijn voor de afsluitende activiteit.
Nu werd de groep klaargemaakt door twee van de leiding, maar terwijl hij Ella haar slaapkleed voorhield, kwam Ranja naast hem staan met de vraag of hij het niet zag zitten de twee die een echte luier droegen even verder te helpen.
De jongen stond al klaar aan het bed. Hij was al omgekleed en had de luier in zijn handen. Snel, maar deskundig liet hij de luier omdoen door Jan.
Het meisje vroeg hem of ze niet op het kussen mocht geluierd worden. Thuis werd ze ook nog altijd op het verschoonkussen geluierd. Ze was het zo meer gewoon dan op het bed. Jan schrok er wel wat van, maar deed wat hem gevraagd werd.
Samen gingen ze naar het kussen. Jan tilde haar op, deed haar pyjamabroek uit en deed ook bij haar de luier als een vakkundig kinderverzorger rond haar poep, waarna de pyjamabroek weer aan haar benen werd gedaan en met een laatste optillen van haar poep correct werd aangedaan.
Jan trok haar recht, en blijkbaar had ze als gewoonte dat ze in de armen van haar vader of moeder viel want eigenlijk automatisch liet ze zich voorover in zijn armen vallen. Jan had de tegenwoordigheid van geest van haar op te vangen, want anders zou ze voorover op de grond zijn terecht gekomen.
Ze klemde zich onmiddellijk met haar benen rondom hem en gaf hem een knuffel waarna ze hem losliet. Nadat ze haar sloefen had aangedaan, gaf ze hem nog een extra knuffel en vertrok. Blijkbaar was dit haar manier om dankuwel te zeggen of zo.

Een kwartiertje later liep Jan met Ella over het kampterrein. Hij was net met haar langs Lies gepasseerd zodat Ella haar een nachtzoen kon geven en een dikke mamaknuffel.
Op weg naar hun eigen tent passeerde hij Els haar groep, die allemaal in pyjama, en met sloefen aan en sommigen met een knuffel in de hand dicht tegen elkaar in een cirkel zaten. Els kwam naar hem.
“Heb je geen goesting om sebiet mee naar ons verhaal te luisteren. Ik ben er zeker van dat sommigen direct bij je op de schoot willen.”
Het was algemeen geweten dat Jan de vriend van Els was, en het was zelfs hem opgevallen tijdens het avondeten dat sommigen heel graag naar hem kwamen om bediend te worden.
“En wat krijg ik daarvoor in ruil ?”
Jan hoopte op meer, maar het enige antwoord dat Els gaf was een knuffel aan vriend en nichtje en aan allebei een dikke kus op de mond.

Twee minuutjes later zette Jan zich bij de jongste groep. Hij had er eigenlijk niet naar gekeken, maar hij had zich vlak naast het meisje gezet dat hij kort daarvoor een luier had omgedaan op het verschoonkussen.
Die was maar wat blij dat Jan bij haar kwam zitten. Binnen de vijf seconden had zij zich op zijn schoot geplaceerd en had zich tegen zijn borst gelegd om verder te luisteren naar het verhaal.
Na enkele minuutjes had Jan door wat de bedoeling van het verhaal was. Elk van de kinderen had aan het begin van het pyjamaspel een dier getrokken. Het verhaal vertelde hoe alle dieren gingen slapen, en elke keer dat een dier werd vernoemd werd het kind dat dat dier had naar bed gedragen door iemand van de leiding.
Na een tijdje was het de beurt aan zijn schootlogee, en toen hij terugkwam duurde het weer geen vijf seconden of iemand anders bezette zijn schoot. Jan herkende een van de jongens die hij een dag eerder had geholpen, maar wist ook van hem de naam nog niet.

De jongen had jammer genoeg geen geluk om lang van Jan zijn schoot te kunnen genieten, want kort nadat hij was gaan zitten kon Jan terug rechtstaan om de jongen in zijn bed te gaan leggen.
Nog een laatste keer zette Jan zich in de ondertussen kleine kring. Ook nu kwam een jongen op zijn schoot die hij de dag eerder had geholpen. De jongen had het geluk als allerlaatste te mogen blijven, wat natuurlijk niet te verbazen is als je als dier een uil hebt gekozen.
Als beloning zou hij de dag nadien bij de ochtendgroet de kreet van de jongsten mogen kiezen. Toen Ranja even later “Slaapwel, Bernd” zei, fluisterde Jan zachtjes in zijn oor.
“Ben jij soms de broer van Anje ?”
Bernd knikte. Toen hij de jongen neerlegde, durfde hij het aan ook iets tegen Jan te zeggen.
“Wat is bambino ?”
“Dat is het Italiaanse woord voor kind. Waarom vraag je dat ?”
“Waarom zeggen jullie tegen ons Anje bambino ?”
“Bernd, dat is eigenlijk een grapje tussen Anje en mij. Je moet je geen zorgen maken. Dat is heel lief bedoeld, en dat weet zij. En nu is het voor jou ook slapentijd. Slaapwel, man, tot morgen.”
Jan roefelde nog een keer door zijn haar en liet de kleintjes achter in het schemerdonker van de tent.

Na het ontspannende moment met de groep van Els trok Jan terug naar de keuken, waar er nog volop bedrijvigheid was. De dag erna ging de volledige groep op daguitstap en de kookploeg bracht alles in gereedheid zodat iedereen ’s morgens zonder problemen een lunchpakket kon klaarmaken.
De eieren waren al gekookt, maar moesten nog verder afgedroogd worden. Ze zouden in de loop van de nacht wel verder afkoelen, maar ze droogden ze één voor één af, ook om te checken of er geen bij waren die te grote lekkages hadden gehad bij het koken.
Jan werd uitgenodigd om mee kerstomaatjes te wassen en uit te sorteren. Ze hadden een goedkoop lot tomaatjes op de kop kunnen tikken, maar die waren nog niet uitgezuiverd, en lang niet elk tomaatje kon worden meegegeven in de lunchpakketten.
Hilde en Steph zouden niet meegaan naar de eindbestemming van de daguitstap, het zwembad waar ze eerder naartoe waren geweest, maar bleven op de kampplaats. Zij gingen nog iets verzinnen met de overschotten van wat was klaargemaakt voor de lunchpakketten. De afgekeurde kerstomaatjes zouden ook verwerkt worden.

Terwijl Jan bezig was de kerstomaatjes aan een kritische blik te onderwerpen, stond Fride naast hem blokken komkommer te snijden van een vijf centimeter breed, terwijl Lukas in de draagdoek tegen haar blote buik aan lag, sabbelend op één van haar tepels.
Ondertussen was Jan er voldoende aan gewend geraakt dat Fride zonder veel gêne liet merken dat ze borstvoeding gaf. Regelmatig zag je haar borsten ontbloot worden om Lukas van kant te wisselen, of zoals nu hem in de draagdoek te leggen zodat hij af en toe kon zuigen.
Op geen enkel moment legde Jan een link met seksualiteit. Als Els daarentegen zo naast hem had gestaan, had hij waarschijnlijk spontaan klaargekomen van geiligheid.
Jan vroeg zich wel af of Lukas eigenlijk nog wel dronk. Hij was er eigenlijk vrij zeker van dat de jongste van de hoop al lang sliep, alhoewel hij later op de avond in principe nog een avondvoeding kreeg.
Starend naar het gezicht van Lukas besefte Jan weer te laat dat ook de tweede borst van Fride zichtbaar open lag langs boven en dat Jan er vrolijk naar keek zonder er zich bewust van te zijn.

Hij kreeg plotseling een stem te horen aan de andere schouder.
“Mooie borsten, hé ? Ik zou er alleen niet aankomen als ik jou was !”
Luc kende Jan goed genoeg ondertussen dat hij niet naar zijn vrouw haar borsten keek, maar kon het niet laten de jongste van de ploeg op stang te jagen.
Zijn opzet was met verve geslaagd. Jan werd vuurrood, zeker ook omdat het Luc was die hem op het staren betrapt had. De actie van Luc was door iedereen opgemerkt, en doordat iedereen smakelijk begon te lachen, besefte Jan dat hij meer in de maling was genomen dan wat anders.
Hij hervond al snel zijn kalmte en legde aan Fride uit aan wat hij zat te denken.
“Jan, onze Lukas is de laatste weken begonnen met langer door te slapen. Ik heb hem de voorbije dagen nog laten sabbelen tussen de twee laatste voedingen in, alleen heb je dat misschien niet altijd opgemerkt. Ik hoop zo de laatavondvoeding te doen vervroegen en af te bouwen.”
“Doet dat niet pijn ?”
Fride schudde haar hoofd.
“Niet bij hem. Bij ons Lieke had ik dat niet moeten proberen. Die zoog veel krachtiger. Hij is veel rustiger als hij drinkt. En hij sabbelt echt op de tepel. Hij maakt een voelbaar verschil tussen zuigen om te drinken en gewoon de tepel in de mond hebben omdat dat voor hem rustgevend is.”

Kort na hun gesprek kwam Lies de keuken binnen en wandelde naar haar broer.
“Jantje, er staat buiten de keuken iemand op jou te wachten om een vraag te stellen. Kun je even meekomen ?”
Waf passeerde net toen Lies dat zei.
“Ik denk dat er een bambino in haar bedje wil. Zie dat je Els niet jaloers maakt, hé.”
Met dat Waf dat zei, wist Jan ook wel hoe laat het was. Toen hij de keukendeur uitging en de hoek omsloeg, zag hij inderdaad Anje staan.
“Dag Bambino. Heb je me nodig ?”
Het bleef even verlegen stil van haar kant, maar ze wist na een tijdje toch te vragen of hij haar naar bed wou doen.
“Tuurlijk Bambino. Moet je nog een luier om, of heeft mijn zusje dat al gedaan ?”

Jan wachtte niet op het antwoord, want hij had het nog maar net gevraagd of hij had het meisje al opgepakt en voelde een zacht dikker pak rond haar billen zitten. Anje legde net zoals eerder het andere meisje haar benen rondom hen en legde haar hoofd op zijn schouder.
“Ik heb je broertje daarstraks ook naar bed gedragen, wist je dat ?”
“Nee. Hij had toch een broekje om, hé ?”
“Hij had er inderdaad één aan. Durft hij dat te vergeten ?”
“Vergeten niet, maar hij draagt ze niet graag. Hij wil liever droog zijn, maar is nog elke nacht nat. Hij durft ze soms zogezegd vergeten, maar hij heeft ze nog echt wel nodig.”
Even later lag de bambino in haar bed. Net zoals de dagen ervoor had Jan haar nog een zoen gegeven op haar voorhoofd, maar niet voor hij haar had gezegd dat ze er niet op mocht rekenen dat hij haar elke avond in bed zou gaan leggen.

Jan besloot om ook vroeg te gaan slapen, en was maar wat blij dat ook Marthe mee ging slapen. Ze luierden mekaar, waarbij ook Jan extra zorgzaam was voor Marthe.
Die kon de zachte handelingen van haar niet-officiële schoonbroer absoluut appreciëren, zelfs op de momenten dat hij haar door het warme weer geïrriteerde huid behandelde met zinkzalf en daarbij natuurlijk ook haar meest intieme delen moest beroeren.
Ze wou dan ook niet onderdoen toen ze even later Jan onder handen nam. Ook zijn billen werden zacht ingesmeerd met beschermende zalf en ook hij werd niet beroerd ondanks haar handelingen. Hun wederzijds afspraak om mekaars lichaam als niets seksueel te zien, werkte wonderwel.
Marthe legde zich nog even bij hem nadat ze zijn plactic broek had helpen omdoen en hij zijn slaapt-shirt had aangedaan.

“Ik heb zo de indruk dat je je echt wel amuseert hier hé.”
Jan kon enkel maar knikken.
“Jij weet toch dat jij de chouchou bent geworden van zowat alle meisjes hier, hé. Ik wil niet weten hoeveel er ondertussen stiekem verliefd op je zijn geworden.”
Jan keek haar met grote ogen aan, maar Marthes ogen straalden naast een behoorlijke hoeveelheid pret, ook wel een hoop serieux uit. Het was duidelijk dat ze meende wat ze zei. Jan wist zich hiermee geen raad en werd vuurrood.
“Waarom wordt je nu zo rood ? Vind je het niet plezant om de grote liefde te zijn van iedereen van het jong vrouwelijk geslacht ?”
“Ik weet niet, Marthe. Ik kan dat toch niet maken. Straks denken ze nog dat er meer aan de hand is.
“Onnozelaar. Je maakt het veels te erg. En vele malen erger dan de realiteit. Elk meisje hier weet dat je compleet onbereikbaar bent, omdat je lid bent van de kookploeg en omdat je de vriend van ons Els bent.
En net daarom ben jij in hun ogen de ideale schoonzoon waar je hopeloos verliefd op kan zijn. Beschouw je maar als de lijfelijke vervanger van al hun idolen uit de boekjes.”
Jan moest even slikken, maar was ook gerustgesteld door Marthe. Hij kon nu ook meer het gedrag plaatsen van Anje en van het jonge meisje dat eerder op de avond zich zomaar in zijn armen liet vallen.
Door al het gepieker lukte het Jan dan weer niet om nog in te pikken op Marthe haar woorden. In de plaats daarvan omhelsde hij haar, gaf haar een kus en zei enkel maar “Dank je wel !” Marthe had de boodschap echter begrepen en omhelsde hem ook, tot ze hem tenslotte losliet en ze beiden in hun bed kropen.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 65

De deur zwaaide open en Mia werd hartelijk begroet door Erica.
“Dag Mia. Komt erin. Patrick zit vanachter in de tuin. Als je wilt, drinken we nog even iets vooraleer we vertrekken.”
De twee moeders gingen de tuin, waar Patrick met een handdoek op zijn gezicht in de zon lag.
“Dag Patrick. Aan het genieten van de zon ?”
De kreun van Patrick en een monkellachje van Erica maakten haar jammer genoeg duidelijk dat er van genieten niet zo veel sprak was.
“Ik heb toch niets verkeerds gezegd, hoop ik.”
“Neenee, maar meneer vond het gisterenavond nog nodig om tot laat in de tuin te werken. Ik zei het hem nog dat ik wou dat hij zijn energie spaarde voor vandaag, maar hij was zijn koppige zelf, en vanmorgen heeft hij dus een aanval gekregen. Misschien maar goed dat we alleen thuis zijn.”
“Gaat hij mee kunnen ?”
“Absoluut. Patrick ziet wazig, maar hij ziet alles wel. En normaal gezien verdwijnt dat na enkele uren. Ik ga er van uit dat tegen de tijd dat we aankomen het wel zal over zijn.”
“Doet het pijn ? Waarom heeft hij die handdoek voor zijn ogen ?”
“Die handdoek is gewoon tegen de zon. Dat heeft eigenlijk niets met zijn ziekte te maken. Patrick houdt ervan de zonnewarmte op te zoeken, en hij legt liever een handdoek over zijn gezicht dan een zonnebril op te zetten.
En om op je eerste vraag te antwoorden. Nee het doet geen pijn. Het is alleen snertvervelend omdat hij over de volledige lijn wazig ziet. Het valt niet te corrigeren met een bril, ook al omdat de wazigheid niet bij elke aanval even sterk is.”

Een kwartier en een glas water later zaten de drie volwassenen in de auto.
“Heb je ons Els een vrijdag nog gezien ? Marthe belde gisteren, maar die wist zelf niet of Els jou had gezien toen ze de broekjes kwam afhalen.”
“Ik heb ze gezien, ja, maar daarmee is eigenlijk alles gezegd. Het was echt binnen, een kus als begroeting, het pakketje van mij aannemen, terug een kus als afscheid en weer buiten. Ze is hoop en al denk ik twee minuten binnen geweest.”
“Het zal wel de spanning van het moment zijn geweest. We vergeten soms dat het voor Els en Lies ook de allereerste keer is als leiding op het kamp. Dat is toch nog altijd anders dan gewoon als lid te gaan.”
“Heb je lang met Marthe gebeld ? Hoe was het met hen ?”
“Alles was in orde. Het was omdat Ella naar mij had gevraagd dat Marthe op het idee was gekomen om even te bellen. Anders weet ik zelfs niet of ze iets had laten weten. Ik kan alleen maar bedenken, geen nieuws is goed nieuws, zeker bij ons Marthe. Ik hoop echt voor haar dat ze eindelijk eens wat dingen kan loslaten en kan genieten.”

Erica keek even opzij naar Mia. Patrick had de gewoonte aangenomen achterin de auto plaats te nemen als hij last had van zijn ogen. Mia was daarom op het aanbod van Erica ingegaan om naast haar in de auto te gaan zitten.
“Kun jij wat aarden thuis ? Ik neem aan dat jij het ook niet gewoon bent om zo lang alleen thuis te zijn ?”
“Nee, totaal niet. Nu, ik heb ook geen verlof genomen deze weken, dus het is alleen ’s avonds dat ik het merk. En dan nog, onze Jan is dan misschien wel een thuiszitter, maar dat wil nog niet zeggen dat ik hem dan veel zie. Ons Lies zie ik sowieso heel weinig.”
“Maar je merkt het wel.”
“Ja tuurlijk. Alleen al het feit dat ik alleen voor mezelf moet koken, en alles zelf moet doen van tafel afruimen en zo. De komende week ga ik gewoon op het werk iets halen, denk ik. Veel gemakkelijker.”

Na nog een hele tijd over koeien, kalveren en andere onbenulligheden te hebben gesproken, bleef Mia nog steeds met die ene vraag zitten.
“Erica, weet je nu ondertussen al waarom Greet mij heeft gevraagd.”
Het was Patrick die antwoordde.
“Mia, ons Greet is een behoorlijk duister wezen bij momenten. Nu, het is niet de eerste keer dat zij en Erica er tussenuit knijpen als wij met de mannen alles klaarmaken voor de barbecue. Evert zijn broers zijn heel toffe mensen, maar ze zijn geen van de twee ooit van ’t straat geraakt. Ik kan het heel goed vinden met hen, maar ons Greet wordt bij momenten horendol als die drie samen zijn.”
“Greet zal wel iets van plan zijn, maar wat Patrick zegt, klopt wel. Ze zal waarschijnlijk ook de vrouwenhoop wat willen vergroten.”
“Komen er eigenlijk nog andere mensen ?”
“Onze Peter en Mireille normaal gezien. Die blijven gewoonlijk ook slapen, want die moeten van de Westhoek komen. Die willen zo laat niet meer terug naar huis. En meestal komen die ook pas in de loop van de namiddag.”
“Gaan die dat niet raar vinden ? Ik ben totaal geen familie.”
“Evert en ons Greet nodigen uit wie ze willen, en trouwens, als ze horen hoe jij met ons verwant bent, dan gaat iedereen onmiddellijk snappen waarom jij erbij bent. Iedereen weet hoe dol Evert op ons Els is, en ik heb mij er al heel lang bij neergelegd dat ons Marthe en ons Els eigenlijk twee moeders hebben, en dat daar nu een derde is bijgekomen.”

Mia bloosde. Ze was maar wat blij dat enkel Erica het kon zien. Ze besefte heel goed dat ze op korte tijd een heel diep contact had gemaakt met Marthe en in mindere mate met Els, en door de woorden van Patrick besefte ze dat dit ook bij hen niet onopgemerkt was gebleven.
“Heb je het er moeilijk mee ?”
“Eigenlijk wel een beetje. Ik wil geen tweede moeder voor Marthe en Els zijn. Ik heb ze alleen heel graag. Je hebt er ongelooflijk toffe dochters van gemaakt.”
“Ik vrees, Mia, dat het voor dat eerste al lang te laat is. Marthe heeft zelf pas nog toegegeven dat ze jou echt als een tweede moeder ziet, nog veel meer dan ons Greet bijvoorbeeld ooit geweest is.
Het doet mij als vader enorm veel plezier te zien dat mijn dochter ongelooflijk gelukkig is. En dat is echt niet alleen jullie Lies haar verdienste.”
Het antwoord van Patrick verraste Mia, zozeer zelfs dat ze niet meer wist wat ze moest zeggen.

Aangekomen aan de boerderij draaide Erica resoluut één van de stallen in. Ze parkeerde behoedzaam tussen de werktuigen, tot grote verwondering van Mia. Erica zag het en gaf uitleg bij haar manoeuvre.
“Bij de barbecue mag dat. Dan staan ze op zijn minst droog. Ken je iets van de landbouw en de machines die hier staan, Mia ?”
“Geen fluit. Ik ben zelf opgegroeid midden in de stad. We hebben ons huis destijds gekocht omdat mijn man een tuin wou.”
“Je moet anders straks maar eens een rondleiding vragen aan Evert, Toon of Maarten. Die kunnen je honderduit vertellen over wat hier allemaal staat.”
“Oh ja, Mia, trouwens nog één ding voor we naar binnen gaan. Ons Greet kan enorm innemend zijn. Mocht je het gevoel krijgen dat ze zich als een tweede moeder heeft gedragen voor Jan toen hij hier was, dan kan je er honderd procent zeker van zijn dat dit ook zo was.”
“Spreek je uit ervaring, Erica ?”
“Ooh jaa. Maar ik ben er eigenlijk ook zeker van dat jij het heel goed met Greet gaat kunnen vinden. Jullie zijn twee dezelfde. Alle twee heel zorgzaam en plantrekkers, maar ook mensen die zich niet laten leiden door een eerste indruk. Ideale kleuterjuffen…”
“Is kinderverzorgster niet eerder gepast ?”
Met een grote glimlach op het gezicht lieten Patrick en Erica merken dat ze haar steekje onder water perfect hadden begrepen. Mia verschoot wel toen Patrick zijn arm ook rond haar middel legde toen ze aanbelden. Ze had altijd gedacht dat de lichamelijkheid van Marthe en Els eerder van haar kant kwam, maar werd nu toch aan het twijfelen gebracht.

“Dag Greetje, ik kom u mijn harem afleveren.”
Hij liet de twee vrouwen los en pakte zijn oudere zus goed vast.
“Zijn we de eersten ? Ik zie nog geen andere auto’s staan.”
“Patrick jongen, je leert het nooit. Je haalt het nooit van boerenzonen. Toon en Maarten zijn al van deze morgen hier, en zijn nu het vlees gaan halen.”
Greet omhelsde haar schoonzus even hartelijk en richtte dan haar pijlen op Mia. Een stevige handdruk en de ondertussen vertrouwde zoen op de kaak werd haar deel.
“Dag Mia, ik ben heel blij dat je gekomen bent. Misschien vind je het raar dat je tot de familie wordt gerekend, maar Evert en ik wilden je leren kennen. Els en Marthe hebben al veel over je verteld.”
Mia knikte alleen.
“Hoe bedoel je, dat Marthe al veel over mij heeft verteld ? Van Els kan ik dat snappen, die heeft hier gewerkt, maar Marthe ?”
“Heeft ze dat nog niet gezegd ? Ik ben haar meter, en wij hebben eigenlijk altijd al een heel diep contact gehad. Ik wist bijvoorbeeld als eerste dat zij en haar man op het punt stonden uiteen te gaan.
Alleen heeft ze het voor mij ook verborgen gehouden dat ze geswitcht was qua seksualiteit. Alhoewel ik eerlijk gezegd niet verbaasd was.”
“En nu ga jij mij uithoren om te zien of mijn verhaal wel overeenstemt met wat je metekind je allemaal verteld heeft ?”
Greet schoot in een bulderlach.
“Over één ding heeft ze niet gelogen. Je doorziet mensen alsof ze van glas gemaakt zijn. Ik was dat inderdaad van plan. En nog andere dingen ook trouwens, maar ik stel voor dat ik je eerst even aan Evert voorstel.”

“Jan, ga jij ook mee op dagtocht ?”
Anje was het dan wel komen vragen, maar de gespannen blikken en schichtige glimlachen die de andere meisjes van haar groep wierpen op haar waren voor Jan signaal genoeg om te begrijpen dat zij de taak op zich had genomen hem uit te horen.
“Bambino, ik moet je teleurstellen. Er zijn kleintjes om voor te zorgen, en een dagtocht met zo’n bende zoals jullie gaan we hen niet aandoen.”
Hij boog zich plots voorover. Hij fluisterde zachtjes in haar oor.
”Ook de kleintjes zwemmen graag. Maar niet verklappen, hé !”
Met nog een samenzweerderige knipoog aan het adres van Anje draaide hij zich al naar de volgende in de wachtrij om verder gekookte eieren, appels en bananen uit te delen.
Het kon hem niet veel schelen of Anje het ging doorzeggen aan haar vriendinnen of niet. De kans was groot dat hij ’s middags tijdens het zwemmen zich bij de groep kon voegen. Fride, Luc en Marthe hadden al aangegeven bij de kleintjes te blijven.
Zeker Lukas zou vroeg of laat toch in een box verzeild geraken om te slapen, en ook Lieke verwachtten ze na verloop van tijd in de box. Waf en Jan hadden geen echte verplichtingen. Ze moesten alleen op tijd uit het water zijn om de verrassing van de dag, de cornetto’s, uit te delen.

“Greet, ik zie gewoon aan je gezicht dat je staat te popelen om ons te vertellen wat je in petto hebt.”
Greet had Mia en Erica weggelokt uit de tuin met als argument dat de vrouwen hun momentje gingen nemen en zich dus moesten terugtrekken. Haar gezicht straalde van opwinding, wat Mia natuurlijk niet ontging.
“Ja, ik zou het graag zeggen, maar ik moet toch de vraag eerst aan jullie stellen. Jullie hebben de keus om het ofwel nu te weten, ofwel er naartoe te rijden en het daar te ontdekken zonder dat je het op voorhand weet.”
“Het is niks gevaarlijks of zo ?”
“Erica, alsjeblief, je kent mij toch. Ik denk alleen, als je het niet weet gaat de verwondering volgens mij groter zijn. Voor zover ik jullie kan inschatten, denk ik zelf dat je meer plezier gaat beleven als je van niks weet.”
Mia had al wel een vermoeden, maar zweeg wijselijk en wachtte het antwoord van Erica af. Zij had voor zichzelf al wel een besluit genomen.

“Zoeteke, ik heb een vraag voor jou. Ik weet niet of ze dat tegen jou hebben gezegd, maar wij hebben straks het zwembad helemaal voor ons alleen. Wij gaan met de hele groep dikke bertha spelen in het zwembad, waarbij de groten mee voor de niet-zwemmers moeten zorgen. Alleen zoeken we een Bertha, en we hadden aan jou gedacht.”
“Ben ik zo dik ?”
“Nee, schat, onnozel manneken. Weet je nog hoe het gaat ?”
“Elske, ik mag dan wel niet in de jeugdbeweging zitten, maar dat wil nog niet zeggen dat ik niks meer weet.”
“Dus je doet het. Schitterend. Eén verschil, je moet ze volledig boven water houden.”
Met een dikke kus op de mond verdween Els terug naar haar groep. Jan bleef achter met een dubbel gevoel. Hij vond het wel speciaal dat ze aan hem hadden gedacht, maar bij zijn weten had hij niet tegen Els gezegd dat hij het zou doen.

Op weg naar de keuken passeerde hij Lies, die haar vriendin was gaan begroeten. Hij moest toegeven dat het toch wel een bevreemdend gevoel gaf dat alle leeftijdsgroepen elk van het terrein afdropen om aan hun dagtocht te beginnen.
“Broertje, heb jij straks tijd om mee te doen met onze spelen als we in het zwembad zitten ?”
“Els heeft het me ook al gevraagd. Ik had wel niet echt ja geantwoord, maar ze ging er blijkbaar van uit dat ik het doe, ja.”
“Dat bedoel ik niet. Els had het over het groepsspel. Ik bedoel gewoon met onze afdeling. Er zijn er veel die het fijn zouden vinden als jij zou mee doen.”
“Anje zeker ?”
Jan liet de nodige scepsis horen in zijn vraag.
“Niet alleen zij, hoor. Laten we zeggen dat eigenlijk heel de groep hoopt dat jij er bij komt.”
“En waarom de Waf niet ? Die kan zich ook vrijmaken straks.”
“Moeilijke mens. Jij snapt ook niks hé. De Waf was verleden jaar nog hun leider. Jij bent volledig nieuw. Ze willen gewoon weten hoe ver ze met jou kunnen gaan.”
“Wat bedoel je daarmee ?”
Nu klonk er eerder een lichte schrik in de vraag aan zijn zus.
“De meisjes vragen zich af of je hen nog durft vastpakken, en de jongens vragen zich af of ze jou nog mogen vastgrijpen. Nu, ik moet doorgaan. Ik zeg tegen hen dat het in orde is, hé. Dada.”
Met ook een liefdevolle kus op de mond dwarrelde ook zijn zus weer naar haar groep. Jan besefte nog maar eens dat hij zich weer had laten ringeloren.

“We zijn er. Ik ga jullie blinddoeken pas afnemen als we achter het poortje zijn. Het is niet ver. We staan er vlak voor met de auto.”
“Greet, het is dat ik je mijn woord heb gegeven. Als er nu één ding is dat ik haat, dan is het om niet te kunnen zien waar we rijden.”
“Erica, je had perfect neen kunnen zeggen. Maar ik wist wel dat je te nieuwsgierig geworden was toen ik zei dat ik een perfect plekje had gevonden voor je beide dochters.”
Nadat ze Erica achter het poortje had achtergelaten, was ook Mia aan de beurt.
“Greet, ik heb wel zo’n vermoeden waar we zijn.”
“Vertel ?”
“Het was niet te ver rijden, en het is volgens mij een plek die wel aansluit bij wie onze kinderen nu zijn. Je sprak daarstraks volgens mij bewust over jullie kinderen in plaats van je kinderen. Ondanks dat je ons Lies nog nooit hebt gezien, kan je voor jezelf toch inschatten dat ook zij hier zich goed zou voelen.
Bovendien heeft zo’n blinddoek en het feit dat we die pas achter een poortje mogen afdoen maar zin als datgene wat zich achter het poortje bevindt, is onttrokken aan het zicht, en dat klopt met het weinige dat Jan en Els me hebben verteld over deze plek.
Volgens mij heb je ons naar die Marian gebracht waar onze Jan en Els een weekendje hebben gelogeerd.”
“Jij bent griezelig, weet je dat. Ik ga nog even de auto wat verzetten. Als ik terug ben, doe ik jullie blinddoeken af en kunnen we kennis maken met Marian. Zij heeft een heel speciale vraag voor jullie.”

“Jan, zie jij het zitten om ons Ella om te kleden. Ik zou nog even naar de grote wc willen gaan voor ik me omkleed.”
“Tuurlijk. Wacht, dan pak ik haar gerief eventjes.”
Twee minuutjes later stond Jan met Ella in een omkleedhokje. Jan besloot eerst zichzelf om te kleden, zodat haar natte luier niet in de weg zou liggen.
Hij kleedde zich uit, maar bij het uitdoen van zijn onderbroek verloor hij kort zijn evenwicht en viel Ella haar zwemluier en badpak achter haar op de grond. Meer in een reflex boog hij voorover om de gevallen dingen op te rapen.
Ella, nieuwsgierig geworden naar dat ding dat tussen Jan zijn benen hing te bengelen, kon het toch niet laten er naar te grijpen. Jan had niet gezien dat Ella’s grijpende handje zich in beweging had gezet, en besefte te laat dat zij zijn penis beroerde.
Snel verwijderde hij haar handje en deed zijn zwembroek aan. Hij besefte wel dat Ella gewoon nieuwsgierig was, maar was toch serieus gegeneerd. Hij mocht dan wel heel lichamelijk zijn met haar, en ze had hem al dikwijls naakt gezien, maar dit was natuurlijk te close. Dit moest hij in de toekomst zien te vermijden.
“Prutske, ik vind het niet fijn dat je daar aan komt. Niet meer doen, hoor.”

Toen hij kort erna Marthe terug zag, vertelde hij wat er gebeurd was. Marthe reageerde er eerder gelaten op.
“Ella is een kleuter, hé. Ik vind het eerder goed dat ze geprikkeld werd door haar nieuwsgierigheid. En eerlijk gezegd zijn we zelf ook niet echt terughoudend geweest. Hoeveel keer heeft ze jou ondertussen al volledig naakt gezien ?”
Jan moest erkennen dat dit ook wel zo was. Al van bij het begin had Marthe nooit een probleem gemaakt van haar of zijn naaktheid, ook niet tegenover Ella.
“Ik ga daar eerlijk in zijn, Jan. Er zijn heel veel vaders die zich minder gemakkelijk bloot durven geven tegenover hun kinderen dan jij tegenover Ella. En wat mij betreft mag dat zo blijven. Jij neemt sowieso een speciale plaats in haar leven in, en lichamelijkheid maakt daar een essentieel onderdeel van uit.”
Marthe zag dat Jan zich niet goed raad wist met deze laatste woorden en vermoedde wat er in zijn hoofd omging. Ze nam hem even in haar armen.
“Ik geef je groot gelijk dat wat Ella daarnet deed niet de bedoeling was. Maar ik meen het als ik zeg dat jij lichamelijk moet blijven met Ella. Jullie hebben dat alle twee nodig. Het zal er alleen op aankomen de juiste grenzen te stellen.”

“Greet, meisje, waar heb jij ons nu weer naartoe gebracht ? Dat kunnen wij toch niet.”
“Erica, je weet goed genoeg dat je dat wel kan. Je bent creatief genoeg. Mia, denk je dat het gaat lukken ? Ik ken je natuurlijk niet, maar voor zover ik kon inschatten hoe je tegenover Jan en Els staat, denk ik dat je je voor dit wel kan inzetten, niet ?”
“Het is in ieder geval uitdagend. En eerlijk gezegd, ik zou er nooit, maar dan ook nooit zelf op komen, maar gewoon het feit dat we ons mogen laten gaan in onze fantasie is wel een prikkelende gedachte.”
Marian kwam er bij staan.
“Wat denk je, dames. Een glaasje wijn en er dan invliegen ?”

Greet had beide dames de blinddoek afgedaan en hen langs achter het huis van Marian ingeleid. Daar werden ze heel hartelijk begroet door Marian en haar zus.
Marian leidde hen rond en vertelde over het weekend dat Els en Jan er waren geweest. De snoezelruimte, de goed uitgeruste slaapkamer en verzorgingsruimte, de badkamer, alles maakte een grote indruk op beide moeders. Zowel Mia als Erica hadden al snel door waarom het koppel zo enthousiast was geweest met commentaar toen hen naar het weekend werd gevraagd.
“Ons Lies zou jaloers zijn als ze dit zo zag ?”
Marian keek Mia vragend aan.
“Ons Lies is nog meer dan onze Jan iemand die zich in zo’n setting volledig laat gaan. Zet die hier één seconde, en er zit een baby, terwijl onze Jan toch nog altijd meer zichzelf blijft.”
Een veelzeggend glimlachje verscheen op Marian haar gezicht, wat Mia niet ontging. Haar vragende blik werd slechts deels beantwoord.
“Ik wist niet dat je dochter ook zo ver ging. Dat kan ons alleen maar helpen met de vraag die wij voor jullie hebben.”

“Moet ik even bij Ella blijven ?”
“Nee gij. Ons Ella kent de weg nog wel van vorige week. En trouwens, ik ben er zeker van dat er opvang is voor Rina en Ella. De oudste groep zit al in het zwembad, en vanmorgen kwamen er enkele jongens vragen of ze op Ella mochten passen in het zwembad.”
“Jongens ?”
“Raar, hé, Jan, dat jongens graag op kleutertjes en baby’s passen. Dat ken je nu niet, hé ?”
Jan besefte zelf het ironische van zijn opmerking toen hij de spottende opmerking van Marthe hoorde.
“Ja, nee, dat bedoel ik niet. Ik had alleen eerder meisjes verwacht.”
“Jan, ik snap wel wat je bedoelt, maar ik verschoot er zelf niet van. Bij ons in het centrum is het net hetzelfde. Er zijn veel jongens die er totaal niet naar omzien, naar zo’n klein grut. Maar als er zijn die dat wel doen, dan zijn er direct altijd meerdere, en dan geven die zich ook totaal in de aandacht die ze die kinderen geven.”
“Dus Ella en Rina worden nu dus opgevangen door die gasten.”
“Toch zeker in het begin. En iets zegt mij dat wij ook niet teveel naar de drie anderen zullen moeten zien. Er zijn meer dan genoeg leden die hun aandacht vol willen richten naar onze kindjes. Hier in het zwembad worden ze ook zelf door hun leiding wat losser gelaten.”
Nog terwijl dat Marthe dit vertelde, kwamen er al enkele jongens aan om de zwembandjes op te blazen en Marthe haar dochter mee te nemen.

Na de rondleiding wachtten Marian en haar zus hen op in de tuin.
“Mia en Erica, de reden dat jullie hier zijn is dubbel. Greet en ik hebben geprofiteerd van de situatie. Na het bewuste weekend had Greet doen uitschijnen dat jullie mij misschien wel eens een keer wilden ontmoeten.
Mijn zus en ik van onze kant spelen dan weer al langer met een idee in ons hoofd, en het succes van het weekend met jullie kinderen heeft ons alleen maar gesterkt dat we dit idee concreet kunnen maken.”
Erica keek erg argwanend.
“Marian, je gaat ons toch ook niet in de luiers stoppen, hé. Daar pas ik voor.”
Marian schudde heftig neen.
“Erica, neen, dat is totaal niet onze bedoeling. Nee, we wilden jullie leren kennen, maar ook gebruik maken van de openheid die jullie hebben naar je kinderen.”
“Bedoel je dat wij ons moeten proberen verplaatsen in de huid van onze kinderen ? Moeten wij proberen te doen alsof dat we onze kinderen zijn, of nog beter onze kinderen als ze in hun luierfase zitten ?”
“Mia, je hebt gelijk en niet gelijk. Het is de bedoeling dat jullie moeders blijven, maar we willen wel dat jullie als moeders mee gaan denken wat jullie kinderen nodig hebben, kunnen gebruiken, en hoe dat er dan voor jullie zou moeten uitzien.”

“Jan, heb jij ooit al iemand zwemles gegeven ?”
“Waf, doe eens normaal. Wanneer zou ik dat hebben moeten doen ? Jij weet ondertussen goed genoeg dat ik en sport bijzonder goed samen gaan.”
Het sarcasme droop van dit laatste zinnetje, wat Waf een luide lach ontlokte.
“Ik meen wel wat ik zei. Van de groep van jullie Els zitten er nog enkele die totaal niet kunnen zwemmen. Dat zijn degenen met bandjes. Wat zou je er van zeggen als we ons eens met hen gingen bezighouden.”
“Graag, maar zwemles geven ?”
“Da’s sterk uitgedrukt, maar met ons tweeën kunnen we hen wel samen in het diep laten gaan. Er liggen hier normaal gezien wel plankjes en buizen en zo. Niks zo plezant als die jongsten aandacht geven en hen laten voelen dat ze iets kunnen, ook in het diepe bad.”
“Heb jij er ervaring in dan ?”
“Alleen van met de groep te gaan zwemmen. En we zijn nu toch met genoeg dat ze ons kunnen missen bij de kleintjes. Laat ons eerst maar eens zien welk materiaal ze hier hebben. Dan kunnen we verzinnen hoe we blije gezichten gaan fabriceren.”

“Jamaar. Wacht even Waf. Lies en Els hebben me vanmorgen wel gevraagd of ik met hen wou meedoen.”
“Ja, en jij hebt daarstraks zelf tegen mij gezegd dat jij tegen geen één van de twee hebt gezegd dat je dat effectief ging doen. Dus stel ik voor dat je nu wel een keuze maakt.”
“Da’s lastig, ik wil geen van jullie teleurstellen.”
“Jij gaat er van uit dat je mij teleurstelt als je niet met mij zou meedoen. Ik heb jou een voorstel gedaan, maar jij beslist zelf nog altijd of je daarop in gaat.”
“Zou je teleurgesteld zijn als ik nee zeg ?”
“Misschien. Als je nee zegt, ga je dan zelf teleurgesteld zijn ?”
“Ik wel, ja.”
“Waarom ?”
“Ik wil niemand kwetsen. …En ik wil eigenlijk zelf ook heel graag in gaan op jouw voorstel. Dat lijkt me echt iets heel plezant.”
“Maar je wilt tegelijkertijd ook graag meedoen met jullie Lies, of wil je vooral jullie Lies niet teleurstellen ?”
Jan dacht even na.
“Het eerste. Het lijkt me echt plezant om met die gasten te spelen in het zwembad.”
“Dan ga je nu tegen Lies zeggen dat wij ons eerst gaan bezighouden met de niet-zwemmers. Als ze jou kan gebruiken, dan moet zij je maar gaan zoeken. En ben je al vergeten dat wij samen straks er aan vasthangen om Dikke Bertha te zijn. Ze gaan ons met tweeën dus nodig hebben.”
Op weg naar Lies voelde Jan zich belachelijk. De oplossing van Waf was zo simpelweg eenvoudig dat hij dat zelf ook had moeten kunnen bedenken. Hij maakte het voor zichzelf altijd veel te ingewikkeld.

Petra, de zus van Marian, nam uiteindelijk het woord om hun voorstel concreet te maken. Bleek dat zij interieurarchitecte was die vooral bezig was rond zintuiglijke beleving.
Zij zat ondertussen al enkele jaren in de branche van de ouderen- en gehandicaptenzorg, en hielp mee ruimtes te bedenken die stimulerend werkte voor de bewoners of de zorgbehoevenden.
Zij was het geweest die de snoezelkamer van Marian had uitgewerkt en aanpaste aan nieuwe noden en inzichten, en gebruikte foto’s van die kamer voor haar kunde aan te tonen.
Door het permanent wegvallen van Johan was er tijd en ruimte ontstaan voor een wild idee dat de zussen al langer hadden, namelijk regressietherapie, zoekende mensen terugbrengen naar een fase uit hun jeugdtijd en die laten herbeleven, in de hoop dat ze op die manier aansluiting vinden bij hun problemen.
“Het basisidee is zelfs niet van ons, maar wordt al veel langer toegepast bij dementerenden. Hen terugbrengen naar hun kinder- of jeugdtijd via muziek en spelen van die tijd helpt hen om de geest alerter te houden.”
Marian vulde aan.
“Ook bij het centrum waar onze Johan zit, weten ze ook dat veel gehandicapten baat hebben bij een aanpak waarbij ze net jonger behandeld worden dan hun mentale leeftijd.
“Onze Johan kan superhard genieten als ik hem een zuigfles geef terwijl hij bij mij ligt.”
“Wij vroegen ons al langer af of dit ook zou werken voor ‘gewone’ mensen die met psychische of emotionele problemen te maken hebben.”
“En het weekend dat Els en Jan bij mij waren, hebben we ontdekt dat onze aanpak kan werken.”

Op het gezicht van Mia en Erica stonden nog steeds grote vraagtekens.
“Wij zouden het heel fijn vinden als jullie die zelfde oefening hier en nu ook eens maakten. Stel dat jullie van dit huis een therapiehuis zouden maken, waarbij het de bedoeling is mensen in regressie te laten gaan, hoe zouden jullie dit dat doen.”
“Waarom wij ?”
“Wij zitten er allebei te hard in, ik vanuit mijn ontwerpbureau en Marian vanuit haar job en thuissituatie. Wij kunnen dat te weinig objectief bekijken. Jullie hebben kinderen die volop experimenteren met regressie, maar zijn voor de rest leek in die materie.”
“En aangezien jullie bij Greet horen, vertrouwen we jullie ook.”
Erica vroeg een minuutje bedenktijd.
“Tuurlijk, Erica, daar heb ik alle begrip voor. Kom Petra, wij gaan even naar de keuken.”
“Greet, meisje, waar heb jij ons nu weer naartoe gebracht ? Dat kunnen wij toch niet.”
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 66

“Erica, je bent er stil van geworden.”
Erica keek haar schoonzus aan.
“Je zou voor minder. Ik denk dat ik nu pas begin door te hebben wat Els zoekt. En ook waarom Marthe haar bemoedert, veel meer dan een zus normaal doet.”
“Gewoon door hier in huis rond te lopen en te denken hoe je een huis grote-kinderen-vriendelijk kan maken ?”
“Nee, niet alleen dat, Marian. Door jullie verhalen en gedachten zie ik nu veel meer het zoekproces van Els. Zij wil terug ervaren wat het is om verzorgd te worden zoals er gebeurde voor zij met haar bedplastraining begon en alle miserie die daar mee samenhing.”
“Ik heb mij dikwijls afgevraagd wat haar bezielde. Ik liet het wel toe, maar vond geen aanknopingspunt wat er echt aan de hand was. Ik besefte dat het voor haar een manier van verwerken was, maar nu besef ik ook dat het niet alleen een verwerken is, maar gewoon ook een beleving die ze terug wil. Zij zoekt zelf terug een gevoel.”
“Waarom denk je dat ?”
“Toen we daarstraks bezig waren over die dikke wintertrappelzakken, herinnerde ik me iets wat Els ooit heeft gedaan. Ze was toen al een jaar of acht of negen, maar bij een grote opruim had ze die trappelzakken gevonden en had ze die zo goed als mogelijk opengelegd.
Ze deed alle moeite van de wereld om zich in de grootste te wurmen, en vroeg me die toe te doen. Je zag haar enorm genieten, niet alleen van het gevoel, maar ook de geur die er in hing, snoof ze toen diep op.”
“Bleef het daarbij ?”
“Ja, maar dat lag aan de situatie. Nu ben ik er zeker van dat, als ik haar toen had geluierd, ze binnen de minuut had geslapen. Zij zocht toen echt terug het baby-zijn op, besef ik nu.”

Mia keek haar vragend aan.
“Erica, je zei daarjuist dat je ook Marthe nu beter begrijpt. Hoe zit dat dan ?”
“Marthe heeft ons Els vroeger regelmatig geholpen. Ze maakten zich dikwijls samen klaar in de badkamer. Meer dan eens heeft ons Marthe haar luier aangedaan, en haar verzorgd als ze luieruitslag of zo had.”
“Ik heb er nooit bij stilgestaan, maar het moederlijke dat Marthe nu heel hard heeft, is volgens mij ook een teruggaan naar die periode. Zij is altijd grote zus geweest, en ik vermoed dat dat haar manier nu is om haar kindertijd terug te beleven.”
“Dus Marthe beleeft haar kindertijd door zich als een moeder te gedragen. Dan ga je er van uit dat zij het moeder-zijn als deel van haar kindertijd beschouwt. Heeft ze zich dan nooit zelf als een kind gedragen ?”
“Jawel Mia, en Greet gaat dat zeker kunnen beamen. Maar eigenlijk sinds dat ze zelf naar het middelbaar ging is dat zo gegroeid. Zolang ons Els baby en kleuter was het bij ons Marthe vooral kinderlijke nieuwsgierigheid, maar sinds haar pubertijd heeft ze zelf haar mamarol volledig mee opgebouwd.”
“En dan zelf moeder worden als je nog negentien moet worden. Ik hoop voor haar dat dat goed blijft gaan. Er zijn er voor minder onderdoor gegaan.”
“Dat weet ik, Mia, en daar heb ik zelf ook heel veel schrik voor. Maar ik merk ook wel jullie invloed. Sinds dat ze jullie heeft leren kennen, is ons Marthe terug beginnen stralen, en ik moet eerlijk toegeven dat dat geleden is van toen Ella geboren is.”

Greet mengde zich terug in het gesprek.
“Erica, dat is ook wel normaal. Ik heb Marthe niet meer gezien de voorbije maanden, maar wel gehoord. Dat kind is gewoon stapelverliefd. Niet moeilijk dat die straalt. Ik ben echt blij voor haar dat ze terug gelukkig is.
Je merkt het ook goed aan de telefoon. Voor het eerst sinds lang heb ik de vorige keer tegen Martheke moeten zeggen dat ze aan het ratelen was. Dat was al heel lang geleden.”
“Aan het ratelen ?”
“Heeft ze dat bij jou nog niet gedaan, Mia ? Marthe is een geweldige tetter als die zich goed voelt. Als die begint te vertellen, dan ben je vertrokken voor minstens een half uur.”
Erica besefte dat Mia even niet goed in haar vel zat. De opmerking die Greet had gemaakt deed Mia beseffen dat ze Marthe blijkbaar toch niet zo goed kende.
“Mia, je gaat me nu toch niet vertellen dat je je niet goed voelt bij wat Greet zegt. Ons Marthe voelt zich super op haar gemak bij jou.”
“En wat dan met wat Greet zegt. Zo heeft ze bij mij toch nog niet gedaan.”
“De nagel op de kop. Nog niet. Geloof me vrij meisje, die dochter van mij klapt je vroeg of laat onder tafel. Je mag ook niet vergeten dat jij die twee hebt samengebracht. Jij hebt veel meer indruk gemaakt op haar dan zij op jou.”
Mia besefte dat daar wel een kern van waarheid in zat. Als psychologe wist ze goed genoeg dat het heel moeilijk is als onderdanige in een onderlinge relatie om zelf de eigen situatie te doen opwaarderen tot op het niveau van de persoon waar je onderdanig tegenover staat.
Als regel kon je stellen dat dit enkel gebeurde als de alfa-persoon zich eerst zelf verlaagde tot het niveau van de onderdanige, eerder dan andersom.
Ze besefte nu zelf ook dat, hoe hard ze Marthe ook als moeder apprecieerde, vanaf het moment dat ze had beseft dat Marthe verliefd was op Lies, dat ze Marthe had beschouwd als (schoon)dochter en veel minder als moeder.

Geen van de drie had door dat Petra en Marian al een tijd stonden te observeren, tot natuurlijk de meest ervarene van de drie dit toch opmerkte. Mia zag onmiddellijk het potentieel van dergelijke therapie in, en wendde zich tot beide dames.
“Eerlijk gezegd hebben jullie me nu ten volle overtuigd. Ik vroeg me af of zo’n therapie wel zinvol was, maar als ik zie wat het bij ons allemaal losweekt, terwijl wij enkel nog maar een brainstorm hebben gehad over wat er allemaal mogelijk of nodig is, dan ga je zeker resultaten boeken bij de juiste personen. Hoe gaan jullie eigenlijk selecteren, Petra ?”
Dat gaat mijn man doen, Mia. Hij is relatietherapeut in een centrum voor geestelijke gezondheidszorg. We hebben het er al dikwijls over gehad, en nog maar kort geleden heeft hij de hoofdpsychiater van hun centrum weten te overtuigen dat zo’n therapie in bepaalde gevallen een meerwaarde kan bieden.”
“Laat me raden. Die psychiater heeft iemand met een extreem zwaar psychologisch trauma uit de kindertijd, waarbij het de wens is van de patiënt om ook eens een zorgeloze kindertijd te kunnen beleven.”
Marian en Petra stonden met grote ogen naar Mia te kijken.
“Hoe weet jij dat ?”
“Ik hou dat zoveel mogelijk voor mezelf, maar ik behoor tot het profilingteam van de Gerechtelijke. Ik weet vrij goed hoe psychiaters denken, en wanneer zij hun trots opzij zetten en erkennen dat anderen ook goede ideeën kunnen hebben.”

Greet en Erica voegden zich weer bij de andere drie.
“Gaat uw man hier dan de therapie uitvoeren ?”
“Nee, Erica. Het is de bedoeling dat ons Marian en haar man de rol van moeder en vader op zich nemen, eventueel geholpen door mij als ze een tante of een grote zus kunnen gebruiken. Maar het is geen rollenspel om het rollenspel. Het is de bedoeling om iemand bewust terug te brengen tot een bepaalde periode uit zijn leven.”
“En wat dan als iemand crasht ?”
Petra had zich al aan deze vraag verwacht, want haar gezicht straalde een vorm van herkenning uit.
“We hebben voor onszelf al enkele voorwaarden gecreëerd. Enkel in het weekend. Enkel in een weekend dat zowel Marian als haar man alleen thuis zijn, dus zonder Johan. En enkel in een weekend dat mijn man ook beschikbaar is, zodat hij kan langskomen als zich een probleem stelt.”
“En wat met jouw zoon, Marian ?”
“Mijn zoon verhuist sowieso naar de stalling hierachter die we aan het verbouwen zijn. Het voorbije jaar is hij sterk verzwaard. Ik krijg hem niet meer zelf boven als hij te harde spasmen heeft. Het risico is gewoon te groot dat hij een keer van de trap valt.”
“Verhuizen zagen jullie niet zitten ?”
“Nee, absoluut niet. Niet alleen wonen we hier te graag, maar door het feit dat het afgelegen is en afgeschermd kunnen we ons ook openlijk bezighouden met Johan als hij er is.
We hebben hem al meer dan eens gewoon in het gras een propere luier aangedaan. Er zijn niet veel plaatsen waar dat mogelijk is zonder dat er iemand op kan staan zien.”
“En daarom dat jullie een andere invulling van de kamers zochten.”
“Volledig juist. En voor onszelf verandert er eigenlijk quasi niets. Alleen een volledig nieuwe deur die vanuit onze slaapkamer uitgeeft op de stalling, en een toegang vanuit de veranda tot de stalling. Als Johan er is zullen we eerder die kant van het huis gebruiken.”

“Zeg Mia, heb jij nieuwe inzichten gekregen over je kinderen ? Erica wel, maar jouw kant hebben we niet gehoord. Of wil je daar niet over vertellen.”
De vraag van Petra liet niets aan de wensen over. Als ze alleen was geweest, dan had ze de vraag misschien nog weggewuifd, maar ze wilde Erica haar deel van de informatie niet ontzeggen.
“Jawel hoor ! Alleen denk ik niet dat onze Jan veel baat zou hebben bij zo’n regressie als therapie. Zijn confrontatie met de baby-elementen helpt hem wel in zijn zoekproces om te weten wat hij wil, maar hij heeft zo’n therapie niet nodig. Hij zal dat ook wel op een andere manier uitvlooien.”
“Is dat iets dat je nu hebt ontdekt, of weet je dat al langer ?”
“Dat weet ik al langer. Hij is vooral nieuwsgierig, en zijn verliefdheid zorgt er voor dat hij meer dingen durft en doet dan dat hij uit zichzelf zou doen.”
“Je staat er niet achter dat hij dat doet ?”
“Jawel. Ik wil eigenlijk vooral zeggen dat je er bij hem niet veel meer achter moet zoeken. Hij ondergaat het en vindt het prima. Hij is geconfronteerd geworden met zaken die voor hem nieuw waren en die toevallig samenkwamen. Verliefdheid, bedplassen, babysitten, luiers dragen, een fopspeen, …”

“In een andere context waren het andere elementen geweest die zijn pad kruisten, nu is het dit. Hij ontdekt wat er mogelijk is, wat hij wil, wat anderen willen of nodig hebben, en zo wordt hij groot. En als er dingen blijven hangen of terugkomen, dan zal dat zijn ontwikkeling en keuze zijn.”
“Amai Mia. Sterke vrouw ben je dat je dat zomaar kan aanvaarden.”
“Ik heb niet gezegd dat ik het zomaar aanvaard. Maar als ik ergens een probleem mee heb, dan is het aan mij om dat ofwel met hem te bespreken, ofwel de keuze te maken om te zwijgen. Maar als ik zwijg, mag ik het hem niet verwijten achteraf.
Alleen zijn we nog niet in die situatie gekomen. Eerlijk gezegd ben ik zelf ook eerder nieuwsgierig naar waar de tocht hen nog allemaal brengt. Ik wil bijvoorbeeld niet weten wat er nu allemaal op het kamp gebeurt.”
“Eén van de dames zwanger bijvoorbeeld.”
De plagerij van Greet was met een grote glimlach op het gezicht. Quasi gelijktijdig reageerden de twee moeders met een “Zal ’t gaan, ja !” en “Mag het even…”, alhoewel ze er alle vijf de humor zeker van in zagen.

Nadat ze waren gestopt met lachen ging Petra verder met het gesprek.
“En Lies… ?”
“Ons Lies. Weet je, van de vier is zij misschien wel degene die echt baat zou hebben bij zo’n therapie. Het is duidelijk dat zij niet alleen kan genieten van een kinderlijke behandeling, maar er ook emotioneel naar terug gaat.”
“Wat zou zij kunnen bereiken met die therapie ?”
“Uitvogelen wat haar er toe brengt zich emotioneel een peuter te voelen als ze verschoond wordt. Je hebt soms echt het gevoel dat ze een baby is als ze klaarligt om een luier aan te krijgen.”
“Verontrust je dat ?”
“Nee, dat niet, maar zowel Marthe als mij valt het op. Even dacht Marthe dat dit een normaal volwassen seksleven in de weg zou staan, maar dat zou naar het schijnt toch niet waar zijn.”
“En jij vraagt je af of je wel dicht genoeg bij ons Marthe staat. Dat laatste wist ik zelfs niet. Maar dat is misschien maar goed. Teveel details moet ik ook niet weten.”
De woorden van Erica stemden niet overeen met haar gedachten, want het was aan haar gezicht af te lezen dat ze met de nodige fantasieën rondliep over wat twee vrouwen met elkaar allemaal konden doen.
“Zou je het zien zitten dat ze het komt proberen ?”
“Van mij mag het, maar ze is wel niet in therapie of zo.”

“Als je het over kosten hebt… Eerlijk gezegd hebben wij nog een andere vraag voor jullie, buiten de brainstorm die we vandaag hebben gedaan. Wij zijn eigenlijk op zoek naar mensen die onze aanpak willen uitproberen, op verschillende niveaus van regressie, en wij hadden aan jullie vier kinderen gedacht.”
Zowel Erica als Mia trokken grote ogen.
“Het is zo dat het voor ons ook nieuw is. Wij zoeken mensen die dicht genoeg bij ons staan zonder dat ze familie zijn, en zonder dat ze een al te zware psychologische geschiedenis met zich mee dragen.
Als we dan eens iets verkeerd aanpakken, dan zal dat de therapie niet in gevaar brengen, niet voor ons , maar zeker ook niet voor de cliënt.”
“Waarom juist onze kinderen ?”
“Omdat we er al twee van kennen. Omdat ze ook met hun vieren goed aan elkaar klitten, zodat ze ook steun aan elkaar hebben. Omdat ze ook eens een keer van rol kunnen wisselen. En omdat ze bij jullie terecht kunnen. Greet heeft genoeg te kennen gegeven dat er genoeg steun is mocht een behandeling dieper gaan dan gepland.”
“Zij zullen dus echt proefkonijnen zijn ?”
“Ja, en natuurlijk volledig op onze kosten. Een absolute win-win, lijkt me.”

Terwijl de drie vrouwen op de terugweg waren naar het huis van Greet, legde Fride het met enkel zijn luier aan naakte slapende lijfje van Lukas op de borstkas van Jan.
Om toch even te ontsnappen aan de drukte van het zwembad was Jan even de rust gaan opzoeken bij Fride en Marthe, die zich te goed deden aan een bekertje wijn. Rondom hem lagen op handdoeken of gewoon in het gras vijf geluierde kindjes te slapen.
Alhoewel er rond het zwembad kinderboxen waren, hadden ze zich toch maar gewoon in het gras neergezet en de kleintjes daar te slapen gelegd, of zoals in het geval van Ella en Rina, hen goed gelegd nadat die alle twee al zittend waren weggedommeld en omgevallen in het zachte gras.
Omdat het toch al later werd, hadden ze bij alle vijf maar gewoon hun zwemkleren uitgedaan en hen een gewone luier aangedaan, die toch meer kon opvangen.
Jan had zich ook laten verleiden tot een goed gevuld bodempje wijn. Voor Fride en Marthe er erg in hadden, had Jan zich op zijn rug neergelegd in het gras, hand in hand met de kleine Lukas.
Toen hij zo een kleine tien minuten lag zonder iets te zeggen, vermoedden de twee dames dat ook Jan in dromenland was. Om dit te testen hadden ze besloten Lukas op zijn borstkas te leggen. Ze vermoedden dat Jan het niet zou kunnen laten Lukas steviger vast te nemen als die op hem werd gelegd. In het andere geval gingen ze er van uit dat hij sliep.
Jan maakte geen aanstalten om te bewegen toen Fride haar zoontje buik aan buik legde. Jan bleef even rustig ademen als daarvoor. Hij gaf zelfs geen krimp toen Lukas besloot zijn knieën en ellebogen onder zich te brengen en zo ineengevouwen verder te slapen. Hun vermoeden dat Jan sliep, werd daardoor eigenlijk al bevestigd.

Nog enkele minuten later kwam er echter zekerheid over het feit of hij sliep of niet. Zowel Fride als Marthe zagen ongeveer tegelijkertijd water verschijnen ter hoogte van zijn kruis, water dat zijn weg naar beneden zocht en gretig werd opgenomen door het gras en het zand. Ook op dat moment hoorden ze Jan met een diepe zucht ontwaken.
Jan ontwaakte net omdat hij aan het plassen was en nog helemaal niet diep sliep. Hij voelde en zag allemaal dingen tegelijk. Hij besefte dat hij aan het plassen was, hij besefte dat hij in slaap moest zijn gevallen, hij besefte dat Lukas op zijn borstkas lag te slapen, en vooral, hij zag Fride en Marthe en besefte dat die zagen hoe hij volop lag te plassen.
Hij probeerde zijn plas tegen te houden, maar dat lukte helemaal niet goed. Zijn lichaam was nog te slaperig, en door de spanning besloot zijn blaas nog meer dat die leeg moest. Vol van schaamte keek hij eerst Fride en dan Marthe aan.
“Sorry !”
Fride wuifde zijn excuses onmiddellijk weg.
“Waarvoor ? Jij kan er toch niks aan doen. We weten allemaal dat dit kan gebeuren als je in slaap valt.”
Jan wou recht komen, maar kwam daar al snel op terug omdat hij schrik had dat Lukas anders wakker kon worden. Fride had het door dat hij van plan was geweest zich op te trekken.
“Wil je recht komen ? Ik zal Lukas even terug van je nemen.”
“Nee, Fride, laat maar. Hij ligt er zo mooi. Alleen ben ik niet de enige die zijn plas niet kan ophouden. Ik voel op dit moment mijn buik extra warm worden.”
“Jullie lagen daarnet anders ook al mooi, zo hand in hand.”
“Ja, en dat is de reden dat ik in slaap ben gesukkeld, denk ik. Toen ik me neerlegde, lag mijn hand tegen zijn hand, en hij heeft de mijne vastgegrepen. Ik heb het even gelaten voor wat het was, maar dat had ik beter niet gedaan. Hij had mijn hand zo stevig in zijn handje vastgeklemd dat ik het zonde vond om mijn hand terug te trekken.”
“Geef er maar een uitleg aan. Je was gewoon aan het wegdromen van Anje en de andere meisjes waarmee je daarjuist waterknoop hebt gespeeld.”

Jan wist maar al te goed dat Marthe hem probeerde op zijn paard te zetten, ook om zijn aandacht af te leiden van zijn ongewild nattere broek.
Maar hij moest Marthe wel gelijk geven dat de spelletjes met Lies haar groep een belevenis waren. Zakdoek leggen in een zwembad is op zijn minst speciaal, net zoals vlaggenstok.
Maar het meest bizarre spel was toch wel waterknoop. Een grote knoop, eigenlijk een grote ring was met heel veel verschillende lange touwen verbonden, maar slechts één touw hing ook echt vast aan de ring, de andere waren met simpele sjorsteken los te maken.
De touwen waren losjes door elkaar verweven totdat één grote warboel van loshangende draden overbleef. Ieder lid nam een stuk touw en een chinese vrijwilliger (van de kookploeg) kreeg als taak de eigenaar van de ring te vinden.
Wat volgde was een grote vleeshoop mensen die onder en over touwen werd geleid. Vooral de meisjes vonden het wel aangenaam zo dicht bij hun grote idool te kunnen zijn, elke keer als hij een touw langs hen leidde. De kunst was natuurlijk ervoor te zorgen dat de touwen los bleven, zodat ze niet konden klitten in het water.
Finaal stond iedereen dicht tegen elkaar aan, met daar ergens tussenin Jan die de losgemaakte ring over en onder iedereen volgde tot hij toevallig bij Lies uitkwam, die met een grote glimlach toegaf dat ze dit speciaal hadden uitgewerkt om de meisjes een plezier te doen.
Jan wist goed genoeg dat hij was beetgenomen, gunde het de meisjes natuurlijk ook wel, maar kon als straf zich nu wel laten gelden op Lies, die te laat besefte dat haar broer zijn kietelhanden had bovengehaald.
Binnen de paar seconden lag de tweeling geklemd te worstelen en plonsden ze in het zwembad. Met nog een broederlijke beet in de nek besloot Jan dat de straf voldaan was.

Jan kreeg niet de kans lang te zwelgen in zijn zelfmedelijden. Plots verscheen boven zijn hoofd de glimlach die hem het meest kon verteren. Al gauw vonden de lippen elkaar, en zonder ook maar één keer er bij stil te staan dat er anderen konden kijken, duwde Els haar tong tegen de zijne.
“Ik kwam eens kijken waar je zat. Je weet dat je sebiet terug in het zwembad wordt verwacht, hé zoet. Klaar voor de grote finale ?”
“Ik denk dat uw schatje er op dit moment nog niet zoveel goesting in heeft.”
Els keek vragend naar Fride.
“Uw Jantje vond er niet beter op dan in slaap te vallen, en wat doet ons klein ventje als hij slaapt ?”
“Oh Jan, dat is niet fijn voor jou. Ik vond al dat er hier een urinegeur hing. Ik kon me al niet voorstellen dat dat van Lukas zijn luier was. Dan zou zijn pipi wel heel hard rieken.”
Els had pas door dat haar opmerking niet de meest geweldige uitwerking had op Jan zijn gemoed toen ze de pijnlijke blik van Fride en Marthe zag.
“Wel eerlijk, zusje, maar je timing kon beter.”
Om het goed te maken, legde Els zich tegen Jan aan, nam zijn gezicht in haar beide handen, en zo schuldig mogelijk zei ze “Sorry Jan, ik wou je echt niet kwetsen.” Een nieuwe tedere tongzoen bezegelde hun liefde.

Nadat Fride haar zoontje terug van zijn borstkas had afgenomen, kwam Jan recht, met een vies gezicht naar zijn natte kruis kijkend. Het was toch duidelijk zichtbaar dat zijn kruis zelf beduidend natter was dan de rest van zijn zwembroek.
“Ik voel me toch wel vies. Dit is toch anders dan in een luier plassen, vind ik. Ik wou dat ik een extra zwembroek bij had.”
Marthe stelde hem gerust.
“Jan, maak je daar maar niet druk over. Duik gewoon in het zwembad. Je zwembroek wordt vanzelf gespoeld, en er zijn er genoeg die stiekem in het zwembad durven plassen. Die paar druppeltjes die in je zwembroek hangen, kunnen er echt wel bij”
“Zie je het niet te hard ?”
“Iemand die het niet weet, ziet het niet. Ga gewoon naar het zwembad en het is opgelost.”
“Fride, nog één vraagje. Hoe zit dat nu eigenlijk met die ijsjes ? Die waren toch voor vanmiddag ?”
“Da’s juist. Dat weet jij nog niet. Luc is de frigoboxen gaan halen in de auto. Het laatste spel is een vleeshoop. Diegenen die losgetrokken zijn, mogen dan hun ijsje komen ophalen bij ons. Dus probeer dan om zoveel mogelijk kleintjes in het begin los te trekken. Die hebben meer tijd nodig om zo’n ijsje op te eten.”

Het koppeltje wandelde daarna arm in arm naar het water. Els kon het niet laten haar vriend nog eens te plagen.
“Wil je voortaan altijd een luier dragen, ook overdag, zoals jullie kleintjes ? Van mij mag dat. Naar mij moet je niet zien.”
“Els, hou op. Da’s waarschijnlijk die buitenlucht waardoor ik in slaap ben gevallen. Ik schaamde me dood toen ik al plassend wakker werd.”
“Tuurlijk zoetje. Ik ben bij jullie thuis toch ook al in de zetel in slaap gevallen. Of ben je jullie verjaardag vergeten. Was ‘k ik effe blij dat jullie mama mij toen een luier heeft omgedaan.”
“Da’s waar. Ik moet het echt dringend beter leren relativeren. Maar het blijft wel akelig als je er op uitkomt dat andere mensen het hebben zien gebeuren.”
“Groot gelijk, schat. Trouwens, zie maar dat je over twee dagen kunt relativeren.”
“Waarom zeg je dat zo ?”
“Omdat het dan kampvuur is. Als het weer het toelaat, loopt iedereen al vanaf half acht-acht uur in nachtkledij. De voorbije jaren was ik de enige van mijn leeftijd die toen heel de avond met een luier rondliep, maar dit jaar ben ik eindelijk niet meer de enige.”
“Dus het is de bedoeling dat wij vanaf acht uur onze luier aan hebben terwijl iedereen dat kan zien ?”
“Klopt !”
Nog terwijl Els dit bevestigde, deed ze haar vriend met een welgemikte duw in het water belanden.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
Bedankt voor de fijne reactie. Ik heb de laatste tijd ook wat minder tijd om te schrijven, daarom ook dat er soms wat langer gewacht moet worden.

Anders dan vele andere verhalen hier op de site is het de bedoeling dat verhaalelementen kunnen blijven terugkomen. Het moeilijke hieraan is wel dat dan ook alle details moeten blijven kloppen (vind ik toch). Het gebeurt regelmatig dat ik eerdere hoofdstukken moet herlezen om correct terug in te pikken. Maar dat is dan wel tijd die aan het schrijven zelf verloren gaat.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog meer dan ervoor bewondering heb gekregen voor professionele auteurs. Het is voor mij de allereerste keer dat ik een verhaal schrijf, en zit nu diep in de 300 bladzijden. Voor een goed boek is dat zelfs helemaal niet zoveel, dus chapeau voor die mensen die dat beroepsmatig doen. Schrijven is dan wel prettig, maar ook corvee.
 

hiawatha

Toplid
Ondanks dat het niet snel genoeg kan gaan, is het wel de moeite van het wachten waard telkens :) Dus ga zo door en neem de tijd !1
 

diapeetje

wanne change me?
Het was een tijdje geleden dat ik nog eens naar dit verhaal kwam. moest dus enkele hoofdstukken in één keer lezen, maar dit blijft toch een supergoed verhaal. echt waar beddenplasser, dit verhaal is top! en duurt het eens wat langer voor een nieuwe hoofdstuk. no problem. het is de moeite waard te wachten en het verlangen wordt er almaar groter door. doe zo verder.

diapeetje
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 67

“En toch blijf ik het maar bizar vinden. Hoe komt iemand nu op het idee om mensen terug te brengen naar hun kindertijd als vorm van therapie.”
Mia liet haar scepsis terug horen toen Greet de motor stillegde. Greet voelde aan dat verduidelijking op zijn plaats was, verduidelijking die noch Marian, noch Petra voldoende had gegeven naar haar zin.
“Mia, ik snap wel wat je bedoelt, maar ik weet dat Petra er al veel langer mee bezig is. Petra vertelde me eerder dat ze dit eigenlijk samen wilde doen met een Belgisch-Nederlands koppel die allebei een moeilijke scheiding hadden doorlopen.
De Nederlandse vrouw was een goeie vriendin, al van in haar studententijd. Blijkbaar had haar ex extreme regressiedrang, wat extra lastig viel omdat hun zoon meervoudig gehandicapt was.
Petra vertelde dat het aan de vrouw was blijven kleven wat er gebeurd zou zijn geweest als haar ex wel de juiste therapie had gekregen. De voorspelde vroegtijdige dood van haar zoon was de stap teveel geweest om de nood van haar man te verdragen, en kort na zijn dood is het koppel gescheiden.
Haar nieuwe, Belgische, relatie ging mee in haar gedachtegang. Ze hadden zelfs al een huis in ons land gekocht met het oog om dit om te bouwen tot relatiehuis voor koppels met regressie-ideeën. Trouwens, dat huis was bij jullie ergens in de geburen.
Het hele plan is uiteindelijk niet doorgegaan doordat de vrouw vlak na hun verhuis is verongelukt. Het contact met de nieuwe vriend is verwaterd, maar het idee is altijd blijven sluimeren bij Petra en haar man. Een tijdje terug hebben ze dan Marian mee aan boord genomen.”

Jan ritste de rits van zijn slaapcompartiment open en stapte naar buiten. Hij hoorde twee mensen zacht praten en ging nieuwsgierig op het geluid af.
In het licht van de potkaars zag hij Fride en Marthe zitten in de heerlijk zittende kampeerstoeltjes die ze hadden meegenomen. Marthe hoorde het ritsende geluid en had zich al deels omgedraaid.
“Goeienacht, Jan. We hebben je toch niet wakker gemaakt, hoop ik.”
“Nee, ik kon toch niet slapen. Ik kom eigenlijk gewoon wat drinken.”
“Zet je erbij, Jan. Wil je anders nog wat wijn ? We hebben toch genoeg.”
Nog voor hij iets had kunnen zeggen, was Fride al bezig een bekertje te vullen, terwijl Marthe een stoeltje klaarzette. Pas toen hij het bekertje aannam, zag hij dat Lukas in de draagdoek lag te drinken.
“Ik weet het, Jan. Na het kamp gaan we een tijdje bezig zijn om hem terug een goed ritme aan te leren, maar ik wou niet dat hij de rest wakker krijste. Gelukkig was Marthe er om me gezelschap te houden.”

Marthe keek hem onderzoekend aan.
“Jan, ik heb zo’n vermoeden dat het niet de warmte is die je wakker hield. Smijt het in de groep, man. Anders blijf je er mee zitten, en ga je sebiet nog niet kunnen slapen.”
“Je kent me al te goed, Marthe. Ik maak me al heel de avond zorgen om morgenavond.”
Fride reageerde verbaasd,
“Het kampvuur ? Je hebt toch geen schrik van vuur of zo ?”
“Fride, ik denk dat er iets anders hem dwars zit. Wat is de gewoonte tijdens het kampvuur ?”
“Dat er optredentjes zijn, dat er vuur is, en hapjes en drank en iedereen zit er in nachtkledij.”
“En wat is Jan zijn nachtkledij ?”
“Dat zie je toch. Die heeft toch gewoon een pyjama aan.”
Met dat Fride dit zei, zag ze ook de opbolling ter hoogte van zijn kruis. “En een luier…”
“Jan, je schaamt je toch niet om je luier. Je hebt verdorie een nachtspel gedaan met een luier aan. Iedereen weet dat je ze nodig hebt.”
“Ik weet het. Alleen wordt het nu heel zichtbaar. De enigen die mijn luier echt hebben gezien waren de leiding. Ik heb toch wel schrik om mij morgen zo te tonen.”
“Waar heb je schrik van ?”
“Ik weet niet. Dat ik toch ga uitgelachen worden.”
“Door wie dan ?”
“De jongsten.”
“Jan, ik denk dat je je toch teveel zorgen maakt. Je vergeet dat ons Els ook haar luier om zal hebben, en dat er ettelijke van de groep zelf nog in bed plassen. En ze weten maar al te goed dat bedplassen geen oorzaak van pesten mag zijn.”
“Ik vind het trouwens wel opvallend dat je eigenlijk geen schaamte kende om je luier te tonen aan leeftijdsgenoten, maar aan die kleintjes zou je dat dan niet durven. Ik denk dat het bij de meesten andersom zou zijn.”

Jan besefte dat geen van beide dames hem veel ruimte zou bieden om zijn irrationeel gevoel de bovenhand te laten krijgen. Zijn schrik was er, maar nog terwijl hij daar zat, drong het tot hem door dat niet zozeer de schrik voor uitgelachen te worden hem dwars zat. Als hij zich daar met een luier zou vertonen, dan was dat terug een openbare bekentenis dat hij ze nodig had.
Op het einde van hun gesprek had Jan zich in foetushouding teruggetrokken in het klapzeteltje. Toen Marthe Fride hier woordenloos op attent maakte, kon geen van de twee hun glimlach onderdrukken.
De twee mannen in hun midden lagen ongeveer in dezelfde houding, alleen had Lukas voor hem nog het geluk een warme tepel in de mond te hebben.

Net zoals al eerder was gebeurd, merkte Fride dat Jan toevallig met zijn hoofd richting haar boezem en haar zogende baby lag. Ze wist al langer dan vandaag dat Jan dit waarschijnlijk zelf niet door had, en dat Jan een gemakkelijk slachtoffer was om hiermee aan de slag te gaan.
Hij was weerbaar genoeg om tegen de plaagstoten te kunnen die ze uitdeelde. En tegelijkertijd was hij dermate niet geïnteresseerd in andere lichamen dan degene die er echt toe deden, dat hij zonder problemen in genante situaties kon worden gebracht, situaties die hij zelf pas door had als het al veel te laat was.
Ook vanavond kon ze het niet laten. Ze sliep dikwijls volledig bloot, en had nu eigenlijk enkel de lange draagdoek aan haar lichaam. Marthe had dit natuurlijk al van het begin gezien, maar ze vermoedde dat Jan dit niet door had. De draagdoek lag nu grotendeels over haar kruis, en Jan had in het duister ook geen goed zicht op haar onderzijde.
Wel had ze gemerkt dat hij weer naar haar boezem lag te staren. Waarschijnlijk zat hij met zijn gedachten totaal ergens anders, en van iedereen anders zou ze het op haar heupen gekregen hebben, maar van Jan kon ze het ondertussen perfect verdragen. Ze begreep zelf niet hoe dat kwam, maar het was zo.
Fride knoopte de draagdoek achteraan los en gaf de loskomende Lukas, die toch al langer diep in slaap was, even aan Marthe. De draagdoek zelf vouwde ze op tot een mooi pakketje. Ze wist goed genoeg dat Jan nu naar haar volledig naakte lichaam zat te kijken, en vroeg zich af wanneer hij het zou door hebben.
Verbazingwekkend genoeg kwam er totaal geen reactie. Jan bleef staren naar haar lichaam, en dan vooral naar haar boezem. Door de frisse bries die er hing, stonden haar toch al uitgesproken tepels stijf naar voren, en toch kwam er van Jan geen enkele reactie.
Nieuwsgierig geworden of Jan eigenlijk nog wel wakker was, brak Fride zelf maar het ijs.
“Je kijkt zo, Jan. Ben je jaloers op Lukas ? Wil je ook eens zuigen ?”

“Sorry Els, ik weet dat hij je vriend is, maar toch vind ik dat hij gewoon mee in de pot moet komen. Ik vind niet dat hij moet voorgetrokken worden.”
“Ik vind het idioot, Sally. Iedereen vindt het een goed voorstel hem onmiddellijk bij de jongsten te zetten. Bij de ouderen zou het ook zeker klikken, maar je ziet zelf hoe dol de kleintjes allemaal op hem zijn.”
De gemoederen waren verhit geraakt op de laatste leidingsvergadering. De vermoeidheid van tien dagen kamp en een voorkamp begon te wegen. Ook dreigde er minder goed weer voor de dag nadien. Niemand had zin in een kampvuur in het natte gras, of zelfs helemaal geen kampvuur omdat het regende, zoals ze ook al een enkele keer hadden voorgehad.
Nu kwam daar onverwacht het voorstel bij dat Luc tijdens de avondafwas had gedaan, eerst aan Els en Lies, en nadien aan de groepsleiding. Toen het voorstel aan de volledige ploeg werd voorgesteld, was iedereen enthousiast. Alleen bleek even later dat niet iedereen op dezelfde golflengte zat over wat er kon worden beloofd aan Jan.
Sally en Eugene (Ugh voor de vrienden en eigenlijk ook al de rest), de groepsleiding, waren er voor iedereen gelijk te behandelen. Onder andere Els en Lies vonden dan weer dat niet rond de pot moest worden gedraaid. Iedereen vond het een goed idee hem bij de jongsten te zetten, en wilden hem dit ook direct aanbieden.

Luc hoorde toevallig het laatste deel van de discussie omdat hij in de aanpalende ruimte bezig was de koelkast te herschikken. Alhoewel het helemaal niet zijn gewoonte was, vroeg hij of hij zich toch even in de discussie mocht mengen.
“Kijk, ik wil me niet moeien, maar ik hoorde net waar jullie over bezig zijn, en aangezien ik het voorstel heb gedaan daarstraks wil ik even iets vragen aan jullie. Het zou spijtig zijn nu nog een ruzie te ontwikkelen na zo’n schitterend kamp.”
Luc keek Els en Lies direct aan.
“Weet Jan eigenlijk al van iets ?”
Niet alleen Els en Lies, maar ook anderen schudden hun hoofd.
“Hebben jullie er al bij stilgestaan dat Jan ook kan weigeren ? Ik hoop het van niet, voor zowel Jan als jullie, maar als hij het niet ziet zitten, gaat het niet door.”
Bij verschillenden rond de tafel zag je twijfel in de ogen. De discussie was zo vlot over gegaan in de praktische uitwerking, dat eigenlijk niemand meer er stil bij had gestaan dat het nog niet zeker was dat Jan meedeed.
“Ugh, hoe groot is de kans volgens jou dat Jan de jongsten zou hebben, ook als hij in de algemene pot komt ?”
“”Ik ga er eerlijk gezegd gewoon van uit dat hij dat doet, ja.”
“En Sally ? Hoe denk jij daar over ?”
“Ik sluit me aan bij Ugh. Mij gaat het eerder om het principe. Iedereen moet gelijk zijn voor de wet.”
“Persoonlijk vind ik ook dat je Jan beter betrekt bij de algemene pot. Ik denk zelf dat hij het niet leuk gaat vinden als hij beseft dat hij werd bevoordeeld. Voor zover ik hem ken, is hij het liefst van al gewoon deel van het geheel.
Wat vinden jullie van het idee dat, als Jan morgen in gaat op het voorstel, dat hij inderdaad gewoon deel van de pot wordt. Iedereen hier rond de tafel zou het maar normaal vinden als hij de jongste groep krijgt. Dat lijkt me nu wel duidelijk.
Maar jullie vergeten dat Jan misschien ook wel zijn voorkeuren heeft. Voor hetzelfde geld wil die de groep van Anje, om maar iemand te noemen. Jullie kunnen allemaal wel jullie gedacht hebben over wat jullie het beste lijkt, niets zegt dat Jan dit ook wil. Hij moet vind ik ook de kans krijgen zijn wens te uiten.”
Nog terwijl hij dit laatste zei, zag Luc al dat iedereen hem volmondig gelijk gaf. Hij wachtte het eindoordeel van de leidingsgroep niet af, en besloot verder te doen met zijn keukenwerkzaamheden.

“Mia, heeft ons Marthe jou toevallig iets gezegd over wat er staat te gebeuren de woensdag ?”
“Hoe bedoel je, wat er staat te gebeuren ?
“”Awel ja, ik weet niet wat ons Marthe concreet gaat doen. Gaat die eerst over huis gaan, gaat die langs ons passeren, of langs jou ? Ik besef nu dat ze er tegen mij niets van heeft gezegd.”
“Tegen mij ook niet. Nu, Jan en Lies hebben zelf een sleutel van het huis dus die kunnen altijd zelf binnen.”
“Van ons Els weet ik eigenlijk ook niet wat die gaat doen. Tot vorig jaar ging ik ze eigenlijk altijd ophalen, maar nu gaat ze moeten meehelpen met de opruim. Ik weet zelfs niet of ik die eigenlijk thuis mag verwachten de woensdag.”
“Jij bedoelt dat die bij Marthe blijft slapen ?”
“Niet per sé. Twee zeventienjarigen die tien dagen niet bij elkaar hebben kunnen slapen, maar elkaar wel constant zien. Wat denk je dat dat doet met hormonen ?”
Mia gierde het uit. Ze was maar wat blij dat ze zelf niet achter het stuur zat. Geschrokken keek ze achterom, maar Patrick was niet wakker geworden van haar luide lach. Dat hoefde ook niet te verbazen. Hij was stevig in de alcohol gevlogen tijdens de barbecue.
Erica had haar uitgelegd dat hij zich één keer per jaar liet gaan. Gelukkig was hij een sociaal aangename dronkaard. Het zou Erica alleen moeite kosten hem thuis wakker te krijgen, vermoedde ze.
“Erica, foei… Dat had ik eerlijk gezegd niet van jou verwacht.”
“Meisje, ik sta ook in het leven, hoor. Ga jij er van uit dat je je kinderen gaat zien de woensdag ?”
“Ik ging er van uit, ja, maar nu je het zo zegt. Voor hetzelfde geld besluiten die gewoon van met hun vieren bij Marthe te blijven.”
“En Ella ? Blijft die bij ons Marthe, of wordt één van ons tweeën de gelukkige oppas ?”
“Ook een goede vraag. Ik neem aan dat Marthe toch nog wel iets zal laten weten voor woensdag. En zelfs als we niks horen, dan zal alles wel in orde zijn. Ze zullen echt wel iets laten weten als het ernstig zou zijn.”
“Da’s ook waar.”
“Erica, nog effe iets anders. Ga jij je zatlap nog binnen krijgen sebiet ?”
“Och Mia, denk je nu echt dat ik de moeite ga doen hem uit de auto te halen. Ik zet de auto in de garage, en ga dan slapen. Hij moet zelf maar uit de auto geraken en in zijn bed.”
“Da’s ook een manier !”
Mia beantwoordde de droge opmerking van Erica met een brede glimlach.

Jan had zich in het vouwzeteltje gelegd. Hij besefte dat hij veel vermoeider was dan hij dacht, maar slapen was er niet bij. De koele bries sloeg op zijn lichaam, en hij was blij dat hij ineengedoken toch enigszins beschermd bleef tegen te grote afkoeling.
Jaloers keek hij naar Lukas. Die zou geen kou hebben waarschijnlijk, zo veilig opgeborgen in de draagdoek, rustend tegen de warme buik van Fride.
Het gesprek met de twee dames spookte nog door zijn hoofd. Hij had dan ook niet door dat hij vol naar Fride keek, terwijl die de draagdoek losmaakte, haar slapende zoontje even aan Marthe gaf, de draagdoek opvouwde en poedelnaakt zich in het zeteltje zette.
Jan schrok op toen Fride hem een vraag stelde.
“Je kijkt zo, Jan. Ben je jaloers op Lukas ? Wil je ook eens zuigen ?”
Jan, half weggedommeld en zeker in gedachten verzonken, reageerde laat met een simpele “Ja, een beetje” op de eerste vraag van Fride, niet beseffend dat zij ook al lang haar tweede vraag had gesteld.

Verbouwereerd maar ook geïntrigeerd keek Fride hem aan.
“Meen je dat, Jan, wil je terug borstvoeding krijgen ?”
Jan had enkele seconden nodig om te begrijpen wat er verkeerd was aan zijn antwoord, en wat de vraag was waarop Fride dacht dat hij had geantwoord. Maar in de daaropvolgende seconde gingen zijn gedachten en gevoelens zwaar in overdrive.
Jan besefte dat Fride ‘terug borstvoeding’ had gezegd. Wat bedoelde ze daarmee ? Wist ze ervan dat hij enkele maanden ervoor bij Marthe aan de borst had gelegen ?
En wist ze dan ook van zijn ongelukjes die hij kreeg op dat moment. Nu was zijn luier nog droog, of tenminste, daar ging hij toch van uit omdat hij nog niet had geslapen voor zover hij zich kon herinneren.
Maar als hij nu bij Fride zou drinken, dan zou hij gegarandeerd beginnen plassen, zeker doordat het hierbuiten toch al frisser was en dit uitwerking had op zijn blaas. En wat zou Luc er wel niet van denken. Hij zou de man niet meer onder ogen durven komen.

Na enkele ogenblikken kreeg hij zijn gedachten toch op een rijtje. Maar nee, hij wou helemaal geen borstvoeding krijgen. Hij had geantwoord op het feit dat hij jaloers was op Lukas, niet op de tweede vraag van Fride.
Met dat hij Fride aankeek om te antwoorden, zag hij plots de naakte vrouw in het stoeltje vlak bij hem zitten. In plaats van een vloeiende uitleg waarom hij dacht dat zijn antwoord verkeerd was begrepen, kwam er niet veel meer dan gehakkel uit.
“Ik.. eh, Fride, ik dacht, eh, ik denk…. Fride, jij hebt…”
De twee dames moesten natuurlijk geen moeite doen om door te hebben dat Jan niet wist wat zeggen of hoe iets te zeggen. Marthe, die haar schoonbroer ondertussen al wel wat kende, stond recht en stapte op Jan af. Ze gaf Lukas resoluut in zijn handen.
Instinctmatig nam Jan het slapende hoopje aan, en legde hem geborgen tegen zich aan. Dit kleine rustmoment was voldoende voor Fride om hem bij zinnen te krijgen.

“Oké Jan. Laten we wel wezen. Je eerste reeks antwoorden was maar zwak. Proberen we het opnieuw ? Wat is het eerste dat je wil zeggen.”
“Jij bent naakt !”
Het kwam er zo spontaan en snel uit dat Fride en Marthe allebei in de lach schoten.
“Dat heb je goed opgemerkt. Ik ben naakt, ja. Je waarnemingsvermogen is dus niet aangetast. Daar ben ik blij om. Is er nog iets ?”
“Waarom ?”
“Waarom zijn de bananen krom ?”, was het ironische tegenantwoord van Fride.
Onwillekeurig moest Jan lachen met de opmerking van Fride. Ze ging dus niet akkoord met flou’e vragen.
“Waarom ben jij naakt ?”
“Gewoon, ik slaap dikwijls zo. En ik had geen zin om speciaal nog iets aan te doen. Ik heb gewoon daarjuist enkel de draagdoek aangedaan om hem te voeden. Ik zag Marthe zitten vanuit onze tent, dus ben ik maar naar haar toegegaan.”
“Vind je het niet raar om naakt naast Marthe te zitten. Heb je geen schrik dat ze opgewonden raakt puur van jou zo te zien ?”
“Zegt de zeventienjarige hetero man die mij even naakt ziet zitten als de lesbische vrouw. Heftig !!! Wie heeft het meest zijn hormonen onder controle.”
Ondanks het schemerdonker zag Jan een glimlach op het gezicht van Fride. Ze was helemaal in haar element. Ook Marthe kon Fride’s humor zeker smaken. Haar gegrinnik kende Jan ondertussen maar al te goed.
“Oké. Je wint. Dat was niet de meest intelligente vraag. Waarom vroeg je aan mij of terug borstvoeding wou ?”

Jan probeerde zo goed mogelijk zijn ademhaling rustig te houden toen hij deze vraag stelde. Zijn hart bonsde in zijn keel, en hij hoopte maar dat Fride niet door had hoe gespannen hij was.
“Jan, het leek me dat je jaloers op Lukas was omdat hij aan mijn borst lag. De manier waarop je naar me keek, gaf me de indruk dat je ook terug aan een borst wou liggen drinken.
Het was precies of je herinnerde je je dat je borstvoeding kreeg. Of heeft jullie moeder jullie niet de borst gegeven. Met een tweeling was dat voor haar misschien niet zo evident.”
“Fride, ik dacht geen moment aan borstvoeding, maar ik geef toe dat ik jaloers was op Lukas. Hij lag er lekker ingeduffeld en beschermd tegen je warme lichaam. Ik had het zelf eerder fris en had ook wel zin om tegen iemand aan te liggen.”
“Dus jij wijst mijn borsten af. Gezellig, hoor ! Fijne vriend ben jij. Weinig attent van jou, Jan. Ik had beter van je verwacht.”
Jan werd compleet uit zijn lood geslagen toen Fride dit zei, maar begreep al snel dat hij erdoor werd gesleurd doordat Marthe haar lach niet kon inhouden.

Jan was maar net terug wat gekalmeerd toen Marthe er een serieuze schep bovenop gooide.
“Fride, pas maar op voor Jan zijn slechte invloed. Hij was nog maar enkele weken onze babysit toen bij mij na zo goed als vier jaar de melkproductie is gestopt. Dat gebeurde zelfs niet rond de periode van de scheiding met Erik en diens overlijden.”
“Hij heeft je helemaal leeggezogen.”
“Volledig juist. Ik zou hem maar niet bij u laten drinken. Hij is veel te gulzig.”
Jan wist zich weer totaal geen houding te geven, dit natuurlijk tot groot jolijt van Marthe. Ze vermoedde wel dat Fride de dubbele boodschap van haar opmerking niet had begrepen. Iets wat Jan natuurlijk maar al te goed had begrepen. Voor de tweede keer in enkele minuten tijd kwam het gesprek angstvallig dicht bij het feit dat hij wel degelijk enkele keren bij Marthe de borst had gekregen.

Gelukkig voor Jan bleek dat Fride inderdaad niet had begrepen dat Marthe deels wel degelijk de waarheid had gezegd.
“Jan, ik wil jou ook wel enkele vragen stellen. Wat vind jij er bijvoorbeeld van dat ik hier volledig naakt tegenover jou zit ? Voor jou is dat neem ik aan toch ook niet alledaags.”
“Fride, los van het feit dat ik jou zot verklaar omdat ik het zelf eerder fris heb, doet het me eigenlijk niet zoveel. Ik ben helemaal niet opgewonden of zo, en dat komt door Marthe en Els. Die hebben me geleerd dat je ook gewoon van een lichaam kan genieten zonder dat dat seksueel gebonden moet zijn.”
“Daarom ook dat jij zo lichamelijk kan zijn met Marthe ?”
Marthe ging er verder op in.
“Klopt, Fride. En ik ben er zelf van overtuigd dat dat lang niet met iedereen lukt. Ons Els en ik zijn altijd heel lichamelijk geweest met elkaar, en we vonden het spijtig dat we dat niet met anderen konden delen. We zijn dan zelf ook ongelooflijk blij dat zowel Jan als Lies daar wel in meegaan.”
“Heb jij dan ook zo’n relatie met Lies, Jan ?”
“Ondertussen wel. En dat is ook nog maar sinds enkele weken. Ook de schuld van de De Ro’kes.”
“Zou je dat met andere mensen ook kunnen hebben ? Zo’n relatie dan , bedoel ik.”
“Persoonlijk denk ik het wel, maar het is wel heel belangrijk dat je er alle twee hetzelfde over denkt. Eerlijk gezegd zie ik het me niet met iemand anders doen op dit moment. Waarom stel je die vraag ?”
“Ik vind het wel fascinerend dat jullie er zo volwassen naar kijken. Marthe, jij wordt binnenkort drieëntwintig en jullie zijn er pas nog maar zeventien geworden. Zeven jaar geleden stond ik zeker zo ver nog niet.”

Het bleef even stil vooraleer Marthe verder ging.
“Zou je het nu kunnen ?”
“Nu wel, anders zat ik hier nu ook zo niet. Luc krijg ik zover niet. Die heeft er geen probleem mee om thuis naakt rond te wandelen, maar om dat ook tegenover anderen zo te doen, is denk ik voorbij zijn grens. Laat staan te aanvaarden dat anderen kunnen genieten van jouw lichaam.”
“Zou je het willen ?”
“Toch niet op zijn mondje gevallen, hé Marthe, onze kleine. Of ik het zou willen ? Ja, ergens wel, maar ik zou niet weten hoe er aan te beginnen. En het is zoals je zegt, Jan. Je moet er hetzelfde over denken, anders loopt het gegarandeerd mis. Hoe is dat bij jullie gegaan ?”
“Gegroeid. Marthe en ik hadden vanaf een heel goed contact, en Lies en Els. Op het moment dat Els en ik samen gingen, wist Lies niet dat ik Els haar vriend was, en Els wist niet dat Lies mijn zus was. En kort nadien bleek dat Marthe en Lies al langer contact hadden. De liefdesrelaties zijn dus ontstaan los van de lichamelijke relaties die we met de twee anderen hadden.”
“Dat merk je ook wel. Je merkt dat er ook een speciale band is tussen jou en Marthe en tussen Lies en Els. Heel mooi om te zien. Het doet me zo’n beetje denken aan zo’n geometrische figuur, vier driehoeken die mekaar bijeenhouden. Jullie vier kunnen niet zonder elkaar. Jullie houden mekaar bij elkaar.”
“Jij bedoelt een tetraëder. Dat belooft. De kristalstructuur van koolstof bestaat uit tetraëders.”
Vanuit het duister voelde Jan twee vragende blikken zijn richting uitkijken.
“Ik moet mij verbeteren. Er is een kristalstructuur van koolstof die die vorm gebruikt en dat is diamant. Daarom dat ik zeg dat dat belooft. Diamant krijg je niet kapot.”
“Ja, en het schittert zo mooi. Bedankt voor het compliment en voor de beschrijving, Fride.”

Op dat moment vond Lukas het gesprek welletjes. Jan had zijn benen terug opgetrokken om het wat warmer te hebben. Hij had al lang spijt dat hij was opgestaan om te drinken. Zijn pyjamashort verhulde niets, en zijn benen waren te bloot om ze naar benden te laten.
Lukas lag ineengedoken op Jan zijn schoot, zijn poep steunend tegen Jan zijn blote dijbeen. Dat dijbeen voelde op dat moment een blubberige massa die onder de poep kwam en zijn weg zocht in de weinige vrije holtes in Lukas zijn luier.
De geur was navenant. Fride, wiens moederinstinct vertrouwd was met het opvangen van de geluiden van kakkende baby’s, vroeg vrijwel direct hoe erg het was.
“Niet zo veel, denk ik, maar wel plat. Je gaat je werk hebben.”
“Jan, dat zie je toch zelf dat Fride zo niet naar de EHBO-tent kan. Die kan toch niet in hare pure daar Lukas gaan verschonen. Komaan, doe jij het eventjes. Misschien mag je als je terug bent met Lukas nog wel even een slaapmutsje zuigen bij haar.”
Ook nu weer liet Jan zich grandioos bedotten. Niet alleen was hij terug van slag door wat Marthe zei, maar in plaats van te zeggen dat Marthe ook kleren aan had en een baby kon verschonen, gaf hij Fride de kans de situatie weer volledig in zijn nadeel te verdraaien.
“Jan, ik vind het heel fijn dat je Lukas even een propere luier gaat geven. Alles zal al voor je klaarstaan als je met hem terug bent.”
Verder reageren had geen nut, waarop Jan maar vertrok. Hij hoorde achter zich de stoeltjes bij elkaar gevouwen worden. Met een klein hartje verschoonde hij de jongste kampbewoner, die zelfs in het fellere licht van de EHBO-tent verder bleef maffen.

Toen hij terug kwam, zag hij dat Fride klaar stond om Lukas over te nemen.
“Wat denk je, Jan ? Slaapmutsje ?”
“Fride, ik kan dat toch niet maken. Wat moet Luc er wel niet van denken ? En ik zou je pijn kunnen doen. Sorry, Fride, liever niet.”
“Jan, besef je niet dat wij je al heel de tijd erdoor aan het sleuren zijn. Je bent veel te goedgelovig. Als je het echt zou willen, dan zou ik het nog wel doen, eerlijk gezegd, maar eigenlijk waren we er wel gerust in dat je ging weigeren. Alleen ben je geweldig schattig als je zo hulpeloos bent.”
Met een dikke knuffel en een slaapwelzoen nam Fride afscheid van Marthe en Jan. Toen Jan naar zijn compartiment wou terug gaan, hield Marthe hem tegen.
“Goesting om bij mij te liggen ? Niet dat je nog veel keuze hebt, want ik heb je matras en slaapzak al bij mij gelegd.”
Jan werd heerlijk warm van binnen. Gewoon het feit dat hij dicht bij Marthe kon liggen, vond hij al veel fijner dan nu alleen te moeten gaan slapen. Hij ging dan ook met plezier in op haar voorstel.
“Zeg Marthe, dat was daarstraks toch maar gewaagd van jou, toen met die borstvoeding. Ik kreeg het behoorlijk benauwd.”
“Dag weet ik, man. Daarvoor deed ik het ook. Af en toe iets spannend doen in je leven kan geen kwaad.”


De volgende ochtend verliep voor de kookploeg zoals alle andere dagen, maar na het ontbijt begon de grote uitdaging. Alle overschotten werden bij elkaar gezet, en er werd besloten wat ze er mee konden doen om de hoop zo klein mogelijk te krijgen.
Tijdens de brainstormsessie met de volledige ploeg, kwam Sally Luc halen. Na een vijf minuutjes werd ook Steph weggeroepen. Niemand van de rest van de kookploeg vond dit vreemd. Jan was wel nieuwsgierig geworden waarom die twee werden weggeroepen, maar gooide zich volop terug in het bedenken van hapjes.
Een kwartiertje later kwam Sally terug de keuken binnen. Nu werd gevraagd of Jan kon meekomen. Jan brandde van nieuwsgierigheid, vond het zeker spannend, maar zag wel aan de rest van de kookploeg dat iedereen nu naar hem keek, waar ze dat bij Luc en Steph niet hadden gedaan.
Vooral het feit dat Sally niets zei, zelfs niet naar waar ze gingen, vond Jan maar vreemd. Gelukkig moesten ze niet ver, gewoon in de leidingstent. Daar aangekomen wist Jan niet wat hij zag. Sally zette zich uiterst rechts aan een tafel waar ook Ugh, Luc, Steph, Els en Lies zaten.
Voor de tafel stond één stoel, en Jan werd duidelijk gemaakt dat hij daar moest gaan zitten. Niks op zijn gemak slenterde Jan naar de stoel. Nadat hij zat, nam Ugh het woord.
“Jan, merci voor te komen. Wij hebben straks één vraag voor jou, maar Luc wil je ook eerst nog wat vragen stellen.”
 
Laatst bewerkt:

lucsje66

Toplid
Terug een heel mooi stuk dat erbij is gekomen, maar wat een cliffhanger. Op dat moment stoppen met het hoofdstuk is echt niet goed voor de gemoedsrust. Kan dus niet wachten wat het volgende hoofdstuk zal brengen en ik hoop dat het er vlug is.
 

Natje87

Beginneling
Wat een heerlijke hoofdstukken schrijf je!
Elke keer als ik ze lees zit ik helemaal in het verhaal. Ik hoop dat je nog veeeel inspiratie houdt ;)
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 68

“Dag Marthe ! Hallo meid ! Ik verwachtte je telefoontje al halvelings. Hoe is het daar geweest ? Heb je het overleefd ?”
“Mama, ’t is Lies. Marthe is zelf te druk bezig in de keuken, en ik heb net enkele minuutjes vrij. Ze vroeg me jouw te bellen om concreet af te spreken voor morgen.”
“Dag meisje. Hoe is jouw eerste kamp als leidster bevallen ? Alles in orde ?”
“Absoluut, mama ! Maar ik ben wel stikkapot.”
“En Marthe en Jan ? En Els ? Hoe gaat het met hen ?”
“Hetzelfde. Het is een superplezant kamp geweest, maar we zijn wel allemaal stikkapot. Misschien Marthe net ietsje minder. Die weet dat al beter te doseren.
En we hebben ‘k weet nie hoeveel chance met het weer. En ook voor vandaag lijkt het over te blijven. We hadden schrik dat het zou gaan regenen, maar het ziet er naar uit dat het terug gaat opentrekken.”
“Ik hoor het gewoon aan je stem dat je tevreden bent, meisje. Ik ben blij voor jullie. Wat wilden jullie aan mij vragen, want ik neem aan dat dat de reden is dat jullie bellen ?”
“Ja, Marthe heeft een vraagje. Kijk, Els en ik gaan morgen met de bus mee naar huis komen, en wij blijven gewoon aan het lokaal. Marthe neemt Fride mee en gaat Lukas en Lieke ook meepakken samen met ons Ella.
Ze gaat Fride met haar kinderen afzetten bij Frida haar schoonouders, maar zou dan naar jou willen komen voor een douche te pakken. En is het mogelijk dat ons Ella morgennacht bij jou blijft ?”
“Dat is zeker mogelijk. Weet Erica al van iets ? Die wil ook weten wat jullie van plan zijn.”
“Ik denk niet dat Marthe er al mee gebeld heeft. Kan jij dat anders doen ? Pleeeeaaaase ?”
“In orde, schat. Ik bel er wel mee. Ik heb me trouwens rot geamuseerd op de barbecue van hun tante Greet. Heel fijne familie hebben ze.”
“Merci, mama.”
“Nog niet inleggen, hé Lies. Je hebt nog niets gezegd over onze Jan. Wat gaat die doen ?”
“Die gaat morgennamiddag de boel hier mee afsluiten samen met de Waf en Luc. Die sluiten dan nadien aan bij de opruim.”
“En nadien ? Zie ik jullie morgen nog ?”
“Het is de bedoeling dat we met heel de leiding en de kookploeg gaan eten na de opruim. Er zou een restaurantje zijn gereserveerd, maar ik weet niet het welk. Na het eten wilden we eigenlijk met ons vieren naar Marthe thuis gaan.”
“Dus ik zie jullie pas donderdag ?”
“Eigenlijk wel. Sorry hoor, mama !”
“Geen probleem, meisje. Je bent groot genoeg. En onze Jan ziet dat ook zitten ?”
“Absoluut mama. Onze Jan heeft trouwens nog belangrijk nieuws voor jou, maar ik ga hem dat zelf laten vertellen.”
“Els is toch niet zwanger, hé !”
“Nee, mama, echt niet. Of toch niet voor zover ik weet. Nee, hetgeen hij gaat vertellen gaat over iets totaal anders. Je zult wel zien.”
“Da’s eigenlijk niet zo mooi van jou, Liesje. Nu is de verrassing al een beetje weg. Maar zo te horen is het iets dat jou enorm blij maakt. Ik ben benieuwd.”
“Mama, ze doen hier teken dat ik moet komen. Dada, hé mama ! Tot donderdag.”

Mia legde haar GSM neer en kon een glimlach niet onderdrukken, wat haar collega niet ontging.
“De dochter ?”
“Ja, ze komen morgen terug van het kamp. Ik zal toch blij zijn als ze thuis zijn. Ze vinden het zelfs nodig morgen nog een extra nachtje weg te blijven. Ik zie ze pas donderdag.”
“Ze worden groot, hé. Wacht maar als ze volgend jaar gaan studeren. Dan zie je ze met sprongen groter worden.”
“Ik weet het. Ik ben al lang blij dat ik voortaan mag oppassen op het dochtertje van Marthe. Ik ben nu wel veel vroeger als verwacht moeke, maar dat kind is echt een schatje. Ik zou ze niet meer kunnen missen.”
Het was Mia trouwens niet ontgaan dat Lies het had gehad over ‘ons Ella’. Ofwel deed ze dat bewust om haar moeder te testen, maar het kon evengoed zijn dat Lies Ella inderdaad beschouwde als deel van haar gezin. Ella had die keuze al lang gemaakt, maar tien dagen zich terugtrekken uit de wereld kon ook Lies gevoelsmatig natuurlijk wel veranderen.

Jan was blij dat hij aan Ella kon beginnen. Hij had aan Steph gezegd dat hij de volledige middagslaaproutine voor zijn rekening zou nemen. Hij hoopte op die manier wat tot rust te komen, maar nu moest hij toegeven dat hij helemaal niet rustig was.
Zowel bij Lieke als bij Elia was het billenzalf smeren geen schitterend succes geweest. Lieke had een beduidend dikkere laag zalf op haar billetjes gekregen dan voorzien doordat hij van zenuwachtigheid te hard duwde op de tube.
En Elia had enkele minuten langer op het verschoonkussen gelegen doordat hij te bruut zalf had gesmeerd rond het penisje, waardoor de zalf veel dieper zat dan de bedoeling was. Jan zag zich wel verplicht dat eerst proper te maken.
Nu kon hij eindelijk aan Ella beginnen. Niet alleen liet die veel toe van hem, maar ook was ze de laatste. Bij haar was het uitkleden gelukkig heel gemakkelijk. Hij wist niet hoe het kwam, maar Ella liep al heel de dag bloot rond met alleen een luier aan.
Zowel Lies als Marthe hadden haar zomerkleedje al een keer terug aangedaan, maar Ella had geen zin in dit kleedje want ze deed het twee keer zelf terug uit. Na de tweede keer besloot Marthe dan maar het zo te laten.
Ook bij Ella kwam de zalf rianter uit de tube dan voorzien, maar deze keer vond Jan dat niet erg. Ella had al enkele dagen last van een schrale huid op haar poep. De zalf kon dat wat verlichten.
Nadat hij de kleuter haar fopspeen had gegeven en in het reisbedje had gelegd, bleef hij nog even kijken. Ella lag binnen te minuut te knorren, net zoals de andere vier die al langer in hun boxen lagen. Hij was er zeker van dat ze deze keer niet bij elkaar zouden kruipen, zoals op de andere dagen.
Jan besefte plots dat hij met enige jaloezie naar de kindjes lag te kijken. Alle vijf hadden ze hun fopspeen in, en Jan verlangde op dat moment zelf naar zijn eigen fopspeen. Als hij die had gehad, dan had hij misschien zijn spanning weg gekregen.

Hij had niet veel zin om al terug te gaan naar de keuken. Hij liep met veel te veel twijfels rond, en was er nog steeds niet uit of hij wel een goede keuze had gemaakt.
Om toch maar te proberen kalmeren, zette hij zich naast de box waar Rina en Elia in lagen te slapen. Hij had gezien dat Rina haar fopspeen uit haar mond was gevallen.
In de stof van de reisbox waren onderaan over de volledige breedte grote mazen gestikt, eigenlijk verluchtingsgaten, te klein voor een babyhoofd, maar Jan met zijn eerder magere armen kon er zeker door om haar speen in haar mond te doen.
Jan kon jammer genoeg voor hem niet beletten dat Rina zijn hand vastnam toen ze de speen in haar mond voelde komen. Jan probeerde weg te trekken, maar Rina liet niet los. Zelfs meer, had ze zijn hand eerst met één hand vastgepakt, na Jan zijn poging om los te komen nam ze zijn hand stevig vast met haar twee handjes, en drukte ze deze tegen haar kaak als een knuffel.
Jan had geen zin om de strijd aan te gaan met de dochter van Hilde. Gelukkig voor hem had Rina zich naar de zijkant van de box gedraaid, zodat hij licht onderuit gezakt zich toch nog redelijk comfortabel tegen de buitenkant van de box kon leggen.

Jan kalmeerde zelf ook van de ademhaling van het meisje die hij op zijn pols voelde. Hij kon als hij wilde zeker zijn hand loskrijgen, maar hij was zelf blij dat hij nog even wat tijd voor zichzelf had.
Ongewild dacht hij terug aan wat enkele uren daarvoor gebeurd was, te beginnen met Luc. Die bracht hem als eerste in de war met zijn vraag.
“Jan, ik weet dat dit raar overkomt, maar dat wordt later duidelijk wat hier de bedoeling van is. Weet jij nog onze vraag voor jou toen wij de eerste keer met de kookploeg samenkwamen, toen bij de ouders van Hilde ?”
“Onze vraag ? De kookploeg heeft me toen toch niet echt een vraag gesteld ?”
“Niet de kookploeg, Jan, Fride en ik.”
“Hebben jullie me toen een vraag gesteld ?”
“Ja, vlak voor we doorgingen. Babysitten ?”
Jan had al bange voorgevoelens gekregen toen hij Luc hierover hoorde beginnen. Voor hem was het een compleet uitgemaakte zaak dat hij vanaf september bij hen op vrijdag zou gaan babysitten. Hij was zo gesteld geraakt op Lukas en Lieke dat hij nu de link niet meer legde met het gesprek bij de ouders van Hilde en Luc thuis.
“Luc, sorry. Tuurlijk herinner ik me jullie vraag. Ik kom nog altijd heel graag bij jullie babysitten. Ik zat alleen teveel met mijn hoofd bij het kamp en de kookploeg.”
“Dat begrijp ik, Jan. Maar er is een klein probleempje. Kijk, tot juni waren de repetities van de toneelvereniging altijd op vrijdag, maar nu is op de ledenvergadering beslist dit te verhuizen naar zaterdag.
Daarom mijn vraag die ik wil stellen. Zie jij het zitten om in plaats van vrijdag op zaterdagavond bij ons te komen babysitten ? Ik begrijp het heel goed mocht je dit niet zien zitten, want je wil ook uitgaan en zo, maar Fride en ik zouden in ieder geval heel graag hebben dat je ja zegt.”
Jan slaakte een zucht van opluchting. Wat maakte het voor hem uit op welke dag hij kon babysitten. Als hij maar die twee snotapen kon verzorgen.
“Luc, daar moet ik zelfs niet over nadenken. Voor mij maakt het geen barst uit of ik op vrijdag kom of op zaterdag, dus ja, ik kom op zaterdag.”
“Mooi. Ik weet van Marthe dat je bij haar een keer hebt blijven slapen. Ik ga eerlijk zijn, de kans dat je dat bij ons ook moet doen, is vrij groot. Zeker omdat we weten dat jij er bent, is de kans vrij groot dat het regelmatig vroeg gaat worden.
Ik stel voor dat we voor jou gewoon bij ons thuis het nodige slaapgerief voorzien, zodat je altijd kan blijven slapen als je wil en je het niet elke keer moet meezeulen.”
De evidentie waarmee Luc dit zei, verraste Jan wel. Er werd zelfs niet gevraagd of hij er mee akkoord ging om te blijven slapen. En met het slaapgerief besefte Jan ook wel dat daarmee ook een pak luiers werd bedoeld.

Jan was nog volop bezig de informatie te vatten die Luc had gezegd toen Steph hem opnieuw aansprak.
“Jan, ik ben blij voor je dat je ja hebt gezegd tegen Luc. Nu, Els en Lies hadden me al gezegd dat je sowieso ja ging zeggen, en eerlijk gezegd hoopte iedereen aan tafel dat je ja ging zeggen.”
Jan snapte langs geen kanten waarom Steph dit zei, en waarom net zij dit zei. Zij had toch geen uitstaans of hij nu wel of niet ging babysitten. Zijn onbegrijpende blik in haar richting deed haar in eerste instantie glimlachen, maar ze begreep ook wel dat hij niet wist wat hij daar zat te doen.
“Jan, laat mij eerst uitleggen wat ik hier zit te doen. Gisteren heeft de leidingsploeg aan mij en Waf gevraagd of we geen volwassen begeleider van de groep willen worden. De leiding had eerst aan Luc en Fride gedacht, maar zij zagen dat niet zitten met hun kleintjes. Luc heeft dan onze namen ingefluisterd.”
Nog steeds kwam er geen afdoende verhelderende blik in Jan zijn ogen, wat Steph deed verder gaan.
“Jan, de Waf en ik gaan de leiding mee volgen en helpen bij vragen voor andere verenigingen, en met het beheer van de lokalen en zo. Daarom dat ik hier nu ook zit, als deel van de leidingsploeg. Ik had zelf liever gehad dat Waf hier zat, maar die is op dit moment meer nodig in de keuken.”
“En wat heeft dat nu met mij te maken ?”
Nu was het Els die het even overnam.
“Schatje, je bent echt niet op je gemak, hé. We gaan je echt niet opeten, hoor. Het zal je sebiet wel duidelijk worden. Vertrouw op ons.”
Haar liefdevolle blik deed hem inderdaad terug wat van zijn zenuwen verliezen.

Alleen was dat van heel korte duur. Sally nam nu over op een manier die Jan zo mogelijk nog meer de muren deed oplopen.
“Jan, we gaan jou voor de keuze laten hoe je de vraag gesteld wilt horen, de korte of de lange weg. Bij de korte weg krijg je eerst jouw vraag, moet je antwoorden, en krijg je daarna de gevolgen van jou antwoord te horen. Bij de lange weg is het net andersom. Dan krijg je eerst de volledige context, en daarna krijg je jouw vraag en moet je antwoorden. Welke weg kies je ?”
Er was niks dat Jan hatelijker vond dan zo’n keuze te krijgen. Het was duidelijk dat er een serieuze vraag kwam, en dat de gevolgen wel eens op meer mensen betrekking zouden kunnen hebben dan op hemzelf. Langs de andere kant zou hij het nog veel moeilijker hebben als hij de volledige context kende.
“Doe maar de, eh, …, lange weg. Toch wel.”

“Mia, wat heb ik u gezegd. Onze kleintjes worden groot. En je mag er zeker van zijn dat ons Marthe met dat idee is afgekomen. Die is zelf ook terug haar tweede jeugd aan het ontdekken. Die heeft ook tien dagen op Lies haar lijf moeten zien zonder er deftig te mogen aankomen. Je vergeet dat die ook nog 23 moet worden.”
“Vertrouw jij Els en onze Jan ?”
“Meiske, we zullen wel moeten, hé. Ik ga niet naast hun bed staan. Nee, eerlijk, ik denk dat je daar wel gerust in kan zijn. Ons Els zal geen domme dingen op dat vlak. Ze weet dat ze extra voorzichtig moet zijn. Ze mag de pil niet pakken.”
“Hoe bedoel je, ze mag de pil niet pakken ?”
“Nee, heeft Jan er nog niets van tegen je gezegd ? Ons Els is één van de weinigen die niet goed reageert op de pil. Haar cyclus geraakt compleet verstoord, en het veroorzaakt zeer hevige stemmingswisselingen.
Haar gynaecoloog zei dat die allergie eigenlijk een goed teken was, want alle patiënten die hij kende met dat probleem, hadden nadien allemaal heel goede zwangerschappen en supergezonde kinderen op de wereld gezet.”
“Dus we gaan nog gezonde kleinkinderen krijgen. Da’s fijn om naar uit te kijken. Ik hoop alleen dat dat dan niet binnen negen maanden is. Nu, effe serieus, moet ‘k ik Els een donderdag anders bij Marthe gaan oppikken, en naar jullie brengen ? Ik moet toch ook mijn eigen gasten gaan halen.”
“Da’s lief aangeboden, maar ik ben er eigenlijk zeker van dat ons Marthe den donderdag ook naar ons wil komen, al was het maar dat Ella ons terug ziet. En anders, hé, waarom komen jullie niet gewoon donderdagavond allemaal naar ons ?
Ik geloof nooit dat ons Els en Lies dan nog terug in het lokaal worden verwacht. Jullie Jan heeft nog verlof, en ook ons Marthe heeft nog de rest van de week vrijaf, dus we moeten naar niets zien.”
“Oh, dat is een plezant voorstel. Maar we zijn nu wel de plannen van onze kinderen zelf aan het invullen. Moeten we het hen niet eerst vragen ?”
“Ons Marthe wel. De rest niet, die zijn nog minderjarig, die hebben niks te zeggen. Ik zorg er wel voor dat ik ons Marthe te pakken krijg.”
Toen Mia de telefoon neerlegde, moest ze terug glimlachen om de opmerking van Erica. Ze wist direct waarom ze zo goed overeen kwam met de moeder van haar twee schoonkinderen. Als het er op aan kwam, zaten ze qua opvoeding op juist dezelfde lijn.

“Broertje, jij weet dat Els en ik eigenlijk nog geen leiding hadden moeten zijn dit jaar. Het was de bedoeling dat wij eigenlijk nog een jaar langer lid zouden blijven en op die manier klaargestoomd zouden worden om leiding te worden. We zijn leiding moeten worden omdat er gewoon te weinig leiding over was.”
Jan knikte naar Lies. Hij wist nog hoe ambetant zijn zus thuis was gekomen van het vorige kamp, puur door onzekerheid of ze wel een goede leidster zou worden. Drie dagen had dat toen geduurd vooraleer hij tegen haar mocht spreken.
“We zouden eigenlijk graag hebben dat de oudste afdeling terug kan opgestart worden. De leden zijn zelf ook vragende partij. Alleen gaat dat wel betekenen dat er minstens één iemand van de leiding bij die groep zal moeten staan.”
“We hebben allemaal gezien hoe de kinderen waar je mee gespeeld hebt dol op jou zijn. En de manier waarop jij onze jongste leden verzorgde, doet niemand jou na.”
Jan verwachtte dat Sally zou verder gaan met de uitleg nadat ze hat had overgenomen van Lies, maar het was uiteindelijk Ugh die de vraag stelde die Jan ondertussen al voelde aankomen.
“Jan, we hebben jou leren kennen als iemand met een enorm hart voor kinderen, maar ook iemand die zich vol kan geven in het spel. Wij, de leidingsploeg, zouden jou heel graag volgend jaar verwelkomen als deel van onze ploeg.”

Nog voor Jan kon reageren, vulde Steph zijn gedachten al verder in.
“Jan, ik begrijp dat jij uit de lucht valt, maar we hebben dit voorstel al veel eerder met de kookploeg besproken. En wij als kookploeg hebben ook aan de leiding gesteld dat er dan voor volgend jaar op het kamp een deftige oplossing moet gevonden worden zodat jij beschikbaar kan blijven voor de kinderverzorging en de keuken.
Voor ons was jij van onschatbare waarde, misschien niet zozeer voor je kookkunsten, maar je kinderopvangkunsten doet niemand jou na. Ik heb meer dan eens naar jou zitten kijken hoe jij de verzorging van de kleintjes deed om er zelf van te leren.”
Toen Jan dit laatste hoorde, stond hij nog meer met zijn mond vol tanden. Steph was altijd degene die andere mensen het goede van henzelf kon doen inzien, maar dat zij hem als voorbeeld beschouwde, had hij toch ook niet verwacht. Steph ging echter onverstoorbaar verder.
“Nu, ik kan je wel verzekeren dat er voor volgend jaar op het kamp al zeker geen probleem is, want we zijn er over aan het denken om, als jij er zou bij komen, op het kamp elke morgenactiviteit te laten ondersteunen door de oudste groep. Als jij dan in de keuken nodig bent, dan kan dat.
Voor alles is er een oplossing uit te werken. Het zal alleen de vraag zijn wat jij zelf wilt. Zie jij het zitten om er voortaan elke zondag te staan, en ook eigenlijk elke vrijdag op de vergadering ?”

Jan had nog een herinnering dat Els naast hem stond en hem zachtjes een kus op de mond gaf. Dat maakte de kus niet minder aangenaam, en hij gaf zich vol over aan haar aanraking.
“Zoetje, kan je niet beter voortaan altijd een luier dragen. Het begint precies een gewoonte van je te worden.“
Jan, nog nagenietend van het feit dat Els hem na het gesprek nog even was komen begroeten, begreep niet wat er aan de hand was, want dat had Els niet gezegd.
Hij deed zijn ogen open en zag dat Els zijn broek al had uitgedaan. Zijn onderbroek was kletsnat, en zijn urine was gelukkig voor hem op het grondzeil weggedreven van de boxen.
“Dag slaapkopje. Jij kan echt wel overal in slaap vallen blijkbaar. Kom, sta recht en help mee alles op te ruimen. Ik zal zo direct even een propere broek en onderbroek voor je gaan halen.”
Jan besefte nu pas dat hij het gesprek van die morgen terug had gedroomd, of toch op zijn minst een gedeelte ervan. Snel probeerde hij op te staan, maar realiseerde zich te laat dat zijn arm nog werd vastgehouden door Rina.
Rina, nog steeds vastslapend, voelde wel de voor haar onaangename verandering in Jan zijn arm en trok zijn arm terug goed tot onder haar gezicht.
Els zag dit gebeuren. Ze moest alle moeite van de wereld doen om het niet te bescheuren van het lachen, maar hielp daarna Jan wel zich te bevrijden als Rina haar nieuwe slaapknuffel.
Beschaamd stond hij op. Hij voelde de druppels pipi van zijn onderbroek naar beneden glijden.
“Oh, zoetje, je bent echt nog niet wakker, hé vent. Je staat hier gewoon nog verder pipi te doen. Probeer het eens tegen te houden. Komaan, en pak dan een vod hiernaast en kuis het op.”
Jan zijn gemoed zakte nog verder in zijn spreekwoordelijke schoenen. Jan voelde niet eens dat hij gewoon zijn pipi verder aan het loslaten was, zo nat was hij al. Hij keek naar beneden en zag inderdaad een vers plasje urine aan zijn voeten liggen, een plasje dat onmogelijk alleen van wat druppels afkomstig kon zijn.

Het avondeten was zoals gebruikelijk een groot smoskesfestijn met op de barbecue gebakken vlees. Als alles goed ging zou het laatste vlees gebakken moeten zijn een twintig minuutjes voor het kampvuur werd aangestoken. Dan had ook de oudste groep nog tijd om zich om te kleden, en zou een nog gloeiend kooltje gebruikt worden om het kampvuur in gang te zetten.
Anders dan de dagen ervoor werd er nu wel een volgorde in leeftijd gerespecteerd voor het eten. Niet alleen deden de jongsten langer over hun smoskes, maar dan kon er ook meer tijd gestoken worden in hun avondverzorging.
In tegenstelling tot de andere dagen werd Jan vrijgesteld van de avondverzorging voor de kleinsten. Fride en Hilde zouden dit terug over pakken. Daarom dat Els hem bij zich riep na een tijdje.
“Jan, over tien minuten beginnen we aan mijne groep. Ga naar de wc, pak een luier en je pyjama en kom naar de EHBO-tent.”
Jan had zijn luier en pyjama al in zijn hand en zat op de wc, toen hij eigenlijk pas door had dat hij slaafs Els volgde. Waarom moest hij dat nu al pakken ? Er was toch nog tijd genoeg om zich later klaar te maken.

Aangekomen in de EHBO-tent waren Rina en Ella aan de beurt. Tegenover Hilde en Fride schaamde hij zich niet meer dat hij een luier moest dragen, maar toch werd hij nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt.
“Zeg Jan, het is wel goed te zien waar jij daarstraks in jouw broek hebt geplast. Op de plaatsen waar je pipi is gekomen, is het grondzeil heel wat properder.”
Jan kromp ineen van de opmerking van Fride, maar moest haar wel gelijk geven. Op de twee plaatsen waar zich plasjes pipi hadden gevormd, lag er eigenlijk geen zand en stof meer op het zeil.
Els stond ook al klaar, in nachtkostuum. Nog voor hij iets kon vragen, trok ze hem mee naar het bed. Ze deed zijn t-shirt uit, trok zijn broek en onderbroek tot op zijn enkels en duwde hem op bed. Ze deed zijn sandalen uit, en trok daarna zijn broek en onderbroek verder van zijn benen.
Ze griste de luier uit zijn handen, en vouwde hem goed hoorbaar open en schoof hem onder haar vriend. Ook de kleefstrips werden goed hoorbaar losgetrokken en vastgekleefd.
Daarna werd hij rechtgetrokken, en werd de pyjamabroek voorgehouden. Gedwee stapte Jan er in, en voelde hoe Els hem over de luier schoof. Ook zijn pyjamavest werd hem omgedaan. Jan kon totaal niet volgen waarom dit gebeurde of wat er aan de hand was, en volgde Els maar gewoon.
Nadat ook zijn sandalen door Els waren aangedaan en vastgemaakt, trok ze hem mee terug naar de plaats waar Fride en Hilde bezig waren het laatste aan het opruimen. Fride had net Lukas terug in de draagdoek gewikkeld.
“Voila, ons laatste baby’tje is ook klaar. Laat de grotere kinderen maar komen.”
Jan keek verbaasd en vol schrik naar Els, maar die reageerde pas nadat Hilde en Fride vertrokken waren met de vijf kleintjes.
“Zoeteke, geen paniek. Ze weten van niks. Echt niet. Ik had alleen gewed met hen dat het mij zou lukken je volledig klaar te maken zonder dat je zou protesteren. En ik heb gewonnen.”
Jan had zin om kwaad te zijn, maar besefte dat hij ook maar gewoon alles had gedaan wat Els had gevraagd, al dan niet met woorden. Ze wist als geen ander dat hij vatbaar was voor zo’n handelingen.

Hij kreeg trouwens geen tijd meer om er veel heisa rond te maken, want op dat moment kwamen de eerste leden van Els haar groep binnen voor hun medicijnen of luiers.
Net zoals al eerder op het kamp gebeurde, sloot Jan zijn verzorgingsmoment af met Anje die de tent binnenkwam.
“Goeienavond Bambino. Klaar voor een laatste nachtje met luier ?”
“Het gaat mijn laatste avond niet zijn. Ik zal er morgen ook wel één om krijgen van mama. Die riskeert dat niet dat ik in bed plas.”
“Ik dacht dat je dat niet deed ?”
“Nee. Doe ik ook niet. Alleen, als ik heel moe ben, gebeurt dat nog wel eens een keer.”
“Dat is niet fijn voor je, meid. Je hebt toch niet meer bewust in je luier geplast, hé.”
“Neenee. Bewust niet. Maar ik had vandenacht wel prijs. Daarom dat ik er morgen wel één zal moeten aan doen van mama.”
“Bambino, je moet maar denken dat je vanavond niet de enige bent die met een luier rondloopt. Komaan, doe je slaapkleedje naar omhoog en ga op het bed liggen. Dan kan ik je luier aandoen.”

De zon was begonnen aan haar laatste stuiptrekkingen toen Ugh het woord nam. Iedereen zat in een grote kring rond het opgestapelde hout. Jan had zich bij Els haar groep gezet, en had één van de luierkindjes op schoot.
“Gasten, sommigen onder jullie hebben er al iets van opgevangen maar nu kunnen we het officieel maken. Volgend jaar komt er terug een zesde afdeling.”
Groot gejuich vanuit de oudste afdeling, die op dat moment al wisten wat er stond te gebeuren.
“Wij kunnen ook aankondigen dat Steph en Waf ons, de leiding, vanaf volgend jaar mee zullen ondersteunen als volwassen begeleider.”
Nu werd er niet meer alleen gejuichd door de oudste afdeling , maar ook door de leiding en ook leden van de jongere afdelingen die één van beiden als leiding hadden gehad.
“En het belangrijkste houd ik voor het laatste. Wij hebben vanmorgen toch een leidingsgerecht georganiseerd.”
Nu scherpten heel veel leden hun oren. Dit nieuws was volledig nieuw voor hen. Heel wat van Els haar groep keken echter in hun richting, niet wetende wat er aan de hand was.
“Voor de nieuwen onder ons zal ik het uitleggen. Een leidingsgerecht is een traditie die we elk jaar houden, maar waarvan we dachten dat het dit jaar niet nodig was. Op een leidingsgerecht wordt elke nieuwe kandidaat-leiding op de rooster gelegd door de voltallige leiding, om uit te maken of ze wel goede leiding zullen zijn.
Vanmorgen was het een klein beetje anders dan anders. Niet alleen was het niet de voltallige leidingsploeg die het deed, maar ook hebben wij zelf aan iemand gevraagd of hij het niet zag zitten om in de leiding te komen.
Wij zijn dan ook heel blij om te kunnen zeggen dat Jan vanaf vanavond ook bij de leiding hoort.”
Was er gejuich bij het eerste nieuws, en nog veel meer gejuich bij het tweede nieuws dat Ugh bracht, niks stelde dat voor bij de explosie van geluid die losbarstte nadat Ugh dit nieuws bracht.
Zowat de volledige groep van Els probeerde op de één of andere manier op hem te komen liggen, waardoor Jan al snel zelf languit op de grond lag.
Elk lid dat er in slaagde iets of wat in de buurt van zijn oren te komen, vroeg, of eerder riep om boven de rest uit te komen,
“Jan, jij wordt volgend jaar toch onze leider ? Jan, please, ik wil heel graag bij jou zitten.”
Het spervuur van vragen werd gevolgd door een probeersel van knuffel vooraleer een ander kind net het zelfde probeerde.
Pas na enkele minuten kwam de rust wat terug en werd het Jan gegund terug recht te gaan zitten. Ugh richtte zich nu rechtstreeks tot hem.
“Jan, we hebben nog een andere traditie die dit jaar doorbroken wordt. Normaal gezien wordt het kampvuur aangestoken door het jongste lid van de leiding. Ook dit jaar, net zoals vorig jaar, zou dat Jorre zijn. Ze zou dan twee keer na mekaar het vuur hebben mogen aansteken, maar ze vond het niet meer dan terecht dat we de eer aan jou laten.
Daarom dus, Jan, kom recht en laat zien dat je een vuurtje kan stoken.”

Ook nu voelde Jan zich niets op zijn gemak. Hij wist nu wel hoe je een vuur kon maken door een papier in brand te steken en dan te voeden met brandstof, maar om te vertrekken van gloeiende kooltjes, en dan ineens met een publiek van over de honderd man, dan vond hij toch maar griezelig.
Met knikkende knieën pikte hij met een tang kooltjes uit de barbecue en legde die op het klaarliggende karton. Snel stapte hij naar het vuur, legde de kooltjes in het verfrommelde papier en boog voorover om te blazen.
Hij voelde dat de ondergaande zon recht achter hem stond en zijn achterste vol belichtte. Tot overmaat van ramp kroop zijn pyjamavest naar omhoog tijdens het bukken. Alle leden achter hem hadden vol bekijks op de luier die boven zijn broek uit kwam.
 
Laatst bewerkt:

lucsje66

Toplid
Weer een schitterend stuk. Aan de vooravond van de grote vakantie hier in België zullen er terug heel wat kinderen een aantal luiers in hun bagage stoppen voor op reis of op kamp. De drynites zullen terug als zoete broodjes verkocht worden.
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 69

“Kijk, mama, kijk, die daar naast de camion. Dat is Jan, en die wordt volgend jaar onze leider.”
Bernd sleurde zijn moeder mee terwijl hij richting Jan liep om afscheid te nemen.
“Hallo Jan, kijk, dat is ons mama. Mama, dat is Jan. Die heeft mij elke avond geholpen.”
“Dag Jan. Ik ben Lianne, de mama van Bernd en Anje. Naar het schijnt zijt gij de schuldige die ons Anje een bijnaam heeft gedoopt ?”
Jan durfde even niet in de ogen van Lianne kijken. Hij wist niet of zij wel zo gelukkig was met het feit dat haar dochter een bijnaam had gekregen. Dat veranderde al snel toen hij de ondeugend stralende ogen van Anje zag.
“Eerlijk gezegd klopt dat, ja. Laten we zeggen dat ze er zelf toe heeft bijgedragen dat die bijnaam inhoud heeft gekregen.”
“Haar luiers bedoel je ? Ja, daar kan ik in komen. Je hebt ze toch drooggehouden, hé meid ?”
De blik van Anje sloeg direct om in een paniekerige blik, waarna ze van schaamte alleen nog maar naar de grond kon kijken.
“Anje’ke toch. Wanneer was je nat ?”
“Gisterennacht.”
“Hoe kwam het ? Vermoeidheid ?”
“Ik denk het.”
“Dat risico zat er in. Je weet dat de darmspecialist het heeft gezegd, hé. Het kan tot drie jaar vooraleer je blaas terug op volle sterkte is. Maar goed dat je luiers mee had dan. Ik stel voor dat je er vannacht ook maar één aan doet dan.”
Anje ging bij Jan staan.
“Zie je wel ! Ik had het gezegd hé, dat ik er één ging moeten aan doen.”

Jan spreidde zijn armen om haar een knuffel te geven, maar ze vatte dat verkeerd op, zette zich af, sprong, en klemde haar benen rondom zijn middel en legde haar hoofd op zijn schouder. Jan had nog net de tijd om haar op te vangen.
“Wat is er, Bambino ?”
“Ik ga jou missen. Ik had graag gehad dat jij vanavond nog eens mijn luier kon omdoen.”
“Ga je mij missen of mijn verzorging ?”
“Alle twee. Jij kan veel beter dan mama een luier aan doen, maar ik ga jou ook heel hard missen. En volgend jaar ben je nog niet eens mijn leider.”
“Waarom zeg je dat ? Er is nog niets beslist.”
“Jan, iedereen ziet hoe graag jij met de kleintjes bezig bent, en de jongsten hebben je gisteren allemaal besprongen toen ze hoorden dat jij leider werd. Ze zijn allemaal zot van jou.”
“Da’s waar, Bambino, maar dat wil nog altijd niet zeggen dat alles zomaar is beslist. En je gaat me vanaf september toch elke zondag zien ?”
“Da’s anders. Ik wil... Ik had graag gehad dat jij mijn leider werd.”
“Dat is wel duidelijk. Bambino, er ligt nog iets anders op je lever, hé.”
Anje werd vuurrood. Ze fluisterde het in Jan zijn oor om te vermijden dat iemand anders het hoorde.
“Ik had jou gewoon graag eens gekust.”

Jan was behoorlijk van zijn melk door de directe ontboezeming van het elfjarig meisje, maar was niettemin ook niet echt verrast. Waf en Luc hadden hem er genoeg op gewezen welke uitstraling hij had op de meisjes. Hij fluisterde even voorzichtig terug.
“Daar verschiet ik niet van. Maar je weet dat dat niet kan, hé meisje. Maar ik ga wel akkoord met een hele, hele, hele dikke knuffel.”
Anje klemde zich nog heel wat steviger vast aan haar grote vriend. Jan voelde de warme natte druppels oogvocht in zijn nek glijden, terwijl haar lichaam schokte van het hevige wenen.
Pas na enkele minuutjes liet Anje los. Zelfs nadat ze haar voeten op de grond had, kon het meisje het niet laten hem nog eens vast te pakken. Als antwoord omhelsde Jan haar nog een keer, en gaf haar een lange zoen op haar voorhoofd.
“Goed thuis, Bambino, bad in, luier aan en bedje in. Slaapwel !”
Jan dacht dat hij eindelijk aan zijn verdere dagtaak kon beginnen, maar plots zag hij Lianne terugkeren.
“Jan, klopt het dat jij af en toe babysit ?”
Jan knikte.
“Heb jij dinsdags toevallig al iets te doen ?”
Deze keer moest Jan nee schudden.
“Ik moet het nog aan mijn man voorstellen, maar wat zou je er van zeggen om voortaan op dinsdag bij ons te komen babysitten ? Je moet er maar eens over denken. Ik bel nog wel. Ik heb toch van jullie Lies jullie telefoonnummer.”

“Moeke, wij’e thuis !”
Alhoewel Ella maar een meter voor haar stond, riep ze over heel de straat dat ze thuis waren. Ze vloog in Mia haar armen, die haar vol vreugde oppakte en haar even rondzwierde, tot groot jolijt van het vierjarig meisje.
“Ik hoor het dat jullie thuis zijn. En jij bent heel dringend aan een nieuwe luier toe, voel ik.”
Terwijl haar dochter nog op Mia’s armen zat, gaf ook Marthe haar schoonmoeder een dikke knuffel en zoen.
“Dag Mia, merci voor alles. Je ziet het toch zitten ? En sorry van haar luier. Ik heb nog niet de tijd gehad haar te verschonen.”
“Tuurlijk schat. Anders had ik het wel gezegd. Ik heb boven alles al klaargelegd voor je, dan kan je gelijk in het bad of onder de douche. Ik verschoon deze snotaap nu snel en zet ze straks in bad voor ze gaat slapen. Daar moet jij niet meer mee bezig zijn. Die is vanaf nu volledig van mij.”
Mia zag een opluchting in Marthe haar gezicht. Er moest geen tekening bij gemaakt worden dat het kamp ook bij haar veel deugd had gedaan. Marthe zette de zak met gerief voor Ella naast zich en maakte al aanstalten om naar boven te gaan.
“Sorry Mia. Ik ben veel te verstrooid. Ik wou al naar boven gaan zonder eerst verder iets te zeggen, maar ik ben gewoon nog in kampmodus. Het doet raar terug thuis te zijn.”
“Schat, blijf jij nog maar in kampmodus. We hebben nog alle tijd om bij te praten. Ga jij je nu maar klaarmaken. Zit alles voor Ella hierin ?”
“Ja. Leg haar voor vannacht maar in de linnen slaapzak die van boven in de zak ligt. Daar heeft ze op het kamp ook in geslapen de dagen dat het zo warm was.”

Els was blij dat ze een momentje vrij had. De laatste van haar leden was vertrokken, en alle uitleg gegeven aan de ouders. Een deel van de leiding was samen met de oudste leden en enkele ouders nog bezig het laatste materiaal op zijn plaats te zetten.
Ze zag dat ook Jan zich even op een stoel had gezet. Snel profiteerde ze ervan om zich op zijn schoot te zetten, haar benen aan weerskanten van de rugleuning. Voor Jan deftig kon reageren waren haar lippen al op de zijne.
Jan kon ook niet vermijden dat zijn lichaam reageerde op de zeer directe aanwezigheid van zijn vriendin. Els had dan wel een onderbroek en korte legging onder haar rok aan, maar dat kon niet verbergen dat daaronder een bepaalde massa steviger werd en vurig probeerde de verschillende geweven lagen textiel te doordringen.
“Stouterd ! Die mag straks bij ons Marthe zijn ding doen. Hier is dat niet zo gepast, zoet !”
“En wie zegt dat dat straks nog gaat lukken ? We zijn daar bij vreemden, en misschien zijn we wel te moe. Ik vind hier en nu een meer dan geschikt plekje.”
Els schrok enorm van de directe verleiding van Jan. Tegelijkertijd vond ze het enorm opwindend. Het gedacht alleen al dat ze hier en nu, openlijk voor het zicht van alles en iedereen, van katoen zouden geven, dat vond ze zo’n spannende gedachte dat ze niet kon verhinderen dat ook bij haar de nodige vochtigheid zijn weg naar buiten zocht.
“Shit, Jan, stop daarmee. Ik ben al kletsnat. Stop met me zo op te geilen hier. Mijn inlegkruisje gaat dat niet houden, en ik wil echt niet met een natte plek in mijn legging rondlopen.”
Alhoewel ze het in zijn oor fluisterde en hij dat heel opwindend vond, toch begreep Jan snel genoeg dat ze meende wat ze zei. Hij nam ze daarom maar gewoon goed vast.

“Hela, tortelduifjes. Dat is voor straks. Geen seks op de werkvloer.”
Waf zijn luide stem weergalmde over de volledige ruimte, waardoor nog anderen op zoek gingen naar de twee daders.
Marthe liet het niet aan haar hart komen. Ze was volledig proper gewassen aangekomen in het lokaal en was blij dat Lies niets meer te doen had. De twee waren innig in elkaar verstrengeld geraakt toen Waf hen betrapte. Na nog een keer Lies heel opwindend te hebben gekust, richtte ze zich naar Waf.
“Wafke jong, ge zijt gewoon jaloers. Wij zijn twee mooie jonge vrouwen bij elkaar, en gij moet het stellen met maar ééntje, maar dan wel een heel schoon dingske. Ben je zeker dat we ze niet een keertje mogen lenen ?”
Het lukte Waf daarna niet om te reageren. Hij stond net zoals enkele andere van de leiding compleet versteld van de woorden van Marthe. Iedereen had Marthe leren kennen als het ‘gezond verstand’ van de bende, die samen met Hilde de nodige rust en kalmte bleef bewaren.
Nu was net zij het die frontaal Waf even begon uit te dagen. Haar woorden deden sommigen joelen van genot, en anderen waaronder dus de Waf zelf compleet stilvallen. Het was uiteindelijk Greet, Waf zijn zus, die het eerste zich kon herstellen.
“Marcus De Witte, jij laat je inpakken door twee vrijende dames en het enige dat jij kan doen is er met een open mond naar staren, terwijl je volledig zonder woorden bent gevallen. Dat had ik nu niet van mijn broertje verwacht.”
“Eh Greet. Ja, ik sta effe met mijn mond vol tanden, ja. Marthe, verdorie man, je hebt me wel eventjes stevig in de hoek geduwd.”
Marthe genoot van het moment.
“Je hebt nog niet geantwoord op mijn vraag.”
“Ik heb daar niet over te beslissen, en dat weet jij maar al te goed. Dat moet Steph, maar als ik eerlijk moet zijn…”
Waf kreeg niet de tijd om verder uit te leggen dat hij dat toch niet zo’n geweldig idee vond want dat hij liever zelf met Steph een stevig partijtje wou beleven, want hij werd simpelweg onderbroken door Marthe.
“Kom Lies, je hoort de Waf. Hij is totaal niet geïnteresseerd in ons. Misschien dat Steph wel te vinden is voor een triootje of zo.”
Ze nam Lies bij de arm en samen passeerden ze Waf. Die zag het knipoogje wel dat Marthe hem gaf, maar moest ondertussen wel ondergaan dat de aanwezige leiding, waaronder zijn eigen zus, hun plezier niet op konden dat de anders verbaal ijzersterke Waf zo in zijn hemd werd gezet.

“Zeg Luc, weet jij waar er eigenlijk is gereserveerd ? Niemand wil iets zeggen, maar ons mama wil dat toch graag weten.”
“Schoon excuus om me te proberen uit te horen, Liesje, maar we worden toch zo opgehaald. Je mag het gerust weten. Zoals elk jaar gaan we naar de Waterhoorn.”
“De Waterhoorn ? Da sjiek gedoe op de Steenweg ? Daar mogen wij toch nooit binnen. Niemand van ons is gewassen. Wij stinken gelijk de pest. De rest van de klanten zou gewoon weglopen.”
“Toch is het zo. De baas van de Waterhoorn is zelf jarenlang leider geweest. Die weet aan wat hij zich kan verwachten.
Traditioneel zijn zij altijd gesloten rond deze tijd van het jaar. Voor hem een goei moment om zelf nog eens achter de potten te staan. Je moet gene grand chic verwachten, maar je wordt wel verwend met goeie wijn en heel lekker eten.”
“En hoe geraken wij daar, en hoe geraken we weer terug ook ? En wie gaat dat betalen. Zoveel zakgeld krijgen onze Jan en ik nu ook niet.”
“Ze hebben je echt niets verteld, hé. Fred komt ons zo direct ophalen met zijn bus. Hij heeft zo’n oude bus voor trouwpartijen. We eten en drinken daar tot pakweg elf uur, half twaalf en hij brengt ons dan met de bus terug. Ten laatste tegen den twaalven zijn we terug hier aan ’t lokaal.”
“En ping-ping ?”
Lies vroeg het nog steeds met de grootste angst in haar blik.
“Ieder tien euro. Per glas wijn of sterk bier komt er twee euro per glas bij. De kas legt de rest bij.”

“Naar ’t schijnt zijn jullie daarjuist een beetje stoute meisjes geweest. Mijn ventje kwam toch eens polsen of jullie bij mij langs waren geweest.”
“Meen je dat ? Steph meid, ge gaat er uw werk mee hebben. Ik had toch wel gedacht dat hij door had dat het een grap was.”
“Hij had dat wel door, Marthe, maar het is en blijft ne man. Grote mond, maar als het er op aan komt een klein hartje. Hij heeft me wel het één en ander verteld, maar ik ben er zeker van dat jullie het veel beter kunnen vertellen.”
Waf keek toch ongerust naar de achterbank van de kleine bus. Hij was als laatste opgestapt en moest genoegen nemen met een plaatsje vooraan, maar had onmiddellijk gezien dat Steph naast Marthe en Lies op de achterbank zat, en dat de drie dames een hoogst amusant gesprek hadden. Waf had al zo’n vermoeden wat het onderwerp van het gesprek was.
Hij was dan ook maar wat blij toen Steph resoluut op hem afstapte nadat ze was uitgestapt en hem innig kuste.
“Fijn gesprek gehad ?”
“Absoluut. Marthe heeft me geleerd hoe ik je moet africhten. Haar is het blijkbaar gelukt.”
“’t Is al goed. Jij weet toch dat er van ons nog een speech’ke wordt verwacht sebiet.”
“Dat weet ik. Wil je je imago van mooiprater herstellen, of krijg ik de eer.”
“Oh wat zijn we grappig. Dat vindt ze plezant zenne, dat hare vent ook eens zonder woorden is gevallen. Doe jij dan maar voor straf de speech.”
“Komt in orde, Wafke. En ik zie u graag.”
Met een dikke zoen vertrok ze terug.

Tijdens het aperitief kreeg Jan eindelijk Waf in het vizier. Ze stonden dan wel in kleinere groepjes bij elkaar, doordat Jan zijn vraag vrij luid stelde, kreeg hij ongewild ook aandacht van andere omstaanders.
“Waf, jij bent mij nog een verhaal verschuldigd dat ik niet heb gehoord.”
Waf kreeg het weer benauwd. Het was ondertussen wel algemeen geweten wat er gebeurd was, en hij had geen goesting om er nog veel woorden aan vuil te maken. Hij kon het natuurlijk niet maken Jan te negeren en keek half wantrouwig naar hem.
“Jouw bijnaam. Je had gezegd dat dat verhaal verteld kon worden op een rustige avond. Je hebt twaalf avonden de tijd gehad, maar wordt het zo eens geen tijd dat we dat te horen krijgen. Ik hou wel van een sterk verhaal.”
Zowat iedereen spitste nu de oren, en al snel stond eigenlijk de ganse groep in een grote kring. Met uitzondering van Jan kende iedereen het verhaal al wel, maar Waf was en bleef een goede verteller. Het verhaal uit de eerste hand horen vertellen, bleef een aangename gebeurtenis.
Een grote last viel van Waf zijn schouders. Als er nu één iemand recht had op dat grote verhaal, dan was het Jan. Zijn gezicht ontspande volledig, maar vreemd genoeg liep hij snel naar binnen. Tijdens het lopen riep hij nog snel.
“Wacht even, ik ben zo terug !”

“Sorry, sanitaire stop ! Ik ga dat verhaal niet vertellen als ik naar de wc moet. Dan zou ik er zelf met mijn hoofd niet bij zijn.”
Iedereen zat op het puntje van zijn stoel om naar de warme diepe vertelstem te luisteren.
“Voor ik begin, heb ik wel nog enkele dienstmededelingen. Eén : Als nieuwbakken volwassen begeleiders zijn Steph en ik daarstraks overeengekomen dat den aperitief voor ons is, en wat mij betreft mag dit ineens een vaste gewoonte worden voor de komende jaren.”
Een kort applaus volgde op deze eerste aankondiging.
“Twee : gefeliciteerd aan het team van den Ugh voor het pakken van de Kubb-beker. Voor alle duidelijkheid wordt er volgend jaar niet aan de teamsamenstelling geraakt. De Jan blijft bij ons.”
Nu waren de reacties dubbel. Het team van Ugh juichte luidkeels, anderen lachten en sommigen riepen half lachend “Boeh, valsspelers. De Jan is nu leider, geen kookploeg meer.” Het was iedereen wel opgevallen dat Jan enorm gretig was in zijn spel, en beter en beter werd in het gooien van de blokken en stokken.
“Drie : proficiat aan Marthe voor het winnen van de babywissel-beker. Zij heeft het beste geraden waar de kleintjes na hun middagslaap terecht waren gekomen. We hadden gehoopt een tuitbeker van Lieke te mogen gebruiken als wisselbeker, maar Fride heeft ons duidelijk gemaakt dat ze er te weinig hebben. Marthe schat, je hebt van ons nog iets tegoed, maar in ieder geval nu al een dik applaus.”
Marthe kon het gebaar van Waf wel appreciëren. Ze voelde zelf ook goed dat ze volledig aanvaard was door de groep, en niet alleen omdat zij toevallig de zus van Els of de moeder van Ella was.

“Kleine meid. Kijk eens naar het water hier op de vloer. Je hebt de moeke wel opkuiswerk gegeven. Bijna heel de vloer is nat.”
Ella lag te neuriën tegen Mia’s schouder. Mia was al zo slim geweest enkel een t-shirt en onderbroek aan te laten om Ella in bad te zetten. Nu lag Ella kletsnat na te genieten van de plonspartij. Zelf was Mia ook behoorlijk nat geworden, en dat haar t-shirt nu doorweekt werd door de natte meid kon haar niets schelen.
Mia droeg haar de trap af naar de woonkamer, waar ze op het verschoonkussen geprepareerd ging worden voor de nacht, te beginnen met een zachte kaphanddoek waarin ze ingewikkeld zou worden.
“Was het plezant op het kamp ?”
Verborgen onder de knusse handdoek knikte Ella hevig.
“Heb je goed gespeeld met de andere kindjes ? Met wie heb je allemaal gespeeld ?”
Mia verwachtte niet echt een antwoord. Ella was niet de meest spraakzame, maar tot haar verbazing noemde ze toch wel een paar namen. Dat ze begon met Rina en Elia vond Mia maar logisch, maar daarachter kwamen nog een aantal namen die haar totaal niks zeiden. Mogelijk kinderen van de jongste groep die ze kende van school.

“En heb je goed geluisterd naar de leiding ? Wie was de tofste leidster ?”
Vanonder de handdoek riep ze luid “Mama Lies”.
“En wie was de plezantste leider ?”
“Nonke Jan !”
“Zotteke. Nonkel Jan is toch geen leider.”
“Jawel !”
Het kwam er niet boos uit, maar toch met enige verontwaardiging.
Nu wist Mia toch niet wat denken. Ella was absoluut niet de persoon om te liegen. Ze was doodeerlijk. Iets zei haar dat Ella gewoon de waarheid sprak, en dat Jan leiding was geworden. Dat zou ook ineens het grote nieuws verklaren dat haar nog te wachten stond.
“Ella, ben je zeker dat nonkel Jan leider is ?”
Ella keek haar aan en knikte hevig. Mia was vertrouwd met de kampgewoontes, en vermoedde dat hij bij het kampvuur was voorgesteld als nieuwe leider.
“Ella, toen je gisterenmorgen wakker werd, was nonkel Jan toen al leider ?”
Ze zag haar nadenken en voorzichtig neen schudden.
“En gisterenavond bij het grote vuur was hij wel leider ?”
Ella was nu veel meer overtuigd. Drooggewreven door haar nieuwe moeke kwam ze recht en sprong van blijdschap op en neer op het verzorgingskussen vooraleer ze Mia poedelnaakt rond de nek vloog om haar een dikke knuffel te geven.

“Er was eens…”
Op het moment dat Waf aan zijn verhaal begon, merkte hij dat iedereen met zijn volle aandacht zat te luisteren. Hij had het verteltalent van Waf al eerder gemerkt, dat iedereen het gekende verhaal nog eens wou beleven, was des te meer het bewijs dat Waf mensen kon boeien.
Jan verwachtte zich aan een verhaal, maar een stevig blokje theater was meer op zijn plaats. Waf vertelde het niet, hij liet zijn toeschouwers het beleven. Hij wandelde, beeldde uit, gebruikte zijn stem voor meer dan alleen vertellen.
“Ik was op mijn eerste kamp, in de d’Ardennen, waar weet ik al niet meer. Een kind van zes jaar, ik moest nog zeven worden in december, klein voor zijn leeftijd, ne verlegen scheet en het was bosspel.”
Waf vertelde dat de groep in het bos werd gebracht op een open plek. Ze kregen tien minuten om zich te verstoppen, en de leiding ging hen dan zoeken. Ze hadden allemaal een tekening van een dier gekregen en ze mochten alleen nog maar dat dierengeluid maken. De leiding moest op zoek naar het dier dat ze uit een stapel hadden getrokken.
“Het fluitsignaal ging om ons te verstoppen. Ik keek snel op mijn papiertje en zag dat ik een hond was. Ik stak het papiertje in mijn broekzak en liep weg. We wisten dat we niet over de weg mochten. Het bos was groot en als we over de weg gingen, dan zou het te moeilijk zijn om ons te vinden.”
Jan kon niet anders dan luisteren. Dit was zó goed.
“Na een paar minuutjes zag ik een schitterende boom om in te klimmen. Zo ene die compleet schuin groeit, en waar je in het begin gemakkelijk over de stam kan lopen. Ik klim in de boom…”
Jan betrapte zich er op dat hij goesting had om ook mee te bewegen met Waf zijn expressieve vertelstijl. Hij was in ieder geval klaar om in de ingebeelde boom te klimmen.
“Ik had me eindelijk een beetje goed gezet. Het voordeel van zo’n boom die helemaal schuin staat, is het feit dat je meestal goed op de stam kan zitten. Ik keek naar beneden, en toen zag ik het. Helemaal onder de kruin van de boom was een put die helemaal bedekt was met een struik. Dat zou misschien nog een betere verstopplek zijn.”
“Oh nee, het fluitsignaal. De leiding zou komen zoeken. Wat moet ik doen. Helemaal terug naar beneden ? Ik zit misschien wel tien meter hoog. Maar een hond die in een boom zit ? Dat hebben ze zo door. Ik doe het.”
De spanning was om te snijden terwijl Waf uitbeeldde hoe hij terug uit de boom klom.

“Dus onze Jan is leider geworden. Mijn weekenden worden ineens een pak rustiger op die manier. Kom Ella, ga jij eens terug liggen, dan kan ik je poep insmeren en je luier aan doen.”
Ella legde zich gewillig op het verzorgingskussen. Zonder problemen zwiepte ze haar benen de lucht in en pakte ze met haar handen vast boven haar lichaam, geduldig wachtend totdat Mia de luier onder haar had geschoven en de luierzalf had ingesmeerd op haar billetjes.
“Meiske, meiske, meiske. Droog worden is niet jouw ding precies. Ik ben benieuwd wanneer dat het jou gaat lukken om overdag droog te zijn.”
Mia verwachtte niet echt reactie, maar keek toch maar even naar Ella. Die was met haar gedachten volledig bij de knuffel die standaard naast het verzorgingskussen lag. Mia was er vrij zeker van dat Ella totaal niet had doorgehad dat er iets tegen haar was gezegd.
De luier werd dicht gekleefd, waarna een licht nachtkleedje volgde. Ella werd rechtgetrokken en opgepakt door Mia. Samen trok het naar de zetel voor haar zuigfles kamillethee, die Ella rustig leegzoog terwijl ze op de buik van Mia lag.
Na de fles was het tijd om te gaan slapen. Mia nam de slaapzak die Marthe had voorgesteld van het salontafeltje, samen met de fopspeen van Ella. De fopspeen verdween al direct in Ella’s mond.
Boven aangekomen legde ze het meisje even op haar bed, spreidde de slaapzak in het babybedje, legde Ella erin, en deed de rits van de slaapzak dicht. Ze had geen andere keuze dan zelf voorover te buigen om Ella een kusje te geven. Haar hopelijk toekomstige kleinkind was ergens tussen gelijkvloers en eerste verdieping toch in dromenland gesukkeld.

“Ik was beneden. Nu moest ik gewoon naar boven kijken en de kruin van de boom in het oog houden. Dan zou ik de put wel terugvinden. Gelukkig staan er onder de boom niet veel andere bomen en struiken. Ik hoop dat ik nog op tijd ben. Daar is de struik. Ja, gelukt, ik leg me in de put onder de struik. Ik zie zelf wel niets, maar de anderen gaan me ook niet direct terugvinden.”
Waf vertelde hoe hij regelmatig een leidingsfluitje hoorde. Hij probeerde zo goed mogelijk te blaffen. Hij was maar wat blij dat hij ergens tijdens het spel een andere hond hoorde. Nu kon hij die andere hond nadoen.
“Ik had de indruk dat die andere hond op mij reageerde. Ik blafte nooit lang, maar elke keer als ik een geluid maakte, dan reageerde die andere hond.
Dat bleef zo een hele tijd doorgaan. Ik moest eigenlijk al een tijdje naar de wc, en hoopte van toch snel gevonden te worden. In de verte hoorde ik stemmen, en toen ik de volgende keer mijn geluid maakte, kreeg ik geen nieuw antwoord.”
Opnieuw betrapte Jan er zich op dat hij sterk meeleefde met het verhaal, want hij besefte dat hij een teleurstelling voelde dat er geen antwoord kwam van de andere hond.
“Het werd mij een eerste keer wat veel toen ik druppels voelde vallen. Het begon te regenen. Hopelijk zouden ze me snel vinden. Ik had genoeg van het spel. En ik moest al zo hard naar de wc.”
“En toen, zonder dat je het hoorde aankomen, was er een lichtflits, gevolgd door een keiharde donder. Ik verschoot keihard, en was nu gewoon ongelooflijk bang. Voor ik er erg in had, was mijn broek kletsnat en mijn onderbroek aan de binnenkant bruin.”
 
Laatst bewerkt:

qawsedrf

Toplid
Nu krijgt waf in het verhaal wel complimenten omdat hij zo boeiend kan vertellen maar dat lukt jou nog veel beter beddenplasser, top mooi stuk weer
 

anoniemer

Superlid
Weer een heel leuk vervolg,

je hebt een heel leuke schrijfstijl, die ook heel aangenaam is voor te lezen
doe zo verder

mvg anoniemer
 
Bovenaan