HOOFDSTUK 68
“Dag Marthe ! Hallo meid ! Ik verwachtte je telefoontje al halvelings. Hoe is het daar geweest ? Heb je het overleefd ?”
“Mama, ’t is Lies. Marthe is zelf te druk bezig in de keuken, en ik heb net enkele minuutjes vrij. Ze vroeg me jouw te bellen om concreet af te spreken voor morgen.”
“Dag meisje. Hoe is jouw eerste kamp als leidster bevallen ? Alles in orde ?”
“Absoluut, mama ! Maar ik ben wel stikkapot.”
“En Marthe en Jan ? En Els ? Hoe gaat het met hen ?”
“Hetzelfde. Het is een superplezant kamp geweest, maar we zijn wel allemaal stikkapot. Misschien Marthe net ietsje minder. Die weet dat al beter te doseren.
En we hebben ‘k weet nie hoeveel chance met het weer. En ook voor vandaag lijkt het over te blijven. We hadden schrik dat het zou gaan regenen, maar het ziet er naar uit dat het terug gaat opentrekken.”
“Ik hoor het gewoon aan je stem dat je tevreden bent, meisje. Ik ben blij voor jullie. Wat wilden jullie aan mij vragen, want ik neem aan dat dat de reden is dat jullie bellen ?”
“Ja, Marthe heeft een vraagje. Kijk, Els en ik gaan morgen met de bus mee naar huis komen, en wij blijven gewoon aan het lokaal. Marthe neemt Fride mee en gaat Lukas en Lieke ook meepakken samen met ons Ella.
Ze gaat Fride met haar kinderen afzetten bij Frida haar schoonouders, maar zou dan naar jou willen komen voor een douche te pakken. En is het mogelijk dat ons Ella morgennacht bij jou blijft ?”
“Dat is zeker mogelijk. Weet Erica al van iets ? Die wil ook weten wat jullie van plan zijn.”
“Ik denk niet dat Marthe er al mee gebeld heeft. Kan jij dat anders doen ? Pleeeeaaaase ?”
“In orde, schat. Ik bel er wel mee. Ik heb me trouwens rot geamuseerd op de barbecue van hun tante Greet. Heel fijne familie hebben ze.”
“Merci, mama.”
“Nog niet inleggen, hé Lies. Je hebt nog niets gezegd over onze Jan. Wat gaat die doen ?”
“Die gaat morgennamiddag de boel hier mee afsluiten samen met de Waf en Luc. Die sluiten dan nadien aan bij de opruim.”
“En nadien ? Zie ik jullie morgen nog ?”
“Het is de bedoeling dat we met heel de leiding en de kookploeg gaan eten na de opruim. Er zou een restaurantje zijn gereserveerd, maar ik weet niet het welk. Na het eten wilden we eigenlijk met ons vieren naar Marthe thuis gaan.”
“Dus ik zie jullie pas donderdag ?”
“Eigenlijk wel. Sorry hoor, mama !”
“Geen probleem, meisje. Je bent groot genoeg. En onze Jan ziet dat ook zitten ?”
“Absoluut mama. Onze Jan heeft trouwens nog belangrijk nieuws voor jou, maar ik ga hem dat zelf laten vertellen.”
“Els is toch niet zwanger, hé !”
“Nee, mama, echt niet. Of toch niet voor zover ik weet. Nee, hetgeen hij gaat vertellen gaat over iets totaal anders. Je zult wel zien.”
“Da’s eigenlijk niet zo mooi van jou, Liesje. Nu is de verrassing al een beetje weg. Maar zo te horen is het iets dat jou enorm blij maakt. Ik ben benieuwd.”
“Mama, ze doen hier teken dat ik moet komen. Dada, hé mama ! Tot donderdag.”
Mia legde haar GSM neer en kon een glimlach niet onderdrukken, wat haar collega niet ontging.
“De dochter ?”
“Ja, ze komen morgen terug van het kamp. Ik zal toch blij zijn als ze thuis zijn. Ze vinden het zelfs nodig morgen nog een extra nachtje weg te blijven. Ik zie ze pas donderdag.”
“Ze worden groot, hé. Wacht maar als ze volgend jaar gaan studeren. Dan zie je ze met sprongen groter worden.”
“Ik weet het. Ik ben al lang blij dat ik voortaan mag oppassen op het dochtertje van Marthe. Ik ben nu wel veel vroeger als verwacht moeke, maar dat kind is echt een schatje. Ik zou ze niet meer kunnen missen.”
Het was Mia trouwens niet ontgaan dat Lies het had gehad over ‘ons Ella’. Ofwel deed ze dat bewust om haar moeder te testen, maar het kon evengoed zijn dat Lies Ella inderdaad beschouwde als deel van haar gezin. Ella had die keuze al lang gemaakt, maar tien dagen zich terugtrekken uit de wereld kon ook Lies gevoelsmatig natuurlijk wel veranderen.
Jan was blij dat hij aan Ella kon beginnen. Hij had aan Steph gezegd dat hij de volledige middagslaaproutine voor zijn rekening zou nemen. Hij hoopte op die manier wat tot rust te komen, maar nu moest hij toegeven dat hij helemaal niet rustig was.
Zowel bij Lieke als bij Elia was het billenzalf smeren geen schitterend succes geweest. Lieke had een beduidend dikkere laag zalf op haar billetjes gekregen dan voorzien doordat hij van zenuwachtigheid te hard duwde op de tube.
En Elia had enkele minuten langer op het verschoonkussen gelegen doordat hij te bruut zalf had gesmeerd rond het penisje, waardoor de zalf veel dieper zat dan de bedoeling was. Jan zag zich wel verplicht dat eerst proper te maken.
Nu kon hij eindelijk aan Ella beginnen. Niet alleen liet die veel toe van hem, maar ook was ze de laatste. Bij haar was het uitkleden gelukkig heel gemakkelijk. Hij wist niet hoe het kwam, maar Ella liep al heel de dag bloot rond met alleen een luier aan.
Zowel Lies als Marthe hadden haar zomerkleedje al een keer terug aangedaan, maar Ella had geen zin in dit kleedje want ze deed het twee keer zelf terug uit. Na de tweede keer besloot Marthe dan maar het zo te laten.
Ook bij Ella kwam de zalf rianter uit de tube dan voorzien, maar deze keer vond Jan dat niet erg. Ella had al enkele dagen last van een schrale huid op haar poep. De zalf kon dat wat verlichten.
Nadat hij de kleuter haar fopspeen had gegeven en in het reisbedje had gelegd, bleef hij nog even kijken. Ella lag binnen te minuut te knorren, net zoals de andere vier die al langer in hun boxen lagen. Hij was er zeker van dat ze deze keer niet bij elkaar zouden kruipen, zoals op de andere dagen.
Jan besefte plots dat hij met enige jaloezie naar de kindjes lag te kijken. Alle vijf hadden ze hun fopspeen in, en Jan verlangde op dat moment zelf naar zijn eigen fopspeen. Als hij die had gehad, dan had hij misschien zijn spanning weg gekregen.
Hij had niet veel zin om al terug te gaan naar de keuken. Hij liep met veel te veel twijfels rond, en was er nog steeds niet uit of hij wel een goede keuze had gemaakt.
Om toch maar te proberen kalmeren, zette hij zich naast de box waar Rina en Elia in lagen te slapen. Hij had gezien dat Rina haar fopspeen uit haar mond was gevallen.
In de stof van de reisbox waren onderaan over de volledige breedte grote mazen gestikt, eigenlijk verluchtingsgaten, te klein voor een babyhoofd, maar Jan met zijn eerder magere armen kon er zeker door om haar speen in haar mond te doen.
Jan kon jammer genoeg voor hem niet beletten dat Rina zijn hand vastnam toen ze de speen in haar mond voelde komen. Jan probeerde weg te trekken, maar Rina liet niet los. Zelfs meer, had ze zijn hand eerst met één hand vastgepakt, na Jan zijn poging om los te komen nam ze zijn hand stevig vast met haar twee handjes, en drukte ze deze tegen haar kaak als een knuffel.
Jan had geen zin om de strijd aan te gaan met de dochter van Hilde. Gelukkig voor hem had Rina zich naar de zijkant van de box gedraaid, zodat hij licht onderuit gezakt zich toch nog redelijk comfortabel tegen de buitenkant van de box kon leggen.
Jan kalmeerde zelf ook van de ademhaling van het meisje die hij op zijn pols voelde. Hij kon als hij wilde zeker zijn hand loskrijgen, maar hij was zelf blij dat hij nog even wat tijd voor zichzelf had.
Ongewild dacht hij terug aan wat enkele uren daarvoor gebeurd was, te beginnen met Luc. Die bracht hem als eerste in de war met zijn vraag.
“Jan, ik weet dat dit raar overkomt, maar dat wordt later duidelijk wat hier de bedoeling van is. Weet jij nog onze vraag voor jou toen wij de eerste keer met de kookploeg samenkwamen, toen bij de ouders van Hilde ?”
“Onze vraag ? De kookploeg heeft me toen toch niet echt een vraag gesteld ?”
“Niet de kookploeg, Jan, Fride en ik.”
“Hebben jullie me toen een vraag gesteld ?”
“Ja, vlak voor we doorgingen. Babysitten ?”
Jan had al bange voorgevoelens gekregen toen hij Luc hierover hoorde beginnen. Voor hem was het een compleet uitgemaakte zaak dat hij vanaf september bij hen op vrijdag zou gaan babysitten. Hij was zo gesteld geraakt op Lukas en Lieke dat hij nu de link niet meer legde met het gesprek bij de ouders van Hilde en Luc thuis.
“Luc, sorry. Tuurlijk herinner ik me jullie vraag. Ik kom nog altijd heel graag bij jullie babysitten. Ik zat alleen teveel met mijn hoofd bij het kamp en de kookploeg.”
“Dat begrijp ik, Jan. Maar er is een klein probleempje. Kijk, tot juni waren de repetities van de toneelvereniging altijd op vrijdag, maar nu is op de ledenvergadering beslist dit te verhuizen naar zaterdag.
Daarom mijn vraag die ik wil stellen. Zie jij het zitten om in plaats van vrijdag op zaterdagavond bij ons te komen babysitten ? Ik begrijp het heel goed mocht je dit niet zien zitten, want je wil ook uitgaan en zo, maar Fride en ik zouden in ieder geval heel graag hebben dat je ja zegt.”
Jan slaakte een zucht van opluchting. Wat maakte het voor hem uit op welke dag hij kon babysitten. Als hij maar die twee snotapen kon verzorgen.
“Luc, daar moet ik zelfs niet over nadenken. Voor mij maakt het geen barst uit of ik op vrijdag kom of op zaterdag, dus ja, ik kom op zaterdag.”
“Mooi. Ik weet van Marthe dat je bij haar een keer hebt blijven slapen. Ik ga eerlijk zijn, de kans dat je dat bij ons ook moet doen, is vrij groot. Zeker omdat we weten dat jij er bent, is de kans vrij groot dat het regelmatig vroeg gaat worden.
Ik stel voor dat we voor jou gewoon bij ons thuis het nodige slaapgerief voorzien, zodat je altijd kan blijven slapen als je wil en je het niet elke keer moet meezeulen.”
De evidentie waarmee Luc dit zei, verraste Jan wel. Er werd zelfs niet gevraagd of hij er mee akkoord ging om te blijven slapen. En met het slaapgerief besefte Jan ook wel dat daarmee ook een pak luiers werd bedoeld.
Jan was nog volop bezig de informatie te vatten die Luc had gezegd toen Steph hem opnieuw aansprak.
“Jan, ik ben blij voor je dat je ja hebt gezegd tegen Luc. Nu, Els en Lies hadden me al gezegd dat je sowieso ja ging zeggen, en eerlijk gezegd hoopte iedereen aan tafel dat je ja ging zeggen.”
Jan snapte langs geen kanten waarom Steph dit zei, en waarom net zij dit zei. Zij had toch geen uitstaans of hij nu wel of niet ging babysitten. Zijn onbegrijpende blik in haar richting deed haar in eerste instantie glimlachen, maar ze begreep ook wel dat hij niet wist wat hij daar zat te doen.
“Jan, laat mij eerst uitleggen wat ik hier zit te doen. Gisteren heeft de leidingsploeg aan mij en Waf gevraagd of we geen volwassen begeleider van de groep willen worden. De leiding had eerst aan Luc en Fride gedacht, maar zij zagen dat niet zitten met hun kleintjes. Luc heeft dan onze namen ingefluisterd.”
Nog steeds kwam er geen afdoende verhelderende blik in Jan zijn ogen, wat Steph deed verder gaan.
“Jan, de Waf en ik gaan de leiding mee volgen en helpen bij vragen voor andere verenigingen, en met het beheer van de lokalen en zo. Daarom dat ik hier nu ook zit, als deel van de leidingsploeg. Ik had zelf liever gehad dat Waf hier zat, maar die is op dit moment meer nodig in de keuken.”
“En wat heeft dat nu met mij te maken ?”
Nu was het Els die het even overnam.
“Schatje, je bent echt niet op je gemak, hé. We gaan je echt niet opeten, hoor. Het zal je sebiet wel duidelijk worden. Vertrouw op ons.”
Haar liefdevolle blik deed hem inderdaad terug wat van zijn zenuwen verliezen.
Alleen was dat van heel korte duur. Sally nam nu over op een manier die Jan zo mogelijk nog meer de muren deed oplopen.
“Jan, we gaan jou voor de keuze laten hoe je de vraag gesteld wilt horen, de korte of de lange weg. Bij de korte weg krijg je eerst jouw vraag, moet je antwoorden, en krijg je daarna de gevolgen van jou antwoord te horen. Bij de lange weg is het net andersom. Dan krijg je eerst de volledige context, en daarna krijg je jouw vraag en moet je antwoorden. Welke weg kies je ?”
Er was niks dat Jan hatelijker vond dan zo’n keuze te krijgen. Het was duidelijk dat er een serieuze vraag kwam, en dat de gevolgen wel eens op meer mensen betrekking zouden kunnen hebben dan op hemzelf. Langs de andere kant zou hij het nog veel moeilijker hebben als hij de volledige context kende.
“Doe maar de, eh, …, lange weg. Toch wel.”
“Mia, wat heb ik u gezegd. Onze kleintjes worden groot. En je mag er zeker van zijn dat ons Marthe met dat idee is afgekomen. Die is zelf ook terug haar tweede jeugd aan het ontdekken. Die heeft ook tien dagen op Lies haar lijf moeten zien zonder er deftig te mogen aankomen. Je vergeet dat die ook nog 23 moet worden.”
“Vertrouw jij Els en onze Jan ?”
“Meiske, we zullen wel moeten, hé. Ik ga niet naast hun bed staan. Nee, eerlijk, ik denk dat je daar wel gerust in kan zijn. Ons Els zal geen domme dingen op dat vlak. Ze weet dat ze extra voorzichtig moet zijn. Ze mag de pil niet pakken.”
“Hoe bedoel je, ze mag de pil niet pakken ?”
“Nee, heeft Jan er nog niets van tegen je gezegd ? Ons Els is één van de weinigen die niet goed reageert op de pil. Haar cyclus geraakt compleet verstoord, en het veroorzaakt zeer hevige stemmingswisselingen.
Haar gynaecoloog zei dat die allergie eigenlijk een goed teken was, want alle patiënten die hij kende met dat probleem, hadden nadien allemaal heel goede zwangerschappen en supergezonde kinderen op de wereld gezet.”
“Dus we gaan nog gezonde kleinkinderen krijgen. Da’s fijn om naar uit te kijken. Ik hoop alleen dat dat dan niet binnen negen maanden is. Nu, effe serieus, moet ‘k ik Els een donderdag anders bij Marthe gaan oppikken, en naar jullie brengen ? Ik moet toch ook mijn eigen gasten gaan halen.”
“Da’s lief aangeboden, maar ik ben er eigenlijk zeker van dat ons Marthe den donderdag ook naar ons wil komen, al was het maar dat Ella ons terug ziet. En anders, hé, waarom komen jullie niet gewoon donderdagavond allemaal naar ons ?
Ik geloof nooit dat ons Els en Lies dan nog terug in het lokaal worden verwacht. Jullie Jan heeft nog verlof, en ook ons Marthe heeft nog de rest van de week vrijaf, dus we moeten naar niets zien.”
“Oh, dat is een plezant voorstel. Maar we zijn nu wel de plannen van onze kinderen zelf aan het invullen. Moeten we het hen niet eerst vragen ?”
“Ons Marthe wel. De rest niet, die zijn nog minderjarig, die hebben niks te zeggen. Ik zorg er wel voor dat ik ons Marthe te pakken krijg.”
Toen Mia de telefoon neerlegde, moest ze terug glimlachen om de opmerking van Erica. Ze wist direct waarom ze zo goed overeen kwam met de moeder van haar twee schoonkinderen. Als het er op aan kwam, zaten ze qua opvoeding op juist dezelfde lijn.
“Broertje, jij weet dat Els en ik eigenlijk nog geen leiding hadden moeten zijn dit jaar. Het was de bedoeling dat wij eigenlijk nog een jaar langer lid zouden blijven en op die manier klaargestoomd zouden worden om leiding te worden. We zijn leiding moeten worden omdat er gewoon te weinig leiding over was.”
Jan knikte naar Lies. Hij wist nog hoe ambetant zijn zus thuis was gekomen van het vorige kamp, puur door onzekerheid of ze wel een goede leidster zou worden. Drie dagen had dat toen geduurd vooraleer hij tegen haar mocht spreken.
“We zouden eigenlijk graag hebben dat de oudste afdeling terug kan opgestart worden. De leden zijn zelf ook vragende partij. Alleen gaat dat wel betekenen dat er minstens één iemand van de leiding bij die groep zal moeten staan.”
“We hebben allemaal gezien hoe de kinderen waar je mee gespeeld hebt dol op jou zijn. En de manier waarop jij onze jongste leden verzorgde, doet niemand jou na.”
Jan verwachtte dat Sally zou verder gaan met de uitleg nadat ze hat had overgenomen van Lies, maar het was uiteindelijk Ugh die de vraag stelde die Jan ondertussen al voelde aankomen.
“Jan, we hebben jou leren kennen als iemand met een enorm hart voor kinderen, maar ook iemand die zich vol kan geven in het spel. Wij, de leidingsploeg, zouden jou heel graag volgend jaar verwelkomen als deel van onze ploeg.”
Nog voor Jan kon reageren, vulde Steph zijn gedachten al verder in.
“Jan, ik begrijp dat jij uit de lucht valt, maar we hebben dit voorstel al veel eerder met de kookploeg besproken. En wij als kookploeg hebben ook aan de leiding gesteld dat er dan voor volgend jaar op het kamp een deftige oplossing moet gevonden worden zodat jij beschikbaar kan blijven voor de kinderverzorging en de keuken.
Voor ons was jij van onschatbare waarde, misschien niet zozeer voor je kookkunsten, maar je kinderopvangkunsten doet niemand jou na. Ik heb meer dan eens naar jou zitten kijken hoe jij de verzorging van de kleintjes deed om er zelf van te leren.”
Toen Jan dit laatste hoorde, stond hij nog meer met zijn mond vol tanden. Steph was altijd degene die andere mensen het goede van henzelf kon doen inzien, maar dat zij hem als voorbeeld beschouwde, had hij toch ook niet verwacht. Steph ging echter onverstoorbaar verder.
“Nu, ik kan je wel verzekeren dat er voor volgend jaar op het kamp al zeker geen probleem is, want we zijn er over aan het denken om, als jij er zou bij komen, op het kamp elke morgenactiviteit te laten ondersteunen door de oudste groep. Als jij dan in de keuken nodig bent, dan kan dat.
Voor alles is er een oplossing uit te werken. Het zal alleen de vraag zijn wat jij zelf wilt. Zie jij het zitten om er voortaan elke zondag te staan, en ook eigenlijk elke vrijdag op de vergadering ?”
Jan had nog een herinnering dat Els naast hem stond en hem zachtjes een kus op de mond gaf. Dat maakte de kus niet minder aangenaam, en hij gaf zich vol over aan haar aanraking.
“Zoetje, kan je niet beter voortaan altijd een luier dragen. Het begint precies een gewoonte van je te worden.“
Jan, nog nagenietend van het feit dat Els hem na het gesprek nog even was komen begroeten, begreep niet wat er aan de hand was, want dat had Els niet gezegd.
Hij deed zijn ogen open en zag dat Els zijn broek al had uitgedaan. Zijn onderbroek was kletsnat, en zijn urine was gelukkig voor hem op het grondzeil weggedreven van de boxen.
“Dag slaapkopje. Jij kan echt wel overal in slaap vallen blijkbaar. Kom, sta recht en help mee alles op te ruimen. Ik zal zo direct even een propere broek en onderbroek voor je gaan halen.”
Jan besefte nu pas dat hij het gesprek van die morgen terug had gedroomd, of toch op zijn minst een gedeelte ervan. Snel probeerde hij op te staan, maar realiseerde zich te laat dat zijn arm nog werd vastgehouden door Rina.
Rina, nog steeds vastslapend, voelde wel de voor haar onaangename verandering in Jan zijn arm en trok zijn arm terug goed tot onder haar gezicht.
Els zag dit gebeuren. Ze moest alle moeite van de wereld doen om het niet te bescheuren van het lachen, maar hielp daarna Jan wel zich te bevrijden als Rina haar nieuwe slaapknuffel.
Beschaamd stond hij op. Hij voelde de druppels pipi van zijn onderbroek naar beneden glijden.
“Oh, zoetje, je bent echt nog niet wakker, hé vent. Je staat hier gewoon nog verder pipi te doen. Probeer het eens tegen te houden. Komaan, en pak dan een vod hiernaast en kuis het op.”
Jan zijn gemoed zakte nog verder in zijn spreekwoordelijke schoenen. Jan voelde niet eens dat hij gewoon zijn pipi verder aan het loslaten was, zo nat was hij al. Hij keek naar beneden en zag inderdaad een vers plasje urine aan zijn voeten liggen, een plasje dat onmogelijk alleen van wat druppels afkomstig kon zijn.
Het avondeten was zoals gebruikelijk een groot smoskesfestijn met op de barbecue gebakken vlees. Als alles goed ging zou het laatste vlees gebakken moeten zijn een twintig minuutjes voor het kampvuur werd aangestoken. Dan had ook de oudste groep nog tijd om zich om te kleden, en zou een nog gloeiend kooltje gebruikt worden om het kampvuur in gang te zetten.
Anders dan de dagen ervoor werd er nu wel een volgorde in leeftijd gerespecteerd voor het eten. Niet alleen deden de jongsten langer over hun smoskes, maar dan kon er ook meer tijd gestoken worden in hun avondverzorging.
In tegenstelling tot de andere dagen werd Jan vrijgesteld van de avondverzorging voor de kleinsten. Fride en Hilde zouden dit terug over pakken. Daarom dat Els hem bij zich riep na een tijdje.
“Jan, over tien minuten beginnen we aan mijne groep. Ga naar de wc, pak een luier en je pyjama en kom naar de EHBO-tent.”
Jan had zijn luier en pyjama al in zijn hand en zat op de wc, toen hij eigenlijk pas door had dat hij slaafs Els volgde. Waarom moest hij dat nu al pakken ? Er was toch nog tijd genoeg om zich later klaar te maken.
Aangekomen in de EHBO-tent waren Rina en Ella aan de beurt. Tegenover Hilde en Fride schaamde hij zich niet meer dat hij een luier moest dragen, maar toch werd hij nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt.
“Zeg Jan, het is wel goed te zien waar jij daarstraks in jouw broek hebt geplast. Op de plaatsen waar je pipi is gekomen, is het grondzeil heel wat properder.”
Jan kromp ineen van de opmerking van Fride, maar moest haar wel gelijk geven. Op de twee plaatsen waar zich plasjes pipi hadden gevormd, lag er eigenlijk geen zand en stof meer op het zeil.
Els stond ook al klaar, in nachtkostuum. Nog voor hij iets kon vragen, trok ze hem mee naar het bed. Ze deed zijn t-shirt uit, trok zijn broek en onderbroek tot op zijn enkels en duwde hem op bed. Ze deed zijn sandalen uit, en trok daarna zijn broek en onderbroek verder van zijn benen.
Ze griste de luier uit zijn handen, en vouwde hem goed hoorbaar open en schoof hem onder haar vriend. Ook de kleefstrips werden goed hoorbaar losgetrokken en vastgekleefd.
Daarna werd hij rechtgetrokken, en werd de pyjamabroek voorgehouden. Gedwee stapte Jan er in, en voelde hoe Els hem over de luier schoof. Ook zijn pyjamavest werd hem omgedaan. Jan kon totaal niet volgen waarom dit gebeurde of wat er aan de hand was, en volgde Els maar gewoon.
Nadat ook zijn sandalen door Els waren aangedaan en vastgemaakt, trok ze hem mee terug naar de plaats waar Fride en Hilde bezig waren het laatste aan het opruimen. Fride had net Lukas terug in de draagdoek gewikkeld.
“Voila, ons laatste baby’tje is ook klaar. Laat de grotere kinderen maar komen.”
Jan keek verbaasd en vol schrik naar Els, maar die reageerde pas nadat Hilde en Fride vertrokken waren met de vijf kleintjes.
“Zoeteke, geen paniek. Ze weten van niks. Echt niet. Ik had alleen gewed met hen dat het mij zou lukken je volledig klaar te maken zonder dat je zou protesteren. En ik heb gewonnen.”
Jan had zin om kwaad te zijn, maar besefte dat hij ook maar gewoon alles had gedaan wat Els had gevraagd, al dan niet met woorden. Ze wist als geen ander dat hij vatbaar was voor zo’n handelingen.
Hij kreeg trouwens geen tijd meer om er veel heisa rond te maken, want op dat moment kwamen de eerste leden van Els haar groep binnen voor hun medicijnen of luiers.
Net zoals al eerder op het kamp gebeurde, sloot Jan zijn verzorgingsmoment af met Anje die de tent binnenkwam.
“Goeienavond Bambino. Klaar voor een laatste nachtje met luier ?”
“Het gaat mijn laatste avond niet zijn. Ik zal er morgen ook wel één om krijgen van mama. Die riskeert dat niet dat ik in bed plas.”
“Ik dacht dat je dat niet deed ?”
“Nee. Doe ik ook niet. Alleen, als ik heel moe ben, gebeurt dat nog wel eens een keer.”
“Dat is niet fijn voor je, meid. Je hebt toch niet meer bewust in je luier geplast, hé.”
“Neenee. Bewust niet. Maar ik had vandenacht wel prijs. Daarom dat ik er morgen wel één zal moeten aan doen van mama.”
“Bambino, je moet maar denken dat je vanavond niet de enige bent die met een luier rondloopt. Komaan, doe je slaapkleedje naar omhoog en ga op het bed liggen. Dan kan ik je luier aandoen.”
De zon was begonnen aan haar laatste stuiptrekkingen toen Ugh het woord nam. Iedereen zat in een grote kring rond het opgestapelde hout. Jan had zich bij Els haar groep gezet, en had één van de luierkindjes op schoot.
“Gasten, sommigen onder jullie hebben er al iets van opgevangen maar nu kunnen we het officieel maken. Volgend jaar komt er terug een zesde afdeling.”
Groot gejuich vanuit de oudste afdeling, die op dat moment al wisten wat er stond te gebeuren.
“Wij kunnen ook aankondigen dat Steph en Waf ons, de leiding, vanaf volgend jaar mee zullen ondersteunen als volwassen begeleider.”
Nu werd er niet meer alleen gejuichd door de oudste afdeling , maar ook door de leiding en ook leden van de jongere afdelingen die één van beiden als leiding hadden gehad.
“En het belangrijkste houd ik voor het laatste. Wij hebben vanmorgen toch een leidingsgerecht georganiseerd.”
Nu scherpten heel veel leden hun oren. Dit nieuws was volledig nieuw voor hen. Heel wat van Els haar groep keken echter in hun richting, niet wetende wat er aan de hand was.
“Voor de nieuwen onder ons zal ik het uitleggen. Een leidingsgerecht is een traditie die we elk jaar houden, maar waarvan we dachten dat het dit jaar niet nodig was. Op een leidingsgerecht wordt elke nieuwe kandidaat-leiding op de rooster gelegd door de voltallige leiding, om uit te maken of ze wel goede leiding zullen zijn.
Vanmorgen was het een klein beetje anders dan anders. Niet alleen was het niet de voltallige leidingsploeg die het deed, maar ook hebben wij zelf aan iemand gevraagd of hij het niet zag zitten om in de leiding te komen.
Wij zijn dan ook heel blij om te kunnen zeggen dat Jan vanaf vanavond ook bij de leiding hoort.”
Was er gejuich bij het eerste nieuws, en nog veel meer gejuich bij het tweede nieuws dat Ugh bracht, niks stelde dat voor bij de explosie van geluid die losbarstte nadat Ugh dit nieuws bracht.
Zowat de volledige groep van Els probeerde op de één of andere manier op hem te komen liggen, waardoor Jan al snel zelf languit op de grond lag.
Elk lid dat er in slaagde iets of wat in de buurt van zijn oren te komen, vroeg, of eerder riep om boven de rest uit te komen,
“Jan, jij wordt volgend jaar toch onze leider ? Jan, please, ik wil heel graag bij jou zitten.”
Het spervuur van vragen werd gevolgd door een probeersel van knuffel vooraleer een ander kind net het zelfde probeerde.
Pas na enkele minuten kwam de rust wat terug en werd het Jan gegund terug recht te gaan zitten. Ugh richtte zich nu rechtstreeks tot hem.
“Jan, we hebben nog een andere traditie die dit jaar doorbroken wordt. Normaal gezien wordt het kampvuur aangestoken door het jongste lid van de leiding. Ook dit jaar, net zoals vorig jaar, zou dat Jorre zijn. Ze zou dan twee keer na mekaar het vuur hebben mogen aansteken, maar ze vond het niet meer dan terecht dat we de eer aan jou laten.
Daarom dus, Jan, kom recht en laat zien dat je een vuurtje kan stoken.”
Ook nu voelde Jan zich niets op zijn gemak. Hij wist nu wel hoe je een vuur kon maken door een papier in brand te steken en dan te voeden met brandstof, maar om te vertrekken van gloeiende kooltjes, en dan ineens met een publiek van over de honderd man, dan vond hij toch maar griezelig.
Met knikkende knieën pikte hij met een tang kooltjes uit de barbecue en legde die op het klaarliggende karton. Snel stapte hij naar het vuur, legde de kooltjes in het verfrommelde papier en boog voorover om te blazen.
Hij voelde dat de ondergaande zon recht achter hem stond en zijn achterste vol belichtte. Tot overmaat van ramp kroop zijn pyjamavest naar omhoog tijdens het bukken. Alle leden achter hem hadden vol bekijks op de luier die boven zijn broek uit kwam.