Verhaal Klaar winkelierster...

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 78

“Is Ella nu aan het doen wat ik denk dat ze aan het doen is ?”
“Volgens mij wel, ja.”
“En Lies laat dat toe. Ik zou volgens mij binnen de kortste keren zo stijf staan als wat. En jij laat dat ook toe ?”
“Elske, ik vertrouw Lies daarin, ja. Die zal zelf wel aangeven aan Ella wat er kan en wat niet. Maar ik snap wel wat je zegt over dat opgewonden worden.
“Doet ze dat bij jou ook ?”
“Wie, Lies of Ella ?”
“Ella natuurlijk. Zuigt die bij jou nog ?”
“Soms. Nu, mij heeft dat nooit opgewonden. Zeker niet toen ik nog melk gaf, maar ook niet de enkele keren die er daarna nog zijn geweest. Ik ging er altijd van uit dat dat komt omdat Ella mijn dochter is, maar misschien heeft het er ook mee te maken dat ze anders zuigt. Lies zuigt inderdaad wel anders dan Ella.”
“Ella wil drinken, en Lies niet. Zoiets ?”
“Nee, anders. Ella wil ook niet meer drinken. Die gebruikt de tepels gewoon als fopspeen. Het maakt haar rustig. Lies gebruikt ze allesbehalve als fopspeen.”

Net op dat moment kwam Jan de ruimte binnen. Hij hoorde Marthe enkel haar laatste zin zeggen.
“Spannend. Kom ik nog iets van mijn zus te weten ? Heeft ze een net iets echtere fopspeen te pakken tegenwoordig ?”
“Daar. Er is er één wakker. Zegt degene die zelf niet genoeg heeft aan de borsten van zijn vriendin, en het nodig vindt de borsten van zijn schoonzus leeg te tutteren.”
Jan voelde toch nog altijd enige schaamte en durfde niets terug te zeggen. Marthe liet het niet tot een stilte komen en ging verder met het gesprek.
“We hadden het maar voor een deel over Lies. Kijk naar buiten en vertel ons wat je ziet.”
“Ik zie Lies op het gras liggen, met Ella op haar blote buik. En Ella ligt met haar hoofd op haar borsten.”
Toen pas zag Jan wat er zo speciaal was.
“En Ella heeft een tepel van Lies in haar mond. Liggen die daar al lang zo ?”
“Toch al enkele minuten. Het doet Lies denk ik niet veel. Ik zou in ieder geval nooit zo stil kunnen blijven liggen als er iemand een tepel van mij in zijn mond zou hebben.”
Jan ging achter Els staan en nam haar borsten in zijn handen en duwde met zijn duimen haar tepels in.
“Klopt, zoet. Jij blijft dan inderdaad niet stilliggen. Misschien moeten we straks anders toch nog eens proberen ?”

Lies haar allereerste gedachte was om Ella weg te trekken bij haar borst. Vanop de straatkant kon je wel niet zien wat Ella deed, maar een vierjarig meisje dat aan een borst zoog ? Bovendien voelde ze dat haar borsten en zeker haar tepels verhardden.
Diep van binnen zei er tegelijkertijd een stem in haar dat het oké was wat Ella deed. Het voelde in ieder geval heel oké aan. Niks seksueels, eerder een moeder-dochterconnectie. Lies schrok toen ze besefte wat ze voelde, maar voelde ook weer een heerlijk warme gloed door haar lichaam stralen hierdoor.
Hoe fout het beeld ook leek, Lies kon en wou het moment niet verbreken. Ella zoog niet om te drinken. Ze wist ondertussen genoeg van borstvoeding om te weten dat er dan veel intenser werd gezogen. Maar Ella zoog ook niet om op te winden. Marthe wel. Als Marthe zoog, dan had dit direct effect op Lies.
Dat was nu allemaal afwezig. Ella zoog om te kunnen zuigen. Ze gebruikte haar tepel als tut, om tot rust te komen, om een vertrouwd iets in haar mond te hebben. Lies haar borsten waren voor Ella blijkbaar even waardevol en vertrouwengevend als die van haar eigen mama.

Na het avondeten had het vijftal zich nog even buiten gezet in het avondzonnetje. Marthe en Lies zaten elk op een tuinstoel, terwijl Els en Jan zich op de brede tuinbank hadden gezet. Ella had zich prompt op de schoot van Els gezet om in het zonnetje te kunnen zitten.
Ook nu probeerde Ella zoveel mogelijk contact te krijgen met Els haar boezem. Het hielp daarbij zeker wel dat Els het voorbeeld van haar vriendin had gevolgd en haar beha al had uitgedaan.
“Je bent zo aan het wroeten, meid. Wil je mijn borsten kunnen voelen ?”, vroeg Els aan Ella.
Ella knikte hevig zonder iets te zeggen. Els keek even rond in de richting van de andere huisjes. Toen ze zag dat de kust veilig was, deed ze haar ruim vallende t-shirt naar omhoog en terug naar beneden, maar dit maal met Ella er mee onder.
“Zo beter ?”
Ze voelde hoe Ella als antwoord met haar gezicht nog meer contact zocht met de warme glooiing onder haar. Niet veel later voelde Els ook hoe een handje zijn weg zocht naar boven, haar borst pakte, en zo dicht mogelijk probeerde tegen het gezicht te drukken.
Els begreep onmiddellijk waarom Lies het eerder op de dag had laten gebeuren. Ella speelde niet met haar borsten, zo gebruikte ze waar ze ook voor gemaakt waren.
“Vind je het spijtig dat je geen melk meer drinkt bij je mama ?”
Els voelde ze knikken en zag het ook onder haar t-shirt. Voor ze het kon tegenhouden, pakte Ella het t-shirt, en zwaaide het naar omhoog zodat haar gezicht er onder uit kwam. Ze keek Els voel aan, zich er totaal niet van bewust dat Els haar borst daardoor open en bloot lag.
“Mag ik bij jou drinken, tante Els ?”
“Dat mag, maar ik maak ook geen melk aan, hé. Echt drinken kan niet.”
“Waarom niet ?”
“Ik ben nog geen mama, hé. Melk maak je pas als je een mama bent.”
“En mama Lies ?”
“Die is toch ook nog geen mama ?”
Ella keek haar onbegrijpend aan. Ze zwaaide verder door met haar gezicht naar Lies en nog verder naar Marthe, om terug daarna Els aan te kijken.
“Niet waar. Mama Lies is ook mijn mama.”

Twee uren later zat het viertal warmer ingeduffeld en met een glaasje wijn nog te genieten van de avond. Ze hadden vooraf afgesproken dat er mocht uitgegaan worden zolang ieder van de vier zeker een babysitdienst op zich nam.
Alleen, door die ene uitspraak van Ella, had niemand nog zin om weg te gaan die eerste avond. Elk van hen was zich bewust van de diepe betekenis van wat Ella had gezegd. Voor haar was Lies niet meer of minder dan een mama.
Zeker op Marthe en Lies had de uitspraak enorm veel effect gehad. Marthe haar vermoeden werd nu bevestigd dat Lies als een echte mama werd bezien door Ella. Hoe pril hun relatie nog altijd maar was, Marthe besefte wel dat de relatie tot haar dochter niet meer genegeerd kon worden, ook niet als het minder goed zou gaan tussen haar en Lies.
Lies was het meest van de kaart geweest door de uitspraak. Ze had er op gestaan de kleuter in bedje te leggen. Ze voelde zich enorm gevleid, en tegelijkertijd voelde ze een enorme verantwoordelijkheid in zich opkomen. Als Ella haar als mama zag, dan zou ze ook ten volle proberen een mama te zijn voor Ella, te beginnen met een extra lange en verwennende avondroutine.

Toen ze ’s avonds gingen slapen, kon Lies het niet laten Ella even over het gezicht te strelen.
“En, hoe voelt dat ? Zeventien jaar zijn en een dochter van vier jaar hebben ?”, fluisterde Marthe achter haar in het oor.
Lies draaide zich voorzichtig om naar Marthe en omhelsde haar.
“Op dit moment heel goed !”
Op haar antwoord volgde een lange innige zoen. Toen ze even later met hun gezichten naar elkaar lagen, polste Lies ook bij Marthe.
“En jij, zoet ? Wat vind jij van je dochter haar uitspraak ?”
“Dat is dubbel. Ik ben verrast dat Ella jou zo snel als haar mama ziet, maar ben ook geweldig blij voor jou, en voor ons. Dit is voor mij echt een droomscenario precies. Ik heb altijd de schrik gehad dat Ella jou niet zou aanvaarden als mama, en dat dat tussen ons in zou kunnen komen. Dus ik ben nu supergelukkig dat dat al niet van belang is.”
“Heb jij niet het gevoel dat ik je dochter afpak ?”
“Nee. Jij komt er gewoon bij. Als het ook maar een beetje kan, zijn we voortaan een gezinnetje met drie.”
Marthe kroop dichter naar Lies en deed zonder iets te zeggen haar hand onder het slaapkleedje van Lies.
“En nu is het mijn beurt om nog eens te proeven van die schatjes.”

De volgende morgen werd Lies gewekt door gewriemel tussen de twee hoofdkussens. Toen ze haar ogen opende, keek ze recht op de opgebolde contouren van een natte luier, die enkele seconden later onder de deken verdween. Ze voelde het warme lichaam van Ella tegen zich aan gedrukt worden.
“We hebben bezoek.”
“’k Heb het ook al gemerkt. Wat denk je, zou het nog lukken van verder te slapen ?”
“Vergeet het maar. Na gisteren gaat die ons nog wat warm knuffelen en eerder vroeg dan laat komt ze terug piepen en krijgen we nog zo’n extra natte zoen te verwerken.”
Marthe had dit nog maar net gezegd of Lies voelde hoe Ella zich op haar legde en begon te knuffelen en te wroeten om het extra goed te hebben.
Marthe had dit ook door en draaide zich tegen Lies aan om haar ook te zoenen.
“Lang ga ik toch ook niet meer kunnen liggen. Mijn luier voelt zwaar aan. Ik ga hier niet het risico lopen om door te lekken. Wat denk je, zouden die andere twee al wakker zijn ?”
Lies kon een sarcastisch lachje niet onderdrukken.

Jan deed zijn ogen langzaam open, en merkte dat Els naast hem nog rustig sliep. Hij draaide zich om, nam zijn gsm en zag dat het al na acht uur was. Veel tijd hadden ze niet meer. Ella zou waarschijnlijk al wakker zijn, en hij voelde er weinig voor dat ze nu binnen zou komen, met het gebruikte condoom dat nog op zijn nachtkastje lag.
Ze hadden te laat opgemerkt dat er geen vuilbakje in hun kamer stond, en ze waren te moe geweest om nog de kamer uit te willen gaan. Na het rondje nagenieten hadden ze maar besloten onmiddellijk hun luiers aan te doen, en de opruim voor later te houden.
Jan voelde aan zijn luier. Die stond behoorlijk vol, leek het hem. Dat verbaasde hem ook niet. Ze hadden de avond ervoor redelijk in de wijn en het water gevlogen, en na de vermoeiende vrijpartij was hij niet meer naar het toilet geweest.
Ook Els zou waarschijnlijk een overvolle luier hebben, want zij was evenmin nog gaan plassen, niet ervoor en ook niet erna. Hij ging met zijn hand onder de deken, kwam de onderrand van haar nachtkleedje tegen en en zocht met zijn hand de weg terug naar boven, maar ditmaal onder het nachtkleed.
Els kreunde toen ze de streling van haar vriend voelde en op die manier langzaam wakker werd. Zij voelde zijn vingers haar luier in gaan en langzaam over en weer bewegen. Hij kon het ook niet laten even over haar clitoris te strelen, wat voor gevolg had dat Els in één keer goed wakker was.
Even later werden de vochtige vingers van haar vriend onder haar neus gehouden en rook ze haar eigen nachtelijke urine.
”Ben ik doorgelekt ?”
“Dat denk ik niet, maar we zijn best voorzichtig bij het rechtkomen. Ik denk dat we beter eerst op onze knieën gaan zitten, en zo rechtkomen. De mijne is ook overvol.”
“Spijtig dat je bent gestopt. Dat mocht gerust nog een achterafje van gisterenavond worden.”
“En dan het risico lopen dat die pruts hier sebiet binnenkomt ? Ik denk het niet. Het is al na acht uur, en Ella heeft geen boodschap aan het resultaat van onze vrijpartij.”
“Doe hem dan weg in de vuilbak. Het is uw condoom en uw zaad. Ik heb al de pech dat ik geen andere anticonceptiva verdraag.”
Jan zag er tegenop om uit het bed te gaan, maar hij had ook geen zin om veel in discussie te gaan, en nog minder om te moeten uitleggen aan Ella wat dat rare zakje was dat er op zijn nachtkastje lag.

Hij draaide zich op zijn buik en duwde zich op zijn knieën. Zijn luier was echt wel verzadigd. Het gebeurde eigenlijk niet zoveel dat hij zwaar doorhing, maar vandaag was het nog eens het geval. De zware massa tussen zijn benen voelde bijna killig aan, maar toch had hij nog geen zin de luier uit te doen. Dit was voor hem toch nog altijd een hoogtepunt.
Het bleef hem nog steeds in tweestrijd brengen. Langs de ene kant had hij er nog altijd een slecht gevoel bij dat hij onwillekeurig terug in bed plaste, maar langs de andere kant kon hij enorm genieten van het dragen van een luier.
En zo’n natte luier ’s morgens vond hij vreemd genoeg een heerlijk gevoel. Dat was het rare. Hij vond het vreselijk om ze nodig te hebben, maar tegelijkertijd genoot hij er enorm van.
Het feit dat hij besefte dat hij ze nodig had, zorgde er voor, zo dacht hij toch, dat hij enorm van zijn luiers hield. Luiers waren de dingen die maakte dat hij ’s nachts niet nat werd, en daar kon je enkel maar van houden.

Hij legde de gebruikte condoom onderin het vuilbakje in de badkamer, extra verborgen onder het incontinentieverband van Marthe van de dag ervoor. Daar zou Ella het niet kunnen zien.
Nu dat hij toch het bed uit was, en zelf nog geen goesting had om zich te gaan verschonen, besloot hij al maar de ochtend in te zetten met het klaarmaken van de koffie.
De zuigfles van Ella liet hij maar voor wat ze was. Daar moest ze zelf maar over beslissen. Uiteindelijk was het een kleine moeite om er melk in te doen en die in de microgolf op te warmen.
Ella had sinds ze terug waren van het kamp al meerdere keren laten weten dat ze ’s morgens ook gewoon uit een beker wou drinken. Het baby-achtige dat ze nog sterk had toe hij haar leerde kenen, ging er meer en meer uit.

De koffie was nog maar kort beginnen pruttelen toen Jan achter zich deuren hoorde open gaan. De vier dames kwamen zowat tegelijkertijd uit de slaapkamers, de één al opgewekter dan de andere.
Jan vond het wel een koddig zicht. Marthe was onmiddellijk de badkamer ingeglipt om zich te verschonen, maar de drie anderen zagen er zowat hetzelfde uit. Alle drie een kort slaapkleedje, om niet te zeggen gewoon een lang t-shirt, met daaronder een opgebolde luier.
Lies was lijkbaar solidair geweest met de rest, en had zich toch ook maar terug een luier aangedaan voor de nacht. Jan kon niet zeggen wanneer ze die had gebruikt. Mogelijk had ze zelfs nog maar pas geplast. Hij wist dat Lies haar luier durfde gebruiken als ze pas wakker was. Maar voor het zelfde geld was ze al nat ingeslapen.
Ella en Els streden om de natste luier. Jan vermoedde toch dat Els won. De luier van Ella stond wel goed bol, maar dat was een eigenschap dat die nieuwe babyluiers nogal snel hadden, vond Jan. Hij had dat eerder ook al gezien bij de andere kinderluiers die hij had gezien in de weken ervoor.
Els haar luier was zichtbaar overvol. Het zou Jan niet verbazen dat de luier eigenlijk oververzadigd was, en zou beginnen lekken als ze ging zitten.

Jan werd door de drie hartelijk begroet. Lies zette gewoon haar lippen op de zijne gevolgd door een “Goeiemorgen, broertje !”. Ella spreidde haar armen wijd open en plantte haar twee natte lippen vol op die van haar grote vriend, gevolgd door een hele dikke knuffel waarbij ze ook haar benen rond hem knelde.
Els was als laatste aan de beurt. Alhoewel ze mekaar enkele minuten eerder ook al hadden begroet, deed Els alsof ze elkaar voor de eerste keer die morgen zagen. Ze plantte haar lippen vol op de zijne, en opende haar mond, en zocht tongcontact terwijl ze met haar handen probeerde in zijn pyjamabroek en luier te gaan.
Jan keek verschrikt in haar ogen, maar zonder haar lippen veel te bewegen liet ze hem merken dat het oké was. Ze draaide lichtjes hun lichamen, zodat Jan ook kon zien dat Ella gebiologeerd naar de tv keek die Lies aan het opzetten was.
Als antwoord plantte Jan zijn handen onder de luier van Els en duwde haar tegen zich aan. Het gevolg was wel dat Jan het bewijs kreeg dat de luier van Els oververzadigd was. Hij voelde de eerder koude nachtelijke urine van Els langs zijn handen vloeien op weg naar lagere oorden.
Die lagere oorden voelde ook Els direct, en daarmee was de romantische kus ook onmiddellijk gedaan. De koude druppels die langs Els haar benen naar beneden rolden, waren een te apart gevoel voor Els om er van te kunnen genieten. Ze wilde snel van haar luier af.

Enkele minuutjes later waren zowel Marthe en Els terug in de leefruimte. Jan zette een tas dampende koffie met melk voor Lies neer op het salontafeltje, maar de eerstkomende minuten zou haar het plezier van de warme koffie toch verstoken blijven.
Ella had namelijk beslist dat ze een fles warme melk wou, en die moest gegeven worden door Lies, en natuurlijk terwijl Zappelin opstond op de tv, en dan ook nog eens Woezel en Pip. Ella keek niet zoveel tv, maar om de één of andere reden kende ze wel die twee bengels, misschien nog beter dan andere Belgische tv-figuurtjes.
Lies zat erbij en keek ernaar. De tv-figuurtjes interesseerden haar geen fluit, maar gewoon het feit dat Ella op haar schoot zo lag te genieten, van haar fles, van de tv en van het feit dat ze bij Lies lag, gaf haar veel meer voldoening dan een tas koffie ooit zou kunnen geven.
Die voldoening werd bovendien nog eens extra beantwoord toen de fles leeg was. Ella klom van haar schoot om de fles op het tafeltje te zetten en Lies begon al aanstalten te maken om haar tas te nemen. Ella klom echter terug op haar en gaf haar een hele dikke knuffel, waarbij ze zoveel mogelijk probeerde contact te krijgen met Lies.
Lies werd uiteindelijk bevrijd door Jan, die Ella van haar overnam om haar een propere luier aan te doen. Terwijl Lies eindelijk van haar koffie kon genieten, werd Ella haar nachtkleedje omhoog gedaan. De twee plakstrips werden losgetrokken en een overvolle luier werd verwijderd.
Alhoewel Ella na het eten verder gewassen zou worden, werd nu toch haar poep al opgefrist met billendoekjes. Daarna volgde een nieuwe luier. Nog terwijl hij de laatste plakstrip vastkleefde, voelde en hoorde Jan al nieuwe urine in de verse luier komen. Dat was dus geen minuut te vroeg dat ze werd verschoond.

Anderhalf uur later gleed Ella met een stralende glimlach de glijbaan af, recht in het warme water. Het was bij het eten al duidelijk dat ze maar beter eerst een zwembad konden opzoeken. Het was dat of een Ella die met haar verdriet geen blijf zou weten.
Het was trouwens rustig in het zwembad, maar dat verbaasde hen niet. Het was terug een warme dag, en iedereen profiteerde eerder van de ligweides aan het buitenwater en van de buitenspeelterreinen.
Ella liet het niet aan haar hart komen, en de vier anderen vonden het best dat er veel ruimte was in het zwembad. Het was te merken dat eigenlijk enkel de ouders met kleine kindjes het warme water van het zwembad verkozen boven de grote waterplas.

Jan had zich als eerste opgeofferd om bij Ella te blijven. Terwijl Lies, Els en Marthe rustig even wat baantjes konden trekken in het zo goed als lege diepe zwembad, probeerde Jan Ella zoveel mogelijk te entertainen.
Ze gooiden met de strandbal naar elkaar, Jan liet Ella onder en over hem klauteren, of hij vormde met zijn lichaam een extra poortje onder aan de glijbaan waar ze onderdoor moest schuiven.
Al snel kregen de andere kleuters en peuters in het peuterzwembad in de gaten wat Jan aan het doen was. Het kostte hen weinig moeite hem zover te krijgen ook met hen te beginnen spelen.
Jan had dan ook totaal niet door dat de andere drie hem na een tijd kwamen zoeken. Ze zagen hem onder het goedkeurende oog van de andere ouders bedolven worden onder hopen kinderen terwijl hij zich neerlegde in het ondiepe water.
Het viel hen ook op dat Ella nu duidelijk bij de oudere kinderen hoorde. Als ze rechtstond, kwam haar poep zichtbaar boven het water uit. Alleen viel het zo wel extra op dat zij als enige oudere kind een zwemluier droeg.
Het had Jan trouwens wel wat moeite gekost om de zwemluier aan te krijgen. Hij vermoedde dat Ella in een groeispurt zat. Hij kon anders niet verklaren waarom de zwemluier enkele weken tevoren op het kamp wel vlot aan ging.

Marthe genoot met volle teugen van de uitstap naar het zwembad. Ze wist nu dat ze voor de volle 100 % kon vertrouwen op haar incontinentiezwempak. Het kon haar ook niet veel schelen dat de andere volwassenen het misschien wel door hadden dat dit een speciaal pak was.
Ook al was het redelijk normaal opgebouwd, de verdikking ter hoogte van de poep werd niet volledig verhuld. Maar Marthe liet dat niet meer aan haar hart komen, net zomin als het feit dat haar dochter nog geluierd was.
Ella was zo lief geweest om de drie dames te komen begroeten, terwijl Jan zich vermaakte met de rest van de kleine bengels. Ze had zich op de schoot van Lies geplaveid, maar evengoed de boezem van Els komen uittesten als ligstoel met neksteun.
Ella kon het ook niet laten haar twee mama’s en haar tante te verrassen met haar voorliefde voor kletsnatte zoenen. Het voordeel van het zwembad was dat je niet wist of de natte lippen van het water kwam of van iets anders.
De zoenen werkten trouwens aanstekelijk, want nadat Ella hen had overvallen, kon Lies zich niet bedwingen en nam Marthe vol op de mond. Zelfs Els hield haar hart even vast, want zo openlijk als lesbisch koppel zoenen, was natuurlijk ook niet zo evident. Gelukkig voor hen sprak niemand van de andere ouders hen hierover aan.

Pas na langere tijd merkte Jan dat Ella er niet meer was. Toen hij rondkeek, zag hij haar liggen op Els haar schoot, met haar hoofd leunend op Els haar borstkas. Naast Els lagen Marthe en Lies hand in hand in het ondiepe water.
Jan nam afscheid van de kleintjes rondom hem, waarbij hij gelukkig snel de hulp kreeg van de ouders om hun kindjes weg te halen, die blij genoeg waren dat ze voor eventjes een gratis babysit hadden gehad.
“Liggen jullie hier al lang ?”
“Toch al eventjes. Geen idee hoe lang juist. Je hebt toch geld gevraagd voor al dat babysitwerk dat je hebt gedaan.”
Jan was even uit zijn lood geslagen.
“Babysitwerk ? Ik heb gewoon gespeeld met die kleintjes.”
“Ik plaag je maar, Jan. Maar ik ben er wel zeker van dat er een aantal ouders blij zijn geweest dat jij hun kleintjes even onder je hoede nam.”
“Ja maar, die hebben dat niet gevraagd aan mij, hé. Die kleintjes hebben mij ingepalmd, niet die ouders.”
“Dat weet ik, Jan, maar net dat maakt het zo fijn om te ervaren als ouder. Een ander zou zich alleen bezig houden met zijn eigen kind.”
“Allé Marthe, dat kon ik toch niet maken. Die kleintjes zagen mij met Ella spelen, en hebben eigenlijk aan mij gevraagd of ik ook met hen kon spelen. Dat kun je toch niet weigeren ?”
“Jawel Jan, maar dat is weer typisch jij. Jij hebt ingevuld dat je dat die kleintjes niet kon weigeren. Trouwens, daar lopen ettelijke peutertjes rond. Die hebben niks gevraagd aan jou. Jij hebt die zelf gewoon op sleeptouw genomen, omdat ze waarschijnlijk een puppyface lieten zien en jij daar absoluut niet tegen kunt.”

Els schoot in de lach. Zij had al gelijk weer beeld.
“Oh ja, Marthe, ik zie het voor mij. Zo’n peutertje van nog geen twee jaar, dat niet zelf die glijbaan op kan, en dat dan met zo’n trillend onderlipje naar Jan kijkt. En Jan die in plaats van even te kijken wie eventueel de ouder kan zijn om die op zijn verantwoordelijkheid te wijzen, er alles aan zal doen om er voor te zorgen dat dat arme trillende onderlipje geen grote huilbui wordt, want dan is hij de grote boeman die dat kleintje niks gunt.”
Jan stond met zijn mond vol tanden. Els had het dan wel al lachend gezegd, maar ze sloeg wel nagels met koppen, besefte hij. Hij had zich inderdaad kunnen beperken tot Ella. Alle ouders van al die kleine kindjes waar hij mee had zitten spelen, zaten rondom in het grote peuterbad.
Els zag dat haar Jan nu maar een bedenkelijk gezicht had. Ze zwierde Ella met veel zwaai terug in het water, stond recht en zwaaide haar armen rond zijn nek.
“Zoetje, daarom ook dat ik verliefd op jou ben. Zet hier een kind, en jij bent vertrokken. Laat niks of niemand dat ooit van jou afpakken.”
Ze plantte haar lippen op de zijne en drukte hem langdurig tegen zich aan, in het zicht van alles en iedereen.

De zwempartij had wel voor gevolg dat Ella die namiddag te moe was geworden en moest gaan slapen. Marthe vond het wel eens te proberen waard om haar buiten te leggen op één van de dekentjes die ze vooral ’s avonds in de zetel gebruikten.
Ze kregen zelfs geen tijd meer om uit te leggen aan Ella dat ze buiten zou gelegd worden. Het verschonen voor het slapengaan was voor Ella al signaal genoeg om weg te zakken, en tegen de tijd dat Lies klaar was, sliep Ella al.
De deken lag in de schaduw van de bomen, en ze zou de komende uren altijd in de schaduw blijven. Met niets meer dan haar knuffel, een tut, haar t-shirtje en haar luier werd ze op de deken gelegd, vlakbij de ligstoelen die ook al klaarstonden.

De drie dames gingen in het huisje nog wat opruimen voor ze zich buiten zouden zetten. Jan bleef buiten bij Ella. Het leek hen toch het beste dat er altijd iemand bij Ella bleef.
Toen Lies terug buiten ging om de tafel proper te maken, zag ze dat Jan zich naast Ella had gelegd en zijn hand op haar buik hield. Ze vermoedde dat Ella wat onrustig was beginnen wiebelen, en dat Jan haar nu probeerde te bedaren.
Nog eens tien minuten later kwam ze terug buiten, nu met haar boek, en zag ze dat Jan nog steeds naast Ella lag. Toen ze wat beter keek, zag ze dat ook haar broer in dromenland was. Snel ging ze dit zeggen tegen Els en Marthe.
Ze besloten Jan te laten slapen, maar dat betekende wel dat hij geluierd moest worden. Het uitdoen van zijn broek was niet zo moeilijk, maar de drie moesten wel goed timen dat er geen passanten voorbij kwamen op het moment dat hij bloot werd gelegd.
Els ging op de uitkijk staan en gaf groen licht. De onderbroek van Jan werd naar beneden getrokken en uitgedaan. Marthe rolde hem eerst naar de ene kant, legde de opengevouwen luier klaar, en rolde Jan dan op zijn rug goed, zodat ze de kleefstrips kon sluiten.
Tenslotte werd hij op zijn favoriete zijde gedraaid en werd zijn arm rond Ella gelegd. Met niets anders dan een t-shirt en een luier lag ook Jan nu op de deken. De drie dames hoopten alleen dat zijn luier niet te hard opviel voor de passanten die voorbij kwamen.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 79

“Kijk papa. Dat is die meneer die we daarjuist zagen slapen met een pamper aan.”
Jan voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen. Hij was met Ella op weg naar het speeltoestel dat verder in de straat stond. Els en Lies wilden voor het eten zorgen, en waren begonnen met het snijden van de groenten. Ella had even niets te zoeken in het huisje.
Hij passeerde een vader met zijn dochtertjes van pakweg zes en zeven jaar oud en het jongste dochtertje vond er niet beter op dan voor heel de straat luid te zeggen wat ze had gezien. Hij zag de vader schuldig wegkijken en zich naar zijn jongste dochter draaien, waarschijnlijk om haar terecht te wijzen.
Zijn middagdut was dan toch niet volledig zonder gevolgen gebleven, dat was nu wel duidelijk. Marthe en co hadden hem wel op het hart gedrukt dat bijna niemand hem had gezien, maar die bijna niemand bleken dus onder andere deze twee meisjes te zijn.
Hij was wakker geworden doordat Ella onder zijn arm door was beginnen klauteren en hem volop op zijn gezicht kuste en “nonke Jan” in zijn oor zei. Ook voelde hij haar handje langs zijn blote rug glijden.
Eerst had hij nog niets door. Hij zag Ella haar luier en maakte een opmerking dat ze dringend een droge nodig had. Daarop hoorde hij Els zeggen dat hij er niet voor moest onderdoen. Onwillekeurig keek hij naar zijn kruis en zag toen pas zijn eigen volgeplaste luier.

Zijn allereerste gedachte was rechtstaan en naar binnen lopen, maar hij bedacht zich net op tijd dat hij dan open en bloot naar de deur moest wandelen in zijn luier. Lichte paniek bekroop hem.
“Hebben jullie mijn broek ? Ik kan toch zo niet rondwandelen. Iedereen kan mij zien.”
“Jan, als ge dan toch zo preuts wilt zijn, besef dan dat iedereen op dit moment bestaat uit Ella, Marthe, Lies en ik, en wij hebben alle vier al een tijd goed uitzicht op jouw volle luier. Als je slim bent, dan ga je nu gewoon naar binnen. Er loopt hier niemand rond. Je kleren liggen binnen op de zetel.”
Anders dan Ella, die geen enkele schroom had om enkel in een t-shirt en volgeplaste luier rond te huppelen, keek Jan toch eerst schichtig rond. Hij kwam voorzichtig recht en trippelde zo snel als zijn blote voeten het toelieten naar binnen.

Na een tijdje liet Jan zich helemaal opgefrist en aangekleed terug buiten zien. Hij zag dat Marthe ook net Ella haar sandaaltjes aandeed. Haar vuile luier lag op de deken, dus die was gewoon open en bloot buiten verschoond geweest.
“Hoe laat is het eigenlijk ? Hebben wij lang geslapen ?”
“Jullie zijn toch een dikke twee uur weggeweest. Het is al half vijf gepasseerd ondertussen.”
“Waarom hebben jullie me eigenlijk laten liggen, en wie heeft er mijn luier omgedaan ?”
“Oei spervuur. Nee, Jan, je lag zo mooi naast Ella dat we het zonde vonden om je wakker te maken. En het feit dat je zelfs niet wakker werd toen we je luier omdeden, zegt wel genoeg. Jij had die slaap blijkbaar even goed nodig als ons Ella.”
“Heb jij mijn luier aangedaan ?”
“Samen. Els keek uit of er niemand aan kwam, Lies hielp mee met je kleren, en ik heb de eigenlijke luier aangedaan. Waarom wil je dat weten ?”
“Ik weet niet. Gewoon. Hij was wel goed aan. Dank je wel.”
“En maar goed dat hij goed aan was. Je hebt hem goed gebruikt terwijl je sliep.”
“Heeft iemand mij gezien zo ?”
“Ja, enkelen, maar er kent hier toch niemand jou, dus zit daar absoluut niet over in.”
Marthe ging naast Jan zitten en gaf hem een dikke knuffel.
“Ga jij anders sebiet nog even met Ella weg naar het speeltuintje hier verder op de weg ? Lies en Els zijn nog even naar het winkeltje voor bakboter en iets van rauwe groenten als ze dat hier hebben. Als ze terug zijn beginnen we aan het eten.”

Jan voelde zijn maag grollen en besefte dat ze nu toch al een hele tijd aan het speeltoestel bezig waren. Ella had ook met andere kindjes gespeeld terwijl ze er waren, maar de meeste tijd was Jan er toch mee bezig geweest.
Jan riep de kleine meid, en bekloeg zich dat al snel. In haar enthousiasme om bij Jan te komen, klauterde Ella te snel van het houten toestel en viel verkeerd op de grond.
Jan liep snel naar haar toe, maar tegen de tijd dat hij bij haar was, was ze al luid beginnen wenen. En met reden, want Jan zag dat haar knie een open wonde vertoonde waaruit het bloed langzaam maar gestaag zijn weg naar buiten zocht.
Hij legde haar in zijn armen. Zoals al eerder opgemerkt als ze gewond was, was Ella ook nu weer onmiddellijk veranderd in een voddepopje. Haar benen bengelden langs de zijkant, waarbij de bloeddruppels langs haar scheenbeen begonnen te glijden. Voor de rest liet ze zich volledig hangen.
Onderweg naar hun huisje passeerde hij terug het huisje van de twee meisjes. De vader was buiten bezig speelgoed aan het opruimen toen hij Jan zag passeren met de gewonde Ella in zijn armen. Jan kreeg onmiddellijk terug een schaamtegevoel, dat alleen nog maar erger werd toen de vader hem wenkte.
“Jongeman, ik wil me eerst al excuseren voor mijn dochter daarstraks. Maar ik zie dat je zusje gevallen is. Dat lijkt me maar een vieze wonde dat ze heeft. Hebben jullie gerief bij je om het te verzorgen ? Ik wil het anders gerust even doen. Ik ben verpleger van beroep en ik heb nog iets goed te maken.”
Jan besefte dat een verpleger zo’n wonde goed zou kunnen proper maken. Hij wist ook niet wat Marthe allemaal juist in de EHBO had gestoken. Alleen zou hij dan zijn schaamte helemaal opzij moeten zetten, want hij zou de meisjes terug zien die hem daarstraks hadden zien liggen met zijn luier aan.

Lies en Els waren blij dat Marthe akkoord was gegaan dat zij naar de winkel zouden gaan. Zo hadden ze de mogelijkheid om die dingen te regelen die ze ook hoopten te kunnen regelen voor de dag nadien.
Els en Lies hadden Jan niet ingelicht van hun plannen. Dat vonden ze niet nodig. Ten eerste zou Jan er vrij zeker wel mee akkoord gaan, en ten tweede had hij toch niets te zeggen. Zelfs als hij niet akkoord ging, dan nog zou hij gewoon moeten, omdat zijn zus én zijn vriendin er anders over beslisten.
Ze waren bijgevolg ook langer onderweg dan ze eigenlijk wilden. Om dat toch enigszins te verbergen hadden ze er niet beter op gevonden om in de winkel nog de nodige boemelarij en snoeperij in te slaan. Als Marthe zich dan vragen stelde, dan konden ze het nog altijd steken op het feit dat ze niet konden beslissen.
Bij thuiskomst merkten ze toch enige ongerustheid op bij Marthe, maar ze konden niet zeggen of dit kwam omdat ze zich zorgen om hen had gemaakt, of omdat ze iets vermoedde. Els en Lies lieten het niet aan hun hart komen. Zelfs als Marthe iets vermoedde, dan was het nu toch al te laat.
Ook Marthe zelf liet het niet aan haar hart komen. Toen ze zag dat er nog een extra fles witte wijn was aangevoerd, en bovendien ook nog voelde dat die al heerlijk koel stond, aarzelde ze geen moment en ging op zoek naar de kurkentrekker.

“Zet ze maar hier op het kussen. Mijn naam is Dries trouwens, Dries Coppens.”
De vader wees naar een verzorgingskussen dat op de eettafel lag. In de onmiddellijke nabijheid zag hij ook de nodige verzorgingsproducten, billendoekjes en een geopend pak luiers maat 4. Het was duidelijk dat er naast de twee dochters nog een baby’tje in huis was.
Jan zette Ella op het kussen. Hij zag in haar ogen grote angst staan. Ella was niet bovengemiddeld flink. Waarschijnlijk besefte ze nu pas dat die vreemde meneer haar wonde ging verzorgen.
Al snel had de vader alles klaargezet om de wonde proper te maken en te verzorgen. Toen hij haar gewonde been even omhoog hield, en met een nat washandje de wonde uitwaste, werd het al te veel voor Ella. Te laat besefte Jan wat er hem te wachten stond.
Ze was al eerder terug gaan liggen van pure verlamming, maar Jan bedacht zich dat ze dat misschien beter niet had gedaan, want nu kon ze niet zien waar de vader mee bezig was. De pijn, de grote angst en die onbekende meneer deed haar haar luier vullen met onwelriekend geurende kaka.
De vader kon er natuurlijk ook niet naast kijken en ruiken, maar liet zich niet van de wijs brengen. Hij had al wel gezien dat de kleuter nog een luier droeg, en verwachtte niet dat ze ook onvrijwillig haar al natte luier een extra lading zou geven, maar hij was professioneel genoeg om het te laten gebeuren.
Enkele minuutjes later boog hij zich over het gezichtje van Ella en glimlachte. Ook streelde hij haar kaak geruststellend.
“Helemaal proper gemaakt en er hangt een heel mooi verband rond, maar blijf nog heel eventjes liggen, want jij moet ook nog op een andere plaats proper gemaakt worden, is het niet ?”

Nog voor Jan kon reageren dat dit niet nodig was en dat hij dat wel bij hen in het huisje zou doen, riep de vader luid “Tasha, kom eens even !”
De jongere dochter die hem eerder in het nauw had gedreven, kwam huppelend uit één van de slaapkamers. Toen ze Jan zag, stond ze onmiddellijk stil en werd zelf knalrood.
“Tasha, meisje, doe me een lol, en ga eens even één van je luiers nemen in de badkamer ?”
Zo mogelijk nog roder vertrok het meisje naar de badkamer, waar ze even later terug uit kwam met in haar handen dezelfde luier als Ella droeg. Met heel veel aarzeling drentelde ze naar haar papa, er niet gerust op waarom ze een luier moest halen.
“Dankjewel Tasha. Deze meneer is Jan, en we moeten zijn zusje even verschonen. Zeg maar iets tegen Jan.”
Tasha probeerde wel iets te zeggen, maar Jan zag maar al te goed dat er niets uit haar zou komen. Haar papa had haar blijkbaar stevig de les gelezen, leek het hem. Uiteindelijk zag hij haar nog wat op en neer huppelen, waarna ze even later met haar hand tegen haar kruis gedrukt snel naar de badkamer liep.

Marthe straalde. Dit was waar ze dat weekje voor had geboekt, alhoewel het eigenlijk maar een midweek was. Lies en Els hadden tegen haar gezegd dat ze wel verder voor het eten zouden zorgen. Ze kreeg verplichte rust voorgeschreven, en daarvan profiteerde ze nu met volle teugen.
Ze lag op één van de ligstoelen te genieten van de vooravondzon. Haar boek lag op haar schoot, maar veel gelezen had ze nog niet. Ze vond het veel te heerlijk om haar zus en haar vriendin samen bezig te zien. Ze voelde dat ze op een roze wolk zat met al hetgeen er de voorbije maanden was gebeurd.
En gewoon het feit dat zij hier nu kon liggen, zitten kijken hoe er voor haar werd gekookt. Ze hoopte alleen dat het lekker was. Zoveel ervaring hadden Lies en Els nu ook weer niet.
Ze had op voorhand gehoopt dat er momenten zoals nu zouden zijn, maar ze rekende er niet op. Dat dat nu uitkwam, was des te meer de kers op de taart en een goeie aanzet voor de dag nadien. Haar goed gevoel kon absoluut niet stuk.
Even dacht ze wel dat ze Ella hoorde brullen in de verte, maar zeker was ze niet. Er waren veel kinderen in de buurt van hun huisje. Op een bepaald moment stierf het brullen trouwens weg. De bruller zou wel een huisje zijn binnengegaan. Dat kon Ella eigenlijk niet zijn. Als er echt iets ernstigs was, dan zou Jan er wel mee terug komen. Die trok zijn plan wel.

Jan zette zich aan het poetswerk. Hij zag dat Tasha nog dezelfde luiers had als Ella, dus dat was gemakkelijk. Terwijl hij bezig was met de verschoning van Ella, legde hij Dries trouwens de eigenlijke relatie die hij had met Ella.
“Dus als ik het goed begrijp heb jij een relatie met de tante van Ella en heeft jouw tweelingzus een relatie met de mama van Ella. Speciaal. Ja sorry, ik was er zo van overtuigd dat jullie broer en zus waren, dat ik er geen moment aan heb gedacht dat het wel eens iets anders kon zijn.”
Jan aanvaarde de verontschuldiging, en vertelde dat hij zich wel degelijk soms ook een grote broer voelde voor Ella.
“Nu, Jan, ik was ook in de war door wat Tasha en Freya vertelden. Ze zeiden dat jullie alle twee lagen te slapen met een luier aan, gewoon open en bloot hierbuiten aan jullie huisje. Als je zo close bent met een zo groot leeftijdsverschil, dan kon dat bijna niet anders dan broer en zus zijn, dacht ik zelf.”
Jan keek heel even naar Dries als teken van aandacht, maar moest die toen terug richten op de poep van Ella, die volop werd ingesmeerd met billenzalf, waarna Jan de luier sloot en de kleefstrips vasthechtte.
“Klopt het dat je een luier droeg ? Ben je incontinent ? Nu draag je er volgens mij toch geen. Of ben je een bedplasser ?”

Lies en Els hadden het grootste plezier in de keuken. Ze hadden geen van beide al echt veel ervaring in het koken, toch niet een volledige maaltijd met alles erop en eraan.
Ze zaten regelmatig in elkaars vaarwater aan het kookfornuis of aan de wasbak. In plaats van zich te ergeren, vonden ze er niet beter op dan te proberen hun eigen ding te doen ook al stond er een levend voorwerp in de weg.
Zo zag je op een bepaald moment de twee achter elkaar gedrukt staan, de één roerend in de warm wordende bechamelsaus, de ander vlees bakkend. Dat ze daarmee met hun hoofden tegen elkaar lagen te kijken in de potten, vonden ze gewoon plezant.
Het viel Lies op dat ze geen enkel seksueel gevoel kreeg bij de handelingen van Els. Els was ondertussen gewoon haar beste vriendin, en de zus van haar lief. Dan mocht het gerust wat lichamelijker, zeker omdat ze nu nog zekerder wist dat het niet verder zou gaan.
Alleen bleef er één ding waar ze fundamenteel over van mening bleven verschillen. Lies wou proberen een babysit te versieren voor Ella voor de avond nadien, terwijl Els van mening was dat Marthe veel liever had dat haar dochter meeging. Maar Lies besefte ook dat ze niet zo gauw een babysit zouden kunnen versieren op één dag, midden in een vakantiepark waar ze voor de rest niemand kenden.

“Ik ben een bedplasser, ja, dus je dochters hadden juist gezien dat ik een luier droeg. Ik was eigenlijk naast Ella vanmiddag in slaap gesukkeld, en de drie anderen hebben me mijn luier maar aangedaan en zo laten liggen. Ze gokten er op dat er geen passanten zouden zijn die het zou opvallen.”
“Dan heb jij dus pech gehad dat Tasha haar bal tot bij jullie huisje rolde. Nu, ik heb haar daarnet bewust een beetje laten schrikken. Ze is zelf nog niet droog ‘s nachts, en dacht waarschijnlijk dat ik haar voor straf nu al een luier zou aan doen.”
“Jullie hebben ook nog een baby’tje, zie ik.”
“Ja, dat klopt. Mijn vrouw is met Oskar nog gaan wandelen en naar de winkel. Die zijn nog even onderweg, schat ik. Jan, als je het goed vindt, wandel ik even met jullie mee. Dan kan ik zelf even aan de mama van Ella zeggen wat ik heb gedaan.”
Enkele minuten later hing er een briefje op de inkomdeur van het huisje van Dries zijn familie, en wandelden twee mannen samen met drie jonge meisjes richting het huisje van de De Roo’s en de Van Hoofs.

Ella liep sneller dan de rest direct op Marthe af en toonde trots het verband dat Dries had aangebracht. Tegen de tijd dat Marthe van haar verbazing was bekomen, kwamen Jan en Dries, en daarna de twee meisjes, de hoek omgedraaid.
Marthe herkende de twee meisjes nog van enkele uren ervoor toen ze hun bal kwamen terughalen die tot bij hun huisje was gerold. Ze kreeg geen tijd om goeiedag te zeggen tegen iedereen, want Jan begroette haar met een kus.
“Klaar voor het avontuur ?”
De vraag was meer dan voldoende om haar nieuwsgierigheid op te wekken. Marthe keek maar wantrouwend naar Jan en daarna naar het verband dat er rond Ella haar knie was gewikkeld. Jan stelde daarop eerst Dries voor, met zijn twee dochters.
“Tasha en Freya wilden absoluut mee. Ik denk dat ze hopen dat ze met Ella kunnen spelen. Dries vertelde me dat de meeste kinderen hier toch ouder zijn.”
Dries en Jan vertelden daarna wat er gebeurd was. Ella liet het maar gebeuren. Ze had zich op haar mama haar schoot gezet en lag nu gewoon tegen haar te luisteren.
“Ik heb er voor de zekerheid maar een windel rond gedaan, dat de wond zeker niet vuil kan worden. Ik zou proberen hem voor vannacht er nog aan te laten, dan zal de wond morgen wel mooi zijn dichtgegroeid.”

Marthe kon niet anders dan Dries heel hard bedanken, maar die wuifde de bedanking weg. Marthe kreeg daarop de twee meisjes terug in de gaten en sprak hen aan.
“Goeiedag. Wilden jullie absoluut meekomen met jullie papa om eens te zien hoe het bij ons was ? Hopen jullie misschien dat jullie met Ella kunnen spelen ?”
De reactie van de meisjes kon niet duidelijker zijn. In hun ogen kwam er direct een glinstering en zowel Tasha als de één jaar oudere Freya probeerden om ter meest en om ter luidst hun papa te overtuigen of ze mochten spelen met Ella.
Voor Dries vormde dat geen probleem. Alleen werd Jan er even op uit gestuurd om in de keuken te gaan horen hoe laat er werd gegeten. Het had geen zin dat de meisjes zouden blijven als het direct etenstijd was.
Op het moment dat Jan terugkwam met de boodschap dat het nog een klein half uurtje zou duren, sprongen de meisjes van blijdschap heen en weer. Ook Ella had blijkbaar door dat er terug speeltijd was, want ook zij was ondertussen van Marthe haar schoot geklommen en danste even vrolijk mee.

Een half uur later wandelde Lies met de twee jonge dames terug naar hun eigen huisje. Ze werden hartelijk begroet door hun mama, die onmiddellijk een stortvloed aan woorden kreeg te slikken. Dat het plezant was met Ella, en dat Ella gevallen was, en dat papa Ella had verzorgd, en dat Jan een luier droeg als hij sliep net als Tasha, en dat papa een beetje boos was geweest op Tasha, en…
Lies hoorde Dries op de achtergrond in de lach schieten, maar al snel kwam hij af met Oskar op de arm. Ze stelden zich kort aan mekaar voor.
“De meisjes hebben zich duidelijk goed geamuseerd. Hebben jullie plannen voor morgen ? Ella mag anders gerust naar hier komen. De meisjes gaan dat zeker plezant vinden, en we hebben dezelfde luiers als Ella in huis, dus we kunnen haar gewoon verschonen.”
Lies vertelde dat ze al andere plannen hadden. Op het moment dat ze afscheid wou nemen, trok ze echter haar stoute schoenen aan. Onder het motto ‘Een nee heb je, een ja kun je krijgen’ vroeg ze in hoeverre Ella ’s avonds welkom was.
Ze legde kort uit wat de bedoeling was. Ze had niet veel hoop dat het zou lukken, zeker niet omdat ze mekaar eigenlijk nog niet kenden, maar de ja kwam er zelfs sneller uit dan verwacht. Blijkbaar ging Oskar maar pas om een uur of tien slapen, na zijn avondvoeding, dus kon Ella tot dan in zijn bedje worden gelegd. Ze moesten alleen voor tien uur bij hen zijn.

Tegen de tijd dat Lies terug was, zaten de andere vier al lang te smullen van de bloemkool met kaassaus en gebakken patatjes met stoofvlees. Marthe had niet verwacht dat het hen zou lukken om het klaar te krijgen. Het was ook een niet zo evidente combinatie, maar het smaakte eigenlijk wel.
Het was Marthe al opgevallen dat Lies met een heel brede glimlach was teruggekomen, wat er meestal op neer kwam dat ze iets gedaan had gekregen. Ze had al zo’n vermoeden dat het wel eens met de dag nadien kon te maken hebben.
Ze was niet van plan Lies uit te horen. Niet alleen kon ze haar nieuwsgierigheid wel de baas, maar langs de andere kant wou ze ook proberen Lies zelf wat op haar paard te krijgen. Als ze zo’n gevoel had, dan hengelde Lies al eens sneller naar een vraag erover. Dat liet Marthe voor deze keer toch niet gebeuren.
Marthe haar plannetje om Lies wat op haar paard te krijgen werd gedwarsboomd door Els. Els had ook gezien dat Lies was teruggekomen met een brede smile op haar gezicht, en polste wel naar de reden er van.
Het antwoord van Lies was even veelzeggend als nietszeggend, want ze wist enkel te melden dat alles was geregeld.

Na het eten besloot het vijftal nog een wandeling te maken in het vakantiepark. Of beter het viertal want Ella zocht en vond ook de nek van Jan, die haar met veel plezier ronddroeg.
Tijdens de wandeling werd er niet veel gezegd. De twee koppels liepen hand in hand rond, en genoten vooral van de avondzon en de vogels die ze hoorden. Ook hoorden ze nog op vele plaatsen kinderen spelen in de straten of op de graspleintjes rond de huizen.
Met de regelmaat van de klok kwam er een geur van barbecue in hun neuzen. Zelf hadden ze de keuze gemaakt om geen barbecue te huren of te kopen. Het was voor hen te duur voor wat het was, maar zowel Jan als Els gaven aan elkaar toe dat het toch wel goed kon ruiken.
Toen Jan zijn nek een tweede keer voelde warm worden, stelde hij voor om toch maar terug te gaan. Vooral toen hij zei waarom, snapte iedereen het.
Alhoewel Ella nog perfect kon stappen, zat ze zichtbaar te genieten van haar hoge zitje, en ze gunden het hun kleuter van te blijven zitten, maar dan moesten ze inderdaad wel op tijd terug in het huisje zijn om Jan een tweede gênante situatie te besparen.
Toen ze het huisje van Tasha en co passeerden, waren de twee meisjes onder het goedkeurende oog van hun mama terug met hun bal aan het spelen. Ella zwaaide enthousiast, en wipte op en neer toen Tasha luid “Tot morgen !” tegen haar zei. Ook al was hun eerste ontmoeting maar kort geweest, Ella had vriendinnetjes gemaakt.
Lies kreeg natuurlijk rare blikken en vragen. Vooral Els leek bliksems af te schieten.
“Tot morgen ? Wat heb jij afgesproken ?”
Lies bewaarde haar kalmte en bleef gewoon herhalen dat alles geregeld was, en dat de drie meisjes de dag nadien nog met elkaar konden spelen.

Thuis aangekomen ontfermde Els zich deze keer nog eens om haar nichtje. Ella vond dat tante Els soms wat streng kon zijn, maar ze keek wel uit naar het verhaaltje. Tante Els haar verhaaltjes waren altijd heel leuk. Het waren soms meer toneeltjes.
De tweeling zette zich aan de opruim van de keuken. Ze waren blij dat Marthe zo slim geweest om een huisje te huren met een afwasmachine, maar ook dan waren ze nog steeds bezig met de opruim toen Els terug kwam van de slaapkamer.
Ze hadden Els haar theaterkunsten kunnen horen door de dunne muren door, en ze wisten ook dat Ella er heel veel genot van had gehad, want regelmatig hoorde ze het guitige lachje van de kleine meid.
Ook Els had het zichtbaar deugd gedaan, want ze kwam even goed met een grote glimlach uit de slaapkamer. Ze nam haar vriend langs achter vast en dwong hem eerst een zoen te geven.
“En, was het plezant ?”
“Absoluut. Ik moest natuurlijk nog een keer ‘De prinses en de draak’ doen. Ik denk dat ik het verhaaltje ondertussen al wel van buiten ken. Mama en papa hebben dat boekje gegeven toen ze twee werd, en nu nog altijd vraagt ze dat ik dat lees als ik haar in bed leg.”
Jan wist dat hij een risico nam, maar durfde het toch aan om te zeggen dat ze dan ook een draak van een prinses was. Omdat Jan op dat moment een wijnglas in zijn handen had om af te drogen, kon Els niet zo heel veel doen, maar de kneep die hij in zijn zij kreeg te verwerken, was wel van die aard dat Jan wist dat het daar niet bij zou blijven.

De rest van de avond verliep heel rustig voor Jan. Hij had geen zin meer gehad om weg te gaan, en besloot thuis te babysitten. De drie dames waren wel op stap gegaan. Jan wist niet of er die avond iets te doen was, maar even goed kon het zijn dat ze nog een minigolf zouden doen op het avondverlichte parcours.
Jan genoot ondertussen van een biertje. Hij had zich al volledig omgekleed en zat nu met zijn pyjama en een droge luier onder één van de fleecedekens die ze mee hadden. Hij was van plan geweest om eerst nog wat te lezen en dan de tv aan te zetten.
Toen de dames uiteindelijk terug kwamen, stond de tv nog steeds niet aan. Wel zagen ze twee lege Chimay-flesjes staan, en zat er ook geen bier meer in het glas dat op het bijzettafeltje stond. Jan zat klaarwakker, maar helemaal weg van de wereld, trollen en ander gespuis in een oorlog te bevechten in één van de fantasieboeken waaruit hij zo graag las.
Toen Marthe hem vroeg of Ella nog in haar bed lag, lachte Jan de vraag weg. Toch besefte hij dat hij zo diep in het verhaal zat, dat hij hen in eerste instantie ook niet had horen aankomen. Het was hem pas opgevallen toen er ineens terug meerdere geluiden waren, dat hij zag dat de drie thuis waren, en ook echt al binnen waren.

De nacht verliep voorspoedig, met vijf mensen die ver in dromenland waren. Jan had ondanks zijn biertjes Els nog geholpen met haar luier. Vrijen zat er toch niet meer in omdat hij zelf al geluierd was, en trouwens ook al nat was.
Lies en Marthe deden wel eerst nog wat spelletjes voor zij ook gingen slapen. Ze waren door de drank die ze op café hadden gedronken toch wat hitsig geworden, en wilden dat gevoel eerst nog terug kwijtspelen vooraleer ze gingen slapen.
Ze hadden enkele handdoeken extra van thuis meegenomen als opvangmiddel tijdens hun spel, en namen nu nog de tijd voor een rondje mond-en-tong-op-lippenwerk. Hun gezichten werden wel met de regelmaat nat gesproeid daardoor, maar fijn was het zeker.
Het was bij hen natuurlijk ook een kunst om alles in stilte te doen, omdat Ella op een meter afstand lag te slapen. De kleine meid was zo ver weg dat ze niets gewaar werd, ook niet toen haar twee mama’s na de daad zich nog opfristen en in bed doken.

Toen Marthe de volgende morgen wakker werd, zag ze dat de anderen op het bed zaten. Ella had blijkbaar de opdracht gekregen om Marthe wakker te maken, want in haar eigenste stijl werd Marthe bedolven onder de natte speekselzoenen.
Toen Ella merkte dat Marthe’s ogen open waren, kon ze zich niet langer inhouden en vloog ze haar mama rond de hals.
“Gelukkige verjaardag, mama !”
 
Laatst bewerkt:

anoniemer

Superlid
kei goed vervolg. ik kijk elke dag om te zien of je een nieuw vervolg geschreven hebt. zo'n leuk verhaal
Dat ik de afgelopen 2 jaar bijna alle dagen heb gekeken of er een vervolg op kwam.

Je hebt een mooie schrijfwijze. en je verhaal blijft boeiend. elk hoofdstuk is heel interessant

ik kan bijna niet wachten op een vervolg

MVG anoniemer
 

beddenplasser

volwassen peuter
Bedankt voor de positieve kritiek. Het is altijd fijn om te lezen dat je verhaal gewaardeerd wordt. Ik probeer het zoals altijd zo boeiend mogelijk te maken, ook al gaat het dan om de kleine dingen des levens.

beddenplasser
 

Super ANONIEM Konijntje

Vóór discussie, tegen dictatoriaal censuur!
Beste beddenplasser,
Het heeft me ettelijke weken geduurd om alles tot hier te lezen, maar dat heb ik met héél veel plezier gedaan! Dit is met recht een van de meest gedetailleerde verhalen die ik hier op het forum heb gelezen. Het spreekt zo enorm tot mijn verbeelding dat ik elk vrij momentje heb genoten van de alinea's die ik dan kom lezen. Het Vlaamsche tintje vind ik zelf erg prettig weglezen en geeft een unieke stijl aan je schrijven. Van begin tot hier werkelijk een heerlijk verhaal met genoeg variatie in omgeving en heel af en toe wat nieuwe mensen. Echt een groot genot. Als dit een boek was of wordt, dan ben ik je eerste koper!
 

qawsedrf

Toplid
Konijntje zei:
Beste beddenplasser,
Het heeft me ettelijke weken geduurd om alles tot hier te lezen, maar dat heb ik met héél veel plezier gedaan! Dit is met recht een van de meest gedetailleerde verhalen die ik hier op het forum heb gelezen. Het spreekt zo enorm tot mijn verbeelding dat ik elk vrij momentje heb genoten van de alinea's die ik dan kom lezen. Het Vlaamsche tintje vind ik zelf erg prettig weglezen en geeft een unieke stijl aan je schrijven. Van begin tot hier werkelijk een heerlijk verhaal met genoeg variatie in omgeving en heel af en toe wat nieuwe mensen. Echt een groot genot. Als dit een boek was of wordt, dan ben ik je eerste koper!
ik sluit mij er helemaal bij aan dat het een mooi verhaal is om te lezen met leuke variaties er in, alleen zal je goed je best moeten doen om de eerste koper te worden want daar ga ik ook mijn best voor doen.
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 80

Het duurde even voor Marthe besefte wat er gebeurde. Ze had wel gezien dat de rest vanachter en naast haar op bed zaten, maar haar lichaam zei vooral nog slapen.
Alleen, Ella liet dat niet toe, want die was vol op haar gekropen en begon haar nu nat te zoenen. Marthe bedacht bij zichzelf dat wassen waarschijnlijk ook niet meer nodig zou zijn.
Het was pas toen ze haar ogen te goed open deed, en dat Ella daarop haar om de hals vloog met een “Gelukkige verjaardag !” dat ze besefte waarom de rest rond haar zat.
Tijd om te reageren kreeg ze niet, want nog terwijl ze probeerde Ella wat te ondersteunen, waarbij ze ook besefte dat haar luier in ieder geval dringend aan vervanging toe was, begonnen de drie anderen luid en enthousiast de nodige verjaardagsliedjes te zingen.

Tijdens het derde liedje kreeg Marthe het meer dan moeilijk. Ze was altijd al iemand die liever wat op de achtergrond bleef, maar nu besefte ze eigenlijk maar ten volle dat dit de eerste keer sinds heel lang was dat ze haar verjaardag kon vieren.
De jaren ervoor waren altijd wel ondergesneeuwd geraakt door omstandigheden. Toen ze nog in het middelbaar zat, viel haar verjaardag dikwijls samen met een reis, ofwel met thuis, ofwel met haar ex Erik. En Erik was nu niet bepaald de meest romantische ziel. De laatste jaren was er dan weer altijd Ella geweest om voor te zorgen.
Haar ouders en Els deden wel de moeite om het te vieren, maar het lukte zo goed als nooit dit op de dag zelf te doen, ook al omdat ze de laatste jaren zelf dikwijls moest werken op haar verjaardag.
Het verschil met nu was meer dan dag en nacht. Ella was ondertussen naast haar gaan liggen, en klampte zich enthousiast vast, want haar mama was jarig en dus was het feest.
De strijd tegen de tranen verloor ze definitief tijdens het vierde liedje. De overdaad aan aandacht werd haar teveel. Ze had ook nooit gedacht dat ze zo lang zouden zingen. En nu besefte Ella bovendien heel goed wat er aan de hand was, dus die bleef even vrolijk meegenieten, wat Marthe extra warm en weemoedig maakte van binnen.

Tijd om recht te staan kreeg Marthe ook na het vierde liedje niet, want Lies vleide zich opnieuw naast haar neer, en omarmde haar vriendin op een manier die duidelijk maakte dat ze nog niet direct weggingen.
Marthe voelde zich echt gegeneerd om zoveel aandacht. Ze had dit eigenlijk nooit beseft bij zichzelf, maar ze begreep nu wel dat Ella haar moeite om om te gaan met positieve gevoelens wel eens van haar kon hebben.
Marthe genoot enorm hard, maar diep van binnen zei er een stemmetje dat het wel genoeg was geweest, dat er moest overgegaan worden tot de orde van de dag. Het kostte haar even goed moeite om neen te blijven zeggen tegen dat stemmetje.
Bovendien was er nog iets anders waar ze mee zat. Ze had geen enkel idee van de tijd, maar hun programma was wel gevuld. Ze moesten nog weg die dag. Ze probeerde wat rond te kijken, maar zag zelfs haar gsm niet onmiddellijk liggen.
En Ella en Lies lieten ook niet gebeuren dat Marthe zou vertrekken. Lies legde zich zodanig dat Ella zo dicht mogelijk tegen haar mama kon blijven, en begon vervolgens haar vriendin langdurig te zoenen.
Door subtiel haar handen tegen Marthe haar borsten te leggen, lukte het Lies bovendien Marthe behoorlijk opgewonden te krijgen. Jammer genoeg voor haar kwam er daardoor ook toch nog een vroegtijdig einde aan de feestelijkheden.
Ella zag de verharding van haar mama’s tepels namelijk als een aanzet om er terug fopspenen van te maken. Redelijk snel nadat Lies de aanzet had gegeven tot plezier, had Ella haar mama’s slaapkleedje naar omhoog getrokken en had zich aan een tepel gezet om te beginnen tutteren.
Marthe kreeg bijna de slappe lach van het gebeuren. Lies die een liefdesspel inzette waar haar dochter bij was, iets wat Marthe op zijn minst raar vond, en Ella die Lies haar poging tot plezier vakkundig de grond inboorde door zelf vol te kiezen voor eigen genot.
Ze zag dat Lies ook door had dat de situatie volledig was veranderd. Maar dat betekende niet dat het al volledig gedaan was. Ze deed haar slaapkleedje uit. Met enkel een natte luier aan, legde ze zich naast haar twee schatten, zodat de knuffelpartij nog wat langer kon duren, en Marthe ook wat extra speelgoed kreeg aangeboden.

Toen ze uiteindelijk toch uit bed waren geraakt, kreeg Marthe een nieuwe verrassing te verwerken die het haar weer moeilijk maakte. Els en Jan hadden niet alleen het ontbijt volledig klaargezet, wat uiteindelijk niet zo abnormaal was, maar ook de nodige versiering aangebracht.
Ook stonden er vier champagneglaasjes klaar, toevallig de enige vier alcoholglaasjes die in het huisje te vinden waren. En nog voor Marthe de kans kreeg naar de badkamer te gaan om haar luier te verschonen, werd ze eerst omhelsd en dik op de mond gekust door haar zus, en daarna even intens door Jan.
Toen ze uit de badkamer kwam, proper geluierd en al, waren de vier glaasjes trouwens gevuld met sprankelend rozerood Spaans vocht. Het contrast met de zuigfles melk ernaast voor Ella kon niet groter zijn, maar Marthe kende haar dochter goed genoeg om te weten dat die zelfs niet zou doorhebben dat het misschien een bizar zicht was.

Niemand kon daarna zeggen hoe ze het geflikt hadden, maar anderhalf uur later zaten ze toch maar mooi op tijd klaar in de auto. Voor Ella was het nog een complete verrassing, maar de drie anderen wisten al langer dat Marthe tickets had voor de Beekse Bergen.
Het was nog een dik half uur rijden, maar ook dan zouden ze er mooi voor tien uur aankomen, ruim op tijd om rustig de doortocht door het park te maken met de auto, en terug naar het bungalowpark te rijden.
Marthe wou dit echt als cadeau geven aan de rest, voor alles wat ze in de laatste maanden had mogen ervaren. Elk van de vier verdiende het om een grote cadeau te krijgen. Maar ze had noch haar mama, noch Mia er van kunnen weerhouden om de reis te sponsoren.
Ze wou eigenlijk de midweek zelf als cadeau geven, maar ze besefte goed genoeg dat haar mama waarschijnlijk Mia had ingelicht dat ze dit als verjaardagsreis zag. Resultaat : de reis werd volledig door de grootouders betaald. En zowel haar ouders als Mia hadden haar duidelijk gemaakt dat dit zelfs geen discussie waard was.

In ruil had ze dus deze uitstap naar de Beekse Bergen bedacht. Voor Ella zou het de eerste keer zijn dat ze enkele grote dieren zoals leeuwen echt bewust zag. Ze was al wel eens in de Zoo geweest en in Planckendael, maar dat was toch al weer een hele tijd geleden, en Ella had toen ook regelmatig geslapen in de buggy. Marthe wist niet meer welke dieren ze wel en welke niet had gezien.
Ook voor de drie anderen waren de Beekse Bergen zeker plezant. Al was het maar dat ze daardoor verplicht een hele tijd opgesloten zouden zitten in de auto. Ella was er al zo aan gewend geraakt dat er met de regelmaat van de klok werd gezoend, dat er voldoende gelegenheid zou zijn om mekaars liefde aan elkaar te tonen.
Als voorzorgsmaatregel hadden ze trouwens allemaal besloten gewoon een luier aan te doen. Voor Marthe en Ella was het natuurlijk pure noodzaak, maar ook de drie anderen profiteerden van het feit dat ze gewoon luiers uit het pak konden pakken en aandoen. Wat er ook gebeurde in het park, droog zouden ze het houden.

De tocht door het park was langs de ene kant heel gemoedelijk, langs de andere kant adembenemend. Marthe was blij dat het tempo heel traag lag, zodat ook zij veel tijd kreeg om rond te kijken.
Niemand van de vijf, ook Ella niet, klaagde er over dat ze geregeld moesten wachten. Marthe had ook de gewoonte haar motor stil te leggen op die momenten. Dan had ze zelf ook meer geniet van het gebeuren.
Ella had deze keer nu wel de pech dat ze tussen Jan en Els zat, maar haar stoel stond hoger, dus al bij al zag ze nog redelijk veel. Marthe had toegestaan dat haar gordel los mocht, zodat ze af en toe bij Jan of Els op de schoot naar buiten kon kijken, op voorwaarde dat het enkel kon binnen het park.
Ella keek gefascineerd naar de verschillende dieren die ze tegen kwamen. Vooral dat de dieren soms heel dicht bij de auto’s kwamen, vond ze fantastisch.

Alhoewel geen van de volwassenen er iets van zei, toch hield geen van hen zijn luier droog. Marthe kon dit niet tegenhouden, en de rest zag er het nut niet van in de spanning in de blaas te laten oplopen. Niet voor het eigen gevoel, niet voor de capaciteit van de luiers.
Eén keer zorgde dit voor een komisch momentje. Door zijn lichaamsbouw had Jan zijn urine natuurlijk net iets meer speling in de luier. Net op het moment dat het geluid even volledig weg was in de auto, had Jan de pech dat je hem daardoor net wel hoorde plassen.
Gevolg was dat de vier volwassenen tegelijk in de lach schoten. Ze hadden natuurlijk gezamenlijk besloten tot het luiers dragen, en konden dus ook van elkaar vermoeden dat dit zou gebeuren, maar nu konden ze er natuurlijk ook niet naast horen.

Kort voor het einde werd het spannend. Ella was gaandeweg meer en meer opgewonden geraakt van al het geen ze te zien kreeg. Ook had ze in de verte een speeltuin waargenomen, een speeltuin waar ze in wou, maar natuurlijk niet in kon.
In het giraffenverblijf werden ze alle vijf opgeschrikt door een giraf die plots wel heel dicht bij de auto zijn kop liet zien. Geen van hen had de giraf zien aankomen, en het feit dat de giraf naar hun aanvoelen heel dicht recht de auto in keek, was adembenemend.
Voor Ella was dat even het emotiemoment te veel. Ze was des te harder geschrokken omdat ze eigenlijk net heel dicht op Els haar schoot tegen de ruit zat. Voor ze het wist, keek ze recht in de ogen van het dier.
De schrik leidde dan ook tot een huilbui.
Marthe voelde de bui al hangen, keek opzij naar Lies en merkte dat die het ook niet vertrouwde. Geen van hen had er veel goesting in om de laatste meters te moeten doorbrengen met een extra mestig geurtje in de auto.
Gelukkig voor hen bleef het bij een fikse huilbui. Tegen de tijd dat ze de auto parkeerden op het parkeerterrein, was Ella terug al volop aan het genieten van al wat ze rondom zich ervoer.

Wat Marthe had gehoopt, lukte ook. De rondrit had kort genoeg geduurd om er nog een namiddag aan te kunnen breien, ditmaal te voet. Wel nam Marthe voor alle veiligheid de buggy mee. Ze dacht niet hem nodig te hebben, maar als Ella toch te moe zou worden, kon ze altijd daar nog in.
Het eerste wat ze deden, was toch de toiletten opzoeken. Marthe en Ella waren aan een verschoning toe, en de rest wilde toch hun luier uit doen vooraleer ze dieper het park in gingen.
De vier dames waren zelfs eerder klaar dan Jan. Toen hij even later met een vuurrode kop de mannentoiletten uit wandelde, begrepen ze dat Jan weer een extra verhaal had te vertellen.
Hij was behoorlijk over zijn toeren, en maar wat blij dat hij stoom kon aflaten bij de rest. Bleek dat er in de hokjes zelf geen vuilbakjes stonden. Jan had daarom blijven wachten totdat hij niemand meer hoorde. Hij was het hokje uitgestapt met de dichtgekleefde natte luier in zijn handen op zoek naar een vuilbak, en was bijna op de toiletdame gebotst, die rustig op haar gsm was bezig geweest.
“En het rottigste van allemaal was nog dat die vrouw heel rustig reageerde dat ik mijn luier in de luieremmer bij het verschoonkussen van de baby’s mocht doen, alsof ze het de gewoonste zaak van de wereld vond dat ik daar met een luier rondliep.”
“Broertje, man. Jij trekt het gênante echt wel aan precies. Eerst gisteren met die meisjes, en nu dit weer.”
Ze kneep gemoedelijk in haar broer zijn bovenbeen. Els begreep dat ze niet anders kon dan haar vriend dan maar een stevige zoen te geven, in de hoop dat dit hem wat opmonterde.

Nadat ze dus allemaal de toiletten hadden opgezocht, ging het richting één van de restaurants. Ze scheurden allemaal van de honger. Het was later dan anders, en in de auto hadden ze enkel water gedronken.
Ze hadden besloten het luchtig te houden en een slaatje te nemen. Marthe had voor Ella voor alle veiligheid ook wat boterhammen gesmeerd, maar dat was buiten de frietjes gerekend die Ella had zien passeren op een plateau die naar één van de andere tafels op het terras werd gebracht.
Na de maaltijd konden ze natuurlijk niet anders dan Ella haar tijd in de speeltuin te gunnen. Die liet zich dat geen twee keer zeggen. Lies kreeg nog wel de tijd om even een luiercontrole te doen, maar nadat was gebleken dat de luier nog zo goed als droog was, vloog ze direct naar één van de schommels.
Jan voelde zich redelijk loom en al bij al niet super opgewekt na zijn ervaring in het toilet. Hij wou even lichaamsbeweging, zodat hij niet zoals een dag eerder in slaap zou vallen, en om zijn gedachten even te verzetten.
Lies en Els stelden voor om te blijven wachten op Ella. Marthe en Jan zetten zich daarop al in beweging in de richting van één van de volières die zich in het park bevonden.

“Jan, weet jij wat ze vanavond gepland hebben ?”
Marthe had goed genoeg door dat Els en Lies iets geregeld hadden voor haar verjaardag, maar wist niet wat. Ze had geen vraag gekregen om te rijden, dus ze ging er van uit dat het op het park te doen was. Ze kon zich alleen niet inbeelden dat ze tot laat bijvoorbeeld zouden eten. Ella moest in bed.
“Sorry, Marthe, ik weet niet veel, en ik heb zowel aan Lies als aan Els beloofd mijn mond te houden. Maar ik denk wel dat het plezant gaat worden.”
“Dat hoop ik ook. Anders is mijn verjaardag verbrod. Maar ik maak me zorgen om Ella. Zij mag niet de dupe worden van het feit dat Els of Lies tot laat willen feesten.”
“Marthe, ik had je toch wel anders ingeschat. Jij vertrouwt mensen toch meestal vrij sterk. Ik weet niet wat ze van plan zijn met Ella, of tot hoe laat het gaat duren straks, maar ik vertrouw er wel op dat zeker ons Lies er rekening mee houdt dat Ella op tijd moet gaan slapen.”
Jan zag dat Marthe bedenkelijk bleef kijken. Hij nam haar beide handen vast en keek haar diep in de ogen. Hij voelde als het ware de tweestrijd die Marthe voelde tussen het moeder zijn en de sinds die dag 23-jarige die ook gewoon wou genieten.
“Marthe, het is jouw verjaardag. Laat die niet door je eigen ongerustheden verknallen. Lies en Els weten waar ze mee bezig zijn.”
Marthe wilde niet dat het gebeurde, maar kreeg het even niet onder controle. Gewoon het feit dat zij, de in haar ogen sterke vrouw van het gezelschap, haar ongerustheid niet weg kreeg, en moest bijgespijkerd worden door Jan die zelf maar zeventien was, raakte haar diep. Ze voelde meerdere hete tranen naar beneden glijden.

Jan vond het altijd opvallend dat het er in een wandelvolière altijd rustiger was dan erbuiten. Ook Marthe was volledig stil geworden. Toen Jan zag dat er tranen van haar wangen rolden, was hij gestopt met praten. Hand in hand waren ze verder naar de volière gewandeld.
Nu omhelsde hij haar berustend. Hij veegde de laatste tranen van haar gezicht en gaf haar een zoen op de kaak.
“Mag ik weten welke onrust voor die tranen zorgde ?”
“Och, ik zit gewoon even in een emotionele bui. Dat waait wel over. ’t Is gewoon even alles bij elkaar.”
Jan liet zich niet afpoeieren en bleef haar uitnodigend aankijken.
“Weet je. Het is vakantie, dus ik ben al meer op mijn gemak. Ik ben op vakantie met mijn vier schatten, en dat maakt mij gelukkig. Voor de eerste keer sinds lang wordt mijn verjaardag echt gevierd, ook door Ella die dat de eerste keer bewust mee maakt…
En ik besef dat ik deze dag niet volledig onder controle heb. Jullie hebben de voorbije maanden dikwijls op mij gebouwd, en daar voelde ik mee heel goed bij. Nu moet ik op Lies en Els vertrouwen dat alles geregeld is, en dat ben ik helemaal niet gewend, ook op het werk bijvoorbeeld niet.”
Alhoewel hij beduidend kleiner was dan Marthe, nam hij zijn schoonzus stevig vast. Hij verwachtte zich alleen niet aan de vraag die Marthe toen stelde.
“Ben jij gegroeid ?”
Jan keek haar aan met een totaal onbegrijpende blik. De ommezwaai die Marthe mentaal maakte was compleet 180 graden.
“Je moet niet zo kijken. Ik meen het. Volgens mij ben je tegenover enkele maanden terug gegroeid. Ik heb de indruk dat je hoofd hoger komt.”
Jan had er nooit echt aandacht voor gehad, maar nu begreep hij toch wel een beetje beter waarom sommige mannen beweerden dat vrouwen compleet onbegrijpbare wezens zijn.

De rest van de namiddag speelde zich af in en om de verschillende dierenperken. Ze volgden vooral Ella, die eigenlijk niet goed wist waar eerst kijken.
Het resultaat was dat ze tegen dat ze naar de auto gingen, nog niet de helft van de perken hadden gezien die ze konden zien, maar geen van de groten trok zich daar iets van aan.
Met een vloeibaar vieruurtje werd de dag afgesloten. Ella had kort daarvoor uit zichzelf besloten dat het buggytijd was, wat voor de rest het signaal was dat er beter terug werd gegaan.
In de auto op weg naar het vakantiepark was het opmerkelijk stil. Ieder was in zijn eigen gedachten verzonken. De enige die nog af en toe geluid maakte, was Ella. Met de regelmaat van de klok liet zij een geluid horen dat het midden hield tussen luid ademen en snurken.
Marthe was helemaal niet verbaasd dat Ella sliep. Zowel de indrukken in het dierenpark als het spelen in de speeltuin hadden haar ongetwijfeld afgemat. En ze wist ook niet wat Lies en Els nog in petto hadden. Het beetje slaap dat ze straks misschien zou missen, had ze nu dan toch al meegenomen.

Het was half vijf toen ze het centrale gebouw binnen gingen. Marthe wist al wel dat ze niet meer met de auto moest rijden en dus kon drinken, maar ze had nog steeds geen idee wat haar te wachten stond.
Wel wist ze dat de mogelijkheden in het park nu ook niet zo uitgebreid waren. Zwemmen leek al niet mogelijk want ze hadden niets van zwemgerief mee. En een aantal activiteiten zoals boogschieten gebeurde zo laat op de dag niet meer.
Ze had niet naar de avondactiviteiten gekeken, vooral omdat die haar zelf eigenlijk niet interesseerden. Een kwis kon nog wel plezant zijn soms, maar stel je voor dat het een bingo-avond werd. In dat laatste geval was ze er zeker van dat haar verjaardag mislukt was.

Marthe had nog niet eens goed de kaart bekeken of er kwam al een eerste verrassing aan. In plaats van te komen opnemen wat ze wilden drinken, stond er een ober met een gevulde plateau klaar, gevuld met vijf champagneglazen, een flesje appelsap en een fles cava.
“Mag ik u een fijne verjaardag wensen, mevrouw”, zei de ober terwijl hij de glazen begon te vullen, er één aan Marthe gaf, dan het glas appelsap aan Ella, en daarna de rest bediende.
Marthe was compleet overdonderd. Ze had vrij zeker “Dank u wel !“ tegen de ober gezegd, maar zelfs daaraan begon ze terug te twijfelen. Lies of Els had ongetwijfeld een teken gegeven, maar dat was haar dan compleet ontgaan.
Het vijftal beklonk het verjaardagsfeestje. Marthe had in tussentijd haar positieven teruggevonden, had de rest bedankt voor de fijne dag, maar kon niet tegenhouden dat haar nieuwsgierigheid werd geprikkeld.
“Wie van jullie is er op het idee gekomen ? Ik vind dit in ieder geval heel geslaagd.”
“Laten we het maar op een gezamenlijk project houden, grote zus. Wat denk je dat we gaan doen ?”
Marthe hoorde het typische getik ergens in de verte. Ze wist wel dat het er was, en deed het eigenlijk heel graag, maar door omstandigheden was het er de laatste jaren niet meer van gekomen.
“Gevaarlijke vraag, Elsje. Als ik nu iets zeg dat ik heel graag zou doen, en het wordt het niet, dan ben ik misschien teleurgesteld omdat mijn favoriete activiteit niet werd gekozen, en jullie ook omdat jullie niet mijn favoriete activiteit hebben geraden.”
“Doe toch maar een gokje.”
“Oké dan. Ik zou eigenlijk nog wel eens graag gaan bowlen, maar dan moet ik wel een luier gaan aandoen. Als ik constant die zware ballen moet opheffen, dan ga ik er niet komen met mijn incontinentieverbanden.”
“Awel grote zus, dan stel ik voor dat jij sebiet eerst het invalidentoilet opzoekt en een luier aandoet.”
Marthe zei verder niets, maar haar pretoogjes verraadden wel haar gevoelens.

Marthe bleef verder verbaasd worden. Zo werden er bij de eerste bestelling aan de bowlingbaan gefrituurde hapjes geleverd, alhoewel ze met honderd procent zekerheid wist dat ze die niet had horen bestellen.
En een kleine vijf minuten nadat zij geïnstalleerd waren aan de bowlingbaan, kregen ze in de baan naast hen het gezelschap van Dries en zijn familie. Ze wist niet of dit zo gepland was, of toeval, maar voor Ella was het des te plezanter dat er andere kindjes waren.
Halverwege het eerste spel kreeg Marthe het donkerbruine vermoeden dat het niet zo’n toeval was dat ze naast elkaar zaten. Op een onbewaakt moment stonden plots Dries en Kristl voor haar, met in hun handen een mooi ingepakte fles.
“We hopen dat je van rode wijn houdt. En anders dan vervangen we het nog wel door iets anders. In ieder geval gelukkige verjaardag.”
Marthe kreeg de fles in handen en van ieder van hen drie kussen.
“Dank je wel. Dat had je toch niet moeten doen. Langs de andere kant, een glaasje rode wijn smaakt eigenlijk altijd wel. Nog eens dank u wel.”

Vlak voor het einde van het spel kwam men een tweede keer drank opnemen, blijkbaar voor de twee banen samen. Marthe hoorde nu wel dat er gefrituurde hapjes werden besteld, maar besefte dat Dries dit deed. Ergens vond ze dat wel jammer. Ze kon nog wel een knabbeltje.
Alsof het zo gepland was, eindigden de twee banen gelijktijdig hun spel. Een minuutje later wist Marthe dat ook dit weer eigenlijk gepland was, want zonder haar ook maar iets te vragen zag ze dat Ella haar naam van spelbord was gewijzigd.
Ze had zelfs de indruk dat Ella dit al op voorhand wist. Alhoewel ze niet kon indenken dat Ella dit stil zou hebben kunnen houden. In ieder geval waren de drie kinderen dolblij dat ze samen zaten. Een beter gevoel kon je als mama niet wensen.
En de knabbeltjes gingen gewoon het volledige gezelschap rond. Marthe genoot in stilte maar overheerlijk van haar stiekem gehoopte warme hapjes. Dit in tegenstelling tot het grote jolijt van de vier kinderen. Oskar zat, hoe kon het ook anders, al lang op de schoot van Jan te genieten van de kleine stukjes gehaktbal die Jan hem voerde.

Marthe vroeg zich wel af hoe het zou aflopen. Halverwege hun spel werd duidelijk dat ze veel sneller speelden dan de baan met de drie kinderen. Op het moment dat Marthe met een spare en een strike hun tweede spel definitief besloot, waren hun buren nog maar aan hun zevende beurt bezig.
Toen pas besefte ze echt wat er te gebeuren stond. Ze zag Lies de zak van Ella aan Kristl geven terwijl ze volop met haar een gesprek voerde. Dries had Ella vast, fluisterde in haar oor, en het volgende moment kwam ze op Marthe afgestormd.
“Ik blijf bij Tasha en Freya verder spelen. Dada, mama !”
Kristl had zich ondertussen naast Marthe gezet, die van Ella een meer dan hele dikke knuffel kreeg.
“Marthe, veel plezier vanavond. We gaan na de bowling gewoon naar ons huisje eten en dan de meisjes in bad steken. En dan kan Dries ineens Ella haar wond nog eens goed verzorgen. Ella kan in het bedje van Oskar slapen. Die wordt toch pas in bed gelegd na zijn avondvoeding. Lies weet het dat Ella tegen tien uur ten laatste moet worden opgehaald.”
“Kristl en Dries, hoe kunnen wij jullie bedanken ? Dit is zo fijn dat jullie dit doen.”
“Och, Marthe, voor ons is het ook fijn dat onze meisjes nog een speelkameraadje hebben hier. En hoe je ons kan bedanken ? Gewoon, morgen gastvrouw spelen voor een gezamenlijke barbecue. Jullie hebben meer buitenruimte aan je huisje als wij.”

De rest van de avond werd doorgebracht in het meer dan behoorlijke à la carte-restaurant van het vakantiepark. Misschien was het omdat ze op vakantie waren, of ook wel door de al bij al weinig restaurantervaring dat Marthe had, maar ze vond het eten echt lekker. En mogelijk was het ook gewoon kwalitatief goed.
Feit was wel dat de tijd voorbijvloog. Na hun dessert bleek er geen tijd meer te zijn voor koffie. Niet dat ze dat erg vonden. Vooral Els zag het niet zitten om nog zo’n zware cafékoffie voorgeschoteld te krijgen.
De wandeling op weg naar hun huisje deed heel heilzaam werk. Ze waren allemaal licht in het hoofd en de frisse buitenlucht maakte hen terug wakker en helder genoeg om klaar te zijn voor het laatste gedeelte van deze voor Marthe subliem geslaagde verjaardag.
Ze stond er natuurlijk op om zelf haar dochter te gaan halen. Iedereen ging trouwens mee, omdat ze toch eerst het huisje van Dries zouden passeren.

Aangekomen bij het huisje durfden ze niet aanbellen. Sowieso was het al tien uur en pikkedonker, maar ze hadden geen idee of ze de meisjes zouden wakker bellen.
Ze besloten eerst aan de achterkant te gaan kijken of daar toevallig nog een deur of raam openstond. De nodige telepathie zorgde er voor dat Dries net naar buiten kwam op het moment dat zij de hoek omwandelde.
“De feestvarkens zijn terug, zie ik. Ik hoop dat het naar je zin is geweest. Wij hebben een hele leuke avond gehad met ons zessen”, zei hij stilletjes.
“Slaapt ze nog ?”
“Nee, eigenlijk niet. Daarnet, bij het begin van Oskar zijn voeding, moest ik even in onze kamer zijn, en zag ik ze rechtop zitten met tranen in de oogjes, en een volle kakkepamper. Ze durfde het bedje niet uit.”
Dries zuchtte even.
“Ik vrees, Marthe, dat het een beetje onze fout was. Wij zijn dat zo gewoon dat onze meisjes het zeggen dat ze kaka moeten doen, dat we vergeten zijn haar opnieuw op de wc te zetten na het bad. In ieder geval is dat volledig goed gemaakt ondertussen. Kom maar binnen, maar verschiet niet.”
Marthe stapte als eerste binnen, en zag dat Ella tegen Kristl aan lag, te genieten van de warme melk die ze uit diens rechterborst zoog.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 81

“Ik hoop dat je niet erg vindt ? We hebben haar echt niet geforceerd.”
“Dries, ik ken mijn dochter. Het zal eerder andersom zijn geweest. Dat is een echte tettenmadam. Ik verbaas me wel heel hard van Kristl. Kristl kent ons Ella niet, en toch geeft ze haar de borst, terwijl ons Ella echt al wel vier is.”
“Win-winsituatie !”, was het droge antwoord van Dries. Niet alleen Marthe, maar ook de rest kon niet volgen wat Dries bedoelde. De vragende blikken aan Dries deden een glimlach op zijn gezicht verschijnen.
“Oskar heeft daarjuist eigenlijk amper gegeten, waardoor Kristl nog te volle borsten had om veilig de nacht door te komen, en Ella was maar wat graag stand-in voor Oskar.”
“Die heeft toch niet gewoon Oskar zijn plaats ingenomen, hoop ik ?”
In de vraag van Marthe klonk de nodige ongerustheid. Ze vond het al lastig dat Ella sociaal geen enkele gène kende, en Ella kon bij momenten zo lichamelijk zijn dat Marthe goed genoeg besefte dat niet alle volwassenen daar even goed mee over weg konden.
“Neen, helemaal niet. Kristl en ik hebben de kinderen verwisseld nadat ik Ella daarnet had verschoond. Oskar moest ook nog verschoond worden, en terwijl ik met hem bezig was, zag ik dat Ella eerst troost zocht in Kristl haar boezem, en daarbij eigenlijk spontaan de nog blootliggende tepel in de mond nam en begon te drinken. Kristl liet het gewoon gebeuren.”

“Waren jullie niet verbaasd dat ze dat deed ?”
“Nee, eigenlijk niet. Toen jullie weg waren daarstraks bij de bowling, kwam ze ook al heel dicht bij Kristl zitten toen die Oskar voedde. Ze kon het toen ook niet laten zowel contact te maken met Oskar als met Kristl haar boezem.”
“En Kristl liet dat toe ?”
“Tuurlijk. Ze zei het zelf dat ze vermoedde dat Ella misschien ook wel wou zuigen. Ella was veel te geïnteresseerd in heel het voedingsmoment. Bij de wisseling van de borst keek ze trouwens heel gefascineerd naar de lege borst.”
Niet veel later kwam Kristl naar buiten, met een slapende Ella op haar arm. Ze begroette iedereen hartelijk met een kus, en gaf Ella in de armen van Jan, die klaarstond om haar over te nemen.
Marthe verontschuldigde zich voor het gedrag van haar dochter. Ze schaamde zich dat Ella zich naar haar aanvoelen toch had opgedrongen. Kristl wuifde dit breed gesticulerend weg.
“Marthe, stop ermee. Jij hebt echt een zalige kleuter. Zo lief. En echt waar een plezier om te voeden. Ik verschiet ervan dat ze nog wist hoe het moest. Tasha heeft het voor de aardigheid ook eens geprobeerd, maar die kreeg er amper nog iets uit.”
Marthe legde uit dat zij tot enkele maanden ervoor nog borstvoeding gaf, en dat Ella ook hun borsten gebruikte als tutje, om te kalmeren.
“Marthe, niet moeilijk dat ze dan nog kan drinken. Trouwens, heeft Ella zelf gevraagd om te stoppen met borstvoeding, of is je melkproductie uiteindelijk gestopt. Want bij dat laatste had je dochter geen keuze. Misschien wou zijzelf wel nog verder borstvoeding kunnen drinken.”

“Slaapt ze nog ? Ze leeft toch nog ?”
Marthe moest glimlachen met de bezorgde vragen van haar vriendin. Het was al een pak later dan gewoonlijk, maar ze zag dat Ella nog diep in slaap was, en gewoon rustig ademhaalde.
Ze streelde Lies haar gezicht liefdevol en gaf een haar een goeiemorgenzoen.
“Wat denk je ? Gezamenlijk douch’ke ? Dat is hier gelukkig zo nen douche waarbij da ge amper kunt draaien of keren, dus we staan lekker dicht op elkaar.”
Marthe haar ogen stonden vol ondeugendheid toen ze Lies het voorstel deed.Lies knikte in Ella haar richting.
“En zij ?”
“Laten maffen ! Die geraakt toch zelf haar bedje uit.”
Een kwartier later probeerden Lies en Marthe zicht recht te houden in de douche, wat niet gemakkelijk was doordat ze alletwee zo geil waren dat ze amper stil konden blijven staan. Ze kwamen altijd zo dicht tegen elkaar bij het bewegen dat geen van de twee kon kalmeren.
Ella was ondertussen toch wakker geworden, zag het lege bed van haar mama’s, kroop daarom maar uit haar bedje, wandelde naar de kamer van Els en Jan, en installeerde zich daar vrolijk tussen de twee om nog wat verder te slapen.
Els en Jan waren maar wat blij dat Ella nu pas de kamer binnen kwam. Tien minuten eerder zou ze hebben moeten aanschouwen hoe twee naakte lijven in elkaar verstrengeld zaten terwijl ze op weg waren naar elkaars hoogtepunt.

De klok was al ver voorbij negen uur eer Ella uiteindelijk uit het bed van Jan en Els geraakte. Haar nonkel en tante waren zelfs ook al de douche uit op het moment dat ze opstond.
De vier zaten buiten te genieten van het late zomerzonnetje en van de ochtendlijke koffie die ze in hun handen hadden.
“Dag pruts. Eindelijk wakker ? Je had je slaap wel nodig, precies. Kom hier.”
Jan nam Ella in de armen en zette haar op zijn schoot. Een overvolle luier was goed zichtbaar onder haar slaapkleedje, dat omhoog was blijven steken aan de bovenkant van de luier.
“Wat zou je er van zeggen om eens buiten gewassen te worden. Als je nu even je tandjes gaat poetsen met mama Lies, dan pak ik alles wat we nodig hebben om je hier in het zonnetje te wassen.”
Ella was te verdwaasd om haar nonkel tegen te spreken. Ze ging braaf naar de badkamer. Ondertussen begon Marthe haar fles al klaar te maken.

“Mag Ella komen spelen ?”
Ella lag klaar op de buitentafel op een grote handdoek, en Jan was net bezig de kleefstrips los te trekken toen Tasha en Freya de hoek om kwamen piepen.
Tasha bleef rustig buiten kijken hoe haar nieuwe vriendinnetje ontdaan werd van de luier, haar poep gewassen werd, opnieuw geluierd werd en verder aangekleed. Freya was ondertussen naar binnen gegaan om haar vraag ook daar te gaan stellen.
Marthe had de twee meisjes gezegd dat Ella ook nog moest eten, maar dat ze daarna kon komen spelen. Geduldig wachtten ze en keken ze toe hoe Ella zich niets aantrok van de twee meisjes en zich bij Els legde om een fles melk te krijgen.
Het bleef niet alleen Els, maar ook de rest verbazen dat ze geen enkele schaamte kende voor het feit dat ze zich als een vierjarig baby’tje een fles liet krijgen van haar tante.
Net zo bizar was het feit dat ze, nadat ze een stevige boer had gelaten terwijl ze tegen Els haar boezem lag na te genieten van de fles, gezwind van Els haar schoot afsprong, de boterhammen in haar hand nam en de meisjes liet merken dat ze klaar was om te vertrekken.

De rest van de dag was het een komen en gaan van mensen. Dries had er de dag ervoor al wel over gehad, maar nu pas merkten ze goed wat het betekende.
De voorziene barbecue gebeurde met vier huisjes tegelijk. In de twee huisjes naast dat van Dries zaten vrienden van Dries en Kristl, waarmee ze elk jaar samen op vakantie gingen. In het ene huisje twee koppels, waarvan de mannen broers waren, met hun baby’s van 7 en 11 maanden oud. In het ander huisje een vader met zijn twee tienerdochters van 13 en 14 jaar.
De barbecue was een traditie van jaren, en ze waren er volledig op voorzien. In de loop van de namiddag kwamen ze dan ook aanzetten met partytenten, reistafels en -stoelen, een stevige barbecue, en een plooibakje vol groenten om op te snijden.
Nu ze de beschikking hadden over de ruimere graszone aan het huisje van Marthe lag al snel ook een Kubb klaar, en in de loop van de namiddag was de woonkamer bij Marthe omgetoverd tot creche, met drie koetsen met slapende baby’s.

Zoals het een echte barbecue past, was de rolverdeling hypertraditioneel. Marthe zette zich bij de andere moeders aan de groenten, terwijl de mannen zich bekommerden om het bierverbruik, de barbecue en het vooral niet omgooien van de koning.
Op voorstel van Marthe hadden de drie zeventienjarigen zich bekommerd om de vijf andere kinderen. Een bezoek aan het zwembad vonden ze allemaal nog wel plezant. Het koste de twee pubers nog wel wat overredingskracht, maar Lies had blijkbaar een geheim wapen op zak waarmee ze de meisjes over de streep had getrokken.
Tegen de tijd dat de zwemmers terug waren, waren de groenten allemaal klaar, was de barbecue aangestoken, een nieuw spel Kubb klaargezet, en Jan gebombardeerd tot babyverzorger van de avond.
Aan de vrouwentafel was er behoorlijk wat afgeroddeld over Jan zijn babysitkunsten, de speciale situatie van Marthe en co, maar ook bijvoorbeeld over de familiesituatie van de andere tafelgenoten.
Ook het borstvoedingsmoment van de avond ervoor was op tafel gegooid. De twee andere gaven ook nog borstvoeding, en toen Marthe vertelde dat ze tot enkele maanden tevoren ook nog borstvoeding gaf aan Ella, spraken de andere moeders allemaal hun bewondering uit voor Marthe.

Het was Marthe die Jan weer op haar onnavolgbare wijze in zijn rol kreeg geduwd. Ze waren nog maar net aangekomen, toen Marthe hem wenkte.
“Janneman, maak jij de drie slapertjes binnen even wakker en verschoon jij ze. Het is tijd dat ze gevoed worden.”
Kristl was wat minder versteld, maar de twee andere moeders trokken grote ogen toen die jongen van zeventien jaar enkel maar “Oké !” zei en naar binnen trok om de eerste baby wakker te maken.
Veel vlotter dan verwacht kwam Jan met proper verschoonde jongens naar buiten, van jong naar oud, klaar om de aanval in te zetten op goed gevulde mamaheuvels.

Omdat de twee oudere meisjes zich hadden teruggetrokken op één van de slaapkamers om naar elkaar berichtjes en ander elektronisch gespuis te sturen, konden Lies en Els zich bekommeren om de drie andere meisjes.
Els had al lang in de gaten dat vooral Tasha moe was. Ze wist wel dat ook Tasha en Freya in de loop van de avond in één van hun bedden zou worden gelegd, zodat hun ouders op de barbecue konden blijven, maar dan nog leek het haar geen goed idee om nog heel actieve spelen te doen.
Op haar voorstel om kleurboeken en-potloden te gaan halen, kwam een veelzeggende brede moeë glimlach van de jongste dochter van Kristl.
Toen ze de boeken haalde uit het plooibakje van Dries en Kristl, besefte ze dat ze dat zelfs niet hadden meegenomen voor Ella. Niet dat Ella er in geïnteresseerd was, maar Els had wel goed genoeg door dat Marthe ook gewoon nog niet zo bedreven was in het op vakantie gaan met haar kind.
Toen ze terug aan tafel kwam, zette ze zich tussen Ella en Tasha. Uit pure gewoonte controleerde ze toch even de luier van Ella, en voelde dat die behoorlijk nat was en aan vervanging toe was. Ze vroeg aan Ella wie haar een propere luier moest geven, en die antwoordde behoorlijk luid “Mama Lies !”
Els had stiekem gehoopt dat zij het zou zijn, maar op het luide antwoord van Ella wenkte ze haar boezemvriendin, waarna die met Ella op de arm vertrok richting verschoonkussen. Tasha profiteerde er onmiddellijk om zich de schoot op te eigenen van Els, haar nieuwste grote vriendin.

De rest van de avond verliep zo goed als vlekkeloos. Het jongste zoontje kon het niet laten van alles dermate onder te kakken, dat eigenlijk enkel het bad redding kon brengen. Jan offerde zich onder lichte dwang vrijwillig op om dit tot een goed einde te brengen.
Els kreeg ook sneller dan verwacht een extra lading vocht te verwerken. Vlak voor het vlees van de kinderen klaar was, besloot Tasha op haar eigen manier dat ze toch genoeg had gekleurd. Els was maar wat blij dat ze blote benen had gehad, want het onderbroekje van het zesjarige meisje hield de warme stroom totaal niet tegen.
Jan was nog maar pas terug uit de badkamer, of hij kon al terug naar binnen. Terwijl Els naar de badkamer trok om zich te wassen, kreeg Tasha veel sneller dan gepland een luier aan van de vriend van Els. Kristl vond dat veiliger dan even in hun huisje een droge onderbroek te gaan halen.

Na het avondeten werd de avondrush ingezet. Ook nu liet Ella iedereen verstaan dat alleen haar Mama Lies goed genoeg was. Jan kreeg een laatste babysitdienst te verwerken.
Freya deed bijna alles zelf. Alleen de tandpasta op de borstel doen was nog te moeilijk voor haar. Tasha vroeg nog wat meer werk. Zeker ook omdat de keuze van haar moeder de juiste keuze was gebleken.
In de paar uur dat ze de onvoorziene luier had aangehad, was hij wel degelijk gebruikt geweest. Jan stelde niet de vraag aan Tasha of ze dit expres had gedaan, maar gaf nadien wel door aan Kristl en Dries wad hij had gezien. Zij moesten dit maar uitvechten met hun dochter.

Terwijl Lies en Jan bezig waren de kinderen in bed te leggen, zat Els ietwat beteuterd te kijken naar de volwassenen die zich amuseerden. De andere twee tieners waren ergens in de buurt met mekaar bezig, waardoor Els even alleen was. Plots werd ze opgeschrikt van twee warme handen die op haar schouders werden gelegd.
“Zusje, alles oké ? Ik zou zeggen van niet als ik je ze zie zitten.”
Marthe zette zich naast haar kleine zusje, en die profiteerde er onmiddellijk van om haar hoofd op de schouder van haar zus te leggen.
“Klinkt misschien raar dat ik dit zeg, maar ik voel me wat eenzaam. En eigenlijk komt dat door ons Ella.”
“Wat heeft mijn dochter er mee te maken ? Wil jij ook terug een klein meisje zijn ?”
“Marthe, hou op met me te plagen. Je weet goed genoeg dat ik zowel ja als neen kan antwoorden op die vraag. Nee, ik weet dat ik me niet zo mag voelen, maar toch ben ik jaloers op Jan en Lies. Ik voel me wat in de kou gezet door Ella.”
“Vertel…”
“Begrijp me niet verkeerd, Marthe. Ik verwijt Ella of iemand anders helemaal niks. Ik zie alleen dat Ella enorm graag heeft dat haar Mama Lies voor haar zorgt, en Jan blijft altijd een speciale plaats innemen. Ik heb gewoon het gevoel dat er voor mij niks meer in zit. Ik ben maar gewoon de tante.”

Marthe zweeg eventjes. De zussen beleefden op die manier een intiem momentje weg van de drukte direct rondom hen.
“Ik snap wel wat je bedoelt. Maar je mag twee dingen niet vergeten. Eén, jij blijft altijd haar tante, wat er ook nog zal gebeuren in onze relaties. Ik hoop het echt van niet, maar mocht één van ons uit elkaar gaan, dan verliest Ella ook in zekere zin ofwel Jan, ofwel Lies, ofwel alle twee. Jij blijft echter altijd haar tante, wat er ook gebeurt.”
Marthe wachtte eventjes bewust voor ze het tweede zei, genoeg om Els nieuwsgierig te krijgen naar nummer twee.
“Elske, ik hou er heel hard rekening mee dat ons Ella hetzelfde probleem heeft als jou. Vergeet niet dat die erfelijkheidsspecialist heeft gezegd dat jouw hardnekkige bedplassen een erfelijk karakter kan hebben, en dat we er rekening mee moeten houden dat al onze kinderen dit ook kunnen hebben. Als dat zo is, dan ben jij de enige die haar ooit zal kunnen begrijpen.”
Marthe voelde een rilling door Els gaan toen ze dit zei. Ook daarna bleef Els stil, maar ze pakte Marthe wel stevig vast als teken van erkenning.

“Marthe, ik wil nu niet vervelend doen, maar hoe laat wil jij het vanavond trekken. Wij moeten morgen om tien uur uit ons huisje zijn, en wij moeten nog volledig inpakken. En in de slaapkamers kunnen we ook al niet bezig zijn, want daar liggen de meisjes.”
“Lieve Lies, wij gaan morgen nog niet naar huis.”
Lies trok alleen maar een groot vragend gezicht naar Marthe.
“Daarstraks kwam ik Dries tegen toen ik samen met Ella was gaan winkelen in het winkeltje. Hij vroeg me wanneer we naar huis gingen en of dit nog een verlengstuk kon krijgen.”
“Verlengstuk ?”
“Ja. Zij komen al verschillende jaren naar hier, en altijd rond deze periode. Zij gokken er altijd op dat het huisje niet verder verhuurd wordt. In Nederland zijn al veel scholen terug begonnen, en dus is de verhuur al wat teruggevallen.”
“En jij dacht, ik ben de chauffeur, dus ik bepaal wanneer ik naar huis rij. Weten Els en Jan dat al ?”
“Ja, maar ze mochten niets tegen jou zeggen. Laten we het houden op een kleine wraak omdat ik niets mocht weten van gisterenavond.”
“En tot wanneer blijven we dan ? Wij komen zondag wel samen met de leidingsploeg. Dat kunnen we niet laten vallen.”
“Dat weet ik. Ik stel voor dat we zondag in de voormiddag vertrekken.”
“En Dries ?”
“Ook gelukt. Die vertrekken trouwens ook zondag.”

De twee volle dagen dat ze daarna nog op het park waren, waren een voltreffer voor de drie meisjes. Al op vrijdagmorgen stond iedereen terug aan het huisje, klaar voor een lange wandeling in de streek. Wat de meisjes toen nog niet wisten, was dat ze van vrijdagmorgen tot zaterdagavond met hun drieën altijd samen zouden blijven.
Freya en vooral Tasha hadden het de avond ervoor al moeilijk gehad dat ze nog naar hun eigen huisje moesten, maar ze sliepen in het bed van Jan en Els, en moesten wel naar hun eigen bed terug om plaats te maken voor de twee groten.
Die vrijdagochtend begon voor Jan en Els veel te vroeg naar hun goesting. Zij hadden het nog later gemaakt dan gepland en zaten zelfs nog geluierd van een tas koffie te genieten toen Freya en Tasha superenthousiast en vooral zonder ook maar één keer te kloppen langs achter binnenstormden.
De meisjes hadden natuurlijk niet verwacht dat Jan en Els met enkel een t-shirt en luier aan zaten te ontbijten. Van Jan wisten ze het, maar van Els nog niet.
Nadat ze van de eerste verrassing waren bekomen, kwamen ze echter op de twee afgestormd om hen te begroeten. Net zo ongevraagd als ze waren binnen gekomen, trokken ze zich niets meer aan van de luiers, en zetten ze zich op de schoten van Jan en Els.
Nog voor ze van de schok bekomen waren van de meisjes, die zich op hen hadden gezet, hoorden ze op de achterdeur kloppen. Ze konden natuurlijk nu niks anders dan “Ja !” zeggen, waarna eerst een koets met Kristl erachter verscheen en daarna Dries.
Jan in mindere mate, maar vooral Els zat nu met een knalrode kop aan tafel. Het was lang geleden dat anderen dan bekenden haar luier zagen. Bovendien wist ze eigenlijk niet in hoeverre Kristl en Dries op de hoogte waren van haar probleem.

De wandeling zelf bleek een goeie kuitenbijter. In ieder geval lang genoeg om Dries en Kristl de volledige situatie te leren kennen van hun problemen. De twee waren toch wel nieuwsgierig geworden naar de klederdracht van Els.
Alhoewel er naast de koets ook twee buggy’s mee gingen, was het voor het eerste deel van de wandeling zeker niet nodig dat de koets was meegegaan. Halverwege had hij nagenoeg bij iedereen wel in het draagharnas gezeten, tot Els merkte dat hij heel onrustig werd.
“Tijd voor een hapje, Els. En mogelijk zit er ook iets te wringen. Trouwens, zou jij anders ons Tasha even een luier willen aandoen. Als we nu pauze nemen, dan gaat die daarna in de buggy willen zoals Ella. En we kennen haar. Die sukkelt gegarandeerd in slaap dan.
Een tijdje later vonden ze een zitbank, en werd de ene kant ingenomen door Kristl die Oskar voedde, en eventjes toch Tasha die klaargemaakt werd voor een dut. Na Tasha profiteerde Els ervan om ook haar nichtje nog even onder handen te nemen.
Het tweede deel van de wandeling verliep een heel pak vlotter. Zoals Kristl had voorspeld was Tasha inderdaad weggedommeld, net zoals Oskar die een dutje in de koets deed, en Ella, die ook in slaap werd gewiegd door de schommelende bewegingen van de buggy.
Freya wandelde zelf veel, maar had ook het geluk stukken in de nek gedragen te worden door haar vader en door Jan. Ook voor haar werd de wandeling uiteindelijk te veel. Dries kwam met een creatieve oplossing : Ella in de draagzak, en Freya in de buggy van Ella.
Het koste de nodige moeite, vooral omdat Ella met geen stokken wakker werd, maar kort voor de middag waren ze dus met vier slapers op stap.

Aangekomen bij de huisjes werd eerst een matras verhuisd. De twee zusjes zouden samen op één matras komen te liggen, gevangen tussen de muur, het bed van Lies en het kinderbedje van Ella.
Ze aten nog samen, maar nadien was het aan Kristl en Dries om samen op weg te gaan. Oskar moest mee omdat hij nog borstvoeding kreeg, maar de twee meisjes zouden vanaf dan tot zaterdagavond na het avondeten bij Ella en haar gezelschap blijven.
Pas na het middageten werd de meisjes verteld wat het plan was. Het was maar goed dat ze gedaan hadden met eten, want de meisjes vlogen iedereen in de armen, alles en iedereen vergetend, inclusief de gelukkig afgeruimde tafel.
Ella was zo enthousiast dat ze in haar eigen stijl Dries en Kristl stevig vastpakte en een dikke kus gaf, natuurlijk vol op de mond. Het was maar goed dat ze haar ondertussen al wat kenden, maar toch kon je de verbazing nog aflezen van hun gezicht.

De dag werd volgemaakt met een stevige zwempartij samen met Els en Lies. Marthe en Jan gingen eerst winkelen en daarna samen koken, zodat ze ook op tijd zouden kunnen eten.
Na het zwemmen hadden de vriendinnen een speeltuinentocht uitgestippeld. Sommige speeltuinen waren helemaal niet groot, maar het lukte de vijf om alle speeltuinen van het park te zien.
Els en Lies begrepen niet dat het de meisjes, en dan vooral Freya, lukte om nog zo ver te stappen na de wandeling van ‘s morgens. Mogelijk zat de zogezegd onverwachte ijsjesstop halverwege er wel voor iets tussen. Ook waren de speeltuinen allemaal aangegeven, dus ze konden elke keer de wegwijzers volgen.

Na het avondeten en het halfuurtje wegzakken voor Zappelin was het tijd voor de avondroutine. In volgorde van leeftijd gingen ze naar de badkamer. Lies moest natuurlijk terug Ella klaarmaken, Jan zou Tasha doen, en Els was maar wat blij dat Freya haar koos.
Terwijl Ella geluierd en al haar fles kamillethee zat te zuigen, en Tasha in de woonkamer werd geluierd voor de nacht, waren Els en Freya in de badkamer bezig.
Freya zag op de grond de drie pakken luiers voor volwassenen staan. En keek er nieuwsgierig naar.
“Plas jij ook in je bed, zoals ons Tasha ?”
“Ja, elke nacht. Daarom dat ik ’s nachts een luier moet aandoen.
“Dat zijn zo’n dikke luiers.”
Freya voelde met haar hand over de ruggen van de opgevouwen luiers.
“Pak er anders maar één uit als je eens wilt voelen.”
Om haar woorden kracht bij te zetten, zette Els zich op haar hurken en trok één van haar luiers half uit het pak. Freya nam de boodschap aan en trok de luier er volledig uit. Ze voelde met haar hand aan de binnenkant.
“Dat is zo zacht. Is dat aangenaam om te slapen ?”
“Ik heb nooit anders geweten dan dat ik luiers draag ’s nachts, maar ik vind dat dat aangenaam slaapt ’s nachts. Alleen als het echt warm is, is dat vervelend omdat je dan veel zweet.”
“Lijkt me toch maar raar. Zoiets tussen je benen hebben zitten.”
“Probeer het anders uit. Zoveel groter ben je nu ook niet als Tasha. Ik ben er vrij zeker van dat jij haar luiers nog wel aan kan.”
“Nee, dat kan niet. Die passen mij echt niet.”
“Oké, laten we anders een deal maken. We gaan het sebiet uitproberen. Ik doe jou een luier van Tasha aan. Als die bij jou nog past, dan slaap je er vannacht mee. En als hij niet past dan is het gewoon zonder luier. Wat denk je ?”
Met een stevig vuistje ging Freya akkoord. Een kwartiertje later was ook Els klaar met het verhaaltje, en ging Freya gaan slapen, net zoals Ella en Tasha met een luier rond haar poep.
 
Laatst bewerkt:

lucsje66

Toplid
Beddenplasser,

Weer een mooi stuk eraan toegevoegd. Nu begrijp ik je nick ook beter, beddenplasser is het meervoud van bedplasser ;)
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 82

Die zaterdagmorgen verliep voor Lies en Marthe anders dan gepland. Alhoewel ze geen wekker hadden gezet, werden ze alle twee om half acht samen wakker.
Pas na enkele momenten beseften ze wat er anders was. Ella had hen niet wakker gemaakt. Toen ze zich naar het meisje draaiden die nog vredig lag te slapen met haar tutje stevig in de mond, viel hun frank dat er nog twee extra slapers in de kamer waren.
Ook Freya en Tasha waren nog diep in slaap. Tasha had haar benen rond die van haar oudere zusje geslagen. De deken lag volledig aan de zijkant. Doordat ook Freya haar nachtkleedje omhoog was gekropen, zagen Lies en Marthe dat ook Freya haar luier goed gevuld was.
Ze stonden op en waren verbaasd dat ook aan de overkant van de gang de deur open ging. Het was de compleet omgekeerde wereld. De groten waren opgestaan en de kleine meisjes sliepen nog.
Snel werd er koffie gezet, en zetten ze zich buiten aan de tafel. Geen van de vier trok er zich nog iets van aan dat een geoefend oog drie luiers kon herkennen.

Els kwam stilletjes de slaapkamer binnen waar de meisjes sliepen. Alhoewel het ondertussen toch al acht uur was, sliepen Tasha en Ella nog altijd. Freya keek Els aan toen ze hoorde dat er iemand binnen kwam.
“Dag meid. Goed geslapen ?”
Alhoewel Els had gefluisterd, had Freya haar goed genoeg begrepen. Ze knikte opgewekt. Ze was nu te klaarwakker, en wrong zich onder haar zusje uit, die daardoor ook wakker werd. Het gestommel was genoeg om in het bedje naast hen de kleuter ook de ogen te doen openen.
Al snel waren de drie meisjes druk aan het praten, giechelen en gibberen. Els deed ondertussen rustig de trappelzak van Ella los, en hing de deken van de meisjes over het kinderbedje om te luchten.
Ella en Tasha liepen allebei in hun t-shirtje en luier om ter eerste naar de woonkamer en verder naar buiten om de rest een goeiemorgen te wensen. Dat gaf Els de tijd om bij Freya te polsen naar haar volle luier.

“Geweldig dat dit nog gelukt is. En ideaal weer hebben we.”
Lies kon haar geluk niet op. Ze waren met hun drieën naast elkaar aan het rijden, zij in het midden, met naast haar de twee zussen.
Een beetje verderop reed Jan op zijn tempo de heuvel op. Hij had zelf voorgesteld dat hij met de kinderen zou rijden. Dat maakte het voor de verhuurder van de fietsen gemakkelijker, en dan waren ze sneller weg.
Freya zat achter hem in het kinderzitje, te genieten van de rit en van de zachte rug waar ze met haar hoofd tegen leunde.
De twee jongere meisjes zaten in de fietskar die aan de fiets van Jan hing. Ze hadden het grootste plezier gehad, maar het was nu al een tijdje heel rustig geworden, en Jan vermoedde dat ze in slaap waren gesukkeld. Ze waren er in ieder geval op voorzien, want voor ze vertrokken hadden ze Tasha een luier aan gedaan.

Ze hadden het er op gewaagd om zonder kaart te gaan. Ze hadden vooraf in de fietsverhuurdienst van het park op de kaart de fietsknooppunten opgeschreven die een mooie en haalbare lus vormden rond het park.
De verhuurder had hen nog wat geholpen met mooie uitzichtpunten uit te zoeken en adresjes waar ze zich konden afkoelen met heerlijk lokaal gerstenat en waar ze naar de wc konden en de meisjes zo nodig verschonen.
Ze waren nu over halverwege. Net voorbij de top van de heuvel was volgens de verhuurder een bijzonder mooi uitzicht. Ideaal om even te stoppen en te drinken. Hij wist alleen niet of Freya dit zo leuk zou vinden. Jan vermoedde dat ook zij eerder aan het soezen was dan echt wakker te zijn.

Tasha had het onmiddellijk gezien dat er een koets de hoek omsloeg, gevolgd door haar papa en mama. Ze liet onmiddellijk het kleurpotlood vallen waarmee ze in de kleurboek aan het tekenen was.
De “Mama !” van Tasha deed ook Freya opkijken. Toen ze zag wie er aankwam, liet ze de bal liggen waarmee ze over en weer rolde met Ella en kroop recht om naar hen toe te lopen. Ella volgde gewoon het voorbeeld van haar twee vriendinnen, niet beseffend dat dit natuurlijk voor haar niet de papa en mama waren.
Op haar eigen flapuitmanier begon Tasha te vertellen wat ze allemaal gedaan hadden. Dries en Kristl konden niet anders dan hun jongste dochter even te laten razen.
“…en we hebben gezwommen met Els en Lies, en Jan heeft mij in bed gestopt. En daarstraks hebben we gefietst in de fietskar en ik heb met Ella geslapen, en ik had terug een natte luier vanmiddag, maar dat was niet erg, zei Marthe, want daarom had ik ook een luier aangedaan gekregen. En Freya heeft ook in haar luier geplast vannacht, en nu zijn we aan het kleuren, en Jan en Lies zijn aan het koken…”
Freya was net opgepakt door haar papa toen haar zus de voor haar gênante opmerking maakte. Gelukkig voor haar stond Els ondertussen ook bij hen en keek die vol vertrouwen naar Freya. Els pakte de hand van de meid vast en knipoogde naar haar. Freya was gerustgesteld.

Het avondeten dat ze met hun negenen opaten, bestond voornamelijk uit kliekjes rauwe groenten die tot een koude pastaschotel waren verwerkt, samen met enkele blikjes vis, en een verloren gelopen kippenbout.
De meisjes lagen al snel terug in het gras te spelen. Alleen Ella werd nog even terug aan tafel gevraagd, toen Kristl vroeg of ze Marthe haar afkolfapparaat nog eens mocht lenen. Oskar was niet in zijn element, en Kristl haar borsten stonden te veel op springen.
Ella was zich weer van geen kwaad bewust toen Kristl haar aanlegde. Een tijd lang bestond haar wereld alleen maar uit de aangename warmte van een moederborst waar ze haar gezichtje in begroef en de zoete melk die haar maag vulde.
Ella nog een fles geven, had geen zin meer daarna. De warme borsten van Kristl hadden het zelfde effect gehad op Ella als haar dagelijkse fles kamillethee. Toen ze klaar was, kroop ze bij Marthe op de schoot, onder het t-shirt door, en legde zich daar tegen haar mama haar boezem.

“Denk je dat we ze nog terug gaan loskrijgen ?”
De zes hele en halve volwassenen zaten te kijken naar de drie meisjes die elkaar niet wilden loslaten. Om ter hardste waren ze aan het huilen. Tasha was er mee begonnen, waarna Freya zich ook niet kon inhouden. Ella wist niet goed wat er gebeurde, maar voelde wel dat er iets stond te gebeuren en was daardoor ook mee beginnen huilen.
Toen Ella even haar evenwicht een beetje verloor in de zeer innige omhelzing en Freya mee sleurde in haar val, viel het pas op. Els kon het niet laten een vragende blik naar Dries te richten.
“Freya ?”
“Ja, ze wou het zelf. Tot morgenvroeg, want dan komt de oma hen oppikken. En voor in de auto is het extra gemakkelijk want wij moeten nog een stuk verder als jullie.”
“Je maakt me toch nieuwsgierig.”
“Els, je hebt er zelf schuld aan, dat weet je toch. Toen we gisterenavond naar het huisje gingen, stond ze enorm te treuzelen in de badkamer. Terwijl ik Tasha in bed legde, kwam het er tegen Kristl uit dat ze het eigenlijk enorm plezant had gevonden dat jij haar een luier had aangedaan.”
“Oké, maar om dan ineens er opnieuw één aan te doen. En wat met pipi en kaka ?”
“Pipi in de luier, kaka op de wc. Daar beginnen we niet aan.”
Els viel compleet zonder woorden, wat Dries ook opmerkte.
“Els, dat is onze keuze. Daar zit jij voor niets anders tussen. Freya vertelde Kristl dat ze ook gisteren vooral bang was om de lakens nat te maken.”
“Heeft die vannacht terug in haar luier geplast ?”
“Tuurlijk, en nu was het niet omdat ze niet uit bed durfde omdat ze haar zusje niet wou wakker maken die met haar benen volledig in en over haar lag, want ze sliep nu gewoon terug alleen in haar eigen bed.”
Kristl was er ondertussen komen bij staan.
“Els, ons Freya vroeg het ook gewoon zo schattig. Gewoon het verlegen meisje dat eventjes terug klein wil zijn. Vergeet ook niet dat ze heel veel bij Ella is geweest, die gewoon nog altijd een luier draagt en zo te zien ook nog niet onmiddellijk van plan is daar verandering in te brengen.”

Het afscheid duurde uiteindelijk nog maar enkele minuutjes langer, voldoende lang zodat iedereen tegen iedereen gedag kon zeggen. De volgende logeerpartij stond al ingepland tijdens de herfstvakantie. Van zondag tot woensdag bij Marthe, en dan van woensdag tot zaterdag bij de meisjes thuis.
Ella spande zoals altijd de kroon. Niet alleen kregen Tasha en Freya na hun langdurige weenomhelzing nog een stevige zoen op de mond, maar ook Dries en Kristl kregen zo’n extra natte zoen te verwerken op hun lippen. Ook Oskar kreeg in zijn maxi-cosi nog een ferme pakkerd, maar die was te ver weg in dromenland om dat te beseffen.
Nog een tijdje reden ze achter elkaar, maar eenmaal op de snelweg waren ze snel gesplitst. Gelukkig hadden ze nog een keer naar elkaar kunnen zwaaien.

“Goeiemiddag, jullie. Binnen en buiten, of is er nog tijd voor een aperitiefje ?”
Erica wist dat ze niet lang konden blijven, maar had door haar aanbod toch de kans hen dat net wat langer thuis te houden. Vooral de glinstering in haar oudste dochters’ ogen zei voldoende.
Nadat ze iedereen met een fijne zoen had begroet – Ella profiteerde ervan om twee keer langs de kassa te passeren – zette ze al snel de champagneglazen op tafel en vulde die met koele cava. Ella was al weg naar de tuin waar haar opa op de tuinbank zat.
“Mama, van waar de eer dat we een cava krijgen ?”
Erica keek Els met een blik aan die het midden hield tussen niet begrijpen en een licht verwijten.
“Elsje De Ro ! Eén, je bent nieuwsgierig als de pest; twee, je hebt je niet te moeien met wat ik mijn gasten voorschotel; en drie, het is niet omdat jullie ginder goed hebt zitten boemelen op Marthe haar verjaardag dat wij dat niet meer mogen overdoen.”
Om haar woorden kracht bij te zetten, pakte ze Marthe stevig vast en wenste haar met drie nieuwe stevige zoenen een gelukkige verjaardag.
“Kom, pak jullie glazen en ga maar naar buiten naar papa. Ik zal nog even een beker appelsap voor Ella pakken.”

“Ik heb buiten de tafel al gedekt. Dus laat de zakken en zo maar in de auto liggen. Dan doen we straks wel. Tenzij er nog eten in de auto ligt, dan pak je dat beter even binnen. En nu mag jij bij mij komen, kleine meid.”
Mia had eerst de grote kinderen begroet en instructies gegeven. Ella stond ongeduldig met weidrijkende armen te trappelen tot haar moeke haar zou oppakken. De kus op de mond kon niet dikker zijn toen Ella eindelijk werd opgepakt. De reactie van Mia was eerder verrassend.
“Ella, kleine meid. Ik voel dat het hoge nood is voor een propere luier. Mijn hand is nat van de urine. Ofwel heb je net geplast, dat kan ook. Maar ik ga je nu toch eerst verschonen.”
Mia had haar handen onder de luier gehouden terwijl Ella haar beentjes rond haar klemde, en had gemerkt dat de luier de hoeveelheid vocht niet kon vatten.
“Martheke, check misschien toch maar beter in de auto of de kinderstoel niet nat is geworden, en Jan en Lies, leg de propere kleren die op de tafel liggen maar ineens op jullie kamer. Elsje, zou jij misschien even daarna de tafel willen klaarmaken dat ik Ella een propere luier kan geven.”
De vier jongvolwassenen schoten tegelijkertijd in actie, en al na enkele minuten lag Ella met blote billetjes op een dikke handdoek op de eettafel te wachten tot haar moeke haar poep had opgefrist en voorzien van een droge luier.

Aan tafel was de vakantie natuurlijk het gespreksonderwerp. Maar ook werd al vooruitgekeken naar die namiddag en naar de laatste week vakantie. Jan en Lies zouden gewoon alleen thuis blijven de dagen dat Mia moest werken.
Op woensdag zouden ze hun schoolboeken moeten gaan afhalen, en op donderdag stond een shoppingdag gepland. Jan trok een zuur gezicht, maar toen Els vroeg of ze mee mocht, klaarde dat toch wat meer op. Tegelijkertijd voelde hij hoe Lies lieflijk over zijn been streelde.
Als afsluiter van de maaltijd haalde Mia nog een goed verborgen taart boven. Ella zag dit meer dan de anderen zeker zitten. Ze kon haar ogen en vooral haar vingers niet van de slagroom afhouden. Mia had goed gegokt door al een vochtig washandje in de aanslag te houden.

“Oh, zeg Jan, voor ik het vergeet. Ik kreeg een vrijdagavond nog telefoon voor jou, van Fride, of ze iets gezegd hadden tegen jou over een babysit gisteren.”
Jan werd vuurrood van ambetantigheid. Hij kon zich totaal niet herinneren dat hij moest gaan babysitten bij Fride en Luc, en het gedacht dat zij een afspraak niet konden nakomen omdat hij het nodig vond van ongevraagd langer op verlof te blijven, kon hij niet verdragen. Nog voor Mia verder kon vertellen, onderbrak hij haar.
“Oh, shit. Moest ‘k ik gaan babysitten een zaterdag. Ik was er toch vrij zeker van dat ik niet moest gaan, dat dat pas vanaf volgende zaterdag is. Oh, echt, mama, sorry. Ik voel me echt rot. Dat ik zoiets kon vergeten. Ik mag toch nog komen voortaan ?”
Mia moest glimlachen. Ze liet hem even razen en wachtte af tot hij een momentje rust liet. In plaats van hem terug aan te spreken, keek ze hem eerst indringend én liefdevol aan.
“Wat ? Waarom kijk je zo, mama ? Ik heb toch niets verkeerds gezegd ? Wél ?”
“Jan. Eigenlijk is het grappig. Fride was net zo in paniek een vrijdag. Zij was er namelijk van overtuigd dat ze tegen jou hadden gezegd dat je zaterdag moest komen terwijl dat niet zo was, en dat je ambetant zou zijn dat er een belofte niet werd nagekomen, en ze hadden schrik dat je daarom misschien niet meer zou willen komen babysitten.”
“Hoe ? Hoe bedoel je ?”
“Je maakt het te ingewikkeld, Jan. Toen ik haar uitlegde dat jij nog op verlof was, kalmeerde Fride. En ik heb haar gezegd dat je er zelfs niet aan moest denken om voor zo’n reden niet meer te gaan babysitten.”
Jan probeerde het te laten doordringen wat zijn moeder net tegen hem had gezegd, maar Mia liet hem nog geen ruimte daarvoor.
“En voor ik het vergeet. Een dinsdag wordt je al om half zes bij Lianne verwacht. Je eet met hen mee, dan kunnen ze rustiger de uitleg doen.”

Terwijl Mia Ella in het kinderbedje legde voor een middagdut, kwamen de drie zeventienjarigen aan voor de eerste leidingsvergadering van het nieuwe jaar.
Zoals gebruikelijk stond de leidingsverdeling op het programma. Dit begon traditioneel met het in dozen steken van de drie keuzes die men had. In de eerste doos de eerste keuze van leeftijdsgroep, in de tweede doos de tweede keuze van leeftijdsgroep, en in de derde doos de groep die je helemaal niet wou.
Lies en Els hadden hem gewaarschuwd dat dit soms emotioneel werd. Het jaar ervoor had bijvoorbeeld Lies niet haar eerste en ook niet haar tweede keuze gehad.
Jan voelde de spanning goed aan, niet alleen de spanning over de vergadering, maar ook in het algemeen de gezonde spanning om terug in het werkjaar te vliegen. De vakantie was inderdaad zo goed als gedaan.
Wat Jan ook niet had verwacht, was dat de vergadering buiten begon met een stevig potje vlaggenstok en dikke Bertha. En hij besefte nu ook dat een dikke Bertha met alleen maar leiding er nog wel net ietsjes anders aan toe ging dan op het kamp, waar er in de spelen waar hij aan had meegedaan ook altijd voldoende klein grut in overvloed was.

Al om half vijf waren de drie terug bij Mia thuis. De leidingsverdeling was supervlot verlopen. Iedereen had zijn eerste of tweede keuze gekregen, en er was eigenlijk maar bij één leeftijdsgroep echte discussie.
Jan stond samen met Els en nog twee anderen in voor de organisatie van het Sinterklaasfeest. Dit zou dit jaar trouwens extra spannend worden, want de harmonie zou daar haar allereerste concert geven.
Jan had niet verwacht dat zelfs de kampvoorbereiding al zou worden geregeld. Lies en Els hadden voldoende over zijn verhalend talent gestoeft tegen de rest, dus was Jan in de richting van het kampverhaal maken geduwd. En als enige nieuwkomer stond hem nog een spannend klusje te wachten twee weken later bij de jaaropening.

“Mama, wat is die grote doos vanachter in de garage ? Die lag er verleden week nog niet.”
“Dat, zoonlief, is jouw laatste taak voor deze zomer. Je mag het gerust samen met anderen doen, maar de verkoper verzekerde me dat je het ook perfect alleen kan.”
“Dus het is de bedoeling dat het nog deze week gebeurt ?”
“Ja, en het moet buiten gebeuren, dus als je slim bent doe je het de komende dagen. Dan hebben ze droog weer voorspeld.”
“En ik mag nu niet weten wat er in zit ? Ik heb eens langs de buitenkant gekeken, maar er hangt totaal niets op.”
“Klopt. Ik heb dat er af getrokken. Het moet een verrassing blijven.”
“Voor ons dan toch niet ? Als ik er aan begin, kom ik toch te weten wat er in zit.”
“Daar heb je gelijk in. De verrassing is inderdaad niet voor jullie bedoeld, en nu gaan jullie eerst alle gerief van de vakantie wegsteken. Vuile was sorteren in de bakken, het proper gerief even aan de draad buiten hangen om te verluchten. Komaan. Els, wat denk je ? Zetten wij ons al terug buiten ? Marthe zal hier zo direct wel zijn met Ella.”
Els zette zich met Mia buiten op de bank, maar toen ze enige later Jan zag sukkelen terwijl die kleren op het rek hing om te verluchten, kon ze het toch niet laten hem mee te gaan helpen.
Ella trok er zich veel minder van aan, en was met haar volle aandacht bij de partjes appel die Mia kort daarvoor voor haar was beginnen gesneden.

Klokslag zes uur zette Erica de soep op tafel. Vooral Marthe was heel blij dat ze gewoon haar benen onder tafel kon steken. Ze had al meer uren in de auto gezeten dan ze zelf wou, maar hun dagschema zag er nu eenmaal zo uit dat ze met hun vijvenen nu terug bij haar ouders waren.
Ella was ook mentaal op. Ze aarzelde om te beginnen eten, en vooral was ze beginnen zeuren. Ook zij was het helemaal niet gewend om zoveel in een auto te zitten en was al met veel tegenzin in de auto gaan zitten. Haar slechte humeur was nog niet verdwenen.
Els had medelijden met haar nichtje. Ze kende ze goed genoeg om te weten dat Ella eigenlijk gewoon nog wat wou vrij spelen of zelfs uitzakken voor de televisie in plaats van hier bij grote mensen aan tafel te moeten zitten.
“Zal ik helpen, meid ?”
Ella had zelfs amper de energie om ja te knikken. Els nam haar soeplepel, en begon zelf haar de soep te geven. Op die manier lukte het wel om Ella soep te doen eten.
Ook toen nadien de vol-au-vent met frietjes amper in Ella’s maagje geraakte, besloot Els haar te helpen. Als een volleerde moeder gebruikte ze de trukendoos om een gevulde vork in de mond van Ella te krijgen.
Dit lukte maar gedeeltelijk, want na enkele happen vol-au-vent en een stok of wat frieten, kwam Ella in actie. Ze schoof haar stoel naar achter en zette zich ongevraagd bij Els op de schoot en legde zich ineengedoken tegen haar boezem.
Onwillekeurig keken de twee zussen naar elkaar. Ze hadden geen woorden nodig om zich het gesprek van twee dagen ervoor te herinneren. Marthe zag maar al te goed dat de keuze van Ella ook Els enorm veel deugd deed.

Marthe legde haar dochter nog even zelf in haar bedje. Het leek net of Ella had aangevoeld dat ze contact moest zoeken met haar tante, want het bedje was in Els haar kamer komen te staan, omdat de andere kamer een verfbeurt moest krijgen.
Els was zelf bezig zich aan het klaarmaken. Ze stond nu naakt te kijken naar haar zus terwijl ze uit haar reiszak het propere slaapkleedje zocht dat als reserve was meegegaan naar Nederland.
Marthe wist dat Els zat te hopen op een luierbeurt door haar grote zus. Nadat ze Ella nog een laatste keer had gezoend op haar voorhoofd, draaide ze zich om, nam een luier uit het pak en deed teken aan Els dat zij nu aan de beurt was.
Even liefdevol als haar dochter kreeg nu ook haar zus van Marthe een luier aan. Nadat ze daar mee klaar was, kon ze het niet laten om het slaapkleedje voor Els open te houden, zodat die enkel nog maar haar armen in de mouwen moest steken, waarna Marthe het over haar hoofd trok en verder aandeed.

De twee zussen gingen daarop naar beneden waar de tweeling in de zetel zat.
“Ga jij al slapen ?”
Els hoorde een lichte teleurstelling in de stem van haar moeder.
“Nee, mama. Ik heb me gewoon al klaargemaakt. Maar lang ga ik het toch niet meer trekken. Ik ben echt wel moe.”
“Mama, ik ga ook stilletjes aan vertrekken. Ik ben zelf nog niet thuis geweest, en moet gewoon terug gaan werken.”
“Tuurlijk, Martheke. Ga maar naar huis wanneer je wil. En profiteer ervan dat Ella hier enkele dagjes blijft. Heeft Mia tegen jou toevallig gezegd wanneer ze Ella hier de woensdag komt ophalen ?”
“Nee, maar ik zal het sebiet nog wel even zeggen dat ze met jou moet afspreken.”

Een dikke drie kwartier later deed Marthe achter zich de deur toe. Ella lag veilig bij Els, die maar wat blij was dat Ella deze avond duidelijk hun beiders liefde nam en gaf. En Jan en Lies waren thuis afgezet.
Marthe was ook nieuwsgierig geraakt door het pakket bij Mia. Ook zij had bij haar schoonmoeder gepolst maar was niets te weten gekomen. Wel wist ze dat het pakket blijkbaar loodzwaar was. Jan had geprobeerd het op te tillen, maar had het niet in beweging gekregen.
Ze vond nog snel de energie om ook bij haar de reiszakken nog leeg te maken, de overschotten van eten weg te steken en brood uit de diepvriezer te leggen zodat het kon ontdooien.
Als laatste had ook zij goesting om al een nachtluier en slaapkleedje aan te doen en zich zo nog even voor de tv te nestelen met een glaasje wijn. Ze vond haar vakantie meer dan geslaagd. Ze ging goed slapen deze nacht.

Jan belde aan bij de familie Mertens. Hij keek op zijn gsm en zag dat het zelfs nog geen half zes was. De deur ging open en een breed geschouderde grote man begroette hem en liet hem binnen.
Jan had zeker niet zo’n grote vader verwacht. Bernd en Anje waren eerder klein. Het postuur van de kinderen was in schril contrast met dat van hun vader.
Lianne begroette hem ook hartelijk, maar dit werd bruusk onderbroken door de zoon des huizes. Eenmaal die door had dat Jan binnen was, kwam die op Jan afgestormd en sprong in zijn armen.
“Jan, wordt jij onze leider ? Jullie weten dat al hé. Jullie hebben dat al beslist hé. Mama vertelde ons dat dat altijd tijdens de zomervakantie wordt beslist, en de zomervakantie is bijna gedaan, dus jullie weten het al, hé. Wordt jij onze nieuwe leider, Jan ?”
Jan werd gered door de moeder.
“Bernd, laat Jan met rust. Ik heb daarstraks gezegd dat de leiding dat nooit op voorhand zegt, en Jan gaat dat ook niet doen. Je gaat gewoon nog een kleine twee weken geduld moeten hebben.”

Terwijl Frank het bereiden van het avondeten overnam, ging Lianne met Jan naar boven voor de uitleg. Eerst was Bernd aan de beurt. Ze waren met Bernd die week gestart met de plaswekker.
“Hij moet zelf wakker worden van het alarm en het zelf uitzetten en de zender losdoen van het broekje. En dan moet hij naar de wc. In de badkamer ligt net zo’n broekje als hier. Als hij geplast heeft, moet hij zijn poep en zo volledig droog maken, en het nieuwe broekje aandoen.
Over het onderbroekje mag hij een pamperbroekje dragen. Dan wordt het bed niet nat. En je moet zeker controleren dat hij de zender in het nieuwe onderbroekje klikt.”
Lianne vertelde dat ze nog maar pas waren gestart en dat het niet viel te voorspellen hoelang het kon duren. De dag ervoor was het alarm rond tien uur afgegaan, dus hij zou het waarschijnlijk zelf ook meemaken.

Op het moment dat Lianne eigenlijk klaar was op de kamer van Bernd, ging daarnaast de slaapkamerdeur open. Anje kwam aarzelend naar buiten.
“Dag Bambino, je bent precies wat verlegen.”
Anje schudde lichtjes met het hoofd terwijl ze naar de grond keek. Ze deed haar armen hoog als teken dat ze wou dat Jan haar oppakte. Jan nam haar onder de armen en hief haar omhoog. Al snel klemde ze zich vast met haar benen en legde ze haar hoofd in zijn nek.
Voor Jan wist wat er gebeurde, voelde hij al natte tranen in zijn nek vallen. Ook voelde Jan heel duidelijk rond de poep van het meisje een meer dan natte luier.
 
Laatst bewerkt:

anoniemer

Superlid
leuk vervolg weer,

schitterend nieuw deel. je kan het heel goed vertellen

ik kan al niet wachten op een volgend deel
 

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 83

Om half negen besloot Erica dat ze toch eens ging kijken of haar dochter en kleindochter al wakker waren. Van Els kon je dat zeker verwachten, maar ze snapte niet dat Ella nog niet wakker was.
Voorzichtjes deed ze de klink van de slaapkamerdeur naar beneden en draaide de deur naar binnen. Zoals al wel meer was gebeurd, werd ze ook nu verrast door wat ze zag : Els met haar tut in de mond, en met ontbloot lijf, en alleen haar luier aan. Tegen haar gelepeld Ella, nog diep in slaap, in haar trappelzak, knuffel in de hand, ook tut in de mond.
Erica had natuurlijk het raden naar wat er gebeurd was tussen tien uur de avond voordien en nu. In ieder geval was Els wel degelijk naar boven gegaan met haar slaapkleedje aan. En ze dacht niet dat Ella vanzelf over het reisbedje was geklommen in haar trappelzak.

Even zachtjes als ze ze had opengedaan, sloot Erica de slaapkamerdeur. Ze voelde een warme gloed door haar lichaam komen, een warme gloed die ze kreeg door de innige band te zien tussen de tante en haar nichtje.
Toen Ella de avond ervoor tijdens het eten op Els haar schoot kroop, had Erica gezien dat Els en Marthe elkaar even diep aankeken. Bovendien straalde Els toen veel meer dan ze misschien zelf wou. Ella vervulde een behoefte die Els op dat moment had, en waarvan Marthe blijkbaar ook op de hoogte was.
En het kon natuurlijk niet anders, of het uitte zich op een lichamelijke manier. Erica vroeg zich af wie van die vijf het nu het ergste had zitten op lichamelijk vlak. Elk op hun manier haalde energie uit het aanraken van de mensen in hun dichtste omgeving.
Ze hoopte alleen dat hen dat niet in problemen zou brengen. Zeker Ella was zo jong nog in het graag zien van anderen en dat laten merken. Op dat vlak was ze eerder nog een peuter, dan een kleuter die naar de tweede kleuterklas ging.

“Anje, heb jij die luier niet uitgedaan daarstraks. Komaan meisje, doe die uit en doe gewoon terug je onderbroek aan.”
Lianne zei het vriendelijk tegen haar dochter, maar vooral merkte Jan een ongerustheid in haar stem. Hij had misschien toch eerder boosheid verwacht. In ieder geval was hij nog meer benieuwd naar het verhaal dat hij te horen zou krijgen.
Het laatste dat hij had verwacht, was Anje hier aan te treffen met een luier, een natte luier bovendien, en blijkbaar liep ze er dan ook nog vrij lang bewust mee rond.
“Jan, ik stel voor dat we naar beneden gaan en daar alles bespreken. Anje’tje, laat Jan nu maar los en doe je luier af. En vergeet hem voor één keer eens niet weg te gooien, alsjeblieft.”
Die ‘voor één keer’ maakte Jan duidelijk dat Anje blijkbaar al langer terug in de luiers zat. Iets in hem vermoedde dat ze sinds het kamp niet meer uit de luiers was geraakt, en al zeker niet ’s nachts.

Beneden aangekomen geurde de volledige ruimte naar oosterse geuren, de curry op kop. Het water kwam Jan al in de mond. Hij had geen idee wat zijn moeder van plan was om klaar te maken die avond, maar deze geuren leken hem in ieder geval een meer dan goed alternatief te bieden.
Bernd werd naar boven gejaagd door zijn moeder met het argument dat Jan niet verantwoordelijk zou zijn als hij per ongeluk een legomannetje kapot trapte omdat hij geen plaats had om zijn voeten te zetten.

Erica hoorde de twee vrolijk plezier makend naar beneden komen. Ze was al blij dat Els terug de moeite had gedaan om haar slaapkleedje aan te doen.
Niet dat dat veel afbreuk deed aan hun plezier. Integendeel zelfs, want toen ze de hoek omdraaide van de keuken, zag Erica dat Ella zich probeerde te verstoppen onder het slaapkleedje. Haar bruinblonde haren kwamen piepen in de halsopening, en vanonder zag je enkel de restanten van de trappelzak hangen.
Terwijl ze Els een goeiemorgen kuste, nam Erica de onderkant van haar kleedje vast langs beide zijden.
“Wie is er hier verstopt ?”
Ella bleef zo stil mogelijk, maar kon niet verhinderen dat ze bewoog in haar poging om niet te lachen.
“Ik zie daar iemand bewegen. Wie is er onder dat kleedje verstopt ?”
Het resultaat was natuurlijk dat Ella nog meer moeite had om haar lach in te houden en af en toe piepjes maakte.
In plaats van nog een derde keer iets te zeggen, verraste Erica Ella door in één keer het slaapkleedje omhoog te houden. Ella giechelde het uit terwijl ze haar gezicht probeerde te verstoppen tussen Els haar borsten.
“Gevonden !”

Erica nam haar kleindochter over om ze een ochtendkus te geven. Ze had gedacht dat Els haar slaapkleedje terug zou laten zakken, maar dat was buiten de waard gerekend. Ze deed het kleedje verder uit en en met enkel nog haar luier aan keerde zich terug naar haar moeder.
“Geef mij Ella maar. Ik zal ‘k ik die klein wel efkens ne propere luier geven.”
“Moet jij niks overaan ? Hebt g’het niet te koud ?”
“Twee keer nee, mama. Ik vind het wel fijn, zo. Hier ben ‘k ik thuis, hier kan ik dat. Tenzij dat gij het nie wil, dan doen ik wel iets overaan.”
Erica liet het maar gebeuren. Er kon niemand haar zien, ze was inderdaad thuis, waar ze eigenlijk mocht doen wat ze wou, en voor Ella maakte het ook geen barst uit. Die sliep waarschijnlijk al heel de nacht gevleid in haar boezem.

“Heeft Anja op het kamp iets verteld over haar operatie verleden jaar ?”
“Heel weinig. Ik weet eigenlijk alleen dat ze tijdens haar revalidatie luiers heeft gedragen.”
“Dan denk ik dat ik best alles vanaf het begin vertel. Anje heeft een genetisch foutje opgelopen waardoor haar spieren in haar onderbuik anders liggen dan normaal. Op zich vormt dat nu geen probleem, maar voor later kan dat wel voor grote problemen zorgen, vooral als ze zwanger zou worden.
Verleden jaar hebben ze de buitenste spierlagen gecorrigeerd, in de hoop dat dit voldoende zou zijn. Daardoor was ze dus tijdelijk ook haar zindelijkheid kwijt. Ze heeft haar spieren terug moeten trainen om haar pipi en kaka op te houden.
De specialisten konden ons niet bevestigen dat het probleem daarmee van de baan was. Ze wisten dat ook de binnenste spieren niet volledig op de normale manier waren aangehecht, maar ze vermoedden dat dit een eventuele zwangerschap en zo niet in de weg zou staan.
Na het kamp is ze elke slaapbeurt nat gebleven. Daarom dat ze nu ook een luier aan had, want ze heeft vanmiddag nog even geslapen. We hielden er rekening mee dat dit nog een laat gevolg kon zijn van haar operatie.”
Jan was ergens opgelucht te horen dat ze gewoon in bed plaste, en niet overdag een luier droeg.

“We hadden sowieso enkele dokterscontroles na het kamp, maar die controles zijn anders uitgedraaid dan we dachten. Blijkt nu dat haar niet uit bed durven van deze zomer, en haar te lang plas ophouden een situatie hebben versneld die anders later op het jaar wel naar boven zou zijn gekomen.
De binnenste spieren zijn toch anders beginnen groeien, ondanks dat de dokters verleden jaar nog ingeschat hadden dat dit niet zou gebeuren. Er zit niets anders op dan terug onder het mes te moeten om ook die binnenste spieren te corrigeren en op de normale plaats te leggen.
En die operatie moet gebeuren vooraleer haar lichaam ten volle begint te puberen, zodat haar geslachtsorganen eigenlijk ineens zich ontwikkelen in een juiste positie.”
“Betekent dat dan terug zo’n revalidatie zoals verleden jaar ?”
“Ja en nee. Ze moet natuurlijk terug revalideren, maar die gaat nog een heel pak langer en zwaarder zijn dan verleden jaar. Een voorlopige inschatting gaat uit van drie maanden. De eerste twee weken mag ze haar bed niet uit. Hoogstwaarschijnlijk is ze ook lange tijd incontinent, zoals verleden jaar.”
“Weet ze dit zelf al ?”
“Ja, ze was erbij toen we dit een vrijdag bespraken met de dokter. Maar waar zij nu het meeste mee worstelt is de timing. Eigenlijk hebben we daarmee enorm veel geluk, want ze mag volgende donderdag al onder het mes. Anders hadden we nog zoveel maanden moeten wachten.”
“En dus mist ze de start van het schooljaar ?”
“Ja. Ze gaat maandag en dinsdag de start zelf nog meedoen, maar woensdag moet ze binnen. We zijn nu samen met de school alles aan het regelen zodat Bednet kan geïnstalleerd worden bijvoorbeeld.”
“Moet ze lang in het ziekenhuis blijven ?”
“Dat niet. Als alles goed gaat is ze de dinsdag erop al terug thuis. Misschien af en toe een kort verblijf op de revalidatie, maar voor de rest gaat ze gewoon hier thuis zijn. Gelukkig kan ik ouderschapsverlof pakken de komende maanden.”

“Ik neem aan dat Ella niet zelf uit haar bedje is gekropen ?”
Els zat tegenover haar moeder aan de eettafel, nog steeds volledig naakt op haar luier na, te genieten van een tas koffie terwijl Ella op de kop van de tafel langzaam maar zeker een fles melk leegzoog.
“Nee, ik heb haar eruit gehaald. Toen ik ging slapen, zat ze rechtop te neuriën. Toen ik haar neerlegde in haar bedje protesteerde ze net iets te hevig naar mijn goesting. En toen ik dan maar in bed kroop, kwam ze recht met haar armen wijd uiteen.”
“En dus heb je haar maar bij in je bed genomen. En die fopspeen en dat kleedje ?”
“Die tut, daar had ik gewoon zin in. Ella heeft dat al genoeg gezien van ons. En het was gewoon veel te warm met haar er ook nog bij, dus heb ik ik mijn pyjamakleedje uitgedaan.”
“Dus in plaats van te wachten tot ze terug in slaap was gevallen, zodat je haar terug kon leggen, besloot je maar je zelf aan te passen. Zie dat ze daar geen misbruik van maakt, hé.”
Els trok enkel haar schouders op. Erica had goed genoeg door dat Els er niet bij vertelde dat ze er zelf ook heel veel geniet van had gehad.

“Mama, ons Marthe heeft de buggy toch hier gelaten gisteren, hé ?”
“Ja, waarom ? Ga je wandelen met Ella ?”
“Ik was aan het denken of ik er niet mee naar de stad zou gaan. Gewoon haar eens in het nieuw steken. Ik heb nu toch wat zakgeld verdiend. Of wou jij iets met Ella doen ?”
“Nee, ga maar. Graag zelfs. Het doet me deugd dat je met haar wilt bezig zijn. Dat is voor jullie alle twee goed. Maar ik wil wel dat je, voor je vertrekt, even nakijkt of je nog iets nodig hebt voor school.”
“Ik heb niets nodig van schoolgerief, mama. Dat heb ik allemaal nog. En nieuwe kleren koop ik donderdag.”
“Och ja, dan ga je met Mia mee shoppen. Ze mag het hebben, met jullie drie gaan shoppen.”

“Jan, ik weet dat ik je er mee overval, maar dat is de situatie zoals ze nu is. Frank en ik zouden het ondanks dat enorm fijn vinden, mocht je toch willen blijven komen babysitten voortaan.”
“Natuurlijk kom ik. Graag zelfs, maar gaat zij in het begin niet veel pijn hebben ? En heeft het dan veel zin dat ik ga komen ? Ik heb schrik dat ik het erger ga maken voor haar.”
“Jan, maak je maar geen zorgen. De wondverzorging zelf doet de thuisverpleegster trouwens, totdat het veilig genoeg is dat wij het overpakken. En qua pijn gaan we het dag aan dag moeten bekijken. Dat was verleden jaar ook zo.”
“En de komende twee weken ? Volgende dinsdag is de dag voor ze binnen moet, en de dinsdag erop is ze hooguit juist thuis.”
“Jan, ons Anje gaat meer aan jou hebben dan aan ons. Dat heb je daarnet wel gezien. Ik weet niet hoe het komt, maar ze steunt emotioneel meer op jou dan op ons. Dus ik denk dat net jij volgende dinsdag hier broodnodig zult zijn.
En voor de week erop zien we dan wel. Het zou kunnen dat ik dan thuis blijf, maar ook dan is het misschien niet slecht dat je langskomt om te zien hoe hier alles geregeld is. En dan kunnen we ook uitleg geven over haar verzorging.”
Lianne zag dat Jan toch even moest slikken nadat ze dit allemaal had gezegd.
“Jan, stevig verhaal, hé. Maar dat loopt wel los. En ons Anje is een taaie diep van binnen. En oh ja, voor ik het vergeet. Voor vanavond, onzen Bernd om 8 uur naar boven, en ons Anje, doe maar negen uur. Haar luiers staan gewoon bij haar op de kamer. Ze kan het zelf, maar ik ga er van uit dat ze het aan jou gaat vragen hem aan te doen.”
Jan stelde daarop voor om boven maar eens te gaan kijken naar zijn twee nieuwe babysitkindjes.

Els moest lachen met Ella. Zelf was ze zeker niet de grootste shopping queen, maar nu zo’n dagje op stap met haar nichtje, dat vond ze wel geslaagd. En zeker met het gedrag dat Ella nu vertoonde.
Dat maakte haar ook zo ongelooflijk te genieten. Bij momenten was ze echt nog bijna een baby, zoals ze vanmorgen zich liet verzorgen en daarna haar fles dronk. Maar af en toe kwam er ook een trotse parmantige madam naar boven die zich zelfverzekerd kon bewonderen in de spiegel.
Alleen, de meeste trotse parmantige madammen dragen geen luier als ze kleren passen. En de deze wel. In het pashokje had ze meer dan eens staan draaien en keren om zichzelf te bewonderen. Meer dan eens kon je de luier gewoon zien als ze zich bukte, maar daar trok Ella zich niets van aan.
En nu zat ze heel flink op de stoel te wachten tot het drinken er was en het eten geserveerd werd. Als een voorbeeldige dame zat ze tegenover Els, te kijken in één van de boekjes die Els had meegenomen.
Alleen toen het drinken werd gebracht, zat ze even in de penarie. Ze wou haar appelsap per sé met een rietje drinken, maar dat stak zo ver uit het lage glas uit dat ze niet anders kon dan op haar knieën op de stoel te gaan zitten zodat ze hoog genoeg zat om tot aan het rietje te kunnen.
Van een trotse madam bleef nu enkel nog een doodgewone kleuter over die een luier droeg die goed zichtbaar was omdat haar kleedje aan de bovenkant van haar legging was blijven steken en de luier er onderuit piepte.

Heerlijk was ook de reactie van Ella toen het eten werd gebracht. Om het zichzelf gemakkelijk te houden, had Els voor hen beiden gewoon croque-monsieurs besteld.
Kort daarvoor hadden ze de tafel voorbereid en hadden ze de onderleggers en het bestek komen leggen. Ella was toen al heel benieuwd naar wat er ging komen. Ze vond het heel wat, op restaurant gaan.
Toen het eten werd geserveerd, begreep ze er niets meer van. Zij wist heel goed wat croque-monsieurs waren, want het was iets dat Marthe meer dan eens in het weekend maakte als ontbijt. Het croque-monsieurtoestel was één van de weinige keukentoestellen die Marthe regelmatig bovenhaalde.
Maar Ella begreep er nu niks meer van. Haar commentaar was er dan ook naar.
“Dat eet je met je handen, geen mes en vork. En waarom ligt er vanalles op mijn bord ?”
Els glunderde. Ze wist dat dit zo’n verhaal zou worden dat nog wel even in Ella haar hoofd zou blijven, en dat ze dit samen met haar tante deed, maakte het voor Els speciaal.
Ze legde rustig uit dat dit heel normaal was op restaurant. Dat het eigenlijk de bedoeling is dat je dat met mes en vork eet, maar dat Ella dat gerust met haar handjes mocht eten zoals thuis. En als ze geen zin had in dat vanalles, dan mocht ze dat gerust aan haar tante geven, die wel graag rauwe groenten lustte.
“En dat ? Wat is dat ?”
“Dat is gewoon ketchup en mayonaise, schat. Die sauzen ken je, hé. Sommige mensen vinden het lekker om dat op hun croque-monsieur te doen. Probeer het maar eens. Als je een puntje van je croque-monsieur er in houdt, dan kan je het eens proeven.”

Jan klopte op de deur, en Anje deed open.
“Dag Bambino, mag ik je kamer eens bewonderen, of liever niet ?”
Anje deed de deur verder open en deed teken dat hij op het bed mocht gaan zitten. De kamer had zowat dezelfde indeling als zijn kamer. Links in de hoek van de kamer het bed, met daarnaast een ladenblok en een bureau. Aan de overkant van de kamer een grote kleerkast.
Nog voor ze iets zei, kroop ze onmiddellijk bij hem op de schoot nadat hij was gaan zitten, en begon ze ontroostbaar te wenen. Jan voelde ook dat ze haar luier nog altijd niet had uitgedaan.
Na toch wel een dikke vijf minuten voelde Jan dat het schokken was opgehouden, en dat Anje nu terug rustig ademhaalde. Hij liet haar op zijn benen zitten, met hun gezichten recht tegenover mekaar. Anje zwaaide daarop haar benen langs zijn middel, maar dat was vooral voor haarzelf comfortabeler.
“Kun je er over vertellen ?”

Anje zweeg nog even. Waarschijnlijk zocht ze even naar de juiste woorden, maar dan was ze vertrokken.
“Ik ben wel bang voor het ziekenhuis en de operatie, maar het is vooral voor daarna dat ik zo moet wenen. Ik ga alles missen. Ik ga al zeker twee maanden niet naar school kunnen, ik mag niet naar de jeugdbeweging, niet naar de voetbal. En zwemmen kan ik ook vergeten als ik mijn pipi en kaka niet kan ophouden. Alles wat ik graag doe, gaat niet meer.”
“Maar dat is toch maar voor een tijdje, toch ? Die enkele maanden er tussenuit zal wel lukken.”
“Dan heeft mama niet alles verteld. De dokters hebben gezegd dat het niet zeker is dat ik daarna bijvoorbeeld nog ga mogen voetballen. Eigenlijk hebben ze gezegd dat er een Anje zal zijn van voor en van na deze operatie.”
Jan had wel door wat de dokters hadden gezegd. Die wilden vooral geen risico meer lopen. Alleen had hij de indruk dat Anje het te negatief had opgenomen. Tegelijkertijd wou hij geen valse hoop geven.
“Anje meid, ik denk vooral dat de dokters zelf niet kunnen zeggen wat je daarna nog allemaal gaat kunnen en mogen. Ik denk dat zij ook niet weten hoe je lichaam gaat reageren, en dat ze dat pas gaan kunnen zeggen over een paar weken.
Maar dat wil niet zeggen dat jij niets meer gaat kunnen of mogen. Ik ben er zeker van dat de leiding er bijvoorbeeld alles aan gaat doen om jou er te proberen bij te houden.”
“Dat zeg je nu zo maar, om mij een goed gevoel te geven. En zelfs al mag ik nog terug naar de voetbal, dan zal ik terug moeten vechten voor mijn plaats in de ploeg. Ik was nu net vrij zeker van mijn plaats.”
Tegen dat laatste argument kon Jan niet op. Zo werkte het simpelweg in de sportploegen, en hij begreep heel goed het verdriet van het meisje. Hij nam haar daarom maar terug in de armen om te troosten.
“Bambino, we zullen wel zien. Je mama heeft me gevraagd om net wel te blijven komen de komende weken, dus ik stel voor dat we er samen voor gaan. En ik snap heel goed dat je nu zo veel verdriet hebt over alles wat je niet meer zal kunnen of mogen doen de komende weken.”
Hij voelde Anje zich nog wat steviger klemmen rond zijn lichaam.
“En nu gaan wij eerst jouw luier uitdoen. Je mama gaat anders serieus boos zijn op je, en dat is niet de bedoeling. Ik neem aan dat je de onderbroek die daar over de stoel hangt daarstraks aan had ? Kom, op naar de badkamer. Dan heb ik die ook ineens gezien.”

Els vloekte in gedachten serieus hard. De ruimte was veel te klein. Ze snapte nu ook waarom Marthe altijd probeerde in het invalidentoilet te gaan. Zelf had ze nog redelijk normaal naar het wc kunnen gaan. Ella stond wel tussen haar benen te kijken hoe ze plaste, maar dat vond ze niet erg.
Nu was het andere koek. Ella was het absoluut niet gewend om staand een propere luier te krijgen, en in het kruipkot dat ze hier de wc’s van het restaurant noemden, lukte het al zeker niet.
Els had geen andere optie dan toch de babyverzorgingstafel neer te klappen en Ella er op te leggen. Ze hoopte maar dat die tafel stevig genoeg was om Ella haar gewicht nog te dragen. En gelukkig lag Ella er dwars op, zodat ze er nog net op paste.
Al maar goed dat Ella zelf zo’n geruste ziel was. Die was zodanig volgzaam dat het soms leek alsof ze geen eigen mening had. Daar ging anders na de verschoning wel verandering in komen, want Ella ging de keuze krijgen tussen eerst verder winkelen en daarna de speeltuin, of net andersom. Els dacht wel wat Ella ging kiezen.

Els zat gewrongen met haar gedachten. Ze had nooit gedacht dat Ella zou gekozen hebben om terug te gaan winkelen, en nu waren ze terug op weg. Ze wou er gerust wat geld tegenaan smijten, maar wilde ook niet zomaar kleren kopen die Ella misschien niet meer nodig had.
De setjes die ze vanmorgen hadden gekocht, waren plezanterietjes, ‘zondagse’ kleren om eens chique te doen. Cadeautjes van tante Els. Maar als ze nu nog zouden gaan, dan was het voor dagelijks gerief, en dat durfde ze toch niet zonder toestemming van haar zus.
De verrassing zou misschien wel wat weg zijn, maar liever dat dan ambras met Marthe. Ze belde Marthe op, en verrassend genoeg pakte die ook op.
“Marthe, ik had niet gedacht dat je ging oppakken. Heb je een paar minuutjes tijd ?”
“Zeg maar. Ik ben hier gewoon de slaapkamers aan ’t doen. Een paar minuutjes kunnen er van af.”
“Heeft Ella nog iets nodig van kleren ? Ik dacht van met haar naar de C&A bijvoorbeeld te gaan, maar wil dan wel weten wat ze nog nodig heeft.”
Marthe werd overvallen door de vraag van haar zus. Die had ook duidelijk bijvoorbeeld gezegd, dus die kon al niet bij Jan en Lies thuis zijn, want daar was van grote ketens enkel een C&A.
“Wat zou ik zeggen. Eigenlijk heeft ze nog niet zoveel bovenkleding. Broeken, truitjes, vestjes. Warmere kleren. Misschien ook kleedjes voor in de winter. Je weet hoe graag ze kleedjes draagt. En zie dan ook ineens naar warmere caleçonnekes.”
Els was daarmee voldoende geholpen. Marthe daarentegen was heel wat minder op haar gemak. Wat was Els allemaal met Ella aan het uitspoken ? Nu, langs de andere kant waren die twee wel met elkaar op stap, dus dat voelde dan weer wel goed.

“Goeienavond schat. Ik hoorde van Frank en Lianne dat je daar tot het gezin gaat behoren ? Anje heeft je blijkbaar ingelijfd ?”
“Mama, zo zot is het niet. Maar Anje gaat me wel nodig hebben, ja, en niet enkel op fysiek vlak de komende maanden.”
“En jij ziet dat zitten ?”
“Ja, eigenlijk wel. Je merkt dat ze tegen mij dingen kwijt kan die ze moeilijker tegen haar ouders durft zeggen.”
“Waarschijnlijk omdat ze haar ouders er niet mee wil belasten. Ik raad je wel aan om zowel met Anje als met haar ouders goeie afspraken te maken over wat er doorverteld mag of moet worden. Sommige dingen moeten ouders wel degelijk weten.”
“Dat weet ik, en Frank zei het ook tegen me toen ik vertrok. Ze gingen het er ook met Anje nog over hebben.”
“Heel goed. Hoe ziet jouw dag er uit morgen ?”
“Vanaf tien uur mogen we de boeken in ’t school ophalen, maar ik ga tegen een uur of elf gaan. En ik heb daarna afgesproken met een paar man om wat te gaan drinken en eten. Ik weet nog niet wanneer ik ga thuis zijn, maar zeker voor zes uur. Ik hou de klok in het oog.”
“Maak daar dan eens half zes van. Ik wil vroeg eten, zodat Marthe en Ella op tijd naar huis kunnen.”

“En Mia ? Klaar voor het schooljaar ?”
“Ja, helemaal. Nog een laatste jaar terug elke keer zo vroeg die wekker. Maar ik moet toegeven dat ze de voorbije maanden een pak volwassener zijn geworden. Ik denk niet dat ik er op woensdag altijd nog uit ga komen. Ik moet dan toch maar pas tegen de middag aan de kleuterschool staan.”
“Ik ben jaloers op jou. Jij gaat ons Ella een pak meer zien dan wij. Moet je trouwens ons Els haar oogst eens zien van een maandag. ’t Is de moeite.”
De twee moeders gingen de woonkamer binnen waar twee grote zakken klaarstonden.
“Hoe is die daar mee thuisgeraakt ? Ben je die gaan halen ?”
“Nee, gewoon met de bus. Ella stapte en de zakken waren in de buggy. Alleen de wandeling naar hier thuis was niet prettig. Ella wou niet meer stappen na de busrit. Els heeft haar in de nek genomen, maar daardoor was haar luier gaan doorlekken. Ze kon gelijk de douche in thuis.”
“Weet Marthe dit al ?”
“Ons Marthe weet dat Els is gaan winkelen, maar dat het deze oogst is, weet ze denk ik nog niet. En het is echt plezant gerief. Kom, ik laat het u zien.”

Mia deed de deur open en begroette Marthe met een knuffel en een kus.
“Hoe waren de eerste werkdagen, meid ?”
“Och Mia, werk is werk, hé. Daar rol je gewoon terug in. Waar is die mie van mij, da ‘k ze eens goed kan vastpakken ?”
“Die is buiten in de tuin aan het spelen. Maar dat geeft ons mooi de tijd om de kleren van Ella te bekijken die ze samen met Els heeft gekocht.”
Ook hier gingen de twee moeders naar binnen, maar de reactie van Marthe was wel lichtjes anders.
“Marthe, je gaat toch niet beweren dat die twee zakken allemaal nieuw gekocht zijn. Hoeveel heeft ons Els dat dan niet gekost ? Die is compleet knettergek geworden. Komaan, zeg. Ik dacht dat die misschien gewoon een setje of zo zou hebben gekocht, toch geen twee zakken vol.”
Mia zag dat Marthe toch ook emotioneel bewogen was. Dat Els zoveel geld en moeite had gestoken in haar nichtje zei toch ook veel over de band die ze voelde met haar dochter.
“Gaat het, Marthe ? Hou je tranen nog maar wat bij. Wacht maar tot je hebt gezien wat er allemaal in zit. Zowel jouw moeder als ik vinden dat je zus een goeie smaak heeft. Ella gaat er heel mooi mee staan.”
De twee zetten zich aan het bekijken van de kleren. Redelijk op het einde van de tweede zak werden ze onderbroken door Ella, die naar binnen kwam, en zag dat haar mama er nu ook was.
“Mama, moeke heeft een touter !”
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 84

Nog voor ze kon reageren werd Marthe door haar dochter bij de hand genomen en mee naar buiten getrokken. Met lichte trots ging Mia ook mee naar buiten. Wat ze had gehoopt, gebeurde ook. Haar ‘kleindochter’ eigende zich het speeltuig volledig toe.
Ook buiten stond Marthe compleet versteld. Had ze gewoon een plank om mee te schommelen verwacht, dan viel haar verwachting in het niets bij wat er stond : een klimhuisje met glijbaan, met aanpalend een plank en een stok waarmee je kon schommelen en een klimtouw.
Ella klom als een lenige kat naar boven en liet zich langs de glijbaan naar beneden glijden, alleen bij de aanzet gehinderd door de dikke gevulde luier die het glijden minder soepel maakte.
“Ik neem aan dat dit het pakket was dat zondag nog in de garage lag ? Heeft Jan dit alleen rechtgezet ?”
“Nee, de tweeling heeft het samen gedaan. Ik denk dat Lies evengoed het Ella naar haar zin wou maken en er alles aan wou doen om dit voor vandaag in elkaar gestoken te krijgen.”
“Heeft Ella hen al gezien ?”
“Amper. Vanmorgen aan tafel, maar daarna ben ik met Ella gaan winkelen en wandelen. Tegen de tijd dat wij terug waren, waren zij al vertrokken. Maar ik verwacht ze eigenlijk elke moment terug.”

Op weg naar huis merkte Jan dat hij sneller begon te rijden als hij aan Ella dacht. Hij vond het zo spijtig dat hij haar gezicht niet had gezien op het moment dat ze ontdekte dat er bij haar moeke ineens een groot speeltoestel in de tuin stond.
De ontmoeting met zijn schoolkameraden was voor Jan heel verhelderend geweest. Hij vond het wel fijn om ze terug te zien, maar hij besefte ook hoeveel hij zelf was gegroeid in die paar maanden.
Zijn blik was door alles wat er was gebeurd zo vooruit getrokken, dat hem op café met zijn schoolvrienden was opgevallen hoeveel van hen nog echt dag aan dag leefde.
Hij was bezig met Els, met Marthe, met Ella, met de jeugdbeweging en het babysitten, met Anje die op het punt stond terug een trauma op te lopen. Allemaal dingen die voor hem lagen.
Ook was hem nu nog een ander ding duidelijk geworden. Nog één jaar, en dan wachtte hem de opleiding kleuteronderwijs, of misschien toch kinder- en jeugdzorg.
Zijn vrienden waren bezig geweest over ingenieursstudies en zo, maar hoe interessant hij wetenschappen ook vond, het maakte hem niet warm genoeg, net zomin als zachtere richtingen als kunstgeschiedenis of zo. Maar alleen al het gedacht dat hij een groep kleine kinderen voor hem had, deed hem gloeien van opwinding en geluk.

Lies stond te trappelen van ongeduld in de garage, zozeer zelfs dat ze moeite had om haar snelbinder terug in de haakjes van haar bagagedrager te bevestigen. Ze wist gewoon niet wie van de twee dat ze het eerste terug wou zien, Ella of Marthe.
Ella wou ze natuurlijk zien voor haar reactie op wat er in de tuin stond. Toen ze zag wat Jan twee dagen eerder in de garage uitpakte, wou ze onmiddellijk mee helpen. Ze had geen idee wat het haar moeder had gekost, maar ze wist heel zeker dat Ella zich geen blijf zou weten met haar geluk.
En Marthe wou ze natuurlijk gewoon zien, vastpakken, kussen, proeven, met alles er op en er aan. Ze hadden mekaar nu sinds die zondag niet meer gezien, en Lies smachtte naar haar vriendin. En ze wist dat Marthe er was, want haar auto stond buiten op de oprit.
Lies kreeg niet de kans van te kiezen, want op het moment dat ze de deur van de garage naar de hal opendeed, zag ze dat Marthe bezig was de buggy en de zakken met nieuwe kleren klaar te zetten. Ze hadden geen woorden nodig om zich op elkaar te storten.
Lies merkte dat ook bij Marthe de hormonen door het lijf joegen, want terwijl ze mekaar in de armen vlogen, voelde Lies Marthes tepels stevig vooruit steken van opwinding, wat haar alleen ook maar opgeilde.
Het resultaat was dat ze binnen de minuut op zoek kon gaan naar een nieuwe onderbroek en short, omdat de vorige een lading onvoorziene urine te verwerken hadden gekregen.

Na de maaltijd zetten Mia en Marthe zich buiten op de bank terwijl Lies en Jan keukendienst hadden en Ella er van profiteerde om op haar nieuwste aanwinst te schommelen.
“Weet je wat zo raar is, Marthe. De voorbije jaren hebben we er altijd de gewoonte van gemaakt om met ons drieën dingen te doen de laatste week van de grote vakantie. Een museumpje hier, op restaurant gaan, een wandeling van Natuurpunt, gewoon ons gezinnetje gezin laten zijn.
En nu dit jaar is dat zo compleet anders. Zie ons hier nu zitten. Ik zit met mijn ene schoondochter te praten terwijl mijn kleinkind schommelt, terwijl ik morgen mijn andere schoondochter meeneem om te gaan shoppen. En ik ben daardoor zo ongelooflijk gelukkig.”
“Omdat ze van ’t straat zijn ?”
“Nee, omdat jullie mijn schoondochters zijn. En die klein daar natuurlijk die daar zit te touteren. Zo’n schat van een kind. Ik hoop maar dat al mijn kleinkinderen zo zullen zijn.”
Mia besefte plots wat ze eigenlijk gezegd had.
“Of mag ik niet zeggen dat Ella mijn kleinkind is ?”
Marthe wist niet goed hoe te reageren. Ze was eigenlijk dolblij dat Mia zo oprecht dacht over Ella, maar ze had zoveel schrik voor de toekomst. Ze wist goed genoeg dat haar lijf tjokvol verliefdheidshormonen zat en dat ze daardoor niet helder kon zijn over haar relatie met Lies, maar geen haar op haar hoofd dat er aan twijfelde dat ze verder wou met Lies.
Mia voelde de twijfel aan van haar schoondochter.
“Schat, we kunnen niet in de toekomst kijken, maar op dit moment beschouw ik jullie gewoon als deel van het gezin. Ik zou het even goed doodzonde vinden als iemand van jullie er de brui aan zou geven.”
Om haar woorden kracht bij te zetten, legde Mia haar arm om het middel van Marthe en pakte haar goed vast terwijl ze samen klonken op alles en iedereen en de nieuwe speelhoek in het bijzonder.

Lies lag op haar rug op bed en leunde voorover om haar luier goed vast te maken, Ze had geen zin in terug een incoverband en wou gewoon een luier aandoen. Het was misschien nog wat te vroeg, maar ze wist dan tenminste dat de luier op zijn plaats zou blijven.
Zelfs al na het sluiten van de eerste kleefstrip, wist ze dat ze een juiste keuze had gemaakt voor haar gemoedstoestand. Hoewel een incoverband aangenamer was tijdens hete dagen, qua veiligheidsgevoel haalde niets het van een luier.
Het voelde zo raar aan. Met het ophalen van de schoolboeken leek het alsof het schooljaar al begonnen was, alhoewel de vakantie nog vier dagen duurde. En toch ook niet, want de volgende dag stond in het teken van schoolshoppen, en vanaf dan was het een weekend zoals in de schoolweken.
Met dat grote verschil dat ze nu ’s vrijdag ’s avonds bij Marthe in bed zou kruipen. Er zouden momenten komen dat ze niet meer in het weekend thuis zou slapen, en er zouden zeker ook momenten zijn dat Marthe bij hen bleef.
Lies voelde dat het klopte. Haar moeder had het tijdens het avondeten ter sprake gebracht. Het leek haar een goed idee dat zij en Marthe een vast moment in het weekend hadden voor elkaar. En als ze alleen wilden zijn, kon Ella altijd wel bij iemand terecht.

Jan voelde zijn kruis warm worden, nog warmer dan ze al was door de zomerse warmte die in huis hing en door het dikke pak dat er nu al enkele maanden elke nacht rond hing.
Het was hem al eerder opgevallen hoe gemakkelijk hij zijn blaas haar gang liet gaan als hij in bed lag, klaar om te gaan slapen. Hij had er geen enkel probleem mee om liggend te plassen in zijn luier als hij nog met zijn avondroutine bezig was.
Ook als hij nog wat las, gebeurde het dat zijn blaas quasi uit zichzelf leegliep. Of zo leek het. Jan liet het gewoon gebeuren. Zijn luier was zeker dik genoeg sinds ze waren overgeschakeld op de dikkere luiers, en als het nu niet kwam zou het er toch tijdens zijn slaap uit komen.
Hij genoot na van de avond. Het heerlijke gezichtje van Ella die niet van de touter was weg te slaan, fier als een gieter dat zij nu ook er één had. Dat Mia eigenlijk officieel nog niet eens familie was, kon haar worst wezen. Voor haar was haar ‘moeke’ wel degelijk haar moeke, de tweede grootmoeder die ze tot voor enkele maanden nooit gehad had.
Maar ook die twee telefoons van die avond deden hem zo’n goed gevoel geven. Eerst had Els gebeld, gewoon om zijn stem te horen. Niet dat ze veel van zijn stem had gehoord, want in het half uur dat ze aan de lijn hadden gehangen had toch vooral zij aan het woord geweest.
En na die telefoon had hij nog met Fride aan de lijn gehangen om concreet af te spreken over de babysit die zaterdag. Hij kon gelijk blijven slapen, en mocht vooral geen pak luiers vergeten. Ze hadden al wel een plekje in gedachten om het niet zichtbaar weg te zetten.

Lies werd wakker van de warmte. Half dromend kon ze de warmte niet thuisbrengen. Het was pas toen ze voelde dat er een lichaamsdeel over haar borsten gleed, dat ze wakker genoeg werd om te beseffen dat ze niet meer alleen in het bed lag.
“Goeiemiddag, slaapkop. Tijd om er uit te komen. Tijd om te shoppen.”
Lies draaide haar hoofd en gaf haar schoonzus een goeiemorgenzoen op de mond.
“Ben je hier al lang ? Hoe laat is het ?”
“Rustig maar, Lies. Het is net negen uur gepasseerd. En ik ben hier ook nog maar enkele minuten. Jullie moeder stond net op het punt naar boven te gaan om jullie wakker te maken toen ze zag dat ik naar de voordeur wandelde.”
“En jij hebt natuurlijk voorgesteld dat jij ons dan maar zou wakker maken ?”
“Ah ja, natuurlijk dat. Ik laat de kans niet liggen om mijn twee schatten te kunnen wakker kussen. Moet jij nog douchen ? Want anders verschoon ik ineens je luier. Die is aan vervanging toe.”

Lies sloot de ogen. Met haar vrije hand gleed ze naar haar kruis, en voelde dat haar luier behoorlijk dik was. Ze was dus al van kort na het inslapen onvrijwillig beginnen plassen.
Alhoewel de woorden van Els onverwacht waren gekomen, toch voelde Lies eerder opluchting dan verdriet of paniek. Ze had niet verwacht dat het al voor deze nacht was, maar ze had de avond tevoren toch vooral haar gevoel gevolgd.
Dat gevoel had dan toch vooral als een goesting in een luier aangevoeld, toch had Lies even goed het gevoel gehad dat het nodig was. En nodig was de luier blijkbaar geweest.
Nu berustte ze in het feit dat er een dikke week urineverlies was ingegaan. Nog een dag of twee waarschijnlijk en de luier zou ook bloedrood kleuren. Het enigste echte nadeel vond ze altijd die aparte geur dat de combinatie van haar urine met haar ijzerrijke menstruatiebloed gaf. Bij momenten vond ze dat het echt een metalige geur had.
Ze draaide zich om, kroop doelbewust dicht tegen Els haar bed uit, en nam alles klaar voor de douche. Els stapte ook uit bed, legde het bed al klaar om Lies na het douchen te kunnen luieren en stapte dan naar de kamer van haar vriend.

Marthe kleefde haar natte luier dicht in een opgerold pakket. Ze had geen zin meer om helemaal naar beneden te gaan om hem in de vuilbak te gooien, en legde de natte luier gewoon aan de andere kant van het bed.
Het was niet van haar gewoonte, maar ze wou nu gewoon slapen.
Ze had met Ella op het grote bed een verhaaltje gelezen en gerollebold. Als extra verrassing had ze voorgesteld dat Ella een nachtje bij haar mocht slapen in het grote bed.
Ella was meer dan blij. Zo goed en zo kwaad als haar trappelzak het toeliet, was ze Marthe in de armen gevallen. Dolgelukkig had ze zich daarna laten induffelen door haar mama, fopspeen in de mond, haar favoriete knuffel dicht bij haar.
Nadat ze met Ella nog had zitten rollebollen in het bed was Marthe nog wel even naar beneden geweest om iets te drinken, maar verder dan een glas water was ze niet meer gekomen. Ze was blij genoeg geweest dat ze geen afwas meer te doen had.

In de keuken besefte ze dat ze gewoon heel moe was, en had besloten om ook in bed te kruipen. Ze was terug naar boven gegaan, en had zich in de slaapkamer uitgekleed, verschoond op bed en haar pyjama aangedaan. Alhoewel ze misschien maar vijf minuten was weggeweest, toch hoorde ze al de zachte ademhaling en af en toe het geronk van haar dochtertje.
Nadat ze zich had verschoond en het natte luierpakket had weggelegd aan de andere kant van het bed, draaide ze zich om en kwam zo tegen haar dochtertje te liggen. Ze viel als een blok in slaap.
Ze voelde zelfs niet meer dat Ella, aangetrokken door de warme aanwezigheid van haar mama, in haar slaap nog dichter tegen haar mama aan kroop, zodat ze daarna klaar waren om in elkaar gelepeld hun luier vol te plassen.

Els wist niet goed wat te doen. Jan was nog net zo vast aan het slapen als zijn zus enkele minuten daarvoor, en Els wist nog niet welke keuze ze moest maken. De deken in één keer van hem af trekken, of er eerst nog even bij gaan liggen.
Eigenlijk wist ze wel wat ze moest doen, maar ze wou het niet aan zichzelf toegeven. Als ze er nu zou gaan bij liggen, dan zou het hoogstwaarschijnlijk niet bij een lieflijke ochtendknuffel blijven, en zouden haar kleren en haren in de war komen liggen.
Plus, Jan zijn luier kon evengoed op lekken staan, en naar de winkel moeten vertrekken met een door de pipi natgeworden broek zag ze ook niet zitten.
Ze had dus maar één optie. Ze stapte naar het bed, nam de donsdeken in haar handen en met één grote zwaai kwam de deken over de achterkant van het bed te liggen.
Ze gaf hem misschien vijf seconden, hooguit tien, en drukte daarna haar lippen stevig op de zijne, terwijl ze ondertussen met één hand de luier in ging om te voelen of hij wel nat genoeg was, goed wetende dat haar geliefde dan binnen de kortste keren zo stijf als een plank zou zijn.

Jan kreunde. Gaan winkelen was al niet zijn meest favoriete bezigheid, maar dit ook nog was van het goede teveel. Hoe graag hij Els ook zag, de aanraking die Els hem nu bezorgde, deed hem het benauwd krijgen.
Hij was al wakker geworden op een eerder ongewone manier, met warme lippen op de zijne, en een warme hand die hem gedag zegde op een eerder ongewone plek. Hij was dermate opgewonden geworden dat het pas tot na het tandenpoetsen duurde voor zijn lid zich terug een beetje ordentelijk gedroeg.
Nu stond Els bij hem in het pashokje en ontdeed hem van zijn kleren, alsof hij een kleuter was. Dat ze hem had geholpen met zijn hemd en t-shirt, dat vond hij nog oké. Zijn broek ook tot daar aan toe, maar nu had ze hem op de schoot genomen en probeerde ze ook nog zijn sokken uit te doen.
“Je moet niet kreunen. Komaan, je gaat die broek toch nooit aandoen met die sokken. Dat is veel te lelijk. Voet naar omhoog.”
Jan kreunde nog een keer en deed dan toch maar gedwee zijn voet naar omhoog, zodat Els de sok kon uitdoen.
Els had hem waar ze wou, dat besefte hij nu ook wel. Niet alleen sprak ze luid genoeg zodat iedereen het kon horen, maar ook was duidelijk dat zij bij in het pashokje stond, en dat er over zijn smaak van kleren niets te zeggen was, buiten gewoon van ondermaatse kwaliteit.

Mia en Lies hadden de grootste moeite om niet in lachen uit te barsten. Ze hadden de hele conversatie blijven volgen. Jan probeerde wel te protesteren, maar dit gebeurde op zo’n knullige manier dat Els alleen maar bevestiging kreeg in haar rol van strenge moeder die haar zoontje verplichtte nieuwe kleren te kopen.
Ze wisten goed genoeg dat Els het dubbel en dik zou goedmaken achteraf, maar konden het niet laten Els nu gewoon in haar rol te laten. Zij gaf simpelweg bevelen aan haar chaperones, waarna één van de twee, of allebei, terug de winkel in gingen om iets weg te hangen of te gaan halen.
De veer brak bij de twee toen ze Els met duidelijk hoorbare stem hoorden uitvaren tegen Jan.
“Ge zijt een klein kind. Doet die onderbroek naar beneden, da’s geen zicht. Zie nu, dat trekt op niks. Kom, ik trek ze zelf wel naar beneden.”
Mia zag hoe Lies met haar gezicht weg trok. Ze besefte dat Lies het niet meer hield, en alles losliet, ook vanonder, en dat Lies dat zelf ook zeker voelde.
In plaats van medelijden te voelen me haar dochter omdat die haar urine niet kon inhouden, of misschien toch dat klein beetje medelijden te voelen met haar zoon, was dit ook voor Mia de spreekwoordelijke druppel teveel, letterlijk dan, die de spanning nog deed overlopen.
Ze begon als een volleerde grootmoeder te giechelen, waarna ook Lies geen kant meer op kon, en luid begon te lachen. Els, nieuwsgierig geworden door wat er zich buiten het pashokje afspeelde, stak haar hoofd door het gordijn, maar kon niet anders dan besluiten dat ze er niets van begreep en deed dan maar verder.

Enkele uren later zat Jan te genieten van een biertje nadat het viertal zich tegoed had gedaan aan de lekkere pastaschotels van het restaurant waar ze zich die middag hadden gezet.
Lies en Els waren naar de wc om Lies te verschonen, waardoor Mia even de kans had met haar zoon te praten.
“Al wat bekomen ?”
“Ja, nu wel. Maar dat van daarstraks was voor mij echt niet aangenaam. Ik voelde me echt vernederd.”
“Maar je liet het wel toe. Ik heb je geen enkele keer boos horen worden of harder horen protesteren dan dat gekreun van je. Ben je er zeker van dat je alleen maar vernederend vond ?”
Jan deed zijn mond open, en terug toe, en meer antwoord had zijn moeder natuurlijk niet nodig.
“Ik denk dat Els je echt wel door heeft. En volgens mij voelt ze redelijk goed aan tot waar ze mag gaan. Echt eentje om te houden, Jan. Daar ga je nog veel geniet van hebben.”
“Dat kan, maar voor vandaag heb ik toch even mijn portie gehad.”
“Denk je dat ze dat zelf ook niet doorheeft. Jantje, die ziet jou veel te graag, en die weet ook dat jij het graag hebt dat ze jouw handje vastheeft en je leidt. En die weet ook wanneer ze terug moet loslaten.”

“En nu we toch over bijna bloot zijn en zo aan het spreken zijn, wat ga je sebiet doen ? Ik moet met de meisjes nog beha’s en zo gaan kopen. Je mag zeker mee, maar ik kan me voorstellen dat je zoiets liever niet doet. Langs de andere kant kan jij dan wel aan Els zeggen wat jij mooi vindt.”
Jan trok zijn schouders op. Hij ging zeker mee. Anders moest hij met de bus naar huis, wat hij niet graag deed. En hij dacht niet dat lingerie kopen tot nog meer gênante momenten kon leiden.
Zijn gedachten dwaalden toch meer af dan hij wou. Zijn moeder had overschot van gelijk gehad. Hoe ambetant hij ook was geworden door de kleinerende houding van Els, hij had geen enkele moment geprotesteerd.
En hij wist dat het niet de eerste keer was dat hij in deze situatie had gestaan. Ook Marthe had hem al meer dan eens in die positie gekregen, zonder er veel moeite voor te moeten doen.

“En schat, wat vind je ervan ?”
“Mooi.”
Jan durfde niet te zeggen wat hij er werkelijk van vond.
“Mooi. Is dat het enige dat jij kan zeggen. Je staat hier verdorie met ne stijve in uw broek uw eigen op te geilen, en het enige dat jij kan zeggen is dat het mooi is ?”
Els draaide zich om in het pashokje en keek haar vriend in de ogen.
“Volgens mij vindt je het niet alleen maar mooi, hé ?”
Om haar woorden kracht bij te zetten trok ze Jan zijn armen achter haar, om duidelijk te maken dat hij het slotje van de fijne kanten beha diende los te maken. Tegelijkertijd duwde ze haar bekken tegen het zijne, zodat ze volle genot kreeg van zijn mannelijkheid, voor zover zijn lange broek dit toeliet.
Jan waagde zich niet aan andere woorden, maar zetten zijn lippen op de hare terwijl hij op de tast de nieuwe beha losmaakte.

“Jan, Lies vraagt naar je.”
Jan had net Els haar borsten in de handen genomen toen Mia haar hoofd in het pashokje stak. Hij liet snel los, durfde amper zijn moeder aankijken, en sjokte voorbij haar naar de andere paskamer.
“Smossen doe je thuis maar, profiteur. Help jij je zus maar verder. Ik zal me wel bezig houden met Els. Dat lijkt me veiliger.”
Jan stapte de paskamer binnen en zag Lies in vol ornaat voor de spiegel staan, met alleen nog haar luier aan.
“Jan, ik wil je mening weten. Help je even ?”
Nog terwijl ze het zei, was ze bezig een beha aan te doen, en maakte zonder verdere woorden duidelijk dat ze van Jan verwachtte dat hij de beha sloot.
“Kijk, ik kan niet goed kiezen. Gewoon eerlijk zijn, welke vindt jij het mooiste bij me passen.”
Jan zag dat ze nog twee andere beha’s binnen handbereik had. Ze paste ze alle drie, en toonde zich even trots aan haar broer. Geen van de twee trok zich iets aan van de duidelijk natte luier.
“Lies, ik vind dat moeilijk. Ik weet ook niet hoeveel je er wil of mag kopen. Maar als ik eerlijk moet zijn, vindt ik die blauwe minder bij je passen. Die is te fel, vind ik.”
“Ik hoopte al dat je dat ging zeggen. Zou je iets voor me willen doen ? Eens aan de mensen van de winkel vragen of ze van de twee andere modellen bijpassende onderbroeken hebben ? En een lintmeter, want ik heb geen idee hoe breed ik ben met die luier. Het is om over een luier aan te doen, tegen het kraken.”
Jan vertrok met de twee overblijvende modellen, en kwam onderweg zijn moeder terug tegen.
“Passeer jij sebiet nog even langs Els ? Die heeft je nog nodig.”

“Jan, eindelijk ben je daar. Waar bleef jij zeg ?”
Els zat in ontbloot bovenlijf en met enkel een onderbroek aan te wachten op haar vriend.
“Ik moest nog iets vragen aan de winkeljuffrouw voor ons Lies, en dat duurde langer dan voorzien. Wat is er ?”
“Ik wil jouw mening weten. Ik heb iets pikant zien liggen, maar ik wil weten of jij het ook ziet zitten zoals ik het in mijn hoofd heb. Zou jij even één van de reserveluiers van jullie Lies uit haar zak kunnen pakken ?”
Met een hoofd vol vragen deed Jan gedwee wat Els hem vroeg. In het pashokje keek Lies hem al vragend aan, maar tot overmaat van ramp passeerde hij de winkeldame op weg naar Els met goed zichtbaar de propere luier in zijn handen. Bij Els aangekomen had hij een knalrode kop.
“Wat heb jij ? Gelopen tot bij Lies en terug ?”
Jan vertelde Els wat er gebeurd was.
“Waar dat jij je druk over maakt. Die zie je toch niet meer terug. Hier, wil jij even die luier dichthouden zonder hem vast te kleven.”
Even later had Els een onderbroekje aan in ongeveer dezelfde kleuren als de luier die ze meestal droeg.
“Wat denk je ? Mooi ?”
“Ja, zeker, maar waarom ?”
“Waarom ik dit wil kopen ? Omdat, schattebol, ik jou ook wil kunnen verleiden met sexy lingerie, ook als we al luiers aan hebben. En dan wil ik wel een setje dat ook wel bij onze luiers past. En breng nu die luier maar terug naar Lies, dan ga ik me al aankleden.”
Een minuutje later wandelde Jan terug naar de paskamer van Lies, een slecht opgevouwen luier in de hand. Natuurlijk had hij ook nu de pech de dame van de winkel te passeren, die meer dan vreemd keek toen ze zag wat Jan vast had, en in welke vorm.

Jan had kortstondig volle zicht op haar borsten, de ene duidelijk groter dan de andere. Niet veel later werd hem het zicht ontnomen door aan de ene kant een beha, en aan de andere kant Lukas, die gulzig aan de tweede volle borst begon te drinken.
“Jan, heeft Luc al laten zien waar je alles kan leggen.”
Jan zette zich tegenover Fride in de zetel.
“Nee. Hij gaat dat doen na het eten, zei hij. Hij wou het eten niet verknoeien.”
“Ook goed. Neem Lieke anders maar uit de box, als je wilt. Nu ben jij er toch om ze uit de keuken weg te houden.”
Jan stapte naar de box, waar het dochtertje van Fride en Luc hem met grote ogen aankeek. Hij vroeg zich af of zij hem nog herkende.
Hij zette zich naast de box, en stak zijn hand door de tralies om haar te strelen en te kietelen. Dat was buiten Lieke gerekend, die voor zichzelf al had besloten dat het toch oké was, en haar handjes ver in de lucht gooide richting Jan, om toch maar gepakt te worden.
Even later zat Jan dus terug tegenover Fride, maar nu met Lieke op zijn schoot.
“Zou ze me nog herkennen ?”
“Grappig dat je die vraag stelt. Wij vroegen ons daarstraks net hetzelfde af. Of ze je echt herkent van gezicht, betwijfel ik, want ze zit jou nu al heel de tijd met grote ogen aan te kijken.
Maar ik ben er wel vrij sterk van overtuigd dat je een vertrouwd iemand bent, waar ze al eerder is bij geweest. Ze is heel rustig, zeker als je weet dat ze moet scheuren van de honger. Ze heeft zelfs geen koek meer gehad daarstraks. Bij iemand volledig onbekend zou ze nooit zo rustig zitten.”

Luc trok een grote schuif open, en Jan zag dat er naast enkele nieuwe pakken luiers voor de twee kinderen ook een ruimte was vrijgehouden waar zijn pak luiers kon liggen.
“Dit is een veilige plek. De enige die hier soms ook in die schuiven komen zijn ons Hilde en mijn ouders, en die weten allemaal van de situatie, dus niets om je zorgen te maken.”
“Waar verschoon ik ze ? Ik zie hier nergens een verzorgingskussen liggen.”
“Dat gebeurt op de slaapkamers. Zij hebben elk in hun kamer een tafel met kussen liggen, en ook een lavabo. Kom, dan gaan we ineens kijken.”
Luc en Jan gingen naar boven, waar de slaapkamers waren. De slaapkamer van Lukas stond vol met dozen aan de ene kant, aan de andere kant stond het babybedje met daarnaast zoals Luc had gezegd een tafel met het nodige verschoongerief op en een teiltje waar water in kon.
“Let alsjeblieft niet op de rommel. We zijn nog niet zo gek lang geleden verhuisd, en hebben voor heel wat spullen nog geen plaats gevonden. Het is eigenlijk de bedoeling van uit te breiden met een extra verdieping, maar daar moet eerst nog meer voor gespaard worden.”
Even later stonden ze in de kamer van Lieke, die gespiegeld lag aan die van Lukas, maar wel beduidend groter was. In de plaats van dozen stond er een logeerbed.
“Jan, zoals je ziet is dit de enige kamer buiten die van ons waar er een logeerbed kan staan, dus je zal bij ons Lieke moeten slapen. Die zal niet rap wakker worden ’s nachts, maar die is wel een vroege vogel, en die klimt vlotjes uit bed. Ik weet dus niet wat ze gaat doen als jij hier in bed ligt.”
“Geen probleem. Dat zien we dan wel. Eén vraagje nog, Luc. Waar doe ik best mijn luier aan ?”
“Jan, dat mag je echt gewoon hier doen, hoor. Ons Lieke weet hoe mannen er uit zien. Daar zijn we echt niet preuts in. En als jij je er niet goed bij voelt, dan doe je dat gewoon op ons bed in de kamer hiernaast. Je moet zelf maar zien.”

Een half uur later lag Lukas al in bed. Jan had Lieke even voor de tv naar Kaatje laten kijken terwijl hij met de jongste bezig was. Hij vond het toch maar een raar idee om zijn eigen luier aan te doen terwijl Lieke daar lag, en had hem daarom al maar omgedaan voor hij terug naar beneden ging voor Lieke.
Nu lag Lieke rustig te genieten van haar fles, kijkend naar Uki, terwijl haar rechterhandje constant zat te frunniken met het krakende bovenrandje van Jan zijn luier, dat een paar centimeter boven zijn short uitstak.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
Tijgertje203 zei:
Komt er nog een vervolg? Ben het al een tijdje aan het volgen en dit verhaal vind ik echt heel mooi geschreven!
er komt zeker nog een vervolg, maar heb de laatste tijd gewoon enorm weinig tijd. maar we blijven er mee bezig. het verhaal is absoluut niet vergeten.
 

Tijgertje203

Nieuw lid
beddenplasser zei:
Tijgertje203 zei:
Komt er nog een vervolg? Ben het al een tijdje aan het volgen en dit verhaal vind ik echt heel mooi geschreven!
er komt zeker nog een vervolg, maar heb de laatste tijd gewoon enorm weinig tijd. maar we blijven er mee bezig. het verhaal is absoluut niet vergeten.
ok is goed :)
 
Bovenaan