Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Deze short is gebaseerd op mijn fantasieën die ik soms langs zag komen als ik niets te doen had in bed of zo. Ik hoop dat jullie 'm leuk vinden!
Ik heb een vriend die van de Nowhere Islands* komt. Hij is heel erg verlegen omdat hij een aantal jaar geleden zijn moeder en oudere tweelingbroer is verloren, en hij is er nog steeds niet echt overheen. Maar dat is niet erg, want ik kan zelf trauma's ook niet echt verwerken.
We hebben elkaar ontmoet toen ik eens winkelen was in Seattle, en hij bleek, na even met elkaar gepraat te hebben, precies tegenover mij te wonen! Hoe toevallig was dat! We bezochten elkaar sindsdien best wel vaak, en we zijn hele goede vrienden van elkaar geworden. Zijn vader is ook heel erg aardig en kalm, het laatste vooral omdat hij nog wel eens kan wenen vanwege zijn overleden vrouw en oudste zoon. Ik ben een behoorlijk empatisch type, dus ik ben degene die ze vaak steunt.
Tot op een dag dat Lucas -mijn vriend dus- wenend bij mij aan kwam zetten, en hij wilde echt met mij praten. Dus dat deed ik dan ook maar.
Lucas vertelde mij dat hij sinds de dood van zijn moeder en broer het klein zijn erg miste. Ik begreep het best, want ik miste het klein zijn ook behoorlijk na het verlaten van de kleuterschool. We hebben heel lang gepraat en geknuffeld totdat ik ineens een heel goed idee kreeg.
“Wat is dat idee dan?” vroeg Lucas.
“Kom maar met me mee” zei ik, en ik leidde hem naar mijn kamer, waar hij op mijn bed mocht zitten. Lucas begreep de situatie niet echt, hij schopte onrustig met zijn voeten vooruit.
“Ik hoop maar niet dat het al te erg is...” zei Lucas zachtjes, waarbij er weer eens tranen in zijn ogen verschenen.
“Dat is het ook niet, lieffie” zei ik. “Ga maar liggen en doe je ogen dicht totdat ik zeg dat je ze weer mag openen.”
Lucas sloot hierop zijn ogen, ging liggen en ik kwam in actie. Ik pakte wat spulletjes uit de kast waar ik dingen als luiers en grote babykleding had liggen, kleedde Lucas volledig uit en deed hem een luier en één geheel kledingstuk met voetjes aan. Het stond hem best wel schattig.
“Doe je ogen maar weer open, mijn jongen” zei ik, en Lucas deed wat ik zei. Hij moest wel een paar keer met zijn ogen knipperen om echt te geloven wat hij zag. Uiteindelijk lachte hij lichtjes naar me en knuffelde me.
“Wat lief...!” fluisterde hij, “ik wist niet dat ze dit soort dingen in mijn maat hadden...!”
“Zelfs niet op de Nowhere Islands?” zei ik een beetje verbaasd. “Ik ben er zelf nooit geweest, maar ik geloof het zelf echt niet. Ik ben er heel eerlijk in.”
Lucas geloofde me, en ik kwam bij hem liggen zodat we nog even verder konden praten. Niet alleen over klein zijn, maar ook over onze plannen voor de komende dagen.
Mijn horloge gaf aan dat het half 1 was, dus tijd voor de lunch.
“Dat is toevallig” zei Lucas, “ik lunch ook altijd om half 1!”
“Maar dit wordt niet zomaar een lunch” zei ik, “sterker nog, deze lunch wordt best wel bijzonder.” Ik zette al mijn kracht en tilde Lucas op, wat hem een beetje verbaasd maakte. Zeker omdat ik best wel sterk was voor iemand van 16 jaar. Lucas is 10 en weegt circa 49 kilo met zijn 1,55 meter, dus niet moeilijk dat het hem verbaasde.
Ik liep, met Lucas nog in mijn arm met zijn hoofd op mijn schouder hangend, naar de keuken en pakte er een fles met sojamelk uit (ik bezuinig op zuivel) welke ik een tijdje in de flessenwarmer zette.
“Wat wordt de volledige lunch nou?” vroeg Lucas ongeduldig, terwijl ik hem op een stoel neerzette van welke ik ook het tafelblad naar voren klapte. Een soort compacte kinderstoel dus.
“Je zult het wel zien” zei ik liefkozend, “ik verrek zelf ook van de honger, dus ons geduld staat al op de proef.”
Na een aantal minuten zaten we te lunchen als twee jonge kinderen, want ook mijn stoel had een uitklapbaar tafelblad. We hadden allebei een slab voor en een klein bakje met een zelfgemaakt mengsel van gepureerde abrikozen en aardbeien met wat citroensap, maar het enige verschil was dat ik uit een tuitbeker dronk en Lucas uit een fles. Wel hadden we allebei sojamelk, dus verder was vrijwel alles bij de lunch hetzelfde.
“Hoe kwam je eigenlijk bij het idee om mij dan weer 'klein' te maken?” vroeg Lucas toen we klaar waren met lunchen. “Dit zou echt geen idee uit het niets zijn.”
“Dat is het ook niet” lachte ik, “ik heb het vaak op de televisie en het internet gezien, maar eigenlijk nog nooit in het echte leven. Weet je, ik krijg al sinds ik geen luiers en zo meer had, als er een kleintje langs mijn neus komt, van die rare tintelingen in mijn geheugenbanken waardoor ik ook weer zo klein wil zijn. En nu ik grotendeels alleen thuis ben (ja, mijn moeder werkt lang, en mijn vader is een engel), heb ik hier ook veel tijd voor gekregen. Daar ben ik best wel blij mee.”
In de tussentijd was de huiskat ook aangekomen en was ze de hele tijd tegen mijn benen op aan het schuren. Ze vraagt echt altijd aandacht als er vrienden op bezoek zijn.
“Deze vraag zal raar klinken” zei Lucas, “maar draag jij op dit moment ook een luier?”
Ik stond op (want het tafelblad was inmiddels allang ingeklapt) en deed mijn broek een stukje naar beneden, waarbij de bovenkant van mijn luier verscheen.
“Ik ben al klein sinds ik 14 was” zei ik, “op vrij- en zaterdagen na school, maar ook in vakanties, en met name als mijn moeder niet kijkt. Met het luiers dragen ben ik een aantal weken geleden begonnen, en het is nog best spannend, al is mijn moeder er nu niet.”
“Ik weet niet of papa het wel goed zal vinden” zei Lucas, “dat ik weer kleine Lucas wil zijn. Hoe laten we het aan hem weten?”
Ik zuchtte. Ik heb nooit een vader gehad in mijn leven. Hij was overleden aan hartproblemen toen ik net nog geen jaar was. Toen ik klein was, bezocht ik minder vaak zijn graf dan dat ik dat tegenwoordig doe.
“Weet je” zei ik, “onze ouders zouden eens vaker met elkaar moeten afspreken. Maar je vader zou wel moeten zwijgen over wat we hem samen zullen vertellen, stel dat hij met mijn moeder trouwt. Bij het laatste worden we ook daadwerkelijk broer en zus van elkaar.” Dit laatste zei ik omdat onze vriendschap zo zoet en hecht was als een broer en zus die nooit ruziemaken. Met Lucas had ik ook nooit ruzie gehad, omdat we er toch veel te verlegen voor zijn.
“We zullen het samen vertellen” zei Lucas, “en ik vertel het meeste... vanuit je schoot of zo?” Hij ging van zijn stoel af en nam plaats op mijn schoot.
“Dat is een goed idee” zei ik, en ik knuffelde Lucas eens goed, waarbij ik ook een zoen op zijn voorhoofd plaatste.
“Weet je, Mimi” (zo noemde hij me altijd, het was voor hem mijn bijnaam, ik vind het zelf helemaal niet erg) zei Lucas, “ik heb nog steeds een beetje behoefte om ergens op te zuigen, maar iets anders dan mijn duim, want anders zit dat weer zo in de weg. Heb jij misschien een andere oplossing?”
“Reken maar” zei ik, terwijl ik Lucas weer optilde en mee naar mijn kamer nam, waar ik hem terug op bed zette. “Doe je ogen maar weer dicht totdat ik zeg dat ze open mogen.”
Lucas sloot zijn ogen en ik dook de kast weer in, deze keer eentje waar kleine cadeautjes en zo in zaten. Sommige van die cadeautjes was ik lang vergeten te geven, waaronder een speentje voor mijn jongste neefje, die nu allang 4 is en geen speentje meer heeft, dus die besloot ik maar aan Lucas te geven. Het speentje was toch al van de grootste maat, dus het kwam goed uit.
Ik maakte het speentje nog even onder het kraantje van mijn wastafeltje schoon en had vervolgens weer een plan bedacht.
“Mond open, mijn jongen” zei ik, waarop Lucas zijn mond open deed. Ik deed voorzichtig het speentje in de open mond, waarna ik zei: “Open je ogen maar weer.”
Lucas kreeg weer tranen in zijn ogen, maar deze keer van blijdschap. Hij omhelsde me stevig en nam weer plaats op mijn schoot, waarbij hij tevreden tegen mijn schouder aan hing en op zijn speentje zoog. Dit gaf me echt het gevoel alsof ik een zus was, want ik was zelf enig kind en voelde me daarbij ook best alleen. Lucas en ik hebben gewoonweg een zoete vriendschap.
Om ongeveer 4 uur wilde Lucas weer naar huis, en ik besloot hem mee naar zijn huis te dragen, want het was toch maar een paar seconden lopen, naar het huis aan de overkant.
Ik schrok me wel wild toen ik Lucas's vader in de voortuin zag zitten. Stik, dacht ik, wat zal hij hier wel van denken...?
“Ik kan alles uitleggen...” stotterde ik.
“Het is al goed” zei de vader die Flint heet, “ik heb dit ongeveer 3 maanden geleden op de televisie gezien, en ik dacht meteen aan Lucas' gevoelens die ik vermoedde... en die ook nog eens waar zijn.”
“Ik vind het echt heel erg voor je dat Hinawa (dat was Flint's vrouw en Lucas' moeder) nu een engel is...” zei ik, “maar ze zal het vanuit de hemel misschien wel accepteren. En Lucas, misschien is Claus (dat was Lucas' tweelingbroer) nu ook wel een kleintje sinds hij het van jou heeft gemerkt...!”
“Dat zou best kunnen...” zei Lucas, die naar de felblauwe hemel keek. “Mama vond alles goed toen ze nog geen engel was... maar misschien vindt ze nu beter dan ik zelf dacht...!”
“Waarom vertel je er binnen niet meer over?” bood Flint aan. “Lekker met een beetje thee of zo, ik ben er eigenlijk wel benieuwd naar.” We gingen maar naar binnen en ik nam plaats op de grote lekker zittende sofa.
“Nou, het zit zo...” begon ik, en ik vertelde over hoe ik altijd jaloers werd op jonge kinderen die voor mijn neus langskwamen, alle kleine zichtbare details, enzovoorts, en hierna mocht Lucas zijn verhaal doen.
“Ik heb dit je nooit verteld, papa” zei Lucas, “maar het begon zo'n beetje sinds mama en Claus engelen waren geworden...” Met pijn in zijn hart vertelde hij zijn hele verhaal, maar ik was toch trots op hem dat hij het allemaal zelf deed. Over hoe hij en ik zo'n zoete en hechte vriendschap hadden dat we net een broer en zus van elkaar leken, hoe Lucas alles aan mij toegaf, hoeveel hij van het klein zijn bij mij hield, enzovoorts.
“Wat fijn dat je het mij nu hebt verteld” zei Flint. “Ik zal er zo goed mogelijk proberen mee om te gaan.” Hij knuffelde Lucas eens goed, en ik gaf hem (Lucas, niet Flint) een aai over zijn bol en een zoen. Lucas' wangen kleurden er helemaal scharlaken van, werd dit hem allemaal te veel? Of was er iets anders?
“Wat is er loos, mijn jongen?” vroeg ik, terwijl ik Lucas bleef strelen.
“Ik eh...” zei Lucas zachtjes, “ik... ik heb in mijn broek gedaan...”
“Daar weet ik dan wel iets op” zei ik, “ik ben zo terug, dan geef ik jullie even wat quality time, oké?” Ik liep de woonkamer uit, even terug naar mijn huis, om wat luiers mee te nemen. Het was maar goed dat Lucas en ik dezelfde maat hadden, anders duurde het nog langer met het zoeken.
Niet meer dan 3 minuten later was ik alweer terug, waar Lucas inmiddels bij Flint op schoot zat om tijd te spenderen. Ze hadden het schijnbaar erg leuk, want Lucas lachte erbij.
“Ik ben er weer” zei ik, waarbij ik terug op de sofa ging zitten. “Wees er wel zuinig op, want het zijn er ten eerste niet veel, en ten tweede kosten ze best wel veel geld.” Ik zette de plastic tas met de luiers op de grond neer.
“Ik snap het” zei Flint, “want vrijwel niemand die ik ken heeft ze. Nou ja, behalve jij, want het is omdat je het fijn vindt.”
Lucas ging van Flint's schoot af en ging liggen op de sofa tegenover hem.
“Laat het luiers verwisselen maar aan mij over” zei ik, “ik vind het niet erg om de eh... dingen van iemand anders te zien.”
“Ik ben wel een beetje nerveus hoor!” lachte Lucas. “Maar ik zal ermee om moeten gaan...” Ik gaf hem zijn speentje en verwisselde zijn luier binnen no time, want hij had toch alleen maar wat geürineerd.
“Flint, heb jij het nog steeds onder de knie hoe het moet?” vroeg ik. “Anders zou ik het misschien aan je moeten leren.”
“Gelukkig wel” antwoordde Flint, “als je wilt, kan ik het ook eens bij jou doen. Maar dan ook echt alleen als je echt geïnteresseerd bent.”
Ik nam Lucas terug op mijn schoot en knuffelde hem eens goed, waarop hij mij terug knuffelde. Onze vriendschap was echt ontzettend hecht. We moeten dit soort dingen wel vaker doen!
*Dit is helaas speculaas een fictieve locatie, ik wou dat deze echt bestond!
~Little Endy, circa 23 juli 2016.
Ik heb een vriend die van de Nowhere Islands* komt. Hij is heel erg verlegen omdat hij een aantal jaar geleden zijn moeder en oudere tweelingbroer is verloren, en hij is er nog steeds niet echt overheen. Maar dat is niet erg, want ik kan zelf trauma's ook niet echt verwerken.
We hebben elkaar ontmoet toen ik eens winkelen was in Seattle, en hij bleek, na even met elkaar gepraat te hebben, precies tegenover mij te wonen! Hoe toevallig was dat! We bezochten elkaar sindsdien best wel vaak, en we zijn hele goede vrienden van elkaar geworden. Zijn vader is ook heel erg aardig en kalm, het laatste vooral omdat hij nog wel eens kan wenen vanwege zijn overleden vrouw en oudste zoon. Ik ben een behoorlijk empatisch type, dus ik ben degene die ze vaak steunt.
Tot op een dag dat Lucas -mijn vriend dus- wenend bij mij aan kwam zetten, en hij wilde echt met mij praten. Dus dat deed ik dan ook maar.
Lucas vertelde mij dat hij sinds de dood van zijn moeder en broer het klein zijn erg miste. Ik begreep het best, want ik miste het klein zijn ook behoorlijk na het verlaten van de kleuterschool. We hebben heel lang gepraat en geknuffeld totdat ik ineens een heel goed idee kreeg.
“Wat is dat idee dan?” vroeg Lucas.
“Kom maar met me mee” zei ik, en ik leidde hem naar mijn kamer, waar hij op mijn bed mocht zitten. Lucas begreep de situatie niet echt, hij schopte onrustig met zijn voeten vooruit.
“Ik hoop maar niet dat het al te erg is...” zei Lucas zachtjes, waarbij er weer eens tranen in zijn ogen verschenen.
“Dat is het ook niet, lieffie” zei ik. “Ga maar liggen en doe je ogen dicht totdat ik zeg dat je ze weer mag openen.”
Lucas sloot hierop zijn ogen, ging liggen en ik kwam in actie. Ik pakte wat spulletjes uit de kast waar ik dingen als luiers en grote babykleding had liggen, kleedde Lucas volledig uit en deed hem een luier en één geheel kledingstuk met voetjes aan. Het stond hem best wel schattig.
“Doe je ogen maar weer open, mijn jongen” zei ik, en Lucas deed wat ik zei. Hij moest wel een paar keer met zijn ogen knipperen om echt te geloven wat hij zag. Uiteindelijk lachte hij lichtjes naar me en knuffelde me.
“Wat lief...!” fluisterde hij, “ik wist niet dat ze dit soort dingen in mijn maat hadden...!”
“Zelfs niet op de Nowhere Islands?” zei ik een beetje verbaasd. “Ik ben er zelf nooit geweest, maar ik geloof het zelf echt niet. Ik ben er heel eerlijk in.”
Lucas geloofde me, en ik kwam bij hem liggen zodat we nog even verder konden praten. Niet alleen over klein zijn, maar ook over onze plannen voor de komende dagen.
Mijn horloge gaf aan dat het half 1 was, dus tijd voor de lunch.
“Dat is toevallig” zei Lucas, “ik lunch ook altijd om half 1!”
“Maar dit wordt niet zomaar een lunch” zei ik, “sterker nog, deze lunch wordt best wel bijzonder.” Ik zette al mijn kracht en tilde Lucas op, wat hem een beetje verbaasd maakte. Zeker omdat ik best wel sterk was voor iemand van 16 jaar. Lucas is 10 en weegt circa 49 kilo met zijn 1,55 meter, dus niet moeilijk dat het hem verbaasde.
Ik liep, met Lucas nog in mijn arm met zijn hoofd op mijn schouder hangend, naar de keuken en pakte er een fles met sojamelk uit (ik bezuinig op zuivel) welke ik een tijdje in de flessenwarmer zette.
“Wat wordt de volledige lunch nou?” vroeg Lucas ongeduldig, terwijl ik hem op een stoel neerzette van welke ik ook het tafelblad naar voren klapte. Een soort compacte kinderstoel dus.
“Je zult het wel zien” zei ik liefkozend, “ik verrek zelf ook van de honger, dus ons geduld staat al op de proef.”
Na een aantal minuten zaten we te lunchen als twee jonge kinderen, want ook mijn stoel had een uitklapbaar tafelblad. We hadden allebei een slab voor en een klein bakje met een zelfgemaakt mengsel van gepureerde abrikozen en aardbeien met wat citroensap, maar het enige verschil was dat ik uit een tuitbeker dronk en Lucas uit een fles. Wel hadden we allebei sojamelk, dus verder was vrijwel alles bij de lunch hetzelfde.
“Hoe kwam je eigenlijk bij het idee om mij dan weer 'klein' te maken?” vroeg Lucas toen we klaar waren met lunchen. “Dit zou echt geen idee uit het niets zijn.”
“Dat is het ook niet” lachte ik, “ik heb het vaak op de televisie en het internet gezien, maar eigenlijk nog nooit in het echte leven. Weet je, ik krijg al sinds ik geen luiers en zo meer had, als er een kleintje langs mijn neus komt, van die rare tintelingen in mijn geheugenbanken waardoor ik ook weer zo klein wil zijn. En nu ik grotendeels alleen thuis ben (ja, mijn moeder werkt lang, en mijn vader is een engel), heb ik hier ook veel tijd voor gekregen. Daar ben ik best wel blij mee.”
In de tussentijd was de huiskat ook aangekomen en was ze de hele tijd tegen mijn benen op aan het schuren. Ze vraagt echt altijd aandacht als er vrienden op bezoek zijn.
“Deze vraag zal raar klinken” zei Lucas, “maar draag jij op dit moment ook een luier?”
Ik stond op (want het tafelblad was inmiddels allang ingeklapt) en deed mijn broek een stukje naar beneden, waarbij de bovenkant van mijn luier verscheen.
“Ik ben al klein sinds ik 14 was” zei ik, “op vrij- en zaterdagen na school, maar ook in vakanties, en met name als mijn moeder niet kijkt. Met het luiers dragen ben ik een aantal weken geleden begonnen, en het is nog best spannend, al is mijn moeder er nu niet.”
“Ik weet niet of papa het wel goed zal vinden” zei Lucas, “dat ik weer kleine Lucas wil zijn. Hoe laten we het aan hem weten?”
Ik zuchtte. Ik heb nooit een vader gehad in mijn leven. Hij was overleden aan hartproblemen toen ik net nog geen jaar was. Toen ik klein was, bezocht ik minder vaak zijn graf dan dat ik dat tegenwoordig doe.
“Weet je” zei ik, “onze ouders zouden eens vaker met elkaar moeten afspreken. Maar je vader zou wel moeten zwijgen over wat we hem samen zullen vertellen, stel dat hij met mijn moeder trouwt. Bij het laatste worden we ook daadwerkelijk broer en zus van elkaar.” Dit laatste zei ik omdat onze vriendschap zo zoet en hecht was als een broer en zus die nooit ruziemaken. Met Lucas had ik ook nooit ruzie gehad, omdat we er toch veel te verlegen voor zijn.
“We zullen het samen vertellen” zei Lucas, “en ik vertel het meeste... vanuit je schoot of zo?” Hij ging van zijn stoel af en nam plaats op mijn schoot.
“Dat is een goed idee” zei ik, en ik knuffelde Lucas eens goed, waarbij ik ook een zoen op zijn voorhoofd plaatste.
“Weet je, Mimi” (zo noemde hij me altijd, het was voor hem mijn bijnaam, ik vind het zelf helemaal niet erg) zei Lucas, “ik heb nog steeds een beetje behoefte om ergens op te zuigen, maar iets anders dan mijn duim, want anders zit dat weer zo in de weg. Heb jij misschien een andere oplossing?”
“Reken maar” zei ik, terwijl ik Lucas weer optilde en mee naar mijn kamer nam, waar ik hem terug op bed zette. “Doe je ogen maar weer dicht totdat ik zeg dat ze open mogen.”
Lucas sloot zijn ogen en ik dook de kast weer in, deze keer eentje waar kleine cadeautjes en zo in zaten. Sommige van die cadeautjes was ik lang vergeten te geven, waaronder een speentje voor mijn jongste neefje, die nu allang 4 is en geen speentje meer heeft, dus die besloot ik maar aan Lucas te geven. Het speentje was toch al van de grootste maat, dus het kwam goed uit.
Ik maakte het speentje nog even onder het kraantje van mijn wastafeltje schoon en had vervolgens weer een plan bedacht.
“Mond open, mijn jongen” zei ik, waarop Lucas zijn mond open deed. Ik deed voorzichtig het speentje in de open mond, waarna ik zei: “Open je ogen maar weer.”
Lucas kreeg weer tranen in zijn ogen, maar deze keer van blijdschap. Hij omhelsde me stevig en nam weer plaats op mijn schoot, waarbij hij tevreden tegen mijn schouder aan hing en op zijn speentje zoog. Dit gaf me echt het gevoel alsof ik een zus was, want ik was zelf enig kind en voelde me daarbij ook best alleen. Lucas en ik hebben gewoonweg een zoete vriendschap.
Om ongeveer 4 uur wilde Lucas weer naar huis, en ik besloot hem mee naar zijn huis te dragen, want het was toch maar een paar seconden lopen, naar het huis aan de overkant.
Ik schrok me wel wild toen ik Lucas's vader in de voortuin zag zitten. Stik, dacht ik, wat zal hij hier wel van denken...?
“Ik kan alles uitleggen...” stotterde ik.
“Het is al goed” zei de vader die Flint heet, “ik heb dit ongeveer 3 maanden geleden op de televisie gezien, en ik dacht meteen aan Lucas' gevoelens die ik vermoedde... en die ook nog eens waar zijn.”
“Ik vind het echt heel erg voor je dat Hinawa (dat was Flint's vrouw en Lucas' moeder) nu een engel is...” zei ik, “maar ze zal het vanuit de hemel misschien wel accepteren. En Lucas, misschien is Claus (dat was Lucas' tweelingbroer) nu ook wel een kleintje sinds hij het van jou heeft gemerkt...!”
“Dat zou best kunnen...” zei Lucas, die naar de felblauwe hemel keek. “Mama vond alles goed toen ze nog geen engel was... maar misschien vindt ze nu beter dan ik zelf dacht...!”
“Waarom vertel je er binnen niet meer over?” bood Flint aan. “Lekker met een beetje thee of zo, ik ben er eigenlijk wel benieuwd naar.” We gingen maar naar binnen en ik nam plaats op de grote lekker zittende sofa.
“Nou, het zit zo...” begon ik, en ik vertelde over hoe ik altijd jaloers werd op jonge kinderen die voor mijn neus langskwamen, alle kleine zichtbare details, enzovoorts, en hierna mocht Lucas zijn verhaal doen.
“Ik heb dit je nooit verteld, papa” zei Lucas, “maar het begon zo'n beetje sinds mama en Claus engelen waren geworden...” Met pijn in zijn hart vertelde hij zijn hele verhaal, maar ik was toch trots op hem dat hij het allemaal zelf deed. Over hoe hij en ik zo'n zoete en hechte vriendschap hadden dat we net een broer en zus van elkaar leken, hoe Lucas alles aan mij toegaf, hoeveel hij van het klein zijn bij mij hield, enzovoorts.
“Wat fijn dat je het mij nu hebt verteld” zei Flint. “Ik zal er zo goed mogelijk proberen mee om te gaan.” Hij knuffelde Lucas eens goed, en ik gaf hem (Lucas, niet Flint) een aai over zijn bol en een zoen. Lucas' wangen kleurden er helemaal scharlaken van, werd dit hem allemaal te veel? Of was er iets anders?
“Wat is er loos, mijn jongen?” vroeg ik, terwijl ik Lucas bleef strelen.
“Ik eh...” zei Lucas zachtjes, “ik... ik heb in mijn broek gedaan...”
“Daar weet ik dan wel iets op” zei ik, “ik ben zo terug, dan geef ik jullie even wat quality time, oké?” Ik liep de woonkamer uit, even terug naar mijn huis, om wat luiers mee te nemen. Het was maar goed dat Lucas en ik dezelfde maat hadden, anders duurde het nog langer met het zoeken.
Niet meer dan 3 minuten later was ik alweer terug, waar Lucas inmiddels bij Flint op schoot zat om tijd te spenderen. Ze hadden het schijnbaar erg leuk, want Lucas lachte erbij.
“Ik ben er weer” zei ik, waarbij ik terug op de sofa ging zitten. “Wees er wel zuinig op, want het zijn er ten eerste niet veel, en ten tweede kosten ze best wel veel geld.” Ik zette de plastic tas met de luiers op de grond neer.
“Ik snap het” zei Flint, “want vrijwel niemand die ik ken heeft ze. Nou ja, behalve jij, want het is omdat je het fijn vindt.”
Lucas ging van Flint's schoot af en ging liggen op de sofa tegenover hem.
“Laat het luiers verwisselen maar aan mij over” zei ik, “ik vind het niet erg om de eh... dingen van iemand anders te zien.”
“Ik ben wel een beetje nerveus hoor!” lachte Lucas. “Maar ik zal ermee om moeten gaan...” Ik gaf hem zijn speentje en verwisselde zijn luier binnen no time, want hij had toch alleen maar wat geürineerd.
“Flint, heb jij het nog steeds onder de knie hoe het moet?” vroeg ik. “Anders zou ik het misschien aan je moeten leren.”
“Gelukkig wel” antwoordde Flint, “als je wilt, kan ik het ook eens bij jou doen. Maar dan ook echt alleen als je echt geïnteresseerd bent.”
Ik nam Lucas terug op mijn schoot en knuffelde hem eens goed, waarop hij mij terug knuffelde. Onze vriendschap was echt ontzettend hecht. We moeten dit soort dingen wel vaker doen!
*Dit is helaas speculaas een fictieve locatie, ik wou dat deze echt bestond!
~Little Endy, circa 23 juli 2016.
