Casey & Johna - Heerlijk avondje is gekomen

Johnathan

Little Boy
Het was een koude avond toen Casey uit de trein stapte op Den Haag centraal. Mamma had Casey warm ingepakt en in zijn rugzakje zaten alle speelspulletjes en een extra onderbroekje. Ondanks dat Casey al een flinke knul aan het worden was, wist mamma dat haar ventje wel eens iets te opgewonden kon raken en kon vergeten op tijd naar het toilet te gaan.

Vanavond was zo een avond. Johnathan pakte de hand van zijn broertje en trok zachtjes.."Kom op dromer, anders komen we te laat!" Samen drentelden ze het perron af, op weg naar ome Ron's feestje.

Kleine voetjes knisperden in de vroege sneeuw, bijna als dekmantel voor het gekraak van Johnathan's luier. Mamma had het opgegeven en hoopte dat Johnathan in zijn aanstaande puberteit vanzelf over zou gaan op onderbroekjes. Johna zelf wist niet beter en had allang geen schaamte meer voor zijn zichtbaar dikke kont in zijn tuinbroek.

Naarmate de broertjes dichterbij het beoogde adres kwamen verschenen er meer kinderen die alleen, of samen met een mamma of pappa dezelfde kant op liepen. Voor een mooie houten deur dromden opgewonden kindertjes samen en gingen één voor één naar binnen.

"Zo jongens, komen jullie ook weer op het feestje? Gezellig hoor!" De dikke dame in het voorportaal, met een mooie glitterjurk en krullend haar, leunde voorover en plukte de muts van Casey's hoofd. "Geef mij je rugzakje maar, en trek die winterboel ook maar uit. Het is binnen warm genoeg!" Niet veel later stonden de broertjes bovenaan de trap naar de feestzaal. De jassen, dassen en handschoentjes hingen nu te dampen tussen het carnaval aan kinderkleertjes in de garderobe.

Beneden hing een gespannen sfeertje. Casey keek zijn ogen uit; overal kindjes met dikke kontjes, stuiterend door de zaal of stilzwijgend bij een mamma of pappa op schoot. Het rook er zoet en warm en de belofte van iets bijzonders was duidelijk voelbaar. De hand van zijn grote broer voelde klam aan, en hij werd door Johnathan door de meute geleid.

"Kom! We gaan hier zitten! Dan zien we alles!" Johnathan trok Casey naar beneden en de jongetjes nestelde zich op de grond tussen twee andere kindjes in. Ze zaten nog maar nét toen het licht dimde, de muziek stopte en de grote vriendelijke verschijning van ome Ron het podium leek te vullen. Iedereen werd stil, en in de stilte glimlachte ome Ron het zaaltje in.

"Wat fijn om jullie allemaal weer te zien!" Ome Ron straalde en genoot duidelijk van het moment. "Zijn jullie er klaaaar voooor??" - Een luid en hoog eendrachtige "JAAAAA!!!" Klonk uit de verzamelde keeltjes. "Nou, ik hoop dat jullie hard gaan zingen dan! Hieeeeer is.. Sinterklaas!!"

Een nog grotere chaos dan voorheen brak los. Terwijl de muziek opstartte, en een koor van ongetrainde stemmetjes 'Sinterklaasje kom maar binnen..' inzette, sloeg een zijdeur van het podium open en stoven twee pieten naar buiten. Snoepgoed vloog door de zaal en de pieten lachten en knuffelden links en rechts de kleintjes. Niet veel later verscheen de goedheilig man statig op het toneel. Ome Ron hielp Sinterklaas in zijn stoel, die door twee andere pieten net het podium was opgetild.

De muziek stierf langzaam weg en de oude bischop gebaarde de kinderen tot rust. Casey zat te wippen op zijn plek en grote ogen namen het geheel in zich op. "Wauw... das Sinterklaas..." fluisterde Casey tegen zijn grote broer. "Johnathan grijnsde terug en gaf zijn broertje een snelle knuffel; "Ja. Das Sinterklaas.."
Casey liet spontaan een klein scheutje plas lopen in zijn broek.

Zoals het ritueel zich al sinds het begin der tijden voltrekt vertelde Sinterklaas over zijn reis, de gladde daken in Nederland en het warme Spanje. Na een paar liedjes waren alle kindjes high van kruidnoten en het samenzijn met de grote kindervriend. Toen kwam het Grote Boek van de sint tevoorschijn. Het was er tijd voor...

Als eerste moest Annabel voor de sint komen. Ze was wel lief geweest, maar de sint vond wel dat ze hardop haar aanwezige mamma moest bedanken voor de fijne vakantie die ze hadden gehad zonder pappa. Annabel stamelde wat, maar kreeg, onder aanmoediging van een grote Piet, toch haar woordjes duidelijk uit haar mond. Sint knikte goedkeurend en Annabel kreeg een verpakt kadootje uit de zak van de kadopiet.

Bartje was aan de beurt en het blonde knulletje kreeg meteen een aai over zijn bol en een kadootje. Belinda mocht bij sint op schoot en schoof wat zenuwachtig heen en weer. Toen sint in het boek las, fronste hij stevig en wenkte de grote Piet. Belinda werd van schoot getild en de piet verdween met het angstig kijkende meisje door het deurtje naast het podium.

"Casey!" Sint riep de zaal in. "Casey Hofman! Kom eens bij de sint!" Johnathan voelde hoe zijn hand bijna geplet werd en porde zijn broertje. "Jij bent! Niet bang zijn hoor! Je bent toch lief geweest?" Casey knikte en rees met lood in zijn benen op. De grote piet kwam direct naar voren en tilde het ventje met een boog het podium op, recht voor de sint.

"Zoooo..." Sint las even stilletjes in het boek, mompelde tegen zichzelf en keek het jongetje vriendelijk aan.. "Ik lees hier, dat je al een grote jongen bent. Zelfs dat je jezelf een grotere jongen vind dan dat je broer al is. Klopt dat?"

Casey was nog nooit zo verlegen geweest. Hij keek naar de grond, naar de pieten en naar zijn broer. "Ik zit hier Casey." De stem was warm, dwingend en precies daar waar Casey niet wilde kijken. "Ja maar. Nee. Ik bedoel..." kwam het in een gebroken piepstem naar buiten. En tegelijkertijd werd Casey's broek donkerder en donkerder totdat er zich een plasje vormde rond zijn trillende voeten.

De zaal werd even muisstil om vervolgens gevuld te worden door zacht gegiechel en vermanende stemmen van de aanwezige mamma's en pappa's. Johnathan beet bezorgd op zijn onderlip. Dít was niet de bedoeling...

"Ik denk, lieve Casey, dat we nu wel het antwoord weten." Sprak de sint. Wederom wenkte hij de grote piet en fluisterde iets in diens oor. De grote piet knikte begrijpend en keek naar het natte jongetje. "Casey," zei sint, "laat grote piet je maar even helpen."

Voor het oog van de tientallen kinderen, mamma's en pappa's hielp de grote piet het ventje uit zijn kletsnatte schoentjes en trok zijn broek naar beneden. Het zeiknatte onderbroekje had geen houvast meer en kwam uit eigen beweging van zijn kont afgedropen. De zaal keek toe terwijl de grote piet het natte goed bij elkaar nam en meegaf aan een andere piet. Nog nooit had Casey zich zo bekeken en alleen gevoeld. Liefdevol veegde de grote piet het aanhangende vocht tussen de jongen's benen vandaan met zijn baret en stapte weer terug.

Sint gaf de kadopiet een knikje. Deze wist zonder te vragen wat er bedoeld werd en rommelde in de grote zak. Tot Casey's schrik kwam er een blauwe luier met ouderwetse auto's erop tevoorschijn. "Miranda, zou jij Casey even willen helpen?" Sint keek over de hoofden heen naar de dikke dame van de garderobe. Voor Casey het wist zat ze op haar hurken voor hem en ontvouwde het baby ding. Een traantje gleed langs zijn wang..

Ze glimlachte zachtjes en tikte tussen zijn dijen ten teken dat hij zijn benen moest spreiden. Gedwee stond Casey voor de groep die, knabbelend op pepernoten, het schouwspel volgde. Mevrouw Miranda had dit duidelijk eerder gedaan en binnen enkele slagen was Casey lekvrij ingepakt. Bemoedigend knipoogde Miranda naar hem en zei zachtjes; "das toch een hele mooie luier voor zo een lief knulletje als jij?" Casey kon alleen maar knikken en keek verlangend naar de lege plek naast zijn grote broer.

"Casey?", vroeg Sinterklaas; "Zul je goed onthouden dat je toch nog wat klein bent? Misschien moet mamma je toch wat vaker bescherming laten dragen he?" Murw knikte Casey naar de sint. Ook sint knipoogde en maakte een kort gebaar naar de kadopiet. Een lange verpakte doos werd aan het jongetje overhandigd en de grote piet tilde hem, in t-shirt en luierkont weer naar zijn plek naast Johnathan.

"Dreamy! Kom eens bij de sint!"... Casey hoorde het nauwelijks en kroop tegen zijn broer aan, het kadootje in zijn armen geklemd. Johnathan voelde een golf van medelijden en sloeg een arm om zijn geluierde broertje heen. "Nou. Maak open dan! Wat heb je gehad??"
Casey peuterde het papier kapot en zijn mond viel open toen hij een mooie glimmende Rolls Royce zag zitten. "Wauw... wauaw!" Casey liet onbewust weer een deel van zijn blaasinhoud lopen, zijn blije vingertjes betastte ieder onderdeeltje van het gedetailleerde stuk speelgoed. Nieuwsgierig staken andere kindjes hun hoofden dichterbij om Casey's nieuwe trots te bekijken en hij begon zich langzaam weer op zijn gemak te voelen.

De avond verliep verder zoals een Sinterklaasavond hoort te gaan. Na het uitlezen van alle namen in het boek werd er nog veel gezongen en toen werd de sint uitgezwaaid. Er was warme chocolademelk en een hoop kindjes kwamen nog even kijken naar de mooie auto die Casey trots liet zien. Tegen het einde kwam Miranda nog even terug en gaf Johnathan de uitgespoelde en gedroogde broek, sokken en schoenen aan Johnathan. "Hier. Help jij je broertje maar even met aankleden. Ik denk dat hij al genoeg heeft meegemaakt." Ze gaf Casey nog een kusje ter afscheid en zei liefdevol. "Wacht maar nog een paar jaartjes knul. Groot worden kan altijd nog."
 

puk

Klein is fijn, ik wil niet ouder worden...
Wat een lief verhaaltje. Ben wel nieuwsgierig wat er nou met het Belinda gebeurd is.
En ik hoop dat Piet zijn baret ook even goed uitgespoeld is.

(Trouwens, ben erg blij dat je gewoon “baret” gebruikt ipv pietenmuts, zo’n ding heet gewoon baret, niets moeilijker dan “mijter”.)
 
Bovenaan