Speelbal van het lot

Dromer

Toplid
Noodgedwongen de hele week thuiszitten heeft ook z'n voordeel. Ik heb voor het eerst in jaren weer een luierverhaal kunnen schrijven. Mogelijk volgen er nog andere delen. Laat me weten wat jullie ervan vinden en wat je in een vervolg zou willen zien.

Speelbal van het lot

Het kloppen van mijn hoofd gaat naadloos over in het geluid van knokkels op mijn kamerdeur. "Lucas! Pakketje voor je!" Ik dwing mijn ogen moeizaam om open te gaan en neem een momentje om ze scherp te stellen. "Lucas!" Veel te hard geklop, rechtstreeks op mijn hoofd, zo voelt het.

"Ja, momentje!", probeer ik te roepen, maar mijn keel is droog en er komt alleen lucht uit.

"Ik zet het voor je deur neer!"

Mooi. Opgelost. Ik laat mijn ogen dichtvallen en begin weer weg te zakken. Half slapend vraag ik me af wat voor pakketje Daan voor me heeft aangenomen..

Oh!

Door de realisatie vliegen mijn ogen weer open. Binnen twee tellen zit ik rechtop in mijn bed. Weer twee tellen later sta ik op mijn voeten. Het volgende moment zit ik weer, want er trekken zwarte kringen voor mijn ogen langs. Iets te snel opgestaan. Au, mijn hoofd..

Op mijn deurmat in de gang staat een flinke kartonnen doos die een klein beetje bol staat. Na drie keer knipperen kan ik zien wie de afzender is.

Door mijn kater van gisteravond ben ik vergeten dat die vandaag zou komen. Zou Daan vermoeden wat erin zit? Snel kijk ik de gang heen en weer of er nog andere huisgenoten wakker zijn. Gelukkig niemand. De doos ziet er neutraal genoeg uit.

"Yo, slaapkop!" klinkt het vanuit de richting van de keuken.

"Morgen.." reutel ik terug.

Voordat mijn pakketje meer nieuwsgierige blikken kan trekken, pak ik het op en zet het onderin mijn kledingkast naast een identieke doos, die bijna leeg is. Voor alle zekerheid gooi ik er nog een laken overheen.

De geur van koffie overstemt de minder prettige aroma's van een typische studentenkeuken. Terwijl ik voor mezelf een mok volschenk, probeer ik me af te sluiten voor het schrapende geluid van glasscherven en een stoffer en blik op de stenen vloer.

"Ja Luuk, zo kun je ook de afwas doen" Van achter de bank komt een bos blonde krullen omhoog. Daan laat grijnzend een afwasteil zien die bijna tot de rand vol zit met glasscherven.

"Whoa.. Hebben we eigenlijk nog wel glazen over?"

De vorige avond begint me weer een beetje te dagen. Vooral het moment dat ik op wilde staan en languit over het tafeltje viel. Ik bekijk mijn armen, maar zie tot mijn opluchting geen verwondingen van al die scherven. Dat mag een wonder heten.

"Nog één of twee denk ik", zegt Daan. "Hier, ik heb voor jou de scherven opgeveegd maar jij gaat vandaag nieuwe kopen. You break it, you buy it!"

Ik kreun nog een keer, denkend aan mijn niet al te florissante cashflowsituatie. Door de koffie begint mijn hoofd langzaam wat helderder te worden. Het moet maar; een huis met 6 studenten kan moeilijk de rest van de week met twee glazen doen.

"Is de Kringloop open?"

"Die grote in de Marktstraat niet volgens mij", antwoordt Daan. "Die is alleen doordeweeks. Maar in de Donkersteeg zit nog een kleintje. Die is open, zag ik vanmorgen."

Dat is waar ook. Daan heeft een krantenwijkje waarvoor hij iedere ochtend vóór dag en dauw uit de veren is. Zelfs op zaterdag, vandaar dat hij er al zo wakker bijloopt.

Er kraakt iets onder mijn voet. Ik pak een verkreukeld vel papier op. Ondanks de biervlek en de scheur is het nog herkenbaar als mijn propedeuse; de aanleiding voor het feestje van gisteren.

Daar moest ik maar eens wat zuiniger op zijn..

------------------------------------------------------------------------------------------------

Twee paracetamol, een boterham en nog een bak koffie later, steek ik mijn sleutel in een kettingslot dat waarschijnlijk meer waard is dat de fiets waaraan hij vastzit.

In een waterig najaarszonnetje piep en knars ik door de straten van het oude stadscentrum. De barsten in het zadel voel ik voor de verandering even niet. Af en toe kijk ik wat argwanend om me heen of iemand misschien iets ziet, maar dat lijkt niet zo te zijn. Waarom zou het ook? Onder deze spijkerbroek valt mijn luier waarschijnlijk alleen op als iemand er speciaal op let. Ik glijd er wel wat door heen en weer op mijn zadel. Een onwennig gevoel. Meestal durf ik ze alleen thuis te dragen, en dan nog alleen op mijn eigen kamer. Maar, het is weekend en ik wilde die nieuwe Abri Forms eens uitproberen. Bovendien is de kans dat ik bij de kringloop bekenden tegenkom niet echt groot. Spannend voelt het wel..

Waar de Donkersteeg zijn naam vandaan heeft, laat zich raden. Het is een smalle steeg tussen hoge huizen. Ik ben er vast al honderd keer langsgelopen zonder ernaar te kijken. Inderdaad zie ik verderop een uithangbord met de tekst: Kringloop Donkersteeg. Hoe origineel..

Een belletje rinkelt als ik de deur opendoe, en een muffe geur van stof en oude spullen walmt me tegemoet. "Goedemiddag", groet de slonzige oude man vanachter de toonbank.

Is het alweer zo laat? Dat zou je hier binnen trouwens niet zeggen, want door de combinatie van ramen die uitkijken op de Donkersteeg, slechte verlichting en hele hoge rekken, kost het me even tijd om mijn ogen aan het donker te laten wennen.

Terwijl ik tussen de rekken doorloop op zoek naar glazen, voel ik even met mijn linkerhand bij mijn onderrug, of het randje van de luier niet boven mijn broek uitsteekt.
Ik pak een paar stoffige glazen op en kijk naar het stickertje. Twintig cent per stuk. Dat kan mijn portemonnee nog wel aan. Er zijn er wel geen twee dezelfde, maar voor een studentenhuis maakt dat geen bal uit.

Achter me klinkt het belletje weer. Over mijn schouder zie ik wie er binnenkomt en bijna laat ik het glas uit mijn handen vallen. Mariska, één van de meiden uit mijn studiegroep slentert de zaak binnen. Dat is op zich best een leuke meid, maar ook nogal loslippig. Als zij me met een luier om ziet, weet straks de hele studievereniging van mijn 'hobby'.

Zo onopvallend als ik kan, schuifel ik tussen de rekken door, tot ik helemaal achterin de winkel ben. In een hoek staan wat kastjes en een doos met speelgoed-achtige spullen. Ik hurk achter één van de kastjes. Voor het geval dat iemand me toch ziet, doe ik alsof ik in de doos aan het neuzen ben, en spiek af en toe over het kastje om te zien waar ze is.

Blijkbaar komt Mariska voor de meubels, want ik zie haar silhouet een tijd lang steeds in de buurt van de tafels en de bankstellen. Ik begin die twee koppen koffie een beetje te voelen in mijn blaas, maar in het openbaar in mijn luier plassen durf ik echt nog niet, zelfs als niemand me ziet. Stel je voor dat ik met een natte luier over straat terug zou moeten..

"Meneer, hoeveel kost deze bank?" hoor ik Mariska vragen.

"Momentje"

De man sjokt door de winkel en komt daarbij langs mijn 'verstopplaats'. Hij werpt me een blik toe, maar zegt gelukkig niets. Ik voel een zuchtje wind langs mijn onderrug en voel weer met mijn hand. Door de hurkhouding waarin ik zit, is mijn shirt uit mijn broek geschoten en nu voel ik het randje van mijn luier duidelijk uitsteken. Hopelijk heeft hij niets gezien. Stilletjes stop ik met één hand het t-shirt weer in.

Met mijn andere hand grijp ik naar de kast naast me om in evenwicht te blijven, maar in plaats van de plank voel ik iets ronds dat weg begint te rollen. In mijn verbeelding hoor ik het al met luid gekletter op de grond vallen, maar ik weet het gelukkig tegen te houden.

Mariska en de man hebben een gesprek dat ik niet kan verstaan. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, sloft de man terug naar zijn toonbank en hoor ik even later het belletje weer gaan. Voorzichtig spiek ik over het kastje heen, maar zo te zien is Mariska vertrokken.

Mijn linkervoet is in slaap gevallen en prikkelt onaangenaam terwijl ik opsta. Om mezelf af te leiden kijk ik wat ik nu eigenlijk in mijn hand heb.

Het is een rond voorwerp van zwart plastic, iets kleiner dan een tennisbal. Als ik het ronddraai zie ik aan één kant het cijfer 8 met daaronder een venstertje. Er staat een tekst in: 'Vraag later opnieuw'. Ik herken het uit Amerikaanse tv-series van vroeger: een 'Magic 8-ball', een speelgoedje dat zogenaamd antwoord op je vragen geeft.

Een steek in mijn blaas vertelt me dat het tijd wordt om op te schieten. Ik denk weer aan mijn luier en begin te twijfelen. Zou ik het durven? Soms wou ik dat ik geen keus zou hebben. Dat ik, net als in één van die luierverhalen, ongelukjes zou krijgen, mijn zindelijkheid zou verliezen en mijn luiers echt nodig zou hebben.

Maar de realiteit is dat ik een gewone 19-jarige student ben, en al vanaf mijn tweede jaar volledig zindelijk. Het kost me al moeite om thuis in mijn luier te plassen, laat staan middenin een winkel. Dat durf ik nooit. Toch?

Ik kijk naar het zwarte balletje in mijn handen. Misschien kan ik het lot laten beslissen. "Kan ik het ophouden tot thuis?" fluister ik onhoorbaar, en schud met twee handen het balletje.

'Zeker niet', lees ik achter het venstertje.

Een rilling gaat over mijn rug. Ga ik het dan toch proberen? Ik besluit om te doen wat de 8-bal me vertelt, of ik dat durf of niet. Voor de zekerheid schud ik nog een keer. "Red ik het tot thuis?"

'Zeker niet'.

Het ding was wel consequent. Ik probeer er een paar druppels uit te persen, maar de gewoonte van zindelijkheid is te sterk en het lukt me niet.

Ik sta op en loop terug naar het rek met de glazen. Ik kies er een aantal uit en pak een mandje om ze in te vervoeren. Eigenlijk wil ik nu niet opgeven. Ik schud nog een keer met het balletje. "Kan ik het lang genoeg ophouden om in de stad een wc te zoeken?"

'Ik zou er niet op rekenen', lees ik.

In mijn hoofd formuleer ik een plan om ergens bij een café naar binnen te gaan en daar de wc te gebruiken. In mijn fantasie red ik het net niet en doe ik het in mijn broek voordat ik mijn luier uit kan trekken. Een spannend idee. Misschien lukt om in mijn luier te plassen als ik bij de wc sta..

Met de glazen en de 8-bal loop ik naar de kassa, nog steeds hopend dat de man zojuist het witte randje niet gezien heeft. Hij geeft er in ieder geval geen blijk van. Terwijl hij mijn wisselgeld uittelt, schud ik in een opwelling nog één keer met de bal. In gedachten stel ik mijn vraag "Gaat mijn blaas het nu begeven?"

Ik open mijn handen en lees:

'Ja'

Op dat moment voel ik hoe een scheutje urine aan mijn blaas ontsnapt en in mijn luier terechtkomt. Ik schrik er zelf van. Deed ik dat nou bewust? Uit gewoonte span ik mijn spieren aan en stop direct de stroom. In een reflex kijk ik naar beneden, maar doordat ik een luier om heb, is er van nattigheid natuurlijk niets te zien. De man achter de toonbank steekt met een ongeïnteresseerde blik een hand met wisselgeld naar me uit. Ik neem het aan en probeer het weg te stoppen in mijn portemonnee, maar dan voel ik dat ik weer begin te plassen. En deze keer lukt het me niet om het tegen te houden.

Twee euro en een handjevol kleingeld rinkelen op de grond doordat mijn hand begint te trillen. Ook mijn knieën knikken een beetje en snel hurk ik om het geld op te rapen. Ondertussen blijft een constante stroom warme urine mijn luier vullen.

"Gaat het?" vraagt de man boven mij.

"Eh, ja.. ja hoor", lieg ik, met een boei van een hoofd en zonder hem aan te kijken. Ik weet niet hóe snel ik de winkel uit moet komen. Zelfs half rennend door de Donkersteeg lukt het me niet om mijn blaas weer onder controle te krijgen. Pas bij mijn fiets voel ik de stroom afnemen en stoppen. Mijn hele blaas is leeg.

Met een hart dat in mijn keel klopt, houd ik me vast aan mijn fiets totdat mijn benen niet langer trillen. Ik kijk naar mijn kruis, maar wonder boven wonder is er geen enkele lekkage. Wel is de luier zo dik geworden dat mijn broek er strak omheen zit. Goeie luier, die Abri Form.

Nu de zenuwen wat beginnen te zakken, begin ik een klein beetje te genieten van de opwinding om wat er gebeurd is. Ik sta hier middenin de stad met een drijfnatte luier om. Ik heb er net middenin een winkel in staan plassen. Het voelde alsof ik er helemaal geen controle over had, of beeldde ik mezelf dat nou in? Ik werp de 8-bal een argwanende blik toe, terwijl ik even stil blijf staan om mijn luier de tijd te geven alles goed te absorberen.

Dan stap ik wat ongemakkelijk op de fiets en rijd ik snel naar huis terug.
 
Laatst bewerkt door een moderator:

Dromer

Toplid
Sorry dat ik mijn eigen verhaal even een bump geef, maar ik wil heel graag weten wat jullie ervan vinden. Ik twijfel namelijk of het de moeite waard is om hier een vervolg te posten. Laat iets horen!
 

Bedplasser91

Plasticbroekjesfan!
Ik vind het een leuk verhaal! Al raad ik die jongen wel aan om voor zijn eigen veiligheid een plasticbroekje te kopen, want dit is vast niet z'n laatste natte luier..... :D
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Sorry dat ik mijn eigen verhaal even een bump geef, maar ik wil heel graag weten wat jullie ervan vinden. Ik twijfel namelijk of het de moeite waard is om hier een vervolg te posten. Laat iets horen!
Ik vind het een erg leuk verhaal, en een vervolg zou zeker wel leuk zijn! :)
 

NJ.abdl

Toplid
miss dat (wel nog iets later in het verhaal) zijn vrienden er achter komen en dat er miss ook van hun 1 of 2 DL zijn en dat dat meisje hun gaat verzorgen als AB en miss nog iets met poep
 

Dromer

Toplid
Voor wie dat fijner vindt lezen, hij staat nu ook op Wattpad. Inclusief Engelstalige versie. Geef 'm een vote zodat meer mensen hem te zien krijgen!

 

Bedplasser91

Plasticbroekjesfan!
Ik weet niet of D. Leman je echte naam is, maar die staat wel hier en bij Wattpad vermeld. Misschien heeft dat wat aandacht nodig?
 

Dromer

Toplid
Thanks voor je opmerkzaamheid, maar het is niet mijn echte naam. Het is gebaseerd op de initialen DL. Ik hoef je niet uit te leggen waar dat voor staat. ;) Daarnaast kun voor de D ook 'Dromer' invullen. Ik vond het voor Wattpad mooier staan om een pseudoniem te verzinnen dat niet als een gebruikersnaam klinkt.
 
Laatst bewerkt:

Dromer

Toplid
Deel 2

De voordeur valt achter me dicht met een klap die nog even nagalmt in het lege trappenhuis. Verder hoor ik niets. Geen stemmen, geen voetstappen.

Toch doe ik voor de zekerheid mijn rugzak af, zodat ik die voor me kan houden. Een blik omlaag bevestigt voor de zoveelste keer wat ik al wist: mijn spijkerbroek staat strak gespannen rondom een zichtbare bult in mijn kruis.

Ik had een wijdere broek aan moeten doen, denk ik terwijl ik de trap oploop naar de tweede verdieping.

Aan de andere kant, hoe kon ik voorzien dat ik nat terug zou komen? Dat was geen onderdeel van het plan.. Ik steek de sleutel in het slot op onze afdeling en loop naar binnen.

Voordat ik de veiligheid van mijn kamer kan bereiken, gaat verderop in de lange gang een andere deur open. Daan slentert me tegemoet richting de badkamer.

"Hey, is het nog gelukt met die glazen?"
"Yup", antwoord ik, dankbaar voor de rugzak in mijn handen.
Gespeeld nonchalant houd ik hem omhoog zonder mijn kruis te onthullen.
"Ok, cool"

Daan loopt door zonder verder iets te zeggen. Gelukkig.

Bij mijn kamerdeur twijfel ik even: zal ik eerst die glazen weg gaan zetten in de keuken? Nee, beter risico's meer nemen.

Zodra ik mijn deur veilig achter me op slot draai, slaak ik een zucht van opluchting. Eindelijk hoef ik niet meer bang te zijn dat iemand me ziet.

Ik hang mijn jas op en zet mijn rugzak aan de kant. Dan kijk ik naar beneden. Nu ik er rustig naar kan kijken, zie ik dat de vorm van mijn luier dan wel zichtbaar is, maar toch minder dik dan ik dacht. Onder een andere broek was het misschien niet eens te zien geweest.

Ik trek mijn schoenen en spijkerbroek uit en bekijk mezelf van boven naar beneden in de spiegel. Daar sta ik dan: 19 jaar, halflang donker haar warrig door de wind. Een zwart t-shirt met een paar zweetplekjes van het harde fietsen. Tot aan mijn middel zie ik eruit als een gewone student. Maar onder dat t-shirt zie ik een natte luier en twee blote benen. De streepjes op de luier laten zien dat hij ongeveer half verzadigd is. Valt eigenlijk nog mee..


Het is niet voor het eerst dat ik met een luier om in mijn kamer sta; ook niet dat ik erin geplast heb. Maar nooit eerder deed ik dat buitenshuis en altijd deed ik het met opzet, nooit per ongeluk.


Mijn hart klopt weer een stukje sneller als ik eraan terugdenk. Voor het eerst sinds mijn peutertijd lukte het me niet om mijn plas op te houden, hoe hard ik ook mijn best deed.. Nu het gevaar geweken is, voel ik de opwinding des te meer. Tja jochie, zeg ik tegen mezelf. Blijkbaar heb je die luiers nog hard nodig. Tijd om jou eens even te verschonen.


Onderin mijn kledingkast staat een tas met luiers. Ik pak er een nieuwe uit en loop naar mijn bed terwijl ik met één hand de plakkertjes van mijn natte luier lostrek. Met een vochtig doekje maak ik mijn schaamstreek en billen schoon. Dan vouw ik de droge luier uit op mijn bed, ga erop liggen en doe de plakkertjes zorgvuldig vast.


Alleen gekleed in een schone luier en een t-shirt plof ik op mijn bureaustoel. De natte luier ligt in de vuilnisbak, met een extra vuilniszak er omheen.

Onderzoekend draai ik de 8-bal uit de kringloopwinkel rond in mijn handen. Ik geloof niet in magie, maar wat er vanmiddag gebeurd is valt nauwelijks te ontkennen. Kwam mijn ongelukje echt door dit ding?
Gedachteloos schud ik de 8-bal een keer heen en weer. 'Vraag later nog een keer', staat er.
Ik schud weer: 'Zeker weten'. Nog een keer: 'Ik zou er niet op rekenen'.

Het lijkt erop dat het ding net zo willekeurig antwoorden geeft als elke andere 8-bal. Maar komen de voorspellingen uit? Ik heb een ingeving en begin in een laatje te rommelen tot ik een dobbelsteen heb gevonden.

"Is mijn volgende worp een 6?" vraag ik aan de 8-bal terwijl ik ermee schud. Meteen rol ik de dobbelsteen over mijn bureau. 'Antwoord onduidelijk', staat er op de 8-bal. De dobbelsteen is intussen geland op het cijfer 4. Daar heb ik niks aan.

"Gooi ik nu een 5?" vraag ik. Met één hand schud ik de 8-bal terwijl ik met de andere de dobbelsteen rol. 'zeker niet', Staat er. Inderdaad is de dobbelsteen nu op een 2 geland. Oké, het klopt. Maar echt overtuigd ben ik nog niet.

"Gooi ik nú een 5?" 'Zeker wel'. Ik rol de dobbelsteen en inderdaad landt hij op 5. Toeval?


Tien minuten later ben ik er nog steeds niet over uit. De antwoorden van de 8-bal blijven afwisselend bevestigend, ontkennend of vaag zonder dat er een patroon in zit. Tot nu toe klopte het steeds met de worp, maar toch..

Ik bedenk een nieuwe test. "Gooi ik nu een 6"? Vraag ik aan de 8-bal. 'Zeker wel', staat er op het schermpje. Voordat ik de dobbelsteen rol, schud ik de 8-bal nog een keer. "gooi ik een 6?" 'absoluut'. Ik schud nog een keer "Wordt het écht een 6?" 'zeker wel'.

De 8-bal lijkt zichzelf niet tegen te gaan spreken, zelfs nadat ik nog een paar keer geschud heb. Als ik vraag of het een 4 of een 3 wordt, is het antwoord steeds 'vraag later opnieuw' of 'ik zou er niet op rekenen'.


Nu komt de ultieme test. Ik schud de dobbelsteen in beide handen en laat hem over mijn bureau rollen. Door de spanning gooi ik te hard en het ding rolt van de rand af, tussen mijn bureau en de boekenkast. Op mijn knieën kijk ik in de smalle ruimte op welk getal de dobbelsteen geland is. Het is inderdaad een 6. Zou het dan toch waar zijn?


Ik word opgeschrikt door geklop op mijn deur. "Lucas! Het eten is klaar maar we zitten nog steeds zonder glazen. Neem jij ze zo mee?" Het is Boudewijn, de huisoudste. Vanavond hadden we huisvergadering en hij zou voor de hele afdeling koken. Dat is waar ook.

"Eh, ja, ik kom zo!" roep ik terug.
"Ok, zie je binnen 5 minuten!"
Ik kijk de kamer rond om mijn spijkerbroek te vinden. Ik wil hem al aantrekken als ik me realiseer dat ik nog steeds een luier omheb. Anoniem in de stad is één ding, maar ik ga echt niet met een luier om aan tafel zitten bij al mijn huisgenoten. Snel doe ik hem af en in de vuilnisbak. Zonde dat ik hem ongebruikt weg moet doen, maar ik heb er nog genoeg.

Een minuutje later ben ik normaal gekleed. Voordat ik mijn kamer uitloop, pak ik de 8-bal en de dobbelsteen om ze in de la te doen. Het voelt na zo'n hele middag bijna gek om geen luier te dragen, maar met mijn huisgenoten erbij wil ik geen risico's nemen.

Even schiet de gedachte door mijn hoofd aan het ongelukje van vanmiddag. Stel je voor dat het straks nog een keer misgaat en ik heb geen luier om.. Maar tegelijk weet ik wel beter. Ik ben al jaren zindelijk, en ik heb deze keer niets aan de 8-bal gevraagd. Hoe groot is nou de kans dat ik vanavond spontaan in mijn broek plas?

Ik mik de dobbelsteen en de 8-bal wat nonchalant in het laatje.
 
Laatst bewerkt:

Ivy

1 van de oprichters en organisators van de CBB
tot nu toe een saai verhaal maar de spanning is wel te voelen. Blijf schrijven
 
Bovenaan