vanbartje
Gewaardeerd Lid
In het volgende verhaal ga ik vertellen hoe mama omging met mijn broedplassen.
Heel mijn leven heb ik in bedgeplast. Daar heeft mama nooit moeilijk over gedaan ze was daar juist erg liefdevol in. Geeft niks jongen, je bent echt niet de enige, gaat heus wel een keertje over, maak je niet druk. Dat waren opmerkingen waar mama me daarmee gerust wilde stellen.
Helaas had ik ook overdag ongelukjes. Dit was vooral te wijten aan dat ik de tijd niet nam om naar de wc te gaan. Dan merkte ik te laat dat ik naar de wc moest gaan of ik merkte het pas als ik nat begon te worden. Dit kwam niet zo heel vaak voor op school gelukkig omdat de juf mij regelmatig naar de wc stuurde. Als ik zelf merkte dat ik naar de wc moest dan hoefde ik dat ook niet te vragen en mocht ik meteen naar de wc. De andere kinderen in de klas moesten daar hun vinger voor opsteken en dan vragen of ze mochten gaan. Er was in mijn klas al eens verteld dat ik iets had met mijn blaas waardoor ik als ik moest plassen snel naar de wc moest.
Helaas ging het toch ook daar een enkele keer fout. Thuis was ik daar veel minder mee bezig. Ondanks dat ook mijn moeder me natuurlijk regelmatig naar de wc stuurde negeerde ik dat weleens. resultaat was dan dat het vaak fout ging. Mama ging daar heel erg wisselend mee om. Dit kon ik ook niet zo goed peilen. De ene keer was er niks aan de hand en kreeg ik gewoon een droge broek. De andere keer was er een mopper en kreeg ik een droge broek. Maar er waren ook momenten waarop ik een luier om kreeg. Mama wist heel goed dat ik dat heel erg vond. Behalve dan met schoolreisjes heb ik gelukkig nooit met een luier naar school gemoeten. Heel lang was het voor mijn eigen best wil dat mama me dan een luier overdag omdeed. Tenminste dat zei ze. Geeft niks jongen zo krijg je wat rust. Als je nu een ongelukje hebt dan is het voor niemand erg. Ik heb daar heel wat tranen om gelaten. Mama troosten me dan en gaf dan aan dat het niet erg was maar voor nu wel even beter.
Toen ik ouder werd werden de ongelukjes overdag wel minder maar de reacties van mama wel feller. Het werd meer standaard dat ik na een natte broek overdag een luier om kreeg en de moppers werden feller. Ook kreeg ik meer verwijten.
In dit verhaal wil ik zon situatie beschrijven.
Het was een herfstachtige woensdag morgen toen ik na het spelen op de speelplaats als allerlaatste naar de deur van de school liep. Het was me weer overkomen ik had in mijn broekgeplast. de juf had nog gezegd voor het naar buitengaan dat ik even moest gaan plassen. Maar was zo druk met mijn vriendjes en had ook helemaal niet het gevoel dat ik moest plassen. Maar toen de bel ging en iedereen weer naar binnen stormde merkte ik dat ik inmijn broek stond te plassen. Beschaamd verstopte ik me een beetje en liep pas naar binnen toen ik zag dat de deur achter de laatste dicht ging. Vlug rende ik naar de deur waar de conciërge al stond te wachten. Hij merkte gelijk op dat ik een ongelukje had gehad. Hij nam me mee naar het kopieer hok en zette me daar op een stoel. ga hier maar zitten Bart dan zal ik tegen je juf vertellen dat je ziek bent en dat ik je mama zal gaan bellen. Niet veel later stond mama aan de deur bij de conciërge. Die had gelukkig een achter ingang waardoor ik niet weer over het speelplein hoefde te gaan.
Ik zag al wel dat mama niet blij was maar deed heel aardig tegen de conciërge Jan. Nog voor ik achter op fiets zat begon mama al te mopperen. Waarom ben je niet op de wc gaan plassen! Je bent toch geen kleuter? Op weg naar huis zegt ze niet veel maar merk aan hoe hard ze fietst dat ze niet blij is. Om bij de schuur te komen moeten we door een smal gangetje waar verschillende poortjes op uitkomen. Wij zitten aan het einde van het gangetje. Naast ons poortje zit het poortje van de achterburen. Ik was net gezellig koffie aan het drinken met Annelies krijg ik een telefoontje dat ik jou moet komen halen omdat je in je broek hebt geplast denk je dat ik dat leuk vind of zo. Ik heb wel wat beters te doen hoor Bart. Als ik binnenkom zit Annelies nog met de koffie in haar hand. Ze kijkt meteen naar mijn kruis. Ze zegt verder niet veel maar kijk wel mijn moeder aan.
Nou doe je jas maar uit. Ik trek mijn jas uit en leg die op de stoel. Nou wat een grote jongen ben jij zeg zegt mama nog al cynisch. Hoe oud ben je nu. Ik zeg niets. Ik vraag je wat zegt mama. Hoe oud ben je nu. Ik begin nu zachtjes te huilen. Ik ben 10! Oh echt waar? Ik zou zeggen dat je eerder 4 was. Kijk eens naar je broek. Wat is dat nu. Weer ben ik stil. Nou? Wat is dat Bart? Ik heb een ongelukje gehad? Oh wat is er gebeurd dan? Ik heb in mijn broekgeplast per ongeluk. Bah Bart dat is toch vies. Ja mam kon er echt niks aan doen hoor. Nou ik ga wel weer een droge broek voor je halen boven. Zal ik maar meteen de was pakken. Daar had ik helemaal geen zin in vandaag. Mama loopt naar boven en ik blijf met Annelies achter.
Nou Bart daar begin je toch wel te groot voor te worden hoor. Je moet gewoon regelmatig naar de wc gaan dan kan er niks gebeuren volgens mij. Het was een ongelukje hoor snauw ik haar toe. Niet zon grote mond Bart hoor ik mama zeggen als ze van de trap afkomt. In haar hand heeft ze de wasmand met de handdoeken van de badkamer. Ze zet de wasmand op de eettafel waar mama en Annelie koffie zaten te drinken. Mama pakt een handdoek uit de wasmand en legt die de tafel. Kom jij maar hier Bart. Ik loop naar mama toe. Nog steeds met mijn hoofd wat naar beneden gebogen en schouders afhangend. Ik voel de handen van mama onder mijn oksels en ik veer met mijn benen mee als ze me in een beweging op de tafel zet. Nu zit ik op het smalle gedeelte van de tafel met achter me de muur. Mama pakt een been en maakt mijn schoen uit. Dat doet ze ook bij de andere kant de sokken laat ze aan. Dan duwt ze me naar achter en lig in nu op de tafel met de benen vanaf mijn knieën over de tafel heen bungelend. Oh wat ben je toch een grote jongen hoor zegt mama als ze mijn riem en rits open maakt.
Ze weet dat ik het erg vind als ze me s'a avonds voor het naar bed gaan een luier omdoet en dat ik dan mijn benen in de lucht moet doen. Normaal houd ze daar wel rekening mee of ze geeft aan waarom dat het op dat moment makkelijker is. Ze probeert bij het slapen gaan mij eerder een bruggetje te laten maken, staand een luier om te doen of ze legt hem uitgevouwen op mijn bed waarna ik dan op de luier ga liggen.
Dan merk ik dat ze mijn broek en onderbroek in een keer naar beneden wil doen. Maar omdat natuurlijk niet lukt drukt ze mijn benen en omhoog. En daar lig ik dan op de tafel met mijn benen omhoog terwijl mijn moeder die nog wat verder naar achteren duwt zodat ze mijn broek over mijn billen heen kan schuiven om ze uit te doen. Als mijn broek is laat ik deze weer zakken en hangen ze weer over de rand. Kun je me nog een handdoek aangeven Annelies. Annelies geeft dat aan en mama maakt mijn kruis nog wat extra droog met de handdoek. Kun je ook die pamper aangeven. En nog voor ik me het realiseer duwt mama mijn benen weer omhoog. Al doe ik gewoon mee en hou mijn benen in de lucht begin ik weer te huilen en geef aan dat ik geen luier om wil.
Kinderen die er niets aan kunnen doen dat hun broek nat wordt hebben een pamper om hoor. Niet waar Annelies. En volmondig komt er bij haar een ja uit en knikt. Mama krijgt van Annelies de tena luier die ik al een tijdje draag voor de nacht. Mama vouwt deze open en duwt mijn benen weer wat verder naar achteren. Mam hoeft het alsjeblieft niet ik zal echt zorgen dat ik droog blijf echt mam. Maar mama zegt niets en legt de luier onder me neer en maakt hem vast. Als ze klaar is pakt ze me bij mijn handen en trekt ze me omhoog. Ik zit nu weer op de rand van de tafel. Ik heb mijn blouse en trui nog aan en sokken. Ze tilt me van de tafel af en zet me op de grond. Nou kijk maar eens Bart hoe groot jij bent. Groot hoor een jongen van 10 met een pamper om. Nou ga maar even spelen dan gaan we over een paar uur Saar maar van school halen. Mag ik geen broek mama? Nou nee die doen we wel aan als we Saar gaan halen. Kan ik zien of je niet nog een keer in je broek plast. Ze geeft me een tik tegen mijn luier. Ga maar spelen.
Heel mijn leven heb ik in bedgeplast. Daar heeft mama nooit moeilijk over gedaan ze was daar juist erg liefdevol in. Geeft niks jongen, je bent echt niet de enige, gaat heus wel een keertje over, maak je niet druk. Dat waren opmerkingen waar mama me daarmee gerust wilde stellen.
Helaas had ik ook overdag ongelukjes. Dit was vooral te wijten aan dat ik de tijd niet nam om naar de wc te gaan. Dan merkte ik te laat dat ik naar de wc moest gaan of ik merkte het pas als ik nat begon te worden. Dit kwam niet zo heel vaak voor op school gelukkig omdat de juf mij regelmatig naar de wc stuurde. Als ik zelf merkte dat ik naar de wc moest dan hoefde ik dat ook niet te vragen en mocht ik meteen naar de wc. De andere kinderen in de klas moesten daar hun vinger voor opsteken en dan vragen of ze mochten gaan. Er was in mijn klas al eens verteld dat ik iets had met mijn blaas waardoor ik als ik moest plassen snel naar de wc moest.
Helaas ging het toch ook daar een enkele keer fout. Thuis was ik daar veel minder mee bezig. Ondanks dat ook mijn moeder me natuurlijk regelmatig naar de wc stuurde negeerde ik dat weleens. resultaat was dan dat het vaak fout ging. Mama ging daar heel erg wisselend mee om. Dit kon ik ook niet zo goed peilen. De ene keer was er niks aan de hand en kreeg ik gewoon een droge broek. De andere keer was er een mopper en kreeg ik een droge broek. Maar er waren ook momenten waarop ik een luier om kreeg. Mama wist heel goed dat ik dat heel erg vond. Behalve dan met schoolreisjes heb ik gelukkig nooit met een luier naar school gemoeten. Heel lang was het voor mijn eigen best wil dat mama me dan een luier overdag omdeed. Tenminste dat zei ze. Geeft niks jongen zo krijg je wat rust. Als je nu een ongelukje hebt dan is het voor niemand erg. Ik heb daar heel wat tranen om gelaten. Mama troosten me dan en gaf dan aan dat het niet erg was maar voor nu wel even beter.
Toen ik ouder werd werden de ongelukjes overdag wel minder maar de reacties van mama wel feller. Het werd meer standaard dat ik na een natte broek overdag een luier om kreeg en de moppers werden feller. Ook kreeg ik meer verwijten.
In dit verhaal wil ik zon situatie beschrijven.
Het was een herfstachtige woensdag morgen toen ik na het spelen op de speelplaats als allerlaatste naar de deur van de school liep. Het was me weer overkomen ik had in mijn broekgeplast. de juf had nog gezegd voor het naar buitengaan dat ik even moest gaan plassen. Maar was zo druk met mijn vriendjes en had ook helemaal niet het gevoel dat ik moest plassen. Maar toen de bel ging en iedereen weer naar binnen stormde merkte ik dat ik inmijn broek stond te plassen. Beschaamd verstopte ik me een beetje en liep pas naar binnen toen ik zag dat de deur achter de laatste dicht ging. Vlug rende ik naar de deur waar de conciërge al stond te wachten. Hij merkte gelijk op dat ik een ongelukje had gehad. Hij nam me mee naar het kopieer hok en zette me daar op een stoel. ga hier maar zitten Bart dan zal ik tegen je juf vertellen dat je ziek bent en dat ik je mama zal gaan bellen. Niet veel later stond mama aan de deur bij de conciërge. Die had gelukkig een achter ingang waardoor ik niet weer over het speelplein hoefde te gaan.
Ik zag al wel dat mama niet blij was maar deed heel aardig tegen de conciërge Jan. Nog voor ik achter op fiets zat begon mama al te mopperen. Waarom ben je niet op de wc gaan plassen! Je bent toch geen kleuter? Op weg naar huis zegt ze niet veel maar merk aan hoe hard ze fietst dat ze niet blij is. Om bij de schuur te komen moeten we door een smal gangetje waar verschillende poortjes op uitkomen. Wij zitten aan het einde van het gangetje. Naast ons poortje zit het poortje van de achterburen. Ik was net gezellig koffie aan het drinken met Annelies krijg ik een telefoontje dat ik jou moet komen halen omdat je in je broek hebt geplast denk je dat ik dat leuk vind of zo. Ik heb wel wat beters te doen hoor Bart. Als ik binnenkom zit Annelies nog met de koffie in haar hand. Ze kijkt meteen naar mijn kruis. Ze zegt verder niet veel maar kijk wel mijn moeder aan.
Nou doe je jas maar uit. Ik trek mijn jas uit en leg die op de stoel. Nou wat een grote jongen ben jij zeg zegt mama nog al cynisch. Hoe oud ben je nu. Ik zeg niets. Ik vraag je wat zegt mama. Hoe oud ben je nu. Ik begin nu zachtjes te huilen. Ik ben 10! Oh echt waar? Ik zou zeggen dat je eerder 4 was. Kijk eens naar je broek. Wat is dat nu. Weer ben ik stil. Nou? Wat is dat Bart? Ik heb een ongelukje gehad? Oh wat is er gebeurd dan? Ik heb in mijn broekgeplast per ongeluk. Bah Bart dat is toch vies. Ja mam kon er echt niks aan doen hoor. Nou ik ga wel weer een droge broek voor je halen boven. Zal ik maar meteen de was pakken. Daar had ik helemaal geen zin in vandaag. Mama loopt naar boven en ik blijf met Annelies achter.
Nou Bart daar begin je toch wel te groot voor te worden hoor. Je moet gewoon regelmatig naar de wc gaan dan kan er niks gebeuren volgens mij. Het was een ongelukje hoor snauw ik haar toe. Niet zon grote mond Bart hoor ik mama zeggen als ze van de trap afkomt. In haar hand heeft ze de wasmand met de handdoeken van de badkamer. Ze zet de wasmand op de eettafel waar mama en Annelie koffie zaten te drinken. Mama pakt een handdoek uit de wasmand en legt die de tafel. Kom jij maar hier Bart. Ik loop naar mama toe. Nog steeds met mijn hoofd wat naar beneden gebogen en schouders afhangend. Ik voel de handen van mama onder mijn oksels en ik veer met mijn benen mee als ze me in een beweging op de tafel zet. Nu zit ik op het smalle gedeelte van de tafel met achter me de muur. Mama pakt een been en maakt mijn schoen uit. Dat doet ze ook bij de andere kant de sokken laat ze aan. Dan duwt ze me naar achter en lig in nu op de tafel met de benen vanaf mijn knieën over de tafel heen bungelend. Oh wat ben je toch een grote jongen hoor zegt mama als ze mijn riem en rits open maakt.
Ze weet dat ik het erg vind als ze me s'a avonds voor het naar bed gaan een luier omdoet en dat ik dan mijn benen in de lucht moet doen. Normaal houd ze daar wel rekening mee of ze geeft aan waarom dat het op dat moment makkelijker is. Ze probeert bij het slapen gaan mij eerder een bruggetje te laten maken, staand een luier om te doen of ze legt hem uitgevouwen op mijn bed waarna ik dan op de luier ga liggen.
Dan merk ik dat ze mijn broek en onderbroek in een keer naar beneden wil doen. Maar omdat natuurlijk niet lukt drukt ze mijn benen en omhoog. En daar lig ik dan op de tafel met mijn benen omhoog terwijl mijn moeder die nog wat verder naar achteren duwt zodat ze mijn broek over mijn billen heen kan schuiven om ze uit te doen. Als mijn broek is laat ik deze weer zakken en hangen ze weer over de rand. Kun je me nog een handdoek aangeven Annelies. Annelies geeft dat aan en mama maakt mijn kruis nog wat extra droog met de handdoek. Kun je ook die pamper aangeven. En nog voor ik me het realiseer duwt mama mijn benen weer omhoog. Al doe ik gewoon mee en hou mijn benen in de lucht begin ik weer te huilen en geef aan dat ik geen luier om wil.
Kinderen die er niets aan kunnen doen dat hun broek nat wordt hebben een pamper om hoor. Niet waar Annelies. En volmondig komt er bij haar een ja uit en knikt. Mama krijgt van Annelies de tena luier die ik al een tijdje draag voor de nacht. Mama vouwt deze open en duwt mijn benen weer wat verder naar achteren. Mam hoeft het alsjeblieft niet ik zal echt zorgen dat ik droog blijf echt mam. Maar mama zegt niets en legt de luier onder me neer en maakt hem vast. Als ze klaar is pakt ze me bij mijn handen en trekt ze me omhoog. Ik zit nu weer op de rand van de tafel. Ik heb mijn blouse en trui nog aan en sokken. Ze tilt me van de tafel af en zet me op de grond. Nou kijk maar eens Bart hoe groot jij bent. Groot hoor een jongen van 10 met een pamper om. Nou ga maar even spelen dan gaan we over een paar uur Saar maar van school halen. Mag ik geen broek mama? Nou nee die doen we wel aan als we Saar gaan halen. Kan ik zien of je niet nog een keer in je broek plast. Ze geeft me een tik tegen mijn luier. Ga maar spelen.
