Nog niet klaar Sofie
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Snakebite
Superlid
Dankjewel!
Thanks, fijn om te horen!
Ja, met dat verstopte politieke grapje heb ik hem veel te likeable gemaakt.
friendly
Superlid
Oh... ik dacht serieus dat die klasgenoot gewoon Rutte heette...Ja, met dat verstopte politieke grapje heb ik hem veel te likeable gemaakt.
Laatst bewerkt:
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
GEWELDIG WEER
MENEER Spoor samen met DIMI en, Renée !!!!!!!
MENEER Spoor samen met DIMI en, Renée !!!!!!!
Snakebite
Superlid
Dankjewel! Fijn!
Ik moest er toch nog snel eentje maken, voordat we allemaal geen actieve herinnering meer aan hem hebben.Oh... ik dacht serieus dat die klasgenoot gewoon Rutte heette...
Thanks!
Het zou inderdaad zomaar eens een stevig complot kunnen zijn. 
vincp40
Superlid
Ik moest er toch nog snel eentje maken, voordat we allemaal geen actieve herinnering meer aan hem hebben.
Hoewel, Rutten is ook Ome Willem. Daar hebben velen leuke actieve herinneringen aan
friendly
Superlid
Aan wie?Ik moest er toch nog snel eentje maken, voordat we allemaal geen actieve herinnering meer aan hem hebben.
Snakebite
Superlid
Ja, maar die zou nooit zijn boeken vergeten.
Hoewel, Rutten is ook Ome Willem. Daar hebben velen leuke actieve herinneringen aan
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 09: Extra
Met een flinke plof laat Sofie haar schooltas op haar bed vallen. Ze is eindelijk thuis en verlost van de meest vreselijke schooldag die ze ooit heeft meegemaakt. En dat is inclusief zes jaar aan lessen geschiedenis.
Sofie maakt een rondje door haar kamer, waarbij ze alles controleert. Ze verwacht inmiddels dat ze vanaf nu op een nieuw pesterijtje kan rekenen, elke keer als ze thuiskomt. Maar deze keer is er niets anders. Alles is exact zoals ze het heeft achtergelaten. Zelfs Tijgertje zit netjes op zijn plek. Is dit de stilte voor de storm?
Misschien gunt de stalker haar juist wel even rust omdat ze zich vandaag keurig heeft gedragen naar de eisen die zijn gesteld? Zou het zo werken?
Als Sofie voldoende is gerustgesteld, loopt ze naar de spiegel. Ze doet haar vestje uit en hangt deze even snel over de deurklink. Dan bekijkt ze zichzelf opnieuw. Aan de voorkant is gelukkig nog altijd niets te zien van haar luierbroekje, maar aan de achterkant denkt Sofie een duidelijke bolling te herkennen. Precies waar ze de prop voelt.
“Nog even doorbijten”, denkt Sofie. “Zodra Joy terug naar huis is, kun je je vrijheid weer pakken.”
Niet dat Sofie weet hoe ze dat gaat doen. Zolang ze niet weet wie haar stalker is, is het ook moeilijk om te bepalen wie ze kan vertrouwen en wie niet. De kans dat ze dit alleen gaat kunnen oplossen is klein. Daarnaast is Mia de enige die ze van haar verdachtenlijstje heeft kunnen schrappen en dat is precies de persoon die Sofie liever niet om hulp zou vragen. Die zal daar ongetwijfeld iets voor terug willen. Nee, bedankt..
Sofie besluit om haar broek en onderbroek uit te trekken. Ze weet dat het luierbroekje nog lang niet uit mag. Maar het voelt beter om dat niet langer te koppelen aan haar dagelijkse kleren dan echt nodig is. Hier is toch niemand die het ziet. Ze vouwt haar kleren netjes op en ze verdwijnen op de stapel voor de was.
Voorzichtig voelt Sofie daarna aan het broekje. Ondanks dat hij goed gebruikt is, zijn er nog aardig wat droge stukken. Gelukkig maar, want Sofie denkt niet dat ze nog vier uur lang kan ophouden. De wc is tot die tijd verboden terrein. Zolang ze maar niet in haar kleding kan lekken, moet dat wel goedkomen. Hoe irritant het ook is.
Terwijl Sofie in haar hoofd uitrekent hoeveel uren er nog te gaan zijn tot maandagochtend, wordt er op haar deur geklopt. Zonder dat er op antwoord wordt gewacht, wordt de klink naar beneden gedraaid. Als door een wonder klemt de deur even, waardoor de geschrokken Sofie precies genoeg tijd heeft om haar vest van de deurklink te graaien en die om haar middel te slaan. Alweer kan ze maar net voorkomen dat iemand haar in haar luierbroekje ziet.
“Sofie?”, vraagt Dimi, terwijl hij de deur opent en zoekend naar binnen kijkt.
“Ik ben me aan het omkleden!”, roept Sofie snel. Maar Dimi staat al zo goed als binnen. Hij schrikt zichtbaar en beseft dat hij een ongemakkelijke situatie heeft gecreëerd.
“Sorry, ik had even moeten wachten”, zegt hij, terwijl hij probeert weg te kijken.
“Geeft niet”, zegt Sofie, terwijl ze goed als het kan haar vestje als bedekking probeert te gebruiken. Ze ziet hoe Dimi naar haar blote benen kijkt en weet niet goed hoe ze zich nu moet opstellen.
“Ik kwam alleen even vragen of je mee gaat hardlopen?”, zegt Dimi.
“Nee, sorry, dat lijkt me echt geen goed idee”, zucht Sofie. Ze baalt. Heeft ze eindelijk eens de kans om tijd met Dimi alleen door te brengen..
“Hoezo niet? Voel je je niet lekker?”
“Jawel, maar..”, stamelt Sofie. Terwijl ze het zegt, beseft ze al dat ze zich in de nesten aan het werken is.
“Oh, ik hoor het al. Je durft niet.”
“Tuurlijk wel.. maar..”
“Nou, dan kleed je maar om. Haal me boven maar als je er klaar voor bent.”
Dimi doet de deur achter zich dicht en laat Sofie alleen. Ze vloekt inwendig. Een keer of twintig. Hoe komt ze toch elke keer weer in precies de verkeerde situatie op precies het verkeerde moment terecht? Ze kan toch niet gaan hardlopen in een nat luierbroekje?
Gefrustreerd gooit Sofie haar vestje op haar bed. Wat moet ze nu doen? Ze wil niets liever dan een rondje hardlopen met Dimi. Ook al is ze er niet zo goed in, toch wil ze graag tijd met hem doorbrengen. Ze vindt hem oprecht leuk, maar ze wil Fleur ook niet jaloers of kwaad maken. Fleur houdt niet van hardlopen, dus dit zou de perfecte oplossing zijn.
Maar nu? Ze stinkt al, dus hij gaat haar ongetwijfeld ruiken. Bij het rennen zal het broekje vast nog wel meer dan normaal kraken, dus hij zal het ook nog horen. En als ze haar normale renkleding aandoet, dan gaat hij alles zien. Zo’n strak loopbroekje laat weinig aan de verbeelding over. Zeker nu ze nat is.
Met tranen in haar ogen gaat Sofie door haar kledingkast, wanhopig op zoek naar een outfit die haar zou kunnen redden. Ze kan niet wéér uit de toon vallen. Dan kan ze het hier hoe dan ook vergeten. Ze kan niet falen. Er moet een oplossing mogelijk zijn. Het moet gewoon!
Uiteindelijk denkt Sofie een oplossing gevonden te hebben. Ze heeft een pyjamabroekje met pijpjes die tot halverwege haar bovenbenen komen. Die zit altijd erg ruim. Eerst trekt Sofie een strakker renbroekje aan om ervoor te zorgen dat de natte luier op zijn plek blijft zitten. Als ze het pyjamabroekje daar overheen doet, valt er eigenlijk niets meer te zien.
Sofie kleedt zich snel verder om en spuit een klein kapitaal aan deodorant en parfum op. Zelf blijft ze de zure geur ruiken, maar misschien is het net genoeg om anderen af te leiden. Ze zal er maar op moeten hopen. Gewoon een kort rondje rennen en zo snel mogelijk terugkomen. Daar moet ze op inzetten. Of hopen op regen?
Nadat Sofie haar hardloopschoenen aan heeft gedaan, is ze er zeker van dat ze het zo wel even vol moet kunnen houden. Ze stapt de gang op en doet haar slaapkamerdeur dicht. Ze sluit bewust niet af. Dat heeft toch geen zin. Iemand die kwaad wil doen, komt blijkbaar toch wel binnen.
Sofie volgt de trap naar de zolder waar de slaapkamer van Fleur is. Ze groet Dimi, die op bed zit en met zijn telefoon bezig is. Hij zal wel controle van Fleur hebben. Dimi en Sofie groeten elkaar kort en Sofie kijkt de slaapkamer eens rond. Het is verbazingwekkend hoe groot de zolderkamer is. Sofie is blij dat ze die huur niet hoeft op te brengen. Dat is de mazzel die Fleur heeft met een vader in het vastgoed. Het zit haar maar mee.
Wat Sofie wel stoort is dat de loper, die op alle slaapkamersloten past, hier gewoon open bloot aan een haakje hangt. Zelfs met een labeltje erop. Nee, veiligheid voor alles!
“Ben je er klaar voor?”, vraagt Dimi.
Sofie wil met heel haar wezen roepen dat ze dat niet is, maar knikt uiteindelijk maar schaapachtig van wel.
Terwijl Dimi zijn telefoon opbergt in een grote sporttas en die in een kast zet, valt Sofie iets anders op. Een foto van Dimi en Renée, op een van de vele kastjes van Fleur. Ze loopt erheen en pakt de foto even op. Ze lijken best wel schattig samen.
“Dus Renée is jouw zusje?”, vraagt Sofie.
Dimi zit op één knie bij de kast en doet deze op slot. Dan draait hij zich om naar Sofie en ziet haar met de foto. Hij glimlacht.
“Ja, die wijsneus is echt mijn zusje. Geloof me, ik heb het mijn ouders vaak genoeg gevraagd.”
Sofie moet lachen. Ze lijken qua uiterlijk inderdaad niet veel op elkaar. Voorzichtig zet ze de foto terug op het kastje.
“Zullen we dan maar?”
“Als het echt moet..”
“Ah, kom op! Niet zo slapjes. Frisse lucht zal je goed doen. Dan kun je er dit weekend ook weer flink tegenaan in de kroeg.”
“Oh, nou ik drink eigenlijk niet”, bekent Sofie, terwijl ze Dimi naar beneden volgt.
“Waarom niet? Hou je niet van een goed wijntje?”
“Lang verhaal”, zucht Sofie. Iets voor een andere keer.
Even later lopen ze de oprit op. Dimi roept nog even snel naar Fleur en Puck in de woonkamer, zodat ze straks ook weer naar binnen kunnen. Aan de andere kant van de oprit stapt Spoor net uit zijn auto. Hij draagt een doos boodschappen onder zijn arm en ziet er chagrijnig uit.
“Middag”, bromt hij richting Sofie en Dimi, die hem beleefd teruggroeten.
“Niets van aantrekken”, zegt Dimi, zodra Spoor zijn voordeur dichtslaat.
“Vroeger was hij heel anders”, vervolgt hij, terwijl ze voorzichtig aan hun rondje beginnen.
“Echt? Ik ken hem niet anders dan chagrijnig”, reageert Sofie.
Ze heeft nu al spijt. Althans, dat had ze al voor ze vertrokken. Maar nu ze is begonnen met rennen merkt ze pas echt hoe zeer dat luierbroekje begint te schuren.
“Ja, hij was echt zo’n overdreven vrolijke leraar. Heb hem zelf nog gehad. Maar dat is helemaal veranderd toen zijn vrouw is gestorven”, legt Dimi uit.
Sofie bewondert hoe makkelijk Dimi kan rennen en praten tegelijk. Het kost haar bijna alle energie die ze nog heeft om er zelf iets uit te stotteren.
“Oh, ja, dan snap ik het wel. Ik kan me voorstellen dat zoiets ergs je verandert.”
“Ja, zij was ook leraar bij ons. Mevrouw de Waal. Echt een schat van een vrouw. Zij gaf les bij de Engelstalige opleidingen. Twee weken voor hun bruiloft, is ze ineens overleden. In plaats van een trouwfeest, moest hij ineens een uitvaart regelen.”
“Wat ontzettend rot voor hem.”
Voor het eerst voelt Sofie een beetje medelijden en spijt richting Spoor. Misschien is die man toch zo slecht nog niet. Je zou het maar moeten meemaken. Wat een hel moet dat zijn.
Ook het hardlopen bleek een hel, maar dan voor Sofie zelf. Dimi zei dat ze het bij vijf kilometer zouden houden, maar tegen het einde bedacht hij zich. Een klein extra rondje. Uiteindelijk hebben ze er volgens de stappenteller ruim zeven kilometer over gedaan om weer thuis te komen. Dimi leek er geen enkele moeite mee te hebben. Hij was wat bezweet, maar dat vond Sofie alleen maar extra aantrekkelijk.
Zijzelf was een bende. Een stinkende bende, die alleen maar blij was dat het was afgelopen. Haar dijen leken in brand te staan en al haar energie was verdwenen. Zo snel en beleefd als ze kon heeft ze afscheid genomen om zich te douchen en om te kleden. Dat kon gelukkig snel, aangezien het bijna kwart over zeven was bij thuiskomst.
Voor de zekerheid heeft Sofie nog een kwartier op haar kamer gewacht, voordat ze op de badkamer eindelijk dat natte broekje uit kon trekken. De woorden ‘enorme opluchting’ hebben sinds Sofie in Maastricht is komen wonen steeds maar weer een nieuwe betekenis gekregen. Ze is snel onder de douche gestapt, waar ze haar pijnlijke dijen en billen met liters bodywash heeft ingesmeerd.
Na precies een kwartier is ze afgedroogd en omgekleed terug op haar kamer. Het schone luierbroekje dat ze nu draagt, voelt vreemd genoeg ontzettend fijn. Zacht en schoon. Op de één of andere manier ook fris en braaf. Bij het douchen kwam Sofie duidelijk rode plekken tegen en die voelen nu een beetje verzacht. Gelukkig maar, want luieruitslag zou echt de laatste druppel zijn.
Als ze naast Tijgertje op het bed gaat zitten, merkt Sofie pas echt hoe rustig ze is. Ze heeft alles gedaan wat ze moest doen. Leuk of niet, maar haar taak is volbracht. Op de één of andere manier vindt Sofie het fijn om braaf te zijn. Misschien is ze gewoon een pleaser, of heeft ze het ergens aan overgehouden dat vroeger is gebeurd.
“Veilig”, zegt ze zachtjes tegen Tijgertje. “Waarom voelt dat nu zo?”
Omdat de stalker nu geen reden heeft om nog iets met haar uit te halen, waarschijnlijk.
Sofie staart naar bureau en merkt dat die nieuwsgierigheid nog steeds in haar leeft. Die drang om te willen weten hoe het voelt. Hoe het smaakt.
Terwijl Sofie voor het bureau knielt, kijkt Tijgertje alleen maar naar de gordijnen. Oké, hij heeft weinig keuze, want hij is nu eenmaal met zijn gezicht naar die kant neergezet. Maar hij ziet het wel. Sofie heeft geen idee. Geen flauw benul van de kleine camera, verstopt bij de gordijnstang.
Aan de andere kant van die verbinding kijkt de stalker geamuseerd naar de beelden uit de kamer van Sofie. Hij of zij ziet hoe Sofie de speen uit de verstopplek haalt en daarmee op bed gaat zitten. Ook op zo’n afstand is de nieuwsgierigheid op het gezicht van Sofie goed te zien. Net als de twijfel.
“Oké, vooruit dan maar”, zucht Sofie, voordat ze de speen in haar mond stopt.
Voorzichtig laat ze zich achterover in bed vallen, met Tijgertje weer terug in haar armen. Langzaam verschijnt er een zekere vorm van rust over haar heen.
“Perfect”, reageert de stalker, terwijl er meerdere screenshots worden opgeslagen.
Met een flinke plof laat Sofie haar schooltas op haar bed vallen. Ze is eindelijk thuis en verlost van de meest vreselijke schooldag die ze ooit heeft meegemaakt. En dat is inclusief zes jaar aan lessen geschiedenis.
Sofie maakt een rondje door haar kamer, waarbij ze alles controleert. Ze verwacht inmiddels dat ze vanaf nu op een nieuw pesterijtje kan rekenen, elke keer als ze thuiskomt. Maar deze keer is er niets anders. Alles is exact zoals ze het heeft achtergelaten. Zelfs Tijgertje zit netjes op zijn plek. Is dit de stilte voor de storm?
Misschien gunt de stalker haar juist wel even rust omdat ze zich vandaag keurig heeft gedragen naar de eisen die zijn gesteld? Zou het zo werken?
Als Sofie voldoende is gerustgesteld, loopt ze naar de spiegel. Ze doet haar vestje uit en hangt deze even snel over de deurklink. Dan bekijkt ze zichzelf opnieuw. Aan de voorkant is gelukkig nog altijd niets te zien van haar luierbroekje, maar aan de achterkant denkt Sofie een duidelijke bolling te herkennen. Precies waar ze de prop voelt.
“Nog even doorbijten”, denkt Sofie. “Zodra Joy terug naar huis is, kun je je vrijheid weer pakken.”
Niet dat Sofie weet hoe ze dat gaat doen. Zolang ze niet weet wie haar stalker is, is het ook moeilijk om te bepalen wie ze kan vertrouwen en wie niet. De kans dat ze dit alleen gaat kunnen oplossen is klein. Daarnaast is Mia de enige die ze van haar verdachtenlijstje heeft kunnen schrappen en dat is precies de persoon die Sofie liever niet om hulp zou vragen. Die zal daar ongetwijfeld iets voor terug willen. Nee, bedankt..
Sofie besluit om haar broek en onderbroek uit te trekken. Ze weet dat het luierbroekje nog lang niet uit mag. Maar het voelt beter om dat niet langer te koppelen aan haar dagelijkse kleren dan echt nodig is. Hier is toch niemand die het ziet. Ze vouwt haar kleren netjes op en ze verdwijnen op de stapel voor de was.
Voorzichtig voelt Sofie daarna aan het broekje. Ondanks dat hij goed gebruikt is, zijn er nog aardig wat droge stukken. Gelukkig maar, want Sofie denkt niet dat ze nog vier uur lang kan ophouden. De wc is tot die tijd verboden terrein. Zolang ze maar niet in haar kleding kan lekken, moet dat wel goedkomen. Hoe irritant het ook is.
Terwijl Sofie in haar hoofd uitrekent hoeveel uren er nog te gaan zijn tot maandagochtend, wordt er op haar deur geklopt. Zonder dat er op antwoord wordt gewacht, wordt de klink naar beneden gedraaid. Als door een wonder klemt de deur even, waardoor de geschrokken Sofie precies genoeg tijd heeft om haar vest van de deurklink te graaien en die om haar middel te slaan. Alweer kan ze maar net voorkomen dat iemand haar in haar luierbroekje ziet.
“Sofie?”, vraagt Dimi, terwijl hij de deur opent en zoekend naar binnen kijkt.
“Ik ben me aan het omkleden!”, roept Sofie snel. Maar Dimi staat al zo goed als binnen. Hij schrikt zichtbaar en beseft dat hij een ongemakkelijke situatie heeft gecreëerd.
“Sorry, ik had even moeten wachten”, zegt hij, terwijl hij probeert weg te kijken.
“Geeft niet”, zegt Sofie, terwijl ze goed als het kan haar vestje als bedekking probeert te gebruiken. Ze ziet hoe Dimi naar haar blote benen kijkt en weet niet goed hoe ze zich nu moet opstellen.
“Ik kwam alleen even vragen of je mee gaat hardlopen?”, zegt Dimi.
“Nee, sorry, dat lijkt me echt geen goed idee”, zucht Sofie. Ze baalt. Heeft ze eindelijk eens de kans om tijd met Dimi alleen door te brengen..
“Hoezo niet? Voel je je niet lekker?”
“Jawel, maar..”, stamelt Sofie. Terwijl ze het zegt, beseft ze al dat ze zich in de nesten aan het werken is.
“Oh, ik hoor het al. Je durft niet.”
“Tuurlijk wel.. maar..”
“Nou, dan kleed je maar om. Haal me boven maar als je er klaar voor bent.”
Dimi doet de deur achter zich dicht en laat Sofie alleen. Ze vloekt inwendig. Een keer of twintig. Hoe komt ze toch elke keer weer in precies de verkeerde situatie op precies het verkeerde moment terecht? Ze kan toch niet gaan hardlopen in een nat luierbroekje?
Gefrustreerd gooit Sofie haar vestje op haar bed. Wat moet ze nu doen? Ze wil niets liever dan een rondje hardlopen met Dimi. Ook al is ze er niet zo goed in, toch wil ze graag tijd met hem doorbrengen. Ze vindt hem oprecht leuk, maar ze wil Fleur ook niet jaloers of kwaad maken. Fleur houdt niet van hardlopen, dus dit zou de perfecte oplossing zijn.
Maar nu? Ze stinkt al, dus hij gaat haar ongetwijfeld ruiken. Bij het rennen zal het broekje vast nog wel meer dan normaal kraken, dus hij zal het ook nog horen. En als ze haar normale renkleding aandoet, dan gaat hij alles zien. Zo’n strak loopbroekje laat weinig aan de verbeelding over. Zeker nu ze nat is.
Met tranen in haar ogen gaat Sofie door haar kledingkast, wanhopig op zoek naar een outfit die haar zou kunnen redden. Ze kan niet wéér uit de toon vallen. Dan kan ze het hier hoe dan ook vergeten. Ze kan niet falen. Er moet een oplossing mogelijk zijn. Het moet gewoon!
Uiteindelijk denkt Sofie een oplossing gevonden te hebben. Ze heeft een pyjamabroekje met pijpjes die tot halverwege haar bovenbenen komen. Die zit altijd erg ruim. Eerst trekt Sofie een strakker renbroekje aan om ervoor te zorgen dat de natte luier op zijn plek blijft zitten. Als ze het pyjamabroekje daar overheen doet, valt er eigenlijk niets meer te zien.
Sofie kleedt zich snel verder om en spuit een klein kapitaal aan deodorant en parfum op. Zelf blijft ze de zure geur ruiken, maar misschien is het net genoeg om anderen af te leiden. Ze zal er maar op moeten hopen. Gewoon een kort rondje rennen en zo snel mogelijk terugkomen. Daar moet ze op inzetten. Of hopen op regen?
Nadat Sofie haar hardloopschoenen aan heeft gedaan, is ze er zeker van dat ze het zo wel even vol moet kunnen houden. Ze stapt de gang op en doet haar slaapkamerdeur dicht. Ze sluit bewust niet af. Dat heeft toch geen zin. Iemand die kwaad wil doen, komt blijkbaar toch wel binnen.
Sofie volgt de trap naar de zolder waar de slaapkamer van Fleur is. Ze groet Dimi, die op bed zit en met zijn telefoon bezig is. Hij zal wel controle van Fleur hebben. Dimi en Sofie groeten elkaar kort en Sofie kijkt de slaapkamer eens rond. Het is verbazingwekkend hoe groot de zolderkamer is. Sofie is blij dat ze die huur niet hoeft op te brengen. Dat is de mazzel die Fleur heeft met een vader in het vastgoed. Het zit haar maar mee.
Wat Sofie wel stoort is dat de loper, die op alle slaapkamersloten past, hier gewoon open bloot aan een haakje hangt. Zelfs met een labeltje erop. Nee, veiligheid voor alles!
“Ben je er klaar voor?”, vraagt Dimi.
Sofie wil met heel haar wezen roepen dat ze dat niet is, maar knikt uiteindelijk maar schaapachtig van wel.
Terwijl Dimi zijn telefoon opbergt in een grote sporttas en die in een kast zet, valt Sofie iets anders op. Een foto van Dimi en Renée, op een van de vele kastjes van Fleur. Ze loopt erheen en pakt de foto even op. Ze lijken best wel schattig samen.
“Dus Renée is jouw zusje?”, vraagt Sofie.
Dimi zit op één knie bij de kast en doet deze op slot. Dan draait hij zich om naar Sofie en ziet haar met de foto. Hij glimlacht.
“Ja, die wijsneus is echt mijn zusje. Geloof me, ik heb het mijn ouders vaak genoeg gevraagd.”
Sofie moet lachen. Ze lijken qua uiterlijk inderdaad niet veel op elkaar. Voorzichtig zet ze de foto terug op het kastje.
“Zullen we dan maar?”
“Als het echt moet..”
“Ah, kom op! Niet zo slapjes. Frisse lucht zal je goed doen. Dan kun je er dit weekend ook weer flink tegenaan in de kroeg.”
“Oh, nou ik drink eigenlijk niet”, bekent Sofie, terwijl ze Dimi naar beneden volgt.
“Waarom niet? Hou je niet van een goed wijntje?”
“Lang verhaal”, zucht Sofie. Iets voor een andere keer.
Even later lopen ze de oprit op. Dimi roept nog even snel naar Fleur en Puck in de woonkamer, zodat ze straks ook weer naar binnen kunnen. Aan de andere kant van de oprit stapt Spoor net uit zijn auto. Hij draagt een doos boodschappen onder zijn arm en ziet er chagrijnig uit.
“Middag”, bromt hij richting Sofie en Dimi, die hem beleefd teruggroeten.
“Niets van aantrekken”, zegt Dimi, zodra Spoor zijn voordeur dichtslaat.
“Vroeger was hij heel anders”, vervolgt hij, terwijl ze voorzichtig aan hun rondje beginnen.
“Echt? Ik ken hem niet anders dan chagrijnig”, reageert Sofie.
Ze heeft nu al spijt. Althans, dat had ze al voor ze vertrokken. Maar nu ze is begonnen met rennen merkt ze pas echt hoe zeer dat luierbroekje begint te schuren.
“Ja, hij was echt zo’n overdreven vrolijke leraar. Heb hem zelf nog gehad. Maar dat is helemaal veranderd toen zijn vrouw is gestorven”, legt Dimi uit.
Sofie bewondert hoe makkelijk Dimi kan rennen en praten tegelijk. Het kost haar bijna alle energie die ze nog heeft om er zelf iets uit te stotteren.
“Oh, ja, dan snap ik het wel. Ik kan me voorstellen dat zoiets ergs je verandert.”
“Ja, zij was ook leraar bij ons. Mevrouw de Waal. Echt een schat van een vrouw. Zij gaf les bij de Engelstalige opleidingen. Twee weken voor hun bruiloft, is ze ineens overleden. In plaats van een trouwfeest, moest hij ineens een uitvaart regelen.”
“Wat ontzettend rot voor hem.”
Voor het eerst voelt Sofie een beetje medelijden en spijt richting Spoor. Misschien is die man toch zo slecht nog niet. Je zou het maar moeten meemaken. Wat een hel moet dat zijn.
Ook het hardlopen bleek een hel, maar dan voor Sofie zelf. Dimi zei dat ze het bij vijf kilometer zouden houden, maar tegen het einde bedacht hij zich. Een klein extra rondje. Uiteindelijk hebben ze er volgens de stappenteller ruim zeven kilometer over gedaan om weer thuis te komen. Dimi leek er geen enkele moeite mee te hebben. Hij was wat bezweet, maar dat vond Sofie alleen maar extra aantrekkelijk.
Zijzelf was een bende. Een stinkende bende, die alleen maar blij was dat het was afgelopen. Haar dijen leken in brand te staan en al haar energie was verdwenen. Zo snel en beleefd als ze kon heeft ze afscheid genomen om zich te douchen en om te kleden. Dat kon gelukkig snel, aangezien het bijna kwart over zeven was bij thuiskomst.
Voor de zekerheid heeft Sofie nog een kwartier op haar kamer gewacht, voordat ze op de badkamer eindelijk dat natte broekje uit kon trekken. De woorden ‘enorme opluchting’ hebben sinds Sofie in Maastricht is komen wonen steeds maar weer een nieuwe betekenis gekregen. Ze is snel onder de douche gestapt, waar ze haar pijnlijke dijen en billen met liters bodywash heeft ingesmeerd.
Na precies een kwartier is ze afgedroogd en omgekleed terug op haar kamer. Het schone luierbroekje dat ze nu draagt, voelt vreemd genoeg ontzettend fijn. Zacht en schoon. Op de één of andere manier ook fris en braaf. Bij het douchen kwam Sofie duidelijk rode plekken tegen en die voelen nu een beetje verzacht. Gelukkig maar, want luieruitslag zou echt de laatste druppel zijn.
Als ze naast Tijgertje op het bed gaat zitten, merkt Sofie pas echt hoe rustig ze is. Ze heeft alles gedaan wat ze moest doen. Leuk of niet, maar haar taak is volbracht. Op de één of andere manier vindt Sofie het fijn om braaf te zijn. Misschien is ze gewoon een pleaser, of heeft ze het ergens aan overgehouden dat vroeger is gebeurd.
“Veilig”, zegt ze zachtjes tegen Tijgertje. “Waarom voelt dat nu zo?”
Omdat de stalker nu geen reden heeft om nog iets met haar uit te halen, waarschijnlijk.
Sofie staart naar bureau en merkt dat die nieuwsgierigheid nog steeds in haar leeft. Die drang om te willen weten hoe het voelt. Hoe het smaakt.
Terwijl Sofie voor het bureau knielt, kijkt Tijgertje alleen maar naar de gordijnen. Oké, hij heeft weinig keuze, want hij is nu eenmaal met zijn gezicht naar die kant neergezet. Maar hij ziet het wel. Sofie heeft geen idee. Geen flauw benul van de kleine camera, verstopt bij de gordijnstang.
Aan de andere kant van die verbinding kijkt de stalker geamuseerd naar de beelden uit de kamer van Sofie. Hij of zij ziet hoe Sofie de speen uit de verstopplek haalt en daarmee op bed gaat zitten. Ook op zo’n afstand is de nieuwsgierigheid op het gezicht van Sofie goed te zien. Net als de twijfel.
“Oké, vooruit dan maar”, zucht Sofie, voordat ze de speen in haar mond stopt.
Voorzichtig laat ze zich achterover in bed vallen, met Tijgertje weer terug in haar armen. Langzaam verschijnt er een zekere vorm van rust over haar heen.
“Perfect”, reageert de stalker, terwijl er meerdere screenshots worden opgeslagen.
luierdikkie
ik ben eigenlijk nog heel klein
Snakebite
Superlid
Zo! Nog maar drie en dan zijn we alweer bij het slot. Tijd voor een laatste poll.. zie bovenaan het topic.
Precies hoe het bedoeld is!
Ahw, dankjewel! Enorm gewaardeerd!
Thanks!
Heb het even aangepast; de tekst was niet volledig duidelijk. De mini-camera zit niet in Tijgertje, maar hangt verstopt bij de gordijnen.
Dankjewel, betekent veel!
Precies hoe het bedoeld is!Ja, maar de tijd van vermoedens is nu wel zo'n beetje voorbij. Laat maar horen!Waaattt, nu nog even bedenken wie het is.. ik heb al wel mn vermoedens, maar twijfel een beetje, dus dat wordt wachten op het volgende deel.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooi hoofdstuk weer.
Wat betreft de dader(s) zou zeggen dat het een complot is.
Hoop dat Sofie wraak neemt, kan ook een plot zijn voor een nieuw verhaal
Wat betreft de dader(s) zou zeggen dat het een complot is.
Hoop dat Sofie wraak neemt, kan ook een plot zijn voor een nieuw verhaal
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
Escorte Sofie Gent | Volwassen Baby's / Luierliefhebbers | 36 |