H6, Verheldering
De avond valt en het is tijd om naar bed te gaan. Natalie heeft al een luier op het bed gelegd, zodat ik er niet omheen kan. "Ik wil niet dat je lacht, Natalie. Echt. Anders kan je het echt vergeten". Ze glimlacht, "het is voor je eigen bestwil hoor. En ik zal je helpen, zodat hij goed vastzit". Het voelt enorm kleinerend en vernederend om op bed te liggen en een grote luier om te krijgen. Toch, zodra de plakkers goed vast zitten, voelt het comfortabel en toch enigszins bevredigend. "Het zit wel lekker denk ik, aan je gezicht te zien". Ik kan dat zeker niet ontkennen maar het is niet de bedoeling dat ik elke dag een luier zou dragen, laat staan gebruiken. Nee. Dat is niets voor mij.
We praten nog wat voordat we gaan slapen. Natalie is blij dat haar huidige baan stopt. Nu heeft ze eindelijk een tijdje rust en tijd voor haarzelf voordat ze bij haar nieuwe werkgever begint. Dat heeft ze na jaren werken eigenlijk nooit gehad. Ze slaapt vrijwel direct nadat het nachtlampje uit gaat.
De luier voelt comfortabel en zorgt ervoor dat ook ik snel in slaap val. Weer beland ik in een nieuwe droom. Ik kruip door de kamer . Daar loopt Sanne weer, ze is druk bezig met poetsen en laat mij vrij rondkruipen door het huis. Dan gaat ineens de deurbel. "Niet weer hé. Alsjeblieft laat het niet hem weer zijn". Al snel wordt er ook op de ramen geklopt... ik zie daar een man staan, hij lijkt iets ouder dan Sanne. "Ga weg, ik wil dit niet. Laat me met rust", roept Sanne. "Je hebt een vrouw thuis, ga daar heen". "Nee Sanne, nee, ik wil alleen even praten. laat me binnen, heel eventjes maar".
Ik zie hoe Sanne voorzichtig naar de deur loopt en deze met het kettinkje op de deur open doet. Het gesprek tussen hun kan ik niet goed horen. Het enige wat ik kan opvangen is dat de man veel verteld en door de antwoorden van Sanne al snel geïrriteerd lijkt te raken.. Even later loopt hij snel de oprit af en mama komt geëmotioneerd terug. Ze doet de gordijnen dicht. Daarna pakt ze mij meteen vast en gaat op de bank zitten. "Er is niets aan de hand hoor schatje. Hij laat ons binnenkort vast wel met rust". Ik weet niet wie die man was maar het lijkt er op dat hij haar graag wilt zien, alleen is dat niet wederzijds.
De droom vervaagt langzaam weer en ik slaap weer diep verder. De volgende ochtend voel ik dat mijn benen wijder uit elkaar worden gedrukt, door de dikke luier die ertussenin zit, hij voelt opgezwollen en koud. Met mijn hand voel ik het plastic, wat zachtjes kraakt. De luier is inderdaad vrij dik geworden, ik heb het weer niet droog kunnen houden. Eigenlijk zouden mijn gedachten dit moeten verafschuwen maar dat gebeurt niet. Het voelt een beetje klam, maar voor de rest voelt die dikke luier lekker zacht.
"Ach, ik zie dat mijn kleine mannetje het niet droog heeft gehouden vannacht". Natalie lacht wanneer ze het zegt. "Ik ben niet je kleine mannetje hoor. Ik heb gewoon wat problemen met mijn nachtrust". "Ja, ja. Nou trek maar uit en ga maar douchen. Ik ruim deze wel even op. Het staat je stiekem wel goed hoor", giechelt ze. De eerste keer dat ik in bed plaste was ze boos, maar nu? Nu vond ze het ergens wel leuk dat ik in een natte luier wakker wordt?
Aangezien ik sinds kort elke nacht een luier draag, lijkt dit wel te werken als een soort trigger. Waar ik eerst eens in de paar weken een droom had, heb ik dat nu elke nacht. Maar bij deze dromen lijkt alles een beetje hetzelfde. Elke keer is het een vrij korte droom van die ene vreemde man. Die man komt elke keer langs, laat cadeau's achter, bespied Sanne of zorgt ervoor dat, wanneer Sanne met mij in de kinderwagen aan het wandelen is, precies langs komt gelopen om te praten. Soms slaat hij een arm om haar heen, waar ik al snel merk dat Sanne dat helemaal niet fijn vindt. Sanne laat ook weten dat ze hier niet van gediend is en ze slaat of duwt die man dan ook vaak aan de kant.
Het is een vreemde gewaarwording om deze man in zoveel verschillende dromen hetzelfde te zien doen. Sanne lijkt ook met de droom er wat onverzorgder uit te zien. Het huishouden lijkt er ook onder te leiden. Ook blijven mijn vieze luiers langer aan. Het verschonen lijkt ze wel eens te vergeten.
Terug in de normale wereld wordt ik ondertussen elke ochtend nat wakker. Die luiers zijn wel echt nodig blijkbaar. Het lijkt wel dat hoe heftiger de droom is, hoe voller mijn luier in de ochtend is. Op een koude avond zitten Natalie en ik tegen elkaar aan op de bank. "Weet je, laatst heb ik best vreemd gedroomd", zegt Natalie uit het niets. "Alsof ik heel bewust terug in de tijd ging. Alles leek precies hetzelfde, de straat, het huis. Alsof er een oude film in mijn hoofd werd afgespeeld". Ik kijk haar verbaasd, maar ook wel geschrokken aan. "En waar droom je dan over als ik vragen mag? Wat zie je?" "Nou het zijn meerdere dromen geweest, verspreid over een aantal weken hoor. Maar gek genoeg volgen ze elkaar in een soort chronologische volgorde op. Echt. Het is alsof ik er zelf bij ben maar geen beslissingen kan maken. Ik volg een beeld in mijn gedachten, het is lastig uit te leggen. Maar ik woon in hetzelfde huis, met een zoontje, mijn man heeft mij verlaten, hij had blijkbaar al een langere tijd een andere vrouw in een dorp verderop. HIj is daar mee verder gegaan. Sinds ik alleen ben, staat de buurman vaak voor de deur. In de eerste dromen leek hij nog aardig en was alle hulp goed bedoeld. het lijkt alsof de buurman zich aangetrokken voelt tot mij". Ze lacht, "Ik meen het. In de droom staat hij vaak voor de deur en wilt graag binnen komen. In een van de eerste dromen had hij zelfs bloemen en wijn mee".
"Maar met de nacht wordt hij meer opdringerig, hij wilt binnenkomen, hij houdt me in de gaten en hij valt mij steeds vaker lastig. Ook raakt hij mij ongewenst aan. En dat terwijl zijn vrouw gewoon thuis zit. Het voelt zo naar, ookal is het maar een droom. De afgelopen nacht heb ik hem uitgescholden, toen liep hij boos weg".
Ik praat mee en doe alsof ik zeer verbaasd ben. Dat ben ik eigenlijk ook, ik ben dus niet de enige! Natalie heeft precies hetzelfde, alleen dan als Sanne en ik als Gerrit. Het is eigenlijk niet te bevatten. Toch wil mijn eigen geheim nog niet kwijt. Ik wil vanavond extra goed op die man letten. Ik wil zeker weten dat het om Piet gaat en wat hij van Sanne wilt. Pas als ik dat weet, vertel ik het.
Diezelfde nacht is het zover. Ik trek een luier aan en wacht. Ik ben echt benieuwd of ik iets ga zien van Piet. Ik wil ontdekken wat zijn rol in dit verhaal is. Het lijkt niet echt te gebeuren, misschien teveel spanning in mijn lichaam. Ik ontspan, doe wat ademhalingsoefeningen en al snel komt de woonkamer weer in beeld. Het is gelukt, de droom start weer. Sanne ziet er nog meer verwaarloosd uit dan de vorige keer. De gordijnen zijn nog dicht, of misschien houdt ze die expres wel dicht. Sanne houdt mij goed vast. Dan wordt er weer aangeklopt. Ze neemt mij op haar armen mee naar de deur. Zodra ze die open doet, zie ik het al snel. Dat gezicht is inderdaad dat van Piet maar dan vele jaren jonger. Hij staat er nogal ongemakkelijk bij, starend naar Sanne en haar lichaam. Alsof dat het enige is wat hij wilt. "Nou. Wat doe je nog hier? Was ik de vorige keren niet duidelijk genoeg Piet? Wegwezen, ik wil niet dat je hier komt. Je hebt een eigen vrouw en ik hoef niks meer van je te hebben. Ik wil dat je mij met rust laat. En wel nu!", zegt Sanne boos. Piet kan zich niet inhouden en komt de richting de deur gelopen. "Ach, niet zo gemeen doen. Gerrit hoort dat ook allemaal". Hij steekt zijn arm uit om mij aan te raken maar ik zie dat Sanne dat absoluut niet wilt. "Afblijven! Ik wil niet dat je hem aanraakt. Oprotten nu. Anders wordt ik echt boos". Sanne lijkt het te menen.
"Oke oke, ik ga al", Piet merkt dat hij geen kans maakt. De deur gaat dicht en Sanne houdt mij dicht tegen haar aan. "Maak je maar niet druk lieverd. Hij doet niks. En nu komt hij hopelijk niet meer terug." Nu ik zo dicht bij Sanne ben, zie ik voor het eerst een ketting die ze omgeeft. Het is dezelfde ketting van de foto, met dat mooie kristal. Dit is voor mij een bevestiging dat deze dromen geen dromen zijn maar een beeld in het verleden. Dit is te realistisch om te dromen.
De volgende ochtend wordt ik weer wakker. Mijn luier is zeiknat. Het lijkt alsof ik niet alleen de beelden van Gerrit voor mij zie, maar dat ik mij ook zo ga voelen en gedragen.
Ook Natalie lijkt haar moederrol door de nachtelijke gebeurtenissen steeds verder op zich te nemen. Elke ochtend dat ik wakker wordt in een natte luier, spreekt ze mij kinderlijk aan. Ze verschoont mij elke keer zonder een slecht woord. Alsof ze het helemaal niet erg vind dat ik luiers draag en ze ook daadwerkelijk vol plas. Haar houding vind ik veranderden. Ze is zachter, liever. Een echte verzorgende moeder. Sterker nog, haar stem lijkt steeds meer op die van Sanne. Maar dat kan ik mij ook verbeelden natuurlijk.
