Verhaal Klaar 24 uur lang...

[Little Endy]

Dit is een vervolg op de short 'Zoete vriendschap', maar het is deze keer wel een echt verhaal met 3 hoofdstukken. In dit verhaal is een groot deel van mijn fantasie toegepast. Dezelfde personen zijn al bekend hier. Ik hoop dat jullie 'm leuk vinden!

1
Ik verveelde me te pletter. Ik moest in mijn eentje op het huis passen. Ja, in mijn eentje, want de huispoes was een engel geworden wegens nierproblemen. Ze was toch al oud, dus ik vermoedde al dat het niet goed zou aflopen. En mijn moeder was anderhalve week met vakantie wegens haar werk, dus ik had genoeg tijd voor mezelf. Daar was ik nou weer net wel blij mee. Ik kon vrienden uitnodigen (al had ik er eigenlijk best weinig), stiekem naar sciencefiction-films kijken, enorm veel fastfood halen, en natuurlijk ook... klein zijn! Daar was ik pas echt blij mee, dat ik dan niet de wc hoefde te gebruiken omdat alles toch al in de luier zou eindigen.
Er werd op mijn deur geklopt. Ik schrok me wild, want ik stond voor mijn raam een beetje weg te dromen over wat ik allemaal zou doen tijdens mijn anderhalve week alleen. Ik keek uit het raam, en het was Lucas. Ik besloot maar gauw open te doen, want Lucas is gewoon mijn beste vriend.
“Hoi!” riep ik, toen ik de deur opendeed. “Kom maar binnen.”
“Leuk hè?” zei Lucas, “onverwachts bezoek in je huis.” Hij had allerlei tassen bij zich.
“Wat leuk dat je eens bij me wilt gaan logeren, blondje” zei ik. Dat laatste was één van zijn vele koosnamen.
“Dat vind ik nou ook, Mimi!” zei Lucas blij, terwijl hij me groette met een stevige knuffel. “Laten we alvast bespreken wat we gaan doen.” We liepen samen naar de woonkamer en namen plaats op de grote sofa.
“Weet je, Lucas” zei ik, “wat ik best wel lang wil, is dat wij eens 'echt' broer en zus van elkaar zijn. Wat dacht je daarvan?”
Lucas werd een beetje stil van verbazing. Hij wist niet wat hij hierop moest zeggen.
“Dat jij dan ook daadwerkelijk klein mag zijn!” zei ik blij. “Dan ben ik je zus en zal ik goed voor je zorgen en je zoveel mogelijk aandacht geven. Wat vind je ervan? Mag het?” Ik hoopte maar van harte dat het wel mocht.
“Ja” zei Lucas zachtjes in mijn oor. Ik was zo ongelooflijk blij, ik sprong van de bank en deed nog even mijn blije sprong en serie aan gebaren. Hierna nam ik Lucas in mijn armen en liep naar mijn kamer, waar ik hem, eens aangekomen, op het bed neerlegde en volledig uit wilde kleden, totdat ik achter iets best fijns kwam.
“Wat goed dat je al een luier aan had, mijn jongen” zei ik, terwijl ik de rest van zijn algemene kleding uitdeed en de luier controleerde. “Die kan nog wel even mee.” Ik keek op de klok aan de muur en zag dat het al 10 voor 12 was, dus ik moest Lucas snel omkleden waarna ik de rest van mijn kleine plannetje wilde gaan bespreken.
Ik pakte een ander T-shirt en broek uit de kast en trok deze bij Lucas aan, en het beste van alles was dat ze gelukkig pasten, ondanks het feit dat ze wel wat aan de grote kant waren.
Ten slotte ging ik zelf op het bed zitten en nam Lucas op mijn schoot, zodat ik de rest nog even kon bespreken.
“Marcelien, mag ik eens iets vragen?” vroeg Lucas.
“Ga je gang” zei ik.
“Gezien ik nu volledig als een baby gekleed ben” zei Lucas, “moet ik me dan ook zo voordoen?”
“Hoe raad je het!” lachte ik. “Dat heb je helemaal goed. Je moet je voordoen als een kindje van 21 maanden, dus dat je de volgende dingen nou net weer niet goed kan: lopen, eten, drinken, praten, dus je moet je ook verspreken, en dat soort dingen. Bovendien ween je bij vrijwel iedere situatie die niet fijn is en ben je ook niet zindelijk. Ben ik helder?”
Lucas knikte en gaf mij een knuffel.
“We starten vanaf 12 uur, en het duurt zo'n 24 uur dat je zo mag doen” zei ik. “Ik zeg wel wanneer je mag beginnen, goed? Kijk maar eens tussen je bagage wat je allemaal echt nodig hebt straks.”
Lucas keek gelijk in zijn grootste tas, waar hij een serie babykleding van zijn eigen maat uit haalde en deze sorteerde.
“Van papa gekregen” zei Lucas. “Mooi hè?”
Ik knikte en liet hem verder in zijn tas kijken, waar ook nog eens wat extra luiers, zijn tandenborstel, deken, knuffel en speentje uit kwamen.
“Is alles in orde?” vroeg ik.
“Reken maar” zei Lucas. “Trouwens, waar is de poes?”
“In de hemel” zei ik, terwijl ik naar het raam toe liep en naar de helderblauwe hemel keek, waar de zon goed scheen. “Ze was al oud, en nu kan ze zoveel spelen als ze wilt met de andere katten in de hemel.”
“Het spijt me voor je verlies” zei Lucas, terwijl hij weer naar me toe kwam en me een stevige knuffel gaf. “Maar voor de poes is het misschien wel beter zo, zonder onze drukte straks.”
“Da's waar” zei ik, terwijl ik Lucas terug in mijn armen nam en we nog zo'n 8 minuten op het bed bleven zitten totdat het écht precies 12 uur was, toen zei ik:
“En nu starten we!”
Dit werd nog best wel spannend, dachten ik en Lucas allebei...

 

[bosma22]

Leuk steuk ben benieuwd naar het vervolg

 

[DatDiaperDoh_]

!1

 

[Little Endy]

2
Ik liep met Lucas in mijn armen naar beneden en zette hem in de box neer die ik ruim van tevoren klaar had gezet, zodat ik de lunch kon voorbereiden.
“Blijf maar hier, oké?” zei ik. “Ik ben even de lunch aan het voorbereiden, dan kun jij lekker spelen in de tussentijd.”
Lucas knikte verlegen en ik liep naar de keuken, waar ik wat borden, een tuitbeker en een fles uit de koelkast pakte en in de koelkast keek wat er allemaal te eten was. In ieder geval ruim voldoende voor anderhalve week alleen thuis zijn. Net als in de ijskast.
De lunch werd de gewoonlijke lunch: een beetje brood, wat citroenwater en een koekje. Ja, dat laatste nam ik altijd nadat ik mijn brood op had, omdat ik ten eerste altijd honger heb, en ten tweede aan moet komen.
Ik bracht de borden met de belegde boterhammen naar de eettafel en kwam niet veel later ook terug met het drinken dat erbij hoorde. De koekjes had ik in mijn binnenzak gestopt en ik had dus ook mijn hesje dichtgeritst omdat ik het nog even geheim wilde houden.
“Lucas, kijk eens wat er allemaal op tafel staat!” zei ik, toen ik Lucas de box uit tilde en hem naar de eettafel bracht.
“Dat is lekker!” zei Lucas blij, terwijl ik hem in zijn stoel zette en het tafeltje ervan naar voren klapte. Ik deed hem ook gelijk een slab voor, zodat zijn kleding ook nog schoon bleef.
Ik ging ook maar op mijn eigen stoel zitten en deed mezelf een katoenen servet voor, zodat dat er iets volwassener uitzag en meer bij mijn kledingkeuze paste.
“Wat wil je liever?” vroeg ik. “Dat we allebei tegelijk zelf eten, of dat ik zelf eet en in de tussentijd wat brood aan jou geef?”
“Jij geven” zei Lucas. “Wat is dat op brood?”
“Jam en hagelslag” zei ik, “dat vind ik lekker bij elkaar.” Ik pakte mijn eigen broodmes en sneed Lucas' brood in meerdere kleine vierkantjes die perfecte symmetrie hadden. Niet te scheef dus.
Hierna begon ik zelf met het eten van mijn eigen brood, en gaf ik Lucas tegelijkertijd zijn brood, vierkantje voor vierkantje. Al bij het eerste vierkantje zag ik een brede lach op Lucas' gezicht verschijnen, betekenend dat de combinatie aan beleg goed door mij was uitgekozen.
“Is heel erg lekker” zei Lucas, toen ik hem het laatste vierkantje brood gaf.
“Dat is het zeker” lachte ik, toen ik aan mijn drinken begon, welke ik redelijk snel op de helft had omdat ik Lucas ook nog te drinken moest geven.
Ik nam Lucas op mijn schoot en gaf hem zijn fles tot op de helft.
“Ik heb nog iets voor je” zei ik, “wat jij denk ik heel lekker zal gaan vinden.”
“Wat dan?” vroeg Lucas nieuwsgierig.
Ik ritste mijn hesje open en haalde één van de twee koekjes uit mijn binnenzak, die ik vervolgens aan Lucas gaf.
Lucas genoot duidelijk van zijn koekje, dus ik pakte de andere uit mijn binnenzak en at hem zelf op. Lekker, met kleine witte chocoladepiezeltjes erin.
Nadat we dan ook nog eens de andere helft van ons drinken op hadden, knuffelden we nog even met elkaar. Dat doen broers en zussen met een hechte band altijd.

Ik had Lucas weer eens in de box gezet, want ik moest de boel nog even afwassen. Dat vond ik veel fijner dan die onhandige afwasmachine, want ik wilde leren om milieubewust te leven. En dat kan niet als je moeder te erg van de onnodige apparaten in huis is.
Ik voelde in de tussentijd dat ik moest urineren, dus dat liet ik maar lopen. Ik had toch altijd een hekel aan wc's, ongeacht of ze van een woonhuis of openbaar waren.
Toen ik bijna klaar was met het laatste bord, schrok ik zo erg van Lucas uit de woonkamer dat ik het bord in de afwasteil liet vallen. Gelukkig was het bord nog heel en kon ik hem nog even snel afdrogen en wegzetten voordat ik in kon grijpen.
Lucas was in de woonkamer heel hard aan het wenen, en dat raakte mij best wel, want ik probeerde intussen mijn eigen tranen in bedwang te houden.
“Wat is er aan de hand, lieffie?” vroeg ik liefkozend.
“Ik lang alleen” snikte Lucas, “niet leuk. Ik bij jou zijn.”
“Dan is het maar goed dat ik al klaar ben met de afwas” zei ik, toen ik Lucas uit de box op mijn schoot nam en hem zijn speentje gaf. “Wat zielig dat ik dan niet realiseerde dat jij je zo alleen voelde.” Ik nam hem dicht tegen me aan en streelde hem over zijn rug.
We waren nog lang aan het knuffelen, want ik vond het zo ongelooflijk gezellig dat ik eindelijk eens een soort van klein broertje had.
Ineens had ik een idee. Ik legde mijn rechterhand voor mijn ogen en zei:
“Hè? Waarom is de woonkamer er niet meer?”
“Mimi?” zei Lucas. Ik deed natuurlijk alsof de woonkamer er niet meer was, want na een tijdje haalde ik mijn hand voor mijn ogen vandaan en zei:
“Koekoek! Grapje! Alles is er weer!”
Lucas moest hierom lachen, en om hem nog harder te laten lachen kietelde ik hem over zijn buik.
“Ik zou toch nooit in zo'n leeg universum willen leven zonder je?” zei ik, waarna ik tenslotte een zoen op Lucas' buik plakte.
“Jij lief” zei Lucas, terwijl hij mij een zoen op mijn wang gaf, door zijn speentje heen.
“Trouwens, ik ben zo weer terug” zei ik, terwijl ik Lucas terug in de box zette. “Even mijn natte luier verwisselen, want dat voelt niet echt lekker.”
Ik liep naar de wc en verwisselde daar mijn luier, en de gebruikte luier kon ik zo compact mogelijk maken zodat hij in het prullenbakje voor het maandverband en zo paste. Ik wilde hierna mijn handen aflappen toen ik Lucas weer eens hoorde wenen. Zou hij zich weer zo alleen voelen? Ik wist het niet.
Nadat ik mijn handen had afgelapt liep ik terug naar de woonkamer, waar Lucas wel ontroostbaar leek, zoveel tranen kwamen er uit zijn ogen. Ik tilde hem maar weer de box uit, waar ik achter iets kwam dat mij best wel nerveus maakte.
“Het is niet erg” suste ik hem, “maar zo te merken heb je wel flink je best gedaan, mijn jongen. Gelukkig weet ik daar wel de oplossing op.” Zijn luier was dus beladen, en ik snap best dat je dat dan nog niet zo erg gewend bent.
Ik liep met Lucas over mijn schouder naar boven en legde hem neer op een matras met een zeil erover, wat een aankleedkussen moest voorstellen. Ik legde alle benodigde spullen aan mijn linkerzijde neer en trok Lucas' broek naar beneden.
“Ik moet er zelf wel alle moed voor hebben” zei ik tegen mezelf, “en ik hoop dat dit maar goed gaat.” Ik verzamelde alle moed, boog me lichtjes over Lucas en deed nerveus zijn luier uit. Desondanks bleef Lucas wenen, maar het werd allemaal minder toen ik zijn hele streek goed schoonmaakte met meerdere doekjes, hem flink inpoederde en hem na het hele proces een schone luier gaf. Het ging allemaal goed, zoals ik gehoopt had.
Ik liet Lucas nog even op het matras liggen terwijl ik de rest allemaal opruimde en mijn handen nog eens aflapte.
“Gaat het weer een beetje, Lucas?” vroeg ik, toen ik Lucas in mijn armen nam en met hem nog bij me op het bed ging zitten.
Lucas wist niet veel te zeggen, hij brabbelde van achter zijn speentje maar wat willekeurige babywoordjes en knuffelde mij eens goed.
“Misschien moeten we allebei maar even gaan slapen” zei ik, “want ik voel me ook best wel moe.”
“Ik ook moe” mompelde Lucas, waarna hij gaapte en hij mij ermee aanstak.
“Dan zijn we het tenminste allebei over iets eens” zei ik, waarbij ik Lucas eerst uitkleedde, en hierna mijzelf, natuurlijk op de luier na, want het was in het huis wel redelijk warm.
Mijn bed stond deels aan de muur, en ik legde Lucas aan de kant met de muur neer, waar ik hem zijn knuffel en deken gaf, zodat hij tenminste beter zou kunnen slapen. Ik lag aan de kant waar ik er makkelijk uit kon, pakte mijn deken met speentje eraan van het nachtkastje, stopte het speentje in mijn mond en sloot mijn ogen. Na 15 minuten lag Lucas echt te slapen en na 30 minuten gold hetzelfde voor mij.

Om ongeveer kwart over 2 werd ik weer wakker door de zon die recht in mijn gezicht scheen. Darn it, dacht ik, de gordijnen vergeten dicht te doen...
Maar de zon was natuurlijk wel de meest natuurlijke manier om wakker te worden. Ik ging mijn bed uit en plenste bij het wastafeltje wat koud water in mijn gezicht, want die was behoorlijk bezweet door de hitte. Dat rare Amerikaanse weer dan ook.
Ik had ook erg de aandrang om te gaan defeceren, dus ik liep naar de badkamer en gooide het daar uit mijn systeem zodat ik mijn luier ook gelijk kon verwisselen.
Dat was eigenlijk wel grappig, hoe ik dan wel op de wc ging zitten als ik moest defeceren, maar altijd mijn luier aan liet zodat het wat makkelijker zou gaan.
Ik liep weer terug naar de kamer, waar Lucas in de tussentijd al wakker aan het worden was.
“Hey Lucas” zei ik, “lekker geslapen net?”
Lucas mompelde weer eens babytaal van achter zijn speentje, maar er verscheen wel weer een lach op zijn gezicht, die perfect bij zijn ijsblauwe ogen paste.
Ik ging op de zijkant van het bed zitten en nam Lucas weer bij me, alsof hij een hele grote knuffel was, zo hecht was ik met hem.
“Net geslapen” brabbelde Lucas, terwijl hij nog wat speelde met zijn deken, die hij bij zich had.
“Ja, ja” zei ik, “we moeten allebei eens goed wakker worden, hè? Dat vind ik dus ook.”
Niet meer dan 5 seconden later voelde ik mijn schoot warm worden, en ik vermoedde al waarom dit het geval was.
“Mimi” zei Lucas, “ik in mijn broek gedaan.”
“Dat merk ik, schatje” zei ik, “ik zal je maar even omkleden en verschonen, hè?” Ik nam Lucas in mijn armen en legde hem weer op het matras neer, waar ik zijn luier en kleding verwisselde. Hij had nu iets kortere kleding aan, die hij zelf had meegenomen.
Niet veel later deed ik de deur naar het balkon van het slot en open en nam plaats op de klapstoel, met Lucas op mijn schoot. Zo konden we heel onze straat zien.
“Mooi hè?” zei ik. “Je kunt zo de hele straat zien. En omgekeerd, natuurlijk.”
Lucas zei niets, hij was al helemaal onder de indruk van hoe groot de straat leek vanaf het balkon. We konden zelfs zijn eigen huis aan de overkant zien, waar niet echt iemand thuis leek te zijn. Nou ja, ik wist wel dat zijn vader en hond er altijd waren, maar die zag ik nu even niet.
Ik keek soms naar de straat en soms ook naar Lucas, hoe hij dicht tegen mij aan gedrukt zat en hoe zijn mooie blonde haren een beetje meebewogen met de wind.
Ik hield wel van dat trouwe gevoel met een beste vriend -nou ja, in dit geval een klein broertje- dicht tegen me aan, want ik werd bijna helemaal warm van binnen, en dat was zeker niet van de zon of mijn blaas.
“Ik hou van je, Lucas” zei ik zachtjes, terwijl ik hem een zoen op zijn voorhoofd gaf.
“Jij ook lief” zei Lucas, die mij een zoen op mijn wang terug gaf. Ik werd er nog warmer van. Daar hield ik van.

Tijd vloog voorbij, waarin niet veel bijzondere dingen gebeurden, maar dat het wel 6 uur werd en ik het avondeten moest gaan klaarmaken.
Ik zat met Lucas op de bank, maar gezien het al 6 uur was besloot ik hem maar weer in de box te zetten en de televisie aan te zetten. Er waren niet veel bijzondere programma's, maar ik zette hem wel op de mensenvriendelijke natuurzender, waar wel meerdere interessante programma's waren.
“Blijf jij even hier, mijn jongen?” zei ik. “Ik ben even eten maken.”
Lucas knikte en richtte zijn blik op de televisie, terwijl ik naar de keuken liep. Ik keek in de koelkast of er nog iets eetbaars was, en gelukkig was dat er ook.
Ik sprokkelde spinazie en aardappelpuree bij elkaar (ik eet nooit vlees) en begon met koken. Ik had toch alleen maar zin in simpel eten, dus het was maar goed dat ik dat nu ook aan het koken was.
Alleen duurde het koken wel iets langer dan ik verwachtte, dus ik stond in de tussentijd maar tegen de muur naast het fornuis aan en zong wat willekeurige liedjes. Niet te hard en niet te zacht, zodat alleen ik het goed kon horen.
Om ongeveer kwart over 6 was het eten eindelijk klaar, dus zette ik het fornuis uit en pakte wat borden en onderzetters die ik naar de eettafel bracht. Ook maakte ik weer een fles en een tuitbeker die deze keer aanmaaklimonade bevatten, en hierna was het eindelijk tijd voor het avondeten.
Ik tilde Lucas uit de box naar zijn stoel en klapte het tafeltje weer naar voren, waarna ik Lucas vervolgens weer een slab voor deed en het bord en de fles op het tafeltje neerzette.
Ik deed mezelf ook weer een servet voor en toen konden we eindelijk echt eten. Terwijl ik zelf mijn eten at, gaf ik tegelijkertijd Lucas zijn eten, lepeltje voor lepeltje. Hij vond het gelukkig ook lekker, net zoals ik, want wie houdt er nou niet van simpel eten.
Na ongeveer 15 minuten waren we alweer klaar en zette ik Lucas weer terug in de box zodat hij zelf weer kon spelen, terwijl ik weer eens de afwas ging doen.
Gedurende de afwas kreeg ik weer de aandrang om te defeceren, welke ik probeerde in te houden. Dat ging redelijk, totdat ik het laatste bord terug wilde zetten, toen gaf mijn sluitspier het op en kwam er een volledige lading in mijn luier terecht, wat op zich niet zo erg was, want ik ging zometeen toch al in bad.
Op hetzelfde moment hoorde ik Lucas weer wenen vanuit de woonkamer, waarschijnlijk betekenend dat hij ook een vieze luier had. Dan gingen we maar toch tegelijkertijd in bad? Dat leek me best wel leuk.
Ik liep naar de woonkamer en tilde de wenende Lucas de box uit, waarna ik hem al troostend naar boven bracht.
“Mijn jongen, je bent niet de enige die zodadelijk echt in bad moet” zei ik. “Ik moet zo ook in bad, en misschien merk je dat wel.”
Ja, soms heb je dat, een broer en een zus van elkaar die allebei nog een luier dragen. Ik ken zoveel mensen die dat hebben, maar niemand die kinderen van 21 maanden en 3 jaar heeft. Ja, ik ben meestal in mijn vrije tijd iemand van 3.
Ik pakte een grote stapel aan kleding, 2 luiers, één grote handdoek en een aantal badspulletjes, welke ik allemaal naar de badkamer bracht en op een plank neerlegde.
Nadat ik zelf eerst uitgekleed was, liet ik het bad vollopen, deed ik mezelf een andere handdoek voor en kleedde Lucas volledig uit, zodat we allebei tenminste klaar waren voor het bad, welke in de tussentijd al bijna vol zat, dus ik voegde een goede hoeveelheid aan badschuim toe, zodat we zeker weten schoner konden worden dan we al waren van het totale aantal lotiondoekjes dat over ons heen was geweest.
Eens in bad pakte ik ook wat badspeeltjes erbij, waar Lucas en ik erg leuke spelletjes mee deden, bijvoorbeeld overblazen met een badeendje of kijken wiens plastic bootje sneller was.
Na ongeveer een half uurtje was ik wel een beetje klaar met het badderen en ging ik er als eerste uit, waarna ik mezelf afdroogde, aankleedde en mijn haar borstelde. Toen ik hier allemaal mee klaar was, haalde ik Lucas uit bad en deed ik precies hetzelfde met hem, en hierna gingen we maar weer op het balkon zitten, kijkend naar hoe de zon onderging.
Buiten was het nog steeds warm, maar nu om ongeveer 7 uur was het wel lekker warm, zodat we tenminste nog even van de warmte konden genieten.
Ik zat weer op de klapstoel met Lucas op mijn schoot, terwijl we allebei doodstil waren van de zon die onderging. Het was zo'n mooi gezicht bij dat bos aan het einde van de straat bij de splitsing van de wegen.
Was hier maar een camera bij of zo, want ik zag er best wel mooi uit met halflange, blonde haren, groene ogen en Lucas op mijn schoot die half-slaperig was door al het kijken.
Ietsje later was ik het kijken een beetje beu geworden en liep ik terug naar de badkamer, waar ik Lucas op de wasmand liet zitten omdat hij toch al erg moe was.
“Wat wij doen?” vroeg Lucas, half gapend.
“Onze tanden poetsen natuurlijk” zei ik, “anders verlies je ze 's nachts, en dat is niet fijn.” Ik maakte in de tussentijd de tandenborstel voor Lucas klaar, waarna ik hem deze gaf en hetzelfde bij mezelf deed.
We hadden ook niet zomaar tandpasta, nee, het was voor kinderen bedoeld omdat het een soort fruitsmaakje eraan had. Best wel lekker eigenlijk.
Na het tandenpoetsen was Lucas zo'n beetje bijna echt in slaap gevallen, dus ik bracht hem maar naar bed, waar ik hem in slaap zong en zelf ietsje later om 9 uur ook naar bed ging, waarbij we lepeltje-lepeltje in het bed lagen, en dat was een best grappig gezicht.

 

[friendly]

Origineel, een verhaal uit het oogpunt van een mama.
Hoop op snel meer!

 

[Little Endy]

Origineel, een verhaal uit het oogpunt van een mama.
Hoop op snel meer!

Eigenlijk vanuit een perspectief van een soort oudere zus (die toevallig DL is :-X) , maar super bedankt voor de reactie! Zaterdag komt er meer.

 

[Little Endy]

Dit is alweer het laatste hoofdstuk van dit verhaal... Groeten uit het leukste vakantiepark van Soest!

3
Ik werd om kwart over 7 wakker van het zonlicht dat in mijn gezicht scheen.
Stik, was het eerste dat ik dacht, ben ik de gordijnen weer vergeten dicht te doen gisteren? Ik stond moeizaam uit bed op, kroop naar de ramen toe en sloot de gordijnen zachtjes, zodat Lucas ook nog even kon slapen.
Lucas zag er zo schattig uit als hij sliep, met zijn gently gesloten ogen en zijn blonde haren die perfect over een deel van zijn gezicht lagen. Zijn speentje lag wel naast hem, dus die heb ik in zijn mond teruggestopt.
Ik draaide me nog even om en sloot mijn ogen, want vroeg wakker worden van de zon is niet echt prettig, moet ik zeggen. Wat dat wel was, was het feit dat ik lekker mijn speentje ook in had, maar tegelijkertijd ook met de deken aan het knuffelen was, wat erg vertrouwd voelde. Alsof ik met mijn (ex-)huispoes aan het knuffelen was, maar ietsjes anders.
Ik schrok wel even van Lucas die in zijn slaap iets zei wat ik niet verstond, want ik was van niemand gewend dat zij in hun slaap zouden praten. Ik draaide me om en legde mijn linkerarm over Lucas heen, want ik vond hem echt lief, en zelfs als hij sliep.
Misschien had ik dat beter niet echt kunnen doen, want Lucas werd binnen enkele seconden wakker en 'corrigeerde' hierna mijn haren vlakbij mijn gezicht, totdat hij zich weer bedacht. Hij lachte van achter zijn speentje en legde zijn hand op mijn linkerwang.
“Hé, ben jij ook al wakker?” zei ik zachtjes. “Dat had ik echt niet verwacht. Goedemorgen, mijn jongen.” Ik deed mijn speentje even uit zodat ik zijn hand kon kussen.
Lucas giechelde even en knuffelde mij hierna, waarop hij uiteraard ook een knuffel terug kreeg.
Ik had het wel best warm gekregen, dus ik schopte de dekens van mij af en draaide me op mijn rug. Ik had bovendien de aandrang om te gaan urineren, dus ik liet het maar allemaal uit mijn systeem lopen.
Eigenlijk had ik niet meer echt zin om in bed te blijven, dus ik ging er maar uit, pakte een schone luier, mijn kleding en borstel en ging ermee naar de badkamer, waar ik mezelf verschoonde, aankleedde en mijn haar uit de war haalde.
Toen ik met dit alles klaar was, keek ik nog even in het kiertje van de deur van mijn kamer, en tot grote verbazing was Lucas weer in slaap gevallen, want hij reageerde zelfs niet op het zachte gekraak van de deur.
Ik kreeg opeens een idee. Ik ging maar eens een lekkerder ontbijt maken dan gewoonlijk, dus ik sloop naar beneden, keek wat er allemaal in de koelkast lag, pakte het eruit en maakte er maar gewoon iets van, omdat ik niet echt iets origineels kon verzinnen.
Nadat ik het hele ontbijt in elkaar had geconstrueerd en het op de eettafel had gezet, pakte ik ook maar een fles en een tuitbeker, welke ik wel met sojamelk vulde, maar deze nog niet opwarmde, want anders waren ze allang afgekoeld als we zouden beginnen met eten.
Ik had verder niet echt iets te doen, dus ik plofte maar op de bank en ging zonder geluid een programma kijken op de televisie.

Om half 9 schrok ik uit mijn meesleping van het programma van Lucas die boven aan het wenen was. Ik zette gauw de televisie uit en snelde me naar boven toe, om te kijken wat er aan de hand was. Niets bijzonders, zag het ernaar uit. Of toch wel...? Ik ging op het bed zitten, waar Lucas gelukkig nog steeds was.
“Stil maar, lieffie” zei ik liefkozend, “ik ben bij je.” Ik streelde Lucas over zijn achterhoofd, nek en rug, terwijl ik hem omhelsde met mijn andere arm.
“Ik niet alleen meer” zei Lucas, nu semi-verdrietig, omdat ik er eindelijk voor hem was. Hij weende wel echte tranen, en daar moest ik zelf wel erg op oefenen. Tja, pseudo-verdrietig zijn in je 'rollenspel', dat is best wel lastig, vind ik.
“Wil je zometeen naar beneden om te eten?” vroeg ik zachtjes.
“Ja, Mimi” zei Lucas, “maar niet nu, ik in mijn broek gedaan.”
Ik stond op, nog wel met mijn voorkant naar het bed gericht, tilde Lucas op, rook aan zijn broek en hij had nog gelijk ook.
“Goed dat je dat zo zegt, lieverd” zei ik, “ik zal je meteen even verschonen, hè? Dan voel je je zelf ook schoner.” Ik legde hem weer op het matras neer, pakte de benodigde spullen (inclusief de andere kleding) en deed Lucas' pyjama eerst uit, en hierna zijn luier.
Ja, ik dacht letterlijk holy sh** toen ik zag wat het bewijs was, dus ik maakte Lucas maar goed schoon en poederde hem ook nog goed in, zodat zijn schone luier ook lekkerder zou zitten. Althans, dat was wat ik dacht.
Nadat Lucas een andere luier aan had gekregen kleedde ik hem ook aan voor het laatste aantal uren dat hij 'klein' zou zijn. Ja, want om de volgende klokslag 12 zou het helaas eindigen, en ik had daar zelf ook niet echt zin in.
Toen Lucas volledig aangekleed was, maakte ik ook mijn vingers nog even nat en bracht hiermee zijn haar terug in stijl, want dat stond natuurlijk altijd beter dan een kapsel van iemand die net uit bed is gekomen.
“Wat jij doen?” vroeg Lucas.
“Ik was jouw haar even aan 't verbeteren” zei ik, “want het zat zo in de war, maar nu dus niet meer.”
“Wij nu eten?” vroeg Lucas.
Ik knikte bevestigend, nam Lucas in mijn armen en liep naar beneden. Ik zette hem eerst in zijn stoel, deed hem hierna een slab voor (en mezelf overigens ook een servet), maakte het drinken warm en daarna konden we echt beginnen met eten.
Ik vond de granola die ik zelf uit allerlei willekeurige maar toch lekkere bestanddelen had samengesteld wel erg lekker, want het was alsof mijn zoete smaakpapillen helemaal losgingen bij de eerste lepel vol. Zelfs bij Lucas kon ik het merken, want het leek alsof zijn lach langzamerhand steeds groter werd per keer dat ik zijn lepel in zijn mond stak.
“Is het lekker, Lucas?” vroeg ik.
Lucas knikte wel héél bevestigend, dus dat betekende wel dat ik goed eten klaar kon maken.
Nadat we allebei ons eten op hadden en ik zelf eerst iets had gedronken, nam ik Lucas op schoot en gaf ik hem weer zijn fles. Hij genoot daar altijd zo van, en dat vond ik dan ook erg fijn.
Toen dat ook klaar was, hadden we onze tanden maar eens gepoetst en gingen we deze keer samen televisiekijken. Ik keek of er nog iets leuks op televisie was, en gelukkig was dat er wel: de cartoonzender! Dus zo zaten Lucas en ik nog lang naar cartoons te kijken, waarbij ik zo nu en dan ook nog de klok in de gaten hield.

Om ongeveer 5 voor 12 zette ik de televisie uit en liep ik met Lucas naar boven, want de 24 uren waren bijna om.
Eens boven hees ik Lucas weer in zijn kleding die hij aan had toen hij hier de vorige dag aankwam, en wachtte geduldig tot 12 uur. Toen het eindelijk ook echt zo laat was, zei ik:
“En de 24 uren zijn alweer om! Dames, heren en smizmars*!” Dat laatste zei ik voor de grap, want ik had wel vaker de neiging om zoiets te doen.
“Die uren vlogen me gewoon om de oren, joh” zei Lucas. “Ik heb voor die 24 uur 6 woorden te zeggen: ik heb er echt van genoten!”
“Dat is mooi, blondje” zei ik, terwijl we elkaar ook nog een stevige knuffel gaven omdat we er zo erg van hebben genoten.
“Nog even een vraagje ook” zei Lucas, “zal ik mijn luier maar aanhouden of denk jij daar anders over...?”
“Hou 'm maar aan” zei ik. “Als jij je daar veilig bij voelt, dan accepteer ik dat gewoon. Bovendien voelt het gewoon fijn om er een te dragen, vind je niet?”
Lucas knikte en sprokkelde zijn spullen bij elkaar om ze weer in de tas te stoppen, want hij moest over een half uur ook weer thuis zijn.
Hierna hebben we nog lang gepraat en ook een beetje onze toekomstplannen besproken, of we dit ook langer gingen doen op een dag of zo. Maar ja, de toekomst bestaat nog niet, dus je weet maar nooit.
In ieder geval hebben we een erg leuke tijd gehad in die 24 uur, dus die zijn zeker wel voor herhaling vatbaar!

*een term die uit Futurama komt, het heeft iets met de liefde te maken!

Bedankt voor het lezen, ik hoop dat je 'm leuk vond! X'en en o's van Little Endy.

 

[friendly]

Eigenlijk vanuit een perspectief van een soort oudere zus (die toevallig DL is :-X) , maar super bedankt voor de reactie! Zaterdag komt er meer.

Nou ja, in ieder geval een vrouw die de verzorgende rol op zich neemt.

BTW het is nu zaterdag....